Mateusz M Lemberg Mennica

Copyright © Mateusz Marcin Lemberg, 2015 Projekt okładki Mariusz Banachowicz Redaktor prowadzący Anna Derengowska Redakcja Joanna Habiera Korekta Sylwia Kozak-Śmiech ISBN 978–83–8069–815–4 Warszawa 2015 Wydawca Prószyński Media Sp. z o.o. 02–697 Warszawa, ul. Rzymowskiego 28 www.proszynski.pl

Kto zagląda w otchłań, może zapłacić za to cząstką swojego człowieczeństwa. Michael Capuzzo, Klub koneserów zbrodni

Więcej na: www.ebook4all.pl

DZIEŃ DZIEWIĄTY

NIEDZIELA 10 KWIETNIA Krzysztof Witczak, niegdyś w komendzie stołecznej nazywany Zerem, musiał nauczyć się wdzięczności – za trzy miesiące spokojnego snu, za gościnę ludzi, którzy go rozumieli, rozumieli jego problemy i dali mu coś, czego z początku nie potrafił docenić. Towarzystwo. Gdyby wiedział, że tej nocy z trudem wypracowany spokój legnie w gruzach, na pewno zmusiłby się do większej wdzięczności. Obudziło go szarpanie za rękaw, odruchowo spojrzał na stary sportowy timex, którego nigdy nie zdejmował, czego dowodziła porysowana plastikowa tarcza i zniszczony materiałowy pasek. Trzecia dwadzieścia w nocy. Na podłodze zobaczył nieregularną plamę światła wpadającą przez uchylone drzwi. Jan Saks krzątał się w kuchni. Witczak narzuciwszy w pośpiechu ubranie, usiadł przy drewnianym stole. Zdał sobie sprawę, że od trzech miesięcy czekał na ten moment. I czekał na pytanie, które teraz zadał mu gospodarz. – Masz broń? Kiwnął głową. W szafce nocnej przy łóżku leżał stary pistolet. W pierwszym dniu pobytu w Izabelinie wręczyła mu go Kamilla, kobieta, z którą przyjechał. Zanim zostawiła Witczaka, obiecała, że Saksowie pokażą mu, jak żyć ze schizofrenią. Od pół roku słyszał głosy. Ostatnio znikły, a pojawił się Starzec. Omamy wzrokowe w chorobie, z którą przyszło mu walczyć, są rzadkością, i Zero o tym wiedział. Zjawa siedziała naprzeciwko, po drugiej stronie stołu. Witczak pierwszy raz zobaczył ją w połowie lutego. Miała nieokreślone rysy, pomięte ubranie, siwe włosy i obwisłe policzki. Wraz z pojawieniem się Starca ustały uporczywe szepty w głowie, które przeszkadzały, dezorientowały i poniżały, naśladując zachowania dawno zmarłych członków rodziny. Starzec milczał. Pobyt u Saksów swoim powtarzalnym rytmem przypominał życie w klasztorze. Witczak dotrzymywał towarzystwa Alinie, żonie Jana. To właśnie ona w rodzinie cierpiała na chorobę psychiczną. Słyszała głosy, ale od kilku lat nie przyjmowała żadnych psychotropów. Miała lepsze i gorsze momenty. Kiedy omamy zaczynały ją przytłaczać, szła do pracowni i siadała przy sztaludze. Słyszał, jak rozmawia z głosami. I właśnie sztuki negocjacji próbowała nauczyć gościa. „Jesteś jak prezes spółki – mówiła. – One są jak krzykliwa rada nadzorcza. Musisz nauczyć się nad nimi panować”. I zawsze powtarzała: „Pamiętaj, masz nas. Stale. Przez całą dobę”. Jan kilka razy wyjeżdżał. Wtedy Witczak czuł się potrzebny. Razem z Aliną robili zakupy, pracowali w ogrodzie, spacerowali. Wdrożył się w ten powolny rytm. Ostatnia prośba Kamilli nadal brzmiała mu w uszach: „Grozi im niebezpieczeństwo. Potrzebują ochrony”. Przez pierwsze tygodnie wciąż rozmyślał, co takiego mogło grozić dwojgu bezrobotnym pięćdziesięciolatkom. Postanowił sprawdzić, uruchomić swoje kontakty w policji. Był już na emeryturze, ale znajomi na pewno wyświadczyliby mu

przysługę. Ale zwlekał, a teraz było już za późno. – Za kwadrans wychodzimy – oznajmił Jan, dopijając kawę. – Co z Aliną? Zostanie sama? – Żona gospodarza spała, nieświadoma powrotu męża z tygodniowej podróży. – Wrócimy, zanim się obudzi. – Saks wymownie spojrzał na zegarek. Witczak wycofał się do swojej sypialni, wyjął z szafki ukryty w zawiniątku pistolet, naładował magazynek nabojami leżącymi obok w pudełku. Był gotów. Starzec wyglądał, jakby chciał coś powiedzieć. Ale milczał. Wyszli z domu i wsiedli do jeszcze ciepłego po długiej trasie samochodu. Brama wciąż była otwarta.

DZIEŃ PIERWSZY

SOBOTA 2 KWIETNIA – Mam problem. – Maciej Wilk siedział w maleńkim pokoju, który służył mu za biuro. Na starym biurku walały się kwity – wypełnione oświadczenia myśliwego nieskładnie zebrane w pomiętych tekturowych teczkach, zapisy temperatur i inne. Z uchylonej szuflady wystawały pomarańczowe końcówki plastikowych plomb. – Zorientowałem się – odparł siedzący na zapadniętej kanapie sierżant Adam Tymański, przez kolegów ze stołecznej nazywany Hifem. Znajomi z koła łowieckiego używali innej, starszej ksywy. – Tak, Śmierdzielu? – Stary człowiek uśmiechnął się lekko i wychylił nieco ze skrzypiącego krzesła. Na kolanach trzymał przywiezioną do przystrzelenia1 dubeltówkę. Od dwudziestu lat prowadził skup dziczyzny na obrzeżach Radzymina, ale był też szanowanym rusznikarzem, który karierę zaczynał od nauki w technikum uzbrojenia w Brnie i praktykował przez trzydzieści parę lat. – Co z Suzy? – Hif już przy bramie wyczuł, że coś jest nie tak. Zamiast radosnego poszczekiwania przywitała go złamana przez wczorajszy orkan gałąź. Obawiał się najgorszego, teraz jego podejrzenia się potwierdziły. – Artur bawił się w menera2. Gamoń – sapnął stary. Oparł broń o ścianę. – Później się nią zajmiemy, dobrze? Hif kiwnął tylko głową. Wilk przechylił się i wyjrzał przez okno. – Mordą przyjechałeś? – upewnił się. – Mordą – potwierdził Hif. Stary sięgnął po wiszącą na haku wysłużoną myśliwską kurtkę. Wyszedł przez sień na ganek, kulejąc, ruszył w stronę wiaty, pod którą stał land rover discovery z 1998. Tymański podszedł do gałęzi i przeciągnął ją pod ścianę domu. Po drodze doczekał się wreszcie wyjaśnień. – Artur wczoraj zabrał ją na trening. Luzem, nie na otoku. Przyznał się. – Wilk prowadził uważnie, jechał powoli, skupiony na drodze, zanadto przysunięty do kierownicy i mocno pochylony. Bez okularów, które najwyraźniej powinien był sobie sprawić. – Idiota. Zepsuje psa – skomentował Hif. Stary odpowiedział skinieniem głowy. – Wiesz, jaki jest Artur – dodał po chwili. Zmierzali w stronę Klembowa, mijając przeważnie pola z kilkoma niewielkimi zagajnikami i kompleksami leśnymi, z których jeden wybrał syn Wilka na szkolenie. – A gdzie Artur? – Hif spytał, choć domyślał się odpowiedzi. – Od wczoraj się nie pokazał. – Wilk potwierdził domysły sierżanta. – Zadzwonił tylko.

– Krzyż pański z tym chłopakiem – skomentował Tymański, zezując na pozamykane zagrody i wyczuwając przez nieszczelne okno zapach z kominów. – Wiem za to, gdzie jest jego kurtka – odparł Wilk. Pojechali w stronę rezerwatu Dębina, zaparkowali obok poczty. Maciej obszedł niewielki budynek i szukał w umówionym miejscu. Zanim Hif wysiadł z samochodu, usłyszał energiczne szczekanie i chrapliwe nawoływania Wilka: „Suzy, Suzy!”. Odnalazł rusznikarza, a w gąszczu zobaczył jeszcze niknące rude futro posokowca. Maciej stał przy porzuconej w krzakach klasycznej kurtce M65. – W sumie niezła sztuczka – przyznał Hif, spoglądając na ścianę lasu po drugiej stronie wąskiej drogi. Z leśnej głuszy dobiegło ich poszczekiwanie. – Ruszamy. 1 Przystrzeliwanie – sprawdzenie celności broni. 2 Przewodnik psa myśliwskiego.

DZIEŃ DZIEWIĄTY

NIEDZIELA 10 KWIETNIA Stara terenowa łada pędziła pustymi ulicami Warszawy. Ruszyli z Izabelina przed czwartą, po kwadransie przejechali Wisłę mostem Grota, skręcili w stronę Radzymina, potem w ulicę księdza Poławskiego. Saks się nie odzywał, skupiony na prowadzeniu, co chwila zerkał na zegar w desce rozdzielczej. Zajechali na parking przy cmentarzu, mniej więcej w połowie drogi łączącej trasę na Białystok i Rembertów. Wokół panowały cisza i ciemność. – Co teraz? – odezwał się Witczak. Saks zapalił papierosa. – Czekamy – odpowiedział i wydmuchał chmurę dymu. Starzec siedział w milczeniu z tyłu. Witczak czuł jego obecność. Po dziesięciu minutach na drodze rozbłysły światła reflektorów. Potężna toyota z napędem na cztery koła zbliżała się od strony Rembertowa. Zaparkowała kilkanaście metrów od nich. Saks przeszedł do bagażnika. Z torbą podróżną ruszył w stronę przybyłych, uginając się trochę pod jej ciężarem. Witczak dołączył do gospodarza, ciekaw ludzi, którzy wyznaczyli im spotkanie. Z toyoty wysiadł wielki, ubrany w sportową marynarkę facet. Coś w jego wyglądzie wskazywało, że jest obcokrajowcem – niedbale zawiązany pod szyją szalik, może niestosowne na tę porę roku buty. Obok stanął pasażer – niski, napakowany blondyn. Czekali, aż Saks podejdzie bliżej. Witczak szedł za nim krok w krok, do połowy dzielącego samochody dystansu. Rzucił ciężką torbę na ziemię. Wycofali się na odległość paru metrów, jakby przywieziony przez nich towar promieniował. Wysoki dał znak małemu, a ten zbliżył się do pakunku, przyklęknął, otworzył zamek, zajrzał i wrócił z torbą do kumpla. Zamknęli się w toyocie, zapalili lampkę podsufitową, oglądali coś pod światło. Po chwili niski wysiadł z małą walizką o przetartej na kantach skórze. Witczak pomyślał, że musiała być stara. Facet zrobił kilka kroków w ich stronę i od niechcenia cisnął neseser na ziemię, w miejsce, gdzie wcześniej leżała torba. Saks kucnął, wewnątrz znajdowały się równe rzędy dwustuzłotowych banknotów. Jakieś dwadzieścia grubych plików. Jan podniósł walizkę bez przeliczania i sprężystym krokiem skierował się do łady. To wszystko? – chciał zapytać Witczak. Wtedy tuż obok ujrzał Starca, który zwrócił ku niemu pomarszczoną twarz. „To jeszcze nie koniec” – powiedział z krzywym uśmiechem. Zero po raz pierwszy usłyszał jego głos. Przy ich samochodzie stał trzeci facet, oparty o drzwi kierowcy. Zagradzał im drogę. Saks postawił neseser i zawrócił do toyoty. Witczak zrobił dwa kroki, żeby lepiej słyszeć, ale zorientował się, że język, w którym prowadzili rozmowę… cóż, brzmiał dziwnie. Trochę jak niemiecki, trochę angielski, z domieszką skandynawskiego. Nie rozumiał ani słowa, mógł tylko śledzić zmieniający się rytm mowy. Po krótkiej wymianie zdań głos Saksa przeszedł w dyszkant. Coś się stało, pomyślał Witczak. Coś, co zmieniło całą sytuację. W końcu padło znajome słowo. „Kamilla”. Z siostrą Jana, pracującą w szpitalu w Tworkach, łączyło

Witczaka coś na kształt zalążka romansu. Jan sięgnął po telefon, po chwili oczekiwania odezwał się po polsku. Witczak zrozumiał, że pytał o Kamillę. Zacisnął w kieszeni dłoń na rękojeści pistoletu, przełożył palec wskazujący na cyngiel, gotów do działania. Rozmowa telefoniczna została zakończona, wtedy padło kolejne znajome imię. Alina. Znowu szybka, niezrozumiała, wypowiedziana równie złowrogim tonem odpowiedź. Jan zaczął krążyć po niewielkim okręgu, tamci czekali, wyższy stawiał żądania. Gospodarz Witczaka tylko kiwał głową. Potem podszedł do Zera. Facet, który pilnował łady, zniknął. Musiał obejść oba samochody, bo pojawił się przy toyocie, dołączył do kumpli. Zamknęli się w kokpicie, odpalili silnik i zaznaczyli ciemność drogi czerwoną poświatą tylnych reflektorów. Zero i Jan zostali sami. – Może coś powiesz? – wypuścił słowa niczym próbny balon. Choć domyślał się, że nie jest OK. – Mają je obie – wydusił z siebie Jan, wracając z pośpiechem do samochodu. – Nie tak szybko – zatrzymał go Zero, wskazując na kapeć w przedniej oponie. – Zabezpieczyli się. Wtedy ponownie przemówił Starzec. Odgarnął siwe strąki włosów opadające mu na pomarszczone czoło. Jego głos wydał się Witczakowi znajomy. „Ale się wpierdoliłeś” – rzucił.

DZIEŃ PIERWSZY

SOBOTA 2 KWIETNIA Pół godziny przedzierali się przez las, podążając za psem, który co chwila pojawiał się przed nimi w odległości kilkudziesięciu metrów, jakby czekał, kręcąc się w kółko i poszczekując niecierpliwie. Na widok ludzi biegł dalej. Wypatrywali ścieżek, ale Suzy prowadziła ich swoją trasą, na szczęście rzadkim dębowo-grabowym lasem. Nie męczyli się zanadto, musieli tylko omijać grube pnie powalonych starców. Wypatrywali śladów farby i zastanawiali się, co wytropił pies. Nie dostrzegli jednak żadnych kropelek, z których mogliby cokolwiek wywnioskować. – Z kim zrobił ścieżkę tropową? – zastanawiał się Hif, myśląc o Arturze i metodzie szkolenia, jaką obrał. Bo miał nadzieję, że jednak jakąś obrał. – Aż taki głupi nie jest – zaperzył się Maciej. – Sam, ale najwyraźniej Suzy wpadła na coś innego. – Może jakiś postrzałek? Albo sidła? – Okoliczni mieszkańcy borykali się z plagą kłusownictwa. W odpowiedzi Maciej ściągnął z ramienia kniejówkę. Hif nie zabrał nieprzystrzelonej dubeltówki, ale w kaburze trzymał służbowego glocka. – A może biega za obcierką3 – powiedział z nadzieją Hif. Postanowił, że jego pistolet zaczeka spokojnie na rozwój wypadków. – Mało farby, dużo mięsa – zakpił Wilk, cytując znane powiedzenie. Usłyszeli wreszcie pełne pasji szczekanie suki dobiegające z gęstego młodnika. Wilk przykucnął z marsem na twarzy. Hif nerwowo bawił się swoją zippo. – Co myślisz? – zagadał sierżant, ale stary myśliwy tylko nadstawiał ucha ze skupieniem malującym się na okrągłej twarzy. – Sądząc po trasie – jeleń, po młodniku – dzik. – Tymański robił się w nerwach gadatliwy, czego najwyraźniej nie mógł znieść stary. Machnięciem dłonią uciszył towarzysza. Ale ten nie dał się tak łatwo uspokoić. – Jeśli zaszarżuje, to po niej. Wilk wstał ze stęknięciem i ruszył krok za krokiem w bok, by obejść młodnik w poszukiwaniu tropu wejściowego. Problem polegał na tym, że dotąd żadnego tropu nie widzieli. Szczekanie psa było coraz głośniejsze, w miarę jak zbliżali się do skupiska niskich drzew. Kiedy Maciej odnalazł prześwit, ponownie klęknął i przygotował broń do strzału. Nasłuchiwali, pies zamilkł. W gąszczu nie widzieli żadnego ruchu aż do momentu, kiedy z gałęzi wyskoczyła na nich psia torpeda. Stary w ostatniej chwili opuścił lufę. Suzy ocierała się o właściciela, merdała ogonem i piszczała z radości. Wskazywała kufą na młodnik, w końcu zniecierpliwiona spróbowała pobiec z powrotem, gdy nie doczekała się chwili triumfu. Hif powstrzymał ją mocnym chwytem za tropową obrożę z szerokiego pasa skóry. – Czekajcie tutaj – rozkazał rusznikarz głosem kierownika polowania, któremu nawet sierżant ze stołecznej nie odważyłby się sprzeciwić w łowisku.

Podążył wąską ścieżką wydeptaną przez dziki, schylony rozgarniał gałęzie, starając się nie narobić hałasu, z kniejówką gotową do strzału, po czym zniknął w zaroślach. Zdezorientowana suka piszczała za panem i usiłowała się wyrwać z uwięzi. Hif próbował ją uspokoić. – O Boże! – rozległ się krzyk z zagajnika. – Śmierdziel, do mnie! – padło wezwanie jak do psa. Małe rączki wyciągnięte do czerwonego pudełka przypominającego domek z żółtymi uchwytami wystającymi z dachu, oczywiście w kształcie litery M. I pisk zniecierpliwionej dziewczynki, którą bardziej niż zawartość pudełka interesuje zabawka – magiczne jabłko z ukrytą w środku figurką kotki w różowej sukience i z różową kokardką na głowie. Chwila zabawy i rączki wędrują do frytek, buzia otwiera się na żądanie matki, która właśnie odwinęła bułkę z hamburgerem i przystawia dziecku do ust. Po chwili policzki i czubek nosa są umazane keczupem. „No, włóż sukienkę” – słyszy w głowie błagalny głos z przeszłości, chyba na widok tej kobiety z dzieckiem w restauracji pana McDonalda, w samym centrum Warszawy, w Sezamie. Podobno mają go rozebrać. Sezam. I dobrze. Stary jest, zapuszczony, brudna pamiątka po zamierzchłych czasach, choć zagorzali varsavianiści twierdzą, że to perełka architektoniczna. Może i perełka, ale raczej hodowlana, nie naturalna. Co on zresztą wie? Dawniej naciski Teresy ograniczyły się do prób w stylu: „No, włóż sukienkę”. Albo upartego kupowania lalek pod choinkę, jakby od tygodni nie ciągnął matki przed wielką witrynę w Smyku z zabawkami dla chłopców, nie dziewczynek. Tak, granica była płynna. Aspirant Agnieszka Cynowska z komendy stołecznej, obecnie na zwolnieniu lekarskim, lecz tak naprawdę – nie Agnieszka, lecz Maksymilian. Granica zatarła się już w dzieciństwie. Owszem, już pięcioletnia Aga wiedziała, że nie chce bawić się w dom, że pasjonują ją czołgi, żołnierze, pistolety i gra w piłkę. Rówieśnicy zaakceptowali chłopięcą dziewczynkę szybciej i łatwiej, niż gdyby mieli do czynienia z chłopcem zainteresowanym lalkami i ganiającym z dziewczynkami. W czasach szkolnych Maks postawił na swoim. Żadnych sukienek, tylko spodnie, sweterki, koszulki. Oczywiście pozostał dziewczyną, ale inną, trzymającą się na uboczu, a jeśli dołączał do grupy rówieśników, to tylko do grających w nogę chłopców. Nikt go nie wyśmiewał, nie odtrącał, całkiem nieźle radził sobie na bramce, co zapewniło mu akceptację. W starszych klasach czasem ktoś nazwał go babochłopem. Ale wtedy okazało się, że Maks umie się bić. W okresie dojrzewania nadeszły zmiany. To sprawiło, że granica stała się ostrzejsza, ale Maks nabrał już takiej pewności siebie, że nadal potrafił płynąć pod prąd. Pierwszą dziewczynę miał w klasie maturalnej, chodzili razem miesiąc, dopóki koledzy tamtej nie zmówili się i nie spuścili mu lania. Wtedy Maks się wycofał. Została Aga, gustująca w panienkach. W tyle głowy, zakopany pod liśćmi, coś jak hibernujące zimą zwierzę, ukrył się Maks. Maksik. A później były przejścia. Przygoda z narkotykami, zawirowania, w końcu poważne problemy, które zakończyły się oprzytomnieniem. Koniec końców, Aga

wylądowała w policji. Ale ostatnio Maks się obudził. Odezwał się zachrypniętym głosem rozespanego niedźwiedzia i głodny zaczął domagać się pokarmu, a tym pożywieniem miała być uwaga. „No co ty, Aga – mówił w jej głowie Maks. – Jak długo jeszcze zamierzasz żyć w kłamstwie? Stary”. I Aga przyznała mu rację. Wylazł z liści nie przez przypadek. W listopadzie w Warszawie nastąpiło trzęsienie ziemi. Wstrząsy odczuła tylko jedna osoba w mieście – Agnieszka. Bandyci, z którymi zadarła, chcąc się odegrać i przytrzeć jej nosa, przebudzili Maksa. I ten nie zamierzał już odpuścić. Rósł w siłę, rozszerzał się w nieskończoność jak wszechświat, miniaturyzując Agę do rozmiaru najpierw karzełka, a potem niewielkiego ziarenka, które – jak kula wystrzelona w mózg – ukryło się gdzieś między jego zwojami. W styczniu Maks dowiedział się, że jest w ciąży. Od lekarza, który miał diagnozować (i zdiagnozował) zespół dezaprobaty płci. Co za nazwa. I Maks chciał odpuścić, granica znowu stała się płynna. Ale Aga nie powstała z ziarenka niczym jakiś feniks płciowości. Do powolnych, ale nasilających się objawów zdrowej ciąży doszły inne. Maks nie mógł spać. Zaczęło się od bezmyślnego oglądania telewizji do pierwszej, drugiej w nocy. Potem nastąpiły gwałtowne pobudki o czwartej rano, ze strachem, takim chwytającym za gardło i niedającym się rozproszyć ani odegnać. Lekarz dał zwolnienie i nie zapisał leków, bo ciąża. Pozostały spacery po Śródmieściu – naturalna metoda obniżenia lęku, odwiedziny u matki, obserwacje ludzi, wśród których nagle o wiele częściej niż kiedyś zaczął dostrzegać dzieci. I rodziców. Szukał ratunku. Ucieczki od spacerków, widoku dzieci wcinających Happy Meal w McDonaldzie, pobudek z krzykiem uwięźniętym w gardle. I powiedział sobie tak: Są dwa wyjścia. Męskie i żeńskie. Ujemne i dodatnie. Wypukłe i wklęśnięte. I nie wiedział, które wybrać. Granica była płynna. Dzwoni telefon. Maks odrzuca połączenie i chce wyjść. Bawi się komórką, spogląda w stronę Świętokrzyskiej – otwarta jeszcze, ale niedługo zostanie odcięta od reszty miasta, bo druga linia metra. Zastanawia się, czy skasować połączenie, nie patrząc na numer. Idzie powoli w stronę filharmonii, ogląda się na laski, zastanawia się, może wieczorem wyskoczy do kina, nie na film, tylko tak postać na przykład w Kinotece przed damskim kiblem, pogapić się na wychodzące dziewczyny. Może kogoś pozna? Myśli o Ance, która się nie odzywa. Przez kilka miesięcy w zeszłym roku mieszkały ze sobą. Maks był jeszcze Agą. Kiedy się przebudził, z Anką się skończyło. Dość szybko i dramatycznie, ale pocieszał się, że może na ich rozstanie wpływ miały niewesołe fakty związane z tamtym gwałtem, zamieszanie, po którym nic już miało nie być takie jak dawniej. Kiedy Maks dowiedział się o ciąży, Anka zniknęła. Teraz gapi się na mijane panienki, wyjmuje komórkę i oddzwania. – Co nie odbierasz? – Głośnik drży od wesołego basu. Maks rozpoznaje głos Hifa. Wzrusza ramionami, tamten przecież tego nie zauważy. – Tak jakoś – odburkuje. – Słuchaj, zamieszanie się zrobiło, sorry, że w sobotę. Jak żyjesz? – papla sierżant

Tymański. Co ma odpowiedzieć? Że piąty miesiąc i początki doła głębokiego jak fundamenty Pałacu Kultury i Nauki? Co chce usłyszeć? Wracaj. Albo – nie wracaj już nigdy. – Jesteś tam? Sorry, ale pole gubię, w lesie jestem – tłumaczy gaduła Tymański. Odruchowo Maks zaczyna się zastanawiać, co on w tym lesie robi, przecież na wiosnę nigdy nie jeździł na polowania. – Dobra. Kończę – mówi Hif. – Wpadnij w poniedziałek do pałacu, ważna sprawa jest. OK? – Co się dzieje? – pyta Maks. Lęk wybucha gdzieś między żebrami, rozpełza się pod opłucną, kłuje w wątrobę. Doigrałeś się. Mają cię. Słyszysz? Mają cię. Zrobię to dziś. Dziś. – Pogadamy, jak przyjdziesz – słyszy. Koniec połączenia. W środku młodnika rozciągała się kilkumetrowa wolna przestrzeń. Brezentowa płachta leżała pod warstwą starannie ułożonej darni. Ktoś nie wykopał po prostu dołu. Zdjął zewnętrzną część poszycia – najpierw zgrabił liście, potem podważył wierzchnie kilkanaście centymetrów gleby, zapewne kawałkami, które przełożył obok, aby po wszystkim ułożyć je z powrotem. Dopiero potem rozkopał ziemię, w dole umieścił zwłoki, przykrył je impregnowaną tkaniną z bawełny, zasłonił kwadratami usuniętej wcześniej darni, zagrabił i się zmył. Porządna robota. Suka wyczuła krew, która przestała krążyć w żyłach kilkanaście godzin wcześniej, ale to nic dziwnego przy naturalnych zdolnościach do pracy na farbie, jakie posiada każdy, nawet niewyszkolony posokowiec jak Suzy. Kiedy suka wyczuła trop i znalazła zdobycz, zaczęła kopać, aż do brezentu, zębami musiała odciągnąć jego krawędź, żeby dostać się do intrygującego obiektu, wydzielającego intensywny zapach krwi. Na ciemnym tle ujrzeli to, co kiedyś było drobną dłonią, leżące wewnętrzną stroną do góry, prawdopodobnie wzdłuż ciała, ze skórą poszarpaną i rozerwanymi włóknami mięśni od kciuka do nadgarstka. – Ktoś się częstował. – Hif spojrzał z wyrzutem na Suzy. – Lisy – zawyrokował Wilk, łypiąc z oburzeniem na policjanta. Jak mógł oskarżyć jego sukę o coś takiego? Wyjął z plecaka dziesięciometrowy skórzany otok. – Zaczep krętlikiem. Przysunął psa do znaleziska i zaczął czule przemawiać do swojej dziewczynki: – No, Suzy, szukaj. Szukaj, mała. No. Suka zamerdała, przystawiła kufę do darni i z radością zaczęła węszyć. Obiegła cały prześwit z nosem przy ziemi. – Da radę? – zastanawiał się Hif. – Po szkoleniu Artura? Stary myśliwy tylko kiwnął głową. Pies ruszył przed siebie, wyskoczył z młodnika tą samą drogą, którą weszli. Dalej pobiegł w przeciwnym kierunku, kluczył, robił kółka i pętle, przystawał i zawracał. – Nie zgubimy się? – zwątpił Tymański, widząc, jak tracą z oczu trefny młodnik.

W odpowiedzi Wilk złamał gałązkę na najbliższym drzewie, aby jej koniec wskazywał im kierunek, i robił tak przez całą dalszą drogę. Posuwali się za psem powoli, lecz najwyraźniej w jakimś konkretnym celu. Doszli do przecinki, gdzie ujrzeli coraz liczniejsze ślady – wgniecioną w ziemię trawę, połamane niskie pędy krzewów. – Wlókł – skomentował Wilk. Na leśnym dukcie nie było już tak wyraźnych tropów, ale znaleźli miejsce, w którym ich człowiek wszedł między drzewa. Potem pies poprowadził do drogi. Wyszli na szeroki zjazd do lasu. – Tu często stają samochody – wyjaśnił stary. – Ludzie chodzą na grzyby, a wieczorami parzą się młodzi. – Gdzie jesteśmy? – zastanawiał się Hif. – Droga z Klembowa, w Tule dochodzi do trasy na Wołomin. I dalej idzie na Jadów. Hif sięgnął po komórkę i sprawdził zasięg. Dwie kreski. Wystarczy. Przypomniał sobie o sprawie do Cyny. Ale najpierw zadzwoni po swoich. – Zjesz? No. Jedz! – Pokryte siatką romboidalnych zmarszczek dłonie matki podsuwają po ławie w jego stronę talerz z zupą jarzynową. – Dla ciebie zrobiłam. Mieszkanko na siódmym piętrze środkowego punktowca Ściany Wschodniej, tu zawsze mieszkała matka, a wcześniej matka z córką/synem. Uciekł po maturze, nie układało im się. Jego stan, wypierany przez Teresę, ciążył, zniekształcał ich więź. Żeby nie robić przykrości, a raczej wiedząc, że przykrość zrobi, wybrał ten mniejszy szok i rok temu przedstawił ówczesną dziewczynę. Było to pierwsze, fałszywe wyjście z szafy, bo wtedy przed sobą i przed światem grał lesbijkę. Choć w gruncie rzeczy miał wrażenie, że wszyscy wokół przeczuwali, co się dzieje. Wiedzieli, że ta Aga to „babochłop”. – Nie, dzięki, jadłam w Sezamie – kłamie, leżąc na tapczanie ustawionym pod oknem, naprzeciwko drzwi wyjściowych. Mieszkanko jest mikroskopijne, pokoik z wnęką na łóżko, dolepiona druga wnęka na kuchnię, łazienka, to wszystko. Te same meble od dwudziestu paru lat albo i dłużej. Z okna fajny widok na PeKiN, Domy Towarowe Centrum, plac Defilad. Matka na krześle ze sklejki, chyba jeszcze z lat sześćdziesiątych, stropiona tym niejedzeniem zupy przez córkę. – W twoim stanie musisz się dobrze odżywiać – oświadcza tonem dietetycznomedycznej wyroczni. Naprawdę przejęła się tym błogosławionym stanem. Gdyby jej pozwolił, biegałaby z nim po lekarzach, trzymała za rękę, wgapiała się w wydruki z USG. Ale Teresa zna swoje miejsce, zdecydowanie w drugim rzędzie, na pewno nie przy oknie, taka dostawka w życiu córki/syna. Pogodziła się z tym, w ogóle umiała się godzić z losem, to była jej filozofia życiowa, dzięki niej przetrwała, jak płożąca się na wydmie trawa, mocniejsza, niż się wydaje, wczepiona korzeniem w ruchome piaski. – Chyba cię podam do sądu – mówi córka/syn, a matka wstaje, bo zranione serce każe jej odejść do kuchni, a podłączony do fotela elektrycznego umysł prowadzi do zlewu. Pozmywać, pozmywać choćby i czyste, złapać dystans przy ludwiku i gąbce. Buty na tapczanie. Nie zdjął butów, a teraz jeszcze wyciągnął nogi, opierając grube podeszwy martensów o delikatny, przetarty materiał kapy. Wszystko po to, by wyprowadzić z równowagi matkę, która z zaciętym wyrazem twarzy, odwrócona tyłem

myje naczynia. Dobra, trzeba jej powiedzieć, decyduje Maks. W kieszeni na piersi (piersi owinięte bandażem, stary zwyczaj, tak stary, że wszedł w nawyk, ot, odruch poranny – siku, zęby i bandaż) szeleści złożona na czworo kartka, diagnoza od doktora Ruczaja, wypisana przez sekretarkę i poświęcona zamaszystym podpisem lekarza. – Nie obrażaj się – mówi córka/syn do matki i podsuwa jej wydruk. – Co to jest? – Teresa, nieufna, wyciera pokryte pianą dłonie w zużytą ścierkę. Maks pamięta tę ścierkę z czasów świetności, kiedy lśniła soczystą zielenią, teraz sprana i wyblakła. – Przeczytaj – radzi. Gest sięgania po okulary na lodówce, gdzie ich miejsce, bo tam, na stołku, matka zawsze siadywała, żeby poczytać tygodniki, te najniższych lotów, pozwalające zapomnieć, pogrążyć się w świecie, do którego nigdy nie należała. Nie siada na taborecie, idzie do pokoju, odsuwa sklejkowe krzesło, twarde, lecz dobrze wyprofilowane. Powietrze przechodzące przez nozdrza furkocze, oznaka zdenerwowania. – Zespół dezaprobaty płci – odczytuje i powtarza na głos. Spojrzenie pełne niedowierzania, po chwili gasnące z rezygnacją. – Możesz mówić do mnie Maksymilian? Od dziś? – Jak Kolbe? – kojarzy Teresa. Chwila ciszy. – Podejrzewałam, że coś nie tak zrobiłam, kiedy byłaś mała. Maks zaprzecza wzruszony, ale i trochę zły. – Nie twoja wina. To jeszcze w życiu płodowym. – Sformułowanie rodem z jednej z wielu książek, które na swój temat przeczytał. W pierwszej z nich transseksualizm był w rozdziale o dewiacjach. – Ale wszystko będzie dobrze. Patrzy na Teresę oczami Maksymiliana, który niedawno miał doła, a potem zaczął się bać, po telefonie od Hifa. – W polskim prawie jest tak, że zmianę, korektę płci załatwia się nie w urzędzie, tylko w sądzie – tłumaczy matce. – Myślałam, że robi się operacje. Jak córka Cher. Nagle Maks czuje wdzięczność do kolorowych pisemek na lodówce, które sprawiły, że córka/syn Cher naprowadziły Teresę na trop, oswoiły z dramatem. – No też – przytakuje Maks. – Ale przede wszystkim potrzebna jest diagnoza, i ja ją mam. Sporo kasy wydałem na lekarzy. A operacje… Macha dłonią i sam nie wie, czy to męski gest, czy babski. Łapie się na dezorientacji: w stosunku do siebie używał końcówek żeńskich, ale nieobca mu była chwila zastanowienia „-łam” czy „-łem”? Ale teraz, przynajmniej przy matce, zamierza być sobą. Wkrótce przyjdzie czas, że przed całym światem.

– O zmianie dokumentów decyduje sąd na podstawie wyników badań – wyjaśnia. – A w sądzie jest zasada, że musi być pozwany. Tak to działa, rozumiesz? Matka kiwa głową, choć spojrzenie ma skołowane. – I w tym przypadku, skoro zamierzam zmienić płeć, muszę pozwać rodziców. Po prostu. W oczach matki łzy. – Czyli ciebie – bo ojciec nieznany. Maks zarządza szybką ucieczkę. Tymański zadzwonił do oficera dyżurnego komendy w Wołominie i poinformował go o zdarzeniu. Ciało młodej kobiety, świeży trup, prawdopodobnie kilkanaście godzin. Na oko. Wyjaśnił, w którym miejscu. Patrol złożony z dwóch mundurowych przyjechał po dwudziestu minutach. Popatrzyli na wielkoluda, kulawego starca i psa. Jeden podszedł i mocniej wciągnął powietrze nosem. – Gdzie leży? Tymański rozumiał procedury, ale nie lubił ludzi małej wiary. Postanowił im jednak pokazać. Trochę kluczyli, ale pomogły ułamane gałązki pozostawione przez Wilka. Weszli w gęsty młodnik i Hif się zawahał. A jeśli ciała nie będzie? A może pomylili z dłonią pogryzioną świńską racicę? Odpędził absurdalne myśli. Jeden kucnął i chwilę gapił się na znalezisko, po czym popatrzył na Wilka i Hifa, jakby zaczął ich podejrzewać. – Powiadom prokuraturę – rzucił do kolegi. I machina ruszyła. Praca w terenie do łatwych nie należy. Na dzień dobry z całej okolicy ściągnięto prewencję, na wszystkich wejściach do lasu rozstawiono tablice zabraniające wstępu. Przy „ich” wjeździe stanął patrol, który pilnował, żeby nie rozjechano śladów opon na miękkim podłożu drogi gruntowej. Przeganiał też gapiów. Po drugiej stronie drogi coraz gęściej ustawiały się samochody z ciekawskimi. Wieść rozeszła się szybko. „Psy w naszym lesie”, „Coś się stało w rezerwacie” – powtarzała jedna kuma drugiej kumie w sklepie i przez telefon. Zadaniem tego patrolu było też wlepianie mandatów kierowcom, którzy nielegalnie zaparkowali przy drodze. Ale ciekawskich było coraz więcej. Przepędzani, krążyli po okolicy. W ciągu godziny zjawił się prokurator rejonowy, facet starej daty, siwy z brzuszkiem. Próbował wydawać polecenia, bardzo przejęty, w końcu poważna sprawa, nie jakiś tam artykuł 309 czy 233, ale najprawdziwszy 148! Szybko się jednak zasapał i przekazał dowodzenie swojemu człowiekowi z pionu śledczego tutejszej komendy. Ten również nie mógł o sobie powiedzieć, że zęby zjadł na takich sprawach, a na podorędziu miał przedstawiciela stołecznej, wszystko więc i tak spadło na głowę Tymańskiego. Nieufność i podejrzliwość miejscowych szybko zmieniły się w ślepe posłuszeństwo. Prokurator perorował w samochodzie w otoczeniu śmietanki wołomińskiej socjety, ochraniany przez mundurowych, reszta zaś wykonywała polecenia Hifa. A zadań było

sporo. Nie za bardzo wiedzieli, jaki obszar wyznaczyć do oględzin. Nie będą przecież czesali całego rezerwatu na powierzchni kilkudziesięciu hektarów. Ostatecznie stanęło na drodze, którą wytyczyła Suzy – od wjazdu z trasy do młodnika, samym młodniku i okolicach. Oddzielną grupę policjantów – sprowadzonych z psami z Warszawy – puszczono wzdłuż drogi powiatowej – z jednej strony na Jadów, z drugiej na Wołomin. A nuż sprawca wyrzucił coś po drodze. Wytyczono ścieżkę dojścia, aby uniknąć zatarcia ewentualnych śladów, ponadto Hif wyznaczył dwóch aspirantów, odwołanych wcześniej od innych zadań. Jednemu rozkazał dyskretnie fotografować gapiów, drugi miał wszystkich legitymować i zapisywać dane. Operacyjni, ściągnięci z najbliższych rejonów, zajęli się łapaniem każdego, kto chciał rozmawiać, czyli rozpytywaniem świadków. Dwie i pół godziny później w las ruszyła tyraliera, kierowana przez ekipę techniczną. Szła drogą dojścia do młodnika, każdy znaleziony w lesie przedmiot był oznaczany tyczką, do przeanalizowania, sfotografowania i zabrania, jeśli rokował. Jak to w lesie – znaleziono worki ze śmieciami, stary sprzęt elektryczny i toaletowy, zużyte opony. Do porzuconych skór bydlęcych i dwóch głów wezwano weterynarzy z inspekcji, ale i tak musieli poczekać na zakończenie działań. Pod plandeką, która pierwotnie służyć mogła do przykrywania motoru, leżała na brzuchu dziewczyna. Mogła mieć osiemnaście, może dwadzieścia lat. Krótko obcięte włosy, grzywka opadająca na czoło, niebieskie oczy i nos, z którego zapewne nie była zadowolona. Oprócz małych srebrnych kolczyków w kształcie sowy nie miała na sobie niczego. Dłoń, wystającą spod rogu plandeki, naruszyła Suzy lub leśne zwierzęta, poza tym na plecach i pośladkach widniały fioletowe plamy, utworzone przez krew zatrzymaną w naczyniach włosowatych. Na szyi lekarz patolog, również wezwany do lasu, znalazł ciemnooliwkowy ślad po pętli. Największą wadą całej sytuacji był fakt, że mimo otaczającego go tłumu, Hif był w istocie sam. Nie miał z kim gadać. Wszyscy miejscowi zachowywali się profesjonalnie, ale wychodził ich brak doświadczenia. Z kimś porozmawiać jednak musiał. Wybór padł na lekarza. – I jak? – Hif znowu bawił się swoją zippo. Lekarz wytarł końcówkę termometru, którym przed chwilą mierzył temperaturę zwłok. Stali nad dołem w młodniku, wokół trwały prace, strzelały migawki, klikały klawisze netbooków, pióra kulkowe skrzypiały na arkuszach papieru. – Na podstawie plam opadowych można stwierdzić, że leży tu kilkanaście godzin – orzekł medyk. – A wcześniej kilkanaście mogła przeleżeć martwa w innym miejscu. Odwrotnie niż teraz. Na plecach. Tam jest silniejsze przekrwienie. – Mam córkę w gimnazjum – wypalił Tymański. – Możemy odwrócić zwłoki? – zapytał jeden z pracujących w dole techników. Pędzelkami usunęli już wierzchnią warstwę ziemi. – Tak jak mówiłem. Plamy na brzuchu znacznie bledsze – odezwał się lekarz. – Zaraz, zaraz. – Hif zwrócił uwagę na coś innego. I własnym oczom nie wierzył.

Sekretne przejścia. Maks zna je od dziewczyny, z którą chodził jeszcze w liceum, tej od zazdrosnych kolegów, co zmówili się i spuścili mu manto w bramie na Chmielnej. Niby to mieli iść razem na imprezę, na miejscu czekała podobno Baśka, ale ona nic nie wiedziała o żadnej imprezie. Znali się z Czarkiem, chodził do równoległej klasy, upatrzył sobie Baśkę, patrzył spode łba na Maksa, zaczął coś podejrzewać, aż w końcu pewnie zobaczył, jak się całują w Ogrodzie Saskim. Nie zareagował od razu, przygotował się. Skrzyknął chłopaków. Po wszystkim Maks dziwił się, że tylko go pobili. Mogło być gorzej, mogli zamknąć go w pustym mieszkaniu rodziców, zrobić prawdziwą imprezę na jednego babochłopa i kilku prawdziwych mężczyzn. A tak tylko obili, skopali w bramie, złamali kilka żeber, rozwalili łuk brwiowy, trochę krwi, trochę płaczu matki, szycie, szybka zmiana szkoły i już. Baśka dostała szlaban od rodziców do osiemnastki. Grozili, że wywalą ją z domu. No, ale zanim się rozstały, Baśka, która dorabiała w jednym ze sklepów w głównym holu Pałacu Kultury i Nauki, zdążyła Maksowi pokazać parę sekretnych przejść. „O, tu można wejść, wiesz?” – chichotała. Poszli. Przekradli się obok sekretariatu na schody, potem w szerokim korytarzu trzeba było znaleźć drugie, ukryte dla postronnych techniczne schody, wejść w kolejne przejście, otworzyć zaryglowane metalowe drzwi i już chłodny wiatr owiewał twarz. Ścieżki na dachu wysypano żwirem, który chrzęścił pod stopami. Tędy dało się obejść cały Pałac. Nigdy się na to nie odważyli, zrobili za to dwie imprezy, z winkiem, chipsami i widokiem na Ścianę Wschodnią, plac Defilad z parkingiem. Za trzecim razem wpadli na ciecia, przestraszyli się i dali nogę. Ale sekretne przejście zostało, może nieco trudniej było nim przejść, otoczenie się zmieniło, otworzyli knajpę, ale drzwi wciąż tkwiły w tym samym miejscu, wystarczyło odczekać, aż nikt nie patrzył, i podążyć tą samą drogą. Żwir tak samo chrzęści pod nogami. Tu, na dachu miasta, choć nie na najwyższym, bo to raptem jakieś szóste piętro, może spokojnie zastanowić się, co dalej. Wczoraj był w starej kamienicy blisko placu Powstańców, rozmawiał z jedną babką w ośrodku adopcyjno-opiekuńczym, która mówiła do niego jak do chłopaka i pytała, czy jego dziewczyna jest w ciąży. Ale potem wyszło szydło z worka. Wypełnił ankietę, kobieta, nawet miła, pouczyła go, że to tylko wstępna deklaracja i po porodzie będzie miał czterdzieści trzy dni na ostateczną decyzję. Podpisał jednak zgodę na pobyt noworodka na oddziale preadopcyjnym. Oczywiście nie powiedział matce. Teraz, w chłodzie na dachu miasta, podwija nogi, przyciska uda do małego brzucha, byle cieplej, i myśli. Co dalej? Właściwie już wiedział. Miał dosyć. Incydent z ciążą opóźnił jego wyjście z szafy, kto wie, może były to pierwsze grudki ziemi na jego twarzy? Badania są, jest diagnoza, można złożyć pozew do sądu. Ale dopiero za kilka miesięcy. Po porodzie. Gdzieś w dole rodził się jednak bunt. Tak po prostu zostawić dziecko? Jeszcze niedawno marzył o dzieciaku; myślał, że stworzą z Anką taką popieprzoną rodzinę, której głową będzie on. Pójdą do banku nasienia, Ania wstępnie zgodziła się na inseminację. Potem wszystko się spierdoliło, jakby dotąd było w porządku. Myśli, żeby z tym wszystkim skończyć, pojawiały się już wcześniej. Po rozstaniu z Baśką. Ale wtedy Maks był silniejszy. Chciał żyć. Teraz decyzja wydaje się o wiele prostsza. Jak umierać, to

całą rodziną. W jednej chwili zginą trzy zamknięte w nim osoby. Mama, tata i dziecko. – Co tu robisz? – słyszy za plecami. Z ciemnej ziemi wystawała główka kości udowej. Technicy wzięli się do roboty, w ruch poszły pędzle i aparaty fotograficzne, żeby utrwalić każdy etap prac, przypominających teraz wykopaliska archeologiczne. Po godzinie ujawnili w grobie cztery szkielety. Biegły ocenił wstępnie, że spoczywały w lesie kilka lat. Potem zrobiło się jeszcze większe zamieszanie. Przybiegł ktoś z patrolu z informacją, że przyjechało małżeństwo, które chce zobaczyć zwłoki. Hif szedł do nich z rosnącą gulą w gardle. Czekali przy samochodzie, w tle falował tłumek, w który wmieszali się też dziennikarze z lokalnych mediów. – Panie oficerze – odezwał się postawny mężczyzna, około sześćdziesiątki, potargany, nieogolony, z podkrążonymi, zaczerwienionymi oczami i drżącym głosem. Jego żona trzymała się z boku, niska, krótkowłosa. – Wioletty nie ma od trzech dni. Zgłosiliśmy zaginięcie. Sąsiadka przyszła. Mówiła, że ją znaleźliście. Hif spróbował ich uspokoić. – W jakim wieku była córka? – Trzy miesiące do osiemnastki – odpowiedziała kobieta. – Miała na sobie spodnie, dżinsy, bluzkę z takim nadrukiem, chyba nazwa zespołu – wyrzucała z siebie. – I taką krótką kurtkę. Ciągle plecy miała odkryte – poskarżył się ojciec. Hif pokręcił głową. Przypomniał sobie o kolczykach. – A miała jakąś biżuterię? Rodzice wymienili pytające spojrzenia. Nie wiedzieli. Musiał spróbować inaczej. – Czy córka miała kolczyki w kształcie sowy? Matka zacisnęła oczy. Zaczęła łkać. – Najlepiej przywieźcie zdjęcie. – Rozejrzał się i wskazał jednego z aspirantów. – Kolega spisze protokół. Okazanie ciała odbędzie się w warszawskim Zakładzie Medycyny Sądowej. Na poboczu drogi spostrzegł samochód MPUK-u. – Weźcie nosze i chodźcie za mną – rozkazał. Zadzwoniła jego komórka. Spojrzał na wyświetlacz, zobaczył zdjęcie mumii. Kaśka. Odebrał. – Mam dyżur – oznajmiła takim tonem, że od razu zboczył nieco w las, żeby nikt nie usłyszał wiąch, jakie zaraz jej pośle. Ale nie dała mu dojść do słowa. – Konrad gorączkuje, a ja muszę wyjść. – Kaśka pracowała w lecznicy weterynaryjnej, widocznie ktoś wypadł z grafiku. – Jestem pod Radzyminem, w lesie – starał się mówić spokojnie. – A twoja flama? – Chodziło jej o Agatę, z którą do niedawna mieszkał. Ale ostatnio

coś się między nimi popsuło, wyprowadził się do matki. – Znajdź sobie zastępstwo – poradził. – Ja jestem ostatnia, rozumiesz? Belmondo mnie wypierdoli – zmieniła ton na błagalny. – Oddzwonię. – Rozłączył się. Ruszył w głąb lasu, facetom z noszami pokazał, żeby szli za nim. Sprawdził zasięg. Spadł z dwóch do jednej kreski. Hif zatrzymał się i dał znak smutnym, żeby zaczekali. Wybrał numer Zuzy. O dziwo, odebrała. – Gdzie jesteś? – zagaił. – Sprawdzasz mnie? Zmełł w ustach przekleństwo. Nastolatka ostatnio wierzgała. Wyczuła zagrożenie. – Siedzę w domu, ale zaraz wychodzę na imprezę. – Dobra. Posłuchaj. Jestem w lesie na miejscu morderstwa, tylko ty mi zostałaś. Weź taksówkę i pojedź do Kasi po małego. Przywieziesz go do domu, babcia się nim zajmie i jesteś wolna. Milczenie. – Daj mi babcię. Rozłączyła się. Machnął ręką na ludzi, żeby szli dalej, w końcu trasa do trupa była oznaczona, trafią. Zadzwonił do domu. – Jest Zuza? – Wyszła zaraz po tobie. Nie wróci na noc. Podobno jej pozwoliłeś – oznajmiła swoim zachrypniętym, zdecydowanym głosem matka. Hif przymknął oczy. Co ta gówniara wyrabia? Nie chciał jej wysyłać po synka, bo chorego dzieciaka pewnie trzeba będzie nieść. Nie lubiły się zresztą z Mumią i to był dodatkowy powód, dla którego wolał nie doprowadzać do konfrontacji. Ale nie miał innego wyjścia. Wydał dyspozycje przymilnym tonem. Uzyskał oporną zgodę. Potem znowu próbował dodzwonić się do córki, ale nie odebrała. Zaklął pod nosem i ruszył w las. W zagajniku faceci z zakładu pakowali zwłoki dziewczyny do czarnego worka. Podszedł do leśnego grobu wypełnionego zeszkieletowanymi zwłokami. – Ale jazda – mruknął. Rozpoznaje młodą aktorkę. Pewnie przygotowuje się do spektaklu w teatrze pod nimi. Wyszła na fajkę. – Poczęstujesz? – prosi. Dziewczyna siada obok, żeby zrobić jej skręta. Maksymilian zastanawia się, czy aktorka widzi w niej faceta, czy kobietę. Obserwuje, jak zręcznie manewruje maszynką, którą wyjęła z kieszeni.

– Też pracujesz w teatrze? – zagaja, podając jej skręta. – Tytoń? – upewnia się Maks, pociąga i czuje tytoń. Dym wierci w płucach. Jeden papieros chyba nie zaszkodzi maleństwu. Zresztą, bez przesady, przed chwilą myślał o skoku. Jeszcze by trafił w przechodnia i czwarty trup zaliczony. Parska zduszonym śmiechem. – Nie – odpowiada, spoglądając na młodą, która może kiedyś awansuje na amantkę, jeśli przestanie trzymać halabardę. – Widziałam cię w jakimś serialu – przypomina sobie. Ostatnio nocami ogląda sporo chłamu, w tym tasiemców, które służą wyłącznie za opakowanie dla lokowania produktów. – Smarowałaś kanapki smalcem roślinnym – doznaje olśnienia. Dziewczyna się krzywi. – Chyba nie wolno ci tu siedzieć – odpowiada lekko urażona tym smalcem. – Spokojnie, jestem z policji. – Maks rzuca przygotowaną na taką gadkę odpowiedź. Nie ma przy sobie papierów, ma za to pewność siebie wyrobioną przez ostatnie dwa lata pracy. Brwi na twarzy siedzącej obok brunetki wędrują do góry. – Dostałam propozycję z serialu o policji – wyczuwa okazję. Gadka się kręci. – Zagrasz nielatę? – kpi Maks. Dziewczyna chichocze. W filmach policyjnych zawsze jest w komendzie jakiś „młody” czy „młoda” – rola trzecioplanowa, serialowa halabarda. – Zabiłaś kogoś w akcji? – pada ciekawskie pytanie. Maksymilian patrzy w oczy koleżance, choć czuje, że ta raczej widzi w nim nieładną kobietę. – Nie – kłamie. – Ale dwa razy do mnie strzelali. – Klepie się po udzie i ramieniu, wskazując miejsca lekkich postrzałów. – Nieźle – wzdycha z zachwytem aktorka. – Jak to jest? – Dostać? – Maks gasi papierosa. – Lecisz na glebę i nie wiesz, co się dzieje. Nie czujesz bólu. – Strzelałaś do kogoś? – dopytuje młoda. Maks przypomina sobie o telefonie Hifa, o tym, że ma się stawić w komendzie w poniedziałek, i o trupie, którego w styczniu porzucił w zbiorniku na Woli. Raczej nie powinien wypłynąć, obciążył ciało kamieniami. Zastanawia się, czy gazy, które rozdymają brzuch topielca, mogły pokonać kupę kamieni. Czy Hif prowadzi sprawę zwłok, które jakieś nastolatki odkryły w starej gazowni? Dodał dwa do dwóch i teraz ma go na widelcu? Wtedy by nie dzwonił i nie prosił. A jednak – obawy nie znikają. Przekonanie, że wpadł, parę godzin temu doprowadziło go do desperackich planów, postawienia kropki nad „i”, jak to mówił. Rozprasza głupie myśli. W domu czeka na niego samotny, wyłączony telewizor z kolejnym sezonem serialowych reklam proszków do prania i roślinnych smalców. Wstaje, wdeptuje niedopałek w żwir, wydaje mu się, że siedząca obok aktorka wpatruje się w jego brzuch, jakby dostrzegła zaokrąglenie, którego przecież właściwie jeszcze nie widać. – Dzięki – odzywa się Maks. – W razie czego pomogę. Znajdziesz mnie w stołecznej. Cyna. Wyciąga dłoń. Naprawdę jest jej wdzięczny. Już wie, że nie popełni głupstwa.

W poniedziałek pójdzie do lekarza. Przed północą Hif spotkał kobietę swojego życia. Przynajmniej tak o niej myślał, kiedy przez rok po maturze nie miał pomysłu, co ze sobą począć. Teraz była pediatrą i nawrzeszczała na niego w izbie przyjęć szpitala dziecięcego w Śródmieściu. Około dziewiętnastej wrócił wiatr. Ekipa zaczęła się zbierać. Hif nie zamierzał wracać na noc do domu, pomyślał, że prześpi się w komendzie, a następnego dnia zbierze ludzi i przeprowadzą niezbędne czynności operacyjne w terenie. Niedziela to dobry dzień, żeby pojechać do Wólki Kozłowskiej, pogadać z rodzicami i ustalić okoliczności zaginięcia dziewczyny. Odebrał Mordę od Wilka i ruszył w kierunku miasta. Wtedy zadzwoniła matka. Wprawdzie gorączka Konradowi nie skoczyła, ale pojawił się ból brzucha, dzieciak wił się na nocniku i płakał. Odpuszczało, jak leżał z podciągniętymi nogami. Szybka decyzja – do szpitala. Zadzwonił jeszcze do Mumii, a ona poinformowała Belmonda, że zamyka lecznicę. Umówili się w rejestracji. Wypełnili formularze, złożyli wyjaśnienia jak na policji i znaleźli się w wąskim korytarzu wypełnionym stękającymi, płaczącymi lub krzyczącymi dziećmi i rodzicami, których rosnący poziom stresu objawiał się agresją bądź rezygnacją. Dyżur pełniła jedna lekarka, pielęgniarki używały opryskliwości jako broni, oni zaś siedzieli na końcu kolejki z dzieckiem skulonym na kolanach Tymańskiego. Około północy Hif nie wytrzymał. Wparował do gabinetu i wrzasnął: – Ile jeszcze mamy czekać?! Przy biurku siedziała korpulentna kobieta przed czterdziestką, z wysokim czołem i włosami zaczesanymi na kark. – Pan wezwie dyrektora, niech zobaczy, w jakich warunkach muszę pracować! Jestem sama na dyżurze… Prosiaczek? – Madzia? Ale się zmieniła! Hif wpatrywał się bezmyślnie w jej opuchniętą twarz i usiłował dopasować ją do ostatniego wspólnego wspomnienia. Niegdyś była dla niego ideałem kobiecego piękna. Między nimi baraszkowała dziewczynka, na krześle siedziała jej matka, która przywiozła tu dziecko w stanie rzekomo zagrażającym życiu. – Dziecko boli brzuch – dokończyła rozmowę Magda. Wcisnęła matce receptę w rękę i wyprosiła ją z gabinetu. – Od biegunki też może boleć. Cały czas zerkała na Hifa, który miał wrażenie, że nie zmienił się aż tak bardzo przez te ostatnie piętnaście lat. Owszem, przybyło mu parę kilogramów, kędzierzawa czupryna lekko się przerzedziła, ale to wszystko. Wesoła dziewczyna, z którą umawiał się na placu Zbawiciela i w Łazienkach, przeobraziła się tymczasem w matronę, z workami pod oczami i zmarszczkami w kącikach ust. Tylko uśmiech pozostał ten sam. Zmieniał ją w gwiazdę filmową. – Kiedyś cię szukałem – wyznał Hif. Natychmiast przyjęła Konradka poza kolejnością.

– Wyrostek – orzekła i wysłała ich na chirurgię. Mumia, o dziwo, zrobiła się zazdrosna. – Skąd znasz tę babę? – spytała w windzie, jakby przed chwilą „ta baba” nie przyjęła ich dziecka mimo stada wściekłych rodziców, warczących, gdy wchodzili do gabinetu z pominięciem kolejki. – Z dawnych czasów. – Hif skoncentrował się na przesuwających się w wąskim okienku numerach pięter. – Co ci nie pasuje? – Ptaszki ćwierkają, że nie wyszło ci z Agatą. – Mumia odruchowo głaskała mokrą od potu głowę synka. Winda zahamowała z szarpnięciem. Nie zdążył odpowiedzieć. Na chirurgii lekarz potwierdził diagnozę Magdy i znalazł ostatnie miejsce na oddziale. Konradek wtulił się w ulubionego dinozaura, po lekach ból zelżał i chłopiec przysypiał. Ustalili z Mumią, że zostaną na noc. Chirurg zapowiedział, że jeśli będzie potrzebny zabieg, to dopiero w poniedziałek. Chyba że stan dziecka nagle się pogorszy. Na końcu korytarza znaleźli małą kuchnię dostępną dla rodziców. Hif poszedł zaparzyć herbatę. Kaśka czekała w sali. Przy pozostałych trzech łóżkach czuwali rodzice, niektórzy na leżakach, inni spali na karimatach rozłożonych na podłodze. Synek przysnął, więc Mumia dołączyła do Hifa w kuchni. W szafce znaleźli torebki z herbatą, skorzystali z kubków leżących na suszarce. – Ta baba była moją dziewczyną – odpowiedział teraz. Kaśka, urodzona z dziesięć lat później od Magdy, wyglądała na młodszą o dwie dekady. Ich małżeństwo rozpadło się przed rokiem. Mumia nie wytrzymała próby sił w niekończącym się konflikcie z Zuzą, która szczerze nienawidziła macochy i Konradka. Przycupnęli na podłodze, na kurtce Hifa, bo w pomieszczeniu nie było żadnych krzeseł. – Agata naciskała, wiesz na co – zaczął sierżant. – Nie zdzierżyłem. – Dałabym ci rozwód – odparła Kaśka, choć bez przekonania. Wcześniej miesiącami go zwodziła, kluczyła i co chwila zmieniała decyzję. Miał wrażenie, że nie wiedziała, czego chce. Facet, z którym była zaraz po rozstaniu z Hifem, szybko znikł z horyzontu. – Gdzie są rodzice dziecka z piątki? – Na korytarzu rozległ się krzyk pielęgniarki. Jej piskliwy głos odbił się od aseptycznych ścian i rozbudził drzemiących w oświetlonych salach rodziców. – Syn płacze. – Stanęła w drzwiach do kuchni i wzięła się pod boki. Mumia pobiegła do chłopca. Hif został sam. 3 W języku łowieckim strzał, który nie zranił zwierzęcia poważnie, a jedynie zadał mu powierzchowne rany.

DZIEŃ DZIEWIĄTY

NIEDZIELA 10 KWIETNIA – Ukradniesz samochód? – Wyglądam na złodzieja? – odparł Witczak. Stali przed ładą. Okazało się, że obie przednie opony zostały przebite. Wybiła czwarta piętnaście w nocy. – Mamy czterdzieści osiem godzin. – Saks obejrzał się za siebie, w stronę, z której przyjechali. Z kieszeni wyjął telefon komórkowy. Witczak go powstrzymał. – Jeśli wiesz o popełnieniu przestępstwa, to pierwszy telefon powinieneś wykonać na policję – poinstruował. Jan trzymał aparat przed sobą z kciukiem wymierzonym w klawiaturę. – Doszło do uprowadzenia, tak? – wypytywał Witczak, ale Saks zbył go milczeniem. – Posłuchaj. Pracowałem w kryminalnej. Wiem, jak jest. Porywacze zabraniają ci kontaktu z policją. Zawsze. Uwierz mi, ci, którzy ich słuchali, przeważnie tracili bliskich. Zmarzli. Weszli do łady, odpalili silnik, poczekali, aż temperatura wewnątrz trochę się podniesie. – Nie będzie żadnej współpracy z policją – odezwał się wreszcie Jan. – Oni spełniają swoje groźby. Znam ich. Od lat dla nich pracuję. – Co to za ludzie? – naciskał Witczak. Saks rzucił mu zdezorientowane spojrzenie. – Dennis rozrabiaka. I koledzy – mruknął. – Układ się zmienił – zauważył Witczak. – Nie wiem, co dla nich robiłeś, ale układ się zmienił. Jan posłał mu uważne spojrzenie. – To miało być ostatnie zlecenie. – Wyciągnął ze schowka rękawiczki i czapkę. Sięgnął po neseser, przejrzał skrytki w poszukiwaniu papierów. – Miałem z tym skończyć. Zwinąć biznes. Zgodzili się. – Jaki biznes? – naciskał Zero. – Rodzinny. Wyszli z łady, Jan wyciągnął z bagażnika kanister i zaczął polewać samochód benzyną. Odstawił zbiornik, wyjął komórkę, zdjął tylną klapkę i wrzucił przez uchylone drzwi kartę SIM. – Oddaj mi pistolet – zwrócił się do Witczaka. – To nie jest twoja broń – przypomniał były policjant. – Masz dwa wyjścia – odparł Saks. Wskazał kierunek na Białystok. – Oddasz mi broń i pójdziesz ze mną w tę stronę, żeby ratować Alinę i Kamillę.

Witczak cofnął się o krok. – Albo? Jan sięgnął do kieszeni i wyciągnął polski pistolet P-64, identyczny model, jakiego Witczak używał kiedyś w policji. – Albo oddasz mi broń i pójdziesz w drugą stronę. A ja będę musiał radzić sobie sam. Przez chwilę mierzyli się spojrzeniami. – Oni je zabiją – odezwał się w końcu Witczak. Ale w istocie się poddał. Przystał na warunki Saksa. – Jeśli spełnimy ich żądania, nie zrobią tego. Musimy zdążyć w czterdzieści osiem godzin. To proste. Mam plan. Witczak ruszył w kierunku drogi. – Tam jest stacja benzynowa. – Pokazał kierunek na Rembertów. – Dogonię cię – usłyszał. – Zostaw samochód. Niepotrzebnie zwrócisz uwagę. – Idź już – ponaglił go Jan. Po chwili huknęło. Ciemność rozbłysła, powietrze przeszyła fala gorąca. Łada stanęła w ogniu. Saks zrównał się z Witczakiem. – Poczekasz na stacji – powiedział ekspolicjant. – Zorganizuję ten samochód.

DZIEŃ TRZECI

PONIEDZIAŁEK 4 KWIETNIA W niedzielę doszło do tragedii. Nad ranem do szpitala przyjechała matka Tymańskiego zmienić rodziców małego pacjenta. Konrad na szczęście czuł się nieco lepiej, więc wysłała Tymańskich do domu. Mieli się umyć, zmienić ubrania, zjeść coś i wrócić na oddział. Hif zaoferował Mumii podwózkę, którą przyjęła. Z kolei Kaśka bąknęła w samochodzie, że w szafie nadal wiszą jego ubrania, po co więc ma kursować po mieście? Wezmą prysznic i zjedzą szybkie śniadanie u niej. Zgodził się. W drodze na Bemowo parę razy dostrzegł, jak Kaśka spogląda w jego stronę. Poznali się trzy lata temu na Mokotowie. Od tragicznej śmierci jego pierwszej żony Marianny, w Wigilię 2001 roku, minęło wtedy siedem długich lat. Tymański właściwie gotów był na nowy związek. Za sobą miał kilka przygód. Żadna z nich nie przekształciła się w nic poważniejszego. Hif trafił do lecznicy weterynaryjnej, w której Mumia odbębniała praktyki jeszcze jako studentka, z posokowcem weimarskim, kuzynem Suzy. Kaśka – duża blondynka z pokaźnym biustem – od razu wpadła mu w oko. I tak się złożyło, że uratowała jego psa. U Romea pojawiła się gula na szyi. Osiedlowy weterynarz po badaniu orzekł, że podejrzewa uraz wywołany przez kolczatkę. Nie zmienił zdania, gdy Tymański zapewnił, że używa tylko skórzanej obroży. Kaśka poradziła, żeby zawiózł psa do specjalisty od chłoniaków, czyli przyjmującego na Bemowie weterynarza, przezywanego w środowisku Belmondem. Sprawa rzeczywiście okazała się poważniejsza. Pies przeszedł chemioterapię i żył jeszcze dwa lata. Kilka tygodni później Hif zjawił się w gabinecie z naręczem róż dla Kasi. Poszli na kawę. W ciągu miesiąca wzięli ślub. Pod prysznic weszli razem. Hif już w drodze do mieszkania domyślił się, do czego prowadzi propozycja wspólnego śniadania, i nie miał nic przeciwko chwili namiętności. O ile nie będzie niczym więcej, jak tylko wspólnym odprężającym ćwiczeniem fizycznym. W drodze powrotnej nie odzywali się do siebie. Tymański starał się zasłonić kołnierzem pogniecionej koszuli świeżą malinkę. Właściwie nie był zachwycony obrotem spraw. Wiedział, że związku, który rok temu się rozsypał, nie da się naprawić. Zaczęło się niewinnie. Wieczorami siadywali każde przy swoim komputerze i wchodzili na jeden z czatów internetowych dla trzydziestolatków. Hif szybko zrobił się zazdrosny, zmieniał nicki, starając się wyśledzić Kasię. Kilka razy udało mu się przyłapać ją na flircie. Wpadał w szał, kiedy Bambi albo Kati80 umawiała się z kimś na „priv”. Skoro Kaśka romansowała, on także zaczął być bardziej aktywny. Uzależnił się od tego czatowania. Kupił sobie komórkę, przez którą kontynuował wirtualne rozmowy w samochodzie i na miejscach zdarzeń. Zawalał robotę. Po miesiącu żona kazała mu się wyprowadzić. Uniósł się dumą i zamieszkał z poznaną przez internet Agatą. Kaśka zaczęła spotykać się z jakimś bubkiem, też z czatu. Hif wpadł kiedyś na imprezę zorganizowaną w knajpie przez użytkowników. Po paru piwach dał w mordę fagasowi. To przesądziło o rozstaniu.

Matka, zainspirowana przez Zuzę, zaczęła nazywać Kasię „Mumią”. Od początku nie polubiły nowej kobiety w życiu Adama. Córka wyrosła na wrażliwą, zbuntowaną nastolatkę. Tymański jej nie winił, winił siebie i kierowcę, który w tamtą Wigilię na nich najechał. Pięciolatka obserwowała wtedy ze swojego fotelika nieudolne próby reanimacji, jakie podejmował Hif, potem przyjazd karetki i umierającą Mariannę zabieraną do szpitala. Minęło siedem lat, a dziewczyna nie potrafiła zaakceptować nowego małżeństwa ojca. Na ślubie siedziała naburmuszona, ze skromnego wesela razem z babcią uciekły. Triumfowały, kiedy związek Tymańskiego z Kasią zaczął rozchodzić się w szwach. Natomiast z Agatą Zuza, o dziwo, złapała kontakt. Może imponowała jej pozycja zawodowa nowej dziewczyny ojca, która była redaktorem znanego miesięcznika lifestylowego i zabierała Zuzę na imprezy branżowe? Hif zdawał sobie sprawę, że ani jego matka, ani córka nie będą zachwycone wskrzeszeniem małżeństwa. Sam Tymański nie był pewien swoich uczuć. Owszem, miło było zaznać nieco cielesnej rozkoszy. Ale to co innego, niż wracać do codziennego kieratu, który już wcześniej ciążył. Dlatego o swoim prysznicu z Kaśką myślał w kategoriach tragedii. – Fajnie, że wpadłaś. – Hif podsuwa mu krzesło z przesadną samczą usłużnością, z jaką mężczyźni traktują ciężarne. Maks przez chwilę ma ochotę wrzasnąć: „Hif, to ja, nie poznajesz mnie? Nie jestem macicą w ludzkiej skórze!”. Ale on właśnie tak na Cynę patrzy. Maks się o to wścieka. – Zamieszanie lekkie jest. Dlatego będę się streszczał. – Na jego biurku piętrzy się stos papierów, na korkowej tablicy przyczepił sobie zdjęcia kobiecych zwłok, żeby wyglądało jak na filmach. Widzi, że Maks zezuje na te fotki. Odwraca się. – Świeżynka – komentuje. – Sam odkryłem. – W lesie – domyśla się Maks, wspominając telefon w sobotę i komentarz, że Hif traci pole. Tymański kiwa głową. – Większa afera, nie będę ci truł. A co u ciebie? Maks wzrusza ramionami, skórzana kurtka trochę mniej na nim wisi, w ostatni miesiąc przybyło mu kilka kilogramów, choć wciąż jest chudy, a brzucha właściwie nie widać. Tylko ci, którzy dobrze go znają, widzą różnicę. A Hif zna go nieźle, choć nie aż tak dobrze, żeby wiedzieć o Maksie. – Po japońsku. – Wiesz, że mój Konrad w szpitalu? Wyrostek; dziś rano miał zabieg – zagaduje ciszę, jak to Tymański. Za starym biurkiem Cyny siedzi nieznajoma dziewczyna, ciemna blondynka, wygląda na przestraszoną. Do pokoju wbiega Młody, czyli Adrian Mączka. Klepie radośnie Maksa po ramieniu. Maks chętnie by warknął, ale zmusza się do spokojnych, rzeczowych odpowiedzi. Wszystko u niego w porządku. Jeszcze na zwolnieniu. Nie wspomina o porannych napadach lęku, o strachu, jaki ścisnął go przed wejściem do komendy, ataku paniki w windzie, kiedy czuł, że brakuje mu powietrza.

W końcu sytuacja trochę się uspokaja. Wszyscy zajmują się swoimi sprawami. Hif otwiera szufladę i wyjmuje stamtąd kartkę papieru. – Przyszło w piątek. – Wyciąga rękę przez biurko i podaje Cynie. Urzędowe pismo, z sądu rejonowego. Postanowienie o zwolnieniu z aresztu Romana Glistowskiego i zgoda na odpowiadanie z wolnej stopy. – Dostał dozór prokuratorski – pocieszająco dodaje Tymański. – Raz w tygodniu musi meldować się w komendzie na Malczewskiego. Po telefonie od Hifa myśli Maksa pobiegły w zupełnie inną stronę, na Wolę, do pustego zbiornika w gazowni, gdzie styczniowej nocy porzucił ciało nekrofila. Podejrzenie o popełnienie lubieżnych czynów na zwłokach udało się Maksowi zrzucić właśnie na ojca dziecka, tego samego gnoja, który w listopadzie, razem z kumplami z gangu wyprowadził Maksa z nocnego klubu, a wcześniej – przez podstawioną laskę – uraczył go drinkiem z pigułką gwałtu. Wsadzenie Glisty do paki było zemstą, ale plan okazał się niedoskonały. Teraz ma na głowie nie tylko gnijące w zbiorniku zwłoki, ale też oprycha na wolności. I kolejny powód do lęku. O dziwo, nie jest przerażony, raczej zmobilizowany. Czuje przypływ adrenaliny, jak koń wyścigowy, który znów może wyjść ze stajni na padok, a potem ruszyć na tor. Nic nie mówi, ale wie, co powinien zrobić. – Mów – poprosił naczelnik Maluta, który już zaproponował Prokuraturze Rejonowej w Wołominie, żeby sprawy, ze względu na ich skomplikowanie, przenieść pod nadzór Prokuratury Okręgowej w Warszawie i oddać w ręce policji stołecznej. Koledzy z sąsiedniego powiatu przystali na to z wyraźną ulgą, obiecując wszelką potrzebną pomoc. Śledztwo w sprawie morderstwa w Klembowie rozdzielili na dwa postępowania, prawdopodobnie ze sobą powiązane. Po pierwsze – zwłoki dziewczyny. W niedzielę Hif znalazł czas, żeby razem z Mączką objechać Klembów i dwie sąsiednie wsie. Poprosili o pomoc sołtysów. Późnym popołudniem przeprowadzili trudną rozmowę w Wólce Kozłowskiej. Maria i Czesław Roszczepowie potwierdzili, że córka zniknęła w czwartek w nocy. Pojechała do znajomych na wspólną naukę matematyki. Hif z Młodym zrobili listę osób, z którymi Wioletta kontaktowała się tego dnia. Uznali, że szybko znajdą mordercę. Zawężą krąg podejrzanych. Sprawdzą billingi. Druga sprawa jednak nie dawała im spokoju. Wiolettę nieprzypadkowo złożono do starego zbiorowego grobu. Technicy wykopali z niego cztery szkielety. – Najpierw ofiara – zaczął Hif. – Przede wszystkim rodzice zidentyfikowali ciało. Zebraliśmy zeznania świadków, którzy jako ostatni widzieli ją żywą. To piątka rówieśników denatki, uczyli się razem do matury w domu jednego z młodych. Dziewczyna wyruszyła do swojej wsi po północy, odwiózł ją jeden z kolegów, niejaki Arkadiusz Pałuch. Nie wysadził Wioletty przed domem, ale na przystanku, podobno na jej kategoryczne żądanie. Do przejścia miała kilkaset metrów. – Ktoś ją widział? Hif zaprzeczył. – Tu jest luka. I jeszcze jedno. W ostatnich dniach zachowywała się dziwnie. Maluta pokiwał głową.

– Co to znaczy? – dopytywał. – Była nieswoja, markotna, ale nikomu nie zdradziła powodu. – Nastolatki – skwitował naczelnik. – Jakiś chłopak? – Ten, co ją odwiózł. Potwierdził. Zachowywała się inaczej. Zazwyczaj pozwalała się odwozić pod sam dom i całowali się jeszcze w samochodzie. – Tak powiedział? – Maluta zdjął zegarek i położył na biurku. – Co to twoim zdaniem znaczy? – Naczelnik spojrzał Hifowi w oczy. Potrzebowali sukcesu, obaj wiedzieli, jak zareaguje opinia publiczna. Histerycznie. Zwłaszcza gdy prasa zdradzi, co znaleźli pod zwłokami. Znowu zaczną wypisywać głupoty o seryjnych mordercach. To nie może się powtórzyć. Po prostu nie może. – Spotkała się z kimś. Sprawdzamy jej komputer, szukamy prywatnych zapisków, korespondencji. Niestety zaginęła jej komórka. Ostatni raz logowała się do sieci w nocy, w Wólce, w drodze z przystanku. – Prześledźcie wszystkie jej kontakty i rozpytajcie, kogo się da. Zrozumiano? Hif przytaknął. – Co z tą drugą sprawą? – zainteresował się naczelnik. – Szkielety są u Henia, czyli w Zakładzie Medycyny Sądowej na Oczki. Prokurator musi zorganizować biegłego od kości. – Zgoda. – Maluta ziewnął. – Henio zerknął na te gnaty? – Dziś do niego pojadę – obiecał Hif. – Pojedź. – Naczelnik dał znak, że rozmowa jest zakończona.

DZIEŃ DZIEWIĄTY

NIEDZIELA 10 KWIETNIA Rajmund nigdy nie miał głowy do interesów. Gdyby nie Wanda, pewnie zapiłby się na śmierć, jak jego ojciec. Kiedyś wszystko zmierzało właśnie ku temu – razem z ówczesną żoną Martą urządzali sobie dwu-, trzydniowe imprezy, po których czasem budził się na Kolskiej, czasem w jakimś rowie, bez portfela i butów. Staczał się i nie wiadomo, jak to by się skończyło, gdyby nie Wanda. Poznał ją na weselu u rodziny na wsi, kilka lat temu. Posadzono ich obok siebie i jakoś tak przypadli sobie do gustu. Tańczyli, brali udział we wszystkich konkursach weselnych i nawet wygrali skrzynkę wódki. Okazało się, że Wanda jest wdową, jej męża poprzedniego roku sąsiedzi znaleźli martwego w polu przy prasie do słomy, która wciągnęła mu obie ręce. Z Martą już wtedy Rajmund nie był. Pod wpływem Wandy postarał się o unieważnienie ślubu kościelnego i dzięki temu wkrótce mógł zaprowadzić ją do ołtarza. Później zamieszkali w Warszawie, w apartamencie, który kupili z pieniędzy uzyskanych ze sprzedaży gospodarstwa i ziemi. Wanda miała żyłkę do interesów. A przede wszystkim wytępiła u Rajmunda pociąg do alkoholu. Walczyła z nim kilka lat, dwa razy wypędziła go z domu i w końcu zwyciężyła. Dwa lata jak nie pił. W wynajętym od gminy budynku otworzyli hotel robotniczy. Przynosił niewielkie zyski, ale Wanda szybko rozwinęła kolejny biznes – ze swojej rodzinnej wsi i sąsiednich zaczęła ściągać dziewczyny do pracy. Sprzątały w firmach i mieszkaniach prywatnych, niektóre zaś mogły dorobić jeszcze inaczej, w hotelu. Wkrótce rozwinęli ten model biznesowy, Rajmund rozwoził niektóre dziewczyny, tylko te chętne, po drogach wokół Warszawy i zostawiał je na kilka godzin, razem z zapasem gumek, torbą do sprzątania i innymi potrzebnymi akcesoriami. Taką niezbyt komfortową pracę wybierały głównie przyjezdne, emigrantki zza wschodniej granicy. Wkrótce w ich hotelu robotniczym mieszkały głównie kobiety. Kwiecień był ciepły, więc w tym roku postanowili z Wandą zainicjować sezon jeszcze przed Wielkanocą. Dzień pracy zaczynał się około dziesiątej, jedną z lepszych lokalizacji na obrzeżach miasta była wiodąca lasem droga z Rembertowa do trasy na Białystok. Co prawda w tygodniu królowały tam dziewczyny Bułgarów i Ukraińców, ale weekendy były wolne. Jak dotąd nie mieli problemów z policją, okolicznym gangom płacili haracz i wszystko się układało. Aż do tego dnia. Rajmund podwoził właśnie dwie Ukrainki i jedną Białorusinkę, wszystkie z ważnymi wizami, Wanda zawsze pilnowała tych spraw. Wjechał na drogę od mostu Siekierkowskiego, zaparkował za pasem zabudowań przy leśnym dukcie z zamiarem pozostawienia tam pierwszej pary, która zawsze pracowała razem. Spomiędzy zarośli wyskoczył niepozorny facet. Podszedł do dziewczyn. Śmiały się, że pierwszy klient. Rajmund popełnił błąd. Zazwyczaj starał się być dyskretny, nie nawiązywał kontaktów z klientami, ten jednak wydał mu się nietypowy. Gdzie jego wóz? Dopiero po chwili Rajmund spostrzegł, że mężczyzna trzyma coś w dłoni. Poprawił okulary, syknął na dziewczyny, żeby wracały do samochodu. Przestraszyły się, ale było już za późno. Facet miał w ręku pistolet albo atrapę, jak w tych napadach na banki, o których czyta się później w prasie, że napastnik sterroryzował personel przedmiotem wyglądającym jak broń. Minął

dziewczyny, które na widok tej atrapy czy też prawdziwego gnata wycofały się przerażone. Obcy podszedł do Rajmunda. Szarpnął go za kołnierz. – Wyłaź – syknął, trochę jak pełzająca w poszyciu żmija. Rajmund opuścił wóz, odruchowo wyjął kluczyki ze stacyjki. Wtedy obcy powiedział coś zaskakującego. – Rekwiruję samochód. Za twoją zgodą, kapujesz? – Wyrwał mu kluczyki. Rajmund niczego nie kapował, ale kiwnął głową. Facet wsiadł, odpalił silnik, machnął im ręką i ruszył w stronę Zielonki. Saks zaczynał się niepokoić. Spojrzał na zegarek, coś policzył. Do umówionego spotkania zostały im czterdzieści cztery godziny. Wiedział, że wcześniej musi nawiązać z Belgami kontakt. Dać im czas. Tymczasem, kiedy znaleźli się blisko stacji benzynowej, Witczak poradził, żeby Jan zamówił sobie tam kawę i czekał. Sam zawrócił i zniknął w ciemnościach. Mijały kolejne godziny, obsługę na stacji zastąpiła następna zmiana, widział, jak wymieniają szeptem uwagi na jego temat. Przejechała straż na sygnale. Przesiadywanie na stacji nie było najlepszym pomysłem, uznał poniewczasie. Zbyt wielu świadków, kamery. Ale co miał zrobić? Kupował kawę za kawą, posilił się zapiekanką, obsłudze wytłumaczył, że czeka na znajomego. Za każdym razem, kiedy podchodził do lady, nerwowo zerkał na pozostawiony pod stolikiem neseser. Ale nie chciał zwracać na siebie jeszcze większej uwagi dziwnym zachowaniem. Po dziesiątej przy jednym z dystrybutorów zaparkował zielony golf czwórka, chyba z początku wieku, ale w niezłym stanie. Wysiadł z niego Witczak we własnej osobie. Najspokojniej w świecie zatankował, wszedł do budynku, przywitał się z Janem, poprosił, żeby zapłacił za paliwo, i wrócił do samochodu. Po chwili jechali w kierunku miasta. – Ukradłeś? – dopytywał Saks. – Pożyczyłem – odparł spokojnie Witczak. – Gdzie jedziemy? – Na Wybrzeże – powiedział pasażer i nerwowo zerknął na zegarek. Czekało ich co najmniej pięć godzin jazdy.

DZIEŃ TRZECI

PONIEDZIAŁEK 4 KWIETNIA Od rodziców Wioletty dostał kilka fotografii. Ładna dziewczyna. Obcięta na pazia, duże niebieskie oczy, melancholijny wyraz twarzy, nie za szczupła, nie za gruba. Na pewno podobała się chłopakom. I zboczeńcom. Kierujący sekcją patolog przelał do szklanego pojemnika zawartość żołądka, powąchał. – Piła – ocenił. – Wino czy piwo? – upewnił się Hif. Henio jeszcze raz wciągnął do nosa unoszące się nad brunatną treścią przewodu pokarmowego powietrze. – Kadarkę – orzekł. – Młodzi twierdzili, że byli grzeczni, uczyli się – rozmyślał na głos Tymański. – Młodzi zawsze tak twierdzą – odpowiedział sentencjonalnie Henio. – Wiem coś o tym – mruknął bardziej do siebie niż do lekarza Hif. – Przyczyną było zadzierzgnięcie. – Henryk wskazał czerwoną bruzdę na szyi zwłok. – Znaleźliście narzędzie zbrodni? Tymański pokręcił głową. – Lina z materiałów włóknistych. Szeroka. Potrójny splot. Techniczni potwierdzą. – Znaleźli jakieś włókna – przytaknął policjant. – Spod paznokci zebrali trochę materiału. – Broniła się – skomentował patolog. – Walka trwała kilka minut. Widać przekrwienia na twarzy. Plamy opadowe po obu stronach ciała, na brzuchu bledsze, na plecach wyraźniejsze. – Wspominał o tym lekarz z Wołomina – zgodził się Hif. – Mówił, że kilka godzin leżała martwa w innej pozycji, zanim ją zakopał. Henryk pokiwał głową. – Może i kilkanaście – dodał. – Aha! Brak śladów gwałtu. Na stołach obok leżały szkielety. – A o nich możesz coś powiedzieć? – poprosił Tymański. Zadzwoniła jego komórka, wyłączył ją niecierpliwie. Podeszli do metalowych mebli stojących w dalszej części sali. – Dwie kobiety, dwóch mężczyzn. Z grubsza kompletne szkielety – zaczął Henio. – Chcesz, żebym się wypowiadał, czy poczekasz na opinię antropologa sądowego? – Powiedz, co widzisz.

Henryk przystanął przy pierwszym stole. – Obie kobiety młode, w wieku pomiędzy dwadzieścia a trzydzieści lat. Jedna zginęła od ciosu nożem. Potężne cięcie, na kościach kręgosłupa zachował się ślad. Faceci są starsi. Powiedzmy około pięćdziesiątki. Jeden dostał w serce, fachowe uderzenie między trzecim a czwartym żebrem. Ktoś wiedział, jak to się robi. Drugi… Henio sięgnął po jedną z czaszek i wskazał wgłębienie w potylicy. – Nie wiem, czy to była przyczyna śmierci, ale prawdopodobnie tak. Potężne krwawienie do mózgu. Hif jakiś czas temu walczył z nasłanym przez mafię nożownikiem. Na brzuchu nosił wielki fioletowy ślad po operacji, która uratowała mu życie. Napastnik posługiwał się dwoma krótkimi ostrzami. Zapytał o narzędzie zbrodni. – Moim zdaniem jedna z kobiet i mężczyzna zginęli od ciosów nożem o długiej wąskiej głowni. – A druga kobieta? – Hif podszedł do ostatniego szkieletu. Sięgnął po dwa kawałki tkanki kostnej ułożone obok czaszki i złączył je ze sobą w niewielką podkowę. – Wygląda na złamaną. – Co to za kość? – zainteresował się Hif. – Gnykowa. Leży tuż obok krtani. Więcej szczegółów poda ci antropolog sądowy. – Będę potrzebował odtworzenia ich rysów – zdecydował Hif. – Chyba że coś się wyjaśni. Wyszedł z sali sekcyjnej z zamiarem uzyskania dostępu do archiwum, choć nie miał pomysłu, czego szukać. Ponownie zadzwoniła komórka. Tym razem odebrał. – Ta dziewucha znowu zniknęła na całą noc. Zrób coś z nią! – krzyknęła matka. – Co powiedziała? – zapytał Hif. Dowiedział się, że powiadomiła babcię esemesem, że nocuje u koleżanki. Wybrał numer córki, ale oczywiście nie odebrała. – Daj mi klucze od działki i pożycz samochód. Zdziwione oczy matki, że widzi córkę/syna drugi raz w ciągu tygodnia. – Dobrze się czujesz? Maks ignoruje pytanie, choć wyobraźnia podsuwa złośliwą ripostę. Ale Teresa nie zrozumiałaby jego żartów. – Masz jeszcze sprzęt wujka Zdziśka? Matka rzuca uważne spojrzenie. Wujek Zdzisiek to postać niejednoznaczna. Pomieszkiwał u nich kilkanaście lat temu, potem nagle zniknął. Żaden tam wujek, czuli do siebie z matką miętę, a Maksymilian starał się im te amory obrzydzić. Po Zdziśku został sprzęt wędkarski, po który nigdy się nie zgłosił.

– Sprawdź na pawlaczu – radzi matka, która najwyraźniej ma emocjonalny stosunek do wędek i podbieraków; być może żyje nadzieją, że Zdzisiek po jedenastu latach wyłoni się z niebytu i jak gdyby nigdy nic usiądzie na jej stołeczku przy lodówce, z krzyżówką i piwkiem. Maks walczy z pawlaczem dobre czterdzieści pięć minut, wyjmując coraz to ciekawsze znaleziska – a to swoje dziecięce zabawki (żołnierze, jest nawet drewniany pistolet, który onegdaj sam Zdzisiek dla niego wystrugał i pomalował), a to reflektory do malucha, którym matka jeździła chyba jeszcze przed pojawieniem się narzeczonego. Na samym końcu, pod ścianą, Maks znajduje lnianą torbę, jakby żeglarską (pytanie: „Zdzisiek był marynarzem?” i wzruszenie ramion Teresy). A w niej cały potrzebny sprzęt, między innymi wodery, podbierak. Potem wkładanie tego szajsu z powrotem. Maks cały w kurzu kicha i parska. – A trafisz na działkę? – pada zaskakujące pytanie Teresy, która nie pamięta, kiedy ostatnio były razem w Żabiej Woli. Chyba na początku liceum Maksa. Ta działka to jedyny spadek po Zdziśku, który na początku znajomości przepisał ją na Teresę. Za komuny pracował w miejskim przedsiębiorstwie transportowym jako kierowca, zakład wykupił kawał terenu między lasami pod Tarczynem, podzielił na działki i wydzierżawił pracownikom. Maks nie lubił tam jeździć, bo miejscowe dzieciaki się go czepiały, nie było boiska, na którym mógłby zabłysnąć, poza tym nie wolno było budować toalet i wszyscy musieli korzystać z jednej, wspólnej. I nagle zapragnął pojechać na znienawidzoną działkę. W kwietniu. – Zawiozę cię – proponuje Teresa. Maks wie, że nie powinien jej zabierać, z drugiej strony przyda się czujka. A nikogo innego na świecie nie ma. – Najpierw musisz mnie gdzieś podwieźć – zgadza się, sprawdzając wodery. Z plecaka wystaje kolejny zaskakujący przedmiot, coś jak fartuch w foliowej torebce. – Wyruszamy o drugiej. Matka zerka na zegarek zaskoczona. – W nocy. – Syn znów wprawia ją w osłupienie. Hif w drodze do mieszkania matki wstąpił do szpitala. Konrad rano miał zabieg usunięcia wyrostka. Zdążył się już obudzić i mimo środków przeciwbólowych płakał. Siedziała przy nim Kaśka, która pocieszała synka. Hif przywitał się z Mumią, pożartował z chłopczykiem, tłumacząc mu, że musi być dzielny. Chciał pogadać z chirurgiem, ale go nie zastał. Na dole spróbował też znaleźć Madzię, przeprosić, że tak się wydarł, ale nie miała tego dnia dyżuru. U matki zażądał listy koleżanek Zuzy z telefonami. Okazało się, że nie prowadzi takiego rejestru. – Kiedy byłem nastolatkiem, wszystko musiałaś wiedzieć – perorował z żalem. – A jej odpuszczasz! – To twoja córka – odparła atak matka. – Zainteresuj się nią! Hif przetarł wielką dłonią zmęczoną twarz.

– Interesuję się – zagrzmiał. Znał jedną koleżankę z klasy Zuzy, córkę sąsiadów z naprzeciwka. Poszedł na piechotę, mieszkali w jednej z niskich kamienic przy Narbutta. Zastał Idę oraz jej rodziców. Pozwolili mu porozmawiać z córką, ale dziewczynka nie znała żadnego adresu. – Ostatnio trzyma się z Mają – wyjaśniła. – A Maja jest mizantropem. – Kim? – zdumiał się Hif. Sąsiad, wzięty tłumacz, przewrócił oczami. – Odludkiem – podał. Hif westchnął. – Gdzie mieszka? – zapytał, ale dziewczynka pokręciła głową. Tymański rzucił pytające spojrzenie rodzicom Idy. Odpowiedzieli bezradnym milczeniem. – Z kim wcześniej przyjaźniła się Maja? – zwrócił się jeszcze do Idy, która zmarszczyła brwi, a usta wygięła w podkówkę i lekko uniosła ramiona. – Z nikim. Hif na chwilę przyłożył dłoń do czoła, miał ochotę szpetnie zakląć. – Może masz numer jej komórki? – spróbował jeszcze. Zaprzeczenie. – Maja przeniosła się do nas z innej klasy – wyjaśniła dziewczynka. – Znam tam jedną Julię. Mogłabym zadzwonić. Hif przyklasnął tej propozycji. Po chwili wiedział jedynie tyle, że Maja mieszka gdzieś na Żoliborzu. Przeprosił rodzinę tłumaczy. Wyszedł na ulicę. Postanowił spróbować z innej beczki. Zadzwonił do najlepszego informatyka z wydziału techniki, faceta zwanego Generałem. – Cześć. Dałbym ci numer mojej córki. Możesz ją namierzyć? Po dłuższej chwili zmierzał w stronę Arkadii. Wewnątrz galerii handlowej kłębiły się tłumy, Tymańskiego rozbolała głowa, reagował nerwowo na widok każdej nastolatki. Kilka dziewcząt wystraszył, bo podszedł i szarpał je za ramiona, ale żadna z nich nie była Zuzą. Zły na cały świat pobiegł na drugie piętro, zakupił zestaw w McDonaldzie, usiadł i ze wściekłością wgryzł się w wielką kanapkę. Dostał esemesa od Generała, że córka przemieszcza się w kierunku Bielan. – Więc jednak Maja – skwitował, plując na stół resztkami bułki i mięsa. Zadzwonili też rodzice Idy z wiadomością, że zdobyli adres Mai. Duracza. Zaparkował pod wieżowcem z wielkiej płyty. Przed klatką schodową czaiło się kilku pijaczków, poprosili o parę złotych na piwo, ale kazał im spadać. Zadzwonił pod pierwszy lepszy numer na domofonie, odebrała jakaś kobieta, o dziwo wpuściła go na hasło, że przywiózł pizzę. O ludzka naiwności! Wszedł na śmierdzące świeżym moczem piętro. Podszedł do drzwi, zza których dochodziło dudnienie rozkręconego na maksymalną głośność sprzętu muzycznego. Zadzwonił, zapukał, nie doczekał się reakcji, nacisnął więc

klamkę – drzwi okazały się otwarte. Wszedł do ciasnego przedpokoju, od razu uderzył go w nozdrza charakterystyczny, kwaśny zapach. Dziewczyn nigdzie nie było, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Podszedł do wieży, żeby ją wyłączyć, a wtedy tuż za nim rozległ się przerażony pisk. We wnęce na tapczanie siedziała nastolatka z długimi ufarbowanymi na czarno włosami. W dłoni chowała skręta. Kiedy muzyka ucichła, Maja przestała piszczeć. – Gdzie Zuza? – zapytał. Dziewczynę zatkało, zdusiła skręta, starając się drugą ręką rozgonić dym. – Pytałem! – zawarczał. – Myślałam, że to sąsiad – stęknęła, wciąż trochę przerażona. – Nie zamknęłyście – zrugał ją. Drzwi się otworzyły, stanęła w nich Zuza z brzęczącą zawartością foliowej torebki. Pod budynkiem był sklep samoobsługowy. – Co tu robisz? – spytała niezadowolona. – Nie cieszysz się, że tatuś przyjechał? Koniec imprezy – obwieścił grobowym tonem. Podszedł do Mai, zabrał jej skręta oraz torebkę z trawką, która leżała obok na tapczanie, utopił to wszystko w klozecie i spuścił wodę. – Gdzie są twoi rodzice? – spytał na odchodnym. Maja wzruszyła ramionami. – Pod Dublinem. Od trzech lat. Pokiwał głową. – Cudownie. Nie miał nic więcej do dodania, chwycił córkę za łokieć, wyprowadził na klatkę schodową, w ostatniej chwili zdążyła zabrać plecak. – Zamknij za mną! – wrzasnął do Mai. Zbiegli na dół, do zaparkowanej na chodniku Mordy. – Co ty wyrabiasz? – zapytał, ale obrażona odwróciła głowę. – Trawka?! Trawka! – zrzędził. – A potem co? Kokaina? Crack? Był za bardzo wkurwiony, żeby prowadzić. Stali więc pod blokiem Mai. Dopiero po dłuższej chwili ochłonął. Ruszyli, a on gadał przez całą drogę, opowiadał o tym, co heroina robi z ludźmi, przypominał, co doskonale pamiętała, jak sam trafił do szpitala, kiedy zakłuł się igłą po przeszukaniu narkomana; jak brał rozwalające wątrobę leki, bo istniało niebezpieczeństwo, że złapał wirusa. W końcu dojechali na Narbutta. Nie pozwolił jej wyjść. Wciąż niepewny edukacyjnego efektu swojej gadki sięgnął na tylne siedzenie do torby, wyjął komórkę. Otworzył galerię ze zdjęciami z miejsca zdarzenia. – Patrz! – Skierował jej głowę na fotkę martwej Wioletty Roszczep, z czerwonymi plamami na twarzy, z brunatną bruzdą na szyi. – Tak chcesz skończyć? – Nienawidzę cię! – wydarła się nagle. – Gnojem jesteś! – Rzuciła w niego telefonem, wbiegła w bramę. Siedział sam w Mordzie i oddychał ciężko. Zuza pognała na górę. Jemu nie chciało się iść. Zawalił. Spieprzył wszystko.

DZIEŃ CZWARTY

WTOREK 5 KWIETNIA Maks z Teresą pakują się do seicento i jadą przez opustoszałe o drugiej w nocy miasto. Kierują się w stronę Woli, Maksymilian podaje kierunki, ponieważ to on ma lepszą orientację w terenie. W ciągu dwudziestu minut (matka jedzie czterdziestką) skręcają z Kasprzaka w Bema, wąską ulicę biegnącą wzdłuż torów linii kolejowej. Objeżdżają ponury budynek w kształcie rotundy górujący na jakieś sześć pięter nad skrzyżowaniem z Prądzyńskiego, znajdują wolne miejsce i parkują. Maks rozgląda się po okolicy, sprawdza teren, matka kaszle zdenerwowana, syn podaje jej kubek termiczny z herbatą, żeby zwilżyła gardło, jakby to chrypienie mogło zdradzić ich obecność. Upewniwszy się, że nikogo nie ma, Maks wychodzi z wozu, zabiera ze sobą torbę żeglarską Zdzisia i każe matce czekać. Przechodzi na drugą stronę ulicy, czuje, jak drżą mu łydki, a z klatki piersiowej usiłuje się wyrwać przerażone serce. Mija niewielki skwer z paroma drzewami, podchodzi do niewysokiego muru zabezpieczonego drutem kolczastym na szczycie. Pamięta, że w styczniu gdzieś tutaj znalazł zasłoniętą deskami wyrwę. Rozsuwa liche zabezpieczenie i udaje mu się przecisnąć na teren gazowni. Znajduje ścieżkę okrążającą ceglany budynek. Nasłuchuje. Takie opuszczone miejsca przyciągają młodych, zwłaszcza że gazownia roztacza ponury urok starożytnego cyrku. Czai się przed mrocznym wejściem, a kiedy nikogo nie słyszy, zapala latarkę i w jej świetle, cały w strachu, zakłada nieprzemakalne ubranie ochronne, wodery, bierze sprzęt, przerzuca torbę przez ramię i wchodzi w ciemność. Teren jest trudny. Wnętrze zbiornika rzeczywiście przypomina przykryte płaskim dachem Koloseum. Wewnątrz owalna budowla jest pusta, wzdłuż ściany ciągnie się zabezpieczona metalową poręczą wąska ścieżka, wiodąca nad stojącą na dnie wodą. W połowie drogi na dół biegną schodki, po których Maks schodzi nad lustro smrodliwej mazi. Światło latarki wydobywa z ciemności bezludną okolicę, teraz trzeba zrobić ten pierwszy krok. Zastanawia się, jak tu jest głęboko. Pamięta, że w styczniu woda sięgała mu do kolan, ale po mroźnym lutym przyszedł deszczowy marzec. Rozkłada zabraną na wszelki wypadek w tym celu wędkę, sprawdza dno. Jest głębiej, ale wodery powinny wystarczyć. Z obrzydzeniem zanurza się w pełnej farfocli mazi, staje na dnie. Natychmiast robi mu się zimno, przez gumę czuje falowanie wzburzonej glinianki. Teraz czeka go najgorsze, a nie ma pojęcia, ile to potrwa. Pamięta mniej więcej miejsce, w którym utopił ciało, w promieniu kilku metrów od schodów. Obchodzi wyznaczony obszar, szuka nogami przeszkód. Na głowie ma czołówkę, w którą wcześniej przezornie się zaopatrzył. Cały czas przeszywa go paniczny lęk, tym razem uzasadniony, bo jak się wytłumaczy, jeśli spragniona wrażeń młodzież znajdzie go w środku nocy brodzącego w zbiorniku? W końcu po trzech nieudanych próbach, kiedy wyciągnął już sporo gałęzi i butelek, wpada na coś dużego, próbuje podnieść przedmiot podbierakiem, ale nie daje rady. Na szczęście ma na sobie ubranie ochronne i grube gumowe rękawice, zabezpieczone mankiety, więc wkłada rękę do wody i maca. Wyczuwa jakiś kształt, być może dotyka ludzkiej ręki. Ciągnie, próbuje podnieść z dna, chwyta palcami wystający kawałek materiału, domyśla się, że to prawdopodobnie kaptur zimowej kurtki. Wyciąga ludzki

korpus bez głowy. Śmierdzi, ale i na to był przygotowany, posmarował sobie nozdrza maścią z eukaliptusa. Jednak okrutny odór i tak się przedziera, wnika do płuc z każdym oddechem, osiada na błonach śluzowych i skórze. Cyna ciągnie za sobą topielca aż do pierwszego schodka. Wraca w to samo miejsce i podbierakiem szuka czaszki, musi ją znaleźć, ale zajmuje mu to całe wieki. Zrezygnowany decyduje się już zostawić szczątki, ale w tym momencie wyławia głowę. Skóra twarzy ściągnięta na bok, skalp wisi i ocieka śluzowym płynem. Maks czuje, jak ostatni posiłek, czyli wczorajsze śniadanie, podchodzi mu do gardła. Wymioty kałowe, oto co za chwilę go czeka. Przezwycięża obrzydzenie, człapie w kierunku schodów, wyłazi. Ma ze sobą saperkę, którą odcina zmacerowane tkanki w stawach, chowa wszystko do dwunastolitrowej torby na śmieci. Wychodzi na zewnątrz, ciągnąc za sobą worek. Ściąga wodery, strój, rękawiczki, wszystko ląduje w torbie z trupem. Wraca do wyrwy w ścianie, przez którą prześwituje niebieskie światło. Ostrożnie wygląda. Obok samochodu matki stoi patrol policji, legitymuje Teresę.

DZIEŃ DZIEWIĄTY

NIEDZIELA 10 KWIETNIA Jechali trasą na Gdańsk, nie odzywali się do siebie. Saks prowadził całkowicie skupiony na drodze. Witczak zastanawiał się, kiedy i czy w ogóle zacznie ich szukać policja. W co on się wpakował? Z kim zadarł Jan? Co było w torbie, którą przywiózł na parking i wymienił na neseser pełen banknotów? Dlaczego Belgowie porwali Kamillę i Alinę i czego chcieli w zamian? Dwa razy zatrzymali się na szybką kawę w przydrożnych karczmach, unikali stacji benzynowych. Starzec siedział z tyłu i milczał. Jego rysy zmieniały się, jakby nabierały znajomych kształtów. Ojca? Nie, stanowczo nie. W poprzednim uderzeniu choroby, kiedy Witczak słyszał głosy – miał wrażenie, że zza grobu wrócili do niego rodzice – matka, zmarła w szpitalu psychiatrycznym na Nowowiejskiej, oraz ojciec, którego zabiła miłość do wódki. Po pięciu godzinach jazdy zrobili postój w Połczynie-Zdroju, zatrzymali się na obiad w restauracji uzdrowiskowej, w dziewiętnastowiecznym murowanym pawilonie. W sali siedzieli prawie sami, sezon jeszcze się nie rozpoczął. Zamówili proste dania, jedli w milczeniu. Po posiłku wyszli na taras zapalić. Zrobiło się dość ciepło, słońce przygrzewało, owiewał ich lekki wiosenny wiatr. – Dokąd właściwie jedziemy? – zapytał Witczak. Saks nie odpowiedział od razu. Zgniótł papierosa obcasem, przez chwilę wpatrywał się w zgniecioną tubkę papieru, z której wypadły skrawki brązowego tytoniu. – Rzuciliśmy razem z Aliną. Jeszcze w Belgii. Pięć lat temu – odezwał się niespodziewanie. Nad nimi, w gałęziach wysokich drzew skrzeczały jakieś ptaki. Ostatnie kilometry jechali pofałdowanym terenem, Witczak podziwiał malowniczy krajobraz pojezierza, które pewnie nosiło jakąś nazwę, ale on nie miał zielonego pojęcia – jaką. I szczerze mówiąc, gówno go to obchodziło. – Dlaczego wyjechaliście z Belgii? – zainteresował się. Jan rzucił mu zaciekawione spojrzenie. – Co właściwie powiedziała ci Kamilla? Witczak wzruszył ramionami. – O Belgii nic. – Pomagaliśmy już takim jak ty – stwierdził z niespodziewaną szczerością Jan. – Mieszkała z nami dziewczyna. Cięła się, straszyła rodziców, rzuciła szkołę. Chodziła na zajęcia z terapii malarskiej w domu kultury. Alina je prowadziła. Zaprzyjaźniły się. Zaproponowaliśmy jej pobyt. Jej starzy płacili. Na początku było źle. Zakochała się. We mnie. Szalała, znowu się cięła. Ale z czasem poczuła się lepiej. I wyszła na prostą.

– Dlatego Kamilla pomyślała o mnie. Nie miałem gdzie mieszkać, mogłem pójść na oddział w Tworkach albo pod most. Straciłem mieszkanie – wyznał Witczak. – To dziwne, że dopiero po trzech miesiącach o tym gadamy. Jan wbił wzrok w czubki swoich butów. – Ostatnio mieszkał u nas jeszcze jeden facet. Twój poprzednik. Zagubiony w życiu bankowiec, też jej pacjent. Hazardzista, przegrał prawie wszystkie pieniądze. Leki na niego nie działały. Kamilla pomyślała, że możemy mu pomóc. Po miesiącu stwierdził, że czuje się lepiej, i wrócił do siebie. Znaleźli go pobitego w centrum, przegrał dom, samochód, resztę majątku, wszystko, co miał. Podobno nas o to oskarżał. I nie dał się zamknąć w szpitalu. Zniknął. A tydzień przed twoim przyjazdem ktoś otruł nam psy. Witczak pokiwał głową. To nadal nie tłumaczy, skąd miała broń – pistolet ciążył mu w kieszeni. Wstali i ruszyli na parking. – Jedziemy w okolice Międzyzdrojów. Teraz ty prowadzisz. – Saks rzucił Witczakowi kluczyki. – Obudź mnie, kiedy będziemy blisko.

DZIEŃ CZWARTY

WTOREK 5 KWIETNIA Rankiem Hif wrócił do szpitala. W ciągu pół godziny opowiedział małemu bajkę o Suzy, dzielnym psie myśliwskim, którą wymyślił w nocy. Potem porozmawiał z Kasią, która od kilku dni nie odstępowała łóżka syna na krok. – Powinienem cię zastąpić. Mumia wiedziała, jak wygląda dzień pracy Tymańskiego. Mógłby spędzić w komendzie bity tydzień, a i tak nie ogarnąłby roboty. – Belmondo zrobił się ludzki – wyjaśniła. Stali na korytarzu, ona ubrana w bluzkę i dżinsy, z rozpuszczonymi włosami. On – jak zwykle, wyglądał, jakby dopiero wyszedł z lasu. – Kiedy wypuszczą małego do domu? Plątała się w zeznaniach. Co gorsza, jej ciało zaczęło według Tymańskiego wytwarzać jakieś pole magnetyczne, którym starała się go przyciągnąć. Uderzył go intensywny zapach perfum. Wiedział, że to jedna z zagrywek – daje mu znać, że jest gotowa – i gdyby tylko chciał, może wrócić. Nagle pobladła i bez słowa wróciła do sali, w której Konrad akurat bawił się z dzieckiem z sąsiedniego łóżka. Zerknął w kierunku szklanych drzwi prowadzących na klatkę schodową, ale nikogo nie zauważył. Domyślił się, że przed chwilą Kaśka kogoś tam wypatrzyła. Zbiegł po schodach. Na parterze złapał wychodzącą właśnie Agatę. Wymienili kilka zdawkowych zdań. Zapytała o stan Konradka. Hif znowu poczuł gulę w gardle. Ze szpitala pojechał do gimnazjum Zuzy, na lekcję wychowawczą, na której postanowił wygłosić pogadankę o szkodliwości narkotyków. Wychowawczyni klasy, do której chodziła córka, przystała na ten pomysł z entuzjazmem. Zuza wyglądała, jakby się miała spalić ze wstydu. Siedziała w ławce z Mają, która z kolei zachowywała się, jakby nic się nie stało. Na przerwie obie gdzieś pobiegły, zostawiając Hifa z nauczycielką, panią Orabską. Pożegnał się i pojechał do komendy. Razem z Młodym starali się odtworzyć ostatnie dni życia Wioletty Roszczep. Wezwali świadków – znajomych dziewczyny, trzy siostry, rodziców. Pytanie o przyczynę zmiany nastroju uznali za kluczowe. Przeanalizowali billingi dostarczone przez firmę telekomunikacyjną. Zidentyfikowali właścicieli wszystkich numerów, na które w ciągu ostatnich dni Wioletta dzwoniła i które łączyły się z jej numerem. Wszystkie należały do jej najbliższych znajomych i rodziny. Sprawdzili przeszłość ojca, czy był notowany, zwłaszcza interesowała ich przemoc, ale też jakiekolwiek inne występki. Miał czyste konto i nieskazitelną opinię w lokalnej społeczności. Młody rozmawiał nawet z księdzem, wydobył z niego, że w czasie ostatnich spowiedzi nie usłyszał od dziewczyny nic, co mogłoby pomóc w śledztwie. Przeglądając billingi, Młody zwrócił uwagę na fakt, który wcześniej im umknął.

– Korzystała z internetu – orzekł. – Niewielkie porcje danych, po kilkadziesiąt kilobajtów. Mogła prowadzić z kimś rozmowę przez komunikator albo czat. Słowo „czat” zabrzmiało Tymańskiemu złowrogo. Informatycy z wydziału techniki przeanalizowali pliki na komputerze Wioletty, ale nie znaleźli żadnych wskazówek. Hif nabrał przekonania, że Mączka ma rację. Skoro poprosiła swojego chłopaka, żeby wysadził ją na przystanku, musiała się z kimś umówić. Z rozeznania przeprowadzonego przez policję z Wołomina wyłowili jeszcze jeden fakt. Patryk Mróz, mieszkaniec Wólki Kozłowskiej, czwartkowej nocy zauważył przejeżdżający przez wieś samochód terenowy. Nie potrafił określić marki, koloru ani jakichkolwiek znaków szczególnych, nie był nawet w stanie podać dokładnej godziny, o której widział nieznajomy samochód. A jednak zapamiętał sam fakt, ponieważ w okolicy nikt takim autem nie jeździł. Hif zadzwonił do kolegów z komisariatu w Tłuszczu, żeby przycisnęli tego Patryka, może jednak przypomni sobie, o której dokładnie godzinie zobaczył tę terenówkę. O pierwszej na korytarzu wybuchł harmider. W uchylonych drzwiach pokoju pojawiła się głowa łysiejącego mężczyzny z krótką bródką. – Kłaniam się, panie kapitanie! – krzyknął głośno i zgiął się w służalczym ukłonie. Spojrzeli po sobie z Młodym. – Zaraz do pana przyjdę! Nie mieli pojęcia, do jakich sztuczek uciekł się facet, nazywany przez nich Błędnym Rycerzem, żeby dostać się na ich piętro. Znali go od wielu lat, od kiedy zaczął pojawiać się z donosami. Niegdyś prześladował Witczaka, z którym znali się jeszcze chyba z Woli. Zero wysłuchiwał gościa, zapisywał informacje na karteczkach, które zaraz po wyjściu Błędnego wyrzucał do śmieci. Teraz na powiernika Rycerz upatrzył sobie Tymańskiego. – Mariolka – poprosił nową koleżankę, która siedziała za dawnym biurkiem Cyny. – Zajmij się panem. Mariolka, która wcale nie nosiła tego imienia, przewróciła oczami, ale spełniła polecenie. Rycerz ostatnio podwoił swoje ataki. Mariolka przez chwilę walczyła o uwagę mężczyzny, który domagał się rozmowy tylko z Tymańskim. W końcu zdołała jednak nakłonić Błędnego, by przeszedł z nią do drugiego pokoju. Dom na działce to najzwyklejsza sezonowa chata, wybudowana na początku lat dziewięćdziesiątych, składająca się z jednego pokoju, niewielkiego aneksu przeznaczonego na kuchnię, tarasu osłoniętego falistą płytą w pomarańczowym kolorze. Na terenie działki jest jeszcze studnia, schowek na narzędzia i tajemniczy stalowy kontener Zdziśka, którego nigdy nie ośmielili się otworzyć. Przy siatce rosną maliny, wzdłuż głównej alejki krzaki borówki amerykańskiej. Maks każe matce zatkać nos w czasie jazdy, sam też napycha sobie waty w nozdrza. Jadą z uchylonymi oknami, po drodze robią przerwy, bo w środku ledwo można wytrzymać. Matka się nie odzywa, blada z przerażenia. Dojeżdżają na miejsce, a Maks każe Teresie

zrobić herbatę i czekać w domku. Chce zdążyć przed wschodem słońca. Na szczęście nikogo z sąsiadów nie ma. – Nigdy nie jedz tych malin – prosi, kiedy po trzech godzinach pracy wreszcie zakopuje dół i krzaki wracają na swoje miejsce. – Pewnie i tak się zmarnują – odpowiada skołowana Teresa. Maks jest z niej dumny, że wtedy, przy gazowni, zachowała zimną krew. Na widok radiowozu stojącego obok samochodu matki omal nie popuścił ze strachu. Później udawał chojraka, ale przez całą tę długą chwilę, gdy zastygł we wnęce w murze, z rozkładającym się trupem w worku przy nodze, milczał jak zaklęty. Potem okazało się, że mundurowi szukali jakiegoś pacjenta, na którego przedtem filowali, mówiąc policyjnym slangiem. Urwał im się z obserwacji i teraz przeszukiwali kwadraty ulic. Dobrze, że nie wpadło im do głowy sprawdzenie terenu gazowni. I dobrze, że pacjentowi też taki pomysł nie zaświtał. W końcu odjechali. Maks odczekał i poszedł zapytać Teresę, o co chodziło, potem wrócił ze zwłokami w worku i duszą na ramieniu. Teresa siedzi teraz na krześle wpatrzona w swoje maliny wyłaniające się w ostrych promieniach wschodzącego słońca. Maks, schetany jak bóbr po budowie tamy, próbuje spać, ale wrażenia ostatnich godzin nie pozwalają mu zamknąć oczu. Mył się pół godziny, matka zagotowała gar wody, przygotowała miskę, Maks zasłonił się we wnęce kuchennej. – Może byś się do mnie przeprowadziła? Przeprowadził, przepraszam – zagaja matka, nie odrywając wzroku od krzaków malin. Maks oddycha ciężko. Dopiero po chwili dociera do niego sens słów Teresy. Po co? – Wiesz, żeby się przygotować do porodu. To mu przypomina o wizycie u ginekologa w tym tygodniu. Tam jeszcze nie wyszedł z kobiecej roli, ale ginekolożka chyba podejrzewa, że coś jest nie tak. Zamierza jej powiedzieć o Maksie, w razie czego przedstawić diagnozę od seksuologa i w ten sposób wybłagać cesarkę. Nie wyobraża sobie porodu drogami natury. Najbardziej nie lubi siebie tam, w dole. – Zobaczymy – odpowiada i udaje, że zasypia. Zuza po szkole znowu zniknęła. Nie przysłała żadnej wiadomości, po prostu zapadła się pod ziemię. Generał z wydziału techniki owszem, ponownie zgodził się pomóc, tyle że według raportu telefon dziewczyny znajdował się na Narbutta. I rzeczywiście, Hif znalazł go pod poduszką w pokoju młodej. Nie mógł go nawet odblokować, nie znając hasła. Odwiedził Idę i Maję, ale żadna nic nie wiedziała. Zgodnie przyznały, że Zuza tego dnia była nie w sosie, miały się urwać z Mają z ostatniej lekcji, ale Zuza została do końca. Hif miotał się bezradny. Wreszcie zadzwoniła Agata z redakcji z informacją, że dziewczyna jest u niej. Tymański może odebrać ją wieczorem, ale tak naprawdę Zuza chciałaby z Agatą spędzić noc, potem zostałaby odwieziona na lekcje i wróciła do domu. Hif powinien się wściec. Wiedział, że powinien. Jednak spokój Agaty zawsze mu się udzielał, czasem wręcz go hipnotyzował.

– OK – wydusił w końcu. – Adam – odezwała się Agata. – Słucham? – zapytał niechętnie. Nie miał ochoty na żadną z tych poważnych rozmów na temat związku. – Zuza wygląda na zagubioną. Poczuł ulgę, że nie musi gadać o tym, dlaczego przestało im się układać, a po sekundzie bunt, że będzie pouczany przez bezdzietną, jak ma wychowywać własne dziecko. Co miał odpowiedzieć? – Wiem – burknął. Sam też nie należał do najbardziej odnalezionych w życiu. – Może powinieneś załagodzić sytuację? – zaproponowała swoim najsłodszym głosem, jakim jeszcze niedawno namawiała go na wspólny wypad na zakupy. – Ja? – zaperzył się Hif. W jego sercu tkwił nóż, głęboko wbity dłonią nastolatki. I to on miał przepraszać? – Mieliście długą przerwę, nie mieszkaliście razem – pracowała nad nim jak tokarz nad kawałkiem metalu. Na razie trwała faza pierwsza – obróbka zgrubna. – Nie moja wina, że poprztykały się z Mumią – bronił swojej twierdzy Tymański. – Wiesz, że twoja córka uwielbia Tori Amos? Śpiewałyśmy właśnie Crucify. Nie miał pojęcia, jakiej muzyki słucha Zuza. Nad łóżkiem wisiał plakat jakiejś rudej, może to o nią chodziło? Dlaczego Zuza podśpiewuje sobie piosenki o ukrzyżowaniu z jego byłą? Nie ogarniał tego. – Dobra. Kupię jej płytę – zaproponował na odczepnego. – Z tego, co wiem, ma już wszystkie – padła odpowiedź. – Ale w piątek jest koncert w Stodole. – Tej Amos? – upewnił się Hif. – No nie – usłyszał wyjaśnienie. – Gaby Kulki. Gra całkiem podobnie. Nigdy nie słyszał o takiej wokalistce. Jego gusta muzyczne ukształtowała muzyka lat siedemdziesiątych. Przypomniał sobie, że był taki skrzypek, Kulka. – Dostałam dwa zaproszenia na ten koncert. Ale cicho sza. Odbierzesz je z recepcji i powiesz, że kupiłeś. – No dobra – odparł zdumiony, ale i wdzięczny Hif. – Tylko idź z nią na ten koncert! – Ja? Po co mi koncert? Niech sobie idzie z Mają. A lepiej z Idą. Ciężka cisza w słuchawce, pomyślał, że zaraz się dowie, jakim jest żałosnym typem pozbawionym wyobraźni. – Dzięki – dodał i szybko zakończył rozmowę. Czekał go koncert jakiejś skrzypaczki. Z nieposłuszną córką.

DZIEŃ DZIEWIĄTY

NIEDZIELA 10 KWIETNIA Po drodze na szczęście nikt ich nie zatrzymywał, i przejechawszy w niecałe osiem godzin drogami krajowymi ponad pół tysiąca kilometrów, minęli miasto Wolin i osiągnęli punkt docelowy, czyli wieś Wisełkę. – Jednak nie do Międzyzdrojów? – odezwał się zmęczony prowadzeniem dwunastoletniego samochodu Witczak. – Dojedź do końca i skręć w lewo przed tablicą – pokierował go Jan. Minęli niewielki plac, przypominający miejski rynek, z nieczynną smażalnią i kilkoma sklepami, jakieś ziejące martwotą pensjonaty. Po niespełna kilometrze zobaczyli przy drodze znak z przekreśloną nazwą wsi. Witczak skręcił zgodnie z instrukcją, wjechał na szutrową drogę, przy której stał kiosk z napisem „Świeżo wędzone węgorze”, minął kolejne posesje i zatrzymał się przy bramie. Saks wysiadł z samochodu, rozejrzał się, otworzył i dał znak, żeby wjechać. Zero zaparkował obok sportowego audi A5, wozu wyglądającego na całkiem nowy. – Ki diabeł? – mruknął Jan. Ruszył w kierunku drewnianego ganku, zapukał do drzwi, nacisnął klamkę i wszedł do środka. Witczak został przy samochodzie, nie wiedząc, czy ma czekać, czy iść za przewodnikiem. Po chwili z wnętrza piętrowego murowanego domu z licznymi drewnianymi akcentami dobiegły go głosy wielu osób. Nie poruszył się, choć rozmowa wydawała mu się niezbyt przyjazna. Niech ustalą między sobą, co mają ustalić, pomyślał. – Co to za fura, kurwa? – Saks wyszedł z powrotem na ganek, za nim z sieni wynurzył się krótko ostrzyżony brunet z ładną, ale bezmyślną twarzą, co podkreślał drapaniem się po głowie. Wzruszył ramionami. – No, audi – wyjaśnił. – Wiem, kurwa, że audi. Skąd je macie? – zirytował się Jan. Na piętrze otworzyły się drzwi balkonowe, wyszła z nich kopia wielkiego chłopa, nieco inaczej ubrana. Bliźniacy. Witczakowi przypomniało się, jak zagadnięty Saks wspominał o biznesie rodzinnym. – Co to za facet? – zapytał ten na ganku. – Mamy kłopoty – oznajmił grobowym tonem Jan. Stojący na tarasie bliźniak zniknął z pola widzenia, rozległo się skrzypienie drewnianych stopni, następnie facet pojawił się na parterze, a Witczak odniósł niemiłe wrażenie, że widzi podwójnie. Do tego obok siebie zauważył Starca, który wyglądał, jakby coś chciał powiedzieć, ale tylko otworzył usta. Bracia zaprosili ich do domu, w którego schludnie urządzonym wnętrzu przesiąkniętym zapachem wędzonych ryb Witczak nie zauważył śladów obecności kobiecej ręki. Usiedli za stołem, przy kubkach ze świeżo zaparzoną kawą. – Potrzebne będą maszyny – wyjaśnił Saks. Bracia spojrzeli po sobie, potem jeden rzucił nerwowe spojrzenie w okno. Zrobili bezradne miny. – Wszystkie?

– A co, kurwa, myślisz?! – wrzasnął Jan, który najwyraźniej stracił cierpliwość. Żaden z mężczyzn nie odpowiedział od razu, Zero pomyślał, że zachowywali się jak strofowani chłopcy. – Myśleliśmy… – zaczął jeden, a drugi wszedł mu w słowo: – Mówiłeś, że mamy się ich pozbyć. – Zamilkł natychmiast, zaskoczony wściekłym spojrzeniem kuzyna. – Dwa dni temu mówiłem! Dwa dni! – wrzeszczał Saks, a w jego głosie pojawiły się rozpaczliwe nuty. Nie jest dobrze, pomyślał Witczak. Saks wyciągnął z kieszeni zmiętą paczkę papierosów, wydobył jednego histerycznym gestem, obaj próbowali go wyręczyć, podając ogień. Wstał i zaczął nerwowo krążyć. Bracia obserwowali go z rozdziawionymi ustami. Prawdopodobnie nigdy, tak jak rano Witczak, nie widzieli go palącego. I nie słyszeli, żeby tyle przeklinał. – Będziemy musieli je odzyskać – powiedział wreszcie Jan, kiedy się uspokoił. – Komu je sprzedaliście? Znowu szybkie, niepewne spojrzenia pomiędzy braćmi. – Buła! – uniósł się Saks. – Keks! Co za niezwykłe ksywy, jak na zorganizowaną przestępczość, pomyślał Zero. Naprawdę budzące grozę! Buła wbił wzrok w kwiat zdobiący wzorzystą, acz wiekową ceratę na stole, Keks bawił się uchem swojego kubka. – Draga i jego ludzie wzięli – wyjaśnił jeden z bliźniaków, zdaje się Buła. – O kurwa! – Jan usiadł, najwyraźniej strapiony, papieros wypadł mu z ręki i potoczył się po gumoleum. – Dlaczego właśnie Draga? Witczakowi przez chwilę wydawało się, że ksywa „Draga” obiła mu się o uszy, kojarzył ją z prasy wewnętrznej, raportów o gangu specjalizującym się w kradzieży luksusowych samochodów w Niemczech. Draga. – To ten gangster? – zapytał. Wszyscy trzej spojrzeli na niego, po raz pierwszy się odezwał. – Będziemy negocjować – zadecydował Saks. – Oddamy wóz. Keks znowu spojrzał przez okno maślanym wzrokiem, przypominał rozczarowanego nastolatka. – Nie oddadzą tak po prostu – odezwał się Buła poważnym tonem. – Wiem, ale Belgowie mają waszą stryjeczną siostrę. Zostało jeszcze trzydzieści sześć godzin.

DZIEŃ CZWARTY

WTOREK 5 KWIETNIA Suzy podbiegła do szopy, kręciła ogonem, jakby to było śmigło, węszyła nerwowo, dotykając mokrym nosem każdego z drew leżących w stosie opartym o ścianę szopy, potem przytknęła kufę do ziemi i pobiegła na tyły budynku. Do bramy podjechał masywny SUV z zabłoconymi bokami. Wysiadł z niego niski facet i podszedł do bramy. Suzy szczeknęła, po chwili wyskoczyła zza szopy. Z uciętą nogą dzika w pysku podbiegła do kołyszącego się na krześle czterdziestolatka o nieco dziecinnym wyrazie twarzy. – Dobra Suzy, dobra – pochwalił. – Oddaj, oddaj. – Spróbował wyciągnąć jej z pyska aport, ale suka zaczęła warczeć przez zaciśnięte szczęki. – Oj, Suzy! – roześmiał się Artur. Ktoś w samochodzie uderzył w klakson, rozległ się donośny dźwięk. Artur pomachał do nich, Suzy puściła zdobycz, podbiegła do furtki. Nagle rzuciła się z wściekłością, ujadając na stojącego po drugiej stronie bramy, jakby wyczuła nielubiany zapach. Artur starał się ją odciągnąć, ale suka wyrwała mu się i próbowała przeskoczyć ogrodzenie. – Dzień dobry – odezwał się przybysz schrypniętym głosem. – Dumny jest pan z psa? Artur od razu rozpoznał swojego. W takim samochodzie, w ubraniu w kolorze khaki to musiał być myśliwy, aczkolwiek faceta nie znał. – Sam ją szkoliłem – pochwalił się Artur. – Jej matka była bardzo mądra. Dwa lata temu doprowadziła ojca do złodzieja, który okradał drewutnie w naszej wsi. Facet nie odpowiedział, tylko zmarszczył czoło. Artur odciągnął skowyczącą Suzy i zamknął ją w boksie. – Przepraszam, ona nigdy się tak nie zachowuje. – Nie szkodzi! – Gość rozejrzał się po podwórzu. – Stary Wilk jest? – Pojechał na strzelnicę – wyjaśnił Artur. – Ładna pogoda, można przystrzelać. Rzeczywiście, ani śladu po orkanie, który wiał w ubiegłym tygodniu, z błękitnego nieba prażyło słońce, nieliczne chmury powoli płynęły na wschód. – A to innym razem przyjadę, chciałem pogadać. – Facet zaczął się wycofywać. – Musi mieć niezły nos ten pana pies – pochwalił jeszcze. – Słyszałem, co wywąchał w lesie. Podobno pana ojciec to znalazł. Artur lekko się zaczerwienił, oprócz dobrych wiadomości najwyraźniej rozeszły się i te gorsze. – Zerwała mi się – starał się wybrnąć z honorem. – I przepadła w lesie. Na szczęście zostawiłem kurtkę na parkingu i następnego dnia wróciła. – A! – Mężczyzna wziął historyjkę za dobrą monetę. – Podobno pański ojciec pojechał tam z jakimś policjantem z Wołomina? Artur dumny ze znajomości z Tymańskim lekko się wyprostował, chciał wypiąć pierś, ale udało mu się tylko wystawić brzuch.

– Należy do naszego koła – pochwalił się. – Ale pracuje w komendzie stołecznej. Wie pan, w pałacu. Przyjezdny pokiwał głową. – Ale sprawę prowadzą ci z Wołomina, nie? – dopytał. Artur uwielbiał tłumaczyć lokalne zawiłości dobrym ludziom. Maciej Wilk obserwował w czasie pracy w lesie Tymańskiego i potem całą historię streścił synowi. A czego nie widział, dopowiedział. Wszyscy w okolicy żyli tym morderstwem. – Stołeczni przejęli – obwieścił z dumą. Facet znowu pokiwał głową z szacunkiem, ranga zwłok od razu podskoczyła, skoro przejęli je kryminalni z Warszawy. – A ten wasz znajomy jak się nazywa? – padło ostatnie pytanie, już z okna samochodu. Artur podał nazwisko i stopień. Z dumą oczywiście. Elektryczne okno zasunęło się. Mężczyzna, który właśnie rozmawiał z synem Wilka, odwrócił się do kogoś siedzącego na tylnej kanapie, skrytego w cieniu. – Ładna ta suka – rzucił pasażer. – Zawsze chciałem mieć takiego psa. – Co robimy? – zapytał kierowca. Błysnął ogień na drasce, w ogniu płonącej zapałki przez chwilę widać było łysą czaszkę i twarz o grubo ciosanych rysach. We wnętrzu rozsnuł się dym cygara. – Obiecaj, że skołujesz mi takiego psa, a wtedy powiem ci, co zrobimy – padła szybka odpowiedź. Roman Glistowski nie zwrócił uwagi na tego zabłoconego touarega zaparkowanego na chodniku przy Wincentego, naprzeciwko kamienicy, w której na najwyższym piętrze mieszkała matka. Po prostu myślał o czymś innym. Ocknął się tego dnia wcześnie, o piątej rano. Otworzył oczy i zdał sobie sprawę, że czegoś mu brakuje. Czekał na dzwonek, który budził ich w sześcioosobowej celi na Białołęce. Dzwonka mu brakowało. Kiedy zamykał oczy, widział nad sobą betonowy strop, bo w areszcie leżał na górnej pryczy. Pod nim ten Krzysiek, co go Piotrek z Pawłem nie lubili, a on bał się im postawić. Najpierw udawali kumpli, a czekali tylko, żeby dobrać się do jego paczek. Niby to chcieli się z nim wymieniać, ale dawali mu chłam, stare łachy za nowe. Krzysiek nie chciał z nimi zadzierać, bał się, że zaczną mu odbierać syrop, który codziennie przynosiła mu pielęgniarka. A metadon był jego lekarstwem, czego tamci nie rozumieli. Jego też te chłopaki próbowały wkręcić w swój system wymian. Popełnił błąd, bo dał się poczęstować papierosami z paczki Piotrka czy Pawła, już nie pamiętał. Chciał szybko oddać, ale oni żądali ciągle czegoś nowego. A to słodyczy, które zamówił sobie w sklepiku, a to nowej bluzki, którą przysłała mu matka. Takiej czerwonej z białym napisem „University of Cambridge”. Niezłej. Ale Glista był gruby, nie było mowy o oddaniu jego XXXL w zamian za jakieś używane ciuchy po chudym jak brzoza facecie. Postawił im się. Dług oddał w słodyczach i skrętach. O te skręty też była awantura, bo Paweł (bodajże) najpierw je przyjął, a po spacerze Glista znalazł je pogniecione na swoim kocu. Musiał z żalem zebrać, co się dało, a resztę strzepać do kibla. Potem bez pytania podzielili między siebie jego „rakietę”, czyli paczkę z żarciem od matki. Poskarżył się na nich gadowi, ale strażnicy nie wtrącali się w utarczki więźniów.

W końcu doszło do spięcia z Pawłem. Glista dał mu trzy paczki LM-ów i stwierdził, że „teraz jesteśmy kwita”. „Wisisz mi jeszcze swoją kolorówkę” – rzucił Paweł (czy Piotrek). Chodziło o tę koszulkę od matki. Obiecał, że dokupi paczkę fajek za ostatnie dziesięć złotych. I zapowiedział, że mają się od niego odczepić. Od niego i od Krzyśka. W areszcie przesiedział miesiąc. Tylko marzec, bo luty spędził w szpitalu. Miał postrzał, na szczęście nie aż tak groźny, jak wyglądało na początku. Psychicznie był w niezłej formie. Znał już Białołękę, siedział tu wcześniej trzy lata. Krzysiek namawiał Glistę, żeby wypełnił wniosek o adwokata z urzędu. Glista się wahał. Wiedział, że został wrobiony, ale nie miał pojęcia, jakie są szanse, żeby to udowodnić w sądzie. Jego słowo, które wiadomo, ile się liczyło, przeciwko słowu tej policyjnej lesby, która go udupiła. Cały czas myślał o Cynowskiej. Wyobrażał sobie, jak jej kiedyś dowali. Zaczai się pod jej blokiem na Sadybie, potem będzie ją śledził, znajdzie jakieś bezludne miejsce. I… Zwolnienie załatwił mu ten adwokat z urzędu. Zabrali Glistę do sądu. Następnego dnia wszystko zamierzał opowiedzieć Krzyśkowi, nie chciał się chwalić w celi. Ale Krzyśka zabrali na badania psychiatryczne i już nie wrócił. Za to bez pudła ograł Piotrka, Pawła i resztę w Monopol. Wcześniej dawał chłopakom wygrywać. Taki chwyt taktyczny. W ciągu tygodnia znalazł się na Targówku, u matki. Spał na podłodze, na karimacie, bo w mieszkaniu nie było drugiego łóżka. Czekał na proces i nadal myślał o Cynowskiej. Dlatego właśnie szedł z głową zaprzątniętą planami i nie zwrócił uwagi na tego touarega i faceta, który przed nim wyrósł i kazał wsiadać. Glista nie szarpał się, zajął miejsce z tyłu, zdziwił się, bo kierowca rzucił mu coś na kolana. – Chyba se jaja robisz – odezwał się do kierowcy, ale kiedy w lusterku wstecznym zobaczył jego wąskie źrenice w środku jasnobłękitnych tęczówek, posłusznie nałożył na oczy opaskę z wzorkiem w Snoopy’ego. Musiał wyglądać jak idiota, ale co miał zrobić? Zastanawiał się, czy inni kierowcy albo pasażerowie w jadących sąsiednim pasem samochodach pokazują go sobie palcami. Po czterdziestu minutach zaczęli podskakiwać na wybojach. Glista walnął potylicą o sufit. Skręcili, zaparkowali. Poczuł smród. Jesteśmy gdzieś na wsi, pomyślał. Wprowadzili go do pomieszczenia, posadzili, wyczuł, że wokół gromadzą się ludzie. Słyszał chrząkania, szelesty. Obsiedli go. Może pięć, może cztery osoby. Chyba faceci, ale skąd miał wiedzieć? Pamiętał tylko osiłka szofera. – Panie – odezwał się ktoś tuż obok niskim, schrypniętym głosem starszego mężczyzny. – Przepraszam za pieska, ale trzeba zachować dyskrecję. Wie pan, co to dyskrecja, panie? Glista pokiwał głową. Usiłował cokolwiek zobaczyć, ale dojrzał tylko tyle, że siedzieli w półmroku. – Gratulujemy wyjścia na wolność – usłyszał. Nie zamierzał tłumaczyć, że czeka na proces, więc co to za wolność? – Popytaliśmy trochę – kontynuował charczący. Wszędzie unosił się świeży smród, jakby zebrani dopiero co odeszli od gnoju. – Podobno miał pan zatarg z kimś z policji. Zrobiło się ciekawie. Zatarg z kimś z policji? Od razu pomyślał o Cynowskiej. Czego

od niego chcieli? Wiedział jedno – nie da się w nic wplątać. – A my, jak by tu rzec, mamy do tej pani biznes – kontynuował Wódz, jak Glista w myślach nazwał zachrypniętego. – Słyszy mnie pan? – upewnił się Wódz, bo Glista uparcie milczał. – Do rzeczy – zażądał. Po rozmowie znów go poprowadzili. Myślał, że do samochodu, że go odwiozą, ale nie. Usłyszał trzask metalowych drzwi. – Dozór policyjny mam! – wrzasnął. – Kurwa! Dziś muszę być na Malczewskiego! Ale odpowiedział mu tylko śmiech.

DZIEŃ PIĄTY

ŚRODA 6 KWIETNIA Na popołudnie naczelnik Maluta wyznaczył naradę, żeby podsumować wszystkie ustalenia. Cztery szkielety zostały w poniedziałek przetransportowane z Zakładu Medycyny Sądowej na Oczki do laboratorium firmy Medogen, zajmującej się ekspertyzami kryminalistycznymi i przyjmującej zlecenia prokuratury. Hif pojechał na Bielany, gdzie Medogen wynajmował pomieszczenia w jednej z przybudówek na tyłach szpitala przy Marymonckiej. Umówił się z antropologiem sądowym, który miał przyjechać z Krakowa. Czekała na niego młoda kobieta, właściwie szczupłe dziewczątko, bo wyglądała, jakby właśnie skończyła studia. – Koniczyńska, dzień dobry. – Wyciągnęła w jego stronę drobną rączkę, która zniknęła w uścisku jego dłoni niczym stokrotka w łopacie koparki. Pod ścianą leżała mała walizka z zawieszką Air France. Podejrzał, że przyleciała z Paryża. – Udane wakacje? – zagaił. Była średniego wzrostu, trochę za szczupła, jak na jego gust, ze spiczastym noskiem sterczącym z podłużnej twarzy. Niebieskie oczy spoglądały przenikliwie. Kąciki ust miała uniesione lekko w górę, w związku z czym wyglądała, jakby z jej twarzy nie znikał delikatny uśmiech. – Jakie wakacje? Siedziałam w instytucie kryminalistyki pod Paryżem i obserwowałam, jak gniją świńskie zwłoki – wyjaśniła. – Świńska trupia farma? – domyślił się. – Coś w tym rodzaju – potwierdziła. – Co tu mamy? – Na czterech stalowych blatach leżały szkielety. – Wasz patolog nieźle poradził sobie z inwentaryzacją – pochwaliła. – Chciałabym poznać miejsce zdarzenia. Chodzi o roślinność i przedmioty znalezione przy zwłokach – wyjaśniła. – Prześlę pani skany dokumentów – obiecał. – Mogę powiedzieć, że sprawa jest nietypowa. Pies znajomego odkrył w lesie świeże zwłoki kobiety. Pod nimi leżały te szkielety. – Zbiorowy grób. – Cmoknęła z zazdrością. – Szkoda, że od razu nie wezwaliście antropologa. To błąd. Pokiwał bezradnie głową. Skupili się na Wioletcie, być może niesłusznie. – Ma pan jakieś zdjęcia ułożenia kości w grobie? W odpowiedzi wyjął spod pachy teczkę z dokumentacją fotograficzną. Koniczyńska (zauważył na walizkowej zawieszce, że nosiła imię zaczynające się na „A”, i wciąż zastanawiał się jakie – Anna? Agnieszka? Adrianna?) założyła okulary i spojrzała na ekran. – Spore rozproszenie kości. Szkielety nie są pełne, nie znaleźliście najmniejszych – nadgarstkowych i śródstopia. Także kolor kości i brak tkanek miękkich pozwala na

wstępną ocenę momentu złożenia do grobu w przybliżeniu na dziesięć lat. Dziesięć lat, pomyślał. Inna epoka. Dziesięć lat temu był krawężnikiem, jeździł w patrolu na Pradze. – Znaleźliście jakieś przedmioty? – zapytała. – Zwłoki dziewczyny były nagie. W ziemi nie znaleźliśmy też dokumentów ani resztek ubrań. Żadnych. Pokiwała głową. Złożyła usta w dziobek, najwidoczniej taką robiła minę w czasie intensywnej pracy umysłu. – Powinny się zachować jakieś fragmenty materiałów. Albo chociaż metalowe sprzączki z pasków, plastikowe guziki. Nic? – upewniła się. Rozłożył ręce. Nic. – Najpierw kobiety. – Podeszła do pierwszych dwóch stołów sekcyjnych. – Młode – uprzedził Tymański, przypomniawszy sobie ustalenia medyka sądowego, Henia. – Nasady kości długich i guzowatość krzyżowa wskazują, że obie miały nie więcej niż dwadzieścia lat, ale nie mniej niż siedemnaście. Wskazuje na to również uzębienie. – Uniosła pierwszą z czaszek. – Proszę spojrzeć. – Hif zbliżył się, choć nie bardzo wiedział, czego szukać. Sięgnęła po długopis i przystawiła końcówkę wkładu do pierwszego trzonowca. – Co to takiego? – Patrzył na zwykłe, jego zdaniem, wypełnienie. Ot, plomba, sam miał podobne. – Amalgamat. W ogóle sporo ubytków jak u tak młodej osoby. Ale nawet ponad dziesięć lat temu w kraju rzadkością były już wypełnienia starego typu – tłumaczyła tonem doświadczonego belfra. – W kraju? – zapytał zaskoczony. Sięgnęła po drugą czaszkę, odwróciła do góry zębami i przystawiła mu górną szczęką do twarzy. – Widzi pan? Hif zmrużył oczy. – Srebro? – Fragment zęba. Został usunięty, chyba po śmierci. – Ukraina, Białoruś, Rosja – orzekł Tymański. – Czy dalej na wschód? Kiedy się uśmiechała, na jej nosie pojawiały się zmarszczki, a w policzkach dołeczki. Odchrząknął. – Celny strzał – pochwaliła. – Wiem, że to niepopularne, ale interesuje mnie antropologia rasowa. Wzruszył ramionami. Zerknął na pozostałe szkielety. Znowu jedna z czaszek

powędrowała do jej rąk. – Tu mamy ciekawy przypadek – oznajmiła radośnie jak pilna uczennica. Hif nie mógł się nadziwić. Tyle pasji. Podstawiła mu czaszkę tym razem kością czołową. Cała jej powierzchnia wyglądała jak spróchniałe drewno po ataku korników. – Widzi pan te wyżłobienia? Wie pan, co to jest? – Nowotwór? – domyślił się. – Pudendagra – wymówiła z sensualnym zachwytem nad samym brzmieniem obcego słowa. – Czyli? – Choroba psotników. Weneria. Dziki świerzb – wymieniała z niegasnącym uśmiechem na twarzy. – Franca. – Pokiwał głową. – Nie zarazimy się? Odłożyła czaszkę. – Proszę się nie obawiać. Ten facet się nie leczył, ale generalnie na kiłę działa penicylina. Zresztą po tak długim czasie jesteśmy bezpieczni. Na wszelki wypadek nieco się odsunął. – Starszy pan, po pięćdziesiątce, drugi to przy nim młodzieniaszek, około trzydziestki. Tak przynajmniej powiedziałby Gustafson. – Pani mentor? – zapytał. A ona znów zachwyciła go swoimi dołeczkami w policzkach. – Autor metody określania wieku osobniczego na podstawie uzębienia. – Patolog orzekł, że obaj byli w podobnym wieku – przypomniał sobie wywody Henia. – Patolog się myli – odpowiedziała bez mrugnięcia okiem. – No dobrze – podsumował tę wstępną ekspertyzę. – Mamy dwie młode kobiety, pochodzące zza wschodniej granicy, i dwóch dojrzałych mężczyzn. Z których jeden chorował na zaawansowaną kiłę. Kiwnęła głową na zgodę. – Co jeszcze? Nasz patolog wspomniał o nożu. – O tym za chwilę. Powiem tylko, że obie kobiety mają ślady po zrośniętych złamaniach. Jedna żeber, druga kości ramiennej. – Skąd pani wie, że obie? – zdziwił się. Koniczyńska posłała mu przebiegły uśmiech. – Kości obu kobiet różnią się kolorami. Łatwo było. – Mrugnęła do niego. Podeszła do pierwszego szkieletu, wskazała na ułożone kręgi szyjne. – Znaleźliście trzy na siedem kręgów. Na środkowym ślad po ostrzu noża. Ktoś prawie odciął jej głowę.

Hif podniósł ze stołu kręg, żeby się przyjrzeć. – W drugim przypadku doszło do złamania kości gnykowej. Uduszenie. Hif ponownie spojrzał na kość gnykową, którą już wcześniej pokazywał mu Henio. Rzeczywiście tkanki kostne obu kobiet różniły się kolorami. – Mężczyźni? – Tu poszło mi nieco gorzej. Nie wiem, do którego należy żebro, na którym też widać ślad po nożu. – To był ten sam nóż? – dopytał. – Zrobię pomiary, kiedy zeskanuję wszystkie szkielety – odparła. – Na czwartym nie znalazłam śladów po ranach kłutych, ale jak powiedziałam, nie są kompletne. Za to ma wgniecenie w czaszce, być może od kija bejsbolowego, ale muszę sprawdzić. To chyba wszystko. Tak na szybko. – Dziękuję. Pani… – zawiesił głos, teraz powinna zdradzić mu swoje imię. – Koniczyńska – przypomniała i znowu mrugnęła okiem. Jakiś tik? – pomyślał. – Mogę liczyć na rekonstrukcję ich twarzy? – upewnił się. – Zrobię to cyfrowo po powrocie do Krakowa – obiecała. Pożegnał się i wyszedł, postanawiając sprawdzić w internecie, jakie śliczna Koniczyna nosi imię. Czy teraz może być spokojny? Teraz, kiedy jeszcze raz pozbył się trupa? Teresa już nigdy nie spojrzy na niego jak na swoją córeczkę. Wie, że Bóg zrobił jej żart, podmienił dziecko, przemienił Agnieszkę w Maksymiliana, mordercę. Owszem, zaproponowała, żeby Maks zamieszkał z nią w kawalerce, ale kiedy dał do zrozumienia, że wcale mu się do tego wspólnego życia z Teresą nie pali, matce jakby ulżyło. Maks siedzi na ławce w przejściu między szklanymi klatkami schodowymi Błękitnego Wieżowca, przed chwilą wyszedł z podziemi metra. Godzinę temu miał wizytę u ginekologa. A teraz wpatruje się w przechodniów, w spieszący tłum, mężczyzn w garniturach, kobiety w garsonkach, pracowników wracających z lunchu do biur. Czy jest bezpieczny? Zdaje sobie sprawę, że jego nocna eskapada na Wolę, a potem podróż do Tarczyna ze zgniłymi zwłokami były ostatnim ogniwem łańcucha zdarzeń. Teresa została na działce, syn poradził jej, żeby włożyła do samochodu skrzynkę jabłek. Powinny zneutralizować smród. Sam wrócił autobusem podmiejskim. Spędził samotną noc w wynajętym mieszkaniu na Sadybie, tym samym, w którym wcześniej mieszkał z Anką i jej kotem Cynglem. Ta bezsenna noc, przewracanie się z boku na bok, silne pragnienie, żeby wreszcie nadszedł świt, i zapytywanie samego siebie, dlaczego w jego łóżku nie ma kogoś, do kogo mógłby się przytulić, ciepłego ciała, którego mógłby dotknąć, upewnić się tym dotykiem, że istnieje. Czasem czuł się jak w horrorze, który czytał w liceum; bohater budził się i pojmował, że nie ma żadnych znajomych, nikt o nim nie myśli, nikt go nie rozpoznaje. Facet właściwie przestał istnieć. Glista na wolności. Oto następne ogniwo w łańcuchu. A Maks jeszcze niedawno naiwnie łudził się, że tak po prostu wyeliminuje go z gry. Oskarżony o czyny nekrofila

zgnije w więzieniu. Maks zrzędził w myślach: Zobaczysz go pod blokiem. Będzie sterczał i ostrzył kosę. Naśle koleżków, żeby dokończyli to, co zaczęli. Czy on w ogóle wie, że zostanie tatusiem? Wychodzi z budynku, przed nim skrzyżowanie Marszałkowskiej i alei Solidarności, potem krótki odcinek obok kina Muranów i już pałac. – Cyna? – Naczelnik odwołał naradę, w pilnej sprawie wezwany do komendanta. Tymański i tak nie miał czego referować. Ani na milimetr nie zbliżyli się do rozwiązania żadnej ze spraw. – Marnie wyglądasz – zaniepokoił się Hif. Maksymilian usiadł na krześle obok jego biurka. Tym razem to on podał Tymańskiemu kartkę papieru. – Co to jest? – Zaświadczenie o zdolności do służby. Hif sięgnął zaskoczony. – No co ty? Wracasz? – Cały do dyspozycji. – Wykonał ruch, jakby miał zasalutować. Tymański nie zwrócił uwagi na przejęzyczenie, a Maksymilian nie zamierzał się poprawiać. Hif rozglądał się po pokoju i zastanawiał się, gdzie posadzi Cynę. Wszystkie biurka zajęte. Ucieszył się z jej powrotu, aczkolwiek kobieta w ciąży po trzymiesięcznym zwolnieniu mogła na służbie stanowić pewien problem. Gdyby miał przepowiadać przyszłość, powiedziałby, że niedługo znowu pojawi się w kadrach z zielonym samokopiującym drukiem L4. A nawet jeśli nie, to i tak za mniej więcej trzy miesiące, przy pomyślnych wiatrach oczywiście, zniknie na ponad pół roku. Maks chyba czytał mu w myślach. – Nie wezmę macierzyńskiego – powiedział ściszonym głosem, choć akurat Mariolki ani Młodego nie było w pokoju. Natomiast drzwi na korytarz stały otworem. – Co ty gadasz? – Hif wyglądał na stropionego. Maks przymknął oczy. Taki niedomyślny. Czy naprawdę wszystko trzeba mu tłumaczyć? – Mam matkę – uspokoił go, choć wcale nie wyglądał na przekonanego. Swoje pomyślał. – Chyba nie… – zaczął, po czym jego wzrok powędrował gdzieś za jego plecy. Maks siedział tyłem do wejścia. – Agnieszka? – Wysoki głosik zabrzmiał tuż nad nim. O kurwa. Ostatnie, czego potrzebował, to grać ciężarną przed koleżankami z pracy. W drzwiach stała wielka, wypełniająca framugę postać, właścicielka głosiku, psycholog Michalina Kostkiewicz. Wbrew swoim rozmiarom prezentowała się dość kobieco, uśmiech miała rozbrajający, choć nikt jej chyba tego nie powiedział, bo uśmiechała się rzadko. Teraz jednak jej oblicze jaśniało. Myślałby kto, że wielkie z nich psiapsiółki. Misia, jak ją czasem w komendzie nazywano, potrafiła pobiec z gębą do naczelnika, jeśli coś jej nie pasowało. – Miło cię widzieć! – Chyba chciała się całować, ale Maksymilian nie odwzajemnił entuzjazmu, więc Kostkiewicz zamarła w pół gestu. Aby wybrnąć z niezręczności, tylko

dotknęła ramienia koleżanki. – Jak twój ksylofon? Hif spojrzał ze zdumieniem, bo najwyraźniej miała na myśli rozwijające się w ciele policjantki dziecko. Pierwszy raz słyszał takie określenie. Maks zdusił śmiech. – Ksenomorf – poprawił. – A! – Oczy Hifa błysnęły zrozumieniem. Seria filmów o obcych formach życia składających w ludzkich organizmach jaja, żeby wyhodować tam swoje potomstwo, należała do jego ulubionych. Potomstwo rodziło się, rozrywając brzuch nosiciela i jak zdał sobie sprawę Maks, taką formę przybrać miał poród i jego dziecka. Na szczęście z fachową pomocą od zewnątrz, a nie za sprawą zębów ksenomorfa, jak to miało miejsce w filmie. – Tak, tak – przypomniała sobie Misia, która pewnego styczniowego wieczoru przeprowadziła z koleżanką poważną rozmowę, jak terapeuta z pacjentem, i w swoim mniemaniu wybiła Cynie z głowy głupie myśli, które ciąża z gwałtu spowodowała. – Badania w porządku? – Tak, w porządku, że wracam! – oświadczył Maks. Uśmiech Misi zniknął, wróciła ponura Michalina. – Masz ją oszczędzać! – Pogroziła palcem Tymańskiemu, jakby była zakładową pielęgniarką, a nie pomocą psychologiczną. – Żadnych pościgów za podejrzanym w terenie – obiecał Hif i przesunął w kierunku Maksa kilka teczek. – Same papierki. Misia z satysfakcją kiwnęła głową i z godnością się oddaliła. – Zanieś do kadr to zaświadczenie – nakazał Tymański. – I wpadnij do dyżurnego wydziału po służbowego gnata. Maks podszedł do drzwi. O to właśnie chodziło. O – jak się wyraził kolega – służbowego gnata.

DZIEŃ DZIEWIĄTY

NIEDZIELA 10 KWIETNIA Buła otworzył garaż, wyprowadził lublina, pchnął tylną ścianę, która rozsunęła się i odkryła ukryte przejście. Interes rodzinny, przypomniał sobie Witczak. Keks odnalazł w ciemnościach włącznik na ścianie, przekręcił, zapalił światło. Zwisająca z niskiego stropu żarówka oświetliła wąskie pomieszczenie. W rogu Zero zauważył metalową maszynę składającą się z czterech stalowych tub, z których dwie ułożone były jedna nad drugą, pozostałe stabilizowały całość. – Prasa – skojarzył. Keks machnął ręką. – Hobby. Na metalowym regale stojącym wzdłuż ściany leżały stemple, wycięte miedziane i srebrne krążki, białe butle ze sztucznego tworzywa podpisane wzorami chemicznymi, stosy gotowych monet. Witczak wziął jedną i zaczął obracać między palcami. – Rubel koronacyjny – pochwalił się Keks. Na najniższej półce leżały jeszcze plastikowe opakowania z nadrukami nieznanych policjantowi firm – NGC i PGCS. – Mamy jeszcze piec i zgrzewarkę – rzucił Buła, najwyraźniej mile połechtany zainteresowaniem gościa. – Choć rynek ostatnio się popsuł. – Białorusini fałszują na potęgę – dodał Keks. Zero nie skomentował. Jan stał na środku pomieszczenia wpatrzony w ślady po wyposażeniu. Największa maszyna, sądząc po jaśniejszym kształcie na posadzce, stała pod przeciwległą ścianą. Obok było jeszcze opróżnione biurko i kolejny regał z prefabrykatów z wyczyszczonymi półkami. Saks przeczesał palcami siwe włosy, wyglądał jak człowiek, który jeszcze przed chwilą łudził się, że złe wiadomości nie będą aż takie złe. Teraz zderzył się z rzeczywistością. – Wezwij Rudego – rzucił w stronę Buły. Bracia wyszli na zewnątrz, Jan z Witczakiem podążyli za nimi i wrócili do kuchni. Na stole pojawiły się talerze z wędzonymi rybami. Zero nagle poczuł głód i nałożył sobie porcję węgorza. Kwadrans później przez bramę wjechał nastolatek na górskim rowerze, porzucił swój pojazd na trawie i podszedł do nich z wyrazem zaciekawienia na piegowatej twarzy. – Rudy, chcemy namierzyć kogoś od Dragi. Rozpytaj po cichu i podaj nam adres – polecił Saks. Chłopak kiwnął głową i zawrócił; usłyszeli terkotanie łańcucha.

DZIEŃ PIĄTY

ŚRODA 6 KWIETNIA – Ale to jest naprawdę ważne – usłyszeli z korytarza. Hif łypnął na Mariolkę, która przysunęła do siebie stosik akt i otworzyła najbliższą teczkę. – Znowu zwiedzał muzeum policji? – sapnął Tymański i spojrzał na zdezorientowanego Maksa. – Pogadaj z nim – poprosił. – Co to za jeden? – spytał Maks. – Wrócił Rycerz – wyjaśnił. – Błędny – dodała Mariolka. Maks otworzył uchylone drzwi, za którymi stał chudy człowieczek napierający na zagradzającego wejście Młodego. – Panie Rudzki, miał pan już nie… – mówił Mączka. Rudzki na widok Tymańskiego zgiął się w służalczym pokłonie. – Panie majorze, ja naprawdę tylko na momencik! – zaszczebiotał – Musimy porozmawiać. Sprawa niecierpiąca zwłoki! Maks zrozumiał teraz rezerwę kolegów. – Awansowałeś – szepnęła Mariolka do Hifa. – Ja z panem porozmawiam, proszę za mną. – Maks chwycił człowieczka za łokieć, pociągnął za sobą, drzwi trzasnęły. Ruszyli ku schodom. – Pani to nie znam – wyznał mężczyzna, nie kryjąc rozczarowania. – Nie szkodzi – burknął Maks. Weszli do reprezentacyjnej Białej Sali na pierwszym piętrze, tutaj naprawdę było widać, że pracują w pałacu. Usiedli w ostatnim rzędzie medalionowych krzeseł, blisko fortepianu. Rycerz wyglądał na lekko przytłoczonego. I o to chodziło. Z plecaka wyjął tekturową teczkę i kilka wydruków. – Nie wiem, czy pani wiadomo, ale jestem lekarzem weterynarii – wyjaśnił. – Obecnie na emeryturze. Jeszcze niedawno nadzorowałem targ zwierząt w Radzyminie i regularnie alarmowałem bałwanów w inspekcji o licznych nieprawidłowościach. Proszę, tu moja korespondencja, a tu zdjęcia. – Wydruki z witryny jakiejś fundacji – zauważył Maks. Rycerz machnął ręką. – Proszę pani, ile ja się z kolegami z inspekcji naużerałem. Ale oni są w zmowie, rozumie pani? Nie kiwną palcem – biadolił.

– Niech pan się odwoła – poradził Maks. – To na nic. Każdą opcję przerobiłem. Do wszystkich drzwi pukałem! – Szeleścił papierami, pokazywał korespondencję z najwyższymi urzędnikami w kraju. – Główny lekarz weterynarii odsyłał mnie do powiatowego. Koło się zamykało. – Ma pan jakąś konkretną sprawę? – spytał Maks. Z harcerskiego plecaka wyciągnął album na zdjęcia. Otworzył okładkę, za którą widniały powklejane wycinki z gazet. Przewijały się nagłówki w krzykliwym stylu bulwarówek, duża czerwona czcionka, na zdjęciach zamęczone zwierzęta gospodarskie. – Czy można to zignorować? Można, proszę pani! – nakręcał się. – Prasa podaje wam fakty na tacy, ale nikt, nikt nie reaguje. Zachrypiał, w kącikach ust pojawiła się gęsta ślina. Oblizał ją. Maks podejrzewał u niego cukrzycę. – Na pewno… Nie dopuścił Cyny do słowa. Przypominał mu aktora starszego pokolenia, już nieżyjącego, którego Maks zapamiętał z epizodu w Vabanku. Grał tam awanturującego się okradzionego klienta banku. Bista się nazywał. Głos Błędnego powoli przechodził w ten sam wysoki rejestr, z jakim bohater walczył o swoje. Trochę zaczął się bać, tamten fragment zakończył się strzelaniną, a Rudzki właśnie sięgnął do kieszeni. Wyjął z niej jednak materiałową chustkę, przetarł nerwowo łysinę. Znowu pomyślał o schorzeniu metabolicznym u gościa. – Rozmawiałem ostatnio z kolegą zatrudnionym w inspekcji – nieoczekiwanie zaczął nowy wątek. – Nadzoruje bazę pod Radzyminem. – Bazę? – nie zrozumiał Maks. – Bazę, proszę pani. – Zorientował się, że rozmawiają w różnych językach. – Miejsce gromadzenia bydła. – Aha – przytaknął. – Chciałbym, żeby policja tam wkroczyła – oświadczył z żarem, a w jego oczach rozbłysły iskierki. – Dlaczego? – Maks wolałby nie pytać, ale Błędny tylko na to czekał, bo zawiesił głos. – Jak oni tam traktują te biedne zwierzęta! Mają elektryczne pałki. To jeszcze nic, ale oni ich nadużywają! Wiążą krowy za rogi, a to jest zabronione. Ładują ranne i zakrwawione, z otwartymi złamaniami kończyn! Maks nie wiedział, co odpowiedzieć. Porada, żeby zgłosił się do powiatowego lekarza weterynarii, raczej nie wzbudziłaby entuzjazmu Błędnego. – Dobrze, pojedziemy tam – oświadczył na odczepkę, bo nie wiedział, jak się go pozbyć. Rycerza zatkało. – I to jest słuszna decyzja, proszę pani! – zawołał w uniesieniu. – Wezmę udział w waszych działaniach!

Maks wzruszył ramionami. Hif będzie wściekły. – Dobrze, proszę pana. Proszę podać mi adres tej bazy. Jutro o godzinie dziesiątej będzie tam policja. Rudzki wyjął z kieszeni marynarki długopis i notes, nabazgrał notatkę, wyrwał kartkę i podał Cynie. – Lepiej o jedenastej. Na ósmą mam lekarza w Warszawie. – Nie powiedział tego tonem proszącym. – Cukrzyca? – Maksymilian zapragnął potwierdzić swoje hipotezy. Rudzki klepnął się w nogę. – Hrabiowska choroba. Do tego hipochondryk, pomyślał, przecież podagra atakuje nogi. Facet nie kulał. – Będziesz zły – zaczyna Maks, który po odstawieniu Rycerza do bramki wyjściowej wraca do wspólnego pokoju. Pod ścianą stoi małe rozchybotane biurko. Przez chwilę ma nadzieję, że przeniesie się tam Mariolka, ale nic na to nie wskazuje. Maks wzdycha z rezygnacją i streszcza Hifowi rozmowę z Rudzkim. – No, no! Dałaś czadu – kpi policjantka okupująca biurko Cyny. Hif marszczy czoło. – Poinformuj komisariat zgodnie z właściwością miejscową – rzuca bagatelizującym tonem. – Mam dla ciebie inne zadanie. Maks spogląda zaciekawiony. Hif wskazuje na tablicę korkową, tę ze zdjęciami zwłok w lesie. Na biurku lądują akta. – Zapoznaj się – wydaje polecenie Tymański. – Na czym polega zadanie? – dopytuje Maks. Zezuje na Mariolkę, która wyjmuje z szuflady lakier do paznokci. – Pod świeżymi zwłokami w grobie znaleźliśmy cztery szkielety – wyjaśnia Hif. – Antropolog określiła czas przebywania kości w ziemi na mniej więcej dziesięć lat. Przejrzysz archiwa, poszukasz zaginionych pasujących do szkieletów. – Są rekonstrukcje twarzy? – pyta Maks. – Jeszcze nie. W powietrzu unosi się świdrujący zapach acetonu. Maks nie wierzy własnym oczom. Kim jest ta Mariolka? Hif nie reaguje. Mączka rzuca im wymowne spojrzenie. Cyna sięga po dokumentację. W teczce znajduje notatki urzędowe, a w nich szczegółowy opis czynności i ustaleń z miejsca zdarzenia. – Ty odkryłeś te zwłoki? – upewnia się. Tymański opowiada mu historię Suzy, Artura i Macieja Wilka. – Na pierwszy rzut oka to nie wygląda na porachunki mafijne – przyznaje Maks, przeczytawszy cały raport. – Cmentarzyk seryjnego?

Hif uchyla okno, żeby zapalić. Mariolka gromi go wzrokiem. – Wieje – warczy. – Wyluzuj – rzuca Tymański. Dziewczyna wstaje i zamyka okno, po czym wraca do przerwanego manikiuru. Co to za lala? – myśli zirytowany Maks. Jeszcze większe zdziwienie budzi w nim reakcja Hifa, który gasi peta na pokrywce słoika i bez słowa wraca za biurko. – To raczej zbiorowy grób, o czym świadczy ułożenie szkieletów. Wszystkie szczątki zostały złożone w jednym czasie – tłumaczy, ignorując spięcie z podwładną. – Jakiś zboczeniec. – Mariola odzywa się znad pędzelka, który właśnie pokrył cienką bordową warstwą płytkę keratyny na jej palcu. – Dziękujemy za tę głęboką analizę – ironizuje Tymański. Nowa macha nakrętką z pędzelkiem, rozbryzgując po ścianie krople kleistego płynu. – Nie. Posłuchajcie. Mafia nie zabija kobiet. To ludzie honoru. – Dmucha na rękę. – Ludzie honoru? – prycha Mączka – Oj, Mariolka, naoglądałaś się filmów gangsterskich. Dziewczyna posyła mu uśmiech, który obejmuje ledwie połowę jej twarzy, mruży przy tym po lisiemu oko. – To naprawdę dziwna sprawa – odzywa się Maks. – Więc przejrzyj archiwa poszukiwanych – powtarza rozkaz Tymański. – Pomoże ci Mariolka. Nowa rozgląda się bezmyślnym wzrokiem.

DZIEŃ DZIEWIĄTY

NIEDZIELA 10 KWIETNIA Jeszcze trzydzieści dwie godziny. O dziesiątej wieczór Saks z bliźniakami zaparkowali przy ogrodzeniu ośrodka, w którym latem odbywały się kolonie dla dzieciaków, niedaleko piętrowego domu, w którym mieszkał syn Nagielów. Zapukali, otworzył im stary Nagiel, niski pięćdziesięciolatek o smutnym spojrzeniu. – Czego chceta? – rzucił, żując wykałaczkę. – Zastaliśmy najmłodszego? Rybak nie ruszył się z miejsca. – Matka! – krzyknął, obracając głowę do wnętrza domu. Po chwili ukazała się niewysoka kobieta w podobnym wieku. – Do Marka? – spytała. Buła i Keks pokiwali głowami. Dobrą chwilę stali w milczeniu, jakby uczestniczyli w jakiejś grze, do której trzeba się przygotować. – Jak kuter? – rzucił Keks. – A co, chcesz kupić? – odparł stary, świdrując bliźniaków jasnobłękitnymi oczami. Nagle za domem wybuchło zamieszanie. Nagiel chciał ruszyć w tamtą stronę, ale Buła i Keks stanęli mu na drodze, zagradzając ścieżkę okalającą niewielką posesję, której granica zahaczała o ciągnący się aż do wydm las. Na trawniku pod oknem, na tyłach domu, walczyli dwaj mężczyźni zakleszczeni w zapaśniczym uścisku. Jan zatrzymał się nad tym ludzkim kłębowiskiem, odnalazł ramię młodego Nagiela i klepnął. – Marek! – Szamocząca się dwójka zamarła. Witczak przegrywał, ale nie odpuszczał, leżał pod osiłkiem, z ramieniem wokół jego szyi założonym w jakimś zapaśniczym chwycie. Nagiel stękał, przygotowując się do wysunięcia głowy spod pachy przeciwnika. Zagadany przestał walczyć, spojrzał w górę na Saksa. – Pogadamy – oznajmił nowo przybyły, pokazując trzymaną w dłoni broń. Ucisk zelżał, Witczak rozluźnił się, jego sparingpartner ciężko dyszał, ale wstał. Ekspolicjant przez chwilę pozostał w pozycji leżącej, nie mogąc zaczerpnąć tchu. Saks wyciągnął w jego stronę dłoń. W tym momencie Nagiel rzucił się do ucieczki, obiegł dom, ale zderzył się z czekającym za rogiem Bułą. Keks dopilnował seniorów. Po sprawdzeniu domu zaprosił oboje do ich własnej piwniczki. Zamknął drzwi na skobel, blokując jeszcze wejście solidnym drewnianym krzesłem. Ponieważ odciął sobie drogę, wydostał się na zewnątrz w ten sam sposób co Marek Nagiel, czyli przez okno. – Draga was załatwi – syknął chłopak, kiedy Buła wykręcił mu rękę i zmusił do położenia się na tylnym siedzeniu golfa.

– Właśnie o Dradze sobie pogadamy – potwierdził Saks.

DZIEŃ PIĄTY

ŚRODA 6 KWIETNIA Hif wciąż czekał na korespondencję od Koniczyńskiej w nadziei, że w stopce umieści swoje imię. Przeszukał zasoby internetu, ale zarówno na stronie krakowskiego instytutu, w którym była zatrudniona, jak i Medogenu, firmy zajmującej się ekspertyzami, a także w znalezionych w sieci publikacjach widniała jako „A. Koniczyńska”. Do głowy przychodziły mu najdziwniejsze imiona. Arjuna? Attika? Aura? W mieszkaniu matki zjawił się wcześniej niż zazwyczaj, po szesnastej. Właściwie urwał się z roboty. Na miejscu zostawił Agę z Mariolką. Upewnił się, że Zuza wróciła normalnie ze szkoły do domu. Święto! Po drodze wstąpił do redakcji pisma „Jej Ton” na Rzymowskiego i w recepcji odebrał bilety na koncert tej Kulki. Nie sprawdzał, czy Agata jest w biurze, doceniał gest, wdzięczny, że córka znalazła w niej bratnią duszę, ale nie chciało mu się wałkować tematu. Domyślał się, że małej brakuje matki, z Kasią nigdy nie złapała wspólnego języka, nadawały zresztą na różnych falach. Może po prostu Mumia była za młoda. Agata, nieco starsza, rówieśniczka Tymańskiego, przy tym poukładana, na stanowisku, kobieta z klasą, bardziej pasowała na zastępczą matkę. – Zuza! – Hif wparował do pokoju córki. – Mógłbyś zapukać – oświadczyła, nie odwracając głowy od komputera. – Mogłam się masturbować. Tymański zawrócił do przedpokoju, zamknął drzwi, zapukał, jak należało. Nie doczekał się odpowiedzi. W progu kuchni przystanęła babcia, z zainteresowaniem śledząc przebieg akcji. Wymienili porozumiewawcze spojrzenia, choć twarz starszej pani wyrażała raczej dezorientację. Uniosła lekko ramiona, jakby za chwilę miała zapytać: „Co ty kombinujesz?”. – Zuza, ubieraj się, wychodzimy! – krzyknął przez drzwi. Nic. Narzucił kurtkę, stanął pod drzwiami. – Czekam! Dopiero po dłuższej chwili dziewczyna wystawiła głowę na korytarz. Starał się rozluźnić, nie wyglądać groźnie, oddychał spokojnie, nie ruszał się, wabił, jak przynęta zwierzynę. – Dokąd idziemy? – zapytała ostrożnie. – Na spacer. Kiedy ruszyli Mordą w stronę centrum, nie odzywała się, siedziała z komórką i prowadziła korespondencję nie wiadomo z kim, może z Mają. „Ojciec mnie gdzieś wywozi. Ratunku!”, wyobraził sobie rozpaczliwego esemesa. Po kwadransie domyśliła się, dokąd zmierzają. Na straganie przy bramie kupili kwiaty i znicz, po czym ruszyli znajomą drogą. Rozpogodziło się na dobre, w powietrzu czuć było wiosenną lekkość,

ciepło i ten charakterystyczny zapach budzącej się, wilgotnej ziemi. – Kąkol twierdzi, że to promieniowce – odezwała się nagle łagodnym tonem, jakby ostatnim określeniem, jakiego użyła wobec ojca, nie był „gnój”. To słowo cały czas tkwiło mu w głowie, świdrowało jak wiertło wbite prosto w mózg. Ale teraz docenił jej spokój, choć treści nie zrozumiał. Zdobył się tylko na „Hę?”, czym się trochę stropił. Westchnęła. – Nasz biolog – wyjaśniła. – Zapach wiosny. Dzielące się w glebie bakterie. Promieniowce. – Aha. – Kolejna błyskotliwa riposta. Szli aż na sam koniec głównej alei na Starych Powązkach. Odruchowo sprawdzali omszałe kamienie z numerami kwater. Szukali znanych, charakterystycznych punktów, grobów ze śmiesznymi nazwiskami, o których wymyślali niestworzone historie w lepszych czasach, kiedy Zuza była mała, a ojciec chciał ją rozweselić w drodze do grobu. Matki nie pamiętała. Jakieś pojedyncze sceny. Tą najstraszniejszą wyparła chyba z pamięci, nigdy o tamtej Wigilii nie rozmawiali, choć przez pierwsze lata Zuza budziła się w nocy z koszmarów. Mówiła wtedy o samochodzie, który widziała we śnie, o migających w ciemności niebieskich światłach karetki. Na miejscu jak zwykle on sprzątał stare znicze i kwiaty, ona wyciągnęła spomiędzy grobów miotłę z witek i oczyszczała stare lastryko. Z owalnego zdjęcia na porcelanie spoglądała na nich z aprobatą Marianna, uchwycona w swoich najlepszych latach, pod koniec studiów. Duże wesołe oczy, filuterny uśmiech, okrągłe policzki, które odziedziczyła po niej córka. Przysiedli na ławeczce, co też było częścią rytuału. Zuza przeżegnała się dyskretnie. Coś nowego, pomyślał Hif. Dotąd nie zdradzała oznak religijności, oprócz krótkiej histerii w czasie komunii. Odczekał, dał jej czas, żeby się pomodliła. Skoro zrobiła gest krzyża, to pewnie także się modli. – Jak było u Agaty? – zagadał. – Spoko babka – szepnęła. – O co się poprztykaliście? Hif nie zamierzał tłumaczyć. „Sprawy dorosłych”, powiedziałby jeszcze niedawno, ale tym razem pomyślał, że Zuza zasługuje na coś dojrzalszego. Tylko bez kazań, ostrzegł sam siebie. – Coś ci mówiła? – spytał, chociaż nie podejrzewał Agaty o takie podchody, nie były w jej stylu. Zuza wzruszyła ramionami. – Trochę utknęliśmy – zaczął ostrożnie, nie chciał wchodzić na grząski grunt. – Ale wszystko będzie dobrze. Córka spojrzała na niego z ukosa. Miała czternaście lat i wiedziała, że niekoniecznie „wszystko będzie dobrze”. Tekst dla pięciolatki. – Wrócisz do Mumii? – odważyła się zadać pytanie. – Mumia powraca? – zażartował, a Zuza podchwyciła grę słów. – Mumia: Grobowiec Cesarza Smoka – rzuciła tytuł trzeciego filmu z nielubianej serii. – Na razie zostaję u babci – wyznał.

Zuza oparła mu głowę na ramieniu. Uznał, że to ten moment. Z kieszeni kurtki wyjął dwie zadrukowane kartki. – Dla mnie?! – krzyknęła mu prosto w ucho; odsunął się odruchowo. Zuza zeskoczyła z ławki i wykonała wokół niego radosny taniec. – Z kim chcesz pójść? – zapytał. Lepiej z Idą niż z Mają, pomyślał. A już na pewno nie z kolegą, choć dotychczas żaden absztyfikant się nie pojawił, dzięki Bogu. Zarzuciła mu od tyłu ręce na ramiona. – Pójdziesz ze mną – szepnęła. – Mówię ci, ona jest genialna. – Miała na myśli Kulkę. Ale on po drodze do bramy napisał do Agaty: „Niezły spisek”. Mariolkę szybko nudzi praca przy komputerze. Przeszukiwanie policyjnej bazy danych, do której trafiają informacje o osobach zaginionych, nie wymaga wysiłku. Problem polega na tym, że do systemu często jest wprowadzony tylko opis osoby, sprowadzający się do kilku cech charakterystycznych. Kryminalną przeszłość wszystkich poszukiwanych da się sprawdzić od ręki. Maks siedzi i zapisuje potrzebne informacje – jednych wyklucza, drugich dodaje do listy, zaznacza, z jakim komisariatem trzeba się skontaktować, żeby ustalić szczegóły. Trochę się nudzi, ale też irytuje go Mariolka, która nie usiedzi przez chwilę spokojnie. Teraz wyciąga szczotkę z torebki i bierze się za rozczesywanie włosów. Chwilę wcześniej włączyła radio i nastawiła stację Evergreen. Przy Znamy się tylko z widzenia Maks wstaje i wyciąga wtyczkę z kontaktu. Mariolka zastyga w bezruchu, przestaje rytmicznie podrygiwać i wbija wzrok w zuchwałą koleżankę. Znowu chwila spokoju, akurat tyle, żeby przejrzeć kilka wpisów. Pokój wypełnia wkurzający dźwięk ustawionego na pełną głośność telefonu. Maks akurat usiłuje skupić się na dość interesującym przypadku z 1999 roku, ale z każdym kolejnym zdaniem rysopisu pojawia się nowy dźwięk, jeszcze bardziej irytujący od poprzedniego. Nie wierzy własnym uszom – Mariolka postanowiła wybrać nowy dzwonek. Co kilka sekund rozlega się głośne trąbienie, pluskanie, rżenie, miauczenie bądź nerwowe melodyjki wygrywane na zmianę przez orkiestrę symfoniczną i syntezatory. Maks odchyla się w krześle, żeby przetrzeć palcami worki pod oczami, i zamiera. Materiał szerokiej koszuli – ostatnio tylko takie nosi – przylega do ciała nasiąknięty wilgocią. Co jest? Podrywa się i podchodzi do ściennego lustra. Na wysokości biustu, lekko powiększonego, ale i tak owiniętego, widnieją dwie mokre plamy. Elastyczny bandaż na piersiach zawsze trochę uciska i przeszkadza, ale teraz pojawia się lekki ból. Nie odwracając się do Marioli, wychodzi na korytarz, którym idzie do końca, do toalety. Zamyka za sobą drzwi na klucz, rozbiera się do pasa i widzi, że sutki wydzielają jakąś białą ciecz. Awruk! Maks wyciera się z obrzydzeniem, pierze ślady na koszuli, zasłania sutki kawałkami papieru toaletowego, owija się bandażem, a mokre fragmenty lądują teraz na plecach. Wraca do pokoju w wilgotnej koszuli pod zapiętą na suwak skórzaną kurtką. Robi mu się zimno. Mariola dłubie w nosie, ale szybko zabiera palec, kiedy Maks staje w drzwiach. – Leć już – radzi dziewczynie. Szybki rzut oka na zegar. – No leć, błagam. Sama dokończę.

Trzeci raz nie trzeba jej powtarzać. Zabiera torebkę, płaszczyk z wieszaka i już jej nie ma. Maks odczuwa ulgę. Ma wrażenie, że odpręża się także płód. Wraca do komputera. Zgłoszenie z komisariatu na Wilczej. Dwie kobiety, Rusłana i Irina, zaginęły w czerwcu 1999 roku, tego samego dnia. Bingo, chciałoby się rzec. W rejestrze figuruje nazwisko funkcjonariusza, który wprowadził sprawę do bazy. Dzwoni do komisariatu i prosi o połączenie z konkretnym policjantem. Teczki poszukiwanych znajdują się gdzieś na najniższej półce jego szafy przeciwogniowej. Zmęczonym głosem facet pyta, czy stołeczna życzy sobie, żeby je przesłać. Maks ucieszony, że zastał odpowiednią osobę, oznajmia, że za kwadrans osobiście zjawi się na Wilczej.

DZIEŃ DZIESIĄTY

PONIEDZIAŁEK 11 KWIETNIA Witczak w końcu oddał pistolet, który dostał od Kamilli. Przed wyjściem opracowywali plan podejścia młodego Nagiela. Saks zaproponował, aby policjant zaczaił się za domem. Zakończył rozmowę słowami: „Oddaj tego gnata od Kamilli. Jak Nagiel okaże się silniejszy i ci odbierze, będzie głupio”. „Głupio”, tak powiedział. Czyli niewykluczone, że ktoś kogoś postrzeli. W rzeczywistości była to groźba, nie ostrzeżenie. „Nie rób głupstw” i P-64 wylądował w dłoni Jana. Witczak zaakceptował plan, w którym miał stworzyć element zaskoczenia, choć nie podobał mu się kierunek, w jakim zmierzali. Dlaczego człowiek Dragi miałby uciekać? Do czego zamierzali przekonać gangstera przywiezionego z domu odległego o kilkaset metrów od posesji Saksów? Tego wszystkiego Witczak się nie dowiedział. Zanim bracia zamknęli więźnia w ukrytym pomieszczeniu w piwnicy, próbował ich ostrzec. – Zadzwonię do kumpla w stołecznej – zaproponował. Ale Saks pokręcił głową i uciął wszelką dyskusję. Zero został z Bułą w kuchni; domyślił się, że go pilnują. – Oni też mają swoich ludzi w stołecznej – rzucił bliźniak, kiedy siedzieli przy drewnianym stole. Właśnie wybiła północ. – Co ty pierdolisz? – odparował Zero, ale zdawał sobie sprawę, że młody Saks może mieć rację. Wydział wewnętrzny policji nie powstał bez powodu. Przez grubą ścianę dzielącą kuchnię od garażu nie dochodziły żadne dźwięki, ale wyobraźnia Witczaka pracowała na pełnych obrotach. Buła postawił między nimi butelkę wódki i dwa kieliszki. Nalał, stuknął swoim o krawędź drugiego, jego naczynie zawisło wyczekująco między grubymi palcami brązowymi od dymu wędzarniczego. Ale Zero odmówił. Przez okno widział stojącego na drewnianym ganku Starca. Zaglądał przez szybę do kuchni, Witczak rozpoznał zarys postaci, ukrytą w cieniu twarz. Coraz bardziej podobną do mężczyzny, którego znał w przeszłości. Dwadzieścia lat temu ojcował Witczakowi w policji. Kopę lat. Buła wypił połowę półlitrówki i przysypiał za stołem. O drugiej Keks z Janem pojawili się w kuchni. Przyszli napić się wody. – Powiedział? – zapytał Buła, który nagle się ocknął. Keks wzruszył ramionami. Zajrzał do lodówki, wyjął margarynę i żółty ser, z chlebaka kajzerkę. Witczak obserwował osiłka, jak robi sobie kanapkę. Saks wyszedł z domu i zniknął w ciemnościach. Po chwili pojawił się w zasięgu światła lampy wiszącej na tarasie. Coś ściskał w dłoni. Kombinerki. Keks połknął resztę bułki z serem i podążył za kuzynem. W drzwiach wymienił z bliźniakiem porozumiewawcze spojrzenia.

– Nie śpij, Buła – zbeształ go Keks.

DZIEŃ PIĄTY

ŚRODA 6 KWIETNIA Głupie uczucie. Maks czuje nagły niepokój, wewnętrzny impuls, który zaciska mu oskrzela i przyspiesza akcję serca. W plecaku teczka z kserokopiami, które wybłagał od policjanta z Wilczej, papiery dotyczące sprawy sprzed dwunastu lat. Robi się podejrzliwy. Wejdź do mięsnego, nakazuje sobie. Wchodzi, staje przy regale z chipsami. Szybki rzut oka na chodnik za witryną sklepową, na ludzi ciągnących tabunami z pracy do domów. – Bierze pan tę paczkę? – słyszy pytanie za plecami. Ekspedientka wygląda na zniecierpliwioną, Maks jest niski, ubrany w skórę i szerokie spodnie, może przypomina jej jednego z tych chłopaków, którzy chwytają coś z półki i uciekają, nie zapłaciwszy. Odkłada paczkę, burcząc coś pod nosem, i wraca na Wilczą. Cały skraj chodnika zajęty przez zaparkowane samochody. Jeszcze jasno, wokół gnają ludzie, obijając się o siebie. Jedni ciągną ku Marszałkowskiej, inni w stronę Kruczej. Szybka decyzja – kieruj się do traktu. Maks, napędzany przez lęk, przechodzi na drugą stronę, chwila nieuwagi, pisk opon, gwałtowne hamowanie i dezorientacja. Facet za kierownicą granatowego opla wyzywa go przez uchylone okno. Maks nie słyszy, idzie dalej. Błąd. Ryk klaksonu następnego wozu, wszedł na czerwonym świetle. Praca jego serca przypomina nadmiernie rozpędzoną pompę, której tłoki nie otrzymują wystarczającej ilości krwi. Czuje zawroty głowy. Ale opanowuje się, przechodzi wreszcie na drugą stronę. Szuka kryjówki w podcieniu kamienicy na rogu Kruczej. Chwila zastanowienia, gdzie dalej. Panika. W kolumnadzie jakoś bezpieczniej, rusza więc wąskim przejściem w kierunku Pięknej, gdzie mniej ludzi. Wykorzystuje przesmyk między nowoczesnymi plombami, przeskakuje na Mokotowską. To chyba najładniejsza, choć krótka ulica stolicy, po obu stronach zachowane stare kamienice. Ale Maks nieczuły jest na uroki Śródmieścia, nogi same przyspieszają, skręcają z powrotem w Wilczą, z krótkim postojem w progu domu z numerem 46a. Solidne, szklane drzwi, które nagle się otwierają i wylewa się z nich grupa młodzieży. Dziewczyna w żółtych rajstopach, jakieś inne siksy, przepraszają, na końcu chudy, kudłaty zezuje na Maksa. Ruszają, chichocząc, w kierunku Pięknej. Wykorzystuje ten moment i wślizguje się na podwórze, przysiada na rabatce. Co się dzieje? – zastanawia się Maks. Zza podobnych drzwi z hartowanego szkła wyłania się facet po sześćdziesiątce, siwy, przy kości. Wygląda jak syty mieszczanin. Zatrzymuje się na chodniku, spogląda ponuro na Cynę, który już wie, co za chwilę usłyszy. Że narkoman i precz. – Dobrze się pani czuje? – pyta siwy, ma miły tembr głosu, jakiś przedwojenny sznyt. Tylko Kabaretu Starszych Panów mu w tym ataku paniki brakuje. – Przepraszam – rzuca i wymyka się na ulicę. Gdzie ten jebany przystanek? W prawo. Nie, zapomniał, dawno już tu nie łaził. W lewo. Akurat podjeżdża 503, wskakuje do niego w ostatniej chwili, wbija się w tłum. W końcu jedzie w kierunku domu. W autobusie, w tym tłumie, trochę pachnącym wilgocią, a trochę niewietrzoną szafą,

Maks czuje się nieco bezpieczniej. Szydzi z siebie. – Cykor. Panikarz. Trzęsidupa – dopowiada kolejne synonimy. – Histeryk, zasraniec. Kilka przystanków i przesiadka przy Chełmskiej, wciska się między staruszki w wiacie przystankowej, kurczy się, chowa, żeby przetrwać. Przetrwać. Sam nie wie, czego się boi. Duchów. Siebie. Wysiada na Mangalii. Za cholerę nie wie, skąd taka nazwa ulicy. Przypomina sobie, idąc Limanowskiego, w kierunku swojego bloku, że po drugiej stronie Sobieskiego wszystkie ulice mają nazwy z czarnomorskiego klucza. Więc ta Mangalia to może bułgarski kurort z czasów, kiedy wyprawa do Złotych Piasków była szczytem marzeń. W czasach młodości Teresy. Widzi już ścianę galerii handlowej, wyłaniającą się zza bloku, w którym mieszka. Czeka, schowany za drzewem patrzy, czy nikt nie idzie. Pusto. Szybko wklepuje kod w domofonie, trzaska za nim metal i szkło i już czuje się prawie bezpieczny. Tylko nie windą, winda w ponurych wspomnieniach z dzieciństwa to miejsce niebezpieczne, najgorsze są te z aneksem towarowym, z ciemną szparą, za którą w zamkniętej na lichą kłódkę kryjówce czają się zboczeńcy, perwersy, co czyhają na małe dziewczynki. I na małych chłopców, a co dopiero na transseksualne dziwadła, najlepsze kąski. Dopada swojego mieszkania i w tym momencie na schodach słyszy kroki, ktoś zbiega po dwa stopnie naraz. Pędzi z góry wprost na niego. Stupor, po prostu nie jest w stanie się ruszyć. Opiera się plecami o drzwi, czeka jak przerażone, zahipnotyzowane zwierzę, wpatrzone w zagrożenie na leśnej drodze. Hałas rytmicznie narasta, jest coraz bliżej, tuż obok, po czym schodzi na kondygnację niżej. Maks wypuszcza powietrze z płuc, z całego siebie, czuje w nosie przepływ azotu i tlenu, skurcz naczynek na skórze, robi mu się zimno. W tym momencie świat się zapada. Drzwi za jego plecami zamieniają się w przepaść, w którą Maks leci całym ciężarem swojego drobnego ciała, prosto w czyjeś objęcia. Ktoś łapie go, jak w tych ćwiczeniach na wuefie, kiedy nauczyciel każe dobrać się w pary, stanąć plecami do partnera i runąć do tyłu. Zaufanie. I on wpada w czyjeś objęcia, ale zaraz wszystko zakrywa czerń, świat znika. Wielka śmierdząca dłoń odcina dopływ powietrza. Ałbena? Amura? Agita? Hif zmyśla już imiona. Przeszukał serwisy społecznościowe i do niczego się nie dokopał. Prywatne śledztwo w sprawie imienia policyjnej konsultantki. A może po prostu zadzwonić? Wbrew pozorom rzadko się zakochiwał. Nie analizował swoich dwóch poprzednich związków, ale orientował się, że Agata mu imponowała, poza tym zdobył ją trochę na złość Mumii. Dlaczego związał się kiedyś z Kasią? Emanowała młodością i energią. On przekroczył trzydziestkę. Chciał sobie coś udowodnić. Pamiętał jednak dziwne uczucie, jakiego doświadczył, kiedy pierwszy raz spotkał Mariannę. Umówili ich znajomi, bez intencji swatania, ot, wspólne spotkanie przy piwie. Wystarczyło, że się odezwała. On poczuł spokój kapitana wprowadzającego okręt z wzburzonego oceanu do zacisznego portu. Teraz analizował, czy podobne uczucie towarzyszyło mu w czasie pogawędki prowadzonej nad czterema szkieletami z panią antropolog. W końcu zadzwonił, zdobył numer jej służbowej komórki od przedstawiciela Medogenu. Siedział w Mordzie zaparkowanej między blokami, w uliczce odchodzącej od

Wąwozowej, przed budynkiem, w którym mieszkanie wynajmowali Bułgarzy. Jeden z informatorów przekazał wiadomość, że na dniach szykuje się transakcja sprzedaży kobiety, prawdopodobnie zmuszanej do prostytucji. Sprawę prowadził Młody, ale jego babcia, z którą mieszkał, znowu wylądowała w szpitalu. Konradek wciąż leżał na Litewskiej. Madzia, z którą w końcu udało mu się pogadać, trzymała rękę na pulsie. Syn czuł się o wiele lepiej i rosła szansa na wypis przed sobotą. Sama czy w związku? Próbował sobie przypomnieć biżuterię, którą zdejmowała przed założeniem rękawiczek. Uchylił okno i zapalił. Na klatce schodowej rozbłysło światło, w kolejnych oknach widział przemieszczającą się po schodach postać śniadego mężczyzny. Facet wyszedł przed blok z niebieską torbą foliową w dłoni, rozejrzał się i skierował do altanki z kontenerami na odpady. Raczej nie zauważył Mordy ani czatującego w środku sierżanta, wóz stał tyłem, zaparkowany po drugiej stronie uliczki. Hif obserwował okolicę w lusterku wstecznym. Bułgar wrzucił pakunek do najbliższego pojemnika, zamknął za sobą drzwi na klucz i wrócił do bloku, ale zachowywał się, jakby na kogoś czekał. – Dzień dobry, pani tajemnicza – zaczął Tymański, kiedy usłyszał w słuchawce kobiecy głos. Serce biło mu coraz szybciej. Ale się, kurde, denerwuje. Wysiadł z wozu i ruszył przed siebie w stronę Wąwozowej. Przedstawił się, ale chyba wiedziała, kto dzwoni. – Jak idą prace, pani A? Rozpoznał po głosie, że się uśmiechnęła. – Mam dopiero pierwszy portret. Trochę trzeba nad tym posiedzieć. Chce pan? Obszedł budynek, pod którym zostawił Mordę, ruszył podwórzem, żeby wrócić do samochodu od drugiej strony. – Chcę! Gdzie pani teraz jest, w Krakowie? Przytaknęła. Podał jej adres swojej poczty elektronicznej. – A kiedy przyjedzie pani do Warszawy? – Jestem w stolicy raz na dekadę – odparła, a on podchodząc do śmietnika, zastanawiał się, czy miała na myśli dni, lata, a może miesiące. – A tak przy okazji, pani antropolog – rzucił. Wolną ręką obmacywał najzwyklejszy zamek na płaski klucz. Pestka, ale potrzebował drugiej ręki. – Co oznacza to „A”? Przez chwilę go zmroziło, bo przyszła mu do głowy bardzo prosta odpowiedź. „Andrzej”. Poczuł, jak schodzi z niego powietrze. Ale takie czasy. Zaśmiała się, w sposób zdecydowanie kobiecy, ale kto wie, kto wie. – Awa – usłyszał i odetchnął z ulgą. – Przez chwilę bałem się, że powie pani „Andrzej” – przyznał się, a Koniczyńska wybuchnęła śmiechem. – Po prostu nie przepadam za swoim imieniem – wyznała. – Kiedy mogę liczyć na spotkanie? – Z kieszeni wyjął potrzebne mu narzędzie, czyli płaski kawałek metalu wycięty w kształt litery Z.

– Na razie muszą panu wystarczyć konsultacje telefoniczne – odparła, ale jej głos nadal miał ciepłą barwę. Wsunął w zamek jedną z końcówek wytrycha. Telefon wydał pojedyncze plumknięcie. – Przyszła poczta – oznajmił. – Pewnie ode mnie – stwierdziła. – Wysłałam z prywatnego adresu. – Dziękuję, Awo. Mogę tak do pani mówić? – Znowu usłyszał jej dyskretny śmiech. – Może pan – zgodziła się. – W takim razie wkrótce zadzwonię. Otworzył śmietnik i wślizgnął się do środka, złapał niebieską torbę z wierzchu kontenera, przymknął drzwi i ruszył do samochodu z pakunkiem za pazuchą. Schował się w kabinie i otworzył aplikację obsługującą skrzynkę mejlową w komórce. Pobrał załącznik i ujrzał graficzny portret. Pewne skojarzenie przyszło w pierwszym ułamku sekundy. Oglądał tę twarz przez wszystkie lata współpracy z Witczakiem. – O kurka-rurka, Awo! – wyrwało mu się.

DZIEŃ DZIESIĄTY

PONIEDZIAŁEK 11 KWIETNIA Saks z Keksem wrócili przed świtem. W milczeniu. Godzinę wcześniej Buła usnął w drugim pokoju. Witczak mógł uciec, ale doszedł do wniosku, że to bez sensu. Pomyślał, żeby zadzwonić na jeden z numerów alarmowych policji, ale nigdzie nie znalazł aparatu stacjonarnego. Ale komórkę mógł przecież ukraść Bule. Starzec siedział przy stole i milczał. Faktycznie, wyglądał teraz jak jego dawny mentor z policji. Szantaler. Keks usiadł przy stole i nalał sobie wódki, sporo przy tym rozlał na ceratę. Wychylił kieliszek, przełknął i natychmiast zapragnął więcej. Saks stał przy zlewozmywaku i czyścił pumeksem dłonie. Witczak spojrzał mu przez ramię. W stronę odpływu ściekały strużki zmieszanej z wodą krwi. Jan próbował coś odkleić od skóry, coś, co przypominało rybią łuskę, z której wystawał czerwony kawałek mięśnia. Witczak z obrzydzeniem rozpoznał paznokieć. – Co się gapisz? – warknął Saks. Zero odszedł na bok, spojrzał na dopijającego butelkę wódki bliźniaka. Z drugiego pomieszczenia wyłonił się Buła, zaspany, ze zmierzwionymi włosami. – Miałeś, kurwa, nie spać! – ryknął na niego brat. – Ile was nie było? – Buła wpatrywał się w tandetny zegar ścienny z motywem żaglowca. – Wszystko już wiemy – odezwał się Saks. Zakręcił kran i dłonie wytarł w ścierkę, na której zostały brązowe smugi. Rzucił ją kuzynowi. – Do pieca. Usiedli przy stole, Witczak się ociągał, ale w końcu wszedł do gry. A co miał robić? – Póki jest ciemno, zróbcie coś z Nagielem – zarządził Jan. Bracia spojrzeli po sobie i kiwnęli głowami. – Macie dwie godziny. Teraz musimy jeszcze przejrzeć arsenał. Buła i Keks wyszli z domu, kręcili się po podwórzu w poszukiwaniu skrytek, po czym znosili do kuchni egzemplarze broni – dwa glocki, jeden karabin Rak, amunicję w paczkach. – Do spotkania z Belgami została doba – powiedział Saks. Wstał i kiwnął na Witczaka. – Trzeba złapać trochę snu. Zero przeniósł się do niewielkiej sypialni, w której wcześniej leżał Buła. Rzucił się na wersalkę. Nad sobą słyszał skrzypienie podłogi na piętrze. Przymknął oczy. Wiedział, że nie zaśnie.

DZIEŃ PIĄTY

ŚRODA 6 KWIETNIA – Żyje! – słyszy tuż przy uchu. Pod sobą ma szorstki materac, ręce zdrętwiałe, wygięte do tyłu, oplecione kablem. Ktoś go szarpie za kołnierz, ciągnie i zmusza do przyjęcia pozycji siedzącej. W lewym udzie punktowy ból, ucisk na gardle, jakby zbliżało się zapalenie. Na głowie worek, przez prześwity widzi zarys pokoju i postać na krześle. Wyczuwa w pobliżu ruch – to ten, co go szarpnął i zmusił do zmiany pozycji, wywołując przy okazji ból. Wydzieliny zatkały mu nos, chrząka, kaszle, chciałby pozbyć się worka, w którym się dusi, ale nikt mu nie spieszy z pomocą. Nie ma pojęcia, gdzie jest. Przypomina sobie, jak wciągnęli go do mieszkania, przydusili, odcinając dopływ krwi do mózgu. Musiał stracić przytomność. – Aspirant Cynowska, tak? – upewnia się ten z krzesła. Maks milczy, w gardle go pali, pewnie przez ten chwyt, który mu założyli na szyję. Kopnięcie w nogę, próba wypowiedzenia choć słowa, ale wydaje tylko stęknięcie. Kiwanie głową. Że tak, Cynowska. A jakże. – Przepraszam za brutalność – słyszy. Jezu, ale maniery! Maks zaczyna chichotać (w myślach). Porywacze dżentelmeni, kurwa. – Obiecuję, że nic pani nie będzie. Więc po co, do kurwy nędzy, go porwali? – Ustalmy fakty – kontynuuje ten z naprzeciwka, niskim, chropowatym głosem. – Jest pani w ciąży. Tak? Piąty miesiąc. Gratuluję. Co ma odpowiedzieć? I tak za bardzo nie może mówić. – Wróciła pani do pracy. Czyli dziecko jest zdrowe. Gadka szmatka. Żadna z jej ciąży tajemnica. Przejrzeli papiery w mieszkaniu. – Wiemy, gdzie mieszka pani matka – kontynuuje. – Wiemy, że chce pani zmienić płeć. A to kosztuje. Metoda kija i marchewki, sami ją stosują. Jak nie prośbą, to groźbą. Zrozumiał. Do rzeczy. – Niech pani coś powie – prosi tamten. – Ygrhyp – rzęzi Maks. Ból w gardle przypomina ostre zapalenie krtani. Ktoś podchodzi, zasłania dostęp światła, podwija worek do połowy twarzy, przystawia naczynie, przechyla – do gardła spływa woda. Byle się nie zakrztusić. – Lepiej? Lepiej. Nie mówić. Stary żart. Ale kiwa głową. Że tak, lepiej. Jak u mamy. – Może pani mówić?

– Tak – chrypi. – Dobrze – rozkręca się porywacz dżentelmen. – Sporo wiem o pani. Mogę panią skrzywdzić. Mogę skrzywdzić pani matkę. Ale mogę też pomóc. Dobroduszny bandyta. Kłamie jak najęty, wyczuwa Maks. Mistrz empatii. – O co chodzi? – Ból w gardle trochę zelżał. Facet wstaje, podchodzi, pochyla się blisko, Maks czuje bijący od niego zapach – no właśnie, jaki? Wspomnienie przychodzi gdzieś z najniższych partii mózgu. Głęboko zakopane obrazki z dzieciństwa, wyjazdy na wieś do siostry matki. Tak pachnie siano. – O konsultacje, proszę pani. Awruk! Pierwszy raz został porwany nie dla gwałtu po rohypnolu, nie dla sprzedania jego ciała w burdelu na drugim krańcu kontynentu. Porwano go dla konsultacji. Maks czuje się jak wysoko wyspecjalizowany przedstawiciel jednej z firm zajmujących najwyższe piętro wieżowca Warsaw Trade Center. – Żeby sprawie łeb ukręcić. O to chodzi – słyszy w końcu. A! Konsultant myśli gorączkowo. Jakiej sprawie? Przychodzi mu do głowy tylko ta najświeższa – zwłoki dziewczyny i cztery szkielety. Ale to trudny przypadek. – Morderstwo? – pyta, szarpiąc boleśnie strunami w krtani. – Nieważne. Spory kaliber. Co pani radzi? Namyśla się. Nie ma dobrej pozycji do negocjacji, ściemniać też chyba nie najlepiej potrafi. Ale musi się zastanowić. – Wszystko jest możliwe – odzywa się w końcu. – Ale w grubszej sprawie jest tak: mamy nadzór naczelnika i zastępcy. Komendant może się dopytać. A przede wszystkim umorzenie wydaje i zatwierdza prokurator. Trzeba tak pokierować śledztwem, żeby dowody były niewystarczające, ustalenia niepełne. Wtedy zrobi się sprawa nie do rozwiązania. Ale istnieje jeszcze jeden problem. – Jaki? – dopytuje rozmówca. – Policjantów do sprawy jest dwóch. Znowu zapach siana. – To pani będzie tym drugim policjantem. Proszę posłuchać. Jest tu z nami pewien facet. Glistowski. Pamięta go pani? Na sam dźwięk tego nazwiska Maks czuje serce podchodzące do gardła. Dotąd, o dziwo, nie panikował. To się zmieniło. – Nie przepada za tobą – fraternizuje się ten pachnący suszonką. – Jeśli zrobisz coś głupiego, on poderżnie gardło twojej matce. A potem wyciągnie ci z brzucha bachora. Rozumiesz? Cyna poci się, ale są to zimne poty, drży na całym ciele.

– W łeb ją – słyszy. Nagły ból i zapada w ciemność. Od progu uderzyły go skoczne dźwięki jakiejś muzy, którą Hif uznaje za awangardową. Matka siedziała z papierosem i „Wyborczą” w kuchni. Na jego widok wyjęła stopery z uszu. – I tak, odkąd wróciła ze szkoły – skomentowała, odkładając gazetę. – Zjesz? Kiwnął głową i rozsiadł się na stołku przy stole. – Herbaty – poprosił. – Byłeś w szpitalu? Odpowiedział, że stan Konradka się poprawia, Kaśka non stop przy nim siedzi i on chyba pojedzie zastąpić ją w nocy. Przed oczami ciągle miał zdjęcie z rekonstrukcją twarzy nieboszczyka ze zbiorowego grobu. Facet wyglądał jak odlany w płynnym metalu albo jak postać z gier komputerowych. Nie mógł się skupić. Zapukał do Zuzy, ale go nie usłyszała, więc uchylił drzwi i zajrzał. – Mam nadzieję, że byłaś grzeczna – zaczął pokojowo. Leżała z zamkniętymi oczami, muzyka wypełniała całą przestrzeń. Podszedł do wieży i lekko przykręcił gałkę. Córka wypadła z transu. – Kulka? – Kulka. Rzucił jej starą empetrójkę o pojemności, która parę lat temu mogła zrobić wrażenie, teraz budziła śmiech. – Wrzuć mi składankę – poprosił. – Posłucham w szpitalu. – Na to? Jedna płyta się zmieści. – A ile wydała? – Jedną. Wzruszył ramionami. – Nie rozumiesz – rzuciła. A on potwierdził. – Sporo nagrała. Z Kuczem, covery Maidensów. – Wybierz najlepsze. Nie możesz słuchać przez to? – Dziobnął palcem leżące na półce słuchawki. – Muzyka musi wybrzmieć. – Wybrzmi w sobotę – obiecał. – Babcia siedzi w stoperach. Zaśmiała się. Uradowany z tej najzwyklejszej w świecie rozmowy zaparzył sobie herbatę. Zamknął się w przydzielonej mu sypialni ojca, w której nadal były wszystkie rzeczy starego. Zważył w dłoni komórkę i wybrał ostatnie połączenie. Zerknął na staromodny budzik na szafce, ale wskazywał godzinę chyba sprzed czterech lat. Niedługo powinien zmienić Mumię w szpitalu. Miał nadzieję, że pora nie była jeszcze zbyt późna na telefon. Zupełnie

nie wiedział, jak wygląda rytm dnia u antropologów. – Mam pytanie – powiedział zamiast powitania, kiedy usłyszał jej głos. – Zawodowe? – upewniła się, a on się uśmiechnął. – Tak jakby – potwierdził. – Mam skojarzenie z tym portretem. Czy to możliwe? – W sensie, że rozpoznał pan zmarłego? – dopowiedziała. – Adam jestem – zaproponował. – Znajomi mówią mi Ina – przyjęła propozycję. – A więc – wrócił do meritum. – Czy to możliwe? – Po to się robi rekonstrukcje, prawda? – Ina miała rzeczowy, spokojny głos. – Gdzie teraz jesteś? – zaskoczył samego siebie, nagle zmieniając temat. – Siedzę w swoim gabinecie. – W otoczeniu kości? – Mniej więcej. Za mną stoją gabloty. – Chciałem mieć obraz – wyjaśnił. – Jest jeden problem. – Mianowicie? – Z tego, co wiem, facet nie ma prawa leżeć w tym grobie. – Ponieważ? Chyba domyślała się odpowiedzi. – Ponieważ żyje. – Zdobądź zdjęcie – poradziła. – Zrobimy superprojekcję. Po kilku godzinach napaść wydaje się tylko snem, koszmarnym, ale jednak snem. Maks jęczy, boli go głowa, przykłada sobie zawinięty w ścierkę worek z lodem do guza, który wyrósł tam, gdzie kość ciemieniowa przechodzi w potylicę. Wynajęte mieszkanie na Korczyńskiej przestało być bezpieczną gawrą. Chyba przeniesie się do matki. Dzwoni Hif. – Mam raport z Malczewskiego. Glistowski się nie stawił. Żadna nowina. Spodziewał się tego. Glista przeszedł na ciemną stronę mocy. Jakby kiedykolwiek był po jasnej. – Rozpoczęli poszukiwania – rzuca jeszcze. – Widzimy się jutro. Mógłby podać wskazówki, ale jedynym skojarzeniem jest zapach siana. Trochę za mało. W czarnej dupie jestem, myśli Maks. Słabnie, znowu przychodzą mu do głowy głupie refleksje. Pakuje najpotrzebniejsze rzeczy do torby. Porusza się przy ścianach, wciąż ma zawroty głowy, boi się, że upadnie. Wreszcie poddaje się i rzuca na łóżko. Wszystko mu obojętnieje. Znajduje na podłodze laptopa i puszcza sobie wiązankę k.d. lang, stara się

usnąć, ale reaguje paniką na każdy dźwięk dochodzący z klatki schodowej lub zza ściany. Boi się założyć słuchawki, woli nie odcinać się od rzeczywistości. Obok laptopa w skórzanej kaburze leży jego beretta, dość mała, poręczna broń, świetnie pasująca do jego niewielkich dłoni. Dobrze mieć ją pod ręką. W telewizji leci jakaś wieczorna papka, jeden z tych bezbarwnych dreszczowców, produkcja kanadyjskiej telewizji, wszyscy nieprawdopodobnie piękni, akcja skrojona tak, by nie przestraszyć dziesięciolatka. Dźwięk ściszony prawie do zera. Zasypia przy Crying.

DZIEŃ SZÓSTY

CZWARTEK 7 KWIETNIA Hif w nocy się nie wyspał. Konrad popłakiwał przez sen, pytał, gdzie mama, inne dzieci się pobudziły, ich rodzice byli wściekli, sytuacji nie poprawiały zniecierpliwione pielęgniarki. Kiedy wszystko jako tako się uspokoiło, leżenie na cienkiej karimacie, rozłożonej pod łóżkiem synka, okazało się dziwnym doświadczeniem. Z poziomu podłogi Tymański widział nogi faceta wiercącego się na leżaku obok, kobieta po drugiej stronie sali, też pod łóżkiem, nagle, w środku nocy zaczęła chrapać. Dzień w szpitalu zaczął się o piątej rano, o ósmej przyszła Mumia. Pogadał jeszcze z lekarzem, który spojrzał na kartę gorączki i potwierdził bliski wypis. Konkretów jednak nie podał. W stołecznej Hif natknął się na naczelnika Malutę, który kazał mu stawić się z partnerem w gabinecie, chciał podpytać o sprawę. Tymański miał zamiar zabrać Młodego, ale wstrzeliła się Cynowska i wcisnęła mu kopie akt sprawy z Wilczej. – Ukrainka i Białorusinka, zaginione tego samego dnia, mniej więcej dziesięć lat temu. Zaskoczony przejrzał papiery. Spojrzał na Młodego, potem na Cynę. – Dasz radę? Aga, cóż, nie wyglądała najlepiej, włosy jakieś potargane, koszula wypuszczona na spodnie. Ale nadrabiała gorliwością. Miała kontakty w fundacji zajmującej się zaginionymi. Jej oczy mówiły: „Wybierz mnie, wybierz mnie!”. – Dobra robota! – pochwalił. – Młody, idziemy do starego. Mączka natychmiast się poderwał. Ruszyli korytarzem. – Babcia lepiej się czuje? – Zostawili ją w szpitalu, żeby ustawić leki. Maks usiadł przy swoim rozklekotanym biurku. Mariolka spojrzała na niego jakby z satysfakcją. Naczelnik Maluta od razu przeszedł do rzeczy. Hif też. Położył przed nim wydruk od Iny. – Portret pierwszego z tych z grobu. – Tymański siedział wpatrzony w reakcję przełożonego. – Trochę podobny… – stwierdził, na przemian przystawiając i odsuwając zdjęcie. Wstał i zaczął grzebać w jednej z szuflad kontenerka ustawionego pod ścianą. Znalazł jakieś zbiorowe zdjęcie z czasów młodości, chyba jeszcze ze Szczyrku. Obok odmłodzonego Maluty stał wysoki, szczupły mężczyzna o podłużnej twarzy z dużą szczęką, charakterystyczny typ. Patrzył spod oka, ponuro, ale taki podobno był. Zyskiwał przy bliższym poznaniu. Na pewnym etapie kariery dochrapał się nawet stopnia naczelnika wydziału kryminalnego. Dawno, więcej niż dziesięć lat temu. Kiedy Hif przyszedł do stołecznej, po Szantalerze zostały tylko wspomnienia i zdjęcie na biurku Witczaka. Zero

wspominał, że regularnie się ze starym kumplem widuje. – Szantaler. – Maluta wskazał postać na zbiorowej fotce. – Jeszcze w akademii policyjnej. Obiło mi się o uszy, że coś mu się popaprało w życiu. – Ale chyba nie aż do tego stopnia? – zauważył Hif. – Co masz na myśli? – Maluta porównywał zrobiony w programie graficznym portret ze starym zdjęciem. – Właściwie co o nim wiemy? – wtrącił Mączka. – Że żyje – warknął rozdrażniony Hif. Właśnie ten szczegół mu się nie zgadzał. Szantaler, owszem, od wielu lat był na emeryturze, słuch o nim zaginął, ale przecież nie o nim pierwszym. – Popytaj w stowarzyszeniu emeryckim – poradził Maluta. – Może mają z nim kontakt. Niech lab zrobi badania genetyczne. Hif kiwnął głową. – Coś jeszcze? Na szerokim biurku leżały papiery zdobyte przez Maksa. – Z rozpytania przeprowadzonego w tamtym czasie przez Wilczą wynika, że te kobiety były znane w środowisku prostytutek – przywołał Hif to, co zdołał na szybko wyczytać. Maluta przeglądał papiery kartka po kartce. – Tu. – Postukał palcem. – Co? – spytał Hif. – Druga sygnatura – wyjaśnił Maluta. – Co to znaczy? – chciał wiedzieć Mączka. – Właśnie – potwierdził Tymański. – Nie wiem. Zapytaj na Wilczej – odparł naczelnik i kazał im wracać do swoich zadań. – Znowu pani? – Zastępca naczelnika w komendzie rejonowej jest człowiekiem zajętym. Teraz dowodzi zespołem operacyjnym, dziesięć lat temu pracował jako szeregowy policjant. Niespecjalnie podoba mu się, że stołeczna węszy w starych aktach. Powrót koleżanki z pałacu świadczy przecież o tym, że coś jej w tych papierach nie pasuje. Kto wie, jak to się skończy. Może naśle na nich kontrolę z Radomia? Sadza Maksa w swoim gabinecie, wymownie spogląda na zegarek, który zdejmuje i kładzie przed sobą. Wygląda jak facet, który za wszelką cenę będzie starał się odwrócić kota ogonem. – Mam pytanie – potwierdza Cyna. – O co chodzi z tą podwójną sygnaturą? Pokazuje palcem odpowiednie miejsce na swojej kopii. Koźmiński sięga do szafy ogniotrwałej, nie musi szukać, wie, gdzie leży teczka, którą niedawno kopiował. Na wszelki wypadek przegląda oryginały. Irytujące – czy on sobie myśli, że Maks sfałszował kopie?

– To wasza sygnatura – odpowiada wreszcie. – Jak to „nasza”? – Sygnatury się zmieniają. Dwanaście lat temu ktoś od was interesował się sprawą. – Kartki szeleszczą, facet przegląda je coraz szybciej, skacze od ostatniej strony do pierwszej i z powrotem. – Zaraz, zaraz – powtarza, najwyraźniej ma zwyczaj mówienia do siebie. Maks się niecierpliwi. – Jakiś problem? Facet demonstracyjnie wzdycha. – Może się mylę, ale wygląda na to, że ktoś zmienił te akta – mówi. Rzuca Cynie zdezorientowane spojrzenie, nie jest pewien. – Jak to? – upewnia się aspirant. – Brakuje danych osoby, która zgłosiła zaginięcie – wyjaśnia Koźmiński. Przepraszającym tonem, czyli nie wyklucza, że to on popełnił błąd. Sięga znów po teczkę i przegląda jej zawartość. – Nie ma protokołu przyjęcia zgłoszenia. – Jakie mamy możliwości? – dopytuje Cyna. – Mogłem popełnić błąd. Dwanaście lat. Papiery giną. – Podinspektor bardzo ostrożnie wyraża swoje hipotezy. Jest zły, że sprawa wypłynęła. Próbuje zażegnać ryzyko kontroli. – Z drugiej strony może powinna pani poszukać u was. Pod starą sygnaturą. – Pamięta pan policjanta ze stołecznej, który zajmował się tą sprawą? Mina Koźmińskiego mówi sama za siebie. Tyle lat. Pracownia badań DNA w pałacowym laboratorium należy do najlepiej wyposażonych w kraju. Hif wstąpił tam porozmawiać o sprawie, a właściwie dwóch, które wyłoniły się z nieudolnych prób nauczenia Suzy trudnej sztuki szukania postrzałka. Policjant pracujący w labie machnął do niego ręką, właśnie stał przy otwartym metalowym urządzeniu, do którego wkładał próbki. – Puszczę PCR i do ciebie przyjdę – obiecał. Hif kiwnął głową i rozsiadł się na fotelu w pomieszczeniu zwanym z angielska „ofisem”. Otworzył przeglądarkę internetową na dwudziestocalowym monitorze stojącym na biurku i zajrzał na stronę swojego koła łowieckiego. Właściwie teraz był martwy sezon, choć można się wybrać na dzika czy borsuka. Powinien tylko odebrać broń od Wilka. Zapisał sobie w pamięci, żeby do niego zadzwonić. Mlasnęły niebieskie rękawiczki, które posłał do specjalnego kosza obok nogi Tymańskiego. – Polowanko? – zapytał laborant Michał. – Zmieniłeś kwalifikacje? – Ostatnio rozmawiali w pracowni balistyki. – Jestem wszechstronny – odparł technik. – Czego potrzebujesz? – Sprawa z Klembowa – przypomniał Hif.

– Mam dwie wiadomości. – Michał podszedł do plastikowego kontenera na papiery. Zaszeleściły kartki. Słońce wpadające przez okno zaświeciło mu prosto w twarz, szybkim gestem zmienił ułożenie pionowych żaluzji. Z laboratorium dochodził zapach alkoholu i nieokreślonych chemikaliów. – Po pierwsze. Analiza próbek biologicznych spod paznokci tej małej – zaczął streszczenie wyników. – Mamy grupę krwi, określiliśmy też płeć. Mężczyzna. Sprawdziłem jego DNA w dostępnych rekordach w bazie. Zero. – Nic? – spytał rozczarowany Hif. – Nic – potwierdził. – Nie wspominałeś, że druga wiadomość będzie dobra – zauważył Tymański. – Bo nie będzie – przyznał technik. – Zbadaliśmy próbki ze szkieletów. Zanieczyszczone. Prawdopodobnie krwią zwierzęcą. Michał wręczył mu dokumenty. – Celowo czy przypadkiem? – upewnił się Tymański. – Trudno osądzić. Ale skala zanieczyszczeń sugeruje działanie celowe. – Możesz ustalić gatunek? – dopytał Hif. Michał pokręcił głową. – Trudno będzie ustalić tożsamość – wyjaśnił. – Możemy podjąć próby uzyskania materiału z zębów. Ale wartość procesowa badań będzie niska. Godzinę później na korytarzu wydziału kryminalnego wybuchła awantura. Maks siedzi przy komputerze, chybotliwe biurko podskakuje przy każdym wciśnięciu klawisza, trzeba podłożyć złożoną kilka razy kartkę. Przypomina sobie jeden z programów oglądanych o drugiej rano w telewizji. Dwóch facetów składało płachtę papieru wielkości boiska tylko po to, żeby udowodnić, że można to zrobić więcej niż siedem razy. Maksowi wystarczy cztery, żeby ustabilizować mebel. Mariolka obserwuje najpierw z zainteresowaniem, ale szybko się nudzi i wraca do pasjansa, którego w każdej chwili może ukryć pod tabelą arkusza kalkulacyjnego. Maks drukuje podania do naczelnika Maluty i szefa archiwum. Słychać krzyki na korytarzu. – Jak pan tu wszedł?! – Wściekły głos Hifa. – Proszę na mnie nie krzyczeć! Żądam rozmowy z aspirant Cynowską! Rycerz! Otwierają się drzwi, widać w nich dwóch mężczyzn – niskiego w trenczu, z aktówką pod pachą i kudłatego wielkoluda. – To pani! – atakuje Błędny. W oczach Mariolki migoczą iskierki podekscytowania. Cyna wstaje i spływa na niego olśnienie. Owszem, zadzwonił do komendy w Wołominie z prośbą o stawienie się

funkcjonariuszy o umówionej godzinie. Najwidoczniej się nie stawili. Usiłuje to wytłumaczyć, ale Błędny jest w parszywym nastroju. Może ma atak manii? – Albo przestanie pan krzyczeć, albo każę pana wyprowadzić. – Tymański uspokaja faceta spokojnym, acz stanowczym głosem. – Tak? – W tonie Rycerza pobrzmiewa histeria. – To skandal! Sięga do teczki, a przestraszona Mariolka wodzi wzrokiem za wykonującą nerwowe ruchy ręką przybysza, dziewczyna kuli się, zaraz zniknie pod biurkiem. Każdy wchodzący do komendy przechodzi przez bramkę z wykrywaczem metalu, nie ma więc mowy o ataku ostrym ani tępym narzędziem. Gwałtownym gestem Rycerz wyciąga z torby kartkę papieru. – Składam oficjalną skargę na tę panią! – oświadcza uroczystym, acz nieco płaczliwym głosem niski człowieczek. – Żądam przeprosin! – Proszę to złożyć w kancelarii – tłumaczy Tymański. – Słucham? – Głos Rycerza drży z oburzenia, wszystko jest teatralne i ociera się o chorobę psychiczną, którą zawsze podejrzewali. – Mówiłem panu. Koleżanka pana zaprowadzi. – Spogląda na Maksa, ale wskazuje na zgarbioną Mariolkę. – Pokaż panu drogę – prosi. – Ja? – upewnia się policjantka, nie ruszając się z miejsca, i posyła błagalne spojrzenie Cynie. – Nie, Bolesław Chrobry – denerwuje się Hif. Dziewczyna posłusznie wstaje, oczy Rycerza skupiają się na drobnej blondynce, daje się zwieść i podąża w głąb korytarza za jej ładnym tyłkiem. – Nic się nie przejmuj. – Tymański pociesza Cynę, który wzrusza ramionami. – Kurde, ciśnienie mi skoczyło. Wyjmuje z szafki butelkę koniaku, dwa kieliszki i nalewa po lufce. – Co on tam wysmarował? – zastanawia się Cyna. – Dowiemy się. Uspokojony Maks pokazuje swoje podania. Opowiada, czego dowiedział się na Wilczej. – Dobra. Mam jeszcze zadanie dla ciebie. Znajdziesz naszego emeryta, Szantalera. – Hif wyjaśnia zaskakujące powiązanie byłego policjanta ze sprawą odkopanych szkieletów. Maks idzie zebrać podpisy naczelnika swojego wydziału i szefa archiwum. – Cześć, dzidzia. – Niska, baryłkowata kobieta wita go w progu mieszkania. Musi mieć z siedemdziesiąt kilka lat, ubrana na sportowo, w dłoni trzyma butelkę wody. – Właź. Maks, lekko zszokowany, wchodzi. Po tym powitaniu pomyślał, że ma do czynienia z leciwą prostytutką, ale kobieta wygląda nobliwie. Siadają w wypełnionym antykami salonie. Gospodyni proponuje mu herbatę, więc przenoszą się do ciasnej kuchni.

– Zrobię ci z mazowszanki, mąż poszedł po oligoceńską – tłumaczy, człapiąc między szafką a palnikiem gazowym. – Może być kranówa – zapewnia Maks, choć w myślach kręci nosem. Herbata z kranówki zalatuje chlorem. Kobieta spogląda na gościa z oburzeniem. – Pięćdziesiąt lat badałam wodę w wodociągach, wiesz? – ekscytuje się, najwidoczniej to jej konik. – Odradzam. – Z trudem schyla się po butelkę schowaną za ławką. – Filtrów węglowych też nie polecam – kontynuuje. – Mam jeszcze wyniki analiz. Wiesz, ile tam bakterii się rozwija? A grzybów? Woda bulgocze, kobieta waży w ręku czajnik i stawia na gazie. – Pracujesz w stołecznej? – dopytuje gospodyni. Cyna potakuje. Na Gagarina wysłał go Hif, który pojechał odebrać Konradka ze szpitala. – Jak kiedyś mój mąż. Ciężki kawałek chleba. Ze stresu wrzód mu pękł w żołądku. Miał szczęście, że ktoś go znalazł. – A kiedy wróci mąż? – pyta Maks, w oczekiwaniu na wrzątek i przewodniczącego związku byłych funkcjonariuszy. – Dziesięć lat musiałam gotować dwa obiady – skarży się badaczka wód. – Ale to mu tylko wyszło na dobre, wiesz, dzidzia? Bo nie mógł pić. A imprezy tam były na całego! – Łapie się za głowę. – Teraz chyba już tak nie chlacie? Bo wtedy to nie było normalne picie. Maks właściwie powinien poprosić, żeby kobieta nie nazywała go „dzidzią”, ale z drugiej strony w ustach staruszki brzmi to jakoś niewinnie. Kobieta siada z trudem naprzeciwko przy stole, ból, jaki czuje prawdopodobnie w plecach, wykrzywia jej twarz. – Pięćdziesiąt lat przepracowałam w Filtrach. A jakich ja adoratorów miałam! Mówię ci, dzidzia. Raz przyjechał minister. Oprowadzałam go po naszym laboratorium. I wiesz, co on zrobił, kiedy zostaliśmy sami? Klepnął mnie w tyłek! Chichocze. Maks nie wie, jak zareagować. – Powiedziałam mu, żeby się pohamował. Ale tak naprawdę – kobieta mruga do gościa – nie przeszkadzało mi to. Podobałam się mężczyznom, oj, bardzo. Na szczęście w tym momencie słychać szczęk zasuwki w drzwiach i w przedpokoju pojawia się zgarbiony rówieśnik pani domu, umięśniony, żylasty mężczyzna dźwigający dwa plastikowe pojemniki z wodą. Sapie, odstawia ciężar. Ma surową twarz, ale serdeczny uśmiech. Czajnik gwiżdże, starsza kobieta dźwiga się z ławki, ale mąż ją powstrzymuje. – Siedź, Halina! Herbatki dla panienki? W jego głosie pobrzmiewa przedwojenny charme. Halina stęka. – Ironia losu, że przez te nerki muszę teraz pić tyle wody, nie uważasz, dzidzia? Całe

życie siedziałam w wodzie – komentuje i szurając krok po kroku, wychodzi z kuchni. – Położę się, Stefan. Na razie, dzidzia. Maks słyszy jeszcze szuranie kapci na korytarzu. Gospodarz stawia przed nim kubek z parującą herbatą i talerz z ciastem drożdżowym. – Nie trzeba – broni się Maks, ale parska śmiechem w duchu, że mamusia musi się przecież dobrze odżywiać. – Jak mogę pomóc? – Były policjant patrzy na niego uważnie spod krzaczastych brwi. Maks zastanawia się chwilę nad jego karierą. Pracował w stołecznej. W jakim wydziale? Łapał kryminalistów czy był esbekiem? Nie wie i nie odważy się spytać. Wydaje się, że dobrze mu z oczu patrzy, z drugiej strony w swojej krótkiej karierze spotkał niejednego skurwysyna o spojrzeniu gołębia. – Szukam emerytowanego funkcjonariusza – wyjaśnia Maks i podaje nazwisko Szantalera. – Ma pan z nim kontakt? Może jest albo był członkiem organizacji? Spojrzenie Stefana przemyka po kawałku gumoleum leżącym na stole, z identycznym wzorem jak na kuchennej podłodze. Mruczy pod potężnym nosem nazwisko. Kręci głową. – Niech pani chwileczkę poczeka. Zadzwonię do najstarszego członka. Maks odrywa sobie kawałek ciasta. Z pokoju obok słyszy wymianę uprzejmości, rozmówcy tytułują się „panie generale”. Stefan zadaje pytanie, chwila na zastanowienie, bo trybiki w starej głowie nie pracują już tak szybko jak dawniej. Pada „aha” i zaskoczone „o?” oraz pełne rezygnacji „no tak”. Maks ma złe przeczucia. – Coś niecoś wiem – chwali się przewodniczący. – Ale to nie są dobre wiadomości.

7 CZERWCA 1999, PONIEDZIAŁEK Obudził go rozkręcony na cały regulator telewizor. Ojciec nałogowo oglądał Rodzinę zastępczą i sarkał na kolorowych, racząc się rano piwem, wieczorem czymś mocniejszym. Zero spał w kuchni, na wersalce ustawionej pod oknem wychodzącym na zapuszczony ogród. Niedawno założył siatkę na drewnianą ramę, żeby powstrzymać wszechobecne osy. Sprawdził godzinę – szósta rano. Sięgnął do stojącej za nim wieży Tonsil, nastawił Radio Jazz. Kiedyś słuchał co rano W tonacji Trójki, ale zmienił zwyczaje, odkąd kilka lat temu pojawiła się stacja Adamiaka. – Jajecznicę ci usmażę. – Ojciec pojawił się w kuchni i przystąpił do porannych czynności. Witczak podszedł do zlewu, żeby przemyć twarz i się ogolić. Od ojca zalatywało nieprzetrawioną wódą, stał w wyciągniętej koszuli i gaciach, chwiejąc się na patykowatych nogach. – Telefon był do ciebie – rzucił od niechcenia. – Co to za dupa, że dzwoni o tej porze? Obaj byli nie w sosie. Stypa po ostatniej ciotce przeciągnęła się do niedzieli, siedzieli w kilka osób w pokoju obok. Ojciec o dziewiątej wpadł w pijacki szał, Witczak poprosił jego kumpli, żeby już poszli. Nie miał pojęcia, ile jeszcze stary pociągnie, tankował praktycznie codziennie. Zero starał się coraz rzadziej bywać w domu. Spał u kumpli, na mieście, gdzie popadło. W zeszłym tygodniu dwie noce spędził u Małgorzaty, ale to nie było najlepsze lokum dla pracownika stołecznej. Burdel w nocy nie należy do najspokojniejszych miejsc. Ale czasem nie miał wyboru. Zasiedli do jajecznicy. Ojciec dźgał widelcem żółte kawałki na swoim talerzu. – Powinieneś więcej jeść – odezwał się Witczak. – A ty mógłbyś częściej odwiedzać matkę. Skarżyła się – wypalił stary. – Pojadę, jak Biały wyjedzie – powiedział ugodowo Zero. Spieszył się, tego dnia miała być odprawa w sprawie wizyty papieża. Potrzebna była każda para rąk do pracy. Ojciec włożył swój talerz do zlewu. Prawie nie tknął jajecznicy. Witczak podszedł do stojącego na szafce w przedpokoju aparatu. Domyślał się, kto go szukał. Cóż, z racji wykonywanego zawodu Małgorzata zazwyczaj o tej porze powinna spać. Chyba że coś stało się z małym Guciem, jej synem. Skomplikowany układ. Wykręcił numer. Odczekał cztery długie sygnały. W końcu usłyszał jej głos. – Prosiłem, żebyś tu nie dzwoniła – zaczął bez ogródek. – Nie dzwoniłam. Obudziłeś mnie – odparła rozespanym głosem. Rozłączył się, przebrał w zapuszczonej łazience. – Jakaś kobieta mnie szukała, mówiłeś. Podała nazwisko? – zapytał ojca, który brzęczał pustymi butelkami w poszukiwaniu czegoś konkretnego do picia.

– Zostaw mi parę groszy – poprosił. Witczak wiedział, że gdyby nie dał, stary poszedłby sępić na osiedle. Znalazłby koleżków i wiadomo, jak by to się skończyło. Pewnie znowu trzeba by go odbierać z Kolskiej, gdzie starego Witczaka dobrze znali. Zero sprawdził kieszenie i znalazł dwadzieścia złotych, które położył na starej ceracie w papugi. – Pojadę dziś do niej – zapowiedział stary. – Znowu cię nie pozna – skwitował Witczak. – A ta kobieta. Jak się przedstawiła? Ojciec tarł czoło. – Znalazł sobie sekretarkę – marudził. Zero wstawił wodę na kawę. Pod domem, na Brożka, stał służbowy lanos. Miał jeszcze chwilę. – Jakoś tak po rusku – wydusił wreszcie stary. Witczak kiwnął głową. Znów podniósł słuchawkę, wybrał znajomy numer. Odebrała Natasza. – Dzwoniłaś? – Nie przywitał się, często przeprowadzali podobne rozmowy. – Kiedy ostatnio widziałeś mojego ojca? – spytała. Zero obejrzał się na starego, który palił za stołem, czule ściskając banknot. Oboje mieli problemy z rodzicami. Stary Witczak nigdy nie stronił od kieliszka. Zresztą Szantaler również. Taka praca. Śmiali się w komendzie, że z chorób zawodowych najczęstszą w policji jest alkoholizm. – Mignął mi na mieście parę dni temu – skłamał Witczak. Rozmawiał z nim w czwartek, kiedy nocował u Małgorzaty. Szantaler, bywalec burdeli. – Od kiedy jest w ciągu? Natasza westchnęła. – Trzeci tydzień. Zawiozłam go nawet do szpitala, żeby się zaszył. Ale uciekł. – Popytam – obiecał. Zapowiadał się zakręcony tydzień.

DZIEŃ SIÓDMY

PIĄTEK 8 KWIETNIA Niełatwo jest odnaleźć policjanta na emeryturze. Zwłaszcza takiego, który najwyraźniej postanowił zerwać z przeszłością. Wyglądało na to, że Adam Tymański znał takich przynajmniej dwóch. I to akurat tych, na których odnalezieniu szczególnie mu zależało. Po pierwsze: Witczak. Z dokumentacji wydobytej z archiwum przez Maksa wynikało, że komisarz, niedawny współpracownik Hifa, dwanaście lat temu uczestniczył w poszukiwaniach dwóch przyjezdnych kurew. To nie wszystko. Z akt wyparowały dane dotyczące osoby, która zgłosiła zaginięcie. To jakaś grubsza sprawa, pomyślał Hif. Witczak nigdy nie był specjalnie wylewny. Owszem, znali się, ale czy wiedzieli cokolwiek o swoim życiu prywatnym? Tymański serce miał na dłoni, potrafił płakać, kiedy rozlatywał się jego związek z Mumią. Nie wahał się prosić o wsparcie. Z jego powodu często chodzili na wódkę. Co innego Witczak. Tymański pamiętał tylko pogłoski. Że Zero nie jest takim samotnym wilkiem, na jakiego się kreuje, że kogoś ma. Mówiło się nawet o dziecku. Ale bez konkretów. W listopadzie zeszłego roku nagle zniknął. Potem dowiedzieli się, że chorował, a Hif odwiedził go nawet w szpitalu na Sobieskiego, ba – pomógł Witczakowi opuścić psychiatrię bez żółtych papierów. Zrobiła się z tego afera, bo nastraszyli lekarzy. Kiedy to wyszło na jaw, Zero odszedł na emeryturę, przewiny zamazano w związku z tym, że wykazał się w swojej ostatniej sprawie – seryjnego mordercy nazywanego Patronem. A potem ani widu, ani słychu. Od miesięcy miał wyłączoną komórkę. Hif sprawdził przez Generała. Pod starym adresem Witczaka, na drzwiach przedwojennej willi przy skrzyżowaniu Gagarina i Sobieskiego wisiała kłódka i baner dla kupców. Nie było kogo spytać. Drugi emeryt, którego trzeba było znaleźć, to Andrzej Szantaler, oficer z lat dziewięćdziesiątych, który ugrzązł na szczeblu naczelnika. Podobno się stoczył. Doszła jakaś afera z korupcją w tle. Ludzie mówili, że chorował (ale mrugali porozumiewawczo okiem), dlatego wierchuszka doradziła szybką emeryturę. Nie wiedzieli, co się z nim działo przez te wszystkie lata, ale informacje uzyskane od przewodniczącego związku byłych funkcjonariuszy nieco rozjaśniły sytuację. Ciężko chory Szantaler leżał w którymś z domów opieki. Po szczegóły mogą udać się do Nataszy Szantaler, jedynej córki. Hif chciał zabrać ze sobą Młodego, tylko że jego życie prywatne nieoczekiwanie się skomplikowało. Babcia Mączki, wypisana ze szpitala i przywieziona do domu, umarła w nocy. Adrian znalazł ją martwą w pokoju, siedziała w fotelu, z miską i telefonem pod ręką. Miał wtedy nocny dyżur. – Siedzisz na dupie – rzucił Tymański do Cyny, a sam zaczął się zbierać. Tak okazywał swoją troskliwość. W dłoni miął kartkę z adresem córki Szantalera. – Widziałaś skargę? Dawniej często wpływały skargi na starszą aspirant Cynowską. Ostatnio Cyna trochę przycichła, pewnie przez ciążę. To znaczy – właściwie to nie. Rycerz złożył pismo, w którym oskarżył funkcjonariuszkę o niedopatrzenie obowiązków służbowych. Podniósł stawkę, tym razem zgłosił popełnienie przestępstwa na tamtej farmie bydła. Rzekomo ktoś

widział tam dużo broni. – Kiedy wrócę, to razem tam pojedziemy, rozumiesz? – sarknął Hif, dziobiąc palcem kartkę ze skargą leżącą na jego biurku. – Inaczej naczelnik dobierze nam się do dupy. Najważniejsze, że Konradek już w domu z mamą. W drodze na parking wstąpił do kadr. Witczak musiał zostawić na siebie namiary, przecież czasem trzeba było wysłać korespondencję. Dostawał pieniądze z emerytury. Ale dziewczyny z pierwszego piętra podały Hifowi tylko numer skrytki pocztowej na poczcie w Izabelinie. Teraz mógł Witczakowi wysłać pocztówkę. Przypomniał sobie o Kamilli Saks, lekarce poznanej w związku z poprzednią sprawą, ostatnim śledztwem prowadzonym przez Krzysztofa. Tymański odniósł wrażenie, że coś Witczaka z Kamillą łączyło. Wiedział, że kobieta pracuje jako psychiatra w Tworkach. Odnalazł jej dane, zadzwonił do szpitala, porozmawiał. Oznajmiła chłodno, że nie zna aktualnego adresu Witczaka. I niestety, nie może pomóc. Ale Hif miał wyrobione ucho, domyślał się, że skłamała. Najwyraźniej Zero rzeczywiście postanowił zniknąć. Natasza Szantaler mieszkała w piętrowej willi niedaleko Wołoskiej, w najlepszej części Górnego Mokotowa. Na liście mieszkańców same znane nazwiska. Przyjęła go w salonie urządzonym skromnie, acz ze smakiem. Wszędzie leżały książki, głównie słowniki i rozłożone kartki papieru. – Jestem tłumaczem – wyjaśniła. Zaproponowała kawę, którą chętnie przyjął. – Przyszedłem w sprawie pani ojca – wyjaśnił. Kiedy przyniosła kawę, usiedli naprzeciw siebie przy ławie, Hif utonął w skórzanym fotelu, Natasza zajęła miejsce w rogu kanapy. Wręczył jej portret graficzny od Awy. – Podobny do ojca – skonkludowała. – Kto to jest? W jego oczach ujrzała wahanie. – To rekonstrukcja twarzy nieznanego mężczyzny. Zmarł mniej więcej dziesięć lat temu – wyjaśnił. – Mój ojciec żyje. – Jej twarz wyrażała zatroskanie. – Od dziesięciu lat leży w domu opieki. Jest katatonikiem. Hif poczuł się jak Konradek, któremu odebrano ukochaną zabawkę. – Może pan spytać swojego kolegę, Krzysztofa – zapewniała gorliwie, jakby chciała go przekonać. Nie zdążył powiedzieć, że nie wie, gdzie go szukać. – Co sobota odwiedza ojca. Tymański zapisał adres placówki. Co sobota. Czyli jutro. Maks skazany jest na towarzystwo idiotki. Mariolka markuje papierkową robotę, co chwila dzwoni do koleżanek, umawia się na wieczór. Zdążył się zorientować, o co chodzi. Izunia, przezywana Mariolką, to kuzynka komendanta, dołączona na siłę do wydziału

kryminalnego. Ale wieść niesie, że to już trzecia praca w jej karierze, jak dotąd nigdzie nie zagrzała miejsca dłużej niż trzy miesiące. Maks bije się z myślami. Problem, który przed nim postawiono, jest złożony. Faceci śmierdzący sianem poprosili o konsultację i poszczuli Glistą. Wzięli na celownik kogoś ze stołecznej. Być może Tymańskiego, może Młodego, samego naczelnika albo jego zastępcę. Wszystko po to, aby ukręcić łeb jednej z aktualnie prowadzonych spraw. Której? Nie wie. Może pogadać z Hifem? Postanawia jednak czekać. Na odpowiedni moment, w którym coś się wyjaśni. Tymański wraca z miasta stropiony. Siada ciężko przy biurku, sapie. – O co chodzi? – pyta go Maks. Hif sprawdza coś w komputerze. Otwiera stronę; na zdjęciach widoczny jest biały dom otoczony zielenią. – Wakacje planujesz? – zagaduje z troską Maks. Tymański sięga po słuchawkę telefonu stojącego na biurku, wybiera numer. – Chciałbym zapytać o jednego z pacjentów. Stacjonarnych – zaczyna. – Dzwonię z policji. Słucha, kiwa głową. Ochrona danych osobowych. Jasne. – Dobrze, przyjadę – sarka. Wstaje. – Jedziemy – mówi do Maksa. – Co z Młodym? – Zajęty pogrzebem. Jadą najpierw do Otwocka, podróż zajmuje im ponad godzinę. Ale trasa wiedzie lasami, widoki jak na Mazurach, Maks jest pod wrażeniem. Uchyla okno, ciepły wiatr delikatnie owiewa mu czoło. Hif wygląda, jakby się męczył, jakby chciał zapalić, ale wie, że w jego towarzystwie (towarzystwie płodu) nie może. Powinni porozmawiać. Ale co miałby mu powiedzieć? „Słuchaj, porwali mnie bandyci”? „Znowu? – spytałby podejrzliwie. – Uwzięli się na ciebie”. Ale czy ma rację? Czy właśnie o niego chodzi? Której sprawie faceci chcą ukręcić łeb? Parkują pod bramą, idą długą żwirową aleją (żwir podobny do tego na dachu teatru w Pałacu Kultury i Nauki), schodki, szerokie drewniane drzwi, biurko, przy którym siedzi ubrana w sweter kobieta. W holu domu spokojnej starości stoją kanapy, na kanapach siedzą starsi ludzie, czytają kolorowe czasopisma, przez okna wpadają słoneczne promienie. Wokół unosi się charakterystyczny zapach starości. Legitymują się i wreszcie Hif otrzymuje potrzebne informacje. Przychodzi pielęgniarka, na polecenie kierowniczki prowadzi ich na piętro, potem korytarzem do końca, ostatnia sala po lewej. Niewielki pokój, na specjalistycznym łóżku z zabezpieczeniami przeciwodleżynowymi leży szczupły mężczyzna. Nie reaguje na otoczenie, nie zauważa

osób, które wchodzą do jego pokoju. Jego oczy nic nie wyrażają, z kącika ust spływa sopel śliny wytarty przez pielęgniarkę. Wychudzona twarz zdradza pewne cechy wspólne z portretem zrobionym przez Awę. Hif spogląda na zdjęcie wiszące na ścianie. Komendant Szantaler w galowym mundurze. Obok druga fotografia, dwóch mężczyzn przy wódce, obaj uśmiechnięci. W jednym z nich Maks rozpoznaje Witczaka. Hif nie pytając o pozwolenie, zdejmuje zdjęcie ze ściany i chowa do kieszeni. – Do superprojekcji – tłumaczy. Maks wie, o co chodzi – nałożą obraz czaszki zmarłego. Tylko tutaj nie do końca ma to sens. Przecież Szantaler żyje. Ale Tymański widocznie wie, co robi. Albo działa po omacku. Na wiszącej na ścianie fotografii wskazuje drugiego mężczyznę. – Pan Witczak? – Pielęgniarka się uśmiecha. – Czyta pacjentowi Don Kichota. Co tydzień. – Od jak dawna przyjeżdża? – Od zawsze. A pracuję tu od siedmiu lat – oznajmia kobieta w białym kitlu. – W soboty około dziesiątej. Hif kiwa głową. – Ja też jutro wpadnę – zapowiada. Wychodzą. – Teraz do Radzymina.

7 CZERWCA 1999, PONIEDZIAŁEK Witczak zdążył na wielką odprawę związaną z ostatnimi przygotowaniami do wizyty papieża w Warszawie. Wojtyła miał przylecieć w czwartek wieczorem helikopterem z Drohiczyna, na cały piątek trzeba było zablokować połowę Śródmieścia. Policja miała obstawiać całą trasę przejazdu i miejsca spotkań, między innymi Parlament, Pałac Prezydencki, Umschlagplatz, Stare Miasto. W niektórych miejscach w tłumie ma być więcej policji niż wiernych. Zwieziono ludzi z całego kraju, w komendzie panował chaos. Ktoś napomknął o planowanej serii nalotów na agencje towarzyskie. Prawdopodobnie chodziło o odstraszenie przyjezdnych funkcjonariuszy od nocowania po burdelach podczas wizyty Białego. Witczak się przejął. Po południu urwał się z pałacu, pojechał do mieszkania na Dzielnej, które zajmowała Małgorzata wraz z Guciem i dwoma współlokatorkami. Otworzyła mu nieumalowana, ale i tak w progu zachłysnął się jej urodą. Nie mógł pojąć, dlaczego ta dziewczyna skończyła w agencji, a nie na wybiegu. Wyjaśnił, że nie powinna pokazywać się w agencji. – Stało się coś dziwnego – wyznała. Pokazała mu pusty pokój współlokatorek, porzucone ubrania, rzeczy osobiste. – Nie wróciły z pracy dwa dni temu – wyjaśniła. – Może wyjechały z klientami? – Wiedział, że dziewczyny czasem dawały się namówić. – Dałyby znać. Wszędzie szukałam. Obdzwoniłam szpitale. – Chyba nie byłaś na policji? – zapytał. Kiwnęła głową. Błąd. – Przecież masz mnie! – zirytował się. – Mam nie tylko ciebie – odparła w złości. Zabolało. – Z kim gadałaś? – wycedził. Nie chciała powiedzieć. Zmusił ją. Z Koźmińskim z Wilczej. – Możesz mieć kłopoty – wyjaśnił. – Załatwię to. Chciał wiedzieć, co się właściwie stało. Chodziło o agencję w kamienicy przy Żurawiej, niedaleko wielopiętrowego garażu, wybudowanego jeszcze za socjalizmu. Witczak był stałym klientem burdelu, pierwszy raz zaprowadził go tam Szantaler. W czasie jednej z wizyt poznał Małgorzatę. – Dzwonił Marek. – Chodziło o opiekuna dziewczyn, faceta wynajmującego lokal, czyli – bez ogródek – alfonsa, członka gangu. Witczak od początku znajomości próbował wyrwać Gośkę z tego środowiska, ale miała dziecko na utrzymaniu i zero pomysłu na

przyszłość. – W sobotę rano przyjechał do agencji i zastał mieszkanie puste. W nocy ktoś zabrał dziewczyny, zniknęli też klienci. – Jak to: zniknęli? Wzruszyła ramionami. – Mieszkanie wysprzątane, zabrali dywany. Witczak siedział na kanapie i drapał się po głowie. – Przepadł też Sebastian. – Kolejny człowiek mafii, stróż mający pilnować w nocy porządku w agencji. – Ich zniknięcie też zgłosiłaś? – Spojrzał na jej ładną, otoczoną burzą czarnych włosów twarz. Pokręciła głową. – Nie znam nazwisk. Nie chcę się zresztą wygłupiać – odpowiedziała. – Były tam jakieś kamery? – upewnił się. – Z tego, co wiem, na klatce schodowej tylko atrapy. W środku prawdziwe. Zniknęły z całym sprzętem. Witczak postanowił skorzystać z okazji. – Umów mnie z Markiem. Będę na Żurawiej za pół godziny. A ty się spakuj. Zabieram cię do siebie. Spojrzała na niego zaskoczona. – Żartujesz? – Dam ci klucze i poinformuję ojca. Zabierzesz dzieciaka ze szkoły. Na piętrze mamy wolny pokój. – A co z tym mieszkaniem? – Rozejrzała się po swoich czterech kątach. Przyzwyczaiła się. – Tu nie jest bezpiecznie – stwierdził.

DZIEŃ SIÓDMY

PIĄTEK 8 KWIETNIA Wiadomości na portalu Facebook. Użytkownicy Macieng i Zuza_T. Znajomość od: 5 miesięcy. Wspólni znajomi: 3. Macieng: Hej! W budzie? Zuza_T: Nie, w fabryce pepitki J Macieng: Gdzie???? Co to pepitka? Zuza_T: ŻART. W budzie. A gdzie mam być? Macieng: Idziesz na Gabę! Zuza_T: No! A skąd wiesz? Macieng: Widziałem, że potwierdziłaś udział. Zuza_T: Nic się nie ukryje. Macieng: Zazdraszczam. Zuza_T: Lubisz? Macieng: Znam od Miss Scylla! Zuza_T: Super! Idziesz? Macieng: Nie ma już biletów! Zuza_T: L Macieng: Z kim idziesz? Zuza_T: Nie uwierzysz! Macieng: Masz chłopaka?! L Zuza_T: Staruszek mnie zaprosił. Chce topór zakopać. ;–) Macieng: Jaki topór????? J Zuza_T: Wojenny. Macieng: A. Zuza_T: Muszę spadać. Zaraz babka od informatyki się czepi. Macieng: Odezwę się wieczorem. OKI? Zuza_T: OKI! J Zapach siana budzi nieprzyjemne skojarzenia. Właśnie weszli na teren bazy, idą za korpulentną kobieciną, która ich oprowadza pod nieobecność męża i pracowników. Sporo osób – Maks i Hif, dwójka inspektorów weterynarii z Wołomina i para funkcjonariuszy

z radzymińskiego komisariatu. Trochę to trwało, zanim udało im się przyjechać do Zawad, zaparkować przed bramą i wywabić z dwupiętrowego domu przestraszoną właścicielkę posesji. W komisariacie koledzy przywitali Tymańskiego jak boga, musiał opowiedzieć o postępach w sprawie, którą od kilku dni żyła cała okolica. Wiadomość rozeszła się z szybkością błyskawicy – nie tylko o śmierci młodej Wioletty Roszczep, ale i o szkieletach znalezionych pod ciałem. O masowym grobie rozpisywała się lokalna prasa, pierwsze wiadomości pojawiły się na krajowych portalach informacyjnych i w telewizji VTV Warszawa. Komisariat zaczynali nachodzić dziennikarze śledczy. Tymański chciał jednak wiedzieć, dlaczego nie udała się zaplanowana kontrola w miejscu gromadzenia zwierząt. Okazało się, że policjantów odstraszyła niesławna postać Błędnego. Następnie musieli pojechać do inspektoratu weterynarii w Wołominie, porozmawiać z lekarzem powiatowym i poprosić o przeprowadzenie kontroli. Początkowo nie chciał się zgodzić, ale przekonała go pogawędka na stronie z Tymańskim, więc ściągnął z terenu podwładnych i wysłał ich do Zawad. Stracili przez to cenne dwie godziny, ale Hif nie chciał odpuścić, przekładanie kontroli na następny tydzień nie wchodziło w rachubę. Dotarli na miejsce około drugiej, w porze, kiedy wszyscy pracownicy urzędów nerwowo zaczynają spoglądać na zegarki. Ale Tymański był nieprzejednany. Maks bał się tylko, że nikogo na miejscu nie zastaną, albo co gorsza, napatoczy się Rycerz. I tak pewnie złoży kolejną skargę, że nie został powiadomiony o terminie kontroli. Nawet gdyby jakimś cudem zjawił się na miejscu, nie zostałby wpuszczony na teren. Na szczęście na posesji przebywa Halina Getka, żona Henryka, właściciela miejsca gromadzenia. Wygląda na nieco przestraszoną, ale nie dziwi się informacjom o skargach i powiadomieniach. Dla nich to chleb powszedni. A Maks znowu czuje zapach siana. Na terenie gospodarstwa znajduje się szereg budowli – budynki mieszkalne właścicieli i przeznaczone dla pracowników, dwie obory na sześćdziesiąt stanowisk dla krów, izolatka dla chorych zwierząt, wiata z rampą załadowczą i placem manewrowym. Na tyłach posesji rozciąga się łąka, na której stoi stodoła o ażurowych ścianach, wypełniona belami siana. Między domami boks z dwoma ujadającymi dobermanami. Wizytujący proszą o dostęp do pomieszczeń, pani Halina otwiera przed nimi drzwi wszystkich schowków – widzą worki z paszą, pojemniki na środki dezynfekcyjne, narzędzia rolnicze, zbiornik na mleko dla cieląt. Żadnej broni. Inspektorzy wykonują rutynową kontrolę, spisywanie protokołu trwa do czwartej. Nic szokującego nie znaleźli. – Pół dnia zmarnowane – komentuje Hif. – Tyle warte są doniesienia Błędnego. O piątej docierają do Warszawy. Maks wciąż czuje na ubraniu zapach siana. Hif odprawił ciężarną do domu, w jej stanie nie powinna się przemęczać. Zadzwonił do Mumii, by zapytać o samopoczucie synka. Zjadł kanapki kupione w kiosku w przejściu podziemnym na stacji metra. Często tam zachodził, pani Genia znała go i trzymała dla niego ulubione bułki z tuńczykiem. O szóstej zaczął pisać notatkę służbową z wizyty w miejscu gromadzenia zwierząt, w razie gdyby w poniedziałek rano naczelnik chciał

z nim pogadać. Po kwadransie w otwartych drzwiach na korytarz mignęła mu charakterystyczna postać. – Misia! – zawołał. Kostkiewicz zawróciła i po chwili zobaczył jej okrągłą, poważną twarz. – Chcesz pogadać? – ucieszyła się. Rzadko kiedy była włączana do zwyczajnych rozmów, wszyscy bali się, że zacznie ich diagnozować i wezwie potem na rozmowę o wypaleniu zawodowym, a to skończy się przymusową terapią. – Zapytać o moją sprawę – rozwiał wątpliwości. Uśmiech spłynął z jej twarzy jak rozmazany makijaż. – Aha. – Usiadła naprzeciwko, przybierając służbową minę. – Męczy mnie sprawa Wioletty. – Zaczął bawić się swoją nieśmiertelną zippo. Każde przekręcenie kółka trącego i płomień tańczący na kominie przypominał mu o nałogu, którego jakoś nie mógł się pozbyć. A powinien. Dla Konradka. – Czy zbrodniarz zawsze wraca na miejsce zbrodni? – palnął. Wiedział, że to nieprawda, komunał z tanich kryminałów. W tym przypadku jednak, na swój przewrotny sposób, takie zdarzenie miało miejsce. – To dotyczy seryjnych i też nie wszystkich – orzekła belferskim tonem. Tymański szurnął wczorajszym wydaniem kolorowego szmatławca, w którym pojawił się bełkotliwy artykuł Seryjny morderca w Wołominie, ilustrowany zdjęciem szkieletów. Nie były to szczątki znalezione w lesie pod Klembowem, jakaś przypadkowa fotka. Na szczęście. – Dlaczego nie wszystkich? – spytał. – Seryjni, według klasycznego podziału, dzielą się na trzy grupy – rozpoczęła wykład. – Typ zorganizowany, chaotyczny i mieszany. Są zresztą różne szkoły. W każdym razie nie mam pewności, czy w twojej sprawie w ogóle możemy mówić o mordercy seryjnym. – Z tego, co wiem – odparł Tymański – wystarczą trzy morderstwa. Tu mamy aż pięć trupów. – Tak, ale te zbrodnie dzieli od siebie jakieś dziesięć lat! – Właśnie to mnie nurtuje – przyznał Hif. – Jakim cudem sprawca wrócił z nowymi zwłokami w to samo miejsce? I po co? – Tamten sposób ukrycia ciał się sprawdził. Przez dekadę nikt nie odkrył szczątków. Zastosował sprawdzoną metodę – stwierdziła. – Nie do końca – zauważył Tymański. – Szkielety zostały zanieczyszczone krwią zwierzęcą. Ktoś zlał juchą ciała. – Sprytne – uznała zaciekawiona psycholog. – Dlaczego teraz nie zastosował tej samej sztuczki?

Kostkiewicz spojrzała na akta sprawy. – Odpowiedź jest prosta – odparła. Hif rzucił jej pytające spojrzenie. – To inny sprawca.

7 CZERWCA 1999, PONIEDZIAŁEK Agencja mieściła się w mieszkaniu na trzecim piętrze kamienicy przy Żurawiej, należącej do tych dwudziestu procent budynków, które jakoś przetrwały wojnę i wyburzenia związane z odbudową socjalistycznej stolicy. Witczak z wysiłkiem wdrapywał się po kamiennych, wyślizganych stopniach wąskiej klatki, która w czasach swej świetności służyła zapewne pomocom kuchennym i lokajom. Na miejscu czekał na niego Marek Krajka, alfons dziewczyn. – Zwijamy się – oświadczył w otwartych drzwiach. – Chcesz zajrzeć? Witczak kiwnął głową. Może i trochę brzydził się tych facetów, z drugiej strony wiedział, że nie był jedynym pracownikiem stołecznej, z którymi Krajka był na „ty”. W każdym razie Zero bywał tu często, spędził tutaj wiele nocy z Małgorzatą, zwłaszcza kiedy ojciec wpadał w ciąg i dom na Raszei zmieniał się w metę. Obeszli pokoje, zajrzeli do kuchni i łazienki, dobrze znane cztery kąty płatnej miłości. – Tak zastaliście mieszkanie? – zdziwił się Zero. Krajka kiwnął głową. – Nic nie ruszaliśmy – zapewnił. – Podobno zniknął sprzęt nagrywający – przypomniał Witczak. Alfons pokazał mu opróżnioną szafkę i urwane kable od jedynej kamery, która wisiała pod wejściem. – Nie mieliście ukrytych aparatów? – upewnił się policjant. – Był taki pomysł, żeby się zabezpieczyć, ale wybiłem go chłopakom z głowy. To porządna firma. Witczak usiadł na kanapie. – Ślady krwi? Krajka pokręcił głową. – Ale zniknęły dywany. – Mogę przysłać tu chłopaków z techniki. Pogrzebią i coś znajdą – zaproponował. – Dziewczyny znajdę nowe – odpowiedział cynicznie gangster. – A Sebastiana szukać nie będę. Taka praca. Zwijam interes, bo to wszystko śmierdzi. – Zabieram Małgorzatę – oznajmił Zero, patrząc mu prosto w oczy. Krajka wzruszył ramionami. – Kurwa na zawsze zostanie kurwą. Witczak przez chwilę zastanawiał się, czy nie dać mu w mordę. Ale zacisnął zęby i zmusił się do opanowania. – Masz dane tych klientów? – zapytał na odchodnym.

– Tak. Mam kopie dowodów osobistych – przytaknął Krajka, ale szyderczy uśmiech zdradził ironię. Witczak pokiwał głową. – Ktoś ich będzie szukał. – Dlatego zwijam biznes i przenoszę się do Kolonii. – Gośka zgłosiła zaginięcie dziewczyn – przypomniał Witczak. Krajka sięgnął do kieszeni kurtki i wyjął zwitek banknotów. Zero spojrzał na niego jak na śmiecia, dłoń alfonsa zawisła w pół ruchu. – Im szybciej wyjedziesz, tym lepiej – rzucił i wyszedł z mieszkania. – Wiem – usłyszał za plecami.

DZIEŃ SIÓDMY

PIĄTEK 8 KWIETNIA – Zrobiłam pierogi! Zawsze lubiłeś! – Matka krząta się po kuchni po wielogodzinnej walce z mąką, wodą, mięsem i garnkami. – Lubię – zapewnia Maks, rad z jednoznacznej końcówki. Oboje z płodem umierają z głodu, a on ma zamiar jeść za dwoje. – Tylko podsmażę i zrobię omastę – szczebiocze Teresa. Maks spogląda w okno, podziwia urzekający widok – pełen nieuzasadnionej dumy PeKiN, mimo że totem wroga sprzed lat, lśni dziwaczną architekturą. Za nim nowoczesne kloce hoteli i biurowców. Tuż przy Marszałkowskiej, po drugiej stronie, do niedawna straszył masywny stalowy barak kupców warszawskich, o który doszło do niesławnej bitwy. Teraz po hali pozostał pusty plac. W mieszkaniu pachnie smażonym tłuszczem, skwarkami, szyby zaparowały nawet w pokoju. Maks przymyka oczy i widzi w wyobraźni samego siebie, lecącego wzdłuż budynku niczym jakiś transseksualny chwilowy superbohater, który po chwili wbija się w chodnik pasażu Wiecha. Upaja się wizją, otwiera okno, uderza go chłód, wystarczy wejść przez tapczan na parapet, następny krok i fru!, wiatr między skórą a ubraniem, wyzwolenie. A może wpadnę do klubu poskakać? – myśli Maks. Okno zostaje zamknięte. – Zimno – szepcze matka. Bóg wie, co pomyślała. Bóg wszystko wie i nie istnieje. Maks siada płaskim tyłkiem na tapczanie, czeka na talerz pierogów, który pachnący pierwotną matczyną dobrocią staje na ławie. On nigdy nie będzie emanować, nigdy nie postawi pierogów przed płodem, który wyrośnie na wyjącego smarkacza, a potem przyjmie formę obrażonej na cały świat miniatury człowieka. Kto wie, może przekazał mu gen popierdolenia? Dobrze, że zaraz po cesarce personel zabierze ksenomorfa na tymczasowy oddział adopcyjny. Matka oczywiście jeszcze o tym nie wie. Miasto w oknie za plecami Cyny rośnie, zmienia się w ponure Gotham, kryjące w sobie popaprańca w osobie Glisty. Dobrze, że się przeniósł, że opuścił mieszkanie na Sadybie. Maks czuje jednak smutek na myśl o tym ostatnim z rodu, który zostanie porzucony w zimnych ścianach szpitala, zdany na chłodne uśmiechy pielęgniarek i obce kląskania, jakimi zwraca się do niemowląt. Było nie było, swój. A on chce go zostawić. Zły jest na Hifa, że wygonił go z pracy. Zatroskany zasraniec rzucił go na pastwę złych myśli. Jutro sobota, ale Maks pójdzie na Nowolipki, będzie tam siedzieć i wypełniać papierki, odwalać czarną robotę, zaglądać w akta, szukać zaginionych dziewczyn sprzed lat, rozmyślać o martwej Wioletcie. A wszystko po to, żeby odgonić ponure wizje. Wiadomości na portalu Facebook. Użytkownicy: Macieng i Zuza_T.

Macieng: Musisz z ojcem? Zuza_T: Muszę. Macieng: Trochę obciach J. Zuza_T: Nie rozumiesz. Macieng: To wyklaruj J. Zuza_T: Agata mi pomaga, żeby nie wrócił do Mumii. Macieng: Nie ogarniam! J Jakiej Mumii? Zuza_T: Pisałam Ci o niej, nie pamiętasz? (przerwa 2 min) Macieng: Druga laska twojego starego, ta od Konradka! Zuza_T: Brawo! Macieng: J Słuchaj, ale jeśli on nie będzie mógł… Zuza_T: Jasne. Może. Co Ty taki nagle wyrywny? J Macieng: Mam marihuanen J Zuza_T: O! Macieng: To daj znać J Zuza_T: OK, nara!

8 CZERWCA 1999, WTOREK Ojciec całą noc imprezował. Z dołu dobiegało brzękanie szkła, pijackie okrzyki, odgłosy rzygania. Witczak z Małgorzatą i Guciem siedzieli na górze i usiłowali usnąć. Dziesięciolatek zrobił się markotny, nie rozumiał tej nagłej przeprowadzki, pytał matkę o mieszkanie na Dzielnej, kiedy do niego wrócą. Tęsknił do ciotek, czyli Rusłany i Iriny. Zero wyjął karty i grali trochę w makao, wreszcie mały usnął. Małgorzata leżała obrażona na kanapie. – Tak ma wyglądać nasze życie? – stęknęła. – Bo wcześniej to był raj na ziemi – warknął Zero. – Nie wiedziałam, że twój ojciec tak pije – powiedziała łagodniej. – Matka jest w psychiatryku, to dlatego – skłamał. – Nie możesz się wyprowadzić? Na ulicy zatrąbił samochód. Z ulgą, że może przemilczeć jej pytanie, podszedł do okna. Pod bramą stał jakiś sportowy wóz. – Poznajesz? – zapytał. Przez rozrośnięte krzaki widać było tylko fragment maski z reflektorami w kształcie lisich oczu. – To wóz Krajki. Łatwo nas znaleźć – skomentowała. Zszedł na dół, odsunął wybierającego się na zewnątrz ojca. – Ja chuja zapierdolę za te hałasy – bełkotał stary. W kuchni siedziało dwóch lujowatych koleżków. Witczak stanął w progu. – Wypierdalać, inaczej wezwę psiarnię i pojedziecie na Kolską. Zarechotali. – Synalek się znarowił! Pięść zabolała, luj poleciał na podłogę, więc satysfakcja gwarantowana. Na zewnątrz Krajka palił, oparty o czerwonego mustanga. – Czego, kurwa? – zagaił Zero. Marek kiwnął pogodnie, bez urazy. – Wiemy, gdzie mieszkają psy – odpowiedział po prostu. – Mam sprawę. Zero przyjął fajkę pokoju. Uspokoił się. – W środku siedzi zmiennik Sebastiana, tego, co zaginął – wyjaśnił alfons. Witczak kiwnął głową. To już coś. Nachylił się do okna. – Nazwisko? – rzucił do niskiego faceta siedzącego w fotelu pasażera. – Wal się – odszczeknął tamten.

Witczak zacisnął pięści gotów do mordobicia. Ale Krajka go uspokoił. – Rysiu, powiedz, co wiesz, i spadamy – poprosił. Rysiu posłał obu przepraszające spojrzenie. – Mijałem się z Sebą – wyjaśnił. – W środku było trzech gości. Twój kumpel i jeszcze dwóch. Mówiłem Sebie, że stary się spłukał i właściwie już go wywalili z psów, więc powinien go wypierdolić. – Szantaler? – zapytał Witczak. – Niewykluczone – zgodził się Rysiu. – A tamtych dwóch? – dopytał Zero. – Jacyś Włosi. – Wzruszył ramionami opiekun kurew. – A może Hiszpanie. – To wszystko? Rysiu zamilkł na dobre. – Wbijamy na Niemcy – pożegnał się Krajka i usiadł za kierownicą. V8 zaryczał pod maską. – Kurwa – pożegnał się Zero i poszedł do domu.

DZIEŃ ÓSMY

SOBOTA 9 KWIETNIA – Dzień dobry, nie za wcześnie? – Hif gadał do zestawu głośnomówiącego w Mordzie. Jechał w stronę Otwocka, tą samą leśną drogą przypominającą Mazury. Słońce miło przygrzewało, papieros smakował, wiatr owiewał mu grzywkę. – Cześć. – Usłyszał w jej głosie poranną radość, więc nie, nie za wcześnie, ucieszył się. – Właśnie piję kawę z moim towarzyszem – padło z głośnika. Stropił się. – Przepraszam, może zadzwonię później – próbował się wykręcić, ale usłyszał szczekanie. – To Arnold, mój cane corso! – A! – uspokoił się Hif. – Wielkie bydlę! – Mój ochroniarz! – Zaśmiała się przez głośnik, jakby spłatała mu figla. – Dostałaś mojego mejla ze zdjęciem? – pozorował rozmowę służbową. Potwierdziła. – Zrobiłam, porównałam – oznajmiła. – I pasuje. – Pasuje? – Czy właśnie rozwiązałam sprawę? – Raczej ją zamotałaś. – Przepraszam – odparła bez żalu w głosie. – Obie czaszki są identyczne, mają dosyć charakterystyczne wydłużenia kości policzkowych i sporą żuchwę. Wszystko pasuje. – Właściwie nie wiem, co z tym zrobić – wyznał. – Gdzie siedzisz z kawą? – Zmienił tryb rozmowy na flirt. Nie miał ochoty dłużej o tym wszystkim myśleć. Wydała się zadowolona ze zmiany tematu. – W Krakowie jest ciepło, siedzę na tarasie. – Masz taras – rozmarzył się; z Agatą też mieli taras. – Czytam „Wysokie Obcasy” – kontynuowała. – W szlafroczku? – W dresie – wyjaśniła. – Rano biegałam. – Sportsmenka? – Dbam o zdrowie. A jakie ty masz hobby? Nie wiedział, czy przyznanie się do amatorskiego odstrzału zwierzyny zwiększy jego szanse, czy wręcz przeciwnie.

– Strzelam – wyjaśnił połowicznie. – Mogłam się domyślić – odpowiedziała. – Bo policjant? – Właśnie – potwierdziła. – Czasem strzelam w lesie – przyznał się z oporami. – Nie lubię myśliwych. Czyli intuicja go nie zawiodła. – Dbamy o las. Jest paru pojebów, ale prawdziwi myśliwi… – Kiedyś nauczę cię innego polowania – obiecała z gorliwością neofitki. – Z aparatem. Czy mógłby aż tak zmienić dla kobiety swoje przyzwyczajenia? Zostać amatorem fotografii? Nie miał pojęcia o sprzęcie, podejrzewał, że to równie drogie hobby jak myślistwo. – Czemu nie? – Zaparkował przy bramie domu opieki. – Zabijanie zwierząt nie jest uczciwe – wyznała. Miło było słyszeć jej głos. – Może w takim razie wybierzemy się do lasu? – zaproponował trochę wbrew sobie, nie chciał naciskać. Z drugiej strony – bardzo chciał. – Może – odparła. – Teraz wracam do roboty! Zapewnił, że się jeszcze odezwie, odpowiedziała, że wie. Teraz zostało mu już tylko czekanie na Witczaka. Alina krzątała się po pracowni – ustawiła sztalugę i zajęła się przygotowaniem podobrazia – na stole leżało wiele ciętych pod skosem listew, zwanych krosnami, złożone tworzyły blejtram. Witczak wiedział, co to oznacza – denerwowała się nieobecnością męża, a głosy rosły w siłę. Saksa nie było od tygodnia, wyobraźnia Aliny podsuwała jej coraz czarniejsze myśli. – Może zadzwoni? – zapytał. – Nigdy nie dzwoni, kiedy wyjeżdża. – Alina naciągała lniane płótno na zmontowane krosna, do przytwierdzenia stosowała małe gwoździe, ale tak drżały jej ręce, że w końcu otworzyła szufladę i wyciągnęła zszywacz tapicerski. Teraz poszło sprawniej. Witczak rozejrzał się po ścianach pracowni – dwie przeciwległe ściany były sprawiedliwie podzielone między prace małżonków – po lewej abstrakcje Aliny wisiały naznaczone kolejnymi atakami choroby, po prawej precyzyjne kopie wielkich mistrzów. Alina twierdziła, że były doskonałe. – Więc my zadzwońmy – zaproponował. – O, nie będziesz mi tu mówić, czyja matka była większą dziwką! – odgryzła się nagle Alina, spoglądając gdzieś w bok. – Przepraszam, ale się nasila – rzuciła Witczakowi, który ze zrozumieniem kiwnął głową. Jego Starzec przesiadywał przy stole w kuchni i gapił się

w okno, w milczeniu. – Możesz pobyć trochę sama? – odważył się wreszcie spytać. Wiedział, że nie powinien jej zostawiać, ale była sobota. Uśmiechnęła się łagodnie. – Poradzę sobie – zapewniła. – Mogę pożyczyć motocykl? – upewnił się, a ona odpowiedziała machnięciem ręki. Stanął w progu kuchni, w której Starzec właśnie nalewał sobie nieistniejącej herbaty z widmowego imbryka, kiedy z pracowni dobiegł krzyk. Coś upadło, sądząc po dźwięku, niewielki przedmiot. Witczak zawrócił, podbiegł, na drewnianej podłodze pracowni leżał rozbity blejtram, a obok zszywacz tapicerski, nad nim zaś z krwawiącą dłonią stała Alina. Witczak obejrzał ranę. W grubym mięśniu odpowiedzialnym za odwodzenie kciuka tkwiła głęboko wbita zszywka. Z mieszkania matki do pałacu Maks ma teraz zupełnie niedaleko, może iść na piechotę. Nie rozstaje się ze służbową berettą. Będzie gotowy, gdyby Glista wyskoczył nagle z bramy na Chmielnej. Ale nie wyskoczy, tamci trzymają go przecież na smyczy. Wciąż nie wie kto, natomiast czuje coraz bardziej dokuczliwy ciężar i wie dlaczego. Powinien porozmawiać z kimś ze swoich, powiedzieć o szantażu, o napaści. Jeśli znowu się odezwą, jego telefon, cały czas na nasłuchu, doprowadzi do nich. Pytanie – czy zgadza się być cały czas na nasłuchu? I czy policjant, który nie dopuszcza do swojej prywatności kolegów podczas koniecznej gry operacyjnej, jest dobrym psem? Tego Maks nie wie, ale czuje, że nie zniósłby inwigilacji dwadzieścia cztery godziny na dobę. Prędzej by się zabił. Postanawia kluczyć, pójdzie zygzakiem, żeby zmylić ewentualny ogon. Chwila przy witrynie drogerii na Chmielnej, w szybie ciemnej kamienicy naprzeciwko widzi niepozorną, małą postać ni to kobiety, ni to faceta – postawione na sztorc włosy, uniesiony kołnierz skórzanej kurtki, wyciągnięta koszula. Wygląda jak karykatura człowieka, odbity w krzywym zwierciadle kobiecy mężczyzna albo męska kobieta. Wie, że niektóre cechy terapia hormonalna mogłaby zmienić, choć nigdy nie powiększy głowy, za małej jego zdaniem. Faceci łby mają większe, a Cyna, nawet z daleka widać – dziwoląg. Trudno powiedzieć, czy człowiek. Za mało cech wspólnych. Co najwyżej ssak. – Przestań się, awruk, dołować – mówi na głos, wulkan optymizmu, tęczowy rycerz, który wybierał się ostatnio na zielone pastwiska. – Jesteś zajebiste. Zaciska oczy. Trafna końcówka. Przypomina sobie powieść czytaną kilka lat temu, fantastykę polskiego autora, Dukaja bodajże, w której występowały istoty post-ludzkie, bezcielesne, mówiące o sobie w nowej formie. Maks ma jednak ciało – nieudolne i nieudane, niedoskonałe, choć (może jednak, z punktu widzenia biologii i fizyki) perfekcyjne? Jest nową wartością w ludzkim świecie. Kobietą i mężczyzną jednocześnie. – Pięknie to powiedziałuś – kpi z siebie Maks. Rusza dalej, kluczy pustymi w sobotni ranek ulicami Śródmieścia. Po drodze wujek McDonald, bo tylko on o tej porze serwuje ciepłe, gąbczaste, nasycone chemią kanapki. Potem znowu wąskimi uliczkami – Próżną, Twardą i dalej podwórkami, unikając szerokich chodników głównych arterii, obok hal targowych, aż do Elektoralnej, przecina na dziko tętnicę Solidarności, osiedlem wybudowanym na mikroskarpie, a tak naprawdę

gruzowisku po żydowskim getcie, którego nie opłacało się nowym budowniczym stolicy wywieźć. Idzie zatem po grobach i zbliża się do pałacu. Biura stołecznej opustoszałe, choć nieliczni dyżurni czekają w gotowości. Maks wpada do swojego pokoju, gdy na biurku dzwoni stacjonarny. – Cyna? – słyszy w słuchawce znajomy głos. – Jednak pamiętam bezpośredni. – Cześć, Zero. – Maks siada na blacie. – Gdzie się podziewasz? – Nieważne. Sorry, że w sobotę. Fajnie, że ktoś na posterunku. Wiesz, że nie pamiętam żadnej komórki? – wyznaje głos w słuchawce. – Hif jest? – Dam ci jego numer. – Poczekaj. Mam prośbę. – Witczak spieszy się, jakby nie mógł rozmawiać. – Proszę cię, zrób to dla mnie. – Wal. – Maks chce pomóc. – Wrzucisz mi na bęben jednego gościa? Chodzi o kartoteki i tym podobne. Wiem, że parę lat wcześniej mieszkał w Belgii. Sprawdzisz? Cyna sięga po notes i długopis. – Jan Saks się nazywa. Zanim zdąży o cokolwiek dopytać, rozmowa urywa się bez pożegnania, bez „dzięki”, jakby bał się namierzenia. Maks postanawia przedzwonić do Hifa. Witczak się nie pojawił, minęła kolejna godzina siedzenia na dupie. Hif znudzony liczył samochody odwiedzających, przejeżdżające przez bramę, blisko której ustawił Mordę. Ważył telefon w dłoni, zastanawiał się, czy jeszcze nie pokusić się o krótką pogawędkę z Krakowem, kiedy aparat wydał z siebie pojedyncze ryczenie (plik ściągnięty ze strony koła łowieckiego – zew byka straszącego rywala). – Przyjedziesz, Śmierdzielu? – odezwał się zmęczonym głosem Maciej Wilk. – Przystrzeliłeś? – ucieszył się Hif, wysiadł z wozu, wszedł w bramę. Koniec z czekaniem, między słowami starego rusznikarza usłyszał maskowaną panikę. – Przyjedź. Hif odnalazł pielęgniarkę Jolę, z którą rozmawiał wcześniej. Zostawił zapisaną pospiesznie kartkę dla Witczaka, z prośbą – niech się odezwie, potrzebna pomoc (konsultacja, napisał w nawiasie). Wrócił do Mordy, którą poprowadził z nieprzepisową prędkością, wpadł jednak w korek na drodze do Radzymina, ludzie walili do Nieporętu, chyba początek sezonu, choć to ciągle kwiecień, ale zrobiło się ciepło. Zegrze wabiło ludzi zapachem jeziora. Zastał obu Wilków w domu. Artur leżał nieprzytomny – odchorowywał picie poprzedniej nocy, jak co sobotę. Stary siedział na ganku z kniejówką przy boku. Zero znowu wyczuł, że coś niedobrego wisi w powietrzu. Zazwyczaj z tyłu posesji dobiegało radosne lub groźne szczekanie, w zależności od tego, czy Suzy go rozpoznała. Tym razem psiej torpedy nie było, nikt nie skoczył na niego z wystawionym językiem.

– Co z Suzy? Wilk spojrzał groźnie, zacisnął wielką dłoń na broni, sapnął i warknął. – Ukradli. W nocy. – Szczekanie? Stary wzruszył ramionami. – Moich uszu nie było. Przeklęty ochlapus. Wilk nosił niewielki aparat słuchowy, ale na noc go wyjmował, zdając się na czujność Artura. – Szukałeś jej? Kiwnięcie głową. – Wezwałem ludzi z psami z koła. Doprowadziły kilkaset metrów do drogi, pewnie samochód. – Kto? – Kradzieże psów myśliwskich zdarzały się, ale nie z włamaniem. – Chodź, pojedziemy na komisariat. Wilk wciąż siedział nieruchomo. – Artur wygadał o tobie. Hif oparł nogę na drewnianym ganku, poczuł jedno mocniejsze uderzenie serca, które potem wróciło do swojego normalnego rytmu. Wilk opowiedział o zdarzeniu sprzed paru dni, o facecie z touarega, który wypytywał o Tymańskiego. – Ten kretyn, mój syn, wszystko tamtemu powiedział – kontynuował Maciej. – Podał twoje nazwisko. – Zapamiętał numer rejestracji? Cokolwiek? Wilk z wolna pokręcił głową, jego twarz wyrażała to, co obaj od dawna wiedzieli: Wiesz, jaki jest Artur. Hif poczuł, jak dłoń w kieszeni odruchowo zacisnęła się w pięść. Coś się dzieje. Coś niedobrego.

9 CZERWCA 1999, ŚRODA – Pogadajmy. Natasza krążyła nerwowo po swoim mieszkaniu na Mokotowie. Pakowała się w pośpiechu. – Słyszysz? – naciskał Zero, który przyjechał z pałacu. Zmusił ją, żeby usiadła. Rozłożyła bezradnie ręce, przycupnęła na skraju kanapy. – Sprawdziłam wszystko: szpitale, noclegownie. Jeździłam ze strażą miejską po działkach. Nawet byłam w kostnicy. Witczak usiadł naprzeciwko niej. Zazwyczaj sam najlepiej wiedział, w którym burdelu znaleźć jej ojca. – Wiem, gdzie był w nocy z piątku na sobotę – wydusił wreszcie. Dla córki Szantaler był tylko pijakiem, Zero nigdy nie zająknął się nawet o tej drugiej stronie życia byłego policjanta. Choć sądził, że mogła coś podejrzewać. – Dlaczego mi nie powiedziałeś? – zapytała z pretensją. Westchnął. – Dopiero wczoraj w nocy się dowiedziałem – odparł. – Gdyby się znalazł, pomógłby wyjaśnić sprawę zniknięcia dziewczyn. – Jakich dziewczyn? Dlaczego zawsze trzymasz jego stronę? – warknęła. Wstała i wróciła do pakowania. Do leżącej na podłodze torby wrzucała pojedyncze ubrania, potem przeszła do łazienki. – Dokąd ty się właściwie wybierasz? – zapytał przytomnie. – Wiesz, że to nie pierwszy raz, prawda? – Pakowała kosmetyczkę. Przytaknął. – Mam kontakty w całej Polsce. Muszę coś sprawdzić. – Mówię ci, że w piątek był jeszcze w Warszawie – tłumaczył. – Od piątku minęło już pół tygodnia. – Zgarnęła najpotrzebniejsze rzeczy z półki pod lustrem. – W szpitalu w Katowicach jest mężczyzna w ojca wieku. Ile jedzie się z Warszawy do Katowic? – Kilka godzin – odparł. – Pamiętasz, jak w maju pojechałeś ze mną do Zakopanego? Siedział na Kasprowym. Cały dzień jeździł kolejką linową w górę i w dół. – Odwróciła się do ściany. Nagle, tak jak stała, weszła do kabiny prysznicowej i zasunęła za sobą drzwi. Wiedział, że płakała. Przez matowy plastik widział ciemny zarys jej postaci. – Mój ojciec… Z nim też są problemy… – wyznał. – Z całym szacunkiem – szepnęła. – Twój ojciec jeszcze pięć miesięcy temu nie był

naczelnikiem w kryminalnym. Powinien ją przygotować na najgorsze, pomyślał. – Posłuchaj. Andrzej… prawdopodobnie… To się stało w sobotę… – Co chcesz mi powiedzieć? – przerwała mu. – Leży w jakimś szpitalu? Nie odpowiedział. Drzwi się odsunęły, przetarła twarz. Wyszła raźnym krokiem, porwała kosmetyczkę, wrzuciła do torby. – Za godzinę mam pociąg – rzuciła z przedpokoju, usiadła na taborecie i zakładała sportowe buty. – Nie mogę z tobą pojechać. Przykucnął obok. Chciał wyjaśnić, powiedzieć jej prawdę. – Obejdzie się. – Wstała, narzuciła kurtkę, sięgnęła po klucze. – Daj znać. Dobrze? – poprosił w progu. Wyszła za nim. – Zawiozę cię na dworzec. – Zamówiłam taksówkę. Dzięki. Kiwnął jej głową i zbiegł po schodach.

DZIEŃ ÓSMY

SOBOTA 9 KWIETNIA Rozległo się energiczne pukanie do drzwi. Konradek siedział na dywanie nad makietą ulic i bawił się samochodzikami. Kaśka robiła obiad. Przepłukała ręce i wycierając je w ścierkę, wyjrzała przez wizjer. Na klatce schodowej stał niski facet w materiałowej kurtce. – Słucham? – zapytała przez drzwi. – Pani Siesicka? – usłyszała chrapliwy głos. – Jestem Granat od sierżanta Tymańskiego. Otworzyła przestraszona, że facet przyniósł złe wiadomości. – Co się stało? – zapytała grobowym głosem. – Jeszcze nic – uspokoił ją Granat, pokazując swoją legitymację. – Tylko… – Niech pan mówi – ponagliła. – Sierżant ma problemy w związku ze śledztwem, które prowadzi. Pani i synek jesteście w niebezpieczeństwie. Do jej nogi przywarł ciekawski chłopczyk, wbił jej w udo swój ulubiony samochodzik z niebieskim kogutem. – Muszę do niego zadzwonić. – Kaśka odwróciła się w stronę komody, na której zostawiła komórkę. – Proszę tego nie robić – odezwał się policjant przepraszającym tonem. – Jego telefon może być na podsłuchu. Nie chcemy spłoszyć przestępców. Zamarła z telefonem w dłoni. – Odwiozę was w bezpieczne miejsce – zapewnił Granat. – Do mieszkania konspiracyjnego naszego wydziału. Spojrzała jeszcze raz na wręczoną jej legitymację. Wyglądała na autentyczną. Na piersi funkcjonariusza lśniła odznaka. – Nie mamy czasu. To nie potrwa długo. – Zerknął na zegarek. Nie wiedziała, co zrobić. Zdawała sobie sprawę, że być może wcale nie jest ratowana. – To niebezpieczni ludzie – naciskał Granat. – Im szybciej się stąd wyniesiemy, tym lepiej. – Spakuję się – oznajmiła. Kiwnął głową. Wzięła Konradka na ręce i posadziła w zabezpieczonym fotelu. Zastanawiała się, co powinna zabrać. Przemknęła jej przez głowę myśl, żeby zostawić jakąś wiadomość, ale policjant chodził za nią krok w krok. – Tylko najpotrzebniejsze rzeczy dla dziecka – powiedział. – Resztę przywiezie pani Tymański. Nie wymyśliła żadnego tajnego znaku, mogła chociaż rozsypać w kuchni sól albo

napisać coś szminką na lustrze w łazience, ale Granat cały czas miał ją na oku. Zdenerwowana włożyła kurtkę i buty, ubrała dzieciaka. Gość pomógł jej zabrać torbę podróżną i poprowadził do zaparkowanego pod blokiem wozu. – Nie jestem służbowym – przeprosił. Usiadła obok innego faceta w cywilu, Konrada posadziła w środku. – Proszę wybaczyć, nie mam fotelika dla małego. Ryk jelenia wyrwał Tymańskiego z ponurych rozmyślań. Od Wilka pojechał do stołecznej, zastał tam Cynę. Z Zuzą byli umówieni przed koncertem, miał dać sygnał komórką z dołu. Po drodze chciał z kimś porozmawiać, zadzwonił więc do Krakowa. Opowiedział o Suzy. – To twoja suka? – zapytała Ina. – Kolegi z koła – odpowiedział. – Ale prawie jak moja. Zresztą mam psa tej samej rasy. Został u Agaty. – Ugryzł się w język. – Skomplikowana historia. – Czemu ktoś ukradł psa? – odezwała się rzeczowym tonem. – To ma związek ze szkieletami – przypomniał historię z poprzedniej soboty. – Myślisz, że ci złodzieje to też mordercy? – spytała. Czuł, że mówiła ze ściśniętym gardłem. Pokręcił głową, jakby mogła go widzieć. – Nie mam pojęcia – odparł. Zostawił Mordę na wewnętrznym parkingu przy stołecznej. Nie wiedział, co ma zrobić. Idąc do swojego wydziału, zaglądał do otwartych pokojów, w których siedzieli pojedynczy policjanci na dyżurach. – A ty co tutaj robisz? – zapytał ślęczącą w papierach koleżankę. – Znalazłam Witczaka. – Tak? – Hif opadł na krzesło, rozejrzał się za swoim kubkiem. – Kawy? – Maks wstał i podszedł do szafki z elektrycznym czajnikiem. – Dwie łyżeczki i bez mleka? – Dzięki – sapnął Tymański. – Powinieneś siedzieć w domu. Maks zamarł w pół gestu. – Nie słodzę. Rzuciłem cukier zamiast fajek – dodał. Znowu bawił się swoją nieśmiertelną, jak jego nałóg, zapalniczką. Maks zastanawiał się, czy się nie przesłyszał. Włączył czajnik. – Chodziły plotki po komendzie – rzucił znienacka. – Współczuję ci. Zapadła długa cisza, wreszcie woda w czajniku zabulgotała, Maks zalał plujkę. Postawił przed nim kubek. Walczył ze sobą. Powinien go ostrzec. Zwłaszcza po tym krępującym przypływie szczerości. – Ale nie wiem, czy będzie dla ciebie miejsce w komendzie, kiedy zmienisz płeć – powiedział cicho.

Z Maksa zeszło powietrze. Nie chciał już dłużej tu zostać. Podał Hifowi kartkę. – Witczak zostawił swój numer stacjonarny. Prosił o sprawdzenie jakiegoś gościa. – Maks zabrał plecak, rzucił „cześć” i wyszedł z pokoju. Jeszcze przez chwilę słyszał oddalające się kroki w korytarzu. Spojrzał na kartkę i sięgnął po słuchawkę, wybrał zapisany numer, ale natychmiast się rozłączył. Przyszedł mu do głowy inny sposób. Zadzwonił do wydziału techniki; wiedział, że ktoś powinien siedzieć na dyżurze. – Cześć, Zyga – rozpoznał głos kolegi. – Podyktuję ci numer stacjonarny, znajdziesz mi adres?

13 CZERWCA 1999, NIEDZIELA To był bardzo długi dzień. Witczak wmieszał się w wiwatujący tłum, a potem przemieszczał się za przejeżdżającym przez centrum miasta papieżem. Po południu zabezpieczał wizytę na lotnisku, w wielkim hangarze, w którym Ojciec Święty spotkał się z pracownikami LOT-u. Był tam aż do momentu, kiedy Wojtyła wsiadł do śmigłowca i odleciał do Radzymina. Witczak wreszcie mógł odpocząć, marzył o tym, żeby po prostu rzucić się na tapczan w domu na Raszei. Małgorzata zdołała ogarnąć sytuację, zrzędziła na starego, który nawet próbował zachowywać się grzecznie w obecności kobiety. Dziesięciolatek polubił ojca Witczaka, a ten, o dziwo, odwzajemnił tę krótką przyjaźń. Krótką, ponieważ tego wieczoru wszystko się zmieniło. Zero zastał pusty dom, na podłodze w kuchni porzuconą parę lateksowych rękawiczek, jakieś zbite ampułki – ślady po reanimacji. Ktoś czekał na niego w kuchni – nieznany czterdziestolatek popijający przy stole kawę. – Wreszcie pan jest – przywitał Witczaka chrapliwym głosem. – Co się stało? – zapytał bezradnie Zero. – Pana ojciec miał zapaść. Było pogotowie. Reanimowali go, ale nie zdołali pomóc. Witczak pobiegł na górę. Nie zastał Gośki ani małego, wszędzie tylko porozrzucane rzeczy. Usłyszał skrzypienie na schodach. Intruz wszedł za nim na górę. – Szuka pan kobiety i dzieciaka – domyślił się. Witczak rzucił się na faceta, złapał za poły myśliwskiej kurtki, przyparł do ściany. Ten się nie bronił. – Wywiozłem kurwę i jej pomiot. Zrobię im krzywdę, jeśli nie będzie pan rozsądny. Witczak odpuścił. Cofnął się dwa kroki, żeby przyjrzeć się temu śmieciowi. – Kim jesteś? – Nieważne – odparł tamten. – Zbieraj się. Jedziemy.

DZIEŃ ÓSMY

SOBOTA 9 KWIETNIA Tymański od ręki dostał nowy adres Witczaka. O trzynastej wsiadł do Mordy i ruszył w kierunku Izabelina trasą na Gdańsk. Po drodze myślał o Cynie, o tym, co jej powiedział. Był okrutny, to prawda, ale okrutna była też rzeczywistość. Policja to wybitnie męskie środowisko, rządzi się swoimi regułami, gra jest ostra. Znalazło się miejsce dla paru kobiet, jego koleżanka z zespołu wywalczyła sobie całkiem niezłą pozycję i w ten sposób stała się wyjątkiem. Wiedział, że głupawa Mariolka długo z nimi nie popracuje, wpływowy wuj przeniesie ją do innych, spokojniejszych zadań. A kiedy Cyna zmieni płeć… Nie wytrzyma presji, środowisko ją pożre, zaszczuje jak najsłabszego szczeniaka w stadzie. Chciał jej tego oszczędzić. Urodzi dziecko, powinna się skupić na nowej roli. A nie wracać do pracy albo jeszcze gorzej, wracać w innej postaci. Zachmurzyło się, siąpił lekki deszcz. Niebo po praskiej stronie tonęło w błękitach, z lewej strony Wisły szarości i cienie, krople rozmazane na szybie, silny wiatr. Hif czuł się jednak nieźle. Prawda – niepokoił się losem Suzy, obawiał się facetów, którym wydawało się, że mogą sobie pozwolić na każde świństwo. Ale jechał do Witczaka. Razem rozwiązywali już nie takie sprawy. Razem, nawet z chorym psychicznie kolegą, dadzą radę. Jechał po wsparcie, po siłę, jaką da mu towarzysz walki. Na wysokości mostu Północnego, którego budowa ślimaczyła się od roku i końca nie było widać, skręcił w Wólczyńską, potem na rondzie w Arkuszową, zbliżał się do Lasek. Jeszcze kilka minut i będzie na miejscu. Na poboczu ze schowka wyjął stary GPS, uruchomił, ustawił adres, włączył się do ruchu. Głos Hołowczyca poprowadził go w kierunku Izabelina. W labiryncie uliczek na wąskich parcelach wznosiły się domki jednorodzinne, większe, mniejsze, proste i nieco bardziej skomplikowane architektonicznie. Przez ogrodzenia widział pracujących w ogrodach mieszkańców. Małymi krokami zbliżała się pełnia wiosny. Dom, z którego dzwonił Witczak, stał jako ostatni przy bocznej drodze, biegnącej do kompleksu parku narodowego, piętrowy budynek pokryty sidingiem, co nadawało mu nieco tandetny charakter, który nie wiedzieć czemu kojarzył się Tymańskiemu z budynkami mieszkalnymi Polonii amerykańskiej na przedmieściach Chicago. Zaparkował na nierównym poboczu, otworzył drzwi Mordy, gotów na dłuższą rozmowę. Ale nie wysiadł z auta. Zatrzymał go pojedynczy ryk jelenia. Sięgnął do kieszeni kurtki, zobaczył ikonkę informującą o nowej wiadomości, która okazała się ememesem od Mumii. Kliknął – zdjęcie ładowało się powoli, jego komórka nie była demonem szybkości. W końcu na ekranie wyświetliło się zbliżenie twarzy Konradka. Siedział w samochodzie, niezapięty w foteliku, z poważną, nawet lekko przestraszoną miną. Na pewno nie jechał starą corsą Kasi, na co wskazywało jasnobeżowe obicie fotela, chyba skórzane. Pomyślał, że może powinien wejść w metadane zdjęcia, ale nie miał pojęcia, jak to zrobić. Fotka nie miała podpisu ani komentarza. – Nic się nie martw. Wszystko w porządku – odezwała się Mumia nieswoim głosem, kiedy do niej zadzwonił. Wyczuł w niej ten sam niepokój, jaki dostrzegł w spojrzeniu

malca. – Jesteśmy z sierżantem Granatem. Wiezie nas do waszego konspiracyjnego mieszkania w centrum. Jakim, kurwa, Granatem? Hif nie znał nikogo o takim nazwisku albo ksywie. I nie miał pojęcia, co odpowiedzieć, żeby nie zburzyć delikatnej równowagi, a jednocześnie czegoś się dowiedzieć. – Gdzie teraz jesteście? – zapytał, ale połączenie zostało zerwane. – Kurwa! – Teraz mógł wreszcie przekląć. Spojrzał na tandetny dom, który jednocześnie oddalał się i zbliżał, jak w tym efekcie filmowym zwanym, Hif to pamiętał, vertigo. Sięgnął po aparat odrzucony na fotel pasażera. Leżał tam pośród okruszków ciastek i chipsów pokrywających całą tapicerkę za sprawą wożonego z tyłu Konradka. Znowu zadzwonił do Zygi z technicznego. Lepiej byłoby pogadać z Generałem, nie wiedział, czy Zygmunt nie jest przypadkiem formalistą. – Zagrożenie rodziny – wytłumaczył. – Podam ci numer, poproszę o namierzenie. Obejrzał się za siebie, uruchomił Mordę i wykręcił na trzy. Gdzieś z boku dostrzegł zarys postaci na ganku tandetnego domu, ale było mu to obojętne. Wracał do miasta.

15 CZERWCA 1999, WTOREK Witczak był półprzytomny. Dwa dni od niedzieli upłynęły na wyjaśnianiu śmierci ojca, załatwianiu pogrzebu, sprzątaniu domu, którego postanowił się pozbyć. A dokładniej zamienić. Gośka z Gustawem tymczasowo wrócili na Dzielną, ale potem mieli się przenieść do nowego mieszkania Witczaka. To dzieciak znalazł starego na podłodze w kuchni, doznał szoku, Małgorzata wezwała pogotowie. Koledzy ojca zmyli się wcześniej. Zanim przyjechała karetka, pojawili się tamci i zabrali matkę i syna. W poniedziałek odezwała się Natasza. Zero z początku nie chciał z nią rozmawiać, jeszcze nie teraz, bo kilka słów powinni zamienić, ale potem, po pogrzebie, kiedy wszystko się przetoczy. Ale Natasza zaskoczyła go. Oznajmiła, że właśnie umieściła swojego ojca w domu opieki w Otwocku. Witczak nie wiedział, co odpowiedzieć. W Otwocku? Szantaler? Pojechał w pierwszej wolnej chwili, kiedy już ustalił datę pogrzebu, doprowadził do szybkiej sekcji (potwierdziła naturalną przyczynę zgonu), znalazł nowe mieszkanie, którego lokator wyraził wstępną zgodę na szybką zamianę. Pod koniec miesiąca, po załatwieniu urzędowych formalności Witczak mógł się przenieść do przedwojennej willi na rogu Sobieskiego i Gagarina. Na pierwszy rzut oka wyglądał jak dom Normana Batesa, bohatera kultowego filmu z młodości, o ironio, Psychozy. Służbowym lanosem wbił się w trasę na Lublin, pomylił drogi, mógł jechać Wałem, ale za to okolica, którą przecinał, okazała się bardzo malownicza, zalesione pagórki falowały za oknem. Na posesji stał dwupiętrowy nowy budynek, obok rozciągał się niewielki park. Na ławeczkach przysiadali mieszkańcy. Natasza czekała w patio. Ocenił, że w ciągu tych paru dni postarzała się o jakieś dziesięć lat. Wpadła mu w ramiona, zaczęła łkać jak dziecko. Pogłaskał ją po krótkich potarganych włosach. – Nikogo nie poznaje. – Złapała jego dłoń, znów jak dziecko, i pociągnęła za sobą. Wymieniła porozumiewawcze spojrzenia z siedzącą w recepcji matroną. Weszli do jednego z pokojów na pierwszym piętrze, gdzie w fotelu dla inwalidów siedział mężczyzna, twarzą do okna, za którym zieleniły się drzewa, i tępym wzrokiem wpatrywał się w krajobraz. Zero przykucnął, spojrzał na mężczyznę, jego pociągłą twarz, zmrużone oczy, mokre od potu włosy. – Tato, tato! – Natasza szczebiotała od progu, krążyła wokół mężczyzny jak kwoka. – Musimy cię umyć, wiesz? Zaraz zawołam Jolę i pojedziemy do łazienki, chcesz? Pamiętasz, jakie tu są ładne łazienki? Chory nie zareagował, siedział bez ruchu, pustym wzrokiem błądząc po konarach drzew. Witczak nie wiedział, co powiedzieć. Natasza całą sobą wydawała się wierzyć w iluzję, którą stworzyła. Zastanawiał się, kim jest ten człowiek. Skąd ona go wytrzasnęła? Nikt go nie poszukiwał? – Natasza… – zaczął.

– Obiecaj, że będziesz odwiedzał tatę – szczebiotała. – No, obiecaj. Tato, Krzyś będzie przyjeżdżał do ciebie, prawda? Przez chwilę poczuł się tak, jak podczas nielicznych odwiedzin u matki, w szpitalu psychiatrycznym na Nowowiejskiej. Ostatnim razem wdała się w dyskusję z prezenterem prowadzącym telewizję śniadaniową. – Jasne. – Kiwnął głową, poklepał starego po ramieniu. Wyszli na korytarz. – Znalazłam go w tym szpitalu w Katowicach. Lekarze wyjaśnili mi, że cierpi na amnezję po jakimś urazie – tłumaczyła. – Wychudł – skomentował. – Nie przypomina siebie. – Rozpoznałeś go, prawda? Zacisnęła dłonie na jego rękach, wpiła paznokcie tak mocno, że poczuł ból. Nie odpowiedział. Ale w jej oczach dojrzał nadzieję wymieszaną z szaleństwem. – Będę go odwiedzał – obiecał. Rozstali się na tym korytarzu. Wrócił do lanosa, wsiadł, zapalił. Wieczorem trzeba się napić, postanowił.

DZIEŃ ÓSMY

SOBOTA 9 KWIETNIA Zyga okazał się jednak formalistą. – Słuchaj, potrzebne będzie pismo waszego naczelnika – tłumaczył urzędowym tonem. Argumenty, że jego kumpel Generał załatwia takie rzeczy od ręki, nic by nie dały. Słuchawka wpadła w drgania. Esemes. Hif przerwał rozmowę i poprzysiągł sobie odegrać się na służbiście. Spojrzał na ekran i ledwo wyhamował za stojącym na czerwonych światłach audi. Uratował go gwałtownie wdepnięty hamulec. Wiadomość z numeru Mumii: „Za 20 min na patelni”. Spojrzenie na zegar, ręka sięgnęła do schowka po niebieski kogut policyjny. Morda zawyła, zmieniła pas, buksujące koła zadymiły. W jedenaście minut Hif złamał wszystkie przepisy, które dało się złamać. Zostawił Mordę na przystanku przy rondzie Dmowskiego, stąd miał najbliżej. Zbiegł na plac przed wejściem do stacji metra, zwany patelnią. Sobota, przed piętnastą – na oko setka ludzi: panny czekające na chłopców, nygusy gapiące się na babki, hałaśliwe nastolatki w stadkach, fałszująca uliczna kapela, babki z tulipanami w wiadrach i żebrzący Romowie pod pokrytą muralami ścianą. Tymański wpadł między ludzkie ławice, których drogi krzyżowały się w tym miejscu – ci z metra mijali się z tymi z tramwajów, pociągów i autobusów, wszyscy tworzyli wir na środku. I gdzieś w tej ludzkiej masie jego trzyletni synek z matką w towarzystwie faceta podającego się za policjanta. Hif spojrzał na wyświetlacz i niemal stanęło mu serce – została jedna kreska baterii. Włączył tryb oszczędzania energii i czekał. Po chwili znów wibracje telefonu: „Wars, II p”. Ruszył biegiem przejściem podziemnym w stronę Rotundy, na powierzchni po drugiej stronie skrzyżowania przebił gęsty tutaj tłum randkujących, najbliższym wejściem wpadł do pierwszego z domów towarowych, ozdoby Ściany Wschodniej. Ruchomymi schodami wjechał na drugi poziom. Ktoś cię robi w balona, podpowiadał mu instynkt. Tak, wiedział, że bawią się z nim w kotka i myszkę. I kurwa, co z tego? Miał skontaktować się z dyżurnym? Zgłosić porwanie? Przewentylował się, świat zawirował mu przed oczami. Wyciągnął rękę, żeby złapać równowagę, nie trafił w wieszak z ubraniami i runął w stos ciuchów. Jakaś kobieta krzyknęła: „Ty pijaku!”, kiedy upadł tuż przed nią, zaplątany w kolorowe łaszki. Wypuścił komórkę z ręki. Nagle jak spod ziemi wyłoniło się dwóch ochroniarzy w czarnych mundurach. Chwycili go za ramiona, próbując wydobyć spod stosu ubrań. Wytwór południowokoreańskiej myśli technicznej, jedyny jego łącznik z porwaną rodziną, poniewierał się na szlaku między działem płaszczy a kasą. Jakiś przechodzień, nieświadomy dramatu, czubkiem buta posłał samsunga do przebieralni, gdzieś za zasłonkę. – Policja – warknął, podniósł się razem z przewróconym wieszakiem, rozsypał wokół sukienki, roztrącił mikrych ochroniarzy, którzy szeptali do mikrofonów w klapach marynarek, wzywając wsparcie. Rozsunął z impetem zasłonkę, co wprawiło w osłupienie kobietę naciągającą właśnie

przez głowę modną bluzeczkę z najnowszej kolekcji, obfite piersi w biustonoszu zadrgały, wydawało się, że pisnęły. Hif sięgnął łapą między nogi w krótkiej spódnicy, które bezradnie się rozchyliły. „Empik” – kolejna lapidarna wiadomość. Zdyszani faceci zagrodzili drogę do schodów. – Co pan wyrabiasz? – rzucił wąsacz w czarnym mundurze. Hif zaśmiał się, też łapiąc oddech, wskazał na żółty napis w klapie jednego. – Wszystko w porządku – sapnął. – Stołeczna. Wygładził zmarszczkę na ochroniarskim materiale, jakby chciał złagodzić całe napięcie, niczym dyrygent powściągający pęd orkiestry. Podsunął pod oko jednemu z facetów legitymację i sięgnął do kieszeni jego marynarki, doliniarskim ruchem wydobył komórkę, a zanim tamten zdołał zaprotestować, szepnął: – Rekwiruję. Odbierzesz sobie w stołecznej. Idąc do wyjścia, zamienił w zdobycznym aparacie kartę SIM. Sprawdził zasięg i moc. Cztery kreski. W porządku. Słońce powoli chowa się za osiedlem, jego ostatnie promienie przedostają się jeszcze przez przekrzywioną kiedyś przez kota żaluzję. Maks w mroku leży na własnej kanapie, w pokoju opuszczonego mieszkania, telefon wyłączony, na podłodze butelka czystej, zabłocone buty na złość nie wiadomo komu na oparciu. Świat się kołysze, Maks podśpiewuje, popija – jest dobrze. Płynie na statku, morze faluje, ze sprzętu sączą się najsmutniejsze kawałki ikony tęczowego ruchu – k.d. lang. Obok wódki poręczna beretta, leży jak klamka wyrwana z drzwi, przez które nikt nie ma prawa wejść. Usta Maksa nucą pieśń, nowo ułożony song o refrenie: „Nie ma dla ciebie miejsca w policji, kiedy zmienisz płeć”. Może zostanie poetą? Gdzie jest ta dziwka, gitara? Próbuje wstać, nogi oparte o dywanik z trudem łapią równowagę. Kurde, chyba sześć w skali Beauforta. Ile mililitrów zdeformuje w piątym miesiącu płód, ile zwichruje formującą się w orzeszku mózgu psychikę? Sięga pewnym ruchem po szklaną szyjkę, przystawia otwór do ust, ostry smak ciepłego alkoholu rozpływa się po języku. Maks krztusi się, pochyla i część wypluwa, ale jest twardy, ponawia próbę, wlewa w siebie potężny łyk. Świat wiruje coraz szybciej. Odstawia butlę, palce przesuwają się po gładkiej broni, dotykają rękojeści, pieszczą spust i lufę, wyczuwając pod spodem znajome elementy budowy – silne sprężyny, iglicę, magazynek, całą tę zabójczą maszynerię. Zimny wylot lufy łaskocze skroń, ślizgając się na kroplach potu, zapach oleju, delikatna woń prochu, solidne, męskie doznania. Oczywista gra wyobraźni: zaskoczenie Teresy, krew bryźnięta na wyszperane w komisach meble, dawno niemalowane ściany. Skupione spojrzenie technika wodzące za kolejnymi plamami, żeby ocenić ich kształt, zbliżenie rany wlotowej, aha – na brzegach nalot spalonego prochu, aha, z przyłożenia, aha, Maks strzelił samobója. No tak, no tak – zasmucone miny. A potem cichy pogrzeb, wcześniej pożegnanie ciała, rodzina z Grudziądza wpatrzona w swojego dziwoląga, dziura w czole zalepiona pszczelim woskiem, zamaskowana pudrem z podkładem „specjalnie dla nieboszczyków”. Ale za to jaki spokój! Koniec z Maksem, koniec z Agnieszką, koniec wspomnień o niechcianych sukienkach, wątpliwości – co z dzieckiem, co z przemianą w mężczyznę, skąd wziąć pieniądze.

Koniec wstydu i spojrzeń niepewnych albo przekonanych, że oto wpatrują się w dziw natury. Tylko raz jeden nacisnąć spust, nacisnąć i mieć – dosłownie – z głowy. Wszystkie troski i kłopoty wylecą szeroką dziurą po drugiej stronie czoła, wbiją się z ścianę wraz z kawałeczkami kości i szarą substancją mózgu. Maks wyobraża sobie technika, jak z lupą przystawia oko do tych drobinek ciała spłaszczonych w krople i widzi tam wspomnienia, wiszące jak mikroobrazy w oprawach z hemoglobiny. Maks w sukience, Maks na bramce, Maks ze złożonymi rączkami, aniołek, przyjmuje w albie pierwszą komunię. Maks na kolanach matki, Maks… Szczęk zamka w drzwiach, zgrzytanie wewnętrznych mechanizmów zapadek, bolców i bębenków, w progu niewielka postać z głową w trwałej ondulacji. Teresa. Maks w ostatniej chwili odrzuca berettę na tapczan, upycha ją między oparciem a poduszką. Teresa – zbawicielka. Generał, odbierz! Zyga dał mu numer prywatnej komórki, litościwy skurwiel, Hif więc zadzwonił i poniżył się błaganiem o pomoc, mimo że sobota, mimo że kolega techniczny w domu, a nie na służbie. – Podziałamy za pomocą SS7 i zobaczymy, co da się zrobić – obiecał Generał, kiedy wysłuchał relacji Tymańskiego. Hif opadł bezradnie na jedną z ławek w pasażu Wiecha, nieudolnie zmodernizowanym kilka lat temu. Teraz hulał tu tylko wiatr, co akurat Tymańskiemu było na rękę. Zastanawiał się, do jakich sztuczek musi uciec się Generał, żeby uzyskać potrzebne dane. Gdzie się włamać, na jakie podejrzane strony wejść? Co oznacza SS7? Gonitwę myśli przerwał dzwonek telefonu, wariacja znanej melodyjki, kiedyś trzy czwarte właścicieli pierwszych komórek takie miało – dzwonił aparat ochroniarza. „Szukaj na Widok”, kolejna wiadomość, tym razem od Generała. Blisko, kilkadziesiąt metrów biegiem w stronę Zodiaku, w którym dawniej był bar samoobsługowy dla ludzi pracy, teraz bodajże Pizza Hut. Znak czasów. Ulica Widok biegła jednokierunkowo do Brackiej, z płatnymi miejscami parkingowymi po obu stronach. Stały tu kamienice i powojenny molochowaty budynek mieszkalny. Tymański sprawdzał, co się dało – bramy, przejścia i samochody. W dużej terenówce zobaczył sylwetki kilku osób. Zapaliło mu się w głowie światełko alarmowe, coś go tknęło. Jedną ręką sięgnął po broń, drugą do klamki, otworzył drzwi pasażera od strony kierowcy. Rzut oka na faceta siedzącego z przodu, w jego dłoniach czarny przedmiot, z tyłu przerażona Mumia i okrzyk syna „Tata!”. Cios czymś twardym w żebra, ból ostry, sięgający pokiereszowanej kiedyś wątroby. – Zamknij oczy! Odruchowo posłuchał. Usiadł w fotelu, zamieniając się miejscami z tym, który ubódł go bronią, wciąż z zaciśniętymi oczami. Nacisk na bok zelżał, ale ktoś z tyłu przyłożył mu do głowy lufę, tak przynajmniej ocenił po kształcie. Silnik zamruczał, zapikał kierunkowskaz, jechali ulicą Widok w kierunku Marszałkowskiej. Ten z tyłu nałożył na twarz Tymańskiego jakąś szmatę, miłą w dotyku, jakby futerko. – Tata śmiesznie wygląda – szepnął z tyłu Konradek.

Gwałtownie zahamowali. – Wypad – warknął kierowca. – Dokąd go zabieracie? – słabym głosem zapytała Mumia. – Zamknij się, kurwa, zabieraj gówniarza i won! – wrzasnął. Chwila na kliknięcie klamki, pojedyncze skrzypienie drzwi, trzaśnięcie. – Puściliśmy ich – padło wyjaśnienie gdzieś z tyłu. – A teraz będziesz słuchał. Powiemy ci, co masz zrobić. Zuza nie doczekała się ojca. Uzgodniła z babką, że będzie czekała na starego przed Stodołą, przy wejściu, w razie czego zostawi mu bilet w kasie. Niedotrzymanie słowa to dla niego norma. Babka zamówiła małej taksówkę, dla spokoju ducha. Pod Stodołą gęstniał wesoły tłum, napierał na wąskie wejście. Głównie studenci, młodzież nieco niszowa, specyficzna, z wydziałów raczej artystycznych, także uniwerek. Zuza chyba najmłodsza, cieszyła się na koncert, na Gabę, nie zamierzała siedzieć na przydzielonym krześle, raczej tańczyć pod sceną. Kto wie, może Kulka ją zauważy? Pod nosem nuciła Hat, Rabbit na zmianę z Propagandą, choć wolała Gabę w angielskich kawałkach, a już covery Maidensów to megaszał. Poczuła stukanie w ramię, odwróciła się gotowa opieprzyć ojca za spóźnienie, ale to nie on. Stał przed nią chłopak, wysoki, chyba świeży student, z nieogolonym młodzieńczym zarostem. – Cze, Zuza. – E? – Wzruszyła ramionami, ale przypomniała sobie kumpla z fejsa, chłopaka, z którym od paru miesięcy czatowała. Macieng miał ksywkę. – Maciek? – spytała. – Maciek. – Wyciągnął do niej dłoń. – Masz bilet? – zdziwiła się, przecież pisał, że nie. Chciał się wepchnąć za ojca. – Słuchaj, pomyślałem, że może jednak twój stary się nie wyrobi. Westchnęła. Pewnie się nie wyrobi, ale obiecała, że zostawi bilet w kasie. Zdziwiła ją ta nagła śmiałość u kolesia, który od miesięcy z nią gadał, ale ani razu nie chciał się umówić. – Spoko, na pewno ktoś chce sprzedać. – Maciek zniknął w tłumie, machnął jej ręką. Ulżyło. Nawet, pomyślała, fajny gostek, wysoki blondyn, tylko trochę starszy. Wrócił po paru minutach z biletem w garści i uśmiechem na gębie. Dumny z siebie. – Zostawię bilet dla ojca w kasie. – W sumie ucieszyła się, że nie będzie skakać w tłumie sama. Już mieli wbić się w kolejkę nacierającą na wejście, ale Maciek nachylił się do niej, żeby coś powiedzieć. – Mam w samochodzie starego wszystkie płytki, chodź, zabierzemy, żeby nam podpisała. Zostało jeszcze piętnaście minut do koncertu, no dobra, ruszyli w stronę parkingu obok, Maciek skierował się do terenówki, ładnej, ale strasznie zabłoconej.

– A to kto? – Za kierownicą siedział starszy mężczyzna w myśliwskiej kurtce, ojciec też taką miał, pamiętała. Maciek pchnął dziewczynę na tył wozu, skoczył na nią, przygniótł do siedzenia, sięgnął do jej prawego nadgarstka i z całych sił wykręcił. Poczuła ból. Jej twarz wbiła się w tapicerkę przygnieciona ciężarem napastnika. – Jedziemy – rzucił w stronę kierowcy. Ruszyli.

DZIEŃ DZIEWIĄTY

NIEDZIELA 10 KWIETNIA O ósmej rano zaczyna się. Dzwoni telefon, w słuchawce głos Tymańskiego, ton sierżanta czy raczej kaprala, co stawia na baczność i poprawia niedopięte guziki w mundurze. Jest akcja. Za godzinę trzeba stawić się w komendzie, z bronią służbową, odznaką i dokumentami. Żadnych wyjaśnień. Maks odkłada aparat i spogląda na matkę siedzącą na stołku przy lodówce. To nie przypadek, że Hif właśnie do niego zadzwonił. On też ma coś wspólnego z Ludźmi Pachnącymi Sianem, Glistą i pewnie sprawą czterech szkieletów i Wioletty Roszczep. W komendzie zbierają się ludzie. Jest i Młody, Mariolka i dwóch innych kolegów – Milimetr i Kaz. Dowodzi Tymański, z zapleczem w postaci Gołębiewskiego, zastępcy naczelnika Maluty. Robią szybką odprawę. – Jak pamiętacie, w zeszłą sobotę odkryliśmy zbiorowy grób w Klembowie. Zaistniało podejrzenie, że ze śmiercią dwóch kobiet i dwóch mężczyzn coś wspólnego miał, przykro mi to mówić, nasz wspólny kolega, Krzysztof Witczak – wprowadza ich Hif. Odpowiada mu milczenie, policjanci spoglądają po sobie, ktoś robi stropioną minę, inny wzdycha. Jedni chcą szczegółów, drudzy woleliby smrodliwą piłeczkę odbić gdzieś indziej. – Dlaczego nie zajmą się tym wewnętrzni? – odzywa się wreszcie Milimetr. Maksa bawi, że nikt nie wie tego, co on, że Hif jest marionetką, że to nie on porusza rękami, językiem, nie swoje słowa wypowiada. Śmiech zamiera Maksowi jednak w gardle, bo przecież sam ma do dłoni i stóp poprzyczepiane niewidzialne sznurki. – Witczak nie jest czynnym policjantem – tłumaczy wymijająco Tymański. – Poza tym to ja prowadzę sprawę, nie wewnętrzni. – Jakieś podejrzenia? – pada kolejne pytanie. Sierżant się wije, najchętniej w ogóle nie prowadziłby tej odprawy, wydałby tylko rozkazy i odesłał do wozów. Hif wskazuje Maksa. – Powiedz. I ten gest również Cyna rozumie, ponieważ Hif ma go za wspólnika, o którym tamci mu powiedzieli. „Cynowska będzie twoim drugim psem” – żeby nie było wątpliwości. I swój rozpoznaje swego, po charakterystycznym zapachu zdrady. – Dziesięć lat temu ukręcił łeb sprawie – mówi krótko. – Macie dowody? – Wszystko wyjdzie w przesłuchaniu – zapewnia pewnym siebie głosem Hif. Zobaczymy, myśli Maks. A może nie? Może Witczak się wywinie, może będzie miał mocne alibi. Jadą kolumną. Cztery nieoznakowane radiowozy suną ulicami niedzielnej Warszawy,

kierunek Bielany, a potem dalej – Izabelin. Droga do domu z sidingiem, droga, która wiedzie do lasu. Brama na posesję zapraszająco otwarta, drzwi także. Szybkie przeszukanie i zawód – w środku nikogo nie ma. Na blacie kuchennym plama krwi, podobnie jak na podłodze w studiu obwieszonym obrazami. Wychodzą do ogrodu, zawiedzeni, zdziwieni, już wiedzą, że coś jest na rzeczy, skoro Witczak nagle zwiał. Kiedy zostają sami, Hif przypiera Maksa do muru. – Ostrzegłaś go? Gadaj – syczy, jakby nie byli sojusznikami, ofiarami tych samych Ludzi Pachnących Sianem. – Zwariowałeś? – Maks odpowiada spojrzeniem wbitym w czarne źrenice Hifa. Zawisa między nimi ciężkie milczenie. Chwila, w której ważą się losy ich zaufania i nienawiści. Sierżant odstępuje, ale jego twarz, wciąż skupiona, nie zdradza żadnych uczuć, teraz jest myśliwym i oczekuje wspólnego działania, nie toleruje zdrady. Zbiera wszystkich, żeby wydać polecenia. – Milimetr i Kaz, rozpoczynacie normalną robotę operacyjną. – Zatacza palcem koło po okolicy. – Rozpytanie sąsiadów. Wskazuje Młodego. – Wezwij technicznych, niech przeszukają dom, zbiorą odciski, próbki krwi. W końcu wzrok wbity w Maksa. – Kojarzysz Kamillę Saks? Cyna kiwa głową. – Sprawa Patrona. Była ofiarą, ale przeżyła, Witczak ją uratował. Coś ich łączyło. Hif kiwa głową, że tak, kręcili ze sobą. – Wiem, że tu mieszkał jej brat, Jan Saks – dopowiada Maks. – Skąd wiesz? – Wczoraj dzwonił Witczak. Mówiłam ci. – Wszystkie spojrzenia nagle wbite w Maksa. – Miał prywatną prośbę. Dotyczyła właściciela posesji, Jana Saksa. Sprawdziłam go. Hif powoli kiwa głową. – I czego się dowiedziałaś? – W miarę czysty – Co to znaczy „w miarę”? – warczy Hif. – Ma kuzynów, na których są jakieś kwity. Hif spogląda na zegarek. – Musimy dowiedzieć się czegoś więcej. Jedź z Izą do tej Kamilli. Dostają samochód i ustalają cel – szpital w Tworkach.

Kamilli w szpitalu nie ma. Policjantki rozmawiają z Igańskim, ordynatorem oddziału dziennego, przełożonym lekarki, niskim mężczyzną, który wychodzi do nich na zewnątrz z pawilonu służącego za izbę przyjęć. Pogoda jest słoneczna, drzewa cieszą oczy pączkami i pierwszymi, nieśmiałymi listkami. Rozpytywany i policjantki stoją obok kamiennej wazy z sentencją: Salus aegroti summa lex4. – Pani doktor nie stawiła się na nocny dyżur. Wczoraj o godzinie dwudziestej. Dzwoniłem, nie odbierała. A teraz szuka jej policja. – Gładzi łysinę, na której pozostały jeszcze, jak wysepki na oceanie, pojedyncze kępki włosów. – Co się stało? Maks rzuca spojrzenie Mariolce, która stoi znudzona i żuje gumę. – Nie wiemy. Czy zna pan jej adres? Mężczyzna powtarza pod nosem „tak, tak” i prosi poczekać. Oddala się w głąb parku, w którym rosną, jak drzewa, budynki szpitalne, porozrzucane na całym terenie. Poszedł do kadr, domyśla się Maks. Szuka ławki, znajduje Mariolkę, która zajęła już miejsce w plamie słońca i wystawia na działanie UV swoją okrągłą, młodzieńczą twarz. Opiera tylko na drewnianym siedzisku buta, zdaje sobie sprawę, jak bardzo do tej Mariolki nie pasuje, jakby zepsuł widok. Wsadza dłonie do kieszeni i czeka, zastanawiając się, dokąd ich to doprowadzi. Dlaczego właściwie Witczak zniknął? A może wcale nie zniknął? Wyjechał. Udał się. Plamy krwi w Izabelinie były drobne, niewinne, nie wskazywały na atak czy utratę życia. Może ktoś się skaleczył? Igański wraca z adresem: Milanówek, ulica Skargi. Jadą. Mieszkanie Kamilli znajduje się w pawilonie należącym do lokalnej administracji. Drzwi są zamknięte. Powinni wezwać pracownika, ale niedziela, nikogo nie ma. Pytają sąsiadów. Tęgą, niską kobietę, która akurat przechodzi z kundelkiem, innego faceta, który przedstawia się z hiszpańska – Eduardo. Choć wygląda na polskiego zapyziałego dziadka. Eduardo cmoka z zachwytem. – Piękna kobieta. Lekarz – podkreśla. Opowiadają historię budynku, że kiedyś pracował tu szewc, potem administracja wynajęła. Duża powierzchnia, podobno lekarka ładnie wszystko urządziła, ale tak naprawdę nikt nie widział. – Z drugiej strony budynku jest boisko – powiada Eduardo. – Za murkiem. I tam jest okno, które pani Kamilla często zostawia otwarte. Nie dopytują, skąd Eduardo wie takie rzeczy. Obchodzą budynek. Rzeczywiście za nim znajduje się niewielkie boisko do koszykówki, otoczone siatką, oddzielone murem, między którym jest wąskie przejście, ochrona nie tylko przed atakiem piłką, ale i ciekawskim wzrokiem. Maks się wciska, wchodzi, brzęk butelek i okno, lekko uchylone, ale nie da się pchnąć i uchylić bardziej. W czasie tej eskapady, z której wraca utytłany, obtarty o mur, Eduardo sprowadza sąsiadkę, pracownicę administracji. Wszyscy się tutaj znają i mieszkają w zasięgu, a pani Basia to już naprawdę blisko i jest w domu, więc przychodzi z kluczami. Maks i Mariolka okazują legitymacje, mówią, w czym rzecz. Pani Basia ma ze sobą teczkę i spisuje protokół, składają podpisy. Klucz w zamek, drzwi się uchylają. Pogłoski o ładnym wnętrzu okazują się przesadzone. Owszem, przestrzennie. Jedno

pomieszczenie na jakieś pięćdziesiąt metrów, ascetyczne, nowoczesne, zakurzone. Bałagan. Ubrania zmieszane z fartuchami na podłodze w łazience, zgniecione papcie, podomka na skórzanej kanapie. Książki, tomiska medyczne. Telewizor zgaszony, popielniczki wysprzątane, wnętrze nie wygląda na opuszczone w pośpiechu. Kamilli nie ma. Pobieżnie przeszukują szuflady, znajdują dokumenty, w tym paszport, przy łóżku leży komórka. Nieodebrane połączenia. Maksymilian podpowiada Mariolce: – Zabierz. – Wiem – warczy Mariolka. Aparat ląduje w kieszeni, w foliowej torbie na dowody, choć nie wiadomo jeszcze dowody czego. – Braciszek z siostrunią się zmyli – podsumowuje Mariolka. Maks kiwa głową. Tylko dokąd? I dlaczego? Wracają do Izabelina. Hif wygląda na coraz bardziej rozsierdzonego, plan mu się sypie. Myślał, że teraz usiądzie sobie wygodnie w pokoju przesłuchań i przyciśnie Witczaka. A tu nagle podejrzany wyparował. Kaz i Milimetr wracają z rozpytania i relacjonują, czego dowiedzieli się od sąsiadów – nic szczególnego. Ludzie widzą w Saksach zwyczajne, bezdzietne małżeństwo w średnim wieku. Mieszkają tu od paru lat. Ona udziela się w lokalnym domu kultury, prowadzi zajęcia z malarstwa, które są też rodzajem terapii. Nie ukrywają choroby Aliny, lokalna społeczność wie, czego może się spodziewać – mówienia do siebie, dziwnych gestów, nieobecnego spojrzenia. Wszyscy wiedzą, że Jan i Alina nad sytuacją panują, a jego oceniają na dobrego męża. Uwadze kilku sąsiadek nie umknął fakt, że u Saksów od lutego mieszkał gość, ale nie był to pierwszy przypadek wielotygodniowej wizyty kogoś – nie wiadomo z rodziny czy obcego. Opis pasuje do Witczaka – czterdziestolatek, raczej szczupły, szpakowaty, niezbyt wysoki, zamknięty w sobie. „Bardzo spokojny” – ocenia go pani Czarnogórska z naprzeciwka. I przypomina sobie, że ostatniego tygodnia częściej tego lokatora widywała – a to minęła go w drodze do sklepu, jak spacerował z Aliną, a to podejrzała, jak razem pracowali w ogrodzie. Hif słysząc tę relację, pstryka palcami. – Witczak nie miał komórki, ale może Saks miał. Sprawdźcie billingi, a przede wszystkim namierzcie go. No i wykaz rozmów z telefonu stacjonarnego! Nic tu po nich, ale przedłużają pobyt, jakby czekali, że nagle na drodze pojawi się samochód Saksów. Kolejne pstryknięcie. – Czym jeździli? Wrzućcie Saksa na bęben. Dzwoni telefon Maksa. Doktor Igański przedstawia się aksamitnym głosem. „Dzień dobry pani, rozmawialiśmy w szpitalu”. Coś sobie przypomniał. Na numer dyżurki pielęgniarek o czwartej nad ranem zadzwonił mężczyzna. Szukał doktor Kamilli, najwyraźniej znał jej grafik. Pewnie brat. Ordynator wie, że pani doktor ma brata. Milimetr przybiega z rewelacją – Saksowie jeździli terenową ładą, co skojarzył

z nocnymi raportami, które czytał w komendzie w czasie odprawy. (Strofujące spojrzenie Hifa – „Czytasz raporty w czasie odprawy?!”). Nad ranem gdzieś w Warszawie spaliła się łada niva. Mieszkańcy okolicznych domów wezwali straż pożarną. Szybka decyzja – jedziemy obejrzeć wrak. Umówili się z mundurowymi z komisariatu w Zielonce, którzy rano otworzyli dochodzenie w sprawie spalonej łady. Hif, Maks, Mariolka i Młody łazili wokół wraku stojącego na niewielkim parkingu przylegającym do parafialnego cmentarza. – Podpalenie – potwierdził ich podejrzenia chłopak z prewencji. – Szukaliście właściciela? W ruch poszedł notes. – Nie ma tablic, ale sprawdziliśmy numer VIN. Właściciel Jan Saks, zamieszkały w Izabelinie. Potwierdziło się. – Dlaczego spalony? – Młody podrapał się po głowie. – Strażacy podejrzewali zalanie substancją łatwopalną – wyczytał ze swojego notesu aspirant z Zielonki. – Jeszcze nie kontaktowaliśmy się z właścicielem. Niedziela. – I dlaczego właśnie tutaj? – dodał kolejną zagadkę Hif. Podszedł do drogi. – Jakieś kamery monitoringu? – Warszawskich na pewno nie ma – palnął Mączka. – Nie ciebie pytałem – warknął Tymański. – Najbliższe w samym mieście – poinformował aspirant z Zielonki. – Kilometr stąd jest stacja – zauważył Maks. Hif skinął głową. – Jedziemy. Stacja BP stała na niewielkim placu. Spytali o nocny pożar siedzącą za kasą dziewczynę. – Ja pracuję od dziesiątej – wyjaśniła. – Trzeba zapytać nocną zmianę. Kamery, owszem, były, ale tylko wycelowane w wejście do budynku i dwie skierowane na dystrybutory. – Chcemy przejrzeć zapisy – poinformował ją Tymański. Przywołała z zaplecza kierownika zmiany, ten zadzwonił do właściciela. Po dłuższej chwili posadzono ich przy niewielkim monitorze w kanciapie w pomieszczeniu służbowym. Około piątej rano na teren placówki wszedł samotny mężczyzna z neseserem. W obrazie z wnętrza sklepu i kasy zobaczyli średniego wzrostu pięćdziesięciolatka, który usiadł przy jednym ze stolików. Wydał im się dziwny. Poprosili

o kontakt z nocną obsługą. Dowiedzieli się, że facet siedział przy stoliku bite pięć godzin. Robił sobie przerwy – zamawiał kawę, zjadł śniadanie, korzystał z toalety. – Rozmawialiście z nim? – zapytał Hif jednego z pracowników. – Nasz klient, nasz pan – odpowiedział rzeczowo rozmówca. – Nie wypytujemy ludzi, co robią na stacji. – Nawet jeśli siedzą na niej pięć godzin? – zauważył Tymański. – Czekał na kogoś – wyjaśnił pracownik. – Sam powiedział. Niepytany. – Doczekał się? – dopytał Hif. Padła odpowiedź twierdząca. Około szóstej facet wstał od stolika i podszedł do przeszklonych drzwi, coś obserwował. Widok na dystrybutory, który dawał podgląd na fragment pobocza drogi, dostarczył im odpowiedzi – ulicą pędził wóz straży pożarnej. Kiedy cyfry w rogu ekranu pokazały godzinę dziesiątą dwadzieścia, stłoczeni przy monitorze policjanci ujrzeli Witczaka. Podjechał szarym golfem czwórką. Zapis był czarno-biały. – Co to za samochód? – Zapisz numery! – Czyli ten facet to Saks! – przekrzykiwali się w pomieszczeniu. Zrobiło się duszno, ktoś otworzył drzwi, żeby wpuścić trochę powietrza. Sprawdzili właściciela „szarego” golfa – sześćdziesięcioletni Rajmund Sztaba, zamieszkały na warszawskim Bemowie. Wsiedli w radiowozy i od razu pojechali na rozpytanie, wcześniej poprosili o kopie nagrań ze stacji. Zostawili na miejscu Mariolkę, żeby wszystkiego dopilnowała. Rajmund nie chciał otworzyć, w końcu, po długich negocjacjach, w drzwiach stanęła jego żona Wanda. Usłyszeli kolejną ciekawą historię. Na siedemnastą wszyscy wrócili do komendy stołecznej, zbyt podnieceni, żeby cokolwiek jeść po drodze. Dopiero na miejscu Młody zamówił cztery pizze. Pojawił się też zastępca naczelnika, Gołębiewski. Hif stanął przy tablicy ze zdjęciami. – Potrzebujemy jakiegoś podsumowania – oznajmił. – Przede wszystkim ciekaw jestem, czy fakt zniknięcia Witczaka w momencie, kiedy zaczynamy go szukać, to przypadek. – Wioletta Roszczep została zamordowana ponad tydzień temu – zauważył Maks. – Jeśli miałby uciekać, zrobiłby to wcześniej. Hif posłał Cynie skupione spojrzenie. Przenikające na wskroś, pomyślał Maks. Wyczuł wrogość. – Dobrze – zgodził się Hif. – Rozpatrzmy to jako oddzielną sprawę. Co mamy? Po pierwsze, nie wiemy, co się stało z Kamillą Saks. – Zniknęła – potwierdził Cyna, zaglądając do swoich notatek. – Powinna stawić się na dyżur w szpitalu o godzinie dwudziestej. Wiemy też, że około czwartej rano zadzwonił

jakiś mężczyzna i pytał o nią, prawdopodobnie Jan Saks. – W tym samym czasie spłonął samochód na parkingu przy cmentarzu – dodał Młody. – Następne pięć godzin Saks czekał na Witczaka na stacji. – Co w tym czasie robił Witczak? – zastanawiał się na głos Hif. – Organizował samochód – domyślił się Maks. – Tyle czasu? – zdziwiła się Mariolka. Wszyscy na nią spojrzeli, pierwszy raz się włączyła. – Pewnie łaził tam i z powrotem, żeby nie zmarznąć. – Młody wczuł się w sytuację. – Próbował coś wykombinować. – Po co był im potrzebny ten samochód? – odezwał się zastępca naczelnika. – Dlaczego nie pojechali ładą? Zagadka. Brak pomysłów. – Załóżmy, że doszło do awarii – gdybał Tymański. – Mogli wezwać taksówkę – podrzucił rozwiązanie Maks. – Saks wiedział o zniknięciu siostry – przypomniał Hif. W jego głosie dało się usłyszeć jakiś mroczny ton, jakby doskonale rozumiał położenie Saksa. Maks rozejrzał się po siedzących obok policjantach, pomyślał, że tylko jemu przyszło do głowy to skojarzenie. – Dokąd pojechali? Musimy namierzyć tego golfa – dodał. Młody wstał i natychmiast ruszył do znajdującego się w pałacu Stołecznego Stanowiska Kierowania. – Poinformuję dyżurnego w KGP – zarządził Hif. – Cyna, wspomniałaś o Saksie. Sprawdzałaś go. – Jego kuzyni parę lat temu weszli w konflikt z prawem. – Maks zerknął do notatek. – Byli podejrzani o fałszowanie zabytkowych monet. Ostatecznie nie dostali zarzutów. – Trzeba ich przesłuchać – zaproponował Gołębiewski. – Mieszkają na Wybrzeżu. – Potrzebujemy billingów z telefonów Saksa. Zapewne miał jakąś komórkę. No i ten stacjonarny z Izabelina – wyliczał Hif. – Załatwię to. Aczkolwiek dziś niedziela. – Milimetr podniósł się z krzesła. – Pozostaje jeszcze jedno pytanie – odezwał się Gołębiewski. Spojrzenia wszystkich skupiły się teraz na zastępcy naczelnika. – Co z żoną Saksa? – Właśnie – potwierdził Hif. – Gdzie jest Alina Saks? 4 Zdrowie chorego najwyższym prawem (łac.).

DZIEŃ DZIESIĄTY

PONIEDZIAŁEK 11 KWIETNIA Starszy sierżant Ryszard Mogielnicki, szczycący się ksywką Magik, miał za sobą długą noc i krótki sen. Położył się do małżeńskiego łóżka o czwartej, o siódmej już był na nogach. Przepełniała go jednak satysfakcja – w niedzielę odwalił kawał dobrej roboty. Będzie okazja, żeby pochwalić się przed Ilonką, córką rybaka (naprawdę!), czyli oficerem prasowym Komendy Powiatowej Policji w Kamieniu Pomorskim. A było tak: w niedzielę około południa do oficera dyżurnego zgłosił się poszkodowany, który poinformował, że padł ofiarą oszustwa. Twierdził, że na parkingu pod marketem elektronicznym w pobliżu uzdrowiska Mieszko zaczepił go nieznajomy mężczyzna, który zaproponował mu kupno laptopa za trzysta złotych. Korzystna cena. Ciekawe, czy „poszkodowany” pomyślał, skąd może pochodzić tak tani markowy sprzęt, prychnął w duchu Magik. Najwyraźniej postanowił wykorzystać okazję. Facet zaprosił go do zaparkowanego nieopodal samochodu i pokazał mu sprzęt, zachęcał jeszcze do kupna komórki i aparatu fotograficznego, ale klient się nie skusił. Napalił się natomiast na nową toshibę, więc szybko poszedł do bankomatu. Wrócił na parking, odebrał laptopa, udał się do domu, gdzie przekonał się, że dał trzysta złotych za atrapę. Obywatel przemógł swój wstyd i przyjechał do komisariatu, by złożyć doniesienie. Oficer dyżurny skierował go do wydziału kryminalnego, gdzie natknął się na Magika. Sierżant postanowił udać się na miejsce przestępstwa razem z poszkodowanym i poszukać sprawców, a przy okazji upewnić się, czy nie kontynuują swojego szkodliwego procederu. Kontynuowali. Magik z dobranym sobie do pomocy zespołem prewencji dokonali zatrzymania dwóch, jak się okazało, mieszkańców województwa lubuskiego. Procedury trwały do trzeciej, faceci wylądowali na dołku, ofiara nie odzyskała pieniędzy, ponieważ zostały zabezpieczone jako dowód w sprawie. Za to statystyki znacznie się poprawiły, jak również humor starszego sierżanta. Dlatego wszedł do pomalowanego na brudną żółć komisariatu radosny jak, nie przymierzając, skowronek. Odwiedził naczelnika swojego wydziału, Przemka, i przy herbacie opowiedział mu o swoich niedzielnych sukcesach. O ósmej zadzwonił telefon na biurku Magika, w słuchawce rozpoznał głos kumpla. Znali się jeszcze z Warszawy, gdzie Rysiek pracował, zanim się nie ożenił. Adam Tymański opisał mu całą sprawę. – Właściwie to zadanie dla chłopaków z Międzyzdrojów. Poproszę, żeby się kopnęli do Wisełki. Pasuje? – Pasuje. Kiedy Tymański odłożył słuchawkę, jego ekipa pracowała już pełną parą. Z pomocą komendy wojewódzkiej dowiedzieli się, że Jan Saks nie podpisał umowy na świadczenie usług telekomunikacyjnych z żadną firmą, co nie znaczyło oczywiście, że nie posługiwał się telefonem komórkowym. Hif wiecznie sarkał na anonimowość w korzystaniu z kart SIM działających na zasadzie „prepaid”. Z tego, co wiedział, w krajach starej Europy

trzeba było się wylegitymować, żeby zakupić kartę tego typu. Ten obowiązek ułatwiał pracę tamtejszej policji. Ale numer, którym posługiwał się Saks, w końcu zdobyli. Uzyskali po prostu billingi telefonu stacjonarnego z Izabelina. Następnie, sprawdziwszy wszystkie rozmowy przychodzące i wychodzące, wytypowali numer, który ostatni raz logował się w sieci w niedzielę około czwartej rano w okolicach cmentarza parafialnego przy ulicy księdza Poławskiego. Bingo. Z billingów wynikało, że Saks był człowiekiem ostrożnym i powściągliwym, z telefonu korzystał rzadko, często go wyłączał, ostatnio na tydzień. Policjanci pomyśleli nawet, że miał jeszcze jeden numer, ale nic na to nie wskazywało. Zespół przejrzał doniesienia z całego kraju, poproszeni o pomoc policjanci z terenu meldowali o efektach poszukiwań zielonego golfa czwórki, własności Rajmunda Sztaby, ale nie da się ukryć, że szukali igły w stogu siana. – Dlaczego Witczak wypytywał o Saksa? – myślał na głos siedzący obok Młody. Hif rozejrzał się po pokoju. To Cyna z nim rozmawiała. Ale nie było jej w zasięgu wzroku. Ba, po chwili okazało się, że nie ma jej też w pałacu. O ósmej piętnaście radiowóz z patrolem złożonym z dwóch mundurowych funkcjonariuszy prewencji zaparkował przy bramie posesji Saksów w Wisełce. Bracia utrzymywali się ze sprzedaży wędzonych przy domu ryb, od czerwca do połowy października wynajmowali pokoje letnikom. Kilka lat temu pewien epizod sprawił, że założono im kartoteki. Gdańscy handlarze numizmatycznymi precjozami pokłócili się o autentyczność bitego ze srebra orta sprzedawanego na Jarmarku Dominikańskim. Zazwyczaj turyści z Niemiec bez szemrania nabierali się na takie „pamiątki”. Ten konkretny kupiec zapragnął jednak potwierdzić autentyczność nabytku i poprosił numizmatyka o konsultację. Wybuchła awantura, a sprzedający wskazał jako źródło towaru jednego z bliźniaków. Wyszło na jaw, że monetę przywiózł i odsprzedał Saksom znajomy z Białorusi, a nieświadomi bracia puścili ją w obieg. Sprawę przekazano kolegom zza wschodniej granicy, ale miejscowa policja starała się trzymać rękę na pulsie, dlatego funkcjonariusze bez szemrania pojechali do Wisełki na rozmowę z Saksami, kiedy pojawiła się prośba starszego sierżanta z Kamienia Pomorskiego. Na miejscu nie zastali nikogo. Brama była zamknięta, na dzwonek przy furtce nikt nie reagował, na posesji nie stał ani jeden samochód, zaś z komina małej wędzarni na tyłach domu nie wydobywał się dym. – Chyba ich nie ma – poinformował Magika aspirant Marciniak przez radio w samochodzie. – Zielonego golfa czwórki też nie ma? – upewnił się Mogielnicki. – Na posesji nie widać. Ale mają garaż. – Może popytajcie sąsiadów i zajrzyjcie po południu. – OK. – Marciniak zakończył połączenie. Ruszył w kierunku sąsiedniej bramy, za którą dostrzegł młodą kobietę. Wyglądało, że

czekała, aż podejdą. Zżerała ją ciekawość, czego policja szuka u Saksów. Ale Marciniak nie zdążył o nic zapytać, bo gdzieś od wschodu poniósł się charakterystyczny huk, podobny do tego, jaki znali ze strzelnicy. Nad lasem otaczającym Wisełkę od południa uniosły się chmary przestraszonego ptactwa. Policjant zamiast przywitać się z gospodynią, obejrzał się na swojego partnera z patrolu. Czasem silniki w skuterach potrafią tak strzelić. Marciniak pamiętał, że kiedyś musiał prowadzić swojego hurricane’a osiem kilometrów przez las po tym, jak z tłumika wydobył się taki dźwięk, poszedł dym i… Drugi, trzeci huk. Spłoszone ptactwo poszukało schronienia w innej części lasu. – To chyba gdzieś przy Czajczym – odezwał się partner, Jacek. Nasłuchiwali, zastanawiając się, czy ten dźwięk można przypisać kłopotom z silnikiem. W tygodniu nikt nie polował. Więc co? – Przepraszam – rzucił Marciniak kobiecie, która przypominała mu tę ładną aktorkę z serialu, który czasem oglądali z żoną w sobotnie przedpołudnia. No dobra – przecież Marciniak znał wszystkich na swoim terenie, Beatę też. Ale odkąd wyszła za Łysego, myślał o niej jak o obcej. Chwycił za manetkę radia i połączył się z oficerem dyżurnym. – Jedziemy w stronę Warnowa. Z lasu słyszeliśmy strzały. – Przyjąłem. Meldujcie – padła zwięzła odpowiedź. Przy sklepie skręcili w biegnącą lasami odnogę szosy prowadzącą do trasy E65. Minęli osiedle i rekreacyjne jeziorko o tej samej nazwie co wieś (jedyne dowody życia, na jakie się natknęli, to wędkarz na jednym z pomostów i para łabędzi na plaży), po czym wjechali w wolińską puszczę. Nie dalej jak po trzech, czterech kilometrach poczuli zapach spalenizny, a na zakręcie ujrzeli wbity w drzewo samochód. Kierowca musiał stracić panowanie nad kierownicą przy sporej prędkości, cały przód był zmiażdżony. Ze zrujnowanego silnika leciał dym, przednia szyba pokryła się siatką pęknięć, jakby uderzył w nią kamień. Albo przebiła kula. Zaparkowali na poboczu, podbiegli do miejsca wypadku. Marciniak od razu zwrócił uwagę na kapiące z przewodów paliwo. Akumulator wyglądał na przemieszczony, mogło dojść do zapłonu. Na przednim siedzeniu siedział człowiek, z zalaną krwią głową wbitą w kierownicę – poduszka powietrzna nie zadziałała. Przy tej prędkości nie miał szans. Po lewej stronie pokiereszowanej szyby widoczny był okrągły otwór. – Wyciągamy go? – zastanawiał się na głos Jacek. Próbowali otworzyć drzwi, ale w pogiętej konstrukcji zatrzasnął się zamek. Marciniak zbił kamieniem boczną szybę, wsadził rękę do kabiny, zbadał puls na szyi. Pokręcił głową. – Wezwij straż i pogotowie – rozkazał. Przyjrzał się jeszcze raz trupowi. Znał go dobrze. To był człowiek Dragi. Prawie wszystkie placówki zbiorowego żywienia w dwudziestym pierwszym wieku wyglądają podobnie i mają wywodzące się zza Oceanu Atlantyckiego nazwy. KFC nie jest wyjątkiem, podobnie jak Pizza Hut. Czasami nowe bary szybkiej obsługi zachowują nazwy charakterystycznych lokali, których miejsce zajęły – na przykład Zodiak albo Gruba Kaśka. Na szczęście w mieście ostało się jeszcze parę dyskretnych lokali gastronomicznych,

gdzie czas się zatrzymał. Takim jest kawiarnia w przeszklonym pawilonie, nieopodal placu Bankowego, która nazywa się – z racji bliskości studni i niegdysiejszego baru, a obecnie restauracji KFC – Przy Kaśce. W witrynach wiszą ciężkie, ciemne zasłony, brązowe ściany zatrzymują resztki wpadającego z zewnątrz światła dziennego, dzięki czemu panuje tu dyskretny półmrok. Przy jednym ze stolików, przy kawie i wuzetce siedzą dwie istoty – starsza kobieta w płaszczu i osobnik płci żeńskiej, mający się za mężczyznę. Maks wpatruje się w siateczkę zmarszczek na dłoni, która miesza kawę „po turecku”, zgodnie z tutejszą tradycją podaną w szklance. – Syn wpadł wczoraj nad ranem i powiedział, żeby jej nie szukać – tłumaczy starsza kobieta tonem ciężkim, na pozór wypranym z emocji, ale tak naprawdę przerażonym, co Maks potrafi wyczuć. Mimo że Tymański po raz pierwszy w życiu nie zdziwił się nieobecnością nastoletniej Zuzy w nocy, co więcej, zapewnił matkę, że wie, gdzie córka przebywa i wszystko jest w porządku, sytuacja tylko wydaje się beztroska. – Nic nie jest w porządku – dodaje Klara Tymańska, szczupła siedemdziesięciolatka. – Nie powinnam się wtrącać – odpowiada Cyna ze ściśniętym gardłem; coraz trudniej jej wymawiać żeńskie końcówki, ale musi trzymać gardę, musi wytrzymać. – Boję się o nią. – Głos Klary drży. – W co on się wplątał? Maks nie może zdradzić swoich podejrzeń, nie może powiedzieć o pachnącym sianem człowieku. – Powinnam wracać do pałacu. – Wie, że Hif niedługo się zorientuje. Zacznie szukać Cyny, nie uspokoi go dźwięk jego komórki, zostawionej w szufladzie. W końcu nabierze podejrzeń. Klara nerwowym ruchem sięga do lnianej torby na ramię, stojącej dotąd na podłodze. – Przyniosłam komputer Zuzy. – Podaje policjantce netbooka, małe urządzenie z dziesięciocalowym ekranem. – Może w ten sposób czegoś się pani dowie. Maks kiwa głową i zabiera sprzęt. W sumie niezły pomysł. Myśl o zawiadomieniu przełożonych powraca. Druga ekipa mogłaby zacząć grę operacyjną za plecami Tymańskiego. Jego przyszłość w policji i tak stoi pod znakiem zapytania. Maks może jednak coś zrobić, lepsze to niż nic. – Cynowska! – Na korytarzu słychać krzyk Hifa. Maks właśnie rozmawia z Młodym. – Szuka cię. Zostawiłaś komórkę – tłumaczy Mączka. – Wiem – odpowiada Maks. W głosie Tymańskiego słychać zniecierpliwienie i złość, jakby szukał ofiary, na której może się wyładować. – Muszę z tobą pogadać. Potem. Leć. – Mączka kiwa głową i ucieka, żeby nie dostać rykoszetem.

– Gdzie polazłaś? – Hif napada na Cynę. Na korytarzu nagle robi się pusto, wszystkie drzwi zostają zamknięte. – Miałaś się mnie trzymać! – Bo? – Przyciśnięty do ściany Maks burczy pod nosem, nie chce być chłopcem do bicia. – Wiesz dlaczego. – Tymański nie zamierza mówić otwartym tekstem, nie tu, na korytarzu, gdzie ściany mają uszy. – Idziemy do Maluty. Maks czuje, że coś się święci, ale Hif nic mu po drodze nie tłumaczy. Szef rozmawia właśnie z kobietą z kadr, ale na widok podwładnych szybko podpisuje podsunięty mu papier i wskazuje im krzesła. – Witczak z Saksem pojechali na Wybrzeże – zaczyna Tymański. – Jak się dowiedziałeś? – Maluta drapie się po głowie, bo przestępstwa nagle zaczęły mu się mnożyć i zataczać coraz szersze kręgi. – Dostałem raport. – Tymański stara się uspokoić, co przychodzi mu z trudem. Zachowuje się jak Suzy na tropie. – Witczaka trzeba przesłuchać w związku z morderstwem Wioletty Roszczep. Maluta kiwa głową. – Dlaczego Zero z tym drugim pojechali na Wybrzeże? Hif patrzy mu prosto w oczy. – Nie wiem. Ale to grubsza sprawa. W tamtej wsi doszło rano do strzelaniny z kimś z gangu. Twarz Maluty wydłuża się ze zdziwienia. – Myślisz, że Saks i Witczak brali w niej udział? – Nie mam pojęcia. Trzeba się dowiedzieć – odpowiada Tymański. – Jeśli nie przyspieszymy, wtrąci się CBŚ i sprzątnie nam sprawę sprzed nosa. A Witczak jest mój. Hif wstaje. – Potrzebujemy helikoptera. Każda minuta się liczy. Maluta rzuca mu zdziwione spojrzenie, ale sięga po telefon. W pomalowanym na oliwkowo Mi-2 trzęsie i huczy. Siedzą z wciśniętymi na głowy słuchawkami, Maks gapi się w okrągły iluminator, w którym kraj powoli przesuwa się pod nimi, choć tak naprawdę mkną z szybkością stu osiemdziesięciu kilometrów na godzinę na wysokości około trzystu metrów. Dolecą w trzy godziny. Mieli szczęście, akurat złapali w Babicach jednostkę ze Szczecina, która przeszła tu jakąś renowację silnika. Przed wylotem udało mu się jeszcze złapać Młodego. Streścił mu rozmowę z matką Tymańskiego. – Powiadomimy górę? – zawahał się Mączka. – A masz jakieś twarde dowody? – zapytał Cyna.

Adrian odpowiedział wzruszeniem ramion. – Słuchaj, może ratujemy mu tyłek – dodał Maks. Musiał go przekonać. Mączka wciąż się wahał. – To co niby mam zrobić? Cyna wcisnął mu netbooka Zuzy. – Idź z tym do Generała. Tylko z nim gadaj. Jeśli znajdzie coś śmierdzącego, dzwoń do mnie. A jeśli nie będę odbierać, to wal do naczelnika. – Dlaczego miałabyś nie odbierać? – dziwi się Młody. Nie odpowiedział. Hif wyszedł na korytarz, łypiąc podejrzliwie na spiskujących współpracowników. Maks machnął Adrianowi ręką i dołączył do Tymańskiego. Helikopter siada na trawiastym lądowisku Szczecin Dąbie. Cyna trąca Tymańskiego w łokieć – po pasie w stronę lasu pędzi stadko przerażonych dzików. Na miejscu czeka na nich starszy sierżant Ryszard Mogielnicki, Magik. Notatka urzędowa z rozpytania małżeństwa Nagiel dnia 11 kwietnia przeprowadzonego w komisariacie Międzyzdroje sporządzona przez aspirantów Macieja Marciniaka i Jacka Sowę. Do małżeństwa Juleny i Józefa Nagiel zostaliśmy zamieszkałych w Wisełce, ulica…, zostaliśmy wezwani poprzez komunikat oficera dyżurnego. Akurat przebywaliśmy na obrzeżach tej samej wsi, przy drodze do Wardowa, nad jeziorem Czajczy, z powodu wypadku komunikacyjnego z udziałem osób trzecich. Oddaliliśmy się z miejsca zdarzenia po przyjechaniu wezwaniu wezwaniu i pojawieniu się służb ratowniczych oraz policjantów z wydziału kryminalnego w komendzie powiatowej w Kamieniu Pomorskim. Na posesji małżeństwa Nagiel stwierdziliśmy, że drzwi do domu znajdującego się na posesji nie są zamkniętę są otwarte, a z wewnątrz dochodzą dziwne dźwięki. Dźwięki te były przyczyną poinformowania numeru alarmowego 112 przez sąsiadów, zamieszkujących sąsiednią posesję, Marię i Marcina Karych. Po wejściu do domu okazało się, że dźwięki dochodzą z piwnicy, która okazała się do której drzwi okazały się zamknięte i zablokowane przez ustawione w wąskim korytarzu krzesło (oparcie podstawione pod klamkę). Po uwolnieniu drzwi otworzyliśmy je, po czym z pomieszczenia wyszli Julena i Józef Nagiel. Wyrazili oni zdziwienie obecnością funkcjonariuszy policji. Poproszeni o wyjaśnienia powiedzieli, że „nic się nie stało”, a w piwnicy zamknęli się sami. Kiedy wykazaliśmy, że nie było to możliwe, oboje zabraliśmy do przychodni rejonowej, celem zbadania, na co z oporami wyrazili zgodę. Lekarz na dyżurze stwierdził niewielkie odwodnienie i nakazał przyjmowanie płynów. Następnie, żeby dokończyć czynności rozpytania, zawieźliśmy obywateli J. i J. Nagiel do komisariatu w Międzyzdrojach. Na miejscu oboje potwierdzili swoją wersję wydarzeń, twierdząc, że zeszli do piwnicy celem wykonania czynności porządkowych, po czym, kiedy chcieli wyjść, okazało się, że drzwi są zablokowane. Nie zareagowali na nasze uwagi na temat natury krzeseł (przedmioty martwe), które same z siebie się nie przemieszczają. Po dłuższej wymianie zdań oznajmili, że małoletni

syn sąsiadów Karol mógł zablokować drzwi, które to zachowanie byłoby zgodne z jego naturą (urwis). Na pytanie, czemu nikt wcześniej nie uwolnił ich z piwnicy, aż musieli uciec się do wołania, odpowiedzieli, że ich synowie są nieobecni w kraju, a jeden, który jest obecny, pracował przy kutrze i nie mógł pomóc. Po uzyskaniu wyjaśnień i zakończeniu rozpytania Julena i Józef Nagiel zostali odwiezieni do domu w Wisełce. – Trzej synowie Nagielów są powiązani z grupą Dragi – wyjaśnił Magik. Siedzieli w komisariacie przy ulicy Mickiewicza w Międzyzdrojach. Hif i Maks dostali po kawie plujce i kawałku ciasta. – Czyli w Wisełce w ciągu paru godzin doszło do dwóch niecodziennych zdarzeń, w których uczestniczyli ludzie mogący mieć powiązania z gangiem Dragi – podsumował Tymański. – Co z poszkodowanym z samochodu? – dopytał Maks. – Śmierć na miejscu – oznajmił Mogielnicki. – Technik twierdzi, że samochód został ostrzelany. Z fotela pasażera wyciągnął pocisk dziewięć milimetrów Para. Trzy łuski znalazł na poboczu. Ślady opon na asfalcie wskazują na gwałtowne hamowanie i zmianę toru jazdy. – Ostrzał z innego samochodu? – wysunął hipotezę Tymański. – Prawdopodobnie. – Co z domem Saksów? Magik wzruszył ramionami. – Nikt tam nie wchodził. Według moich ludzi nikogo na posesji nie było. Hif wstał, gotów do akcji. – Na nas już czas. – A uzasadnienie? – spytał sierżant Mogielnicki. – Na razie nie mamy powiązania ze strzelaniną. – Tymański kiwnął głową. – Dlatego wejdziemy tam w ramach naszych poszukiwań podejrzanego Witczaka. Wsiedli do zaparkowanej na Mickiewicza astry i ruszyli na miejsce. Do Wisełki mieli kilkanaście kilometrów pofałdowaną szosą, która biegła lasami. Po drodze minęli ośrodek wczasowy, kiedyś należący do Kancelarii Premiera, i punkt widokowy. Przez uchylone okno wpadało wilgotne, morskie, naładowane jodem powietrze. Maks zastanawiał się, kiedy ostatnio był nad morzem. I nie mógł sobie przypomnieć. Druga noc spędzona na betonowej podłodze, na szczęście znalazła kilka koców. Tamtego wieczoru Maciek tak ją przydusił, że straciła przytomność. Obudziła się w tym dziwnym, chłodnym pomieszczeniu. W centralnym punkcie stał potężny, sięgający sufitu metalowy zbiornik, odchodziły od niego stalowe rury znikające w ścianie. Przebudziła się w kącie, na kocach i sprasowanych tekturowych pudłach. Nie była tu sama, przy drugiej ścianie siedział z podkulonymi nogami na gazetach jakiś mężczyzna z nadwagą, zakrył sobie twarz papierowym workiem. Dosłownie nałożył go na głowę, zrobił dwie dziury na oczy i co jakiś czas powtarzał: „Nie patrz na mnie, słyszysz?”.

Często przeklinał. Zuza domyślała się, dlaczego ją porwano. Przez ojca. Wszystko, co złe w jej życiu, było przez ojca. Nie miała pojęcia, gdzie ją zamknęli. Dotąd widziała tylko wyłożone glazurą ściany pomieszczenia, przez wąskie okno pod sufitem wpadało słoneczne światło. Nie mogła do tego okna dosięgnąć, nawet na palcach. Bała się, ale umiała nad sobą zapanować, nie panikowała, co nawet ją zdziwiło. Ida by płakała. Ale Maja nie. Maja była twarda, twardsza od niej. Zuza najwidoczniej odziedziczyła zimną krew po babce. Nawet jej się to podobało. Ta zimna krew. W niedzielę rano szczęknęły zamki w metalowych drzwiach. Okrzyk: „Nie wstawać!”. Ktoś wsunął tace z jedzeniem, jedną po drugiej. Widziała też szeroki, oświetlony przez słońce korytarz. Drzwi zatrzasnęły się z metalicznym hukiem. „Przynieś mi” – rozkazał jej gruby. Zuza wstała i przysunęła mu nogą jego tacę, drugą wzięła w ręce i zaniosła na swoje posłanie, a raczej barłóg. Dostała świeże pieczywo, serek wiejski, pomidora, herbatę w plastikowym kubku termicznym. Herbata była za mocna i za słodka, chleb nawet smaczny, ale grubo pokrojony. Do serka dołożyli plastikową łyżeczkę. Faceci, pomyślała. Przez cały czas intrygowała ją woń, która na początku wydawała jej się śmierdząca, ale szybko do niej przywykła, a nawet polubiła, gdy wyczuła w niej różne nuty, kojarzące się z wsią. Trochę się nudziła, nie miała żadnej książki, nie mówiąc o komórce czy nawet kartce papieru. Próbowała wyciągnąć spod grubego płachtę starej gazety, ale zaczął na nią krzyczeć. Ciągle powtarzał „Przestań się gapić”. No i przeklinał. Wieczorem w pomieszczeniu zapadła ciemność, która trochę ją przerażała, tak samo jak upływający czas. Ile zamierzają ją więzić? Bała się spytać grubego, czy długo tu siedzi. Ale coraz mocniej jechało od niego potem. Powinna się umyć, bo i od niej zacznie. Przez szeroką szparę pod drzwiami wpadło nagle do środka żółte światło. Obiadu nie było, może chociaż kolacja. Zamek szczęknął, drzwi się uchyliły, wszedł Maciek. Oczy miał rozbiegane, nerwowo oglądał się za siebie przestraszony. Serce zabiło Zuzie mocniej. Może zrobi coś głupiego? Może ją wypuści? Postawił tace na podłodze, zabrał te z resztkami śniadania. Zniknął, ale zostawił uchylone drzwi. Oboje z grubym wpatrywali się w te otwarte drzwi, zastanawiając się, czy to pułapka, czy świadomie stworzona okazja do ucieczki. – Kurwa! – Gruby ściągnął torbę z głowy. – Zamknij oczy! – powtórzył swoją mantrę. Zamknęła. Usłyszała ostrożne stąpanie po posadzce, potem skrzypnięcie zawiasów. Otworzyła oczy. Była sama. Bała się wstać, wykonać jakikolwiek ruch, ale się przemogła. Zrobiła parę kroków, gdy w progu stanął Maciek. – Ojciec mnie zabije – szepnął płaczliwie. – Gruby uciekł, tak? Kiwnęła głową, dotknęła dłonią śliskiej płaszczyzny blachy, ale chłopak zastąpił jej drogę. – Musisz jeszcze zostać – mówił tonem przepraszającym, prawie czułym. – Wytrzymaj. To już niedługo. Zamknął, przekręcił klucz. Zmarnowała okazję. Głupia cipa!

Gołębiewski wpatrywał się w trzydziestolatka o wyglądzie licealisty i siwowłosego pięćdziesięcioletniego mężczyznę podobnego do Seana Connery’ego. – Co wy pierdolicie?! – Cynowska tak twierdzi – wyjaśnił Młody. Łypnął na swojego sąsiada. – Powiedz. – Dostałem do analizy komputer małej – zaczął Generał. – Korespondowała na fejsie z jakimś nastolatkiem, wypytywał ją o różne rzeczy. Między innymi o plany na sobotę. – I co z tego? – burknął zastępca naczelnika kryminalnych. Nie spodobała mu się perspektywa podwładnego szantażowanego przez jakieś typy spod ciemnej gwiazdy. – Właśnie w sobotę zniknęła mała Tymańska – wyjaśnił starszy aspirant Adrian Mączka. Zastępca starego przewrócił oczami i westchnął. – Kurwa! – To słowo najlepiej wyrażało skomplikowaną mieszaninę uczuć, których właśnie doświadczał. Szurnął przyciężkim krzesłem. – Dobra, idziemy do starego. Upewnili się u sekretarki, że stary siedzi u siebie, i wkroczyli do obwieszonego dyplomami pomieszczenia. Powtórzyli całą historię. – Kurwa! – Słowo klucz, które robiło tego dnia zaskakującą karierę. – Pewni jesteście? Młody pokręcił głową. – No nie – stęknął. – Bo Hif sam tego nie zgłosił. Zrelacjonował rozmowę Cyny z matką Tymańskiego. – Czyli nie wiecie nic na pewno – podsumował Maluta. – Co? – Przecież nie będziemy do niego dzwonić – marudził Gołębiewski. – Ale coś musimy zrobić. – Cyna i Hif są na Wybrzeżu. Ścigają Witczaka – przypomniał Mączka. Naczelnik machnął ręką. – Dobra, kurwa – znowu przeklął. Wymierzył palec w Generała. – Rozumiem, że ściągnęli cię z jakiegoś powodu. Generał przytaknął. Ale odpowiedział Młody. – Matka Hifa przyniosła netbooka tej małej. Są szanse… – Żeby namierzyć porywaczy – dokończył informatyk. – Dobra. Meldujcie na bieżąco – rozkazał naczelnik. – Damy cynk Tymańskiemu? – Poczekamy jeszcze – zdecydował jego zastępca.

Dom składał się z przyziemia, obejmującego garaż i dwa pokoje mieszkalne z aneksem kuchennym, do których wchodziło się od strony ogrodu i piętra. Na górze mieściła się przestronna kuchnia i trzy sypialnie dla letników. Oprócz tego na terenie gospodarstwa były jeszcze szopy na narzędzia, drewutnia, warsztat, wędzarnia z chłodnią, niewielki plac zabaw dla dzieci. Weszli w piątkę – Maks, Hif, Magik i dwóch policjantów z Międzyzdrojów. Poruszali się w rękawiczkach i ochraniaczach na buty, żeby nie zatrzeć żadnych śladów. Na stole w pokoju na dole stały talerze z niedojedzonym węgorzem i kubki po kawie. Maks przejrzał kosze na śmieci, zszedł do kotłowni w piwnicy i wrócił z zakrwawioną szmatą. Hif łaził wokół domu. Liczył kroki. – Co robisz? – zagadał Magik. – Liczę. Wszedł do pustego garażu – rozbili wcześniej kłódkę. Rozglądał się. – Coś nie pasuje? – odezwał się Maks. Westchnął. Powiedzieć? – Znajdź miarkę. Spojrzał na ścianę zawieszoną schludnie ułożonymi narzędziami, była i miarka. Sprawdzili długość ściany na zewnątrz i wewnątrz. – Brakuje pięciu metrów – triumfował Hif, choć w jego głosie nie było słychać radości. Zawrócił do garażu, podszedł do tylnej ściany, pchnął, ale bez rezultatu. – Myślisz? – Magik drapał się po brodzie. – Czasami – rzucił Tymański, obmacując ścianę i szukając rys w podłodze. Kazał zapalić światło. Wreszcie naparł przy krawędzi i poruszył ukryte wejście. Poświecili latarkami, odszukali włącznik, wisząca pod sufitem żarówka zamrugała i wyłoniła z ciemności warsztat. – A jednak – bąknął Magik na widok sprzętu do bicia monet. Uwagę Hifa i Maksa zwrócił stojący na środku niski fotel, na oparciach pozostały rozpięte paski. Podłoga wokół upstrzona była plamami krwi, stary materiał obicia nasiąknął brunatną cieczą. Obok kombinerek, których metalowe szczypce także pobrudzone były krwią, leżały ludzkie paznokcie. – Spójrz. – Magik oświetlił latarką ścianę za fotelem, ukrytą dotąd w cieniu, na której widniała sporych rozmiarów czerwona plama, a w niej kawałki tkanki. – Wezwij prokuratora i techników – poprosił Tymański. Wyszli na zewnątrz. Mogielnicki wyjął telefon i połączył się z komisariatem w Kamieniu Pomorskim. – O co tu chodzi? – Maks podszedł do Hifa, stojącego nieco z boku. – Kogo torturowali? – Mam nadzieję, że nie Witczaka – burknął Tymański.

Zostało dziesięć godzin. Siedzieli we czterech w obskurnej, śmierdzącej piwnicy sześćdziesiąt kilometrów od Wisełki. Ochłodziło się. Na końcu korytarza udostępniono im pokój, przytulne gniazdko, z dwoma pryczami i kozą, która nie działała. Zmarzli. W jednym z przyległych pomieszczeń rozłożyli przywieziony sprzęt – dwie maszyny drukarskie na drewnianych paletach, komputer, bele specjalnego papieru. – Ile to jeszcze potrwa? – rzucił Witczak. Miał dość. Zależało mu na uratowaniu Aliny i Kamilli, ale wiedział, że mają niewielkie szanse. Policja pewnie już depcze im po piętach. Ciągle to powtarzał. Najgorsza była ta strzelanina na szosie. Saks wydusił z Nagiela adres, pod którym ludzie Dragi ulokowali sprzęt – niedaleko, w gospodarstwie w sąsiednim Warnowie. Podobno nikt nie pilnował. Nagiel nie powiedział całej prawdy. Owszem, na terenie posesji kilkanaście metrów za leśniczówką znaleźli maszyny umieszczone w sprytnych schowkach, o których przesłuchiwany im opowiedział. Zdołali wszystko wrzucić na lublina (zostawili audi, golf zniknął). W drodze powrotnej bardzo szybko okazało się, że ktoś ich ściga. Długo się nie zastanawiali. Buła wystawił przez okno pistolet, przymrużył oczy i strzelił kilka razy. Trafił. Opel zjechał na pobocze, kierowca stracił panowanie nad pojazdem, który na ich oczach wbił się w rosnące na skraju lasu drzewo. Rozległ się przeraźliwy trzask. Na miejsce dojechali już bez przeszkód. Teraz siedzieli w śmierdzącej piwnicy i czekali. Grupa morderców, do której zaliczał się Witczak. Jego Starzec kręcił się wśród nich, pojawiał się i znikał w ciemnościach. W pewnym momencie Zero zobaczył go, jak sączy szampana z kieliszka. Prawdziwie szyderczy omam. Stary przyjaciel z zaświatów. Szantaler. Nie próbował z nim rozmawiać, bał się, że rozsierdzi tym braci. Keks i Buła leżeli na pryczach. Wiedzieli, z kim zadarli. Sposępnieli. Warczeli na kuzyna, Witczaka ignorowali. Jan poszedł na koniec korytarza, wyjął z kieszeni komórkę, włożył świeżą kartę SIM, stanął na schodkach. Tylko tam miał zasięg. Rozmawiał z kimś po niderlandzku. Belgowie. Jak to możliwe, pomyślał Witczak, że w ciągu doby z kawałkiem znalazł się między młotami a kowadłem? Młotami – bo byli na celowniku dwóch mafii. To nie mogło się dobrze skończyć, po prostu nie mogło. Wiedział, że kowadłem była policja, bo któż by inny. Był współodpowiedzialny za dwa morderstwa. Nie miał pojęcia, co Buła i Keks zrobili z ciałem młodego Nagiela, podejrzewał jednak, że zakończył swój krótki żywot w odmętach niedalekiego morza. A do tego wciąż nie wiedzieli, gdzie są porwane kobiety. Saks skończył rozmowę. – Jadą z Warszawy – wyjaśnił. – Czekamy, aż się odezwą. Trasą łączącą zachód ze wschodem Europy, określoną symbolem E28, która spinała pięć państw (od Niemiec po Estonię), mknęły dwa lśniąco granatowe wozy – passat i mercedes klasy S na niemieckich numerach. Rozwijały prędkość ponad dwustu kilometrów na godzinę. Spieszyło im się. Za kratami aluminiowych ogrodzeń przesuwały się wschodniogermańskie osady – Passow, Flieth-Stegelitz, Gramzow, Zichow. W każdym

wozie podróżowało dwóch mężczyzn. Zmęczeni, ale skoncentrowani, pędzili niczym wikingowie zawróceni z łupieżczej wyprawy na wieść o podpaleniu ich rodzinnych wiosek, o niebezpieczeństwie, jakie nagle zagroziło ich kobietom i dzieciom. Nie dbali o patrole policji, przepisy, inne pojazdy, które spychali z drogi. Nic nie mogło ich powstrzymać, wiedzieli, że czasu mają niewiele. Gotowi do walki, pocili się, mimo włączonej klimatyzacji. Wściekłość parowała z ich ciał i osiadała na szybach. Na tylnym siedzeniu drugiego samochodu siedział samotnie Jakub Draga. Jako jedyny w grupie pochodził z chłoporobotników, nie z rybaków. Jego rodzina wiele lat temu przybyła ze Wschodu. Żaden z przodków nie dorobił się ani majątku, ani ziemi. Klepali biedę i biedę przekazali w spadku swoim potomkom. Dopiero on, Jakub, powstrzymał tę karuzelę, przeklęty bieg sztafetowy, w którym ubóstwo przekazuje się jak pałeczkę z pokolenia na pokolenie, a trampoliną, za pomocą której się wybił, była przemoc. Powoli wspiął się na szczyt w przestępczej hierarchii. Tak, potrafił korzystać z okazji, jakie podsuwało mu życie. Tak, znał się na samochodach. I tak, popełnił błąd. Być może połasił się na coś, co mu się nie należało, ale czyż nie tak brzmiało tajemne motto wszystkich jego poczynań? Kiedy sąsiedzi, niepozorni bliźniacy z pobliskiej wsi, zaproponowali mu przejęcie maszyn drukarskich, nie namyślał się długo. I nie spodziewał się, że tak szybko pożałuje interesu, który miał go ustawić na całe życie. Stracił dwóch ludzi. Pod bokiem urósł mu wrzód, na jego terenie, na jego ziemi. W zaciśniętej na kawałku czarnego plastiku dłoni poczuł mechaniczne drgania. Przyłożył telefon do ucha. – Mów. Informator szeptał, więc kazał kierowcy przymknąć uchylone okno, przez które wypuszczali dym swoich mocnych papierosów. – Niedługo podam wam namiar. Jesteśmy już blisko – usłyszał Draga w słuchawce. Hif za wszelką cenę starał się zachować spokój. Powtarzał sobie: „Myśl logicznie” i dodawał: „Jesteś myśliwym, Śmierdzielu” – ale nie potrafił zatrzymać natłoku pędzących mu przez głowę obrazów. „Gdzie jest Zuza?” – zapytał tamtych w zaparkowanym w zaułku touaregu. „Nic jej nie będzie” – zapewnił facet chrapliwym, zwierzęcym głosem. „Jeśli będziesz posłuszny” – dodał. Hif wiedział, że nie żartują, czuł to każdą komórką ciała, każdym włóknem mięśni. „Kojarzysz Witczaka?” Przytaknął. Jakoś nie zdziwiło go, że akurat to nazwisko padło w rozmowie. Tłumaczyli suchym, urzędowym językiem. W głowie Tymańskiego powoli formułował się plan. Nie jego wina, że sprawy się skomplikowały. Zdał sobie sprawę, że wtedy, dwa dni temu, na drodze do Kampinosu, przy której stał obity sidingiem domek, na ganku widział znajomą postać. Niskiego mężczyznę w krótkiej kurtce. Tego samego, z którym przyjaźnił się przez osiem lat służby w stołecznej, z którym wypił morze wódki, zjadł niejedną beczkę soli i mógłby z nim konie kraść. Jest tylko jeden sposób, zabrzmiały jego własne myśli. Wnioski nasuwały się same. Siedzieli w samochodzie Magika i czekali na wyjaśnienie pewnej kwestii. Zaparkowali na poboczu głównej drogi wiodącej przez wieś, niedaleko domu Saksów, pod otoczoną wysokim drewnianym płotem przedwojenną willą, która służyła za całoroczny pensjonat.

Tutaj pracowała dziewczyna jednego z bliźniaków. – Nie przyszła na swoją zmianę – wyjaśnił Mogielnicki, kiedy wrócił do samochodu. – Ale, kurwa, luksus – sapnął z zazdrością. – Co teraz? – Hif nie podzielał zachwytu kolegi. Spojrzał na zegarek. Za oknem zapadał zmrok. Zostało mało czasu. – Mam pomysł. – Sięgnął do schowka, zaszeleścił mapą, jednocześnie włączając lampkę podsufitową. – To jakieś sześćdziesiąt kilometrów. Pojedziemy drogą wzdłuż brzegu, ale będzie trzeba odbić, żeby ominąć jednostkę wojskową. – Skąd ten pomysł? – wtrącił się siedzący z tyłu Maks. – Siostra tej kobiety tam pracuje. Duży ośrodek wczasowy. Kiedyś należał do wojska. – W tej willi ci to powiedzieli? – dopytał Tymański. Magik kiwnął głową. – Tu wszyscy się znają. Mąż tamtej kobiety robi w ośrodku za stróża. Hif odpalił silnik samochodu, światło reflektorów wydobyło z półmroku białe sztachety. Zawrócili. „Najlepiej go zabij” – dudniła w uszach Tymańskiego sugestia porywaczy. Adrian Mączka musiał zająć się pogrzebem babci, zaplanowanym na wtorek. Z całego kraju zjechała rodzina, trzeba było im znaleźć miejsca w tanich hotelach na Bródnie. Garderobą dla babci na szczęście zajęły się jej córki. Młodemu zostawiły logistykę i aprowizację. Wynajął niewielką salę restauracyjną nieopodal cmentarza i zamówił trzydzieści obiadów. Pieniądze udało mu się załatwić; odda, jak dostanie pożyczkę z kasy zapomogowej. W tym zamieszaniu pamiętał jednak, żeby regularnie dzwonić do Generała, który informował o problemach, na jakie natykali się podczas namierzania kolegi Zuzy z fejsa. – Facet zna się na rzeczy – marudził Generał, który jeszcze niedawno twierdził, że rozpracowanie chłopaka to bułka z masłem. Informatycy siedzieli we trzech w wydziale technicznym, szybko stukali w klawisze, szukali kolejnych tajnych wejść i co chwila wpadali w cyfrowe pułapki. Przede wszystkim przez oficera łącznikowego w Londynie poprosili w trybie pilnym o wsparcie lokalną policję, a Scotland Yard zwrócił się o pomoc do zarządu portalu społecznościowego. Wszystko szło opornie. Odezwała się potężna kancelaria prawna Svensson i Partnerzy, w ciągu tygodnia obiecała przysłać człowieka, który będzie reprezentował kolosa. Koledzy z Wielkiej Brytanii stawali na głowach, żeby facet raczył zjawić się w ciągu godziny. Udało się. Prawniczy goguś, tak go sobie przynajmniej Mączka wyobrażał, wyjaśnił, że firma, którą reprezentuje, jest zarejestrowana w stanie Kalifornia i podlega tamtejszemu sądownictwu. Czyli do wydania informacji o adresie IP czy numerze telefonu użytym przy rejestracji konta konieczne jest postanowienie tamtejszego sądu. Po trwających następne dwie godziny negocjacjach, w których strona brytyjska przekonywała, że istnieje podejrzenie o dokonaniu przestępstwa na dziecku polskiego policjanta, udało się uzyskać częściowe dane logowania, czyli listę adresów IP.

Generał kręcił się w niewygodnym fotelu, czochrając swoją gęstą siwą czuprynę. – Macieng, skurczybyku, sprytnie żeś się ukrył. Ale teraz cię mamy. Wąska droga wiodła głównie wysokim, mieszanym lasem, unosiła się i opadała, zgodnie z pofalowanym rytmem klifu. Przejeżdżali przez kolejne, zamarłe jak hibernujące zwierzęta wsie, mijając ciemne budynki ośrodków wczasowych. Przed oczami migały im tablice informacyjne z coraz to wymyślniejszymi nazwami – Marina Welness, Amber Suite, Wiking Spa. Miasteczka straszyły opuszczonymi przybytkami wakacyjnymi niczym porzucone dekoracje na planie filmowym – zamknięte na cztery spusty cukiernie, zabite dechami smażalnie, wymarłe place, na których za kilka miesięcy wyrosną namioty ulicznych sprzedawców. Mijali ustawione przy leśnych odnogach kierunkowskazy do starszych ośrodków o bardziej swojsko brzmiących nazwach – dom wczasowy Wrzos, ośrodek wypoczynku Rzemieślnik i tym podobne. W Rewalu odbili na południe, żeby ominąć Pogorzelicę. Wreszcie dotarli do Kornowa, kolonii jeszcze dwadzieścia lat temu zamkniętej dla postronnych. Na teren jednostki i ośrodka wypoczynkowego strzeżonego dawniej przez wartownie i szlabany, wstęp mieli tylko wojskowi. Tutejszą plażę też otaczały zasieki, krążyły legendy o luksusie, w jakim pławili się oficerowie, jak wytłumaczył im Magik. Zaparkowali na wyłożonym betonowymi płytami parkingu na skraju osady. Do morza biegła lasem wąska ścieżka. Hif z tyłu głowy czuł dzikie pragnienie – pobiec na brzeg i tam zapomnieć. – Widzieliście bramę ośrodka? – upewnił się Mogielnicki. Minęli ją kilkaset metrów wcześniej. – Jeśli zaczniemy się wypytywać, ktoś faceta zaalarmuje – odezwał się Hif. – Gdzie mogli się ukryć? – zastanawiał się Maks. – A czego pilnuje stróż? – rzucił Tymański. – Całego ośrodka? Minęli wolno stojące piętrowe budynki przypominające koszary, kilka prywatnych domów, rząd nowo wybudowanych willi. – Zainstalujmy się gdzieś – zaproponował Maks. Po siódmej Młody przyjechał do komendy. Minął się z Milimetrem. – Jeszcze nic nie mają – usłyszał od kolegi. Po drodze zadzwoniła ciotka, żeby spytać o niebieskie trzewiki babci. Jak się okazało, pokłóciły się z drugą ciotką o trumienne obuwie. Babcia chciała spocząć w ulubionej, turkusowej sukience, białych rękawiczkach, błękitnym toczku z woalką. Do tego zestawu nie pasowały wybrane wcześniej czarne pantofle. Obie przypomniały sobie o niebieskich trzewikach. Adrian podpowiedział, gdzie babcia mogła je trzymać, po czym wszedł do działu techniki w nowym budynku, do którego dostał się łącznikiem. – Część numerów IP to komórki – oświadczył Generał. – To już coś – ucieszył się Mączka. Wyobrażał sobie, że komórkę łatwiej namierzyć za pomocą tych wszystkich sztuczek, które stosowali technicy. – Skąd wiesz?

– Operatorzy mają poprzydzielane pule adresów. Te dwa należą do wirtualnej sieci Mood – wyjaśnił informatyk. – I co teraz? – Młody zaczynał rozumieć, że od numerów IP do konkretnego aparatu telefonicznego nie prowadziła prosta droga. Generał potwierdził jego podejrzenia. Nalał do dwóch kubków kawy z termosu, Mączka przyjął poczęstunek. – Zwrócimy się do sieci o logi i zobaczymy, co da się z nich wyczytać. Zawsze jest tam właśnie IP i powiązane metadane, w tym jakiś identyfikator klienta, numer IMEI, lokalizacja. Adrian pokiwał głową. – Musimy to zrobić natychmiast. Generał zerknął ponad nim na zegar ścienny nad drzwiami. – Mają tam chyba jakąś infolinię – stęknął Mączka. – Mamy tam znajomego – odparł informatyk, sięgając po swój telefon. Wybrali jeden z pensjonatów, jak się dowiedzieli od właściciela, urządzony w wykupionym od armii budynku koszar. Ich uwagę zwrócił sąsiadujący z nim zdewastowany, bardzo podobny do sąsiada kolos, zasłonięty parkanem i tablicami ostrzegawczymi. Maks ruszył piechotą do WDW. Przeszedł przez bramę. Na terenie wznosiło się kilka piętrowców, typowych dla takich nadmorskich postsocjalistycznych ośrodków. Wszystkie były wyremontowane, w pierwszym mieściła się recepcja. W pojedynczych oknach świeciły się lampki. Maks postanowił zdać się na intuicję. Od recepcjonistki szybko uzyskał potrzebne informacje. Udawał dziennikarkę z magazynu „Wróżka”. Wymyślił historyjkę, że pisze reportaż o nawiedzonych jednostkach wojskowych. Dziewczyna uraczyła go kilkoma historyjkami. Najciekawsza była ostatnia, o pozostałościach niemieckiego garnizonu z czasów wojny. W tutejszym kasynie urządził swoją kwaterę Göring. Po wojnie siedzibę miała tu dywizja artylerii przeciwlotniczej. W 2001 roku garnizon zlikwidowano, a kolonia otworzyła się na gości z zewnątrz. Agencja Mienia Wojskowego sprzedała większość obiektów. Ostatnim niezamieszkanym był ten, na który zwrócili uwagę, przejeżdżając drogą. I rzeczywiście, stróżował tam jeden z pracowników. Rano na pewno zgodzi się oprowadzić panią dziennikarkę po schronie. Postanowili, że Magik z Cyną będą udawać parę, która planuje nadmorski ślub. Właściciel pensjonatu pokazał im przylegający pawilon z salą jadalno-taneczną i kuchnią. Hif, który podał się za świadka pana młodego, wziął osobny pokój. Wyglądało na to, że w całym obiekcie byli tylko oni. Po ósmej wieczorem poszli jeszcze na krótki spacer wzdłuż drogi. Chcieli obejrzeć budynek chroniony przez człowieka powiązanego z Saksami. Nad parkanem widać było stojący między drzewami prosty, piętrowy budynek z wybitymi szybami w oknach

i ścianami pomazanymi farbą. W oknie budki strażnika lśniła niebieska poświata. Od stojącego przy drodze słupa biegł kabel elektryczny. Wrócili do pokojów. Tymański znalazł okno na korytarzu wychodzące na ruinę. Miał stąd niezły widok na plac i budkę. Przekonał się teraz, że na posesji stała furgonetka, obdrapany żółty lublin, dwudziestoletni, jak nie lepiej. Hif wyciągnął z torby lornetkę myśliwską Buschnell przystosowaną do nocnej obserwacji. W pewnym momencie drzwi stróżówki uchyliły się i zobaczył w nich niskiego mężczyznę, który otworzył bramę i wsiadł do ukrytego za lublinem starego nissana. Tymański natychmiast zaalarmował Cynę i wysłał ich z Magikiem do miasta. Nowe wiadomości zaczęły napływać na skrzynkę poczty elektronicznej Generała, który mrużył oczy, śledząc rzędy ściśniętych liter i cyfr. Młody spojrzał mu przez ramię, ale nie był w stanie ogarnąć długiego szeregu znaków, trudno mu było wyobrazić sobie, że ktokolwiek może coś z tego wyczytać. Informatyk spojrzał na zawartość kolejnego mejla – znajomy z sieci Mood uprzedzał pytania. – Dobra, chyba jestem gotów! – sapnął Generał. Zmarszczki pod oczami naciągnęły mu się, spoglądał wzrokiem przemęczonego spaniela. – Mamy numer telefonu i numer IMEI. – IMEI to ten, co oznacza aparat? – upewnił się Mączka. Kolega potwierdził kiwnięciem głowy. – Można nim zidentyfikować konkretne urządzenie. Adrian zrozumiał, że dokonali przełomu. – Nie tak szybko. – Generał ostudził radość Młodego. – Ten IMEI sprawdziłem. Nie figuruje na żadnej liście sprzedaży u Mooda czy jego firmy macierzystej, czyli Minus. Nikt też nie zgłosił kradzieży. Jeśli chodzi o lokalizacje z logów… Mączka oklapł. Generał wcisnął „drukuj” na panelu programu pocztowego, drukarka zaczęła wypluwać kolejne kartki. – Przede wszystkim facet włączał komórkę, robił swoje i wyłączał. Działał albo w miejscach, w których nie ma kamer, albo w tłumie. Nie namierzymy go w ten sposób. Teraz ta komórka jest wyłączona. – Mówiłeś, że jest więcej numerów IP – przypomniał sobie Mączka. Generał przytaknął. – Pozostałe były przydzielane do publicznych routerów w McDonaldzie na Wałbrzyskiej. Młody pstryknął palcami. – Na pewno mają tam monitoring – wstał. – Poczekaj. Owszem, to jest jakiś trop. Ale facet mógł sobie zrobić sprytną antenę. – Czyli? – Czyli siedzieć w odległości kilkudziesięciu metrów od budynku.

– Tak czy siak, sprawdzę. – Młody spojrzał na zegarek i sięgnął po wydruki. – Zaznacz mi daty i godziny, pojadę. Magika i Maksa nie było ponad godzinę, którą Hif spędził przyklejony do szyby. Liczył, że ktoś z budynku się wyłoni, a on zyska pewność. Po dziewiątej wróciła młoda para – on z wąsem i w wojskowej kurtce, ona niska, w workowatej koszuli i czarnej skórze. Aż dziw, że właściciel pensjonatu nie nabrał podejrzeń. Ich powrót zapowiedział przyjazd stróża. Zaparkował tak samo jak poprzednio, swoją osobówkę postawił za lublinem. Tymański obserwował przez lornetkę, jak cieć przeszedł na tył wozu, otworzył klapę bagażnika i wydobył stos płaskich, kwadratowych pudełek. Z identycznymi, tyle że trzema, wkroczył na hotelowy korytarz Magik. W budynku było dość zimno, od grubych murów ciągnęło chłodem. – Pojechał do Wezuwiusza w Mrzeżynie. – Magik położył na stole trzy pachnące świeżo pieczonym podpłomykiem, serem, mięsem i pieczarkami tekturowe opakowania. – Nie zorientował się, że za nim jeździcie? – upewnił się Hif. Mogielnicki wgryzł się w swoją porcję pizzy. – Nawet jeśli – odpowiedział za niego Cyna – to trzymaliśmy się legendy. Gadaliśmy głośno, kogo zaprosić na wesele. No i zamówiliśmy pizze. – Mam nadzieję, że nie gadaliście z figurantem. – Hif łypnął na Magika. Właściwie nie powinien puszczać go z Cyną. Dopiero teraz się zorientował. Twarz policjanta z Kamienia Pomorskiego mogła być najzwyczajniej w świecie znana miejscowym. – Wyluzuj – odezwał się w końcu Magik. – W pizzerii było ciemno, usiadłem tyłem. Hif bezwiednie skinął głową. Zabrał resztę swojej pizzy i rozsiadł się na podłodze w korytarzu. Spojrzał na zegarek. Dziewiąta dwadzieścia. Zostało siedem godzin. Witczak wstał z posadzki, na której umościł sobie siedzisko z tekturowego pudełka. Nie miał apetytu, ale zmusił się do jedzenia. Wyszedł na korytarz, tam przy schodach kończył swoją pizzę Jan. Na najwyższym stopniu leżał aparat telefoniczny, czekający na sygnał od Belgów. Saks przełknął ostatni kęs i spojrzał w półmroku na swoje dłonie. – Pierdolona ironia losu – mruknął. Witczak poprosił o papierosa, pamiętał, że Jan miał jeszcze pół paczki. – O czym mówisz? – zagadał Zero. Mężczyzna spojrzał w ciemność, obaj wsłuchali się w szumiące w oddali fale. – Dłonie – szepnął Saks. Były policjant wyczuł, że Jan potrzebuje rozmowy, że chce się wygadać. W pomieszczeniu panowała ciężka atmosfera. Bliźniacy wiedzieli, że życie, jakie dotąd prowadzili, właśnie dobiegało końca. Czekała ich rozprawa z Belgami i Dragą. W kraju nie mogli już czuć się bezpiecznie. Nie byli tacy głupi, orientowali się, że policja też zaczęła deptać im po piętach. W ciągu jednej doby spierdoliło im się wszystko.

– Właściwie dlaczego? – odezwał się Witczak. Jan spojrzał na niego bezmyślnie. Zaciągnął się dymem. Głęboko. Długo trzymał w płucach, zanim wypuścił przez nos. – Ile wiesz od Kamilli? – zapytał. Zero wzruszył ramionami. – Mówiłem już, że nic. Saks nie wyglądał na przekonanego. – W Belgii przymieraliśmy głodem. Przyjęło nas małżeństwo Polaków. Kamilla chciała pracować w zawodzie, ale na to potrzeba zezwoleń. Potem dostaliśmy namiar na ludzi mieszkających w Overijse – kontynuował Saks. – Mieszane małżeństwo. On Flamand, ona Polka, emigrantka z lat sześćdziesiątych. Facet miał pracownię malarską, kobieta prowadziła na rynku knajpę Samowar. Kurwa, ale to ładne miasto. Witczak kiwnął głową. Właściwie nigdy nie podróżował. Raz wypuścił się na samotną, nieudaną wycieczkę do Hiszpanii. – Zacząłem pomagać staremu. Był dobrym kopistą, ale potrzebował ucznia, kogoś, kto pociągnie za niego interes. Nie mieli dzieci ani pociotków. Zauważyłem, że często znikał. Na całe dnie. Dawał mi robotę i myk. W razie potrzeby miałem dzwonić przez stacjonarny, na krótki numer. Szybko się zjawiał. Stwierdziłem, że gdzieś się, skurczybyk, chowa. Pierwsza myśl – pędzi bimber. Znów spojrzał na swoją dłoń, sięgnął po papierosa. – A! I co jakiś czas przyjeżdżali klienci po te obrazy. Dennis, Thijs i Luuk. Poznałeś ich. A on zanosił im jakieś paczki z garażu. Nawet nie zanosił, bo miał taką małą paleciarkę. W końcu kiedyś go przydybałem, jak wychodził z kominka. – Z kominka? Czarodziej – skomentował Witczak, który czasem, dla rozrywki, sięgał po książki dla młodzieży. Saks się uśmiechnął. – Co odkryłeś? – dopytał Zero. – Maszyny offsetowe, naświetlarki, kopiarki, drukarki, powiększalniki, matryce, wałki, farbę proszkową. Cała komnata ze sprzętem. Okazało się, że wykupił sąsiednią kamienicę. Zrobił przejście. Nawet żona nie wiedziała. – Nauczył cię? – Powiedziałem, że go zapierdolę, jeśli tego nie zrobi. Zresztą i tak planował. Wkrótce poznał mnie z Dennisem i spółką. – Kamilla wiedziała? – Mogła iść na specjalizację. Coś tu nie gra, pomyślał Zero. – Dlaczego uciekliście?

– Ktoś na nas doniósł. Pewnie Polacy – odparł Saks. – Poznałem Alinę. Jeszcze nie chorowała, prowadziła własny biznes. Catering. Miała coraz więcej zleceń, ale też rodaków w konkurencji. No i pojawił się donos na policji, że Alina współpracuje z mafią. Psy zaczęły węszyć. Dennisa ostrzegł szpicel. Postanowiliśmy przenieść dziuplę do kraju. Wiedziałem, że Buła i Keks mają tą swoją manufakturę. Było miejsce. Nadal coś się nie zgadzało. – Więc skąd teraz cała akcja? – Coraz trudniej było tłumaczyć Alinie, po co wyjeżdżam. – Saks znowu spojrzał na swoje dłonie. – Kamilla też truła, że dość już zarobiłem. Mnie siadała psychika. Wszędzie widziałem szpicli. Ciężko żyć z paranoją. Witczak pokiwał głową. Starzec stał na końcu korytarza, samotny, czarny cień. – No i zaczęły trząść mi się łapy – szepnął Saks. – Kamilla zrobiła mi badania u siebie. To się nazywa zespół parkinsonowski. – Dlaczego ironia losu? – Witczak przypomniał początek rozmowy. Jan wyprostował ręce, wyciągnął i spojrzał na rozczapierzone palce obu dłoni. – Widzisz? Nie trzęsą się. Młody rozsiadł się na zapleczu restauracji z zestawem, który mu zaoferowano. Mikroskopijne pomieszczenie socjalne z szafkami dla pracowników, stolikiem i monitorem telewizji stacjonarnej. Powoli zbliżała się dziesiąta, obsługa przyjmowała ostatnie zamówienia, niektórzy przebierali się w prywatne ciuchy i wychodzili. Dziewczyny mówiły, żeby się nie krępował, skryte za otwartymi drzwiczkami szafek szeleściły ubraniami. Adrian poczuł jednak w tej dusznej pakamerze lekkie podniecenie, kiedy w powietrzu wyłapał zmieszaną woń perfum i kobiecego potu. Próbował się skupić. Miał ogląd z trzech kamer z ostatniego tygodnia. Sprawdzał konkretne daty i godziny, zapisane przez Generała. Gdy widział mężczyznę zapatrzonego w ekran smartfona, robił zrzut ekranu. Wytypował trzech. Wiedział, że ABW ma program z algorytmem rozpoznającym twarze. Mógłby namówić Malutę, żeby poprosił ich o pomoc. Piknęła komórka. Generał. – Znalazłeś coś? Młody potwierdził. – Mam coś lepszego. Wracaj. Podziękował kierownikowi zmiany za współpracę, przeszedł na niewielki parking z tyłu budynku. Przejechał przez miasto w dziesięć minut. Po kwadransie zdyszany wpadł do technicznych. Generał podetknął mu kartkę zadrukowaną, jak zwykle, gęstym szeregiem liter i cyfr. Logi. Wzrok Adriana powędrował w miejsce wskazane długim szponiastym palcem informatyka. – Na co patrzę? Generał zabrał kartkę i spojrzał na zegarek. – Kiedy zadzwonią z dyżurki, lecisz po pizze. Dla ciebie zamówiłem carbonarę.

– Nawpierdalałem się w McDonaldzie – odparł Młody. Na stanowisku zaszeleściły papiery, sporo się tego nazbierało. – Miesiąc temu przez półtorej godziny nie wyłączył tej swojej komórki. Dał ciała – wyjaśnił Generał. – I co teraz? – zapytał niepewnie Młody. Spec od komputerów westchnął z politowaniem. – Mamy dane z BTS-ów. Delikwent w końcu wyłączył komórkę, ale trasa była dosyć długa. Istnieje bardzo mało telefonów, które pokonały identyczną drogę w tym samym czasie. A tak naprawdę liczymy na to, że tylko dwa. Trefna komórka i prywatny telefon delikwenta. Wysłałem te dane do operatorów. Czekamy na odpowiedź. – Spojrzał na zegarek. Aparat stacjonarny na biurku zaterkotał. – Idziesz po pizzę – rozkazał Generał. Oszołomiony Mączka nie protestował. Pizza smakuje okropnie. Grube ciasto w niczym nie przypomina cienkiego placka, jakie serwują w lepszych warszawskich pizzeriach. Maks leży ze zgagą na łóżku, z nogami na poduszkach, bo obrzęki. Cholerny ksenomorf coraz bardziej daje mu w kość. Czytał o tym w internecie. We krwi krążą hormony, między innymi taki, który powoduje rozluźnianie więzadeł, wszystko po to, żeby ułatwić małemu cudowi przyjście na nieprzyjazny świat. Brzuch Maksa jest nietypowy, mały, ale i tak pęcherz protestuje, co chwila trzeba wstawać na siku, a podczas wstawania w dole odzywa się gdzieś blisko spojenia łonowego ból. Wiadomo, że to kolejny prezent od intruza. No i coraz bardziej swędzi. Przypomina sobie zalecenia lekarki, że powinien rozciągniętą skórę smarować, ale on wszelkie mazidła ma w głębokim poważaniu. Czyli w dupie. Wstaje z trudem, kuli się na łóżku, żeby przeczekać ból, co zwraca uwagę rozłożonego w fotelu Magika. – Dobrze się czujesz? – pyta kolega z troską. – Tak, awruk, bajecznie – stęka i wreszcie rusza do kibla. Chwila sam na sam ze strumieniem moczu lejącego się do miski klozetowej. Raj. Hif się nie pokazuje, waruje jak pies przy oknie w korytarzu, z lornetką przy oczach. Powinien załatwić sobie gogle z noktowizorem, wyglądałby jak wielki robak. Gdzieś w odwodzie mają oddział antyterrorystów z komendy w Szczecinie. Pewnie siedzą w Kamieniu Pomorskim albo w Międzyzdrojach. Godzina drogi. Trochę za daleko. Ale oni nie mają żadnej pewności, że siedzą przy odpowiedniej dziupli. Czas mija, a Maks czuje się coraz gorzej. Ból w podbrzuszu nie przechodzi, a do tego od paru dni męczą go zaparcia. Ciąża jak marzenie. Pierwszą myślą Glisty po ucieczce było polecieć do najbliższego komisariatu. Nie tylko po to, żeby zgłosić porwanie, ale przede wszystkim wytłumaczyć, że nie stawił się na Malczewskiego nie z własnej winy. Dlaczego więc teraz siedział w oplu merivie i pędził w stronę Wybrzeża?

Kiedy w nocy z niedzieli na poniedziałek wymknął się z pomieszczenia z pojemnikiem na mleko dla cieląt, w którym przetrzymywano go z tą małą siksą, przede wszystkim chciał dotrzeć do najbliższej drogi. Nie miał pojęcia, gdzie się znajduje; podejrzewał, że w którejś z podwarszawskich wsi. Wciąż oglądał się za siebie, czy w gospodarstwie, w którym go więziono, włączył się alarm, zapalają się światła, czy puścili za nim psy. Psy owszem, ujadały, ale najwyraźniej z boksu albo z łańcuchów. Pół godziny szedł boczną drogą, potykając się o dziury w asfalcie, i nie minął go nawet motorower. Napotkał za to kierunkowskaz z napisem „Guzowatka 3 km”. Nie kojarzył nazwy, ale skręcił w tamtą stronę z nadzieją, że dojdzie do jakiegoś rozpoznawalnego miejsca albo znajdzie przystanek PKS. Na początku dokuczał mu chłód. Ochronna warstwa tłuszczu ostatnio nieco stopniała, dlatego narzucił sobie ostre tempo. Ruch go rozgrzał. Po godzinnym marszu w ciemnościach zobaczył pierwsze zabudowania. Pewnie ta Guzowatka, pomyślał. Na drodze rozbłysły smugi reflektorów, więc przywarł do przydrożnej lipy. Samochód zwolnił, a Glista poczuł się jak wystawione na odstrzał zwierzę, które wybrało zbyt słabą kryjówkę. Na wysokości drzewa wóz znowu zredukował prędkość, a w końcu stanął. W kabinie zapaliła się lampka, Roman zobaczył łysą głowę mężczyzny, na oko pięćdziesięciokilkuletniego, z parodniowym zarostem, ubranego w szary T-shirt. W zębach trzymał krótkie, grube cygaro, wypuszczał z siebie kłęby gryzącego dymu. W jego twarzy Glista zauważył coś znajomego, co sprawiło, że podszedł do otwartego na całą szerokość okna pasażera. – Wsiadaj pan, podwiozę! Mógł odmówić? Wsiadł. Pojechali w stronę wsi, potem do następnej, skręcili i nie wiadomo kiedy znaleźli się na czteropasmowej trasie wiodącej w stronę Warszawy. – Pamiętasz Sławka Mroza? – zagaił kierowca. Glista kiwnął głową. Już wiedział, że drzwi do mleczarni nie uchylono przypadkiem. Z Mrozem Roman spędził dwa lata w jednej celi na Białołęce. Zaprzyjaźnili się. Po wyjściu nawiązali współpracę, którą miało zwieńczyć dzieło w postaci sieci agencji towarzyskich na Mazowszu. Niestety ten śmiały plan przerwał bandyta z Łotwy – Marszałek, z którym Mróz się spiknął, oraz Cyna, policyjna lesba. Pozostawało jeszcze pytanie – kim był mężczyzna za kierownicą? – Sławek nie żyje, ale spokojnie, nie chowam urazy – kontynuował łysy. Facet był dobre dwadzieścia lat starszy od niego, akurat tyle, żeby należeć do starej gwardii. Tyle że członkowie Zarządu albo gryźli piach w anonimowych grobach, albo odsiadywali dożywocia, albo… Glista zezował na kierowcę, bojąc się obracać głowę. Widział tylko zarys postaci. Właściwie był tylko jeden, ostatni twórca starego Systemu, sprzed Odrodzenia, który mógł siedzieć obok i z nim rozmawiać. Miazga. Legendarny świadek koronny, facet, który jakieś dziesięć lat temu pomógł psom wyłączyć Elektrownię w zamian za koronę. Mówiło się, że prowadził swoją prywatną grę – załatwiał konkurentów, osobistych wrogów wewnątrz Organizacji, zwłaszcza tych, których biznesy i terytoria mógł przejąć. Psiarnia łykała wszystko jak wygłodzone prosięta. A Miazga wciąż działał, rozbudowywał swoją grupę zbrojną, załatwił parę konwojów, urządzał się. Wreszcie zniknął. Wszyscy

wiedzieli, co się stało. Program ochrony świadków. Nowa tożsamość, adres gdzieś za granicą, pieniądze przelane na szwajcarskie konta. Schedę po nim przejąć miał młody wilczek, Sławek Mróz. Ale nie wypaliło. Zjechali na szerokie pobocze zaraz za wjazdem do miasta. Miazga odchylił osłonę przeciwsłoneczną, wskazując ukryte tam dokumenty wozu. – Policyjna lesba jest w ciąży – powiedział. Glista poczuł suchość w gardle. Nie wiedział, co powiedzieć. Ogarnął go wstyd. – Na pewno chciałbyś obgadać wszystko z matką swojego dziecka – dodał drwiąco Śliwiński, bo tak brzmiało prawdziwe nazwisko Miazgi. Przezwisko zyskał dawno temu, w latach osiemdziesiątych, podczas pierwszej próby wymuszenia haraczu. – Siedzi na Pomorzu Zachodnim. W ramach obowiązków służbowych. Jedź do Międzyzdrojów. W schowku masz gnata i telefon. Później podam konkrety. Miazga wysiadł, trzasnął drzwiami i bez pożegnania ruszył drogą. Glista został sam. Witczak spoglądał na leżący na kamiennym schodku telefon. Tuż obok stała budka ciecia, jakiegoś kuzyna Buły czy potencjalnego szwagra, przez okno widział jego plecy i tył głowy w niebieskiej poświacie małego telewizora. Zero obejrzał się w ciemny korytarz, oznaczony napisem „DO SCHRONU OPL”, schylił się i sięgnął po aparat, zwykłą komórkę z klapką, model sprzed paru lat, z obdrapaną obudową i pękniętą szybką. Zadzwonić do stołecznej? W sobotę miał szczęście, zastał na posterunku Cynowską, usłyszał znajomy głos, mógł zwrócić się z nietypową prośbą. Ciekaw był, czy dawni koledzy poszli śladem numeru, z którego dzwonił, czy znaleźli spaloną ładę Saksa, wpadli na trop na stacji benzynowej i przesłuchali wąsatego alfonsa z lasu. Miał nadzieję, że znaleźli te okruszki i podążyli za nimi. A jeśli tak, to musieli być gdzieś niedaleko, może w komisariacie w Międzyzdrojach lub w komendzie na Małopolskiej w Szczecinie. W oknie szczytowej ściany budynku za płotem coś zamigało, światełko latarki albo ekran smartfona. Zmroziło go. Rozejrzał się jeszcze raz w ciemnościach, dla pewności, czy ktoś oprócz niego jest świadkiem tego zjawiska. Komunikat został przerwany na trwającą tylko sekundy, choć przedłużającą się chwilę, po czym ktoś ukryty w pomalowanym pomarańczową farbą pensjonacie znów zaczął nadawać. Cztery krótkie mignięcia. Pauza. Dwa mignięcia. Pauza. Dwa krótkie, jedno długie i jeszcze jedno krótkie. Zero tak naprawdę nie znał Morse’a, ale znał go Hif, absolwent warszawskiego Reytana i harcerz Czarnej Jedynki w stopniu młodzika. Niejedną noc spędzili, filując na figuranta w samochodzie albo zaczajeni w ciemnej bramie czy w służbowym lokalu. Nudziło im się. Tymański zaproponował, żeby nadawać sobie wiadomości tym starym językiem radiotelegrafistów, ale Witczak nie miał do tego pamięci. Wtedy Hif nauczył go prostej sztuczki. Wystarczy, jak nauczą się nawzajem swoich ksyw. Halabarda, Igła, Filantropia. Słowo z sylabą z „O” to kreska, bez „O” to kropka. Łatwe? Zero nauczył się swojego kodu. Czasem wymieniali takie sygnały nocą, żeby nie wyjść z wprawy. Nigdy się nie przydały. Ale sekwencja: Złotoryja, Ełk, Retorta, Opoczno zapadła mu w pamięć. Spróbował nadać ją za pomocą komórki Saksa. Ale w tym momencie telefon zadzwonił. Na ekranie pojawił się długi rząd cyfr, zaczynający się od numeru trzydzieści dwa. Za sobą usłyszał kroki, Saks wyszedł z cienia i zabrał mu

komórkę, odebrał i rozpoczął krótką rozmowę. Coś ustalali z Belgami. Padały znane nazwy: Międzyzdroje, Wisełka. Jan spojrzał na zegarek, potwierdził. – Pakujemy się – rzucił. – Dokąd jedziemy? – spytał zaniepokojony Witczak. – Zobaczysz. Mamy trzy godziny.

DZIEŃ JEDENASTY

WTOREK 12 KWIETNIA Dłoń Witczaka powędrowała do nadgarstka lewej ręki, po chwili w ciemności rozbłysło niebieskie światełko tarczy w timeksie. Trzykrotny błysk mógł oznaczać literę „S” w alfabecie Morse’a lub po prostu dosłownie – trzy godziny albo trzecią rano. W każdym razie Hif był pewien, że kolega, którego zauważył w wejściu do schronu, odebrał sygnał i rozpoznał nadawcę. Tymański spojrzał na zegarek – dochodziła północ. Wszedł przez uchylone drzwi do pokoju Magika i Maksa. – Widziałem ich – rzucił i krótko przedstawił sytuację. Myśliwska lornetka zdała egzamin, bez niej nie rozpoznałby Witczaka w ciemnościach. Podeszli z Magikiem do okna w korytarzu, przykucnęli na podłodze i znowu przyjrzeli się budynkowi i otoczeniu. – Myślisz, że jest tylko jedno wejście? – Hif przepatrywał usiane gruzem zarośla wokół ruin. – Łaziłem jako dzieciak po tunelach – odparł Magik. – Zawsze jest wyjście awaryjne, na wszelki wielki, gdyby przypierdolili bombami i chata się zawaliła. Tymański podał mu lornetkę. – Spróbuj znaleźć. Mogielnicki zaczął się rozglądać. – Kiedyś takie wyjście było zablokowane klapą i ciężkimi drzwiami hermetycznymi – gadał pod nosem. – Ale teraz złomiarze wszystko zajebali. Powinna być po prostu dziura w ziemi. Tymański wstał i wrócił do pokoju, znalazł Maksa leżącego na boku. – Śpisz? Było ciemno, ale i tak zorientował się, że coś mu jest. – Dobrze się czujesz? – Jak dziecko w kołysce – mruknął. Spojrzał z irytacją. – Pobolewa. – Zmienił pozycję na siedzącą, wciąż trzymając się za podbrzusze. – Dobra. Czekaj tu. Idziemy z Magikiem na rekonesans. Wrócił do Mogielnickiego. – Ruszyli się – usłyszał. Hif przejął lornetkę. Zobaczył czterech mężczyzn niosących na palecie jakąś maszynę. Cieć wyszedł ze stróżówki i otworzył tylne drzwi lublina. Tymański sięgnął do kabury na lewej stronie klatki piersiowej, sprawdził glocka.

– Idziemy. Magik rzucił mu zdezorientowane spojrzenie. – A co z antykami? – Miał na myśli brygadę antyterrorystyczną, czekającą w Międzyzdrojach. – Nie ma czasu. Zwieją nam, jeśli nic nie zrobimy. Zeszli szerokimi schodami na parter, minęli recepcję. Po kilkunastu metrach znaleźli się przy ogrodzeniu. – Co robimy? – szepnął Mogielnicki. – Znajdź tunel. Nie spodziewają się ataku od środka – odparł Hif. Za murem minęli metr ziemi niczyjej, pokonali kolejne ogrodzenie i rozdzielili się. Tymański podszedł do krawędzi ściany budynku i wychylił głowę. Dostrzegł mężczyzn pracujących w ciemnościach. Zastanawiał się, ile jeszcze mają do przeniesienia i czy Magik się wyrobi. Jeśli nie, kolesie po prostu sobie odjadą, a oni zostaną z niczym. Sekundy mijały w żółwim tempie, faceci sapali, próbując wstawić na pakę ciężką maszynę, potem zaczęli ją pchać w koniec części załadunkowej, najwyraźniej musieli zmieścić coś jeszcze. Magik klepnął Hifa w plecy i kiwnął głową na znak, że odnalazł drugie wyjście z tunelu. Czas na akcję, a nie mieli nawet dobrego planu. Tymański poczuł, jak mocno bijące serce przemieściło się w jego klatce piersiowej gdzieś w kierunku tchawicy i krtani. Przysunął się do Mogielnickiego i zaczął szeptać mu do ucha. Skuleni obrócili się i ruszyli przed siebie, na tyły budynku. Sierżant z Kamienia Pomorskiego prowadził. Minęli długą ścianę na zapleczu. Magik przykucnął przy kępie krzaków i wskazał kwadratowy otwór w podłożu prowadzący do betonowego tunelu, którego ściany wyposażone były w stalowe klamry służące za drabinkę. Hif wykonał międzynarodowy gest jednostek specjalnych i płetwonurków – pokazał okrąg stworzony z połączonych palca wskazującego i kciuka. Mogielnicki odpowiedział tym samym i zszedł pierwszy. Tymański podążył za nim.

13 CZERWCA 1999, NIEDZIELA Henryk Getka zaparkował przed domem. Witczak ściągnął z głowy worek, który kazano mu założyć. Wysoki parter, dwa piętra mieszkalne, pastelowe kolory, niewielki ogród z jałowcami, krzewem hortensji, kilkoma odmianami róż i niewielką gruszą. Na trawniku porzucony rower. Do nogi podbiegł szczeniak i zaczął szarpać za nogawkę gościa. Getka wziął psa na ręce, pogłaskał, pies zaczął lizać go po twarzy. – To mój dom – odezwał się gospodarz. Witczak nie wiedział, co odpowiedzieć. Po drodze opadły zeń wszystkie siły i wola walki. Szedł posłuszny jak dziecko krok w krok za Getką, minęli budynek, za którym rozciągał się większy ogród, dalej widać było zabudowania gospodarcze. Nie doszli do nich, zatrzymali się przy nieotynkowanym budynku z pustaków. Kiedy właściciel otworzył ciężkie metalowe drzwi prowadzące do przyziemia, zobaczyli dziesięcioletniego chłopca. – Co tu robisz? – zapytał go ojciec. Dzieciak spojrzał przestraszonym wzrokiem. W pomieszczeniu za jego plecami stała pralka, pod sufitem wisiały wyprane ubrania robocze. Pod drugą ścianą znajdowała się duża zamrażarka z niedomkniętą klapą. – Zjeżdżaj stąd! – warknął Getka. Witczak nie mógł oderwać wzroku od lodówki. Gospodarz poszedł korytarzem do innego pomieszczenia, wskazał zamknięte pancerne drzwi. – Są tam – burknął, mając prawdopodobnie na myśli Małgorzatę i jej syna Gucia. – Potem was ktoś odwiezie. Witczak nie wytrzymał. W jednej chwili był już przy zamrażarce, otworzył klapę. Na wierzchu leżały mrożonki w kolorowych torebkach, spomiędzy zielonego groszku i młodej marchewki wystawała kobieca twarz. Getka złapał Witczaka za rękę, zamknął klapę. – Chodź – powiedział niemal łagodnie. W trzecim pomieszczeniu na niskiej ławie stał mały telewizor, do którego podłączone było urządzenie do wideorejestracji. Wszystko czekało przygotowane, wystarczyło nacisnąć przycisk odtwarzania. Na czarno-białym ekranie ujrzeli nagranie z kamery w korytarzu mieszkania na Żurawiej, tuż przy drzwiach wejściowych. Przed obiektywem przedefilował zwalisty, łysy mężczyzna, na spotkanie wyszedł mu jakiś barczysty blondyn, przystojny, o szlachetnej urodzie. Uścisnęli sobie dłonie jak sprzymierzeńcy. Drugiego, o jasnych włosach, Witczak nie znał, ale zwalistego – owszem, znał aż za dobrze. Tylko że wtedy, kilka dni temu na Żurawiej nie powinno go być. – Teraz rozumiesz? Zero oblizał spierzchnięte usta. – Wystarczy jedno słowo Miazgi. Pamiętaj, jak pożegnał się z fabryką Szantaler.

Zawirowało mu w głowie. Poczuł, że koszula robi mu się lepka od potu, przywiera do pleców. Cały dygotał. Zacisnął pięści, ale był to tylko wyraz bezradności. – W końcu was dopadnę – wycedził. Getka z wolna pokiwał głową. – Nic nam nie zrobisz, gnido. Zabieraj swoją sucz i znikaj. Ciesz się, że żyjesz.

CZTERY MIESIĄCE WCZEŚNIEJ „Mówię: tak” – zawodziła Beata przez radio w dusznym wnętrzu policyjnego espero. „Mówię, mówię” – śpiewał z chórkiem chudy facet za kierownicą. Pięćdziesiąt lat, przedwcześnie posiwiałe loki, końska twarz z wystającą dolną szczęką, postawny. Drugi, który dosiadł się z tyłu, patrzył na niego zdziwiony. – Jest pan fanem Kozidrak, szefie? – Przypomina mi Luźną Kupkę z Żurawiej. Facet z tyłu roześmiał się. Przezwali tak jedną dziewczynę z agencji na Żurawiej. Pewnego wieczoru brzuch ją rozbolał i co chwila biegała do ubikacji. No, ale Szantaler ją lubił. „Mówię: nie” – kontynuowała piosenkarka, ale radio została brutalnie ściszone. „Mówię, mówię” – zaszemrał w tle chórek, już bez policyjnego wsparcia. – Co tu robimy? – rzucił Witczak, gdy zorientował się, że stoją na Łowickiej. – Śledzisz córkę? Na rogu, w willi, mieszkała Natasza. Szantaler nie odpowiedział. – Naczelniku. – Podwładny nachylił się do przerwy między siedzeniami, bawiąc się klapką popielniczki. Przełożony odwrócił się, ukazując zaczerwienione białka oczu. W jego dłoni tkwił dokument o niebieskich okładkach. Paszport. – Zapraszam cię na chowder – rzucił. Usiedli przy plastikowym stoliku w knajpie urządzonej w skromnym pawilonie na rogu Odyńca i Puławskiej. – Zupa pierwsza klasa – nie mógł się nachwalić Witczak. Potem Szantaler podał mu paszport. Wszystko się zgadzało, na ostatniej stronie ze zdjęcia spoglądała na niego córka naczelnika wydziału kryminalnego. – Zwędziłem – przyznał się stary. – Wczoraj. Podwładny pokręcił głową. Potrzebował więcej faktów. Zjedli smażonego dorsza z surówką. Szantaler zapłacił. – Chodź, przejedziemy się. Pojechali Puławską, zaparkowali przy Wilanowskiej naprzeciwko pętli autobusów i jeszcze niedawno trolejbusów. Okolicę zdarzało się Witczakowi zabezpieczać niejednego trzynastego grudnia, podczas protestów pod willą przy Ikara. Zaparkowali obok pawilonów z lat siedemdziesiątych i weszli do ciemnego wnętrza spelunkowatego baru, ze ścianami obłożonymi odymioną boazerią. Studenci rżnęli w karty przy stolikach. – Właściwie to się najadłem – zauważył Zero. Szantaler zerknął na zegarek.

– Mamy tu umówione spotkanie. Znaleźli samotny stolik na końcu sali, dziewczyna z baru przyjęła zamówienie na dwa EB. Po kwadransie w drzwiach stanął czterdziestoletni facet, Witczak rozpoznał w nim oficera z komendy głównej, mieszczącej się niedaleko, po tej samej stronie Puławskiej. Z tego, co pamiętał, facet pracował w Biurze do Walki z Przestępczością Zorganizowaną. Przybili piątkę z Szantalerem, z Witczakiem zmierzyli się wzrokiem, kiwnęli sobie głowami. Zamówił to samo. – Moi szpicle twierdzą, że Mistrz szykuje się na wycieczkę – zagaił naczelnik. Bednarski, bo tak się nazywał policjant z Biura, posłał im ironiczny uśmiech. – Pierdolą – skomentował. – Przygotowujemy się do procesu. Zero domyślił się, że używają pseudonimu kogoś z Pruszkowa. Wiedział nieoficjalnie, że ostatnio któryś z gangsterów dostał koronę. – Wiem, że już nie siedzi – napierał Szantaler. Bednarski posłał mu zaskoczone spojrzenie. – Skąd wiesz? Naczelnik wzruszył ramionami. – A co powiesz na to, że wciąż dowodzi swoimi ludźmi? – dodał, po czym spił piankę z kufla. – Jest w wynajętym mieszkaniu – zapewnił oficer. – Moi chłopcy go pilnują. – Gdzie? – rzucił Szantaler. – Tajemnica – odpowiedział Bednarski. – Jak idą przesłuchania? – podpytał Szantaler. – Rozbiliśmy bank – padła odpowiedź. – Nie czytałeś? Naczelnik kiwnął, Zero skojarzył serię aresztowań w Pruszkowie. – Ale nie ruszyliście jego komanda – dodał Szantaler. – Tak ci szpicle donieśli? – Bednarski dopił do połowy piwo i odstawił kufel. – Jak go posadzę w czasie akcji, nici z waszego układu. Koniec z koronnym – warknął szef kryminalnych. Oficer Biura wstał od stolika. – Miło się gadało – rzucił. – Muszę lecieć. – Facet podsuwa wam ławicę płotek, a wy cieszycie gęby. – Szantaler też wstał. Mierzyli się spojrzeniami o temperaturze chłodni. – W co ty grasz, naczelniku? Zajmij się doliniarzami, jeden chciał skroić moją córkę w tramwaju. – Bednarski rzucił banknot na stolik i odwrócił się do nich plecami. Witczak też był ciekawy zamiarów swojego zwierzchnika.

– Masz informatorów wśród gangsterów? – zapytał. – Jeszcze nie – odparł Szantaler i skierował się do wyjścia.

DZIEŃ JEDENASTY

WTOREK 12 KWIETNIA Przenieśli cały sprzęt z powrotem na lublina i zbierali się do drogi. W tym momencie ciężkie metalowe drzwi do schronu zatrzasnęły się za Bułą. Saks z Keksem spojrzeli bez zrozumienia w stronę zejścia, teraz zamkniętego ścianą z dziesięciocentymetrowej stali. – Co on wyrabia? – syknął Jan. Witczak westchnął. Stał blisko. – To już koniec – szepnął. – Keks, chodu! – wrzasnął starszy kuzyn. Bliźniak stał jak wmurowany. Witczak odbił się z jednej nogi i poleciał na Saksa. Runęli w niską, suchą trawę i zaczęli się szamotać. Keks wreszcie zrozumiał, wskoczył do szoferki lublina, odpalił silnik. Były policjant okładał pięściami zmęczoną twarz Saksa, próbując wykorzystać przewagę nad przeciwnikiem. Ciężarówka wytoczyła się przez otwartą bramę na ulicę. Obserwujący walkę cieć podbiegł do Witczaka i uderzył go pięścią w głowę, następnie założył mu chwyt na szyję i zaczął odciągać od przygniecionego Jana. W tym momencie padł strzał. Obejrzeli się za siebie. Stłumiony dźwięk wystrzału doszedł ich z bunkra, w którym został Buła. Kiedy Magik z Hifem zobaczyli za załomem korytarza światło, wiedzieli już, że wybrali dobrą drogę. Pomysł miejscowego stróża prawa wypalił – byli wewnątrz bunkra, w którym ukryli się ludzie Saksa. Minęli zakręt i dostrzegli wylot na zewnątrz – schody, a na nich potężnego mężczyznę. – Stój, policja! – zawołał Mogielnicki. Ale facet zamiast podnieść ręce, chwycił skrzydło stalowych drzwi i zatrzasnął je z całych sił. Został sam na sam z policjantami, zagrodziwszy im drogę. Poświęcił się, ze zdumieniem zrozumiał Tymański. Wściekły Buła rzucił się na Hifa z krzykiem, po czym wytrącił mu pistolet z dłoni. Oparli się o betonową ścianę, osunęli na posadzkę w zapaśniczej walce. Magik wycelował broń w sufit i nacisnął spust. Rozbłysk niczym błyskawica przez chwilę rozjaśnił półmrok. Huk odbił się od ścian i sparaliżował walczących. – Nie mamy czasu – oświadczył sierżant z Kamienia Pomorskiego. Buła na widok skierowanej w czoło lufy glocka zaniechał walki. Zza drzwi usłyszeli warkot silnika oddalającej się furgonetki. Podduszony Witczak zaczął tracić przytomność, Saks wysunął się spod niego, wstał i ruszył na ulicę z przekleństwami na ustach. W tym momencie padł drugi strzał. Jan poczuł ból w nodze, upadł na betonowy wyjazd z posesji, dotknął dłonią rozszarpanej łydki. Obejrzał się. Okno szczytowej ściany sąsiedniego budynku było otwarte, majaczyła w nim niska postać. Drzwi prowadzące do schronu otworzyły się ze zgrzytem, wybiegło

z nich dwóch mężczyzn. Kłócili się. – Mówiłeś, że wszystko rozkradli złomiarze! – wrzeszczał jeden. – Najwyraźniej nie wszystko – odciął się drugi. Cieć rozluźnił ucisk na szyi Witczaka, widząc skierowaną w siebie broń. – Policja – usłyszał krótkie potwierdzenie swoich podejrzeń. – Jesteście zatrzymani. Tymański spojrzał na zegarek. Na polecenie Hifa trójka policjantów i czterech podejrzanych, włączając Witczaka, przeszło do holu domu wypoczynkowego sąsiadującego ze zrujnowanym budynkiem garnizonowym. Na miejscu uspokoili właściciela i jego żonę. Poprosili o materiały opatrunkowe. Cynę rozpierała duma – udało mu się trafić ofiarę za pierwszym strzałem. Kula przeszyła łydkę Saksa, trzeba było zatamować krwawienie i opatrzyć ranę. Do ściany przywarł Starzec ze swoją pokazową miną: „Ale się wpierdoliłeś”. Zero od początku przyznawał mu rację. – Możesz mi, kurwa, to wyjaśnić? – odezwał się Hif, otoczony kłębem papierosowego dymu. Pstrykał co chwila swoją zippo, kiedy odpalał kolejną fajkę. Maks zauważył, że drżały mu dłonie. Witczak streścił przebieg wydarzeń. – Co to za jebani Belgowie? – dopytywał Hif. – Ludzie, dla których pracowałem – wyjaśnił Saks. – Fałszował euro, od lat – dodał Zero. – Pięknie, kurwa. – Tymański przypomniał sobie ślady po maszynach na podłodze skrytki w garażu Saksów. – Co teraz? – rzucił Magik. – To jeszcze nie koniec – odparł Witczak i opowiedział o tym, czego dotąd tylko się domyślali, że siostra i żona Jana zostały porwane. – Dennis chce je wymienić na maszyny – wystękał Jan, trzymając się za nogę. – O której i gdzie? – Hif zaczynał rozumieć. Powinni działać natychmiast. – O drugiej. Kazałem im czekać na parkingu pod wzgórzem Gosań. – Czyli wracamy do Międzyzdrojów – zauważył Magik. Hif zwrócił się do właściciela pensjonatu. – Ma pan w podziemiach taki sam bunkier jak ten w budynku obok? Niski mężczyzna po pięćdziesiątce zastanowił się. – Nie wiem, czy taki sam. Tylny właz jest zaspawany. – Dobra. – Tymański zwrócił się do Buły i ciecia. – Panowie, zapraszam do piwnicy.

– A co z moją nogą? – Jan wciąż trzymał się za ranne podudzie. – Zorganizujemy pomoc – obiecał Tymański. Obrócił się do Magika. – Czas wezwać kawalerię. Mogielnicki kiwnął głową. Wyprzedził ich w drodze do samochodu, usiadł w fotelu kierowcy, pochylił się, żeby mieć lepszy dostęp do stacji radiowej, po czym wyrwał kable łączące z anteną i zasilaniem. Spojrzał we wsteczne lusterko, w którym widział oświetlone wejście do recepcji. Sięgnął po komórkę. Tymański z właścicielem pensjonatu mocowali się z zaryglowaniem stalowych drzwi w podziemiach, gdy już zamknęli za nimi podejrzanych. Saks poczuł się gorzej, więc Hif postanowił zabrać faceta ze sobą. Maks został w holu sam z Witczakiem. Zastanawiał się, czy to dobry moment, żeby ostrzec człowieka, z którym do niedawna pracował. Za późno, bo usłyszał kroki na schodach. Tymański wracał z piwnicy, wlokąc za sobą Jana. Wyjaśnił, że nie mogą go zostawić, bo się wykrwawi. A poza wszystkim może się jeszcze przydać. – No, panie i panowie, ruszamy! Hif razem z Witczakiem pomogli przejść Saksowi. Posadzili go na środku tylnej kanapy. – Wezwałeś antyków? – dopytał Hif. – Tak, tylko że zaraz potem stacja zdechła – odparł Magik. – Są jeszcze telefony – pocieszył ich Tymański. – Jedziemy! Wzgórze Gosań było punktem widokowym, chlubą Wolińskiego Parku Narodowego, rokrocznie przyciągało tabuny turystów. Na szczęście nie o pierwszej w nocy. Janusz Saks, nazywany przez rodzinę i znajomych Keksem, pędził na złamanie karku. Spodziewając się pościgu, zjechał na mniej uczęszczaną trasę, która wiodła przez Świerzno, Kamień Pomorski i Wolin. Bał się, że policja ustawi zapory drogowe, między nogami położył sobie odbezpieczony pistolet. Jednak wciąż posuwał się do przodu, mijając zaspane miasta i wsie, nie napotykając na żadne przeszkody. Za Wolinem zaczął wierzyć, że mu się uda, że ta straszna noc się wreszcie skończy, a on odda maszyny i uwolni Kamillę i Alinę. Silnik lublina doprowadzony do nadmiernego wysiłku wył pod maską. – Wytrzymaj, staruszku – mruczał pod nosem Janusz. Prowadził wpatrzony w drogę, wznosił akty strzeliste do Najświętszej Panienki. Żeby się udało. Żeby się udało. Napięte jak postronki nerwy zaczynały się uspokajać, krew krążyła wolniej, myśli wybiegały coraz dalej w przyszłość. Jan i Buła złapani. Został sam z toną drogocennego sprzętu na pace. Powinien zapomnieć o domu w Wisełce, o narzeczonej, o bitych hobbystycznie monetach. Pójdzie do pierdla. To wydawało się przesądzone. Nie ucieknie. Żeby teraz jakoś rozegrać wszystko dobrze dla siebie. Dlaczego właściwie Belgowie nie mieliby zapłacić więcej? Dlaczego ma po prostu, ot tak, oddać im sprzęt? Szantaż związany z porwaniem kobiet wydał mu się grubymi nićmi szyty. To nie będzie tak, że on, Keks, po prostu się poświęci, jak naiwniak Buła, który zamknął się w bunkrze z policją. Janusz nie był taki naiwny. To on był tym mądrzejszym

bliźniakiem. Na wysokości Kołczewa zwolnił. Do tej pory wszystko się udało, przejechał szmat drogi, nikt go nie zatrzymał, minął parę samochodów, takich samych nocnych podróżnych jak on, może sklepowych dostawców albo handlarzy. Powoli w głowie Keksa formował się plan. Przede wszystkim na szybko powinien zorganizować kogoś gadającego po angielsku. Zaraz, zaraz, myślał coraz intensywniej. Zatrzymał lublina na przystanku autobusowym, gdzie po obu stronach drogi ciągnął się las. Do końca ultimatum zostały cztery godziny. Oni od pięciu byli w drodze. Dennis, Thijs i Luuk. Poznali się nieomal trzydzieści lat temu, w Ardenach na obozie skautów. Doszło wtedy do tragedii, która na zawsze splotła ich losy. Mieszkali we trzech w jednym namiocie, ich zastępowym był Dirk, starszy o parę lat chłopak, który nie zwracał uwagi ani na nich, ani na innych. Interesował się wyłącznie mieszkającą w sąsiednim obozie Karen. Tymczasem do Luuka, wtedy małego grubaska, przyczepił się starszy chłopak – Blondynek Bart. Był nieformalnym przywódcą najstarszych dzieciaków na obozie i nie dawał spokoju Luukowi. Uczepił się go, wraz ze swoją świtą wyzywał od „lalusiów”, popychał, bił i stosował rozmaite odmiany codziennej, małej przemocy. Dennis, Thijs i Luuk mieli tego dość. Kiedy szykany Barta stały się nie do zniesienia, umówili się i przygotowali zasadzkę. W nocy nadpiłowali zbitą z gałęzi drzewa latrynę, do najsłabszego konara przywiązali sznurek, który ukryli pod igliwiem. Potem wystarczyło zmieniać się na czatach i usprawiedliwiać nawzajem swoją nieobecność w obozie. Pech chciał, że w feralnej minucie dyżur miał Luuk. Ukryty w gęstym młodniku zobaczył zbliżającego się samotnie Barta z egzemplarzem komiksu Siedem kryształowych kul w dłoni. Zaczekał na odpowiedni moment, gdy Blondynek zatopił się w przygodach Tintina i jego psa Milusia, i wtedy pociągnął za sznur. Gałąź rozpadła się na dwie części, cała konstrukcja przechyliła się i złożyła jak domek z kart. Zaś Blondynek Bart wleciał do dołu, z którego nie wyszedł już o własnych siłach. Podczas upadku skręcił sobie kark. Oczywiście wybuchła wielka afera, obóz zamknięto, przesłuchiwano skautów i personel, jednak ani Dennis, ani Thijs, ani tym bardziej Luuk nie zdradzili swojej tajemnicy. Największe kłopoty mieli opiekunowie i organizatorzy. Blondynek prześladował wielu chłopców, żaden nie chciał się przyznać, choć opieka społeczna wraz z policją przepytała wszystkich. Potem ich drogi się rozeszły. Dennis ukończył prawo na uniwersytecie w Leuven, to tam wstąpił do studenckiego stowarzyszenia hołdującego Wielkiej Flandrii. Spędzał wieczory przy piwie i starych flamandzkich pieśniach, prowadził burzliwe dyskusje o tym, jak to przeklęci Francuzi kontrolują finanse i doprowadzają naród do upadku. Wstąpił do partii, która szybko okazała się zbyt mało radykalna, jak na jego poglądy, dlatego przeszedł do VOP, czyli Vlaamse Onafhakelijheid Partij, ugrupowania skrajnie nacjonalistycznego. Po studiach znalazł pracę w dziale prawnym firmy produkującej tkaniny na eksport. Zamieszkał w Gandawie, miasteczku od średniowiecza słynącym z wyrobu szlachetnych materiałów. Między innymi handlowali z Irakiem, gdzie wysyłali ręcznie tkane ręczniki z podobizną Saddama.

Z Thijsem i Luukiem odnowił znajomość kilka lat temu, kiedy zaprosił ich do siebie do domu, jak wielu innych znajomych, na imprezę po narodzinach synka, tak zwane Baby Borrel. Thijs pracował wtedy na lotnisku Zaventem, w firmie obsługującej transport bagaży, ale planował karierę wojskową i marzył o misjach zagranicznych. Po roku trafił do Afganistanu. Luuk, po ekonomii, znalazł posadę w centrali banku narodowego Flandrii. Rozmawiali o polityce, o problemach w kraju, potrzebie uniezależnienia się od cholernych Walonów. Szybko znaleźli wspólny język, Thijs wstąpił do partii. Luuka też namówili, był świetnym nabytkiem, ze swoim stanowiskiem, znajomością finansów i potencjałem. Dennis przypomniał o tym, co ich połączyło, o wspólnej tajemnicy, o śmierci Blondynka Barta w pełnym gówna dole. W VOP przydzielono ich do działu aprowizacji, zadaniem komórki było organizowanie i pranie jak największych sum pieniędzy zdobytych w każdy możliwy sposób. Działali w konspiracji. Wiedzieli, że w razie wpadki nie zostaną ujawnione żadne powiązania z legalnie działającymi separatystami. Od lat współpracowali z rodziną starego Patricka van Reysschoota z Overijse, miasteczka w Brabancji Flamandzkiej. Patrick wszedł do biznesu po wojnie, kiedy przejął i udoskonalił dzieło swojego ojca. Dobrze się zakonspirował z warsztatem ukrytym w niezamieszkanej kamienicy, w sercu Flandrii. Kłopot polegał na tym, że Patrick nie miał dzieci, wydawało się, że dzieło jego życia przepadnie, ale na szczęście pojawił się pewien zdolny Polak, Jan. „Wszystko będzie dobrze” – Belgowie zapewnili Kamillę. I tę drugą, Alinę. Znali się jeszcze z Overijse, przyjaźnili się, Kamillę i Dennisa łączył nawet krótki romans. Od kiedy Saksowie wrócili do Polski, kontakty się rozluźniły. Jan przez cały ten czas dostarczał jednak „obrazy” – jak nazywali banknoty. Raz w miesiącu któryś z chłopaków przyjeżdżał partyjnym land cruiserem prado na krótkie spotkanie w jakimś ustronnym miejscu, najczęściej na parkingu przy cmentarzu. Płacili w stosunku trzydzieści do stu, zazwyczaj w polskiej walucie. Fałszywe banknoty wędrowały przez kolejnych pośredników po krajach Wspólnoty i powoli wprowadzano je w obieg. Owszem, kilka razy Europol wpadał na trop, ale siatka składała się z tylu ok, że nie sposób było dotrzeć do producentów. I biznes działał sprawnie do momentu, w którym Jan postanowił się wycofać. Nie był jedynym dostawcą, drukarnie rozrzucono po całym kontynencie. Stworzono pewien, jak go nazywali, model biznesowy, zaopatrywali nie tylko VOP, ale także separatystów baskijskich, Irlandczyków, nielegalne ruchy w Katalonii, Szkocji i na Korsyce. Tak się jednak złożyło, że Europol równocześnie zlikwidował dwie inne drukarnie – jedną na kempingu w Kulacie, na granicy Bułgarii i Grecji, a drugą w Sewilli. Aresztowano doskonałych fachowców, mistrzów fałszerskiego fachu, ludzi cennych i rzadkich jak samorodki albo trufle. Informacja od Saksa, że postanowił się wycofać, była kolejnym ciosem. Komórki organizacji separatystycznych w trybie pilnym zwołały tajne spotkanie. Konkluzja była jedna – nie mogą pozwolić sobie na stratę kolejnej drukarni. Na szczęście w Hiszpanii udało się ocalić od aresztowania ucznia tamtejszego mistrza poligrafii. Efektem narady było postanowienie – należy odebrać maszyny drukarskie z Polski i przewieźć je do Andaluzji. Oczywiście decyzja Saksa wywołała wątpliwości – uznali, że

chce się usamodzielnić albo podkupiła go miejscowa mafia, ktoś potężny, może nawet Rosjanie. Liczył się czas, zdecydowano nie przebierać w środkach, uciec się do najbardziej przekonujących metod, a taką od zawsze było uderzenie w rodzinę. W uspokajające zapewnienia Kamilla nie uwierzyła, ale cóż, właściwie burza rozpętała się przez nią. Dlatego teraz siedziała cicho na tylnym siedzeniu terenowej toyoty, ściskając rękę Aliny, spoglądając w kark prowadzącego samochód Dennisa i czekając na rozwój wypadków. „Na razie jeszcze nic się nie stało”, powtarzała szeptem bratowej, choć nie miała pojęcia o przebiegu wydarzeń na Wybrzeżu Zachodnim. Z drogi zadzwonili do Jana. Kamilla zorientowała się, że wszystko jest w porządku. Umówili się w pobliżu punktu widokowego, Dennis przeliterował nazwę, którą zapisała mu Kamilla. Znała to miejsce jeszcze z dzieciństwa, każde wakacje spędzali razem z Janem w okolicach Wisełki. Thijs wyciągnął z plecaka laptopa z dostępem do internetu. Potrzebowali jakiegoś ustronnego lokum w najbliższej okolicy. Podał komputer Kamilli i kazał jej coś wybrać. Pomyślała, żeby wskazać im dom Buły i Keksa, ale byłoby to zbyt grubymi nićmi szyte, nie miała pojęcia, ile Belgowie o nich wiedzą. Wybrała więc ukryty w lasach ośrodek, położony w bezpośrednim sąsiedztwie wzgórza Gosań. Thijs cały czas patrzył jej przez ramię, sprawdzał, czy nie próbuje zrobić czegoś niemądrego, na przykład napisać mejla. Pokazała mu stronę domu wczasowego i wskazała numer telefonu, Thijs podał jej swoją komórkę, przez którą dokonała rezerwacji. Zgłodnieli, znaleźli więc karczmę przy drodze, zjedli flaki, na które Belgowie trochę kręcili nosem, narzekali, że śmierdzą krowim łajnem. Alina nie chciała jeść, ale Kamilla ją przekonała. Co gorsza, żona Jana zachowywała się coraz bardziej nerwowo, odzywała się nagle niepytana, jakby rozmawiała z kimś nieobecnym. Flamandowie zaczynali się denerwować. Lekarka znalazła w torebce hydroksyzynę i zaaplikowała bratowej sporą dawkę w nadziei, że kobieta po prostu uśnie. Ruszyli dalej, podróż zajęła im następne trzy godziny. Drogą wiodącą przez faliste tereny na wschód od Międzyzdrojów dotarli do ośrodka wczasowego, przejechali przez bramę i zostawili toyotę pod piętrowym budynkiem. Ich samochód był jedynym na niewielkim parkingu. Tuż za ścianą sosen intensywnie szumiało morze, w powietrzu czuć było jego zapach. – Czekacie z Thijsem – nakazał Dennis, kiedy zajęli jeden z wynajętych pokojów. – Wszystko będzie dobrze – powtórzył swoją mantrę. Ani Kamilla, ani Alina nie odezwały się słowem, zbyt zmęczone, zobojętniałe na wszystko, po prostu położyły się na twardych tapczanach. Jak w PRL-u, pomyślała Saks. Thijs nie zgasił światła, opadł na obity zielonym suknem fotel, oparł nogi na parapecie, na kolanach położył sobie gotowy do użycia pistolet maszynowy FN-P90, dzieło belgijskich inżynierów. Niestety Walonów. Broń, którą posługiwał się jeszcze w czasach służby w Afganistanie, kiedy wraz ze swoim oddziałem ochraniał lotnisko w Kabulu. Punkt widokowy oznaczony był tablicą, obok rozciągał się spory parking, pusty w środku nocy. Zatrzymali się w pewnej odległości.

– Dobra – komenderował Hif. – Ja, Magik i Witczak wysiadamy, Cyna zostaje. Maks usiadł za kierownicą. – Zaszyj się w krzakach i czekaj – nakazał mu Tymański. – Nie chcemy ich spłoszyć. – Jakieś dwa kilometry stąd jest zjazd do ośrodka wczasowego – rzucił Mogielnicki. Maks kiwnął głową. Saks stękał z bólu na tylnej kanapie. Pozostali ruszyli na piechotę poboczem, wkrótce wyrosła przed nimi czarna jak smoła ściana lasu, w oddali szumiało wzburzone morze. Przecięli polanę, która kończyła się prowadzącą na szczyt wzniesienia ścieżką, Hif wskazał dogodne do obserwacji miejsce. Położyli się w krzakach. Tymański wydobył swoją myśliwską lornetkę. Czekali. Szybko zmarzli, z lasu dobiegały podejrzane szelesty i szmery, na które Hif starał się nie zwracać uwagi. Wiedział, że znajdowali się na terenie puszczy, w której żyło sporo zwierzyny. Miał jednak nadzieję, że nie podejdą ich żadne dziki ani żubry. Zażartował nawet na ten temat. – Żubry mieszkają w zagrodzie – zaśmiał się Magik. Witczak wyczuwał tylko obecność Starca. Nagle coś ryknęło, potężny, zwierzęcy odgłos. Mogielnicki odruchowo odbezpieczył broń. – Przepraszam, nie wyciszyłem. – Tymański wyjął swoją komórkę i odebrał. Dzwonił Maks. – Zaparkowaliśmy przed tym ośrodkiem wczasowym – szeptał. – Właśnie wyjechał stamtąd samochód. Saks mówi, ze to Belgowie. Jadą w waszą stronę. – Zaczyna się – skomentował Tymański. Dennis prowadził ostrożnie. Wiedział, czego szukać, ale bał się, że jak dotąd wszystko poszło zbyt łatwo. A on zawsze spodziewał się pułapek. Droga była wąska, mimo to szybko rozpoznali wyznaczone miejsce. Wybrali parking, na razie pusty. Zgasili światła, czekali. Owszem, mieli przygotowaną broń, ale nie planowali żadnej awantury, ot, spokojne zakończenie wcześniej dogranego interesu. Odbiorą sprzęt, poinformują, gdzie są kobiety. Skontaktują się z Thijsem. Sprawdzili z Luukiem zegarki. Godzina zero. Saks powinien już być. Do polany zbliżał się samotny rowerzysta. Zauważył samochód. Dennis odkręcił szybę. Nic nie przebiega tak prosto, jak człowiek sobie zaplanuje, sarknął w duchu. Jednośladem podróżował nastolatek. Kiedy podjechał bliżej, zobaczyli jego intensywnie rude włosy i twarz usianą piegami. – Mister Dennis? – zapytał drżącym dyszkantem, najwyraźniej przechodził mutację. Kierowca potwierdził. Chłopaczyna kontynuował łamaną angielszczyzną: – Chcemy sto tysięcy euro za sprzęt. Flamand splunął z rozgoryczeniem. Mieli o wiele grubszą gotówkę w podrobionych banknotach. Coś się nie zgadzało, Saks doskonale znał sumę, którą zostawił im w torbie. Prawdopodobnie doszło do rozłamu w grupie, domyślił się. Nie mieli jednak czasu na negocjacje, nie chcieli robić zamieszania na drodze.

– Tam jest ośrodek – odpowiedział chłopaczkowi, który pokiwał głową, że rozumie. – Będziemy czekać z pieniędzmi. Rowerzysta zawrócił, to samo zrobili Belgowie. Wrócili do ośrodka. Minęli samotny wóz zaparkowany pod bramą, który widzieli już wcześniej. – Będzie zabawa – domyślił się Luuk. – Ano będzie – ze smutkiem potwierdził Dennis. Najgorszy rodzaj zabawy. „Wrócili” – przyszła wiadomość od Maksa. Magik sięgnął po komórkę i zaczął pisać esemesa. – Do kogo? – zapytał Hif. – Wzywam antyków – odparł Mogielnicki. – Znam tego rowerzystę – powiedział Witczak. – To Rudy, posłaniec Keksa. – Co teraz? – odezwał się Magik. – Jakoś się dogadali – podsumował Tymański. – Ale nie będziemy tu czekać. Podniósł się z zarośli, otrzepał z liści, gałązek, igliwia i kleszczy. – Kiedy dotrą antyterroryści? – rzucił do Magika. – Czekali w Międzyzdrojach. Kwestia piętnastu minut – zapewnił. Zeszli na łąkę przylegającą do drogi. Hif sięgnął po telefon, wybrał numer Cyny. – Przyjedź po nas – rozkazał. Światła nieoznakowanego radiowozu rozświetliły ciemności po pięciu minutach. Półprzytomny Saks leżał na tylnej kanapie. – Źle z nim – rzucił Maks. Sam też nie wyglądał najlepiej, jedną ręką trzymał się za brzuch. – Dobra, pojedziesz z nim do szpitala w Międzyzdrojach – zakomenderował Tymański. – Wyrzucisz nas przy ośrodku. – Dam radę – stęknął. – Co „dasz radę”? – zdenerwował się Hif. – Masz jechać, rozumiesz rozkaz? Zaraz będą antycy! Cyna kiwnął głową. Witczak usłyszał szczęk zamka, coś błysnęło w ciemnościach, skórę nadgarstka ścisnął chłodny metal. Kajdanki. – Sorry, stary – odezwał się Hif. – To sprawa dla policjantów. Zwołali szybką naradę. Dennis spytał, co Thijs z Luukiem myślą o tej sytuacji. Luuk gotów był rzucić biznes w cholerę, chciał wrócić do samochodu i po prostu odjechać. Thijs, najbardziej doświadczony, przewidywał najgorsze. Wiedział, że nie pozwolą im tak

po prostu uciec. Zresztą w budynku i tak byli bezpieczniejsi niż na otwartym terenie. Gdyby dowodził teraz swoim oddziałem w Kabulu, przede wszystkim zatroszczyłby się o odpowiednie przygotowanie pensjonatu do obrony. Zamknąłby i zabił nieużywane drzwi, a niepotrzebne korytarze zablokował meblami i drutem kolczastym, zniszczył i zaminował klatki schodowe, na dachu założył przeszkody i wzmocnił sufity. Ale nie był na wojnie, nie miał do dyspozycji sprzętu ani oddziału. Zrobił, co mógł. Zdjął ze ściany plany ewakuacyjne i zapoznał się z rozkładem pomieszczeń. Kobietom kazał przejść do łazienki w innym pokoju. Na wyznaczonych stanowiskach obsadził Dennisa i Luuka. Odnalazł tablicę elektryczną, rozmontował ją, na stałe odłączając elektryczność. W całym budynku zapadła ciemność. Sam przygotował sobie punkt obserwacyjny przy oknie w jednym z pokojów. Z tego, co zdążyli się zorientować, byli jedynymi gośćmi. Całe szczęście sezon zielonych szkół i obozów dla skautów jeszcze się nie zaczął. – Wszystko będzie dobrze – rzucił Dennis, zamykając za nimi drzwi od łazienki. Kamilla pokręciła głową z powątpiewaniem. Alina osunęła się na podłogę, wydawało się, że nie zdaje sobie sprawy z powagi sytuacji. Rozglądała się po ścianach, jakby widziała wokół siebie stłoczonych ludzi. Lekarka nerwowo wysypała zawartość torebki na podłogę. Gdzieś powinna mieć ostatni listek hydroksyzyny. Szkoda, że nie wzięła nic mocniejszego. – Alina, tylko spokojnie – szeptała. Bratowa spojrzała na nią nieprzytomnie, następnie wbiła wzrok w wannę. – Skąd mam wziąć dwutlenek azotu? – rzuciła w stronę zasłonki. – Nie, nie będę śpiewać Marsylianki! Ból narasta. Rozpływa się falami, których źródło czai się gdzieś w podbrzuszu, powoli opanowuje całe ciało, ciśnie się do głowy i oczu, wywołuje dekoncentrację. Ale on musi się skupić, żeby mówić, żeby przekazać Witczakowi to, co ważne. Jadą powoli, już wie, że najbliższy szpital jest w Kamieniu Pomorskim. Saks im to uzmysłowił, zanim głowa mu opadła, a ciało osunęło się na kanapę, której tapicerka zdążyła już nasiąknąć krwią. Witczak przerywa Maksowi. – Antycy powinni już nas minąć – rzuca. Do Maksa dopiero po chwili dociera sens tych słów. Jadą ostrożnie, ciemność nie ułatwia nawigacji, w Międzyzdrojach uważnie śledzą tablice informacyjne. Zdaje sobie sprawę, że oddział antyterrorystyczny wciąż się nie pojawił. Tymczasem znajdują się na głównej ulicy miasteczka, na której panuje kompletna nocna pustka. Maks dostrzega niebieską tablicę informacyjną z kierunkowskazem do komisariatu policji na Mickiewicza. Trzeba skręcić w prawo. Decyzja trochę go kosztuje, ma coraz mniej czasu, ale wie, że trzeba tam pojechać. Zjeżdża na bok, głowa opada na kierownicę. Zamieniają się miejscami, Witczak pomaga mu przesiąść się na fotel pasażera. Jan na tylnym siedzeniu oddycha z trudem, nie odpowiada na pytania, nie rusza się, kiedy Zero klepie go w ramię. Maks rozpina kajdanki Witczaka, ale później potrafi skupić się tylko na coraz silniejszym bólu. Jeszcze kilometr i parkują przed żółtym budynkiem komisariatu. Maks

zostaje w samochodzie, skulony, z rękami na pulsującym złą energią podbrzuszu. Czeka. Po chwili do wozu biegną dwie osoby, Witczak i oficer dyżurny. Maks przez uchylone drzwi słyszy ich rozmowę. – Nic nie wiem o żadnej akcji! – krzyczy miejscowy policjant. – Kim jesteście? Rzut oka do środka wozu, oświetlonego uliczną latarnią, trochę wyjaśnia sytuację. Zero pokazuje legitymację Maksa, funkcjonariusz rozpoznaje radiowóz z komendy w Kamieniu Pomorskim. – O kurwa! – pada zwięzły komentarz. – Masz ludzi? – pyta Zero. – Musiałbym wezwać z domów – odpowiada dyżurny. – Zrób to. Szybko. – Witczak przejmuje dowodzenie. – Wezwij karetkę. Kiedy chłopak biegnie po schodach do komisariatu, Zero sięga do kabury Maksa i zabiera jego berettę. Tymański i Mogielnicki postanowili na początek obudzić recepcjonistę, starając się nie narobić hałasu. Na szczęście drzwi do głównego budynku stały otworem, ale miejsce za kontuarem było puste. Znaleźli faceta na tapczanie w pomieszczeniu zaplecza tuż obok. Trzydziestolatek, blondyn o białych brwiach i rzęsach, wrócił szybko na swoje miejsce pracy. – Trzech facetów i dwie kobiety. Ze dwie godziny temu przyjechali. Rezerwację zrobili przez telefon – odczytywał zapiski ze staromodnej książki hotelowej. – Zadzwoniła kobieta. Zna ośrodek. Wzięli dwa pokoje na piętrze. Wyprowadził ich na taras przed wejściem, wskazał pojedyncze światełko zagubione gdzieś w ciemności. – Idźcie asfaltem. Miniecie domki fińskie, sztuczne jeziorko, tam znajdziecie Grzmot. Mają trójkę i dwójkę na górze. Są w całym domu sami. – Też znam ten ośrodek – skomentował Magik. – Ale i tak czekamy na antyków. – Zostań – odezwał się Tymański. – Ja zrobię rekonesans. Poproszę o plan. Na blacie leżał gruby plik map ośrodka wydrukowanych w kolorze na cienkich kartkach. Recepcjonista wyrwał jedną, zaznaczył długopisem dom wczasowy Grzmot i podał policjantowi. – Nic nie rób, jeśli przyjedzie ten… Jak go zwą? – Keks – przypomniał Magik. Hif podniósł swoją komórkę. – Tylko puść mi sygnał. W Międzyzdrojach rozdzielili się. Jeden z kierowców dostał zadanie odstawienia mercedesa do dziupli w Wapnicy, reszta – trzech facetów – zeszła do piwnicy, wyjęła z ukrytego arsenału przygotowany na taką okazję sprzęt. Spieszyli się, wiedzieli, że nie mają dużo czasu. Draga poganiał swoich żołnierzy, wręczał im po kolei elementy stroju –

obuwie taktyczne, nakolanniki, kabury udowe, rękawice, szturmowe kamizelki i broń. Każdy dostał glocka siedemnastkę. W garażu czekały dwa quady z napędem na cztery koła, blokadą mostu i wspomaganiem kierownicy. Przystosowane do poruszania się po trudnym terenie i pokonywania stromych wzniesień. Idealne do jazdy po piasku. Ruszyli lasem i w pierwszym dogodnym miejscu śmignęli na plażę. Do pokonania zostało niecałe osiem kilometrów. Nie przejmowali się hałasem, był środek nocy, a szum fal skutecznie zagłuszał odgłos silników. Keks zaczynał już się niecierpliwić, siedział z kabinie lublina zaparkowanego niedaleko posesji Szczurków, pół godziny wcześniej udało mu się obudzić kamykiem rzuconym w okno Rudego, najmłodszego w rodzinie, traktowanego przez Saksów jako chłopiec na posyłki i przeszpiegi. Nastolatek obwieścił swój powrót dźwiękiem dzwonka rowerowego, zanim pojawił się na zakręcie. Keks nabrał w płuca dużą porcję powietrza, odetchnął, żeby się uspokoić, wykonał jeszcze kilka głębokich oddechów. Odczekał, aż chłopaczek zrówna się z ciężarówką i zrelacjonuje negocjacje z Dennisem. Ośrodek wczasowy Grzmot. Bliźniak oczywiście znał to miejsce, jeszcze parę lat temu niedostępne dla turystów, własność Kancelarii Premiera, potem przekazany parkowi narodowemu, ostatnio częściowo sprywatyzowany. Wokół sprzedaży zrobił się smród, ale co tam, ważne, że ośrodek był cichym, spokojnym miejscem, zwłaszcza o tej porze roku. Keks odpalił silnik i wyruszył w podróż, którą miał nadzieję zakończyć te koszmarne dwadzieścia cztery godziny. Weźmie pieniądze, odstawi dziewczyny na stację i się zmyje. Jeszcze tylko ta ostatnia transakcja. Jechał zupełnie ciemną drogą leśną, po prawej wypatrywał bramy. Belgowie zostawili ją otwartą. Za progiem stała pusta budka strażnika, pozostałość z czasów czuwających tu borowików. Minął główny budynek, następnie oświetloną słabymi lampami asfaltową aleją skierował żuka w stronę szumiącego morza, gdzie na skarpie stał Grzmot. Zaparkował obok jedynego samochodu, terenowej toyoty, puścił dwa razy długie światła, żeby zasygnalizować swoją obecność. I czekał. Zerknął na zegarek. Sekundnik miarowo odmierzał mijający czas z powolnością słonia spacerującego w sypkim piasku. Upłynęło pół minuty, które dłużyło mu się w nieskończoność. W nikłym świetle latarni widział fasadę budynku, zdobioną łukami wieńczącymi balkon każdego pokoju. W drzwiach zobaczył ruch, zamigała lampa nad wejściem, zapewne dla oszczędności uruchamiana fotokomórką, dopiero po chwili jej światło stało się jednolite. W drzwiach stanął niski facet, rozejrzał się na wszystkie strony, po czym ostrożnie podszedł do żuka. Keks zauważył, że facet niesie jakiś pakunek w ręku, wyglądał na wypełnioną czymś ciężkim foliową torbę. Pewnie Dennis. Belg rzucił mu bez słowa zawiniątko, które poleciało na ziemię, po czym minął Saksa, uchylił brezent i oświetlił sobie wnętrze latarką. Sprawdzanie zawartości paki zajęło mu chwilę, akurat tyle, żeby Keks mógł zajrzeć do torby. Nie był w stanie przeliczyć sumy, ale rozpoznał robotę Jana. Nie miał siły na protesty, wziął, co dali. Belg klepnął go w ramię i kazał iść za sobą. No tak, po dziewczyny. Keks wrzucił na podłogę kabiny torbę z fałszywkami, sarkając pod nosem, i ruszył w ślad za tym niskim, ale napakowanym facetem, który dotąd nie odezwał się ani słowem. Najchętniej wsiadłby do lublina i wiał gdzie pieprz rośnie. Co mu po

Alinie? Jej mąż i tak pójdzie siedzieć. Ale z drugiej strony Kamilla to w końcu stryjeczna siostra. W progu domu wczasowego poczuł zapach stęchlizny, charakterystyczny dla starych ośrodków pod koniec martwego sezonu. W głębi panowała nieprzenikniona ciemność, domyślił się, że szwankowała elektryczność, lampka w wejściu zasilana była pewnie z zewnątrz. Ruszyli na piętro, Keks potknął się na schodach. Dennis zareagował nerwowo, rzucił jakieś charkliwe przekleństwo. No tak, przypomniał sobie Janusz, w Belgii mówi się po niderlandzku. Na piętrze także panowały ciemności, ale Dennis zapalił latarkę. Skierowali się do drzwi. W tym momencie na zewnątrz padł strzał. Dwie minuty wcześniej z lasu wybiegło dwóch zamaskowanych facetów. Czekali na rozwój wypadków, widzieli, jak Belg rzucił pełną reklamówkę na ziemię, przeszedł na tył lublina, sprawdził ładunek, wrócił i razem z kierowcą zniknął w budynku. Nadbiegli od strony plaży, uzbrojeni, w bojowych strojach. Nareszcie, pomyślał Hif i wynurzył się z krzaków, z których dotąd obserwował dom i scenę przekazania pieniędzy. – U was to koordynacja jak w Ugandzie – skomentował półgłosem, podchodząc do antyków. Zobaczył otwór wycelowanego w czoło glocka. Spojrzał w oczy napastnika w kominiarce, ten rzucił przestraszone spojrzenie w stronę kumpla, wystające spod czapki kosmyki miał mokre od potu, mimo że było zimno, kilka stopni na plusie. Hif zrozumiał. – Spokojnie, stołeczna – szepnął, żeby opóźnić reakcję faceta, który nie był policjantem z antyterrorystycznej. Wtedy padł strzał. Ręka trzymająca glocka została podbita, kątem oka Tymański zobaczył jeszcze rozpruty na ramieniu materiał i bryzg krwi. Przebierańca odrzuciło, jego broń poleciała w powietrze, w ciszy rozległ się krzyk. Hif odruchowo przyklęknął obok koła lublina. Z tyłu zaszeleściły zarośla, zadudniły kroki na asfalcie, wszystko działo się bardzo szybko. Hif poczuł szarpanie za rękaw, ktoś pociągnął go za sobą. Z lasu padły kolejne strzały. Nie mieli się gdzie ukryć. Zobaczył przed sobą postać, która ruszyła pochylona biegiem w stronę wejścia do budynku. W leśnym przybyszu rozpoznał Witczaka. Na placu zostawili zdezorientowanych przebierańców. Gdy dotarli do domu wczasowego, lampka w progu zamigotała, ale w środku powitała ich ciemność. Padli na podłogę. Ukrycie się w Grzmocie było rozpaczliwym krokiem, wiedział o tym. – Co jest, kurwa? – szepnął do ucha Witczakowi. Wysłuchał pospiesznego raportu. Wesoło nie było. Znaleźli się na linii ognia, przed sobą mieli gangsterów z Belgii, za sobą uzbrojonych po zęby facetów, prawdopodobnie od Dragi. Gdzieś w lesie ukrył się Magik. Pozostawała jeszcze cicha nadzieja, że polscy mafiozi po prostu przejmą transport i się zmyją. Tak byłoby najprościej i najmądrzej. Jednak, wiedział, nie mieli do czynienia z filozofami. Keks wpadł w panikę. Doczołgał się do drzwi najbliższego pokoju i wpełzł pod łóżko. Myślał tylko o jednym – po prostu przeczekać. Gdzieś obok usłyszał wydawane szeptem komendy, znowu tym charczącym językiem. Ktoś wykonywał jakieś ruchy, przemieszczał się, mechanizmy w pistoletach szczęknęły. Zaraz się zacznie. Z zewnątrz dobiegł go

odgłos, który rozpoznałby nawet w grobie – jęk rozrusznika w lublinie. Najwyraźniej ktoś wsiadł do jego furgonetki i odpalił. Kluczyki zostawił w stacyjce, żeby zapewnić sobie szybki odwrót. Teraz, słysząc nierówną pracę silnika, poczuł jednocześnie ulgę i żal, wszystko poszło nie tak, jak planował. Któryś z Belgów przebiegł korytarzem, wbiegł do pokoju, w którym Keks leżał pod łóżkiem, zaczął szarpać zasłonki i uchylił okno na taras. Ciszę rozerwał huk z broni automatycznej, ktoś posłał serię na plac przed budynkiem. Lublin nie zdążył wykręcić, seria rozwaliła przednią szybę, przeszyła kamizelkę szturmową, rozerwała skórę i płuca kierowcy. Lublin siłą rozpędu wypadł z asfaltowej części parkingu i zatrzymał się na jednej z porastających teren sosen, silnik zawył, widocznie ranny bezwładnie przycisnął gaz. W ciemnościach skradał się Magik, zajrzał do kabiny, zobaczył leżącego na oparciu fałszywego antyterrorystę. Drugi słaniał się na środku parkingu, trzymając się za ramię. – Gdzie Draga? – zapytał kierowcy, ale ten nie dawał oznak życia. Magik zrozumiał, że sobie nie pogadają. Rozejrzał się, wycelował w rannego na asfalcie. Facet sięgał po broń leżącą nieopodal, co w tym momencie było Mogielnickiemu na rękę. – Na ziemię! – wrzasnął, tak żeby wszyscy go usłyszeli. Odczekał chwilę, obserwując, jak klęczący na ziemi przesuwał się w stronę glocka. W myślach modlił się o ten jeden odważny gest, który bandzior powinien wykonać. Niech tylko wysunie zdrową rękę po ten cholerny pistolet. Wreszcie Magik wycelował. Załatwił faceta jednym strzałem. Z zewnątrz usłyszeli oddalające się dudnienie silnika. Przez szybę drzwi wyjściowych zobaczyli, że dzięki Magikowi sytuacja się wyklarowała, teraz trzeba było jeszcze odbić zakładniczki. Podkradli się do schodów, Hif wycelował i oddał dwa strzały ostrzegawcze. Odpowiedziała im seria z pistoletu automatycznego. Witczak klepnął go w ramię, pochylony przebiegł parter, wypatrując drugiej klatki schodowej. Spodziewał się co najmniej dwóch, na każdym z boków budynku. Biegł przy ścianie, Tymańskiego zostawił za sobą. Na końcu korytarza, wzdłuż którego minął kolejne drzwi do pokojów wczasowych, dotarł do wyłożonych chodnikiem schodów. Strzelił bez ostrzeżenia, znowu odpowiedzieli mu ogniem. W głównym holu ktoś krzyknął. – Polis! Ju ar surended! – wrzeszczał łamaną angielszczyzną Hif. Witczak strzelił jeszcze trzy razy, tym razem nie doczekał się odpowiedzi. Odliczył trzy sekundy i wspiął się na półpiętro. W tym momencie na tle białej ściany ujrzał wychylający się cień. Ktoś celował w jego klatkę piersiową. Z dołu posłano parę kul prosto w odsłoniętą postać. Hif. Belg runął do tyłu. Witczak zdał sobie sprawę z tego, że właśnie uniknął śmierci, i zsikał się w spodnie. To było silniejsze, po prostu odruch organizmu, poczuł tylko ciepło w kroczu i natychmiast o tym zapomniał. Ruszył na górę, położył się na wysokości ostatniego stopnia z gotowym do strzału pistoletem. Przed sobą widział taki sam korytarz i taki sam hol jak na dole. Tuż obok leżał wyeliminowany przed chwilą facet. Witczak strzelił kilka razy, wiedząc, że na szczycie środkowych schodów kryje się

kolejny wróg. Kule wbiły się w ścianę, nikt nie padł na podłogę, zarejestrował jednak jakiś ruch, ktoś zmienił pozycję, przebiegł w głąb budynku. Obejrzał się, poczuł na plecach rękę Tymańskiego, który wyminął go na schodach i ruszył przed siebie tuż przy ścianie. Żeby go osłonić, posłał w przestrzeń kolejne trzy kule. Wstał, zrównał się z Hifem. W tym momencie Tymański oddał kolejne strzały w stronę niewidocznego celu. Od ściany odpadł tynk, w jednym z pokojów ktoś upadł, Zero bez namysłu pobiegł w stronę otwartych drzwi. Na podłodze zobaczył leżące na wykładzinie ciało. W powietrzu, oprócz zapachu prochu, unosił się słodki zapach krwi. Z holu dobiegł go odgłos kroków, ktoś przebiegł, stęknęły drzwi, rozległ się krzyk. – Stać, stać! Stop! – wrzeszczał Hif. Witczak usłyszał czyjś jęk. Dochodził zza drugich drzwi wewnątrz pokoju. Przekroczył leżące u jego stóp ciało, uchylił drzwi do przylegającej do pomieszczenia łazienki, w zupełnych ciemnościach wyczuł czyjąś obecność. – Kamilla? – szepnął. Odpowiedziało mu westchnienie ulgi. Owionął go oddech i woń potu. – Z Aliną coś się dzieje – powiedziała. W tej chwili poczuł na gardle silny ucisk, ktoś założył mu na szyję chwyt i szarpnął do tyłu. Polecieli na ścianę, ciemność przed oczami rozbłysła setkami migających punktów, Witczak poczuł, że traci oddech. To musiał być kawał chłopa. Przestał się szarpać, ucisk zelżał, facet wyczołgał się spod ofiary, półprzytomnemu Witczakowi wszystko zamazywało się przed oczami. Dopiero po chwili zarejestrował nad sobą pochyloną postać i usłyszał głos Hifa. W tym momencie wnętrze zalało światło latarki. – Uciekli – szepnął Tymański. Wstał, rzucił snop na martwego Belga na podłodze, zajrzał do łazienki. – O kurwa! – usłyszał Witczak, kiedy oprzytomniał. Z trudem dźwignął się na nogi, dotarł do stojącego w progu Hifa, na terakocie leżała na plecach Alina. – Co się gapisz, trzeba reanimować! – rozkazał Zero. Poczuł wpadający do pomieszczenia wiatr, podbiegł do otwartych drzwi balkonowych, pod sobą miał zejście na plażę. Skoczył bez zastanowienia. Wylądował w niskich krzakach, gdzieś po drodze zgubił broń, ale nie miał czasu jej szukać. Puścił się biegiem ścieżką prowadzącą w stronę Bałtyku. Kamilla została w tyle, bieg przeszedł w trucht, z coraz szybszym oddechem, wreszcie zatrzymała się, pochylona oparła dłonie na kolanach, z trudem zbierała siły. Dennis odwrócił się i zobaczył postać odcinającą się od jaśniejszego na wschodzie nieba. Zatrzymała się tak jak oni, jakby ten ktoś nie wiedział, co planują, i bał się zaatakować. Belg chwycił za rękę Kamillę, ale się wyrwała. – Ik heb geen kracht meer5 – powiedziała po niderlandzku. – Vijftig meter veder staad iemand6. – Dennis wskazał ciemności, wciąż byli niedaleko

od metalowej konstrukcji schodów, po których zbiegli na plażę. Starali się poruszać na granicy mokrego i suchego piasku, ale i tak trudno było im biec. Kamilla odwróciła się, zmrużyła oczy. – Witczak – domyśliła się. – Je moet nu weggaan7. „Musisz mnie zostawić”. Dennisowi przeszedł ten pomysł przez głowę. Znacznie łatwiej uciekać samemu. I tak był w kiepskim położeniu. Thijs i Luuk zginęli w strzelaninie, koniec z marzeniami o załatwieniu sprawy po cichu. Maszyny i sprzęt drukarski przepadły, druga kobieta dostała zapaści. O mało co nie udusił tego faceta, który otrzepał się niczym pies i teraz stał tuż za nimi. Dennis wiedział, że to oznacza kłopoty, ponieważ do Witczaka dołączą zaraz następni policjanci, znacznie bardziej niebezpieczni. – Hij zal het hier niet loslaten – szepnęła jeszcze Kamilla. – Schiet me neer8. Dennis pomyślał, że się przesłyszał. – Stop met je gezever!9 – odpowiedział. – Een betje10 – poprosiła. Witczak zbierał siły. Kiedy Dennis z Kamillą zatrzymali się i on stanął. Dyszał ze zmęczenia, ból razem z kwasem moczowym rozgościł się w największych mięśniach, pęcherzyki powietrzne w płucach bliskie były pęknięcia. Już bardziej rozszerzyć się nie mogły, a pompowane przez tłocznię brzuszną zimne powietrze wbijało się w delikatną błonę śluzową tkanki. Zastanawiał się, co zrobią. Nie miał broni, wolał więc nie ryzykować postrzelenia. Czy ktoś pobiegnie za nim? Magik? Funkcjonariusze z Międzyzdrojów? Przydałoby się pogotowie. Dla Aliny. W ciemnościach nocy sylwetki kobiety i mężczyzny odbijały się od nieco jaśniejszego nieba, w oddali migały światła Międzyzdrojów, co jakiś czas błyskała latarnia morska. Nagle między obserwowanymi zobaczył błysk, ułamek sekundy potem zarejestrował huk. Jedna z postaci zniknęła, druga puściła się pędem w stronę lasu. Stało się coś strasznego. Pobiegł i po chwili znalazł leżącą na piasku Kamillę, której głowę obmywały najdalej przybijające fale. Dotknął jej ramienia i poczuł ciepło, lepką ciecz i coś miękkiego, co mogło być rozerwanym mięśniem. Jęknęła z bólu, obejrzał się, ale Dennis zniknął w ciemnościach. – Kamilla! – krzyknął. Nie odpowiedziała. Chwycił ją za zdrowe ramię, pociągnął, spróbował podnieść. Nie czuł się na siłach, żeby wziąć ją na ręce, mógł jedynie holować. Oderwał rękaw swojej koszuli i obwiązał krwawiącą ranę, zdrową rękę przełożył sobie przez kark, chwycił Kamillę w pasie, objął najmocniej, jak mógł. Powoli ruszyli z powrotem w kierunku ośrodka. – Reanimowałeś pan trupa – wyjaśnił lekarz z pogotowia, który przybył czterdzieści minut później. – Wiem – odparł wypompowany Hif. Siedział na podłodze pokoju w domu wypoczynkowym. Naprowadził ich krzykiem,

teraz miał zdarte gardło i mówić mógł tylko szeptem. Wzywał pomocy dość długo, równie długo nikt nie odpowiadał. Za plecami słyszał szelesty, ktoś się przemieszczał, zszedł na paluszkach po schodach, Tymański spiął pośladki, ale nie przerwał akcji. Pojawił się Magik, śmierdziało od niego, jakby narobił w gacie, co w sumie było niewykluczone. Złożył raport. Dwóch zabitych w Grzmocie, jeden na korytarzu, drugi w pokoju przylegającym do łazienki, w której trwała reanimacja. Kolejnych dwóch martwych przebierańców na zewnątrz. Hif poprosił Mogielnickiego, żeby wreszcie wezwał to cholerne pogotowie. Ale sierżant z Kamienia Pomorskiego w lesie zgubił telefon. Zamienili się i Tymański zadzwonił na numer 112. Pomyślał o Witczaku, ale nie miał siły go szukać. Zaczęło świtać. Koszmarna noc dobiegła końca. Zero wreszcie się znalazł, przyczłapał złachany od strony plaży, poinformował, że na schodach zostawił ranną. Pojawili się funkcjonariusze z komisariatu w Międzyzdrojach, wezwali ekipę śledczą z Kamienia Pomorskiego, w końcu to ich teren. Jakiś spec od elektryki zajął się wyłączonym światłem. Okazało się, że skrzynka na korki była rozpruta, więc przenieśli się do głównego budynku. Pogotowie zabrało ranną kobietę i wezwało drugą jednostkę do stwierdzenia zgonu Aliny Saks i reszty. – Nie wiadomo, kiedy będą – zapowiedzieli. – Pierwszeństwo mają żywi. Hif kiwnął tylko głową. W sumie mieli rację. Obsługiwali potężny teren, zawałów i udarów tu nie brakowało. Martwi mogli poczekać. Po terenie zaczął kręcić się miejscowy prokurator, Witczak siedział skuty w pomieszczeniu obok recepcji, udostępnionym przez obsługę, która otworzyła bar i dostarczyła śniadanie, herbatę i kawę. Na teren zjeżdżali kolejni urzędnicy, w tym przedstawiciele wojewody, powiatu, parku narodowego. Patrol przy wejściu robił selekcję. W praktyce wpuszczali wszystkich ważniaków, odsiewali miejscowych gapiów. Przy szlabanie zgromadził się spory tłumek. Ściągnięto policję z okolicznych komisariatów, technicy przystąpili do swojej roboty, śledczy rozpytywali świadków, ekipa pościgowa ruszyła w ślad za Keksem i Dennisem. Część ludzi patroszyła dom Saksów w Wisełce, inni rozpoczęli pracę w ruinie koszar w Kornowie, przejęli Bułę i ciecia, zamkniętych w schronie należącym do pensjonatu, w którym nocowali Hif, Magik i Maks. Pierwsze odpowiedzi przyszły drogą elektroniczną około ósmej. Generał szturchnął młodego, który przysnął z głową i rękami na blacie stołu. – Zrób kawę – polecił, a sam zabrał się za analizę wiadomości. Mączka przeciągnął się, potem przetarł wymiętą twarz, na której odcisnął się kant bloczku z notatkami. – Tam masz dzbanek, zaparz dla kilku osób – rzucił informatyk, nie odwracając się od monitora. Adrian zignorował polecenie, zaglądając mu przez ramię. – Co masz? – zagadał, ziewając. – Kiedy ostatnio byłeś u dentysty? – warknął techniczny. Mączka zasłonił usta dłonią, chuchnął i się skrzywił. Podszedł w końcu do szafki z kuchennymi akcesoriami.

– Nie lej z kranu, na korytarzu stoi baniak. Mączka kiwnął głową, ruszył, ale zatrzymał się w progu. – Ale przyszło coś? Odpowiedziało mu westchnienie. – Jak z dzieckiem – skomentował Generał. – Mam odpowiedzi od dwóch operatorów, żaden nie ma numeru, który przebył podaną przeze mnie trasę. Jasne? – Jasne – odparł naburmuszony Młody. – To teraz zaparz tę cholerną kawę. – A co zrobimy, kiedy dostaniemy ten numer? Generał odwrócił się do kolegi. – Razem z numerem dostaniemy nazwisko i adres. Będziecie mogli wkroczyć… No, chyba że jeszcze coś wymyślimy. – Co? – nie poddawał się Mączka. – Zobaczysz. – Generał przycisnął dłonie do twarzy, a potem wstał i zaczął robić przysiady. Podczas jazdy do Kamienia Pomorskiego odpłynął. Teraz już wie, że leży na SOR-ze, czyli szpitalnym oddziale ratunkowym, ma podłączoną kroplówkę, ból ustąpił. Wokół kręcą się ludzie, słyszy strzępki rozmów, grupka nastolatków poszukuje kolegi motocyklisty, który uległ wypadkowi. Pielęgniarki odsyłają ich do lekarzy, lekarze do recepcjonistów. Dzieciaki, paru chłopaków ubranych w skórzane stroje w krzykliwych kolorach i panienki z kaskami w rękach, paradują po korytarzu tam i z powrotem. Ktoś ich w końcu odsyła do poczekalni, każe czekać. Chwilę potem Maksowi wpada w ucho wymiana zdań między personelem, z której dowiaduje się, że młody już leży w kostnicy. Przez chwilę wydawało mu się, że gdzieś w sali obok mignęła mu brunatna kurtka Saksa, ale nie ma pewności. Pozostaje czekać, co właściwie mu nie przeszkadza, póki sobie leży, a środek przeciwbólowy działa i powoduje dodatkowo senność, może tak sobie leżeć i obserwować panele podwieszanego sufitu, skryte za kratkowanymi osłonami świetlówki, ramiona i głowy mijających go ludzi. Przez cały czas pozwala też przelatywać rozmowom, wyłapuje niektóre dialogi, ale zaraz o nich zapomina. Mimowolnie śledzi poszczególne historie, a to mężczyzny, który pojawia się z owiniętą w zakrwawione szmaty dłonią (zranił się, zdejmując okap kuchenny), a to robotnika z cierpieniem na twarzy, który odmawia czekania w pozycji siedzącej, bo okazuje się, że na budowie upadł tyłkiem na wystający kawałek drutu. Dwóch strażników więziennych przyprowadza chłopaka z oddziału zewnętrznego w Buniewicach. Koleś zwija się z bólu, lekarze podejrzewają napad kolki nerkowej. O dziwo, chory zostaje pozostawiony bez opieki, strażnicy nie mają czasu, a więzień i tak na co dzień pracuje w Caritasie w systemie bez konwojenta. Po godzinie, a może i dwóch, gdy Cyna co chwila odpływa, zjawia się ginekolog, robi wywiad i oświadcza, że zabiera pacjentkę na swój oddział. Znika, po dłuższej chwili przysyłają pielęgniarza, który zagaduje do ciężarnej i prowadzi łóżko na kołach w stronę

korytarza z recepcją i windami. Gdzieś na wysokości kontuaru Cyna wychwytuje prowadzoną po angielsku rozmowę. Dostrzega plecy stojącego mężczyzny i słyszy nazwisko, o które dopytuje się obcokrajowiec. – Saks, the last name is Saks. First name Kamilla. Stają przy windzie, Maks wychyla się, żeby spojrzeć na faceta i usłyszeć więcej. – Pan jest z rodziny? – zapytuje recepcjonistka, wymawiając każdą sylabę oddzielnie z przesadną wyrazistością. – RO-DZI-NA? Poddaje się i rozgląda po kręcącym się wokół personelu. Facet klnie charkliwie w dziwnym języku. – Pepe! Gdzie Pepe? Kto jeszcze mówi po angielsku? – irytuje się recepcjonistka. Nikt nie reaguje, a mężczyzna zaczyna się robić nerwowy, wymyka mu się kolejne niezrozumiałe przekleństwo. Po chwili cała scena znika mu z oczu wraz z przesuwającymi się metalowymi drzwiami windy. – Ma pan komórkę? – pyta pielęgniarza, który wpatruje się w podświetlane po kolei numery pięter. – Jestem z policji. Muszę zadzwonić – dodaje Cyna. Winda przystaje, otwierają się drzwi, w korytarzu widzą mężczyznę z wielkim metalowym wózkiem, z którego unoszą się zapachy rozgotowanych warzyw i mleka. Wymieniają pozdrowienia, facet z cateringu rezygnuje z jazdy, winda zamyka się bezszelestnie i rusza dalej. – To już na oddziale pani pogada – odwleka kwestię pożyczenia komórki opiekun. – Awruk – stęka Maks, ale nie ma siły walczyć. Któryś z mundurowych klepnął w ramię Tymańskiego, który siedział na schodach prowadzących do domu wczasowego Tornado i obserwował z oddali ludzi krzątających się wokół Grzmotu. – Prokurator pana szuka. Warszawski glina zdusił kolejnego tego poranka papierosa, trzasnął nerwowo wieczkiem zippo, żeby choć na chwilę spojrzeć na tańczący na końcu komina płomień. Wstał i ruszył za aspirantem. Wiedział, że to kobieta, z podziwem obserwował wcześniej, jak rozstawiała ludzi po kątach, za co zresztą był jej wdzięczny. Nie bała się napyskować wójtowi, burmistrzowi i paru innym oficjelom, którzy zjechali na miejsce. Teraz usiadł naprzeciwko. Naturalnie rude włosy miała zrobione na blond. Bystre spojrzenie, szybkie nerwowe ruchy zdradzały, że ma do czynienia z prawdziwą petardą. – Wiosna – rzuciła, wskazując mu niski fotel, sama usiadła w podobnym, dzieliła ich pokryta politurą ława. – No. Tylko że, kurwa, zimno – odparł odruchowo, nie zastanawiając się, czemu w jego kraju rozmowę z obcymi zwykle zaczyna się od omówienia kwestii meteorologicznych. – Karolina Wiosna – sprostowała. – Jestem zastępcą prokuratora rejonowego w Kamieniu Pomorskim.

Wyobraził sobie, że młodej kobiecie z takim nazwiskiem nie było łatwo w środowisku prawniczym wciąż zdominowanym przez mężczyzn. – Pan zarządzał akcją? – spytała. Spodziewał się, że sytuacja zmusi go do powtarzania raz po raz tego samego. Wylegitymował się, przedstawił, potwierdził. – Mam pięć trupów, dwoje rannych w szpitalu, jednego aresztowanego i dwóch ściganych. Kurwa, ale bajzel. – Nerwowo sięgnęła po paczkę vogue’ów mentolowych, wstała, przyniosła spodek na popielniczkę. – Niech pan mówi. – Ten w kajdankach to były policjant. Witczak. Od niego wszystko się zaczęło, w Warszawie – odezwał się Hif. – No to Bogu dzięki, ale tutaj jest mój teren i ja będę się z tym użerać, rozumie pan? Pokiwał głową. – Zabici w domu wczasowym to moja robota – przyznał od razu. – To członkowie jakiegoś gangu z Belgii. Pracował dla nich Jan Saks. Powinien być teraz w szpitalu. Jezu, Magik! – wrzasnął Tymański i wyszedł na zewnątrz. Z tłumu policjantów wyłonił się Mogielnicki. – Co jest? – W tym bałaganie nie sprawdziliśmy, co z Cyną i Saksem – zmartwił się Tymański. – Jeden z ludzi z komisariatu w Międzyzdrojach w nocy zawiózł ich do szpitala. Pilnuje Saksa – wyjaśnił Magik. – Niech oka z niego nie spuszcza – polecił Hif i zawrócił do Wiosny. Streścił rozmowę z Mogielnickim. – Ten Saks jest fałszerzem. Miał drukarnię i mennicę ukrytą w garażu w Wisełce. Na posesji braci Janusza i Macieja Saksów – relacjonował. – Wkroczyliśmy tam wczoraj i znaleźliśmy ukryte pomieszczenie. Wiosna wyjęła notes i wieczne pióro. – Dlaczego w takim razie w lesie stoi lublin z maszynami drukarskimi? – rzuciła. – Z tego, co wiem, maszyny zostały wykradzione z posesji w Warnowie. Jej właściciel jest powiązany z gangiem niejakiego Dragi – wyjaśnił. – Wykradzione? Mówił pan, że należały do braci Saksów? Tymański zdał sobie sprawę, że wszystko było dość skomplikowane. – Powinna pani porozmawiać z Witczakiem – zaproponował. – To emerytowany pies. Siedzi skuty w służbówce. – Niech pan go przyprowadzi, bo kurwa, nie rozsupłamy tego do Bożego Narodzenia – westchnęła. Kiedy wrócił z Zerem, stała przy oknie z komórką przy uchu. Pomyślał, że wyrzucała z siebie słowa z prędkością bliską WKM-B, czyli zbliżała się do siedmiuset słów na

minutę. – I mam tu górę trupów, jakieś szwindle, fałszerze, mennica, psy z Warszawy, gangsterzy tutejsi, z Belgii, cholera wie co. Więc, mamuś, proszę, weź Mateuszka do siebie, ja wrócę do domu chyba za tydzień. Odchrząknął. Szybko skończyła rozmowę. – Przepraszam. Wskazała Witczakowi trzeci fotel. Na początek zwróciła się do Tymańskiego. – Właściwie dlaczego ten pan jest w kajdankach? – Jest podejrzany w drugiej sprawie – wyjaśnił. – Powie pan coś więcej? – W głosie Wiosny zadrgała nuta zniecierpliwienia. – Prawdopodobnie miał coś wspólnego z morderstwem osiemnastoletniej mieszkanki podwołomińskiej wsi. – Witczak rzucił mu zdezorientowane spojrzenie. – Oraz z czterokrotnym morderstwem sprzed dziesięciu lat, w tych samych okolicach. – Zero wbił wzrok w podłogę. – Nie będziemy się tym zajmować – szybko rzuciła prokurator. – Proszę o wyjaśnienia dotyczące sprawy fałszowania pieniędzy. Jako były policjant zdaje pan sobie zapewne sprawę, jaką rangę ma ten czyn zabroniony? – Zbrodni – odparł Zero. – Grozi za to do dwudziestu pięciu lat. Hif rozsiadł się wygodniej w krzywym i wiekowym fotelu, który prawdopodobnie pamiętał czasy, kiedy w ośrodku gościły tuzy świata polityki. Pomyślał, że dziewczyna złapała przynętę, wiedziała, że na takiej sprawie wypłynie na szersze wody. – Nie mam nic wspólnego z fałszowaniem – zapewnił Witczak. – Wręcz przeciwnie. – Co to znaczy? – spytała. – Od pięciu miesięcy choruję na schizofrenię – wyjaśnił. – Źle toleruję leki. W lutym znajoma lekarka, Kamilla Saks, złożyła mi propozycję. – Schizofrenię? – stropiła się Wiosna. Nie było w tonie jej głosu współczucia, raczej rozczarowanie. – Niech pan mówi dalej. – Bratowa Kamilli cierpiała na tę samą chorobę i też nie mogła brać leków. Kamilla zaproponowała mi pobyt u Saksów. Alina miała nauczyć mnie, jak radzić sobie z chorobą. – Pomogli panu? – Wiosna nie wytrzymała, musiała znowu zapalić. – Objawy trochę zelżały – potwierdził. – I co ma to wszystko wspólnego z fałszowaniem? Gdzie mieszkało to małżeństwo? – W Izabelinie pod Warszawą – wtrącił Tymański. – Tydzień po moim przyjeździe Kamilla wszystko mi zdradziła – wyznał Zero.

– Może jaśniej? – zażądała Wiosna. – Chciała, żeby brat zerwał z nielegalną działalnością. Od dawna próbowała go przekonać. Jan obiecywał, ale nie dotrzymywał słowa. – To jest jak nałóg – mruknęła prokurator. – Kamilla uciekła się do groźby. Powiedziała, że pracowałem w policji i że dała mi broń. Wiedziała jednak, że to nie poskutkuje – kontynuował. – Próbował go pan powstrzymać? Rozumiem, że fabryczka znajdowała się na naszym terenie. Musiał tu regularnie przyjeżdżać. – Raz w miesiącu spędzał w Wisełce kilka dni. Tak, za pierwszym razem próbowałem go wypytać. Powiedział tylko, że jedzie ostatni raz. Nie dał się przekonać. – Tak to jest z nałogowcami – przytaknęła Wiosna, a Hif pomyślał, że musiała o uzależnieniach wiedzieć znacznie więcej, niż tylko to, co usłyszała na sali sądowej. Być może ktoś z członków rodziny miał problemy. Postawił na ojca alkoholika. – Kamilla wymyśliła więc plan. Skombinowała lek psychotropowy. Chyba haloperidol. Miałem go dodawać w kroplach do posiłków i napojów Jana. Po jakimś miesiącu wywołał objawy neurologiczne, między innymi drżenie rąk. Kamilla zmusiła brata do wykonania badań w szpitalu i zdiagnozowała zespół parkinsonowski. Wiosna pokiwała głową. – Trucizna, metoda kobiet – stwierdziła. – Saks zrozumiał, że z tą chorobą nie da rady pracować. Jego kuzyni nie byli w stanie przejąć produkcji. Byli dobrzy w biciu monet, ale do banknotów brakowało im finezji. – Skąd w takim razie Belgowie? – wypytywała dalej prokurator. – Jan pracował dla nich jeszcze na emigracji. Kiedy zmarł jego mistrz, Saks przejął po nim drukarnię. Potem miejscowa policja zaczęła się interesować Aliną, maszyny przenieśli do Wisełki. Ale współpraca z Belgami trwała. Dopiero ostatnio Jan w końcu poinformował ich, że rzuca fałszowanie. Chcieli odebrać maszyny, a tych z kolei bracia zdążyli się pozbyć. Belgowie podejrzewali, że Jan nie odda im drukarni, więc porwali Kamillę i Alinę, żeby zyskać mocniejsze argumenty negocjacyjne. – Jak rozumiem, bracia Janusz i Maciej sprzedali maszyny drukarskie miejscowemu gangowi – załapała. – Tak. A kiedy Belgowie porwali kobiety, Jan musiał odzyskać cały sprzęt. Opowiedział historię porwania, tortur i śmierci Marka Nagiela. – Kolejny trup – skomentowała z przekąsem Wiosna. – Nie mogłem go uratować. Sam byłem kimś w rodzaju więźnia – wyznał Witczak. – To mi wygląda raczej na współudział – odparła Wiosna. – Ale z tego, co słyszę, ma pan większe kłopoty w Warszawie. Witczak rzucił pytające spojrzenie Tymańskiemu, ale nie doczekał się odpowiedzi.

– Pojechaliśmy do Warnowa, tam na posesji sąsiadującej z leśniczówką znaleźliśmy maszyny drukarskie. Mieliśmy je wymienić z Belgami na kobiety. Ukryliśmy się w zniszczonych koszarach w Kornowie. Po drodze doszło do strzelaniny, ścigał nas któryś z ludzi Dragi, zapewne jakiś stróż. Strzelał bodajże Janusz. – Trzeba przyznać – wtrącił Tymański – że na trop tej sprawy wpadliśmy właśnie dzięki Witczakowi. Powiedzmy, że udało mu się rozrzucić okruszki. Nie wiem, czy świadomie. – Namówiłem Saksa, żeby czekał na mnie na stacji benzynowej. Belgowie przebili opony w jego ładzie. Potrzebowaliśmy samochodu. Z doświadczenia operacyjnego wiedziałem, że w pobliskim lesie pracują tirówki. Ktoś je musiał rozwozić. Udało się przejąć samochód – wyjaśnił Zero. – Na stacji benzynowej obejrzeliśmy zapisy z kamer monitoringu i zobaczyliśmy Jana Saksa, a potem mojego kolegę, który przyjechał tym zarekwirowanym w kurwidołku golfem. Wcześniej Krzysiek zadzwonił na komendę, podał nam nazwisko swojego gospodarza. Mogliśmy go namierzyć. – To nawet było niegłupie – przyznała Wiosna. – Taka współpraca obniży panu wyrok. Telefon w kieszeni Tymańskiego zaryczał. Spojrzał na wyświetlacz. – Dowództwo, muszę odebrać. Wyszedł z pomieszczenia. W słuchawce usłyszał głos Młodego. Wymienili najnowsze informacje. – Coś strasznie przerywa – narzekał Mączka. – Masz tam stacjonarny? Tymański przeszedł do recepcji i poprosił o numer telefonu, który podyktował Adrianowi. – Zaraz zadzwonię! Wrócił na zaplecze. – Można odprowadzić pana Witczaka – zakomenderowała prokurator. – Zabieram go do Warszawy. Jak najszybciej – podkreślił Hif. – Zobaczymy – odparła wymijająco Wiosna. – Mam jeszcze pytania. Tymański umieścił Krzysztofa z powrotem w składziku gospodarczym, po czym zamknął pomieszczenie na klucz. – Dlaczego nie mieliście wsparcia? Wie pan, że tu mogła mieć miejsce dwa razy większa jatka. Ci Belgowie byli nieźle uzbrojeni – spytała. – O to proszę zapytać sierżanta Mogielnickiego z Kamienia – rzucił Hif i znowu wydarł się na całe gardło: – Magik! Po chwili zamienili się miejscami. Prokurator powtórzyła swoje pytanie. – Nie wiem, jak to się stało – przyznał Mogielnicki. – Gang musiał zastosować jakieś sztuczki technologiczne. Przejął moje połączenia. Myślałem, że ustalam wszystko z oficerem dyżurnym, ale tak naprawdę rozmawiałem z człowiekiem Dragi. Zaraz potem padła radiostacja w moim wozie. Używałem komórki, ale połączenia też zostały przejęte.

– Sprawdzimy to – zapowiedziała Wiosna. – Muszę zabrać pana telefon. Wskazał brodą na otaczający ich teren. – Jest gdzieś w lesie. Przedzieraliśmy się i zgubiłem. Prokurator zapisała coś w swoim notesie. – W takim razie proszę nakazać przeczesanie terenu – odparła. – Jak rozumiem, przebrany za antyterrorystów gang Dragi przybył dwoma quadami. Znaleźliśmy ukryty w lesie jeden pojazd. Magik skinął głową. – Draga prawdopodobnie uciekł – stwierdził. – Chcę usłyszeć pana wersję przebiegu wypadków. – Rozdzieliliśmy się – wciął się stojący w progu Tymański. – Zza linii lasu widziałem, jak pojawili się ci przebierańcy. Myślałem, że to antycy. Ale się pomyliłem. Mało brakowało… Uratował mnie Witczak. Strzelał z lasu, ranił jednego z gangsterów. – Jak to się stało, że wziął udział w zajściu? – Wiosna wbiła w Hifa spojrzenie swoich jasnozielonych oczu. – Policjantka Tymańskiego zawiozła rannego Saksa i Witczaka do Międzyzdrojów. Z tego, co wiem, zorientowali się, że nie mamy wsparcia. Puściła Witczaka, a on zawrócił – wyjaśnił Magik. – Uratował panu tyłek? – spytała, wciąż wpatrując się w Tymańskiego. – A potem razem z panem zaatakował Belgów. Hif przytaknął. – Zależało mu na Kamilli. Oni… byli ze sobą blisko – przyznał. – Jak wyglądał atak na ten dom, w którym ukryli się gangsterzy? – chciała wiedzieć Wiosna. – Przyczailiśmy się na parterze – tłumaczył Tymański. – Na górze byli Belgowie. Jeden z nich zastrzelił faceta od Dragi, który wsiadł do lublina i zamierzał odjechać. Potem wkroczył Magik. – Oddałem strzał do drugiego gangstera, gdy sięgał po broń – dodał Mogielnicki. – Wtedy postanowiliśmy z Witczakiem sprawdzić górę – włączył się Hif. – Belgowie zablokowali główne schody. Przy drugiej klatce schodowej też mieli człowieka. Udało nam się go wyeliminować. Ten, który pilnował głównych schodów, przeniósł się do jednego z pokojów. Ale ściany tu są cienkie. Strzeliłem i trafiłem przez gips. – Miał pan sporo szczęścia – skomentowała. Kiwnął głową. – Rozproszył mnie ruch w sąsiednim pokoju. To musiał być Janusz Saks. Ten, którego Belg wciągnął wcześniej do środka. Pewnie miał odebrać kobiety, zanim wszystko się zaczęło.

– Ale ten Saks uciekł – zauważyła Wiosna. – Usłyszałem krzyki i szamotaninę tam, gdzie upadł ten zastrzelony Belg – wyjaśniał Hif. – Witczak poszedł szukać porwanych. Został zaatakowany. Podbiegłem i zobaczyłem, że okno balkonowe jest otwarte. Ostatni z Belgów uprowadził Kamillę. Wyskoczyli. Witczak samotnie ruszył w pościg. Kamilla została postrzelona na plaży. Ja byłem zajęty reanimacją Aliny Saks. – A gdzie w tym czasie był pan? – zwróciła się do Magika. Hif nie usłyszał odpowiedzi, odwołał go recepcjonista. Przed chwilą w holu rozległ się dzwonek aparatu telefonicznego. Tymański sięgnął po leżącą na blacie słuchawkę z szarego bakelitu, przyłożył ją do ucha. – Wiem, że twoja komórka może być na podsłuchu – zaczął bez wstępu Mączka. – Dlatego taki manewr. Wiem też o porwaniu Zuzy. Hif poczuł uderzenie krwi do głowy. Na chwilę odsunął słuchawkę, zacisnął oczy. Przemknęła mu myśl: ile właściwie nie spał? Długo, zbyt długo. Młody coś mówił. – Kto jeszcze wie? – rzucił do mikrofonu Tymański. – Cyna i naczelnik. Zapadło długie milczenie. – Kurwa – odezwał się w końcu Hif. – Słuchaj – podjął Mączka. – Namierzamy faceta. Właściwie już go mamy. Właśnie dostaliśmy wiadomość z nazwiskiem i adresem. Będę cię informował, tylko podaj bezpieczny numer. Tymański odłożył słuchawkę, wyszedł na zewnątrz, żeby odetchnąć świeżym powietrzem. Potem podszedł do najbliżej stojącego aspiranta. – Masz prywatną komórkę? – zagadał. Ten skinął głową. – Pożycz. Chłopak bez słowa wyjął swój aparat i przekazał Tymańskiemu. – Na chwilę? – upewnił się. Hif ruszył z powrotem do budynku. – Nie powiedziałem, że na chwilę – burknął. Cały poniedziałek nikt nie zadzwonił na telefon, który Miazga zostawił mu w schowku. Glista zaparkował samochód przy jednej z ulic w pobliżu Promenady Gwiazd, alei z odciśniętymi w płytach chodnikowych dłońmi polskich artystów. Z nudów chodził i patrzył – wypatrywał śladów po bohaterach dzieciństwa – z załogi Rudego 102 znalazł Kosa, Gustlika, Czereśniaka i Wichurę. Reszta go nie interesowała. Noc zmuszony był spędzić w samochodzie, przemarzł na kość, co godzina musiał opuszczać kabinę, żeby się rozgrzać, potem łapał trochę snu. Tak dotrwał do rana. W dworcowym barze napił się gorącej herbaty. Ostatnie pieniądze wydał w smażalni ryb, siedział przy barze na wysokim stołku, za szybą miał widok na lekko wzburzone morze, jadł dorsza i myślał.

Zdał sobie sprawę, że porwanie przez wieśniaków doprowadziło do tego, że spalił za sobą ostatni most do wolności. Teraz pewnie smerfy wszczęły poszukiwania, kto wie, może nawet posłały za nim list gończy. Jego pyzata morda zdobiła ściany niedoświetlonych korytarzy wszystkich komisariatów w kraju. „Zbiegł niebezpieczny przestępca”. I nazwisko. Nawet nieźle to brzmiało, chociaż stanowiło mierną pociechę. Pieniędzy nie miał, matka też nie śmierdziała groszem, więc nie miał po co dzwonić. A zresztą i tak wyląduje najpierw w areszcie, potem dostanie wyrok. Zdał sobie sprawę, że jego życie bardziej było poukładane tam, za murami, niż tu, na tak zwanej wolności. Prawie tęsknił. Coś zakłuło go w gardle. Charknął. Znudzona kobieta przy pustych patelniach rzuciła mu smętne spojrzenie. Sięgnął po kawałek chleba, stary, sprawdzony sposób mamusi. Przegryzł. Znów zarzęził, wywołując ostry ból w gardle. Kurwa mać. Jeszcze tego brakowało. Wrzucił niedojedzone resztki na tekturowej tacce do wielkiego kosza na śmieci przy wyjściu, zamiast na zewnątrz skierował się do łazienki. Przysunął się do lustra nad umywalką, spróbował zajrzeć przez swoją rozdziawioną gębę. Nic nie dojrzał, ale czuł wyraźnie, że głęboko w gardle tkwiła wbita w śluzówkę ość. Przełknął ślinę i poczuł wyraźniej, jak niewielkie ostrze z rybiej tkanki kostnej wbiło się jeszcze bardziej. Przeklął i wyszedł z lokalu, ruszył krok za krokiem w stronę miejsca parkingowego, na którym pozostawił samochód. Po drodze dumał – co właściwie robił nad morzem? Czemu posłuchał legendy polskiej przestępczości zorganizowanej, przyjął samochód i pędził osiem długich godzin na Wybrzeże? Jasne, trzeba rozprawić się z tą suką, od której cały jego pech się zaczął. Dokonać zemsty na lesbie, z którą miał mieć bachora. Ale jakoś brakowało mu zapału. Usiadł za kierownicą, obejrzał gardło w lusterku; wydawało mu się, że błony śluzowe się zaczerwieniły. Znał historie ludzi, którzy kipnęli od ugryzienia pszczoły w gardło, ale od ości? Z drugiej strony – głupio by było zejść na ość. Złapał się za szyję, wydawało mu się, że coraz gorzej mu się przełyka, jakby tkanki już napuchły. Wysiadł i podszedł do najbliższego kiosku, spytał o szpital. Dowiedział się, że musi jechać do Kamienia Pomorskiego, czterdzieści kilometrów. Przy okazji poprosił o szybką diagnozę, w końcu ludzie morza powinni wiedzieć, jakim zagrożeniem jest ość od dorsza w gardle. – Panie, w święta sąsiadka nie pojechała z ością do szpitala i w nocy dostała udaru – zaszczebiotała kioskarka. – Dostała udaru od ości? – upewnił się i zrozumiał, że jednak musi się ratować. – Nie wiem. Ale dostała – prychnęła kobieta. Przekonany Glista odpalił silnik, zawrócił i ruszył na Świnoujście, wypatrując ronda z kierunkowskazem na Lubin. Samotna noc była koszmarna, o wiele gorsza od tej spędzonej w towarzystwie grubasa w papierowej torbie na głowie. Później towarzyszyły jej tylko cisza i chłód. Dodawała sobie otuchy, śpiewając piosenki z dzieciństwa, z płyty kupionej przez ojca – Puszek okruszek, Co powie tata, Zuzia, lalka nieduża i inne. Potem wymyśliła sobie grę: starała się sobie przypomnieć najdłuższe poznane słowo, np. „półtoraroczny”, i liczyła wyrazy, które była w stanie ułożyć z zawartych w nim liter (doszła do pięćdziesięciu siedmiu). Albo „heksagonalny”, z tego zdołała wycisnąć zaledwie czternaście, ale potem jej się

znudziło. Myślała o matce, która zmarła, kiedy Zuza miała pięć lat. Niewiele zostało jej wspomnień, jakieś obrazy, cienie tkwiące w pamięci – widziała małą dziewczynkę i pochyloną nad sobą twarz matki, dobrą, piękną, łagodną twarz. Jakieś wspólne zakupy w supermarkecie, podczas których się zgubiła. Wrzeszczała ze strachu jak zarzynane prosię, tak przynajmniej ujmował to ojciec, kiedy wspólnie wspominali tamto zdarzenie. Ale to matka ją znalazła, poszła do punktu obsługi klientów, poprosiła pracownicę o dostęp do radiowęzła i zaczęła śpiewać przez mikrofon jedną z ulubionych piosenek, chyba Cztery słonie. A potem swoim aksamitnym głosem powiedziała, żeby córeczka wróciła tam, gdzie stoją kosze. W ten sposób Zuza sama się odnalazła. Kiedy zobaczyła matkę, znów uderzyła w płacz. Wspomnienia były niezłe, ale pamięć o zmarłej matce roztkliwiła ją i osłabiła. Nie chciała się rozbeczeć. Musiała być silna. Dlatego zaczęła myśleć o Mumii, o swojej nienawiści do niej, o tym, co jej zrobi, jeśli ojciec zdecyduje się wrócić do tej zołzy. Wyobrażała sobie sugestywne obrazy tortur na Mumii, napawała się jej cierpieniem. O ósmej rano otworzyły się drzwi. W progu stanął Maciek. – Chodź! – szepnął. W pierwszym odruchu nie uwierzyła. Chłopak sprawdził korytarz, potem podszedł, wziął ją za rękę i zachęcił, żeby wstała. Wyszli z pomieszczenia, w którym siedziała zamknięta od sobotniego wieczoru. Znaleźli się w oborze, z lewej mieli szerokie przejście między wypełnionymi sianem pustymi stanowiskami dla krów. Światło słoneczne ją oślepiło, musiała zmrużyć oczy, Maciek pociągnął za sobą. Wyszli na świeże powietrze, szła za nim krok w krok, jak dziecko. Widziała bramę. Zanim jednak do niej dotarli, chłopak skręcił i wprowadził ją do piętrowego budynku w stanie półsurowym, minęli przejście o nieotynkowanych ścianach, przeszli przez drzwi. Na widok śniadania poczuła głód, który tłumiła przez całą niedzielę. A tu parówki, jajecznica na boczku i cebulce, świeże bułki, gorąca herbata. Po prostu usiadła i zaczęła jeść. Maciek jej się przyglądał. – Na razie musisz tu zostać – powiedział, kiedy ostatnim kawałkiem kajzerki czyściła talerz z resztek posiłku. – Jakieś dwie godziny. Potem przyjdę i pogadamy, dobra? Kiwnęła głową. Zamknął za sobą solidne, metalowe drzwi. Została sama. Dopiła herbatę. Sprawdziła drzwi. Rzeczywiście – niczego im nie brakowało. W ścianie było jednak okno. Dotknęła szyby. Da się zbić. Działka po drugiej stronie kończyła się płotem, zaraz za nim stała drewniana chata, wyglądająca na wiekową. Na ganku siedziała starsza kobieta z małym psem na ręku. Zuza zaczęła pukać w okno, aby zwrócić na siebie uwagę. Piesek zaszczekał, zeskoczył z kolan swojej pani i machając ogonkiem, szukał przesmyku między sztachetami. Kobieta przyzwała go krzykiem, ale psiak nie reagował, zauważył Zuzę i starał się do niej dostać. – Co robimy? – zapytał Młody. Generał rzucił mu zirytowane spojrzenie. – Uzgodnij wszystko z Malutą i możecie jechać – rzucił. – Miałeś jakiś pomysł. – A! Tak! – Usiadł z powrotem przy komputerze. Przełączył okna programów,

uruchomił jakąś prymitywnie wyglądającą aplikację, pewnie własnego autorstwa. Z mejla otrzymanego z biura obsługi ostatniej firmy telekomunikacyjnej dostali wreszcie potrzebne dane. Mieli nazwisko właściciela komórki – Dariusz Twardowski, adres na Ursynowie – ulica Okaryny, czyli blisko Dolinki Służewieckiej, naprzeciwko kampusu SGGW. Mączka zadzwonił do naczelnika, ten skontaktował się z dowódcą pierwszego oddziału bojowego Biura Operacji Antyterrorystycznych i zawiadomił go o zbliżającej się wspólnej akcji ujęcia niebezpiecznych gangsterów. Policjanci z BOA mieli czekać na sygnał. – Posłałem mu zawirusowanego ememesa. Uruchomi kamerę w komórce. – Generał wskazał na okno programu, na którym widniał ciąg znaków informujących o toczącym się procesie. – A jeśli nie odbierze? – powątpiewał Młody. – Na tym polega myk. Ten ememes sam się odbierze. Czekali w napięciu, kolejne kropki w wierszu oznaczały postęp wysyłania elektronicznego intruza, który pokonywał kolejne BTS-y, żeby w końcu dotrzeć do adresata po drugiej stronie miasta, zainstalować się i wykonać polecenie. Automatycznie otworzyło się drugie okno, zupełnie czarne, Generał wskazał je kościstym palcem. – Jeśli się uda, powinniśmy zobaczyć tu obraz – wyjaśnił. – W ogóle ma czynną komórkę? – dopytywał Młody. – Według przysłanych informacji komórka działa, jest zalogowana do sieci, nie przemieszczała się od paru dni. – Siedzi w domu? – zastanawiał się. Spojrzał na wydruk kopii dowodu osobistego z datą urodzenia: 1959 rok. – Myślałem, że to rówieśnik Zuzy. – Pewnie komórka jest na ojca – orzekł Generał. Czarny ekran zmienił kolor na niebieski, zamigał, a potem pokazał obraz. – O kurwa, to działa! – szepnął podekscytowany Mączka. Zobaczyli pomieszczenie, po lewej stronie ścianę z oknem, z tyłu zamknięte drzwi. – Komórka stoi w stacji dokującej – skomentował informatyk. – Popatrz tu. – Wskazał na róg ekranu. – Na dole jakby część biurka – podsumował Młody. – A to? – Generał pukał w krawędź ekranu. – Moim zdaniem to łokieć. – Pokazał pozycję na biurku. Mączka zbliżył się do ekranu monitora. – Może i łokieć – potwierdził z wahaniem. – Nie rusza się? Odsunęli się, żeby zyskać perspektywę. Czekali. – Nie porusza się – skomentował Młody. – Może to jednak nie łokieć? – Wiesz co? – odezwał się informatyk. – Myślę, że czas na akcję.

Adrian Mączka po raz kolejny wybrał numer wewnętrzny gabinetu naczelnika. Karolina Wiosna zażądała rozmowy z Magikiem, który stał przed Tornadem w grupce miejscowych policjantów. Ustalono z właścicielami, że ośrodek jeszcze przez kilka dni będzie zamknięty, aby pion techniczny mógł spokojnie sprawdzić teren. Przede wszystkim mieli znaleźć telefon Mogielnickiego, przy czym upierała się prokurator. Tymański siedział w fotelu w holu głównego budynku i obserwował minę Magika, który maszerował na rozmowę z Wiosną. Sam ściskał w dłoni komórkę zarekwirowaną jednemu z funkcjonariuszy, którego Hif posłał po ładowarkę. Sprzęt musiał być w nieustannej gotowości. – Nie podoba mi się pana rola w tej akcji – oświadczyła Wiosna. Magik z niedowierzaniem pokręcił głową. – Bo zgubiłem telefon? Wypuściła powietrze z płuc, jakby przygotowywała się do oddania strzału. – Kiedy słyszy pan w lesie tętent konia, spodziewa się pan ujrzeć zebrę? Zdumiony Mogielnicki nie odpowiedział od razu. – Nie – bąknął po dłuższej chwili. – No właśnie. Opowiastki o sztuczkach technologicznych wydają mi się mniej prawdopodobne od wyjaśnienia, że gang Dragi miał w policji informatora – wyrzuciła z siebie i wbiła spojrzenie w rozmówcę. Kolor jej tęczówek był urzekający i przypominał świeżą trawę, ale Magik właśnie zaczął Wiosny nie lubić. – Poinformuję pana przełożonych – oświadczyła. Sierżant wstał i opuścił pomieszczenie. Kiedy wzburzony mijał Tymańskiego, zadzwoniła wypożyczona komórka. Naczelnik Maluta objął dowodzenie. Z oddziałem BOA spotkali się w ich wozie, zaparkowanym po drugiej stronie ulicy Bartoka, od której odchodziła Okaryny. – Jak rozpoznanie? – zapytał dowódca antyterrorystów, nierozróżnialny od swoich towarzyszy, z twarzą zasłoniętą czarną kominiarką. Młody sprawdził. Obszedł kwadratowy blok dookoła, zadzwonił do dozorcy, który mieszkał w budynku obok, podał numer mieszkania i zyskał wiedzę na temat rozkładu pomieszczeń. Jak się okazało, numer dwanaście mieścił się na drugim piętrze, po lewej stronie, bliżej schodów. Gospodarz podał mu uniwersalny kod do domofonu, ale nie umiał powiedzieć, czy lokator ma pojedyncze, czy podwójne drzwi, ani jakie zastosował zabezpieczenia. – Zrobimy tak – zaproponował aspirant z grupy bojowej. – Podjedziemy na podwórko. Wysypiemy się przed blokiem. Dwóch pójdzie na tył, bo tam wychodzą okna. Drugie piętro, ale już nie z takich wysokości klienci skakali. Reszta wejdzie klatką, otworzymy drzwi i zobaczymy, co jest w środku.

Maluta z Młodym po prostu się zgodzili. Nie mieli żadnych zastrzeżeń. Po chwili chłopcy w czarnych strojach szturmowych przystąpili do realizacji planu. Policjanci ze stołecznej posuwali się na końcu szyku podstawowego, który uformowali antyterroryści. Dwóch pierwszych niosło dwudziestokilowy płaski taran, wyposażony w specjalne uchwyty. Dostali wzmocnione rękawice z warstwą kevlaru, żeby drzazgi i kawałki blachy nie poraniły im dłoni. Wystarczyły trzy mocne uderzenia, granat hukowy, potem rozległy się agresywne krzyki i pięciu ludzi zniknęło w mieszkaniu. Maluta i Młody mieli odczekać, aż ktoś po nich wyjdzie. Minutę później podążyli za sierżantem, który wprowadził ich do wnętrza. W ostatnim pomieszczeniu, przy biurku komputerowym siedział mężczyzna, w takiej pozycji, jak zaprezentował wcześniej Generał, z głową opartą na blacie. W stacji dokującej rzeczywiście stała komórka. Obok klawiatury leżał drugi aparat, ale niewłączony. W powietrzu unosił się fetor rozkładu, jeszcze niezbyt dotkliwy, ot, jakby ktoś kilka dni wcześniej zostawił na stole w kuchni kilka ugotowanych na twardo jaj. Młody wyciągnął swoją komórkę i wybrał bezpieczny numer podany przez Tymańskiego. Hif przyłożył słuchawkę do ucha. – Weszliśmy do mieszkania – rzucił Młody. – Ale nie ma tu Zuzy. Tylko jakiś sztywny. Przepraszam. – Co za sztywny? – dopytał Tymański. – Podejrzewam, że pedofil. Wygląda na to, że podszywał się pod nastolatka i korespondował z dzieciakami. Zabieramy jego sprzęt do wydziału techniki, zobaczymy, co Generał z niego wyciągnie. Rozłączył się. Ruszył do zamkniętego schowka, wyjął z kieszeni klucz i otworzył drzwi. Witczak siedział na podłodze oparty o regał z detergentami. Hif pomógł mu wstać, poprowadził za wykręcone do tyłu ramię. Wyszli do holu, gdzie drogę zagrodziła im Wiosna. – A panowie dokąd? – Wracamy do Warszawy. Będziemy w kontakcie. – Pan żartuje? Nie dokończyliśmy czynności. – To rozkaz z góry – warknął. Wyszli przed budynek, Hif rozglądał się za Magikiem. – Potrzebuję transportu do Warszawy! – rzucił tonem nieznoszącym sprzeciwu. Magik wskazał na jeden z radiowozów zaparkowanych przed budynkiem. – Kluczyki! Mogielnicki rzucił mu je z ponurą miną. – Potrzebujesz kierowcy? – zapytał. Tymański pokręcił głową.

– Łamiecie procedury! – zawołała jeszcze Wiosna ze schodów. Ale Hif już nie słuchał. Posadził więźnia na tylnym siedzeniu, przypiął mu rękę do uchwytu przy suficie. Sam usiadł za kierownicą i ruszył w powrotną podróż do stolicy. 5 Nie mam już siły. 6 Pięćdziesiąt metrów od nas ktoś stoi. 7 Musisz mnie zostawić. 8 On nie odpuści. Postrzel mnie! 9 Nie pierdol! 10 Lekko.

LUTY 1999, ZGORZELEC Weszli do środka, ot, zwykły kantor, niewielki przedsionek, kontuar z okienkiem, tablica, na której umieszczano kursy walut: dolar skup po 3,79, sprzedaż 3,82, marka za 2,18 i 2,20 złotego. Pod ścianą facet w czarnej kurtce i bojówkach, na udzie pistolet gazowy w kaburze, w okienku czterdziestoparoletnia kobieta z farbowanymi na ciemny rudy ondulowanymi włosami i grubą warstwą makijażu, czyli inaczej mówiąc make-upu, za co obrażają się puryści językowi. Bo makijaż to takie rdzennie polskie słowo. Szantaler pierwszy odezwał się do rudej. – Nazywam się Szantaler. Rozmawialiśmy przez telefon. Witczak stał dwa kroki z tyłu, poddając się lustrującemu spojrzeniu młodego osiłka opartego o ścianę, niby w wyluzowanej pozie, ale z prawą dłonią opartą na skórzanym pasku kabury. Jednostajny elektryczny dźwięk otwieranego zamka zachęcił do wejścia na zaplecze. Krystyna już tam czekała. Weszli do pokoiku z aneksem kuchennym, obok szafki stał wózek inwalidzki, a na nim spoczywał mężczyzna, rówieśnik kasjerki. Nie miał jednego oka, oczodół został zaszyty, pod skórą twarzy widać było otoczone tkanką bliznowatą czarne punkty. Pamiątka po wybuchu bomby, domyślił się Witczak. – To jest właśnie mój mąż – przedstawiła. Szantaler zrobił krok do przodu i delikatnie uścisnął bezwładną prawicę inwalidy. – Wyrazy współczucia – powiedział. – Yyyy – stęknął facet na wózku. – Mąż wszystko rozumie – zapewniła Krystyna. – Proszę się rozgościć. Herbaty? – Wskazała starą kanapę pod ścianą. Obaj usiedli i przyjęli propozycję poczęstunku. Kobieta zaczęła krzątaninę przy elektrycznym czajniku. – Ostatni rok był tragiczny – mówiła, brzdąkając szklankami. – Mąż przeżył dwa zamachy. Wiele osób zginęło, reszta poszła siedzieć. Wszystko przez most. Szantaler pokiwał głową. Co miał powiedzieć? – A najgorsze, że ten skurwysyn się wywinie – spuentowała, stawiając przed policjantami szklanki z wrzątkiem. Zanurzyli torebki z herbatą, sięgnęli po cukier w kostkach i łyżeczki. – Kto taki? – zapytał Witczak. Kobieta spojrzała zdezorientowana na Szantalera. – Proszę wybaczyć. Nie zdążyłem kolegi wprowadzić w sprawę. Oczywiście Miazga, świadek koronny – wyjaśnił. Mężczyzna na wózku poruszył lewą ręką, uniósł ją w parodii gniewnego gestu.

– Yyyy – wyjęczał. – Tak – potwierdziła Krystyna. – Posadzi pan jego ludzi? Szantaler energicznie przytaknął. – Jeśli udowodnię, że Miazga nadal dowodzi swoją grupą przestępczą, facet straci koronę. I wróci do pierdla. – I tylko o to nam chodzi. – Kobieta przeżegnała się, na jej twarzy rozkwitł delikatny uśmiech. – Poprosimy o szczegóły – zagaił naczelnik. Kobieta sięgnęła do swojej torebki wiszącej na rączce wózka jej męża. Wyjęła mapę, rozwinęła i położyła na stole. Papier był w zagięciach przetarty, widać, że sporo przeszedł. Ktoś niebieskim pisakiem namalował przecinające granicę państwa trasy przejazdów, zaznaczono też czarne punkty, zazwyczaj przy przerywanych liniach leśnych przecinek. Ciemnoczerwony paznokieć Krystyny wskazał jedną z zaznaczonych tras, w miejscu, w którym droga przecinała błękitną wstęgę rzeki Nysy. – Sękowice. Most techniczny. Tak wąski, że trzeba być doświadczonym kierowcą, żeby przez niego przejechać. Zwłaszcza tirem. Nasi ludzie rok temu zrobili tamtędy sporo nocnych kursów. – Słyszałem – bąknął Szantaler. Sprawa przemytu spirytusu rozeszła się po kraju szerokim echem. – Niestety mąż pokłócił się ze swoim wspólnikiem – dodała Krystyna. O wojnie gangów w Zgorzelcu w połowie 1998 roku też było głośno. Naczelnik tylko kiwnął głową. – A potem aresztowano Miazgę-Śliwińskiego. Nie wiem, skąd miał na nas te wszystkie kwity, ale wsypał mojego męża, jego brata i resztę chłopaków. Teraz podejrzewamy, że przygotowywał sobie grunt. Od siostry w Sękowicach wiem, że coś tam się nocami dzieje. Przez parę miesięcy mostu w nocy pilnowała policja i straż graniczna. Ale od paru tygodni wszyscy zniknęli. Został tylko stróż. – Myśli pani, że dojdzie do próby przemytu? – odezwał się dotąd milczący Witczak. Spojrzała w jego stronę. – Tak, proszę pana. Dziś w nocy będą tam ludzie Miazgi. Właśnie dlatego prosiłam o pomoc. – Yyyy! – stęknął gniewnie Tadeusz Miastowski, zwany niegdyś Belfegorem. Most okazał się wąską tymczasową przeprawą, sąsiadował z ogrodzonym placem, na którym postawiono magazyny na materiały budowlane i baraki dla ekipy technicznej. Obok wznosił się pierwszy filar właściwej przeprawy. Rzeczywiście po zmroku szybko się wyludniło, robotników rozwiozły busy, inżynierowie odjechali osobówkami. Na miejscu pozostał cieć, który zapaliwszy sobie lampkę w stróżówce, nie wychylał stamtąd nosa.

– Pewnie przekupiony – szepnął Szantaler, lustrując teren wojskową lornetką. Siedzieli w lanosie, w sporej odległości, w miejscu, z którego dobrze widzieli zarówno przeprawę, jak i okalający ją teren. Witczak sięgnął po termos z gorącą kawą i nalał im po małej porcji. – Możesz mi coś wyjaśnić? – poprosił i podał przełożonemu nakrętkę napełnioną smolistym płynem. Szantaler odebrał kubek i ostrożnie upił pierwszego łyka. – Yhym – zachęcił, delektując się cierpką słodyczą plujki. – Dlaczego postanowiłeś go dorwać? Przecież ci z komendy głównej dobiorą nam się do tyłków. Szantaler wpatrywał się zamyślony w most, oświetlony żółtym światłem lamp sodowych. Mlasnął, jakby zastanawiał się nad odpowiedzią. – Od przemiany ustrojowej zalała nas lawina gówna zwanego przestępczością zorganizowaną, nie? – zaczął belferskim tonem. – Gangsterzy strzelają, podkładają bomby, zabijają się nawzajem, a przy okazji niewinnych ludzi. Trwają procesy. Myślisz, że w tym czasie nasi dorwą któregoś ze skurwysynów naprawdę odpowiedzialnych za wylew tego gówna? Faceci, którzy dorobili się na przemianie miliardów dolarów, ci, którzy spili całą śmietankę, którzy umożliwili bandziorom wielkie interesy, nigdy nie wypłyną w procesach. Bo wiesz, czym są te rozprawy? Fasadą. Zasłoną dymną. A taki Miazga dostał koronę i wygodne życie pod ochroną państwa wcale nie za to, co powiedział przed sądem. Nie, bracie. On rozpocznie nowy, szczęśliwy etap swojego gównianego życia w nagrodę za to, czego nie powiedział. Witczak oblizał wargi. – I jaki mamy na to wpływ? – odezwał się. – Niewielki – przyznał Szantaler. – Ale mogę trochę pokrzyżować plany temu skurwysynowi. Między drugą a trzecią nad ranem, kiedy zdążyli już porządnie zmarznąć, w końcu był luty, choć okazało się, że Szantaler dokładnie się przygotował – w bagażniku koce, butla gazowa, na której zrobili chińską potrawkę z jabłkiem i mielonką – na moście po niemieckiej stronie rozbłysły światła. – Tir – ocenił Witczak. Pojazd zbliżał się powoli i ostrożnie. Za nim jechał następny. Widzieli, jak potężne machiny powoli pokonywały kolejne metry wąskiej przeprawy. – Co wiozą? – zastanawiał się Zero. – Spiryt raczej nie – odparł cicho Szantaler. Pierwszy tir dotarł do polskiej strony, jakaś ledwo widoczna postać wyszła z szoferki i otworzyła bramę. Cieć nawet nie wyjrzał ze stróżówki. Ciężarówka powoli wjechała na teren Polski. Za nią następna. – Dobra, jedziemy – oświadczył nagle Szantaler. Sprawdzili broń, a Witczak poczuł gulę podchodzącą do gardła. Tamci na pewno byli

uzbrojeni po zęby. Ale naczelnik nie dał mu czasu na zmianę decyzji, z piskiem opon wjechali na asfalt drogi, przy której stali. Popędzili aż do zakrętu, za którym oślepiły ich nagle włączone lampy dwóch blokujących drogę radiowozów. W ratunkowym manewrze Szantaler zjechał na pobocze i zarył bokiem w płytki rów. Kabinę rozświetliły punktowe światła latarek, jacyś ludzie krzyczeli, ktoś szarpał za klamkę. Witczak, wbity prawym ramieniem w drzwi, odczuwał mdłości i ból. Szantaler sięgnął do kabury, uniósł pistolet, jakby chciał się bronić, krzyki przeszły we wrzaski. Wreszcie ktoś szarpnął za drzwi kierowcy i wyrwał naczelnikowi broń. Zero dojrzał krew na twarzy przełożonego. – Naczelniku Szantaler! Jesteś zatrzymany pod zarzutem korupcji! Niech ktoś wezwie karetkę! Witczak powoli zapadł się w ciemność.

DWA MIESIĄCE PÓŹNIEJ – Pierdolony Neapol – sarknął Getka zza kierownicy tira. – Kiedy tu byłeś? – zainteresował się jego cioteczny brat, Bartek. Zatrzymali się na krótko w miejscu pojenia w Szeged na Węgrzech, potem przejechali górzystą Słowenię i północne Włochy. Wieźli dorosłe bydło do handlarza w miasteczku pod stolicą Kampanii. Wiedzieli, że wielu handlarzy zrobiło tam niezłe biznesy, im też udało się zdobyć kontakt od pewnego Włocha pracującego w skupie na Mazurach. Facet co prawda robił w koniach, ale obiecał, że znajdzie im kontrahenta. Po miesiącu dał im namiary na hodowlę braci Pariante w małym miasteczku pod Neapolem. Zjechali z autostrady i zbliżali się do mieściny o nazwie Castello Cieco. Wiedzieli, że wjazd będzie trudny, sunęli wąską ulicą pomiędzy niskimi domkami z białej cegły. Czekało ich cofanie pod górę i niełatwy wjazd. Okazało się, że baza ulokowana była w centrum mieściny, niedaleko rynku z kamiennym kościołem. Widzieli już wjazd, ale drogę blokował im zaparkowany pod ścianą fiat punto. Getka nacisnął klakson. – Powinieneś wziąć prysznic. – Henryk zbył pytanie kuzyna. Chłopak powąchał rękaw swojej koszuli. – Cały tir śmierdzi – odparł obronnym tonem. – Nie myłeś się od trzech dni. Getka jeszcze raz włączył sygnał, piskliwy dźwięk odbiły bielone cegły. Na ganku jednego z domów osłoniętych daszkiem z włoską dachówką pojawił się niski mężczyzna. Machając rękami, zbiegł po schodkach do furtki, coś krzyczał. Zrobił dużo hałasu, ale przeparkował samochodzik. Ruszyli dalej. – Uważaj na słupki – ostrzegł kuzyna Bartek. – Masz z dziesięć centymetrów. – Wyłaź i nakieruj mnie – nakazał Getka. Bartek spróbował otworzyć drzwi, ale zablokowały się na kamiennym murze. – Damy radę – stwierdził, ale głos lekko mu zadrżał. A jeszcze musieli się złamać. Otarli lusterko, ale dali radę. Obory stały na wzniesieniu, znowu wąski wjazd za mur, to tu musieli wjechać tyłem. Zaparkowali i poszli obejrzeć drogę. Nie było innego wyjścia. – Wycofasz się, a ja cię pokieruję – zadecydował Henryk. Manewr wymagał niezłej ekwilibrystyki, ale Getka wiedział, że młody sobie poradzi, jeśli dostanie pomoc z zewnątrz. Z zabudowań gospodarskich zaczęli wychodzić ludzie, Henryk pomyślał, że będą rzucać dobre rady, ale nikt nie odezwał się ani słowem. W milczeniu obserwowali działania polskich kierowców. Nie mogli dać plamy. Wjechali za drugim podejściem, za pierwszym Bartek przywaliłby w ścianę, gdyby nie wrzaski Getki. Potem nadszedł jeden z braci Pariante, niski, brodaty południowiec o szczerym uśmiechu i silnym uścisku wielkiej jak imadło dłoni. Razem pilnowali wyładunku. Włoch

komentował każdą sztukę i tłumaczył, dlaczego mu się nie podoba i czemu obniży zapłatę. O dziwo, zjawił się Polak, wielki facet, czerwony od słońca, w śmiesznym nakryciu głowy z chustki, z rogami zawiązanymi w supły, żeby lepiej leżała. Wyglądałby jak polski wieśniak przerzucony na południe Europy, gdyby nie eleganckie cygaro. Tłumaczył wszystko, co mówił Pariante. – Następnym razem będziesz wiedział, jakie bydło tu chcą – uspokoił Getkę. – Fratelli ci wytłumaczą. Henryk, niezadowolony z interesu, kilkakrotnie sprawdzał wagę, bał się oszustwa, cały czas liczył, czy podróż w ogóle mu się zwróci. Potraktuj to jako inwestycję, powtarzał sobie w głowie słowa żony, która przewidziała tę sytuację. Jechali właściwie na ślepo, wybrali najlepsze sztuki, nie znając włoskich wymagań. Wyładunek przeciągnął się do wczesnego wieczora, słońce schowało się za górami, upał zelżał. – O ósmej fratello Pariante zaprasza na kolację – odezwał się Strzałkowski, Polak w chustce, który asystował im przy pracy. Nie znał się na bydle, ale nieźle tłumaczył i był w dobrej komitywie z miejscowymi. – A teraz idźcie się umyć, bo strasznie od was jedzie. Pokazał im skromny nocleg w prymitywnym budynku przylegającym do obory. Pomieszczenia wyposażono jednak w niewielką kuchnię i mały prysznic z klozetem. Któryś z pracowników zostawił dla nich na kuchni pełną smolistego napoju metalową kawiarkę. Po godzinie przyszedł Strzałkowski, który zdążył zmienić roboczy drelich na kolorową koszulę i szerokie lniane spodnie. – Musimy pogadać – rzucił. Przeszli do niewielkiej willi na terenie gospodarstwa. W kamiennym wnętrzu z marmurową posadzką panował przyjemny chłód. Pod ścianą stała skórzana kanapa, obok dwa takie same fotele, na których usiedli. – Gdzie macie bazę? – zapytał i poczęstował ich cygarem. Odmówili. – Mamy dwie – zgodnie z prawdą odpowiedział Getka. – Jedną na Mazurach, drugą pod Radzyminem. Skupujemy na północy, z centrum rozwozimy część sztuk do rzeźni. Ale mamy nadmiar i chcemy go dobrze sprzedać. Strzałkowskiego przez jego masę i czerwoną opaleniznę wzięli za mazowieckiego chłopa, klasycznego świńskiego blondyna z okrągłą gębą. Zaobserwowali teraz, kiedy częstował ich winogronami i kroił okrągły bochenek chleba z krzyżem na środku, że dłonie miał mieszczucha. – Pariante przyzwoicie płaci – podsumował rozładunek. – Możecie dobrze zarobić. Ilu macie ludzi? – Wystarczy – odparł Getka, ale Polak rzucił mu niezadowolone spojrzenie. – Wiecie, gdzie jesteście? – spytał. Spojrzeli po sobie. – Na południu Włoch – odpowiedział za nich. – Tu wszystkim rządzą klany. Chyba wiedzieliście o tym?

Getka ugryzł kawałek chleba z semoliny. – Sprzedajemy krowy – wyjaśnił. – To oczywiste! – krzyknął Strzałkowski. – Ale będziecie robić interes z klanem Pariante. A on należy do Systemu. – Do jakiego systemu? – wyrwało się Bartkowi, ale Getka położył mu dłoń na ramieniu. Był starszy, to on powinien negocjować. – Pariante zapłaci wam po kolacji – oznajmił Strzałkowski. – Ale równie dobrze może poderżnąć wam gardła, wasze ciała wrzucić do morza, bydło przejąć, a samochód włączyć do swojego taboru. I wiecie, co zrobi tutejsza policja? Gówno. Getka poczuł, jak zasycha mu w gardle. Wypluł kawałek chleba na dłoń. Nie zdołał go przełknąć. – A ja jestem tu rezydentem. To ze mną będziecie się kontaktować – podsumował Strzałkowski. Getka powoli kiwnął głową. – Przed następnym transportem przyjadę do kraju – zapowiedział Strzałkowski rozparty na wielkiej kanapie, przegryzając dorodny owoc winorośli. – Wiecie, co musi zrobić kandydat, żeby wejść do klanu, tu na południu? Nie odpowiedzieli, nawet nie mrugnęli. – Musi się wkupić.

DZIEŃ JEDENASTY

WTOREK 12 KWIETNIA Pierwszym pomieszczeniem oddziału ratunkowego szpitala w Kamieniu Pomorskim, do którego wchodziło się przez szerokie, rozsuwane automatycznie drzwi, był hol. Tu znajdowały się stanowiska recepcjonistek, które rejestrowały pacjentów na umówione zabiegi, poczekalnia, z twardymi plastikowymi krzesłami, przejścia do części szpitalnej, oba zamknięte na elektroniczne zamki. Na prawo od wejścia siedziała w okienku pielęgniarka, która przeprowadzała wstępną rozmowę z petentami, oceniała, czy konieczna jest natychmiastowa pomoc, jeśli tak, wzywała lekarza, jeśli nie, kierowała pacjenta na jedno z krzeseł, musiał swoje odczekać. Po godzinie przyszedł po Glistę pielęgniarz, poprowadził go kolejnym korytarzem, położonym za otwieranymi kartą drzwiami. Wskazał gabinet lekarski i kazał czekać. Po kwadransie pojawił się lekarz, który przeprowadził z nim wywiad. Ale nawet nie zajrzał do gardła. Spisał tylko dane z dowodu osobistego (ciekawe, czy dotarł już list gończy), założył i wypełnił kartę, do której wpisał rodzaj urazu. I odesłał na korytarz. Po obu stronach znajdowały się sale, w niektórych odbywały się proste zabiegi, w innych siedzieli ludzie podłączeni do kroplówek. Czas płynął powoli, pacjenci przemieszczali się głównie na łóżkach lub w wózkach. Jedynym źródłem zamieszania był opieszały personel. W końcu zjawił się młody chirurg; Glista pomyślał, że przysłali go prosto po liceum, tak niepoważnie wyglądał. Ciekawe, czy jest jakieś liceum dla lekarzy. – Przykro mi, ale nic tu nie widzę – oświadczył, kiedy już oświetlił wnętrze gardła małą latarką w kształcie długopisu. – Co się pan wydurnia? Przecież czuję ość – warknął pacjent. Chirurgiczny czeladnik jeszcze raz wcisnął prztyczek na końcu pióra i pokręcił głową. Roman nie walczył. Jego wzrok zatrzymał się na widoku, który ujrzał przez uchylone drzwi gabinetu. Nie mógł się mylić. Na łóżku ustawionym na korytarzu leżała Cynowska. Glista zamarł z otwartą szczęką. Myśli przelatywały mu przez głowę, jego umysł, zaskoczony widokiem, wyłączył wszystkie procedury odpowiedzialne za podjęcie jakiejkolwiek decyzji. Agnieszka Cynowska przebywała z nim pod jednym dachem, niemal na wyciągnięcie ręki. Nie miał pojęcia, co robić. Nic mu nie przychodziło do głowy. – Niech pan poczeka, pójdę po pęsetę – rzucił konował i wyszedł. Do leżącej na korytarzu policjantki podszedł inny lekarz. Glista wstał i zbliżył się do uchylonych drzwi. Usłyszał komunikat „Zabieram panią na oddział”, ale nie miał pojęcia, o jakiej specjalizacji mowa. Pielęgniarz odblokował koła łóżka, chwycił za krawędź i pchnął w stronę holu. Glista złapał się za gardło. Rozejrzał się. Wyszedł na korytarz, łóżko z Cynowską zniknęło za drzwiami. – O! Tu pan jest – zawołał chirurg i zawrócił Glistę do zabiegowego. – Proszę otworzyć usta – wydał polecenie młodzik zirytowany tym, że chory wpatruje się tępo w jego biały fartuch.

Ale Glista skoncentrował się na jego plakietce z imieniem i nazwiskiem oraz wiszącej na smyczy karcie magnetycznej. Wiedział, że ta karta jest jak klucz, który otwiera wszystkie drzwi w szpitalu. Ubrana w długą spódnicę, koszulę, sweterek, który zapewne sama zrobiła na drutach, kobieta w chustce na głowie wyglądała na typową wiejską starowinkę, a praca w polu zapewne dołożyła jej lat. Zeszła po schodkach z ganku, wzięła na ręce swojego kundelka, który wciąż szczekał, wpatrzony czarnymi ślepiami w Zuzę. Z wyrazem zaciekawienia na twarzy otworzyła łączącą posesje furtkę i z pieskiem w ramionach podeszła wprost do okna, za którym zobaczyła nastolatkę. Zuza szarpnęła za klamkę w ramie, ale mogła ją przekręcić tylko do jednej pozycji, takiej, w której okno lekko się uchylało u góry, tworząc niemożliwą do pokonania szparę. – Pomoże mi pani? – zagaiła dziewczyna. Spojrzenie kobiety błądziło wokół Zuzy, ale jeszcze ani razu nie spojrzała jej w oczy. – Pomoże mi pani? – odpowiedziała. – Niech pani nie żartuje. Jestem tu uwięziona, rozumie pani? – naciskała młoda Tymańska. – Niech pani nie żartuje, pani niech nie żartuje – powtórzyła bezmyślnie starucha. Coś ją przestraszyło. Wypuściła psa, który merdając krótkim, zadartym ogonem, poleciał gdzieś w stronę bramy z głośnym ujadaniem. Sąsiadka pobiegła z powrotem do swojej chaty, o kundlu zapomniała. Środkiem wewnętrznej drogi, tuż przed oczami Zuzy przejechał masywny ciągnik siodłowy, a za nim dwupoziomowa naczepa, zabudowana metalową konstrukcją. Przez liczne otwory widać było pokryte brunatną albo czarno-białą sierścią ciała. Zuza cofnęła się o krok. Szczęknął zamek w drzwiach. – Widziałem, że rozmawiałaś z babcią – zagaił z uśmiechem Maciek. Podszedł do okna i zamknął je. – Ojciec kazał wstawić pancerną szybę, taką wzmocnioną folią, nie da się rozbić. – Postukał zgiętym palcem w szybę. – Posiedzisz tu. Masz więcej światła. – Postawił na podłodze metalowy kubeł z nakrywką, który wcześniej stał w pomieszczeniu ze zbiornikiem na mleko. Przy grubym Zuza bała się z niego korzystać, bolał ją pęcherz. Ulżyła sobie, dopiero jak gruby uciekł. – Teraz muszę pomóc staremu przy rozładunku. Ale potem pogadamy, dobra? Pokiwała głową bez słowa, bo co miała powiedzieć? Ciągle żywiła nadzieję, że Maciek ją wypuści. Chłopak zbliżył się do Zuzy, silnik tira hałasował. Z naczepy dochodziły niespokojne, jakby gniewne odgłosy bydła. – Opowiem ci o Wiolce Roszczep – szepnął jej do ucha. Zuza, kiedy już wyszedł, usiadła na kanapie. Wiolka, Wiolka, powtarzała sobie w myślach. Gdzieś słyszała to imię i nazwisko. W myślach przejrzała listę znajomych na

fejsie, ale nie skojarzyła osoby o tym imieniu. Być może pojawiło się w prasie lub w którymś z programów telewizyjnych, albo w wiadomościach. Wreszcie sobie przypomniała. Połączyła je z tamtym wieczorem, kiedy ojciec przyjechał po nią do mieszkania Mai. Wioletta Roszczep. Stary podsunął jej wtedy pod oczy zdjęcia z komórki. Upiorne fotki, które strzelił na miejscu morderstwa. Pielęgniarka na ginekologii, niska, energiczna blondynka, wydaje szybkie polecenia, nakazuje podwładnym opróżnić dla Cyny jedną z dwójek. Jest chyba kimś w rodzaju kierowniczki zmiany; Maks nie wie, jaką w szpitalu ta funkcja ma nazwę. Ale najważniejsze, że udaje mu się tę władczą kobietę zatrzymać. Chwyta ją za rękaw. – Proszę mnie nie dotykać – warczy przełożona. – Jestem z policji – tłumaczy Maks. Nadal zaciska słabą pięść na rękawie blondyny i nie puszcza, choć ta zaczyna się czerwienić i zaraz wybuchnie. – W szpitalu widziałam bandytę. Udaje mu się przyciągnąć jej uwagę. Kobieta rozgląda się nerwowo. – Nie tutaj. Na dole, w holu. Ten człowiek pochodzi z Belgii. Jest niebezpieczny. Szuka Kamilli Saks. Kobieta uderza Cynę w twarz. – Przepraszam – tłumaczy. – Ale odpłynęła pani po petydynie. – Niech pani poinformuje policję. Ten facet jest naprawdę… niebezp… – Znowu zapada w sen. Do jego podświadomości docierają nerwowe polecenia rzucane nad jego głową. – Sala gotowa? Odwieźć pacjentkę! Klapią chodaki. Niedaleko jest stanowisko dyżurnej. – Połącz mnie z komendą – pada polecenie. Drzwi od sali zamykają się, ale Cyna czuje się już spokojniejszy. Może wreszcie odpocząć. Chociaż przez chwilę. W tym momencie coś wyrywa go ze snu. Słowa, które usłyszał na korytarzu. Zawsze na nie reaguje. Znajome, choć znienawidzone, jest z nimi spleciony od lat. „Agnieszka Cynowska”. Drzwi bezszelestnie się uchylają. Niski mężczyzna w białym kitlu, z wiszącym na szyi identyfikatorem rozgląda się i podchodzi. Maks widzi nad sobą okrągłą jak księżyc, pucołowatą twarz, nieogoloną, z lekko opuchniętym gardłem. Doktor uśmiecha się, wysuwa w jego stronę dłoń, być może chce zmierzyć puls, lekarze przecież tak robią. Nie. Zamierza poprawić mu poduszkę. Dobry doktor. Przyjaciel pacjenta. Głowa Maksa opada, teraz widzi sufit, który nagle zasłania mu jakiś kształt, ciemny, coraz ciemniejszy. Czuje na twarzy delikatne muśnięcie, po chwili nacisk przybiera na sile i Maks się dusi. Tymański i Witczak wyruszyli o pierwszej po południu. Przed sobą mieli długą drogę. I sporo do obgadania. Przez pierwszą godzinę jednak milczeli. W pewnym momencie Hif skręcił w stronę lasu. Wybrał drogę przecinającą ten las i zatrzymał się na kompletnym odludziu, gdzie otaczały ich tylko drzewa. Zgasił silnik, wysiadł z wozu i odszedł spory kawałek, żeby więzień nie słyszał jego rozmowy. Miał

teraz dwa telefony. Swoją komórkę i drugą, zarekwirowaną posterunkowemu w Grzmocie. Wyjął swój aparat, sprawdził zasięg, odnalazł numer, który pozostawił mu mężczyzna z terenówki na Widok. Facet odebrał po pięciu sygnałach, Hif znów usłyszał ten zachrypnięty głos. – Jest problem – opowiedział o poszukiwaniach Zuzy, które wszczął Młody. Usłyszał przekleństwo i odgłosy narady w tle. A potem odezwał się zimny, nieznany głos. – Tymański? – zapytał. – Z kim rozmawiam? Facet zignorował pytanie. – Chcesz wszystko spierdolić, kutasie? – Nie bawił się w uprzejmości. – Zadzwoń do swoich i odwołaj akcję. Zawieziemy dziewczynę do domu. Co z Witczakiem? – Jedziemy do komendy – wyjaśnił Hif. – Miałeś go sprzątnąć. Taka była umowa – syknął tamten. Tymański przez cały czas zastanawiał się, gdzie i kiedy mógł słyszeć ten głos, ale nie miał żadnej pewności. – Nie było okazji – warknął. – Przecież nie strzelę kumplowi w plecy. – Nie wywiązałeś się z umowy – wycedził facet. – Więc ja też nie muszę. Masz kwity na Witczaka? Hif spojrzał w stronę samochodu. – To, co mam, wystarczy. – W takim razie odwiozę smarkulę do domu. Na chwilę. Po to, żeby wyjaśniła psom, że nie zaginęła. Była u koleżanki, jasne? – Tak – odparł Hif. – Przyprowadzić gówniarę – usłyszał polecenie. Tymański wciąż nie miał pojęcia, z kim właściwie rozmawiał. – Zuza, posłuchaj – poprosił córkę łamiącym się głosem. – Zawiozą cię do babci. Poczekasz tam na mojego kolegę policjanta. Porozmawiasz z nim. Powiesz, że spędziłaś weekend u Mai. Że zrobiłaś nam głupi numer. Rozumiesz? Zuza przytaknęła. – Potem będziesz musiała wrócić z nimi. Ale to już nie potrwa długo, obiecuję. Połączenie zostało przerwane. Z ciężkim sercem wybrał kolejny kontakt z listy. – Rozmawiałem z córką – powiedział do Młodego. Przekazał na poczekaniu wymyśloną historię. Poprosił, żeby Mączka zadzwonił, kiedy już sprawdzi wszystko, porozmawia z Zuzą. Wrócił do samochodu. Sięgnął do metalowej bransoletki na nadgarstku Witczaka, otworzył kajdanki kluczykiem. Wysiadł i wskazał mu leśną przecinkę.

– Spierdalaj! – Zachwiał się, powieki mu opadły. Opanował chwilę słabości, chlusnął sobie w twarz wodą z butelki. – Ile nie spałeś? – zapytał Witczak. – Bo ja czterdzieści osiem. – Spierdalaj, nie rozumiesz? – warknął Tymański. – Żebyś mógł strzelić mi w plecy? – Zero ruszył w stronę pobliskiej sosny, ale tylko po to, żeby się odlać. – Za kogo mnie masz? Puszczam cię wolno, czego nie kapujesz?! – wrzasnął Hif. – A ty zrobisz ze mnie zbiega? Tak byłoby łatwiej. W czasie przesłuchania wersje mogą się nie zgadzać – zauważył Witczak. Wrócił do samochodu, przysiadł w otwartych drzwiach. Odczekał chwilę, dając Tymańskiemu czas na opanowanie nerwów. – Wiem, że porwali twoją córkę – odezwał się. Odpowiedziała mu cisza. Na jego oczach Hif się rozsypywał niczym domek z kart. Patrzył na Zera niewidzącym wzrokiem. – Cyna mi powiedziała – wyjaśnił Witczak. – Domyślam się, że mam być kozłem ofiarnym. Hif sięgnął do kieszeni po paczkę papierosów, włożył jednego z białych żołnierzy do ust, roziskrzył zippo, zaciągnął się. – W kurewskiej sytuacji jestem – podsumował. – A ty pójdziesz siedzieć. – Ta dziewczyna we wspólnym grobie – zaczął Zero. – Mogłem się przyczynić do jej śmierci. Źrenice Hifa rozszerzyły się. – Co ty pierdolisz? – sapnął. Zapatrzył się w knieję, która zawsze była dla niego miejscem ucieczki i odrodzenia. Nie potrafił tego ogarnąć. Potrzebował wyjaśnień. Ale Witczak zwlekał. – Wiesz, jak kończą ci, którzy nie współpracują z policją. Jakie są szanse, że uratujesz Zuzę? Nawet jeśli ja pójdę siedzieć, a oni będą zadowoleni. Zdajesz sobie sprawę, co to za ludzie? Tymański pokręcił głową. – Nie. – Znam ich – wyznał Zero. – Wiem, z kim są powiązani. – Z kim? – Hif odwrócił się w jego stronę. – Pamiętasz Miazgę? Hif skinął głową. Teraz skojarzył, kim był mężczyzna, z którym rozmawiał przed chwilą. Ze starych akt wiedział, że Szantaler stracił pracę i wolność, ponieważ w lutym 1999 roku świadek koronny Śliwiński, nazwany przez CBŚ pseudonimem Mistrz,

a w światku gangsterskim znany jako Miazga, obciążył go zeznaniami. Teraz musiał mieć około pięćdziesiątki. Szantaler wyleciał z roboty i trafił za kratki. Po trzech miesiącach Miazga wycofał zarzuty. Wystarczyło, że złożył odpowiednie oświadczenie. Stwierdził, że pomylił osoby. Naczelnik wyszedł na wolność, sprawę o korupcję zamknięto, ale z człowieka został wrak, który skończył w zakładzie opiekuńczym. – Jak było z tą dziewczyną z lasu? – zadał pierwsze z serii koniecznych pytań. Witczak pokręcił głową. – Ruszajmy. Na korytarzu oddziału patologii ciąży rozległ się przerywany, alarmujący dźwięk. Joanna Darska, przełożona pielęgniarek, drobna blondynka, ubrana w niebieski strój wyróżniający personel kierowniczy, wybiegła z sali pooperacyjnej. Nad drzwiami dwójki, w której umieściła policjantkę, migotała czerwona lampka. Po remoncie nad łóżkiem każdego pacjenta wmontowano specjalny panel, a w nim szereg wyjść – kontakt elektryczny, połączenie ze zbiornikiem tlenu, a także włącznik lampy jarzeniowej i alarmu. – Kozicka, chodź ze mną – rzuciła zaniepokojona Darska. Z doświadczenia wiedziała, że chore potrafią być marudne, wzywają pielęgniarki z błahych powodów, ale ta policjantka była w kiepskim stanie, w dodatku po podaniu lekkiego opioidu. Przełożona pielęgniarek przestraszyła się, że stan chorej się pogorszył. Wbiegły do pokoju. Łóżko było puste. Porzucona poduszka leżała na podłodze.

MAJ 1999 Strzałkowski przyjechał do Polski na początku miesiąca i zamieszkał w jednym z pokojów gościnnych w bazie dla bydła pod Radzyminem. Przywiózł małego Włocha Tulia, który jeździł z Getką na Mazury, do jego trzech skupów, i wybierał sztuki dla braci Pariante. Strzałkowski towarzyszył im w charakterze tłumacza. Choć czasami brakowało mu niektórych określeń, zwłaszcza z terminologii zootechnicznej, ogólnie radził sobie nieźle. Tulio robił pyszne spaghetti, nauczył ich przyrządzania prawdziwej neapolitańskiej kawy. Niektóre jego zwyczaje nieco przeszkadzały żonie Getki, Halinie. Włoch nigdy nie mył się wieczorem. Cały dzień spędzał na zapasach z bykami, godzinami w oborach mierzył, ważył i oceniał umięśnienie przygotowanych sztuk, ale z kąpieli korzystał dopiero rano. Żadna ilość brudu czy smrodu nie mogła go przekonać do zmiany przyzwyczajeń. Halina we własnym domu walczyła z zapachem obornika, a przynajmniej starała się go ograniczyć do pomieszczeń, które z pracą miały bezpośredni związek; zmuszona była zmieniać mu pościel codziennie. Świeże poszwy nie dawały mu jednak do myślenia. Z drugiej strony serdeczny i wesoły był z niego gość. Szczególnie przypadli sobie do gustu z dziesięcioletnim Jackiem, synem Haliny i Henryka. Dzieciak, kiedy tylko zjawiali się z ładunkiem w Radzyminie, nie odstępował Tulia na krok. Włoch śpiewał mu skoczne piosenki, wygłupiał się, wymyślał różne gry. Bariera językowa zupełnie im nie przeszkadzała. Młody był zachwycony i oznajmił rodzicom, że chce się uczyć włoskiego. Prosił też, żeby ojciec zabrał go w pierwszy kurs. – Pojedziesz za kilka lat – obiecał Getka. Ale kiedy już uzbierali sztuki na pierwszy wyjazd, w bazie pojawił się samochód na podwarszawskich rejestracjach, z którego wysiadło czterech rosłych mężczyzn. Jak się okazało, znajomi Strzałkowskiego. – Twoi nowi pracownicy – oświadczył. Getka nie miał nic do gadania, a faceci rozgościli się w pokojach w domu dla robotników. – Pamiętasz, o czym rozmawialiśmy w Castello Cieco? – zapytał Strzałkowski. Henryk skinął głową. W piątek, czwartego czerwca, Strzałkowski i jego ludzie zabrali Getkę do Śródmieścia, na Żurawią. W mieszkaniu na trzecim piętrze mieściła się agencja towarzyska. Henryk z Tuliem wybrali sobie dziewczynę i zamknęli się z nią w jednym z trzech pokojów. Getka czekał, cały spięty, nie wiedząc, gdzie podziać oczy, kiedy Włoch na kanapie robił to, co zazwyczaj robią faceci w domu publicznym. Udawana rozkosz dziewczyny mierziła go, choć nie mógł jej nic zarzucić, mimo wschodniego akcentu była niczego sobie. W końcu przełamał się, doszedł do wniosku, że chociaż sobie popatrzy. Tulio był mały, ale nadzwyczaj biegły w sztuce miłosnej. Nie znał uczucia wstydu. Po wszystkim szybko się ubrał i zachęcił Getkę, żeby sobie ulżył. Ten odmówił, wzięli więc butelkę wódki i zaczęli pić.

Około dwudziestej trzeciej Tulio dostał esemesa, kazał dziewczynie i Henrykowi zostać w pokoju. Rusłana, bo tak miała na imię, nie odezwała się ani słowem. Spojrzenie miała wyczekujące, niczym Dora, wierny owczarek szetlandzki Getki. Po chwili w pokoju obok rozległ się krótki krzyk, który natychmiast ucichł i zamienił się w rzężenie. Rusłana zerwała się z łóżka, ale Henryk ją zatrzymał. Otworzyły się drzwi, wszedł Tulio, pochylił się nad kobietą, szybkim gestem położył jej swoje krzepkie dłonie na szyi. Dziewczyna walczyła, ale Włoch naparł na nią całym ciałem i dusił z taką samą pasją, z jaką przed godziną ją pieprzył. Henryk siedział jak sparaliżowany. Wszystko trwało może minutę. W szyi kobiety coś chrzęstnęło, jej ciało zwiotczało. Tulio porzucił zwłoki w jeszcze pachnącej seksem pościeli i dał znak, żeby przeszli do sąsiedniego pokoju, gdzie druga prostytutka leżała na podłodze, z rany od noża sączyła się krew i barwiła dywan na czerwono. W korytarzu leżał stróż, który wcześniej otworzył im drzwi. Przeszli do salonu. Getka stanął przed starszym facetem, który siedział na fotelu wpatrzony w ekran ściszonego telewizora. W mieszkaniu pojawił się Strzałkowski. – Wiedziałem, że to będziesz ty – odezwał się starszy gość, nie odrywając wzroku od ekranu. – Chyba umiesz zarżnąć cielaka? – Strzałkowski podał Getce nóż, jakiego używa się w rzeźni do skrwawiania bydła. Henryk wziął nóż, który natychmiast wypadł z jego drżącej dłoni. Tulio podniósł przedmiot z podłogi i włożył ponownie w rękę Getki. Starszy facet obrócił głowę w jego kierunku. – Rób, co masz robić – powiedział Strzałkowski. – Pamiętaj, musisz się wkupić. Starszy gość patrzył na nich beznamiętnie. – Miazga, Witczak cię dopadnie, wiesz? – odezwał się. Getka zerknął na wspólnika. Miazga. Znał tę ksywę. O tym bandycie trąbiły media. Na jesieni został świadkiem koronnym i sypał. Dzięki jego zeznaniom policja rozbiła cały tak zwany System, czyli starą kadrę polskiego półświatka. A teraz słynny Miazga stał tuż obok. Henryk zacisnął zęby, wykonał zamach i wbił ostrze długiego noża w serce siedzącego mężczyzny.

DZIEŃ JEDENASTY

WTOREK 12 KWIETNIA Reakcja lesby zaskoczyła go; wiedział, że włączony przez nią alarm zaraz ściągnie tu personel szpitalny, nie miał chwili do stracenia. Cynowska leżała w dwójce, na początku długiego korytarza. Sala intensywnej terapii była daleko, zapewne na wysokości stanowiska dyżurnej. Zapamiętał, że tuż przy wejściu stał porzucony wózek. Kiedy zorientował się, że Cynowska zdołała włączyć przycisk alarmu, upuścił poduszkę, zsunął i odrzucił maskę tlenową, odkrył kołdrę, zdjął z wysięgnika butelkę z kroplówką i położył Cynie na podołku. Wsunął jej rękę pod kolana, a drugą pod plecy, i podniósł. Była lekka jak piórko. Nogą uchylił drzwi i wyszedł na korytarz. Położył bezwładne ciało na wózku inwalidzkim, po czym opuścił oddział. Winda była tuż obok, wcisnął przycisk, czekał i nasłuchiwał. Na ginekologii nikt nie podniósł jeszcze alarmu. Na wyświetlaczu powoli zmieniały się cyfry oznaczające kolejne piętra. Wreszcie metalowe drzwi rozsunęły się z sykiem, Glista wtoczył wózek do pustego wnętrza i wcisnął „-1”. Cała akcja trwała trzy godziny. Babka przywitała ją płaczem. Zuza zmęczona i przestraszona rzuciła się na swoje łóżko. Facet, który odstawił ją do domu, zamknął się ze starą Tymańską w kuchni. Wyszła z niej blada i milcząca. Po kilkunastu minutach grobową ciszę przerwał dzwonek domofonu. W mieszkaniu zaroiło się od policjantów. Wypytywali Zuzę, która wzniosła się na szczyty gry aktorskiej i przekonała ich, że wycięła ojcu numer. Przyznała się do znajomości z osobą ukrytą na portalu społecznościowym pod pseudonimem Macieng. Rozmowa była burzliwa, babka poprosiła policjantów, żeby odpuścili. Obiecała, że rozmówi się z wnuczką. Przekonała ich, żeby sobie poszli. Wtedy wrócił mężczyzna, który przywiózł Zuzę. Pozwolił jej zmienić ubranie i wziąć prysznic. Niespełna pół godziny później ruszyli w drogę powrotną. Dziewczyna siedziała na tylnym siedzeniu, ze związanymi rękami i opaską na oczach, tą z wzorkiem ze Snoopy’ego. Wróciła do swojego ostatniego więzienia. Położyła się na kanapie i usnęła. Nie miała pojęcia, ile spała. Kiedy się obudziła, za oknem było już ciemno. Zgrzytnął zamek w drzwiach. – Maciek – szepnęła. – Nie mów do mnie Maciek – odpowiedział z rozdrażnieniem. – Jestem Jacek. Pachniał krowami i ich łajnem. Zuza zaczynała już rozróżniać zapachy wsi. – Jacek? – Skołowana przyglądała się odzianemu w brudne ubranie robocze młodzieńcowi. Rozsiadł się na starej wersalce, Zuza odruchowo przesiadła się na krzesło. – Przepraszam za to zamieszanie z imionami. – Nie jesteś Macieng? – upewniła się.

Pokręcił głową. – Chciałem cię poznać. Strzałkowski kazał. Powiedział: „Skoro tak dobrze sobie radzisz z dziewczynami, to znajdź mi ją”. – Jackowi rozwiązał się język. – Wysłałem ci zaproszenie, ale nie dodałaś mnie do znajomych. Zuza nie zapamiętała tego zdarzenia, ale zazwyczaj odrzucała na fejsie zaproszenia ludzi, których nie znała w realu. – Sprawdziłem twoją listę znajomych i wytypowałem Macienga – kontynuował tonem przechwałki. – Znałaś go? Nie sądzę. Z Maćkiem czy też Maciengiem była nieco inna sytuacja. Przysłał jej wiadomość, Zuza odpowiedziała, mimo że nie byli znajomymi. Nawiązała się internetowa, całkiem sympatyczna rozmowa. Polubiła go za podobne poglądy i wspólne upodobania. – Miał około trzystu znajomych na profilu, wszystko jakieś laski z różnych liceów i gimnazjów. Widziałaś? Zuza kiwnęła głową. Właśnie dlatego przyjęła zaproszenie, mieli wspólnych znajomych. – Niby student pierwszego roku politechniki. Zuza! – Jacek nieco się nachylił. Dziewczyna zwróciła uwagę na jego kieszeń, z której wystawał ciemny przedmiot, z każdym poruszeniem chłopaka wysuwał się o kolejny milimetr. Środek ciężkości powoli przeważał, niedługo komórka wypadnie na kanapę albo – jeszcze lepiej – wsunie się w szparę między dwoma materacami. – Pięćdziesięcioletni dziad. Do korespondencji używał lipnej komórki. – Ukradłeś mu ją? – Do Zuzy dopiero teraz zaczynało docierać, o czym właściwie opowiadał Jacek. – Pożyczyłem. Chciałem się z tobą umówić. Bardzo. – Żeby mnie porwać. – Spodobałaś mi się na zdjęciach. – Jacek przechylił się jeszcze raz i komórka wysunęła się z kieszeni spodni. Leżała teraz jednym grzbietem oparta o wersalkę, drugim o udo chłopaka. – Miałeś mi opowiedzieć o Wiolce – przypomniała Zuza. Chłopak spoważniał, jego twarz nabrała dziwnego wyrazu, jakby walczył ze sobą. – Tu obok, za ścianą, stoi stara, wielka jak szafa lodówka. Ma chyba ze dwadzieścia lat. Zauważyła, że przestał patrzeć jej w oczy. Wbił wzrok w ścianę, mówił poważnym, szczerym tonem. Jakby pierwszy raz w życiu zwierzał się ze swoich tajemnic. – Jak byłem mały, kilka tygodni po pierwszej komunii, odkryłem tam coś niesamowitego. Coś, co mnie zmieniło. Wydoroślałem. Znalazłem w tej lodówce martwe ciała. Nagie kobiety. Ojciec je przywiózł. Odkryłem je przypadkowo, a potem przychodziłem co noc. Dotykałem ich. Jego oddech zrobił się powolny, głęboki, wzniosły.

– Dopiero po latach zrozumiałem, jakie znaczenie miało dla mnie tamto spotkanie. Zrozumiałem, jak na mnie działają… takie ciała. – O czym ty mówisz? – Zuza chciała poprosić go, aby przestał, żeby zbył wszystkie swoje słowa żartem, unieważnił śmiechem. – Potem poderwałem Wiolkę. Znaliśmy się z podstawówki i zagadałem do niej. Wiesz, przez Gadu-Gadu. I jeszcze pojawił się ten facet. Czekał na mnie przed uczelnią. Okazało się, że wiedział o tamtych ciałach w lodówce. Nie mam pojęcia skąd. Przychodził co drugi dzień. A ja nie mogłem przestać o nich myśleć. Te dwie kobiety pewnego dnia zniknęły. Poczułem takie rozczarowanie, jakbym stracił największy skarb. Zorientowałem się, że to ojciec je zabrał. Schował do samochodu, jechał zakopać. Ukryłem się na pace, razem z tymi dziewczynami. Wkurwił się, jak mnie zobaczył. Błagałem go, żeby nic im nie robił, żeby wróciły do tej lodówki. Ale on dał mi wtedy w twarz. Pierwszy raz w życiu. Zapadło ciężkie jak ołów milczenie. Zuza nie wiedziała, co powiedzieć, jakby zapomniała naraz wszystkich słów, albo zdała sobie sprawę, że w jej słowniku nie było takiego, które nazywało uczucia, które teraz ją zdominowały. – Umówiłem się z Wiolką. Obiecałem, że jej pokażę coś fajnego. W lesie. A przywiozłem ją tutaj. Do domu. Ojca i jego ludzi nie było, pojechali po bydło na Mazury. To było niesamowite. Znów te same doznania co kiedyś. Ciało Wiolki zawiozłem w miejsce, w którym leżały moje tamte dziewczyny. Na dworze zrobiło się już zupełnie ciemno. Żółte światło lampy sodowej padało przez okno na bladą twarz Jacka. – Chcę cię o coś spytać. Zuza spojrzała w jego niebieskie oczy, osadzone w twarzy, którą od pierwszego spojrzenia oceniła na przystojną. Wyglądał na wysportowanego, mięśnie pod rękawami układały się w grube, naprężone wiązki. Wcześniej, kiedy zaglądał do niej, żeby przynieść jedzenie albo wypuścić grubego, wydawał się przestraszony. Teraz rozpierała go pewność siebie, jakby nie bał się nikogo na świecie. Zimny dreszcz przebiegł jej po plecach, kiedy zrozumiała, że jego strach był cały czas udawany. – Co najbardziej lubisz jeść? No wiesz, jaką potrawę? – zapytał. Nie musiała długo zastanawiać się nad odpowiedzią. – Frytki? – Uniósł brwi w geście zaskoczenia. – W takim razie zrobię ci frytki. Jakie lubisz? Proste, karbowane? Długie, krótkie? Jakiejś konkretnej firmy? Gust w tym względzie miała doskonale sprecyzowany. – Długie, karbowane aviko – odparła mechanicznie. Jacek pokiwał głową. – Kupię ci takie. Pojadę do sklepu – obiecał. – Wrócę za pół godziny. Kiedy zamknął za sobą drzwi, Zuza sięgnęła po jego telefon komórkowy. Niewielki, tradycyjny, prosty. Żaden smartfon, po prostu zabezpieczony grubą gumą aparat, którego bateria trzymała tydzień i mógł bez szkody leżeć pół godziny pod wodą.

Obraz przed oczami powoli nabiera wyrazistości, mgła się rozstępuje, towarzyszy temu doznanie. Maks czuje, że jest wieziony. Receptory skórne odbierają chłód w momencie, gdy automatyczne drzwi się rozsuwają. Dezorientacja i strach. Co się dzieje? Czemu nie leży w sali szpitalnej, dokąd ten ktoś go wiezie? Po chwili przypomina sobie pochylonego nad nim lekarza, mężczyznę z okrągłą twarzą, który czułym gestem poprawiał mu poduszkę. A potem? Czemu ma dziurę w pamięci? Znaleźli się w podziemiach, w jakimś węższym niż inne korytarzu technicznym, gdzie grube rury ciepłownicze biegną pod niskim sufitem, a w powietrzu unosi się zapach stęchlizny. Prowadzili na zmianę, fizjologia wzięła górę i spali po trzy godziny, każdy pogrążony w ciemnym jak dno studni, przygnębiającym śnie, z którego budzili się z ciężkim sercem niczym skazańcy w celi śmierci. Obaj prowadzili ostro, często używali klaksonu, wyprzedzali na trzeciego, ignorowali znaki ostrzegające przed kontrolą prędkości. Kiedy już zbliżali się do stolicy, znowu zaczęli rozmawiać. Zatrzymali się na kawę i kanapki. Witczak opowiadał o czasach, kiedy jego przyjaciel Szantaler zaczynał karierę w policji, a on był jego podwładnym w wydziale kryminalnym stołecznej. – Wszystko zaczęło się od Nataszy – stwierdził. – Poznałem ją – przypomniał sobie Hif. – Nie dostawała wtedy jeszcze wielu zleceń jako tłumaczka, więc dorabiała lekcjami – wspominał Witczak. – W lutym albo marcu tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego ósmego roku Szantaler znalazł córkę w willi przy Łowickiej. Strasznie pobitą i prawdopodobnie zgwałconą. Nie chciała poddać się obdukcji. Co więcej, broniła sprawcy, nie powiedziała, kto jej to zrobił. Stary szalał. Sprawdził jej uczniów i dowiedział się, że lekcje włoskiego pobierał u niej Śliwiński. Trwało to jakieś sześć miesięcy. Coś tam między nimi zaiskrzyło, powiedzmy, że mieli romans. Natasza się zaangażowała, chyba za bardzo. – Dlatego Szantaler chciał dopaść Miazgę? – domyślił się Tymański. – Kretynka nawet po gwałcie była w nim zakochana. Kiedy odkryliśmy, że Miazga chce wyjechać na Zachód, Szantaler ukradł córce paszport. Bał się, że pojedzie za nim. – Nie ogarniam – przypomniał sobie Tymański. – W grobie pod Wołominem leżał Szantaler. W takim razie kto jest w domu opieki w Otwocku? Witczak opowiedział, jak jego przełożony polował na świadka koronnego, próbował za wszelką cenę odebrać mu status i wsadzić za kratki jako zwykłego więźnia. – Wyszła z tego dupa. Według Miazgi Szantaler przyjął od niego łapówkę za jakieś rzekomo przekazane informacje. Nie było żadnych dowodów, ale prokurator kupił tę bajkę. Stary dostał w tempie ekspresowym dyscyplinarkę, zwolnili go, posadzili do aresztu. Po trzech miesiącach wyszedł, ale został z niego wrak człowieka. – Jeśli to jego czaszkę miałem w rękach, to był wrakiem o wiele wcześniej. Cierpiał na przewlekły, nieleczony syfilis. – Choroba tłumaczy jego psychozę pod koniec – dodał Zero. – Miazga najwyraźniej zapragnął dokończyć dzieła. Zabił Szantalera w burdelu na Żurawiej, razem z dwoma dziewczynami i ochroniarzem. Widziałem film z monitoringu.

– Kim w takim razie jest kataleptyk w Otwocku? – zapytał Hif – Natasza pewna, że ojciec wpadł w ciąg, zaczęła go szukać. Pojechała do szpitala w Katowicach i przywiozła stamtąd faceta z amnezją. Podobnego, ale nie Szantalera. – Wiedziała o tym? Nie powiedziałeś jej? Witczak nie odpowiedział. – Namieszałeś w śledztwie – przypomniał Hif, niezbyt życzliwym tonem. – To dlatego teraz masz kłopoty. – Chroniłem siebie, Małgorzatę i Gucia. Ludzie, którzy porwali Zuzę, mnie także szantażowali. Na nagraniu z kamery w tej agencji widziałem Miazgę. Ciągle był koronnym. Mógł mnie załatwić tak samo jak Szantalera. Hif myślał intensywnie o córce. – Dlaczego się przyznajesz? – dopytał jeszcze Tymański. – Do zabójstwa tej Wioletty. – Sprawę Miazgi odkładałem do emerytury. Małgorzata siedzi w Londynie z Guciem. Powiedzmy, że są bezpieczni. Uznałem, że już czas – odpowiedział. – I co zrobiłeś? – Wtedy na wsi, u ludzi, którzy więzili Gośkę i Gutka, zobaczyłem chłopaczka, syna tego bandyty Getki. Ojciec przyłapał chłopaka na zaglądaniu do lodówki. Leżały tam zwłoki. – Kurwa – skomentował Hif. – Chłopak ma teraz dwadzieścia lat. Studiuje w szkole rolniczej. Pomyślałem, że ktoś mu powinien odświeżyć pamięć. W końcu to historia jego rodziny. Kilka miesięcy temu zacząłem z nim rozmawiać. Obiecałem, że będę go chronił, że nic mu nie grozi. Wystarczy, że wskaże, gdzie są ciała. Tymański skojarzył. – I na swój sposób wskazał – odparł. Opowiedział historię znalezienia zwłok zamordowanej dziewczyny i szkieletów. – Czytałem w prasie. – Obudziłeś demona – dodał Tymański. – Który teraz być może pilnuje twojej córki. Rozległ się ryk jelenia. Dzwoniła komórka Hifa. – Chce mi zrobić frytki. – Głos Zuzy drżał, jakby u małej dziewczynki, która rozbiła sobie kolano. Tymański zjechał na pobocze trasy gdańskiej, gdzieś przed Łomiankami. Zatrzymał się przy ogrodzeniu, za którym stał piętrowy dom jednorodzinny. – Dziecko, gdzie jesteś? – zapytał ostrożnie ojciec. Chwila ciszy, jakby się rozglądała.

– W pokoju z metalowymi drzwiami. I oknem. Ma pancerne szkło – tłumaczyła. Hif głęboko nabrał powietrza. Wdech, wydech. Spokojnie. – Wiesz, którędy cię tam przywieźli? Powiedz, to po ciebie przyjadę. Znów milczenie. Zastanawiała się. – Widziałam łąki. Pokręcił głową. Za mało danych. – Skąd wzięłaś ten telefon? – Przyszedł Jacek. Mówił coś o Wioletcie, o tej, co nie żyje. – Jej głos znowu zaczął drżeć. – A potem zapytał, co lubię najbardziej jeść. Powiedziałam, że aviko karbowane. Poszedł do sklepu, ale zapomniał telefonu. – Zuza, posłuchaj uważnie. – Hif słyszał, że córka wpadła w panikę. – Rozłącz się i odłóż telefon. Wcześniej spróbuj wykasować to połączenie. Jedziemy do ciebie razem z wujkiem Krzyśkiem ode mnie z pracy. Kiedy zrobi się gorąco, spróbuj się schować, dobrze? – OK – zakończyła połączenie. Milczeli dwadzieścia sekund, które wydawały się trwać godzinę. – Słyszałeś? – upewnił się Tymański. Witczak odpowiedział skinieniem głowy. – Getka ma bazę bydła pod Radzyminem – przypomniał. A Hif zacisnął dłonie w pięści. – Pamiętasz Błędnego? – zapytał. – Znowu przychodzi? – odgadł Zero. – Ostatnio rozkręcił aferę w sprawie znęcania się nad krowami. W bazie pod Radzyminem. Zapamiętałem nazwisko, Getka. Byłem tam parę dni temu. – Jemu też zaczął drżeć głos. Spojrzał na zegarek. – Wiesz, o czym pomyślałem? – odezwał się Witczak. – O tych frytkach. To zabrzmiało, jak ostatni posiłek dla skazańca. Hif wyciągnął swojego służbowego glocka. Naładował magazynek. Z kabury na łydce wyjął zapasową broń. Wręczył ją Witczakowi. – Pierdolę wszystko – szepnął. – Skończmy z tym. Zakupy zajęły Jackowi nie więcej niż pół godziny. Otworzył drzwi i bez słowa zabrał porzucony telefon, rzucił jeszcze nieufne spojrzenie w kierunku siedzącej przy oknie dziewczyny. Zaszeleścił torbą. – Chodź na górę. Zrobię frytki.

Zuza wlokła się za nim krok za krokiem, zrezygnowana i w gruncie rzeczy głodna. Ostatni raz jadła rano. Miała za sobą dzień pełen wrażeń, a teraz burczało jej w brzuchu. Bez sensu, pomyślała. Jeszcze przed chwilą drżała, słuchając opowieści jak z horroru, a teraz wąskimi schodami dreptała za mordercą i marzyła tylko o tych przeklętych frytkach. Na piętrze, w sporym pomieszczeniu z kanapą i telewizorem, stołem i krzesłami oraz aneksem kuchennym, Jacek włączył piekarnik, uważnie regulując kurki, żeby nastawić odpowiednią temperaturę. Na dole rozległy się męskie głosy, potem kroki na schodach, do pomieszczenia weszło pięciu mężczyzn, wszyscy uwalani błotem, w roboczych ubraniach, wydzielający identyczną woń jak Jacek. – O, młody! – zagadnął rudy wielkolud o spłaszczonej twarzy i krzywym, bokserskim nosie. Zauważył nerwowe zachowanie chłopaka, jakby bał się pracowników ojca. – Robisz nam kolację? – To nie dla was – burknął Jacek. Jeden z mężczyzn, niski i chuchrowaty, choć przy tym żylasty i umięśniony, zajrzał do piekarnika. – Frytki – poinformował resztę. – Robisz swojej pannie fryciory? – zainteresował się trzeci, złapał Jacka za czuprynę i kręcił jego głową w geście, który na początku wydawał się przyjazny, ale chłopak zaczął syczeć z bólu i się wyrywać. Ostatni odezwał się wielki i najstarszy z grupy, pozostali najwyraźniej czuli przed nim respekt, bo natychmiast się uciszyli. – Frytki, kurwa, z mrożonki? – skomentował głosem bezbarwnym i metalicznym. – Frytki trzeba robić z ziemniaków. Masz? Jacek pospiesznie wyjął worek ze schowka pod zlewem. – Obieraj – zarządził mężczyzna, którego Zuza wzięła najpierw za ojca dwudziestolatka, ale szybko zmieniła zdanie. Wyjął z metalowej tubki cygaro i zapalił. Usiadł przy stole naprzeciwko niej i wypuścił kłąb gryzącego dymu. – Wiesz, kim jestem? – zapytał. Pokręciła głową, bała się odezwać. Pozostali podeszli do stołu. Spojrzał na nich groźnie. – Śmierdzicie gównem – warknął. Dopiero teraz zauważyła, że sam wyglądał schludnie i nie śmierdział. Najwyraźniej nie splamił się pracą przy wyładunku krów. – Pod prysznic! – krzyknął. Faceci się rozpierzchli. Gdzieś w tle trzasnęły drzwi i rozległ się szum wody. Facet wstał i poszedł do kuchni, zabrał się za krojenie warzyw. – Trzeba wiedzieć, jak kroić – rzucił. – I jak smażyć. Olej masz? – zapytał chłopaka.

Usłyszała brzęczenie metalu, patelnia stanęła na palniku. – Lej – padł rozkaz. – Nie żałuj. Frytki trzeba smażyć na głębokim oleju, kapujesz? Daj ręcznik papierowy! W powietrzu rozniósł się zapach smażonego tłuszczu. – Trzeba poczekać, aż będzie gorący – wyjaśnił elegant. – I uważać, żeby nie kapnęło w oko! Jacek wyszedł z kuchni, usiadł na kanapie przed telewizorem, włączył kanał sportowy i gapił się bezmyślnie. Właśnie zaczął się mecz. Ostatni raz zatrzymali się na stacji benzynowej przy trasie na Białystok. Zastanawiali się, kiedy ostatnio jedli, liczyli godziny. Myśleli o ewentualnym postrzale w brzuch i jego konsekwencjach. Przy stoliku na serwetce rozrysowali plan gospodarstwa, Hif znacznie lepiej pamiętał rozkład budynków. Witczak mniej więcej opisał układ pomieszczeń w domu. – Jest jeszcze czas, żeby wezwać kawalerię – zaproponował. – Myślałem o tym – przyznał Tymański. – Jeśli w sprawę zaangażowany jest Śliwiński, CBŚ ukręci łeb całej akcji. Witczak pochylił się nad ich planem sytuacyjnym. Obok ujrzał głowę Starca – wypisz, wymaluj – Szantaler. – Do dupy ten wasz plan – oświadczył. Witczak zignorował krytykę. Hif kontynuował opis operacji, wskazując paluchem poszczególne punkty. – Potrzebujecie trzeciego. – Zero usłyszał znajomy głos. Zamknął oczy i usiłował się skupić. Kiedy je otworzył, wyblakłe źrenice Starca wciąż świdrowały go niczym dwa krótkie miecze. Zauważył, że Starzec nie mrugał. – Trzeba dać cynk Młodemu – rzucił Witczak. – Żeby wiedział, gdzie nas szukać. W razie czego. Hif kiwnął tylko głową i wyszedł na zewnątrz z telefonem zabranym aspirantowi. – Obaj będziecie gryźć piach – oznajmił Szantaler. – Jeszcze dziś w nocy. Talerz pachnących frytek stanął przed Zuzą. Sięgnęła po najdłuższą i włożyła sobie do ust. – Dobra? – dopytywał się ogromny facet, który je przygotował. Przytaknęła. – To jedz. Przed tobą długa droga. – Słucham? – odezwał się oparty o parapet Jacek, którego pracownicy przepędzili z kanapy. – W nocy ładujemy krowy i ruszamy do Włoch. Nie ma na co czekać – powiedział Strzałkowski tonem, który nie pozostawiał wątpliwości, kto tu rządzi. – A ojciec? – zapytał jeszcze młody Getka, choć tak naprawdę chciał wiedzieć, dlaczego dziewczyna ma jechać z nimi. Inaczej to sobie zaplanował.

– Twój ojciec jedzie z nami – odparł mężczyzna, wciąż przyglądając się jedzącej frytki Zuzie. – Chyba że chce się spotkać z policją. Jacek podszedł do stołu. – Mieliśmy inną umowę. – Zmierzyli się wzrokiem. – Ładna jest – odparł gość z cygarem. – Sprzedamy ją do burdelu w Neapolu. Robotnicy wstali z kanapy i otoczyli chłopaka. Ktoś podstawił mu pod nos frytkę. – Jacuś, zjadaj i szykuj się. No, Jacuś! – Niby się przekomarzali, ale w ich głosie nie było słychać wesołości. W tym momencie rozległ się dzwonek do drzwi. Wszyscy zwrócili się w stronę wychodzącego na podwórze okna. W świetle latarni ujrzeli stojącą za furtką postać. – Co to za facet? – zapytał krzywonosy. – Kurier? – zaproponował umięśniony cherlak. – O tej porze? – powątpiewał wysoki. – Rączuś – poprosił Strzałkowski pierwszego. – Idź, zobacz. Rączuś kiwnął bokserskim łbem i zbiegł po schodach. W pomieszczeniu nagle pojawił się stary Getka. – Co się dzieje? – zapytał swoim charakterystycznym zachrypniętym głosem. – Ojciec… – zaczął Jacek, ale Strzałkowski przerwał mu ostrym tonem. – Zaczyna się – powiedział. – Ale spokojnie. Poradzimy sobie. Rano wyjeżdżamy z krowami do Włoch. Jeśli chcecie uratować tyłki, musicie jechać z nami. – Policja? – Getka przysiadł na krześle przy tym samym stole, przy którym wciąż siedziała Zuza. – Stary znajomy. Witczak. To nie jest oficjalna wizyta – skomentował lekceważąco Miazga. – Pamiętaj, że mam przyjaciół w psach – przypomniał. – Dopilnują naszego konwoju. Mężczyźni podeszli do okien. Jacek przysunął się do Zuzy, wziął ją za rękę. – Chodź, musimy się schować. Wyszarpnęła się Jackowi. Strzałkowski z Getką obrócili się w ich stronę. – Zabierz ją. Wiesz gdzie – warknął ojciec chłopaka. Witczak obserwował otwierające się w piwnicy drzwi i idącego w jego stronę zwalistego faceta. – Szef czeka – oznajmił tonem kamerdynera, choć jego ubranie bynajmniej na liberię nie wyglądało, a gęba budziła skojarzenia z półświatkiem przestępczym i nielegalnymi walkami bokserskimi. Ruszyli w stronę budynku, minęli ogród z jałowcami, hortensją, kilkoma odmianami róż i cherlawą gruszą, potem drzwi, którymi przed chwilą wyszedł mężczyzna; szli

wzdłuż budynku mieszkalnego o pastelowych ścianach, przez porośnięty trawą plac z drewnianą ławą i huśtawkami, przez furtkę w wewnętrznym ogrodzeniu i obok drugiego, nietynkowanego budynku. Tam, w blasku latarni, ukazały się im zabudowania gospodarcze. W powietrzu czuć było woń świeżego obornika. Facet zniknął w szerokich drewnianych drzwiach, Witczak chcąc nie chcąc, wszedł za nim. Znaleźli się w korytarzu prowadzącym do zagród, metalowe drzwi zaskrzypiały, żarówka oświetlała wyłożone glazurą wnętrze, zalśniła stal dwumetrowego zbiornika. – Nikogo tu nie ma – stwierdził Zero. W tym momencie wyczuł za sobą ruch, z ciemnego korytarza wyszło jeszcze dwóch napakowanych facetów. Jeden walnął Witczaka w plecy, okolica nerek wybuchła ostrym bólem. Drugi wymierzył mu cios w brzuch, przed którym również nie zdołał się osłonić, padł na posadzkę jak porażony prądem. Ktoś chwycił go za ucho i pociągnął do góry. – Kiedy zjawią się psy? – usłyszał nad sobą. Nie odpowiedział. Dostał znowu w plecy, w nogi, w głowę. – Przestańcie – uratował go rozkaz mężczyzny, który kucnął nad Zerem. Na szczęście posłuchali. – O! Przydupas Szantalera – przywitał się Miazga vel Strzałkowski. – Śliwiński – wypowiedział jego prawdziwe nazwisko Witczak. Jak dotąd nie mieli przyjemności się poznać, obaj jednak wiedzieli o swoim istnieniu. Na betonowej posadzce rozległo się trzaskanie drobnych kamyczków pod stopami kogoś, kto zbliżał się szybkim krokiem. – Szefie, jest problem – padło od strony drzwi. – Wiem – odpowiedział Miazga. – Jeszcze jeden, ten Tymański – oznajmił wysłannik. Strzałkowski zaklął. – Kamery go wyłapały. Stanęli w progu. – To samotna akcja, co, chłopcy? – rzucił jeszcze Miazga. – Nikt o was nie wie. Trzasnęły drzwi. Witczak został sam. Miazga i jego ludzie odbyli pospieszną naradę w tonącym w mroku korytarzu obory. – Zapalcie wszystkie światła – rozkazał przywódca. Stał otoczony czterema żołnierzami swojego komanda. Każdemu po kolei przydzielał zadanie. Zaczął od najwyższego. – Sztywny, przynieś krótkofalówki i broń. Mężczyzna kiwnął głową i wybiegł na zewnątrz. – Rączuś. – Krzywonosy uniósł brwi. – Wypuść bydło. Zrobimy rejwach. Potem psy.

Rudy podszedł do ściany i zdjął z niej wiszący na haku długi na pół metra pręt, z jednej strony rozgałęziony, z drugiej wyposażony w elektryczny mechanizm z rączką i przyciskiem. Po chwili rozległo się muczenie krów, które z ociąganiem wychodziły ze swoich stanowisk, zdziwione odstępstwem od rutyny. – Mały. – Śliwiński zwrócił się do wysokiego i żylastego chłopaka, najmłodszego w grupie. – Ty usiądziesz przy kamerach. Wrócił Sztywny, Miazga rozdał krótkofalówki i pistolety. – Załatwimy go. Witczak zbierał siły. Nad sobą ujrzał pochylonego Starca. – Co tak leżysz? – narzekał Szantaler, który nagle zrobił się strasznie gadatliwy. – Długo tak będziesz zalegać, babo? Zero zaparł się o posadzkę rękami i próbował zignorować ból. Rozejrzał się. Pomieszczenie miało jedno, wysoko osadzone okno. Większość przestrzeni zajmował metalowy zbiornik na mleko, połączony ze ścianą rurami. W kącie na podłodze znajdowało się legowisko z gazet. Zacisnął zęby i podniósł się na nogi. – Kiedyś byłeś w lepszej formie – skomentował pogardliwie Starzec. – No! Do roboty. Witczak podszedł do metalowych drzwi i zaczął walić w nie pięściami, starając się zrobić jak najwięcej hałasu. Gdzieś z boku przebiegła krowa, popędzana elektrycznym poganiaczem w dłoni Rączusia. Za stojącą w przejściu grupą rozległ się hałas, jakby kościelny bił w dzwony. – Kurwa – zdenerwował się Miazga. Wskazał na czwartego ze swoich ludzi. – Brus, ucisz go! Facet średniego wzrostu i szczupłej budowy ciała z uśmiechem zdjął koszulę, odsłaniając umięśniony tors. Bez słowa zniknął za drzwiami. – Do obory! – wydał rozkaz Śliwiński. On, Sztywny i Rączuś zniknęli w głębi budynku. Tymański obszedł gospodarstwo boczną drogą, minął wysoką metalową bramę i szedł dalej wzdłuż muru, który w pewnym momencie zakręcił. Resztę posesji okalał płot z desek, po drugiej stronie rozciągała się łąka granicząca z murem wokół bazy. Przeskoczył przez płot i pobiegł w poszukiwaniu miejsca, w którym mógłby pokonać mur. Po kilku metrach przerzucił, nie bez trudu i sapania, swoje potężne ciało na żwirowy tłuczeń. Przykucnął. Przed sobą miał wielki plac, z zabudowaniami na końcu; mieściły się tam obory połączone z magazynami. Naprzeciwko, obok rampy, stał przygotowany do przyjęcia zwierząt tir. Z lewej strony plac stykał się z drugą, mniejszą łąką – na jej środku wznosiła się niewielka zadaszona altana zbudowana z ażurowych ścian, przeznaczona na bele z wysuszonego zeszłorocznego siana. W rogu placu znajdował się zbiornik na

gnojownik, wypełniony do połowy krowim nawozem zmieszanym ze zużytą ściółką. Schylony wpół przeciął plac i skrył się przy podwoziu ciężarówki. Od kucania bolały go kolana i dół kręgosłupa. Obszedł wóz i podkradł się do łącznika między magazynami a oborami, z których dochodziły nerwowe porykiwania i tupot przestraszonych zwierząt, które po drugiej stronie budynku powoli rozchodziły się na wszystkie strony. Hif dostrzegł ich wielkie, powolne ciała. Wszedł do łącznika, gdzie stał stary traktor, ogromne zielone bydlę z kwadratową kabiną. Po lewej stos starych chlebów, po prawej nasyp z paszy. Tymański przyczaił się przy wyjściu, żeby obejrzeć podwórze, ogrodzone z jednej strony płotem, za którym rozciągała się posesja z niewielkim, parterowym domkiem, z drugiej strony otoczone zabudowaniami – oborą, nieotynkowanym budynkiem oraz siedzibą rodu Getków. Dalej, za zamkniętą bramą, biegła droga do wsi. Z obory wypadła spłoszona krowa, podbiegła do koleżanki, zetknęły się mokrymi od śluzu nosami. Hif zastanawiał się, co zrobić. Żeby dostać się do obory, musiał przebiec kilkumetrowy odcinek podwórza. Gdy tylko wychylił nos za próg, padł strzał, który wyrył dziurę w ścianie tuż obok jego głowy, w stronę twarzy poleciały odłamki betonu. Krótkofalówka zacharczała, Miazga przełączył na odbiór. Usłyszał komunikat Małego, który czuwał na piętrze domu dla robotników przy ekranie systemu kamer monitoringu. – Jest w paszarni. – Widziałem – skomentował Śliwiński, który przed chwilą z okna obory oddał niecelny strzał ze swojego glocka. – Sztywny, załatw go – rozkazał. Podwładny kiwnął głową i bezszelestnie przeszedł do tylnego wyjścia. Miazga został w środku, razem z Rączusiem. Witczak mobilizował siły, stojąc naprzeciwko gotowego do walki na pięści Brusa. Facet, który jeśli kiedyś walczył, a na takiego wyglądał, miał pewnie wagę kogucią. Zero dominował, większy i wyższy. Tyle że, choć w podobnym wieku, dawno nie trenował, był chory i zmęczony. Przegram, pomyślał. Bez ostrzeżenia rzucił się na Brusa, złapał go wpół, rzucił na posadzkę. O dziwo, udało się. Spletli się w uścisku, którego chyba Brus, przygotowany do walki na pięści, się nie spodziewał. Zero znał chwyty zapaśnicze, w Szczyrku trochę trenował i nieźle mu szło. Ale to było kilkanaście lat temu. Starzec stał nad nimi niczym sędzia, ciągle przygadywał, obserwując walkę toczoną na ziemi. – Ależ ty jesteś nieudolny – sapnął, gdy Witczak próbował założyć przeciwnikowi japoński klucz. Szyja Brusa uwięzła w mocnym uścisku, Zero złapał swój nadgarstek drugą dłonią, zablokował nogami wierzgające nogi przeciwnika. Ale Brus napiął mięśnie i się wywinął. Dysząc, wysunął głowę, odepchnął Zera i znów był na nogach. Wyraźnie preferował walkę na stojąco. – Beznadzieja – odezwał się Szantaler. – Nie masz czasu na zabawę. Łatwo powiedzieć. Przeciwnik może nie był młody, ale na pewno trenował i znał

techniki walki, Witczak zaś stanowił jego przeciwieństwo. Owszem, kiedyś przeszedł szkolenie ze sposobów unieszkodliwienia napastnika, ale nauka tych wszystkich chwytów dotyczyła przeciętnych agresywnych kiboli lub bandytów, a nie mistrzów kick-boxingu czy innego MMA. Czytał nawet artykuł 21 sposobów na zabicie gołymi rękami. Pierwsza połowa polegała na efekcie zaskoczenia, druga była niemożliwa do wykonania przez zwykłego człowieka. Witczak wiedział jedno – musiał przełamać w sobie naturalny opór, barierę, którą stawiał mózg, powstrzymującą przed zrobieniem drugiemu człowiekowi krzywdy. Zasada twardo wpajana przez społeczeństwo, którą na pewno atakujący miał w dupie. Właśnie wysłał po łuku swoją lewą pięść, prosto w szczękę Witczaka. Trafił. Zero poleciał na ziemię. – Kurwa, matole! – Szantaler nie przebierał w słowach. – Jeszcze chwila i ten bydlak cię zabije! Weź się w garść. Weź się w garść, kołatało w głowie Witczaka i tym razem był to głos jego własnej świadomości. Poznał też znaczenie określenia „dzwoniło mu w uszach”. Brus wciąż się bawił, zachęcał partnera, żeby się podniósł; dawał do zrozumienia, że chce honorowo dokończyć sparing. A sekundy mijały. Hif został na zewnątrz sam, z czterema uzbrojonymi przeciwnikami. Sztywny zbliżył się do drugiego wyjścia przez oborę, po której leniwie spacerowały krowy. Miazga chyba liczył, że zwierzęta po wypuszczeniu zamienią się w dzikie bestie, tratujące wszystko na swojej drodze. Nic takiego nie nastąpiło, po pierwszych emocjach związanych z porażeniem prądem z poganiacza, nawet nastawionego na maksymalną moc, krowy zamieniły się w to, czym były – powolne przeżuwacze. Kiedy wyczuwały zbliżającego się człowieka, starały się truchcikiem zejść mu z drogi, czasem wpadały na siebie, co powodowało, niczym w dominie, kolejne niespieszne ruchy. W drugiej oborze zostały dwa byki i to one mogły stanowić zagrożenie. Na razie jednak były spokojne, być może próbowały się zorientować, czy któraś z krów nie jest przypadkiem w rui. Ale nikt nie sprzedaje latującej sztuki. Sztywny wychylił ostrożnie głowę na zadaszony placyk z rampą, wagą dla krów i wejściem do oddzielnego pomieszczenia zwanego izolatką. Widział stąd część tira, powoli przeszedł w jego kierunku, trzymając w jednej dłoni pistolet, w drugiej krótkofalówkę. Kamery obejmowały wszystkie pomieszczenia, liczył, że pozostawiony przed ekranem Mały go ostrzeże. Przytulony do ściany doszedł do paszarni, zajrzał, ale panował tu półmrok, żarówka w jedynej lampie nie działała, więc mógł tylko liczyć na światło latarni z podwórza i placu manewrowego. Pochylił się, żeby spojrzeć na układ cieni pod podwoziem, w nadziei, że zobaczy kryjówkę intruza. Sarknął. Miazga niepotrzebnie próbował to załatwić po cichu. Powinni pójść tyralierą i po prostu strzelać do wszystkiego, co się porusza. Padłoby trochę krów, trudno, bracia Pariante na pewno przeboleją stratę. Ostrożnie podbiegł do traktora. Wyjrzał, by zlustrować teren, przed sobą miał górę zboża na pryzmie, przejście na podwórze. Chciał sprawdzić drugą część magazynu, w której leżała góra zeschniętych chlebków przywożonych przez znajomego Turka. Przyłożył do ust radio, włączył przycisk nadawania i wyszeptał: „W paszarni już go nie ma”. W tym momencie poczuł, że potężna ręka owinęła mu się wokół szyi, poczuł

narastający ucisk, wierzgnął, ale napastnik wzmocnił chwyt. Sztywny stracił grunt pod nogami. Po dwóch długich minutach przestał oddychać. Walka trwała w najlepsze, brakowało tylko dzwonów ogłaszających koniec i rozpoczęcie kolejnych rund. Brus bawił się znakomicie, wykonywał zachęcające gesty, aby Witczak się nie poddawał. Zero, który wciąż widział dla siebie szansę wyłącznie w sprowadzeniu walki do parteru, wyczekał na dogodny moment i rzucił się na przeciwnika, objął go wpół, przylgnął do mokrego od potu ciała, próbował podciąć facetowi nogi, żeby razem padli na posadzkę. Miał jedną przewagę – masę większą o jakieś dwadzieścia kilogramów. Brus starał się uderzać Witczaka w plecy; Zero wiedział, że zaraz zrobi coś nieobliczalnego, urwie mu ucho albo spróbuje zerwać skalp, dlatego zdecydował się sam na coś, czego w zwykłej walce nigdy by nie zrobił. Wbił zęby w ramię przeciwnika, zacisnął z całej siły jak dzikie zwierzę. Brus zawył. Jego krzyk poniósł się po kolejnych pomieszczeniach, przestraszył zapewne zwierzęta i wprawił w konsternację ludzi. Drugą ręką sięgnął głowy Brusa i z całej siły wepchnął mu kciuk w oko. Tu również musiał pokonać swój wewnętrzny opór, nie myśleć o tym, co w tej chwili robi, w co zagłębia się jego palec. Poczuł ciepłą tkankę tam, gdzie wbijał się jego nieobcinany długo paznokieć, który w końcu zatrzymał się na kości. Brus upadł na ziemię, a Witczak, wściekły na siebie, że zachował się jak bestia, że złamał wszelkie reguły cywilizowanego świata, pochylił się i wyparował celny cios w szyję przeciwnika, celując w jabłko Adama. Usłyszał chrzęst łamiących się chrząstek, Brus zacharczał. Wytrzeszczył jedyne sprawne oko, zsiniał i przestał oddychać. Wpadł w drgawki, Zero odwrócił się, żeby nie patrzeć na swoje dzieło. – Nareszcie – szepnęło słodko widmo Szantalera, jakby jego najsilniejsze pragnienie właśnie zostało zaspokojone. Tymański wyjął broń z dłoni martwego gangstera i wpatrywał się w krótkofalówkę. Nie wiedział, ilu jeszcze wrogów zostało do pokonania, ale ucieszył się, że przynajmniej jednego wyeliminował. W głośniku zaszumiało, zaraz ktoś nada komunikat. I rzeczywiście, do uszu Tymańskiego doszło krótkie pytanie: „Sztywny, gdzie jesteś?”. Domyślił się, że wszystkie robale zostały zaopatrzone w podobny sprzęt. Przysunął sobie do ust czarny przedmiot, wcisnął przycisk i odpowiedział: „Sztywny jest sztywny”. Drobna radość, ale poczucie się przez chwilę Bruce’em Willisem bezcenne. Oborowa pułapka, przyszło mu do głowy. W tym momencie zdał sobie sprawę, że jakiś stały element otoczenia uległ zmianie. Brakowało mu szczekania psów. Jednocześnie na podwórzu rozległy się odgłosy szurania pazurami po betonie. Przestraszona krowa wpadła do łącznika, rozpędzone cielsko minęło traktor, Tymański w ostatniej chwili przytulił się do koła, bydlę walnęło łbem w tira, wywróciło się i przez chwilę bezradnie przebierało w powietrzu nogami, jak przewrócony na plecy chrząszcz. Za nim do magazynu wpadł doberman, Hif dostrzegł błysk jego oczu i ślinę na pysku. W ostatnim, desperackim geście rzucił w psa krótkofalówką, czym zwrócił na siebie uwagę, ale za to zyskał niezbędną sekundę na ratunek. Złapał się wystającego elementu ciągnika, czyli lusterka, i wspiął na nadwozie. Pies skoczył, wbił zęby w wiszącą połę kurtki i zawisł na Tymańskim. Pojawił się drugi osobnik tej samej rasy, dopadł

wierzgającej krowy i zaczął ją obszczekiwać, bydlę przekręciło się na brzuch i przestraszone usiłowało wstać. Hif obrócił wolną rękę w kierunku wiszącego pod nim dobermana i strzelił. Pies odskoczył z piskiem i zniknął w ciemnościach, drugi pobiegł za nim. Policjant został na traktorze sam, dysząc ciężko. Właśnie zestaw wrogów powiększył się o agresywnych i niebezpiecznych przeciwników. Ból przedziera się powoli przez fale adrenaliny i endorfin, Maks odczuwa zawroty głowy, chciałby wrócić na oddział, coraz gorzej się czuje. Z otwartych drzwi wychodzi niski mężczyzna ubrany w drelichową kurtkę i robocze spodnie. Pracownik kotłowni trzyma w ręku butelkę wiśniówki, na widok lekarza wiozącego na wózku kobietę wstydliwie chowa flaszkę za siebie. Maks chce poprosić, żeby amator wiśniówki wezwał pomoc. Potem pada strzał i o betonową podłogę uderza bezwładnie osiemdziesiąt parę kilo mięsa, tłuszczu i kości. Huk odbija się od ścian i biegnie niesiony echem w kierunku prześwitów. Glistowski zamiera z dymiącym pistoletem w dłoni. Wie, że już nie ma odwrotu, teraz naprawdę przekroczył ostateczną granicę. Odpycha kółkami nogi pracownika kotłowni i wprowadza wózek do służbówki. Odwiązuje supeł prześcieradła, którym prowizorycznie przywiązał dziwoląga do oparcia wózka. Cyna zsuwa się na podłogę, gruby pochyla się, odkrztusza, kaszle i charczy. Po chwili poprawia mu się, więc kuca naprzeciwko Maksa i patrzy na niego spojrzeniem straceńca. Wie, że to koniec. – Mam cię – szepcze z trudem, chwyta się za szyję, jakby każde słowo sprawiało mu ból. Charczy, bełkocze, zmęczony, złachany, przysuwa się na czworakach, celuje z broni. Cyna odruchowo obejmuje swój brzuch, jakby broniąc ukrytego między jego tkankami ksenomorfa. – To twoje dziecko – odzywa się. – Ty jesteś ojcem. – Wiem przecież – szepcze Roman. Oddycha jak astmatyk podczas ataku choroby, opada na tyłek, wycofuje się pod przeciwległą ścianę. Oczy Glisty stają się rozbiegane, nie wie, co ma zrobić, wydaje mu się, że wszystkie plany wzięły w łeb, ale z drugiej strony nie jest pewien, czy jakiekolwiek plany tworzył. Waha się, choć wystawia lufę pistoletu, którą celuje w brzuch ofiary. Maks czuje, że zbliża się koniec, że naprawdę wydarzy się to, czego tak bardzo chciał, nastąpi moment, do którego przecież dobrze się przygotował. – Strzelaj – zachęca. Drżący palec Glisty wędruje na język spustowy broni, dotyka wygiętego kawałka metalu, zaraz pociągnie. Zmienia jednak decyzję, drżąca dłoń opada mu na kolano. Nie ma siły, żeby mówić na głos, szepcze przez zaciśnięte gardło. – Słuchaj – rzęzi. – To ość, wiesz? Dorsza. Uśmiecha się z trudem, nie zwracając uwagi na odgłosy kroków dobiegające

z korytarza. Od progu ostrożnie skrada się Magik, podchodzi i wyjmuje z dłoni Glistowskiego pistolet. – Przepraszam – pada jeszcze z ust grubego. Witczak wychylił się z pomieszczenia, w którym zostawił zwłoki Brusa, przed sobą miał korytarz prowadzący z jednej strony do obory pełnej łażących, zaniepokojonych krów, z drugiej do wyjścia w kierunku domów mieszkalnych i bramy. Tuż przy drzwiach na podłodze znalazł koszulę porzuconą przez Brusa. Rozejrzał się i na parapecie wysokiego okna po drugiej stronie zobaczył dwa pistolety – glocka bandyty i zapasową broń wciśniętą mu przez Tymańskiego. Spojrzał jeszcze na sufit. Gdyby zdecydował się sięgnąć po pistolet, uchwyciłaby go kamera wisząca w rogu. Zamiast tego przesunął się więc pod ścianą w stronę wyjścia, śledząc przebieg kabli prowadzących w tym samym kierunku. Poszedł ich śladem, do przedsionka, potem wyjrzał na podwórze, na którym błąkały się krowy. Gdzieś od strony placu manewrowego dochodziło nerwowe ujadanie psów. Wcześniej padł strzał. Zostało jeszcze czterech przeciwników, może pięciu, a nawet sześciu, licząc młodego Getkę. Powodzenie akcji wisiało na jednym cholernym włosku, pomyślał. Na szczęście nigdzie nie było Starca, który mógł rzucić jakiś złośliwy komentarz. Z mocno bijącym sercem wyszedł na otwartą przestrzeń, dopadł ściany budynku mieszkalnego, tego samego, do którego lata temu wprowadził go Getka, żeby zademonstrować nagranie z kamery w burdelu. Teraz jego wzrok podążał za kablami elektrycznymi biegnącymi pod sufitem, które przechodziły przez ścianę domu i w splocie szły nad schodami na piętro. Wszedł przez drzwi do ciemnego przedsionka. Zdjął buty, położył je na pierwszym stopniu i ruszył po schodach. Starał się poruszać bezszelestnie, najgorszy był jego własny oddech, który szumiał mu w uszach jak rozkręcony na pełną moc wentylator. Jeśli Tymański jeszcze żył, to przede wszystkim należało odciąć Śliwińskiemu i jego gangsterom podgląd pomieszczeń. Hif ostrożnie zeskoczył z ciągnika i czekał z gotowym pistoletem na atak, który jednak nie nastąpił. Zawrócił na drogę, którą przyszedł, wzdłuż ciężarówki, po chwili znalazł się w przedsionku, przebiegł otwartą przestrzeń obok wagi i schował się w niewielkim pomieszczeniu opisanym jako izolatka. Kiedy się obejrzał, zrozumiał, że znalazł się w pułapce, sam na sam z przyczajonym dobermanem. W ostatniej chwili zdążył zasłonić szyję ramieniem. Poczuł ból, kiedy zęby zwierzęcia wbiły się w tkaninę, przecięły skórę i mięśnie. Upadł na podłogę, nad nim wściekle warczał pies, jego kły zagłębiały się w tkankę, Hif poczuł ciepło krwi spływającej po przedramieniu. Do izolatki wszedł jakiś facet. Przez chwilę Tymańskiemu mignęła jego spłaszczona twarz. Zbliżał się powoli, z pistoletem wycelowanym w splecione ciała, na jego przestraszonej twarzy pojawił się teraz triumfujący uśmiech. Doberman zaś szarpał coraz bardziej, próbując dotrzeć do szyi ofiary, ale Hif wciąż się zasłaniał, poświęcał rękę, którą pies ranił w coraz to nowych miejscach. – Basior – odezwał się Rączuś, celując tak, żeby nie zabić psa. – Basior, odsuń się. Basior jednak nie odpuszczał. Tymański zdawał sobie sprawę, że za chwilę rudy bandyta strzeli, żeby tylko unieszkodliwić wroga. Ale Hif i tak był już niegroźny. Broń mu

wypadła, leżał bezbronny, na twarzy czuł smród z paszczy psa, zapach krwi i rozkładu, nagromadzonych bakterii gnilnych i niestrawionego mięsa. W tym momencie padł strzał, na szczęście niecelny. Basior puścił ofiarę i obejrzał się za siebie. Rączuś leżał na ziemi, powalony przez inne zwierzę. W półmroku Hif rozpoznał rude futro posokowca weimarskiego. Suzy! Najwyraźniej ktoś wypuścił z wybiegu wszystkie psy. Wgryzła się w dłoń napastnika, rudy wył z bólu, gdy szarpała delikatne tkanki. Doberman skoczył na sukę, ich ciała splotły się w walce, mężczyźni jak zahipnotyzowani pozostali na posadzce. Między nimi leżała porzucona broń, kształtny glock, o który rozegrał się wyścig. Obaj mieli tylko po jednej sprawnej dłoni, obaj musieli przemóc sygnały alarmowe wysyłane do mózgu przez naruszone nerwy. Rączuś oparł się na łokciu i wysunął zdrową rękę, ale Tymański był szybszy, sięgnął broni stopą i kopnął ją w stronę żywego kłębu kości, mięśni i futra. Od drzwi dobiegało ich warczenie kolejnego psa. Doberman mierzył ich błyszczącymi ślepiami. Rudy zaszczebiotał. – Dobra Ninka, dobra – mówił jak do dziecka, nienaturalnie wysokim głosem. Ninę bardziej od ludzi intrygowały dźwięki dochodzące z głębi pomieszczenia, odgłosy walczących osobników jej gatunku. Na drodze miała jednak dwóch ludzi, powoli wybierała, którego zaatakować. Hif zorientował się, że tego drugiego faceta nie łączyła z suką żadna więź, pies prawdopodobnie był nieobliczalny i wszyscy się go bali, być może lubił zaatakować pracowników. Nie bez powodu zwierzęta trzymane były w zamknięciu. Tymański zaczął piszczeć jak szczeniak, co zdezorientowało Rączusia i ułatwiło psu wybór. Jednym skokiem dopadł rudego bandytę, Tymański odsunął się i włożył zdrową rękę tam, gdzie wcześniej kopnął pistolet. Przede wszystkim chciał pomóc Suzy, splecionej z samcem, który nie odpuszczał, łamiąc jedną z żelaznych reguł psiego świata – nie atakować suk. Odsunął się i wycelował w środek tułowia, starając się, żeby na linii ognia nie znalazła się ulubienica Wilka. „Przepraszam” – szepnął i strzelił. Rozerwana tkanka obryzgała mu twarz. Psa rzuciło na ścianę, Suzy z piskiem skoczyła na cztery łapy i uciekła z izolatki. Hif podniósł się i obszedł zapamiętaną w boju Ninę, leżącą nad Rączusiem, wgryzioną w jego szyję, z której tryskała jasnoczerwona krew. Zamknął metalowe drzwi i zasunął skobel. Był ledwo żywy. Witczak nie miał przy sobie broni, stracił też ochotę na wbijanie ludziom palców w oczy. Przed sobą widział obróconego tyłem faceta, siedzącego przed rozświetlonym, podzielonym na małe obrazy ekranem. To, co działo się na zewnątrz, najwyraźniej przykuło jego uwagę. Powiększył kwadrat z przedsionka, w którym znajdowało się wejście do izolatki, widział wbiegające do środka psy, usiłował nawet ostrzec Rączusia, ale nie zdążył. Ktoś zaatakował od tyłu, przerzucił mu przez szyję wąski pasek skóry i pociągnął do tyłu. Mężczyzna majtnął nogami, kolanami uderzył w stół, który podskoczył, monitor przewrócił się, Mały upadł na podłogę wraz z napastnikiem. Ile trwa uduszenie człowieka? Witczakowi wystarczyło dwie minuty, mężczyzna przestał wierzgać, a Zero rozluźnił uchwyt paska, wstał i poprawił spodnie. Ilu ludzi zginęło przez niego w ciągu ostatnich dni? Przestał liczyć. A to jeszcze nie koniec. Na chwiejnych nogach wrócił na parter, założył buty i opasał się narzędziem zbrodni. Cały śmierdział potem, nie

odstępował go kwaśny zapach krwi i odór siarkowodoru. – Cuchniesz śmiercią. – Starzec pojawił się bez ostrzeżenia, uniósł otwarte dłonie, ukazując krwawe ślady. Zero machnął ręką i wyszedł na zewnątrz. Ruszył w kierunku obór, wokół kręciły się krowy. W środku zderzył się z Hifem. Obaj przywarli do niedawno bielonej wapnem ściany. – Ilu? – rzucił Tymański. Witczak policzył w myślach. Wysunął dwa palce. Hif kiwnął głową i również pokazał dwa. Przykucnął, osłaniając ranną dłoń. – Suzy – zawołał cicho. Ale posokowiec nie zareagował. Skuleni przeszli do drugiej obory. Gdzieś z zewnątrz dobiegało szczekanie, przeszli przez najbliższe stanowisko, brodzili w ściółce i gnoju, dopadli okna, z którego rozciągał się widok na łąkę z samotną stodołą. Suzy stała przed wejściem i szczekała. Nagle wewnątrz rozległ się strzał. Suka pisnęła i uciekła z podkulonym ogonem. – Osłaniaj mnie – rozkazał Hif. Miazga ukrył się pośród paczek z sianem, za ażurową ścianą. Przez luki między deskami obserwował oborę i okolicę. Słyszał ujadanie psów, ich warczenia i piski, wystrzał i wreszcie ciszę, dojmującą, groźną ciszę. Usiłował wezwać przez radio swoich podwładnych, ale nikt nie odpowiedział na rozkaz. Z obory wyskoczył rudy posokowiec, którego ukradli Wilkowi, zbliżał się powoli z nosem przy ziemi, wyraźnie natrafił na jakiś trop. Pies zatrzymał się kilka metrów od wejścia do kryjówki i zaczął szczekać. Śliwiński sięgnął po glocka i strzelił. Spanikował, po prostu spanikował. Po sekundzie wiedział, że wybrał najgorsze posunięcie z możliwych. Zdradził swoje położenie. Odczekał chwilę. Był już gotów wybiec z gotowym do strzału pistoletem, pokonać niewielką odległość dzielącą go od obory. To tam mógł zebrać ponownie swoich ludzi do kupy, policzyć straty i ponowić atak. W tym momencie zaczął się ostrzał, czarne okno obory rozbłyskało raz po raz, deski pękały, trafione kulami. Miazga padł na klepisko, przywarł do wilgotnej ziemi, czołgał się jak robak do wyjścia, ale wtedy drzwi się zamknęły. Mechaniczne zgrzytnięcie w ciszy, coś strzeliło, coś zabłysło, rozniósł się zapach benzyny, i tylko nagłe kołatanie serca. W jednej z paczek siana pojawiło się delikatne żółte światło, ogień przeskakiwał z jednego źdźbła na kolejne, powoli obejmował całe bele, tańczył na suszonce. W twarz uderzyło go narastające ciepło, przechodzące w gorąco, gdy cała stodoła stanęła w ogniu. – Właśnie rzuciłem palenie – szepnął Tymański. Witczak nie mógł oderwać wzroku od wielkiego płonącego stosu, przez chwilę dostrzegł w środku pomiędzy językami ognia jakiś ruch, usłyszał krótki krzyk, zacisnął wtedy oczy, szczęki, pięści. – Poszukajmy Zuzy – zaproponował Hif. Przede wszystkim odnaleźli pomieszczenie w piwnicy domu dla robotników, które dziewczyna opisywała przez telefon. Za metalowymi drzwiami znajdował się pokój

umeblowany sprzętem z lat osiemdziesiątych. Suzy nie odstępowała Tymańskiego, chodziła za nim krok w krok. Rozejrzeli się, ale nie znaleźli ani Zuzy, ani żadnego przedmiotu, który mógł do niej należeć. W końcu w barku za politurowanymi drzwiczkami Hif odnalazł to, za czym się rozglądał. Plecak Zuzy. Pusty, co prawda, ale ważny był świeży trop. Suka na prośbę posłusznie przytknęła nozdrza do grubego lnu i zamerdała ogonem, spojrzała na policjantów wesoło i przystąpiła do pracy. Działała metodycznie, wąchała najbliższą okolicę, poruszała się najpierw po okręgach, następnie zaczęła robić pętle na podwórzu. Powoli zbliżała się do zabudowań gospodarczych, w których jeszcze niedawno toczyła się walka. Policjanci ruszyli w ślad za posokowcem, rude futro mignęło im w łączniku między magazynami paszy treściwej, tam gdzie stał traktor. Rozległo się ciche szczeknięcie, Hif i Witczak przyspieszyli, obaj myśląc o tym samym. Minęli ciągnik, podeszli do stojącej tam potężnej, dwupiętrowej ciężarówki, pozostawionej z otwartymi, rozchylonymi drzwiami. Zero skierował się do kabiny, Hif wskoczył nie bez trudności na pakę, chroniąc rozszarpane przedramię. Zapalone na zewnątrz robocze światło odsłaniało aluminiową dwupiętrową konstrukcję, poidła na bocznych ścianach, ażurowe ściany z ukrytymi wentylatorami. Przegrody ustawiono wzdłuż boków, w ostatniej leżało siano przeznaczone na ściółkę. Tymański odczepił od paska małą myśliwską latarkę i rozświetlił wnętrze pojazdu. – Wiem, że tam jesteś, gnoju. Wyłaź. Witczak otworzył drzwi kabiny, wdrapał się po schodkach na górę i sprawdził wnętrze podzielone na dwie sekcje – w przedniej znajdował się właściwy kokpit z fotelami kierowcy, pasażera i urządzeniami do sterowania wozem, w tylnej – pojedyncze posłanie ze zmiętym śpiworem, wydzielającym zapach męskiego potu i gnoju. Suzy na zewnątrz piszczała i skrobała, drapała pazurami metalową powierzchnię. Kabina wpadła w lekkie drgania, jakby w naczepie obudziło się zwierzę i postanowiło się uwolnić. Zero zeskoczył na żwirową powierzchnię placu manewrowego, aby podbiec do części ładunkowej, ale powstrzymał go stojący tuż obok ciągnika mężczyzna, celujący w niego ze strzelby. Suzy powarkiwała, więc Witczak przytrzymał ją za skórzaną obrożę, czym wzbudził w suce jeszcze większą agresję. Mężczyzną, który pojawił się znikąd i celował teraz z myśliwskiego, niełamanego sztucera o jednej lufie, był Henryk Getka, właściciel bazy. Zza ścian naczepy wciąż dochodziły odgłosy przewalania się ciał, jakby zamknięto tam zirytowanego byczka. Nagle lufa zmieniła cel, z części ładunkowej wypadł Jacek, osłonił się ręką, poleciał na bok, za nim na równe nogi skoczył potężny jak tur Tymański, zamortyzował upadek, klęknął, natychmiast zorientował się w sytuacji, w jego dłoni zalśniło szerokie ostrze noża myśliwskiego, które teraz znajdowało się w okolicach szyi chłopaka. Obaj mieli ubranie ubabrane sianem i obornikiem, dyszeli po niedawnej walce, ale w tej chwili to policjant uzyskał przewagę. Kiedy Getka zmienił cel, Witczak po prostu puścił Suzy, która skoczyła z całym rozpędem trzydziestokilowego ciała, celując w przyłożone do broni lewe ramię mężczyzny. Ten moment wykorzystał Jacek, złapał Tymańskiego zdrową rękę, w której policjant trzymał nóż, podciął górującego nad nim

mężczyznę i wymierzył cios w rozszarpane przez dobermana ramię. Hif zawył z bólu. Witczak nie dał rady zatrzymać Getki, który bronił się kolbą, jednym ciosem odsunął od siebie Zera i psa, po czym wykorzystał chwilę i wskoczył do kabiny ciągnika. Otaczające ich dźwięki – ujadanie psów, porykiwanie krów – zdominował warkot silnika o mocy stu pięciu koni mechanicznych. Potężna machina ruszyła, właściciel bazy wyjechał z łącznika na podwórze i tam przystąpił do wykręcania. Suzy biegła za traktorem. Zero zdążył obejrzeć się na splecione w walce ciała Hifa i Jacka, wstał i pobiegł w stronę dwóch przednich świateł potwora, który właśnie zwrócił w ich stronę swoją paszczę. Silnik ryknął groźnie i zwiększył obroty niczym stojący na czerwonych światłach ford mustang przygotowujący się do nielegalnego wyścigu. Witczak zdążył dobiec, wskoczyć na metalowy stopień i złapać się klamki w drzwiach, zanim potwór ruszył. Otworzył kabinę, złapał kierownicę i skręcił do siebie, rozpędzony pojazd ominął zwartych w walce mężczyzn i wbił się w bok naczepy. Zero zdołał jeszcze dostrzec krzywy uśmiech na twarzy kierowcy i poczuł silne uderzenie w szczękę. Zachwiał się, zabrakło mu dobrego punktu zaczepienia i wyleciał z kabiny. Usłyszał z wnętrza skrzyni biegów szczęk przekładni, traktor wycofał, zatrzymał się w środku łącznika, w którym jeszcze niedawno stał. Teraz przygotowywał się do powtórzenia manewru. Zero, leżąc na plecach, z bólem przeszywającym całe ciało, zorientował się, że Getka celował w metalową skrzynię podwieszoną między kołami w podwoziu tira. Zrozumiał. Jego domysły potwierdził Starzec, który nagle objawił się tuż obok i wskazał na skrzynię. – Mała tam jest! – krzyczał. Witczak podciągnął nogi, przewrócił się na brzuch i wstał, podpierając się rękami. W tym czasie traktor znowu ruszył. Zero chwycił się pierwszego schodka, nie zdołał się jednak podciągnąć, nogami szorował po żwirze, bezwładny jak wkręcona w koła szmaciana lalka. Przód ciągnika zgiął skraj skrzyni, a Getka znów wrzucił wsteczny, dając Witczakowi moment na wciągnięcie ciała na wysokość drzwi kabiny. Przygniótł Getkę i starał się odciągnąć go od kierownicy, silnik zawył, gdy wyjechali tyłem na podwórze, po którym rozbiegały się przerażone krowy. Zero gwałtownie skręcił, tak że potwór wbił się w ścianę obory i raptownie zahamował. Silnik zawył i zgasł, Getka opadł na fotel bezwładnie, nie dając znaku życia z nienaturalnie wykręconą głową. Witczak wyskoczył z kabiny, zorientował się, że znajduje się wewnątrz obory, poczuł na sobie bezmyślne spojrzenia kilku przeżuwaczy. Poruszał się na czworakach, wkładał dłonie w leżące wokół krowie placki, ślizgał się w poszukiwaniu oparcia. Dotarł wreszcie do metalowej ramy rozgraniczającej część dla bydła i przejście dla pracowników, dźwignął się na nogi, poczuł zawroty głowy i mdłości. Znalazł się na podwórzu. Gdzieś w oddali wyła syrena, pewnie w najbliższej remizie. Powlókł się w stronę łącznika. Niedaleko rampy leżał półprzytomny Hif, najwyraźniej potrącony w czasie manewrów Getki. Chłopaka w pierwszej chwili nie zauważył, wyczuł jednak w powietrzu zapach oleju opałowego z rozszczelnionego baku. Spojrzał w kierunku podwozia tira. Z układu hamulcowego wydobywała się mgiełka sprężonego powietrza. Obok kucał Jacek i pstrykał zwykłą zapalniczką. Zero wiedział, że jeśli nie powstrzyma chłopaka, wybuch rozerwie całe podwozie tira wraz z ukrytą w nim Zuzą.

W ręku młodego Getki zalśniła oksydowana czerń pistoletu. – Suzy, bierz go – usłyszał za sobą szept Hifa, posokowiec warknął, wyminął Witczaka i skoczył na Jacka. Zero zmusił się do biegu, znalazł się przy metalowym schowku, zaczął walić w wieko skrzyni, odpowiedziały mu uderzenia z wewnątrz. – Odsuń się! – krzyknął i sięgnął po leżący nieopodal sztucer. Rozwalił kolbą kłódkę i otworzył zamek. Pomógł wydostać się dziewczynie. Podtrzymując Zuzę za ramię, odprowadził ją na bezpieczną odległość, a sam wrócił i pomógł Hifowi. Ile on waży? – pomyślał, gdy złapał sierżanta za nadgarstki i z trudem odciągnął pod ścianę. Padli na utwardzoną powierzchnię. Niedaleko na żwirze leżał syn właściciela, przytrzymywany przez psa. Zuza, położyła się przy ojcu z płaczem. Hif objął ją zdrowym ramieniem. Witczak ujrzał widmo kroczące przez dym. Usta Szantalera poruszały się, wypowiedział coś niezrozumiałego. Po chwili widmowa postać rozmyła się w ciemnościach.

OKOŁO CZTERECH MIESIĘCY PÓŹNIEJ Przyszli z kwiatami i butelką hennessy’ego, którą Hif trzymał specjalnie na taką okazję. Urodzenie dziecka to w końcu nie w kij dmuchał. Cyna nabierał sił w jedynce oddziału ginekologicznego prywatnego szpitala, w którym pobyt załatwiła mu Agata, była kobieta Tymańskiego. – Jak się masz? – zapytał sierżant. – Nieźle – odrzekł Maks. – A gdzie mały? – zainteresował się Witczak. – Obcy jest na oddziale preadopcyjnym w innym szpitalu – wyjaśnił Cyna. Przystawili sobie plastikowe krzesła i usiedli po obu stronach łóżka. Nie wiedzieli, co powiedzieć. – Wypuścili cię? – zdziwił się Cyna. Witczak wzruszył ramionami. – Odpowiadam z wolnej stopy – wyjaśnił. – A ja mam zawieszenie w czynnościach służbowych – dorzucił swoje trzy grosze Tymański. – Jak Zuza? – Siedzi z babką w górach. Spędzą tam całe wakacje. Takie sanatorium psychiatryczne… – zaczął tłumaczyć Hif. Maks chciał poznać więcej szczegółów dotyczących sprawy Getki i Śliwińskiego. – Miazga dziesięć lat temu nawiązał współpracę z klanami Camorry. Getka handlował z nimi bydłem, a przy okazji ludzie Miazgi podczas każdego wyjazdu załatwiali brudną robotę dla mafii. Z każdym transportem ginął jakiś prokurator albo ktoś z konkurencji – wyjaśnił Tymański. – Teraz sprawę przejął Europol. – Co z Kamillą i Belgami? – padło kolejne pytanie. Tymański oddał pałeczkę Witczakowi. – Dennisa dopadła Wiosna – odrzekł. – Prokurator Karolina Wiosna – sprecyzował Hif. – Dennis siedzi w areszcie. – A Kamilla? – Cyna spojrzał na Zera. – Wiedziała o procederze drukowania pieniędzy. Współpracowała z Dennisem. Miała dobre intencje, chciała wyrwać brata z półświatka, ale i tak prokuratura wytoczy jej sprawę, podobnie jak Janowi Saksowi i kuzynom. Wszyscy zostali zatrzymani. Niestety pojawiły się problemy z dowodami. – Co masz na myśli? – Z magazynów policji w Kamieniu Pomorskim wyparowały maszyny drukarskie.

Draga zniknął, jakby zapadł się pod ziemię. Podobnie jak dwóch policjantów z Kamienia Pomorskiego. – Magik? – domyślił się Cyna. Witczak przytaknął. Rozmowa zmęczyła Maksa. Goście wstawili kwiaty do wazonu, alkohol pozostawili na półce w szafce przy łóżku i wyszli na korytarz. Cyna cieszy się z odzyskanego spokoju i samotności. Wie, że niedługo wpadnie matka, przyniesie kompot w słoiku, cytrusy, kawałek upieczonego przez siebie ciasta. Usiądzie na krześle obok i będzie w milczeniu wpatrywać się w swoje dziecko. Nie potrafi zrozumieć decyzji o oddaniu wnuka do adopcji. W pierwszej chwili Maks bał się, że matka go znienawidzi, że wykrzyczy mu tę nienawiść i odejdzie. Ale nie, Teresa przychodzi codziennie, przynosi owoce i ciasto, po czym siada na krześle i milczy. Cyna wie, że matka z jego decyzją nigdy się nie pogodzi. Nim też targały wątpliwości. Gdy podpisywał dokumenty. Gdy składał rezygnację z pracy w komendzie stołecznej. Gdy składał do sądu pozew o zmianę płci. Teraz ma to już za sobą. Nie wie, co go czeka. Czuje się jednak tak, jakby nie czekało go już nic dobrego. – Co teraz? – rzucił Hif w drodze do windy. – Jeśli nie pójdę do paki, skorzystam z zaproszenia Małgorzaty – odparł Zero. – Razem z Guciem mieszkają w wynajętym domu pod Londynem. – Czyli uciekasz? – upewnił się nieco rozczarowany Tymański. – Potraktujmy to jako część terapii. – A co ze Starcem? – Witczak opowiedział mu wcześniej o swoim omamie. – Zniknął w bazie Getki, po uwolnieniu Zuzy – wyjaśnił Zero. – Czyli jesteś zdrowy? Nie słyszysz głosów? Nie masz halucynacji? Witczak wzruszył ramionami. – Wiesz, że facet, który przez te wszystkie lata leżał w domu opieki w Otwocku, zmarł w dniu odbicia Zuzy? – Szantaler? – upewnił się Hif. – Człowiek bez nazwiska. To Natasza stworzyła iluzję, że to jej ojciec. – Możesz coś mi wyjaśnić? – przypomniał sobie Tymański. – Wiedziałeś, że ten w Otwocku to nie Szantaler. Dlaczego go odwiedzałeś? Witczak nie odpowiedział od razu. – Traktowałem to jak jeżdżenie na grób – odparł po chwili. Tymański pokręcił głową. Ruszyli korytarzem. Zadzwonił telefon Hifa. Znowu usłyszeli ryk jelenia. W słuchawce zabrzmiał głos Awy Koniczyńskiej. – Witam, pani antropolog. – Uśmiechnął się szeroko. Witczak wszedł do windy, zostawiwszy Tymańskiego sam na sam z nową miłością jego

życia. Drzwi rozsunęły się bezszelestnie i Zero stanął obok mężczyzny opartego o ścianę. Facet był pokryty czarnymi strupami, z których sączyła się ropa. Połowę głowy miał spaloną do kości, drugą pokrywały zwęglone resztki włosów. Śliwiński nie odezwał się ani słowem. Milczał od pierwszej chwili, kiedy pojawił się obok Witczaka miesiąc temu. Zero jednak wiedział, że prędzej czy później zacznie mówić. Zupełnie jak Starzec.

PODZIĘKOWANIA Pisząc Mennicę, korzystałem z rad i konsultacji wielu osób. Podczas pracy zdałem sobie sprawę, że moje pisanie coraz bardziej przypomina pracę zbiorową. Oczywiście za wszelkie błędy i nieścisłości odpowiada autor, czyli ja, ponieważ to do mnie należała ostateczna decyzja, które fakty i porady uwzględnię, a które nie. Tym bardziej chciałbym wszystkim Pomocnikom serdecznie podziękować, a szczególnie: – Krzysztofowi Brendelowi za celne uwagi dotyczące teorii i praktyki pracy policyjnej; – Kamilli Kocięckiej i Martynie Czarnowskiej za przetłumaczenie dialogu niderlandzkiego; – Martynie Czarnowskiej oraz Rolfowi i Burgi za opowieści o separatystach belgijskich; – Magdalenie Ilcewicz-Klimek za pomoc przy kwestiach psychiatrycznych; – Adamowi Nojszewskiemu za uwagi i pomysły dotyczące zagadnień informatycznych; – Grzegorzowi Uzdańskiemu i Tosi Leniarskiej za poprawienie dialogu prowadzonego przez nastolatków na czacie; – pierwszym czytelnikom, którzy podzielili się ze mną krytycznymi uwagami: Bartoszowi Szczygielskiemu, Zbyszkowi Zawadzkiemu, Mai Zabawskiej, Kasi Michalczak, Aleksandrze Hausner, Grzegorzowi Uzdańskiemu, Jarosławowi Górskiemu, Joannie Makowskiej z grupy Żeberko oraz Barbarze Lwowskiej, Kasi Kozie i Damianowi Filipkowskiemu. Dodatkowo moje podziękowania kieruję do osób, na których wsparcie zawsze mogę liczyć: Manuli Kalickiej, Basi Twarowskiej, Izy i Piotra Molęckich, Roberta Małeckiego i Izy Szymczak. Niezmiennie pamiętam o Adzie, mojej mamie i teściach. Wiem, zaczyna to przypominać podziękowania laureata w chwili odbierania Oscara, i chyba powinienem dorzucić Najwyższego. Mimo to pozwolę sobie wymienić jeszcze kilka osób z Wydawnictwa Prószyński: Annę Derengowską, Elżbietę Kwiatkowską oraz Joannę Habierę, która wykonała ciężką pracę redaktora.

Spis treści DZIEŃ DZIEWIĄTY. NIEDZIELA 10 KWIETNIA DZIEŃ PIERWSZY. SOBOTA 2 KWIETNIA DZIEŃ DZIEWIĄTY. NIEDZIELA 10 KWIETNIA DZIEŃ PIERWSZY. SOBOTA 2 KWIETNIA DZIEŃ DZIEWIĄTY. NIEDZIELA 10 KWIETNIA DZIEŃ TRZECI. PONIEDZIAŁEK 4 KWIETNIA DZIEŃ DZIEWIĄTY. NIEDZIELA 10 KWIETNIA DZIEŃ TRZECI. PONIEDZIAŁEK 4 KWIETNIA DZIEŃ CZWARTY. WTOREK 5 KWIETNIA DZIEŃ DZIEWIĄTY. NIEDZIELA 10 KWIETNIA DZIEŃ CZWARTY. WTOREK 5 KWIETNIA DZIEŃ DZIEWIĄTY. NIEDZIELA 10 KWIETNIA DZIEŃ CZWARTY. WTOREK 5 KWIETNIA DZIEŃ PIĄTY. ŚRODA 6 KWIETNIA DZIEŃ DZIEWIĄTY. NIEDZIELA 10 KWIETNIA DZIEŃ PIĄTY. ŚRODA 6 KWIETNIA DZIEŃ DZIEWIĄTY. NIEDZIELA 10 KWIETNIA DZIEŃ PIĄTY. ŚRODA 6 KWIETNIA DZIEŃ DZIESIĄTY. PONIEDZIAŁEK 11 KWIETNIA DZIEŃ PIĄTY. ŚRODA 6 KWIETNIA DZIEŃ DZIESIĄTY. PONIEDZIAŁEK 11 KWIETNIA DZIEŃ PIĄTY. ŚRODA 6 KWIETNIA DZIEŃ SZÓSTY. CZWARTEK 7 KWIETNIA 7 CZERWCA 1999, PONIEDZIAŁEK DZIEŃ SIÓDMY. PIĄTEK 8 KWIETNIA 7 CZERWCA 1999, PONIEDZIAŁEK DZIEŃ SIÓDMY. PIĄTEK 8 KWIETNIA 7 CZERWCA 1999, PONIEDZIAŁEK DZIEŃ SIÓDMY. PIĄTEK 8 KWIETNIA 8 CZERWCA 1999, WTOREK

DZIEŃ ÓSMY. SOBOTA 9 KWIETNIA 9 CZERWCA 1999, ŚRODA DZIEŃ ÓSMY. SOBOTA 9 KWIETNIA 13 CZERWCA 1999, NIEDZIELA DZIEŃ ÓSMY. SOBOTA 9 KWIETNIA 15 CZERWCA 1999, WTOREK DZIEŃ ÓSMY. SOBOTA 9 KWIETNIA DZIEŃ DZIEWIĄTY. NIEDZIELA 10 KWIETNIA DZIEŃ DZIESIĄTY. PONIEDZIAŁEK 11 KWIETNIA DZIEŃ JEDENASTY. WTOREK 12 KWIETNIA 13 CZERWCA 1999, NIEDZIELA CZTERY MIESIĄCE WCZEŚNIEJ DZIEŃ JEDENASTY. WTOREK 12 KWIETNIA LUTY 1999, ZGORZELEC DWA MIESIĄCE PÓŹNIEJ DZIEŃ JEDENASTY. WTOREK 12 KWIETNIA MAJ 1999 DZIEŃ JEDENASTY. WTOREK 12 KWIETNIA OKOŁO CZTERECH MIESIĘCY PÓŹNIEJ PODZIĘKOWANIA