Zasluga nocy - Mateusz M. Lemberg

Adriannie

DZIEŃ PIERWSZY niedziela, 24 października Kamienica na Koszykowej. Minęły trzy lata, od kiedy z kolejnych pięter wyprowadzili się wszyscy najemcy: kilka miejskich urzędów i prywatna firma. Aldona Bielska przez blisko trzy dekady sprzątała tu schody, myła podłogi, ścierała kurze i utrzymywała łazienki w czystości. Nowy właściciel sprawił, że na tętniących życiem kondygnacjach zagościły pustka i marazm. Kobieta zachowała dwupokojową służbówkę na parterze kosztem trwającego lata procesu, a właściwie dwóch. Jeden – o bezprawne użytkowanie lokalu – wytoczył jej nowy kamienicznik. W drugim Aldona oskarżyła magistrat, że oddał budynek w prywatne ręce, nie zapewniwszy godnego bytu swojej wieloletniej pracownicy. Bielska musiała poszukać sobie innych mieszkań do wysprzątania. Wracając wieczorem w stare mury, czuła się co najmniej nieswojo. Niespodziewane stuki w ścianach, stękania posadzek nieraz wyrywały ją ze snu i sprawiały, że jeszcze długo leżała z bijącym sercem, wpatrzona w sufit, nad którym wznosiły się piętra ziejące martwotą. Tego niedzielnego popołudnia Bielska sprzątała podwórze. Z czystego przyzwyczajenia i wrodzonego zamiłowania do porządku zamiatała okolice śmietnika, zbierała do worków liście opadłe z rosnącego na środku kasztanowca. Coś jej kapnęło na kurtkę. Wściekła machnęła miotłą w kierunku lecącej wrony, chociaż wiedziała, że nie dosięgnie ptaszyska. Śledziła lot czarnych skrzydeł, zła na Stwórcę, który wydał na świat te niewdzięczne stworzenia. Zauważyła, jak siwy ptak usiadł na balustradzie balkonu na czwartym piętrze. Rozejrzał się niczym złodziej planujący włamanie, rozcapierzył skrzydła i jak gdyby nigdy nic wpadł przez uchylone drzwi balkonowe

wprost do środka. Przeklęty dziki lokator. Kto tam zostawił otwarte drzwi? Wróciła do siebie. Zadzwoniła do męża, który kazał jej wezwać gliny. Bielska nie posłuchała od razu. Pojechała rozklekotaną windą na czwarte piętro sprawdzić, czy drzwi do lokalu są zamknięte. Nowy właściciel zmienił wszystkie zamki i nie pofatygował się, aby zostawić jej zapasowe klucze. Lokal zastała zamknięty. Zapukała, nacisnęła klamkę, krzyczała. Bez odzewu. Zjechała z powrotem parter i wyszła na wewnętrzne podwórze. Do mieszkania właśnie wleciały dwie nowe wrony. Zaniepokojona, poszła zadzwonić do obecnego właściciela. Ale jego telefon milczał. Trwała niedzielna sesja jazzowa w klubie Tygmont na Mazowieckiej. Wielki Majk podszedł do sceny w trakcie dość długiego pasażu, który Witczak wykonywał na swoim saksofonie altowym. Barman zrobił gest, jakby trzymał słuchawkę przy uchu, po czym wrócił do nalewania trunków. Gitarzysta stojący obok Witczaka zgrabnie przejął temat i przepuścił kolegę, nagradzanego skromnymi brawami. Niski czterdziestotrzylatek Witczak, komisarz stołecznej policji zwany przez podwładnych Zerą, wypił ostatni łyk drinka o skomplikowanej angielskiej nazwie, której brzmienia nigdy nie potrafił zapamiętać, i narzucając krótką kurtkę, podszedł do czekającego nań samochodu. Za kierownicą siedział wielki jak góra Tymański, czyli Hif, jeden z podwładnych Witczaka, młodszy od niego o dobre osiem lat. Mężczyzna ledwie mieścił się w kokpicie opla. – Jest dwunastak – oznajmił. Przezwisko „Hif” wzięło się z czasów, kiedy policjant rozpracowywał gang narkomanów wyłudzających na Centralnym pieniądze. Zaczepiali przypadkowych podróżnych, prosząc o gotówkę, a jeśli nagabywany nie chciał się podzielić zawartością portfela, członkowie gangu grozili mu „czerwoną strzałą”. Określenie to dotyczyło brunatnego płynu, który narkoman nazywał w trakcie napadu „swoją parszywą

juchą”. W ten sposób, strasząc strzykawką z własną krwią, owi – jak ich czasem nazywano – kompotowcy zarabiali na codzienną dawkę czarnej euforii. Wodzili Hifa za nos przez trzy miesiące, schwytał ich dopiero po tym, jak przesiedział okrągły tydzień na dworcowej ławce, udając podróżnego. Hif, ukłuty w czasie przeszukania igłą, spędził kilka wesołych tygodni w szpitalu, gdzie przyjmował leki rozwalające mu wątrobę. Ten ciężki kawałek policyjnego chleba policjant odreagowywał, polując na lisy, dziczki i inną zwierzynę łowną. W codzienne rozmowy – niedotyczące bynajmniej tak istotnych spraw jak długość badyli u łosia, jakość fajek odyńca czy futro mykity – często wplatał elementy żargonu. Dwunastak w języku myśliwskim oznaczał jelenia z bogatym porożem. Witczak zrozumiał. Trup. Hif, trąbiąc na taksiarzy parkujących niezgodnie z przepisami, wyminął ich gabloty oklejone reklamami korporacji i ruszył w kierunku Kredytowej. Warszawa tej październikowej nocy przypominała mu miasto z ponurych opowiadań fantastycznych: sprószone mokrym światłem neonów kamienice Śródmieścia błyszczały złowrogo niczym przycumowane statki kosmiczne. Witczak w tych niedoświetlonych budynkach widział raczej czających się w cieniu olbrzymów, gotowych zadać człowiekowi nieoczekiwany cios. Z klubu Tube odebrali Agnieszkę, trzeciego członka zespołu. – Która godzina, awruk anolodreip? – zawołała, sadzając swoje chude ciało na tylnym siedzeniu opla. Cyna, znana z mówienia wspak, mogła dzięki tej umiejętności pozwolić sobie na niecenzuralną jazdę nawet przy komendancie Wolskim. Nieodmiennie pozostawiała go z wyrazem konsternacji na twarzy. – Naganiacz dzwonił – tłumaczył Hif. – Ściągają nas, bo nocny dyżur zajmuje się Rosołowską. Cyna wzruszyła ramionami. Zgon przebrzmiałej gwiazdy polskiego kina, o którym zdążył już zaszumieć internet, jakoś mało ją obszedł.

Dziewczyna przeszła do kryminalnych zaledwie pół roku temu. Wcześniej z ramienia policji współpracowała z fundacją Itaka. Niespełna trzydziestoletnia, niska i pryszczata, z rzadkimi włosami postawionymi na sztorc za pomocą jakiegoś taniego żelu, w nieodłącznej skórze z podniesionym kołnierzem przypominała niewydarzonego nastolatka, który ukradł ubranie starszemu bratu. Umiała się bić, a dziewczęcą wrażliwość, o którą Zero ją podejrzewał, skrywała pod maską cyniczki. Na Koszykowej, tuż przy placu Na Rozdrożu, czekał na nich patrol: dwóch zdenerwowanych krawężników w towarzystwie Aldony Bielskiej, byłej gospodyni. – Co jest, panowie? – rzucił Hif, kiwając kudłatą głową, kiedy wysiedli z krzywo zaparkowanego auta. – Pani opowie – poprosił Aldonę ryży chudzielec w przekrzywionej czapce. Wymienili z kolegą zmieszane spojrzenia. Bielska powtórzyła im historię o otwartym oknie i wronach. Witczak zapalił. Hif przeprosił Aldonę i odciągnął obu mundurowych na bok. – Co wy, kurwa, w kulki sobie gracie? Po co ja komisarza zrywam z łóżka w środku nocy? Żeby słuchać o jakichś srokach? – ględził. Odwrócił się do Zery. – Przepraszam. Naganiacz gadał, że trup. Witczak wzruszył ramionami. – Skoro już jesteśmy, to zajrzyjmy – zdecydował. – Może ja wyjaśnię – wtrąciła się Bielska. – Te wrony to idą do padliny. Zawsze. A mieszkanie jest zamknięte. Właściciel nie odbiera telefonów. – Dostęp? – rzucił Hif. Obaj aspiranci znów spojrzeli po sobie. Nie odpowiedzieli. – Pani prowadzi – zarządził. Przeszli ciemnym korytarzem. – Żarówka poszła – sarknęła Bielska. – Ta kutwa, właściciel, nawet grosza nie da.

Wąskimi drzwiami dostali się na dziedziniec, klasyczną studnię. Witczak spojrzał na zaciemnioną pierzeję. Aldona wskazała balkon. Coś tam rzeczywiście się kotłowało. Z piętra dochodziły ponure skrzeki. – Kurwa – rzucił Hif. – Mówi pani, że drzwi są zamknięte? Bielska pokiwała głową. – Z dachu by trzeba, awruk – wtrąciła swoje Cynowska. – Ma pani klucz na dach? – spytał Witczak. Bielska pokazała gestem, aby iść za nią. Wjechali na szóste piętro. Przez niskie drzwi weszli do zatęchłego pomieszczenia o pochyłym stropie. Ostre światło gołej żarówki sprawiało, że wszyscy rzucali ekspresjonistyczne cienie. Witczak i Hif mieli latarki. Bielska otworzyła klapę i pokazała drogę. – Szkoda, że mąż w trasie. Zwierzęta wozi do rzeźni – wyjaśniła, choć nikt jej pytał. – Pójdzie pan przy krawędzi. Tam – wskazała palcem – można się spuścić na balkon piątego. Potem już łatwo. – Spuścić się, powiada pani. Pewnie nie ma pani żadnej liny? – spytał Hif. – Może by tak strażaków wezwać? – odezwał się ryży. Witczak zaśmiał się skrzekliwie jak wrona. – Dajesz – rozkazał. – Ja za tobą. Hif poślizgnął się na metalowym poszyciu dachu. – Ślisko, kurwa – skomentował. Ruszyli. Krok za krokiem, pochyleni, łapiąc się wystających rur wentylacyjnych. Hif włożył sobie latarkę do ust i po chwili poczuł, jak ślina ścieka mu po obfitym zaroście. Dotarli do miejsca wskazanego przez Bielską. Tymański spojrzał w dół i pokiwał głową. Wyjął latarkę z ust, wytarł o rękaw, poświecił. Ostrożnie klęknął na blasze, położył swoje prawie dwumetrowe ciało, spuścił jedną nogę, a potem drugą. Kolega ubezpieczał go chwytem za kołnierz. Nagle coś trzasnęło i Tymański wyślizgnął się Witczakowi. Poleciał w dół. Klapnął tak mocno, że cały dach aż się zatrząsł.

– Żyjesz? – rzucił Zero z nutą zaciekawienia w głosie. – Rynna poszła – skomentował Hif. Witczak opuścił się za nim. Była mroźna, październikowa noc, a obaj spocili się jak bobry w żeremiach. Hif zeskoczył na drugi balkon. Nagle rozpętało się piekło. Wrony podniosły larum, przez wąskie drzwi przeleciało hurtem kilkanaście opierzonych ciał, uzbrojonych w dzioby i pazury. Tymański wrzasnął. Stracił równowagę, mało co nie przeleciał przez niską barierkę. Młócąc powietrze łapami wielkimi jak cepy, oganiał się od muskających go piór. Wreszcie nastąpiła cisza. Kraczące potwory zniknęły gdzieś na nocnym niebie. Hif poczuł słodkawy zapach, który je przywabił. – Żyjesz? – spytał ponownie Witczak. W świetle latarki widział tylko kłąb opierzonych, czarno-siwych ciał i machające ręce podwładnego. – Kurwa – powtórzył swoje zaklęcie Tymański. Splunął. – Pióra mam w ustach. – Zrób mi miejsce – poprosił Witczak. Zeskoczył. – Co jest, awruk? – krzyknęła z dachu Cyna, która szła za nimi. – Wracaj na klatkę, otworzymy ci od środka – odpowiedział Hif. – Poradź Młodemu, żeby zabrał z dołu maskę gazową. Ptaki zasrały całą podłogę. Światło nie działało. O ścianę tłukła się samotna wrona niemogąca znaleźć wyjścia. Hif ją przydeptał; złamał jej kark. Lokal składał się z ośmiu pomieszczeń. Oprócz jednego wszystkie były puste, bez żadnego mebla. Pierwszy pokój zastali urządzony. Skromnie: spanie, wieszak, komoda, stół. Obok niewielka kuchnia. Tymański poświecił na łóżko. Bielska miała rację. W pościeli leżał trup. Nagi mężczyzna z twarzą wyjedzoną przez ptaki. Ślady uczty były widoczne na całym ciele. Wrony nie przebiły się na szczęście do jelit, bo wtedy fetor, a nie zwierzęta, zaalarmowałby gospodynię.

Hif poszedł otworzyć drzwi. W progu stała Cynowska, a za nią młodszy aspirant w masce. – Do końca korytarzem i w prawo – wytłumaczył Tymański. Po chwili usłyszeli charakterystyczne dźwięki wydawane przez człowieka topiącego się we własnych rzygach. Hif zdusił złośliwy śmiech. Chłopak wybiegł na klatkę schodową i wylał z naprędce zsuniętej maski przegląd ostatnich posiłków. – Wezwij, kogo tam trzeba – zarządził Zero. Najchętniej daliby sobie spokój z pogotowiem, ale ktoś musiał urzędowo stwierdzić zgon. Tymański obudził prokurator Malicką, a Zero wezwał Henia. Zakontraktowany przez policję lekarz patolog był zaskakująco przystojnym mężczyzną o delikatnych dłoniach. Witczak za każdym razem, kiedy się spotykali, zachodził w głowę, czemu ktoś tak elegancki nie został znanym chirurgiem plastycznym albo ginekologiem. Czemu wolał plasterkować mózgi i kroić wątroby? Ich paroletnia znajomość nie wyjaśniła tej niewiadomej. Za jedyny trop mogła Witczakowi służyć zasłyszana kiedyś plotka, że rodzice Henia byli właścicielami domu pogrzebowego, a on praktycznie wychował się w kostnicy. Lekarz traktował swoją pracę jak hobby. Wezwany, zjawiał się o dowolnej porze dnia i nocy, gotów z zapałem pochylić się nad zwłokami. – Pieprzony ornitolog – mruknął Henio w progu. Chłopaki z Cynowską przynieśli z bagażnika czekające tam na podobną okazję lampy na statywach. Przystąpili do swoich zadań. Cyna zdążyła zebrać ślady i obfotografować miejsce zdarzenia jeszcze zanim przyjechał Henio. Tymański spisywał swoje kwity. Witczak miał pójść z Bielską zbudzić sąsiadów z kamienicy przy alei Przyjaciół. Ich okna wychodziły na trefne podwórze. Czekał jednak na prokurator Malicką. Drobna brunetka o dużych kasztanowych oczach, której wiek oceniał na kilka lat przed czterdziestką, sprawiała, że pocił się w dziwnych

miejscach. Lubił ją jako współpracownika. Równocześnie odgrywała ona główne role w niejednej z fantazji, które snuł nocami. Z reguły potem nie mógł już usnąć. Nie kochał się w niej. Dawno temu uznał, że w jego życiu nie ma zwyczajnie miejsca na zauroczenia typowe dla wczesnej młodości. Malicka zaś była szczęśliwą mężatką. Nigdy też nie doszło między nimi do czegokolwiek więcej niż tylko przyjacielskiego flirtu, który sprowadzał się do przekomarzań na temat starokawalerstwa Witczaka i dyspozycyjności Malickiej. Lubiła go. Czasem omawiali sprawy zawodowe na mieście przy kawie lub jedząc lunch w knajpce z żarciem z Indonezji. Tego wieczoru na kolację jadła krewetki. Lubiła połykać ogonki. Witczak je dostrzegł i przyłapał się na zazdrości. Malicka rzygała w kącie. Patrzył na nią z rozczuleniem. – Przepraszam – szepnęła, przecierając usta rękawem bluzy. O tej porze Witczak gotów był jej wybaczyć wszystko. Najchętniej by ją przytulił, ale musieli wracać do rzeczywistości. Cyna w sąsiednim pokoju spisywała protokół oględzin trupa. – Jak długo tu leży? – rzuciła Malicka do Henia. – Trudno powiedzieć – odpowiedział. – Co o tym wszystkim myślisz? – spytała, odruchowo bekając. – Dziwne – mruknął. – Sprecyzuj, Henio, nie mamy całej nocy – poprosił Witczak. – Niektóre rany noszą cechy przyżyciowe. – Patolog wskazał na twarz. – Wyjadły mu gałki na żywca? – zdziwiła się Malicka. – I nie bronił się? – spytał zaskoczony Tymański. – Nie znalazłam żadnych dragów – dodała Cynowska. – Wyniki toksykologii powinny dać nam jakąś odpowiedź – uciął Henio. Witczak zajmował czteropokojowe mieszkanie na parterze willi przy Sobieskiego. Dom był ruiną. Wieloletnie spory

własnościowe sprawiły, że nieremontowany budynek niszczał. Otoczony dzikim ogrodem, który nie izolował mieszkańców ani od hałasów ulicy, ani od zapachów dochodzących z sąsiedniej restauracji, przypominał chatkę czarownicy albo dom Normana Batesa z Psychozy. Zero zajrzał do salonu, gdzie na kanapie leżała śpiąca kobieta. Pilot w jej dłoni celował w telewizor. Na ekranie migał nocny konkurs, ładna dziewczyna przy tablicy z wielką krzyżówką zapewniała o „otwartej linii”. Kobieta sapała przez sen. Witczak spojrzał na nią z mieszaniną współczucia i obawy. Z żalem przyznawał, że ich dawny związek przypominał raczej szereg uników. Określenie „związek” było zresztą bardzo na wyrost, pieśń przeszłości. Po prostu mieszkali razem i wyświadczali sobie nawzajem codzienne przysługi. Witczak opłacał rachunki, ona gotowała, prała, rzadko szła z nim do łóżka. Z większą hojnością obdarzała Zerę ironią i sarkazmem, zapewne obwiniając go o własne niepowodzenia. Bezsilny wobec jej kobiecości, starał się bywać u siebie jak najrzadziej. Tym sposobem widywali się głównie wtedy, gdy jedno bądź drugie już spało. Jak dzisiaj. Zero usiadł w kuchni i przy włączonej lampce nastawił wodę. Zapalił. Nigdy nie miał problemów z alkoholem jak jego ojciec. Popadł jednak w uzależnienie od tanich fajek z przemytu. Popielniczka na stole zawsze zapełniała się podczas jego nocnych nasiadówek. Trudności ze snem wyniósł z domu rodzinnego, prawdopodobnie odziedziczył je po matce, która skończyła z o wiele poważniejszymi problemami na zamkniętym oddziale szpitala psychiatrycznego. Niemniej wszystko zaczęło się właśnie od bezsenności. Wiedział, że przez obciążenie genetyczne stoi na równi pochyłej. Choroba ukryta w komórkach jego mózgu sprawiła, że zrezygnował z życia osobistego i zastąpił je protezą w postaci Małgorzaty. Nie chciał mieć dzieci. Uważał, że nawet jeśli sam nie zachoruje, z pewnością mógłby przekazać im piętno. Lekarz matki uspokajał go jednak i zapewniał, że psychoza powinna się była ujawnić w okolicach trzydziestki, a groźbę dziedziczenia właściwie też można podać w wątpliwość.

Witczak osiągnął już taki wiek, że myśli o założeniu rodziny zostawił za sobą. Jego zdaniem było już na to po prostu za późno i właściwie moment, kiedy przekroczył czterdziestkę, przyjął z ulgą. Wierzył, że teraz może się zająć wyłącznie pracą. Właśnie wtedy, aby uczcić ten moment, wyruszył w niefortunną, jak się okazało, wyprawę do Hiszpanii, kraju ulubionej lektury dzieciństwa: Don Kichota. Spędził tydzień w deszczu, gapiąc się z niedowierzaniem na sewilską Giraldę, minaret przemieniony w dzwonnicę katedry. Musiał przebyć trzy i pół tysiąca kilometrów, aby się dowiedzieć, że pierwowzór stalinowskiego Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie powstał w kulturze rekonkwisty! Niesamowite. Od tamtej podróży widok najwyższego budynku w rodzinnym mieście, zaprojektowano zgodnie z socrealistycznymi kanonami, nieodmiennie przenosił go do La Manchy i na równiny Estremadury. Pobyt w Andaluzji Witczak uznał za pasmo porażek: nie potrafił się porozumieć z kelnerami, hotel okazał się zawilgoconą dziurą z przeciekającym dachem i obskurną łazienką, pogoda była najgorsza od lat. Zrażony do zagranicznych wojaży, naprędce przebukował bilet lotniczy i resztę wolnego czasu spędził w starej daczy rodziców pod Piasecznem, zajadając się gruszkami. Wypiwszy herbatę i skończywszy trzecią tego dnia paczkę fajek, sprawdził godzinę i poszedł do sypialni. Dochodziła piąta trzydzieści. Na siódmą był umówiony w wydziale. Po odstawieniu Witczaka Hif podrzucił Cynowską na Sadybę, po czym przejechał mostem Siekierkowskim na drugą stronę Wisły, zjechał na Wał Miedzeszyński, a następnie po dwóch kilometrach skręcił na lewo i zagłębił się w osiedle domków jednorodzinnych. Zaparkował pod jednym z nich, pilnie strzeżonym przez systemy czujników ruchu i kamery. Podszedł do bramy i wklepał na klawiaturze domofonu kod. Zamek wydał pojedynczy pisk, Hif pchnął skrzydło furtki, wszedł do ogrodu i dokładnie zamknął za sobą wejście

na posesję. Znalazł się w swoim królestwie. Pierwsze kroki skierował do aneksu kuchennego, gdzie dobrał się do doskonale zaopatrzonej lodówki. Sprzęt był potężnych rozmiarów. Za każdym razem, kiedy Hif otwierał jedne z dwojga drzwi tej lodowej szafy, był pewien, że mógłby w jej wnętrzu przeżyć atak atomowy. Nieco marudził, bo nie wiedział, na który z piętnastu gatunków piwa belgijskiego miał ochotę (wybrał miętowe), zamknął część przeznaczoną wyłącznie na trunki, otworzył drugą, wyjął ukochaną wiejską kiełbasę i opuścił aneks. Agata, do której należał dom, chrapała w sypialni. Skierował kroki do sali kinowej, gdzie zaczął przebierać w płytach DVD. Kolekcja kina fantastycznonaukowego zajmowała całą ścianę pomieszczenia. Po chwili z głośników ryknęły fanfary wytwórni 20th Century Fox, a ekran pięćdziesięciocalowego ciekłokrystalicznego telewizora zalała czerń kosmosu. Rozpoczął się seans Obcego 3 w wersji reżyserskiej. Hif znał film na pamięć; tę część lubił najbardziej z całej serii. Dlatego wypiwszy piwo i pożarłszy pęto kiełbasy, zapadł w spokojny sen. Po drugiej stronie Wisły, w trzypokojowym mieszkaniu na piątym piętrze wieżowca z lat siedemdziesiątych, postawionego w technologii „rama H”, Cyna starała się nie zbudzić śpiącej w sypialni Anki, dziewczyny, którą poznała trzy miesiące wcześniej w knajpie Mandarynka. Znajomość rozwijała się dynamicznie. Zdążyły już dwa razy ze sobą zerwać i kolejne dwa do siebie wrócić. Każdy okres niezgody zamykały namiętnym seksem na wielkim łóżku zakupionym w Ikei. Związek z Anką był dziewiątym z kolei w ciągu trzech lat, które dzieliły Cynę od wyprowadzki z mieszkania matki, mieszczącego się na ulicy Stefana Bryły w jednym z potężnych mrówkowców na Służewcu. Cyna przyzwyczaiła się już do ciągłych zmian warty w swoim łóżku. Ich przyczyna nie leżała w kapryśnym charakterze dziewczyny, ale w jej nienasyceniu. Miała naturę zdobywcy,

a także dążyła do ideału, marzyła o Claudii Schiffer w swojej pościeli. Z początku podrywała same brzydule, ciesząc się, że mimo jej wyglądu w ogóle ktoś chciał spędzić z nią noc. Tak naprawdę Cyna nie uważała się za lesbijkę, ale za mężczyznę w ciele kobiety. W swojej sytuacji zorientowała się dość wcześnie, jeszcze w szkole podstawowej. W liceum poszła do psychologa, od którego dowiedziała się, że cierpi na zespół dezaprobaty własnej płci. Zainteresowanie dziewczynami musiała tłumić aż do dwudziestki, kiedy powiedziała „dość” dominującej matce. Wynajęła mieszkanie i rozpoczęła życie na własny rachunek. Dorywcze prace w klubach nocnych szybko sprawiły, że otarła się o narkotyki. Udało jej się jakoś pozbierać. Wstąpiła do policji, a potem nawiązała współpracę z ruchem obrony kobiet. Przez kilkanaście miesięcy działała w fundacji Itaka, zajmującej się zaginionymi. Wciąż jednak szukała czegoś więcej, pociągały ją sytuacje skrajne. W fundacji spotkała inną policjantkę, Marlenę, z którą nawiązała krótki romans. Marlena, najbrzydsza z jej partnerek, skontaktowała Cynę ze swoim przełożonym. Ich zespół rozpracowywał właśnie gang Marszałka – Łotysza, którego podejrzewano o werbowanie dziewcząt do niemieckich burdeli. Cyna znalazła wreszcie swoją niszę. Namówiła szefa Marleny na współpracę. Przekonała go, że dotrze do Marszałka jako policjant pod przykryciem. Góra tego nie przyklepała, „ochrona fizyczna operatora niemożliwa”, odpowiedzieli. Wtedy Cyna postanowiła działać sama. Werbunek miał kilka postaci. Jeden ze sposobów polegał na załatwianiu legalnej pracy w RFN. Na miejscu zaczynały się problemy, narastały długi kobiet wobec pośrednika, który proponował prostytucję jako formę spłaty pożyczki. Wraz z mijającymi miesiącami okazywało się, że przez absurdalnie wysokie oprocentowanie długów nigdy nie uda się ich spłacić. W ten sposób koło się zamykało. Drugą metodą stosowaną przez Marszałka i jego ludzi były porwania. Cynę, kiedy już zaczęła się kręcić wokół Łotyszy, napojono alkoholem z pigułką gwałtu, a następnie zgarnięto

z ulicy. Najpierw siedziała zamknięta w piwnicy jakiegoś domu. Potem została wywieziona za granicę w schowku na tirze. Przeżyte piekło wyryło w psychice Cyny głęboką nienawiść do przemysłu erotycznego i związanych z nim mężczyzn. Jej akcja zakończyła się sukcesem, ale policjantka nie była już tym samym człowiekiem. Porzuciła myśli o poddaniu się operacji zmiany płci. Po powrocie do Polski i otrząśnięciu się z depresji napisała raport z wnioskiem o przeniesienie do kryminalnych. Otrzymała poparcie przełożonego Marleny, zdała wszystkie testy. Zdecydowała też o rozpoczęciu studiów zaocznych. Poszła na prawo. Cynowska zrzuciła ubranie na podłogę sypialni, ziewnęła, przeciągnęła się i wkradła do łóżka, aby wtulić się w pachnące nocą ciało Anki.

DZIEŃ DRUGI poniedziałek, 25 października O siódmej trzydzieści usiedli, aby pogadać, zanim rozejdą się do innych zajęć. Przy kawie i papierosach sprawdzali wypełnione nocą papiery. Przejrzeli notatkę załogi mundurowej, protokół przyjęcia zgłoszenia, zapiski z przepytania lokatorów z alei Przyjaciół, szkice Cynowskiej. – Zróbmy tak – zarządził Zero. – My z Hifem wracamy do kamienicy i gadamy, z kim jeszcze się da. Cyna, ty wyciągnij z nory tego kamienicznika, jak mu tam… – Jens Schmidt. Szkop – przeczytała z notatek. – Znajdź faceta. Chcemy z nim porozmawiać. – Myślicie, że to morderstwo? – spytała Cynowska. – Tak. Winne są kruki – podsumował Hif. – Nienawidzę tego ścierwa. – Wrony – rzuciła policjantka. – Myśliwy mógłby wiedzieć. – A chuj ci w dupę – zakończył Hif. – Chciałbyś – mruknęła Cyna, a Tymański posłał przełożonemu znaczące spojrzenie. Nie chciałby za żadne skarby. Witczak musiał pojechać na sekcję. Zadzwonił do pratologa i dowiedział się, kiedy się odbędzie. Mieli czas do czternastej. Zero oddał inicjatywę Hifowi, który na działaniach operacyjnych zjadł zęby. Jeszcze raz przepytali Aldonę Bielską, ale sprzątaczka nie zapamiętała niczego szczególnego. Tłumaczyła, że w piątek rano, jak co tydzień, pojechała do córki mieszkającej w Wołominie. Wróciła w niedzielę rano i sprzątając podwórze, zwróciła uwagę na otwarte okno. Wcześniej, jak twierdziła, nigdy nie zauważyła, żeby coś działo

się na czwartym piętrze. Owszem, czasem nocami dobiegały ją dziwne dźwięki, ale zawsze sądziła, że to duchy. – Duchy? – No, wiecie, po wojnie w kamienicy działał Urząd Bezpieczeństwa – wyjaśniła. – Wielu ludzi zabili w piwnicach. – Proszę czekać na nasz telefon. Jeszcze porozmawiamy – zakończył rozpytanie Tymański. Następnie odnaleźli gospodarza kamienicy, której okna wychodziły na podwórze i mieszkanie z trupem. Razem z Cegielskim, bo tak nazywał się cieć, chodzili od drzwi do drzwi. Tam, gdzie nikogo nie zastali, zostawiali kartkę z prośbą o kontakt. Udało się im porozmawiać z trojgiem lokatorów. Pierwszą osobą była około sześćdziesięcioletnia tęga kobieta. Zaprosiła ich do środka. Niedawno wyremontowała mieszkanie. Witczak podziwiał elegancję i szyk: umeblowanie w stylu, zdaje się, Ludwika Filipa, mahoniowe biedermeiery w salonie, fotele medalionowe. – Tak. Tam coś się działo, proszę panów – potwierdziła, częstując ich herbatą, o którą nie prosili. – Co takiego, proszę pani? – Wiem, że ta kamienica stoi pusta. Nowy właściciel wywalił wszystkich i dał zaporowe ceny. – A co pani widziała? – Hif sprecyzował pytanie. – Okna zawsze miały zasłonięte żaluzje. A jednak przebłyskiwało przez nie światło. Takie migocące. – Jakby kominek? – Świece. Pomyślałam, że on ma tam garsonierę. Ten kamienicznik. – Dostrzegła pani coś podejrzanego? – Nie. Po prostu czasem te świece. Mniej więcej raz w miesiącu. Zawsze w weekendy. Mąż żartował, że to Stara Dama – odpowiedziała. – Mąż widział jakąś kobietę? – spytał Witczak. – Nie. On konfabuluje. Stara Dama to taki duch. Mój mąż lubi mnie straszyć. – W tamtym mieszkaniu jest balkon. Może widziała pani, że

ktoś otwierał drzwi i wychodził? Na przykład zapalić? Kobieta wzruszyła ramionami. – Latem na kasztanie jest tyle liści, że w ogóle nic nie widać – wyjaśniła. – A zimą… Nie, nie pamiętam nikogo. – A jeśli chodzi o ostatnie dwa dni? Nic dziwnego pani sobie nie przypomina? Odpowiedziało im milczenie. – Dużo wron tu ostatnio lata – podpowiedział Hif. – No właśnie! – podjęła po chwili. – W piątek w nocy to taka się chmara zerwała, jakby ktoś w nie strzelał. – O której godzinie? Kobieta obdarzyła uważnym spojrzeniem plamę na liściu rośliny stojącej na parapecie. – Trzecia piętnaście. Podziękowali i ruszyli do drzwi. Witczak zatrzymał się w progu. – Mam jeszcze jedno pytanie. – Tak, słucham? – W ostatni piątek albo sobotę widziała pani te płomienie świec? Kobieta zaprzeczyła ruchem głowy. Podobne rezultaty przyniosło rozpytanie kolejnych dwóch osób. Tajemnicze światła, narzekania na ptaki. I niewiele więcej. Zapisali telefony i poinformowali rozmówców, że jeszcze się odezwą. Później poszli do sklepu sąsiadującego z wejściem do kamienicy. Ekspedientka, owszem, pamiętała urzędników i pracowników firm, ponieważ czasem kupowali u niej artykuły biurowe. Nic więcej. Pomieszczenia sekcyjne nie wabiły przytulną atmosferą. Gama zapachów, którą oferowały, drażniła nozdrza, a jednak spokój panujący pośród kamiennych stołów i ułożonych na nich martwych ciał zawsze przyciągał Zerę z niezrozumiałą siłą. Za każdym razem, wchodząc do piwnicznych pomieszczeń budynku, w którym znajdował się Zakład Patologii, Witczak

wzdrygał się z naturalnej niechęci do obcowania z martwymi ciałami, ale czuł dziwaczny pociąg do spokoju, którym emanowały. Ci ludzie, a raczej ci, którzy jeszcze niedawno ludźmi byli, mieli już za sobą szał życia, tę ciągłą gonitwę za celami niemożliwymi do osiągnięcia. Nie musieli się już troszczyć ani o przeżycie następnego miesiąca, ani o metafizyczne uzasadnienie podstaw własnego bytu. Witczak zazdrościł też patologom takim jak Henio. W jego mniemaniu mieli prostą pracę. Jedyne pytanie, na jakie musieli dać odpowiedź, brzmiało: w jaki sposób nastąpił zgon? A jeśli z jakiegoś powodu nie potrafili znaleźć prostego rozwiązania zagadki, w zanadrzu mieli przynajmniej kilka gotowych formułek, takich jak „zapaść naczyniowo-sercowa”. Wystarczyło wpisać jedną z nich do protokołu, aby zamknąć sprawę, nic tak naprawdę nie tłumacząc. Witczak zastał Henia przy głowie denata. Ostrze ręcznej piły płynnym ruchem zagłębiło się w sklepienie czaszki. Zero przyglądał się w milczeniu, jak Henio sprawnie kończy cięcie i przystępuje do wydobywania mózgu nieznanego mężczyzny specjalną łyżką. Z galaretowatą szaroróżową masą w rękach podszedł do stolika pod ścianą i położył organ na talerzu wagi. – Tysiąc sto piętnaście – odczytał wynik. – Mało. Wskazał Witczakowi bordową plamę wielkości pomidora na płacie czołowym. – To przyczyna śmierci? – spytał Zero. – Nie. Ofiara otrzymała cios w głowę parę godzin przed zgonem. Krwiak zaczął się już resorbować. Ale patrz tu. – Henio wskazał na wewnętrzną część łokcia. – Wkłucie? A co z wynikami toksykologii? – zapytał komisarz, choć orientował się, że badania potrwają co najmniej tydzień. – Dwa tygodnie – odpowiedział Henio. – Jak już mówiłem, rany na czole, oczach i nosie zostały zadane przyżyciowo. Przez dzioby. Krukowate podobno zawsze zaczynają od oczu. – Powiesz mi coś o przyczynie śmierci? Henio, skupiony na przecinaniu powłok skórnych denata, nie odpowiedział od razu. Z wnętrza jamy brzusznej doszedł ich

syk uchodzących gazów. Salę sekcyjną wypełnił kręcący w nosie zapach siarkowodoru. Witczak wycofał się pod ścianę. – Pytałem o przyczynę zgonu – powiedział nosowym głosem. – Zapaść naczyniowo-sercowa – zażartował Henryk i machnął ręką. – Jutro podeślę ci protokół. Witczak zdjął z trupa odciski palców. Któryś z techników zostawił to jemu, bo wiedział, że przyjedzie. Obrócił się na pięcie i wyszedł bez pożegnania, zostawiwszy lekarza sam na sam z rozdziobanymi szczątkami. Jens Schmidt okazał się Niemcem mieszkającym od lat w Polsce. Rok wcześniej odkupił od spadkobierców kamienicę zwróconą im przez miasto. Był współudziałowcem firmy Eon Ideas Sp. z o.o., zajmującej się produkcją widowisk znanych ze srebrnego ekranu, takich jak Gwiazdy w operetce czy Gracja i styl. Cyna, zamiast jechać radiowozem pobranym z policyjnego garażu, ruszyła na Chełmską swoim chińskim skuterem, który kupiła za dwa i pół tysiąca na Allegro i z którego przy pomocy mechaników z policyjnego warsztatu zdjęła wszystkie blokady prędkości. Było już trochę za zimno na podróżowanie tym cudem dalekowschodniej motoryzacji, ale odkąd Witczak załatwił niewielki ryczałt na prywatne środki transportu, raz na jakiś czas korzystała ze swojego rumaka o trudnej do wymówienia nazwie na X. Aby z Nowolipia dostać się na Dolny Mokotów, trzeba albo przebić się przez centrum, albo zjechać nad Wisłę i pognać do Czerniakowskiej Wisłostradą. Wybrała tę drugą trasę. Było po dziesiątej i Wisłostrada nieco się już odkorkowała po porannym szczycie. Cyna rozpędzała się do nieprzepisowej prędkości i wykonywała manewry, po których zostawiała za sobą bukiet wymachujących pięści i kakofonię klaksonów. Policjanci z drogówki informowani przez porządnych obywateli nigdy jednak nie reagowali na doniesienia o rajdowcu na pomarańczowym skuterze i w żółtym kasku. Wiedzieli, że to Cyna.

Tym razem gnała ją ciekawość. W swojej krótkiej karierze policyjnej nie otarła się jeszcze o świat mediów. Teraz, gdy nadarzała się niepowtarzalna okazja wściubienia nosa w sam środek warszawskiego towarzystwa, Cyna zamierzała w pełni ją wykorzystać. Ochroniarz, pouczony o zawodowej przynależności niskiej dziewczyny o urodzie pryszczatego licealisty, skierował ją do biura programowego, które znajdowało się w piętrowym baraku po drugiej stronie drogi wewnętrznej, przecinającej wzdłuż cały teren wytwórni. Tam, w pokoju numer osiem, Cyna odnalazła Jensa Schmidta. Blondyn z fryzurą w stylu Dietera Bohlena z czasów Modern Talking, z ładnymi, acz nieco siwiejącymi wąsami i bródką à la Buffalo Bill, wstał od rozchybotanego biurka. Nie chciał jej uwierzyć. – Co pani mówić? – pytał. – Mohdehstwo? Przecież kamienica stoi pusty! – Nie wiemy, czy to morderstwo – tłumaczyła Cyna. – Mój szef chce z panem porozmawiać. – Podała mu adres. – Tak, oczywiście. – Schmidt usiadł ciężko na plastikowym krześle. – Bezdomny? – Nie wiemy. Próbujemy ustalić tożsamość denata. Musi pan nam pomóc. Wezwała patrol policji z prośbą o zawiezienie Schmidta na Nowolipie. Zadzwoniła też do Witczaka i wyszła z prymitywnego baraku, który przywodził na myśl lata siedemdziesiąte zeszłego stulecia. Zamiast wrócić do komendy, Cyna przecięła ulicę i weszła do trzypiętrowego budynku, do którego przyciągnęły ją liczne plakaty z informacjami o castingach. Na klatce schodowej wmieszała się w tłum dziewczyn stojących w czymś w rodzaju kolejki. Nigdy nie potrafiła odmówić sobie pogapienia się na niezłe dupy. Natychmiast poczuła wiszące w powietrzu napięcie erotyczne, tak charakterystyczne dla skłębionej sfory młodych ludzi pragnących zrobić karierę w show-biznesie. Pospiesznie przejrzała listę firm organizujących nabory do różnych seriali i konkursów i wytypowała jeden z anonsów.

Ten, który wydał jej się najbardziej podejrzany. Zaczepiła cycatą blondynkę, pierwszą w kolejce. – Co to za konkurs, dziecko? – spytała bez ceregieli. Dziewczyna wydęła wargi i pokazała ulotkę trzymaną w pulchnej dłoni. „Twarz Miesiąca”. Cyna przeczytała nagłówek i skąpą informację o szansie na rolę w nowym serialu stacji VTV. Organizacją castingu zajmowała się jakaś firma Star Media Studio. – Wepchnę się przed tobą, dziecko, dobra? – zaproponowała z zalotnym mrugnięciem, które pasowało jej jak aparat ortodontyczny krokodylowi. Zanim spytana zdążyła zaprotestować, Cyna weszła do pokoju, gdzie odbywały się przesłuchania. Błysk flesza na chwilę ją oślepił. Trzech mężczyzn za stołem prezydialnym przeniosło sześcioro oczu z sutków jednej z kandydatek na pryszczatego młodzieńca w skórze. – Tu nie wolno teraz wchodzić. Casting trwa. Nie widać? – zawołał siedzący w środku nieogolony grubas, sterujący migawką aparatu fotograficznego ustawionego na statywie. Kandydatka na Twarz Miesiąca porwała z podłogi sweter, biustonosz i zakrywając biust, schowała się w rogu pomieszczenia. Cyna powoli lustrowała skład komisji. – No, no! Co my tu mamy? – odezwała się z nutą rozbawienia tonem nauczyciela, który właśnie przyłapał w ubikacji kilku nastoletnich palaczy recydywistów. Cyna miała fotograficzną pamięć i była na bieżąco z portretami miejskich stręczycieli. Dwóch nie kojarzyła, ale grubasa pośrodku rozpoznała natychmiast: był to niejaki Roman „Glista” Glistowski, znany alfons, który dwa lata wcześniej prowadził nabór dziewczyn na dyskotekach. Jego strategia była dość prosta: razem z kolegami poił wybrankę alkoholem z pigułką gwałtu, następnie zaciągali nieprzytomną dziewczynę do mieszkania, robili jej pornograficzną sesję filmową. Zdobytym w ten sposób materiałem Glista szantażował ofiarę, zmuszając ją do świadczenia doraźnych usług seksualnych różnym biznesmenom. Stworzył w ten sposób sprawną sieć prostytutek

na telefon. Za kratkami spędził półtora roku i z tego, co Cyna pamiętała, od momentu wyjścia z więzienia nie wchodził w konflikt z prawem. Aż do dzisiaj. Policjantka podeszła do cyfrówki i kopniakiem strąciła aparat ze statywu. Dwóch przybocznych Glisty podskoczyło w gotowości do bójki. Cyna leniwym ruchem odsłoniła kaburę ze służbowym pistoletem pod skórzaną kurtką. – No i co, Glista, gruby cwelu, mało ci było dawania dupy na Białołęce? – spytała spokojnie. Asysta grubasa zamarła w pół kroku, czekając na jakieś instrukcje od swojego szefa. Glista oblał się potem, ale nie stracił rezonu. – Co jest, policyjna lesbo? Prowadzę legalny interes, nie wolno? Cyna ucieszyła się, że rozpoznał w niej swoją nemezis. Podeszła do leżącego na podłodze aparatu fotograficznego, drogiej, zapewne wypożyczonej lustrzanki, i glanem wgniotła jej cenny korpus w podłogę. Jeden z asystentów grubasa jęknął w proteście. – Koniec zabawy, kotki – oświadczyła Cyna. – Wypierdalać, ale już! Wrzasnęła tak, że dziewczyna, która bynajmniej nie była adresatką tego okrzyku, wybiegła, aby ostrzec inne kandydatki. Zespół rekrutacyjny powoli i z godnością wstał zza stołu prezydialnego, po czym skierował się do drzwi. Cyna nie pozwoliła im zabrać utworzonej bazy danych, wyjęła też kartę pamięci z pogruchotanego aparatu. Z drzwi i ścian zerwała plakaty i podeszła do kłębiącej się pod drzwiami zdezorientowanej grupy dziewczyn. Pokazała im swoją legitymację i w krótkich, rzeczowych słowach wyjaśniła właściwy cel castingu, w którym miały zamiar wziąć udział. Kandydatki rozproszyły się w pośpiechu jak niepyszne. W korytarzu pozostała jedna, ta, której cycki widziała Cyna. Dziewczyna siedziała na krześle pod ścianą w krzywo naciągniętym sweterku i rozmazanym makijażu. Cyna podeszła i zaoferowała jej kawę w bufecie na piętrze.

Schmidt wpatrywał się w zdjęcia, które podsunął mu Witczak. – Rozpoznaje pan kamienicę? – spytał Zero. Indagowany zamknął oczy. – Albo ofiarę? – Ja nic nie hozumieć – wysapał Niemiec. Ogromna sylwetka Tymańskiego pochyliła się nad biurkiem. Łapą wielką jak bochen z całych sił walnął w blat biurka. – Jak to nic nie rozumiesz, kurwa? – krzyknął. – To twoja kamienica! Niemiec spojrzał przerażony w brodatą twarz Hifa. Nie był przygotowany na krzyki. – Jestem podejrzana? – spytał dla pewności. – Spokojnie – zapewnił Witczak. – Chcemy tylko dojść prawdy. – Współpracuj, człowieku, kurwa, słyszysz? – wrzasnął Tymański. – Ja zawsze współphacować z władza – odpowiedział Niemiec. – Od kiedy to biuro stoi puste? – Od zawsze. Kupić hok temu. Wcześniej nie wiedzieć. – Schmidt wyjął komórkę, nerwowo przeglądał kontakty. – Scheiße! – przeklął i sięgnął po gruby wizytownik. Wyrzucił z niego na blat biurka wszystkie kartki. – O! To jest poprzednia właściciel. Witczak rzucił okiem na wizytówkę. Jakub Wiman. – Zatrzymujemy to. – Hif schował kartonik do teczki. – Dobra, teraz się spowiadasz. Ostatnie trzy dni. Godzina po godzinie! – Ja, ja! – Schmidt gorliwie sięgnął po kalendarz. Walnął się w czoło. – Muszę zadzwonić po asystentka! Ona musi przywieźć moja leki. Jestem sehcowa! Tego samego dnia po południu do komendy stołecznej wpłynęła skarga. Zazwyczaj obieg dokumentów w tak potężnym urzędzie jest dość skomplikowany. Pismo złożone w kancelarii zostaje wpisane do księgi kancelaryjnej, przekazane wraz z innymi papierami z danego dnia do komendanta, który rozdziela dokumenty zgodnie z kompetencją do kolejnych działów. Podzielone listy trafiają

do szefów wydziałów, którzy z kolei akredytują pisma na kierowników poszczególnych jednostek. W normalnym obiegu, zanim pismo znajdzie się na biurku Witczaka, mija parę dni. Jednak zasady te w szczególnych przypadkach się obchodzi. Co prawda oryginał pisma odbywa swój normalny obieg, ale kancelista, jeśli widzi, że sprawa należy do pilnych, a do tego jest zaprzyjaźniony z kierownikiem danej jednostki, robi kserokopię, która wędruje jeszcze tego samego dnia wprost do adresata. I taką właśnie kopię do gabinetu Witczaka przyniósł młodszy asystent głównego kancelisty o godzinie piętnastej trzydzieści osiem. Komisarz czytał dokument podpisany przez prezesa firmy Star Media Studio z narastającą irytacją. Wynikało z niego, że podwładna Witczaka, sierżant Cynowska Agnieszka, dopuściła się rano nieuzasadnionego ataku na pracowników firmy, niszcząc dodatkowo sprzęt wart dwanaście tysięcy złotych (załączono notatkę z komendy rejonowej). Witczak natychmiast wezwał Cynę do siebie. Po tonie jego głosu rozpoznała, że musiało się coś wydarzyć. Właśnie siedziała w pokoju, który dzieliła z Hifem oraz dwoma innymi policjantami, i gadała. – Co to, do kurwy nędzy, ma znaczyć? – Zero podetknął jej pismo pod nos. Cyna wróciła z terenu po pierwszej i jak dotąd nie zająknęła się ani słowem o akcji w wytwórni. W drodze powrotnej przemyślała sprawę, zorientowała się, że poniosły ją nerwy, i postanowiła nie występować przed szereg. Popełniła błąd. – Awruk ogej anabej ćam – zaklęła pod nosem, wczytując się w pismo. W skrócie opisała całą akcję. Wśród zaatakowanych pracowników firmy Star Media Studio, których wymieniono w piśmie, oczywiście nie figurował Glistowski. Zero musiał uwierzyć jej na słowo. – Co ty sobie wyobrażasz? – wysapał wściekle Witczak. Nienawidził sytuacji, które zmuszały go do strofowania dorosłych pracowników, i to nie tylko dlatego, że wymagały wypowiedzenia więcej niż trzech słów. – Chcesz sobie robić

samosądy, to jedź do Afryki. Słyszysz? Zawieszam cię na tydzień. Przemyśl swoje postępowanie! Cyna wyszła bez słowa, trzaskając drzwiami. Na korytarzu minęła Hifa, który od razu poznał, że coś przeskrobała. – Co tam? – spytał, chcąc zaspokoić nienasyconą ciekawość, jaką wzbudzały w nim wszelkie biurowe konflikty. – Mam zwiecha na tydzień – mruknęła. Dogonił ją krzyk Zeru. Przełożony wyszedł za nią na korytarz. – Wracaj! Wróciła, spodziewając się dłuższej reprymendy. – Kurwa, teraz jesteś mi potrzebna. Odraczam karę na dwa dni. Wypierdalaj. Cyna z godnością przyjęła zarówno przywrócenie do służby, jak i przekleństwo. Monika Rawicz, asystentka Schmidta, przyjechała na Nowolipie dopiero o dwudziestej. Przywiozła leki nasercowe, tak jak chciał Schmidt. Przez dwie godziny ustalali przebieg ostatnich trzech dni z życia jej szefa. W trakcie rozmowy pojawiła się Dorota Malicka. Poprosiła na bok Hifa, aby zreferował jej dotychczasowe wyniki wywiadu. – Na całe dwa dni ma alibi. To zajęty facet. Ciągle się kręci wśród ludzi – stwierdził bez entuzjazmu. – Szkoda. – No, ale noce… – Tymański posłał jej tajemniczy uśmiech. – Noce ma puste. Mieszka sam. Są dwie luki od północy do szóstej rano. – Dobra. Ale czy znaleźliście cokolwiek? Jakiegoś haka? Hif wzruszył ramionami. – Macie tożsamość denata? – spytała jeszcze Malicka. – System komputerowy nie działa. Robią jakiś upgrade. Trzeba szukać ręcznie. Zleciłem już Młodemu – wyjaśnił. – Cyna próbuje skontaktować się z Wimanem, poprzednim właścicielem kamienicy. Malicka kiwnęła głową. – Będę u siebie.

DZIEŃ TRZECI wtorek, 26 października Rano Cynowska dodzwoniła się wreszcie do Jakuba Wimana. Poprosiła go o przyjechanie do komendy. Mężczyzna się zgodził. Zaproponowała, że wyśle po niego patrol, ale obiecał, że zjawi się w ciągu półgodziny. Czekając, palili w pokoju Witczaka. – Przebieg wydarzeń. Co wiemy? – poddał pod dyskusję Zero. – Pokój jest urządzony, wygląda na ciche gniazdko. Dowiedzmy się czyje, a będziemy mieć tożsamość ofiary. Mam nadzieję – odpowiedział Hif. – Wiecie co? – odezwała się Cyna. – Bielska moim zdaniem ściemnia. Nie mogła nie wiedzieć, że jacyś ludzie regularnie tam łażą. – Trzeba kobietę przycisnąć, racja – poparł ją Hif. – Dobra, a sam trup? – odezwał się Witczak. – Widzę dwa scenariusze. Facet przyćpał. Henio powie nam czym. Walnął się w łeb, stracił przytomność, pojawiły się wrony – myślała na głos. – Wrony nie sępy. Nie jedzą tylko padliny. – Tymański sięgnął do głębin swojej wiedzy łowieckiej. – Polują na inne ptaki. – Sugerujesz, że go upolowały? – spytała z przekąsem Cynowska. – Ruszcie głową. Naćpany facet leży goły na łóżku przy otwartym oknie. I co? Tak po prostu obsiadają go wrony? Jakoś sobie nie przypominam, żeby gawron zaglądał mi do okna, jak ostatnio leżałem nawalony w sypialni. Coś jest nie tak – skomentował Witczak. – Zwłaszcza że facet nie był jeszcze martwy, jak stwierdził

Henio. – Więc mamy drugi scenariusz. Facet na łóżku był więźniem. Nie znaleźliśmy kluczy do mieszkania. Ktoś go porwał, podał mu dragi, zostawił otwarte okno, zamknął. – Pomyślałem… – zaczął Hif – …że wrony były częścią planu. Sąsiadka zapamiętała, że w piątek w nocy ktoś wystraszył ptaszyska. Może sprawca się bał, że dragi przestaną działać i wrócił, żeby podać drugą dawkę? – Musimy to jeszcze udowodnić – podsumował Zero. Do pokoju wszedł posterunkowy z Wimanem. Poprzedni właściciel parceli i budynku, zniszczony mężczyzna po pięćdziesiątce, ze szczegółami opisał bój, jaki latami toczył z miastem o zwrot kamienicy. Rzucał nazwiskami, w większości obco brzmiącymi, wymieniał prawników i członków organizacji zrzeszających bojowników o uznanie roszczeń dawnych właścicieli. – Dlaczego wyrzucił pan wszystkich lokatorów? – przerwał mu Witczak. – Tam nie było lokatorów, dzięki Bogu, tylko najemcy. Biura, urzędy. Zaproponowałem ceny rynkowe plus czterdzieści procent – przyznał bez specjalnego wstydu. – Z tego, co wiedzieliśmy, jakoś nie znalazł pan chętnych. – Prowadziłem negocjacje… – westchnął. – Na ogół słyszałem, że wnętrza prezentują zbyt niski standard. Musiałbym zainwestować grube miliony w przebudowę tej kamienicy. Dlatego kiedy nadarzyła się okazja, sprzedałem całość. – Interesuje nas czwarte piętro – kontynuował Witczak i podsunął mężczyźnie zdjęcie. Przez twarz Wimana przebiegł wyraz zdziwienia i obrzydzenia. Udawany? Trudno stwierdzić. Witczak zdecydował, że prawdopodobnie naturalny. – Kto zajmował je wcześniej? – Jakaś inspekcja, nie pamiętam. Sprawdźcie w urzędzie miasta. – Skrzywił się. – Dlaczego procesował się pan z Bielską? Gospodyni zdążyła im wczoraj opowiedzieć o sprawie sądowej, którą Wiman przeciwko niej wytoczył.

– Nie chciała opuścić mieszkania. To urząd miasta powinien zapewnić jej lokal zastępczy. – Czy ma pan jakąkolwiek wiedzę o tym, co działo się na czwartym piętrze po zdaniu pomieszczeń? Skąd wzięły się tam meble? – spytał Witczak. – Zmienił pan wszystkie zamki. Nie zginął panu zapasowy klucz? Może pan go komuś pożyczał? – wtrącił się Hif. – Nie miałem żadnej wiedzy, co działo się na czwartym piętrze. W ogóle tam nie bywałem. Dam namiar na ślusarza, może on… – A ilu było chętnych na pomieszczenia biurowe na czwartym piętrze? Ilu zainteresowanym pan je pokazywał i kiedy? – Nie zostawił pan sobie kluczy do lokalu? – Niech pan się lepiej zastanowi! Zmęczyli go. Wiman, skołowany, twierdził, że niewiele pamięta. Ogłoszeń nie dawał, miał gęstą sieć znajomych i liczył, że w ten sposób znajdzie najemców. Policjanci nie widzieli podstaw do zatrzymania, ale zabronili mężczyźnie opuszczać miasto. – Nie wierzę facetowi – oznajmił Tymański po wyjściu Wimana. – Kłamie. – Cyna, dowiedz się w urzędzie miasta, jaka tam była inspekcja i gdzie ma teraz siedzibę – poprosił Zero. – Idę pogadać z Malicką. Zero uważał Malicką za kobietę co najmniej ponętną, ale na pewno nie piękną. Po każdym spotkaniu, podczas którego dobre pół godziny spędzał na obserwacji jej twarzy, czuł ukłucie rozczarowania, dostrzegłszy kolejną zmarszczkę lub grymas, który, podejrzewał, za dwadzieścia lat zdominuje jej rysy. Wciąż jednak go pociągała i gdyby tylko zrobiła choć drobny gest, z chęcią zaprowadziłby ją do pokoju hotelowego, w którym mogłyby się spełnić jego nocne fantazje. Tym razem przyjęła go w gabinecie oddanym do dyspozycji prokuratury, piętro niżej. – Cześć – przywitał się ostentacyjnie i nie czekając

na zaproszenie, usiadł na krześle naprzeciwko, po drugiej stronie biurka zawalonego wnioskami. – Nie krępuj się, usiądź – rzuciła kąśliwie Malicka. – Co z Rosołowską? – spytał o toczącą się równolegle sprawę. – Miała dwóch konkurujących kochanków. Coś z tego będzie – odpowiedziała prokurator. – A co z waszym ornitologiem? W kilku słowach streścił efekty przeprowadzonego dochodzenia. – Weźcie się do roboty, poruczniku. Grupa Maluty zaraz rozwiąże sprawę Rosołowskiej. A wy? – Kiedy rozmawiali sam na sam na tematy zawodowe, często nazywała go porucznikiem, choć przecież w policji nie ma takiego stopnia. Nieco się odprężył, przeszli na tematy ogólne. Potem Zero wrócił na swoje piętro. Usiadł w tanim fotelu biurowym z odpadającymi podłokietnikami i oddał się rozmyślaniom o niedostatkach kadrowych. Pracy był ogrom, w końcu Warszawa to duże miasto. Musieli się spieszyć, mieli na karku masę zaległej pisaniny, nie tylko bieżące raporty, ale także sprawozdania i analizy, których domagała się od nich szeroko pojęta góra. Na biurku znalazł kolejny monit o opieszałości firmy informatycznej stawiającej nowy system wewnętrzny w policji. I za to obarczyli go odpowiedzialnością. Zaklął. Po raz enty z tęsknotą spojrzał na kalendarz i zamarzył o emeryturze. Mógł przejść w stan spoczynku już parę lat temu. Zająłby się na przykład hodowlą warzyw, które sprzedawałby na bazarku. Ze spokojem handlarza tym, co zawsze potrzebne, stałby na progu swojej budki i ćmił papierosa. Wciąż jednak odwlekał tę decyzję. Malicka, kiedy została w swoim gabinecie sama, zadzwoniła do Wacka Maluty, dowódcy zespołu pracującego nad sprawą Rosołowskiej, i zażądała wyników. Tak samo jak w przypadku Witczaka, zagrała mu na ambicji: oznajmiła, że grupa Zery jest już na tropie. Prokurator wykonała jeszcze trzy podobne telefony dotyczące aktualnie prowadzonych śledztw, po czym

zaczęła się zastanawiać, co zrobić na obiad. Chwilę sobie przypominała, co ma w lodówce, i wpadła na pomysł dania, którego dość dawno nie robiła, a które wymagało piętnastu minut pracy. Następnie zapisała w komórce przypomnienie, żeby w drodze do domu kupić ser i brokuły. Zdjęła botki i oparła stopy na biurku. Odruchowo sięgnęła po torebkę, szukając paczki papierosów i zapalniczki. Zamiast tego wyjęła test ciążowy wykonany rano. Piąty z kolei. Spóźniał się jej okres, czekała, czekała, aż kupiła sześć testów w aptece. Z Piotrem nie mieli dzieci, to znaczy owszem, mieli je w planach, rozkoszną dwójkę, chłopca i dziewczynkę. Ale nie teraz. Z drugiej strony zastanawiała się, czemu odkładać ciążę, czemu czekać i na co? Zresztą w ręku miała dowód, jeden z pięciu, a niedługo sześciu, że oto życie postawiło ją i męża przed faktem dokonanym. I co niby teraz mieli zrobić? Bała się reakcji Piotra. Czy weźmie żonę w ramiona, jak ci wspaniali mężowie w filmach? Okręci ją kilka razy wokół siebie, śpiewając i tańcząc? Nie. Dorota obawiała się, że nie. Piotr był zapracowany, robił karierę w tej nowo założonej agencji antykorupcyjnej. Widział w tym dla siebie wielką szansę. Wracał do domu tylko na krótki sen, o piątej rano znikał. Zdarzało się, że wyjeżdżał nagle na parę dni do jednej z kilku delegatur w kraju. Rozumiała to. Kariera. Z drugiej strony brak czasu dla rodziny miał swoje konsekwencje. Powoli oddalali się od siebie. Coraz częściej zapadało między nimi kłopotliwe milczenie. Na początku związku brak słów nie stanowił problemu. Piotr był małomówny, ale wynagradzał to czułością i seksem. Teraz ich współżycie przypominało nocne zapasy, był to bardziej sposób na odreagowanie stresu niż wyznanie miłości. Malicka stała więc przed problemem. Powinna mu powiedzieć. Nie wiedziała tylko kiedy i jak. Otarła rękawem łzę, która spłynęła z kąta oka do skrzydełka nosa. Tuk, tuk, tuk, rozbrzmiewało w pomieszczeniu. To stara suka

stukała zbyt długimi pazurami o podłogę. Jakub Wiman, który przez lata walczył o odzyskanie krwawicy przodków, siedział teraz na skrzypiącym drewnianym krześle w kuchni w mieszkaniu na Powiślu i czekał. Przed nim parowała herbata, on zaś nerwowo bębnił przydługimi paznokciami w kamienny blat stołu. Suka westchnęła głośno i położywszy wielki łeb na kolanie swojego pana, wbiła weń długie, tęskne spojrzenie. Ogon pracował powoli, dostojnie wskazując to zmywarkę stojącą pod ścianą, to stół po drugiej stronie pomieszczenia. Wiman pogłaskał psa po czole pokrytym krótką sierścią. W tle rozbrzmiewały kojące dźwięki sonat Mozarta. Mężczyzna pamiętał rozmowę, w której jakiś przypadkowo poznany pracownik GUS-u zapewniał, że słuchanie tych właśnie utworów polepsza wyniki w testach na inteligencję. Zakupił płytę i słuchał jej regularnie. Nie zmierzył jednak swojego ilorazu odzwierciedlającego zdolność logicznego myślenia. Prawda była taka, że nigdy nie miał o sobie wysokiego mniemania i bał się sprawdzać. Przejawiał talent tylko w jednej dziedzinie: tworzeniu szerokiej sieci powiązań towarzyskich. Teraz czekał na spotkanie. Denerwował się, bezowocnie szukał ukojenia w kolejnych łykach różanej herbaty, śledził spadające na wietrze ostatnie liście rosnącego za oknem drzewa. Mimowolnie przypomniał sobie, że tam też rośnie kasztanowiec, nieraz obserwował różne stadia jego wegetacji. A teraz… Zacisnął powieki, jakby w ten sposób mógł powstrzymać obrazy policyjnych zdjęć, które podsuwała mu pamięć. Dźwięk domofonu stał się dla niego prawdziwym wybawieniem. Wiman podszedł do drzwi, aby otworzyć, wcisnął guzik na szarej obudowie i czekał, aż gość minie podwórze i ponownie uruchomi dzwonek. Zwolniwszy zamknięcie właściwej klatki schodowej, mężczyzna przeszedł do kuchni po swoją różaną herbatę. Po chwili usłyszał na korytarzu otwierające się drzwi i stuk obcasów na wypaczonych klepkach podłogi w przedpokoju. – Jest pani nareszcie – przywitał Wiman kobietę drżącym głosem przerażonego starca. – Gdzie Cyna? – Zero rozejrzał się po pokoju.

– Pojechała po Bielską – wyjaśnił Hif. – Skuterem? – Powiedziałem, żeby się nie wygłupiała. Wypili. Po cichu. W tajemnicy przed wszystkimi. Ot, starzy kumple. Siedzieli w biurze całą noc, żywili się resztkami z lodówki, tęsknili za popijawą. – Wiesz, że one rozpoznają twarze? – szepnął Hif. – Lesby? – Nie. Krukowate. Bystre są. Używają narzędzi. Lubią się bawić. – No i co z tego? – Witczak zapalił. – Są niegłupie, a więc nieufne. Nie wlecą ot tak do mieszkania. Nawet gołąb tego nie zrobi. – Hif przeglądał wcześniej stronę internetową Adama Wajraka. – A co dopiero wrona. – Też tak mówiłem. – Komunikują się – mówił dalej Hif. – Na przykład żeby wezwać pomoc. Informują inne ptaki ze stada o znalezionej padlinie. Krzyczą wtedy „yell”. – Yell, yell – powtórzył Witczak. – Słyszałeś to tam, na balkonie? – Nie, ale zastanawiam się… Pamiętasz, co znaleźliśmy w mieszkaniu? – Tak i nigdy tego widoku nie zapomnę. – Nie mówię o trupie. – Myślę o tej ilości ptasich gówien na podłodze. Zadzwonił telefon na biurku. – Słucham? Kto? – Na twarz Witczaka wystąpiły czerwone plamy. Hif nie mógł uwierzyć własnym oczom. – Niech czeka – poinstruował rozmówcę Zero. Odłożył słuchawkę, zapalił. – Kto dzwonił? – spytał Hif. – Dyżurny. Nieważne. Co tam mówiłeś? – Mówiłem o ptaku. Wronie, której złamałem kark, pamiętasz? Witczak westchnął, jakby myślami był gdzie indziej. – Pamiętam – przyznał.

– Nie mogła odlecieć. A może… – No, gadaj! – Może ktoś złamał jej skrzydło i zostawił sam na sam z klientem? Może wzywała pomocy i jednocześnie krzyczała „yell”? – Gdzie mamy tę wronę? – Cyna zbierała fanty. – Dobra. Masz psa, ten pies pewnie ma weterynarza. Zadzwoń do niego i umów się na prześwietlenie. Tylko najpierw upewnij się, że masz tego ptaka. Hif odpowiedział wymownym spojrzeniem i wyszedł. Na korytarzu Witczak spotkał Cynę i Aldonę Bielską. Wskazał im odpowiedni pokój. Przed drzwiami zatrzymał Agnieszkę. – A, przy okazji, sprawdziłam klucze od Schmidta. Pasują. Nikt nie zmieniał zamka. – Gdzie wsadziłaś ptaka? – Awruk, o co ci chodzi? – Policjantka przyzwyczaiła się do niewybrednych żartów, nie zmieniało to jednak faktu, że była drażliwa. – Wrona z Koszykowej. Hif złamał jej kark. Została na podłodze – wyjaśnił. Agnieszka skinęła głową. – Jest w lodówce. Na twojej półce. – Zaproś panią do Hifa, a sama weź się do materiału dowodowego. – Żartowałam. Ptak jest w zamrażarce. – Zrób mi notatkę. I rozmroź tego ptaka. Siedziała w poczekalni naprzeciwko okna dyżurnego. Ładna brunetka z długimi nogami i sporym biustem. Małgorzata. Dlaczego nie mogli tworzyć normalnej pary? Dlaczego wszystko musiało być tak popieprzone? Na widok Witczaka wstała. Miała lekko zapuchniętą twarz,

podkrążone oczy. A mimo to wciąż była atrakcyjna. W inny sposób niż Malicka. Nie chciał jej przytulić. – Co się dzieje? – spytał. – Chodzi o Gucia – wyjaśniła. Chłopak miał dwadzieścia dwa lata i niedawno rzucił studia. Dla Witczaka był jak syn. Przez parę długich lat trudny syn. Kiedy Zero zaproponował Małgorzacie, żeby się wprowadziła, okazało się, że nie jest sama. Gucio od początku sprawiał problemy. Szalał w szkole i w domu. Nie potrafił opanować agresji. Chodzili z nim do psychologa. W gimnazjum pochłonęły go komputery i trochę się uspokoił. Miał talent, potrafił włamywać się na strony internetowe, umieszczał sprośne rysunki w głównych witrynach urzędów. Po maturze poszedł na informatykę, ale dostał propozycję pracy w firmie programistycznej i olał wyższe wykształcenie. Ustatkował się. – Dzwoniła jego dziewczyna, Klara. Gustaw zniknął. – Może siedzi w pracy, albo nie wiem… Zapił? – Wyszli przed budynek. Wcale mu się nie podobało, że Małgorzata przyszła do pałacu Mostowskich. Nigdy tego nie robiła. Ktoś mógł ją skojarzyć. Dla kolegów Zero był po prostu starym kawalerem. – Zrób coś – poprosiła. Spojrzał na nią. Prawie z czułością. Kiedy ostatnio o coś go prosiła? Była dumna, choć nie na tyle, żeby się wyprowadzić. – Wynagrodzę ci to – obiecała. – Pogadam z Klarą. To ta z dziwną fryzurą? – Co innego miał zrobić? Wysłać patrol? Dokąd? – Ale nie mam teraz czasu. – Powiem jej, żeby zadzwoniła. Dobrze? Przytaknął. „Wynagrodzę ci to”. Mimo wszystko poczuł, że mu staje. Pożegnali się. – Ty mi tu, kurwa, nie czaruj! – krzyczał Hif, kiedy Witczak wrócił do ich pokoju. Tymański spojrzał na szefa. – Wiesz, co mi właśnie obwieściła pani Aldona? – Nie mam pojęcia. – Że się wyprowadza. Jens Schmidt kupił jej mieszkanie!

Bielska wzruszyła ramionami. – No tak, ano kupił. – Posłuchaj, paniusiu! Koniec tego pierdolenia! Zaraz zaprowadzę cię do prokuratora i dostajesz zarzut z artykułu sto czterdzieści osiem! – wrzasnął Hif. – Chodzi o morderstwo – wyjaśnił Zero. Bielska się żachnęła: – Jakie znowu morderstwo? – Ty mi tu nie picuj, tylko mów, kobieto! Mów wszystko, co wiesz, albo sprowadzam cię do aresztu – kontynuował Tymański. Jego wielkie ciało aż się trzęsło z gniewu. – Coś musiała pani widzieć. To trwało. Proszę nam o tym opowiedzieć, a wróci pani do mieszkania i będzie pani mogła szykować przeprowadzkę – obiecał Witczak. Bielska wpatrywała się w czubki swoich pantofli. Hif chciał coś jeszcze krzyknąć, ale Witczak go powstrzymał. – Ten Wiman kiedyś przyszedł się godzić – zaczęła Bielska. – Obiecał, że kupi mi mieszkanie, ale chyba za wielki był kutwa. Płacił mi… chyba za sprzątanie, a może za to, żebym nie zadawała pytań. – A potem? – Nie interesowałam się. Ale na czwartym piętrze coś się działo. Czasem słyszałam kroki na schodach. Windę. Rozmowy. – Nigdy pani nikogo nie widziała? – Wchodzili późno wieczorem, w weekendy, a wtedy zazwyczaj wyjeżdżam. Któregoś razu zmogła mnie choroba i zostałam. Wydawało mi się, że kogoś usłyszałam. Wyjrzałam przestraszona na korytarz, a tam Wiman. Za nim, na półpiętrze, Schmidt, ale wtedy nie wiedziałam, że to on. Po prostu Niemiec. Pijany. Szwargotał, a Wiman go uciszał. Dopiero potem go skojarzyłam. Następnego dnia Wiman do mnie przyszedł. – Nie zajrzała pani nigdy do tego mieszkania? Z ciekawości? – spytał Witczak. – Nie miałam kluczy. Drzwi były zawsze zamknięte. Proponowałam, że czasem posprzątam, ale żaden nie chciał. Dałam więc spokój.

– Nie widziała pani nikogo innego? Trzeciego mężczyzny? Zaprzeczyła. – Spisz z panią protokół – poprosił Witczak. – Wezmę Młodego i ściągniemy tu Wimana i Schmidta. Ani Wimana, ani Schmidta nie zastali jednak w domach. Obaj mieszkali samotnie i właśnie zapadli się pod ziemię. Była szósta wieczór. Witczak wrócił do pałacu, usiadł za biurkiem. Wparował Hif. – Byłem u weterynarza. Z tym ptakiem. – Co ty nie powiesz? – Zrobiliśmy mu prześwietlenie. – I? – Rzeczywiście, od paru dni miał złamane skrzydło. Na zdjęciu widać, że kości zaczęły się zrastać. I jest jeszcze coś. – Co? – Był przywiązany. Znalazłem urwany sznurek przy łapie. – Inne go uwolniły? – Tak, może. Ale nie latał, więc… – Więc tak jakby mamy morderstwo – podsumował Zero. – Tylko… – No? – Mówisz, że był przywiązany… Malicka spyta o drugi koniec tego sznurka. Hif kiwnął głową, wyjął papierosy i zapalił. Witczak zgromił go spojrzeniem, tamten sapnął i podsunął paczkę koledze. – Poszukam z Cyną – obiecał. – Muszę pogadać z Malicką i szefem. Może będą chcieli powołać grupę specjalną. – O, błogosławione ptaszki! – mruknął Hif. Stworzenie grupy specjalnej oznaczałoby kilka miesięcy względnego spokoju, przerwę w ciągłym babraniu się w stu sprawach naraz, wolne weekendy i kto wie, może nawet wypad na polowanie. – Wiesz, jaki jest układ – zaznaczył Zero. – Pozostajemy dyspozycyjni.

Tymańskiemu zrzedła mina. – Jak myślisz, co oni tam robili? – Witczak zgasił papierosa na pokrywce starego słoika. – Na Koszykowej? Wóda? Kurwy? – Byli dość tajemniczy. Z drugiej strony ci faceci to taka śmietanka towarzyska, nie? Crème de la crème. – Ciocia Aldona chyba nie mówi nam wszystkiego. – W końcu dostała lepsze mieszkanie. Ty też siedziałbyś cicho. Wiman przecierał zmęczone oczy. Obudził się w znajomym pomieszczeniu, w tym samym towarzystwie, w którym stracił przytomność. Zdał sobie sprawę, że nie pamięta kilku ostatnich godzin. Porwano go, pomyślał ze zdumieniem. Ostatnim widokiem, jaki zapamiętał, był rozdziawiony pysk psa. Zacisnął oczy, próbując bezskutecznie wymazać ten obraz z pamięci. – Dlaczego tu? – odezwał się z trudem. W miejscu podniebienia miał suchą skorupę, jego język był szorstki jak u kota. – Zobaczy pan – odpowiedziała. Stała przy oknie, wpatrzona w widok za szybą. Nie bardzo wiedział, co było interesującego w obdrapanej z tynku ścianie, na którą to okno wychodziło. Wiman spróbował wstać z podłogi, ale nogi miał związane paskiem. – Schmidt uciekł – usłyszał. Nie przyszło mu do głowy, że mógłby spróbować się uwolnić. Odwróciła się. W pomieszczeniu było na tyle ciemno, że widział tylko zarys postaci obwiedziony światłem dnia. – Niech pan zdejmie ten pasek i usiądzie – padło polecenie. Z trudem zgiął kolana, podciągnął stopy i rozpiął metalową sprzączkę. Poznał ulubiony czarny pasek z własnej komody. Wskazała jedno z krzeseł. – Niech pan siada. Wykonał polecenie jak dziecko. Przemknęło mu przez myśl, żeby uciekać, odsunąwszy rygiel, pobiec znanym sobie podwórzem do bramy, na ulicę i zniknąć. Jak Schmidt. Spoczął jednak na wskazanym krześle. Podsunięto mu kartkę

i długopis. Jego długopis. – Niech pan pisze – polecono. – Co? – spytał mimo suchości ust. Próbował je oblizać suchym językiem, oczywiście bez rezultatu. – Pożegnanie. Usłyszał za sobą szelest. Zrozumiał, że próba ucieczki byłaby bezsensowna; zrozumiał, że najwyraźniej sonaty Mozarta rozwinęły jego zdolność logicznego myślenia. W salce znajdował się ktoś jeszcze. Jakżeby inaczej. Ona sama nie dałaby rady. Wypuścił powietrze z płuc, czując bolesny ucisk w klatce piersiowej. – Podyktuję panu ostatnie zdanie – usłyszał. Kiedy skończył, spojrzał pytająco na stojącą przed nim kobietę. Sięgnęła po kartkę, patrzył, jak czarne źrenice śledzą każde słowo zapisane koślawym pismem. Wtedy Wiman wykonał nerwowy ruch – jakby zamierzał wstać, kto wie, może nawet uciec, skoczyć do okna, rozbić szkło, dać susa niczym tygrys. Wiman znowu usłyszał za sobą szuranie, ktoś podszedł, poczuł dotyk na plecach i absurdalne mrowienie, przyjemność, jaką zawsze sprawiał mu kontakt z drugim człowiekiem. Ktoś objął jego szyję ramieniem, delikatnie, jakby był dzieckiem, ucisk jednak szybko stawał się coraz mocniejszy, zgniecione gardło chciało wydać z siebie jakiś okrzyk; Wiman wreszcie poczuł ślinę wyciśniętą z gruczołów na język, błogosławioną wilgoć. Zaczął się szarpać jak zwierzę złapane we wnyki, zacisnął swoje małe dziewczęce dłonie na ramieniu napastnika, szybko jednak poczuł słabość, nogi odmówiły mu posłuszeństwa, powoli zapadał się w ciemność. Cyna tkwiła pod wejściem do klubu Tube, wściekła, że Anka nie przyszła na spotkanie. Zirytowało ją, że jej dziewczyna nie znalazła chwili, aby zadzwonić z tej swojej renomowanej kancelarii, w której od pół roku odwala czarną robotę dla jakiejś papugi wysługującej się korporacjom. Agnieszkę cały dzień męczyła sprawa tej bezczelnej skargi, którą wysmażył przeciwko niej Glista razem z kumplami.

Oczami wyobraźni widziała wykrzywione żabim rechotem twarze „przedsiębiorców” z firmy castingowej Star Media Studio. A teraz, gdy nabrała ochoty na chwilę odprężenia, Anka ją olała. Humor mogły jej poprawić tylko dwie rzeczy: seks albo bójka. Z braku partnerki do pierwszej pozycji z listy życzeń Cyna stała się zaczepna w stosunku do otaczających ją mężczyzn. Pragnęła odcisnąć swoją małą pięść na czyimś nadto prostym nosie. Znała bramkarzy w Tube, zawsze ją wpuszczali. W środku, w pomarańczowej poświacie, w rytmie muzyki elektronicznej falował tłum, w którym co druga rybka była potencjalnym sparingpartnerem na dzisiejszy wieczór. W łysych łbach wystających ponad podrygującą tłuszczę rozpoznawała podpitych żołnierzy drobnych organizacji mafijnych. Krążyli w ludzkiej ławicy niczym rekiny. Ich postanowiła tego wieczoru unikać, dość już narobiła sobie kłopotów, zadzierając z Glistą i jego ludźmi. Pod ścianami, w wejściach do toalet i ciemnych zaułkach czekała na klientów mało znacząca dilerka. Podeszła do baru, zamówiła trzy setki i pozwoliła wódce rozkołysać umysł. Jakiś palant oparł o nią spocone cielsko, przeciskając się do baru. Zepchnęła go z siebie silnym ramieniem. Ku jej rozczarowaniu goguś grzecznie się wycofał, przyjmując bezpieczny dystans. Ta reakcja tylko zwiększyła jej irytację. Przypomniała sobie cycatą blondynkę, którą rano wyratowała z castingu wiodącego na manowce. Nie zastanawiając się dłużej, Cyna wyciągnęła komórkę i wybrała numer. Dziewczyna wydała się zaskoczona, ale w końcu przyjęła zaproszenie. Obiecała, że dojedzie na miejsce w pół godziny. Cyna, niepewna, do czego zmierza, zamówiła jeszcze dwie wódki. Przypomniała sobie, że dziewczyna ma na imię Marysia. Nadszedł wieczór. Zero nie miał ochoty ani na powrót do domu, ani na posiedzenie w Tygmoncie. Powinien zainteresować się losem Gucia, porozmawiać z jego

dziewczyną, ta jednak nie zadzwoniła, a on nie wziął od Małgorzaty jej numeru telefonu. Postanowił, że pojedzie na Sobieskiego dopiero około pierwszej w nocy. Liczył, że do tego czasu współlokatorkę zmorzy już sen, co i jemu pozwoli choć w części nadrobić zaległości w tej dziedzinie. Przez ostatnie dwie doby spał krótko nawet jak na siebie. Spojrzał na zegarek. Do zabicia miał jeszcze dobre dwie godziny. Nie był szczególnie głodny, ale znał maleńką knajpkę sushi na Nowym Świecie, w której pracował jego przyjaciel. Adi pozwalał Zerze od czasu do czasu wyjeść resztki surowych ryb i japońskiego ryżu z marynowanym imbirem. Zadzwonił, żeby sprawdzić tę możliwość; kolega zapraszał – tuż przed zamknięciem restauracji coś powinno się znaleźć. Zamarzył o zmianie ubrania. Koszula przesiąkła solidnym męskim potem. Pachniał zupełnie jak jego ojciec w odległym dzieciństwie. Najwyraźniej jego stary też był na bakier z higieną osobistą. Na krótką chwilę Witczak odleciał myślami do domu rodzinnego, małej willi dzielonej z Wariackimi. Cóż to za nazwisko! Oczywiście wszyscy przezywali członków tej porządnej w gruncie rzeczy rodziny Wariatami. Stary Wariat był spawaczem, ale w pewnym momencie partia postanowiła wykorzystać jego talent literacki. Przyszedł nieoczekiwany sukces, Wariacki drukował jedną książkę za drugą, wszystkie poświęcone problemom proletariackiej młodzieży z Woli. Telewizja na podstawie jednej z nich nakręciła nawet serial, którego nikt już nie pamięta. Zero przyjaźnił się z Malinką, jedyną córką Wariackiego. Malinka to była skóra zdarta z matki, apodyktycznej kobiety, która zajmowała drugi pokój na parterze ich domku, pozostając z Wariackim w separacji. Przez dobre dziesięć lat małżonkowie nie odezwali się do siebie ani słowem, porozumiewali się jedynie przez córkę. Kontakt z Maliną urwał się po nagłej śmierci Wariackiego, kiedy jej matka sprzedała swoją połówkę domu i kupiła mieszkanie gdzieś na Bemowie. Swojego czasu Witczak próbował prześledzić losy dziewczyny, która z tego, co

się dowiedział, ukończyła prawo. Bez skutku. Wariackich zastąpiło małżeństwo Szafrańców. On, niski mężczyzna nazywany Gąsiorem, zawsze pewny siebie, stanowił krynicę dowcipów, zarabiał na pokątnym handlu walutą na placu Powstańców Warszawy. Jego żona Krystyna miała posadę sekretarki w Zjednoczeniu. Witczak uświadomił sobie, że nigdy nie dowiedział się, co to było za Zjednoczenie, o jaki twór socjalistycznej administracji właściwie chodziło. Nie mieli dzieci, za to zawsze po ich ogrodzie kręciły się bezpańskie koty, które Szafrańcowa z zapałem dokarmiała. Witczak słyszał, że Gąsior umarł parę lat temu, a jego żona nadal zajmowała połowę domku na Woli. Komisarz po wyremontowaniu swojej części zamienił dom na ruinę o większym metrażu – na Sobieskiego. Nie miał do swojego obecnego lokum żadnych praw, należało do miasta, ale z racji zawodu i stanowiska udawało mu się jakoś zatrzymać mieszkanie. Zanim Marysia znalazła Cynę przy barze, minęła godzina. Dziewczyna ubrana w białą bluzkę, która uwydatniała kształt jej jędrnego biustu, nie ukrywała skrępowania przemieszanego z wdzięcznością, a Cyna jakby wyczuła zapach świadczący o podnieceniu. Spragniona kontaktu z drugim ciałem, chwyciła dziewczynę za rękę i poprowadziła na parkiet. Tańczyły blisko. Wiła się wokół Marysi niczym wąż dusiciel przymierzający się do konsumpcji ofiary. Partnerka odpowiadała, kręcąc biodrami zgodnie z rytmem klubowej muzyki. Agnieszka łapała w nozdrza zapach potu dziewczyny, a feromony razem z wypitym alkoholem uderzały jej do głowy. Gdyby dysponowała penisem, stałby on teraz niczym gwardzista królowej angielskiej pod pałacem Buckingham. Przyciągnęła tańczącą za pasek od spodni i złożyła na jej ustach gorący pocałunek. Na swojej wardze poczuła język Marysi. W tym momencie ucichła muzyka. Dziewczyny żegnane gwizdami i oklaskami wróciły do baru. Cyna postawiła nowej znajomej long drinka i poszła się odlać.

W toalecie opłukała zimną wodą spoconą twarz i w łazienkowym lustrze spojrzała sobie w zaczerwienione oczy. Naprawdę miała zamiar zdradzić Ankę? I tylko dlatego, że Anka nie zdołała wyrwać się z pracy, a ona miała akurat gorszy dzień? Agnieszka, zazwyczaj daleka od wykorzystywania sytuacji, zdawała sobie sprawę, że Marysia miała wobec niej dług wdzięczności. Ale najwyraźniej na nią leciała. A ona nie mogła też nie przyznać, że z talią osy i włosami w kolorze lnu przypominała Claudię Schiffer daleko bardziej niż Anka. Witczak zapragnął towarzystwa. Zadzwonił do Hifa. Po godzinie obaj konkurowali, kto zje większą ilość azjatyckich przysmaków. Przyjaciel Witczaka za kontuarem dwoił się i troił, żeby im dogodzić. Nie minęła godzina, a ogłosili złożenie broni. Adi był zawiedziony, ale policjanci oświadczyli, że więcej już nie zmieszczą. Skupili się małych kieliszkach sake. – Brakuje mi tylko… – rozmarzył się Hif, kiedy przesiedli się do niskiego stolika w rogu sali – …gejsz. – Nie ma w karcie. – Zero sprawdził, obracając tekturkę z wydrukowaną ofertą. Hif beknął, przysłaniając usta pięścią. Dopili alkohol, zapłacili rachunek, litościwie obniżony przez Adiego. Na Nowym Świecie rozeszli się do zamówionych wcześniej taksówek. – Witaj, mała lesbo – usłyszała Cyna tuż za sobą. – Co jest, awruk? – Nie zdążyła się odwrócić, bo czyjaś łapa chwyciła jej kark i przycisnęła twarz do lustra tak, że pękło. Poczuła, jak ostre odłamki wbijają jej się w skórę policzka. Ktoś macał jej krocze. – Nauczymy cię właściwej orientacji. – Rozpoznała po głosie Glistę. Jakaś studentka odważnie zwróciła im uwagę, że są w damskiej toalecie. – Wypierdalaj – odpowiedział jej grubas, jego kolega zaś wypchnął dziewczynę za drzwi. Bandyta chwycił Agnieszkę

za ramiona i odwrócił. Zobaczyła starych znajomych. Star Media Studio. Glista, w błyszczącej marynarce, skierował w jej stronę tłusty paluch. – Posłuchaj, kurwo… – zaczął. Wtedy Agnieszka, korzystając z chwili jego nieuwagi, kopnęła Glistę w piszczel. Zawył jak dzieciak. Ten drugi zorientował się, że nawalił, krzyknął „sorry” i z całej siły zdzielił Cynę w brzuch. Zgięła się wpół. Pomyślała, że pękła jej wątroba i że za chwilę poczuje w gardle jej krwawe szczątki. Zakrztusiła się. Glista chwycił krótką czuprynę Agnieszki i uniósł jej głowę. Syknęła z bólu. Znowu wystawił paluch. Gdyby miała mniej zdrowego rozsądku, skróciłaby go o ostatni paliczek. – Tak cię załatwię, kurwo – kończył myśl Glista – że popamiętasz. Już do końca życia będziesz krawężnikiem. I wiesz, co wtedy? Cyna nie okazała zainteresowania. – Będziesz mi, kurwa, pilnowała samochodu. Rozumiesz? Mojego nowego maserati, żeby nikt przypadkiem mi rysy nie zrobił! – Czy panowie zabłądzili? – padło nagle od strony wejścia. – Co jest, kurw… – zaczął towarzysz Glisty, ale wtedy zrozumiał, że popełnił błąd. Za sobą zobaczył Masłę, tutejszego bramkarza, faceta wielkiego jak mastodont. – Wypierdalać, ale już – rozkazał Masło. Glista z kolegą opuścili damską toaletę, posłuszni jak uczniowie przyłapani przez wuefistę. – Od dziś macie szlaban na selekcji. Poszukajcie sobie innego klubu – dodał Masło i pomógł Cynie wstać. – Pojebało ich? Nie wiedzą, gdzie robisz? – odezwał się, czekając, aż policjantka przepłucze usta. – To taka trochę prywatna sprawa – odpowiedziała. – Ale dziękuję ci, Masło. Wróciła do baru. Marysi nigdzie nie było.

DZIEŃ CZWARTY środa, 27 października Od domniemanego morderstwa minęło kluczowych czterdzieści osiem godzin. – Masz nakaz? – Wjedziemy z dwieście dziewiętnaście. Malicka później to przyklepie. Stali z Tymańskim przed odnowioną kamienicą na Powiślu. Jakimś cudem miała wygląd przeciętnej zachodnioeuropejskiej czynszówki. Czysta, schludna, zamieszkana przez normalnych ludzi, a nie zapadająca się ruina o obszczanych murach i z komunalnymi lokatorami z piekła rodem. A może ktoś kupił ją pod wynajem? Normalność z trudem wracała do tego miasta i po siedemdziesięciu latach od wojny nadal potrafiła wywołać niedowierzanie. Przyszedł umówiony ślusarz. Tymański zadzwonił do gospodarza i poprosił o wpuszczenie. Przez klatkę schodową weszli na dziedziniec, tradycyjną studnię, i napotkali niskiego mężczyznę w garniturze. – Kowalski, gospodarz – przedstawił się. – Macie panowie nakaz? Zero wytłumaczył, że mają prawo wejść bez papierka na podstawie paragrafu dwieście dziewiętnaście. Cieć obejrzał dokładnie ich legitymacje policyjne, a następnie zapisał w notesie wyciągniętym z kieszeni ich numery i nazwiska. Weszli w głąb kolejnej klatki schodowej. Mieszkanie Wimana mieściło się na pierwszym piętrze. Ślusarz trochę marudził, choć wcześniej twierdził, że dla niego otworzyć dowolny zamek to jak bułka z masłem. W końcu sobie poradził. Wystawił rachunek, który Zero schował do kieszeni koszuli. Fachman zostawił ich przed otwartymi drzwiami.

Na wszelki wypadek wyjęli broń – Witczak swojego P99, Tymański glocka. – Panie Wiman? Jest pan w domu? Przekroczyli próg i już wiedzieli. Nie instynkt. Nos. Należało tylko znaleźć właściwy pokój. Okazał się nim salon. To, co zobaczyli, na długo wprawiło obu w zdumienie. Spod sufitu zwisało rozprute ciało psa. Labrador z wywieszonym fioletowym językiem i falbaną jelit na wierzchu. Hif zaklął szpetnie, jak nigdy na widok ludzkiego trupa. – Co robimy? Nowoczesny żyrandol leżał na stole. Obok obroża. Wiman powiesił psa na smyczy. Wezwali Cynowską, która przeszła szkolenie z technik kryminalistycznych. Inna ekipa złożona z dwóch policjantów pojechała równocześnie do Schmidta. Zero zadzwonił do nich. Okazało się, że pokój Niemca w hotelu zastali pusty. Zniknęły dokumenty, nie było walizek, więc prawdopodobnie facet uciekł. Wezwali Henia, który próbował ocenić czas śmierci nietypowego denata. Widełki były szerokie, ale z grubsza potwierdzały ich teorię: Wiman nie zwlekał z zabiciem tego psa. – Co o tym myślisz? – spytał Witczak. – Nie ma wron, jest martwy pies – zauważył Tymański. – Nie sądzisz, że dość skromnie mieszkał? Przeciętnie urządzone niewielkie lokum w niczym nie przypominało wyobrażeń o apartamentach właścicieli kamienic. – Może był słupem? – zastanawiał się Hif. – Trzeba pogadać z kimś od przestępstw gospodarczych. Przyjechali pracownicy firmy utylizacyjnej, zapakowali truchło do czarnego worka i zawieźli do spalarni. W pałacu zjawiła się Klara. Czekała ponad godzinę na tej samej ławce, na której wczoraj siedziała Małgorzata. Witczak nie znał dziewczyny Gucia, ale kiedy zobaczył jej dredy, od razu pomyślał, że to musi być ona. Zaprosił ją na górę, znalazł wolny

pokój, zaproponował herbatę. Usiedli. – No więc Gucio zniknął – zaczął za Klarę, blondynkę o okrągłej twarzy, ładnych niebieskich oczach i z burzą sfilcowanych loków na głowie. – Miałam przyjść do pana wczoraj, ale zwlekałam. Myślałam, że wróci – wytłumaczyła. – Zdarzały mu się już takie jazdy? Pije, ćpa? – Nie chodzi o to. Robią teraz ważny projekt. Gutek siedział nad nim non stop. Bardzo poważnie traktuje pracę. – Poważniej niż ciebie? Klara zacisnęła usta, schyliła głowę. – Może. Dzwonił Klaudiusz, jego szef. Jest strasznie wkurwiony. – To ta firma programistyczna – przypomniał sobie Zero. – Tak. Dostali jakieś duże zlecenie, a Gucio odgrywał w nim kluczową rolę. – Daj mi namiary na tego Klaudiusza. Klara odnalazła komórkę, wyjęła kalendarzyk, wydarła kartkę i zapisała numer. – Jaki on jest? – spytał Witczak. – Odkąd się wyprowadził, ani jego matka, ani ja nie mamy z nim kontaktu. Jaki jest? – Dobry – odpowiedziała po chwili namysłu. – I fenomenalnie się rżnie. Nie wiedział, czy powiedziała to na poważnie czy chciała go zawstydzić. Wstała, uścisnęła mu dłoń i wyszła. Spojrzał na kartkę. Oprócz telefonu do firmy zostawiła też swój numer. Wparował do Malickiej. Zapukał, ale nie czekał na „proszę”. Zdziwiony zobaczył Cynowską siedzącą plecami do wejścia. – Wejdź, skoro już jesteś – rzuciła cierpkim tonem prokuratorka. – Jestem w waszej komisji dyscyplinarnej. Wiesz, co to jest? – zwróciła się do Agnieszki. Cyna wzruszyła ramionami. – Pismo od rzecznika komisji. Wszczęcie postępowania w sprawie zdemolowania castingu – wyjaśniła Malicka. – Awruk.

– Co z twoją twarzą? – spytała prokuratorka. – Potknęłam się na schodach. – Wiesz, że wpłynęła na ciebie skarga z firmy Star Media coś tam? Zarzucają ci bezprawne zniszczenie mienia na sumę dwunastu tysięcy złotych i przekroczenie uprawnień służbowych. Twoje poczynania mają znamiona przestępstwa. Słucham, co masz na swoją obronę. Cyna postanowiła nie ściemniać. Opisała przebieg wydarzeń. Przyznała, że ją poniosło. W jej obronie stanął Witczak. Przywołał jej wcześniejszą współpracę z fundacją Itaka, udział w rozpracowywaniu gangu Marszałka. Na koniec dodał, że Glistowski jest znanym policji przestępcą. – Mimo to możesz się nie wybronić z zarzutów – odpowiedziała Malicka, nieco się uspokoiwszy. – Nie masz żadnych dowodów na to, że na miejscu był ten Glistowski. Nie figuruje w KRS-ie firmy. Nie jest też przez nią zatrudniony. Sprawdziłam. Zachowałaś się zupełnie jak niezrównoważona nastolatka. W odpowiedzi Cyna przybrała skruszoną minę. – Wiem – odpowiedziała, myślami wracając do spotkania w Tube. – I żałuję. Zacisnęła usta ze złości i schowała głowę w ramionach, tak żeby nikt tego nie zauważył. – I po co ci to było, dziewczyno? – odezwała się z troską Malicka. Jej żal wydawał się szczery. Cyna poczuła, jak po twarzy pociekły jej łzy. Natychmiast starła je rękawem, wściekła na siebie, że nie udało jej się zapanować nad emocjami. – Ci faceci – szepnęła. – Wydaje im się, że są bezkarni. – Zabawa w szeryfa nigdy nie popłaca. Mam nadzieję, że sprawa zakończy się tylko na degradacji i przeniesieniu do prewencji – powiedziała jeszcze Malicka. Cyna wyszła z gabinetu. Zero zajął jej miejsce. – Chcę wszcząć poszukiwania tego Jensa Schmidta – wyjaśnił.

Witczak i Tymański spotkali się w socjalnym przy korycie. Obaj pili najtańszą rozpuszczalną kawę, kwaśną i cierpką. – Myślisz, że komediant powoła grupę specjalną do ornitologa? – rzucił Tymański. – Nie mam pojęcia. Na razie rozgłosu nie ma, więc nie sądzę. – Bo wezwał mnie do siebie. – Stary? – Może da mi jakieś dowodzenie? – Tymański był podniecony. Jeszcze nigdy nie dowodził żadną akcją. Witczak sprawdził korytarz, czy nikt się nie zbliża, i zapalił. – Wypłyniesz na szerokie wody. Kto wie, może zrobisz sierżanta? – Powiedziałem Agacie o ornitologu – walnął z innej beczki Hif. Agata, jego nowa narzeczona, pracowała w miesięczniku modowym. – No i? – Pismaki rzuciły się przecież na sprawę Rosołowskiej. – Myślisz, że dadzą coś na okładkę „Jej Tonu”? – Wielkiego kruka z gałką w dziobie – rozmarzył się Hif. – A naczelny odpali mi parę stówek. – Uważaj – ostrzegł kolegę Zero. – Igrasz z siłami ciemności. – Wiem. Mam to co noc. – Szczęściarz. – À propos, podobno ostatnio składają ci wizyty piękne kobiety. Witczak cmoknął. Już się rozniosło. – Dawne sprawy. Nie zrozumiesz. – No, no. Stary basior! Komendant stołeczny Wolski, łysiejący facet średniego wzrostu, zrobił karierę na Wybrzeżu, zanim przeniesiono go do Warszawy. Jeszcze wcześniej pracował w województwie, w Radomiu. Nowy szef zrobił niewielkie przetasowania personalne, żadnej rewolucji. Wszyscy sądzili, że chce dobić do emerytury i przejść do jakiejś agencji. Ale kiedy w mediach zrobiło się głośno o przedłużeniu wieku emerytalnego służb

mundurowych, Wolski jakby się ożywił. – Siadaj. – Wskazał Hifowi miejsce na krześle. – Bardzo jesteś zajęty przy ornitologu? – Sprawa jest rozwojowa. Obaj figuranci poszli w długą. Jeden zostawił psa. W charakterze wisiorka. – Psa? – Wolski spojrzał tak, jakby człowiek nie mógł się dopuścić większej zbrodni. – Mam dla ciebie oddzielną sprawę. – Podsunął mu szarą teczkę. – Myślę, że jakoś to ogarniesz. Tymański z podnieceniem sięgnął po akta. Jeśli sprawa będzie porządna, kto wie, może za rok przeskoczy do CBŚ? – Powiem ci w skrócie, o co chodzi. Dolny Mokotów, okolice Wiertniczej. Doszło do trzech napadów na osoby przeprowadzające dzieci na światłach. Hif poczuł, jak schodzi z niego powietrze. – W ciągu ostatnich dwóch tygodni zostały zaatakowane trzy kobiety. Jednej odebrano znak stopu, wiesz jaki. Chodzi o mężczyznę. Myślę, że to pedofil. No, chłopie, do roboty. Tymański poskubał się w brodę, ale co miał zrobić? Zabrał teczkę i opuścił gabinet szefa. Zero rozsiadł się na rozklekotanym fotelu, zdjął buty i oparł nogi na krześle. Z szuflady wyjął zadekowaną paczkę fajek. Zapalił. Zbliżał się pierwszy listopada. Oczywiście, komisarz miał zamiar odwiedzić groby rodziców na cmentarzu Wolskim. Każde leżało pochowane ze swoją rodziną, co potwierdzało niską temperaturę uczuć wiążących ich za życia. Stary zapił się na śmierć, odmawiał przyjęcia wszelkiej pomocy. Matka przeżyła ojca o dobrych kilka lat. Z żadnym z rodziców nie wiązała go szczególna więź. Matkę kochał, a przynajmniej starał się kochać mocniej. Okazało się, że trudno żywić szczere uczucia do osoby, która cały czas prowadziła dialog z odbiornikiem radiowym, święcie wierząc, że spiker jej odpowiada. Zabranie radia tylko potęgowało problemy. W gruncie rzeczy Zero nie żałował, że rodzice odeszli. Ich śmierć przyjmował jako wynik litościwego działania prawa

natury. Żyjąc, cierpieli, po śmierci osiągnęli należny im spokój ducha. Jak co roku zadręczał się myślą, czemu jego życie potoczyło się tak, jak się potoczyło. Nigdy nie założył rodziny. Miał tę swoją racjonalną odpowiedź, że powstrzymał go ciężar choroby. Mimo zapewnień lekarzy uważał, że jest dziedziczna. Emocje nie podążały jednak za rozumowymi argumentami. Obwiniał się, czuł, że ogarnia go czarna rozpacz. Został sam i zaczynał rozumieć, że tak już będzie zawsze. Oczywiście, miał Małgorzatę. Oboje byli jednak skazanymi na siebie więźniami samotności. Żeby się oderwać od czarnych myśli, sięgnął po jedną z setki prowadzonych właśnie spraw. Seria kradzieży toalet przenośnych. Cyna wróciła do mieszkania na piątym piętrze wieżowca niedaleko Sadyba Best Mall. Z limem pod okiem i szramami na twarzy wyglądała jak karykatura samej siebie. Zmarzła, jadąc na swoim pomarańczowym skuterze, dlatego uznała, że nadszedł już najwyższy czas, aby zakończyć sezon. Dalekowschodnie motoryzacyjne cudo musiało gdzieś przezimować i jedynym miejscem, jakie przychodziło jej do głowy, była wózkarnia. Jak zdoła je tam dotaszczyć, to osobna kwestia. Miała nadzieję, że rumak się zmieści i nikt z sąsiadów nie zaprotestuje, choć w bloku mieszkało sporo matek, które wstawiały do schowka w przyziemiu swoje wózki. Cynę irytowały bachory i zajęte tylko nimi młode matki. Nie weszła dotąd w żaden otwarty konflikt, ale teraz, pomyślała, na pewno nadarzy się okazja. Anka naburmuszona gapiła się w telewizor. „O awruk, będzie ciężko”, pomyślała Cyna. Krokiem kowboja podeszła do dziewczyny i ostentacyjnie trąciła wystawioną stopę. – Co? – odezwała się Anka. Nawet na nią nie spojrzała. Udawała, że wciągnął ją idiotyczny serial, którego nigdy wcześniej nie oglądała. – Ćśecz ałam – odpowiedziała Cyna, starając się, aby

zabrzmiało to pojednawczo. – Oj, Agnieszka! – Anka najwyraźniej nie miała ochoty na żarty. Przeszła do kuchni. Nienawidziła, gdy partnerka odzywała się wspak. A Cyna uwielbiała prowokować. – Może przestałabyś się dąsać, awruk? – Cyna wyczuwała nadciągającą kłótnię. Anka przestawiała naczynia na półkach, udając, że czegoś szuka. Agnieszka spróbowała pomasować jej kark, ale dziewczyna nagłym ruchem ją odtrąciła. – O co ci chodzi? – spytała rozdrażnionym głosem Cyna. Zamiast robić karczemną awanturę, Anka z wprawą operowała znanym narzędziem tortur – cichym dniem. Nagle odwróciła się i zmierzyła Cynę chłodnym spojrzeniem. – Dobrze się bawiłaś w Tube? – spytała. Agnieszka, owszem, winna była swojej dziewczynie wyjaśnienia, tyle tylko, że odsłanianie własnych słabości nie było jej najmocniejszą stroną. – No, pytam! – Anka zmieniła głos, przypominała teraz matkę strofującą latorośl. – Tak, świetnie. A co konkretnie masz na myśli? – Gestem Brada Pitta z Fight Club Cyna zapaliła papierosa. Rosło w niej zniecierpliwienie. – Masło dzwonił. Dobrze się bawiłaś? Sama? Czy sobie kogoś przygruchałaś? No? – Była dziewiąta wieczór, a ty mnie olałaś! – wrzasnęła w końcu Agnieszka. Zastanawiała się, że czy teraz nie padną argumenty typu: „Ktoś w końcu musi utrzymywać ten dom”. Zapadło jednak milczenie. Na dość długo. Anka gapiła się na swoje stopy. Cyna westchnęła i opowiedziała o akcji na Chełmskiej i o spotkaniu z Glistą w Tube. Anka, zaskoczona, nie wiedziała, jak zareagować. – W coś ty się wpakowała? – spytała z troską. Wiedziała co nieco o przeszłości swojej dziewczyny: porwaniu do Niemiec i walce z gangiem Marszałka. – Mam teraz, awruk, problemy w pracy – przyznała

zrezygnowanym tonem Cyna. – Musiałam odreagować, czekałam na ciebie. Potem napatoczył się Glista. No i tak. Ma przynajmniej zakaz wjazdu od Masły. – Ty głupi kowboju! – wyrwało się Ance, ale zupełnie innym tonem. I dała się przytulić. Poczuła, jak Cyna ciągnie ją w stronę sypialni.

DZIEŃ PIĄTY czwartek, 28 października Rano informacje o poszukiwaniach Jensa Schmidta pojawiły się w witrynach internetowych policji i w niektórych gazetach. Na razie nie był formalnie podejrzany, Witczak chciał przesłuchać go w tej sprawie. Nadal nie ustalono tożsamości denata z biura na Koszykowej. W związku z przebudową cyfrowej bazy danych Adrian Mączka, jeden z ludzi Witczaka, siedział od siedemdziesięciu godzin na dupie i posługując się lupą, porównywał odciski w klaserach. Witczak wygospodarował trochę czasu, żeby wpaść do Klaudiusza, którego firma programistyczna mieściła się na poddaszu kamienicy na Górnym Mokotowie. – Znalazł go pan? – spytał bez ogródek pracodawca Gustawa. Był młody, energiczny, nie mógł usiedzieć na miejscu. – Nie. – Zabiję drania. – Myśli pan, że poszedł w długą? Pije, ćpa? Dobrze się znacie? Klaudiusz rozsiadł się na fotelu prezesa. – Mam poważne zlecenie i mało ludzi. Gucio jest mi potrzebny. – O co innego pytałem – przypomniał Witczak. – Chłopak ma dwadzieścia dwa lata. Co mam panu powiedzieć? – Prawdę. – Trochę ćpa, trochę pije. Jak każdy. W jego wieku, mam na myśli – poprawił się. – Ale nigdy nie było z nim takich problemów. I Klara mnie zamęcza. Zleceniodawca się piekli. Kurwa, panie, zdziałaj pan coś!

– Niech mi pan zrobi listę waszych miejsc. Kluby, knajpy, mieszkania. Dilerzy. – Żartuje pan? – Nie. – Mam wystawić znajomych? Zrobicie im nalot? – Będziemy dyskretni. Szukam Gustawa, nie narkotyków. Informatyk wziął notes i zaczął coś pisać. Hif przejrzał akta sprawy wręczonej mu poprzedniego dnia. Była żałosna. Dlaczego komendant potraktował ją równie poważnie jak serię gwałtów albo rozbojów? – Cyna, wiesz, gdzie komediant ma gawrę? – Słucham, areloch? Tymański ciężko westchnął. – Ty, jak myślisz, po co on mi każe biegać za sprawcą napaści na ludzi, którzy przeprowadzają dzieci pod szkołami? Złodzieja znaku stop szuka? Kurwa! – Współczuję ci, Hif. Liczyłeś pewnie na napad stulecia. Albo rozpracowanie gangu Marszałka. O, przepraszam, Marszałek siedzi w Rydze. – Zamknij się. Głupia jesteś – warknął Tymański. – Może masz rację – powiedziała po chwili. – Zawsze. Zapamiętaj to sobie – odparł bez zastanowienia. – Nie. Mówię poważnie. Pewnie miejsce napadów to okolice, gdzie komediant mieszka. A jego dziecko pewnie chodzi tam do szkoły. – Jak to sprawdzić? – Zapytam babek z kadr. Spoko. Cyna jakimś cudem została przyjęta do grona dziewczyn zatrudnionych w pałacu. Regularnie uczestniczyła w nieformalnych spotkaniach tylko dla kobiet. Nie miała pojęcia, w jaki sposób się na nie załapała, ale, jako policjantka, doceniała wszelkie źródła informacji. Nie to, żeby zaraz miała zdobytą wiedzę wykorzystywać, ale orientowanie się, co w trawie piszczy, dawało jej pewną satysfakcję, nie mówiąc już o przewadze. Na czas tych spotkań zapominała o swojej

męskiej duszy, ubierała się nieco bardziej kobieco. Nie było mowy o sukience, co najwyżej wkładała marynarkę i męską koszulę zamiast skóry i T-shirtu. Malowała usta i starała się ograniczać liczbę przekleństw wypowiadanych wspak. Kiedy już się nieco ze sobą wszystkie oswoiły, koleżanki wypytały ją na tyle szczegółowo, na ile pozwoliła, o tajemnice alkowy. A Cyna bez ogródek wprowadziła je w temat, obserwując rosnące zaciekawienie, gdy mówiła o rodzajach dild i mocowaniu straponów. W pierwszej chwili zapadła cisza, potem kobiety zaczęły chichotać. Podczas kilku spotkań, w których uczestniczyła, Cyna nie przyłapała żadnej z koleżanek na zalotnym spojrzeniu w jej stronę. W paru przypadkach żałowała. Wróciła po kwadransie. Czerwona na twarzy. Koleżanki potwierdziły, że komendant mieszka w okolicy miejsca napaści. Co więcej, jego dwoje dzieci, dokładnie tak, jak myślała, chodziło do szkoły, pod którą doszło do trzeciego napadu. Ponadto Alicja z kadr poinformowała Cynę nieoficjalnie, że członkowie komisji dyscyplinarnej ustalili termin posiedzenia na najbliższą środę. Policjantka wróciła zirytowana. Nie miała pojęcia, że zbiorą się tak szybko. „Nic dobrego z tego nie wyniknie”, pomyślała. Rano telefony w firmie Eon Ideas się rozdzwoniły i nie cichły ani na chwilę. Wszyscy szukali Jensa Schmidta. Pani Basia, drobna brunetka ubrana w różne odcienie zieleni, wiedziała, że prezesa ostatnio wzywano na policję, że miało to związek ze znalezieniem zwłok w pustym mieszkaniu na Koszykowej, o czym zdążyły też poinformować gazety. Na samą myśl, że jej pracodawca mógł mieć coś wspólnego ze zbrodnią, sekretarka dostała gęsiej skórki. W południe otworzyła drzwi szafki, obok której siedziała, i nalała sobie porcję koniaku. Rozejrzawszy się, czy nikt nie patrzy, przystawiła kieliszek do intensywnie pomalowanych ust i jednym sprawnym ruchem wlała całą jego zawartość do gardła. Ciepło rozeszło się po jej ciele, a wraz z nim pojawiła się kojąca fala uspokojenia. Pani Basia znów

mogła się skupić na papierkowej robocie. Dźwięk telefonu wytrącił ją jednak z równowagi. W słuchawce usłyszała zachrypnięty męski głos. Dzwonił policjant, który poszukiwał kolejnej osoby. Chodziło o Monikę Rawicz, asystentkę Jensa. Pani Basia przełączyła. Po pięciu minutach usłyszała dobiegający z korytarza dzwonek domofonu. – Komisarz Krzysztof Witczak – przedstawił się człowiek po drugiej stronie drzwi. Podniecona perspektywą spotkania z przedstawicielem prawa, sekretarka wpuściła go do biura. Po chwili w progu stanął mężczyzna w średnim wieku z wyglądu podobny do hydraulika. Właśnie tak pani Basia wyobrażała sobie steranego życiem glinę. – Witam, panie komisarzu – odezwała się z kokieterią, która, zdawała sobie sprawę, nie licowała z jej wiekiem. Ale nie mogła się powstrzymać. – Jestem umówiony. Pani Basia poprowadziła do gabinetu Moniki. Monika wskazała fotel dla gości. – Dziękuję, że nie kazał mi pan jechać na komendę. – Byłem w okolicy. Czy Jens Schmidt nadal milczy? Asystentka potwierdziła skinieniem. – Aż boję się myśleć, o czym to świadczy – przyznała. – Sprawdziłam, wymeldował się z Marriottu. Nie zostawił żadnej informacji. Nie odbiera telefonu. – Szukamy też Jakuba Wimana – dodał Witczak. – Też zaginął? – Monika zrobiła wielkie oczy. Witczak bezradnie wzruszył ramionami. – Wczoraj rano weszliśmy do jego mieszkania, które okazało się puste. Znaleźliśmy martwego psa. Ani Schmidt, ani Wiman nie mówili nam prawdy. Nie mogę podać szczegółów, ale może pani coś jeszcze pamięta? Myślę o tej kamienicy, która wcześniej należała do Wimana. Skąd oni się znali? Asystentka zrobiła bezradną minę. – Poznała pani Wimana? – Nie zajmowałam się prywatnym życiem szefa, tylko

zawodowym. A na tym gruncie najwidoczniej się nie znali. – Nie przewinął się? Nawet przypadkiem? – Nie, ale… – zawiesiła głos, zmarszczyła brwi, jakby nagle uświadomiła sobie coś ważnego. Witczak czekał. – Trzy lata temu Jens odwiedził jakąś rodzinę na Próżnej. Wiem, że ktoś do niego dzwonił w tej sprawie. Potem kazał się tam zawieźć. – Pamięta pani numer domu? – Wydaje mi się, że dwanaście. Jens prowadził pewne poszukiwania w na terenach getta. – O co chodziło? – Jego dziadek w czasie wojny przebywał w Warszawie. Szef nie robił z tego żadnej tajemnicy. Opowiadał na prawo i lewo, że dziadek był oficerem SD. Nie mam pojęcia, co to znaczy. W każdym razie ratował Żydów. Taką przynajmniej stworzył rodzinną legendę. Jens szukał śladów na jej potwierdzenie. – Co z tym miała wspólnego rodzina na Próżnej? – Tego to już nie wiem, ale zaraz potem Schmidt przestał mówić o dziadku. Zamknął się w sobie. – Wtedy pojawił się Wiman? – Usłyszałam to nazwisko dopiero, kiedy Jens postanowił kupić tę nieszczęsną kamienicę. Nie wiedziałam, że się znali. – Do tego już doszliśmy. – Podczas pierwszej rozmowy powiedziałam, że nic o tym nie wiem. Wszystko to jest jakieś dziwne. Zero potwierdził kiwnięciem głową. Tak. Rzeczywiście było dziwne. Hif zabrał się do przydzielonego mu zadania. Przejrzał zapiski z rozpytania poszkodowanych, skontaktował się ze wszystkimi szkołami działającymi na interesującym go terenie i zgromadził informacje na temat osób, które w tamtym rejonie przeprowadzały dzieci przez jezdnię. Było dwanaście szkół podstawowych i ośmiu przeprowadzających. Trzech zaatakowano. Z dzielnicowego wydziału oświaty zdobył na nich

namiary i podzwonił. Ściągnął wszystkich do komendy na popołudnie, kiedy już nie pracowali. Poszkodowanych posadził przy komputerze z technikiem tworzącym portret pamięciowy. Resztę zaprosił do osobnego pokoju. – O co tu chodzi, panie i panowie? – Nie wiemy – odpowiedział ktoś bardziej odważny. – Może sami na siebie napadacie? Zazdrośni jesteście? Ktoś komuś zajebał robotę? W grupie powstało oburzenie, ktoś się poderwał z miejsca, ale Hif ich uciszył. – Sprawa jest poważna! Proszę siadać! Jakiś facet podniósł rękę. Hif udzielił głosu mężczyźnie w średnim wieku o wyglądzie menela. – Pani Krajewska z wydziału oświaty kazała przynieść zaświadczenie o niekaralności. – Cudnie, ale ja już wiem, że jesteście czyści. Do sali konferencyjnej wszedł technik z wydrukowanym portretem. – Czy ktoś z państwa widział pod szkołą tego mężczyznę? – Hif rozdał wydruki. Wśród piątki zebranych powstała dyskusja, jedni potakiwali, drudzy wykrzywiali usta i wzruszali ramionami. Nikt się nie zgłosił. – Dobrze. Wszyscy mają telefony komórkowe? Odpowiedziało chóralne „tak”, ktoś jednak podniósł rękę i krzyknął: „Ja nie!”. – Dostanie pani mój stary telefon, ale proszę sobie kupić kartę i nauczyć się obsługi. Dam państwu swój osobisty numer. Proszę dzwonić do mnie, jeśli coś podejrzanego stanie się w czasie państwa pracy. Tymański z czystym sumieniem rozesłał ludzi do domów. Cyna czuła się jak przepuszczona przez wyżymaczkę. Akcja na Chełmskiej, skarga Glisty i zbliżająca się komisja przeważyły szalę, zaburzając już i tak nieźle naruszoną równowagę psychiczną policjantki. Na pytania o sens życia i pracy w policji

musiała sobie teraz odpowiedzieć sama. Wpadła w niezłe bagno, stwierdziła. Wciąż jej najgłębszym, pierwotnym kłopotem była jej tożsamość seksualna. Kim była – mężczyzną w ciele kobiety? Lesbijką? Za kogo uważała ją Anka? Jak widzieli ją inni? W jaki sposób powinna uporządkować swoje życie? Zmienić płeć, jak planowała jeszcze parę lat temu, czy też trwać przy decyzji o tym, by żyć jako homoseksualna kobieta? „Natura potrafi być okrutna”, skomentowała w myślach Cyna. Nie potrafiła się ze sobą uporać. Nie potrafiła też szczerze porozmawiać z Anką. Zaczynała rozumieć, że potrzebowała solidnego oparcia, skały, na której mogłaby zbudować swoją przyszłość. Odpowiedź, która nagle pojawiła się w jej głowie, zaskoczyła ją samą. Postanowiła, że musi się z tym przespać. Dlatego nie czekała na powrót Anki z biura i o siódmej, wyłączywszy telefon, poszła do łóżka. Godzina była młoda, ale Witczaka łapała senność. Postanowił zajrzeć do swojego mieszkania i zdrzemnąć się do dziesiątej. Potem mógłby pojechać do Tygmontu. Zjeść tam kolację i pograć. Zadowolony z planu, skierował samochód na Sobieskiego. Małgorzata miała dziś próbę chóru, chodziła dwa razy w tygodniu do Świętej Anny. Śpiewała mocnym altem, choć zdaniem Witczaka fałszowała. Spodziewał się zastać mieszkanie puste. Kiedy napotkał otwarte drzwi, poczuł ukłucie złości i rozczarowania. Jeśli przypadkiem wpadał na Małgorzatę, wieczór nieodmiennie kończył się kłótnią. Już w kuchni zorientował się, że się pomylił. Małgorzaty nie było. Przed otwartą lodówką stał Gucio. Nie wyglądał najlepiej, ubrania nie zmieniał przynajmniej od kilku dni, tyle samo się nie mył. – Wiesz, że wszyscy cię szukają? Gustaw był lekko naćpany, ale starał się to ukryć. – Daj spokój – poprosił. – Rozmawiałem z Klarą. – I co z tego?

Uwagę Witczaka odwrócił dźwięk dochodzący z wnętrza mieszkania. Szybkie spojrzenie rzucone w bok zdradziło Gucia. Nie przyszedł sam. Pełen złych przeczuć Zero spróbował przejść między stołem a lodówką, ale chłopak zagrodził mu drogę. Poirytowany, pragnąc uniknąć niepotrzebnej szarpaniny, Zero wycofał się, obszedł stół i wiedziony odgłosami, skierował się wprost do swojego pokoju. Podszedł do drzwi z krzywo przyklejonym portretem Milesa Davisa i wpadł na dziewczynę, która wyłoniła się z jego królestwa. Ubrana w czarną skórę, ze spiętymi ciemnymi strąkami włosów i paznokciami pomalowanymi na czarno, wyglądała jak przywódczyni gangu obrabiającego apteki. W ręku ściskała saksofon, ten sam, który Witczak pięć lat temu odkupił od Urbaniaka. Kiedy zobaczyła przed sobą obcego mężczyznę, wpięła palce w blachę, gotowa stoczyć ciężką walkę o zdobycz. Spojrzał w jej oczy. W półmroku dostrzegł nienaturalnie rozszerzone źrenice. Dziewczyna rozchyliła usta, ukazując niepełny rząd żółtych zębów. Fioletowe wargi zaczęły jej drżeć, z gardła wydobył się ochrypły głos, który Witczak zinterpretował jako wołanie o pomoc. Odruchowo chwycił za instrument, palce dziewczyny jednak zbielały, zaciskając się na nim jeszcze mocniej. Jakaś jazzmanka czy co? Witczak, skupiony na walce o muzyczne trofeum, znieruchomiał, kiedy obok ucha poczuł zimny dotyk metalu. – Odczep się od niej – wyszeptał za jego plecami Gucio. Wyrobione ucho policjanta usłyszało nutę paniki. Nastąpiła długa chwila ciężkiego milczenia. Witczak stwierdził, że nadszedł czas na rozpoczęcie negocjacji. – Gucio – odezwał się najłagodniejszym tonem, na jaki w tej chwili było go stać. – Możemy spokojnie wydostać się z tego bagna. W odpowiedzi usłyszał niespokojny, przyspieszony oddech stojącego za nim chłopaka. Witczak wyobrażał sobie, że Gucio walczy z pokusą, aby pociągnąć za spust. Przez spędzone razem lata nagromadziło się sporo uraz. Chłopak miał pełne prawo czuć do nieprzykładającej się do obowiązków rodzicielskich matki

i nieznanego ojca żal o to, że życie ułożyło się właśnie w ten sposób. Witczak idealnie pasował na ofiarę dla demonów przeszłości. Nagle zapragnął tylko jednego: zagrać tego wieczoru w Tygmoncie na tym pieprzonym saksofonie. Albo na jakimkolwiek saksofonie. – Mogę wam pomóc. Powiedz, w co się wpakowałeś? Co to za dziewczyna? Dam wam trochę gotówki. Z kieszeni ostrożnie wyjął parę zwiniętych banknotów. Dziewczyna przycisnęła do piersi saksofon i mijając obu mężczyzn, podeszła do wyjścia. Przechodząc obok Witczaka, wyrwała mu pieniądze. – Gucio, to nie ma sensu. Idziemy stąd – zakomenderowała. Lufa pistoletu jeszcze przez chwilę uciskała potylicę Witczaka, po czym musnęła płatek ucha i zniknęła. Policjant wypuścił powietrze nagromadzone w płucach i powoli się odwrócił. W mroku korytarza, pod drzwiami, ujrzał zarysy postaci, w cieniu majaczyła wciąż skierowana w niego lufa pistoletu. W tym momencie drzwi z impetem się otworzyły, uderzając dziewczynę z saksofonem w twarz. Kobieta popchnęła Gucia, który, zaskoczony, nacisnął spust. Od ścian odbił się ogłuszający huk, w powietrzu zawisł dym spalonego prochu, dziewczyna zaczęła krzyczeć. Witczak stał wciąż żywy w tym samym miejscu. Kula przeszła dosłownie kilka centymetrów od jego prawego ucha. W progu stała Małgorzata. Narkomanka wypadła na zewnątrz. Gucio znalazł się twarzą w twarz ze swoją matką. Nie widzieli się od dobrych kilku lat. – Wróć – szepnęła Małgorzata. – Do ciebie? Nigdy! – Chłopak wybiegł za dziewczyną. Małgorzata próbowała ich zatrzymać. – Gutek! Natychmiast wracaj! Zrobię wam kolację! Oferta została jednak odrzucona bez słowa. Witczak wiedział, że to jemu się dostanie. – Ty ofermo! Ty upośledzona umysłowo kanalio! Nie mogłeś go zatrzymać? – krzyczała mu w twarz Małgorzata. – Przecież to mój syn, nie rozumiesz? Jej ton stał się płaczliwy, na twarzy pojawiły się łzy. Witczak

bez słowa podszedł do drzwi i zamknął je na wszystkie zamki. Na podłodze natknął się na porzucony pistolet. Małgorzata wpatrywała się w przedmiot bez słowa. W niemym przerażeniu. Witczak poszedł do kuchni po torebkę foliową i schował do niej broń. Małgorzata stała oparta o ścianę, oddychała szeroko rozwartymi ustami. Mężczyzna schował pistolet do kieszeni. – Chciałeś zabić Gucia – wyszeptała oskarżycielskim tonem. – Chciałeś zabić mi syna – powtórzyła i zanosząc się szlochem poszła do salonu. Usłyszał, jak padła na kanapę. Po cichu wymknął się z mieszkania i wyszedł na ulicę sprawdzić, czy ktoś zwrócił uwagę na wystrzał. Wieczór nie należał do ciepłych. Wokół ani żywej duszy. Z restauracji obok dobiegała głośna muzyka, na szczęście nie zobaczył żadnego palacza zdumionego niecodziennym odgłosem. Obszedł dom i zatrzymał się w ogródku. Stał tak dobry kwadrans. Ręce mu drżały. Palił. Zastanawiał się, co powinien zrobić. Zgłoszenie nie wchodziło w rachubę, nie w sprawie przybranego syna. W razie czego wytłumaczy się banalnie, pomyślał. Poczuł się jak przestępca tworzący linię obrony. Zdawał sobie sprawę, że z Małgorzatą nie było dyskusji. Wiedział, że nie istniał żaden sposób, aby przekonać ją, kto tak naprawdę w kogo celował. Postanowił, na razie nie wracać do mieszkania. Upewniwszy się, że nikt prawdopodobnie niczego nie zauważył, a młodzi nie czaili się w krzakach, poszedł do samochodu. Jadąc do Tygmontu, sięgnął do kieszeni koszuli i dobył z niej starą nokię. Do głowy przyszedł mu szalony pomysł. A gdyby tak zadzwonić do Malickiej? Wiedział, że jeśli zawaha się choć przez chwilę, zdrowy rozsądek nakaże mu odłożyć aparat na fotel pasażera. Wybrał numer, który kilka lat temu umieścił na pierwszym miejscu swojej listy kontaktów. Odebrała po dwóch sygnałach. – Co tam, poruczniku? – Jej głos nie zabrzmiał radośnie, jakby Witczak wyrwał ją z ponurych rozważań. „Głupiec”, pomyślał pod swoim adresem. Co niby miał jej powiedzieć? Że chce zagrać dla niej na saksofonie? Tym, przez który nieomal pożegnał się z życiem? Zamiast do obcej kobiety,

nawet koleżanki z pracy, Witczak powinien zadzwonić do policyjnego terapeuty, który miał obowiązek odebrać telefon o każdej porze. – Wszystko w porządku? – zaniepokoiła się Malicka. Ton jej głosu zmienił się na zatroskany. Witczak złapał się tego wrażenia jak rybak wędziska. – Pomyślałem… – zaczął niepewnie, zdając sobie sprawę, że rytm jego serca przeszedł w cwał. Uwaga, którą powinien skupić na prowadzeniu, została niebezpiecznie rozproszona. – Chwileczkę – dodał i zaparkował przed placem Unii Lubelskiej. – Może chciałabyś wpaść z mężem do Tygmontu? O dziesiątej będzie tam jam session – wydusił z siebie w końcu. Teraz po drugiej stronie linii nastąpiła chwila krępującego milczenia. Witczak usłyszał jakieś szmery, jakby Malicka zasłoniła mikrofon i dokądś się przemieszczała. – Przepraszam – usłyszał znowu jej głos. – Piotr wyjechał na parę dni do Lublina. Mogę przyjść z Renatą? To moja koleżanka ze studiów. Witczak drżącym głosem odpowiedział, że oczywiście. Umówili się na miejscu. Po zakończeniu rozmowy czuł się, jakby przeniósł tonę węgla. Był zmęczony, ale radosny. Jam session rozpoczęło się po dziesiątej. Zero miał szczęście. Udało mu się zwołać paru chłopaków, pożyczył trąbkę, starego gretzena. Pojawiły się Malicka z Renatą. Posadził je przy stoliku zarezerwowanym dla stałych bywalców i muzyków. Przyprowadzona przez Malicką znajoma okazała się adwokatką. Niska, ruda i piegowata kobieta po czterdziestce zanosiła się rechotliwym śmiechem. Malicka, jak podejrzewał Witczak, próbowała ją wyswatać. A jego prawdopodobnie przeznaczyła na ofiarę. Za bardzo się tym nie przejął, sytuacja nawet go ucieszyła. Piegowata adwokat służyła bowiem za kogoś w rodzaju przyzwoitki. Wieczór muzycy oparli na standardach Gershwina. Zaczęli od Nice work if you can get it. Pięciu jazzmanów przez dwie godziny, z piętnastominutową przerwą, żonglowało wybranymi

motywami. W przerwie Moryc, osiemdziesięcioletni nestor polskiego jazzu, zabawiał kobiety sprośnymi żartami. Zero w oczekiwaniu na ich przybycie wypił dwa koktajle na bazie wódki z martini i teraz, na lekkim rauszu, wpatrywał się bez słowa w nadobną panią prokurator. Kiedy wydawało mu się, że zapatrzona w Moryca, nie zdaje sobie sprawy z prowadzonych obserwacji, lustrował jej kibić. Dwa razy go na tym przyłapała. Za pierwszym razem skwitowała sytuację uśmiechem, wzniosła w jego kierunku niemy toast, na który odpowiedział podobnym gestem. Za drugim razem zauważył, że się zarumieniła. Utrzymała spojrzenie o kilka sekund za długo, po czym posłała mu smutny uśmiech, który Witczak w myślach określił jako giocondopodobny. Żałował, że klub jazzowy nie dawał okazji do tańców. Podrygiwanie na parkiecie nie było, co prawda, specjalnością Witczaka, ale teraz, podpity, z przyjemnością skorzystałby z okazji, aby dotknąć ramienia Malickiej, położyć dłoń na jej biodrze. Ruda przez cały czas szczebiotała mu do ucha, pracując nad nim według zasady „kropla drąży skałę”. W końcu wrócił na scenę i z zapamiętaniem zadął w pożyczony instrument. Ruda adwokatka śmiała się przez cały wieczór. Muzyka Witczaka najwyraźniej podziałała na nią rozluźniająco. Zero starał się jej unikać i w końcu przegapił moment, kiedy Malicka wymknęła się z klubu. Sprawdził telefon. Znalazł wiadomość tekstową, w której tłumaczyła się zmęczeniem i prosiła o opiekę nad Renatą. Przeraził się na dobre, postanowił skorzystać z podobnego fortelu wobec nowej znajomej, ale Renata nie dała się tak łatwo spławić. Zamówił dla niej taksówkę, a ona wciąż flirtowała z nim, krasząc swoje opowieści głośnym rechotem. W przerwach zalotnie bawiła się klapą jego marynarki. Kiedy odprowadził ją do czekającej taryfy, uderzyła w płacz. Przyznała się do samotności, przeprosiła za łzy, tłumaczyła, że alkohol zawsze tak na nią działa. Witczak czuł przymus

do jednorazowej terapii seksem, która, wiedział o tym, może się przerodzić w dłuższą kurację. W zasadzie nie miałby nic przeciwko, pod warunkiem że kobietą, z którą wsiadłby do taksówki, byłaby Malicka, a nie ten niski rudzielec o twarzy pokrytej piegami. Z drugiej strony – co mu pozostało? Gdyby mógł wrócić do pustego mieszkania, nie byłoby jeszcze najgorzej, ale nie miał tego komfortu. W jego domu czekała Małgorzata. Kto wie, może z Guciem? Pomyślał jeszcze, jak żałosny obrót przybrało jego życie, w jakiej beznadziejnej pułapce się znalazł. Pożałował, że człowiek nie może ot tak spędzać, powiedzmy, dwudziestu godzin doby na służbie, a krótkiej przerwy poświęcać tylko na sen. Rozdrażniony i niepewny wsiadł do zamówionej taksówki i ulokowawszy się na tylnym siedzeniu, zażenowany poczuł na swoim kroczu dłoń kobiety.

DZIEŃ SZÓSTY piątek, 29 października – Chcę mieć prawdziwą rodzinę – odezwała się Cyna znad kanapki z chleba wileńskiego z żółtym serem edamskim i papryką pokrojoną w wąskie paski. – Taką z mamusią, tatusiem i dzieckiem. Anka krzątała się po mieszkaniu w samych majtkach, pachniała nawilżającym balsamem do ciała. Rozczesywała długie blond włosy wielką szczotką. – Ocipiałaś? – wyrwało jej się. Klapnęła na stołku naprzeciwko, we włosach miała szczotkę, która zawisła w kołtunie obok ramienia. – To znaczy… – Przemyślałam wszystko. Słabe to moje życie. Po prostu – wyjaśniła Cyna. – Nie zamierzam cię wkręcać w bachora. Sama urodzę. Póki mogę – dodała. – A ty, jeśli zechcesz, zostaniesz moją żoną. Zapadła chwila milczenia. Anka zastanawiała się, zaskoczona, jak powinna zareagować. Przecież Cyna sama nie lubiła dzieci, ciągle narzekała, że zdjęcia spuchniętych twarzyczek noworodków atakują czytelników z cosobotniego wydania „Stołecznej”. – Wczoraj gangsterzy grozili ci w klubie. Jesteś w szoku. Powinnaś sobie na razie odpuścić – powiedziała w końcu. – Co ty myślisz – żachnęła się Cyna – że zaraz pobiegnę na Marszałkowską i zacznę prosić obcych facetów, żeby mnie przelecieli? W jej głosie nie było agresji. Raczej spokojna determinacja, jakby podjęła już decyzję. – Spokojnie, awruk, mam czas. Pójdę do banku spermy poddać się tej całej procedurze, znaleźć dawcę. Po prostu… Nagle, ku swojemu przerażeniu, Anka zobaczyła w kącikach

oczu Agnieszki najprawdziwsze łzy. Rzadki widok. Podeszła i przytuliła dziewczynę do piersi. Cyna przylgnęła mokrym policzkiem do ciepłego ciała kochanki. – Wiesz, chyba coś mi się, awruk, w głowę stało. Sama nie wiem – tłumaczyła się, pociągając nosem. Anka nagle doznała objawienia. – Nie. To ja urodzę tego dzieciaka. Jeśli oczywiście chcesz. – Kucnęła przed Cyną, ścierając wilgoć z jej czerwonej, piegowatej twarzy. – O awruk, ale mamy M jak miłość. Przestań, bo się porzygam – sapnęła Agnieszka. – W przyszłym tygodniu pójdziemy do tego banku spermy – zaproponowała Anka. – Tatusiu. Cyna posłała jej łobuzerski uśmiech, ale w jej spojrzeniu Anka dostrzegła autentyczną dumę. Rano, oprócz kaca po alkoholu, Witczak miał jeszcze kaca moralnego. W łóżku rozczarował Renatę: jego ciało nie sprostało jej oczekiwaniom. Kobieta okazała wyrozumiałość podszytą sarkazmem. Pożegnał się i wyszedł z mieszkania jeszcze przed świtem, pewny, że nie ma szans na kontynuację znajomości. W zasadzie fakt ów uznał za jedyny jasny punkt całej historii. Zbiegając klatką schodową bloku Renaty, Witczak czuł się jak szmata. W czasie miłosnej krzątaniny, kiedy powoli dochodziło do jego i jej świadomości, że nie osiągną upragnionego celu, jego zażenowanie rosło. Najgorsza była paląca świadomość, że Renata nie zatrzyma wiadomości o porażce Witczaka tylko dla siebie. Jego wstyd dojdzie do Malickiej w postaci szczerej, babskiej rozmowy przy kawie albo jeszcze gorzej: esemesem. Z Tarchomina szedł na piechotę. Po siódmej przekroczył próg komendy stołecznej, marząc, aby przestać o tym wreszcie myśleć. Nic z tego. Nadal dręczyły go ponure refleksje, prześladował wstyd, który naznaczał każde poruszenie umysłu. Witczak winszował sobie braku roztropności. Wziął szybki prysznic w szatni i na pół godziny zamknął się w swoim pokoju. Po ósmej przypomniał sobie o pistolecie Gucia w kieszeni. I o samym Guciu. Co musiało się wydarzyć,

że chłopak, dotąd ustatkowany, zaczął się szlajać z tym naćpanym straszydłem, uzbrojony w nabitą klamkę? W czym ta zrobiona na wampira dziewczyna była lepsza od Klary? Nie miał pojęcia. Broń zawiniętą w folię zaniósł do analizy do wydziału Balistycznego. Poprosił znajomego technika o dyskrecję. Sprawa nie mogła się na razie otrzeć o żadne papiery. Malicka postanowiła wziąć dzień urlopu. W pracy sobie poradzą. Jej sprawy ogarnie ten młody wilk, Garnicki. Po porannej awanturze miała o czym myśleć. Zresztą czy to, co stało się w jej własnej kuchni godzinę temu, można było określić mianem awantury? Dała mężowi w twarz, po raz pierwszy w życiu. A on jej oddał, też po raz pierwszy. Może odruchowo, może z premedytacją. Nie dowiedziała się, bo zaraz wyszedł, bąkając przeprosiny. Zdała sobie sprawę, że w gruncie rzeczy postąpiła podobnie jak przesłuchiwana niedawno młoda policjantka, tyle że na gruncie prywatnym. Nie mogła powstrzymać zapiekłej złości trawiącej ją przez cały ranek. Gdyby Piotr jej nie oddał, zżerałyby ją teraz tylko wyrzuty sumienia, a tak stanęła w obliczu kolejnego kryzysu w małżeństwie. Ironia losu polegała na tym, że poranna rozmowa miała stanowić ostatnią próbę naprawy ich związku. Piotr jednak, zamiast wysłuchać, co miała mu do powiedzenia, wpadł w stupor. Gapił się w ścianę sparaliżowany jak ofiara pająka. Nie takiej reakcji oczekuje kobieta informująca męża, że jest w ciąży. Zobaczywszy minę męża, Dorota po prostu nie wytrzymała, w jego martwej twarzy ujrzała kwintesencję obojętności, z jaką traktował ją przez ostatni rok. Zabiegany i zapracowany przestał z nią rozmawiać, nie okazywał uczuć, nie obdarzał uwagą. Jedyne, na co było go stać, to czysto mechaniczny, odruchowy seks. Przez kilka dni myślała, że tylko dziecko może tchnąć w ich małżeństwo jakieś życie. Teraz zrozumiała swój błąd, a jej podejrzenia nabrały intensywniejszych barw. Obowiązki męża

za bardzo zaprzątały mu głowę. Nieraz czuła się, jakby konkurowała z żywą osobą, a nie pracą. Łapała się na myślach, że przeciążenie pracą to tylko zasłona dymna, za którą mąż skrywał inną kobietę. Malicka rozpaczała. Była w ciąży i nie wiedziała, co robić. Aborcja nie wchodziła w rachubę. Owszem, jeszcze rok temu nie dopuszczała myśli o dziecku. Zdawało jej się, że jest dobrze tak, jak jest. Praca i wspólny odpoczynek w zupełności wypełniały jej czas i musiała przyznać, że lubiła swoje życie w takiej formie. Kiedy dowiedziała się o istocie poczętej w jej ciele, zdała sobie sprawę z nowej perspektywy: była innym człowiekiem. Miała zostać matką. Jednocześnie czuła, że nie mogła podarować zachowania mężowi. Na myśl o odejściu poczuła, jak napiera na nią nowa obezwładniająca fala rozpaczy. Po dziesiątej Zero z drżeniem serca wybrał numer Renaty, który dostał przy pożegnaniu. Towarzyszka nieudanej nocy odebrała po trzecim sygnale. Witczak jeszcze raz przeprosił za nocną niesprawność. Renata, o dziwo, okazała mu sympatię. Zapewniła, że nic się nie stało i że niepotrzebnie tak szybko się wymknął, mogli przecież zjeść razem śniadanie. Zażartował grobowym głosem, że żadna kobieta nie zrozumie traumy, jaką dla mężczyzny jest niesubordynacja władz jego własnego ciała. Renata poprosiła Zerę, aby tak bardzo się tym nie przejmował, i zapewniła, że chętnie umówi się z nim na kawę. Policjant obiecał, że zadzwoni, ale odkładając słuchawkę, wiedział, że tego nie zrobi. Żeby rozproszyć myśli, przejrzał teczki leżące na biurku. Witczakowi tłukła się w głowie uporczywa myśl, która mignęła w natłoku zadań, a potem w ich gąszczu zniknęła. Coś powinien wykonać, coś sprawdzić. Nie potrafił uchwycić tego skojarzenia. Zamknął właśnie sprawę podpaleń samochodów w Śródmieściu. Podpalacz siedział w areszcie. Ślęczenie aspiranta Mączki, nazywanego w komendzie Młodym, nad

liniami papilarnymi nie dało jak dotąd rezultatów. Postanowił pojechać na Próżną, w końcu to niedaleko. Mógłby zjeść kebab w jednym z pawilonów na Zielnej, ostatnim z całego szeregu prowizorek wybudowanych zaraz po wojnie. Przetrwały prawie siedemdziesiąt lat. Nieźle. Próżna dwanaście, zapamiętał. Po tej nieodnowionej stronie. Kamienice do niedawna solidarnie niszczały. Ale jakiś czas temu prywatny inwestor ulitował się nad częścią ostatnich pozostałości getta. Fala funduszy niosąca nowoczesność zatrzymała się jednak dokładnie na środku ulicy. Właściwie powinien wysłać tu Hifa, pomyślał. W końcu to on w ich trójce był operacyjnym. Razem pracowali tylko przy śledztwach rozpoczętych podczas nocnych dyżurów, które czasem im się zdarzały. Normalnie każde z nich – Zero, Hif i Cyna – miało swoje zadania. Jeśli sprawa okazywała się rozwojowa i leżała w kręgu zainteresowania prokuratury, Witczak mógł dysponować czasem współpracowników, prosząc o pomoc ich bezpośrednich przełożonych. Kamienica była w strasznym stanie. W końcu to miasto zmarłych. Wszedł na klatkę schodową, pukał do wszystkich drzwi i pokazywał zdjęcie Niemca. Trafił za trzecim razem. Mieszkanie na pierwszym piętrze. Otworzył drobny mężczyzna, na oko po siedemdziesiątce. Z sympatycznym uśmiechem przyjrzał się zdjęciu. – Pan Schmidt! Witczak pomyślał, że jest w domu. Mężczyzna, Edward Polip, zaprosił go do środka. Mieszkanie wyglądało lepiej niż klatka schodowa. Na tapczanie w salonie siedziała zapatrzona przed siebie szczupła kobieta. – To żona. Choruje – wyjaśnił. Witczak skinął głową. – Może przejdziemy do kuchni. – Mężczyzna poprowadził na koniec długiego korytarza. „Co najmniej cztery duże pokoje”, oszacował Zero. Usiedli pod wielką termą. – To jeszcze żydowski system ogrzewania – skomentował Polip.

– No dobra, panie Edwardzie. Czyli rozpoznał pan tego człowieka ze zdjęcia? – Schmidta? Oczywiście. Znaliśmy się przecież! Polip postawił przed Witczakiem herbatę, na którą ten nie miał najmniejszej ochoty. – To może zna pan obecne miejsce jego pobytu? Jest poszukiwany. – Przez policję? Poważna sprawa! – No. Poważna – potwierdził Witczak. – Skąd pan go znał, panie Edwardzie? – Edek! – doszedł ich słaby, jękliwy głos z drugiego pokoju. Mężczyzna puknął palcem w kopertę zegarka. – Przepraszam. Muszę podać żonie leki. Zgarnął z lodówki kilka leżących tam opakowań i zniknął. Witczak rozejrzał się po kuchni. Nad progiem wisiał mały przekrzywiony krzyżyk. Na drugiej ścianie odbitka obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej. Na stole stała niewielka replika menory. „Dziwny zestaw”, pomyślał. Polip wrócił po chwili. Wziął zdjęcie. – Smutna historia. – Niech pan opowie – zachęcił. – Ten Schmidt w jakiś sposób dowiedział się o naszym archiwum. – Archiwum? – Od lat pięćdziesiątych prowadziliśmy spis. Historie oficerów nazistowskich, którzy działali na terenie Generalnej Guberni, szczególnie Warszawy. – Podobno dziadek Schmidta ratował Żydów z getta w czasie wojny. – Właśnie. Część archiwum dotyczącą Holocaustu oddaliśmy już Muzeum Historii Żydów Polskich. Ale wie pan co? Wciąż mam te wszystkie fiszki. O tu. – Dotknął skroni. – Czego dowiedział się Schmidt? – Było oczywiście wielu Schmidtów w niemieckiej armii. To nazwisko jak nasze Nowak albo Kowalski. Ale Wolfgang Jürgen Schmidt z SD był tylko jeden. Dziad Jensa ściśle współpracował z Gestapo. Był młodym oficerem, żadnych

szczególnych zasług. No, może tylko Żelazny Krzyż za udział w likwidowaniu getta. – Nie ratował Żydów? – Przeciwnie. Sumiennie wykonywał rozkazy. – Domyślam się, że Schmidt wyszedł od was niepocieszony. – Skierowałem go do muzeum. I do katolicko-żydowskiej grupy modlitewnej przy synagodze. Kiedyś i my uczestniczyliśmy w spotkaniach. Ale odkąd żona zachorowała… Witczak zdecydował się wymienić jeszcze jedno nazwisko. – A Wiman, Jakub Wiman. Coś to panu mówi? Polip zrobił bezradną minę. – Przyznam, że nie. To jakiś znajomy Jensa? – Nic nie mogę powiedzieć, tajemnica śledztwa – odpowiedział Zero. Spotkał Malicką przy kserokopiarce na korytarzu. – Może pójdziemy na satay? – Nie zjadł w końcu tego kebabu, a na Jana Pawła otworzyli po remoncie indonezyjski fast food. – Nie jestem głodna. Idę na krótki urlop. – Ty? – Jak widzisz, biorę robotę do domu. Przez chwilę zdawało mu się, że zmieniła fryzurę. Włosy opadały jej na twarz. – Wszystko w porządku? – zapytał bez zastanowienia. Odwróciła się do niego, zauważył mocniejszy makijaż i fioletowy ślad tuż obok oka. – Co się stało? – zapytał szeptem. – Mężczyźni to świnie. – To prawda – odpowiedział, mając w pamięci minioną noc. – Masz się gdzie podziać? Malicka spojrzała nań, jakby czytał w jej myślach. – Powiedz, że nie będzie aż tak źle – poprosiła. – Dasz sobie radę – stwierdził. – Jesteś silna. Malicka zacisnęła usta, jakby usiłowała powstrzymać wybuch płaczu.

– Nie to miałeś powiedzieć – szepnęła w końcu takim tonem, jakby ją zawiódł. – Idź już. Witczak pokiwał głową i chwycił jej dłoń. Zdziwił go własny gest, ale Malicka nie zabrała ręki. – Pamiętaj, że masz przyjaciół – zapewnił, wiedząc, że nie powiedział niczego oryginalnego. Telefon na biurku Witczaka rozdzwonił się o godzinie piątej po południu, w chwili, kiedy Zero skończył przeglądać nocne doniesienia z miasta. Żadnego wezwania do strzału na Dolnym Mokotowie. Odetchnął z ulgą. Po drugiej stronie linii usłyszał oschły z natury głos technika od balistyki, który poprosił go, aby zaraz przyszedł do jego pracowni. Mimo że Michał nigdy nie odznaczał się specjalnym ciepłem w kontaktach międzyludzkich, jakaś nuta w tonie jego głosu zaniepokoiła Zerę. Czując, że spokój ducha przeszedł mu jak ręką odjął, wstał, wyszedł z pokoju i zamknął za sobą drzwi na klucz. Idąc kiepsko oświetlonym korytarzem, Witczak snuł ponure rozmyślania. Czyżby broni użyto w czasie napadu? Bez satysfakcji stwierdził, że być może będzie musiał Gucia zamknąć. Powoli nabierał przekonania, że pozostający na wolności syn Małgorzaty stwarza zagrożenie nie tylko dla matki i niego, ale przede wszystkim dla samego siebie. P64 leżał w torbie foliowej na blacie stołu. Mina technika nie zwiastowała Bożego Narodzenia. – I co? – spytał obcesowo Witczak. Musiał odkaszlnąć, z nerwów zaschło mu w gardle i odezwał się nie swoim głosem. Technik poprowadził go do monitora, na którym widniały dwa zdjęcia zrobione za pomocą mikroskopu, z użyciem odpowiedniego filtra, który pozwalał odczytać zatarte numery seryjne pistoletu. – Trzy różne numery na zamku, szkielecie i lufie – skomentował Michał. – Wiesz, co to za numery? – spytał jak nauczyciel zwracający się do niezbyt pojętnego ucznia. – Nie – przyznał Witczak. – Wszystkie pochodzą z pistoletów zezłomowanych dwa lata

temu z naszego magazynu – obwieścił ponuro technik. – Możesz mi wyjaśnić, o co chodzi? Nadal nie chcesz żadnego protokołu? Witczak przysunął krzesło, na którym usiadł. Intensywnie masował sobie czoło. Skąd, do ciężkiej cholery, Gucio wytrzasnął broń złożoną z trzech pistoletów należących niegdyś do policji, które powinny zostać przetopione na szyny albo żyletki? – Wiesz, co należy zrobić – odezwał się technik głosem, jakim kat informuje skazanego o nadchodzącej porze wykonania wyroku. Zero nie mógł się odezwać, nurt myśli przepływał przez jego umysł z prędkością strumienia górskiego po wiosennych roztopach. – Chłopie, w co ty się wpakowałeś? Ale Witczak nie odpowiedział. Nie zamierzał wydawać Gucia. Jeszcze nie teraz. Musiałby wyjawić przebieg wydarzeń zeszłej nocy, o których powinien był donieść przed kilkunastu godzinami. Milcząc, stawał się podejrzanym. Takiego obrotu spraw się nie spodziewał. Miał nadzieję znaleźć odpowiedź na pytanie, w co wpakował się syn Małgorzaty, a wpadł na ślad afery w magazynie warszawskiej policji. Z trudem przyznał się przed sobą do popełnienia błędu. – Daj mi dwa dni – poprosił w końcu Michała. – Sam zaniosę klamkę do wewnętrznych. Witczak sięgnął po broń. – Nadal żadnego protokołu? – spytał jeszcze technik. – Żadnego. Malicka zadzwoniła do swojej jedynej wolnej przyjaciółki w Warszawie, Renaty. Wcześniej sformułowała plan działań. Wróci do mieszkania, spakuje walizkę i zadekuje się u adwokatki. W sobotę pojedzie do Bydgoszczy, do rodziców. Tymczasem nie będzie odbierać prywatnych telefonów. Nie zamierzała przeprowadzać żadnych rozmów z mężem, do tej

chwili zignorowała kilkanaście połączeń. Miała dość. Wytrzymała wystarczająco dużo i równie wiele zrobiła, aby uratować związek. Teraz potrzebowała kilku dni wyłącznie dla siebie. Skserowała najświeższe akta, żeby popracować u Renaty. Ta jednak, jak na złość, nie odbierała. Malicka czuła determinację, chciała uciec. Chciała także, żeby Piotr odchodził od zmysłów, zastanawiając się, gdzie jest. Pomyślała o ojcu. Powinna wtajemniczyć go w swój plan, żeby przypadkiem razem z Piotrem nie uruchomili machiny policyjnej, jeśli uwierzą, że naprawdę zaginęła. Pułkownik Wójcik odebrał natychmiast. Dorotę zawsze wzruszała gotowość ojca, aby nieść jej pomoc w każdej sytuacji. Wiedziała, że nie będzie zachwycony kolejnym zamieszaniem w jej życiu. W rodzinie to ona była niespokojnym duchem, przeciwieństwem swojej młodszej siostry Kasi, statecznej matki dwojga ukochanych wnucząt, rozpieszczanych przez dziadka do nieprzytomności. – Słucham, Biedroneczko? – odezwał się szeleszczący głos ojca. – Tato, muszę wyjechać na weekend… w tajemnicy przez Piotrem – wypaliła. – Co ty znowu kombinujesz, dziecko? – zatroskał się podpułkownik Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego w stanie spoczynku. – Nic, ale Piotr będzie mnie szukał. O niczym nie wiesz, nic nie słyszałeś, dobra? – poprosiła. – Biedrona, nie zamierzam się wtrącać w wasze życie, ale… – Ojciec wpadł w mentorski ton. Lubił zięcia, roztoczył ojcowskie skrzydła nad jego karierą w resorcie. – Proszę, tato! – przerwała ojcu. – Wszystko ci wytłumaczę. W święta, w domu. – Piotr przyjedzie? – spytał jeszcze nieprzekonany. – Nie wiem. Pogadamy w sobotę, dobra? – poprosiła najsłodszym głosem. Ojciec się poddał, zgodził na wszystko i poprosił córkę o ostrożność i rozwagę, które Dorota mu obiecała. Następnie

zabrała torebkę, przygotowane kopie dokumentów i wciąż próbując się dodzwonić do Renaty, wybiegła z pokoju. Zbliżała się siedemnasta, w pokoju zostali tylko Cyna i Hif, reszta rozeszła się, oddelegowana do bieżących spraw. Przed piętnastą sekretarka przyniosła nakaz poszukiwania Schmidta. Cyna nadrabiała zaległości w papierkowej robocie, Hif czatował przy faksie, czekając na kolejne informacje z krajowych lotnisk. Jak dotąd nie wpadli na trop Niemca, wiedzieli tylko, że nie kupił biletu na żaden samolot, który odlatywał w tym tygodniu z Warszawy. Godzinę temu kolega z pokoju, pięćdziesięciolatek Zakrzewski, który szczycił się znajomością niemieckiego, zadzwonił pod prywatny numer domu pod Hamburgiem, rozmawiał z, jak się okazało, byłą żoną Schmidta. Według słów Renate Schmidt, sądząc po głosie, kobiety około pięćdziesiątki, Jens powinien przebywać w Polsce. Do pokoju wpadł Zero. Zażyczył sobie szczegółowych informacji o samochodzie Niemca. Okazało się, że jeździł trzyletnim SUV-em Volvo XC90 na niemieckich numerach. Cyna umieściła dane wozu w krajowym systemie rejestrującym skradzione pojazdy. Jeśli jakiś patrol w Polsce namierzy wóz Schmidta, grupa Witczaka zostanie natychmiast powiadomiona. Wydawało się, że zrobili wszystko, co należało. Zero poprosił o zaparzenie dzbanka kawy. Potrzebował kofeiny, oczy same mu się zamykały. Nie miał już sił. Czuł, jakby wieki temu przespał kilka godzin we własnym łóżku. Zastanawiał się, co robi Małgorzata w domu. Czy znów pojawił się Gucio? Zmęczenie obezwładniało, ciało ciążyło, nie mógł się skupić. Zamknąwszy na chwilę oczy, natychmiast stawał się bohaterem snów, jakby pod powiekami toczyło się tajemne, nieprzerwane życie. Kolejna filiżanka kawy doprowadziła go do drżenia rąk. – Powinien się szef kimnąć – poradziła Cyna, widząc, w jakim jest stanie. Witczak musiał przyznać jej rację. Wstał i narzucił kurtkę

na plecy. – Wprowadzamy całodobowy dyżur – poinformował podwładnych. – Wrócę o trzeciej nad ranem, pozostały czas jakoś między siebie rozdzielcie. Pożegnał się i wyszedł. Na korytarzu zatoczył się jak pijany. Przywarł do ściany. Chyba przeholował z pracą. Czy narastające zmęczenie to objaw starzenia się, czy może zwiastun jakiejś nadciągającej choroby? Otrząsnął się ze złych myśli. Po prostu musiał się zdrzemnąć. Na dziedzińcu dogonił go Hif. Zaproponował podwózkę do domu, tłumacząc, że lepiej w takim stanie nie siadać za kierownicą. Zero domyślił się, że przysłała go Cyna. Od przystanku autobusowego Dorota prawie biegła. Pod swoim blokiem na Korczyńskiej zastanawiała się, jaka jest szansa, że w mieszkaniu spotka Piotra. Sięgnęła po komórkę; wpadła na pomysł, żeby sprawdzić, dzwoniąc na telefon stacjonarny. Przypomniała sobie, że aparat w ich domu ma kolorowy wyświetlacz. Jej numer zaprezentowałby się w całej okazałości, czego nie chciała. W dwudziestym pierwszym wieku można zapomnieć o komforcie anonimowych głuchych telefonów z lat dzieciństwa. Druga możliwość była w gruncie rzeczy podobna, tylko znacznie prostsza: zadzwoni domofonem. Idąc w kierunku bloku, zdała sobie sprawę, że czai się jak złodziej, wypatruje znajomych twarzy, jakby wpadała w paranoję. W każdym razie nie miała ochoty na rozmowę z żadnym z ciekawskich sąsiadów. Nikogo nie spotkała, szczęśliwie dotarła do przedsionka klatki schodowej. Czym prędzej, aby mieć to już za sobą, wklepała na klawiaturze domofonu numer swojego mieszkania. Z trudem wytrzymała pięć długich dzwonków. Na swoje nieszczęście, kiedy milknął ostatni, zobaczyła sąsiadkę ze swojego piętra, jak biegnie od windy i usłużnie otwiera przed nią drzwi. – Zapomniała pani kodu? – Siwa sześćdziesięciolatka

z włosami upiętymi w staromodny kok uśmiechnęła się, robiąc pełną zrozumienia minę. – Dziękuję. Klucza – wytłumaczyła Malicka. Chwilę zastanowiła się nad tym, co powiedziała i zrobiła, po czym dodała: – Ma pani rację, kodu. Właściwie to klucza i kodu. W końcu machnęła na to ręką. Poszła do windy, odprowadzana pełnym zatroskania spojrzeniem kobiety. Towarzyszyło jej uczucie żalu, jakby żegnała się z blokiem, mieszkaniem, całym dotychczasowym życiem. Jakby rozpoczęła żałobę po swoim małżeństwie, które przecież jeszcze się nie skończyło. Zamknęła oczy. Scena porannej bójki w kuchni stanęła jej przed oczami, powrócił obraz pięści, która spadła na nią nieoczekiwanie, trafiając gdzieś między kątem lewego oka a policzkiem. Piotr Malicki przekroczył wszelkie granice. Wszelkie. I ktoś powinien mu o tym dobitnie powiedzieć. Opuściła windę po krótkiej podróży na czwarte piętro, przeszła za załom korytarza i przystawiła ucho do własnych drzwi, aby jeszcze raz sprawdzić, czy męża nie ma wewnątrz. Ostrożnie włożyła klucz do zamka i przekręciła. Drzwi ustąpiły. Z ulgą pogratulowała sobie, że nigdy nie postarali się o żadnego psa, który teraz mógłby narobić hałasu na całą klatkę schodową. W mieszkaniu panowała cisza. W przedpokoju wcale nie poczuła odprężenia. Nie miała dużo czasu, Piotr mógł się zjawić w każdej chwili. Poszła do szafy, rozsunęła drzwi, sięgnęła po walizkę, którą dotąd kojarzyła jedynie z wakacjami w tropikach. Musiała szybko dokonać wielu trudnych wyborów co do garderoby. Już po drodze doszła do wniosku, że jeśli ma się wyrobić w ciągu godziny, powinna dobrać ubrania w podobnych kolorach, aby wszystko do siebie pasowało. Ta decyzja jej pomogła, choć Dorota i tak męczyła się, przeglądając kolejne szuflady. Na wszelki wypadek z komody w sypialni wzięła komplet dokumentów: paszport, książeczkę zdrowia z dzieciństwa, zapasową kartę kredytową i całą odłożoną gotówkę. Nie było tego dużo, stwierdziła z rozżaleniem, niecałe pięćset złotych. Zamówiła taksówkę.

Walizka okazała się znacznie cięższa, niż Dorota przewidziała, prokurator natargała się, niosąc ją do drzwi. Prawie gotowa poszła do kuchni napić się soku pomarańczowego z lodówki. W ostatniej chwili przypomniała sobie o kosmetykach. Czym prędzej pobiegła z niewielką torbą podróżną do łazienki i zgarnęła wszystkie kosmetyki z półki pod lustrem i dwóch szafek, nie pomijając apteczki. Po raz pierwszy odczuła na sobie znaczenie przysłowia „na złodzieju czapka gore”. Wpadła w dziki popłoch, czuła, że popełnia coś w rodzaju kradzieży. Przestraszyła się, że straciła zdrowy rozsądek. Rozbolała ją głowa. Zdała sobie sprawę, jak bliska jest płaczu. Postarała się wziąć w garść, wykonując proste ćwiczenie oddechowe, jedno z tych, których nauczyła się na jodze. Nieco uspokojona zabrała torebkę, torbę oraz walizkę i wyszła z mieszkania. W windzie przypomniała sobie o telefonie do Renaty. Zadzwoni z taksówki. Drzwi windy otworzyły się na parterze, Dorota stanęła twarzą w twarz z tą samą życzliwą sąsiadką, która wcześniej otworzyła jej drzwi do klatki. Malicka miała jednak trochę pecha. – A! Jedzie pani na urlop! – domyśliła się kobieta. Dorota postanowiła nie wyprowadzać jej z błędu. – Tak – przyznała się bez wahania. – Do Łomży. Sąsiadka z zafrasowaną miną zniknęła w windzie. Na nierównym chodniku walizka podskakiwała jak potępieniec. Dorota w myślach to popędzała ją jak nieposłuszne dziecko, to wspierała, zachęcając do wysiłku. Jednocześnie zerkała na prawo i lewo, lustrowała chodnik i teren przed sobą. Korczyńską nadjeżdżał samochód. Zamarła, bo przez chwilę zdawało jej się, że to służbowe auto Piotra. Ale nie. Odetchnęła z ulgą i ruszyła dalej do czekającej na nią taksówki. Z pomocą kierowcy zapakowała walizkę i torbę do bagażnika, sama usiadła na fotelu pasażera. Telefon! Miała zadzwonić do Renaty i poprosić ją o nocleg. – Jaki adres? – spytał szofer. – Niech pan chwileczkę poczeka. Wybrała numer, koleżanka w końcu odebrała. Malicka

przedstawiła jej sprawę. – Ale, Dorota! Ja jestem w Katowicach. Moja mama miała zawał! – usłyszała w słuchawce. W samochodzie Witczak zaproponował Hifowi, żeby na chwilę wpadli do Maca. Umierał z głodu, poza tym chciał chwilę pogadać. Z żalem pomyślał o noworocznych postanowieniach sprzed dziesięciu miesięcy, kiedy zamierzał zrzucić przynajmniej siedem kilogramów. Nie miał dużej nadwagi. Przy swoich stu siedemdziesięciu trzech centymetrach wzrostu ważył osiemdziesiąt dziewięć kilogramów, ale pojawił mu się niewielki brzuszek. Żywił się nieregularnie. Zazwyczaj, tak jak dzisiaj, wybierał najmniej zdrową kuchnię. Jadł w pośpiechu i co gorsza, nie potrafił zmienić przyzwyczajeń. Kuchnia Małgorzaty była tradycyjna, zawsze mógł liczyć na furę ziemniaków z kotletem i mizerią. Marzył mu się powrót do sportu, ale komisarz nie potrafił zdobyć się na wysiłek wybrania siłowni, nie mówiąc już o przeznaczeniu paru setek miesięcznie na aktywność fizyczną. Kiedy stał przed wyborem: basen czy Tygmont, zawsze wybierał muzykę. Jazz zajmował szczególne miejsce w sercu Witczaka. Jego dziadek przed wojną grał na mandolinie, a on sam w liceum założył zespół jazzowy. Ojciec, kiedy był trzeźwy, puszczał w domu klasyków: Coltrane’a, Davisa i innych. Potem, po latach, Marek Jaszczak, kumpel z liceum, odnalazł Zerę i namówił go na powrót do muzyki. Zero wziął parę lekcji saksofonu i okazało się, że od czasów szkoły muzycznej prawie wszystko pamięta. Co weekend uczestniczył w jam session w klubie. Czasem, jak ostatnio, udawało im się spotkać w tygodniu. Nawet kiedy nie miał w planach grania, i tak wieczorem lądował w klubie, pił i słuchał, wymieniając zdawkowe uwagi ze stałymi bywalcami. Usiedli z zamówionymi hamburgerami, frytkami i napojami przy jednym ze stolików na uboczu wybranym przez Witczaka. Po pierwszej kanapce Zero zagaił:

– Mam sprawę. Hif zaciekawiony uniósł brwi. Czyżby stary zapragnął zapisać się do jego koła łowieckiego? Hif nieraz proponował wspólne polowanie, zapewniając, że nie ma lepszej rozrywki niż wypuścić się w weekend na bażanta. Witczak wyjął z kieszeni złożone zdjęcie klamki zarekwirowanej Guciowi. Następnie wprowadził Hifa w całą sprawę, nie wdając się w szczegóły. Problem od strony policji przedstawił jednak w całości. – Z tym trzeba do wewnętrznych – poradził Hif, choć wiedział, że gdyby szef zamierzał oddać sprawę w ręce wydziału wewnętrznego, nie siedzieliby teraz przy hamburgerach nad zdjęciem giwery, która od dawna już nie powinna istnieć. – Tak samo gadał Michał z balistyki – odpowiedział Witczak z miną, która zdradzała niechęć do kolegów z wydziału zajmującego się tropieniem przestępstw w łonie samej policji. – Jasne, bo to dobra rada. – Pójdę do nich po świętach – zapewnił po chwili Zero. – Ale do wtorku zrób coś dla mnie, dobrze? Hif z namysłem pokiwał głową. – Wiesz, że nie powinienem się mieszać – powiedział powoli. Witczak pokrótce wyłuszczył prośbę. – Jak się wewnętrzni dowiedzą, że sami kręcimy ich ciasto, to… – Wiem. Ale chodzi o mojego syna – wydusił z siebie Zero. – Masz syna? – Zmaż ten wyraz zdumienia z tej swojej końskiej gęby i ukryj go głęboko, najlepiej w dupie – poprosił Witczak. – Jak ktoś się dowie wa komendzie… – Masz syna? – Nie biologicznego… Pytałeś o kobiety… – No, te laski, co zaczęły cię nachodzić. – Właśnie. To jego matka i moja… hm, niech będzie, że narzeczona. Chłopak zaginął. – Zaczynam kapować. Witczak schował zdjęcie. – Wisisz mi niezłą kolację. W lepszym lokalu. – Hif wgryzł

się w drugiego hamburgera ze swojego zestawu, popijając łykiem coli. – Na wtorek coś będę miał. Zero rozpakował swoją kanapkę. – A zastanawiałeś się nad kołem łowieckim? – zagaił jeszcze na wszelki wypadek Hif, ale Zero zagłębił się w myślach. Wyglądał, jakby w ogóle ostatniego zdania nie usłyszał. Hif wrócił do komendy po szóstej. Witczak usnął mu w samochodzie i trzeba go było budzić dobre pięć minut. Wracając do biura, Hif zastanawiał się, w jakiej tak naprawdę kondycji był Witczak. Podobno źle i mało sypiał, ostatnią noc na pewno spędził w biurze. Brał prysznic w szatni, ustalili to z Cyną. Hif stwierdził, że tak naprawdę nie mieli zielonego pojęcia o życiu prywatnym swojego szefa. Owszem, wiedzieli, że grywa na saksofonie w Tygmoncie, wiedzieli, gdzie mieszka, i byli pewni, że nie miał żony ani dzieci. Dziwny typ. Ale przecież w policji nie pracowali sami stateczni ojcowie rodzin, choć, przyznał, tacy stanowili większość. Niezła z nich trójka, uśmiechnął się pod wąsem Hif – on, Cyna i Zero. Siebie Hif także nie mógł zaliczyć do grona statecznych głów rodziny. Mieszkał teraz z Agatą, bardzo niezależną kobietą, dziennikarką. Poznał ją przez internet. Dwa lata temu rozstał się z drugą żoną, rozwód okazał się prawdziwym blitzkriegiem i pozostawił Hifa biednego jak mysz kościelna. Jedynymi cennymi przedmiotami, jakie mu pozostały, były dwie strzelby przechowywane w sejfie u matki na Mokotowie. Alimenty dla drugiej żony i syna pochłaniały większą część pensji Hifa, który żył teraz na utrzymaniu swojej obecnej partnerki. Miała dom w Julianowie. Hif pomieszkiwał u niej i dzielił czas między nią, dzieci i weekendowe polowania w Sobieniach-Jeziorach, obwodzie przynależnym do jego koła łowieckiego. Zluzował Cynę, która przekazała mu raport z ostatniej godziny i obiecała, że przyjedzie na dziesiątą. Przejrzał notatki dziewczyny, ale nic ciekawego w nich nie znalazł. Dwa chybione alarmy z województwa: patrol w Zakroczymiu

zatrzymał o siedemnastej mężczyznę podobnego do Jensa Schmidta, który okazał się jednak lokalnym posłem. Mężczyzna prowadził pod wpływem alkoholu, ale ponieważ zasłonił się immunitetem, skończyło się na odholowaniu wozu i dostarczeniu parlamentarzysty do domu. Przez chwilę Hif zastanawiał się, czy nie podrzucić sprawy Kazikowi Nowakowskiemu z „Super Expressu”, ale po chwili przypomniał sobie, że ma ważniejsze rzeczy do roboty. Drugim strzałem było zatrzymanie volva XC90 w Radzyminie. Wóz był jednak na polskich numerach, do tego prowadziła go młoda gwiazdka muzyki pop, Daria „Laska” Laskiewicz, notabene córka słynnego potentata. Dziewczyna zdążyła poskarżyć się w miejscowej komendzie na niesłuszne zatrzymanie. Anka i Cyna z wolna wiły się na parkiecie, poddane rytmowi muzyki Dead Can Dance. Świętowały. Postanowiły mieć dziecko, a wcześniej pojechać do Holandii i wziąć ślub. Musiały sprawdzić, czy w ogóle istniała taka możliwość, ale Anka pamiętała doniesienia prasowe o europejskich parach homoseksualnych z krajów byłego bloku wschodniego, które właśnie w ten sposób postępowały. Obie czuły, że zagrały na nosie całemu światu, wyzwoliły się z zaściankowych ograniczeń prawa i obyczajowości. W Tube tańczyły wyzywająco, skupiając na sobie spojrzenia, choć same zupełnie nie zwracały uwagi na otoczenie. Zatraciły się w tańcu, projekcji ich szczęścia. Cyna miała opory, wciąż pamiętała atak Glisty. Anka przekonywała, że przecież to był ich ulubiony klub, tu zawsze spędzały przynajmniej kilka godzin weekendowej nocy. W końcu ją namówiła. Powinny odczarować to miejsce, zdjąć z niego klątwę, odbić utracone królestwo, przekonywała Anka. Chuj w dupę zboczeńcom, ogłosiła. Cyna poszła po drinki. Nagle napatoczyła się Marysia, z którą całowała się na tym samym parkiecie dwa dni temu. Próbowała ją wyminąć, ale dziewczyna zastąpiła jej drogę.

– Chciałam ci podziękować. – Daj spokój. A za co? – Napijesz się? – Nie jestem sama. Agnieszka się obejrzała. W tłumie mignął jej Masło, który wcześniej zapewnił, że przez całą noc będzie miał baczenie na Ankę. Przez wzgląd na Cynę i tamten atak w kiblu. Nikt nie miał prawa się do niej zbliżyć. – Daj spokój. Jestem z chłopakiem. Ale tę kolejkę możemy wypić razem, co? – namawiała Marysia. Trzymała w ręku dwa szoty. – No dobra – powiedziała Cyna na odczepnego. Stanęły przy barze. – Na pohybel skurwysynom – wzniosła toast Marysia. – O awruk, za to się z tobą napiję. Przechyliły kieliszki. – Buziaka. – Pocałowały się w policzki. – W razie czego masz mój telefon, nie? – No. – Cyna zignorowała mrugnięcie okiem. Hif zasiadł przy komputerze. Przypomniał sobie o prośbie Witczaka dotyczącej pistoletu i o swojej obietnicy, że do wtorku wynajdzie jakieś informacje o broni wyprowadzonej z policyjnego magazynu. Nie bardzo wiedział, jak się do sprawy zabrać. System nie działał, nie mógł więc pomyszkować. Przypomniał sobie, że jeszcze w Szczytnie poznał dziewczynę, Monikę, która pracowała teraz w komendzie wojewódzkiej. Nie miał jej numeru, ale wszedł na jedno z forów policyjnych, gdzie z łatwością ją odnalazł. Napisał do niej prywatną wiadomość, podając numer swojej komórki z prośbą, żeby się odezwała. Zadowolony sięgnął do torby, wyjął z niej sflaczałą kanapkę i najnowszy numer „Łowcy Polskiego”, który wczoraj znalazł się w jego skrzynce pocztowej. Po półgodzinie z lekkiej drzemki przebudził go dzwoniący telefon. Odebrał, ziewając. Po drugiej stronie linii usłyszał mocny głos koleżanki z kursu. Wymienili uprzejmości, szybkie

informacje o wspólnych znajomych, po czym Hif mógł przejść do rzeczy. – Mam sprawę, Monisia. – Wal, Śmierdzielu – odpowiedziała. „Śmierdziel” to było przezwisko Hifa z czasów kursu podstawowego, które miało wiele wspólnego z jego łowieckimi przygodami. – Jedno pytanie, ale trochę jakby poufne – zaczął. – No, no! Zaintrygowałeś mnie – roześmiała się Monika. – To u was zbiera się komisja likwidująca broń, no nie? – przeszedł do rzeczy Hif. – Tak. Ale niewiele wiem. Zbierają się okazjonalnie – powiedziała. W trakcie rozmowy w uchylonych drzwiach pojawił się aspirant dyżurujący, który wieczorami roznosił wewnętrzną korespondencję. Widząc, że Hif jest zajęty rozmową, położył plik papierów na biurku i bez słowa wymknął się z pokoju. – Chodzi mi o skład, jakie mają procedury. Gdzie przetapiają ten cały złom? – kontynuował Hif. – Pracują chyba od czterech lat. Ale nie mam pewności. Dowiem się i puszczę ci wiadomość na priv, dobra? – Dobra. Dzięki wielkie! – Polecam się! – odpowiedziała Monika. Znów wymienili uprzejmości, umawiając się na spotkanie w bliżej nieokreślonym terminie, w którego sprawie mieli się jeszcze zdzwonić. Czyli na święty nigdy. Zadowolony z przeprowadzonej rozmowy Hif wrócił do lektury „Łowcy Polskiego”. Zero ocknął się na kanapie, na której nocą zwykle spała Małgorzata. Właściwie zbudził go włączony zgodnie z nastawionym timerem telewizor, z którego głośników popłynęła prosta, wpadająca w ucho melodia piosenki. Śpiewała ją nieznana Witczakowi młoda piosenkarka, niejaka Laska. Radosna pyzata twarz dziewczyny wypełniała cały ekran odbiornika. Sprawdził wskazówki zegarka i zorientowawszy się, że spał

tylko półtorej godziny, przeciągnął się, sięgnął po pilota i zmienił kanał. Tu z kolei perorował – czyniąc wstęp do swojego talk-show – Wowa Aleksandryjski, dziennikarz i podróżnik w jednej osobie. Mężczyzna o aparycji przemęczonego boksera z zaskakującą swadą rozprawiał o zaletach zakupionej niedawno alfy romeo. Zero nie mógł się nadziwić beztrosce, z jaką mówiący opisywał on swój status majątkowy. Przejechał dłonią po zmęczonej twarzy, wstał i poszedł do łazienki. Z kosza na brudną bieliznę wyjął najmniej znoszoną koszulę. Nie spełniła ona jednak jego niewyśrubowanych standardów czystościowych. Zerknąwszy do szafy w sypialni, zrozumiał, że oto stanął przed koniecznością złożenia wizyty w pralni. Małgorzata ostatnio zaniedbywała swoją część zawartego przed laty układu. Wrócił do toalety, z szafki wyjął dużą niebieską torbę z Ikei, zapakował tam całą brudną odzież. Następnie, zacząwszy odczuwać głód, przejrzał zawartość lodówki, która także nie nastroiła go optymistycznie. Zamówił taksówkę, schował do kieszeni spodni komórkę i portfel. Odnalazł buty porzucone pod wersalką. Rozmyślał o Małgorzacie. Nie uznawała istnienia telefonów komórkowych. W ogóle osiągnięcia techniki interesowały ją o tyle, o ile można było za ich pomocą coś uprać, ugotować, ewentualnie zabić czas, gapiąc się w migoczący ekran. Po dziesięciu minutach Witczak siedział na tylnym siedzeniu taksówki i słuchał pieprzenia kierowcy o kiepskim stanie ulic w Warszawie. Kiedy taksówkarz robił krótkie pauzy na przełknięcie śliny, Zero bąkał swoje „no” i „aha”, żeby podtrzymać kontakt. Jechali na Powsińską, do najbliższego centrum handlowego, w którym znajdowała się pralnia mająca w ofercie usługę czyszczenia odzieży w ciągu czterdziestu minut. Malicka czekała na przystanku autobusów dalekobieżnych na pętli nazywanej kiedyś Dworcem Południowym.

Zastanawiała się, czy będzie mogła kupić bilet bezpośrednio u kierowcy; zazwyczaj, jeżdżąc tą prywatną linią, dokonywała zakupu przez internet. Przypomniała sobie informacje w witrynie: przewoźnik podał tylko tę formę sprzedaży. Trudno, miała nadzieję, że kierowca złamie dla niej zasady. Na chodniku przy stanowisku czekał niewielki tłumek, w końcu zbliżały się święta. Martwiła się, co ze sobą zrobi, jeśli kierowca jednak się nie zgodzi. Nie uśmiechało jej się szukanie o tej porze hotelu. Kiedy autokar podjechał na stanowisko, tłumek zgęstniał, szykując się do szturmu komór bagażowych. Właśnie wtedy zadzwonił telefon. Z niechęcią spojrzała na wyświetlacz, spodziewając się kolejnego połączenia od Piotra, które oczywiście miała zamiar odrzucić. Ale dzwonił Witczak. Z oporami odebrała. – Przepraszam, wiem, że masz urlop – usłyszała w słuchawce. – Ale znaleziono Wimana. Do synagogi przylegał budynek gminy, pomieszczenie przeznaczone na spotkania żydowsko-katolickiej grupy modlitewnej przypominało salkę katechetyczną, taką, jakie kiedyś, w dzieciństwie Witczaka, znajdowały się przy kościołach. Stary cieć twierdził, że właściwie miejsce stało nieużywane, spotkania modlitewne odbywały się sporadycznie, nie częściej niż raz na kwartał. Ktoś wszedł wieczorem, wyłamawszy zamek w starych drewnianych drzwiach. Witczak odebrał Malicką z Dworca Południowego i zawiózł na miejsce zdarzenia. Walizkę zostawili w bagażniku. W salce kręciło się kilka osób: Hif, technicy, Henio. Ciało zdjęto już z paska, na którym wisiało. – Kilka dni – odpowiedział na pytające spojrzenie Witczaka patolog. – Stężenie pośmiertne już schodzi. – Samobójstwo? – odezwał się komisarz. Hif podał mu list w foliowej koszulce. – Na pasku tylko odciski denata – skomentował technik. – Zerknij na ostatnie zdanie – poradził Hif. „To ja pozbawiłem życia R.P. w kamienicy na Koszykowej”. – R.P.? – przeczytał zdezorientowany Witczak. – Wiele to nam nie wyjaśnia – odezwał się Hif.

– Mamy przynajmniej mordercę – stwierdziła z ulgą Malicka. – Hif, wezwij do pałacu grafologa – polecił Witczak. – W piątek? Wiesz, która jest godzina? – Pojedź też do mieszkania Wimana i znajdź próbkę pisma – dodał Witczak. Nie skomentował uwagi podwładnego. Hif oddalił się do wyznaczonego zadania, Witczak z Malicką pozwolili pracować technikom, ciało samobójcy w asyście Henia odwieziono na Oczki. Wyszli na ciemny i duszny korytarz, w którym nie wiedzieć czemu pachniało kapustą z grzybami. Malicka sięgnęła do torebki po paczkę she. – Co teraz? – spytała, wystawiając twarz na działanie lekkiego, jesiennego przymrozku. Gdzieś wśród zaparkowanych wozów miauczał kot. – Po ekspertyzie prawdopodobnie wystawisz postanowienie o umorzeniu śledztwa. Znajdziemy jeszcze Schmidta, który udzieli swoich wyjaśnień. – I to wszystko? – Uniosła brwi. Witczak wzruszył ramionami. Przeżył to już nie raz. Z pozoru skomplikowana sprawa okazywała się banalną zbrodnią w afekcie popełnioną po pijaku, z podejrzanym w zasięgu ręki, leżącym gdzieś w drugim pokoju. Sherlock Holmes w Warszawie zdechłby z nudów. – Czytałaś list. Facet wziął wszystko na siebie – odpowiedział. – Czemu nie zadzwoniłeś do Garnickiego? – Wymieniła nazwisko prokuratora, który przejął jej obowiązki na czas świąt. – Dzwoniłem, ale był nieuchwytny. To znaczy prosił, żebym zadzwonił do ciebie. Nie wiedziała, co odpowiedzieć. Złamała niezapalonego papierosa. Witczak postawił ją w trudnej sytuacji. Gdzie miała spędzić tę noc? – Pomyślałam o tym, co powiedziałeś. Że mam przyjaciół. – Aha – wychrypiał Zero. – Jestem w głupiej sytuacji. Miałam jechać do Bydgoszczy. Uciekł mi autobus. – Nie dodała: „Przez ciebie”. – No i nie

mam gdzie się podziać tej nocy. Witczak zdębiał. Poczuł się jak nastolatek, który przeholował z marzeniami. A teraz, gdy nagle miały się spełnić, ogarnęła go trema. Nie wiedział, jak się zachować, do głowy przychodziły mu tylko żałosne szablony rodem z naiwnych przedwojennych komedii amerykańskich. Spróbował się opanować. Nie pomyślał, że ona dosłownie weźmie to, co powiedział! Czemu, na Boga, chciała się zatrzymać właśnie u niego? Czy nie czytała w jego brudnych myślach jak w otwartej księdze? A co z Renatą, tą prawniczką? I co z całą resztą koleżanek? Zacisnął powieki. Małgorzata. Ich spotkanie nie może się skończyć dobrze. Z trwogą pomyślał też o mieszkaniu, do którego jeszcze nigdy nie zaprosił nikogo z pracy. Teraz rozniesie się, że mieszka jak lump. Powinien odmówić. Zamiast tego usłyszał swój głos: – Może nie mieszkam jak potentat naftowy, ale zapraszam do siebie. – Dziękuję – odpowiedziała. – Przepraszam za kłopot. Cyna postanowiła się odlać. Sikanie w damskiej ubikacji zawsze ją irytowało. Marzyła o operacji, która pozwoliłaby jej tak po prostu podejść za potrzebą do pisuaru. Ani w kółku, ani w trójkącie nie czuła się u siebie. Niestety, pęcherz nią zawładnął. Wracając, zobaczyła Masłę, jak gramolił się po schodach w kierunku wyjścia, skąd dochodziły odgłosy awantury. Pewnie znowu jakiś dres nie mógł się pogodzić z decyzją selekcji. Objęła spojrzeniem salę, ale nigdzie nie dostrzegła Anki. Ze ściśniętym żołądkiem obeszła klub. Zajrzała do wszystkich ciemnych kątów, odsuwała ludzi przy stolikach. Anki nigdzie nie było. Wróciła do damskiego kibla i otworzyła wolne kabiny. Do zajętych pukała, ale z żadnej nie usłyszała właściwej odpowiedzi. Wściekła na siebie, że dała namówić się na wizytę w tym przeklętym miejscu, wypadła znowu do sali. Jeszcze raz omiotła tłum uważnym spojrzeniem i niezadowolona

z rezultatu pobiegła na górę, podejrzewając, że partnerka poszła zapalić. Oczami wyobraźni widziała awanturę, jaką zrobi swojej dziewczynie za taki numer. Może i była przewrażliwiona, ale miała powody. Po drodze straciła równowagę. Przysiadła na pierwszym wolnym miejscu. Co się dzieje? Do otaczającego ją falującego tłumu doszło drganie gęstego powietrza. Po chwili łeb zrobił jej się ciężki, a oczy zasnuła mgła. Cyna zdążyła się jeszcze zorientować, co podziałało na nią w ten sposób. Znała to uczucie i wiedziała, że za chwilę straci świadomość. Rohypnol. Pojechali do pałacu. W pokoju Witczaka siedział potargany mężczyzna w swetrze i flanelowej koszuli w kratkę wystającej ze spodni. Wyglądał, jakby Hif wyciągnął go z łóżka. Witczak spojrzał na zegarek. Wpół do jedenastej. Widać niektórzy prowadzą regularny tryb życia i kładą się spać o przyzwoitej porze. Mężczyzna pochylony nad listem Wimana pracował ze szkłem powiększającym w dłoni. Porównywał pismo z bazgrołami na jakimś zwitku papieru. – Niech pan spojrzy – odezwał się do Tymańskiego. Wszyscy troje pochylili się nad specjalistą. – Proszę zwrócić uwagę na małe „b”, powtarzający się brzuszek w kształcie połowy serca, oraz charakterystycznie wyprowadzane małe „a”. Nie jest to moja ostateczna analiza, ale doświadczenie mówi mi, że to pismo tego samego człowieka. Po świętach posiedzę jeszcze i zrobię formalną ekspertyzę. – W takim razie koniec sprawy – ogłosił Hif. – Nie tak szybko – odezwał się Witczak. – Musimy być pewni. – W każdym razie nie ma już takiego pośpiechu, nie? Wiman raczej nie ucieknie. Witczak bezradnie pokiwał głową. – Musimy znaleźć Schmidta. – Spojrzał ponownie na zegarek. Odruchowo. – Zmienię cię o trzeciej, tak jak się umówiliśmy. – Poważnie? – z nutą rozczarowania upewnił się Hif. – Cyna

nawaliła! Miała mnie zmienić o dziesiątej! – Nie marudź! Nadal poszukujemy tego Niemca. Widzimy się za pięć godzin. Hif klapnął na krześle. Grafolog, Witczak i Malicka opuścili pokój. Po drodze Witczak przypomniał sobie, że lodówka świeci pustkami, a nie mógł liczyć na Małgorzatę. Pojechali do całonocnego marketu. Malicka, zmęczona, stwierdziła, że poczeka w samochodzie. Wrócił obładowany siatkami. Zakupił towary, które uchodziły w jego pojęciu za luksusowe: kilka rodzajów makaronów o nieznanych mu kształtach i skomplikowanych włoskich nazwach, porcję wędzonego łososia, francuskie sery w cenach, o jakie nigdy nie podejrzewał nabiału, plastrowaną wędlinę z Piemontu. Do tego kilka ciabat, jakąś pastę z działu kuchni orientalnej, różnokształtne owoce po kilka złotych sztuka, no i chilijskie wino. Pojechali na Sobieskiego. Witczak z ulgą stwierdził, że Małgorzaty wciąż nie ma. Zabrali się do przygotowania szybkiej kolacji. Zawartość torebek w pierwszej chwili wprawiła Malicką w oszołomienie. Od razu się zorientowała, że Witczak próbował jej zaimponować. A przynajmniej bardzo się postarał, aby jej dogodzić. W jakimś stopniu ją to wzruszyło, zwłaszcza że towarów nie łączyła jakaś przemyślana wizja. Po prostu wpadł w panikę. Musiała się niemało natrudzić, aby skomponować z tych składników jakieś jadalne danie. Łatwiej by poszło, gdyby kupił jajka, mąkę i cukier. Po trzech kwadransach kolacja stała na stole. Zjedli kanapki z łososiem, sery z liczi i włoskie kluchy z dziwnym tajskim sosem, które popili winem. Rozmowa się nie kleiła. Prokurator pomyślała, że gdyby przyszło jej zdefiniować rodzaj więzi, jaka łączyła ją

z Witczakiem, miałaby problem. Na pewno nie nazwałaby jej zażyłością. Typowałaby raczej zwykłe koleżeństwo. Zero był świetnym policjantem, budził zaufanie jako mężczyzna. Nawet trochę jej się podobał, ale z wyraźnym naciskiem na „trochę”. Zdawała sobie sprawę z pewnego rodzaju napięcia między nimi, ale brała je za pozytywną energię, dobry początek pięknej przyjaźni. Dla Doroty szczególnie istotny był nie tyle sposób, w jaki mężczyzna okazywał jej zainteresowanie, choć też, oczywiście, nie pozostawało bez znaczenia, ile raczej sam człowiek. Jeśli miała pewność, że granice zostaną zachowane i nikt nie będzie żądał więcej, mogła pozwolić sobie na przyjaźń. Wydawało jej się, że Witczak był właśnie takim człowiekiem. I właśnie dlatego siedziała dziwnie spokojna przy stole w jego kuchni, pijąc kolejny kieliszek wina smakującego ananasem. Witczak nie umiał jej zabawić. Gadał o Wimanie, Schmidcie i wronach. Dorota, wreszcie trochę rozluźniona, zaproponowała, żeby pokazał jej dom. Zgodził się z oporami. Rozglądając się po mieszkaniu zawalonym stosami płyt winylowych, obwieszonym plakatami czarnoskórych muzyków z trąbkami albo saksofonami, pomyślała, że jest tu zupełnie jak w pokoju nastolatka. Do tego dochodziły jeszcze ubrana sztuczna choinka w kącie i wielkanocny stroik na parapecie. – Ciekawy ten dom – stwierdziła. Witczak zarumienił się jak rzadko chwalone dziecko. – Należy do miasta – wyjaśnił. – Dawni właściciele walczą o jego odzyskanie. Ale są skłóceni, budynek pewnie nigdy nie przejdzie w ich ręce. Samokrytycznie rozejrzał się po suficie i ścianach. – Mam związane ręce, nie mogę inwestować – wytłumaczył. – Uwielbiam stare budownictwo – zadumała się prokuratorka. Usiadła na kanapie z kieliszkiem w drobnych dłoniach. Dla Witczaka był to widok tak nierealny, że od czasu do czasu musiał nerwowo mrugać oczami. Poderwał się z fotela, kucnął nad stosem płyt na podłodze i zaczął je nerwowo przeglądać. Znalazł poszukiwany krążek,

podszedł go regału i z namaszczeniem podniósł pokrywę gramofonu, położył winyl, nastawił ramię z igłą. – Puszczę ci ulubioną płytę mojego ojca. John Coltrane. Blue Train – zapowiedział. Z drewnianych głośników Tonsilu popłynął łagodny jazz. Radosny saksofon w towarzystwie trąbki i perkusji wygrywały skomplikowaną melodię o synkopowanym rytmie. Malicka słuchała z przyjemnością. Zero spojrzał na siniak obok jej lewego oka. Na samą myśl, że ktoś mógł uderzyć tak delikatną istotę, odczuwał narastającą wściekłość oraz niepowstrzymaną chęć przytulenia Doroty. Ale przypomniał sobie o porażce z Renatą i postanowił, że zapanuje nad sobą. Jak na złość Dorota napomknęła o przyjaciółce. – A wiesz, że matka Renaty miała zawał? – powiedziała, jakby ruda adwokat była ich dobrą wspólną znajomą. Najwidoczniej nie miała pojęcia, jakie uczucia budziło w Witczaku wspomnienie tamtej nocy. – Miałam dziś w nocy spać u niej, ale wszystko się skomplikowało – dodała. Witczak zastanawiał się nad odpowiedzią. Czy powinien spytać, co ją przywiodło do jego mieszkania? – Kto cię uderzył? – spytał niepewnie. – Piotr? Spoważniała. Wbiła wzrok w podłogę. Zero pomyślał, że popełnił głupi błąd, nie powinien jednak jej pytać. Dorota zastanawiała się, co właściwie powinna odpowiedzieć. Owszem, zwróciła się do Witczaka o pomoc, potraktowała go jak przyjaciela. Czy tym samym dała mu prawo do zadawania zbyt osobistych pytań? A jeśli tak, może nie powinna teraz zbywać go niczym, tylko zdobyć się na szczerość? – Jestem w ciąży – odpowiedziała. Witczak usiadł zmieszany. Pożałował, że spytał, ale poczuł też napływającą na nowo falę czułości. Podobne uczucie już raz go zgubiło, wtedy, gdy przyjął pod swój dach Małgorzatę, której życie pragnął odmienić. Dorota dojrzała popłoch w jego oczach. Odstawiła kieliszek. – Chyba skorzystam z toalety, a potem z chęcią położę się spać – stwierdziła.

Dobry nastrój, w jaki wprawiła ją spokojna muzyka, prysnął. Witczak zaprowadził gościa do łazienki, zaoferował swoją sypialnię. Sobie wyznaczył fotel w kuchni. Kobieta zamknęła się w toalecie, Zero ścielił łóżko, znalazłszy na swoje szczęście czystą pościel. Prokuratorka wróciła pachnąca pastą do zębów, ubrana w piżamę, w której, jak stwierdził, wyglądała zupełnie jak mała Malinka, jaką zapamiętał z dzieciństwa. – Co teraz zamierzasz? – spytał jeszcze, nie chcąc zostawiać Doroty z wrażeniem, że się przestraszył. – Nie wiem. Jutro pojadę do rodziców. Pogadam. Pewnie przyjedzie też Piotr. – Z trudem formułowała plany. – Wszystko się ułoży. Zobaczysz. – Witczak odważył się pogłaskać ją po ramieniu. – No! W końcu mówisz jak przyjaciel – pochwaliła go Malicka. Powiedzieli sobie „dobranoc”. – Mam nocny dyżur w firmie – przypomniał sobie Witczak. – W nocy może pojawić się moja lokatorka. Nie przestrasz się jej. Jest trochę dziwna. Wyznanie o istnieniu Małgorzaty przyszło mu z trudnością, ale jednocześnie przyniosło ulgę zarówno Witczakowi, jak i Dorocie. „A jednak. Jest jakaś kobieta w jego życiu!”, pomyślała. Hif przed wyjściem z pałacu spisał fakty otrzymane od koleżanki z komendy wojewódzkiej. Ostatnie raporty ze złomowania zużytej broni wskazywały, że we wszystkich przypadkach komisja pracowała w tym samym składzie od lat: policjant z Mazowieckiej Komendy Wojewódzkiej Michał Przygocki, magazynier-emeryt Marek Gąsecki i Tomasz Stolnicki, kolega z Wydziału do Walki z Przestępczością Gospodarczą. Dobre sobie. Monisia przesłała także procedurę złomowania broni. Hif wydrukował ją i dołączył do notatek, które miał zamiar zostawić Witczakowi na biurku. Broń przeznaczoną do brakowania przechowywano

w oddzielnej szafie w magazynie. Raz na kwartał spotykała się komisja i dokonywała przeglądu sprzętu. Oprócz policyjnego uzbrojenia, które z różnych przyczyn (wymiana starego sprzętu na nowy, niesprawność) zostało wytypowane do zniszczenia, w magazynie znajdowała się także broń prywatna, zdeponowana przez obywateli chcących z różnych względów pozbyć się kłopotliwego żelastwa. Po wejściu w życie nowej ustawy posiadanie broni palnej i gazowej było obwarowane wykonywaniem badań psychologicznych w pięcioletnich odstępach. Warunek ten dla części prywatnych posiadaczy był zbyt trudny lub uciążliwy do spełnienia. Przygotowany ładunek odwożono w konwoju do zakontraktowanej huty. Tego samego dnia, pod kontrolą obecnej na miejscu komisji, dokonywano przetopienia całej partii. Czy istniała możliwość zaginięcia takiego uzbrojenia po drodze? Hif nie pamiętał żadnej historii o napadzie na konwój. Na wszelki wypadek pobieżnie przejrzał zalegające szafę numery miesięcznika „Policja 997” z ostatnich lat. Odnalazł jedynie drobną aferę z 2003 roku, kiedy z laboratorium balistycznego zginął pistolet. Hif kręcił się po pokoju, nerwowo zerkając na zegarek. Cyna wciąż się spóźniała, ściągnął więc Młodego i ruszył do domu. Idąc ciemnym korytarzem komendy, wyciągnął telefon. Postanowił odświeżyć starą znajomość z niejakim Adamem Sroczyńskim. Facet działał w gangu mokotowskim i swego czasu strzelał mu z ucha, czyli sprzedawał informacje. Miasto nazywało go Sroka. – Robisz jeszcze w starym biznesie? – odezwał się Hif, kiedy Sroczyński odebrał. – Proszę, proszę! Kogo mu tu mamy na linii! Stara psina! – Chcesz zarobić na kolejnego tissota? – Sroka był koneserem i kolekcjonował drogie zegarki. – Psy zaczęły lepiej hajsować? – Nie, ale sobie dozbierasz. – O co kaman? – Niezłe jaja. Giną policyjne klamki z demobilu i chodzą na mieście.

– Powaga? – Potrzebuję jakichś namiarów. Czegokolwiek. – Dowiem się. Jeśli chodzi o wsadzenie paru psów, to zawsze pomogę. – Dobrze wiedzieć. Na parkingu wygospodarowanym w wewnętrznym dziedzińcu komendy Hif zasiadł za kierownicą swojej dziesięcioletniej toyoty corolli, ściągniętej dwa lata temu z Niemiec. Wóz chodził w zasadzie bez problemów, jedynymi awariami, z którymi Hif musiał się okresowo borykać, były wymiany żarówek w reflektorach. Słaby punkt Mordy, jak nazywał swój wóz. No cóż, każdy ma jakiś słaby punkt. Wyjechał na Nowolipki, marząc o łóżku i szybkim bzykanku. O ósmej miał z powrotem stawić się w fabryce. Małgorzata pojawiła się około pierwszej w nocy, weszła do mieszkania, podśpiewując. Obecność Witczaka ją zdziwiła, kobieta wpatrywała się w niego wielkimi oczami. – Nie stój jak słup soli – odezwał się Zero. – Przyszedłem się przespać. O trzeciej mam dyżur w robocie. – Jadłeś coś? – odezwała się niepewnie, jakby zapomniała, jak rozmawiać z Witczakiem. Poszła do kuchni i otworzyła lodówkę. Widok półek zapełnionych nieznanym, luksusowym jedzeniem zamurował ją. – Szykujesz przyjęcie? – spytała podejrzliwie. – Nie – odpowiedział zgodnie z prawdą. – Ale mam gościa – oświadczył lekkim tonem. – Masz kogo? – zdziwienie Małgorzaty zdawało się niepomierne. – Kobieta? Zerę zadziwiła pobrzmiewająca w jej głosie zazdrość. Wytłumaczył więc sytuację. – No, no – skomentowała Małgorzata. – Na starość zaczynasz się rozkręcać. – Nie przesadzaj – odparł. – Ja przesadzam? – spytała zaczepnie Małgorzata, a Witczak poczuł, że awantura wisi w powietrzu. Postanowił wycofać się

do salonu. – Poczekaj – zatrzymała go pojednawczym tonem. – O co chodzi? – spytał niepewnie Witczak. – Powinniśmy coś postanowić – powiedziała. Zero domyślał się, o co mogło jej chodzić. – W jakiej sprawie? – W sprawie Gucia. Małgorzata usiadła przy kuchennym stole, urwawszy sobie uprzednio kawał chleba z bochenka. Zero nienawidził tego jej odruchu podjadania, po którym zastawał rano okruszki i postrzępione bochenki w chlebaku. Zignorował to, usiadł. – Co masz na myśli? – spytał. – Powinieneś go znaleźć. I tę ćpunkę. Co to za baba? – Nie mam pojęcia. – A kto jest w tym domu psem? Może ja? – spytała tonem, jakby rozmawiała z opóźnionym w rozwoju dzieckiem. Witczak sapnął niecierpliwie. – Musimy mu pomóc. Wplątał się w coś – dodała. Zero zastanawiał się, w jakim stopniu Małgorzata była zdolna do racjonalnego myślenia. Czy mógł z nią swobodnie omówić problem? – Znajdź Gucia. Proszę – błagała go, ściskając jego dłoń. – Spróbuj go przekonać, żeby wrócił do Klary. – Znajdę go. Na pewno. – Wstał, żeby nastawić wodę na herbatę. – Zrobisz śniadanie Dorocie? – Zobaczymy – odparła swoim zwykłym, złośliwym tonem. Dorota zawsze miała trudności ze spaniem w nie swoim łóżku. Leżąc w sypialni Witczaka, w pościeli wydzielającej obcy zapach, z przerażeniem myślała o następnej nocy. Na pewno tu nie zostanie. Pojedzie do rodziców. W Bydgoszczy, skąd wyprowadziła się przed blisko dwudziestu laty, zawsze spała w swoim starym pokoju, do którego rodzice kupili dwuosobowe łóżko i większą szafę, pozbywszy się starego umeblowania. Nawet tam miewała problemy ze snem. Za każdym razem prosiła męża, aby

zmienili się stronami łóżka, przestawili meble. I tak nigdy nie mogła się wyspać. Podobne sceny rozgrywały się na wszelkich wyjazdach, łącznie z urlopami. Dorotę irytowało, że w rodzinie nazywano ją „księżniczką na ziarnku grochu”. Poranny ból pleców lub ramion był przecież realny. Sypialnia Witczaka stanowiła szczególny przypadek. Dorota podejrzewała, że materac pamięta poprzednich lokatorów. Przewracając się z boku na bok, słyszała pod sobą podejrzane szmery, jakby wewnątrz przemieszczały się stada gryzoni bądź owadów. Cały dom wypełniały zresztą dziwne dźwięki, zupełnie jakby był on łodzią kołyszącą się na niespokojnych falach. Sądząc po zabitych deskami oknach na piętrze, nikt nie zajmował mieszkania nad Witczakiem, Dorota jednak mogłaby przysiąc, że co chwila dochodziło ją charakterystyczne skrzypienie podłogi nad głową. W ogóle cały dom napawał ją przerażeniem: w łazience nie odważyła się wejść do wanny. Zdołała tylko umyć zęby lekko brunatną wodą z kranu. Ze smutkiem pomyślała o prywatnym życiu Witczaka. Godzinę po zamknięciu sypialni usłyszała za ścianą rozmowę. Nie mogła rozróżnić głosów, ale odgadła, że wróciła tajemnicza kobieta. Dorotę męczyła ciekawość, z kim też kolega dzielił życie. Czemu użył określenia „lokatorka”? Chciał dać do zrozumienia, że nic ich nie łączyło? Żałowała, że z nikim z jego wydziału nie mogła o tym pogadać. Przypomniała sobie z zażenowaniem, jak jeszcze przedwczoraj próbowała naraić policjantowi Renatę, zapewniając dziewczynę, że facet jest do wzięcia. Nie miała okazji się dowiedzieć, jak skończył się tamten wieczór. A teraz, wiedząc o osobistych problemach Renaty, nie zamierzała jej zawracać głowy Witczakiem. Pomyślała o swoim cholernym mężu. Dlaczego jej nie szukał? Czemu nie uruchomił całej warszawskiej policji, nie zadzwonił do Witczaka, Renaty, ojca? Dotknęła bolesnego miejsca obok oka, zakłuło. Ze złością przekręciła się na drugi bok, łóżko zaskrzypiało, coś zawyło za oknem, coś stuknęło piętro wyżej. „Uciekaj!”, poradził jej głupi wewnętrzny doradca. „Uciekaj!”. Ale dokąd?

DZIEŃ SIÓDMY sobota, 30 października Cynę obudziły pulsujący ból i taka suchość w ustach, że w pierwszym momencie własny język wzięła za obcy przedmiot wciśnięty do gardła. Powrót do świadomości nastąpił nagle, jakby sceny odpłynięcia w Tube i przebudzenia montażysta rozdzielił ostrym cięciem. Otworzyła oczy i stwierdziła, że leży we własnym łóżku. Wizyta w klubie i poczęstunek narkotykiem gwałtu wydawały się tylko senną marą. Podświadomość przygotowała ją na szarpaninę, może w obcym mieszkaniu, na ulicy albo w zamkniętej piwnicy, jak kiedyś. Wspomnienia sprzed niecałych dwóch lat, zatarte przez czas, teraz wróciły, żywe i intensywne. Wtedy obudziła się w ohydnej piwnicy domku w Podkowie Leśnej, skąd po dwóch dobach ją wyprowadzono i kazano wejść do schowka na pace tira, wyciszonego, wyposażonego tylko w termos, jedzenie i plastikowy kubeł. W całkowitych ciemnościach spędziła dwadzieścia cztery godziny. O tym, że jest w Hamburgu, dowiedziała się dopiero po kilku dniach, kiedy na korytarzu spotkała inną dziewczynę. Zamknięta w pokoju z łazienką, mogła wreszcie się umyć i nieco odpocząć. Dano jej kilka godzin, po czym pojawili się mężczyźni, jak się później dowiedziała, Łotysze i Polacy. Właściciele burdelu. Postępowali według ustalonego schematu: aby całkowicie ją złamać, przystąpili do wielokrotnego gwałtu. Następnie zostawili ją, podrzucając tylko materiały opatrunkowe i lekarstwa na otarcia i rany. Nie minęły dwa dni, kiedy zaczęli przychodzić pierwsi klienci. Ze swoim wyglądem została zakwalifikowana najniżej w hierarchii dziwek. Mężczyźni, których przyprowadzano,

odznaczali się szczególnymi gustami, w których dominowało okrucieństwo. Po kilku następnych dniach Cyna zachorowała, dostała wymiotów i biegunki. Wezwano lekarza, próbowała z nim porozmawiać, ale mężczyzna traktował ją jak chore zwierzę albo zepsutą lalkę. W końcu połknęła detergent znaleziony pod zlewem w łazience. Właściciele burdelu zawieźli ją do szpitala w towarzystwie obcego faceta, który podawał się za jej brata. Twierdził, że dziewczyna porozumiewa się wyłącznie po łotewsku, i czuwał, aby milczała. W końcu udało jej się go przechytrzyć. Udawała nieprzytomną, co trochę uśpiło czujność strażnika. Kiedy odszedł, prawdopodobnie po gazetę albo papierosy, Cyna wymknęła się z izolatki. Zadzwoniła pod numer swojego ówczesnego przełożonego w warszawskiej policji, powiedziała, gdzie jest i czego dokonała. Podała nazwę szpitala i ukryła się w schowku na świeżą bieliznę. Niemiecka policja pojawiła się po czterdziestu pięciu minutach. Cyna była uratowana, aresztowano jej stróża, a po nitce dotarto do kłębka, czyli burdelu, który zlikwidowano, uwalniając dziesięć kobiet, w tym trzy nieletnie. Teraz nie mogła zrozumieć, dlaczego obudziła się we własnym łóżku. Wstała, pobiegła do łazienki i rozpoczęła oględziny okolic intymnych w poszukiwaniu otarć bądź śladów spermy. Niczego nie znalazła. Do słoika zrobiła siku. Sprawdziła ubranie, które leżało na krześle przy łóżku. Jedyną anomalią okazał się wyłączony telefon komórkowy, który po uruchomieniu zadziałał poprawnie. Dokumenty w portfelu znalazła w komplecie, pieniędzy też nie brakowało. Roztrzęsiona usiadła na łóżku. To, w jaki sposób wróciła do domu, pozostawało zagadką. Anki nie było. Zadzwoniła do niej. Partnerka powitała ją żartobliwie. – Sorry, że musiałam cię zostawić samą, ale spałaś tak smacznie, a ja naprawdę mam dziś kupę roboty. Krwiopijca mnie wezwał. – Słuchaj, jak to było wczoraj wieczorem? Chyba urwał mi się

film. – Cyna ze wszystkich sił starała się opanować. – Poważnie? – Kurde, dajesz. – Musiałaś lecieć na fabrykę. Ja zostałam godzinkę. Masło czuwał w pobliżu. – Rozmawiałyśmy? Powiedziałam ci, że lecę na fabrykę? – No nie, powiedziała mi ta mała Magda z ochrony. Że prosiłaś, żeby mi przekazać. Ale ty poważnie nic nie pamiętasz? – O awruk, niewiele. – Wszystko w porzo? – Tak, w porzo. Jadę teraz na komendę. Widzimy się wieczorem. Cyna czuła narastający niepokój. W jaki sposób znalazła się w domu? Co się stało? Istniała tylko jedna możliwość – Marysia. Poczęstowała Agnieszkę doprawionym drinkiem. Kilkakrotnie próbowała się połączyć z numerem Marysi, ale bez rezultatu. Walcząc z zawrotami głowy, narzuciła wczorajsze ubranie, zamówiła taksówkę. Zawaliła dyżur. Wiedziała, że Zero się wścieknie. Malicka wstała po przebudzeniu z płytkiego, nerwowego snu niedającego wypoczynku. Na szczęście mieszkanie zastała puste, mogła swobodnie się ogarnąć, zjeść przygotowane dla niej śniadanie. W internecie sprawdziła połączenia z Bydgoszczą. Autobus miała w południe. Skorzystała z okazji i trochę pomyszkowała. Trzymała się elementarnych zasad dobrego wychowania: nie otworzyła ani jednej szuflady czy szafki. Obejrzała grzbiety książek i okładki płyt. W korytarzu zwrócił jej uwagę pewien szczegół, który zauważyła w drodze do łazienki. Miała wyczulone oko na takie sprawy. Charakterystyczne okrągłe zagłębienie w ścianie. Dziura po kuli. Kto tu strzelał? Czy sprawa była świeża czy stara? Nie potrafiła tego ocenić. Siedząc na chybotliwym klozecie, Malicka wróciła myślami do własnych spraw. Cieszyła się, że udało jej się uniknąć spotkania z lokatorką Witczaka. Na stole w kuchni zostawiła

kartkę z serdecznymi podziękowaniami i przeprosinami za kłopot. Miała nadzieję, że tym samym zamknęła sprawę. Wstydziła się swojej szczerości z poprzedniego wieczora. Niepotrzebnie powiedziała Witczakowi o ciąży. Dzień zaczęła z nadzieją. Patrzyła w przyszłość z większym optymizmem. Zdołała nawet wyobrazić sobie scenę, w której godzi się z Piotrem. Na razie zamierzała trzymać się planu. Nagle pojawił się Zero. – Nie zostaniesz na śniadaniu? – Już zjadłam. Gosia mi zrobiła. – Gosia? – Nie spotkałyśmy się, ale zostawiła kartkę. Witczak przeczytał. Gosia. Bagaże stały w korytarzu. – Może cię zawiozę? – Na dworzec? Świetnie. – Nie. Do Bydgoszczy. Załatwię tylko… Uśmiechnęła się. – Nie trzeba. Naprawdę. Poradzę sobie. – Pogadamy o sprawie ornitologa. Mnie też przyda się przerwa. Co ci szkodzi? – A Gosia nie będzie miała nic przeciwko? – Gosia… To nie jest tak, jak myślisz. Tylko mieszkamy razem. Malicka usiadła. No tak. W zasadzie co jej szkodziło? – Ruszamy o jedenastej? – zaproponował. Super. Będzie wcześniej w rodzinnym domu. Cyna wpadła do pracy o ósmej, minęła się z Witczakiem. Mruknął, że nie będzie go do jutra. Jedzie na groby. A dyżur, który sam wprowadził? Poinformował, że będzie dostępny pod prywatnym telefonem komórkowym. Od razu zauważyła, że włożył świeżą, uprasowaną koszulę, był uczesany i ogolony. Zaintrygowana, zdała sobie sprawę, jak niewiele wiedziała o jego prywatnym życiu. Czasem zastanawiali się z Hifem, czy

szef nie był przypadkiem gejem albo transwestytą. Oczami wyobraźni widzieli go, jak przebrany za Lanę del Rey fałszuje do mikrofonu w jakimś podejrzanym lokalu, o którego istnieniu nie wiedziała nawet zorientowana w tej kwestii Cyna. Tak naprawdę jednak Cyna już na pierwszym spotkaniu z miejsca rozpoznała orientację seksualną Zery. Nie było to wcale trudne. Mimo że nigdy nie zdradził się przed nikim ani słowem, wiedziała, że jest hetero i że podkochuje się w Malickiej. Prokurator miała męża, ale jej związek nie należał do udanych, o czym Cyna dowiedziała się na jednym z nieformalnych spotkań tylko dla kobiet. Kilka miesięcy temu usłyszała o cudem zażegnanym kryzysie małżeńskim Malickiej. Przyłapała się na rozważaniach, czy Zero byłby w stanie uderzyć do prokuratorki, gdyby tylko nie był taki staroświecki i oczywiście gdyby wiedział o słabych fundamentach jej związku. Żadna z niej była matchmaker, ale z chęcią jakoś ułatwiłaby Witczakowi dostęp do łóżka Malickiej. Może wtedy byłby mniej upierdliwy. Wytłumaczywszy Witczakowi niepokojący powód swojego spóźnienia, udała się do Halinki, laborantki z policyjnego biura analiz, jednej z kręgu. Tylko Halinka mogła się zgodzić się na zbadanie próbki jej moczu bez pozostawiania w dokumentacji jakiegokolwiek śladu. Cyna liczyła na dyskrecję. Wyjaśniła, że chodzi o znajomą spotkaną w klubie. Halinka słuchała jej z okrągłymi oczami, swoje pomyślała, ale skwapliwie zgodziła się nikomu o niczym nie mówić. Następnie Cyna pojechała windą na ostatnie piętro, do działu technicznego, gdzie pracował spec od podsłuchów. Poprosiła, aby sprawdził, czy w jej telefonie nikt nie zostawił programistycznej pluskwy. Nie rozminęła się bardzo z prawdą, tłumacząc, że zostawiła aparat na stole w klubie, a kiedy go odzyskała, był wyłączony. W pokoju dzielonym z Hifem i dwójką innych policjantów wreszcie klapnęła przy biurku. Przypomniała sobie o sprawie ornitologa. Przejrzała kwity leżące na blacie, ze zdziwieniem przeczytała notatkę o znalezieniu ciała Wimana. Jej uwagę odwróciła mucha krążąca sennie pod sufitem.

Po godzinie dzwonił aparat stacjonarny. Technik, u którego zostawiła komórkę, poinformował ją, że może odebrać sprzęt. Telefon był czysty. Malicka i Witczak wsiedli do samochodu. – Muszę coś jeszcze załatwić – oznajmił. – Czegoś się o tobie dowiem? – Odkryjesz moją tajemnicę. Ruszyli do Otwocka, do domu państwa Hoffów. Małżeństwo z trójką dzieci w 2002 roku wybudowało całodobowy zakład opieki dla osób z demencją. Zatrudniali cztery pielęgniarki oraz dwoje lekarzy pracujących na zmiany. Sami mieszkali po drugiej stronie miasta. Witczak odwiedzał dom regularnie od pięciu lat. Dwupiętrowy budynek, umiejscowiony na ładnej, zalesionej działce o powierzchni dwóch tysięcy metrów kwadratowych, leżał nieco na uboczu. Zero poznał właścicieli, ponieważ weekendy spędzali w prowadzonym przez siebie zakładzie. Najlepszy kontakt miał z jedną z pielęgniarek, Jolą, która witała go uśmiechem. Zawsze nosiła służbowy niebieski fartuch. Droga, zawsze ta sama, wiodła do końca korytarza obwieszonego zdjęciami egzotycznych miejsc, wśród których dominowały wyspy tropikalne, pustynie i otoczone dżunglą wodospady. Potem należało wejść po schodach i skręcić w lewo, do pokoju z numerem osiem. Mimo że Witczak pokonywał tę trasę niemal co tydzień i właściwie cały ośrodek znał jak własną kieszeń, Jola nieodmiennie go odprowadzała, wdając się z nim w niezobowiązującą rozmowę. Pytał o męża, a wcześniej narzeczonego, wspominał mamę pielęgniarki, która rok temu przeszła operację przydatków. Jola zaś pytała, czy złapał jakiegoś groźnego bandytę, a jeśli w którąś sobotę się nie pojawił, zapewniała, że zarówno ona, jak i pacjent, którego odwiedzał, tęsknili. W pomieszczeniu wyposażonym w łóżko przeznaczone do pielęgnacji obłożnie chorych, własną łazienkę i krzesło dla gościa Zero podchodził do mężczyzny leżącego na posłaniu

i ściskał mu dłoń. Pacjent nigdy nie zwracał na niego uwagi. Wpatrywał się w sufit lub w obrazek wiszący nad łóżkiem. Fotografia na ścianie przedstawiała mężczyznę słusznej postury w galowym mundurze policyjnym. Zero, jak zwykle, siadał na krześle, sięgał po leżącą na stoliku pod oknem książkę, otwierał na miejscu zaznaczonym zakładką i kontynuował przerwaną tydzień wcześniej lekturę. Czytał spokojnym, monotonnym głosem. Słysząc wypowiadane dźwięki, chory ożywiał się na chwilę i, uspokojony, wracał do zwykłej dla siebie katatonii. Pielęgniarka zazwyczaj przez chwilę stała w progu, zasłuchana w tekst pełen inwersji i staromodnego słownictwa. Jeśli nikt jej nie wołał, przedłużała swój pobyt. Zazwyczaj jednak, wezwana do któregoś z pacjentów na dole, lekko dotykała ramienia Witczaka i wracała do obowiązków. Zero musiał przyznać, że nie wiedział, na który moment czekał bardziej: na ten, kiedy czuł delikatne dotknięcie kobiecej dłoni, czy na ten, kiedy mijały długie minuty, a Jola wciąż chłonęła historie z dalekiego kraju na południu Europy. Wychodząc, zazwyczaj już nie spotykał dziewczyny, a jeśli zdarzało się mu na nią wpaść, wymieniali uśmiechy, nie wypowiadając słowa. Tym razem Jola nie postała dłużej niż dwie minuty. Dobiegł ich krzyk z parteru. Odwróciła się, nasłuchując, po czym oparła dłoń na ramieniu Witczaka na dłużej i szepnęła mu do ucha: – Uwielbiam, jak czyta pan Don Kichota. Będę w pobliżu. Malicka siedziała na drugim krześle. Wpatrywała się w Witczaka jak urzeczona. Widok mężczyzny czytającego baśń drugiemu, schorowanemu, chwycił ją za gardło. Nie wiedziała nawet dlaczego. Po czternastu godzinach Cyna znów znalazła się na parkiecie Tube. Falujący tłum zniknął, nieznany mężczyzna przy barze sprawdzał rachunki. Odnalazła Masłę na zapleczu. Grzebał w lodówce, drugą łapą przytrzymując kuso ubraną blondynkę, żeby mu nie uciekła.

Dziewczyna piszczała, wijąc się i krztusząc od śmiechu. Masło wydobył swoją ciastowatą twarz z zimnego wnętrza. Między czerwonymi wargami mężczyzny tkwił koreczek śledziowy, który natychmiast trafił do ust blondyny. Zapachniało octem. Cyna przyglądała się temu z niesmakiem, stojąc oparta o framugę drzwi wąskiego przejścia. – Cześć, Cyna – bąknął spłoszony Masło, kiedy zdał sobie sprawę, że dał się zaskoczyć ze śledziem w ustach. – Cześć – odpowiedziała ze srogą miną. Masło z miejsca odprawił blondynę klapsem w odsłonięty pośladek. Dziewczyna posłała Cynie zazdrosne spojrzenie. – Coś zgubiłaś? – zapytał usłużnie ochroniarz. – Wczorajszą noc. Wyszłam z klubu sama czy z kimś? – Nie stałem na bramce – przypomniał. – Pilnowałeś Anki. Ktoś z nią rozmawiał? – Nikt. Tylko dziewczyna od nas. Z ochrony. – Magda. Wiesz, o czym gadały? – No… – Masło mówił i myślał, robił więc długie pauzy, jednocześnie waląc pięścią w czoło. Najwyraźniej połączenie obu tych czynności sprawiało mu szczególną trudność. – Nie słuchałem, głośno było. A ty co, nic nie pamiętasz? – Magda jest dziś w klubie? – No – potwierdził. – Dawaj ją tutaj. Tylko nie mów, że jestem z pałacu – zażądała. Masło wyszedł na salę. Po dłuższej chwili wrócił z niską brunetką w czarnym mundurze polowym z białym napisem „SECURITY” na plecach. – Chodzi o wczoraj – wytłumaczył Masło Magdzie. Dziewczyna kiwnęła niemal idealnie okrągłą głową. Miała małą nieładną twarz. – Pamiętasz Cynę? Wychodziła około dziesiątej. Ktoś ci przekazał wiadomość dla jej dziewczyny, Anki. Magda zacisnęła powieki, jakby chodziło o sprawę sprzed dwóch miesięcy. – Około dziesiątej podeszła do mnie taka lala. Wskazała tę rudą, cycatą na parkiecie i poprosiła, żebym jej przekazała

wiadomość. Potem wyszła pod rękę z lesbą. Magda poczuła szturchnięcie w bok. Masło przypominał jej, że ta lesba to właśnie Cyna. Pracownica ochrony machnęła ręką, jakby przepędzała namolną muchę. Nie otworzyła oczu. – Przy wejściu czekało dwóch facetów z samochodem. Cyna delikatnie dotknęła ręki dziewczyny. Poczuła wilgotną skórę dłoni. – Co to byli za faceci? Miasto? – szepnęła. Magda jeszcze mocniej zacisnęła powieki, kurcząc zarazem całą twarz w nieładnym grymasie zadumanego dziecka. – Wyglądali na psy. Ale mogli też być z miasta – odpowiedziała w końcu. – Kurwa mać – jęknął przestraszony Masło. Tymański na sobotę rano zarządził odprawę mundurowych z Dolnego Mokotowa. Przyszło prawie dwudziestu chłopa. Hif przygotował wydruki z portretem pamięciowym mężczyzny podejrzanego o zabór znaku stop osobie przeprowadzającej dzieci przy szkole na Czarnomorskiej. – Panowie. Szukamy mężczyzny w wieku około czterdziestu lat. Znaki szczególne: brak znaków szczególnych. Ktoś na końcu sali zdusił śmiech. – Po prostu kiedy zacznie się po Zaduszkach szkoła, zwróćcie uwagę na te przejścia dla dzieciaków. Wiecie, o co chodzi. Sprawa z pozoru banalna, a może się zakończyć niewesoło. Zamilkli. Jeden z chłopaków podniósł rękę. Hif udzielił mu głosu. – Mamy legitymować wszystkich mężczyzn pasujących do rysopisu? Tymański przeczesał brodę. – Wy, warchlaki, zawsze takie mądre? Ile to już? Rok na służbie? Facet usiadł. – Jeśli zauważycie, że ktoś kręci się przy parkanie szkoły, legitymujcie. Używajcie dużego organu w środku czaszki. To się zawsze opłaci.

Rozgonił towarzystwo. Sięgnął po telefon. Miał taki odruch, że ciągle go sprawdzał, bo z przyzwyczajenia domyślnie wyciszał aparat. Kiedyś dzwonek komórki zdradził go w czasie akcji. Jedna nieodebrana rozmowa. Sroka. Oddzwonił. – Masz coś? – spytał bez wstępu. – No. Tak jakby. Tylko nie przez telefon. Tymański pstryknął palcami. Sroka naprawdę coś odkrył i najwyraźniej srał pod siebie ze strachu. – Pojutrze o osiemnastej trzydzieści przy bramie Powązek – zaproponował. – Masz. – Sroka się rozłączył. Światła samochodów wlewały się rozżarzonym żelazem pod powieki Cyny. Oparta o mur przy Sezamie, modliła się do własnego ciała, aby ból wreszcie zelżał. Prawdopodobnie potężna dawka rohypnolu wciąż dawała o sobie znać. Przytłaczająca bezsilność też robiła swoje. Przez kilka godzin życie Cyny znajdowało się w rękach wrogów, przez cały ten czas była całkowicie bezbronna. Nie miała wątpliwości, że mężczyzną, który przysłał Marysię, był Glista. Zmusiła się do wysiłku. Z trudem układała w głowie plan działań. W policyjnym archiwum odnajdzie zdjęcie Glistowskiego. Wróciła na zaplecze klubu, odnalazła Magdę. Wydusiła z niej numer komórki, tłumacząc, że jest kumpelą Masły i chce wyjaśnić całe zdarzenie. Gdyby się przyznała, że pracuje w policji, dziewczyna najpewniej podałaby jej zmyślony telefon. Wróciła na świeże powietrze. Usiadła przy jednym ze stolików w ogródku należącym do zamkniętej restauracji i zmierzwiła sobie włosy. Ból ustąpił niczym fala odpływu. Cyna zgłodniała, przeszła na drugą stronę Świętokrzyskiej, aby zjeść kebab u Greka. Spośród dwóch sąsiadujących ze sobą ulicznych knajp czynnych na okrągło zawsze wybierała tę

prowadzoną przez Ateńczyków. Nie miała pojęcia dlaczego. Wgryzając się w ciepłe jedzenie, rozmyślała, czy powiedzieć Ance o spotkaniu z Marysią. Partnerka raczej nie przyjmie tego z radością. Cynie nie spieszyło się do tych poważnych rozmów, do których Anka miała skłonności. Pokłosie wykształcenia, pomyślała. Kończąc bułkę, Cyna poczuła, jak wibruje jej kieszeń. Odebrała. – Jak się masz, mała lesbo? – zabrzmiał obleśny głos. – Ynabej ulewc! – zaklęła. – Czeka cię miazga, rozumiesz? – No, no, policjantka i groźby karalne! – Posłuchaj… – Nie! To ty mnie słuchaj, lesbo. Chcesz ukręcić ze mną interes, zapewniam cię. Czekaj na mój telefon. – Jeb się, plebsie. Rozłączyła się. Wyrzuciła zalany sosem papier do betonowego kosza na śmieci, a następnie wyrzygała się do tego samego kubła. Hotel Wilk Stepowy ulokowany w granicach Warszawy przy trasie E30 prowadzącej do Poznania kusił amerykańskim stylem, znanym z takich filmów jak Psychoza, Dzikość serca czy Bagdad Café. Oferował miłą dla oka praktyczną architekturę, sto miejsc noclegowych, strzeżony parking, restaurację i centrum rozrywkowo-konferencyjne, na które składały się sala multimedialna, mała siłownia oraz sauna. Trzydzieści pokoi rozlokowano wzdłuż parkingu, każdy miał oddzielne wejście, co umożliwiało ominięcie recepcji i tym samym zachowanie tak potrzebnej w podróży dyskrecji. W obiekcie działała restauracja specjalizująca się w żeberkach na miodzie słynnych wśród stałych bywalców. Recepcjoniści, trzydziestopięcioletnia Iwona Wojtczak oraz jej o dwa lata starszy mąż Tadeusz, pracowali na jednej zmianie. Na październik przypadał szczyt sezonu szkoleniowego, choć tradycyjnie w weekend poprzedzający Święto Zmarłych pokoje hotelowe świeciły pustkami, a większa część personelu

wyjeżdżała do domów. Następne rezerwacje firmowe zaczynały się dopiero we wtorek po święcie. Poprzedniej nocy doszło do drobnego zdarzenia. Ktoś rozbił hotelowy neon. Kierowca okazał się trzeźwy, natychmiast zapłacił za zniszczenia i poprosił o pokój. Przedstawił się jako Wolfgang Petersen i wyjaśnił, że został okradziony z dokumentów. W hotelu mieszkało zaledwie dziesięcioro gości, w tym pięciu kierowców tirów, które, zaparkowane pod oknami, zasłaniały i tak nieciekawy widok, podróżująca stopem para i jeden przedstawiciel handlowy. Mężczyzna postanowił zatrzymać pokój na następny dzień, a do tego kupił w barze dwie butelki wódki Chopin, zamówił obiad i po kwadransie poprosił recepcjonistę do siebie. Tadeusz, ciekaw zamówienia, udał się do pokoju numer dwadzieścia sześć. Mężczyzna siedział przy stole nad napoczętą butelką. Powitał pracownika niewyraźnym uśmiechem i czystą polszczyzną, aczkolwiek z niemieckim akcentem, zamówił kurwę. Tadeusz, nawykły do spełniania wszelkich, nawet najbardziej wyszukanych zachcianek gości, wrócił do recepcji i streścił żonie przebieg rozmowy. Po raz pierwszy w ich dwuletniej karierze klient tak bezpośrednio zażyczył sobie prostytutki. Po krótkiej naradzie postanowili spytać właściciela, jak powinni zareagować. Marecki wypytał o wygląd i status Niemca. Usłyszawszy, jakim samochodem jeździ i jaką ma prezencję, oświadczył, że wszystkim się zajmie. Po godzinie swoją napędzaną na cztery koła terenową limuzyną przywiózł kobietę, w której Iwona rozpoznała jedną z Ukrainek stojących przy bocznej drodze w lesie za Rembertowem. Mijała ją często w drodze z domu do pracy. Pracownica recepcji nie kryła oburzenia. Po dziesięciu minutach gość również dał wyraz swojemu nieusatysfakcjonowaniu. Wyrzucił przywiezioną kobietę za drzwi. Petersen nie ponowił prośby o sprowadzenie córy Koryntu. Ograniczył się do alkoholu. Tankował zaś słusznie. Od drugiego

dnia pobytu nie wychodził z ciągu, czym prowokował komentarze sprzątaczek, które narzekały na wymiociny w toalecie. Przed trzynastą Witczak z Malicką przejechali przez Warszawę, kierując się na Gdańsk. Po drodze Zero zaplanował godzinną przerwę na lekki obiad, o ile znajdzie się jakiś przyjemny zajazd. Ruch na drodze odznaczał się przedświątecznym natężeniem. Malicka myślała o Piotrze. Nie czuła już tak silnej złości i złapała się na tym, że wbrew sobie tęskniła. Nie miała pojęcia, czy mąż przyjedzie do Bydgoszczy. Ojciec wspomniał co prawda o rozmowie telefonicznej przeprowadzonej z zięciem, nie padły jednak żadne deklaracje. Po rozmowie prokurator wyłączyła telefon. O Boże, chciała, aby wszystko wróciło do normy! Aby jej życie znów przypominało to sprzed paru lat, kiedy po prostu byli kochającym się małżeństwem. Myśli o rozwodzie i samotnym macierzyństwie ją paraliżowały. Snując te rozważania, czuła nabiegające do oczu łzy. Zero milczał. Myślał o nocy spędzonej pod jednym dachem. Przestraszył się, że z jego zachowania i spojrzeń Dorota wyczytała, jak silnym uczuciem ją darzył. Przecież intencje miał czyste. Chciał pomóc. Czy mogła pomyśleć, że podwózka to zasłona dymna? Pretekst, aby wprosić się do rodzinnego domu? Może konflikt z mężem sprawił, że ogarnięta nienawiścią do płci męskiej, pałała także złością na niego? Miał taki moment, w którym chciał odwołać wyprawę, nie chcąc narzucać się ze swoim towarzystwem. Ornitolog nie dawał mu jednak spokoju, a to z Malicką zawsze omawiał skomplikowane sprawy. Ale może oszukiwał samego siebie? Działał pod wpływem impulsu pochodzącego nie z umysłu pochłoniętego kwestią zawodową, ale ze zgoła innych okolic ciała? Nic nie potrafił na to poradzić. Nie miał pojęcia, jak zakończy się wizyta w Bydgoszczy. Wiedział, że Malicka pragnęła zgody z mężem.

Łajał się za wszystkie głupie myśli. O trzeciej Zero poczuł głód i zaczął wypatrywać odpowiedniego miejsca. Pięć kilometrów za Toruniem jego uwagę zwróciła drewniana karczma z dachami pokrytymi prawdziwą trzcinową strzechą. Z komina zachęcająco snuł się dym. Komisarz zaproponował obiad, Malicka się zgodziła. Zaparkował, weszli do środka. Wnętrze nieco raziło nadmierną liczbą bibelotów, przez co przywodziło na myśl mazurski skansen, ale Witczak nie miał nic przeciwko obiadowi w tym otoczeniu. Serwowano tu dania typowe dla kuchni staropolskiej, w której może się nie lubował, ale w podróży nie miewał wygórowanych wymagań. U wesołej, ubranej na ludowo kelnerki zamówili żur w chlebie i szaszłyk z indyka z ziemniakami. Czas oczekiwania na zamówienie zabili, zajadając się podanym na drewnianym półmisku smalcem z chlebem wypiekanym na miejscu. Witczak jadł z przyjemnością, wspominając stare czasy, kiedy to taki domowy smalec należał do rarytasów. – No dobra, trzeba pogadać – odezwała się Malicka. – Mam mętlik w głowie – wyznał. – Ja też. Ale chcę o coś zapytać. – Proszę. – Ten mężczyzna w hospicjum. – Nie pamiętasz go? To Szontaler. Pracował jako komediant na początku mojej służby. – Szontaler? Przed Migurą? – O, dawno przed Migurą. Wprowadzał mnie w zawód. Wtedy był kierownikiem kryminalnych. – Robiłeś w operacyjnym? – Dziesięć lat. Potem zabrakło mi pary i wziąłem się do papierków. – Co z nim jest? Dlaczego tam leży? – Jakaś popaprana choroba mózgu. Zaczęło się dwa lata temu. Wiesz, ja nie mam rodziny. I jakoś tak wyszło, że go odwiedzam. – Chcesz pogadać o ornitologu? – Malicka złożyła puste

talerzyki. Przyłapała się na tym, że powtarza zachowania swojego ojca. – Nie. Może potem. Zaparkował na stanowisku przed drzwiami do jednego z pokoi. Wilk Stepowy cieszył oko spokojem, który tworzyły detale świadczące o tym, że właściciel wynajął drogiego architekta ogrodu. Mężczyzna wiedział dokładnie, w którym z pokoi zatrzymał się Jens. Udał się do recepcji i poprosił o numer dwadzieścia pięć. Recepcjonista nie widział przeciwwskazań, zapisał nazwisko nowego gościa i sięgnął za siebie po odpowiedni klucz. Mężczyzna podziękował i skierował się do wyjścia. – Chwileczkę – zatrzymał go recepcjonista. – Potrzebuję jakiegoś dokumentu tożsamości. – Mogę przynieść jutro? Zostawiłem w samochodzie, a teraz padam na twarz – wyjaśnił nowy gość. – Oczywiście. Proszę pamiętać, żeby zrobić to w ciągu dwudziestu czterech godzin. Facet skinął głową w czapce z daszkiem, podrzucił w ręku klucz obciążony drewnianą gruszką i wyszedł na zewnątrz. Nikt nie widział, że oprócz małej walizki w bagażniku jego astry kombi leżały także plastikowe pudła, które musiał przenieść jedno po drugim do swojego pokoju. Do Bydgoszczy wjechali po piątej. Prokuratorka lubiła miasto dzieciństwa, choć uważała je za dziurę. Na studiach perspektywa powrotu przepełniała ją strachem. Była pewna, że nawet z pomocą ojca trudno tu będzie o jakąkolwiek posadę. Na szczęście praca znalazła się w Warszawie i Dorota nie musiała uciekać się do znajomości. Piotra nie było, zastanawiała się, czy w ogóle przyjedzie. Matka jak zwykle przywitała ją ciastem i uwagami o postępującym chudnięciu, efekcie złego odżywiania się i przeciążenia pracą. Nieodmiennie za wzór stawiała jej krągłą

figurę siostry. Nie pomagały uwagi, że Dorota odziedziczyła po ojcu świetną przemianę materii. Zresztą pułkownik niewiele miał do powiedzenia w rodzinnym domu. – Chyba nie będzie pan wracał po nocy? – zapytał Wójcik Zerę, składając talerzyki po kolacji. – Właśnie! – dodała Dorota. – Krzysiek wczoraj i dziś zachował się jak przyjaciel. Czas się odwzajemnić. Zero oblał się pąsem i próbował odmówić. – Pościelimy panu w sypialni Kaśki, jest wolna – zaproponowała matka Doroty. – A jutro zabiorę pana na żużel. Nie uwierzy pan, ale przełożyli zakończenie sezonu. – Wójcik zatarł ręce, uradowany jak dziecko. Witczak nie miał wyjścia i przyjął zaproszenie. Hif leżał na skórzanej kanapie ustawionej pośrodku salki kinowej. Zza kanapy dochodziły przytłaczające basy z subwoofera. Przez czarny ekran przelatywał właśnie olbrzymi statek kosmiczny. Pod nim lśnił biały półokrąg planety. Tymański oglądał swój ulubiony film, wykorzystując krótką chwilę wolności. W drugim pokoju nad nowym tekstem pracowała Agata. Z siedmiu głośników zagrzmiał huk, który zwiastował pojawienie się niewielkiej sondy wyplutej z komory ładowniczej trójkątnego giganta. Hif delektował się brzmieniem muzyki symfonicznej, wyraźnie słyszalnej w tle. Podczas urządzania kina domowego napotkał niejeden problem. Zadanie było dość złożone, i o ile pamiętał, biedził się nad nim dłużej niż nad budową systemu zabezpieczeń wokół domu Agaty. Szczególnie trudne okazało się ustalenie najlepszego miejsca dla subwoofera, z którym Tymański musiał przemieszczać się po całym pomieszczeniu, szukając odpowiedniego efektu. Wcześniej położył w sali grubą wykładzinę podłogową, zainstalował podwieszany sufit, pułapki basowe na rogach, wyciszył ściany. Hif miał nieco kłopotów z pogłosem, dlatego w końcu zapełnił ściany półkami,

na których umieścił płyty z filmami, figurki i plastikowe, ręcznie klejone modele statków kosmicznych. Na honorowym miejscu stał model krążownika, którego sylwetka lśniła w tej chwili na ekranie. Nie potrafił się jednak należycie skupić na filmie. Myślał o P64, który spoczywał teraz gdzieś u Witczaka. W kudłatej głowie policjanta tłukła się jedna i ta sama myśl: „Nie brnij w to. Zostaw sprawę wewnętrznym”. Hif jednak nie mógł tego zrobić. Obiecał Zerze pomoc. Był czas, że tylko Witczak w niego wierzył. Dwa lata temu, po rozstaniu z drugą żoną, kiedy Hif stoczył się prawie na samo dno. Dzwoniąc do Sroki, uruchomił machinę. Zresztą sprawa była poważna. Witczak miał syna. Tymański nie mógł tego ogarnąć. Wyszedł z pokoju, usiadł w kuchni z piwem wyjętym właśnie z lodówki. Walcząc ze sobą, sięgnął po notes. Wyrwał kartkę i zaczął nerwowo pisać. Rodzina Wójcików od trzydziestu lat zajmowała środkowy segment na osiedlu Osowa Góra nieopodal Kanału Bydgoskiego. Dom o powierzchni dwustu trzech metrów kwadratowych miał garaż i dwie kondygnacje. W przyziemiu znajdowały się duży pokój z wyjściem na ogród, toaleta, hol i pomieszczenie niegdyś będące gabinetem pułkownika Wójcika, ostatnio zmienione na podręczny składzik narzędziowy. Piętro zajmowały trzy sypialnie: jedna należała do Krystyny, matki Doroty, oraz jej męża, drugą przeznaczono dla ich młodszej córki Katarzyny bądź jej dzieci, trzecią zaś przerobiono na potrzeby prokuratorki i jej męża, przyjeżdżających na święta. Kaśka, siostra Doroty, mieszkała na Flisach, sąsiednim osiedlu, ale od czasu do czasu podsyłała rodzicom dzieci. Po kolacji Malicka zabrała Witczaka na spacer po mieście. Podjechali do centrum. Przeszli się od ronda Jagiellonów Starym Portem do Mostowej, zahaczyli o rynek i operę. Malicka gadała o sobie. W wieku osiemnastu lat uciekła z domu na rok do Paryża. Tam za dnia z zapamiętaniem waliła

w struny starej gitary w przejściach do metra, popołudniami zaś opiekowała się samotną nestorką wielopokoleniowego żydowskiego rodu. Wkrótce madame Mintz zmarła i Dorota wróciła do Bydgoszczy. Zdała na prawo w Warszawie i po studiach została w stolicy. Ojciec z początku miał jej za złe, że nie chciała studiować gdzieś bliżej, choćby w Toruniu. Witczak czuł, że powinien się odwdzięczyć opowieścią o Małgorzacie i Guciu. – Z Małgorzatą jakoś tak wyszło… – Byliście razem? – Kiedyś. Krótko. Dziesięć lat temu. Można powiedzieć, że się zlitowałem. – Ojej, kiepski początek relacji. – Beznadziejny. Szybko się okazało, że wiele wspólnego to my nie mamy. Ale ona była w trudnej sytuacji. Nie mogła się wyprowadzić. – I została. Miałeś kogoś jeszcze? Nie spodziewał się tak intymnego pytania. Miał. Było ich wiele i raczej przypadkowych. Czy powinien też opowiedzieć o schizofrenii matki i związanych z nią obawach? – Za trudne pytanie, odwołujemy. Chodź, tu jest świetna knajpa. Zmarzłam. Napijemy się herbaty? – zaproponowała. Weszli do Werandy w parku Kazimierza. Dorota była urocza. Oprowadzając Zerę po rodzinnym mieście, zachowywała się jak dziewczynka. Naprawdę żałował, że nie mógł jej przytulić, wziąć za rękę. Że to nie jego dziecko rosło teraz w jej brzuchu. – Piotr to najspokojniejszy człowiek na świecie. Nie wiem, co go wtedy napadło. Naprawdę nie wiem. Akurat tyrady w obronie agresywnego męża nie miał ochoty słuchać. Widział, że Dorota próbowała przekonać samą siebie. – Wracamy? Późnym wieczorem Zero poczuł ssanie w dołku. W domu nikt nie palił, dyskretnie zapytał więc Dorotę, gdzie może puścić

dymka. – Idź do składziku – poradziła. – Trochę cieplej niż na zewnątrz. Zabrał paczkę swoich ukraińskich pall malli i poszedł za wskazane drzwi. Malicka poinstruowała go, gdzie znajdzie włącznik światła. Kiedy go szukał, zdał sobie sprawę, że w pomieszczeniu przebywał ktoś jeszcze. Włączył światło. W kącie na starym obrotowym krześle siedział młody mężczyzna około trzydziestki. Głowę trzymał spuszczoną jak dziecko, które nabroiło. – Piotr Malicki? – odezwał się Witczak. Mężczyzna spojrzał na niego. – Sam pan jest? – odpowiedział pytaniem. – Tak. Zapali pan? Malicki z wdzięcznością przyjął poczęstunek. – To mój pierwszy. Z ciekawością obracał pall malla w ręce, powąchał. Papieros wydzielał specyficzny, dość przyjemny zapach, kojarzący się z nowo zakupioną książką. – Żona pali. Ale nie w Bydgoszczy. Wie pan, rodzice. Zero podał mu ogień. Mąż Doroty wciągnął dym. Załaskotało. Odkaszlnął. Wypuścił dym przez nos. Sztachnął się po raz drugi, ostrożnie zaciągając się do płuc. Teraz już nie mógł opanować kaszlu, choć z całych sił starał się go zdusić. – Myślałem, że to teść. Że się wyda, że tak głupio tu siedzę. – Jak pan wszedł? – Drzwi na ogród. – Malicki wskazał na drugie wejście. – Zostawiają je otwarte. – Co teraz? – spytał Zero. – Przeczekam tu noc. Rano zapukam do drzwi wejściowych. Że niby dopiero przyjechałem. – Słyszałem o kłótni. Dlaczego…? No, wie pan. – Powiedziała panu? Kim pan jest? – spytał Malicki zniecierpliwionym tonem. Zgasił niedopałek na denku starej puszki po farbie. – Witczak. Z pałacu. – Witczak. Kojarzę. Wspominała o panu.

Zero zdusił peta. Zbierał się do wyjścia. – Wtedy… Nie chciałem – rzucił Malicki. – Przynieść panu koc? – Jakby pan mógł. Witczak po kryjomu zaniósł mu koc ze swojego pokoju. Cyna przez pół dnia chodziła po Starówce i Śródmieściu, układając plan działania. Pod wieczór zadzwoniła do Magdy z ochrony. Spotkały się na zapleczu klubu. Opisała jej Glistowskiego. Przez wciąż wadliwie działający system nie mogła w pracy wydrukować jego zdjęcia. Dziewczyna była prawie pewna, że rozpoznała w nim mężczyznę, który odebrał Cynę. Magda właśnie kończyła zmianę i dała się zaprosić na kawę do pobliskiego Coffee Heaven. Usiadły przy stoliku, który wybrała Cyna. Kupiła obu kawę i zaczęła pracować nad Magdą. O tym, gdzie jest zatrudniona, postanowiła powiedzieć jej na końcu. – Dziewczyna tego Glisty wrzuciła mi tabletkę gwałtu do drinka. Odleciałam i nie wiem, co się ze mną działo przez dziesięć godzin. Ten juch siedział w puszce. Wiesz za co? To alfons. I to perfidny. Szantażował dziewczyny, żeby dla niego pracowały. Magda, słuchając, miała minę, jakby odkryto przed nią świat, jakiego nigdy nie chciała poznać. Przebierała nogami, jak gdyby czekała tylko na okazję, żeby dać dyla. Cyna usiadła jednak w taki sposób, aby ucieczka nie była prostym zadaniem. – Zrozum, nie chcę kłopotów. – Na razie tylko ja mam kłopoty. W pracy. Rozwaliłam im lipny casting, na którym werbowali dziewczyny do burdelu. – No co ty? – krzyknęła Magda z podziwem, a Cyna pokazała grubą podeszwę swojego glana. – Skopałam im aparat. Obie zaczęły się śmiać, jakby w pochmurny dzień nagle stanęły w pełnym słońcu. – Złożyli na mnie skargę w fabryce i dostałam dyscyplinarkę.

Magda zrobiła zatroskaną minę. – Ty, a gdzie ty pracujesz? Zrobiła się podejrzliwa. Cyna wiedziała, że nadszedł krytyczny moment. Jeśli źle to rozegra, straci świadka. – Pracowałam dla fundacji Itaka. Wiesz, szukają zaginionych dziewczyn – zaczęła. W kilku zdaniach opowiedziała o porwaniu do Hamburga. – Jak ty to przeżyłaś? – spytała Magda, kręcąc współczująco głową. – Jestem twarda. Zaproponowali mi pracę w policji. – Przyjęłaś? Cyna przytaknęła. – Proszę cię tylko o to, żebyś wpadła we wtorek do mojej roboty i powiedziała szefom, że to Glista mnie wyprowadził. Inaczej mi nie uwierzą – wyrzuciła z siebie. Magda długo się namyślała. – Na pewno nie chodzi o sąd? – upewniła się. – Glista nie jest nawet podejrzany, bo tylko ja go widziałam na tym castingu. Jego firma złożyła na mnie skargę i jeśli mi nie pomożesz, wylecę z roboty – wyjaśniła Cyna. Widziała, że w Magdzie powoli dojrzewa decyzja. – Dobra – zgodziła się. – Pomogę ci. Kiedy mam być w twojej fabryce? Cyna nie mogła się powstrzymać, pocałowała Magdę w policzek. Dziewczyna spojrzała na nią dziwnie, ale się uśmiechnęła. – Dzięki – dodała policjantka.

DZIEŃ ÓSMY niedziela, 31 października W środku nocy Witczaka obudziły odgłosy rozmowy dochodzące zza ściany. Zapalił lampkę nocną, usiadł na łóżku, sprawdził godzinę. Trzecia nad ranem. Sięgnął po fajki. Podszedł do drzwi, ale nie mógł rozróżnić słów. Rozpoznał głos Malickiej. Starając się nie narobić hałasu, wyszedł na korytarz. Dźwięki dochodziły z sypialni obok. Najwyraźniej mąż Doroty wyszedł z ukrycia. Witczak wiedział, że raz obudzony nie zaśnie, postanowił więc zejść do składziku. Mimowolnie usłyszał dialog. – Kiedy rozmawialiśmy, nie słuchałem cię, ponieważ w radiu padła ważna wiadomość związana z moją pracą. – Jaka wiadomość? – zaciekawiła się Malicka. Witczak przystanął. Sortował słyszane przedwczoraj doniesienia radiowe. Proces wytoczony poprzedniemu szefowi agencji, w której pracował Malicki? – Przez chwilę znajdowałem się w innym świecie. Zachowałem się jak baran. To był odruch – tłumaczył się dalej Piotr. – Pamiętasz, co wtedy usiłowałam ci powiedzieć? – spytała Malicka. Nastąpiła przedłużająca się chwila ciszy. – To moje dziecko? – spytał. – Słucham? – Nie robimy tego aż tak często – odparł Malicki. – A czyje, kurwa, no czyje? – Dorota była wściekła. Atmosfera nagle zgęstniała. – No, może tego, co cię tu przywiózł? Witczaka. Co on tu w ogóle robi?

Uderzenie. Malicki został spoliczkowany. Znowu. „Może Dorota ma większy problem z agresją, niż się jej zdaje”, pomyślał Zero. Postanowił zostawić ich samych, zszedł na pierwszy schodek, który, niestety, zaskrzypiał. Drzwi się otworzyły. – A, pan oficer. Podsłuchujemy? W majtkach i skarpetkach! Witczak usłyszał za sobą głos Malickiego. Rzeczywiście, nie miał na sobie piżamy, spał w samych bokserkach. – Zapraszamy. Może to pan jest ojcem? Malicki stał przy drzwiach i gestem zapraszał go do środka. Witczak włożył sobie papierosa za ucho. Wszedł. – Nie, proszę pana – odpowiedział. – Ale macie się ku sobie, co? Toto i Dorotka! – Ma pan wspaniałą żonę, a nie potrafi pan tego docenić – palnął Zero. Odwrócił się, zamierzał odejść. Poczuł pchnięcie w łopatkę. Klasyczna zaczepka. Nie pamiętał już, kiedy ostatnio ćwiczył albo bił się naprawdę. Był w kiepskiej formie, unikał testów sprawnościowych, bo zapewne z trudem by je zaliczył. – Piotr. Proszę cię – odezwała się Malicka. Witczak westchnął i wtedy dostał w brzuch. Prosto w splot słoneczny. Poleciał na niedomknięte drzwi i upadł boleśnie na podłogę korytarza. – Co ty wyprawiasz? – syknęła Dorota. Malicki popchnął żonę na łóżko. Straciła równowagę. Próbowała wstać, ale dostała w policzek. Z otwartych drzwi sypialni Wójcików doszedł histeryczny płacz matki i słaby, wręcz pieszczotliwy głos ojca Doroty: – Opanuj się, Piotrusiu! Witczak słaniał się na podłodze, usiłując dojść do siebie. Malicka, łkając, próbowała wstać z łóżka. – Wtedy to nie był twój pierwszy raz, co? – rzucił Zero. Piotr chodził od ściany do ściany jak dziki zwierz w klatce. – Ma za swoje. Wszyscy macie za swoje! – krzyknął Malicki. Witczak zamknął oczy.

Wrócił do zmysłów, kiedy usłyszał krzyki. Ktoś bił go po głowie. Dorota. Zadziałał odruchowo. Zorientował się, że siedzi okrakiem na Malickim i tłucze go po coraz bardziej zakrwawionej twarzy. Mężczyzna się nie bronił. – Wynoś się! – krzyknęła Dorota, kiedy Witczak zdołał się opanować. Odpuścił. Wstał. Natychmiast klęknęła przy mężu, głaskała go po włosach. Facet jęczał. Zero mógł złamać mu nos, a może i coś jeszcze. Nie miał pojęcia, jak to się stało. Zabrał ubranie, dokumenty i tak jak stał, w gaciach i skarpetkach, wymknął się z domu Wójcików. Wsiadł do samochodu. Dlaczego stracił panowanie nad sobą? Dlaczego niewiele pamiętał z tego, co się wydarzyło? Zupełnie jakby coś nim zawładnęło. Fachowcy nazywają ten stan porwaniem emocjonalnym. Zero znał to określenie, uczestniczył na studiach w zajęciach fakultatywnych z psychologii. Zapalił silnik, odjechał. Właściwie przeparkował samochód. Z masochistycznym zainteresowaniem obserwował z daleka dom rodziców Doroty. Po półgodzinie drzwi się otworzyły, Dorota z ojcem wyprowadzili wspartego na nich Malickiego. Wsiedli do samochodu i odjechali. Witczak postanowił ich śledzić. Pojechali Grunwaldzką do centrum, potem Gdańską, z której skręcili w Powstańców Warszawskich. Szpital. Zero obserwował ich, jak idą na izbę przyjęć. Zastanawiał się, czy szli na obdukcję. Naprawdę uszkodził faceta? W sumie było mu wszystko jedno. Wstydził się za siebie i tłumaczył przed sobą jednocześnie. Stanął w obronie kobiety, bitej i poniżanej. Stłukł męża dopuszczającego się przemocy domowej. Może trochę za mocno. Dręczyły go pytania: po co postanowił ją odwieźć? Po co się zaangażował? Czemu był tak naiwny? Wszystkie litościwie pozostawiał bez odpowiedzi. Wysiadł z wozu i się ubrał, wzbudzając tym zdumienie dwóch kobiet wychodzących właśnie z ostrego dyżuru. W budynku odnalazł Dorotę, siedziała w poczekalni. Już się

trochę opanowała. – Ma złamany nos. – Obdukcja? – Zapowiedziałam mu rozwód, jeśli będzie chciał cię ruszyć. Nie odpowiedział. – Co w ciebie wstąpiło? Właściwie w was obu. Pojawił się ojciec Malickiej z kubkiem herbaty z automatu. Podał go córce. – Niech pan stąd idzie. Jak pan w ogóle śmiał tu przychodzić? Pobił pan człowieka w obcym domu… – Tato, zostaw – poprosiła Dorota. – Chciał dobrze. Wszyscy chcieliście. Zero kiwnął głową i wyszedł. Cholera jasna. Dał dupy.

DZIEŃ DZIEWIĄTY poniedziałek, 1 listopada Poniedziałkowa pogoda zaskoczyła Witczaka. Słoneczny listopad? O takiej aurze marzył nie tylko Zero, ale i miliony, które wybierały się na groby bliskich. O dziesiątej pojechał na cmentarz Wolski, do rodziców. Szedł samotny i otępiały w tłumie płynącym alejkami. Paradoksalnie ludzie zdradzali objawy wesołości, spotykali się po miesiącach niewidzenia, padali sobie w ramiona, dowcipkowali. W tej radości nikt nie widział niczego zdrożnego. Dzieci biegały z zapamiętaniem wokół stoisk handlarzy, wybierając baloniki i tradycyjne przysmaki: pańską skórkę i szyszki ryżowe. Witczak też nakupił sobie pańskiej skórki i teraz z zapamiętaniem żuł twardą, słodką, różową masę odwiniętą z białego papierka. Smak, który sprowadzał się właściwie do intensywnej słodyczy, pamiętał jeszcze z dzieciństwa, z pierwszej wizyty na cmentarzu. A znał właściwie tylko ten jeden, Wolski. Tylko tu miał bliskich. Wchodził nieodmiennie głównym wejściem, szedł aleją, mijając szeregi grobowców. Wszystkie sięgały wiekiem najwyżej początków dwudziestego stulecia. Po lewej stronie wybudowano niepozorny kościół, niski i brzydki, nieciekawy w wystroju. Odwiedził go dwa razy: podczas uroczystości pogrzebowych matki i ojca. Minąwszy przybytek, należało się zagłębić w wąskie alejki. Grób ojca był bliżej. Zarośnięty, zapomniany. Witczak odwiedzał go tylko raz w roku, nie kupował kwiatów ani zniczy. Mało pamiętał osobę uwiecznioną na zdjęciu. Leżących w tym samym grobie dwóch ciotek w ogóle nie znał, umarły, zanim przyszedł na świat. Aby odnaleźć matkę, musiał przejść na drugą część cmentarza, tę, którą znał gorzej. Maria Ułańska-Witczak przeżyła ojca o dobre

dziesięć lat. Spędziła je w zamkniętym ośrodku, pozbawiona wszelkich praw. Odwiedzał ją z rzadka, żyła w świecie własnych fantasmagorii, całkowicie im oddana, zapamiętała w swoim szaleństwie aż do śmierci. Stojąc nad grobami rodziców, czuł się jak człowiek znikąd. Duch prawie. Cień wyłaniający się w nocy, atakujący znienacka opryszków. Smutny i samotny cień, zamieszkujący pustą grotę pod zamkiem wraz ze szczurami albo nietoperzami. Ponury łowca. Witczak otrząsnął się wreszcie z tych smętnych rozważań. W kieszeni zadzwonił telefon. Komisarz przywitał świat żywych z radością, z chęcią oderwał się od przeszłości. Monika Rawicz przypomniała sobie coś ważnego o Schmidcie. Umówili się za dwie godziny. Mimo trwającego święta lokale gastronomiczne działały. Zero umówił się z asystentką prezesa Eon Ideas w kawiarni na Nowym Świecie. W środku było właściwie pusto, mieli dla siebie całą salę na tyłach budynku. – Nigdzie pan nie wyjeżdża na święta? – zagaiła. Zero już się przyzwyczaił do zdziwienia rozmówców, że Święto Zmarłych spędza w Warszawie. Rodowity warszawiak stanowił rzadkość, traktowano go jak okaz muzealny albo białego kruka. Monika na podobne pytanie odpowiedziała, że była na grobach w niedzielę rano i wróciła po południu. Wymienili uśmiechy. Tym razem ubrała się mniej formalnie, spięła włosy w koński ogon. Pojedyncze kosmyki niesfornie wymykały się z gumki i muskały twarz. Kiedy je odgarniała, zauważył, że miała ładne drobne dłonie. Kształtne palce wyrastały z nich niczym młode gałązki z pnia drzewa. Zwrócił uwagę na srebrny pierścionek w kształcie rozety z czerwonym kamieniem w środku. Wziął się w garść. Skupił na słowach kobiety. – Przypomniałam sobie, że Jens mówił coś o długich rozmowach… – Z kim? W jakim kontekście?

– Poznał jakiegoś Żyda, który twierdził, że ich ojcowie się znali. – Wimana? – Nie wymienił nazwiska, dlatego dopiero teraz skojarzyłam. Po wizycie na Próżnej Schmidt jakoś tak oklapł. Ale kiedy spotkał tego człowieka, wróciła mu energia. – Kiedy to było? – Jakoś po premierze Gracji i stylu. – Czyli? – Wrzesień dwa lata temu. Witczak podziękował za spotkanie. Jens Schmidt w Wilku Stepowym zastanawiał się nad zamówieniem. Poprzedniego dnia postanowił uczcić swoją śmierć świątecznym specjałem. Marzyły mu się Speck, Bierwurst albo Weisswurst, ale o każdym z tych przysmaków z rodzinnych stron mógł tylko pomarzyć. Nie chciał komplikować personelowi pracy zamówieniem z menu obiadowego w porze śniadania. Wyobrażał sobie, że strzał i ciało odnalezione na podłodze pokoju numer dwadzieścia sześć będą dla nich i tak wystarczającym utrudnieniem. Z trudem wstał z łóżka i podszedł do okna. Od jakiegoś czasu irytowały go dźwięki dochodzące z sąsiedniego pokoju. Spał już w tak wielu hotelach, że odgłosy grającego na cały regulator telewizora, skrzypiące w coraz szybszym rytmie sprężyny w materacu czy jęki nie robiły na nim wrażenia. Ale to, co dochodziło zza cienkiej ściany, paradoksalnie napawało go lękiem. Duchy, pomyślał. Albo zwierzęta. Psy. Przypomniał sobie o wronach, które ucztowały w mieszkaniu na Koszykowej. Otrząsnął się ze stuporu, w jakim przez dobrą chwilę trwał, oparty o mur zdobny wypukłą kremowołososiową tapetą w kwiaty. Pomyślał, że nadszedł czas, aby zakończyć nieudaną farsę zwaną życiem Jensa Schmidta. Gardził sobą tak bardzo, że z czystego tchórzostwa z dnia na dzień odkładał podjęcie ostatecznej decyzji. Przed oczami miał całe swoje nieudane życie: dzieciństwo

we Fryburgu na pograniczu Szwajcarii, Francji i Niemiec w domu wykładowcy Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Alberta i Ludwika; pierwsze wizyty, a potem praktyka filmowa w studiu Babelsberg pod Berlinem; nieudane małżeństwo; założenie firmy Eon Ideas i przeprowadzka do Polski. Migały mu także w głowie zupełnie inne sceny: upodlenia, szoku i potwornego bestialstwa. Wciąż nie mógł uwierzyć, że niektórzy ludzie są zdolni do potworności, które widział teraz oczami wyobraźni. Wcale tego nie chciał, ale obrazy same pojawiały się w jego mózgu. Zamierzał spędzić w tym hotelu tylko jedną noc. Został na kilka kolejnych. Zamarzyły mu się alkohol i seks z kobietą. Jens stwierdził jednak, że nie miał już sił, aby podróżować dalej. Berlin był tylko iluzorycznym celem, równie dobrze mógł skończyć ze sobą w tym nędznym hotelu przy trasie E30. Nie dręczyła go obsesja, aby umrzeć na ojczystej ziemi. Z walizki wyjął pistolet dziadka, walthera P38 wyprodukowanego w 1942 roku w zakładach Mausera w Oberndorfie. Wolfgang Jürgen Schmidt, ten sam, który według kłamliwych legend rodzinnych miał taką piękną kartę w Warszawie, przewędrował z nim cały szlak bojowy, a po wojnie zdołał przekazać broń swojemu synowi. Ojciec Jensa był, co tu dużo mówić, pięknoduchem, profesorem grafiki. Opowiadał o przeszłości Wolfganga Schmidta w SD. Wyolbrzymiał jego dokonania w getcie, broń zaś schował na strychu, w starej walizie, którą najmłodszy Schmidt odkrył dopiero po śmierci rodziców, kiedy porządkował dom. Postanowił oddać broń do rusznikarza. Znany w kraju fachowiec doprowadził zabytkowy pistolet do stanu używalności, Jens wyrobił niezbędne zezwolenia, zarejestrował broń i woził ją ze sobą po świecie w charakterze pamiątki rodzinnej, ale też zabezpieczenia. Nie miał obaw natury religijnej przed odebraniem sobie życia. Zawarł ze sobą pakt, zgodnie z którym planował, że jeśli pewnego dnia stwierdzi, że na tym padole łez nie ma przed nim żadnej otwartej drogi, a myśl ta nie opuści go przez rok, pociągnie za spust.

Na początku września razem z notariuszem domknął wszystkie zobowiązania majątkowe, sporządził testament, który teraz spoczywał w walizce wśród innych dokumentów. Na szczęście nie miał dzieci, dla Renate po rozwodzie był tylko jednym z wielu wspomnień. Życie zawodowe już dawno przestało go bawić. Marzenia o reżyserii, tworzeniu artystowskich dzieł dla wybranej publiczności rozpierzchły się gdzieś po trzydziestce, kiedy Jens zdał sobie sprawę, że ani światu nie była potrzebna jego sztuka, ani on, tworząc kino, nie potrafił pójść ze światem na kompromis. Co innego telewizja – tu mógł oddać się zwykłemu rzemiosłu, wyrobnictwu kolejnych programów, które niczym narkotyk mamiły masowego widza. Trzymał w ręku pistolet, objął uszkodzoną w czasie wojny rękojeść. Zważył w ręku. Kilogramowy ciężar zabójczego żelastwa sprawił mu przyjemność. Hif pierwszy dzień listopada, jak każde święto, spędzał w towarzystwie Agaty we wspólnie urządzonym domu w Julianowie. Wieczorem miał zamiar na chwilę wyskoczyć na Powązki, żeby odwiedzić grób swojej pierwszej żony, która zginęła w wypadku przede dziesięciu laty. Obudzili się około dziesiątej i zjedli razem śniadanie. Agata nasmażyła indyjskich naleśników. Było to ulubione danie Hifa. Tajemnicę sukcesu stanowiły dodatki: domowej roboty dżem z mango i limonki (przepis Agata zdobyła od zaprzyjaźnionej Hinduski) oraz mięso indyka przyprawione curry i kolendrą. Wczesne popołudnie spędzili w niewielkim ogrodzie przylegającym do domu. Agata postanowiła wykorzystać Hifa do jesiennych porządków. Jego zadaniem było zgrabienie opadłych liści. Do domu wrócił zarumieniony jak dzieciak. Wyjęła mu z czupryny kawałki żółtych liści, pogłaskała po policzku i poprosiła o rozpalenie grilla. – Grill w listopadzie? – zdziwił się. Wzruszyła ładnymi ramionami i wskazała na termometr. Słupek rtęci w ciągu ostatnich kilku godzin podskoczył

do osiemnastu stopni Celsjusza. – Ostatni grill w tym roku. Mam karkówkę. Chyba że nie chcesz? – rzuciła przekornie. Hif oblizał usta i zaczął krzątać się po tarasie. Agata, marynując mięso, przyglądała się niedźwiedzim ruchom ukochanego. Mocował się z metalową konstrukcją rusztu, potem przez kwadrans szukał podpałki i worka z węglem drzewnym. Ustawił grill na zawietrznej i przystąpił do podpalania. Szło mu średnio. Agata zastanawiała się, jak ktoś tak obeznany z łowiectwem mógł nie radzić sobie z prostą czynnością związaną z przygotowaniem paleniska. Kiedy węgle były już rozżarzone, dołączyła do partnera, niosąc na metalowej tacy porcje mięsa. Obiad zjedli o trzeciej. Uporali się z posiłkiem w rekordowym tempie, szybko robiło się zimno. Mimo że siedzieli na tarasie otuleni w koce, zmarzli i wrócili do domu, gdzie rozłożyli się na szerokiej kanapie o skórzanym obiciu. Hif rozpalił ogień w kominku, zrobiło się przytulnie. W telewizji oglądali relację z corocznej kwesty artystów na rzecz restauracji zabytkowych grobowców na Powązkach. Wspominali stare czasy. Agata przysnęła. O szóstej Hif uwolnił się z jej objęć. – Kiedy wrócisz? – spytała półprzytomna. – Za jakieś dwie godziny – odpowiedział szeptem. – Na pewno musisz iść? Jest tak przyjemnie – mruczała zachęcająco. Pocałował ją w czoło. Wciąż była zazdrosna o jego pierwszą żonę, mimo że ta nie żyła przecież od dziesięciu lat. O Mariannie rozmawiali tylko raz, kiedy się poznali. Na początku nowego wieku, kiedy jechali na Wigilię, na drodze do Michałowic doszło do wypadku. Jakiś facet wyjechał im przed maskę. Hif zjechał na pobocze. Uderzył w drzewo. Marianna umierała godzinę. Pogotowie przyjechało za późno. Agata nie miała pewności, czy uczuciem, które ciągnęło Hifa do grobu na Powązkach, była dawna miłość czy wciąż palące wyrzuty sumienia. Tak czy owak, wiedziała, że Hif raz w roku samotnie odwiedzał grób pierwszej żony. To jednak była oficjalna wersja dla Agaty. W rzeczywistości biegł na cmentarz

z kwiatami przynajmniej raz w miesiącu. Robił to dla córki. Obiecał dziewczynie, że nigdy nie zapomni o matce. Wiedział, że dowodem pamięci będą świeże kwiaty na grobie. Zuza, córka Hifa z pierwszego małżeństwa, w czasie wypadku siedziała w foteliku na tylnym siedzeniu forda focusa. Miała pięć lat. Zdarzenie odcisnęło się piętnem na całym jej życiu. Wyrosła na znerwicowaną nastolatkę, która nie potrafiła sobie poradzić ze sobą. Nieuporządkowane życie osobiste ojca nie pomagało. Jego następne, nieudane małżeństwo trzy lata temu zaowocowało nowym konfliktem. Zuzanna przeprowadziła się do matki Tymańskiego, przyrodni brat wzbudzał w niej zazdrość. Pewna stabilizacja przyszła dopiero ostatnio, kiedy ojciec związał się z Agatą. Nowa partnerka miała zadziwiająco dobry wpływ na dziewczynę. Zabierała ją ze sobą do redakcji, często spędzały razem czas. Zuza wyraziła swoją aprobatę dla miłości Hifa. Pod jednym warunkiem. Że nigdy nie zapomni o jej matce. Agnieszka po wydarzeniach ostatnich dni nie miała zbyt wielkiej ochoty wychodzić z mieszkania na Sadybie. Anki nie było, w niedzielę wieczorem wyjechała do rodzinnych Skierniewic. W poniedziałek Cyna zaprosiła matkę na obiad. Ich stosunki ostatnio się poprawiły, widać stara Cynowska pogodziła się z odmiennością córki. Przełom nastąpił w ciągu kilku ostatnich tygodni. Przedtem Zofia w ogóle przestała się odzywać. Nie bez przyczyny. Zamilkła po wspólnym wyjściu do restauracji kilka miesięcy wcześniej, kiedy Cyna przedstawiła jej Ankę. W pewnym momencie Agnieszka stwierdziła, że czas wyjść z szafy, i złożyła gorący pocałunek na ustach siedzącej obok partnerki. Może było to głupie, ale nie umiała znaleźć odpowiednich słów. Choć atmosfera uległa poprawie, matka i córka mało się odzywały. Zjadły proste dania przygotowane przez Agnieszkę i ciasto przyniesione przez Zofię, obejrzały film. Wieczorem Cyna leżała na kanapie, gapiąc się w telewizor.

Zastanawiała się, jak będzie wyglądać rozprawa dyscyplinarna w środę. Co Glistowski na nią ma? Co takiego stało się w piątkowy wieczór, kiedy wyprowadzono ją z klubu? Zwykle zasypiała przed odbiornikiem, ale tym razem problemy głośnym echem odbijały się w jej głowie. Myślała o Magdzie z ochrony Tube. Czy przyjdzie, jak obiecała? Czy jej zeznania zostaną w ogóle dopuszczone? Miała nadzieję, że spotkanie komisji dyscyplinarnej choć trochę przypomina rozprawę sądową: że rzecznik odgrywa rolę prokuratora, członkowie komisji funkcjonują jako sędziowie, oskarżonemu zaś przysługuje prawo przyprowadzenia obrońcy oraz świadków. Nawet jeśli dotąd nie było takiej praktyki w pałacu, ona, Cyna, ją rozpocznie. Oby tylko przyszła. Ta Magda. Dłonie starca lekko gładziły mosiężne krągłości instrumentu. Plamy wątrobowe na skórze śródręcza wyglądały jak wysepki na Missisipi, uśmiechnięta twarz przywodziła zaś na myśl oblicze starego czarnoskórego muzyka, który oparłszy stopę na skrzynce po pomarańczach, zaraz zadmie w trąbkę trzymaną w garści. – Gretzen jest twój – szepnął Moryc. – Żartujesz? – zdziwił się Witczak. Właśnie zszedł ze sceny i usiadł przy tym samym stoliku, przy którym zasiadał starzec. Był poniedziałkowy wieczór, właśnie trwały Zaduszki Jazzowe. – Nie mam płuca – wytłumaczył Moryc. – Od dwóch lat – przypomniał Witczak. Zaciągnął się dymem papierosowym i rzucił spojrzenie w kierunku baru. Krzątał się tam Wielki Majk, porządny chłop, który pozwalał muzykom pić na kreskę. Zero miał u niego stale otwartą linię kredytową. W tłumie mignęła znajoma kobieca twarz. Widok Renaty sprawił, że na moment serce podjechało Witczakowi do gardła. Co ona tu, na Boga, robi? Wiedziony odruchem, odwrócił wzrok. Nie chciał, aby ich spojrzenia się skrzyżowały. Moryc

wcisnął mu w rękę instrument. – Kiepsko gram na trąbce – odpowiedział Witczak rozkojarzony, ale starzec tylko delikatnie się uśmiechnął. – O ile pamiętam, saksofon ci ukradziono. Żeby dobrze grać na trąbce, potrzebne są mocne zęby – pouczył. – Dam ci namiar na mojego dentystę. – Jego oczy w kolorze wypłowiałego błękitu powędrowały w stronę baru. – Ktoś cię szuka. Witczak dojrzał Renatę pochyloną w stronę Wielkiego Majka, który wskazywał ich stolik. Po chwili kobieta szła w jego stronę, wymijając rozbawiony tłum zaopatrzonych w drinki wielbicieli jazzu. Posłała Zerze zmieszany uśmiech, przysunęła swoją piegowatą twarz do jego ucha tak blisko, że poczuł na policzku jej oddech. – Wyjdziesz ze mną? – szepnęła. Mężczyzna poczuł znajomy zapach jej ciała. Wstał, pomachał Morycowi i z trąbką w garści ruszył za nią. Hif lubił wieczorne wizyty na Powązkach, nocne spacery pośród palących się zniczy, zapach stopionego wosku unoszący się nad nekropolią. U harcerzy rozstawionych przy bramie cmentarza zawsze kupował największe znicze z oferty i potężną chryzantemę w doniczce. Zazwyczaj szedł tą samą trasą wytyczoną wzdłuż grobów Kieślowskiego, Niemena, Maklakiewicza. W części oddalonej od historycznych grobów, tam gdzie leżała Marianna, po zmroku panowały już spokój i cisza. Jako dziecko podobno widział duchy. Wspominała o tym matka, amatorsko zajmująca się wróżbiarstwem. Często mały Tymański wskazywał na pusty kąt w mieszkaniu, prosząc matkę, aby spytała stojącego tam pana lub panią, co on lub ona tam robi. Nikt poza nim nie widział tam żadnych ludzi. Zachowanie małego wzbudzało konsternację wśród gości, ale bawiło matkę, przekonaną, że synek odziedziczył zdolności po niej. Wszystko zaczęło się pewnego wieczora, kiedy Hif miał trzy

latka. Dwa dni wcześniej odnaleziono ciało siostry matki Hifa, Anieli Koniecznej. Zwłoki leżały dwa kilometry od domu ciotki, przy moście nad Wkrą we wsi Joniec. Trupa wypatrzył kajakarz płynący w dół rzeki. Konieczna mieszkała w domu na uboczu wsi, zniknęła przed tygodniem i intensywnie jej poszukiwano. W mieszkaniu na Mokotowie mały Hif zauważył dziwny ruch za oknem trzeciego piętra, gdzie mieszkali. Zapadł już zmrok, blok otaczały nierozświetlone niczym ciemności. Od stalowoszarego nieba odbijała się idealnie czarna sylwetka wysokiej akacji. Chłopiec podszedł do okna. Matka zwróciła uwagę na osobliwe zachowanie syna. – Co tam widzisz, Adasiu? – spytała nabożnie, również wpatrzona w ciemności za oknem. – Ciocia – szepnął w odpowiedzi synek. Dwuletni kundelek Cyprys, zainteresowany dziwnym zachowaniem swoich państwa, podbiegł do nich, dotknął mokrym nosem twarzy dziecka, licząc na chwilę zabawy, pieszczotę. Tymańską, wbrew jej wróżbiarskim zapędom i otwartemu, jak uparcie twierdziła, umysłowi, nagle ogarnął strach. Ona też coś zobaczyła za oknem. Jakiś ruch. Niewyraźną postać unoszącą się we mgle. Pies, wpatrzony w ten sam punkt, na którym skupiony był wzrok jego pani, zaczął warczeć. Podkulił ogon, zjeżył sierść na grzbiecie i łyskając białkami ślepi, krok za krokiem wycofał się do przedpokoju. W tym momencie ktoś zadzwonił z informacją o odnalezieniu martwej ciotki. Z wczesnego dzieciństwa Hifowi pozostało wrażenie, że w tajemniczy sposób potrafił kontaktować się ze zmarłymi. Wydawało mu się, że widział duchy unoszące się nad grobami niczym zwiewne, przezroczyste cienie o ludzkich twarzach. Hif dziwił się zresztą, że na płytach nagrobnych bliscy podają tak niewiele informacji o zmarłych. Na dziewiętnastowiecznych tablicach panowała w tej kwestii większa swoboda. Nie bacząc na ograniczenia miejsca, do standardowych notatek o datach urodzenia i śmierci oraz pobożnych formułek dopisywano często zawód zmarłego. Nikt jednak nie pisał o najciekawszym, czyli, według Hifa, o rodzaju i przyczynach śmierci. Szkoda. Hif

zawsze tego żałował. Gdyby tak naprawdę potrafił się porozumieć ze zmarłymi, każdemu zadałby tylko jedno pytanie: jakie były okoliczności jego zgonu? Tym razem zamiast od razu wejść na cmentarz, czekał przy bramie. Sroka spóźnił się dobry kwadrans. Wyglądał na przestraszonego, oglądał się za siebie. – Weź ty się ogarnij, Sroka. – Spoko. Wyluzuj. Chyba coś mam dla ciebie – odpowiedział zdenerwowanym głosem. – Mów. Tylko spokojnie. – Jest dom, w którym ten cały złom leży. Czeka na kogoś. – Jaki złom, Sroka? – Policyjny złom. Góra starych klamek. – Gdzie? – Jeszcze nie wiem. Nie powiedzieli mi dokładnie. Masz jakieś typy? Może coś będę mógł wykluczyć. – Co ty pierdolisz, Sroka? Jak nic nie masz, to po co się umawiałeś, palancie? – Rozmawiałem z tymi ludźmi, kapusta? Ma być dil! – Jaki, kurwa, dil? – Hurtowy, psie. Rozumiesz? Hurtowy. Czekaj na antenie. Puszczę ci sygnał. Spotkamy się wtedy w ciągu godziny. Tu. Wszystko ci powiem. – Nie pogrywaj ze mną, kurwa – zakończył rozmowę Hif. Ze zniczami i kwiatami zniknął w alejce. Sroka sięgnął po swoją komórkę. Cały czas była włączona. – Właśnie przeszedł przez bramę! – Połączenie zostało zerwane. Złodziej z rezygnacją wpatrywał się w tonącą w ciemnościach postać policjanta. Renata zaproponowała spacer w kierunku Piłsudskiego. – Kiedy ostatni raz widziałeś się z Dorotą? – spytała. – Przedwczoraj wieczorem. O co ci chodzi?

placu

Z Mazowieckiej skręcili w Traugutta. – Wyduś to z siebie – poprosił. – Moja matka miała zawał. Wczoraj wróciłam do Warszawy. Nie śpię od doby. – Przepraszam. Nadal nic nie rozumiał. Podejrzewał, że Dorota z nią rozmawiała, tyle. Szli powoli, na wysokości ASP minęli grupkę podchmielonych studentów. W nikłym świetle lamp profil adwokatki wydał się Witczakowi nawet ponętny. – Czy ty i Dorota…? – spytała. – Dlatego, wtedy u mnie… Nie chciał o tym rozmawiać. Nawet nie miał ochoty komunikować swojej niechęci. Żachnął się tylko. – Czuję się taka… Zaraz się rozpłacze. Czy to kolejna próba zaciągnięcia go do łóżka? – Przepraszam. – Przetarła oczy. Szli obok kościoła Świętego Krzyża. Spoglądała na nich rzeźba Chrystusa stojąca na tarasie. – Podobno biłeś się o nią z Piotrem. To takie… Romantyczne. Zaraz to powie. O tym rozmawiały? Dorota w ten sposób zinterpretowała sytuację? Bił się o nią? Poczuł, że chyba grał w innym filmie. – To nie tak – próbował się wytłumaczyć. Właściwie czemu chciał się zarzekać? Bo postąpił niemoralnie? Chciał wejść między parę, której związek został pobłogosławiony przez Boga? Zero nie wierzył w takie sprawy. Wierzył w uczciwość. Chciał pomóc koleżance bitej przez męża. Jego uczucia się nie liczyły, choć niewątpliwie wywarły wpływ na działania. – Dorota poroniła nad ranem. Cholerny świat. Witczak zacisnął powieki. Czy to jego wina? Odszedł w kierunku Nowego Światu. Pod dwudziestu minutach Tymański w końcu odnalazł znajomą alejkę. W trzeciej mogile po lewej stronie była pochowana Marianna. Na marmurowej płycie Hif pieczołowicie ustawił przyniesione przez siebie wielkie znicze

i kwiaty. Przez dłuższą chwilę komponował ich układ, dopasowując nowe elementy do tych, które pojawiły się w ciągu dnia, zapewne przyniesione przez rodziców Marianny. Właśnie wtedy zobaczył jej oczy na zdjęciu. Pamiętał, że było potrzebne do dyplomu na koniec studiów. Wykonano je w zakładzie fotograficznym na Grochowie. Jego właściciel słynął ze swoich niebagatelnych zdolności w sztuce czarnobiałej fotografii portretowej. I zdjęcie rzeczywiście się udało. Marianna wyglądała na nim jednocześnie poważnie i zalotnie. Hif długo się zastanawiał, jak facet osiągnął ten efekt, ponieważ podczas urlopów, kiedy on robił zdjęcia, nigdy nie potrafił namówić żony do zrobienia podobnej miny. Zawsze wystawiała język. Miał dziesiątki zdjęć Marianny z wystawionym językiem, jakby udawała Einsteina. Po jej śmierci przyszła mu nawet myśl, żeby na płycie umieścić właśnie jedną z tych fotografii. Nie odważył się zaproponować czegoś takiego, choć wiedział, że Marianna na pewno by mu przyklasnęła. Uznałaby pomysł za świetny. Teraz jednak z tamtego zdjęcia żona spojrzała na Hifa jak żyjąca istota. Spojrzała tak, jakby przed chwilą odwracała wzrok, a teraz znów wpatrywała się w męża. Tymański zorientował się, że jakiś kształt mignął odbity w porcelanie, w której zatopiono jej fotografię. Zdążył się odwrócić. Zobaczył nacierającego na niego mężczyznę w ciemnej sportowej kurtce, czapce z daszkiem, spodniach i trampkach. W prawej ręce błysnęło ostrze. Hif nigdy nie walczył na noże, ale coś niecoś wiedział o tej sztuce. Wiedział też, że jeśli człowiek atakuje nożem drugiego, nie robi tego po to, aby walczyć, tylko po to, aby zabić. Odparował cios i zdołał złapać rękę napastnika w nadgarstku i wykręcić tak mocno, jak tylko mógł. Wtedy mężczyzna zamachnął się lewą ręką, w której Tymański zauważył taki sam krótki nóż, clinch pick. Najlepszy wybór, kiedy morderca decyduje się w sposób szybki i skuteczny pozbawić drugiego człowieka życia. Hif złapał napastnika za drugi nadgarstek. Chwilę się mocowali. Hif, potężniejszy, liczył, że zdoła szybko zakończyć

walkę. Przyciągnął tułów wroga do siebie i zadał potężny cios głową w czoło mężczyzny. Poczuł, jak tamten osuwa się na ziemię. Puścił jego nadgarstki. Facet upadł, ale nie wypuścił noży ani nie stracił przytomności, na co liczył Tymański. Nożownik uniósł wysoko nogi, podskoczył i w ułamku sekundy znów dryblował naprzeciwko policjanta. Poruszał się zwinnie niczym baletnica. Hif obracał się z wolna. Zaskoczenie minęło. Mierzył mężczyznę wzrokiem, próbował rozpoznać go po sylwetce lub ledwie widocznej twarzy. Witczak wracał do domu na piechotę z trąbką pod pachą. Zastanawiał się, czy powinien zadzwonić do Malickiej, ale wewnętrzny głos podpowiadał, żeby tego nie robić. Było mu ciężko. Miał teraz na sumieniu nie tylko pobicie męża Doroty, ale także jej krzywdę. Na placu Unii Lubelskiej skręcił w boczną uliczkę i przeszedłszy obok szwedzkiej ambasady, skierował się do zamkniętej o tej porze głównej bramy Łazienek Królewskich. Dawno tu nie był. Boże, jak dawno! Przypomniały mu się spacery z dziewczyną, niejaką Danką, około matury. Znała tu taki kąt, ławkę dobrze ukrytą w krzakach, gdzie mogli siedzieć godzinami, przytuleni, szepcząc sobie do uszu sprośne żarty lub czułe słówka. To było… dawno, wieki temu. Tak dawno, że Witczak nie potrafił nawet zliczyć lat, które przepłynęły. Właściwie przeleciały przez palce, dodał w myślach. Skręcił w stronę Belwederu. Z wolna szedł mokrą asfaltową aleją w dół skarpy wiślanej, chowając szyję przed siąpiącym kapuśniakiem. Facet szykował się do ataku. Szukał okazji do zadania ciosu. Był szybki. Wyprowadził cios z lewej strony, zawadził o ramię Tymańskiego, cięcie przeszło przez ubranie i rozcięło skórę. Hif, reagując odruchowo na ból, złapał się za zranione miejsce. Wtedy nastąpił właściwy atak. Zamach od dołu prawą ręką.

Nożownik celował w podbrzusze, chciał rozpruć Hifa długim cięciem. Nie zdążył. Policjant odskoczył i odwinął się lewą ręką, uderzając przeciwnika w żuchwę z taką siłą, że ten znów padł na mokre liście. Tymański zaczął podskakiwać niczym bokser na ringu. Nie chciał się zwalać na leżącego, wiedział, że nie będzie w stanie kontrolować ruchów rąk uzbrojonego przeciwnika. Po cichu liczył, że albo ta szumowina po prostu sobie odpuści i zniknie w ciemnościach, albo ktoś wreszcie zobaczy, co się dzieje, i zadzwoni pod sto dwanaście. Ale wokoło nie było żywej duszy. Pluł sobie w brodę, że nie wziął służbowej broni. Szukając czegoś do obrony, chwycił gałąź leżącą na poboczu alejki. Mężczyzna podniósł się z ziemi. Istniało jeszcze jedno, najbardziej racjonalne wyjście: wziąć nogi za pas. Ale Hif nie miał zamiaru uciekać. Nożownik otrząsnął się, znów wykonywał wężowe ruchy, gotów do następnego starcia. Z zajęć na studiach Hif zapamiętał metodę obrony zwaną wyrywaniem zębów węża, która polegała na zablokowaniu ręki przeciwnika i wyłuskaniu z jego pięści narzędzia ataku. Zakładała jednak, że nóż będzie tylko jeden, i to zupełnie standardowy, uchwycony typowo, a nie tak jak ten przeklęty clinch pick. Hif postanowił jednak spróbować. Zaatakował. Z całych sił zdzielił mężczyznę w prawą rękę, odrzucił gałąź i chwycił jego lewą dłoń. Złapał ją w nadgarstku, obrócił się tyłem do przeciwnika, manewrując nim jak maskotką. Próbował odgiąć palce zaciśnięte na nożu. W tym momencie poczuł ukłucie w udo. Zawył z bólu i rzucił nożownikiem o najbliższy grób. Pieczołowicie ustawione kwiaty i znicze rozleciały się, zepchnięte przez przeciwnika. W ręku Hifa został nóż wyrwany z ręki mężczyzny, drugi poleciał w ciemność. Napastnik był bezbronny. Hif zacisnął palce na nożu. Wybijając się ze zdrowej nogi, skoczył na faceta leżącego na płycie Marianny. Położył się na nim, ten wił się jak wąż, próbował gryźć i drapać, ale Hif jedną ręką przygniótł mu gardło, drugą zamachnął się, żeby wbić ostrze. Wtedy poczuł ból. Ktoś podszedł od tyłu i pchnął go nożem w brzuch. Policjant opadł na marmur. Nożownik wysunął się

spod niego, uderzył Tymańskiego łokciem w głowę. Poklepał po ramieniu czekającego dotąd w cieniu pomocnika. – Mołodiec – szepnął, po czym pochylił się i wyrwał z dłoni ofiary swoją własność. Oczyścił ostrze, którym pchnął policjanta. Teraz mogli już spokojnie opuścić teren zabytkowej nekropolii. Tymański został z Marianną zupełnie sam. Zastał Małgorzatę w domu. Nie chciał z nią rozmawiać. Bez słowa sięgnął po jej ciało niczym po lekarstwo w apteczce. Zaciągnął do łóżka, tego samego, w którym dwie noce wcześniej spała Malicka. Nie opierała się. O ósmej piętnaście wieczorem na telefon komórkowy Cyny przyszło połączenie od Tymańskiego. Odebrała. Hif najprawdopodobniej znowu nie zablokował klawiatury i przypadkowo wciśnięty klawisz wybrał pierwszą pozycję z listy. Ze względu na swoje imię Cyna figurowała na początku kontaktów wielu komórek i podobne ciche telefony zdarzały się już wcześniej. Wystarczyło, żeby jakaś niefrasobliwa koleżanka dała aparat dzieciakowi do zabawy. Cyna zazwyczaj od razu odrzucała połączenie i pisała zwrotną wiadomość tekstową. Znów przyłożyła słuchawkę do ucha, usłyszała tylko szum. Dwa razy wymówiła ksywę kolegi i czym prędzej wcisnęła czerwoną słuchawkę. Napisała: „Hif, zablokuj sobie, awruk, telefon”. Już miała wysłać wiadomość, gdy w górnym rogu wyświetlacza pojawiła się ikona koperty, aparat zawibrował. Cyna, leżąc na kanapie w dużym pokoju, zapisała wiadomość w folderze „Robocze” i otworzyła esemes. Nadawcą okazał się Hif. Zdziwiła się, poprzednie połączenie wydawało się przypadkowe. Policjantka przypomniała sobie o dzieciaku Tymańskiego. Pierwszy listopada to dzień spotkań rodzinnych, pewnie dał gówniarzowi telefon do zabawy. „Gdjp” – przeczytała. Bezsensowny bełkot, czyli to nie Hif, tylko gówniarz. Wybrała numer kolegi. Nie odebrał. Ponownie nawiązała połączenie, znów to samo. Wstała z wersalki i przeszła

do kuchni zrobić sobie herbatę. Zapaliła papierosa. Z szafki wiszącej nad blatem wyjęła pudełko z herbatą, cukier i duży, niebieski kubek. Spojrzała jeszcze raz na telefon. Jakaś myśl czy skojarzenie nie dawały jej spokoju, dręczyło ją coś, co wpadło jej do głowy, kiedy wstawała z łóżka, i wyparowało w drodze do kuchni. Nienawidziła tego uczucia. Coś chciała zrobić? Coś zabrać z pokoju? Nie. Myśl dotyczyła Hifa. Aby sobie pomóc, sięgnęła po komórkę i wyświetliła ostatnią wiadomość. Odruchowo powtórzyła kciukiem bezsensowną sekwencję liter: gdjp. Nic. Odłożyła telefon, zdjęła z gazu gwiżdżący wniebogłosy czajnik i zalała herbatę. Przypomniała sobie, że na wieczór umawiała się z parą znajomych na Zaduszki Jazzowe w Tygmoncie. Cynie po ostatnich wydarzeniach w Tube przeszła ochota na wyjścia, musiała więc poinformować przyjaciół o zmianie planów. Przystąpiła do pisania wiadomości. Miała nowy aparat, wciąż eksperymentowała z ustawieniami. Pisząc esemesy, zazwyczaj nie korzystała ze słownika T9, ale teraz postanowiła go sprawdzić. Napisała wiadomość i niczym olśnienie z niebios spadła na nią myśl, która przed chwilą drażniła ją swoją ulotnością. Wysłała esemes do znajomych, znów weszła w menu wiadomości. Wpisała przesłany przez Hifa tekst. Tym razem, po włączeniu słownika, zamiast bezsensownego wyrazu pojawiło się słowo „Help”. Zadzwoniła znowu do Tymańskiego, ale usłyszała tylko długie sygnały przerywane uciążliwymi sekundami ciszy. Nikt nie odebrał. „Coś się stało”, pomyślała. Hif potrzebował pomocy. Odruchowo wybrała numer Witczaka, ale też nie odbierał. Nerwowo połączyła się z oficerem dyżurnym. Otrzymała informację o zamieszaniu na Powązkach, związanym z jakąś bójką. Już posłano tam patrol, ale wciąż nie było informacji zwrotnych. Pomyślała, że mogłaby poprosić o namierzenie telefonu Hifa. Zadzwoniła do policyjnego informatyka. Ten na szczęście podniósł słuchawkę, choć w pierwszej chwili nie wykazał entuzjazmu. Agnieszka przedstawiła mu sytuację i poprosiła o pomoc. Rozłączył się i nie dzwonił przez dobre

piętnaście minut, które Cyna poświęciła na nieudane połączenia z Hifem i Witczakiem. Co się z nimi działo? Czemu Tymański potrzebował pomocy? W końcu przestała dzwonić, czekała na informacje od informatyka. – Jest w zasięgu stacji bazowej Powązki – poinformował. – Nie przemieścił się od pół godziny. Cyna podziękowała. Co Hif robił na cmentarzu? Głupie pytanie. Ale dlaczego potrzebował pomocy? Wdał się w tamtą bójkę? Cyna wpadła na pomysł. Dowie się o numer kwatery, na którą wybierał się Hif. Niestety, nie miała kontaktu z nikim z jego rodziny. Przypomniała sobie, że kiedyś wymienili się numerami telefonów, pod które należałoby dzwonić w razie jakiegoś wypadku. Wyrzuciła na blat zawartość portfela z nadzieją, że w ciągu ostatniego roku kartka od Hifa nie przepadła, a numer się nie zdezaktualizował. Znalazła. Mały, żółty, złożony na czworo świstek wysunął się z jednej z przegródek portfela. Zapisany numer należał do niejakiej Agaty. Cynowska wybrała numer, ale po drugiej stronie linii odezwał się mężczyzna, który opryskliwym tonem poinformował, że nastąpiła pomyłka. Agnieszka zaklęła. Na szczęście na karteczce widniało także nazwisko. Cyna sięgnęła po komputer i wpisała dane osobowe kobiety w przeglądarkę internetową. Z tego, co zapamiętała z rozmów z Hifem, jego partnerka pracowała w redakcji magazynu „Jej Ton”, policjantka szukała więc dziennikarzy. Wyskoczyło dwadzieścia linków, Cyna otworzyła witrynę internetową magazynu i poszukała składu redakcji. Znalazła jedynie listę osób zatrudnionych w biurze reklamy. Zaczęła wydzwaniać pod umieszczone pod zdjęciami dyrektorów numery telefonów stacjonarnych, ale nikt nie odebrał. W zasadzie wcale jej to nie dziwiło: był pierwszy listopada, po ósmej. Cyna zaczęła się irytować. W końcu na samym dole znalazła jakichś key account managera, koordynatora i szefa działu reklamy. Pod zdjęciem każdego z pracowników, oprócz numeru telefonu stacjonarnego w biurze, widniał także kontakt na Gadu-Gadu,

Skype i numer służbowej komórki. Agnieszka zaczęła wybierać kolejne numery. Odezwał się dopiero przedostatni, Bartosz Płatek, specjalista od reklamy. – Słucham? – spytał wystudiowanym, spokojnym głosem. – Przepraszam, że przeszkadzam – zaczęła Cyna. – Zna pan może redaktor Agatę Waligórską z redakcji „Jej Tonu”? Jej narzeczony ma poważne kłopoty i muszę ją odnaleźć. Dzwonię z policji. Bartosz Płatek na szczęście nie wziął sprawy za głupi żart i nie rzucił słuchawką. Nie dysponował wprawdzie numerem jej komórki, ale podał kilka innych telefonów do osób, które znały Agatę i na pewno były z nią w kontakcie. W ciągu dziesięciu minut Cyna miała numer dziennikarki. Zadzwoniła i najwyraźniej obudziła Agatę, bo ta odezwała się zaspanym głosem. Na początku nie potrafiła zrozumieć, o co chodziło. Cyna, bliska stwierdzenia, że znów nastąpiła pomyłka, chciała się rozłączyć, ale Agata, spojrzawszy na zegarek – przecież Hif od godziny miał być już w domu – w pełni wróciła do świadomości. Powiedziała, że Adam wybierał się na Powązki, na grób żony. Agata nigdy jednak na grobie żony Hifa nie była. Dopiero po kolejnych dziesięciu minutach udało jej się ustalić numer kwatery, a przy okazji zaalarmować całą rodzinę Tymańskiego. Cyna wydrukowała sobie plan Powązek, zostawiła Ance kartkę z informacją, co się dzieje, i wybiegła z mieszkania. Na klatce schodowej postanowiła zadzwonić na pogotowie. A niech ją potem obciążą, jeśli robi to pod wpływem niesłusznego impulsu. Poinformowała, że na terenie cmentarza, w okolicach kwatery 438, prawdopodobnie znajduje się człowiek potrzebujący pomocy. Podała swoje dane i poinstruowała dyżurną, jak najlepiej dojechać do odległej od bramy kwatery. Zjechała windą na parter, odpięła łańcuch swojego pomarańczowego hongkońskiego cuda i nie zważając na ostry jak brzytwa ziąb, który wbijał jej się pod skórzaną kurtkę, ruszyła przed siebie.

Dyżurna w centrum dyspozycyjnym pogotowia ratunkowego dla Śródmieścia przyjęła wezwanie o rannym policjancie i natychmiast wysłała na cmentarz zespół specjalistyczny. Wiedziała, że kierujący tym zespołem doktor Jarosław Bąk powinien doskonale zorientować się w terenie. Zgłoszenie było dziwne, kobieta dokładnie określiła miejsce, w którym należało szukać, ale nie potrafiła sprecyzować, o jaki uraz chodziło. Pani Danka, która przyjęła zgłoszenie, miała pewne wątpliwości, nie mogła jednak zignorować wezwania. Nie po tym, co stało się w zeszłym tygodniu. Jeszcze niedawno pracowała w pokoju centrum dyspozycyjnego z czterema swoimi najlepszymi przyjaciółkami. Atmosferę w pracy miały doskonałą. Na początku miesiąca szef kupił im do pokoju socjalnego nowy ekspres. W pomieszczeniu unosił się zapach świeżo zaparzonej kawy. W tamtej feralnej chwili, kiedy próbowano wezwać pogotowie do słaniającej się na ulicy kobiety, żadnej z dyspozytorek nie było w pokoju. Żadna nie siedziała na swoim stanowisku. Przygotowywały kawę, uczyły się obsługi ekspresu. Kobieta zmarła. Pani Danki nie było wtedy w pracy, a kiedy przyszła, okazało się, że z dawnego zespołu została tylko ona. Następnego dnia czekały ją obowiązki związane z wdrożeniem do służby nowych pracowników. Dlatego od tygodnia pani Danka nie wypiła w pracy ani jednej filiżanki kawy. Doktor Bąk instruował kierowcę, jak poruszać się po cmentarzu. Dosłownie wychował się na Powązkach. Jego rodzice mieszkali na jednym z osiedli naprzeciwko. Babcia doktora traktowała teren zabytkowej nekropolii po prostu jak park. A że jej mąż, rotmistrz Kazimierz Kowalski, został przed wojną pochowany w Alei Zasłużonych na Powązkach Wojskowych, załatwiała dwie sprawy za jednym zamachem: zapewniała rozrywkę wnukowi i odwiedzała grób ukochanego małżonka. Jarosław Bąk znał więc cmentarz jak własną kieszeń i nie myliły go ani palące się znicze, ani rzednący o tej porze tłum. Nie przeszkadzał mu nawet smog unoszący się pośród gałęzi. Karetka pewnie jechała szeroką aleją wytyczoną wzdłuż muru

cmentarza. Kierowca, zwany przez Bąka Stanem, klął pod nosem na nierówności terenu i panoszący się w centralnej części tłum pierwszolistopadowych spacerowiczów. Bąk powiedział, żeby skręcić. Karetka zagłębiła się w ciemność rozjaśnianą nielicznymi tu, na rubieżach odległych od znanych grobowców i zabytkowych kurhanów, zniczami. Tam, gdzie przejeżdżali, o dziwo panowały pustki. Świąteczni odwiedzający i spacerowicze zostali gdzieś w głównej alei. Sanitariusz Darek wysiadł z karetki, żeby śledzić kamienne słupki z numerami kwater. Aby sobie pomóc, zabrał z grobu szklany znicz i trzymając go przez rękawice, oświetlał drogę. – Nie powinien tego robić – odezwał się zza kierownicy Stan, niezwykle zabobonny mężczyzna. – Zabranie znicza z grobu denerwuje duchy – oświadczył z niezachwianą pewnością. – Czterysta trzydzieści dwa – krzyknął Darek i ruszył przed siebie. Jarosław Bąk mimo wszystko poczuł się nieswojo. Czemu nikt nie wyszedł im na spotkanie? Dlaczego nikt nie wskazywał drogi? Dysponowali dokładnym numerem kwatery, ale musieli dotrzeć tam sami. Czyżby stali się ofiarami czyjegoś żartu? Ludzie wydzwaniający na pogotowie ratunkowe dla draki nie mieli pojęcia, ile kosztuje wysłanie zespołu. Bąk westchnął ciężko. W tym momencie z ciemności wyłoniła się para, oboje w okolicach czterdziestki, wyraźnie przestraszeni. – Dzwoniliśmy na policję – wyjaśnił mężczyzna drżącym głosem. – Widzieliśmy bójkę na noże. Tam. – Wskazał północną część nekropolii, zupełnie przeciwny kierunek. – Jesteście państwo pewni? – spytał Darek, zdezorientowany. – Przecież mówimy! – krzyknęli i pobiegli w stronę bramy. Sanitariusz podszedł do okna karetki i wyjaśnił sytuację. – Mamy niedaleko, sprawdźmy najpierw kwaterę z wezwania – stwierdził Stan i ruszył dalej. Karetka podskoczyła na korzeniu, Bąk boleśnie uderzył się

w ciemię. Sanitariusz pochylił się nad kolejnym kamieniem i uniósł rękę. Mężczyźni w samochodzie zrozumieli, że znalazł kwaterę. Stan zaparkował i wszyscy trzej znaleźli się na zewnątrz. Wokół panowała zupełna cisza. – Widzicie kogoś? – spytał niepewnie Bąk. Wtedy usłyszeli klakson i terkot niewielkiego silnika. Obeszli karetkę i ujrzeli zbliżający się pojedynczy reflektor. Po chwili przed zespołem ratowników zaparkowała chuda postać na pomarańczowym skuterze. – Znaleźliście go? – spytała krótko obcięta dziewczyna, kiedy już zdjęła kask. – Nikogo tu nie ma – obwieścił obojętnie Bąk. Dziewczyna zsiadła ze skutera, wydała z siebie szereg nieartykułowanych dźwięków, jakby nagle zaczęła mówić w obcym języku, i przystąpiła do przeglądania wszystkich mogił w okolicy. Zeszła z głównej alei. Chodziła bez szacunku po płytach, aby jak najwięcej zobaczyć. – Nie powinno się chodzić po grobach – szepnął Stan. – Wiem, przestań – skarcił go lekarz. Wtedy dziewczyna krzyknęła. Bąk klepnął sanitariusza, dając mu znak, żeby zabrał z karetki wszystko, co niezbędne. Sam puścił się biegiem w kierunku, z którego doszedł krzyk dziewczyny. Na marmurowym nagrobku zobaczył ciało mężczyzny. Pochylił się. Sprawdził puls na szyi, wyczuł nitkowate tętno. Z pomocą sanitariusza odwrócił rannego na plecy. Nieprzytomny ślizgał się na płycie, w świetle zniczy Darek zobaczył, że leżał we krwi. – Musimy go zanieść do karetki – powiedział do Darka. – Tu jest za ciemno. Sanitariusz pobiegł po nosze, wrócił po dwóch minutach. Załadowali rannego i lawirując między grobami, przenieśli go do samochodu. W świetle lampki sufitowej ujrzeli, że mężczyzna jedną ranę ma na nodze, drugą w brzuchu. – Jedziemy do szpitala. Piorunem – rozkazał Bąk. Nie mieli ani chwili do stracenia, bo sądząc po ilości utraconej krwi, szanse pacjenta były niewielkie.

Leżeli w skotłowanej pościeli, wokół unosił się zapach seksu. Witczak wiedział, że w przypadku Małgorzaty stosunek nic nie znaczył, zobowiązywał tylko jego – niczym zaciągnięty dług. Bawiła się kępką siwych włosów na jego piersi. – Mam pytanie – szepnęła. – Słucham. – Zgłosiłeś tę sprawę u siebie? Witczak domyślał się, o co pytała. – Nie. – Dziękuję. Pocałowała go w skórę na klatce piersiowej. Znów poczuł mrowienie. O dziwo, było mu dobrze. – Mam propozycję. Zero sięgnął po paczkę fajek. – Jeśli wyciągniesz Gucia z tego bagna, odejdę. – Słucham? Małgorzata zabrała mu zapalonego papierosa. – Słyszałeś. Nie wiedział, co o tym myśleć. Poczuł żal, który go zaskoczył. – Nie jesteś ze mną… – Sapnęła, szukając słów. – Za długo to wszystko trwa. – Jak sobie poradzisz? Jej koronnymi argumentami zawsze były brak innego lokum oraz obawa, że wpadnie w złe towarzystwo, jeśli będzie musiała się wyprowadzić. – Zamieszkam z koleżanką z chóru. Potem pomożesz mi znaleźć mieszkanie. No tak. Proponowała inną formę wiszenia na nim. Nie wiedział, co odpowiedzieć. Teraz, kiedy nagle poczuł, że jej potrzebował, chciała odejść. Hif wylądował w Klinice Chirurgii Ogólnej szpitala Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji na Wołoskiej. Od Jarosława Bąka przejął go dyżurny chirurg. Bąk wypełnił ostatni obowiązek: zrelacjonował stan chorego. Utrata

około dwudziestu pięciu procent krwi, rany kłute oraz lżejszy uraz po cięciu na lewym ramieniu. Wstrząs, w który wpadł ranny, Bąk ocenił jako łagodny, wyrównany. Doszło do spadku ciśnienia krwi, pojawiły się bladość, ochłodzenie i zwilgocenie skóry. W karetce Bąk podał ofierze płyny we wlewie dożylnym. Pacjenta przewieziono do gabinetu zabiegowego, jednocześnie informując oddział chirurgii, że trzeba przygotować salę operacyjną. W zabiegowym rozcięto ubrania rannego, rozebrano go, nieprzytomnego, do naga. Wykonano zabieg kaniulacji żyły podobojczykowej, oczyszczono rany. Aby określić głębokość urazów, przeprowadzono badanie przenośnym aparatem do USG. Wykazało ono uszkodzenie wątroby. Cynowska przyjechała za karetką, a teraz została sama na korytarzu. Zadzwoniła do Anki, wytłumaczyła, co się stało. Spytała w recepcji, czy może wejść na chirurgię, ale usłyszała, że jeśli nie należy do rodziny chorego, nikt jej na górę nie wpuści. Wtedy przypomniała sobie o Agacie. Poinformowała ją o wszystkim. Dziennikarka obiecała, że skontaktuje się z córką Hifa i przyjadą w ciągu godziny. Cyna usiadła na plastikowym krześle. Zastanawiała się, do czego właściwie doszło. Ktoś zaatakował Tymańskiego. Bandyta, gangster? Atak nastąpił w konkretnym miejscu, na grobie pierwszej żony Hifa, wobec czego nasuwał się wniosek, że napastnik albo śledził ofiarę, albo czekał na nią zaczajony przy grobie. Czyli mieli do czynienia nie z przypadkowym napadem szaleńca, tylko z egzekucją? Cynowska poczuła, jak jeżą jej się włoski na karku. Witczak w końcu odebrał. Usłyszawszy, co się stało, zgłosił sprawę komendantowi, który wysłał na cmentarz nocną grupę dyżurnych. Cyna i Witczak umówili się przy bramie Powązek za pół godziny. Agnieszka zobaczyła Zerę podczas szybkiej wymiany zdań przez komórkę. – Gdzie? – pytał policjant. – Dobra!

Rozłączył się. – Mamy szwaba! – oznajmił. – Gdzie? – Tu, w Warszawie. W hotelu przy drodze na Poznań. Właśnie przyszło zgłoszenie. – A co z Hifem? Zabrał ją do samochodu. – Na miejscu jest dwudziestu naszych. Zresztą i tak nie pozwoliliby nam prowadzić sprawy. Dzwoń do Zakrzewskiego, zwiniemy go spod domu – rozkazał Witczak. O jedenastej piętnaście Zero, Cyna i Zakrzewski podjechali pod komisariat na Bemowie. Czekał na nich podkomisarz Grzegorz Siwy, niski mężczyzna o mocnej budowie ciała, wielkiej głowie i szczerym uśmiechu. Wymienili szybkie przywitanie i przeszli do gabinetu dzielnicowego, gdzie napojono gości kawą i poczęstowano herbatnikami. – O tej porze nie mam nic prócz sucharów – powiedział Siwy. – Na dole czekają aspiranci Matczuk i Iwanowska. Poprowadzą was na miejsce – wytłumaczył zastępca komendanta. Dopili kawę i zeszli do służbowego opla. Po chwili znów byli w drodze. Jechali za radiowozem. Przewodnikami okazała się para młodych funkcjonariuszy, od niedawna na służbie: blondynka o wschodniej urodzie i chudy, łysawy mężczyzna niepozornej postury. Zanim wyruszyli, Iwanowska opisała im sytuację: podczas rutynowego patrolu zwrócili uwagę na zaparkowany pod hotelem SUV marki Volvo. Z otrzymanego komunikatu wiedzieli o poszukiwaniach podobnego wozu. Sprawdzili numery rejestracyjne i trafili w dziesiątkę. Nie podjęli żadnej akcji, poszli tylko do recepcji wypytać o właściciela samochodu. Nazwisko było inne, narodowość zgadzała się jednak z obywatelstwem poszukiwanego. Wiedzieli, jak delikatna jest sprawa. Po zasięgnięciu niezbędnych informacji upewnili się, że mężczyzna spał w swoim pokoju. Poprosili recepcjonistę o wiadomość, gdyby

podejrzany zamierzał opuścić hotel, sami zaś dali znać przełożonym. Siwy natychmiast wykonał telefon do komendy stołecznej. To on rozmawiał z Witczakiem. Na miejscu okazało się, że Schmidt prawdopodobnie wciąż przebywa w swoim pokoju. Od ośmiu godzin nikt go nie widział. Pracownicy podejrzewali, że odsypiał zamroczony nieludzką ilością alkoholu, który wlał w siebie w ciągu paru ostatnich dni. Iwanowska i Matczuk usiedli przy stoliku w restauracji. Zastanawiali się, co zrobią koledzy ze stołecznej, którzy siedzieli dwa stoliki dalej i naradzali się szeptem. Najbardziej porywcza była kobieta, właściwie niskie, pryszczate dziewczynisko o niesympatycznej aparycji i podobnym sposobie bycia. Siedzący naprzeciwko około pięćdziesięcioletni mężczyzna wciąż negował to, co mówiła, machał zbywająco ręką i parskał z pogardą. Ostatnie słowo należało do siedzącego między nimi faceta z dwudniowym zarostem na pobrużdżonej twarzy. Ten w zasadzie się nie odzywał, chyba że do wypowiedzi można by zaliczyć krótkie „no” i „aha” wtrącane między krzyki kłócących się obok kobiety i mężczyzny. Po kwadransie decyzja wreszcie zapadła. Siedzący pośrodku Witczak wstał od stolika i podszedł do Iwanowskiej i Matczuka. – Czekamy – oświadczył ku niepomiernemu zdziwieniu aspirantki. – Nie chcecie wezwać antyterrorystów? – spytała rozczarowana. – Boicie się wkroczyć? Nie odmówiła sobie drwiny, której rozmówca najwyraźniej nie wyczuł. – Zamierzamy przeprowadzić zatrzymanie na spokojnie – odpowiedział. Iwanowska wstała. Miała nadzieję na uczestnictwo w prawdziwej akcji, chciała pokazać ludziom z pałacu, że też potrafi położyć bandytę na glebę. A ci chcieli czekać. Zirytowana podeszła do baru, gdzie krzątała się kucharka. – Herbatka się znajdzie?

Obok o blat oparła się niska policjantka. Miała skwaszoną minę. – A wódeczka? – dodała Cyna. – Stare capy wolą siedzieć na dupie? – spytała Iwanowska ściszonym głosem. Cyna wzruszyła ramionami na znak, że nic nie poradzi. – Żartuję z tą wódeczką. – Powstrzymała barmankę. – Ywinel satuk! – dodała głośno, tak żeby cała sala mogła słyszeć. Zakrzewski spojrzał w jej kierunku, coś sobie zapisał na serwetce, po czym trzasnął długopisem o stół, wstał i poszedł do toalety. Zero spojrzał na Cynę z przegraną. – Niezła jesteś – pochwaliła ją koleżanka z Bemowa. Cyna znów wzruszyła ramionami, jakby wentyl, jakim było przeklinanie wspak, ledwie spełniał swoje zadanie. Była dwunasta trzydzieści w nocy. – Ten klient spod dwudziestki szóstki o której zwykle się budzi? – spytała barmankę. Niska pięćdziesięciolatka w żółtej służbowej koszuli z logo na kieszonce i w niebieskiej spódnicy zajrzała do notatek. – Ostatnie zamówienie o osiemnastej. Dla odmiany dwie butelki tequili – odpowiedziała. – Szykuje się późne śniadanie – stwierdziła Cyna z przekąsem. – Będziemy tu ślęczeć do jedenastej. – Może coś zjecie? – zaproponowała barmanka. – Nigdy nie jem przed akcją. Ale niech pani zrobi jajecznicę grubasowi – odpowiedziała Cyna, wskazując Zakrzewskiego, który wrócił z ubikacji. Kobieta za ladą wyszła do kuchni. Po chwili usłyszały skwierczenie tłuszczu. Cyna wyjęła paczkę ruskich fajek i zapaliła, rozkoszując się gryzącym w oczy dymem. – Ale zajzajer – pochwaliła Iwanowska. – Chyba jednak się skuszę. Cyna, korzystając z nieobecności obsługi, weszła za bar, sięgnęła po kieliszek i otwartą butelkę z półki, nalała i gestem zaproponowała Iwanowskiej. – Nie, dzięki. W ciąży jestem – odpowiedziała aspirantka.

Cyna ze zrozumieniem wzniosła toast. – Zdrowie dzieciaka – wychyliła kieliszek. Iwanowska podziękowała skinieniem głowy. – Chrzczona – skomentowała, krzywiąc się, Cyna. Zatrzymała idącą z kuchni barmankę i kucharkę w jednej osobie. Na tacy parowała na dwóch talerzach jajecznica z pomidorami. – Zrobiła pani dla obu. Ładnie z pani strony – skomentowała Cyna. Spośród buteleczek z przyprawami pod barem wybrała tę z czerwoną zawartością i obficie polała sosem jedną z porcji. – Ta będzie dla grubego, tylko niech się pani nie rąbnie – szepnęła kelnerce, mrugając porozumiewawczo. Kobieta spojrzała ze zrozumieniem. Po chwili talerze powędrowały na stolik Zery i Zakrzewskiego. Cyna śledziła ruchy kelnerki, niepewna, czy jednak nie pomyli porcji. Nie mogła dobrze się przyjrzeć, obsługująca stanęła bowiem tyłem do baru, zasłaniając cały stolik. – Ale ma tyłek – skrytykowała Cyna i ugryzła się w język. Iwanowska mogła nie zrozumieć lesbijskiego kontekstu jej odzywek. W istocie, spojrzała w stronę Agnieszki dość dziwnie. Po chwili usłyszały parsknięcie, uderzenie i dźwięk tłukącego się talerzyka. Zakrzewski gwałtownie odsunął krzesło, wstał i krokiem nacierającego indora zbliżył się do Cyny – Nienawidzę takich jak ty – syknął. Natychmiast zorientował się, że przeholował w obecności koleżanki spoza zespołu. Sięgnął po serwetkę, rozmazał sobie po swetrze resztki jajecznicy z tabasco, zaklął i ruszył z powrotem do łazienki.

DZIEŃ DZIESIĄTY wtorek, 2 listopada O szóstej trzynaście Cyna siedziała za kontuarem recepcji, słuchając lokalnej rozgłośni z radia stojącego pod tablicą z kluczami. Ubrana w za dużą koszulę z emblematem hotelu i niebieską spódnicę oraz pożyczone od Iwanowskiej rajstopy, wyglądała jak ukarany łobuz, który szukał sposobu, aby się zemścić, kiedy tylko skończy się kara. Cyna tkwiła w recepcji jak kołek w płocie, zirytowana zainteresowaniem Matczuka. Aspirant nie mógł od niej oderwać oczu. Wkurwiało ją to, bo patrzył na nią jak na jakiś rzadki okaz w zoo albo kobietę z brodą w cyrku dziwadeł. Co on, lesby w spódnicy nie widział? Zakrzewski siedział samotnie przy restauracyjnym stoliku, nie odzywał się do nikogo od dobrych dwóch godzin. Tylko Iwanowska próbowała załagodzić sytuację, wciągając nową koleżankę w babską rozmowę. Tym samym pogarszała i tak kiepskie samopoczucie Cyny. Zadzwoniła Agata, żeby poinformować, że Hifa znów wzięto na salę operacyjną, jego stan lekarze określili jako poważny. Zero w końcu się zniecierpliwił. Nie będą czekać, postanowił. – Wkraczamy. Wejście do pokoju dwadzieścia sześć znajdowało się mniej więcej pośrodku parkingu. Ostrożnie sprawdzili okna, ale grube zasłony pozostawały zaciągnięte. To ułatwiło im zadanie. W piątkę stanęli przed drzwiami do pokoju. Przygotowali broń. Cyna, przebrana za pracownicę hotelu, zapukała do drzwi. Żadnej reakcji. Spojrzała pytająco na Witczaka, który gestem nakazał powtórzyć pukanie. Za drugim razem również

odpowiedziało milczenie. Przystawiła ucho do drzwi. – Coś słyszę. – Co? – Cśśś. Nasłuchiwała. – Skrobanie. – Otwieraj. Nacisnęła klamkę, ale drzwi były zamknięte. – Panie Tadeuszu, zamek – sapnął zirytowany Zero. Recepcjonista podszedł, drżącymi rękami szukał odpowiedniego klucza w pęku, robiąc niepotrzebnie dużo hałasu. Klucze wypadły mu z rąk. – Kurwa. Przekleństwo Zery nie uspokoiło pracownika Wilka Stepowego. Mężczyzna kucnął i odnalazł na podłodze właściwy klucz. Wstał i otworzył. Zero nacisnął klamkę, uchylił drzwi. W tym momencie coś pisnęło. Przez szparę przecisnęła się przestraszona biała mysz, która przebiegła im między nogami. – Co jest, kurwa? – odezwała się Iwanowska. Zero niepewnie pociągnął za drzwi. Nagle podłoga ożyła, na chodniku zaroiło się od myszy, wybiegło może kilkadziesiąt sztuk. Aspirant Matczuk zaczął przeraźliwie krzyczeć. Uciekł na parking i ukrył się za rzędem samochodów. Reszta spojrzała po sobie. Witczak odszukał włącznik światła. Zapalił. W niewielkim pokoju roiło się od gryzoni. Były wszędzie: siedziały na podłodze, na szafce, wisiały uczepione zasłony. Uderzył ich mocny zapach mysich odchodów. Na środku łóżka leżał na brzuchu związany i zakneblowany Schmidt. Nie dawał znaku życia. – Nie żyje? – spytał Zakrzewski, ale nie zrobił ani jednego kroku. Cynowska go odsunęła, uklękła na materacu i przyłożyła palce do szyi mężczyzny. W tym momencie Schmidt otworzył oczy i zaczął przeraźliwie wyć. Przez dwie sekundy, może trzy. Zobaczyli białka jego oczu, zaczął charczeć, po chwili

znieruchomiał. Agnieszka obróciła faceta na plecy i odlepiła plaster z twarzy. – Teraz już tak – odpowiedziała Zakrzewskiemu i rozpoczęła reanimację. – Wezwijcie pogotowie – rozkazał Zero, rozglądając się po pokoju. Zauważył odkręconą kratkę wentylacyjną leżącą na podłodze. Podszedł do ściany i zajrzał w otwór, który łączył się z sąsiednim pokojem. W ciemnościach zapiszczał gryzoń. – Drugi pokój, natychmiast! Pobiegli. Zero wyważył kopniakiem drzwi, dykta się rozleciała. W środku zastali mnóstwo plastikowych pojemników i smród zwierzęcych odchodów. Okno na przeciwległej ścianie było otwarte. Za nim ciągnęły się pola Chrzanowa, a przez nie w oddali biegła samotna postać. – Sprowadźcie, kogo trzeba – krzyknął Zero i wyskoczył przez okno. Pysiak, dwudziestolatek, metr siedemdziesiąt wzrostu i sto kilo żywej wagi, usiadł spocony na trawie. Ledwie oddychał. Co gorsza, kula zacięła się w spłuczce i teraz zirytowany nerwowo potrząsał markerem. Cenne sekundy mijały, niespodziewany atak mógł przyjść zewsząd. Zirytowany, że nie zdecydował się na nową inwestycję, maskę ze specjalną termiczną szybą, na chwilę zrzucił nakrycie głowy. Stara po dwudziestu minutach biegania parowała i ledwie co było przez nią widać. Rozejrzał się po okolicy, dostrzegł kępę krzaków dwadzieścia metrów na lewo oraz ceglany mur, który wyrastał obok. Poruszona gałąź obudziła czujność Pysiaka. Magazynek wreszcie się odblokował i chłopak odziany w mundur w wojskowe wzory maskujące przygotował się do ataku. Wstał i wycelował w grupę niskich brzózek dwudziestocalową lufę markera. Odczekał, aż czający się w kępie wróg się odsłoni, umożliwiając mu pewny strzał. Żaden ruch jednak nie nastąpił.

Wilgoć w butach nie pomagała w pościgu. Zero ślizgał się na mokrej ziemi, która z cmokaniem wciągała nogi. Nie było sposobu, żeby szybko pokonać dystans. Jeszcze przed chwilą widział plecy ściganego, ale spadł mu but. Błoto i woda natychmiast go pochłonęły. Witczak stracił pewność, że dogoni tego człowieka. Wściekły na złośliwość losu, zrezygnował z prób wydobycia buta z błotnej mazi i w połowie bosy, kicając jak dziki królik, kontynuował pogoń. Tymczasem mężczyzna, widoczny dotąd prawie jak na dłoni, właśnie wbiegł między drzewa. Za nimi rozpościerała się tajemnicza ziemno-betonowa konstrukcja. Pysiak podniósł się i pokonał susami odległość dzielącą go od ceglanego muru. Schował się w cieniu i zza załomu lustrował grupkę brzóz. Pod drzewami zauważył fragment wygniecionej trawy, ale żadnego człowieka. Kątem oka zarejestrował ruch po lewej stronie, natychmiast wycelował tam marker i bez zastanowienia oddał trzy strzały. Nie sprawdzając, kogo trafił, ruszył wzdłuż muru, wpadł przez kamienną futrynę do niskiego betonowego pomieszczenia, przebiegł łącznikiem i znalazł się w ciemnym korytarzu. Słyszał tylko swoje dyszenie. W przejściu, które zostawił za sobą, chyba ktoś się przyczaił. Pysiak spróbował strzelić, ale spłuczka znów odmówiła posłuszeństwa. Niska temperatura obniżyła ciśnienie gazu w pojemniku; kule, dotąd wylatujące z lufy markera z prędkością dwustu osiemdziesięciu stóp na sekundę, teraz leciały wolno i spadały bliżej. Pysiak obawiał się, że nie trafił wroga. Obrócił się i pobiegł przed siebie, próbując odblokować magazynek. Najwyższy już czas, aby kupić nowy sprzęt! Minął korytarz, wpadł do kolejnej sali o niskim sklepieniu, z małymi wąskimi okienkami, wymarzonymi do oddania spokojnego strzału. Przyłożył się do jednego z nich. Ze stanowiska mógł obserwować otoczenie zabytkowego fortu. Opuszczony i zdewastowany, stanowił doskonały obiekt dla

Seroki, zespołu fascynatów paintballu. Spotykali się kilka razy w miesiącu, umówieni przez internet, zawsze w opuszczonych fabrykach (pozostało ich jeszcze kilka w Warszawie), podmiejskich lasach oraz właśnie w niezagospodarowanych fortach. Najmniej lubili profesjonalne pola, których właściciele narzucali spore opłaty. Michał Pysiak należał do drugiego pokolenia Seroki, które rozgrywało na obszarze fortu regularne walki. Uwielbiał to miejsce. Wiedział o nim prawie wszystko. Chrzanów powstał w dziewiętnastym wieku jako część carskiej twierdzy Warszawa, ochrona biegnącej nieopodal szosy na Poznań. Pozostawiony sam sobie, latami służył za miejsce spotkań młodzieży, adres nielegalnej rozlewni bimbru, a wreszcie – teren walk dla paintballowców. Na tle poszarzałej roślinności mignął przeciwnik. Walczyli w dwóch grupach w rozgrywce dwugodzinnej. Pysiak przymierzył się do strzału, sprawdził magazynek, pewny, że marker znów działa. Pociągnął za spust. Z tyłu, w ciemnościach arsenału porzuconego przez carskich gwardzistów, usłyszał niepokojący dźwięk. Ktoś stał za jego plecami. Ostry ból w podeszwie bosej stopy uświadomił mu, że nadepnął na szkło. Z rany leciała krew. Do tego odczuwał nicujący, przejmujący do kości ziąb. Przed nim wyrósł nagle kilkumetrowy wał ziemny, wewnątrz którego majaczyła ceglana konstrukcja. Fort. Nie miał o nim pojęcia. Wiedział, że Warszawa była usiana ruinami z czasów rozbiorów. Swego czasu zwiedził nawet Cytadelę na tyłach Starego Miasta. Kiedy jeździł ulicami stolicy, nieraz rzucały mu się w oczy te tajemnicze ziemno-ceglane twierdze, zarośnięte zwykle trawą, a nawet drzewami. Ale o tym forcie, samotnym i zrujnowanym, ukrytym na obrzeżach miasta, pośród świeżo wzniesionych osiedli mieszkaniowych, nie wiedział. Budowla prezentowała się groźnie, całą konstrukcję otaczała ponura, ale fascynująca aura tajemniczości. Witczak zawsze pozostawał pod urokiem zapomnianych kazamat. W młodości

nieraz błądził po bunkrach, Wilczy Szaniec odwiedził nawet kilka razy. Jego fascynacja uzbrojeniem, wojskiem, a w końcu policją zrodziła się właśnie z tych wczesnych zauroczeń. Teraz jednak nie miał czasu napawać się genius loci cudu architektury. Zdawał sobie sprawę, że ścigany uciekł w kierunku fortu, ponieważ ten stanowił doskonałą kryjówkę. Co więcej, kontynuując pościg, Zero wystawiał się na łatwy cel, jeśli założyć, że wróg był uzbrojony, a tego nie można było wykluczyć. Witczak oparł się o drzewo. Wiedział, że dla swojego dobra powinien się ruszać. Z drugiej strony ból zranionej stopy utrudniał wykonanie choćby jednego kroku. W tym momencie z otaczających Zerę krzaków wynurzyły się indywidua w panterkach, naramiennikach i nałokietnikach, hełmach i plastikowych maskach na twarzach, uzbrojone w broń o fantastycznych kształtach. Komisarz poczuł się jak bohater jednej z gier, których akcja rozgrywa się w postapokaliptycznym świecie zdominowanym przez krwawych morderców, toczących ze sobą nieustające bitwy o ostatni kanister benzyny. Niepewny, jak zareagować, sięgnął do kieszeni i wyjął służbową legitymację. Zamaskowani bojownicy spojrzeli po sobie. – Gonię mężczyznę. Widzieliście kogoś? – odezwał się zachrypniętym głosem, w którym ledwie siebie rozpoznał. Paintballowcy zaprzeczyli bez słów, kręcąc głowami. Nagle od strony fortu dobiegł ich okrzyk. W szerokich drzwiach prowadzących do ciemnych wnętrz Zero ujrzał ściganego. Wyskoczył z pomieszczeń fortu i ruszył biegiem w stronę Lazurowej. Komisarz poczuł uderzenie adrenaliny, ruszył, ale ból w stopie sprawił, że przewrócił się na trawę. Znów go zgubi! Za mężczyzną z fortu wybiegł otyły chłopak wymachujący rękami. – Złodziej! Złodziej! – krzyczał wniebogłosy. – Ukradł mi marker i maskę! Paintballowcy pomogli stanąć Witczakowi na nogi. Nagle zaczął krzyczeć. Wszyscy od niego odskoczyli.

– Numer czterdzieści trzy! Który z was nosi czterdzieści trzy? Jeden z chłopaków, najwyraźniej najbardziej lotny, natychmiast usiadł i zabrał się do zdejmowania butów. Chyba naprawdę chciał pomóc, niepomny na niezbyt uprzejme zachowanie stróża prawa. Witczak nie bez bólu nasunął buty i porzucił ten, który mu został. Pasowały. Wstał, zrobił kilka kroków. Ból stał się całkiem znośny, więc nadal kulejąc, ruszył tam, gdzie zniknął uciekinier. Mężczyzna biegł przez ostatnie wykroty, które dzieliły pozostawiony z tyłu fort od ulicy Lazurowej. Zalepione błotem podeszwy rozchlapywały kałuże, ślizgały się na kępach trawy. Raz po raz tracił równowagę, przewracał się, ale od razu wstawał. Był zbyt blisko celu, aby odpuścić. Wystarczyło tylko przebiec pole, przejść przez ulicę i skryć się między blokami. Problem w tym, że maska ukradziona grubasowi zaparowała, ściskany w garści marker, jedyna broń, jaką w tej chwili dysponował, utrudniał ruchy. Mężczyzna wiedział, że krzywdy nikomu tym nie zrobi, ale trzymając w dłoni marker, czuł się pewniej. Wierzył, że zdąży, że wymknie się z obławy, do której, podejrzewał, dołączyła grupa paintballowców. Zdyszany, zahamował przy rachitycznym drzewku na środku łąki. Nie miał siły biec dalej, musiał odpocząć. Wtedy usłyszał za sobą pojedynczy trzask. Metaliczny, dziwnie znajomy. Słyszał go dotąd głównie w słuchawkach podłączonych do komputera. Grał wówczas w ulubioną strzelankę Counter Strike. Nadzieja, która dotąd dodawała mu sił, jego niewidzialny wspólnik, zgasła niczym postrzelony w boju towarzysz. Z nieludzkim wysiłkiem, od którego niemal zemdlał, odwrócił się w kierunku, skąd dobiegł znajomy dźwięk odbezpieczanej broni. Dziesięć metrów od siebie zobaczył chwiejącego się policjanta, równie zdyszanego jak on. Celował z pistoletu. Wpatrzony w ledwie widoczną lufę, ścigany chciał go nawet zachęcić do działania, zastanawiając się, czy tamtemu wystarczy sił, aby pociągnąć za cyngiel. Podniósł broń, lekki

marker, prawie zabawkę, wycelował, czekając na huk wystrzału. Zamiast niego usłyszał tylko płaski dźwięk zaciętego zamka. Wyczuł zdumienie i irytację policjanta. I wtedy wystrzelił całą serię. Ścigający zachwiał się, spojrzał na własny korpus zalany czerwonym barwnikiem i bezwładnie opadł na ziemię. Witczak czuł się jak farbowane gówno. Jego cholerny P99 się zaciął. Hif miał rację, kiedy zrzędził, żeby wymienić ten złom na sprawdzonego glocka. Zerze przeszło przez myśl, że gdyby posłuchał rad kolegi, jego wysłużony pistolet uzbroiłby mafię. Gówno, naprawdę gówno. W krwistoczerwonej koszuli doszedł do Lazurowej i zadzwonił do Cyny, prosząc, żeby ktoś po niego przyjechał. Stał na przystanku, wzbudzając niezdrowe zainteresowanie kierowców i przechodniów. Nikt go nie zapytał, jak się czuje i czy potrzebuje pomocy. A plamy na koszuli wskazywały na to, że mógł być ofiarą wypadku. Podjechały Cyna z Iwanowską. – Jesteś ranny? – spytały zaniepokojone. – Nie. Dostałem z paintballu – odpowiedział. – Z czego? – Z pukawki na farbę. Nieważne. Gość uciekł. – Przyjrzałeś mu się? – Tak. Był w plastikowej masce. Zrobimy świetny portret. Wrócili do hotelu, pod którym zespół pogotowia, obowiązkowo wezwany w celu stwierdzenia zgonu, mijał się z karawanem. W pokoju Schmidta był Młody, ściągnięty z cmentarza. Tam też jeszcze nie skończyli. Cynowska, zgodnie z ostatnim przydziałem, wróciła do pracy przy śladach. W drodze byli Henio i zastępujący Malicką prokurator Garnicki. Zakrzewski prowadził rozpytanie. Schmidt zameldował się w hotelu w piątek. W sobotę pokój obok niego wynajął młody mężczyzna przedstawiający się jako Marian Kamiński. Nie okazał dowodu tożsamości, pracownik recepcji tłumaczył się,

że według przepisów każdy gość ma dobę na zameldowanie. Witczak zauważył kamerę monitoringu nad stanowiskiem recepcjonisty i poprosił Iwanowską, żeby przejrzała nagranie. Wróciła z informacją, że facet się przygotował, włożył bejsbolówkę z długim daszkiem. – Przynajmniej wiemy, że samobójstwo Wimana mogło być zmyłką. Że ornitolog grał na zwłokę – zasugerowała Cynowska. – Kogo teraz miałby zaatakować? Może zakończył cykl. Nadal nie znali motywu, podejrzanych i nie mieli pojęcia, kim była ofiara z Koszykowej. – Morderca musiał dobrze znać wszystkich trzech. Ich tryb życia, nazwiska, miejsca zamieszkania. Mógł nie działać sam. Załatwił Wimana i zaczął śledzić Schmidta – stwierdził Witczak. – Co z jego sposobem działania? – zapytała Cynowska. – Może dostosowuje go do ofiar. Facet znał swoje ofiary na tyle, że spełniał ich najgorsze sny. – A Wiman bał się uduszenia? – Może… W pałacu komendant wezwał do siebie Witczaka. Komisarz nie zdążył się przebrać. Streścił przebieg wydarzeń. Dowiedział się też, że Hif wrócił do sali operacyjnej, ponieważ lekarze stwierdzili zapaść naczyniową, najprawdopodobniej na skutek krwawienia wewnętrznego. – Ruszy śledztwo. Mam prośbę. – Chcę, żebyś mi dał sprawę Hifa – wtrącił się Witczak. – Ale masz ornitologa. Sprawa, jak widzisz, jest rozwojowa. Witczak ugryzł się w policzek. Zależało mu, ale nie chciał naciskać. Czuł się winny. Jeśli Hif został zaatakowany z jego winy, przez sprawę trefnego pistoletu, kariera zakończy się smrodem. Jak z tego wybrnąć? – Coś już wiadomo? – spytał Wolskiego. – Chyba zdzwaniał się z informatorem. Są jakieś tajemnicze połączenia. Maluta już nad tym pracuje. Zero poczuł, jak kurczy mu się żołądek.

Wyszedłszy od komendanta, ruszył do pokoju Hifa, ale za jego biurkiem siedziała już para policjantów. Przeglądali papiery. Podsłuchał kawałek ich rozmowy. – Co to za Monisia? – Jest u nas taka, co ją nazywają Monisia. W Radomiu. – Komisja likwidacyjna? Unieśli głowy znad papierów i spojrzeli na Witczaka. – Pracujcie, pracujcie – wypalił. „Gucio”, pomyślał. Powinien natychmiast odnaleźć Gucia. Tymczasem musieli przysiąść nad świeżą sprawą. Cyna zadzwoniła do Ministerstwa Nauki dowiedzieć się czegoś o tych cholernych myszach. Te, które nie uciekły, połapali w pudełka porzucone w hotelu. Teraz w pokoju Cyny, Hifa i Młodego śmierdziało tak, że trudno było wytrzymać. Gryzonie od czasu do czasu skrobały w plastik. O siódmej wieczorem udało się ściągnąć poleconego przez pracownika ministerstwa fachowca z Centrum Onkologii, prywatnie hodowcę gadów, który przyjechał ze swoimi pojemnikami. Przywiózł listy zwierzętarni ośrodków naukowych i firm zajmujących się hodowlą zwierząt laboratoryjnych. Facet obejrzał jedną mysz. – To nie wygląda mi na żaden specjalistyczny szczep – ocenił, patrząc w czerwone oczy zwierzątka, które zaciekawione chodziło mu po dłoni. – Nie sądzę, żeby ktoś ukradł aż taką liczbę. Te zwierzęta są dokładnie ewidencjonowane. – Jakiś pracownik laboratorium? – Pozostają jeszcze hodowcy. Także prywatni. – Ile czasu zajęłoby wyhodowanie tylu gryzoni? – Mysz osiąga dojrzałość płciową w ciągu czterech–sześciu tygodni. Ciąża trwa około dwudziestu dni, rodzi się do dwanaściorga młodych. Rok? Pół roku? Zależy, jaka była liczba wyjściowa. – Awruk, no to możemy sobie szukać do usranej śmierci – warknęła Cynowska.

DZIEŃ JEDENASTY środa, 3 listopada Cyna o jedenastej miała się stawić na rozprawie dyscyplinarnej w swojej sprawie. Malicką zgodził się zastąpić prokurator Garnicki, a na czele komisji stanął Michał Przygocki z wydziału wewnętrznego. Cyna mogła zatrudnić obrońcę, ale liczyła na to, że wybroni się sama z pomocą Magdy, o ile ta zezna, że policjantkę tamtego wieczora wyprowadził Glista. Miała nadzieję, że będzie to wystarczający dowód w sprawie zniszczenia sprzętu firmy Star Media Studio. O dziesiątej czterdzieści pięć czekała pod salą posiedzeń, nerwowo zerkając na zegarek. Magdy nie było. Za pięć jedenasta do sali weszła komisja dyscyplinarna i zapowiedziała, że poproszą ją za dziesięć minut. Zza drzwi słyszała dźwięki rozmowy, przerywanej zduszonym śmiechem. Nie miała pojęcia, co Garnickiego i Przygockiego mogło tak bardzo rozbawić. Okrągła gęba Garnickiego wychyliła się wreszcie zza uchylonych drzwi, prokurator przywołał ją kiwnięciem palca. Jeszcze raz rozejrzała się po pustym korytarzu i porzuciła nadzieję. Za stołem siedział znudzony Przygocki, Garnicki dołączył do niego. Obaj mieli takie miny, jakby chcieli po prostu odbębnić niewygodną sprawę i wrócić do domu. Przygocki leniwie przerzucał akta, Garnicki odchrząknął. – No tak – sapnął przewodniczący, biorąc między kciuk i palec wskazujący leżące przed nim pismo. – To przyszło dziś rano – oznajmił. – Wniosek Star Media Studio o wycofanie zarzutów pod pani adresem. Cynie zdawało się przez chwilę, że w głosie Przygockiego dosłyszała ton rozczarowania. – Niestety – potwierdził jej przypuszczenia Garnicki. – Tym

razem się pani upiecze. Ale proszę pamiętać, że nie zamierzamy tolerować w szeregach policji zachowań kowbojskich. Cynowska kiwnęła głową i wycofała się w stronę drzwi. Czuła się tak, jakby obaj mężczyźni zrzucili jej z ramion kilkutonowy ciężar. – Chwilkę! – Garnicki zatrzymał ją w progu. – Od teraz niech pani uważa na to, co robi. Będziemy panią obserwować. Skinęła i wyszła na korytarz. Dopiero tu wypuściła z płuc przytrzymane powietrze. Usiadła. Na schodach ujrzała drobną postać Magdy prowadzonej przez dyżurnego. Rychło w czas. Pocałowały się, choć na widok miny dziewczyny Cyna straciła dobry humor. Ujrzała rozmazany makijaż i nerwowe drżenie warg. – O co chodzi? – spytała niepewnie Agnieszka. – Wczoraj w Tube… – Magda zaczęła płakać, policjantka sięgnęła po chusteczkę i podała dziewczynie. – No? Mów! – ponagliła. Dziewczyna głośno wydmuchała nos i wzięła kilka głębokich oddechów. Uspokoiła się. – Przyszedł Glista ze swoimi ludźmi. Masło trafił na ostry dyżur. Ma ze sto szwów na twarzy. – Magda wstała. – Sorry, ale kazali nam siedzieć cicho. Poradzisz sobie, nie? Dziewczyna poprawiła spadającą grzywkę, potarła nieładny nos, zawróciła i wyszła. – Jasne – odpowiedziała Agnieszka, choć w zasadzie rozmawiała już sama ze sobą. – Awruk. Witczak pojechał na sekcję. Miał obowiązek tam być. Pomieszczenia medycyny sądowej na Oczki nie odstręczały go, przyzwyczaił się jakoś, poza tym podziwiał fachowość Henia. Ale samych sekcji nie lubił. Krojeni ludzie zbytnio przypominali mu rozbierane w masarni zwierzęta. Nie czuł obrzydzenia, raczej rozczarowanie. – Widzisz? – Patolog podsunął Witczakowi pod nos serce denata. – Rozległy zawał.

Zerze przypomniały się podroby widziane ostatnio na tackach w markecie. Odwrócił wzrok. – Umarł tak jak poprzedni. Ze strachu – podsumował komisarz. – Przez myszy. – Wiesz, gryzoni się nie boję. Ale pająki… – odpowiedział Henio. – Wydaje mi się, że Schmidt nie wiedział, co po nim chodzi. Tak to było zorganizowane. – No, no. Prawdziwy Hitchcock. – Może taki powinien być nowy kryptonim sprawy? – Na stoliku leżą wyniki z toksykologii trupa z Koszykowej. – Przeglądałeś? – Tak. Facet dostał mieszankę leków uspokajających i zwiotczających. – A dokładnie? – Ksylazynę z ketaminą. – Wesoło. – Przyczyną śmierci była zapaść naczyniowo-sercowa. Wasz sprawca chyba naprawdę lubi stare dreszczowce. – No – potwierdził Witczak. – Może na konsultanta weźmiemy Stanisława Janickiego? Zabrał papiery, pożegnał się i wyruszył do pałacu. Cyna wyszła na korytarz. Dziesięć minut temu dziewczyna z laboratorium przyniosła jej na złożonej na dwa i zszytej kartce wyniki badań moczu. Bała się swojej reakcji, wolała więc nie otwierać wyniku przy ludziach. Poszła do damskiej toalety, zamknęła się w kabinie, wyjęła fajki i zapaliła. Z papierosem w ustach, otoczona dymem, przeczytała wynik. Substancją chemiczną wykrytą w jej moczu był flunitrazepam. Rohypnol. – Areloch! – szepnęła. Potwierdziło się. Glista naprawdę ją uśpił. Poczuła falę agresji. Kopnęła w drzwi, zamek rozpadł się, podobnie jak dykta, do której go przymocowano. Jakaś kobieta przy umywalce zamarła. Wybiegła na korytarz. Cyna wrzuciła do sedesu niedopałek, ale nie trafiła, długo

myła twarz, z suszarki elektrycznej puściła na twarz i włosy strumień podgrzanego powietrza. Jako tako opanowana wyszła. Wpadła nawet na pomysł związany ze śledztwem. W pokoju zdała sobie sprawę, że skupiła na sobie spojrzenia pięciu mężczyzn. – Podobno jakaś ćpunka rozwaliła nam kibel – powiedział Młody ze śmiertelną powagą. Zaraz jednak wszyscy zaczęli się zaśmiewać. Cyna poczuła, że czerwienieją jej nawet uszy. Wzięła się do roboty. Siedzący obok Młody dzwonił do laboratoriów z ministerialnej listy, Agnieszka zaczęła obdzwaniać hodowców. W samej Warszawie było ich dwóch, trafiła od razu. Dwa tygodnie temu ktoś dokonał dużego zakupu. – Jedziemy – postanowili. Firma mieściła się w starej willi przy jednej z bocznych uliczek odchodzących od Chruściela. Właściciel, krótko ostrzyżony siwiejący mężczyzna o atletycznej budowie ciała, poruszał się o kulach. Nazywał się Konarski. Otworzył furtkę i zaprosił policjantów do domu. – Zerwałem Achillesa – wyjaśnił. Zaprowadził Cynowską i Mączkę do skromnie urządzonej kuchni, w której unosił się zapach obiadu. Zaoferował herbatę. Cyna, widząc, że gospodarz z trudem się porusza, postanowiła mu pomóc. Jej kolega rozparł się na starym fotelu. Kierowana instrukcjami Konarskiego odnalazła potrzebne składniki i nalała wrzątku do kubków. Usiadła na stołku obok mężczyzny. – Przyjechał taki jeden, w średnim wieku. Mówił, że chce kupić myszy. Dużo. – Jak się zachowywał? – Normalnie. Choć było coś takiego… – Tak? – Starał się nie patrzeć mi w oczy. Ale, wie pani, biznes is biznes. Laboratoria już nie biorą tylu myszy co kiedyś.

– Sporządzimy portret pamięciowy – zaproponowała Agnieszka. Wyjęła z plecaka prywatny netbook, na który wgrała policyjne oprogramowanie. – Wystawił pan fakturę? – spytał Młody. – Oczywiście. Mam ją tu. O. – Podał dokument. Policjant zaczął spisywać dane. – To kopia. Może pan zatrzymać – zaoferował hodowca. Młody zadzwonił do Zakrzewskiego, żeby sprawdził, czy zgadzają się dane firmy figurującej w papierach. Po chwili oddzwonił. W rejestrze takie przedsiębiorstwo nie figurowało. – Podał panu lipne dane – skomentował Mączka. – Kiedy ma zapłacić? – spytała Cynowska. – Od razu zapłacił. Gotówką. Marek Jaszczak, przyjaciel Zery, mieszkał z rodziną w niepozornym domku jednorodzinnym przy Etiudy Rewolucyjnej. Dwadzieścia lat temu budynek stał na cichym osiedlu otoczonym pustymi polami. Teraz ulicą sunął nieprzerwany sznur samochodów, za płotem wybudowano strzeżone osiedle i Marek kilka razy w roku łapał się na chęci sprzedania ukochanego domu. Młodszy kolega Witczaka, członek jego zespołu jazzowego w liceum odnalazł go po latach. Przyjaźń i wspólna pasja na nowo ich połączyły, okazało się, że mieli podobną pracę: obaj byli zatrudnieni w służbach mundurowych. W 1999 roku Marek ukończył West Point, elitarną uczelnię dla oficerów w Stanach. Po powrocie armia wysyłała go na kolejne misje: Irak, Afganistan. Potem w Wojsku Polskim skończyły się pomysły, jak wykorzystać wykształcenie żołnierza. Przestał pasować do polskiego systemu. Po latach przestawiania z kąta w kąt odszedł rozgoryczony. Trochę szwendał się po świecie, w końcu wrócił i założył firmę detektywistyczną. Przy trudnych zleceniach czasem zwracał się do Witczaka po radę. Zero pomagał tam, gdzie sięgały jego kompetencje. Zdarzało się, że przejmował interesującą

i rozwojową dla policji sprawę. Żona Jaszczaka była naukowcem, pracowała na okrągło, wychowywaniem dzieci zajmowały się opiekunki, którym nieodmiennie stawiała jednoznaczne wymagania co do ich wieku, wyglądu i kwalifikacji. Właśnie w tej, a nie innej kolejności. Kiedy Witczak podjechał pod dom taksówką, przyjaciel wyszedł otworzyć mu furtkę. Zero przypomniał sobie, że ostatni raz był tu z Cyną, przy okazji jednej z zakończonych niedawno spraw. Przywitali się w progu i Marek zaprowadził gościa do przedpokoju. Tu natychmiast otoczyła ich trójka rozkrzyczanych dzieci, z których najstarsze miało dziesięć lat. Jaszczak był późnym ojcem, na widok własnego potomstwa roztkliwiał się i zmuszał każdego do zachwytów. I tym razem nie obyło się bez prezentacji. Wielki jak dąb mężczyzna wziął na ręce najmłodszą latorośl, dwuletniego Łukasza, i ze wzruszeniem pokazał chłopca przyjacielowi. Zero z nadmierną powagą przywitał się z dzieckiem, głaszcząc jednocześnie po głowie dziewczynkę, która kręciła się wokół jego nóg. – Łukasz, przywitaj się z wujkiem! No, Marylka, Rysio! Powiedzcie „dzień dobry”! – Najstarszy chłopak stał na szczycie wąskich schodów prowadzących na piętro i z zainteresowaniem przyglądał się policjantowi. Do przedpokoju wbiegła starsza, niska kobieta o aparycji buldoga, złapała za rękę Marylkę i odebrała ojcu Łukasza. – A to pani Krysia – przedstawił opiekunkę. – Alicja jest w Australii na jakimś kongresie. Uwolnieni od dzieci przeszli do pokoju bezpośrednio przylegającego do korytarza. Witczak potknął się o plastikowe zabawki rozrzucone po całym dywanie. – Przepraszam. – Jaszczak przetarł mu drogę do fotela. – Dzieciaki. Zero odczuwał skrępowanie, nigdy nie miał zacięcia do maluchów, jedynym dzieckiem, z którym miał do czynienia w dorosłym życiu, był Gucio. Na szczęście pani Krystyna zajęła się małym Łukaszem i Marylką, a starszy Rysio schował się na piętrze. Po chwili nastąpiła jaka taka cisza, Jaszczak

nastawił In a Silent Way Davisa i nalał do kieliszków ulubioną portugalską brandy. – Z czym wpadłeś? – odezwał się, kiedy w końcu usiedli naprzeciwko zapalonego kominka. – Zaginął chłopak Małgorzaty. – Jak mu na imię? – Gustaw. Wplątał się w jakieś gówno. Omal mnie nie postrzelił. – O kurwa. Witczak położył na stole trefny pistolet. – I z tego zrobiła się afera. Klamka jest policyjna. W zasadzie to są dwie klamki. – Złożona? – Tak. Obie należały do policji i rzekomo zostały zlikwidowane. – Ja pierdolę. – Wtajemniczyłem w sprawę kumpla z wydziału. Zaczął szukać i chyba coś znalazł, ale nie wiem co. – Bo? – Leży na OIOM-ie po dwóch operacjach. Zapalili. – Czego ode mnie chcesz? Witczak się zamyślił. Czy mógł narażać kolejnego kumpla? – Muszę odnaleźć tego palanta, Gucia. Nie mam pojęcia, co się stało. Dlaczego zniknął. – Co mówi Małgorzata? – Od lat nie ma z nim dobrego kontaktu. Rozmawiałem z jego dziewczyną, chyba już eks. Z ludźmi z roboty. – I co? – Nic – odpowiedział Zero. – Słuchaj, musiał w coś się wplątać. Zadarł z dilerami? Witczak pomyślał, że Jaszczak mógł mieć rację. Coś musiało się wydarzyć. Tylko co? – Mam prośbę. – Wyjął kartkę z adresami otrzymaną od Klaudiusza, pracodawcy Gustawa. – Sprawdzisz te adresy? To kluby, ale też prywatne mieszkania. Poszukaj Gucia. Wypytaj się. Jak coś znajdziesz, nie działaj, zadzwoń. Przyjadę.

DZIEŃ DWUNASTY czwartek, 4 listopada Cyna obudziła się o siódmej trzydzieści. Wyłączyła budzik w komórce. Anka westchnęła przez sen i przewróciła się na drugi bok. Agnieszka wstała, zamknęła za sobą drzwi do sypialni i weszła do łazienki. Spojrzała w lustro. Jak co rano ujrzała tę samą nieładną, ni to męską, ni to dziewczęcą twarz. Codzienna toaleta zajmowała jej nie więcej niż dwadzieścia minut. Myła się szybko. Włożyła wczorajszą koszulę, na którą zarzuciła ulubioną skórzaną kurtkę. Przed wyjściem wypiła jeszcze kawę i wmusiła w siebie śniadanie. Wiedziała, że w ciągu dnia będzie mało czasu na posiłek. W progu zabrała z kryształowej popielniczki, chybionego prezentu od matki, klucze, sprawdziła, czy ma dokumenty, i zamknęła za sobą drzwi. W tym momencie zadzwoniła jej komórka. Cyna odebrała, idąc do windy. – Cześć, malutka. – W słuchawce usłyszała słodkawy, obleśny głos Glisty. – Czego chcesz, gruby cwelu? – Wiedziała, że go rozdrażni. – Nie chojrakuj tak – odezwał się opryskliwie bandzior. – Jak ci się spodobały zdjątka? – Ynabej satuk. Jakie zdjątka? – Cynie puściły nerwy. – No, no – ciągnął niezrażony Glistowski. – Szkoda, że nie widziałaś na moim łóżku siebie z Maryśką. Ależ dokazywałyście! Cyna zamknęła oczy, bezsilna wobec minionych wydarzeń. Najchętniej wróciłaby do domu i wzięła długi prysznic. – Czekaj na mój telefon, mała – rozkazał jej Glista i przerwał rozmowę. – Bejop ywojuch – zaklęła pod nosem i ścierając łzę, weszła do windy.

Na parterze zajrzała do skrzynki pocztowej. Istotnie, ktoś włożył tam kopertę bez znaczka. Wyjęła plik zdjęć. Miała przed oczami owoc amatorskiej sesji pornograficznej. Dwie nagie dziewczyny na łóżku w nieznanym mieszkaniu zatopione w miłosnych uściskach. Długie blond włosy, smukła talia, ładna wypięta pupa. Marysia. Druga dziewczyna z wyrazem rozkoszy na nieładnej twarzy. Małe cycki, wąskie biodra. Cyna rozpoznała w niej siebie. – O anabej, awruk ćam – zaklęła bezradnie. Glista wciąż się uśmiechał, kiedy odkładał komórkę na półkę swojej mazdy. Poprawił lusterko wsteczne, tak aby dokładnie widzieć wejście na klatkę schodową bloku, pod którym zaparkowali. Po chwili metalowe drzwi się uchyliły i Glistowski zobaczył w nich niską postać w skórzanej kurtce. Kobieta nerwowym krokiem ruszyła w stronę przystanku autobusowego. – Jest udupiona – rzucił do kumpla, siedzącego na fotelu pasażera. – To dopiero początek – odpowiedział tamten. Zero umówił się w holu szpitala na Wołoskiej. Agata siedziała na krześle. Ładna, krótko obcięta brunetka mocno uścisnęła dłoń komisarza. – Wybudzili go rano. Dziękuję, że pan przyjechał. Zero kiwnął głową. Zastanawiał się, co powinien powiedzieć. Że to z jego winy Tymański nieomal się przekręcił? Że zlecenie wydał prawdopodobnie ktoś z szeregów policji? Próbował o tym nie myśleć. Dał się poprowadzić przez kolejne korytarze i wnętrza pachnące środkami do aseptyki. Nie pozwolono mu wejść na OIOM. Mógł tylko pomachać choremu przez szybę. Obok łóżka siedziała zgarbiona nastolatka. W jej postawie i zachowaniu było coś odmiennego, Witczak nie był nawet w stanie sprecyzować co. – To córka Adasia. Czuwa przy nim od pierwszej operacji

– wyjaśniła Agata. Adam Tymański nadal był wielkim facetem, ale Witczakowi wydawało się, że nieźle schudł. Wolno uniósł rękę na powitanie, po czym wykonał w stronę Agaty gest, jakby rysował w powietrzu prostokąt. Jego partnerka przytaknęła. – Tamtego wieczora Adaś zostawił mi list. – List? – Tak. Jak w filmach, prawda? Narrator w kryminale powiedziałby teraz: „Zupełnie jakby się spodziewał”. Zero był zaintrygowany. Głównie ze względu na zachowanie kobiety. Trzymała dystans, była opanowana do granicy, za którą znajdowała się już tylko obojętność. Stanowiła przeciwwagę dla córki Tymańskiego. Ta mogła wybuchnąć w każdej chwili. – Co napisał? – Najwidoczniej chciał się z kimś podzielić waszymi wewnętrznymi plotkami. Nie mógł nikomu powiedzieć, więc napisał do mnie. – Uśmiechnęła się. – Podobno ma pan dorosłego syna. Witczak pogratulował sobie w duchu, że nie przyjechał do szpitala z kimś z komendy. I Hifowi, który z trudem, ale jednak zachował tajemnicę istnienia Gucia. Zabrał list, podszedł do szklanych drzwi i pomachał Tymańskiemu kopertą, po czym schował ją do tylnej kieszeni spodni. W tej chwili zadzwoniła jego komórka. – Chyba coś mam – obwieścił Młody po drugiej stronie linii. Witczak wpatrywał się w kartkę, którą przed chwilą wypluła drukarka. – Jak na to wpadłeś? – rzucił w stronę Młodego. Chłopaka rozpierała duma. Siedzący w kącie Zakrzewski był wyraźnie zazdrosny. – Na początku śledztwa kazałeś sprawdzić, co było wcześniej w biurze na Koszykowej – tłumaczył. – Okazało się, że Inspekcja Farmaceutyczna. Pojechałem, pogadałem z ich kadrową, przejrzałem listę pracowników. Nic ciekawego tam

nie znalazłem, więc poprosiłem o namiary na wszystkich zatrudnionych w ciągu ostatnich dziesięciu lat. Okazało się, że jeden z nich wyjechał do Londka. – Londka? – spytał Zero. – Lądka-Zdroju. Sanatorium na południu – wyjaśnił Zakrzewski. – No więc pomyślałem sobie: czemu nie? Sprawdzę Polaków poszukiwanych na Wyspach. – Jakich Wyspach? – Karaibskich – strzelił Zakrzewski. – Weź ty się ogarnij! Piłeś coś? Witczak spojrzał na zwalistego kolegę, który w odpowiedzi odwrócił się do nich plecami. Markował pracę na komputerze. – No i? – poganiał Zero. – Brytyjska policja ma stronę internetową z podejrzanymi i poszukiwanymi. I znalazłem gościa, który pasował do jednego z listy Inspekcji Farmaceutycznej. Nazywa się Robert Pawlik. Czyli R.P., jak w liście Wimana. Zaczęło pasować, nie? Witczak usiadł. Jeszcze raz przyjrzał się osobnikowi na zdjęciu. Wiek i fryzura pasowały. – Szukają go, bo? – W Scotland Yardzie powiedzieli mi, że podejrzewali tego aptekarza o kontakty z nieletnimi, no wiesz, seksualne. Facet zapadł się pod ziemię. Więc, że tak powiem, wszczęli u siebie poszukiwania. – Myślisz, że to nasz trup z Koszykowej? Czy już to sprawdziłeś? – Wysłałem im skan linii papilarnych. Jeszcze nie przyszła odpowiedź. – A u nas facet jest czysty? – System nie działa, nie mogę sprawdzić. – Otwórz pocztę – poprosił Zero. – Jeszcze nic – stwierdził Młody. – Wydrukujesz mi zdjęcia wszystkich trzech? Tego aptekarza, Wimana i Schmidta? W tym momencie weszła Cyna. Witczak wymownie spojrzał na zegarek.

– O awruk, daj spokój. – Młody, pochwal się wynikami. Cyna była nieobecna duchem, wszyscy to zauważyli. Usłyszawszy rewelacje, poklepała Młodego po plecach. – Niezła robota. – Co teraz? – Czekamy. – Może zadzwonię jeszcze do tych brytoli? Skrzynka pocztowa Młodego wydała delikatne „ping”. Witczak i Cyna skoczyli do komputera. Nawet zamknięty w sobie Zakrzewski się odwrócił. Program pocztowy nie odpowiadał. – Zaciął się, skurwysyn – skomentował Młody. Jego laptop miał już dziewięć lat i nieraz odmawiał współpracy. – No, rusz się – stęknął. Twardy dysk mielił dane. Młody, klnąc na czym świat stoi, zrestartował sprzęt. – Proszę, skorzystaj. – Zakrzewski odsunął się od swojego biurka, na którym stał komputer kupiony pięć lat temu za pieniądze z Unii Europejskiej. Młody usiadł i zalogował się do swojej poczty. – Jest. Do listu dołączony był plik graficzny z porównaniem linii papilarnych denata i Polaka poszukiwanego na Wyspach. Odciski należały do tego samego człowieka. – O kurwa. – Co teraz? – Tak jakby przełom – odpowiedział Witczak. – Młody, umów się z analitykiem. Przejrzyjcie wszystkie tropy pod nowym kątem. My z Cyną zrobimy to samo. Rano zapomniała naładować komórkę. Po rozmowie z Glistą bateria aparatu była prawie na wyczerpaniu. W ciągu dnia posłała kilka esemesów Ance. Informowała, że nie wie, kiedy wróci, bo z Witczakiem siedzą nad ornitologiem vel Hitchcockiem. Nie dostała żadnej informacji zwrotnej.

Zirytowała się, choć wiedziała, że jej dziewczyna w swojej fabryce często miała większy sajgon niż ona. Tyle że za lepsze pieniądze. Mimo wszystko krótko po ósmej wieczorem Cyna postanowiła wyrwać się na godzinkę. Zero wyraził zgodę. Każdemu pozwalał na krótki wypad na miasto, jeśli była taka potrzeba. Jadąc taksówką, Cyna myślała o ruchanku. Miała tylko nadzieję, że jej partnerka zdąży wrócić z roboty. Weszła na klatkę schodową, przywołała windę i pojechała na piąte piętro. Otworzyła drzwi do mieszkania. Pierwszą rzeczą, którą dostrzegła, była rozbita kryształowa popielniczka na podłodze przedpokoju. Obok ujrzała ślady krwi. Poczuła mocne bicie serca. Niewątpliwie ktoś stoczył tu walkę. W mieszkaniu panowała złowieszcza cisza. Walcząc sama ze sobą, minęła rozbite szkło i weszła do pokoju. Wymacała na ścianie włącznik i zapaliła światło. Obeszła wszystkie pomieszczenia. Mieszkanie było puste, nigdzie nie dostrzegła śladów walki, nie licząc rozbitej popielniczki. Na stole zobaczyła plik zdjęć. Na jednym rozpoznała siebie. Zamknęła oczy. Ktoś podrzucił Ance te same fotografie, które rano znalazła w skrzynce pocztowej. Zmusiła się do uniesienia powiek. Odwróciła wzrok i wtedy na komodzie zobaczyła jeszcze jedną fotkę. Wykonano ją polaroidem. Dopiero po chwili skojarzyła, że zdjęcie zrobiono w tym mieszkaniu, na podłodze. Widniała na nim Anka. Klęczała nago, z rękami założonymi do tyłu. Cyna dostrzegła najpierw jej wielkie zapłakane oczy i przerażenie na twarzy. Usta dziewczyny zasłaniała szeroka męska dłoń. Drugą ręką mężczyzna ciągnął Ankę za włosy, kierując jej twarz do obiektywu. – Kurwa, kurwa, kurwa. Zero pojechał do swojego mieszkania. Zaparkował na tyłach posesji, obszedł dom, zwracając uwagę na zapalone światło w kuchni. Przez chwilę rozmyślał, czy nie pojechać do Tygmontu na lufkę i parę nut jazzu. Przypomniał sobie o trąbce. Powinien zacząć na niej ćwiczyć.

Nacisnął klamkę i wszedł. Przez chwilę myślał, że zobaczył kogoś na korytarzu, ale zmrużywszy oczy, zrozumiał, że wyobraźnia płata mu figle. Przypomniał sobie o Guciu i westchnął ciężko. Jakby w odpowiedzi na jego myśli w progu kuchni stanęła Małgorzata. – Cześć – przywitał ją zdawkowo, ale po wwierconym weń spojrzeniu poznał, że czeka go reprymenda. – No i co? – spytała bez wstępu. Witczak ją wyminął i zajrzał do lodówki, ale znów ziała pustką. – Gdzie jest Gustaw? Zero wzruszył ramionami. – Myślisz, że tak łatwo go znaleźć? – A próbowałeś? – zaperzyła się Małgorzata. Pytanie zawisło w powietrzu, odpowiedzi nie było. – Nie obchodzi mnie, czy łatwo czy trudno, rozumiesz? Zamknął lodówkę, usiadł na przechylonym parapecie, który przechylił się jeszcze bardziej. Zapalił. – Liczy się każdy dzień, każda godzina – mówiła, stojąc dwa kroki od niego. – Musimy go ochronić, zanim będą kłopoty! Głos się jej załamał. Witczak podszedł do kobiety. Objął ją, zupełnie jak kiedyś w fantazjach przytulał Malicką. – Znajdę go. Już niedługo. – Pocałował Małgorzatę w usta. Zareagowała. Sięgnął do zapięcia jej paska u spodni, pociągnął w stronę kanapy. Po wszystkim leżeli nago w migoczącym świetle włączonego telewizora. Co najdziwniejsze, Zero nie miał odruchu, aby uciec. – W Tygmoncie pojutrze będzie jam session – przypomniał. – Jak co tydzień. – Może wpadniesz? Nie odpowiedziała od razu. Dotąd Zero izolował Małgorzatę od swojego środowiska. Właściwie nikogo nie znała, nikt o niej nie wiedział. Nagle zapragnął wprowadzić ją na salony. – Nie, to głupi pomysł. – Dlaczego? – Robisz się sentymentalny. – Pocałowała go i wstała. Zobaczył jej smukłą sylwetkę w poświacie. – Wystarczy, jak znajdziesz Gucia.

– Czekaj o dziewiątej na przystanku obok chłodni na Marywilskiej – usłyszała w słuchawce. Pojechała tam. Przed ogrodzonym terenem zakładu znalazła niewielki parking z tirami. Zostawiła tam skuter. Poszła na przystanek. „Ale wypizdów”, pomyślała. Pięć po dziewiątej podjechała sportowa mazda, Glista z koleżką zgarnęli Cynę z zatoczki. Nie jechali długo, skręcili w pierwszą leśną przecinkę, zaparkowali wzdłuż torów kolejowych. – Nie muszę ci, kurwa, mówić, że od teraz pracujesz na smyczy – odezwał się Glista. Cyna działała bez ostrzeżenia. Przerzuciła przez głowę alfonsa wcześniej przygotowany kabel i zacisnęła z całej siły. Kumpel Glisty wycelował w nią pistolet. – Niech schowa pukawkę – szepnęła do charczącego kierowcy. Glista machnął ręką, lufa przestała celować w policjantkę. Cynowska lekko zluzowała ucisk. – Porwałeś Ankę, ynabej ujuch! – Łysy, wyjdź – warknął Glista do kumpla. Pasażer posłusznie wypełnił polecenie. Zostali sami. Cyna zdjęła kabel z szyi alfonsa. Glista odetchnął i spojrzał na nią. Policjantce zdawało się, że w jego oczach zobaczyła żal. – Kazali mi – odpowiedział. – Kto? – Znasz Sławka Mroza? – rzucił bandzior. – Stary złodziej od landar. Nie siedzi? – skojarzyła. – Byłem z nim w jednej celi na Białołęce. Wyszedł parę miesięcy po mnie. Teraz facet chce wypłynąć na szerokie wody. Skumał się z kimś z forsą. Nie wiem, może z Włochami. My też robimy dla niego. Gość planuje otworzyć sieć klubów ze striptizem. – Star Media Studio? – To jego firma. Oczywiście na słupy. Inwestują w osiedlową

kablówkę, ale chodzi o te kluby. Wkurwił się za ten rozwalony casting i kazał nam zrobić ci te fotki z Maryśką. A teraz porwać twoją laskę. – Czego ode mnie chce? – Nie wiem. Ale mnie też praca na jego smyczy nie pasuje. – I co teraz? – Masz. – Wcisnął jej zapisaną kartkę. – To adres Mroza w Michałowicach. Coś wyrzeźbisz. Szykują jakiś przekręt. Jeden z waszych podobno za bardzo węszył, więc go załatwili. – Hif? – Nie wiem, jak go wołają. – O co im chodzi? – Nie wiem, Cyna. I się nie dowiem. Mróz nam nie ufa. Trzyma z boku. Wydaje mi się, że gromadzą fundusze. Coś dużego. – Gdzie jest Anka? – Na razie u mnie, powiedzmy, że bezpieczna. Ale nie wiem, jak długo dam radę ją chronić. Musisz zadziałać. – Dlaczego mam ci zaufać, zboku? – Chyba nie masz wyjścia, lesbo. – Glista uśmiechnął się krzywo. Odwieźli ją na parking. Cyna stała jeszcze długo w cieniu budynku chłodni i paliła. Nienawidziła siebie, swojego zawodu i ludzi. Wszystko zaczęło się jej układać. Ale musiała rozwalić im ten lipny casting. Teraz żałowała.

DZIEŃ TRZYNASTY piątek, 5 listopada Witczak wparował do pałacu przed dziewiątą. – Co przeglądasz? – rzucił do Młodego, który siedział przy swoim laptopie. – Kwity sprawy ornitologa. Znalazł się sznurek od nóżki. – Mów do mnie tak, żebym zrozumiał, dobrze? Młody wskazał na plastikową torbę leżącą na biurku. – Słyszałem waszą rozmowę parę dni temu. Gadaliście z Tymańskim o tym przywiązanym ptaku. Przy nóżce miał kawałek urwanego sznurka. – Pamiętam. Postanowiłeś znaleźć drugi koniec? – Znalazłem. Pojechałem na Koszykową. Zajrzałem pod łóżko, sznurek tam leżał. Rozdziobany. – Będą z ciebie ludzie, Młody. – Jak się czuje Hif? – Wyjdzie z tego. Uratowali mu wątrobę. Witczak usiadł za biurkiem, zmusił się do przejrzenia bieżączki. Najświeższe były trzy sprawy: ornitolog, zabójstwo kobiety na Bródnie i, jak zwykle, kradzieże poduszek powietrznych. Podejrzany z Bródna siedział już w areszcie. Przyznał się, trzeba było tylko dokończyć kwity. Zero wziął się do roboty. Złapał się na myślach o Dorocie. Dostała zwolnienie lekarskie, a on wstydził się dzwonić. Do Renaty też. Nie wątpił, że poronienie spowodował stres wywołany kłótnią. Stres, którego przyczyną był między innymi on. Nie kierował się wtedy rozumem. Czuł się winny. Winny jak cholera. Najgorsze było poczucie, że w żaden sposób tej straty Dorocie nie wynagrodzi. – Dobra. Nie wysiedzę tu – stwierdził na głos. – Młody, chodź, pojedziemy.

– Dokąd? – Mamy ciało z Koszykowej, ktoś musi je zidentyfikować, nie? O jedenastej dwadzieścia Witczak i Młody w towarzystwie dzielnicowego, starszego aspiranta Andrzeja Zielenia, stanęli pod drzwiami mieszkania w bloku na ulicy Okińskiego 3. W komendzie opowiedzieli Zieleniowi o sprawie ornitologa i związku zaginionego urzędnika z wydarzeniami na Koszykowej. Zieleń skontaktował się z rodziną Roberta Pawlika i przygotował ją na to, że być może trzeba będzie zidentyfikować ciało. Drzwi otworzyła im niska kobieta ubrana w spódnicę w kratę i bordową bluzkę w serek. Przedstawili się, kobieta zachlipała i wpuściła ich do przedpokoju. – Kiedy miała pani ostatni raz kontakt z synem? – spytał ją Witczak. – Wyszedł z domu w piątek dwudziestego drugiego października. Pod koniec września przyjechał po trzech miesiącach z Anglii. Jakiś niespokojny. Po co on wracał? Miał tam dobrą pracę. W aptece. Mówią panowie, że Robercik nie żyje? Zaprosiła ich do dużego pokoju. Usiadła na kanapie. Wystrój typowy dla lat osiemdziesiątych: meblościanka, ława, dwa fotele, na głównym miejscu telewizor starego typu. Matka Boska Częstochowska na ścianie. Młody podał kobiecie paczkę chusteczek jednorazowych, które ta przyjęła i rozmazała sobie łzy po twarzy. – Czy pani syn założył rodzinę? Kobieta westchnęła. – Nie. – W jakich okolicznościach opuścił kraj? – Kiepsko zarabiał w tym urzędzie. Chciał sobie kupić mieszkanie. – Tak pani powiedział? Kiedy wyjechał? – Pierwszy raz w lipcu zeszłego roku. Miał tam załatwioną robotę. Wcześniej pracował trochę w aptece na Ząbkowskiej. Ale tam też kiepsko płacili. Wrócił w lutym. Potem znowu pojechał do tego Londynu.

– Czy możemy obejrzeć pokój syna? – spytał Witczak. Kobieta spojrzała na niego roztargnionym wzrokiem. Przez chwilę rozważała odpowiedź, być może wiedziała o czymś takim jak nakaz przeszukania. Wreszcie skinęła głową. Westchnęła z rezygnacją. – Mówili panowie, że Robert nie żyje. – Zgadzają się ślady daktyloskopijne. To znaczy odciski palców. Będziemy musieli zabrać panią ze sobą. To się nazywa identyfikacja. Czy pani syn miał na ciele jakieś znaki szczególne? Blizny, znamiona? Pawlikowa zaprowadziła mężczyzn wąskim przedpokojem o ścianach wyłożonych drewnianą boazerią do pomieszczenia obok kuchni. Otworzyli drzwi. Ujrzeli kiszkowaty pokój, w którym ledwie mieściły się szafa z nadstawką, stolik komputerowy, regał na książki i wąskie łóżko. Na ścianach wisiały zdjęcia ubranych tylko w spodenki mężczyzn w wojowniczych pozach, z uniesionymi do obiektywu dłońmi w rękawicach bokserskich. – Też lubię boks – przyznał Młody. Kobieta stała w progu. Witczak przystąpił do metodycznego przeszukiwania pomieszczenia. Zaczął od szuflad w biurku. Pomyślał, że powinni zarekwirować komputer. – Miał bliznę na brzuchu po wycięciu wyrostka – zastanawiała się kobieta na głos. – I inną, na łokciu. Prawym. Po oparzeniu. To z mojej winy. Wylałam na niego wrzątek, jak miał piętnaście lat. – Duża ta blizna? – Spora, spora. Na innych półkach Witczak nie znalazł nic oprócz ubrań. Uniósł pokrywę łóżka i zajrzał do schowka na pościel. Też nic ciekawego. Podszedł do regału i przejrzał książki. Były to głównie podręczniki do farmakologii, roczniki „Przeglądu Sportowego”, kilka pozycji dotyczących sztuki fotografowania. – Dlaczego pytają panowie o blizny? Witczak nie wiedział, jak odpowiedzieć. – Bo nie można go rozpoznać po twarzy. Ofiara wypadku – wyjaśnił Młody. Kobieta zachwiała się. Wyprowadził ją

do kuchni i posadził na krześle. Podał szklankę wody. Zero kontynuował przeczesywanie półek. Zauważył, że kilka grzbietów lekko odstaje od linii, jakby schowano za nimi jakąś rzecz. Wyjął książki i zobaczył oparty o ścianę płaski metalowy przedmiot, który w pierwszej chwili wziął za przenośny twardy dysk. Sięgnął, zważył w dłoni. Nie był to sprzęt elektroniczny, tylko metalowa papierośnica. W środku znajdował się niewielki plik czarno-białych zdjęć małego formatu. Wykonano je z oddalenia, potem wywołano na własną rękę. Zero się rozejrzał: w kącie stało proste wyposażenie ciemni. Przyjrzał się zdjęciom. Od razu rozpoznał miejsce, w którym je wykonano. Do pokoju wrócił Młody. – Pani jest gotowa. Możemy jechać. Witczak bez namysłu schował zdjęcia do kieszeni kurtki. Matka Pawlika rozpoznała syna po bliźnie na łokciu. Młody zabrał kobietę do pałacu, aby ją przesłuchać i przekazać jej bolesne szczegóły zgonu. Witczak postanowił podjąć się pracy operacyjnej. Nie miał nikogo zaufanego pod ręką. Zabrał ze sobą Zakrzewskiego ponurego bardziej niż zwykle. Dworzec Centralny jaśniał po niedawnym liftingu. Tu i ówdzie pojawiły się pierwsze rysy na pięknej fasadzie: popękane szyby, wracający smród i bezdomni. Witczak od razu skierował się do dworcowego komisariatu policji. Nikogo tu nie znał, wiedział jednak, że po okazaniu odznaki mógł liczyć na pomoc. Sierżant Marciński posadził ich na niewygodnych plastikowych krzesłach, wziął do ręki fotografie znalezione u Pawlika. Przedstawiały chłopców opartych o kolumny okalające budynek dworca. Zdjęcia wykonano prymitywną techniką, dlatego wyglądały na starsze, niż były w rzeczywistości. – Znam wszystkich. – Marciński pokiwał głową. – Kręcą się tu, szukają klientów i ich znajdują. – Możemy któregoś znaleźć? Muszę ich przepytać. W sprawie podwójnego, a raczej potrójnego morderstwa – wyjaśnił.

Witczak pokazał również zdjęcia Pawlika, Wimana i Schmidta. Policjant nie rozpoznał żadnego. Marciński jeszcze raz przejrzał fotki i kazał poczekać. Zero spojrzał na zegarek. Po trzynastej. Piątek. Zastanawiał się, jaki dzień i jaka pora są najlepsze dla młodocianej męskiej prostytutki. Nie miał pojęcia. Tutejsi mundurowi nie rozpracowali tematu, owszem, znali tych, którzy stale się przewijali, reagowali na bieżąco, ale Zero wiedział, że powinien porozmawiać z kimś z obyczajówki. Może ktoś równolegle prowadził śledztwo w sprawie nowej grupy pedofilów, a on nic o tym nie wiedział? Mogło tak być. Obieg informacji nie należał do najdoskonalszych, a często wydawało się, że w ogóle nie istnieje. Zakrzewski, wyraźnie znudzony i zniecierpliwiony, zwłaszcza że oczekiwanie się przedłużało, udał, że ktoś do niego dzwoni i pod pretekstem problemów domowych zmył się na miasto. Witczak nie zatrzymywał go, sarknął tylko pod nosem. Wyszedł zapalić. Marciński odnalazł go pod kolumną. Przyprowadził za łokieć podrostka, na oko piętnastolatka. Chłopak pachniał, jakby z wiadra wylał na siebie fahrenheita. Odmówił jednak współpracy, odwrócił wzrok od zdjęć Pawlika. – Rozmawiałem z dwoma innymi – poinformował sierżant. – Wszyscy ich znają, tyle że przez ostatnich parę miesięcy się nie pokazywali. – Znasz ich ksywy? Jakieś okolice zamieszkania? Marciński kiwnął głową. – Przycisnę gówniarza! – Odciągnął chłopaka pachnącego diorem. Widać zdołał wydusić z niego jakieś informacje, bo na odwrocie każdego zdjęcia zapisał imiona albo przezwiska. – Powiedział mi, że chodzili do Baby Jagi na Ząbkowskiej – zrelacjonował policjant. – To jakaś knajpa? – dopytywał się Witczak. – Nie. Tyle to nawet ja wiem – stwierdził Marciński i wypuścił nastolatka. – To dzienna świetlica na Pradze. Prowadzi ją starsza babka nazywana Babą Jagą. Zero poprosił o adres.

Kierowniczka Baby Jagi, pani Grażyna, oprowadziła Witczaka po swoim piwnicznym królestwie. Czysto, schludnie, na wszystkich ścianach wisiały rękodzieła jej roboty. – Skończyłam szkołę rzemiosła w Zakopanem – wyjaśniła. – Pracowałam dla Abakanowicz. Tkałam. – Świetna robota – pochwalił. Parę dzieciaków robiło zadania domowe pod okiem studentki resocjalizacji. Zero pokazał opiekunce zdjęcia. – Znam wszystkich. Tomek Jusiewicz, Adam Sztajerwald i Marcin Wasiluk. Ma pan tego drania? – Grażyna była otyłą kobietą pod sześćdziesiątkę, nosiła kolorowe powłóczyste szaty. Witczak nie mógł powstrzymać się od myśli, że mimo tuszy i wieku emanowała wewnętrznym pięknem. – Tego, który zrobił te zdjęcia. Zero sięgnął po fotografie Wimana, Schmidta i Pawlika. Kierowniczka świetlicy zaprzeczyła ruchem głowy. – Nie. Żadnego nie kojarzę. – Wszyscy trzej nie żyją – wyjaśnił. – A ja szukam mordercy. – I myśli pan, że tu go pan znajdzie? Witczak popatrzył w oczy pani Grażynie. – Nie. Oczywiście, że nie. Ale ci chłopcy to mój nowy i w zasadzie jedyny trop. Gdzie ich znajdę? – Wszyscy są na gigancie. Od miesięcy. Przestali do mnie przychodzić jakoś tak w kwietniu. To normalne, że znikają na wiosnę i lato. – Ale jeszcze nie wrócili? – Dam panu ich nazwiska i adresy. Niech pan pogada z rodzinami. Po przeciwnej stronie Ząbkowskiej Witczak zauważył aptekę. Pani Pawlikowa mówiła, że jej syn przed wyjazdem na Wyspy pracował w aptece na Ząbkowskiej. Wstąpił. W progu zabrzęczał staromodny dzwonek. W okienku zobaczył młodą panią magister z identyfikatorem „Katarzyna. Uczę się” na piersi. Przez szybę pokazał legitymację i zdjęcie Pawlika. – Zna pani tego mężczyznę? Wiem, że pracował w jednej

z aptek na Ząbkowskiej. Może w tej? Kobieta sięgnęła po zdjęcie. – Jestem tu od paru dni – wyjaśniła. – Poproszę kogoś. Poszła na zaplecze. Witczak rozglądał się po wnętrzu. Wszędzie wisiały reklamy specyfików sprzedawanych bez recepty. Jego uwagę przykuł niebotycznie drogi krem na łysienie dla mężczyzn. Kobieta wciąż nie wracała. Usłyszał nagłe trzaśnięcie drzwiami na zapleczu. – Pani Kasiu, jest tam pani? – krzyknął. Za plecami Witczaka zabrzmiał dzwonek, do środka weszła starsza kobieta w trwałej ondulacji, sądząc po zapachu, prosto od fryzjera. Z zaplecza nikt nie wracał. Zero szarpnął za klamkę drzwi prowadzących za ladę. – O Boże! – krzyknęła staruszka, kiedy Zero zaczął się tarabanić przez trzeszczące przepierzenie na stronę zastrzeżoną dla obsługi. – Policja! Napad! Zero nie miał czasu na tłumaczenia i pobiegł na zaplecze. Na gumoleum leżała nieprzytomna kobieta, nie miała żadnych widocznych obrażeń. Sprawdził jej puls i oddech. Zemdlała. Wielkie metalowe drzwi służące prawdopodobnie do przyjęć towaru były zamknięte na klucz. Witczak kucnął przy farmaceutce i spróbował ją ocucić. Z firmowego baniaka na wodę wlał płyn do jednorazowego kubka i chlusnął kobiecie na twarz. Zaczęła coś mamrotać, Zero klepał ją po policzku. – Pani Kasiu, pani Kasiu, niech pani się obudzi – prosił. Kobieta powoli wracała do przytomności. – Uderzył mnie! Daniel mnie uderzył! – szeptała zdezorientowana. Na podłodze leżał identyfikator podobny do tego, który nosiła stażystka. „Mgr Daniel Filipczak”. – Drzwi są zamknięte, ma pani klucze? Dziewczyna wskazała na jedną z wielu szuflad regału. W środku Zero znalazł metalową szkatułkę z zapasowymi kluczami. Otworzył drzwi i wypadł na szeroki, niezabudowany plac. Boisko szkolne. Przez parkan przeskakiwał mężczyzna. Witczak rozpoznał go po sylwetce i sposobie poruszania się. Uciekinier z Chrzanowa.

Ruszył w pościg. Wdrapał się na ogrodzenie, zeskoczył. Pobiegł. Farmaceuta zdążył już przebiec pół boiska. W starym budynku szkoły zabrzmiał dzwonek, chyba ostatni, było już po piętnastej. Zero zastanawiał się, którędy będzie uciekać Filipczak. Nad Białostocką, po jej drugiej stronie, górował budynek hipermarketu dobudowanego parę lat temu do Dworca Wileńskiego. Mężczyzna właśnie przeskoczył przez ogrodzenie i znalazł się na Białostockiej. Chwila wahania. Przebiegł przez ulicę i skręcił w prawo. Zero dopadł do ogrodzenia i dopiero wtedy zobaczył, dokąd zmierzał ornitolog. Wbiegł do widocznej z daleka zatoki dostaw, skierował się w stronę ramp. Witczak, zdyszany, wpadł na miejsce przyjęć wielkiego sklepu. Natychmiast podszedł do niego mężczyzna z krótkofalówką w dłoni, ubrany w szaro-granatową kurtkę i czarną wełnianą czapkę. Zero machnął legitymacją. Dowiedział się, że ścigany wszedł wolnym krokiem na rampę, wymienił nazwisko kierownika działu mięsnego, tłumacząc, że ten na niego czeka. Został wpuszczony. Czyli zawczasu przetarł sobie drogę ucieczki. Wiedział, że policja wcześniej czy później wpadnie na jego trop. Był przygotowany. Zero wyjaśnił, że ściga przestępcę. Cały system ochrony został natychmiast ostrzeżony. Komisarz poprosił o zaprowadzenie do centrum monitoringu. To był jedyny sposób. Inny ochroniarz zaprowadził Witczaka pomalowanymi na biało korytarzami do pomieszczenia wyposażonego w sześć ekranów telewizji przemysłowej. Zero opisał poszukiwanego. Rozpoczął lustrowanie nagrań z kolejnych kamer. Zaczęli od zaplecza. Najpierw ujrzał szerokie korytarze, kręcących się pracowników operujących paleciakami, towar pod ścianami, kolejne drzwi do magazynów. Zero puknął w jeden z ekranów, na którym dostrzegł znajomą sylwetkę, teraz w białym fartuchu. – Wyszedł z działu mięsnego – poinformował go strażnik. – Idzie na sklep. – To ten. Niech pan nie straci tego mężczyzny z wizji. Dacie

mi wasze radio? Ktoś wcisnął mu masywny radiotelefon. – Będziemy w kontakcie – powiedział Witczak. Potrzebuję przewodnika. – Pójdę z panem. Po drodze jeszcze zgarniemy jednego z moich ludzi – zaproponował szef zmiany. Pobiegli. Witczak rozpoznał korytarz techniczny, który widział na monitorze, stalowe drzwi działu mięsnego. Za skrętem zobaczyli szerokie wejście do hali zamykane od góry. Ochroniarz pociągnął za zwisający sznurek i otworzył je. – Jest na sprzedaży – rozległ się komentarz w głośniku krótkofalówki. – Idzie w stronę bazaru. Szef zmiany spokojnym krokiem ruszył w lewo, przedzierając się przez masy ludzkie. Witczak podejrzewał, że nie chce biegać, bo w tym tłumie łatwo wzbudzić panikę i tragedia gotowa. Doszli do strefy taniego towaru na wagę zwaną bazarem. Witczak uruchomił pożyczone radio. – Gdzie teraz? Obaj się rozglądali. – Zniknął mi – padła odpowiedź. W tym momencie regał, przy którym stali, ktoś z całej siły pchnął. Spadły na nich makarony i ciastka, na szczęście znajdujący się w sąsiedniej alejce Filipczak nie zdołał wywrócić całego tego żelastwa. Jakaś kobieta stojąca obok zaczęła krzyczeć, usłyszeli płacz dziecka. – Biegnie w kierunku mrożonek – padło ze słuchawki. Kierownik zmiany zaczął uspokajać krzyczącą i poprosił o uciszenie dziecka. Witczak ruszył sam w kierunku głównej alejki. Złapał za rękaw czerwonej koszuli osobę z obsługi. Dowiedział się, dokąd biec. Zobaczył rzędy lad chłodniczych. Nadepnął na porzucony fartuch. Spojrzał w kierunku kas. Przy każdej kolejka zniecierpliwionych klientów z wózkami. Użył radia. – Zgubiłem go. Jestem przy kasach – powiedział. – Wychodzi na teren galerii!

Witczak brutalnie rozepchnął ludzi i minął kasy. Podniosła się wrzawa oburzonych głosów. Za pasem kas stał ochroniarz, ale Zero machnął mu tylko radiem i zapytał: – Którędy poszedł? – Idzie w stronę ruchomych schodów! Puścił się biegiem, potrącając ludzi. Schody. Filipczak zbiegał po nich w pośpiechu, był blisko. Zero potknął się, o mało nie zleciał. Ktoś pomógł mu wstać. Ujrzał starszego mężczyznę. Podziękował. Znowu tłum i nigdzie ornitologa. – Pobiegł na parking! – padł komunikat. – Gdzie ten parking? – krzyknął zdezorientowany. Nigdy wcześniej tu nie był. Czuł się jak w labiryncie. – Lewo, idź w lewo, potem korytarzem do szklanych drzwi! – usłyszał. Pobiegł. Zobaczył szeroką wnękę, a za nią rozsuwane drzwi. Parking wypełniony autami, trochę kręcących się ludzi, niektórzy palili. Zimno, o dziesięć stopni chłodniej niż w sklepie. Po chwili zauważył Filipczaka. Zbiegał zjazdem dla samochodów. Trąbienie. Witczak ruszył tą samą drogą. Na dole na środku alei stał samochód, kierowca wciąż trąbił. Farmaceuta biegł w stronę wejścia do sklepu. Utykał. Witczak za nim, był jednak zmęczony, w mięśniach odezwał się ból. Wchodząc do sklepu, Filipczak obejrzał się, zobaczył goniącego go policjanta, Zero zmniejszył dystans, biegł, wkroczył znów do galerii. – Dajesz na wprost, na dworzec – dostał instrukcję z krótkofalówki. Witczak zobaczył naprzeciwko wejście na Warszawę Wileńską. Od ścian odbił się ryk syreny pociągu. Zero minął kasy i wpadł na peron, na który właśnie wjeżdżała kolejka. Na wprost niej, po torach, biegł mężczyzna. W ostatniej chwili skoczył na sąsiedni tor. Rozległ się ogłuszający pisk hamulców, ludzie stali jak wryci, wpatrzeni w szaleńca, który cudem uniknął śmierci. Policjant pobiegł peronem w ślad za mordercą. Zaraz go dopadnie. Mężczyzna nie miał innej drogi ucieczki. Zero nagle poczuł uderzenie w bok, zderzył się z grupą młodych mężczyzn. Nie ustąpili. Zdał sobie sprawę, że

zatrzymali go celowo, w ramach solidarności bandziorów. Faceci, którzy zastąpili mu drogę, natychmiast się rozproszyli, niewinnie bąkając przeprosiny, a on leżał na peronie i dyszał jak zgonione zwierzę. Ścigany był przynajmniej dziesięć lat młodszy i wykorzystywał swoją przewagę. Nagle ktoś podbiegł, pomógł Zerze wstać. Dwóch facetów w mundurach ochrony. Błyskawicznie wskazał oddalającą się postać. Pobiegli. Zeskoczyli na tory, dystans był jednak zbyt wielki. Witczak wciąż nie mógł złapać tchu. Odezwała się jego komórka. Wcześniej nie miał ani chwili, żeby wezwać posiłki, teraz, być może, kawaleria sama się zgłaszała. Odebrał. – Musisz natychmiast przyjechać do pałacu – oznajmił grobowym tonem Adrian Mączka. – Jestem na Wileńskim, gonię ornitologa! – krzyknął Witczak. – Mamy sytuację! – odpowiedział płaczliwym głosem Młody. Zero zrozumiał, że coś się stało. – Zakrzewski oszalał. Magazyn broni mieścił się w przyziemiu nowego budynku, do którego przechodziło się łącznikiem. Pomieszczenie zabezpieczone stalową kratą i solidnymi drzwiami było niedostępne dla szeregowych policjantów, właściwie wchodzili tam tylko magazynier i członkowie komisji likwidacyjnej. Nikt nie miał więc pojęcia, w jaki sposób do magazynu zdołał się dostać Zakrzewski, jak udało mu się wziąć zakładnika w osobie pracującego tam emerytowanego starszego aspiranta i obwiesić się granatami. Siedzieli teraz na podłodze. Przez okno do wydawania pobranej broni widoczne były tylko kawałek nogi i ręka dzierżąca butelkę sobieskiego, która co chwilę wędrowała do niewidocznych ust. – Waldek? Jestem nieuzbrojony! – krzyknął Młody do desperata. – Młody? – Zakrzewski nie od razu rozpoznał głos kolegi. – Jeden fałszywy ruch i cała buda wyleci w powietrze. – Już jedzie nasza psycholog, Misia – zapewnił go chłopak. – Nie chcę tu widzieć tej flądry – wrzasnął policjant. – Jeśli

ją usłyszę, wyjmę zawleczkę! – Co ty pierdolisz, Zakrzewski? Chcę pogadać! Młody nacisnął klamkę. Na drugim końcu korytarza stali komendant Wolski i paru kierowników wydziału. Wszyscy myśleli o jednym: jak nie dopuścić do przecieku do prasy. Dyskretnie wezwano negocjatora i psycholog. Na razie Wolski wysłał do zbrojowni jednego z najbliższych współpracowników desperata. – Jeśli palnie sobie w łeb, to będzie jedenasty w tym roku – szepnął jeden z oficerów. – Co? – zdziwił się Wolski. – Oczywiście w skali kraju – uspokoił szefa podwładny. – Mówię, że nie mam klamki! – krzyknął Mączka, który stał przy drzwiach. – Otworzysz? – Nie ma sprawy, tu ci klamek sporo – odpowiedział Zakrzewski. Magazynier otworzył drzwi. Młody wypchnął go na korytarz, sam wszedł do środka i ruszył na zaplecze. Usiadł na podłodze, na miejscu uwolnionego pracownika. – Jestem – powiedział. – Świetnie, bardzo mi ciebie brakowało. – Po chuja to robisz? – A co cię to, kurwa, rusza? Chłopak wzruszył ramionami. – Bo mi jeszcze zależy. Nie robię poruty w fabryce. – Co ty, kurwa, Młody, wiesz o życiu? – zachichotał Zakrzewski. Śmierdział. Leżał spocony. Młody zastanawiał się, czy nie narobił pod siebie. – Oddaj pukawkę i chodź, pójdziemy na piwo – zaproponował łagodnym tonem Mączka. Zakrzewski już miał dobrze w czubie, lekko się kiwał. Wciąż jednak trzymał Młodego na muszce. – Tam, na Centralnym. Z Zerą. – Zakrzewski spoważniał. – Kurwa, ale to wszystko jest popierdolone.

Witczak przyjechał najszybciej, jak potrafił. Na sygnale. Olał uciekiniera, aptekę. Wpadł do dyżurki, skierowano go do nowego budynku. Na korytarzu stał tłum ludzi, Zero musiał się przez niego przedzierać. Wszyscy rzucali mu takie spojrzenia, jakby to on doprowadził swojego człowieka do tego stanu. W końcu docisnął się do szefa. – Posłaliśmy tam kogoś od ciebie. Adriana Mączkę. – Młodego? A gdzie negocjator? – Jedzie. Ktoś szarpnął Witczaka za rękaw. Cyna. Kiwnęła, żeby odeszli na bok. Znaleźli otwarte drzwi, puste pomieszczenie. – Posłanie Młodego to był głupi pomysł – oznajmiła Agnieszka. – Trzeba było mówić wcześniej. – Przyszłam przed chwilą. – Dlaczego to taki zły pomysł? – spytał Witczak. Czego nie wiedział? – Nic nie rozumiesz? Zero istotnie nic nie rozumiał. Nie mógł pojąć, z jakiego powodu policjant zamyka się w zbrojowni, obwiesza granatami i bierze zakładnika. – Mów. – Nie wiem, jak ci to wytłumaczyć. – Kurwa, po polsku. Cyna zapaliła. – Zakrzewski jest homo. Kochał się w Młodym. – Co ty pierdolisz? – Nieźle się kamuflował, to prawda. – Kurwa. Dlaczego ja nic o tym nie wiem? Cyna wzruszyła ramionami. – To takie dziewczyńskie podejrzenia. Ale wiesz, że mam nosa. Witczak wrócił na korytarz. Podszedł do Wolskiego. – Kiedy przyjedzie negocjator? – Parkuje. – Muszę tam iść. Wyciągnąć Młodego. – Spokojnie. Rozmawiają. Młody ma podsłuch.

Komendant podał Zerze słuchawkę. Padł strzał. Witczak skoczył do przodu, dobiegł do drzwi magazynu, które były zamknięte. Zajrzał przez kratę w oknie. – Młody! Zakrzewski! Mączka leżał w kałuży krwi. Witczak walił dłonią w kratę magazynu. Stary policjant wstał z podłogi, rzeczywiście miał na sobie kilka połączonych granatów. Zero odruchowo wyciągnął swojego P99 z kabury, wycelował. „Cholera”, pomyślał. Nie sprawdził broni od akcji w Chrzanowie. – Mój stary był ciotą, wiedziałeś? – Zakrzewski stał w kałuży moczu i krwi, chwiał się. – To wszystko jego wina. I takich jak on. Kiedy zaczął manewrować przy jednym z granatów, Zero wystrzelił. Usłyszał, że biegną ludzie. Zobaczył, jak jego podwładny osuwa się na podłogę. Ktoś mocował się z drzwiami magazynu, ktoś wzywał czekających w garażu pracowników pogotowia. Cyna rozpoznała Jarosława Bąka. W ogólnym zamieszaniu Zero stał w magazynie broni, obserwował pracę sanitariusza i lekarza. Sterczał obok wielkiej metalowej szafy. Na plombie wisiała zwięzła informacja: „Broń do likwidacji. Termin: dziewiąty listopada. Wtorek”.

DZIEŃ CZTERNASTY sobota, 6 listopada „Masz szczęście, Zakrzewski umarł”. Słowa wypowiedziane przez komendanta dudniły Witczakowi w uszach. „Wszyscy, kurwa, mamy szczęście” – dodał Wolski, kiedy siedzieli nad ranem w jego gabinecie. Teren komendy został zamknięty dla osób z zewnątrz. Plazma wisząca na ścianie naprzeciwko wyświetlała migawki kręcone z helikoptera: karetka wyjeżdżająca na sygnale z podziemnego garażu, tłum dziennikarzy kłębiący się pod głównym wejściem. Przebitka na telewizyjnego gogusia nadającego spod pałacu. „Co tak naprawdę wydarzyło się w budynku komendy stołecznej?” – pytał przystojniak. Wczoraj po dziesiątej wieczorem do wciąż powiększającej się grupy dziennikarzy wyszedł rzecznik policji, żeby choć pokrótce wyjaśnić sprawę, tak zwięźle, jak się dało. Nie podał żadnych szczegółów, mówił o przypadkowym wypaleniu broni w magazynie. „Komenda bada przebieg zajścia” - zakończył. Witczak wciąż nie mógł uwierzyć, że Zakrzewski oszalał, a on go zastrzelił. Zastrzelił faceta, z którym współpracował jakieś piętnaście lat. Może nie był chodzącym ideałem, ale na pewno nie zasłużył na taki koniec. Dość szybko podjęto decyzję, aby przebieg wydarzeń otoczyć ścisłą tajemnicą. Dwóch analityków wciąż pracowało nad wersją dla prasy. Przypadkowy wystrzał. Śmierć na miejscu od rykoszetu. Zakrzewski umarł. Sam, na stole operacyjnym. Nie miał rodziny. Za pogrzeb zapłaci państwo. Wszyscy w komendzie chodzili jak struci. Nikt nie śmiał spojrzeć drugiemu w oczy. W powietrzu wisiało pytanie: dlaczego? Witczak spędził w budynku całą noc, podobnie jak większość

świadków wydarzeń. Po północy odbył dwugodzinną sesję terapeutyczną z psycholog Michaliną Kostkiewicz. Opowiedział jej o postępującej alienacji Zakrzewskiego, o jego dziwnym zachowaniu. Zacytował ostatnie słowa. Nie mógł się uwolnić od poczucia winy i rozmowa z młodą psycholog niewiele pomogła. Nad ranem wzięli go w obroty koledzy z wydziału wewnętrznego, którzy przybyli helikopterem z Radomia. W przesłuchaniu brał udział prokurator Garnicki. Nikt nie postawił Witczakowi zarzutu przekroczenia uprawnień, wszyscy kiwali ze zrozumieniem głowami. Gdyby nie strzelił, gdyby Zakrzewski odpalił granaty, wybuch w zbrojowni zmiótłby pół budynku z powierzchni ziemi. Nie było o czym gadać. Witczak powoli wyrastał na bohatera. Tyle że bohaterem w żaden sposób się nie czuł. Zabił człowieka, współpracownika, kolegę. Dlaczego go nie rozgryzł? Dlaczego nie miał pojęcia o jego problemach? Pomyślał o Cynie. Powinien z nią porozmawiać. Skończył w gabinecie Wolskiego, który w ciągu niecałej doby postarzał się o kilka lat. Przybyło mu siwizny na skroniach, zapadł się w sobie. Postawił na stole koniak. Wypili jak wódkę. Nie potrafili rozmawiać. O siódmej rano Cyna dała znać ze szpitala. Zakrzewski umarł, Młody miał szansę się wylizać. Zero zdał sobie sprawę, że trzech z pięciorga jego stałych współpracowników leżało w tym samym szpitalu MSW z ranami postrzałowymi. Chciało mu się rzygać. Cyna utknęła na oddziale chirurgii, gdzie wpuszczono ją z racji zobowiązań służbowych. Siedziała za zamkniętymi drzwiami w korytarzu pomalowanym na zielono i śledziła ruchy personelu i chorych. Modliła się, aby do środka nikt nie przemycił jakiegoś dziennikarza, wiedziała, że czaili się jak hieny w holu głównym. Agnieszka nie zastanawiała się, czy powinna była przekazać swoje wnioski Witczakowi. Działała instynktownie i wszystko skojarzyła, wszedłszy do komendy. Dziwne zachowanie

Zakrzewskiego, jego narastającą homofobię, traktowanie Młodego. Wszystko złożyło jej się w całość wtedy, na korytarzu. Nie miała sobie nic do zarzucenia i tak naprawdę nie przejmowała się losem policjantów. Szkoda jej było Młodego. Ale przede wszystkim myślała o swojej sytuacji, o Ance i informacjach od Glisty. O Sławomirze Mrozie, który stał za atakiem na Hifa, castingiem na Chełmskiej jej, pornograficzną sesją z Marysią, porwaniem Anki. Teoretycznie Cyna miała chodzić na smyczy, ale nieoczekiwanie Glista dał jej wolną rękę. I musiała coś zrobić. Podeszła do pielęgniarki, poprosiła o zaprowadzenie do leżącego na oddziale Tymańskiego. Znalazła go w jednej z sal dla rekonwalescentów. Oglądał telewizję informacyjną. Chciała go wprowadzić w szczegóły, nieco pogadać. Na szczęście leżał w sali sam. – O ja cię, kurwa, przepraszam. – Nie mógł uwierzyć. – Awruk ćam, co się porobiło? Nie zostało zbyt wiele słów, kiedy opisała już przebieg wydarzeń. – Dzięki, że mnie ściągnęłaś z tego cmentarza. Pokiwała głową z krzywym uśmiechem. – Ledwie rozgryzłam ten esemes. – Odpływałem. Pomyślałem, że tylko ty zrobisz coś sensownego. – Twoją sprawę prowadzą ludzie Maluty. Nie wiem, co mają. – Rozmawiałaś z Witczakiem? – Tymański odruchowo ściszył głos. – Witczak coś kręci – odpowiedziała wymijająco. – Sprawa jest trefna. Pogadaj z nim. – Przesłuchiwali cię? – Jeszcze nie. Teraz mają na głowie tę całą strzelaninę w komendzie. Rzeczywiście, musiała pilnie pogadać z Zerą. Ludzie Maluty przejęli sprawę ornitologa. Witczak nie mógł się nadziwić. Co oni tam ćpali? Wacek jeszcze wczoraj

przechwalał się na korytarzu błyskawicznym znalezieniem mordercy Rosołowskiej. Zatrzymali asystentkę aktorki, niejaką Monikę Kawę, która od miesięcy podawała swojej pracodawczyni grejpfruty z trutką na szczury. Ponieważ ulubionym codziennym przysmakiem gwiazdy polskiego kina było guacamole, witamina K zawarta w awokado hamowała działanie niewielkiej ilości antykoagulantu z owocu. W końcu zniecierpliwiona asystentka posunęła się do rękoczynu, nieudolnie pozorując napad. Witczak był pod wrażeniem, ale i czuł się zaniepokojony, ponieważ Wolski przydzielił im teraz postrzelenie Hifa, które – jak wiadomo – prowadziło do Zery. I Gucia. Kierując się wskazówkami komisarza, zwinęli Filipczaka z ulicy pod jego mieszkaniem na Pradze. Właśnie wychodził z plecakiem i zmierzał w stronę Dworca Wschodniego. Około południa przeprowadzili podejrzanego głównym korytarzem. Nikt nawet się nie zająknął, że tak naprawdę na trop mordercy wpadł Witczak i to on podał kluczowe informacje, które pozwoliły ująć farmaceutę. Teraz cała chwała miała przypaść zespołowi Wacka Maluty. Zero, Cyna, Zakrzewski, Młody i Hif wykonali tylko brudną robotę. Wszyscy wylegli z pokojów, ciekawi sprawcy, o którym od dwóch tygodni szeptało się w korytarzach. Bezwzględny seryjny o niezwykłym modus operandi. Zabił z pomocą wron i myszy. Zero mógł z bliska przyjrzeć się mężczyźnie, którego ścigał na polach Chrzanowa i w centrum handlowym. Farmaceuta, około czterdziestki, szedł lekko zgarbiony. Wyglądał na wysportowanego, nic dziwnego, że dał Zerze popalić w biegach. Nadal niejasne były motywy, jakimi się kierował. Zero miał swoje podejrzenia, ale nie zaproszono go do udziału w przesłuchaniu. Dochodziły do niego tylko strzępki plotek, przecieki z pokoju Maluty i jego ludzi. Próbowali złamać Filipczaka, zmusić go do przyznania się. Mijały jednak kolejne godziny, a Maluta nie osiągnął celu. Coraz bardziej poirytowany prokurator Garnicki chodził po korytarzu. – Jeszcze chwila i będziemy musieli go, kurwa, wypuścić

– sarknął we wspólnej kuchni. – Z takimi wynikami sędzia nie przyklepie nakazu aresztowania. Jeden z policjantów przywiózł Radosława Konarskiego, którego przesłuchiwali Cynowska z Młodym. Hodowca myszy nie rozpoznał jednak w zatrzymanym kupca, który wystawił fałszywą fakturę na dwieście gryzoni. Bezowocne okazało się również przeszukanie kawalerki farmaceuty. Ekipa techników nie znalazła żadnych powiązań z wydarzeniami na Koszykowej, Próżnej i trasie na Poznań. Witczak wiedział, że policja miała niecałe dwie doby na znalezienie dowodów. Potem Filipczak odejdzie wolny. O piętnastej zrobili naradę. Maluta oświadczył, że potrzebuje wsparcia, i ściągnął, kogo się dało, także Witczaka. – Zróbmy jakieś podsumowanie tego, co wiemy – zaczął Wacek. – Mamy jednego podejrzanego, farmaceutę Filipczaka. Ale nie znamy jego motywu – odezwał się pierwszy Witczak. – Rozpoznałeś w nim tego faceta, który uciekał w Chrzanowie? – spytała Cynowska. Witczak bezradnie wzruszył ramionami. – Kiedy byliśmy blisko, miał na sobie maskę ukradzioną miłośnikowi paintballa – wyjaśnił. – Technicy nie znaleźli śladów biologicznych w hotelu, które wiązałyby farmaceutę z akcją w Stepującym Wilku – dodał Maluta. – Chyba Stepowym Wilku – poprawiła Cynowska. – Jak zwał, tak zwał – burknął policjant. – Jak tłumaczy swoją ucieczkę z apteki? – spytał Witczak. – Głupio. Bał się, zrobił manko w kasie. Coś w tym guście – odpowiedział Maluta. – Sprawdziliście jego mieszkanie? – dopytał Witczak. – Oczywiście – powiedział Milimetr, wysoki policjant z grupy Maluty. – Facet miał u siebie sporo leków, a po godzinach bawił się w robienie biżuterii. Nic obciążającego. – Macie listę tych leków? – spytał Zero, który przypomniał

sobie wyniki badań toksykologicznych Roberta Pawlika. Jednocześnie znów powróciło mrowienie, jakaś niepokojąca myśl zaświtała i zgasła. Sięgnął po kartkę z protokołem spisanym podczas przeszukania. – Trzeba skonsultować z Heniem – stwierdził, kiedy zerknął na szereg nic niemówiących mu nazw preparatów. Wciąż czuł się nieswojo. Ta myśl. – Nie wiem, jak wy, ale uważam, że powinniśmy go przesłuchiwać przez cały czas, który został do końca tych czterdziestu ośmiu godzin – orzekł Maluta. – Możemy się zmieniać. – Zastanawiam się… – myślał na głos Witczak. Wszystkie oczy skierowały się na niego, co Maluta przyjął z nerwowym chrząknięciem. – W jaki sposób morderca zbliżył się do Schmidta i Wimana? Musiał znać ich zwyczaje. Na przykład wiedział, że Schmidt bierze leki nasercowe, wiedział, że Wiman uczestniczył w spotkaniach grupy modlitewnej przy synagodze. – Myślisz o kimś z ich otoczenia? – domyślił się Maluta. – Czekaj – poprosił Witczak. Myśl, ulotna, a jednak realna, unosiła się gdzieś blisko powierzchni, czuł, że zaraz się wynurzy. Zapadła cisza. – Macie zdjęcia z mieszkania tego farmaceuty? – spytał Witczak. Ktoś pobiegł po aparat i laptop. – Wcześniej coś powiedziałeś. – Witczak pstrykał nerwowo palcami, był blisko, naprawdę blisko. – Mówiłem sporo – odparł Maluta. Milimetr podał Witczakowi otwarty komputer, podłączył aparat, ściągnął zdjęcia. Komisarz zapalił, nie zwracając uwagi na protesty. Naprędce przejrzał fotki. Zwrócił uwagę na stół w rogu pomieszczenia, na rozłożone na nim zegarmistrzowskie narzędzia i plastikowe pudełka z materiałami. – Możesz to zbliżyć? – poprosił siedzącego obok policjanta, który posłusznie powiększył widok. Oczom wszystkich ukazał się niewielkich rozmiarów pierścionek, ozdobiony niewyraźną, acz rozpoznawalną rozetą. – Facet bawił się w produkcję biżuterii, tak? – zapytał

Witczak. Maluta wolno pokiwał głową. Zero popukał w ekran laptopa. – Niedawno widziałem taki pierścionek. Ściągnijcie tu Monikę Rawicz, asystentkę Schmidta. Siedzieli naprzeciwko siebie od dwóch godzin i ciągle wałkowali ten sam temat. – Kupiłam pierścionek dwa lata temu, mówiłam – powiedziała. – Ale nie ma pani dowodu zakupu – stwierdził. – Nie, nie mam. – Pamięta pani, ile kosztował? – Jakieś trzysta złotych. – Kupiła go pani z jakiejś specjalnej okazji? A może to był prezent? – Pamiętam, że sama kupiłam. Obojgu było niewygodnie, ale to ona siedziała na starym drewnianym krześle, które skrzypiało przy każdej zmianie pozycji. Na prośbę Witczaka podkręcono ogrzewanie, lał się z nich pot. – Przepraszam, jakaś awaria – wyjaśnił. – Akurat – odparła. – Mówiła pani, że pani nie zna Daniela Filipczaka – przypomniał Witczak. Kobieta wzruszyła ramionami, ponieważ przeszukanie jej mieszkania zaprzeczyło zeznaniom. W albumie ze zdjęciami znaleziono ich wspólne zdjęcia, tylko że były to fotki grupowe, z jakiegoś wyjazdu. – Przyjechał z kimś na nasze spotkanie integracyjne do Zegrza. – W ten sposób się poznaliście? – Mówiłam już panu… – Kobieto! Witczak wstał zdenerwowany. Zastanawiał się, kiedy zażąda adwokata. – Mówi mi pani, że kupiła sobie pani pierścionek, który przypadkiem zrobił podejrzany o morderstwo człowiek,

którego poznała pani na wspólnym wyjeździe! Czy nie za dużo tych zbiegów okoliczności? – Nic nie poradzę – bąknęła. – A może to był pierścionek zaręczynowy? Niech pani zrozumie. Wezwiemy tu pani matkę, siostrę i ojca. Chce pani tego? – Umilkł na chwilę. – Dlaczego ich zabiliście? Co takiego zrobili Pawlik, Wiman i Schmidt? Chodziło o te dzieciaki? Od Baby Jagi? Milczenie. – Zrozum, że on cię wykorzystał – warknął komisarz. – Chciał zbliżyć się do Wimana i Schmidta. A teraz siedzi w pokoju obok i wszystko zwala na ciebie. – Tani chwyt – odbiła piłeczkę. Przygryzła wargę. Coś było na rzeczy. – Ma pani narzeczonego? – spytał z innej beczki. Kobieta poprawiła opadający kosmyk włosów, założyła niesforne pasmo za ucho. – Nie – odpowiedziała. – Pani matka twierdzi co innego! – krzyknął. – Podobno spotyka się pani z jakimś mężczyzną. Często. – Niech pan nie miesza do tego mojej matki! Witczak skierował się do drzwi. – Daję pani kwadrans. Trzasnął tak, że aż zatrzęsła się futryna. Witczak i Maluta spotkali się na korytarzu. – No i co? – spytał Wacek. Zero przetarł twarz gestem zmęczonego człowieka. – Nic. – U mnie też nic. Wiemy, że się znali, mamy tę fotkę. I zeznania matki. Powiedziałeś jej, że zaczął sypać? – Tak jak ustaliliśmy. I co z tego? Oboje się wiją i w końcu prześlizgną się nam między palcami. – Bo potrzebujemy, kurwa, dowodu. Czegoś namacalnego. Ja nie jestem palcem robiony, coś znajdę! Maluta wrócił do pokoju przesłuchań.

Pod wieczór coś zaczęło się dziać. Witczak kazał sprowadzić pracowników Eon Ideas. Ciekawska sekretarka została skonfrontowana przez wenecką szybę z Filipczakiem i na, jak to powiedziała, siedemdziesiąt pięć procent rozpoznała w nim mężczyznę, z którym raz widziała Monikę Rawicz na ulicy. Szli, trzymając się za ręce, które puścili na jej widok. Zaczęły się też poszukiwania grupy paintballowców. Tę część wzięła na siebie Cynowska. Szperała w zasobach internetu. Witczak uznał, że chłopak, któremu ukradziono marker i maskę, mógłby rozpoznać napastnika. Agnieszka nic w sieci nie znalazła, nic konkretnego w każdym razie, wysłała jednak sporo mejli z prośbą o kontakt.

DZIEŃ PIĘTNASTY niedziela, 7 listopada O czwartej nad ranem Monika Rawicz w końcu się przyznała, że spotykała się z Danielem Filipczakiem. Pani Basia, sekretarka Eon Ideas, rzeczywiście widziała ich razem. Asystentka poznała farmaceutę na tamtym wyjeździe. Byli razem kilka miesięcy, dostała od niego pierścionek. Ale związek się rozpadł. Filipczak podczas ich znajomości istotnie interesował się jej szefem. Mówił, że miał młodszego brata, którego chciał wprowadzić do studia telewizyjnego, pokazać mu, jak to wszystko działa. Sprawdzili: brat Filipczaka zaginął rok temu. Jakby zapadł się pod ziemię, a wraz z nim dwaj jego koledzy. Sprawę umorzono po regulaminowym czasie. Policjanci wiedzieli tylko, że Robert Pawlik, podejrzany na Wyspach o pedofilię, wykazywał zainteresowanie podrostkami wałęsającymi się na Dworcu Centralnym. Filipczak jednak milczał jak zaklęty. Nie było jak do niego dotrzeć, a prokurator Garnicki stwierdził, że poszlaki, którymi dysponowali, po prostu są za słabe. Sąd nie przyklepie nakazu aresztowania. Z każdą godziną wiedzieli coraz lepiej, że będą musieli oboje podejrzanych wypuścić. Coś im umknęło. Coś ważnego. O dziewiątej rano Witczak zrezygnowany opuścił pałac. Jest już stary, pomyślał, nie umie przegrywać. Powinien pójść na emeryturę. Maluta obwieścił, że po upływie czterdziestu ośmiu godzin oboje wypuści do domów. Przegrali. Zero zamierzał upić się samotnie w domu. Skojarzył, że wyrażenie „na Sobieskiego” było warszawskim eufemizmem, którym określało się szpital psychiatryczny. Z racji historii

rodzinnej Zero domyślał się, że kiedyś właśnie tam skończy – nie w swoim domu, ale na oddziale zamkniętym placówki położonej dobre dziesięć kilometrów dalej w stronę Wilanowa. Ale jeszcze nie tego wieczora. Zadzwonił Jaszczak, ten sam, którego komisarz poprosił o pomoc w sprawie Gucia. Spytał, czy Witczak nie wpadłby wieczorem do Tygmontu. Oglądał wiadomości i domyślił się, że kumpel może nie mieć ochoty na granie. Ale nalegał. – Przyjedź. Musimy pogadać o dzieciaku Małgorzaty. Witczak ogarnął się, do szafki pod parapetem schował dwie półlitrówki żytniej i zabrał trąbkę Moryca. Do klubu przybył po ósmej. Jam session miało się zacząć o dziesiątej. Wielki Majk udostępnił im swoje zaplecze, żeby mogli spokojnie pogadać. – Co tam masz? – Niewiele, sorry – uprzedził Marek. Zero poczuł ukłucie rozczarowania i żal, że opuścił swoje dwie butelki wódki. – Gadałem z różnymi ludźmi z tej kartki. Usłyszałem, że chłopak przez ostatnie dwa lata był porządnym partnerem swojej dziewczyny, dobrym pracownikiem. Odjechał jakiś miesiąc temu. Podobno poznał jakąś laskę, wybacz, stary, kurwę, dla której oszalał. Zerze stanęła przed oczami narkomanka, która ukradła mu saksofon. – Znajomi próbowali go naprostować, bo najwyraźniej zaczął się staczać. Pożyczał pieniądze. Coraz większe sumy. W końcu zniknął. Może razem gdzieś ćpają w jakimś squacie. Poszukam jeszcze. „Miesiąc temu”. Zero znów poczuł ów tajemniczy szept podświadomości, który drażnił niczym koniec noża smyrgający po czubku głowy. Powinien coś sprawdzić. Podziękował, wyjął telefon. Chciał wyjść do sali, ale drogę zastąpił mu Wielki Majk. – Zero, jakaś kobieta cię szuka. Znowu. Barman wskazał na stolik, przy którym siedział Moryc. – Stary ją spławi, jeśli chcesz – obiecał Majk.

Małgorzata. – Nie, dzięki. Podszedł do niej. Zauważył, że ubrała się inaczej niż zwykle. Mała czarna, pończochy, buty na wysokim obcasie. Zapomniał, że potrafiła być piękna. Morycowi błyszczały oczy. – A jednak – zaczął. Małgorzata wzruszyła ramionami. – O której koncert? – spytała. Zero spojrzał na zegarek. – Napijmy się. Zostawił ją pod opieką muzyków. Powinien coś sprawdzić. Obiecał, że zdąży na dziesiątą. Wszyscy usługiwali Małgorzacie, zrobiła na nich wrażenie. Witczak zbytnio się do niej przyzwyczaił, zapomniał, jak działa na mężczyzn. Wziął taksówkę, z której zadzwonił. Odebrał Klaudiusz. – Musimy pogadać. Spotkali się w siedzibie firmy informatycznej. Pracodawca Gucia przybył lekko wstawiony. – Znalazł się? – spytał z nadzieją. Witczak zaprzeczył. – Które to stanowisko Gucia? – Witczak poprosił o wskazanie miejsca. – Możesz sprawdzić, nad czym pracował przed zniknięciem? – Ja doskonale wiem, nad czym pracował. Nad tym zasranym zleceniem państwowym. Myślałem, że wiesz. Chodziło o wasz system. Wewnętrzna sieć komendy stołecznej, ta sama, na której brak zżymali się od miesięcy. – To jego laptop. – Klaudiusz wskazał jeden z komputerów. – Ktoś jeszcze na nim pracował? – Nie, nikt tu niczego nie ruszał. Zadania przejął inny informatyk. Jesteśmy już blisko końca. – Miał certyfikat uprawniający do dostępu do tajnych danych? – No wiesz, działaliśmy jako podwykonawca. Ja dostałem ten certyfikat, ale moi ludzie…

– Czy możesz mi pokazać, nad czym siedział Gucio przed zniknięciem? – Miałem jechać do komendy, żeby sprawdzić, jak ładują się bazy. Ale coś mi wypadło, a wtedy Gucio zaoferował pomoc. Mam nadzieję, że… no wiesz… że nikt nie będzie się tego czepiać… – Gucio był w komendzie? – I następnego dnia zniknął – potwierdził Klaudiusz. Włączyli komputer, Klaudiusz się zalogował i włączył podgląd. W oknie programu Zero zobaczył projekt nowego systemu. – Z tego, co widzę, kurwa, zajmował się głównie przeglądaniem zawartości waszego systemu – sapnął Klaudiusz. – Miał dostęp do archiwum? – Ściągnął dane, kiedy był u was. Nowy system miał właśnie polegać na usprawnieniu pracy waszego archiwum. Łatwy dostęp do starych spraw z poziomu sieci wewnętrznej – wyjaśnił Klaudiusz. – Możesz sprawdzić, co przeglądał Gustaw? Chłopak grzebał w sprawach prowadzonych przez Witczaka przed dziesięciu laty. Słowa kluczowe: Małgorzata Mirska, Gustaw Mirski. Poznał szczegóły, które Witczak wyparł z pamięci. O dwudziestej drugiej piętnaście Witczak nabrał powietrza do płuc, przyłożył ustnik do warg i zadął. Muzyka popłynęła w przestrzeń, jej fale rozedrgały powietrze, uruchomiły delikatne kosteczki wewnętrznych uszu słuchaczy. Summertime w listopadzie zabrzmiało jak wyznanie miłosne skierowane do lata. Ilekroć trębacz oddawał pole gitarze, kontrabasowi i perkusji, zerkał w stronę stolika, przy którym siedzieli Małgorzata i Moryc. Została poczęstowana margeritą i od czasu do czasu nadstawiała ucha, do którego spierzchnięte usta starca szeptały muzyczne wskazówki. Witczak myślał, że nie lubiła jazzu. Przynajmniej do dzisiaj. Ze zdziwieniem

zorientował się, że jego uczucie do Doroty prysło jak bańka mydlana. Przekłuty balon złudnych nadziei i nierealistycznych przeczuć. Tkwił w tym stanie od dobrych paru lat, wodząc za Malicką oczami w pracy i snując po nocach marzenia o niej. Jaki miało to wszystko sens? Dlaczego się łudził? I to mając Małgorzatę pod nosem? Mieszkali razem dziesięć lat. Na samym początku tworzyli dziwną, poszarpaną namiastkę rodziny. Potem ich drogi się rozeszły, choć mieszkali pod jednym dachem. Nic o niej nie wiedział oprócz tego, że pracowała w delikatesach, w których nigdy nie był, i chodziła na próby chóru. Nie zaprosiła go na żaden koncert. Nie miała życia towarzyskiego, ale też nie wyglądała na samotnika. Kim tak naprawdę byli dla siebie? Zamknął oczy, kiedy nadeszła jego kolej, aby podjąć temat odbijany jak piłeczka. Usiłował nie myśleć o niczym, zatopić się w tworzonych na poczekaniu wariacjach. Wciąż miał przed oczami jej smukłą postać. Kiedy zakończył ostatni pasaż, przy stoliku muzyków zobaczył obcego mężczyznę. Nie czekając na ukłony, zszedł ze sceny. Mijał klaszczących, lawirował między fotelami. Małgorzata wstała, przywitała się z gościem w sportowej marynarce, Witczak poczuł drażniący zapach drogich perfum. Z nowym partnerem ruszyła w stronę wyjścia, zostawiwszy zdezorientowanego Moryca. Zero złapał Małgorzatę za łokieć i zatrzymał. – Daj spokój – poprosiła. Nowy ciągnął ją za sobą, zniecierpliwiony. – Mam informacje – zablefował Witczak. – Powiesz mi później. – Nie. Teraz. Małgorzata zatrzymała się w tłumie. Goguś stanął między nią a Witczakiem. – Nu, malczik. – Sięgnął do kieszeni, przełożył coś ze swojej marynarki do dłoni komisarza. – Tiepier wsio choroszo? Witczak został sam, oniemiały. Spoglądał na oddalającą się parę, nie był w stanie zrobić ani jednego kroku. W dłoni miął zwitek o charakterystycznej fakturze. Poczuł spojrzenia

kolegów. Odwrócił się. Bez słowa położył przed Morycem jego gretzena. U Wielkiego Majka zamówił setkę. Pierwszy raz został wzięty za alfonsa. Zapłacił pieniędzmi od ruska. Ktoś go szturchnął, poklepał po plecach, Witczak odwrócił się, gotów dać w mordę. Cyna. „A ta? Czego tu chce?”, pomyślał. Pierwszy raz poczuł podświadomą niechęć. A przecież ją lubił. Majk bez pytania postawił przed nim dwa kieliszki. Nie był ślepy. Dał całą butelkę. – Gadałam z Hifem – wyjaśniła. Wypili. – Chcę ci pomóc. – Chcesz dołączyć do Hifa, Młodego czy Zakrzewskiego? – zapytał. Nie miał ochoty wysyłać kolejnego kumpla na cmentarz. – Pogadamy? Spojrzał na zegarek. Sięgnął po wyborową i wepchnął butelkę do kieszeni. – Przypominam ci, że masz zwiecha. Od teraz. Ruszył do wyjścia. Nie zwracając uwagi na spojrzenia ludzi, przytknął butelkę do ust. Zakrztusił się. Parsknął. Opluł mężczyznę w kaszmirowym płaszczu. Facet przez chwilę wyglądał, jakby chciał mu dać w zęby. – Co, kurwa? – krzyknął Zero. Facet odszedł w stronę szatni. Witczak wydostał się na zewnątrz, poczuł ostry chłód listopadowej nocy. Usiadł na stopniu, zimno promieniujące od kamienia weszło mu w dupę. Otrzeźwiał. Prawda była taka, że dziesięć lat temu związał się z prostytutką, która właśnie wróciła do zawodu.

DZIEŃ SZESNASTY poniedziałek, 8 listopada Cynowska spędziła noc w zimnej toyocie Anki zaparkowanej na ulicy Kościuszki w podwarszawskich Michałowicach. To tu mieszkał gangster Sławomir Mróz. Obserwowała powojenną willę, żaden cud architektury, klocek ze spadzistym dachem i zabudowaną werandą. Nad ranem pojawiła się mgła. O szóstej w kuchni zapaliły się światła. Przez wojskową lornetkę zobaczyła wielką papugę w klatce, która skubała sobie wyłysiały ogon. Znowu zwierzęta, przemknęło Adze przez głowę. Dostrzegła zarysy postaci, jacyś mężczyźni krzątali się, jedli szybkie śniadanie, pili kawę. Dlaczego Cyna nie zrobiła sobie herbaty do termosu? Teraz telepało nią z zimna na tylnym siedzeniu wozu, gdzie przesiadła się dla kamuflażu. Z Tygmontu wyszła zrezygnowana. Witczak zostawił ją samą, nie dał jej nawet dojść do słowa. Oczywiście, pamiętała o śmierci Zakrzewskiego, wiedziała, że nawet po Zerze śmiertelne postrzelenie kolegi nie spłynęło jak po kaczce, ale teraz myślała tylko o Ance. Na niej były skoncentrowane wszystkie działania Cyny. Mimo deklaracji Glisty mogła przecież leżeć w zamknięciu, w zimnej piwnicy, sama i przerażona. To był najbardziej optymistyczny wariant. Z budynku wyszło trzech mężczyzn. W człowieku w środku Cyna rozpoznała Mroza. Wsiedli do bmw zaparkowanego na ulicy i ruszyli. Poczekała, aż dojadą do skrzyżowania, przesiadła się na miejsce kierowcy, odpaliła corollę i ruszyła za nimi. W oknie, które przed chwilą obserwowała, nie zauważyła kobiety ze słuchawką przy uchu.

O tej porze na ulicach panowały pustki. Mimo mgły nie zgubiła Mroza ani jego kumpli. Jechali w stronę Okęcia. Z radia dowiedziała się, że lotnisko wstrzymało wszelkie lądowania. Odsyłało samoloty do Krakowa. Bmw skręciło w Żwirki i Wigury, na rozwidleniu zjechało na port lotniczy. Mróz wjechał na płatny parking. Cynowska za nimi. Z trudem znalazła miejsce w następnej alejce. Zobaczyła, jak jeden z mężczyzn, dresiarz, wysiadł z samochodu i poszedł w stronę terminalu. Pozostałych dwóch czekało. Po dwóch kwadransach facet wrócił z walizką, którą wrzucił do bagażnika. Ruszyli i podjechali do automatycznej bramki, zapłacili i opuścili teren. Aga za nimi. Jechali wąskimi drogami, które od lat domagały się remontu. Toyota skakała na dziurach. Nie wrócili do willi, w ogóle nie wjechali do miasteczka, pruli w stronę Alei Jerozolimskich. Skręcili na wysokości Ryżowej, zaparkowali w Opaczy pod warsztatem samochodowym. Policjantka minęła budynek, zjechała na pobocze pod kolejnym punktem napraw. Gdzieś niedaleko zagwizdała lokomotywa. WKD. W lusterku wstecznym obserwowała, jak ten sam dres wyjął walizkę z bagażnika, podszedł do furtki i czekał. Po chwili otworzyła się brama i Cyna ujrzała znajomą postać. Nie wierzyła własnym oczom. Mężczyzna, który odebrał walizkę, przybił piątkę z bandziorem i wrócił do willi. Mróz z kolegami wykręcił na Zachodniej i ruszył dalej. Cyna została. Zastanawiała się, co zrobić. Sięgnęła do kabury pod kurtką. Sprawdziła służbową klamkę. Wysiadła, poszła wzdłuż Klonowej, weszła na skrzyżowanie ze Środkową. Wszystkie posesje, w tym warsztat, przylegały do pola. Po drugiej stronie ulicy był pusty plac, na którym budowano dojazdówkę do obwodnicy. Aga weszła na zaorane pole, szła skibą wzdłuż tylnych murów ogrodzeń. Po niecałych dwustu metrach zirytowana dotarła do zaplecza warsztatu. Rozejrzała się w poszukiwaniu kamery, ale nic nie zauważyła. Podskoczyła, złapała się krawędzi muru i podciągnęła. Jeden skok i była na dachu niskich zabudowań. Podbiegła do tarasu części mieszkalnej, przeszła przez barierkę, sprawdziła drzwi balkonowe. Zamknięte. Wróciła na dach

warsztatu, zeskoczyła na ziemię. Wtedy usłyszała basowe szczekanie i szuranie pazurów na betonie. Jakieś psisko biegło w jej kierunku. Odruchowo złapała za klamkę metalowych drzwi, które na szczęście ustąpiły, i wślizgnęła się do środka. Trzaśnięcie ją przestraszyło. Wielki doberman oparł się łapami i przymknął metalowe drzwi, jego morda przylgnęła do szyby. Cynowska wycofała się do ciemnego wnętrza, prawie wpadła do kanału. Na szczęście wyczuła stopą krawędź i zdołała złapać równowagę; po chwili klęczała już na dnie skrytki. Ktoś wyszedł na podwórze, usłyszała męski głos, który uspokajał psa. Skrzypienie drzwi. – Spokój, Dobry. Nikogo tu nie ma, widzisz? – Na szczęście nie wpuścił psa do środka. – Idziemy. Tydzień wstecz Dorota zaczęła krwawić jeszcze w szpitalu. W tym samym, gdzie opatrywali Piotra. Lekarze zrobili wszystko, aby uratować ciążę. Niestety, żaden z podanych specyfików nie zadziałał. Piotr wziął urlop i nie odstępował żony na krok. Siedział przy łóżku, prowadził do łazienki, przynosił napoje. Gotów był spełnić każde jej życzenie. Dorota karała go milczeniem. Czuła się zmęczona i zrezygnowana. Miała dość. W szpitalu gapiła się bezmyślnie w telewizor. Leciały jakieś idiotyczne seriale, które wybierała leżąca obok kobieta. Po dwóch dniach Dorotę wypisano. Piotr zawiózł ją do domu rodziców. Matka i ojciec bali się rozmawiać, wypowiedzi ograniczali do zdawkowych pytań, na które córka nie udzielała odpowiedzi. Czasem słyszała nerwowe szepty za drzwiami. Nie minęło kilka dni, a nie mogła wytrzymać atmosfery panującej w domu. Chciała wrócić do Warszawy. Wyjechali w piątek. Matka nie chciała jej puścić, boczyła się na zięcia. Ojciec upewniał się, czy na pewno chce jechać, czy wszystko przemyślała. Dorota odpowiedziała, że oczywiście, i zabroniła im się zamartwiać. Wszystko będzie dobrze, zapewniała. W Warszawie miała przynajmniej wygodne łóżko i rządziła pilotem. Piotr o nic nie pytał. Wiedziała, że czekał, liczył

na wybaczenie. W sobotę nagle zapragnęła wyjść na miasto. Pojechali do kina, na dokument o muzyku z Kanady, który zaginął i odnalazł się po latach na Syberii pod zmienionym nazwiskiem. Popłakała się, pierwszy raz od wydarzeń w Bydgoszczy. Może sama powinna tak zrobić? Nagle zniknąć, zacząć gdzieś nowe życie. Nie czuła się na siłach. Z filmu o muzyku wyszli przed końcem seansu, na jej prośbę. Łazili potem po centrum. Dorota patrzyła na swoje drobne dłonie i wydawało jej się, że nie należą do niej. Bolała ją głowa. W poniedziałek zadzwonił Witczak. Miał zmieniony głos. Ostatnio wszyscy wokół mieli zmienione głosy, zauważyła. Zapytał ją o samopoczucie, nie wiedziała, co odpowiedzieć. W końcu stwierdziła, że czuje się dobrze. Chciał porozmawiać z jej mężem. Oddała słuchawkę. Piotr w miarę trwania rozmowy zaczął marszczyć czoło, co wzbudziło w niej zaciekawienie. Co się stało? Witczak chciał przyjść, porozmawiać. Miał sprawę. Zgodziła się. Jakoś trzeba ruszyć dalej. Po niedługim czasie usłyszała dzwonek do drzwi, a potem zdawkowe powitanie. Nie miała pojęcia, jak się potraktują. Miała nadzieję, że Witczak nie przyszedł pod byle pretekstem. Piotr, wciąż z opatrunkiem na czole, wprowadził go do sypialni. Kiwnęli sobie z Dorotą głowami, nie znaleźli słów. Potem rozmowa przeniosła się do kuchni. Prokurator słyszała tylko strzępki słów, zresztą obydwaj ściszyli głosy. Spojrzała na zegarek. Czterdzieści pięć minut. Po tym czasie mężczyźni wrócili do jej sypialni. – Krzysztof prosi o pomoc – zaczął Malicki. – O co chodzi? – spytała, unosząc się na łokciach. – Sprawa służbowa. Chodzi o magazyn broni. Ktoś wyprowadza klamki – wyjaśnił. – W komisji jest Przygocki z wewnętrznych. Na jutro zaplanowali transport. Potrzebuję pomocy kogoś z zewnątrz – rozwinął komisarz. – I zwróciłeś się do Piotra? Witczak przytaknął.

– Może to i niegłupi pomysł – przyznała. Przypomniała sobie informacje z wiadomości. – Co to za strzelanina w pałacu? Witczak opowiedział. – Dużo się działo – przyznała, kiedy skończył. Nastąpiła niezręczna cisza. – Przepraszam – wydukał Zero. – Nie winimy cię – stwierdził nagle Malicki. – Chcę, żebyś to wiedział. Ale… Witczak przystanął w drzwiach. Piotr chciał coś powiedzieć. – Może powinieneś pójść na terapię? – wydusił z siebie. – Też chciałem ci to poradzić – odpowiedział w końcu policjant. – Ale pomyślałem, że nie mam moralnego prawa, żeby mówić ci takie rzeczy. Obaj wyglądali jak ludzie, którzy powiedzieli słowo za dużo i tego żałują. Umówili się na jutro. Małgorzata nie wróciła na noc, nie pojawiła się w ciągu dnia. Witczak rozmyślał, czy przez te wszystkie lata prowadziła podwójne życie. Czy praca w delikatesach i wieczorne wyjścia na próby chóru były kłamstwem. Może nie stało się to od razu, może dopiero kiedy ich związek przestał być związkiem. Może wtedy, gdy wyprowadził się Gustaw? Resztę niedzieli spędził na Sobieskiego, nasłuchując kroków, oczekując powrotu Małgorzaty. Nie potrafił poskładać wszystkiego do kupy. Dlaczego przyszła do Tygmontu? Miała dość życia w kłamstwie? Chciała się pożegnać? Tylko czemu właśnie tam umówiła się z klientem? Domyślił się, że Gustaw się dowiedział, że przeczytał w archiwum o strzelaninie w burdelu na Widok i o zamykaniu agencji towarzyskich. Znalazł nazwisko matki i swoje. Małgorzatę przesłuchiwał wtedy Zero, tak się poznali. Nie chciała wracać na ulicę, miała dziecko. I Witczak się zlitował. Dał jej nocleg na parę dni, które przemieniły się w miesiące. Wkrótce potem poszli do łóżka, Małgorzata zrezygnowała z dotychczasowego zajęcia. Kochała go, myślał. Wolał nic nikomu nie mówić. Także ze względu na Gucia.

Chłopak miał trudne dzieciństwo, w willi na Sobieskiego zamieszkał w wieku dziesięciu lat. Witczak mu ojcował. Okres dojrzewania przechodzili ciężko, w końcu jednak Gustaw, wydawało się, wyszedł na prostą. Miesiąc temu wszystko poszło w diabły. Nadal nie domyślał się, jaką rolę w całej sprawie odgrywała dziewczyna, którą tamtego dnia chłopak przyprowadził do domu. Czemu Gucio rzucił dla niej wszystko? Pracę, mieszkanie, zakochaną w nim Klarę? Może Witczak powinien jeszcze raz porozmawiać z dziewczyną Gucia? Odkryć to, co schowane pod powierzchnią? Nie miał na to sił. W ogóle był coraz słabszy. Wydarzenia ostatnich dwóch tygodni sprawiły, że więcej myślał o odejściu, o emeryturze. Zaczynał nienawidzić swojego domu. Zatęsknił za Wolą, na której spędził dzieciństwo, za rodziną, której tak naprawdę nigdy nie miał. Sięgnął do szafki pod parapetem po dwie butelki żytniówki, pił i palił. Nie odczuł fali zapomnienia, wciąż, trzeźwy jak świnia, gapił się w zniszczony ogród za oknem, w wydłużające się cienie. Wieczorem po prostu wstał od stołu i zaległ na kanapie. Cyna nasłuchiwała. Dała się podejść jak dziecko. Mężczyzna, który odwołał psa, udał tylko, że wraca do domu. Kiedy wysunęła się zza drzwi warsztatu, ktoś wymierzył jej celny cios w potylicę i rzucił na ziemię. Na twarzy poczuła oddech psa. Człowiek, którego przecież znała, przycisnął jej plecy kolanem, skrępował ręce w nadgarstkach. Nie odezwali się do siebie ani słowem. Wiedzieli oboje, że jakakolwiek gra, którą każde z nich prowadziło, właśnie została przerwana. Wylądowała w piwnicy domu, pośród pokrytych pajęczynami weków z ogórkami i marmoladami, skuta własnymi kajdankami przełożonymi przez rurę systemu ogrzewania. Przez drzwi usłyszała rozmowę telefoniczną. – Mam ją. Szperała w warsztacie. No. Musiała was śledzić. Słuchając słów wypowiadanych przez znajomy głos, nabierała coraz gorszych przeczuć.

– Aha, świetnie. Wszystko tak, jak chcieliście. To na razie. Zastanawiała się, czy właśnie tak wygląda ironia losu. Już kiedyś, tak dawno, że wydawało jej się, że zapomniała, siedziała w piwnicy pewnego domu. Pomyślała o swojej komórce. Mężczyzna zabrał jej służbową broń, ale nie przeszukał, dlatego w tylnej kieszeni spodni wciąż miała telefon. Siedząc, zdołała wycisnąć go pupą z kieszeni, wysunął się na betonową posadzkę. Przesunęła aparat do siebie, ale nie była w stanie go podnieść. Zsunęła but. Najdelikatniej jak potrafiła dotknęła paluchem komórki. Poczuła się niczym słoń usiłujący złapać filiżankę. Odblokowanie telefonu trwało kwadrans. Potrzebowała do tej czynności paluchów obu stóp. Bolały ją mięśnie ud, naprężone w nieznanym dotąd wysiłku, traciła cierpliwość, klęła pod nosem jak szewc. Kiedy pokonała wreszcie blokadę i ujrzała ekran włączonej komórki, poczuła się jak Mojżesz na górze Nebo. Już chciała wybrać numer Witczaka, kiedy komórka się zablokowała. Niepotrzebnie zwlekała, aparat pozostał w bezczynności o sekundę za długo. Zirytowana, przystąpiła do mozolnego odblokowywania telefonu po raz kolejny. Tym razem poszło jej szybciej, powoli nabierała wprawy. Udało się. Weszła do książki adresowej. Wybrała numer. Krótki komunikat sprawił, że poczuła się, jakby zeszło z niej powietrze. Brak zasięgu. Brak zasięgu. Cholerna piwnica.

DZIEŃ SIEDEMNASTY wtorek, 9 listopada O ósmej rano przez bramę pałacu wjechał wóz na radomskich numerach. Przybył nim Michał Przygocki, szef wydziału wewnętrznego, członek komisji likwidacyjnej. Jeden z podejrzanych. Zero obserwował parking w podwórzu z okna swojego pokoju. Agnieszka nie pojawiła się rano w budynku. I dobrze. Miał nadzieję, że potraktowała zwiecha poważnie. O pozostałych członków komisji – Tomasza Stolnickiego z Wydziału do Walki z przestępczością gospodarczą i magazyniera-emeryta Marka Gąseckiego – Witczak wypytał się wcześniej. Stolnicki siedział na komendzie, Gąsecki wziął urlop ze względu na piątkowe wydarzenia. Według procedury wystarczyło dwóch członków komisji. Zero widział przygotowaną i zaplombowaną skrzynię. Przed robotą zdzwonił się z Malickim, który, przyczajony ze swoimi ludźmi na Nowolipiu, czekał na sygnał. Witczak do końca walczył ze sobą. Powinien pójść do komendanta, powiedzieć o wszystkim. Działał sam przeciwko swoim. Nigdy mu tego nie zapomną. Zataił także istnienie dowodów. Popełnił błąd, jeden z wielu, być może ostatni. Osłaniał przestępcę. O dziewiątej zobaczył, jak dwóch młodszych aspirantów wnosi zaplombowaną skrzynię do furgonetki. Obok skrzyni usiedli Stolnicki i Przygocki. Witczak zadzwonił do Malickiego. – Ruszają. Sam zbiegł do astry zaparkowanej pod pałacem. Policyjny konwój, złożony z furgonu i radiowozu, jechał na sygnale Wisłostradą na Gdańsk, potem pierwszym zjazdem za mostem Grota ruszył na Żoliborz i bocznymi uliczkami zmierzał w stronę Marymonckiej.

Zero ledwie nadążał, nie miał pojęcia, jakiej marki wozem przemieszczali się funkcjonariusze agencji antykorupcyjnej. Nie byli z Malickim świetnie przygotowani. Postawili na prowizorkę, bardzo po polsku. Pozostawało pytanie, kiedy nastąpi przejęcie broni. Proceder trwał od miesięcy, być może od lat. Wyglądało na to, że byli weń wciągnięci wszyscy członkowie komisji, a kto wie, może i aspiranci z asysty. Dużo ludzi. Konwój wjechał w leśną drogę prowadzącą do bramy Huty Warszawa. Między nim a astrą Witczaka jechał nieoznakowany granatowy volkswagen tuareg, komisarz domyślił się, że z Malickim. Wóz zjechał na pobocze w momencie, kiedy pracownik huty sprawdzał papiery policjantów z konwoju. Zero zaparkował i podbiegł do okna pasażera. – Co robimy? – spytał. – Może się, kurwa, zorientowali? – odpowiedział podniecony kapitan. – Musimy wjechać za nimi. Malicki przytaknął. Odczekali, aż biało-niebieska furgonetka wjedzie na teren zakładu. Witczak wrócił za kierownicę i oba samochody popędziły w kierunku bramy. Machnęli odznakami. Dowiedzieli się, gdzie jest stalownia. Pracownik wskazał oddalony budynek przylegający do wielkiego pieca. Odpalili koguty, ruszyli na sygnale. Zahamowali ostro obok radiowozu i pustej furgonetki. Dwaj podwładni Malickiego w kamizelkach z napisem CBA wzięli na muszki sparaliżowanych ze strachu aspirantów. Witczak z kapitanem pobiegli w stronę złomowni. Nikt ich nie zatrzymywał, Zero kazał jednemu z mężczyzn w roboczym ubraniu prowadzić do wsadu. Biegli, wokół narastał huk pracujących maszyn, musieli krzyczeć sobie prosto do uszu, żeby się słyszeć. Stolnicki i Przygocki, zaskoczeni, nie uciekali. Właśnie przekazali skrzynię hutnikom, którzy w całości, bez otwierania, położyli ją na taśmociągu. Witczak wrzeszczał do uszu robotników, którzy weszli na taśmę i ściągnęli skrzynię. Kierując się poleceniami Zery, zanieśli ją do furgonetki. Tu hałas zelżał.

– Otwórz – rozkazał Witczak Przygockiemu. – Wygłupiasz się? – spytał oburzony. – Kurwa, otwieraj! – wrzasnął Zero. Plomby zostały zerwane, wieko uniesione. Wewnątrz, owszem, zalegało żelastwo: jakieś metalowe części, elementy złomu. Ale nie była to broń. Obaj policjanci z komisji rozdziawili usta ze zdziwienia. – W zeszłym tygodniu we trzech plombowaliśmy! – bronił się Przygocki. – Gąsecki! – Zero nagle zrozumiał. Tylko magazynier miał stały dostęp do trefnej broni, mógł podmienić klamki na złom, sfabrykować plomby. – Jest na urlopie. Zostawiam was, zabierzcie obu i przesłuchajcie – poradził Malickiemu. Sprawdził swoją broń i ruszył astrą w stronę bramy. W lusterku wstecznym mignęły oddalające się postacie Malickiego i zatrzymanych policjantów. Cynę ze stanu półprzytomności wyrwał dźwięk, który doszedł do niej gdzieś z korytarza za drzwiami. Wyświetlacz dogorywającej komórki wskazywał godzinę i datę. Szósta trzydzieści. Pojutrze, jedenastego listopada, w święto narodowe, Agnieszka miałaby wolne. Jak zwykle śledziłaby w telewizji walkę między kolegami z prewencji a bandami zamaskowanych awanturników z różnych stron sceny politycznej. Tak ostatnio kończyły się obchody Święta Niepodległości. Zawsze kibicowała swoim, a co roku było gorzej. Tymczasem usłyszała przyciszoną rozmowę na korytarzu, nie była jednak w stanie niczego zrozumieć. Przygotowała się, poprawiła z trudem naciągnięte buty, rozładowany telefon wepchnęła pod regał zbity z prostych desek. Trudno. Tam go zostawi. Kroki, dźwięk obijających się o siebie kluczy, opadnięcia skobla i skrzypienie drzwi. Ktoś zapalił światło, Cyna zmrużyła oczy, widziała tylko zarysy postaci. Czyjeś kroki chrzęściły na betonie.

– To ona? Czyj to głos? Agnieszka w ułamku sekundy przeszukała wszystkie zakamarki pamięci, przywoływała głosy przyjaciół i wrogów, współpracowników, znajomych i tłumu bandytów. Nic. – Zabierze ją pan, panie Sławku? Co mi po niej? Ten głos rozpoznała, należał do właściciela posesji. Domyśliła się, że tym drugim był Sławomir Mróz. – A po co, kurwa, myślisz, że przyjechałem? Odepnij ją. Powoli przyzwyczajała się do rażącego światła. Bolały ją kości pośladków. Ból nie miał jednak znaczenia. Musiała zdobyć przewagę. Za wszelką cenę. Ucisk na przegubach rąk zelżał. Wyprowadziła cios prosto w majaczącą tuż obok znajomą twarz. Kości jej małej dłoni przeszył ostry ból. Trafiła. Rozległ się brzęk tłuczonego szkła, facet poleciał na słoiki, poczuła w powietrzu wiercący w nosie zapach octu. Biegnąc w ciemność, potknęła się i upadła. Ktoś się roześmiał. Spojrzała za siebie. Mróz stał nad leżącym Gąseckim, który trzymał się za nos. Widziała tylko plecy bandyty. – Nie będziesz już nam potrzebny. Huk odbił się od ścian, ogłuszył ją. Poczuła falę przerażenia, nigdy nie widziała egzekucji na własne oczy. Zalana krwią twarz stężała, mężczyzna wpadł w drgawki. Cyna się odwróciła, zaczęła pełznąć w kierunku schodów oświetlonych sztucznym światłem. Ktoś złapał ją za włosy, wywołując paraliżujący ból. Uniósł ją do góry, zupełnie jak Ankę na zdjęciu. – Dokąd? Dopiero będziemy się bawić. Mam dla ciebie niespodziankę – usłyszała. Poczuła, jak wali jej serce. Pierwszy raz w życiu zemdlała. Znalezienie adresu Gąseckiego, głównego magazyniera, chwilę trwało. Zero pojechał do domu, liczył na obecność Małgorzaty. Nic z tego. Zadzwonił do Jaszczaka. – Masz coś dla mnie? – Poprosiłem znajome kurwy, żeby popytały znajomych.

Jeszcze nic nie mam, ale spokojnie. Czekam na telefony. Witczak zakończył rozmowę. Oddzwoniła dziewczyna z kadr z informacjami, o które prosił. – Wiesz, gdzie jest Agnieszka? – spytała mimochodem. – Zawiesiłem ją. Pewnie wyjechała za miasto. – A, nie wiedziałam, że dałeś jej zwiecha. Podziękował, choć zdał sobie sprawę, że pod koniec rozmowy ton kadrowej zrobił się cierpki. Sprawdził adres na planie miasta. Opacz-Kolonia. Gmina Michałowice. Jechał niecałe pół godziny. Wrzucił na dach koguta. Czuł, że musi się spieszyć. Ulicę Spokojną znalazł z trudem, zagubił się w sieci uliczek, niepotrzebnie wjechał na teren budowy obwodnicy. Robotnicy wskazali mu odpowiedni kierunek. Minął rondo, w końcu skręcił w dobrym momencie. Warsztat samochodowy? Gąsecki najwyraźniej dorabiał sobie do policyjnej emerytury. Albo miał hobby. Furtkę zastał uchyloną, bramę otwartą. Po podwórzu kręcił się jakiś mężczyzna, który zaparkował czerwonego golfa czwórkę. – Nie wie pan może, co z Gąseckim? – zagadnął mężczyzna. – Umówiłem się na przegląd. Witczak przeszukał pomieszczenia warsztatu. Pusto. Obok wznosił się piętrowy dom. Boczne drzwi nie stawiły oporu. Wbiegł na piętro. Nikogo. Zajrzał do wszystkich pomieszczeń. Pościel w łóżku rozgrzebana, radio w kuchni włączone. – Panie Gąsecki! – krzyknął. Żadnej odpowiedzi. W korytarzu na parterze znalazł zamknięte drzwi do piwnicy. Sięgnął po pistolet. Zszedł oświetlonymi schodami, na końcu przejścia w otwartych drzwiach ujrzał na podłodze ciało magazyniera. Obok leżał wielki pies, który w miarę jak zbliżał się intruz, warczał coraz głośniej. – Dobry piesek, dobry – przemawiał Witczak falsetem do dobermana. Gotów zastrzelić zwierzę, jeśli spróbuje się na niego rzucić, powoli wyciągnął dłoń w kierunku szyi magazyniera. Czuł na sobie nieufne spojrzenie psa. Musiało

minąć kilka godzin, trup zdążył ostygnąć. Zero wycofał się, nie dotykając niczego. Wrócił na podwórze. – Niech pan dzwoni pod sto dwanaście – poinstruował klienta, który odruchowo wyciągnął komórkę. – Proszę zgłosić morderstwo. – A pan? – odpowiedział facet przestraszonym głosem. – Ja nie mam czasu. – Witczak wsiadł do służbowej astry i z piskiem opon odjechał. Zaparkował na chodniku pod domem Jaszczaka. Oprócz detektywa nikogo w domu nie zastał. Usiedli w salonie. Zero wychylił kieliszek portugalskiego koniaku, który podstawił przed nim przyjaciel. W tle grało radio. – Czekamy na jakieś wieści – wyjaśnił detektyw. Witczak zadzwonił do Malickiego. – Siedzimy u nas w centrali – relacjonował kapitan biura antykorupcyjnego. – Puścili farbę? – Obaj twierdzą, że są niewinni. – Magazynier nie żyje. Znalazłem go w piwnicy jego domu. Z kulką w czole. – Uważaj na siebie. Rozłączyli się. „Uważaj na siebie”. Dziwnie to zabrzmiało w ustach faceta, któremu obił twarz w jego własnej sypialni. Witczak domyślił się, że Malicki też miał swoje za uszami. Dorota postawiła mu warunki. Gdyby nie ona… Zadzwoniła komórka Jaszczaka. – Tak? Poczekaj. – Sięgnął po notes, robił szybkie zapiski. Witczak spoglądał mu przez ramię. – Że co? – dopytywał detektyw. Znów telefon, tym razem do Zery. Policjant wyszedł do kuchni. Spojrzał na wyświetlacz. Komendant. – Gdzie, do kurwy nędzy, jesteś? – spytał Wolski. – Co się dzieje? – Witczak usiłował zyskać na czasie. – Zadzwonił cywil pod sto dwanaście. W domu Gąseckiego znalazł trupa. Zresztą nie on. Z opisu wynika, że ty.

– Chodzi o mojego syna. Odpowiedziało mu krótkie milczenie. – Albo przyjedziesz do komendy, albo cię zawieszam w trybie natychmiastowym. Witczak odczekał chwilę. – Masz dzieci, prawda? – spytał. – Co mi tu będziesz pierdolił… – Masz czy nie masz? Wiem od Cynowskiej, jaką sprawę dałeś Hifowi. Pod szkołą, do której chodzą twoje dzieciaki. – No i co z tego, kurwa? W ciągu ostatnich dni zginęło albo zostało postrzelonych czterech policjantów. Wiem też o jakiejś akcji w hucie. Maluta mi mówi, że jesteś umoczony. Krzysiek! Witczak odjął od ucha komórkę, zdjął klapkę, wyrzucił baterię, wyjął kartę SIM, wygiął ją i posłał do popielniczki. Usiadł na stołku w kuchni. Gdzie jest ten cholerny koniak? Pod adres wskazany przez informatorki Jaszczaka pojechali jego focusem. Zero gapił się przez okno i wciąż wracał myślami do rozmowy przeprowadzonej z szefem. Powiedział o istnieniu Gucia. Czemu właściwie milczał przez te wszystkie lata? Nie chciał zostać w oczach kolegów tym, który związał się z prostytutką? On ją zatrzymał, wiedział, że dodadzą dwa do dwóch. A ryzykować, że inni dowiedzą się o dawnej profesji Małgorzaty, to tak, jakby obwieścić wszystkim w komendzie o chorobie matki. Wstydził się jej. I był zły na siebie o ten wstyd, który sprawił, że od zawsze ukrywał się jak szczur, nie żył tak, jak chciał. Znajdywał ciemne nory. Swoim zachowaniem, tajemniczością doprowadzał do ruiny całą prywatną sferę życia. Ironią losu było, że kiedy bliski był zgody ze sobą i własną przeszłością, karta się odwróciła. Teraz, kiedy godził się z sobą, zrozumiał, że kocha Małgorzatę, a jej syn naprawdę jest mu bliski. Jechali w stronę Podkowy Leśnej. – Jakaś willa na ulicy Wiewiórek – wyjaśnił Jaszczak. Minęli zjazd na Brwinów, wjechali do miasta ogrodu.

Doskonałe miejsce na ekskluzywny burdel, pomyślał Witczak. – To tam. Zaparkowali na piaszczystym poboczu nierównej asfaltowej drogi. Detektyw wskazał przedwojenną willę stojącą dwie posesje dalej. – Według moich informatorów to dom publiczny. Przebywa tam dziewczyna, której szukasz. Podobno ma karę. Każą jej pracować za darmo. – Za co ta kara? – Chciała się urwać. – A Gucio? – Kręci się wokół niej. Mówią, że może ją odwiedzać. Nikt nie ma pojęcia dlaczego. Witczak przyjrzał się otoczeniu i samej posesji. Obok głównego budynku stały jakieś zabudowania gospodarcze. Całość otaczał wysoki betonowy mur. – Jaki masz plan? – spytał Jaszczak. – Może wejdę wieczorem jako klient? – To miejsce dla wybranych. Nie wpuszczą cię bez polecenia. Poza tym śmierdzisz gliną. Minął ich wiekowy peugeot partner z głośno pracującym silnikiem. Zaparkował pod interesującym ich domem. Ze środka wyszedł młody chłopak, z tylnego siedzenia wyjął plecak i podszedł do furtki. Zadzwonił domofonem. – Nie wygląda na klienta – zauważył detektyw. – Może to kurier? – W nieoznakowanym samochodzie? Po chwili oczekiwania podeszła do niego kobieta w dresie. Wysoka, szczupła, wyglądała jak modelka. Po krótkiej rozmowie wprowadziła gościa na posesję. Dokładnie zamknęła za sobą furtkę. Zero spojrzał na zegarek. Dochodziła czternasta. Nie minęło pół godziny i mężczyzna wrócił do samochodu, wrzucił na fotel pasażera plecak i uruchomił silnik. – Jedź za nim – poprosił Zero. Ruszyli w stronę Warszawy. Z alei Wojska Polskiego zjechali w Pogodną i dwukrotnie skręcili w prawo. Peugeot zaparkował pod piętrowym budynkiem. Na ogrodzeniu wisiała czerwona

tablica informacyjna. Urząd? Witczak wysiadł z focusa i podszedł do bramy. Powiatowy Inspektorat Weterynarii. Dał Jaszczakowi znak, żeby poczekał. Sam wszedł do budynku. Za kontuarem recepcji siedziała dwudziestoletnia na oko dziewczyna, która uśmiechnęła się do Witczaka. – Szukam mężczyzny, który przed chwilą tutaj wchodził – wyjaśnił. – Doktor Twardowski? Pokój numer sześć. Witczak podziękował, znalazł wskazane pomieszczenie. Przy jednym z pięciu biurek zobaczył śledzonego mężczyznę. Rozpakowywał papiery. – Doktor Twardowski? – Świadectwa dla zwierząt załatwia dziś Olga, siedzi w pokoju obok – odpowiedział lekarz. Witczak położył na blacie swoją legitymację. – Chciałbym porozmawiać. Twardowski obejrzał dokument. – Słucham? – Możemy na osobności? Koleżanka siedząca przy oknie chrząknęła. Mężczyzna obok, starszy lekarz z bródką, zaczął się głośno śmiać. – A co tam kolega przeskrobał? – Przejdźmy do sali konferencyjnej – zaproponował Twardowski. Na policzkach wyskoczyły mu czerwone plamy. Kiedy podeszła do furtki, Witczak zorientował się, że była starsza, niż myślał. Figura go zmyliła, kobieta w zamtuzie dobijała czterdziestki. – Słucham? – spytała sympatycznym tonem. Od razu ją polubił. – Był tu mój kolega, może godzinę temu. Doktor Twardowski. – No, był. Zostawił coś? – Nie spisał numeru serii ostatniej szczepionki pani psa. Odblokowany zamek w furtce zapiszczał i Zero wszedł

na posesję. – Czy to konieczne? Nie mógł zadzwonić? Podobno szczepienie jest już nieaktualne. – Tak, ale ze względu na to pogryzienie musimy urzędowo zebrać wszystkie dane do obserwacji. Mam tu protokół kolegi. – Witczak wyjął dokument wypożyczony z inspektoratu. – Proszę za mną. Książeczkę psa mam w kuchni. Nic nie wskazywało na to, że w domu mieścił się burdel. Wnętrza wyglądały jak w zwyczajnym domu, były tylko pozbawione osobistych akcentów. Jedyną wskazówkę mogły stanowić rozmiar willi i liczba miejsc parkingowych za bramą. Wszystkie były wolne. Blondyna wprowadziła Witczaka do sporej kuchni urządzonej z designerskim zacięciem. Z szuflady wyjęła dokumenty w foliowej torebce i podała niebieski paszport psa. – Sama nie wiem, jak to się stało. Mówię o pogryzieniu. Witczak skrupulatnie spisał dane z naklejki w rubryce szczepień. – Mam większe doświadczenie kliniczne niż kolega. Może mógłbym spojrzeć na pani pieska? – blefował. Kobieta spojrzała na zegarek. – Spodziewam się gości – wyjaśniła. Westchnęła. – Ale dobrze. Proszę za mną. Ta obserwacja przez trzy tygodnie to dla mnie kłopot. Byłabym panu wdzięczna, gdyby okazała się niekonieczna. Z kuchni przeszli do tylnego wyjścia na końcu długiego korytarza. Witczak zezował na boki. Z prawej strony ujrzał spory salon z barkiem i wygodnymi fotelami. Wydawało mu się, że dostrzegł podium z przymocowaną do podłogi i sufitu metalową rurą. Wyszli na podwórze, przed sobą mieli ogród rozpostarty na jakieś pół tysiąca metrów kwadratowych, a na jego obrzeżach obiekty przypominające domki gościnne i zabudowania gospodarcze. – Z zewnątrz nie widać, że to taka duża działka – stwierdził. – Tak. Tam jest wybieg. Za siatką biegał nadpobudliwy amstaff z wywieszonym jęzorem.

– Jak doszło do pogryzienia? – Jeden z gości pod wpływem alkoholu otworzył furtkę. Pies zareagował dość ostro. – Ta rasa jest agresywna – potwierdził uczonym tonem Witczak. – Ale sama agresja nie oznacza jeszcze wścieklizny. Czy kontaktował się z innymi psami? Kobieta rzuciła mu niepewne spojrzenie. Znał ten rodzaj zachowania. Nie usłyszy prawdy. – Nie. Tyle, co na spacerach. – Pogryzł się z innym psem? Kobieta odwróciła wzrok. – Nie. – No dobrze. Wiem już wszystko. – Odprowadzę pana. Ruszyli tą samą drogą w stronę domu. W połowie drogi Zero się zatrzymał. – Proszę pani… – Tak? – Niezbyt dobrze się czuję. – Skulił się wpół, złapał za brzuch, z rąk wypadła mu teczka, papiery rozsypały się na trawę. – Co panu jest? – Woreczek albo trzustka. – Skulił się jeszcze bardziej, jęknął. – Proszę iść ze mną. Wzięła go pod rękę i zaprowadziła do domu. Otworzyła jedne z szeregu drzwi po prawej stronie. Ujrzał ładną sypialnię, urządzoną w szwedzkim, minimalistycznym stylu. Usiadł na łóżku. Usłyszał dźwięk lecącej z kranu wody, po chwili kobieta wróciła z napełnioną szklanką. Czekał z wymierzonym w nią P99. – Siadaj. Kobieta posłusznie usiadła. – Jestem z policji. Kiwnęła głową, że rozumie. – Szukam pary młodych ludzi. Dziewczyna, uciekinierka, i chłopak, który do niej przychodzi.

Znów potwierdziła. – Justyna i Gustaw – powiedziała. – Dobrze. Zaprowadzisz mnie do nich. – Dobrze. Wstała. – Czekaj – zatrzymał ją. – Kto jeszcze jest w domu? Spojrzała na zegarek. – Tylko oni. Dziewczyny przyjadą za jakąś godzinę. Podstawił jej lufę pod brodę, tak żeby poczuła chłód stali. Zaczęła drżeć. – Na pewno? Zamknęła oczy. – Tak. Chodźmy. Wyszli z sypialni. Witczak otwierał każde drzwi, za nimi ukazywały się identycznie urządzone pokoje. Drewnianymi schodami weszli na korytarz z kolejnymi parami drzwi po każdej stronie. Kobieta podeszła do środkowych, sięgnęła do kieszeni i wyjęła klucz. Otworzyła solidny zamek. Zero wepchnął ją do środka. Na łóżku leżeli Gucio i dziewczyna, którą policjant zapamiętał z tamtego wieczoru. W kącie zobaczył porzucony saksofon. – O, stary glina – przywitał go Gucio. – Zbierajcie się. Jedziemy. – Witczak schował pistolet do kabury. – Powiedz mu, Gucio – odezwała się Justyna. Była blada, bez ostrego makijażu. Wyglądała na chorą. – Im nie da się tak po prostu uciec, psie – stwierdził syn Małgorzaty. – Zobaczymy. Wstawajcie. Na zewnątrz czeka samochód. A tak w ogóle, możesz mi wytłumaczyć, co to za dziewczyna? – Justyna, mój ojczym. Stary psie, to Justyna – przedstawił ich sobie Gucio. Zero wymierzył mu policzek. Chłopak masował się po twarzy. – Wracają stare czasy – stwierdził. Witczak przymknął oczy. – Masz jedną szansę na tysiąc – odpowiedział po chwili. – Możesz pomóc sobie i swojej dziewczynie. Chyba że chcecie

tu zostać. – Nie chcę – odezwała się Justyna. – Ale stąd nie ma ucieczki, nie rozumiesz? Polowali na nas aż do skutku. Wtedy. Teraz mam tylko jego. – Wskazała chłopaka. – Ale co ty robisz z tą kurwą? – wyrwało się Witczakowi. Tym razem to on dostał w twarz. Pięść rozkrwawiła mu dziąsło i wargę. – To moja siostra, palancie. Dwa lata młodsza. Matka ją oddała zaraz po urodzeniu. Włamałem się do systemu medycznego, bo szukałem ojca. Znalazłem ją, jej rodzinę zastępczą, a z waszego archiwum dowiedziałem się, jak skończyła. Była notowana jeszcze jako niepełnoletnia. – Siostra? – powtórzył Zero. Usłyszeli samochody, które zatrzymały się przed bramą. Podeszli do końca korytarza i wyjrzeli przez okno w ścianie szczytowej. – Są wcześniej – rzuciła szefowa burdelu. Automatyczna brama zaczęła się otwierać. – Jeszcze zdążymy – odpowiedział Zero. – Na dole czeka mój przyjaciel. – Czekaj – powstrzymała go. Kolumna samochodów składała się z trzech terenówek na obcych numerach i jednej limuzyny. Z land rovera wyszło dwóch karków. Podeszli do zaparkowanego na poboczu wozu Jaszczaka. Bez słowa wsiedli, jeden obok kierowcy, drugi z tyłu. Witczakowi zdawało się, że widział jakąś szarpaninę wewnątrz wozu, po chwili focus odpalił i powoli wjechał na teren posesji. Brama zaczęła się zamykać. Witczak wciągnął wszystkich z powrotem do pokoju. – Co to za ludzie? – zwrócił się do kobiety. – Właściciele i goście. Mają dziś zamkniętą imprezę. Wiem tylko, że są niebezpieczni. – Siadaj – rozkazał Zero. Sięgnął do kieszeni po notes i długopis. – Plan domu, chcę wiedzieć wszystko.

Sławomir Mróz wyciągnął skutą Cynę z samochodu. Położył na jej karku wielką łapę i poprowadził przed sobą. Zeszli do piwnicy. Otworzył metalowe drzwi i wepchnął dziewczynę do środka. Upadła na betonową podłogę, z zakratowanego okna sączyła się smuga światła. Kiedy szczęknęła zasuwa, odważyła się rozejrzeć. Nie mogła uwierzyć. Znała to miejsce. Dokładnie tu spędziła dwa długie dni przed wywozem do Niemiec. Ta sama prycza, pomalowane na biało surowe ściany, ostra blacha. Przez cały ten czas od zakończenia akcji, od aresztowania Marszałka, myślała, że policja zlikwidowała to miejsce. Słyszała od kogoś, że zostało spalone przez nieznanych sprawców. Myliła się, wszyscy się mylili. Interes wciąż prosperował, a ona znów znalazła się w pułapce. Nie mogła wstać, nogi drżały jej tak jak nigdy dotąd, oddychała z trudem. Podczołgała się do metalowego łóżka, odsunęła je, zrzuciła stary materac, odsłoniła ścianę. Dotknęła palcami wyżłobień w tynku, rozpoznała własne nieporadne pismo, napis wykonany aluminiową łyżką. Jej inicjały i data. A obok wiele podobnych. I kolejne daty. Coraz więcej świeżych dat. Poczuła falę wściekłości. Wszystko na nic. Wszystko. Dźwignęła się, podeszła do drzwi, oparta o nie zbierała siły. Anka, gdzie jest Anka? Może gdzieś obok? Może w takim samym więziennym pomieszczeniu, w tej samej piwnicy? Usłyszała czyjeś kroki na schodach. Z całych sił waliła w blachę. Krzyczała, ale sama nie rozumiała swoich słów. Ktoś odsunął rygiel, drzwi się uchyliły. Dostała w twarz, poleciała na podłogę. W progu stał jakiś uśmiechnięty osiłek, któremu najwyraźniej sprawiła przyjemność. Rozcierał pięść. Za nim na schodach kulił się inny mężczyzna, niewyglądający na przestępcę. Zerwał się, jakby chciał uciec, ale osiłek skoczył za nim i chwycił za nogę. Upadek musiał być bolesny. Mężczyzna zaprowadzony do pomieszczenia skrytego za drzwiami z kraty padł na podłogę. Cyna patrzyła bezradnie, jak oprych zadawał mu kopniaki w brzuch. Drzwi jej celi zatrzasnęły się z głuchym odgłosem. Została sama.

Szefowa burdelu, Mariola, narysowała pospiesznie plan budynku i posesji. – Muszę iść. Są głodni – szepnęła. – Czekaj. – Zero chwycił ją za nadgarstek. – Co to jest? – Wskazał punkt na planie. – Zamknięte pomieszczenie na dole. Nie wolno tam wchodzić. Mówią o nim arsenał. – Im chodzi o przerzut kradzionej broni – skojarzył. – Teraz rozumiem… Jej spokój i opanowanie zaczynały mu się podobać. Zrozumiał, że pomoc tej kobiety była ich jedyną szansą. – Co rozumiesz? Mów! – naciskał. – Ci Rosjanie pewnie dlatego przyjechali. Z dołu dobiegło ich wołanie. Mariola wyskoczyła na korytarz. – Już idę! – krzyknęła. Wyrwała się Witczakowi i zbiegła na dół. – Wyda nas? – spytał Zero Gustawa. Ten wzruszył ramionami. – Gdyby nie ona, zatłukliby Justynę. Pozwoliła mi tu przychodzić, kiedy siostra nie przyjmuje klientów. Byli w ciemnej dupie, tyle Witczak wiedział. – Któreś z was ma telefon? – rzucił bez wielkiej nadziei. – Żartujesz? Odebrali nam – wyjaśnił Gucio. Witczak spojrzał na plan. – Czekajcie tu na mnie – polecił. – Dokąd idziesz? – Tu. – Witczak wskazał na punkt pośród bazgrołów Marioli. Jaszczak z trudem zbierał kości z podłogi. Zaskoczyli go. Nie spodziewał się, że bandyci, ot tak, wsiądą do wozu i zaczną go dusić. Kazali mu wjechać na posesję, a potem powlekli do przyziemia. Kiedy zamknięta na dole dziewczyna odwróciła uwagę oprycha, detektyw próbował uciec. Odruchowo i bez sensu. Rozejrzał się. Był zamknięty w typowej piwnicznej komórce,

za drzwiami z metalowej kraty widział korytarz, schody i metalowe drzwi do celi tej dziewczyny. Zdał sobie sprawę, że ją rozpoznał. Nie potrafił sobie teraz przypomnieć skąd, nie mógł się skupić. Poza tym bolało go całe ciało. Już dawno tak mocno nie dostał. Najbardziej uderzył się o schody. Potem, na podłodze komórki, spodziewał się, że strażnik będzie chciał się odegrać. Zdążył napiąć mięśnie i skulić się tak, by osłonić słabe punkty. Kiedyś, na West Poincie, nauczyli go tego. Rozmasował obolałe miejsca. Komórkę przystosowano do więzienia osób. Próbował rozkręcić metalowy stołek, aby sprawić sobie prymitywną broń. Przez piwniczne okno wychodzące na podwórze niewiele widział. Pod ścianą stały stare szafki kuchenne, a na nich powidła. Przynajmniej nie umrze z głodu, zaśmiał się gorzko. Odsunął jedną. Pomyślał, że może znajdzie coś, co go zaskoczy. Tajne przejście? Obluzowane cegły? Sam nie wiedział. Niczego nie odkrył. Szafki przesunął w stronę drzwi, zrobił sobie w miarę bezpieczny kąt, z którego był prawie niewidoczny. Zawsze to jakiś schowek. Mijały długie minuty. Może powinien spróbować nawiązać kontakt z dziewczyną? Podszedł do drzwi celi. – Hej! – zaszeptał. – Słyszysz mnie? Żadnego odzewu. Z podłogi uniósł siedzisko krzesła, przecisnął przez kratę i rzucił nim w drzwi komórki dziewczyny. Odpowiedziało mu uderzenie od wewnątrz. – Kim jesteś? – rzucił. Dobiegł go głos jak z głębi studni. –Nazywam się Marek Jaszczak, jestem prywatnym detektywem. Ponownie usłyszał stłumione dźwięki. Przyjrzał się zamkowi. Jego komórka była zamknięta na porządną kłódkę, więzienie dziewczyny tylko na skobel. Mógł go odsunąć, gdyby dał radę dosięgnąć. Ponownie zlustrował komórkę i korytarz. Naprzeciwko, pod schodami, stała szczotka oparta o ścianę. Ręką nie sięgnie, ale rurką wykręconą ze stołka być może tak. Machnął w kierunku kija od szczotki. Nawet nie dotknął drewnianego trzonka. Potrzebował porządniejszego narzędzia.

Wyrwał z pryczy kawał drutu, przymocował do nogi od stołka, wrócił do kraty. Tym razem przewrócił kij, i to w ten sposób, że mógł go dosięgnąć. Uradowany, wycelował koniec kija w skobel na drzwiach pomieszczenia dziewczyny. Pchnął z całych sił. Zamknięcie ani drgnęło. Naparł całym ciałem. Teraz musi się udać. Po prostu musi. Kiedy drzwi były już prawie otwarte, usłyszał kroki na schodach. – Czto diełajesz, job twoju mat´? Ten sam osiłek kopnął w drewniany kij, łamiąc go na pół. – Sobaka! Bandyta sięgnął po złamaną szczotkę i wycelował w Jaszczaka, który zdążył się schować za odsuniętą szafkę. Zabrzęczały słoiki. Nasłuchiwał, czy strażnik manipuluje przy kłódce, ale nie. Wyjrzał. Drzwi od celi dziewczyny zostały otwarte. Usłyszał jej krzyk. – Ynabejop ulewc! – wrzasnęła dziewczyna. Skojarzył! Skojarzył ten odwrócony język. Policjantka, którą Witczak niedawno do niego przyprowadził! Osiłek zaprowadził Cynę na parter. Na korytarzu tłoczyli się ludzie, na szczęście nikt nie wchodził na piętro. Zero stał na szczycie schodów, obserwował i czekał. Usiłował ich policzyć. Słuchał strzępów rozmowy w języku rosyjskim. Jakieś krzyki dobiegły z piwnicy. Wycofał się pod ścianę. Około dziesięciu ludzi, stwierdził. Nie mógł liczyć na Gucia. Powoli konstruował plan. Wrócił do Justyny i przybranego syna. – Jest w domu telefon stacjonarny? – spytał. – Tak. W salonie i w kuchni – odparła Justyna. – Bezprzewodowy? Kiwnęła głową. – Jest jedno wyjście – odpowiedział. – Musisz zejść i gwizdnąć słuchawkę. Dziewczyna skuliła się na łóżku. – Ona się boi. Ja pójdę – zdecydował syn Małgorzaty.

– Nie, Gucio. Lepiej, bezpieczniej będzie, jak ja pójdę – zdecydowała. Z oporami wyszła z pokoju. Witczak podszedł z nią do schodów. Zeszła na półpiętro. – O, jakaś panna! – krzyknął ktoś z dołu, uradowany. – W dresie? – skomentował inny z nutą rozczarowania. – Czego się tu kręcisz? – Zero usłyszał głos Marioli. – Szefowo, gripex mi się skończył – wyjaśniła dziewczyna. – A może chcesz trochę cracka? – zaproponował ktoś. – Impreza o dziesiątej, zostaw. Przyjadą lepsze! – wrzasnęła Mariola. – O, burdelmama pilnuje swojej cipki! – Chodź za mną – powiedziała Mariola. Witczak stracił je z oczu. Odsunął się od schodów i czekał. Po chwili usłyszał lekkie kroki na schodach. Wychylony, zobaczył Justynę. – Stój! – krzyknął za nią męski głos z kuchni. Dziewczynę sparaliżowało w pół kroku. – Ta kurwa zabrała telefon! Ktoś wybiegł na korytarz, Witczak usłyszał kroki na korytarzu, cofnął się ponownie do ściany. – No i co? Co, kurwo? – Chciałam… – odpowiedziała płaczliwie. – Czego, kurwo, chciałaś? Uderzenie, odgłos upadającego ciała. – Przestań! Przestań ją bić! Krzyki Marioli. – Co tu się dzieje? – Z salonu zagrzmiał basowy głos. – Szefie, kurwa podwędziła słuchawkę! – Chciałam zadzwonić do matki! Rozumiesz, bydlaku? Na piętrze pojawiła się Justyna, ręką osłaniała lewe oko. Pobiegła do pokoju, Witczak, nie czekając, ruszył za nią. Zamknęli za sobą. – Miałaś ją trzymać pod kluczem! – Znów pewny siebie, niski głos. Ktoś podbiegł do drzwi. – Wpuść mnie, dam jej lekcję! – krzyknął. Witczak odbezpieczył pistolet. Gustaw i Justyna skulili się

na podłodze, przytuleni. Mariola włożyła klucz do zamka, zamknęła ich od zewnątrz. – Uspokój się – błagała. – Zaraz przyjadą porządne dziewczyny. Same modelki. – Mam nadzieję. Rozmawiający oddalili się od drzwi. Zero odetchnął. W porządnie urządzonym salonie rzucili ją na kolana. Nie spodziewała się otoczenia w tak dobrym guście, oczekiwała prymitywnych, czerwonych ścian, tanich dekoracji, oświetlenia z wiejskiej dyskoteki. Otoczyło ją dziesięciu facetów. Rozpoznała tylko Mroza, ale wcale nie on był tu najważniejszy. Przed Agnieszką stał pusty fotel. – Rozpoznaje ją pan? – odezwał się Mróz do kogoś za jej plecami. – Zakrit´ dwier´ – usłyszała głos starszego mężczyzny i poczuła zapach stęchlizny. Ktoś ją minął, depcząc jej po palcach. Zacisnęła zęby. Mężczyzna rozsiadł się na fotelu, zrobił skupioną minę, uniósł się i głośno pierdnął. Odpowiedział mu gromki rechot, ktoś klasnął. Cynowska spojrzała przed siebie. Marszałek. – Pomnisz mienia? – spytał. – O, nie dajesz już dupy w więzieniu? – powiedziała spokojnym głosem. Marszałek, otyły starszy mężczyzna o śniadej skórze, beknął. Jego ludzie pochodzili z Łotwy, to wiedziała. Skąd pochodził szef gangu, legitymujący się łotewskim paszportem na nazwisko Karlis Petersons, nikt nie miał pojęcia. – Suka! Ty raspuszyła moj biznes! – wyrzucił z siebie Marszałek. – Zapłacisz za to, kurwo – dodał Mróz. – I nie tolko wy, znajetie? Dajtie wasz kompjutier! – wrzasnął szef gangu. Mróz strzelił palcami, Agnieszka poczuła nad sobą ruch, po chwili ktoś podetknął jej pod nos włączony laptop z uruchomionym programem do rozmów wideo. W otwartym

oknie ktoś mignął. Musiała się skupić, wyostrzyć wzrok. W końcu go rozpoznała. Glista. – Cześć, Agnieszka – usłyszała w głośniku zaszumiany, znajomy głos. – Jest tu ktoś, z kim chciałabyś pewnie porozmawiać. W pole widzenia kamery wprowadził Ankę. Rozebraną do naga. Drżącą z zimna. – Zrób, co każą, albo zabawię się z twoją dziewczyną. Na ostro. – Yt ynolodreip einofatuk! – stęknęła Cynowska. Próbowała wstać, ale ktoś przygniótł jej ramię, poczuła ból. Mróz klęknął obok. – A teraz słuchaj – szepnął jej do ucha. – Tu masz kartkę, długopis. No i telefon. Zrobisz tak… Zero grzebał w zamku znalezionym w pokoju śrubokrętem. Chciał otworzyć drzwi cicho, ale powoli tracił cierpliwość. Nikt nigdy nie uczył go otwierania zamków wytrychami czy innymi narzędziami. Jeśli zdarzała się potrzeba otworzenia drzwi, raczej wzywał ślusarzy w czarnych kominiarkach, z materiałami wybuchowymi. Gucio podał mu gruby tom. – Biblia? – Podręcznik programowania – wyjaśnił. Uderzył książką jak młotkiem w śrubokręt tkwiący w zamku. O dziwo, udało się. Zero wypadł na korytarz. – Pióro silniejsze od miecza – skomentował Gucio. Zero nasłuchiwał. W willi panował nadzwyczajny spokój. Powoli podszedł do schodów. Na parterze nie stwierdził żadnego ruchu. Zszedł na dół. Drzwi do salonu były zamknięte, dochodziły zza nich ciche odgłosy. Podszedł do kuchni, przy wyspie zobaczył siedzącego na stołku odwróconego plecami mężczyznę. Jedna szansa na tysiąc. Musiał go zaskoczyć. Zrobił krok na terakotę. Facet gryzł pęto kiełbasy. Witczak się rozejrzał. Na blacie kuchennym stał zestaw noży. Nigdy nikomu nie zrobił w ten sposób krzywdy. Brzydził się, nie

wyobrażał sobie, jak miałby wbić człowiekowi ostre narzędzie w ciało. Nigdy. Wycofał się na korytarz. Z planu wyrysowanego przez Mariolę wiedział, gdzie zazwyczaj przetrzymywali więźniów. Musiał uwolnić Jaszczaka. Obejrzał się, usłyszał chrząknięcie. Mężczyzna wpatrywał się w Witczaka. Rozpoznali się. Obcy nawet posłał mu uśmiech. Zero podbiegł i sięgnął po jeden z noży. Błyskawicznie. Jak zawodowiec. Jedna szansa na tysiąc. Rzucił tak, jak wyobrażał sobie, że rzucać nożem należy. Celował w brzuch. Ostrze błysnęło. Facet zdążył się uchylić, nóż przeleciał mu obok głowy, odbił się od ściany, spadł na podłogę. Witczak chciał chwycić następny z zestawu, ale bandyta natarł jak szarżujący byk. Wypadli na korytarz. Zero zobaczył nad sobą pięść i wystające spomiędzy palców ostrze krótkiego noża clinch pick. Na szyi poczuł uścisk, od którego zaczęło brakować mu powietrza. Charczał. – Nu, malczik – westchnął napastnik tym samym tonem co niedawno w Tygmoncie. Zero, który złapał nacierającą z nożem łapę za nadgarstek, walczył o życie. Rosjanin naparł całym ciałem, jakby swoim ciężarem chciał wycisnąć z Witczaka powietrze. Zero miał mroczki przed oczami, z każdą sekundą słabł. Nagle uścisk zelżał. Komisarz poczuł na twarzy ciepło, krew kapiącą z ust mężczyzny. Dysząc, zrzucił z siebie ciało Rosjanina. Zobaczył nóż wbity w plecy aż po rękojeść. I nikogo. Poczuł się dziwnie. Kto mu pomógł? Podduszony, musiał na chwilę stracić przytomność. Teraz powoli wracał do sił. Wokół panowała absurdalna cisza. Jaszczak na dźwięk kroków na schodach wychylił się z prymitywnej kryjówki. Jakiś bardzo ciężki przedmiot równomiernie uderzał o każdy stopień. Mignął cień w korytarzu. Detektyw ostrożnie chwycił przysposobioną do obrony rurę, gotów do odparcia ataku. Ktoś manipulował przy kłódce. Skrzypnięcie drzwi. Spiął się do skoku. Omal nie zabił Witczaka.

– Pojebało cię? – spytał. Na podłodze piwnicy leżał mężczyzna z nożem w plecach. – O matko – skomentował Jaszczak, nie potrafiąc opanować narastającego zdenerwowania. – Idziemy. Witczak, opanowany, wydawał rozkazy niczym generał. Ciało strażnika schowali za szafką w komórce Jaszczaka. Drzwi zamknęli na kłódkę, kluczyk znaleziony przy strażniku wrzucili daleko w głąb piwnicy. W kuchni Witczak podał detektywowi ręcznik papierowy. – Posprzątaj. Wskazał czerwone smugi na podłodze. Sam pobiegł na górę, sprowadził Justynę i Gucia. Wyszli tylnymi drzwiami na podwórze. Idąc tuż przy ścianie, zbliżali się do zaparkowanych samochodów. W jednym z land roverów Witczak znalazł w stacyjce kluczyki. – Teraz tak – zaczął. – Gucio, wsiadasz z Justyną. Odczekujecie pięć minut i wywalacie bramę, potem prujecie na Warszawę. Z pierwszej stacji benzynowej dzwonicie pod ten numer. – Podał im wizytówkę Malickiej. – A my? – spytał niepewnym głosem Jaszczak. – Musimy znaleźć ten arsenał. Ruszyli z powrotem do budynku. – Czekaj… – Detektyw się zatrzymał. – Co jest? – W środku jest twój człowiek. – Co? – Ten pół facet, pół baba. Co klnie wspak. – O kurwa. – Alicja? – Głos w telefonie okazał się znajomy, choć cywilna pracownica komendy stołecznej nie rozpoznała numeru. Alicja, tak jak Cyna, należała do paczki, tej, która spotykała się co miesiąc. – Cześć, Agnieszka! – Było już po siedemnastej, ale i tak wszyscy musieli zostać w biurze w ramach przygotowań

do Święta Niepodległości. – Jesteś w budynku? – Nie, dostałam zwiecha od Witczaka – wyjaśniła koleżanka. – No wiem, co przeskrobałaś? – Później ci opowiem. W piątek? – Dobra, dobra. Czego ci potrzeba, dziewczyno? Cynowska z trudem znosiła ten damski język, nienawidziła, jak nazywały ją laską albo dziewczyną. Z drugiej strony potrzebowała koleżanek i na swój sposób je lubiła, chowała więc dumę do kieszeni. – Mam problem, bo zapomniałam załatwić dla Witczaka jedną rzecz, o którą mnie prosił. Wiesz, jaki jest upierdliwy. Nie chcę, żeby bardziej się wściekł. Alicja westchnęła ze zrozumieniem. – Witczak chce listę aspirantów na środę, dla komedianta – wyjaśniła. – Wszystkich? – Tak, ale z adresami domowymi. Na wypadek gdyby trzeba było kogoś ściągać z rezerwy. – Z domowymi? – spytała niepewnie Alicja. Owszem, jako kadrowa dysponowała tą listą, tyle tylko że informacje z niej były zastrzeżone. Ochrona danych osobowych, tajemnica służbowa i tak dalej. Ale Cyna pracowała przecież w komendzie. – Wyślesz mi to na mejl tak szybko jak się da? – pospieszała ją Aga. Alicja spojrzała na zegarek, westchnęła. Chciała wyjść przed szóstą. – Tak, spoko. Cynowska odłożyła słuchawkę i spojrzała na Marszałka. Kątem oka widziała na ekranie komputera, jak Glista przytrzymuje Ankę. Witczak i detektyw zeszli ponownie do piwnicy. Według instrukcji Marioli gdzieś stąd wchodziło się do tajnego arsenału. Przeszli w nieznaną część podziemia, znaleźli drzwi zamknięte na trzy zamki.

– Zostaw mnie tutaj – rzucił rozkazującym tonem komisarz. – Jak to? Witczak wyjął zza spodni glocka, którego znalazł przy zadźganym strażniku. – Po prostu. Wybacz, że cię w to wciągnąłem. No, leć już. – Może spróbuję zadzwonić po twoich? – Za późno. Zrób, o co cię proszę, i jak dasz radę, ewakuuj się. Jaszczak poklepał przyjaciela po plecach i ruszył na górę. Zero przymierzył się z pistoletu. Czy uda mu się otworzyć w ten sposób drzwi do zbrojowni? Cynowska otworzyła swoją pocztę elektroniczną. Na samej górze widniał list od Alicji z bazą danych w załączniku. Wcisnęła „drukuj”. – Co chcecie zrobić? – odważyła się spytać. – Przerzedzimy trochę wasze szeregi – oświadczył zimnym głosem Mróz. Wstał. Zamknął okno poczty, by Agnieszka znów mogła widzieć Glistę i Ankę. – I zrobimy zadymę na placu Konstytucji. A naszych klientów nikt nie będzie niepokoił, wywiozą sobie spokojnie cały towar na Łotwę. Interes stulecia!– Niespodziewanie zaczął chichotać. Mróz pochylił się nad Cyną. – A teraz pożegnaj się ze swoją dziewczyną. Wstał, kiwnął w stronę jednego ze swoich ludzi, który wycelował lufę pistoletu w potylicę policjantki. Agnieszka uniosła wzrok ku Marszałkowi, który wywalił jęzor i poruszał nim między wargami. – Już – rozkazał Mróz. W tym momencie padły w piwnicy strzały. Jeden, drugi, trzeci. – Co to jest? – krzyknął Sławomir Mróz. – Sprawdzić! Siedmiu mężczyzn ruszyło w kierunku drzwi. Bandyta, który celował w głowę Cyny, odwrócił się do wyjścia. – Ty zostajesz – nakazał mu Mróz. – Wykonaj swoje zadanie! Na korytarzu, tuż za plecami Agnieszki, rozległy się strzały,

trzech bandytów padło, dwóch zawróciło do salonu. – Ktoś strzela! – krzyczeli. – Kurwa – wrzasnął Mróz. Posłali w stronę piwnicy salwę na oślep. Cyna, która wciąż klęczała, spojrzała w ekran. Glista dawał jej energiczne znaki ręką, żeby się położyła. Marszałek siedział na fotelu, ale mina mu zrzedła. – Strielat´! – krzyknął do kogoś za dziewczyną. Agnieszka pojęła. Jednym ruchem zrobiła przerzut przez plecy, padł strzał – prosto w brzuch króla łotewskiego półświatka. Mróz zbladł, ale zaraz wrzasnął: – Wszyscy na korytarz! Ostrzeliwać się. Wypadli z salonu, potykając się o rannych kolegów. Zza okna doszły ich ryk silnika i potężne uderzenie w bramę. Cyna odepchnęła niedoszłego egzekutora, sparaliżowanego tym, co przed chwilą się wydarzyło, złapała za szyję Sławomira Mroza i wraz z nim runęła na podłogę. Jaszczak wycofał się do piwnicy. Skończyły mu się naboje. Za nim leciał grad kul. Podbiegł do pomieszczenia otwartego przez Witczaka. – Krzysiek? – krzyknął. Nikt mu nie odpowiedział. Za metalowymi drzwiami do zbrojowni ciągnął się ciemny korytarz. Detektyw nie miał innego wyjścia, puścił się biegiem przed siebie. Na końcu dostrzegł światło i niewielkie pomieszczenie. Pośrodku stał Witczak. Na trzech ścianach, wyczyszczona, gotowa do użytku, wisiała przeróżnego kalibru broń. Pistolety automatyczne i półautomatyczne, miotacze granatów, rewolwery, karabiny. Witczak się odwrócił. – Co ty tu robisz? Miałeś się ewakuować! – wrzasnął. – Odcięli mi drogę. Idą tu – oznajmił Jaszczak. – Cholera! Niech idą. – Rzucił Zerze jeden z pistoletów. – W korytarzu jest wnęka. Spróbuj ich opóźnić. – A ty?

– Muszę coś zrobić. Jaszczak odnalazł wnękę. Zajął pozycję strzelecką i czekał. Zero sięgnął do skrzynki leżącej na podłodze i podniósł wieko. Znalazł to, czego szukał. Podjął decyzję. Jedyną, jaką uważał za słuszną. W przejściu usłyszał ruch. Sięgnął po granat. Zamknął oczy i wyrwał zawleczkę. Marszałek ruszył w kierunku jednego z ludzi Mroza, tego, który do niego strzelił. Czeczen trzymał się za krwawiącą ranę na brzuchu, chwiał się, ale nadal miał wystarczająco dużo sił. Na podłodze Cynowska walczyła ze Sławomirem Mrozem. Bandyta wykorzystywał swoją przewagę siłową, ale policjantka nie oddawała pola. Próbowała wydrapać mu oczy. Mróz dusił dziewczynę silnym chwytem za szyję. Marszałek zdołał odebrać broń słabemu podwładnemu, ten zaczął płakać pod ścianą. Ryczał jak dziecko. Glista widział wszystko na ekranie swojego komputera. Marszałek wycelował lufę prosto w twarz Agnieszki. – Za tobą, za tobą! – rozległ się krzyk Glisty z głośnika. Za późno. Błysnęło ostrze. Ktoś przejechał nożem po podgardlu łotewskiego mordercy, odsłaniając żółtą tkankę tłuszczową, granatowe żyły i białą tchawicę. Krew buchnęła z rany. Marszałek opadł na kolana. Nagle całym budynkiem wstrząsnął wybuch, posypał się tynk, wszędzie unosił się gryzący dym, rozległy się krzyki. Potem nastąpiła cisza.

DZIEŃ DWUDZIESTY piątek, 12 listopada Pogrzeb odbył się w południe. Uroczystą mszę odprawiono w kościele Świętego Józefa na Woli. Trumnę otaczał tłum umundurowanych funkcjonariuszy. Cała nawa główna wypełniła się ludźmi, którzy przyszli oddać cześć bohaterskiemu oficerowi. Proboszcz, siwy siedemdziesięciolatek, wygłosił przydługie kazanie, w którym porównał jego bohaterską śmierć do poświęcenia Chrystusa na krzyżu. Ktoś dał cynk mediom i na uroczystości zjawił się komplet przedstawicieli prasy i telewizji. Opisano ze szczegółami akcję w Podkowie Leśnej, co więcej, w prasie huczało o tragedii, której zapobiegła nadzwyczajna akcja warszawskiej policji. Zorganizowana grupa przestępcza pod dowództwem obywatela Łotwy Karlisa Petersonsa „Marszałka” i Polaka Sławomira Mroza „Hermana”, złożona zarówno z mieszkańców Warszawy, jak i Rygi, planowała pozbawić życia parudziesięciu funkcjonariuszy policji. Zabójstwa zaplanowano tuż przed obchodami Święta Niepodległości, o świcie jedenastego listopada. Przestępcy dysponowali domowymi adresami policjantów, w których posiadanie weszli z pomocą dotąd nieustalonego źródła. Członkowie grupy specjalnej, która rozpracowała plan i zapobiegła jego realizacji, zostali odznaczeni Krzyżami Zasługi, odznakami Zasłużonego Policjanta, otrzymali awanse, w tym jeden pośmiertny. Na pogrzebie stawili się wszyscy – zaatakowany przez przestępców Adam Tymański „Hif”, Agnieszka Cynowska „Cyna”, raniony w akcji Adrian Mączka „Młody” oraz prokuratorzy Garnicki i Malicka. Osoby, które dziennikarze

opisali jako mające związek ze sprawą, aczkolwiek do tej pory jeszcze nieustalony – oficer biura antykorupcyjnego Piotr Malicki i prywatny detektyw Marek Jaszczak – stały nieco dalej. W świetle sukcesów na drugi plan zeszły mniej chlubne wydarzenia związane z pracą policji – afera dotycząca strzelaniny w budynku komendy stołecznej oraz akcja, która jak donosiły media, była efektem wielomiesięcznego śledztwa w sprawie nieprawidłowego funkcjonowania magazynu broni w pałacu Mostowskich. Pierwszą sprawę sprowadzono do incydentu, przypadkowego wystrzału na terenie komendy, nieszczęśliwego wypadku właściwie, w którym nikt nie został poszkodowany. O drugą obwiniono emerytowanego oficera pełniącego funkcję głównego magazyniera. Ósmego listopada popełnił on samobójstwo w swoim domu w Opaczy-Kolonii. Po uroczystościach w kościele kondukt udał się na cmentarz Wolski, gdzie trumnę złożono w grobie rodzinnym. Godzinę po pogrzebie najbliżsi współpracownicy z komendy, przebrani już w cywilne ciuchy, spotkali się w klubie Tygmont, żeby trochę posłuchać jazzu i nieco ochłonąć. Jaszczak wszedł na scenę z gitarą. – A, co tam, najwyżej wypluję ostatnie płuco – stwierdził Moryc i również wszedł na scenę. – O awruk, co oni tak smęcą? – narzekała Cynowska. – Czego chcesz? W końcu stypa – odpowiedział Hif, którego nie dalej jak wczoraj wypuścili ze szpitala na przepustkę. Poruszał się na wózku, czemu Agnieszka nie mogła się nadziwić. – Tylko nie pij za dużo, bo chłopaki z prewencji założą ci blokadę – kpiła Cyna. Odwrócili się od baru i zasłuchali w rzeczywiście niewesołe nuty Coltrane’a. – Za Witczaka. – Tymański wzniósł toast sokiem pomarańczowym. Cyna popatrzyła bez zrozumienia, ale w końcu, z niechęcią,

uniosła kieliszek wódki. – Za Witczaka. Muzyka ucichła. Uczestnicy stypy wypili. Powoli wracał szum rozmów, znów zagrała orkiestra. Gdzieś w kącie stał saksofon o pogiętej, sczerniałej blasze.

DZIEŃ OSIEMNASTY środa, 10 listopada Agnieszka Cynowska wróciła zmęczona do mieszkania na Sadybie. Minęły dwa dni, z których ostatnie dwanaście godzin spędziła w komendzie, udzielając wyjaśnień. Z wolna dochodziło do niej, że zostanie bohaterką. Od początku postanowiła odkryć wszystkie karty przed przełożonymi. Pamiętała, czym skończyło się ściemnianie, miała już dość podwójnej gry. Opowiedziała ze szczegółami całą historię. Od rozwalenia lipnego castingu przez podanie jej narkotyku gwałtu, szantaż za pomocą zdjęć i porwanie Anki po wyłudzenie tajnych danych od pracownicy działu kadr Alicji Pośpiech. Ze zdumieniem przyjęła, że przesłuchujący ją zespół uczynił informacje, których udzieliła, częścią większej całości, legendy wręcz. Jej celem było ukrycie faktów związanych z nieprawidłowościami w policji. Cynę wybrano na jednego z kozłów ofiarnych, co w tym przypadku miało się zakończyć nie naganą i wyrzuceniem z roboty, ale orderem i awansem. Uzmysłowiono jej, że po prostu nie ma innego wyjścia. Do domu wróciła ledwie żywa. Starała się nie zasnąć. Nie dała rady. O dwunastej zadzwonił budzik, który wyrwał ją z głębokiego snu. Półprzytomna, wzięła kolejny prysznic. Ciągle się myła, bo wydawało jej się, nie może zetrzeć plam krwi. Kiedy suszyła głowę, zadzwonił domofon. Usłyszała go tylko dlatego, że czekała na ten dźwięk i przy najmniejszym hałasie wyłączała suszarkę. Tym razem się nie przesłyszała. Narzuciła skórzaną kurtkę i zbiegła po schodach przed blok. Na chodniku czekał zaparkowany samochód. Z miejsca dla pasażera wysiadła Anka. Mocno się przytuliły. Kierowca odkręcił szybę.

– Tak jak ci obiecałem. Cała i zdrowa. – Całe twoje szczęście, eisatuk. – Agnieszka nachyliła się do grubasa. – Poradziłaś sobie z nimi. – Ano tak. Jakoś. – Spojrzeli na siebie. – Teraz cię o coś jeszcze spytam, Glista. – Słucham? – Udał zainteresowanie. – Wtedy, u Mroza, w tym burdelu. Kogo właściwie chciałeś ostrzec? Zapadło milczenie. – No dobrze. Posłuchaj, chcę, żebyś wyjechał z miasta. Póki cię tu nie będzie, masz moje zerowe zainteresowanie swoją nieciekawą osobą. Rozumiesz? Glista nie odpowiedział. – Wyjedź sobie do Łodzi albo Poznania. Ale jeśli jeszcze raz zobaczę cię w moim mieście… – Niezła z ciebie… – zaczął, ale nie dokończył. Wskazał kciukiem torbę leżącą na tylnym siedzeniu samochodu. – Jadę do ciotki, do Wrocka. Ma tam sklep. Porobię u niej. A potem się zobaczy. Cyna pociągnęła Ankę za sobą. – Już po wszystkim, prawda? – upewniła się dziewczyna. – Po wszystkim jak cholera, złotko.

DZIEŃ DZIEWIĘTNASTY czwartek, 11 listopada Dzień Świętego Marcina spędził w łóżku. Dali mu wolne. Proponowali podwójną sesję z psychologiem, Misią Kostkiewicz, ale odmówił. Gapił się w telewizor, obserwując pracę kolegów z prewencji i zamaskowanych operacyjnych. Wmieszali się w tłum, aby zapobiec eskalacji przemocy, wyłapywać prowodyrów inicjujących walki w czasie Marszu Niepodległości. Leżał i myślał. Odbezpieczony granat w jego rękach w końcu nie wybuchł, chociaż Witczak chciał umrzeć. Wtedy, w Podkowie Leśnej, myślał, że jego śmierć byłaby niską ceną za życie Gustawa i Justyny. Dopiero w czasie przesłuchań dowiedział się o planach Marszałka, o tym, że Cynę porwali po to, żeby wyłudzić od niej listę adresową policjantów i dokonać masowej egzekucji. Wyszło na to, że zapobiegł przestępstwu, jakiego nie znała powojenna historia służb bezpieczeństwa. Chwała miała przypaść komu innemu. Zgodził się bez zastanowienia. Zakrzewski był dobrym policjantem. Należało mu się. Kto jak kto, ale Witczak mógł to dla niego zrobić. I pójść na jego pogrzeb. W przesłuchaniach brał udział także Piotr Malicki, w końcu to on naprowadził Malutę i antyterrorystów na willę w Podkowie Leśnej. Przesłuchali Tymańskiego, który podał namiary na swojego informatora. Dalej, po nitce do kłębka, dotarli do Sławomira Mroza i Marszałka, który miesiąc wcześniej uciekł z więzienia w Rydze. Okazało się, że Witczak dysponował tymi samym informacjami. Miał je w liście od Hifa. Tym, do którego nigdy nie zajrzał.

Ciosy zadane nożem Zero również wziął na siebie. Prawdy dowiedział się od Cyny. Wyszeptała mu na korytarzu, że w burdelu była jeszcze jedna kobieta. Ładna. Agnieszka nie wiedziała, skąd się wzięła, ale Zero podejrzewał, że przyjechała razem z Łotyszami i Rosjanami: Małgorzata. Nie przypuszczał, do czego jest zdolna. Nie miał pojęcia, w jaki sposób dowiedziała się o losie swojej córki, być może domyśliła się wszystkiego wtedy, w ich domu, kiedy Gucio pojawił się z Justyną. Prawdopodobnie szukał schronienia, być może gotów na swój sposób poprosić o pomoc. Ale Witczak jak zwykle wszystko spieprzył. Wczoraj wieczorem otrzymał wiadomość od młodych. Wyjeżdżali w tempie ekspresowym do Londynu. Gucio obiecał się odezwać. Nie wspomniał, czy jest z nimi matka. Ale Zero miał nadzieję, że tak. O ósmej rano w mieszkaniu usłyszał głos: Ty śmierdzący leniu! Ty ofermo! Ile tak będziesz leżeć, co? No, ile? Wstawaj! Od razu pomyślał o Małgorzacie. Ucieszył się nawet. Wstał i pobiegł do kuchni. Nikogo. Sprawdził salon i drzwi. Zamknięte od wewnątrz. Radio i telewizor wyłączone. Będzie sobie radio włączał, chuj jeden! I telewizor! A tam wariat na ulicach grasuje! Ludzi zabija! A ty będziesz tak sobie tu leżał, chamie? Witczak jeszcze raz obszedł mieszkanie. Pomyślał o niezamieszkanym piętrze. Odnalazł stare klucze, otworzył, nieużywanymi od lat schodami przedarł się na górę. Nikogo. Co się tak kręcisz? Może byś coś zrobił, ofiaro losu? Zszedł przerażony do kuchni. Głosy, zaczął słyszeć głosy jak matka. Włączył radio i telewizor, dźwięk nastawił na pełen regulator. A ornitolog wypuszczony, baranie! Maluta po czterdziestu ośmiu godzinach wypuścił Daniela Filipczaka, farmaceutę z Pragi, i Monikę Rawicz, asystentkę Jensa Schmidta. Sąd nie zgodził się z uzasadnieniem wniosku

o trzymiesięczny areszt. Witczak ubrał się, opuścił budynek, wsiadł do wozu zaparkowanego na Nabielaka. Ciągle słyszał ten głos. Odzywał się w najmniej spodziewanych momentach, komentował styl jazdy Zery, jego zachowanie, zupełnie jakby na siedzeniu pasażera siedział jakiś złośliwy troll. Zero jechał w stronę Jelonek, zaparkował w okolicach fortu w Chrzanowie. Teraz może w końcu na coś się przydasz, łamago! Brnął przez parę godzin po podmokłych polach. Nie był już nawet pewien, czego szuka. Kiedy miał zamiar wracać, natknął się na poszukiwane przedmioty, które zwyczajnie leżały w kępie trawy. Witczak przykucnął. Zadzwonił do Maluty. – Wacek. Jestem na polach niedaleko starego fortu w Chrzanowie. Wyślę ci namiary GPS. Tak, musisz tu przyjechać. U jego stóp leżał pistolet używany przez paintballowców, tuż obok maska. Po ósmej wieczorem Filipczak i Rawicz zostali ponownie przywiezieni do pałacu. Maluta chciał ich przesłuchać osobiście. Zaczął od farmaceuty. Najpierw przez dobrą godzinę zmiękczał przesłuchiwanego. W końcu wyciągnął z szafki dowód zawinięty w plastikową torbę. – Pamiętasz? – Wskazał plastikową broń na kule z barwnikiem spożywczym. – A wiesz, co to jest? – Z szuflady biurka wyjął wydruk komputerowy. – Wyniki badań DNA. Dwie próbki. Jedną pobraliśmy z tej spłuczki. A drugą? Nie domyślasz się? Tak, Daniel. Piłeś u nas herbatkę, pamiętasz? Nie jestem robiony palcem! – To było ulubione powiedzenie komisarza Maluty. – No, wyrzuć to z siebie. I farmaceuta zaczął mówić. Protokół przesłuchania podejrzanego Daniela Filipczaka, na podstawie art. 175 par. 1, 308 par. 2 kpk. Miejsce: Komenda Stołeczna Policji, ul. Nowolipie.

Przesłuchanie przeprowadzone przez podkomisarza Malutę Wacława w obecności sierżanta Sławińskiego Mariusza. Przebieg czynności będzie utrwalany za pomocą urządzenia rejestrującego, obsługiwanego przez sierżanta Sławińskiego. Tożsamość osoby ustalono na podstawie dowodu osobistego. Podejrzany podał następujące dane: Imię i nazwisko: Daniel Filipczak Wzrost: 178 cm Kolor oczu: piwny Waga: 80 kg Znaki szczególne: brak Podejrzany został pouczony o swych prawach i obowiązkach. Treść wyjaśnień podano poniżej. Nie chciałem, żeby umarli. A przynajmniej nie od razu. Uważałem, że śmierć nie jest odpowiednią dla nich karą. Roberta Pawlika poznałem w miejscu pracy, czyli w aptece na Ząbkowskiej. Było to w lutym poprzedniego roku. Właśnie odszedł z Inspekcji Farmaceutycznej, mówił o planach wyjazdu do pracy za granicę. W aptece na Ząbkowskiej chciał przeczekać do momentu wyjazdu, który prawdopodobnie nastąpił w lipcu tego samego roku. O Robercie mogę powiedzieć, że wydawał się osobą bardzo towarzyską. W tym okresie nawet się zaprzyjaźniliśmy. Poznał mojego młodszego brata, Rafała, który często przebywał z kolegami z klasy w świetlicy dziennej u Baby Jagi, ponieważ zainstalowano tam konsolę do gier. Lubili zresztą panią Grażynę. Rafał wpadał do apteki. W ten sposób się poznali. Niestety, mój brat zniknął po zakończeniu roku szkolnego. Nie zostawił żadnej wiadomości. Koledzy z klasy twierdzili, że uciekł na tak zwany gigant. Nie było z nim kontaktu. W środku lata, przed planowanym urlopem, spotkałem go na Dworcu Centralnym. Odwołałem podróż, zabrałem chłopaka do matki. Zbadaliśmy mu mocz. Rafał był pod wpływem narkotyków. W jego plecaku znaleźliśmy list miłosny napisany do niego przez mężczyznę. Rozpoznałem charakter pisma Pawlika. Zgłosiliśmy sprawę

w komendzie rejonowej, została zarejestrowana, policja wykonała niezbędne czynności, ale nikomu nie postawiła zarzutów. Wytłumaczono nam, że biegły grafolog nie potwierdził zgodności charakterów pism. Sprawę umorzono. Wtedy Robert zniknął. Porzucił pracę. Wcześniej opowiadał o tym Londynie. Kłopoty z moim bratem wróciły pod koniec roku szkolnego. Znowu zniknął. Szukaliśmy go na Centralnym. Bywałem tam regularnie. W lipcu zobaczyłem Pawlika. Wychodził z dworca w towarzystwie jakiegoś nastolatka. Pojechali komunikacją miejską, śledziłem ich. Wysiedli na placu Konstytucji, poszli Marszałkowską, weszli w podwórze, kręcili się, dotarli do kamienicy na Koszykowej. Cały czas obserwowałem wyjście. To była sobota. Pawlik wyszedł dopiero o czwartej rano. Sam. Chciał wsiąść do samochodu. Wtedy mnie zobaczył, próbował uciekać. Dopadłem go, uderzyłem w głowę. Zamknąłem go w bagażniku jego auta. Znalazłem klucze, dostałem się na klatkę schodową kamienicy. Wcześniej widziałem, jak Robert uchylił okno na czwartym piętrze. Od razu tam pojechałem, żeby zobaczyć, co z dzieciakiem. Ale w środku nikogo nie było. Wróciłem do Roberta. Zabrałem go do mieszkania, nie opierał się. Poprosiłem o wyjaśnienia. To, co usłyszałem, przesądziło o moim zamiarze. Robert przyznał się do wszystkiego. Wsypał swoich wspólników, parę bogatych pedofilów, Schmidta i Wimana, których poznał jakiś czas wcześniej przez internet. Jak się okazało, to Robert podał im myśl o wykupieniu kamienicy. Zrobili jakiś przekręt. Podrobili papiery Wimana, rzekomego spadkobiercy. Potem zaczęli sprowadzać tam chłopców na schadzki. Między innymi mojego brata. Ich potrzeby wykraczały jednak poza zwykłą perwersję związaną z uwodzeniem nieletnich. Postanowiłem ukarać Roberta i dwóch wspólników. Obiecałem sobie, że zrobię to za jakiś czas. Musiałem się przygotować. Poznać ich zwyczaje. Udało mi się zbliżyć do Schmidta przez Monikę, która pomogła mi też zaaranżować samobójstwo Wimana. Przygotowania zajęły mi kwartał. Kiedy już byłem gotów,

zacząłem czatować pod kamienicą, ale nic się nie wydarzyło. Najwyraźniej Robert ostrzegł wspólników. Od jego matki dowiedziałem się, że wrócił do Anglii. Przed wejściem do klatki schodowej bloku, w którym mieszkali Robert z matką, zainstalowałem kamerę używaną przez myśliwych. Sprzęt reagował na każdy ruch na klatce. W październiku zorientowałem się, że Robert wrócił. Przygotowałem pułapkę. W piątek dwudziestego drugiego października czekałem na ulicy Wyki. Poprosiłem Roberta, aby poszedł za mną, zgodził się. Był zmęczony, twierdził, że szuka go policja na Wyspach. Dał się zawieźć na Koszykową. Na miejscu uderzyłem go w głowę. Nie pamiętam czym. Chyba farmakopeą. Jak już mówiłem, chciałem, żeby się męczył. Podałem mu koktajl z leków zwiotczających. Otworzyłem balkon, zostawiłem go na łóżku. Pomyślałem o wronach. Lubię krukowate. Moje zainteresowanie nimi zaczęło się, kiedy wychowywałem pisklaka. Minęła doba, a nic się nie działo. Ptaki nie gromadziły się w mieszkaniu, tak jak myślałem. Wtedy podjąłem kolejną trudną decyzję. Chodziło o Kraka, dorosłą wronę, którą odchowałem i którą trzymałem na stryszku. Złamałem mu skrzydło, przywiązałem do łóżka i zostawiłem razem z Robertem, któremu zrobiłem ranę na twarzy, żeby ptaki poczuły krew. Dopiero wtedy mój plan się powiódł. Na liście miałem też Schmidta. Od Moniki wiedziałem, gdzie mieszka. Obserwowałem go. Kiedy policja znalazła Pawlika, Schmidt zaczął przygotowywać ucieczkę. Wyjechał z Warszawy. Byłem przygotowany. Wcześniej kupiłem od hodowcy myszy. Pomógł mi znajomy, ojciec jednego z kolegów Rafała. Wiedziałem o trzech zaginionych chłopcach. Schmidt nie odjechał daleko. Zatrzymał się w hotelu Wilk Stepowy. Wynająłem pokój obok. Wszedłem i związałem go, kiedy był pijany. Przez system wentylacyjny wpuściłem myszy. Chciałem, żeby się bał. Żeby nie wiedział, co po nim chodzi. Zostawiłem go w ciemnościach. Kiedy czekałem na rezultat, zjawiła się policja. Uciekłem przez okno w łazience. Tylko Wiman zginął inaczej, ale nie było wyboru, musiałem

opóźnić wasze śledztwo. Razem z Moniką upozorowaliśmy jego samobójstwo, zanim dobrałem się do Schmidta. Po południu zgłosiła się Aldona Bielska. Nie wyprowadziła się ze swojego mieszkania na parterze, nigdy bowiem nie zobaczyła kluczy do nowego lokalu obiecanego przez Jensa Schmidta. Przyszła do komendy zgłosić podejrzane, jej zdaniem, zdarzenie. Coś, co nie dawało jej spokoju. – Mówię pani, w piwnicy – tłumaczyła Cynie. – Dużo tego? – Kilka worków. I cegły, całkiem nowe. Kielnia. Policjantka z Bielską pojechały radiowozem na Koszykową. Zerwane plomby spadły na posadzkę z białego marmuru. – Coś tu nie tak – stwierdziła gospodyni, rozglądając się po mieszkaniu, w którym nadal panował słodkawy zapach śmierci. – Tej ściany nie było. O siódmej po południu do lokalu na czwartym piętrze wkroczyła grupa techników komendy stołecznej. Zaczęli sprawdzać ścianę sprzętem od geologów. – Tu – wskazał na monitor urządzenia jeden z techników. – Widzisz te zaciemnienia? – Kości? – Tak jakby. Rozbili ścianę. Pod tynkiem znaleźli zamurowane trzy drobne ciała.

DZIEŃ DWUDZIESTY piątek, 12 listopada Witczak nie pojechał na pogrzeb Zakrzewskiego. Rano spakował do torby najpotrzebniejsze rzeczy i zadzwonił do Hifa, żeby poinformować, gdzie będzie można go złapać. Wyłączył gaz, odłączył od prądu wszystkie sprzęty, łącznie z lodówką. Nie zamawiał taksówki. Postanowił pierwszy raz od niepamiętnych czasów pojechać autobusem. Raptem kilka przystanków w stronę Wilanowa, nie musiał nawet zjeżdżać z Traktu Królewskiego, przy którym mieszkał. Wszedł do zimnej izby przyjęć i podszedł do okienka recepcji. – Dzień dobry, potrzebuję hospitalizacji. – Jakie ma pan objawy? – spytała pielęgniarka, brzydka kobieta z nadwagą. – Słyszę głosy – wyjaśnił. – Proszę usiąść i czekać. Lekarz pana wezwie. Posłusznie udał się na ławkę. Usiadł obok kobiety w szlafroku, którą przywiózł brat. Kiwała się i mamrotała pod nosem. Witaj w domu, kanalio! – usłyszał tuż obok. Wróciłeś do mamusi!

Podziękowania

Pisanie powieści to podobno najmniej zespołowa forma twórczości, chciałbym jednak w tym miejscu podziękować osobom, które albo stworzyły mi dobrą atmosferę do pracy (bądź co bądź zrobił się z tego niemal drugi etat), albo konsultowały, recenzowały, chwaliły czy też krytykowały Zasługę nocy. Wymieniam alfabetycznie i przepraszam tych, których przez słabą pamięć zaliczyłem do „innych”. Oto ci, którzy walnie przyczynili się do ostatecznego kształtu książki: Krzysztof Brendel, Anna Derengowska, Ireneusz Grin, grupy wsparcia Konwersatorianci i Recydywa MFK, Marek Krajewski, Barbara Lwowska, Anna Obara, Marta Mizuro, Filip Modrzejewski, Adam Pluszka, Piotr Pochuro, Marzena i Piotr Raczkowie, Izabela Szymczak, Zbigniew Zawadzki, Członkowie Żeberka i inni. Szczególne podziękowania kieruję do żony, Adrianny Łoniewskiej-Lwowskiej, rodziny (także tej z Wiednia) i wszystkich przyjaciół (także tych z pracy). Oddzielnie pragnę też podziękować mojej agentce literackiej Manuli Kalickiej, bez niej Zasługa nocy mogłaby nie ujrzeć światła dziennego. W tworzeniu dobrej atmosfery pracy też miały swój udział nasze dwa koty, które proszą, aby również je wymienić z imion, co niniejszym czynię: Ezo i Wirusie, dziękuję!

Copyright © Mateusz Marcin Lemberg, 2014 Projekt okładki Mariusz Banachowicz Redaktor prowadzący Anna Derengowska Redakcja Adam Pluszka Korekta Anna Mirkowska ISBN 978-83-7961-722-7 Warszawa 2014

Wydawca Prószyński Media Sp. z o.o. 02-697 Warszawa, ul. Rzymowskiego 28 www.proszynski.pl lesiojot