Mateusz Wieczorek 7 Kobiet Mafii

Mateusz Wieczorek

7 Kobiet Mafii

Wydawnictwo Psychoskok Konin 2015

Księga I: El Bimbo Warren siedział przy stole, ciężko oddychając. Nie należał do osób, które były odporne na stres. Nie był też typem człowieka, który byłby asem i miłośnikiem sportu. Obce było mu pojęcie wysiłku, a jedyną sytuacją, podczas której go podejmował, była ucieczka. Tym razem jednak nie zdołał uciec. Teraz siedział zasnuty w własnych myślach, próbując opanować krążącą w żyłach adrenalinę oraz przerażenie. Wkrótce strach przerodził się w nowe, jeszcze podlejsze uczucie. Było nim upokorzenie, które teraz wskrzesiło w nim gniew. Ręcznik kuchenny, który przyciskał sobie mocno do czoła, był już zbyt nasączony, aby utrzymać pod sobą krew. W efekcie tego, jej ciemnoczerwone krople zaczęły spływać mu w kierunku nosa. Skóra pod ręcznikiem piekła niemiłosiernie. Mężczyzna zaczął warczeć, ni to z gniewu, ni to z bólu. Jego oczy wściekle penetrowały pokój. Na podłodze leżało połamane krzesło. Futryna drzwi wejściowych, którą widział z pokoju, była brutalnie wyrwana. Uszkodzona, wisiała ostatkiem swego inżynieryjnego tchnienia w miejscu docelowym. Nagle widok zasłoniła mu żona. Maribell stanęła w wejściu do pokoju cała załzawiona. Była bardzo wrażliwą kobietą. Kiedy doszło do tego traumatycznego zdarzenia, szykowała się, by wyjść do pracy. Teraz jednak nie była nawet w stanie zmienić zmoczonej bielizny. Przerażenie i szok wciąż były zbyt świeże, by z nimi skutecznie walczyć. Kobieta była w katastrofalnym stanie emocjonalnym. Stając w drzwiach pokoju, całkowicie zasłoniła widok na korytarz i hol. Nie odezwała się ani słowem. Po prostu stała i próbowała zrozumieć, co właśnie zaszło. Jej wzrok zatrzymał się na Warrenie. Widząc jego zamyślenie, wiedziała, co się święci. Znała go zbyt dobrze, by wiedzieć, że teraz jej mąż nie odpuści. To był zbyt wielki cios dla jego dumy. Warren nie był człowiekiem, któremu bezkarnie możnaw kaszę dmuchać. Był dla niej uosobieniem męskości, jakiej w tych czasach trudno dopatrzeć się w facetach. Miał w sobie coś z gangsterów lat dwudziestych ubiegłego wieku. Nieustępliwy, nieznający słów sprzeciwu, przerażający… Jego spojrzenie było miażdżące. Tak, jak pomysły, które rodziły się teraz w jego głowie. Maribell z przerażeniem obserwowała, jak jej mąż, przyciskający do czoła zakrwawiony ręcznik, podnosi swój potężny łeb do góry. Jego spojrzenie, dzikie jak u drapieżnego gada, powędrowało ku górze i zatrzymało się na niej. Kobieta znowu poczuła nieznośny ucisk na pęcherzu. Od lat chorowała na syndrom konewki (lała na wszystko z góry na dół), który dał o sobie znać i tego dnia. Zupełnie niekontrolowany i wtedy… – Co się kuŁwa patrzysz?! – warknął Warren. – Przynieś mi dŁugi Łęcznik! Krew w jego żyłach osiągnęła temperaturę wrzenia. Targany przez furię uderzył wolną pięścią w stół, akcentując tym powagę słów, jakie wykrzyknął. Kiedy jego żona pobiegła po

ręcznik, z jego ust sączyły się ciche, drakońskie przekleństwa. – Na beczkę solonych śledzi! Szybciej! – sekundę później do pokoju wbiegła Maribell i podała mężowi ręcznik, który natychmiast zastąpił stary opatrunek. – I co ja mam teŁaz zŁobić? Co?! – Kochanie, nic nie rób. Proszę cię. Jakoś się ułoży, zapomni o nas i wte… – Nie! – przerwał jej wkurwiony mąż. – Nie zapomni! TeŁaz będzie tu przychodzić i Łabować mnie z mojego towaŁu w zamian za milczenie przed bossem! I tak do usŁanej śmieŁci! Nie! – potrząsnął masywnym łbem. –Trzeba to ukŁócić! – Ale jak? Na to pytanie Warren nie miał jeszcze gotowej odpowiedzi. Zaczął więc na powrót intensywnie myśleć, co przy obecnym stanie nadwyrężonego serca nie wyszło mu na dobre. Na jego czoło wystąpiły krople potu. Jego twarz nabrała rumianych barw aż w końcu… – AuŁelia! Wiem! – Eureka, kochanie – poprawiła go Maribell i natychmiastzamilkła, spotykając się z palącym wzrokiem męża. Nienawidził, kiedy go ktoś poprawiał, tak samo, jak ona nienawidziła uwag o swojej nadwadze. – Trzeba pozbyć się głównego zagŁożenia, a nie pośŁedniego. Mam na myśli Malcolma Setha. Słowa męża zabrzmiały dla niej niczym najbardziej przerażający fragment Biblii… Apokalipsa. – Kochanie, tylko nie to – w oczach Maribell dało się zauważyć schodzącą lawinę strachu. – Nikt nie odważyłby się w tym mieście sprzeciwić temu człowiekowi… Więc proszę, tylko nie to… – A właśnie, że tak! – mężczyzna uniósł do góry palec, machając nim przy każdym kolejnym wypowiedzianym głośno słowie. – PeŁcepcja mojej mentalności nie obliguje do dalszej współpŁacy z jego szemŁanymi oŁganami podziemia, bioŁąc pod uwagę wizualne aspekty tej kwestii! O! Warren wyglądał na usatysfakcjonowanego swoim pomysłem. Maribell wyglądała trochę inaczej… – PeŁ –co? – zapytała niekontrolowanie. I tak oto spotkała się z równie niekontrolowaną odpowiedzią. – Zamknij moŁdę ty gŁuba głupia kŁowo! Wybuch płaczu Maribell zaskoczył mężczyznę i momentalnie ostudził jego gorący temperament. Zamilkł na chwilę. Bo choć Warren był zimnym draniem, to jednak bardzo kochał swoją żonę i nie chciał jej krzywdzić. Nawet w gniewie tak wielkim jak teraz. Wstając z krzesła, podszedł do niej, by naprawić wyrządzoną jej szkodę. Objął ją ramieniem i przytulił do siebie, uważając, by nie poplamić jej krwią z ręcznika. – Oj, nie płacz… przepŁaszam. – rzekł do niej. – Po pŁostu chcę, żebyśmy zaczęli żyć noŁmalnie. Bez tej całej choleŁnej patologii. Łozumiesz? Maribell, szlochając, pokiwała głową. – Ale on cię zabije! To wcielenie zła, nie możesz po prostu tam iść i się go pozbyć bez

niczyjej pomocy. To gangster bez skrupułów. – A tam… Z niego taki gangsteŁ, jak z mysiej pipy Łakietnica! Po za tym nie zŁobię tego sam. Maribell ożywiła się na te słowa. Spojrzała mężowi prosto w jego świdrujące, świńskie oczka. – Jest tylko jedna osoba, któŁa może nam pomóc – kontynuował Warren. Podniósł dumnie głowę i spojrzał gdzieś ponad swoją żoną. – Po spŁawiedliwość musimy iść na klęczkach do… oŁganów ścigania z komendantem policji na czele!

Oglądając się za siebie, nabrała wystarczającej pewności. – W porządku – rzekła i wracając do poprzedniej pozycji, wskazała palcem przed maskę samochodu w kierunku jakiegoś starego, zapuszczonego parkingu. – Zatrzymajmy się tutaj. Parking posiadał od strony ulicy naturalny parawan z wysokich, dawno nie przystrzyganych krzaków. Po lewej stronie rosły wysokie drzewa rzucające dużo cienia na miejsca parkingowe. Zatrzymałem się, jak poleciła. Jednak gdy tylko auto stanęło w miejscu, dziewczyna wyskoczyła drzwiami pasażera i obiegając maskę dookoła, podbiegła do moich. Szybkim i zdecydowanym ruchem otwarła je i zaczęła wyciągać mnie za rękę na zewnątrz. Skąd ona do cholery ma tyle energii? Po dniu takim jak ten powinna wykazywać choćby cień zmęczenia, a jedynym cieniem, jaki można było tutaj zauważyć, był ten na popękanym asfalcie parkingu. Założę się o każde pieniądze świata, że żadna normalna dziewczyna nie zdołałaby utrzymać się w emocjonalnej formie po takich przeżyciach. Ta tutaj stanowiła jakiś niedający się wytłumaczyć wyjątek. Nie było w niej cienia strachu, paniki czy oznak stanu przedzawałowego… Czyli całkiem inaczej niż u mnie. Bo jedyne co zauważyłem w jej oczach, to determinacja. Ledwie wyszarpnęła mnie z samochodu, a już ciągnęła w stronę budynku za nami. Dopiero teraz miałem szansę przyjrzeć mu się uważniej. Nie wyglądał zachęcająco. Wręcz przeciwnie. Wyglądemprzypominał prostokątny klocek z wysokimi i wąskimi wszerz oknami, które wiele lat temu zasłonięto grubymi, bordowymi zasłonami. Warstwa kurzu i pajęczyn na nich zdradzała, że nigdy nie były odsłaniane. Był to właśnie ten typ budynku, który najchętniej ominęlibyście szerokim łukiem, obawiając się złapania jakieś strasznej choroby lub z obawy przed napaścią psychicznie chorego mordercy. I ostatecznie ujrzałem nazwę tego lokalu. Tuż nad zmęczonymi czasem, metalowymi drzwiami umiejscowiony był neon. Jego powykręcane lampy w kolorach czerwieni i błękitu układały się w napis „El Bimbo”. Zwolniłem tempa i natychmiast poczułem szarpniecie w ramieniu. – No chodź! – popędzała mnie Angela. – To nie wycieczka krajobrazowa tylko ucieczka! W tym samym momencie, gdy skończyła to mówić, gdzieś za nami usłyszałem narastający miarowo odgłos policyjnych syren. Jedna, dwie, trzy… Były ich dziesiątki. Tak. Ona miała rację. Czas uciekać. Zniknąć. Schować się. Ruszyłem za nią niemalże biegiem, lecz gdy

tylko przekroczyliśmy próg lokalu o dziwnej i złowieszczej nazwie, znowu stanąłem w miejscu. Jeśli wcześniej wyglądałem jak słup soli, to trudno określić moją postawę w tym momencie. Obrazowo można to przyrównać do budowli Stonehenge, chociaż i ona wyglądałaby przy mnie teraz jak dziecko z ADHD po zjedzeniu torebki cukru. Byłem autentycznie przerażony. Czy ten dzień nigdy się nie skończy?! Miałem już serdecznie dość takich chorych akcji. Już chciałem zapodać tyły, kiedy dziewczyna poprowadziła mnie w głąb tego dyskotekowego pubu dla… No właśnie... Na swój własny, specyficzny sposób, lokal wydawał się bardzo oryginalny i stylowy. Nie pamiętam, abym kiedykolwiek widział taki wcześniej. Dominowały w nim ciemne barwy czerwieni i bordo. Wokół dość obszernego pomieszczenia na ścianach wisiały wyciskające łzy z oczu neony z markami i nazwami Bóg jedyny wie czego. Wytężając wzrok, po tym jak przyzwyczaił się już do panującego tu półmroku, zauważyłem również wiszące tu i ówdzie stare plakaty filmowe. Pozujące pod tytułami, roznegliżowane kobiety oraz ich rysowane, sztucznie ponętne miny sugerowały, z jakim gatunkiem dziesiątej muzy mamy do czynienia. Czytając tytuły i przerzucając wzrok z jednego plakatu na drugi, zauważyłem jedyną piękną rzecz w tej spelunie. Była nią elegancka, oryginalna szafa grająca na winylowe płyty, która wciąż działała. Ta szafa grająca była naprawdę stara… Stoi tu od czasów, kiedy wzniesiono ten budynek. Został on solidnie sklepany przez grupę meksykańskich budowlańców, którzy zaraz po tym osiedlili się tu jako banda miejscowych żuli. Później przekształcili się w obesranych dziadów i zostali wypędzeni przez nową właścicielkę o specyficznych upodobaniach. To ona przerobiła lokal i podniosła go z odmętów złej reputacji. Po przepędzeniu wszelakiego zła, w postaci brudu, smrodu i choróbska na dwóch nogach w meksykańskim sombrero, postanowiła nadać temu miejscu klasę i wydźwięk. W założeniu miał to być ekskluzywny klub dla wybrańców… Tym, czym dla rycerzy był niegdyś Camelot… I w zasadzie prawie jej się udało… Stałem teraz w najlepszym w mieście pubie-disco dla lesbijek. Uświadomiłem to sobie, gdy zauważyłem, że wszystkiete kobiety wpatrują się we mnie, jak w nowoczesną rzeźbę postawioną w muzeum Wojny Secesyjnej. W ich oczach czaiły się jakieś iskrzące złowieszczo kurwiki. Poczułem, jak po plecach przechodzą mi ciarki. Dopiero kilka kolejnych sekund przyniosły odpowiedź na kłębiące się w mej głowie pytania. One nie patrzyły gniewnie. One były ciekawe. I to do tego stopnia, że byłyby gotowe chwycić przez ścierkę kij, żeby mnie poszturchać i sprawdzić, czy jestem podobny do nich. To wszystko… budynek, jego wystrój i przyglądające mi się uważnie kobiety sprawiły, że poczułem się nieswojo jak nigdy wcześniej. Jak gdybym to ja był inny niż reszta świata. Jak gdyby czegoś mi brakowało. – Dlaczego tak mi się przyglądają? – zapytałem Angelę. – Rozumiem, że w miejscu takim jak to, jestem ciekawostką, ale… – Nie dziw się – odparła. – Dawno nie miały chłopa, to się patrzą. – Ale czy one przypadkiem nie wolą… No wiesz. Dziewczyn? Angela przewróciła oczami. – No jasne, że wolą dziewczyny. Ale sam pomyśl, ile można oszukiwać się własnym

palcem? Od czasu do czasu muszą mieć chłopa… Niektóre mają nawet ich na stałe. O, widzisz tamte? – wskazała palcem na dwie dziewczyny stojące tuż obok szafy grającej. – Są parą, ale obie mają facetów na boku. – Przykrywka? – zapytałem. – Raczej fizjologia. Zew natury. Bo natury nie oszukasz – spojrzała na mnie i chyba wyczuła skołowanie w moich myślach, bo zaraz wytłumaczyła. – Oj, dobra… Wyjaśnię ci to obrazowo. Powiedz mi, jakie jest twoje ulubione zwierzę? – Lew – odparłem bez zastanowienia. Bo to akurat była prawda. Lew był królem zwierząt. – Ok. Więc wyobraź sobie, że jesteś… słoniem. I pomimo tego, że słoń ma się do lwa jak Jowisz do Ziemi, jest mniejszy i słabszy, ty wolisz lwy. Lwy są twoim zboczeniem. Podniecają cię, więc spełniasz swoje fantazje z nimi – dziewczyna uzupełniała swoją przemowę, gestykulując luźno dłońmi. – Z mozołem, bo to trudne zapinać coś mniejszego od siebie. Ale takie twoje upodobania i ostatecznie stwierdzasz, że było warto. Ale tego właśnie nie stwierdzi lew. Dlaczego? Jest za mały, żeby doskoczyć słoniowi do dziury. Więc raz na jakiś czas, żeby nie dostać pierdolca od chcicy, robi to tak, jak zaplanowała matka natura. Wyładowuje się na innym lwie. Rozumiesz przesłanie lekcji o różnicach? Zastanowiłem się chwilę, opuszczając wzrok. – Czyli tamte dwie – zacząłem niepewnie – używają facetów tylko jako narzędzi. Jak lew lwa. Angela szybko mnie poprawiła. – Nie tamte dwie… One wszystkie. Nagle przy barze, ni stąd ni zowąd, zjawiła się kelnerka. Ubrana była w za ciasny, strzelający jak guma balonowa, strój z lateksu. Wyglądała w nim jak zapaśnik sumo wciśnięty w oponę. Był stanowczo dla niej za mały. Na twarzy miała makijaż, który w założeniu miał ją upodobnić do tygrysicy… Niestety, efekt został zatracony pomiędzy niedoskonałościami jej planu i wyszedł pawian. Gdyby była długowieczna, pewnie za kilkadziesiąt lat uznano by ją za artystkę pokroju Picassa . Ale nie jest, więc jedyne na co może liczyć to fiolka z psychotropami. – Co podać? – zapytała drapieżnie. Barwa jej głosu była rozbrajająca. Przynajmniej brzmiała jak tygrys… Głaskany metalową szczotką. – To co zawsze – wypaliła Angela. Na chwilę mnie zatkało. Czyżby ona miała coś więcej wspólnego z tym barem niż mi się wydawało na początku? Obserwowałem ją przez chwilę podejrzliwym wzrokiem, szukając odpowiedzi w jej luźnym sposobie bycia. Nie umknęło to jej uwadze. – A dla pani samca? – zapytała ponownie kelnerka i spojrzała na mnie niepewnie. – Dla niego… hmmm – zastanowiła się Angela. – … niech będzie coś ekstra, może El Muerto! – Jestem samochodem – przypomniałem jej. Angela pokiwała ze zrozumieniem głową. Zastanowiła się chwilę, zmierzyła mnie wzrokiem i głosem pełnym zrozumienia rzekła: – W takim razie podwójne El Muerto.

Moje usta otwarły się gotowe wypowiedzieć słowo sprzeciwu, którego… zabrakło. Zamknąłem je ciężko, wypuszczając z płuc powietrze. Nie było sensu się z nią kłócić. To był ten typ charakteru nieznający słów sprzeciwu. Kelnerka, która przyjęła zamówienie, przypuściła szarżę na ścianę z alkoholami, zostawiając nas samym sobie. Angela, nadal czując mój pytający wzrok na sobie, odezwała się pierwsza. – Tylko nie myśl sobie, że skoro często tu bywam, jestem taka jak one – wskazała parę dziewczyn tańczących na parkiecie do jakiejś powolnej piosenki. – Więc, dlaczego tutaj? – To jedyne miejsce, gdzie mogę schować się przed całym tym szarym i nieczułym światem, wypić sobie drinka i zapomnieć o tym, co czeka mnie za tamtymi drzwiami – spojrzała spode łba w ich stronę. – Tym bardziej, że mój ojciec… Powiedzmy, że jest liderem pewnego hardcorowego zespołu. Ale chyba nie muszę ci tego mówić, prawda? Teraz to ona przyglądała mi się w ten sam, szukający odpowiedzi sposób. Tyle, że jej wzrok był twardszy. A przynajmniej takie odnosiłem wrażenie. Odjęło mi mowę. Zacząłem się zastanawiać, skąd ona do jasnej cholery może cokolwiek o mnie wiedzieć, skoro nigdy wcześniej się nie spotkaliśmy? Jak do tej pory nawet nie miałem okazji jej się przedstawić. – Masz w swoim samochodzie coś, co należy do niego – wypaliła nagle, nie zmieniając pozycji. – …walizkę. Przełknąłem ślinę, nie wiedząc, co odpowiedzieć. Jak to rozegrać? Próbując poskładać do sensownej kupy wszystkie fakty, po raz kolejny tego dnia spojrzałem na jej naszyjnik. Na złotym łańcuszku, zamiast krzyżyka czy medaliku, wisiał także złoty kluczyk. I chociaż umysł aż krzyczał odpowiedź na pytanie, kim jest ta dziewczyna, nadal próbowałem wmówić sobie, że to tylko dziwny zbieg okoliczności. Odbijające się od dyskotekowej kuli światło wskrzesiłobłysk na kluczyku. Dobrze wiedziałem, do czego on służy. Był tym, czym dla Ali Baby magiczne zaklęcie otwierające legendarny sezam. Był przepustką do jego tajemniczej, pobudzającej wyobraźnię zawartości. Teraz moje pytania zmieniły swoją formę. Nie zastanawiałem się już, kim jest ta dziewczyna, lecz ile tak naprawdę wie o kluczyku, który ma zawieszony na łańcuszku. Bo jeśli tyle samo co ja teraz, to nieświadomie stała się właśnie moim kolejnym zleceniem. Musiałem to rozegrać powoli i sprytnie. – Ty jesteś Angela Seth, prawda? – spojrzałem prosto w jej anielskie oczy. Były naprawdę piękne. Posiadały w sobie niesamowitą głębię, w której można było się zatracić. Dziewczyna pokiwała powoli głową. – A ty to…? W całym tym zamieszaniu nie miałeś okazji, żeby się przedstawić. Spokojnie. Tylko spokojnie. Ona też nie może wiedzieć zbyt wiele. Mój umysł pracował na podwyższonych obrotach, ale nie mogłem tracić nad sobą panowania. Nic jej nie pokazuj – krzyczała podświadomość. To akurat wiedziałem. W mój zawód wpisana jest samokontrola i wyćwiczona silna wola. Podniosłem na powrót wzrok, chcąc udzielić jej wykrętnej odpowiedzi i wtedy znowu zatopiłem się w błękicie jej oczu. – Jestem Zaren – wystrzeliłem jak z procy. – Dostarczam tę walizkę twojemu tacie w zastępstwie za mojego ojca. Zazwyczaj on to robi, ale tym razem strasznie się

rozchorował i potrzebował mojej pomocy, więc się zgodziłem. Chwila ciszy. O kurwa… – dopiero teraz uświadomiłem sobie, co tak naprawdę zrobiłem. Moje usta zacisnęły się z prędkością dźwięku. Opuściłem też wzrok, wiedząc, że w moje oczy wlał się strach i zakłopotanie. Beształem się w myślach za to, że tak łatwo się poddałem. Ale dlaczego? Jak dotąd, stając oko w oko z innymi, potrafiłem zachowywać się profesjonalnie i zimno. Ale przed nią… Jej twarzy przez chwilę wyglądała, jakby ją sparaliżowało. Kolejna sekunda i teraz to jej oczy wypełniły się nowym odcieniem. Stały się też większe. Ona zaczynała rozumieć. – Czy twój tat… – zająknęła się. – …poczekaj… jak twój ojciec ma na imię? – Abaddon… Ale wydaje mi się, że jego imię nie jest ci obce. – Nie – zaczęła mierzyć mnie wzrokiem, jak gdyby nie była pewna, że za pierwszym razem dobrze mnie obejrzała. – Nie wiedziałem, że wujek Abaddon ma syna… W dodatku tak przystojnego. Serce omal nie połamało mi żeber, przyspieszając do niewyobrażalnych prędkości. Skamieniałem. Co ona ze mną wyprawia? Jeśli jej ojciec, Malcolm Seth, był uosobieniem zła na ziemi, wcieleniem diabła, to kim jest ta dziewczyna? Ona była tak bardzo odmienna od niego, że gość wyglądał przy niej jak żul przy Liberacce[1] Ta rewelacja sprawiła, że ten dzień stał się jeszcze dziwniejszy niż dotychczas. – Gdzieś ty się uchował? – zapytała. Aby nie patrzeć w jej hipnotyzujące oczy, spuściłem wzrok. A żeby nie wysypać się jeszcze bardziej niż do tej pory, skupiłem się na pytaniu. Gdzie ja się podziewałem… Moje myśli nagle pognały jak szalone… – Byłem w Amsterdamie. Shit! Znowu się odsłoniłem! Ale co ja mam jej powiedzieć? Skupiłem się… Im dłużej myślałem, tym więcej wspomnień z tamtych lat napływało mi do głowy. Coraz więcej i więcej, aż w końcu zaczęły wizualizować mi się przed oczami. Jak stary film… – W Amsterdamie? – usłyszałem jej głos jakby zza zaciągniętej kotary. Tak… byłem w… Amsterdamie. Na stole bilardowym, w jednym z barów, leżał przerażony mężczyzna. Trząsł się ze strachu i jęczał jak zbity pies. Stałem nad nim z kijem bilardowym uniesionym nad głową. Nie było mi go żal. Odczuwałem obrzydzenie. Ten gość na to zasłużył… Wziąłem głębszy zamach i zadałem cios. Trafiłem go w klatkę piersiową. Zawył, opluł się i zaczął zwijać się z bólu. – Not like that! – rzekł stojący tuż za mną mężczyzna. – I’ll show you. Był wysokim, osiłkowatym murzynem. Ubranym w stylową, kraciastą koszulę w barwie błękitów, jasne spodnie typu dzwony i okulary muchy. Był tak wysoki, że jego głowa znajdowała się w innej strefie pogodowo-ciśnieniowej. Wyciągnął rękę i zabrał mi kij. – Watch and learn! – powiedział i podszedł do stołu. Rozciągnięty na nim mężczyzna załkał z przerażenia. Wiedział już, co za chwilę się

stanie… Spojrzał na kij. Murzyn jednym płynnym ruchem podniósł go nad głowę i zamachnął się nim z taką lekkością, jak gdyby trzymał w ręku pejcz do tresowania kurew. Usłyszałem dźwięk przecinanego powietrza, a w chwilę później łamanego nosa i rozpadającego się w drzazgi bilardowego kija. To było widowiskowe niczym wybuch fajerwerków. Miliardy drewnianych odłamków szybowało w zwolnionym tempie poprzez moją pamięć, odgradzając mnie od rzeczywistości, niczym pas planetoid pomiędzy Marsem a Jowiszem… Nagle dojrzałem w nim przerwę Kirkwood’a… To głos Angeli przyciągał mnie do teraźniejszości. Prześlizgnąłem się więc lekko i wyładowałem na powrót w swojej czasoprzestrzeni… – Co tam robiłeś? Ostrożnie. Teraz moja chwila prawdy. Nie wyklep się. – Pobierałem nauki. Ok. Nie jest źle. – Rozumiem – odparła dziewczyna, obracając w dłoniachswojego drinka. – Nauki tańca – dodałem po chwili. Nie chciałem, żeby znała o mnie całą prawdę. Po raz pierwszy w życiu poczułem, że wstydzę się tego, kim jestem i co robię. Nigdy wcześniej nie doświadczyłem czegoś takiego. Czułem się nieczysto przy niej. Nie chciałem być gorszy. Nie chciałem, aby zaszufladkowała mnie w jednej rubryce ze swoim ojcem. – Tak. Jasne – skwitowała moją odpowiedź. – Mówię poważnie. – Kto cię tam wysłał? Mój ojciec? – Nie. Ani twój ojciec, ani mój. Chodziło o moją matkę. Żonę Abaddona. Miałaś okazję ją poznać? Angela wytrzeszczyła oczy. – Nie miałam zielonego pojęcia, że twój ojciec był żonaty. Myślałam, że to wolny strzelec. Ale nie dziw mi się. Skąd mogłam wiedzieć, skoro nie rozmawiam zbyt wiele z ojcem? Rzadko wymieniamy zdania. Nareszcie znalazłem lukę, którą mogłem wymknąć się z tej pułapki. Zdobyłem punkt, który mógł mnie poprowadzić do wyjścia z twarzą z tej rozmowy. – Zanim od nas odeszła… – zacząłem, lecz w słowo ponownie wpadła mi Angela. – Zmarła? Cholera. Nie spodziewałem się takiego gradobicia pytań, które zaostrzyłyby zarys tej bajki. Prawdą było tylko to, że moja mama nie żyła. Nie miałem pojęcia, jak zmarła i wolałem nie wiedzieć. Teraz musiałem ułożyć coś, co wysunęłoby mnie na prowadzenie. Obrałem więc pewną taktykę. Wziąłem głęboki wdech, przygarbiłem się jak stary mędrzec i smutnym głosem zacząłem opowiadać, co mi wyobraźnia podpowiedziała: – Nie. Odeszła od ojca, kiedy byłem niemowlęciem. Z zawodu była tancerką, a życie tancerzy to nieustanna podróż. Ojciec nie pozwolił jej zabrać mnie ze sobą, gdyż uważał, że

ten tryb życia nie przyniesie mi nic dobrego. Nigdy nie miałem okazji poznać swojej matki, a i ojciec nie utrzymuje z nią kontaktów. I choć wydaje się, że ich uczucie wygasło już lata temu, to wciąż widzę ojca, który ukradkiem wpatruje się w jej zdjęcie. Widać wtedy, że bardzo za nią tęskni. Ja niestety nie mogę się pochwalić takim zachowaniem… Nie tęskni się za kimś, kogo się nie poznało, prawda? Ale zawsze było we mnie coś, co chyba można nazwać wrodzoną ciekawością… Zawsze chciałem wiedzieć, jaka była moja matka, a człowieka najlepiej poznaje się w tańcu. Więc zacząłem pobierać nauki. Po kilku latach postanowiłem, tak jak matka, ruszyć w świat, aby oddawać się pasji swojego życia oraz przeznaczeniu… Przez te wszystkie lata wierzyłem, że podążając jej śladami, w końcu ją odnajdę… że gdzieś tam, na mecie tej krętej ścieżki, będzie na mnie czekać i że będzie ze mnie dumna. Poruszenie jakiego się w niej dopatrzyłem, było wręcz namacalne. Udało mi się. Cholera, dobry jestem. – Odnalazłeś ją? – zapytała. I tak, jak to powinno kończyć się takie opowieści drzewa sandałowego, opuściłem wzrok, mówiąc krótko: – Nigdy. Zapadło milczenie. Chwila kontemplacji. Zaduma. Jak po kazaniu podczas mszy w kościele. – Jak miała na imię twoja mama? Akurat to jedno wiedziałem. Mój ojciec rzeczywiście kiedyś wspomniał przy mnie imię mojej matki. Tym razem nie musiałem kłamać. – Invidia – odparłem. – Wiesz… – teraz Angela przybrała ten mentorski ton. – Ja też nigdy nie poznałam mojej mamy. Tej biologicznej. Zmarła przy porodzie, a rodzicielski obowiązek przejęła macocha… Bardzo starała się zastąpić mi prawdziwą matkę i całkiem nieźle jej szło, ale nie nacieszyłam się tym długo. A przynajmniej nie tak długo jakbym sobie tego życzyła jako dziecko. Słuchając jej, mimowolnie rozchyliłem usta. Zdawałem sobie sprawę, jak bardzo nieudolna była moja próba wywołania w niej jakichś uczuć, słysząc jak z głębi jej serca wypływa ból i naga szczerość. – Co masz na myśli? – zapytałem niemalże szeptem. – Nie wiem, w jak wielkim stopniu zdążyłeś poznać mojego ojca, ale jeśli tego nie zauważyłeś, to jest to bardzo zły i wybredny człowiek… Kiedy myślisz o swojej matce, która chociaż was zostawiła, przychodzą ci na myśl ciepłe wspomnienia. Ja, myśląc o moim ojcu w czasie przeszłym, mam tylko jedno, które jest streszczeniem jego osobowości w pigułce. Widzisz… Dawno temu, kiedy byłam małym dzieckiem, mój ojciec zabrał nas na egzotyczne wakacje. Mnie i moją macochę. Miała na imię Ira. Była to bardzo ciepła kobieta, pełna życia, która nie przejmowała się i nie martwiła niczym na zapas. Była urodzoną optymistką o szerokim uśmiechu. Tak ją zapamiętałam… Pamiętam również, że mój ojciec nigdy nie potrafił dorównać jej pod względem lekkości bytu i choć bardzo się starał, zawsze kończyło się to niepohamowanymi napadami furii. Nie wiedzieć czemu, Ira wyzwalała w nim gniew.

Nie potrafił cieszyć się wraz z nią niczym… Ale jak wspomniałam, starał się, a wyjazd na tropikalne wakacje był kolejnym jego krokiem ku osiągnięciu szczęścia i spokoju. To miał być rodzinnie spędzony czas – wzięła łyk swojego drinka, po czym kontynuowała. – Pewnego poranka zdeterminowany wstał i postanowił, że nic nie może go wyprowadzić tego dnia z równowagi. Że mimo wszystko, cokolwiek by się działo, będzie szczęśliwy. Wynajął więc jacht, zabrał nas na pokład i wypłynął w pełne morze, aby oddalić się od potencjalnych zagrożeń jego stanu emocjonalnego, które według jego własnej opinii, pozostawiliśmy na lądzie. Kiedy byliśmy już daleko od brzegu, postanowił, że złowi na wędkę jakąś pyszną rybę i zje najlepszy obiad w swoim życiu. Wziął więc wędkę, założył największy hak jaki znalazł w skrzyneczce i po chwili wziął zamach. Zanim zarzucił, uśmiechnął się szyderczo do Iry, a widząc, że ta chce coś powiedzieć, warknął do niej, że ma nie psuć chwili, bo czy to jej się podoba czy nie, zaraz będzie szczęśliwy… Niestety, nie zauważył, tak jak moja macocha, że podczas brania zamachu, żyłka z haczykiem znalazła się dokładnie między jego nogami i kiedy zrzucił wędziskiem, hak wbił mu się prosto w jaja – kąciki ust drgnęły jej lekko ku górze. Ira wybuchła śmiechem… Zniknęła w tajemniczych okolicznościach tuż po powrocie do domu. – Uciekła? – zapytałem, choć znałem prawdę. – Musiałabym być głupia, żeby w to uwierzyć. Ale nie mając dowodów, mogę tylko żywić do niego urazę. – Urazę za co? Tym pytaniem zbiłem ją z pantałyku. Przyjrzała mi się uważnie. – Nie znasz mojego ojca? – Nie – odparłem bez zawahania. Siedziałem teraz wyprostowany, bojąc się poruszyć, aby znowu się nie zdradzić. Z jej ojcem byłem bliżej niż kiedykolwiek z własnym. Był moim guru. Moim szefem. Ale ona nie mogła się tego dowiedzieć. Angela pochyliła się ku mnie i zmrużyła oczy. – Nadal utrzymujesz, że w Amsterdamie uczyłeś się tańca? – zapytała. – Tak. – Dobra… Ok… Postaram ci się uwierzyć. Znakomicie. W innym przypadku mogłaby się przestraszyći może nie tyle zakablować, co po prostu uciec. A nie wiedzieć dlaczego, chciałem zatrzymać ją tutaj jak najdłużej. Jej obecność rodziła we mnie dwojakie uczucia. Z jednej strony strach przed konsekwencjami tego spotkania, z drugiej, jakieś dzikie zainteresowanie. – Widzisz tamtą maszynę grającą? – wskazała palcem na ścianę. O Chryste. Co ja najlepszego narobiłem. Dokładnie wiedziałem, do czego zmierza ta rozmowa. Wpędziłem się w kozi róg. A miałem nadzieję, że udało mi się zdobyć jeden punkt. Po jaką cholerę wyskakiwałem z tym tańcem?! Zaczynałem się pocić. W żołądku czułem, jakby drwal ścinał jakieś ciężkie drzewo. – Wyobraź więc sobie, że ta szafa to wykrywacz kłamstw – mówiła Angela, jakby czuła w powietrzu zapach fałszu zalatującego ode mnie. – Wyobraź sobie, że ta szafa grająca to wykrywacz kłamstw. Jak sam powiedziałeś i z czym się w stu procentach zgadzam,

człowieka poznaje się w tańcu. Tak więc, w mojej opinii, ta szafa jest lepsza niż zwykły wariograf. Wariograf można oszukać, a partnera w tańcu nie. Więc teraz pójdę tam i nastawię muzykę, a ty pokażesz mi jak się tańczy, zgoda? Uwaga! Leci drzewo! – wykrzyknęła moja podświadomość, pozostawiając mnie samego z pustką, jaka zapanowała w moich myślach. O cholera… – Dobrze – odparłem lekko drżącym głosem. Chyba to wychwyciła. Jeśli tak, to nie dała jednak niczego po sobie poznać i raptownie zrywając się z miejsca, pobiegła w stronę szafy grającej. Niepewnie podniosłem się z krzesła i próbując zapanować nad nerwami, skierowałem się na parkiet taneczny. Nagle wszystkie lesbijki wlepiły we mnie ślepia jak żądne krwi wampiry. Co teraz? Angela stała odwrócona do mnie plecami i czytała pozycje na spisie piosenek. Wreszcie wyciągnęła z kieszeni monetę, wrzuciła ją i wcisnęła jeden z brudnych, wysłużonych guzików… Coś zazgrzytało. Następnie odezwała się seria skrzypnięć i kliknięć. W pierwszej chwili pomyślałem, że to mój żołądek z nerwów rozpada się na tysiące części. Były to jednak odgłosy nastawiania płyty winylowej. I właśnie wtedy, stojąc na środku parkietu tanecznego, moich uszu dobiegły pierwsze takty piosenki wygrywane na pianinie. Przecięły dzielącą nas przestrzeń z siłą grzmotów. Takty zaczęły układać się w melodię… Znaną melodię… Raz i drugi… Angela znalazła się w oka mgnieniu przy mnie. Chwyciła mnie jedną ręką w pasie, drugą za dłoń. Stałem jak zaczarowany. Rytmiczny wstęp do piosenki ustąpił miejsca głosowi Niny Simone[2], a ten w połączeniu z melodią i tonacją nie mógł równać się z niczym w tym przeklętym miejscu… Przestałem myśleć, gdzie się znajduję. Ta piosenka wykrzesała i rozproszyła wokół nas tyle magii, że teraz liczyła się dla mnie tylko muzyka i moja partnerka… Angela, widząc moje oszołomienie, przejęła inicjatywę. Poruszyła się, najpierw delikatnie, wraz ze mną. I znowu podziałała magia. Bez żadnego oporu dałem się ponieść swoim zmysłom. Nie było niczego innego… „Ain’t Got No…[3]" Pomyślałem, że ta piosenka idealnie pasowała do mojej partnerki. Bo cóż ona miała? Jakby na zawołanie spojrzała mi prosto w oczy. Uśmiechnęła się. Chyba trochę rozbawiła ją moja nieśmiałość. W sposób tak naturalny, że aż zabierający dech w piersiach… Moich piersiach. I wtedy robiła coś, czego dawno żadna kobieta nie zrobiła… Zbliżyła się. Czułem jej aksamitny oddech na swojej szyi. Poczułem w sobie niewyobrażalną euforię. W moim brzuchu znowu coś zaczęło się przewalać. Ale nie głęboko zakorzenione drzewa wyuczonych wartości i nawyków, lecz coś zupełnie odmiennego… Lżejszego. Myślałem, że już nic więcej nie może się stać, kiedy usłyszałem jej dźwięczny, cichy głos… Szepnęła mi do ucha. I znowu… Szeptała bez ustanku, kontynuując taniec. W ogóle nie musiała kontrolować swoich kroków, jak gdyby miała go we krwi. Piosenka trwała, a im dłużej wirowaliśmy na parkiecie, tym mniej tęskno było mi ku jej końcowi. Angela była niesamowita… Zupełnie jak piosenka. To idealny opis tej dziewczyny. Jeśli chciałbym ją opisać prostymi słowami, to brzmiałyby one właśnie tak. Ale czy tylko do niej? Przecież jakby nie patrzeć, to prawie równie dobrze co do niej, słowa te pasują także do mnie… z małą jednak różnicą. Ona coś jednak miała…

Jej szept nabrał szybszego tempa. Wsłuchałem się w niego i z każdą sekundą, z każdym kolejnym krokiem tego magicznego tańca wiedziałem, że ona ma rację. I to nie było tylko moje przypuszczenie, to było pewne i wręcz namacalne tak jak to, że… Na tym ludzkim padole jedyną rzeczą, którą posiada człowiek, jest jego własne życie… Życie oraz wolność, której powinien strzec i nie oddawać jej nikomu. O tym właśnie śpiewała Nina Simone. Wszystko inne, co nas otacza, jest tylko iluzją… Życie i wolność. Słowa te raz za razem, niczym ostrze noża, przecinały moje myśli z niewiarygodną siłą i precyzją… Życie i wolność… Czyli coś, czego ja tak naprawdę nie mam. Już nawet nie pamiętam, w jakich okolicznościach przestałem żyć własnym życiem. I jak to jest być wolnym elektronem? Jak to jest podejmować samodzielne decyzje i jak żyć pełnią życia. Ona to wiedziała. Z pewnością. I właśnie wtedy uświadomiłem sobie, że jeśli nie uwierzę w jej wyszeptane mi do ucha słowa, nigdy tego nie będę wiedział. Piosenka dobiegła końca. Zatrzymaliśmy się i wciąż przywarci do siebie staliśmy na środku. W końcu wziąłem głębszy oddech i powiedziałem równie cicho co ona wcześniej: – Tak. Podniosła głowę. W jej oczach tliły się dwie iskierki. Uśmiechnęła się szeroko po czym rozejrzała dookoła. Uśmiech zgasł. Ja również się rozejrzałem. Wszystkie kobiety jakie wcześniej widzieliśmy, plus kilka, które wyszły na tą okazję z toalet i burdel-kanciap, stały dookoła parkietu i wpatrywały się w nas maślanymi, rozmarzonymi oczami. – Lepiej się wycofajmy – powiedziała Angela i poprowadziłamnie na powrót w stronę baru. Nie usiedliśmy jednak przy swoich drinkach, gdyż dziewczyna poprowadziła mnie dalej. Zatrzymała się w ciemnym korytarzu prowadzącym do wejścia. Tu także wisiały plakaty z lesbijskich filmów porno, ale nie skupiałem na nich swojej uwagi. – Wiedziałam, że blefujesz z tym tańcem – powiedziała, zatrzymując się i odwracając w moim kierunku. – Nie potrafisz tańczyć. – To fakt – przyznałem. Ale nie miało to już żadnego znaczenia. Po tym, co wyszeptała mi do ucha w czasie tańca, byłem skłonny jej powiedzieć o wszystkim. Chociaż jakaś część mnie nadal mówiła mi, abym trzymał się na baczności. – Co zrobisz dalej? – zapytała. – A co mogę zrobić? Nic… – Ale przed chwilą przyznałeś mi rację, prawda? – Tak, ale… – Ale co? – przerwała mi w pół zdania. Zamilkłem i spuściłem wzrok. Wpatrywałem się w posadzkęi rozmyślałem nad jej słowami. – A jeśli pomogłabym ci w podjęciu decyzji? – Ciekawe jak? Kolejna pełna napięcia chwila ciszy. Wpatrywaliśmy się w siebie przez kilka długich sekund. Angela jako pierwsza drgnęła i zdjęła z szyi złoty łańcuszek. Trzymając go w jednej dłoni, drugą chwyciła i otwarła moją, a następnie położyła na niej wisiorek. Zacisnęła ją

w pięść, nie odrywając ode mnie spojrzenia. – Ale to… to twój kluczyk. I w tym momencie to nie ty powinnaś dać mi klucz. To ja tobie powinienem oddać walizkę. Ona ci się należy . Dałaby ci odpowiedzi na wiele pytań, więc… – Tak. Z jednym małym ale… Mnie nie interesuje, co znajduje się w tej walizce. Nie zadaje sobie pytań o przeszłość. Żyje dniem dzisiejszym, a to co wydarzyło się wczoraj, czy kilka lat temu, to już tylko historia… Niczego nie warta. Ludzie studiują swoją przeszłość, zachwycają się nią i badają, a ona i tak ciągle się powtarza. Szczególnie w najpodlejszych epizodach. Więc jeśli zajrzę do tej walizki, niczego to nie zmieni. Póki pozostaje dla mnie zamknięta, jest tylko zwykłym przedmiotem. Lecz jeśli ją otworzę, odrodzą się demony przeszłości... Po za tym, dzisiejszy dzień udowodnił mi, że w gruncie rzeczy jestem bardzo podobna do ojca. Całe życie starałam się być od niego odmienna, ale wydarzenia tego dnia dały mi wiele do myślenia. Jeśli otworzę walizkę, będę taka sama jak ojciec. On by ją otworzył. Pozwól, że chociaż w tym małym aspekcie będę inna od niego. Powoli pokiwałem głową, wpatrując się w swoją pięść. Rozumiałem ją aż nazbyt dobrze. Angela cofnęła swoje dłonie z mojej. Dopiero wtedy poczułem, jak ciężki jest ten klucz. To było wręcz nienaturalne. A może to wszystko mi się wydawało? Świadomość tego, jak wielkie brzemię skrywa się za kotarami tego przedmiotu? – Ten klucz nie jest mi do niczego potrzebny – odezwała się po chwili. – Ale tobie może pomóc. Może dzięki niemu podejmiesz decyzję? Może dzięki temu wszystko się odmieni? Czasami ludzie potrzebują wstrząsu, aby podjąć jakąś ważną, życiową decyzję. Silnego wstrząsu. Jak porażenia prądem. Dopiero wtedy zaczynają się ruszać i rozumieć… Muszą przeżyć szok. Myślę, że w tej czarnej, skórzanej walizce mojego ojca, znajdzie się wiele rzeczy przemawiających za moją teorią. Zajrzysz do niej i sam się przekonasz. Możliwe nawet, że zadrżysz z przerażenia. Bo ona skrywa najciemniejsze odcienie czerni, jakimi namalowano postać mojego ojca. Jego czerni. Westchnąłem. – Po co to wszystko? – Nie wiem, czy wiesz, lecz „istnieje teoria, że jeśli kiedyś ktoś się dowie, dlaczego powstał i czemu służy wszechświat, to cały kosmos zniknie i zostanie zastąpiony czymś znacznie dziwaczniejszym i jeszcze bardziej pozbawionym sensu… Istnieje także teoria, że dawno się już tak stało[4]”… Więc nie bój się, bo może dzięki temu narodzi się dla ciebie nowy wszechświat. Pokazałeś mi dzisiaj, że jesteś inny niż pozostali. Moim zdaniem znalazłeś się w złym miejscu i w nieodpowiednim czasie. Powoli, niczym saper igrający ze śmiercią, roztwarłem dłoń. Błysk złota ukłuł mnie w oko. Ciężki klucz był wykonany ze złota najwyższej próby. Przyglądałem mu się przez chwilę w pełnej świadomości tego, do czego mnie to zaprowadzi. Mógł mnie wyzwolić, ale mógł mnie również zniszczyć. Doprowadzić do rozsypki. Nie miałem pewności, z jakim ładunkiem wybuchowym mam do czynienia. Wiedziałem tylko, że ma on wielki zasięg. Od dawna podejrzewałem, co może skrywać tajemnicza walizka. A teraz kiedy miałem do niej klucz, zaczynałem się borykać z niewyobrażalną wręcz ciekawością… Gdzie twoja lojalność? – usłyszałem głos z głębi serca. No właśnie, była jeszcze kwestia ślubowanej lojalności. Co dalej? Czułem się jak rozdzierany kawałek starej szmaty. Nie

miałem pojęcia, co począć. To wszystko było takie… zwariowane. – Angela – zacząłem niepewnie. – Zanim stąd zwiejemy, chciałbym, abyś coś wiedziała… Cholernie doceniam to, co dla mnie robisz. Ale to, co znajduje się w walizce, najprawdopodobniej nie zrobi na mnie większego wrażenia, bo wiem, co się w niej znajduje. Wiem, bo dziś rano twój ojciec, Malcolm Seth, osobiście wydał mi polecenie, abym ją odzyskał i dostarczył do rąk własnych. To było zaledwie kilka godzin temu, ale czuję się, jakbym z tą walizką spędził ćwierć wieku… Przez to zlecenie przeżyłem więcej pojebanych sytuacji niż przez całe swoje życie. I w jakiś sposób na pewno odciśnie ona na mnie swoje piętno, lecz nie dokona zmiany… Musisz zrozumieć, że pomimo szczerych chęci, nie potrafiłbym przeciwstawić się twojemu tacie. Oczywiście podzielam twoje zdanie, ale… Byłoby mi ciężko. Bardzo ciężko. Ale chcę, abyś wiedziała, że naprawdę doceniam twój gest. Nigdy tego nie zapomnę… Tak jak nigdy nie zapomnę tych kilku chwil spędzonych razem, w tym równie nienormalnym co reszta dnia miejscu. Jeszcze żadna kobieta nie była dla mnie tak wspaniała i wyrozumiała jak ty, dlate… Podniosłem wzrok i z miejsca zaniemówiłem. Angela zniknęła. Stałem tam sam jak palec, nie mając zielonego pojęcia, jak wiele z mojej wypowiedzi zdążyła usłyszeć, zanim bezszelestnie się ulotniła. Rozglądając się dookoła w poszukiwaniu, zrozumiałem coś istotnego. Angela nie była moją jedyną słuchaczką. Kilka metrów przede mną, w korytarzu, stała wsparta o ścianę kelnerka w stroju pawiana. Wpatrywała się we mnie, jak sroka w świecidełko, maltretując w ustach gumę do żucia. Zacząłem zastanawiać się, ile mogła usłyszeć… W jednej sekundzie powróciły stare nawyki. Nabrałem podejrzeń i ostrożności. Byłem sam w barze pełnym lesbijek traktujących mężczyzn jako narzędzia. Dość przerażająca wizja. Przełknąłem zalegającą w ustach ślinę, która miała posmak narastającego we mnie strachu. Ok, powoli. Bez gwałtownych ruchów. Zacząłem zastanawiać się, jak to rozegrać. I jak się miało okazać już za chwilę, miał to być wykwintny i niespotykany, niemy teatr pięciu kroków zwieńczony… No właśnie… Krok pierwszy. Ona na mnie, ja na nią. Gdzieś w przestrzeni pomiędzy naszymi zespolonymi spojrzeniami zaczynało się wyczuwać gęstniejącą atmosferę oczekiwania na najgorsze. Wiedziałem, że kobieta jest wyższa i cięższa ode mnie. Jedyna szansa, to zabrać się za nią jak za wagon z węglem… z impetem. Krok drugi. Napięcie staje się wręcz elektryzujące, kiedy przesuwam się do przodu. Gdy patrzę na drzwi wyjściowe ponad jej ramieniem, robi coś niespodziewanego, co sprawia, że omal nie schodzę na zawał. Odchrząkuję. Trzeci. Już tak niewiele dzieli mnie od umalowanej kobiety. Wygląda jak wyciągnięta z horroru klasy B. Ani drgnie, kiedy zaskakuję ją krokiem czwartym. W jej oczach pojawiło się zwątpienie… O to mi właśnie chodziło. Wyprostowała się, odstępując od ściany… O jasna cholera – pomyślałem – ona szykowała się na kontakt. Po skroni spłynęła mi kropla potu. Dobra, teraz maksymalne skupienie… Szybki cios i ucieczka prosto do samochodu… Tylko dobrze wyceluj… Tak, muszę trafić dokładnie w… PSZZZZ! Usłyszałem dziwny dźwięk zza pobliskich drzwi. Zaraz po tym dało się słyszeć

zgrzytniecie zamka. Z przeraźliwym piskiem drzwi otworzyły się szeroko. Zza nich wyłoniła się głowa drugiej kobiety! – Pięć! – krzyknąłem i z całej siły kopnąłem w drzwi, chcąc uciec z tej zasadzki. Ugodzona w twarz lesbijka upadła na posadzkę. Ta wymalowana przy drzwiach, widząc to, zaczęła przeraźliwie krzyczeć. Spanikowałem. TRZASK! Zadałem jej niezgrabny cios, po którym musiała poważnie się zastanowić, jak upaść. O dziwo, nie czekając na najbliższy deszcz, postanowiła spaść na ziemię już teraz. Wszystko to wydarzyło się w ułamku sekundy. Kobieta, leżąc na posadzce, próbowała pozbierać się na równe nogi. Przerażony przebiegiem wypadków postanowiłem dokończyć dzieło i poprawić jej z drzwi. Czym prędzej chwyciłem je obiema dłońmi. Odchyliłem je, żeby zabrać większy zamach. Szybkim rzutem oka zajrzałem do środka, czy nie czai się tam na mnie ktoś jeszcze i… Cholera, zajrzałem jeszcze raz… Dobra, moment. Powoli. Odchyliłem drzwi i przeczytałemwiszącą na nich tabliczkę… WC. Shit! Teraz zrozumiałem swój błąd. Poniosło mnie. To wszystko przez ten popieprzony dzień! Tygrysica jęknęła, zbierając z podłogi jakieś białe, splamione krwią koraliki. Zęby? Kurwa, wybiłem jej klawiaturę! – Przepraszam! – rzuciłem i popędziłem do drzwi wyjściowych. W obawie, że zwabione zamieszaniem pojawią się inne kobiety, biegłem tak szybko, jak tylko potrafiłem. Na zakręci osiągnąłem przeciążenie rzędu 4G, a cień pozostawał osiem metrów za mną. Dobiegłem do samochodu, wsiadłem do niego, odpaliłemw locie i wcisnąłem gaz w podłogę, ruszając z piskiem opon. Musiałem szybko się gdzieś schować i przemyśleć własną sytuację. Poukładać sobie w głowie wszystko od początku. Cały ten pojebany dzień oraz ułożyć plan działania, który szczęśliwie zakończy ten tragikomiczny splot zdarzeń. Miałem już dość, więc tym razem wszystko musiało zadziałać na galowo. W końcu zatrzymałem się w cieniu drzew w miejskim parku krajobrazowym. Stanąłem na zarośniętym trawą parkingu i zgasiłem silnik. Tutaj nikt nie powinien mnie znaleźć. Dookoła rosła prawdziwa dżungla. Przez otwarte okno słyszałem śpiew ptaków. Rozglądając się dyskretnie dookoła, nie zauważyłem nikogo w pobliżu. Nareszcie sam. Wziąłem głęboki wdech i schowałem twarz w dłoniach. To był naprawdę długi dzień… Najpierw Malcolm Seth i jego szatański „numer”, a później piekło z tym związane… Ale na szczęście już prawie koniec. Wystarczy zadzwonić i umówić się na odbiór walizki, a później zniknę gdzieś na kilkanaście dni. Należy mi się urlop. Ta myśl popchnęła mnie do szybszego działania. Włożyłem dłoń do kieszeni spodni w poszukiwaniu komórki, kiedy nagle palce zatrzymały się na metalicznym, małym przedmiocie. Klucz. Zapomniałem o nim. Wyciągnąłem go i przyjrzałem mu się uważnie. Znowu. Wiedziałem, że nie powinienem z niego korzystać. Oddam go szefowi, jak tylko się spotkamy. Może nawet dostanę premię? Tylko jak mu wytłumaczę fakt, że go posiadam? Przez ostatnich kilka lat współpracy nie powiedział mi ani słowa o tym, że ma córkę, więc pewnie nie będzie zadowolony, że się spotkaliśmy. Myślę, że tłumaczenie mu, że był to czysty przypadek, także nie odniesie

żadnego sukcesu. A jak zniesie fakt, że mieliśmy szansę porozmawiać tylko we dwoje? Seth zacznie snuć domysły tak dobitnie czarne, że lepiejod razu strzelić sobie w łeb. Jeśli jeszcze nie spotkaliście Malcolma Setha, to powinniście wiedzieć o nim jedno. On był jak superbohaterowie z dziecięcych komiksów i kreskówek, a jego mocą było właśnie tworzenie w swojej głowie czarnych scenariuszy. I mając to na uwadze, chyba nie będę w najlepszym położeniu, jeśli się dowie. W dwóch słowach: mam przesrane… Po co ja w ogóle brałem od niej ten przeklęty klucz?! Ta dziewczyna mnie pogrążyła. Jeśli nie powiem Malcolmowi Sethowi, że mam klucz do walizki, to zrobi to ona w odwecie za to, że nie podążyłem za jej prośbą… Dlaczego na litość boską ta szalona dziewczyna tak bardzo to wszystko skomplikowała? Poczułem, jak nagle ogarnia mnie wielkie zmęczenie. Jak gdyby na plecach usiadł mi niewidzialny olbrzym. Byłem skołowany… Cholera, tak źle i tak niedobrze! Spojrzałem na kluczyk. Ok, raz się żyje. To wszystko musi do czegoś prowadzić. Przecież co jak co, ale tak niewiarygodny obrót wydarzeń musi mieć coś na celu. Jakieś głębsze znaczenie. Inaczej uznam, że życie jest najzwyklej w świecie popieprzone. Postanowiłem, że wreszcie przestanę się szamotać i dam się ponieść swojemu własnemu przeznaczeniu… – Dobrze Angela – szepnąłem pod nosem sam do siebie. – Zrobię to. Sięgnąłem po nią i wyciągnąłem na zewnątrz. Zamknąłemkufer i położyłem ją na samochodzie. Później powoli wsunąłem kluczyk do zamka i przekręciłem o jeden pełny obrót. Coś w środku kliknęło, ale wieko nie ustąpiło. Obróciłem go jeszcze raz i wraz z kolejnym, głośniejszym od poprzedniego kliknięciem, górna część lekko się uniosła… Odczekałem sekundę czy dwie, po czym uniosłem wieko walizki do góry. Było gorzej niż myślałem. Z tego co mówił mi Malcolm Seth, zrozumiałem, że to tylko kilka dokumentów oraz dowodów. Teraz widziałem, że to, co miało być powierzchowne, może startować do konkursu o status „niepodważalnych dowodów” z archiwami watykańskimi. Dokumentów było od cholery. Były pospinane w siedem tomów, a każdy z nich był grubości książki. Dodatkowo w kilku torebkach obok znajdowały się jakieś przedmioty. Mój wzrok wyłapał między innymi łuskę po pocisku oraz kilka fotografii spiętych razem. Złapałem jedną z książek i spojrzałem na stronę tytułową. „Luxuria”. Tak było na niej napisane. Od razu odgadłem, że to imię jednej z jego żon. Pewnie w każdym z tomów opisał historię związaną z jedną z nich. Od początku, aż do… końca. Ale zaraz. Malcolm Seth miał cztery żony, a tu jest siedem tomów. Zacząłem je pospiesznie przeglądać. Avaritia… Superbia… Gula… Ira… Inv… Zastygłem. Moje oczy zatrzymały się na tytule brzmiącym„Invidia”. Z niedowierzaniem zapytałem samego siebie, a słowa odbiły się niczym echo w pustej hali: – Mama?

Księga II: Diabeł Pański

Maribell była świeżo upieczoną żoną i panią domu. Od razu pokochała swoje nowe życie, choć jej mąż nie miał jej do zaoferowania niczego szczególnego prócz swojej miłość. Uczucie to było czystsze aniżeli najszlachetniejszy z diamentów świata. Obydwoje mieszkali w swoim małym, obskurnym mieszkaniu, które Warren, mąż Maribell, odziedziczył po swoich rodzicach. Nie było to może wymarzone mieszkanie dla młodej pary, lecz na lepszy lokal póki co nie było ich jeszcze stać. Młoda dziewczyna pracowała jako konserwator powierzchni płaskich w pobliskiej, przydrożnej restauracji, gdzie nie zarabiała wielkich pieniędzy. Dlatego po godzinach zmieniała fach na operatorkę obrabiarki ustnej. No i tu szło jej już całkiem nieźle, ale ciągle niewystarczająco, aby utrzymać ich oboje. Warren, którego wiek niebezpiecznie zbliżał się do osiągnięcia trzeciej dekady, był typem kombinatora. Nigdy, od czasów ukończenia edukacji (czyli od dwóch dekad), nie miał poczciwego zajęcia, z którego mógłby utrzymać siebie i rodzinę. Kiedyś próbował pracy na budowlance w charakterze pomocnika murarza. Ale po drugiej butelce stracił magiczne zdolności mówienia, kalibracji wzroku, oraz poruszania się w linii prostej. Idąc po trzecią flaszkę, spadł z rusztowania. To był koniec jego obiecującej kariery. Złamał nogę i nos. Leżąc na wyciągu, knuł niecne plany zawładnięcia światową gospodarką, co zaowocowało tym, że jego kolejnym zajęciem było prowadzenie przydrożnej wypożyczalni kobiet o wysokich aspiracjach na niskich kondygnacjach. Wydawało się, że zawód alfonsa jest mu przeznaczony. To właśnie w pracy poznał swoją obecną żonę. Maribell była jego aniołem. Zakochał się w niej od pierwszego ściągnięcia jej zarobków. Miała wtedy niezły utarg, a wśród zwitków banknotów znalazła się mała torebeczka z białą zawartością. Maribell pospiesznie wytłumaczyła mu, że jeden z jej klientów nie mógł zapłacić gotówką, więc dał jej to. Biała kiełbasa. Najbardziej dochodowy interes na globie. Warren, nie zważając na ryzyko, postanowił wejść w ten biznes. Tego słonecznego, letniego ranka, młoda żona Warrenaszykowała się do pracy. Próbowała wcisnąć sobie na nogi pantofle na wysokim obcasie. Kobieta mizdrzyła się w toalecie, która spełniała rolę garderoby. Z powodów technicznych łazienka musiała zostać przeniesiona częściowo do kuchni… Warren siedział przy stole w zalanym słońcem ciasnym i obskurnie urządzonym pokoju dziennym. Na blacie leżała niemała kupka białego proszku, który w zamyśleniu dzielił na porcje, używając do tego starej wagi jubilerskiej. Było to dla niego wyciszające i relaksujące zajęcie, podczas którego mógł spokojnie rozmyślać o swojej przyszłości… Przyszłości, którą zapewniła mu jego ukochana żona. Anioł. Nie potrafił jej określić innym słowem. Spadła mu z nieba. To dzięki niej już wkrótce mieli wyrwać się z tej brudnej, ciasnej kamienicy. Zamyślił się na moment, odrywając od zajęcia. Patrząc w biały proszek, przytknął do niego palec i narysował serce… Tak bardzo ją kochał… Tak bardzo chciał, aby… BAH! Drzwi wejściowe, plując drzazgami na wszystkie strony, otworzyły się na oścież, uderzając klamką w ścianę. Zaskoczenie. Warren spojrzał na kokainę przed sobą i wiedział już, że jeśli to policja, to nie ma najmniejszych szans się z tego wytłumaczyć. Ucieczka? Nie z trzeciego piętra, gdzie jedyną drogą na wolność jest zardzewiała rynna za oknem. Poddać

się? Warren jednym płynnym ruchem sięgnął za komodę stojącą po jego lewej stronie i wyciągnął długi, smukły karabinek. Ruszył w stronę korytarza, na którym znajdowało się wejście do mieszkania. Ciągle nie widział przeciwników. Wycelował lufę w kierunku zdewastowanych drzwi. I wtedy, drąc na całym ciele, zobaczył… intruza. Pojedynczą osobę. Powoli niczym zjawa, zza drzwi wyłonił się młody mężczyzna w czarnym, dobrze skrojonym garniturze, białej koszuli i krawacie wąskim jak wstążka. W ustach miał wykałaczkę. Przystanął. Z jedną ręką w kieszeni przyjrzał się Warrenowi. Jego oczy były ciemne i chłodne niczym studnia. Czaiło się w nich coś mrocznego. Zaren Mammon nigdy nie uważał Warrena za szczególnie bystrego osobnika. Odkąd się poznali, zdążył odkryć w nim pewne braki intelektualne oraz różnice myślowe, które zaowocowały chłodnym i pogardliwym traktowaniem. A gdy Zaren dowiedział się, że Warren zakończył swoją edukację po tym, jak oświadczył na jednym z egzaminów, że Dedal spadł, bo był ciężkim Minotaurem, to tylko zaostrzyło sarkazm w jego podejściu. Wciąż stojąc nieruchomo, Zaren obserwował, jak stojący z nim oko w oko mężczyzna zaczyna drżeć na całym ciele. To nie było ich pierwsze spotkanie, lecz przedmiot w ręku Warrena sugerował, że ten był gotowy na ostatnie. Mammon spojrzał prosto w lufę i pokręcił z niedowierzaniem głową. Wyciągnął z ust wykałaczkę i wskazał nią przed siebie. – Tym chcesz mnie debilu zabić? Wiatrówką? Warren zrozumiał, że to nie jest ostateczne wyegzekwowanie niespłaconego długu, więc uśmiechnął się przepraszająco i już zaczął opuszczać lufę wiatrówki, gdy nagle korytarz zalała fala ostrego, miażdżącego bębenki dźwięku. Zaren w mgnieniu oka odwrócił się, by spojrzeć, skąd dobywa się ten przerażający odgłos. W drzwiach toalety stała rozhisteryzowana Maribell. Wrzeszczała przerażona, unosząc ręce na wysokość twarzy. – MaŁibell! – krzyknął Warren. – Spokojnie. To ZaŁen Mammon. Nic nam nie zŁobi… pŁawda? – zapytał po chwili z niepewnością. Zaren nie był w stanie odpowiedzieć od razu. Z wielkimi oczami i uniesionymi brwiami obserwował wciąż Maribell, jakby była okazem jakiegoś egzotycznego i rzadkiego zwierzęcia w zoo. Przez myśl przebiegło mu także pewne spostrzeżenie. Teraz wiedział już, kto przejął zgubione kilogramy Warrena. Kobiet była jeszcze większa niż on. Szczęśliwy dla Maribell zbieg okoliczności sprawił, że nigdy wcześniej nie miała okazji spotkać Zarena. On również był wdzięczny za towarzyszące mu wcześniej szczęście. – Kochanie uspokój się… jest ok – powtórzył jeszcze raz Warren. Mammon wskazał na nią wykałaczką tak, jak wcześniej na wiatrówkę i ze zdziwieniem w głosie zapytał: – Ten salceson to twoja… żona? – Tak… Nic jej ani mi nie zŁobisz, pŁawda? – dopytywał mężczyzna. – Oczywiście… Nic wam nie zrobię. Zrozumiałaś Milagros? – Maribell – poprawiła go dziewczyna.

Znowu uniósł brwi, jak gdyby zdziwił go fakt, że kobieta potrafi mówić. – Nie zabije was – rzekł po chwili Mammon i dodał z przekąsem. – Założę się, że ssaki waszego gatunku są pod ochroną, bo jeszcze nie widziałem takich okazów jak wy dwoje. – Dlaczego zepsułeś nam drzwi? – zapytała kobieta. Zaren spojrzał za siebie i westchnął ciężko. – Cholera, przepraszam. Rzeczywiście przesadziłem. Ciągnąłem za klamkę i myślałem, że są zamknięte. Zapomniałem, że się otwierają w druga stronę. Myślałem, że Wargen… – Warren. – …Warren… Myślałem, że mnie unika, a słyszałem muzykę za drzwiami, więc… – jeszcze raz spojrzał z zakłopotaniem na drzwi. – Przepraszam. Poniosło mnie. Młody mężczyzna przyglądał się teraz Warrenowi, nie potrafiąc odczytać jego dziwnego wyrazu twarzy. To ulga czy jeszcze większy niż przed chwilą strach? – zachodził w głowę. A może zdenerwowanie? Warren zaczął na powrót panować nad swoim przyspieszonym oddechem. Wcześniej sapał jak parowóz, więc chyba jest ok. Dla pewności poczekam na jego ruch. Niech poczuje, jakby panował nad sytuacją. To mu doda pewności siebie. Tak jak przewidział Mammon, Warren wkrótce gestemręki zaprosił go do pokoju, z którego wybiegł. Zaren uśmiechnął się do siebie, w duchu gratulując sobie takiego posunięcia. To było proste. Ale nie tak proste jak zapanowanie nad własnym zdziwieniem, które dopadło go, gdy ujrzał to, co leżało na stole w pokoju. Niemała górka białego proszku zahipnotyzowała przybysza niczym magiczne wahadełko. – O kurwa – mruknął cicho pod nosem. Kiedy Zaren stał w niemym podziwie, Warren odłożył wiatrówkę, opierając ją o futrynę drzwi wejściowych, po czym obszedł stół dookoła i ciężko usiadł na skrzypiącym krześle. Wierzchem dłoni wytarł krople potu z czoła. – NastŁaszyłeś mnie nie na żaŁty… – powiedział. – Po co przyszedłeś? Nasłał cię twój szef? Powiedz mu, że zapłacę mu Łesztę długu, kiedy sprzedam to – wskazał podbródkiem na narkotyki. Zaren ocknął się i spojrzał na mężczyznę. – Nie przyszedłem w sprawach zawodowych. Warren spojrzał na niego z nierozumiejącym wzrokiem. – Więc, co cię spŁowadza od Łana? – Potrzebuję palenie. – Białego nie chcesz? – A powiedziałem, że chcę białe, czy że chcę palenie? Głupi jesteś – pomyślał Zaren – ale w tej sytuacji nie dziwie się, że masz wątpliwości. Przybysz ponownie przyjrzał się górce kokainy. Wiedział, ile może być warta, jednak nie kusiło go, by jej próbować. Co to, to nie. Co prawda od czasu do czasu lubił sobie przysmażyć jointa, lecz nigdy nie sięgał po twarde narkotyki. Nie w tym zawodzie. Nie chciał się od nich uzależniać, bo to mogłoby kosztować go życie szybciej, niż by się spodziewał. Wstając z fotela, Warren podszedł do meblościanki i uchylił drewniane drzwiczki barku. To

tam trzymał marihuanę, którą miał podzieloną na porcje. Ilości zioła także okazały się bardzo duże, co nie umknęło wszystkowidzącemu Zarenowi. Skąd, do jasnej cholery, ten alfons ma tyle koksu i zioła? Warren zamknął barek i wracając do stołu, położył przed młodym mężczyzną pięć gramów palenia. – Ile za to chcesz? – zapytał tamten. Warren pomyślał chwilę. – Może… – zaczął niepewnie. – Może w Łamach zapłaty mógłbyś przez jakiś czas nie przypominać swojemu szefowi o mnie? Tylko przez jakiś czas. W końcu uzbieŁam pieniądze dla niego… No… Możemy zŁobić taki wałek? Teraz to Zaren Mammon zaczął rozmyślania. A może by tak mu to wszystko ukraść? Gdzie jestem? W kamienicy. Trzecie piętro. Są tu jeszcze dwa mieszkania pełne ludzi, którzy chuj wie co chowają za futryną. Dwa piętra pod nami kolejnych sześć rodzin. Ciasna, stara klatka schodowa. Wyjście z budynku na podwórko. Dookoła pełno okien. Mnóstwo ciekawskich spojrzeń. W dodatku ta… Marigold? Czy jak jej tam? Pewnie stoi jeszcze w korytarzu pogrążona w poważnym wstrząsie. Jeszcze znowu zacznie wyć… Za dużo ofiar. Wrócę tu później. A teraz… – Jeszcze pięć działek – rzekł mężczyzna z twardym wyrazem twarzy. – Ale ZaŁen… Warren próbował oponować, kiedy obydwaj usłyszeli odgłos wibracji telefonu. Wydobywał się z kieszeni spodni Zarena. Chłopak sięgnął do niej i wyciągając komórkę, spojrzał na wyświetlacz. Sekundę później, aby uciąć miauczenie Warrena, pokazał mu kto dzwonił. Malcolm Seth. Mężczyzna natychmiast się uciszył. Poderwał się szybko z miejsca i podszedł do barku, wyciągając jeszcze pięć porcji trawki. Zaren pokiwał z uznaniem głową. Takie coś to ja rozumiem. Ja mu bronię dupy przed szefem, a on mi szczędzi uciech. Obsrus. Teraz to mnie zdenerwował… Cholera. Chłopak wstał, chowając zioło do kieszeni marynarki i ruszył w stronę wyjścia. Kiedy był już blisko korytarza, jego wzrok zatrzymał się na opartej o futrynę wiatrówce. Pomysł narodził się tak szybko jak i jego wykonanie. Zaren chwycił wiatrówkę i odwrócił się na pięcie. Ja cię nauczę oszczędzać na mnie, palancie! Wycelował krzywą lufę gdzieś obok Warrena. Stało tam stare radio wygrywające równie stare piosenki, które przez cały czas wizyty zawodziło przeciągle. – Achtung! Nacisnął mocno twardy spust. W kolejnej sekundzie wydarzenia przybrały na sile, stawiając Zarena w zastanowieniu. Największą zagadką było dla niego to, że radio wciąż stało nietknięte, a ugodzony śrutem w czoło Warren zwalił się ciężko do tyłu i przewrócił wraz z krzesłem, krzycząc z bólu. Odpowiedź przyszła dopiero w kolejnej chwili. Cholera! – przypomniał sobie Zaren. – Przecież wiatrówka ma krzywą lufę. Zabiłem go? Nie, rusza się.

Z prędkością światła o jaką nikt by jej nie podejrzewał, Maribell znalazła się na wprost wejścia do pokoju, nabierając głośno powietrza w usta. Była gotowa do kolejnego wybuchu paniki. Zaren zauważył to, w porę rzucając niedbale wiatrówkę w bok i unosząc palec w jej stronę. – Ciii! Maribell… Cichutko… Nic się nie dzieje. Już wychodzę… Młody mężczyzna w czarni przecisnął się przez wejście i ruszył w stronę drzwi wyjściowych. – Do widzenia – rzucił na odchodnym. Maribell nie odpowiedziała. Chłopak zatrzymał się i chłodno spojrzał w jej kierunku. Kobieta natychmiast przypomniała sobie, do czego służy aparat mowy. – Do widzenia! – wykrzyknęła ze łzami w oczach. Zaren w końcu opuścił mieszkanie, a będąc na klatce schodowej, czym prędzej uniósł wciąż dzwoniący telefon do ucha. – Halo? Głos, który usłyszał w głośniczku, nie należał jednak do jego szefa. Był to jeden z ludzi Setha, który na co dzień znajdował się w jego straży przybocznej. Zaren nigdy nie nauczył się imion jego świty, gdyż na co dzień pracował sam, nie mając z nimi żadnego kontaktu. – Zaren, stary chce cię widzieć… Natychmiast. A później bez żadnego „do widzenia”, „cześć”, „pocałuj się w dupę”, rozmowa została zawieszona. Stary chce mnie widzieć – pomyślał Zaren – To oznaczatylko jedno. Jakby to delikatnie ująć? Malcolm Seth został wytrącony z równowagi i jego poziom kurwików we krwi skoczył mu niebezpiecznie w górę. I właśnie dlatego zadzwonił do mnie. Zastanawiacie się, kim ja tak naprawdę jestem i czym się dokładnie zajmuję? Chyba nietrudno się już tego domyślić. Ale spróbuję wam to wytłumaczyć… Kilka lat temu byłem młodym, szukającym pracy gówniarzem. Żyłem w przekonaniu, że mój ojciec pracuje w zawodzie sprzątacza i utrzymuje nas ze swojej lichej pensji… Tyle, że ja to wyjaśnienie wziąłem zbyt dosłownie i zacząłem się bać, że pewnego dnia padnę ofiarą rodzinnego interesu. Bo tak się przeważnie dzieje. Kiedy pradziadek był murarzem, dziadek był murarzem, i ojciec, to w końcu przychodziło zostać nim synowi. Ten zazwyczaj miał być dumny, iż może kontynuować rodzinny fach. Oryginalność takiej wizji powalała mnie na pancerz. I właśnie wtedy ojciec pokazał mi, co oznacza słowo „sprzątacz”… Wszystko nabrało nowego wymiaru. Oczywiście na początku nie chciałem o tym nawet słuchać, ale jaką miałem przed sobą przyszłość? Półsierota ze starzejącym się, niedołężnym ojcem. W dodatku bez jakiegokolwiek wykształcenia, które w tych czasach brzmiałoby rozsądnie w CV… Dopiero Malcolm Seth uświadomił mi moje położenie i przystałem na jego propozycję. Zostałem wysłany do Amsterdamu, gdzie miałem nauczyć się fachu od mistrzów. Uczyłem się, jak przywracać humor swojemu szefowi… Bo jego dobry humor był najlepszą na świecie polisą ubezpieczeniową. Ale z ręką na sercu mogę powiedzieć, że nigdy nie przepadałem za swoją pracą… Jest śliska… I stanowi przeszkodę w wielu aspektach życia, które dla innych są normalnością… Nauczono mnie być ostrożnym outsiderem. A to

ciężki kawał chleba. Gdyby mój ojciec był rozważny i ostrożny tak, jak należało, to by mnie dziś nie było. No ale cóż… Stało się. Z czasem dowiedziałem się także prawdy o swojej matce. Pewnego dnia ojciec powiedział mi, czyszcząc broń na kuchennym stole, że gdy byłem niemowlęciem, mama wyjechała za pracą do Holandii. Miała tam zbierać szparagi. Nigdy więcej nie zapytałem go o nią. Sam domyśliłem się prawdy. Puściła się i uciekła od nas. Nigdy więcej o nią nie zapytałem, bojąc się, że prawda może być z deka inna. Przed kamienicą stał mój czarny, stylowy mercedes. Wsiadłem do niego i nie tracąc czasu, pojechałem na spotkanie ze swoim szefem. Nigdy nie musiałem pytać, gdzie go znajdę, bo dziewięćdziesiąt dziewięć procent życia spędzał w swojej knajpie… Hells Kitchen. Restauracja dla elity. Był to jedyny tego typu obiekt w tym mieście, który potrafił nasycić swoich gości widokiem przepychu, z jakim został wykonany. Kiedy nastawała noc, restauracja zamieniała się w miejsce schadzek największych szych i grubych ryb, które mogły cieszyć się szeroką paletą smakową zawartą w obszernym menu. Malcolm Seth nie zbudował tej knajpy tylko dla zysku. Zbudował ją przede wszystkim po to, aby zaspokoić swoją niezaspokojoną wciąż pychę. Wszystko musiało być dla niego najlepsze. W szczególności jedzenie. Jeśli zdarzały mu się gorsze dni, potrafił dwa razy w miesiącu zmieniać szefa kuchni. Kiedy przejadł się już kuchnią włoską, sprowadzał do niej Turka. Gdy ten spowodował u niego zatrucie pokarmowe po ostrych potrawach, „wymieniał” go na delikatnego Francuza. Później przyszła kolej na Meksykanina, Zulusa i Eskimosa. Dzięki jego wybrednemu gustowi i kaprysom, goście mogli bez końca korzystać z coraz to nowszych wariacji smakowych. Niemalże wszyscy klienci myśleli, że jest to celowy zabieg właściciela, który chciał tym uatrakcyjnić im wieczory spędzone w Hells Kitchen. Tylko nieliczni wiedzieli, że to po prostu Malcolm Seth i nic po za tym. Wnętrze restauracji urządzone było w ciemnych i złotychkolorach. Wyglądała jak prawdziwe piekło z tą różnicą, że rolę płomieni przejęły przepięknie zdobione, złote akcenty. Stoły wykonane były z hebanu, a posadzkę wyłożono ogromnymi, czarnymi i odbijającymi obraz niczym lustro płytkami. Sufit również był wykonany z lśniącej okładziny odbijającej wizerunek. Nie było tu zbyt wiele światła. Panował półmrok, co pasowało do klimatu tego miejsca. Wszedłem i ruszyłem przed siebie. Moja sylwetka odbijała się w czarnej, marmurowej posadzce. Po kilku krokach zauważyłem zarys sylwetki szefa, który siedział przy jednym ze stolików, plecami do wejścia. Wokół niego, przy sąsiednich stolikach, siedziała cała grupa ludzi ubranych w czerń. Ochroniarze, doradcy i reszta jego trupy artystycznej… Ale nie oni byli straszni. Ludzie nie bali się miejscowej grupy przestępczej. Nikt nie bał się, że pewnego pięknego dnia, za krzywe spojrzenie zostanie uczesany śrutem… Nikt nie bał się rewolwerowców Setha, którzy byli szybsi niż światło… Rewolwerowców, którzy najpierw strzelali, a później myśleli…. Ale każdy, co do jednego, niezależnie od tego jak silny się czuł wśród innych, robił pod siebie ze strachu, kiedy przyszło mu stanąć oko w oko z Malcolmem Sethem. Ludzie zawsze relacjonowali (o ile przeżyli takie spotkanie), że Seth wytwarza wokół siebie jakąś dziwną aurę napięcia i strachu. Bali się jego spojrzenia. Podobno było tak przenikliwe, iż potrafiło dostrzec wszystkie grzechy, jakie ukrywały się w oczach jego

rozmówców. Potrafił wyssać z nich cały entuzjazm jednym głębszym wdechem powietrza. W dodatku był tak charyzmatyczny, że nawet Hitler wyglądałby przy nim jak tandetny domokrążca. Nikt nie potrafił mu się oprzeć i sprzeciwić. No i nikt nie potrafił wyjaśnić w racjonalny sposób, dlaczego ten człowiek ma taką moc… A ja o tym doskonale wiedziałem. I dlatego nie za bardzo lubiłem stawać oko w oko z tym wyjątkowo okrutnym… Szatanem. Kiedy zbliżyłem się do stolika, przy którym siedział Seth, jeden z jego ludzi wstał z zamiarem przeszukania mnie… Widocznie był nowy. Lecz zanim zdążył cokolwiek zrobić, Seth podniósł rękę, powstrzymując jego zamiary. Jeden gest wystarczył, żeby mężczyzna stanął jak wryty. Skamieniał, jak gdyby zawieszona w przestrzeni, wystająca z czarnego satynowego rękawa marynarki, oliwkowa dłoń ze złotym sygnetem na małym palcu odebrała mu moc. Ochroniarz wytrzeszczył oczy i spojrzał w stronę szefa. Dopiero kiedy ten opuścił rękę, facet mógł poruszyć się ponownie. Wystraszony wrócił na swoje miejsce. Stara sztuczka. Na mnie nie robiła już żadnego wrażenia. Sparaliżował go zwykły strach. Widziałem lepsze numery. Obszedłem stolik dookoła i zasiadłem naprzeciw tego przygarbionego, postawnej postury człowieka o pooranej zmarszczkami twarzy, nad którą lśniły idealnie przyczesane kruczoczarne włosy. Jego oczy miały trudny do zdefiniowania kolor. Wydawały się bardzo… gadzie. A wiek? Około sześćdziesiątki odkąd pamiętam, a sam mam troszkę ponad dwadzieścia. – Otrzymałem telefon od pańskiego człowieka kilkanaście minut temu – przerwałem ciszę. – Coś się stało? Seth uśmiechnął się ukradkiem i w milczeniu zlustrował mnie wzrokiem. Kiedy przemówił, jego głos był głęboki i magnetyzujący. Miał niespotykaną u ludzi barwę. Można by było go słuchać godzinami, bez objawów znudzenia. – To mój drogi, było pytaniem typu „kutas…” Pozwól, że ja pierwszy o coś cię zapytam. Czy wierzysz w szatana? Pokiwałem głową bez zastanowienia. W końcu przed jednym siedziałem. – No właśnie… Widzisz, niektórzy uważają mnie za wypocinę Belzebuba… Za gościa, który odbiera klientów Jezusowi. Mają mnie za Diabła. Ale wiesz co? Gówno tam wiedzą. – Jak to? – zapytałem zbity lekko z tropu. – To nie szatan zesłał mnie na ten świat, lecz Bóg. Teraz już w ogóle nie miałem zielonego pojęcia, o czymmówił szef. Mimo to próbowałem udawać, że podłapuje w locie i myślę podobnie jak on. – Ten stary piernik – kontynuował Seth – … zrobił to, żeby dawać ludziom świadectwo na istnienie piekła. Uważał, że jeśli ludzie w nie uwierzą, uwierzą także i w niebo. Genialne, prawda? – Muszę się zgodzić. – Jeśli zgadzasz się ze mną w tej kwestii, zgodzisz się pewnie i w kolejnej. Otóż skoro ja jestem, aby dawać ludziom świadectwa, ty jesteś tu po to, żeby je stemplować… Podbijać ważność… Upubliczniać znak towarowy. Reklamować… Prowadzić ciągłą promocję. Nazywaj to, jak chcesz. Dlatego siedzimy tu teraz razem. Obaj jesteśmy wcieleniami Boruty. Co w języku wyznawców gościa, który siedzi sobie na chmurze i wygląda jak Zeus, znaczy tyle,

że jesteśmy po prostu złymi ludźmi. Zawsze uważałem, że zło jest pojęciem względnym. Nie dostrzegałem go w takim wymiarze jak inni ludzie. Patrzyłem na świat innymi kategoriami. Od początku widziałem przed sobą tylko cel, do którego dążąc z chirurgiczną precyzją, wykonywałem pewne zabiegi… Właśnie te zabiegi były złem. Byłem złym człowiekiem… No… Ale ludzie się zmieniają Zaren. I ja także chciałem się zmienić… I wiesz kurwa, co? Zapadło milczenie. Gdyby ktoś teraz upuścił monetę, nie usłyszałbym brzdęknięcia, lecz jebnięcie z pierdolnięciem. Siedzieliśmy, wpatrując się w siebie. Nie śmiałem już wchodzić mu w słowo, więc zaczekałem. Głos szefa znowu przedarł się przez dzielącą nas przestrzeń, tak jak piorun przedziera się przez powietrze, rozrywając je na strzępy. – Dziś dochodzę do wniosku, że ludzie zmieniają się tylko na czas żakinady. Bo jak już w teatrze życia założysz czarną maskę, to nie zmienisz jej na białą… W drugą stronę jest łatwiej, owszem. Ale jeśli całe życie byłeś kutasem takim jak ja, to z dnia na dzień nie wstąpisz w szeregi Armii Zbawienia… Nie pomożesz staruszce zdjąć kotka z drzewa bez udziału myśli o użyciu do tej czynności łuku i strzał… Przerwał, aby wziąć łyk czystej wody stojącej w szklancena stoliku przed nim. – Ale skąd szefowi przyszła w ogóle myśl, aby zmienić front? – zapytałem go. Patrząc na mnie, wypił wodę do końca. Odsunął szklankę od ust, przełknął zawartość gęby, szczerząc zęby i westchnął ciężko, po czym przemówił. – Pewnego dnia, obudziłem się w łóżku i nie miałem siły wstać. Byłem wyjebany jak riksza w Indiach i to nie za sprawą mojej najnowszej kobiety. Po prostu dopadła mnie starość. Szybko to zrozumiałem. I właśnie wtedy wpadłem na pomysł, że już czas rozliczyć się ze światem. Zrobić rachunek sumienia i przygotować się do emerytury, bo w końcu ktoś mnie zastąpi… Tu zrobił pauzę i spojrzał na mnie znacząco. To było niczym objawienie. Wystarczył ułamek sekundy, bym zrozumiał i… A niech mnie chuj – pomyślałem porażony tą wizją. – Spisałem cały swój życiorys – kontynuował. – Napisałem w nim wszystko. Historie swojego dzieciństwa, młodości i dojścia do dzisiejszej potęgi. Historie swoich romansów, oraz tajemniczych zaginięć każdej z moich dotychczasowych czterech żon… Pamiętasz Gulę, Zaren? – Pamiętam. – Pewnie, że pamiętasz. To twoja pierwsza osoba, którą podstemplowałeś i wysłałeś poleconym na tamten świat… O niej też napisałem. Bez pomijania jakiegokolwiek szczegółu. Kto, jak, komu, czemu, za co, o której, po ile… I to właśnie powinno zmotywować cię do pracy. – Nie rozumiem. Seth spojrzał na mnie spode łba. – Całą swoją biografię zamknąłem na kluczyk w walizce. Sam kluczyk… wręczyłem swojej fantakurwitystycznie ukochanej córeczce na osiemnaste urodziny. KOMU?! Byłem w szoku. – To szef ma córkę? – zapytałem, przerywając mu monolog. W jego spojrzeniu kryło się coś tajemniczego. Pierwszyraz widziałem w jego oczach

wyrzuty sumienia. Przez ułamek sekundy… Pokazał swoje ludzkie oblicze. Później wszystko wróciło do normy. – Tak, mam córkę. Jedynaczkę. – Nie wiedziałem. – Bo nigdy ci o niej nie powiedziałem. Więc opowiem ci teraz… Nigdy nie miałem na tę mała nimfomankę czasu. Nie miałem czasu, aby zabrać ją na lody… Więc sama doszła do tego, czym jest lód i jak się go robi… Nie miałem czasu zabrać ją na kucyki, to sama znalazła konia, którego można ujeżdżać… Nie miałem czasu obdarzyć ją miłością, więc zaczęła ją uprawiać na dziko. Ta mała mnie nienawidzi. Uważa, że jestem winny zniknięcia jej matki… i jej macoch. Ale co ja mam kurwa zrobić? Nie każę jej zabić, bo to moje jedyne dziecko i muszę się zmierzyć z tym problemem. Chciałem, aby w chwili, kiedy kopnę w kalendarz, ktoś wręczył jej tę walizkę. Wtedy mogłaby ją otworzyć i przeczytać całą prawdę o mnie. I albo by wreszcie zrozumiała powierzoną mi misję i przebaczyła, albo skopałaby mi grób i przeklęła na wieki. Tylko ta mała Cipersefona ma kluczyk pasujący do zamka… Uważałem, że należy jej się to po tylu latach życia u mojego boku. W moim mrocznym cieniu. Myślałem, że to świetny pomysł… i przejechałem się po tym jak po tłustym gównie. Znowu nic nie rozumiałem. – To znaczy? – Bo widzisz Zaren… Wyobraź sobie, że pewnego dnia, ta… – tutaj twarz wykrzywił mu jakiś dziwny grymas, jakbyobrzydzenia – niewygarowana gównażeria przyprowadziła mi po dyskotece do domu jakiegoś napalonego chujopląta. Kolejnego gościa, który potrafiłby ją kochać… Całą noc uprawiali analistykę oralną w moim gabinecie. Tak ostro ją pierdolił, że aż połamali mi krzesło. A kiedy rano ta upojona miłością ździra się obudziła, tego denata już nie było… I kurwa nie uwierzysz, ale razem z nim, z mojego domu wyszła również owa zbawcza walizka. Zajebał mi ją… MI! – podniósł głos i wskazał na siebie palcem wskazującym. – Malcolmowi Sethowi. Z domu. To wskazuje, że jego iloraz inteligencji jest niższy niż depresja, w jakiej się znalazłem. Chyba myślał, że w środku tej walizki znajdzie mnóstwo szmalu, bądź narkotyków jak w tych filmach, w których główną rolę grają twardziele pokroju Willisa… Ale o czym by ten kutas nie myślał, my już to wiemy Zaren. Wiem, gdzie mieszka. Wiem też, że spłodził go ksiądz kaznodzieja. Wiem też, jakiej firmy była oranżada na jego komunii, która odbiła mu się dopiero przy uprawianiu seksu z moją córką… Wiemy o nim wszystko. On natomiast, nie wie o nas nic. Nawet moja córka nie ma pojęcia, że chłopak zapierdolił mi walizkę. Dowiedziałem się już wystarczająco wielu rzeczy, aby stwierdzić, że gość jest NIKIM! A kiedy zebrałem potrzebne mi informacje, kazałem przywołać do siebie Zarena Mammona… Dlaczego ciebie zapytasz? Dlaczego nie wysłałem do tego pajaca jednego z tych? – wskazał gestem głowy na grupkę ludzi przy sąsiednim stoliku. – Bo wiem, że odziedziczyłeś geny po ojcu… po… po wspaniałym człowieku… Wspaniałym… człowieku?

Stara, stylowa limuzyna zjechała z głównej drogi i zaparkowała w odchodzącej od niej

bocznej drodze dojazdowej. Prowadziła ona do zardzewiałej bramy starej, opuszczonej i kompletnie zniszczonej przez czas fabryki. Samochód stanął przodem do głównej drogi. Kierowca ekskluzywnego wozu miał stąd doskonały widok, gdyż po jego lewej stronie rozciągał się pusty, piaszczysty plac, który służył niegdyś ciężarówkom za parking. Auto odcinało się od otaczających ich murów niczym złoty posąg w dzielnicy biedy. Miejsce to było kompletnie opustoszałe. Nikt już tu nie zaglądał. Idealna miejscówka, jeśli chce się załatwić brudne interesy. Kierowca przyjrzał się ścianie fabryki, którą mieli po prawej stronie. Wielkimi płatami odchodziła od niej farba, którą kiedyś namalowano na niej reklamę promującą produkty fabryki. Słońce stało już w zenicie, kiedy zza murów fabryki wyłonił się czarny, zdezelowany wóz. Wydawał dźwięki podobne do tych, jakie wydaje rybacki kuter, schodząc z wysokich obrotów silnika. Cud, że jego siłą napędową był silnik, a nie konie czy niewolnicy gnani batem swego pana. Samochód zatrzymał się na chodniku przy głównej ulicy, kilkanaście metrów za zjazdem w boczną drogę. Wysiadł z niego ubrany w czarny garnitur, białą koszulę i cienki, również czarny krawat, mężczyzna o oliwkowej cerze i czarnych, lśniących włosach. Zamknął z hukiem drzwi, przeszedł przez jezdnię i skrótem, przez stary parking dla ciężarówek, ruszył w stronę limuzyny. Ostatnie, przyciemniane okno uchyliło się i do uszów nadchodzącego mężczyzny dotarły dźwięki z radia. Była to dobrze znana mu piosenka „Midnight Confession[5]”. Abaddon Mammon pochylił się nad szybą i spojrzał w twarz Malcolma Setha. Byli niemalże identyczni. Z tymi samymi kruczoczarnymi włosami, z tą samą oliwkową cerą i naznaczonymi zmarszczkami twarzami. – A ty czym tu kurwa przyjechałeś? Co to jest? Dyliżans? – zapytał Seth. Mammon wzruszył ramionami. – Sam mówiłeś, żeby nie jeździć superbrykami, bo rzucają się w oczy – odparł. – Tak, superbryki przyciągają wzrok… W sumie to ta karoca z epoki neolitu nie przyciąga spojrzeń. Ona kurwa, wyrywa oczy! Nie możesz jeździć czymś pośrednim, co nie jest napędzane węglem? – Proszę cię, przestań – zaprotestował Abaddon. – Nie jest aż taki zły. Jeszcze ani razu mnie nie zawiódł, no i tylko z zewnątrz wygląda tak awangardowo… – Agawa –co? – W środku jest dość nowoczesny, no i wygodny. Seth przyjrzał się autu z daleka. – Dobra, walić to… Tylko żebym nie musiał mówić „a nie mówiłem?” – Jasne. Ale tak właściwie to po co mnie wezwałeś? Malcolm Seth zamyślił się na chwilę. Spojrzał na swojego starego przyjaciela. Wziął głęboki wdech i całkiem odmienionym tonem głosu przemówił. – Przyjacielu mam dla ciebie zlecenie – rzekł z powagą, przyglądając się Mammonowi. Abaddon pokiwał ze zrozumieniem głową. Właściwie nie musiał pytać, po co został wezwany, ale kultura osobista i wyrachowanie nakazywały mu chociażby udawać, że nie wie, o co chodzi. – Kto tym razem?

– Moja żona. Acedia. Mammon westchnął i spojrzał na Setha zrezygnowanymwzrokiem. – No co? Nie patrz tak na mnie! – A co ona ci zrobiła, hmm? – Jeszcze się pytasz? A widziałeś, żebym ostatnio pracowałnad grzesznikami? – Nie? – Ano właśnie. Widzisz, Acedia jest wspaniałą żoną. Rozpieszcza mnie. Dzięki niej nie muszę nic robić. Wystarczy, że o czymś wspomnę, a zaraz to za mnie zrobi. Czasami jakby czytała mi w myślach. Ledwo wejdę do domu, a ona już mi na giry wpycha kapcie, przynosi gazetę, obiad, piwo i pilota. Nie muszę przy niej robić nic… Abaddon spojrzał na niego ze zdziwieniem. – No i co w tym złego? Każdy by tak chciał. Ona cię po prostu kocha stary, to wszystko. Dba o ciebie. Troszczy się. Seth przetarł sobie twarz dłonią i zza palców spojrzał na Mammona. – Nadal nie kleisz? Ona wykorzystała mój fortel, żeby zrobić ze mnie ciecia. To ja tu jestem od tego, żeby za moją namową ludzie grzeszyli. A ona doprowadziła do tego, że pokochałem i zatopiłem się w lenistwie… Zabiła mnie moim własnym mieczem. – A o to chodzi – Mammon sprawiał wrażenie, jakby podziwiał wyczyn kobiety. – Tak. Trzeba to skończyć. Bo pewnego dnia jak mi wyskoczy zza rogu jakiś arcyżul z klamką wycelowaną we mnie, nie będzie mi się nawet chciało robić uniku. Nie będzie mi się chciało iść do kibla walnąć kloca. Nie będzie mi się chciało robić interesów. A może nawet nie będzie mi się chciało sprowadzać ludzi na złe ścieżki życia… Będę obesranym dziadem. Bezużytecznym. Bezproduktywnym, który nic nie wnosi do świata. Będę skończony. Abaddon pokiwał ze zrozumieniem głową. – Jak to ma się stać? – zapytał szefa. – Acedia jest w domu. Czeka na mój powrót. Wywinąłem się i powiedziałem, że jadę po niespodziankę dla niej. Połknęła to, bo zbliża się nasza pierwsza rocznica ślubu. Brakuje już tylko miesiąca z groszami… Jedź tam i podstempluj ją. Mammon zamyślił się na chwilę. Wyglądał na lekko zmartwionego. Seth od razu to wychwycił. – Coś nie tak przyjacielu? – Nie, jest ok – zabójca wyrwał się z zamyślenia. – Na pewno? Dasz radę? – Jest ok. Nie martw się o mnie. – Może zlecić to komuś młodszemu…? Może twój syn chciałby spróbować fachu ojca? – Poradzę sobie! Seth, widząc nagłe ożywienie Mammona na wzmiankę o jego synu, uśmiechnął się i poklepał killera po ręce, którą opierał na drzwiach samochodu. – No to idź i czyń swoją powinność!

Morderca pokiwał głową. Wyprostował się, poprawił marynarkę i ruszył w stronę swojego samochodu. Siedzący w limuzynie Malcolm Seth obserwował swojego przyjaciela z nieukrywanym respektem. Podziwiał go, pomimo wieku. W końcu Abaddon nie był już znowu taki młody, a wciąż był niezastąpiony. Czarny koń wyścigów. Zawsze można było na niego liczyć. Nigdy się nie poddawał. Co prawda Malcolm Seth był kilka lat młodszy od Abaddona, ale nie potrafił sobie wyobrazić siebie w jego zawodzie. Tak, był tyranią wcieloną na dwóch nogach, ale nie oznaczało to, że biegał za ludźmi i siał wśród nich popłoch jak niespełna rozumu psychopata. Ograniczał się do szatańskich sztuczek i drakońskich zagrywek. Abaddon Mammon… Znał go od wczesnego dzieciństwa. Ta przyjaźń z czasem przerodziła się w symbiozę. Obydwaj nie potrafili żyć bez siebie. Bez niego Malcolm Seth musiałby polegać na niesprawdzonych, mniej doświadczonych ludziach. Mammon pewnie skończyłby jako zwykły, szary człowiek, który całe życie urabia się po łokcie na emeryturę, by po przejściu na nią paść na twarz z wycieńczenia. No i co najważniejsze, obaj zostali przysłani na ten świat przez to samo szefostwo. Z tą samą misją. Byli nierozerwalnym układem scalonym, który nie mógłby pracować, gdyby go rozszczepić. Seth uśmiechnął się do pleców oddalającego się Abaddona. Zabójca był już przy samochodzie. Otworzył drzwi, wsiadł do środka i spróbował je zamknąć. Nie udało się. Drzwi odbiły się, zarówno za pierwszym jak i za drugim razem. Widząc to, Malcolm Seth westchnął ciężko. – Kuuurwaaa… – zaczął mówić sam do siebie. Wtedy to Mammon wziął większy zamach i przydzwoniłfurtką z całej siły. W tym samym momencie, kiedy drzwi się zatrzasnęły, w kierownicy eksplodowała poduszka powietrzna. Z impetem godnym kolei towarowej, rąbnęła zabójcę, w jego wyrażającą podziw z lekką nutką zaskoczenia, twarz. Odbił się od niej i razem z fotelem odjechał do tyłu, aby tam w pełnej krasie i splendorze wywołanym fruwającymi wszędzie kawałkami tapicerki, stracić przytomność. Było to spektakularne niczym fanfary wytwórni filmowej 20th Centaury Fox. – …maaaać – dokończył Seth, ponownie kryjąc twarz w dłoniach. – Jak trudno jest wyruszyć do akcji? W szpitalu pielęgniarka nie chciała wpuścić Setha do sali, w której leżał postrzelony poduszką powietrzną Abaddon. – Przepraszam, ale nie może pan tam wejść – oświadczyła młoda, atrakcyjna pielęgniarka. Mężczyzna przyjrzał się jej od góry do dołu. – Jestem rodziną poszkodowanego, chyba mam prawo? – A kim pan jest dla poszkodowanego, jeśli można wiedzieć? – Kuzynem. To się kwalifikuje? Pielęgniarka zmierzyła Setha i kiedy ich spojrzenia spotkały się, coś w niej pękło. – Buty dziadka po babci… Ale powiedzmy, że jest pan z nim blisko spokrewniony – westchnęła. – Ale tylko pięć minut, dobrze? – Ozłocę panią – rzekł przymilnym głosem Seth.

Pielęgniarka zeszła mu z drogi i w końcu szef lokalnego syndykatu zbrodni i grzechu mógł wejść na salę, gdzie w pancerzu grubszym niż ten, jaki postawiono nad reaktorem w Czarnobylu, leżał Abaddon Mammon. Był przytomny. Seth stanął przy nim. – Jak się czujesz? – Jak żółw Ninja. Zapadła krótka cisza. Szef zaczął mierzyć wzrokiem swojego killera, lecz nie trwało to długo. Jego uwagę odwróciła przechodząca korytarzem, młoda i seksowna pielęgniarka. – Niezła nie? – zapytał poszkodowanego. – Taaa… Jakby nie ten beton – wskazał wzrokiem na siebie. – to bym jej zasadził drąga – uśmiechnął się i spojrzał na Setha. – Jak ma na imię? – Avaritia. – Hmm… Może być niezłym materiałem na żonę. Uśmiech Abaddona zgasł. – No co? – zapytał go Malcolm. – A za tydzień każesz mi ją odpalić. Seth machnął ręką. – Dobra, nie przyszedłem gadać tu o pielęgniarkach… – zmierzył jeszcze raz Abaddona wzrokiem i zmieniając ton swojego głosu na łagodniejszy niż dotychczas, zapytał. – Jak się czujesz? Tak na serio. Mammon westchnął. Odczekał chwilę i odpowiedział: – Będę żyć… Głupio wyszło… – Seth już zaczął podnosićrękę, aby mu przerwać, ale ten zignorował go i mówił dalej. Szybciej. – Ale proszę… Proszę, nie skreślaj mnie za to. Obiecuję, że się poprawię. A jak tylko lekarz mnie wypisze, to nawet w tym pancerzu wykonam to zlecenie. Obiecuję! Nawet nie będzie tak źle… Może mi posłużyć jako znakomita kamizelka kuloodporna – próbował zażartować. Jednak Malcolm Seth się nie uśmiechnął. Przyjrzał się przyjacielowi i zmarkotniał. Zauważył bowiem coś niepokojącego. Dostrzegł, że Abaddon Mammon, nie jest już tym samym doskonałym zabójcą. Na jego kruczoczarnej głowie, pojawiły się już pierwsze siwe włosy. Zaczynał się starzeć. Był coraz bardziej nieostrożny, a to najgorsze zagrożenie dla nich obydwu. – Abaddon… chcę być z tobą szczery – powiedział Seth, siadając przy nim na krzesełku i zniżając głos. – Mogę być z tobą szczery? Zabójca kiwnął głową. – Widzisz… Masz już za sobą wiele dostatnich i wspaniałych lat. Wykonałeś perfekcyjnie mnóstwo zleceń i jestem ci za to bardzo wdzięczny. Nikt inny nie poświeciłby się dla mnie aż tak bardzo. Jesteś dla mnie jak brat… A bracia muszą dbać o siebie nawzajem. Jesteś już dorosłym człowiekiem… – Starym – poprawił go beznamiętnie Abaddon. – W moich oczach zasługujesz już na emeryturę i odpoczynek. Na to, żeby wreszcie cieszyć się pełnią życia i pieniędzmi, które tak skrupulatnie odkładałeś. Wydać je do

ostatniego grosza… Moim zdaniem nadszedł czas, żeby twoje miejsce zajął ktoś młodszy… Ktoś równie uzdolniony… – Chcesz mojego syna, prawda? – domyślił się Mammon, świdrując Setha wzrokiem. – Zaren odziedziczył geny po tobie. Dobrze wiesz, że nic mu się nie stanie. Jest tak samo, a może nawet i bardziej, sprytny niż ojciec. Ma dar. Prawda? Mammon w milczeniu zazgrzytał zębami. – Już czas, żeby przejął pałeczkę od ojca i kontynuował naszą misję… Bo jeśli nie wybierzesz dla niego takiego życia, to kim chłopak zostanie? Kucharzem? Piekarzem? Murarzem? Psia robota za psie pieniądze. Po kilku latach „uczciwej” pracy będzie mieć taki garb, że każda futryna w jego domu będzie zwieńczona wysokim łukiem. Może nawet dostanie posadę dzwonnika w jakiejś katedrze. A dobrze wiesz, że jest wyjątkowy i nadaje się do czynienia ważnych rzeczy. Zaopiekujemy się nim. Ty będziesz jego nauczycielem… – Nie – zaprotestował Abaddon. – Nie będę go uczyć, jak zabijać ludzi… Seth spojrzał na przyjaciela. A więc odmawia… I kogo ja teraz kurwa znajdę? –… ale pomogę ci wybrać nauczycieli dla niego. Mają być lepsi niż ja. Mam przy nich wyglądać jak tani kuglarz, rozumiesz? Seth uśmiechnął się szeroko. Blizny i zmarszczki na jego szatańskiej twarzy wykrzywiły ją w obleśnym grymasie… A jednak.

Po wspaniałym człowieku? Seth siedział naprzeciwko mnie i palił mnie spojrzeniem, a ja zastanawiałem się nad tym, co właśnie powiedział. Mój ojciec wspaniałym i zdolnym człowiekiem? Może kiedyś. W zmierzchłych czasach, kiedy byłem jeszcze małym dzieckiem. Sam postrzegałem go wtedy jako bohatera. Kogoś, komu mogę zaufać i kogoś, kto mnie obroni przed złym światem. Ale wraz z postępem jego wieku, te supermoce i wizerunek straciły dużo polotu. Doszło do tego, że bałem się zostawiać go w domu bez gotowej kolacji. W jego ręku nawet nóż do smarowania masła mógł okazać się dla niego prawdziwym instrumentem do badań kosmosu rodem z NASA. W skrócie chodzi mi o to, że najzwyczajniej w świecie, jak na staruszka przystało, stał się niedołężny. I to do tego stopnia, że fachu musieli mnie uczyć obcy ludzie w Amsterdamie. Jadąc tam, byłem świadomy tego, że Seth chce odsunąć tego geniusza zbrodni od siebie, zanim zaliczy wtopę i pociągnie wszystkich na dno. Teraz siedzi sobie na emeryturze… Na jednej z wysp Polinezji Francuskiej, gdzie nie dopadnie go nawet cień pomsty czy to Boga, czy innego superdziada. Ale nie siedzi aż tak daleko od domu, bo sam tak postanowił. To Seth podsunął mu ten pomysł i skusił na skorzystanie z okazji, żeby tylko ukryć przed światem jego „fenomenalność”. Z moich rozmyślań wyrwał mnie głos szefa. – A więc mój młody przyjacielu… Chyba nie muszę ci mówić, że tylko ty jeden możesz odzyskać dla mnie walizkę i ocalić mnie przed nabawieniem się hemoroidów w więzieniu? Masz pojechać pod ten adres… – Seth wysunął ku mnie kawałek zapisanej kartki. Wziąłem ją i schowałem do kieszeni – …odzyskać walizkę, przywieźć mi ją, a wtedy zniszczę ten

sentymentalno-wypierdoleńczy wynalazek. – Rozumiem, że od powodzenia tej misji zależy również moja wolność… – Dobrze rozumiesz. Jeśli dasz dupy, to do końca naszych dni substytutem kobiety będzie śmierdzący potem, nieogolony wiejski pazur z wyrokiem dożywocia pod więziennym prysznicem, który będzie miał do zaoferowania szeroką paletę różnorodnych chorób wenerycznych. – Rozumiem. – Ty skurwielu! – krzyczałem w myślach, nie mogąc uwierzyć w to, co zrobił Seth. Jak mogłeś mnie w to wciągnąć? Jak mogłeś o mnie napisać? Ty okrutny, samolubny idioto. W tym momencie do naszego stolika podszedł skośnooki kucharz z dymiącym talerzem jedzenia. Postawił go przed Malcolmem Sethem, ukłonił się nisko i odszedł. Szef patrzył przez chwilę w swoje danie jak sroka na wystawę jubilerską, po czym podniósł łeb i uwieńczył całe to spotkanie słowami: – A teraz Zarenie idź i przypierdol stempla komu trzeba. Czyń swoją powinność. To był koniec spotkania. Wstałem, wygładziłem marynaręi ruszyłem w stronę drzwi. Jeszcze nie wyszedłem, kiedy moich uszu dobiegł dźwięk szczękania sztućców. Ten tłusta świnia żarła sobie w najlepsze, kiedy ja miałem zadbać o los nas wszystkich… On nas w to wkopał… Mnie. I ojca. Bo sam nigdy nikogo nie zabił. Nigdy nie splamił swoich własnych dłoni krwią. Ale czego ja się mogłem spodziewać? Taki był już mój los i powinienem był wiedzieć to od początku. Czasami chciałbym zdjąć tę cholerną czarną maskę… Ale taka moja rola… Przedstawienie musi trwać. Zaren Mammon wyszedł z restauracji. Zatrzaskujące się drzwi wejściowe odcięły wnętrza restauracji od gwaru ulicy, który na chwilę wkradł się do środka. Zamyślony Malcolm Seth konsumował swoje chińskie danie w skupieniu. Jego myśli już dawno zdążyły oderwać się od trapiącego go problemu. Całą swoją uwagę skupiał teraz na degustacji pierwszej potrawy przyrządzonej przez nowego szefa kuchni. Nagle, podczas przeżuwania, mężczyzna natrafił na coś twardego… i dość dużego. To na pewno nie była chrząstka… Zresztą… W ryżu z warzywami? Z ust wyciągnął złotą monetę. Był zaskoczony. Przyjrzał jej się uważnie i… – Ping-Pong!!! – ryknął w stronę kuchni. – Wyłaź kurwa… Już!!! Zza kuchennej futryny wyłonił się uśmiechnięty Chińczyk. – Ty, Ping-Pong, co to jest? – Seth podniósł monetę, żeby mu ją pokazać. – Ne fiem – odparł Chińczyk. Seth pokiwał głową. Wiedział, że to będzie ciężka rozmowa. Chińczyk ledwie go rozumiał. – Dobra… ok… A jak się nazywa ta potrawa? – spojrzenie szefa było miażdżące. – Hot-dog. Seth spojrzał w talerz i pogrzebał w nim widelcem. Ze zdziwienia jego oczy były większe niż satelity do nasłuchiwania najdalszych zakątków kosmosu. – Czy ty kiedyś kurwa widziałeś na oczy hot-doga?

– Dobsie, dobsie – Chińczyk ukłonił się z szerokim uśmiechem na twarzy. Seth zamarł. Po chwili zasłonił rękoma twarz i zaczął ją rozmasowywać. Później odwrócił się i przez okno spojrzał na odjeżdżający samochód Zarena Mammona. Ledwie wóz zniknął z pola widzenia, kiedy do restauracji z zaplecza wyszedł jeden z ludzi Setha. Minął uśmiechniętego kucharza i podszedł prosto do stolika, przy którym siedział jego szef. Pochylił się i przyciszonym głosem zaczął szeptać mu do ucha: – Szefie, Farcuf czeka z tyłu zaplecza. Seth spojrzał na niego spod ciężkich powiek jakby wyrwano go właśnie z głębokiego snu. No tak – pomyślał. – Zapomniałem o młodym. Spojrzał na swój ręczny zegarek i pokiwał głową. Serwetką wytarł sobie usta i wstał od stolika. Wraz z swoim człowiekiem wyszli przez zaplecze na podwórze znajdujące się za budynkiem. Było ono niewielkie, jednak na tyle duże, aby można było na nim zaparkować długą limuzynę Setha. Połyskujący, czarny samochód odbijał promienie słoneczne, odcinając się od szarego otoczenia. Podwórze dookoła było osłonięte wysokim odrapanym murem, więc Seth nie musiał obawiać się ciekawskich, niepożądanych spojrzeń osób trzecich. Czuł się tutaj w miarę bezpiecznie. Przed limuzyną stał młody mężczyzna, w wieku nieprzekraczającym trzydziestki. Był ubrany w ciemną koszulę i jeansy. Przez ramię miał przewieszony plecak. Kiedy Seth podszedł bliżej, chłopak ukłonił mu się usłużnie i chwycił go za dłoń, by ucałować złoty sygnet. – Punktualny jak anioł śmierci – rzekł Seth, przyglądającmu się uważnie. – Punktualność to zaleta, nie wada – rzekł, prostując się przed niższym od niego Sethem. – Farcuf – zwrócił się do niego po imieniu tamten. – Jak się sprawy mają? Farcuf wzruszył ramionami. Znał się z Malcolmem Sethem od dawien dawna. To właśnie Seth pomógł mu, kiedy ten popadł w kłopoty. Było to kilka lat temu. Młody i buntowniczy Farcuf, chłopak bez dobrego wykształcenia, szukał na tym świecie miejsca dla siebie. Już wtedy był bardzo przedsiębiorczy, przez co często wpadał w najróżniejsze tarapaty. Narobił sobie wielu wrogów w przestępczym półświatku. To zwróciło uwagę Setha, który odkrył drzemiący w tym chłopaku potencjał. Złożył mu propozycję, której Farcuf nie odważył się odrzucić. To była dla niego wielka szansa, więc przystał na nią bez zająknięcia. Seth wysłał chłopaka do odpowiedniej szkoły, a po jej ukończeniu wcisnął w ręce bajeczne CV i wysłał go na posterunek miejscowej policji. Chłopak o tak „nieskalanych hańbą papierach” dostał posadę od ręki. Szybko piął się do góry, by w końcu zostać przydupasem jedynego policjanta, którego mógł obawiać się Malcolm Seth. Farcuf był agentem donoszącym gangsterowi o poczynaniach nieugiętego gliniarza. Czasami musiał naprowadzać swego przełożonego na fałszywe tropy tak, aby Seth mógł spać spokojnie. – Nie ma tragedii – odparł Farcuf. – Od jakiegoś czasu Durum przestał usilnie węszyć za panem. Chyba mu się znudziło. Seth cmoknął ustami w zamyśleniu. – Albo ma już to, czego szukał, tylko nie wie, jak tego użyć… – rzekł po chwili. – No, ale w każdym razie nie wezwałem cię tu bez powodu. Odwrócił się do swego człowieka i wziął od niego dość grubą, szarą kopertę. Wręczył ją

zdziwionemu Farcufowi. – Ale przecież swoją dolę już dostałem… tydzień temu – powiedział, przyglądając się kopercie, która była grubsza niż ta comiesięczna. – To jest premia – wytłumaczył Seth. – Za dobrą robotę. Świetnie się spisujesz. Ale teraz może być trochę ciężej niż ostatnimi czasy, więc pomyślałem, że nie zaszkodzi ci mały zastrzyk gotówki. Na zachętę. Jedyne czego wymagam, to tego, żebyś jeszcze baczniej pilnował tego pojebanego osła w mundurku. Farcuf pokiwał głową. – I jeszcze jedno – Seth zmarszczył czoło i przymrużył oczy. – Dzisiaj twoi kumple z komisariatu znajdą jednego sztywniaka, ale nie ich się boję… I racja – pomyślał Farcuf. – Bo to oni bali się jego. – Jeśli możesz to dla mnie zrobić, to przypilnuj, żeby dziś drogówka nie zatrzymywała moich samochodów. Masz bieżącą listę numerów aut, prawda? – Tak, ale o to proszę się nie martwić. Durum sam już nie zatrzymuje kierowców do kontroli, a ludzie, którzy robią to za niego, to zwykli idioci. Zbieranina najgorszych odmętów i nieudaczników tego miasta. Seth pokiwał w zadowoleniu głową, Przyjrzał się młodemumężczyźnie od stóp aż po czubek głowy. Jego wzrok zatrzymał się na plecaku. Wskazał go palcem. – Idziesz na służbę? – zapytał. – Tak – Farcuf spojrzał na zegarek. – Zaczynam za… za piętnaście minut. – No to uciekaj… – Seth już chciał się odwrócić i odejść, kiedy coś sobie przypomniał – Aha, i jeszcze coś… – Tak? – Zmieniam kucharza… Jeśli wiesz, o co chodzi… Ale to na dniach. Bez pośpiechu. Farcuf ponownie skinął głową, by po chwili ukłonić się i odmaszerować w stronę bramy wyjazdowej z podwórza. Zamyślony Seth odprowadził go wzrokiem. Nie martwił się o młodego gliniarza. Wiedział, że chłopak ma doświadczenie i wie, co robić. Teraz, kiedy zniknął za bramą, myśli Setha na powrót pognały w stronę misji Zarena Mammona… Żeby tylko on nie dał ciała – pomyślał Seth. – W nim cała nadzieja… Jego staruszek nigdy mnie nie zawiódł. Nawet wtedy, kiedy wylądował w szpitalu… Szybko się pozbierał. Acedia jak co dzień była zajęta swoimi domowymi obowiązkami. Chciała, aby wszystko było gotowe na przyjazd jej męża z pracy. Wcześniej uprzedził ją, że tego dnia wróci później. Miał przygotować dla niej niespodziankę z okazji zbliżającej się rocznicy ich ślubu, więc starała się podwójnie. Już tylko kilka dni dzieliło ich od tego wydarzenia. Chciała się odwzajemnić i sprawić mu przyjemność po powrocie. Pracowała więc niczym magiczny elfik. Nagle jej rytm został zakłócony przez dzwonek do drzwi. Czyżby już wrócił? Uradowana pobiegał do nich tanecznym krokiem niczym Czerwony Kapturek poprzez las. Uśmiechnęła się równie bajecznie i otworzyła drzwi. Niestety czar prysł. Na progu nie zastała nikogo. Już miała się odwrócić i wejść do domu, kiedy zza filaru wyskoczył, niczym Dżin ze złotej lampy, nieznany jej człowiek. W ręku trzymał metalową różdżkę kaliber 11,4 mm. Nagle zły Dżin

rzucił na nią okropny czar i Acedia została pchnięta złym zaklęciem w tył tak, że przeleciała przez trzy ściany, nim ostatecznie upadła twarzą w dół. Bajka dobiegła końca.

Księga III: Saligia Angela Seth nie należała do osób obdarzonych układnym charakterem. Już od wczesnego dzieciństwa sprawiała wieleproblemów wychowawczych. Zaczęło się od niewinnych wybryków, które wprawiały jej ojca w rozbawienie. Angela lubiła bowiem psocić się innym dzieciom, pokazując język, podkładając nogi, eksponując środkowy palec zaciśniętej pięści, czy wybijając zęby huśtawką… Typowe zachowanie małego dziecka. Jednak z czasem te, z pozoru niewinne psoty, przerodziły się w bardziej „wyrafinowane” metody zabaw. Angela nie potrafiła wysiedzieć w miejscu paru minut, aby nie narazić kogokolwiek na utratę zdrowia. Była niczym tykająca bomba zegarowa. Nikt nie był w stanie przewidzieć, kiedy nastąpi eksplozja i jakie będzie miała skutki. Pozostawała bezkarna… Do czasu. Do czasu, aż pewnego pięknego razu w strefie „ground zero” znalazł się sam Malcolm Seth. Można powiedzieć, że tego właśnie dnia stał się personifikacją podziwu i zdumienia, kiedy wstając z muszli klozetowej, po wcześniejszym postawieniu figurki, stwierdził, że jakaś dziwna siła nie pozwala mu wstać… Szybko okazało się, że ta dziwna siła ma swoją fachową nazwę: klej epoksydowy do spawania elementów sztywnych na zimno. Dokładnie takich jak plastikowa klapa i sztywniacki Malcolm Seth… Ten wspaniały happeningze wszystkimi elementami spektakularnego widowiska wywołał nie lada traumę w psychice Setha. Wtedy właśnie, ojciec dziewczynki postanowił ulżyć swoim cierpieniom i zabrał córkę do lekarza. Szczególnie interesowała go terapia wstrząsowa, lecz doktor postawił sprawę w całkowicie innym świetle, wykluczając możliwość przeprowadzenia takiego leczenia. Diagnoza była niesamowicie prosta. Otóż jak wiadomo człowiek, a zwłaszcza dziecko, przechodzi od czasu do czasu zachwianie równowagi emocjonalnej, którą można określić także jako swąd parzystej, topograficznej części ciała ograniczonej od góry w części przyśrodkowej grzebieniem biodrowym, a następnie linią łączącą szczyt kości krzyżowej i kolec biodrowy górny przedni. Malcolm Seth dowiedział się również, że ta z reguły symetryczna część ciała rozpoczyna się od miejsca zwanego okolicą krzyżową, a kończy na miejscu zwanym okolicą odbytową… Wtedy właśnie pojął, że są w ciemnej dupie. U jego jedynej córki stwierdzono zespół nadpobudliwości psychoruchowej zwany dalej, w potocznej mowie laików, „wścieklizną niespokojnej dupy”. Kluczową informacją było dla niego to, że choroba występująca u dzieci w wieku do lat dziewięciu zmniejsza częstotliwość swojego występowania o pięćdziesiąt procent na każde pięć lat. Przez jakiś czas głęboko wierzył, że z wiekiem choroba ustąpi. Jednak to, co teraz wyczyniała jego córka, abstrahowało strasznie daleko od nadziei ojca… Dla niej nie było już żadnej nadziei.

Angela Seth wciskała pedał gazu w podłogę i nerwowo spoglądała w tylne lusterko. Wiedziała, że jest w poważnych tarapatach. Nie wiedziała jednak do końca, jak się w nich znalazła. Zresztą nie było w tym nic nadzwyczajnego i nowego, bo to zdarzało jej się dość często. Działając impulsywnie, nie zawsze świadoma konsekwencji swojego wyczynu, sprowadziła na siebie wielkie niebezpieczeństwo. Jednak tym razem nie miała pojęcia, jak z tego wyjść. Prowadząc samochód, tylko od czasu do czas spoglądała przed siebie, cały czas pilnie śledząc, co dzieje się za nią. Pusto. Nic. Czyżby fuks? To dopiero byłaby nowość. Angela wiedziała, że mimo wszystko musi szybko znikać. W innym przypadku mogłaby wpaść w ręce organów ścigania i kolejnych kilka lat swojej buntowniczej młodości przesiedziałaby w więzieniu… Tak więc, jak sami widzicie, sprawa właśnie w tym momencie otrzymała status poważnej. I jak na powagę sytuacji przystało, Angela potraktowałapedał gazu z całej siły, jaką miała w nodze. Jej wiekowy, zdezelowany samochód zawył w agonicznym bólu. Dziewczyna uderzyła ręką w kierownicę, chcąc pobudzić wóz do żwawszej reakcji. – Jedź kurwa! – poprosiła najgrzeczniej, jak tylko potrafiła. Angela doskonale wiedziała, że jej samochód przeżywał swoją młodość w czasach, gdy odkryto niezwykłe właściwości i sposoby wykorzystywania brązu, lecz kochała tego rupiecia nad wyraz. Nie zamieniłaby go na żaden nowszy wóz. Ten miał swoją duszę i klimat, który bardzo odpowiadał stylowi bycia właścicielki. A to liczyło się dla niej najbardziej. Jednak teraz pragnęła, aby był choć ciut szybszy. Tego dnia centrum miasta było strasznie zatłoczone. Z jednej strony to dobrze – pomyślała Angela – wtopię się w otoczenie, ale czy takim samochodem można się ukryć? Nikt z was chyba jeszcze nie wie, że mój samochód na swojej żółtej, słomkowo-szczanej karoserii ma wymalowany kwiecisty wzór. Tak, kwiecisty. Lubię kwiaty… Lubię kwiaty, lubię kolorowe okularki, lubię spodnie dzwony, lubię sobie spalić Gandalfa, wpieprzyć halogrzybka, przekraczać granicę świadomości, od czasu do czasu spać w kontenerze i popuścić ze szczęścia na niekontrolowanym haju… Dziwne? Jestem hipiską. Możecie się śmiać, ale przyznajcie szczerze, który z was ma tak samo niedorzeczne życie jak ja? Każda forma ucieczki jest dobra. Byle z dala od naszego szarego świata. A już dawno temu znienawidziłam świat, w którym przyszło mi żyć. W dużej mierze to dzięki mojemu ojcu. Malcolm Seth. Ten diabeł w ludzkiej skórze miał całkowicie odmienne spojrzenie na otaczające go życie. Dokładnie takie, jakiego nienawidziłam… Jego świat był bezlitosny, przesycony złem, malowany w ciemnych barwach i przede wszystkim nietolerancyjny… Nietolerancyjny dla każdego, kto odważył mu się sprzeciwić. Nietolerancyjny dla wszystkich tych, którzy nie poddawali się presji, jaką wywierał, narzucając swój światopogląd całemu otoczeniu. Jeśli nie żyłeś w jego realiach, byłeś martwy… Nie wiedzieć dlaczego, ja jako jedyna mogłam igrać z tym ogniem. Może dlatego, że jestem jego córką? Mam w sobie jego geny. Pewnie także jakieś ukryte cechy, które mu zawdzięczam. Od dzieciństwa mogłam stać się zgorzkniała i upodobnić się do niego. Ale dzięki tym właśnie genom ojca, wyrosłam na niezłą zołzę… Tak jak on nienawidziłam, kiedy ktoś narzucał mi swoją wolę. Ale na szczęście potrafiłam odnaleźć inną drogę do wolności i kreowania własnego świata… Stałam się dzieckiem kwiatów. Zupełnie

odmienna od czarnego diabła. Kolorowa, a jednak niemalże identyczna… Kropka w kropkę? Osąd pozostawiam wam. Sami zdecydujecie… Już wkrótce. Zatrzymałam samochód tuż przed światłami. Jarzyły się szkarłatem. Cholera! Zawsze to samo. Podjeżdżając do skrzyżowania, nagle zaczynają świecić na czerwono, a kiedy uda mi się wyhamować, już mienią się zielenią. Jak na złość, byle tylko kurwa mnie zatrzymać. Olał je pies. Zahamowałam i rozejrzałam się dookoła. Za mną zatrzymał się jakiś samochód. Kierował nim jakieś praczłowiek po pięćdziesiątce. Na chodnikach było pełno ludzi. Każdy z głową spuszczoną ku ziemi, równym tempem gdzieś zasuwał. Wyglądali jak mrówki, które żyją po to, aby pracować. Jako część wielkiego systemu nie mają czasu na czerpanie uciech z życia. Gdyby ci ludzie wiedzieli, ile tracą. Gdyby choć na chwilę przystanęli i podnieśli głowy do góry, aby się rozejrzeć… Pracują od rana do nocy. Przychodzą zmęczeni do domu, faceci piją piwo, kobiety oglądają jakiś miłosny serial z serii „O jak ostatni worek cementu” i kładą się spać… I śpią, bo w całej tej szarej rutynie zapomnieli, jak urokliwa jest noc. Nawet im przez myśl nie przechodzi, że mogliby postawić dłuto i porzeźbić się wzajemnie. Nie mają czasu na pieprzenie, na poznawanie nieznanego, nie mają też czasu na rozdrabnianie się… Jak tryby w maszynie. Żal mi ich, ale jak zwrócić ich uwagę i na powrót przypomnieć, na czym polega życie? Jeśli z wiekiem i ja zacznę tak żyć, to mam nadzieję, że będę jeszcze w stanie wpaść w jakieś kłopoty, które uwolnią mnie od cielesnej powłoki. Kurwa, kiedy to zielone? – spojrzałam do góry. – Trochę mi się spieszy, a tu końca nie widać. Oparłam głowę i zamknęłam na chwilę oczy. Od razu poczułam ulgę. Już dość dzisiaj widziały. Nagle ogarnęło mnie wielkie zmęczenie… Chciałabym chociaż na chwilę zapaść w drzemkę, odpocząć… Zapomnieć. Przed oczami zaczęły przewijać się wspomnienia ostatnich kilkudziesięciu minut. Jak stary film. Nie miałam ochoty przeżywać tego ponownie, więc z wielkim wysiłkiem podciągnęłam powieki ku górze niczym teatralną kurtynę i… – O jasna dupa w ciemnych okularach – mruknęłam pod nosem, patrząc przed maskę. Na środku skrzyżowania, tuż przede mną, zatrzymał się radiowóz. Policjanci siedzący w środku przyglądali mi się uważnie. Jeden z nich sięgnął po szczekaczkę, wpatrując się w moją rejestrację. Po chwili podniósł wzrok na moją twarz i zaczął nadawać. Zanim zrozumiałam, o czym tak nieprzerwanie klepie przez radio, minęła kolejna cenna sekunda. On mnie opisywał… O cholera... Nie wiem, jak długo siedziałam wmurowana. Szybko kalkulowałam w głowie swoje szanse na ucieczkę. Policjant wciąż nadawał przez radio. Kontaktował się z innymi patrolami. Cały czas, tak jak i jego kolega, nie spuszczał wzroku z mojego auta. Ich twarze nabrały nowego wyrazu. Ten siedzący na miejscu pasażera wyglądał „jak przez okno”, natomiast kierowcy rozmawiającemu przez papugę zabłyszczały dziwnie oczy. Był to ten sam błysk, który pojawiał się od wieków w oczach poszukiwaczy złota, wpatrujących się w wielki samorodek, po który mieli lada moment sięgnąć. Co teraz… Myśl do jasnej cholery, co masz robić dziewczyno!!! Ale żadne logiczne rozwiązanie nie przychodziło mi do głowy… Moje zmysły wyostrzyły się… Oddech stał się szybszy… Noga zawisła nad pedałem gazu... Już ja wam kurwa zrobię western. Serce dudniło w mojej klatce piersiowej jak heavymetalowa kapela przypalana żywym ogniem. Wzrok świdrował policjantów, oczekując na to, co zdawało się być nieuniknione. Tak mijały kolejne cenne sekundy. Napięcie rosło, lecz nikt nie wykonywał najmniejszego ruchu… Trzy osoby… Dobry, zły i brzydki… Trzy światła… Jedno

podejście… Czerwone światło zgasło, ustępując pomarańczowemu… Raz… …by po chwili przeskoczyć w zieleń… Dwa… Stojący za mną samochód zatrąbił… TRZY! Klakson niczym pistolet startowy zapoczątkował morderczy wyścig o wolność. Noga z impetem opadła na gaz, wbijając go w podłogę. Koła zabuksowały. Poczułam zapach smażonej gumy i zostawiając za sobą obłok siwego dymu, wbiłam się w boczne drzwi radiowozu. Siła uderzenia zepchnęła samochód na bok. Posypało się szkło. Jeden z policjantów odbił się od okna, wybijając je głową i odjechał na białą salę. Piękne jak chór pod batutą Morricone ! Przebiłam się jak spychacz i ruszyłam do przodu. Teraz! Ile tylko fabryka dała! Przed siebie! Pod maską zagrał Steve Wonder[6]. Z wydechu buchnął obłok spalin. Spojrzałam w lusterko. Spod maski radiowozu zaczął wyciekać niebieski płyn chłodniczy. Bingo! Przechodnie wreszcie podnieśli głowy. Dopiero wybuch rewolucji przykuł ich uwagę. Ile się trzeba dziś natrudzić, żeby zostać zauważonym! Chociaż w obecnej sytuacji wolałabym być jedną z tych mrówek. Nie więcej niż trzy minuty po zajściu, na skrzyżowanie z dużą prędkością wjechał radiowóz na włączonych kogutach. Zatrzymał się z piskiem opon dwa metry przed rozbitym samochodem. W oddali słychać było sygnały zmierzających na miejsce wypadku karetki i straży pożarnej. Dookoła skrzyżowania stało kilkudziesięciu gapiów. Jednak nikt z nich nie podszedł do rozbitego radiowozu, aby udzielić poszkodowanym pomocy. Dopiero Santis Durum, który wygramolił się ze swojegosamochodu, podszedł do wraku. Był on rosłym mężczyzną o srogim spojrzeniu. Wszyscy od razu go rozpoznali . Był to bowiem najtwardszy gliniarz w całym mieście. Szef drogówki, z którym nikt nie chciał mieć do czynienia. Teraz pochylił się i zajrzał przez wybite okno samochodudo środka. Jeden z policjantów, pasażer, siedział bez tchu z zakrwawioną twarzą. Durum sprawdził jego puls. Brak tętna. Policjant nie żył. Pewnie zabiło go uderzenie. Trudno. Durum wyprostował się i odwrócił, aby przyjrzeć się miejscu, skąd nadjechała napastniczka. Kiedy oceniał odległość i szybkość, z jaką mogła w nich uderzyć, jego uszu dobiegł odgłos kasłania. Ponownie zajrzał do wraku. To kierowca. Żył, jednak miał problemy z oddychaniem. W chwili zderzenia pasy połamały mu żebra. Santis Durum odgadł, że jego człowiek najprawdopodobniej ma przebite płuco, jeśli nie oba. Nie przejął się tym jednak. Jako wieloletni szef drogówki nie spoufalał się ze swoimi ludźmi. Nie ufał im. Tak samo jak nie ufał nikomu na komendzie, włącznie ze swoimi przełożonymi. Już dawno temu odkrył, że żyje w mieście, w którym władzą kieruje strach. On jeden nie bał się stawiać mu czoła, dlatego uchodził w oczach swoich współpracowników za renegata. I właśnie dlatego, aby uniknąć kłopotów, komendant przydzielał mu do służby

samych idiotów. Ludzi niewartych garści popiołu. Nieudaczników, narkomanów, alkoholików czy innych psychopatów, którzy skutecznie utrudniali mu szerzenie prawa. Kiedyś Durum próbował wykrzesać ze swoich podwładnych cały ukryty potencjał, ale jedyne co przed nim ukrywali, to prochy i wódka. Od tamtego czasu przestał się nimi przejmować i stał się dla nich surowy i oschły. Santis Durum stanął nad kierowcą, rzucając cień na jego twarz. Po ustach i brodzie ściekała mu krew. Policjant miał przyspieszony oddech. Spojrzał na swojego szefa oczami pełnymi strachu. Oczami błagającymi o pomoc. – Gdzie pojechała? – zapytał Santis Durum. Ranny kierowca próbował coś powiedzieć, ale zamiast słów z ust popłynął zduszony jęk. Zamknął oczy, aby przeczekać ból. Santis chwycił go za koszulę pod brodą i powtórzył pytanie. – Gdzie pojechała? Zaczął podnosić potężne ramię, prostując kierowcę w siedzeniu. Wtedy w oczach cierpiącego mężczyzny pojawiły się łzy. Durum przyparł go mocniej do fotela. Broda kierowcy zadrżała. – Pomóż – jęknął do swego szefa. Durum przycisnął go ciut mocniej. Kierowca załkał. Po chwili zdołał podnieś rękę i wskazał Durum’owi kierunek, w którym oddalił się samochód Angeli Seth. Santis spojrzał przez ramię, marszcząc brwi. W jego oczach zabłysły iskierki. Zwolnił swój miażdżący uścisk i wyprostował się. Kierowca opadł, łkając z bólu. Coraz ciężej było mu oddychać. Durum natomiast, oddychał pełną piersią. Czuł, że wkrótce dostanie to, czego od dawna tak bardzo pragnął. Spełnienie swoich marzeń. Spełnienie obietnicy, którą uzyskał kilka miesięcy wcześniej. Na myśl o tym jego ręka powędrowała pod nos. Palcami dłoni dotknął dużą bliznę szpecącą jego twarz nad ustami. Obietnicę – pomyślał Durum – przez którą musiał tyle wycierpieć. Odwrócił się plecami do rozbitego radiowozu i spojrzałw kierunku swojego, w którym za kółkiem siedział jego kierowca. Jedyna osoba w całej jednostce, która zasłużyła sobie na zaufanie Durum’a. Santis był dumny z tego dzieciaka, jak zwykł go nazywać, bo tak jak on sam, odznaczał się wielką wiarą w sprawiedliwość. Perła w morzu toksycznej ropy. Durum zagwizdał, aby przykuć uwagę swego człowieka. – Nadaj przez radio komunikat do wszystkich jednostek – polecił. – Uciekinierka zmierza główną drogą. Nasi ludzie mają ją wyprowadzić w stronę centrum miasta. Każ im rozstawić barykady i wymanewrować w jakieś ciasne zadupie, gdzie łatwiej będzie ją zagonić w kozi róg. Za trzy do pięciu minut chcę być na miejscu pierwszej z barykad. Mają podać pozycję i być gotowi. Santis przerwał i wziął głębszy oddech. – I jeszcze coś – dodał po chwili. – Chcę ją żywą. Rozpędzałam samochód do chwili, aż zabrakło mi biegów w skrzyni. Więcej już się nie da. Myślałam, co zrobić dalej. Po pierwsze muszę się pozbyć tego samochodu – pomyślała

Angela. – Przydałby się inny. Ale to nie problem. Dwa lata temu uciekłam z domu z garstką znajomych. Podróżowaliśmy przez kilka miesięcy pomiędzy różnymi miastami. To był wspaniale spędzony czas. Po drodze śpiewaliśmy i paliliśmy Habadżudżu. A kiedy skończyła nam się kasa na towar, czy nawet na zwykłą i popularną wódkę, raczyliśmy się wysokogatunkowym winem marki „Ślumpa”. Przepełniała nas beztroska. Nie martwiliśmy się tym, co będzie. Po prostu żyliśmy chwilą. Chcieliśmy za wszelka cenę dotrzeć do San Francisco – stolicy naszych wspólnych przekonań i idei. Kawał świata, ale podróż stała się dla nas tym, czym pielgrzymka ślepych do Lourdes. Jednak już po przejściu stu metrów utwierdziliśmy się w przekonaniu, że na piechotę to my tam nie dojdziemy. Wtedy nauczyliśmy się kr… pożyczać samochody. Byłam w tym mistrzynią, a teraz moje umiejętności miały ocalić mi skórę. Jadąc przed siebie, rozglądałam się za jakimś parkingiem, gdzie stałoby mnóstwo samochodów. Nie przesłyszeliście się. Szukałam miejsca, gdzie byłoby od pyty samochodów. Po pierwsze miałabym większy wybór, a po drugie łatwiej byłoby mi się wmieszać w tłum. No i ryzyko zauważenia było znacznie mniejsze, niż gdybym kradła wolno stojącą gablotę. Zaiwanić furę to kwestia kilku sekund. Nie będę potrzebować łomu i nie narobię hałasu. Czysta robota. W świecie, w którym każdy tylko patrzy pod nogi, żeby nie poślizgnąć się na gównie? Łatwizna. Skręciłam w kolejną ulicę, kierując się w stronę hipermarketu na obrzeżach miasta. Byłam już naprawdę blisko, kiedy nagle coś przykuło moją uwagę. Przez chwilę sama nie wiedziałam co, jednak jakiś wewnętrzny instynkt podpowiadał mi, że jednak coś było nie tak… Radio? Wyło na cały regulator przy rytmach piosenki „Dancing with myself” grupy Generation X. O nie… tylko nie to. Spojrzałam w lusterko, a moje serce bezwładnie opadło w dół kręgosłupa, odbijając się echem gdzieś w dupie. Za mną jechał radiowóz z włączoną na dachu dyskoteką. Nie słyszałam sygnału, bo zagłuszałam je radiem. Bez paniki. Poradzisz sobie… Zrobiłaś to raz, zrobisz i drugi. Radiowóz zbliżał się do mojego zderzaka. Najpewniej chce mnie uderzyć i zepchnąć z drogi. Musiałam szybko coś wymyślić, bo policyjny wóz z całą pewnością miał pod maska więcej kucyków niż moja arka Noego. Nie miałam dużo czasu na reakcję, dlatego zrobiłam pierwszą rzecz, jaka przyszła mi do głowy… W ostatniej chwili, kiedy niemalże nasze zderzaki się zetknęły, zrobiłam najmniej przewidywalną dla policjantów rzecz… Zaciągnęłam hamulec ręczny i skręciłam kołami. Opony zapiszczały, tyłem wozu zarzuciło, a radiowóz przemknął tuż obok, przebijając się przez obłoki dymu. Po chwili także zaczął hamować i zawracać. Cholera! Znowu wcisnęłam pedał gazu w podłogę, mknąc na oślep przed siebie. Tym razem w stronę centrum. Przede mną wlókł się jakiś stary zgrzyt. Bez zastanowienia zabrałam się do jego wyprzedzenia i kiedy to zrobiłam, zrozumiałam, dlaczego samochód jechał tak wolno. Zbliżał się do skrzyżowania. Zapomniałam, że jest tak blisko. Było już za późno, aby się rozejrzeć, więc wjechałam na nie na pełnym gazie, niemalże wyrywając drążek ręcznego i skręcając w jedną z ulic. Udało się! Ledwie opuściłam skrzyżowanie, kiedy wpadł na nie, nie jeden, lecz dwa radiowozy, nadjeżdżając z różnych stron. Robiło się kurewsko ciekawie. Zaczęłam gorączkowo myśleć, w którą stronę spieprzać. Na pewno nie za miasto. Na

prostym odcinku drogi nie mam najmniejszych szans. Jestem dobra na krótkich odcinkach. Moje rozmyślania urwały się jak serpentyna, kiedy uświadomiłam sobie to, co rejestrują moje oczy. Jakieś sto metrów przede mną, za skrzyżowaniem, rozłożono kolczatkę. Za nią stał radiowóz i policjanci z uniesionymi pistoletami wymierzonymi prosto we mnie… Dwie lufy z każdym ubywającym metrem dystansu miedzy mną a nimi, gładko korygowały linię strzału… Zastrzelą mnie! Santis Durum zdążył przyjechać na miejsce postawienia barykady w ostatniej chwili. Samochód Angeli Seth zbliżał się do niej z zawrotną prędkością. Policjant wybiegł z auta, które zatrzymało się kilka metrów za kolczatkami i biegiem ruszył w stronę radiowozów stojących niedaleko przed nim. Inni funkcjonariusze, młodsi stopniem i podlegający Durum’owi, stali za swoimi samochodami. Wszyscy trzęśli się ze strachu. Kompletnie nie wiedzieli, co mają robić. Po raz pierwszy znaleźli się w takiej sytuacji. Jak do tej pory na ulicach panowało prawo. To właśnie dzięki ich nieugiętemu szefowi. W akcie desperacji jeden z młodych policjantów sięgnął do kabury po broń i na wyciągniętej ręce celował nią w jadący z naprzeciwka wóz. Jego kolega stojący obok zrobił to samo. – NIE! – ryknął Durum. Słysząc krzyk swego szefa, funkcjonariusze zawahali się, jednak w ich sercach zrodziła się nadzieja. Oto przybył człowiek, który będzie w stanie to powstrzymać. Przez tyle lat służby nie mieli odwagi stawiać czoła miejscowemu syndykatowi zbrodni. Nikt. Tylko Santis Durum, który teraz był z nimi. Zatrzymał się pomiędzy mężczyznami i wpatrywał w nadjeżdżający samochód. Był już tylko kilka metrów przed nimi. Słychać już było przerażający ryk jego silnika. Młodsi stażem pracy policjanci cofnęli się instynktownieo krok, jakby bojąc się czołowego uderzenia z rozpędzonym autem. W ich wybałuszonych oczach można było ujrzeć histeryczny strach. Wciąż jednak trzymali wyciągnięte przed siebie rewolwery. Celowali w przednią szybę po stronie kierowcy. Tak na wszelki wypadek. Kolejny krok do tyłu. Tylko Santis Durum stał nieporuszony. Jakby go ktoś wbetonował w jezdnię. Próbował dostrzec twarz kierowcy, jednak odbijające się od przedniej szyby promienie słonecznie utrudniały mu to zadanie. Nagle, niemalże w ostatniej chwili, samochodem uciekinierki zarzuciło w bok. Do uszu policjantów wlał się przeraźliwy, ogłuszający pisk opon i samochód zniknął w uliczce po ich prawej stronie, ciągnąc za sobą kłęby siwego, gryzącego nozdrza dymu. Kiedy wóz zniknął, Santis Durum usłyszał westchnienieulgi, które wydali z siebie dwaj jego ludzie. Odwrócił się w ich stronę. Jeden z nich opierał się o maskę samochodu, ciężko oddychając. Jak gdyby dopiero co przebiegł spory dystans. Podszedł więc do niego i gdy ten podnosił głowę, aby spojrzeć mu w oczy, chwycił go za mundur i uniósł do poziomu swoich oczu. Młody policjant jęknął ze strachu. – Powiedziałem, że chcę ją żywą! – krzyknął mu w twarz. – I nadal ją taką chcę! Opuścił podwładnego i zwrócił się do drugiego. – Dawaj mapę miasta.

Mężczyzna szybko przyniósł to, o co poprosił go szef. Kiedy podawał mu ją do rąk, Durum spostrzegł, że koleś jest spocony jak mysz polna. Nie wiedział, czy to przez tę młodą dziewczynę w samochodzie, czy to przez to, że bali się jego samego. Santis spojrzał na plan miasta. Odnalazł miejsce na mapie, w którym się znajdowali i prześledził szybko drogę, którą uciekła dziewczyna. Kiedy uniósł ciężki łeb do góry, jego wzrok zatrzymał się na dwójce wystraszonych policjantów. – A wy tu kurwa czego jeszcze szukacie? – zapytał. – Nie widzieliście, gdzie uciekła?! Mężczyźni pospiesznie zaczęli uprzątać barykadę i zbierać się do pościgu. Widząc to, Durum odwrócił się w stronę swojego radiowozu i ruszył żwawo w jego kierunku. Rozsiadając się w środku, ponownie zajrzał do mapy. Wolną ręką chwycił za gruszkę radia i ustalił położenie reszty barykad w mieście. Kiedy skończył, popukał palcem w mapę, pokazując ją swemu zaufanemu kierowcy. – Pojedzie tędy, widzisz? – wskazał palcem jedną z ulic. – A my zajedziemy szmacie drogę od drugiej strony. O tędy – wskazał jedno ze skrzyżowań. – Ruszajmy. Kierowca zapuścił silnik i wrzucił jedynkę. Wiedział, że jego przełożony nie odpuści sobie pościgu. Wiedział też, że angażując się w niego całym sercem, musi mieć ukryty powód, aby złapać tę dziewczynę. Wiedział również, że i on musi zacząć działać, jeśli chce spełnić powierzoną mu rolę… Lewo! – Angela szarpnęła kierownicą, słaniając się pod lufami celujących do niej rewolwerów. W ostatniej chwili skręciłam w jedyną wolną drogę ucieczki. Nie strzelili, ale tylko dlatego, że za mną pędziły dwa radiowozy. Były na linii strzału. Co oni odpierdalają?! Spojrzałam w lusterko. Trzeci wóz włączył się do pościgu, a czwarty… Kurwa nie uwierzycie, ale czwarty idiota nie wyhamował i tuż przed moją maska wypadł na drogę z jakiejś wąskiej uliczki. Jeśli chciał mi przypieprzyć, to nie trafił! Ominęłam go i spojrzałam w lusterko. Cztery radiowozy! Hot, hot, hot, hot! Darłam asfalt, mknąc przed siebie. Na ulicy zrobiło się dziwnie pusto. Żadnych przechodniów ani samochodów. I nagle zrozumiałam… Na kolejnym skrzyżowaniu przede mną znowu ustawiono kolczatki! Tym razem nie tylko zagrodzono mi drogę na wprost, ale także odbicie w prawo. Pozostało mi skręcić w lewo. Zaciągnęłam ręczny i walcząc z przeciążeniem, uświadomiłam sobie, że oni mnie gdzieś kierują. Chcą mnie zapędzić w kozi róg! Spojrzałam w lusterko… Nie potrafiłam już do tylu liczyć. Namnożyło się ich trochę… Żeby wygrać tę nierówną potyczkę, muszą zagrać według moich zasad… Zatańczyć do mojej pieśni… Spojrzałam ponownie na swoje trzeszczące radio. Dobra, ale co robić? Przecież nie teleportuje się stąd, muszę jakoś ich zgubić. Rozglądałam się dookoła. Silnik w moim samochodzie dostał objawów padaczki, trzęsąc całym autem. Jeszcze chwila i osiągnę nadświetlną. Pracuj! Pracuj! Spojrzałam na wskaźnik poziomu paliwa i… Kurwa mać! Wskazówka pokazywała poziom dwóch kresek nad świecącym jaskrawo żulem. Daleko nie zajadę przy takim katowaniu fury! Myśl dziewczyno – popędzałam się w myślach. Zaczęłam rozglądać się po wnętrzu samochodu… W jakiej sytuacji jesteś? Co masz pod ręką? Do czego możesz tego użyć? Jaki jest twój element

zaskoczenia? Jestem w czarnej dupie. Mam przejebane, a oprócz tego niedziałającą zapalniczkę samochodową. Mogę ją sobie włożyć tam, gdzie nie pasuje... Elementem zaskoczenia będzie strzelenie do glin z palca… FUCK! Szybciej! Mój wzrok błądził po całym wnętrzu, aż w końcu zatrzymał się na tylnim siedzeniu… Zastanowiłam się chwilę nad tym, co tam odnalazłam… Czy mogłam poświęcić aż tak wiele? Do mej głowy zaczęły napływać wspomnienia. Skąd ja to mam? Gdzieś z mrocznych otchłani pamięci zaczęły napływaćdo niej obrazy. Najpierw pojedyncze, szybko znikające. Później coraz częstsze, aż umysł odtworzył całą historię. Całą, jaką znała Angela. Gdyby tylko miała pojęcie, jak wyglądała ona z innej perspektywy, poznałaby również prawdziwą wartość przedmiotu, na który patrzyła. Nagle przestała już go widzieć… Przed jej oczami stanęła historia…

Na spalony słońcem, popękany asfalt spadł żarzący się niedopałek papierosa. Posypało się z niego kilka iskier, aby unieść się w przestrzeń wokół i wygasnąć niczym wrzucona do wody, płonąca zapałka. Nagle nad petem pojawił się cień i chwilę później zniknął pod podeszwą czarnej kowbojki wyszywanej białą nicią układającą się w kwiecisty wzór. Kowbojki chowały się w czarnych nogawkach elegancko skrojonych spodni. Ponad spiętą paskiem talią wyrastał nie kto inny, jak postrach tego miasta. Twardy typ. Dzięki swej postawie zyskał wiele przydomków. Przyjaciele nazywali go „Pan Spust”, wrogowie natomiast „Diabelskimi Oczami”. Prawdziwy macho. Dla każdego napotkanego na swej drodze człowieka reprezentował to, czego ten bał się w najgorszych koszmarach. Każdy mógł dostrzec w jego oczach swoje najgorsze obawy. A bali się go wszyscy. Jednak w największe przerażenie… wprawiał samego siebie. I tę właśnie prawdę skrywał głęboko w sobie Abaddon Mammon. Znał swoje słabości. Wiedział, w jaki sposób ograniczają jego możliwości. Jednak Abaddon nigdy nie okazywał swego gargantuicznego braku wiary w własny potencjał. Zawsze trzymał fason. Był w tym tak dobry, że zdołał oszukać nawet Borutę… Malcolm Seth bardzo wierzył w swojego przyjaciela… Przeważnie. Postanowił zaufać mu również i tym razem. Abaddon stał skąpany w słońcu na jednej ze stacji paliw, przyglądając się, jak z oddali ku niemu zbliża się czarna limuzyna. Falowała w unoszącym się z ziemi gorącym powietrzu. Obraz stawał się coraz bardziej klarowny, a limuzyna coraz większa. W końcu zatrzymała się tuż przed nim. Czarne okno uchyliło się na kilka milimetrów. – Zapraszam do środka – usłyszał metaliczny, złowróżbny głos. Obawy Mammona spotęgowała barwa i ton głosu, jakimi zostały wypowiedziane te trzy krótkie słowa. To oznaczało tylko jedno. Malcolm Seth nie miał na kogoś siły. Ale to było oczywiste, w końcu wezwał na spotkanie zawodowego zabójcę. Abaddon doskonale wiedział, co za chwilę usłyszy. Jednak szczerze obawiał się tego, czy podoła kolejnej zachciance drakońskiego szefa. Czuł, że wychodzi z formy. Jednak teraz musiał zrobić dobrą minę do złej gry, żeby i dla niego nie zabrakło sił Sethowi. W środku panował niemalże kompletny mrok. Oczy musiały przyzwyczaić się do

ciemności. W końcu go zauważył. Zarys okrągłej, pooranej zmarszczkami, szpetnej twarzy o oliwkowej cerze. Spod ciężkich powiek spoglądały na niego dwa ogniki. Płonęła w nich nienawiść. – Witaj przyjacielu – odezwał się Seth. Abaddon skinął lekko głową. A mało kto wie, że jego wylewność sięgnęła tym samym zenitu. Rzadko komuś się kłaniał. – Cieszę się, że znowu mogę cię zobaczyć. Jak ci się powodzi? Niczego ci nie brakuje? Abaddon nie był typem człowieka, który narzekałby na swój los. – Powodzi mi się dobrze. Niczego nam nie brakuje. Zapadła chwila ciszy. Zdawało się, że Malcolm Seth waży w myślach znaczenie słowa „nam”. Odezwał się ostrożniej niż do tej pory. – Nam… Rozumiem, że masz na myśli siebie i swojego synka. A co z… – Od czasu kiedy Invidia od nas odeszła... Nie potrafiłbym. Na twarzy Abaddona pojawiła się zmarszczka udręki. Jego małżonka zginęła w tragicznym wypadku w rok po ślubie. To był wybuch gazu w ich własnym domu. Tylko szczęśliwy traf sprawił, iż w tym czasie nie byli w budynku razem. Pozostawiła mu na wychowaniu ich maleńkiego synka. Miał teraz dwa latka. Był oczkiem w głowie tatusia. To właśnie przez niego Mammon tak bardzo obawiał się kolejnych zleceń. Robił pod siebie ze strachu na widok wizji, w której ginie, a maleńki Zaren zostaje sierotą. Któż by się nim zajął? Nie miał innej rodziny. Abaddon bardzo go kochał… – Mówiłem ci to już – podjął Seth – i powtórzę po raz kolejny, że nie powinieneś się już tym zadręczać. Żyj dalej, znajdź sobie kogoś … – Nie – uciął Abaddon. – Nie zmieniłem zdania. Matki zastępcze spychają tylko pamięć o prawdziwych rodzicielkach. A Zaren ma pamiętać tę, która go urodziła, nie tę, która go wychowa… Ale lepiej przejdźmy już do rzeczy. Zostawmy przeszłość za sobą. Chytry uśmieszek wykrzywił twarz Setha. Był zadowolony, że jego człowiek nie zaprząta sobie głowy takimi problemami. To mogłoby go rozproszyć podczas pracy. – W porządku – uśmiech na twarzy Malcolma Setha zgasł. – Tak w zasadzie nie wezwałem cię tu, żeby rozmawiać o twoich problemach rodzinnych… Chciałbym porozmawiać o moich problemach rodzinnych. Abaddon utkwił swoje spojrzenie w ślepiach bestii. To nie dostanę zlecenia? – Potrzebujesz pomocy? – zapytał. – Tak… potrzebuję pomocy. Ale nie proszę cię o pomoc, którą można zdefiniować w ludzkim rozumieniu tego słowa. To prośba o spełnienie piekielnej pomocy. Ostatnie słowa zawisły w powietrzu niczym chmura burzowa. Zbliżał się szkwał i Mammon go wyczuwał. – Więc jak dobrze wiesz, nie dalej jak kilka miesięcy temu, poznałem moją obecną partnerkę Luxurię. Jak do tej pory żyło nam się wspaniale i uznałem, że wreszcie znalazłem swoją drugą połówkę. Tę prawdziwą, przy której będę mógł się zestarzeć i przestać martwić wizją samotnej starości. Jednak Luxuria nie chce nawet słyszeć o przypieczętowaniu związku. Woli żyć w pozamałżeńskiej nieczystości… Uważa, że ślub to najkrótsza droga do

zniszczenia miłości. A ona bardzo mnie kocha. Zresztą ja też w końcu coś do niej poczułem, bo okazało się, że doskonale się rozumiemy. W końcu przestałem zabiegać o ślub, w naszym przypadku cywilny, lecz zawsze i zacząłem tańczyć tak, jak ona mi zagra. I wtedy okazało się, że Luxuria… zachorowała. Z czasem pogarszało jej się i lekarz zabronił nam uprawiania seksu, dla jej bezpieczeństwa. Nieczystość przerodziła się w celibat. To trwało już bardzo długo, a klepanie Niemca po kasku to nie to samo, co prawdziwa kobieta. Sam powiedz przyjacielu… Ile można wytrzymać? W końcu zmuszony byłem poszukać zastępczego portu dla mojego przeładowanego frachtowca. Znalazłem. Ale nie jakąś zwykłą kurwę z ulicy. To porządna kobieta. Jednak moje szczęście nie trwało długo… Seth uniósł rękę i wcisnął przycisk nad swoją głową. Zapaliło się światełko i dopiero teraz Abaddon zobaczył, że jego rozmówca ma ciemne limo pod okiem. – Kiedy Luxuria nakryła nas razem, nabiła mi pod okiem pizdę. Upokorzyła mnie w dwojaki sposób. – Jak to w dwojaki? – To raz – wskazał palcem na swoją twarz. – A drugi… Wstyd się przyznać, ale załatwiła mnie moją własna bronią. To ja miałem sprawić, aby była grzeszna, a tymczasem zostałem pokonany własnym mieczem. Znowu. To strasznie upokarzające. Zapadło milczenie. Abaddon bał się nawet myśleć o tym, o co zaraz poprosi go jego demoniczny szef. – Chcę, żebyś wysłał ją do najgorętszego kotła w piekle. Tak brzmi moja prośba. – A… – zabójca zawahał się na moment. – … a nie możesz po prostu jej wywalić z domu? Przecież nic was nie łączy, prawda? – Próbowałem tak to rozegrać, ale uwierz mi, ona nie wyprowadzi się za żadne skarby świata. – Aż tak źle? – Sam widzisz – Seth wziął głębszy oddech. – Ona nawet inteligencją nie grzeszy. – W porządku – Abaddon zrozumiał, że to już koniec składania zamówienia. – To da się zrobić. Kiedy i gdzie? Cisza. Światełko nad głową Setha zgasło. Nagle w ciemności, tuż przed jego twarzą, zmaterializowała się dłoń ze złotym sygnetem naciągniętym na jeden z palców zaciśniętych na złożonej karteczce. – Teraz i tam – odparł. Dom Malcolma Setha wyglądał naprawdę okazale. Choć Abaddon widział go już tyle razy, nadal wywoływał na nim piorunujące wrażenie. Zawsze marzył o takim, lecz w jego fach wliczone było pomieszkiwanie w różnych i znacznie mniej okazałych miejscach typu mieszkanie w bloku, w kamienicy, piwnicy czy kartonie. Teraz kiedy wychowywał małego synka, odczuwał chęć posiadania takiej nieruchomości bardziej niż dotychczas. Chciał zapewnić małemu dogodne warunki do dorastania. Przecież podstawowym wspomnieniem z dzieciństwa każdego człowieka jest właśnie rodzinny dom. Może to zlecenie okaże się ostatnim i w końcu będę mógł się ustatkować? Abaddon głęboko wierzył, że właśnie tak będzie. Chcąc przybliżyć tę chwilę, zakradł się pod przednią fasadę domu i schował za jednym

z filarów podtrzymujących przednią część budynku. Wytknął zza kolumny swój pistolet z odrapanym tłumikiem, wycelował w dzwonek do drzwi i strzelił. Pocisk uruchomił gong wewnątrz budynku. Zawsze tak robił. Nigdy nie wiadomo, jak daleko drzwi znajduje się ofiara, więc lepiej uruchomić wabik z daleka, aby jak najlepiej wykorzystać moment zaskoczenia. Teraz wystarczyło poczekać. Przeważnie trwało to nie dłużej niż pięć sekund, ale ten dom był większy niż inne, więc nastawił się nawet na dziesięć. Odciągnął kurek do tyłu i przygotował się do wyskoku. Nazywał to „skokiem Dżina”. Polegało to na tym, że wyskakiwał zza filaru lub winkla i czynił cuda. Abaddon usłyszał odgłosy zza drzwi. Ofiara się zbliżała! Ok… Trzy… Była przy drzwiach… Dwa… Zamek zazgrzytał… Jeden… drzwi się otwarły. TERAZ! I wtem, niczym zjawa ze starych legend, Abaddon Mammon w ułamku sekundy zmaterializował się przed zaskoczoną Luxurią. W obydwu rękach ściskał pistolet wycelowany w zaskoczoną kobietę. Jego twarz wyrażała entuzjazm, lecz kiedy do mózgu zaczęły napływać obrazy, jakie rejestrowały jego wytrzeszczone oczy, entuzjazm ustąpił miejsca zaszokowaniu. Powoli opuścił pistolet, wpatrując się w przerażoną do granic możliwości brzemienną kobietę… Jej brzuch był nadymany jak balon. Teraz Abaddon prawidłowo zrozumiał słowa Setha… „…I wtedy okazało się, że Luxuria… zachorowała. Z czasem pogarszało jej się i lekarz zabronił nam uprawiania seksu, dla jej bezpieczeństwa.” Zachorowała… Ona była w ciąży do kurwy nędzy! Kiedy to sobie uświadamiał, Luxuria cofnęła się o dwa kroki w tył, zachwiała i upadła na podłogę. Jęknęła cicho. Zabójca w jednej chwili odzyskał trzeźwość umysłu i ponownie wycelował w kobietę broń. Co teraz? Co mam zrobić? Ta myśl nie dawała mu spokoju. Nie zabiję kobiety w ciąży! – Co ja mam z tobą zrobić? – szepnął sam do siebie. – Co mam zrobić…? Nie spodziewał się odpowiedzi, jednak ta nadeszła: – Do… – jęknęła Luxuria – …szpitala. – Co? – Zawieź mnie… do… SZPITALA! – jej piękna twarz wykrzywiła się w agonicznym bólu. – Ja rodzę! – O kurwa… W głowie Abaddona ruszył diabelski młyn… Najpierw powoli, aby po chwili przyśpieszyć i zakręcić całym światem. Musiał podtrzymać się filaru, aby nie stracić równowagi. Otrząsnął się, kiedy Luxuria, wkładając w to całe swoje dobre serce, pasję i entuzjazm powiedziała: – Aaaaaaaaaaaaa! – AAAAAAAAAAAAAA! Abaddon był przerażony. – Ok, co robić? – zapytał w końcu. Zaczął nerwowo obchodzić kobietę. Schował broń za pas i uklęknął przy niej. – Potrzebuję… lekarza! – kobieta z trudem łapała oddech. – Mam samochód. Zabiorę cię do szpitala.

– Weź… aaaa… weź moją t… torebkę. Tam są wszystkie dokumentyyyyYYYYYYYYYYYY! Kobieta wskazała ręką wieszak obok wejścia. Wisiała tam torebka w kolorze khaki z grubego materiału wyszywana w indiańskie wzorki. Zawiesił ją sobie na szyi i pomógł Luxurii wstać. Samochód stał nieopodal. Abaddon nie mógł uwierzyć w to, w jak cholernie niefortunnej sytuacji się znalazł. Gdyby tylko Malcolm Seth powiedział mu, że Luxuria jest w ciąży, nigdy nie podjąłby się tego zlecenia. Ale czego można spodziewać się po diable? Zastanawiał się teraz, jak wyjść z tej sytuacji? Co powie szefowi? Jego rozważania przerwał lekarz, który wybiegł na korytarz poczekalni szpitala. Jego mina nie wróżyła nic dobrego. Grube okulary sprawiały, że oczy wydawały się jeszcze większe, niż były w rzeczywistości. Abaddon wstał. – Nie przynoszę panu dobrych wieści – rzekł lekarz z zakłopotaniem. – Widzi pan, poród nie rozpoczął się w tym przypadku w sposób naturalny. Jak już pan powiedział, pana małżonka doznała szoku powypadkowego w kolizji drogowej. Na wskutek tego w orga… – Do rzeczy – ponaglił go Abaddon. Lekarz spojrzał mu głęboko w oczy. – Pana małżonka umiera. Umiera… Jeszcze nie wszystko stracone, ale… – A co z dzieckiem? – zapytał. – Robimy, co w naszej mocy, aby… Zza drzwi sali porodowej dobiegł ich uszów krzyk dziecka. Serce Abaddona zabiło szybciej. Lekarz o wyglądzie modliszki obejrzał się za siebie, by po chwili pognać na porodówkę. Mammon pobiegł za nim. Widok, jaki ukazał się jego oczom, nie należał do najprzyjemniejszych, ale dla zawodowego zabójcy nie stanowił żadnego problemu. Abaddon ujrzał lekarza obmywającego płaczące niemowlę. Dwaj pozostali lekarze zajmowali się Luxurią. Kobieta była blada i zlana potem. Strasznie cierpiała. Kiedy zobaczyła swojego niedoszłego kata, wciągnęła ku niemu rękę. Abaddon podszedł bliżej. Kobieta starała się coś powiedzieć. Jej głos był strasznie słaby. Pochylił głowę, aby usłyszeć jej szept. – Nadaj… jej imię… – Tak? – Abaddon potrafił dostrzec w oczach Luxurii zbliżającą się śmierć. Ponaglił ją. – Jakie imię mam jej nadać? Odpowiedź, jaką przyszło mu usłyszeć, przyprawiła go o gęsia skórkę. Poczuł jej złowróżbne łaskotanie na karku. Jego płuca zachowały się tak, jakby ktoś usiadł mu na klatce piersiowej. Imię to bowiem znane mu było tylko ze starych podań. Legend, które przestrzegały przed nadawaniem go komukolwiek. Stanowiło bowiem ono diabelskie połączenie pierwszych liter siedmiu grzechów głównych zapisywanych w łacinie. – Saligia – wyszeptała kobieta. Jej słaby głos ucichł. Nastąpiła również przemiana w jej spojrzeniu. Stało się ono nagle nieobecne. Ostatni oddech ulotnił się z niej chrapliwie. Aparatura stojąca tuż obok obwieściła zatrzymanie pracy serca długim, ciągłym sygnałem.

– Proszę stąd wyjść! – krzyknął jeden z lekarzy i poprowadził Abaddona w stronę drzwi. Mammon ponownie usiadł w poczekalni. Nie słyszał, co dzieje się wokół niego. Jego umysł został otumaniony jednym słowem… Saligia… Karty jego pamięci starały się odszukać i przypomnieć stare opowieści. Abaddon wysilił umysł. Stare bajania… Poznał je bardzo dawno temu. Teraz już sobie przypomniał. Legenda wspominała o kobiecie, która obdarzona tym imieniem, miała zyskać moc tak potężną, iż byłaby w stanie przerazić samego Diabła. Zdetronizować go… Saligia… Abaddon nie wiedział, jak długo siedział osowiały. Dopiero lekarz-modliszka, który zmaterializował się przed nim jak duch, wyrwał go z zamyślenia. W ręku trzymał indiańską torebkę Luxurii. – Przykro mi – podał ją Abaddonowi. – Robiliśmy wszystko, co w naszej mocy… – A dziecko? Przeżyje? – Tak – lekarz spojrzał na niego ze współczuciem. – Czy wybraliście dla niej imię zanim… Teraz to Mammon spojrzał lekarzowi prosto w oczy. Cóż zrobić? – zaczął się zastanawiać. Walczył z własnym rozsądkiem. Posłuchać ostatniej woli zmarłej kobiety? Nadać dziecku demoniczne imię czy jednak… W jego głowie zaświtała pewna myśl. – Tak… – odezwał się w końcu. – Chcieliśmy, żeby miała na imię… Angela. Lekarz skinął głową. – Ładne imię. Angela… Angel… Anioł. Oby nim została. Oby – pomyślał Abaddon. Kiedy lekarz odmaszerował w swoim kierunku, Mammon opuścił wzrok na torebkę, którą trzymał w ręku. Została po niej tylko torebka. Pokręcił głową. Po prostu bomba… Kiedy Recti Ministri, policjantka z siedmioletnim stażem pracy, odebrała dzwoniący telefon w dyspozytorce na komendzie policji, nie podejrzewała nawet, że ten już i tak szalony dzień znowu ją czymś zaskoczy. Bo cóż mogłoby przebić staranowanie policyjnego radiowozu i pościg ulicami miasta, do którego wysłano wszystkie jednostki? W tym mieście takie rzeczy zdarzały się raz na kilkadziesiąt lat i Recti nigdy nie podejrzewała, że taki dzień spotka właśnie ją. A jednak. Siedziała teraz z słuchawką telefonu przytkniętą do ucha i nie mogła uwierzy w to, co usłyszała. Mimowolnie otwarła usta, a jej oczy zrobiły się wielkie jak felgi koparki. – Dziękuję – powiedziała w końcu i rozłączyła rozmowę. Natychmiast po tym z drżącym głosem nadała komunikat przez radiostację: – Uwaga! Do wszystkich jednostek! Uciekinierka w żółtym samochodzie ma przy sobie bombę! Trzyma ją w torebce! – Proszę powtórzyć!– z głośnika rozległy się niewyraźnetrzaski. – Uciekinierka ma BOMBĘ W TOREBCE! Radio ucichło. Policjantka miała nadzieję i modliła się o to, aby ten komunikat dotarł do wszystkich. Dziękowała też bogu, że na czas otrzymała cynk. Kobieta, która do niej zadzwoniła, zrelacjonowała, że kilkanaście minut przed całym zajściem widziała uciekinierkę

wkładającą do swojej torebki zawiniątko przypominające bombę. Właściwie była tego w stu procentach pewna. Recti zastanawiała się teraz nad tym, do jakich celów miała posłużyć bomba. Znając położenie radiowozów i kierunek pościgu, spojrzała na mapę. Gdzie się kierowali? Na ich drodze w promieniu kilku kilometrów nie było żadnego strategicznego celu. Kościoła, ambasady czy innych budynków rządowych… Kompletnie nic… Recti Ministri oparła się w fotelu. Czuła się zmęczona… Cóż za dzień. Po prostu bomba… Bomba! Po prostu bomba! Angela nie mogła uwierzyć własnemu szczęściu! Kiedy kilka minut wcześniej rozglądała się po samochodzie w szukaniu odpowiedzi na pytanie „jak wyjść z tej katastrofalnie beznadziejnej sytuacji”, znalazła na tylnym siedzeniu swoją starą torebkę. Dostała ją od wujka Abaddona na osiemnaste urodziny. Dziwny prezent. Stara obdarta torebka z indiańskimi wzorkami. Pewnie nie miał czasu, aby kupić jej prezent i wygrzebałcoś z kosza na śmieci – tak wyobrażała sobie to sama Angela. Ale nie wiedzieć dlaczego, nastolatce ta torebka przypadłado gustu i od tego czasu towarzyszyła jej na każdym kroku. Teraz miało dokonać się jej przeznaczenie. Przełożyła ją na przednie siedzenie i jedną ręką zaczęła ostrożnie grzebać w jej wnętrzu. Była przy tym bardzo skupiona. Powoli i ostrożnie wyciągnęła z niej to, czego szukała. Telefon komórkowy. Następnie wybrała numer na policję i podając się za przypadkowego świadka, wyrecytowała dyspozytorce kilka zmyślonych faktów, które miały jej się przydać w przeciągu kilku kolejnych minut. Oczywiście wstrząsająca wiadomość o bombie w samochodzie zdała egzamin pierwszoplanowo. Policjantka, chcąc jak najszybciej powiadomić o tym goniący Angelę peleton, nawet nie zapytała jej o dane personalne. Angela spojrzała w lusterko. Oceniła odległość pomiędzynią, a goniącymi ją radiowozami i dodała gazu, aby sprowokować policjantów do szybszej jazdy. Zadziałało lepiej niż się spodziewała. Jeszcze troszkę… jeszcze troszkę – powtarzała sobie w duchu dziewczyna, pilnie śledząc rozwój wydarzeń w tylnim lusterku. Radiowozy przyspieszały. O to chodziło… Angela była gotowa. Radiowóz Santisa Durum’a gnał przez miasto na włączonych kogutach. Wszystkie samochody uczestniczące w ruchu ulicznym pospiesznie usuwały mu się z drogi. Przechodnie śledzili go wzrokiem, zachodząc w głowę, co się stało? Przecież w tym mieście nie często można zauważyć radiowóz na sygnale. Był to dla nich niecodzienny widok. Na swój sposób złowieszczy. Durum na bieżąco śledził drogę, zaglądając w mapę. Cojakiś czas kontaktował się przez radio z resztą uczestniczących w pościgu radiowozów. Ustalał w ten sposób pozycję uciekinierki. Z sekundy na sekundę byli coraz bliżej celu. Jeszcze tylko kilka ulic. Na początku Santis obawiał się, że mogą nie zdążyć zajechać drogi ściganemu autu, lecz teraz był niemalże pewien zwycięstwa. Jeszcze tylko dwie ulice – pomyślał Durum. Jego serce zabiło ze zdwojoną siłą. Nie mógł się doczekać swego triumfu. Zasłużył na

niego! – Zdążymy – rzekł po długiej chwili ciszy do swego kierowcy. Młody chłopak kiwnął tylko głową. Był bardzo cichym człowiekiem, a przez to i bardzo inteligentnym. Bo zamiast wygłaszać mongolskie teorie, on wolał słuchać. Słuchać i uczyć się od swego szefa. To bardzo przypadło do gustu Durum’owi. Jednak było coś, o czym Santis nie wiedział. Bowiem młody policjant nie uczył się OD niego, lecz uczył się JEGO. Z każdym dniem wiedział o nim coraz więcej. Za to mu płacono. – Wyłącz sygnał – polecił Durum. – Nie chcę, żeby nas usłyszała. Kierowca spojrzał na szefa kątem oka. Zbliżał się kres tego pościgu. A on, w przeciwieństwie do swego dowódcy, wiedział, kogo ścigają. Wiedział od chwili, gdy kilkanaście minut wcześniej poznał numery rejestracyjne samochodu, który teraz ścigali. Oczywiście wóz był zarejestrowany na fikcyjne nazwisko. O tym widziała już cała drogówka. Tego, czego nie wiedzieli to to, w co się wpakują, jeśli zatrzymają ten pieprzony samochód! Na wyłączonym sygnale radiowóz skręcił w ostatnią długa prostą. W oddali było już widać skrzyżowanie, na którym Durum chciał rozstawić zasadzkę. Nagle ryk ich silnika został zagłuszony trzaskającym radiem, z którego popłynął komunikat: – Uwaga! Do wszystkich jednostek! Uciekinierka w żółtym samochodzie ma przy sobie bombę! Trzyma ją w torebce! Santis Durum spojrzał na radiostację, jakby nie wierząc w to, co przed chwilą usłyszał. – Proszę powtórzyć! – zażądał, biorąc do rąk gruszkę. – Uciekinierka ma BOMBĘ W TOREBCE! Kurwa mać – pomyślał młody kierowca. – Skąd ta pizda ma bombę?! Trzeba szybko coś wymyślić, żeby nie zabiła i mnie! Durum odrzucił niedbale szczekaczkę na bok. – Przyspiesz – polecił kierowcy. – Musimy przyspieszyć. Jednak samochód nie przyspieszył. Kierowca zacisnął mocniej dłonie na kierownicy i zacisnął usta. Na jego czole pojawił się pot. Ukradkiem spojrzał na szefa. – Powiedziałem przyspiesz – powtórzył Durum i spojrzałna kierowcę. Kiedy ich spojrzenia się spotkały, świat za oknami zaczął zwalniać. Samochód wytracił część ze swojej prędkości. I właśnie wtedy Durum zrozumiał. Kierowca pokręcił głową. Santis Durum został zdradzony. Patrzył w jego oczy z obrzydzeniem i pogardą wymalowaną na twarzy. Farcuf wciskał pedał sprzęgła, dzięki czemu samochód pracował głośniej, lecz nie przekładało się to na jego szybkość. Zwalniali z każdym kolejnym metrem. Nie myśląc długo, Santis wydobył z kabury rewolwer, wycelował jego lufę w lewą nogę Farcufa, która naciskała na pedał sprzęgła i wcisnął spust. Huk wystrzału zagłuszył ryk bólu młodego policjanta. W niekontrolowanym odruchu wygiął się w fotelu w pałąk, opierając cały ciężar ciała na barkach i prawej nodze. Nodze, która wcisnęła pedał gazu w podłogę… Uda się – pomyślała Angela. – Musi się udać! Dziewczyna otworzyła boczne okno, opuszczając szybędo samego dołu. Ciepły wiatr zaczął

smagać ją po twarzy. Następnie wzięła do ręki torebkę. Spojrzała jeszcze raz w lusterko i… TERAZ! W jednej chwili wystawiła za okno indiańską torebkę i przytrzymując ją przez chwilę tak, aby policjanci zauważyli przedmiot, ale nie zdążyli zareagować, wcisnęła ostro hamulec. Kiedy dystans miedzy nią, a radiowozami drastycznie się zmniejszył, upuściła ją i wcisnęła gaz do dechy, modląc się, aby na czas udało jej się uciec. W sekundę później usłyszała za sobą przeraźliwy pisk opon. To pierwszy z radiowozów zapoczątkował tragiczny, a zarazem jakże spektakularny karambol. Huk zderzających się samochodów i odgłos tłuczonego szkła wywołał na twarzy Angeli szeroki uśmiech… Jeden z radiowozów wyskoczył w powietrze i wylądował na dachu tuż przed innymi rozbitymi wozami. Wszystkie, jeden po drugim, zakończyły ten szaleńczy pościg w fontannie rozpryskującego się szkła i przy dźwiękach symfonii giętego metalu. I to tylko dzięki sile sugestii i pustej, starej torebce. Angela nie mogła uwierzyć własnemu szczęściu! Udało się! Euforia, radość i szczęście… Nie trwały jednak długo. Kolejną rzeczą jaką usłyszała Angela, był przeraźliwy pisk opon dobiegający, nie jak uprzednio z tyłu, lecz gdzieś z prawej strony. Nie zdążyła nawet zobaczyć skąd, gdyż w kolejnej sekundzie samochodem dziewczyny coś potwornie szarpnęło i świat wokół niej obrócił się o 180 stopni… A później nastała cisza. Wszystko zatrzymało się i umilkło. Angela podniosła głowę znad kierownicy i sprawdziła ręką, czy w tym całym zamieszaniu nie urwało jej szczęki i nosa. Na szczęście z jej twarzą wszystko było ok. Gorzej natomiast miało się jej kolano. Odczuwała w nim piekący ból. Spojrzała w dół. Nie było żadnej rany. Pewnie tylko naciągnęła sobie ściągnęła. Wzięła głębszy oddech i już zaczęła otwierać drzwi, kiedy nagle szyba eksplodowała z hukiem, rozbijając się na tysiące małych kawałeczków. Odruchowo zasłoniła twarz rękoma. Usłyszała kolejny strzał i z słupka drzwi posypały się iskry. – Wyłaź ździro! – usłyszała czyjś męski głos. Kolejny wystrzał i kula przedziurawiła tylne drzwi. Angela padła na siedzenie obok i nie podnosiła głowy. Rozglądała się po wnętrzu rozbitego auta w poszukiwaniu pomocy. Wystrzał. Kula przebiła przednie koło i samochód się przechylił. Zaraz, zaraz – pomyślała dziewczyna. – Albo ten policjant miał zeza, albo coś było z nim nie tak, bo nie potrafił wycelować w drzwi kierowcy. Angela podniosła się na łokciu i spojrzała w miejsce, z którego strzelał gliniarz. Bingo! Radiowóz stał rozbity na drzewie z wgniecioną maską i bokiem, którym zahaczył jej samochód. Spod powyginanej blachy nad silnikiem unosił się siwy dym. Kierowca leżał bezwładnie na kierownicy zalany krwią i nie dawał oznak życia. Jego kompan, który teraz strzelał na oślep, leżał na ziemi, wychylając się zza rozbitego samochodu. Miał rozcięte czoło. Krew zalewała mu prawą stronę twarzy. Pewnie rąbnął się w łeb i teraz leżał skołatany. I rzeczywiście. Santis Durum z nie lada wysiłkiem wygramolił się z auta. W trakcie zderzenia uderzył się silnie w głowę, a wgnieciona przez drzewo maska złamała mu nogę. Nie mógł chodzić. W tym jednym mam przewagę – uświadomiła sobie dziewczyna. – Ale nie mam broni. Co robić? Następny wystrzał i kula przedziurawiła blachę tuż obok wlewu paliwa. To, że Durum nie

mógł chodzić, nie było równoznaczne z tym, że miał się poddać. Wiedział, że jego plan zawalił. Ale nie mógł mieć do nikogo żalu. Ostrzeżono go, że wszystko może potoczyć się nie po jego myśli. Ale tak czy owak, musi mu się udać. Musi dorwać tę smarkulę! Wycelował przed siebie rewolwerem, chcąc oddać kolejny strzał w rozbity samochód dziewczyny. Usiłował wycelować w okno kierowcy, lecz zalewająca mu oczy krew, która sączyła się obficie z rozciętego czoła, skutecznie utrudniała mu to zadanie. W dodatku dość spora utrata krwi w tak krótkim czasie spowodowała, że Durum’owi kręciło się w głowie. Czuł też przewroty żołądka. Nie mógł się teraz poddawać! Pociągnął za spust. Kula trafiła w przednie nadkole. – Dobra! – krzyknęła Angela. – Nie strzelaj! Strzały umilkły. Czyżby dziewczyna chciała się poddać? – Wyłaź! – krzyknął Durum. – Wyjdę – odpowiedziała Angela – ale pod jednym warunkiem! Santis przetarł twarz rękawem. – Kurwa… Jakim?! – Wyjdę, jeśli dasz mi szansę! Chwila ciszy. Tego Durum się nie spodziewał. – Szansę? – Jaką szansę? – policjant stał się podejrzliwy. – Na uczciwy pojedynek! – Taki jak ten przed chwilą?! Durum grał na czas. Miał nadzieję, że lada chwila zjawi się wsparcie i pomoże mu pojmać dziewczynę. Tylko czy ktoś to wszystko przeżył? W pojedynkę miał marne szanse. Spojrzał na swoją nogę. O dziwo nie czuł jeszcze bólu. To pewnie przez adrenalinę, która teraz krążyła w jego żyłach. Angela ponownie wsparła się na łokciu i spojrzała w jego kierunku. Leżał w tym samym miejscu. Odwróciła wzrok w drugą stronę i spojrzała na stertę pogiętego, dymiącego metalu, która jeszcze kilka minut temu była radiowozami. Na chwilę przed wypadkiem Durum dostrzegł fontannę szkła, iskier i radiowóz wyskakujący nad żywopłot po lewej stronie skrzyżowania, na które wjechali z zawrotną prędkością. Wiedział, że w takiej sytuacji będzie musiał długo oczekiwać wsparcia. Tam byli wszyscy jego ludzie. – Ten był nieuczciwy! – krzyknęła dziewczyna – ja byłam jedna, a ich dziesiątki! Miałam marne szanse! Durum prychnął gniewnie. – Ale ci się udało! – Fuksem! Teraz chciałabym to rozegrać uczciwie. Jeden na jednego! Tak, żebyś i ty miał szansę! Angela spojrzała w kierunku policjanta. Widać było, że się zastanawia. Nie wiedzieć czemu, zdecydowała się postawić wszystko na jedną kartę. Albo ona, albo on. Taka właśnie była. Potrafiła zaryzykować wszystko. Do tego dochodziła przemożna chęć usunięcia

ostatniego świadka dzisiejszego pościgu. Santis Durum przez kilka sekund rozważał słowa dziewczyny. – Co masz na myśli mówiąc, że ja też mam mieć szansę?! – Możesz stać?! – zapytała. Spojrzał na swoje nogi. Co prawda jedna była bezużyteczna, ale druga? Poruszył stopą drugiej kończyny. – Mogę! – A biegać?! – Kurwa… Nie mogę! – Więc ci spierdolę… i zobaczysz mnie jak świnia niebo! Nie zdążysz nawet wstać, żeby oddać do mnie strzał, bo na linii ognia stanie mój rozbity samochód! Ona miała rację, pomyślał Durum. To jedyna szansa, aby ją schwytać. W innym wypadku dziewczyna przepadnie na wieki. Przecież nie mają żadnych jej danych. Poza tym Durum był pewny swego. Wiedział, że mu się uda. Obiecano mu to. Osiągnie swój cel. – Dobra – policjant zaczął się zastanawiać. – Ale… Ale jaką mam mieć pewność, że ty też możesz stać i biegać?! Angela nie odpowiedziała. Policjant przez cały czas wpatrywał się w drzwi auta. Wzrok jeszcze mu się nie wyostrzył i drzwi były lekko rozmazane. Wyciągnięta ręka, która trzymała broń, zaczęła drżeć w skutek przemęczenia. Bądź co bądź giwera swoje ważyła. Gliniarz już chciał ponowić swoje pytanie, kiedy usłyszał szczęk zamka w drzwiach samochodu. Drzwi kierowcy lekko się uchyliły. Na ziemię posypały się drobne kawałki szkła z wybitej szyby. – Oto dowód – usłyszał głos Angeli. Dziewczyna powoli wyszła z samochodu i zapominająco bólu w kolanie, płynnie przeszła kilka kroków w prawo, stając tym samym za tyłem pojazdu. – Więc jak? Uczciwy pojedynek czy mam zapodać tyły? Angela blefowała, ale robiła to gwiazdorsko. Wiedziała, że chociaż ból zelżał, to i tak nie potrafiłaby przebiec więcej niż kilku kroków ze swoją kontuzją. Ucieczka nie wchodziła w grę. Zdążyłby wstać i ją zastrzelić. To co chciała teraz zrobić, wyglądało zupełnie inaczej. Chciała dostać do rąk broń i pozbyć się tego faceta. Nie chciała mieć go na karku w przyszłości. Santis nie od razu odpowiedział. Zastanawiał się, co ma zrobić. Zastrzelić? Nie, to nie wchodziło w rachubę. Ale jeśli jej nie dopierdolę, to ona zabije mnie – uświadomił sobie w duchu. Musi podjąć rękawicę. Postanowił, że przestrzeli jej kolana i tym samym uniemożliwi ucieczkę z miejsca wypadku do czasu przyjazdu wsparcia. Uda mi się – wierzył w siebie Durum. – Uda mi się. – W porządku – odparł policjant. – Jak to zrobimy? Dziewczyna rozejrzała się dookoła. – Twój partner też ma broń, prawda? Durum pokiwał głową. – Więc rzucisz mi ją i załadujemy po jednym pocisku do… to rewolwery?

– Tak. – Załadujemy do bębenków po jednym pocisku i na ustalony sygnał załatwimy sprawę raz na zawsze… Odpowiada ci?! – Jaki sygnał? Właśnie… Sygnał! Angela zaczęła się rozglądać, lecz nim cokolwiek wpadło jej do głowy, pomysł sam ją odnalazł. Obydwoje usłyszeli dźwięk sygnału bijącego w równych odstępach czasowych. W tym samym momencie odwrócili wzrok i spojrzeli w prawo, gdzie pięćdziesiąt metrów od nich był przejazd kolejowy. Sygnalizator mrugał na czerwono, a szlabany opuszczały się nad drogę. – Oto nasz sygnał! – Angela przysłuchiwała się alarmowi. – Kiedy pociąg przejedzie i sygnał ucichnie, oddamy strzały. – Pasuje! – Więc rzuć mi broń! Chwilę trwało zanim Durum podciągnął się na nogi i doczłapał do nieprzytomnego, lub co gorsza, martwego kierowcy. Nie spuszczając dziewczyny z oczu, wygrzebał z jego kabury broń i wysypał z niej pociski. Następnie rzucił rewolwer w jej stronę tak, że zatrzymał się przed nią i ponownie przystąpił do tej samej procedury, tym razem jednak ze swoją bronią. Wysypał z niej wszystkie pociski na ziemię. Po chwili z trudem schylił się i podniósł dwa naboje. Jeden z nich załadował do swojego rewolweru, drugi natomiast rzucił dziewczynie. Wylądował nieopodal jej broni. – Podnieś ją! – krzyknął. – I stań naprzeciwko. Angela ukucnęła i podniosła broń. Kiedy sięgała po pocisk, na przejeździe kolejowym pojawił się pociąg. Ciągnął za sobą wagony towarowe. Nie wiedziała, jak długi jest skład, więc szybko dokończyła ładować rewolwer i stanęła na wprost swojego przeciwnika. Z trudem odciągnęła kurek do tyłu. Tak jak policjant, rewolwer trzymała w ręce opuszczonej w dół, prostej w łokciu. Żadnych kantów. Przecież ona kurwa nie umie się tym posługiwać – zauważył Durum, wysilając wzrok, by dostrzec, jak trzęsącą się ręką naciąga kurek rewolweru. – Nawet nie muszę oszukiwać. To będzie łatwizna. Dopnę swego. Poprzez huk toczących się po szynach ciężkich wagonówprzebijał się, jak puls bijącego serca, dzwonek alarmowy. Obydwoje, wpatrując się w siebie, skupili się maksymalnie tylko na tym dźwięku. Policjant co jakiś czas szybciej mrugał oczami, chcąc w ten sposób wyklarować wzrok. Wiedział, że to jego jedyna szansa. Był pewny swego zwycięstwa. W swojej jednostce uchodził za najlepszego strzelca. Może dlatego, że tylko on ćwiczył strzelanie? A Angela? No właśnie… Żyjąc w duchu pokoju i jedności z naturą, Angela poprzysięgła sobie dawno temu, że nigdy nikogo nie zabije. Nie chciała zniżać się do poziomu swojego ojca. Nigdy też nie rozważała, co zrobi, jeśli znajdzie się w tak trudnej sytuacji. Teraz jej myśli zaczęły nabierać pędu, odrywając ją od punktu skupienia, jakim był jej przeciwnik. Jak mam go zabić?! Czy będę w stanie pociągnąć za spust, kiedy alarm ucichnie? Mimo to, iż znakomicie rozumiała sytuację, w jakiej się znalazła, nie potrafiła sobie wyobrazić siebie w roli zabójcy. Kątem oka dostrzegła stertę rozbitych samochodów. Żaden z tkwiących w nich policjantów

nie dawał oznak życia. Najpewniej dzięki jej wybrykowi, który zaczął się tak niewinnie dziś rano, wielu z nich nie żyje. Nie żyją przez nią. Brzemię zaczynało jej ciążyć. Pociąg nadal przetaczał się przez przejazd kolejowy. Dziewczyna mocniej zacisnęła dłoń na rewolwerze. Zmrużyła oczy. Słońce prażyło, stając już niemal w zenicie. Lekki wiaterek kołysał koronami drzewa dookoła drogi. Ulice rozchodzące się od skrzyżowania wyludniały. Pustki. Angela poczuła się nagle osamotniona. Z tym wielkim problemem została sama. Brzemię wciskało ją w beton na stojąco. Próbowała zachować trzeźwość myślenia i oderwać się od swoich rozterek molarnych. Nagle ostatni wagon składu towarowego zniknął za domem… Dzwonek nadal wybijał równy rytm. Co robić? – powtarzała w myślach dziewczyna. Ding-ding-ding-ding-ding… Czerwone, pulsujące światłozgasło w tym samym momencie, w którym umilkł alarm. Teraz! – pomyślał Durum, celując w jej kolano. Niemalże jednocześnie rozległy się dwa strzały. Angela upadła na ziemię. Policjant nadal stał wyprostowany… Szlabany podniosły się do góry. Za przejazdem stał czarny samochód. Kierowca, który przyglądał się bacznie całemu zajściu, nie wierzył własnym oczom. Kiedy zatrzymywał się przed szlabanami, nie widział, co dzieje się po drugiej stronie torów, gdyż widok zasłaniał mu przejeżdżający skład towarowy. Teraz oczy mężczyzny za kółkiem wychodziły z orbit. Co to kurwa ma niby być? Jego szok pogłębił się, kiedy ujrzał tragicznie zakończonypojedynek. Dziewczyna przewróciła się do tyłu i przestała poruszać… Zastrzelił ją! Ale jak? Co?! Kiedy w głowie kierowcy rodziły się kolejne pytania. Policjant, który dotąd stał prosto, zachwiał się i trzymając za serce, osunął na jezdnię… W kilka sekund później dziewczyna lekko drgnęła, aby po chwili wstać na równe nogi. Zaren Mammon był autentycznie zaszokowany tym, co właśnie ujrzał, a przeżył jeszcze większą traumę, kiedy spostrzegł, że dziewczyna kuśtyka najprędzej jak potrafi w jego kierunku… Uciekając w stronę jedynego sprawnego samochodu, jaki dojrzała, Angela wyrzuciła broń. To ciężkie kurestwo miało taki odrzut, że odrzuciło nią w stronę auta. Na szczęście oddała celny strzał. Wszelkie rozterki moralne znikły w momencie, kiedy zabrzmiał ostatni dzwonek. Trafiłam skurwiela w samo serce! A teraz szybko. Dosłownie w kilka sekund dziewczyna znalazła się przy samochodzie. Otwarła drzwi od strony pasażera i bez pytania wsiadła do środka. – Jedź! – rozkazała młodemu mężczyźnie za kierownicą. – Co kurwa jedź? Ty mi stąd zjeżdżaj! – odparł tamten wyraźnie zdenerwowany. – I to zanim zjawi się więcej policji! – Musisz mi pomóc! – oponowała Angela. – Proszę! – Prosi się świnia! Wyp… – Zaren zamilkł. Kiedy już miał wyrzucić obcą dziewczynę za łachmany z samochodu, dostrzegł jakiś błysk

na jej dekolcie. Utkwił wzrok w złotym przedmiocie zawieszonym na łańcuszku, który nosiła. To był klucz. I wtedy uderzyło go niczym piorun z niebios wspomnienie porannej rozmowy z Malcolmem Sethem… Całą swoją biografię, zamknąłem na kluczyk w walizce. Sam kluczyk… wręczyłem swojej fantakurwitystycznie kochanej, córeczce na osiemnaste urodziny. Zaren spojrzał dziewczynie prosto w oczy… O kurwa.

Księga IV: Szwajcarski zegarek Każda historia musi mieć swój początek. Pożar nie wybuchnie, jeśli ktoś nie wskrzesi iskry. Także ta niezwykła opowieść ma i swój zaczątek. Ta okrutna w skutkach pożoga nie wybuchła dzięki porywczości Malcolma Setha, lojalności Zarena Mammona, brawurze Angeli, czy też głupoty gościa, który bezczelnie zaiwanił walizkę. Opowieść ta rozpoczęła się pewnego pięknego, słonecznegoporanka w przydrożnym barze śniadaniowym. Bar „Good Luck” był jednym z wielu wybudowanych w pobliżu ruchliwej drogi przelotowej. W poszukiwaniu jedzenia zaglądali tu kierowcy będący w podróżach służbowych, rodziny jadące na wakacje, przestępcy będący w… delegacjach, oraz wielu, wielu innych degeneratów. Tak szczerze to nie różnił się on niczym od innych barów. Klienci mogli tu skosztować stek, którego przyrządzono z podeszwy laczków do kotłowni, kawę, która miała więcej wspólnego z ropą niż benzyna bezołowiowa 95, kaszę o właściwościach żużlu oraz drobiowego pasztetu z wycieraczki i mielonego kurnika. Jednak jako jeden spośród wielu wyróżniał go panujący wewnątrz klimat. Spokój, ład i porządek. Duże okna wpuszczały do środka pokrzepiające światło słoneczne, które rozlewało się po olbrzymiej sali jadalnej. W boksach ustawionych w równych odstępach siedziało kilku gości. Jedni spożywali posiłki, drudzy czytali poranną prasę, a jeszcze inni zachodzili w głowę nad gwałtownymi przewrotami żołądka, który zaczynał wirować po wypiciu gorącej czekolady. Po środku lokalu, pod ścianą rozgraniczającą salę jadalną od kuchni, stała lada barowa. Przy niej, na wysokich krzesłach, zasiadało trzech ludzi. Jedną z tych osób był młody mężczyzna ubrany w zielony t-shirt. Jego głowę nakrywał biały kaszkiet, a oczy zasłaniały pokaźnych rozmiarów okulary „muchy”. Twarz ukrywał za kartą dań. Na jej okładce widniał napis „sałatki i przystawki”. Kompletnie wyluzowany, szukał czegoś, co nadawałoby się do zjedzenia na śniadanie. Niestety jego podzielną uwagę przykuła rozmowa pozostałych dwóch osób zasiadających na krzesłach obok. Była to kobieta o mysio-białych włosach w średnim wieku i o charakterystycznych rysach twarzy przywodzących na myśl gabinet osobliwości. Na jej szyi wisiał wymyślny talizman, a ubrana była w prosty, czarny strój. Obok niej siedział chudy jak stelaż latawca mężczyzna. Był znacznie młodszy od kobiety i miał ciut cięższy do strawienia styl bycia.

Jego obydwie ręce, od miejsca, w którym wyłaniały się z krótkich rękawów czarnej koszulki, aż po nadgarstki, były wytatuowane w oryginalne, gotyckie wzory. Przeważał w nich kolor niebieski. Twarz i uszy tego gościa mogły posłużyć w szkołach jako przykład miejsca segregacji złomu, bądź stać się rzeźbą nowoczesną. Miał tyle różnych kolczyków, kółek i haczyków, że mógłby z powodzeniem założyć sobie na twarz firanę. Przynajmniej oszczędziłby ludzkości przykrego widoku – tak właśnie myślała większość klientów w tym miejscu. – Słyszałeś, że Żyleta znowu jest na mięsie? – zapytała kobieta. Wytatuowany mężczyzna drgnął jak oparzony. – No co ty dajesz? – zapytał zdziwiony. – Powaga – kobieta przewróciła oczami – Jest w ciąży. Lekarz zalecił jej spożywanie mięsa… Straszne, nie? – Przede wszystkim obrzydliwe. – Tak. Moim zdaniem ciążę można równie dobrze donosić, pozostając wegetarianinem, bądź jak w twoim przypadku – weganinem. Skoro my możemy przeżyć i normalnie funkcjonować, nie jedząc potraw mięsnych, to dlaczego płód miałby nie przeżyć? Powoli, niczym kurtyna w teatrze, karta dań pt. „sałatki i przystawki” zaczęła odsłaniać niewymiernie zagadkowe oblicze chłopaka w białym kaszkiecie. Był on znany w tym barze. Wołano na niego Choco. Przychodził tu prawie codziennie od kilku lat i jeszcze nikt nigdy nie oderwał go od menu. Nikt oprócz tej dwójki. Kiedy menu, zwane dalej kurtyną, odsłoniło pełne jego oblicze, kelnerka stojąca za ladą wiedziała, że rozpoczęło się przedstawienie. Na twarzy Choco pojawił się zagadkowy uśmieszek podobny do tego, jakim Mona Lisa obdarza zachodzących w głowę badaczy starających się wyjaśnić jego tajemniczość. – Na pewno nic by mu się nie stało, ale wiesz… – rozmowa trwała. Chłopak spojrzał na swoją rozmówczynię wzrokiem pełnym obaw. – Lepiej nie ryzykować w takich sytuacjach. Chociaż zgodzę się z tobą, że to straszne… Ja kiedyś próbowałem przejść na mięso. – Chryste! I co? – kobieta przyjrzała mu się podejrzliwie. – To nie jest takie proste – wyznał. – Wiesz, mama zrobiła mi stek. Wziąłem kęs i… Od razu doznałem reakcji zwrotnej… Te słowa z kolei zapoczątkowały jak dotąd rzecz niespotykaną i niewyobrażalną… Choco lekko odwrócił głowę, aby móc przyglądać się tej dwójce. – Matko! – kobieta zasłoniła sobie usta z przerażeniem w oczach. – Było aż tak źle? – Źle? To było gorsze niż moje dzieciństwo. Już wolałbym znowu być maltretowany przez ojca alkoholika niż… Nie wiem, jak ludzie mogą jeść mięso i jeszcze mówić, że jest smaczne! To jawne morderstwo. Kanibalizm! No bo jak można zjeść żywą istotę? Coś co kiedyś, zanim trafiło na talerz, miało zdziwiony wyraz twarzy? Weźmy na przykład taką świnię… Przecież to zwierzę i też ma uczucia. Jest mądra i kiedy trafia do rzeźni, wie, co to oznacza… Boi się… Jak Żyd oglądający komin. Nie wiadomo, czy to ze znudzenia, czy chęci odcięcia się od tej paranoi, Choco powrócił do swojej poprzedniej pozycji i zasłonił się kolejną kartą dań, którą podniósł z lady. Kelnerka sprzątająca stół przyglądała się uważnie to jemu, to dwójce klientów. Jej mina była równie zaciekawiona, co niepewna, jakby odkryła nowy gatunek i nie wiedziała, czy jest jadowity,

czy nie. Miała także dziwne przeczucie, że to się skończy inaczej niż zwykle. Spojrzała na Choco. Teraz to już miała usilną nadzieję. W tym samym czasie, kilka przecznic dalej, z jednej ze starych, szarych, odrapanych kamienic, wyszedł młody, łysy mężczyzna. Był średniego wzrostu i ubrany w białe spodnie bojówki oraz czarną koszulę. W ręku trzymał smycz, na której ciągnął swojego psa o atrybutach myszoskoczka pustynnego. Z racji jego okazałych rozmiarów, siły zacisku szczęk rzędu pół kilo, jak również zaciętego charakteru, wabił się wszystko tłumaczącym imieniem – Rzeźnik. Niewytłumaczalna natomiast była ksywka jego pana. Murek, bo tak na niego wołano, stanął w zalanej słońcem uliczce i rozejrzał się dookoła. Otaczały go ciasno stłoczone, zabytkowe kamieniczki. Z daleka dochodził do jego uszów gwar tętniącego życiem miasta, lecz na uliczce, w której się znajdował, nie było widać żywego ducha. Nagle Murek usłyszał głos otwieranej okiennicy gdzieś ponad sobą. Spojrzał do góry. Było to okno jego mieszkania. – Jak będziesz wracać, kup mi paczkę fajek! Chłopak nie widział swojej rozmówczyni, lecz poznał głos matki. Gdy tylko zamilkła, coś błysnęło i upadło tuż obok niego. – Masz kasę! – Ok! – odpowiedział Murek. Zobaczył, jak okiennica zamka się na powrót i skierowałswoje spojrzenie na chodnik w miejsce, gdzie upadła moneta… A dokładniej tam, gdzie powinna upaść. Omiatał wzrokiem ziemię dookoła i jedyne co zauważył to to, że jego pies oblizał się, podnosząc głowę znad chodnika. – No chyba sobie kurwa żartujesz! – nachylił się do psa i otworzył mu rękoma pysk. – Wypluj to! – zaglądał mu do paszczy w nadziei, że mały piesek nie zdołał połknąć całej monety. Niestety na próżno. – Ty głupi kundlu! A spróbuj to wysrać w drobniejszych niż zjadłeś, to zmienisz funkcję z domowego pupilka matki na wycieraczkę… Idziemy! Szarpnął smyczą i ruszył w stronę miasta. Po drodze, klnąc pod nosem, zastanawiał się, jak wytłumaczy swojej rodzicielce fakt, że nie kupił jej papierosów. Przecież jak jej powiem, że pies połknął monetę, to nawet nie będzie musiała mówić, że piłem piwo i bełkoczę jak pijany – pomyślał Murek. – Od razu zarobię w ryj. Uwielbiam, kiedy dzień zaczyna się od takich miłych akcentów. Nadają kolorystyki i ukierunkowują resztę dnia tak, aby skończył się kompletną klapą… Ale przynajmniej nie mam problemów z odpowiedzią na pytanie, jak mija dzień. Jedno słowo – przyjebanie. Na głównej ulicy panował dość duży ruch. Ludzie spieszyli w pogoni za pieniędzmi, czy to idąc do pracy, czy to właśnie ją wykonując. A Murek? Murek pracy nie miał. Ale nie to, żeby się nie starał. Po prostu w tych czasach ciężko było zdobyć pracę, która odpowiadałaby jego wymaganiom. A one wcale nie były jakieś wygórowane. Chłopak od pracy wymagał tylko dwóch rzeczy. Po pierwsze, żeby się nie napracować. Po drugie, żeby przynosiła mu kolosalny dochód. Dlatego praca w zawodzie murarza, piekarza, stolarza, kierowcy, piosenkarza czy też inna spośród tysięcy zawodów, nie wchodziła w grę. No może jedna… Dyrektor. Ale do tego trzeba dojść uczciwą pracą, a nie za pomocą CV, na którym

znajdowały się dwie linijki tekstu w tym imię i nazwisko. Jego rozmyślania przerwał telefon. Kiedy Murek spojrzałna wyświetlacz komórki, nie zastanawiał się długo nad odebraniem. Po chwili miał już komórkę przy uchu. – Siema – powiedział – Co tam? – Właśnie siedzę w barze i zastanawiam się, co zamówić. A ty gdzie jesteś? Murek spojrzał spode łba na swojego psa. – Jestem kurwa na spacerze… z psem. – Od kiedy ty masz psa? – Heloł kurwa – Murek zatrzymał się. – Od trzech lat… Rzeźnik. Kleimy, kleimy? – Ach! Ty, a ja się zastanawiałem, czemu nie trzymasz swojej świnki morskiej w akwarium, a to pies… luźna guma. Murek wziął głębszy oddech. – No właśnie nie luz… mały skurwiel połknął mi monetę pod chatą. – E tam, wysra. – To jak wysra, to ją sobie możesz zabrać… A ty w jakim barze siedzisz? Murek spojrzał przed siebie i przycisnął słuchawkę mocniej do ucha. Jeżdżące tuż obok niego samochody skutecznie zagłuszały mu rozmowę. – W „Good Luck”! – odparł rozmówca. Niestety, Murek nie usłyszał za pierwszym razem odpowiedzi na swoje pytanie. Zagłuszył mu to dziwny dźwięk dobywający się z jezdni. Jakiś pisk i chrupniecie… Czym ci ludzie kurwa jeżdżą? – przeszło mu przez myśl pytanie. – Karocami? – Co ptak? – zapytał. – „Good Luck”! – wydarł się gość po drugiej stronie połączenia. Znowu coś chrupnęło. Murek nie zauważył, że lewy bok białego samochodu, który go minął, zabryzgał się w tajemniczych okolicznościach dziwną, czerwoną cieczą tryskającą prosto z asfaltu. – Głuchy jesteś?! – rozmówca nie należał do cierpliwych. – Na ulicy jestem, to kurwa nie słyszę… Ale dobra. Jestem dwie ulice od ciebie. Zaraz tam dojdę. – Zamówić ci coś? – Mmmmm może… Głębokie rozmyślenia tak skutecznie odwróciły uwagę Murka, że nie zauważył kolejnego opryskanego czerwoną cieczą samochodu, który go minął. – … Nie! Chuj tam, nic nie chcę. Zaraz przyjdę! Murek rozłączył się i schował telefon do kieszeni. Zrobił krok do przodu i szarpnął smycz. – Idzie… Smycz stawiła dziwny opór. Chłopak ze zrezygnowaną miną zaczął się odwracać. Instynkt i doświadczenie podpowiadały mu, że Rzeźnik właśnie zaczął oddawać fekalia. Zawsze kiedy zaczynał nawozić trawnik czy inny teren o mniejszej chłonności gruntu, stawiał opór. Jednakże tym razem miało być inaczej. Mina Murka błyskawicznie zmieniła wyraz twarzy ze

zrezygnowanej na zdziwioną. – Oooo kuuurrrwaaaa mać! Oczy chłopaka zatrzymały się na czymś, co leżąc na asfalcie tuż obok chodnika, kształtem przypominało mokrą, bordową ścierę podpiętą do smyczy. – Rz… Rzeźnik? Szarpnął smycz, a ta wyhaczając się razem z obrożą, wylądowała u jego stóp. – Kurwa, jaka rzeź – szepnął. Chłopak rozejrzał się dookoła. Najbliższy przechodzień był już daleko od niego odwrócony plecami, idąc w przeciwnym kierunku. – Rozjechali mi bankomat… Cudowny dzień… Mój ulubiony… Choco, siedząc przy ladzie barowej, schował telefon do kieszeni i uniesionym w górę palcem wskazującym drugiej ręki dał znać kelnerce, że jest gotów, aby złożyć zamówienie. Kiedy pełna obaw kobieta podeszła bliżej, chłopak odsunął od siebie kartę dań i złożył zamówienie. Siedząca obok dwójka ludzi nie zwróciła na to większej uwagi, wciąż zacięcie konwersując. Kelnerka przeszła na zaplecze, aby przekazać kucharzowi zamówienie i odebrała od niego gotowe dania, które zamówiła wcześniej kobieta o białych włosach i wytatuowany chłopak o posturze patyczka do szaszłyków. Ona dostała porcję jajecznicy, on sałatkę w której najpewniej znajdowała się poszatkowana dętka i liście juki. Niestety, nim kelnerka zdążyła oddalić się na bezpieczną odległość, zalecaną podczas tresury tygrysów pomiędzy niebezpiecznym zwierzęciem a treserem, kobieta w mysio-białych włosach zadała pytanie. – Przepraszam! – zawołała za kelnerką. – Przepraszam najmocniej... Mogę o coś zapytać? Mina kelnerki pod tytułem „i co teraz?” nie dała jednoznacznej odpowiedzi, więc dla potwierdzenia pokiwała głową. – J… jasne, proszę pytać – zachęciła po chwili. – Czy jajka, z których kucharz przyrządził tę jajecznicę, pochodzą od szczęśliwych kurczaków? Wystraszona kobieta w brązowym uniformie, jakby szukając wsparcia, spojrzała w stronę Choco. Chłopak również na nią patrzył. – Co proszę? – zapytała. – No, czy te jajka – kobieta wskazała palcem na swoją jajecznicę – są od szczęśliwych kurczaków? Kelnerka wzruszyła ramionami. – Raczej nie uśmiechały się, kiedy je znosiły. Teraz na scenę wkroczył partnerujący „kosmitce” samiec. – Pani nie zrozumiała – rzekł. – Mojej koleżance chodziło o to, czy te jajka są od kur, które hoduje się w wielkich halach, gdzie są trzymane w karygodnych warunkach, tudzież zamkniętych w klatkach trzydzieści na trzydzieści centymetrów, czy może są od kur, które biegają sobie luzem po podwórku i żyją bezstresowo? – A co to za różnica? – kelnerka była zbita z pantałyku.

W całym swoim życiu nigdy nie przeprowadziła dziwniejszej rozmowy. W duchu modliła się, aby ta szybko dobiegła końca. Na takie właśnie chwile jak ta, pod ladą powinno trzymać się magnum albo od razu strzelbę. Na niezadane przez kelnerkę pytanie od razu odpowiedziała kobieta o nienaturalnie jasnych włosach. – Bo widzi pani, jajka od tych nieszczęśliwych kurczaków są strasznie niezdrowe. Zniesione w nadmiernym stresie spowodowanym bestialskimi warunkami życia, potrafią tylko zaszkodzić organizmowi, który je spożywa. W takiej sytuacji bezpieczniej byłoby, gdyby napiła się pani wody z Gangesu. Pewnie po chwili trzymałaby już pani swój żołądek w plastikowym worku. To potrafi zabić. Naprawdę, przysięgam. Dość tego! Więcej nie zniosę! – pomyślała kelnerka. – Przepraszam, ale muszę wracać do pracy. Zamówienia czekają! I mówiąc to, zniknęła za drzwiami prowadzącymi do kuchni. Choco odprowadził ją wzrokiem i nie spuszczając z oczu miejsca, w którym zniknęła, oczekiwał aż ta po chwili znowu ukaże się, niosąc jego zamówienie. Nie mylił się. Po niespełna kilku sekundach kobieta na powrót pojawiła się w futrynie drzwi, niosąc potężnych rozmiarów talerz. Kiedy przeszła obok dwójki szepczących między sobą dziwaków, oczy o mało nie wyszły im z orbit. Choco delektował się tą chwilą. Mógłby przysiąc, że wytatuowany mężczyzna doznał ledwo powstrzymywanej akcji zwrotnej. Jego zamglone oczy śledziły parujący talerz niesiony przez kelnerkę. Natomiast kobieta, która mu partnerowała, omal nie zjechała z krzesełka w skutek migotania przedsionków. W jej oczach pojawiły się łzy bezsilności i rozpaczy. Choco bowiem zamówił smażony, półkrwisty stek wołowy. Talerz wylądował przed uśmiechniętym chłopakiem, który przyglądał mu się z nieukrywaną satysfakcją i apetytem. Wtem jego triumf przerwał ledwo słyszalny głosik załamanej kobiety. – Czy… Czy pan nie ma serca? – zapytała. – Nie, nie lubię serc. Są łykowate. Ale w menu jest wątróbka z cebulką. Zamówić pani? – odparł Choco. Kobieta zamarła. Odezwał się jej samiec z tego samego gatunku. – Czy pan nie ma krzty przyzwoitości? Proszę odpowiedzieć normalnie, jeśli kobieta o coś pana pyta. Choco zmierzył go wzrokiem. – Nie mów tak… „Pyta” to bardzo brzydkie słowo. Kelnerka ani drgnęła. Oto mój magnum – pomyślała, przyglądając się Choco z ukrywanym uśmieszkiem . – Silos – kobieta o białych włosach, zwracając się do swojego kolegi, wstała z krzesełka, rezygnując z dalszej konwersacji. – Wychodzimy stąd. Natychmiast. Pociągnęła go za rękę w stronę drzwi. Obydwoje, idąc krokiem skazańców, opuścili bar śniadaniowy „Good Luck!”, mijając się w drzwiach dosłownie o cal z wchodzącym do środka Murkiem. Wkurzony, że hej, nie zwrócił na nich najmniejszej uwagi. Z gracją, której powstydziłby się czołg przejeżdżający przez fabrykę nitrogliceryny, podszedł do lady i rzucił na nią swoją ostatnią pamiątkę po psie – smycz. Umknęło to jednak uwadze jego kumpla,

który cały czas śledził wzrokiem oddalającą się za oknami parę. – Widziałeś tamtych? – zapytał i wskazał widelcem okno za ich plecami. Murek spojrzał za siebie. – Nie przyjrzałem się – odparł. – A kto to był? – Waginianie… czy jakoś tak – Choco przełknął kęs mięsa i spojrzał na kumpla. – Kto? – No ci… Waginianie. Nie kojarzysz? To tacy ludzie, którzy zaczynają wymiotować, kiedy w ich towarzystwie padnie słowo „masarnia” i giną śmiercią wampira, kiedy rzucisz w nich kiełbasą. – Wegetarianie – rzucił Murek. – O to, to, to, to, to… Ale zapomnij o nich stary! – Choco odsunął od siebie talerz i rozejrzał się dookoła, aby upewnić się, że nikt ich nie podsłuchuje. – Jest lepszy temat do rozmowy. Z prędkością światła Murek odwrócił się i spojrzał zdziwiony na przyjaciela. – Już się dowiedziałeś? Skąd? – zapytał zdziwiony. Choco zamarł. Przyjrzał mu się podejrzliwie, aby po chwili pełnym powagi głosem stwierdzić: – Będziesz ojcem. Murek zmarszczył swoje wysokie czoło. – No pojebany jesteś? – wypalił. – No to co „mam już wiedzieć”? – mówiąc to, Choco wykonał gest palcami dłoni, zaznaczając przytoczony cytat. – Rozjechali mi kurwa psa! Zbulwersowany chłopak wziął do ręki smycz i pomachałnią przed oczami Choco. Ten z kolei wziął głęboki, pełny zrozumienia i współczucia wdech i… – Jebać psa – rzekł. – Tylko, że kurwa to był pies mojej matki. Po za tym ten mały fiut połknął dzisiaj mojego piątaka, którego matka rzuciła mi z okna. Mówiłem ci już. Chciała, żebym jej kupił fajki. Teraz powie, że przepiłem i kasę i psa! I na dodatek… – Kurwa! – przerwał kulturalnie Choco. – Coś ty się nagle taki wrażliwy dla zwierząt zrobił, mmm? Nie dalej jak rok temu wciągnąłeś odkurzaczem dwa kanarki swojej siostry, bo nie chciało ci się ręcznie sprzątać im klatki i jakoś nie miałeś z tym problemu! A dzisiaj? – ton chłopaka przeszedł w parodię. – „Biedny Rzeźnik, yy hy hy hy hy…” W animalsa się przekształcił… Z ciebie taki wielbiciel zwierząt jak z cmentarza wesołe miasteczko. – To z kanarkami, to był wypadek – usprawiedliwił się Murek. – Poza tym ulżyłem im… Choco posłał mu wymowne spojrzenie. – No tak – kontynuował drugi. – Bo co to za życie w klatce? – Życie za kratkami. Kiedyś też tam wylądujemy. I uwierz, że nie ma takiego odkurzacza, którym wyssano by cię na wolność. – No… – Murek zawiesił głos i spojrzał tępo w smycz. – A miało być tak pięknie…

– Niby kurwa, co? – siła, z jaką Choco zadał pytanie, wskazywała, że jego cierpliwość zaczyna się kończyć. – No wszystko… Bo widzisz, tak sobie kiedyś myślałem, że gdyby nie taka jedna dupa, to teraz byśmy w raju wpierdalali morele do spółki z Bogiem i oglądali nagie szparki… A tak? Pizda w krzakach. Siedzimy w przydrożnym barze, jak takie dwa manekiny i chuj, a nie pomysł na życie mamy. Zapadła krótka cisza. – A co, jeśli mamy pomysł? – zapytał po chwili Choco. – To boję się nawet pomyśleć, jaki. – Dlaczego? Murek podniósł ciężko głowę i spojrzał spode łba na Choco. – I ty się jeszcze pytasz? Nagle oczy Murka stały się zamglone, jakby nieobecne. Powróciły wspomnienia… Księga otwarła się na ciemnych kartach ich przeszłości… Na historii ich strachu…

Ciepłe promienie późno popołudniowego słońca wlewałysię przez zakratowane, brudne okna do przestronnego pomieszczenia pełnego ławeczek ustawionych w równych odstępach. Na niektórych z nich siedzieli ludzie czytający gazety, przeglądający papiery z pracy czy też po prostu tacy, którzy co jakiś czas nerwowo spoglądali na zegarki. Klimat tego miejsca nasuwał sugestię, że czas przestał upływać. Posadzka była wyłożona maleńkimi płyteczkami układającymi się w geometryczną mozaikę, w tym samym kolorze na jaki pomalowano niegdyś ściany. Dziś były one odrapane, a w wielu miejscach widniały na nich napisy pozostawione przez anonimowych „artystów”. Do pomieszczenia weszło jeszcze dwóch ludzi i stanęłow kolejce do kasy. Kupowali bilety. Chwilę później wszyscy obecni na dworcu usłyszeli komunikat o nadjeżdżającym z opóźnieniem pociągu. Kilku ludzi poruszyło się nerwowo, klnąc pod nosem. To ci, którym się spieszyło. Nie pasowali do tego miejsca. Tutaj nawet kurz zawisł w powietrzu nieruchomo, jakby naigrywając się z praw fizyki i z upływu czasu. Ktoś z tych niecierpliwych spojrzał w stronę wyjścia na peron. Na zewnątrz przed drzwiami przysiadł czarny kot, czyszcząc sobie futro. Jego ruchy były nadzwyczaj powolne. Nie zwracał najmniejszej uwagi na ludzi obecnych wewnątrz starego budynku zbudowanego z czerwonej cegły. A ten liczył sobie grubo ponad sto lat i uchodził za zabytek. Tuż nad wejściem znajdowała się wieżyczka, która niczym latarnia morska wznosiła się nad rozległymi, starymi peronami. Na owej wieżyczce kontroler ruchu sterował zwrotnicami, opuszczaniem szlabanów i podawał komunikaty, jak ten przed chwilą. Był władcą tego bałaganu, a czasami myślał nawet o sobie „bóg”… Nikt mnie nigdy nie widział, jednak każdy wie, że jestem i stanowię tu prawo… Był to stary, szurnięty staruszek. Jedna z kobiet siedzących wewnątrz zauważyła kątem oka ruch w wejściu do budynku. To czarny kot czmychnął jak spłoszony, znikając z pola widzenia. Może wystraszył go nadjeżdżający pociąg? Już czas najwyższy, pomyślała, chwytając swoja torebkę i wstając z miejsca, aby wyjść na peron. Niestety, nim zrobiła pierwszy krok, zobaczyła, że to nie

pociąg wystraszył kota, tylko dwoje mężczyzn wchodzących do środka. Instynkt kobiety podpowiedział jej, że coś jest nie tak jak powinno. Przyjrzała się wchodzącym przybyszom, lecz nim zdążyła w jakikolwiek sposób zareagować, jeden z nich wycelował w nią lśniącą lufę rewolweru. Wszystko to stało się w ułamku sekundy, jednak dla kobiety wydawało się wiecznością. Dopiero teraz odkryła prawdziwy czar tego miejsca. Czas zwolnił, wydłużając jej życie. Teraz pragnęła, aby zatrzymał się całkowicie. – Torebka – rzekł do niej zamaskowany facet. Drżącymi rękoma podała mu swoją torebkę. W tej samej chwili drugi z bandytów zaczął przemawiać. – Panie i panowie, to jest napad! Wszyscy ludzie obecni w pomieszczeniu zastygli z przerażenia, oczekując żądań przestępców. – Niech nikt się nie rusza z miejsca, a nikomu nie stanie się krzywda! – kontynuował zamaskowany mężczyzna. – W innym przypadku, uczeszemy śrutem każdego, kto się nie dostosuje! Mężczyzna trzymający broń w ręku podszedł do okienka kasy. – Bileciki do kontroli – rzekł, celując w kasjerkę. – Pospiesz się! Nie mamy całego dnia – wskazał podbródkiem kasę. Kobieta posłusznie opróżniła kasetkę z pieniędzy i podała je mężczyźnie. – Dziękuję. A teraz proszę, aby każdy z was wyciągnął swój pełny smalcu portfel, wszystkie kosztowności oraz biżuterię i położył je na posadzce przed sobą! Nikt się nie poruszył ani o milimetr. Mężczyzna z bronią w ręku wystrzelił w sufit, sprowadzając na posadzkę kawałki pokruszonego tynku i obłok pyłu. – Już! – wrzasnął. Ludzie zaczęli grzebać po kieszeniach. Każdy wyciągnąłportfel. Większość zdjęła również zegarki, pierścionki i naszyjniki. – A teraz, drodzy państwo, przejdę się między wami i zbiorę to wszystko, co udało wam się wyciągnąć i żeby mi się kurwa nikt nie ruszał, bo będzie hucznie! Przestępca z rewolwerem wyciągnął z kieszeni spodni czarny, plastikowy worek na śmieci. Najpierw włożył do niego pieniądze, które podała mu kasjerka, a następnie zaczął się z nim przechadzać pomiędzy ludźmi, zbierając do niego to, co wyłożyli przed siebie. Powoli, cały czas zachowując czujność, od jednego do drugiego. Ludzie przyglądali mu się, próbując zapamiętać jak najwięcej szczegółów. – A ty co się kurwa patrzysz? – zapytał jednego z mężczyzn, przytykając mu lufę do nosa. – Łeb w dół, już! Wszyscy kurwa głowy w dół i nikt się nie patrzy! Raz! Wszyscy posłusznie opuścili głowy. Wszyscy oprócz dwóch mężczyzn siedzących z dala od innych w narożniku. Obydwoje twardo przyglądali się napastnikowi. – A wy kurwa, co? – zapytał przestępca, podchodząc bliżej. – Powiedziałem głowy w dół! Żadnej reakcji. Spojrzenia mężczyzn oraz ich nieposłuszeństwo sprawiły, że mężczyzna z rewolwerem stał się bardziej nerwowy. Przestawał panować nad sytuacją. Spojrzał na posadzkę, gdzie powinny leżeć portfele i kosztowności obydwu mężczyzn. Zamiast tego na

posadzce leżał tylko naniesiony pod butami pył i piach. Jego wzrok natychmiast podniósł się ku ich twarzom. Pierwszy z mężczyzn miał twarz Sycylijczyka. Oliwkowa cera, twarz pobryzgana zmarszczkami, czarne, lśniące i zaczesane do tyłu włosy oraz krokodyle oczy. Drugi z nich niewiele różnił się od pierwszego z tym, że jego twarz była bardziej pociągła, a pojedyncze pasma siwych włosów wśród czarnej czupryny zdradzały, iż był w bardziej zaawansowanym wieku. Po krótkiej wymianie spojrzeń złodziej poczuł, jak włosy na jego karku stają dęba. Kiedy dotarło do niego, do kogo celuje, odruchowo zrobił krok do tyłu. Najpierw jeden, później drugi… Tylko nie to… – Co się dzieje?! – zapytał przestępca pilnujący wejścia. – Chyba kurwa mamy problem – odparł drugi, ciągle się cofając. – Jaki? – Tu jest Malcolm Seth. Tyle wystarczyło, aby wszyscy odwrócili się, by spojrzećw jego stronę. Cofający się przestępca usłyszał nerwowe szepty. Malcolm Seth. Oczywiście każdy z obecnych o nim słyszał. Nie każdy jednak miał okazję go zobaczyć. Dlatego teraz wszyscy wychylali głowy, aby ujrzeć legendę na własne oczy i przekonać się, że naprawdę jest diabłem jakim go opisywano. Czy ma rogi? Ogon? Kopyta? Pozostający ciągle za cofającym się kolegą bandzior oblał się potem. Skamieniał. Przez jego głowę przetaczała się jedna myśl. Już po nas! Kiedy organizowali ten skok, nie brali pod uwagę tego, że mogą natknąć się tu na szefa lokalnej mafii. To miała być prosta akcja. Obrabowanie kasy dworcowej zaraz po minięciu popołudniowych godzin szczytu plus do tego napiwek w postaci fantów zebranych od tej garstki ludzi oczekujących na swój pociąg. Było to o tyle proste, że dworce nie posiadały żadnej ochrony czy alarmu. Ta dwójka zawsze wybierała właśnie takie miejsca swoich napadów. Oczywiście utarg nie był tak duży, jak gdyby obrabowali bank, ale i ryzyko było znikome. Aż do tej chwili… – Jest z nim Mammon – szepnął ktoś z ludzi siedzących pod ścianą, który dojrzał twarze mężczyzn. Szepty wezbrały na sile. Ludzie znowu zaczęli wychylać głowy jeden nad drugim. Bandyta, który jak do tej pory cofał się w stronę wyjścia, stanął w połowie drogi i zaczął wymachiwać bronią w podnieconych zakładników. – Spokój kurwa! Zamknąć mordy i niech nikt się nie rusza! Wszyscy zastygli. Bandyta nerwowo spoglądał to na Setha, to na ludzi pod ścianą. Czas znowu stanął w miejscu. Zastój. Miażdżący wzrok Malcolma Setha nadal skierowany był na mężczyznę z bronią. Abaddon Mammon również mu się przyglądał, lecz ten spoglądał na niego, jak gdyby zastanawiając się, w jaki sposób najszybciej go zabić. I właśnie wtedy stało się coś, czego nikt się nie spodziewał. Pierwszy z bandziorów stojący przy wejściu, nie mogąc pohamować naturalnych reakcji odruchowych, gwałtownie wypuścił powietrze z płuc w celu oczyszczenia nosa, wydając przy tym ryknięcie godne lwa. Kichnięcie było tak głośne, że wystraszony hałasem bandyta z bronią równie gwałtownie odwrócił się i w panice nacisnął spust rewolweru. Huk i kolejne ryknięcie. Zamaskowany mężczyzna w drzwiach zachwiał się i upadł na posadzkę, trzymając się za kolano. – Choco! Ty jebany idioto! – wrzasnął leżący na ziemi przestępca.

– O kurwa… – Choco podbiegł do kumpla. – Trzymaj się Murek, zaraz coś wymyślę. Choco ponownie zwrócił broń w kierunku Setha i Mammona. – Niech kurwa nikt się nie rusza! – O lekarza się zapytaj – sapnął Murek, spoglądając na zakrwawione spodnie. Przez dziurę widział roztrzaskane kolano. – Czy jest tu jakiś lekarz? Zapadła cisza. Choco wodził oczami po całym pomieszczeniu w nadziei, że znajdzie się choć jeden doktor. – Przeszła na wylot – Choco usłyszał cichy, męski głos. Był to głos Abaddona Mammona. Przyglądał się Murkowi z nieporuszonym wyrazem twarzy. – Słucham? – zapytał Choco, kierując w niego broń. – Kula przeszła na wylot – powtórzył starszy Mammon. – Jeśli nie mamy lekarza, wystarczy krawiec. Mogę mu pomóc. – Nie! Siedź tam kurwa i się nie ruszaj! Kiedy Choco gorączkowo rozmyślał, co uczynić w zaistniałej sytuacji, usłyszał za sobą dobiegający z zewnątrz, przeciągliwy gwizd nadjeżdżającej lokomotywy. Na ułamek sekundy odwrócił głowę, aby spojrzeć w stronę wyjścia. W kilka sekund później skład wtoczył się na peron przed budynkiem. Stary parowóz, przejeżdżając przed wejściem, buchnął parą, wpuszczając ją do wnętrza. Biała zasłona dymna na kilka sekund wypełniła całe pomieszczenie tak, że nikt z obecnych nie widział, co dzieje się dookoła. Kiedy para się ulotniła, miejsce, w którym przedtem stali Choco i Murek było już puste. Została po nich tylko mała kałuża czerwonej cieczy. – Właź – usłyszeli wszyscy. W chwile później rozległ się odgłos zatrzaskiwanych drzwi wagonu pasażerskiego. Malcolm Seth i jego wierny przyjaciel Abaddon wstali i równym krokiem ruszyli w stronę wyjścia. Niestety nim do niego dotarli, pociąg ponownie zagwizdał i ruszył w dalszą drogę. Obydwaj mężczyźni stanęli ramię w ramię, przyglądając się, jak skład wyjeżdża za perony. – Wiem, jaka jest następna stacja – rzekł Mammon. – Mogę ich… – Nie – przerwał mu Seth. – Nie zawracaj sobie nimi głowy. Pamiętaj, co ci powiedziałem wcześniej. Teraz priorytetem jest moja żona, Superbia. Mammon posłusznie kiwnął głową. Przez to niecodziennewydarzenie zdążył już zapomnieć o przykrym zleceniu. – Skup się na niej tak, żebym już nigdy więcej nie wyszedł przez nią na głupka, rozumiesz? – Tak. – Dobrze, a teraz jedź ją podstemplować przyjacielu… Dostawco mego przesłania. Abaddon Mammon zrobił krok w tył i zniknął, pozostawiając Malcolma Setha przyglądającego się oddalającemu się pociągowi, samego. Ostatni wagon zniknął w kłębach szarego dymu, który po chwili zaczął się rozwiewać… Rozwiały się również traumatyczne wspomnienia Murka. Jego oczy przestały być już

zamglone. Po chwili uprzytomnił sobie, że jego przyjaciel siedzi w ciszy, obserwując go w oczekiwaniu na jakąkolwiek reakcję z jego strony. Zupełnie jakby padło pytanie, którego nie usłyszał, a na które musiał odpowiedzieć. – Nie ma mowy – rzekł w końcu. – My jesteśmy jak król Midas, tylko na wspak. Czego się dotkniemy, zamienia się w gówno. – Nie jesteś nawet ciekawy, jaki mamy plan? – zapytał Choco. Murek wziął głębszy oddech. – Dobra, poddaję się. Jaki masz plan? Kąciki ust Choco uniosły się lekko ku górze. Wyprostował się, jakby przygotowując do dłuższego wykładu i zadał pytanie zgoła retoryczne. – Mówią, że pierwszy milion trzeba ukraść, prawda? Murkowi stężała mina. Wyglądał jak po ataku paralizatorem w twarz. – O… kurwa… mać – wybełkotał, nie wierząc własnym uszom. Choco rozłożył ręce. – No co? To znowu było pytanie retoryczne, gdyż widząc reakcję Murka, Choco dobrze wiedział, że ten nawet nie chce o tym słyszeć. Po ostatnim razie, kiedy Choco zrobił mu wywietrznik w kolanie, stracił ochotę na podejmowanie jakiegokolwiek ryzyka. – Nic – Murek wstał z krzesła, biorąc do ręki smycz. – Muszę już iść. Zapomniałem spłukać klocka w kiblu. I ruszył ku drzwiom, nie oglądając się za siebie. Choco także wstał i pobiegł za nim, patrząc przez ramię, czy nie wzbudzili zbyt wielu ciekawskich spojrzeń. Nikt nie zwrócił na nich najmniejszej uwagi. – Zaczekaj! – Choco dogonił przyjaciela i zrównał z nim krok. – To będzie proste, zobaczysz. – Jeśli myślisz, że w cokolwiek wejdę, to chyba cię pojebało! – I całe szczęście – uśmiechnął się Choco – bo inaczej mogłoby się nie udać… Odpowiedz mi tylko na jedno zasadnicze pytanie: czy chcesz mieć tyle kasy, żeby do końca życia pierdzieć w stołek, czy może wolisz żyć w cieniu swojego garba za najniższą krajową? Wymowność w spojrzeniu Murka mogłaby z powodzeniemposłużyć jako odpowiedź. – Teraz ja zadam ci pytanie. Planując kradzież miliona, rozważałeś napad na sklep zoologiczny, El Bimbo, czy może mleczny kurwa bar? Choco już chciał odpowiedzieć, lecz Murek przerwał mu, podnosząc rękę i kontynuował swoją wypowiedź. – Zresztą, kogokolwiek byś nie obrobił, podrzuciłbyś prosto pod nos trop temu psu gończemu Malcolma Setha, Mammonowi. Założę się, że pojawiłby się pięć sekund po napadzie i zabił nas samym słowem „dzień dobry”. Po ostatnim numerze na pewno chciałby nas spotkać. Nie przyszło ci to kurwa do głowy kartoflu?! Murek tak gwałtownie gestykulował przy tym rękoma, że aż zatrzymał się w miejscu. Teraz przyglądał się, jak na twarzy Choco pojawia się uśmieszek szaleństwa. – No właśnie – powiedział Choco.

– Co „właśnie”?! – Seth. – Co Seth? – Murek przestał krzyczeć. – Chcesz dla niego popracować? – Nie… ale mam pomysł, jak mu dorównać i się go pozbyć. Przez chwilę Murek ważył słowa, które usłyszał przed sekundą. Powoli składał je w spójną całość i upewniwszy się, że dobrze zrozumiał sens wypowiedzianego zdania, uśmiechnął się szeroko, opuścił głowę i przyłożył sobie palec do czoła. – Ty to jednak jesteś zdrowo popierdolony… To ci trzeba przyznać… ha… Już widzę te nagłówki gazet… „bandyta zajebany śmiechem”. Czy ty w ogóle masz pojecie o okradaniu tak ważnych ludzi w tym mieście? – Od wiedzy ważniejsza jest wyobraźnia, przyjacielu. – Dobre, dobre… – Murek uśmiechał się i z niedowierzania kręcił głową. – Ale ok, powiedz mi chociaż, w jaki sposób zamierzasz zginąć, żebym nie musiał dowiadywać się tego z brukowców – jego ton stał się pouczający. – Wiesz, że nie lubię czytać! Choco rozejrzał się dookoła. – Chodź, opowiem ci po drodze. Obydwaj ponownie ruszyli przed siebie. Gdy minęli trzyosobową grupkę młodych ludzi idących w przeciwnym kierunku, Murek ponaglił przyjaciela: – To jak, powiesz mi w końcu? – Tak… Pamiętasz tę walizkę, którą Malcolm Seth ciągle za sobą wlecze, kiedy jest z ochroną? – zapytał Choco. – Jaką walizkę? Miał ją wtedy na stacji? – Przy sobie nie, ale założę się, że była w jego samochodzie. Przyjrzyj się kiedyś, jak go zauważysz. Zawsze, gdzie się tylko pojawi, w jego pobliżu znajduje się czarna, skórzana walizka. Jest dość duża. Czoło Murka uniosło się ze zdziwienia. – Skąd ty masz takie informacje? Tylko nie mów, że go śledziłeś! – Dobra, nic nie mówię. – Ty kretynie. – Podejrzewam, że w tej walizce jest coś bardzo cennego, skoro nie odstępuje jej na krok. Jej zawartość musi być kurewsko drogocenna. Murek z udawaną powagą spojrzał na Choco. – No to już teraz kurwa wiemy, gdzie jest Atlantyda – powiedział i pokiwał teatralnie głową, by po chwili wrócić do swojego ostrego tonu. – Skąd ci się to bierze, co? – Coś musi być na rzeczy – odpowiedział Choco. – Pieniądze to nie są, bo kasę trzyma w sejfach lub na koncie w banku. Gdyby ta walizka była gówno warta, to by jej tak nie pilnował. Pomyśl chwilę! – No to co tam może być? – Jeszcze nie wiem, ale chcę to sprawdzić. – I ty chcesz tą walizkę ukraść, tak? – upewnił się Murek.

Choco zrobił zamaszysty gest rękoma. – Może niekoniecznie ja, ale… – Ooo nie, ja tego nie zrobię! Ani sam, ani z tobą do spółki. Nie pakuje się w coś, co zajeżdża gównem. Pojąłeś? – Jak zawsze… Z takimi kurwa ambicjami to będziesz wciskać sprzęgło w karuzeli… Poza tym nawet przez myśl mi nie przeszło, że mógłbyś dokonać napadu. – To wyjaśnij mi łaskawie, kto, jeśli nie ja i ty? – Jeśli dasz mi pięć minut, podczas których nie będziesz mi przerywać, to postaram ci się to wyjaśnić… Umowa? Chłopak spojrzał na Murka spode łba. – Pięć minut – powtórzył. Murek zastanowił się chwilę. – Dobra, niech stracę. Nawijaj. Z satysfakcją wymalowaną na twarzy Choco zaczął swój monolog. Powoli i ostrożnie, tak aby nie wystraszyć przyjaciela, a zamiast tego zaciekawić, opowiedział Murkowi wizje swojego planu. Poprosił o pięć minut i doszczętnie wykorzystał je co do sekundy. Wolał wszystko ubrać w piękne słowa i powtórzyć się trzy razy, zamiast walnąć prosto z mostu i gonić kumpla aż pod kamienicę, w której mieszkał, próbując dopowiedzieć końcówkę. Sekundy mijały, uszczuplając pozostałe minuty, a Murek wcale nie uciekał w popłochu. Mało tego… Kiedy chłopak otwarł usta, a w jego oku pojawił się błysk, Choco poczuł się, jakby znowu była gwiazdka. Czy ta reakcja oznaczała, że mógł już sobie powinszować? Czas dobiegł końca. – Kurwa stary, koniec! – zwołał Murek. – Robimy to! – Zdrowia, szczęścia, pomarańczy! Dziękuję! – Choco nie mógł uwierzyć, że się udało. Ja to kurwa w ogóle powinienem chyba zostać jakimś misjonarzem – pomyślał chłopak – Mam dar przekonywania! – Na początku myślałem, że walniesz jakąś głupotę – ekscytował się Murek. – Ale zwracam honor… To jest kurwa genialne jak szwajcarski zegarek! A jak z podziałem łupu? – Głupie pytanie. Jesteśmy wspólnikami. Dzielimy się po połowie – odpowiedział Choco. Murek pokiwał głową z zadowoleniem. Obydwaj tak się zagadali po drodze, że nawet nie zauważyli, kiedy doszli pod blok, w którym mieszkał Choco. Weszli do klatki schodowej, gdzie chłopak otworzył przed nimi drzwi. – Ale się zagalopowaliśmy – oprzytomniał Murek. – Po co tu przyszliśmy? – Jak to po co? – Choco był zdziwiony pytaniem przyjaciela. – Taki pomysł to trzeba opić… Tylko poczekaj, zejdziemy do piwnicy po jakieś ogóreczki na zagrychę. Piwnica sprawiała wrażenie ciasnej, jednakże była bardzo rozległa. Gołe ściany ułożone z niedbale ułożonych pustaków pomalowano na biało. Nad głowami chłopaków podwieszone były grube, szare rury, obok których biegły mniejsze. No i jak we wszystkich piwnicach, śmierdziało kotem. Choco zawsze uważał, że to największa zaraza i problem blokowisk takich jak te, na którym mieszkał. Starsze babcie mieszkające w blokach, a zwłaszcza te samotne, często z nudów dokarmiały te cuchnące stworzenia. A te, nauczone stałej pory

żywień, sprowadzały się do piwnic razem z chorobami i pchłami. Chłopak nie miał litości tak dla kotów, jak i dla staruszek. – Co pijemy? – zapytał Murek. – Mam nadzieje, że jakąś dobrą łychę. – Nie – Choco pokiwał energicznie głową. – Żadnej kurwa perfumerii… Kilka tygodni temu napiłem się tego na imprezie. Na drugi dzień odbijało mi się łąką. Same kwiaty w ryju… Pijemy czystą. Po za tym zeszliśmy tu po ogórki, a łychy nie zagryza się ogórkami, nie? – A czym? – Nie wiem, ale na bank czymś, co leżało w piwnicy o pięćset lat dłużej niż ta, w oryginale jest zajebiście drogie, a w markecie kupisz chińską podbitkę za cenę foliowej reklamówki. – Ja ostatnio zagryzałem czekoladą, ale ok… Czysta może być. Podobno jest zdrowsza – rzekł Murek. – A wracając jeszcze do skoku… Myślałeś już może, kto konkretny mógłby odpierdolić dla nas taki teatrzyk? Rozkochać w sobie córkę Setha, bzyknąć ją i w nocy, kiedy mała zaśnie, podebrać borucie walizkę i spierdolić z nią w siną dal? – No i tutaj jest mały problem, bo jeszcze nie mam kandydata. Trzeba przeprowadzić jakiś casting. Najlepiej gdyby nie był to nikt, kogo można by później przykleić do nas, bo wte… Chłopacy wyszli zza rogu w korytarzyk prowadzący do pomieszczenia piwnicznego Choco i stanęli jak wryci. To co zobaczyli, wprawiło ich początkowo w zniesmaczenie. Pod ścianą w zaułku, tuż za rogiem, stało dwóch młodych mężczyzn. Trwali w pełnym namiętności uścisku i przeprowadzali między sobą zabieg transfuzji śliny. Murek kaszlnął, a młodzi mężczyźni odwrócili się do nich gwałtownie. – Larry?! Billy?! – zapytał nagle Choco. – Cześć – odparł zakłopotany chłopak, ten stojący bliżejnich. – Znasz ich? – Murek był zaskoczony. Choco pokiwał głową. – Nie wiem, czy chcę wiedzieć, skąd. – Ten to Larry – Choco wskazał palcem na jednego z nich. – Mój sąsiad. A drugi to Billy, chodziłem z nim kiedyś do jednej klasy podstawówki, zanim przenieśli mnie do innej za „zasługi” i trafiłem do jednej ławki z tobą... Cholera. Nie wiedziałem, że to pedał. I wtedy zniesmaczenie ustąpiło miejsca fali tryumfu. Niezręczna sytuacja w ułamku sekundy zrodziła czysty samorodek przepięknej idei. – Nie... To nie pedał. To zwycięzca castingu – poprawił go Murek i z wielkim uśmiechem na twarzy spojrzał na Larry’ego i jego partnera. – Cześć… Mogę cię zgnieść?

Księga V: Łatwopalny Zaren Mammon Zaren Mammon nigdy nie spieszył się podczas wykonywania zleceń. Nauczył się tego od

ojca oraz od ludzi, którzy przygotowywali go do tego fachu podczas zagranicznych wakacji. W pośpiechu człowiek przestaje racjonalnie myśleć. Pomija szczegóły, które z pozoru błahe, potrafią ocalić skórę. Po za tym, pośpiech to stres, a nie ma nic gorszego niż wytrącenie z równowagi zawodowego zabójcy. Chwila dekoncentracji i… goool! Pizda w kwiatach – takiego określenie używał Zaren. – Bramka! Samobójcza. Aby w pełni się wyluzować w czasie podróży na miejsce zlecenia, Zaren słuchał swojej ulubionej muzyki, która go odprężała. Wprost kochał stare piosenki zagranicznych artystów. Lata sześćdziesiąte, siedemdziesiąte, to było to. Usadowiony w miękkim, wygodnym fotelu, patrzył przed siebie na zalany słońcem świat przez przyciemniane okulary, ssąc owocowego lizaka. Mógłby tak jeździć bez przerwy. W końcu jednak znalazł się tam, gdzie miało dokonać się przeznaczenie pewnego młodzieńca. Imię i nazwisko miał zapisane na kartce, którą kilkanaście minut wcześniej wręczył mu Malcolm Seth, po uprzednim wytłumaczeniu zawiłej historii jego tajemniczej walizki. Zaren wiedział, że od tej walizki zależy także i jego los, więc musiał wykazać się profesjonalizmem. Mrucząc pod nosem słowa piosenki, która akurat leciała w radio, „Son of a Preacher Man” Dusty Springfield[7], spojrzał w dół. Wyciągnął z ust lizaka i przyjrzał się karteczce… Billy Ray… Piąte piętro… Mieszkanie 64… Nie przestając nucić pod nosem, Zaren wygrzebał się zgrabnie bądź też, chcąc być bliższym prawdy, prawie zgrabnie z samochodu i stanął przy nim, przyglądając się budynkowi, pod którym zaparkował. Blok mieszkalny na osiedlu dla nowobogackich nie wyglądał jak inne tego typu budynki, jakie można spotkać na zwykłych, szarych blokowiskach, które stawia się w każdym mieście na całym świecie. Nie. To osiedle zbudowano w sposób niekonwencjonalny, gdyż do jego zaprojektowania zatrudniono architekta, a nie czterolatka z lokalnego przedszkola. A co za tym idzie? Ten blok wyróżniał się niezwykłym kształtem i stylem. Zaren pokiwał z uznaniem głową. Schował karteczkę do kieszeni, zdjął okulary przeciwsłoneczne, które cisnął na siedzenie kierowcy, zamknął drzwi samochodu i powolnym krokiem ruszył w stronę wejścia do klatki schodowej, przewracając w ustach swojego ulubionego lizaka. Tuż przed drzwiami do zadaszonej klatki schodowej zatrzymał się i rozejrzał dookoła. Nikt go nie śledził. Zaren wyjął z ust „lali papa” i upuścił go na ziemię. Lizak, uderzając w marmurową posadzkę, rozsypał się w drobny mak tuż obok wypolerowanego buta Mammona. Zabójca chwycił za klamkę i wszedł do środka. I tutaj spotkało go pierwsze miłe zaskoczenie. Drzwi wejściowe do środka, które w normalnych okolicznościach otwiera się za pomocą domofonu bądź klucza, były otwarte na oścież. Któryś z sąsiadów Billy’ego nie zamknął ich, wychodząc z bloku. To częste zaniedbanie lokatorów blokowisk. Zaren uśmiechnął się… Ja ich kurwa nauczę zamykania drzwi za sobą – pomyślał w duchu. Klatka schodowa była szeroka i dobrze oświetlona. Marmurowe schody i żeliwne, stylowe poręcze nie przywodziły na myśl zasikanych, śmierdzących patologią blokowisk, jakie przychodzą wielu z was na myśl, gdy się o nich wspomni. Zaren był zaledwie na półpiętrze, gdy usłyszał na klatce czyjeś kroki. Ktoś pospiesznie schodził na dół. Kilka sekund później zza rogu wyskoczyła młoda dziewczyna. Zbiegająca w dół blondynka głośno szlochała. Zapłakana, nie zwróciła najmniejszej uwagi na mężczyznę. Mammon również nie zaprzątał sobie nią głowy.

Pewnie ma ciotę – pomyślał. – I wszystko w temacie. Zaren nadstawił uszu, aby sprawdzić, czy nikt poza nią nie zakłóci jego pracy. Cisza. Był sam. Ruszając po schodach ku górze, wyjął spod marynarki swój pistolet. Następnie sięgnął do kieszeni po tłumik i nie zatrzymując się, zaczął go przykręcać do lufy broni. Upewnił się, czy wszystko jest zamontowane jak należy, przeładował i sprawdził, czy w komorze nabojowej znajduje się pocisk. Wszystko było na swoim miejscu. Trzy półpiętra wyżej i oto Zaren Mammon stanął przed jasnobrązowymi drzwiami z numerem 64. Z kieszeni spodni wyciągnął karteczkę i upewnił się, że dobrze trafił. Trafił znakomicie. Zaren przyjrzał się drzwiom. Wyglądały na solidne. Kopniakiem ich nie otworzę, ale… Zabójca przypomniał sobie poranne zajście w domu Warrena. Tam drzwi były otwarte – przypomniał sobie – a więc może i te również będą? Warto spróbować, zanim narobię niepotrzebnej zadymy. Ostrożnie, nie robiąc przy tym hałasu, nacisnął klamkę i pchnął drzwi. Ustąpiły bez trudu. Punkt dla mnie – pomyślał z zadowoleniem Zaren i podnosząc broń do góry, wszedł do mieszkania. Rozejrzał się uważnie i zaczął nasłuchiwać. Usłyszał jakieś ciężkie szepty. Odgłosy dobywały się z pokoju, do którego prowadziło wejście z korytarza, w którym to znajdował się Mammon. Biorąc głęboki wdech i trzymając wyciągniętą przed siebie broń, zabójca wyskoczył z korytarza do pokoju, gotowy oddać strzał do celu, lecz nim to zrobił, otworzył szerzej oczy i podjął próbę zrozumienia tego, co zobaczył. Usta same mu się otworzyły… – A niech mnie chuj – szepnął do siebie Zaren. Lufa pistoletu zaczęła opadać, a jego wzrok zatrzymał się na dwójce mężczyzn, którzy stojąc kompletnie nago, trwali w pełnym uczucia uścisku, opierając się o skórzaną kanapę. Obydwaj byli spoceni… Obydwaj byli pochłonięci sobą… Obydwaj byli homoseksualistami… I ostatecznie obydwaj mieli ochotę na więcej… No, ale ku ich wielkiemu niezadowoleniu, przerwał im to ten nieznajomy głos… Męski głos. Jeden z chłopaków spojrzał w stronę drzwi. Widząc Zarena z bronią, zaczął krzyczeć jak opętany i schował się za plecami towarzysza, który stał teraz twarzą w twarz z zabójcą. – Stać kurwa! – rozkazał Mammon, chcąc opanować sytuację. – To znaczy… Rozdzielić się! Ale już! Tłumik pistoletu ponownie celował w chłopaków, co wcale nie wspomagało ich koncentracji i umiejętności logicznego rozumowania. Zaren zaczął wydawać kolejne polecenia. – Ty pierwszy, kurwa, leśny zbóju, zostaw jego patyk i przesuń się w prawo, powoli i tak żebym cię widział! Gej zaczął się powoli przesuwać. – Wystarczy! – Mammon skierował broń na drugiego. – A teraz ty, drugi gejfrucie, wyprostuj się i ani kurwa mi tu drgnij! Czymkolwiek! Mężczyzna, w którego celował Mammon, załkał. Dopiero co udało mu się zapanować nad swoim histerycznym piskiem, a już przyszło mu się zmierzyć z nowymi wyzwaniami, jakie stawiał przed nim przerażony system odruchowy jego ciała i umysłu. No co? Przeraził cie widok gołej lufy? – przeszło przez myśli Zarena. – Powinieneś być przyzwyczajony.

– Nie zabijaj mnie! – zawołał trzęsący się na całym ciele gej. – Bo co? – zapytał Mammon. Jego głos na powrót stał się wyraźny i zdecydowany. – Masz dzieci i męża na utrzymaniu? Chłopak zamilkł. Strach nie pozwalał mu wydusić z siebie ani słowa. Dopiero teraz, kiedy szok minął, Zaren rozejrzał się dookoła. Pomieszczenie było duże. Miało ogromne okna, jednak w tej chwili, w godzinach największych upałów, gdy słońce świeciło prosto na nie, zostały zasłonięte płóciennymi żaluzjami. Dzięki nim w pokoju nie było gorąco, ani też zbyt ciemno. Przepuszczały do wnętrza tyle światła, aby nie potrzeba było włączać oświetlenia. Na środku stał drewniany stolik kawowy, wokół którego po linii idealnego okręgu ustawione były połączone ze sobą sofy. Po prawej stronie na ścianie ozdobionej płytami piaskowca wisiał płaski jak papier telewizor. Pod nim stał sprzęt hi-fi. Radio wygrywało dziwnie znajomą melodię i słowa piosenki. Śpiewała ją Eva Pilarová, a jej tytuł brzmiał „Padni na kolena”. Zabójca nie miał jednak czasu na zabawę w skojarzenia. Zamiast tego zrobił krok do przodu ku sofom. – Człowieku, opuść giwerę – odezwał się drugi z mężczyzn. – A może kurwa ty sam opuścisz giwerę? – Mammon skierował broń w jego przyrodzenie. Kucyk zdechł momentalnie. – Jesteśmy normalnymi ludźmi – błagał drugi z mężczyzn. – Nie zasługujemy na śmierć. Musisz to zrozumieć… Proszę… Wciąż zachowując czujność, Zaren usiadł na kanapie przed dwójką chłopaków. Stali za nią tak, że teraz Mammon widział ich od pasa w wzwyż, oszczędzając sobie obrzydliwego widoku. W stanie w jakim się znajdowali, dwójka gejów nie miała mu czym zagrozić. Pedały nie mają broni – zauważył morderca – a kutasemmnie nie zastrzelą… Kanapa okazała się bardzo wygodna. Zaren rozparł się w niej wygodnie i wziąwszy głęboki oddech, poczuł, że kontrola nad sytuacją znowu należy do niego. Szok i zakłopotanie ustąpiły. – Normalnymi ludźmi – powtórzył Mammon. – W jakim sensie? Chodzi o to, że nie macie trzech rąk i wady wymowy, tak? Mmmm… Jeb się Elton i dla własnego dobra, nie ruszaj. Pierwszy z mężczyzn ponownie zaniósł się płaczem. Zaszlochał i wciągnął smarki. Odgłosy, jakie wydawał, wywołały na twarzy Zarena kwaśną minę niesmaku. – Nie rycz zapchajdziuro – rozkazał mu szybko – bo się odwodnisz, zanim przejdę do sedna! A do sedna, przejdę właśnie… Teraz. Pytaniem, które brzmi: który z was jest synem księdza? Okazał się nim chłopak, który próbował wcześniej pertraktować z Zarenem. – Mój ojciec był kaznodzieją, nie księdzem… – poprawił szybko. – Kaznodzieja, ksiądz, pastor… Mam to w d... Nie obchodzi mnie to. Dla mnie mógł być tokarzem i robić taczki… – Mammon sięgnął do kieszeni po karteczkę i zapytał. – Jak ty się nazywasz? – Billy Ray proszę pana. – Zgadza się – Zaren schował karteczkę. – A… a…. a ja jestem Larry – wyszlochał drugi chłopak.

Zabójca przeniósł na niego swój ostry jak brzytwa wzrok, w którym było coś z psychopaty. – Nic nie szkodzi – odparł. – A teraz pytanie do Billy’ego. Skup się, bo go nie powtórzę, a może się ono okazać kluczowe w całej tej sprawie… I nie próbuj mnie okłamywać. Uwierz mi na słowo, że w ciągu jednej czwartej sekundy twój umysł wskutek dysonansu poznawczego zdradzi twoje żałosne próby wyprowadzenia mnie w pole, a wtedy zginiesz. Czy do tego momentu rozumiesz? – Tak. Oczy chłopaka były szeroko otwarte. Kiedy odpowiadał, jego broda lekko się trzęsła. Ukradkiem spojrzał na swojego przerażonego partnera, by po chwili znowu zmierzyć się z palącym spojrzeniem nieznajomego. – Gdzie… – zaczął Mammon – jest walizka pana Malcolma Setha, dupogniocie? Chłopak przełknął ślinę. – Czy jeśli oddam ci tą walizkę, to obiecujesz, że zostawisz nas przy życiu? – zapytał. To pytanie rozbawiło zabójcę. Zaren uśmiechnął się szeroko. – Chyba ci się trochę role popierdoliły – odparł. – To ja tutaj zadaje pytania. Ale zważywszy na to, że zaczynasz się targować ze mną o swoją oklejoną lukrem dupę, zakładam, iż walizka jest w tym mieszkaniu. Więc jeśli wola przetrwania ci nie szwankuje, zasłoń ręką fujarę i zapierdalaj po nią, bo… – Zaren skierował broń w Larry’ego – … zastrzelę ci nałożnicę… Kleisz, byczku? Larry załkał ponownie, ponaglając tym samym Billy’ego do reakcji. – Ok – zawołał Billy. – Walizka znajduje się we wnęce za obrazem na ścianie po pana lewej stronie. Zaren, wciąż nie tracąc czujności, spojrzał w tamtym kierunku. Rzeczywiście, na ścianie wisiał stylowy obraz przedstawiający akt. Kobieta w negliżu widziana oczami abstrakcjonisty. Pasowała w tym miejscu jak świni siodło. Mammon wstał, nie spuszczając gejów z muszki i podszedł do dzieła sztuki. Było dość duże. – Trzeba pociągnąć za ramę z prawej strony – wytłumaczył Billy. – Tylko ostrożnie, bo to obraz samego… Nikt z całej trójki nie usłyszał nazwiska artysty, gdyż utonęło w przeszywającym dźwięku rozdzieranego materiału. Nim Billy zdążył dokończyć zdanie, ręka Zarena Mammona przebiła płótno i zanurkowała aż po łokieć we wnęce. W spojrzeniu mężczyzny było tyyyle zrozumienia… Po kilku sekundach zabójca wyciągnął przez rozerwany obraz walizkę. Przyjrzał się jej. – Znakomicie – rzekł sam do siebie. Walizka była nietknięta. Zamek nienaruszony. Nikt jej nie otworzył – pomyślał Zaren. -– Malcolm Sethmnie ozłoci. – Czy teraz… – zaczął niepewnie Billy – mogę zadać panu pytanie, panie… no właśnie, jak się pan nazywa? Kim pan jest? – Nazywam się… Obi-Wan[8] jestem tajnym agentem skupu żywca. Tropie świnie, takie jak wy – kipiąc sarkazmem, Zaren powrócił na kanapę. Położył walizkę po swojej lewej stronie, założył nogę na nogę i przełożył broń do lewej ręki. Prawą ręką włożył do

wewnętrznej kieszeni marynarki, usilnie czegoś szukając. – Dobra, pytaj, ale… – mężczyzna wyciągnął z kieszeni skręta w kształcie maczugi – …coś za coś. Ja ci coś powiem i ty też mi coś powiesz, sto… mmm… Deal? Billy pokiwał głową. Ta rozmowa to gra na czas – pomyślał Billy. – Mam wrażenie, że wszystko jeszcze może się dobrze ułożyć. No, zapal sobie jointa… Wyluzuj się… Oglądając dokładnie skręta, Zaren wyciągnął też z kieszeni telefon komórkowy. Spojrzał na wyświetlacz i odczytał godzinę. Miał jeszcze trochę czasu w zanadrzu, aby spalić trawkę i pobawić się swoimi ofiarami niczym kot, który złapał mysz, lecz nie chce jej jeść od razu. Odłożył więc telefon na kanapę i znowu chwycił jointa. – Czy teraz, kiedy ma pan już walizkę, panie Obi-Wan, pozostawi nas pan przy życiu? Pozwoli zniknąć? Wyjechać z kraju, zaszyć się i zapomnieć? Nigdy nie wracać do tych wydarzeń? Obiecujemy, że wyjedziemy daleko stąd i nigdy więcej się tu nie pojawimy. Nigdy nie spotkamy ponownie. Nikt się o tym nie dowie, jeśli sam się pan nie wygada. Uśmiech ponownie wykwitnął na twarzy Mammona. Pod nos podłożył sobie skręta i powąchał go, delektując się słodkim zapachem. Zapal sobie – modlił się w duchu Billy Ray. – Sprytny z ciebie kutafoniec – przyznał Zaren. – Masz smykałkę do interesów. Byłbyś dobrym przedstawicielem handlowym. Masz gadane… A teraz powiedz mi, bo oto moje pytanie, dlaczego tak zbłądziłeś Billy? Hmm? – Mammon wsadził do ust lolka i zapalił go. Zaciągnął się mocno i nie wypuszczając powietrza z płuc, kontynuował zduszonym głosem. – Dlaczego zacząłeś posuwać to… to… – wskazał podbródkiem na Larry’ego. Zapalił! – Billy poczuł ducha świąt Bożego Narodzenia. – Prezenty… Natomiast Larry… Larry zaczął odczuwać miażdżący układ nerwowy strach. Nadal trząsł się na całym ciele. Widząc to, Zaren wypuścił dym z płuc i zwrócił się do niego karcącym tonem: – Ty, kurwa, nie trząś się tak, bo aż ci jaja klaszczą! Billy… dlaczego go posuwasz? O co chodzi w waszym związku? O seks? Kolejny niewąski buch. Świat zaczął nabierać konkretniejszych barw. – Panie Obi-Wan… – zaczął Billy. – Tu nie chodzi tylko o seks… Postaram się to panu wyjaśnić. A zakładając, że jest pan człowiekiem oświeconym, najpierw zacznę od aspektów naukowych. Zapewne wie pan, że homoseksualizm nie jest kwestią wyboru, prawda? – Billy nie doczekał się odpowiedzi. – Nie jest też chorobą psychiczną czy jakkolwiek mentalną. Jego przyczyną są po prostu nasze geny. Raz na jakiś czas, a jeśli pójdziemy w cyfry, to średnio raz na dziesięć poczęć, dziecko otrzymuje gen homoseksualizmu. Ale nie jest to nic nowego. To co inni nazywają anomalią, towarzyszy życiu na ziemi od zarania dziejów. Tym bardziej dziwi fakt, że po tak długim czasie nadal jest to uważane za coś niedorzecznego i abstrakcyjnego… – Billy nie przerywał, lustrując wzrokiem Mammona Billy’ego. Trudno było rozszyfrować, co kryło się za tą niewzruszoną maską, więc chłopak postanowił zaryzykować, ufając własnemu szczęściu. – Widzi pan, to może wydać się trudne do zrozumienia, ale my się po prostu kochamy.

Zaren poczuł, że coś w nim pęka. Zaczął się podśmiechiwać, najpierw pod nosem, później zachichotał głośniej. W końcu uznał, że powstrzymywanie się nie ma sensu i zaśmiał się na całego. Zawsze kiedy miał zachować powagę, chciało mu się śmiać… A może to przez te jointy? – I może pan się śmiać – ciągnął chłopak – ale to takie samo uczucie, jakie rodzi się pomiędzy kobietą, a mężczyzną. Niczym się nie różni. Zresztą, co ja będę panu tłumaczyć… Pan nigdy nikogo nie kochał? Śmiech urwał się nagle. Zaren naburmuszył się. – Ocipiałeś? – zapytał chłopaka. – Mnie nie wolno się zakochiwać! Jestem pierdolonym mordercą, skurwysynem, nie żigolakiem! Nie oglądałeś nigdy „Leona Zawodowca”? Mała glajda zawróciła Leonowi w głowie, chociaż to śmierdziało pedofilią, przesłoniła mu świat. W końcu stracił czujność, namierzyli go i musiał się rozjebać… Dlatego miłość nie wchodzi w grę. A kobiety? Owszem, ale tylko w nocy z piątku na sobotę. Później koniec, koryto zamknięte i wypad. Taki zaw… Ty, czekaj, czekaj – Zaren sobie coś przypomniał. – Kurwa, ale ze mnie cio… głupek, prawie bym zapomniał. Miałem kiedyś jedną tak na dłużej. Kroiło nam się coś poważnego. Byliśmy ze sobą dwa tygodnie… To był cudowny czas… Kiedy Mammon zaciągał się jointem, Billy silił się nad przeciągnięciem rozmowy. Po tym jak morderca stał się bardziej wyluzowany i rozmowny, wiedział, że jego taktyka działa. – Dlaczego się skończyło? – zapytał. – Przejebana sprawa – Zaren wypuścił dym i ze zmarszczonym czołem zaczął opowiadać. – Kiedyś wróciliśmy z imprezy i przez przypadek usiadła na mojego gana. Przestrzeliła sobie sranie… – To ją zabiło? – Nie, aż tak to nie. Ale tak się pizda jedna darła, że musiałem ją uciszyć… Rozumiesz, mniejsze zło. Bo jakbym ją odwiózł do szpitala, zadano by mi tysiąc głupich pytań… A gdybym pozwolił jej wypluć migdały, ściągnęłaby krzykiem policję i znowu to samo… I jedno i drugie skończyłoby się odsiadką. A szkoda kurwa, bo ją kochałem. Sentymentalny ton Zarena zachęcił Billy’ego do dalszej gry. Jeszcze chwila i go udobrucham – pomyślał. – Trawka ma właściwości uspokajające. Dobrze, że nie trafił mi się alkoholik, bo to całkiem inny rodzaj bajki. – No i widzi pan? To taka sama miłość jak między nami. Nasze uczucie nie różni się niczym od tamtego. Zaren odstawił jointa. – Ha! Nie ej, wcale – odparł. W tonie jego głosu zaszła jakaś minimalna zmiana. Delikatnie przybrał na sile. Billy’emu zaświeciła się w głowie czerwona lampka. Spokojnie! – spanikował w duchu chłopak. – Spokojnie! – W normalnym związku facet nie musi wypinać sraki i przyjmować Challenger’a tak wielkiego, że wsunięty wybijamu zęby. Kręci was takie coś?! Jego spojrzenie wyostrzyło się. Na czole pojawiła się zmarszczka. – Lubisz, kiedy twój chłopak robi ci z dupypizdy zwrotnicę dla pociągu miłości, jaki w was

pędzi? Lubicie jeździć na rowerach bez siodełek? Czy to ma może jakieś związek z tym, że życie wyruchało was w kakał bez mydła i teraz nie znacie już innej drogi po za tą, w której musicie dawać dupy, hmmm? Zaren zagasił jointa na oparciu skórzanej sofy, wypalając w niej dziurę. Billy to poczuł. Poczuł, że nadciąga fala złego humoru zabójcy. Trawka nie działała tak, jak powinna. Musiała być jakaś tania i trefna, albo Obi-Wan to pieprzony psychopata – uświadomił sobie Billy. Nie odpowiedział na pytanie, próbując sobie ułożyć w głowie plan dalszej rozmowy. To samo tylko wielokrotnie szybciej – pomyślał sobie Larry. Postanowił podłapać temat zagadywania niebezpiecznego przybysza i podjął dość... brawurową próbę poprawienia jego humoru. – No wie pan… – zaczął, uśmiechając się przez łzy. – Jakmawia moja babcia, wszyscy w jeden kij pierdzą hy hy hy! Ot taki niewinny żarcik dla rozładowania napięcia zaowocował pojawieniem się na scenie pistoletu. Zaren błyskawicznie dobył broni, odciągnął kurek i wystrzelił prosto w nagą klatkę piersiową chłopaka. Po raz kolejny Billy coś wyczuł. Wyczuł, że zbliża się koniec tej rozmowy. Kiedy Larry zrobił pół salta w tył odrzucony siłą uderzenia pocisku, mimowolnie jęknął. Do oczu napłynęły mu łzy. Przerażenie sięgnęło zenitu. Broń zabójcy została wycelowana prosto w niego. – Nigdy kurwa nie zaakceptuję takich genetycznych pomyłek jak wy – bezbarwny głos Zarena nie podtrzymywał go na duchu. – Może i zostaliście skrzywdzeni przez życie, może to przez nieudane dzieciństwo, albo jak sam mówisz, to wina genów… Ale dla mnie nie jest to powodem, dla którego miałbym być kurwa tolerancyjny, kiedy na starość pod oknami mojego domu będą się łupać pedalscy rozbójnicy czekający tylko na okazję, kiedy wyjdę na zakupy, żeby zajrzeć mi do dupy… Jak ci urosły jaja, to znaczy, że rola mężczyzny w teatrze życia przypadła właśnie tobie. Musisz przywdziać czarną maskę i grać do końca, albo… Billy zasłonił się rękoma w geście obronnym. – Jezu, nie zabijaj mnie! – zawołał błagalnie. – Zdrowaś Mario, łaskiś pełna… Słysząc to, Zaren popatrzył na swoją ofiarę z pogardą. – Na Boga, człowieku, po chuj ci religia? – zapytał. – To ci nie pomoże. Billy nie przestawał. – „I chodź bym szedł ciemną doliną, zła się nie ulęknę, bo ty jesteś ze mną. Twój kij, i twoja laska są tym, co mnie pociesza...!” Słysząc ten dwuznaczny werset, Zaren zerwał się na równe nogi. – Ożeż ty kurwa… – zaklął pod nosem. Cichy świst i kula trafiła Billy’ego w klatkę piersiową. Chłopak upadł na podłogę bez tchu. Mammon upewnił się, że obydwaj chłopacy nie żyją. Następnie zabrał z kanapy walizkę oraz swój telefon komórkowy i ruszył do wyjścia. Zatrzymał się jeszcze w futrynie drzwi, aby rzucić na ich zwłoki swe pełne odrazy spojrzenie. – Niech moc będzie z wami. To zlecenie nie należało do najprostszych, najprzyjemniejszychczy najszybszych. Zaren nie był przygotowany na taki obrót sprawy. Malcolm Seth nie powiedział mu wszystkiego. Schodząc po schodach, Zaren uznał, że było to jedno z najgorszych zleceń, jakie

kiedykolwiek otrzymał. Najgorsze… no może poza tym jednym – przypomniał sobie młody mężczyzna. Tak, zdecydowanie to przed chwilą było na drugim miejscu. Numerem jeden było inne, to które teraz przebijało się przez jego pamięć i zalewało myśli niczym spiętrzona fala tsunami… Misja, jaką obarczono Malcolma Setha wymagała od niego ciężkiej pracy. W końcu przeciętnemu człowiekowi niełatwo uwierzyć w piekło. A on miał dawać świadectwo jego istnienia. Musiał straszyć ludzi krainą cieni, aby łatwiej było im uwierzyć w niebo. Tak sobie to wymyślił Bóg. I jak zapewne niewielu z was wie, był to świetny chwyt wychowawczy. Pomyślcie sami, jak najefektowniej nauczyć kogoś, przykładowo niewiernego męża, że nie wolno mu chodzić na dziwki? Trzeba mu podstawić transwestytę. Musi zaznać piekła. Na pewno zapamięta tę lekcję na długo i będzie ostrożniejszy, jeśli w ogóle sobie nie odpuści. Kiedy człowiek zobaczy piekło, z automatu pójdzie w stronę bardziej oświeconych rejonów. Lecz w świecie, gdzie większość wierzących symuluje wiarę, ciężko jest ich przekonać do czegokolwiek. Mając to wszystko na uwadze, Malcolm Seth włożył to sobie głęboko w dupę i położył się wygodnie przed telewizorem. Oglądał mecz, jednak z wyłączoną fonią. Nie lubił durnowatych wypowiedzi komentatorów. Irytowały go, więc włączył sobie zamiast tego swoją ulubioną płytę z muzyką. Zawsze był zdania, że nie ma to jak stare, ruskie przeboje. Twardo wpatrzony w ekran telewizora całym sercem kibicował ulubionej drużynie. Szczególnie zaimponował mu jeden z młodych zawodników z numerem „6”. Widział w nim potencjał, więc używał całej swojej mocy, aby podcinać wszystkich, którzy stanęli mu na drodze do bramki. Uwielbiał ingerować w mecze. Przewracający się zawodnicy nie mieli pojęcia, co się z nimi działo. Taka mała diabelska sztuczka. Zawsze go to bawiło do łez. Ubrany w dres sportowy, Seth leżał wygodnie na rozłożonym fotelu z jedną ręką na pękatym brzuchu, a z drugą w talerzu z zakąskami ustawionymi na stoliku obok. Spojrzał na talerzyk. Jeszcze jeden kęs i się kurwa zrzygam – pomyślał. Nie potrafił sobie jednak odmówić. Pomacał palcami po zastawie. Kilka dni wcześniej poślubił młodą, piękną dziewczynę imieniem Gula, którą poznał w fabryce paprykarzu, gdzie robił interesy. Była to kobieta o niepowtarzalnej urodzie, ale jej głównym atutem nie była figura żylety, lecz umiejętność gotowania. Gula osiągnęła w tym doskonałość. Nawet z kawałka starej tapety potrafiła wyczarować przepysznego devolaya. Malcom Seth nie potrafił wstać od stołu, kiedy na jego blacie zostawał choćby okruszek jej przepysznych dań. Tym razem nie miało być inaczej… Minęły dwa kwadranse, od kiedy Abaddon Mammon odebrał telefon od swojego szefa. Dziś miał być wielki dzień, bowiem Seth poprosił Mammona, aby przyjechał ze swoim pierworodnym synem. Diabeł uznał, że młody jest już gotowy. Odbył staż za granicą, gdzie okazał się asem w swojej dziedzinie, co bardzo spodobało się Sethowi. Miał on już dość wtop Abaddona na każdym kroku, więc nie było czasu do stracenia. Zaren Mammon miał dziś podpisać swój pierwszy cyrograf z diabłem. Swoją pierwszą, zobowiązującą umowę o pracę.

Abaddon jako ojciec nie do końca był zadowolony z takiego obrotu spraw, ale nie mógł odmówić swemu najlepszemu przyjacielowi i zarazem szefowi. Stłumił żal w sercu i wpakował syna do samochodu. Nie spodziewał się tak szybkiej reakcji Setha. Miał nadzieję, że jego syn ma jeszcze trochę czasu dla siebie. Telefon Malcolma był dla nich obojga nie lada zaskoczeniem, choć dobrze wiedzieli, że prędzej czy później, ten zadzwoni. Zaren przygotował się najlepiej jak potrafił. Ubrał tradycyjny strój do pracy, taki jak nosił zawsze jego ojciec. Czarny garnitur, biała koszula i wąski niczym wstążka, czarny krawat. Wziął też ze sobą broń przypiętą na szelce pod marynarką. Od dziś zawsze musiał być w gotowości. Ojciec trochę się na niego zdenerwował, kiedy Zaren po raz kolejny sprawdzał, czy wszystko jest gotowe. Popędzał go. Malcolm Seth nie znosił długo czekać. Musieli się pospieszyć. Kiedy wsiedli do samochodu, Abaddon ruszył z piskiem opon. Widać było, że coś go gryzie. Miał niewyraźną minę. Całą drogę siedział ze zmarszczonym czołem i co chwilę spoglądał na zegarek. Nerwowość nie była czymś, co można było często obserwować w zachowaniu Abaddona. – O co chodzi? – zapytał w końcu swego ojca Zaren. – O nic – uciął Abaddon, gapiąc się przed siebie. – Przecież widzę, że cię nosi. Co się dzieje? Nastała krótka chwila ciszy. Abaddon trawił coś w myślach. W końcu wydobył to z siebie. Poruszył się niespokojnie. – Bo… może jest inna droga dla ciebie – spojrzał na syna oczyma pełnymi bólu. – Nie musisz dzisiaj niczego podpisywać. Możesz iść własną drogą. Abaddon bardzo tego pragnął. Wiedział, że na całym świecie wszyscy ojcowie chcą, aby ich dzieci próbowały żyć tak jak oni wcześniej. I był to dla nich największy prezent od życia. Niepohamowana duma, kiedy własne dziecko chce być takie jak jego ojciec, pomimo tego, że wie o niedoskonałościach, jakie życie w jego fachu potrafi przynieść. Dla Abaddona nie było w tym dumy. Dla niego czaiła się w tym potwarz. Hańba. Zaren uśmiechnął się do staruszka. – Jestem zdecydowany – położył rękę na ramieniu ojca. – To moja droga. Nie martw się. Nic mi nie będzie. Jesteśmy tacy sami. – Wiem – odpowiedział markotnie Abaddon. – Wiem… Spod ciężkich powiek Malcolm Seth spojrzał na ostatnią babeczkę swojej żony. Był tak napchany, że brakowało mu już skóry na ciele i mrugając oczami, pierdział. Nadmuchany jak balon nadal śledził bacznie mecz. Jego faworyt wciąż był niezastąpiony. Spisywał się nie tylko pod względem taktycznym, ale i technicznym. Wspaniale sprawdzał się w roli lewego obrońcy. Trzymał równy poziom. Jednak mecz dobiegał końca, a wynik był nadal bezbramkowy. Seth postanowił dopomóc swemu ulubieńcowi. Numer „6” zobowiązywał. Przewrotna, szatańska cyfra. Utkwił swój palący wzrok w ekranie i zapominając się, sięgnął po ostatnią babeczkę. Wepchnął ją do ust i zaczął przeżuwać. Sekundy dzieliły zawodników od końcowego gwizdka sędziego. Show time!

Malcolm Seth, mrucząc pod nosem ulubioną białoruskąmelodię „Kosił Jaś Koniczynę”, przystąpił do dzieła. Najpierw wykosił jednego przeciwnika, po chwili drugiego, rajd przez pół boiska i… GOOOOL! Malcolm Seth zerwał się z fotela z prędkością światła. Porwany emocjami zaczął głośno krzyczeć: – GOOOOOOOOOOoooooyyy... rrrrrrrrrrrRRRRRRRRR!! Oczy wyszły mu z orbit, a ręce błyskawicznie powędrowały w stronę gardła. Babeczka wpadła mu w „niemiecką dziurkę”. Seth zaczął się dusić. – AarrrrrrrRRR! Warcząc, jak postrzelony w zadek niedźwiedź, zaczął się miotać jak oszalały. Słysząc te hałasy, na pełnej petardzie w drzwi wpadła przerażona jak nigdy dotąd Gula. – Misiu! – zawołała i puściła się pędem ku mężowi. – GggrrrrrrrrrGGRRRRRRrrr – odpowiedział jej Seth. Chcąc zrobić krok do przodu, Malcolm potknął się o dywan i runął prosto w szklany elegancki, szklany stół. Z wielkim hukiem szyba poszła w rozsypkę, a Seth wylądował na plecach, jeszcze bardziej pogarszając swoją sytuację. Czyżby ponury żniwiarz zgłosił się w końcu i po niego? I ta wkurwiająca melodia „Kosił Jaś Koniczynę”. Nie chcę przy niej umierać! Seth już chciał się poddać, kiedy spanikowana Gula wskoczyła mu na brzuch i pięścią zaczęła okładać klatkę piersiową, mając nadzieję, że to pomoże jej mężowi wypluć babeczkę. W tym samym momencie w drzwiach pokoju stanęli ramię w ramię Abaddon i jego syn. Nigdy nie pukali. Wystarczył ułamek sekundy, żeby Zaren ocenił sytuację. Wyglądało na to, że siedząca na szefie kobieta, okładająca go pięściami, chce go zatłuc na śmierć. W mgnieniu oka dobył broni. Jeden huk i ostatnie co zobaczył Seth, to zawijające się w tył nogi Guli. Odrzucona siłą postrzału kobieta kopnęła go w podbródek i z ust wystrzelił mu kawałek morderczego ciasta. Seth przestał charczeć. Dyszał teraz ciężko, leżąc w pełnym podziwu bezruchu. Abaddon podbiegł, by pomóc mu się podnieść. Siny na twarzy Malcolm Seth oparł się plecami o kanapę i przyjrzał martwej żonie. – O kurwa – sapnął i odwrócił wzrok w stronę Zarena. Z lufy pistoletu wciąż wydobywała się nieregularna wstęga dymu. W pomieszczeniu czuć było proch strzelniczy. – Ty – Seth wskazał palcem na Zarena. Abaddon zamarł. Kiedy zobaczył dziki błysk w oczach Setha, o mało nie odjechał na zawał. Już po nas – pomyślał, rzucając okiem na ciało kobiety. – Ty… – powtórzył Seth. – Ty dobry jesteś. Pokiwał głową i znowu spojrzał na Gulę. Abaddon odetchnął z ulgą, wypuszczając z ust powietrze. – Co się stało? – zapytał po chwili.

– Chciała mnie zabić – odparł zasapany diabeł. – Czym? – Abaddon nie widział żadnego narzędzia zbrodni. Malcolm Seth spojrzał w oczy przyjaciela i odpowiedział mu z wielką powagą. – Łakomstwem chciała mnie załatwić. Zaren spojrzał na ziemię i zobaczył kawałek babeczki, który wypluł Seth. Odtworzył w myślach jeszcze raz to, co widział, poskładał wszystko do kupy i… Kurwa, przecież to było nieporozumienie! Billy Ray i jego chłopak dali Zarenowi w kość. Co prawda to zlecenie pod względem złożoności nie było trudniejsze i w niczym nadzwyczajne, ale już sam jego przebieg przyćmiewał najśmielsze wizje abstrakcjonistów. Pełna egzotyka – myśląc o tym, Zaren kręcił głową. – Sombrero na biegunie w kiecce z bambusowych liści. Teraz, kiedy było już po wszystkim, jedna myśl chodziła Mammonowi po głowie: Po co ja się kurwa wdawałem w konwersację? Teraz będzie mi chodzić po głowie przez resztę tygodnia… Może dłużej? Sam znalazłbym jakoś tą walizkę. A tu nagle zaczęły się rozmowy o mchu i paproci. Zaren pluł sobie w brodę całą drogę do samochodu. Odpalony silnik zamruczał przeciągle. Ruszył powoli, żeby nie zwracać na siebie uwagi. Rozglądał się, pozostając jednak czujnym. Bez gwałtownych ruchów, choć najchętniej spaliłby opony na asfalcie, byleby znaleźć się jak najszybciej z dala od tego miejsca. Lecz tak naprawdę bardziej niż od tego miejsca, chciał uciec przed tym, co pozostało mu w myślach. Blizna. Zupełnie jak jego stare wspomnienia. Takie jak te sprzed kilku chwil, które zdążyły już lekko wypłowieć. Nie lubił ich. Zwłaszcza tego jednego. Jego pierwsza praca. Największy błąd. Zabił niewinną osobę, a mimo to zyskał aprobatę demonicznego szefa. Wtedy zrozumiał, że być może ojciec miał rację, kiedy targały nim wątpliwości. Zakopał to wspomnienie głęboko w myślach, aby nie przeszkadzało mu w życiu codziennym. A teraz zostało brutalnie wytargane na zewnątrz. Skup się! Aby nie wracać do tematu, ponownie zaczął rozglądać się po ulicy i analizować wszystko, co widział. Przechodnie nie zwracali na niego uwagi. Samochody poruszały się jak na taśmie produkcyjnej wielkich fabryk. Monotonia. I bardzo dobrze. Tak to zawsze działało. Grunt to spokój. Kiedyś Zaren zastanawiał się, co by zrobił, gdyby coś poszło nie po jego myśli. Próbował znaleźć sobie wyjście awaryjne na wszelki wypadek. W takiej chwili nie mógł improwizować. Musiał być gotowy. Na początku rozważył możliwość wystrzelania wszystkich siedzących mu na ogonie glin. Po szybkiej kalkulacji okazało się to dla niego niemożliwe. Co prawda był niedoścignionym strzelcem, ale pojedynki jeden na stu mogły być zwycięskie tylko w filmach. Ta możliwość odpadała. Nagle rozważania Zarena zostały przerwane. Jego wzrok i słuch przykuło coś dziwnego. Był już w centrum miasta, gdy z przeciwnego kierunku minęły go dwa rozpędzone wozy policyjne na sygnałach. Inni kierowcy zjeżdżali im z drogi. Zaren opuścił wzrok, gdy go mijali. Kątem oka śledził rozwój wypadków. Radiowozy zniknęły za skrzyżowaniem. Gdzie jechali? Na wypadek? Nie, na wypadki jeździ jeden radiowóz. Napad? Wątpliwe. To miasto Malcolma Setha, nikt by się nie ośmielił na coś takiego. Billy Ray? Pojechali w kierunku jego apartamentu. Czyżby ktoś go zauważył i odkrył tak szybko miejsce zbrodni? Pytania

nasuwały się coraz prędzej. Zaren skręcił w jedną z głównych ulic, aby wmieszać się w tłum. Nie za ciekawie to wszystko wyglądało. Patrząc cały czas w tylne lusterko, gorączkowo rozmyślał. A im dłużej nadwyrężał swoje styki, tym bardziej był przekonany, że pędząca na sygnale policja jechała na miejsce zbrodni. Co prawda po każdej takiej robocie gliny odnajdowały jego miejsca zleceń, ale nigdy nie tak szybko. Zazwyczaj mijało trochę czasu. Jeden, dwa dni, czasami tydzień aż klient nie zaczął wabić ciekawskich sąsiadów swoim zapachem. Ale wykrycie po niecałym kwadransie? Ktoś mógł go widzieć. Ktoś mógł pójść jego śladami i znaleźć zwłoki lub… Kurwa! Zaren pobladł. Ktoś mógł być w mieszkaniu… – przebiegło mu przez myśl. Na czole zabójcy pojawił się pot. Przez całe to zamieszanie, rozmowę i zdegustowanie, na śmierć zapomniał sprawdzić całe mieszkanie. Tam mógł być ktoś jeszcze! – uświadomił sobie zabójca. Na drodze przed Zarenem coś zamigało. To kolejny, trzeci już radiowóz pędził w przeciwnym kierunku. Wątpliwość stała się pewnością. Mammon, gdy tylko minął rozpędzony radiowóz, dodał lekko gazu i zmienił docelowy kierunek jazdy. Musiał wyjechać z miasta. To także jeden z planów awaryjnych. Muszę się ukryć do czasu, aż wszystko się uspokoi – tłumaczył sobie w myślach Zaren, próbując się uspokoić. – Zaszyję się na jakimś wypiździejewie. Gdzieś, gdzie bociany startują pionowo. Gdzieś, gdzie nikt mnie nie będzie szukać. Do miasta wrócę, jak sprawa ucichnie… Tak zrobię. Zaren sięgnął do kieszeni po swój telefon komórkowy, aby zadzwonić do Malcolma Setha i powiadomić go o tej nietypowej sytuacji. Może on także powinien na jakiś czas się ukryć? Tylko jak ja mu to kurwa wytłumaczę? – zastanowił się przez chwilę. Mammon wymacał ręką telefon, wyciągnął go jednym płynnym ruchem i podstawił pod nos, aby spojrzeć na wyświetlacz… To trwało kilka sekund. Zaren Mammon uważnie przyjrzał się aparatowi, szukając wyświetlacza. Tego wielkiego, dotykowego wyświetlacza… Nim dotarło do niego, co się stało, jego serce zwolniło, niemalże całkowicie się zatrzymując… – O… kurwa! Zaren wyrzucił przez otwarte okno pilot od telewizora, który wyciągnął z kieszeni i wdepnął gwałtownie pedał hamulca. Dym z opon zamaskował obracający się o sto osiemdziesiąt stopni samochód. – Coś ty dzisiaj taki małomówny? Powinieneś kurwa być jak wulkan energii, a wydajesz się być przyjebany jak papa do dachu – Choco spojrzał na przyjaciela. Murek rzeczywiście nie wyglądał na rozradowanego. Miał srogą minę i ciemne worki pod oczami. Chłopacy byli już w drodze do Billy’ego Raya. Umówili się na odbiór walizki w jego mieszkaniu, gdzie według zawartej umowy, Murek miał oddać chłopakom kompromitujące ich zdjęcia. Wykonał je tego dnia w piwnicy, gdy przyłapali ich na „lizingu”. Oczywiście jedyne co Murek miał zamiar dać Billy’emu, to fangę w pysk. – Nie wyspałem się dzisiaj w nocy – odparł Murek. – Sąsiad, który mieszka ze mną przez

ścianę, remontuje mieszkanie. Wczoraj tak się zapracował, że stracił rachubę czasu i napierdalał do północy wiertarką po ścianach… Chciałem zasnąć, ale im mocniej próbowałem, tym bardziej się denerwowałem i ostatecznie, kiedy skończył, miałem taką kurwicę na skurwiela, że nie mogłem zasnąć do rana. Choco pokiwał ze zrozumieniem głową. – Ciesz się, że to tylko wiertarka – odparł. – Ja mam sąsiadkę, która napierdala na skrzypcach. – No to luźno – Murek uniósł brwi. – Lepiej zasypiać przy przyjemnych brzmieniach skrzypiec, niż wiertarki. – No nie wiem – Choco pokręcił głową. – Widzisz… wiertarka działa ciągle tak samo. I brzmi tak, jak powinna. A to co robi ta szurnięta baba zza ściany, to przewyższa moje ludzkie możliwości samokontroli. Fajnie by było, gdyby ona umiała grać. Ale odkąd pamiętam, a mieszkam z nią przez ścianę już piętnaście lat, ona ciągle się uczy. I nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie to, że zamiast uczyć się na błędach, ona uczy się błędów. Ciągle wynajduje nowe i je sobie utrwala w tym swoim pojebanym łbie. No i żeby jeszcze grała coś rytmicznego… – A nie gra? – Coś ty! Ona ćwiczy kościelne pieśni. Ona i jej pan Jezus. Można kurwa dostać na łeb. Murek wzruszył ramionami. – To dlaczego nie powiecie jej tego wprost? Że ma wziąć swoje fortepianino czy w co tam napierdala i ma się wynosić? – Bo widzisz… Tacy już kurwa, jesteśmy mili. – Ładnie z waszej strony. Pozwalacie jej realizować własne marzenia. Do czegoś takiego trzeba mieć ten pierwiastek szlachetności. Nie każdego na to stać. Mina Chocoa mogłaby posłużyć za odpowiedź, jednak ten musiał ubrać ją w słowa, aby pozostać do końca sobą: – Gdyby wszyscy w moim bloku zaczęli realizować swoje marzenia, ta kobieta już dawno by nie żyła, podobnie jak połowa innych sąsiadów. A wiesz, co jest najgorsze? Jakiś czas temu osiągnęła chyba jakiś kolejny stopień wtajemniczenia, bo zaczęła nauczać dzieci gry na tym gównie. Sprowadza je do chaty i nakurwiają tym patykiem po strunach równo. Aż mi kurwa namalowane kwiaty na obrazie padły. I oczywiście robi to za kasę. Teraz wszyscy się boją, że jak uzbiera więcej forsy, kupi sobie dudy. – Takie są uroki życia w domach wielorodzinnych. Zawsze znajdzie się jeden odmieniec… Może jak uzbiera forsę, to pójdzie o krok dalej i wyruszy w trasę koncertową? Choco nie odpowiedział. Marzył o tym, aby jego sąsiadka po prostu wyparowała, lecz nie było to dziś tematem dnia. Wziął głębszy oddech, by po chwili kontynuować rozmowę: – A co ty zrobisz ze swoją połową forsy, którą zaraz zgarniemy? – Swoją połową? – powtórzył Murek i zamyślił się na chwilę. – Zakładając, że jest tam coś, co jest warte milion… – Dwa – poprawił go Choco. – Załóżmy, że jest warte dwa. – Dlaczego dwa?

– Bo może być i cztery, ale załóżmy ten mniej optymistyczny scenariusz, że dostaniemy za to dwa. Czoło Murka pomarszczyło się ze zdziwienia. – Dwa melony… Jeden dla mnie… Odkupię matce psa, bo wciąż czuję się winny, a resztę zainwestuję. – W następny skok? – uśmiechnął się Choco. – Jaki kurwa następny skok? – Nie wolno nam osiadać na laurach. Skoro już jesteśmy dobrzy w tym, co robimy, to powinniśmy pójść za ciosem i zainwestować w kolejny skok – Choco zrobił wymowną minę i w tym momencie w jego kieszeni coś pstryknęło. Przypominało to dźwięk naciągania kurka w rewolwerze. – Czy… to była broń? – Murek wskazał na kieszeń Choco. Chłopak uśmiechnął się szeroko. I tak oto szczytująca pewność siebie, jaką osiągnął Murek, nagle potknęła się i zaliczyła glebę prosto na przerażoną twarz… Tym bardziej, że ich oczom ukazał się już cel ich wędrówki. Osiedle nowobogackich. Zaren gnał z zawrotną prędkością. Zlany potem liczył ulice dzielące go od apartamentowca, w którym zostawił swój telefon. Jeśli trafi w ręce policji, to już po nim. Są w nim numery telefonów, wiadomości tekstowe, notatki i zdjęcia… Na zakrętach osiągał przeciążenia, jakich nigdy nie doświadczyli piloci wahadłowców z NASA. Operował skrzynią biegów niczym trzepaczką do ubijania jajek. Wyciskał z wozu, ile tylko mógł… Szybciej, szybciej, szybciej! Jeszcze jedna i… Zaren ujrzał w oddali osiedle. Wjeżdżając na nie, zredukował prędkość, aby nie wzbudzać podejrzeń i ruszył w stronę okazałego budynku, spod którego wyjechał kilkanaście minut wcześniej. Zatrzymał samochód na parkingu i spojrzał w lusterko. Przed klatką schodową było zupełnie pusto. Droga wolna. Mammon spostrzegł w lusterku odbijające się krople potu na jego czole. Wytarł je rękawem, zrobił głęboki wdech i wyszedł z samochodu. Żwawym krokiem ruszył w kierunku na klatkę schodową. Przystanął na chwilę, aby posłuchać… Cisza. Ruszył ku górze. Po kilkunastu sekundach był już przed drzwiami mieszkania. Były zamknięte, tak jak je zostawił. To dobry znak. Wyciągnął spod marynarki pistolet i podszedł do futryny. Wolną ręką chwycił klamkę i trzymając giwerę w pogotowiu, nacisnął i otworzył drzwi. Pchnął je do środka i rozejrzał się po korytarzu. Bezszelestnie wślizgnął się w głąb mieszkania i najciszej jak potrafił, udał się w kierunku salonu, w którym zostawił swój telefon. Wytykając broń zza futryny, rozejrzał się ukradkiem po pomieszczeniu. Zza sofy, ustawionej po drugiej stronie pokoju, wystawały nagie nogi jednego z zastrzelonych chłopaków. Nie dostrzegł jakichkolwiek zmian. Spojrzał na mebel, na którym siedział. Jest! Telefon komórkowy leżał tam, gdzie go zostawił. Kamień spadł mu z serca. Podszedł, zabrał go i wciskając do kieszeni marynarki, zaczął odwracać się ku wyjściu… – Aleś kurwa dostał... – usłyszał czyjś głos. Zaren odwrócił się gwałtownie, celując bronią na oślep. – Ja pierdole! – rozległ się drugi głos.

Obydwa głosy dochodziły zza sofy, gdzie leżały ciała Billy’ego Raya i jego chłopaka. Oni nadal żyją! – pomyślał Zaren, blednąc w oczach. Wtem, zza mebla, zaczęły podnosić się dwie sylwetki… To nie był ani Billy Ray, ani Larry. Zaren unosił broń coraz wyżej, aż w końcu obydwie postaci wyprostowały się i spojrzały prosto w otwór lufy. Dwaj młodzi mężczyźni. Ich wyrazy twarzy pozostały skamieniałe. – Kim wy do cholery jesteście? – zapytał Zaren. Z początku chłopacy milczeli. Dopiero po chwili, jeden z nich ubrany w bluzę, kaszkiet i okulary „muchy” odparł: – Chuj cię to obchodzi. Zapytać się możesz, ale wiedzieć nie musisz! Po tych słowach Murek poczuł, że zaraz zemdleje. Co ten pierdolnięty Choco wyprawia? – zapytał w duchu samego siebie. Nim odpowiedział sobie na to pytanie, wszyscy usłyszeliodgłos naciąganego kurka rewolweru. Zaren Mammon spojrzał na swój pistolet, a następnie na ręce Choco. Obydwie miał w kieszeniach bluzy. Prawa była wypukła! Zabójca, nie myśląc długo, wycelował i oddał strzał! KLIK! KURWA! I właśnie w takich chwilach można powiedzieć, że zapomniało się o czymś na śmierć. Zaren Mammon zapomniał uzupełnić swój magazynek, po tym jak wystrzelił wszystkie kule w dwóch młodych gejów kilka kwadransów temu. Nie miał jednak czasu, aby skarcić się w myślach, gdyż w chwili, gdy rozległo się klikniecie pustego pistoletu drugi z chłopaków, Murek poczuł, że ma dość i najzwyczajniej w świecie postanowił zemdleć. Upadł na ziemię z niewyobrażalnym hukiem, co odwróciło uwagę Choco. Ten właśnie moment wykorzystał Mammon i postanowił czym prędzej salwować się ucieczką. Nim chłopak w kaszkiecie zorientował się, co się stało, zabójcy już nie było. No i dobra, nie ma za czym płakać – pomyślał Choco i pochylił się nad Murkiem. Sprawdził jego puls. Wyczuwalny jak nigdy. -– Już myślałem, że odjechał na tamten świat. Chłopak chwycił się za brodę i zaczął zastanawiać nad dalszymi poczynaniami. Jedyne co przychodziło mu do głowy, to wzięcie głębszego zamachu i… Liść był niemiłosierny. Tak samo jak i pięść, która w sekundę później skontrowała Choco w nos. Chłopak upadł na podłogę. – Pojebało cię? – Murek usiadł, opierając się o sofę i rozcierając czerwony od uderzenia policzek. – Za mocno? – zapyta Choco. – Co? – Murek zrobił zdziwioną minę. – Nie… Nie o to mi chodzi – pogładził swój policzek. – A o co do cholery?! Teraz to Choco był zdezorientowany. – O twoją zapalniczkę ty popaprańcu! – Aaaaa! Choco puknął się teatralnie w czoło i sięgnął do kieszenibluzy. Wyciągnął z niej metalową zapalniczkę Zippo. – Zapalniczką chciałeś go zastrzelić?! – Murek dostawał piany. – Nie. Pomyślałem po prostu, że skoro nie odpalę cygara po dobrze wykonanej robocie, to

czas zajarać przed śmiercią… W końcu to był zabójca, co miałem do stracenia? Murek z bezradności schował twarz w dłoniach. Przemówiłpo chwili, wypowiadając każde słowo przez zaciśnięte zęby. – Następnym razem… zamiast zapalniczki i cygara… weź kurwa jakąś broń! – To jednak będzie następny raz? Murek poczuł, że świat znowu wiruje. – Boże… Ja chcę na etat. Dokładnie to samo pomyślał Zaren Mammon kilkanaścieminut później, kiedy stojąc na przejeździe kolejowym, ostatni z wagonów odsłonił mu widok, którego nigdy by się nie spodziewał ujrzeć. Chwilę później w jego samochodzie siedziała już Angela Seth…

Księga VI: Romanse i jointy Diabeł, szatan, Boruta, czort, rokita… To są wszystko synonimy mojej osoby. Ludzie wiedzą, kim jestem i schodzą mi z drogi. Kiedy widzą, że nadchodzę, spierdalają z drogi jak surykatki przed lwem. Ale wiedzieć, to nie znaczy rozumieć. W dzisiejszych czasach ludzie nie rozumieją, kim tak naprawdę jest szatan… Malcolm Seth z szeroko otwartymi oczami leżał na plecach w swoim łóżku i wpatrywał się tępo w sufit. W końcu odwrócił wzrok i skierował go w miejsce, gdzie powinna leżeć jego partnerka. Tuż obok niego. Pusto. – Ja pierdole – mruknął sam do siebie. – Nic do jebania. Ludzie w ogóle mało co rozumieją – pomyślał Seth. – I cała ta wiara. Kurwa. Czytają tę swoją Biblię, chociaż z całą branżą podniebną ma tyle wspólnego, co świnia z kurtuazją. I nic z niej nie rozumieją. Nie potrafią jej interpretować. Dla tych wszystkich zaboboniarzy czarne jest czarne, a białe jest białe… Dlatego ja, jako szatan, jestem dla nich stwórcą wszelakiego zła. Stwórcą. Tak kurwa. Chociaż tego nie zauważają, figuruję w ich podświadomości jako Bóg Zła. To już czwarty w wierze w Boga Jedynego. I weź mi wytłumacz, od kiedy kurwa szatan jest jakimkolwiek bogiem? Seth wsunął stopy w swoje ciepłe kapcie, narzucił na siebie zwiewny, aksamitny i wściekle purpurowy porannik, w którym podreptał do toalety. Spojrzał w lustro. Kiedyś byliśmy aniołami – rozmyślał dalej Seth. – Mięsem armatnim w armii Boga. Przynieś, wynieś, pozamiataj. Nie mieliśmy żadnych zdolności stwórczych, więc było ciężko. W końcu jeden się wkurwił i złożył wypowiedzenie. Reszta poszła za nim. Zeszliśmy w cień, nazwany później piekłem. Ale to nie my je stworzyliśmy. Przecież nie mamy mocy bożej. Poszliśmy na gotowe… Mężczyzna stanął nad muszlą klozetową i oddał mocz. Strzepując fajkę, pamiętał, że robiąc to więcej niż trzy razy, mógł zostać posądzony o samogwałt. Nie przerywał sobie jednak rozmyślań:

I tak przesiedzieliśmy szmat czasu, aż w końcu „Pan Duże B.” uznał, że możemy się przydać. Doszło do fuzji i powierzył nam misję. Pozwolił robić jubel. Na początku dużo z tym było roboty. Trzeba było kusić. Nieustannie. Jednak po wielu, wielu latach powstał projekt nazwany „Grzech Doskonały”. Jak działa? Zajebiście he he… Niezawodny. Kiedyś Lucyfer zauważył, że tworząc ludzi, Bóg oprócz szeregu zalet dał im też kilka wad. Jedną z nich była próżność. Wystarczyło ją pobudzić, aby wszystkie walory człowieka zamieniać na jego niekorzyść. Weźmy sobie tak na przykład… cycki. Faceci lubią cycki. Ja najbardziej lubię, jak babki masują mi nimi umęczoną twarz. Ale co z nimi nie tak? Bóg dał babom dydle, żeby mogły z nich karmić swoje potomstwo. Ale nie przewidział, że kobiety zrobią z nich inny użytek. Wyeksponują. Jeden z naszych namówił kilka kobietek, żeby pokazały cycki innym. Spodobało im się. Dotąd było to zakazane. Aż tu nagle spotykają się z aprobatą facetów. No jasne, że im się spodobało. Wtedy kobiety zalała próżność. Jedna przez drugą chciały mieć większe, jędrniejsze, bardziej kształtne, spiczaste i tak dalej. Niedługo dojdzie do tego, że nakręcą sobie z cycków balonowe żyrafy jak na jarmarku… Za oknami jego posiadłości świat budził się do życia. Słońce ogrzewało senną społeczność pierwszymi gorącymi promieniami upalnego lata. Moda na zajebiste cycki – myślał dalej Seth – schodziła z piętra na piętro coraz niżej, aż dotknęła nieletnich. O tak. Teraz nawet dzieci w przedszkolu bawią się w przeszczepy ajer baków. Podpatrzyły u mamusi i proszę. Od małego uczą się, że większe jest lepsze. Na przekór ewolucji. Nastolatki mają jeszcze lepszego hopla. Te młode pizdy to się w ogóle nie pierdolą. W tajemnicy przed starymi zakładają sobie profile na portalach społecznościowych. Takich teraz jest dużo. Kumple ze szkolnej ławy, z celi, z wojska, z ławki w parku, z łuszczycą, z dyfterytem… Pełno. I tam wrzucają swoje zdjęcia. Na ryjach więcej tynku niż w kaplicy sykstyńskiej. Maskują swoje szpetne facjaty o fakturze pizzy. Młodzieńczy trądzik, kurwa. Co trzecie zdjęcie zrobione jest w kiblu. Tak w kiblu. Przecież do kibla nie wejdą jej rodzice, więc tam przed lustrem robi minę jak kot z bambusem w dupie, napina srakę i wystawia cycki. A w tle syf, kiła i mogiła. Ale młodym chłopakom nie potrzeba dużo. Wystarczy, że napiszą lasce w komentarzu, że jest „słodka". I to najlepiej z zamierzonym błędem ortograficznym, np. „o boshe zakofałem siem”. Debile. No, ale to takie współczesne powiedzenie komuś „popuść szpary”. Więc chill ewrybadi. Zauważyłem, że faceci są sprytni. Faszerują te tępe idiotki komplementami i czekają, aż laska rozstawi giry na za dziesięć druga. Najśmieszniejsze dla mnie jest to, że te komplementy wcale nie są oryginalne. Wszystkie takie same. Sprowadzają się do „wyglądasz sexy”. I zaczyna się jebanina. Ale nie na tym się kończy. Są jeszcze rodzice. Kiedy taka młoda pizda wraca do domu z trzecim cyckiem zamiast brzucha, nie można ich wtedy nazwać „szczęśliwymi dziadkami”. Tak działa grzech doskonały. Wszystko się zazębia. Zaczęliśmy od cycków, ale przecież człowiek ma więcej części ciała. Drzwi do oszałamiającego gabinetu Malcolma Setha uchyliły się, trąc o najwyższej jakości dywan. Zza nich wyłonił się laczek. Zaraz za nim drugi. Odmierzając równe kroki, kroczyły do okazałego biurka, na którym stał czarny, lśniący laptop. Z każdym ciężkim krokiem człowieka mocno stąpającego po ziemi, aksamitny porannik szeleścił cicho i powiewał. Ale idąc za tym tropem. Internet! – przypomniał sobie Seth. – Idealne narzędzie dla nas. Lubię czasami do rana zajrzeć na wybrany portal i popatrzeć, jak laski świecą cyckami po

kiblach. Wtedy wiem, że grzech ciągle działa. Wiadomo też, że szatan nie może żyć bez grzechu. Jest dla mnie jak witaminy. No, ale żebym nie musiał się wkurwiać tak, jak ci „szczęśliwi dziadkowie”. Trzymam od tego moją córkę z daleka. I tak mam z nią dużo problemów wychowawczych. A właściwie miałem, bo ostatnimi czasy jakby przycichła. Młodzieńczy bunt chyba ustał. Dla pewności odciąłem jej Internet. I postawiłem przed drzwiami jej pokoju jednego z moich ludzi. Beliara. Pilnuje córy dzień i noc. Jestem z niego zadowolony. Celibat, kurwa na dwóch nogach i z pistoletem na szelkach. Genialne, nie? Obszedłszy biurko, Malcolm Seth stanął przy swoim fotelu. Nie musiał go odsuwać. Był w idealnej pozycji do siadania. Seth zasiadł wreszcie na tronie. I właśnie wtedy usłyszał jakiś dziwny trzask. Jakby drewna, z którego wykonany był fotel. Nim jednak zdążył to przeanalizować, informacji do przetrawienia pojawiło się więcej. Jak choćby ta, że kąt nachylenia pomieszczenia zaczął się drastycznie zmieniać. No albo fakt, że po pokonaniu około trzydziestu stopni w tył, minął go sporych rozmiarów drewniany element oraz drobne niczym pył drzazgi. W kilka mikrosekund później Seth upadł ciężko na podłogę, kładąc kres resztkom jego fantastycznego fotela. Huk, jaki mu przy tym towarzyszył, zawstydziłby Etnę, jaką poznali Pompejczycy w okresie jej największej „nadpobudliwości”. Drzazgi opadały na podłogę jeszcze na długo po tym, jak znalazł się na niej Seth. Leżał z szeroko otwartymi oczami i ustami. – O kurwa… Przytyłem – powiedział sam do siebie mężczyzna. I właśnie w czasie tej chwili zrozumienia Malcolm Seth obrócił głowę w poszukiwaniu punktu zaczepienia, dzięki któremu mógłby wrócić do pionu. Niestety nie znalazł takiego punktu. Znalazł za to coś innego. Kilka centymetrów od jego głowy leżał przedmiot w całości wykonany z rozciągliwego tworzywa sztucznego. Był prążkowany. I zużyty. Kondom. Malcolm Seth z prędkością, o którą nikt by go nie posądzał, dźwignął się i wyciągnął rękę w stronę szafki w biurku. To tam trzymał swoja drogocenną walizkę. Miał ją zawsze blisko siebie. Teraz szarpnął drzwiczki. Otwarły się z cichutkim skrzypnięciem, ukazując puste wnętrze. W oczach Malcolma Setha rozbłysły piekielne płomienie, a z gardła wydobył się mrożący krew w żyłach ryk: – BELIAAAAAARR! Krzyk ojca wyrwał Angelę z błogiego snu. Już od dawna nie czuła się tak wspaniale. Nie otwierając oczu, uśmiechnęła się lekko. Wczorajszą noc zapamięta na pewno jako jedną z najlepszych w jej życiu. Od tak dawna nie przeżyła stosunku z żadnym mężczyzną, że ten wczorajszy wydawał jej się wprost idealny. A do tego jaka gratka! Na dyskotece, do której wybrała się ze starymi kumplami, znalazła partnera, o którym mogła tylko pomarzyć. Prawiczka. Uwielbiała prawiczków, ale w tych czasach trudno było o takiego. Wyginęli zupełnie jak czarownice. Myślała, że już nigdy na takiego nie trafi, a tu proszę. Zjawia się w blasku dyskotekowych świateł niczym rycerz w satynowej zbroi. Nieśmiały, zabawny, czarujący. W czasie stosunku bardzo delikatny i ostrożny, niemniej jednak bardzo się starający. Nie jak reszta samców alfa: „zdejmuj slipy – remont pipy”. O nie, ten tu jest prawdziwym dżentelmenem. Ten to: „Zamiast mówić swej Renacie – no Renata ściągaj

gacie – on próbuje z innej beczki, czy nie cisną cię majteczki?” Tak – pomyślała Angela. – Poezja. Dobry wpływ na naszą ruję miała też sceneria. Wiadomo, że nie mogliśmy robić tego w moim pokoju. Billy zasugerował gabinet ojca. Pomieszczenie najbardziej oddalone od reszty śpiących domowników. W tym tego głąba Beliara. Co noc śpi jak dziecko na krześle pod moim pokojem. Ojciec kazał mu mnie pilnować. Tej nocy chciałam udowodnić tak jemu, jak i mojemu tatusiowi, jakimi są kretynami. Zaraz po dobrym jebanku i po tym jak prowizorycznie złożyliśmy ojcu połamany fotel, wkradliśmy się na powrót do mojego pokoju. Cichutko, na paluszkach, żeby razem zaczekać na świt… Może dobrze byłoby, gdyby ojciec zastał nas przy ruchanku? Bardziej by się wkurwił. A ja już tęsknię za doznaniami zeszłej nocy… Angela przewróciła się w stronę swojego partnera, uśmiechnęła się zalotnie i otwarła oczy. Uśmiech zgasł. Obok niej nie było absolutnie nikogo. Leżała w łóżku sama. Podniosła się gwałtownie, aby zobaczyć, że na szafce nocnej nie ma jego zegarka. Na podłodze nie leżały jego niedbale zrzucone ubrania. Nie było po nim śladu. Angela poczuła, że coś się w niej zapada. Rośnie czarna dziura po brutalnie wyciętym uczuciu. Wyskoczyła z łóżka i narzucając na siebie koszulkę, wybiegła z pokoju. Pod drzwiami nie było nikogo. Ruszyła zatem w stronę gabinetu ojca. To stamtąd przypuszczalnie dobiegł ją kilka sekund temu krzyk ojca. Nie dobiegła jednak do gabinetu. Na ojca natknęła się, przebiegając przez okazały hol. Zatrzymała się i wbiła w niego ostre spojrzenie. – O co chodzi? – zapytał Malcolm Seth. – Bez pierdzenia, dobra?! – Angela nie miała czasu na teatr. – Co zrobiłeś z Billy’m? – Z kim? – Seth udawał zdziwionego. – O kim mówisz? – O Billy’m! Malcolm Seth był dobrym aktorem. Piekielnie dobrym. Pomimo kipiącego z niego gniewu potrafił zachować zimną krew… – Tak nazwałaś swój wibrator? …no, może nie całkiem. Ale się starał! – Co… jak… jak możesz się tak do mnie odzywać?! – teraz i Angela wyglądała, jakby miała zaraz eksplodować. Hamulec! – pomyślał Seth, po czym uśmiechnął się i dobrodusznie pokiwał głową. – O jeju jeju… Nie denerwuj się tak, ja tylko żartuję – podszedł bliżej córki. – Nie wierzę ci! – dziewczyna cofnęła się o krok i wycelowała w ojca palec. – Kazałeś go sprzątnąć? Jeśli spadnie mu włos z głowy, to obiecuje ci, że… – Że co? – Malcolm Seth wpadł jej w słowo, mówiąc twardym tonem. Angela zamilkła. Patrzyła ojcu prosto w jego krokodyleoczy. Widziała w nich gniew. I wiedziała ponad wszelką wątpliwość, że Seth kłamie. – Dość tych występów – odezwał się mężczyzna, – Nie znam żadnego Billy’ego, i nie obchodzi mnie, kto to jest. Koniec tematu… A ty nie powinnaś być przypadkiem w szkole? Angela miała dość, przełykając gorzką ślinę, pokiwała zrezygnowana głową, odwróciła się na pięcie i zniknęła w jednym z korytarzy. Jeszcze przez kilka chwil Malcolm Seth wpatrywał się w miejsce, w którym zniknęła jego córka.

– A więc to jego – powiedział cicho Seth, przywołując ręką Beliara, który cały czas stał kilka kroków za nim. Seth wyciągnął z kieszeni porannika gruby, brązowy portfel. Otworzył go, wyciągnął z niego plastikowy dowód osobisty, a resztę podał swojemu człowiekowi. – Zgubił to, wyskakując przez okno w kiblu. Tamtędy spierdolił. – Sprawdzimy na monitoringu i… – Nie – Seth ciągle patrzył spode łba. – Pierdolić kamery. Zamiast tego pójdziesz teraz i zadzwonisz po Zarena Mammona. Zrozumiałeś? Beliar pokiwał głową. – Przywołasz go do mnie. Za dziesięć minut będę w Hells Kitchen. Powiesz, że to pilne. Ty zostaniesz w domu. Będziesz jej pilnować. Ale tym razem zrób to dobrze. Nie chcę mieć z nią żadnych problemów. Jasne? – Tak szefie. – Więc działaj. Angela zatrząsnęła za sobą drzwi. Była wściekła. A bezsilność, jaką czuła w sobie, rozkruszała ją na kawałeczki. Rzuciła się na łóżko, twarzą w dół i leżała tak przez chwilę bez ruchu. Po chwili usłyszała, jak jej ojciec wychodzi z domu, rozmawiając z kimś szybko. Podniosła się i spojrzała przez okno. Seth rozmawiał z Beliarem. Najwyraźniej coś mu meldował. Po krótkiej wymiennie zdań Malcolm Seth wyciągnął z kieszeni marynarki gruby portfel. Angela od razu go rozpoznała. Widziała go minionej nocy, kiedy Billy stawiał jej drinka przy barze. Seth wyciągnął z niego plastikowy dowód tożsamości, a cały portfel przekazał Beliarowi. Zapewne miał się go pozbyć. Angela właśnie tego potrzebowała. Potrzebowała adresu Billy’ego. Przy odrobinie szczęścia w tym portfelu powinien znaleźć się jeszcze jakiś namiar na niego. Legitymacja szkolna, prawo jazdy, dowód osobisty, cokolwiek. Nie było czasu do stracenia. Angela zerwała się z posłania jak oparzona i ruszyła na spotkanie swojemu ochroniarzowi. Musiała szybko coś wymyślić. Jak zdobyć portfel?! Znalazła się w holu w momencie, kiedy Beliar wszedł na powrót do domu. Stanął jak wmurowany, patrząc podejrzliwie na Angelę. – A panienka gdzie się wybiera? – zapytał. – Do toalety. Trochę się ogarnąć – odparła dziewczyna, teatralnie poprawiając włosy. – Kurwa! Co ja mam zrobić w toalecie? – Angela żałowała takiej odpowiedzi. – Mogłam powiedzieć, że do kuchni. Mogłabym mu wtedy wsadzić ręczny malakser w pysk! Za szybko wypaliła. – I co? – rozważała po drodze. – Mam mu zagrozić, że jak mi nie odda portfela, to zgwałcę się szczotkę do kibla i naskarżę ojcu, że to on mi to zrobił? Jest milion razy silniejszy ode mnie, obezwładni mnie w dwie sekundy. Myśl, myśl, myśl! Beliar ruszył w ślad za dziewczyną. Obejrzała się, aby upewnić się, czy podłapał jej trop. Teraz nie opuści jej na krok. Po takiej wpadce jak ta w nocy? – Nie musisz mnie śledzić. Nie wyskoczę oknem – rzuciła Angela.

– Wiele razy uciekałaś ojcu z chaty, ale nigdy nie przez okno w toalecie – odparł Beliar. – Prędzej spłuczesz się w muszli klozetowej. Mam cię pilnować. – A tak przy okazji głąbie, myślałam, że jesteś diabłem, jak ojciec. Więc powinieneś mnie zachęcać do złego, a nie pilnować. Więc co to za szopka? Obydwoje znaleźli się w okazałej toalecie. Kiedyś były to dwa pomieszczenia oddzielone ścianą. Jedno było toaletą, drugie ubikacją. Jednak po kilku tygodniach Seth kazał wyburzyć ścianę i zrobić z tego jedno. Był zbyt leniwy, aby po oddaniu moczu chodzić obok myć łapska. – Nie zawsze byłem zły – odparł Beliar, opierając się o futrynę. Angela nie widziała, co począć, więc chwyciła za prostownicę do włosów. Zaczęła się „ogarniać”, wciąż gorączkowo myśląc, w jaki sposób zabrać Beliarowi portfel. – Nie? – zapytała, patrząc na Beliara poprzez lustrzane odbicie. – Kiedyś wszyscy byliśmy dobrzy. Diabły są aniołami. Tyle, że upadłymi. W niebie każdy z nas miał swoje zadanie. – Ty jakie miałeś? – Byłem strażnikiem cnót. – Więc dlaczego ciągle ich strzeżesz, zamiast je niweczyć? – Teraz twój ojciec jest moim szefem. Sprowadził mnie tu, bo jako jedyny pamiętam, jak się ich pilnowało. Ale co ty tam możesz wiedzieć o szatańskich sprawach. Za młoda jesteś. Angela prychnęła, przygładzając sobie prostownicą kolejny kosmyk włosów. – Wiem więcej o piekle niż ty o życiu. Teraz Beliar prychnął. – Ta, jasne. Angela podniosła brew. – A wiesz, co to jest? – zapytała, pokazując Beliarowi prostownicę do włosów. Beliar odpowiedział dopiero po chwili, jakby się zastanawiając. – To jest ten… yyy ta…. Prostownica? – Brawo – zadrwiła Angela. – A wiesz, jak ona działa? – Prostuje włosy, przecież widzę. – Tak. W dodatku jest na prąd. Wiesz, czym jest prąd? Cisza. Beliar wściekle mierzył młodą dziewczynę. – Oczywiście, że nie wiesz. Za głupi jesteś na to. A powinieneś wiedzieć. Prąd bywa diabelsko niebezpieczny. – Diabelsko? – zainteresował się mężczyzna. – Niby jak? – Potrafi porazić – Angela odwróciła się do swojego rozmówcy. – O tym też nie słyszałeś? Beliar nadal milczał. – Słodka matko do ciebie… – westchnęła cichutko Angela. Nagle plan, którego potrzebowała, pojawił się sam. Dziewczyna uśmiechnęła się ukradkiem i kontynuowała swoją wypowiedź. – Jakbyś chodził do szkoły, to wiedziałbyś, że prąd to uporządkowany ruch ładunków

elektrycznych. Na chłopski rozum… Ładunki elektryczne to takie grzechy. Ok? Ten prąd płynie w gniazdkach elektrycznych, jak tamto koło ciebie – wskazała na ścianę obok futryny. Beliar nieufnie odwrócił wzrok i spojrzał na gniazdko w ścianie. – Prąd potrafi nieźle człowieka kopnąć. Ale jest taki przepis w budownictwie, mówiący o tym, że w pomieszczeniach, gdzie znajduje się brodzik czy tam wanna, musi być zamontowana instalacja, która w ułamku sekundy rozłączy obieg zamknięty na wypadek porażenia. Więc nawet jakbyś tam włożył jakiś metalowy, cienki przedmiot, to ci się nic nie stanie. To zabezpieczenie jest jak kościół dla grzechu. Zatrzymuje je, ale… Po co ja ci to tłumaczę? Tak mało wiesz o prawdziwym życiu… Angela odwróciła się w stronę lustra i kontynuowała prostowanie włosów. Patrzyła jednak w odbicie i bacznie śledziła poczynania Beliara. Szatan przyglądał się gniazdku. Nigdy nie był w kościele, ciekawiło go, jak to jest zatrzymać grzech. Powoli wyciągnął z kieszeni metalowy długopis i pewny siebie jak nigdy dotąd, włożył go do gniazdka. To było elektryzujące doznanie. Z gniazdka posypała się fontanna iskier. Diabłem podrzuciło do góry. Zrobił popisowe salto i upadł na plecy. Angela mimowolnie zasłoniła się, jakby i ją miał kopnąć prąd. Kiedy lampy na powrót zaczęły świecić, spojrzała na Beliara. Leżał nieprzytomny. Palce jego poparzonej ręki tkwiły w przykurczu, wciąż ściskając nadtopiony długopis. – O jasna dupa w ciemnych okularach – Angela nie wierzyła własnemu szczęściu. Jednak dobrze było słuchać w szkole na lekcjach fizyki. Zawsze słuchała. Teraz uklęknęła nad nieprzytomnym gorylem i zaczęła przeszukiwać kieszenie jego marynarki. – Gdybyś nie był takim idiotą, pamiętałbyś, że kiedyś to były dwa pomieszczenia, a tu gdzie leżysz, stał kibel… nie wanna. Znalazła. Gruby portfel Billy’ego. Otwarła go i oto jej oczom ukazało się to, czego szukała. Prawo jazdy z adresem zamieszkania. Bingo! Prowadziła najszybciej jak tylko mogła, co wcale nie było łatwe. Na drodze pełno było baranów, którzy zachowywali się, jakby sami nie wiedzieli, gdzie jadą. No i stado cip na rowerach – dodała w duchu Angela. – Takich dla przykładu trzeba by było przyjąć na maskę raz lub drugi. Jeżdżą jak święte krowy i nigdy nie można się spodziewać, co zrobią za sekundę. Pojadą dalej? Skręcą? Wypierdolą się po pijaku? ?Szlag by ich! Angela nienawidziła się wlec. Dotarcie do domu Billy’ego zajęło jej więcej czasu niż przypuszczała, lecz w końcu jej oczom ukazał się wielki i nowoczesny apartamentowiec. Spojrzała dla pewności na prawko Billy’ego. Adres się zgadzał. Zaparkowała pod budynkiem i nie zamykając samochodu, ruszyła w stronę klatki schodowej. Na górę rzuciła się biegiem. Chciała jak najszybciej zobaczyć się ze swoim… chłopakiem? Już czuła jego obecność. Zwizualizowała sobie go w pamięci i przypomniała jego zapach. Była już tak blisko! Ta telepatyczna więź pchała ją tak mocno, iż nie zapukała nawet do drzwi. Otwarła je lekko i znalazła się w mieszkaniu. Było bardzo okazałe i nowocześnie wystylizowane. Nie wiedziała, gdzie go szukać. Zajrzała do korytarza. Nic. Jednak dwa metry w głębi korytarza

znajdowała się futryna. Prowadziła do dość sporego pokoju dziennego. Ruszyła tam szybko. Pustki. Cofnęła się do korytarza i niemalże wbiegła do kuchni. Na stole znajdowały się ubrudzone po jedzeniu talerze. Na środku stał świecznik ze zgaszonymi knotami. Między dwoma miejscami stała srebrna patera, a na niej świecący pierścionek w czerwonym pudełku. O mój boże! Angeli szybciej zabiło serce. Ten pierścionek czeka na mnie? – zdziwiła się. – Wiedział, że go odnajdę? Tylko kurwa… dlaczego jadł beze mnie? Odpowiedź na to głęboko filozoficzne pytanie odnalazła w pokoju obok. Zajrzała do niego powoli, bardzo niepewnie. Stanęła jak wryta. Przez chwile myślała, że jej serce stanęło w miejscu, bo oto jej oczom ukazał się scena, której nie spodziewała się ujrzeć w najczarniejszym ze scenariuszy. Billy Ray trwał w miłosnym uścisku z innym chłopakiem. – Billy?! – krzyknęła Angela, zwracając na siebie błyskawicznie uwagę przyłapanych kochanków. – Łoo! – Billy natychmiast zaczął zapinać pod szyją koszulę i odsunął się od chłopaka. – Ups! – zawołał w sekundę po nim drugi. Angela nie wiedziała, co powiedzieć. – Billy? O mój Boże… czy ty… ooo mój kurwa Boże! – Angela chwyciła się za głowę i cofnęła o krok. Billy Ray chciał ją jakoś uspokoić, ale nie wiedział za bardzo, jak. Podniósł ręce w uspokajającym geście i powoli zrobił pierwszy krok w jej kierunku, aby zachować wcześniejszą odległość. Billy pochylił się trochę i próbował nawiązać z dziewczyną kontakt wzrokowy. – Angela – powiedział spokojnie. – Spójrz na mnie… Proszę cię, spójrz na mnie. Dziewczyna podniosła wzrok i nadal trzymając się za głowę, spojrzała swoimi wielkimi, przerażonymi oczami na chłopaka. – To nie jest tak, jak myślisz – zaczął Billy. – To nie takie proste, bo widzisz… Może usiądziesz, zanim ci to wytłumaczę, proszę… Angela gwałtownie pokręciła głową, opuściła ręce i zaczęła nimi gwałtownie gestykulować w rytm swoim słów. – Dosyć! – krzyknęła. Billy chcąc ją uspokoić, przytknął palec do swoich ust, błagając ją wręcz każdym swoim gestem, o zachowanie ciszy i spokoju. – Już nic nie mów – kontynuowała dziewczyna. – Bo zaczynasz pierdolić jak alfons z taniego romansu, którego żona przyłapała na gwałcie dziwki. W tym momencie do rozmowy w bardzo błyskotliwy sposób wtrącił się Larry. – W zasadzie to… Dziwki nie da się zgwałcić – rzekł. Ach ten nasz Larry i jego żarciki. Angela posłała mu swoje mordercze spojrzenie. Chłopak zamilkł. Z jego twarzy zniknął arogancki uśmieszek i cofnął się instynktownie o krok. Po chwili dziewczyna ponownie skupiła swoją uwagę na Billy’m. – Powiedz mi teraz całą prawdę… Jesteś w pełni homogenizowany, tak?

Chłopak pokiwał głową. – Tak, ale… Posłuchaj mnie proszę choć przez chwilę. Daj mi szansę się wypowiedzieć, ok.? Zapadła cisza. Angela wściekle wpatrywała się w niego, lecz nie odezwała się ani słowem. Billy uznał, że może zabrać głos. – A więc, jeśli myślisz, że to wszystko, co między nami zaszło… było ukartowane, to masz rację. Zachowałem się jak ostatni skurwiel, uwodząc cię zeszłej nocy. Przyznaję. Ale musisz mi uwierzyć, że to wszystko… Że cały ten teatr nie był moim wymysłem. Zostałem wrobiony w to i… – Wro… – Angela zamrugała oczami w niedowierzaniu. – Wrobiony? Ty zostałeś kurwa wrobiony? O mój Boże, jak ci pomóc…? Billy przez chwilę zgubił wątek. Ona chce mi pomóc? – …skurwielu ty jeden! – dokończyła Angela. – A kto niby cię wrobił? Hmm? No tak – pomyślał chłopak. – Nie wierzy mi. – Mówię prawdę! – bronił się Billy. – Wczoraj rano zostałem przyłapany z Larry’m – wskazał podbródkiem na chłopaka za sobą – i zaszantażowany. Zagrożono nam, że wszyscy poznają prawdę… A to by nas zniszczyło. Żyjemy w świecie bez tolerancji, wiesz, o czym mówię. Ile razy ty spotkałaś się z odrzuceniem? A ci, którzy nas przyłapali, są jeszcze gorsi niż pozostali… Wołają na nich Murek i Choco i… – CO?! – Angela nie wierzyła własnym uszom. – Może jeszcze kurwa Flip i Flap, Gang Olsena albo Królewna Śnieżka i siedmiu gej-krasnali, co? – Powiedziałem ci prawdę, uwierz mi, proszę! Angela uciszyła go wyciągniętymi przed siebie rękoma. – Billy… Czy tobie przypadkiem nie najebało prądu w kitę? Murek i Choco… Dwaj źli skurwiele – wypowiadając ostatnie słowa, dziewczyna próbowała go sparodiować, niestety nieudolnie. – Masz zrobić w chuja tę laskę, bo jak nie to ach-ciarach-ciach-ciach, cztery metry pod piach. – To miała być przykrywka, żeby ukra… – Żeby co?! – znowu mu przerwała. – Żeby mamusia się nie kapnęła? Wiesz co? Tak się składa, że miałam okazję poznać tak i Choco, jak i Murka. I jestem skłonna postawić w zakładzie cały swój majątek na to, że dwójka tych nieudaczników nie ma z tym nic wspólnego. W ich wykonaniu nawet porwanie kasety video z wypożyczalni jest równie niemożliwe co wspinaczka na Everest w bamboszach, więc przestań opowiadać takie bzdety, bo i tak ci nie uwierzę! Angela podniosła głowę, ukazując swoją twarz. W jej oczach pojawiły się łzy. Łzy bezsilności. Po raz drugi tego dnia. Dla dziewczyny było to już za wiele. – Jaka ja byłam głupia – załkała cichutko – że tak się dałam w chuja zrobić. – Chyba w cipę – podpowiedział Larry tonem pocieszyciela. Bez zastanowienia Angela ruszyła w jego stronę i wymierzyła mu solidnego liścia. Chciała mu poprawić, ale Billy odciągnął ją od niego. – Spokojnie – szepnął jej do ucha. – Uspokój się proszę.

Angela nie mogła go słuchać. Mówił tym samym spokojnym głosem co w nocy. Dziewczyna wyrwała się z jego objęć i ruszyła szybko w stronę drzwi wyjściowych, zostawiając chłopaków samych. Billy odwrócił się do Larry’ego, który wciąż trzymał się za twarz w miejscu, gdzie dostał liścia. Popatrzył na niego smutno. – Nic ci nie jest pysiu? – zapytał Billy. – Chyba nie – odparł tamten, odsłaniając twarz. – Czy ta laska nie ma za grosz poczucia humoru? Ray potrząsnął głową, podszedł do Larry’ego i go objął. – Nie – powiedział. – A ty byś miał, gdybyś nakrył mniez kobietą? Poza tym… Twoje żarty są ciężko przyswajalne dla takich ludzi jak ona. Więc na przyszłość zapamiętaj, że lepiej z nimi nie żartować. – Może i masz rację. Nie powinienem był z nią żartować – przyznał Larry. – No ale, skoro mamy już to za sobą… To co teraz robimy? Mamy jeszcze – spojrzał na zegarek – … no, mamy jeszcze kilkanaście minut, zanim pojawią się Choco i Murek po walizkę. Będziemy tak siedzieć i czekać na nich? Billy na chwilę się zamyślił. Odpowiedział dopiero po chwili. – Wiesz co? – na jego twarzy pojawił się szarmancki uśmiech. – Jebać to… Zdążymy zrobić coś sprośnego. Pociągnął Larry’ego za rękę w stronę pokoju dziennego. Obydwaj zniknęli w tej samej futrynie, w której przed chwilą zniknęła i Angela. Angela z całych sił zatrzasnęła za sobą drzwi. Była wściekła. Była wściekła na siebie, że tak dała się zmanipulować. Po policzkach spływały jej łzy. Ale nie były to łzy gniewu czy żalu. Owładnęła nią tak wszechmocna bezsilność, że nie potrafiła jej się oprzeć. Miała dość wszystkiego. Dość Billy’ego, dość siebie, dość tego pokręconego poranka, dość ochoty do dalszego życia. Ruszyła w dół po schodach niemalże biegiem. Kiedy była piętro niżej, usłyszała nadchodzące kroki kogoś wchodzącego do góry. Opuściła wzrok, aby nie pokazywać swojej zapłakanej twarzy. Angela była silną kobietą, a przynajmniej za taką się zawsze uważała, dlatego teraz chciała ukryć tę, niedającą się wręcz przeoczyć, oznakę słabości. Szybko minęła jakiegoś młodego mężczyznę ubranego w czarny, elegancki garnitur, białą koszulę i wąski czarny krawat i już po chwili znalazła się w wejściu do klatki schodowej. Wyszła na zewnątrz. Stanęła w promieniach porannego słońca i rozejrzała się dookoła. Zlokalizowała swój samochód na parkingu i raźnym krokiem, lecz nie biegnąc, powędrowała ku niemu. Wsiadła do środka i na kilka sekund schowała twarz w dłoniach. Załkała ostatni raz, uspokoiła się i po chwili opuściła ręce. Położyła je na kierownicy. Podniosła głowę tak, aby widzieć, co się dzieje przed maską i w lusterkach, po czym zapuściła silnik. Stary szmelc ożył. Angela czym prędzej opuściła osiedle nowobogackich. Nie rozglądała się dookoła. Nie chciała przetrzymywać w pamięci jego obrazów. Poczuła się lepiej, gdy wjechała na miejskie drogi. Po kilku długich minutach jazdy w ciszy uświadomiła sobie i dotarło do niej w pełni, co przed chwilą zaszło.

– Jaaaa pierdooolęę! – krzyknęła sama do siebie. – Czy ten świat już doszczętnie oszalał?! Czy na tym świecie jest jeszcze coś nieskomplikowanego i pięknego w swojej prostocie?! Coś, co swą nie złożonością i prawdziwością daje człowiekowi radość?! Kurwaaa! Dziewczyna wzięła głęboki wdech i zeszła z tonu. Próbowała odzyskać panowanie nad swoimi roztrzaskanymi nerwami. Wypuściła powietrze z ust. Spojrzała na swoją starą torebkę, która leżała na siedzeniu pasażera. – No tak… Jest, oczywiście, że jest… Tak… Jedną ręką wzięła torebkę, położyła ją sobie na kolanachi z podzielną uwagą zaczęła grzebać w jej wnętrzu, przeczesując zawartość. Ostrożnie, bez gwałtownych ruchów manipulowała ręką, starając się wyłowić obiekt jej myśli. W końcu się udało. Wyciągnęła pokrzywionego, wielkiego lolka. Skręta o kształcie maczugi. Położyła go ostrożnie na miejscu dla pasażera, torebkę natomiast wrzuciła na tylne siedzenie. Szybki rzut oka na drogę przed sobą i z powrotem na jointa. – Jest – szepnęła sama do siebie po cichu, jakby bała się, że spłoszy go hałasem niczym zająca czy innego jelenia. – Jedyny uczciwy… w świecie, który stracił już wszystkie zasady i wartości… Jej wzrok z powrotem skierował się na drogę przed maską, choć co jakiś czas spoglądała na dzidkę. – Zawsze szukałam w nim kogoś, kto żyje według własnego kodeksu. Podobnego do mnie. Silnego w swych przekonaniach. Kogoś, kto towarzyszyłby mi przez całe moje popierdolone życie. Faceta, który obroniłby mnie w chwili zagrożenia, wsparł w chwili zwątpienia i przytulił… Tak bez powodu, aby sprawić mi przyjemność. Człowieka zupełnie innego niż ten, jakim jest mój ojciec. Dużo w życiu przeszłam, wiesz? Zresztą przyjrzyj mi się. Obróciła się na chwile ku jointowi, prezentując swoje wykrzywione w grymasie oblicze. – Tak, już nie raz się spotykaliśmy. Przemierzyłam pół świata, szukając własnej ścieżki. Własnego pomysłu na życie. Szukając miłości. Razem z innymi dziećmi kwiatów wierzyliśmy, że na świecie jest jej pełno… Gówno prawda… Gówno prawda… Angela przeczesała rozwiane włosy dłonią i kontynuowałaswój monolog. – Świat zatracił się już w całym tym szaleńczym biegu. Nie ma w nim już nic z dawnych, pięknych dni, o których tyle się nasłuchaliśmy… A może one nigdy nie istniały? Może to tylko bajki, jak te o ziemi obiecanej? Szukałam czegoś, czego nigdy nie było. Czegoś, czego nigdy nikt nie widział… lub też… szukałam czegoś, nie wiedząc, jak to coś naprawdę wygląda? Zamilkła na chwilę, warząc to, co sama przed chwilą powiedziała. Po kilku sekundach zmarszczyła czoło. – Przecież do kurwy nędzy nie zaprzeczysz mi, że to co przed chwilą znalazłam w domu Billy’ego, było miłością… Ale nie taką, jaką spodziewałam się znaleźć. Nie potrafię… Nie jestem zdolna rozpoznawać miłości. A to z kolei ponownie dowodzi, że jestem taka sama jak mój ojciec… Ostatnie słowa odbiły się w jej uszach niczym odgłos bębna żałobnego pośród milczącego tłumu. Ciągle słyszała powracające echo tego brzmiącego niczym wyrok wyznania. Przed oczyma stanął jej obraz ojca. Wiedziała kim jest, lecz nigdy nie poznała kulis jego

sekretnego życia. I choć nigdy nie chciała go poznawać, domyślała się, jak ono wygląda… Pomimo usilnych nalegań oraz zapewnień odnośnie swego stanu zdrowia, Malcolm Seth wylądował w szpitalu. Abaddon Mammon nie dawał wiary jego słowom. Facet mógł być w szoku. Przecież przed chwilą, dosłownie kilka minut wcześniej, stracił swoją żonę, a i sam omal nie udusił się kawałkiem ciasta. Dodatkowo, upadając na szklany stół i rozbijając go w drobny mak, doznał kilku głębszych przecięć oraz powierzchownych zadrapań. Lekarz badający Seth’a podejrzewał również wstrząśnienie mózgu. Abaddon bardzosię zmartwił. To co rzekł lekarz, oznaczało, że Malcolm Seth musiał pozostać na obserwacji w szpitalu. W czasie, gdy Mammon wraz z synem rozmawiali z lekarzem, Malcolm Seth leżał na izbie przyjęć. Czekał na pielęgniarkę, która miała opatrzyć mu rany. Zanim się pojawiła, zdążył rozejrzeć się dookoła. Był w bardzo jasnym pomieszczeniu, przez co nie czuł się zbyt komfortowo. Jasność nie pasowała do jego natury, ale cóż… W pomieszczeniu oprócz starej, brązowej kozetki, na której leżał i parawanu stojącego obok, stało kilka przeszklonych szafek z najróżniejszymi lekarstwami, opatrunkami oraz przyrządami do badań. Posadzka, na której stały, należała do tej samej epoki co kozetka. Płytki wystawały nierówno. Były kremowe. Wtem Seth usłyszał otwierające się drzwi. Położył się prosto jak bela. Od dzieciństwa bał się lekarzy. Kiedy trafiał do ich gabinetu, zawsze przypisywali mu serie bolesnych zastrzyków na zbicie gorączki. Nie pojmowali, że ta podwyższona temperatura jego ciała jest jak najbardziej wskazana u szatana. Tak więc zapach szpitala, który teraz czuł, kojarzył mu się tylko z bólem. Gdy Seth usłyszał stukanie drewniaków dobiegające zza zasłaniającego mu widok drzwi parawanu, zaległ sztywno jak bela, pocąc się ze strachu. Wyglądał jak traper, który udaje martwego w nadziei, że przechodzący nieopodal niedźwiedź nie zauważy go i odejdzie. Jego wzrok powędrował na koniec parawanu. Kiedy zobaczył do kogo należą drewniaki, jego serce zabiło szybciej. Lecz tym razem, nie ze strachu. Stanęła przed nim szczupła, kobieta ubrana w biały strój pielęgniarki z dość głębokim dekoltem eksponującym jej piękne, kształtne piersi. Spod krótkiej spódniczki wyłaniały się długie, gładkie nogi, niknące gdzieś pod białymi podkolanówkami. Na głowie miała czepek z czerwonym krzyżem. Czarne, długie i proste włosy okalały jej piękne oblicze. – Dzień dobry, panie Seth – rzekła, a słodki ton jej głosu sprawił, że Seth prawie odcumował od pirsu realnego świata. Lustrował dziewczynę od góry do dołu raz za razem. Z wrażenia usiadł na kozetce. Jego serce waliło jak oszalałe. – Czy my… – zaczął z szeroko otwartymi oczami. – … Czy my się przypadkiem już nie spotkaliśmy? – Mmmmmm – kobieta zamruczała niczym kocica. – O kurwa… – Seth przestawał panować nad własna hydrauliką. – Próbuje mnie pan poderwać, panie Seth? Pielęgniarka podeszła bliżej i zaczęła się przyglądać jego ranom na czole. Seth mimowolnie zajrzał jej w cycki, które miał tuż przed swoją twarzą. Poczuł, że spodnie robią

mu się za ciasne w pasie. Kurwa!!! Spojrzał w dół, próbując sam siebie okiełznać. Sztuczka niemożliwa. – Yyy… -– zająknął się Seth. – Pani była pielęgniarką mojego przyjaciela, gdy leżał tu połamany. Avaritia, prawda? Kobieta spojrzała mu w oczy, lecz zauważyła, że jego wzrok utkwiony był w jej biuście. Zaśmiała się słodko, co odwróciło uwagę Seth’a. Strzelił buraka. Jego zwykle oliwkowa cera nabrała czerwonego odcienia. Avaritia cofnęła się o krok, odwróciła na pięcie i pełnym gracji krokiem podeszła do jednej z przeszkolonych szaf. – Będziemy potrzebować wody utlenionej i opatrunków– powiedziała, pochylając się i eksponując swoje napięte pośladki. W głowie Malcolma Seth’a zrodziła się jedna idea. Zawładnęła nim totalnie rządza posiadania tej kobiety. Zakochał się w niej i teraz chciał ją mieć tylko dla siebie. W głowie zamąciła mu chciwość. Postanowił się nią pokierować. Był gotów zrobić dla niej wszystko. – Nie będziemy pana zszywać, to powierzchowne rany – powiedziała Avaritia, wracając do niego z bandażami i butelką wody utlenionej. Seth zmarszczył czoło i zaczął grać bardziej poszkodowanego niż był. – Ojeju, ale siostro… Obawiam się, że wymagam bardziej szczegółowych badań. Nie jestem pewien, czy wszystko w porządku z moją miednicą. – Z miednicą? – zdziwiła się kobieta i spojrzała na naprężony niczym namiot rozporek Setha. – No tak, coś mi strzeliło, gdy upadałem, więc może by mnie siostra zbadała? Avaritia znowu uśmiechnęła się do niego zalotnie. – A jest pan gotowy na… przeprowadzenie… dogłębnej… obdukcji? Mmmmm? Seth zaczął oddychać szybciej. Ja pierdole!, – pomyślał. – Ale foka! Muszę ją mieć! – Dogłębnej? – sapnął. – O tak, dla pani wszystko! Kobieta odstąpiła o krok, nie przestając się uśmiechać i szepnęła: – Zaraz przyjdę – przygryzła wargę i wyszła z pokoju. Malcolm Seth spojrzał na swój maszt. Słodka godzino… – pomyślał i opadł ciężko na kozetkę. – Jak będzie się tak dalej prężyć, wystrzelę bez zdejmowania gaci. Ale dobra, poszła się przygotować. Czy ja przypadkiem też nie powinienem? – Spojrzał na swój strój. Nie wyglądał w nim zbyt atrakcyjnie. Analityczny umysł diabła szybko znalazł wspaniałe rozwiązanie. – Chuj, rozbiorę się! Szybko zdjął z siebie wszystkie ubrania i będąc kompletnie nagim, położył się na kozetce. Ale nie sztywno jak belka. Tym razem położył się na boku, z jedną nogą uniesioną do góry i z podpartą głową. Patrzył zalotnie w stronę końca parawanu, czekając na badanie. Po chwili usłyszał dźwięk otwieranych drzwi i stukanie drewniaków. Kiedy ujrzał wyłaniającą się zza parawanu sylwetkę, nie mógł się powstrzymać i otworzył szerzej oczy. Mój słodki Belzebubie!

Abaddon Mammon i jego syn stali przed drzwiami gabinetu na korytarzu. – Dodatkowe badania? – zapytał starszy z nich. – Aż tak z nim źle? Avaritia pokręciła głową i uśmiechnęła się do swojego dawnego pacjenta. – Nie. Pacjent miał tylko powierzchowne ranki, ale poprosił mnie o dodatkowe badania. Rozumie pan, taki przegląd zapobiegawczy. – Przegląd? – powtórzył Abaddon. Zza zamkniętych drzwi usłyszeli nadludzki krzyk Malcolma Setha: – MOJAAAA DUUPPAAAAA!!! Cała trójka stojąca na korytarzu zamilkła. Abaddon zakrył sobie dłonią usta. Zaren przyglądał mu się w milczeniu. Po kilku sekundach drzwi gabinetu otwarły się i wyszło przez nie dwóch rosłych pielęgniarzy. Stanęli przed nimi, zasłaniając widok pomieszczenia. – Brak jakichkolwiek objawów, które mogłyby niepokoić. Można wypisać do domu. – rzekł jeden z nich. Avaritia skinęła delikatnie i pielęgniarze ruszyli korytarzem, odsłaniając futrynę drzwi. Pomieszczenie było niemalże całkowicie zdemolowane, parawan leżał przewrócony na ziemi, a kozetka stała teraz na środku. Leżał na niej wycieńczony Malcolm Seth. Jego wzrok był mętny, a po policzkach spływały mu łzy, nie wiadomo czy to z bólu, czy strachu. Patrzył przez chwilę na pielęgniarkę, lecz nim zdołał otworzyć usta, by coś powiedzieć, stracił przytomność. Zdążył jeszcze poczuć, jak wiatr historii zdmuchuje go w stronę wspomnień ogni piekielnych. Później nastąpił koniec transmisji. Jego głowa opadła ciężko na skórzaną kozetkę. Po tylu latach znajomości Abaddon Mammon wiedział, co zaszło. Wiedział też, jakie będą tego następstwa. Spojrzał na syna. Zaren pokiwał głową. On też już wiedział, co należy zrobić. Kiedy Malcolm Seth dojdzie do siebie po wydarzeniach ostatnich paru minut, każe zabić tę piękną kobietę. A jeden z nich będzie musiał ten wyrok wykonać. Obydwaj wiedzieli, że ich szef jest złem wcielonym i nie będzie od tego odwrotu. Zaren uświadomił sobie, że po tym jak zabił poprzednią żonę szefa, zyskując tym sobie jego uznanie, zadanie to przypadnie w udziale właśnie jemu. Lepiej więc zacząć działać od razu. Abaddon poklepał syna po ramieniu z pełnym zrozumienia spojrzeniem, odwrócił się i ruszył korytarzem ku wyjściu ze szpitala. Zostali sami. – Przepraszam – Zaren zwrócił się do Avaritii. – Ale nie mogę się powstrzymać. Czy dałaby się pani zaprosić na kawę? – Pracuję do późna – odparła z uśmiechem kobieta. – Chyba, że to panu nie przeszkadza? – Ależ nie – uśmiechnął się Zaren. – Więc dziś wieczorem? Przyjadę pod szpital. Angela mocniej ścisnęła kierownicę. Wróciła do rzeczywistości i wytłumiła w sobie wewnętrzne głosy. Joint nadal leżał na siedzeniu pasażera. – Świat pełen jest nienawiści i zła. Idealne środowisko dla mojego starego i jego kumpli, wiesz? Nie ma w tym świecie zrozumienia. Nie skumaj mnie źle, wkurwiłam się na Billy’ego nie za to kim jest, ale za to, co mi zrobił. Nienawidzę kłamstw. Ale w świecie, w którym brak jakiejkolwiek tolerancji dla jednostek indywidualnych, możliwe jest tylko takie podejście.

Życie w ciągłym kłamstwie. I jak w takim przypadku mamy znaleźć kogoś szczerego i gotowego do wyznań, które zrodziłyby prawdziwe, zdrowe uczucie? Świat oszalał… Już dawno temu. Dopiero teraz dziewczyna rozejrzała się dookoła. Ulice pełne były przechodniów. Na drodze przed nią jechały samochody. Dziewczynie wydawało się, że patrzy na taśmę produkcyjną jakiejś fabryki. Ten opętany szaleństwem świat, gnał przed siebie. – Nie ma w nim niczego, co mógłbyś zobaczyćw filmach z happy end’em. Niczego, o czym mógłbyś przeczytać w romansach. Niczego, o czym mógłbyś posłuchać w opowieściach swoich dziadków. Wszystko nabrało takiego pędu, że życie straciło na wartości o kilkaset procent w dół. Dziś wszystko stało się towarem deficytowym. Nawet przyjemności. Pełna komercja płatna za godzinę, po której orientujesz się, że było to tylko złudzenie lub imitacja… Chyba tylko ty ostałeś się jako jedyna przyjemność z dawnych lat… Angela ponownie zawiesiła wzrok nad jointem. Po chwili wyciągnęła do niego rękę, chwyciła go i włożyła w usta. Z półeczki nad grającym radiem wzięła zapalniczkę i odpaliła skręta. Kiedy zobaczyła, że płonie zgasiła ją i odrzuciła niedbale na miejsce. Zaciągała się nim mocno. Pozwoliła ogarnąć się fali odprężenia. Tego jej było trzeba. Na chwilę przestała myśleć o czymkolwiek. Po prostu jechała przed siebie. Mijała kolejne zakręty, ulice, przecznice… Aż po pewnym czasie zauważyła coś dziwnego. Coś, co ukierunkowało jej myśli w stronę zakątka, gdzie przechowywała wszystkie znane jej reakcje, jakich może użyć w chwili takiej jak ta i ostatecznie stanęła przed wielkim niczym pomnik napisem „o ja pierdolę”. Kilkadziesiąt metrów przed nią, przy drodze, stał policjant i machał do niej białoczerwonym lizakiem. Angela szybko schowała niedopalonego skręta na półeczkę pod kierownicą i zaczęła wymachiwać ręką, rozpraszając dym. Okno było otwarte, lecz to nic nie dało. Minęła policjanta i zjechała na bok, na przydrożny parking, tak jak jej pokazał sygnalizatorem. Parking był prostokątny i dało się go objechać dookoła. Nie należał do dużych, lecz nie było na nim żadnego samochodu, za którym mogła by się „przypadkiem” schować i ukradkiem wyrzucić jointa z wozu. Zatrzymała się więc zgodnie z zaleceniem policjanta tuż przy nim. Gliniarz podszedł do okna w momencie, kiedy Angela zaczęła wychodzić z samochodu. – O co chodzi? – zapytała dziewczyna, uśmiechając się. – Jechałam za szybko? – Proszę pozostać w aucie. Rutynowa kontrola – rzekł policjant, podchodząc bliżej i pochylając się w stronę okna. – Proszę przygotować dowód, dokumenty oraz pokazać mi trójkąt i gaś… – urwał w pół słowa z dziwnym wyrazem twarzy. Angela również zrobiła dziwna minę. – Gaś…? – zapytała. Policjant pociągnął nosem. – Co to za zapach? – zapytał, pociągając nosem raz po raz. Kurwa – pomyślała dziewczyna. – Już po mnie… – Jak pan widzi, mam stary samochód, więc ma już prawo śmierdzieć kutrem rybackim – uśmiechnęła się sztucznie. – Czy pani pali zioło? – zapytał gliniarz.

– Co palę? Policjant wyprostował się i rzekł: – Proszę pani, proszę wysiąść z samochodu. Zostaje pani zatrzymana na podst… – znowu urwał w pół słowa. Tym razem z innego powodu. Z otwartego okna wyłoniłysię dwie ręce. Jedna chwyciła go za pasek od spodni, druga musnęła go po kroczu. Policjant spojrzał w dół i otworzył szerzej oczy. Angela przyciągnęła go bliżej i rozpięła pasek. Następnie zabrała się do guzika spodni i rozporka. – O Boże… – szepnął policjant, nie oponując. Rozejrzał się dookoła, czy nikt ich nie widzi. Wiedząc co za chwilę nastąpi, odgiął głowę w górę i czekał. Już od tak dawna nie robił tego z żadną kobietą. Lodzik na służbie, to dopiero coś. Bonus. Poczuł, jak dziewczyna odchyla mu gumę od gaci i… Po chwili puściła gumę i błyskawicznie cofnęła ręce. Policjant otwarł oczy tak szeroko, jak tylko mógł. Ryknął przeciągle i trzymając się za jaja, zwalił na ziemię. Zaczął się szamotać i szarpać z własnymi slipami. Coś cholernie parzyło go w berło i klejnoty. Angela, nie czekając długo, wrzuciła bieg i ruszyła z piskiem opon. Okrążyła mały parking i omal nie powodując wypadku, wbiła się w ruch uliczny. Nie widziała, jak policjant wyciąga z majtek tlącego się, niedopalonego skręta. Wiedziała tylko, że musi uciekać, a to czego nie wiedziała, to to, że właśnie zapoczątkowała pościg za swoim samochodem. Policjant bowiem, zapamiętał rejestrację jej wozu i Bóg mi świadkiem, że pragnął palącej zemsty... Santis Durum był policjantem o nienagannej opinii. Pracował jako funkcjonariusz służby drogowej od kilkunastu lat. Przeszedł w tym czasie przez wszystkie szczeble policyjnej hierarchii i dziś mógł się poszczycić funkcją dowódcy drogówki. Cechowała go sumienność i wytrwałość. Był też bardzo srogi i gdy ktoś łamał prawo, nie mógł liczyć na żadne ulgi. Mawiano, że jest jedynym czynnym zawodowo stróżem prawa w tym mieście, który nigdy nie wziął łapówki. Kierowcy szeptali między sobą historię mówiącą o tym, jakoby Santis Durum miał stłuc do nieprzytomności faceta proponującego mu stówę za przymknięcie oka na brak zapiętych pasów. Prawdy było w tym tyle, co nic. Kiedy historia ta dotarła do samego Santisa, uśmiał się do rozpuku, dodając, że gdyby miała miejsce taka sytuacja, wystrzelałby delikwentowi pod nogi cały magazynek, patrząc jak tańczy, a kiedy już by się znudził, zastrzeliłby go i zostawił na poboczu drogi. Jednak tyle wystarczyło, aby na ulicach panował spokój i porządek. Ale ulice miasta to nie wszystko. Bo jeśli na ulicach panowało prawo, to za ich granicami szerzyło się bezprawie. Santis nie mógł tego znieść, lecz jego jurysdykcja nie sięgała tak daleko. Teraz, ten ponad czterdziestoletni rosły i barczysty mężczyzna wysiadł z policyjnego radiowozu, którym przybył na miejsce zniewagi jednego z jego najlepszych ludzi. Miał na sobie czarny uniform z krótkim rękawem. Przed palącymi promieniami słońca głowę osłaniała mu policyjna czapka, a oczy ochraniały mu stylowe okulary przeciwsłoneczne. Siedzący na krawężniku policjant, którego poparzyła jonitem Angela Seth, zauważył na ziemi zbliżający się ku niemu cień i podniósł głowę. Starał się nie gapić w twarz swego przełożonego. Nie dlatego iż się go bał, ale dlatego, że pod nosem zamiast wąsa Durum miał

dość dużą i rzucającą się w oczy bliznę. Nigdy nie zdradził, w jaki sposób ją zyskał. To dodawało mu tajemniczości. Kiedy Durum wreszcie zatrzymał się przed młodym policjantem, wypluł z ust wykałaczkę, którą żuł tak, że ta wylądowała tuż przed młodym funkcjonariuszem. – Co się stało? – zapytał Durum. Jego głos miał metalicznąbarwę, jak gdyby większość wypowiedzianych w życiu słów wykrzyczał. Drżącym głosem, przełykając ciężko ślinę, młodszy stopniem policjant zaczął mówić. – To była dziewczyna w młodym wieku… Nie więcej niż dwadzieścia pięć lat. Kiedy chciałem ją zatrzymać, potrąciła mnie. Upadłem, a wtedy ona wybiegła i wrzuciła mi do bielizny to – wyciągnął ku przełożonemu rękę, podając mu niedopałek skręta. Durum wziął go do ręki i przyjrzał mu się z bliska. – Chyba była naćpana szefie – dokończył policjant, przerywając chwilę niezręcznej ciszy. Santis powąchał skręta i rzucił nim w siedzącego na krawężniku policjanta. – W porządku – przemówił dowódca, nie spuszczając z oczu swego podwładnego. – Ale powiedz mi do jasnej cholery, bo tego nie rozumiem, gdzie w tym czasie był twój towarzysz. Bo chyba nie pojechałeś na patrol sam? Drżącą ręką młody mężczyzna wskazał kogoś stojącego obok samochodu za bagażnikiem. Był niższy od Durum’a o głowę i szerszy o połowę. Czując na sobie palący wzrok szefa, zaczął trząść się jak galareta. Santis odwrócił się w jego kierunku i zrobił kilka kroków w jego kierunku. Kiedy szedł, przyglądając mu się niespiesznie, słychać było stukanie metalowych podeszew jego czarnych, gładkich kowbojek. Durum podszedł do niego tak blisko, że mężczyzna poczuł ostry zapach tytoniu, który uwielbiał żuć jego dowódca w wolnych chwilach. Santis Durum również coś poczuł. I nie był to perfum, choć na pewno miało w sobie jeden z jego składników. Alkohol. Chwycił policjanta za mundur i lekko, niczym siatkę z zakupami, podniósł na wysokość swoich oczu. – A ty gdzie kurwa byłeś, kiedy potrącili twojego kumpla? Młody, pucołowaty mężczyzna rozmyślał gorączkowo. I właśnie wtedy zrodziła się w nim nadzieja, że zdoła się obronić. – Byłem się wysikać – wskazał ręką za siebie. – W krzakach za drogą. – Byłeś się wysikać – powtórzył beznamiętnie Durum. Nagle odstawił policjanta na ziemię, zwolnił uścisk jednejręki, z prędkością światła wydobył z kabury swój srebrny rewolwer, wycelował między nogi mężczyzny i pociągnął za cyngiel. Rozległ się huk. W powietrze wzbiły się drobne kamyczki oraz pył. Pijany policjant zaczął przebierać nogami, podskakując z każdym kolejnym strzałem. Kiedy wreszcie Durum przestał strzelać, mężczyzna poczuł się trzeźwy jak nigdy wcześniej. Strach wypłukał z niego wszystkie promile i… – O proszę – rzekł Durum, cofając się o krok i przyglądając trzęsącym nogom policjanta. Spod nogawki wypływała stróżka moczu. – Chyba się nie wysikałeś do końca w tych krzakach . Funkcjonariusz spojrzał w dół. Ze wstydu chciało mu się płakać. Zamknął oczy i załkał. – Jeszcze raz schlejesz się na służbie, to cię zabiję – ostrzegł Durum. – Rozumiesz?

– Rozumiem – pokiwał głową. W sercu walczył ze swoim urażonym ego. Po takiej zniewadze najchętniej sam zabiłby Durum’a. Zacisnął jednak zęby i spojrzał mu prosto w twarz. Spojrzał na bliznę pod wąsem. Co prawda szef nigdy nie zdradził, w jaki sposób ją zyskał, lecz on i paru kumpli z komendy wiedzieli swoje. Mieli swoje źródła, aby poznać prawdę. Jednak do tej pory nikt nie wydał się z tą wiedzą. A zranionego policjanta bardzo palił język… Santis Durum odwrócił się od niego i podszedł do poszkodowanego funkcjonariusza. – Pamiętasz rejestrację wozu? – zapytał. Pokiwał głową. Wciąż trzymał się za poparzone klejnoty. – Była sama? Mężczyzna znowu pokiwał głową, lecz nie słysząc żadnej reakcji swego przełożonego, odpowiedział na jego pytanie na głos. – Tak – wymamrotał. – Była sama. Durum przyjrzał mu się uważnie. po czym przykucnął i spojrzał mu głęboko w oczy. Kiedy tak trwał przez chwilę, było można wyczuć bijącą od niego tajemniczą aurę. Był to postrach w najjaśniejszym majestacie. Postrach w służbie prawa. – Jesteś pewny? – powtórzył, nie spuszczając z niego oczu. – Zajrzałeś na tylne siedzenie? Może był z nią ktoś jeszcze? Głos, który udzielił mu odpowiedzi, nie należał do przesłuchiwanego mężczyzny. Czara gniewu przelała się w duchu poniżonego policjanta i pełnym zawiści i gniewu głosem wyrzucił z siebie jedno zdanie. – Jeśli dobrze myślę, to muszę pana zawieść, bo nie było z nią ani Choco, ani Murka. Zapadła cisza. Przez chwilę jedynym dźwiękiem stało się świszczenie ciepłego wiatru w uszach trójki mężczyzn. Z pełnym opanowaniem i spokojem Santis Durum odwrócił się ku podopiecznemu, który odważył się przemówić. Zdjął z nosa okulary i rzucił mężczyźnie miażdżące spojrzenie. Trwało to na tyle długo, żeby zuchwalec mógł pożałować swojej lekkomyślności. Czuł porażającą falę strachu. Wiedział, że jeśli Durum jest takim psychopatą, jakim go opisywano, a coś w tym było, to miał „przejebane jak bąk”. Nie potrafił pohamować drżenia nóg. Czując swoją porażkę, ponownie zamknął oczy, zacisną usta i próbował z tym walczyć. Lecz niestety… Po wewnętrznej stronie nogawki znowu pociekła żółć. – Kurwa – zaklął pod nosem policjant. Durum przyglądał się teraz jak kałuża, w której stał mężczyzna, powiększa się. Brzydził się tym człowiekiem. Na powrót odwrócił się do pierwszego z policjantów. – Podaj przez radio rysopis tej dziewczyny i numery tablic. Za piętnaście minut chcę jej spojrzeć w twarz. To mówiąc, odwrócił się na pięcie i ruszył do radiowozu, którym przyjechał. Obszedł go dookoła i usiadł od strony pasażera. Za kierownicą siedział, pozostający jak do tej pory w cieniu, szczupły policjant o… Tu można pokusić się o stwierdzenie „o ciekawych rysach twarzy”. Zapatrzony w dal żuł gumę, a jego twarz przybierała coraz to nowsze kształty… W jednej chwili podobny był do Abrahama Lincolna, w drugiej do Jagger’a, w trzeciej do

żyrafy z balonika. Był on najlepszym z ludzi Durum’a i chyba jedynym, na którym mógł w pełni polegać. Bardzo wierzył w jego uczciwość i dlatego zabronił mu zadawania się z resztą przygłupów z ich komendy. Nie chciał, aby zaraził się od nich korupcją. – Pogłośnij radio – polecił mu Durum. Kiedy to zrobił, wraz ze swoim szefem wysłuchał podawanej informacji na temat poszukiwanej uciekinierki. Kiedy powtórzono ją drugi raz i głos w radiu ucichł, Santis kiwnął w zamyśleniu głową, dając tym znak do odjechania. Panowały godziny szczytu, ale nawet wzmożony ruch za oknami nie potrafił przykuć uwagi milczącego, zamyślonego Durum’a. Mężczyzna rozmyślał o słowach, które usłyszał od głupiego i lekkomyślnego policjanta na postoju. Już wiedzą – pomyślał i cmoknął ustami. Spojrzał na ulicę przed nim. Odkąd tylko pamiętał, zawsze irytowało go jedno. Uważał, że jest w tym mieście jedynym uczciwym i sumiennym funkcjonariuszem. Bo jeśli na ulicach, na których utrzymywał porządek panowało prawo, to poza ich granicami szerzyło się bezprawie. A on, Santis Durum, nie mógł na to nic poradzić. Było to poza jego jurysdykcją. Lecz bardziej od bezprawia w mieście irytowało go bezprawie na komisariacie. Kiedyś usłyszał, jak komendant pouczał nowego adepta prewencji. – Czasami lepiej przymrużyć oko na diabła, niż stawać mu na drodze – rzekł. Od tamtego dnia Santis Durum poprzysiągł w duchu, że kiedyś zajmie miejsce panującego, zastraszonego komendantai zaprowadzi porządek dalej od ulic. Pocieszał go również fakt, iż jego przełożony wkrótce miał przejść na emeryturę. A jemu nie brakowało niczego, oprócz odrobiny szczęścia, aby urzeczywistnić swoje postanowienia. Od tamtego czasu na własną rękę zaczął badać chorobę, która szerzyła się w tym mieście. Diagnoza była piekielnie prosta: Malcolm Seth. Nikt z jego kolegów nie interesował się tą osobistością. Nikt nie chciał poprowadzić śledztwa w jego sprawie. I ostatecznie nikt nie wiedział, że robi to Durum. Udało mu się zebrać informacje na temat zaginięcia siedmiu kobiet, które miały styczność z szefem lokalnego syndykatu zbrodni. Jego cztery żony oraz trzy inne kobiety. Zniknęły w tajemniczych okolicznościach lub przydarzały im się niezwykłe wypadki. Jednak Durum nie dał się zwieść pozorom i odkrył, jeśli nie całą, to przynajmniej część prawdy o szefie mafii. Kiedy zebrał wystarczającą ilość informacji zdolną pogrążyć mafioso, rozpoczął poszukiwanie osoby, która mogła by te informacje potwierdzić lub podsunąć mu dowód popełnienia zbrodni. I jak zawsze w takich sytuacjach bywa, Durum zaczął od szukania wrogów Malcolma Setha. A to nie było proste, bo większość jego wrogów kończyło egzystencję na tym stanowisku zaraz po tym, jak się na nim znalazło. Musiało minąć kilka kolejnych miesięcy, aby Santis Durum wpadł na trop człowieka, któremu udała się sztuka bycia jednocześnie i wrogiem Setha, i żywym człowiekiem. Był Francuzem o nienagannych manierach oraz specyficznej, jak na dżentelmena z Francji przystało, urodzie. Zaglądał co jakiś czas do miasta, aby załatwiać interesy. Oprócz tego Santis nie wiedział o nim nic więcej. Nie udało mu się dociec prawdy na temat jego konfliktu z Sethem. Nikt nie wiedział, dlaczego obydwaj darzyli się nienawiścią. Był jednak jedyną osobą, która mogła pomóc Durum’owi w rozwikłaniu zagadki śmierci „siedmiu kobiet mafii” oraz położeniu kresu panowania gangstera w mieście. Człowiek będący od teraz żywą

nadzieją policjanta nazywał się Rahmiel. Kilka dni po otrzymaniu pewnego cynku, Santis Durum odnalazł Francuza. Było to na zatłoczonym, zabytkowym rynku miasta. Na jego środku stał, górujący nad resztą budynków, ratusz z dwoma strzelistymi wieżyczkami. Natomiast wokół obleganego przez turystów rynku stały pięknie odrestaurowane stare kamieniczki. W nich, na parterach, lub też rzadziej, w piwniczkach, ulokowane były kawiarenki i puby, przed którymi stały pooddzielane od siebie parawanami ogródki piwne. W słoneczne dni, takie tak ten, było w nich mnóstwo ludzi szukających orzeźwienia. Ale nie na nich skupiał się wzrok Santisa Durum’a. Przebrany w cywilne ubrania z wielkimi okularami na twarzy oraz z informatorem turystycznym w ręce, idealnie wtapiał się tłum. Pod jego nosem nie było jeszcze blizny, lecz wielki wąs. Śledził człowieka idącego kilkanaście metrów przed nim. Wiedział, że to musi być TEN Francuz. Jedyna jego wątpliwość polegała na tym, iż do rozpoznania go użył starego zdjęcia sprzed zgoła dwudziestu laty, na którym Rahmiel wyglądał identycznie co w chwili obecnej. Jakby w ogóle się nie postarzał. To było zastanawiające. A może to nie on, a jego syn tak bardzo podobny do ojca? Jegomość ubrany był jak zwykle w elegancki, szyty na miarę garnitur, błękitną koszulę oraz tej samej barwy apaszkę. Jako eskortę zabrał ze sobą jednego goryla. Nie był osiłkowaty jak chłopacy od Malcolma Setha, dlatego Durum wywnioskował, iż musi być cholernie szybkim strzelcem, skoro wystarcza tylko jego obecność. Z sekundy na sekundę zaczynał coraz bardziej żałować, że nie zabrał ze sobą broni. Wcześniej uznał, że mogła by się rzucić w oczy pod cienką, lnianą koszulą, którą miał na sobie i wypłoszyć jego cel, albo co gorsze, sprowokować do strzelaniny. Po kilku minutach spaceru po zalanym słońcem rynku, Rahmiel i jego ochroniarz weszli do jednej z małych kafejek ulokowanych w kamienicach dookoła rynku. Oczywiście była ona francuska. Nazywała się „Fatalité”. Santis odczekał kilka minut i również wszedł do środka. Rahmiel siedział przy jednym ze środkowych stolików, rozmawiając przyciszonym głosem z jakimś starszym od siebie i większym człowiekiem, którego Durum nigdy wcześniej nie widział. Ochroniarz Francuza zajął miejsce bliżej wejścia. Popijał kawę i udawał, że czyta gazetę. Nie żeby nie umiał czytać. On po prostu kontrolował sytuację. Kiedy w kawiarni pojawił się Santis, został ukradkiem „zeskanowany” wzrokiem przez goryla. Usiadł dwa stoliki dalej i zaczął przeglądać kartę dań. Zachowując ostrożność, obserwował dwójkę mężczyzn. Po kilku minutach zaciętych dyskusji do ich stolika podszedł kelner, niosąc na tacy butelkę jakiegoś alkoholu i co zdziwiło Santisa, trzy kieliszki na wysokiej nóżce. Przecież ich jest dwóch – zachodził w głowę Santis. Kiedy kelner wrócił za ladę, mężczyzna, którego Durum nie rozpoznał, a który cały ten czas siedział do niego tyłem, odwrócił się i rzucił mu szybkie spojrzenie. Następnie pochylił się ku Rahmielowi i zaczął do niego szeptać jakieś niezrozumiałe słowa, wyrzucane z ust z prędkością pocisków z karabinu maszynowego. Kiedy skończył, Rahmiel zmrużył oczy i delikatnie przekręcił głowę, aby spojrzeć na Santisa. Później opuścił wzrok i pokiwał głową. – Merci– mruknął ciut głośniej.

Wtedy drugi z mężczyzn wstał i bezceremonialnie wyszedł z kawiarni. Durum wystraszył się, że lada chwila również Rahmiel wyjdzie z kawiarni i to będzie koniec jego planu, lecz… nic takiego się nie stało. Zamiast tego, Rahmiel, nie podnosząc wzroku, uniósł rękę ponad stolik i pokiwał przywołująco ku niemu palcem. Durum zamarł. – Santiiis – zawołał melodyjnie Francuz. – Możesz podejść. Proszę. Dopiero teraz spojrzał mu prosto w oczy. Były idealnie błękitne. Durum wstał i obserwując spiętego i gotowego do akcji ochroniarza Rahmiela, zrobił powoli krok do przodu. – Spokojnie, on nic ci nie zrobi – zapewnił Rahmiel. – Musiałbyś mieć przy sobie broń, a tak się składa, że jej nie masz. Dosiądź się, proszę – wskazał na miejsce naprzeciwko siebie. Durum delikatnie opadł na krzesło. – Skąd wiedziałeś, że ja… – przerwał, by spojrzeć na miejsce, gdzie siedział przed chwilą. Rahmiel zaśmiał się jakby sam do siebie. – A ja zastanawiałem się, dlaczego kazał mi zamówić trzy kieliszki – rzekł. – Ach ten Fatum. Niezły jest, prawda? Rahmiel przewrócił oczyma, po czym skierował wzrok na swego rozmówcę. Santis nie odpowiedział. Nie miał pojęcia, o czym bredzi Francuz. – Ale przejdźmy do rzeczy – kontynuował Rahmiel. – Jeśli wierzyć we wszystko, co wyszeptał mi do ucha mój przyjaciel, to… – spojrzał na ręczny zegarek. – Mamy jeszcze trochę czasu, aby porozmawiać. Sprowadza cię do mnie pewna sprawa. A więc… śmiało. Teatralnie machnął ręką w jego kierunku, oddając mu tymsamym głos. Santisa zamurowało. Pokręcił z niedowierzaniem głową. Czy to możliwe, aby Rahmiel go oczekiwał? – Ale skąd… – rozpoczął Durum, lecz jego rozmówca natychmiast wpadł mu w słowo, jak gdyby próbował zaoszczędzić na czasie. – Och drogi Santisie… Wkroczyłeś w sprawy świata, w który niełatwo uwierzyć zwykłemu śmiertelnikowi. Czasami, z braku wiary, jest to wręcz niemożliwe. Tak więc proponuję, abyśmy przeszli do sedna, pomijając iście baśniowy wstęp. I pamiętaj proszę, że goni nas czas – wskazał swój zegarek. – Tik-tak, tik-tak, tik-tak, taaak, tak, tak, tak, właśnie tak… Durum zebrał się w sobie. – Chcę dopaść Malcolma Setha – rzekł. Rahmiel radośnie klasnął w dłonie. – Niesamowite – zawołał i wskazał palcem w stronę wyjścia. – On jest naprawdę świetny. Powinieneś go poznać. W waszym świecie, to… Jak wy ich nazywacie? Jasnowidz? Jednak zamiast odpowiedzieć, Santis popukał palcem w swój zegarek na ręce. – Malcolm Seth – ponaglił. – Racja… Chcesz go dopaść i sądzisz, że mógłbym ci w tym pomóc. – Dokładnie tak. Potrzebuję świadka lub dowodu, który pozwoli mi go osądzić i zakończyć jego panowanie. Rahmiel zamyślił się na chwilę. Trwając w tej ciszy, sięgnął po czysty, trzeci kieliszek i podsunął go Santisowi. – Zanim ci pomogę, chcę wiedzieć jedno – zaczął powoli. – Czy wiesz, w jakie gówno się

pakujesz przez tę swoją upartość? – Dam sobie radę – odparł Santis, cały czas twardo patrząc w oczy Rahmiela. – Poza tym, jeśli twój przyjaciel jest tak dobry, jak o nim mówisz, to wyjawił ci już, jak to wszystko się zakończy. I z całym szacunkiem, jeśli miałoby mi się nie udać, nie marnowałbyś czasu na rozmowę ze mną. Więc skończ ten teatrzyk i pomóż mi. Rahmiel uśmiechnął się szeroko. – Dobry jesteś – odparł. – Lecz przeceniasz moc przeznaczenia. Nie wiem, czy zdajesz sobie sprawę, ale przeznaczenie można zmienić. Oszukać. Właściwie to ono działa poprawnie tylko wtedy, gdy nie jesteśmy świadomi jego istnienia... A teraz, wiedząc to, nadal jesteś pewny, że chcesz mojej pomocy? Wziął do rąk specjalną łyżeczkę, którą oparł na stojącymprzed nim kieliszku. Położył na niej kostkę brązowego cukru. Następnie chwycił zieloną butelkę z absyntem, na której namalowana była zielona wróżka i polewając nim cukier, napełnił naczynie. Kiedy skończył, położył butelkę na środku stołu tak, aby i Durum mógł wykonać tę czynność. – Ta wiedza mnie nie przeraża. Rahmiel spojrzał mu w oczy spode łba. – W porządku – rzekł. – Pomogę ci, ale jedno musisz wiedzieć… Mężczyzna sięgnął po zapalniczkę i podpalił nasączony alkoholem cukier. Kostka stanęła w płonieniu i topiąc się, wpadała przez otwory w łyżeczce do alkoholu. – Musisz wiedzieć, że jeśli zastosujesz się do mojej wskazówki, to nie będzie już odwrotu. Powędrujesz z przeznaczeniem – Rahmiel oparł się w krześle i spojrzał na sumiastego wąsa pod nosem policjanta. – I to niekoniecznie tak, jak sobie to zaplanowałeś. Durum chwycił za butelkę absyntu i bezceremonialnie nalał go sobie do kieliszka. – Niech się stanie – rzekł i podniósł kieliszek. Rahmiel upewnił się, że cały cukier wytopił się i wpadł do jego trunku, po czym również podniósł kieliszek i wypił go jednym, szybkim haustem, przypieczętowując tym samym umowę z Santisem Durum’em. – Dobrze – rzekł, odkładając szkło na stolik. – Podrzucę ci trop, który jeśli umiejętnie podejmiesz, zaprowadzi cię do dowodu przeciwko Sethowi. Oczywiście… – zakręcił ręką w powietrzu, szukając odpowiednich słów. – …nie będzie to trop prosty. Musisz się wykazać. Tak potężnego człowieka nie może złapać byle lump. To by było upokarzające nie tyle dla niego, co dla mnie. Ja się uważam za godnego przeciwnika Malcolma, jednak nigdy go nie pokonałem. Więc, jak sam widzisz… to trop dla naprawdę wytrawnych graczy. Ale uwierz mi, że jest on właściwy. Jedyne co musisz teraz zrobić, to mi zaufać i pozostać w tej kawiarni przez… – spojrzał raz jeszcze na zegarek. – Przez kolejne cztery minuty. – A co z tobą? – zapytał Santis. Rahmiel wstał od stolika i skinął na ochroniarza, aby przygotował się do wyjścia. Wyciągnął z kieszeni marynarki swoją srebrną papierośnicę i położył ją na stoliku przed Durum’em. – Zaufaj mi i czekaj na swój trop. – Oparł rękę na ramieniu Durum’a – To będzie… spektakularne. I proszę… Zapamiętaj dobrze, co ci teraz powiem. – Potrząsnął nim, jak gdyby chciał upewnić się, że Durum nie śpi. -– Zaraz zacznie się to, na co wyraziłeś zgodę.

Od teraz nie możesz zrobić jednej rzeczy. – Jakiej? – w oczach Durum’a pojawił się przebłysk strachu. – Nie możesz zawrócić – Rahmiel puścił do niego oczko. – Nie zapominaj o tym. Uśmiechając się od ucha do ucha, ruszył ku wyjściu z kawiarni. Santis Durum patrzył, jak Francuz znika w blasku dnia. Jakaś jego część podpowiadała mu, aby wybiec za Rahmielem, jednak z drugiej strony coś kazało mu zostać. To coś podpowiadało mu, że ten mężczyzna nie żartował. To mogła być jedyna szansa. Co zrobić? Rahmiel nie pozostawił mu żadnych konkretów. Kazał czekać. A co jeśli zrobił go w balona? Do cholery z tym – pomyślał Durum i nalał sobie do kieliszka absyntu. Wypił go duszkiem, czując pod nosem jego specyficzny zapach jeszcze na kilka chwil po tym, jak przełknął zawartość ust. To przez wąsy, które zawsze przypominały mu o ostatnim spożywanym posiłku czy napoju. Minuta za minutą czas wlókł się niemiłosiernie, lecz SantisDurum postanowił zaufać tajemniczemu obcokrajowcowi. Naglez zamyślenia wyrwał go czyjś krzyk dobiegający od wejścia do kawiarni. – Bonjourkurwa! Odwrócił wzrok i serce skoczyło mu do gardła. W wejściu do kawiarni stanęło dwóch zamaskowanych mężczyzn. Byli niemalże jednakowego wzrostu, jednak różnili się sylwetkami. Jeden z nich był chudszy i miał naciśniete na oczy okulary muchy, które całkowicie zasłaniały mu twarz. Resztę zakrywały kominiarki. Pierwszy z nich, ten bez okularów, dzierżył w ręku rewolwer. Drugi, niósł czarny worek na pieniądze. Santis Durum rozpoznał ich od razu. Słyszał z opowieścikolegów z komisariatu o dwójce rabusiów znanych w świecie przestępczym pod pseudonimami Murek i Choco. Znakiem rozpoznawczym jednego z nich były właśnie owe wielkie okulary, którymi zasłaniał oczy. Jak do tej pory byli nieuchwytni. I nie dlatego, że policja swoim lenistwem sprzyjała w tym mieście przestępcom, ale dlatego, że na cele swoich rozbojów wybierali miejsca takie jak to. Nikt nie spodziewał się napadu w kawiarni w środku dnia. To był ich konik. Murek celował bronią między stoliki, przy których siedzieli ludzie. Wszyscy instynktownie podnieśli ręce w górę. Nawet barman. Wszyscy oprócz Santisa Durum’a. Ten siedział zamurowany, próbując opanować emocje. Miał przyspieszony oddech. Z każdym wdechem czuł zapach absyntu, którym zmoczył wcześniej swego wąsa. Pierwszą myślą, jaka w niego uderzyła, była ta, że został wystawiony przez Rahmiela. Czyżby Francuz nasłał ich na niego? Przecież dokładnie określił czas! W kawiarni zapanowała kompletna cisza. W tle słychaćbyło niedosłyszalną jak dotąd melodię ze starego patefonu ustawionego za barem. Wygrywał piosenkę Edith Piaf[9] „Padam Padam”. – Szanowni państwo! – zawołał Choco. – Jesteście świadkami napadu i chciałbym zaprosić was do czynnego w nim udziału! Wyciągnął przed siebie worek i nim potrząsnął. – Waszą rolą roli będzie oddanie nam wszystkich kosztowności… Barmana, opróżnienie kasy. Choco rozejrzał się po lokalu. – Czy wszyscy są gotowi? – zapytał radośnie. – A więc, kamera! AKCJA!

Ludzie zaczęli wyciągać z kieszeni spodni i torebek portfele. Choco przechadzał się od stolika do stolika, zbierając łupy. Był coraz bliżej Durum’a, który nie miał przy sobie ani portfela, ani zaskórniaków w kieszeni. To będzie niezły pretekst do zabójstwa – pomyślał. Spojrzał na stół i zatrzymał swój wzrok na papierośnicy Rahmiela. Co ja mam z nią zrobić do cholery? Rzucić? – rozmyślał. Santis, nie mając nic do stracenia, postanowił zakurzyć papierosa. Cóż więcej mu pozostało? Wyciągnął fajkę i włożył ją sobie do ust. Ponownie zajrzał do papierośnicy i odkrył, że nie ma w niej zapalniczki. Kiepski żart Francuza. – Ty! – usłyszał krzyk Murka. Chłopak podszedł do stolika, celując do niego rewolwerem. – Ręce w górę! Czego tam kurwa szukasz, co? Santis Durum spojrzał w wylot lufy. Całą swoją uwagę skupił na broni napastnika. I wtedy w głowie zaświtała mu pewna idea. A jeśli brak zapalniczki był celowy? Jeśli poprosi rabusia o ogień, odciągnie tym na chwilę jego uwagę i wykorzysta to, aby obezwładnić i zabrać broń? Co jeśli Rahmiel go nie wystawił do wiatru, tylko stworzył mu okazję do znalezienia dowodó? Może ci dwaj stanowią klucz do uzyskania dowodu zbrodni Malcolma Setha? – kombinował Durum. W końcu postanowił pójść tym tropem. Nie miał nic do stracenia. – Chciałem zapalić papierosa – odparł. – Ale nie mam zapalniczki. Choco przerwał zbieranie łupów i zrobił kilka niespiesznych, ostrożnych kroków w stronę policjanta. – Chciałeś zapalić papierosa? – zapytał Murek. Wyglądał na wytrąconego z równowagi. Już tak wiele razy dokonywał napadów, lecz nigdy nie spotkał się z takim zagraniem. Tak – pomyślał Durum. – Rozprosz swoją uwagę. I jak na zawołanie, Murek zrobił krok do przodu, opuszczając lekko lufę rewolweru. Santis nie spuszczał z oczu przeciwnika. Dobrze – broń opadała milimetr po milimetrze. – Jeszcze troszkę. Jeszcze chwileczkę i… Nagle ni stąd ni zowąd pod nosem Santisa Durum’a zmaterializowała się zapalniczka Zippo, którą podstawił mu Choco. Zakradł się do niego od tyłu cicho jak duch. Kiedy to się stało, Durum drgnął wystraszony i wykrzesany z zapalniczki ogień miast trafić w papierosa, podpalił mu nasączonego absyntem wąsa. – Masz! – krzyknął Choco. – Aaaaaaa! – odpowiedział Durum i zwalił się z krzesła na ziemię z wąsem płonącym jak pochodnia. Dwaj rabusie wykorzystali zamieszanie i pospiesznie opuścili kawiarnię, zostawiając Santisa Durum’a z urazą w sercu, setką pytań w głowie, guzem na potylicy i… blizną pod nosem. Przez wszystkie te miesiące Durum nie mógł przestać myśleć o tamtym napadzie. Teraz, jak nigdy dotąd, pomimo wcześniejszych obaw, wierzył, że ma swój trop. Od tamtego czasu próbował namierzyć dwójkę rabusiów, którzy napadli go we francuskiej kafejce. Chciał wymierzyć im sprawiedliwość, ale bardziej niż to, pragnął uzyskać od nich sprawiedliwość dla Malcolma Setha. I w tej chwili, kiedy jeden z jego podwładnych został poparzony,

pełniąc służbę, odżyła w nim nadzieja, na osiągnięciu swego celu. Trop za tropem. Najpierw ta sprawa sparzyła jego. Teraz, w dziwnych okolicznościach, sparzony został jego człowiek. To musiał być kolejny krok. Sparzył nas piekielny ogień! – pomyślał. W duchu Santisa Durum’a zrodziło się poczucie, że bierze udział w czymś, o czym marzył od tak dawna. Tylko jak podjąć ten nowy trop? Z zamyślenia wyrwał go komunikat nadawany z trzaskającego niewyraźnie radia. – Uwaga do wszystkich jednostek! Poszukiwany samochód z uciekinierką znajduje się na skrzyżowaniu trzeciej przecznicy z dziesiątą aleją. Kobieta w wieku około dwudziestu dwóch, dwudziestu czterech lat, blond włosy, długie za ramiona. Jest sama. Porusza się samochodem marki… co jest kurwaaaaaa… Krzyk policjanta przerwał odgłos uderzenia i giętego metalu. Nastała cisza. Ktoś zaczął wywoływać policjanta przez radio, lecz ten więcej nie odpowiedział. Santis Durum spojrzał na ręczny zegarek. Minęło właśnie piętnaście minut, które dał swoim ludziom na rozwiązanie tej sprawy. Pokiwał z aprobatą głową. Wiadomość, którą usłyszał, niemalże rozsadziła mu klatkę piersiową. Serce załomotało szybciej. Oto i on – pomyślał Durum. – Trop! To musi być trop! Teraz trzeba tylko dobrze go rozegrać, aby nie sparzyć się po raz kolejny. W zamyśleniu jego ręka powędrowała ku ustom. W pierwszej chwili wyglądało to tak, jak gdyby chciał zakryć niestosowny w takiej sytuacji uśmiech. On jednak dotknął swojej blizny. W piersi czuł euforię i fanatyczną wręcz chęć dorwania przestępczyni. Po chwili odwrócił się do kierowcy radiowozu, aby popełnić najgorszy błąd w życiu. Błąd, przed którym przestrzegł go Francuz tamtego pamiętnego dnia w kafejce. – Farcuf – zwrócił się do kierowcy po imieniu. – Zawracamy.

Księga VII: Czarna maska Na komisariacie policji panował totalny chaos. Urywałysię wszystkie telefony. Policjanci co jakiś czas pospiesznie wybiegali na zewnątrz lub przechodzili w pośpiechu bladzi na twarzach. Widać było, że coś jest nie w porządku. Nikt nie zwracał najmniejszej uwagi na siedzącego w korytarzu przed dyspozytornią puszystego mężczyznę o czarnych, lokowatych włosach i niedbale przystrzyżonym wąsie. Warren czekał, aż zjawi się po niego zapowiedziany przez dyspozytora policjant. Według poleceń policjanta siedzącego za biurkiem, którego teraz obserwował spode łba, miał cierpliwie czekać, aż któryś z jego kolegów zjawi się i zabierze go na przesłuchanie. W końcu po kilku minutach drzwi do poczekalni otwarły się i stanął w nich rosły policjant. Był wyższy od Warrena i miał twarz boksera po przejściach. Jego mina świadczyła o tym, że miał w tej chwili taką samą ochotę na przesłuchanie, jak na ścięcie głowy. To trochę przestraszyło naszego bohatera, lecz postanowił być dzielny. Gdy policjant skinął na niego

głową, Warren przełknął ślinę, przygładził wąsa, wstał i niepewnym krokiem poszedł za nim. Już po chwili znaleźli się w pustym biurze, zapewne należącym do owego funkcjonariusza. Kiedy policjant obchodził swoje biurko dookoła, Warren usiadł przed nim na stojącym tam krześle. – Siad! – warknął policjant. Warren poderwał się na równe nogi i jeszcze raz usiadł. Zbity z tropu patrzył, jak mężczyzna w mundurze ciężko siada w swoim trzeszczącym, wysłużonym fotelu. Pomieszczenie sprawiało wrażenie, jakby czas zatrzymał się tu w latach osiemdziesiątych. Pachniało psiarnią. Policjant usiadł wygodnie, założył ręce na swoim brzuchu i spoglądał podejrzliwie na Warrena, czekając na jego reakcję. – Czego? – zapytał widząc, że Warren spocił się już jak mysz. – Dzień dobŁy – zaczął niepewnie Warren. – Chciałbymzłożyć zeznania. – Nie byłeś wzywany – odparł gliniarz. Warren ponownie przygładził wąsa. – No… no nie, ale ja bym chciał złożyć donos i zostać przesłuchanym. Policjant na chwilę zamilkł. Cmoknął zębami i patrząc na niego spod ciężkich powiek, dając tym samym do zrozumienia, że nienawidzi kapusiów, rzekł: – No, to kabluj. Na kogo chcesz donieść? – Chciałbym zdŁadzić panu cenne infoŁmacje, któŁe pozwolą osądzić i skazać na dożywocie jednego z najbaŁdziej poszukiwanych mafiosów w naszym mieście. Chciałbym donieść na Malcolma Setha – powiedział z satysfakcją Warren. Siedzący naprzeciwko policjant drgnął. Patrząc na niego, jak na kosmitę, pochylił się przez biurko w jego stronę tak, że niemal dotknęli się czołami. – Że… co? To stara historia. Tak stara, że już prawie zapomniana. Wszystko wydarzyło się kilka, no… kilkanaście lat temu. Byłem wtedy młody i przystojny, z czego na dzień dzisiejszy zostało mi tylko to drugie. Wtedy miałem wielką moc. Takie, kurwa, apogeum moich działań. Siałem zalążki zła wszędzie, gdzie popadło. Sprawowałem władzę silną ręką, aż do czasu… Na zewnątrz szalała ulewna burza. Pioruny uderzały w najwyższe punkty w mieście, a fala dźwiękowa jaka im towarzyszyła, wprawiała w drżenie wszystkie, stare okna magazynu, w którym Malcolm Seth stał, oczekując nie wiadomo czego. Magazyn był już od lat opuszczony. Na strzaskanej posadzce leżały kawałki tynków z sufitu, ze ścian odchodziła płatami farba, a w niektórych miejscach widać było nagie, czerwone cegły. Pachniało tu wilgocią. Od posadzki, aż po wysoki strop podtrzymywany stalowymi, skorodowanymi filarami, magazyn sprawiał wrażenie antycznej, opuszczonej i nagryzionej przez czas świątyni postawionej na cześć boga, którego imię zagubiło się na kartach historii. Malcolm Seth usłyszał z oddali kroki. Odbijały się echem po pustym magazynie. Zza filarów wyłoniła się sylwetka jakiegoś mężczyzny. Poznał w nim swego przyjaciela, Abaddona Mammona. Czekał na niego. Po raz pierwszy od wielu lat Mammon był spóźniony. Kiedy stanął przed szefem, zaczął się tłumaczyć.

– Przepraszam za spóźnienie, ale sam rozumiesz. Tyle roboty w domu od kiedy Invidia urodziła małego. Chłopak nie potrafi wyleżeć pięciu minut w spokoju. Seth uśmiechnął się do niego. – Ma diabelski temperament, co? Abaddon odczuł ulgę, widząc, że jego szef nie jest na niego wściekły. – Tak, zwłaszcza gdy się bawi. Wtedy robi się napr… – zaczął opowiadać z nieukrywaną fascynacją Mammon, lecz przerwał mu Seth. Bez słowa wyciągnął w jego kierunku złożoną karteczkę. Przez chwilę Abaddon myślał, że Setha naprawdę interesuje jego samopoczucie czy rodzina. Ale cóż mógł powiedzieć? Z poważną miną wziął od niego kawałek papieru, rozłożył go i odczytał zapisany na nim tekst. Przez chwilę nie wierzył własnym oczom. – Rahmiel… – odczytał półszeptem. Znał to imię. Znali je wszyscy ludzie z ich „branży”. Przez wiele lat zasada była bardzo prosta – nigdy nie wypowiadać tego imienia w obecności Malcolma Setha. Rahmiel był tematem tabu. Dlaczego po tylu latach Seth wreszcie postanowił się go pozbyć? Abaddon nie miał odwagi zapytać. Wpatrywał się tylko w kartkę. – Musisz to zrobić dziś. Jutro opuści miasto. To jedyna okazja, aby odesłać go tam, skąd przyszedł. – Seth spoglądał na niego z kamiennym wyrazem twarzy. – Adres jest po drugiej stronie. Po wszystkim spotkamy się w mojej knajpie. Spiesz się. Mammon pokiwał głową. Schował kartkę do kieszeni swojej czarnej marynarki. Odwrócił się na pięcie i ruszył ku wyjściu bez słowa pożegnania. Nigdy nie żegnał się z szefem przed wyruszeniem na akcję. To źle wróżyło. Jeśli mieli się spotkać jeszcze dziś, to po co się żegnać? Kiedy Abaddon Mammon zjawił się pod wskazanym adresem, burza dawała za wygraną. Deszcz nie zacinał już tak jak kilkanaście minut wcześniej. Powietrze na zewnątrz było bardzo rześkie. Mężczyzna zamknął oczy i wziął kilka głębszych oddechów, siedząc przy otwartym oknie w samochodzie. Oczami wyobraźni widział swoją rodzinę. Bardzo chciał być teraz z nimi. Uchylił powieki i spojrzał na budynek, przed którym się znajdował. Wykwintna restauracja „Paradis”. Francuska knajpa dla elity. Seth nigdy w niej nie bywał. Po prostu nie potrafiłby się w niej zachować. W porządku, pomyślał Mammon i wysiadł z samochodu. Upewnił się, że jego broń jest gotowa do strzału i wcisnął ją sobie za pasek na plecach. Raźnym krokiem przeszedł po czerwonym dywanie wyłożonym na schodach przed wejściem. Odźwierni przywitali go uśmiechając się serdecznie i bełkocząc coś po francusku. Będąc w holu, Mammon rozejrzał się dyskretnie po sali jadalnej. Była to bardzo elegancka, zaprojektowana i urządzona z gustem duża sala, gdzie czarne błyszczące stoliki stały od siebie w odległości pozwalającej zachować dyskrecję i prywatność. Innymi słowy, nikt nikomu nie zaglądał w talerz. Oczywiście wszystkie stoliki były zajęte. Mammon jednak nie szukał nikogo siedzącego przy nich. O ile dobrze znał gust Rahmiela, będzie on siedział w miejscu dla śmietanki. W eleganckim boksie dla ekskluzywnych klientów. Takich boksów nie było tu wiele. Cztery. To zawężało obszar poszukiwań. Abaddon wytężył wzrok. Już po chwili jego oczom ukazała

się twarz człowieka, którego szukał. Rahmiel siedział w boksie po lewej stronie sali jadalnej, rozmawiając wesoło z dwoma uroczymi kobietami. Musieli dobrze się bawić. Cała trójka bez przerwy uśmiechała się do siebie. Abaddon rozejrzał się jeszcze raz po restauracji. Między stolikami chodzili kelnerzy obsługujący masę ludzi. Było ich za dużo. Nie mógł tu wykonać zlecenia. Nie mógł też czekać. Kto wie, kogo oczekuje Rahmiel. Musi działać, zanim jego szansa zostanie przekreślona. Drugiej takiej nie będzie. Dobrze więc… Niespiesznie, lecz zachowując niezwykłą czujność, Mammon ruszył w kierunku boksu swojej ofiary. Kiedy znalazł się bliżej, obydwie kobiety skierowały swój wzrok na niego. Rahmiel dopiero po chwili podążył ich śladem i spojrzał na zbliżającego się w ich stronę człowieka. – Abaddon! – zawołał wesoło, klaszcząc w dłonie. Uśmiechał się szeroko. Ludzie siedzący przy innych stolikach spojrzeli w ich kierunku. Nie dało się tego nie usłyszeć. Mammon nie dał się jednak zbić z tropu. Entuzjazm Rahmiela był jego odruchem obronnym. – Miłe panie – rzekł z francuskim akcentem. – Przedstawiam wam mojego przyjaciela z dawnych lat. – Teatralnie machnął ręką w jego kierunku. – Abaddon Mammon. Abaddon delikatnie ukłonił się kobietom. Postanowił uczestniczyć w tej grze. Nie miał już wyboru. Teraz albo nigdy. – Usiądź proszę z nami – zaprosił go Rahmiel. Usiadł naprzeciwko niego. Spojrzał mu w oczy. Rahmiel był mężczyzną w średnim wieku, miał wyraziste rysy twarzy, błękitne, błyszczące oczy, wydatny, garbaty nos oraz śnieżnobiały uśmiech. Na jego głowie lśniły czarne, starannie zaczesane do tyłu włosy. Spod czarnej, modnej marynarki jednego z francuskich projektantów wyłaniała się równie elegancka, podkreślająca kolor jego oczu, błękitna apaszka. Mankiety wieńczyły złote spinki. Witać było, iż Rahmiel umiłował sobie styl i elegancję. Teraz nie przestawał się uśmiechać do Abaddona. – Ileż to lat minęło od naszego ostatniego spotkania drogi przyjacielu? – rzekł, nie oczekując od Mammona odpowiedzi. – I po tylu latach nic się nie zmieniłeś. – Dziękuję – odparł Abaddon. – Ty jak zwykle wyglądasz… anielsko. Mammon posłał mu krzywy uśmiech. – Przybywam, aby porozmawiać o interesach, lecz wybaczcie miłe panie – chwytając się za pierś, zrobił w ich stronę ukłon – zasady dobrego wychowania nie pozwalają mi prowadzić konwersacji w waszym przemiłym towarzystwie. Muszę zatem poprosić was o chwilę prywatności. Tylko ja i Rahmiel. Obydwie kobiety przestały się uśmiechać. – Oczywiście – odparła jedna z nich. – I tak miałyśmy zbierać się do wyjścia. Na nas już czas. Wstały od stołu. Rahmiel i Abaddon również powstali. Pożegnali je serdecznymi uśmiechami. Pierwszy z panów podziękował za wyśmienite towarzystwo, podzielając nadzieję na kolejne, szybkie spotkanie. Kiedy zostali sami, ponownie zasiedli przy stole.

– Gdybym cię nie znał – zaczął Mammon, lustrując swoją ofiarę – pomyślałbym, że jesteś gejem. – Gdybym cię nie znał… pomyślałbym, że jesteś zabójcą – zaśmiał się Rahmiel. Gdzieś pod stołem usłyszeli odgłos naciąganego kurka broni. – Nadal ci do śmiechu? – zapytał Abaddon, patrząc na Rahmiela. Francuz spojrzał na niego znad talerzy. – Zakładam, że nie powinno – odparł, biorąc do ręki lampkę z czerwonym winem i robiąc łyk. – Pod stołem znajduje się wycelowana w twoja stronę lufa nabitego po korek pistoletu – rzekł Abaddon, zachowując stoicki spokój. – Jeśli zrobisz coś, co mi się nie spodoba, nie będę mieć skrupułów. Rahmiel uśmiechnął się szeroko, prezentując swoje białe uzębienie. – Nie zrobisz tego tutaj Abaddonie – powiedział. – Jesteś zbyt mądry, żeby wykonywać wyrok przy tak dużej publiczności – machnął ręką w stronę sali jadalnej. – Wyjdziemy na zewnątrz… – Nie – przerwał Rahmiel. – Nie wyjdziemy. Jeśli wyjdziemyteraz i jeśli zabijesz mnie od razu, nie poznasz nawet powodu, dla którego to zrobisz. A to męczy cię od wielu lat, prawda? – Nie interesuje mnie to – skłamał Abaddon. Rahmiel ponownie obdarzył go uśmiechem. Dobrze wiedział, że Seth nikomu nie zdradził, co jest powodem ich konfliktu. Był to temat pod tytułem „zakazany owoc” i każdy w duchu chciał go skosztować. Nawet Mammon. – Kłamczuch, kłamczuch, kłamczuch – zaśmiał się Rahmiel. – Ale ty, jak nikt inny, powinieneś od początku znać odpowiedź, czyż nie? Mammon przyglądał mu się w milczeniu, nie poruszając nawet o milimetr. Rahmiel spojrzał na stojący przed nim talerz z wykwintnym daniem. Musiano mu je podać tuż przed przybyciem Abaddona, gdyż nie zdążył go jeszcze skosztować. Teraz chwycił za sztućce i odkroił kawałek mięsa. Włożył je do ust. – Délicieux– szepnął, zamykając oczy i przeżuwając kęs. – Przepyszne... Malcolm Seth to bardzo zły człowiek. Istny fiut. Ściga mnie od wielu lat. Myśli, że odsyłając mnie na tamten świat, rozwiąże swój najboleśniejszy problem. Tak, problem. – Powtórzył, widząc zmarszczkę na czole swego przyszłego oprawcy. – To nie konflikt interesów. Po prostu Malcolm Seth nie może pogodzić sie z tym, że przez całe, długie życie nie zaznał prawdziwej miłości. Sensu ludzkiej egzystencji. A skoro już żyje jak człowiek, to chciałby poznać jej naturę. Na jego nieszczęście przejrzałem jego piekielny plan. Chce zaznać miłości, aby poznać jej składnię i znaleźć w niej słabe punkty. – A może... – zaczął Mammon, lecz urwał w pół zdania. – Oui? – Rahmiel uniósł brwi. – Nie wstydź się. Mów dalej. – A nie przyszło ci na myśl, że on chce zacząć żyć jak każdy inny ? Znowu serdeczny śmiech. – Naiwniak z ciebie – pomachał mu widelcem i wrócił do jedzenia. – Malcolm Seth został

tu zesłany, aby dawać ludziom świadectwo istnienia piekła. Ma wprowadzać zamęt i zło, owszem. Ale ma to robić po to, aby ludzie bali się piekła i nawracali na ścieżki miłości. Na co się nawrócą, jeśli Seth zniszczy i tę cnotę? Bezwzględny potwór troszeczkę się zapędził w swoim zadaniu. Ale na jego nieszczęście i ku jego wielkiemu gniewowi, ja również mam swoje przeznaczenie. Tak jak ty jesteś niszczycielem, tak ja jestem strażnikiem tejże z cnót. Jak to określa dzisiejsza młodzież: za-je-bi-ście, czyż nie? Rahmiel mrugnął do niego okiem. – O ile dobrze pamiętam, tobie udaje się życie miłosne. Jak tam synek? – Skąd… -– zaczął Mammon. – Zaren – uśmiechnął się Rahmiel. – Przebojowe imię, nie ma co. Ale wracając do tematu. Jeśli zrobisz to, co zamierzasz i jeśli Seth zazna miłości, wkrótce nie będziesz miał do czego wracać po pracy. Puste ściany. Niezła perspektywa. Zapadła cisza. Abaddon ważył w myślach słowa Rahmiela. Oczami wyobraźni ujrzał swojego małego synka bawiącego się ze swoją kochającą mamą. Invidia. – Kłamiesz – rzekł w końcu. – Wychodzimy. Rahmiel, który właśnie ocierał kąciki ust białą chusteczką, spojrzał na niego spode łba. Rzucił chustkę niedbale na stół. – Jak tam chcesz – odparł. – Ale zanim wyjdziemy, mam dla ciebie propozycję. – Propozycję? – Oprócz miłości szachuję również miłosierdziem, chyba o tym nie zapomniałeś, prawda? A ty masz szczęśliwy dzień. Powiedzmy, że powiem ci, jak zaradzić wielkiej tragedii w twojej rodzinie, a ty w zamian pozwolisz mi stąd wyjść bez twojej asysty i zniknąć. – Akurat. – Pomyśl tylko, jaką stratą było by, gdybyś przez własną dumę stracił jedyne dziecko. Zaren! W głowie Abaddona zapaliło się czerwone światło. – Dobrze wiesz, że nie mam w zwyczaju kłamać. I jeszcze coś… Przyjechałem do miasta spotkać się i poplotkować z moim przyjacielem Fatumem… Pamiętasz go, prawda? Chyba nie muszę ci długo przypominać, co kolo potrafi, mmm? Mammon wiedział, że Rahmiel mówi prawdę. Wiedziałrównież, kim jest i co potrafi Fatum. Bił się z własnymi myślami. Co zrobi Seth, jeśli pozwoli jego wrogowi ujść z życiem? Jak mu to wytłumaczy? Lecz z drugiej strony zaczęła męczyć go myśl o utracie ukochanego synka. Był jeszcze niemowlęciem. Powinien przestrzegać diabelskich zasad swego szefa, lecz tym razem nie miał wyboru. – Mów – rzucił w stronę Rahmiela. – Kiedy stąd wyjdę, odczekaj dziesięć minut. Zapłać mój rachunek – Rahmiel ponownie puścił do niego oczko. – Później wsiądź do samochodu i jedź prosto do domu. Weź swojego synka i pojedź z nim prosto do szpitala. Liczy się każda minuta. W ten sposób go ocalisz. Abaddon wyglądał na przestraszonego. Zaczął się pocić na czole. – Mały jest… Na co choruje? – Lekarze wszystko ci wyjaśnią. Po prostu zrób to, co powiedziałem. Mammon zamyślił się na chwilę.

– To jak? – przywołał go do rzeczywistości Rahmiel. – Zaczynamy? Morderca pokiwał głową. Kiedy Francuz uniósł się z gracją, zawołał go po imieniu: – Rahmiel. Mężczyzna się odwrócił. – Dziękuję – powiedział Abaddon. Abaddon wbiegł do domu jak opętany. Z holu szybko udał się do kuchni. Pustki. Szaleńczym biegiem puścił się przez korytarz, zaglądając do każdego z pomieszczeń po drodze. W końcu znalazł. W pokoju dziennym jego żona Invidia bawiła się z małym Zarenem. – Coś się stało? – zapytała zaniepokojona, widząc, w jakim stanie jest Abaddon. Zamiast odpowiedzieć, Mammon podbiegł do dziecka. Wziął malucha na ręce. Delikatnie, jak gdyby trzymał w ręku największy skarb. Przyjrzał mu się. Żadnych objawów zewnętrznych. To musi być coś groźnego. – Kochanie? – Invidia wciąż oczekiwała odpowiedzi. – Jeszcze nic się nie stało – odparł. – Ale muszę natychmiast zabrać stąd małego. Mówiąc to, zerwał się na równe nogi i ruszył ku wyjściu z domu. – Abaddon! – krzyknęła za nim Invidia, lecz na próżno. Mammon wybiegł, zatrzaskując za sobą drzwi. W sekundę później usłyszała, jak odjeżdża spod domu z piskiem opon. Podbiegła do okna. Czarny samochód jej męża zniknął za zakrętem. Wszystko mówiło jej, że dzieje się coś niedobrego. W głowie aż jej się kotłowało od natłoku pytań i myśli. Czarnych myśli. Nie wiedząc, co zrobić, postanowiła zadzwonić do jedynej osoby, która mogła jej pomóc. A przynajmniej tak jej się wydawało. Chwyciła za telefon i wybrała numer do Malcolma Setha. Invidia siedziała w pokoju dziennym, odchodząc od zmysłów. Przez jej głowę przewijały się kolejne, jeszcze czarniejsze myśli, kiedy usłyszała dzwonek do drzwi. Przybysz jednak nie zaczekał, aż mu otworzą. Wszedł do środka. – Invidia? – usłyszała głos Malcolma Setha. Błyskawicznie wstała i pobiegła mu na spotkanie. Kiedy go ujrzała, nie mogła opanować emocji i wtuliła się w jego potężne ramię, łkając z przerażenia. Seth nie spodziewał się takiej reakcji. Spojrzał na nią i pogłaskał po plecach. – Już dobrze – szepnął. – Wszystko jest w porządku. – Co się dzieje? – zapytała drżącym głosem. – Zabrał Zarena i uciekł. Czy grozi im jakieś niebezpieczeństwo? Seth popatrzył jej w oczy. Zabrał dziecko i… uciekł? – Nic z tego nie zrozumiał. – Mówił, gdzie jedzie? – zapytał po chwili. – Nie, powiedział tylko, że musi zabrać Zarena. Bełkotał to przez cały czas, kiedy tu wpadł. Zachowywał się bardzo dziwnie. Malcolm, proszę cię, powiedz mi prawdę, nawet jeśli jest ona najstraszniejszą, jaką mogę usłyszeć. Jeśli ją znasz… Proszę…

Ale Seth nie znał prawdy. Próbował sobie to wszystko ułożyć w głowie. Wyjaśnić. Dlaczego Abaddon Mammon zabrał stąd synka? Kiedy tak się zastanawiał, zadzwonił telefon stojący na szafce obok kanapy, na której przysiadła zmartwiona Invidia. Kobieta spojrzała niepewnie na Malcolma i zachęcona jego skinięciem głowy, podniosła słuchawkę. – Halo? Po krótkiej chwili podała słuchawkę Sethowi. – To do ciebie. Mężczyzna zrobił zdziwioną minę. Wziął od niej słuchawkę telefonu. Głos, który usłyszał, należał do jednego z jego ludzi. – Szefie – zaczął niepewnie rozmówca. – Rahmiel… On uciekł z miasta. Nasz człowiek z obsługi, który miał opóźnić alarm dla policji, widział, jak Abaddon z nim rozmawia i pozwala mu odejść. Później zapłacił jego rachunek i sam wybiegł, odjeżdżając w przeciwną stronę. Szefie, ja myślę, że to jakaś pomy… Ale Malcolm Seth już go nie słuchał. Odłożył słuchawkę. Czuł, że krew w jego żyłach osiąga temperaturę wrzenia. Jego najlepszy przyjaciel. Człowiek, z którym znał się od tak wielu lat. Człowiek, z którym przeszedł tak wiele. Z którym stworzył tak wspaniałe dzieło zła, zdradził go w tak ważnej dla niego chwili. Seth nie potrafił tego pojąć. – Malcolm, powiedz coś – rzekła Invidia, widząc, że Seth zamknął oczy i zamarł. Tyle lat współpracowali ze sobą. Tyle lat poświecił, aby zdobyć jego przyjaźń, a on wybrał ich. Invidię i Zarena. Rodzina odmieniła jego dawne oblicze. Kiedyś gotów był skoczyć za swojego szefa w ogień. Dziś wystawia go do wiatru. Malcolm Seth nie potrafił zrozumieć, co takiego mają w sobie Invidia i Zaren, czego nie może mu dać i on. Cokolwiek to było, Malcolm Seth strasznie im tego zazdrościł. To uczucie zżerało go od środka. Zaczęła go boleć głowa. Zazdrość wzbudziła gniew. W jego umyśle zrodziła się pewna idea. Wykiełkowała i urosła do przerażających rozmiarów w ułamku sekundy. Jeśli Abaddon Mammon nie potrafi być sobą przez nią… – Malcolm? – przerażona Invidia spojrzała, jak jej przyjaciel wyciąga zza paska czarny pistolet. – …to sprowadzę go na ziemię. – Nie! – krzyknęła kobieta, lecz było już za późno. Z lufy posypały się iskry, a postrzelona w serce kobieta upadła na podłogę. Seth podszedł bliżej i wycelował broń w jej martwe ciało. Nie przestawał strzelać. Raz za razem pociągał za spust, dając upust swoim emocjom. W powietrzu zapachniało prochem. Wokół stojącego Setha unosił się dym z lufy pistoletu. Miał zamknięte oczy, jak gdyby delektował się jakimś przysmakiem. W końcu pistolet głucho kliknął. Skończyła mu się amunicja. Podniósł lekko powieki. Ujrzał zakrwawione ciało kobiety. Odetchnął z ulgą. Dopiero po chwili przez uczucie ulgi przebiło się jedno pytanie: co dalej? Malcolm Seth schował pistolet za pas i rozejrzał się dookoła. Na dywanie leżały dymiące łuski po pociskach, które wypluł jego pistolet. Przyklęknął i pozbierał je. Nie mógł ich tu zostawić, więc wepchnął je do kieszeni marynarki. Kiedy upewnił się, że posprzątał już wszystkie, ponownie zaczął się rozglądać. Jego wzrok zatrzymał się na starym, metalowym,

nakręcanym mechanicznym budziku. Zapewne pamiątka rodzinna Invidii. Oczy Setha rozbłysły. Wiedział już, czego szukać. Abaddon Mammon, jako zabójca, musiał co jakiś czas znikać. Przeważnie z jednego powodu, aby nie dać się złapać oczywiście. Czasami ukrywał się nie wiadomo gdzie do chwili, aż sprawa przycichła i mógł bezpiecznie wracać do domu lub mieszkania, w którym aktualnie pomieszkiwał. Na taką właśnie ewentualność Mammon musiał być ciągle przygotowany. Wyjeżdżając, zabierał ze sobą kilka przydatnych akcesoriów. Malcolm Seth poszedł ich poszukać, mając na myśli szczególnie jeden. Wychodząc z pokoju, zabrał ów stary, pamiątkowy budzik. Gdzie jak gdzie, ale Abaddon Mammon na pewno nie trzymał swoich gratów w mieszkaniu, a więc Seth po wąskich schodach zszedł do piwnicy. Była dość niska, ale nie na tyle, aby się garbić. Wszedł do pomieszczenia wielkości garażu i od razu odnalazł to, czego szukał. W piwnicy ustawionych było kilka zapełnionych regałów. Na jednym z nich stały zaprawy przygotowane przez panią Mammon. Na innym z kolei akcesoria turystyczne jej małżonka. Namiot, śpiwór, zwinięte karimaty, małe garnki, czajnik, kilka puszek z jedzeniem. Seth opuścił wzrok niżej i uśmiechnął się do siebie. Na podłodze przy regale stały cztery średniej wielkości butle turystyczne z gazem. Mężczyzna podszedł do nich i zaczął je odkręcać, każdą po kolei, aż usłyszał równe syczenie z ich zaworów. Cofnął się o krok i spojrzał na budzik, który trzymał w ręce. Nastawił go na budzenie za trzydzieści minut, a następnie postawił na ziemi i wyszedł. Podobno huk eksplozji było słychać i czuć nawet kilka kilometrów dalej. Abaddon Mammon dowiedział się o tragedii, będąc w szpitalu. Wieść dotarła do niego w chwili, kiedy lekarz po raz setny zapewniał go, że jego synek jest zdrów jak ryba i nie ma potrzeby go hospitalizować. Specjaliści badający okoliczności wybuchu orzekli nieszczelności w instalacjach gazowych i podali to za główną przyczynę tragedii. Ciało kobiety doszczętnie strawił żywioł. Z domu nie pozostał kamień na kamieniu. To był koniec świata Abaddona Mammona. W tym nieszczęściu dostrzegł jednak wyciągniętą, pomocną dłoń... Dłoń Malcolma Setha. Policjant przesłuchujący Warrena wyszedł. Wysłuchał jego zeznań obarczających Malcolma Setha z nieukrywaną ciekawością. Przez cały czas, kiedy Warren opowiadał o zbrodniach gangstera, przyglądał mu się spode łba. Włączył tylko dyktafon i co jakiś czas coś notował na kartce, którą miał przed sobą. To trwało kilkanaście minut. Warren bowiem odszukał w pamięci wszystkie wspomnienia, jakie dzielił z Malcolmem Sethem, oraz wszystkie jakie dzielił z Zarenem Mammonem i innymi ludźmi z ich bandy. Jednak aby jego plan się ziścił, do wszystkich opowiedzianych przez siebie historii przypisał właśnie Setha. Nawet do tej, która wydarzyła się tego ranka w jego domu. Oczywiście sam opisał siebie jako ofiarę, całkowicie niewinną. Po tym wszystkim policjant wstał i wyszedł z biura. Wrócił po kilku minutach. Ponownie zasiadł za biurkiem, wyciągnął nogi na blat, rozsiadł się wygodnie i rzekł: – W porządku, jest pan wolny. – Tak po pŁostu? – zdziwił się Warren. – Co się teŁaz stanie z…?

– Nic – wpadł mu w słowo policjant. – Nic się nie stanie. Poinformowałem naszego komendanta o pana zeznaniach. Odsłuchał je z dyktafonu. Są mało wiarygodne. Dlatego trafią do śmieci. – Mało wiaŁygodne?! – oburzył się Warren i wstał z miejsca. – SIAD! Usiadł. Policjant mierzył go palącym wzrokiem. Przemówił po chwili. – Wyjaśnijmy sobie coś. To co przed chwilą powiedziałeś, może być, i prawdopodobnie jest, czystą wyobraźnią twórcy. Nie masz żadnych dowodów na to, co powiedziałeś. Wszystkie te zeznania mogą zostać użyte w roli poszlak w śledztwie przeciwko Malcolmowi Sethowi. A śledztwo utknęło w martwym punkcie już wiele lat temu. Rozumiemy się? Warren uniósł brwi. – Nie? – A wiesz, co to jest? Policjant pokazał mu wydruk wielkości paragonu z kasy fiskalnej, który wyciągnął w kieszeni munduru. Pomachał nim do Warrena. – To jest wynik badania alkomatem, którym cię przebadałem. Według niego jesteś pijany i nie wiesz, co mówisz. – Ale przecież nie miałem takiego badania! – Ale wynik jest! I jak mnie nie przestaniesz wkurwiać, to zamknę cię na dołku na czterdzieści osiem, a później na kolejne i kolejne. Aż w końcu zapomnisz, po co przyszedłeś! Chyba, że już zapomniałeś, hmm? Warren zrozumiał. Oni po prostu boją się na samą myśl, że mogliby podjąć się próby zniszczenia Malcolma Setha. Czując w gardle gorzki posmak porażki, opuścił wzrok i spoglądając spode łba, głosem grabarza rzekł: – Tak, zŁozumiaŁem. Czarna i długa niczym autobus limuzyna wychyliła swój nos z starej, szarej bramy, aby po chwili wyjechać na ulicę, opuszczając zaplecze Hells Kitchen. W jej błyszczącej karoserii odbijały się promienie słońca oraz mijane budynki. Na drodze balansowała między innymi uczestnikami ruchu, przyciągając ich zaciekawione spojrzenia. W srebrnych, stylowych deklach na wszystkich kołach pojazdu odbijały się białe pasy namalowane na asfalcie. Ubrany nienagannie szofer, z rękawiczkami i czapką, sprawiał wrażenie zawodowca, wyprzedzając kolejne samochody. Za każdym razem, gdy wchodził w zakręt, choćby najmniejszy, limuzyna przechylała się na lewo i prawo. Lawirując po miejskich, słonecznych ulicach, Malcolm Seth rozglądał się i kiwał głową w rytm muzyki płynącej z głośników. Rozpierała go radość. Kiedy kilka minut wcześniej otrzymał od Zarena Mammona telefon z potwierdzeniem powodzenia jego misji, omal nie wyskoczył z butów. Limuzyna zjechała z głównej drogi i wjechała w jedną z przepięknie odrestaurowanych, starych, wąskich uliczek wokół starówki miasta. Z góry wyglądała niczym czarna gąsienica przemierzająca zbitą masę czerwonych dachów.

– „Niech cały świat prawdę nam powie, jak mamy żyć”[10] -nucił pod nosem Malcolm Seth. Pogwizdywał piosenkę z radia do chwili, aż nie zatrzymali się pod monumentalnym, zabytkowym budynkiem o strzelistym dachu i kilku wieżyczkach. W jego cieniu plątali się ludzie w garniturach, którzy nierzadko nieśli ze sobą jakieś walizki. Wchodzili i wychodzili z potężnego niczym zamek gmachu. Zaren idealnie wtapiał się w tłum. Stał przy wejściu i gdy tylko zauważył czarną limuzynę, ruszył w jej stronę. Szofer otworzył dla niego tylne drzwi. Wsiadł do środka. – Pod sądem, kurwa? – zapytał go Malcolm Seth, gdy Zaren usiadł naprzeciwko niego. – Idealnie, żeby wtopić się w tłum. – Rzeczywiście. Pod latarnią najciemniej. Oczy Malcolma Setha spoczęły na czarnej walizce, którą trzymał na kolanach jego zabójca. Uśmiechnął się lekko. – Jak ci poszło? – zapytał chłopaka, podnosząc swoje ciężkie spojrzenie. Zaren westchnął. Wyglądał, jakby dopiero co ukończył jakiś szaleńczy maraton. Widać było, że czuje się jakoś nieswojo. Seth odczytywał to jako zmęczenie, lecz tak naprawdę Zaren Mammon był skołowany. Nie wiedział, co zrobić. Postanowił brnąć w to dalej. – Szczerze? – zapytał. – Od chwili gdy wyszedłem dziś rano z Hells Kitchen, był to z pewnością najdziwniejszy, a zarazem najtrudniejszy dzień w moim życiu… Zupełnie jak jakiś tor przeszkód dla wariatów. Tragikomiczny splot wydarzeń, który nie miał końca. Seth przyjrzał mu się uważniej. – Ale w końcu się udało, prawda? – wskazał wzrokiem na walizkę, która leżała na kolanach Mammona. – Wykonałeś zlecenie. To się liczy. – Sam nie wiem, co o tym wszystkim myśleć… Może gdybym wiedział, jak potoczy się ten dzień, nie podjąłbym się tego zlecenia… Malcolm Seth uśmiechnął się i pokręcił głową. – Pleciesz od rzeczy – powiedział. – Jesteś zmęczony. To naturalne. Potrzebujesz odpoczynku. Może pojedziesz gdzieś na wakacje? Dam ci czas. Wyjedź, zrelaksuj się, oczyść umysł. Nastrój się. Podupcz trochę. Co ty na to? Gdyby Zaren nie znał Setha, mógłby nawet pomyśleć, że diabłem kieruje troska. W sumie to na upartego można by i to podpiąć pod pojęcie troski, lecz nie o niego, a o swój zbrodniczy interes. Chciał, aby Mammon był w formie, gotowy do kolejnej akcji. Zaren pokiwał głową i spuścił wzrok. Naprawdę nie wiedział, co o tym wszystkim myśleć. Przeżył dziś bardzo dziwny dzień, odkrył też demony przeszłości. A jednak nadal nie wiedział, co ze sobą zrobić. Zapomnieć i żyć dalej? – zastanawiał się zabójca. – Udawać, że nic się nie stało i bezpiecznie ułożyć się z Sethem, czy wpakować mu kulkę w łeb, uciec i spróbować żyć inaczej? Tylko czy będę potrafił żyć inaczej? Nigdy nie próbował. Właściwie nic nie wiedział o normalnym życiu. Gorączkowo myślał, szukając rozwiązania. Oczami wyobraźni ujrzał Angelę… Obiecał jej coś dzisiaj, ale czy się odważy?

Po chwili sięgnął ręką pod marynarkę. Seth śledził każdy jego ruch. Zaren zanurkował ręką w głąb kieszeni i wyciągnął z niej przejrzystą torebeczkę z zielonkawym suszem podobnym do trawy. Ją oraz białą bibułkę położył na walizce. Nie zważając na swojego szefa, zaczął wysypywać zawartość torebeczki na bibułkę. To było jego lekarstwo. Lekarstwo na skołatane myśli. Trawka pozwalała mu się wyluzować. Miał nadzieję, że i tym razem pomoże mu w trudnej chwili. Seth przyglądał mu się z zainteresowaniem. – Co robisz? – zapytał zaciekawiony. – Kręcę sobie… – urwał i spojrzał w twarz rozmówcy. Malcolm Seth wyglądał jak dziecko przyglądające się czemuś, co pierwszy raz widziało na oczy. Był szczerze zaciekawiony. – Robię sobie gibona – odparł, śledząc reakcję szefa. – To w ramach tego relaksu. – To jak papierosa, tak? – Ale to nie jest taki zwykły papieros. To taki naprawdę zajebisty fajek. Pozwala się wyluzować. – Takie cygaro – pokiwał głową Malcolm Seth zadowolony z siebie, że zrozumiał – Śmiało, ukręć sobie. – Nie, cygaro jest zupełnie inne. To jest lepsze. Ciekawość rosła. Lepsze niż cygaro? Jak dotąd MalcolmSeth uważał się za konesera cygar. Lubił się nimi delektować. W zasadzie uważał, że cygara są najlepszym ludzkim wynalazkiem. Jak do tej pory nic nie zagrażało pozycji cygara w jego klasyfikacji przyjemności, a teraz ten młody zabójca, Zaren Mammon, śmie podważać jego ocenę rzeczy. – Lepsze? – zapytał podejrzliwie. – To może ukręć większego, chętnie spróbuję, jeśli zechcesz mnie poczęstować oczywiście. Zaren pomyślał chwilę, sięgnął do kieszeni marynarki i wyciągnął jeszcze kilka takich torebeczek. Cały towar, jaki posiadał. Miał mu starczyć na kilka dni, ale widocznie znowu będzie musiał odwiedzić Warrena. Chwilę potrwało zanim ukręcił wielkiego niczym kubańskie cygaro skręta. Miał kształt maczugi. – A teraz… – podał jointa Sethowi. – Musi szef podpalić, mocno się zaciągnąć i wstrzymać na chwilkę oddech. Kiedy szef włożył do ust białą maczugę, Zaren podłożyłmu ognia z metalowej zapalniczki. Joint zapłonął. Seth wziął bucha, a jego powieki opadły niczym teatralna kurtyna. Po chwili wydmuchał z siebie kłęby dymu i uśmiechnął się do Zarena. – Ciekawa kompozycja smakowa – ponownie się zaciągnął. Kiedy otwarł oczy, zaczął się rozglądać dookoła. Świat wydawał mu się zupełnie odmieniony. Taki kolorowy. Podał skręta Zarenowi. Buch za buchem, aż w samochodzie zrobiło się szaro od dymu. Mgła unosiła się między nimi niczym w zakopconym salonie bilardowym. Chwilę to trwało, zanim powrócili do rozmowy. – Ale jedna rzecz nadal nie daje mi spokoju – podjął Mammon. – Nooo dawaj! – zawołał wesoło Seth. – Bo te wszystkie pojebane sytuacje, w których się dziś znalazłem… Wszystkie były

efektem poczynań wielu, naprawdę wielu dziwnych ludzi, których spotkałem. I to mi dało dużo do myślenia. Że może oni nie są tacy dziwni, jak ich widzimy. Może to my jesteśmy jacyś ograniczeni. Przestarzali, przeżarci własnymi uprzedzeniami. Nietolerancyjni i niepostępowi. Może jeśli się na czas nie dostosujemy, wkrótce będziemy równie dziwni dla wszystkich, jak oni teraz dla nas? Może będziemy gatunkiem niezdolnym do ewolucji, przez co skazanym na wymarcie? Seth zachichotał pod nosem. Z każdym kolejnym buchem było mu coraz trudniej powstrzymać śmiech. Wszystko wydawało mu się takie dziwne. – Skąd ci to przyszło do głowy? – zapytał. – Nie wiem… Może dlatego, że wszyscy ci dziwacy, odmieńcy, byli bardzo prawdziwi w tym, co robili i żyli w świecie własnych przekonań, nie zważając na innych. – A czy ty chciałbyś być takim odmieńcem jak oni? Zaren wzruszył ramionami. – Sam nie wiem. Ale jedno mogę powiedzieć na pewno. Że gdyby po dzisiejszym dniu cofnięto mnie w czasie i dano szansę ponownego wyboru… Mógłby być zupełnie inny. Zaciągnął się skrętem. Wydmuchał kolejny pokaźnych rozmiarów kłąb dymu tak, że teraz z ledwością widział siedzącego w niedużej przecież odległości od niego Malcolma Setha. Świat za oknami wydawał się taki kolorowy, w porównaniu z szarą przestrzenią limuzyny. – Jaki tam wybór? – machnął ręką Seth. – Takie pojeby, jak moja córka i jej podobni, mają napierdolone we łbach po sam sufit. Po prostu życie ich doświadczyło. Ja się przyznałem, że nie dbałem o córkę, prawda? Cała reszta miała to samo albo gorzej. Jeden spadł z trzepaka, drugiego matka wyjebała z domu, innego posuwał ojciec pedofil. Oto kulisy ich wyborów. Patologia w rodzinach. Oni uciekli od problemów dnia codziennego. Byli za słabi, żeby stawić czoła prawdziwemu światu, więc stworzyli własny. Ciesz się, że nie jesteś taki jak oni. Zresztą… Nie zapominaj o jednym. Seth wskazał palcem na swoją twarz. – Ani ty, ani ja, czy nawet ktokolwiek inny, nie zmieni się, choćby nie wiem jak bardzo się starał. Czy tym wszystkim idiotom, których dziś spotkałeś, udało się żyć tak, jakby tego chcieli? Zaren zamyślił się na chwilkę. – Nie – odparł. – Myślę, że nie. – Oczywiście, że nie – Seth śmiał się pod nosem coraz głośniej. – Pamiętaj, że jeżeli nosisz w teatrze życia tę czarną maskę… to nie zmienisz jej na inną. Już ci mówiłem. Nasze maski są czarne. Ja urodziłem się ze złem w sercu. Chciałem się zmienić i zobacz, co teraz masz na kolanach i jak to się niemalże skończyło… Ci, których spotkałeś, urodzili się słabi i próbują żyć jak twardziele. Udawać, że maja twardą dupę. Nie mają, więc możesz sobie nawet wmawiać, że nosisz maskę wesołego murzyna, ale w ten sposób oszukasz tylko siebie. Życia nie oszukasz. Bo życie nie jest nic a nic wyrozumiałe. Życie jest szybkie i bezlitosne. Nie ma w nim miejsca na sentymenty czy inne pierdoły tego typu. Stworzysz swój własny świat? Będzie jak domek z kart. Rozsypie się przy najmniejszym podmuchu wiatru. Musisz zaakceptować swoją rolę i nauczyć się z nią żyć. Musisz zaakceptować kolor swojej maski i brnąć przez życie dalej. W świecie z betonu, gdzie kartami gra się o zupełnie

inne stawki. Oto cała filozofia. Kierowca siedzący gdzieś z przodu samochodu zakaszlał. – Szefie, mogę otworzyć któreś z okien? – zapytał głośno. Seth zaśmiał się wesoło. – Masz kaszel i jeszcze chcesz otwierać okno? Nie ma mowy! – zawołał. – Zaraz mi wypierdoli z L4 – dodał do Zarena. Kilka kolejnych buchów. Joint przechodził z rąk do rąk, topniejąc w oczach. Kierowca pokasływał co jakiś czas, co bardzo śmieszyło Setha. Bawił się tak wspaniale, jak nigdy wcześniej. Wytrzeszczał oczy, nie mogąc pohamować histerycznego napadu śmiechu. Zaren również zaczął się podśmiechiwać. Lecz miał inne powody. Wciąż się zastanawiał, jak dotrzymać obietnicy danej Angeli w El Bimbo. Słowa, które wyszeptała mu do ucha nadal nie dawały mu spokoju. – A wie szef, co jest najśmieszniejsze? – zapytał po chwili Zaren, nie mogąc już dłużej się powstrzymywać. Czuł, że nadciąga ta sama zmiana humoru, której doznał w domu Billy’ego Ray’a. Czy zdoła ją pohamować, zanim dojdzie do tragedii? A może dać się jej ponieść? – No dawaj – Seth pomachał ręką na zachętę. – Jednym z tych dziwolągów, których dziś spotkałem, była pańska córka. – Spotkałeś moją córkę? – Seth ryknął śmiechem. – Tak – zaśmiał się Zaren. – Fantastyczna kobieta. – Popierdolona jak paczka gwoździ! – Śmiał się Seth. – Cały czas działa mi na nerwy. Korci mnie, żeby dać ci na nią zlecenie. Pewnie przyznasz mi rację, że to najgorszy model babiszona, jaki widziałeś, co? Zaren pokręcił głową, i nie wiedzieć skąd, przypomniałmu się cytat przeczytany przed wieloma laty w jednym z kolorowych pism. Nie pamiętał go dokładnie, lecz szybko przytoczył sens, jaki z niego bił: – Kobiety są bardziej złożone niż mężczyźni. Są wrażliwsze, ale również odważniejsze. To jest powód ich częstszego konfliktu z otaczającą ich rzeczywistością. Kobiecość jest silniejsza niż męskość. To wielka siła. Niemalże mistyczna. Chyba właśnie dlatego faceci nienawidzą ścierać się z kobiecością i inteligencją. Kiedy tylko poczują, że ich to przewyższa, stają się podli… źli i gotowi do wielkiej agresji – mówiąc to, Zaren miał przymknięte oczy. Kiedy skończył, odetchnął cichutko i mając przed oczami obraz Angeli, dodał: – Oto klucz do jej zrozumienia. Seth nie odpowiedział, krztusząc się ze śmiechu. – Pana córa uświadomiła mi dzisiaj, że jednak można zmienić kolor swojej maski i to bez jej zdejmowania… Seth z zaciekawieniem przechylił głowę i przyjrzał się Zarenowi. Młody Mammon odwzajemnił to spojrzenie, lecz chwilę później przed jego oczami pojawiły się przewijające się powoli wspomnienia dzisiejszego spotkania z Angelą. Malcolm Seth zadał jakieś pytanie, lecz Zaren nic z niego nie zrozumiał, słysząc je jak gdyby zza zaciągniętej kotary… Wspomnienie podsunęło mu za to dobrze znaną melodię…

Znowu byli na parkiecie. Kiedy zamknął na chwilę powieki, obraz odżył. Widział przed sobą Angelę. Ponownie poczuł się niczym magnez przyciągany przez inny o większej sile. W jego żołądku coś się przewróciło i zawirowało. Odtworzył z pamięci jej obraz i zapach perfum. W tle usłyszał takty piosenki, w rytm której tańczyli. Byli bardzo blisko siebie. Angela zbliżyła się jeszcze bardziej, przykładając swoje usta do jego ucha i szepnęła tak niesamowicie aksamitnym i kojącym głosem. – Wyobraź sobie złowrogie lustro… Stare i odrapane… Zaren przymknął powieki. – Stajesz przed nim takim, jakim dziś jesteś – kontynuowała Angela. – Nie musisz mi mówić, kim jesteś w tym lustrze. Więc ujrzyj w nim prawdziwe odbicie samego siebie. Umysł Zarena rozpoczął pracę. Ujrzał dokładnie to, o czym mówiła Angela. Stare lustro w czarnej ramie. Stało w równie starym co lustro, opuszczonym pokoju. Ze ścian sypał się tynk, a ze sufitu gdzieś za stojącym zwierciadłem zwisała osmalona belka. Zaren zrobił krok do przodu i spojrzał w odbicie. Stał w swoim zwykłym uniformie, takim w jaki był ubrany i teraz. W jednej ręce trzymał walizkę, w drugiej broń. Na twarzy miał założoną teatralną, czarną maskę. Była to smutna maska, nosząca na sobie ślady mijającego czasu. Kiedy pokiwał delikatnie głową, dając znać Angeli, że ujrzał już to, o czym mówiła do tej pory, dziewczyna kontynuowała: – Teraz wyobraź sobie siebie w tym lustrze za pięć lat… Dziesięć… Dwadzieścia… Jak będziesz wyglądać pod koniec życia, stając przed nim? Młody mężczyzna nie odpowiedział. Przez jego umysł przetoczyły się ponure wizje przyszłości, jaką miał przeżyć. Zasępił się na chwilę i nieświadomie przytulił się do Angeli, mocniej niż było to konieczne. – Straszna to wizja, prawda? – zapytała dziewczyna. W jego uścisku wyczuła lęk. – Co mógłbyś zrobić, żeby to zmienić? Co cię ogranicza? Wyrzuć to z siebie. Wciąż stojąc przed lustrem, Zaren przyjrzał się sobie. Co mnie ogranicza? Coś czego na pewno nie ma Angela… Oczami duszy Mammon spojrzał na przedmioty trzymane w ręku. Zwolnił uścisk i obserwował, jak pistolet i walizka jednocześnie lądują na drewnianej podłodze, wzdymając małe obłoki zalęgającego tam kurzu. Angela poczuła, jak zwalnia się jego kurczowy uścisk. Wiedziała, że dokonał zmiany. – A teraz wyobraź sobie, że to lustro nabiera barw, a miejsce w którym stoi, jakiekolwiek wcześniej było, robi się przyjazne i nabiera barw. I rzeczywiście, pomieszczenie, w którym stał, zalała fala ciepłego światła. Nie było już odrapane i nie pachniało starością. Z ramy lustra opadł czarny niczym sadza osad i zamieniła się złotem. Jego powierzchnia na powrót stała się idealna. Odbijała jego sylwetkę. Stał przed nim w zupełnie odmienionej formie. Jedną rękę trzymał w kieszeni lnianych, jasnych spodni, na drugiej, którą gładził się po podbródku, lśnił złoty pierścionek. Maska powoli zaczęła się zsuwać z jego twarzy. Uśmiech, który zagościł na twarzy, oderwał ją ostatecznie, tak, że upadła przed nim na podłogę, prosto w snop słonecznego światła.

Przyglądał jej się przez chwilę. Z początku wydawało się, że pozostanie w swej niezmienionej formie aż do końca, lecz właśnie wtedy Zaren zauważył coś nadzwyczajnego. Słońce wypierało z niej czarny kolor. Z sekundy na sekundę maska robiła się coraz jaśniejsza, aż w końcu stała się całkowicie biała… Wyblakła. – Jak będziesz wyglądać z tą zmianą za pięć… dziesięć, a nawet i dwadzieścia lat? Choć piosenka utrzymywała stałe tempo, Zaren zwolniłkroku. Powędrował w wyobraźni tropem podrzuconym przez Angelę. – Czy ta mała zmiana potrafi odmienić twoje życie na lepsze? Nagle, niczym urwany film, wizja, jaką przywołał w swej głowie z pomocą Angeli, zniknęła. Rozwiała się i Zaren na powrót poczuł się, jakby był odbiciem złowrogiego, czarnego lustra. – Tak – szepnął do niej. Nagle do uszu chłopaka dotarły odgłosy otoczenia. Otrząsnął się i wracając do rzeczywistości, spojrzał w twarz otumanionemu Sethowi. Przełknął ślinę i kontynuował utracony na kilka chwil wątek. – Upiera się pan, że swojej czarnej maski nie można zmienić. A co, jeśli istnieje na to sposób? Dość trudny, nie zaprzeczę, ale w uproszczonej formie brzmi mniej więcej tak: każdą czarną maskę można wystawić na słońce, a ona po jakimś czasie sama wypłowieje. Tylko trzeba spróbować. Do takich wniosków doprowadziła mnie pana córka. Nie dowierzając własnym uszom, Seth pokręcił głową. Nie wiedział dlaczego, ale wszystko wydawało mu się tak bardzo dziwne, że aż nierealne. To miejsce, ludzie, ta rozmowa. Wszystko. Zaczął się nawet zastanawiać, czy to przypadkiem nie jest sen? – A zapytałeś ją, czy jej się to udało? Haaaa ha ha ha… Śmiech przerwał mu lekki wstrząs. Samochodem zabujało. – Uważaj na drogę! – zawołał Seth. – Pewnie cieć wjechał w studzienkę. Już drugi raz w tym tygodniu… Na czym stanęło? – Angela – przypomniał Zaren. – Właśnie tak… Udało jej się? – Właściwie… Uśmiech na twarzy Zarena Mammona urósł do niebywałych rozmiarów. Wyglądał, jakby mu ktoś wepchnął do ust niewidzialnego rogala. Nie wiedzieć czy to od zioła, czy sam z siebie, Mammon nie mógł już dłużej się powstrzymać. I nie musiał się bać zmiany humoru na gorszy. Tym razem było zupełnie inaczej. – …myślę, że jej się to udało. Ponownie sięgnął do kieszeni marynarki i wyciągnął z niej mały, złoty przedmiot. Kiedy zobaczył zdziwioną minę swojego szefa, pozwolił ponieść się fali histerycznego śmiechu. – Czy to jest to, o czym ja myślę? – zapytał Malcolm Seth, wskazując palcem na kluczyk do walizki. – A nie wygląda? – Haa ha ha haaa o kurwa, nie wierzę – zawołał Seth i opadł na oparcie. – Weź tu jednak

trochę przewietrz, chcę się temu przyjrzeć! Koniecznie! Rzeczywiście, dym dość poważnie ograniczał im widoczność. Nawet Zaren widział tylko kontury trzymanego przed nosem kluczyka. Pochylił się w bok i korbką uchylił okno. Dym zaczął się ulatniać. Z zewnątrz wyglądało to tak, jakby ktoś uchylił drzwiczki wędzarni. Powoli zaczęło się przejaśniać. Przestrzeń pomiędzy nimi klarowała się z sekundy na sekundę. Malcolm Seth sięgnął po kluczyk, który wciąż trzymał Zaren. Wziął go do ręki i przyjrzał mu się z bliska. Wyglądał, jakby badał jakiś artefakt, z tym tępym wyrazem upalonej twarzy. Zaren, chcąc się powstrzymać, odwrócił głowę i spojrzał w okno samochodu. Jego oczom ukazał się niebywały widok. Teraz, kiedy dym ulotnił się z wnętrza auta, mógł zauważyć, co dzieje się na zewnątrz. Było w tym wszystkim coś bardzo nadzwyczajnego. Po pierwsze, świat za oknami nie poruszał się. Limuzyna stała w miejscu. Ale nie byli na skrzyżowaniu. Aby się upewnić, że to nie zwidy, Zaren obrócił się i spojrzał na kierowcę. Mężczyzna leżał nieprzytomny na kierownicy. Z nosa ciekła mu krew. Przez przednią szybę Mammon zauważył coś jeszcze dziwniejszego. Inny samochód. Najwidoczniej uderzyli w niego, kiedy ten wyjeżdżał z parkingu na drogę. Kierowca drugiego wozu miotał się po parkingu, krzycząc jak opętany: – O kuŁwaaa! KuŁŁŁwaaaaa! To ON! Rękoma wskazywał na okno Malcolma Setha. Zaren poznał go od razu. Kilku ludzi próbowało uspokoić Warrena, lecz ten wyrywał im się z uścisków. Ci ludzie też wyglądali dość znajomo. Mammon ponownie spojrzał na budynek i odczytał wielki neon, który wisiał nad wejściem. Kiedy udało mu się skalibrować wzrok i zrozumieć wyraz, zaczął śmiać się jeszcze bardziej szaleńczo niż przedtem. Zrozumiał. – Chyba nie najechaliśmy na studzienkę – powiedział przez łzy śmiechu do Malcolma Setha. Diabeł podniósł swój wzrok i ujrzał to, co jego przyjaciel. I właśnie w takiej sytuacji, można powiedzieć, że wpadło się w kanał… Stali pod posterunkiem policji. Wokół limuzyny zebrało się kilkunastu funkcjonariuszy, którzy podchodząc bliżej, wycelowali w nich połyskujące lufy rewolwerów. Malcolm Seth również przetrawił to, co zobaczył. Zamknął oczy, by po chwili zacząć się śmiać równie histerycznie co jego przyjaciel na siedzeniu naprzeciwko. – Już po nas – Seth wskazał palcem na walizkę. – Ale przypał. Do końca życia substytutem kobiety będzie dla nas nieogolony rozbójnik pod prysznicem… ha ha ha ha… Zaren chwycił walizkę i położył ją na kolanach swojego szefa. Płakał ze śmiechu. – Nie – odparł. – Tylko dla ciebie. Otworzyłem walizkę i wywaliłem z niej wszystkie akta o mnie i o ojcu. Zostawiłem tylko rozdział o mojej matce oraz łuski po pociskach, które zabrałeś, żeby zatrzeć ślady swojej jedynej zbrodni… – Zaren z trudem hamował kolejny napad śmiechu. – Przyślę ci mydło w płynie, żebyś nie musiał się schylać pod natryskiem! HAAA HA HA HA… Drzwi limuzyny zostały otwarte i przy akompaniamenciekrzyków obydwaj zostali wywleczeni z jej wnętrza prosto na asfalt. Położono ich twarzami ku ziemi. Kiedy jedni policjanci przeszukiwali wnętrze wozu i wyciągali z niego walizkę wraz ze złotym

kluczykiem, inni skuwali im ręce na plecach. Zaren płakał… Płakał ze szczęścia. Nie mógł w nie uwierzyć. Słońce świeciło mu na twarz. Czuł jego ciepłe promienie. Och Eliose… Nareszcie moja czarna maska zmienia barwę…

Podziękowania Ta książka nigdy nie powstałaby, gdyby nie wiara w moje umiejętności, jaką wykazał się mój dobry kolega, Błażej Telichowski. To on, świadomie lub mniej, wskrzesił iskrę nad palnymi oparami mojej wyobraźni, zapalając mnie do pisania. Dlatego to właśnie jemu w głównej mierze dedykuję tę książkę. Oldze, która jako pierwsza przyjrzała się jej swoim krytycznym okiem i sprowadziła mnie na ziemię. Podziękowania należą się również sztabowi nauczycieliz mojej dawnej szkoły z Panią Stefanią Bartkowiak na czele, którzy chętnie udzielili mi porad, a w niektórych przypadkach obdarowali spojrzeniem z cyklu „skandal”! Temu prawdziwemu Murkowi, który bez przeszkód zgodził się zostać pierwowzorem książkowej postaci, aby tak jak za dawnych lat szkolnych, towarzyszyć mi w kolejnej popapranej przygodzie. Także wszystkim przyjaciołom, za to, że zdołali wytrzymać ze mną tak długo i nie boją się, że zacznę pisać znowu, przenosząc do naszego świata elementy absurdu mojej twórczości. I ostatecznie, wszystkim, którzy sięgnęli po „7 Kobiet Mafii”. Dziękuję za zaufanie, jakim mnie obdarzyliście, wybierając właśnie tę książkę. Mateusz Wieczorek

Dziękujemy za skorzystanie z oferty naszego wydawnictwa i życzymy miło spędzonych chwil przy kolejnych naszych publikacjach. Wydawnictwo Psychoskok

[1] Władziu Valentino Liberace – (1919 –1987 r.) amerykański artysta estradowy pochodzenia polsko-włoskiego.

[2] Nina Simone – (1933- 2003 r.) amerykańska piosenkarka, autorka tekstów i pianistka. [3] Tytuł piosenki Niny Simone. [4] Cytat Douglasa Adamsa. [5] Tytuł piosenki zespołu The Grass Roots. [6] Steve Wonder (ur. 13 maja 1950 r.) – amerykański wokalista popowy, kompozytor, producent i multiinstrumentalista. [7] Dusty Springfield – (1939-1999 r.) brytyjska piosenkarka popowa. [8] Imię jednego z bohaterów serii filmów „Gwiezdne Wojny”. [9] Edith Piaf – (19151963 r.) francuska piosenkarka. [10] Słowa pochodzą z tekstu piosenki Zdzisławy Sośnickiej pt. „Ludzie mówią”. Tekst zaczerpnięty ze strony www.tekstowo.pl