Mateusz M. Lemberg - Mennica

Copy right © Mateusz Marcin Lemberg, 2015

Projekt okładki Mariusz Banachowicz

Redaktor prowadzący Anna Derengowska

Redakcja Joanna Habiera

Korekta Sy lwia Kozak-Śmiech

ISBN 978–83–8069–815–4

Warszawa 2015

Wy dawca Prószy ński Media Sp. z o.o. 02–697 Warszawa, ul. Rzy mowskiego 28 www.proszy nski.pl

Kto zagląda w otchłań, może zapłacić za to cząstką swojego człowieczeństwa. Michael Capuzzo, Klub koneserów zbrodni

Więcej na: www.ebook4all.pl

DZIEŃ DZIEWIĄTY

NIEDZIELA 10 KWIETNIA

Krzy sztof Witczak, niegdy ś w komendzie stołecznej nazy wany Zerem, musiał nauczy ć się wdzięczności – za trzy miesiące spokojnego snu, za gościnę ludzi, którzy go rozumieli, rozumieli jego problemy i dali mu coś, czego z początku nie potrafił docenić. Towarzy stwo. Gdy by wiedział, że tej nocy z trudem wy pracowany spokój legnie w gruzach, na pewno zmusiłby się do większej wdzięczności.

Obudziło go szarpanie za rękaw, odruchowo spojrzał na stary sportowy timex, którego nigdy nie zdejmował, czego dowodziła pory sowana plastikowa tarcza i zniszczony materiałowy pasek. Trzecia dwadzieścia w nocy. Na podłodze zobaczy ł nieregularną plamę światła wpadającą przez uchy lone drzwi. Jan Saks krzątał się w kuchni. Witczak narzuciwszy w pośpiechu ubranie, usiadł przy drewniany m stole. Zdał sobie sprawę, że od trzech miesięcy czekał na ten moment. I czekał na py tanie, które teraz zadał mu gospodarz. – Masz broń? Kiwnął głową. W szafce nocnej przy łóżku leżał stary pistolet. W pierwszy m dniu poby tu w Izabelinie wręczy ła mu go Kamilla, kobieta, z którą przy jechał. Zanim zostawiła Witczaka, obiecała, że Saksowie pokażą mu, jak ży ć ze schizofrenią. Od pół roku sły szał głosy. Ostatnio znikły, a pojawił się Starzec. Omamy wzrokowe w chorobie, z którą przy szło mu walczy ć, są

rzadkością, i Zero o ty m wiedział. Zjawa siedziała naprzeciwko, po drugiej stronie stołu. Witczak pierwszy raz zobaczy ł ją w połowie lutego. Miała nieokreślone ry sy, pomięte ubranie, siwe włosy i obwisłe policzki. Wraz z pojawieniem się Starca ustały uporczy we szepty w głowie, które przeszkadzały, dezorientowały i poniżały, naśladując zachowania dawno zmarły ch członków rodziny. Starzec milczał. Poby t u Saksów swoim powtarzalny m ry tmem przy pominał ży cie w klasztorze. Witczak dotrzy my wał towarzy stwa Alinie, żonie Jana. To właśnie ona w rodzinie cierpiała na chorobę psy chiczną. Sły szała głosy, ale od kilku lat nie przy jmowała żadny ch psy chotropów. Miała lepsze i gorsze momenty. Kiedy omamy zaczy nały ją przy tłaczać, szła do pracowni i siadała przy sztaludze. Sły szał, jak rozmawia z głosami. I właśnie sztuki negocjacji próbowała nauczy ć gościa. „Jesteś jak prezes spółki – mówiła. – One są jak krzy kliwa rada nadzorcza. Musisz nauczy ć się nad nimi panować”. I zawsze powtarzała: „Pamiętaj, masz nas. Stale. Przez całą dobę”. Jan kilka razy wy jeżdżał. Wtedy Witczak czuł się potrzebny. Razem z Aliną robili zakupy, pracowali w ogrodzie, spacerowali. Wdroży ł się w ten powolny ry tm. Ostatnia prośba Kamilli nadal brzmiała mu w uszach: „Grozi im niebezpieczeństwo. Potrzebują ochrony ”. Przez pierwsze ty godnie wciąż rozmy ślał, co takiego mogło grozić dwojgu bezrobotny m pięćdziesięciolatkom. Postanowił sprawdzić, uruchomić swoje kontakty w policji. By ł już na emery turze, ale znajomi na pewno wy świadczy liby mu przy sługę. Ale zwlekał, a teraz by ło już za późno. – Za kwadrans wy chodzimy – oznajmił Jan, dopijając kawę. – Co z Aliną? Zostanie sama? – Żona gospodarza spała, nieświadoma powrotu męża z ty godniowej podróży. – Wrócimy, zanim się obudzi. – Saks wy mownie spojrzał na zegarek. Witczak wy cofał się do swojej sy pialni, wy jął z szafki ukry ty w zawiniątku pistolet, naładował magazy nek nabojami leżący mi obok w pudełku. By ł gotów. Starzec wy glądał, jakby chciał coś powiedzieć. Ale milczał. Wy szli z domu i wsiedli do jeszcze ciepłego po długiej trasie samochodu. Brama wciąż by ła otwarta.

DZIEŃ PIERWSZY

SOBOTA 2 KWIETNIA

– Mam problem. – Maciej Wilk siedział w maleńkim pokoju, który służy ł mu za biuro. Na stary m biurku walały się kwity – wy pełnione oświadczenia my śliwego nieskładnie zebrane w pomięty ch tekturowy ch teczkach, zapisy temperatur i inne. Z uchy lonej szuflady wy stawały pomarańczowe końcówki plastikowy ch plomb. – Zorientowałem się – odparł siedzący na zapadniętej kanapie sierżant Adam Ty mański, przez kolegów ze stołecznej nazy wany Hifem. Znajomi z koła łowieckiego uży wali innej, starszej ksy wy. – Tak, Śmierdzielu? – Stary człowiek uśmiechnął się lekko i wy chy lił nieco ze skrzy piącego krzesła. Na kolanach trzy mał przy wiezioną do przy strzelenia 1 dubeltówkę. Od dwudziestu lat prowadził skup dziczy zny na obrzeżach Radzy mina, ale by ł też szanowany m rusznikarzem, który karierę zaczy nał od nauki w technikum uzbrojenia w Brnie i prakty kował przez trzy dzieści parę lat. – Co z Suzy ? – Hif już przy bramie wy czuł, że coś jest nie tak. Zamiast radosnego poszczekiwania przy witała go złamana przez wczorajszy orkan gałąź. Obawiał się najgorszego, teraz jego podejrzenia się potwierdziły. – Artur bawił się w menera 2. Gamoń – sapnął stary. Oparł broń o ścianę. – Później się nią zajmiemy, dobrze? Hif kiwnął ty lko głową. Wilk przechy lił się i wy jrzał przez okno. – Mordą przy jechałeś? – upewnił się. – Mordą – potwierdził Hif. Stary sięgnął po wiszącą na haku wy służoną my śliwską kurtkę. Wy szedł przez sień na ganek, kulejąc, ruszy ł w stronę wiaty, pod którą stał land rover discovery z 1998. Ty mański podszedł do

gałęzi i przeciągnął ją pod ścianę domu. Po drodze doczekał się wreszcie wy jaśnień. – Artur wczoraj zabrał ją na trening. Luzem, nie na otoku. Przy znał się. – Wilk prowadził uważnie, jechał powoli, skupiony na drodze, zanadto przy sunięty do kierownicy i mocno pochy lony. Bez okularów, które najwy raźniej powinien by ł sobie sprawić. – Idiota. Zepsuje psa – skomentował Hif. Stary odpowiedział skinieniem głowy. – Wiesz, jaki jest Artur – dodał po chwili. Zmierzali w stronę Klembowa, mijając przeważnie pola z kilkoma niewielkimi zagajnikami i kompleksami leśny mi, z który ch jeden wy brał sy n Wilka na szkolenie. – A gdzie Artur? – Hif spy tał, choć domy ślał się odpowiedzi. – Od wczoraj się nie pokazał. – Wilk potwierdził domy sły sierżanta. – Zadzwonił ty lko. – Krzy ż pański z ty m chłopakiem – skomentował Ty mański, zezując na pozamy kane zagrody i wy czuwając przez nieszczelne okno zapach z kominów. – Wiem za to, gdzie jest jego kurtka – odparł Wilk. Pojechali w stronę rezerwatu Dębina, zaparkowali obok poczty. Maciej obszedł niewielki budy nek i szukał w umówiony m miejscu. Zanim Hif wy siadł z samochodu, usły szał energiczne szczekanie i chrapliwe nawoły wania Wilka: „Suzy, Suzy !”. Odnalazł rusznikarza, a w gąszczu zobaczy ł jeszcze niknące rude futro posokowca. Maciej stał przy porzuconej w krzakach klasy cznej kurtce M65. – W sumie niezła sztuczka – przy znał Hif, spoglądając na ścianę lasu po drugiej stronie wąskiej drogi. Z leśnej głuszy dobiegło ich poszczekiwanie. – Ruszamy.

1 Przy strzeliwanie – sprawdzenie celności broni.

2 Przewodnik psa my śliwskiego.

DZIEŃ DZIEWIĄTY

NIEDZIELA 10 KWIETNIA

Stara terenowa łada pędziła pusty mi ulicami Warszawy. Ruszy li z Izabelina przed czwartą, po kwadransie przejechali Wisłę mostem Grota, skręcili w stronę Radzy mina, potem w ulicę księdza Poławskiego. Saks się nie odzy wał, skupiony na prowadzeniu, co chwila zerkał na zegar w desce rozdzielczej. Zajechali na parking przy cmentarzu, mniej więcej w połowie drogi łączącej trasę na Biały stok i Rembertów. Wokół panowały cisza i ciemność. – Co teraz? – odezwał się Witczak. Saks zapalił papierosa. – Czekamy – odpowiedział i wy dmuchał chmurę dy mu. Starzec siedział w milczeniu z ty łu. Witczak czuł jego obecność. Po dziesięciu minutach na drodze rozbły sły światła reflektorów. Potężna toy ota z napędem na cztery koła zbliżała się od strony Rembertowa. Zaparkowała kilkanaście metrów od nich. Saks przeszedł do bagażnika. Z torbą podróżną ruszy ł w stronę przy by ły ch, uginając się trochę pod jej ciężarem. Witczak dołączy ł do gospodarza, ciekaw ludzi, którzy wy znaczy li im spotkanie. Z toy oty wy siadł wielki, ubrany w sportową mary narkę facet. Coś w jego wy glądzie wskazy wało, że jest obcokrajowcem – niedbale zawiązany pod szy ją szalik, może niestosowne na tę porę roku buty. Obok stanął pasażer – niski, napakowany blondy n. Czekali, aż Saks podejdzie bliżej. Witczak szedł za nim krok w krok, do połowy dzielącego samochody dy stansu. Rzucił ciężką torbę na ziemię. Wy cofali się na odległość paru metrów, jakby przy wieziony przez nich towar promieniował. Wy soki dał znak małemu, a ten zbliży ł się do pakunku, przy klęknął, otworzy ł zamek, zajrzał i wrócił z torbą do kumpla. Zamknęli się w toy ocie, zapalili lampkę podsufitową, oglądali coś pod światło. Po chwili niski wy siadł z małą walizką o przetartej na kantach skórze. Witczak pomy ślał, że musiała by ć stara. Facet zrobił kilka kroków w ich stronę i od niechcenia cisnął

neseser na ziemię, w miejsce, gdzie wcześniej leżała torba. Saks kucnął, wewnątrz znajdowały się równe rzędy dwustuzłotowy ch banknotów. Jakieś dwadzieścia gruby ch plików. Jan podniósł walizkę bez przeliczania i spręży sty m krokiem skierował się do łady. To wszy stko? – chciał zapy tać Witczak. Wtedy tuż obok ujrzał Starca, który zwrócił ku niemu pomarszczoną twarz. „To jeszcze nie koniec” – powiedział z krzy wy m uśmiechem. Zero po raz pierwszy usły szał jego głos. Przy ich samochodzie stał trzeci facet, oparty o drzwi kierowcy. Zagradzał im drogę. Saks postawił neseser i zawrócił do toy oty. Witczak zrobił dwa kroki, żeby lepiej sły szeć, ale zorientował się, że języ k, w który m prowadzili rozmowę… cóż, brzmiał dziwnie. Trochę jak niemiecki, trochę angielski, z domieszką skandy nawskiego. Nie rozumiał ani słowa, mógł ty lko śledzić zmieniający się ry tm mowy. Po krótkiej wy mianie zdań głos Saksa przeszedł w dy szkant. Coś się stało, pomy ślał Witczak. Coś, co zmieniło całą sy tuację. W końcu padło znajome słowo. „Kamilla”. Z siostrą Jana, pracującą w szpitalu w Tworkach, łączy ło Witczaka coś na kształt zalążka romansu. Jan sięgnął po telefon, po chwili oczekiwania odezwał się po polsku. Witczak zrozumiał, że py tał o Kamillę. Zacisnął w kieszeni dłoń na rękojeści pistoletu, przełoży ł palec wskazujący na cy ngiel, gotów do działania. Rozmowa telefoniczna została zakończona, wtedy padło kolejne znajome imię. Alina. Znowu szy bka, niezrozumiała, wy powiedziana równie złowrogim tonem odpowiedź. Jan zaczął krąży ć po niewielkim okręgu, tamci czekali, wy ższy stawiał żądania. Gospodarz Witczaka ty lko kiwał głową. Potem podszedł do Zera. Facet, który pilnował łady, zniknął. Musiał obejść oba samochody, bo pojawił się przy toy ocie, dołączy ł do kumpli. Zamknęli się w kokpicie, odpalili silnik i zaznaczy li ciemność drogi czerwoną poświatą ty lny ch reflektorów. Zero i Jan zostali sami. – Może coś powiesz? – wy puścił słowa niczy m próbny balon. Choć domy ślał się, że nie jest OK. – Mają je obie – wy dusił z siebie Jan, wracając z pośpiechem do samochodu. – Nie tak szy bko – zatrzy mał go Zero, wskazując na kapeć w przedniej oponie. – Zabezpieczy li się. Wtedy ponownie przemówił Starzec. Odgarnął siwe strąki włosów opadające mu na pomarszczone czoło. Jego głos wy dał się Witczakowi znajomy. „Ale się wpierdoliłeś” – rzucił.

DZIEŃ PIERWSZY

SOBOTA 2 KWIETNIA

Pół godziny przedzierali się przez las, podążając za psem, który co chwila pojawiał się przed nimi w odległości kilkudziesięciu metrów, jakby czekał, kręcąc się w kółko i poszczekując niecierpliwie. Na widok ludzi biegł dalej. Wy patry wali ścieżek, ale Suzy prowadziła ich swoją trasą, na szczęście rzadkim dębowo-grabowy m lasem. Nie męczy li się zanadto, musieli ty lko omijać grube pnie powalony ch starców. Wy patry wali śladów farby i zastanawiali się, co wy tropił pies. Nie dostrzegli jednak żadny ch kropelek, z który ch mogliby cokolwiek wy wnioskować. – Z kim zrobił ścieżkę tropową? – zastanawiał się Hif, my śląc o Arturze i metodzie szkolenia, jaką obrał. Bo miał nadzieję, że jednak jakąś obrał. – Aż taki głupi nie jest – zaperzy ł się Maciej. – Sam, ale najwy raźniej Suzy wpadła na coś innego. – Może jakiś postrzałek? Albo sidła? – Okoliczni mieszkańcy bory kali się z plagą kłusownictwa. W odpowiedzi Maciej ściągnął z ramienia kniejówkę. Hif nie zabrał nieprzy strzelonej dubeltówki, ale w kaburze trzy mał służbowego glocka. – A może biega za obcierką 3 – powiedział z nadzieją Hif. Postanowił, że jego pistolet zaczeka spokojnie na rozwój wy padków. – Mało farby, dużo mięsa – zakpił Wilk, cy tując znane powiedzenie. Usły szeli wreszcie pełne pasji szczekanie suki dobiegające z gęstego młodnika. Wilk przy kucnął z marsem na twarzy. Hif nerwowo bawił się swoją zippo. – Co my ślisz? – zagadał sierżant, ale stary my śliwy ty lko nadstawiał ucha ze skupieniem malujący m się na okrągłej twarzy. – Sądząc po trasie – jeleń, po młodniku – dzik. – Ty mański robił się w nerwach gadatliwy, czego najwy raźniej nie mógł znieść stary. Machnięciem dłonią uciszy ł towarzy sza. Ale ten nie dał się tak łatwo uspokoić.

– Jeśli zaszarżuje, to po niej. Wilk wstał ze stęknięciem i ruszy ł krok za krokiem w bok, by obejść młodnik w poszukiwaniu tropu wejściowego. Problem polegał na ty m, że dotąd żadnego tropu nie widzieli. Szczekanie psa by ło coraz głośniejsze, w miarę jak zbliżali się do skupiska niskich drzew. Kiedy Maciej odnalazł prześwit, ponownie klęknął i przy gotował broń do strzału. Nasłuchiwali, pies zamilkł. W gąszczu nie widzieli żadnego ruchu aż do momentu, kiedy z gałęzi wy skoczy ła na nich psia torpeda. Stary w ostatniej chwili opuścił lufę. Suzy ocierała się o właściciela, merdała ogonem i piszczała z radości. Wskazy wała kufą na młodnik, w końcu zniecierpliwiona spróbowała pobiec z powrotem, gdy nie doczekała się chwili triumfu. Hif powstrzy mał ją mocny m chwy tem za tropową obrożę z szerokiego pasa skóry. – Czekajcie tutaj – rozkazał rusznikarz głosem kierownika polowania, któremu nawet sierżant ze stołecznej nie odważy łby się sprzeciwić w łowisku. Podąży ł wąską ścieżką wy deptaną przez dziki, schy lony rozgarniał gałęzie, starając się nie narobić hałasu, z kniejówką gotową do strzału, po czy m zniknął w zaroś​lach. Zdezorientowana suka piszczała za panem i usiłowała się wy rwać z uwięzi. Hif próbował ją uspokoić. – O Boże! – rozległ się krzy k z zagajnika. – Śmierdziel, do mnie! – padło wezwanie jak do psa.

Małe rączki wy ciągnięte do czerwonego pudełka przy pominającego domek z żółty mi uchwy tami wy stający mi z dachu, oczy wiście w kształcie litery M. I pisk zniecierpliwionej dziewczy nki, którą bardziej niż zawartość pudełka interesuje zabawka – magiczne jabłko z ukry tą w środku figurką kotki w różowej sukience i z różową kokardką na głowie. Chwila zabawy i rączki wędrują do fry tek, buzia otwiera się na żądanie matki, która właśnie odwinęła bułkę z hamburgerem i przy stawia dziecku do ust. Po chwili policzki i czubek nosa są umazane keczupem. „No, włóż sukienkę” – sły szy w głowie błagalny głos z przeszłości, chy ba na widok tej kobiety z dzieckiem w restauracji pana McDonalda, w samy m centrum Warszawy, w Sezamie. Podobno mają go rozebrać. Sezam. I dobrze. Stary jest, zapuszczony, brudna pamiątka po zamierzchły ch czasach, choć zagorzali varsavianiści twierdzą, że to perełka architektoniczna. Może i perełka, ale raczej hodowlana, nie naturalna. Co on zresztą wie? Dawniej naciski Teresy ograniczy ły się do prób w sty lu: „No, włóż sukienkę”. Albo upartego kupowania lalek pod choinkę, jakby od ty godni nie ciągnął matki przed wielką witry nę w Smy ku z zabawkami dla chłopców, nie dziewczy nek. Tak, granica by ła pły nna. Aspirant Agnieszka Cy nowska z komendy stołecznej, obecnie na zwolnieniu lekarskim, lecz tak naprawdę – nie Agnieszka, lecz Maksy milian. Granica zatarła się już w dzieciństwie. Owszem, już pięcioletnia Aga wiedziała, że nie chce bawić się w dom, że pasjonują ją czołgi, żołnierze, pistolety i gra w piłkę. Rówieśnicy zaakceptowali chłopięcą dziewczy nkę szy bciej i łatwiej, niż gdy by mieli do czy nienia z chłopcem zainteresowany m lalkami i ganiający m z dziewczy nkami. W czasach szkolny ch Maks postawił na swoim. Żadny ch sukienek, ty lko spodnie, sweterki, koszulki. Oczy wiście pozostał dziewczy ną, ale inną, trzy mającą się na uboczu, a jeśli dołączał do grupy rówieśników, to ty lko do grający ch w nogę chłopców. Nikt go nie wy śmiewał, nie odtrącał, całkiem nieźle radził sobie na bramce, co zapewniło mu akceptację. W starszy ch klasach czasem ktoś nazwał go babochłopem. Ale wtedy okazało się, że Maks

umie się bić. W okresie dojrzewania nadeszły zmiany. To sprawiło, że granica stała się ostrzejsza, ale Maks nabrał już takiej pewności siebie, że nadal potrafił pły nąć pod prąd. Pierwszą dziewczy nę miał w klasie maturalnej, chodzili razem miesiąc, dopóki koledzy tamtej nie zmówili się i nie spuścili mu lania. Wtedy Maks się wy cofał. Została Aga, gustująca w panienkach. W ty le głowy, zakopany pod liśćmi, coś jak hibernujące zimą zwierzę, ukry ł się Maks. Maksik. A później by ły przejścia. Przy goda z narkoty kami, zawirowania, w końcu poważne problemy, które zakończy ły się oprzy tomnieniem. Koniec końców, Aga wy lądowała w policji. Ale ostatnio Maks się obudził. Odezwał się zachry pnięty m głosem rozespanego niedźwiedzia i głodny zaczął domagać się pokarmu, a ty m poży wieniem miała by ć uwaga. „No co ty, Aga – mówił w jej głowie Maks. – Jak długo jeszcze zamierzasz ży ć w kłamstwie? Stary ”. I Aga przy znała mu rację. Wy lazł z liści nie przez przy padek. W listopadzie w Warszawie nastąpiło trzęsienie ziemi. Wstrząsy odczuła ty lko jedna osoba w mieście – Agnieszka. Bandy ci, z który mi zadarła, chcąc się odegrać i przy trzeć jej nosa, przebudzili Maksa. I ten nie zamierzał już odpuścić. Rósł w siłę, rozszerzał się w nieskończoność jak wszechświat, miniatury zując Agę do rozmiaru najpierw karzełka, a potem niewielkiego ziarenka, które – jak kula wy strzelona w mózg – ukry ło się gdzieś między jego zwojami. W sty czniu Maks dowiedział się, że jest w ciąży. Od lekarza, który miał diagnozować (i zdiagnozował) zespół dezaprobaty płci. Co za nazwa. I Maks chciał odpuścić, granica znowu stała się pły nna. Ale Aga nie powstała z ziarenka niczy m jakiś feniks płciowości. Do powolny ch, ale nasilający ch się objawów zdrowej ciąży doszły inne. Maks nie mógł spać. Zaczęło się od bezmy ślnego oglądania telewizji do pierwszej, drugiej w nocy. Potem nastąpiły gwałtowne pobudki o czwartej rano, ze strachem, takim chwy tający m za gardło i niedający m się rozproszy ć ani odegnać. Lekarz dał zwolnienie i nie zapisał leków, bo ciąża. Pozostały spacery po Śródmieściu – naturalna metoda obniżenia lęku, odwiedziny u matki, obserwacje ludzi, wśród który ch nagle o wiele częściej niż kiedy ś zaczął dostrzegać dzieci. I rodziców. Szukał ratunku. Ucieczki od spacerków, widoku dzieci wcinający ch Happy Meal w McDonaldzie, pobudek z krzy kiem uwięźnięty m w gardle. I powiedział sobie tak: Są dwa wy jścia. Męskie i żeńskie. Ujemne i dodatnie. Wy pukłe i wklęśnięte. I nie wiedział, które wy brać. Granica by ła pły nna. Dzwoni telefon. Maks odrzuca połączenie i chce wy jść. Bawi się komórką, spogląda w stronę Świętokrzy skiej – otwarta jeszcze, ale niedługo zostanie odcięta od reszty miasta, bo druga linia metra. Zastanawia się, czy skasować połączenie, nie patrząc na numer. Idzie powoli w stronę filharmonii, ogląda się na laski, zastanawia się, może wieczorem wy skoczy do kina, nie na film, ty lko tak postać na przy kład w Kinotece przed damskim kiblem, pogapić się na wy chodzące dziewczy ny. Może kogoś pozna? My śli o Ance, która się nie odzy wa. Przez kilka miesięcy w zeszły m roku mieszkały ze sobą. Maks by ł jeszcze Agą. Kiedy się przebudził, z Anką się skończy ło. Dość szy bko i dramaty cznie, ale pocieszał się, że może na ich rozstanie wpły w miały niewesołe fakty związane z tamty m gwałtem, zamieszanie, po który m nic już miało nie by ć takie jak dawniej. Kiedy Maks dowiedział się o ciąży, Anka zniknęła.

Teraz gapi się na mijane panienki, wy jmuje komórkę i oddzwania. – Co nie odbierasz? – Głośnik drży od wesołego basu. Maks rozpoznaje głos Hifa. Wzrusza ramionami, tamten przecież tego nie zauważy. – Tak jakoś – odburkuje. – Słuchaj, zamieszanie się zrobiło, sorry, że w sobotę. Jak ży jesz? – papla sierżant Ty mański. Co ma odpowiedzieć? Że piąty miesiąc i początki doła głębokiego jak fundamenty Pałacu Kultury i Nauki? Co chce usły szeć? Wracaj. Albo – nie wracaj już nigdy. – Jesteś tam? Sorry, ale pole gubię, w lesie jestem – tłumaczy gaduła Ty mański. Odruchowo Maks zaczy na się zastanawiać, co on w ty m lesie robi, przecież na wiosnę nigdy nie jeździł na polowania. – Dobra. Kończę – mówi Hif. – Wpadnij w poniedziałek do pałacu, ważna sprawa jest. OK? – Co się dzieje? – py ta Maks. Lęk wy bucha gdzieś między żebrami, rozpełza się pod opłucną, kłuje w wątrobę. Doigrałeś się. Mają cię. Sły szy sz? Mają cię. Zrobię to dziś. Dziś. – Pogadamy, jak przy jdziesz – sły szy. Koniec połączenia.

W środku młodnika rozciągała się kilkumetrowa wolna przestrzeń. Brezentowa płachta leżała pod warstwą starannie ułożonej darni. Ktoś nie wy kopał po prostu dołu. Zdjął zewnętrzną część poszy cia – najpierw zgrabił liście, potem podważy ł wierzchnie kilkanaście centy metrów gleby, zapewne kawałkami, które przełoży ł obok, aby po wszy stkim ułoży ć je z powrotem. Dopiero potem rozkopał ziemię, w dole umieścił zwłoki, przy kry ł je impregnowaną tkaniną z bawełny, zasłonił kwadratami usuniętej wcześniej darni, zagrabił i się zmy ł. Porządna robota. Suka wy czuła krew, która przestała krąży ć w ży łach kilkanaście godzin wcześniej, ale to nic dziwnego przy naturalny ch zdolnościach do pracy na farbie, jakie posiada każdy, nawet niewy szkolony posokowiec jak Suzy. Kiedy suka wy czuła trop i znalazła zdoby cz, zaczęła kopać, aż do brezentu, zębami musiała odciągnąć jego krawędź, żeby dostać się do intry gującego obiektu, wy dzielającego intensy wny zapach krwi. Na ciemny m tle ujrzeli to, co kiedy ś by ło drobną dłonią, leżące wewnętrzną stroną do góry, prawdopodobnie wzdłuż ciała, ze skórą poszarpaną i rozerwany mi włóknami mięśni od kciuka do nadgarstka. – Ktoś się częstował. – Hif spojrzał z wy rzutem na Suzy. – Lisy – zawy rokował Wilk, ły piąc z oburzeniem na policjanta. Jak mógł oskarży ć jego sukę o coś takiego? Wy jął z plecaka dziesięciometrowy skórzany otok. – Zaczep krętlikiem. Przy sunął psa do znaleziska i zaczął czule przemawiać do swojej dziewczy nki: – No, Suzy, szukaj. Szukaj, mała. No. Suka zamerdała, przy stawiła kufę do darni i z radością zaczęła węszy ć. Obiegła cały prześwit z nosem przy ziemi. – Da radę? – zastanawiał się Hif. – Po szkoleniu Artura? Stary my śliwy ty lko kiwnął głową. Pies ruszy ł przed siebie, wy skoczy ł z młodnika tą samą drogą, którą weszli. Dalej pobiegł w przeciwny m kierunku, kluczy ł, robił kółka i pętle, przy stawał i zawracał. – Nie zgubimy się? – zwątpił Ty mański, widząc, jak tracą z oczu trefny młodnik.

W odpowiedzi Wilk złamał gałązkę na najbliższy m drzewie, aby jej koniec wskazy wał im kierunek, i robił tak przez całą dalszą drogę. Posuwali się za psem powoli, lecz najwy raźniej w jakimś konkretny m celu. Doszli do przecinki, gdzie ujrzeli coraz liczniejsze ślady – wgniecioną w ziemię trawę, połamane niskie pędy krzewów. – Wlókł – skomentował Wilk. Na leśny m dukcie nie by ło już tak wy raźny ch tropów, ale znaleźli miejsce, w który m ich człowiek wszedł między drzewa. Potem pies poprowadził do drogi. Wy szli na szeroki zjazd do lasu. – Tu często stają samochody – wy jaśnił stary. – Ludzie chodzą na grzy by, a wieczorami parzą się młodzi. – Gdzie jesteśmy ? – zastanawiał się Hif. – Droga z Klembowa, w Tule dochodzi do trasy na Wołomin. I dalej idzie na Jadów. Hif sięgnął po komórkę i sprawdził zasięg. Dwie kreski. Wy starczy. Przy pomniał sobie o sprawie do Cy ny. Ale najpierw zadzwoni po swoich.

– Zjesz? No. Jedz! – Pokry te siatką romboidalny ch zmarszczek dłonie matki podsuwają po ławie w jego stronę talerz z zupą jarzy nową. – Dla ciebie zrobiłam. Mieszkanko na siódmy m piętrze środkowego punktowca Ściany Wschodniej, tu zawsze mieszkała matka, a wcześniej matka z córką/sy nem. Uciekł po maturze, nie układało im się. Jego stan, wy pierany przez Teresę, ciąży ł, zniekształcał ich więź. Żeby nie robić przy krości, a raczej wiedząc, że przy krość zrobi, wy brał ten mniejszy szok i rok temu przedstawił ówczesną dziewczy nę. By ło to pierwsze, fałszy we wy jście z szafy, bo wtedy przed sobą i przed światem grał lesbijkę. Choć w gruncie rzeczy miał wrażenie, że wszy scy wokół przeczuwali, co się dzieje. Wiedzieli, że ta Aga to „babochłop”. – Nie, dzięki, jadłam w Sezamie – kłamie, leżąc na tapczanie ustawiony m pod oknem, naprzeciwko drzwi wy jściowy ch. Mieszkanko jest mikroskopijne, pokoik z wnęką na łóżko, dolepiona druga wnęka na kuchnię, łazienka, to wszy stko. Te same meble od dwudziestu paru lat albo i dłużej. Z okna fajny widok na PeKiN, Domy Towarowe Centrum, plac Defilad. Matka na krześle ze sklejki, chy ba jeszcze z lat sześćdziesiąty ch, stropiona ty m niejedzeniem zupy przez córkę. – W twoim stanie musisz się dobrze odży wiać – oświadcza tonem dietety czno-medy cznej wy roczni. Naprawdę przejęła się ty m błogosławiony m stanem. Gdy by jej pozwolił, biegałaby z nim po lekarzach, trzy mała za rękę, wgapiała się w wy druki z USG. Ale Teresa zna swoje miejsce, zdecy dowanie w drugim rzędzie, na pewno nie przy oknie, taka dostawka w ży ciu córki/sy na. Pogodziła się z ty m, w ogóle umiała się godzić z losem, to by ła jej filozofia ży ciowa, dzięki niej przetrwała, jak płożąca się na wy dmie trawa, mocniejsza, niż się wy daje, wczepiona korzeniem w ruchome piaski. – Chy ba cię podam do sądu – mówi córka/sy n, a matka wstaje, bo zranione serce każe jej odejść do kuchni, a podłączony do fotela elektry cznego umy sł prowadzi do zlewu. Pozmy wać, pozmy wać choćby i czy ste, złapać dy stans przy ludwiku i gąbce. Buty na tapczanie. Nie zdjął butów, a teraz jeszcze wy ciągnął nogi, opierając grube podeszwy martensów o delikatny, przetarty materiał kapy. Wszy stko po to, by wy prowadzić

z równowagi matkę, która z zacięty m wy razem twarzy, odwrócona ty łem my je naczy nia. Dobra, trzeba jej powiedzieć, decy duje Maks. W kieszeni na piersi (piersi owinięte bandażem, stary zwy czaj, tak stary, że wszedł w nawy k, ot, odruch poranny – siku, zęby i bandaż) szeleści złożona na czworo kartka, diagnoza od doktora Ruczaja, wy pisana przez sekretarkę i poświęcona zamaszy sty m podpisem lekarza. – Nie obrażaj się – mówi córka/sy n do matki i podsuwa jej wy druk. – Co to jest? – Teresa, nieufna, wy ciera pokry te pianą dłonie w zuży tą ścierkę. Maks pamięta tę ścierkę z czasów świetności, kiedy lśniła soczy stą zielenią, teraz sprana i wy blakła. – Przeczy taj – radzi. Gest sięgania po okulary na lodówce, gdzie ich miejsce, bo tam, na stołku, matka zawsze siady wała, żeby poczy tać ty godniki, te najniższy ch lotów, pozwalające zapomnieć, pogrąży ć się w świecie, do którego nigdy nie należała. Nie siada na taborecie, idzie do pokoju, odsuwa sklejkowe krzesło, twarde, lecz dobrze wy profilowane. Powietrze przechodzące przez nozdrza furkocze, oznaka zdenerwowania. – Zespół dezaprobaty płci – odczy tuje i powtarza na głos. Spojrzenie pełne niedowierzania, po chwili gasnące z rezy gnacją. – Możesz mówić do mnie Maksy milian? Od dziś? – Jak Kolbe? – kojarzy Teresa. Chwila ciszy. – Podejrzewałam, że coś nie tak zrobiłam, kiedy by łaś mała. Maks zaprzecza wzruszony, ale i trochę zły. – Nie twoja wina. To jeszcze w ży ciu płodowy m. – Sformułowanie rodem z jednej z wielu książek, które na swój temat przeczy tał. W pierwszej z nich transseksualizm by ł w rozdziale o dewiacjach. – Ale wszy stko będzie dobrze. Patrzy na Teresę oczami Maksy miliana, który niedawno miał doła, a potem zaczął się bać, po telefonie od Hifa. – W polskim prawie jest tak, że zmianę, korektę płci załatwia się nie w urzędzie, ty lko w sądzie – tłumaczy matce. – My ślałam, że robi się operacje. Jak córka Cher. Nagle Maks czuje wdzięczność do kolorowy ch pisemek na lodówce, które sprawiły, że córka/sy n Cher naprowadziły Teresę na trop, oswoiły z dramatem. – No też – przy takuje Maks. – Ale przede wszy stkim potrzebna jest diagnoza, i ja ją mam. Sporo kasy wy dałem na lekarzy. A operacje… Macha dłonią i sam nie wie, czy to męski gest, czy babski. Łapie się na dezorientacji: w stosunku do siebie uży wał końcówek żeńskich, ale nieobca mu by ła chwila zastanowienia „łam” czy „-łem”? Ale teraz, przy najmniej przy matce, zamierza by ć sobą. Wkrótce przy jdzie czas, że przed cały m światem. – O zmianie dokumentów decy duje sąd na podstawie wy ników badań – wy jaśnia. – A w sądzie jest zasada, że musi by ć pozwany. Tak to działa, rozumiesz? Matka kiwa głową, choć spojrzenie ma skołowane. – I w ty m przy padku, skoro zamierzam zmienić płeć, muszę pozwać rodziców. Po prostu. W oczach matki łzy. – Czy li ciebie – bo ojciec nieznany.

Maks zarządza szy bką ucieczkę.

Ty mański zadzwonił do oficera dy żurnego komendy w Wołominie i poinformował go o zdarzeniu. Ciało młodej kobiety, świeży trup, prawdopodobnie kilkanaście godzin. Na oko. Wy jaśnił, w który m miejscu. Patrol złożony z dwóch mundurowy ch przy jechał po dwudziestu minutach. Popatrzy li na wielkoluda, kulawego starca i psa. Jeden podszedł i mocniej wciągnął powietrze nosem. – Gdzie leży ? Ty mański rozumiał procedury, ale nie lubił ludzi małej wiary. Postanowił im jednak pokazać. Trochę kluczy li, ale pomogły ułamane gałązki pozostawione przez Wilka. Weszli w gęsty młodnik i Hif się zawahał. A jeśli ciała nie będzie? A może pomy lili z dłonią pogry zioną świńską racicę? Odpędził absurdalne my śli. Jeden kucnął i chwilę gapił się na znalezisko, po czy m popatrzy ł na Wilka i Hifa, jakby zaczął ich podejrzewać. – Powiadom prokuraturę – rzucił do kolegi. I machina ruszy ła. Praca w terenie do łatwy ch nie należy. Na dzień dobry z całej okolicy ściągnięto prewencję, na wszy stkich wejściach do lasu rozstawiono tablice zabraniające wstępu. Przy „ich” wjeździe stanął patrol, który pilnował, żeby nie rozjechano śladów opon na miękkim podłożu drogi gruntowej. Przeganiał też gapiów. Po drugiej stronie drogi coraz gęściej ustawiały się samochody z ciekawskimi. Wieść rozeszła się szy bko. „Psy w naszy m lesie”, „Coś się stało w rezerwacie” – powtarzała jedna kuma drugiej kumie w sklepie i przez telefon. Zadaniem tego patrolu by ło też wlepianie mandatów kierowcom, którzy nielegalnie zaparkowali przy drodze. Ale ciekawskich by ło coraz więcej. Przepędzani, krąży li po okolicy. W ciągu godziny zjawił się prokurator rejonowy, facet starej daty, siwy z brzuszkiem. Próbował wy dawać polecenia, bardzo przejęty, w końcu poważna sprawa, nie jakiś tam arty kuł 309 czy 233, ale najprawdziwszy 148! Szy bko się jednak zasapał i przekazał dowodzenie swojemu człowiekowi z pionu śledczego tutejszej komendy. Ten również nie mógł o sobie powiedzieć, że zęby zjadł na takich sprawach, a na podorędziu miał przedstawiciela stołecznej, wszy stko więc i tak spadło na głowę Ty mańskiego. Nieufność i podejrzliwość miejscowy ch szy bko zmieniły się w ślepe posłuszeństwo. Prokurator perorował w samochodzie w otoczeniu śmietanki wołomińskiej socjety, ochraniany przez mundurowy ch, reszta zaś wy kony wała polecenia Hifa. A zadań by ło sporo. Nie za bardzo wiedzieli, jaki obszar wy znaczy ć do oględzin. Nie będą przecież czesali całego rezerwatu na powierzchni kilkudziesięciu hektarów. Ostatecznie stanęło na drodze, którą wy ty czy ła Suzy – od wjazdu z trasy do młodnika, samy m młodniku i okolicach. Oddzielną grupę policjantów – sprowadzony ch z psami z Warszawy – puszczono wzdłuż drogi powiatowej – z jednej strony na Jadów, z drugiej na Wołomin. A nuż sprawca wy rzucił coś po drodze. Wy ty czono ścieżkę dojścia, aby uniknąć zatarcia ewentualny ch śladów, ponadto Hif wy znaczy ł dwóch aspirantów, odwołany ch wcześniej od inny ch zadań. Jednemu rozkazał dy skretnie fotografować gapiów, drugi miał wszy stkich legity mować i zapisy wać dane.

Operacy jni, ściągnięci z najbliższy ch rejonów, zajęli się łapaniem każdego, kto chciał rozmawiać, czy li rozpy ty waniem świadków. Dwie i pół godziny później w las ruszy ła ty raliera, kierowana przez ekipę techniczną. Szła drogą dojścia do młodnika, każdy znaleziony w lesie przedmiot by ł oznaczany ty czką, do przeanalizowania, sfotografowania i zabrania, jeśli rokował. Jak to w lesie – znaleziono worki ze śmieciami, stary sprzęt elektry czny i toaletowy, zuży te opony. Do porzucony ch skór by dlęcy ch i dwóch głów wezwano wetery narzy z inspekcji, ale i tak musieli poczekać na zakończenie działań. Pod plandeką, która pierwotnie służy ć mogła do przy kry wania motoru, leżała na brzuchu dziewczy na. Mogła mieć osiemnaście, może dwadzieścia lat. Krótko obcięte włosy, grzy wka opadająca na czoło, niebieskie oczy i nos, z którego zapewne nie by ła zadowolona. Oprócz mały ch srebrny ch kolczy ków w kształcie sowy nie miała na sobie niczego. Dłoń, wy stającą spod rogu plandeki, naruszy ła Suzy lub leśne zwierzęta, poza ty m na plecach i pośladkach widniały fioletowe plamy, utworzone przez krew zatrzy maną w naczy niach włosowaty ch. Na szy i lekarz patolog, również wezwany do lasu, znalazł ciemnooliwkowy ślad po pętli. Największą wadą całej sy tuacji by ł fakt, że mimo otaczającego go tłumu, Hif by ł w istocie sam. Nie miał z kim gadać. Wszy scy miejscowi zachowy wali się profesjonalnie, ale wy chodził ich brak doświadczenia. Z kimś porozmawiać jednak musiał. Wy bór padł na lekarza. – I jak? – Hif znowu bawił się swoją zippo. Lekarz wy tarł końcówkę termometru, który m przed chwilą mierzy ł temperaturę zwłok. Stali nad dołem w młodniku, wokół trwały prace, strzelały migawki, klikały klawisze netbooków, pióra kulkowe skrzy piały na arkuszach papieru. – Na podstawie plam opadowy ch można stwierdzić, że leży tu kilkanaście godzin – orzekł medy k. – A wcześniej kilkanaście mogła przeleżeć martwa w inny m miejscu. Odwrotnie niż teraz. Na plecach. Tam jest silniejsze przekrwienie. – Mam córkę w gimnazjum – wy palił Ty mański. – Możemy odwrócić zwłoki? – zapy tał jeden z pracujący ch w dole techników. Pędzelkami usunęli już wierzchnią warstwę ziemi. – Tak jak mówiłem. Plamy na brzuchu znacznie bledsze – odezwał się lekarz. – Zaraz, zaraz. – Hif zwrócił uwagę na coś innego. I własny m oczom nie wierzy ł.

Sekretne przejścia. Maks zna je od dziewczy ny, z którą chodził jeszcze w liceum, tej od zazdrosny ch kolegów, co zmówili się i spuścili mu manto w bramie na Chmielnej. Niby to mieli iść razem na imprezę, na miejscu czekała podobno Baśka, ale ona nic nie wiedziała o żadnej imprezie. Znali się z Czarkiem, chodził do równoległej klasy, upatrzy ł sobie Baśkę, patrzy ł spode łba na Maksa, zaczął coś podejrzewać, aż w końcu pewnie zobaczy ł, jak się całują w Ogrodzie Saskim. Nie zareagował od razu, przy gotował się. Skrzy knął chłopaków. Po wszy stkim Maks dziwił się, że ty lko go pobili. Mogło by ć gorzej, mogli zamknąć go w pusty m mieszkaniu rodziców, zrobić prawdziwą imprezę na jednego babochłopa i kilku prawdziwy ch mężczy zn. A tak ty lko obili, skopali w bramie, złamali kilka żeber, rozwalili łuk brwiowy, trochę krwi, trochę płaczu matki, szy cie, szy bka zmiana szkoły i już. Baśka dostała szlaban od rodziców do osiemnastki. Grozili, że wy walą ją z domu. No, ale zanim się rozstały, Baśka, która dorabiała w jedny m ze sklepów w główny m holu

Pałacu Kultury i Nauki, zdąży ła Maksowi pokazać parę sekretny ch przejść. „O, tu można wejść, wiesz?” – chichotała. Poszli. Przekradli się obok sekretariatu na schody, potem w szerokim kory tarzu trzeba by ło znaleźć drugie, ukry te dla postronny ch techniczne schody, wejść w kolejne przejście, otworzy ć zary glowane metalowe drzwi i już chłodny wiatr owiewał twarz. Ścieżki na dachu wy sy pano żwirem, który chrzęścił pod stopami. Tędy dało się obejść cały Pałac. Nigdy się na to nie odważy li, zrobili za to dwie imprezy, z winkiem, chipsami i widokiem na Ścianę Wschodnią, plac Defilad z parkingiem. Za trzecim razem wpadli na ciecia, przestraszy li się i dali nogę. Ale sekretne przejście zostało, może nieco trudniej by ło nim przejść, otoczenie się zmieniło, otworzy li knajpę, ale drzwi wciąż tkwiły w ty m samy m miejscu, wy starczy ło odczekać, aż nikt nie patrzy ł, i podąży ć tą samą drogą. Żwir tak samo chrzęści pod nogami. Tu, na dachu miasta, choć nie na najwy ższy m, bo to raptem jakieś szóste piętro, może spokojnie zastanowić się, co dalej. Wczoraj by ł w starej kamienicy blisko placu Powstańców, rozmawiał z jedną babką w ośrodku adopcy jno-opiekuńczy m, która mówiła do niego jak do chłopaka i py tała, czy jego dziewczy na jest w ciąży. Ale potem wy szło szy dło z worka. Wy pełnił ankietę, kobieta, nawet miła, pouczy ła go, że to ty lko wstępna deklaracja i po porodzie będzie miał czterdzieści trzy dni na ostateczną decy zję. Podpisał jednak zgodę na poby t noworodka na oddziale pre​​a dopcy jny m. Oczy wiście nie powiedział matce. Teraz, w chłodzie na dachu miasta, podwija nogi, przy ciska uda do małego brzucha, by le cieplej, i my śli. Co dalej? Właściwie już wiedział. Miał dosy ć. Incy dent z ciążą opóźnił jego wy jście z szafy, kto wie, może by ły to pierwsze grudki ziemi na jego twarzy ? Badania są, jest diagnoza, można złoży ć pozew do sądu. Ale dopiero za kilka miesięcy. Po porodzie. Gdzieś w dole rodził się jednak bunt. Tak po prostu zostawić dziecko? Jeszcze niedawno marzy ł o dzieciaku; my ślał, że stworzą z Anką taką popieprzoną rodzinę, której głową będzie on. Pójdą do banku nasienia, Ania wstępnie zgodziła się na inseminację. Potem wszy stko się spierdoliło, jakby dotąd by ło w porządku. My śli, żeby z ty m wszy stkim skończy ć, pojawiały się już wcześniej. Po rozstaniu z Baśką. Ale wtedy Maks by ł silniejszy. Chciał ży ć. Teraz decy zja wy daje się o wiele prostsza. Jak umierać, to całą rodziną. W jednej chwili zginą trzy zamknięte w nim osoby. Mama, tata i dziecko. – Co tu robisz? – sły szy za plecami.

Z ciemnej ziemi wy stawała główka kości udowej. Technicy wzięli się do roboty, w ruch poszły pędzle i aparaty fotograficzne, żeby utrwalić każdy etap prac, przy pominający ch teraz wy kopaliska archeologiczne. Po godzinie ujawnili w grobie cztery szkielety. Biegły ocenił wstępnie, że spoczy wały w lesie kilka lat. Potem zrobiło się jeszcze większe zamieszanie. Przy biegł ktoś z patrolu z informacją, że przy jechało małżeństwo, które chce zobaczy ć zwłoki. Hif szedł do nich z rosnącą gulą w gardle. Czekali przy samochodzie, w tle falował tłumek, w który wmieszali się też dziennikarze z lokalny ch mediów. – Panie oficerze – odezwał się postawny mężczy zna, około sześćdziesiątki, potargany,

nieogolony, z podkrążony mi, zaczerwieniony mi oczami i drżący m głosem. Jego żona trzy mała się z boku, niska, krótkowłosa. – Wioletty nie ma od trzech dni. Zgłosiliśmy zaginięcie. Sąsiadka przy szła. Mówiła, że ją znaleźliście. Hif spróbował ich uspokoić. – W jakim wieku by ła córka? – Trzy miesiące do osiemnastki – odpowiedziała kobieta. – Miała na sobie spodnie, dżinsy, bluzkę z takim nadrukiem, chy ba nazwa zespołu – wy rzucała z siebie. – I taką krótką kurtkę. Ciągle plecy miała odkry te – poskarży ł się ojciec. Hif pokręcił głową. Przy pomniał sobie o kolczy kach. – A miała jakąś biżuterię? Rodzice wy mienili py tające spojrzenia. Nie wiedzieli. Musiał spróbować inaczej. – Czy córka miała kolczy ki w kształcie sowy ? Matka zacisnęła oczy. Zaczęła łkać. – Najlepiej przy wieźcie zdjęcie. – Rozejrzał się i wskazał jednego z aspirantów. – Kolega spisze protokół. Okazanie ciała odbędzie się w warszawskim Zakładzie Medy cy ny Sądowej. Na poboczu drogi spostrzegł samochód MPUK-u. – Weźcie nosze i chodźcie za mną – rozkazał. Zadzwoniła jego komórka. Spojrzał na wy świetlacz, zobaczy ł zdjęcie mumii. Kaśka. Odebrał. – Mam dy żur – oznajmiła takim tonem, że od razu zboczy ł nieco w las, żeby nikt nie usły szał wiąch, jakie zaraz jej pośle. Ale nie dała mu dojść do słowa. – Konrad gorączkuje, a ja muszę wy jść. – Kaśka pracowała w lecznicy wetery nary jnej, widocznie ktoś wy padł z grafiku. – Jestem pod Radzy minem, w lesie – starał się mówić spokojnie. – A twoja flama? – Chodziło jej o Agatę, z którą do niedawna mieszkał. Ale ostatnio coś się między nimi popsuło, wy prowadził się do matki. – Znajdź sobie zastępstwo – poradził. – Ja jestem ostatnia, rozumiesz? Belmondo mnie wy pierdoli – zmieniła ton na błagalny. – Oddzwonię. – Rozłączy ł się. Ruszy ł w głąb lasu, facetom z noszami pokazał, żeby szli za nim. Sprawdził zasięg. Spadł z dwóch do jednej kreski. Hif zatrzy mał się i dał znak smutny m, żeby zaczekali. Wy brał numer Zuzy. O dziwo, odebrała. – Gdzie jesteś? – zagaił. – Sprawdzasz mnie? Zmełł w ustach przekleństwo. Nastolatka ostatnio wierzgała. Wy czuła zagrożenie. – Siedzę w domu, ale zaraz wy chodzę na imprezę. – Dobra. Posłuchaj. Jestem w lesie na miejscu morderstwa, ty lko ty mi zostałaś. Weź taksówkę i pojedź do Kasi po małego. Przy wieziesz go do domu, babcia się nim zajmie i jesteś wolna. Milczenie. – Daj mi babcię. Rozłączy ła się. Machnął ręką na ludzi, żeby szli dalej, w końcu trasa do trupa by ła oznaczona, trafią. Zadzwonił do domu. – Jest Zuza?

– Wy szła zaraz po tobie. Nie wróci na noc. Podobno jej pozwoliłeś – oznajmiła swoim zachry pnięty m, zdecy dowany m głosem matka. Hif przy mknął oczy. Co ta gówniara wy rabia? Nie chciał jej wy sy łać po sy nka, bo chorego dzieciaka pewnie trzeba będzie nieść. Nie lubiły się zresztą z Mumią i to by ł dodatkowy powód, dla którego wolał nie doprowadzać do konfrontacji. Ale nie miał innego wy jścia. Wy dał dy spozy cje przy milny m tonem. Uzy skał oporną zgodę. Potem znowu próbował dodzwonić się do córki, ale nie odebrała. Zaklął pod nosem i ruszy ł w las. W zagajniku faceci z zakładu pakowali zwłoki dziewczy ny do czarnego worka. Podszedł do leśnego grobu wy pełnionego zeszkieletowany mi zwłokami. – Ale jazda – mruknął.

Rozpoznaje młodą aktorkę. Pewnie przy gotowuje się do spektaklu w teatrze pod nimi. Wy szła na fajkę. – Poczęstujesz? – prosi. Dziewczy na siada obok, żeby zrobić jej skręta. Maksy milian zastanawia się, czy aktorka widzi w niej faceta, czy kobietę. Obserwuje, jak zręcznie manewruje maszy nką, którą wy jęła z kieszeni. – Też pracujesz w teatrze? – zagaja, podając jej skręta. – Ty toń? – upewnia się Maks, pociąga i czuje ty toń. Dy m wierci w płucach. Jeden papieros chy ba nie zaszkodzi maleństwu. Zresztą, bez przesady, przed chwilą my ślał o skoku. Jeszcze by trafił w przechodnia i czwarty trup zaliczony. Parska zduszony m śmiechem. – Nie – odpowiada, spoglądając na młodą, która może kiedy ś awansuje na amantkę, jeśli przestanie trzy mać halabardę. – Widziałam cię w jakimś serialu – przy pomina sobie. Ostatnio nocami ogląda sporo chłamu, w ty m tasiemców, które służą wy łącznie za opakowanie dla lokowania produktów. – Smarowałaś kanapki smalcem roślinny m – doznaje olśnienia. Dziewczy na się krzy wi. – Chy ba nie wolno ci tu siedzieć – odpowiada lekko urażona ty m smalcem. – Spokojnie, jestem z policji. – Maks rzuca przy gotowaną na taką gadkę odpowiedź. Nie ma przy sobie papierów, ma za to pewność siebie wy robioną przez ostatnie dwa lata pracy. Brwi na twarzy siedzącej obok brunetki wędrują do góry. – Dostałam propozy cję z serialu o policji – wy czuwa okazję. Gadka się kręci. – Zagrasz nielatę? – kpi Maks. Dziewczy na chichocze. W filmach policy jny ch zawsze jest w komendzie jakiś „młody ” czy „młoda” – rola trzecioplanowa, serialowa halabarda. – Zabiłaś kogoś w akcji? – pada ciekawskie py tanie. Maksy milian patrzy w oczy koleżance, choć czuje, że ta raczej widzi w nim nieładną kobietę. – Nie – kłamie. – Ale dwa razy do mnie strzelali. – Klepie się po udzie i ramieniu, wskazując miejsca lekkich postrzałów. – Nieźle – wzdy cha z zachwy tem aktorka. – Jak to jest? – Dostać? – Maks gasi papierosa. – Lecisz na glebę i nie wiesz, co się dzieje. Nie czujesz bólu. – Strzelałaś do kogoś? – dopy tuje młoda. Maks przy pomina sobie o telefonie Hifa, o ty m, że ma się stawić w komendzie w poniedziałek, i o trupie, którego w sty czniu porzucił w zbiorniku na Woli. Raczej nie powinien

wy pły nąć, obciąży ł ciało kamieniami. Zastanawia się, czy gazy, które rozdy mają brzuch topielca, mogły pokonać kupę kamieni. Czy Hif prowadzi sprawę zwłok, które jakieś nastolatki odkry ły w starej gazowni? Dodał dwa do dwóch i teraz ma go na widelcu? Wtedy by nie dzwonił i nie prosił. A jednak – obawy nie znikają. Przekonanie, że wpadł, parę godzin temu doprowadziło go do desperackich planów, postawienia kropki nad „i”, jak to mówił. Rozprasza głupie my śli. W domu czeka na niego samotny, wy łączony telewizor z kolejny m sezonem serialowy ch reklam proszków do prania i roślinny ch smalców. Wstaje, wdeptuje niedopałek w żwir, wy daje mu się, że siedząca obok aktorka wpatruje się w jego brzuch, jakby dostrzegła zaokrąglenie, którego przecież właściwie jeszcze nie widać. – Dzięki – odzy wa się Maks. – W razie czego pomogę. Znajdziesz mnie w stołecznej. Cy na. Wy ciąga dłoń. Naprawdę jest jej wdzięczny. Już wie, że nie popełni głupstwa. W poniedziałek pójdzie do lekarza.

Przed północą Hif spotkał kobietę swojego ży cia. Przy najmniej tak o niej my ślał, kiedy przez rok po maturze nie miał pomy słu, co ze sobą począć. Teraz by ła pediatrą i nawrzeszczała na niego w izbie przy jęć szpitala dziecięcego w Śródmieściu. Około dziewiętnastej wrócił wiatr. Ekipa zaczęła się zbierać. Hif nie zamierzał wracać na noc do domu, pomy ślał, że prześpi się w komendzie, a następnego dnia zbierze ludzi i przeprowadzą niezbędne czy nności operacy jne w terenie. Niedziela to dobry dzień, żeby pojechać do Wólki Kozłowskiej, pogadać z rodzicami i ustalić okoliczności zaginięcia dziewczy ny. Odebrał Mordę od Wilka i ruszy ł w kierunku miasta. Wtedy zadzwoniła matka. Wprawdzie gorączka Konradowi nie skoczy ła, ale pojawił się ból brzucha, dzieciak wił się na nocniku i płakał. Odpuszczało, jak leżał z podciągnięty mi nogami. Szy bka decy zja – do szpitala. Zadzwonił jeszcze do Mumii, a ona poinformowała Belmonda, że zamy ka lecznicę. Umówili się w rejestracji. Wy pełnili formularze, złoży li wy jaśnienia jak na policji i znaleźli się w wąskim kory tarzu wy pełniony m stękający mi, płaczący mi lub krzy czący mi dziećmi i rodzicami, który ch rosnący poziom stresu objawiał się agresją bądź rezy gnacją. Dy żur pełniła jedna lekarka, pielęgniarki uży wały opry skliwości jako broni, oni zaś siedzieli na końcu kolejki z dzieckiem skulony m na kolanach Ty mańskiego. Około północy Hif nie wy trzy mał. Wparował do gabinetu i wrzasnął: – Ile jeszcze mamy czekać?! Przy biurku siedziała korpulentna kobieta przed czterdziestką, z wy sokim czołem i włosami zaczesany mi na kark. – Pan wezwie dy rektora, niech zobaczy, w jakich warunkach muszę pracować! Jestem sama na dy żurze… Prosiaczek? – Madzia? Ale się zmieniła! Hif wpatry wał się bezmy ślnie w jej opuchniętą twarz i usiłował dopasować ją do ostatniego wspólnego wspomnienia. Niegdy ś by ła dla niego ideałem kobiecego piękna. Między nimi baraszkowała dziewczy nka, na krześle siedziała jej matka, która przy wiozła tu dziecko w stanie rzekomo zagrażający m ży ciu. – Dziecko boli brzuch – dokończy ła rozmowę Magda. Wcisnęła matce receptę w rękę

i wy prosiła ją z gabinetu. – Od biegunki też może boleć. Cały czas zerkała na Hifa, który miał wrażenie, że nie zmienił się aż tak bardzo przez te ostatnie piętnaście lat. Owszem, przy by ło mu parę kilogramów, kędzierzawa czupry na lekko się przerzedziła, ale to wszy stko. Wesoła dziewczy na, z którą umawiał się na placu Zbawiciela i w Łazienkach, przeobraziła się ty mczasem w matronę, z workami pod oczami i zmarszczkami w kącikach ust. Ty lko uśmiech pozostał ten sam. Zmieniał ją w gwiazdę filmową. – Kiedy ś cię szukałem – wy znał Hif. Naty chmiast przy jęła Konradka poza kolejnością. – Wy rostek – orzekła i wy słała ich na chirurgię. Mumia, o dziwo, zrobiła się zazdrosna. – Skąd znasz tę babę? – spy tała w windzie, jakby przed chwilą „ta baba” nie przy jęła ich dziecka mimo stada wściekły ch rodziców, warczący ch, gdy wchodzili do gabinetu z pominięciem kolejki. – Z dawny ch czasów. – Hif skoncentrował się na przesuwający ch się w wąskim okienku numerach pięter. – Co ci nie pasuje? – Ptaszki ćwierkają, że nie wy szło ci z Agatą. – Mumia odruchowo głaskała mokrą od potu głowę sy nka. Winda zahamowała z szarpnięciem. Nie zdąży ł odpowiedzieć. Na chirurgii lekarz potwierdził diagnozę Magdy i znalazł ostatnie miejsce na oddziale. Konradek wtulił się w ulubionego dinozaura, po lekach ból zelżał i chłopiec przy sy piał. Ustalili z Mumią, że zostaną na noc. Chirurg zapowiedział, że jeśli będzie potrzebny zabieg, to dopiero w poniedziałek. Chy ba że stan dziecka nagle się pogorszy. Na końcu kory tarza znaleźli małą kuchnię dostępną dla rodziców. Hif poszedł zaparzy ć herbatę. Kaśka czekała w sali. Przy pozostały ch trzech łóżkach czuwali rodzice, niektórzy na leżakach, inni spali na karimatach rozłożony ch na podłodze. Sy nek przy snął, więc Mumia dołączy ła do Hifa w kuchni. W szafce znaleźli torebki z herbatą, skorzy stali z kubków leżący ch na suszarce. – Ta baba by ła moją dziewczy ną – odpowiedział teraz. Kaśka, urodzona z dziesięć lat później od Magdy, wy glądała na młodszą o dwie dekady. Ich małżeństwo rozpadło się przed rokiem. Mumia nie wy trzy mała próby sił w niekończący m się konflikcie z Zuzą, która szczerze nienawidziła macochy i Konradka. Przy cupnęli na podłodze, na kurtce Hifa, bo w pomieszczeniu nie by ło żadny ch krzeseł. – Agata naciskała, wiesz na co – zaczął sierżant. – Nie zdzierży łem. – Dałaby m ci rozwód – odparła Kaśka, choć bez przekonania. Wcześniej miesiącami go zwodziła, kluczy ła i co chwila zmieniała decy zję. Miał wrażenie, że nie wiedziała, czego chce. Facet, z który m by ła zaraz po rozstaniu z Hifem, szy bko znikł z hory zontu. – Gdzie są rodzice dziecka z piątki? – Na kory tarzu rozległ się krzy k pielęgniarki. Jej piskliwy głos odbił się od asepty czny ch ścian i rozbudził drzemiący ch w oświetlony ch salach rodziców. – Sy n płacze. – Stanęła w drzwiach do kuchni i wzięła się pod boki. Mumia pobiegła do chłopca. Hif został sam.

3 W języ ku łowieckim strzał, który nie zranił zwierzęcia poważnie, a jedy nie zadał mu powierzchowne rany.

DZIEŃ DZIEWIĄTY

NIEDZIELA 10 KWIETNIA

– Ukradniesz samochód? – Wy glądam na złodzieja? – odparł Witczak. Stali przed ładą. Okazało się, że obie przednie opony zostały przebite. Wy biła czwarta piętnaście w nocy. – Mamy czterdzieści osiem godzin. – Saks obejrzał się za siebie, w stronę, z której przy jechali. Z kieszeni wy jął telefon komórkowy. Witczak go powstrzy mał. – Jeśli wiesz o popełnieniu przestępstwa, to pierwszy telefon powinieneś wy konać na policję – poinstruował. Jan trzy mał aparat przed sobą z kciukiem wy mierzony m w klawiaturę. – Doszło do uprowadzenia, tak? – wy py ty wał Witczak, ale Saks zby ł go milczeniem. – Posłuchaj. Pracowałem w kry minalnej. Wiem, jak jest. Pory wacze zabraniają ci kontaktu z policją. Zawsze. Uwierz mi, ci, którzy ich słuchali, przeważnie tracili bliskich. Zmarzli. Weszli do łady, odpalili silnik, poczekali, aż temperatura wewnątrz trochę się podniesie. – Nie będzie żadnej współpracy z policją – odezwał się wreszcie Jan. – Oni spełniają swoje groźby. Znam ich. Od lat dla nich pracuję. – Co to za ludzie? – naciskał Witczak. Saks rzucił mu zdezorientowane spojrzenie. – Dennis rozrabiaka. I koledzy – mruknął. – Układ się zmienił – zauważy ł Witczak. – Nie wiem, co dla nich robiłeś, ale układ się zmienił. Jan posłał mu uważne spojrzenie. – To miało by ć ostatnie zlecenie. – Wy ciągnął ze schowka rękawiczki i czapkę. Sięgnął po neseser, przejrzał skry tki w poszukiwaniu papierów. – Miałem z ty m skończy ć. Zwinąć biznes.

Zgodzili się. – Jaki biznes? – naciskał Zero. – Rodzinny. Wy szli z łady, Jan wy ciągnął z bagażnika kanister i zaczął polewać samochód benzy ną. Odstawił zbiornik, wy jął komórkę, zdjął ty lną klapkę i wrzucił przez uchy lone drzwi kartę SIM. – Oddaj mi pistolet – zwrócił się do Witczaka. – To nie jest twoja broń – przy pomniał by ły policjant. – Masz dwa wy jścia – odparł Saks. Wskazał kierunek na Biały stok. – Oddasz mi broń i pójdziesz ze mną w tę stronę, żeby ratować Alinę i Kamillę. Witczak cofnął się o krok. – Albo? Jan sięgnął do kieszeni i wy ciągnął polski pistolet P-64, identy czny model, jakiego Witczak uży wał kiedy ś w policji. – Albo oddasz mi broń i pójdziesz w drugą stronę. A ja będę musiał radzić sobie sam. Przez chwilę mierzy li się spojrzeniami. – Oni je zabiją – odezwał się w końcu Witczak. Ale w istocie się poddał. Przy stał na warunki Saksa. – Jeśli spełnimy ich żądania, nie zrobią tego. Musimy zdąży ć w czterdzieści osiem godzin. To proste. Mam plan. Witczak ruszy ł w kierunku drogi. – Tam jest stacja benzy nowa. – Pokazał kierunek na Rembertów. – Dogonię cię – usły szał. – Zostaw samochód. Niepotrzebnie zwrócisz uwagę. – Idź już – ponaglił go Jan. Po chwili huknęło. Ciemność rozbły sła, powietrze przeszy ła fala gorąca. Łada stanęła w ogniu. Saks zrównał się z Witczakiem. – Poczekasz na stacji – powiedział ekspolicjant. – Zorganizuję ten samochód.

DZIEŃ TRZECI

PONIEDZIAŁEK 4 KWIETNIA

W niedzielę doszło do tragedii. Nad ranem do szpitala przy jechała matka Ty mańskiego zmienić rodziców małego pacjenta. Konrad na szczęście czuł się nieco lepiej, więc wy słała Ty mańskich do domu. Mieli się umy ć, zmienić ubrania, zjeść coś i wrócić na oddział. Hif zaoferował Mumii podwózkę, którą przy jęła. Z kolei Kaśka bąknęła w samochodzie, że w szafie nadal wiszą jego ubrania, po co więc ma kursować po mieście? Wezmą pry sznic i zjedzą szy bkie śniadanie u niej. Zgodził się. W drodze na Bemowo parę razy dostrzegł, jak Kaśka spogląda w jego stronę. Poznali się trzy lata temu na Mokotowie. Od tragicznej śmierci jego pierwszej żony Marianny, w Wigilię 2001 roku, minęło wtedy siedem długich lat. Ty mański właściwie gotów by ł na nowy związek. Za sobą miał kilka przy gód. Żadna z nich nie przekształciła się w nic poważniejszego. Hif trafił do lecznicy wetery nary jnej, w której Mumia odbębniała prakty ki jeszcze jako studentka, z posokowcem weimarskim, kuzy nem Suzy. Kaśka – duża blondy nka z pokaźny m biustem – od razu wpadła mu w oko. I tak się złoży ło, że uratowała jego psa. U Romea pojawiła się gula na szy i. Osiedlowy wetery narz po badaniu orzekł, że podejrzewa uraz wy wołany przez kolczatkę. Nie zmienił zdania, gdy Ty mański zapewnił, że uży wa ty lko skórzanej obroży. Kaśka poradziła, żeby zawiózł psa do specjalisty od chłoniaków, czy li przy jmującego na Bemowie wetery narza, przezy wanego w środowisku Belmondem. Sprawa rzeczy wiście okazała się poważniejsza. Pies przeszedł chemioterapię i ży ł jeszcze dwa lata. Kilka ty godni później Hif zjawił się w gabinecie z naręczem róż dla Kasi. Poszli na kawę. W ciągu miesiąca wzięli ślub. Pod pry sznic weszli razem. Hif już w drodze do mieszkania domy ślił się, do czego prowadzi propozy cja wspólnego śniadania, i nie miał nic przeciwko chwili namiętności. O ile nie będzie niczy m więcej, jak ty lko wspólny m odprężający m ćwiczeniem fizy czny m. W drodze powrotnej

nie odzy wali się do siebie. Ty mański starał się zasłonić kołnierzem pogniecionej koszuli świeżą malinkę. Właściwie nie by ł zachwy cony obrotem spraw. Wiedział, że związku, który rok temu się rozsy pał, nie da się naprawić. Zaczęło się niewinnie. Wieczorami siady wali każde przy swoim komputerze i wchodzili na jeden z czatów internetowy ch dla trzy dziestolatków. Hif szy bko zrobił się zazdrosny, zmieniał nicki, starając się wy śledzić Kasię. Kilka razy udało mu się przy łapać ją na flircie. Wpadał w szał, kiedy Bambi albo Kati80 umawiała się z kimś na „priv”. Skoro Kaśka romansowała, on także zaczął by ć bardziej akty wny. Uzależnił się od tego czatowania. Kupił sobie komórkę, przez którą konty nuował wirtualne rozmowy w samochodzie i na miejscach zdarzeń. Zawalał robotę. Po miesiącu żona kazała mu się wy prowadzić. Uniósł się dumą i zamieszkał z poznaną przez internet Agatą. Kaśka zaczęła spoty kać się z jakimś bubkiem, też z czatu. Hif wpadł kiedy ś na imprezę zorganizowaną w knajpie przez uży tkowników. Po paru piwach dał w mordę fagasowi. To przesądziło o rozstaniu. Matka, zainspirowana przez Zuzę, zaczęła nazy wać Kasię „Mumią”. Od początku nie polubiły nowej kobiety w ży ciu Adama. Córka wy rosła na wrażliwą, zbuntowaną nastolatkę. Ty mański jej nie winił, winił siebie i kierowcę, który w tamtą Wigilię na nich najechał. Pięciolatka obserwowała wtedy ze swojego fotelika nieudolne próby reanimacji, jakie podejmował Hif, potem przy jazd karetki i umierającą Mariannę zabieraną do szpitala. Minęło siedem lat, a dziewczy na nie potrafiła zaakceptować nowego małżeństwa ojca. Na ślubie siedziała naburmuszona, ze skromnego wesela razem z babcią uciekły. Triumfowały, kiedy związek Ty mańskiego z Kasią zaczął rozchodzić się w szwach. Natomiast z Agatą Zuza, o dziwo, złapała kontakt. Może imponowała jej pozy cja zawodowa nowej dziewczy ny ojca, która by ła redaktorem znanego miesięcznika lifesty lowego i zabierała Zuzę na imprezy branżowe? Hif zdawał sobie sprawę, że ani jego matka, ani córka nie będą zachwy cone wskrzeszeniem małżeństwa. Sam Ty mański nie by ł pewien swoich uczuć. Owszem, miło by ło zaznać nieco cielesnej rozkoszy. Ale to co innego, niż wracać do codziennego kieratu, który już wcześniej ciąży ł. Dlatego o swoim pry sznicu z Kaśką my ślał w kategoriach tragedii.

– Fajnie, że wpadłaś. – Hif podsuwa mu krzesło z przesadną samczą usłużnością, z jaką mężczy źni traktują ciężarne. Maks przez chwilę ma ochotę wrzasnąć: „Hif, to ja, nie poznajesz mnie? Nie jestem macicą w ludzkiej skórze!”. Ale on właśnie tak na Cy nę patrzy. Maks się o to wścieka. – Zamieszanie lekkie jest. Dlatego będę się streszczał. – Na jego biurku piętrzy się stos papierów, na korkowej tablicy przy czepił sobie zdjęcia kobiecy ch zwłok, żeby wy glądało jak na filmach. Widzi, że Maks zezuje na te fotki. Odwraca się. – Świeży nka – komentuje. – Sam odkry łem. – W lesie – domy śla się Maks, wspominając telefon w sobotę i komentarz, że Hif traci pole. Ty mański kiwa głową. – Większa afera, nie będę ci truł. A co u ciebie? Maks wzrusza ramionami, skórzana kurtka trochę mniej na nim wisi, w ostatni miesiąc przy by ło mu kilka kilogramów, choć wciąż jest chudy, a brzucha właściwie nie widać. Ty lko ci, którzy dobrze go znają, widzą różnicę. A Hif zna go nieźle, choć nie aż tak dobrze, żeby wiedzieć

o Maksie. – Po japońsku. – Wiesz, że mój Konrad w szpitalu? Wy rostek; dziś rano miał zabieg – zagaduje ciszę, jak to Ty mański. Za stary m biurkiem Cy ny siedzi nieznajoma dziewczy na, ciemna blondy nka, wy gląda na przestraszoną. Do pokoju wbiega Młody, czy li Adrian Mączka. Klepie radośnie Maksa po ramieniu. Maks chętnie by warknął, ale zmusza się do spokojny ch, rzeczowy ch odpowiedzi. Wszy stko u niego w porządku. Jeszcze na zwolnieniu. Nie wspomina o poranny ch napadach lęku, o strachu, jaki ścisnął go przed wejściem do komendy, ataku paniki w windzie, kiedy czuł, że brakuje mu powietrza. W końcu sy tuacja trochę się uspokaja. Wszy scy zajmują się swoimi sprawami. Hif otwiera szufladę i wy jmuje stamtąd kartkę papieru. – Przy szło w piątek. – Wy ciąga rękę przez biurko i podaje Cy nie. Urzędowe pismo, z sądu rejonowego. Postanowienie o zwolnieniu z aresztu Romana Glistowskiego i zgoda na odpowiadanie z wolnej stopy. – Dostał dozór prokuratorski – pocieszająco dodaje Ty mański. – Raz w ty godniu musi meldować się w komendzie na Malczewskiego. Po telefonie od Hifa my śli Maksa pobiegły w zupełnie inną stronę, na Wolę, do pustego zbiornika w gazowni, gdzie sty czniowej nocy porzucił ciało nekrofila. Podejrzenie o popełnienie lubieżny ch czy nów na zwłokach udało się Maksowi zrzucić właśnie na ojca dziecka, tego samego gnoja, który w listopadzie, razem z kumplami z gangu wy prowadził Maksa z nocnego klubu, a wcześniej – przez podstawioną laskę – uraczy ł go drinkiem z pigułką gwałtu. Wsadzenie Glisty do paki by ło zemstą, ale plan okazał się niedoskonały. Teraz ma na głowie nie ty lko gnijące w zbiorniku zwłoki, ale też opry cha na wolności. I kolejny powód do lęku. O dziwo, nie jest przerażony, raczej zmobilizowany. Czuje przy pły w adrenaliny, jak koń wy ścigowy, który znów może wy jść ze stajni na padok, a potem ruszy ć na tor. Nic nie mówi, ale wie, co powinien zrobić.

– Mów – poprosił naczelnik Maluta, który już zaproponował Prokuraturze Rejonowej w Wołominie, żeby sprawy, ze względu na ich skomplikowanie, przenieść pod nadzór Prokuratury Okręgowej w Warszawie i oddać w ręce policji stołecznej. Koledzy z sąsiedniego powiatu przy stali na to z wy raźną ulgą, obiecując wszelką potrzebną pomoc. Śledztwo w sprawie morderstwa w Klembowie rozdzielili na dwa postępowania, prawdopodobnie ze sobą powiązane. Po pierwsze – zwłoki dziewczy ny. W niedzielę Hif znalazł czas, żeby razem z Mączką objechać Klembów i dwie sąsiednie wsie. Poprosili o pomoc sołty sów. Późny m popołudniem przeprowadzili trudną rozmowę w Wólce Kozłowskiej. Maria i Czesław Roszczepowie potwierdzili, że córka zniknęła w czwartek w nocy. Pojechała do znajomy ch na wspólną naukę matematy ki. Hif z Młody m zrobili listę osób, z który mi Wioletta kontaktowała się tego dnia. Uznali, że szy bko znajdą mordercę. Zawężą krąg podejrzany ch. Sprawdzą billingi. Druga sprawa jednak nie dawała im spokoju. Wiolettę nieprzy padkowo złożono do starego zbiorowego grobu. Technicy wy kopali z niego cztery szkielety. – Najpierw ofiara – zaczął Hif. – Przede wszy stkim rodzice zidenty fikowali ciało. Zebraliśmy

zeznania świadków, którzy jako ostatni widzieli ją ży wą. To piątka rówieśników denatki, uczy li się razem do matury w domu jednego z młody ch. Dziewczy na wy ruszy ła do swojej wsi po północy, odwiózł ją jeden z kolegów, niejaki Arkadiusz Pałuch. Nie wy sadził Wioletty przed domem, ale na przy stanku, podobno na jej kategory czne żądanie. Do przejścia miała kilkaset metrów. – Ktoś ją widział? Hif zaprzeczy ł. – Tu jest luka. I jeszcze jedno. W ostatnich dniach zachowy wała się dziwnie. Maluta pokiwał głową. – Co to znaczy ? – dopy ty wał. – By ła nieswoja, markotna, ale nikomu nie zdradziła powodu. – Nastolatki – skwitował naczelnik. – Jakiś chłopak? – Ten, co ją odwiózł. Potwierdził. Zachowy wała się inaczej. Zazwy czaj pozwalała się odwozić pod sam dom i całowali się jeszcze w samochodzie. – Tak powiedział? – Maluta zdjął zegarek i położy ł na biurku. – Co to twoim zdaniem znaczy ? – Naczelnik spojrzał Hifowi w oczy. Potrzebowali sukcesu, obaj wiedzieli, jak zareaguje opinia publiczna. Histery cznie. Zwłaszcza gdy prasa zdradzi, co znaleźli pod zwłokami. Znowu zaczną wy pisy wać głupoty o sery jny ch mordercach. To nie może się powtórzy ć. Po prostu nie może. – Spotkała się z kimś. Sprawdzamy jej komputer, szukamy pry watny ch zapisków, korespondencji. Niestety zaginęła jej komórka. Ostatni raz logowała się do sieci w nocy, w Wólce, w drodze z przy stanku. – Prześledźcie wszy stkie jej kontakty i rozpy tajcie, kogo się da. Zrozumiano? Hif przy taknął. – Co z tą drugą sprawą? – zainteresował się naczelnik. – Szkielety są u Henia, czy li w Zakładzie Medy cy ny Sądowej na Oczki. Prokurator musi zorganizować biegłego od kości. – Zgoda. – Maluta ziewnął. – Henio zerknął na te gnaty ? – Dziś do niego pojadę – obiecał Hif. – Pojedź. – Naczelnik dał znak, że rozmowa jest zakończona.

DZIEŃ DZIEWIĄTY

NIEDZIELA 10 KWIETNIA

Rajmund nigdy nie miał głowy do interesów. Gdy by nie Wanda, pewnie zapiłby się na śmierć, jak jego ojciec. Kiedy ś wszy stko zmierzało właśnie ku temu – razem z ówczesną żoną Martą urządzali sobie dwu-, trzy dniowe imprezy, po który ch czasem budził się na Kolskiej, czasem w jakimś rowie, bez portfela i butów. Staczał się i nie wiadomo, jak to by się skończy ło, gdy by nie Wanda. Poznał ją na weselu u rodziny na wsi, kilka lat temu. Posadzono ich obok siebie i jakoś tak przy padli sobie do gustu. Tańczy li, brali udział we wszy stkich konkursach weselny ch i nawet wy grali skrzy nkę wódki. Okazało się, że Wanda jest wdową, jej męża poprzedniego roku sąsiedzi znaleźli martwego w polu przy prasie do słomy, która wciągnęła mu obie ręce. Z Martą już wtedy Rajmund nie by ł. Pod wpły wem Wandy postarał się o unieważnienie ślubu kościelnego i dzięki temu wkrótce mógł zaprowadzić ją do ołtarza. Później zamieszkali w Warszawie, w apartamencie, który kupili z pieniędzy uzy skany ch ze sprzedaży gospodarstwa i ziemi. Wanda miała ży łkę do interesów. A przede wszy stkim wy tępiła u Rajmunda pociąg do alkoholu. Walczy ła z nim kilka lat, dwa razy wy pędziła go z domu i w końcu zwy cięży ła. Dwa lata jak nie pił. W wy najęty m od gminy budy nku otworzy li hotel robotniczy. Przy nosił niewielkie zy ski, ale Wanda szy bko rozwinęła kolejny biznes – ze swojej rodzinnej wsi i sąsiednich zaczęła ściągać dziewczy ny do pracy. Sprzątały w firmach i mieszkaniach pry watny ch, niektóre zaś mogły dorobić jeszcze inaczej, w hotelu. Wkrótce rozwinęli ten model biznesowy, Rajmund rozwoził niektóre dziewczy ny, ty lko te chętne, po drogach wokół Warszawy i zostawiał je na kilka godzin, razem z zapasem gumek, torbą do sprzątania i inny mi potrzebny mi akcesoriami. Taką niezby t komfortową pracę wy bierały głównie przy jezdne, emigrantki zza wschodniej granicy. Wkrótce w ich hotelu robotniczy m mieszkały głównie kobiety. Kwiecień by ł ciepły, więc w ty m roku postanowili z Wandą zainicjować sezon jeszcze przed

Wielkanocą. Dzień pracy zaczy nał się około dziesiątej, jedną z lepszy ch lokalizacji na obrzeżach miasta by ła wiodąca lasem droga z Rembertowa do trasy na Biały stok. Co prawda w ty godniu królowały tam dziewczy ny Bułgarów i Ukraińców, ale weekendy by ły wolne. Jak dotąd nie mieli problemów z policją, okoliczny m gangom płacili haracz i wszy stko się układało. Aż do tego dnia. Rajmund podwoził właśnie dwie Ukrainki i jedną Białorusinkę, wszy stkie z ważny mi wizami, Wanda zawsze pilnowała ty ch spraw. Wjechał na drogę od mostu Siekierkowskiego, zaparkował za pasem zabudowań przy leśny m dukcie z zamiarem pozostawienia tam pierwszej pary, która zawsze pracowała razem. Spomiędzy zarośli wy skoczy ł niepozorny facet. Podszedł do dziewczy n. Śmiały się, że pierwszy klient. Rajmund popełnił błąd. Zazwy czaj starał się by ć dy skretny, nie nawiązy wał kontaktów z klientami, ten jednak wy dał mu się niety powy. Gdzie jego wóz? Dopiero po chwili Rajmund spostrzegł, że mężczy zna trzy ma coś w dłoni. Poprawił okulary, sy knął na dziewczy ny, żeby wracały do samochodu. Przestraszy ły się, ale by ło już za późno. Facet miał w ręku pistolet albo atrapę, jak w ty ch napadach na banki, o który ch czy ta się później w prasie, że napastnik sterrory zował personel przedmiotem wy glądający m jak broń. Minął dziewczy ny, które na widok tej atrapy czy też prawdziwego gnata wy cofały się przerażone. Obcy podszedł do Rajmunda. Szarpnął go za kołnierz. – Wy łaź – sy knął, trochę jak pełzająca w poszy ciu żmija. Rajmund opuścił wóz, odruchowo wy jął kluczy ki ze stacy jki. Wtedy obcy powiedział coś zaskakującego. – Rekwiruję samochód. Za twoją zgodą, kapujesz? – Wy rwał mu kluczy ki. Rajmund niczego nie kapował, ale kiwnął głową. Facet wsiadł, odpalił silnik, machnął im ręką i ruszy ł w stronę Zielonki.

Saks zaczy nał się niepokoić. Spojrzał na zegarek, coś policzy ł. Do umówionego spotkania zostały im czterdzieści cztery godziny. Wiedział, że wcześniej musi nawiązać z Belgami kontakt. Dać im czas. Ty mczasem, kiedy znaleźli się blisko stacji benzy nowej, Witczak poradził, żeby Jan zamówił sobie tam kawę i czekał. Sam zawrócił i zniknął w ciemnościach. Mijały kolejne godziny, obsługę na stacji zastąpiła następna zmiana, widział, jak wy mieniają szeptem uwagi na jego temat. Przejechała straż na sy gnale. Przesiady wanie na stacji nie by ło najlepszy m pomy słem, uznał poniewczasie. Zby t wielu świadków, kamery. Ale co miał zrobić? Kupował kawę za kawą, posilił się zapiekanką, obsłudze wy tłumaczy ł, że czeka na znajomego. Za każdy m razem, kiedy podchodził do lady, nerwowo zerkał na pozostawiony pod stolikiem neseser. Ale nie chciał zwracać na siebie jeszcze większej uwagi dziwny m zachowaniem. Po dziesiątej przy jedny m z dy stry butorów zaparkował zielony golf czwórka, chy ba z początku wieku, ale w niezły m stanie. Wy siadł z niego Witczak we własnej osobie. Najspokojniej w świecie zatankował, wszedł do budy nku, przy witał się z Janem, poprosił, żeby zapłacił za paliwo, i wrócił do samochodu. Po chwili jechali w kierunku miasta. – Ukradłeś? – dopy ty wał Saks. – Poży czy łem – odparł spokojnie Witczak. – Gdzie jedziemy ? – Na Wy brzeże – powiedział pasażer i nerwowo zerknął na zegarek. Czekało ich co najmniej

pięć godzin jazdy.

DZIEŃ TRZECI

PONIEDZIAŁEK 4 KWIETNIA

Od rodziców Wioletty dostał kilka fotografii. Ładna dziewczy na. Obcięta na pazia, duże niebieskie oczy, melancholijny wy raz twarzy, nie za szczupła, nie za gruba. Na pewno podobała się chłopakom. I zboczeńcom. Kierujący sekcją patolog przelał do szklanego pojemnika zawartość żołądka, powąchał. – Piła – ocenił. – Wino czy piwo? – upewnił się Hif. Henio jeszcze raz wciągnął do nosa unoszące się nad brunatną treścią przewodu pokarmowego powietrze. – Kadarkę – orzekł. – Młodzi twierdzili, że by li grzeczni, uczy li się – rozmy ślał na głos Ty mański. – Młodzi zawsze tak twierdzą – odpowiedział sentencjonalnie Henio. – Wiem coś o ty m – mruknął bardziej do siebie niż do lekarza Hif. – Przy czy ną by ło zadzierzgnięcie. – Henry k wskazał czerwoną bruzdę na szy i zwłok. – Znaleźliście narzędzie zbrodni? Ty mański pokręcił głową. – Lina z materiałów włóknisty ch. Szeroka. Potrójny splot. Techniczni potwierdzą. – Znaleźli jakieś włókna – przy taknął policjant. – Spod paznokci zebrali trochę materiału. – Broniła się – skomentował patolog. – Walka trwała kilka minut. Widać przekrwienia na twarzy. Plamy opadowe po obu stronach ciała, na brzuchu bledsze, na plecach wy raźniejsze. – Wspominał o ty m lekarz z Wołomina – zgodził się Hif. – Mówił, że kilka godzin leżała martwa w innej pozy cji, zanim ją zakopał. Henry k pokiwał głową.

– Może i kilkanaście – dodał. – Aha! Brak śladów gwałtu. Na stołach obok leżały szkielety. – A o nich możesz coś powiedzieć? – poprosił Ty mański. Zadzwoniła jego komórka, wy łączy ł ją niecierpliwie. Podeszli do metalowy ch mebli stojący ch w dalszej części sali. – Dwie kobiety, dwóch mężczy zn. Z grubsza kompletne szkielety – zaczął Henio. – Chcesz, żeby m się wy powiadał, czy poczekasz na opinię antropologa sądowego? – Powiedz, co widzisz. Henry k przy stanął przy pierwszy m stole. – Obie kobiety młode, w wieku pomiędzy dwadzieścia a trzy dzieści lat. Jedna zginęła od ciosu nożem. Potężne cięcie, na kościach kręgosłupa zachował się ślad. Faceci są starsi. Powiedzmy około pięćdziesiątki. Jeden dostał w serce, fachowe uderzenie między trzecim a czwarty m żebrem. Ktoś wiedział, jak to się robi. Drugi... Henio sięgnął po jedną z czaszek i wskazał wgłębienie w poty licy. – Nie wiem, czy to by ła przy czy na śmierci, ale prawdopodobnie tak. Potężne krwawienie do mózgu. Hif jakiś czas temu walczy ł z nasłany m przez mafię nożownikiem. Na brzuchu nosił wielki fioletowy ślad po operacji, która uratowała mu ży cie. Napastnik posługiwał się dwoma krótkimi ostrzami. Zapy tał o narzędzie zbrodni. – Moim zdaniem jedna z kobiet i mężczy zna zginęli od ciosów nożem o długiej wąskiej głowni. – A druga kobieta? – Hif podszedł do ostatniego szkieletu. Sięgnął po dwa kawałki tkanki kostnej ułożone obok czaszki i złączy ł je ze sobą w niewielką podkowę. – Wy gląda na złamaną. – Co to za kość? – zainteresował się Hif. – Gny kowa. Leży tuż obok krtani. Więcej szczegółów poda ci antropolog sądowy. – Będę potrzebował odtworzenia ich ry sów – zdecy dował Hif. – Chy ba że coś się wy jaśni. Wy szedł z sali sekcy jnej z zamiarem uzy skania dostępu do archiwum, choć nie miał pomy słu, czego szukać. Ponownie zadzwoniła komórka. Ty m razem odebrał. – Ta dziewucha znowu zniknęła na całą noc. Zrób coś z nią! – krzy knęła matka. – Co powiedziała? – zapy tał Hif. Dowiedział się, że powiadomiła babcię esemesem, że nocuje u koleżanki. Wy brał numer córki, ale oczy wiście nie odebrała.

– Daj mi klucze od działki i poży cz samochód. Zdziwione oczy matki, że widzi córkę/sy na drugi raz w ciągu ty godnia. – Dobrze się czujesz? Maks ignoruje py tanie, choć wy obraźnia podsuwa złośliwą ripostę. Ale Teresa nie zrozumiałaby jego żartów. – Masz jeszcze sprzęt wujka Zdziśka?

Matka rzuca uważne spojrzenie. Wujek Zdzisiek to postać niejednoznaczna. Pomieszkiwał u nich kilkanaście lat temu, potem nagle zniknął. Żaden tam wujek, czuli do siebie z matką miętę, a Maksy milian starał się im te amory obrzy dzić. Po Zdziśku został sprzęt wędkarski, po który nigdy się nie zgłosił. – Sprawdź na pawlaczu – radzi matka, która najwy raźniej ma emocjonalny stosunek do wędek i podbieraków; by ć może ży je nadzieją, że Zdzisiek po jedenastu latach wy łoni się z nieby tu i jak gdy by nigdy nic usiądzie na jej stołeczku przy lodówce, z krzy żówką i piwkiem. Maks walczy z pawlaczem dobre czterdzieści pięć minut, wy jmując coraz to ciekawsze znaleziska – a to swoje dziecięce zabawki (żołnierze, jest nawet drewniany pistolet, który onegdaj sam Zdzisiek dla niego wy strugał i pomalował), a to reflektory do malucha, który m matka jeździła chy ba jeszcze przed pojawieniem się narzeczonego. Na samy m końcu, pod ścianą, Maks znajduje lnianą torbę, jakby żeglarską (py tanie: „Zdzisiek by ł mary narzem?” i wzruszenie ramion Teresy ). A w niej cały potrzebny sprzęt, między inny mi wodery, podbierak. Potem wkładanie tego szajsu z powrotem. Maks cały w kurzu kicha i parska. – A trafisz na działkę? – pada zaskakujące py tanie Teresy, która nie pamięta, kiedy ostatnio by ły razem w Żabiej Woli. Chy ba na początku liceum Maksa. Ta działka to jedy ny spadek po Zdziśku, który na początku znajomości przepisał ją na Teresę. Za komuny pracował w miejskim przedsiębiorstwie transportowy m jako kierowca, zakład wy kupił kawał terenu między lasami pod Tarczy nem, podzielił na działki i wy dzierżawił pracownikom. Maks nie lubił tam jeździć, bo miejscowe dzieciaki się go czepiały, nie by ło boiska, na który m mógłby zabły snąć, poza ty m nie wolno by ło budować toalet i wszy scy musieli korzy stać z jednej, wspólnej. I nagle zapragnął pojechać na znienawidzoną działkę. W kwietniu. – Zawiozę cię – proponuje Teresa. Maks wie, że nie powinien jej zabierać, z drugiej strony przy da się czujka. A nikogo innego na świecie nie ma. – Najpierw musisz mnie gdzieś podwieźć – zgadza się, sprawdzając wodery. Z plecaka wy staje kolejny zaskakujący przedmiot, coś jak fartuch w foliowej torebce. – Wy ruszamy o drugiej. Matka zerka na zegarek zaskoczona. – W nocy. – Sy n znów wprawia ją w osłupienie.

Hif w drodze do mieszkania matki wstąpił do szpitala. Konrad rano miał zabieg usunięcia wy rostka. Zdąży ł się już obudzić i mimo środków przeciwbólowy ch płakał. Siedziała przy nim Kaśka, która pocieszała sy nka. Hif przy witał się z Mumią, pożartował z chłopczy kiem, tłumacząc mu, że musi by ć dzielny. Chciał pogadać z chirurgiem, ale go nie zastał. Na dole spróbował też znaleźć Madzię, przeprosić, że tak się wy darł, ale nie miała tego dnia dy żuru. U matki zażądał listy koleżanek Zuzy z telefonami. Okazało się, że nie prowadzi takiego rejestru. – Kiedy by łem nastolatkiem, wszy stko musiałaś wiedzieć – perorował z żalem. – A jej odpuszczasz! – To twoja córka – odparła atak matka. – Zainteresuj się nią! Hif przetarł wielką dłonią zmęczoną twarz.

– Interesuję się – zagrzmiał. Znał jedną koleżankę z klasy Zuzy, córkę sąsiadów z naprzeciwka. Poszedł na piechotę, mieszkali w jednej z niskich kamienic przy Narbutta. Zastał Idę oraz jej rodziców. Pozwolili mu porozmawiać z córką, ale dziewczy nka nie znała żadnego adresu. – Ostatnio trzy ma się z Mają – wy jaśniła. – A Maja jest mizantropem. – Kim? – zdumiał się Hif. Sąsiad, wzięty tłumacz, przewrócił oczami. – Odludkiem – podał. Hif westchnął. – Gdzie mieszka? – zapy tał, ale dziewczy nka pokręciła głową. Ty mański rzucił py tające spojrzenie rodzicom Idy. Odpowiedzieli bezradny m milczeniem. – Z kim wcześniej przy jaźniła się Maja? – zwrócił się jeszcze do Idy, która zmarszczy ła brwi, a usta wy gięła w podkówkę i lekko uniosła ramiona. – Z nikim. Hif na chwilę przy łoży ł dłoń do czoła, miał ochotę szpetnie zakląć. – Może masz numer jej komórki? – spróbował jeszcze. Zaprzeczenie. – Maja przeniosła się do nas z innej klasy – wy jaśniła dziewczy nka. – Znam tam jedną Julię. Mogłaby m zadzwonić. Hif przy klasnął tej propozy cji. Po chwili wiedział jedy nie ty le, że Maja mieszka gdzieś na Żoliborzu. Przeprosił rodzinę tłumaczy. Wy szedł na ulicę. Postanowił spróbować z innej beczki. Zadzwonił do najlepszego informaty ka z wy działu techniki, faceta zwanego Generałem. – Cześć. Dałby m ci numer mojej córki. Możesz ją namierzy ć? Po dłuższej chwili zmierzał w stronę Arkadii. Wewnątrz galerii handlowej kłębiły się tłumy, Ty mańskiego rozbolała głowa, reagował nerwowo na widok każdej nastolatki. Kilka dziewcząt wy straszy ł, bo podszedł i szarpał je za ramiona, ale żadna z nich nie by ła Zuzą. Zły na cały świat pobiegł na drugie piętro, zakupił zestaw w McDonaldzie, usiadł i ze wściek​łością wgry zł się w wielką kanapkę. Dostał esemesa od Generała, że córka przemieszcza się w kierunku Bielan. – Więc jednak Maja – skwitował, plując na stół resztkami bułki i mięsa. Zadzwonili też rodzice Idy z wiadomością, że zdoby li adres Mai. Duracza. Zaparkował pod wieżowcem z wielkiej pły ty. Przed klatką schodową czaiło się kilku pijaczków, poprosili o parę złoty ch na piwo, ale kazał im spadać. Zadzwonił pod pierwszy lepszy numer na domofonie, odebrała jakaś kobieta, o dziwo wpuściła go na hasło, że przy wiózł pizzę. O ludzka naiwności! Wszedł na śmierdzące świeży m moczem piętro. Podszedł do drzwi, zza który ch dochodziło dudnienie rozkręconego na maksy malną głośność sprzętu muzy cznego. Zadzwonił, zapukał, nie doczekał się reakcji, nacisnął więc klamkę – drzwi okazały się otwarte. Wszedł do ciasnego przedpokoju, od razu uderzy ł go w nozdrza charaktery sty czny, kwaśny zapach. Dziewczy n nigdzie nie by ło, przy najmniej na pierwszy rzut oka. Podszedł do wieży, żeby ją wy łączy ć, a wtedy tuż za nim rozległ się przerażony pisk. We wnęce na tapczanie siedziała nastolatka z długimi ufarbowany mi na czarno włosami. W dłoni chowała skręta. Kiedy muzy ka ucichła, Maja przestała piszczeć. – Gdzie Zuza? – zapy tał. Dziewczy nę zatkało, zdusiła skręta, starając się drugą ręką rozgonić dy m.

– Py tałem! – zawarczał. – My ślałam, że to sąsiad – stęknęła, wciąż trochę przerażona. – Nie zamknęły ście – zrugał ją. Drzwi się otworzy ły, stanęła w nich Zuza z brzęczącą zawartością foliowej torebki. Pod budy nkiem by ł sklep samoobsługowy. – Co tu robisz? – spy tała niezadowolona. – Nie cieszy sz się, że tatuś przy jechał? Koniec imprezy – obwieścił grobowy m tonem. Podszedł do Mai, zabrał jej skręta oraz torebkę z trawką, która leżała obok na tapczanie, utopił to wszy stko w klozecie i spuścił wodę. – Gdzie są twoi rodzice? – spy tał na odchodny m. Maja wzruszy ła ramionami. – Pod Dublinem. Od trzech lat. Pokiwał głową. – Cudownie. Nie miał nic więcej do dodania, chwy cił córkę za łokieć, wy prowadził na klatkę schodową, w ostatniej chwili zdąży ła zabrać plecak. – Zamknij za mną! – wrzasnął do Mai. Zbiegli na dół, do zaparkowanej na chodniku Mordy. – Co ty wy rabiasz? – zapy tał, ale obrażona odwróciła głowę. – Trawka?! Trawka! – zrzędził. – A potem co? Kokaina? Crack? By ł za bardzo wkurwiony, żeby prowadzić. Stali więc pod blokiem Mai. Dopiero po dłuższej chwili ochłonął. Ruszy li, a on gadał przez całą drogę, opowiadał o ty m, co heroina robi z ludźmi, przy pominał, co doskonale pamiętała, jak sam trafił do szpitala, kiedy zakłuł się igłą po przeszukaniu narkomana; jak brał rozwalające wątrobę leki, bo istniało niebezpieczeństwo, że złapał wirusa. W końcu dojechali na Narbutta. Nie pozwolił jej wy jść. Wciąż niepewny edukacy jnego efektu swojej gadki sięgnął na ty lne siedzenie do torby, wy jął komórkę. Otworzy ł galerię ze zdjęciami z miejsca zdarzenia. – Patrz! – Skierował jej głowę na fotkę martwej Wioletty Roszczep, z czerwony mi plamami na twarzy, z brunatną bruzdą na szy i. – Tak chcesz skończy ć? – Nienawidzę cię! – wy darła się nagle. – Gnojem jesteś! – Rzuciła w niego telefonem, wbiegła w bramę. Siedział sam w Mordzie i oddy chał ciężko. Zuza pognała na górę. Jemu nie chciało się iść. Zawalił. Spieprzy ł wszy stko.

DZIEŃ CZWARTY

WTOREK 5 KWIETNIA

Maks z Teresą pakują się do seicento i jadą przez opustoszałe o drugiej w nocy miasto. Kierują się w stronę Woli, Maksy milian podaje kierunki, ponieważ to on ma lepszą orientację w terenie. W ciągu dwudziestu minut (matka jedzie czterdziestką) skręcają z Kasprzaka w Bema, wąską ulicę biegnącą wzdłuż torów linii kolejowej. Objeżdżają ponury budy nek w kształcie rotundy górujący na jakieś sześć pięter nad skrzy żowaniem z Prądzy ńskiego, znajdują wolne miejsce i parkują. Maks rozgląda się po okolicy, sprawdza teren, matka kaszle zdenerwowana, sy n podaje jej kubek termiczny z herbatą, żeby zwilży ła gardło, jakby to chry pienie mogło zdradzić ich obecność. Upewniwszy się, że nikogo nie ma, Maks wy chodzi z wozu, zabiera ze sobą torbę żeglarską Zdzisia i każe matce czekać. Przechodzi na drugą stronę ulicy, czuje, jak drżą mu ły dki, a z klatki piersiowej usiłuje się wy rwać przerażone serce. Mija niewielki skwer z paroma drzewami, podchodzi do niewy sokiego muru zabezpieczonego drutem kolczasty m na szczy cie. Pamięta, że w sty czniu gdzieś tutaj znalazł zasłoniętą deskami wy rwę. Rozsuwa liche zabezpieczenie i udaje mu się przecisnąć na teren gazowni. Znajduje ścieżkę okrążającą ceglany budy nek. Nasłuchuje. Takie opuszczone miejsca przy ciągają młody ch, zwłaszcza że gazownia roztacza ponury urok staroży tnego cy rku. Czai się przed mroczny m wejściem, a kiedy nikogo nie sły szy, zapala latarkę i w jej świetle, cały w strachu, zakłada nieprzemakalne ubranie ochronne, wodery, bierze sprzęt, przerzuca torbę przez ramię i wchodzi w ciemność. Teren jest trudny. Wnętrze zbiornika rzeczy wiście przy pomina przy kry te płaskim dachem Koloseum. Wewnątrz owalna budowla jest pusta, wzdłuż ściany ciągnie się zabezpieczona metalową poręczą wąska ścieżka, wiodąca nad stojącą na dnie wodą. W połowie drogi na dół biegną schodki, po który ch Maks schodzi nad lustro smrodliwej mazi. Światło latarki wy doby wa z ciemności bezludną okolicę, teraz trzeba zrobić ten pierwszy krok.

Zastanawia się, jak tu jest głęboko. Pamięta, że w sty czniu woda sięgała mu do kolan, ale po mroźny m luty m przy szedł deszczowy marzec. Rozkłada zabraną na wszelki wy padek w ty m celu wędkę, sprawdza dno. Jest głębiej, ale wodery powinny wy starczy ć. Z obrzy dzeniem zanurza się w pełnej farfocli mazi, staje na dnie. Naty chmiast robi mu się zimno, przez gumę czuje falowanie wzburzonej glinianki. Teraz czeka go najgorsze, a nie ma pojęcia, ile to potrwa. Pamięta mniej więcej miejsce, w który m utopił ciało, w promieniu kilku metrów od schodów. Obchodzi wy znaczony obszar, szuka nogami przeszkód. Na głowie ma czołówkę, w którą wcześniej przezornie się zaopatrzy ł. Cały czas przeszy wa go paniczny lęk, ty m razem uzasadniony, bo jak się wy tłumaczy, jeśli spragniona wrażeń młodzież znajdzie go w środku nocy brodzącego w zbiorniku? W końcu po trzech nieudany ch próbach, kiedy wy ciągnął już sporo gałęzi i butelek, wpada na coś dużego, próbuje podnieść przedmiot podbierakiem, ale nie daje rady. Na szczęście ma na sobie ubranie ochronne i grube gumowe rękawice, zabezpieczone mankiety, więc wkłada rękę do wody i maca. Wy czuwa jakiś kształt, by ć może doty ka ludzkiej ręki. Ciągnie, próbuje podnieść z dna, chwy ta palcami wy stający kawałek materiału, domy śla się, że to prawdopodobnie kaptur zimowej kurtki. Wy ciąga ludzki korpus bez głowy. Śmierdzi, ale i na to by ł przy gotowany, posmarował sobie nozdrza maścią z eukaliptusa. Jednak okrutny odór i tak się przedziera, wnika do płuc z każdy m oddechem, osiada na błonach śluzowy ch i skórze. Cy na ciągnie za sobą topielca aż do pierwszego schodka. Wraca w to samo miejsce i podbierakiem szuka czaszki, musi ją znaleźć, ale zajmuje mu to całe wieki. Zrezy gnowany decy duje się już zostawić szczątki, ale w ty m momencie wy ławia głowę. Skóra twarzy ściągnięta na bok, skalp wisi i ocieka śluzowy m pły nem. Maks czuje, jak ostatni posiłek, czy li wczorajsze śniadanie, podchodzi mu do gardła. Wy mioty kałowe, oto co za chwilę go czeka. Przezwy cięża obrzy dzenie, człapie w kierunku schodów, wy łazi. Ma ze sobą saperkę, którą odcina zmacerowane tkanki w stawach, chowa wszy stko do dwunastolitrowej torby na śmieci. Wy chodzi na zewnątrz, ciągnąc za sobą worek. Ściąga wodery, strój, rękawiczki, wszy stko ląduje w torbie z trupem. Wraca do wy rwy w ścianie, przez którą prześwituje niebieskie światło. Ostrożnie wy gląda. Obok samochodu matki stoi patrol policji, legity muje Teresę.

DZIEŃ DZIEWIĄTY

NIEDZIELA 10 KWIETNIA

Jechali trasą na Gdańsk, nie odzy wali się do siebie. Saks prowadził całkowicie skupiony na drodze. Witczak zastanawiał się, kiedy i czy w ogóle zacznie ich szukać policja. W co on się wpakował? Z kim zadarł Jan? Co by ło w torbie, którą przy wiózł na parking i wy mienił na neseser pełen banknotów? Dlaczego Belgowie porwali Kamillę i Alinę i czego chcieli w zamian? Dwa razy zatrzy mali się na szy bką kawę w przy drożny ch karczmach, unikali stacji benzy nowy ch. Starzec siedział z ty łu i milczał. Jego ry sy zmieniały się, jakby nabierały znajomy ch kształtów. Ojca? Nie, stanowczo nie. W poprzednim uderzeniu choroby, kiedy Witczak sły szał głosy – miał wrażenie, że zza grobu wrócili do niego rodzice – matka, zmarła w szpitalu psy chiatry czny m na Nowowiejskiej, oraz ojciec, którego zabiła miłość do wódki. Po pięciu godzinach jazdy zrobili postój w Połczy nie-Zdroju, zatrzy mali się na obiad w restauracji uzdrowiskowej, w dziewiętnastowieczny m murowany m pawilonie. W sali siedzieli prawie sami, sezon jeszcze się nie rozpoczął. Zamówili proste dania, jedli w milczeniu. Po posiłku wy szli na taras zapalić. Zrobiło się dość ciepło, słońce przy grzewało, owiewał ich lekki wiosenny wiatr. – Dokąd właściwie jedziemy ? – zapy tał Witczak. Saks nie odpowiedział od razu. Zgniótł papierosa obcasem, przez chwilę wpatry wał się w zgniecioną tubkę papieru, z której wy padły skrawki brązowego ty toniu. – Rzuciliśmy razem z Aliną. Jeszcze w Belgii. Pięć lat temu – odezwał się niespodziewanie. Nad nimi, w gałęziach wy sokich drzew skrzeczały jakieś ptaki. Ostatnie kilometry jechali pofałdowany m terenem, Witczak podziwiał malowniczy krajobraz pojezierza, które pewnie nosiło jakąś nazwę, ale on nie miał zielonego pojęcia – jaką. I szczerze mówiąc, gówno go to obchodziło.

– Dlaczego wy jechaliście z Belgii? – zainteresował się. Jan rzucił mu zaciekawione spojrzenie. – Co właściwie powiedziała ci Kamilla? Witczak wzruszy ł ramionami. – O Belgii nic. – Pomagaliśmy już takim jak ty – stwierdził z niespodziewaną szczerością Jan. – Mieszkała z nami dziewczy na. Cięła się, straszy ła rodziców, rzuciła szkołę. Chodziła na zajęcia z terapii malarskiej w domu kultury. Alina je prowadziła. Zaprzy jaźniły się. Zaproponowaliśmy jej poby t. Jej starzy płacili. Na początku by ło źle. Zakochała się. We mnie. Szalała, znowu się cięła. Ale z czasem poczuła się lepiej. I wy szła na prostą. – Dlatego Kamilla pomy ślała o mnie. Nie miałem gdzie mieszkać, mogłem pójść na oddział w Tworkach albo pod most. Straciłem mieszkanie – wy znał Witczak. – To dziwne, że dopiero po trzech miesiącach o ty m gadamy. Jan wbił wzrok w czubki swoich butów. – Ostatnio mieszkał u nas jeszcze jeden facet. Twój poprzednik. Zagubiony w ży ciu bankowiec, też jej pacjent. Hazardzista, przegrał prawie wszy stkie pieniądze. Leki na niego nie działały. Kamilla pomy ślała, że możemy mu pomóc. Po miesiącu stwierdził, że czuje się lepiej, i wrócił do siebie. Znaleźli go pobitego w centrum, przegrał dom, samochód, resztę majątku, wszy stko, co miał. Podobno nas o to oskarżał. I nie dał się zamknąć w szpitalu. Zniknął. A ty dzień przed twoim przy jazdem ktoś otruł nam psy. Witczak pokiwał głową. To nadal nie tłumaczy, skąd miała broń – pistolet ciąży ł mu w kieszeni. Wstali i ruszy li na parking. – Jedziemy w okolice Między zdrojów. Teraz ty prowadzisz. – Saks rzucił Witczakowi kluczy ki. – Obudź mnie, kiedy będziemy blisko.

DZIEŃ CZWARTY

WTOREK 5 KWIETNIA

Rankiem Hif wrócił do szpitala. W ciągu pół godziny opowiedział małemu bajkę o Suzy, dzielny m psie my śliwskim, którą wy my ślił w nocy. Potem porozmawiał z Kasią, która od kilku dni nie odstępowała łóżka sy na na krok. – Powinienem cię zastąpić. Mumia wiedziała, jak wy gląda dzień pracy Ty mańskiego. Mógłby spędzić w komendzie bity ty dzień, a i tak nie ogarnąłby roboty. – Belmondo zrobił się ludzki – wy jaśniła. Stali na kory tarzu, ona ubrana w bluzkę i dżinsy, z rozpuszczony mi włosami. On – jak zwy kle, wy glądał, jakby dopiero wy szedł z lasu. – Kiedy wy puszczą małego do domu? Plątała się w zeznaniach. Co gorsza, jej ciało zaczęło według Ty mańskiego wy twarzać jakieś pole magnety czne, który m starała się go przy ciągnąć. Uderzy ł go intensy wny zapach perfum. Wiedział, że to jedna z zagry wek – daje mu znać, że jest gotowa – i gdy by ty lko chciał, może wrócić. Nagle pobladła i bez słowa wróciła do sali, w której Konrad akurat bawił się z dzieckiem z sąsiedniego łóżka. Zerknął w kierunku szklany ch drzwi prowadzący ch na klatkę schodową, ale nikogo nie zauważy ł. Domy ślił się, że przed chwilą Kaśka kogoś tam wy patrzy ła. Zbiegł po schodach. Na parterze złapał wy chodzącą właśnie Agatę. Wy mienili kilka zdawkowy ch zdań. Zapy tała o stan Konradka. Hif znowu poczuł gulę w gardle. Ze szpitala pojechał do gimnazjum Zuzy, na lekcję wy chowawczą, na której postanowił wy głosić pogadankę o szkodliwości narkoty ków. Wy chowawczy ni klasy, do której chodziła córka, przy stała na ten pomy sł z entuzjazmem. Zuza wy glądała, jakby się miała spalić ze wsty du.

Siedziała w ławce z Mają, która z kolei zachowy wała się, jakby nic się nie stało. Na przerwie obie gdzieś pobiegły, zostawiając Hifa z nauczy cielką, panią Orabską. Pożegnał się i pojechał do komendy. Razem z Młody m starali się odtworzy ć ostatnie dni ży cia Wioletty Roszczep. Wezwali świadków – znajomy ch dziewczy ny, trzy siostry, rodziców. Py tanie o przy czy nę zmiany nastroju uznali za kluczowe. Przeanalizowali billingi dostarczone przez firmę telekomunikacy jną. Zidenty fikowali właścicieli wszy stkich numerów, na które w ciągu ostatnich dni Wioletta dzwoniła i które łączy ły się z jej numerem. Wszy stkie należały do jej najbliższy ch znajomy ch i rodziny. Sprawdzili przeszłość ojca, czy by ł notowany, zwłaszcza interesowała ich przemoc, ale też jakiekolwiek inne wy stępki. Miał czy ste konto i nieskazitelną opinię w lokalnej społeczności. Młody rozmawiał nawet z księdzem, wy doby ł z niego, że w czasie ostatnich spowiedzi nie usły szał od dziewczy ny nic, co mogłoby pomóc w śledztwie. Przeglądając billingi, Młody zwrócił uwagę na fakt, który wcześniej im umknął. – Korzy stała z internetu – orzekł. – Niewielkie porcje dany ch, po kilkadziesiąt kilobajtów. Mogła prowadzić z kimś rozmowę przez komunikator albo czat. Słowo „czat” zabrzmiało Ty mańskiemu złowrogo. Informaty cy z wy działu techniki przeanalizowali pliki na komputerze Wioletty, ale nie znaleźli żadny ch wskazówek. Hif nabrał przekonania, że Mączka ma rację. Skoro poprosiła swojego chłopaka, żeby wy sadził ją na przy stanku, musiała się z kimś umówić. Z rozeznania przeprowadzonego przez policję z Wołomina wy łowili jeszcze jeden fakt. Patry k Mróz, mieszkaniec Wólki Kozłowskiej, czwartkowej nocy zauważy ł przejeżdżający przez wieś samochód terenowy. Nie potrafił określić marki, koloru ani jakichkolwiek znaków szczególny ch, nie by ł nawet w stanie podać dokładnej godziny, o której widział nieznajomy samochód. A jednak zapamiętał sam fakt, ponieważ w okolicy nikt takim autem nie jeździł. Hif zadzwonił do kolegów z komisariatu w Tłuszczu, żeby przy cisnęli tego Patry ka, może jednak przy pomni sobie, o której dokładnie godzinie zobaczy ł tę terenówkę. O pierwszej na kory tarzu wy buchł harmider. W uchy lony ch drzwiach pokoju pojawiła się głowa ły siejącego mężczy zny z krótką bródką. – Kłaniam się, panie kapitanie! – krzy knął głośno i zgiął się w służalczy m ukłonie. Spojrzeli po sobie z Młody m. – Zaraz do pana przy jdę! Nie mieli pojęcia, do jakich sztuczek uciekł się facet, nazy wany przez nich Błędny m Ry cerzem, żeby dostać się na ich piętro. Znali go od wielu lat, od kiedy zaczął pojawiać się z donosami. Niegdy ś prześladował Witczaka, z który m znali się jeszcze chy ba z Woli. Zero wy słuchiwał gościa, zapisy wał informacje na karteczkach, które zaraz po wy jściu Błędnego wy rzucał do śmieci. Teraz na powiernika Ry cerz upatrzy ł sobie Ty mańskiego. – Mariolka – poprosił nową koleżankę, która siedziała za dawny m biurkiem Cy ny. – Zajmij się panem. Mariolka, która wcale nie nosiła tego imienia, przewróciła oczami, ale spełniła polecenie. Ry cerz ostatnio podwoił swoje ataki. Mariolka przez chwilę walczy ła o uwagę mężczy zny, który domagał się rozmowy ty lko z Ty mańskim. W końcu zdołała jednak nakłonić Błędnego, by przeszedł z nią do drugiego pokoju.

Dom na działce to najzwy klejsza sezonowa chata, wy budowana na początku lat dziewięćdziesiąty ch, składająca się z jednego pokoju, niewielkiego aneksu przeznaczonego na kuchnię, tarasu osłoniętego falistą pły tą w pomarańczowy m kolorze. Na terenie działki jest jeszcze studnia, schowek na narzędzia i tajemniczy stalowy kontener Zdziśka, którego nigdy nie ośmielili się otworzy ć. Przy siatce rosną maliny, wzdłuż głównej alejki krzaki borówki amery kańskiej. Maks każe matce zatkać nos w czasie jazdy, sam też napy cha sobie waty w nozdrza. Jadą z uchy lony mi oknami, po drodze robią przerwy, bo w środku ledwo można wy trzy mać. Matka się nie odzy wa, blada z przerażenia. Dojeżdżają na miejsce, a Maks każe Teresie zrobić herbatę i czekać w domku. Chce zdąży ć przed wschodem słońca. Na szczęście nikogo z sąsiadów nie ma. – Nigdy nie jedz ty ch malin – prosi, kiedy po trzech godzinach pracy wreszcie zakopuje dół i krzaki wracają na swoje miejsce. – Pewnie i tak się zmarnują – odpowiada skołowana Teresa. Maks jest z niej dumny, że wtedy, przy gazowni, zachowała zimną krew. Na widok radiowozu stojącego obok samochodu matki omal nie popuścił ze strachu. Później udawał chojraka, ale przez całą tę długą chwilę, gdy zasty gł we wnęce w murze, z rozkładający m się trupem w worku przy nodze, milczał jak zaklęty. Potem okazało się, że mundurowi szukali jakiegoś pacjenta, na którego przedtem filowali, mówiąc policy jny m slangiem. Urwał im się z obserwacji i teraz przeszukiwali kwadraty ulic. Dobrze, że nie wpadło im do głowy sprawdzenie terenu gazowni. I dobrze, że pacjentowi też taki pomy sł nie zaświtał. W końcu odjechali. Maks odczekał i poszedł zapy tać Teresę, o co chodziło, potem wrócił ze zwłokami w worku i duszą na ramieniu. Teresa siedzi teraz na krześle wpatrzona w swoje maliny wy łaniające się w ostry ch promieniach wschodzącego słońca. Maks, schetany jak bóbr po budowie tamy, próbuje spać, ale wrażenia ostatnich godzin nie pozwalają mu zamknąć oczu. My ł się pół godziny, matka zagotowała gar wody, przy gotowała miskę, Maks zasłonił się we wnęce kuchennej. – Może by ś się do mnie przeprowadziła? Przeprowadził, przepraszam – zagaja matka, nie odry wając wzroku od krzaków malin. Maks oddy cha ciężko. Dopiero po chwili dociera do niego sens słów Teresy. Po co? – Wiesz, żeby się przy gotować do porodu. To mu przy pomina o wizy cie u ginekologa w ty m ty godniu. Tam jeszcze nie wy szedł z kobiecej roli, ale ginekolożka chy ba podejrzewa, że coś jest nie tak. Zamierza jej powiedzieć o Maksie, w razie czego przedstawić diagnozę od seksuologa i w ten sposób wy błagać cesarkę. Nie wy obraża sobie porodu drogami natury. Najbardziej nie lubi siebie tam, w dole. – Zobaczy my – odpowiada i udaje, że zasy pia.

Zuza po szkole znowu zniknęła. Nie przy słała żadnej wiadomości, po prostu zapadła się pod ziemię. Generał z wy działu techniki owszem, ponownie zgodził się pomóc, ty le że według raportu telefon dziewczy ny znajdował się na Narbutta. I rzeczy wiście, Hif znalazł go pod poduszką

w pokoju młodej. Nie mógł go nawet odblokować, nie znając hasła. Odwiedził Idę i Maję, ale żadna nic nie wiedziała. Zgodnie przy znały, że Zuza tego dnia by ła nie w sosie, miały się urwać z Mają z ostatniej lekcji, ale Zuza została do końca. Hif miotał się bezradny. Wreszcie zadzwoniła Agata z redakcji z informacją, że dziewczy na jest u niej. Ty mański może odebrać ją wieczorem, ale tak naprawdę Zuza chciałaby z Agatą spędzić noc, potem zostałaby odwieziona na lekcje i wróciła do domu. Hif powinien się wściec. Wiedział, że powinien. Jednak spokój Agaty zawsze mu się udzielał, czasem wręcz go hipnoty zował. – OK – wy dusił w końcu. – Adam – odezwała się Agata. – Słucham? – zapy tał niechętnie. Nie miał ochoty na żadną z ty ch poważny ch rozmów na temat związku. – Zuza wy gląda na zagubioną. Poczuł ulgę, że nie musi gadać o ty m, dlaczego przestało im się układać, a po sekundzie bunt, że będzie pouczany przez bezdzietną, jak ma wy chowy wać własne dziecko. Co miał odpowiedzieć? – Wiem – burknął. Sam też nie należał do najbardziej odnaleziony ch w ży ciu. – Może powinieneś załagodzić sy tuację? – zaproponowała swoim najsłodszy m głosem, jakim jeszcze niedawno namawiała go na wspólny wy pad na zakupy. – Ja? – zaperzy ł się Hif. W jego sercu tkwił nóż, głęboko wbity dłonią nastolatki. I to on miał przepraszać? – Mieliście długą przerwę, nie mieszkaliście razem – pracowała nad nim jak tokarz nad kawałkiem metalu. Na razie trwała faza pierwsza – obróbka zgrubna. – Nie moja wina, że poprzty kały się z Mumią – bronił swojej twierdzy Ty mański. – Wiesz, że twoja córka uwielbia Tori Amos? Śpiewały śmy właśnie Crucify. Nie miał pojęcia, jakiej muzy ki słucha Zuza. Nad łóżkiem wisiał plakat jakiejś rudej, może to o nią chodziło? Dlaczego Zuza podśpiewuje sobie piosenki o ukrzy żowaniu z jego by łą? Nie ogarniał tego. – Dobra. Kupię jej pły tę – zaproponował na odczepnego. – Z tego, co wiem, ma już wszy stkie – padła odpowiedź. – Ale w piątek jest koncert w Stodole. – Tej Amos? – upewnił się Hif. – No nie – usły szał wy jaśnienie. – Gaby Kulki. Gra całkiem podobnie. Nigdy nie sły szał o takiej wokalistce. Jego gusta muzy czne ukształtowała muzy ka lat siedemdziesiąty ch. Przy pomniał sobie, że by ł taki skrzy pek, Kulka. – Dostałam dwa zaproszenia na ten koncert. Ale cicho sza. Odbierzesz je z recepcji i powiesz, że kupiłeś. – No dobra – odparł zdumiony, ale i wdzięczny Hif. – Ty lko idź z nią na ten koncert! – Ja? Po co mi koncert? Niech sobie idzie z Mają. A lepiej z Idą. Ciężka cisza w słuchawce, pomy ślał, że zaraz się dowie, jakim jest żałosny m ty pem pozbawiony m wy obraźni. – Dzięki – dodał i szy bko zakończy ł rozmowę. Czekał go koncert jakiejś skrzy paczki. Z nieposłuszną córką.

DZIEŃ DZIEWIĄTY

NIEDZIELA 10 KWIETNIA

Po drodze na szczęście nikt ich nie zatrzy my wał, i przejechawszy w niecałe osiem godzin drogami krajowy mi ponad pół ty siąca kilometrów, minęli miasto Wolin i osiągnęli punkt docelowy, czy li wieś Wisełkę. – Jednak nie do Między zdrojów? – odezwał się zmęczony prowadzeniem dwunastoletniego samochodu Witczak. – Dojedź do końca i skręć w lewo przed tablicą – pokierował go Jan. Minęli niewielki plac, przy pominający miejski ry nek, z nieczy nną smażalnią i kilkoma sklepami, jakieś ziejące martwotą pensjonaty. Po niespełna kilometrze zobaczy li przy drodze znak z przekreśloną nazwą wsi. Witczak skręcił zgodnie z instrukcją, wjechał na szutrową drogę, przy której stał kiosk z napisem „Świeżo wędzone węgorze”, minął kolejne posesje i zatrzy mał się przy bramie. Saks wy siadł z samochodu, rozejrzał się, otworzy ł i dał znak, żeby wjechać. Zero zaparkował obok sportowego audi A5, wozu wy glądającego na całkiem nowy. – Ki diabeł? – mruknął Jan. Ruszy ł w kierunku drewnianego ganku, zapukał do drzwi, nacisnął klamkę i wszedł do środka. Witczak został przy samochodzie, nie wiedząc, czy ma czekać, czy iść za przewodnikiem. Po chwili z wnętrza piętrowego murowanego domu z liczny mi drewniany mi akcentami dobiegły go głosy wielu osób. Nie poruszy ł się, choć rozmowa wy dawała mu się niezby t przy jazna. Niech ustalą między sobą, co mają ustalić, pomy ślał. – Co to za fura, kurwa? – Saks wy szedł z powrotem na ganek, za nim z sieni wy nurzy ł się krótko ostrzy żony brunet z ładną, ale bezmy ślną twarzą, co podkreślał drapaniem się po głowie. Wzruszy ł ramionami. – No, audi – wy jaśnił. – Wiem, kurwa, że audi. Skąd je macie? – ziry tował się Jan. Na piętrze otworzy ły się drzwi

balkonowe, wy szła z nich kopia wielkiego chłopa, nieco inaczej ubrana. Bliźniacy. Witczakowi przy pomniało się, jak zagadnięty Saks wspominał o biznesie rodzinny m. – Co to za facet? – zapy tał ten na ganku. – Mamy kłopoty – oznajmił grobowy m tonem Jan. Stojący na tarasie bliźniak zniknął z pola widzenia, rozleg​ło się skrzy pienie drewniany ch stopni, następnie facet pojawił się na parterze, a Witczak odniósł niemiłe wrażenie, że widzi podwójnie. Do tego obok siebie zauważy ł Starca, który wy glądał, jakby coś chciał powiedzieć, ale ty lko otworzy ł usta. Bracia zaprosili ich do domu, w którego schludnie urządzony m wnętrzu przesiąknięty m zapachem wędzony ch ry b Witczak nie zauważy ł śladów obecności kobiecej ręki. Usiedli za stołem, przy kubkach ze świeżo zaparzoną kawą. – Potrzebne będą maszy ny – wy jaśnił Saks. Bracia spojrzeli po sobie, potem jeden rzucił nerwowe spojrzenie w okno. Zrobili bezradne miny. – Wszy stkie? – A co, kurwa, my ślisz?! – wrzasnął Jan, który najwy raźniej stracił cierpliwość. Żaden z mężczy zn nie odpowiedział od razu, Zero pomy ślał, że zachowy wali się jak strofowani chłopcy. – My śleliśmy... – zaczął jeden, a drugi wszedł mu w słowo: – Mówiłeś, że mamy się ich pozby ć. – Zamilkł naty chmiast, zaskoczony wściekły m spojrzeniem kuzy na. – Dwa dni temu mówiłem! Dwa dni! – wrzeszczał Saks, a w jego głosie pojawiły się rozpaczliwe nuty. Nie jest dobrze, pomy ślał Witczak. Saks wy ciągnął z kieszeni zmiętą paczkę papierosów, wy doby ł jednego histery czny m gestem, obaj próbowali go wy ręczy ć, podając ogień. Wstał i zaczął nerwowo krąży ć. Bracia obserwowali go z rozdziawiony mi ustami. Prawdopodobnie nigdy, tak jak rano Witczak, nie widzieli go palącego. I nie sły szeli, żeby ty le przeklinał. – Będziemy musieli je odzy skać – powiedział wreszcie Jan, kiedy się uspokoił. – Komu je sprzedaliście? Znowu szy bkie, niepewne spojrzenia pomiędzy braćmi. – Buła! – uniósł się Saks. – Keks! Co za niezwy kłe ksy wy, jak na zorganizowaną przestępczość, pomy ślał Zero. Naprawdę budzące grozę! Buła wbił wzrok w kwiat zdobiący wzorzy stą, acz wiekową ceratę na stole, Keks bawił się uchem swojego kubka. – Draga i jego ludzie wzięli – wy jaśnił jeden z bliźniaków, zdaje się Buła. – O kurwa! – Jan usiadł, najwy raźniej strapiony, papieros wy padł mu z ręki i potoczy ł się po gumoleum. – Dlaczego właśnie Draga? Witczakowi przez chwilę wy dawało się, że ksy wa „Draga” obiła mu się o uszy, kojarzy ł ją z prasy wewnętrznej, raportów o gangu specjalizujący m się w kradzieży luksusowy ch samochodów w Niemczech. Draga. – To ten gangster? – zapy tał. Wszy scy trzej spojrzeli na niego, po raz pierwszy się odezwał. – Będziemy negocjować – zadecy dował Saks. – Oddamy wóz. Keks znowu spojrzał przez okno maślany m wzrokiem, przy pominał rozczarowanego nastolatka. – Nie oddadzą tak po prostu – odezwał się Buła poważny m tonem.

– Wiem, ale Belgowie mają waszą stry jeczną siostrę. Zostało jeszcze trzy dzieści sześć godzin.

DZIEŃ CZWARTY

WTOREK 5 KWIETNIA

Suzy podbiegła do szopy, kręciła ogonem, jakby to by ło śmigło, węszy ła nerwowo, doty kając mokry m nosem każdego z drew leżący ch w stosie oparty m o ścianę szopy, potem przy tknęła kufę do ziemi i pobiegła na ty ły budy nku. Do bramy podjechał masy wny SUV z zabłocony mi bokami. Wy siadł z niego niski facet i podszedł do bramy. Suzy szczeknęła, po chwili wy skoczy ła zza szopy. Z uciętą nogą dzika w py sku podbiegła do koły szącego się na krześle czterdziestolatka o nieco dziecinny m wy razie twarzy. – Dobra Suzy, dobra – pochwalił. – Oddaj, oddaj. – Spróbował wy ciągnąć jej z py ska aport, ale suka zaczęła warczeć przez zaciśnięte szczęki. – Oj, Suzy ! – roześmiał się Artur. Ktoś w samochodzie uderzy ł w klakson, rozległ się donośny dźwięk. Artur pomachał do nich, Suzy puściła zdoby cz, podbiegła do furtki. Nagle rzuciła się z wściekłością, ujadając na stojącego po drugiej stronie bramy, jakby wy czuła nielubiany zapach. Artur starał się ją odciągnąć, ale suka wy rwała mu się i próbowała przeskoczy ć ogrodzenie. – Dzień dobry – odezwał się przy by sz schry pnięty m głosem. – Dumny jest pan z psa? Artur od razu rozpoznał swojego. W takim samochodzie, w ubraniu w kolorze khaki to musiał by ć my śliwy, aczkolwiek faceta nie znał. – Sam ją szkoliłem – pochwalił się Artur. – Jej matka by ła bardzo mądra. Dwa lata temu doprowadziła ojca do złodzieja, który okradał drewutnie w naszej wsi. Facet nie odpowiedział, ty lko zmarszczy ł czoło. Artur odciągnął skowy czącą Suzy i zamknął ją w boksie. – Przepraszam, ona nigdy się tak nie zachowuje. – Nie szkodzi! – Gość rozejrzał się po podwórzu. – Stary Wilk jest? – Pojechał na strzelnicę – wy jaśnił Artur. – Ładna pogoda, można przy strzelać.

Rzeczy wiście, ani śladu po orkanie, który wiał w ubieg​ły m ty godniu, z błękitnego nieba praży ło słońce, nieliczne chmury powoli pły nęły na wschód. – A to inny m razem przy jadę, chciałem pogadać. – Facet zaczął się wy cofy wać. – Musi mieć niezły nos ten pana pies – pochwalił jeszcze. – Sły szałem, co wy wąchał w lesie. Podobno pana ojciec to znalazł. Artur lekko się zaczerwienił, oprócz dobry ch wiadomości najwy raźniej rozeszły się i te gorsze. – Zerwała mi się – starał się wy brnąć z honorem. – I przepadła w lesie. Na szczęście zostawiłem kurtkę na parkingu i następnego dnia wróciła. – A! – Mężczy zna wziął history jkę za dobrą monetę. – Podobno pański ojciec pojechał tam z jakimś policjantem z Wołomina? Artur dumny ze znajomości z Ty mańskim lekko się wy prostował, chciał wy piąć pierś, ale udało mu się ty lko wy stawić brzuch. – Należy do naszego koła – pochwalił się. – Ale pracuje w komendzie stołecznej. Wie pan, w pałacu. Przy jezdny pokiwał głową. – Ale sprawę prowadzą ci z Wołomina, nie? – dopy tał. Artur uwielbiał tłumaczy ć lokalne zawiłości dobry m ludziom. Maciej Wilk obserwował w czasie pracy w lesie Ty mańskiego i potem całą historię streścił sy nowi. A czego nie widział, dopowiedział. Wszy scy w okolicy ży li ty m morderstwem. – Stołeczni przejęli – obwieścił z dumą. Facet znowu pokiwał głową z szacunkiem, ranga zwłok od razu podskoczy ła, skoro przejęli je kry minalni z Warszawy. – A ten wasz znajomy jak się nazy wa? – padło ostatnie py tanie, już z okna samochodu. Artur podał nazwisko i stopień. Z dumą oczy wiście. Elektry czne okno zasunęło się. Mężczy zna, który właśnie rozmawiał z sy nem Wilka, odwrócił się do kogoś siedzącego na ty lnej kanapie, skry tego w cieniu. – Ładna ta suka – rzucił pasażer. – Zawsze chciałem mieć takiego psa. – Co robimy ? – zapy tał kierowca. Bły snął ogień na drasce, w ogniu płonącej zapałki przez chwilę widać by ło ły są czaszkę i twarz o grubo ciosany ch ry sach. We wnętrzu rozsnuł się dy m cy gara. – Obiecaj, że skołujesz mi takiego psa, a wtedy powiem ci, co zrobimy – padła szy bka odpowiedź.

Roman Glistowski nie zwrócił uwagi na tego zabłoconego touarega zaparkowanego na chodniku przy Wincentego, naprzeciwko kamienicy, w której na najwy ższy m piętrze mieszkała matka. Po prostu my ślał o czy mś inny m. Ocknął się tego dnia wcześnie, o piątej rano. Otworzy ł oczy i zdał sobie sprawę, że czegoś mu brakuje. Czekał na dzwonek, który budził ich w sześcioosobowej celi na Białołęce. Dzwonka mu brakowało. Kiedy zamy kał oczy, widział nad sobą betonowy strop, bo w areszcie leżał na górnej pry czy. Pod nim ten Krzy siek, co go Piotrek z Pawłem nie lubili, a on bał się im postawić. Najpierw udawali kumpli, a czekali ty lko, żeby dobrać się do jego paczek. Niby to chcieli się z nim wy mieniać, ale dawali mu chłam, stare łachy za nowe. Krzy siek nie

chciał z nimi zadzierać, bał się, że zaczną mu odbierać sy rop, który codziennie przy nosiła mu pielęgniarka. A metadon by ł jego lekarstwem, czego tamci nie rozumieli. Jego też te chłopaki próbowały wkręcić w swój sy stem wy mian. Popełnił błąd, bo dał się poczęstować papierosami z paczki Piotrka czy Pawła, już nie pamiętał. Chciał szy bko oddać, ale oni żądali ciągle czegoś nowego. A to słody czy, które zamówił sobie w sklepiku, a to nowej bluzki, którą przy słała mu matka. Takiej czerwonej z biały m napisem „University of Cambridge”. Niezłej. Ale Glista by ł gruby, nie by ło mowy o oddaniu jego XXXL w zamian za jakieś uży wane ciuchy po chudy m jak brzoza facecie. Postawił im się. Dług oddał w słody czach i skrętach. O te skręty też by ła awantura, bo Paweł (bodajże) najpierw je przy jął, a po spacerze Glista znalazł je pogniecione na swoim kocu. Musiał z żalem zebrać, co się dało, a resztę strzepać do kibla. Potem bez py tania podzielili między siebie jego „rakietę”, czy li paczkę z żarciem od matki. Poskarży ł się na nich gadowi, ale strażnicy nie wtrącali się w utarczki więźniów. W końcu doszło do spięcia z Pawłem. Glista dał mu trzy paczki LM-ów i stwierdził, że „teraz jesteśmy kwita”. „Wisisz mi jeszcze swoją kolorówkę” – rzucił Paweł (czy Piotrek). Chodziło o tę koszulkę od matki. Obiecał, że dokupi paczkę fajek za ostatnie dziesięć złoty ch. I zapowiedział, że mają się od niego odczepić. Od niego i od Krzy śka. W areszcie przesiedział miesiąc. Ty lko marzec, bo luty spędził w szpitalu. Miał postrzał, na szczęście nie aż tak groźny, jak wy glądało na początku. Psy chicznie by ł w niezłej formie. Znał już Białołękę, siedział tu wcześniej trzy lata. Krzy siek namawiał Glistę, żeby wy pełnił wniosek o adwokata z urzędu. Glista się wahał. Wiedział, że został wrobiony, ale nie miał pojęcia, jakie są szanse, żeby to udowodnić w sądzie. Jego słowo, które wiadomo, ile się liczy ło, przeciwko słowu tej policy jnej lesby, która go udupiła. Cały czas my ślał o Cy nowskiej. Wy obrażał sobie, jak jej kiedy ś dowali. Zaczai się pod jej blokiem na Sady bie, potem będzie ją śledził, znajdzie jakieś bezludne miejsce. I... Zwolnienie załatwił mu ten adwokat z urzędu. Zabrali Glistę do sądu. Następnego dnia wszy stko zamierzał opowiedzieć Krzy śkowi, nie chciał się chwalić w celi. Ale Krzy śka zabrali na badania psy chiatry czne i już nie wrócił. Za to bez pudła ograł Piotrka, Pawła i resztę w Monopol. Wcześniej dawał chłopakom wy gry wać. Taki chwy t takty czny. W ciągu ty godnia znalazł się na Targówku, u matki. Spał na podłodze, na karimacie, bo w mieszkaniu nie by ło drugiego łóżka. Czekał na proces i nadal my ślał o Cy nowskiej. Dlatego właśnie szedł z głową zaprzątniętą planami i nie zwrócił uwagi na tego touarega i faceta, który przed nim wy rósł i kazał wsiadać. Glista nie szarpał się, zajął miejsce z ty łu, zdziwił się, bo kierowca rzucił mu coś na kolana. – Chy ba se jaja robisz – odezwał się do kierowcy, ale kiedy w lusterku wsteczny m zobaczy ł jego wąskie źrenice w środku jasnobłękitny ch tęczówek, posłusznie nałoży ł na oczy opaskę z wzorkiem w Snoopy ’ego. Musiał wy glądać jak idiota, ale co miał zrobić? Zastanawiał się, czy inni kierowcy albo pasażerowie w jadący ch sąsiednim pasem samochodach pokazują go sobie palcami. Po czterdziestu minutach zaczęli podskakiwać na wy bojach. Glista walnął poty licą o sufit. Skręcili, zaparkowali. Poczuł smród. Jesteśmy gdzieś na wsi, pomy ślał. Wprowadzili go do pomieszczenia, posadzili, wy czuł, że wokół gromadzą się ludzie. Sły szał chrząkania, szelesty. Obsiedli go. Może pięć, może cztery osoby. Chy ba faceci, ale skąd miał wiedzieć? Pamiętał ty lko osiłka szofera.

– Panie – odezwał się ktoś tuż obok niskim, schry pnięty m głosem starszego mężczy zny. – Przepraszam za pieska, ale trzeba zachować dy skrecję. Wie pan, co to dy skrecja, panie? Glista pokiwał głową. Usiłował cokolwiek zobaczy ć, ale dojrzał ty lko ty le, że siedzieli w półmroku. – Gratulujemy wy jścia na wolność – usły szał. Nie zamierzał tłumaczy ć, że czeka na proces, więc co to za wolność? – Popy taliśmy trochę – konty nuował charczący. Wszędzie unosił się świeży smród, jakby zebrani dopiero co odeszli od gnoju. – Podobno miał pan zatarg z kimś z policji. Zrobiło się ciekawie. Zatarg z kimś z policji? Od razu pomy ślał o Cy nowskiej. Czego od niego chcieli? Wiedział jedno – nie da się w nic wplątać. – A my, jak by tu rzec, mamy do tej pani biznes – konty nuował Wódz, jak Glista w my ślach nazwał zachry pniętego. – Sły szy mnie pan? – upewnił się Wódz, bo Glista uparcie milczał. – Do rzeczy – zażądał. Po rozmowie znów go poprowadzili. My ślał, że do samochodu, że go odwiozą, ale nie. Usły szał trzask metalowy ch drzwi. – Dozór policy jny mam! – wrzasnął. – Kurwa! Dziś muszę by ć na Malczewskiego! Ale odpowiedział mu ty lko śmiech.

DZIEŃ PIĄTY

ŚRODA 6 KWIETNIA

Na popołudnie naczelnik Maluta wy znaczy ł naradę, żeby podsumować wszy stkie ustalenia. Cztery szkielety zostały w poniedziałek przetransportowane z Zakładu Medy cy ny Sądowej na Oczki do laboratorium firmy Medogen, zajmującej się eksperty zami kry minalisty czny mi i przy jmującej zlecenia prokuratury. Hif pojechał na Bielany, gdzie Medogen wy najmował pomieszczenia w jednej z przy budówek na ty łach szpitala przy Mary monckiej. Umówił się z antropologiem sądowy m, który miał przy jechać z Krakowa. Czekała na niego młoda kobieta, właściwie szczupłe dziewczątko, bo wy glądała, jakby właśnie skończy ła studia. – Koniczy ńska, dzień dobry. – Wy ciągnęła w jego stronę drobną rączkę, która zniknęła w uścisku jego dłoni niczy m stokrotka w łopacie koparki. Pod ścianą leżała mała walizka z zawieszką Air France. Podejrzał, że przy leciała z Pary ża. – Udane wakacje? – zagaił. By ła średniego wzrostu, trochę za szczupła, jak na jego gust, ze spiczasty m noskiem sterczący m z podłużnej twarzy. Niebieskie oczy spoglądały przenikliwie. Kąciki ust miała uniesione lekko w górę, w związku z czy m wy glądała, jakby z jej twarzy nie znikał delikatny uśmiech. – Jakie wakacje? Siedziałam w insty tucie kry minalisty ki pod Pary żem i obserwowałam, jak gniją świńskie zwłoki – wy jaśniła. – Świńska trupia farma? – domy ślił się. – Coś w ty m rodzaju – potwierdziła. – Co tu mamy ? – Na czterech stalowy ch blatach leżały szkielety. – Wasz patolog nieźle poradził sobie z inwentary zacją – pochwaliła. – Chciałaby m poznać miejsce zdarzenia. Chodzi o roślinność i przedmioty znalezione przy zwłokach – wy jaśniła. – Prześlę pani skany dokumentów – obiecał. – Mogę powiedzieć, że sprawa jest niety powa.

Pies znajomego odkry ł w lesie świeże zwłoki kobiety. Pod nimi leżały te szkielety. – Zbiorowy grób. – Cmoknęła z zazdrością. – Szkoda, że od razu nie wezwaliście antropologa. To błąd. Pokiwał bezradnie głową. Skupili się na Wioletcie, by ć może niesłusznie. – Ma pan jakieś zdjęcia ułożenia kości w grobie? W odpowiedzi wy jął spod pachy teczkę z dokumentacją fotograficzną. Koniczy ńska (zauważy ł na walizkowej zawieszce, że nosiła imię zaczy nające się na „A”, i wciąż zastanawiał się jakie – Anna? Agnieszka? Adrianna?) założy ła okulary i spojrzała na ekran. – Spore rozproszenie kości. Szkielety nie są pełne, nie znaleźliście najmniejszy ch – nadgarstkowy ch i śródstopia. Także kolor kości i brak tkanek miękkich pozwala na wstępną ocenę momentu złożenia do grobu w przy bliżeniu na dziesięć lat. Dziesięć lat, pomy ślał. Inna epoka. Dziesięć lat temu by ł krawężnikiem, jeździł w patrolu na Pradze. – Znaleźliście jakieś przedmioty ? – zapy tała. – Zwłoki dziewczy ny by ły nagie. W ziemi nie znaleźliśmy też dokumentów ani resztek ubrań. Żadny ch. Pokiwała głową. Złoży ła usta w dziobek, najwidoczniej taką robiła minę w czasie intensy wnej pracy umy słu. – Powinny się zachować jakieś fragmenty materiałów. Albo chociaż metalowe sprzączki z pasków, plastikowe guziki. Nic? – upewniła się. Rozłoży ł ręce. Nic. – Najpierw kobiety. – Podeszła do pierwszy ch dwóch stołów sekcy jny ch. – Młode – uprzedził Ty mański, przy pomniawszy sobie ustalenia medy ka sądowego, Henia. – Nasady kości długich i guzowatość krzy żowa wskazują, że obie miały nie więcej niż dwadzieścia lat, ale nie mniej niż siedemnaście. Wskazuje na to również uzębienie. – Uniosła pierwszą z czaszek. – Proszę spojrzeć. – Hif zbliży ł się, choć nie bardzo wiedział, czego szukać. Sięgnęła po długopis i przy stawiła końcówkę wkładu do pierwszego trzonowca. – Co to takiego? – Patrzy ł na zwy kłe, jego zdaniem, wy pełnienie. Ot, plomba, sam miał podobne. – Amalgamat. W ogóle sporo uby tków jak u tak młodej osoby. Ale nawet ponad dziesięć lat temu w kraju rzadkością by ły już wy pełnienia starego ty pu – tłumaczy ła tonem doświadczonego belfra. – W kraju? – zapy tał zaskoczony. Sięgnęła po drugą czaszkę, odwróciła do góry zębami i przy stawiła mu górną szczęką do twarzy. – Widzi pan? Hif zmruży ł oczy. – Srebro? – Fragment zęba. Został usunięty, chy ba po śmierci. – Ukraina, Białoruś, Rosja – orzekł Ty mański. – Czy dalej na wschód? Kiedy się uśmiechała, na jej nosie pojawiały się zmarszczki, a w policzkach dołeczki. Odchrząknął. – Celny strzał – pochwaliła. – Wiem, że to niepopularne, ale interesuje mnie antropologia

rasowa. Wzruszy ł ramionami. Zerknął na pozostałe szkielety. Znowu jedna z czaszek powędrowała do jej rąk. – Tu mamy ciekawy przy padek – oznajmiła radośnie jak pilna uczennica. Hif nie mógł się nadziwić. Ty le pasji. Podstawiła mu czaszkę ty m razem kością czołową. Cała jej powierzchnia wy glądała jak spróchniałe drewno po ataku korników. – Widzi pan te wy żłobienia? Wie pan, co to jest? – Nowotwór? – domy ślił się. – Pudendagra – wy mówiła z sensualny m zachwy tem nad samy m brzmieniem obcego słowa. – Czy li? – Choroba psotników. Weneria. Dziki świerzb – wy mieniała z niegasnący m uśmiechem na twarzy. – Franca. – Pokiwał głową. – Nie zarazimy się? Odłoży ła czaszkę. – Proszę się nie obawiać. Ten facet się nie leczy ł, ale generalnie na kiłę działa penicy lina. Zresztą po tak długim czasie jesteśmy bezpieczni. Na wszelki wy padek nieco się odsunął. – Starszy pan, po pięćdziesiątce, drugi to przy nim młodzieniaszek, około trzy dziestki. Tak przy najmniej powiedziałby Gustafson. – Pani mentor? – zapy tał. A ona znów zachwy ciła go swoimi dołeczkami w policzkach. – Autor metody określania wieku osobniczego na podstawie uzębienia. – Patolog orzekł, że obaj by li w podobny m wieku – przy pomniał sobie wy wody Henia. – Patolog się my li – odpowiedziała bez mrugnięcia okiem. – No dobrze – podsumował tę wstępną eksperty zę. – Mamy dwie młode kobiety, pochodzące zza wschodniej granicy, i dwóch dojrzały ch mężczy zn. Z który ch jeden chorował na zaawansowaną kiłę. Kiwnęła głową na zgodę. – Co jeszcze? Nasz patolog wspomniał o nożu. – O ty m za chwilę. Powiem ty lko, że obie kobiety mają ślady po zrośnięty ch złamaniach. Jedna żeber, druga kości ramiennej. – Skąd pani wie, że obie? – zdziwił się. Koniczy ńska posłała mu przebiegły uśmiech. – Kości obu kobiet różnią się kolorami. Łatwo by ło. – Mrugnęła do niego. Podeszła do pierwszego szkieletu, wskazała na ułożone kręgi szy jne. – Znaleźliście trzy na siedem kręgów. Na środkowy m ślad po ostrzu noża. Ktoś prawie odciął jej głowę. Hif podniósł ze stołu kręg, żeby się przy jrzeć. – W drugim przy padku doszło do złamania kości gny kowej. Uduszenie. Hif ponownie spojrzał na kość gny kową, którą już wcześniej pokazy wał mu Henio. Rzeczy wiście tkanki kostne obu kobiet różniły się kolorami. – Mężczy źni?

– Tu poszło mi nieco gorzej. Nie wiem, do którego należy żebro, na który m też widać ślad po nożu. – To by ł ten sam nóż? – dopy tał. – Zrobię pomiary, kiedy zeskanuję wszy stkie szkielety – odparła. – Na czwarty m nie znalazłam śladów po ranach kłuty ch, ale jak powiedziałam, nie są kompletne. Za to ma wgniecenie w czaszce, by ć może od kija bejsbolowego, ale muszę sprawdzić. To chy ba wszy stko. Tak na szy bko. – Dziękuję. Pani… – zawiesił głos, teraz powinna zdradzić mu swoje imię. – Koniczy ńska – przy pomniała i znowu mrugnęła okiem. Jakiś tik? – pomy ślał. – Mogę liczy ć na rekonstrukcję ich twarzy ? – upewnił się. – Zrobię to cy frowo po powrocie do Krakowa – obiecała. Pożegnał się i wy szedł, postanawiając sprawdzić w internecie, jakie śliczna Koniczy na nosi imię.

Czy teraz może by ć spokojny ? Teraz, kiedy jeszcze raz pozby ł się trupa? Teresa już nigdy nie spojrzy na niego jak na swoją córeczkę. Wie, że Bóg zrobił jej żart, podmienił dziecko, przemienił Agnieszkę w Maksy miliana, mordercę. Owszem, zaproponowała, żeby Maks zamieszkał z nią w kawalerce, ale kiedy dał do zrozumienia, że wcale mu się do tego wspólnego ży cia z Teresą nie pali, matce jakby ulży ło. Maks siedzi na ławce w przejściu między szklany mi klatkami schodowy mi Błękitnego Wieżowca, przed chwilą wy szedł z podziemi metra. Godzinę temu miał wizy tę u ginekologa. A teraz wpatruje się w przechodniów, w spieszący tłum, mężczy zn w garniturach, kobiety w garsonkach, pracowników wracający ch z lunchu do biur. Czy jest bezpieczny ? Zdaje sobie sprawę, że jego nocna eskapada na Wolę, a potem podróż do Tarczy na ze zgniły mi zwłokami by ły ostatnim ogniwem łańcucha zdarzeń. Teresa została na działce, sy n poradził jej, żeby włoży ła do samochodu skrzy nkę jabłek. Powinny zneutralizować smród. Sam wrócił autobusem podmiejskim. Spędził samotną noc w wy najęty m mieszkaniu na Sady bie, ty m samy m, w który m wcześniej mieszkał z Anką i jej kotem Cy nglem. Ta bezsenna noc, przewracanie się z boku na bok, silne pragnienie, żeby wreszcie nadszedł świt, i zapy ty wanie samego siebie, dlaczego w jego łóżku nie ma kogoś, do kogo mógłby się przy tulić, ciepłego ciała, którego mógłby dotknąć, upewnić się ty m doty kiem, że istnieje. Czasem czuł się jak w horrorze, który czy tał w liceum; bohater budził się i pojmował, że nie ma żadny ch znajomy ch, nikt o nim nie my śli, nikt go nie rozpoznaje. Facet właściwie przestał istnieć. Glista na wolności. Oto następne ogniwo w łańcuchu. A Maks jeszcze niedawno naiwnie łudził się, że tak po prostu wy eliminuje go z gry. Oskarżony o czy ny nekrofila zgnije w więzieniu. Maks zrzędził w my ślach: Zobaczy sz go pod blokiem. Będzie sterczał i ostrzy ł kosę. Naśle koleżków, żeby dokończy li to, co zaczęli. Czy on w ogóle wie, że zostanie tatusiem? Wy chodzi z budy nku, przed nim skrzy żowanie Marszałkowskiej i alei Solidarności, potem krótki odcinek obok kina Muranów i już pałac. – Cy na? – Naczelnik odwołał naradę, w pilnej sprawie wezwany do komendanta. Ty mański i tak nie miał czego referować. Ani na milimetr nie zbliży li się do rozwiązania żadnej ze spraw.

– Marnie wy glądasz – zaniepokoił się Hif. Maksy milian usiadł na krześle obok jego biurka. Ty m razem to on podał Ty mańskiemu kartkę papieru. – Co to jest? – Zaświadczenie o zdolności do służby. Hif sięgnął zaskoczony. – No co ty ? Wracasz? – Cały do dy spozy cji. – Wy konał ruch, jakby miał zasalutować. Ty mański nie zwrócił uwagi na przejęzy czenie, a Maksy milian nie zamierzał się poprawiać. Hif rozglądał się po pokoju i zastanawiał się, gdzie posadzi Cy nę. Wszy stkie biurka zajęte. Ucieszy ł się z jej powrotu, aczkolwiek kobieta w ciąży po trzy miesięczny m zwolnieniu mogła na służbie stanowić pewien problem. Gdy by miał przepowiadać przy szłość, powiedziałby, że niedługo znowu pojawi się w kadrach z zielony m samokopiujący m drukiem L4. A nawet jeśli nie, to i tak za mniej więcej trzy miesiące, przy pomy ślny ch wiatrach oczy wiście, zniknie na ponad pół roku. Maks chy ba czy tał mu w my ślach. – Nie wezmę macierzy ńskiego – powiedział ściszony m głosem, choć akurat Mariolki ani Młodego nie by ło w pokoju. Natomiast drzwi na kory tarz stały otworem. – Co ty gadasz? – Hif wy glądał na stropionego. Maks przy mknął oczy. Taki niedomy ślny. Czy naprawdę wszy stko trzeba mu tłumaczy ć? – Mam matkę – uspokoił go, choć wcale nie wy glądał na przekonanego. Swoje pomy ślał. – Chy ba nie… – zaczął, po czy m jego wzrok powędrował gdzieś za jego plecy. Maks siedział ty łem do wejścia. – Agnieszka? – Wy soki głosik zabrzmiał tuż nad nim. O kurwa. Ostatnie, czego potrzebował, to grać ciężarną przed koleżankami z pracy. W drzwiach stała wielka, wy pełniająca framugę postać, właścicielka głosiku, psy cholog Michalina Kostkiewicz. Wbrew swoim rozmiarom prezentowała się dość kobieco, uśmiech miała rozbrajający, choć nikt jej chy ba tego nie powiedział, bo uśmiechała się rzadko. Teraz jednak jej oblicze jaśniało. My ślałby kto, że wielkie z nich psiapsiółki. Misia, jak ją czasem w komendzie nazy wano, potrafiła pobiec z gębą do naczelnika, jeśli coś jej nie pasowało. – Miło cię widzieć! – Chy ba chciała się całować, ale Maksy milian nie odwzajemnił entuzjazmu, więc Kostkiewicz zamarła w pół gestu. Aby wy brnąć z niezręczności, ty lko dotknęła ramienia koleżanki. – Jak twój ksy lofon? Hif spojrzał ze zdumieniem, bo najwy raźniej miała na my śli rozwijające się w ciele policjantki dziecko. Pierwszy raz sły szał takie określenie. Maks zdusił śmiech. – Ksenomorf – poprawił. – A! – Oczy Hifa bły snęły zrozumieniem. Seria filmów o obcy ch formach ży cia składający ch w ludzkich organizmach jaja, żeby wy hodować tam swoje potomstwo, należała do jego ulubiony ch. Potomstwo rodziło się, rozry wając brzuch nosiciela i jak zdał sobie sprawę Maks, taką formę przy brać miał poród i jego dziecka. Na szczęście z fachową pomocą od zewnątrz, a nie za sprawą zębów ksenomorfa, jak to miało miejsce w filmie. – Tak, tak – przy pomniała sobie Misia, która pewnego sty czniowego wieczoru przeprowadziła z koleżanką poważną rozmowę, jak terapeuta z pacjentem, i w swoim mniemaniu wy biła Cy nie z głowy głupie my śli, które ciąża z gwałtu spowodowała. – Badania w porządku? – Tak, w porządku, że wracam! – oświadczy ł Maks.

Uśmiech Misi zniknął, wróciła ponura Michalina. – Masz ją oszczędzać! – Pogroziła palcem Ty mańskiemu, jakby by ła zakładową pielęgniarką, a nie pomocą psy chologiczną. – Żadny ch pościgów za podejrzany m w terenie – obiecał Hif i przesunął w kierunku Maksa kilka teczek. – Same papierki. Misia z saty sfakcją kiwnęła głową i z godnością się oddaliła. – Zanieś do kadr to zaświadczenie – nakazał Ty mański. – I wpadnij do dy żurnego wy działu po służbowego gnata. Maks podszedł do drzwi. O to właśnie chodziło. O – jak się wy raził kolega – służbowego gnata.

DZIEŃ DZIEWIĄTY

NIEDZIELA 10 KWIETNIA

Buła otworzy ł garaż, wy prowadził lublina, pchnął ty lną ścianę, która rozsunęła się i odkry ła ukry te przejście. Interes rodzinny, przy pomniał sobie Witczak. Keks odnalazł w ciemnościach włącznik na ścianie, przekręcił, zapalił światło. Zwisająca z niskiego stropu żarówka oświetliła wąskie pomieszczenie. W rogu Zero zauważy ł metalową maszy nę składającą się z czterech stalowy ch tub, z który ch dwie ułożone by ły jedna nad drugą, pozostałe stabilizowały całość. – Prasa – skojarzy ł. Keks machnął ręką. – Hobby. Na metalowy m regale stojący m wzdłuż ściany leżały stemple, wy cięte miedziane i srebrne krążki, białe butle ze sztucznego tworzy wa podpisane wzorami chemiczny mi, stosy gotowy ch monet. Witczak wziął jedną i zaczął obracać między palcami. – Rubel koronacy jny – pochwalił się Keks. Na najniższej półce leżały jeszcze plastikowe opakowania z nadrukami nieznany ch policjantowi firm – NGC i PGCS. – Mamy jeszcze piec i zgrzewarkę – rzucił Buła, najwy raźniej mile połechtany zainteresowaniem gościa. – Choć ry nek ostatnio się popsuł. – Białorusini fałszują na potęgę – dodał Keks. Zero nie skomentował. Jan stał na środku pomieszczenia wpatrzony w ślady po wy posażeniu. Największa maszy na, sądząc po jaśniejszy m kształcie na posadzce, stała pod przeciwległą ścianą. Obok by ło jeszcze opróżnione biurko i kolejny regał z prefabry katów z wy czy szczony mi półkami. Saks przeczesał palcami siwe włosy, wy glądał jak człowiek, który jeszcze przed chwilą łudził się, że złe wiadomości nie będą aż takie złe. Teraz zderzy ł się z rzeczy wistością. – Wezwij Rudego – rzucił w stronę Buły.

Bracia wy szli na zewnątrz, Jan z Witczakiem podąży li za nimi i wrócili do kuchni. Na stole pojawiły się talerze z wędzony mi ry bami. Zero nagle poczuł głód i nałoży ł sobie porcję węgorza. Kwadrans później przez bramę wjechał nastolatek na górskim rowerze, porzucił swój pojazd na trawie i podszedł do nich z wy razem zaciekawienia na piegowatej twarzy. – Rudy, chcemy namierzy ć kogoś od Dragi. Rozpy taj po cichu i podaj nam adres – polecił Saks. Chłopak kiwnął głową i zawrócił; usły szeli terkotanie łańcucha.

DZIEŃ PIĄTY

ŚRODA 6 KWIETNIA

– Ale to jest naprawdę ważne – usły szeli z kory tarza. Hif ły pnął na Mariolkę, która przy sunęła do siebie stosik akt i otworzy ła najbliższą teczkę. – Znowu zwiedzał muzeum policji? – sapnął Ty mański i spojrzał na zdezorientowanego Maksa. – Pogadaj z nim – poprosił. – Co to za jeden? – spy tał Maks. – Wrócił Ry cerz – wy jaśnił. – Błędny – dodała Mariolka. Maks otworzy ł uchy lone drzwi, za który mi stał chudy człowieczek napierający na zagradzającego wejście Młodego. – Panie Rudzki, miał pan już nie... – mówił Mączka. Rudzki na widok Ty mańskiego zgiął się w służalczy m pokłonie. – Panie majorze, ja naprawdę ty lko na momencik! – zaszczebiotał – Musimy porozmawiać. Sprawa niecierpiąca zwłoki! Maks zrozumiał teraz rezerwę kolegów. – Awansowałeś – szepnęła Mariolka do Hifa. – Ja z panem porozmawiam, proszę za mną. – Maks chwy cił człowieczka za łokieć, pociągnął za sobą, drzwi trzasnęły. Ruszy li ku schodom. – Pani to nie znam – wy znał mężczy zna, nie kry jąc rozczarowania. – Nie szkodzi – burknął Maks. Weszli do reprezentacy jnej Białej Sali na pierwszy m piętrze, tutaj naprawdę by ło widać, że pracują w pałacu. Usiedli w ostatnim rzędzie medalionowy ch krzeseł, blisko fortepianu. Ry cerz

wy glądał na lekko przy tłoczonego. I o to chodziło. Z plecaka wy jął tekturową teczkę i kilka wy druków. – Nie wiem, czy pani wiadomo, ale jestem lekarzem wetery narii – wy jaśnił. – Obecnie na emery turze. Jeszcze niedawno nadzorowałem targ zwierząt w Radzy minie i regularnie alarmowałem bałwanów w inspekcji o liczny ch nieprawidłowościach. Proszę, tu moja korespondencja, a tu zdjęcia. – Wy druki z witry ny jakiejś fundacji – zauważy ł Maks. Ry cerz machnął ręką. – Proszę pani, ile ja się z kolegami z inspekcji naużerałem. Ale oni są w zmowie, rozumie pani? Nie kiwną palcem – biadolił. – Niech pan się odwoła – poradził Maks. – To na nic. Każdą opcję przerobiłem. Do wszy stkich drzwi pukałem! – Szeleścił papierami, pokazy wał korespondencję z najwy ższy mi urzędnikami w kraju. – Główny lekarz wetery narii odsy łał mnie do powiatowego. Koło się zamy kało. – Ma pan jakąś konkretną sprawę? – spy tał Maks. Z harcerskiego plecaka wy ciągnął album na zdjęcia. Otworzy ł okładkę, za którą widniały powklejane wy cinki z gazet. Przewijały się nagłówki w krzy kliwy m sty lu bulwarówek, duża czerwona czcionka, na zdjęciach zamęczone zwierzęta gospodarskie. – Czy można to zignorować? Można, proszę pani! – nakręcał się. – Prasa podaje wam fakty na tacy, ale nikt, nikt nie reaguje. Zachry piał, w kącikach ust pojawiła się gęsta ślina. Oblizał ją. Maks podejrzewał u niego cukrzy cę. – Na pewno... Nie dopuścił Cy ny do słowa. Przy pominał mu aktora starszego pokolenia, już nieży jącego, którego Maks zapamiętał z epizodu w Vabanku. Grał tam awanturującego się okradzionego klienta banku. Bista się nazy wał. Głos Błędnego powoli przechodził w ten sam wy soki rejestr, z jakim bohater walczy ł o swoje. Trochę zaczął się bać, tamten fragment zakończy ł się strzelaniną, a Rudzki właśnie sięgnął do kieszeni. Wy jął z niej jednak materiałową chustkę, przetarł nerwowo ły sinę. Znowu pomy ślał o schorzeniu metaboliczny m u gościa. – Rozmawiałem ostatnio z kolegą zatrudniony m w inspekcji – nieoczekiwanie zaczął nowy wątek. – Nadzoruje bazę pod Radzy minem. – Bazę? – nie zrozumiał Maks. – Bazę, proszę pani. – Zorientował się, że rozmawiają w różny ch języ kach. – Miejsce gromadzenia by dła. – Aha – przy taknął. – Chciałby m, żeby policja tam wkroczy ła – oświadczy ł z żarem, a w jego oczach rozbły sły iskierki. – Dlaczego? – Maks wolałby nie py tać, ale Błędny ty lko na to czekał, bo zawiesił głos. – Jak oni tam traktują te biedne zwierzęta! Mają elektry czne pałki. To jeszcze nic, ale oni ich naduży wają! Wiążą krowy za rogi, a to jest zabronione. Ładują ranne i zakrwawione, z otwarty mi złamaniami kończy n! Maks nie wiedział, co odpowiedzieć. Porada, żeby zgłosił się do powiatowego lekarza

wetery narii, raczej nie wzbudziłaby entuzjazmu Błędnego. – Dobrze, pojedziemy tam – oświadczy ł na odczepkę, bo nie wiedział, jak się go pozby ć. Ry cerza zatkało. – I to jest słuszna decy zja, proszę pani! – zawołał w uniesieniu. – Wezmę udział w waszy ch działaniach! Maks wzruszy ł ramionami. Hif będzie wściekły. – Dobrze, proszę pana. Proszę podać mi adres tej bazy. Jutro o godzinie dziesiątej będzie tam policja. Rudzki wy jął z kieszeni mary narki długopis i notes, nabazgrał notatkę, wy rwał kartkę i podał Cy nie. – Lepiej o jedenastej. Na ósmą mam lekarza w Warszawie. – Nie powiedział tego tonem proszący m. – Cukrzy ca? – Maksy milian zapragnął potwierdzić swoje hipotezy. Rudzki klepnął się w nogę. – Hrabiowska choroba. Do tego hipochondry k, pomy ślał, przecież podagra atakuje nogi. Facet nie kulał. – Będziesz zły – zaczy na Maks, który po odstawieniu Ry cerza do bramki wy jściowej wraca do wspólnego pokoju. Pod ścianą stoi małe rozchy botane biurko. Przez chwilę ma nadzieję, że przeniesie się tam Mariolka, ale nic na to nie wskazuje. Maks wzdy cha z rezy gnacją i streszcza Hifowi rozmowę z Rudzkim. – No, no! Dałaś czadu – kpi policjantka okupująca biurko Cy ny. Hif marszczy czoło. – Poinformuj komisariat zgodnie z właściwością miejscową – rzuca bagatelizujący m tonem. – Mam dla ciebie inne zadanie. Maks spogląda zaciekawiony. Hif wskazuje na tablicę korkową, tę ze zdjęciami zwłok w lesie. Na biurku lądują akta. – Zapoznaj się – wy daje polecenie Ty mański. – Na czy m polega zadanie? – dopy tuje Maks. Zezuje na Mariolkę, która wy jmuje z szuflady lakier do paz​nokci. – Pod świeży mi zwłokami w grobie znaleźliśmy cztery szkielety – wy jaśnia Hif. – Antropolog określiła czas przeby wania kości w ziemi na mniej więcej dziesięć lat. Przejrzy sz archiwa, poszukasz zaginiony ch pasujący ch do szkieletów. – Są rekonstrukcje twarzy ? – py ta Maks. – Jeszcze nie. W powietrzu unosi się świdrujący zapach acetonu. Maks nie wierzy własny m oczom. Kim jest ta Mariolka? Hif nie reaguje. Mączka rzuca im wy mowne spojrzenie. Cy na sięga po dokumentację. W teczce znajduje notatki urzędowe, a w nich szczegółowy opis czy nności i ustaleń z miejsca zdarzenia. – Ty odkry łeś te zwłoki? – upewnia się. Ty mański opowiada mu historię Suzy, Artura i Macieja Wilka. – Na pierwszy rzut oka to nie wy gląda na porachunki mafijne – przy znaje Maks, przeczy tawszy cały raport. – Cmentarzy k sery jnego? Hif uchy la okno, żeby zapalić. Mariolka gromi go wzrokiem.

– Wieje – warczy. – Wy luzuj – rzuca Ty mański. Dziewczy na wstaje i zamy ka okno, po czy m wraca do przerwanego manikiuru. Co to za lala? – my śli ziry towany Maks. Jeszcze większe zdziwienie budzi w nim reakcja Hifa, który gasi peta na pokry wce słoika i bez słowa wraca za biurko. – To raczej zbiorowy grób, o czy m świadczy ułożenie szkieletów. Wszy stkie szczątki zostały złożone w jedny m czasie – tłumaczy, ignorując spięcie z podwładną. – Jakiś zboczeniec. – Mariola odzy wa się znad pędzelka, który właśnie pokry ł cienką bordową warstwą pły tkę keraty ny na jej palcu. – Dziękujemy za tę głęboką analizę – ironizuje Ty mański. Nowa macha nakrętką z pędzelkiem, rozbry zgując po ścianie krople kleistego pły nu. – Nie. Posłuchajcie. Mafia nie zabija kobiet. To ludzie honoru. – Dmucha na rękę. – Ludzie honoru? – pry cha Mączka – Oj, Mariolka, naoglądałaś się filmów gangsterskich. Dziewczy na posy ła mu uśmiech, który obejmuje ledwie połowę jej twarzy, mruży przy ty m po lisiemu oko. – To naprawdę dziwna sprawa – odzy wa się Maks. – Więc przejrzy j archiwa poszukiwany ch – powtarza rozkaz Ty mański. – Pomoże ci Mariolka. Nowa rozgląda się bezmy ślny m wzrokiem.

DZIEŃ DZIEWIĄTY

NIEDZIELA 10 KWIETNIA

Jeszcze trzy dzieści dwie godziny. O dziesiątej wieczór Saks z bliźniakami zaparkowali przy ogrodzeniu ośrodka, w który m latem odby wały się kolonie dla dzieciaków, niedaleko piętrowego domu, w który m mieszkał sy n Nagielów. Zapukali, otworzy ł im stary Nagiel, niski pięćdziesięciolatek o smutny m spojrzeniu. – Czego chceta? – rzucił, żując wy kałaczkę. – Zastaliśmy najmłodszego? Ry bak nie ruszy ł się z miejsca. – Matka! – krzy knął, obracając głowę do wnętrza domu. Po chwili ukazała się niewy soka kobieta w podobny m wieku. – Do Marka? – spy tała. Buła i Keks pokiwali głowami. Dobrą chwilę stali w milczeniu, jakby uczestniczy li w jakiejś grze, do której trzeba się przy gotować. – Jak kuter? – rzucił Keks. – A co, chcesz kupić? – odparł stary, świdrując bliźniaków jasnobłękitny mi oczami. Nagle za domem wy buchło zamieszanie. Nagiel chciał ruszy ć w tamtą stronę, ale Buła i Keks stanęli mu na drodze, zagradzając ścieżkę okalającą niewielką posesję, której granica zahaczała o ciągnący się aż do wy dm las. Na trawniku pod oknem, na ty łach domu, walczy li dwaj mężczy źni zakleszczeni w zapaśniczy m uścisku. Jan zatrzy mał się nad ty m ludzkim kłębowiskiem, odnalazł ramię młodego Nagiela i klepnął. – Marek! – Szamocząca się dwójka zamarła. Witczak przegry wał, ale nie odpuszczał, leżał pod osiłkiem, z ramieniem wokół jego szy i założony m w jakimś zapaśniczy m chwy cie. Nagiel

stękał, przy gotowując się do wy sunięcia głowy spod pachy przeciwnika. Zagadany przestał walczy ć, spojrzał w górę na Saksa. – Pogadamy – oznajmił nowo przy by ły, pokazując trzy maną w dłoni broń. Ucisk zelżał, Witczak rozluźnił się, jego sparingpartner ciężko dy szał, ale wstał. Ekspolicjant przez chwilę pozostał w pozy cji leżącej, nie mogąc zaczerpnąć tchu. Saks wy ciągnął w jego stronę dłoń. W ty m momencie Nagiel rzucił się do ucieczki, obiegł dom, ale zderzy ł się z czekający m za rogiem Bułą. Keks dopilnował seniorów. Po sprawdzeniu domu zaprosił oboje do ich własnej piwniczki. Zamknął drzwi na skobel, blokując jeszcze wejście solidny m drewniany m krzesłem. Ponieważ odciął sobie drogę, wy dostał się na zewnątrz w ten sam sposób co Marek Nagiel, czy li przez okno. – Draga was załatwi – sy knął chłopak, kiedy Buła wy kręcił mu rękę i zmusił do położenia się na ty lny m siedzeniu golfa. – Właśnie o Dradze sobie pogadamy – potwierdził Saks.

DZIEŃ PIĄTY

ŚRODA 6 KWIETNIA

Hif wciąż czekał na korespondencję od Koniczy ńskiej w nadziei, że w stopce umieści swoje imię. Przeszukał zasoby internetu, ale zarówno na stronie krakowskiego insty tutu, w który m by ła zatrudniona, jak i Medogenu, firmy zajmującej się eksperty zami, a także w znaleziony ch w sieci publikacjach widniała jako „A. Koniczy ńska”. Do głowy przy chodziły mu najdziwniejsze imiona. Arjuna? Attika? Aura? W mieszkaniu matki zjawił się wcześniej niż zazwy czaj, po szesnastej. Właściwie urwał się z roboty. Na miejscu zostawił Agę z Mariolką. Upewnił się, że Zuza wróciła normalnie ze szkoły do domu. Święto! Po drodze wstąpił do redakcji pisma „Jej Ton” na Rzy mowskiego i w recepcji odebrał bilety na koncert tej Kulki. Nie sprawdzał, czy Agata jest w biurze, doceniał gest, wdzięczny, że córka znalazła w niej bratnią duszę, ale nie chciało mu się wałkować tematu. Domy ślał się, że małej brakuje matki, z Kasią nigdy nie złapała wspólnego języ ka, nadawały zresztą na różny ch falach. Może po prostu Mumia by ła za młoda. Agata, nieco starsza, rówieśniczka Ty mańskiego, przy ty m poukładana, na stanowisku, kobieta z klasą, bardziej pasowała na zastępczą matkę. – Zuza! – Hif wparował do pokoju córki. – Mógłby ś zapukać – oświadczy ła, nie odwracając głowy od komputera. – Mogłam się masturbować. Ty mański zawrócił do przedpokoju, zamknął drzwi, zapukał, jak należało. Nie doczekał się odpowiedzi. W progu kuchni przy stanęła babcia, z zainteresowaniem śledząc przebieg akcji. Wy mienili porozumiewawcze spojrzenia, choć twarz starszej pani wy rażała raczej dezorientację. Uniosła lekko ramiona, jakby za chwilę miała zapy tać: „Co ty kombinujesz?”. – Zuza, ubieraj się, wy chodzimy ! – krzy knął przez drzwi.

Nic. Narzucił kurtkę, stanął pod drzwiami. – Czekam! Dopiero po dłuższej chwili dziewczy na wy stawiła głowę na kory tarz. Starał się rozluźnić, nie wy glądać groźnie, oddy chał spokojnie, nie ruszał się, wabił, jak przy nęta zwierzy nę. – Dokąd idziemy ? – zapy tała ostrożnie. – Na spacer. Kiedy ruszy li Mordą w stronę centrum, nie odzy wała się, siedziała z komórką i prowadziła korespondencję nie wiadomo z kim, może z Mają. „Ojciec mnie gdzieś wy wozi. Ratunku!”, wy obraził sobie rozpaczliwego esemesa. Po kwadransie domy śliła się, dokąd zmierzają. Na straganie przy bramie kupili kwiaty i znicz, po czy m ruszy li znajomą drogą. Rozpogodziło się na dobre, w powietrzu czuć by ło wiosenną lekkość, ciepło i ten charaktery sty czny zapach budzącej się, wilgotnej ziemi. – Kąkol twierdzi, że to promieniowce – odezwała się nagle łagodny m tonem, jakby ostatnim określeniem, jakiego uży ła wobec ojca, nie by ł „gnój”. To słowo cały czas tkwiło mu w głowie, świdrowało jak wiertło wbite prosto w mózg. Ale teraz docenił jej spokój, choć treści nie zrozumiał. Zdoby ł się ty lko na „Hę?”, czy m się trochę stropił. Westchnęła. – Nasz biolog – wy jaśniła. – Zapach wiosny. Dzielące się w glebie bakterie. Promieniowce. – Aha. – Kolejna bły skotliwa riposta. Szli aż na sam koniec głównej alei na Stary ch Powązkach. Odruchowo sprawdzali omszałe kamienie z numerami kwater. Szukali znany ch, charaktery sty czny ch punktów, grobów ze śmieszny mi nazwiskami, o który ch wy my ślali niestworzone historie w lepszy ch czasach, kiedy Zuza by ła mała, a ojciec chciał ją rozweselić w drodze do grobu. Matki nie pamiętała. Jakieś pojedy ncze sceny. Tą najstraszniejszą wy parła chy ba z pamięci, nigdy o tamtej Wigilii nie rozmawiali, choć przez pierwsze lata Zuza budziła się w nocy z koszmarów. Mówiła wtedy o samochodzie, który widziała we śnie, o migający ch w ciemności niebieskich światłach karetki. Na miejscu jak zwy kle on sprzątał stare znicze i kwiaty, ona wy ciągnęła spomiędzy grobów miotłę z witek i oczy szczała stare lastry ko. Z owalnego zdjęcia na porcelanie spoglądała na nich z aprobatą Marianna, uchwy cona w swoich najlepszy ch latach, pod koniec studiów. Duże wesołe oczy, filuterny uśmiech, okrągłe policzki, które odziedziczy ła po niej córka. Przy siedli na ławeczce, co też by ło częścią ry tuału. Zuza przeżegnała się dy skretnie. Coś nowego, pomy ślał Hif. Dotąd nie zdradzała oznak religijności, oprócz krótkiej histerii w czasie komunii. Odczekał, dał jej czas, żeby się pomodliła. Skoro zrobiła gest krzy ża, to pewnie także się modli. – Jak by ło u Agaty ? – zagadał. – Spoko babka – szepnęła. – O co się poprzty kaliście? Hif nie zamierzał tłumaczy ć. „Sprawy dorosły ch”, powiedziałby jeszcze niedawno, ale ty m razem pomy ślał, że Zuza zasługuje na coś dojrzalszego. Ty lko bez kazań, ostrzegł sam siebie. – Coś ci mówiła? – spy tał, chociaż nie podejrzewał Agaty o takie podchody, nie by ły w jej sty lu. Zuza wzruszy ła ramionami. – Trochę utknęliśmy – zaczął ostrożnie, nie chciał wchodzić na grząski grunt. – Ale wszy stko będzie dobrze. Córka spojrzała na niego z ukosa. Miała czternaście lat i wiedziała, że niekoniecznie „wszy stko

będzie dobrze”. Tekst dla pięciolatki. – Wrócisz do Mumii? – odważy ła się zadać py tanie. – Mumia powraca? – zażartował, a Zuza podchwy ciła grę słów. – Mumia: Grobowiec Cesarza Smoka – rzuciła ty tuł trzeciego filmu z nielubianej serii. – Na razie zostaję u babci – wy znał. Zuza oparła mu głowę na ramieniu. Uznał, że to ten moment. Z kieszeni kurtki wy jął dwie zadrukowane kartki. – Dla mnie?! – krzy knęła mu prosto w ucho; odsunął się odruchowo. Zuza zeskoczy ła z ławki i wy konała wokół niego radosny taniec. – Z kim chcesz pójść? – zapy tał. Lepiej z Idą niż z Mają, pomy ślał. A już na pewno nie z kolegą, choć doty chczas żaden abszty fikant się nie pojawił, dzięki Bogu. Zarzuciła mu od ty łu ręce na ramiona. – Pójdziesz ze mną – szepnęła. – Mówię ci, ona jest genialna. – Miała na my śli Kulkę. Ale on po drodze do bramy napisał do Agaty : „Niezły spisek”.

Mariolkę szy bko nudzi praca przy komputerze. Przeszukiwanie policy jnej bazy dany ch, do której trafiają informacje o osobach zaginiony ch, nie wy maga wy siłku. Problem polega na ty m, że do sy stemu często jest wprowadzony ty lko opis osoby, sprowadzający się do kilku cech charaktery sty czny ch. Kry minalną przeszłość wszy stkich poszukiwany ch da się sprawdzić od ręki. Maks siedzi i zapisuje potrzebne informacje – jedny ch wy klucza, drugich dodaje do listy, zaznacza, z jakim komisariatem trzeba się skontaktować, żeby ustalić szczegóły. Trochę się nudzi, ale też iry tuje go Mariolka, która nie usiedzi przez chwilę spokojnie. Teraz wy ciąga szczotkę z torebki i bierze się za rozczesy wanie włosów. Chwilę wcześniej włączy ła radio i nastawiła stację Evergreen. Przy Znamy się tylko z widzenia Maks wstaje i wy ciąga wty czkę z kontaktu. Mariolka zasty ga w bezruchu, przestaje ry tmicznie podry giwać i wbija wzrok w zuchwałą koleżankę. Znowu chwila spokoju, akurat ty le, żeby przejrzeć kilka wpisów. Pokój wy pełnia wkurzający dźwięk ustawionego na pełną głośność telefonu. Maks akurat usiłuje skupić się na dość interesujący m przy padku z 1999 roku, ale z każdy m kolejny m zdaniem ry sopisu pojawia się nowy dźwięk, jeszcze bardziej iry tujący od poprzedniego. Nie wierzy własny m uszom – Mariolka postanowiła wy brać nowy dzwonek. Co kilka sekund rozlega się głośne trąbienie, pluskanie, rżenie, miauczenie bądź nerwowe melody jki wy gry wane na zmianę przez orkiestrę sy mfoniczną i sy ntezatory. Maks odchy la się w krześle, żeby przetrzeć palcami worki pod oczami, i zamiera. Materiał szerokiej koszuli – ostatnio ty lko takie nosi – przy lega do ciała nasiąknięty wilgocią. Co jest? Podry wa się i podchodzi do ściennego lustra. Na wy sokości biustu, lekko powiększonego, ale i tak owiniętego, widnieją dwie mokre plamy. Elasty czny bandaż na piersiach zawsze trochę uciska i przeszkadza, ale teraz pojawia się lekki ból. Nie odwracając się do Marioli, wy chodzi na kory tarz, który m idzie do końca, do toalety. Zamy ka za sobą drzwi na klucz, rozbiera się do pasa i widzi, że sutki wy dzielają jakąś białą ciecz. Awruk! Maks wy ciera się z obrzy dzeniem, pierze ślady na koszuli, zasłania sutki kawałkami papieru toaletowego, owija się bandażem, a mokre

fragmenty lądują teraz na plecach. Wraca do pokoju w wilgotnej koszuli pod zapiętą na suwak skórzaną kurtką. Robi mu się zimno. Mariola dłubie w nosie, ale szy bko zabiera palec, kiedy Maks staje w drzwiach. – Leć już – radzi dziewczy nie. Szy bki rzut oka na zegar. – No leć, błagam. Sama dokończę. Trzeci raz nie trzeba jej powtarzać. Zabiera torebkę, płaszczy k z wieszaka i już jej nie ma. Maks odczuwa ulgę. Ma wrażenie, że odpręża się także płód. Wraca do komputera. Zgłoszenie z komisariatu na Wilczej. Dwie kobiety, Rusłana i Irina, zaginęły w czerwcu 1999 roku, tego samego dnia. Bingo, chciałoby się rzec. W rejestrze figuruje nazwisko funkcjonariusza, który wprowadził sprawę do bazy. Dzwoni do komisariatu i prosi o połączenie z konkretny m policjantem. Teczki poszukiwany ch znajdują się gdzieś na najniższej półce jego szafy przeciwogniowej. Zmęczony m głosem facet py ta, czy stołeczna ży czy sobie, żeby je przesłać. Maks ucieszony, że zastał odpowiednią osobę, oznajmia, że za kwadrans osobiście zjawi się na Wilczej.

DZIEŃ DZIESIĄTY

PONIEDZIAŁEK 11 KWIETNIA

Witczak w końcu oddał pistolet, który dostał od Kamilli. Przed wy jściem opracowy wali plan podejścia młodego Nagiela. Saks zaproponował, aby policjant zaczaił się za domem. Zakończy ł rozmowę słowami: „Oddaj tego gnata od Kamilli. Jak Nagiel okaże się silniejszy i ci odbierze, będzie głupio”. „Głupio”, tak powiedział. Czy li niewy kluczone, że ktoś kogoś postrzeli. W rzeczy wistości by ła to groźba, nie ostrzeżenie. „Nie rób głupstw” i P-64 wy lądował w dłoni Jana. Witczak zaakceptował plan, w który m miał stworzy ć element zaskoczenia, choć nie podobał mu się kierunek, w jakim zmierzali. Dlaczego człowiek Dragi miałby uciekać? Do czego zamierzali przekonać gangstera przy wiezionego z domu odległego o kilkaset metrów od posesji Saksów? Tego wszy stkiego Witczak się nie dowiedział. Zanim bracia zamknęli więźnia w ukry ty m pomieszczeniu w piwnicy, próbował ich ostrzec. – Zadzwonię do kumpla w stołecznej – zaproponował. Ale Saks pokręcił głową i uciął wszelką dy skusję. Zero został z Bułą w kuchni; domy ślił się, że go pilnują. – Oni też mają swoich ludzi w stołecznej – rzucił bliźniak, kiedy siedzieli przy drewniany m stole. Właśnie wy biła północ. – Co ty pierdolisz? – odparował Zero, ale zdawał sobie sprawę, że młody Saks może mieć rację. Wy dział wewnętrzny policji nie powstał bez powodu. Przez grubą ścianę dzielącą kuchnię od garażu nie dochodziły żadne dźwięki, ale wy obraźnia Witczaka pracowała na pełny ch obrotach. Buła postawił między nimi butelkę wódki i dwa kieliszki. Nalał, stuknął swoim o krawędź drugiego, jego naczy nie zawisło wy czekująco między gruby mi palcami brązowy mi od dy mu wędzarniczego. Ale Zero odmówił.

Przez okno widział stojącego na drewniany m ganku Starca. Zaglądał przez szy bę do kuchni, Witczak rozpoznał zary s postaci, ukry tą w cieniu twarz. Coraz bardziej podobną do mężczy zny, którego znał w przeszłości. Dwadzieścia lat temu ojcował Witczakowi w policji. Kopę lat. Buła wy pił połowę półlitrówki i przy sy piał za stołem. O drugiej Keks z Janem pojawili się w kuchni. Przy szli napić się wody. – Powiedział? – zapy tał Buła, który nagle się ocknął. Keks wzruszy ł ramionami. Zajrzał do lodówki, wy jął margary nę i żółty ser, z chlebaka kajzerkę. Witczak obserwował osiłka, jak robi sobie kanapkę. Saks wy szedł z domu i zniknął w ciemnościach. Po chwili pojawił się w zasięgu światła lampy wiszącej na tarasie. Coś ściskał w dłoni. Kombinerki. Keks połknął resztę bułki z serem i podąży ł za kuzy nem. W drzwiach wy mienił z bliźniakiem porozumiewawcze spojrzenia. – Nie śpij, Buła – zbeształ go Keks.

DZIEŃ PIĄTY

ŚRODA 6 KWIETNIA

Głupie uczucie. Maks czuje nagły niepokój, wewnętrzny impuls, który zaciska mu oskrzela i przy spiesza akcję serca. W plecaku teczka z kserokopiami, które wy błagał od policjanta z Wilczej, papiery doty czące sprawy sprzed dwunastu lat. Robi się podejrzliwy. Wejdź do mięsnego, nakazuje sobie. Wchodzi, staje przy regale z chipsami. Szy bki rzut oka na chodnik za witry ną sklepową, na ludzi ciągnący ch tabunami z pracy do domów. – Bierze pan tę paczkę? – sły szy py tanie za plecami. Ekspedientka wy gląda na zniecierpliwioną, Maks jest niski, ubrany w skórę i szerokie spodnie, może przy pomina jej jednego z ty ch chłopaków, którzy chwy tają coś z półki i uciekają, nie zapłaciwszy. Odkłada paczkę, burcząc coś pod nosem, i wraca na Wilczą. Cały skraj chodnika zajęty przez zaparkowane samochody. Jeszcze jasno, wokół gnają ludzie, obijając się o siebie. Jedni ciągną ku Marszałkowskiej, inni w stronę Kruczej. Szy bka decy zja – kieruj się do traktu. Maks, napędzany przez lęk, przechodzi na drugą stronę, chwila nieuwagi, pisk opon, gwałtowne hamowanie i dezorientacja. Facet za kierownicą granatowego opla wy zy wa go przez uchy lone okno. Maks nie sły szy, idzie dalej. Błąd. Ry k klaksonu następnego wozu, wszedł na czerwony m świetle. Praca jego serca przy pomina nadmiernie rozpędzoną pompę, której tłoki nie otrzy mują wy starczającej ilości krwi. Czuje zawroty głowy. Ale opanowuje się, przechodzi wreszcie na drugą stronę. Szuka kry jówki w podcieniu kamienicy na rogu Kruczej. Chwila zastanowienia, gdzie dalej. Panika. W kolumnadzie jakoś bezpieczniej, rusza więc wąskim przejściem w kierunku Pięknej, gdzie mniej ludzi. Wy korzy stuje przesmy k między nowoczesny mi plombami, przeskakuje na Mokotowską. To chy ba najładniejsza, choć krótka ulica stolicy, po obu stronach zachowane stare kamienice. Ale Maks nieczuły jest na uroki Śródmieścia, nogi same przy spieszają, skręcają

z powrotem w Wilczą, z krótkim postojem w progu domu z numerem 46a. Solidne, szklane drzwi, które nagle się otwierają i wy lewa się z nich grupa młodzieży. Dziewczy na w żółty ch rajstopach, jakieś inne siksy, przepraszają, na końcu chudy, kudłaty zezuje na Maksa. Ruszają, chichocząc, w kierunku Pięknej. Wy korzy stuje ten moment i wślizguje się na podwórze, przy siada na rabatce. Co się dzieje? – zastanawia się Maks. Zza podobny ch drzwi z hartowanego szkła wy łania się facet po sześćdziesiątce, siwy, przy kości. Wy gląda jak sy ty mieszczanin. Zatrzy muje się na chodniku, spogląda ponuro na Cy nę, który już wie, co za chwilę usły szy. Że narkoman i precz. – Dobrze się pani czuje? – py ta siwy, ma miły tembr głosu, jakiś przedwojenny szny t. Ty lko Kabaretu Starszy ch Panów mu w ty m ataku paniki brakuje. – Przepraszam – rzuca i wy my ka się na ulicę. Gdzie ten jebany przy stanek? W prawo. Nie, zapomniał, dawno już tu nie łaził. W lewo. Akurat podjeżdża 503, wskakuje do niego w ostatniej chwili, wbija się w tłum. W końcu jedzie w kierunku domu. W autobusie, w ty m tłumie, trochę pachnący m wilgocią, a trochę niewietrzoną szafą, Maks czuje się nieco bezpieczniej. Szy dzi z siebie. – Cy kor. Panikarz. Trzęsidupa – dopowiada kolejne sy nonimy. – Histery k, zasraniec. Kilka przy stanków i przesiadka przy Chełmskiej, wciska się między staruszki w wiacie przy stankowej, kurczy się, chowa, żeby przetrwać. Przetrwać. Sam nie wie, czego się boi. Duchów. Siebie. Wy siada na Mangalii. Za cholerę nie wie, skąd taka nazwa ulicy. Przy pomina sobie, idąc Limanowskiego, w kierunku swojego bloku, że po drugiej stronie Sobieskiego wszy stkie ulice mają nazwy z czarnomorskiego klucza. Więc ta Mangalia to może bułgarski kurort z czasów, kiedy wy prawa do Złoty ch Piasków by ła szczy tem marzeń. W czasach młodości Teresy. Widzi już ścianę galerii handlowej, wy łaniającą się zza bloku, w który m mieszka. Czeka, schowany za drzewem patrzy, czy nikt nie idzie. Pusto. Szy bko wklepuje kod w domofonie, trzaska za nim metal i szkło i już czuje się prawie bezpieczny. Ty lko nie windą, winda w ponury ch wspomnieniach z dzieciństwa to miejsce niebezpieczne, najgorsze są te z aneksem towarowy m, z ciemną szparą, za którą w zamkniętej na lichą kłódkę kry jówce czają się zboczeńcy, perwersy, co czy hają na małe dziewczy nki. I na mały ch chłopców, a co dopiero na transseksualne dziwadła, najlepsze kąski. Dopada swojego mieszkania i w ty m momencie na schodach sły szy kroki, ktoś zbiega po dwa stopnie naraz. Pędzi z góry wprost na niego. Stupor, po prostu nie jest w stanie się ruszy ć. Opiera się plecami o drzwi, czeka jak przerażone, zahipnoty zowane zwierzę, wpatrzone w zagrożenie na leśnej drodze. Hałas ry tmicznie narasta, jest coraz bliżej, tuż obok, po czy m schodzi na kondy gnację niżej. Maks wy puszcza powietrze z płuc, z całego siebie, czuje w nosie przepły w azotu i tlenu, skurcz naczy nek na skórze, robi mu się zimno. W ty m momencie świat się zapada. Drzwi za jego plecami zamieniają się w przepaść, w którą Maks leci cały m ciężarem swojego drobnego ciała, prosto w czy jeś objęcia. Ktoś łapie go, jak w ty ch ćwiczeniach na wuefie, kiedy nauczy ciel każe dobrać się w pary, stanąć plecami do partnera i runąć do ty łu. Zaufanie. I on wpada w czy jeś objęcia, ale zaraz wszy stko zakry wa czerń, świat znika. Wielka śmierdząca dłoń odcina dopły w powietrza.

Ałbena? Amura? Agita? Hif zmy śla już imiona. Przeszukał serwisy społecznościowe i do niczego się nie dokopał. Pry watne śledztwo w sprawie imienia policy jnej konsultantki. A może po prostu zadzwonić? Wbrew pozorom rzadko się zakochiwał. Nie analizował swoich dwóch poprzednich związków, ale orientował się, że Agata mu imponowała, poza ty m zdoby ł ją trochę na złość Mumii. Dlaczego związał się kiedy ś z Kasią? Emanowała młodością i energią. On przekroczy ł trzy dziestkę. Chciał sobie coś udowodnić. Pamiętał jednak dziwne uczucie, jakiego doświadczy ł, kiedy pierwszy raz spotkał Mariannę. Umówili ich znajomi, bez intencji swatania, ot, wspólne spotkanie przy piwie. Wy starczy ło, że się odezwała. On poczuł spokój kapitana wprowadzającego okręt z wzburzonego oceanu do zacisznego portu. Teraz analizował, czy podobne uczucie towarzy szy ło mu w czasie pogawędki prowadzonej nad czterema szkieletami z panią antropolog. W końcu zadzwonił, zdoby ł numer jej służbowej komórki od przedstawiciela Medogenu. Siedział w Mordzie zaparkowanej między blokami, w uliczce odchodzącej od Wąwozowej, przed budy nkiem, w który m mieszkanie wy najmowali Bułgarzy. Jeden z informatorów przekazał wiadomość, że na dniach szy kuje się transakcja sprzedaży kobiety, prawdopodobnie zmuszanej do prosty tucji. Sprawę prowadził Młody, ale jego babcia, z którą mieszkał, znowu wy lądowała w szpitalu. Konradek wciąż leżał na Litewskiej. Madzia, z którą w końcu udało mu się pogadać, trzy mała rękę na pulsie. Sy n czuł się o wiele lepiej i rosła szansa na wy pis przed sobotą. Sama czy w związku? Próbował sobie przy pomnieć biżuterię, którą zdejmowała przed założeniem rękawiczek. Uchy lił okno i zapalił. Na klatce schodowej rozbły sło światło, w kolejny ch oknach widział przemieszczającą się po schodach postać śniadego mężczy zny. Facet wy szedł przed blok z niebieską torbą foliową w dłoni, rozejrzał się i skierował do altanki z kontenerami na odpady. Raczej nie zauważy ł Mordy ani czatującego w środku sierżanta, wóz stał ty łem, zaparkowany po drugiej stronie uliczki. Hif obserwował okolicę w lusterku wsteczny m. Bułgar wrzucił pakunek do najbliższego pojemnika, zamknął za sobą drzwi na klucz i wrócił do bloku, ale zachowy wał się, jakby na kogoś czekał. – Dzień dobry, pani tajemnicza – zaczął Ty mański, kiedy usły szał w słuchawce kobiecy głos. Serce biło mu coraz szy bciej. Ale się, kurde, denerwuje. Wy siadł z wozu i ruszy ł przed siebie w stronę Wąwozowej. Przedstawił się, ale chy ba wiedziała, kto dzwoni. – Jak idą prace, pani A? Rozpoznał po głosie, że się uśmiechnęła. – Mam dopiero pierwszy portret. Trochę trzeba nad ty m posiedzieć. Chce pan? Obszedł budy nek, pod który m zostawił Mordę, ruszy ł podwórzem, żeby wrócić do samochodu od drugiej strony. – Chcę! Gdzie pani teraz jest, w Krakowie? Przy taknęła. Podał jej adres swojej poczty elektronicznej. – A kiedy przy jedzie pani do Warszawy ? – Jestem w stolicy raz na dekadę – odparła, a on podchodząc do śmietnika, zastanawiał się, czy miała na my śli dni, lata, a może miesiące. – A tak przy okazji, pani antropolog – rzucił. Wolną ręką obmacy wał najzwy klejszy zamek na płaski klucz. Pestka, ale potrzebował drugiej ręki. – Co oznacza to „A”? Przez chwilę go zmroziło, bo przy szła mu do głowy bardzo prosta odpowiedź. „Andrzej”. Poczuł, jak schodzi z niego powietrze. Ale takie czasy.

Zaśmiała się, w sposób zdecy dowanie kobiecy, ale kto wie, kto wie. – Awa – usły szał i odetchnął z ulgą. – Przez chwilę bałem się, że powie pani „Andrzej” – przy znał się, a Koniczy ńska wy buchnęła śmiechem. – Po prostu nie przepadam za swoim imieniem – wy znała. – Kiedy mogę liczy ć na spotkanie? – Z kieszeni wy jął potrzebne mu narzędzie, czy li płaski kawałek metalu wy cięty w kształt litery Z. – Na razie muszą panu wy starczy ć konsultacje telefoniczne – odparła, ale jej głos nadal miał ciepłą barwę. Wsunął w zamek jedną z końcówek wy try cha. Telefon wy dał pojedy ncze plumknięcie. – Przy szła poczta – oznajmił. – Pewnie ode mnie – stwierdziła. – Wy słałam z pry watnego adresu. – Dziękuję, Awo. Mogę tak do pani mówić? – Znowu usły szał jej dy skretny śmiech. – Może pan – zgodziła się. – W takim razie wkrótce zadzwonię. Otworzy ł śmietnik i wślizgnął się do środka, złapał niebieską torbę z wierzchu kontenera, przy mknął drzwi i ruszy ł do samochodu z pakunkiem za pazuchą. Schował się w kabinie i otworzy ł aplikację obsługującą skrzy nkę mejlową w komórce. Pobrał załącznik i ujrzał graficzny portret. Pewne skojarzenie przy szło w pierwszy m ułamku sekundy. Oglądał tę twarz przez wszy stkie lata współpracy z Witczakiem. – O kurka-rurka, Awo! – wy rwało mu się.

DZIEŃ DZIESIĄTY

PONIEDZIAŁEK 11 KWIETNIA

Saks z Keksem wrócili przed świtem. W milczeniu. Godzinę wcześniej Buła usnął w drugim pokoju. Witczak mógł uciec, ale doszedł do wniosku, że to bez sensu. Pomy ślał, żeby zadzwonić na jeden z numerów alarmowy ch policji, ale nigdzie nie znalazł aparatu stacjonarnego. Ale komórkę mógł przecież ukraść Bule. Starzec siedział przy stole i milczał. Fakty cznie, wy glądał teraz jak jego dawny mentor z policji. Szantaler. Keks usiadł przy stole i nalał sobie wódki, sporo przy ty m rozlał na ceratę. Wy chy lił kieliszek, przełknął i naty chmiast zapragnął więcej. Saks stał przy zlewozmy waku i czy ścił pumeksem dłonie. Witczak spojrzał mu przez ramię. W stronę odpły wu ściekały strużki zmieszanej z wodą krwi. Jan próbował coś odkleić od skóry, coś, co przy pominało ry bią łuskę, z której wy stawał czerwony kawałek mięśnia. Witczak z obrzy dzeniem rozpoznał paznokieć. – Co się gapisz? – warknął Saks. Zero odszedł na bok, spojrzał na dopijającego butelkę wódki bliźniaka. Z drugiego pomieszczenia wy łonił się Buła, zaspany, ze zmierzwiony mi włosami. – Miałeś, kurwa, nie spać! – ry knął na niego brat. – Ile was nie by ło? – Buła wpatry wał się w tandetny zegar ścienny z moty wem żaglowca. – Wszy stko już wiemy – odezwał się Saks. Zakręcił kran i dłonie wy tarł w ścierkę, na której zostały brązowe smugi. Rzucił ją kuzy nowi. – Do pieca. Usiedli przy stole, Witczak się ociągał, ale w końcu wszedł do gry. A co miał robić? – Póki jest ciemno, zróbcie coś z Nagielem – zarządził Jan. Bracia spojrzeli po sobie i kiwnęli głowami. – Macie dwie godziny. Teraz musimy jeszcze przejrzeć arsenał. Buła i Keks wy szli z domu, kręcili się po podwórzu w poszukiwaniu skry tek, po czy m znosili do

kuchni egzemplarze broni – dwa glocki, jeden karabin Rak, amunicję w paczkach. – Do spotkania z Belgami została doba – powiedział Saks. Wstał i kiwnął na Witczaka. – Trzeba złapać trochę snu. Zero przeniósł się do niewielkiej sy pialni, w której wcześniej leżał Buła. Rzucił się na wersalkę. Nad sobą sły szał skrzy pienie podłogi na piętrze. Przy mknął oczy. Wiedział, że nie zaśnie.

DZIEŃ PIĄTY

ŚRODA 6 KWIETNIA

– Ży je! – sły szy tuż przy uchu. Pod sobą ma szorstki materac, ręce zdrętwiałe, wy gięte do ty łu, oplecione kablem. Ktoś go szarpie za kołnierz, ciągnie i zmusza do przy jęcia pozy cji siedzącej. W lewy m udzie punktowy ból, ucisk na gardle, jakby zbliżało się zapalenie. Na głowie worek, przez prześwity widzi zary s pokoju i postać na krześle. Wy czuwa w pobliżu ruch – to ten, co go szarpnął i zmusił do zmiany pozy cji, wy wołując przy okazji ból. Wy dzieliny zatkały mu nos, chrząka, kaszle, chciałby pozby ć się worka, w który m się dusi, ale nikt mu nie spieszy z pomocą. Nie ma pojęcia, gdzie jest. Przy pomina sobie, jak wciągnęli go do mieszkania, przy dusili, odcinając dopły w krwi do mózgu. Musiał stracić przy tomność. – Aspirant Cy nowska, tak? – upewnia się ten z krzesła. Maks milczy, w gardle go pali, pewnie przez ten chwy t, który mu założy li na szy ję. Kopnięcie w nogę, próba wy powiedzenia choć słowa, ale wy daje ty lko stęknięcie. Kiwanie głową. Że tak, Cy nowska. A jakże. – Przepraszam za brutalność – sły szy. Jezu, ale maniery ! Maks zaczy na chichotać (w my ślach). Pory wacze dżentelmeni, kurwa. – Obiecuję, że nic pani nie będzie. Więc po co, do kurwy nędzy, go porwali? – Ustalmy fakty – konty nuuje ten z naprzeciwka, niskim, chropowaty m głosem. – Jest pani w ciąży. Tak? Piąty miesiąc. Gratuluję. Co ma odpowiedzieć? I tak za bardzo nie może mówić. – Wróciła pani do pracy. Czy li dziecko jest zdrowe. Gadka szmatka. Żadna z jej ciąży tajemnica. Przejrzeli papiery w mieszkaniu. – Wiemy, gdzie mieszka pani matka – konty nuuje. – Wiemy, że chce pani zmienić płeć. A to kosztuje.

Metoda kija i marchewki, sami ją stosują. Jak nie prośbą, to groźbą. Zrozumiał. Do rzeczy. – Niech pani coś powie – prosi tamten. – Ygrhy p – rzęzi Maks. Ból w gardle przy pomina ostre zapalenie krtani. Ktoś podchodzi, zasłania dostęp światła, podwija worek do połowy twarzy, przy stawia naczy nie, przechy la – do gardła spły wa woda. By le się nie zakrztusić. – Lepiej? Lepiej. Nie mówić. Stary żart. Ale kiwa głową. Że tak, lepiej. Jak u mamy. – Może pani mówić? – Tak – chry pi. – Dobrze – rozkręca się pory wacz dżentelmen. – Sporo wiem o pani. Mogę panią skrzy wdzić. Mogę skrzy wdzić pani matkę. Ale mogę też pomóc. Dobroduszny bandy ta. Kłamie jak najęty, wy czuwa Maks. Mistrz empatii. – O co chodzi? – Ból w gardle trochę zelżał. Facet wstaje, podchodzi, pochy la się blisko, Maks czuje bijący od niego zapach – no właśnie, jaki? Wspomnienie przy chodzi gdzieś z najniższy ch partii mózgu. Głęboko zakopane obrazki z dzieciństwa, wy jazdy na wieś do siostry matki. Tak pachnie siano. – O konsultacje, proszę pani. Awruk! Pierwszy raz został porwany nie dla gwałtu po rohy pnolu, nie dla sprzedania jego ciała w burdelu na drugim krańcu konty nentu. Porwano go dla konsultacji. Maks czuje się jak wy soko wy specjalizowany przedstawiciel jednej z firm zajmujący ch najwy ższe piętro wieżowca Warsaw Trade Center. – Żeby sprawie łeb ukręcić. O to chodzi – sły szy w końcu. A! Konsultant my śli gorączkowo. Jakiej sprawie? Przy chodzi mu do głowy ty lko ta najświeższa – zwłoki dziewczy ny i cztery szkielety. Ale to trudny przy padek. – Morderstwo? – py ta, szarpiąc boleśnie strunami w krtani. – Nieważne. Spory kaliber. Co pani radzi? Namy śla się. Nie ma dobrej pozy cji do negocjacji, ściemniać też chy ba nie najlepiej potrafi. Ale musi się zastanowić. – Wszy stko jest możliwe – odzy wa się w końcu. – Ale w grubszej sprawie jest tak: mamy nadzór naczelnika i zastępcy. Komendant może się dopy tać. A przede wszy stkim umorzenie wy daje i zatwierdza prokurator. Trzeba tak pokierować śledztwem, żeby dowody by ły niewy starczające, ustalenia niepełne. Wtedy zrobi się sprawa nie do rozwiązania. Ale istnieje jeszcze jeden problem. – Jaki? – dopy tuje rozmówca. – Policjantów do sprawy jest dwóch. Znowu zapach siana. – To pani będzie ty m drugim policjantem. Proszę posłuchać. Jest tu z nami pewien facet. Glistowski. Pamięta go pani? Na sam dźwięk tego nazwiska Maks czuje serce podchodzące do gardła. Dotąd, o dziwo, nie panikował. To się zmieniło. – Nie przepada za tobą – fraternizuje się ten pachnący suszonką. – Jeśli zrobisz coś głupiego, on poderżnie gardło twojej matce. A potem wy ciągnie ci z brzucha bachora. Rozumiesz?

Cy na poci się, ale są to zimne poty, drży na cały m ciele. – W łeb ją – sły szy. Nagły ból i zapada w ciemność.

Od progu uderzy ły go skoczne dźwięki jakiejś muzy, którą Hif uznaje za awangardową. Matka siedziała z papierosem i „Wy borczą” w kuchni. Na jego widok wy jęła stopery z uszu. – I tak, odkąd wróciła ze szkoły – skomentowała, odkładając gazetę. – Zjesz? Kiwnął głową i rozsiadł się na stołku przy stole. – Herbaty – poprosił. – By łeś w szpitalu? Odpowiedział, że stan Konradka się poprawia, Kaśka non stop przy nim siedzi i on chy ba pojedzie zastąpić ją w nocy. Przed oczami ciągle miał zdjęcie z rekonstrukcją twarzy nieboszczy ka ze zbiorowego grobu. Facet wy glądał jak odlany w pły nny m metalu albo jak postać z gier komputerowy ch. Nie mógł się skupić. Zapukał do Zuzy, ale go nie usły szała, więc uchy lił drzwi i zajrzał. – Mam nadzieję, że by łaś grzeczna – zaczął pokojowo. Leżała z zamknięty mi oczami, muzy ka wy pełniała całą przestrzeń. Podszedł do wieży i lekko przy kręcił gałkę. Córka wy padła z transu. – Kulka? – Kulka. Rzucił jej starą empetrójkę o pojemności, która parę lat temu mogła zrobić wrażenie, teraz budziła śmiech. – Wrzuć mi składankę – poprosił. – Posłucham w szpitalu. – Na to? Jedna pły ta się zmieści. – A ile wy dała? – Jedną. Wzruszy ł ramionami. – Nie rozumiesz – rzuciła. A on potwierdził. – Sporo nagrała. Z Kuczem, covery Maidensów. – Wy bierz najlepsze. Nie możesz słuchać przez to? – Dziobnął palcem leżące na półce słuchawki. – Muzy ka musi wy brzmieć. – Wy brzmi w sobotę – obiecał. – Babcia siedzi w stoperach. Zaśmiała się. Uradowany z tej najzwy klejszej w świecie rozmowy zaparzy ł sobie herbatę. Zamknął się w przy dzielonej mu sy pialni ojca, w której nadal by ły wszy stkie rzeczy starego. Zważy ł w dłoni komórkę i wy brał ostatnie połączenie. Zerknął na staromodny budzik na szafce, ale wskazy wał godzinę chy ba sprzed czterech lat. Niedługo powinien zmienić Mumię w szpitalu. Miał nadzieję, że pora nie by ła jeszcze zby t późna na telefon. Zupełnie nie wiedział, jak wy gląda ry tm dnia u antropologów. – Mam py tanie – powiedział zamiast powitania, kiedy usły szał jej głos. – Zawodowe? – upewniła się, a on się uśmiechnął. – Tak jakby – potwierdził. – Mam skojarzenie z ty m portretem. Czy to możliwe? – W sensie, że rozpoznał pan zmarłego? – dopowiedziała.

– Adam jestem – zaproponował. – Znajomi mówią mi Ina – przy jęła propozy cję. – A więc – wrócił do meritum. – Czy to możliwe? – Po to się robi rekonstrukcje, prawda? – Ina miała rzeczowy, spokojny głos. – Gdzie teraz jesteś? – zaskoczy ł samego siebie, nagle zmieniając temat. – Siedzę w swoim gabinecie. – W otoczeniu kości? – Mniej więcej. Za mną stoją gabloty. – Chciałem mieć obraz – wy jaśnił. – Jest jeden problem. – Mianowicie? – Z tego, co wiem, facet nie ma prawa leżeć w ty m grobie. – Ponieważ? Chy ba domy ślała się odpowiedzi. – Ponieważ ży je. – Zdobądź zdjęcie – poradziła. – Zrobimy superprojekcję.

Po kilku godzinach napaść wy daje się ty lko snem, koszmarny m, ale jednak snem. Maks jęczy, boli go głowa, przy kłada sobie zawinięty w ścierkę worek z lodem do guza, który wy rósł tam, gdzie kość ciemieniowa przechodzi w poty licę. Wy najęte mieszkanie na Korczy ńskiej przestało by ć bezpieczną gawrą. Chy ba przeniesie się do matki. Dzwoni Hif. – Mam raport z Malczewskiego. Glistowski się nie stawił. Żadna nowina. Spodziewał się tego. Glista przeszedł na ciemną stronę mocy. Jakby kiedy kolwiek by ł po jasnej. – Rozpoczęli poszukiwania – rzuca jeszcze. – Widzimy się jutro. Mógłby podać wskazówki, ale jedy ny m skojarzeniem jest zapach siana. Trochę za mało. W czarnej dupie jestem, my śli Maks. Słabnie, znowu przy chodzą mu do głowy głupie refleksje. Pakuje najpotrzebniejsze rzeczy do torby. Porusza się przy ścianach, wciąż ma zawroty głowy, boi się, że upadnie. Wreszcie poddaje się i rzuca na łóżko. Wszy stko mu obojętnieje. Znajduje na podłodze laptopa i puszcza sobie wiązankę k.d. lang, stara się usnąć, ale reaguje paniką na każdy dźwięk dochodzący z klatki schodowej lub zza ściany. Boi się założy ć słuchawki, woli nie odcinać się od rzeczy wistości. Obok laptopa w skórzanej kaburze leży jego beretta, dość mała, poręczna broń, świetnie pasująca do jego niewielkich dłoni. Dobrze mieć ją pod ręką. W telewizji leci jakaś wieczorna papka, jeden z ty ch bezbarwny ch dreszczowców, produkcja kanady jskiej telewizji, wszy scy nieprawdopodobnie piękni, akcja skrojona tak, by nie przestraszy ć dziesięciolatka. Dźwięk ściszony prawie do zera. Zasy pia przy Crying.

DZIEŃ SZÓSTY

CZWARTEK 7 KWIETNIA

Hif w nocy się nie wy spał. Konrad popłakiwał przez sen, py tał, gdzie mama, inne dzieci się pobudziły, ich rodzice by li wściekli, sy tuacji nie poprawiały zniecierpliwione pielęgniarki. Kiedy wszy stko jako tako się uspokoiło, leżenie na cienkiej karimacie, rozłożonej pod łóżkiem sy nka, okazało się dziwny m doświadczeniem. Z poziomu podłogi Ty mański widział nogi faceta wiercącego się na leżaku obok, kobieta po drugiej stronie sali, też pod łóżkiem, nagle, w środku nocy zaczęła chrapać. Dzień w szpitalu zaczął się o piątej rano, o ósmej przy szła Mumia. Pogadał jeszcze z lekarzem, który spojrzał na kartę gorączki i potwierdził bliski wy pis. Konkretów jednak nie podał. W stołecznej Hif natknął się na naczelnika Malutę, który kazał mu stawić się z partnerem w gabinecie, chciał podpy tać o sprawę. Ty mański miał zamiar zabrać Młodego, ale wstrzeliła się Cy nowska i wcisnęła mu kopie akt sprawy z Wilczej. – Ukrainka i Białorusinka, zaginione tego samego dnia, mniej więcej dziesięć lat temu. Zaskoczony przejrzał papiery. Spojrzał na Młodego, potem na Cy nę. – Dasz radę? Aga, cóż, nie wy glądała najlepiej, włosy jakieś potargane, koszula wy puszczona na spodnie. Ale nadrabiała gorliwością. Miała kontakty w fundacji zajmującej się zaginiony mi. Jej oczy mówiły : „Wy bierz mnie, wy bierz mnie!”. – Dobra robota! – pochwalił. – Młody, idziemy do starego. Mączka naty chmiast się poderwał. Ruszy li kory tarzem. – Babcia lepiej się czuje? – Zostawili ją w szpitalu, żeby ustawić leki. Maks usiadł przy swoim rozklekotany m biurku. Mariolka spojrzała na niego jakby

z saty sfakcją. Naczelnik Maluta od razu przeszedł do rzeczy. Hif też. Położy ł przed nim wy druk od Iny. – Portret pierwszego z ty ch z grobu. – Ty mański siedział wpatrzony w reakcję przełożonego. – Trochę podobny... – stwierdził, na przemian przy stawiając i odsuwając zdjęcie. Wstał i zaczął grzebać w jednej z szuflad kontenerka ustawionego pod ścianą. Znalazł jakieś zbiorowe zdjęcie z czasów młodości, chy ba jeszcze ze Szczy rku. Obok odmłodzonego Maluty stał wy soki, szczupły mężczy zna o podłużnej twarzy z dużą szczęką, charaktery sty czny ty p. Patrzy ł spod oka, ponuro, ale taki podobno by ł. Zy skiwał przy bliższy m poznaniu. Na pewny m etapie kariery dochrapał się nawet stopnia naczelnika wy działu kry minalnego. Dawno, więcej niż dziesięć lat temu. Kiedy Hif przy szedł do stołecznej, po Szantalerze zostały ty lko wspomnienia i zdjęcie na biurku Witczaka. Zero wspominał, że regularnie się ze stary m kumplem widuje. – Szantaler. – Maluta wskazał postać na zbiorowej fotce. – Jeszcze w akademii policy jnej. Obiło mi się o uszy, że coś mu się popaprało w ży ciu. – Ale chy ba nie aż do tego stopnia? – zauważy ł Hif. – Co masz na my śli? – Maluta porówny wał zrobiony w programie graficzny m portret ze stary m zdjęciem. – Właściwie co o nim wiemy ? – wtrącił Mączka. – Że ży je – warknął rozdrażniony Hif. Właśnie ten szczegół mu się nie zgadzał. Szantaler, owszem, od wielu lat by ł na emery turze, słuch o nim zaginął, ale przecież nie o nim pierwszy m. – Popy taj w stowarzy szeniu emery ckim – poradził Maluta. – Może mają z nim kontakt. Niech lab zrobi badania genety czne. Hif kiwnął głową. – Coś jeszcze? Na szerokim biurku leżały papiery zdoby te przez Maksa. – Z rozpy tania przeprowadzonego w tamty m czasie przez Wilczą wy nika, że te kobiety by ły znane w środowisku prosty tutek – przy wołał Hif to, co zdołał na szy bko wy czy tać. Maluta przeglądał papiery kartka po kartce. – Tu. – Postukał palcem. – Co? – spy tał Hif. – Druga sy gnatura – wy jaśnił Maluta. – Co to znaczy ? – chciał wiedzieć Mączka. – Właśnie – potwierdził Ty mański. – Nie wiem. Zapy taj na Wilczej – odparł naczelnik i kazał im wracać do swoich zadań.

– Znowu pani? – Zastępca naczelnika w komendzie rejonowej jest człowiekiem zajęty m. Teraz dowodzi zespołem operacy jny m, dziesięć lat temu pracował jako szeregowy policjant. Niespecjalnie podoba mu się, że stołeczna węszy w stary ch aktach. Powrót koleżanki z pałacu świadczy przecież o ty m, że coś jej w ty ch papierach nie pasuje. Kto wie, jak to się skończy. Może naśle na nich kontrolę z Radomia? Sadza Maksa w swoim gabinecie, wy mownie spogląda na zegarek, który zdejmuje i kładzie przed sobą. Wy gląda jak facet, który za wszelką cenę będzie starał się odwrócić kota ogonem.

– Mam py tanie – potwierdza Cy na. – O co chodzi z tą podwójną sy gnaturą? Pokazuje palcem odpowiednie miejsce na swojej kopii. Koźmiński sięga do szafy ogniotrwałej, nie musi szukać, wie, gdzie leży teczka, którą niedawno kopiował. Na wszelki wy padek przegląda ory ginały. Iry tujące – czy on sobie my śli, że Maks sfałszował kopie? – To wasza sy gnatura – odpowiada wreszcie. – Jak to „nasza”? – Sy gnatury się zmieniają. Dwanaście lat temu ktoś od was interesował się sprawą. – Kartki szeleszczą, facet przegląda je coraz szy bciej, skacze od ostatniej strony do pierwszej i z powrotem. – Zaraz, zaraz – powtarza, najwy raźniej ma zwy czaj mówienia do siebie. Maks się niecierpliwi. – Jakiś problem? Facet demonstracy jnie wzdy cha. – Może się my lę, ale wy gląda na to, że ktoś zmienił te akta – mówi. Rzuca Cy nie zdezorientowane spojrzenie, nie jest pewien. – Jak to? – upewnia się aspirant. – Brakuje dany ch osoby, która zgłosiła zaginięcie – wy jaśnia Koźmiński. Przepraszający m tonem, czy li nie wy klucza, że to on popełnił błąd. Sięga znów po teczkę i przegląda jej zawartość. – Nie ma protokołu przy jęcia zgłoszenia. – Jakie mamy możliwości? – dopy tuje Cy na. – Mogłem popełnić błąd. Dwanaście lat. Papiery giną. – Podinspektor bardzo ostrożnie wy raża swoje hipotezy. Jest zły, że sprawa wy pły nęła. Próbuje zażegnać ry zy ko kontroli. – Z drugiej strony może powinna pani poszukać u was. Pod starą sy gnaturą. – Pamięta pan policjanta ze stołecznej, który zajmował się tą sprawą? Mina Koźmińskiego mówi sama za siebie. Ty le lat.

Pracownia badań DNA w pałacowy m laboratorium należy do najlepiej wy posażony ch w kraju. Hif wstąpił tam porozmawiać o sprawie, a właściwie dwóch, które wy łoniły się z nieudolny ch prób nauczenia Suzy trudnej sztuki szukania postrzałka. Policjant pracujący w labie machnął do niego ręką, właśnie stał przy otwarty m metalowy m urządzeniu, do którego wkładał próbki. – Puszczę PCR i do ciebie przy jdę – obiecał. Hif kiwnął głową i rozsiadł się na fotelu w pomieszczeniu zwany m z angielska „ofisem”. Otworzy ł przeglądarkę internetową na dwudziestocalowy m monitorze stojący m na biurku i zajrzał na stronę swojego koła łowieckiego. Właściwie teraz by ł martwy sezon, choć można się wy brać na dzika czy borsuka. Powinien ty lko odebrać broń od Wilka. Zapisał sobie w pamięci, żeby do niego zadzwonić. Mlasnęły niebieskie rękawiczki, które posłał do specjalnego kosza obok nogi Ty mańskiego. – Polowanko? – zapy tał laborant Michał. – Zmieniłeś kwalifikacje? – Ostatnio rozmawiali w pracowni balisty ki. – Jestem wszechstronny – odparł technik. – Czego potrzebujesz? – Sprawa z Klembowa – przy pomniał Hif. – Mam dwie wiadomości. – Michał podszedł do plastikowego kontenera na papiery.

Zaszeleściły kartki. Słońce wpadające przez okno zaświeciło mu prosto w twarz, szy bkim gestem zmienił ułożenie pionowy ch żaluzji. Z laboratorium dochodził zapach alkoholu i nieokreślony ch chemikaliów. – Po pierwsze. Analiza próbek biologiczny ch spod paznokci tej małej – zaczął streszczenie wy ników. – Mamy grupę krwi, określiliśmy też płeć. Mężczy zna. Sprawdziłem jego DNA w dostępny ch rekordach w bazie. Zero. – Nic? – spy tał rozczarowany Hif. – Nic – potwierdził. – Nie wspominałeś, że druga wiadomość będzie dobra – zauważy ł Ty mański. – Bo nie będzie – przy znał technik. – Zbadaliśmy próbki ze szkieletów. Zanieczy szczone. Prawdopodobnie krwią zwierzęcą. Michał wręczy ł mu dokumenty. – Celowo czy przy padkiem? – upewnił się Ty mański. – Trudno osądzić. Ale skala zanieczy szczeń sugeruje działanie celowe. – Możesz ustalić gatunek? – dopy tał Hif. Michał pokręcił głową. – Trudno będzie ustalić tożsamość – wy jaśnił. – Możemy podjąć próby uzy skania materiału z zębów. Ale wartość procesowa badań będzie niska. Godzinę później na kory tarzu wy działu kry minalnego wy buchła awantura.

Maks siedzi przy komputerze, chy botliwe biurko podskakuje przy każdy m wciśnięciu klawisza, trzeba podłoży ć złożoną kilka razy kartkę. Przy pomina sobie jeden z programów oglądany ch o drugiej rano w telewizji. Dwóch facetów składało płachtę papieru wielkości boiska ty lko po to, żeby udowodnić, że można to zrobić więcej niż siedem razy. Maksowi wy starczy cztery, żeby ustabilizować mebel. Mariolka obserwuje najpierw z zainteresowaniem, ale szy bko się nudzi i wraca do pasjansa, którego w każdej chwili może ukry ć pod tabelą arkusza kalkulacy jnego. Maks drukuje podania do naczelnika Maluty i szefa archiwum. Sły chać krzy ki na kory tarzu. – Jak pan tu wszedł?! – Wściekły głos Hifa. – Proszę na mnie nie krzy czeć! Żądam rozmowy z aspirant Cy nowską! Ry cerz! Otwierają się drzwi, widać w nich dwóch mężczy zn – niskiego w trenczu, z aktówką pod pachą i kudłatego wielkoluda. – To pani! – atakuje Błędny. W oczach Mariolki migoczą iskierki podekscy towania. Cy na wstaje i spły wa na niego olśnienie. Owszem, zadzwonił do komendy w Wołominie z prośbą o stawienie się funkcjonariuszy o umówionej godzinie. Najwidoczniej się nie stawili. Usiłuje to wy tłumaczy ć, ale Błędny jest w parszy wy m nastroju. Może ma atak manii? – Albo przestanie pan krzy czeć, albo każę pana wy prowadzić. – Ty mański uspokaja faceta spokojny m, acz stanowczy m głosem. – Tak? – W tonie Ry cerza pobrzmiewa histeria. – To skandal! Sięga do teczki, a przestraszona Mariolka wodzi wzrokiem za wy konującą nerwowe ruchy

ręką przy by sza, dziewczy na kuli się, zaraz zniknie pod biurkiem. Każdy wchodzący do komendy przechodzi przez bramkę z wy kry waczem metalu, nie ma więc mowy o ataku ostry m ani tępy m narzędziem. Gwałtowny m gestem Ry cerz wy ciąga z torby kartkę papieru. – Składam oficjalną skargę na tę panią! – oświadcza uroczy sty m, acz nieco płaczliwy m głosem niski człowieczek. – Żądam przeprosin! – Proszę to złoży ć w kancelarii – tłumaczy Ty mański. – Słucham? – Głos Ry cerza drży z oburzenia, wszy stko jest teatralne i ociera się o chorobę psy chiczną, którą zawsze podejrzewali. – Mówiłem panu. Koleżanka pana zaprowadzi. – Spogląda na Maksa, ale wskazuje na zgarbioną Mariolkę. – Pokaż panu drogę – prosi. – Ja? – upewnia się policjantka, nie ruszając się z miejsca, i posy ła błagalne spojrzenie Cy nie. – Nie, Bolesław Chrobry – denerwuje się Hif. Dziewczy na posłusznie wstaje, oczy Ry cerza skupiają się na drobnej blondy nce, daje się zwieść i podąża w głąb kory tarza za jej ładny m ty łkiem. – Nic się nie przejmuj. – Ty mański pociesza Cy nę, który wzrusza ramionami. – Kurde, ciśnienie mi skoczy ło. Wy jmuje z szafki butelkę koniaku, dwa kieliszki i nalewa po lufce. – Co on tam wy smarował? – zastanawia się Cy na. – Dowiemy się. Uspokojony Maks pokazuje swoje podania. Opowiada, czego dowiedział się na Wilczej. – Dobra. Mam jeszcze zadanie dla ciebie. Znajdziesz naszego emery ta, Szantalera. – Hif wy jaśnia zaskakujące powiązanie by łego policjanta ze sprawą odkopany ch szkieletów. Maks idzie zebrać podpisy naczelnika swojego wy działu i szefa archiwum. – Cześć, dzidzia. – Niska, bary łkowata kobieta wita go w progu mieszkania. Musi mieć z siedemdziesiąt kilka lat, ubrana na sportowo, w dłoni trzy ma butelkę wody. – Właź. Maks, lekko zszokowany, wchodzi. Po ty m powitaniu pomy ślał, że ma do czy nienia z leciwą prosty tutką, ale kobieta wy gląda nobliwie. Siadają w wy pełniony m anty kami salonie. Gospody ni proponuje mu herbatę, więc przenoszą się do ciasnej kuchni. – Zrobię ci z mazowszanki, mąż poszedł po oligoceńską – tłumaczy, człapiąc między szafką a palnikiem gazowy m. – Może by ć kranówa – zapewnia Maks, choć w my ślach kręci nosem. Herbata z kranówki zalatuje chlorem. Kobieta spogląda na gościa z oburzeniem. – Pięćdziesiąt lat badałam wodę w wodociągach, wiesz? – ekscy tuje się, najwidoczniej to jej konik. – Odradzam. – Z trudem schy la się po butelkę schowaną za ławką. – Filtrów węglowy ch też nie polecam – konty nuuje. – Mam jeszcze wy niki analiz. Wiesz, ile tam bakterii się rozwija? A grzy bów? Woda bulgocze, kobieta waży w ręku czajnik i stawia na gazie. – Pracujesz w stołecznej? – dopy tuje gospody ni. Cy na potakuje. Na Gagarina wy słał go Hif, który pojechał odebrać Konradka ze szpitala. – Jak kiedy ś mój mąż. Ciężki kawałek chleba. Ze stresu wrzód mu pękł w żołądku. Miał szczęście, że ktoś go znalazł.

– A kiedy wróci mąż? – py ta Maks, w oczekiwaniu na wrzątek i przewodniczącego związku by ły ch funkcjonariuszy. – Dziesięć lat musiałam gotować dwa obiady – skarży się badaczka wód. – Ale to mu ty lko wy szło na dobre, wiesz, dzidzia? Bo nie mógł pić. A imprezy tam by ły na całego! – Łapie się za głowę. – Teraz chy ba już tak nie chlacie? Bo wtedy to nie by ło normalne picie. Maks właściwie powinien poprosić, żeby kobieta nie nazy wała go „dzidzią”, ale z drugiej strony w ustach staruszki brzmi to jakoś niewinnie. Kobieta siada z trudem naprzeciwko przy stole, ból, jaki czuje prawdopodobnie w plecach, wy krzy wia jej twarz. – Pięćdziesiąt lat przepracowałam w Filtrach. A jakich ja adoratorów miałam! Mówię ci, dzidzia. Raz przy jechał minister. Oprowadzałam go po naszy m laboratorium. I wiesz, co on zrobił, kiedy zostaliśmy sami? Klepnął mnie w ty łek! Chichocze. Maks nie wie, jak zareagować. – Powiedziałam mu, żeby się pohamował. Ale tak naprawdę – kobieta mruga do gościa – nie przeszkadzało mi to. Podobałam się mężczy znom, oj, bardzo. Na szczęście w ty m momencie sły chać szczęk zasuwki w drzwiach i w przedpokoju pojawia się zgarbiony rówieśnik pani domu, umięśniony, ży lasty mężczy zna dźwigający dwa plastikowe pojemniki z wodą. Sapie, odstawia ciężar. Ma surową twarz, ale serdeczny uśmiech. Czajnik gwiżdże, starsza kobieta dźwiga się z ławki, ale mąż ją powstrzy muje. – Siedź, Halina! Herbatki dla panienki? W jego głosie pobrzmiewa przedwojenny charme. Halina stęka. – Ironia losu, że przez te nerki muszę teraz pić ty le wody, nie uważasz, dzidzia? Całe ży cie siedziałam w wodzie – komentuje i szurając krok po kroku, wy chodzi z kuchni. – Położę się, Stefan. Na razie, dzidzia. Maks sły szy jeszcze szuranie kapci na kory tarzu. Gospodarz stawia przed nim kubek z parującą herbatą i talerz z ciastem drożdżowy m. – Nie trzeba – broni się Maks, ale parska śmiechem w duchu, że mamusia musi się przecież dobrze odży wiać. – Jak mogę pomóc? – By ły policjant patrzy na niego uważnie spod krzaczasty ch brwi. Maks zastanawia się chwilę nad jego karierą. Pracował w stołecznej. W jakim wy dziale? Łapał kry minalistów czy by ł esbekiem? Nie wie i nie odważy się spy tać. Wy daje się, że dobrze mu z oczu patrzy, z drugiej strony w swojej krótkiej karierze spotkał niejednego skurwy sy na o spojrzeniu gołębia. – Szukam emery towanego funkcjonariusza – wy jaśnia Maks i podaje nazwisko Szantalera. – Ma pan z nim kontakt? Może jest albo by ł członkiem organizacji? Spojrzenie Stefana przemy ka po kawałku gumoleum leżący m na stole, z identy czny m wzorem jak na kuchennej podłodze. Mruczy pod potężny m nosem nazwisko. Kręci głową. – Niech pani chwileczkę poczeka. Zadzwonię do najstarszego członka. Maks odry wa sobie kawałek ciasta. Z pokoju obok sły szy wy mianę uprzejmości, rozmówcy ty tułują się „panie generale”. Stefan zadaje py tanie, chwila na zastanowienie, bo try biki w starej głowie nie pracują już tak szy bko jak dawniej. Pada „aha” i zaskoczone „o?” oraz pełne rezy gnacji „no tak”. Maks ma złe przeczucia.

– Coś niecoś wiem – chwali się przewodniczący. – Ale to nie są dobre wiadomości.

7 CZERWCA 1999, PONIEDZIAŁEK

Obudził go rozkręcony na cały regulator telewizor. Ojciec nałogowo oglądał Rodzinę zastępczą i sarkał na kolorowy ch, racząc się rano piwem, wieczorem czy mś mocniejszy m. Zero spał w kuchni, na wersalce ustawionej pod oknem wy chodzący m na zapuszczony ogród. Niedawno założy ł siatkę na drewnianą ramę, żeby powstrzy mać wszechobecne osy. Sprawdził godzinę – szósta rano. Sięgnął do stojącej za nim wieży Tonsil, nastawił Radio Jazz. Kiedy ś słuchał co rano W tonacji Trójki, ale zmienił zwy czaje, odkąd kilka lat temu pojawiła się stacja Adamiaka. – Jajecznicę ci usmażę. – Ojciec pojawił się w kuchni i przy stąpił do poranny ch czy nności. Witczak podszedł do zlewu, żeby przemy ć twarz i się ogolić. Od ojca zalaty wało nieprzetrawioną wódą, stał w wy ciągniętej koszuli i gaciach, chwiejąc się na paty kowaty ch nogach. – Telefon by ł do ciebie – rzucił od niechcenia. – Co to za dupa, że dzwoni o tej porze? Obaj by li nie w sosie. Sty pa po ostatniej ciotce przeciągnęła się do niedzieli, siedzieli w kilka osób w pokoju obok. Ojciec o dziewiątej wpadł w pijacki szał, Witczak poprosił jego kumpli, żeby już poszli. Nie miał pojęcia, ile jeszcze stary pociągnie, tankował prakty cznie codziennie. Zero starał się coraz rzadziej by wać w domu. Spał u kumpli, na mieście, gdzie popadło. W zeszły m ty godniu dwie noce spędził u Małgorzaty, ale to nie by ło najlepsze lokum dla pracownika stołecznej. Burdel w nocy nie należy do najspokojniejszy ch miejsc. Ale czasem nie miał wy boru. Zasiedli do jajecznicy. Ojciec dźgał widelcem żółte kawałki na swoim talerzu. – Powinieneś więcej jeść – odezwał się Witczak. – A ty mógłby ś częściej odwiedzać matkę. Skarży ła się – wy palił stary. – Pojadę, jak Biały wy jedzie – powiedział ugodowo Zero. Spieszy ł się, tego dnia miała by ć odprawa w sprawie wizy ty papieża. Potrzebna by ła każda para rąk do pracy. Ojciec włoży ł swój talerz do zlewu. Prawie nie tknął jajecznicy. Witczak podszedł do stojącego na szafce w przedpokoju aparatu. Domy ślał się, kto go szukał.

Cóż, z racji wy kony wanego zawodu Małgorzata zazwy czaj o tej porze powinna spać. Chy ba że coś stało się z mały m Guciem, jej sy nem. Skomplikowany układ. Wy kręcił numer. Odczekał cztery długie sy gnały. W końcu usły szał jej głos. – Prosiłem, żeby ś tu nie dzwoniła – zaczął bez ogródek. – Nie dzwoniłam. Obudziłeś mnie – odparła rozespany m głosem. Rozłączy ł się, przebrał w zapuszczonej łazience. – Jakaś kobieta mnie szukała, mówiłeś. Podała nazwisko? – zapy tał ojca, który brzęczał pusty mi butelkami w poszukiwaniu czegoś konkretnego do picia. – Zostaw mi parę groszy – poprosił. Witczak wiedział, że gdy by nie dał, stary poszedłby sępić na osiedle. Znalazłby koleżków i wiadomo, jak by to się skończy ło. Pewnie znowu trzeba by go odbierać z Kolskiej, gdzie starego Witczaka dobrze znali. Zero sprawdził kieszenie i znalazł dwadzieścia złoty ch, które położy ł na starej ceracie w papugi. – Pojadę dziś do niej – zapowiedział stary. – Znowu cię nie pozna – skwitował Witczak. – A ta kobieta. Jak się przedstawiła? Ojciec tarł czoło. – Znalazł sobie sekretarkę – marudził. Zero wstawił wodę na kawę. Pod domem, na Brożka, stał służbowy lanos. Miał jeszcze chwilę. – Jakoś tak po rusku – wy dusił wreszcie stary. Witczak kiwnął głową. Znów podniósł słuchawkę, wy brał znajomy numer. Odebrała Natasza. – Dzwoniłaś? – Nie przy witał się, często przeprowadzali podobne rozmowy. – Kiedy ostatnio widziałeś mojego ojca? – spy tała. Zero obejrzał się na starego, który palił za stołem, czule ściskając banknot. Oboje mieli problemy z rodzicami. Stary Witczak nigdy nie stronił od kieliszka. Zresztą Szantaler również. Taka praca. Śmiali się w komendzie, że z chorób zawodowy ch najczęstszą w policji jest alkoholizm. – Mignął mi na mieście parę dni temu – skłamał Witczak. Rozmawiał z nim w czwartek, kiedy nocował u Małgorzaty. Szantaler, by walec burdeli. – Od kiedy jest w ciągu? Natasza westchnęła. – Trzeci ty dzień. Zawiozłam go nawet do szpitala, żeby się zaszy ł. Ale uciekł. – Popy tam – obiecał. Zapowiadał się zakręcony ty dzień.

DZIEŃ SIÓDMY

PIĄTEK 8 KWIETNIA

Niełatwo jest odnaleźć policjanta na emery turze. Zwłaszcza takiego, który najwy raźniej postanowił zerwać z przeszłością. Wy glądało na to, że Adam Ty mański znał takich przy najmniej dwóch. I to akurat ty ch, na który ch odnalezieniu szczególnie mu zależało. Po pierwsze: Witczak. Z dokumentacji wy doby tej z archiwum przez Maksa wy nikało, że komisarz, niedawny współpracownik Hifa, dwanaście lat temu uczestniczy ł w poszukiwaniach dwóch przy jezdny ch kurew. To nie wszy stko. Z akt wy parowały dane doty czące osoby, która zgłosiła zaginięcie. To jakaś grubsza sprawa, pomy ślał Hif. Witczak nigdy nie by ł specjalnie wy lewny. Owszem, znali się, ale czy wiedzieli cokolwiek o swoim ży ciu pry watny m? Ty mański serce miał na dłoni, potrafił płakać, kiedy rozlaty wał się jego związek z Mumią. Nie wahał się prosić o wsparcie. Z jego powodu często chodzili na wódkę. Co innego Witczak. Ty mański pamiętał ty lko pogłoski. Że Zero nie jest takim samotny m wilkiem, na jakiego się kreuje, że kogoś ma. Mówiło się nawet o dziecku. Ale bez konkretów. W listopadzie zeszłego roku nagle zniknął. Potem dowiedzieli się, że chorował, a Hif odwiedził go nawet w szpitalu na Sobieskiego, ba – pomógł Witczakowi opuścić psy chiatrię bez żółty ch papierów. Zrobiła się z tego afera, bo nastraszy li lekarzy. Kiedy to wy szło na jaw, Zero odszedł na emery turę, przewiny zamazano w związku z ty m, że wy kazał się w swojej ostatniej sprawie – sery jnego mordercy nazy wanego Patronem. A potem ani widu, ani sły chu. Od miesięcy miał wy łączoną komórkę. Hif sprawdził przez Generała. Pod stary m adresem Witczaka, na drzwiach przedwojennej willi przy skrzy żowaniu Gagarina i Sobieskiego wisiała kłódka i baner dla kupców. Nie by ło kogo spy tać. Drugi emery t, którego trzeba by ło znaleźć, to Andrzej Szantaler, oficer z lat dziewięćdziesiąty ch, który ugrzązł na szczeblu naczelnika. Podobno się stoczy ł. Doszła jakaś afera

z korupcją w tle. Ludzie mówili, że chorował (ale mrugali porozumiewawczo okiem), dlatego wierchuszka doradziła szy bką emery turę. Nie wiedzieli, co się z nim działo przez te wszy stkie lata, ale informacje uzy skane od przewodniczącego związku by ły ch funkcjonariuszy nieco rozjaśniły sy tuację. Ciężko chory Szantaler leżał w który mś z domów opieki. Po szczegóły mogą udać się do Nataszy Szantaler, jedy nej córki. Hif chciał zabrać ze sobą Młodego, ty lko że jego ży cie pry watne nieoczekiwanie się skomplikowało. Babcia Mączki, wy pisana ze szpitala i przy wieziona do domu, umarła w nocy. Adrian znalazł ją martwą w pokoju, siedziała w fotelu, z miską i telefonem pod ręką. Miał wtedy nocny dy żur. – Siedzisz na dupie – rzucił Ty mański do Cy ny, a sam zaczął się zbierać. Tak okazy wał swoją troskliwość. W dłoni miął kartkę z adresem córki Szantalera. – Widziałaś skargę? Dawniej często wpły wały skargi na starszą aspirant Cy nowską. Ostatnio Cy na trochę przy cichła, pewnie przez ciążę. To znaczy – właściwie to nie. Ry cerz złoży ł pismo, w który m oskarży ł funkcjonariuszkę o niedopatrzenie obowiązków służbowy ch. Podniósł stawkę, ty m razem zgłosił popełnienie przestępstwa na tamtej farmie by dła. Rzekomo ktoś widział tam dużo broni. – Kiedy wrócę, to razem tam pojedziemy, rozumiesz? – sarknął Hif, dziobiąc palcem kartkę ze skargą leżącą na jego biurku. – Inaczej naczelnik dobierze nam się do dupy. Najważniejsze, że Konradek już w domu z mamą. W drodze na parking wstąpił do kadr. Witczak musiał zostawić na siebie namiary, przecież czasem trzeba by ło wy słać korespondencję. Dostawał pieniądze z emery tury. Ale dziewczy ny z pierwszego piętra podały Hifowi ty lko numer skry tki pocztowej na poczcie w Izabelinie. Teraz mógł Witczakowi wy słać pocztówkę. Przy pomniał sobie o Kamilli Saks, lekarce poznanej w związku z poprzednią sprawą, ostatnim śledztwem prowadzony m przez Krzy sztofa. Ty mański odniósł wrażenie, że coś Witczaka z Kamillą łączy ło. Wiedział, że kobieta pracuje jako psy chiatra w Tworkach. Odnalazł jej dane, zadzwonił do szpitala, porozmawiał. Oznajmiła chłodno, że nie zna aktualnego adresu Witczaka. I niestety, nie może pomóc. Ale Hif miał wy robione ucho, domy ślał się, że skłamała. Najwy raźniej Zero rzeczy wiście postanowił zniknąć. Natasza Szantaler mieszkała w piętrowej willi niedaleko Wołoskiej, w najlepszej części Górnego Mokotowa. Na liście mieszkańców same znane nazwiska. Przy jęła go w salonie urządzony m skromnie, acz ze smakiem. Wszędzie leżały książki, głównie słowniki i rozłożone kartki papieru. – Jestem tłumaczem – wy jaśniła. Zaproponowała kawę, którą chętnie przy jął. – Przy szedłem w sprawie pani ojca – wy jaśnił. Kiedy przy niosła kawę, usiedli naprzeciw siebie przy ławie, Hif utonął w skórzany m fotelu, Natasza zajęła miejsce w rogu kanapy. Wręczy ł jej portret graficzny od Awy. – Podobny do ojca – skonkludowała. – Kto to jest? W jego oczach ujrzała wahanie. – To rekonstrukcja twarzy nieznanego mężczy zny. Zmarł mniej więcej dziesięć lat temu – wy jaśnił. – Mój ojciec ży je. – Jej twarz wy rażała zatroskanie. – Od dziesięciu lat leży w domu opieki.

Jest katatonikiem. Hif poczuł się jak Konradek, któremu odebrano ukochaną zabawkę. – Może pan spy tać swojego kolegę, Krzy sztofa – zapewniała gorliwie, jakby chciała go przekonać. Nie zdąży ł powiedzieć, że nie wie, gdzie go szukać. – Co sobota odwiedza ojca. Ty mański zapisał adres placówki. Co sobota. Czy li jutro.

Maks skazany jest na towarzy stwo idiotki. Mariolka markuje papierkową robotę, co chwila dzwoni do koleżanek, umawia się na wieczór. Zdąży ł się zorientować, o co chodzi. Izunia, przezy wana Mariolką, to kuzy nka komendanta, dołączona na siłę do wy działu kry minalnego. Ale wieść niesie, że to już trzecia praca w jej karierze, jak dotąd nigdzie nie zagrzała miejsca dłużej niż trzy miesiące. Maks bije się z my ślami. Problem, który przed nim postawiono, jest złożony. Faceci śmierdzący sianem poprosili o konsultację i poszczuli Glistą. Wzięli na celownik kogoś ze stołecznej. By ć może Ty mańskiego, może Młodego, samego naczelnika albo jego zastępcę. Wszy stko po to, aby ukręcić łeb jednej z aktualnie prowadzony ch spraw. Której? Nie wie. Może pogadać z Hifem? Postanawia jednak czekać. Na odpowiedni moment, w który m coś się wy jaśni. Ty mański wraca z miasta stropiony. Siada ciężko przy biurku, sapie. – O co chodzi? – py ta go Maks. Hif sprawdza coś w komputerze. Otwiera stronę; na zdjęciach widoczny jest biały dom otoczony zielenią. – Wakacje planujesz? – zagaduje z troską Maks. Ty mański sięga po słuchawkę telefonu stojącego na biurku, wy biera numer. – Chciałby m zapy tać o jednego z pacjentów. Stacjonarny ch – zaczy na. – Dzwonię z policji. Słucha, kiwa głową. Ochrona dany ch osobowy ch. Jasne. – Dobrze, przy jadę – sarka. Wstaje. – Jedziemy – mówi do Maksa. – Co z Młody m? – Zajęty pogrzebem.

Jadą najpierw do Otwocka, podróż zajmuje im ponad godzinę. Ale trasa wiedzie lasami, widoki jak na Mazurach, Maks jest pod wrażeniem. Uchy la okno, ciepły wiatr delikatnie owiewa mu czoło. Hif wy gląda, jakby się męczy ł, jakby chciał zapalić, ale wie, że w jego towarzy stwie (towarzy stwie płodu) nie może. Powinni porozmawiać. Ale co miałby mu powiedzieć? „Słuchaj, porwali mnie bandy ci”? „Znowu? – spy tałby podejrzliwie. – Uwzięli się na ciebie”. Ale czy ma rację? Czy właśnie o niego chodzi? Której sprawie faceci chcą ukręcić łeb? Parkują pod bramą, idą długą żwirową aleją (żwir podobny do tego na dachu teatru w Pałacu Kultury i Nauki), schodki, szerokie drewniane drzwi, biurko, przy który m siedzi ubrana w sweter

kobieta. W holu domu spokojnej starości stoją kanapy, na kanapach siedzą starsi ludzie, czy tają kolorowe czasopisma, przez okna wpadają słoneczne promienie. Wokół unosi się charaktery sty czny zapach starości. Legity mują się i wreszcie Hif otrzy muje potrzebne informacje. Przy chodzi pielęgniarka, na polecenie kierowniczki prowadzi ich na piętro, potem kory tarzem do końca, ostatnia sala po lewej. Niewielki pokój, na specjalisty czny m łóżku z zabezpieczeniami przeciwodleży nowy mi leży szczupły mężczy zna. Nie reaguje na otoczenie, nie zauważa osób, które wchodzą do jego pokoju. Jego oczy nic nie wy rażają, z kącika ust spły wa sopel śliny wy tarty przez pielęgniarkę. Wy chudzona twarz zdradza pewne cechy wspólne z portretem zrobiony m przez Awę. Hif spogląda na zdjęcie wiszące na ścianie. Komendant Szantaler w galowy m mundurze. Obok druga fotografia, dwóch mężczy zn przy wódce, obaj uśmiechnięci. W jedny m z nich Maks rozpoznaje Witczaka. Hif nie py tając o pozwolenie, zdejmuje zdjęcie ze ściany i chowa do kieszeni. – Do superprojekcji – tłumaczy. Maks wie, o co chodzi – nałożą obraz czaszki zmarłego. Ty lko tutaj nie do końca ma to sens. Przecież Szantaler ży je. Ale Ty mański widocznie wie, co robi. Albo działa po omacku. Na wiszącej na ścianie fotografii wskazuje drugiego mężczy znę. – Pan Witczak? – Pielęgniarka się uśmiecha. – Czy ta pacjentowi Don Kichota. Co ty dzień. – Od jak dawna przy jeżdża? – Od zawsze. A pracuję tu od siedmiu lat – oznajmia kobieta w biały m kitlu. – W soboty około dziesiątej. Hif kiwa głową. – Ja też jutro wpadnę – zapowiada. Wy chodzą. – Teraz do Radzy mina.

7 CZERWCA 1999, PONIEDZIAŁEK

Witczak zdąży ł na wielką odprawę związaną z ostatnimi przy gotowaniami do wizy ty papieża w Warszawie. Wojty ła miał przy lecieć w czwartek wieczorem helikopterem z Drohiczy na, na cały piątek trzeba by ło zablokować połowę Śródmieścia. Policja miała obstawiać całą trasę przejazdu i miejsca spotkań, między inny mi Parlament, Pałac Prezy dencki, Umschlagplatz, Stare Miasto. W niektóry ch miejscach w tłumie ma by ć więcej policji niż wierny ch. Zwieziono ludzi z całego kraju, w komendzie panował chaos. Ktoś napomknął o planowanej serii nalotów na agencje towarzy skie. Prawdopodobnie chodziło o odstraszenie przy jezdny ch funkcjonariuszy od nocowania po burdelach podczas wizy ty Białego. Witczak się przejął. Po południu urwał się z pałacu, pojechał do mieszkania na Dzielnej, które zajmowała Małgorzata wraz z Guciem i dwoma współlokatorkami. Otworzy ła mu nieumalowana, ale i tak w progu zachły snął się jej urodą. Nie mógł pojąć, dlaczego ta dziewczy na skończy ła w agencji, a nie na wy biegu. Wy jaśnił, że nie powinna pokazy wać się w agencji. – Stało się coś dziwnego – wy znała. Pokazała mu pusty pokój współlokatorek, porzucone ubrania, rzeczy osobiste. – Nie wróciły z pracy dwa dni temu – wy jaśniła. – Może wy jechały z klientami? – Wiedział, że dziewczy ny czasem dawały się namówić. – Dały by znać. Wszędzie szukałam. Obdzwoniłam szpitale. – Chy ba nie by łaś na policji? – zapy tał. Kiwnęła głową. Błąd. – Przecież masz mnie! – ziry tował się. – Mam nie ty lko ciebie – odparła w złości. Zabolało. – Z kim gadałaś? – wy cedził. Nie chciała powiedzieć. Zmusił ją. Z Koźmińskim z Wilczej. – Możesz mieć kłopoty – wy jaśnił. – Załatwię to.

Chciał wiedzieć, co się właściwie stało. Chodziło o agencję w kamienicy przy Żurawiej, niedaleko wielopiętrowego garażu, wy budowanego jeszcze za socjalizmu. Witczak by ł stały m klientem burdelu, pierwszy raz zaprowadził go tam Szantaler. W czasie jednej z wizy t poznał Małgorzatę. – Dzwonił Marek. – Chodziło o opiekuna dziewczy n, faceta wy najmującego lokal, czy li – bez ogródek – alfonsa, członka gangu. Witczak od początku znajomości próbował wy rwać Gośkę z tego środowiska, ale miała dziecko na utrzy maniu i zero pomy słu na przy szłość. – W sobotę rano przy jechał do agencji i zastał mieszkanie puste. W nocy ktoś zabrał dziewczy ny, zniknęli też klienci. – Jak to: zniknęli? Wzruszy ła ramionami. – Mieszkanie wy sprzątane, zabrali dy wany. Witczak siedział na kanapie i drapał się po głowie. – Przepadł też Sebastian. – Kolejny człowiek mafii, stróż mający pilnować w nocy porządku w agencji. – Ich zniknięcie też zgłosiłaś? – Spojrzał na jej ładną, otoczoną burzą czarny ch włosów twarz. Pokręciła głową. – Nie znam nazwisk. Nie chcę się zresztą wy głupiać – odpowiedziała. – By ły tam jakieś kamery ? – upewnił się. – Z tego, co wiem, na klatce schodowej ty lko atrapy. W środku prawdziwe. Zniknęły z cały m sprzętem. Witczak postanowił skorzy stać z okazji. – Umów mnie z Markiem. Będę na Żurawiej za pół godziny. A ty się spakuj. Zabieram cię do siebie. Spojrzała na niego zaskoczona. – Żartujesz? – Dam ci klucze i poinformuję ojca. Zabierzesz dzieciaka ze szkoły. Na piętrze mamy wolny pokój. – A co z ty m mieszkaniem? – Rozejrzała się po swoich czterech kątach. Przy zwy czaiła się. – Tu nie jest bezpiecznie – stwierdził.

DZIEŃ SIÓDMY

PIĄTEK 8 KWIETNIA

Wiadomości na portalu Facebook. Uży tkownicy Macieng i Zuza_T. Znajomość od: 5 miesięcy. Wspólni znajomi: 3. Macieng: Hej! W budzie? Zuza_T: Nie, w fabry ce pepitki J Macieng: Gdzie???? Co to pepitka? Zuza_T: ŻART. W budzie. A gdzie mam by ć? Macieng: Idziesz na Gabę! Zuza_T: No! A skąd wiesz? Macieng: Widziałem, że potwierdziłaś udział. Zuza_T: Nic się nie ukry je. Macieng: Zazdraszczam. Zuza_T: Lubisz? Macieng: Znam od Miss Scylla! Zuza_T: Super! Idziesz? Macieng: Nie ma już biletów! Zuza_T: L Macieng: Z kim idziesz? Zuza_T: Nie uwierzy sz! Macieng: Masz chłopaka?! L Zuza_T: Staruszek mnie zaprosił. Chce topór zakopać. ;–) Macieng: Jaki topór????? J

Zuza_T: Wojenny. Macieng: A. Zuza_T: Muszę spadać. Zaraz babka od informaty ki się czepi. Macieng: Odezwę się wieczorem. OKI? Zuza_T: OKI! J

Zapach siana budzi nieprzy jemne skojarzenia. Właśnie weszli na teren bazy, idą za korpulentną kobieciną, która ich oprowadza pod nieobecność męża i pracowników. Sporo osób – Maks i Hif, dwójka inspektorów wetery narii z Wołomina i para funkcjonariuszy z radzy mińskiego komisariatu. Trochę to trwało, zanim udało im się przy jechać do Zawad, zaparkować przed bramą i wy wabić z dwupiętrowego domu przestraszoną właścicielkę posesji. W komisariacie koledzy przy witali Ty mańskiego jak boga, musiał opowiedzieć o postępach w sprawie, którą od kilku dni ży ła cała okolica. Wiadomość rozeszła się z szy bkością bły skawicy – nie ty lko o śmierci młodej Wioletty Roszczep, ale i o szkieletach znaleziony ch pod ciałem. O masowy m grobie rozpisy wała się lokalna prasa, pierwsze wiadomości pojawiły się na krajowy ch portalach informacy jny ch i w telewizji VTV Warszawa. Komisariat zaczy nali nachodzić dziennikarze śledczy. Ty mański chciał jednak wiedzieć, dlaczego nie udała się zaplanowana kontrola w miejscu gromadzenia zwierząt. Okazało się, że policjantów odstraszy ła niesławna postać Błędnego. Następnie musieli pojechać do inspektoratu wetery narii w Wołominie, porozmawiać z lekarzem powiatowy m i poprosić o przeprowadzenie kontroli. Początkowo nie chciał się zgodzić, ale przekonała go pogawędka na stronie z Ty mańskim, więc ściągnął z terenu podwładny ch i wy słał ich do Zawad. Stracili przez to cenne dwie godziny, ale Hif nie chciał odpuścić, przekładanie kontroli na następny ty dzień nie wchodziło w rachubę. Dotarli na miejsce około drugiej, w porze, kiedy wszy scy pracownicy urzędów nerwowo zaczy nają spoglądać na zegarki. Ale Ty mański by ł nieprzejednany. Maks bał się ty lko, że nikogo na miejscu nie zastaną, albo co gorsza, napatoczy się Ry cerz. I tak pewnie złoży kolejną skargę, że nie został powiadomiony o terminie kontroli. Nawet gdy by jakimś cudem zjawił się na miejscu, nie zostałby wpuszczony na teren. Na szczęście na posesji przeby wa Halina Getka, żona Henry ka, właściciela miejsca gromadzenia. Wy gląda na nieco przestraszoną, ale nie dziwi się informacjom o skargach i powiadomieniach. Dla nich to chleb powszedni. A Maks znowu czuje zapach siana. Na terenie gospodarstwa znajduje się szereg budowli – budy nki mieszkalne właścicieli i przeznaczone dla pracowników, dwie obory na sześćdziesiąt stanowisk dla krów, izolatka dla chory ch zwierząt, wiata z rampą załadowczą i placem manewrowy m. Na ty łach posesji rozciąga się łąka, na której stoi stodoła o ażurowy ch ścianach, wy pełniona belami siana. Między domami boks z dwoma ujadający mi dobermanami. Wizy tujący proszą o dostęp do pomieszczeń, pani Halina otwiera przed nimi drzwi wszy stkich schowków – widzą worki z paszą, pojemniki na środki dezy nfekcy jne, narzędzia rolnicze, zbiornik na mleko dla cieląt. Żadnej broni. Inspektorzy wy konują ruty nową kontrolę, spisy wanie protokołu trwa do czwartej. Nic szokującego nie znaleźli.

– Pół dnia zmarnowane – komentuje Hif. – Ty le warte są doniesienia Błędnego. O piątej docierają do Warszawy. Maks wciąż czuje na ubraniu zapach siana.

Hif odprawił ciężarną do domu, w jej stanie nie powinna się przemęczać. Zadzwonił do Mumii, by zapy tać o samopoczucie sy nka. Zjadł kanapki kupione w kiosku w przejściu podziemny m na stacji metra. Często tam zachodził, pani Genia znała go i trzy mała dla niego ulubione bułki z tuńczy kiem. O szóstej zaczął pisać notatkę służbową z wizy ty w miejscu gromadzenia zwierząt, w razie gdy by w poniedziałek rano naczelnik chciał z nim pogadać. Po kwadransie w otwarty ch drzwiach na kory tarz mignęła mu charaktery sty czna postać. – Misia! – zawołał. Kostkiewicz zawróciła i po chwili zobaczy ł jej okrągłą, poważną twarz. – Chcesz pogadać? – ucieszy ła się. Rzadko kiedy by ła włączana do zwy czajny ch rozmów, wszy scy bali się, że zacznie ich diagnozować i wezwie potem na rozmowę o wy paleniu zawodowy m, a to skończy się przy musową terapią. – Zapy tać o moją sprawę – rozwiał wątpliwości. Uśmiech spły nął z jej twarzy jak rozmazany makijaż. – Aha. – Usiadła naprzeciwko, przy bierając służbową minę. – Męczy mnie sprawa Wioletty. – Zaczął bawić się swoją nieśmiertelną zippo. Każde przekręcenie kółka trącego i płomień tańczący na kominie przy pominał mu o nałogu, którego jakoś nie mógł się pozby ć. A powinien. Dla Konradka. – Czy zbrodniarz zawsze wraca na miejsce zbrodni? – palnął. Wiedział, że to nieprawda, komunał z tanich kry minałów. W ty m przy padku jednak, na swój przewrotny sposób, takie zdarzenie miało miejsce. – To doty czy sery jny ch i też nie wszy stkich – orzekła belferskim tonem. Ty mański szurnął wczorajszy m wy daniem kolorowego szmatławca, w który m pojawił się bełkotliwy arty kuł Seryjny morderca w Wołominie, ilustrowany zdjęciem szkieletów. Nie by ły to szczątki znalezione w lesie pod Klembowem, jakaś przy padkowa fotka. Na szczęście. – Dlaczego nie wszy stkich? – spy tał. – Sery jni, według klasy cznego podziału, dzielą się na trzy grupy – rozpoczęła wy kład. – Ty p zorganizowany, chaoty czny i mieszany. Są zresztą różne szkoły. W każdy m razie nie mam pewności, czy w twojej sprawie w ogóle możemy mówić o mordercy sery jny m. – Z tego, co wiem – odparł Ty mański – wy starczą trzy morderstwa. Tu mamy aż pięć trupów. – Tak, ale te zbrodnie dzieli od siebie jakieś dziesięć lat! – Właśnie to mnie nurtuje – przy znał Hif. – Jakim cudem sprawca wrócił z nowy mi zwłokami w to samo miejsce? I po co? – Tamten sposób ukry cia ciał się sprawdził. Przez dekadę nikt nie odkry ł szczątków. Zastosował sprawdzoną metodę – stwierdziła. – Nie do końca – zauważy ł Ty mański. – Szkielety zostały zanieczy szczone krwią zwierzęcą. Ktoś zlał juchą ciała.

– Spry tne – uznała zaciekawiona psy cholog. – Dlaczego teraz nie zastosował tej samej sztuczki? Kostkiewicz spojrzała na akta sprawy. – Odpowiedź jest prosta – odparła. Hif rzucił jej py tające spojrzenie. – To inny sprawca.

7 CZERWCA 1999, PONIEDZIAŁEK

Agencja mieściła się w mieszkaniu na trzecim piętrze kamienicy przy Żurawiej, należącej do ty ch dwudziestu procent budy nków, które jakoś przetrwały wojnę i wy burzenia związane z odbudową socjalisty cznej stolicy. Witczak z wy siłkiem wdrapy wał się po kamienny ch, wy ślizgany ch stopniach wąskiej klatki, która w czasach swej świetności służy ła zapewne pomocom kuchenny m i lokajom. Na miejscu czekał na niego Marek Krajka, alfons dziewczy n. – Zwijamy się – oświadczy ł w otwarty ch drzwiach. – Chcesz zajrzeć? Witczak kiwnął głową. Może i trochę brzy dził się ty ch facetów, z drugiej strony wiedział, że nie by ł jedy ny m pracownikiem stołecznej, z który mi Krajka by ł na „ty ”. W każdy m razie Zero by wał tu często, spędził tutaj wiele nocy z Małgorzatą, zwłaszcza kiedy ojciec wpadał w ciąg i dom na Raszei zmieniał się w metę. Obeszli pokoje, zajrzeli do kuchni i łazienki, dobrze znane cztery kąty płatnej miłości. – Tak zastaliście mieszkanie? – zdziwił się Zero. Krajka kiwnął głową. – Nic nie ruszaliśmy – zapewnił. – Podobno zniknął sprzęt nagry wający – przy pomniał Witczak. Alfons pokazał mu opróżnioną szafkę i urwane kable od jedy nej kamery, która wisiała pod wejściem. – Nie mieliście ukry ty ch aparatów? – upewnił się policjant. – By ł taki pomy sł, żeby się zabezpieczy ć, ale wy biłem go chłopakom z głowy. To porządna firma. Witczak usiadł na kanapie. – Ślady krwi? Krajka pokręcił głową. – Ale zniknęły dy wany. – Mogę przy słać tu chłopaków z techniki. Pogrzebią i coś znajdą – zaproponował. – Dziewczy ny znajdę nowe – odpowiedział cy nicznie gangster. – A Sebastiana szukać nie

będę. Taka praca. Zwijam interes, bo to wszy stko śmierdzi. – Zabieram Małgorzatę – oznajmił Zero, patrząc mu prosto w oczy. Krajka wzruszy ł ramionami. – Kurwa na zawsze zostanie kurwą. Witczak przez chwilę zastanawiał się, czy nie dać mu w mordę. Ale zacisnął zęby i zmusił się do opanowania. – Masz dane ty ch klientów? – zapy tał na odchodny m. – Tak. Mam kopie dowodów osobisty ch – przy taknął Krajka, ale szy derczy uśmiech zdradził ironię. Witczak pokiwał głową. – Ktoś ich będzie szukał. – Dlatego zwijam biznes i przenoszę się do Kolonii. – Gośka zgłosiła zaginięcie dziewczy n – przy pomniał Witczak. Krajka sięgnął do kieszeni kurtki i wy jął zwitek banknotów. Zero spojrzał na niego jak na śmiecia, dłoń alfonsa zawisła w pół ruchu. – Im szy bciej wy jedziesz, ty m lepiej – rzucił i wy szedł z mieszkania. – Wiem – usły szał za plecami.

DZIEŃ SIÓDMY

PIĄTEK 8 KWIETNIA

– Zrobiłam pierogi! Zawsze lubiłeś! – Matka krząta się po kuchni po wielogodzinnej walce z mąką, wodą, mięsem i garnkami. – Lubię – zapewnia Maks, rad z jednoznacznej końcówki. Oboje z płodem umierają z głodu, a on ma zamiar jeść za dwoje. – Ty lko podsmażę i zrobię omastę – szczebiocze Teresa. Maks spogląda w okno, podziwia urzekający widok – pełen nieuzasadnionej dumy PeKiN, mimo że totem wroga sprzed lat, lśni dziwaczną architekturą. Za nim nowoczesne kloce hoteli i biurowców. Tuż przy Marszałkowskiej, po drugiej stronie, do niedawna straszy ł masy wny stalowy barak kupców warszawskich, o który doszło do niesławnej bitwy. Teraz po hali pozostał pusty plac. W mieszkaniu pachnie smażony m tłuszczem, skwarkami, szy by zaparowały nawet w pokoju. Maks przy my ka oczy i widzi w wy obraźni samego siebie, lecącego wzdłuż budy nku niczy m jakiś transseksualny chwilowy superbohater, który po chwili wbija się w chodnik pasażu Wiecha. Upaja się wizją, otwiera okno, uderza go chłód, wy starczy wejść przez tapczan na parapet, następny krok i fru!, wiatr między skórą a ubraniem, wy zwolenie. A może wpadnę do klubu poskakać? – my śli Maks. Okno zostaje zamknięte. – Zimno – szepcze matka. Bóg wie, co pomy ślała. Bóg wszy stko wie i nie istnieje. Maks siada płaskim ty łkiem na tapczanie, czeka na talerz pierogów, który pachnący pierwotną matczy ną dobrocią staje na ławie. On nigdy nie będzie emanować, nigdy nie postawi pierogów przed płodem, który wy rośnie na wy jącego smarkacza, a potem przy jmie formę obrażonej na cały świat miniatury człowieka. Kto wie, może przekazał mu gen popierdolenia? Dobrze, że zaraz po cesarce personel zabierze

ksenomorfa na ty mczasowy oddział adopcy jny. Matka oczy wiście jeszcze o ty m nie wie. Miasto w oknie za plecami Cy ny rośnie, zmienia się w ponure Gotham, kry jące w sobie popaprańca w osobie Glisty. Dobrze, że się przeniósł, że opuścił mieszkanie na Sady bie. Maks czuje jednak smutek na my śl o ty m ostatnim z rodu, który zostanie porzucony w zimny ch ścianach szpitala, zdany na chłodne uśmiechy pielęgniarek i obce kląskania, jakimi zwraca się do niemowląt. By ło nie by ło, swój. A on chce go zostawić. Zły jest na Hifa, że wy gonił go z pracy. Zatroskany zasraniec rzucił go na pastwę zły ch my śli. Jutro sobota, ale Maks pójdzie na Nowolipki, będzie tam siedzieć i wy pełniać papierki, odwalać czarną robotę, zaglądać w akta, szukać zaginiony ch dziewczy n sprzed lat, rozmy ślać o martwej Wioletcie. A wszy stko po to, żeby odgonić ponure wizje.

Wiadomości na portalu Facebook. Uży tkownicy : Macieng i Zuza_T. Macieng: Musisz z ojcem? Zuza_T: Muszę. Macieng: Trochę obciach J. Zuza_T: Nie rozumiesz. Macieng: To wy klaruj J. Zuza_T: Agata mi pomaga, żeby nie wrócił do Mumii. Macieng: Nie ogarniam! J Jakiej Mumii? Zuza_T: Pisałam Ci o niej, nie pamiętasz? (przerwa 2 min) Macieng: Druga laska twojego starego, ta od Konradka! Zuza_T: Brawo! Macieng: J Słuchaj, ale jeśli on nie będzie mógł... Zuza_T: Jasne. Może. Co Ty taki nagle wy ry wny ? J Macieng: Mam marihuanen J Zuza_T: O! Macieng: To daj znać J Zuza_T: OK, nara!

8 CZERWCA 1999, WTOREK

Ojciec całą noc imprezował. Z dołu dobiegało brzękanie szkła, pijackie okrzy ki, odgłosy rzy gania. Witczak z Małgorzatą i Guciem siedzieli na górze i usiłowali usnąć. Dziesięciolatek zrobił się markotny, nie rozumiał tej nagłej przeprowadzki, py tał matkę o mieszkanie na Dzielnej, kiedy do niego wrócą. Tęsknił do ciotek, czy li Rusłany i Iriny. Zero wy jął karty i grali trochę w makao, wreszcie mały usnął. Małgorzata leżała obrażona na kanapie. – Tak ma wy glądać nasze ży cie? – stęknęła. – Bo wcześniej to by ł raj na ziemi – warknął Zero. – Nie wiedziałam, że twój ojciec tak pije – powiedziała łagodniej. – Matka jest w psy chiatry ku, to dlatego – skłamał. – Nie możesz się wy prowadzić? Na ulicy zatrąbił samochód. Z ulgą, że może przemilczeć jej py tanie, podszedł do okna. Pod bramą stał jakiś sportowy wóz. – Poznajesz? – zapy tał. Przez rozrośnięte krzaki widać by ło ty lko fragment maski z reflektorami w kształcie lisich oczu. – To wóz Krajki. Łatwo nas znaleźć – skomentowała. Zszedł na dół, odsunął wy bierającego się na zewnątrz ojca. – Ja chuja zapierdolę za te hałasy – bełkotał stary. W kuchni siedziało dwóch lujowaty ch koleżków. Witczak stanął w progu. – Wy pierdalać, inaczej wezwę psiarnię i pojedziecie na Kolską. Zarechotali. – Sy nalek się znarowił! Pięść zabolała, luj poleciał na podłogę, więc saty sfakcja gwarantowana. Na zewnątrz Krajka palił, oparty o czerwonego mustanga. – Czego, kurwa? – zagaił Zero. Marek kiwnął pogodnie, bez urazy.

– Wiemy, gdzie mieszkają psy – odpowiedział po prostu. – Mam sprawę. Zero przy jął fajkę pokoju. Uspokoił się. – W środku siedzi zmiennik Sebastiana, tego, co zaginął – wy jaśnił alfons. Witczak kiwnął głową. To już coś. Nachy lił się do okna. – Nazwisko? – rzucił do niskiego faceta siedzącego w fotelu pasażera. – Wal się – odszczeknął tamten. Witczak zacisnął pięści gotów do mordobicia. Ale Krajka go uspokoił. – Ry siu, powiedz, co wiesz, i spadamy – poprosił. Ry siu posłał obu przepraszające spojrzenie. – Mijałem się z Sebą – wy jaśnił. – W środku by ło trzech gości. Twój kumpel i jeszcze dwóch. Mówiłem Sebie, że stary się spłukał i właściwie już go wy walili z psów, więc powinien go wy pierdolić. – Szantaler? – zapy tał Witczak. – Niewy kluczone – zgodził się Ry siu. – A tamty ch dwóch? – dopy tał Zero. – Jacy ś Włosi. – Wzruszy ł ramionami opiekun kurew. – A może Hiszpanie. – To wszy stko? Ry siu zamilkł na dobre. – Wbijamy na Niemcy – pożegnał się Krajka i usiadł za kierownicą. V8 zary czał pod maską. – Kurwa – pożegnał się Zero i poszedł do domu.

DZIEŃ ÓSMY

SOBOTA 9 KWIETNIA

– Dzień dobry, nie za wcześnie? – Hif gadał do zestawu głośnomówiącego w Mordzie. Jechał w stronę Otwocka, tą samą leśną drogą przy pominającą Mazury. Słońce miło przy grzewało, papieros smakował, wiatr owiewał mu grzy wkę. – Cześć. – Usły szał w jej głosie poranną radość, więc nie, nie za wcześnie, ucieszy ł się. – Właśnie piję kawę z moim towarzy szem – padło z głośnika. Stropił się. – Przepraszam, może zadzwonię później – próbował się wy kręcić, ale usły szał szczekanie. – To Arnold, mój cane corso! – A! – uspokoił się Hif. – Wielkie by dlę! – Mój ochroniarz! – Zaśmiała się przez głośnik, jakby spłatała mu figla. – Dostałaś mojego mejla ze zdjęciem? – pozorował rozmowę służbową. Potwierdziła. – Zrobiłam, porównałam – oznajmiła. – I pasuje. – Pasuje? – Czy właśnie rozwiązałam sprawę? – Raczej ją zamotałaś. – Przepraszam – odparła bez żalu w głosie. – Obie czaszki są identy czne, mają dosy ć charaktery sty czne wy dłużenia kości policzkowy ch i sporą żuchwę. Wszy stko pasuje. – Właściwie nie wiem, co z ty m zrobić – wy znał. – Gdzie siedzisz z kawą? – Zmienił try b rozmowy na flirt. Nie miał ochoty dłużej o ty m wszy stkim my śleć. Wy dała się zadowolona ze zmiany tematu. – W Krakowie jest ciepło, siedzę na tarasie.

– Masz taras – rozmarzy ł się; z Agatą też mieli taras. – Czy tam „Wy sokie Obcasy ” – konty nuowała. – W szlafroczku? – W dresie – wy jaśniła. – Rano biegałam. – Sportsmenka? – Dbam o zdrowie. A jakie ty masz hobby ? Nie wiedział, czy przy znanie się do amatorskiego odstrzału zwierzy ny zwiększy jego szanse, czy wręcz przeciwnie. – Strzelam – wy jaśnił połowicznie. – Mogłam się domy ślić – odpowiedziała. – Bo policjant? – Właśnie – potwierdziła. – Czasem strzelam w lesie – przy znał się z oporami. – Nie lubię my śliwy ch. Czy li intuicja go nie zawiodła. – Dbamy o las. Jest paru pojebów, ale prawdziwi my śliwi... – Kiedy ś nauczę cię innego polowania – obiecała z gorliwością neofitki. – Z aparatem. Czy mógłby aż tak zmienić dla kobiety swoje przy zwy czajenia? Zostać amatorem fotografii? Nie miał pojęcia o sprzęcie, podejrzewał, że to równie drogie hobby jak my ślistwo. – Czemu nie? – Zaparkował przy bramie domu opieki. – Zabijanie zwierząt nie jest uczciwe – wy znała. Miło by ło sły szeć jej głos. – Może w takim razie wy bierzemy się do lasu? – zaproponował trochę wbrew sobie, nie chciał naciskać. Z drugiej strony – bardzo chciał. – Może – odparła. – Teraz wracam do roboty ! Zapewnił, że się jeszcze odezwie, odpowiedziała, że wie. Teraz zostało mu już ty lko czekanie na Witczaka.

Alina krzątała się po pracowni – ustawiła sztalugę i zajęła się przy gotowaniem podobrazia – na stole leżało wiele cięty ch pod skosem listew, zwany ch krosnami, złożone tworzy ły blejtram. Witczak wiedział, co to oznacza – denerwowała się nieobecnością męża, a głosy rosły w siłę. Saksa nie by ło od ty godnia, wy obraźnia Aliny podsuwała jej coraz czarniejsze my śli. – Może zadzwoni? – zapy tał. – Nigdy nie dzwoni, kiedy wy jeżdża. – Alina naciągała lniane płótno na zmontowane krosna, do przy twierdzenia stosowała małe gwoździe, ale tak drżały jej ręce, że w końcu otworzy ła szufladę i wy ciągnęła zszy wacz tapicerski. Teraz poszło sprawniej. Witczak rozejrzał się po ścianach pracowni – dwie przeciwległe ściany by ły sprawiedliwie podzielone między prace małżonków – po lewej abstrakcje Aliny wisiały naznaczone kolejny mi atakami choroby, po prawej precy zy jne kopie wielkich mistrzów. Alina twierdziła, że by ły doskonałe. – Więc my zadzwońmy – zaproponował.

– O, nie będziesz mi tu mówić, czy ja matka by ła większą dziwką! – odgry zła się nagle Alina, spoglądając gdzieś w bok. – Przepraszam, ale się nasila – rzuciła Witczakowi, który ze zrozumieniem kiwnął głową. Jego Starzec przesiady wał przy stole w kuchni i gapił się w okno, w milczeniu. – Możesz poby ć trochę sama? – odważy ł się wreszcie spy tać. Wiedział, że nie powinien jej zostawiać, ale by ła sobota. Uśmiechnęła się łagodnie. – Poradzę sobie – zapewniła. – Mogę poży czy ć motocy kl? – upewnił się, a ona odpowiedziała machnięciem ręki. Stanął w progu kuchni, w której Starzec właśnie nalewał sobie nieistniejącej herbaty z widmowego imbry ka, kiedy z pracowni dobiegł krzy k. Coś upadło, sądząc po dźwięku, niewielki przedmiot. Witczak zawrócił, podbiegł, na drewnianej podłodze pracowni leżał rozbity blejtram, a obok zszy wacz tapicerski, nad nim zaś z krwawiącą dłonią stała Alina. Witczak obejrzał ranę. W gruby m mięśniu odpowiedzialny m za odwodzenie kciuka tkwiła głęboko wbita zszy wka.

Z mieszkania matki do pałacu Maks ma teraz zupełnie niedaleko, może iść na piechotę. Nie rozstaje się ze służbową berettą. Będzie gotowy, gdy by Glista wy skoczy ł nagle z bramy na Chmielnej. Ale nie wy skoczy, tamci trzy mają go przecież na smy czy. Wciąż nie wie kto, natomiast czuje coraz bardziej dokuczliwy ciężar i wie dlaczego. Powinien porozmawiać z kimś ze swoich, powiedzieć o szantażu, o napaści. Jeśli znowu się odezwą, jego telefon, cały czas na nasłuchu, doprowadzi do nich. Py tanie – czy zgadza się by ć cały czas na nasłuchu? I czy policjant, który nie dopuszcza do swojej pry watności kolegów podczas koniecznej gry operacy jnej, jest dobry m psem? Tego Maks nie wie, ale czuje, że nie zniósłby inwigilacji dwadzieścia cztery godziny na dobę. Prędzej by się zabił. Postanawia kluczy ć, pójdzie zy gzakiem, żeby zmy lić ewentualny ogon. Chwila przy witry nie drogerii na Chmielnej, w szy bie ciemnej kamienicy naprzeciwko widzi niepozorną, małą postać ni to kobiety, ni to faceta – postawione na sztorc włosy, uniesiony kołnierz skórzanej kurtki, wy ciągnięta koszula. Wy gląda jak kary katura człowieka, odbity w krzy wy m zwierciadle kobiecy mężczy zna albo męska kobieta. Wie, że niektóre cechy terapia hormonalna mogłaby zmienić, choć nigdy nie powiększy głowy, za małej jego zdaniem. Faceci łby mają większe, a Cy na, nawet z daleka widać – dziwoląg. Trudno powiedzieć, czy człowiek. Za mało cech wspólny ch. Co najwy żej ssak. – Przestań się, awruk, dołować – mówi na głos, wulkan opty mizmu, tęczowy ry cerz, który wy bierał się ostatnio na zielone pastwiska. – Jesteś zajebiste. Zaciska oczy. Trafna końcówka. Przy pomina sobie powieść czy taną kilka lat temu, fantasty kę polskiego autora, Dukaja bodajże, w której wy stępowały istoty post-ludzkie, bezcielesne, mówiące o sobie w nowej formie. Maks ma jednak ciało – nieudolne i nieudane, niedoskonałe, choć (może jednak, z punktu widzenia biologii i fizy ki) perfekcy jne? Jest nową wartością w ludzkim świecie. Kobietą i mężczy zną jednocześnie. – Pięknie to powiedziałuś – kpi z siebie Maks. Rusza dalej, kluczy pusty mi w sobotni ranek ulicami Śródmieścia. Po drodze wujek McDonald, bo ty lko on o tej porze serwuje ciepłe, gąbczaste, nasy cone chemią kanapki. Potem

znowu wąskimi uliczkami – Próżną, Twardą i dalej podwórkami, unikając szerokich chodników główny ch arterii, obok hal targowy ch, aż do Elektoralnej, przecina na dziko tętnicę Solidarności, osiedlem wy budowany m na mikroskarpie, a tak naprawdę gruzowisku po ży dowskim getcie, którego nie opłacało się nowy m budowniczy m stolicy wy wieźć. Idzie zatem po grobach i zbliża się do pałacu. Biura stołecznej opustoszałe, choć nieliczni dy żurni czekają w gotowości. Maks wpada do swojego pokoju, gdy na biurku dzwoni stacjonarny. – Cy na? – sły szy w słuchawce znajomy głos. – Jednak pamiętam bezpośredni. – Cześć, Zero. – Maks siada na blacie. – Gdzie się podziewasz? – Nieważne. Sorry, że w sobotę. Fajnie, że ktoś na posterunku. Wiesz, że nie pamiętam żadnej komórki? – wy znaje głos w słuchawce. – Hif jest? – Dam ci jego numer. – Poczekaj. Mam prośbę. – Witczak spieszy się, jakby nie mógł rozmawiać. – Proszę cię, zrób to dla mnie. – Wal. – Maks chce pomóc. – Wrzucisz mi na bęben jednego gościa? Chodzi o kartoteki i ty m podobne. Wiem, że parę lat wcześniej mieszkał w Belgii. Sprawdzisz? Cy na sięga po notes i długopis. – Jan Saks się nazy wa. Zanim zdąży o cokolwiek dopy tać, rozmowa ury wa się bez pożegnania, bez „dzięki”, jakby bał się namierzenia. Maks postanawia przedzwonić do Hifa.

Witczak się nie pojawił, minęła kolejna godzina siedzenia na dupie. Hif znudzony liczy ł samochody odwiedzający ch, przejeżdżające przez bramę, blisko której ustawił Mordę. Waży ł telefon w dłoni, zastanawiał się, czy jeszcze nie pokusić się o krótką pogawędkę z Krakowem, kiedy aparat wy dał z siebie pojedy ncze ry czenie (plik ściągnięty ze strony koła łowieckiego – zew by ka straszącego ry wala). – Przy jedziesz, Śmierdzielu? – odezwał się zmęczony m głosem Maciej Wilk. – Przy strzeliłeś? – ucieszy ł się Hif, wy siadł z wozu, wszedł w bramę. Koniec z czekaniem, między słowami starego rusznikarza usły szał maskowaną panikę. – Przy jedź. Hif odnalazł pielęgniarkę Jolę, z którą rozmawiał wcześniej. Zostawił zapisaną pospiesznie kartkę dla Witczaka, z prośbą – niech się odezwie, potrzebna pomoc (konsultacja, napisał w nawiasie). Wrócił do Mordy, którą poprowadził z nieprzepisową prędkością, wpadł jednak w korek na drodze do Radzy mina, ludzie walili do Nieporętu, chy ba początek sezonu, choć to ciągle kwiecień, ale zrobiło się ciepło. Zegrze wabiło ludzi zapachem jeziora. Zastał obu Wilków w domu. Artur leżał nieprzy tomny – odchorowy wał picie poprzedniej nocy, jak co sobotę. Stary siedział na ganku z kniejówką przy boku. Zero znowu wy czuł, że coś niedobrego wisi w powietrzu. Zazwy czaj z ty łu posesji dobiegało radosne lub groźne szczekanie, w zależności od tego, czy Suzy go rozpoznała. Ty m razem psiej torpedy nie by ło, nikt nie skoczy ł na niego z wy stawiony m języ kiem.

– Co z Suzy ? Wilk spojrzał groźnie, zacisnął wielką dłoń na broni, sapnął i warknął. – Ukradli. W nocy. – Szczekanie? Stary wzruszy ł ramionami. – Moich uszu nie by ło. Przeklęty ochlapus. Wilk nosił niewielki aparat słuchowy, ale na noc go wy jmował, zdając się na czujność Artura. – Szukałeś jej? Kiwnięcie głową. – Wezwałem ludzi z psami z koła. Doprowadziły kilkaset metrów do drogi, pewnie samochód. – Kto? – Kradzieże psów my śliwskich zdarzały się, ale nie z włamaniem. – Chodź, pojedziemy na komisariat. Wilk wciąż siedział nieruchomo. – Artur wy gadał o tobie. Hif oparł nogę na drewniany m ganku, poczuł jedno mocniejsze uderzenie serca, które potem wróciło do swojego normalnego ry tmu. Wilk opowiedział o zdarzeniu sprzed paru dni, o facecie z touarega, który wy py ty wał o Ty mańskiego. – Ten krety n, mój sy n, wszy stko tamtemu powiedział – konty nuował Maciej. – Podał twoje nazwisko. – Zapamiętał numer rejestracji? Cokolwiek? Wilk z wolna pokręcił głową, jego twarz wy rażała to, co obaj od dawna wiedzieli: Wiesz, jaki jest Artur. Hif poczuł, jak dłoń w kieszeni odruchowo zacisnęła się w pięść. Coś się dzieje. Coś niedobrego.

9 CZERWCA 1999, ŚRODA

– Pogadajmy. Natasza krąży ła nerwowo po swoim mieszkaniu na Mokotowie. Pakowała się w pośpiechu. – Sły szy sz? – naciskał Zero, który przy jechał z pałacu. Zmusił ją, żeby usiadła. Rozłoży ła bezradnie ręce, przy cupnęła na skraju kanapy. – Sprawdziłam wszy stko: szpitale, noclegownie. Jeździłam ze strażą miejską po działkach. Nawet by łam w kostnicy. Witczak usiadł naprzeciwko niej. Zazwy czaj sam najlepiej wiedział, w który m burdelu znaleźć jej ojca. – Wiem, gdzie by ł w nocy z piątku na sobotę – wy dusił wreszcie. Dla córki Szantaler by ł ty lko pijakiem, Zero nigdy nie zająknął się nawet o tej drugiej stronie ży cia by łego policjanta. Choć sądził, że mogła coś podejrzewać. – Dlaczego mi nie powiedziałeś? – zapy tała z pretensją. Westchnął. – Dopiero wczoraj w nocy się dowiedziałem – odparł. – Gdy by się znalazł, pomógłby wy jaśnić sprawę zniknięcia dziewczy n. – Jakich dziewczy n? Dlaczego zawsze trzy masz jego stronę? – warknęła. Wstała i wróciła do pakowania. Do leżącej na podłodze torby wrzucała pojedy ncze ubrania, potem przeszła do łazienki. – Dokąd ty się właściwie wy bierasz? – zapy tał przy tomnie. – Wiesz, że to nie pierwszy raz, prawda? – Pakowała kosmety czkę. Przy taknął. – Mam kontakty w całej Polsce. Muszę coś sprawdzić. – Mówię ci, że w piątek by ł jeszcze w Warszawie – tłumaczy ł. – Od piątku minęło już pół ty godnia. – Zgarnęła najpotrzebniejsze rzeczy z półki pod lustrem. – W szpitalu w Katowicach jest mężczy zna w ojca wieku. Ile jedzie się z Warszawy do Katowic? – Kilka godzin – odparł.

– Pamiętasz, jak w maju pojechałeś ze mną do Zakopanego? Siedział na Kasprowy m. Cały dzień jeździł kolejką linową w górę i w dół. – Odwróciła się do ściany. Nagle, tak jak stała, weszła do kabiny pry sznicowej i zasunęła za sobą drzwi. Wiedział, że płakała. Przez matowy plastik widział ciemny zary s jej postaci. – Mój ojciec... Z nim też są problemy... – wy znał. – Z cały m szacunkiem – szepnęła. – Twój ojciec jeszcze pięć miesięcy temu nie by ł naczelnikiem w kry minalny m. Powinien ją przy gotować na najgorsze, pomy ślał. – Posłuchaj. Andrzej... prawdopodobnie... To się stało w sobotę... – Co chcesz mi powiedzieć? – przerwała mu. – Leży w jakimś szpitalu? Nie odpowiedział. Drzwi się odsunęły, przetarła twarz. Wy szła raźny m krokiem, porwała kosmety czkę, wrzuciła do torby. – Za godzinę mam pociąg – rzuciła z przedpokoju, usiadła na taborecie i zakładała sportowe buty. – Nie mogę z tobą pojechać. Przy kucnął obok. Chciał wy jaśnić, powiedzieć jej prawdę. – Obejdzie się. – Wstała, narzuciła kurtkę, sięgnęła po klucze. – Daj znać. Dobrze? – poprosił w progu. Wy szła za nim. – Zawiozę cię na dworzec. – Zamówiłam taksówkę. Dzięki. Kiwnął jej głową i zbiegł po schodach.

DZIEŃ ÓSMY

SOBOTA 9 KWIETNIA

Rozległo się energiczne pukanie do drzwi. Konradek siedział na dy wanie nad makietą ulic i bawił się samochodzikami. Kaśka robiła obiad. Przepłukała ręce i wy cierając je w ścierkę, wy jrzała przez wizjer. Na klatce schodowej stał niski facet w materiałowej kurtce. – Słucham? – zapy tała przez drzwi. – Pani Siesicka? – usły szała chrapliwy głos. – Jestem Granat od sierżanta Ty mańskiego. Otworzy ła przestraszona, że facet przy niósł złe wiadomości. – Co się stało? – zapy tała grobowy m głosem. – Jeszcze nic – uspokoił ją Granat, pokazując swoją legity mację. – Ty lko... – Niech pan mówi – ponagliła. – Sierżant ma problemy w związku ze śledztwem, które prowadzi. Pani i sy nek jesteście w niebezpieczeństwie. Do jej nogi przy warł ciekawski chłopczy k, wbił jej w udo swój ulubiony samochodzik z niebieskim kogutem. – Muszę do niego zadzwonić. – Kaśka odwróciła się w stronę komody, na której zostawiła komórkę. – Proszę tego nie robić – odezwał się policjant przepraszający m tonem. – Jego telefon może by ć na podsłuchu. Nie chcemy spłoszy ć przestępców. Zamarła z telefonem w dłoni. – Odwiozę was w bezpieczne miejsce – zapewnił Granat. – Do mieszkania konspiracy jnego naszego wy działu. Spojrzała jeszcze raz na wręczoną jej legity mację. Wy glądała na autenty czną. Na piersi funkcjonariusza lśniła odznaka.

– Nie mamy czasu. To nie potrwa długo. – Zerknął na zegarek. Nie wiedziała, co zrobić. Zdawała sobie sprawę, że by ć może wcale nie jest ratowana. – To niebezpieczni ludzie – naciskał Granat. – Im szy bciej się stąd wy niesiemy, ty m lepiej. – Spakuję się – oznajmiła. Kiwnął głową. Wzięła Konradka na ręce i posadziła w zabezpieczony m fotelu. Zastanawiała się, co powinna zabrać. Przemknęła jej przez głowę my śl, żeby zostawić jakąś wiadomość, ale policjant chodził za nią krok w krok. – Ty lko najpotrzebniejsze rzeczy dla dziecka – powiedział. – Resztę przy wiezie pani Ty mański. Nie wy my śliła żadnego tajnego znaku, mogła chociaż rozsy pać w kuchni sól albo napisać coś szminką na lustrze w łazience, ale Granat cały czas miał ją na oku. Zdenerwowana włoży ła kurtkę i buty, ubrała dzieciaka. Gość pomógł jej zabrać torbę podróżną i poprowadził do zaparkowanego pod blokiem wozu. – Nie jestem służbowy m – przeprosił. Usiadła obok innego faceta w cy wilu, Konrada posadziła w środku. – Proszę wy baczy ć, nie mam fotelika dla małego.

Ry k jelenia wy rwał Ty mańskiego z ponury ch rozmy ślań. Od Wilka pojechał do stołecznej, zastał tam Cy nę. Z Zuzą by li umówieni przed koncertem, miał dać sy gnał komórką z dołu. Po drodze chciał z kimś porozmawiać, zadzwonił więc do Krakowa. Opowiedział o Suzy. – To twoja suka? – zapy tała Ina. – Kolegi z koła – odpowiedział. – Ale prawie jak moja. Zresztą mam psa tej samej rasy. Został u Agaty. – Ugry zł się w języ k. – Skomplikowana historia. – Czemu ktoś ukradł psa? – odezwała się rzeczowy m tonem. – To ma związek ze szkieletami – przy pomniał historię z poprzedniej soboty. – My ślisz, że ci złodzieje to też mordercy ? – spy tała. Czuł, że mówiła ze ściśnięty m gardłem. Pokręcił głową, jakby mogła go widzieć. – Nie mam pojęcia – odparł. Zostawił Mordę na wewnętrzny m parkingu przy stołecznej. Nie wiedział, co ma zrobić. Idąc do swojego wy działu, zaglądał do otwarty ch pokojów, w który ch siedzieli pojedy nczy policjanci na dy żurach. – A ty co tutaj robisz? – zapy tał ślęczącą w papierach koleżankę. – Znalazłam Witczaka. – Tak? – Hif opadł na krzesło, rozejrzał się za swoim kubkiem. – Kawy ? – Maks wstał i podszedł do szafki z elektry czny m czajnikiem. – Dwie ły żeczki i bez mleka? – Dzięki – sapnął Ty mański. – Powinieneś siedzieć w domu. Maks zamarł w pół gestu. – Nie słodzę. Rzuciłem cukier zamiast fajek – dodał. Znowu bawił się swoją nieśmiertelną, jak jego nałóg, zapalniczką. Maks zastanawiał się, czy się nie przesły szał. Włączy ł czajnik. – Chodziły plotki po komendzie – rzucił znienacka. – Współczuję ci. Zapadła długa cisza, wreszcie woda w czajniku zabulgotała, Maks zalał plujkę. Postawił przed

nim kubek. Walczy ł ze sobą. Powinien go ostrzec. Zwłaszcza po ty m krępujący m przy pły wie szczerości. – Ale nie wiem, czy będzie dla ciebie miejsce w komendzie, kiedy zmienisz płeć – powiedział cicho. Z Maksa zeszło powietrze. Nie chciał już dłużej tu zostać. Podał Hifowi kartkę. – Witczak zostawił swój numer stacjonarny. Prosił o sprawdzenie jakiegoś gościa. – Maks zabrał plecak, rzucił „cześć” i wy szedł z pokoju. Jeszcze przez chwilę sły szał oddalające się kroki w kory tarzu. Spojrzał na kartkę i sięgnął po słuchawkę, wy brał zapisany numer, ale naty chmiast się rozłączy ł. Przy szedł mu do głowy inny sposób. Zadzwonił do wy działu techniki; wiedział, że ktoś powinien siedzieć na dy żurze. – Cześć, Zy ga – rozpoznał głos kolegi. – Pody ktuję ci numer stacjonarny, znajdziesz mi adres?

13 CZERWCA 1999, NIEDZIELA

To by ł bardzo długi dzień. Witczak wmieszał się w wiwatujący tłum, a potem przemieszczał się za przejeżdżający m przez centrum miasta papieżem. Po południu zabezpieczał wizy tę na lotnisku, w wielkim hangarze, w który m Ojciec Święty spotkał się z pracownikami LOT-u. By ł tam aż do momentu, kiedy Wojty ła wsiadł do śmigłowca i odleciał do Radzy mina. Witczak wreszcie mógł odpocząć, marzy ł o ty m, żeby po prostu rzucić się na tapczan w domu na Raszei. Małgorzata zdołała ogarnąć sy tuację, zrzędziła na starego, który nawet próbował zachowy wać się grzecznie w obecności kobiety. Dziesięciolatek polubił ojca Witczaka, a ten, o dziwo, odwzajemnił tę krótką przy jaźń. Krótką, ponieważ tego wieczoru wszy stko się zmieniło. Zero zastał pusty dom, na podłodze w kuchni porzuconą parę lateksowy ch rękawiczek, jakieś zbite ampułki – ślady po reanimacji. Ktoś czekał na niego w kuchni – nieznany czterdziestolatek popijający przy stole kawę. – Wreszcie pan jest – przy witał Witczaka chrapliwy m głosem. – Co się stało? – zapy tał bezradnie Zero. – Pana ojciec miał zapaść. By ło pogotowie. Reanimowali go, ale nie zdołali pomóc. Witczak pobiegł na górę. Nie zastał Gośki ani małego, wszędzie ty lko porozrzucane rzeczy. Usły szał skrzy pienie na schodach. Intruz wszedł za nim na górę. – Szuka pan kobiety i dzieciaka – domy ślił się. Witczak rzucił się na faceta, złapał za poły my śliwskiej kurtki, przy parł do ściany. Ten się nie bronił. – Wy wiozłem kurwę i jej pomiot. Zrobię im krzy wdę, jeśli nie będzie pan rozsądny. Witczak odpuścił. Cofnął się dwa kroki, żeby przy jrzeć się temu śmieciowi. – Kim jesteś? – Nieważne – odparł tamten. – Zbieraj się. Jedziemy.

DZIEŃ ÓSMY

SOBOTA 9 KWIETNIA

Ty mański od ręki dostał nowy adres Witczaka. O trzy nastej wsiadł do Mordy i ruszy ł w kierunku Izabelina trasą na Gdańsk. Po drodze my ślał o Cy nie, o ty m, co jej powiedział. By ł okrutny, to prawda, ale okrutna by ła też rzeczy wistość. Policja to wy bitnie męskie środowisko, rządzi się swoimi regułami, gra jest ostra. Znalazło się miejsce dla paru kobiet, jego koleżanka z zespołu wy walczy ła sobie całkiem niezłą pozy cję i w ten sposób stała się wy jątkiem. Wiedział, że głupawa Mariolka długo z nimi nie popracuje, wpły wowy wuj przeniesie ją do inny ch, spokojniejszy ch zadań. A kiedy Cy na zmieni płeć... Nie wy trzy ma presji, środowisko ją pożre, zaszczuje jak najsłabszego szczeniaka w stadzie. Chciał jej tego oszczędzić. Urodzi dziecko, powinna się skupić na nowej roli. A nie wracać do pracy albo jeszcze gorzej, wracać w innej postaci. Zachmurzy ło się, siąpił lekki deszcz. Niebo po praskiej stronie tonęło w błękitach, z lewej strony Wisły szarości i cienie, krople rozmazane na szy bie, silny wiatr. Hif czuł się jednak nieźle. Prawda – niepokoił się losem Suzy, obawiał się facetów, który m wy dawało się, że mogą sobie pozwolić na każde świństwo. Ale jechał do Witczaka. Razem rozwiązy wali już nie takie sprawy. Razem, nawet z chory m psy chicznie kolegą, dadzą radę. Jechał po wsparcie, po siłę, jaką da mu towarzy sz walki. Na wy sokości mostu Północnego, którego budowa ślimaczy ła się od roku i końca nie by ło widać, skręcił w Wólczy ńską, potem na rondzie w Arkuszową, zbliżał się do Lasek. Jeszcze kilka minut i będzie na miejscu. Na poboczu ze schowka wy jął stary GPS, uruchomił, ustawił adres, włączy ł się do ruchu. Głos Hołowczy ca poprowadził go w kierunku Izabelina. W labiry ncie uliczek na wąskich parcelach wznosiły się domki jednorodzinne, większe, mniejsze, proste i nieco bardziej skomplikowane architektonicznie. Przez ogrodzenia widział pracujący ch w ogrodach

mieszkańców. Mały mi krokami zbliżała się pełnia wiosny. Dom, z którego dzwonił Witczak, stał jako ostatni przy bocznej drodze, biegnącej do kompleksu parku narodowego, piętrowy budy nek pokry ty sidingiem, co nadawało mu nieco tandetny charakter, który nie wiedzieć czemu kojarzy ł się Ty mańskiemu z budy nkami mieszkalny mi Polonii amery kańskiej na przedmieściach Chicago. Zaparkował na nierówny m poboczu, otworzy ł drzwi Mordy, gotów na dłuższą rozmowę. Ale nie wy siadł z auta. Zatrzy mał go pojedy nczy ry k jelenia. Sięgnął do kieszeni kurtki, zobaczy ł ikonkę informującą o nowej wiadomości, która okazała się ememesem od Mumii. Kliknął – zdjęcie ładowało się powoli, jego komórka nie by ła demonem szy bkości. W końcu na ekranie wy świetliło się zbliżenie twarzy Konradka. Siedział w samochodzie, niezapięty w foteliku, z poważną, nawet lekko przestraszoną miną. Na pewno nie jechał starą corsą Kasi, na co wskazy wało jasnobeżowe obicie fotela, chy ba skórzane. Pomy ślał, że może powinien wejść w metadane zdjęcia, ale nie miał pojęcia, jak to zrobić. Fotka nie miała podpisu ani komentarza. – Nic się nie martw. Wszy stko w porządku – odezwała się Mumia nieswoim głosem, kiedy do niej zadzwonił. Wy czuł w niej ten sam niepokój, jaki dostrzegł w spojrzeniu malca. – Jesteśmy z sierżantem Granatem. Wiezie nas do waszego konspiracy jnego mieszkania w centrum. Jakim, kurwa, Granatem? Hif nie znał nikogo o takim nazwisku albo ksy wie. I nie miał pojęcia, co odpowiedzieć, żeby nie zburzy ć delikatnej równowagi, a jednocześnie czegoś się dowiedzieć. – Gdzie teraz jesteście? – zapy tał, ale połączenie zostało zerwane. – Kurwa! – Teraz mógł wreszcie przekląć. Spojrzał na tandetny dom, który jednocześnie oddalał się i zbliżał, jak w ty m efekcie filmowy m zwany m, Hif to pamiętał, vertigo. Sięgnął po aparat odrzucony na fotel pasażera. Leżał tam pośród okruszków ciastek i chipsów pokry wający ch całą tapicerkę za sprawą wożonego z ty łu Konradka. Znowu zadzwonił do Zy gi z technicznego. Lepiej by łoby pogadać z Generałem, nie wiedział, czy Zy gmunt nie jest przy padkiem formalistą. – Zagrożenie rodziny – wy tłumaczy ł. – Podam ci numer, poproszę o namierzenie. Obejrzał się za siebie, uruchomił Mordę i wy kręcił na trzy. Gdzieś z boku dostrzegł zary s postaci na ganku tandetnego domu, ale by ło mu to obojętne. Wracał do miasta.

15 CZERWCA 1999, WTOREK

Witczak by ł półprzy tomny. Dwa dni od niedzieli upły nęły na wy jaśnianiu śmierci ojca, załatwianiu pogrzebu, sprzątaniu domu, którego postanowił się pozby ć. A dokładniej zamienić. Gośka z Gustawem ty mczasowo wrócili na Dzielną, ale potem mieli się przenieść do nowego mieszkania Witczaka. To dzieciak znalazł starego na podłodze w kuchni, doznał szoku, Małgorzata wezwała pogotowie. Koledzy ojca zmy li się wcześniej. Zanim przy jechała karetka, pojawili się tamci i zabrali matkę i sy na. W poniedziałek odezwała się Natasza. Zero z początku nie chciał z nią rozmawiać, jeszcze nie teraz, bo kilka słów powinni zamienić, ale potem, po pogrzebie, kiedy wszy stko się przetoczy. Ale Natasza zaskoczy ła go. Oznajmiła, że właśnie umieściła swojego ojca w domu opieki w Otwocku. Witczak nie wiedział, co odpowiedzieć. W Otwocku? Szantaler? Pojechał w pierwszej wolnej chwili, kiedy już ustalił datę pogrzebu, doprowadził do szy bkiej sekcji (potwierdziła naturalną przy czy nę zgonu), znalazł nowe mieszkanie, którego lokator wy raził wstępną zgodę na szy bką zamianę. Pod koniec miesiąca, po załatwieniu urzędowy ch formalności Witczak mógł się przenieść do przedwojennej willi na rogu Sobieskiego i Gagarina. Na pierwszy rzut oka wy glądał jak dom Normana Batesa, bohatera kultowego filmu z młodości, o ironio, Psychozy. Służbowy m lanosem wbił się w trasę na Lublin, pomy lił drogi, mógł jechać Wałem, ale za to okolica, którą przecinał, okazała się bardzo malownicza, zalesione pagórki falowały za oknem. Na posesji stał dwupiętrowy nowy budy nek, obok rozciągał się niewielki park. Na ławeczkach przy siadali mieszkańcy. Natasza czekała w patio. Ocenił, że w ciągu ty ch paru dni postarzała się o jakieś dziesięć lat. Wpadła mu w ramiona, zaczęła łkać jak dziecko. Pogłaskał ją po krótkich potargany ch włosach. – Nikogo nie poznaje. – Złapała jego dłoń, znów jak dziecko, i pociągnęła za sobą. Wy mieniła porozumiewawcze spojrzenia z siedzącą w recepcji matroną. Weszli do jednego z pokojów na pierwszy m piętrze, gdzie w fotelu dla inwalidów siedział mężczy zna, twarzą do okna, za który m zieleniły się drzewa, i tępy m wzrokiem wpatry wał się w krajobraz. Zero przy kucnął, spojrzał na

mężczy znę, jego pociągłą twarz, zmrużone oczy, mokre od potu włosy. – Tato, tato! – Natasza szczebiotała od progu, krąży ła wokół mężczy zny jak kwoka. – Musimy cię umy ć, wiesz? Zaraz zawołam Jolę i pojedziemy do łazienki, chcesz? Pamiętasz, jakie tu są ładne łazienki? Chory nie zareagował, siedział bez ruchu, pusty m wzrokiem błądząc po konarach drzew. Witczak nie wiedział, co powiedzieć. Natasza całą sobą wy dawała się wierzy ć w iluzję, którą stworzy ła. Zastanawiał się, kim jest ten człowiek. Skąd ona go wy trzasnęła? Nikt go nie poszukiwał? – Natasza... – zaczął. – Obiecaj, że będziesz odwiedzał tatę – szczebiotała. – No, obiecaj. Tato, Krzy ś będzie przy jeżdżał do ciebie, prawda? Przez chwilę poczuł się tak, jak podczas nieliczny ch odwiedzin u matki, w szpitalu psy chiatry czny m na Nowowiejskiej. Ostatnim razem wdała się w dy skusję z prezenterem prowadzący m telewizję śniadaniową. – Jasne. – Kiwnął głową, poklepał starego po ramieniu. Wy szli na kory tarz. – Znalazłam go w ty m szpitalu w Katowicach. Lekarze wy jaśnili mi, że cierpi na amnezję po jakimś urazie – tłumaczy ła. – Wy chudł – skomentował. – Nie przy pomina siebie. – Rozpoznałeś go, prawda? Zacisnęła dłonie na jego rękach, wpiła paznokcie tak mocno, że poczuł ból. Nie odpowiedział. Ale w jej oczach dojrzał nadzieję wy mieszaną z szaleństwem. – Będę go odwiedzał – obiecał. Rozstali się na ty m kory tarzu. Wrócił do lanosa, wsiadł, zapalił. Wieczorem trzeba się napić, postanowił.

DZIEŃ ÓSMY

SOBOTA 9 KWIETNIA

Zy ga okazał się jednak formalistą. – Słuchaj, potrzebne będzie pismo waszego naczelnika – tłumaczy ł urzędowy m tonem. Argumenty, że jego kumpel Generał załatwia takie rzeczy od ręki, nic by nie dały. Słuchawka wpadła w drgania. Esemes. Hif przerwał rozmowę i poprzy siągł sobie odegrać się na służbiście. Spojrzał na ekran i ledwo wy hamował za stojący m na czerwony ch światłach audi. Uratował go gwałtownie wdepnięty hamulec. Wiadomość z numeru Mumii: „Za 20 min na patelni”. Spojrzenie na zegar, ręka sięgnęła do schowka po niebieski kogut policy jny. Morda zawy ła, zmieniła pas, buksujące koła zady miły. W jedenaście minut Hif złamał wszy stkie przepisy, które dało się złamać. Zostawił Mordę na przy stanku przy rondzie Dmowskiego, stąd miał najbliżej. Zbiegł na plac przed wejściem do stacji metra, zwany patelnią. Sobota, przed piętnastą – na oko setka ludzi: panny czekające na chłopców, ny gusy gapiące się na babki, hałaśliwe nastolatki w stadkach, fałszująca uliczna kapela, babki z tulipanami w wiadrach i żebrzący Romowie pod pokry tą muralami ścianą. Ty mański wpadł między ludzkie ławice, który ch drogi krzy żowały się w ty m miejscu – ci z metra mijali się z ty mi z tramwajów, pociągów i autobusów, wszy scy tworzy li wir na środku. I gdzieś w tej ludzkiej masie jego trzy letni sy nek z matką w towarzy stwie faceta podającego się za policjanta. Hif spojrzał na wy świetlacz i niemal stanęło mu serce – została jedna kreska baterii. Włączy ł try b oszczędzania energii i czekał. Po chwili znów wibracje telefonu: „Wars, II p”. Ruszy ł biegiem przejściem podziemny m w stronę Rotundy, na powierzchni po drugiej stronie skrzy żowania przebił gęsty tutaj tłum randkujący ch, najbliższy m wejściem wpadł do pierwszego z domów towarowy ch, ozdoby Ściany Wschodniej. Ruchomy mi schodami wjechał na drugi poziom. Ktoś cię robi w balona, podpowiadał mu insty nkt. Tak, wiedział, że bawią się z nim w kotka i my szkę.

I kurwa, co z tego? Miał skontaktować się z dy żurny m? Zgłosić porwanie? Przewenty lował się, świat zawirował mu przed oczami. Wy ciągnął rękę, żeby złapać równowagę, nie trafił w wieszak z ubraniami i runął w stos ciuchów. Jakaś kobieta krzy knęła: „Ty pijaku!”, kiedy upadł tuż przed nią, zaplątany w kolorowe łaszki. Wy puścił komórkę z ręki. Nagle jak spod ziemi wy łoniło się dwóch ochroniarzy w czarny ch mundurach. Chwy cili go za ramiona, próbując wy doby ć spod stosu ubrań. Wy twór południowokoreańskiej my śli technicznej, jedy ny jego łącznik z porwaną rodziną, poniewierał się na szlaku między działem płaszczy a kasą. Jakiś przechodzień, nieświadomy dramatu, czubkiem buta posłał samsunga do przebieralni, gdzieś za zasłonkę. – Policja – warknął, podniósł się razem z przewrócony m wieszakiem, rozsy pał wokół sukienki, roztrącił mikry ch ochroniarzy, którzy szeptali do mikrofonów w klapach mary narek, wzy wając wsparcie. Rozsunął z impetem zasłonkę, co wprawiło w osłupienie kobietę naciągającą właśnie przez głowę modną bluzeczkę z najnowszej kolekcji, obfite piersi w biustonoszu zadrgały, wy dawało się, że pisnęły. Hif sięgnął łapą między nogi w krótkiej spódnicy, które bezradnie się rozchy liły. „Empik” – kolejna lapidarna wiadomość. Zdy szani faceci zagrodzili drogę do schodów. – Co pan wy rabiasz? – rzucił wąsacz w czarny m mundurze. Hif zaśmiał się, też łapiąc oddech, wskazał na żółty napis w klapie jednego. – Wszy stko w porządku – sapnął. – Stołeczna. Wy gładził zmarszczkę na ochroniarskim materiale, jakby chciał złagodzić całe napięcie, niczy m dy ry gent powściągający pęd orkiestry. Podsunął pod oko jednemu z facetów legity mację i sięgnął do kieszeni jego mary narki, doliniarskim ruchem wy doby ł komórkę, a zanim tamten zdołał zaprotestować, szepnął: – Rekwiruję. Odbierzesz sobie w stołecznej. Idąc do wy jścia, zamienił w zdoby czny m aparacie kartę SIM. Sprawdził zasięg i moc. Cztery kreski. W porządku. Słońce powoli chowa się za osiedlem, jego ostatnie promienie przedostają się jeszcze przez przekrzy wioną kiedy ś przez kota żaluzję. Maks w mroku leży na własnej kanapie, w pokoju opuszczonego mieszkania, telefon wy łączony, na podłodze butelka czy stej, zabłocone buty na złość nie wiadomo komu na oparciu. Świat się koły sze, Maks podśpiewuje, popija – jest dobrze. Pły nie na statku, morze faluje, ze sprzętu sączą się najsmutniejsze kawałki ikony tęczowego ruchu – k.d. lang. Obok wódki poręczna beretta, leży jak klamka wy rwana z drzwi, przez które nikt nie ma prawa wejść. Usta Maksa nucą pieśń, nowo ułożony song o refrenie: „Nie ma dla ciebie miejsca w policji, kiedy zmienisz płeć”. Może zostanie poetą? Gdzie jest ta dziwka, gitara? Próbuje wstać, nogi oparte o dy wanik z trudem łapią równowagę. Kurde, chy ba sześć w skali Beauforta. Ile mililitrów zdeformuje w piąty m miesiącu płód, ile zwichruje formującą się w orzeszku mózgu psy chikę? Sięga pewny m ruchem po szklaną szy jkę, przy stawia otwór do ust, ostry smak ciepłego alkoholu rozpły wa się po języ ku. Maks krztusi się, pochy la i część wy pluwa, ale jest twardy, ponawia próbę, wlewa w siebie potężny ły k. Świat wiruje coraz szy bciej. Odstawia butlę, palce przesuwają się po gładkiej broni, doty kają rękojeści, pieszczą spust i lufę, wy czuwając pod spodem znajome elementy budowy – silne spręży ny, iglicę, magazy nek, całą tę zabójczą maszy nerię. Zimny wy lot lufy łaskocze skroń, ślizgając się na kroplach potu, zapach

oleju, delikatna woń prochu, solidne, męskie doznania. Oczy wista gra wy obraźni: zaskoczenie Teresy, krew bry źnięta na wy szperane w komisach meble, dawno niemalowane ściany. Skupione spojrzenie technika wodzące za kolejny mi plamami, żeby ocenić ich kształt, zbliżenie rany wlotowej, aha – na brzegach nalot spalonego prochu, aha, z przy łożenia, aha, Maks strzelił samobója. No tak, no tak – zasmucone miny. A potem cichy pogrzeb, wcześniej pożegnanie ciała, rodzina z Grudziądza wpatrzona w swojego dziwoląga, dziura w czole zalepiona pszczelim woskiem, zamaskowana pudrem z podkładem „specjalnie dla nieboszczy ków”. Ale za to jaki spokój! Koniec z Maksem, koniec z Agnieszką, koniec wspomnień o niechciany ch sukienkach, wątpliwości – co z dzieckiem, co z przemianą w mężczy znę, skąd wziąć pieniądze. Koniec wsty du i spojrzeń niepewny ch albo przekonany ch, że oto wpatrują się w dziw natury. Ty lko raz jeden nacisnąć spust, nacisnąć i mieć – dosłownie – z głowy. Wszy stkie troski i kłopoty wy lecą szeroką dziurą po drugiej stronie czoła, wbiją się z ścianę wraz z kawałeczkami kości i szarą substancją mózgu. Maks wy obraża sobie technika, jak z lupą przy stawia oko do ty ch drobinek ciała spłaszczony ch w krople i widzi tam wspomnienia, wiszące jak mikroobrazy w oprawach z hemoglobiny. Maks w sukience, Maks na bramce, Maks ze złożony mi rączkami, aniołek, przy jmuje w albie pierwszą komunię. Maks na kolanach matki, Maks... Szczęk zamka w drzwiach, zgrzy tanie wewnętrzny ch mechanizmów zapadek, bolców i bębenków, w progu niewielka postać z głową w trwałej ondulacji. Teresa. Maks w ostatniej chwili odrzuca berettę na tapczan, upy cha ją między oparciem a poduszką. Teresa – zbawicielka. Generał, odbierz! Zy ga dał mu numer pry watnej komórki, litościwy skurwiel, Hif więc zadzwonił i poniży ł się błaganiem o pomoc, mimo że sobota, mimo że kolega techniczny w domu, a nie na służbie. – Podziałamy za pomocą SS7 i zobaczy my, co da się zrobić – obiecał Generał, kiedy wy słuchał relacji Ty mańskiego. Hif opadł bezradnie na jedną z ławek w pasażu Wiecha, nieudolnie zmodernizowany m kilka lat temu. Teraz hulał tu ty lko wiatr, co akurat Ty mańskiemu by ło na rękę. Zastanawiał się, do jakich sztuczek musi uciec się Generał, żeby uzy skać potrzebne dane. Gdzie się włamać, na jakie podejrzane strony wejść? Co oznacza SS7? Gonitwę my śli przerwał dzwonek telefonu, wariacja znanej melody jki, kiedy ś trzy czwarte właścicieli pierwszy ch komórek takie miało – dzwonił aparat ochroniarza. „Szukaj na Widok”, kolejna wiadomość, ty m razem od Generała. Blisko, kilkadziesiąt metrów biegiem w stronę Zodiaku, w który m dawniej by ł bar samoobsługowy dla ludzi pracy, teraz bodajże Pizza Hut. Znak czasów. Ulica Widok biegła jednokierunkowo do Brackiej, z płatny mi miejscami parkingowy mi po obu stronach. Stały tu kamienice i powojenny molochowaty budy nek mieszkalny. Ty mański sprawdzał, co się dało – bramy, przejścia i samochody. W dużej terenówce zobaczy ł sy lwetki kilku osób. Zapaliło mu się w głowie światełko alarmowe, coś go tknęło. Jedną ręką sięgnął po broń, drugą do klamki, otworzy ł drzwi pasażera od strony kierowcy. Rzut oka na faceta siedzącego z przodu, w jego dłoniach czarny przedmiot, z ty łu przerażona Mumia i okrzy k sy na „Tata!”. Cios czy mś twardy m w żebra, ból ostry, sięgający pokiereszowanej kiedy ś wątroby. – Zamknij oczy ! Odruchowo posłuchał. Usiadł w fotelu, zamieniając się miejscami z ty m, który ubódł go

bronią, wciąż z zaciśnięty mi oczami. Nacisk na bok zelżał, ale ktoś z ty łu przy łoży ł mu do głowy lufę, tak przy najmniej ocenił po kształcie. Silnik zamruczał, zapikał kierunkowskaz, jechali ulicą Widok w kierunku Marszałkowskiej. Ten z ty łu nałoży ł na twarz Ty mańskiego jakąś szmatę, miłą w doty ku, jakby futerko. – Tata śmiesznie wy gląda – szepnął z ty łu Konradek. Gwałtownie zahamowali. – Wy pad – warknął kierowca. – Dokąd go zabieracie? – słaby m głosem zapy tała Mumia. – Zamknij się, kurwa, zabieraj gówniarza i won! – wrzasnął. Chwila na kliknięcie klamki, pojedy ncze skrzy pienie drzwi, trzaśnięcie. – Puściliśmy ich – padło wy jaśnienie gdzieś z ty łu. – A teraz będziesz słuchał. Powiemy ci, co masz zrobić.

Zuza nie doczekała się ojca. Uzgodniła z babką, że będzie czekała na starego przed Stodołą, przy wejściu, w razie czego zostawi mu bilet w kasie. Niedotrzy manie słowa to dla niego norma. Babka zamówiła małej taksówkę, dla spokoju ducha. Pod Stodołą gęstniał wesoły tłum, napierał na wąskie wejście. Głównie studenci, młodzież nieco niszowa, specy ficzna, z wy działów raczej arty sty czny ch, także uniwerek. Zuza chy ba najmłodsza, cieszy ła się na koncert, na Gabę, nie zamierzała siedzieć na przy dzielony m krześle, raczej tańczy ć pod sceną. Kto wie, może Kulka ją zauważy ? Pod nosem nuciła Hat, Rabbit na zmianę z Propagandą, choć wolała Gabę w angielskich kawałkach, a już covery Maidensów to megaszał. Poczuła stukanie w ramię, odwróciła się gotowa opieprzy ć ojca za spóźnienie, ale to nie on. Stał przed nią chłopak, wy soki, chy ba świeży student, z nieogolony m młodzieńczy m zarostem. – Cze, Zuza. – E? – Wzruszy ła ramionami, ale przy pomniała sobie kumpla z fejsa, chłopaka, z który m od paru miesięcy czatowała. Macieng miał ksy wkę. – Maciek? – spy tała. – Maciek. – Wy ciągnął do niej dłoń. – Masz bilet? – zdziwiła się, przecież pisał, że nie. Chciał się wepchnąć za ojca. – Słuchaj, pomy ślałem, że może jednak twój stary się nie wy robi. Westchnęła. Pewnie się nie wy robi, ale obiecała, że zostawi bilet w kasie. Zdziwiła ją ta nagła śmiałość u kolesia, który od miesięcy z nią gadał, ale ani razu nie chciał się umówić. – Spoko, na pewno ktoś chce sprzedać. – Maciek zniknął w tłumie, machnął jej ręką. Ulży ło. Nawet, pomy ślała, fajny gostek, wy soki blondy n, ty lko trochę starszy. Wrócił po paru minutach z biletem w garści i uśmiechem na gębie. Dumny z siebie. – Zostawię bilet dla ojca w kasie. – W sumie ucieszy ła się, że nie będzie skakać w tłumie sama. Już mieli wbić się w kolejkę nacierającą na wejście, ale Maciek nachy lił się do niej, żeby coś powiedzieć. – Mam w samochodzie starego wszy stkie pły tki, chodź, zabierzemy, żeby nam podpisała. Zostało jeszcze piętnaście minut do koncertu, no dobra, ruszy li w stronę parkingu obok,

Maciek skierował się do terenówki, ładnej, ale strasznie zabłoconej. – A to kto? – Za kierownicą siedział starszy mężczy zna w my śliwskiej kurtce, ojciec też taką miał, pamiętała. Maciek pchnął dziewczy nę na ty ł wozu, skoczy ł na nią, przy gniótł do siedzenia, sięgnął do jej prawego nadgarstka i z cały ch sił wy kręcił. Poczuła ból. Jej twarz wbiła się w tapicerkę przy gnieciona ciężarem napastnika. – Jedziemy – rzucił w stronę kierowcy. Ruszy li.

DZIEŃ DZIEWIĄTY

NIEDZIELA 10 KWIETNIA

O ósmej rano zaczy na się. Dzwoni telefon, w słuchawce głos Ty mańskiego, ton sierżanta czy raczej kaprala, co stawia na baczność i poprawia niedopięte guziki w mundurze. Jest akcja. Za godzinę trzeba stawić się w komendzie, z bronią służbową, odznaką i dokumentami. Żadny ch wy jaśnień. Maks odkłada aparat i spogląda na matkę siedzącą na stołku przy lodówce. To nie przy padek, że Hif właśnie do niego zadzwonił. On też ma coś wspólnego z Ludźmi Pachnący mi Sianem, Glistą i pewnie sprawą czterech szkieletów i Wioletty Roszczep. W komendzie zbierają się ludzie. Jest i Młody, Mariolka i dwóch inny ch kolegów – Milimetr i Kaz. Dowodzi Ty mański, z zapleczem w postaci Gołębiewskiego, zastępcy naczelnika Maluty. Robią szy bką odprawę. – Jak pamiętacie, w zeszłą sobotę odkry liśmy zbiorowy grób w Klembowie. Zaistniało podejrzenie, że ze śmiercią dwóch kobiet i dwóch mężczy zn coś wspólnego miał, przy kro mi to mówić, nasz wspólny kolega, Krzy sztof Witczak – wprowadza ich Hif. Odpowiada mu milczenie, policjanci spoglądają po sobie, ktoś robi stropioną minę, inny wzdy cha. Jedni chcą szczegółów, drudzy woleliby smrodliwą piłeczkę odbić gdzieś indziej. – Dlaczego nie zajmą się ty m wewnętrzni? – odzy wa się wreszcie Milimetr. Maksa bawi, że nikt nie wie tego, co on, że Hif jest marionetką, że to nie on porusza rękami, języ kiem, nie swoje słowa wy powiada. Śmiech zamiera Maksowi jednak w gardle, bo przecież sam ma do dłoni i stóp poprzy czepiane niewidzialne sznurki. – Witczak nie jest czy nny m policjantem – tłumaczy wy mijająco Ty mański. – Poza ty m to ja prowadzę sprawę, nie wewnętrzni. – Jakieś podejrzenia? – pada kolejne py tanie. Sierżant się wije, najchętniej w ogóle nie prowadziłby tej odprawy, wy dałby ty lko rozkazy

i odesłał do wozów. Hif wskazuje Maksa. – Powiedz. I ten gest również Cy na rozumie, ponieważ Hif ma go za wspólnika, o który m tamci mu powiedzieli. „Cy nowska będzie twoim drugim psem” – żeby nie by ło wątpliwości. I swój rozpoznaje swego, po charaktery sty czny m zapachu zdrady. – Dziesięć lat temu ukręcił łeb sprawie – mówi krótko. – Macie dowody ? – Wszy stko wy jdzie w przesłuchaniu – zapewnia pewny m siebie głosem Hif. Zobaczy my, my śli Maks. A może nie? Może Witczak się wy winie, może będzie miał mocne alibi. Jadą kolumną. Cztery nieoznakowane radiowozy suną ulicami niedzielnej Warszawy, kierunek Bielany, a potem dalej – Izabelin. Droga do domu z sidingiem, droga, która wiedzie do lasu. Brama na posesję zapraszająco otwarta, drzwi także. Szy bkie przeszukanie i zawód – w środku nikogo nie ma. Na blacie kuchenny m plama krwi, podobnie jak na podłodze w studiu obwieszony m obrazami. Wy chodzą do ogrodu, zawiedzeni, zdziwieni, już wiedzą, że coś jest na rzeczy, skoro Witczak nagle zwiał. Kiedy zostają sami, Hif przy piera Maksa do muru. – Ostrzegłaś go? Gadaj – sy czy, jakby nie by li sojusznikami, ofiarami ty ch samy ch Ludzi Pachnący ch Sianem. – Zwariowałeś? – Maks odpowiada spojrzeniem wbity m w czarne źrenice Hifa. Zawisa między nimi ciężkie milczenie. Chwila, w której ważą się losy ich zaufania i nienawiści. Sierżant odstępuje, ale jego twarz, wciąż skupiona, nie zdradza żadny ch uczuć, teraz jest my śliwy m i oczekuje wspólnego działania, nie toleruje zdrady. Zbiera wszy stkich, żeby wy dać polecenia. – Milimetr i Kaz, rozpoczy nacie normalną robotę operacy jną. – Zatacza palcem koło po okolicy. – Rozpy tanie sąsiadów. Wskazuje Młodego. – Wezwij techniczny ch, niech przeszukają dom, zbiorą odciski, próbki krwi. W końcu wzrok wbity w Maksa. – Kojarzy sz Kamillę Saks? Cy na kiwa głową. – Sprawa Patrona. By ła ofiarą, ale przeży ła, Witczak ją uratował. Coś ich łączy ło. Hif kiwa głową, że tak, kręcili ze sobą. – Wiem, że tu mieszkał jej brat, Jan Saks – dopowiada Maks. – Skąd wiesz? – Wczoraj dzwonił Witczak. Mówiłam ci. – Wszy stkie spojrzenia nagle wbite w Maksa. – Miał pry watną prośbę. Doty czy ła właściciela posesji, Jana Saksa. Sprawdziłam go. Hif powoli kiwa głową. – I czego się dowiedziałaś? – W miarę czy sty – Co to znaczy „w miarę”? – warczy Hif. – Ma kuzy nów, na który ch są jakieś kwity. Hif spogląda na zegarek.

– Musimy dowiedzieć się czegoś więcej. Jedź z Izą do tej Kamilli. Dostają samochód i ustalają cel – szpital w Tworkach.

Kamilli w szpitalu nie ma. Policjantki rozmawiają z Igańskim, ordy natorem oddziału dziennego, przełożony m lekarki, niskim mężczy zną, który wy chodzi do nich na zewnątrz z pawilonu służącego za izbę przy jęć. Pogoda jest słoneczna, drzewa cieszą oczy pączkami i pierwszy mi, nieśmiały mi listkami. Rozpy ty wany i policjantki stoją obok kamiennej wazy z sentencją: Salus aegroti summa lex 4. – Pani doktor nie stawiła się na nocny dy żur. Wczoraj o godzinie dwudziestej. Dzwoniłem, nie odbierała. A teraz szuka jej policja. – Gładzi ły sinę, na której pozostały jeszcze, jak wy sepki na oceanie, pojedy ncze kępki włosów. – Co się stało? Maks rzuca spojrzenie Mariolce, która stoi znudzona i żuje gumę. – Nie wiemy. Czy zna pan jej adres? Mężczy zna powtarza pod nosem „tak, tak” i prosi poczekać. Oddala się w głąb parku, w który m rosną, jak drzewa, budy nki szpitalne, porozrzucane na cały m terenie. Poszedł do kadr, domy śla się Maks. Szuka ławki, znajduje Mariolkę, która zajęła już miejsce w plamie słońca i wy stawia na działanie UV swoją okrągłą, młodzieńczą twarz. Opiera ty lko na drewniany m siedzisku buta, zdaje sobie sprawę, jak bardzo do tej Mariolki nie pasuje, jakby zepsuł widok. Wsadza dłonie do kieszeni i czeka, zastanawiając się, dokąd ich to doprowadzi. Dlaczego właściwie Witczak zniknął? A może wcale nie zniknął? Wy jechał. Udał się. Plamy krwi w Izabelinie by ły drobne, niewinne, nie wskazy wały na atak czy utratę ży cia. Może ktoś się skaleczy ł? Igański wraca z adresem: Milanówek, ulica Skargi. Jadą. Mieszkanie Kamilli znajduje się w pawilonie należący m do lokalnej administracji. Drzwi są zamknięte. Powinni wezwać pracownika, ale niedziela, nikogo nie ma. Py tają sąsiadów. Tęgą, niską kobietę, która akurat przechodzi z kundelkiem, innego faceta, który przedstawia się z hiszpańska – Eduardo. Choć wy gląda na polskiego zapy ziałego dziadka. Eduardo cmoka z zachwy tem. – Piękna kobieta. Lekarz – podkreśla. Opowiadają historię budy nku, że kiedy ś pracował tu szewc, potem administracja wy najęła. Duża powierzchnia, podobno lekarka ładnie wszy stko urządziła, ale tak naprawdę nikt nie widział. – Z drugiej strony budy nku jest boisko – powiada Eduardo. – Za murkiem. I tam jest okno, które pani Kamilla często zostawia otwarte. Nie dopy tują, skąd Eduardo wie takie rzeczy. Obchodzą budy nek. Rzeczy wiście za nim znajduje się niewielkie boisko do koszy kówki, otoczone siatką, oddzielone murem, między który m jest wąskie przejście, ochrona nie ty lko przed atakiem piłką, ale i ciekawskim wzrokiem. Maks się wciska, wchodzi, brzęk butelek i okno, lekko uchy lone, ale nie da się pchnąć i uchy lić bardziej. W czasie tej eskapady, z której wraca uty tłany, obtarty o mur, Eduardo sprowadza sąsiadkę, pracownicę administracji. Wszy scy się tutaj znają i mieszkają w zasięgu, a pani Basia to już naprawdę blisko i jest w domu, więc przy chodzi z kluczami. Maks i Mariolka okazują legity macje, mówią, w czy m rzecz. Pani Basia ma ze sobą teczkę i spisuje protokół, składają

podpisy. Klucz w zamek, drzwi się uchy lają. Pogłoski o ładny m wnętrzu okazują się przesadzone. Owszem, przestrzennie. Jedno pomieszczenie na jakieś pięćdziesiąt metrów, ascety czne, nowoczesne, zakurzone. Bałagan. Ubrania zmieszane z fartuchami na podłodze w łazience, zgniecione papcie, podomka na skórzanej kanapie. Książki, tomiska medy czne. Telewizor zgaszony, popielniczki wy sprzątane, wnętrze nie wy gląda na opuszczone w pośpiechu. Kamilli nie ma. Pobieżnie przeszukują szuflady, znajdują dokumenty, w ty m paszport, przy łóżku leży komórka. Nieodebrane połączenia. Maksy milian podpowiada Mariolce: – Zabierz. – Wiem – warczy Mariolka. Aparat ląduje w kieszeni, w foliowej torbie na dowody, choć nie wiadomo jeszcze dowody czego. – Braciszek z siostrunią się zmy li – podsumowuje Mariolka. Maks kiwa głową. Ty lko dokąd? I dlaczego?

Wracają do Izabelina. Hif wy gląda na coraz bardziej rozsierdzonego, plan mu się sy pie. My ślał, że teraz usiądzie sobie wy godnie w pokoju przesłuchań i przy ciśnie Witczaka. A tu nagle podejrzany wy parował. Kaz i Milimetr wracają z rozpy tania i relacjonują, czego dowiedzieli się od sąsiadów – nic szczególnego. Ludzie widzą w Saksach zwy czajne, bezdzietne małżeństwo w średnim wieku. Mieszkają tu od paru lat. Ona udziela się w lokalny m domu kultury, prowadzi zajęcia z malarstwa, które są też rodzajem terapii. Nie ukry wają choroby Aliny, lokalna społeczność wie, czego może się spodziewać – mówienia do siebie, dziwny ch gestów, nieobecnego spojrzenia. Wszy scy wiedzą, że Jan i Alina nad sy tuacją panują, a jego oceniają na dobrego męża. Uwadze kilku sąsiadek nie umknął fakt, że u Saksów od lutego mieszkał gość, ale nie by ł to pierwszy przy padek wieloty godniowej wizy ty kogoś – nie wiadomo z rodziny czy obcego. Opis pasuje do Witczaka – czterdziestolatek, raczej szczupły, szpakowaty, niezby t wy soki, zamknięty w sobie. „Bardzo spokojny ” – ocenia go pani Czarnogórska z naprzeciwka. I przy pomina sobie, że ostatniego ty godnia częściej tego lokatora widy wała – a to minęła go w drodze do sklepu, jak spacerował z Aliną, a to podejrzała, jak razem pracowali w ogrodzie. Hif sły sząc tę relację, pstry ka palcami. – Witczak nie miał komórki, ale może Saks miał. Sprawdźcie billingi, a przede wszy stkim namierzcie go. No i wy kaz rozmów z telefonu stacjonarnego! Nic tu po nich, ale przedłużają poby t, jakby czekali, że nagle na drodze pojawi się samochód Saksów. Kolejne pstry knięcie. – Czy m jeździli? Wrzućcie Saksa na bęben. Dzwoni telefon Maksa. Doktor Igański przedstawia się aksamitny m głosem. „Dzień dobry pani, rozmawialiśmy w szpitalu”. Coś sobie przy pomniał. Na numer dy żurki pielęgniarek o czwartej nad ranem zadzwonił mężczy zna. Szukał doktor Kamilli, najwy raźniej znał jej grafik. Pewnie brat. Ordy nator wie, że pani doktor ma brata. Milimetr przy biega z rewelacją – Saksowie jeździli terenową ładą, co skojarzy ł z nocny mi

raportami, które czy tał w komendzie w czasie odprawy. (Strofujące spojrzenie Hifa – „Czy tasz raporty w czasie odprawy ?!”). Nad ranem gdzieś w Warszawie spaliła się łada niva. Mieszkańcy okoliczny ch domów wezwali straż pożarną. Szy bka decy zja – jedziemy obejrzeć wrak. Umówili się z mundurowy mi z komisariatu w Zielonce, którzy rano otworzy li dochodzenie w sprawie spalonej łady. Hif, Maks, Mariolka i Młody łazili wokół wraku stojącego na niewielkim parkingu przy legający m do parafialnego cmentarza. – Podpalenie – potwierdził ich podejrzenia chłopak z prewencji. – Szukaliście właściciela? W ruch poszedł notes. – Nie ma tablic, ale sprawdziliśmy numer VIN. Właściciel Jan Saks, zamieszkały w Izabelinie. Potwierdziło się. – Dlaczego spalony ? – Młody podrapał się po głowie. – Strażacy podejrzewali zalanie substancją łatwopalną – wy czy tał ze swojego notesu aspirant z Zielonki. – Jeszcze nie kontaktowaliśmy się z właścicielem. Niedziela. – I dlaczego właśnie tutaj? – dodał kolejną zagadkę Hif. Podszedł do drogi. – Jakieś kamery monitoringu? – Warszawskich na pewno nie ma – palnął Mączka. – Nie ciebie py tałem – warknął Ty mański. – Najbliższe w samy m mieście – poinformował aspirant z Zielonki. – Kilometr stąd jest stacja – zauważy ł Maks. Hif skinął głową. – Jedziemy. Stacja BP stała na niewielkim placu. Spy tali o nocny pożar siedzącą za kasą dziewczy nę. – Ja pracuję od dziesiątej – wy jaśniła. – Trzeba zapy tać nocną zmianę. Kamery, owszem, by ły, ale ty lko wy celowane w wejście do budy nku i dwie skierowane na dy stry butory. – Chcemy przejrzeć zapisy – poinformował ją Ty mański. Przy wołała z zaplecza kierownika zmiany, ten zadzwonił do właściciela. Po dłuższej chwili posadzono ich przy niewielkim monitorze w kanciapie w pomieszczeniu służbowy m. Około piątej rano na teren placówki wszedł samotny mężczy zna z neseserem. W obrazie z wnętrza sklepu i kasy zobaczy li średniego wzrostu pięćdziesięciolatka, który usiadł przy jedny m ze stolików. Wy dał im się dziwny. Poprosili o kontakt z nocną obsługą. Dowiedzieli się, że facet siedział przy stoliku bite pięć godzin. Robił sobie przerwy – zamawiał kawę, zjadł śniadanie, korzy stał z toalety. – Rozmawialiście z nim? – zapy tał Hif jednego z pracowników. – Nasz klient, nasz pan – odpowiedział rzeczowo rozmówca. – Nie wy py tujemy ludzi, co robią na stacji. – Nawet jeśli siedzą na niej pięć godzin? – zauważy ł Ty mański. – Czekał na kogoś – wy jaśnił pracownik. – Sam powiedział. Niepy tany. – Doczekał się? – dopy tał Hif.

Padła odpowiedź twierdząca. Około szóstej facet wstał od stolika i podszedł do przeszklony ch drzwi, coś obserwował. Widok na dy stry butory, który dawał podgląd na fragment pobocza drogi, dostarczy ł im odpowiedzi – ulicą pędził wóz straży pożarnej. Kiedy cy fry w rogu ekranu pokazały godzinę dziesiątą dwadzieścia, stłoczeni przy monitorze policjanci ujrzeli Witczaka. Podjechał szary m golfem czwórką. Zapis by ł czarno-biały. – Co to za samochód? – Zapisz numery ! – Czy li ten facet to Saks! – przekrzy kiwali się w pomieszczeniu. Zrobiło się duszno, ktoś otworzy ł drzwi, żeby wpuścić trochę powietrza. Sprawdzili właściciela „szarego” golfa – sześćdziesięcioletni Rajmund Sztaba, zamieszkały na warszawskim Bemowie. Wsiedli w radiowozy i od razu pojechali na rozpy tanie, wcześniej poprosili o kopie nagrań ze stacji. Zostawili na miejscu Mariolkę, żeby wszy stkiego dopilnowała.

Rajmund nie chciał otworzy ć, w końcu, po długich negocjacjach, w drzwiach stanęła jego żona Wanda. Usły szeli kolejną ciekawą historię. Na siedemnastą wszy scy wrócili do komendy stołecznej, zby t podnieceni, żeby cokolwiek jeść po drodze. Dopiero na miejscu Młody zamówił cztery pizze. Pojawił się też zastępca naczelnika, Gołębiewski. Hif stanął przy tablicy ze zdjęciami. – Potrzebujemy jakiegoś podsumowania – oznajmił. – Przede wszy stkim ciekaw jestem, czy fakt zniknięcia Witczaka w momencie, kiedy zaczy namy go szukać, to przy padek. – Wioletta Roszczep została zamordowana ponad ty dzień temu – zauważy ł Maks. – Jeśli miałby uciekać, zrobiłby to wcześniej. Hif posłał Cy nie skupione spojrzenie. Przenikające na wskroś, pomy ślał Maks. Wy czuł wrogość. – Dobrze – zgodził się Hif. – Rozpatrzmy to jako oddzielną sprawę. Co mamy ? Po pierwsze, nie wiemy, co się stało z Kamillą Saks. – Zniknęła – potwierdził Cy na, zaglądając do swoich notatek. – Powinna stawić się na dy żur w szpitalu o godzinie dwudziestej. Wiemy też, że około czwartej rano zadzwonił jakiś mężczy zna i py tał o nią, prawdopodobnie Jan Saks. – W ty m samy m czasie spłonął samochód na parkingu przy cmentarzu – dodał Młody. – Następne pięć godzin Saks czekał na Witczaka na stacji. – Co w ty m czasie robił Witczak? – zastanawiał się na głos Hif. – Organizował samochód – domy ślił się Maks. – Ty le czasu? – zdziwiła się Mariolka. Wszy scy na nią spojrzeli, pierwszy raz się włączy ła. – Pewnie łaził tam i z powrotem, żeby nie zmarznąć. – Młody wczuł się w sy tuację. – Próbował coś wy kombinować. – Po co by ł im potrzebny ten samochód? – odezwał się zastępca naczelnika. – Dlaczego nie pojechali ładą? Zagadka. Brak pomy słów. – Załóżmy, że doszło do awarii – gdy bał Ty mański.

– Mogli wezwać taksówkę – podrzucił rozwiązanie Maks. – Saks wiedział o zniknięciu siostry – przy pomniał Hif. W jego głosie dało się usły szeć jakiś mroczny ton, jakby doskonale rozumiał położenie Saksa. Maks rozejrzał się po siedzący ch obok policjantach, pomy ślał, że ty lko jemu przy szło do głowy to skojarzenie. – Dokąd pojechali? Musimy namierzy ć tego golfa – dodał. Młody wstał i naty chmiast ruszy ł do znajdującego się w pałacu Stołecznego Stanowiska Kierowania. – Poinformuję dy żurnego w KGP – zarządził Hif. – Cy na, wspomniałaś o Saksie. Sprawdzałaś go. – Jego kuzy ni parę lat temu weszli w konflikt z prawem. – Maks zerknął do notatek. – By li podejrzani o fałszowanie zaby tkowy ch monet. Ostatecznie nie dostali zarzutów. – Trzeba ich przesłuchać – zaproponował Gołębiewski. – Mieszkają na Wy brzeżu. – Potrzebujemy billingów z telefonów Saksa. Zapewne miał jakąś komórkę. No i ten stacjonarny z Izabelina – wy liczał Hif. – Załatwię to. Aczkolwiek dziś niedziela. – Milimetr podniósł się z krzesła. – Pozostaje jeszcze jedno py tanie – odezwał się Gołębiewski. Spojrzenia wszy stkich skupiły się teraz na zastępcy naczelnika. – Co z żoną Saksa? – Właśnie – potwierdził Hif. – Gdzie jest Alina Saks?

4 Zdrowie chorego najwy ższy m prawem (łac.).

DZIEŃ DZIESIĄTY

PONIEDZIAŁEK 11 KWIETNIA

Starszy sierżant Ry szard Mogielnicki, szczy cący się ksy wką Magik, miał za sobą długą noc i krótki sen. Położy ł się do małżeńskiego łóżka o czwartej, o siódmej już by ł na nogach. Przepełniała go jednak saty sfakcja – w niedzielę odwalił kawał dobrej roboty. Będzie okazja, żeby pochwalić się przed Ilonką, córką ry baka (naprawdę!), czy li oficerem prasowy m Komendy Powiatowej Policji w Kamieniu Pomorskim. A by ło tak: w niedzielę około południa do oficera dy żurnego zgłosił się poszkodowany, który poinformował, że padł ofiarą oszustwa. Twierdził, że na parkingu pod marketem elektroniczny m w pobliżu uzdrowiska Mieszko zaczepił go nieznajomy mężczy zna, który zaproponował mu kupno laptopa za trzy sta złoty ch. Korzy stna cena. Ciekawe, czy „poszkodowany ” pomy ślał, skąd może pochodzić tak tani markowy sprzęt, pry chnął w duchu Magik. Najwy raźniej postanowił wy korzy stać okazję. Facet zaprosił go do zaparkowanego nieopodal samochodu i pokazał mu sprzęt, zachęcał jeszcze do kupna komórki i aparatu fotograficznego, ale klient się nie skusił. Napalił się natomiast na nową toshibę, więc szy bko poszedł do bankomatu. Wrócił na parking, odebrał laptopa, udał się do domu, gdzie przekonał się, że dał trzy sta złoty ch za atrapę. Oby watel przemógł swój wsty d i przy jechał do komisariatu, by złoży ć doniesienie. Oficer dy żurny skierował go do wy działu kry minalnego, gdzie natknął się na Magika. Sierżant postanowił udać się na miejsce przestępstwa razem z poszkodowany m i poszukać sprawców, a przy okazji upewnić się, czy nie konty nuują swojego szkodliwego procederu. Konty nuowali. Magik z dobrany m sobie do pomocy zespołem prewencji dokonali zatrzy mania dwóch, jak się okazało, mieszkańców województwa lubuskiego. Procedury trwały do trzeciej, faceci wy lądowali na dołku, ofiara nie odzy skała pieniędzy, ponieważ zostały zabezpieczone jako dowód w sprawie. Za to staty sty ki znacznie się poprawiły, jak również humor starszego sierżanta. Dlatego

wszedł do pomalowanego na brudną żółć komisariatu radosny jak, nie przy mierzając, skowronek. Odwiedził naczelnika swojego wy działu, Przemka, i przy herbacie opowiedział mu o swoich niedzielny ch sukcesach. O ósmej zadzwonił telefon na biurku Magika, w słuchawce rozpoznał głos kumpla. Znali się jeszcze z Warszawy, gdzie Ry siek pracował, zanim się nie ożenił. Adam Ty mański opisał mu całą sprawę. – Właściwie to zadanie dla chłopaków z Między zdrojów. Poproszę, żeby się kopnęli do Wisełki. Pasuje? – Pasuje.

Kiedy Ty mański odłoży ł słuchawkę, jego ekipa pracowała już pełną parą. Z pomocą komendy wojewódzkiej dowiedzieli się, że Jan Saks nie podpisał umowy na świadczenie usług telekomunikacy jny ch z żadną firmą, co nie znaczy ło oczy wiście, że nie posługiwał się telefonem komórkowy m. Hif wiecznie sarkał na anonimowość w korzy staniu z kart SIM działający ch na zasadzie „prepaid”. Z tego, co wiedział, w krajach starej Europy trzeba by ło się wy legity mować, żeby zakupić kartę tego ty pu. Ten obowiązek ułatwiał pracę tamtejszej policji. Ale numer, który m posługiwał się Saks, w końcu zdoby li. Uzy skali po prostu billingi telefonu stacjonarnego z Izabelina. Następnie, sprawdziwszy wszy stkie rozmowy przy chodzące i wy chodzące, wy ty powali numer, który ostatni raz logował się w sieci w niedzielę około czwartej rano w okolicach cmentarza parafialnego przy ulicy księdza Poławskiego. Bingo. Z billingów wy nikało, że Saks by ł człowiekiem ostrożny m i powściągliwy m, z telefonu korzy stał rzadko, często go wy łączał, ostatnio na ty dzień. Policjanci pomy śleli nawet, że miał jeszcze jeden numer, ale nic na to nie wskazy wało. Zespół przejrzał doniesienia z całego kraju, poproszeni o pomoc policjanci z terenu meldowali o efektach poszukiwań zielonego golfa czwórki, własności Rajmunda Sztaby, ale nie da się ukry ć, że szukali igły w stogu siana. – Dlaczego Witczak wy py ty wał o Saksa? – my ślał na głos siedzący obok Młody. Hif rozejrzał się po pokoju. To Cy na z nim rozmawiała. Ale nie by ło jej w zasięgu wzroku. Ba, po chwili okazało się, że nie ma jej też w pałacu.

O ósmej piętnaście radiowóz z patrolem złożony m z dwóch mundurowy ch funkcjonariuszy prewencji zaparkował przy bramie posesji Saksów w Wisełce. Bracia utrzy my wali się ze sprzedaży wędzony ch przy domu ry b, od czerwca do połowy października wy najmowali pokoje letnikom. Kilka lat temu pewien epizod sprawił, że założono im kartoteki. Gdańscy handlarze numizmaty czny mi precjozami pokłócili się o autenty czność bitego ze srebra orta sprzedawanego na Jarmarku Dominikańskim. Zazwy czaj tury ści z Niemiec bez szemrania nabierali się na takie „pamiątki”. Ten konkretny kupiec zapragnął jednak potwierdzić autenty czność naby tku i poprosił numizmaty ka o konsultację. Wy buchła awantura, a sprzedający wskazał jako źródło towaru jednego z bliźniaków. Wy szło

na jaw, że monetę przy wiózł i odsprzedał Saksom znajomy z Białorusi, a nieświadomi bracia puścili ją w obieg. Sprawę przekazano kolegom zza wschodniej granicy, ale miejscowa policja starała się trzy mać rękę na pulsie, dlatego funkcjonariusze bez szemrania pojechali do Wisełki na rozmowę z Saksami, kiedy pojawiła się prośba starszego sierżanta z Kamienia Pomorskiego. Na miejscu nie zastali nikogo. Brama by ła zamknięta, na dzwonek przy furtce nikt nie reagował, na posesji nie stał ani jeden samochód, zaś z komina małej wędzarni na ty łach domu nie wy doby wał się dy m. – Chy ba ich nie ma – poinformował Magika aspirant Marciniak przez radio w samochodzie. – Zielonego golfa czwórki też nie ma? – upewnił się Mogielnicki. – Na posesji nie widać. Ale mają garaż. – Może popy tajcie sąsiadów i zajrzy jcie po południu. – OK. – Marciniak zakończy ł połączenie. Ruszy ł w kierunku sąsiedniej bramy, za którą dostrzegł młodą kobietę. Wy glądało, że czekała, aż podejdą. Zżerała ją ciekawość, czego policja szuka u Saksów. Ale Marciniak nie zdąży ł o nic zapy tać, bo gdzieś od wschodu poniósł się charaktery sty czny huk, podobny do tego, jaki znali ze strzelnicy. Nad lasem otaczający m Wisełkę od południa uniosły się chmary przestraszonego ptactwa. Policjant zamiast przy witać się z gospody nią, obejrzał się na swojego partnera z patrolu. Czasem silniki w skuterach potrafią tak strzelić. Marciniak pamiętał, że kiedy ś musiał prowadzić swojego hurricane’a osiem kilometrów przez las po ty m, jak z tłumika wy doby ł się taki dźwięk, poszedł dy m i... Drugi, trzeci huk. Spłoszone ptactwo poszukało schronienia w innej części lasu. – To chy ba gdzieś przy Czajczy m – odezwał się partner, Jacek. Nasłuchiwali, zastanawiając się, czy ten dźwięk można przy pisać kłopotom z silnikiem. W ty godniu nikt nie polował. Więc co? – Przepraszam – rzucił Marciniak kobiecie, która przy pominała mu tę ładną aktorkę z serialu, który czasem oglądali z żoną w sobotnie przedpołudnia. No dobra – przecież Marciniak znał wszy stkich na swoim terenie, Beatę też. Ale odkąd wy szła za Ły sego, my ślał o niej jak o obcej. Chwy cił za manetkę radia i połączy ł się z oficerem dy żurny m. – Jedziemy w stronę Warnowa. Z lasu sły szeliśmy strzały. – Przy jąłem. Meldujcie – padła zwięzła odpowiedź. Przy sklepie skręcili w biegnącą lasami odnogę szosy prowadzącą do trasy E65. Minęli osiedle i rekreacy jne jeziorko o tej samej nazwie co wieś (jedy ne dowody ży cia, na jakie się natknęli, to wędkarz na jedny m z pomostów i para łabędzi na plaży ), po czy m wjechali w wolińską puszczę. Nie dalej jak po trzech, czterech kilometrach poczuli zapach spalenizny, a na zakręcie ujrzeli wbity w drzewo samochód. Kierowca musiał stracić panowanie nad kierownicą przy sporej prędkości, cały przód by ł zmiażdżony. Ze zrujnowanego silnika leciał dy m, przednia szy ba pokry ła się siatką pęknięć, jakby uderzy ł w nią kamień. Albo przebiła kula. Zaparkowali na poboczu, podbiegli do miejsca wy padku. Marciniak od razu zwrócił uwagę na kapiące z przewodów paliwo. Akumulator wy glądał na przemieszczony, mogło dojść do zapłonu. Na przednim siedzeniu siedział człowiek, z zalaną krwią głową wbitą w kierownicę – poduszka powietrzna nie zadziałała. Przy tej prędkości nie miał szans. Po lewej stronie pokiereszowanej szy by widoczny by ł okrągły otwór. – Wy ciągamy go? – zastanawiał się na głos Jacek. Próbowali otworzy ć drzwi, ale w pogiętej konstrukcji zatrzasnął się zamek. Marciniak zbił kamieniem boczną szy bę, wsadził rękę do kabiny, zbadał puls na szy i. Pokręcił głową.

– Wezwij straż i pogotowie – rozkazał. Przy jrzał się jeszcze raz trupowi. Znał go dobrze. To by ł człowiek Dragi.

Prawie wszy stkie placówki zbiorowego ży wienia w dwudziesty m pierwszy m wieku wy glądają podobnie i mają wy wodzące się zza Oceanu Atlanty ckiego nazwy. KFC nie jest wy jątkiem, podobnie jak Pizza Hut. Czasami nowe bary szy bkiej obsługi zachowują nazwy charaktery sty czny ch lokali, który ch miejsce zajęły – na przy kład Zodiak albo Gruba Kaśka. Na szczęście w mieście ostało się jeszcze parę dy skretny ch lokali gastronomiczny ch, gdzie czas się zatrzy mał. Takim jest kawiarnia w przeszklony m pawilonie, nieopodal placu Bankowego, która nazy wa się – z racji bliskości studni i niegdy siejszego baru, a obecnie restauracji KFC – Przy Kaśce. W witry nach wiszą ciężkie, ciemne zasłony, brązowe ściany zatrzy mują resztki wpadającego z zewnątrz światła dziennego, dzięki czemu panuje tu dy skretny półmrok. Przy jedny m ze stolików, przy kawie i wuzetce siedzą dwie istoty – starsza kobieta w płaszczu i osobnik płci żeńskiej, mający się za mężczy znę. Maks wpatruje się w siateczkę zmarszczek na dłoni, która miesza kawę „po turecku”, zgodnie z tutejszą trady cją podaną w szklance. – Sy n wpadł wczoraj nad ranem i powiedział, żeby jej nie szukać – tłumaczy starsza kobieta tonem ciężkim, na pozór wy prany m z emocji, ale tak naprawdę przerażony m, co Maks potrafi wy czuć. Mimo że Ty mański po raz pierwszy w ży ciu nie zdziwił się nieobecnością nastoletniej Zuzy w nocy, co więcej, zapewnił matkę, że wie, gdzie córka przeby wa i wszy stko jest w porządku, sy tuacja ty lko wy daje się beztroska. – Nic nie jest w porządku – dodaje Klara Ty mańska, szczupła siedemdziesięciolatka. – Nie powinnam się wtrącać – odpowiada Cy na ze ściśnięty m gardłem; coraz trudniej jej wy mawiać żeńskie końcówki, ale musi trzy mać gardę, musi wy trzy mać. – Boję się o nią. – Głos Klary drży. – W co on się wplątał? Maks nie może zdradzić swoich podejrzeń, nie może powiedzieć o pachnący m sianem człowieku. – Powinnam wracać do pałacu. – Wie, że Hif niedługo się zorientuje. Zacznie szukać Cy ny, nie uspokoi go dźwięk jego komórki, zostawionej w szufladzie. W końcu nabierze podejrzeń. Klara nerwowy m ruchem sięga do lnianej torby na ramię, stojącej dotąd na podłodze. – Przy niosłam komputer Zuzy. – Podaje policjantce netbooka, małe urządzenie z dziesięciocalowy m ekranem. – Może w ten sposób czegoś się pani dowie. Maks kiwa głową i zabiera sprzęt. W sumie niezły pomy sł. My śl o zawiadomieniu przełożony ch powraca. Druga ekipa mogłaby zacząć grę operacy jną za plecami Ty mańskiego. Jego przy szłość w policji i tak stoi pod znakiem zapy tania. Maks może jednak coś zrobić, lepsze to niż nic.

– Cy nowska! – Na kory tarzu sły chać krzy k Hifa. Maks właśnie rozmawia z Młody m.

– Szuka cię. Zostawiłaś komórkę – tłumaczy Mączka. – Wiem – odpowiada Maks. W głosie Ty mańskiego sły chać zniecierpliwienie i złość, jakby szukał ofiary, na której może się wy ładować. – Muszę z tobą pogadać. Potem. Leć. – Mączka kiwa głową i ucieka, żeby nie dostać ry koszetem. – Gdzie polazłaś? – Hif napada na Cy nę. Na kory tarzu nagle robi się pusto, wszy stkie drzwi zostają zamknięte. – Miałaś się mnie trzy mać! – Bo? – Przy ciśnięty do ściany Maks burczy pod nosem, nie chce by ć chłopcem do bicia. – Wiesz dlaczego. – Ty mański nie zamierza mówić otwarty m tekstem, nie tu, na kory tarzu, gdzie ściany mają uszy. – Idziemy do Maluty. Maks czuje, że coś się święci, ale Hif nic mu po drodze nie tłumaczy. Szef rozmawia właśnie z kobietą z kadr, ale na widok podwładny ch szy bko podpisuje podsunięty mu papier i wskazuje im krzesła. – Witczak z Saksem pojechali na Wy brzeże – zaczy na Ty mański. – Jak się dowiedziałeś? – Maluta drapie się po głowie, bo przestępstwa nagle zaczęły mu się mnoży ć i zataczać coraz szersze kręgi. – Dostałem raport. – Ty mański stara się uspokoić, co przy chodzi mu z trudem. Zachowuje się jak Suzy na tropie. – Witczaka trzeba przesłuchać w związku z morderstwem Wioletty Roszczep. Maluta kiwa głową. – Dlaczego Zero z ty m drugim pojechali na Wy brzeże? Hif patrzy mu prosto w oczy. – Nie wiem. Ale to grubsza sprawa. W tamtej wsi doszło rano do strzelaniny z kimś z gangu. Twarz Maluty wy dłuża się ze zdziwienia. – My ślisz, że Saks i Witczak brali w niej udział? – Nie mam pojęcia. Trzeba się dowiedzieć – odpowiada Ty mański. – Jeśli nie przy spieszy my, wtrąci się CBŚ i sprzątnie nam sprawę sprzed nosa. A Witczak jest mój. Hif wstaje. – Potrzebujemy helikoptera. Każda minuta się liczy. Maluta rzuca mu zdziwione spojrzenie, ale sięga po telefon.

W pomalowany m na oliwkowo Mi-2 trzęsie i huczy. Siedzą z wciśnięty mi na głowy słuchawkami, Maks gapi się w okrągły iluminator, w który m kraj powoli przesuwa się pod nimi, choć tak naprawdę mkną z szy bkością stu osiemdziesięciu kilometrów na godzinę na wy sokości około trzy stu metrów. Dolecą w trzy godziny. Mieli szczęście, akurat złapali w Babicach jednostkę ze Szczecina, która przeszła tu jakąś renowację silnika. Przed wy lotem udało mu się jeszcze złapać Młodego. Streścił mu rozmowę z matką Ty mańskiego. – Powiadomimy górę? – zawahał się Mączka. – A masz jakieś twarde dowody ? – zapy tał Cy na.

Adrian odpowiedział wzruszeniem ramion. – Słuchaj, może ratujemy mu ty łek – dodał Maks. Musiał go przekonać. Mączka wciąż się wahał. – To co niby mam zrobić? Cy na wcisnął mu netbooka Zuzy. – Idź z ty m do Generała. Ty lko z nim gadaj. Jeśli znajdzie coś śmierdzącego, dzwoń do mnie. A jeśli nie będę odbierać, to wal do naczelnika. – Dlaczego miałaby ś nie odbierać? – dziwi się Młody. Nie odpowiedział. Hif wy szedł na kory tarz, ły piąc podejrzliwie na spiskujący ch współpracowników. Maks machnął Adrianowi ręką i dołączy ł do Ty mańskiego. Helikopter siada na trawiasty m lądowisku Szczecin Dąbie. Cy na trąca Ty mańskiego w łokieć – po pasie w stronę lasu pędzi stadko przerażony ch dzików. Na miejscu czeka na nich starszy sierżant Ry szard Mogielnicki, Magik.

Notatka urzędowa z rozpytania małżeństwa Nagiel dnia 11 kwietnia przeprowadzonego w komisariacie Międzyzdroje sporządzona przez aspirantów Macieja Marciniaka i Jacka Sowę.

Do małżeństwa Juleny i Józefa Nagiel zostaliśmy zamieszkałych w Wisełce, ulica..., zostaliśmy wezwani poprzez komunikat oficera dyżurnego. Akurat przebywaliśmy na obrzeżach tej samej wsi, przy drodze do Wardowa, nad jeziorem Czajczy, z powodu wypadku komunikacyjnego z udziałem osób trzecich. Oddaliliśmy się z miejsca zdarzenia po przyjechaniu wezwaniu wezwaniu i pojawieniu się służb ratowniczych oraz policjantów z wydziału kryminalnego w komendzie powiatowej w Kamieniu Pomorskim. Na posesji małżeństwa Nagiel stwierdziliśmy, że drzwi do domu znajdującego się na posesji nie są zamkniętę są otwarte, a z wewnątrz dochodzą dziwne dźwięki. Dźwięki te były przyczyną poinformowania numeru alarmowego 112 przez sąsiadów, zamieszkujących sąsiednią posesję, Marię i Marcina Karych. Po wejściu do domu okazało się, że dźwięki dochodzą z piwnicy, która okazała się do której drzwi okazały się zamknięte i zablokowane przez ustawione w wąskim korytarzu krzesło (oparcie podstawione pod klamkę). Po uwolnieniu drzwi otworzyliśmy je, po czym z pomieszczenia wyszli Julena i Józef Nagiel. Wyrazili oni zdziwienie obecnością funkcjonariuszy policji. Poproszeni o wyjaśnienia powiedzieli, że „nic się nie stało”, a w piwnicy zamknęli się sami. Kiedy wykazaliśmy, że nie było to możliwe, oboje zabraliśmy do przychodni rejonowej, celem zbadania, na co z oporami wyrazili zgodę. Lekarz na dyżurze stwierdził niewielkie odwodnienie i nakazał przyjmowanie płynów. Następnie, żeby dokończyć czynności rozpytania, zawieźliśmy obywateli J. i J. Nagiel do komisariatu w Międzyzdrojach. Na miejscu oboje potwierdzili swoją wersję wydarzeń, twierdząc, że zeszli do piwnicy celem wykonania czynności porządkowych, po czym, kiedy chcieli wyjść, okazało się, że drzwi są zablokowane.

Nie zareagowali na nasze uwagi na temat natury krzeseł (przedmioty martwe), które same z siebie się nie przemieszczają. Po dłuższej wymianie zdań oznajmili, że małoletni syn sąsiadów Karol mógł zablokować drzwi, które to zachowanie byłoby zgodne z jego naturą (urwis). Na pytanie, czemu nikt wcześniej nie uwolnił ich z piwnicy, aż musieli uciec się do wołania, odpowiedzieli, że ich synowie są nieobecni w kraju, a jeden, który jest obecny, pracował przy kutrze i nie mógł pomóc. Po uzyskaniu wyjaśnień i zakończeniu rozpytania Julena i Józef Nagiel zostali odwiezieni do domu w Wisełce.

– Trzej sy nowie Nagielów są powiązani z grupą Dragi – wy jaśnił Magik. Siedzieli w komisariacie przy ulicy Mickiewicza w Między zdrojach. Hif i Maks dostali po kawie plujce i kawałku ciasta. – Czy li w Wisełce w ciągu paru godzin doszło do dwóch niecodzienny ch zdarzeń, w który ch uczestniczy li ludzie mogący mieć powiązania z gangiem Dragi – podsumował Ty mański. – Co z poszkodowany m z samochodu? – dopy tał Maks. – Śmierć na miejscu – oznajmił Mogielnicki. – Technik twierdzi, że samochód został ostrzelany. Z fotela pasażera wy ciągnął pocisk dziewięć milimetrów Para. Trzy łuski znalazł na poboczu. Ślady opon na asfalcie wskazują na gwałtowne hamowanie i zmianę toru jazdy. – Ostrzał z innego samochodu? – wy sunął hipotezę Ty mański. – Prawdopodobnie. – Co z domem Saksów? Magik wzruszy ł ramionami. – Nikt tam nie wchodził. Według moich ludzi nikogo na posesji nie by ło. Hif wstał, gotów do akcji. – Na nas już czas. – A uzasadnienie? – spy tał sierżant Mogielnicki. – Na razie nie mamy powiązania ze strzelaniną. – Ty mański kiwnął głową. – Dlatego wejdziemy tam w ramach naszy ch poszukiwań podejrzanego Witczaka. Wsiedli do zaparkowanej na Mickiewicza astry i ruszy li na miejsce. Do Wisełki mieli kilkanaście kilometrów pofałdowaną szosą, która biegła lasami. Po drodze minęli ośrodek wczasowy, kiedy ś należący do Kancelarii Premiera, i punkt widokowy. Przez uchy lone okno wpadało wilgotne, morskie, naładowane jodem powietrze. Maks zastanawiał się, kiedy ostatnio by ł nad morzem. I nie mógł sobie przy pomnieć.

Druga noc spędzona na betonowej podłodze, na szczęście znalazła kilka koców. Tamtego wieczoru Maciek tak ją przy dusił, że straciła przy tomność. Obudziła się w ty m dziwny m, chłodny m pomieszczeniu. W centralny m punkcie stał potężny, sięgający sufitu metalowy zbiornik, odchodziły od niego stalowe rury znikające w ścianie. Przebudziła się w kącie, na kocach i sprasowany ch tekturowy ch pudłach. Nie by ła tu sama, przy drugiej ścianie siedział z podkulony mi nogami na gazetach jakiś mężczy zna z nadwagą,

zakry ł sobie twarz papierowy m workiem. Dosłownie nałoży ł go na głowę, zrobił dwie dziury na oczy i co jakiś czas powtarzał: „Nie patrz na mnie, sły szy sz?”. Często przeklinał. Zuza domy ślała się, dlaczego ją porwano. Przez ojca. Wszy stko, co złe w jej ży ciu, by ło przez ojca. Nie miała pojęcia, gdzie ją zamknęli. Dotąd widziała ty lko wy łożone glazurą ściany pomieszczenia, przez wąskie okno pod sufitem wpadało słoneczne światło. Nie mogła do tego okna dosięgnąć, nawet na palcach. Bała się, ale umiała nad sobą zapanować, nie panikowała, co nawet ją zdziwiło. Ida by płakała. Ale Maja nie. Maja by ła twarda, twardsza od niej. Zuza najwidoczniej odziedziczy ła zimną krew po babce. Nawet jej się to podobało. Ta zimna krew. W niedzielę rano szczęknęły zamki w metalowy ch drzwiach. Okrzy k: „Nie wstawać!”. Ktoś wsunął tace z jedzeniem, jedną po drugiej. Widziała też szeroki, oświetlony przez słońce kory tarz. Drzwi zatrzasnęły się z metaliczny m hukiem. „Przy nieś mi” – rozkazał jej gruby. Zuza wstała i przy sunęła mu nogą jego tacę, drugą wzięła w ręce i zaniosła na swoje posłanie, a raczej barłóg. Dostała świeże pieczy wo, serek wiejski, pomidora, herbatę w plastikowy m kubku termiczny m. Herbata by ła za mocna i za słodka, chleb nawet smaczny, ale grubo pokrojony. Do serka dołoży li plastikową ły żeczkę. Faceci, pomy ślała. Przez cały czas intry gowała ją woń, która na początku wy dawała jej się śmierdząca, ale szy bko do niej przy wy k​ła, a nawet polubiła, gdy wy czuła w niej różne nuty, kojarzące się z wsią. Trochę się nudziła, nie miała żadnej książki, nie mówiąc o komórce czy nawet kartce papieru. Próbowała wy ciągnąć spod grubego płachtę starej gazety, ale zaczął na nią krzy czeć. Ciągle powtarzał „Przestań się gapić”. No i przeklinał. Wieczorem w pomieszczeniu zapadła ciemność, która trochę ją przerażała, tak samo jak upły wający czas. Ile zamierzają ją więzić? Bała się spy tać grubego, czy długo tu siedzi. Ale coraz mocniej jechało od niego potem. Powinna się umy ć, bo i od niej zacznie. Przez szeroką szparę pod drzwiami wpadło nagle do środka żółte światło. Obiadu nie by ło, może chociaż kolacja. Zamek szczęknął, drzwi się uchy liły, wszedł Maciek. Oczy miał rozbiegane, nerwowo oglądał się za siebie przestraszony. Serce zabiło Zuzie mocniej. Może zrobi coś głupiego? Może ją wy puści? Postawił tace na podłodze, zabrał te z resztkami śniadania. Zniknął, ale zostawił uchy lone drzwi. Oboje z gruby m wpatry wali się w te otwarte drzwi, zastanawiając się, czy to pułapka, czy świadomie stworzona okazja do ucieczki. – Kurwa! – Gruby ściągnął torbę z głowy. – Zamknij oczy ! – powtórzy ł swoją mantrę. Zamknęła. Usły szała ostrożne stąpanie po posadzce, potem skrzy pnięcie zawiasów. Otworzy ła oczy. By ła sama. Bała się wstać, wy konać jakikolwiek ruch, ale się przemogła. Zrobiła parę kroków, gdy w progu stanął Maciek. – Ojciec mnie zabije – szepnął płaczliwie. – Gruby uciekł, tak? Kiwnęła głową, dotknęła dłonią śliskiej płaszczy zny blachy, ale chłopak zastąpił jej drogę. – Musisz jeszcze zostać – mówił tonem przepraszający m, prawie czuły m. – Wy trzy maj. To już niedługo. Zamknął, przekręcił klucz. Zmarnowała okazję. Głupia cipa!

Gołębiewski wpatry wał się w trzy dziestolatka o wy glądzie licealisty pięćdziesięcioletniego mężczy znę podobnego do Seana Connery ’ego.

i siwowłosego

– Co wy pierdolicie?! – Cy nowska tak twierdzi – wy jaśnił Młody. Ły pnął na swojego sąsiada. – Powiedz. – Dostałem do analizy komputer małej – zaczął Generał. – Korespondowała na fejsie z jakimś nastolatkiem, wy py ty wał ją o różne rzeczy. Między inny mi o plany na sobotę. – I co z tego? – burknął zastępca naczelnika kry minalny ch. Nie spodobała mu się perspekty wa podwładnego szantażowanego przez jakieś ty py spod ciemnej gwiazdy. – Właśnie w sobotę zniknęła mała Ty mańska – wy jaśnił starszy aspirant Adrian Mączka. Zastępca starego przewrócił oczami i westchnął. – Kurwa! – To słowo najlepiej wy rażało skomplikowaną mieszaninę uczuć, który ch właśnie doświadczał. Szurnął przy ciężkim krzesłem. – Dobra, idziemy do starego. Upewnili się u sekretarki, że stary siedzi u siebie, i wkroczy li do obwieszonego dy plomami pomieszczenia. Powtórzy li całą historię. – Kurwa! – Słowo klucz, które robiło tego dnia zaskakującą karierę. – Pewni jesteście? Młody pokręcił głową. – No nie – stęknął. – Bo Hif sam tego nie zgłosił. Zrelacjonował rozmowę Cy ny z matką Ty mańskiego. – Czy li nie wiecie nic na pewno – podsumował Maluta. – Co? – Przecież nie będziemy do niego dzwonić – marudził Gołębiewski. – Ale coś musimy zrobić. – Cy na i Hif są na Wy brzeżu. Ścigają Witczaka – przy pomniał Mączka. Naczelnik machnął ręką. – Dobra, kurwa – znowu przeklął. Wy mierzy ł palec w Generała. – Rozumiem, że ściągnęli cię z jakiegoś powodu. Generał przy taknął. Ale odpowiedział Młody. – Matka Hifa przy niosła netbooka tej małej. Są szanse... – Żeby namierzy ć pory waczy – dokończy ł informaty k. – Dobra. Meldujcie na bieżąco – rozkazał naczelnik. – Damy cy nk Ty mańskiemu? – Poczekamy jeszcze – zdecy dował jego zastępca.

Dom składał się z przy ziemia, obejmującego garaż i dwa pokoje mieszkalne z aneksem kuchenny m, do który ch wchodziło się od strony ogrodu i piętra. Na górze mieściła się przestronna kuchnia i trzy sy pialnie dla letników. Oprócz tego na terenie gospodarstwa by ły jeszcze szopy na narzędzia, drewutnia, warsztat, wędzarnia z chłodnią, niewielki plac zabaw dla dzieci. Weszli w piątkę – Maks, Hif, Magik i dwóch policjantów z Między zdrojów. Poruszali się w rękawiczkach i ochraniaczach na buty, żeby nie zatrzeć żadny ch śladów. Na stole w pokoju na dole stały talerze z niedojedzony m węgorzem i kubki po kawie. Maks przejrzał kosze na śmieci, zszedł do kotłowni w piwnicy i wrócił z zakrwawioną szmatą. Hif łaził wokół domu. Liczy ł kroki. – Co robisz? – zagadał Magik.

– Liczę. Wszedł do pustego garażu – rozbili wcześniej kłódkę. Rozglądał się. – Coś nie pasuje? – odezwał się Maks. Westchnął. Powiedzieć? – Znajdź miarkę. Spojrzał na ścianę zawieszoną schludnie ułożony mi narzędziami, by ła i miarka. Sprawdzili długość ściany na zewnątrz i wewnątrz. – Brakuje pięciu metrów – triumfował Hif, choć w jego głosie nie by ło sły chać radości. Zawrócił do garażu, podszedł do ty lnej ściany, pchnął, ale bez rezultatu. – My ślisz? – Magik drapał się po brodzie. – Czasami – rzucił Ty mański, obmacując ścianę i szukając ry s w podłodze. Kazał zapalić światło. Wreszcie naparł przy krawędzi i poruszy ł ukry te wejście. Poświecili latarkami, odszukali włącznik, wisząca pod sufitem żarówka zamrugała i wy łoniła z ciemności warsztat. – A jednak – bąknął Magik na widok sprzętu do bicia monet. Uwagę Hifa i Maksa zwrócił stojący na środku niski fotel, na oparciach pozostały rozpięte paski. Podłoga wokół upstrzona by ła plamami krwi, stary materiał obicia nasiąknął brunatną cieczą. Obok kombinerek, który ch metalowe szczy pce także pobrudzone by ły krwią, leżały ludzkie paznokcie. – Spójrz. – Magik oświetlił latarką ścianę za fotelem, ukry tą dotąd w cieniu, na której widniała spory ch rozmiarów czerwona plama, a w niej kawałki tkanki. – Wezwij prokuratora i techników – poprosił Ty mański. Wy szli na zewnątrz. Mogielnicki wy jął telefon i połączy ł się z komisariatem w Kamieniu Pomorskim. – O co tu chodzi? – Maks podszedł do Hifa, stojącego nieco z boku. – Kogo torturowali? – Mam nadzieję, że nie Witczaka – burknął Ty mański.

Zostało dziesięć godzin. Siedzieli we czterech w obskurnej, śmierdzącej piwnicy sześćdziesiąt kilometrów od Wisełki. Ochłodziło się. Na końcu kory tarza udostępniono im pokój, przy tulne gniazdko, z dwoma pry czami i kozą, która nie działała. Zmarzli. W jedny m z przy legły ch pomieszczeń rozłoży li przy wieziony sprzęt – dwie maszy ny drukarskie na drewniany ch paletach, komputer, bele specjalnego papieru. – Ile to jeszcze potrwa? – rzucił Witczak. Miał dość. Zależało mu na uratowaniu Aliny i Kamilli, ale wiedział, że mają niewielkie szanse. Policja pewnie już depcze im po piętach. Ciągle to powtarzał. Najgorsza by ła ta strzelanina na szosie. Saks wy dusił z Nagiela adres, pod który m ludzie Dragi ulokowali sprzęt – niedaleko, w gospodarstwie w sąsiednim Warnowie. Podobno nikt nie pilnował. Nagiel nie powiedział całej prawdy. Owszem, na terenie posesji kilkanaście metrów za leśniczówką znaleźli maszy ny umieszczone w spry tny ch schowkach, o który ch przesłuchiwany im opowiedział. Zdołali wszy stko wrzucić na lublina (zostawili audi, golf zniknął).

W drodze powrotnej bardzo szy bko okazało się, że ktoś ich ściga. Długo się nie zastanawiali. Buła wy stawił przez okno pistolet, przy mruży ł oczy i strzelił kilka razy. Trafił. Opel zjechał na pobocze, kierowca stracił panowanie nad pojazdem, który na ich oczach wbił się w rosnące na skraju lasu drzewo. Rozległ się przeraźliwy trzask. Na miejsce dojechali już bez przeszkód. Teraz siedzieli w śmierdzącej piwnicy i czekali. Grupa morderców, do której zaliczał się Witczak. Jego Starzec kręcił się wśród nich, pojawiał się i znikał w ciemnościach. W pewny m momencie Zero zobaczy ł go, jak sączy szampana z kieliszka. Prawdziwie szy derczy omam. Stary przy jaciel z zaświatów. Szantaler. Nie próbował z nim rozmawiać, bał się, że rozsierdzi ty m braci. Keks i Buła leżeli na pry czach. Wiedzieli, z kim zadarli. Sposępnieli. Warczeli na kuzy na, Witczaka ignorowali. Jan poszedł na koniec kory tarza, wy jął z kieszeni komórkę, włoży ł świeżą kartę SIM, stanął na schodkach. Ty lko tam miał zasięg. Rozmawiał z kimś po niderlandzku. Belgowie. Jak to możliwe, pomy ślał Witczak, że w ciągu doby z kawałkiem znalazł się między młotami a kowadłem? Młotami – bo by li na celowniku dwóch mafii. To nie mogło się dobrze skończy ć, po prostu nie mogło. Wiedział, że kowadłem by ła policja, bo któż by inny. By ł współodpowiedzialny za dwa morderstwa. Nie miał pojęcia, co Buła i Keks zrobili z ciałem młodego Nagiela, podejrzewał jednak, że zakończy ł swój krótki ży wot w odmętach niedalekiego morza. A do tego wciąż nie wiedzieli, gdzie są porwane kobiety. Saks skończy ł rozmowę. – Jadą z Warszawy – wy jaśnił. – Czekamy, aż się odezwą.

Trasą łączącą zachód ze wschodem Europy, określoną sy mbolem E28, która spinała pięć państw (od Niemiec po Estonię), mknęły dwa lśniąco granatowe wozy – passat i mercedes klasy S na niemieckich numerach. Rozwijały prędkość ponad dwustu kilometrów na godzinę. Spieszy ło im się. Za kratami aluminiowy ch ogrodzeń przesuwały się wschodniogermańskie osady – Passow, Flieth-Stegelitz, Gramzow, Zichow. W każdy m wozie podróżowało dwóch mężczy zn. Zmęczeni, ale skoncentrowani, pędzili niczy m wikingowie zawróceni z łupieżczej wy prawy na wieść o podpaleniu ich rodzinny ch wiosek, o niebezpieczeństwie, jakie nagle zagroziło ich kobietom i dzieciom. Nie dbali o patrole policji, przepisy, inne pojazdy, które spy chali z drogi. Nic nie mogło ich powstrzy mać, wiedzieli, że czasu mają niewiele. Gotowi do walki, pocili się, mimo włączonej klimaty zacji. Wściekłość parowała z ich ciał i osiadała na szy bach. Na ty lny m siedzeniu drugiego samochodu siedział samotnie Jakub Draga. Jako jedy ny w grupie pochodził z chłoporobotników, nie z ry baków. Jego rodzina wiele lat temu przy by ła ze Wschodu. Żaden z przodków nie dorobił się ani majątku, ani ziemi. Klepali biedę i biedę przekazali w spadku swoim potomkom. Dopiero on, Jakub, powstrzy mał tę karuzelę, przeklęty bieg sztafetowy, w który m ubóstwo przekazuje się jak pałeczkę z pokolenia na pokolenie, a trampoliną, za pomocą której się wy bił, by ła przemoc. Powoli wspiął się na szczy t w przestępczej hierarchii. Tak, potrafił korzy stać z okazji, jakie podsuwało mu ży cie. Tak, znał się na samochodach. I tak, popełnił błąd. By ć może połasił się na coś, co mu się nie należało, ale czy ż nie tak brzmiało tajemne motto wszy stkich jego poczy nań?

Kiedy sąsiedzi, niepozorni bliźniacy z pobliskiej wsi, zaproponowali mu przejęcie maszy n drukarskich, nie namy ślał się długo. I nie spodziewał się, że tak szy bko pożałuje interesu, który miał go ustawić na całe ży cie. Stracił dwóch ludzi. Pod bokiem urósł mu wrzód, na jego terenie, na jego ziemi. W zaciśniętej na kawałku czarnego plastiku dłoni poczuł mechaniczne drgania. Przy łoży ł telefon do ucha. – Mów. Informator szeptał, więc kazał kierowcy przy mknąć uchy lone okno, przez które wy puszczali dy m swoich mocny ch papierosów. – Niedługo podam wam namiar. Jesteśmy już blisko – usły szał Draga w słuchawce.

Hif za wszelką cenę starał się zachować spokój. Powtarzał sobie: „My śl logicznie” i dodawał: „Jesteś my śliwy m, Śmierdzielu” – ale nie potrafił zatrzy mać natłoku pędzący ch mu przez głowę obrazów. „Gdzie jest Zuza?” – zapy tał tamty ch w zaparkowany m w zaułku touaregu. „Nic jej nie będzie” – zapewnił facet chrapliwy m, zwierzęcy m głosem. „Jeśli będziesz posłuszny ” – dodał. Hif wiedział, że nie żartują, czuł to każdą komórką ciała, każdy m włóknem mięśni. „Kojarzy sz Witczaka?” Przy taknął. Jakoś nie zdziwiło go, że akurat to nazwisko padło w rozmowie. Tłumaczy li suchy m, urzędowy m języ kiem. W głowie Ty mańskiego powoli formułował się plan. Nie jego wina, że sprawy się skomplikowały. Zdał sobie sprawę, że wtedy, dwa dni temu, na drodze do Kampinosu, przy której stał obity sidingiem domek, na ganku widział znajomą postać. Niskiego mężczy znę w krótkiej kurtce. Tego samego, z który m przy jaźnił się przez osiem lat służby w stołecznej, z który m wy pił morze wódki, zjadł niejedną beczkę soli i mógłby z nim konie kraść. Jest ty lko jeden sposób, zabrzmiały jego własne my śli. Wnioski nasuwały się same. Siedzieli w samochodzie Magika i czekali na wy jaśnienie pewnej kwestii. Zaparkowali na poboczu głównej drogi wiodącej przez wieś, niedaleko domu Saksów, pod otoczoną wy sokim drewniany m płotem przedwojenną willą, która służy ła za całoroczny pensjonat. Tutaj pracowała dziewczy na jednego z bliźniaków. – Nie przy szła na swoją zmianę – wy jaśnił Mogielnicki, kiedy wrócił do samochodu. – Ale, kurwa, luksus – sapnął z zazdrością. – Co teraz? – Hif nie podzielał zachwy tu kolegi. Spojrzał na zegarek. Za oknem zapadał zmrok. Zostało mało czasu. – Mam pomy sł. – Sięgnął do schowka, zaszeleścił mapą, jednocześnie włączając lampkę podsufitową. – To jakieś sześćdziesiąt kilometrów. Pojedziemy drogą wzdłuż brzegu, ale będzie trzeba odbić, żeby ominąć jednostkę wojskową. – Skąd ten pomy sł? – wtrącił się siedzący z ty łu Maks. – Siostra tej kobiety tam pracuje. Duży ośrodek wczasowy. Kiedy ś należał do wojska. – W tej willi ci to powiedzieli? – dopy tał Ty mański. Magik kiwnął głową. – Tu wszy scy się znają. Mąż tamtej kobiety robi w ośrodku za stróża. Hif odpalił silnik samochodu, światło reflektorów wy doby ło z półmroku białe sztachety. Zawrócili.

„Najlepiej go zabij” – dudniła w uszach Ty mańskiego sugestia pory waczy.

Adrian Mączka musiał zająć się pogrzebem babci, zaplanowany m na wtorek. Z całego kraju zjechała rodzina, trzeba by ło im znaleźć miejsca w tanich hotelach na Bródnie. Garderobą dla babci na szczęście zajęły się jej córki. Młodemu zostawiły logisty kę i aprowizację. Wy najął niewielką salę restauracy jną nieopodal cmentarza i zamówił trzy dzieści obiadów. Pieniądze udało mu się załatwić; odda, jak dostanie poży czkę z kasy zapomogowej. W ty m zamieszaniu pamiętał jednak, żeby regularnie dzwonić do Generała, który informował o problemach, na jakie naty kali się podczas namierzania kolegi Zuzy z fejsa. – Facet zna się na rzeczy – marudził Generał, który jeszcze niedawno twierdził, że rozpracowanie chłopaka to bułka z masłem. Informaty cy siedzieli we trzech w wy dziale techniczny m, szy bko stukali w klawisze, szukali kolejny ch tajny ch wejść i co chwila wpadali w cy frowe pułapki. Przede wszy stkim przez oficera łącznikowego w Londy nie poprosili w try bie pilny m o wsparcie lokalną policję, a Scotland Yard zwrócił się o pomoc do zarządu portalu społecznościowego. Wszy stko szło opornie. Odezwała się potężna kancelaria prawna Svensson i Partnerzy, w ciągu ty godnia obiecała przy słać człowieka, który będzie reprezentował kolosa. Koledzy z Wielkiej Bry tanii stawali na głowach, żeby facet raczy ł zjawić się w ciągu godziny. Udało się. Prawniczy goguś, tak go sobie przy najmniej Mączka wy obrażał, wy jaśnił, że firma, którą reprezentuje, jest zarejestrowana w stanie Kalifornia i podlega tamtejszemu sądownictwu. Czy li do wy dania informacji o adresie IP czy numerze telefonu uży ty m przy rejestracji konta konieczne jest postanowienie tamtejszego sądu. Po trwający ch następne dwie godziny negocjacjach, w który ch strona bry ty jska przekony wała, że istnieje podejrzenie o dokonaniu przestępstwa na dziecku polskiego policjanta, udało się uzy skać częściowe dane logowania, czy li listę adresów IP. Generał kręcił się w niewy godny m fotelu, czochrając swoją gęstą siwą czupry nę. – Macieng, skurczy by ku, spry tnie żeś się ukry ł. Ale teraz cię mamy.

Wąska droga wiodła głównie wy sokim, mieszany m lasem, unosiła się i opadała, zgodnie z pofalowany m ry tmem klifu. Przejeżdżali przez kolejne, zamarłe jak hibernujące zwierzęta wsie, mijając ciemne budy nki ośrodków wczasowy ch. Przed oczami migały im tablice informacy jne z coraz to wy my ślniejszy mi nazwami – Marina Welness, Amber Suite, Wiking Spa. Miasteczka straszy ły opuszczony mi przy by tkami wakacy jny mi niczy m porzucone dekoracje na planie filmowy m – zamknięte na cztery spusty cukiernie, zabite dechami smażalnie, wy marłe place, na który ch za kilka miesięcy wy rosną namioty uliczny ch sprzedawców. Mijali ustawione przy leśny ch odnogach kierunkowskazy do starszy ch ośrodków o bardziej swojsko brzmiący ch nazwach – dom wczasowy Wrzos, ośrodek wy poczy nku Rzemieślnik i ty m podobne. W Rewalu odbili na południe, żeby ominąć Pogorzelicę. Wreszcie dotarli do Kornowa, kolonii jeszcze dwadzieścia lat temu zamkniętej dla postronny ch. Na teren jednostki i ośrodka wy poczy nkowego strzeżonego dawniej przez wartownie

i szlabany, wstęp mieli ty lko wojskowi. Tutejszą plażę też otaczały zasieki, krąży ły legendy o luksusie, w jakim pławili się oficerowie, jak wy tłumaczy ł im Magik. Zaparkowali na wy łożony m betonowy mi pły tami parkingu na skraju osady. Do morza biegła lasem wąska ścieżka. Hif z ty łu głowy czuł dzikie pragnienie – pobiec na brzeg i tam zapomnieć. – Widzieliście bramę ośrodka? – upewnił się Mogielnicki. Minęli ją kilkaset metrów wcześniej. – Jeśli zaczniemy się wy py ty wać, ktoś faceta zaalarmuje – odezwał się Hif. – Gdzie mogli się ukry ć? – zastanawiał się Maks. – A czego pilnuje stróż? – rzucił Ty mański. – Całego ośrodka? Minęli wolno stojące piętrowe budy nki przy pominające koszary, kilka pry watny ch domów, rząd nowo wy budowany ch willi. – Zainstalujmy się gdzieś – zaproponował Maks.

Po siódmej Młody przy jechał do komendy. Minął się z Milimetrem. – Jeszcze nic nie mają – usły szał od kolegi. Po drodze zadzwoniła ciotka, żeby spy tać o niebieskie trzewiki babci. Jak się okazało, pokłóciły się z drugą ciotką o trumienne obuwie. Babcia chciała spocząć w ulubionej, turkusowej sukience, biały ch rękawiczkach, błękitny m toczku z woalką. Do tego zestawu nie pasowały wy brane wcześniej czarne pantofle. Obie przy pomniały sobie o niebieskich trzewikach. Adrian podpowiedział, gdzie babcia mogła je trzy mać, po czy m wszedł do działu techniki w nowy m budy nku, do którego dostał się łącznikiem. – Część numerów IP to komórki – oświadczy ł Generał. – To już coś – ucieszy ł się Mączka. Wy obrażał sobie, że komórkę łatwiej namierzy ć za pomocą ty ch wszy stkich sztuczek, które stosowali technicy. – Skąd wiesz? – Operatorzy mają poprzy dzielane pule adresów. Te dwa należą do wirtualnej sieci Mood – wy jaśnił informaty k. – I co teraz? – Młody zaczy nał rozumieć, że od numerów IP do konkretnego aparatu telefonicznego nie prowadziła prosta droga. Generał potwierdził jego podejrzenia. Nalał do dwóch kubków kawy z termosu, Mączka przy jął poczęstunek. – Zwrócimy się do sieci o logi i zobaczy my, co da się z nich wy czy tać. Zawsze jest tam właśnie IP i powiązane metadane, w ty m jakiś identy fikator klienta, numer IMEI, lokalizacja. Adrian pokiwał głową. – Musimy to zrobić naty chmiast. Generał zerknął ponad nim na zegar ścienny nad drzwiami. – Mają tam chy ba jakąś infolinię – stęknął Mączka. – Mamy tam znajomego – odparł informaty k, sięgając po swój telefon.

Wy brali jeden z pensjonatów, jak się dowiedzieli od właściciela, urządzony w wy kupiony m od

armii budy nku koszar. Ich uwagę zwrócił sąsiadujący z nim zdewastowany, bardzo podobny do sąsiada kolos, zasłonięty parkanem i tablicami ostrzegawczy mi. Maks ruszy ł piechotą do WDW. Przeszedł przez bramę. Na terenie wznosiło się kilka piętrowców, ty powy ch dla takich nadmorskich postsocjalisty czny ch ośrodków. Wszy stkie by ły wy remontowane, w pierwszy m mieściła się recepcja. W pojedy nczy ch oknach świeciły się lampki. Maks postanowił zdać się na intuicję. Od recepcjonistki szy bko uzy skał potrzebne informacje. Udawał dziennikarkę z magazy nu „Wróżka”. Wy my ślił history jkę, że pisze reportaż o nawiedzony ch jednostkach wojskowy ch. Dziewczy na uraczy ła go kilkoma history jkami. Najciekawsza by ła ostatnia, o pozostałościach niemieckiego garnizonu z czasów wojny. W tutejszy m kasy nie urządził swoją kwaterę Göring. Po wojnie siedzibę miała tu dy wizja arty lerii przeciwlotniczej. W 2001 roku garnizon zlikwidowano, a kolonia otworzy ła się na gości z zewnątrz. Agencja Mienia Wojskowego sprzedała większość obiektów. Ostatnim niezamieszkany m by ł ten, na który zwrócili uwagę, przejeżdżając drogą. I rzeczy wiście, stróżował tam jeden z pracowników. Rano na pewno zgodzi się oprowadzić panią dziennikarkę po schronie. Postanowili, że Magik z Cy ną będą udawać parę, która planuje nadmorski ślub. Właściciel pensjonatu pokazał im przy legający pawilon z salą jadalno-taneczną i kuchnią. Hif, który podał się za świadka pana młodego, wziął osobny pokój. Wy glądało na to, że w cały m obiekcie by li ty lko oni. Po ósmej wieczorem poszli jeszcze na krótki spacer wzdłuż drogi. Chcieli obejrzeć budy nek chroniony przez człowieka powiązanego z Saksami. Nad parkanem widać by ło stojący między drzewami prosty, piętrowy budy nek z wy bity mi szy bami w oknach i ścianami pomazany mi farbą. W oknie budki strażnika lśniła niebieska poświata. Od stojącego przy drodze słupa biegł kabel elektry czny. Wrócili do pokojów. Ty mański znalazł okno na kory tarzu wy chodzące na ruinę. Miał stąd niezły widok na plac i budkę. Przekonał się teraz, że na posesji stała furgonetka, obdrapany żółty lublin, dwudziestoletni, jak nie lepiej. Hif wy ciągnął z torby lornetkę my śliwską Buschnell przy stosowaną do nocnej obserwacji. W pewny m momencie drzwi stróżówki uchy liły się i zobaczy ł w nich niskiego mężczy znę, który otworzy ł bramę i wsiadł do ukry tego za lublinem starego nissana. Ty mański naty chmiast zaalarmował Cy nę i wy słał ich z Magikiem do miasta.

Nowe wiadomości zaczęły napły wać na skrzy nkę poczty elektronicznej Generała, który mruży ł oczy, śledząc rzędy ściśnięty ch liter i cy fr. Młody spojrzał mu przez ramię, ale nie by ł w stanie ogarnąć długiego szeregu znaków, trudno mu by ło wy obrazić sobie, że ktokolwiek może coś z tego wy czy tać. Informaty k spojrzał na zawartość kolejnego mejla – znajomy z sieci Mood uprzedzał py tania. – Dobra, chy ba jestem gotów! – sapnął Generał. Zmarszczki pod oczami naciągnęły mu się, spoglądał wzrokiem przemęczonego spaniela. – Mamy numer telefonu i numer IMEI. – IMEI to ten, co oznacza aparat? – upewnił się Mączka.

Kolega potwierdził kiwnięciem głowy. – Można nim zidenty fikować konkretne urządzenie. Adrian zrozumiał, że dokonali przełomu. – Nie tak szy bko. – Generał ostudził radość Młodego. – Ten IMEI sprawdziłem. Nie figuruje na żadnej liście sprzedaży u Mooda czy jego firmy macierzy stej, czy li Minus. Nikt też nie zgłosił kradzieży. Jeśli chodzi o lokalizacje z logów... Mączka oklapł. Generał wcisnął „drukuj” na panelu programu pocztowego, drukarka zaczęła wy pluwać kolejne kartki. – Przede wszy stkim facet włączał komórkę, robił swoje i wy łączał. Działał albo w miejscach, w który ch nie ma kamer, albo w tłumie. Nie namierzy my go w ten sposób. Teraz ta komórka jest wy łączona. – Mówiłeś, że jest więcej numerów IP – przy pomniał sobie Mączka. Generał przy taknął. – Pozostałe by ły przy dzielane do publiczny ch routerów w McDonaldzie na Wałbrzy skiej. Młody pstry knął palcami. – Na pewno mają tam monitoring – wstał. – Poczekaj. Owszem, to jest jakiś trop. Ale facet mógł sobie zrobić spry tną antenę. – Czy li? – Czy li siedzieć w odległości kilkudziesięciu metrów od budy nku. – Tak czy siak, sprawdzę. – Młody spojrzał na zegarek i sięgnął po wy druki. – Zaznacz mi daty i godziny, pojadę.

Magika i Maksa nie by ło ponad godzinę, którą Hif spędził przy klejony do szy by. Liczy ł, że ktoś z budy nku się wy łoni, a on zy ska pewność. Po dziewiątej wróciła młoda para – on z wąsem i w wojskowej kurtce, ona niska, w workowatej koszuli i czarnej skórze. Aż dziw, że właściciel pensjonatu nie nabrał podejrzeń. Ich powrót zapowiedział przy jazd stróża. Zaparkował tak samo jak poprzednio, swoją osobówkę postawił za lublinem. Ty mański obserwował przez lornetkę, jak cieć przeszedł na ty ł wozu, otworzy ł klapę bagażnika i wy doby ł stos płaskich, kwadratowy ch pudełek. Z identy czny mi, ty le że trzema, wkroczy ł na hotelowy kory tarz Magik. W budy nku by ło dość zimno, od gruby ch murów ciągnęło chłodem. – Pojechał do Wezuwiusza w Mrzeży nie. – Magik położy ł na stole trzy pachnące świeżo pieczony m podpłomy kiem, serem, mięsem i pieczarkami tekturowe opakowania. – Nie zorientował się, że za nim jeździcie? – upewnił się Hif. Mogielnicki wgry zł się w swoją porcję pizzy. – Nawet jeśli – odpowiedział za niego Cy na – to trzy maliśmy się legendy. Gadaliśmy głośno, kogo zaprosić na wesele. No i zamówiliśmy pizze. – Mam nadzieję, że nie gadaliście z figurantem. – Hif ły pnął na Magika. Właściwie nie powinien puszczać go z Cy ną. Dopiero teraz się zorientował. Twarz policjanta z Kamienia Pomorskiego mogła by ć najzwy czajniej w świecie znana miejscowy m. – Wy luzuj – odezwał się w końcu Magik. – W pizzerii by ło ciemno, usiadłem ty łem. Hif bezwiednie skinął głową. Zabrał resztę swojej pizzy i rozsiadł się na podłodze w kory tarzu.

Spojrzał na zegarek. Dziewiąta dwadzieścia.

Zostało siedem godzin. Witczak wstał z posadzki, na której umościł sobie siedzisko z tekturowego pudełka. Nie miał apety tu, ale zmusił się do jedzenia. Wy szedł na kory tarz, tam przy schodach kończy ł swoją pizzę Jan. Na najwy ższy m stopniu leżał aparat telefoniczny, czekający na sy gnał od Belgów. Saks przełknął ostatni kęs i spojrzał w półmroku na swoje dłonie. – Pierdolona ironia losu – mruknął. Witczak poprosił o papierosa, pamiętał, że Jan miał jeszcze pół paczki. – O czy m mówisz? – zagadał Zero. Mężczy zna spojrzał w ciemność, obaj wsłuchali się w szumiące w oddali fale. – Dłonie – szepnął Saks. By ły policjant wy czuł, że Jan potrzebuje rozmowy, że chce się wy gadać. W pomieszczeniu panowała ciężka atmosfera. Bliźniacy wiedzieli, że ży cie, jakie dotąd prowadzili, właśnie dobiegało końca. Czekała ich rozprawa z Belgami i Dragą. W kraju nie mogli już czuć się bezpiecznie. Nie by li tacy głupi, orientowali się, że policja też zaczęła deptać im po piętach. W ciągu jednej doby spierdoliło im się wszy stko. – Właściwie dlaczego? – odezwał się Witczak. Jan spojrzał na niego bezmy ślnie. Zaciągnął się dy mem. Głęboko. Długo trzy mał w płucach, zanim wy puścił przez nos. – Ile wiesz od Kamilli? – zapy tał. Zero wzruszy ł ramionami. – Mówiłem już, że nic. Saks nie wy glądał na przekonanego. – W Belgii przy mieraliśmy głodem. Przy jęło nas małżeństwo Polaków. Kamilla chciała pracować w zawodzie, ale na to potrzeba zezwoleń. Potem dostaliśmy namiar na ludzi mieszkający ch w Overijse – konty nuował Saks. – Mieszane małżeństwo. On Flamand, ona Polka, emigrantka z lat sześćdziesiąty ch. Facet miał pracownię malarską, kobieta prowadziła na ry nku knajpę Samowar. Kurwa, ale to ładne miasto. Witczak kiwnął głową. Właściwie nigdy nie podróżował. Raz wy puścił się na samotną, nieudaną wy cieczkę do Hiszpanii. – Zacząłem pomagać staremu. By ł dobry m kopistą, ale potrzebował ucznia, kogoś, kto pociągnie za niego interes. Nie mieli dzieci ani pociotków. Zauważy łem, że często znikał. Na całe dnie. Dawał mi robotę i my k. W razie potrzeby miałem dzwonić przez stacjonarny, na krótki numer. Szy bko się zjawiał. Stwierdziłem, że gdzieś się, skurczy by k, chowa. Pierwsza my śl – pędzi bimber. Znów spojrzał na swoją dłoń, sięgnął po papierosa. – A! I co jakiś czas przy jeżdżali klienci po te obrazy. Dennis, Thijs i Luuk. Poznałeś ich. A on zanosił im jakieś paczki z garażu. Nawet nie zanosił, bo miał taką małą paleciarkę. W końcu kiedy ś go przy dy bałem, jak wy chodził z kominka. – Z kominka? Czarodziej – skomentował Witczak, który czasem, dla rozry wki, sięgał po książki

dla młodzieży. Saks się uśmiechnął. – Co odkry łeś? – dopy tał Zero. – Maszy ny offsetowe, naświetlarki, kopiarki, drukarki, powiększalniki, matry ce, wałki, farbę proszkową. Cała komnata ze sprzętem. Okazało się, że wy kupił sąsiednią kamienicę. Zrobił przejście. Nawet żona nie wiedziała. – Nauczy ł cię? – Powiedziałem, że go zapierdolę, jeśli tego nie zrobi. Zresztą i tak planował. Wkrótce poznał mnie z Dennisem i spółką. – Kamilla wiedziała? – Mogła iść na specjalizację. Coś tu nie gra, pomy ślał Zero. – Dlaczego uciekliście? – Ktoś na nas doniósł. Pewnie Polacy – odparł Saks. – Poznałem Alinę. Jeszcze nie chorowała, prowadziła własny biznes. Catering. Miała coraz więcej zleceń, ale też rodaków w konkurencji. No i pojawił się donos na policji, że Alina współpracuje z mafią. Psy zaczęły węszy ć. Dennisa ostrzegł szpicel. Postanowiliśmy przenieść dziuplę do kraju. Wiedziałem, że Buła i Keks mają tą swoją manufakturę. By ło miejsce. Nadal coś się nie zgadzało. – Więc skąd teraz cała akcja? – Coraz trudniej by ło tłumaczy ć Alinie, po co wy jeżdżam. – Saks znowu spojrzał na swoje dłonie. – Kamilla też truła, że dość już zarobiłem. Mnie siadała psy chika. Wszędzie widziałem szpicli. Ciężko ży ć z paranoją. Witczak pokiwał głową. Starzec stał na końcu kory tarza, samotny, czarny cień. – No i zaczęły trząść mi się łapy – szepnął Saks. – Kamilla zrobiła mi badania u siebie. To się nazy wa zespół parkinsonowski. – Dlaczego ironia losu? – Witczak przy pomniał początek rozmowy. Jan wy prostował ręce, wy ciągnął i spojrzał na rozczapierzone palce obu dłoni. – Widzisz? Nie trzęsą się.

Młody rozsiadł się na zapleczu restauracji z zestawem, który mu zaoferowano. Mikroskopijne pomieszczenie socjalne z szafkami dla pracowników, stolikiem i monitorem telewizji stacjonarnej. Powoli zbliżała się dziesiąta, obsługa przy jmowała ostatnie zamówienia, niektórzy przebierali się w pry watne ciuchy i wy chodzili. Dziewczy ny mówiły, żeby się nie krępował, skry te za otwarty mi drzwiczkami szafek szeleściły ubraniami. Adrian poczuł jednak w tej dusznej pakamerze lekkie podniecenie, kiedy w powietrzu wy łapał zmieszaną woń perfum i kobiecego potu. Próbował się skupić. Miał ogląd z trzech kamer z ostatniego ty godnia. Sprawdzał konkretne daty i godziny, zapisane przez Generała. Gdy widział mężczy znę zapatrzonego w ekran smartfona, robił zrzut ekranu. Wy ty pował trzech. Wiedział, że ABW ma program z algory tmem rozpoznający m twarze. Mógłby namówić Malutę, żeby poprosił ich o pomoc. Piknęła komórka. Generał.

– Znalazłeś coś? Młody potwierdził. – Mam coś lepszego. Wracaj. Podziękował kierownikowi zmiany za współpracę, przeszedł na niewielki parking z ty łu budy nku. Przejechał przez miasto w dziesięć minut. Po kwadransie zdy szany wpadł do techniczny ch. Generał podetknął mu kartkę zadrukowaną, jak zwy kle, gęsty m szeregiem liter i cy fr. Logi. Wzrok Adriana powędrował w miejsce wskazane długim szponiasty m palcem informaty ka. – Na co patrzę? Generał zabrał kartkę i spojrzał na zegarek. – Kiedy zadzwonią z dy żurki, lecisz po pizze. Dla ciebie zamówiłem carbonarę. – Nawpierdalałem się w McDonaldzie – odparł Młody. Na stanowisku zaszeleściły papiery, sporo się tego nazbierało. – Miesiąc temu przez półtorej godziny nie wy łączy ł tej swojej komórki. Dał ciała – wy jaśnił Generał. – I co teraz? – zapy tał niepewnie Młody. Spec od komputerów westchnął z politowaniem. – Mamy dane z BTS-ów. Delikwent w końcu wy łączy ł komórkę, ale trasa by ła dosy ć długa. Istnieje bardzo mało telefonów, które pokonały identy czną drogę w ty m samy m czasie. A tak naprawdę liczy my na to, że ty lko dwa. Trefna komórka i pry watny telefon delikwenta. Wy słałem te dane do operatorów. Czekamy na odpowiedź. – Spojrzał na zegarek. Aparat stacjonarny na biurku zaterkotał. – Idziesz po pizzę – rozkazał Generał. Oszołomiony Mączka nie protestował.

Pizza smakuje okropnie. Grube ciasto w niczy m nie przy pomina cienkiego placka, jakie serwują w lepszy ch warszawskich pizzeriach. Maks leży ze zgagą na łóżku, z nogami na poduszkach, bo obrzęki. Cholerny ksenomorf coraz bardziej daje mu w kość. Czy tał o ty m w internecie. We krwi krążą hormony, między inny mi taki, który powoduje rozluźnianie więzadeł, wszy stko po to, żeby ułatwić małemu cudowi przy jście na nieprzy jazny świat. Brzuch Maksa jest niety powy, mały, ale i tak pęcherz protestuje, co chwila trzeba wstawać na siku, a podczas wstawania w dole odzy wa się gdzieś blisko spojenia łonowego ból. Wiadomo, że to kolejny prezent od intruza. No i coraz bardziej swędzi. Przy pomina sobie zalecenia lekarki, że powinien rozciągniętą skórę smarować, ale on wszelkie mazidła ma w głębokim poważaniu. Czy li w dupie. Wstaje z trudem, kuli się na łóżku, żeby przeczekać ból, co zwraca uwagę rozłożonego w fotelu Magika. – Dobrze się czujesz? – py ta kolega z troską. – Tak, awruk, bajecznie – stęka i wreszcie rusza do kibla. Chwila sam na sam ze strumieniem moczu lejącego się do miski klozetowej. Raj. Hif się nie pokazuje, waruje jak pies przy oknie w kory tarzu, z lornetką przy oczach. Powinien załatwić sobie gogle z noktowizorem, wy glądałby jak wielki robak. Gdzieś w odwodzie mają

oddział anty terrory stów z komendy w Szczecinie. Pewnie siedzą w Kamieniu Pomorskim albo w Między zdrojach. Godzina drogi. Trochę za daleko. Ale oni nie mają żadnej pewności, że siedzą przy odpowiedniej dziupli. Czas mija, a Maks czuje się coraz gorzej. Ból w podbrzuszu nie przechodzi, a do tego od paru dni męczą go zaparcia. Ciąża jak marzenie. Pierwszą my ślą Glisty po ucieczce by ło polecieć do najbliższego komisariatu. Nie ty lko po to, żeby zgłosić porwanie, ale przede wszy stkim wy tłumaczy ć, że nie stawił się na Malczewskiego nie z własnej winy. Dlaczego więc teraz siedział w oplu merivie i pędził w stronę Wy brzeża? Kiedy w nocy z niedzieli na poniedziałek wy mknął się z pomieszczenia z pojemnikiem na mleko dla cieląt, w który m przetrzy my wano go z tą małą siksą, przede wszy stkim chciał dotrzeć do najbliższej drogi. Nie miał pojęcia, gdzie się znajduje; podejrzewał, że w którejś z podwarszawskich wsi. Wciąż oglądał się za siebie, czy w gospodarstwie, w który m go więziono, włączy ł się alarm, zapalają się światła, czy puścili za nim psy. Psy owszem, ujadały, ale najwy raźniej z boksu albo z łańcuchów. Pół godziny szedł boczną drogą, poty kając się o dziury w asfalcie, i nie minął go nawet motorower. Napotkał za to kierunkowskaz z napisem „Guzowatka 3 km”. Nie kojarzy ł nazwy, ale skręcił w tamtą stronę z nadzieją, że dojdzie do jakiegoś rozpoznawalnego miejsca albo znajdzie przy stanek PKS. Na początku dokuczał mu chłód. Ochronna warstwa tłuszczu ostatnio nieco stopniała, dlatego narzucił sobie ostre tempo. Ruch go rozgrzał. Po godzinny m marszu w ciemnościach zobaczy ł pierwsze zabudowania. Pewnie ta Guzowatka, pomy ślał. Na drodze rozbły sły smugi reflektorów, więc przy warł do przy drożnej lipy. Samochód zwolnił, a Glista poczuł się jak wy stawione na odstrzał zwierzę, które wy brało zby t słabą kry jówkę. Na wy sokości drzewa wóz znowu zredukował prędkość, a w końcu stanął. W kabinie zapaliła się lampka, Roman zobaczy ł ły są głowę mężczy zny, na oko pięćdziesięciokilkuletniego, z parodniowy m zarostem, ubranego w szary T-shirt. W zębach trzy mał krótkie, grube cy garo, wy puszczał z siebie kłęby gry zącego dy mu. W jego twarzy Glista zauważy ł coś znajomego, co sprawiło, że podszedł do otwartego na całą szerokość okna pasażera. – Wsiadaj pan, podwiozę! Mógł odmówić? Wsiadł. Pojechali w stronę wsi, potem do następnej, skręcili i nie wiadomo kiedy znaleźli się na czteropasmowej trasie wiodącej w stronę Warszawy. – Pamiętasz Sławka Mroza? – zagaił kierowca. Glista kiwnął głową. Już wiedział, że drzwi do mleczarni nie uchy lono przy padkiem. Z Mrozem Roman spędził dwa lata w jednej celi na Białołęce. Zaprzy jaźnili się. Po wy jściu nawiązali współpracę, którą miało zwieńczy ć dzieło w postaci sieci agencji towarzy skich na Mazowszu. Niestety ten śmiały plan przerwał bandy ta z Łotwy – Marszałek, z który m Mróz się spiknął, oraz Cy na, policy jna lesba. Pozostawało jeszcze py tanie – kim by ł mężczy zna za kierownicą? – Sławek nie ży je, ale spokojnie, nie chowam urazy – konty nuował ły sy. Facet by ł dobre dwadzieścia lat starszy od niego, akurat ty le, żeby należeć do starej gwardii. Ty le że członkowie Zarządu albo gry źli piach w anonimowy ch grobach, albo odsiady wali doży wocia, albo... Glista zezował na kierowcę, bojąc się obracać głowę. Widział ty lko zary s postaci. Właściwie by ł ty lko jeden, ostatni twórca starego Sy stemu, sprzed Odrodzenia, który mógł siedzieć obok i z nim rozmawiać. Miazga. Legendarny świadek koronny, facet, który jakieś dziesięć lat temu

pomógł psom wy łączy ć Elektrownię w zamian za koronę. Mówiło się, że prowadził swoją pry watną grę – załatwiał konkurentów, osobisty ch wrogów wewnątrz Organizacji, zwłaszcza ty ch, który ch biznesy i tery toria mógł przejąć. Psiarnia ły kała wszy stko jak wy głodzone prosięta. A Miazga wciąż działał, rozbudowy wał swoją grupę zbrojną, załatwił parę konwojów, urządzał się. Wreszcie zniknął. Wszy scy wiedzieli, co się stało. Program ochrony świadków. Nowa tożsamość, adres gdzieś za granicą, pieniądze przelane na szwajcarskie konta. Schedę po nim przejąć miał młody wilczek, Sławek Mróz. Ale nie wy paliło. Zjechali na szerokie pobocze zaraz za wjazdem do miasta. Miazga odchy lił osłonę przeciwsłoneczną, wskazując ukry te tam dokumenty wozu. – Policy jna lesba jest w ciąży – powiedział. Glista poczuł suchość w gardle. Nie wiedział, co powiedzieć. Ogarnął go wsty d. – Na pewno chciałby ś obgadać wszy stko z matką swojego dziecka – dodał drwiąco Śliwiński, bo tak brzmiało prawdziwe nazwisko Miazgi. Przezwisko zy skał dawno temu, w latach osiemdziesiąty ch, podczas pierwszej próby wy muszenia haraczu. – Siedzi na Pomorzu Zachodnim. W ramach obowiązków służbowy ch. Jedź do Między zdrojów. W schowku masz gnata i telefon. Później podam konkrety. Miazga wy siadł, trzasnął drzwiami i bez pożegnania ruszy ł drogą. Glista został sam.

Witczak spoglądał na leżący na kamienny m schodku telefon. Tuż obok stała budka ciecia, jakiegoś kuzy na Buły czy potencjalnego szwagra, przez okno widział jego plecy i ty ł głowy w niebieskiej poświacie małego telewizora. Zero obejrzał się w ciemny kory tarz, oznaczony napisem „DO SCHRONU OPL”, schy lił się i sięgnął po aparat, zwy kłą komórkę z klapką, model sprzed paru lat, z obdrapaną obudową i pękniętą szy bką. Zadzwonić do stołecznej? W sobotę miał szczęście, zastał na posterunku Cy nowską, usły szał znajomy głos, mógł zwrócić się z niety pową prośbą. Ciekaw by ł, czy dawni koledzy poszli śladem numeru, z którego dzwonił, czy znaleźli spaloną ładę Saksa, wpadli na trop na stacji benzy nowej i przesłuchali wąsatego alfonsa z lasu. Miał nadzieję, że znaleźli te okruszki i podąży li za nimi. A jeśli tak, to musieli by ć gdzieś niedaleko, może w komisariacie w Między zdrojach lub w komendzie na Małopolskiej w Szczecinie. W oknie szczy towej ściany budy nku za płotem coś zamigało, światełko latarki albo ekran smartfona. Zmroziło go. Rozejrzał się jeszcze raz w ciemnościach, dla pewności, czy ktoś oprócz niego jest świadkiem tego zjawiska. Komunikat został przerwany na trwającą ty lko sekundy, choć przedłużającą się chwilę, po czy m ktoś ukry ty w pomalowany m pomarańczową farbą pensjonacie znów zaczął nadawać. Cztery krótkie mignięcia. Pauza. Dwa mignięcia. Pauza. Dwa krótkie, jedno długie i jeszcze jedno krótkie. Zero tak naprawdę nie znał Morse’a, ale znał go Hif, absolwent warszawskiego Rey tana i harcerz Czarnej Jedy nki w stopniu młodzika. Niejedną noc spędzili, filując na figuranta w samochodzie albo zaczajeni w ciemnej bramie czy w służbowy m lokalu. Nudziło im się. Ty mański zaproponował, żeby nadawać sobie wiadomości ty m stary m języ kiem radiotelegrafistów, ale Witczak nie miał do tego pamięci. Wtedy Hif nauczy ł go prostej sztuczki. Wy starczy, jak nauczą się nawzajem swoich ksy w. Halabarda, Igła, Filantropia. Słowo z sy labą z „O” to kreska, bez „O” to kropka. Łatwe? Zero

nauczy ł się swojego kodu. Czasem wy mieniali takie sy gnały nocą, żeby nie wy jść z wprawy. Nigdy się nie przy dały. Ale sekwencja: Złotory ja, Ełk, Retorta, Opoczno zapadła mu w pamięć. Spróbował nadać ją za pomocą komórki Saksa. Ale w ty m momencie telefon zadzwonił. Na ekranie pojawił się długi rząd cy fr, zaczy nający się od numeru trzy dzieści dwa. Za sobą usły szał kroki, Saks wy szedł z cienia i zabrał mu komórkę, odebrał i rozpoczął krótką rozmowę. Coś ustalali z Belgami. Padały znane nazwy : Między zdroje, Wisełka. Jan spojrzał na zegarek, potwierdził. – Pakujemy się – rzucił. – Dokąd jedziemy ? – spy tał zaniepokojony Witczak. – Zobaczy sz. Mamy trzy godziny.

DZIEŃ JEDENASTY

WTOREK 12 KWIETNIA

Dłoń Witczaka powędrowała do nadgarstka lewej ręki, po chwili w ciemności rozbły sło niebieskie światełko tarczy w timeksie. Trzy krotny bły sk mógł oznaczać literę „S” w alfabecie Morse’a lub po prostu dosłownie – trzy godziny albo trzecią rano. W każdy m razie Hif by ł pewien, że kolega, którego zauważy ł w wejściu do schronu, odebrał sy gnał i rozpoznał nadawcę. Ty mański spojrzał na zegarek – dochodziła północ. Wszedł przez uchy lone drzwi do pokoju Magika i Maksa. – Widziałem ich – rzucił i krótko przedstawił sy tuację. My śliwska lornetka zdała egzamin, bez niej nie rozpoznałby Witczaka w ciemnościach. Podeszli z Magikiem do okna w kory tarzu, przy kucnęli na podłodze i znowu przy jrzeli się budy nkowi i otoczeniu. – My ślisz, że jest ty lko jedno wejście? – Hif przepatry wał usiane gruzem zarośla wokół ruin. – Łaziłem jako dzieciak po tunelach – odparł Magik. – Zawsze jest wy jście awary jne, na wszelki wielki, gdy by przy pierdolili bombami i chata się zawaliła. Ty mański podał mu lornetkę. – Spróbuj znaleźć. Mogielnicki zaczął się rozglądać. – Kiedy ś takie wy jście by ło zablokowane klapą i ciężkimi drzwiami hermety czny mi – gadał pod nosem. – Ale teraz złomiarze wszy stko zajebali. Powinna by ć po prostu dziura w ziemi. Ty mański wstał i wrócił do pokoju, znalazł Maksa leżącego na boku. – Śpisz? By ło ciemno, ale i tak zorientował się, że coś mu jest. – Dobrze się czujesz? – Jak dziecko w koły sce – mruknął.

Spojrzał z iry tacją. – Pobolewa. – Zmienił pozy cję na siedzącą, wciąż trzy mając się za podbrzusze. – Dobra. Czekaj tu. Idziemy z Magikiem na rekonesans. Wrócił do Mogielnickiego. – Ruszy li się – usły szał. Hif przejął lornetkę. Zobaczy ł czterech mężczy zn niosący ch na palecie jakąś maszy nę. Cieć wy szedł ze stróżówki i otworzy ł ty lne drzwi lublina. Ty mański sięgnął do kabury na lewej stronie klatki piersiowej, sprawdził glocka. – Idziemy. Magik rzucił mu zdezorientowane spojrzenie. – A co z anty kami? – Miał na my śli bry gadę anty terrory sty czną, czekającą w Między zdrojach. – Nie ma czasu. Zwieją nam, jeśli nic nie zrobimy. Zeszli szerokimi schodami na parter, minęli recepcję. Po kilkunastu metrach znaleźli się przy ogrodzeniu. – Co robimy ? – szepnął Mogielnicki. – Znajdź tunel. Nie spodziewają się ataku od środka – odparł Hif. Za murem minęli metr ziemi niczy jej, pokonali kolejne ogrodzenie i rozdzielili się. Ty mański podszedł do krawędzi ściany budy nku i wy chy lił głowę. Dostrzegł mężczy zn pracujący ch w ciemnościach. Zastanawiał się, ile jeszcze mają do przeniesienia i czy Magik się wy robi. Jeśli nie, kolesie po prostu sobie odjadą, a oni zostaną z niczy m. Sekundy mijały w żółwim tempie, faceci sapali, próbując wstawić na pakę ciężką maszy nę, potem zaczęli ją pchać w koniec części załadunkowej, najwy raźniej musieli zmieścić coś jeszcze. Magik klepnął Hifa w plecy i kiwnął głową na znak, że odnalazł drugie wy jście z tunelu. Czas na akcję, a nie mieli nawet dobrego planu. Ty mański poczuł, jak mocno bijące serce przemieściło się w jego klatce piersiowej gdzieś w kierunku tchawicy i krtani. Przy sunął się do Mogielnickiego i zaczął szeptać mu do ucha. Skuleni obrócili się i ruszy li przed siebie, na ty ły budy nku. Sierżant z Kamienia Pomorskiego prowadził. Minęli długą ścianę na zapleczu. Magik przy kucnął przy kępie krzaków i wskazał kwadratowy otwór w podłożu prowadzący do betonowego tunelu, którego ściany wy posażone by ły w stalowe klamry służące za drabinkę. Hif wy konał między narodowy gest jednostek specjalny ch i płetwonurków – pokazał okrąg stworzony z połączony ch palca wskazującego i kciuka. Mogielnicki odpowiedział ty m samy m i zszedł pierwszy. Ty mański podąży ł za nim.

13 CZERWCA 1999, NIEDZIELA

Henry k Getka zaparkował przed domem. Witczak ściągnął z głowy worek, który kazano mu założy ć. Wy soki parter, dwa piętra mieszkalne, pastelowe kolory, niewielki ogród z jałowcami, krzewem hortensji, kilkoma odmianami róż i niewielką gruszą. Na trawniku porzucony rower. Do nogi podbiegł szczeniak i zaczął szarpać za nogawkę gościa. Getka wziął psa na ręce, pogłaskał, pies zaczął lizać go po twarzy. – To mój dom – odezwał się gospodarz. Witczak nie wiedział, co odpowiedzieć. Po drodze opadły zeń wszy stkie siły i wola walki. Szedł posłuszny jak dziecko krok w krok za Getką, minęli budy nek, za który m rozciągał się większy ogród, dalej widać by ło zabudowania gospodarcze. Nie doszli do nich, zatrzy mali się przy nieoty nkowany m budy nku z pustaków. Kiedy właściciel otworzy ł ciężkie metalowe drzwi prowadzące do przy ziemia, zobaczy li dziesięcioletniego chłopca. – Co tu robisz? – zapy tał go ojciec. Dzieciak spojrzał przestraszony m wzrokiem. W pomieszczeniu za jego plecami stała pralka, pod sufitem wisiały wy prane ubrania robocze. Pod drugą ścianą znajdowała się duża zamrażarka z niedomkniętą klapą. – Zjeżdżaj stąd! – warknął Getka. Witczak nie mógł oderwać wzroku od lodówki. Gospodarz poszedł kory tarzem do innego pomieszczenia, wskazał zamknięte pancerne drzwi. – Są tam – burknął, mając prawdopodobnie na my śli Małgorzatę i jej sy na Gucia. – Potem was ktoś odwiezie. Witczak nie wy trzy mał. W jednej chwili by ł już przy zamrażarce, otworzy ł klapę. Na wierzchu leżały mrożonki w kolorowy ch torebkach, spomiędzy zielonego groszku i młodej marchewki wy stawała kobieca twarz. Getka złapał Witczaka za rękę, zamknął klapę. – Chodź – powiedział niemal łagodnie. W trzecim pomieszczeniu na niskiej ławie stał mały telewizor, do którego podłączone by ło

urządzenie do wideo​r ejestracji. Wszy stko czekało przy gotowane, wy starczy ło nacisnąć przy cisk odtwarzania. Na czarno-biały m ekranie ujrzeli nagranie z kamery w kory tarzu mieszkania na Żurawiej, tuż przy drzwiach wejściowy ch. Przed obiekty wem przedefilował zwalisty, ły sy mężczy zna, na spotkanie wy szedł mu jakiś barczy sty blondy n, przy stojny, o szlachetnej urodzie. Uścisnęli sobie dłonie jak sprzy mierzeńcy. Drugiego, o jasny ch włosach, Witczak nie znał, ale zwalistego – owszem, znał aż za dobrze. Ty lko że wtedy, kilka dni temu na Żurawiej nie powinno go by ć. – Teraz rozumiesz? Zero oblizał spierzchnięte usta. – Wy starczy jedno słowo Miazgi. Pamiętaj, jak pożegnał się z fabry ką Szantaler. Zawirowało mu w głowie. Poczuł, że koszula robi mu się lepka od potu, przy wiera do pleców. Cały dy gotał. Zacisnął pięści, ale by ł to ty lko wy raz bezradności. – W końcu was dopadnę – wy cedził. Getka z wolna pokiwał głową. – Nic nam nie zrobisz, gnido. Zabieraj swoją sucz i znikaj. Ciesz się, że ży jesz.

CZTERY MIESIĄCE WCZEŚNIEJ

„Mówię: tak” – zawodziła Beata przez radio w duszny m wnętrzu policy jnego espero. „Mówię, mówię” – śpiewał z chórkiem chudy facet za kierownicą. Pięćdziesiąt lat, przedwcześnie posiwiałe loki, końska twarz z wy stającą dolną szczęką, postawny. Drugi, który dosiadł się z ty łu, patrzy ł na niego zdziwiony. – Jest pan fanem Kozidrak, szefie? – Przy pomina mi Luźną Kupkę z Żurawiej. Facet z ty łu roześmiał się. Przezwali tak jedną dziewczy nę z agencji na Żurawiej. Pewnego wieczoru brzuch ją rozbolał i co chwila biegała do ubikacji. No, ale Szantaler ją lubił. „Mówię: nie” – konty nuowała piosenkarka, ale radio została brutalnie ściszone. „Mówię, mówię” – zaszemrał w tle chórek, już bez policy jnego wsparcia. – Co tu robimy ? – rzucił Witczak, gdy zorientował się, że stoją na Łowickiej. – Śledzisz córkę? Na rogu, w willi, mieszkała Natasza. Szantaler nie odpowiedział. – Naczelniku. – Podwładny nachy lił się do przerwy między siedzeniami, bawiąc się klapką popielniczki. Przełożony odwrócił się, ukazując zaczerwienione białka oczu. W jego dłoni tkwił dokument o niebieskich okładkach. Paszport. – Zapraszam cię na chowder – rzucił.

Usiedli przy plastikowy m stoliku w knajpie urządzonej w skromny m pawilonie na rogu Ody ńca i Puławskiej. – Zupa pierwsza klasa – nie mógł się nachwalić Witczak. Potem Szantaler podał mu paszport. Wszy stko się zgadzało, na ostatniej stronie ze zdjęcia spoglądała na niego córka naczelnika wy działu kry minalnego. – Zwędziłem – przy znał się stary. – Wczoraj.

Podwładny pokręcił głową. Potrzebował więcej faktów. Zjedli smażonego dorsza z surówką. Szantaler zapłacił. – Chodź, przejedziemy się.

Pojechali Puławską, zaparkowali przy Wilanowskiej naprzeciwko pętli autobusów i jeszcze niedawno trolejbusów. Okolicę zdarzało się Witczakowi zabezpieczać niejednego trzy nastego grudnia, podczas protestów pod willą przy Ikara. Zaparkowali obok pawilonów z lat siedemdziesiąty ch i weszli do ciemnego wnętrza spelunkowatego baru, ze ścianami obłożony mi ody mioną boazerią. Studenci rżnęli w karty przy stolikach. – Właściwie to się najadłem – zauważy ł Zero. Szantaler zerknął na zegarek. – Mamy tu umówione spotkanie. Znaleźli samotny stolik na końcu sali, dziewczy na z baru przy jęła zamówienie na dwa EB. Po kwadransie w drzwiach stanął czterdziestoletni facet, Witczak rozpoznał w nim oficera z komendy głównej, mieszczącej się niedaleko, po tej samej stronie Puławskiej. Z tego, co pamiętał, facet pracował w Biurze do Walki z Przestępczością Zorganizowaną. Przy bili piątkę z Szantalerem, z Witczakiem zmierzy li się wzrokiem, kiwnęli sobie głowami. Zamówił to samo. – Moi szpicle twierdzą, że Mistrz szy kuje się na wy cieczkę – zagaił naczelnik. Bednarski, bo tak się nazy wał policjant z Biura, posłał im ironiczny uśmiech. – Pierdolą – skomentował. – Przy gotowujemy się do procesu. Zero domy ślił się, że uży wają pseudonimu kogoś z Pruszkowa. Wiedział nieoficjalnie, że ostatnio który ś z gangsterów dostał koronę. – Wiem, że już nie siedzi – napierał Szantaler. Bednarski posłał mu zaskoczone spojrzenie. – Skąd wiesz? Naczelnik wzruszy ł ramionami. – A co powiesz na to, że wciąż dowodzi swoimi ludźmi? – dodał, po czy m spił piankę z kufla. – Jest w wy najęty m mieszkaniu – zapewnił oficer. – Moi chłopcy go pilnują. – Gdzie? – rzucił Szantaler. – Tajemnica – odpowiedział Bednarski. – Jak idą przesłuchania? – podpy tał Szantaler. – Rozbiliśmy bank – padła odpowiedź. – Nie czy tałeś? Naczelnik kiwnął, Zero skojarzy ł serię aresztowań w Pruszkowie. – Ale nie ruszy liście jego komanda – dodał Szantaler. – Tak ci szpicle donieśli? – Bednarski dopił do połowy piwo i odstawił kufel. – Jak go posadzę w czasie akcji, nici z waszego układu. Koniec z koronny m – warknął szef kry minalny ch. Oficer Biura wstał od stolika. – Miło się gadało – rzucił. – Muszę lecieć. – Facet podsuwa wam ławicę płotek, a wy cieszy cie gęby. – Szantaler też wstał. Mierzy li się spojrzeniami o temperaturze chłodni.

– W co ty grasz, naczelniku? Zajmij się doliniarzami, jeden chciał skroić moją córkę w tramwaju. – Bednarski rzucił banknot na stolik i odwrócił się do nich plecami. Witczak też by ł ciekawy zamiarów swojego zwierzchnika. – Masz informatorów wśród gangsterów? – zapy tał. – Jeszcze nie – odparł Szantaler i skierował się do wy jścia.

DZIEŃ JEDENASTY

WTOREK 12 KWIETNIA

Przenieśli cały sprzęt z powrotem na lublina i zbierali się do drogi. W ty m momencie ciężkie metalowe drzwi do schronu zatrzasnęły się za Bułą. Saks z Keksem spojrzeli bez zrozumienia w stronę zejścia, teraz zamkniętego ścianą z dziesięciocenty metrowej stali. – Co on wy rabia? – sy knął Jan. Witczak westchnął. Stał blisko. – To już koniec – szepnął. – Keks, chodu! – wrzasnął starszy kuzy n. Bliźniak stał jak wmurowany. Witczak odbił się z jednej nogi i poleciał na Saksa. Runęli w niską, suchą trawę i zaczęli się szamotać. Keks wreszcie zrozumiał, wskoczy ł do szoferki lublina, odpalił silnik. By ły policjant okładał pięściami zmęczoną twarz Saksa, próbując wy korzy stać przewagę nad przeciwnikiem. Ciężarówka wy toczy ła się przez otwartą bramę na ulicę. Obserwujący walkę cieć podbiegł do Witczaka i uderzy ł go pięścią w głowę, następnie założy ł mu chwy t na szy ję i zaczął odciągać od przy gniecionego Jana. W ty m momencie padł strzał. Obejrzeli się za siebie. Stłumiony dźwięk wy strzału doszedł ich z bunkra, w który m został Buła.

Kiedy Magik z Hifem zobaczy li za załomem kory tarza światło, wiedzieli już, że wy brali dobrą drogę. Pomy sł miejscowego stróża prawa wy palił – by li wewnątrz bunkra, w który m ukry li się ludzie Saksa. Minęli zakręt i dostrzegli wy lot na zewnątrz – schody, a na nich potężnego mężczy znę.

– Stój, policja! – zawołał Mogielnicki. Ale facet zamiast podnieść ręce, chwy cił skrzy dło stalowy ch drzwi i zatrzasnął je z cały ch sił. Został sam na sam z policjantami, zagrodziwszy im drogę. Poświęcił się, ze zdumieniem zrozumiał Ty mański. Wściekły Buła rzucił się na Hifa z krzy kiem, po czy m wy trącił mu pistolet z dłoni. Oparli się o betonową ścianę, osunęli na posadzkę w zapaśniczej walce. Magik wy celował broń w sufit i nacisnął spust. Rozbły sk niczy m bły skawica przez chwilę rozjaśnił półmrok. Huk odbił się od ścian i sparaliżował walczący ch. – Nie mamy czasu – oświadczy ł sierżant z Kamienia Pomorskiego. Buła na widok skierowanej w czoło lufy glocka zaniechał walki. Zza drzwi usły szeli warkot silnika oddalającej się furgonetki.

Podduszony Witczak zaczął tracić przy tomność, Saks wy sunął się spod niego, wstał i ruszy ł na ulicę z przekleństwami na ustach. W ty m momencie padł drugi strzał. Jan poczuł ból w nodze, upadł na betonowy wy jazd z posesji, dotknął dłonią rozszarpanej ły dki. Obejrzał się. Okno szczy towej ściany sąsiedniego budy nku by ło otwarte, majaczy ła w nim niska postać. Drzwi prowadzące do schronu otworzy ły się ze zgrzy tem, wy biegło z nich dwóch mężczy zn. Kłócili się. – Mówiłeś, że wszy stko rozkradli złomiarze! – wrzeszczał jeden. – Najwy raźniej nie wszy stko – odciął się drugi. Cieć rozluźnił ucisk na szy i Witczaka, widząc skierowaną w siebie broń. – Policja – usły szał krótkie potwierdzenie swoich podejrzeń. – Jesteście zatrzy mani.

Ty mański spojrzał na zegarek. Na polecenie Hifa trójka policjantów i czterech podejrzany ch, włączając Witczaka, przeszło do holu domu wy poczy nkowego sąsiadującego ze zrujnowany m budy nkiem garnizonowy m. Na miejscu uspokoili właściciela i jego żonę. Poprosili o materiały opatrunkowe. Cy nę rozpierała duma – udało mu się trafić ofiarę za pierwszy m strzałem. Kula przeszy ła ły dkę Saksa, trzeba by ło zatamować krwawienie i opatrzy ć ranę. Do ściany przy warł Starzec ze swoją pokazową miną: „Ale się wpierdoliłeś”. Zero od początku przy znawał mu rację. – Możesz mi, kurwa, to wy jaśnić? – odezwał się Hif, otoczony kłębem papierosowego dy mu. Pstry kał co chwila swoją zippo, kiedy odpalał kolejną fajkę. Maks zauważy ł, że drżały mu dłonie. Witczak streścił przebieg wy darzeń. – Co to za jebani Belgowie? – dopy ty wał Hif. – Ludzie, dla który ch pracowałem – wy jaśnił Saks. – Fałszował euro, od lat – dodał Zero. – Pięknie, kurwa. – Ty mański przy pomniał sobie ślady po maszy nach na podłodze skry tki w garażu Saksów. – Co teraz? – rzucił Magik. – To jeszcze nie koniec – odparł Witczak i opowiedział o ty m, czego dotąd ty lko się domy ślali,

że siostra i żona Jana zostały porwane. – Dennis chce je wy mienić na maszy ny – wy stękał Jan, trzy mając się za nogę. – O której i gdzie? – Hif zaczy nał rozumieć. Powinni działać naty chmiast. – O drugiej. Kazałem im czekać na parkingu pod wzgórzem Gosań. – Czy li wracamy do Między zdrojów – zauważy ł Magik. Hif zwrócił się do właściciela pensjonatu. – Ma pan w podziemiach taki sam bunkier jak ten w budy nku obok? Niski mężczy zna po pięćdziesiątce zastanowił się. – Nie wiem, czy taki sam. Ty lny właz jest zaspawany. – Dobra. – Ty mański zwrócił się do Buły i ciecia. – Panowie, zapraszam do piwnicy. – A co z moją nogą? – Jan wciąż trzy mał się za ranne podudzie. – Zorganizujemy pomoc – obiecał Ty mański. Obrócił się do Magika. – Czas wezwać kawalerię. Mogielnicki kiwnął głową. Wy przedził ich w drodze do samochodu, usiadł w fotelu kierowcy, pochy lił się, żeby mieć lepszy dostęp do stacji radiowej, po czy m wy rwał kable łączące z anteną i zasilaniem. Spojrzał we wsteczne lusterko, w który m widział oświetlone wejście do recepcji. Sięgnął po komórkę.

Ty mański z właścicielem pensjonatu mocowali się z zary glowaniem stalowy ch drzwi w podziemiach, gdy już zamknęli za nimi podejrzany ch. Saks poczuł się gorzej, więc Hif postanowił zabrać faceta ze sobą. Maks został w holu sam z Witczakiem. Zastanawiał się, czy to dobry moment, żeby ostrzec człowieka, z który m do niedawna pracował. Za późno, bo usły szał kroki na schodach. Ty mański wracał z piwnicy, wlokąc za sobą Jana. Wy jaśnił, że nie mogą go zostawić, bo się wy krwawi. A poza wszy stkim może się jeszcze przy dać. – No, panie i panowie, ruszamy ! Hif razem z Witczakiem pomogli przejść Saksowi. Posadzili go na środku ty lnej kanapy. – Wezwałeś anty ków? – dopy tał Hif. – Tak, ty lko że zaraz potem stacja zdechła – odparł Magik. – Są jeszcze telefony – pocieszy ł ich Ty mański. – Jedziemy !

Wzgórze Gosań by ło punktem widokowy m, chlubą Wolińskiego Parku Narodowego, rokrocznie przy ciągało tabuny tury stów. Na szczęście nie o pierwszej w nocy. Janusz Saks, nazy wany przez rodzinę i znajomy ch Keksem, pędził na złamanie karku. Spodziewając się pościgu, zjechał na mniej uczęszczaną trasę, która wiodła przez Świerzno, Kamień Pomorski i Wolin. Bał się, że policja ustawi zapory drogowe, między nogami położy ł sobie odbezpieczony pistolet. Jednak wciąż posuwał się do przodu, mijając zaspane miasta i wsie, nie napoty kając na żadne przeszkody. Za Wolinem zaczął wierzy ć, że mu się uda, że ta straszna noc się wreszcie skończy, a on odda maszy ny i uwolni Kamillę i Alinę. Silnik lublina doprowadzony do nadmiernego

wy siłku wy ł pod maską. – Wy trzy maj, staruszku – mruczał pod nosem Janusz. Prowadził wpatrzony w drogę, wznosił akty strzeliste do Najświętszej Panienki. Żeby się udało. Żeby się udało. Napięte jak postronki nerwy zaczy nały się uspokajać, krew krąży ła wolniej, my śli wy biegały coraz dalej w przy szłość. Jan i Buła złapani. Został sam z toną drogocennego sprzętu na pace. Powinien zapomnieć o domu w Wisełce, o narzeczonej, o bity ch hobby sty cznie monetach. Pójdzie do pierdla. To wy dawało się przesądzone. Nie ucieknie. Żeby teraz jakoś rozegrać wszy stko dobrze dla siebie. Dlaczego właściwie Belgowie nie mieliby zapłacić więcej? Dlaczego ma po prostu, ot tak, oddać im sprzęt? Szantaż związany z porwaniem kobiet wy dał mu się gruby mi nićmi szy ty. To nie będzie tak, że on, Keks, po prostu się poświęci, jak naiwniak Buła, który zamknął się w bunkrze z policją. Janusz nie by ł taki naiwny. To on by ł ty m mądrzejszy m bliźniakiem. Na wy sokości Kołczewa zwolnił. Do tej pory wszy stko się udało, przejechał szmat drogi, nikt go nie zatrzy mał, minął parę samochodów, takich samy ch nocny ch podróżny ch jak on, może sklepowy ch dostawców albo handlarzy. Powoli w głowie Keksa formował się plan. Przede wszy stkim na szy bko powinien zorganizować kogoś gadającego po angielsku. Zaraz, zaraz, my ślał coraz intensy wniej. Zatrzy mał lublina na przy stanku autobusowy m, gdzie po obu stronach drogi ciągnął się las.

Do końca ultimatum zostały cztery godziny. Oni od pięciu by li w drodze. Dennis, Thijs i Luuk. Poznali się nieomal trzy dzieści lat temu, w Ardenach na obozie skautów. Doszło wtedy do tragedii, która na zawsze splotła ich losy. Mieszkali we trzech w jedny m namiocie, ich zastępowy m by ł Dirk, starszy o parę lat chłopak, który nie zwracał uwagi ani na nich, ani na inny ch. Interesował się wy łącznie mieszkającą w sąsiednim obozie Karen. Ty mczasem do Luuka, wtedy małego grubaska, przy czepił się starszy chłopak – Blondy nek Bart. By ł nieformalny m przy wódcą najstarszy ch dzieciaków na obozie i nie dawał spokoju Luukowi. Uczepił się go, wraz ze swoją świtą wy zy wał od „lalusiów”, popy chał, bił i stosował rozmaite odmiany codziennej, małej przemocy. Dennis, Thijs i Luuk mieli tego dość. Kiedy szy kany Barta stały się nie do zniesienia, umówili się i przy gotowali zasadzkę. W nocy nadpiłowali zbitą z gałęzi drzewa latry nę, do najsłabszego konara przy wiązali sznurek, który ukry li pod igliwiem. Potem wy starczy ło zmieniać się na czatach i usprawiedliwiać nawzajem swoją nieobecność w obozie. Pech chciał, że w feralnej minucie dy żur miał Luuk. Ukry ty w gęsty m młodniku zobaczy ł zbliżającego się samotnie Barta z egzemplarzem komiksu Siedem kryształowych kul w dłoni. Zaczekał na odpowiedni moment, gdy Blondy nek zatopił się w przy godach Tintina i jego psa Milusia, i wtedy pociągnął za sznur. Gałąź rozpadła się na dwie części, cała konstrukcja przechy liła się i złoży ła jak domek z kart. Zaś Blondy nek Bart wleciał do dołu, z którego nie wy szedł już o własny ch siłach. Podczas upadku skręcił sobie kark. Oczy wiście wy buchła wielka afera, obóz zamknięto, przesłuchiwano skautów i personel, jednak ani Dennis, ani Thijs, ani ty m bardziej Luuk nie zdradzili swojej tajemnicy. Największe kłopoty mieli opiekunowie i organizatorzy. Blondy nek prześladował wielu chłopców, żaden nie

chciał się przy znać, choć opieka społeczna wraz z policją przepy tała wszy stkich. Potem ich drogi się rozeszły. Dennis ukończy ł prawo na uniwersy tecie w Leuven, to tam wstąpił do studenc​kiego stowarzy szenia hołdującego Wielkiej Flandrii. Spędzał wieczory przy piwie i stary ch flamandzkich pieśniach, prowadził burzliwe dy skusje o ty m, jak to przeklęci Francuzi kontrolują finanse i doprowadzają naród do upadku. Wstąpił do partii, która szy bko okazała się zby t mało rady kalna, jak na jego poglądy, dlatego przeszedł do VOP, czy li Vlaamse Onafhakelijheid Partij, ugrupowania skrajnie nacjonalisty cznego. Po studiach znalazł pracę w dziale prawny m firmy produkującej tkaniny na eksport. Zamieszkał w Gandawie, miasteczku od średniowiecza sły nący m z wy robu szlachetny ch materiałów. Między inny mi handlowali z Irakiem, gdzie wy sy łali ręcznie tkane ręczniki z podobizną Saddama. Z Thijsem i Luukiem odnowił znajomość kilka lat temu, kiedy zaprosił ich do siebie do domu, jak wielu inny ch znajomy ch, na imprezę po narodzinach sy nka, tak zwane Baby Borrel. Thijs pracował wtedy na lotnisku Zaventem, w firmie obsługującej transport bagaży, ale planował karierę wojskową i marzy ł o misjach zagraniczny ch. Po roku trafił do Afganistanu. Luuk, po ekonomii, znalazł posadę w centrali banku narodowego Flandrii. Rozmawiali o polity ce, o problemach w kraju, potrzebie uniezależnienia się od cholerny ch Walonów. Szy bko znaleźli wspólny języ k, Thijs wstąpił do partii. Luuka też namówili, by ł świetny m naby tkiem, ze swoim stanowiskiem, znajomością finansów i potencjałem. Dennis przy pomniał o ty m, co ich połączy ło, o wspólnej tajemnicy, o śmierci Blondy nka Barta w pełny m gówna dole. W VOP przy dzielono ich do działu aprowizacji, zadaniem komórki by ło organizowanie i pranie jak największy ch sum pieniędzy zdoby ty ch w każdy możliwy sposób. Działali w konspiracji. Wiedzieli, że w razie wpadki nie zostaną ujawnione żadne powiązania z legalnie działający mi separaty stami. Od lat współpracowali z rodziną starego Patricka van Rey sschoota z Overijse, miasteczka w Brabancji Flamandzkiej. Patrick wszedł do biznesu po wojnie, kiedy przejął i udoskonalił dzieło swojego ojca. Dobrze się zakonspirował z warsztatem ukry ty m w niezamieszkanej kamienicy, w sercu Flandrii. Kłopot polegał na ty m, że Patrick nie miał dzieci, wy dawało się, że dzieło jego ży cia przepadnie, ale na szczęście pojawił się pewien zdolny Polak, Jan. „Wszy stko będzie dobrze” – Belgowie zapewnili Kamillę. I tę drugą, Alinę. Znali się jeszcze z Overijse, przy jaźnili się, Kamillę i Dennisa łączy ł nawet krótki romans. Od kiedy Saksowie wrócili do Polski, kontakty się rozluźniły. Jan przez cały ten czas dostarczał jednak „obrazy ” – jak nazy wali banknoty. Raz w miesiącu który ś z chłopaków przy jeżdżał party jny m land cruiserem prado na krótkie spotkanie w jakimś ustronny m miejscu, najczęściej na parkingu przy cmentarzu. Płacili w stosunku trzy dzieści do stu, zazwy czaj w polskiej walucie. Fałszy we banknoty wędrowały przez kolejny ch pośredników po krajach Wspólnoty i powoli wprowadzano je w obieg. Owszem, kilka razy Europol wpadał na trop, ale siatka składała się z ty lu ok, że nie sposób by ło dotrzeć do producentów. I biznes działał sprawnie do momentu, w który m Jan postanowił się wy cofać. Nie by ł jedy ny m dostawcą, drukarnie rozrzucono po cały m konty nencie. Stworzono pewien, jak go nazy wali, model biznesowy, zaopatry wali nie ty lko VOP, ale także separaty stów baskijskich, Irlandczy ków, nielegalne ruchy w Katalonii, Szkocji i na Korsy ce. Tak się jednak złoży ło, że Europol równocześnie zlikwidował dwie inne drukarnie – jedną na kempingu w Kulacie, na granicy Bułgarii i Grecji, a drugą w Sewilli. Aresztowano doskonały ch fachowców, mistrzów

fałszerskiego fachu, ludzi cenny ch i rzadkich jak samorodki albo trufle. Informacja od Saksa, że postanowił się wy cofać, by ła kolejny m ciosem. Komórki organizacji separaty sty czny ch w try bie pilny m zwołały tajne spotkanie. Konkluzja by ła jedna – nie mogą pozwolić sobie na stratę kolejnej drukarni. Na szczęście w Hiszpanii udało się ocalić od aresztowania ucznia tamtejszego mistrza poligrafii. Efektem narady by ło postanowienie – należy odebrać maszy ny drukarskie z Polski i przewieźć je do Andaluzji. Oczy wiście decy zja Saksa wy wołała wątpliwości – uznali, że chce się usamodzielnić albo podkupiła go miejscowa mafia, ktoś potężny, może nawet Rosjanie. Liczy ł się czas, zdecy dowano nie przebierać w środkach, uciec się do najbardziej przekonujący ch metod, a taką od zawsze by ło uderzenie w rodzinę. W uspokajające zapewnienia Kamilla nie uwierzy ła, ale cóż, właściwie burza rozpętała się przez nią. Dlatego teraz siedziała cicho na ty lny m siedzeniu terenowej toy oty, ściskając rękę Aliny, spoglądając w kark prowadzącego samochód Dennisa i czekając na rozwój wy padków. „Na razie jeszcze nic się nie stało”, powtarzała szeptem bratowej, choć nie miała pojęcia o przebiegu wy darzeń na Wy brzeżu Zachodnim. Z drogi zadzwonili do Jana. Kamilla zorientowała się, że wszy stko jest w porządku. Umówili się w pobliżu punktu widokowego, Dennis przeliterował nazwę, którą zapisała mu Kamilla. Znała to miejsce jeszcze z dzieciństwa, każde wakacje spędzali razem z Janem w okolicach Wisełki. Thijs wy ciągnął z plecaka laptopa z dostępem do internetu. Potrzebowali jakiegoś ustronnego lokum w najbliższej okolicy. Podał komputer Kamilli i kazał jej coś wy brać. Pomy ślała, żeby wskazać im dom Buły i Keksa, ale by łoby to zby t gruby mi nićmi szy te, nie miała pojęcia, ile Belgowie o nich wiedzą. Wy brała więc ukry ty w lasach ośrodek, położony w bezpośrednim sąsiedztwie wzgórza Gosań. Thijs cały czas patrzy ł jej przez ramię, sprawdzał, czy nie próbuje zrobić czegoś niemądrego, na przy kład napisać mejla. Pokazała mu stronę domu wczasowego i wskazała numer telefonu, Thijs podał jej swoją komórkę, przez którą dokonała rezerwacji. Zgłodnieli, znaleźli więc karczmę przy drodze, zjedli flaki, na które Belgowie trochę kręcili nosem, narzekali, że śmierdzą krowim łajnem. Alina nie chciała jeść, ale Kamilla ją przekonała. Co gorsza, żona Jana zachowy wała się coraz bardziej nerwowo, odzy wała się nagle niepy tana, jakby rozmawiała z kimś nieobecny m. Flamandowie zaczy nali się denerwować. Lekarka znalazła w torebce hy droksy zy nę i zaaplikowała bratowej sporą dawkę w nadziei, że kobieta po prostu uśnie. Ruszy li dalej, podróż zajęła im następne trzy godziny. Drogą wiodącą przez faliste tereny na wschód od Między zdrojów dotarli do ośrodka wczasowego, przejechali przez bramę i zostawili toy otę pod piętrowy m budy nkiem. Ich samochód by ł jedy ny m na niewielkim parkingu. Tuż za ścianą sosen intensy wnie szumiało morze, w powietrzu czuć by ło jego zapach. – Czekacie z Thijsem – nakazał Dennis, kiedy zajęli jeden z wy najęty ch pokojów. – Wszy stko będzie dobrze – powtórzy ł swoją mantrę. Ani Kamilla, ani Alina nie odezwały się słowem, zby t zmęczone, zobojętniałe na wszy stko, po prostu położy ły się na twardy ch tapczanach. Jak w PRL-u, pomy ślała Saks. Thijs nie zgasił światła, opadł na obity zielony m suknem fotel, oparł nogi na parapecie, na kolanach położy ł sobie gotowy do uży cia pistolet maszy nowy FN-P90, dzieło belgijskich inży nierów. Niestety Walonów. Broń, którą posługiwał się jeszcze w czasach służby w Afganistanie, kiedy wraz ze swoim oddziałem ochraniał lotnisko w Kabulu.

Punkt widokowy oznaczony by ł tablicą, obok rozciągał się spory parking, pusty w środku nocy. Zatrzy mali się w pewnej odległości. – Dobra – komenderował Hif. – Ja, Magik i Witczak wy siadamy, Cy na zostaje. Maks usiadł za kierownicą. – Zaszy j się w krzakach i czekaj – nakazał mu Ty mański. – Nie chcemy ich spłoszy ć. – Jakieś dwa kilometry stąd jest zjazd do ośrodka wczasowego – rzucił Mogielnicki. Maks kiwnął głową. Saks stękał z bólu na ty lnej kanapie. Pozostali ruszy li na piechotę poboczem, wkrótce wy rosła przed nimi czarna jak smoła ściana lasu, w oddali szumiało wzburzone morze. Przecięli polanę, która kończy ła się prowadzącą na szczy t wzniesienia ścieżką, Hif wskazał dogodne do obserwacji miejsce. Położy li się w krzakach. Ty mański wy doby ł swoją my śliwską lornetkę. Czekali. Szy bko zmarzli, z lasu dobiegały podejrzane szelesty i szmery, na które Hif starał się nie zwracać uwagi. Wiedział, że znajdowali się na terenie puszczy, w której ży ło sporo zwierzy ny. Miał jednak nadzieję, że nie podejdą ich żadne dziki ani żubry. Zażartował nawet na ten temat. – Żubry mieszkają w zagrodzie – zaśmiał się Magik. Witczak wy czuwał ty lko obecność Starca. Nagle coś ry knęło, potężny, zwierzęcy odgłos. Mogielnicki odruchowo odbezpieczy ł broń. – Przepraszam, nie wy ciszy łem. – Ty mański wy jął swoją komórkę i odebrał. Dzwonił Maks. – Zaparkowaliśmy przed ty m ośrodkiem wczasowy m – szeptał. – Właśnie wy jechał stamtąd samochód. Saks mówi, ze to Belgowie. Jadą w waszą stronę. – Zaczy na się – skomentował Ty mański.

Dennis prowadził ostrożnie. Wiedział, czego szukać, ale bał się, że jak dotąd wszy stko poszło zby t łatwo. A on zawsze spodziewał się pułapek. Droga by ła wąska, mimo to szy bko rozpoznali wy znaczone miejsce. Wy brali parking, na razie pusty. Zgasili światła, czekali. Owszem, mieli przy gotowaną broń, ale nie planowali żadnej awantury, ot, spokojne zakończenie wcześniej dogranego interesu. Odbiorą sprzęt, poinformują, gdzie są kobiety. Skontaktują się z Thijsem. Sprawdzili z Luukiem zegarki. Godzina zero. Saks powinien już by ć. Do polany zbliżał się samotny rowerzy sta. Zauważy ł samochód. Dennis odkręcił szy bę. Nic nie przebiega tak prosto, jak człowiek sobie zaplanuje, sarknął w duchu. Jednośladem podróżował nastolatek. Kiedy podjechał bliżej, zobaczy li jego intensy wnie rude włosy i twarz usianą piegami. – Mister Dennis? – zapy tał drżący m dy szkantem, najwy raźniej przechodził mutację. Kierowca potwierdził. Chłopaczy na konty nuował łamaną angielszczy zną: – Chcemy sto ty sięcy euro za sprzęt. Flamand splunął z rozgory czeniem. Mieli o wiele grubszą gotówkę w podrobiony ch banknotach. Coś się nie zgadzało, Saks doskonale znał sumę, którą zostawił im w torbie. Prawdopodobnie doszło do rozłamu w grupie, domy ślił się. Nie mieli jednak czasu na negocjacje,

nie chcieli robić zamieszania na drodze. – Tam jest ośrodek – odpowiedział chłopaczkowi, który pokiwał głową, że rozumie. – Będziemy czekać z pieniędzmi. Rowerzy sta zawrócił, to samo zrobili Belgowie. Wrócili do ośrodka. Minęli samotny wóz zaparkowany pod bramą, który widzieli już wcześniej. – Będzie zabawa – domy ślił się Luuk. – Ano będzie – ze smutkiem potwierdził Dennis. Najgorszy rodzaj zabawy.

„Wrócili” – przy szła wiadomość od Maksa. Magik sięgnął po komórkę i zaczął pisać esemesa. – Do kogo? – zapy tał Hif. – Wzy wam anty ków – odparł Mogielnicki. – Znam tego rowerzy stę – powiedział Witczak. – To Rudy, posłaniec Keksa. – Co teraz? – odezwał się Magik. – Jakoś się dogadali – podsumował Ty mański. – Ale nie będziemy tu czekać. Podniósł się z zarośli, otrzepał z liści, gałązek, igliwia i kleszczy. – Kiedy dotrą anty terrory ści? – rzucił do Magika. – Czekali w Między zdrojach. Kwestia piętnastu minut – zapewnił. Zeszli na łąkę przy legającą do drogi. Hif sięgnął po telefon, wy brał numer Cy ny. – Przy jedź po nas – rozkazał. Światła nieoznakowanego radiowozu rozświetliły ciemności po pięciu minutach. Półprzy tomny Saks leżał na ty lnej kanapie. – Źle z nim – rzucił Maks. Sam też nie wy glądał najlepiej, jedną ręką trzy mał się za brzuch. – Dobra, pojedziesz z nim do szpitala w Między zdrojach – zakomenderował Ty mański. – Wy rzucisz nas przy ośrodku. – Dam radę – stęknął. – Co „dasz radę”? – zdenerwował się Hif. – Masz jechać, rozumiesz rozkaz? Zaraz będą anty cy ! Cy na kiwnął głową. Witczak usły szał szczęk zamka, coś bły snęło w ciemnościach, skórę nadgarstka ścisnął chłodny metal. Kajdanki. – Sorry, stary – odezwał się Hif. – To sprawa dla policjantów.

Zwołali szy bką naradę. Dennis spy tał, co Thijs z Luukiem my ślą o tej sy tuacji. Luuk gotów by ł rzucić biznes w cholerę, chciał wrócić do samochodu i po prostu odjechać. Thijs, najbardziej doświadczony, przewidy wał najgorsze. Wiedział, że nie pozwolą im tak po prostu uciec. Zresztą w budy nku i tak by li bezpieczniejsi niż na otwarty m terenie. Gdy by dowodził teraz swoim oddziałem w Kabulu, przede wszy stkim zatroszczy łby się o odpowiednie przy gotowanie

pensjonatu do obrony. Zamknąłby i zabił nieuży wane drzwi, a niepotrzebne kory tarze zablokował meblami i drutem kolczasty m, zniszczy ł i zaminował klatki schodowe, na dachu założy ł przeszkody i wzmocnił sufity. Ale nie by ł na wojnie, nie miał do dy spozy cji sprzętu ani oddziału. Zrobił, co mógł. Zdjął ze ściany plany ewakuacy jne i zapoznał się z rozkładem pomieszczeń. Kobietom kazał przejść do łazienki w inny m pokoju. Na wy znaczony ch stanowiskach obsadził Dennisa i Luuka. Odnalazł tablicę elektry czną, rozmontował ją, na stałe odłączając elektry czność. W cały m budy nku zapadła ciemność. Sam przy gotował sobie punkt obserwacy jny przy oknie w jedny m z pokojów. Z tego, co zdąży li się zorientować, by li jedy ny mi gośćmi. Całe szczęście sezon zielony ch szkół i obozów dla skautów jeszcze się nie zaczął.

– Wszy stko będzie dobrze – rzucił Dennis, zamy kając za nimi drzwi od łazienki. Kamilla pokręciła głową z powątpiewaniem. Alina osunęła się na podłogę, wy dawało się, że nie zdaje sobie sprawy z powagi sy tuacji. Rozglądała się po ścianach, jakby widziała wokół siebie stłoczony ch ludzi. Lekarka nerwowo wy sy pała zawartość torebki na podłogę. Gdzieś powinna mieć ostatni listek hy droksy zy ny. Szkoda, że nie wzięła nic mocniejszego. – Alina, ty lko spokojnie – szeptała. Bratowa spojrzała na nią nieprzy tomnie, następnie wbiła wzrok w wannę. – Skąd mam wziąć dwutlenek azotu? – rzuciła w stronę zasłonki. – Nie, nie będę śpiewać Marsylianki!

Ból narasta. Rozpły wa się falami, który ch źródło czai się gdzieś w podbrzuszu, powoli opanowuje całe ciało, ciśnie się do głowy i oczu, wy wołuje dekoncentrację. Ale on musi się skupić, żeby mówić, żeby przekazać Witczakowi to, co ważne. Jadą powoli, już wie, że najbliższy szpital jest w Kamieniu Pomorskim. Saks im to uzmy słowił, zanim głowa mu opadła, a ciało osunęło się na kanapę, której tapicerka zdąży ła już nasiąknąć krwią. Witczak przery wa Maksowi. – Anty cy powinni już nas minąć – rzuca. Do Maksa dopiero po chwili dociera sens ty ch słów. Jadą ostrożnie, ciemność nie ułatwia nawigacji, w Między zdrojach uważnie śledzą tablice informacy jne. Zdaje sobie sprawę, że oddział anty terrory sty czny wciąż się nie pojawił. Ty mczasem znajdują się na głównej ulicy miasteczka, na której panuje kompletna nocna pustka. Maks dostrzega niebieską tablicę informacy jną z kierunkowskazem do komisariatu policji na Mickiewicza. Trzeba skręcić w prawo. Decy zja trochę go kosztuje, ma coraz mniej czasu, ale wie, że trzeba tam pojechać. Zjeżdża na bok, głowa opada na kierownicę. Zamieniają się miejscami, Witczak pomaga mu przesiąść się na fotel pasażera. Jan na ty lny m siedzeniu oddy cha z trudem, nie odpowiada na py tania, nie rusza się, kiedy Zero klepie go w ramię. Maks rozpina kajdanki Witczaka, ale później potrafi skupić się ty lko na coraz silniejszy m bólu. Jeszcze kilometr i parkują przed żółty m budy nkiem komisariatu. Maks zostaje w samochodzie, skulony, z rękami na pulsujący m złą energią podbrzuszu. Czeka. Po chwili do wozu biegną dwie

osoby, Witczak i oficer dy żurny. Maks przez uchy lone drzwi sły szy ich rozmowę. – Nic nie wiem o żadnej akcji! – krzy czy miejscowy policjant. – Kim jesteście? Rzut oka do środka wozu, oświetlonego uliczną latarnią, trochę wy jaśnia sy tuację. Zero pokazuje legity mację Maksa, funkcjonariusz rozpoznaje radiowóz z komendy w Kamieniu Pomorskim. – O kurwa! – pada zwięzły komentarz. – Masz ludzi? – py ta Zero. – Musiałby m wezwać z domów – odpowiada dy żurny. – Zrób to. Szy bko. – Witczak przejmuje dowodzenie. – Wezwij karetkę. Kiedy chłopak biegnie po schodach do komisariatu, Zero sięga do kabury Maksa i zabiera jego berettę.

Ty mański i Mogielnicki postanowili na początek obudzić recepcjonistę, starając się nie narobić hałasu. Na szczęście drzwi do głównego budy nku stały otworem, ale miejsce za kontuarem by ło puste. Znaleźli faceta na tapczanie w pomieszczeniu zaplecza tuż obok. Trzy dziestolatek, blondy n o biały ch brwiach i rzęsach, wrócił szy bko na swoje miejsce pracy. – Trzech facetów i dwie kobiety. Ze dwie godziny temu przy jechali. Rezerwację zrobili przez telefon – odczy ty wał zapiski ze staromodnej książki hotelowej. – Zadzwoniła kobieta. Zna ośrodek. Wzięli dwa pokoje na piętrze. Wy prowadził ich na taras przed wejściem, wskazał pojedy ncze światełko zagubione gdzieś w ciemności. – Idźcie asfaltem. Miniecie domki fińskie, sztuczne jeziorko, tam znajdziecie Grzmot. Mają trójkę i dwójkę na górze. Są w cały m domu sami. – Też znam ten ośrodek – skomentował Magik. – Ale i tak czekamy na anty ków. – Zostań – odezwał się Ty mański. – Ja zrobię rekonesans. Poproszę o plan. Na blacie leżał gruby plik map ośrodka wy drukowany ch w kolorze na cienkich kartkach. Recepcjonista wy rwał jedną, zaznaczy ł długopisem dom wczasowy Grzmot i podał policjantowi. – Nic nie rób, jeśli przy jedzie ten... Jak go zwą? – Keks – przy pomniał Magik. Hif podniósł swoją komórkę. – Ty lko puść mi sy gnał.

W Między zdrojach rozdzielili się. Jeden z kierowców dostał zadanie odstawienia mercedesa do dziupli w Wapnicy, reszta – trzech facetów – zeszła do piwnicy, wy jęła z ukry tego arsenału przy gotowany na taką okazję sprzęt. Spieszy li się, wiedzieli, że nie mają dużo czasu. Draga poganiał swoich żołnierzy, wręczał im po kolei elementy stroju – obuwie takty czne, nakolanniki, kabury udowe, rękawice, szturmowe kamizelki i broń. Każdy dostał glocka siedemnastkę. W garażu czekały dwa quady z napędem na cztery koła, blokadą mostu i wspomaganiem kierownicy. Przy stosowane do poruszania się po trudny m terenie i pokony wania stromy ch

wzniesień. Idealne do jazdy po piasku. Ruszy li lasem i w pierwszy m dogodny m miejscu śmignęli na plażę. Do pokonania zostało niecałe osiem kilometrów. Nie przejmowali się hałasem, by ł środek nocy, a szum fal skutecznie zagłuszał odgłos silników.

Keks zaczy nał już się niecierpliwić, siedział z kabinie lublina zaparkowanego niedaleko posesji Szczurków, pół godziny wcześniej udało mu się obudzić kamy kiem rzucony m w okno Rudego, najmłodszego w rodzinie, traktowanego przez Saksów jako chłopiec na posy łki i przeszpiegi. Nastolatek obwieścił swój powrót dźwiękiem dzwonka rowerowego, zanim pojawił się na zakręcie. Keks nabrał w płuca dużą porcję powietrza, odetchnął, żeby się uspokoić, wy konał jeszcze kilka głębokich oddechów. Odczekał, aż chłopaczek zrówna się z ciężarówką i zrelacjonuje negocjacje z Dennisem. Ośrodek wczasowy Grzmot. Bliźniak oczy wiście znał to miejsce, jeszcze parę lat temu niedostępne dla tury stów, własność Kancelarii Premiera, potem przekazany parkowi narodowemu, ostatnio częściowo spry waty zowany. Wokół sprzedaży zrobił się smród, ale co tam, ważne, że ośrodek by ł cichy m, spokojny m miejscem, zwłaszcza o tej porze roku. Keks odpalił silnik i wy ruszy ł w podróż, którą miał nadzieję zakończy ć te koszmarne dwadzieścia cztery godziny. Weźmie pieniądze, odstawi dziewczy ny na stację i się zmy je. Jeszcze ty lko ta ostatnia transakcja. Jechał zupełnie ciemną drogą leśną, po prawej wy patry wał bramy. Belgowie zostawili ją otwartą. Za progiem stała pusta budka strażnika, pozostałość z czasów czuwający ch tu borowików. Minął główny budy nek, następnie oświetloną słaby mi lampami asfaltową aleją skierował żuka w stronę szumiącego morza, gdzie na skarpie stał Grzmot. Zaparkował obok jedy nego samochodu, terenowej toy oty, puścił dwa razy długie światła, żeby zasy gnalizować swoją obecność. I czekał. Zerknął na zegarek. Sekundnik miarowo odmierzał mijający czas z powolnością słonia spacerującego w sy pkim piasku. Upły nęło pół minuty, które dłuży ło mu się w nieskończoność. W nikły m świetle latarni widział fasadę budy nku, zdobioną łukami wieńczący mi balkon każdego pokoju. W drzwiach zobaczy ł ruch, zamigała lampa nad wejściem, zapewne dla oszczędności uruchamiana fotokomórką, dopiero po chwili jej światło stało się jednolite. W drzwiach stanął niski facet, rozejrzał się na wszy stkie strony, po czy m ostrożnie podszedł do żuka. Keks zauważy ł, że facet niesie jakiś pakunek w ręku, wy glądał na wy pełnioną czy mś ciężkim foliową torbę. Pewnie Dennis. Belg rzucił mu bez słowa zawiniątko, które poleciało na ziemię, po czy m minął Saksa, uchy lił brezent i oświetlił sobie wnętrze latarką. Sprawdzanie zawartości paki zajęło mu chwilę, akurat ty le, żeby Keks mógł zajrzeć do torby. Nie by ł w stanie przeliczy ć sumy, ale rozpoznał robotę Jana. Nie miał siły na protesty, wziął, co dali. Belg klepnął go w ramię i kazał iść za sobą. No tak, po dziewczy ny. Keks wrzucił na podłogę kabiny torbę z fałszy wkami, sarkając pod nosem, i ruszy ł w ślad za ty m niskim, ale napakowany m facetem, który dotąd nie odezwał się ani słowem. Najchętniej wsiadłby do lublina i wiał gdzie pieprz rośnie. Co mu po Alinie? Jej mąż i tak pójdzie siedzieć. Ale z drugiej strony Kamilla to w końcu stry jeczna siostra.

W progu domu wczasowego poczuł zapach stęchlizny, charaktery sty czny dla stary ch ośrodków pod koniec martwego sezonu. W głębi panowała nieprzenikniona ciemność, domy ślił się, że szwankowała elektry czność, lampka w wejściu zasilana by ła pewnie z zewnątrz. Ruszy li na piętro, Keks potknął się na schodach. Dennis zareagował nerwowo, rzucił jakieś charkliwe przekleństwo. No tak, przy pomniał sobie Janusz, w Belgii mówi się po niderlandzku. Na piętrze także panowały ciemności, ale Dennis zapalił latarkę. Skierowali się do drzwi. W ty m momencie na zewnątrz padł strzał.

Dwie minuty wcześniej z lasu wy biegło dwóch zamaskowany ch facetów. Czekali na rozwój wy padków, widzieli, jak Belg rzucił pełną reklamówkę na ziemię, przeszedł na ty ł lublina, sprawdził ładunek, wrócił i razem z kierowcą zniknął w budy nku. Nadbiegli od strony plaży, uzbrojeni, w bojowy ch strojach. Nareszcie, pomy ślał Hif i wy nurzy ł się z krzaków, z który ch dotąd obserwował dom i scenę przekazania pieniędzy. – U was to koordy nacja jak w Ugandzie – skomentował półgłosem, podchodząc do anty ków. Zobaczy ł otwór wy celowanego w czoło glocka. Spojrzał w oczy napastnika w kominiarce, ten rzucił przestraszone spojrzenie w stronę kumpla, wy stające spod czapki kosmy ki miał mokre od potu, mimo że by ło zimno, kilka stopni na plusie. Hif zrozumiał. – Spokojnie, stołeczna – szepnął, żeby opóźnić reakcję faceta, który nie by ł policjantem z anty terrory sty cznej. Wtedy padł strzał. Ręka trzy mająca glocka została podbita, kątem oka Ty mański zobaczy ł jeszcze rozpruty na ramieniu materiał i bry zg krwi. Przebierańca odrzuciło, jego broń poleciała w powietrze, w ciszy rozległ się krzy k. Hif odruchowo przy klęknął obok koła lublina. Z ty łu zaszeleściły zarośla, zadudniły kroki na asfalcie, wszy stko działo się bardzo szy bko. Hif poczuł szarpanie za rękaw, ktoś pociągnął go za sobą. Z lasu padły kolejne strzały. Nie mieli się gdzie ukry ć. Zobaczy ł przed sobą postać, która ruszy ła pochy lona biegiem w stronę wejścia do budy nku. W leśny m przy by szu rozpoznał Witczaka. Na placu zostawili zdezorientowany ch przebierańców. Gdy dotarli do domu wczasowego, lampka w progu zamigotała, ale w środku powitała ich ciemność. Padli na podłogę. Ukry cie się w Grzmocie by ło rozpaczliwy m krokiem, wiedział o ty m. – Co jest, kurwa? – szepnął do ucha Witczakowi. Wy słuchał pospiesznego raportu. Wesoło nie by ło. Znaleźli się na linii ognia, przed sobą mieli gangsterów z Belgii, za sobą uzbrojony ch po zęby facetów, prawdopodobnie od Dragi. Gdzieś w lesie ukry ł się Magik. Pozostawała jeszcze cicha nadzieja, że polscy mafiozi po prostu przejmą transport i się zmy ją. Tak by łoby najprościej i najmądrzej. Jednak, wiedział, nie mieli do czy nienia z filozofami.

Keks wpadł w panikę. Doczołgał się do drzwi najbliższego pokoju i wpełzł pod łóżko. My ślał ty lko o jedny m – po prostu przeczekać. Gdzieś obok usły szał wy dawane szeptem komendy, znowu ty m charczący m języ kiem. Ktoś wy kony wał jakieś ruchy, przemieszczał się, mechanizmy

w pistoletach szczęknęły. Zaraz się zacznie. Z zewnątrz dobiegł go odgłos, który rozpoznałby nawet w grobie – jęk rozrusznika w lublinie. Najwy raźniej ktoś wsiadł do jego furgonetki i odpalił. Kluczy ki zostawił w stacy jce, żeby zapewnić sobie szy bki odwrót. Teraz, sły sząc nierówną pracę silnika, poczuł jednocześnie ulgę i żal, wszy stko poszło nie tak, jak planował. Który ś z Belgów przebiegł kory tarzem, wbiegł do pokoju, w który m Keks leżał pod łóżkiem, zaczął szarpać zasłonki i uchy lił okno na taras. Ciszę rozerwał huk z broni automaty cznej, ktoś posłał serię na plac przed budy nkiem.

Lublin nie zdąży ł wy kręcić, seria rozwaliła przednią szy bę, przeszy ła kamizelkę szturmową, rozerwała skórę i płuca kierowcy. Lublin siłą rozpędu wy padł z asfaltowej części parkingu i zatrzy mał się na jednej z porastający ch teren sosen, silnik zawy ł, widocznie ranny bezwładnie przy cisnął gaz. W ciemnościach skradał się Magik, zajrzał do kabiny, zobaczy ł leżącego na oparciu fałszy wego anty terrory stę. Drugi słaniał się na środku parkingu, trzy mając się za ramię. – Gdzie Draga? – zapy tał kierowcy, ale ten nie dawał oznak ży cia. Magik zrozumiał, że sobie nie pogadają. Rozejrzał się, wy celował w rannego na asfalcie. Facet sięgał po broń leżącą nieopodal, co w ty m momencie by ło Mogielnickiemu na rękę. – Na ziemię! – wrzasnął, tak żeby wszy scy go usły szeli. Odczekał chwilę, obserwując, jak klęczący na ziemi przesuwał się w stronę glocka. W my ślach modlił się o ten jeden odważny gest, który bandzior powinien wy konać. Niech ty lko wy sunie zdrową rękę po ten cholerny pistolet. Wreszcie Magik wy celował. Załatwił faceta jedny m strzałem.

Z zewnątrz usły szeli oddalające się dudnienie silnika. Przez szy bę drzwi wy jściowy ch zobaczy li, że dzięki Magikowi sy tuacja się wy klarowała, teraz trzeba by ło jeszcze odbić zakładniczki. Podkradli się do schodów, Hif wy celował i oddał dwa strzały ostrzegawcze. Odpowiedziała im seria z pistoletu automaty cznego. Witczak klepnął go w ramię, pochy lony przebiegł parter, wy patrując drugiej klatki schodowej. Spodziewał się co najmniej dwóch, na każdy m z boków budy nku. Biegł przy ścianie, Ty mańskiego zostawił za sobą. Na końcu kory tarza, wzdłuż którego minął kolejne drzwi do pokojów wczasowy ch, dotarł do wy łożony ch chodnikiem schodów. Strzelił bez ostrzeżenia, znowu odpowiedzieli mu ogniem. W główny m holu ktoś krzy knął. – Polis! Ju ar surended! – wrzeszczał łamaną angielszczy zną Hif. Witczak strzelił jeszcze trzy razy, ty m razem nie doczekał się odpowiedzi. Odliczy ł trzy sekundy i wspiął się na półpiętro. W ty m momencie na tle białej ściany ujrzał wy chy lający się cień. Ktoś celował w jego klatkę piersiową. Z dołu posłano parę kul prosto w odsłoniętą postać. Hif. Belg runął do ty łu. Witczak zdał sobie sprawę z tego, że właśnie uniknął śmierci, i zsikał się w spodnie. To by ło silniejsze, po prostu odruch organizmu, poczuł ty lko ciepło w kroczu i naty chmiast o ty m zapomniał. Ruszy ł na górę, położy ł się na wy sokości ostatniego stopnia z gotowy m do strzału

pistoletem. Przed sobą widział taki sam kory tarz i taki sam hol jak na dole. Tuż obok leżał wy eliminowany przed chwilą facet. Witczak strzelił kilka razy, wiedząc, że na szczy cie środkowy ch schodów kry je się kolejny wróg. Kule wbiły się w ścianę, nikt nie padł na podłogę, zarejestrował jednak jakiś ruch, ktoś zmienił pozy cję, przebiegł w głąb budy nku. Obejrzał się, poczuł na plecach rękę Ty mańskiego, który wy minął go na schodach i ruszy ł przed siebie tuż przy ścianie. Żeby go osłonić, posłał w przestrzeń kolejne trzy kule. Wstał, zrównał się z Hifem. W ty m momencie Ty mański oddał kolejne strzały w stronę niewidocznego celu. Od ściany odpadł ty nk, w jedny m z pokojów ktoś upadł, Zero bez namy słu pobiegł w stronę otwarty ch drzwi. Na podłodze zobaczy ł leżące na wy kładzinie ciało. W powietrzu, oprócz zapachu prochu, unosił się słodki zapach krwi. Z holu dobiegł go odgłos kroków, ktoś przebiegł, stęknęły drzwi, rozległ się krzy k. – Stać, stać! Stop! – wrzeszczał Hif. Witczak usły szał czy jś jęk. Dochodził zza drugich drzwi wewnątrz pokoju. Przekroczy ł leżące u jego stóp ciało, uchy lił drzwi do przy legającej do pomieszczenia łazienki, w zupełny ch ciemnościach wy czuł czy jąś obecność. – Kamilla? – szepnął. Odpowiedziało mu westchnienie ulgi. Owionął go oddech i woń potu. – Z Aliną coś się dzieje – powiedziała. W tej chwili poczuł na gardle silny ucisk, ktoś założy ł mu na szy ję chwy t i szarpnął do ty łu. Polecieli na ścianę, ciemność przed oczami rozbły sła setkami migający ch punktów, Witczak poczuł, że traci oddech. To musiał by ć kawał chłopa. Przestał się szarpać, ucisk zelżał, facet wy czołgał się spod ofiary, półprzy tomnemu Witczakowi wszy stko zamazy wało się przed oczami. Dopiero po chwili zarejestrował nad sobą pochy loną postać i usły szał głos Hifa. W ty m momencie wnętrze zalało światło latarki. – Uciekli – szepnął Ty mański. Wstał, rzucił snop na martwego Belga na podłodze, zajrzał do łazienki. – O kurwa! – usły szał Witczak, kiedy oprzy tomniał. Z trudem dźwignął się na nogi, dotarł do stojącego w progu Hifa, na terakocie leżała na plecach Alina. – Co się gapisz, trzeba reanimować! – rozkazał Zero. Poczuł wpadający do pomieszczenia wiatr, podbiegł do otwarty ch drzwi balkonowy ch, pod sobą miał zejście na plażę. Skoczy ł bez zastanowienia. Wy lądował w niskich krzakach, gdzieś po drodze zgubił broń, ale nie miał czasu jej szukać. Puścił się biegiem ścieżką prowadzącą w stronę Bałty ku. Kamilla została w ty le, bieg przeszedł w trucht, z coraz szy bszy m oddechem, wreszcie zatrzy mała się, pochy lona oparła dłonie na kolanach, z trudem zbierała siły. Dennis odwrócił się i zobaczy ł postać odcinającą się od jaśniejszego na wschodzie nieba. Zatrzy mała się tak jak oni, jakby ten ktoś nie wiedział, co planują, i bał się zaatakować. Belg chwy cił za rękę Kamillę, ale się wy rwała. – Ik heb geen kracht meer5 – powiedziała po niderlandzku. – Vijftig meter veder staad iemand6. – Dennis wskazał ciemności, wciąż by li niedaleko od metalowej konstrukcji schodów, po który ch zbiegli na plażę. Starali się poruszać na granicy

mokrego i suchego piasku, ale i tak trudno by ło im biec. Kamilla odwróciła się, zmruży ła oczy. – Witczak – domy śliła się. – Je moet nu weggaan7. „Musisz mnie zostawić”. Dennisowi przeszedł ten pomy sł przez głowę. Znacznie łatwiej uciekać samemu. I tak by ł w kiepskim położeniu. Thijs i Luuk zginęli w strzelaninie, koniec z marzeniami o załatwieniu sprawy po cichu. Maszy ny i sprzęt drukarski przepadły, druga kobieta dostała zapaści. O mało co nie udusił tego faceta, który otrzepał się niczy m pies i teraz stał tuż za nimi. Dennis wiedział, że to oznacza kłopoty, ponieważ do Witczaka dołączą zaraz następni policjanci, znacznie bardziej niebezpieczni. – Hij zal het hier niet loslaten – szepnęła jeszcze Kamilla. – Schiet me neer8. Dennis pomy ślał, że się przesły szał. – Stop met je gezever! 9 – odpowiedział. – Een betje 10 – poprosiła.

Witczak zbierał siły. Kiedy Dennis z Kamillą zatrzy mali się i on stanął. Dy szał ze zmęczenia, ból razem z kwasem moczowy m rozgościł się w największy ch mięśniach, pęcherzy ki powietrzne w płucach bliskie by ły pęknięcia. Już bardziej rozszerzy ć się nie mogły, a pompowane przez tłocznię brzuszną zimne powietrze wbijało się w delikatną błonę śluzową tkanki. Zastanawiał się, co zrobią. Nie miał broni, wolał więc nie ry zy kować postrzelenia. Czy ktoś pobiegnie za nim? Magik? Funkcjonariusze z Między zdrojów? Przy dałoby się pogotowie. Dla Aliny. W ciemnościach nocy sy lwetki kobiety i mężczy zny odbijały się od nieco jaśniejszego nieba, w oddali migały światła Między zdrojów, co jakiś czas bły skała latarnia morska. Nagle między obserwowany mi zobaczy ł bły sk, ułamek sekundy potem zarejestrował huk. Jedna z postaci zniknęła, druga puściła się pędem w stronę lasu. Stało się coś strasznego. Pobiegł i po chwili znalazł leżącą na piasku Kamillę, której głowę obmy wały najdalej przy bijające fale. Dotknął jej ramienia i poczuł ciepło, lepką ciecz i coś miękkiego, co mogło by ć rozerwany m mięśniem. Jęknęła z bólu, obejrzał się, ale Dennis zniknął w ciemnościach. – Kamilla! – krzy knął. Nie odpowiedziała. Chwy cił ją za zdrowe ramię, pociągnął, spróbował podnieść. Nie czuł się na siłach, żeby wziąć ją na ręce, mógł jedy nie holować. Oderwał rękaw swojej koszuli i obwiązał krwawiącą ranę, zdrową rękę przełoży ł sobie przez kark, chwy cił Kamillę w pasie, objął najmocniej, jak mógł. Powoli ruszy li z powrotem w kierunku ośrodka.

– Reanimowałeś pan trupa – wy jaśnił lekarz z pogotowia, który przy by ł czterdzieści minut później. – Wiem – odparł wy pompowany Hif. Siedział na podłodze pokoju w domu wy poczy nkowy m. Naprowadził ich krzy kiem, teraz miał zdarte gard​ło i mówić mógł ty lko szeptem. Wzy wał pomocy dość długo, równie długo nikt nie

odpowiadał. Za plecami sły szał szelesty, ktoś się przemieszczał, zszedł na paluszkach po schodach, Ty mański spiął pośladki, ale nie przerwał akcji. Pojawił się Magik, śmierdziało od niego, jakby narobił w gacie, co w sumie by ło niewy kluczone. Złoży ł raport. Dwóch zabity ch w Grzmocie, jeden na kory tarzu, drugi w pokoju przy legający m do łazienki, w której trwała reanimacja. Kolejny ch dwóch martwy ch przebierańców na zewnątrz. Hif poprosił Mogielnickiego, żeby wreszcie wezwał to cholerne pogotowie. Ale sierżant z Kamienia Pomorskiego w lesie zgubił telefon. Zamienili się i Ty mański zadzwonił na numer 112. Pomy ślał o Witczaku, ale nie miał siły go szukać. Zaczęło świtać. Koszmarna noc dobiegła końca. Zero wreszcie się znalazł, przy człapał złachany od strony plaży, poinformował, że na schodach zostawił ranną. Pojawili się funkcjonariusze z komisariatu w Między zdrojach, wezwali ekipę śledczą z Kamienia Pomorskiego, w końcu to ich teren. Jakiś spec od elektry ki zajął się wy łączony m światłem. Okazało się, że skrzy nka na korki by ła rozpruta, więc przenieśli się do głównego budy nku. Pogotowie zabrało ranną kobietę i wezwało drugą jednostkę do stwierdzenia zgonu Aliny Saks i reszty. – Nie wiadomo, kiedy będą – zapowiedzieli. – Pierwszeństwo mają ży wi. Hif kiwnął ty lko głową. W sumie mieli rację. Obsługiwali potężny teren, zawałów i udarów tu nie brakowało. Martwi mogli poczekać. Po terenie zaczął kręcić się miejscowy prokurator, Witczak siedział skuty w pomieszczeniu obok recepcji, udostępniony m przez obsługę, która otworzy ła bar i dostarczy ła śniadanie, herbatę i kawę. Na teren zjeżdżali kolejni urzędnicy, w ty m przedstawiciele wojewody, powiatu, parku narodowego. Patrol przy wejściu robił selekcję. W prakty ce wpuszczali wszy stkich ważniaków, odsiewali miejscowy ch gapiów. Przy szlabanie zgromadził się spory tłumek. Ściągnięto policję z okoliczny ch komisariatów, technicy przy stąpili do swojej roboty, śledczy rozpy ty wali świadków, ekipa pościgowa ruszy ła w ślad za Keksem i Dennisem. Część ludzi patroszy ła dom Saksów w Wisełce, inni rozpoczęli pracę w ruinie koszar w Kornowie, przejęli Bułę i ciecia, zamknięty ch w schronie należący m do pensjonatu, w który m nocowali Hif, Magik i Maks.

Pierwsze odpowiedzi przy szły drogą elektroniczną około ósmej. Generał szturchnął młodego, który przy snął z głową i rękami na blacie stołu. – Zrób kawę – polecił, a sam zabrał się za analizę wiadomości. Mączka przeciągnął się, potem przetarł wy miętą twarz, na której odcisnął się kant bloczku z notatkami. – Tam masz dzbanek, zaparz dla kilku osób – rzucił informaty k, nie odwracając się od monitora. Adrian zignorował polecenie, zaglądając mu przez ramię. – Co masz? – zagadał, ziewając. – Kiedy ostatnio by łeś u denty sty ? – warknął techniczny. Mączka zasłonił usta dłonią, chuchnął i się skrzy wił. Podszedł w końcu do szafki z kuchenny mi akcesoriami. – Nie lej z kranu, na kory tarzu stoi baniak. Mączka kiwnął głową, ruszy ł, ale zatrzy mał się w progu.

– Ale przy szło coś? Odpowiedziało mu westchnienie. – Jak z dzieckiem – skomentował Generał. – Mam odpowiedzi od dwóch operatorów, żaden nie ma numeru, który przeby ł podaną przeze mnie trasę. Jasne? – Jasne – odparł naburmuszony Młody. – To teraz zaparz tę cholerną kawę. – A co zrobimy, kiedy dostaniemy ten numer? Generał odwrócił się do kolegi. – Razem z numerem dostaniemy nazwisko i adres. Będziecie mogli wkroczy ć... No, chy ba że jeszcze coś wy my ślimy. – Co? – nie poddawał się Mączka. – Zobaczy sz. – Generał przy cisnął dłonie do twarzy, a potem wstał i zaczął robić przy siady.

Podczas jazdy do Kamienia Pomorskiego odpły nął. Teraz już wie, że leży na SOR-ze, czy li szpitalny m oddziale ratunkowy m, ma podłączoną kroplówkę, ból ustąpił. Wokół kręcą się ludzie, sły szy strzępki rozmów, grupka nastolatków poszukuje kolegi motocy klisty, który uległ wy padkowi. Pielęgniarki odsy łają ich do lekarzy, lekarze do recepcjonistów. Dzieciaki, paru chłopaków ubrany ch w skórzane stroje w krzy kliwy ch kolorach i panienki z kaskami w rękach, paradują po kory tarzu tam i z powrotem. Ktoś ich w końcu odsy ła do poczekalni, każe czekać. Chwilę potem Maksowi wpada w ucho wy miana zdań między personelem, z której dowiaduje się, że młody już leży w kostnicy. Przez chwilę wy dawało mu się, że gdzieś w sali obok mignęła mu brunatna kurtka Saksa, ale nie ma pewności. Pozostaje czekać, co właściwie mu nie przeszkadza, póki sobie leży, a środek przeciwbólowy działa i powoduje dodatkowo senność, może tak sobie leżeć i obserwować panele podwieszanego sufitu, skry te za kratkowany mi osłonami świetlówki, ramiona i głowy mijający ch go ludzi. Przez cały czas pozwala też przelaty wać rozmowom, wy łapuje niektóre dialogi, ale zaraz o nich zapomina. Mimowolnie śledzi poszczególne historie, a to mężczy zny, który pojawia się z owiniętą w zakrwawione szmaty dłonią (zranił się, zdejmując okap kuchenny ), a to robotnika z cierpieniem na twarzy, który odmawia czekania w pozy cji siedzącej, bo okazuje się, że na budowie upadł ty łkiem na wy stający kawałek drutu. Dwóch strażników więzienny ch przy prowadza chłopaka z oddziału zewnętrznego w Buniewicach. Koleś zwija się z bólu, lekarze podejrzewają napad kolki nerkowej. O dziwo, chory zostaje pozostawiony bez opieki, strażnicy nie mają czasu, a więzień i tak na co dzień pracuje w Caritasie w sy stemie bez konwojenta. Po godzinie, a może i dwóch, gdy Cy na co chwila odpły wa, zjawia się ginekolog, robi wy wiad i oświadcza, że zabiera pacjentkę na swój oddział. Znika, po dłuższej chwili przy sy łają pielęgniarza, który zagaduje do ciężarnej i prowadzi łóżko na kołach w stronę kory tarza z recepcją i windami. Gdzieś na wy sokości kontuaru Cy na wy chwy tuje prowadzoną po angielsku rozmowę. Dostrzega plecy stojącego mężczy zny i sły szy nazwisko, o które dopy tuje się obcokrajowiec. – Saks, the last name is Saks. First name Kamilla. Stają przy windzie, Maks wy chy la się, żeby spojrzeć na faceta i usły szeć więcej.

– Pan jest z rodziny ? – zapy tuje recepcjonistka, wy mawiając każdą sy labę oddzielnie z przesadną wy razistością. – RO-DZI-NA? Poddaje się i rozgląda po kręcący m się wokół personelu. Facet klnie charkliwie w dziwny m języ ku. – Pepe! Gdzie Pepe? Kto jeszcze mówi po angielsku? – iry tuje się recepcjonistka. Nikt nie reaguje, a mężczy zna zaczy na się robić nerwowy, wy my ka mu się kolejne niezrozumiałe przekleństwo. Po chwili cała scena znika mu z oczu wraz z przesuwający mi się metalowy mi drzwiami windy. – Ma pan komórkę? – py ta pielęgniarza, który wpatruje się w podświetlane po kolei numery pięter. – Jestem z policji. Muszę zadzwonić – dodaje Cy na. Winda przy staje, otwierają się drzwi, w kory tarzu widzą mężczy znę z wielkim metalowy m wózkiem, z którego unoszą się zapachy rozgotowany ch warzy w i mleka. Wy mieniają pozdrowienia, facet z cateringu rezy gnuje z jazdy, winda zamy ka się bezszelestnie i rusza dalej. – To już na oddziale pani pogada – odwleka kwestię poży czenia komórki opiekun. – Awruk – stęka Maks, ale nie ma siły walczy ć.

Który ś z mundurowy ch klepnął w ramię Ty mańskiego, który siedział na schodach prowadzący ch do domu wczasowego Tornado i obserwował z oddali ludzi krzątający ch się wokół Grzmotu. – Prokurator pana szuka. Warszawski glina zdusił kolejnego tego poranka papierosa, trzasnął nerwowo wieczkiem zippo, żeby choć na chwilę spojrzeć na tańczący na końcu komina płomień. Wstał i ruszy ł za aspirantem. Wiedział, że to kobieta, z podziwem obserwował wcześniej, jak rozstawiała ludzi po kątach, za co zresztą by ł jej wdzięczny. Nie bała się napy skować wójtowi, burmistrzowi i paru inny m oficjelom, którzy zjechali na miejsce. Teraz usiadł naprzeciwko. Naturalnie rude włosy miała zrobione na blond. By stre spojrzenie, szy bkie nerwowe ruchy zdradzały, że ma do czy nienia z prawdziwą petardą. – Wiosna – rzuciła, wskazując mu niski fotel, sama usiadła w podobny m, dzieliła ich pokry ta politurą ława. – No. Ty lko że, kurwa, zimno – odparł odruchowo, nie zastanawiając się, czemu w jego kraju rozmowę z obcy mi zwy kle zaczy na się od omówienia kwestii meteorologiczny ch. – Karolina Wiosna – sprostowała. – Jestem zastępcą prokuratora rejonowego w Kamieniu Pomorskim. Wy obraził sobie, że młodej kobiecie z takim nazwiskiem nie by ło łatwo w środowisku prawniczy m wciąż zdominowany m przez mężczy zn. – Pan zarządzał akcją? – spy tała. Spodziewał się, że sy tuacja zmusi go do powtarzania raz po raz tego samego. Wy legity mował się, przedstawił, potwierdził. – Mam pięć trupów, dwoje ranny ch w szpitalu, jednego aresztowanego i dwóch ścigany ch. Kurwa, ale bajzel. – Nerwowo sięgnęła po paczkę vogue’ów mentolowy ch, wstała, przy niosła spodek na popielniczkę. – Niech pan mówi.

– Ten w kajdankach to by ły policjant. Witczak. Od niego wszy stko się zaczęło, w Warszawie – odezwał się Hif. – No to Bogu dzięki, ale tutaj jest mój teren i ja będę się z ty m użerać, rozumie pan? Pokiwał głową. – Zabici w domu wczasowy m to moja robota – przy znał od razu. – To członkowie jakiegoś gangu z Belgii. Pracował dla nich Jan Saks. Powinien by ć teraz w szpitalu. Jezu, Magik! – wrzasnął Ty mański i wy szedł na zewnątrz. Z tłumu policjantów wy łonił się Mogielnicki. – Co jest? – W ty m bałaganie nie sprawdziliśmy, co z Cy ną i Saksem – zmartwił się Ty mański. – Jeden z ludzi z komisariatu w Między zdrojach w nocy zawiózł ich do szpitala. Pilnuje Saksa – wy jaśnił Magik. – Niech oka z niego nie spuszcza – polecił Hif i zawrócił do Wiosny. Streścił rozmowę z Mogielnickim. – Ten Saks jest fałszerzem. Miał drukarnię i mennicę ukry tą w garażu w Wisełce. Na posesji braci Janusza i Macieja Saksów – relacjonował. – Wkroczy liśmy tam wczoraj i znaleźliśmy ukry te pomieszczenie. Wiosna wy jęła notes i wieczne pióro. – Dlaczego w takim razie w lesie stoi lublin z maszy nami drukarskimi? – rzuciła. – Z tego, co wiem, maszy ny zostały wy kradzione z posesji w Warnowie. Jej właściciel jest powiązany z gangiem niejakiego Dragi – wy jaśnił. – Wy kradzione? Mówił pan, że należały do braci Saksów? Ty mański zdał sobie sprawę, że wszy stko by ło dość skomplikowane. – Powinna pani porozmawiać z Witczakiem – zaproponował. – To emery towany pies. Siedzi skuty w służbówce. – Niech pan go przy prowadzi, bo kurwa, nie rozsupłamy tego do Bożego Narodzenia – westchnęła. Kiedy wrócił z Zerem, stała przy oknie z komórką przy uchu. Pomy ślał, że wy rzucała z siebie słowa z prędkością bliską WKM-B, czy li zbliżała się do siedmiuset słów na minutę. – I mam tu górę trupów, jakieś szwindle, fałszerze, mennica, psy z Warszawy, gangsterzy tutejsi, z Belgii, cholera wie co. Więc, mamuś, proszę, weź Mateuszka do siebie, ja wrócę do domu chy ba za ty dzień. Odchrząknął. Szy bko skończy ła rozmowę. – Przepraszam. Wskazała Witczakowi trzeci fotel. Na początek zwróciła się do Ty mańskiego. – Właściwie dlaczego ten pan jest w kajdankach? – Jest podejrzany w drugiej sprawie – wy jaśnił. – Powie pan coś więcej? – W głosie Wiosny zadrgała nuta zniecierpliwienia. – Prawdopodobnie miał coś wspólnego z morderstwem osiemnastoletniej mieszkanki podwołomińskiej wsi. – Witczak rzucił mu zdezorientowane spojrzenie. – Oraz z czterokrotny m morderstwem sprzed dziesięciu lat, w ty ch samy ch okolicach. – Zero wbił wzrok w podłogę. – Nie będziemy się ty m zajmować – szy bko rzuciła prokurator. – Proszę o wy jaśnienia

doty czące sprawy fałszowania pieniędzy. Jako by ły policjant zdaje pan sobie zapewne sprawę, jaką rangę ma ten czy n zabroniony ? – Zbrodni – odparł Zero. – Grozi za to do dwudziestu pięciu lat. Hif rozsiadł się wy godniej w krzy wy m i wiekowy m fotelu, który prawdopodobnie pamiętał czasy, kiedy w ośrodku gościły tuzy świata polity ki. Pomy ślał, że dziewczy na złapała przy nętę, wiedziała, że na takiej sprawie wy pły nie na szersze wody. – Nie mam nic wspólnego z fałszowaniem – zapewnił Witczak. – Wręcz przeciwnie. – Co to znaczy ? – spy tała. – Od pięciu miesięcy choruję na schizofrenię – wy jaśnił. – Źle toleruję leki. W luty m znajoma lekarka, Kamilla Saks, złoży ła mi propozy cję. – Schizofrenię? – stropiła się Wiosna. Nie by ło w tonie jej głosu współczucia, raczej rozczarowanie. – Niech pan mówi dalej. – Bratowa Kamilli cierpiała na tę samą chorobę i też nie mogła brać leków. Kamilla zaproponowała mi poby t u Saksów. Alina miała nauczy ć mnie, jak radzić sobie z chorobą. – Pomogli panu? – Wiosna nie wy trzy mała, musiała znowu zapalić. – Objawy trochę zelżały – potwierdził. – I co ma to wszy stko wspólnego z fałszowaniem? Gdzie mieszkało to małżeństwo? – W Izabelinie pod Warszawą – wtrącił Ty mański. – Ty dzień po moim przy jeździe Kamilla wszy stko mi zdradziła – wy znał Zero. – Może jaśniej? – zażądała Wiosna. – Chciała, żeby brat zerwał z nielegalną działalnością. Od dawna próbowała go przekonać. Jan obiecy wał, ale nie dotrzy my wał słowa. – To jest jak nałóg – mruknęła prokurator. – Kamilla uciekła się do groźby. Powiedziała, że pracowałem w policji i że dała mi broń. Wiedziała jednak, że to nie poskutkuje – konty nuował. – Próbował go pan powstrzy mać? Rozumiem, że fabry czka znajdowała się na naszy m terenie. Musiał tu regularnie przy jeżdżać. – Raz w miesiącu spędzał w Wisełce kilka dni. Tak, za pierwszy m razem próbowałem go wy py tać. Powiedział ty lko, że jedzie ostatni raz. Nie dał się przekonać. – Tak to jest z nałogowcami – przy taknęła Wiosna, a Hif pomy ślał, że musiała o uzależnieniach wiedzieć znacznie więcej, niż ty lko to, co usły szała na sali sądowej. By ć może ktoś z członków rodziny miał problemy. Postawił na ojca alkoholika. – Kamilla wy my śliła więc plan. Skombinowała lek psy chotropowy. Chy ba haloperidol. Miałem go dodawać w kroplach do posiłków i napojów Jana. Po jakimś miesiącu wy wołał objawy neurologiczne, między inny mi drżenie rąk. Kamilla zmusiła brata do wy konania badań w szpitalu i zdiagnozowała zespół parkinsonowski. Wiosna pokiwała głową. – Trucizna, metoda kobiet – stwierdziła. – Saks zrozumiał, że z tą chorobą nie da rady pracować. Jego kuzy ni nie by li w stanie przejąć produkcji. By li dobrzy w biciu monet, ale do banknotów brakowało im finezji. – Skąd w takim razie Belgowie? – wy py ty wała dalej prokurator. – Jan pracował dla nich jeszcze na emigracji. Kiedy zmarł jego mistrz, Saks przejął po nim

drukarnię. Potem miejscowa policja zaczęła się interesować Aliną, maszy ny przenieśli do Wisełki. Ale współpraca z Belgami trwała. Dopiero ostatnio Jan w końcu poinformował ich, że rzuca fałszowanie. Chcieli odebrać maszy ny, a ty ch z kolei bracia zdąży li się pozby ć. Belgowie podejrzewali, że Jan nie odda im drukarni, więc porwali Kamillę i Alinę, żeby zy skać mocniejsze argumenty negocjacy jne. – Jak rozumiem, bracia Janusz i Maciej sprzedali maszy ny drukarskie miejscowemu gangowi – załapała. – Tak. A kiedy Belgowie porwali kobiety, Jan musiał odzy skać cały sprzęt. Opowiedział historię porwania, tortur i śmierci Marka Nagiela. – Kolejny trup – skomentowała z przekąsem Wiosna. – Nie mogłem go uratować. Sam by łem kimś w rodzaju więźnia – wy znał Witczak. – To mi wy gląda raczej na współudział – odparła Wiosna. – Ale z tego, co sły szę, ma pan większe kłopoty w Warszawie. Witczak rzucił py tające spojrzenie Ty mańskiemu, ale nie doczekał się odpowiedzi. – Pojechaliśmy do Warnowa, tam na posesji sąsiadującej z leśniczówką znaleźliśmy maszy ny drukarskie. Mieliśmy je wy mienić z Belgami na kobiety. Ukry liśmy się w zniszczony ch koszarach w Kornowie. Po drodze doszło do strzelaniny, ścigał nas który ś z ludzi Dragi, zapewne jakiś stróż. Strzelał bodajże Janusz. – Trzeba przy znać – wtrącił Ty mański – że na trop tej sprawy wpadliśmy właśnie dzięki Witczakowi. Powiedzmy, że udało mu się rozrzucić okruszki. Nie wiem, czy świadomie. – Namówiłem Saksa, żeby czekał na mnie na stacji benzy nowej. Belgowie przebili opony w jego ładzie. Potrzebowaliśmy samochodu. Z doświadczenia operacy jnego wiedziałem, że w pobliskim lesie pracują tirówki. Ktoś je musiał rozwozić. Udało się przejąć samochód – wy jaśnił Zero. – Na stacji benzy nowej obejrzeliśmy zapisy z kamer monitoringu i zobaczy liśmy Jana Saksa, a potem mojego kolegę, który przy jechał ty m zarekwirowany m w kurwidołku golfem. Wcześniej Krzy siek zadzwonił na komendę, podał nam nazwisko swojego gospodarza. Mogliśmy go namierzy ć. – To nawet by ło niegłupie – przy znała Wiosna. – Taka współpraca obniży panu wy rok. Telefon w kieszeni Ty mańskiego zary czał. Spojrzał na wy świetlacz. – Dowództwo, muszę odebrać. Wy szedł z pomieszczenia. W słuchawce usły szał głos Młodego. Wy mienili najnowsze informacje. – Coś strasznie przery wa – narzekał Mączka. – Masz tam stacjonarny ? Ty mański przeszedł do recepcji i poprosił o numer telefonu, który pody ktował Adrianowi. – Zaraz zadzwonię! Wrócił na zaplecze. – Można odprowadzić pana Witczaka – zakomenderowała prokurator. – Zabieram go do Warszawy. Jak najszy bciej – podkreślił Hif. – Zobaczy my – odparła wy mijająco Wiosna. – Mam jeszcze py tania. Ty mański umieścił Krzy sztofa z powrotem w składziku gospodarczy m, po czy m zamknął pomieszczenie na klucz. – Dlaczego nie mieliście wsparcia? Wie pan, że tu mogła mieć miejsce dwa razy większa

jatka. Ci Belgowie by li nieźle uzbrojeni – spy tała. – O to proszę zapy tać sierżanta Mogielnickiego z Kamienia – rzucił Hif i znowu wy darł się na całe gardło: – Magik! Po chwili zamienili się miejscami. Prokurator powtórzy ła swoje py tanie. – Nie wiem, jak to się stało – przy znał Mogielnicki. – Gang musiał zastosować jakieś sztuczki technologiczne. Przejął moje połączenia. My ślałem, że ustalam wszy stko z oficerem dy żurny m, ale tak naprawdę rozmawiałem z człowiekiem Dragi. Zaraz potem padła radiostacja w moim wozie. Uży wałem komórki, ale połączenia też zostały przejęte. – Sprawdzimy to – zapowiedziała Wiosna. – Muszę zabrać pana telefon. Wskazał brodą na otaczający ich teren. – Jest gdzieś w lesie. Przedzieraliśmy się i zgubiłem. Prokurator zapisała coś w swoim notesie. – W takim razie proszę nakazać przeczesanie terenu – odparła. – Jak rozumiem, przebrany za anty terrory stów gang Dragi przy by ł dwoma quadami. Znaleźliśmy ukry ty w lesie jeden pojazd. Magik skinął głową. – Draga prawdopodobnie uciekł – stwierdził. – Chcę usły szeć pana wersję przebiegu wy padków. – Rozdzieliliśmy się – wciął się stojący w progu Ty mański. – Zza linii lasu widziałem, jak pojawili się ci przebierańcy. My ślałem, że to anty cy. Ale się pomy liłem. Mało brakowało... Uratował mnie Witczak. Strzelał z lasu, ranił jednego z gangsterów. – Jak to się stało, że wziął udział w zajściu? – Wiosna wbiła w Hifa spojrzenie swoich jasnozielony ch oczu. – Policjantka Ty mańskiego zawiozła rannego Saksa i Witczaka do Między zdrojów. Z tego, co wiem, zorientowali się, że nie mamy wsparcia. Puściła Witczaka, a on zawrócił – wy jaśnił Magik. – Uratował panu ty łek? – spy tała, wciąż wpatrując się w Ty mańskiego. – A potem razem z panem zaatakował Belgów. Hif przy taknął. – Zależało mu na Kamilli. Oni... by li ze sobą blisko – przy znał. – Jak wy glądał atak na ten dom, w który m ukry li się gangsterzy ? – chciała wiedzieć Wiosna. – Przy czailiśmy się na parterze – tłumaczy ł Ty mański. – Na górze by li Belgowie. Jeden z nich zastrzelił faceta od Dragi, który wsiadł do lublina i zamierzał odjechać. Potem wkroczy ł Magik. – Oddałem strzał do drugiego gangstera, gdy sięgał po broń – dodał Mogielnicki. – Wtedy postanowiliśmy z Witczakiem sprawdzić górę – włączy ł się Hif. – Belgowie zablokowali główne schody. Przy drugiej klatce schodowej też mieli człowieka. Udało nam się go wy eliminować. Ten, który pilnował główny ch schodów, przeniósł się do jednego z pokojów. Ale ściany tu są cienkie. Strzeliłem i trafiłem przez gips. – Miał pan sporo szczęścia – skomentowała. Kiwnął głową. – Rozproszy ł mnie ruch w sąsiednim pokoju. To musiał by ć Janusz Saks. Ten, którego Belg wciągnął wcześniej do środka. Pewnie miał odebrać kobiety, zanim wszy stko się zaczęło. – Ale ten Saks uciekł – zauważy ła Wiosna. – Usły szałem krzy ki i szamotaninę tam, gdzie upadł ten zastrzelony Belg – wy jaśniał Hif. –

Witczak poszedł szukać porwany ch. Został zaatakowany. Podbiegłem i zobaczy łem, że okno balkonowe jest otwarte. Ostatni z Belgów uprowadził Kamillę. Wy skoczy li. Witczak samotnie ruszy ł w pościg. Kamilla została postrzelona na plaży. Ja by łem zajęty reanimacją Aliny Saks. – A gdzie w ty m czasie by ł pan? – zwróciła się do Magika. Hif nie usły szał odpowiedzi, odwołał go recepcjonista. Przed chwilą w holu rozległ się dzwonek aparatu telefonicznego. Ty mański sięgnął po leżącą na blacie słuchawkę z szarego bakelitu, przy łoży ł ją do ucha. – Wiem, że twoja komórka może by ć na podsłuchu – zaczął bez wstępu Mączka. – Dlatego taki manewr. Wiem też o porwaniu Zuzy. Hif poczuł uderzenie krwi do głowy. Na chwilę odsunął słuchawkę, zacisnął oczy. Przemknęła mu my śl: ile właściwie nie spał? Długo, zby t długo. Młody coś mówił. – Kto jeszcze wie? – rzucił do mikrofonu Ty mański. – Cy na i naczelnik. Zapadło długie milczenie. – Kurwa – odezwał się w końcu Hif. – Słuchaj – podjął Mączka. – Namierzamy faceta. Właściwie już go mamy. Właśnie dostaliśmy wiadomość z nazwiskiem i adresem. Będę cię informował, ty lko podaj bezpieczny numer. Ty mański odłoży ł słuchawkę, wy szedł na zewnątrz, żeby odetchnąć świeży m powietrzem. Potem podszedł do najbliżej stojącego aspiranta. – Masz pry watną komórkę? – zagadał. Ten skinął głową. – Poży cz. Chłopak bez słowa wy jął swój aparat i przekazał Ty mańskiemu. – Na chwilę? – upewnił się. Hif ruszy ł z powrotem do budy nku. – Nie powiedziałem, że na chwilę – burknął.

Cały poniedziałek nikt nie zadzwonił na telefon, który Miazga zostawił mu w schowku. Glista zaparkował samochód przy jednej z ulic w pobliżu Promenady Gwiazd, alei z odciśnięty mi w pły tach chodnikowy ch dłońmi polskich arty stów. Z nudów chodził i patrzy ł – wy patry wał śladów po bohaterach dzieciństwa – z załogi Rudego 102 znalazł Kosa, Gustlika, Czereśniaka i Wichurę. Reszta go nie interesowała. Noc zmuszony by ł spędzić w samochodzie, przemarzł na kość, co godzina musiał opuszczać kabinę, żeby się rozgrzać, potem łapał trochę snu. Tak dotrwał do rana. W dworcowy m barze napił się gorącej herbaty. Ostatnie pieniądze wy dał w smażalni ry b, siedział przy barze na wy sokim stołku, za szy bą miał widok na lekko wzburzone morze, jadł dorsza i my ślał. Zdał sobie sprawę, że porwanie przez wieśniaków doprowadziło do tego, że spalił za sobą ostatni most do wolności. Teraz pewnie smerfy wszczęły poszukiwania, kto wie, może nawet posłały za nim list gończy. Jego py zata morda zdobiła ściany niedoświetlony ch kory tarzy wszy stkich komisariatów w kraju. „Zbiegł niebezpieczny przestępca”. I nazwisko. Nawet nieźle to brzmiało, chociaż stanowiło mierną pociechę. Pieniędzy nie miał, matka też nie śmierdziała groszem, więc nie miał po co dzwonić. A zresztą i tak wy ląduje najpierw w areszcie, potem

dostanie wy rok. Zdał sobie sprawę, że jego ży cie bardziej by ło poukładane tam, za murami, niż tu, na tak zwanej wolności. Prawie tęsknił. Coś zakłuło go w gardle. Charknął. Znudzona kobieta przy pusty ch patelniach rzuciła mu smętne spojrzenie. Sięgnął po kawałek chleba, stary, sprawdzony sposób mamusi. Przegry zł. Znów zarzęził, wy wołując ostry ból w gardle. Kurwa mać. Jeszcze tego brakowało. Wrzucił niedojedzone resztki na tekturowej tacce do wielkiego kosza na śmieci przy wy jściu, zamiast na zewnątrz skierował się do łazienki. Przy sunął się do lustra nad umy walką, spróbował zajrzeć przez swoją rozdziawioną gębę. Nic nie dojrzał, ale czuł wy raźnie, że głęboko w gardle tkwiła wbita w śluzówkę ość. Przełknął ślinę i poczuł wy raźniej, jak niewielkie ostrze z ry biej tkanki kostnej wbiło się jeszcze bardziej. Przeklął i wy szedł z lokalu, ruszy ł krok za krokiem w stronę miejsca parkingowego, na który m pozostawił samochód. Po drodze dumał – co właściwie robił nad morzem? Czemu posłuchał legendy polskiej przestępczości zorganizowanej, przy jął samochód i pędził osiem długich godzin na Wy brzeże? Jasne, trzeba rozprawić się z tą suką, od której cały jego pech się zaczął. Dokonać zemsty na lesbie, z którą miał mieć bachora. Ale jakoś brakowało mu zapału. Usiadł za kierownicą, obejrzał gardło w lusterku; wy dawało mu się, że błony śluzowe się zaczerwieniły. Znał historie ludzi, którzy kipnęli od ugry zienia pszczoły w gardło, ale od ości? Z drugiej strony – głupio by by ło zejść na ość. Złapał się za szy ję, wy dawało mu się, że coraz gorzej mu się przeły ka, jakby tkanki już napuchły. Wy siadł i podszedł do najbliższego kiosku, spy tał o szpital. Dowiedział się, że musi jechać do Kamienia Pomorskiego, czterdzieści kilometrów. Przy okazji poprosił o szy bką diagnozę, w końcu ludzie morza powinni wiedzieć, jakim zagrożeniem jest ość od dorsza w gardle. – Panie, w święta sąsiadka nie pojechała z ością do szpitala i w nocy dostała udaru – zaszczebiotała kioskarka. – Dostała udaru od ości? – upewnił się i zrozumiał, że jednak musi się ratować. – Nie wiem. Ale dostała – pry chnęła kobieta. Przekonany Glista odpalił silnik, zawrócił i ruszy ł na Świnoujście, wy patrując ronda z kierunkowskazem na Lubin.

Samotna noc by ła koszmarna, o wiele gorsza od tej spędzonej w towarzy stwie grubasa w papierowej torbie na głowie. Później towarzy szy ły jej ty lko cisza i chłód. Dodawała sobie otuchy, śpiewając piosenki z dzieciństwa, z pły ty kupionej przez ojca – Puszek okruszek, Co powie tata, Zuzia, lalka nieduża i inne. Potem wy my śliła sobie grę: starała się sobie przy pomnieć najdłuższe poznane słowo, np. „półtoraroczny ”, i liczy ła wy razy, które by ła w stanie ułoży ć z zawarty ch w nim liter (doszła do pięćdziesięciu siedmiu). Albo „heksagonalny ”, z tego zdołała wy cisnąć zaledwie czternaście, ale potem jej się znudziło. My ślała o matce, która zmarła, kiedy Zuza miała pięć lat. Niewiele zostało jej wspomnień, jakieś obrazy, cienie tkwiące w pamięci – widziała małą dziewczy nkę i pochy loną nad sobą twarz matki, dobrą, piękną, łagodną twarz. Jakieś wspólne zakupy w supermarkecie, podczas który ch się zgubiła. Wrzeszczała ze strachu jak zarzy nane prosię, tak przy najmniej ujmował to ojciec, kiedy wspólnie wspominali tamto zdarzenie. Ale to

matka ją znalazła, poszła do punktu obsługi klientów, poprosiła pracownicę o dostęp do radiowęzła i zaczęła śpiewać przez mikrofon jedną z ulubiony ch piosenek, chy ba Cztery słonie. A potem swoim aksamitny m głosem powiedziała, żeby córeczka wróciła tam, gdzie stoją kosze. W ten sposób Zuza sama się odnalazła. Kiedy zobaczy ła matkę, znów uderzy ła w płacz. Wspomnienia by ły niezłe, ale pamięć o zmarłej matce roztkliwiła ją i osłabiła. Nie chciała się rozbeczeć. Musiała by ć silna. Dlatego zaczęła my śleć o Mumii, o swojej nienawiści do niej, o ty m, co jej zrobi, jeśli ojciec zdecy duje się wrócić do tej zołzy. Wy obrażała sobie sugesty wne obrazy tortur na Mumii, napawała się jej cierpieniem. O ósmej rano otworzy ły się drzwi. W progu stanął Maciek. – Chodź! – szepnął. W pierwszy m odruchu nie uwierzy ła. Chłopak sprawdził kory tarz, potem podszedł, wziął ją za rękę i zachęcił, żeby wstała. Wy szli z pomieszczenia, w który m siedziała zamknięta od sobotniego wieczoru. Znaleźli się w oborze, z lewej mieli szerokie przejście między wy pełniony mi sianem pusty mi stanowiskami dla krów. Światło słoneczne ją oślepiło, musiała zmruży ć oczy, Maciek pociągnął za sobą. Wy szli na świeże powietrze, szła za nim krok w krok, jak dziecko. Widziała bramę. Zanim jednak do niej dotarli, chłopak skręcił i wprowadził ją do piętrowego budy nku w stanie półsurowy m, minęli przejście o nieoty nkowany ch ścianach, przeszli przez drzwi. Na widok śniadania poczuła głód, który tłumiła przez całą niedzielę. A tu parówki, jajecznica na boczku i cebulce, świeże bułki, gorąca herbata. Po prostu usiadła i zaczęła jeść. Maciek jej się przy glądał. – Na razie musisz tu zostać – powiedział, kiedy ostatnim kawałkiem kajzerki czy ściła talerz z resztek posiłku. – Jakieś dwie godziny. Potem przy jdę i pogadamy, dobra? Kiwnęła głową. Zamknął za sobą solidne, metalowe drzwi. Została sama. Dopiła herbatę. Sprawdziła drzwi. Rzeczy wiście – niczego im nie brakowało. W ścianie by ło jednak okno. Dotknęła szy by. Da się zbić. Działka po drugiej stronie kończy ła się płotem, zaraz za nim stała drewniana chata, wy glądająca na wiekową. Na ganku siedziała starsza kobieta z mały m psem na ręku. Zuza zaczęła pukać w okno, aby zwrócić na siebie uwagę. Piesek zaszczekał, zeskoczy ł z kolan swojej pani i machając ogonkiem, szukał przesmy ku między sztachetami. Kobieta przy zwała go krzy kiem, ale psiak nie reagował, zauważy ł Zuzę i starał się do niej dostać.

– Co robimy ? – zapy tał Młody. Generał rzucił mu ziry towane spojrzenie. – Uzgodnij wszy stko z Malutą i możecie jechać – rzucił. – Miałeś jakiś pomy sł. – A! Tak! – Usiadł z powrotem przy komputerze. Przełączy ł okna programów, uruchomił jakąś pry mity wnie wy glądającą aplikację, pewnie własnego autorstwa. Z mejla otrzy manego z biura obsługi ostatniej firmy telekomunikacy jnej dostali wreszcie potrzebne dane. Mieli nazwisko właściciela komórki – Dariusz Twardowski, adres na Ursy nowie – ulica Okary ny, czy li blisko Dolinki Służewieckiej, naprzeciwko kampusu SGGW. Mączka zadzwonił do naczelnika, ten skontaktował się z dowódcą pierwszego oddziału bojowego Biura Operacji Anty terrory sty czny ch i zawiadomił go o zbliżającej się wspólnej akcji

ujęcia niebezpieczny ch gangsterów. Policjanci z BOA mieli czekać na sy gnał. – Posłałem mu zawirusowanego ememesa. Uruchomi kamerę w komórce. – Generał wskazał na okno programu, na który m widniał ciąg znaków informujący ch o toczący m się procesie. – A jeśli nie odbierze? – powątpiewał Młody. – Na ty m polega my k. Ten ememes sam się odbierze. Czekali w napięciu, kolejne kropki w wierszu oznaczały postęp wy sy łania elektronicznego intruza, który pokony wał kolejne BTS-y, żeby w końcu dotrzeć do adresata po drugiej stronie miasta, zainstalować się i wy konać polecenie. Automaty cznie otworzy ło się drugie okno, zupełnie czarne, Generał wskazał je kościsty m palcem. – Jeśli się uda, powinniśmy zobaczy ć tu obraz – wy jaśnił. – W ogóle ma czy nną komórkę? – dopy ty wał Młody. – Według przy słany ch informacji komórka działa, jest zalogowana do sieci, nie przemieszczała się od paru dni. – Siedzi w domu? – zastanawiał się. Spojrzał na wy druk kopii dowodu osobistego z datą urodzenia: 1959 rok. – My ślałem, że to rówieśnik Zuzy. – Pewnie komórka jest na ojca – orzekł Generał. Czarny ekran zmienił kolor na niebieski, zamigał, a potem pokazał obraz. – O kurwa, to działa! – szepnął podekscy towany Mączka. Zobaczy li pomieszczenie, po lewej stronie ścianę z oknem, z ty łu zamknięte drzwi. – Komórka stoi w stacji dokującej – skomentował informaty k. – Popatrz tu. – Wskazał na róg ekranu. – Na dole jakby część biurka – podsumował Młody. – A to? – Generał pukał w krawędź ekranu. – Moim zdaniem to łokieć. – Pokazał pozy cję na biurku. Mączka zbliży ł się do ekranu monitora. – Może i łokieć – potwierdził z wahaniem. – Nie rusza się? Odsunęli się, żeby zy skać perspekty wę. Czekali. – Nie porusza się – skomentował Młody. – Może to jednak nie łokieć? – Wiesz co? – odezwał się informaty k. – My ślę, że czas na akcję. Adrian Mączka po raz kolejny wy brał numer wewnętrzny gabinetu naczelnika.

Karolina Wiosna zażądała rozmowy z Magikiem, który stał przed Tornadem w grupce miejscowy ch policjantów. Ustalono z właścicielami, że ośrodek jeszcze przez kilka dni będzie zamknięty, aby pion techniczny mógł spokojnie sprawdzić teren. Przede wszy stkim mieli znaleźć telefon Mogielnickiego, przy czy m upierała się prokurator. Ty mański siedział w fotelu w holu głównego budy nku i obserwował minę Magika, który maszerował na rozmowę z Wiosną. Sam ściskał w dłoni komórkę zarekwirowaną jednemu z funkcjonariuszy, którego Hif posłał po ładowarkę. Sprzęt musiał by ć w nieustannej gotowości. – Nie podoba mi się pana rola w tej akcji – oświadczy ła Wiosna. Magik z niedowierzaniem pokręcił głową.

– Bo zgubiłem telefon? Wy puściła powietrze z płuc, jakby przy gotowy wała się do oddania strzału. – Kiedy sły szy pan w lesie tętent konia, spodziewa się pan ujrzeć zebrę? Zdumiony Mogielnicki nie odpowiedział od razu. – Nie – bąknął po dłuższej chwili. – No właśnie. Opowiastki o sztuczkach technologiczny ch wy dają mi się mniej prawdopodobne od wy jaśnienia, że gang Dragi miał w policji informatora – wy rzuciła z siebie i wbiła spojrzenie w rozmówcę. Kolor jej tęczówek by ł urzekający i przy pominał świeżą trawę, ale Magik właśnie zaczął Wiosny nie lubić. – Poinformuję pana przełożony ch – oświadczy ła. Sierżant wstał i opuścił pomieszczenie. Kiedy wzburzony mijał Ty mańskiego, zadzwoniła wy poży czona komórka.

Naczelnik Maluta objął dowodzenie. Z oddziałem BOA spotkali się w ich wozie, zaparkowany m po drugiej stronie ulicy Bartoka, od której odchodziła Okary ny. – Jak rozpoznanie? – zapy tał dowódca anty terrory stów, nierozróżnialny od swoich towarzy szy, z twarzą zasłoniętą czarną kominiarką. Młody sprawdził. Obszedł kwadratowy blok dookoła, zadzwonił do dozorcy, który mieszkał w budy nku obok, podał numer mieszkania i zy skał wiedzę na temat rozkładu pomieszczeń. Jak się okazało, numer dwanaście mieścił się na drugim piętrze, po lewej stronie, bliżej schodów. Gospodarz podał mu uniwersalny kod do domofonu, ale nie umiał powiedzieć, czy lokator ma pojedy ncze, czy podwójne drzwi, ani jakie zastosował zabezpieczenia. – Zrobimy tak – zaproponował aspirant z grupy bojowej. – Podjedziemy na podwórko. Wy sy piemy się przed blokiem. Dwóch pójdzie na ty ł, bo tam wy chodzą okna. Drugie piętro, ale już nie z takich wy sokości klienci skakali. Reszta wejdzie klatką, otworzy my drzwi i zobaczy my, co jest w środku. Maluta z Młody m po prostu się zgodzili. Nie mieli żadny ch zastrzeżeń. Po chwili chłopcy w czarny ch strojach szturmowy ch przy stąpili do realizacji planu. Policjanci ze stołecznej posuwali się na końcu szy ku podstawowego, który uformowali anty terrory ści. Dwóch pierwszy ch niosło dwudziestokilowy płaski taran, wy posażony w specjalne uchwy ty. Dostali wzmocnione rękawice z warstwą kevlaru, żeby drzazgi i kawałki blachy nie poraniły im dłoni. Wy starczy ły trzy mocne uderzenia, granat hukowy, potem rozległy się agresy wne krzy ki i pięciu ludzi zniknęło w mieszkaniu. Maluta i Młody mieli odczekać, aż ktoś po nich wy jdzie. Minutę później podąży li za sierżantem, który wprowadził ich do wnętrza. W ostatnim pomieszczeniu, przy biurku komputerowy m siedział mężczy zna, w takiej pozy cji, jak zaprezentował wcześniej Generał, z głową opartą na blacie. W stacji dokującej rzeczy wiście stała komórka. Obok klawiatury leżał drugi aparat, ale niewłączony. W powietrzu unosił się fetor rozkładu, jeszcze niezby t dotkliwy, ot, jakby ktoś kilka dni wcześniej zostawił na stole w kuchni kilka ugotowany ch na twardo jaj.

Młody wy ciągnął swoją komórkę i wy brał bezpieczny numer podany przez Ty mańskiego.

Hif przy łoży ł słuchawkę do ucha. – Weszliśmy do mieszkania – rzucił Młody. – Ale nie ma tu Zuzy. Ty lko jakiś szty wny. Przepraszam. – Co za szty wny ? – dopy tał Ty mański. – Podejrzewam, że pedofil. Wy gląda na to, że podszy wał się pod nastolatka i korespondował z dzieciakami. Zabieramy jego sprzęt do wy działu techniki, zobaczy my, co Generał z niego wy ciągnie. Rozłączy ł się. Ruszy ł do zamkniętego schowka, wy jął z kieszeni klucz i otworzy ł drzwi. Witczak siedział na podłodze oparty o regał z detergentami. Hif pomógł mu wstać, poprowadził za wy kręcone do ty łu ramię. Wy szli do holu, gdzie drogę zagrodziła im Wiosna. – A panowie dokąd? – Wracamy do Warszawy. Będziemy w kontakcie. – Pan żartuje? Nie dokończy liśmy czy nności. – To rozkaz z góry – warknął. Wy szli przed budy nek, Hif rozglądał się za Magikiem. – Potrzebuję transportu do Warszawy ! – rzucił tonem nieznoszący m sprzeciwu. Magik wskazał na jeden z radiowozów zaparkowany ch przed budy nkiem. – Kluczy ki! Mogielnicki rzucił mu je z ponurą miną. – Potrzebujesz kierowcy ? – zapy tał. Ty mański pokręcił głową. – Łamiecie procedury ! – zawołała jeszcze Wiosna ze schodów. Ale Hif już nie słuchał. Posadził więźnia na ty lny m siedzeniu, przy piął mu rękę do uchwy tu przy suficie. Sam usiadł za kierownicą i ruszy ł w powrotną podróż do stolicy.

5 Nie mam już siły.

6 Pięćdziesiąt metrów od nas ktoś stoi.

7 Musisz mnie zostawić.

8 On nie odpuści. Postrzel mnie!

9 Nie pierdol!

10 Lekko.

LUTY 1999, ZGORZELEC

Weszli do środka, ot, zwy kły kantor, niewielki przedsionek, kontuar z okienkiem, tablica, na której umieszczano kursy walut: dolar skup po 3,79, sprzedaż 3,82, marka za 2,18 i 2,20 złotego. Pod ścianą facet w czarnej kurtce i bojówkach, na udzie pistolet gazowy w kaburze, w okienku czterdziestoparoletnia kobieta z farbowany mi na ciemny rudy ondulowany mi włosami i grubą warstwą makijażu, czy li inaczej mówiąc make-upu, za co obrażają się pury ści języ kowi. Bo makijaż to takie rdzennie polskie słowo. Szantaler pierwszy odezwał się do rudej. – Nazy wam się Szantaler. Rozmawialiśmy przez telefon. Witczak stał dwa kroki z ty łu, poddając się lustrującemu spojrzeniu młodego osiłka opartego o ścianę, niby w wy luzowanej pozie, ale z prawą dłonią opartą na skórzany m pasku kabury. Jednostajny elektry czny dźwięk otwieranego zamka zachęcił do wejścia na zaplecze. Kry sty na już tam czekała. Weszli do pokoiku z aneksem kuchenny m, obok szafki stał wózek inwalidzki, a na nim spoczy wał mężczy zna, rówieśnik kasjerki. Nie miał jednego oka, oczodół został zaszy ty, pod skórą twarzy widać by ło otoczone tkanką bliznowatą czarne punkty. Pamiątka po wy buchu bomby, domy ślił się Witczak. – To jest właśnie mój mąż – przedstawiła. Szantaler zrobił krok do przodu i delikatnie uścisnął bezwładną prawicę inwalidy. – Wy razy współczucia – powiedział. – Yy y y – stęknął facet na wózku. – Mąż wszy stko rozumie – zapewniła Kry sty na. – Proszę się rozgościć. Herbaty ? – Wskazała starą kanapę pod ścianą. Obaj usiedli i przy jęli propozy cję poczęstunku. Kobieta zaczęła krzątaninę przy elektry czny m czajniku. – Ostatni rok by ł tragiczny – mówiła, brzdąkając szklankami. – Mąż przeży ł dwa zamachy. Wiele osób zginęło, reszta poszła siedzieć. Wszy stko przez most. Szantaler pokiwał głową. Co miał powiedzieć?

– A najgorsze, że ten skurwy sy n się wy winie – spuen​towała, stawiając przed policjantami szklanki z wrzątkiem. Zanurzy li torebki z herbatą, sięgnęli po cukier w kostkach i ły żeczki. – Kto taki? – zapy tał Witczak. Kobieta spojrzała zdezorientowana na Szantalera. – Proszę wy baczy ć. Nie zdąży łem kolegi wprowadzić w sprawę. Oczy wiście Miazga, świadek koronny – wy jaśnił. Mężczy zna na wózku poruszy ł lewą ręką, uniósł ją w parodii gniewnego gestu. – Yy y y – wy jęczał. – Tak – potwierdziła Kry sty na. – Posadzi pan jego ludzi? Szantaler energicznie przy taknął. – Jeśli udowodnię, że Miazga nadal dowodzi swoją grupą przestępczą, facet straci koronę. I wróci do pierdla. – I ty lko o to nam chodzi. – Kobieta przeżegnała się, na jej twarzy rozkwitł delikatny uśmiech. – Poprosimy o szczegóły – zagaił naczelnik. Kobieta sięgnęła do swojej torebki wiszącej na rączce wózka jej męża. Wy jęła mapę, rozwinęła i położy ła na stole. Papier by ł w zagięciach przetarty, widać, że sporo przeszedł. Ktoś niebieskim pisakiem namalował przecinające granicę państwa trasy przejazdów, zaznaczono też czarne punkty, zazwy czaj przy przery wany ch liniach leśny ch przecinek. Ciemnoczerwony paznokieć Kry sty ny wskazał jedną z zaznaczony ch tras, w miejscu, w który m droga przecinała błękitną wstęgę rzeki Ny sy. – Sękowice. Most techniczny. Tak wąski, że trzeba by ć doświadczony m kierowcą, żeby przez niego przejechać. Zwłaszcza tirem. Nasi ludzie rok temu zrobili tamtędy sporo nocny ch kursów. – Sły szałem – bąknął Szantaler. Sprawa przemy tu spiry tusu rozeszła się po kraju szerokim echem. – Niestety mąż pokłócił się ze swoim wspólnikiem – dodała Kry sty na. O wojnie gangów w Zgorzelcu w połowie 1998 roku też by ło głośno. Naczelnik ty lko kiwnął głową. – A potem aresztowano Miazgę-Śliwińskiego. Nie wiem, skąd miał na nas te wszy stkie kwity, ale wsy pał mojego męża, jego brata i resztę chłopaków. Teraz podejrzewamy, że przy gotowy wał sobie grunt. Od siostry w Sękowicach wiem, że coś tam się nocami dzieje. Przez parę miesięcy mostu w nocy pilnowała policja i straż graniczna. Ale od paru ty godni wszy scy zniknęli. Został ty lko stróż. – My śli pani, że dojdzie do próby przemy tu? – odezwał się dotąd milczący Witczak. Spojrzała w jego stronę. – Tak, proszę pana. Dziś w nocy będą tam ludzie Miazgi. Właśnie dlatego prosiłam o pomoc. – Yy y y ! – stęknął gniewnie Tadeusz Miastowski, zwany niegdy ś Belfegorem.

Most okazał się wąską ty mczasową przeprawą, sąsiadował z ogrodzony m placem, na który m postawiono magazy ny na materiały budowlane i baraki dla ekipy technicznej. Obok wznosił się pierwszy filar właściwej przeprawy. Rzeczy wiście po zmroku szy bko się wy ludniło, robotników

rozwiozły busy, inży nierowie odjechali osobówkami. Na miejscu pozostał cieć, który zapaliwszy sobie lampkę w stróżówce, nie wy chy lał stamtąd nosa. – Pewnie przekupiony – szepnął Szantaler, lustrując teren wojskową lornetką. Siedzieli w lanosie, w sporej odległości, w miejscu, z którego dobrze widzieli zarówno przeprawę, jak i okalający ją teren. Witczak sięgnął po termos z gorącą kawą i nalał im po małej porcji. – Możesz mi coś wy jaśnić? – poprosił i podał przełożonemu nakrętkę napełnioną smolisty m pły nem. Szantaler odebrał kubek i ostrożnie upił pierwszego ły ka. – Yhy m – zachęcił, delektując się cierpką słody czą plujki. – Dlaczego postanowiłeś go dorwać? Przecież ci z komendy głównej dobiorą nam się do ty łków. Szantaler wpatry wał się zamy ślony w most, oświetlony żółty m światłem lamp sodowy ch. Mlasnął, jakby zastanawiał się nad odpowiedzią. – Od przemiany ustrojowej zalała nas lawina gówna zwanego przestępczością zorganizowaną, nie? – zaczął belferskim tonem. – Gangsterzy strzelają, podkładają bomby, zabijają się nawzajem, a przy okazji niewinny ch ludzi. Trwają procesy. My ślisz, że w ty m czasie nasi dorwą któregoś ze skurwy sy nów naprawdę odpowiedzialny ch za wy lew tego gówna? Faceci, którzy dorobili się na przemianie miliardów dolarów, ci, którzy spili całą śmietankę, którzy umożliwili bandziorom wielkie interesy, nigdy nie wy pły ną w procesach. Bo wiesz, czy m są te rozprawy ? Fasadą. Zasłoną dy mną. A taki Miazga dostał koronę i wy godne ży cie pod ochroną państwa wcale nie za to, co powiedział przed sądem. Nie, bracie. On rozpocznie nowy, szczęśliwy etap swojego gównianego ży cia w nagrodę za to, czego nie powiedział. Witczak oblizał wargi. – I jaki mamy na to wpły w? – odezwał się. – Niewielki – przy znał Szantaler. – Ale mogę trochę pokrzy żować plany temu skurwy sy nowi. Między drugą a trzecią nad ranem, kiedy zdąży li już porządnie zmarznąć, w końcu by ł luty, choć okazało się, że Szantaler dokładnie się przy gotował – w bagażniku koce, butla gazowa, na której zrobili chińską potrawkę z jabłkiem i mielonką – na moście po niemieckiej stronie rozbły sły światła. – Tir – ocenił Witczak. Pojazd zbliżał się powoli i ostrożnie. Za nim jechał następny. Widzieli, jak potężne machiny powoli pokony wały kolejne metry wąskiej przeprawy. – Co wiozą? – zastanawiał się Zero. – Spiry t raczej nie – odparł cicho Szantaler. Pierwszy tir dotarł do polskiej strony, jakaś ledwo widoczna postać wy szła z szoferki i otworzy ła bramę. Cieć nawet nie wy jrzał ze stróżówki. Ciężarówka powoli wjechała na teren Polski. Za nią następna. – Dobra, jedziemy – oświadczy ł nagle Szantaler. Sprawdzili broń, a Witczak poczuł gulę podchodzącą do gardła. Tamci na pewno by li uzbrojeni po zęby. Ale naczelnik nie dał mu czasu na zmianę decy zji, z piskiem opon wjechali na asfalt drogi, przy której stali. Popędzili aż do zakrętu, za który m oślepiły ich nagle włączone lampy dwóch blokujący ch drogę radiowozów. W ratunkowy m manewrze Szantaler zjechał na pobocze i zary ł bokiem w pły tki rów. Kabinę rozświetliły punktowe światła latarek, jacy ś ludzie

krzy czeli, ktoś szarpał za klamkę. Witczak, wbity prawy m ramieniem w drzwi, odczuwał mdłości i ból. Szantaler sięgnął do kabury, uniósł pistolet, jakby chciał się bronić, krzy ki przeszły we wrzaski. Wreszcie ktoś szarpnął za drzwi kierowcy i wy rwał naczelnikowi broń. Zero dojrzał krew na twarzy przełożonego. – Naczelniku Szantaler! Jesteś zatrzy many pod zarzutem korupcji! Niech ktoś wezwie karetkę! Witczak powoli zapadł się w ciemność.

DWA MIESIĄCE PÓŹNIEJ

– Pierdolony Neapol – sarknął Getka zza kierownicy tira. – Kiedy tu by łeś? – zainteresował się jego cioteczny brat, Bartek. Zatrzy mali się na krótko w miejscu pojenia w Szeged na Węgrzech, potem przejechali górzy stą Słowenię i północne Włochy. Wieźli dorosłe by dło do handlarza w miasteczku pod stolicą Kampanii. Wiedzieli, że wielu handlarzy zrobiło tam niezłe biznesy, im też udało się zdoby ć kontakt od pewnego Włocha pracującego w skupie na Mazurach. Facet co prawda robił w koniach, ale obiecał, że znajdzie im kontrahenta. Po miesiącu dał im namiary na hodowlę braci Pariante w mały m miasteczku pod Neapolem. Zjechali z autostrady i zbliżali się do mieściny o nazwie Castello Cieco. Wiedzieli, że wjazd będzie trudny, sunęli wąską ulicą pomiędzy niskimi domkami z białej cegły. Czekało ich cofanie pod górę i niełatwy wjazd. Okazało się, że baza ulokowana by ła w centrum mieściny, niedaleko ry nku z kamienny m kościołem. Widzieli już wjazd, ale drogę blokował im zaparkowany pod ścianą fiat punto. Getka nacisnął klakson. – Powinieneś wziąć pry sznic. – Henry k zby ł py tanie kuzy na. Chłopak powąchał rękaw swojej koszuli. – Cały tir śmierdzi – odparł obronny m tonem. – Nie my łeś się od trzech dni. Getka jeszcze raz włączy ł sy gnał, piskliwy dźwięk odbiły bielone cegły. Na ganku jednego z domów osłonięty ch daszkiem z włoską dachówką pojawił się niski mężczy zna. Machając rękami, zbiegł po schodkach do furtki, coś krzy czał. Zrobił dużo hałasu, ale przeparkował samochodzik. Ruszy li dalej. – Uważaj na słupki – ostrzegł kuzy na Bartek. – Masz z dziesięć centy metrów. – Wy łaź i nakieruj mnie – nakazał Getka. Bartek spróbował otworzy ć drzwi, ale zablokowały się na kamienny m murze. – Damy radę – stwierdził, ale głos lekko mu zadrżał. A jeszcze musieli się złamać. Otarli lusterko, ale dali radę. Obory stały na wzniesieniu, znowu wąski wjazd za mur, to tu musieli wjechać ty łem. Zaparkowali i poszli obejrzeć drogę. Nie by ło

innego wy jścia. – Wy cofasz się, a ja cię pokieruję – zadecy dował Henry k. Manewr wy magał niezłej ekwilibry sty ki, ale Getka wiedział, że młody sobie poradzi, jeśli dostanie pomoc z zewnątrz. Z zabudowań gospodarskich zaczęli wy chodzić ludzie, Henry k pomy ślał, że będą rzucać dobre rady, ale nikt nie odezwał się ani słowem. W milczeniu obserwowali działania polskich kierowców. Nie mogli dać plamy. Wjechali za drugim podejściem, za pierwszy m Bartek przy waliłby w ścianę, gdy by nie wrzaski Getki. Potem nadszedł jeden z braci Pariante, niski, brodaty południowiec o szczery m uśmiechu i silny m uścisku wielkiej jak imadło dłoni. Razem pilnowali wy ładunku. Włoch komentował każdą sztukę i tłumaczy ł, dlaczego mu się nie podoba i czemu obniży zapłatę. O dziwo, zjawił się Polak, wielki facet, czerwony od słońca, w śmieszny m nakry ciu głowy z chustki, z rogami zawiązany mi w supły, żeby lepiej leżała. Wy glądałby jak polski wieśniak przerzucony na południe Europy, gdy by nie eleganckie cy garo. Tłumaczy ł wszy stko, co mówił Pariante. – Następny m razem będziesz wiedział, jakie by dło tu chcą – uspokoił Getkę. – Fratelli ci wy tłumaczą. Henry k, niezadowolony z interesu, kilkakrotnie sprawdzał wagę, bał się oszustwa, cały czas liczy ł, czy podróż w ogóle mu się zwróci. Potraktuj to jako inwesty cję, powtarzał sobie w głowie słowa żony, która przewidziała tę sy tuację. Jechali właściwie na ślepo, wy brali najlepsze sztuki, nie znając włoskich wy magań. Wy ładunek przeciągnął się do wczesnego wieczora, słońce schowało się za górami, upał zelżał. – O ósmej fratello Pariante zaprasza na kolację – odezwał się Strzałkowski, Polak w chustce, który asy stował im przy pracy. Nie znał się na by dle, ale nieźle tłumaczy ł i by ł w dobrej komity wie z miejscowy mi. – A teraz idźcie się umy ć, bo strasznie od was jedzie. Pokazał im skromny nocleg w pry mity wny m budy nku przy legający m do obory. Pomieszczenia wy posażono jednak w niewielką kuchnię i mały pry sznic z klozetem. Który ś z pracowników zostawił dla nich na kuchni pełną smolistego napoju metalową kawiarkę. Po godzinie przy szedł Strzałkowski, który zdąży ł zmienić roboczy drelich na kolorową koszulę i szerokie lniane spodnie. – Musimy pogadać – rzucił. Przeszli do niewielkiej willi na terenie gospodarstwa. W kamienny m wnętrzu z marmurową posadzką panował przy jemny chłód. Pod ścianą stała skórzana kanapa, obok dwa takie same fotele, na który ch usiedli. – Gdzie macie bazę? – zapy tał i poczęstował ich cy garem. Odmówili. – Mamy dwie – zgodnie z prawdą odpowiedział Getka. – Jedną na Mazurach, drugą pod Radzy minem. Skupujemy na północy, z centrum rozwozimy część sztuk do rzeźni. Ale mamy nadmiar i chcemy go dobrze sprzedać. Strzałkowskiego przez jego masę i czerwoną opaleniznę wzięli za mazowieckiego chłopa, klasy cznego świńskiego blondy na z okrągłą gębą. Zaobserwowali teraz, kiedy częstował ich winogronami i kroił okrągły bochenek chleba z krzy żem na środku, że dłonie miał mieszczucha. – Pariante przy zwoicie płaci – podsumował rozładunek. – Możecie dobrze zarobić. Ilu macie ludzi? – Wy starczy – odparł Getka, ale Polak rzucił mu niezadowolone spojrzenie.

– Wiecie, gdzie jesteście? – spy tał. Spojrzeli po sobie. – Na południu Włoch – odpowiedział za nich. – Tu wszy stkim rządzą klany. Chy ba wiedzieliście o ty m? Getka ugry zł kawałek chleba z semoliny. – Sprzedajemy krowy – wy jaśnił. – To oczy wiste! – krzy knął Strzałkowski. – Ale będziecie robić interes z klanem Pariante. A on należy do Sy stemu. – Do jakiego sy stemu? – wy rwało się Bartkowi, ale Getka położy ł mu dłoń na ramieniu. By ł starszy, to on powinien negocjować. – Pariante zapłaci wam po kolacji – oznajmił Strzałkowski. – Ale równie dobrze może poderżnąć wam gardła, wasze ciała wrzucić do morza, by dło przejąć, a samochód włączy ć do swojego taboru. I wiecie, co zrobi tutejsza policja? Gówno. Getka poczuł, jak zasy cha mu w gardle. Wy pluł kawałek chleba na dłoń. Nie zdołał go przełknąć. – A ja jestem tu rezy dentem. To ze mną będziecie się kontaktować – podsumował Strzałkowski. Getka powoli kiwnął głową. – Przed następny m transportem przy jadę do kraju – zapowiedział Strzałkowski rozparty na wielkiej kanapie, przegry zając dorodny owoc winorośli. – Wiecie, co musi zrobić kandy dat, żeby wejść do klanu, tu na południu? Nie odpowiedzieli, nawet nie mrugnęli. – Musi się wkupić.

DZIEŃ JEDENASTY

WTOREK 12 KWIETNIA

Pierwszy m pomieszczeniem oddziału ratunkowego szpitala w Kamieniu Pomorskim, do którego wchodziło się przez szerokie, rozsuwane automaty cznie drzwi, by ł hol. Tu znajdowały się stanowiska recepcjonistek, które rejestrowały pacjentów na umówione zabiegi, poczekalnia, z twardy mi plastikowy mi krzesłami, przejścia do części szpitalnej, oba zamknięte na elektroniczne zamki. Na prawo od wejścia siedziała w okienku pielęgniarka, która przeprowadzała wstępną rozmowę z petentami, oceniała, czy konieczna jest naty chmiastowa pomoc, jeśli tak, wzy wała lekarza, jeśli nie, kierowała pacjenta na jedno z krzeseł, musiał swoje odczekać. Po godzinie przy szedł po Glistę pielęgniarz, poprowadził go kolejny m kory tarzem, położony m za otwierany mi kartą drzwiami. Wskazał gabinet lekarski i kazał czekać. Po kwadransie pojawił się lekarz, który przeprowadził z nim wy wiad. Ale nawet nie zajrzał do gardła. Spisał ty lko dane z dowodu osobistego (ciekawe, czy dotarł już list gończy ), założy ł i wy pełnił kartę, do której wpisał rodzaj urazu. I odesłał na kory tarz. Po obu stronach znajdowały się sale, w niektóry ch odby wały się proste zabiegi, w inny ch siedzieli ludzie podłączeni do kroplówek. Czas pły nął powoli, pacjenci przemieszczali się głównie na łóżkach lub w wózkach. Jedy ny m źródłem zamieszania by ł opieszały personel. W końcu zjawił się młody chirurg; Glista pomy ślał, że przy słali go prosto po liceum, tak niepoważnie wy glądał. Ciekawe, czy jest jakieś liceum dla lekarzy. – Przy kro mi, ale nic tu nie widzę – oświadczy ł, kiedy już oświetlił wnętrze gardła małą latarką w kształcie długopisu. – Co się pan wy durnia? Przecież czuję ość – warknął pacjent. Chirurgiczny czeladnik jeszcze raz wcisnął przty czek na końcu pióra i pokręcił głową. Roman nie walczy ł. Jego wzrok zatrzy mał się na widoku, który ujrzał przez uchy lone drzwi

gabinetu. Nie mógł się my lić. Na łóżku ustawiony m na kory tarzu leżała Cy nowska. Glista zamarł z otwartą szczęką. My śli przelaty wały mu przez głowę, jego umy sł, zaskoczony widokiem, wy łączy ł wszy stkie procedury odpowiedzialne za podjęcie jakiejkolwiek decy zji. Agnieszka Cy nowska przeby wała z nim pod jedny m dachem, niemal na wy ciągnięcie ręki. Nie miał pojęcia, co robić. Nic mu nie przy chodziło do głowy. – Niech pan poczeka, pójdę po pęsetę – rzucił konował i wy szedł. Do leżącej na kory tarzu policjantki podszedł inny lekarz. Glista wstał i zbliży ł się do uchy lony ch drzwi. Usły szał komunikat „Zabieram panią na oddział”, ale nie miał pojęcia, o jakiej specjalizacji mowa. Pielęgniarz odblokował koła łóżka, chwy cił za krawędź i pchnął w stronę holu. Glista złapał się za gardło. Rozejrzał się. Wy szedł na kory tarz, łóżko z Cy nowską zniknęło za drzwiami. – O! Tu pan jest – zawołał chirurg i zawrócił Glistę do zabiegowego. – Proszę otworzy ć usta – wy dał polecenie młodzik ziry towany ty m, że chory wpatruje się tępo w jego biały fartuch. Ale Glista skoncentrował się na jego plakietce z imieniem i nazwiskiem oraz wiszącej na smy czy karcie magnety cznej. Wiedział, że ta karta jest jak klucz, który otwiera wszy stkie drzwi w szpitalu.

Ubrana w długą spódnicę, koszulę, sweterek, który zapewne sama zrobiła na drutach, kobieta w chustce na głowie wy glądała na ty pową wiejską starowinkę, a praca w polu zapewne dołoży ła jej lat. Zeszła po schodkach z ganku, wzięła na ręce swojego kundelka, który wciąż szczekał, wpatrzony czarny mi ślepiami w Zuzę. Z wy razem zaciekawienia na twarzy otworzy ła łączącą posesje furtkę i z pieskiem w ramionach podeszła wprost do okna, za który m zobaczy ła nastolatkę. Zuza szarpnęła za klamkę w ramie, ale mogła ją przekręcić ty lko do jednej pozy cji, takiej, w której okno lekko się uchy lało u góry, tworząc niemożliwą do pokonania szparę. – Pomoże mi pani? – zagaiła dziewczy na. Spojrzenie kobiety błądziło wokół Zuzy, ale jeszcze ani razu nie spojrzała jej w oczy. – Pomoże mi pani? – odpowiedziała. – Niech pani nie żartuje. Jestem tu uwięziona, rozumie pani? – naciskała młoda Ty mańska. – Niech pani nie żartuje, pani niech nie żartuje – powtórzy ła bezmy ślnie starucha. Coś ją przestraszy ło. Wy puściła psa, który merdając krótkim, zadarty m ogonem, poleciał gdzieś w stronę bramy z głośny m ujadaniem. Sąsiadka pobiegła z powrotem do swojej chaty, o kundlu zapomniała. Środkiem wewnętrznej drogi, tuż przed oczami Zuzy przejechał masy wny ciągnik siodłowy, a za nim dwupoziomowa naczepa, zabudowana metalową konstrukcją. Przez liczne otwory widać by ło pokry te brunatną albo czarno-białą sierścią ciała. Zuza cofnęła się o krok. Szczęknął zamek w drzwiach. – Widziałem, że rozmawiałaś z babcią – zagaił z uśmiechem Maciek. Podszedł do okna i zamknął je. – Ojciec kazał wstawić pancerną szy bę, taką wzmocnioną folią, nie da się rozbić. – Postukał zgięty m palcem w szy bę. – Posiedzisz tu. Masz więcej światła. – Postawił na podłodze metalowy kubeł z nakry wką, który wcześniej stał w pomieszczeniu ze zbiornikiem na mleko. Przy gruby m Zuza bała się z niego korzy stać, bolał ją pęcherz. Ulży ła sobie, dopiero jak gruby uciekł.

– Teraz muszę pomóc staremu przy rozładunku. Ale potem pogadamy, dobra? Pokiwała głową bez słowa, bo co miała powiedzieć? Ciągle ży wiła nadzieję, że Maciek ją wy puści. Chłopak zbliży ł się do Zuzy, silnik tira hałasował. Z naczepy dochodziły niespokojne, jakby gniewne odgłosy by dła. – Opowiem ci o Wiolce Roszczep – szepnął jej do ucha. Zuza, kiedy już wy szedł, usiadła na kanapie. Wiolka, Wiolka, powtarzała sobie w my ślach. Gdzieś sły szała to imię i nazwisko. W my ślach przejrzała listę znajomy ch na fejsie, ale nie skojarzy ła osoby o ty m imieniu. By ć może pojawiło się w prasie lub w który mś z programów telewizy jny ch, albo w wiadomościach. Wreszcie sobie przy pomniała. Połączy ła je z tamty m wieczorem, kiedy ojciec przy jechał po nią do mieszkania Mai. Wioletta Roszczep. Stary podsunął jej wtedy pod oczy zdjęcia z komórki. Upiorne fotki, które strzelił na miejscu morderstwa.

Pielęgniarka na ginekologii, niska, energiczna blondy nka, wy daje szy bkie polecenia, nakazuje podwładny m opróżnić dla Cy ny jedną z dwójek. Jest chy ba kimś w rodzaju kierowniczki zmiany ; Maks nie wie, jaką w szpitalu ta funkcja ma nazwę. Ale najważniejsze, że udaje mu się tę władczą kobietę zatrzy mać. Chwy ta ją za rękaw. – Proszę mnie nie doty kać – warczy przełożona. – Jestem z policji – tłumaczy Maks. Nadal zaciska słabą pięść na rękawie blondy ny i nie puszcza, choć ta zaczy na się czerwienić i zaraz wy buchnie. – W szpitalu widziałam bandy tę. Udaje mu się przy ciągnąć jej uwagę. Kobieta rozgląda się nerwowo. – Nie tutaj. Na dole, w holu. Ten człowiek pochodzi z Belgii. Jest niebezpieczny. Szuka Kamilli Saks. Kobieta uderza Cy nę w twarz. – Przepraszam – tłumaczy. – Ale odpły nęła pani po pety dy nie. – Niech pani poinformuje policję. Ten facet jest naprawdę... niebezp... – Znowu zapada w sen. Do jego podświadomości docierają nerwowe polecenia rzucane nad jego głową. – Sala gotowa? Odwieźć pacjentkę! Klapią chodaki. Niedaleko jest stanowisko dy żurnej. – Połącz mnie z komendą – pada polecenie. Drzwi od sali zamy kają się, ale Cy na czuje się już spokojniejszy. Może wreszcie odpocząć. Chociaż przez chwilę. W ty m momencie coś wy ry wa go ze snu. Słowa, które usły szał na kory tarzu. Zawsze na nie reaguje. Znajome, choć znienawidzone, jest z nimi spleciony od lat. „Agnieszka Cy nowska”. Drzwi bezszelestnie się uchy lają. Niski mężczy zna w biały m kitlu, z wiszący m na szy i identy fikatorem rozgląda się i podchodzi. Maks widzi nad sobą okrągłą jak księży c, pucołowatą twarz, nieogoloną, z lekko opuchnięty m gardłem. Doktor uśmiecha się, wy suwa w jego stronę dłoń, by ć może chce zmierzy ć puls, lekarze przecież tak robią. Nie. Zamierza poprawić mu poduszkę. Dobry doktor. Przy jaciel pacjenta. Głowa Maksa opada, teraz widzi sufit, który nagle zasłania mu jakiś kształt, ciemny, coraz ciemniejszy. Czuje na twarzy delikatne muśnięcie, po chwili nacisk przy biera na sile i Maks się dusi.

Ty mański i Witczak wy ruszy li o pierwszej po południu. Przed sobą mieli długą drogę. I sporo do obgadania. Przez pierwszą godzinę jednak milczeli. W pewny m momencie Hif skręcił w stronę lasu. Wy brał drogę przecinającą ten las i zatrzy mał się na kompletny m odludziu, gdzie otaczały ich ty lko drzewa. Zgasił silnik, wy siadł z wozu i odszedł spory kawałek, żeby więzień nie sły szał jego rozmowy. Miał teraz dwa telefony. Swoją komórkę i drugą, zarekwirowaną posterunkowemu w Grzmocie. Wy jął swój aparat, sprawdził zasięg, odnalazł numer, który pozostawił mu mężczy zna z terenówki na Widok. Facet odebrał po pięciu sy gnałach, Hif znów usły szał ten zachry pnięty głos. – Jest problem – opowiedział o poszukiwaniach Zuzy, które wszczął Młody. Usły szał przekleństwo i odgłosy narady w tle. A potem odezwał się zimny, nieznany głos. – Ty mański? – zapy tał. – Z kim rozmawiam? Facet zignorował py tanie. – Chcesz wszy stko spierdolić, kutasie? – Nie bawił się w uprzejmości. – Zadzwoń do swoich i odwołaj akcję. Zawieziemy dziewczy nę do domu. Co z Witczakiem? – Jedziemy do komendy – wy jaśnił Hif. – Miałeś go sprzątnąć. Taka by ła umowa – sy knął tamten. Ty mański przez cały czas zastanawiał się, gdzie i kiedy mógł sły szeć ten głos, ale nie miał żadnej pewności. – Nie by ło okazji – warknął. – Przecież nie strzelę kumplowi w plecy. – Nie wy wiązałeś się z umowy – wy cedził facet. – Więc ja też nie muszę. Masz kwity na Witczaka? Hif spojrzał w stronę samochodu. – To, co mam, wy starczy. – W takim razie odwiozę smarkulę do domu. Na chwilę. Po to, żeby wy jaśniła psom, że nie zaginęła. By ła u koleżanki, jasne? – Tak – odparł Hif. – Przy prowadzić gówniarę – usły szał polecenie. Ty mański wciąż nie miał pojęcia, z kim właściwie rozmawiał. – Zuza, posłuchaj – poprosił córkę łamiący m się głosem. – Zawiozą cię do babci. Poczekasz tam na mojego kolegę policjanta. Porozmawiasz z nim. Powiesz, że spędziłaś weekend u Mai. Że zrobiłaś nam głupi numer. Rozumiesz? Zuza przy taknęła. – Potem będziesz musiała wrócić z nimi. Ale to już nie potrwa długo, obiecuję. Połączenie zostało przerwane. Z ciężkim sercem wy brał kolejny kontakt z listy. – Rozmawiałem z córką – powiedział do Młodego. Przekazał na poczekaniu wy my śloną historię. Poprosił, żeby Mączka zadzwonił, kiedy już sprawdzi wszy stko, porozmawia z Zuzą. Wrócił do samochodu. Sięgnął do metalowej bransoletki na nadgarstku Witczaka, otworzy ł kajdanki kluczy kiem. Wy siadł i wskazał mu leśną przecinkę. – Spierdalaj! – Zachwiał się, powieki mu opadły. Opanował chwilę słabości, chlusnął sobie w twarz wodą z butelki. – Ile nie spałeś? – zapy tał Witczak. – Bo ja czterdzieści osiem.

– Spierdalaj, nie rozumiesz? – warknął Ty mański. – Żeby ś mógł strzelić mi w plecy ? – Zero ruszy ł w stronę pobliskiej sosny, ale ty lko po to, żeby się odlać. – Za kogo mnie masz? Puszczam cię wolno, czego nie kapujesz?! – wrzasnął Hif. – A ty zrobisz ze mnie zbiega? Tak by łoby łatwiej. W czasie przesłuchania wersje mogą się nie zgadzać – zauważy ł Witczak. Wrócił do samochodu, przy siadł w otwarty ch drzwiach. Odczekał chwilę, dając Ty mańskiemu czas na opanowanie nerwów. – Wiem, że porwali twoją córkę – odezwał się. Odpowiedziała mu cisza. Na jego oczach Hif się rozsy py wał niczy m domek z kart. Patrzy ł na Zera niewidzący m wzrokiem. – Cy na mi powiedziała – wy jaśnił Witczak. – Domy ślam się, że mam by ć kozłem ofiarny m. Hif sięgnął do kieszeni po paczkę papierosów, włoży ł jednego z biały ch żołnierzy do ust, roziskrzy ł zippo, zaciągnął się. – W kurewskiej sy tuacji jestem – podsumował. – A ty pójdziesz siedzieć. – Ta dziewczy na we wspólny m grobie – zaczął Zero. – Mogłem się przy czy nić do jej śmierci. Źrenice Hifa rozszerzy ły się. – Co ty pierdolisz? – sapnął. Zapatrzy ł się w knieję, która zawsze by ła dla niego miejscem ucieczki i odrodzenia. Nie potrafił tego ogarnąć. Potrzebował wy jaśnień. Ale Witczak zwlekał. – Wiesz, jak kończą ci, którzy nie współpracują z policją. Jakie są szanse, że uratujesz Zuzę? Nawet jeśli ja pójdę siedzieć, a oni będą zadowoleni. Zdajesz sobie sprawę, co to za ludzie? Ty mański pokręcił głową. – Nie. – Znam ich – wy znał Zero. – Wiem, z kim są powiązani. – Z kim? – Hif odwrócił się w jego stronę. – Pamiętasz Miazgę? Hif skinął głową. Teraz skojarzy ł, kim by ł mężczy zna, z który m rozmawiał przed chwilą. Ze stary ch akt wiedział, że Szantaler stracił pracę i wolność, ponieważ w luty m 1999 roku świadek koronny Śliwiński, nazwany przez CBŚ pseudonimem Mistrz, a w światku gangsterskim znany jako Miazga, obciąży ł go zeznaniami. Teraz musiał mieć około pięćdziesiątki. Szantaler wy leciał z roboty i trafił za kratki. Po trzech miesiącach Miazga wy cofał zarzuty. Wy starczy ło, że złoży ł odpowiednie oświadczenie. Stwierdził, że pomy lił osoby. Naczelnik wy szedł na wolność, sprawę o korupcję zamknięto, ale z człowieka został wrak, który skończy ł w zakładzie opiekuńczy m. – Jak by ło z tą dziewczy ną z lasu? – zadał pierwsze z serii konieczny ch py tań. Witczak pokręcił głową. – Ruszajmy. Na kory tarzu oddziału patologii ciąży rozległ się przery wany, alarmujący dźwięk. Joanna Darska, przełożona pielęgniarek, drobna blondy nka, ubrana w niebieski strój wy różniający personel kierowniczy, wy biegła z sali pooperacy jnej. Nad drzwiami dwójki, w której umieściła policjantkę, migotała czerwona lampka. Po remoncie nad łóżkiem każdego pacjenta wmontowano specjalny panel, a w nim szereg wy jść – kontakt elektry czny, połączenie ze zbiornikiem tlenu,

a także włącznik lampy jarzeniowej i alarmu. – Kozicka, chodź ze mną – rzuciła zaniepokojona Darska. Z doświadczenia wiedziała, że chore potrafią by ć marudne, wzy wają pielęgniarki z błahy ch powodów, ale ta policjantka by ła w kiepskim stanie, w dodatku po podaniu lekkiego opioidu. Przełożona pielęgniarek przestraszy ła się, że stan chorej się pogorszy ł. Wbiegły do pokoju. Łóżko by ło puste. Porzucona poduszka leżała na podłodze.

MAJ 1999

Strzałkowski przy jechał do Polski na początku miesiąca i zamieszkał w jedny m z pokojów gościnny ch w bazie dla by dła pod Radzy minem. Przy wiózł małego Włocha Tulia, który jeździł z Getką na Mazury, do jego trzech skupów, i wy bierał sztuki dla braci Pariante. Strzałkowski towarzy szy ł im w charakterze tłumacza. Choć czasami brakowało mu niektóry ch określeń, zwłaszcza z terminologii zootechnicznej, ogólnie radził sobie nieźle. Tulio robił py szne spaghetti, nauczy ł ich przy rządzania prawdziwej neapolitańskiej kawy. Niektóre jego zwy czaje nieco przeszkadzały żonie Getki, Halinie. Włoch nigdy nie my ł się wieczorem. Cały dzień spędzał na zapasach z by kami, godzinami w oborach mierzy ł, waży ł i oceniał umięśnienie przy gotowany ch sztuk, ale z kąpieli korzy stał dopiero rano. Żadna ilość brudu czy smrodu nie mogła go przekonać do zmiany przy zwy czajeń. Halina we własny m domu walczy ła z zapachem obornika, a przy najmniej starała się go ograniczy ć do pomieszczeń, które z pracą miały bezpośredni związek; zmuszona by ła zmieniać mu pościel codziennie. Świeże poszwy nie dawały mu jednak do my ślenia. Z drugiej strony serdeczny i wesoły by ł z niego gość. Szczególnie przy padli sobie do gustu z dziesięcioletnim Jackiem, sy nem Haliny i Henry ka. Dzieciak, kiedy ty lko zjawiali się z ładunkiem w Radzy minie, nie odstępował Tulia na krok. Włoch śpiewał mu skoczne piosenki, wy głupiał się, wy my ślał różne gry. Bariera języ kowa zupełnie im nie przeszkadzała. Młody by ł zachwy cony i oznajmił rodzicom, że chce się uczy ć włoskiego. Prosił też, żeby ojciec zabrał go w pierwszy kurs. – Pojedziesz za kilka lat – obiecał Getka. Ale kiedy już uzbierali sztuki na pierwszy wy jazd, w bazie pojawił się samochód na podwarszawskich rejestracjach, z którego wy siadło czterech rosły ch mężczy zn. Jak się okazało, znajomi Strzałkowskiego. – Twoi nowi pracownicy – oświadczy ł. Getka nie miał nic do gadania, a faceci rozgościli się w pokojach w domu dla robotników. – Pamiętasz, o czy m rozmawialiśmy w Castello Cieco? – zapy tał Strzałkowski.

Henry k skinął głową. W piątek, czwartego czerwca, Strzałkowski i jego ludzie zabrali Getkę do Śródmieścia, na Żurawią. W mieszkaniu na trzecim piętrze mieściła się agencja towarzy ska. Henry k z Tuliem wy brali sobie dziewczy nę i zamknęli się z nią w jedny m z trzech pokojów. Getka czekał, cały spięty, nie wiedząc, gdzie podziać oczy, kiedy Włoch na kanapie robił to, co zazwy czaj robią faceci w domu publiczny m. Udawana rozkosz dziewczy ny mierziła go, choć nie mógł jej nic zarzucić, mimo wschodniego akcentu by ła niczego sobie. W końcu przełamał się, doszedł do wniosku, że chociaż sobie popatrzy. Tulio by ł mały, ale nadzwy czaj biegły w sztuce miłosnej. Nie znał uczucia wsty du. Po wszy stkim szy bko się ubrał i zachęcił Getkę, żeby sobie ulży ł. Ten odmówił, wzięli więc butelkę wódki i zaczęli pić. Około dwudziestej trzeciej Tulio dostał esemesa, kazał dziewczy nie i Henry kowi zostać w pokoju. Rusłana, bo tak miała na imię, nie odezwała się ani słowem. Spojrzenie miała wy czekujące, niczy m Dora, wierny owczarek szetlandzki Getki. Po chwili w pokoju obok rozległ się krótki krzy k, który naty chmiast ucichł i zamienił się w rzężenie. Rusłana zerwała się z łóżka, ale Henry k ją zatrzy mał. Otworzy ły się drzwi, wszedł Tulio, pochy lił się nad kobietą, szy bkim gestem położy ł jej swoje krzepkie dłonie na szy i. Dziewczy na walczy ła, ale Włoch naparł na nią cały m ciałem i dusił z taką samą pasją, z jaką przed godziną ją pieprzy ł. Henry k siedział jak sparaliżowany. Wszy stko trwało może minutę. W szy i kobiety coś chrzęstnęło, jej ciało zwiotczało. Tulio porzucił zwłoki w jeszcze pachnącej seksem pościeli i dał znak, żeby przeszli do sąsiedniego pokoju, gdzie druga prosty tutka leżała na podłodze, z rany od noża sączy ła się krew i barwiła dy wan na czerwono. W kory tarzu leżał stróż, który wcześniej otworzy ł im drzwi. Przeszli do salonu. Getka stanął przed starszy m facetem, który siedział na fotelu wpatrzony w ekran ściszonego telewizora. W mieszkaniu pojawił się Strzałkowski. – Wiedziałem, że to będziesz ty – odezwał się starszy gość, nie odry wając wzroku od ekranu. – Chy ba umiesz zarżnąć cielaka? – Strzałkowski podał Getce nóż, jakiego uży wa się w rzeźni do skrwawiania by dła. Henry k wziął nóż, który naty chmiast wy padł z jego drżącej dłoni. Tulio podniósł przedmiot z podłogi i włoży ł ponownie w rękę Getki. Starszy facet obrócił głowę w jego kierunku. – Rób, co masz robić – powiedział Strzałkowski. – Pamiętaj, musisz się wkupić. Starszy gość patrzy ł na nich beznamiętnie. – Miazga, Witczak cię dopadnie, wiesz? – odezwał się. Getka zerknął na wspólnika. Miazga. Znał tę ksy wę. O ty m bandy cie trąbiły media. Na jesieni został świadkiem koronny m i sy pał. Dzięki jego zeznaniom policja rozbiła cały tak zwany Sy stem, czy li starą kadrę polskiego półświatka. A teraz sły nny Miazga stał tuż obok. Henry k zacisnął zęby, wy konał zamach i wbił ostrze długiego noża w serce siedzącego mężczy zny.

DZIEŃ JEDENASTY

WTOREK 12 KWIETNIA

Reakcja lesby zaskoczy ła go; wiedział, że włączony przez nią alarm zaraz ściągnie tu personel szpitalny, nie miał chwili do stracenia. Cy nowska leżała w dwójce, na początku długiego kory tarza. Sala intensy wnej terapii by ła daleko, zapewne na wy sokości stanowiska dy żurnej. Zapamiętał, że tuż przy wejściu stał porzucony wózek. Kiedy zorientował się, że Cy nowska zdołała włączy ć przy cisk alarmu, upuścił poduszkę, zsunął i odrzucił maskę tlenową, odkry ł kołdrę, zdjął z wy sięgnika butelkę z kroplówką i położy ł Cy nie na podołku. Wsunął jej rękę pod kolana, a drugą pod plecy, i podniósł. By ła lekka jak piórko. Nogą uchy lił drzwi i wy szedł na kory tarz. Położy ł bezwładne ciało na wózku inwalidzkim, po czy m opuścił oddział. Winda by ła tuż obok, wcisnął przy cisk, czekał i nasłuchiwał. Na ginekologii nikt nie podniósł jeszcze alarmu. Na wy świetlaczu powoli zmieniały się cy fry oznaczające kolejne piętra. Wreszcie metalowe drzwi rozsunęły się z sy kiem, Glista wtoczy ł wózek do pustego wnętrza i wcisnął „-1”.

Cała akcja trwała trzy godziny. Babka przy witała ją płaczem. Zuza zmęczona i przestraszona rzuciła się na swoje łóżko. Facet, który odstawił ją do domu, zamknął się ze starą Ty mańską w kuchni. Wy szła z niej blada i milcząca. Po kilkunastu minutach grobową ciszę przerwał dzwonek domofonu. W mieszkaniu zaroiło się od policjantów. Wy py ty wali Zuzę, która wzniosła się na szczy ty gry aktorskiej i przekonała ich, że wy cięła ojcu numer. Przy znała się do znajomości z osobą ukry tą na portalu społecznościowy m pod pseudonimem Macieng. Rozmowa by ła burzliwa, babka poprosiła policjantów, żeby

odpuścili. Obiecała, że rozmówi się z wnuczką. Przekonała ich, żeby sobie poszli. Wtedy wrócił mężczy zna, który przy wiózł Zuzę. Pozwolił jej zmienić ubranie i wziąć pry sznic. Niespełna pół godziny później ruszy li w drogę powrotną. Dziewczy na siedziała na ty lny m siedzeniu, ze związany mi rękami i opaską na oczach, tą z wzorkiem ze Snoopy ’ego. Wróciła do swojego ostatniego więzienia. Położy ła się na kanapie i usnęła. Nie miała pojęcia, ile spała. Kiedy się obudziła, za oknem by ło już ciemno. Zgrzy tnął zamek w drzwiach. – Maciek – szepnęła. – Nie mów do mnie Maciek – odpowiedział z rozdrażnieniem. – Jestem Jacek. Pachniał krowami i ich łajnem. Zuza zaczy nała już rozróżniać zapachy wsi. – Jacek? – Skołowana przy glądała się odzianemu w brudne ubranie robocze młodzieńcowi. Rozsiadł się na starej wersalce, Zuza odruchowo przesiadła się na krzesło. – Przepraszam za to zamieszanie z imionami. – Nie jesteś Macieng? – upewniła się. Pokręcił głową. – Chciałem cię poznać. Strzałkowski kazał. Powiedział: „Skoro tak dobrze sobie radzisz z dziewczy nami, to znajdź mi ją”. – Jackowi rozwiązał się języ k. – Wy słałem ci zaproszenie, ale nie dodałaś mnie do znajomy ch. Zuza nie zapamiętała tego zdarzenia, ale zazwy czaj odrzucała na fejsie zaproszenia ludzi, który ch nie znała w realu. – Sprawdziłem twoją listę znajomy ch i wy ty powałem Macienga – konty nuował tonem przechwałki. – Znałaś go? Nie sądzę. Z Maćkiem czy też Maciengiem by ła nieco inna sy tuacja. Przy słał jej wiadomość, Zuza odpowiedziała, mimo że nie by li znajomy mi. Nawiązała się internetowa, całkiem sy mpaty czna rozmowa. Polubiła go za podobne poglądy i wspólne upodobania. – Miał około trzy stu znajomy ch na profilu, wszy stko jakieś laski z różny ch liceów i gimnazjów. Widziałaś? Zuza kiwnęła głową. Właśnie dlatego przy jęła zaproszenie, mieli wspólny ch znajomy ch. – Niby student pierwszego roku politechniki. Zuza! – Jacek nieco się nachy lił. Dziewczy na zwróciła uwagę na jego kieszeń, z której wy stawał ciemny przedmiot, z każdy m poruszeniem chłopaka wy suwał się o kolejny milimetr. Środek ciężkości powoli przeważał, niedługo komórka wy padnie na kanapę albo – jeszcze lepiej – wsunie się w szparę między dwoma materacami. – Pięćdziesięcioletni dziad. Do korespondencji uży wał lipnej komórki. – Ukradłeś mu ją? – Do Zuzy dopiero teraz zaczy nało docierać, o czy m właściwie opowiadał Jacek. – Poży czy łem. Chciałem się z tobą umówić. Bardzo. – Żeby mnie porwać. – Spodobałaś mi się na zdjęciach. – Jacek przechy lił się jeszcze raz i komórka wy sunęła się z kieszeni spodni. Leżała teraz jedny m grzbietem oparta o wersalkę, drugim o udo chłopaka. – Miałeś mi opowiedzieć o Wiolce – przy pomniała Zuza. Chłopak spoważniał, jego twarz nabrała dziwnego wy razu, jakby walczy ł ze sobą. – Tu obok, za ścianą, stoi stara, wielka jak szafa lodówka. Ma chy ba ze dwadzieścia lat. Zauważy ła, że przestał patrzeć jej w oczy. Wbił wzrok w ścianę, mówił poważny m,

szczery m tonem. Jakby pierwszy raz w ży ciu zwierzał się ze swoich tajemnic. – Jak by łem mały, kilka ty godni po pierwszej komunii, odkry łem tam coś niesamowitego. Coś, co mnie zmieniło. Wy doroślałem. Znalazłem w tej lodówce martwe ciała. Nagie kobiety. Ojciec je przy wiózł. Odkry łem je przy padkowo, a potem przy chodziłem co noc. Doty kałem ich. Jego oddech zrobił się powolny, głęboki, wzniosły. – Dopiero po latach zrozumiałem, jakie znaczenie miało dla mnie tamto spotkanie. Zrozumiałem, jak na mnie działają... takie ciała. – O czy m ty mówisz? – Zuza chciała poprosić go, aby przestał, żeby zby ł wszy stkie swoje słowa żartem, unieważnił śmiechem. – Potem poderwałem Wiolkę. Znaliśmy się z podstawówki i zagadałem do niej. Wiesz, przez Gadu-Gadu. I jeszcze pojawił się ten facet. Czekał na mnie przed uczelnią. Okazało się, że wiedział o tamty ch ciałach w lodówce. Nie mam pojęcia skąd. Przy chodził co drugi dzień. A ja nie mogłem przestać o nich my śleć. Te dwie kobiety pewnego dnia zniknęły. Poczułem takie rozczarowanie, jakby m stracił największy skarb. Zorientowałem się, że to ojciec je zabrał. Schował do samochodu, jechał zakopać. Ukry łem się na pace, razem z ty mi dziewczy nami. Wkurwił się, jak mnie zobaczy ł. Błagałem go, żeby nic im nie robił, żeby wróciły do tej lodówki. Ale on dał mi wtedy w twarz. Pierwszy raz w ży ciu. Zapadło ciężkie jak ołów milczenie. Zuza nie wiedziała, co powiedzieć, jakby zapomniała naraz wszy stkich słów, albo zdała sobie sprawę, że w jej słowniku nie by ło takiego, które nazy wało uczucia, które teraz ją zdominowały. – Umówiłem się z Wiolką. Obiecałem, że jej pokażę coś fajnego. W lesie. A przy wiozłem ją tutaj. Do domu. Ojca i jego ludzi nie by ło, pojechali po by dło na Mazury. To by ło niesamowite. Znów te same doznania co kiedy ś. Ciało Wiolki zawiozłem w miejsce, w który m leżały moje tamte dziewczy ny. Na dworze zrobiło się już zupełnie ciemno. Żółte światło lampy sodowej padało przez okno na bladą twarz Jacka. – Chcę cię o coś spy tać. Zuza spojrzała w jego niebieskie oczy, osadzone w twarzy, którą od pierwszego spojrzenia oceniła na przy stojną. Wy glądał na wy sportowanego, mięśnie pod rękawami układały się w grube, naprężone wiązki. Wcześniej, kiedy zaglądał do niej, żeby przy nieść jedzenie albo wy puścić grubego, wy dawał się przestraszony. Teraz rozpierała go pewność siebie, jakby nie bał się nikogo na świecie. Zimny dreszcz przebiegł jej po plecach, kiedy zrozumiała, że jego strach by ł cały czas udawany. – Co najbardziej lubisz jeść? No wiesz, jaką potrawę? – zapy tał. Nie musiała długo zastanawiać się nad odpowiedzią. – Fry tki? – Uniósł brwi w geście zaskoczenia. – W takim razie zrobię ci fry tki. Jakie lubisz? Proste, karbowane? Długie, krótkie? Jakiejś konkretnej firmy ? Gust w ty m względzie miała doskonale sprecy zowany. – Długie, karbowane aviko – odparła mechanicznie. Jacek pokiwał głową. – Kupię ci takie. Pojadę do sklepu – obiecał. – Wrócę za pół godziny. Kiedy zamknął za sobą drzwi, Zuza sięgnęła po jego telefon komórkowy. Niewielki, trady cy jny, prosty. Żaden smartfon, po prostu zabezpieczony grubą gumą aparat, którego bateria

trzy mała ty dzień i mógł bez szkody leżeć pół godziny pod wodą.

Obraz przed oczami powoli nabiera wy razistości, mgła się rozstępuje, towarzy szy temu doznanie. Maks czuje, że jest wieziony. Receptory skórne odbierają chłód w momencie, gdy automaty czne drzwi się rozsuwają. Dezorientacja i strach. Co się dzieje? Czemu nie leży w sali szpitalnej, dokąd ten ktoś go wiezie? Po chwili przy pomina sobie pochy lonego nad nim lekarza, mężczy znę z okrągłą twarzą, który czuły m gestem poprawiał mu poduszkę. A potem? Czemu ma dziurę w pamięci? Znaleźli się w podziemiach, w jakimś węższy m niż inne kory tarzu techniczny m, gdzie grube rury ciepłownicze biegną pod niskim sufitem, a w powietrzu unosi się zapach stęchlizny.

Prowadzili na zmianę, fizjologia wzięła górę i spali po trzy godziny, każdy pogrążony w ciemny m jak dno studni, przy gnębiający m śnie, z którego budzili się z ciężkim sercem niczy m skazańcy w celi śmierci. Obaj prowadzili ostro, często uży wali klaksonu, wy przedzali na trzeciego, ignorowali znaki ostrzegające przed kontrolą prędkości. Kiedy już zbliżali się do stolicy, znowu zaczęli rozmawiać. Zatrzy mali się na kawę i kanapki. Witczak opowiadał o czasach, kiedy jego przy jaciel Szantaler zaczy nał karierę w policji, a on by ł jego podwładny m w wy dziale kry minalny m stołecznej. – Wszy stko zaczęło się od Nataszy – stwierdził. – Poznałem ją – przy pomniał sobie Hif. – Nie dostawała wtedy jeszcze wielu zleceń jako tłumaczka, więc dorabiała lekcjami – wspominał Witczak. – W luty m albo marcu ty siąc dziewięćset dziewięćdziesiątego ósmego roku Szantaler znalazł córkę w willi przy Łowickiej. Strasznie pobitą i prawdopodobnie zgwałconą. Nie chciała poddać się obdukcji. Co więcej, broniła sprawcy, nie powiedziała, kto jej to zrobił. Stary szalał. Sprawdził jej uczniów i dowiedział się, że lekcje włoskiego pobierał u niej Śliwiński. Trwało to jakieś sześć miesięcy. Coś tam między nimi zaiskrzy ło, powiedzmy, że mieli romans. Natasza się zaangażowała, chy ba za bardzo. – Dlatego Szantaler chciał dopaść Miazgę? – domy ślił się Ty mański. – Krety nka nawet po gwałcie by ła w nim zakochana. Kiedy odkry liśmy, że Miazga chce wy jechać na Zachód, Szantaler ukradł córce paszport. Bał się, że pojedzie za nim. – Nie ogarniam – przy pomniał sobie Ty mański. – W grobie pod Wołominem leżał Szantaler. W takim razie kto jest w domu opieki w Otwocku? Witczak opowiedział, jak jego przełożony polował na świadka koronnego, próbował za wszelką cenę odebrać mu status i wsadzić za kratki jako zwy kłego więźnia. – Wy szła z tego dupa. Według Miazgi Szantaler przy jął od niego łapówkę za jakieś rzekomo przekazane informacje. Nie by ło żadny ch dowodów, ale prokurator kupił tę bajkę. Stary dostał w tempie ekspresowy m dy scy plinarkę, zwolnili go, posadzili do aresztu. Po trzech miesiącach wy szedł, ale został z niego wrak człowieka. – Jeśli to jego czaszkę miałem w rękach, to by ł wrakiem o wiele wcześniej. Cierpiał na przewlekły, nieleczony sy filis.

– Choroba tłumaczy jego psy chozę pod koniec – dodał Zero. – Miazga najwy raźniej zapragnął dokończy ć dzieła. Zabił Szantalera w burdelu na Żurawiej, razem z dwoma dziewczy nami i ochroniarzem. Widziałem film z monitoringu. – Kim w takim razie jest katalepty k w Otwocku? – zapy tał Hif – Natasza pewna, że ojciec wpadł w ciąg, zaczęła go szukać. Pojechała do szpitala w Katowicach i przy wiozła stamtąd faceta z amnezją. Podobnego, ale nie Szantalera. – Wiedziała o ty m? Nie powiedziałeś jej? Witczak nie odpowiedział. – Namieszałeś w śledztwie – przy pomniał Hif, niezby t ży czliwy m tonem. – To dlatego teraz masz kłopoty. – Chroniłem siebie, Małgorzatę i Gucia. Ludzie, którzy porwali Zuzę, mnie także szantażowali. Na nagraniu z kamery w tej agencji widziałem Miazgę. Ciąg​le by ł koronny m. Mógł mnie załatwić tak samo jak Szantalera. Hif my ślał intensy wnie o córce. – Dlaczego się przy znajesz? – dopy tał jeszcze Ty mański. – Do zabójstwa tej Wioletty. – Sprawę Miazgi odkładałem do emery tury. Małgorzata siedzi w Londy nie z Guciem. Powiedzmy, że są bezpieczni. Uznałem, że już czas – odpowiedział. – I co zrobiłeś? – Wtedy na wsi, u ludzi, którzy więzili Gośkę i Gutka, zobaczy łem chłopaczka, sy na tego bandy ty Getki. Ojciec przy łapał chłopaka na zaglądaniu do lodówki. Leżały tam zwłoki. – Kurwa – skomentował Hif. – Chłopak ma teraz dwadzieścia lat. Studiuje w szkole rolniczej. Pomy ślałem, że ktoś mu powinien odświeży ć pamięć. W końcu to historia jego rodziny. Kilka miesięcy temu zacząłem z nim rozmawiać. Obiecałem, że będę go chronił, że nic mu nie grozi. Wy starczy, że wskaże, gdzie są ciała. Ty mański skojarzy ł. – I na swój sposób wskazał – odparł. Opowiedział historię znalezienia zwłok zamordowanej dziewczy ny i szkieletów. – Czy tałem w prasie. – Obudziłeś demona – dodał Ty mański. – Który teraz by ć może pilnuje twojej córki. Rozległ się ry k jelenia. Dzwoniła komórka Hifa.

– Chce mi zrobić fry tki. – Głos Zuzy drżał, jakby u małej dziewczy nki, która rozbiła sobie kolano. Ty mański zjechał na pobocze trasy gdańskiej, gdzieś przed Łomiankami. Zatrzy mał się przy ogrodzeniu, za który m stał piętrowy dom jednorodzinny. – Dziecko, gdzie jesteś? – zapy tał ostrożnie ojciec. Chwila ciszy, jakby się rozglądała. – W pokoju z metalowy mi drzwiami. I oknem. Ma pancerne szkło – tłumaczy ła. Hif głęboko nabrał powietrza. Wdech, wy dech. Spokojnie. – Wiesz, którędy cię tam przy wieźli? Powiedz, to po ciebie przy jadę.

Znów milczenie. Zastanawiała się. – Widziałam łąki. Pokręcił głową. Za mało dany ch. – Skąd wzięłaś ten telefon? – Przy szedł Jacek. Mówił coś o Wioletcie, o tej, co nie ży je. – Jej głos znowu zaczął drżeć. – A potem zapy tał, co lubię najbardziej jeść. Powiedziałam, że aviko karbowane. Poszedł do sklepu, ale zapomniał telefonu. – Zuza, posłuchaj uważnie. – Hif sły szał, że córka wpadła w panikę. – Rozłącz się i odłóż telefon. Wcześniej spróbuj wy kasować to połączenie. Jedziemy do ciebie razem z wujkiem Krzy śkiem ode mnie z pracy. Kiedy zrobi się gorąco, spróbuj się schować, dobrze? – OK – zakończy ła połączenie. Milczeli dwadzieścia sekund, które wy dawały się trwać godzinę. – Sły szałeś? – upewnił się Ty mański. Witczak odpowiedział skinieniem głowy. – Getka ma bazę by dła pod Radzy minem – przy pomniał. A Hif zacisnął dłonie w pięści. – Pamiętasz Błędnego? – zapy tał. – Znowu przy chodzi? – odgadł Zero. – Ostatnio rozkręcił aferę w sprawie znęcania się nad krowami. W bazie pod Radzy minem. Zapamiętałem nazwisko, Getka. By łem tam parę dni temu. – Jemu też zaczął drżeć głos. Spojrzał na zegarek. – Wiesz, o czy m pomy ślałem? – odezwał się Witczak. – O ty ch fry tkach. To zabrzmiało, jak ostatni posiłek dla skazańca. Hif wy ciągnął swojego służbowego glocka. Naładował magazy nek. Z kabury na ły dce wy jął zapasową broń. Wręczy ł ją Witczakowi. – Pierdolę wszy stko – szepnął. – Skończmy z ty m.

Zakupy zajęły Jackowi nie więcej niż pół godziny. Otworzy ł drzwi i bez słowa zabrał porzucony telefon, rzucił jeszcze nieufne spojrzenie w kierunku siedzącej przy oknie dziewczy ny. Zaszeleścił torbą. – Chodź na górę. Zrobię fry tki. Zuza wlokła się za nim krok za krokiem, zrezy gnowana i w gruncie rzeczy głodna. Ostatni raz jadła rano. Miała za sobą dzień pełen wrażeń, a teraz burczało jej w brzuchu. Bez sensu, pomy ślała. Jeszcze przed chwilą drżała, słuchając opowieści jak z horroru, a teraz wąskimi schodami dreptała za mordercą i marzy ła ty lko o ty ch przeklęty ch fry tkach. Na piętrze, w spory m pomieszczeniu z kanapą i telewizorem, stołem i krzesłami oraz aneksem kuchenny m, Jacek włączy ł piekarnik, uważnie regulując kurki, żeby nastawić odpowiednią temperaturę. Na dole rozległy się męskie głosy, potem kroki na schodach, do pomieszczenia weszło pięciu mężczy zn, wszy scy uwalani błotem, w roboczy ch ubraniach, wy dzielający identy czną woń jak Jacek. – O, młody ! – zagadnął rudy wielkolud o spłaszczonej twarzy i krzy wy m, bokserskim nosie.

Zauważy ł nerwowe zachowanie chłopaka, jakby bał się pracowników ojca. – Robisz nam kolację? – To nie dla was – burknął Jacek. Jeden z mężczy zn, niski i chuchrowaty, choć przy ty m ży lasty i umięśniony, zajrzał do piekarnika. – Fry tki – poinformował resztę. – Robisz swojej pannie fry ciory ? – zainteresował się trzeci, złapał Jacka za czupry nę i kręcił jego głową w geście, który na początku wy dawał się przy jazny, ale chłopak zaczął sy czeć z bólu i się wy ry wać. Ostatni odezwał się wielki i najstarszy z grupy, pozostali najwy raźniej czuli przed nim respekt, bo naty chmiast się uciszy li. – Fry tki, kurwa, z mrożonki? – skomentował głosem bezbarwny m i metaliczny m. – Fry tki trzeba robić z ziemniaków. Masz? Jacek pospiesznie wy jął worek ze schowka pod zlewem. – Obieraj – zarządził mężczy zna, którego Zuza wzięła najpierw za ojca dwudziestolatka, ale szy bko zmieniła zdanie. Wy jął z metalowej tubki cy garo i zapalił. Usiadł przy stole naprzeciwko niej i wy puścił kłąb gry zącego dy mu. – Wiesz, kim jestem? – zapy tał. Pokręciła głową, bała się odezwać. Pozostali podeszli do stołu. Spojrzał na nich groźnie. – Śmierdzicie gównem – warknął. Dopiero teraz zauważy ła, że sam wy glądał schludnie i nie śmierdział. Najwy raźniej nie splamił się pracą przy wy ładunku krów. – Pod pry sznic! – krzy knął. Faceci się rozpierzchli. Gdzieś w tle trzasnęły drzwi i rozległ się szum wody. Facet wstał i poszedł do kuchni, zabrał się za krojenie warzy w. – Trzeba wiedzieć, jak kroić – rzucił. – I jak smaży ć. Olej masz? – zapy tał chłopaka. Usły szała brzęczenie metalu, patelnia stanęła na palniku. – Lej – padł rozkaz. – Nie żałuj. Fry tki trzeba smaży ć na głębokim oleju, kapujesz? Daj ręcznik papierowy ! W powietrzu rozniósł się zapach smażonego tłuszczu. – Trzeba poczekać, aż będzie gorący – wy jaśnił elegant. – I uważać, żeby nie kapnęło w oko! Jacek wy szedł z kuchni, usiadł na kanapie przed telewizorem, włączy ł kanał sportowy i gapił się bezmy ślnie. Właśnie zaczął się mecz.

Ostatni raz zatrzy mali się na stacji benzy nowej przy trasie na Biały stok. Zastanawiali się, kiedy ostatnio jedli, liczy li godziny. My śleli o ewentualny m postrzale w brzuch i jego konsekwencjach. Przy stoliku na serwetce rozry sowali plan gospodarstwa, Hif znacznie lepiej pamiętał rozkład budy nków. Witczak mniej więcej opisał układ pomieszczeń w domu. – Jest jeszcze czas, żeby wezwać kawalerię – zaproponował. – My ślałem o ty m – przy znał Ty mański. – Jeśli w sprawę zaangażowany jest Śliwiński, CBŚ ukręci łeb całej akcji.

Witczak pochy lił się nad ich planem sy tuacy jny m. Obok ujrzał głowę Starca – wy pisz, wy maluj – Szantaler. – Do dupy ten wasz plan – oświadczy ł. Witczak zignorował kry ty kę. Hif konty nuował opis operacji, wskazując paluchem poszczególne punkty. – Potrzebujecie trzeciego. – Zero usły szał znajomy głos. Zamknął oczy i usiłował się skupić. Kiedy je otworzy ł, wy blakłe źrenice Starca wciąż świdrowały go niczy m dwa krótkie miecze. Zauważy ł, że Starzec nie mrugał. – Trzeba dać cy nk Młodemu – rzucił Witczak. – Żeby wiedział, gdzie nas szukać. W razie czego. Hif kiwnął ty lko głową i wy szedł na zewnątrz z telefonem zabrany m aspirantowi. – Obaj będziecie gry źć piach – oznajmił Szantaler. – Jeszcze dziś w nocy.

Talerz pachnący ch fry tek stanął przed Zuzą. Sięgnęła po najdłuższą i włoży ła sobie do ust. – Dobra? – dopy ty wał się ogromny facet, który je przy gotował. Przy taknęła. – To jedz. Przed tobą długa droga. – Słucham? – odezwał się oparty o parapet Jacek, którego pracownicy przepędzili z kanapy. – W nocy ładujemy krowy i ruszamy do Włoch. Nie ma na co czekać – powiedział Strzałkowski tonem, który nie pozostawiał wątpliwości, kto tu rządzi. – A ojciec? – zapy tał jeszcze młody Getka, choć tak naprawdę chciał wiedzieć, dlaczego dziewczy na ma jechać z nimi. Inaczej to sobie zaplanował. – Twój ojciec jedzie z nami – odparł mężczy zna, wciąż przy glądając się jedzącej fry tki Zuzie. – Chy ba że chce się spotkać z policją. Jacek podszedł do stołu. – Mieliśmy inną umowę. – Zmierzy li się wzrokiem. – Ładna jest – odparł gość z cy garem. – Sprzedamy ją do burdelu w Neapolu. Robotnicy wstali z kanapy i otoczy li chłopaka. Ktoś podstawił mu pod nos fry tkę. – Jacuś, zjadaj i szy kuj się. No, Jacuś! – Niby się przekomarzali, ale w ich głosie nie by ło sły chać wesołości. W ty m momencie rozległ się dzwonek do drzwi. Wszy scy zwrócili się w stronę wy chodzącego na podwórze okna. W świetle latarni ujrzeli stojącą za furtką postać. – Co to za facet? – zapy tał krzy wonosy. – Kurier? – zaproponował umięśniony cherlak. – O tej porze? – powątpiewał wy soki. – Rączuś – poprosił Strzałkowski pierwszego. – Idź, zobacz. Rączuś kiwnął bokserskim łbem i zbiegł po schodach. W pomieszczeniu nagle pojawił się stary Getka. – Co się dzieje? – zapy tał swoim charaktery sty czny m zachry pnięty m głosem. – Ojciec... – zaczął Jacek, ale Strzałkowski przerwał mu ostry m tonem. – Zaczy na się – powiedział. – Ale spokojnie. Poradzimy sobie. Rano wy jeżdżamy z krowami do Włoch. Jeśli chcecie uratować ty łki, musicie jechać z nami.

– Policja? – Getka przy siadł na krześle przy ty m samy m stole, przy który m wciąż siedziała Zuza. – Stary znajomy. Witczak. To nie jest oficjalna wizy ta – skomentował lekceważąco Miazga. – Pamiętaj, że mam przy jaciół w psach – przy pomniał. – Dopilnują naszego konwoju. Mężczy źni podeszli do okien. Jacek przy sunął się do Zuzy, wziął ją za rękę. – Chodź, musimy się schować. Wy szarpnęła się Jackowi. Strzałkowski z Getką obrócili się w ich stronę. – Zabierz ją. Wiesz gdzie – warknął ojciec chłopaka.

Witczak obserwował otwierające się w piwnicy drzwi i idącego w jego stronę zwalistego faceta. – Szef czeka – oznajmił tonem kamerdy nera, choć jego ubranie by najmniej na liberię nie wy glądało, a gęba budziła skojarzenia z półświatkiem przestępczy m i nielegalny mi walkami bokserskimi. Ruszy li w stronę budy nku, minęli ogród z jałowcami, hortensją, kilkoma odmianami róż i cherlawą gruszą, potem drzwi, który mi przed chwilą wy szedł mężczy zna; szli wzdłuż budy nku mieszkalnego o pastelowy ch ścianach, przez porośnięty trawą plac z drewnianą ławą i huśtawkami, przez furtkę w wewnętrzny m ogrodzeniu i obok drugiego, niety nkowanego budy nku. Tam, w blasku latarni, ukazały się im zabudowania gospodarcze. W powietrzu czuć by ło woń świeżego obornika. Facet zniknął w szerokich drewniany ch drzwiach, Witczak chcąc nie chcąc, wszedł za nim. Znaleźli się w kory tarzu prowadzący m do zagród, metalowe drzwi zaskrzy piały, żarówka oświetlała wy łożone glazurą wnętrze, zalśniła stal dwumetrowego zbiornika. – Nikogo tu nie ma – stwierdził Zero. W ty m momencie wy czuł za sobą ruch, z ciemnego kory tarza wy szło jeszcze dwóch napakowany ch facetów. Jeden walnął Witczaka w plecy, okolica nerek wy buchła ostry m bólem. Drugi wy mierzy ł mu cios w brzuch, przed który m również nie zdołał się osłonić, padł na posadzkę jak porażony prądem. Ktoś chwy cił go za ucho i pociągnął do góry. – Kiedy zjawią się psy ? – usły szał nad sobą. Nie odpowiedział. Dostał znowu w plecy, w nogi, w głowę. – Przestańcie – uratował go rozkaz mężczy zny, który kucnął nad Zerem. Na szczęście posłuchali. – O! Przy dupas Szantalera – przy witał się Miazga vel Strzałkowski. – Śliwiński – wy powiedział jego prawdziwe nazwisko Witczak. Jak dotąd nie mieli przy jemności się poznać, obaj jednak wiedzieli o swoim istnieniu. Na betonowej posadzce rozległo się trzaskanie drobny ch kamy czków pod stopami kogoś, kto zbliżał się szy bkim krokiem. – Szefie, jest problem – padło od strony drzwi. – Wiem – odpowiedział Miazga. – Jeszcze jeden, ten Ty mański – oznajmił wy słannik. Strzałkowski zaklął. – Kamery go wy łapały. Stanęli w progu.

– To samotna akcja, co, chłopcy ? – rzucił jeszcze Miazga. – Nikt o was nie wie. Trzasnęły drzwi. Witczak został sam.

Miazga i jego ludzie odby li pospieszną naradę w tonący m w mroku kory tarzu obory. – Zapalcie wszy stkie światła – rozkazał przy wódca. Stał otoczony czterema żołnierzami swojego komanda. Każdemu po kolei przy dzielał zadanie. Zaczął od najwy ższego. – Szty wny, przy nieś krótkofalówki i broń. Mężczy zna kiwnął głową i wy biegł na zewnątrz. – Rączuś. – Krzy wonosy uniósł brwi. – Wy puść by dło. Zrobimy rejwach. Potem psy. Rudy podszedł do ściany i zdjął z niej wiszący na haku długi na pół metra pręt, z jednej strony rozgałęziony, z drugiej wy posażony w elektry czny mechanizm z rączką i przy ciskiem. Po chwili rozległo się muczenie krów, które z ociąganiem wy chodziły ze swoich stanowisk, zdziwione odstępstwem od ruty ny. – Mały. – Śliwiński zwrócił się do wy sokiego i ży lastego chłopaka, najmłodszego w grupie. – Ty usiądziesz przy kamerach. Wrócił Szty wny, Miazga rozdał krótkofalówki i pistolety. – Załatwimy go.

Witczak zbierał siły. Nad sobą ujrzał pochy lonego Starca. – Co tak leży sz? – narzekał Szantaler, który nagle zrobił się strasznie gadatliwy. – Długo tak będziesz zalegać, babo? Zero zaparł się o posadzkę rękami i próbował zignorować ból. Rozejrzał się. Pomieszczenie miało jedno, wy soko osadzone okno. Większość przestrzeni zajmował metalowy zbiornik na mleko, połączony ze ścianą rurami. W kącie na podłodze znajdowało się legowisko z gazet. Zacisnął zęby i podniósł się na nogi. – Kiedy ś by łeś w lepszej formie – skomentował pogardliwie Starzec. – No! Do roboty. Witczak podszedł do metalowy ch drzwi i zaczął walić w nie pięściami, starając się zrobić jak najwięcej hałasu.

Gdzieś z boku przebiegła krowa, popędzana elektry czny m poganiaczem w dłoni Rączusia. Za stojącą w przejściu grupą rozległ się hałas, jakby kościelny bił w dzwony. – Kurwa – zdenerwował się Miazga. Wskazał na czwartego ze swoich ludzi. – Brus, ucisz go! Facet średniego wzrostu i szczupłej budowy ciała z uśmiechem zdjął koszulę, odsłaniając umięśniony tors. Bez słowa zniknął za drzwiami.

– Do obory ! – wy dał rozkaz Śliwiński. On, Szty wny i Rączuś zniknęli w głębi budy nku.

Ty mański obszedł gospodarstwo boczną drogą, minął wy soką metalową bramę i szedł dalej wzdłuż muru, który w pewny m momencie zakręcił. Resztę posesji okalał płot z desek, po drugiej stronie rozciągała się łąka granicząca z murem wokół bazy. Przeskoczy ł przez płot i pobiegł w poszukiwaniu miejsca, w który m mógłby pokonać mur. Po kilku metrach przerzucił, nie bez trudu i sapania, swoje potężne ciało na żwirowy tłuczeń. Przy kucnął. Przed sobą miał wielki plac, z zabudowaniami na końcu; mieściły się tam obory połączone z magazy nami. Naprzeciwko, obok rampy, stał przy gotowany do przy jęcia zwierząt tir. Z lewej strony plac sty kał się z drugą, mniejszą łąką – na jej środku wznosiła się niewielka zadaszona altana zbudowana z ażurowy ch ścian, przeznaczona na bele z wy suszonego zeszłorocznego siana. W rogu placu znajdował się zbiornik na gnojownik, wy pełniony do połowy krowim nawozem zmieszany m ze zuży tą ściółką. Schy lony wpół przeciął plac i skry ł się przy podwoziu ciężarówki. Od kucania bolały go kolana i dół kręgosłupa. Obszedł wóz i podkradł się do łącznika między magazy nami a oborami, z który ch dochodziły nerwowe pory kiwania i tupot przestraszony ch zwierząt, które po drugiej stronie budy nku powoli rozchodziły się na wszy stkie strony. Hif dostrzegł ich wielkie, powolne ciała. Wszedł do łącznika, gdzie stał stary traktor, ogromne zielone by dlę z kwadratową kabiną. Po lewej stos stary ch chlebów, po prawej nasy p z paszy. Ty mański przy czaił się przy wy jściu, żeby obejrzeć podwórze, ogrodzone z jednej strony płotem, za który m rozciągała się posesja z niewielkim, parterowy m domkiem, z drugiej strony otoczone zabudowaniami – oborą, nieoty nkowany m budy nkiem oraz siedzibą rodu Getków. Dalej, za zamkniętą bramą, biegła droga do wsi. Z obory wy padła spłoszona krowa, podbiegła do koleżanki, zetknęły się mokry mi od śluzu nosami. Hif zastanawiał się, co zrobić. Żeby dostać się do obory, musiał przebiec kilkumetrowy odcinek podwórza. Gdy ty lko wy chy lił nos za próg, padł strzał, który wy ry ł dziurę w ścianie tuż obok jego głowy, w stronę twarzy poleciały odłamki betonu.

Krótkofalówka zacharczała, Miazga przełączy ł na odbiór. Usły szał komunikat Małego, który czuwał na piętrze domu dla robotników przy ekranie sy stemu kamer monitoringu. – Jest w paszarni. – Widziałem – skomentował Śliwiński, który przed chwilą z okna obory oddał niecelny strzał ze swojego glocka. – Szty wny, załatw go – rozkazał. Podwładny kiwnął głową i bezszelestnie przeszedł do ty lnego wy jścia. Miazga został w środku, razem z Rączusiem.

Witczak mobilizował siły, stojąc naprzeciwko gotowego do walki na pięści Brusa. Facet, który jeśli kiedy ś walczy ł, a na takiego wy glądał, miał pewnie wagę kogucią. Zero dominował, większy i wy ższy. Ty le że, choć w podobny m wieku, dawno nie trenował, by ł chory i zmęczony. Przegram, pomy ślał. Bez ostrzeżenia rzucił się na Brusa, złapał go wpół, rzucił na posadzkę. O dziwo, udało się. Spletli się w uścisku, którego chy ba Brus, przy gotowany do walki na pięści, się nie spodziewał. Zero znał chwy ty zapaśnicze, w Szczy rku trochę trenował i nieźle mu szło. Ale to by ło kilkanaście lat temu. Starzec stał nad nimi niczy m sędzia, ciągle przy gady wał, obserwując walkę toczoną na ziemi. – Ależ ty jesteś nieudolny – sapnął, gdy Witczak próbował założy ć przeciwnikowi japoński klucz. Szy ja Brusa uwięzła w mocny m uścisku, Zero złapał swój nadgarstek drugą dłonią, zablokował nogami wierzgające nogi przeciwnika. Ale Brus napiął mięśnie i się wy winął. Dy sząc, wy sunął głowę, odepchnął Zera i znów by ł na nogach. Wy raźnie preferował walkę na stojąco. – Beznadzieja – odezwał się Szantaler. – Nie masz czasu na zabawę. Łatwo powiedzieć. Przeciwnik może nie by ł młody, ale na pewno trenował i znał techniki walki, Witczak zaś stanowił jego przeciwieństwo. Owszem, kiedy ś przeszedł szkolenie ze sposobów unieszkodliwienia napastnika, ale nauka ty ch wszy stkich chwy tów doty czy ła przeciętny ch agresy wny ch kiboli lub bandy tów, a nie mistrzów kick-boxingu czy innego MMA. Czy tał nawet arty kuł 21 sposobów na zabicie gołymi rękami. Pierwsza połowa polegała na efekcie zaskoczenia, druga by ła niemożliwa do wy konania przez zwy kłego człowieka. Witczak wiedział jedno – musiał przełamać w sobie naturalny opór, barierę, którą stawiał mózg, powstrzy mującą przed zrobieniem drugiemu człowiekowi krzy wdy. Zasada twardo wpajana przez społeczeństwo, którą na pewno atakujący miał w dupie. Właśnie wy słał po łuku swoją lewą pięść, prosto w szczękę Witczaka. Trafił. Zero poleciał na ziemię. – Kurwa, matole! – Szantaler nie przebierał w słowach. – Jeszcze chwila i ten by dlak cię zabije! Weź się w garść. Weź się w garść, kołatało w głowie Witczaka i ty m razem by ł to głos jego własnej świadomości. Poznał też znaczenie określenia „dzwoniło mu w uszach”. Brus wciąż się bawił, zachęcał partnera, żeby się podniósł; dawał do zrozumienia, że chce honorowo dokończy ć sparing. A sekundy mijały. Hif został na zewnątrz sam, z czterema uzbrojony mi przeciwnikami. Szty wny zbliży ł się do drugiego wy jścia przez oborę, po której leniwie spacerowały krowy. Miazga chy ba liczy ł, że zwierzęta po wy puszczeniu zamienią się w dzikie bestie, tratujące wszy stko na swojej drodze. Nic takiego nie nastąpiło, po pierwszy ch emocjach związany ch z porażeniem prądem z poganiacza, nawet nastawionego na maksy malną moc, krowy zamieniły się w to, czy m by ły – powolne przeżuwacze. Kiedy wy czuwały zbliżającego się człowieka, starały się truchcikiem zejść mu z drogi, czasem wpadały na siebie, co powodowało, niczy m w dominie, kolejne niespieszne ruchy. W drugiej oborze zostały dwa by ki i to one mogły stanowić zagrożenie. Na razie jednak by ły spokojne, by ć może próbowały się zorientować, czy któraś z krów nie jest przy padkiem w rui. Ale nikt nie sprzedaje latującej sztuki. Szty wny wy chy lił ostrożnie głowę na zadaszony placy k z rampą, wagą dla krów i wejściem do oddzielnego pomieszczenia zwanego izolatką. Widział stąd część tira, powoli przeszedł w jego kierunku, trzy mając w jednej dłoni pistolet, w drugiej krótkofalówkę. Kamery obejmowały wszy stkie pomieszczenia, liczy ł, że pozostawiony przed ekranem Mały go ostrzeże. Przy tulony do

ściany doszedł do paszarni, zajrzał, ale panował tu półmrok, żarówka w jedy nej lampie nie działała, więc mógł ty lko liczy ć na światło latarni z podwórza i placu manewrowego. Pochy lił się, żeby spojrzeć na układ cieni pod podwoziem, w nadziei, że zobaczy kry jówkę intruza. Sarknął. Miazga niepotrzebnie próbował to załatwić po cichu. Powinni pójść ty ralierą i po prostu strzelać do wszy stkiego, co się porusza. Padłoby trochę krów, trudno, bracia Pariante na pewno przeboleją stratę. Ostrożnie podbiegł do traktora. Wy jrzał, by zlustrować teren, przed sobą miał górę zboża na pry zmie, przejście na podwórze. Chciał sprawdzić drugą część magazy nu, w której leżała góra zeschnięty ch chlebków przy wożony ch przez znajomego Turka. Przy łoży ł do ust radio, włączy ł przy cisk nadawania i wy szeptał: „W paszarni już go nie ma”. W ty m momencie poczuł, że potężna ręka owinęła mu się wokół szy i, poczuł narastający ucisk, wierzgnął, ale napastnik wzmocnił chwy t. Szty wny stracił grunt pod nogami. Po dwóch długich minutach przestał oddy chać.

Walka trwała w najlepsze, brakowało ty lko dzwonów ogłaszający ch koniec i rozpoczęcie kolejny ch rund. Brus bawił się znakomicie, wy kony wał zachęcające gesty, aby Witczak się nie poddawał. Zero, który wciąż widział dla siebie szansę wy łącznie w sprowadzeniu walki do parteru, wy czekał na dogodny moment i rzucił się na przeciwnika, objął go wpół, przy lgnął do mokrego od potu ciała, próbował podciąć facetowi nogi, żeby razem padli na posadzkę. Miał jedną przewagę – masę większą o jakieś dwadzieścia kilogramów. Brus starał się uderzać Witczaka w plecy ; Zero wiedział, że zaraz zrobi coś nieobliczalnego, urwie mu ucho albo spróbuje zerwać skalp, dlatego zdecy dował się sam na coś, czego w zwy kłej walce nigdy by nie zrobił. Wbił zęby w ramię przeciwnika, zacisnął z całej siły jak dzikie zwierzę. Brus zawy ł. Jego krzy k poniósł się po kolejny ch pomieszczeniach, przestraszy ł zapewne zwierzęta i wprawił w konsternację ludzi. Drugą ręką sięgnął głowy Brusa i z całej siły wepchnął mu kciuk w oko. Tu również musiał pokonać swój wewnętrzny opór, nie my śleć o ty m, co w tej chwili robi, w co zagłębia się jego palec. Poczuł ciepłą tkankę tam, gdzie wbijał się jego nieobcinany długo paznokieć, który w końcu zatrzy mał się na kości. Brus upadł na ziemię, a Witczak, wściekły na siebie, że zachował się jak bestia, że złamał wszelkie reguły cy wilizowanego świata, pochy lił się i wy parował celny cios w szy ję przeciwnika, celując w jabłko Adama. Usły szał chrzęst łamiący ch się chrząstek, Brus zacharczał. Wy trzeszczy ł jedy ne sprawne oko, zsiniał i przestał oddy chać. Wpadł w drgawki, Zero odwrócił się, żeby nie patrzeć na swoje dzieło. – Nareszcie – szepnęło słodko widmo Szantalera, jakby jego najsilniejsze pragnienie właśnie zostało zaspokojone.

Ty mański wy jął broń z dłoni martwego gangstera i wpatry wał się w krótkofalówkę. Nie wiedział, ilu jeszcze wrogów zostało do pokonania, ale ucieszy ł się, że przy najmniej jednego wy eliminował. W głośniku zaszumiało, zaraz ktoś nada komunikat. I rzeczy wiście, do uszu

Ty mańskiego doszło krótkie py tanie: „Szty wny, gdzie jesteś?”. Domy ślił się, że wszy stkie robale zostały zaopatrzone w podobny sprzęt. Przy sunął sobie do ust czarny przedmiot, wcisnął przy cisk i odpowiedział: „Szty wny jest szty wny ”. Drobna radość, ale poczucie się przez chwilę Bruce’em Willisem bezcenne. Oborowa pułapka, przy szło mu do głowy. W ty m momencie zdał sobie sprawę, że jakiś stały element otoczenia uległ zmianie. Brakowało mu szczekania psów. Jednocześnie na podwórzu rozległy się odgłosy szurania pazurami po betonie. Przestraszona krowa wpadła do łącznika, rozpędzone cielsko minęło traktor, Ty mański w ostatniej chwili przy tulił się do koła, by dlę walnęło łbem w tira, wy wróciło się i przez chwilę bezradnie przebierało w powietrzu nogami, jak przewrócony na plecy chrząszcz. Za nim do magazy nu wpadł doberman, Hif dostrzegł bły sk jego oczu i ślinę na py sku. W ostatnim, desperackim geście rzucił w psa krótkofalówką, czy m zwrócił na siebie uwagę, ale za to zy skał niezbędną sekundę na ratunek. Złapał się wy stającego elementu ciągnika, czy li lusterka, i wspiął na nadwozie. Pies skoczy ł, wbił zęby w wiszącą połę kurtki i zawisł na Ty mańskim. Pojawił się drugi osobnik tej samej rasy, dopadł wierzgającej krowy i zaczął ją obszczekiwać, by dlę przekręciło się na brzuch i przestraszone usiłowało wstać. Hif obrócił wolną rękę w kierunku wiszącego pod nim dobermana i strzelił. Pies odskoczy ł z piskiem i zniknął w ciemnościach, drugi pobiegł za nim. Policjant został na traktorze sam, dy sząc ciężko. Właśnie zestaw wrogów powiększy ł się o agresy wny ch i niebezpieczny ch przeciwników.

Ból przedziera się powoli przez fale adrenaliny i endorfin, Maks odczuwa zawroty głowy, chciałby wrócić na oddział, coraz gorzej się czuje. Z otwarty ch drzwi wy chodzi niski mężczy zna ubrany w drelichową kurtkę i robocze spodnie. Pracownik kotłowni trzy ma w ręku butelkę wiśniówki, na widok lekarza wiozącego na wózku kobietę wsty dliwie chowa flaszkę za siebie. Maks chce poprosić, żeby amator wiśniówki wezwał pomoc. Potem pada strzał i o betonową podłogę uderza bezwładnie osiemdziesiąt parę kilo mięsa, tłuszczu i kości. Huk odbija się od ścian i biegnie niesiony echem w kierunku prześwitów. Glistowski zamiera z dy miący m pistoletem w dłoni. Wie, że już nie ma odwrotu, teraz naprawdę przekroczy ł ostateczną granicę. Odpy cha kółkami nogi pracownika kotłowni i wprowadza wózek do służbówki. Odwiązuje supeł prześcieradła, który m prowizory cznie przy wiązał dziwoląga do oparcia wózka. Cy na zsuwa się na podłogę, gruby pochy la się, odkrztusza, kaszle i charczy. Po chwili poprawia mu się, więc kuca naprzeciwko Maksa i patrzy na niego spojrzeniem straceńca. Wie, że to koniec. – Mam cię – szepcze z trudem, chwy ta się za szy ję, jakby każde słowo sprawiało mu ból. Charczy, bełkocze, zmęczony, złachany, przy suwa się na czworakach, celuje z broni. Cy na odruchowo obejmuje swój brzuch, jakby broniąc ukry tego między jego tkankami ksenomorfa. – To twoje dziecko – odzy wa się. – Ty jesteś ojcem. – Wiem przecież – szepcze Roman. Oddy cha jak astmaty k podczas ataku choroby, opada na ty łek, wy cofuje się pod przeciwległą ścianę. Oczy Glisty stają się rozbiegane, nie wie, co ma zrobić, wy daje mu się, że wszy stkie plany wzięły w łeb, ale z drugiej strony nie jest pewien, czy jakiekolwiek plany tworzy ł. Waha się, choć

wy stawia lufę pistoletu, którą celuje w brzuch ofiary. Maks czuje, że zbliża się koniec, że naprawdę wy darzy się to, czego tak bardzo chciał, nastąpi moment, do którego przecież dobrze się przy gotował. – Strzelaj – zachęca. Drżący palec Glisty wędruje na języ k spustowy broni, doty ka wy giętego kawałka metalu, zaraz pociągnie. Zmienia jednak decy zję, drżąca dłoń opada mu na kolano. Nie ma siły, żeby mówić na głos, szepcze przez zaciśnięte gardło. – Słuchaj – rzęzi. – To ość, wiesz? Dorsza. Uśmiecha się z trudem, nie zwracając uwagi na odgłosy kroków dobiegające z kory tarza. Od progu ostrożnie skrada się Magik, podchodzi i wy jmuje z dłoni Glistowskiego pistolet. – Przepraszam – pada jeszcze z ust grubego.

Witczak wy chy lił się z pomieszczenia, w który m zostawił zwłoki Brusa, przed sobą miał kory tarz prowadzący z jednej strony do obory pełnej łażący ch, zaniepokojony ch krów, z drugiej do wy jścia w kierunku domów mieszkalny ch i bramy. Tuż przy drzwiach na podłodze znalazł koszulę porzuconą przez Brusa. Rozejrzał się i na parapecie wy sokiego okna po drugiej stronie zobaczy ł dwa pistolety – glocka bandy ty i zapasową broń wciśniętą mu przez Ty mańskiego. Spojrzał jeszcze na sufit. Gdy by zdecy dował się sięgnąć po pistolet, uchwy ciłaby go kamera wisząca w rogu. Zamiast tego przesunął się więc pod ścianą w stronę wy jścia, śledząc przebieg kabli prowadzący ch w ty m samy m kierunku. Poszedł ich śladem, do przedsionka, potem wy jrzał na podwórze, na który m błąkały się krowy. Gdzieś od strony placu manewrowego dochodziło nerwowe ujadanie psów. Wcześniej padł strzał. Zostało jeszcze czterech przeciwników, może pięciu, a nawet sześciu, licząc młodego Getkę. Powodzenie akcji wisiało na jedny m cholerny m włosku, pomy ślał. Na szczęście nigdzie nie by ło Starca, który mógł rzucić jakiś złośliwy komentarz. Z mocno bijący m sercem wy szedł na otwartą przestrzeń, dopadł ściany budy nku mieszkalnego, tego samego, do którego lata temu wprowadził go Getka, żeby zademonstrować nagranie z kamery w burdelu. Teraz jego wzrok podążał za kablami elektry czny mi biegnący mi pod sufitem, które przechodziły przez ścianę domu i w splocie szły nad schodami na piętro. Wszedł przez drzwi do ciemnego przedsionka. Zdjął buty, położy ł je na pierwszy m stopniu i ruszy ł po schodach. Starał się poruszać bezszelestnie, najgorszy by ł jego własny oddech, który szumiał mu w uszach jak rozkręcony na pełną moc wenty lator. Jeśli Ty mański jeszcze ży ł, to przede wszy stkim należało odciąć Śliwińskiemu i jego gangsterom podgląd pomieszczeń.

Hif ostrożnie zeskoczy ł z ciągnika i czekał z gotowy m pistoletem na atak, który jednak nie nastąpił. Zawrócił na drogę, którą przy szedł, wzdłuż ciężarówki, po chwili znalazł się w przedsionku, przebiegł otwartą przestrzeń obok wagi i schował się w niewielkim pomieszczeniu opisany m jako izolatka. Kiedy się obejrzał, zrozumiał, że znalazł się w pułapce, sam na sam z przy czajony m dobermanem.

W ostatniej chwili zdąży ł zasłonić szy ję ramieniem. Poczuł ból, kiedy zęby zwierzęcia wbiły się w tkaninę, przecięły skórę i mięśnie. Upadł na podłogę, nad nim wściekle warczał pies, jego kły zagłębiały się w tkankę, Hif poczuł ciepło krwi spły wającej po przedramieniu. Do izolatki wszedł jakiś facet. Przez chwilę Ty mańskiemu mignęła jego spłaszczona twarz. Zbliżał się powoli, z pistoletem wy celowany m w splecione ciała, na jego przestraszonej twarzy pojawił się teraz triumfujący uśmiech. Doberman zaś szarpał coraz bardziej, próbując dotrzeć do szy i ofiary, ale Hif wciąż się zasłaniał, poświęcał rękę, którą pies ranił w coraz to nowy ch miejscach. – Basior – odezwał się Rączuś, celując tak, żeby nie zabić psa. – Basior, odsuń się. Basior jednak nie odpuszczał. Ty mański zdawał sobie sprawę, że za chwilę rudy bandy ta strzeli, żeby ty lko unieszkodliwić wroga. Ale Hif i tak by ł już niegroźny. Broń mu wy padła, leżał bezbronny, na twarzy czuł smród z paszczy psa, zapach krwi i rozkładu, nagromadzony ch bakterii gnilny ch i niestrawionego mięsa. W ty m momencie padł strzał, na szczęście niecelny. Basior puścił ofiarę i obejrzał się za siebie. Rączuś leżał na ziemi, powalony przez inne zwierzę. W półmroku Hif rozpoznał rude futro posokowca weimarskiego. Suzy ! Najwy raźniej ktoś wy puścił z wy biegu wszy stkie psy. Wgry zła się w dłoń napastnika, rudy wy ł z bólu, gdy szarpała delikatne tkanki. Doberman skoczy ł na sukę, ich ciała splotły się w walce, mężczy źni jak zahipnoty zowani pozostali na posadzce. Między nimi leżała porzucona broń, kształtny glock, o który rozegrał się wy ścig. Obaj mieli ty lko po jednej sprawnej dłoni, obaj musieli przemóc sy gnały alarmowe wy sy łane do mózgu przez naruszone nerwy. Rączuś oparł się na łokciu i wy sunął zdrową rękę, ale Ty mański by ł szy bszy, sięgnął broni stopą i kopnął ją w stronę ży wego kłębu kości, mięśni i futra. Od drzwi dobiegało ich warczenie kolejnego psa. Doberman mierzy ł ich bły szczący mi ślepiami. Rudy zaszczebiotał. – Dobra Ninka, dobra – mówił jak do dziecka, nienaturalnie wy sokim głosem. Ninę bardziej od ludzi intry gowały dźwięki dochodzące z głębi pomieszczenia, odgłosy walczący ch osobników jej gatunku. Na drodze miała jednak dwóch ludzi, powoli wy bierała, którego zaatakować. Hif zorientował się, że tego drugiego faceta nie łączy ła z suką żadna więź, pies prawdopodobnie by ł nieobliczalny i wszy scy się go bali, by ć może lubił zaatakować pracowników. Nie bez powodu zwierzęta trzy mane by ły w zamknięciu. Ty mański zaczął piszczeć jak szczeniak, co zdezorientowało Rączusia i ułatwiło psu wy bór. Jedny m skokiem dopadł rudego bandy tę, Ty mański odsunął się i włoży ł zdrową rękę tam, gdzie wcześniej kopnął pistolet. Przede wszy stkim chciał pomóc Suzy, splecionej z samcem, który nie odpuszczał, łamiąc jedną z żelazny ch reguł psiego świata – nie atakować suk. Odsunął się i wy celował w środek tułowia, starając się, żeby na linii ognia nie znalazła się ulubienica Wilka. „Przepraszam” – szepnął i strzelił. Rozerwana tkanka obry zgała mu twarz. Psa rzuciło na ścianę, Suzy z piskiem skoczy ła na cztery łapy i uciekła z izolatki. Hif podniósł się i obszedł zapamiętaną w boju Ninę, leżącą nad Rączusiem, wgry zioną w jego szy ję, z której try skała jasnoczerwona krew. Zamknął metalowe drzwi i zasunął skobel. By ł ledwo ży wy.

Witczak nie miał przy sobie broni, stracił też ochotę na wbijanie ludziom palców w oczy. Przed

sobą widział obróconego ty łem faceta, siedzącego przed rozświetlony m, podzielony m na małe obrazy ekranem. To, co działo się na zewnątrz, najwy raźniej przy kuło jego uwagę. Powiększy ł kwadrat z przedsionka, w który m znajdowało się wejście do izolatki, widział wbiegające do środka psy, usiłował nawet ostrzec Rączusia, ale nie zdąży ł. Ktoś zaatakował od ty łu, przerzucił mu przez szy ję wąski pasek skóry i pociągnął do ty łu. Mężczy zna majtnął nogami, kolanami uderzy ł w stół, który podskoczy ł, monitor przewrócił się, Mały upadł na podłogę wraz z napastnikiem. Ile trwa uduszenie człowieka? Witczakowi wy starczy ło dwie minuty, mężczy zna przestał wierzgać, a Zero rozluźnił uchwy t paska, wstał i poprawił spodnie. Ilu ludzi zginęło przez niego w ciągu ostatnich dni? Przestał liczy ć. A to jeszcze nie koniec. Na chwiejny ch nogach wrócił na parter, założy ł buty i opasał się narzędziem zbrodni. Cały śmierdział potem, nie odstępował go kwaśny zapach krwi i odór siarkowodoru. – Cuchniesz śmiercią. – Starzec pojawił się bez ostrzeżenia, uniósł otwarte dłonie, ukazując krwawe ślady. Zero machnął ręką i wy szedł na zewnątrz. Ruszy ł w kierunku obór, wokół kręciły się krowy. W środku zderzy ł się z Hifem. Obaj przy warli do niedawno bielonej wapnem ściany. – Ilu? – rzucił Ty mański. Witczak policzy ł w my ślach. Wy sunął dwa palce. Hif kiwnął głową i również pokazał dwa. Przy kucnął, osłaniając ranną dłoń. – Suzy – zawołał cicho. Ale posokowiec nie zareagował. Skuleni przeszli do drugiej obory. Gdzieś z zewnątrz dobiegało szczekanie, przeszli przez najbliższe stanowisko, brodzili w ściółce i gnoju, dopadli okna, z którego rozciągał się widok na łąkę z samotną stodołą. Suzy stała przed wejściem i szczekała. Nagle wewnątrz rozległ się strzał. Suka pisnęła i uciekła z podkulony m ogonem. – Osłaniaj mnie – rozkazał Hif.

Miazga ukry ł się pośród paczek z sianem, za ażurową ścianą. Przez luki między deskami obserwował oborę i okolicę. Sły szał ujadanie psów, ich warczenia i piski, wy strzał i wreszcie ciszę, dojmującą, groźną ciszę. Usiłował wezwać przez radio swoich podwładny ch, ale nikt nie odpowiedział na rozkaz. Z obory wy skoczy ł rudy posokowiec, którego ukradli Wilkowi, zbliżał się powoli z nosem przy ziemi, wy raźnie natrafił na jakiś trop. Pies zatrzy mał się kilka metrów od wejścia do kry jówki i zaczął szczekać. Śliwiński sięgnął po glocka i strzelił. Spanikował, po prostu spanikował. Po sekundzie wiedział, że wy brał najgorsze posunięcie z możliwy ch. Zdradził swoje położenie. Odczekał chwilę. By ł już gotów wy biec z gotowy m do strzału pistoletem, pokonać niewielką odległość dzielącą go od obory. To tam mógł zebrać ponownie swoich ludzi do kupy, policzy ć straty i ponowić atak. W ty m momencie zaczął się ostrzał, czarne okno obory rozbły skało raz po raz, deski pękały, trafione kulami. Miazga padł na klepisko, przy warł do wilgotnej ziemi, czołgał się jak robak do wy jścia, ale wtedy drzwi się zam​k​nęły. Mechaniczne zgrzy tnięcie w ciszy, coś strzeliło, coś zabły sło, rozniósł się zapach benzy ny, i ty lko nagłe kołatanie serca. W jednej z paczek siana pojawiło się delikatne żółte światło, ogień przeskakiwał z jednego źdźbła na kolejne, powoli

obejmował całe bele, tańczy ł na suszonce. W twarz uderzy ło go narastające ciepło, przechodzące w gorąco, gdy cała stodoła stanęła w ogniu.

– Właśnie rzuciłem palenie – szepnął Ty mański. Witczak nie mógł oderwać wzroku od wielkiego płonącego stosu, przez chwilę dostrzegł w środku pomiędzy języ kami ognia jakiś ruch, usły szał krótki krzy k, zacisnął wtedy oczy, szczęki, pięści. – Poszukajmy Zuzy – zaproponował Hif. Przede wszy stkim odnaleźli pomieszczenie w piwnicy domu dla robotników, które dziewczy na opisy wała przez telefon. Za metalowy mi drzwiami znajdował się pokój umeblowany sprzętem z lat osiemdziesiąty ch. Suzy nie odstępowała Ty mańskiego, chodziła za nim krok w krok. Rozejrzeli się, ale nie znaleźli ani Zuzy, ani żadnego przedmiotu, który mógł do niej należeć. W końcu w barku za politurowany mi drzwiczkami Hif odnalazł to, za czy m się rozglądał. Plecak Zuzy. Pusty, co prawda, ale ważny by ł świeży trop. Suka na prośbę posłusznie przy tknęła nozdrza do grubego lnu i zamerdała ogonem, spojrzała na policjantów wesoło i przy stąpiła do pracy. Działała metody cznie, wąchała najbliższą okolicę, poruszała się najpierw po okręgach, następnie zaczęła robić pętle na podwórzu. Powoli zbliżała się do zabudowań gospodarczy ch, w który ch jeszcze niedawno toczy ła się walka. Policjanci ruszy li w ślad za posokowcem, rude futro mignęło im w łączniku między magazy nami paszy treściwej, tam gdzie stał traktor. Rozległo się ciche szczeknięcie, Hif i Witczak przy spieszy li, obaj my śląc o ty m samy m. Minęli ciągnik, podeszli do stojącej tam potężnej, dwupiętrowej ciężarówki, pozostawionej z otwarty mi, rozchy lony mi drzwiami. Zero skierował się do kabiny, Hif wskoczy ł nie bez trudności na pakę, chroniąc rozszarpane przedramię. Zapalone na zewnątrz robocze światło odsłaniało aluminiową dwupiętrową konstrukcję, poidła na boczny ch ścianach, ażurowe ściany z ukry ty mi wenty latorami. Przegrody ustawiono wzdłuż boków, w ostatniej leżało siano przeznaczone na ściółkę. Ty mański odczepił od paska małą my śliwską latarkę i rozświetlił wnętrze pojazdu. – Wiem, że tam jesteś, gnoju. Wy łaź.

Witczak otworzy ł drzwi kabiny, wdrapał się po schodkach na górę i sprawdził wnętrze podzielone na dwie sekcje – w przedniej znajdował się właściwy kokpit z fotelami kierowcy, pasażera i urządzeniami do sterowania wozem, w ty lnej – pojedy ncze posłanie ze zmięty m śpiworem, wy dzielający m zapach męskiego potu i gnoju. Suzy na zewnątrz piszczała i skrobała, drapała pazurami metalową powierzchnię. Kabina wpadła w lekkie drgania, jakby w naczepie obudziło się zwierzę i postanowiło się uwolnić. Zero zeskoczy ł na żwirową powierzchnię placu manewrowego, aby podbiec do części ładunkowej, ale powstrzy mał go stojący tuż obok ciągnika mężczy zna, celujący w niego ze strzelby. Suzy powarkiwała, więc Witczak przy trzy mał ją za skórzaną obrożę, czy m wzbudził w suce jeszcze większą agresję. Mężczy zną, który pojawił się znikąd i celował teraz z my śliwskiego,

niełamanego sztucera o jednej lufie, by ł Henry k Getka, właściciel bazy. Zza ścian naczepy wciąż dochodziły odgłosy przewalania się ciał, jakby zamknięto tam ziry towanego by czka. Nagle lufa zmieniła cel, z części ładunkowej wy padł Jacek, osłonił się ręką, poleciał na bok, za nim na równe nogi skoczy ł potężny jak tur Ty mański, zamorty zował upadek, klęknął, naty chmiast zorientował się w sy tuacji, w jego dłoni zalśniło szerokie ostrze noża my śliwskiego, które teraz znajdowało się w okolicach szy i chłopaka. Obaj mieli ubranie ubabrane sianem i obornikiem, dy szeli po niedawnej walce, ale w tej chwili to policjant uzy skał przewagę. Kiedy Getka zmienił cel, Witczak po prostu puścił Suzy, która skoczy ła z cały m rozpędem trzy dziestokilowego ciała, celując w przy łożone do broni lewe ramię mężczy zny. Ten moment wy korzy stał Jacek, złapał Ty mańskiego zdrową rękę, w której policjant trzy mał nóż, podciął górującego nad nim mężczy znę i wy mierzy ł cios w rozszarpane przez dobermana ramię. Hif zawy ł z bólu. Witczak nie dał rady zatrzy mać Getki, który bronił się kolbą, jedny m ciosem odsunął od siebie Zera i psa, po czy m wy korzy stał chwilę i wskoczy ł do kabiny ciągnika. Otaczające ich dźwięki – ujadanie psów, pory kiwanie krów – zdominował warkot silnika o mocy stu pięciu koni mechaniczny ch. Potężna machina ruszy ła, właściciel bazy wy jechał z łącznika na podwórze i tam przy stąpił do wy kręcania. Suzy biegła za traktorem. Zero zdąży ł obejrzeć się na splecione w walce ciała Hifa i Jacka, wstał i pobiegł w stronę dwóch przednich świateł potwora, który właśnie zwrócił w ich stronę swoją paszczę. Silnik ry knął groźnie i zwiększy ł obroty niczy m stojący na czerwony ch światłach ford mustang przy gotowujący się do nielegalnego wy ścigu. Witczak zdąży ł dobiec, wskoczy ć na metalowy stopień i złapać się klamki w drzwiach, zanim potwór ruszy ł. Otworzy ł kabinę, złapał kierownicę i skręcił do siebie, rozpędzony pojazd ominął zwarty ch w walce mężczy zn i wbił się w bok naczepy. Zero zdołał jeszcze dostrzec krzy wy uśmiech na twarzy kierowcy i poczuł silne uderzenie w szczękę. Zachwiał się, zabrakło mu dobrego punktu zaczepienia i wy leciał z kabiny. Usły szał z wnętrza skrzy ni biegów szczęk przekładni, traktor wy cofał, zatrzy mał się w środku łącznika, w który m jeszcze niedawno stał. Teraz przy gotowy wał się do powtórzenia manewru. Zero, leżąc na plecach, z bólem przeszy wający m całe ciało, zorientował się, że Getka celował w metalową skrzy nię podwieszoną między kołami w podwoziu tira. Zrozumiał. Jego domy sły potwierdził Starzec, który nagle objawił się tuż obok i wskazał na skrzy nię. – Mała tam jest! – krzy czał. Witczak podciągnął nogi, przewrócił się na brzuch i wstał, podpierając się rękami. W ty m czasie traktor znowu ruszy ł. Zero chwy cił się pierwszego schodka, nie zdołał się jednak podciągnąć, nogami szorował po żwirze, bezwładny jak wkręcona w koła szmaciana lalka. Przód ciągnika zgiął skraj skrzy ni, a Getka znów wrzucił wsteczny, dając Witczakowi moment na wciągnięcie ciała na wy sokość drzwi kabiny. Przy gniótł Getkę i starał się odciągnąć go od kierownicy, silnik zawy ł, gdy wy jechali ty łem na podwórze, po który m rozbiegały się przerażone krowy. Zero gwałtownie skręcił, tak że potwór wbił się w ścianę obory i raptownie zahamował. Silnik zawy ł i zgasł, Getka opadł na fotel bezwładnie, nie dając znaku ży cia z nienaturalnie wy kręconą głową. Witczak wy skoczy ł z kabiny, zorientował się, że znajduje się wewnątrz obory, poczuł na sobie bezmy ślne spojrzenia kilku przeżuwaczy. Poruszał się na czworakach, wkładał dłonie w leżące wokół krowie placki, ślizgał się w poszukiwaniu oparcia. Dotarł wreszcie do metalowej ramy rozgraniczającej część dla by dła i przejście dla pracowników, dźwignął się na nogi, poczuł

zawroty głowy i mdłości. Znalazł się na podwórzu. Gdzieś w oddali wy ła sy rena, pewnie w najbliższej remizie. Powlókł się w stronę łącznika. Niedaleko rampy leżał półprzy tomny Hif, najwy raźniej potrącony w czasie manewrów Getki. Chłopaka w pierwszej chwili nie zauważy ł, wy czuł jednak w powietrzu zapach oleju opałowego z rozszczelnionego baku. Spojrzał w kierunku podwozia tira. Z układu hamulcowego wy doby wała się mgiełka sprężonego powietrza. Obok kucał Jacek i pstry kał zwy kłą zapalniczką. Zero wiedział, że jeśli nie powstrzy ma chłopaka, wy buch rozerwie całe podwozie tira wraz z ukry tą w nim Zuzą. W ręku młodego Getki zalśniła oksy dowana czerń pistoletu. – Suzy, bierz go – usły szał za sobą szept Hifa, posokowiec warknął, wy minął Witczaka i skoczy ł na Jacka. Zero zmusił się do biegu, znalazł się przy metalowy m schowku, zaczął walić w wieko skrzy ni, odpowiedziały mu uderzenia z wewnątrz. – Odsuń się! – krzy knął i sięgnął po leżący nieopodal sztucer. Rozwalił kolbą kłódkę i otworzy ł zamek. Pomógł wy dostać się dziewczy nie. Podtrzy mując Zuzę za ramię, odprowadził ją na bezpieczną odległość, a sam wrócił i pomógł Hifowi. Ile on waży ? – pomy ślał, gdy złapał sierżanta za nadgarstki i z trudem odciągnął pod ścianę. Padli na utwardzoną powierzchnię. Niedaleko na żwirze leżał sy n właściciela, przy trzy my wany przez psa. Zuza, położy ła się przy ojcu z płaczem. Hif objął ją zdrowy m ramieniem. Witczak ujrzał widmo kroczące przez dy m. Usta Szantalera poruszały się, wy powiedział coś niezrozumiałego. Po chwili widmowa postać rozmy ła się w ciemnościach.

OKOŁO CZTERECH MIESIĘCY PÓŹNIEJ

Przy szli z kwiatami i butelką hennessy ’ego, którą Hif trzy mał specjalnie na taką okazję. Urodzenie dziecka to w końcu nie w kij dmuchał. Cy na nabierał sił w jedy nce oddziału ginekologicznego pry watnego szpitala, w który m poby t załatwiła mu Agata, by ła kobieta Ty mańskiego. – Jak się masz? – zapy tał sierżant. – Nieźle – odrzekł Maks. – A gdzie mały ? – zainteresował się Witczak. – Obcy jest na oddziale preadopcy jny m w inny m szpitalu – wy jaśnił Cy na. Przy stawili sobie plastikowe krzesła i usiedli po obu stronach łóżka. Nie wiedzieli, co powiedzieć. – Wy puścili cię? – zdziwił się Cy na. Witczak wzruszy ł ramionami. – Odpowiadam z wolnej stopy – wy jaśnił. – A ja mam zawieszenie w czy nnościach służbowy ch – dorzucił swoje trzy grosze Ty mański. – Jak Zuza? – Siedzi z babką w górach. Spędzą tam całe wakacje. Takie sanatorium psy chiatry czne... – zaczął tłumaczy ć Hif. Maks chciał poznać więcej szczegółów doty czący ch sprawy Getki i Śliwińskiego. – Miazga dziesięć lat temu nawiązał współpracę z klanami Camorry. Getka handlował z nimi by dłem, a przy okazji ludzie Miazgi podczas każdego wy jazdu załatwiali brudną robotę dla mafii. Z każdy m transportem ginął jakiś prokurator albo ktoś z konkurencji – wy jaśnił Ty mański. – Teraz sprawę przejął Europol. – Co z Kamillą i Belgami? – padło kolejne py tanie. Ty mański oddał pałeczkę Witczakowi. – Dennisa dopadła Wiosna – odrzekł.

– Prokurator Karolina Wiosna – sprecy zował Hif. – Dennis siedzi w areszcie. – A Kamilla? – Cy na spojrzał na Zera. – Wiedziała o procederze drukowania pieniędzy. Współpracowała z Dennisem. Miała dobre intencje, chciała wy rwać brata z półświatka, ale i tak prokuratura wy toczy jej sprawę, podobnie jak Janowi Saksowi i kuzy nom. Wszy scy zostali zatrzy mani. Niestety pojawiły się problemy z dowodami. – Co masz na my śli? – Z magazy nów policji w Kamieniu Pomorskim wy parowały maszy ny drukarskie. Draga zniknął, jakby zapadł się pod ziemię. Podobnie jak dwóch policjantów z Kamienia Pomorskiego. – Magik? – domy ślił się Cy na. Witczak przy taknął. Rozmowa zmęczy ła Maksa. Goście wstawili kwiaty do wazonu, alkohol pozostawili na półce w szafce przy łóżku i wy szli na kory tarz.

Cy na cieszy się z odzy skanego spokoju i samotności. Wie, że niedługo wpadnie matka, przy niesie kompot w słoiku, cy trusy, kawałek upieczonego przez siebie ciasta. Usiądzie na krześle obok i będzie w milczeniu wpatry wać się w swoje dziecko. Nie potrafi zrozumieć decy zji o oddaniu wnuka do adopcji. W pierwszej chwili Maks bał się, że matka go znienawidzi, że wy krzy czy mu tę nienawiść i odejdzie. Ale nie, Teresa przy chodzi codziennie, przy nosi owoce i ciasto, po czy m siada na krześle i milczy. Cy na wie, że matka z jego decy zją nigdy się nie pogodzi. Nim też targały wątpliwości. Gdy podpisy wał dokumenty. Gdy składał rezy gnację z pracy w komendzie stołecznej. Gdy składał do sądu pozew o zmianę płci. Teraz ma to już za sobą. Nie wie, co go czeka. Czuje się jednak tak, jakby nie czekało go już nic dobrego.

– Co teraz? – rzucił Hif w drodze do windy. – Jeśli nie pójdę do paki, skorzy stam z zaproszenia Małgorzaty – odparł Zero. – Razem z Guciem mieszkają w wy najęty m domu pod Londy nem. – Czy li uciekasz? – upewnił się nieco rozczarowany Ty mański. – Potraktujmy to jako część terapii. – A co ze Starcem? – Witczak opowiedział mu wcześniej o swoim omamie. – Zniknął w bazie Getki, po uwolnieniu Zuzy – wy jaśnił Zero. – Czy li jesteś zdrowy ? Nie sły szy sz głosów? Nie masz halucy nacji? Witczak wzruszy ł ramionami. – Wiesz, że facet, który przez te wszy stkie lata leżał w domu opieki w Otwocku, zmarł w dniu odbicia Zuzy ? – Szantaler? – upewnił się Hif. – Człowiek bez nazwiska. To Natasza stworzy ła iluzję, że to jej ojciec. – Możesz coś mi wy jaśnić? – przy pomniał sobie Ty mański. – Wiedziałeś, że ten w Otwocku to

nie Szantaler. Dlaczego go odwiedzałeś? Witczak nie odpowiedział od razu. – Traktowałem to jak jeżdżenie na grób – odparł po chwili. Ty mański pokręcił głową. Ruszy li kory tarzem. Zadzwonił telefon Hifa. Znowu usły szeli ry k jelenia. W słuchawce zabrzmiał głos Awy Koniczy ńskiej. – Witam, pani antropolog. – Uśmiechnął się szeroko. Witczak wszedł do windy, zostawiwszy Ty mańskiego sam na sam z nową miłością jego ży cia. Drzwi rozsunęły się bezszelestnie i Zero stanął obok mężczy zny opartego o ścianę. Facet by ł pokry ty czarny mi strupami, z który ch sączy ła się ropa. Połowę głowy miał spaloną do kości, drugą pokry wały zwęglone resztki włosów. Śliwiński nie odezwał się ani słowem. Milczał od pierwszej chwili, kiedy pojawił się obok Witczaka miesiąc temu. Zero jednak wiedział, że prędzej czy później zacznie mówić. Zupełnie jak Starzec.

PODZIĘKOWANIA

Pisząc Mennicę, korzy stałem z rad i konsultacji wielu osób. Podczas pracy zdałem sobie sprawę, że moje pisanie coraz bardziej przy pomina pracę zbiorową. Oczy wiście za wszelkie błędy i nieścisłości odpowiada autor, czy li ja, ponieważ to do mnie należała ostateczna decy zja, które fakty i porady uwzględnię, a które nie. Ty m bardziej chciałby m wszy stkim Pomocnikom serdecznie podziękować, a szczególnie: – Krzy sztofowi Brendelowi za celne uwagi doty czące teorii i prakty ki pracy policy jnej; – Kamilli Kocięckiej i Marty nie Czarnowskiej za przetłumaczenie dialogu niderlandzkiego; – Marty nie Czarnowskiej oraz Rolfowi i Burgi za opowieści o separaty stach belgijskich; – Magdalenie Ilcewicz-Klimek za pomoc przy kwestiach psy chiatry czny ch; – Adamowi Nojszewskiemu za uwagi i pomy sły doty czące zagadnień informaty czny ch; – Grzegorzowi Uzdańskiemu i Tosi Leniarskiej za poprawienie dialogu prowadzonego przez nastolatków na czacie; – pierwszy m czy telnikom, którzy podzielili się ze mną kry ty czny mi uwagami: Bartoszowi Szczy gielskiemu, Zby szkowi Zawadzkiemu, Mai Zabawskiej, Kasi Michalczak, Aleksandrze Hausner, Grzegorzowi Uzdańskiemu, Jarosławowi Górskiemu, Joannie Makowskiej z grupy Żeberko oraz Barbarze Lwowskiej, Kasi Kozie i Damianowi Filipkowskiemu.

Dodatkowo moje podziękowania kieruję do osób, na który ch wsparcie zawsze mogę liczy ć: Manuli Kalickiej, Basi Twarowskiej, Izy i Piotra Molęckich, Roberta Małeckiego i Izy Szy mczak. Niezmiennie pamiętam o Adzie, mojej mamie i teściach. Wiem, zaczy na to przy pominać podziękowania laureata w chwili odbierania Oscara, i chy ba powinienem dorzucić Najwy ższego. Mimo to pozwolę sobie wy mienić jeszcze kilka osób z Wy dawnictwa Prószy ński: Annę Derengowską, Elżbietę Kwiatkowską oraz Joannę Habierę, która wy konała ciężką pracę redaktora.

Spis treści DZIEŃ DZIEWIĄTY. NIEDZIELA 10 KWIETNIA DZIEŃ PIERWSZY. SOBOTA 2 KWIETNIA DZIEŃ DZIEWIĄTY. NIEDZIELA 10 KWIETNIA DZIEŃ PIERWSZY. SOBOTA 2 KWIETNIA DZIEŃ DZIEWIĄTY. NIEDZIELA 10 KWIETNIA DZIEŃ TRZECI. PONIEDZIAŁEK 4 KWIETNIA DZIEŃ DZIEWIĄTY. NIEDZIELA 10 KWIETNIA DZIEŃ TRZECI. PONIEDZIAŁEK 4 KWIETNIA DZIEŃ CZWARTY. WTOREK 5 KWIETNIA DZIEŃ DZIEWIĄTY. NIEDZIELA 10 KWIETNIA DZIEŃ CZWARTY. WTOREK 5 KWIETNIA DZIEŃ DZIEWIĄTY. NIEDZIELA 10 KWIETNIA DZIEŃ CZWARTY. WTOREK 5 KWIETNIA DZIEŃ PIĄTY. ŚRODA 6 KWIETNIA DZIEŃ DZIEWIĄTY. NIEDZIELA 10 KWIETNIA DZIEŃ PIĄTY. ŚRODA 6 KWIETNIA DZIEŃ DZIEWIĄTY. NIEDZIELA 10 KWIETNIA DZIEŃ PIĄTY. ŚRODA 6 KWIETNIA DZIEŃ DZIESIĄTY. PONIEDZIAŁEK 11 KWIETNIA DZIEŃ PIĄTY. ŚRODA 6 KWIETNIA DZIEŃ DZIESIĄTY. PONIEDZIAŁEK 11 KWIETNIA DZIEŃ PIĄTY. ŚRODA 6 KWIETNIA DZIEŃ SZÓSTY. CZWARTEK 7 KWIETNIA 7 CZERWCA 1999, PONIEDZIAŁEK DZIEŃ SIÓDMY. PIĄTEK 8 KWIETNIA 7 CZERWCA 1999, PONIEDZIAŁEK DZIEŃ SIÓDMY. PIĄTEK 8 KWIETNIA 7 CZERWCA 1999, PONIEDZIAŁEK DZIEŃ SIÓDMY. PIĄTEK 8 KWIETNIA 8 CZERWCA 1999, WTOREK DZIEŃ ÓSMY. SOBOTA 9 KWIETNIA 9 CZERWCA 1999, ŚRODA

DZIEŃ ÓSMY. SOBOTA 9 KWIETNIA 13 CZERWCA 1999, NIEDZIELA DZIEŃ ÓSMY. SOBOTA 9 KWIETNIA 15 CZERWCA 1999, WTOREK DZIEŃ ÓSMY. SOBOTA 9 KWIETNIA DZIEŃ DZIEWIĄTY. NIEDZIELA 10 KWIETNIA DZIEŃ DZIESIĄTY. PONIEDZIAŁEK 11 KWIETNIA DZIEŃ JEDENASTY. WTOREK 12 KWIETNIA 13 CZERWCA 1999, NIEDZIELA CZTERY MIESIĄCE WCZEŚNIEJ DZIEŃ JEDENASTY. WTOREK 12 KWIETNIA LUTY 1999, ZGORZELEC DWA MIESIĄCE PÓŹNIEJ DZIEŃ JEDENASTY. WTOREK 12 KWIETNIA MAJ 1999 DZIEŃ JEDENASTY. WTOREK 12 KWIETNIA OKOŁO CZTERECH MIESIĘCY PÓŹNIEJ PODZIĘKOWANIA