Mateusz M. Lemberg - Patron

Basi, Ani i Wiesiowi

Wnet w sen popadli gorszy, narodzony Z wyziewów marnych, cięższe sny niosących; Który gdy minął, powstali zmęczeni, By odkryć, że choć oczy się otwarły, Lecz umysł wielce pociemniał: niewinność, Której zasłona od zła odgradzała, Znikła, a z nią wraz piękne zaufanie I prawość, w której zostali zrodzeni, I cześć. John Milton, Raj utracony, księga IX (przełożył Maciej Słomczyński)

DZIEŃ PIERWSZY

6 stycznia, czwartek – Tu oficer dyżurny KSP. Cynowska, ruszcie dupę nad Kanał Żerański. Na Marywilskiej czeka straż miejska. Pokierują was. Jacyś bezdomni znaleźli sztywnego w kanałach. – Mamy partaninę, awruk. Przyjedź po mnie. – Dobra. – Hif odłożył komórkę i zsunął nogi z łóżka, starając się nie narobić hałasu. Poczuł ukłucie w podeszwę. Plastikowy, kanciasty przedmiot wydał z siebie stęknięcie i rozświetlił sypialnię niebieską poświatą. Zabawkowy radiowóz ruszył na sygnale w kierunku stolika ze stojącą na nim ukochaną filiżanką Agaty. Klnąc pod nosem, Tymański rzucił się, żeby złapać i wyłączyć draństwo. Inaczej na karku będzie miał przebudzonego pięciolatka i wściekłą partnerkę. Zdążył. Agata przewróciła się tylko na drugi bok i westchnęła przez sen. Błogosławione zatyczki do uszu. Przeklęty gówniarz. Wyświetlacz elektronicznego budzika wskazywał pierwszą czterdzieści w nocy. Dwie godziny snu. Nieźle, pogratulował sobie Hif. Wielki jak yeti poczłapał do sąsiadującej z sypialnią łazienki. Zamknął za sobą drzwi, żeby światło nie obudziło Agaty. W lustrze mignęła mu śliwkowoczerwona blizna po prawej stronie brzucha. Przypominała tłustą dżdżownicę na chodniku. Odwrócił wzrok. Ziewnął i wszedł pod prysznic. Strącony z kołdry jasiek przemienił się w czworonożną syczącą bestię. Cynowska, starając się nie obudzić Anki, odnalazła w ciemnościach porzucone kilka godzin temu ubrania i zamknęła się w łazience. Wykastrowany kocur Cyngiel podreptał za nią i skrobaniem w drzwi wymusił wpuszczenie do kuwety. Skorzystał i wskoczył na krawędź wanny. Po chwili głowa mu opadła, stracił równowagę i zsunął się do środka, odsłaniając brunatny brzuch. Domyśliła się, że znowu ogryzał liście rosnącej na parapecie maryśki. – Na co ci było ćpać, awruk? – skomentowała postępki nowego lokatora. Wyszła z zimowymi buciorami w dłoniach, zostawiając w mieszkaniu śpiących domowników w osobach kochanki i kota. Na dole czekała corolla, zwana pieszczotliwie Mordą, a w niej kudłaty wielkolud skrobiący się po zarośniętej brodzie. Czyścioszek. Z Julianowa przyjechał jak na tę porę wolno, pewnie przez nietypowe jak na styczeń deszcz i zawieruchę, które w progu wieżowca naskoczyły na Cynę, wdzierając się pod niedopiętą czarną skórzaną kurtkę. – Ki diabeł w przeręblu? – spytał Tymański, ziewając. – Prawie trafiłeś. Bezdomni w kanale – wyjaśniła. Odpowiedzialne za zachowania empatyczne neurony lustrzane w mózgu zmusiły i ją do rozdziawienia dolnej szczęki. Wnętrze wozu się nie nagrzało, bo kierowca nie raczył nastawić nawiewu z silnika na kokpit. Sarknęła i przekręciła gałkę na pełną moc. Temperatura na zewnątrz od paru tygodni oscylowała wokół zera, bawiąc się z mieszkańcami miasta

w atmosferyczną ciuciubabkę. Tymański minął rozświetlony świątecznie bok galerii handlowej, szukając wyjazdu na trasę. – Jedź na Marywilską – podała adres Agnieszka. – Jacy bezdomni? – Tymański sięgnął do schowka po paczkę fajek. Minęli samotny patrol prewencji, który czuwał na rogu Powsińskiej i Bonifacego. – Mam ci podać nazwiska? – spytała, kaszląc. Poczuła się jak kiełbaska w komorze wędzarniczej. Hif prychnął. – Dyżurny ci nie powiedział, do małej huczki? – Jak zwykle w nerwach wymsknął mu się myśliwski żargon. Ech, rozmarzył się, zostać tak w łóżku i namówić leżącą w nim łanię do krótkiego parzenia. – Awruk. Małomówny był, kumasz? – odszczeknęła Cyna. – Ale trup jest? – Odkręcił okno po swojej stronie, żeby wypuścić na zewnątrz nieco szarego dymu. – A niby po co by nas wzywali? – podsumowała. Po chwili radio zakasłało. – Zgłasza się oficer dyżurny kryminalnego – usłyszeli. Cyna sięgnęła po wiszącą na stacji Ericssona podobną do elektrycznej golarki manetkę i odpowiedziała: – Tu Cynowska i Tymański. Jedziemy na Marywilską. – Dobrze – zabrzmiał zniekształcony głos. – Przejąłem sprawę w całości. Na miejscu jest prewencja i pogotowie. Organizuję wam techników. Kiedy będziecie na Marywilskiej? – Piętnaście minut, trzydzieści sekund – walnęła w mikrofon. – Bez odbioru! Wymienili rozbawione spojrzenia. – Witczak się nie odzywał? – rzucił pytanie Hif. – Do mnie? – Posłała mu zdziwione spojrzenie. – To wy się kumplujecie. Tymański przygryzł wiszące mu na wardze końcówki wąsów. Rzeczywiście, kiedyś trzymali się razem… Witczak odwiedził go na chirurgii, kiedy Hif lizał rany po ataku nożownika. Tydzień później Zero, jak nazywali Witczaka, sam wylądował na jednym z oddziałów szpitala przy Sobieskiego. A Hif… no, nie odwiedził go. – Trzeba by go… Wiesz o czym… – zaczął Tymański. Tyłem Mordy zarzuciło. Dał kontrę kierownicą. Barierka na moście Grota zatańczyła w przedniej szybie. Cyna odetchnęła, gdy kierowcy udało się zapanować nad wozem. Dobrze, że na ulicach pusto. Prawie trzecia w nocy. Chorych nawiedzać, zakołatało jej w głowie. Mgliste wspomnienie z dzieciństwa, wyrywek z katechizmu. Żadna ze mnie katoliczka – zdeklarowana lesbijka, a tak w ogóle po prawdzie to mężczyzna w ciele kobiety. W końcu planuję małżeństwo ze swoją dziewczyną i ciążę. Gdzie mi tam do Kościoła? Ale jednak przyznała: – Źle to wyszło. – Jak źle? Co ty marudzisz? Nawet otarcia nie ma! – stęknął Tymański, wskazując rozwidlenie trasy z żółto świecącym pachołkiem, który udało im się ominąć. – Z Witczakiem! – prychnęła. „Chorych nawiedzać” było również przykazaniem porządnego człowieka. Chciała za takiego uchodzić. – Gdzie go trzymają? – spytała dla pewności. – Na oddziale dla tych… wiesz. – Tymański zatoczył wymowne kółko palcem przy skroni. – O co właściwie chodzi? – podpytała. – Każdy kiedyś… pęka – odpowiedział wymijająco. Na Marywilskiej dali znak światłami stojącym na poboczu strażnikom miejskim. Ich wóz wytoczył się na jezdnię, po kilkuset metrach skręcił w boczną ulicę prowadzącą w stronę Kanału Żerańskiego.

Zaparkowali krzywo na chodniku obok rosnących po obu stronach zarośli, za radiowozem i karetką. Zauważyli ubranego na czerwono ratownika, który niespokojnie chodził tam i z powrotem, co chwila sprawdzając godzinę. Wysiedli. – Co tu tak sterczysz jak opieńka na drzewie? – Hif naskoczył na sanitariusza. Ten, ku ich zaskoczeniu, odezwał się głębokim, acz nieco chwiejnym basem. – O przepraszam. Doktor kazał na was czekać, to czekam, nie? – wyjaśnił, kiwając się jak pijany. – Co ty, na bańce? – spytała starsza aspirantka, zdziwiona szczególnym zachowaniem pracownika służby zdrowia. Ze swojego wozu wysiedli strażnicy, jednym z nich okazała się ładna funkcjonariuszka w wieku nie więcej niż dwudziestu dwóch lat. – Co jest? – zapytał Tymański. – Mamy tu pod opieką parę bezdomnych, Zośkę i Darka – zaczęła strażniczka. – Codziennie przywozimy im zupę, ubrania i takie tam. Chodźmy. Ruszyli wąską ścieżką na otwarty teren, obok ciągnęły się rzędami tory kolejowe. – Mają tu chatkę – tłumaczyła dziewczyna. – I kanały ciepłownicze. – I co się stało? – zapytała Cynowska. – Wieczorem znaleźli zwłoki. – Strażniczka wskazała majaczący w ciemnościach kształt, który okazał się pozbijaną z kawałków dykty i styropianu niską ruderą. Obok w świetle latarek widoczne były jakieś postacie, wśród których rozpoznali dwóch policjantów z patrolu prewencji i lekarza. – Bąk Sławomir – przedstawił się lekarz. – Nareszcie! Mam wezwanie do zawału. Proszę. – Wcisnął im odpowiedni papier. – Stwierdzam zgon. Bez pożegnania ruszył w stronę karetki. Hif zapalił latarkę i wypuszczając z płuc potężny obłok pary, odezwał się do mundurowych: – Raportujcie. Jeden z policjantów obejrzał się za siebie, wskazując ręką otaczającą ich ciemność. – Dostaliśmy wezwanie. Bezdomny zadzwonił z budki strażnika magazynów po drugiej stronie ulicy. – Ten bezdomny ma imię – obruszyła się strażniczka miejska. – Ma mój numer. Na wszelki wypadek – dodała. – Czyli zadzwonił do pani – próbował wyjaśnić sytuację Hif. Kobieta kiwnęła głową. – Skontaktowałam się z naszym dyżurnym, który przekazał sprawę wam. Sama też przyjechałam. – A gdzie Jacek i Agatka? – Tymański rozejrzał się wokoło. – Zośka i Darek – poprawiła poważnym tonem. – Czekają w drugim kanale. Tymański kiwnął głową. – To idziemy. Kilkanaście metrów dalej znaleźli otwarty właz. Strażniczka zawołała, po chwili w zupełnej czerni mignął płomień świecy i wyłoniła się głowa mężczyzny. Kiedy Darek wydostał się na powierzchnię, zobaczyli, że był w samym swetrze, spodniach i skarpetach. Wskazał drugi wylot. – Tam jest – odezwał się zachrypłym głosem. – Zwłoki? – upewniła się Cynowska. Darek przekrzywił głowę. – Cały dzień byliśmy na mieście. Potem na skupie. Jak wróciliśmy, to patrzymy i jest. – Przetarł rękawem pokrytą warstwą wieloletniego brudu twarz. – Zośka mówi, że nie da rady tu dłużej mieszkać. Przeszli do drugiego kanału, zapalili latarki i po kolei, trzymając się szczebli metalowej drabinki, zeszli na dół.

Po dwóch kwadransach do toyoty Tymańskiego, dwóch radiowozów i trzeciego, nieoznakowanego samochodu wydziału techniki dołączyło stare volvo 740 kombi sądowego patologa Henia. Wszyscy mówili na nie „autobus”, ponieważ kojarzyło się z karawanem. – Witam doktora! Znowu pieprzona nocka! – przywitał lekarza Tymański, ćmiąc na chodniku papierosa. – Dla mnie to no problemo. W nocy nawet lubię. – Lekarz po raz enty przypomniał o swoim niezmiennym entuzjazmie do pracy. – Wy na Oczki to w ogóle dziwni trochę jesteście. Wiesz, o czym… – Nie zagaduj Henia, anabej ćam! – przerwała im gadkę szmatkę Cyna. Szczękali zębami z zimna, a przed sobą mieli jeszcze długie godziny pracy. Poprowadziła lekarza ścieżką w stronę chaty i kanałów. Panujące tam wcześniej ciemności technicy rozświetlili dwiema lampami podłączonymi do małego agregatu. – Co my tu mamy? – zapytał z zainteresowaniem Henio na widok zwłok leżących pośród gazet i rozłożonych kartonów. – Kobieta, około czterdziestu lat, ubrana jak na piknik – skomentowała wzorzystą sukienkę na ciele denatki Cyna. – Nie zginęli wam ostatnio jacyś nieboszczycy? – Skąd doktor wie? – odpowiedziała pytaniem Cyna. Rzeczywiście, od tygodnia babrali się w upierdliwej sprawie zaginięcia zwłok z domu pogrzebowego na Bródnie. Henio potarł palce w jednorazowej niebieskiej rękawiczce, przez którą wcześniej dotykał zwłok, i przystawił sobie opuszki do nosa. Wciągnął powietrze. – Ta kobieta jest zabalsamowana – wyjaśnił. – Pieprzona nocka – skomentował Tymański. – Weź, Cyna, zadzwoń do naczelnika, powiedz mu, że znaleźliśmy zgubę z tego zakładu. Niech się stary też trochę odpręży.

DZIEŃ DRUGI

8 stycznia, sobota Pierwszą noc w szpitalu komisarz Witczak spędził przywiązany do łóżka na korytarzu. Głosy pojawiały się i cichły, nie dając mu zasnąć. Kiedy postanowił zamknąć oczy, szukając choć chwili wytchnienia, tuż obok wyczuł czyjąś obecność. Spod przymkniętych powiek dojrzał stojącego na wyciągnięcie ręki mężczyznę ubranego w staromodną piżamę w paski. Głosy, przestraszone, uderzyły, zupełnie jakby w głowie Witczaka zamknięto kilkoro przerażonych dzieci. Próbował je uspokajać, ale odniósł przeciwny skutek. Krzyczały jeszcze głośniej. Nieznajomy stał nad przywiązanym do łóżka przez dobrą chwilę, następnie wyciągnął w jego kierunku obie ręce. Witczak poczuł dotyk spoconej skóry na twarzy, próbował odsunąć głowę, ale mężczyzna naparł nań całym ciałem. Głosy skowytały, pasy nie chciały puścić. Po trwającej nieskończoność chwili Witczakowi udało się krzyknąć na cały głos. Mężczyzna w piżamie się odsunął. Na końcu korytarza ktoś leniwie zapalił światło w dyżurce. Pielęgniarka nie wyszła na korytarz, jakby tylko nasłuchiwała. Tymczasem napastnik zaszurał papciami i zniknął w ciemnościach. Witczak resztę nocy spędził na nieudanych próbach zerwania pasów. Rano w czteroosobowej sali, którą dzielić miał z trzema innymi pacjentami, pojawił się lekarz. Przeprowadził krótki wywiad, zaordynował leki, w tym zastrzyk, po którym Witczak spał przez resztę dnia. Pierwsze tygodnie pobytu zeszły na dobieraniu leków i dawek. Zero, jak nazywali Witczaka koledzy, przypłacił to huśtawką nastrojów i nieciekawych doznań. Głosy umilkły, jednak zastąpiły je inne objawy: senność, szum w głowie, poczucie ciężkości i powolność w ruchach. Wpadł w powolny, codzienny rytm wyznaczany przez posiłki. Każdego ranka jadł nikczemnie małe śniadanie, przyjmował leki, czasem wychodził na klatkę schodową, żeby zapalić, z czym walczyły pielęgniarki, ale nie do końca, bo przecież nie było tu wielu innych rozrywek. Można było jeszcze siedzieć na wspólnej sali i gapić się w telewizor. O trzynastej personel przywoził prosty dwudaniowy obiad, a cztery godziny później równie obfitą co śniadanie kolację. Pod wpływem leków świat zewnętrzny stał się Witczakowi obojętny, zerowy, jak mawiał. Czuł, że nawet on sam był dla siebie coraz mniej ważny. Przez cały czas towarzyszyło mu fizyczne zmęczenie, coraz trudniejszy do zniesienia ciężar. Wspominał ostatnie przed przyjęciem do szpitala wiadomości od Gucia, przybranego syna, który mieszkał teraz w Londynie razem z siostrą, Justyną, i matką, Małgorzatą. Rozmyślając, jak młodzi i ich rodzicielka dobrze sobie radzą, zamiast pustki powinien czuć wewnętrzny spokój. Nie pojawiały się jednak żadne emocje. Postanowił jeszcze raz porozmawiać z lekarzem, poprosić o zmianę leków bądź dawek. Staszek, ów mężczyzna, który pierwszej nocy usiłował Witczaka udusić, teraz człapał po korytarzu, jak

zwykle unikając bezpośredniego kontaktu. Także tym razem odwrócił się na widok swojej niedoszłej ofiary i poszurał w przeciwną stronę. Zero w pierwszych dniach pobytu nie zawiadomił personelu o zachowaniu Staszka. Później odpuścił. Podejrzewał, że nikt i tak nie wziąłby jego słów na poważnie. Do sali wkroczyła starsza pielęgniarka, Zyta. Demokratycznie sarkała na wszystkich. Zero trochę zazdrościł jej tego bogactwa negatywnych uczuć. Z tacą kieliszków z lekami podchodziła po kolei do łóżek i wręczała każdemu z pacjentów jego zestaw. – Lekarstwa, panie Witczak. – Stuknęła na wysokości oczu policjanta naczyniem, które jeszcze nie tak dawno było obietnicą miło spędzonego wieczoru. Ubrany w niebieski dres, pamiątkę ze szkoły oficerskiej, usiadł na łóżku. Przed chwilą próbował skupić uwagę na plamie szpecącej sufit, w której zobaczył zarys Półwyspu Iberyjskiego. Zastanawiał się, w jaki sposób powstała. Wymioty fontannowe? Usłyszał o takich na szkoleniu z pierwszej pomocy i zapamiętał jako jedną z niewielu rzeczy. – Jest doktor Kamiński? – spytał, pomny na nieregularny plan pracy lekarza. – Je śniadanie – odpowiedziała zniechęcającym tonem Zyta, nieco tylko zdziwiona ożywieniem pacjenta. Powolnym krokiem ruszył na korytarz, zirytowany własną słabością, choć musiał przyznać, że irytacja to też w końcu jakieś uczucie, pogratulował więc sobie w myślach. Pielęgniarka, obdzieliwszy pozostałych lokatorów sali, ruszyła za Witczakiem, zabierając ze stolika porzucony przezeń kieliszek. – Pana leki – przypomniała. Witczak machnął ręką, jakby odpędzał natrętnego owada. – Czy ja jestem pana służącą? – spytała retorycznie, ścigając Witczaka, który mijał kolejne drzwi sal szpitalnych i dotarł do gabinetu lekarskiego. Otworzył, nie pukając. Za biurkiem, chyba pamiętającym jeszcze wymianę mebli w czasach Gierka, wpatrzony w ekran monitora siedział barczysty medyk. Wcinał kanapki oraz serek wiejski. – Doktorze? – odezwał się Witczak. – Płoszę pfyjść pówniej – poprosił z pełnymi ustami Kamiński. Zero, kiwając głową, wszedł do pomieszczenia. Na ścianach wisiały grafiki dyżurów i reklamy leków. Zasiadł na krześle naprzeciwko lekarza. – Dwa słowa, doktorze – obiecał. Pielęgniarka wzburzona bezczelnością pacjenta stukała za nim chodakami. – Czy ja nie mówiłam, że doktor je? Kamiński przełknął i uspokajająco pomachał łyżeczką, rozpryskując białe krople śmietanki. – No już dobrze, Zyta. Wypuściła z sykiem powietrze z płuc, puknęła w blat kieliszkiem z lekami i wróciła do swoich obowiązków. Obaj odetchnęli. Lekarz wytarł usta i ręce serwetką, odsunął posiłek i przyjrzał się pacjentowi. – Słucham – zachęcił. Witczak nie odpowiedział od razu, trudno mu było zebrać myśli. – Chodzi o leki. Nie czuję się… Nie wiem, jak to powiedzieć. Czuję się jakoś inaczej. Obco. Kamiński odpowiedział konkretnie: – Słyszy pan głosy? Witczak pokręcił przecząco głową. – Czyli leki działają – podsumował lekarz. – Ale czuję się otępiały, senny. Mam drżenia mięśni. – Zero powoli zbliżał się do sedna. Doktor Kamiński sięgnął po kalendarz i zaczął w nim notować. Po chwili odsunął brulion.

– Niech pan posłucha… – zaczął. – I serce. – Witczak popukał się w mostek. – Mam te kołatania. – Nie chciał pominąć żadnego szczegółu. – Leki, które pan bierze, mają skutki uboczne. Zwłaszcza w pana wieku. – Lekarz spojrzał do karty. – Czterdzieści trzy lata. Przyzwyczai się pan. Trochę cierpliwości. – Nie ma innych? – spytał z udawanym rozczarowaniem Zero. Kamiński wzruszył ramionami. – Możemy zmniejszyć dawkę. Ale wtedy pojawi się ryzyko nawrotu. Wrócą objawy. Witczak oklapł. Cień nadziei, który przed chwilą poczuł, rozwiał się niczym ostatnia mgła poranka. – Sam już nie wiem. Nie czuję się sobą – podsumował. – Rozumiem. – Lekarz prędko spojrzał w papiery. – Panie Krzysztofie… – Wstał, podszedł do drzwi, uważnie je zamknął. – Jest jeszcze jedna możliwość. Prywatna klinika. Tranquilia. Używamy tam nowoczesnych leków. Następna generacja… Może powinien pan spróbować? Witczak z uwagą spojrzał mu w oczy. – Pan tam pracuje? – domyślił się. – Popołudniami. Tylko… widzi pan… – zająknął się Kamiński. – Tylko co? – Witczak nabrał podejrzeń. – Używamy drogich leków, jeszcze niezarejestrowanych. Stosujemy niestandardowe metody. Może nie do końca, jak by tu powiedzieć, legalne, ale skuteczne. Witczak spojrzał z zainteresowaniem. – Pomożemy panu – zapewnił psychiatra. – Jakie są koszta? – Razem? Jakieś pięć–sześć tysięcy. Miesięcznie. Ale mamy świetne efekty. Bez objawów ubocznych – zapewnił Kamiński. – Przez ile miesięcy? Lekarz wzruszył ramionami. – Najkrócej trzy, może cztery – odparł, spoglądając rozmówcy w oczy. – O awruk – zaklął sposobem Cyny Witczak. Wiedział jedno: wymieniona kwota przerastała jego możliwości. – Słucham? – Lekarz nachylił się w stronę pacjenta. – Nic. Tak mówi koleżanka z pracy. Dziękuję, nie stać mnie. – Wstał, skierował się do wyjścia. – A rodzina? – nacisnął lekarz. Witczak smętnie pokręcił głową. Nie miał żadnego żyjącego krewnego w kraju, a bliscy w Londynie dopiero układali sobie życie. Nic nie wiedzieli o stanie jego zdrowia i tak powinno pozostać. – Proszę przyjąć leki – z nutą rozczarowania przypomniał mu Kamiński, wskazując porzucony kieliszek. Witczak cofnął się, zabrał tabletki. – Może pan wracać do śniadania. Smacznego – pożegnał się. Na korytarzu, mijając parę wysłużonych foteli, odruchowo wyrzucił do stojącego obok kosza zawartość kieliszka. Dostrzegła to pielęgniarka Zyta. – Co pan robi?! – spytała z niekłamanym oburzeniem, jakby zbrukał największą świętość na oddziale. Witczakowi zabrakło refleksu na trafną ripostę. – Przepraszam – bąknął. Pielęgniarka z zaciśniętymi ustami pokręciła głową. Czekał na reprymendę. – Przyniosę panu nowe – powiedziała. – Proszę iść do świetlicy. Ma pan gościa. I niech pan mu przypomni, że odwiedziny są PO CZTERNASTEJ.

Hif siedział przy okrągłym stole na środku pomieszczenia. Obok przysiadł się Staszek. Wbił w Tymańskiego swoje spojrzenie bazyliszka. Gdy zbliżył się Witczak, Staszek odszedł w kąt sali. Oparty o ścianę rozpoczął obserwację wysokiego kudłatego intruza. Jak tylko Witczak zobaczył kumpla z roboty, od razu miał plan. Postanowił jednak poczekać na odpowiedni moment. Tymański wstał, żeby solidnie uścisnąć wyciągniętą dłoń kolegi. – Czołem, Zero – przywitał się, omiatając wzrokiem wychudzoną postać kumpla. – Siadaj. Czołem – odparł Witczak. Usiedli. – Zmężniałeś – skomentował Tymański. Nienaturalnie nachylony gmerał pod stołem i mrugał. Witczak wyjął z wyciągniętej pod blatem łapy paczkę ukraińskich pall malli. – Taka dieta – wyjaśnił, nie wdając się w nieciekawe szczegóły jadłospisu. – Jak się czujesz, stary? – podpytał Hif, rad, że spełnił swój chrześcijański obowiązek i mógł się teraz rozluźnić. Witczak wzruszył ramionami. Szukał odpowiedniej metafory. – Jak pączek w gównie. Hif, rozczarowany, że jego szlachetny gest nie przyniósł spodziewanego pocieszenia, odpowiedział po chwili: – Ale… jesteś pod dobrą opieką, nie? Wiesz, o czym mówię. Szpital to szpital. Witczak postanowił zmienić temat. – Jak w robocie? Wróciłeś? – spytał. – Kurwa, znowu jakaś porąbana historia. Obrabianie sprawy znalezionych w kanale zwłok zajęło im resztę nocy i cały poranek. Witczak udał zaciekawienie, byle tylko odwrócić uwagę od własnego samopoczucia. – Nadawaj – poprosił. Hif, ucieszony, że znaleźli wspólny temat, poprawił się na krześle i otworzył usta. W tym momencie poczuł na sobie czyjeś uważne spojrzenie. Staszek. – Ten tam w rogu. Czego on się na mnie tak lampi? – spytał. Witczak się odwrócił. – A, to Staszek. Nie przejmuj się. Dziwny facecik. Pierwszej nocy próbował mnie udusić. Hif odchrząknął zdziwiony. – Wiesz, dom wariatów – wytłumaczył Staszka Witczak. – Dajesz – poprosił. – Więc tak – rozpoczął w końcu Tymański. – Na początku tygodnia zginęło dwóch sztywnych z chłodni. Z takiego zakładu na Bródnie, nie? – Przy szpitalu? – udał zaciekawienie Zero. – Nie, taki prywatny, niedaleko cmentarza. Naczelnik się wkurzył, bo ktoś nadał do prasy i poszło w „Super Expressie”. Dziś w nocy znaleźliśmy jedno z tych ciał. Witczak poczuł dreszcz na plecach. Pierwsze tak wyraźne uczucie od miesiąca. – W jakim stanie? – Bez śladów ingerencji. – Hif zawiesił głos, jakby zamierzał jeszcze coś powiedzieć. Witczak dostrzegł na twarzy kolegi zmieszanie, nietypowy widok u policjanta. – Wykrztuś wreszcie – poprosił. – Zostało jeszcze ciało drugiej kobiety. Myślimy, że to jakiś porywacz nekrofil. Coś mu nie pasowało i ukrył zwłoki. Witczak pokiwał głową z, jak zdał sobie sprawę, zazdrością. – Czyli macie zabawę.

Hif pokiwał kudłatą głową. Trochę przypominał wielkiego psa. – No masz! Stary biega, jakby mu ktoś motorek w dupie zamontował! Witczak się uśmiechnął. Potem przez dłuższą chwilę milczeli, wreszcie Zero, czując, że nadszedł odpowiedni moment, wyłuszczył ową myśl, która przyszła mu do głowy na widok Tymańskiego.

DZIEŃ CZWARTY

10 stycznia, poniedziałek Cyngiel przechadzał się niczym pan na włościach, ocierając biało-rude futerko o kolejne wiszące na oparciach krzeseł fragmenty garderoby – wyprasowaną damską bluzkę, spódnicę, rajstopy. Przystanął przy porzuconym na podłodze T-shircie, w końcu znalazł sobie miejsce w leżącej obok skórzanej kurtce, gdzie, okręcając się kilka razy, umościł sobie gniazdko. W tym momencie ktoś go zaszedł i wyrwał spod niego wydeptane już legowisko. Kot syknął, odsłaniając kły i różowy język. Nie pozostało mu nic innego, jak wskoczyć na parapet, skąd zaczął uważnie śledzić nerwowe ruchy jednej ze swoich pań. Agnieszka szykowała się do roboty. Ubrana w wojskowe spodnie i podkoszulek właśnie zapinała skórzaną kaburę, która dotąd swobodnie wisiała jej na ramieniu. Drzwi od sypialni skrzypnęły. W progu ukazała się kobieta w żółto-niebieskiej piżamie. Ponieważ kot odznaczał się niezwykłą dla swojego gatunku empatią, zarażony, ziewnął, zupełnie jak jego dopiero co przebudzona druga pani. Następnie rad, że już wszyscy wstali, zgrabnie skoczył z parapetu i znalazł się pół metra od swoich misek. Miauknął znacząco. Dziewczyna Cyny, Anka, poczłapała do łazienki, drapiąc się w głowę, na której potargane włosy tworzyły przypominający siano wiecheć. – Tak późno idziesz? – mruknęła. – Dzień dobry. – Cynowska uśmiechnęła się, stając jej na drodze i wysuwając ułożone do pocałunku usta. Partnerka zgrabnie ją ominęła. Cyna poczuła ukłucie niepokoju. Dopinając szelki kabury, podeszła do szafki. Sięgnęła po służbową broń. Z łazienki doszły ją odgłosy szorowania zębów. – Mam tego seksuologa dzisiaj – przypomniała o umówionej wizycie. Zdecydowała się niedawno, chociaż wcześniej deklarowała, że choć czuła się zamkniętym w kobiecym ciele mężczyzną, wytrwa przy biologicznej płci. Wcześniej chciała pozostać kobietą z solidarności, a także z nienawiści do mężczyzn, z którymi zetknęła się w swoim życiu zawodowym. Łapała zboczeńców, stręczycieli, morderców. Jakoś nie mogła sobie przypomnieć damskiej grupy przestępczej organizującej agencję towarzyską, porywającej ludzi do pracy w burdelach. Owszem, kobiety biły, piły i zdarzało się im zabijać, ale rzadko występek był dla nich formą zarobku. Właśnie dlatego jeszcze niedawno Cyna miała zamiar pozostać kobietą, lesbijką. Ale sytuacja się zmieniła. – Ichiesz uchrbochona? – spytała Anka, walcząc z pieniącą się pastą, patrząc, jak Cyna chowa swojego glocka do kabury. – Racja. – Agnieszka odłożyła broń do kuchennej szuflady, tuż obok przegródek na sztućce. Z łazienki doszło ją gulgotanie i dźwięk wody wypluwanej do umywalki. Anka zrzuciła górę od piżamy, obnażając pełne piersi z dużymi brodawkami. Cyna nie mogła się powstrzymać i wyciągnęła rękę. – Oj, przestań! – Anka, śmiejąc się, zakryła dłońmi swoją dumę. Biust Cynowskiej przypominał klatkę piersiową ofiary ginekomastii, ot, przerost gruczołów jak u chłopaka. Anka dysponowała pięknymi,

dorodnymi jabłkami. Wszystkie brafitterki wyrażały swój podziw. – Jesteś pewna? – rzuciła, nie mogąc przyzwyczaić się do perspektywy mężczyzny pod dachem. – Tak – odparła Cyna. – Chcę, żeby dziecko miało ojca, nie dwie matki. Dwa miesiące temu podjęły decyzję o zawarciu małżeństwa w Holandii i o urodzeniu dziecka. Miały konkretne plany, zebrały informacje o formalnościach, które trzeba było odbębnić, zaczęły ustalać termin lotu. Jednak w ostatniej chwili Anka odwołała wyjazd, tłumacząc się nawałem pracy i szantażem ze strony właściciela kancelarii, w której pracowała, zwanego przez nie Pijawką. W towarzystwie rozpaczliwie miauczącego kota Anka podeszła do szafki kuchennej, wyciągnęła czarną puszkę nescafé espresso, nastawiła wodę na wrzątek i przygotowała kubek. Kot przystąpił do robienia ósemek wokół jej łydek. Anka uniosła na chwilę ramiona. – Sorry za ten Amsterdam – bąknęła. Aga zapaliła i zaciągnęła się. Od momentu odwołania wyjazdu nie rozmawiały na ten temat. Nieraz myślała, że partnerka wymówiła się, ponieważ zaczęła się wahać. – Wiesz, nie teraz… – odparła uspokajająco. – Myślałam, że nie chcesz tej operacji – zmieniła temat Anka. O tym też jeszcze tak na poważnie nie gadały. – Wybrałaś już sobie imię? – Kiedyś faktycznie nie chciałam – przyznała Cyna. – Teraz mam mieć żonę i dziecko. Wiesz, awruk, że tylko krowa… I mogłybyśmy wziąć kościelny… Dla jaj. Anka poszła do łazienki, wróciła w szlafroku, zalała kawę wrzątkiem, dolała mleka. Cyngiel śledził każdy jej krok, siedząc pod najważniejszą w całej kuchni szafką, w której stały w równych rządkach puszki z karmą. Dziewczyna wyciągnęła rogalik z chlebaka. Kot miauknął rozczarowany. – Pojechałabym z tobą, ale nie chcę nowej awantury z Pijawką. – Nie ma sprawy. Duży chłopiec jestem – odpowiedziała Cynowska. Powinna już lecieć do przychodni. Anka niecierpliwiła się, chciała iść pod prysznic. – Postaram się wrócić wcześniej. Zadzwoń do mnie, jak wyjdziesz z gabinetu – poprosiła. – Może zrobimy jakiś wypadzik wieczorkiem? Żeby to oblać – zaproponowała Cynowska. – Styrana pewnie będę. Pijawka wczoraj wyskoczył z jakimś raportem. – Wyciska cię jak cytrynę, leiwruks! – Zirytowana Cynowska sięgnęła po plecak i skierowała się do wyjścia. Anka ją zatrzymała. – No, mów! Jakie imię wybrałaś? – Max – odpowiedziała Cynowska. – Max? Jakoś tak… – Anka spojrzała w sufit, marszcząc ładne brwi. – Jak? – spytała Cyna. – No, nie mówię, żeby Władysław… – stwierdziła Anka, najwyraźniej skłaniając się do tradycyjnych słowiańskich imion. – A jak byś chciała? Mieszko, Świętopełk, Jarogniew? Przygotuj listę. – Aga zdała sobie sprawę, że stawiała najdroższą w nietypowej sytuacji. Oto lesbijka ma wybrać imię dla chłopaka, w którego przeistoczy się jej dziewczyna. – Wygłupiasz się. To twoja decyzja. Na całe życie. – Anka ze śmiechem machnęła ręką. – Wieczorem pogadamy. Pa – rzuciła Cynowska z otwartych drzwi, które zaraz za sobą zamknęła. Zdążyła jeszcze usłyszeć buntowniczy wrzask Cyngla. – No już, już! – Anka najwidoczniej zlitowała się nad zwierzęciem. Na klatce schodowej Aga wezwała przyciskiem windę. Oparła głowę o okno w drzwiach szybu. Czyżby miała trafne przeczucie? Czyżby coś między nimi zaczynało się walić?

– O awruk – powiedziała do siebie. Ulokowana w pałacu Mostowskich Komenda Stołeczna Policji zdawała się składać tylko z tonących w półmroku, niekończących się przejść. Tak ją widział Hif za każdym razem, kiedy zamknął oczy podczas swojego długiego zwolnienia. Nieatrakcyjna dziura, a on i tak tęsknił. Czuł pustkę, brak adrenaliny był jak głód narkotykowy, monotonia dnia powszedniego doprowadzała go do szewskiej pasji. Agata zachęcała, żeby wyszedł z domu, więcej czasu spędził z pięcioletnim synem z drugiego małżeństwa, Konradkiem, bądź nastoletnią córką mieszkającą u swojej babki. Jego jednak nosiło. Tęsknił nie tylko do pracy, ale i do lasu. Marzył o polowaniu. Ach, pójść na koziołka. Nic z tego. Agata pilnowała go niczym klawisz. Zabawa z dzieckiem, owszem. Drobne roboty w ogrodzie, tak. Spacer do sklepu, czemu nie? Ale nocna wyprawa na przelatka? Zapomnij. A kiedy Tymański w końcu doczekał się powrotu do pracy, pałac przywitał go jak obcego. Podobne odczucia miał Adrian Mączka, zwany Młodym, również niedawny ozdrowieniec, trzeci dzień w pracy. Coś się zmieniło. Coś się zbliżało. Obaj to czuli, ale żaden nie potrafił sprecyzować obaw. W południe Hif stał pochylony nad Młodym, który właśnie kończył rozmowę telefoniczną. Kiedy odłożył słuchawkę, Hif natarł na niego. – No, pożyczysz? – spytał. Młody się opierał. – Po co ci moja komóra? – Po pstro. Sam swoją komuś pożyczyłem – wyjaśniał Tymański. – Kumasz? Młody sarknął, ale podał telefon. – Tu jest napisane „Wróć do mnie”! – podkreślił. – Odwdzięczę ci się – zapewnił Hif. – Akurat – odparł smętnie Mączka. Zrobił to dla Tymańskiego. Tylko jemu ufał. Dotąd nie mógł otrząsnąć się po aferze, przez którą wylądował w szpitalu. Postrzelił go inny kolega z pracy. Cyna podobno wiedziała, że Zakrzewski był gejem. I podejrzewała, że podkochiwał się w Młodym. Hif mówił, że ona potrafi spojrzeć głębiej. Cokolwiek miało to oznaczać. Ten Zakrzewski, stary facet, taki w wiecznie przepoconej koszuli, wyglądający trochę jak popijający piwo robotnik, pewnego dnia postanowił zamknąć się w zbrojowni i odpalić granat. W daleką drogę chciał zabrać z sobą Mączkę, w którym rzekomo się podkochiwał. – Stary, zabieram cię na polowanko – stwierdził nieoczekiwanie Hif. Adrian nie raz i nie dwa zapewniał o braku ciągot w tym kierunku. – Jeszcze mnie boli. – Uniósł do góry szczuplejszą od lewej prawą rękę. – A! Po postrzale? – spytał ze zrozumieniem Tymański. – Nie, po samogwałcie – zażartował Młody. Dobry był z Hifa kolega, ale czasem kojarzył wolno. – Żadnego przymusu – uspokoił go Adam. I tak wierzył, że Mączka sam go kiedyś poprosi. Wycofując się, wpadł na naczelnika Malutę. – Czołem, szefie! – przywitał się Hif. Przełożony najwidoczniej przyszedł nie bez powodu. – Tymański, do mnie! – warknął. I już go nie było. – Tak jest – odpowiedział Hif. Młodemu rzucił na odchodnym: – No to dzięki! W takim razie stawiam lornetę z meduzą w Lotosie! Dogonił Malutę na korytarzu. Dobiegający pięćdziesiątki naczelnik wydziału kryminalnego wcześniej dobre dwadzieścia lat przepracował jako operacyjny. Sytuacja na komendzie też go dobijała, widać to było w marsie na twarzy, większym niż wcześniej zgarbieniu i nerwowych ruchach.

– Odstawiliście tego sztywnego do zakładu? Co z drugim ciałem? – zapytał. – Trup z kanału jeszcze jest u Henia, technicy badają fanty. Drugiego ciała niet – zameldował Tymański. – Niech Młody dokończy papierki za ciebie. Mam kolejną dłubaninę. Hif poczuł uderzenie adrenaliny. – Bierzesz Cynę i walicie na plac Narutowicza. Z kaplicy wyparowało ciało – poinformował naczelnik. Hif nie mógł uwierzyć. – O ja pierdolę – skomentował, zanim zdążył ugryźć się w język. Maluta zmienił się po nominacji. Teraz nie lubił przekleństw, rzecz niezwykła w policji. – Nie wyrażaj się! – krzyknął i pogroził palcem, ale niegroźnie, z półuśmieszkiem nawet. Tymański zasiadł w zaparkowanej na zewnętrznym dziedzińcu przed nowym budynkiem komendy Mordzie. Szlaban się podniósł i corolla wyskoczyła na miasto. Roznegliżowana tancerka z Hawajów zakręciła szerokimi biodrami pod lusterkiem, kolekcja reklamówek agencji towarzyskich spadła, rozsypując się na służbowej pałce leżącej przed fotelem pasażera. Hif dobył komórki i wykonał połączenie. Po drugiej stronie linii padło krótkie: „No wal”. – Jestem gotowy! – krzyknął. Na skrzyżowaniu z aleją Solidarności pomachał chłopakom z drogówki. – Tylko teraz, zaraz musisz to załatwić! – wrzeszczał do słuchawki. – No! Czekam! Przerwał rozmowę, wykonał nagły manewr wyprzedzania, przeskoczył Królewską i ponownie zadzwonił. Tym razem do Cyny, ale nie odebrała. Poczekał na sygnał poczty głosowej, nagrał się po piknięciu. Seksuolog przyjmował w prywatnej lecznicy na Mariensztacie, w ładnym, odnowionym budynku z lat pięćdziesiątych. Cynowska przypomniała recepcjonistce o umówionej wizycie, ta potwierdziła, sprawdzając w kajecie, i wskazała korytarz, wymieniając numer gabinetu. Przychodnia świeciła pustkami. Na szczęście. Agnieszka nie miała ochoty na pogaduszki z pacjentami. Zresztą o czym miałaby rozmawiać? Zarechotała, wyobrażając sobie tę gadkę. „Z czym pani przychodzi?”. „A, postanowiłam zrobić sobie siusiaka, wie pan”. „A, no tak, a ja, proszę pani, cipkę!”. Kurde, upokorzenie. Usiadła na plastikowym krześle. Po chwili drzwi się uchyliły i mężczyzna w nieskazitelnie białym fartuchu poprosił ją do środka. Wyglądał jak połączenie dwóch Tomów – Cruise’a z Hanksem. Udany koktajl, stwierdziła z uznaniem. Samuraj z bezludnej wyspy wskazał jej nieco bardziej wygodne krzesło niż na korytarzu, sam zasiadł w obitym białą skórą fotelu. W tle zamajaczył plakat z przekrojem damskich narządów płciowych. Agnieszka wyłuszczyła swój problem. – Nie to, żebym próbował odwieść panią od decyzji. Ale muszę przeprowadzić taką rozmowę – odpowiedział doktor Ruczaj. Cyna przytaknęła ze zrozumieniem. – Więc od kiedy pani wie? – spytał Cruise’o-Hanks. Wzruszyła ramionami. Jak to od kiedy? – Od kiedy pamiętam. Od zawsze – wyjaśniła zgodnie z prawdą. Seksuolog potarł nos końcówką markowego pióra. – Nikt pani nie przekonywał? Były jakieś incydenty w dzieciństwie? – zapytał z lekkim oporem. – Incydenty? – Cyna domyśliła się, o co mu chodzi, ale i tak nie dowierzała. Spodziewała się, że cała

procedura rozpocznie się od zadawania niedelikatnych pytań, tym jednak była zaskoczona. – Wujek, starszy brat – sprecyzował Ruczaj. – Jestem jedynaczką. Matka także – odparła chłodno. – Ojciec… Zacisnęła zęby i przez ściśniętą szczękę warknęła: – Matka została zgwałcona. Seksuolog sięgnął po brulion i skreślił parę słów. Cyna nie mogła powstrzymać się od zadania pytania: – Co to ma do rzeczy? – Ma, ma – westchnął Ruczaj. – Może powinna pani poczekać? Zastanowić się. Sapnęła zniecierpliwiona. – A nad czym tu się, awruk, zastanawiać? Zdumiony seksuolog odwrócił głowę nerwowo jak królik. – Słucham? – Miesiąc czekałam na wizytę. Zastanowiłam się. – Operacja jest nieodwracalna. I ma wady – przypomniał oczywistość Ruczaj. Agnieszka znała ograniczenia zabiegu zmieniającego płeć, orientowała się, że nigdy nie będzie prawdziwym mężczyzną, chirurdzy co najwyżej mogą stworzyć namiastkę penisa. Ale niczego więcej nie chciała. – Wiem, czytałam. – W internecie? – spytał z lekceważeniem Ruczaj. Nie wytrzymała. Odpowiedziała uniesionym głosem: – Nie, w bibliotece. Mogę wiedzieć, o co panu chodzi? Zapadła chwila ciszy. – Mówiłem, muszę panią przepytać – odpowiedział wreszcie lekarz. – Jak każdą pacjentkę. Chodzi o stuprocentową pewność. A jak nagle się pani odwidzi? Stamtąd nie ma powrotu! Cyna postarała się uspokoić. Spojrzała w zasłonięte pionową żaluzją okno, uchwyciła rąbek błękitnego dziś nieba. Nic z tego. – Jestem pewna. Nie wystarczy? Awruk? – rzuciła. – Proszę tu nie przeklinać – odparł Ruczaj. Poczuła szacunek. Zrozumiał. – Przepraszam. – Czy wie pani, że mam kolegów, którzy szczycą się tym, że odesłali wszystkich takich pacjentów? Zdołali ich przekonać? – Lekarza też poniosły nerwy. Ta mała podziałała na niego jak płachta na byka. Cyna wspomniała godziny spędzone przed ekranem laptopa. Zapamiętała swoje zdziwienie, że owszem, wielu lekarzy starało się odwieść pacjentów od decyzji. – Czytałam. W internecie – odpowiedziała. – Podobno pan taki nie jest. – Tak. – Ruczaj zmienił ton na bardziej pojednawczy. – Po prostu muszę mieć pewność, że nikt pani nie namówił. – Zaczął stukać w klawiaturę komputera, przechodząc do konkretów. – Dam pani skierowania na testy psychologiczne, badanie poziomu hormonów, tomografię komputerową. Zobaczymy, co jeszcze. Cyna poczuła dezorientację. Po co aż tyle? Chciała przemiany w faceta, tak szybko jak to możliwe. Choćby jutro dałaby się pokroić. – A operacja? – spytała. Seksuolog uśmiechnął się uspokajająco, jak do dziecka. – Pani Agnieszko, operacja to ostatni etap długiego procesu. Najwcześniej za dwa lata. W klinice w Poznaniu, u Dodomskiego.

Westchnęła. Procedury, jak wszędzie. Musiała się z tym pogodzić. Ruczaj tu dowodził i wyglądało na to, że chciał pomóc. – Co najpierw? – spytała. – Badania, terapia hormonalna, zmiany urzędowe. Wybrała już pani imię? Agnieszka przypomniała sobie poranną rozmowę z Anką. Owszem, wybrała, ale czy ostatecznie? Pomimo wątpliwości odpowiedziała: – Maksymilian. Seksuolog wstał, dając do zrozumienia zakończenie wizyty. Wręczył jej plik przypominających recepty skierowań. – W takim razie proszę zrobić badania i wrócić do mnie z wynikami, panie Maksymilianie. Cyna nie potrafiła ukryć wzruszenia. Po raz pierwszy w życiu ktoś zwrócił się do niej męskim imieniem. Poczuła się wreszcie na swoim miejscu. – Dziękuję, panie doktorze. Usiadła pod gabinetem, sprawdziła wciśnięte jej kartki. Sięgnęła po telefon, włączyła, żeby sprawdzić, czy nikt do niej nie dzwonił. Owszem. Młody. Odsłuchała wiadomość. Ze zdziwieniem skonstatowała, że z numeru Mączki dzwonił Hif. Sprawdziła godzinę na wielkim jak busola zegarku. – Ansaj areloch! – skomentowała po swojemu i ruszyła biegiem do wyjścia. Witczak po śniadaniu, zamiast jak zwykle zostać na łóżku i śledzić promienie światła wędrujące wokół przypominającej Półwysep Iberyjski plamy, usiadł na jednym z foteli naprzeciwko pokoju lekarskiego. Kiedy na oddział wparował doktor Kamiński, Zero dał mu czas na rytualne śniadanie. Zaszedł mu drogę, gdy lekarz już w fartuchu wyszedł na korytarz. Kamiński z profesjonalnym uśmiechem spróbował go ominąć. – Za chwilę, proszę pana – odpowiedział tonem człowieka bardzo zajętego. – Doktor wychodzi z oddziału? – spytał Zero. Lekarz prędko spojrzał na wyświetlacz najnowszego iPhone’a. – Wrócę za godzinę – obiecał. Witczak przeszedł do ataku. – Chcę się wypisać. Na własne życzenie. Wywołał na obliczu Kamińskiego porozumiewawczy uśmiech. Czujący zapach pieniędzy medyk zawrócił do swojego gabinetu. – Skombinował pan fundusze? Na Tranquilię? – przypomniał o prywatnej klinice, której był współwłaścicielem. – O tym też chcę porozmawiać – zapewnił go Witczak. – Dobrze, no to zapraszam. Obaj weszli do znajomego pokoju ozdobionego kolorowymi reklamówkami farmaceutyków. Kamiński wskazał to samo krzesło co poprzednio. – Niech pan siada – zaprosił. Krzesło zapadło się pod Witczakiem o dziesięć centymetrów. – Zepsute – przepraszająco stwierdził Kamiński. – Dostanę od pana wypis? – Zero przeszedł do konkretów. W pomieszczeniu nie było za ciepło. Kamiński zatarł ręce, włączył komputer i przysunął sobie klawiaturę. – Tak, oczywiście – zapewnił o gotowości do pracy. Witczak wziął głębszy wdech i nerwowo wypuścił powietrze z płuc.

– Neurologiczny. Chcę wrócić do pracy. – Posłał lekarzowi przepraszające spojrzenie. Kamiński zrobił zdezorientowaną minę i w stosie papierów na biurku odnalazł kartę Witczaka. – Pracuje pan w ochronie – odczytał z formularza pacjenta. Witczak pokręcił głową i ograniczył się do krótkiego: – Powiedzmy. Kamiński zmrużył oczy. Czyżby wyczuł pismo nosem? – Ma pan pozwolenie na broń? – spytał podejrzliwie. – Oddam służbowy pistolet – zapewnił Witczak. Kamiński zapadł się w swoim fotelu. Nie lubił pacjentów, którzy kombinują, miał na nich swoje sposoby i teraz zastanawiał się, którego użyć. Z drugiej strony perspektywa przyprowadzenia nowego klienta do niedawno założonej prywatnej kliniki, która wciąż cierpiała na niedobory finansowe, była nad wyraz kusząca. – Nie mogę wziąć na siebie takiej odpowiedzialności – powiedział w końcu. – Karetka przewiezie pana bezpośrednio do Tranquilii. Musi pan przejść pełne leczenie – tłumaczył. – Potem na rentę. Nie wyobrażam sobie… – Okłamałem pana. – Witczak wszedł mu w słowo. – Tak? – Kamiński zrobił głupią minę. Witczak nachylił się w stronę lekarza. – Komenda Stołeczna – wyjaśnił. Nastał moment ciężkiego milczenia. Kamiński nerwowo zajrzał do papierów. – Policjant? – wydusił w końcu – Tym bardziej… Witczak machnął beztrosko ręką. – To już nie pana problem. – Czyżby? – spytał trzeźwo Kamiński. Witczak sięgnął do kieszeni dresu i wyjął z niej telefon komórkowy, o którego pożyczenie wczoraj poprosił Hifa. Wbił numer Tymańskiego. – Mam kumpla w wydziale narkotyków. Porozmawiajcie sobie. – Po uzyskaniu połączenia podał słuchawkę lekarzowi. Kamiński spoważniał. – Kto mówi? – odezwał się do mikrofonu. – Tak… tak… Rozmowa przemieniła się w monolog, którego z rzednącą miną słuchał medyk. Witczak czekał przygotowany na to, że lekarz wyrzuci go z gabinetu. Jeśli był czysty, jeśli wszystkie papiery kliniki były w porządku, będzie po wszystkim. – A jeśli tego nie zrobię? – zapytał medyk bezradnie niczym oszukane dziecko. Ale nie wstał, nie rzucił słuchawki, nie pokazał palcem drzwi. Jest dobrze, pomyślał Zero. Kamiński i jego koledzy najwidoczniej mieli coś za uszami. – Nie daje mi pan innego wyjścia – stęknął nieswoim głosem lekarz i oddał Witczakowi aparat. – Ma pan kwadrans, żeby przygotować wypis. – Zero usiadł wygodniej, choć siedział śmiesznie nisko. Kamiński zaczął wybijać jakiś nerwowy rytm palcami na blacie. W końcu sięgnął po słuchawkę stacjonarnego aparatu na swoim biurku. Wybrał numer i odczekał chwilę. – Przyjdź tu do mnie – rzucił bez wstępu. – Natychmiast. To ważne. Po pięciu minutach do gabinetu wpadł mężczyzna w krótkim białym fartuchu i takiego samego koloru spodniach, zastukał chodakami. – Musisz zmienić panu papiery – oznajmił mu Kamiński zgaszonym głosem. – Przyjmiesz go na swój oddział ze wsteczną datą i napiszesz wypis.

– Ale jak to, kurwa? – padła szybka odpowiedź. Kamiński nachylił się w stronę kolegi i rozpoczął dość długi szept. Neurolog spojrzał w stronę Witczaka i pokiwał głową. – To może poczeka pan na korytarzu? – zaproponował. Witczak powoli pokręcił głową. – Ja tu sobie posiedzę, a żaden z panów nie opuści pokoju, dopóki nie dostanę wypisu – oznajmił spokojnym głosem. Obaj spojrzeli nań jak na wariata. Co było bardzo uzasadnione, pomyślał Zero. – Ty skurwielu – zdołał z siebie wydusić Kamiński. Zero odpowiedział mu łagodnym półuśmiechem. – Czekam – zapowiedział z delikatną nutą tryumfu, sięgając po leżące na stoliku czasopismo medyczne. Kaplica pogrzebowa przy kościele Świętego Jakuba mieściła się w przyziemiu. Do niskiego kamiennego wnętrza schodziło się po wąskich schodach. Wewnątrz panowały półmrok i chłód. W ciemnawej wnęce na drewnianych krzyżakach spoczywała otwarta jasnobrązowa trumna. Pracowali przy niej dwaj mężczyźni w cywilu. Jeden pędzelkiem z bielą cynkową delikatnie głaskał fragment wieka, drugi pochylony nad białym materiałem zbierał mikroskopijne włókna małym odkurzaczem wyposażonym w specjalny filtr. – Wieko wytarte – poinformował czekającego nieopodal Hifa technik z pędzelkiem. – Może działał w rękawiczkach jak wy? – skomentował Tymański. – Nie wiem, poszukamy. Moim zdaniem wytarł wszystkie ślady – odparł drugi. Hif zwrócił się do stojącego obok niskiego mężczyzny w pogniecionej marynarce. – Dobra. O której pan tutaj przyszedł? Kościelny potarł szorstką od krótkiego zarostu brodę. – No, przed poranną mszą. Weszłem sprawdzić, czy wszystko gra, wieńce przełożyć. – Lekko przesunął stopą jeden z leżących na posadzce bukietów, przewiązanych ozdobną szarfą z napisem „Ostatnie pożegnanie”. Hif przypomniał sobie historię zasłyszaną od pewnego nauczyciela polskiego dla obcokrajowców, który taki sam otrzymał od uczniów na zakończenie kursu. – Czy ja mówię niewyraźnie? O której godzinie? – Westchnął, starając się odpędzić natłok myśli. Kościelny odruchowo spojrzał na stary zegarek. Tymański zauważył na dłoniach tego mężczyzny ślady po tuszu, najwidoczniej technicy zebrali już od niego odciski. – Przed ósmą – odpowiedział. Hif, zadowolony z pierwszego faktu, który udało mu się ustalić, kontynuował przepytywanie. – I co pan zobaczył? – No… to. – Facet wskazał otwartą trumnę. Hif westchnął zniecierpliwiony. Szczegóły, potrzebował więcej szczegółów. Kościelny, widząc jego zniecierpliwienie, wyrzucił z siebie jak z automatu: – Kłódka leżała na ziemi. Rozpruta. Na dole zobaczyłem, że trumna jest otwarta. A tej pani, znaczy się zwłok, nie było. Od razu po was zadzwoniłem. Hif zanotował wszystko w kajecie. – Dotykał pan czegoś? Do rozmowy włączył się jeden z techników. – Ktoś dotykał kłódki. Są odciski kciuka i palca wskazującego lewej dłoni. Hif pstryknął palcami. – Leworęczny? – Nie, ale jadłem kajzerkę – wyjaśnił kościelny z rozbrajającą szczerością.

Sprzed wejścia do kaplicy doszła ich kłótnia. W jednym z rozmówców Hif rozpoznał Cynę. – Czy pani nie rozumie? Trzydzieści osób czeka. – W głosie nieznanego mężczyzny słychać było rozdrażnienie i panikę. – Proszę się uspokoić – odpowiedziała Cyna. W odpowiedzi facet przeszedł do krzyku. – Proszę mnie nie uspokajać! To moja żona! Białaczka, pani rozumie? Dzieci płaczą. Cyna starała się załagodzić sytuację, jej głos przybrał nietypowo miękką barwę. – Ktoś z panem rozmawiał? – Czy pani wie, przez co ja przeszedłem? – Ten człowiek był na skraju załamania. Hif usłyszał szelest folii i odgłos wydmuchiwania nosa. – Pana żona… – Cyna przerwała, najwidoczniej nie wiedziała, co powiedzieć. Przydałby się policyjny psycholog, Wardal. Albo chociaż ta jego młodsza koleżanka, Kostkiewicz. Mężczyzna odezwał się nieco bardziej opanowanym tonem: – Jakiś problem z ciałem? Jakiś pierdolony zboczeniec? O Boże, co ja rodzicom powiem? – Proszę się uspokoić. Niech wszyscy czekają w autokarze. Wykombinuję kawę. Przepraszam. Tymczasowo opanowała sytuację, pomyślał Tymański. Po chwili zeszła do kaplicy. – O awruk! – skomentowała po swojemu. – Jeszcze nic nie wiedzą – wyjaśnił Hif, zdając sobie sprawę, że ktoś powinien z tymi ludźmi porozmawiać. Zwrócił się do sterczącego wciąż obok kościelnego. – Panie…? – Ludwiczak – przypomniał swoje nazwisko kościelny. – Panie Ludwiczak, zrób pan jakiejś kawy tym ludziom. Masz pan termos? – Mam. – Na górze stoją policjanci z prewencji. Zagoń pan z nimi rodzinę do tego autokaru i daj im kawy. Kościelny ruszył w kierunku schodów. Tymański jeszcze go zatrzymał. – Panie Ludwiczak! Tylko ani pary z gęby! Facecik pokiwał smętnie głową i wyszedł z kaplicy. – Zadzwonię do Misi – zaproponowała Cynowska. Hif ucieszył się, że też pomyślała o psychologu. Sam powinien zatelefonować wcześniej, ale zbytnio był zaaferowany całą tą sytuacją. – Pani Kostkiewicz? – odezwała się Cyna do telefonu. – Jest pani potrzebna. Tak. Zaraz, teraz. Wyślę załogę mundurową z prewencji. Przywiozą panią na plac Narutowicza. Taki budynek z boku. Potrzebne wsparcie psychologiczne. Rozłączyła się bez wdawania w dłuższą rozmowę. Hif machnął ręką jak iluzjonista szykujący się do popisowego numeru. – Pojeb znowu wydziergał – wyjaśnił. – Prawdziwy kolekcjoner, kurde. – Ja pierdolę – skomentowała Cynowska. – Myślisz, że ten sam co na Bródnie? – Chyba że mamy dwóch aktywnych nekrofilów w mieście – odpowiedział z powątpiewaniem Tymański. Świeciło słońce. Wyjechał wcześnie rano, na szczęście wnętrze starego golfa nagrzało się stosunkowo szybko. Zmartwił go brak radia, a raczej przedniego panelu, ale zajrzawszy do wszystkich schowków, odnalazł urządzenie ukryte w podłokietniku i już po chwili cieszył się poranną audycją Trójki. Starał się jechać przepisowo, rzadko wyprzedzał, modlił się, żeby nie zatrzymał go żaden przypadkowy patrol. Na taką okazję trzymał schowany w kieszeni pistolet. Do Łomży, gdzie miał umówione spotkanie, zajechał dopiero w południe. Zaparkował w okolicy Sadowej. Dla bezpieczeństwa wysiadł z wozu i udał

się piechotą na kawę, chcąc zabić czas, który mu pozostał. Nie było go dużo, zaledwie czterdzieści pięć minut. Pałac biskupi w Łomży, neoklasycystyczny budynek wzniesiony w dwudziestoleciu międzywojennym jako część zabudowań należących do kurii, stał przy ulicy Sadowej. Ta ulica tylko w dwudziestym wieku zmieniała nazwę kilkakrotnie. Obecną nadaną nowo wytyczonemu traktowi ponad sto lat wcześniej, w latach dwudziestych zastąpiono nazwiskiem bohatera pierwszej wojny światowej Kaliwody. Potem, za sprawą nadgorliwego biskupa, przemieniono na Katedralną. Łomżanie doprowadzili jednak do powrotu pierwotnej nazwy na niebieskie tabliczki adresowe. Biskup pomocniczy, niepomny na zbliżającą się porę wspólnego obiadu, szykował się do wyjścia. Zaskoczony sekretarz obserwował nerwowe ruchy przełożonego, który porządkował papiery leżące w nieładzie na blacie mahoniowego biurka, oryginału spod ręki Thomasa Chippendale’a. Darski, kapłan z pięcioletnim doświadczeniem pracy kancelaryjnej, zastanawiał się, w jakim szef jest nastroju. Pośpiech połączony z niepotrzebną precyzją mówiły mu, że biskup nie miał dziś najlepszego dnia. Kownacki poprawił sutannę, naciągnął amarantową piuskę, na którą nasadził zwykły czarny biret, i ruszył w kierunku wieszaka. Darski podał mu płaszcz. – Ksiądz biskup nie je obiadu z jego ekscelencją? – odważył się w końcu zapytać. Zwierzchnik sapnął, zdradzając irytację. Zdołał się opanować, odchrząknął i odpowiedział: – Nie. Jem na mieście. Sekretarz zdał sobie sprawę, że stary najwyraźniej leciał na niezaplanowane w oficjalnym kalendarzu spotkanie. Zwyczajowo wszyscy mieszkańcy pałacu jedli posiłki wspólnie, w sali jadalnej. Powstawało zatem pytanie, które mimo widocznego pośpiechu i irytacji przełożonego Darski odważył się zadać. – Co mam powiedzieć jego ekscelencji? Kownacki odpowiedział bez zastanowienia. Najwyraźniej się spieszył. – Żeby się pocałował w dupę. – Słucham? – odruchowo dopytał Darski, poniewczasie gryząc się w język. – Słyszałeś – odpowiedział prędko pomocniczy. Zmarszczył nos. Sekretarz wiedział, że oznaczało to u biskupa refleksję, poczuł na przedramieniu dotyk wielkiej dłoni szefa. – Tylko ubierz to w normalne słowa. I powiedz, że bardzo przepraszam. Biskup spojrzał na wyświetlacz komórki, cofnął się do okna, wyjrzał na parking przed głównym wejściem do pałacu. Sięgnął po skórzaną czarną aktówkę, zważył ją w ręku, w końcu machnął wolną dłonią, porzucił torbę na fotelu i już go nie było. Osłupiały Darski podszedł do tego samego okna, przez które przed chwilą wyglądał biskup. Odczekał chwilę, do momentu kiedy na alejce ukazała się krępa postać w sutannie, która podążyła wprost do wiekowego zielonego golfa zaparkowanego tuż przy bramie. Kownacki nachylił się do kierowcy, zamienił z nim parę słów, po czym, jak zazwyczaj, zasiadł z tyłu. Samochód powoli wytoczył się na Sadową, skręcił w prawo i zniknął. Mijały kolejne godziny, ekipa na placu Narutowicza przeszła do następnych zadań. Przepytano księdza proboszcza, siostry zakonne pracujące na plebanii, staruszki przychodzące na poranną mszę i rodzinę zmarłej. Zabezpieczono nagrania z monitoringu wizyjnego z pobliskich budynków. Zapisy z kamer miejskich mieli zamiar obejrzeć w stanowisku kierowania w Stołecznej. Na miejsce zdarzenia przybyła Michalina Kostkiewicz, policyjny psycholog i jednocześnie doktorantka profesora Jelenia, psychologicznej sławy z uniwerku. Dziewczyna walczyła z nieśmiałością, pewności nie dodawał jej cieniutki głos, nie potrafiła też wykorzystać swoich atutów, czyli wzrostu i szerokich ramion sztangistki. Rozmowy przeprowadzone przez Misię z zebraną w autobusie rodziną wiele nie

wyjaśniły, ale udało się namówić bliskich zaginionej zmarłej na powrót do domów. W okolicach południa Cynowska wyruszyła na łowy. Wróciła z nich po godzinie, przyprowadzając zdobycz – niskiego jegomościa w gubiącej puch kurtce, czapce narciarce pamiętającej lepsze czasy i reszcie odzieży, której stan świadczył o utrudnieniach w dostępie do pralni. – Pan Miecio – przedstawiła indywiduum. Hif zmierzył osobnika wzrokiem i od razu się zorientował, kto zacz. – Nocował na skwerku – rozjaśniła wszelkie wątpliwości Cyna. – Mieczysław Ziemski – przedstawił się sznapsbarytonem bezdomny. – Mietek – dodał, żeby skrócić dystans. – Niech pan powtórzy koledze – poprosiła Cyna. Osobnik potarł nos rękawem, zostawiając na świecącym materiale mokrą smugę. – Nocowałem tam, na ławce – rozpoczął swoją opowieść. – W styczniu? – spytał Hif nie tyle z troską, ile z przerażeniem. Zdarzyło mu się spędzić niejedną noc zimą w lesie i pamiętał, że nie było łatwo. Ale żeby tak w mieście, wiele nocy? Są przecież noclegownie, pomyślał. – Na zerze było – uspokoił rozmówców Ziemski. – Trochę chodziłem. Hif, wciąż zatroskany, cofnął się w pamięci do porannego widoku termometru za oknem. – Raczej minus dwa. Ale widzę, że było się czym ogrzać. – Stuknął w szkło wystającej z kieszeni puchowca flaszki. Cyna postanowiła skierować rozmowę na właściwe tory. – Powiedz, Miecio, co widziałeś – poprosiła. Miecio kiwnął głową; też czuł, że zboczyli z tematu. – Widziałem takiego faceta, jak kręcił się przed kościołem – oświadczył z dumą przełamaną jednak wstydem. W jego środowisku nie do końca wypadało kablować psom. Przemógł się jednak. – O której? – Hif wydobył z kieszeni swój policyjny notatnik, w którym zazwyczaj zapisywał daty najbliższych polowań i listy zakupów zleconych przez Agatę. Miecio zamyślił się, spoglądając w czyste niebo. – Tak koło trzeciej, czwartej. – Bardzo precyzyjnie – skomentował Tymański, rzucając ironiczne spojrzenie w kierunku Cyny, która nadal pęczniała z dumy. – Zegarka nie mam – wytłumaczył się Miecio. – Powiedz wszystko – zachęciła Cynowska, trochę już zdenerwowana, że zdobycz blado wypada przed Hifem. – Nie widział mnie – rozkręcił się Ziemski. – Dziwny był jakiś. Chodził tam i z powrotem. Hif powstrzymał się od komentarza. Zamiast tego spytał: – A gdzie stałeś? Miecio odwrócił się i wyciągnął przed siebie palec do połowy zakryty przedziurawioną damską rękawiczką. – Tam. – Wskazał skwer za torami tramwajowymi, na środku placu. – No to raczej średnio mu się przyjrzałeś – skomentował Tymański, nadal nieprzekonany co do wartości zeznań. Miecio kontynuował niezrażony: – Potem podszedł do bramy i zaczął gmerać przy kłódce. Podejrzane, pomyślałem. – Otworzył bramę. I długo go nie było? – spytała Cyna zachęcającym tonem. Miecio zmrużył oczy. – Jakieś pół godziny.

Hif wzruszył ramionami. Facet był niedokładny, a to zmniejszało jego wiarygodność. Cyna nabrała ochoty kopnąć go w piszczel. Nie Miecia, Hifa. – Co potem? – spytał zniecierpliwiony Tymański. – Przysiadłem na murku. O tu. – Miecio wskazał miejsce na rogu. – Czekałem. Wyniósł coś zawiniętego w koc. Ale widziałem nogi, jak wystawały spod tego koca. Tu bezdomny ujawnił pierwsze emocje. Hif też spoważniał, bo oto teraz mieli najprawdziwszego świadka. – I dokąd poszedł? Miecio wskazał chodnik niedaleko bramy. – No, miał tu, zaraz, zaparkowany samochód. – Jaki? Miecio się zafrasował, poczuł nawet coś na kształt winy. – Ja to się nie znam na markach – odrzekł przepraszająco. – Nigdy nie miałem fury – dodał, żeby wyjaśnić swoją niską orientację w motoryzacji. – I co? Odjechał? – No, odjechał – gorliwie potwierdził Miecio, aczkolwiek najwyraźniej czuł, że zawiódł, bo poprawił narciarkę i dał dwa kroki do tyłu. Cyna schwyciła go za rękaw, który buchnął chmurą pierza. – To super – skomentował Tymański, patrząc wściekły na Cynowską. Ona jednak niezrażona zapowiedziała: – Poczekaj. Teraz będzie najlepsze. – No, czekam – zapewnił Hif i istotnie, stał i nigdzie się nie wybierał. Miecio nagle jakby urósł o kilka centymetrów, jego kurtka napęczniała, kiedy oświadczał: – Zapamiętałem numery. Z tablicy. Wieczorem na Warszawę spadł lekki przymrozek. Nieużywany od dwóch miesięcy stary zamek ledwo dał się otworzyć. Witczak po paru minutach mocowania się z zamknięciem wszedł na korytarz własnego mieszkania. Od piętnastu lat z górką zajmował parter niszczejącej willi u zbiegu Spacerowej, Sobieskiego i Gagarina. Przez cały pobyt w szpitalu nikt tu nie zaglądał, nie było żadnych kwiatków, które trzeba by podlać, ani psów czekających na spacer. Zero bał się tylko nieproszonych gości, intruzów w postaci bezdomnych albo szemranej młodzieży szukającej pustostanów. Na szczęście okna były całe, a domostwo nie przeżyło najazdu wandali, jego królestwo ostało się bezpieczne. Niestety, okazało się, że elektrownia odłączyła prąd. Witczak zdał sobie sprawę, że nie pamięta, kiedy ostatnio płacił rachunki. Postawił torbę na podłodze w kuchni, odsunął szufladę pamiętającej jeszcze dziadków komody, wydobył dwie świece i zapalniczką zapalił knoty. Obszedł całe mieszkanie z kagankiem sporządzonym z metalowej zakrętki znalezionej w tym samym miejscu. Sprawdził tylne wejście, prowadzące na nieużywaną klatkę schodową łączącą parter z niezamieszkanym piętrem. Wracając, poświecił na ścianę w korytarzu, żeby spojrzeć na ślad po kuli, którą w czwartek dwudziestego ósmego października posłał mu Gucio, przybrany syn, ten sam, który obecnie otwierał nowy rozdział życia w Londynie. Kula minęła wtedy Witczaka o włos. Zamiast zgłosić sprawę przełożonym, Zero starał się pomóc chłopakowi, co zakończyło się strzelaniną, i to w burdelu. A po drodze był jeszcze atak na Hifa, samobójstwo Zakrzewskiego, postrzelenie Młodego. Rzeź w psiarni, nie ma co. Dobrą stroną medalu było wyzwolenie przetrzymywanej w zamtuzie Justyny, jak się okazało, siostry Gucia, oraz fakt, że udało im się opuścić kraj i rozpocząć wszystko od nowa w Londynie. Razem z matką rodzeństwa, Małgorzatą. Zero przez chwilę się wahał, czy nie zadzwonić, ale zdał sobie sprawę,

że nie za bardzo wiedziałby, o czym rozmawiać. W mieszkaniu panował dziwny zaduch, mieszanina zapachów, która przywodziła na myśl z dawna niewietrzoną szafę. Przekraczając próg swego domiszcza, Witczak poczuł się obco. Teraz zdał sobie sprawę, że była to kwestia tego zapachu, który wydał mu się obcy, za swoją uznał nieokreśloną woń unoszącą się na oddziale psychiatrycznym. Dwa miesiące to może nie szmat czasu, ale najwidoczniej wystarczyło, aby odzwyczaił się od atmosfery swego mieszkania, tej specyficznej mieszanki zapachowej, która stanowi o swojskości własnego kąta. Kiedy otworzył drzwi od lodówki, uderzył go odór zepsutej żywności. Z obrzydzeniem zamknął metalowe drzwi, odkładając kwestię oczyszczenia tej stajni Augiasza do następnego dnia. Odnalazł w kieszeni kurtki fajki, przystawił sobie do kuchennego okna stołek i usiadł. Po raz enty zastanawiał się, z jakim wysiłkiem i z jaką pieczołowitością zrujnował sobie życie. I te głosy. Prześladowały jego matkę, teraz przyszły po niego. Co z tego, że medykamenty podawane w szpitalu jeszcze działały? Za parę dni głosy wrócą. I co wtedy? Nauczy się z nimi żyć? Ponazywa, zacznie rozróżniać i z nimi rozmawiać? Czy halucynacje można okiełznać? Wiedział od lat, że jego egzystencja przypominała powolne zsuwanie się po równi pochyłej w czeluść. Spodziewał się ataku choroby. Po czterdziestce z niechęcią powitał w sercu płomyk nadziei. Że może jednak nie? Że może był jeszcze czas na to, by ułożyć sobie życie? Uderzył wtedy do znajomej z pracy, kobiety, w której się podkochiwał, prokurator Malickiej. Krótkie zauroczenie skończyło się awanturą, jaką wywołał w jej rodzinnym domu w Bydgoszczy. Teraz zastanawiał się, czy oderwanie emocjonalne, którego wówczas doświadczył, nie było pierwszym symptomem choroby. Doktor Kamiński nie wykluczył takiej możliwości. Potem przyszły głosy. W sposób nagły i nieoczekiwany. Po prostu pewnego poranka, po strzelaninie, usłyszał je wokół. Pomyślał: Radio. Potem: Nieproszeni goście na strychu. Wreszcie zdał sobie sprawę, że to przeklęte rodzinne brzemię, które dopadło w końcu i jego. Czuł, że powinien coś z sobą zrobić. Perspektywy nie były zachęcające, w pamięci zachował obraz matki na zamkniętym oddziale szpitala na Nowogrodzkiej, pogrążonej we własnych wizjach, rozmawiającej z nieistniejącymi bytami. Czy i on tak skończy? Nie ma dla niego ratunku? Alternatywą był tylko ów stan wyobcowania zaserwowany przez neuroleptyki? Wspomniał propozycję doktora Kamińskiego, lecznicę, której zagroził nalotem policjantów z wydziału narkotyków. Zdał sobie sprawę, że, niestety, spalił za sobą ten most. Zaciągnął się dymem. Palenie już nie sprawiło mu takiej przyjemności co kiedyś. Z chęcią nastawiłby ulubioną muzykę. Nie miał pojęcia, ile czasu zajmie mu spłacenie wszystkich długów i doprowadzenie swojej sytuacji do porządku. Na szczęście z kranów leciała woda, a w kuchence był gaz. Widocznie tu nie spóźnił się tak bardzo z opłatami. Z kieszeni wydobył zwrócony mu przy wypisie telefon komórkowy, który zdążył jeszcze naładować w szpitalu. Przejrzał wszystkie kontakty, ale nie odważył się zadzwonić do nikogo. Nie wiedział, co miałby powiedzieć. Zmęczony i zrezygnowany odnalazł podniszczony saksofon. Sprawdził ustnik, zadął na próbę, udało mu się wydobyć smętną nutę. Zaletą braku sąsiadów jest to, że gdy grasz o północy na instrumencie w swoim pokoju, nikt nagle nie zacznie walić butem w ścianę. W pomieszczeniu przypominającym trochę warsztat, a trochę kapliczkę panował przyjemny półmrok. Na ścianach tańczyły cienie zgodnie z niespokojnym ruchem płomieni kilku świeczek. Tylko w rogu jaśniało ostre światło punktowej lampy skierowanej na stolik majsterkowicza. Pochylony nad nim mężczyzna w pełnym skupieniu sterował ruchem niewielkiego mechanicznego ramienia, które wysuwało się dzięki pracy małych silników elektrycznych wydających z siebie owadzi dźwięk za każdym razem,

kiedy ręka mężczyzny zasłaniała fotokomórkę. Tuż obok, w centralnej części, stał duży stół, ściągnięty kiedyś z zamykanego sklepu mięsnego. Stalowy mebel był długi, leżące na nim ciało mieściło się prawie całe, poza krawędź wystawały tylko nieruchome stopy w szykownych skórzanych pantoflach. Pracujący przy swoim nietypowym warsztacie jeszcze raz zasłonił wnętrzem dłoni mdłe światło, by uruchomić silniczki. Zadowolony z rezultatów pracy wybudził laptop, na którego ekranie ukazał się program do obróbki plików dźwiękowych. Jednym stuknięciem palca w klawiaturę uruchomił odtwarzanie. Z głośniczków w obudowie rozległy się słowa wypowiadane tenorem w jednostajnym, miarowym tempie, brzmiące – dobrze to było słychać – na dużej przestrzeni, z pogłosem charakterystycznym dla kościołów. „Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze. Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią1”. 1 Wszystkie cytaty z Nowego Testamentu – Biblia Tysiąclecia, Wydawnictwo Pallotinum, Poznań–Warszawa 1980.

Przerwał odtwarzanie, zaczął manipulować ustawieniami programu, szukając odpowiedniego filtra, który usunie choć część pogłosu. Włączywszy znalezioną opcję, ponownie nastawił funkcję „play”, by jeszcze raz usłyszeć to samo nagranie. Tym razem szum był wyraźnie mniejszy.

DZIEŃ PIĄTY

11 stycznia, wtorek Cyngiel rozłożył się na kuchennym blacie, nie zawracając sobie głowy kratką ociekacza wbijającą mu się w policzek. Wprost przeciwnie, wydawał z siebie dźwięki świadczące o zadowoleniu. – Zjeżdżaj stąd, bo ci ogon utnę! – Cyna machnęła wielkim nożem. Kot, widocznie pojąwszy groźbę, zeskoczył na podłogę tuż obok swojej miski. Poskrobał łapą krawędź naczynia i spojrzał w oczy swojej pani. – Znowu to sugerujące spojrzenie – skomentowała Cyna. – Przecież jadłeś przed chwilą. – Miau – odpowiedział kocur, a zabrzmiało to zupełnie jak „Tak, ale…”. – No nie mów, że jesteś znowu głodny – kontynuowała dialog Agnieszka. Cyngiel odpowiedział cichym miauknięciem z głową skierowaną na szafkę z kocim jedzeniem. – Co ty, w ciąży jesteś? – usłyszał od swojej pani. – Spadaj na drzewo! Gdyby kocur miał odpowiednio zbudowane ramiona, pewnie wzruszyłby nimi w geście rezygnacji, a tak oddalił się w kąt i rzeczywiście wspiął się na obity pluszem stojak z platformą, zwany w tym domu drzewem. Stąd obserwował każdy ruch przygotowującej śniadanie pani, gotów wylądować u jej stóp, gdyby tylko zobaczył w jej dłoni kawałeczek szynki. Kiedy w pomieszczeniu pojawiła się jego druga opiekunka, usiadł i oskarżycielsko zamiauczał. – Co on, nie jadł? – spytała Anka, szukając kubka z herbatą, który czekał na nią tuż przy elektrycznym czajniku. – Otóż jadł – odpowiedziała Cyna. – Żarł nawet – sprecyzowała. – I ciągle mu mało. – Czemu do mnie nie zadzwoniłaś? Jak było u lekarza? – zmieniła nagle temat partnerka, siadając na stołku. – Sorry. – Cyna posmarowała kromkę żytniego chleba margaryną o smaku masła. – Od razu musiałam lecieć do roboty. Później dzwoniłam. Anka kiwnęła głową. – Pijawka się zasiedział, więc też musiałam warować. Wiesz, jak jest – wyjaśniła. Cyna syknęła ze złością. Czuła, że facet wykończy dziewczynę. – Lekarz w porządku – rozpoczęła zwięzłą relację. – Dał zielone światło. Badania muszę zrobić. – Jakie badania? – Krwi. I ten, rezonans. – Magnetyczny? – Obie nie miały zielonego pojęcia o procedurze. Konieczność zrobienia drogiego badania je zaskoczyła. – Czy tomografię – poprawiła Agnieszka, niepewna, czym różnią się oba rodzaje diagnostyki. – Tylko nie wiem kiedy. Sajgon mam w fabryce. Anka czytała artykuł w „Super Expressie” o akcji na Bródnie. Wstała i skierowała się w stronę łazienki. Cyna poczekała, aż dojdzie ją szum prysznica, przeszła do sypialni, gdzie w głowie łóżka leżała

komórka partnerki. Przejrzała ostatnie połączenia, a nie znalazłszy tam nic ciekawego, poszła do pokoju i podłączyła telefon do gniazda USB komputera. Nagle na klawiaturze znalazł się Cyngiel. Agnieszka parsknęła zirytowana, zrzuciła kota, który zasyczał obrażony. Skasowała włączony przez zwierzę odtwarzacz plików wideo, kliknęła w ikonę schowaną w rogu pulpitu. Na ekranie ukazało się okno powitalne programu Spydragon, który po chwili wykrył podłączoną komórkę i spytał, czy ma rozpocząć instalację. Jedno uderzenie w „enter” sprawiło, że w oknie zaczął przesuwać się pasek postępu. Wstała i nasłuchując dźwięków świadczących o trwających ablucjach, przeszła do kuchni. Z szuflady na noże dobyła glocka, którego zapięła w wiszącej na żebrach kaburze. Wróciła do komputera, by sprawdzić postęp instalacji. Pasek przekroczył połowę zakresu. Prysznic zamilknął. Cyna usiadła, gotowa do natychmiastowego zamknięcia klapy laptopa. Jeszcze ostatni plusk wody i dźwięk odsuwanych w kabinie drzwi. Z trzaskiem złożyła komputer, odczepiła komórkę i schowała kabelek. Pobiegła do sypialni i podrzuciła telefon na miejsce. Wracając, zderzyła się z Anką, która w ręczniku, z turbanem na głowie szła po kolejny łyk herbaty. – Jeszcze jesteś? – spytała pachnąca świeżością. – Myślałam, że poszłaś. – Idę właśnie – odpowiedziała Cyna, próbując włożyć ręce pod kusy ręcznik, w który owinięta była Anka. – Mokra jestem. Cynie wydało się, że partnerka syknęła, prawie jak kot. Od niego nauczyła się tych manier? – pomyślała. Pożegnała się obcesowo, zła, że Anka nie zauważyła jej złości. Siostra Klara obudziła się o czwartej rano w swojej jednoosobowej celi z oknem wychodzącym na ogród. Jak co dnia zerknęła na termometr wiszący za szybą. Wskazywał dwa stopnie na plusie. Więcej dżdżu i wilgoci, pomyślała i smarknęła w chustkę, narzekając na nieodstępujący jej katar. Umyła się, ubrała w zgrzebny szary habit, samotnie odprawiła poranne modlitwy i wyszła z domu zgromadzenia na pusty o tej porze rynek Starego Brodu. Ruszyła w krótką drogę, którą pokonywała codziennie od blisko trzydziestu lat. Ulicą Zdrojową, przez plac z uginającymi się od kropel deszczu krzakami, do klasztoru braci żebraczych. Po drodze stwierdziła, że zima wciąż nie nadchodzi, zatęskniła do mrozu, do oczyszczającej bieli śniegu. Zamek zachrobotał, przez uchylone wrota kościoła poczuła zapach kadzidła i konserwantów, którymi raz na tydzień pastowała wszystkie drewniane ławy. Wnętrze świątyni było wychłodzone. Miała godzinę, aby sprawdzić czystość obrusa na ołtarzu, odkurzyć prezbiterium, przebrać kwiaty w wazonach, przetrzeć figurę Chrystusa, przygotować świece. Migocząca lampka nad tabernakulum zamrugała do niej przyjaźnie. Tym razem jednak Klara ujrzała coś jeszcze. Poświatę w nogach ołtarza. Lampka, świeczka? Coś było nie tak, coś nie w porządku. Zmrużyła oczy, przez chwilę zdawało jej się, ale teraz nabrała pewności, że na fotelu stojącym obok ołtarza dostrzegła jakiś kształt. Jakby ktoś tam siedział. – Ojcze Leopoldzie? – spytała z nadzieją, że to mieszkający w klasztorze senior. Czasem wykręcał im takie numery. Wymykał się nocą, często w koszuli nocnej. Znajdowali go nad Wkrą albo na drodze do Pomiechówka. Nie odważyła się odezwać ponownie. W powietrzu wyczuła obcy zapach, słodkawy, jakby woń zwiędłych kwiatów. Zaniepokojona weszła do zakrystii, otworzyła metalową szafkę, wewnątrz której ukryte były wszystkie włączniki, odruchowo przekręciła pierwszy w rogu, ten co zawsze, uruchamiający lampę nad ołtarzem. Wróciwszy, ujrzała w fotelu, w którym zwykle zasiadał prezbiter w czasie czytań mszalnych, kapłana.

Siedział odziany jak do nabożeństwa, spod czerwonego ornatu wystawała biel alby. Klara zwróciła uwagę na piękne brązowe trzewiki, jakich nigdy nie widziała na stopach braci, zwykle obutych w sandały, nawet zimą. Serce jej zadrżało, kiedy zauważyła, że postać w fotelu pozbawiono głowy. Ba, nie miała i szyi, zamiast nich w otworze ornatu widniała czeluść w nieokreślonym kolorze. Od skóry nienaturalnie bladych, wręcz niebieskich powierzchni dłoni ułożonych na oparciach odznaczały się czarne zarysy żył. Czując nadchodzące wymioty, zakryła sobie usta ręką. Walcząc ze strachem i oburzeniem, dała krok do przodu. Zrobiła to z ciekawości, zastanawiając się, czy rozpoznaje w nieboszczyku kogoś znajomego. Zasłoniła habitem ową poświatę, którą wcześniej dostrzegła pod ołtarzem. Wtedy się zaczęło. Stała jak sparaliżowana. Powinna była uciec, ale nogi odmówiły jej posłuszeństwa, jakby wrosły w posadzkę. Złote drzwiczki tabernakulum otworzyły się. Same. Usłyszała bzyczenie, przez chwilę pomyślała, że skrzynkę na poświęcone hostie jakiś złośliwiec zamienił w ul, że zaraz otoczy ją rój, przed którym będzie musiała uciekać. Zawsze bała się os. Jednak nie, coś wysuwało się z wnętrza tabernakulum, jakiś kulisty kształt. Klara przyjrzała się i rozpoznała w nim ludzką głowę. Brodatą, zakonną, charakterystyczną dla wszystkich braci żebraczych. Głowa, o zapadniętych oczodołach, zaczęła poruszać szczęką. Rozległ się głos. Ludzki głos dochodzący z wnętrza tabernakulum. „Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze”. Nerwy siostry Klary nie wytrzymały, poczuła silny ból w klatce piersiowej, słabość w nogach, które nagle zrobiły się jak z waty. „Mówią bowiem, ale sami nie czynią”. W ostatnim obronnym geście wysunęła przed siebie ręce, padła na kobierzec, który za chwilę miała odkurzać, wprost u stóp pozbawionego głowy ciała. „…sami palcem ruszyć ich nie chcą” – usłyszała jeszcze tuż przed tym, jak zemdlała. Cynowska straciła głowę. Wsiadła do złego autobusu, który wywiózł ją na Pragę. Myślała o Ance i o swoich podejrzeniach. O tym, czego się dowie, śledząc partnerkę za pomocą ściągniętej z rosyjskiej strony aplikacji. Wiatr powoli rozpraszał poranne chmury i słońce wzeszło na błękitne niebo. Dotarła do pracy tramwajem, w który przesiadła się gdzieś w okolicach Dworca Wileńskiego. W dyżurce machnęła podpis na liście i wbiegając po dwa schodki, znalazła się na swoim piętrze. Czuła w sobie jakiś nowy zasób energii, zupełnie jakby bliska perspektywa przemiany dodała jej skrzydeł, wlała w żyły wysokooktanową benzynę. Idąc korytarzem, minęły się z prokurator Malicką, zgrabną trzydziestolatką, wymieniając chłodne pozdrowienia. Cyna sięgnęła do kieszeni po komórkę, spojrzała na jej pięciocalowy ekran wyświetlający okno programu śledzącego. Spydragon informował, że Anka jeszcze siedzi w domu. W progu wspólnego pokoju przywitało ją wymowne spojrzenie Tymańskiego. Od kiedy wrócił, coraz częściej zachowywał się jak zastępca naczelnika. Coś może zresztą było na rzeczy, bo akurat na tym stanowisku był wakat, a obowiązki pełnił szczerze nienawidzący tej fuchy Twarowski. Hif popukał w kopertę myśliwskiego zegarka. – O awruk, na badaniach byłam. Wyssali mi krew, nie wierzysz? – Cynowska podwinęła rękaw koszuli, pokazując niewielki opatrunek na wewnętrznej stronie stawu łokciowego. – Bierzesz? Mnie możesz powiedzieć – odpowiedział spokojnie Hif. – Spadaj eisatuk! – Agnieszka przeszła do swojego biurka i klapnęła na krześle. Maksymilian, pomyślała. Max, niedługo tak właśnie wszyscy będą się do mnie zwracać. I parskać ze śmiechu, podpowiedział wewnętrzny Stańczyk. Robić sobie podśmiechujki. Jak to w męskim gronie.

Tymański zamachał kserokopią jakiegoś dokumentu. – Ten samochód, którego numery zapamiętał Miecio, był kradziony – rzekł ze skwaszoną miną. – Mamy zgłoszenie z Białołęki. – To, kurde, kiepsko – stwierdziła Cyna, nagle oderwana od swoich myśli. – A już myślałem… Wiesz, o czym mówię – skomentował Tymański. Cyna czytała mu w myślach. Nikt tutaj nie lubił babrać się w skomplikowanych sprawach, zbyt dużo dochodziło coraz to nowych zadań. – Że po robocie – dokończyła myśl kolegi. Hif zmienił temat, wstawiając wodę na kawę, którą o tej porze wszyscy pili w ilościach świadczących o uzależnieniu. Obok czajnika postawił słoik najtańszego rozpuszczalnego szajsu z Biedronki. – Pół godziny temu gadałem z Misią Kostkiewicz. – Masz jakieś problemy? – odparła Agnieszka z udawaną troską. Uwielbiała te ich przekomarzania. Podobnie Hif, ale była zbyt łatwym celem, więc nie mógł szarżować. – Dorabia jako profiler – wyjaśnił swoje konsultacje z członkiem zespołu psychologów. Cyna przewróciła oczami. Znowu nie zrozumiał dowcipu, pomyślała z rozdrażnieniem. – Myślałam, że mamy profilera. Wardala – odpowiedziała. Rzeczywiście, Wardal pracował z nimi dłużej, od dwóch lat. – Jest zajęty. Siedzi w Gdańsku – wytłumaczył szefa psychologów Hif. – Ale posłuchaj. – Słucham – zapewniła go z fałszywą troską dziewczyna. Hif nabrał haust powietrza i wypalił: – No więc, nasza psycholożka, ta Misia, powiedziała coś ciekawego – Popatrz, taka myszka – skomentowała złośliwie. – Jaka myszka? – spytał zbity nagle z pantałyku. – Mówi jak myszka. – Poważnie? Cyna zaczęła przedrzeźniać Kostkiewicz, marszcząc nos, przez co jej twarz nagle zmieniła się w pyszczek gryzonia. – Wczoraj kupiłam kurczaka. Był z rożna, wiesz? – powiedziała dyszkantem. Hif z dezaprobatą pokręcił głową. Na końcu języka miał już ripostę ciężkiego kalibru, ale nagle odpuścił. – Przesadzasz. Fajna dziewczyna. – Nie powiedziałabym. Machnął ręką, nie chcąc wchodzić w głupią dyskusję. – Podobno nasze zwłoki, te porwane, były dość znane. Cyna zamrugała, jakby nie wiedziała, o czym mówi. – Zwłoki? Zbył jej żarty i przekręcił w stronę koleżanki ekran swojego złachanego laptopa. – Popatrz. – Wskazał otwartą stronę internetową, a na niej blog zatytułowany Moja walka z raczyskiem. Cyna spojrzała z zainteresowaniem. – Wiesz, o czym mówię – powtórzył swoją mantrę Tymański. – Sprawca mógł wchodzić na tę stronę. – Agnieszka kiwnęła głową. – Zażądamy od hosta listy numerów IP. Hif rzucił jej spojrzenie pełne aprobaty. – No, wyrobiłaś się. Zadzwonisz? – poprosił. Cyna wróciła do swojego biurka, odpaliła komputer.

– Daj mi adres tej strony – odpowiedziała tylko, gotowa do pracy. – Zaraz przyjedzie mąż ofiary. Naprzeciwko Witczaka siedział łysiejący naczelnik Maluta. Za jego głową, na półce, stały puchary zdobyte na bliżej nieokreślonych zawodach. Szef bawił się długopisem. – Wczoraj wyszedłeś ze szpitala i już chcesz do roboty? – spytał z powątpiewaniem. Witczak pokiwał głową. Maluta słyszał co nieco o pobycie podwładnego w szpitalu na Sobieskiego, wiedział, co ludzie powtarzali na korytarzach, nie miał jednak pojęcia, ile w tych plotkach kryło się prawdy. – Co ci było? – Miałem zawroty głowy, ale przeszły – podał przygotowaną odpowiedź Witczak. – I dobrze się czujesz? – spytał Maluta z troską w głosie, nie było w nim jednak współczucia, jedynie trwoga o stołek, na którym siedział. – Jak młody bóg – zapewnił Zero kłamliwie. Maluta zbył to stwierdzenie milczeniem. Spytał po chwili: – Jakie masz plany? Witczak poprawił się na niewygodnym krześle, które Maluta na sto procent kazał przynieść z magazynu rzeczy wybrakowanych, zapewne po to, aby skrócić niepotrzebne wizyty podwładnych. – Porobię z miesiąc. Potem odchodzę – odpowiedział zgodnie z prawdą. Maluta uniósł brwi w udanym zdziwieniu, a w rzeczywistości ze skrytą ulgą. – Emeryturka? Zero potwierdził. Nigdy nie należał do gadatliwych. – Musisz odebrać urlop – rzekł Maluta przekonującym, jak sądził, tonem. Witczak znowu poprawił się na krześle, które zaskrzypiało jak stara kobieta, nachylił się w stronę rozmówcy, tak żeby na pewno dobrze usłyszał to, co miał do powiedzenia. – W dupie mam urlop. Chcę do roboty – oświadczył. Maluta rzucił mu zaskoczone spojrzenie. Stary pies, który nie może się doczekać pracy? Ciekawe. – No, no. Dobrze. – Poklepał otwartą dłonią blat biurka. – Ale masz pogadać z psychologiem – postawił warunek, o którym myślał od początku. Zero pokręcił głową. – Wiesz, że to niezgodne z procedurą. Masz zaświadczenie od lekarza o zdolności do służby. Po co ci jeszcze psycholog? Maluta przechylił głowę ze złośliwym uśmieszkiem na twarzy. – Bo tak – odpowiedział tonem, którego nie dało się pomylić. Prośba ojca chrzestnego. – Dobra, pójdę do Wardala – odparł z westchnieniem rezygnacji Zero. Maluta mlasnął, jakby ktoś położył mu na język czekoladowy opłatek. – Wardal pojechał do Gdańska. Porwanie ośmiolatki. Idź do Kostkiewicz. Witczak zmełł w ustach przekleństwo. Podejrzewał, że stary wykręci mu jakiś numer na powitanie. Pomysł z psychologiem był niezły, ale Wardala już trochę znał, zdarzyło im się kiedyś razem pić, uznał więc, że po prostu chlapną znowu, coś tam podpisze i z głowy. A tu stary wyskoczył z tą nieopierzoną kurą domową o wyglądzie miotaczki młotem i głosie postaci z bajek. – Do tej młodej? Z głosem jak Krecik? – zapytał speszony. Maluta nie krył radości. Zabił facetowi ćwieka. – Niezła jest – zapewnił z tryumfem w głosie. – Napisze, że wszystko OK, i wracasz do zadań. Witczak był wyraźnie skonfundowany. – A tymczasem?

– Trzymaj się Hifa – odpowiedział naczelnik, dając do zrozumienia, że ich rozmowa dobiegła końca. Cynowska z Tymańskim od godziny siedzieli w milczeniu nad kwitami i bazgrali to, co zawsze musieli wypełnić – swoje notatki służbowe i urzędowe. Jedno z mozołem kaligrafowało słowo po słowie, z wystawionym językiem jak siedmioletnie dziecko, drugie stukało bez wprawy w klawiaturę komputera. Zero rozejrzał się po pokoju. Pogniecione verticale, stara szafa pancerna, bijąca po oczach zgniła żółć ścian, rzucające złowrogie błyski podsufitowe jarzeniówki. Jak w domu. Odruchowo zwrócił uwagę na swój kubek z Brudnym Harrym stojący gdzieś w rogu blatu na szafce, obok czajnika i słoika z kawą. Hif poderwał się na równe nogi. – Cześć, stary! Wypuścili cię? – Ucieszył się, ale spoważniał, widząc zmarnowane oblicze kumpla. Zapadły mu się policzki, pomyślał z wyrzutem skierowanym do państwowej służby zdrowia. W tym świetle rzucało się to w oczy bardziej niż w szpitalu. Witczak przywitał się skromnie, wciąż stojąc w progu. Zupełnie jakby wrócił po wydłużonym weekendzie, a nie dwóch miesiącach spędzonych w psychiatryku. – Cześć. Jest Malicka? – Widziałam, jak wchodziła do terroru. – Cyna wspomniała przypadkowe spotkanie z panią prokurator. Na skutek dziwnego ciągu wydarzeń sporo znajomych dwa miesiące temu poszło na zwolnienia. Jedni wrócili wcześniej, jak właśnie Malicka, po trzech tygodniach, inni później, jak Zero. Witczak westchnął, jakby o czymś sobie przypomniał, – Ciągle szukacie tego nekrofila? – zagadał, kierując się do blatu szafki o nadpalonym i poodklejanym fornirze. Hif, obserwując niezborne ruchy Witczaka, który wyglądał, jakby nie do końca w starej-nowej rzeczywistości potrafił się odnaleźć, wskazał czajnik. – Węszymy, stary, jak psy gończe – zapewnił. – Herbatki? Zero podniósł swój kubas z nadrukiem młodego Clinta Eastwooda. – Ktoś z niego pił! – zacytował klasyka. Istotnie, na dnie naczynia widniał świeży nalot. Cynę ruszyły wyrzuty sumienia. Od tygodni korzystała z tego kubka, bo swój zbiła w czasie przesłuchania jakiegoś opornego klienta. Wstała, wyrwała naczynie z dłoni Zera. – Umyję. Zrobię. Zrelaksuj się – poprosiła. Witczak stał w miejscu, nie wiedząc, gdzie ma usiąść. Nowy rozkład biurek zbił go z tropu, nie miał pojęcia, jakie zmiany zaszły w czasie jego nieobecności. Ale najwyraźniej jakieś zaszły. Postanowił dać czas kolegom. – Sprawdzę, co u Doroty – zaproponował. Wyszedł na korytarz i ruszył w stronę pomieszczeń wydziału terroru. Z Malicką nie rozmawiał od czasu sprawy wykradanych z policyjnego magazynu klamek. Wtedy, cóż, uderzył do niej, nie bacząc na to, że oboje w związkach. Ładna, niska, drobnej budowy brunetka zawsze mu się podobała. Śnił o niej, cały czas wypierając uczucie do podświadomości, przekonując sam siebie, że jako porządny człowiek i kolega z pracy po prostu nie powinien. Osiągnięta w ten sposób chwiejna równowaga trwała do momentu, gdy w związku Doroty nastąpił kryzys. Witczak podświadomie próbował to wykorzystać, niestety, spieprzył wszystko w domu Doroty. Nie bez powodu, jej mąż, starszy agent CBA, okazał się damskim bokserem. Stres towarzyszący tym wydarzeniom wywołał u Doroty poronienie. Witczak do dziś się o to obwiniał, choć jeszcze przed jego szpitalem zdążyli sobie z Dorotą wszystko wyjaśnić. Małżonkowie zaś wrócili do siebie. Popytał o użyczone prokuraturze pomieszczenie, zapukał i poczekawszy na zaproszenie, zajrzał niepewny, jak Dorota go przywita. Przerwała rozmowę telefoniczną szybkim „Muszę kończyć,

oddzwonię” i kiwnęła na niego ręką. Wskazała mu krzesło. Zanim zdążył usiąść, wstała, obiegła biurko i zarzuciła mu ramiona na szyję. Jej ciemna czupryna załaskotała go w nos. Przytulił Dorotę zaskoczony luksusem, jakiego dawno nie zaznał – dotykiem kobiecego ciała. Wróciła na swoje miejsce, posadziwszy Witczaka na krześle. – Słyszałam, że byłeś w szpitalu – zagadnęła. Przytaknął. – Już w miarę wszystko w porządku – zapewnił, zdając sobie sprawę, że było to jedynie wyznanie wiary, do tego wiedział, że kłamliwe. Spojrzała mu w twarz. Nie mógł oderwać wzroku od jej wielkich chabrowych oczu. – Na pewno? – spytała z troską, zupełnie jak młodsza siostra. Zero zapragnął otworzyć nowy, spokojny rozdział ich znajomości. Żadnych naiwnych poruszeń serca, jedynie stare dobre przywiązanie. Dlatego spytał o męża, dusząc niknącą niczym agonalne tętno nadzieję. – Co u Piotra? Ożywiła się, uśmiechając z wdzięcznością. Jego czujne oko dostrzegło skurcz mięśni otaczających powieki, czyli na pytanie o męża posłała mu szczery uśmiech. A może zrozumiała, pomyślał, że rozpoczęli właśnie ów nowy rozdział znajomości? – Ojciec załatwił mu przeniesienie do CBŚ. Witczak przypomniał sobie, że w nowej służbie antykorupcyjnej, poprzednim miejscu zatrudnienia, Malicki miał jakieś bliżej nieokreślone problemy. Zły czas, jak to mówią, który odcisnął piętno na jego równowadze psychicznej. Ale, jak zrozumiał Zero, teraz było już dobrze. – To świetnie. – Naprawdę był rad, że między obojgiem małżonków nastała zgoda. – A jak Małgosia? – Malicka spytała o kobietę, której nigdy nie poznała, prostytutkę, której Witczak dziesięć lat temu pozwolił zamieszkać u siebie. Nie stworzyli prawdziwego związku, raczej mijali się w domu na Sobieskiego. Wzruszył ramionami. – Wyjechała za dzieciakami do Anglii. Napisali, że wszystko OK – wyjaśnił. Malicka uniosła zadbane brwi i posłała mu łagodny uśmiech. – Tak? To chyba dobrze. Nastała chwila milczenia. Malicka poprawiła krótką fryzurę, zaproponowała kawy, podbiegła do czajnika, wstawiła wodę, przygotowała filiżankę i czekała na sygnał dźwiękowy. – Jak było w szpitalu? – zagadnęła. Witczak nie zamierzał nikomu snuć kombatanckich opowieści, choć akurat jej mógłby się zwierzyć. – Właśnie o tym chciałem… – wydusił z siebie, nie wiedząc, jak zacząć. – Mów. Szczerze. Potrzebujesz pomocy? – Jakby czytała w jego myślach. Czajnik automatycznie się wyłączył. Zalała wrzątkiem dwie kawy. – Teraz nie. Wracam do roboty. Ale… – zająknął się Witczak. – Krzysiek… – Chyba po raz pierwszy, no może drugi w życiu zwróciła się do niego po imieniu. Przypomniał sobie jak przez mgłę, że kiedyś, w przeszłości, nie wiedzieć czemu nazywała go porucznikiem. – Co było, to było. Przeszliśmy chrzest. Jeśli mogę ci pomóc… – Postawiła przed nim filiżankę. Postanowił odczekać, aż kawa ostygnie, i wypić na odchodnym. – Mam taką prośbę… – Westchnął ciężko, przemagając wstyd. – Ale wolałbym, żeby nikt o tym nie wiedział… Malicka powoli pokiwała zgrabną głową.

– Możesz na mnie polegać – zapewniła. – Gdyby… Nie wiem… Odbiło mi. Gdybym zaczął się zachowywać… – Dziwnie – dopowiedziała, za co był jej wdzięczny. Starała się go zrozumieć, potrafił to docenić. – Dziwnie – potwierdził. – Chcę, żeby był ktoś, kto mnie zgarnie. Hif już i tak dużo dla mnie zrobił. Ale w razie czego ci pomoże. Dobra? Nie zadawała pytań. Wyczuła, że właśnie tworzy się między nimi jakaś nowa, oparta na szczerości więź. – Jasne – odpowiedziała z uśmiechem. Witczak posiedział jeszcze chwilę, zeszli z prywatnych tematów na trudną sytuację w pałacu. Potem, tak jak sobie obiecał, wypił duszkiem kawę, wstał i podszedł do drzwi. Zanim nacisnął klamkę, usłyszał szept: – Staramy się z Piotrem o dziecko. Odwdzięczała się tajemnicą za sekret. Witczak odpowiedział słabym uśmiechem. Jakiś promień nadziei w ten ponury dzień. – To dobrze. Cieszę się. Nad Warszawą zawisły ciężkie, niskie, nabrzmiałe wilgocią chmury. Powoli nadciągał front niżowy. Zero ledwo zdążył usiąść za uprzątniętym dla niego biurkiem, zapatrzyć się w stalowoszare niebo nad Muranowem, a już za jego plecami rozległo się pukanie do drzwi. W szparze ujrzał kobiecą głowę przyczepioną za pomocą krótkiej, szerokiej szyi do rozległych barków. Misia. – Panie Witczak, zapraszam do mnie. – W tonie jej irytująco wysokiego głosu Zero nie wyczuł prośby. – Już? Teraz? – wychrypiał. – Naczelnik właśnie ze mną rozmawiał. Im prędzej odbębnimy to spotkanie, tym szybciej wróci pan do swoich zadań. – Kostkiewicz była stanowcza. – Do jakich zadań? – bąknął zdezorientowany. – Już ja cię zagospodaruję – wtrącił zgarbiony nad kolejnym raportem Tymański. – Z tobą też Maluta zdążył pogadać? – Zero, nie zważając na rosnącą irytację czekającej nań psycholog, sięgnął do kieszeni po paczkę ukraińskich fajek. – Ej, ej! – Cynowska machnęła ręką z wystawionym oskarżycielsko palcem wskazującym. – Raczej nie! Stary właśnie rzucił i szaleje, jak poczuje dym. – O kurwa – skomentował Zero. – Nie wiem, co on teraz bierze, ale dostał strasznego speedu, jak rzucił te fajki. Zero jednak zapalił. Misia sapnęła, Cyna spojrzała ze współczuciem, Hif z podziwem. – Zaraz do pani przyjdę – odpowiedział Witczak, rozpierając się na krześle. W gruncie rzeczy gdyby mógł czuć cokolwiek, cieszyłby się, że wrócił na stare śmieci. Na biurku Michaliny panował pedantyczny porządek. Obok równo poukładanych wydruków i teczek, na papierowej podkładce spoczywał czysty laptop i stał kubek świeżo zaparzonej zielonej herbaty. W ostatniej chwili Kostkiewicz zdążyła uprzątnąć pluszową małpkę, którą zawsze trzymała pod ręką, ponieważ od matury przynosiła jej szczęście. Witczak skorzystał ze wskazanego mu krzesła o wyblakłym obiciu z szorstkiego materiału. – Na razie nie ma kolegi Wardala, więc możemy spokojnie porozmawiać – oznajmiła Kostkiewicz. – Skoro tak pani mówi. – Zero dostrzegł na półce rząd angielskojęzycznych podręczników wydanych przez FBI. – Chcę, żeby to pan raczej wszystko mi powiedział.

Misia sięgnęła po szkolny zeszyt z Kubusiem Puchatkiem na okładce. Coś szybko naskrobała na górze strony, po czym poprawiła okulary w drucianych oprawkach, które nadawały jej wygląd jakiegoś przemądrzałego gryzonia. Witczak wygrzebał z pamięci jedną z kreskówek oglądanych w dzieciństwie. Oczywiście! Mysz Aleksander z Pszczółki Mai, przypomniał sobie. – Jaka była przyczyna pobytu w szpitalu? Mogę zobaczyć wypis? – spytała zasłonięta Kubusiem i Prosiaczkiem pani psycholog. Zero sięgnął do kieszeni koszuli i podał przez biurko wydruk komputerowy, który Kostkiewicz zaczęła z zainteresowaniem studiować. – Zawroty głowy? – wyczytała zmyślone dane wpisane przez kolegę doktora Kamińskiego. Przytaknął. – Przejściowe zaburzenia pracy ucha środkowego – zacytował. – Po wybuchu. Ich spojrzenia się skrzyżowały. – Umiem czytać – wycedziła. Oddał cios, choć wiedział, że powinien ugryźć się w język. – Nie wątpię. Nastąpiła kilkuminutowa cisza, w czasie której Misia przejrzała wszystkie trzy strony dokumentu. Zapisała coś w swoim zeszycie. Stuknęła parę razy zakończonym gumką ołówkiem w twardą oprawę brulionu i popatrzyła na swojego rozmówcę. – Jak pan się czuje? – spytała. Nie potrafił powstrzymać słów. Zauważył, że w jego umyśle zachodziły jakieś zmiany, zabarwione pierwszymi emocjami myśli przyspieszyły. – Jak pączek w maśle – wypalił. Misia nieco zbladła, poprawiła niesforny kosmyk rzadkich włosów spadający jej na czoło. – Proszę nie żartować – pouczyła. – Przepraszam. Czuję się dobrze – odpowiedział skruszonym tonem. – Te zawroty głowy minęły? – Minęły. Wycelowała w niego grafit dobrze zatemperowanego ołówka. – Chciałabym zadzwonić do lekarza prowadzącego. Witczak niespokojnie zmienił pozycję, orientując się jednocześnie, że powinien uważać na odruchy. – To chyba nie będzie konieczne. Poprawił przetłuszczoną grzywkę, zastanawiając się, o czym Misia teraz myśli. Zły na siebie pomyślał, że jeśli się nie opanuje, wysypie całą intrygę. Przymknął oczy, próbując się uspokoić. Rozmawiał z psychologiem, może i mało doświadczonym, ale jednak z doktorantką profesora Jelenia. Zaraz go przejrzy. – Pozwoli pan, że to ja wystawię ocenę. – Misia skrobała coś w swoim zeszycie. Zero poprawił mankiety niczym niedoświadczony pokerzysta. – O co pani chodzi? – spytał, przeczuwając zbliżający się koniec farsy. Posłała mu uważne spojrzenie. – Przeszedł pan uraz głowy w czasie strzelaniny, w której brał udział także pana syn. Witczak przybrał maskę obojętności, powstrzymując odruchowe gesty. – Przybrany syn – poprawił. – A także jego siostra. Oboje przeżyli. – To dobrze. Rodzina jest ważna – odpowiedziała cieplejszym tonem. Najwyraźniej rozmowa o najbliższych uderzyła w jej czuły punkt. – Chciałabym, żeby pan wypełnił test. – Sięgnęła po plik zadrukowanych kartek.

Zero czuł silne uderzenia serca. Pomyślał, że to efekt uboczny neuroleptyków. Dopiero po chwili doszło doń, że nie, po prostu opanował go najzwyczajniejszy w świecie strach. I lęk, że zaraz wrócą głosy. – T-t-t-test? – zdołał wyjąkać. Misia uruchomiła drukarkę, która wypluła parę kartek. – Pomoże w ocenie pana zdrowia psychicznego. Na razie dziękuję, to wszystko. – Podała mu wydruk. – Dziękuję. – Wstał i wyciągnął w jej kierunku dłoń. Misia, najwyraźniej myśląc, że sięgał po przekazany jej wypis ze szpitala, chwyciła go i przytuliła do piersi. – Wypis niech pan zostawi. Oddam. Witczak poczuł falę nieprzyjemnych odczuć. – Będzie mi potrzebny. Do ubezpieczenia – wyjaśnił. Zacisnęła palce na kartkach. – Powiedziałam, że oddam. Dziękuję. Wycofał rękę, włożył ją do kieszeni spodni, pożegnał się i jak niepyszny opuścił gabinet psychologów. Ciasto było smakowite. Cyna rozłożyła równo pokrojone kawałki na talerzu i postawiła na swoim biurku. – Teściowa kazała przynieść. Ze stypy – odezwał się wysoki, szczupły mężczyzna, którego posadziła obok. Hif rozpoznał męża zmarłej blogerki. – Dobrze, że pan przyszedł. – Cynowska strzepała okruszki i odłożyła talerz na biurko Tymańskiego. Mężczyzna wpatrywał się tępo w policjantkę. – Znaleźliście ją? – spytał. Hif sięgnął po ciasto, ale zdał sobie sprawę, że właśnie przeszła mu na nie ochota. – Pracujemy nad tym. Sprawa ma u nas priorytet – zapewnił. Drzwi zaskrzypiały. Pojawił się w nich Witczak, minął wszystkich i usiadł na swoim nowym miejscu. Zabrał się do nerwowego porządkowania resztki obcych papierów, rozglądając się, gdzie może je przełożyć. Wybrał parapet. Wezwany zaczął targać włosy, wzdychając i mówiąc płaczliwym tonem: – Boże, gdzie ona teraz jest? Wszyscy w pokoju zamarli. Często mieli do czynienia z ofiarami przestępstw, zazwyczaj wiedzieli, co powiedzieć, dysponowali odpowiednimi formułkami. Tym razem żadne z nich nie wydusiło z siebie ani słowa. Nastąpiła chwila milczenia. – Rozumiem pana – zapewniła Cynowska. Facet zareagował agresją. – Gówno pani rozumie! – krzyknął. Cyna nie odpowiedziała, odwróciła w jego stronę monitor i pokazała otwartą stronę internetową z blogiem jego żony. – Czytałam. Mężczyzna nieco się uspokoił, odetchnął głęboko, zapewne starając się opanować. – Przepraszam. Tak, żona prowadziła bloga. Pisanie odrywało ją od myślenia o chorobie. Chociaż przecież o niej pisała. Cyna, stukając w jeden z klawiszy, przesunęła zawartość strony, szukając komentarzy pod każdym postem. – Duży był odzew? – spytała. – Spory. Zaczęło się od zbiórki na pierwszą operację. Kaśka założyła tę stronę, żeby podziękować.

A potem, wie pani, poszło. Wciągnęła się. Cyna kiwnęła prędko głową. – Kto był moderatorem strony? – Sięgnęła po kartkę do notowania. – Żona. No i czasem ja. – Usuwaliście jakieś komentarze? – Przycisnęła długopis do powierzchni papieru. Mężczyzna przytaknął, wzruszając jednocześnie ramionami. Stwierdzał oczywistość. – Zawsze tacy się zdarzają. Hejterzy. Drzwi znowu stęknęły. Cynowska rzuciła w ich kierunku zirytowane spojrzenie. Ciągle się tu ktoś kręci, pomyślała, nie można nawet przeprowadzić spokojnie rozpytania. Kostkiewicz przepłynęła przez pokój niczym barka po Wiśle. Cztery pary oczu uważnie śledziły każdy jej ruch, tyleż par uszu czekało na to, co miała do powiedzenia. W powietrzu zawisła niema groźba. Misia, najwidoczniej nie wyczuwając napięcia, które wywołała swoją wizytą, wręczyła Witczakowi zszyte kartki. – Oddaję wypis. – Dziękuję. – Zero schował dokument do kieszeni. – Wszystko w porządku – stwierdziła. Witczak starał się nie dać po sobie poznać, że właśnie odetchnął z ulgą. Oddał jej wypełniony naprędce test. Kostkiewicz ruszyła w drogę powrotną. W drzwiach odwróciła się i powiodła po wszystkich spojrzeniem niczym czekający na uwagę audytorium profesor. Odchrząknęła. – Lekarz prosił, żeby panu przypomnieć o kolonoskopii – wypaliła. Hif i Cyna popatrzyli na kolegę z zainteresowaniem. – Słucham? – Zero zakrztusił się łykiem zimnej herbaty. Misia zamrugała, rada z efektu, jaki udało jej się osiągnąć. – Nie czytał pan swojej karty? Witczak wyciągnął z kieszeni złożony plik. – Nie do końca rozumiem – przyznał, czując, że lekarze zdołali wykręcić mu jakiś złośliwy numer. Misia przydreptała z nieskrywaną satysfakcją i usłużnie wskazała krótko przyciętym paznokciem odpowiedni fragment. – O tu. Miał pan problemy z wypróżnianiem na zmianę z biegunką. Wskazanie do zabiegu kolonoskopii. Na cito. – Puknęła palcem i zawróciła do wyjścia. Witczak przeciągnął dłoń po niedokładnie ogolonej twarzy, usiłując ukryć irytację. Bezskutecznie. – A, tak – sapnął, czując na sobie skupione spojrzenia czterech par oczu. – Przypominam na wyraźną prośbę lekarza. – Misia dokładnie zamknęła za sobą drzwi. Zapadła chwila krępującego milczenia, w którym nagle zabrzmiało przekleństwo Witczaka. – A to skurwiel! Cyna odwróciła się z powrotem do przepytywanego, chcąc odciągnąć przynajmniej jego uwagę od schorzeń kolegi. – Może pan mi udostępnić hasło do logowania? Chcę sprawdzić te usunięte komentarze. Mąż blogerki przystąpił do intensywnego masowania czoła. – Zaraz. Już. Tylko pomyślę. Czekała gotowa do zapisania danych, a on próbował się skupić. – Nie mogę zebrać myśli – przyznał. – Niech pan się chwilkę zastanowi – poradził Tymański. Agnieszka posłała mu zabójcze spojrzenie. Drzwi znowu się otworzyły, tym razem na całą szerokość. Ujrzeli Malutę, który wyglądał jak napierająca na statek góra lodowa. Wycelował palcem

w Tymańskiego. – Hif, pozwól na chwilę. Wielkolud wyszedł na korytarz w ślad za przełożonym, nie zamykając za sobą drzwi. Widać było, jak gadają z szefem na korytarzu. Wezwany nadal próbował przypomnieć sobie hasło. Choć otoczenie mu nie pomagało. – Jakoś tak z warzywem… Brokuł? Nie… Po chwili Tymański wrócił, ominął Cynowską i siedzącego przy jej biurku mężczyznę. Podszedł do Witczaka, pochylił się i zaczął mu szeptać do ucha. Przepytywany momentalnie stracił koncentrację, przekonany, że być może pojawiły się nowe informacje związane z poszukiwaniem ciała jego zmarłej żony. – Coś wiadomo? Znaleźliście ją? – zapytał. Cyna dotknęła jego ramienia. – Proszę nie zwracać na nich uwagi. Hif, poczyniwszy tajemnicze ustalenia z Witczakiem, sięgnął po krótką kurtkę z futrzanym kołnierzem wiszącą na oparciu jego krzesła, podszedł do Cyny, ale zwrócił się do przesłuchiwanego. – Nie. To w innej sprawie – wyjaśnił, po czym obwieścił Agnieszce: – Zostajesz sama. My jedziemy do Starego Brodu. Cyna pokiwała głową. Witczak i Hif wyszli w pośpiechu. W tym momencie z odrętwienia wyrwał ją nagły krzyk tuż obok ucha. – Kalafior! Kalafior84! Jadąc do Starego Brodu, mijali rzędy zapomnianej, moknącej na deszczu kapusty. Zaparkowali na otoczonym budynkami placu, na którym dominował zasłonięty murem kościół. Znowu zaczęło padać, tym razem śnieg z deszczem. Witczak i Tymański przecisnęli się przez tłumek skupionych wokół metalowego ogrodzenia miejscowych. Wstępu na teren chroniło dwóch funkcjonariuszy, z których jeden poprowadził przedstawicieli Komendy Stołecznej przez plac przed świątynią wprost do kościelnych drzwi. Przy wejściu stał kolejny mundurowy, młody chłopak, drżący z zimna i blady z przerażenia. – Kryminalni, wreszcie! – skomentował z wyraźną ulgą. Weszli do środka. Kościół, należący do zgromadzenia braci żebraczych, odłamu powstałego jeszcze w średniowieczu dużego zakonu, wystrojem oddawał obowiązującą w regule prostotę i ubóstwo. Osiemnastowieczne trójnawowe wnętrze ujmowało prostotą. Żadnych marmurów, kamiennych niemowląt ze skrzydłami czy skrzących się złotem barokowych ornamentów. Jedynie wyrzeźbione z ciemnego drewna ołtarze, z których spoglądali odziani w brunatne habity mężczyźni z głowami otoczonymi poświatą aureoli. Zmysł węchu wabiła kompozycja unoszących się w powietrzu zapachów kadzidła, środków konserwujących drewno i kwiatów. Przez matową szybę pozbawionych witraży okien sączyło się przyćmione światło, na ścianach wisiało czternaście lamp, każda z doczepioną płaskorzeźbą przedstawiającą kolejną stację Drogi Krzyżowej. Ujrzeli grupkę postaci skupionych wokół głównego ołtarza, doświetlonego policyjną lampą skierowaną na prezbiterium. Widok zasłaniało im trzech cywilów oraz dwaj mnisi w brązowych habitach. – Fajkowski – przywitał się łysiejący mężczyzna w szarych spodniach, niebieskiej koszuli i narzuconej na ramiona służbowej kurtce. – Sierżant. – Witczak i Tymański, Wydział Kryminalny Komendy Stołecznej – przedstawił nowo przybyłych Hif. – Dobrze, że jesteście. To u nas pierwsze takie morderstwo od lat – skomentował z wyraźną ulgą w głosie Fajkowski. – Wcześniej był tylko lincz w Sokółce. – A! To u was! – przypomniał sobie Tymański.

– Tam działają nasi chłopcy od śladów. – Sierżant wskazał policjantów w cywilu, pracujących za ołtarzem. – A to ojcowie z klasztoru. – Gestem dyrektora teatru przedstawił obu zakonników. Zadbany mężczyzna z misternie przystrzyżoną hiszpańską bródką wystąpił krok do przodu, kiwnął głową i przywitał się. – Leon Nowak, przeor. – Poprawił fotochromy w cienkich oprawkach. – To brat Serafin. – Wskazał milczącego sześćdziesięciolatka z przypominającą krzak brodą opadającą na okrągły jak piłka brzuch. – Co tu mamy? – Witczak zbliżył się do ołtarza głównego. – Ofiarę znalazła siostra Klara – zrelacjonował szef komisariatu. Podeszli bliżej. Tymański zakasłał nerwowo. Na schowanym za ołtarzem fotelu siedział odziany w mszalne szaty martwy mężczyzna. Obok, między otwartymi, pozłacanymi drzwiczkami tabernakulum unosiła się w powietrzu odcięta ludzka głowa. Widok był surrealistyczny. – Klara jest w szpitalu. Doznała zawału – wyjaśnił nieobecność głównego świadka ojciec Leon. Fajkowski zwrócił się do zajętych zbieraniem śladów techników. – Panowie, uruchomicie głowę? Jeden z funkcjonariuszy cofnął się do ołtarza, nogą trącił fałdy obrusa. Szczęka zmarłego poruszyła się, z wnętrza metalowej kasety na hostie rozległ się zniekształcony ludzki głos. „Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze. Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią. Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą”. – Nie dziwię się, że dostała ataku serca – skomentował Tymański. – Sprawca zamontował fotokomórkę – wyjaśniał technik. – O tu. – Uniósł nieco obrus, odsłonił urządzenie przyczepione do nogi ołtarza. – Zakonnica, przechodząc, aktywowała sygnał radiowy, ten uruchomił mechanizm, otworzyły się drzwiczki i wysunęła głowa na takiej szynie. Witczak włożył jednorazowe ochraniacze na buty, podszedł i spojrzał w matowe oczy wysuniętej z tabernakulum twarzy. – No, zmyślne – skomentował. – Ofiara to ksiądz z tego klasztoru? Zakonnicy spojrzeli po sobie, jakby potwierdzali wcześniejsze ustalenia. Jednak odezwał się sierżant. – Ojciec Leon to sprawdzał. Wszyscy mieszkańcy są obecni. Tymański przeczesał swój krótki, acz gęsty zarost. – Zmarły nie miał przy sobie żadnych dokumentów? Chyba księża jakoś się legitymują? Ojciec Leon westchnął. – Tak jak wszyscy, dowodem osobistym. – W głosie miał złość, zupełnie jakby rozmawiał z Milicją Obywatelską z dawnych lat. – Przeszukaliśmy ciało, ale nic nie znaleźliśmy w kieszeniach – dodał Fajkowski. Witczak próbował zajrzeć do wnętrza skrytki, interesował go mechanizm umieszczony w środku. – Jak morderca zrobił tę ruszającą się szczękę? – spytał fachowców. Technik, nie kryjąc podziwu, przystąpił do omawiania szczegółów. – Musiał wyłamać stawy skroniowo-żuchwowe. W szyi umieścił małe silniczki, takie jak w lokomotywach PICO. Witczak pokiwał głową, sam w dzieciństwie bawił się w zawiadowcę miniaturowej stacji. – Skąd leciał dźwięk? – spytał. – Z tabernakulum. A z tyłu są baterie zasilające wszystko. – Wszystko? Technik pokiwał głową. – Odtwarzacz z głośnikami oraz silniki do szczęki i szyn.

– Pieprzony majsterkowicz – skomentował Tymański. Witczak wyszedł poza światło ołtarza, oddalił się od prezbiterium, znalazł sobie miejsce w jednej z ław dla wiernych. Tymczasem brat Serafin zmrużył oczy, gładząc wiszącą mu w nieładzie brodę. – Jak się lepiej przyjrzeć… to… Myślałby kto… – Sapnął i rzucił nerwowe spojrzenie w stronę przełożonego, który natychmiast spytał: – Rozpoznaje go brat? – W jego głosie zabrzmiał niepokój. – Mieszkasz tu najdłużej. Powiedz! Serafin nachylił się w stronę przeora, jakby zamierzał szeptać. Tymański i Fajkowski zrobili dwa kroki w ich stronę. – Wygląda jak… – Brat Serafin zrobił nerwową pauzę. – …Nasz dawny przeor… Leon Nowak się ożywił, przetarł irchą szkła okularów, ponownie z uwagą przyjrzał się martwej głowie. – Który? – Najwidoczniej wciąż nikogo w martwym nie rozpoznawał. – Paweł – rozjaśnił wątpliwości Serafin. – Kownacki. Tymański nie wytrzymał. – O kogo chodzi? – spytał. – O kim ojcowie mówicie? Leon przeżegnał się, potwierdzając podejrzenia współbrata. – O mój Boże! – Złożył ręce do modlitwy. – Wieczny odpoczynek racz mu dać, Panie. Tymański stracił cierpliwość, wziął się pod boki i spytał z groźbą w głosie: – Czyli rozpoznaliście ofiarę? Tak? Leon pokiwał głową. Tak, teraz i on nabrał pewności. – To biskup pomocniczy diecezji łomżyńskiej. Kiedyś nasz współbrat, Paweł Kownacki. Tymański podrapał się w kudłaty łeb. – No, no. Biskup. To teraz się zacznie. Witczak, siedząc w pierwszej ławie, poczuł narastającą falę emocji. W jego piersi rozeszło się nieokreślone, miłe ciepło. Zaskoczony dostrzegł, jak przez nisko wiszące chmury przedarło się słońce, promień światła rozlał się jasną plamą na ołtarzu. Zero znów miał osiem lat, stał w gromadzie rówieśników w nawie głównej świątyni pod wezwaniem świętego Józefa na Kole. W jego piersi rosły duma i radość z właśnie mającego nastąpić wydarzenia. Dlaczego właśnie teraz? – zapytał sam siebie. Dlaczego wrócił pamięcią do owego uroczystego, a jednak zupełnie zapomnianego momentu dzieciństwa, kiedy ostatni raz w życiu był naprawdę szczęśliwy? Pierwsza Komunia Święta. Rok, w którym matka jeszcze była zdrowa, a ojciec nie pogrążył się w nałogu alkoholowym. Czemu właśnie teraz? Wokół kościoła zgromadziło się jeszcze więcej ludzi, wyglądało to tak, jakby wewnątrz trwało ważne dla społeczności nabożeństwo, a nie początek śledztwa w sprawie morderstwa. W południe pracownicy Miejskiego Przedsiębiorstwa Usług Komunalnych wynieśli na noszach ciało umieszczone w foliowym czarnym worku. Błysnęły flesze, dziennikarka warszawskiej stacji telewizyjnej rozpoczęła relację na żywo. Tłum zaroił się, tworząc wąski szpaler. Ludzie z tyłu stawali na palcach, starając się cokolwiek zobaczyć. – Gdzie możemy porozmawiać spokojnie? – spytał Tymański, zapaliwszy papierosa. Przeor wskazał furtę prowadzącą do wnętrza przyklejonego do kościoła klasztoru. – W refektarzu nikt nie będzie nam przeszkadzał. – Niech pan uspokoi ludzi – poprosił Hif, wiedząc, kogo lud najprędzej posłucha. Zakonnik wspiął się na podmurówkę parkanu. Dobrze widoczny, uciszył tłum gestem dłoni. – Kościół będzie zamknięty co najmniej przez dwa dni – ogłosił. – Może czegoś się dowiemy? – spytał mężczyzna w roboczym ubraniu.

Wśród ludzi przeszedł szmer. – Podobno kogoś zabili?! – krzyknęła jakaś kobieta o piskliwym głosie. – Naszego czy obcego? – dopytał stojący obok niej młody mężczyzna. Przed ludzi przepchnęła się dziennikarka z mikrofonem ozdobionym emblematem stacji VTV Wawa, razem z asystującym jej kamerzystą. – Panie oficerze, jakieś oświadczenie dla mediów? – poprosiła przymilnym tonem, w którym jednak pobrzmiewały zniecierpliwienie i władczość. Tymański pokręcił głową i pewnym siebie głosem odpowiedział: – Żadnych oświadczeń, komentarzy, wypowiedzi. Na razie na to za wcześnie. Proszę dać nam pracować! Karawan odjechał, Tymański i Fajkowski w ślad za Leonem Nowakiem skryli się ponownie we wnętrzu świątyni, do której dostępu bronili mundurowi. Furta została zamknięta policyjną taśmą. Nowak poprowadził bocznym przejściem po prawej stronie ołtarza. Przez zakrystię i klasztorną kaplicę weszli do szerokiego korytarza z kamienną posadzką. Panowała tu wielowiekowa, dojmująca cisza. Światło padające z wychodzących na wewnętrzny ogród okien tworzyło na posadzce plamy jasności. Witczak przypomniał sobie, że podobne konstrukcje widział w Hiszpanii. Najwyraźniej budynki zakonne w całej Europie wznoszono według tego samego projektu, zupełnie jak sieciowe hotele. Podróżnik w każdym mógł czuć się jak u siebie. Jedyną różnicę dostrzegł w architekturze krużganków, które zostały zabudowane, zapewne ze względu na surowy północny klimat. – Bardzo tu ładnie – zwrócił się do idącego obok Serafina. – Trochę ponuro – skomentował zakonnik. – Przydałby się remont generalny. Leon odwrócił się i machnął ręką, najwidoczniej uciszając powracający przy różnych okazjach spór. Witczak rozglądał się zauroczony wnętrzem. – Mnie się podoba tak, jak jest. Co na górze? Leon wskazał wąskie drewniane schody prowadzące na piętro. – Cele braci. Klasztor pochodzi z osiemnastego wieku. Działa dwieście pięćdziesiąt lat. Otworzył zdobione roślinnymi motywami drewniane drzwi, szerokim gestem zaprosił wszystkich. Policjanci i zakonnicy znaleźli się w refektarzu, gdzie na bielonych ścianach, okrytych do wysokości siedzącego człowieka boazerią, spoglądali uwiecznieni na portretach mnisi. Solidne drewniane ławy zachęcały do zajęcia miejsc. Witczak zwrócił uwagę na pulpit ustawiony pod szczytową ścianą. Widocznie bracia modlili się nawet podczas posiłków. Leon zaoferował gorącą herbatę, po którą wysłał Serafina. Zakonnik zniknął w sąsiadującej z refektarzem kuchni, skąd po kilku minutach wrócił z parującym metalowym imbrykiem i kubkami. Przeor wskazał wiszące na bocznej ścianie portrety. – To moi poprzednicy. Ale tylko z dziewiętnastego wieku. – Ciekawe – skomentował Witczak. Hif zmienił temat. – Weźmy się do roboty. Dzwoniłem do Łomży. Chłopaki rzeczywiście od wczoraj poszukują tamtejszego biskupa. Podobno wyszedł na miasto i nie wrócił. Zostawił samochód na parkingu. Kamera monitoringu nagrała zielonego golfa czwórkę, do którego wsiadła ofiara. Kierowca nie został uchwycony na ujęciu. Zrobimy badania genetyczne, żeby potwierdzić tożsamość naszego nieboszczyka. – Żaden z ojców nie podejmuje się jednoznacznej identyfikacji? – upewnił się sierżant Fajkowski. Leon pokręcił głową. – Nie. Dawno go nie widzieliśmy, a rysy twarzy… Hm… Po tym, co z nią zrobiono, są jakby zatarte. – W takim razie może ktoś z tej… – Tymański szukał odpowiedniego słowa. – …Z kurii rozpozna ciało.

Przydałyby się też jakieś dane medyczne. Sądzę, że pojedziemy teraz do Łomży. To jakieś sto pięćdziesiąt kilometrów. Damy radę w dwie godzinki. Dał znak Witczakowi, który wiercił się na swoim miejscu z niepewną miną. – Możemy porozmawiać? – odezwał się bezpośrednio do Tymańskiego, który zmarszczył czoło zaskoczony. – Słucham, komisarzu. Witczak wskazał drewniane drzwiczki w ścianie. – Tam jest kuchnia, prawda? – zapytał przeora. – Tak – potwierdził Nowak. – A właściwie zmywalnia. Kuchnia jest trochę dalej. Witczak wstał i klepnął zdezorientowanego Tymańskiego w plecy. – Chodźmy. Przeszli do pomieszczenia, w którym dominował spory zlewozmywak, stół i szafy na naczynia. Hif rozejrzał się niepewnie, odruchowo sięgając po paczkę fajek. – Co tam? – poczęstował Witczaka, który odmówił z niepewną miną. – Myślę, że dobrze będzie, jak tu zostanę – wyjaśnił, drapiąc się po głowie. Tymański zmarszczył brwi, rozejrzał się po otaczającej ich boazerii. – W Starym Brodzie? – Tak. Tu, w klasztorze. Czuję, że powinienem… – Zero blefował. W istocie, wdychając zapach starego drewna, odczuł wyraźnie, że oto znalazł spokojną przystań. On, materialista, którego ostatnie wspomnienia z uroczystości religijnych sięgały Pierwszej Komunii, nagle zapragnął pomieszkać wśród mnichów. Nie potrafił tego wytłumaczyć i nie chciał, musiał jednak podać racjonalny powód. – Co ty mi tu pierdolisz… – mruknął Tymański. – Sam nie wiem. – Zero jednak sięgnął po papierosa. – Jedź, załatwiaj w Łomży, co musisz. Ja tu posiedzę. Ojczulkowie na pewno puszczą parę. Chwilę palili w milczeniu. Hif zdusił niedopałek w zlewie, nie wiedząc, co o tym wszystkim myśleć. – Jesteś pewien? – spytał podejrzliwie. – Dziwnie jakoś… Witczak westchnął, rozumiejąc, że nie powinien ściemniać przyjacielowi. Musiał odkryć choć jedną kartę. – Dobrze się tu poczułem. Nie wiem. Może po tym szpitalu potrzebuję odmiany. Hif tarł niskie, poryte zmarszczkami czoło. – Dobra, zostań – podjął w końcu decyzję. – Pogadam z tym przezorem – zaoferował Zero, wywołując zdziwienie na obliczu kolegi. – Chyba przeorem. Witczak spojrzał zdezorientowany, jakby myślami odleciał daleko w przeszłość. – Co? Hif machnął przypominającą imadło dłonią. – Dobra, już nic. Siedź, gadaj. Tylko nie wyłączaj komórki. Cynowska w służbowym fiacie wpatrywała się w rozjarzony ekran LCD. Wyruszyła na polowanie. O dwudziestej pierwszej zaparkowała przy Ogrodowej, blisko kancelarii, w której odrabiała pańszczyznę Anka. Godzinę temu partnerka przesłała jej SMS-a z informacją, że wróci późno. Cyna uruchomiła wtedy ściągnięty z sieci Spydragon, gotowa przetestować liczne opcje programu. Zaparkowała wóz przy wjeździe na podwórze, ponieważ wszystkie miejsca parkingowe były o tej porze zajęte. Stała z wyłączonym silnikiem, zastanawiając się, czy funkcja podsłuchu zainstalowanego na komórce Anki zadziała. Uruchomiła program i przystawiła telefon do ucha. W słuchawce usłyszała

pogłos i szmery świadczące o tym, że jej smartfon rzeczywiście połączył się z aparatem Anki. Cynowska miała nasłuch na to, co działo się w kancelarii Pijawki. Godzina dwudziesta siedem. Nagle ucho Agnieszki zaatakowała kanonada dźwięków z głośnika jej własnego aparatu. Ogłuszona odrzuciła dzwoniącą komórkę na fotel pasażera. – Awruk! – zaklęła, zła na rosyjskich programistów, że nie dopracowali swojego szpiegowskiego cacka, które, włączone, powinno zawieszać inne procesy, a zwłaszcza dzwonki. Próbując się uspokoić, sięgnęła ponownie po komórkę i odebrała. – Starszy aspirant Cynowska, słucham – odezwała się swoim najbardziej opryskliwym tonem. Głos rozmówcy był jej obcy. – W jakiej sprawie? – dopytała, usiłując skojarzyć usłyszaną właśnie nazwę firmy z jedną z bieżących spraw. W końcu dowiedziała się, że oddzwonił przedstawiciel spółki zajmującej się hostingiem przestrzeni dyskowej, któremu nagrała się na pocztę głosową kilka godzin temu. – Teraz pan oddzwania?! – zganiła faceta – Wie pan, która godzina? Tak. Chodzi mi o posty zbanowanych userów wchodzących na blog Moja walka z raczyskiem. Z numerami IP, tak. Może pan przesłać mi na mejla? Cyna, małpa, pemail, kropka, peel. Dobra, będę wdzięczna. Zakończyła rozmowę, klnąc na niestandardowe godziny pracy w wolnych zawodach. Przerzucając palcem kolejne ekrany smartfona, wróciła do programu śledzącego. Tym razem uruchomiła głośnik, z którego natychmiast wydobyły się dźwięki rozmowy. Rozpoznała po głosie szefa Anki. Zdarzało jej się odbierać od niego połączenia telefoniczne wykonywane w przedziwnych porach weekendów. – Pani Aniu, wszyscy już wyszli? – spytał rozdrażnionym tonem. Cynowska poczuła, jak jej wolna dłoń odruchowo zwija się w pięść. Anka odpowiedziała krótkim, stłamszonym „Tak”. – A przygotowała pani ten wniosek do sądu okręgowego dla Certexu? Jest mi potrzebny na wczoraj. – Pijawka nie odpuszczał, Cyna znała z opowieści ten władczy ton. – Właśnie go kończę. Odszedł parę kroków, stukanie jego drogich skórzanych pantofli było wyraźnie słyszalne. – Zamknie pani biuro? – spytał rzeczowo, nieco już uspokojony. – Tak. Wniosek położę na pana biurku. Pijawka odchrząknął, zapewne spojrzał na zegarek. – Proszę mi przesłać na komórkę. Przeczytam wieczorem. – Myślałam, że już jest wieczór – odpowiedziała Anka nieco ciszej, jakby mówiła tylko do siebie. W głosie Pijawki Cynowska usłyszała sadystę rozbawionego słabą oznaką buntu. – Słucham? A tak. Dowcipna pani jest. No, proszę się nie przepracowywać. Trzasnęły drzwi. Cyna odetchnęła. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie wyjść mu na spotkanie, nieco przefastrygować tę ładną buźkę. – Jebany chuj – usłyszała reakcję Anki. Uśmiechnęła się do aparatu. Nagle jej uwagę odwróciło pukanie w szybę samochodu. Przez moment myślała, że dostanie zawału. Odkręciła korbką okno, ktoś poświecił jej latarką prosto w oczy. W poświacie rozpoznała policyjny mundur. Aspirant miał nieświeży oddech. – Co pani tu robi? Zakazik jest. Rzeczywiście, zablokowała przejazd. – Wydział kryminalny, awruk – postanowiła skasować faceta. Nie będzie jej tu podskakiwał, szczeniak jeden. – A, to w porządku! – rzucił stojący przy pozostawionym na środku Ogrodowej radiowozie drugi mundurowy.

Wycelowana w twarz Cyny latarka w tej chwili powinna zgasnąć, a z ust mężczyzny rozbrzmieć przeprosiny. Ostre światło diody wciąż jednak penetrowało jej twarz. – To pewnie ta słynna Cynowska! – Pochylony nad nią mężczyzna wciąż owiewał ją fetorem ze swojej jamy ustnej. – Słynna, nie słynna. O co ci chodzi? – Agnieszka powoli traciła cierpliwość. Masę czasu zajęło jej wyrobienie sobie pozycji w męskim świecie, a teraz ten gówniarz, któremu wydawało się, że pozjadał wszystkie rozumy w rejonie, przeciągał strunę. Drugi aspirant podjął się nieudanej próby załagodzenia sytuacji. – Olek, weź odpuść. Cyna pokiwała głową. Zgadzała się z przedmówcą. – Właśnie, Olek. Daj na luz. Aspirant prychnął. – Pierwsza lesba RP! – Ja przepraszam za kolegę – negocjował dalej kolega Olka, chwytając go za ramię. Jednak interwencja okazała się bezskuteczna. Cyna straciła cierpliwość, sięgnęła do klamki swojego samochodu, żeby wydostać się na zewnątrz. Aspirant brutalnie trzasnął uchylonymi drzwiami, obijając Cynowskiej łokieć. – Ładna to ty nie jesteś – kontynuował tym samym tonem. Po prostu nie miała innego wyjścia. Obolałą ręką chwyciła zwrócony w jej stronę nos, ściskając nozdrza między palcami. Aspirant kwiknął. Prawą ręką przekręciła kluczyki w stacyjce, wrzuciła wsteczny i powoli wycofała wóz na ulicę, ciągnąc za sobą kulfon i całą resztę Olka. Słyszała jakieś adresowane do niej przekleństwa, czuła krew ściekającą jej po ręku. Wyprowadziła wóz na aleję Jana Pawła, wlokąc za sobą natarczywego faceta. W ostatniej chwili pchnęła go na asfalt i płynnie włączyła się w rzadki o tej porze ruch. – Ynolodreip satuk! – skomentowała po swojemu całe zajście, mijając rondo ONZ.

DZIEŃ SZÓSTY

12 stycznia, środa Poderwał się z posłania, reagując na nieznany, natarczywy dźwięk. W pierwszym odruchu szukał swojej szpitalnej szafki i pozostawionego tam zegarka. Zamiast oświetlonej poświatą miasta plamy na suficie dojrzał w półmroku niski strop z odcinającymi się ciemnymi belkami. Przez małe okno z zewnątrz wdzierał się ziąb, który nocą na dobre zagościł w celi. Klasztor, przypomniał sobie Witczak. Na jego prośbę wczoraj ojciec Leon zaoferował mu jedną z cel zakonnych. Mikroskopijną, umeblowaną tylko wąskim łóżkiem, stołem, krzesłem i szafą na ubrania, w której Zero i tak nie miał co powiesić. W nocy ściągnął z oparcia krzesła porzuconą tam kurtkę, by się nią nakryć, tak było zimno. Jak oni tu wytrzymują? – pomyślał. I jeszcze ten dzwon tuż za drzwiami. Odnalazł wreszcie zegarek i ze zdumieniem odczytał godzinę. Piąta piętnaście. O kurwa! Spał w ubraniu, wyplątał się więc z cienkiej pościeli, otworzył drzwi i przekroczywszy niski próg, za załomem korytarza odnalazł Leona Nowaka, który właśnie przestał walić w zawieszony na ścianie kawał metalu. – I jak się panu podoba? – spytał na widok zdumionego policjanta. – Już pobudka? – upewnił się Zero zaskoczony własnym głębokim snem, z którego wyrwało go dzwonienie. Od dawna tak zdrowo nie spał. – U nas to się nazywa jutrznia, panie oficerze – wyjaśnił Leon. – Ale jeśli pan nie ma ochoty, nie trzeba. W razie czego będziemy w chórze. – Tam przy organach? – upewnił się Witczak, budząc śmiech zakonnika. – Nie! Mówię o chórze zakonnym. To ta mała kaplica obok zakrystii. Witczak przypomniał sobie niewielkie pomieszczenie z dwoma rzędami ustawionych naprzeciwko siebie ław. – Modlimy się tam wspólnie. O siódmej jest msza święta. Ale pan może zejść na ósmą, na śniadanie – wyjaśnił przeor. Witczak poklepał Leona po ramieniu. – Dziękuję. Wrócił do swojej celi, usiadł na pryczy. Przeczesał włosy palcami. Uchylił okno, poczuł na twarzy orzeźwiające mroźne powietrze. Nakrył się kocem i zapalił papierosa. Co ja tu, na Boga, robię? – zadał sobie pytanie. Przedziwne miejsce. A jednak, zrozumiał, osiągnął tu tak zapomniany spokój ducha. Przespał całą noc. Może zostanie świeckim, niewierzącym zakonnikiem? Hif wrócił z Łomży późnym wieczorem. Wstępne porównanie uciętej, umieszczonej w tabernakulum głowy z ostatnimi zdjęciami biskupa Kownackiego dało pozytywne rezultaty. Musieli poczekać jeszcze na ostateczne wyniki badań DNA. Tymański wiedział, że potrwa to najwyżej czterdzieści osiem godzin. Wcześniej ściągną do kostnicy w Starym Brodzie przedstawiciela kurii na identyfikację. Wieczór Tymański spędził w Komendzie Stołecznej, porządkując i uzupełniając papiery – ot, żmudna robota psa łańcuchowego.

W nocy śnił o polowaniu. Stał na granicy lasu i celował w poruszające się, szeleszczące krzaki po drugiej stronie polany. Trwało to długo, tak że powoli tracił cierpliwość, wreszcie gałęzie rozstąpiły się, ujrzał nieznaną mu postać odzianą w czarną sutannę. Mimo to oddał strzał. Na szczęście ze snu, który w momencie sprawiania zwierzyny powoli przemieniał się w koszmar, wyrwał go skaczący po łóżku synek, który krzykiem oznajmiał, że nie chce iść do przedszkola. Tymański przeprowadził z synem poważną rozmowę, umył się, ubrał i odstawił przygotowanego przez Agatę malca do Małej Fruzi, prywatnej placówki działającej dwie przecznice od domu na Julianowie. W pałacu zjawił się o dziewiątej. – Czołgiem! – przywitał ślęczącą nad sprawą o kryptonimie „Kolekcjoner” Cynowską. – Jakieś wyniki? Cyna walnęła w enter, zapisując plik. – Słyszałam, że masz sprawę sezonu – odpowiedziała, zmieniając temat. Hif rozwinął z papieru kanapkę i zasiadł za swoim biurkiem. – No. Kolejny pojeb. Dziś sam biskup diecezji przyjedzie zidentyfikować swojego koleżkę. Cyna przełączyła się na Wirtualną Polskę, wskazując nagłówek Brutalne morderstwo w klasztorze. – W internecie aż huczy. Zresztą w telewizji też. Włączysz mnie? Hif posłał jej tryumfalny uśmiech. Brak pewnych szczegółów w artykule świadczył, że nikt z miejscowej policji jeszcze nie sypnął mediom. – Tak? A kto zajmie się Kolekcjonerem? – spytał retorycznie. Cyna, która takiej odpowiedzi się spodziewała, przystąpiła do relacji z wyników swojego śledztwa. – Chyba mam jakiś trop. Właściciel firmy hostingowej przysłał mi wszystkie usunięte posty. Jeden gość się powtarza. Gdyby ta kobieta nie umierała, pewnie wytoczyłaby mu sprawę o stalking. Hif przysunął się do laptopa ustawionego na biurku Cynowskiej. – Pokaż. Otworzyła odpowiedni list w programie pocztowym i przeczytała: – „Jesteś piękna jak sama śmierć”. „Przeleciałbym cię na wylot”. „Pobawię się z tobą, jak umrzesz”… Hif odgryzł kawał przyniesionej z domu kiełbasy z dzika. – Nieźle. Masz jego IP? Cyna wskazała rząd cyfr w treści listu. – I owszem. Ale czy to wystarczy? Za cienka jestem. Pójdę z tym bajzlem do Generała. Tak nazywali najlepszego speca w wydziale techniki operacyjnej, który często pracował w swoim przypominającym twierdzę domu. Hif spojrzał na zegarek. – Witczak się nie odzywał? Cyna nie kryła zdziwienia. Rzeczywiście, Witczak się spóźniał. – Nie. A co z nim? Hif mozolnie żuł kęs, rozważając odpowiedź. Nie wiedział, dlaczego właściwie uległ i pozwolił koledze zostać w Starym Brodzie. Wreszcie przełknął i wyjaśnił: – Jest w klasztorze. Powiedział, że dobrze się tam poczuł. I został. Cyna uniosła brwi. Najpierw dwumiesięczny pobyt u czubków, potem ten niespodziewany powrót do pracy, a teraz decyzja o zamieszkaniu w klasztorze? – Maluta się nie przypieprzy? – spytała. Hif skupił się na wydłubywaniu resztek przemielonej dziczyzny z dziur w uzębieniu. – Póki jest na miejscu morderstwa, chyba nie – odpowiedział, cmokając. – Powiemy, że wykonuje zadania operacyjne.

– W klasztorze? – Miała wiele wątpliwości. W tym momencie odezwał się jej telefon. – Przepraszam. – Sięgnęła do kieszeni, odebrała. – Cynowska. Tak, panie doktorze. Wyniki? Przyjadę. Na którą? – Spojrzała na swoją pamiątkową busolę. – No dobrze. Będę. Czy to coś poważnego? Dziękuję. Odłożyła komórkę na blat biurka. Hif posłał jej pytające spojrzenie, na które odpowiedziała uspokajająco: – Wyniki badań. – Zamknęła laptop, wstała i ściągnęła kurtkę z oparcia krzesła. – Nic nie powiedział. Pojadę do Generała, a po drodze wstąpię do lecznicy. Ogród ciągnął się aż do linii strzelistych topól, z jednej strony ograniczony niewysokim murem, z drugiej rzędem szklarni i zespołem niskich budynków. Razem z Leonem szli pokrytą kałużami alejką, mijając rzędy róż zawiniętych w słomiane chochoły. Właśnie okrążyli ustawioną na spękanym postumencie figurę świętego Nepomucena i zawrócili w kierunku odległego klasztoru. – Jak się panu u nas podoba? – Leon zacierał blade, zziębnięte dłonie. – Taki wielki nawias. – Witczak napawał się panującą na zakonnym terenie ciszą. Leon, omijając większą kałużę, wszedł w mniejszą, rozpryskując wodę i mocząc skarpetkę. – Tak to wygląda? Czasem przyjmujemy tu gości ze świata. Witczak domyślił się, że mianem „świata” mnisi określali laicką przestrzeń za murami. Mimo to zapytał: – Ze świata? Leon posłał mu nieco skwaszony uśmiech, świadczący o tym, że gdyby mógł, nigdy nie przystałby na ten kompromis z zasadami mamony i interesów. – Klasztor jest drogi w utrzymaniu. Mamy umowę z agencją turystyczną. Jeden gość na miesiąc. Witczak nigdy się z taką ofertą nie spotkał, choć, sam musiał to przyznać, nie był zbyt częstym klientem biur podróży. Parę lat temu wybrał się w nieudaną podróż do Hiszpanii, kraju ulubionej lektury, Don Kichota. – Dużo płacą? – Zastanawiał się, czy Leon nie zechce podliczyć i jego za pobyt. – Nie uwierzyłby pan! – Przeor prychnął wesoło. – Teraz macie jakiegoś gościa? Wymienili porozumiewawcze spojrzenia. – Wiem, dokąd zmierza to pytanie, ale niestety, od dwóch miesięcy nie było zainteresowanych – odpowiedział Leon. Stanęli w pół drogi, wpatrzeni w krajobraz przed sobą. Widzieli budynki zakonne, wybijający się wieżą dzwonniczą kościół pośrodku, z prawej strony piętrowy klasztor z przylgniętymi doń zabudowaniami gospodarczymi, z lewej pomalowany na biało dwupiętrowy budynek. Witczak wskazał tę budowlę. – A tam co jest? – spytał. – To dom rekolekcyjny. Wynajmujemy go różnym grupom. Teraz na przykład mają tam spotkanie egzorcyści – wyjaśnił przeor. – Egzorcyści? Przeor pokiwał głową. – Na pewno ich pan spotka. Może oprowadzę pana po starej części? Podjąwszy decyzję, Adam Tymański ruszył dziarskim krokiem przed siebie. Minął kolejne drzwi w korytarzu na parterze Komendy Stołecznej, kierując się do pokoju zespołu pomocy psychologicznej. Z pracownikiem tej jednostki wiązał duże nadzieje. Przed podjęciem decyzji z nikim się nie konsultował,

nikogo nie prosił o radę czy pozwolenie. Po prostu poszedł. Na karku miał tę niecodzienną sprawę morderstwa na zakonniku. Ba! Biskupie! Prasa zaczęła już węszyć i Tymański nie wątpił, że raczej wcześniej niż później ktoś puści parę z gęby i w mieście zawrze niczym w wielkim kotle. Informacja o powieszonej w tabernakulum obciętej głowie obiegnie media, ludzie zaczną się burzyć, pytać. Co policja robi w tej sprawie? Kto jest sprawcą? Jakie są tropy? Oczywiście rzecznik dostanie odpowiednie instrukcje. Będzie zasłaniać niewiedzę wyświechtanymi formułkami, że dla dobra śledztwa należy zachować wszystkie szczegóły w tajemnicy. Ale jak długo się uda? W tym kraju jeszcze nikt nie odważył się podnieść ręki na hierarchę. W Polsce purpura to kolor święty. Tymański spodziewał się ofensywy radia, prasy i telewizji. Wiedział, że będą śledzić każdy ich krok, próbować przekupić policjantów, młode dziennikarki zagadywać go będą w drodze do Chińczyka, nie podając, dla jakiej agencji prasowej pracują. Niedługo zrobi się tak, jakby przyjechał do tego miasta cyrk. Ile jeszcze mają czasu, zanim się zacznie przedstawienie? Dzień, dwa? A może godziny? Z tymi rozterkami stanął pod drzwiami psychologów i zapukał. Odpowiedział mu wysoki, niewyraźny głos. Wziął jego ton za dobrą monetę. Michalina siedziała za biurkiem i jadła zupę ze słoika. Tymański rozejrzał się po pokoju, lustrując pozostałe, wolne miejsca pracy. Do dyspozycji miał tylko Misię. – Cześć – przywitał się zdawkowo. Właściwie nie wiedział, dlaczego Cynowska tak jej nie lubiła. Może było coś irytującego w zachowaniu tej kobiety albo w wyglądzie. Zastanawiał się na przykład, dlaczego ta wysoka dziewczyna o posturze miotaczki młotem mówi takim przygaszonym, cieniutkim głosem. – Cześć – odpowiedziała. – Potrzebuję opinii w sprawie biskupa – wyjaśnił bez wstępu, wiedząc, że będzie mu wdzięczna za najmniejszy ochłap. A ten, który jej rzucał, wcale nie był taki mały. Kostkiewicz, nie ukrywając podniecenia, odsunęła słoik, wytarła serwetką usta, wstała. – Poważnie? A Wardal? – niepewnie spytała o swojego kolegę z pokoju. – Siedzi przecież na Wybrzeżu, nie będę go ściągał – z niechęcią przypomniał Tymański. W istocie, gdyby nie sprawa porwania dziecka, w którą zaangażował się szef psychologów, nie brałby tej Kostkiewicz. – Wchodzisz? Misia gorliwie pokiwała głową. – Pewnie! Przeczesał dłonią czuprynę. Nigdy nie miał głowy do fachowej terminologii. – Chodzi mi o tę… analizę biskupa. – Wiktymologiczną? – domyśliła się. – No! – Strzelił palcami. Zaczynali się rozumieć. – Pojedź do Łomży. Pogadaj z klechami. Może znajdziesz kogoś z dobrym motywem. Wiesz, o czym mówię? Wiedziała. Z miejsca zaczęła się szykować. – Muszę załatwić delegację i zadzwonić do męża. – Sięgnęła do stojących na półce książek. Hif wygiął dokuczający mu ostatnio kręgosłup. – Tylko wiesz… – Co? – Michalina spakowała do podręcznego plecaka kilka tomów. – Liczy się czas. – Tak, tak, jasne. – Machnęła ręką. Teraz zależało jej przede wszystkim na załatwieniu formalności i przygotowaniu obiadu dla męża na dwa dni. Już miał zawrócić, kiedy przypomniał sobie ostatnią rozmowę z Cyną, jak marszcząc nos, przedrzeźniała psycholożkę. – Co masz dziś na obiad?

– Kurczaka. Z rożna. A co? – Pieczony drób był najszybszym i ulubionym daniem obojga Kostkiewiczów. Hif uśmiechnął się tylko. Rzeczywiście, mówiła jak myszka. Ale właściwie co w tym takiego złego? – Nic, nic. Na razie. Ogarnij to do piątku – poprosił na odchodnym. Po korytarzu lecznicy snuła się delikatna fortepianowa muzyka, dobrana tak, aby koić nadwerężone nerwy, łagodzić napięcia towarzyszące podejmowaniu życiowych decyzji. Cyna nienawidziła tych zapętlonych nut spod pióra jakiegoś Erica Satiego czy innego autora tapet dźwiękowych. Wolała ostrzejsze rytmy – trash, metal, punk. Zirytowana czekała na wizytę, zastanawiając się, dlaczego lekarz ją wezwał. Między zwojami mózgu rodziły się demony podejrzeń. Nowotwór. Nic, tylko rak. Czy w badaniach krwi można stwierdzić chorobę? – pytała sama siebie. Oczywiście! Białaczkę, odpowiedział jej wewnętrzny głos. Poczuła, jak krew odpływa jej z głowy. Zachwiała się. Przed oczami mignęły jej fotografie kobiety oglądanej ostatnio w internecie. Moja walka z raczyskiem. Postępujące wyniszczenie, wyłysiała od chemii głowa, ładna twarz zmieniona cierpieniem, wpatrzona zgasłym spojrzeniem w obiektyw. Ile jej jeszcze zostało? Doktor Ruczaj zapewne da skierowanie do Centrum Onkologii, tam zapiszą ją w rejestracji na naświetlania. Za sześć albo dwanaście miesięcy. Dokładnie wtedy, kiedy będzie już za późno. Co powinna zrobić? Co zawsze chciała zrobić przed śmiercią? Czy zdąży zmienić płeć, choć urzędowo, by umrzeć jako mężczyzna? Czy Anka nie odejdzie? Co powie zaskoczona szokującymi wiadomościami matka? Przygryzła wargę. Nie, kurde, weź się w garść. Poczuła, jak drżą jej dłonie. Sięgnęła po chustkę, żeby wytrzeć je z potu, bo lekarz, jak tylko ją zobaczy, zaraz będzie wiedział. Oho, pomyśli, Maksymilian zesrał się ze strachu. Gdzie jest ta przeklęta toaleta? Czy jeszcze zdąży? Lepiej nie wchodzić do tego wymuskanego doktorka z pełnymi gaciami. Drzwi gabinetu stęknęły, poprzedni pacjent pożegnał się wylewnie z niewidocznym Ruczajem, który poprosił z nazwiska następną w kolejce Cynę. Wstępowała do gabinetu niczym Joanna na stos. Oprawca wskazał jej obite sztuczną skórą krzesło. Sam zasiadł w swoim fotelu i sięgnął po leżącą na blacie kartkę papieru, którą zaczął się nieoczekiwanie bawić. Cynowska, wiercąc się w miejscu, czekała na wyrok, ale nie odważyła się odezwać pierwsza. Ruczaj niemiłosiernie przedłużał milczenie. W końcu odezwał się cichym, poważnym tonem. Rak, niechybnie rak, kołatało jej w głowie. – Pani Agnieszko, pomyślałem, że powinniśmy porozmawiać. – Tak, panie doktorze? Coś nie tak z wynikami? – zachrypiała. Jej gardło było niczym Dolina Śmierci. Seksuolog uniósł do wysokości swoich oczu kartkę z wynikami, trzymając ją między dwoma palcami, jakby same zawyżone wartości mogły zarażać. – Mam tu pani profil hormonalny. Czasem zaburzenia regulacji humoralnej wyjaśniają takie aberracje psychiczne, jakich pani doświadcza. Cynowska zamrugała. Za to jedno zdanie mogłaby wycelować w odzianego na biało mądralę swojego glocka i oddać sześć celnych strzałów w klatkę piersiową, czerwieniąc plamami krwi ten przeklęty fartuch. Stłamsiła natrętne obrazy, jakie podsuwała jej wyobraźnia. – Słucham? Seksuolog poprawił się w fotelu. – Przepraszam za język. Właśnie piszę artykuł naukowy. Nadal chciała go zabić. Właśnie przed oczami mignęły jej własne dłonie zaciskające się gdzieś

w okolicy tchawicy doktora. – Nie szkodzi. To co z tymi wynikami? – spytała, walcząc z płaczem. – Pani profil jest dość jednoznaczny. Proszę. – Ruczaj nieoczekiwanie wyciągnął kartkę przed siebie, w stronę Cynowskiej, która przez chwilę wpatrywała się bez zrozumienia w łopoczący jej przed nosem papier. Wreszcie wyciągnęła go spomiędzy zadbanych palców lekarza i zagłębiła się w nic niemówiące rzędy liczb obok niezrozumiałych pozycji. Żadnych wyjebanych w kosmos leukocytów. Tylko przy jednej pozycji skierowana do góry strzałka i podkreślenie. – Zwyżka gonadotropin? Co to znaczy? Seksuolog masował sobie opuszki lewej dłoni palcami prawej. – Pani Agnieszko, pani jest w ciąży. W gabinecie zapadła cisza. Ściany przybliżyły się niczym w filmowej pułapce, ze schowków wyłoniły się ostrza zmierzające wprost do serca Cynowskiej. W ciąży? – Słucham? – zachrypiała Agnieszka. W ciąży? To gorzej niż białaczka. Znacznie gorzej! Wydawało jej się, że seksuolog podkręcił wąsa. Było to głupie złudzenie, ale tak to zobaczyła. Podkręcił w męskim, szowinistycznym geście wąsa! Pieprzony Franciszek Józef. – Zwiększony poziom gonadotropin w moczu wykrywa test ciążowy. Gratuluję! – wyjaśnił tonem pielęgniarki środowiskowej pochylonej nad narkomanką o zeżartym crackiem mózgu. – Ale… awruk! – Cynowska nieudolnie próbowała oddychać, lecz jej organizm chyba zapomniał o tej najprostszej procedurze podtrzymywania życia. Seksuolog zatarł ręce. – W tej sytuacji… – Proszę? – Cyna myślała tylko o jednym. O tym przeklętym glocku pod kurtką. Sięgnąć i bach, bach, skończyć to upokorzenie. Ruczaj snuł się wokół zielonych traw uspokojeń. Szlag by go… – Niech pani da sobie trochę czasu. To pierwszy trymestr. Jakiś ósmy tydzień. Mamy dobre USG. Polecam doktor Poznańską. Cyna zerwała się z krzesła, nagle gotowa do czynu. Niczym lew w klatce obijała się o ściany gabinetu. – Nie! Nie! – wrzeszczała. – O awruk! Idziemy z procedurą, rozumie pan? Seksuolog również wstał, teraz już przerażony reakcją pacjentki. A może pacjenta? – Słucham? – spytał niepewny, czy nie wezwać ochrony. Wpadło mu do głowy pytanie, dlaczego nigdy nie zamontował w dyskretnym miejscu takiego guzika alarmowego, jaki mają kasjerki w bankach. – Nie będzie żadnego bachora! Awruk! – krzyczała, pryskając śliną. Nagle zaczęła płakać, oparta o ścianę zasłoniła ręką twarz. Żeby nikt jej nie widział. Już nigdy. – Niech się pani uspokoi – poprosił, zastanawiając się, czy wykorzystać moment i prysnąć na korytarz albo i przez okno, chociaż to drugie piętro. Byle tylko nie zostawać sam na sam z szaloną transseksualistką w ciąży. Cyna, pozornie uspokojona, sięgnęła po stojące obok krzesło, uniosła je pod sam sufit i z tej wysokości rzuciła nim o podłogę. Seksuolog zdobył się na ostatni akt odwagi. – Pani Agnieszko, spokojnie – poprosił półgębkiem. – Pa-nie Ma-ksy-mi-lia-nie!!! – wydarła się na niego jak z samego dna piekieł. Zgodnie przystał na błyskawiczną zmianę imienia. – Panie Maksymilianie… – Awruk, awruk! – Znowu zaczęła krążyć po gabinecie, kopiąc przy okazji zdezelowane krzesło. – Jest pan w ciąży – oznajmił w końcu, gotów na śmierć.

Spojrzała na lekarza, zdając sobie nagle sprawę z absurdu tak sytuacji, jak i lekarskiej diagnozy. Podniosła krzesło, postawiła, wygładziłaby też fartuch na Ruczaju, ale że go nie poszarpała, zostawiła doktora samego i opuściła gabinet. Witczak i Leon ominęli parującą pryzmę gnoju i weszli na podwórze między klasztorem a zabudowaniami gospodarczymi. Na szczycie stosu brat Serafin rozrzucał łajno widłami. – Która godzina?! – krzyknął do niego przeor. – Szczęśliwi czasu nie mierzą! – odpowiedział współbrat bez namysłu. Po drodze zajrzeli do chlewu. Przywitał ich ryj wielkiej maciory, która na widok Leona wspięła się z kwikiem na drewnianą barierę i tarła o jej brzeg racicami. – Widać, że się lubicie – pochwalił Zero. Zakonnik pogładził zwierzę po wilgotnym nosie, po czym wyprowadził Witczaka na zewnątrz. – Trzeba dbać o dobrą atmosferę we wspólnocie – potwierdził. – Jesteście samowystarczalni? Leon westchnął. – Próbujemy. Ze szklarni jest trochę warzyw, z sadu owoce. Hodujemy kury i kaczki. Krowy dają trochę mleka. Na szczęście raz na dwa tygodnie brat Serafin jeździ po wsiach. Dostajemy od rolników ziemniaki, jabłka, węgiel, mąkę. W końcu nasz zakon ma przydomek „żebraczy”. Ślizgając się na rozmokłej ścieżce, przeszli przez środek podwórza, minęli garaże i bramę. – A tam? – Witczak wskazał niską przybudówkę obok klasztoru. – To chatka na narzędzia ogrodnicze. Skierowali się w stronę tylnego wejścia do głównego budynku. Witczak zajrzał przez otwarte drewniane drzwi do ostatniego, piętrowego pawilonu gospodarczego. – Tutaj kończą nasze świnki. Masarnia. – Leon zasłonił swoim cieniem szeroki pień i wbity weń topór. – Raz na kwartał przyjeżdża rzeźnik, ubijamy świnię i robimy kiełbasy. A na górze jest skład mąki. Wypiekamy własny chleb. Witczak wszedł do tonącej w półmroku niskiej izby, przejechał palcami po błyszczącej powierzchni stołu rozbiorowego. Pod paznokciami poczuł zebraną warstwę łoju. Wskazał pomieszczenia obok bramy. – Tam są garaże i pralnia – wyjaśnił Leon. – To wszystko zabudowania osiemnastowieczne? – Większość. – Leon spojrzał na zegarek. – Przepraszam, obowiązki wzywają. Muszę do szpitala, z posługą. Obiad o pierwszej! – Kto gotuje? – Siostry zakonne. Klauzura jest tylko na terenie klasztoru. Zabudowania gospodarcze i ogród są otwarte dla niektórych kobiet. Odszedł. Policjant został sam na podwórzu, na lodowatym wietrze. Zdał sobie sprawę, że zadał sporo pytań, lecz ani jednego na temat zbrodni. Nie spieszyło mu się, chciał przedłużyć swój pobyt w klasztorze. Ba, może zostać tu na zawsze? Jednocześnie w czasie rozmowy wyczuł w przeorze napięcie, które narastało z każdym zadanym pytaniem i spadało natychmiast po tym, kiedy okazywało się, że nie dotyczy ono zabójstwa biskupa. Coś ją podkusiło. Siedziała sama na korytarzu lecznicy seksuologicznej, tuż po demolce w gabinecie Ruczaja. Już trzeci raz zadzwoniła do Anki, ale nie uzyskała połączenia. Cieknące łzy spływały jej po policzkach, spadały na koszulę i kurtkę. Gil zwisał jej z nosa. A Anka nie odbierała. Kciuk odruchowo powędrował do ikony programu Spydragon. W ciąży. Jak mężczyzna w ogóle może być w ciąży? I kiedy

to się stało? Z kim? Długo nie musiała się zastanawiać. Dwa miesiące temu została zgwałcona. Nie był to gwałt brutalny, właściwie po wszystkim nie zostało jej nawet otarcie na udach. I na dodatek nic nie pamiętała. Faceci z mafii, z którymi głupio zadarła, wrzucili jej w klubie pigułkę gwałtu do drinka, wyprowadzili, zawieźli do obcego mieszkania, zrobili pornograficzną sesję. I, jak się teraz okazało, zgwałcili. Poczuła skurcz idący falą od przepony. Zatrzęsły nią torsje i wyrzygała się na podłogę. Niemal na pantofle przechodzącej właśnie recepcjonistki. Na szczęście dziewczyna się znalazła, przyniosła wodę, usiadła obok, wezwała sprzątaczkę, panią Helenkę, żeby zebrała rzygi. Cynowska zapewniała, że nic jej nie jest, ale oczywiście kłamała, i było to widać. Gdzieś w tyle głowy kołatało pytanie, problem, który, wiedziała, za chwilę zdominuje jej życie, a także to życie, które nosiła w brzuchu. Przeklęty ojciec bachora. Poczuła kolejny skurcz, kiedy przypomniała sobie niedawne rozmowy z Anką, plany, jak to pójdą do banku nasienia i będą przebierać w możliwościach, kłócić się o kolor włosów i wysokość IQ przyszłego tatusia. A ona przez cały ten czas była już w ciąży. Z szemranym gangsterem, rudym cwaniaczkiem o umysłowości meduzy. Nie. Meduza to komplement. Ślimaka. Glisty. Właśnie. Przypomniała sobie nazwisko mężczyzny, który wtedy tak skutecznie ją zgwałcił. Glistowski, słusznie zwany Glistą. Kurwa jego mać. I wtedy coś ją podkusiło. Przeprosiła pomocną recepcjonistkę i panią Helenkę wycierającą jej śniadanie mopem. Włączyła ten przeklęty Spydragon. Podniosła słuchawkę do ucha. I usłyszała. Szepty i śmiechy, szelest ubrań, cmokania i westchnienia. Zdumiona spojrzała na zegarek. Anka, jej Anka, była z kimś innym. I to o której? W południe. Okazało się, że od wejścia do refektarza do zanurzenia łyżki w zupie mija co najmniej kwadrans. Najpierw trzeba wysłuchać fragmentu Ewangelii, odczytywanego przez dyżurnego znad pulpitu, który Witczak zauważył już wcześniej. Całe zgromadzenie stoi. Warzywno-mięsne zapachy unoszące się z kuchni łaskoczą nozdrza, powodują przebudzenie różnych ośrodków w głowie, człowiek czuje, jak mu kiszki grają nie tylko marsza, ale całą symfonię. A to nie koniec. Choć można już usiąść. Dyżurny otwiera wielką księgę w miejscu założonym szeroką, haftowaną ręcznie zakładką. I dalej czyta. Tym razem nazwiska dobrodziejów, którzy przez ostatnie dwieście pięćdziesiąt lat, litując się nad braćmi, zasilili ich puste spichlerze, napełnili piwniczne komórki i sypnęli grosza. I to jeszcze nie koniec. Zupa w wazach paruje, stygnie, żołądek się zwija, dyżurny z namaszczeniem zamyka tę wielką księgę, sięga na półkę pulpitu i wyjmuje mniejszą, w skórzanej obwolucie, ze złoconym napisem „Reguła”. I kolejne pięć minut mija spędzone na słuchaniu średniowiecznych ustaleń mówiących, jak żyć ma zakonnik w dwudziestym pierwszym wieku. Jeszcze jakaś formułka, zgodnie wygłoszona przez wszystkie usta – i można rozpocząć obiad. Na pierwsze danie zupa jarzynowa, na drugie babka ziemniaczana z kaszanką i omastą ze skwarek i smażonej cebulki. Do popicia kompot. Nadal prosto, a jednak bardziej suto niż w ostatnim punkcie zbiorowego żywienia, w którym stołował się Witczak. I jeszcze jeden intrygujący szczegół. Kobieta. Tu, w klauzurze, obok Leona Nowaka, który zapewniał, że płeć piękna nie ma wstępu w mury klasztorne, siedzi ładna blondynka z prostymi włosami, nieco przydługim nosem, ale za to z wyraźnymi kośćmi policzkowymi i zgrabnie wykrojonymi ustami. Zero nie mógł się napatrzyć. W końcu zauważyła, jak się na nią gapi. I posłała mu uśmiech. Nieco grzecznościowy, ale przede wszystkim ładny. Kiedy Zero zorientował się, że ów uśmiech kierowano do niego, odpowiedział ukłonem. I wtedy zrobiła to, co lubił najbardziej. Poprawiła niesforny kosmyk włosów, zakładając go za ucho. Taki drobny, kobiecy odruch, który chwytał za gardło. Zero ociągał się z kaszanką, refektarz powoli pustoszał, kolejni ojcowie udawali się na modlitwy.

Oprócz mnichów w rzędzie naprzeciwko siedziało jeszcze paru mężczyzn, których widział po raz pierwszy. Niektórzy w cywilu, inni w czarnych sutannach, jeden w białym habicie. Zakonnicy i nieznani goście udali się do chóru, na nieszpory, jak dowiedział się Zero. W jadalni zostało tylko ich dwoje. Kiedy wstała, on także ruszył do wyjścia, w którym ją przepuścił. Szli obok siebie szerokim korytarzem, wzdłuż rzędu okien wychodzących na wewnętrzny ogród, z łacińska nazywany claustrum. Zero odezwał się pierwszy. – Myślałem, że tu jest klauzura. – A ja, że bracia nie przyjmują nadprogramowych biznesmenów – odpowiedziała, znów bawiąc się kosmykiem. Posłali sobie zaciekawione spojrzenia. Oboje dla siebie stanowili zagadkę, co było miłe jak dziecięca gra. Witczak gruchnął śmiechem, już dawno tak szczerze się nie śmiał. Ostatnio nie miał zbyt wielu powodów. – Nie jestem biznesmenem na wakacjach. Komenda Stołeczna. Chyba ktoś z miejscowej policji z panią rozmawiał? Z bliska okazała się tak ładna, na jaką wyglądała z oddalenia, wyjąwszy parę niedoskonałości cery. Przystanęła i złapała go za przedramię. Pierwszy kontakt. – Prowadzi pan sprawę śmierci tego biskupa? Boże! Kto to zrobił? Pytanie zawisło między nimi, swobodny nastrój przysłonił cień. – Ktoś, kto miał swoje powody. – Zero zdał sobie sprawę, że w ten sposób tłumaczy przestępcę, ale doszło do niego, że tak właśnie myśli. Nie była to przypadkowa zbrodnia. – Nie przedstawiłam się. Kamilla Saks. – Wyciągnęła do niego małą, zgrabną dłoń, którą uścisnął i potrząsnął. – To rzeczywiście dziwne, że pozwalają mi tu jeść. Prowadzę zajęcia w domu rekolekcyjnym. Znamy się z ojcami od lat. Zakonnica, pomyślał Witczak z ukłuciem rozczarowania. Skądś wiedział, że istnieje taki bezhabitowy sposób życia mniszego. Chodzą w cywilnych ciuchach jak tajniacy. Skrytki chyba. Skąd on, do cholery, to wykoncypował? Zaskakiwał sam siebie. Zaciśnięte z rozczarowania szczęki nie puszczały. – Można wiedzieć, jakie zajęcia pani prowadzi? – sondował po chwili. Saks nabrała powietrza w płuca i wypaliła z grubej rury, jak skomentował w myślach. – Mamy cokwartalne spotkanie egzorcystów z całej diecezji… – A pani? Rozłożyła ręce. – Prowadzę zajęcia z psychiatrii klinicznej. Witczak zrobił zdziwioną minę. Saks znowu nakręciła na palec ów niesforny kosmyk. Na Boga, czy tak zachowuje się zakonnica? Może wygłodzona? Też człowiek przecież. – Dziwi się pan? To ma sens – odpowiedziała poważnie. Powoli zaczynał rozumieć. Życie z lubością serwuje takie niespodzianki – facet, który uciekł od czubków, na końcu drugiego powiatu spotyka piękną kobietę, która okazuje się psychiatrą. – Pracuje pani klinicznie? Przytaknęła. – W Pruszkowie. Spojrzał na sufit, mierzył się ze słowami, ale je wypowiedział. – Dziwię się po prostu, że pani, człowiek nauki… – Dla pana egzorcyzmy to coś na kształt białej magii – odpowiedziała z zapałem adwokata diabła. – Cóż, świat nigdy nie rozumiał chrześcijan.

Zrobili rundkę wokół ogrodu, znowu znaleźli się przy drzwiach refektarza. Drugie okrążenie. – Uczy pani egzorcystów, jak odróżnić opętanie od choroby? – Dopiero teraz skojarzył, że uczestnikami zjazdu musieli być owi księża, cywile i zakonnik w białym habicie, zauważeni na niedawnym obiedzie. – Staram się. O drugiej znów mamy zajęcia. Muszę już iść. Ale przed nami jeszcze dwa dni. Do następnego spotkania! – Pożegnała się w połowie drugiego kółka i zniknęła w podziemnym łączniku prowadzącym zapewne do domu rekolekcyjnego, który wcześniej Nowak pokazywał mu z zewnątrz. Z chóru zaczęli wychodzić pojedynczo bracia. Witczak natknął się na Leona. Wszyscy kierowali się wąskim zejściem do piwnicy. – Może pójdzie pan z nami? Zmówimy krótką modlitwę za zmarłych w katakumbach. Także za ojca Pawła. Zaproszenie brzmiało na tyle intrygująco, że Zero nie oponował. Nigdy nie był w żadnych katakumbach, nazwę kojarzył z Sienkiewiczem i Quo vadis. Znalazł się w niskiej piwnicy o łukowatym sklepieniu, na ścianach zobaczył rzędy zamurowanych wnęk z łacińskimi inskrypcjami. Ktoś zdążył zapalić świece na wysokich, stojących na podłodze świecznikach. Rozpoczęły się wspólne modlitwy, którym przysłuchiwał się w milczeniu. Maluta uwielbiał organizować narady z cicha pęk. Zakradał się do pokoju, siadał na wolnym krześle i pytał znienacka „No, co tam?”. I chłopaki wiedzieli – stary zrobi nasiadówkę. Tyłki drętwiały im od samej myśli, ale Maluta zawsze potrafił ich zaskoczyć. Hif odwracał się, jak właśnie w tej chwili, i widział, jak naczelnik już siedzi z tą głupią miną zaciekawionego pancernika, wybija rytm jakiejś dziecięcej wyliczanki o blat biurka i czeka. Zaraz wypowie swoje sakramentalne „No, co tam?” i dwie godziny w plecy, jak obszył. Cyna zdążyła wrócić z miasta, jakaś taka zmasakrowana, jakby ją w tej Warszawie kto wrzucił do wilka i przemielił na kiełbasę. Niestrawną, dodajmy. Widać było na pierwszy rzut oka, że stanęłaby w gardle. Młody, jak to Młody, siedział przy komputerze i udawał, że nadrabia zaległości, a w rzeczywistości jeździł na czołgu. Ostatnio mu nie szło. Nie tylko w symulatorze działań brygady pancernej. Zostawiła go dziewczyna, Beata pracująca w Inspekcji Farmaceutycznej. No i Witczak siedział w Starym Brodzie, telefonicznie zapewniał, że mu tam dobrze i szybko nie wróci. Pajac jeden. Hif na nikim nie mógł polegać. Na nikim. A teraz jeszcze Malucie zebrało się na podsumowania. Naczelnik wystukał już paznokciami, co miał ochotę wystukać, i teraz marszczył łysawe, usiane piegami czoło. – Sprawa biskupa. Co wiemy? – spytał tonem księdza rozpoczynającego godzinki. Hif podrapał się w swędzące miejsce gdzieś pośrodku kędzierzawej brody i zaczął: – Biskup Kownacki został wywieziony z parkingu pod kurią w poniedziałek, czyli przedwczoraj, około godziny trzynastej zielonym golfem czwórką. Wsiadł dobrowolnie. Jego sekretarz twierdzi, że wybierał się na obiad do miasta. Maluta był bystry, wiedział, o co pytać. – Miał komórkę? Hif machnął psim łbem z gorliwością bernardyna. – Tak, ale jeszcze nie dostaliśmy billingów. Sam aparat zaginął. Chłopcy z Łomży przeszukali mieszkanie biskupa i nic szczególnego tam nie znaleźli. Także telefonu. Karta jest nieaktywna w sieci. Maluta miał kolejny głupi zwyczaj zadawania oczywistych pytań. I jeszcze domagał się odpowiedzi. – Zrobiliście rozpytanie? Hif wymienił spojrzenia z Cynowską i Młodym. Mączka przewrócił oczami. Nie, nie robili rozpytania,

pojechali do Łomży na słynne zapiekanki z mortadelą. – Tak, w starobrodzkim klasztorze i u biskupa. Do Łomży wysłałem Kostkiewicz, żeby zrobiła tę ich analizę. Maluta westchnął, prawie sarknął. – Wiktymologiczną, naucz się wreszcie. Gdzie Witczak? Hif poprawił kołnierzyk, bo przez chwilę zdawało mu się, że zaciska mu się na szyi, dusi go jak złośliwy wąż boa. – Został w Starym Brodzie. Ofiara przed laty była zakonnikiem, mieszkała w tym klasztorze, zarządzała nim – wyjaśnił, czekając na wściekłą reakcję naczelnika. Ale nic. Cisza. Przyzwalające kiwnięcie głową, pełne zrozumienie. Zdumiony Hif kontynuował: – Sądzimy, że mogą być jakieś powiązania. Morderca mógł wybrać ofiarę właśnie ze względu na przeszłość. Maluta spojrzał na zegarek, jakaś tania elektronika, zupełnie bez szyku. – Dobra. Na drugą zaprosiłem dziennikarzy. Przekaż fakty Gosiewskiemu – wymienił nazwisko rzecznika Komendy Stołecznej. – Teraz Kolekcjoner. Odezwała się Cyna, bo właściwie teraz to ona miała nekrofila na głowie. Aż dziwne, że od razu o tym nie pomyślała. Nagle zrobiła się z tego jej pierwsza samodzielna sprawa. – Mamy namiary z bloga ostatniej porwanej. Przekazałam wszystko do wydziału techniki operacyjnej. Maluta kiwnął zachęcająco głową, najwyraźniej, co było niezwykłe, zadowolony z ich działań. – Dobra. Do roboty. Zwłoki muszą się znaleźć. Prasa już wie. Ten mąż bryluje w telewizji. Też daj coś rzecznikowi, Agnieszka. Cynowska, mimo wydarzeń w klinice, nagle poczuła dumę. Trzy godziny później Cyna próbowała przez siatkę negocjować ze zdenerwowanym posokowcem. Od strony domu do furtki podeszła niska, krótko ostrzyżona brunetka, która zaciągnęła ujadające zwierzę na zamknięty wybieg. Dopiero wtedy wpuściła gościa na teren. – Dzień dobry, jestem umówiona z Adamem – wyjaśniła powód swojej wieczornej wizyty Cynowska. – Tak, zapraszam. Agata poprowadziła ją w stronę ganku. Cynowska po raz pierwszy była u Hifa i miała ochotę gwizdnąć z podziwu. Nowocześnie urządzone, przestronne wnętrze jakoś nie pasowało do kolegi określanego na kursie podstawowym mianem Śmierdziela. Wyczuła, że za wystrój odpowiadała partnerka Hifa, dziennikarka w stylowym miesięczniku „Jej Ton”. Jedynymi oznakami bytności Tymańskiego była kolekcja gadżetów rodem z kina fantastycznonaukowego i niewielkie akcenty ze świata łowieckiego. Nie zapominając o pełnej piwa i kiełbasy półce lodówki. – Cześć – przywitał ją. – Dobrze, że jesteś. Sorry, że w domu, ale zapomniałem leków. Moja wątroba już wcześniej nie była pierwszej jakości. Piwa? Mam belgijskie. Cyna dotykała kolorowych etykiet, zdumiona wyborem smaków. – Wybierz mi coś lekkiego. Z butelkami i kiełbasą zeszli wąskimi schodami do sali kinowej. Cyna aż cmoknęła z wrażenia. – Witam w moim królestwie – powiedział Hif. – Nie będziemy tu nikomu przeszkadzać. Na ścianie wisiał profesjonalny ekran, naprzeciwko drogi projektor. Szeroką kanapę otaczał zestaw kina domowego, a półki zdobiły ręcznie wykonane modele statków kosmicznych i figurki bohaterów filmowych. – Ale bajer! – zachwycała się. Zagłębili się w skórzanej sofie. – Komendant ustanowił zespół operacyjno-śledczy do sprawy biskupa – zaczął Tymański. – Mamy

działać, aż padniemy. Z tym wyjątkiem, że musimy jeszcze dorwać tego cholernego Kolekcjonera. Właściwie to ty musisz. Wiesz, o czym mówię. Cyna wyprostowała nogi, przeciągnęła się. W tym momencie na chwilę zapomniała o prywatnych problemach. – Żegnaj, nocna zmiano! – Witajcie, bezpłatne godziny nadliczbowe! – Hif nalał piwa do szklanek. Na widok pieniącego się trunku Cynowska przypomniała sobie wszystkie przyjemności, które teraz powinna porzucić. – Byłam u Generała – przystąpiła do relacji z wizyty w jaskini informatyka. Mieszkał w przysposobionym budynku przemysłowym na Służewcu, w pracowni, do której wjeżdżało się starą windą samochodową. Czuła się trochę jak w scenie z filmu Wróg publiczny. Hif pociągnął prosto z butelki. Nie miała odwagi go pouczać, ale z jego połataną wątrobą też powinien ograniczać alkohol i ciężkostrawne potrawy. Ignorując jej spojrzenie, odgryzł kawał pęta. – Masz coś? Cyna wyciągnęła z kieszeni wydruk komputerowy. – Modził, modził i wymodził. Ten stalker o ksywie Paragraf albo Inny, obu używał, logował się z różnych numerów IP. Generał podejrzewa, że należą do puli przydzielanej przez jakiś router nie do wyśledzenia. Hif pokiwał głową, jakby cokolwiek z tego technicznego żargonu zrozumiał. Sprecyzował swoje domysły: – Czyli dupencja. Cyna posłała mu uśmiech, w którym dostrzegł rozpierającą ją dumę. – Nie do końca. Facet logował się też z komórki. Stąd wiemy, że Paragraf i Inny to jedna i ta sama osoba. Wydział techniki dowiedział się, że numer jest prepaidowy, ale wciąż aktywny. Możemy go namierzyć. Hif gwizdnął. – Generał zainstalował mi program bazujący na aplikacji od operatorów – ciągnęła. – Zobacz. Wyjęła z kieszeni komórkę, na której niedawno pojawił się nowy, podobny do Spydragona program. Na ekranie wyświetliła się mapa Warszawy. Tymański wskazał palcem miejsce na Woli. – Ten migający punkt? – I owszem. Dziś w nocy ruszamy na polowanie. Hif zagłębił się jeszcze bardziej w przytulnej kanapie. Nie miał ochoty na kolejną nockę. Chyba się starzał. – Weź Młodego. Cyna nie kryła zdziwienia, może nawet rozczarowania. – A ty nie chcesz? Nie, postanowił. Tę noc spędzę z Agatą. W łóżku. – Weź Młodego, dziewczyno. Też coś mam. Aha! – przypomniał sobie, ale też chciał czym prędzej zmienić temat. – Chłopaki z Nowego Dworu znaleźli na granicy powiatów porzucony samochód. Golf czwórka, zielony. – O! – Cyna zatarła ręce. Coś zaczynało się dziać w sprawie biskupa. – Tylne siedzenie całe we krwi. Poszła do analizy, ale grupa się zgadza. Wóz został ściągnięty, jest już u naszych techników. Jak chcesz, możesz skoczyć do pałacu. Golf stoi w garażu. – Dobra. Przejadę się. Hif przypomniał sobie jeszcze jedną wiadomość. – Gadałem z Heniem. Już po sekcji. Biskup dostał dwie kulki w klatkę piersiową.

– Kiedy? – spytała. – Prawdopodobnie w dzień porwania. Naboje dziewięć milimetrów Makarowa. – Wiemy, z czego strzelał? Pokręcił głową. Specjaliści od balistyki wciąż pracowali. – Ciekawe, gdzie morderca spędził noc – zastanawiała się na głos Cyna. – Musi mieć jakąś norę. Gdzieś przecież przygotowywał całe to widowisko. Sprawa ma już jakiś kryptonim? – „Salome” – odpowiedział z tajemniczym uśmiechem. Cyna zrobiła zdziwioną minę. Pokręcił głową rozczarowany. – Ty chyba jesteś na bakier z Biblią, co? Sprawdź sobie. Odstawiła szklankę, z której pociągnęła jeden, symboliczny łyk. – Pyszałek. Dobra, zostawiam cię. Spojrzał na wzgardzone szkło. – A piwko? Cyna klepnęła się w uda, zwinęła przyniesione wydruki i wstała. – Zbieram się. Innym razem. Michalina wybrała hotel urządzony w odrestaurowanym ceglanym budynku na obrzeżach miasta. Kolację zjadła w sali restauracyjnej, której wystrój oceniła na gustowny. Siedząc w obitym prawdziwą skórą fotelu, pod zwisającą z sufitu lampą, która dawała przyjemne przyćmione światło, przeglądała Profilowanie kryminalne i zajadała porcję pierożków ze szpinakiem i sałatką grecką jako dodatkiem. Po skończonym posiłku wyszła przed hotel. Wyjęła z torby pakunek. Gdyby mąż się dowiedział, że na wyjazdach paliła fajkę… pewnie zrobiłby jej awanturę. Oficjalnie był to prezent od ojca, pamiątka z wyjazdu do Turcji w latach osiemdziesiątych. Kilka lat temu dokupiła tytoń i metalowy pomocnik do ubijania w sklepie Fajka na Kruczej. Mnogość marek przytłoczyła ją, wcześniej była pewna, że tytoń jest tylko jeden, właśnie czerwona amfora widziana kiedyś u ojca. Polubiła duńską mieszankę o waniliowym aromacie. Wolała nie ryzykować, paląc w pokoju. Owszem, koleżanka, psycholog uzależnień, pokazała jej swój sposób na obejście zakazu, polegający na przyklejeniu plastikowego kubka do czujnika dymu. Odkąd jednak ostatnio pomysł nie tyle nie wypalił, ile zapomniała wcielić go w życie, co skończyło się koniecznością opłacenia kary za przyjazd strażaków, paliła na zewnątrz. Widok kobiety z fajką czasem przyciągał innych palących. Zawsze wymyślała inną genezę swojego nałogu. Tym razem po pustawym parkingu hulał przeszywający wiatr, wokół żywej duszy, więc schowawszy się za załom muru, wyciągnęła komórkę i wybrała numer spisany z witryny internetowej kurii biskupiej w Łomży. Po dwóch sygnałach ktoś odebrał i usłyszała męski głos. – Niech będzie pochwalony – przywitała się. – Czy rozmawiam z księdzem sekretarzem Darskim? Mówi Kostkiewicz, psycholog z Komendy Stołecznej. Osobnik po drugiej stronie linii potwierdził swoją tożsamość. – Tak, sprawa biskupa – odpowiedziała na dość oczywiste pytanie. – Musimy porozmawiać. Może dzisiaj? – Rzut oka na zegarek. Pora, o której we wszystkich kościołach w kraju odbywają się msze święte. – W takim razie jutro. O jedenastej? W kurii. Dobrze. Będę na pewno. Z Bogiem! Sama nie wiedziała, skąd u niej to „z Bogiem”. Wychowana w ateistycznym domu na materialistkę, której noga nie postała na kościelnej posadzce, wiedziała, jak zwracać się do duchownych, chyba tylko z Ojca Mateusza. Dopaliła fajkę, wytrząsnęła główkę z resztek tytoniu, waląc nią o cegłę w ścianie hotelu, i wróciła do pokoju, myśląc o ciepłym prysznicu, łóżku i telewizji.

Laboratorium mieściło się w podziemiach nowego budynku Komendy Stołecznej. Cyna zadzwoniła wcześniej, by się upewnić, że ktoś jeszcze będzie na miejscu. Po przekroczeniu szlabanu zdziwiły ją dochodzące z jednej z sal dźwięki White Christmas. – Przebierańcy mają próbę przed koncertem. Wiesz, grają dla Owsiaka – wyjaśnił jeden z techników, wyciągając sobie kłębki waty z uszu. W policyjnej orkiestrze grali cywile, którzy na koncerty wdziewali mundury, stąd niezbyt pochlebne określenie. – Już piątą godzinę tak piłują. Złapała się na myśli: Dlaczego Witczak nigdy nie zainteresował się tą orkiestrą? Grał przecież na saksofonie, jazz co prawda, ale chyba dałby radę się dostosować. Wzruszyła ramionami. Po co w ogóle o tym myśli? Wyrwało ją z zamyślenia energiczne klepanie po plecach. Spojrzała bez zrozumienia na drugiego pracownika laboratorium, który robił do niej porozumiewawczą minę. – Dobrze zrobiłaś! Wiesz, że tego gówniarza wywalili? – O czym mówimy? – spytała dla pewności. Obaj technicy spojrzeli po sobie. – Nie bądź taka skromna. Chodzi o tę akcję na Ogrodowej. Szczeniak miał niezłe plecy, a i tak pogonili kutasa – wyjaśnił jeden, taki ryży z krótkim kręconym włosem. – Dobrze, że przytarłaś nosa gnojowi. – Awruk, jak to się rozeszło? – Zorientowała się, że jej nocna potyczka z aspirantem Olkiem urosła już do rangi plotki. – Ptaszki zaczęły ćwierkać – wyjaśnił ryżawy. Wskazał brodą stojącego na kanale golfa czwórkę. – Chcesz zajrzeć do autka? – Rozpruliście już? Razem podeszli do wozu. – Właśnie kończymy. Pobraliśmy próbki z tapicerki i wymazy z plastiku. Zaglądaliśmy wszędzie – wyjaśnił kolega ryżego, łysy. – Czasem omijacie najbardziej oczywiste miejsca. – Cyna zajrzała do kokpitu. – Co ty nie powiesz? Cały jest twój, voilà! – wypalił nieco obrażonym tonem ryżawy. Nie zwracając na niego uwagi, spojrzała na tylną kanapę, znajdując dwa ślady po kulach. – Jechał sto pięćdziesiąt kilometrów z trupem na fotelu – skomentowała. – Twardziel, lubimy takich. Ale przełożył ciało do bagażnika. Spójrz, ile krwi. – Technik poprowadził ją na tył hatchbacka. – Takie krwawienie wskazuje, że nie od razu mu się umarło. Cyna instynktownie sięgnęła po komórkę. Coś jej przyszło do głowy. – Muszę zadzwonić. Odeszła na bok, czekając na połączenie. Wreszcie usłyszała głos Witczaka. – Jak tam? – spytała bez wstępu. – Spotkałem panią egzorcystkę. Seksowna – odparł Zero. – No co ty? – Zaśmiała się. – Mam pytanie. – Wal. – Ten strój, w którym znaleziono biskupa. Ornat chyba, nie? – zapamiętała z notatki Hifa, której nie omieszkała przeczytać. – Pochodził z tego klasztoru czy sprawca przywiózł ofiarę przebraną? – Dobre pytanie – pochwalił Zero. – Nie wiem, muszę popytać. – Popytaj. Rozłączam się. Nie daj sobie zrobić tych egzorcyzmów! Albo wprost przeciwnie, co wolisz! Odłożyła telefon do kieszeni kurtki. Zapomniała napomknąć o orkiestrze, ciekawe, czy słyszał ją przez słuchawkę. Właśnie zaczęli Cichą noc. Wróciła do hali. Obaj technicy schowali się w swojej kanciapie. Wsiadła do samochodu na miejsce kierowcy. Otworzyła wszystkie schowki i kieszenie, nie znalazła w nich nic intrygującego, tylko to co

zazwyczaj właściciele wozów trzymają w takich miejscach – mapy, płyty CD, instrukcje do radia, skrobaczki. Już miała zrezygnowana wychodzić, kiedy dla porządku otworzyła jeszcze osłonę przeciwsłoneczną. Przed nosem przeleciał jej papierek, którego nie zdążyła złapać. Poszybował niżej, obracając się wokół własnej osi, prosto na dno kanału. Zaklęła pod nosem. Obeszła samochód, dobyła znowu komórki, włączyła w niej latarkę, poświeciła na czarne od smaru i plam po różnych olejach schody. Zeszła na dół, wciąż sobie świecąc, w poszukiwaniu zagubionej kartki. Znalazła ją na samym końcu podziemnego korytarza, oczywiście utopioną w plamie benzyny. Wytarła o ścianę, czym wcale nie poprawiła stanu znaleziska. – Ładna mi Salome – skomentowała pod nosem, spoglądając na obrazek. Leon Nowak w drodze do celi natknął się na stojącego w korytarzu gościa. – Przestraszył mnie pan – stwierdził, oddychając z ulgą. – Taki jestem przerażający? – zdziwił się Witczak. – Po prostu nie spodziewałem się – wyjaśnił Leon i pociągnął policjanta za rękaw. – Chodźmy, coś panu chcę pokazać. Ruszyli w przeciwną stronę, minęli prowadzące na parter wąskie drewniane schody, skręcili. Znaleźli się w części korytarza, w której Witczak jeszcze nie był. Przeor podszedł do mniejszych od innych drzwi, uchylił je i ukazał niski, krótki korytarz, na którego końcu dojrzeć można było niewielkie okno. Podeszli bliżej. Witczak wyjrzał. Zobaczył tylko zupełną ciemność, w dole zamrugała czerwona lampka. – Tabernakulum? – zgadł. – Tak. Okno wychodzi na wnętrze świątyni – potwierdził Leon. – Gdzie jesteśmy? – Chorzy bracia mogą stąd uczestniczyć we mszy – wyjaśnił przeor. – Bez schodzenia do kościoła. – Ciekawe. Czy teraz ktoś z tego miejsca korzysta? – Czasem nasz senior, ojciec Leopold. Ale on… Daleko posunięta skleroza. Nie pojawia się nawet na posiłkach. Dziewięćdziesiąt dwa lata. Witczak postanowił zmienić temat. – Rozmawiałem z panią Kamillą. – Tak? Zaciekawiła pana? – Leon posłał Witczakowi coś na kształt łobuzerskiego uśmiechu. – Mam do ojca pytanie, może trochę głupie. Czy ojciec wierzy w te egzorcyzmy? – Nasi goście będą tu do weekendu. Niech pan z nimi pogada. – Mogę ojcu coś powiedzieć? Tak w zaufaniu? – Dyskrecja to moje drugie imię zakonne – rzekł gorliwie Leon. – Zawsze miałem problemy z wiarą. Zadawałem za dużo pytań. Może to przez zawód? Ale czasem nachodzą mnie takie myśli… z pańskiej branży. Przeor uniósł brwi w wyrazie zaciekawionego oczekiwania. – Czy diabeł może opętać niewierzącego? – wypalił w końcu Witczak. – Powiadają, że dzisiejsze czasy to prawdziwe żniwa szatana – odpowiedział Leon sentencjonalnie. – Wie pan dlaczego? Przestaliśmy w niego wierzyć. To nie dotyczy tylko ludzi ze świata. Także zakonników. Nowak odprowadził Witczaka do jego narożnej celi przy schodach, życzył mu dobrej nocy, po czym zszedł na parter, zajrzał do celi brata furtiana. Wracając do siebie, wyjął z kieszeni habitu telefon komórkowy, sprawnie przełączył się na drugą, anonimową kartę SIM i wybrał jedyny zapisany na niej numer. – Ten pies zaczyna węszyć.

Cyngiel zamiauczał z nutą rozpaczy na widok wracającej do domu Cyny. Anki nie było. Nakarmiwszy kota, Agnieszka nie wytrzymała i odpaliła Spydragona. Teraz na swojej komórce miała nie jeden, lecz dwa programy śledzące. Rosyjski miał tę przewagę, że zdołała go zainstalować na komórce swojej dziewczyny. Podeszła do okna, oberwała listek stojącej na parapecie konopi i wsadziła go sobie do ust. Na ekranie smartfona ukazało się czerwone logo w kształcie chińskiego smoka i katalog opcji. Dotknęła ikony w kształcie robaka i przełączyła aparat na tryb głośnomówiący. Zabrzmiał jakiś ostry, taneczny kawałek. – Co w ajuhc? – powiedziała sama do siebie, wciskając przycisk na spodzie ekranu. Wróciła w ten sposób do listy opcji i włączyła śledzenie. Zobaczyła plan miasta z zaznaczonym na nim punktem. Przejechała po suwaku z boku ekranu, aby powiększyć widok. – Anabej adzip! – krzyknęła, schowała telefon do kieszeni, zabrała kurtkę z kanapy i znów zostawiła kota samego. Zajęty kolacją nie zauważył jej wyjścia. Zjechała windą na parter, zapakowała się do służbowej astry. Na dzisiejszą noc miała inne, służbowe plany, ale postanowiła je przełożyć. Może Kolekcjoner nie zwinie kolejnego ciała. Wyprowadziła wóz na Konstancińską i spoglądając co chwila na ekran komórki, skierowała wóz w stronę Śródmieścia. Anka się nie przemieszczała. Po kwadransie Agnieszka zostawiła wóz zaparkowany na chodniku, centralnie przed wejściem do klubu Solec, blisko przystanku autobusowego. Zatrzymała się na schodach prowadzących do przypominającego niski barak budynku. Poczuła ukłucie w okolicach serca, złapała się barierki. Para młodych ludzi zignorowała ją, schodząc na papierosa. Cyna odczekała, aż serce przestanie jej kołatać. Weszła do klubu wykończonego w designerskim stylu. Wysiłki projektanta nie przysłoniły prostej, socjalistycznej architektury z lat osiemdziesiątych poprzedniego wieku, zarezerwowanej dla administracji osiedlowych bądź innych niższych urzędów. Z głośników leciał energetyczny kawałek, brat bliźniak tego, który niedawno usłyszała przez podsłuch w komórce. Wysoki barman stojący na tle ściany pokrytej podświetlonymi kolorowymi butelkami wypatrzył ją w tłumie i gestem zaproponował alkohol. Przysunęła się, oparła o blat i odwrócona tyłem do obsługującego ją mężczyzny zlustrowała wnętrze klubu. Wszędzie pełno młodych ludzi, siedzieli przy drewnianych ławach, przechodzili jej tuż przed nosem, jedni w kierunku wyjścia, inni w stronę sali z parkietem w głębi. Półmrok nie ułatwiał obserwacji. Ktoś szturchnął ją w ramię. Odwróciła się. Zobaczyła stojącą na barze setkę wódki. Przytknęła kieliszek do ust i przypomniała sobie. Zmełła w ustach przekleństwo, odesłała do piekieł tkwiącą w jej jamie brzusznej morulę czy inną gastrulę. Odstawiła pełny kieliszek i obok porzuciła dziesiątkę w banknocie. Od dzisiaj musisz się zachowywać odpowiedzialnie! – łomotało jej w głowie. Jak matka. Bliska walenia czołem w kant baru, powstrzymała się od wybuchu rozpaczy. Poczuła mdłości. No tak. Mdłości. Zestaw obowiązkowy. Przebrnęła przez skłębiony tłum, rozepchała stojące w kolejce dwudziestolatki i wyrzygała się do umywalki, wywołując odgłosy obrzydzenia. Ktoś poklepał ją po plecach. Jakaś dziewczyna bezgłośnie o coś pytała, wszystko zagłuszała dudniąca muzyka. W twarzy pytającej Cyna rozpoznała autentyczną troskę, odpowiedziała uspokajającym gestem. Wróciła do baru. Wzrok, przyzwyczajony do przebijanego błyskami półmroku, wyłapywał coraz więcej szczegółów. Dostrzegła je w kącie, siedziały przy stoliku pod ścianą. Anka, jej Anka z jakąś inną, brunetą, nawet niebrzydką. Razem, splecione, przytulone jak psiapsiółki, może coś więcej. Nagły spontaniczny wyraz czułości – Anka złożyła pocałunek na skroni tej drugiej. Cyna poczuła, że wszystko ją parzy, że z trudem oddycha, że serce znów wali, że jeśli nie ucieknie stąd zaraz, to albo kogoś zabije, albo tak się napruje przy barze, że rano wyniosą ją prosto do Henia, wywróconą na lewą stronę, jak jakąś ofiarę Kuby Rozpruwacza.

Dowlokła się do wyjścia, wspierając o przypadkowych ludzi, którzy czasem jej pomagali, czasem ją odpychali. Byle w dobrym kierunku, czyli tam, skąd dochodziło świeże powietrze. Na zewnątrz nabrała haust, jak nagle wynurzony na powierzchnię pływak, który zbyt długo nurkował. Usiadła na stopniu, zgniotła w dłoni odnalezioną w kieszeni paczkę fajek. Już miała pogrążyć się w rozpaczy, kiedy ktoś zbliżył się do jej pozostawionego na chodniku samochodu. Uniósł w rękach coś dużego, metalowy przedmiot, w którym rozpoznała wnętrze kosza na śmieci. Zamierzył się, po chwili nastąpiło uderzenie i przednia szyba pokryła się gęstą siatką pęknięć. Następny cios wepchnął rozbite resztki okna do wnętrza wozu. – Hej, ty! – wrzasnęła. Nagle ożywiona, podbiegła do chuligana, żeby go obezwładnić. Kiedy odwrócił się, zobaczyła na jego twarzy biały opatrunek przyklejony do nosa i rozpoznała wyrzuconego ze służby aspiranta Olka. Napruty w trzy dupy odwrócił się i rzucił na Cynowską, pchając ją wprost w ciemny zaułek za wiatą przystankową. W pierwszym odruchu chciała go z siebie strząsnąć, ale drań był silny, zamierzył się i wyparował solidny cios w jej brzuch. Porażony splot nerwowy zwany słonecznym, ponieważ rozchodzą się z niego promieniście nerwy prowadzące do całej jamy brzusznej, zareagował bólem i paraliżem kilku ważnych narządów. Po trwającej w nieskończoność chwili wypełnionej rozlewającym się po całym ciele pobudzeniem neuronów czuciowych usłyszała nad sobą krzyki. Ktoś podbiegł, pomógł jej podnieść się, usiąść na chodniku. Z ust ciekła jej krew, wszystko wirowało wokół, były aspirant Olek zniknął w tłumie. Ktoś dzwonił na 112. Patrol przyjechał szybko, po kwadransie. Oświadczyła, że nie rozpoznała sprawcy. Nie zgłosiła napaści. Poprosiła, żeby załatwili odholowanie wozu do warsztatu. Językiem wymacała to, co zostało z ułamanej jedynki, i sepleniąc, zamówiła sobie taksówkę. Leżącemu na boku w niewygodnym łóżku Witczakowi zdawało się, że coś słyszy. Środek nocy, cisza w tym obcym miejscu, przepojonym gamą nieznanych zapachów i dziwną atmosferą intensywnej religijności. Wieczorem uczestniczył we mszy świętej. Po raz pierwszy od lat. Przypomniał sobie rozmowy, jakie kiedyś prowadził ze starszym kolegą, Szantalerem, który uczył go zawodu. Nie wszystkie dotyczyły bieżących wydarzeń, czasem rozmawiali na tematy tak odległe od spraw kryminalnych jak właśnie religia. Mentor, bo tak go traktował Witczak, często wspominał dawne czasy, msze święte odprawiane po łacinie, do których miał sentyment. – Ksiądz stał wtedy tyłem do wiernych – tłumaczył. – W pewnym momencie wykonywał takie dziwne, magiczne ruchy. Przez całe dzieciństwo zastanawiałem się, co on tam robił. Kiedy Witczak dopytywał się, jakie to były ruchy, Szantaler je opisał. – To był gest, jakby kapłan diabłu łeb ukręcał. – Zaśmiewał się. – I ja przez całe dzieciństwo takie właśnie wytłumaczenie sobie przyjąłem. Witczak w czasie tej pierwszej po latach mszy wypatrywał podobnego gestu. Z rozczarowaniem zorientował się, o co chodziło. Pod koniec ceremonii ojciec Leon sięgnął po szmatkę i zaczął energicznie przecierać wnętrze kielicha, z którego przed chwilą pił poświęcone wino. Zamiast pokonywania czorta przyziemna czynność rodem z kuchni. Witczak pojął ów sentyment Szantalera do łacińskojęzycznej liturgii sprzed lat. Nowe porządki pozbawiły kult elementu magii. Magii, którą Witczak poczuł, kiedy po raz pierwszy przekroczył mury klasztoru. Nadal był pod wrażeniem, zastanawiał się jednak, czy każdy kolejny dzień pośród braci nie będzie prowadził do odczarowania tego pierwszego zachwytu. W połowie nabożeństwa zauważył ruch zasłonki w oknie, które wypatrzył w ścianie nawy głównej. Widział je już wcześniej, od strony klasztoru, kiedy pokazywał mu je brat Leon. W cieniu zamajaczyła jakaś postać. Ojciec senior, Leopold? Teraz w nocnej ciszy Witczak usłyszał jakiś głos. Zerwał się z łóżka. Czyżby powrót choroby? Poczuł

przyspieszony rytm serca. Zaniepokojony wysunął głowę na korytarz. – Eee… eee… eschatologiczny… – padło w ciemności. Zero usłyszał jeszcze człapanie. Nie przypominał sobie, żeby oprócz omamów głosowych miał inne. Ostrożnie wyszedł z celi i podążył za odgłosami. – Eee… eee… eucharystia… – rozbrzmiało pośród oświetlonych pojedynczymi lampkami ścian. Drewniana podłoga skrzypiała przy każdym kroku, kiedy Witczak obchodził czworobok pierwszego piętra, mijając kolejne cele. Zatrzymał się przy niskich drzwiach na ów wąski korytarz prowadzący do okna wychodzącego na kościół. Były uchylone. W ciemnościach dojrzał odcinającą się biel siwych włosów i staromodnej koszuli nocnej. – Eee… – odezwał się ojciec Leopold. Uspokojony Witczak wrócił do swojej celi. Cyna po powrocie do domu kopnęła łaszącego się kota. Poleciał w bok, owinął się wokół własnej osi i uciekł pod kanapę. Nie dawał znaku życia od godziny. Agnieszka siedziała w fotelu z zapalonym papierosem w dłoni, gapiąc się tępo w zaświnioną przez kota ścianę w przedpokoju. Przeklęte zwierzę. To Anka przyniosła je miesiąc temu. Kastrowany kocur od właścicielki, która wyjeżdżała z kraju. Agnieszka była wtedy jeszcze na etapie domowego ogniska. Chciała się bawić w tatusia i mamusię, wziąć ślub, zmienić płeć. A teraz Anka ją wystawiła. Szlajała się z tą ładną wydrą po Solcu. Cyna została sama, z bachorem rozwijającym się jak pasożyt w jej ciele. Papieros dopalał się sam, najwidoczniej te ruskie fajki nie były produkowane zgodnie z dyrektywami Unii Europejskiej i nie gasły, kiedy się ich nie paliło. Popiół spadał do popielniczki położonej na podłodze obok fotela, ale i na dywan. Gdyby sztuczne włókno się zajęło, Cyna nie gasiłaby ognia. Pomyślano by, że zasnęła z papierosem w ręku. Przypadkowa śmierć. Ale jednak śmierć. Chrobot klucza w zamku wyrwał ją z tych optymistycznych rozważań. Anka zatoczyła się w przedpokoju. Otrzeźwiała na widok siedzącej pod oknem Agnieszki. – O, nie śpisz – zaczęła z głupia frant, wieszając na haczyku kurtkę i ściągając buty. Uciekła do kuchni, nastawiła wodę na herbatę, zawołała kota. Cyna wstała z fotela i podeszła do prześwitu wychodzącego na kuchnię. – Gdzie byłaś? – spytała tonem sadystycznego małżonka. Anka zignorowała agresję w jej głosie, odpowiedziała z udaną beztroską: – A gdzie miałabym być? W robocie. – Otworzyła puszkę z kocią karmą, licząc, że sam dźwięk wywabi Cyngla z kryjówki. – Tak? – Cyna postanowiła skończyć z udawaniem. W jej głosie zabrzmiał tryumf jak u zdradzanej żony, która nakryła męża na kłamstwie. Ze złością zdała sobie sprawę, że w istocie nią była. – A od kiedy pracujesz w Solcu? Anka wyłączyła czajnik elektryczny. Bez słowa poszła do łazienki, odkręciła kran. Agnieszka stała w progu i z narastającym żalem obserwowała, jak jej dziewczyna myje twarz. Niech kłamie! Aga mimo wszystko zapragnęła, żeby Anka zaczęła się wypierać. Opór by oznaczał, że jeszcze jej zależy. Druga półkula mózgu, bo tak sobie Cyna tłumaczyła to rozdwojenie jaźni, chciała przyszpilić Ankę jak motyla, przyłapać na kłamstwie i wbić jej nóż w serce. Ta druga połowa zwyciężyła. – No słucham, awruk! – Co tam robiłaś?! – Anka odpowiedziała atakiem. – Obowiązki zawodowe? Czy mnie śledzisz? – Nagle wyostrzyła wzrok. – Co z twoją jedynką? Cyna dotknęła bolesnego punktu, w którym nerw wystawał z ułamanego zęba. Robiła tak cały wieczór. – Nie twoja sprawa. Widziałam cię z tamtą brunetą! – warknęła.

Anka minęła ją, kucnęła na środku pokoju i zawołała kota. Kiedy Aga za nią stanęła, zapytała: – Co chcesz, żebym ci powiedziała? – Może prawdę? – zaproponowała Agnieszka. Miała już dość kłamstw. Sama była kłamstwem. Anka wciąż odwrócona plecami wysapała łamiącym się głosem: – Prawda jest taka… że… – Odruchowo popukała otwartą puszką w podłogę. – No słucham! – pogoniła ją Agnieszka. – Że mnie to wszystko przerosło! – Anka podniosła się, odwróciła i wykrzyczała Agnieszce w twarz. – Nie jestem jeszcze, kurwa, gotowa na ciążę i ślub, rozumiesz? – Już nie musisz – odparła zimno Cyna. – Ja jestem w ciąży. Zapadła głucha cisza. Ankę zamurowało. Agnieszka wróciła na fotel, sięgnęła po pustą paczkę fajek, którą zmięła w dłoni. – Co ty pierdolisz? – wydusiła w końcu z siebie Anka. Aga wzruszyła ramionami. – Sama się zastanawiam. Doktor Ruczaj się wycofał. Pięknie! Jest pięknie! – Głos jej się załamał. Zamilkła, bo nie chciała okazywać ogarniającej ją słabości. Anka podeszła, kucnęła obok, delikatnie dotknęła jej ramienia. – Może to wtedy, kiedy cię porwali. Ten Glista… Anka też miała udział w przejściach dwa miesiące temu, kiedy Cyna zadarła z bandą Glisty. W odwecie gangsterzy porwali dziewczynę z mieszkania, przetrzymywali. Agnieszka poszła z nimi na układ, lecz Anka przez dwa długie dni przeżyła piekło. Na szczęście nikt jej nie zrobił krzywdy, tylko najadła się strachu. Potem Cynie wydawało się, że incydent scementował ich związek. Aż do dzisiaj. – Nie dotykaj mnie! – syknęła. Anka zabrała rękę. Z jej oczu leciały łzy. – Rano wezwij taksówkę i jedź do matki – dokończyła Agnieszka. – Albo do tej wydry. Nie chcę cię tu więcej widzieć. – Agnieszka!!! – Anka zawyła jak zbity pies. – Wynocha! – wrzasnęła Cyna. W tym momencie pod ścianą zobaczyły Cyngla, który szedł cichcem do przedpokoju. Tylną łapę ciągnął za sobą. Anka w jednej chwili spoważniała. – Co mu się…? – Po czym spadło na nią olśnienie. – Coś ty mu zrobiła?! Podbiegła do Cyngla, zaczęła obmacywać mu nogę. – Ty kurwo! Musiałaś odreagować na kocie, tak? Była wściekła. W kwadrans spakowała ubrania do torby, a Cyngla do transportera, zamówiła taksówkę do całodobowej lecznicy i bez pożegnania wyszła. Agnieszka Cynowska została sama.

DZIEŃ SIÓDMY

13 stycznia, czwartek Dokładnie o dziesiątej rano Kostkiewicz stanęła w progu kancelarii kurii biskupiej na ulicy Sadowej w Łomży. Przedstawiła się kobiecie, która przyjmowała interesantów za wielkim biurkiem. Po pięciu minutach zjawił się ksiądz Darski, asystent zamordowanego biskupa, przystojny mężczyzna o delikatnej urodzie. Zaprosił Misię do swojego gabinetu, a raczej gabineciku. Wysoka psycholog musiała się w nim garbić. Zajęła wskazane miejsce, Darski usiadł naprzeciwko i odruchowo spojrzał na zegarek. – Żeby wykryć sprawcę, często sporządzamy analizę ofiary – wyjaśniła cel swojej wizyty. – Czytałem o tym kiedyś książkę. Kryminał. – Darski pokiwał ze zrozumieniem głową, potarł bok nosa palcem. – Więc pan wie… – Misia zająknęła się i przepraszająco natychmiast poprawiła: – Wie ksiądz, o czym mówię. Musimy poznać ofiarę, żeby dotrzeć do sprawcy. – Co pani chce wiedzieć? Wyjęła zeszyt, ten z Kubusiem Puchatkiem. Denerwowała się bardziej, niż byłaby skłonna przyznać. Spojrzała w notatki poczynione poprzedniego dnia w hotelu. – Jakim był człowiekiem? Otwartym, skrytym? Miał jakieś tajemnice z przeszłości? Był z kimś w konflikcie? Darski wziął głębszy oddech. – Obowiązuje nas zasada, żeby źle nie mówić o zmarłych. Zwłaszcza zmarłych biskupach. Misia rozłożyła dłonie. – Ze mną powinien ksiądz być szczery. Obowiązuje mnie zasada tajemnicy zawodowej. – Rozumiem. Proszę pytać. – Czy wie ksiądz, z kim był umówiony biskup tamtego feralnego dnia? Odchrząknął. – Nie. Zazwyczaj jadł obiad z szefem, czyli biskupem diecezjalnym. Tym razem zmienił plany. Miał jeść na mieście. To się zdarza, ale żeby tak spontanicznie, to prawdziwa rzadkość. Do tego był jakiś podenerwowany. – Nie powiedział, czy miał się spotkać z mężczyzną czy kobietą? – Nie. – Miał wrogów? – Misia popukała ołówkiem w kartkę otwartego zeszytu. Darski milczał. Odezwał się dopiero po chwili. – Biskup był osobą dość porywczą. Miał od lat żal do biskupa diecezjalnego. Jak zrozumiałem, to zmarły miał dostać jego nominację. Nie wyszło. Często się kłócili. Misia pokiwała głową i zapisała coś szybko w kajecie. – O co? – Czasem o drobiazgi. Czasem o pryncypia. – Darski westchnął. – Kownacki miał, jak by to

powiedzieć, dość kontrowersyjne poglądy. Misia postawiła wykrzyknik. – Co ksiądz ma na myśli? – Chodziło o kwestie zasadnicze. Prezerwatywy. Doszło do tego, że diecezjalny zabronił mu publicznych wypowiedzi na ten temat. W czasie jego kazań parę razy pojawili się ludzie z ruchu Pro Life. Obrzucili biskupa jajami. Wyciągnęli transparenty ze zdjęciami martwych płodów. Buczeli. Misia jak przez mgłę przypomniała sobie artykuł sprzed paru miesięcy na drugiej czy trzeciej stronie „Wyborczej”. – Jak doszło do tego, że członek zakonu został biskupem? – przeczytała kolejne z wcześniej przygotowanych pytań. – To chyba rzadkość? – Ale się zdarza. – Darski wzruszył ramionami. – Obecnie jakieś dziesięć procent biskupów to zakonnicy. – Jak to było w przypadku Kownackiego? – Nie znam szczegółów. Został biskupem, jak jeszcze byłem w seminarium. Ale mówiło się, że miał parcie na władzę. – Musiał poczuć rozgoryczenie, gdy został tylko biskupem pomocniczym – domyśliła się Kostkiewicz. Darski ponownie wzruszył ramionami. – Taka była decyzja papieża. Tu się nie dyskutuje. Misia pokiwała głową i poprawiła fryzurę. – Rozumiem. Pewnie jednak jest prowadzona jakaś gra? Zawiązują się sojusze? Ktoś kogoś próbuje wygryźć? – Podświadomie odnosiła światek hierarchii kościelnej do znanego jej z własnych doświadczeń środowiska naukowego. – Sojusze owszem – przytaknął ksiądz asystent. – Ale Kościół opiera się na władzy absolutnej. W diecezji rządzi biskup, wyżej Konferencja Episkopatu. Najwyżej Ojciec Święty. To on podejmuje ostateczne decyzje o nominacjach. Może powinna pani jechać do Rzymu? Odpowiedziała skwaszonym uśmiechem. – Raczej zostanę w Łomży. Choć chętnie bym pojechała. Gdyby tylko ktoś mi za to zapłacił. – Rozmarzyła się. Rzym. Czemu nie?… Wróciła na ziemię. – A gdzie mieszkał ksiądz biskup? Darski wskazał palcem sufit. – W kurii. Na drugim piętrze są mieszkania. Wpadła na pomysł. Co prawda nikt nie upoważnił jej do oglądania miejsca zamieszkania ofiary. Nie miała z sobą nakazu, ale postanowiła spróbować. – Chciałabym zobaczyć ten lokal – oświadczyła pewnym siebie głosem. – Pani koledzy już tam byli – bronił się Darski. – Tylko technicy – blefowała. – Jestem psychologiem, mam inne spojrzenie. Darski westchnął. Zastanawiała się – wzruszy ramionami czy pokiwa głową? Kapłan wstał ze zmieszaną miną. – Dobrze. Zaprowadzę panią – oświadczył nieoczekiwanie. Agnieszka całą noc przesiedziała w niewygodnej pozycji na fotelu, wpatrując się w drzwi. O siódmej wstała, poszła do łazienki, wzięła prysznic, ubrała się i wyszła. Działała według codziennego programu, jak dobrze naoliwiony robot, nie zastanawiając się nad kluczowymi kwestiami. Starała się nie myśleć ani o Ance, ani o biednym Cynglu. Z garażu w pałacu pobrała fiata albeę, kolejny nieoznakowany radiowóz. W czasie drogi przez miasto zastanawiała się, co powinna zrobić. Czy zgłosić napaść ze strony wyrzuconego ze służby aspiranta? Ząb

bolał nieco mniej. Tylko kiedy dotykała językiem nierównej krawędzi, całą szczękę przeszywał ostry impuls idący głęboko do mózgu. Podjechała na Rembielińską, gdzie razem z babcią mieszkał Mączka. Wcześniej do niego zadzwoniła, żeby się przygotował na cały dzień. Adrian pojawił się po kwadransie oczekiwania. – Co u babci? – zagaiła. – Wczoraj byliśmy w szpitalu – odpowiedział, pakując się do wozu. – A co się stało? – Aga uruchomiła silnik i skierowała wóz w stronę wyjazdu z osiedlowej uliczki. – Krążenie, jak zwykle. Raz na parę tygodni skacze jej ciśnienie – tłumaczył uspokajająco Mączka. – Ale już jest w domu. – Zerknął w okno. – Gdzie jedziemy? Wcisnęła mu plan miasta z zaznaczonymi flamastrem punktami. – Pokrążymy sobie – wyjaśniła, wskazując mu swoją komórkę tkwiącą w plastikowym uchwycie. Na ekranie widoczny był działający program podobny do aplikacji nawigacyjnej, tyle że na tle miasta pulsował czerwony punkt. – To ten program od Generała, nie wiem, czy słyszałeś – dodała. Młody pokiwał głową. – Namierzający. Mało dokładny jakoś. – Opiera się na logowaniu do stacji bazowych. To najlepsze, co możemy mieć. Jechali w stronę mostu Grota, obiekt przebywał gdzieś na Ochocie. – Co zaznaczyłaś? – Młody popukał w papierowy plan, który mu wcześniej podała. – Kostnice. Może gościu będzie się wokół którejś kręcił albo coś? – Albo coś? – Nie narzekaj – poprosiła. – Miałam kurewsko złą noc. W czasie obiadu Kamilla przysiadła się do Witczaka. Zauważył, że ojciec Leon posyła mu spojrzenie pełne zazdrości, ale mogło to być jedynie złudzenie. Saks ubrała się w prosty sweter, którego golf podkreślał kształt i długość jej szyi, i w spodnie w szkocką kratę, ładnie opinające niewielką pupę. Zero rozejrzał się po zakonnikach i zastanowił się, czy czasem im staje. Zwłaszcza na widok niezłej dupy w refektarzu. Ta klauzura jednak miała swój sens. Zauważył jeszcze, że wczoraj, o ile dobrze pamiętał, pani psychiatra była ubrana nieco skromniej. W każdym razie przyjemnie było poczuć delikatną woń perfum i zapach damskiego szamponu w tej twierdzy celibatu i czystości. Witczak zdecydowanie nie lubił czystości. – Dziś po obiedzie – odezwała się po krótkiej wymianie zdań, w których omówili zachmurzenie i temperaturę na zewnątrz – będziemy oglądać zapisy wideo z egzorcyzmów. Może chciałby pan do nas dołączyć? Witczak nie odpowiedział od razu. Propozycja była kusząca, czy jednak człowiek w jego stanie, z jego schorzeniem powinien się narażać na uczestnictwo w tego typu seansach? Z drugiej strony to jedyna taka okazja. Zgodził się, czym wywołał na jej twarzy uśmiech zadowolenia. – Uczestnicy nie będą mieli nic przeciwko? – upewnił się. Znowu radosne zmarszczki wokół jej oczu. – Uprzedziłam ich. Po posiłku Witczak zaczepił ojca Leona, zanim przeor zdążył się wymknąć na nieszpory. – Mam pytanie. Leon się nie zatrzymał. Zero szedł za nim korytarzem wiodącym do chóru. – Chodzi mi o te szaty liturgiczne, w które odziana była ofiara. Są wasze? – Prosiłem brata kościelnego, żeby przeliczył ornaty – odpowiedział przeor. Wyszukał w grupce idącej przed nimi niskiego zakonnika. – Bracie Antoni! Sprawdzał brat nasze ornaty?

Nikczemnego wzrostu mnich o proporcjach dziecka odwrócił się i zameldował: – Tak. Żadnego nie brakuje. – Ma pan odpowiedź – podsumował Leon. – Tylko… – wszedł mu w słowo brat Antoni – wydaje mi się… Przystanęli przed progiem kaplicy zakonnej. Inni wymijali ich i zajmowali swoje miejsca w ławach. – Wydaje mi się, że ten ornat… – dukał Antoni. – Co „ten ornat”? – pospieszył go zirytowanym tonem Leon. – Wie ojciec… To ten, co kiedyś nam zaginął… – wyrzucił z siebie kościelny. Leon zmarszczył brwi. – Myślisz, że to ten sam? – spytał zaniepokojony. Antoni pokiwał dużą głową zakończoną krótką, rzadką bródką i wszedł do chóru zakonnego. – O czym mowa? – spytał Witczak. Przeor westchnął, wyraźnie zaniepokojony. – To wydaje się ważne – podkreślił Zero. – Jakieś dwa lata temu mieliśmy włamanie. – Przeor przystąpił do wyjaśnień. – Z zakrystii zginęły pozłacane kielichy i ornat. Antoni twierdzi, że to ten sam. Ale nie sądzę. – Kto dokonał tego włamania? Leon wyglądał, jakby chciał zapalić, a Zero wykonał gest, jakby miał zamiar go poczęstować. – Tutejsza policja złapała dzieciaki z domu dziecka – przypomniał sobie zakonnik. – Faktycznie, odzyskaliśmy naczynia liturgiczne, ale nie ornat. – Zapytam Fajkowskiego – postanowił Zero. – Ale gdyby ojciec znalazł jakieś zdjęcia tej szaty, można by porównać. Nowak pokiwał głową, westchnął, przetarł krótki zarost i wszedł do chóru. Cyna i Młody siedzieli w samochodzie na parkingu przy restauracji w alei Krakowskiej i jedli kupione przed chwilą hamburgery. W pewnej chwili Aga znowu poczuła mdłości, w ostatniej chwili zdążyła otworzyć drzwi i wyrzucić z siebie cały posiłek. Zastanawiała się, czy cios w brzuch mógł wywołać u niej poronienie. W nocy czekała z nadzieją. Myślała też o aborcji, ale na jej etapie ciąży wchodziła w grę tylko ta nielegalna. Jeszcze parę dni temu marzyła o dziecku, a teraz wszystko się popierdoliło. Poranne mdłości mogły świadczyć o tym, że z płodem w jej łonie wszystko w porządku. Wypluła resztki wymiocin. Na samą myśl, że ma łono, robiło jej się niedobrze. Dlaczego wszystko musi być u niej takie w juhc popaprane? – powtórzyła pytanie, które było lejtmotywem jej życia. Młody z obrzydzeniem odłożył swojego hamburgera. – Chyba nie będę już jadł. – Co ty taki wrażliwy jak dziewczynka? – spytała, wycierając rękawem usta. I dodała: – Przepraszam. Młody wskazał brodą ekran komórki, na którym pulsujący na czerwono punkt ożył. – Jakby okolice Pola Mokotowskiego – skomentowała Cyna. – Wjechał w Rostafińskich – zawyrokował Mączka. Cyna zapaliła silnik, nie przejmując się resztkami pozostawionymi na parkingu. Wyprowadziła samochód na 17 Stycznia. – Jest tam blisko jakaś chłodnia sztywnych? – spytała rzeczowo. Młody przewracał kolejne kartki planu Warszawy. – Przy szpitalu na Banacha. – No to jedziemy – zdecydowała. Darski pobrał klucze z metalowej skrzynki w sekretariacie i poprowadził Kostkiewicz na drugie piętro.

Drzwi do mieszkania biskupa Kownackiego były wysokie, jak przystało na pałac. W szerokim przedsionku Misia zauważyła ścianę obwieszoną fotografiami zakonników. Domyśliła się, że wykonano je w ciągu kilkudziesięciu lat. Na kolejnych zdjęciach widoczny był Kownacki, który siwiał i tył. Na każdym miał jednak ten sam zacięty wyraz twarzy, wzrok pasjonata intensywnie wpatrzony w obiektyw. Musiał mieć silną osobowość, pomyślała. – Widać sentyment do współbraci – skomentowała. Darski pokiwał głową. – Ale nie do ślubów ubóstwa – dopowiedział. Mieszkanie składało się z salonu, gabinetu i sypialni. Z korytarza wychodziło się do pokoju dziennego, ze stylową ławą i dwoma fotelami medalionowymi po jednej stronie, szezlongiem po drugiej. Na blacie stała porzucona porcelanowa filiżanka z nalotem po herbacie. – Co ksiądz ma na myśli? – spytała Misia, rozglądając się po urządzonym ze smakiem wnętrzu. – Proszę powiedzieć, to może mieć znaczenie. – Ksiądz ekonom zwracał mu parę razy uwagę. Można to określić jako kłótnię. – O co? Przeszli do biblioteki. W oczy rzucał się sięgający sufitu regał z książkami, biurko w stylu, który Michalina określiłaby jako retro, zdobiony fotel. Drugą ścianę zajmowały obrazy. – O te meble. – Darski podszedł do biurka. – Wie pani, skąd je sprowadził? Z Wenecji. Kosztowały jakieś sto tysięcy. Nie znam dokładnej kwoty. – Słucham? – spytała z niedowierzaniem. – Biskup uwielbiał otaczać się takimi przedmiotami. Meble pochodziły z licytacji. Uparł się, żeby je kupić. Ekonom był wściekły. – Ale Kownacki postawił na swoim – domyśliła się Misia. – Tak. I doprowadził do przeniesienia księdza ekonoma z kurii na parafię. Dość podłą parafię. Misia powoli zaczynała tworzyć sobie obraz ofiary. Skreśliła kilka szybkich notatek. – Mogę znać nazwisko księdza ekonoma? – Ksiądz Stężyński. Obecnie parafia Najświętszego Serca w Guzowatce. Zapisała. – A jak się układała wasza współpraca? Jakim był szefem? – spytała po chwili. Darski przez dobrą chwilę bił się z myślami. – Trudnym – odpowiedział w końcu. – Nieprzewidywalnym. Nieraz złośliwym. Czy zechce pani teraz spisać moje alibi? Kostkiewicz mimowolnie się uśmiechnęła. – To zadanie dla moich kolegów – uspokoiła Darskiego. – Na pewno będą chcieli jeszcze księdza przepytać. Mogę zostać tu sama? – wypaliła nagle. Darski spojrzał na zegarek, zważył w dłoni klucze i westchnął. – Myślę, że tak. Proszę po wszystkim zamknąć drzwi, a klucze zostawić w sekretariacie. – Dziękuję księdzu. Witczak odczekał godzinę i przeszedł przez łącznik prowadzący do domu rekolekcyjnego. Zauważył, że było tu cieplej niż w klasztorze. Schodami z jasnego drewna wszedł na piętro i znalazł się w długim korytarzu, na którego jednym końcu stała podświetlana figurka Matki Boskiej, na drugim zobaczył otwarte drzwi i grupkę ludzi. Zanim zdążył do nich dojść, uczestnicy szkolenia weszli do sali wykładowej. Usiadł w ostatnim rzędzie. Kamilla Saks zajęła miejsce wykładowcy. Posłała mu uśmiech. – Witamy naszego gościa z policji.

Wszyscy uczestnicy szkolenia obejrzeli się, więc podniósł się i ukłonił, piekąc przy tym raka. Kamilla zapowiedziała film. Na podwyższeniu stał duży płaski telewizor, obok odtwarzacz DVD. – Będziemy teraz oglądać wideorejestrację egzorcyzmów. Odbyły się w styczniu zeszłego roku w bocznej kaplicy kościoła Ojców Dominikanów w Krakowie. Prowadził je ojciec Bernard Marwicki, znany nam wszystkim. Ofiarą opętania była osiemnastoletnia kobieta, która wcześniej trafiła do szpitala Babińskiego z objawami ostrej nerwicy natręctw. Podjęto wobec niej bezskuteczne leczenie, które trwało dwa… – Spojrzała do notatek. – Nie, trzy miesiące. Mówiła donośnie, choć miała dość słaby głos. Wyczuwało się u niej doświadczenie w występach publicznych. Ani cienia strachu, pewność siebie w czystej postaci. Witczak poczuł ukłucie zazdrości, sam dukał na odprawach, które czasem zmuszony był prowadzić w stołecznej. – Po tym okresie wypisała się na własne życzenie – kontynuowała Saks. – Za radą rodziny i swojego proboszcza udała się do dominikanów z prośbą o posługę. Proszę o zasłonięcie okien. Młody ksiądz w czarnym swetrze, siedzący w tym samym rzędzie co Witczak, poderwał się i opuścił wszystkie rolety. Salę spowił mrok. Kamilla sięgnęła po pilota, włączyła ekran telewizora, na którym pojawiło się logo producenta. Jednocześnie odpaliła odtwarzacz. Witczak i inni uczestnicy zobaczyli poruszony obraz kiepskiej jakości, przedstawiający wnętrze kaplicy. – Widzimy dziewczynę na klęczniku – wyjaśniła Saks. Zero dostrzegł otoczoną przez dwoje ludzi, ubraną w koszulkę i spodnie dżinsowe, klęczącą przed ołtarzem dziewczynę. – Stojąca obok kobieta to matka. Naprzeciwko ojciec Marwicki. Gładko ogolony dominikanin ubrany w albę i stułę stał na podwyższeniu i spoglądał na osiemnastolatkę. Podniósł do oczu modlitewnik i przystąpił do wygłaszania formuł. Głowa chorej zwisła bezwładnie, ciało wpadło w drgawki. Witczak poczuł dreszcz na plecach. Przez głośnik telewizora padła wypowiadana mocnym głosem inwokacja oraz nieartykułowane dźwięki, które zaczęła wydawać klęcząca. Jej matka podeszła bliżej i chwyciła córkę za ramię. Kapłan zaś odwrócił się, wezwał gestem niewidocznego dotąd ministranta, który podszedł niepewnym krokiem i podał mu kropidło. Marwicki zanurzył pędzel w pojemniku z wodą święconą i kilkakrotnie skropił chorą. Dziewczyna nagle zaczęła się rzucać. Natychmiast podbiegł zza kadru młody mężczyzna, który podtrzymał ją z drugiej strony. – To brat opętanej – wyjaśniła Saks. Dziewczyna na filmie się uspokoiła. Kapłan dokończył litanię, odwrócił się i zasiadł w ustawionym obok ołtarza fotelu. Do pulpitu podszedł mężczyzna w komży, zdjął z półki księgę i odczytał teksty psalmu i Ewangelii. Kamilla sięgnęła po pilota i przewinęła materiał. Kiedy wróciła do odtwarzania, zobaczyli, że zakonnik podchodzi do dziewczyny, która nagle wstała, jakby chciała uciec. Matka i brat podbiegli i wymusili na niej pozycję klęczącą. Kapłan wyciągnął w stronę chorej ręce w geście błogosławieństwa. Odsunęła się i wydała z siebie zwierzęce charczenie. Uczestnicy ceremonii przystąpili do wyznania wiary, klęcząca zaczęła głośno jęczeć. W czasie Modlitwy Pańskiej Marwicki sięgnął po krzyż. Wyciągnął go w stronę dziewczyny, a ona bez sił osunęła się na posadzkę. Członkowie rodziny podnieśli ją, pomogli usiąść. Nieoczekiwanie chora stała się pobudzona. Wstała, odtrąciła wysunięte asekuracyjnie ręce matki i brata, ruszyła w kierunku prezbitera. Z szeroko otwartych ust dochodziły dźwięki podobne do syczenia węża. Przerażający widok, Witczak nigdy, nawet w szpitalu, nie widział ludzi zachowujących się w ten sposób. – Daję ci rozkaz w imię Jezusa, wyjdź z tej kobiety! – krzyknął Marwicki. Miał silny, napięty głos. Dziewczyna przystanęła o krok od zakonnika. – Spierdalaj, klecho! – wrzasnęła charczącym basem. Witczak dwadzieścia lat temu widział horror Egzorcysta, zawsze jednak uważał go wyłącznie za dzieło wyobraźni scenarzysty. Nie wiedział, że rzeczywistość mogła być choć w ułamku procentu podobna

do tego, co obejrzał wtedy na filmie. Marwicki wciąż z wysuniętym przed siebie krzyżem cofnął się o krok. – W imię Jezusa Przenajświętszego, Pana naszego, jakie jest twoje imię? – spytał. Opętana zaczęła się śmiać tym swoim nieludzkim głosem. Jak ktoś młody może wydawać z siebie takie dźwięki? – dziwił się Zero. – Powiedz swojemu Przywódcy, żeby szedł się pierdolić! – wrzasnęła opętana. Witczak spojrzał na oglądających. Wszyscy w najwyższym skupieniu śledzili akcję na ekranie telewizora. – Jakie jest twoje imię? – powtórzył pytanie zakonnik. Dziewczyna sapnęła i wyrzuciła z siebie: – Gadriel, Samael, Mastema! – To oczywiście imiona upadłych archaniołów – wyjaśniła w stronę Witczaka Kamilla. Zero nie miał właściwie żadnej wiedzy religijnej, ale Gabriel kojarzył mu się pozytywnie. Postanowił później zapytać o to lekarkę. – W imię Pana naszego rozkazuję wam opuścić ciało tej ofiary! – wypowiedział donośnym głosem kapłan. Opętana rzuciła się na zakonnika, jakby chciała go ugryźć. Nagranie zostało przerwane, widzowie zobaczyli ciemny ekran. Obraz wrócił dopiero po chwili. Na nowym ujęciu widoczna była dziewczyna leżąca na ziemi, przytrzymywał ją brat i inny, niewidoczny do tej pory mężczyzna. Z ust chorej leciała piana, plecy miała wygięte w ten sposób, że wyglądała, jakby jej ciało unosiło się kilka centymetrów nad posadzką kaplicy. Pochylony nad dziewczyną Marwicki w zakrwawionej dłoni nadal trzymał krzyż. Krzyczał: – Apage, Satanas! Apage in nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti! Dziewczyna padła na ziemię nieprzytomna. Saks wyłączyła odtwarzanie. – Odwieziono ją do domu. Po tygodniu lekarz psychiatra potwierdził ustanie objawów neurozy. Z tego, co wiem, wynika, że w ciągu miesiąca wróciła do pełnego zdrowia. Dostała się na studia. Nie zapamiętała właściwie nic z całego okresu choroby – stwierdziła na zakończenie zajęć Kamilla Saks. Michalina usiadła przy weneckim biurku. Włożyła przygotowane wcześniej jednorazowe rękawiczki i przez dłuższą chwilę studiowała kunsztowne wzory z forniru i metalu, którymi artysta udekorował mebel, wpuszczając je w drewno. Następnie otworzyła po kolei każdą szufladę. Znalazła korespondencję zakonną, rachunki, prywatne zapiski, które nic nie wniosły do śledztwa. Zrobiła zdjęcie próbki pisma, żeby przekazać je w komendzie do analizy grafologicznej. Przeszła do sypialni i otworzyła szafę gdańską. Po kolei przesunęła płaszcze, sutanny i garnitury wiszące na wieszakach. Następnie przeszła do biblioteki. Na dolnej półce zauważyła rząd albumów ze zdjęciami. Otworzyła pierwszy z brzegu i zobaczyła dumnie prężącego się biskupa w szacie liturgicznej na fotografii pstrykniętej zapewne podczas celebracji mszy świętej. Świeża sprawa. Przyjęła, że to jeden z ostatnich albumów. Sięgnęła po stojący na przeciwnym końcu półki. Po otwarciu ujrzała szereg czarno-białych zdjęć zrobionych prawdopodobnie w czasach młodości Kownackiego. W połowie książki zaczynały się obrazki z okresu zakonnego – późniejszy biskup w otoczeniu rówieśników w strojach zakonnych, wykaligrafowane podpisy: nowicjat, seminarium. Po niektórych fotkach pozostały tylko plamy kleju na papierze. Zrobiła kilka zdjęć komórką. Jeszcze raz rozejrzała się po mieszkaniu. To, co znalazła, nie było żadnym przełomem. Minuty leciały. Nie miała pojęcia, ile jeszcze ma czasu, ale domyślała się, że Darski raczej skróci jej sam na sam z rzeczami biskupa. A odnosiła wrażenie, że coś ważnego jej umyka. Każdy ma papiery, które wolałby

pozostawić w ukryciu. Może je schować w sposób najtrudniejszy do znalezienia, czyli na wierzchu. Albo umieścić w miejscu niedostępnym dla oka. Podeszła do ściany obwieszonej obrazami, być może kupionymi w zestawie z meblami, bo wyglądały na stare. Przysunęła sobie krzesło, weszła na nie i zdjęła wiszący w centralnym miejscu krajobraz z drzewem i szalejącą wokół niego burzą. Nic. Zdjęła kolejne. Pod jednym zobaczyła niewielkie metalowe drzwiczki do sejfu. Z zamkiem szyfrowym. Wiedziała, że jego zawartość na pewno została ujawniona podczas pracy zespołu policyjnego, który buszował tu kilka dni temu. Usiadła na przestawionym meblu, z którego przed chwilą korzystała jako podnóżka. Gdzie biskup schowałby swoje najskrytsze tajemnice? Jej spojrzenie zatrzymało się na weneckim biurku. Powracało pytanie – ile miała jeszcze czasu? Teoretycznie Darski nie powinien jej ograniczać. W jego głosie wyczuła jednak niechęć, zupełnie jakby się bał, żeby nie odkryła czegoś, na co jeszcze nikt nie wpadł. Przygryzła wargę. Przypomniała sobie, że takie zabytkowe meble często wyposażano w skrytki. Zajęła miejsce, na którym kiedyś zasiadał biskup. Jeszcze raz wysunęła wszystkie szuflady i sprawdziła, czy żadna nie ma podwójnego dna. Zajrzała do pustych wnęk, opukała blat. Nic. Uklękła na puszystym dywanie i na kolanach obeszła całe biurko, dotykając każdego ozdobnego elementu, próbując go podważyć albo wcisnąć. Wreszcie weszła pod blat. Jedna z desek na wysokości stóp dała się lekko wcisnąć. Kostkiewicz włożyła palce w powstałą szparę i spróbowała wyciągnąć deskę, zastanawiając się, czy znalazła wadę konstrukcyjną, czy efekt celowego zabiegu. W tym momencie ciszę przerwał dzwonek jej telefonu. Nie rozpoznała numeru, ale domyślała się, kto dzwoni. Kiedy odebrała, w słuchawce rozpoznała głos Darskiego. – Pani Kostkiewicz, niedługo będę odprawiał mszę. Mogę prosić o zwrot kluczy? – Ile mam czasu? – spytała z mocno bijącym sercem. Miała wrażenie, że jest blisko rozwiązania zagadki, że ktoś jej przerywa wciągającą zabawę w samym środku gry. – Wychodzę za kwadrans – usłyszała po drugiej stronie linii. – Dobrze, zaraz zejdę na dół. Przerwała połączenie. Nie była z siebie zadowolona. Powinna zaprotestować, zachować się asertywnie, zripostować, że ma tyle czasu, ile potrzebuje. Muszę nad sobą popracować, pomyślała i wróciła do pracy. Wreszcie udało jej się podważyć element i wysunąć ponad powierzchnię sąsiadujących części. Zobaczyła półkę i leżące tam w ciemności przedmioty. Czemu nikt wcześniej nie wpadł na obejrzenie całego biurka? Policjanci zapewne zrobili to, ale mniej dokładnie. Stękając, ze znaleziskiem w dłoni wstała z kolan. Położyła wszystko na biurku. Miała przed sobą plik banknotów, zeszłoroczny terminarz i kartkę z gazety. Przeliczyła pieniądze. Ponad dwa tysiące złotych. Dokonała odpowiedniego zapisu w swoim zeszycie i sięgnęła po terminarz, przekartkowała. Znalazła zapiski dotyczące spotkań zaplanowanych w poprzednim roku. Przyjrzała się pismu biskupa, rzędom równo ułożonych liter pisanych z silnym naciskiem dłoni. Mocny charakter, powtórzyła swoje wcześniejsze stwierdzenie. Większość zapisków oceniła jako rutynowe: obiady z miejscowymi luminarzami – prezydentem miasta, starostą, wojewodą; uczestnictwo w spotkaniach Caritasu i innych organizacji katolickich. Zatrzymała się przy dacie prawie sprzed roku. Czternasty lutego. Spotkanie z A.D., T.K. i P.K. Czemu zapisał same inicjały? Na blacie był jeszcze złożony na czworo kawałek gazety. Szarpanie za klamkę u drzwi wejściowych przestraszyło ją, na szczęście przekręciła klucz w zamku. – Pani Michalino, jest tam pani? – usłyszała zza drzwi. Nie odpowiedziała. Sięgnęła zaciekawiona po leżący przed nią wycinek gazetowy. Znowu pukanie. – Już idę! – krzyknęła ze złością. W pośpiechu schowała wszystko, co znalazła, do foliowej koszulki, a następnie do torebki. Zamknęła skrytkę, odwiesiła obrazy, podbiegła do drzwi i otworzyła. Darski stał

w korytarzu czerwony z gniewu. Zbladł, kiedy zobaczył bałagan na biurku, leżące na podłodze szuflady z wyrzuconą zawartością. Kostkiewicz zabrała torbę i stanęła przy drzwiach. – Przepraszam – odezwała się niepewnie. – Mogę przyjść jutro, żeby posprzątać. – Myślę, że dość się pani naoglądała – stwierdził, hamując irytację. – Jutro wszyscy będą bardzo zajęci. Przygotowujemy uroczystości pogrzebowe. – W takim razie do widzenia – odparła i zbiegła na dół szerokimi schodami. Zero wyszedł przed budynek klasztoru, żeby swobodnie porozmawiać przez telefon. Właśnie kończył umawiać się z sierżantem Fajkowskim, gdy w centralnej alejce ogrodu zobaczył dziewczęcą figurę Saks. – To jutro rano, o dziesiątej u pana. Dziękuję! – zakończył i ruszył w stronę lekarki. – No i jak się panu podobało? – spytała, kiedy się zrównali. Szli w stronę sporej kępy drzew otaczającej górującą na postumencie figurę świętego. – Mocne – skomentował Zero. Westchnęła. – Nie oczekuję, że zaraz się pan nawróci. – Nie wiem, czy po czymś takim… – przerwał swoją myśl. Obeszli figurę, mijając zmoczoną deszczem ławeczkę. Saks zadrżała, miała na sobie cienką kurtkę. – Za lekko się pani ubrała – zauważył Witczak. Wzięła go pod rękę. Poczuł, jak się do niego przytula. – Tak będzie cieplej – odpowiedziała. Ruszyli w stronę majaczącego przed nimi klasztoru. – Długo pan tu będzie? – spytała. Wysunęła rękę spod jego łokcia i zapaliła papierosa. Odczekał i podał jej ramię. Wtuliła się w niego jak dziecko w wielkiego pluszowego niedźwiedzia. – Właściwie to nie wiem – przyznał. – Muszę porozmawiać z ojcami. Trudno to wyjaśnić, ale od pierwszego momentu w klasztorze poczułem się… jak to określić? Swojsko? Posłała mu zdziwione spojrzenie. – Déjà vu? Pokręcił głową. – Nie. Coś innego. Klasztor… to brzmi dość odpychająco, nie sądzi pani? – Kiedyś chciałam zostać zakonnicą – przyznała się. Nie wiedział, czy się zaczerwieniła od wstydu, czy od zimna. Teraz z kolei on zrobił zdziwioną minę. – Młodzieńczy idealizm – odparła ze śmiechem. – Przeszło mi i poszłam na medycynę. Tam dopada człowieka proza życia. Nie mówiąc o stażu, specjalizacji i pracy. Być może, pomyślał, szkolenie egzorcystów było jej sposobem na wypalenie zawodowe. – Nigdy nie byłem specjalnie religijny – wyznał. – Ostatnio wróciły do mnie wspomnienia z Pierwszej Komunii. Niedawno, kiedy pierwszy raz wszedłem do tutejszego kościoła. – To były dobre chwile? – spytała. Pokiwał głową. – Jest pan zupełnie niewierzący? – Zawsze myślałem o sobie jako materialiście. Strefa duchowa jakoś mnie ominęła. – A teraz? Coś pan poczuł? Powoli zbliżali się do prostych drewnianych drzwi prowadzących wprost do refektarza. Zbliżała się pora kolacji. – Nie podejmuję się tego definiować – odpowiedział. – Brr! Zimno. – Cała zadrżała. – Wchodzimy!

Przed wejściem rozdzielili się i zaczęli wycierać ubłocone buty. Zanim przekroczyli próg, spytała jeszcze: – Dali panu gościnną celę? Nie zimno tam w nocy? Z krzywym uśmiechem przyznał jej rację. – Zimno jak cholera, zwłaszcza nad ranem. – Na szczęście w domu rekolekcyjnym mają normalne ogrzewanie. W klasztorze działa jeszcze stary system. Chyba średniowieczny. – Uśmiechnęła się z przekąsem. – Furtian dorzuca do pieca, ciepło rozchodzi się przez otwory w podłodze. A gdy furtian uśnie, robi się zimno. – Mimo wszystko klasztor ma swój urok. Czuję się tam, jakby otaczały mnie duchy. Zbliżyła się do niego i wyszeptała: – Bo pewnie otaczają. Weszli do ciepłego korytarza. Z otwartych drzwi kuchni uderzyły zapachy smażonej cebuli i gotowanej kiełbasy. Siedzieli głodni w zaparkowanym przy Pawińskiego samochodzie już drugą godzinę. Przez przednią szybę mieli widok na bramę prowadzącą do prosektorium. Panował tu spory ruch, wchodzili i wychodzili pracownicy, grupki młodych ludzi, prawdopodobnie studentów, podjeżdżały karawany i prywatne samochody. Cyna starała się wszystkim zrobić fotkę. Młodego wysłała na zwiady, żeby sprawdził okoliczne budynki. Okno programu śledzącego informowało, że obiekt nie zmieniał stacji bazowej od czasu, kiedy tu zaparkowali. – Może pracuje w okolicy? – Młody ziewnął. – Wokół sporo instytutów naukowych i szpital. – Albo jest studentem. – Cyna zrobiła kolejne zdjęcie mężczyźnie wychodzącemu z prosektorium. Młody spojrzał na zegarek. – Wejdziemy tam? Dupa mi już zdrętwiała. – Chcesz spłoszyć faceta? Mączka spróbował zmienić jedną niewygodną pozycję na drugą. Cyna przekręciła kluczyki w stacyjce. – Dobra. I tak muszę do dentysty. Gdzie cię podwieźć? – Wystarczy do centrum – odparł zdziwiony tą nagłą decyzją Młody. Misia wróciła do hotelu na piechotę. Po drodze zajrzała do katedry i na stary rynek. Poszwendała się po przylegających doń uliczkach i zjadła niezły obiad we włoskiej restauracji Cztery Pory Roku. Stwierdziła, że tutejsza carbonara smakowała tak jak na krótkim wypadzie do Mediolanu rok temu. W końcu trochę zziębnięta wróciła do hotelu. Po drodze kupiła w drogerii zestaw plastikowych kubków i taśmę klejącą. Kiedy zamknęła za sobą drzwi od pokoju, zrzuciła płaszcz i podsunęła krzesło pod czujnik dymu na suficie. Przykleiła kubek do sufitu. W telefonie ustawiła przypomnienie o usunięciu tej instalacji jutro rano, przed wymeldowaniem. Inaczej znowu zapłaci karę. Usiadła w jednym z dwóch obitych syntetyczną skórą foteli, nogi oparła na przystawionym krześle. Z torby wyjęła fajkę i opakowanie tytoniu. Ze wzruszeniem przejechała palcem po rzeźbionej główce fajki. Chropowaty, biały minerał z czasem nabrał bursztynowego odcienia, a rzeźba trochę przypominała twarz jej ojca. Westchnęła, napakowała porcję tytoniowych kłaków, zapaliła i pociągnęła. Po chwili wokół niej rozsnuł się dym. Z torby dobyła notatnik biskupa i otworzyła. Między stronami tkwił wycinek gazetowy. Delikatnie rozłożyła go i obejrzała. Wydawało jej się, że wyrywek mógł pochodzić z „Gazety Stołecznej”. W rogu zachowała się wydrukowana na dole strony data wydania – sprzed dwóch lat. Krótka notatka prasowa z działu kryminalnego. We wtorek rano z Wisły wyłowiono zwłoki kobiety. Ciało zauważyli wędkarze. Przy zmarłej nie

znaleziono żadnych dokumentów. Stan zwłok, które musiały długo przebywać w wodzie, nie pozwala na opublikowanie zdjęć. Ubrania zmarłej wskazują na to, że mogła pochodzić zza wschodniej granicy. Warszawska policja nawiązała już kontakt ze swoimi odpowiednikami na Białorusi i Ukrainie w celu ustalenia tożsamości kobiety. Jak dotąd nie osiągnięto żadnych rezultatów. Zero leżał na wznak i przyglądał się żółtej plamie światła, którą przez okno rzucała zapalona na podwórzu klasztoru lampa. Znowu nie mógł usnąć. Czuł się jednak nieźle. Zdał sobie sprawę, że całkiem przyjemnie mieszka mu się w klasztorze. Jak na wczasach. Regularne posiłki, towarzystwo nowo poznanych ludzi, spacery. Wszechobecna cisza. Jak długo mógł tu zostać? Powinien pchnąć śledztwo do przodu. A jednocześnie zwlekał z pytaniami. Kiedy zamykał oczy, wracały obrazy z zapisu wideo wypędzania diabła z młodej kobiety. Nie mógł się nadziwić, że całą tę na pół magiczną ceremonię swoim autorytetem wspierał lekarz psychiatra. Może w tym wszystkim, co otaczało go od paru dni, tkwiło ziarno prawdy? Może codzienne modlitwy ojców miały swojego istniejącego poza granicą czasu i fizyczności Adresata? A dziewczyna z filmu istotnie została owładnięta przez złego ducha? Za drzwiami skrzypnęła deska w podłodze korytarza. Wiedział, że stare, zbudowane w dużej mierze z drewna konstrukcje same z siebie wydają różne dźwięki. Jego dom na Sobieskiego ciągle odzywał się stukaniem, skrzypieniem, dziwnymi tarciami. Ktoś nacisnął z zewnątrz klamkę w drzwiach do jego celi. Witczak uniósł się i oparł na łokciu. Nie zamykał się na klucz, bo takiego nie miał. W szparze rozpoznał niską postać. Saks. – Chce pani, żebym dostał zawału? – spytał, bo istotnie, tętno mu przyspieszyło. – Ktoś chodzi po korytarzu – szepnęła. Stanął obok niej, przywarł do przymkniętych drzwi. Na korytarzu dało się słyszeć człapanie, które trochę przypominało powolne kroki chorego Staszka na oddziale szpitala psychiatrycznego. – Eee… eucharystia… – rozległo się w ciemnościach. – To ojciec Leopold. – Zero odetchnął. – Daleko posunięta demencja. Nawet jak panią widział, nie doniesie nikomu. Usiedli na łóżku. – Dzięki Bogu – odezwała się. Przytulił ją, bo w celi zdążyło się zrobić zimno. – Gdyby ktoś mnie zobaczył… Nie zdążyła dokończyć. Położył dłoń na jej policzku, przyciągnął do siebie, przywarł ustami do jej warg. Przez koszulę poczuł ciepły dotyk jej piersi. Włożył rękę pod jej bluzkę. Oddała pocałunek. – Przecież Bóg widzi wszystko – powiedział jeszcze. – I wszystko wybacza – usłyszał w ciemności jej szept. – Zimno. Rozgrzej mnie. Zadarł bluzkę, złapał pierś Kamilli i przysunął do niej usta. – Eee… eutanazja… – padło tuż za drzwiami.

DZIEŃ ÓSMY

14 stycznia, piątek Z ambony roztaczał się widok na pokrytą śniegiem łąkę. Poprzedniego dnia Hifa nosiło. Spędził bite dwanaście godzin między biurem, w którym musiał dokończyć papierkową robotę, a Zakładem Medycyny Sądowej na Oczki, gdzie nadzorował przekazanie ciała biskupa Kownackiego do zakładu pogrzebowego w Łomży. Zwłoki odbierali fachowcy w czarnych uniformach, wśród których była jedna kobieta. Okazała się specjalistką od tanatopraksji. Obejrzała ze znawstwem głowę nieboszczyka. Technicy usunęli z niej i zabezpieczyli mechanizm, który w kościele braci żebraczych uruchomił żuchwę. Pośmiertna makijażystka zadała kilka fachowych pytań i oświadczyła, że przyszyje głowę do tułowia tak, że nie będzie śladu. Hif był pod wrażeniem profesjonalizmu i urody dziewczyny. Była tak ładna, że przez resztę dnia nie mógł przestać o niej myśleć. Dlatego pod wieczór wykonał dwa telefony – jeden do Agaty, że noc spędzi w robocie, i drugi do kolesia z koła łowieckiego, że jadą na polowanie. Całą noc włóczył się po lesie. Nad rankiem siedzieli z kumplem na ambonie, popijając małymi łykami śliwowicę z piersiówki. Nic nie ustrzelili, ale niesforne myśli wyparowały z kudłatej głowy Hifa i to było najważniejsze. O ósmej zadzwonił telefon. – Coś znalazłam w tym skradzionym golfie – odezwała się Cyna. Hif uciszył gestem towarzysza, który właśnie zaintonował Pojedziemy na łów. – Za osłoną przeciwsłoneczną. – A konkretniej? – Hif zwrócił uwagę siedzącego obok myśliwego na dzika, który właśnie wyłonił się z lasu po drugiej stronie polany. Kolega, znany warszawski chirurg weterynaryjny, sięgnął po strzelbę i przymierzył się do strzału. – Święty obrazek – padło po drugiej stronie linii. – Przesłałam ci na komórkę. – Pewnie to święty Krzysztof – szepnął do mikrofonu Hif, jednocześnie obserwując przez lornetkę dzika ryjącego w ziemi. – Nie wiem, nie znam się – odpowiedziała Cyna. – Myślałam, że to święty Jan. To ty wpadłeś na tę Salome, geniuszu. – Zadzwoń do właściciela auta – poprosił Hif – i spytaj, czy ten obrazek należy do niego. Zaraz oddzwonię. W momencie kiedy się rozłączył, palnął strzał. Spłoszone zwierzę podskoczyło w miejscu, zawróciło i ruszyło truchtem do lasu. – Pudło – sapnął strzelec. – Ostatnia szansa w sezonie – skomentował Tymański. Komórka piknęła. Otworzył MMS-a, który właśnie przyszedł od Cyny. Na ekranie smartfona pojawiła się podobizna świętego. Podetknął komórkę weterynarzowi. – Święty Krzysztof? – zapytał. Chirurg zwierzęcy pomasował nos. – Mam naklejkę ze świętym Krzysztofem w samochodzie. Przechodzi przez rzekę z jakimś dzieciakiem

na barana. I ma laskę. – Jaką laskę? – Hif pociągnął potężny łyk z piersiówki. – Drewnianą – sprecyzował weterynarz, odbierając butelkę i częstując się zawartością. – Jak nie Krzysztof, to kto? – Tymański jeszcze raz przyjrzał się przesłanemu zdjęciu. Chirurg zwierzęcy ponownie rzucił okiem. – Jakiś mędrzec – zawyrokował. – Stoi z księgą, łysy. Hif pokiwał głową, futrzana czapka opadła mu na oczy. Poprawił. – Albo rycerz – dopowiedział. – Ma miecz. Może ten… święty Jerzy? Oddzwonił do Cyny. – To nie jest święty Krzysztof – przekazał wynik narady. – Sprawdź świętego Jerzego. I dzwoń do tego właściciela samochodu. To chyba jednak ważne. Rozłączył się i zauważył, że kolega zdążył się spakować i jest już w połowie drabiny. Wychylił głowę w jego stronę. – To co, bigosik? – Bigosik. Pal licho przelatka – sapnął z zejścia weterynarz. Posterunek w Starym Brodzie mieścił się w piętrowym budynku o nader prostej architekturze. Ot, pudełko z równymi rzędami okratowanych okien, do którego wchodziło się po kilku schodkach z wygiętą metalową balustradą. Witczak w swojej karierze odwiedził dziesiątki takich miejsc, czystych, odmalowanych, niedoposażonych i w gruncie rzeczy smutnych. Fajkowski przyjął go w swoim urządzonym bez wyrazu gabinecie, z nieśmiertelną paprotką na parapecie i stosem niezałatwionych spraw na biurku. Poczęstował gościa domowym ciastem i herbatą zaparzoną w szklance z metalowym koszyczkiem. – Spał pan w klasztorze? Wygodnie? – Przymrużył oczy i wycelował palec w nieokreślonym kierunku za oknem. – Mamy hotelik w mieście. Może tam będzie panu lepiej? Zero pokręcił głową. – Właściwie to mi tam całkiem dobrze – odparł. – Jak pana karmią te pasibrzuchy? – spytał jeszcze Fajkowski, odrywając sobie kawałek marmurkowego wypieku, dzieła małżonki. – Bodajże wczoraj była babka ziemniaczana na obiad. Dobra. Sierżant pokiwał ze zrozumieniem kulistą głową. – To fajnie – powiedział z pełnymi ustami. – Z czym pan przychodzi, komisarzu? Witczak zatarł ręce. Na posterunku panowała dość niska temperatura. – Ojciec Leon opowiedział mi o kradzieży, która miała miejsce w klasztorze. Niestety, nie wiem, kiedy to było. Fajkowski pozbył się okruszków, pocierając pulchne dłonie o mundur. – Pamiętam, pamiętam. Jakieś dwa lata temu. – Wskazał stojący obok regał, którego półki uginały się od nagromadzonych teczek i segregatorów. – Widzi pan, ile tu mamy miejsca. Musimy do archiwum. – Wstał i zabrzęczał wyjętymi z szuflady kluczami. Zeszli do piwnicy, sierżant otworzył metalowe drzwi i zagłębił się w niewielkim pomieszczeniu, którego ściany zajmowały ciężkie, skręcone z prefabrykatów regały. Przez niewielkie okno wpadało tylko trochę światła. Na środku podłogi piętrzył się stos starych krzeseł, jakieś wybrakowane biurka, a na nich przeznaczone do zniszczenia pożółkłe papierzyska. Fajkowski pukał palcem w grzbiety kolejnych segregatorów, mrucząc coś pod nosem. Witczak czekał w progu, ćmiąc ostatniego papierosa. – Mam! – Sierżant z tryumfem wyjął jeden z tomów. – Widzi pan, komisarzu, u nas nic nie ginie.

Witczakowi przez chwilę wydawało się, że to przytyk. Przydeptał niedopałek na betonowej posadzce. – Co my tu mamy… – Fajkowski odzyskał nieco miejsca na zarzuconym archiwaliami biurku i przysiadł na rozklekotanym krześle. – Kwiecień, dwa lata temu. Dwóch wyrostków z domu dziecka na Warszawskiej wyszło na gigant. – Przewracał kolejne wydruki komputerowe. – W nocy włamali się do zakrystii i obrabowali ją z mienia kościelnego. Zabrali dwa pozłacane kielichy, cztery butelki mszalnego wina, stuły i ornat ze złoconymi kutasikami. – Zostali złapani, jak rozumiem. – Witczak zajrzał mu przez ramię. – Owszem. W klubie nocnym w Płońsku. – Fajkowski wskazał odpowiedni akapit protokołu. – Świętowali. Zero rzucił okiem na zdjęcia odzyskanych precjozów. – Skąd mieli pieniądze? – spytał jeszcze. – Włamali się do skarbonek? Sierżant przekartkował pospiesznie akta. – Może spieniężyli jakiś kielich? – podpowiedział Zero. – Nie, nie zdążyli. – Fajkowski pokręcił głową. – Nie wiem, czy doszliśmy, skąd mieli kasę – przyznał. – Ale sprawdzę to. – Zamknął segregator i wetknął sobie pod pachę. – Zabieram do siebie. Witczak pomasował sobie koniuszek ucha. – Mam jeszcze prośbę – oświadczył, kiedy Fajkowski, przekazawszy mu na chwilę akta, zamykał archiwum. – Tak, słucham, komisarzu. – Chciałbym odnaleźć tamtych chłopców. Pogadać z nimi. Znaleźli się na schodach prowadzących na parter. Sierżant odebrał segregator i zatrzymał się w progu swojego gabinetu, nie zapraszając dalej. – Zrobię, co w mojej mocy – zapewnił. – Do poniedziałku? – upewnił się Witczak. Sierżant poprawił opadające mu z kulistego brzucha spodnie. – Tak, widzimy się w poniedziałek. Planując wyjazd do Łomży, Michalina ze zdziwieniem dowiedziała się, że ostatnie połączenie kolejowe do tego miasta zostało zlikwidowane na początku lat dziewięćdziesiątych. Dlatego wróciła tak, jak pojechała, pekaesem. Trwało to cztery godziny, spędziła je, kartkując notes biskupa i zastanawiając się nad wycinkiem gazetowym znalezionym w schowku. Postanowiła porozmawiać o swoich znaleziskach z Tymańskim, a wcześniej, zaraz po powrocie do domu, usiąść nad analizą. Chciała wypaść jak najlepiej. Wysiadła na przystanku przy Złotych Tarasach, po drodze na Smoczą zrobiła jeszcze zakupy na szybki obiad (kurczak z rożna), w myślach tworząc pierwszy akapit raportu. W domu ogarnęła się, przygotowała swoje ulubione miejsce do pracy przy stole w dużym pokoju, zrobiła sobie miętową herbatę. Zamiast wziąć się do roboty, przejrzała najpierw stronę internetową polskiej prowincji zakonu braci żebraczych, szczególnie wpisy dotyczące aktywności biskupa Kownackiego. Wydrukowała parę doniesień prasowych dotyczących między innymi fundacji Pro Life. Wspominał o niej Darski, happeningi zorganizowane w całym kraju odbiły się szerokim echem na Facebooku i na stronach związanych z różnymi aktywistami katolickimi. O siódmej wrócił z pracy mąż Misi. Odgrzała obiad, zjedli o ósmej. Przez następne czterdzieści minut wspólnie oglądali telewizję, a przed snem wrócili do swoich indywidualnych zadań. W połowie charakterystyki ofiary zadzwonił dzwonek u drzwi. Misia wymieniła z mężem zdziwione spojrzenia. Ponaglony Paweł ruszył do przedpokoju, w którym po chwili rozległ się kobiecy głos. Kostkiewicz oderwała się od pracy i zdumiona zobaczyła w korytarzu rozmawiającą z mężem aspirant Cynowską,

która lustrowała rząd tekturowych pudeł zajmujących prawie całą podłogę. – To są takie specjalne toalety – wyjaśniał fachowo Paweł. – Drugiej generacji. Moja firma handluje sprzętem turystycznym. Gdybyś chciała kupić… – No, zapamiętam – odpowiedziała Agnieszka. – Jeśli zagrozi mi przeprowadzka do przyczepy kempingowej, będzie jak znalazł. Misia posłała mężowi strofujące spojrzenie. – Przepraszam za ten bałagan – ucięła temat. – Nie, to ja przepraszam, że tak bez zapowiedzi – padło ze strony Cynowskiej. – Nie ma sprawy. – Misia wskazała kuchnię. – Chcesz herbaty? Podsunęła stołek, zamknęła drzwi, domyślając się, że policjantka chce pogadać w cztery oczy. Nie przyjaźniły się, ale obowiązkiem dyżurnego psychologa było służyć wsparciem i pomocą w trudnych sytuacjach. Co prawda jeszcze nigdy się nie zdarzyło, by funkcjonariusz przyszedł do niej z własnej woli. Cyna odczekała, aż gospodyni postawi przed nią kubek z herbatą. – O czym chcesz pomówić? – Misia usiadła obok, grzejąc dłonie o swój kubek. – Nie przyszłam służbowo. Raczej… prywatnie. – Aga się pobeczała. Zaskoczona Kostkiewicz przysunęła się na swoim taborecie, położyła dłoń na ramieniu Cynowskiej. Zawsze miała ją za twardzielkę, taką, co to z kamienną miną wchodzi na miejsce przestępstwa i w ogóle zachowuje się jak facet, jak jeden z tych jej nieokrzesanych kolegów, czasem nawet gorzej. A teraz siedziała tu i mazgaiła się jak dzieciak. – No nie rycz. – Misia sięgnęła za siebie i podsunęła jej pudełko chusteczek. Cynowska głośno wydmuchała nos. – Przepraszam. – Odetchnęła głęboko, starając się opanować. I znowu w płacz. Misia była w szoku. – Nie przepraszaj, tylko coś powiedz – odparła coraz bardziej zaciekawiona. Pytanie, które usłyszała, zdumiało ją jeszcze bardziej. – Jesteś wierząca? Wiesz, Wielkie Oko, które wszystko widzi… – Aga westchnęła głośno, ze szlochem. – Zawsze to mnie trochę przerażało – przyznała z kwaśnym uśmiechem Misia i upiła pierwszy łyk herbaty. Poczuła przyjemne, promieniujące z żołądka ciepło. – Myślisz, że Bóg może wybaczyć wielkie, nieodwracalne świństwo? – wydusiła z siebie Agnieszka. – Jak pamiętam, księża mówią, że Bóg wybaczy wszystko – odpowiedziała bez namysłu Kostkiewicz. – Nawet zabicie dziecka? – spytała Aga z przymkniętymi oczami. Misia spoważniała. – Co ty mówisz, Cyna? Siedząca obok dziewczyna przygryzła wargę. – Jestem w ciąży – stwierdziła zimno po chwili milczenia. – Wiem od paru dni. Boże, jak ja to… – Przerwała, przeczesała palcami krótkie włosy. Do Kostkiewicz wróciły wszystkie plotki, jakie krążyły na temat Agnieszki po komendzie. Że lesbijka, że tak naprawdę facet w kobiecym ciele. A tu ciąża? – Inaczej teraz patrzę na swoją matkę – mówiła dalej Aga, nie czekając na odpowiedź, jakby była w transie. – Kiedyś widziałam w niej tylko ograniczoną kobietę bez ambicji. Była sprzątaczką, wiesz? Pracowała w kilku miejscach naraz, żeby… no wiesz… żebyśmy mogły jako tako żyć. Byłyśmy tylko we dwie. Misia pokiwała głową i pogłaskała dziewczynę po dłoni. Żal jej się tej Cyny zrobiło. – A ja szczeniacko od niej uciekłam. – Cyna spojrzała w ciemność za oknem, przymknęła oczy, kiedy dostrzegła w szybie swoje odbicie. Misia pomyślała, że ludzie dzielą się na tych, którzy przyglądają się

sobie, widząc przypadkowo swoją twarz w lustrze, i na tych, którzy odwracają wzrok. – Teraz ją rozumiem – dokończyła Aga. – Ciąża podobno zmienia perspektywę – wypaliła Misia. W czasie sesji z policjantami pilnowała się, żeby nie wpadać w mentorski ton, co nie zawsze jej wychodziło. – Wiesz, co jest z tego wszystkiego najlepsze? – odezwała się Aga, jakby nie dotarło do niej, co przed chwilą powiedziała Kostkiewicz, która zresztą liczyła, że tak było naprawdę. – Ja też jestem dzieckiem z gwałtu. Przez lata nie wiedziałam. W końcu kiedyś stara wykrzyczała mi to w jakiejś kłótni. Uciekłam z domu. Wyprowadziłam się. Na amen. A teraz… Znów zaczęła pochlipywać. Spuściła głowę zawstydzona. – Chciałaś zrobić coś głupiego? – domyśliła się Michalina. – Zupełnie jakbym sprowokowała tego faceta – odparła Aga. – Marzyłam, żeby mnie tak porządnie walnął w brzuch. Kostkiewicz odważyła się przytulić Cynę, która przyjęła ten gest. Siedziały tak dobrą chwilę. Potem Aga napiła się herbaty. – Ale teraz mi przeszło – dodała nieco radośniej. – Pozostaje tylko jedna kwestia… Misia znowu się domyśliła. – Dla dziecka najważniejsza jest matka, nie ojciec – powiedziała z przekonaniem. – Zwłaszcza taki. Aga przytaknęła z cierpkim uśmiechem. – Ale mimo wszystko muszę go odnaleźć – odparła zdecydowanym tonem. Wytarła łzy rękawem. – Nie wiem, czy to dobry pomysł – zastrzegła Misia niepewna, czy w słusznym kierunku poprowadziła rozmowę. – Będę lecieć. – Cyna wypiła jeszcze łyk herbaty i odstawiła kubek. – Poczekaj, zrobię coś do jedzenia – zaproponowała zdziwiona swoją gościnnością Michalina. – Muszę się jakoś ogarnąć. – Agnieszka wstała. – Rozstałam się z dziewczyną. Wszystkie plany wzięły w łeb. A teraz ciąża. Mówisz, że Bóg wybaczy najgorsze świństwo? Misia wzruszyła ramionami. Nie wiedziała, co odpowiedzieć. – Nie zrobisz już nic głupiego, co? – poprosiła. – Obiecaj. Agnieszka narzuciła skórzaną kurtkę i skierowała się do drzwi. – Obiecuję – odpowiedziała w progu. – Już mi lepiej. Dziękuję, pani psycholog. Położę się dziś wcześniej. Muszę się z tym wszystkim przespać.

DZIEŃ DZIEWIĄTY

15 stycznia, sobota Tego dnia Witczak zaspał na śniadanie. Pierwszy raz od niepamiętnego czasu zbudził się o dziewiątej rano. W nocy śniła mu się Kamilla Saks. Czuł całą gamę zapachów, dotyk jej skóry w najbardziej intymnych miejscach, jej ciepły oddech tuż przy twarzy. Cóż, podniecił się, jego prześcieradło okazało się mokre w okolicach podbrzusza. Poczuł się jak nastoletni chłopak. Rano też myślał tylko o niej. Na siłę zmienił temat rozważań. Usiadł na łóżku, wyjął notes i zaczął pisać. Stworzył kilka stron luźnych notatek na temat zakonników, klasztoru, morderstwa, nowo poznanej kobiety. Zdał sobie sprawę, że wygląda to jak pamiętnik, podobny prowadził w okresie dojrzewania. Zmusił się do analizy śledztwa i możliwych ścieżek jego rozwoju. Jednak w podtekście każdego zdania była kobieta, z którą spędził poprzednią noc. O jedenastej wygrzebał się z pościeli, doprowadził do porządku i zszedł na parter. Zaniepokoiła go wszechobecna cisza. Wyszedł na podwórze i widząc puste miejsca parkingowe, zorientował się, że szkolenie dla egzorcystów musiało się zakończyć. A on, głupiec, nie zapytał. Tamtej nocy w ogóle mało rozmawiali. Nie było czasu. Kamilla wróciła do siebie o czwartej rano, odprowadził ją do łącznika. Potem minął cały następny dzień, Witczak spędził go na komisariacie, w ogrodzie i w klasztornym chórze. Po południu poszedł na długi spacer nad Wkrę, znalazł ścieżkę nad samą rzekę, wydeptaną zapewne przez wędkarzy. Po kolacji zamienił kilka słów z Kamillą, ale nie umówili się na następną noc. Skłamałby, gdyby powiedział, że wieczorem nie liczył na powtórkę nocnego scenariusza. Przed zaśnięciem długo nasłuchiwał, ale dochodziły go tylko tajemnicze skrzypienia. A teraz okazało się, że nikogo z uczestników szkolenia już nie ma. Łażąc tam i z powrotem po podwórzu, natknął się na przechodzącego do swojego wozu Leona. Przeor posłał mu porozumiewawcze spojrzenie i Zero przestraszył się, że Kamilla wszystko wypaplała na spowiedzi. Nie było to niemożliwe. – Uczestnicy rekolekcji już pojechali? – zapytał dla pewności. Ojciec Leon kiwnął głową, otwierając swój samochód i siadając za kierownicą. Mina Witczaka musiała mówić sama za siebie. – Nie pożegnała się? – spytał przeor domyślnie. Witczak po raz pierwszy od paru dni poczuł, że naprawdę musi zapalić. Niestety, w żadnej kieszeni nie znalazł papierosów. – Kobiety… – stwierdził Leon. Zero kiwnął głową, nieco rozdrażniony. – Kobiety… – powtórzył jak echo. – Dam numer telefonu, jeśli pan chce. – Nowak sięgnął po komórkę. – Nie, dziękuję. Widocznie tak miało być. – Mamy swój honor – skomentował zakonnik z czymś w rodzaju podziwu.

Zero postanowił wykorzystać okazję i zadać parę pytań. Może uda mu się zmazać ten wyrozumiały uśmiech z twarzy przeora. – Mam tylko chwilę. – Leon spojrzał na zegarek, zgasił silnik, wysiadł. Ruszył w stronę bramy i odciągnął skobel wielkości deski podłogowej. – Mieszkał ojciec w klasztorze, kiedy Kownacki sprawował tu urząd przeora? – Witczak złapał się na myśli, że mógłby zabrać się z Leonem do najbliższego kiosku. – Nie. Byłem wtedy w Warszawie, w seminarium – odpowiedział mnich, otwierając skrzydła bramy i odsłaniając widok na starobrodzką ulicę. – Ale poznał go ojciec – nie odpuszczał Witczak. – Jaki był? – Jak to mówią, charakterny. – Leon wrócił do swojego wozu. Zero krok w krok za nim. – Ostry zawodnik, że odpowiem językiem młodzieży. Doskonały menedżer. Zamknie pan za mną? – Tak. Czyli konfliktowy? – Jak cholera. – Leon znów przekręcił kluczyk w stacyjce, zamknął drzwi, odkręcił szybę. Zero oparł się o samochód, nie pozwalając przeorowi odjechać. – Ktoś z obecnych w klasztorze darł z nim koty? – spytał poważnym tonem. – Oczywiście – odparł Leon beztrosko, zbyt beztrosko zdaniem Witczaka. – Wszyscy. Ale też wszyscy przy nim korzystali. Nasi dzisiejsi dobroczyńcy to efekt jego zabiegów. Witczak, zrezygnowany, ponieważ nie udało mu się przebić przez maskę, za którą ukrył się przeor, odsunął się od wozu, dając mu odjechać. – Ciemna strona księżyca – zakończył filozoficznie. – Tak. Każdy ma swoją. – Leon zakręcił okno, dodał gazu i wyjechał ostrożnie na Warszawską. Witczak poszedł zamknąć bramę, zapominając o papierosach. Cynę z płytkiego snu obudził alarm ustawiony w programie stworzonym przez Generała. Zmyślne dzieło policyjnego programisty miało wbudowany sygnalizator uruchamiający się, kiedy śledzony obiekt po dłuższym czasie bezczynności zmieniał stację bazową. Ostatni raz Agnieszka sprawdzała okno aplikacji przed zaśnięciem, tuż przed pierwszą. Wiedziała, że podejrzany przebywa na Kole, w jednym z osiedli dzielnicy Wola. Poprzednie noce spędzał na Rakowcu. Te dane powinny niedługo pozwolić na identyfikację osoby posługującej się telefonem. Zadzwoniła do Młodego, umówili się, że tym razem Adrian podjedzie na Konstancińską i odbierze Cynę spod jej domu. Po półgodzinie, w czasie której czerwony punkt przemieścił się z Rakowca w okolice Pawińskiego, Mączka dał sygnał komórką. Przeczuwając, że coś się szykuje, pędzili przez miasto na sygnale, który wyłączyli dopiero dwie przecznice przed Archiwalną. Do bramy prosektorium podjechali z wyłączonymi światłami, zaparkowali. – Idę sprawdzić, co się dzieje – oświadczyła Agnieszka, nie zostawiając pola na dyskusję. – A ja? – spytał Mączka mimo jej zdecydowanego tonu. – Grzej silnik. Na wszelki wielki. Przez uchyloną bramę dostała się na teren i po podjeździe zeszła do słabo oświetlonego, niskiego budynku, do którego wchodziło się z poziomu przyziemia. Odruchowo zajrzała przez rozświetlone bladym światłem okna, nic jednak nie mogła dostrzec przez matową szybę. Szarpnęła za klamkę oszklonych drzwi – okazały się zamknięte. Przeszła do znajdującego się po lewej stronie wjazdu do garażu, czy raczej podjazdu dla samochodów. Minęła szeroką wnękę i stojącego w niej starego citroena, nacisnęła klamkę, szerokie drzwi ustąpiły. Znalazła się na korytarzu prowadzącym z jednej strony do wejścia, z drugiej do sal prosektoryjnych i chłodni. Pod ścianą stały dwa stalowe stoły na kółkach, prawdopodobnie służące do przewożenia ciał.

Jarzeniowe światło, cóż, nadawało ścianom trupi kolor. Wokół panowały spokój i cisza. Gdzieś w tle usłyszała cykanie zegara i mocno ściszone radio. Wyjęła z kabury glocka i ściskając go, ruszyła wzdłuż ściany w prawą stronę, w kierunku okienka recepcji, skąd dochodziły odgłosy nocnej audycji stacji Evergreeny. Zbliżając się, zauważyła zarys postaci siedzącej nieruchomo na krześle, z odchyloną bezwładnie głową i rozwartymi ustami. Kiedy podeszła do okienka, zorientowała się, że to nocny pracownik zakładu, miała tylko wątpliwości – martwy czy śpiący. W tym momencie mężczyzna zachrapał, wykonał głęboki wdech, zamrugał przebudzony, jednak natychmiast znów zasnął i Cyna zobaczyła tylko łyskające białka jego oczu. Szturchnęła stróża w ramię lufą pistoletu, nie uzyskując jednak żadnego efektu. Sięgnęła po stojący na kontuarze kubek z zimną herbatą i powąchała. Nie wyczuła żadnego obcego zapachu. Zobaczyła leżącą obok kubka komórkę stróża. A może to on jest Kolekcjonerem? Idealne miejsce pracy dla nekrofila. Pozostawało jeszcze pytanie, dlaczego mając taką posadę, wykradał ciała z innych kostnic i kaplicy na placu Narutowicza. Może miał jakieś ściśle określone wymogi. Wyciągnęła swoją komórkę i wybrała numer, który śledzili. Rozległ się dzwonek, ale w odległej części budynku. Natychmiast straciła zainteresowanie stróżem. Obróciła się i z wycelowaną przed siebie bronią ruszyła w kierunku sal sekcyjnych. Otwierała kolejne drzwi. We wszystkich świeciło się światło. Korytarz skręcił, zauważyła szparę w wejściu do następnej sali. Powiększyła ją, gotowa do oddania strzału. Makabra tego, co zobaczyła, zaparła jej dech w piersiach. Na stole sekcyjnym leżało ciało młodej kobiety z rozłożonymi nogami. Zmarła w miejscu krocza miała wielką ranę, z której zwisały resztki tkanek. Fragmenty ciała walały się po podłodze. Cyna poczuła skurcz przepony i podchodzącą do gardła falę wymiotów. W tym momencie za nią rozległo się trzaśnięcie drzwiami. Wróciła tą samą drogą, którą przyszła. Za załomem korytarza omal nie zderzyła się z nocnym stróżem, który stał półprzytomny, wpatrując się niewidzącym wzrokiem w ścianę przed sobą. Zrozumiała, że ten człowiek wciąż śpi. W tym momencie rozległ się odgłos uruchamianego samochodu. – Awruk! – krzyknęła, bo zorientowała się, że zaparkowany przy rampie wóz musiał należeć do Kolekcjonera. Podbiegła do drzwi, którymi weszła. Ktoś zastawił je stalowym stołem na kółkach. Odsunęła przeszkodę, słysząc, jak citroen z piskiem opon wykręca na podjeździe. Na terenie otaczającym kostnicę zobaczyła samochód roztrącający maską skrzydła bramy. Przypomniała sobie o Młodym. Mączki o mały włos nie rozjechał atakujący ogrodzenie samochód. Zanim podbiegła do ich radiowozu, zanim wykręcili w wąskiej uliczce, citroen zdążył już włączyć się w nocny ruch na odchodzącej od Pawińskiego ulicy Banacha. Dostrzegli, jak skręcił w lewo, zajeżdżając na skrzyżowaniu drogę innemu kierowcy, który gwałtownie zahamował. W nocnej ciszy ryknął klakson. Tym razem prowadziła Agnieszka. Przeskoczyli na czerwonym skrzyżowanie z Grójecką. Młody włączył koguta, jechali na sygnale. Ścigany kierował się w stronę Dworca Zachodniego. Mączka przez radiostację połączył się z oficerem dyżurnym wydziału kryminalnego. Obaj przeszli na specjalny kanał przeznaczony dla takich sytuacji. – Tu Mączka. Mamy pościg za sprawcą! – Młody wykrzyczał do mikrofonu numer zespołu. – Jedziemy Bitwy Warszawskiej w stronę Woli! – wrzeszczał. – Srebrny citroen xantia break X2 z 1997! Powtarzam… Cyna spojrzała z ukosa, nie tracąc kontroli nad tym, co działo się przed maską ich wozu. – Citroeny to mój konik – wyjaśnił Młody. – Niech ludzie zablokują skrzyżowania! – poradziła. Mączka kiwnął głową i poprosił o to oficera dyżurnego. Na tym samym pasie za nimi do pościgu dołączył oznakowany radiowóz, który zareagował na komunikat i wyjechał ze Szczęśliwickiej. Ścigany

przeciął rondo Zesłańców Syberyjskich, nadal ignorując wszystkie światła. Udało mu się przejechać, choć musiał wykonać nagły manewr wymijania wyjeżdżającego z zatoczki autobusu nocnej linii, który zahamował, widząc sytuację na drodze. Na rondzie stracili citroena z oczu, widzieli tylko, jak wjechał w tunel prowadzący na Wolę. Zaraz usłyszeli huk zderzających się samochodów. I ciszę. W połowie tunelu ujrzeli obrócony bokiem samochód i wbitą w ścianę kompaktową mazdę. Kiedy podjechali, zorientowali się, że w japońskim hatchbacku odpaliły obie poduszki powietrzne. Kierowca leżał bez przytomności, z głową opartą o zagłówek. W ściganej xantii nie było nikogo. Agnieszka rozejrzała się w poszukiwaniu Kolekcjonera. Dojrzała postać mężczyzny, który właśnie wbiegał na chodnik u wylotu tunelu. Wskazała go Młodemu. Za nimi zatrzymał się patrol prewencji, którego skład już wzywał pogotowie i biegł do rannego. Cyna pociągnęła Mączkę. – Biegniemy! Ruszyli. Zaraz za tunelem znajdował się przystanek autobusu, obok nasyp kolejowy. Zobaczyli wspinającego się nań mężczyznę. Po chwili na szczycie schodów ujrzeli oświetlony rzędem latarni peron, na który wjeżdżał właśnie osobowy w kierunku Pragi. W czerwonym świetle reflektorów tyłu składu mignęła postać, wskoczyła na peron. Ominęli metalowe barierki ochraniające pieszych przechodzących przez tory. Z megafonów rozległ się podany stonowanym kobiecym głosem komunikat: „Pociąg do Nasielska odjedzie z toru pierwszego, peron szósty”. Cyna wskazała Młodemu pierwsze drzwi kolejki. Mączka zrozumiał bez słów, wpadł do środka składu, rozległ się sygnał dźwiękowy i drzwi zamknęły się z hydraulicznym sykiem. Policjant, budząc zdumienie nielicznych pasażerów, zaczął nerwowo przemieszczać się w kierunku czoła pociągu. Cyna została sama na peronie. W świetle latarni ujrzała znajomą sylwetkę. Kolekcjoner przekroczył tory, obiegł metalowy parkan i zniknął w ciemnościach. Bez zastanowienia ruszyła dalej w pościg. Pociąg z Młodym w środku odjechał. Nie znała otoczenia peronu. Wiedziała, że ma przed sobą tory kolejowe prowadzące do Dworca Zachodniego, dalej industrialne pustkowie. Ruszyła przed siebie, nie mając właściwie pojęcia, gdzie biegnie, nikogo przed sobą nie widząc. Mijała hałdy wydzielających specyficzny zapach starych podkładów, jakieś stróżówki, ogrodzenia, zza których dochodziło ujadanie psów. Wokoło żywej duszy, nie licząc czworonogów. Po chwili zatrzymała się zdyszana. Mrok gdzieniegdzie rozjaśniały nieliczne latarnie. Przed sobą usłyszała trzask łamanej gałęzi. Spojrzała w stronę kępy drzew, ruszyła ciemnym pasem wydeptanej ścieżki w zagajnik, czując się coraz bardziej nieswojo. Na drugim końcu pustego, dobrze oświetlonego placu zobaczyła podejrzanego. Także zatrzymał się, prawdopodobnie złachany nocnym biegiem, jak ona. Sięgnęła do kabury, odbezpieczyła broń i wycelowała. Nigdy nie była dobrym strzelcem, wiedziała, jak niewielkie są szanse na trafienie, zwłaszcza z odległości dwustu metrów, jakie dzieliły ją od Kolekcjonera. A jednak padł strzał. Broń podbiło, osobnik w bramie przywarł do ziemi. Wiedziała, że ze strachu. Zyskała w ten sposób chwilę, zrobiła kilka głębokich oddechów i ruszyła. Tamten mężczyzna dźwignął się z ziemi, przekroczył ulicę i wspiął się na ceglane obmurowanie otaczające potężny, ciemny kształt górujący nad okolicą. Za murem zaczynały się tereny wolskiej gazowni, a na nich stały dwie zabytkowe rotundy, dawne zbiorniki na gaz, niszczejące od lat. Zanim dopadła ogrodzenia i odszukała dogodne miejsce, w którym mogła się na nie wspiąć, minęło dobrych parę minut. Ani chwili na refleksję, co zrobi po drugiej stronie, co tam zastanie, jak się obroni zaatakowana w ciemnościach. Na szczycie muru usłyszała ze środka majaczącej ceglanej konstrukcji krzyk przerażenia i plusk. Zaintrygowana zeskoczyła, z trudem znajdując sobie dogodne miejsce do lądowania. Wokół przywodzącego na myśl rzymskie Koloseum budynku wiodła ścieżka prowadząca

do środka zbiornika, kończąca się w ciemnej czeluści. To stamtąd dobył się ów potępieńczy wrzask. Cyna wyjęła z kieszeni kurtki myśliwską latarkę, małą, jednak o wielkiej mocy, w którą kiedyś zaopatrzył ją Hif i kazał zabierać na wszystkie akcje. W myślach pochwaliła jego roztropność. W punktowym świetle zobaczyła, że tuż za progiem rotundy rozciąga się zbiornik wody, nie wiadomo jak głębokiej. Nigdzie nie wypatrzyła ściganego. Nie zastanawiając się wiele, ruszyła wąskim gzymsem ku niedalekim schodkom. Zeszła na dół i stanęła nad taflą wody, wciąż nerwowo oświetlając jej powierzchnię. W tym momencie poczuła potężne pchnięcie w plecy. Poleciała prosto w wodę. Wyciągnęła przed siebie ręce w panice, bojąc się, że zaraz utonie. Na szczęście dno było dość blisko, niecałe pół metra. Upadła na kolana, ale lecąc, zgubiła broń. Zorientowała się, że napastnik wyprowadził ją w pole. Zrzucił coś do wody, może cegłę, i krzyknął, a sam zaczaił się w mroku. Usłyszała za sobą plusk. Mężczyzna też skoczył do wody i zbliżał się do niej. Nerwowo macała dno zbiornika, chcąc za wszelką cenę odnaleźć broń. Nie miała pojęcia, czy zmoczony glock będzie działał, ale ze szkoleń wiedziała, że powinien. Tylko że tracąc cenne sekundy, wystawiała się na atak. I atak nastąpił. Poczuła uderzenie w kark. Następnie ktoś wepchnął jej głowę pod powierzchnię brudnej, śmierdzącej wody. W tym momencie wciąż pracujące dłonie wymacały leżący na dnie pistolet. Agnieszka zacisnęła palce na rękojeści, zaczęła energicznie się wyrywać. Na szczęście Kolekcjoner był zmęczony i udało jej się oswobodzić. Z trudem wstała na nogi, wydobywając się z mętnej, śluzowatej wody. Naprzeciwko niej szykował się do skoku niski facet z zaciętym wyrazem twarzy. Oddała dwa celne strzały w lewą stronę jego klatki piersiowej. Kolekcjoner upadł w toń z pluskiem, którego nie powstydziłaby się żadna ryba. Unosił się w poświacie leżącej na dnie i ciągle pracującej latarki. Cyna podniosła z dna myśliwskie cacko, chwyciła leżącego w wodzie mężczyznę za ubranie i pociągnęła do schodów. W jej głowie powoli formował się szalony plan. Z mocno bijącym sercem sprawdziła wszystkie kieszenie Kolekcjonera. Znalazła klucze, portfel i telefon komórkowy, które schowała. Obciążyła leżącymi nieopodal cegłami kurtkę mężczyzny, zapięła zamek błyskawiczny i pozwoliła, aby ciało skryło się pod powierzchnią wody. Drżąc z zimna, wyszła ze zbiornika, zastanawiając się nad legendą, którą musiała natychmiast stworzyć.

DZIEŃ DZIESIĄTY

16 stycznia, niedziela Na wieść o nocnych wydarzeniach naczelnik Maluta na siódmą rano zwołał naradę. Siedzieli przy stole w sali konferencyjnej na parterze, po lewej stronie od wejścia. Maluta przyjechał nieogolony, ubrany we wczorajszą koszulę. Otaczali go Tymański, Mączka, Cynowska i dwóch policjantów z nocnego patrolu. W termosie zaparzyli kawę, którą teraz wszyscy się częstowali. Maluta zamoczył starego herbatnika z napoczętej paczki, którą przyniósł ze swojego gabinetu. Zaczął od pytania: – Czemu nie wezwaliście ludzi z psami? Tymański rzucił spojrzenie w stronę Cynowskiej. – Po pierwsze, deszcz, po drugie, to jednak trakt komunikacyjny – odezwała się słabym głosem. – Po trzecie, sprawca miał przygotowaną ucieczkę. Wsiadł do zaparkowanego wozu przy zbiornikach gazu. – Ale nie masz ani marki, ani żadnych znaków rozpoznawczych tego wozu. Prewencja, która zabezpieczała skrzyżowanie Wolskiej i Wyszyńskiego, twierdzi, że nie widziała żadnego ruchu. Cyna pokręciła głową. Jej legenda się sypała. – Musieli przeoczyć. Przypominam, że leżałam pobita w szarpaninie, odjeżdżający samochód widziałam z daleka. – Czyli facet napadł cię w ciemnościach, wyskakując z krzaków. Wszystkim już nocą opowiedziała historię, którą wymyśliła, wracając do tunelu. – Tak. Biegłam z wyciągniętym pistoletem, zaskoczył mnie, zaatakował, wpadłam do kałuży. Przydusił mnie. Odebrał broń i uciekł przez plac jakiejś firmy, wsiadł do czekającego tam samochodu i odjechał. – Proszę o dokładną relację – odezwał się Maluta, popijając ciastko gorzką kawą. Westchnęła. – Blog kobiety, której ciało zniknęło z kostnicy na Narutowicza, doprowadził nas do numeru telefonu komórkowego podejrzanego. Śledziliśmy ruchy jego komórki za pomocą aplikacji od wydziału techniki. Działałam w zespole ze starszym aspirantem Mączką. – Ustaliliście tożsamość sprawcy? – spytał Maluta. Cyna pokręciła głową. – Mieliśmy tylko numer. Prepaidowy, nie na abonament. Posłużyliśmy się kluczem lokalizacyjnym warszawskich kostnic. Poprzedniego dnia stwierdziliśmy, że podejrzany przebywał w okolicach zakładu patomorfologii szpitala klinicznego na Banacha. Ponieważ nie mogliśmy ustalić osoby figuranta… – użyła żargonu jeszcze z czasów SB, w którym „figurant” oznaczał osobę śledzoną – …a ponadto nie mieliśmy żadnych danych oprócz niedokładnych namiarów ze stacji bazowych, postanowiliśmy czekać. Jak dotąd Kolekcjoner działał w godzinach nocnych. Wszyscy przytaknęli, Tymański zapisał coś w swoim zeszycie, Maluta wykonał gest, jakby szukał paczki papierosów, po czym nerwowo sięgnął po następnego herbatnika.

– Około czwartej rano dzięki aplikacji Generała stwierdziłam ruch podejrzanego – podjęła temat Agnieszka. – Znowu przebywał w okolicy Banacha. Zadzwoniłam do Młodego i razem udaliśmy się na miejsce. Tymański puknął długopisem w otwarty zeszyt. – Może ja coś dodam – zaproponował, wchodząc Cynowskiej w słowo. – Poinformowany o wszystkim, wraz z załogą prewencji i technikami udałem się do tej trupiarni. Na miejscu stwierdziliśmy, że miało miejsce zbezczeszczenie zwłok młodej ofiary wypadku, kobiety. Sprawca usiłował wyciąć ze zwłok organy płciowe. Nie zdążył, prawdopodobnie spłoszony przez Cynę i Młodego. Naczelnik wskazał palcem Agnieszkę. – Kontynuuj – zarządził. – Rzeczywiście, mogliśmy go spłoszyć. Podjechał w nocy pod zakład i zaparkował przy rampie. Nie mam pojęcia, dlaczego nic nie słyszał pracujący tam człowiek. Zastałam go, jak spał w dyżurce. Dość mocno. Przez chwilę myślałam nawet, że to nasz podejrzany. Zadzwoniłam na numer śledzonego, żeby to wyjaśnić, jednak dzwonek usłyszałam z pewnej odległości w głębi zakładu. Udałam się w tamtym kierunku. Dzwonek to był taki znany kawałek… – Zawiesiła głos, jakby usiłowała sobie przypomnieć. – Nie gramy w Jaka to melodia – zniecierpliwił się naczelnik. Nikt się nie uśmiechnął. – Dziwne, że cieć nie zareagował. Trzeba go przepytać. – Już to zrobiłem – wciął się Młody. – Tłumaczył, że to był dostawca nowych płynów do tanatopraksji. Tańszych. Miał je przywieźć na próbę. Podobno dzwonił do niego w ciągu dnia i tak się umówili. Tłumaczył, że przyjedzie w nocy, bo wtedy pracuje. I prawdopodobnie uśpił ciecia. Oddaliśmy herbatę w kubku do analizy. Facet jest w szpitalu, bo rzeczywiście zachowywał się dziwnie. – Kolekcjoner robił wcześniej rozpoznanie – skojarzyła Cyna. – Wracając do nocy… W jednej z sal zobaczyłam zwłoki kobiety, które… – Nie potrafiła opisać widoku na stole sekcyjnym. – Zostaw to – poprosił Maluta. – Co było dalej? – Może teraz ja – zaproponował Mączka. Naczelnik kiwnął przyzwalająco głową. – Zobaczyłem wycofujący się samochód, który wykręcił, rozbił bramę i uciekł. Podjęliśmy pościg, informując o zdarzeniu dyżurnego. Citroen nie wyrobił się w tunelu przy Zachodnim, znaleźliśmy go obróconego bokiem do kierunku jazdy. Teraz myślę, że Kolekcjoner mógł spowodować kraksę celowo. Na nasypie Cyna zauważyła jakiegoś mężczyznę i wyciągnęła wniosek, że to uciekający kierowca citroena. Udaliśmy się w pościg. Dotarliśmy do peronu. Rozdzieliliśmy się, ponieważ nie wiadomo było, czy facet wsiadł do pociągu, który akurat stał na torze, czy pobiegł w krzaki. Ja wsiadłem do osobowego, sprawdziłem skład, ale bez rezultatu. Wysiadłem na następnej stacji, czyli Warszawa Kasprzaka. I wróciłem do tunelu. Znowu odezwała się Cyna: – Zobaczyłam faceta na torach. Zaczęłam go ścigać. Wcześniej schował się za peronem. Myślał, że weszliśmy z Młodym do pociągu. Goniłam go w ciemnościach i wtedy mnie zaatakował. Wpadłam w jakąś kałużę. Tam jest masakrycznie ciemno. Byłam mocno wyczerpana. Facet przydusił mnie, odebrał broń i zniknął w ciemnościach. Zobaczyłam tylko odjeżdżający samochód. Wróciłam do tunelu, gdzie uczestniczyłam w czynnościach. Hif odesłał mnie do domu, bo bał się wychłodzenia. Przebrałam się i wróciłam na miejsce. – Cała byłaś mokra – skomentował Tymański. – Niezła musiała być ta kałuża. Naczelnik przysunął się do stołu, oparł łokciami o blat. – Cyna, proszę o raport w sprawie zaginięcia broni. No dobrze. A co wiemy o tym citroenie? Hif zajrzał do swoich notatek. – Właścicielem jest niejaki Marcin Komecki zamieszkały w Piasecznie. Według jego oświadczenia samochód znajdował się od paru dni w warsztacie przy Baletowej. Trzy dni temu został skradziony.

Mamy zgłoszenie. Sprawdzamy teraz właścicieli i pracowników. Wóz odpalono z kabli, co trochę wyklucza osoby zatrudnione na miejscu. Z drugiej strony fakt ten wskazuje osobę znającą się na mechanice. Maluta sapnął poirytowany. – Mam rozumieć, że nadal nie znaleźliśmy ciała tej blogerki? Hif z nietęgą miną kiwnął głową. – Niestety. W samochodzie zostały zabezpieczone ślady. Domyślam się, że będą to tylko odciski palców właściciela i tych z warsztatu. Sprawca już poprzednio się zabezpieczał, więc pewnie i tym razem także. Chłopcy z wydziału techniki mogą porównać odciski materiału. – Mnie się wydaje, że facet rzeczywiście był w rękawiczkach. Ale nie mam stuprocentowej pewności – skłamała Cynowska. Wiedziała, że tak było. – Cyna i Młody, daję wam wolne cztery godziny – oświadczył Maluta. – Wyspać się i dalej do roboty. Hif, ty zostajesz. Wiem, że byłeś na polowaniu. Tymański zrobił niewinną minę. – Kurka-rurka! A kto mnie wsypał? – spytał podejrzliwie. – I tak nic nie ustrzeliłem. Wszyscy posłali mu niezbyt wyrozumiałe spojrzenia. Narada dobiegła końca. Poinformowana o przebiegu wypadków Misia też pojawiła się w komendzie. Siedziała w pokoju psychologów pewna, że zaraz pojawi się Tymański i zechce przejrzeć profil wiktymologiczny biskupa, który właśnie cyzelowała na swoim komputerze. Kiedy otworzyły się drzwi, poderwała się gotowa do rozmowy o niepokojących wynikach swojego dwudniowego pobytu w Łomży. Do pokoju wparował jednak szczupły czterdziestolatek o aparycji młodego Jeremy’ego Ironsa, Arkadiusz Wardal. – Cześć, Misia – przywitał się i położył torbę podróżną przy swoim biurku. – Prosto z pociągu? – zdziwiła się Kostkiewicz. – Pracuś. Wardal sięgnął do teczki i wyciągnął wszystkie papiery. – Zrobiłem na Wybrzeżu, co mogłem – wyjaśnił, siadając przy biurku i rozpierając się na fotelu. – I teraz zamierzam pomóc tutaj – obwieścił tonem szeryfa przybywającego do miasteczka. – Słyszałem, że byłaś w Łomży. Misia poczuła, jakby ktoś położył jej na klatkę piersiową kamień wielkości Pałacu Kultury. Póki nie było bardziej doświadczonego kolegi, mogła grać pierwsze skrzypce jako jedyny dostępny profiler w komendzie. Wraz z powrotem Wardala znowu stawała się tylko dobrym tłem dla żądnego sławy kolegi. – Czytałeś gazety? – spytała niepewnie. – Mówisz o biskupie z odrąbaną głową? – Wardal posłał jej lisi uśmiech. – Makabryczny Disneyland dla nas to jak beczka miodu! – Skąd ty bierzesz te określenia? – spytała z niesmakiem. – Znalazłaś coś ciekawego w tej Łomży? – spytał nieznoszącym sprzeciwu tonem. Misia zmniejszyła okno programu, w którym właśnie opracowywała analizę. – Owszem, trochę tego jest – przyznała niechętnie. – Chciałbym się zapoznać – oświadczył psycholog, wstając i zaglądając jej przez ramię. Misia wyłączyła monitor. – Dobrze – odpowiedziała zdecydowanym tonem. – Na spotkaniu z naczelnikiem. Wardal przemilczał jej ton. Zmiękł trochę, zrobił się przymilny. – Wolałbym wcześniej. Lubię być przygotowany. – Ja też wolałabym wiele rzeczy – odparła chłodno Misia, czym zaskoczyła samą siebie. – To moja pierwsza samodzielna praca. Wszystkiego dowiesz się w swoim czasie – oznajmiła.

Posłał jej nieco rozczarowane spojrzenie. Na końcu języka miał uwagę o braku ducha koleżeństwa, ale zmełł ją w ustach. – Jak sobie chcesz – odpowiedział i wyszedł z pokoju. Misia odetchnęła. Ponownie włączyła monitor, wydrukowała analizę, po czym zaszyfrowała pliki na dysku. Naczelnik siedział w swojej pomiętej koszuli w gabinecie i obracał w dłoni pełną paczkę papierosów. Kiedy rozległo się pukanie do drzwi, wrzucił paczkę do otwartej szuflady i krzyknął: „Proszę!”. Do gabinetu zajrzał Arkadiusz Wardal. – Myślałem, że palisz – powiedział psycholog. Znali się od kilku lat, współpracowali przy wielu niełatwych sprawach, darzyli się wzajemnym zaufaniem. – Zrobić ci jeszcze jeden seansik hipnozy? Maluta pokręcił głową. Może przyjąłby propozycję, lecz wstydził się swojej słabości. Żona go namówiła na rzucenie nałogu, wtedy zwrócił się o pomoc do Wardala. Hipnoza dała pewne rezultaty, jednak w chwilach szczególnego napięcia czuł tak silny głód nikotyny, że nie wiedział, co z sobą zrobić. Kupił nawet paczkę swoich ulubionych LM-ów. Poczucie odpowiedzialności wciąż powstrzymywało go od powrotu do palenia. – Dobrze, że jesteś – szepnął. Naprawdę czuł się bezpieczniej z Wardalem na pokładzie. W razie czego powtórzymy seans, pomyślał z nadzieją. – Mam dla ciebie robotę. – Słyszałem, że Kostkiewicz pełniła honory domu – stwierdził z przekąsem główny psycholog. – Posłałem ją do Łomży – przyznał Maluta. – Weź akta od Hifa i zapoznaj się. Chcę cię włączyć. Wardal zatarł dłonie. – Świetnie! – ucieszył się. – Słuszna decyzja. Co z Kostkiewicz? – Ta sprawa jest zbyt duża – oświadczył Maluta, głaszcząc uchwyt szuflady. Już któryś raz przyłapał się na myśli, kto mu może pożyczyć zapalniczkę, której świadomie nie miał w pokoju. – Potrzebuję kogoś doświadczonego. Dziewczyna może ci pomagać. – A ten jej raport z Łomży? – spytał na koniec psycholog. Spotkało go jednak rozczarowanie. – No, nie chcę między wami konfliktów – odparł Maluta. – Zrobimy w tej sprawie spotkanie i Kostkiewicz przedstawi swoje wyniki. – Dobra, przekażę jej. – Wardal wstał rozczarowany. Brat Serafin podprowadził wiekowego kasztanka do dyszla stojącej w garażu bryczki. Obserwujący te przygotowania z okna swojej celi Witczak wpadł na pewien pomysł. Narzucił kurtkę, zbiegł po schodach, minął refektarz, zmywalnię, kuchnię i wyszedł na podwórze. Przebiegł obok masarni i chlewu. Wielki jak góra mnich już otwierał skrzydła bramy. – Gdzie brat się wybiera? – spytał Zero. Serafin łypnął spod szarosiwych brwi i wskazał brodą nieokreślony kierunek. – Po ziemniaki, jabłka, cebulę i mąkę. Kończą się nam. Dzwoniłem do Balcerzaka i paru innych. Powiedzieli, że dadzą. – Mogę się z bratem zabrać? Fajki muszę kupić. Serafin obejrzał się za siebie, chwilę pomyślał i pokiwał głową. – Na koźle leży koc. Niech pan okryje sobie nogi. Zimno. Witczak pomógł wyprowadzić wóz na drogę, przymknął bramę i wskoczył na bryczkę, zajmując miejsce obok Serafina.

Cynowska wróciła ze zbrojowni, gdzie pobrała nową broń, tym razem walthera P99. Przekręciła w zamku klucz, żeby nikt jej nie zaskoczył. Wyjęła z foliowej torby przedmioty odebrane mężczyźnie, który został na dnie zbiornika gazu – portfel, telefon komórkowy i klucze do mieszkania. Spróbowała znaleźć odciski palców. Po chwili ze zdziwieniem stwierdziła, że na żadnym z przedmiotów nie było ani jednego śladu. Rozczarowana sięgnęła po komórkę Kolekcjonera, z której jeszcze na Woli wyjęła kartę SIM. Wcisnęła przycisk uruchamiający aparat i czekała na reakcję sprzętu. Zamierzała przejrzeć ostatnie połączenia, zapytania w historii wyszukiwarki internetowej, prywatne notatki. Niestety, spotkało ją rozczarowanie – dostęp do systemu zablokowano kodem. Mogła spróbować go złamać, ale wiedziała, że nie da rady zrobić tego sama, a w tej sprawie lepiej było nie zwracać się o pomoc do wydziału techniki. Rozczarowana schowała aparat do torby. Sięgnęła po portfel – zwykły, uszyty z zielonego płótna, z nadrukowanymi militarną czcionką napisami. Widziała takie w sklepach z odzieżą dla nastolatków. Wewnątrz znalazła kilka banknotów, monet. Żadnych dokumentów. Facet wiedział, co robi, był przygotowany, nie zabrał z sobą nic, co mogłoby pomóc policji. Telefon też prawdopodobnie był wyczyszczony. Miała jeszcze pęk kluczy otwierających jedne z setek tysięcy drzwi w Warszawie i żadnej wskazówki, pod jakim adresem mogła je znaleźć. Zła na siebie zrozumiała, co musi zrobić. Sięgnęła po zestaw do zbierania dowodów. Na samą myśl przeszedł ją dreszcz obrzydzenia. Witczak czuł pełznący mu po plecach chłód. Okryte grubym, gryzącym kocem nogi miały jeszcze jako taki komfort. Serafin sprawnie kierował bryczką, wydając z siebie co jakiś czas porozumiewawcze cmoknięcia, na które ospały wałach reagował strzyżeniem uszami. – Tam jest klasztor sióstr służek – odezwał się zakonnik, wskazując kolejny mijany po drodze budynek. Jak się okazało, Stary Bród był usiany klasztorami. Kiedy zdziwiony komisarz zwrócił na to uwagę, Serafin z dumą przyznał, że kiedyś ich miejscowość nazywana była Małym Rzymem. – Pomagają nam w kuchni i pralni – zakończył, kiedy mijali piętrową kamienicę o pomalowanej na żółto elewacji. – To zgromadzenie siostry Klary? – Witczak przypomniał sobie zakonnicę, która znalazła ciało biskupa. Serafin przytaknął. Bicz ze świstem przeciął powietrze tuż nad końskim zadem. Kasztan leniwie przyspieszył. – Brat mieszkał w klasztorze, w czasie kiedy rządził biskup Kownacki? – Zero przeszedł do sedna. – Właśnie się zastanawiałem, o co pan będzie pytał – mrukliwie odpowiedział zakonnik. Witczak zwrócił uwagę na jego potężne dłonie. Świadczyły o latach pracy fizycznej. – Podobno nie był łatwym szefem – zauważył, wciąż obserwując skórę dłoni Serafina, pokrytą gęstą siatką ciemnobrązowych pęknięć. – Ano nie był – przyznał brat zakonny. Minęli zieloną tablicę z przekreśloną nazwą miasteczka. Przed nimi rozciągały się po horyzont szare mazowieckie pola. Jedynym urozmaiceniem krajobrazu były rzędy topól rosnące wzdłuż dróg i nieregularnie rozrzucone skupiska domostw. – Niełatwo to mówić. Zmarłych podobno się nie krytykuje. Zero zatarł dłonie w cienkich rękawiczkach. – Chcę znaleźć mordercę, to wszystko. – Starał się, żeby zabrzmiało to przekonująco. – Kownacki nie mieszkał z nami od dwudziestu lat, nie sądzę, żeby ktoś z klasztoru… – Mnich zawiesił głos. – Ja też nie sądzę – odparł Witczak pojednawczo. – Ale muszę jakoś uzasadnić swój pobyt w klasztorze, prawda? – Uderzył w żartobliwy ton, licząc, że może w ten sposób przebije skorupę, za którą schował się Serafin. Skręcili z głównej drogi, kasztan pociągnął bryczkę w kierunku dużego gospodarstwa.

– Zawsze może pan wziąć urlop – zauważył brat. – My przyjmiemy z otwartymi rękami. W miarę jak się zbliżali, Zero dostrzegał detale podwórza – stojący pod stodołą samochód, obok nowoczesny traktor, biegające wokół kury. – Tak, tak. I każecie sobie słono zapłacić – odpowiedział. Serafin pociągnął lejce. Koń przystanął przed bramą, z jego chrap wydobyły się spore obłoki pary. – Biznes to biznes – skomentował mnich, gramoląc się z kozła. Agnieszka pojechała do domu. Jeszcze niedawno w progu witałby ją kot, w kuchni roznosiłby się zapach obiadu. Na myśl o Ance poczuła bolesny skurcz w klatce piersiowej. Weszła do pokoju i padła na fotel. Do jej świadomości z wolna przedzierała się myśl o tym, co zrobiła w nocy. Zabiłaś śmiecia, powtarzała sobie usilnie. Obrazy, jakie podrzucał jej umysł, starała się zastępować widokiem rozprutego kobiecego ciała w prosektorium. Jakie jednak miała prawo, żeby komukolwiek odbierać życie? Kolekcjoner był tylko zboczeńcem, nikogo nie zabił, a ona zachowała się jak zimny egzekutor, jak sędzia i kat. Żeby stłamsić te myśli, sięgnęła po komputer i odnalazła historie kryminalne dotyczące przypadków bezczeszczenia zwłok. Wynikało z nich, że wcześniej czy później skończyłoby się to tragicznie. Po wstępnych eksperymentach zachowanie dewianta by eskalowało. Żeby zaspokoić narastające żądze, zacząłby w końcu zabijać. Tak naprawdę zachowała się jak drapieżnik w lesie, wyeliminowała najsłabszą jednostkę. Oczyściła ekosystem. Zadowolona ze swoich rozmyślań odczuła wreszcie głód i zamówiła pizzę. Powinnam kupić sobie jakieś książki o ciąży, pomyślała. I powiedzieć matce. Zacisnęła powieki. Nie teraz, jeszcze nie teraz. Sięgnęła po komórkę i włączyła rosyjski program śledzący. Mapa, na której ukazał się punkt oznaczający miejsce logowania do stacji bazowych telefonu Anki, pokazała Siedlce. Była kochanka pojechała wypłakać się rodzicom. Cyna znowu odczuła skurcz, tym razem w okolicach gardła. Witczak przyniósł z piwnicy dwie skrzynki cebuli i trzy z ziemniakami. Trochę się zmęczył, ale też rozgrzał, co było miłą odmianą, zwłaszcza że miał przed sobą kolejne godziny na świeżym powietrzu. Serafin nie rwał się do pracy, tylko wskazywał kolejne skrzynki i zabawiał gospodarza rozmową. Widać było, że znali się jak łyse konie. Po pierwszych żartach omówili zagadkową śmierć w klasztorze, na szczęście mnich nie był paplą, zachował też dla siebie prawdziwą profesję swego parobka. Nazwał Witczaka „biznesmenem”, a właściciel posesji tylko pokiwał głową. Widocznie prace fizyczne na rzecz klasztoru były elementem programu pobytu u ojców. Po niecałej godzinie wrócili na bryczkę, którą wykręcili na podwórzu i znowu dostali się na główną drogę. Zero sapał ze zmęczenia, ale był rozgrzany, krew szybciej krążyła mu w żyłach, przez chwilę pomyślał, że mógłby polubić to proste, wypełnione fizycznym wysiłkiem życie. – Biznes to biznes, mówi brat – rozpoczął rozmowę tam, gdzie ją skończyli. – Ano mówię – potwierdził Serafin. – To może woli brat oficjalne przesłuchanie – zaostrzył ton rozmowy Zero. – W Warszawie, w Komendzie Stołecznej? Serafin miał twarz bez wyrazu. Cmoknął tylko na konia, który zastrzygł lewym uchem, obrócił wielką głowę i porozumiewawczo zadarł ją, pokazując w uśmiechu rząd długich żółtych zębów. Tych dwoje naprawdę jest w niezłej komitywie, uznał komisarz. – Mamy klasztor w Warszawie – odpowiedział refleksyjnie Serafin. – Ale mnie jakoś tam nie ciągnie. – W jakich latach ojciec Kownacki był przeorem? – przeszedł do przesłuchania Witczak, przyjmując poprzednią wypowiedź zakonnika za dobrą monetę. – Jego przeorowanie trwało jakieś dziesięć lat. – Serafin przymrużył jedno oko. Wyprzedził ich stary

golf, z którego rozbrzmiało głośne disco polo. Coś o rudzielcach i blondynkach. – Nie pamiętam dokładnych dat – przyznał zakonnik. – Trzeba by sprawdzić, kiedy powstał dom nowicjatu. Kownacki przebudował niższe seminarium. – Mówi brat o domu rekolekcyjnym? – spytał Witczak. Pierwszy raz usłyszał o nowicjacie. – Ano tak. Wtedy był tu nowicjat. Pięć lat, aż do… – Serafin kaszlnął, zakrywając wielką jak żelazko pięścią usta. – No, potem go przenieśli. – Taki piękny dom. Pewnie przez większość roku stoi pusty – zauważył ostrożnie Zero. – A, przyjeżdżają ci egzorcyści, anonimowi alkoholicy, siostry zakonne. Ale tak to stoi pusty. – Mnich kiwnął głową. – Szkoda, fajnie było z młodymi. Było komu robić. – Dlaczego przenieśli ten nowicjat? – spytał komisarz. – Kiedy to było? Serafin westchnął. – Mówiłem już, nie mam głowy do dat. – Skręcili, żeby dotrzeć do następnego gospodarstwa. – Ale to było w tym roku, w którym Paweł przestał być przeorem. – Przeniesiono nowicjat, kiedy odszedł Kownacki? – upewnił się Witczak. – No jakoś tak. Nie pamiętam daty. Witczak pomyślał, że właśnie dowiedział się czegoś istotnego. Leon nawet się nie zająknął o nowicjacie. – Czemu przenieśli? – drążył. Znowu zbliżali się do grupy budynków otoczonej wspólnym ogrodzeniem. – O to musiałby pan zapytać ówczesnego prowincjała – podsumował Serafin. – Tylko że on już nie jest w zakonie. Robi się coraz ciekawiej, pomyślał Zero. – Odszedł? – spytał. Serafin wzruszył potężnymi ramionami. – Ano tak. Taki stary chłop, a sobie babę znalazł. W Jońcu. Pod Pomiechówkiem. – Zna brat adres? Bryczka wyhamowała przed bramą. Zakonnik sięgnął ręką do staromodnej trąbki rowerowej i dwukrotnie ścisnął gumową gruszkę. Powietrze przeszył donośny, drażniący uszy dźwięk. – Pan to chyba nie wie, że taki odeszły zakonnik to dla nas jest jak zdechły pies – podsumował mnich, schodząc z zydla. – Teraz będziemy nosić mąkę – oświadczył. Ramiona Witczaka zaprotestowały nagłym bólem. Cyna odczekała, aż się ściemni. Jak na złość nie mogła teraz znaleźć dogodnego miejsca, żeby wspiąć się ponownie na mur. Zastanawiała się, jak w ogóle tego dokonała wtedy, o piątej rano, w czasie pościgu. Obeszła ogrodzenie, zajrzała przez zamknięte na kłódki bramy, wreszcie od strony trawnika znalazła wyłom, gdzie wystarczyło odsunąć deski i rozchylić drut kolczasty. Powinnam przyjechać tu w środku nocy, pomyślała, ale wokół nie było żywej duszy. Miała nadzieję, że nikt jej nie widział. Kiedy znalazła się po drugiej stronie ogrodzenia, okrążyła ceglaną rotundę kilka razy, sprawdzając, czy teren gazowni nie przyciągnął ciekawskich. Odnalazła swoje ślady na ścieżce, stwierdziła, że nikogo tu po niej nie było. Weszła do budynku. W świetle latarki wypatrzyła schody prowadzące na dno zbiornika. Zdjęła kurtkę i podwinęła rękawy. Ślizgając się na mokrych stopniach, zeszła na dno i znów zmoczyła się po pas w mętnej wodzie. Macała dno w miejscu, w którym porzuciła ciało. Jak na złość nie mogła nic wyczuć w wodnej mazi pełnej farfocli. Z narastającym przerażeniem wyobrażała sobie, że Kolekcjoner jednak przeżył i wydostał się na powierzchnię. Wreszcie trafiła na dłoń. Pociągnęła ją do siebie. Pochyliła się, tak że jej twarz znalazła się tuż przy tafli cuchnącej wody. Chwyciła nadgarstek ofiary i z nieludzkim

wysiłkiem przesunęła zwłoki po dnie w stronę schodów. Zdołała wydobyć na powierzchnię męską dłoń. Z trudem wywinęła rękawiczkę na drugą stronę, odsłaniając bladą skórę. Na szczęście było zimno i linie papilarne nie uległy zatarciu. Stwierdziła, że nie ma sensu pobierać odcisków na miejscu. Zresztą było duże prawdopodobieństwo, że zdejmie je nieprawidłowo, co uniemożliwi identyfikację. Sięgnęła po nóż, na najniższym stopniu schodów położyła foliową torebkę strunową i po kolei ucięła wszystkie dziesięć palców, tnąc na ostatnim stawie. Znowu nałożyła rękawiczki na dłonie Kolekcjonera i zatopiła zwłoki na dnie. Zmęczona, drżąca z zimna i ze stresu, wyszła na suchą krawędź zbiornika, ubrała się i wróciła do samochodu. Przez klasztorną bramę ponownie przejechali po zachodzie słońca. Całą godzinę Zero nosił skrzynki i worki do piwniczki pod kuchnią. Serafin dał mu się wykazać, Witczaka po tej przygodzie bolało całe ciało, marzył już tylko o swojej niewygodnej pryczy. Ojciec Leon, przechodząc przez podwórze, zauważył pracującego policjanta i przyglądał mu się z widoczną przyjemnością. Po wykonanej robocie zasapany Zero oparł się o ścianę budynku, próbując nabrać sił. Przeor poklepał go po ramieniu. – Widzę, że spodobało się panu klasztorne życie. Witczak odetchnął, rozciągnął ramiona, czując, że to dopiero początek bolesnych konsekwencji tej przygody z wysiłkiem fizycznym. Stanowczo muszę wrócić do ćwiczeń, zapowiedział sobie w myślach. – Trochę ruchu jeszcze nigdy nikomu nie zaszkodziło – odpowiedział z pewną siebie miną, starając się ukryć przygniatający go do ziemi ból w krzyżu. – Chciałbym z ojcem porozmawiać. Przeor nerwowo spojrzał na zegarek. – To zajmie tylko chwilę – obiecał komisarz. – Możemy się przejść. Minęli pryzmę gnoju i zagrodę dla kaczek. – Ojciec był tu w nowicjacie, prawda? Leon długo milczał. Witczak zauważył u niego objawy rozdrażnienia. – Tak, i co z tego? – odburknął wreszcie przeor. – Prowadzę śledztwo w sprawie morderstwa. Wszystko ma znaczenie. Zwłaszcza informacje zatajone, proszę ojca. – Rozumiem. – Leon już się opanował. – Po prostu nie sądziłem, że fakty sprzed dwudziestu lat mogą mieć jakiekolwiek znaczenie. – Kiedyś prowadziłem sprawę, w której motywem zabójstwa była kłótnia przodków sprawcy i ofiary. Jeszcze przed wojną. Pierwszą – skomentował śledczy. – Co chce pan wiedzieć? – spytał Leon z rezygnacją. – Dlaczego przeniesiono stąd nowicjat? Leon kopnął grudkę kaczego łajna sterczącą przed czubkiem jego buta. – Nie sprawdziła się ekipa pedagogów. Prowincjał stwierdził, że może to wina miejsca. Znalazło się lepsze. W Białej Podlaskiej. – Jak najdalej stąd – dopowiedział Witczak. – Kto był wtedy prowincjałem? – Jeśli dobrze pamiętam, ojciec Kobyliński – odparł z niechęcią Nowak. Znowu rzucił spojrzenie na zegarek. – Chciałbym z nim porozmawiać. – Niestety, to niemożliwe. – Zakonnik obrócił się i ruszył w stronę klasztoru. Witczak go zatrzymał, chwytając za łokieć. – Wiem, że odszedł z zakonu. Na twarzy Leona pojawiły się wypieki.

– To dla nas policzek – odpowiedział przez zaciśnięte zęby. – Nie był niezrównoważonym młodzieńcem, tylko dojrzałym mężczyzną, po sześćdziesiątce. – Zna ojciec miejsce jego zamieszkania? Mimo wszystko? – naciskał Witczak. – Pan tego nie zrozumie. Dla zakonu najważniejszy jest charyzmat. Musimy dbać o wizerunek, ponieważ to wszystko, co mamy. Na nim budujemy wspólną przyszłość. – I będziecie go bronić jak honoru? – domyślił się komisarz. – Oczywiście – odparł przeor, nie przewidując, że wpada w pułapkę. – Nawet kosztem śmierci? Ojciec Leon stracił panowanie nad sobą. – Myśli pan, że mordercą jest ktoś spośród nas? Absurd! – krzyknął. – Kto zrobiłby coś takiego w świątyni? Nic pan nie zrozumiał z tego, co przed chwilą powiedziałem! – Obrócił się plecami do Witczaka i ruszył w stronę wejścia kuchennego. – Miałem na myśli śmierć cywilną. – Witczak spuścił z tonu. Przeor zatrzymał się w świetle prostej lampy wiszącej nad progiem. – Pan Kobyliński odszedł z zakonu – wycedził. – I z tą chwilą przestał nas interesować. Rozumie pan? Z tego, co wiem, ożenił się i nawet zmienił nazwisko. To o czymś świadczy, prawda? – O czym? – O wstydzie – zamknął temat Leon. – Ile czasu jeszcze planuje pan u nas zostać? – Pyta ojciec, bo zacząłem zadawać niewygodne pytania? – domyślił się Zero. – Pana cela ma być wynajęta – oświadczył chłodno przeor. – Od tego tygodnia. Jeśli nadal chce pan uczestniczyć w życiu klasztoru, przeniosę pana do domu rekolekcyjnego. I zrobiło się mniej sympatycznie, pomyślał Witczak. – Czemu nie? – przyjął propozycję, czując nagły niepokój na myśl o konieczności opuszczenia klasztornych murów.

DZIEŃ JEDENASTY

17 stycznia, poniedziałek Następnego dnia policjanci prowadzący sprawy o kryptonimach „Kolekcjoner” i „Salome” stawili się w komplecie. Właściwie przez cały tydzień pracowali non stop. Urywali się z komendy, żeby jakoś podtrzymać życie pozazawodowe. Tymańskiemu wszyscy robili wyrzuty o tamto polowanie, ale Hif miał czyste sumienie. Gdyby nie ten wypad za miasto, najpewniej uderzyłby do ładnej pośmiertnej makijażystki i kto wie, jak by to się skończyło. Znając siebie, dopuszczał myśl, że byliby już po wspólnej nocy i pierwszym śniadaniu. U niej w Łomży, bo gdzież by indziej. A wcale aż tak bardzo tego nie chciał. Dobrze mu było z Agatą. Tylko ta przeklęta chuć, te nagłe impulsy idące od podbrzusza do głowy przeszkadzały. Walczył z nimi i cieszył się, że miał pod ręką taki wentyl bezpieczeństwa jak polowanie. Wciąż łapał się na wspomnieniach z pierwszego listopada zeszłego roku, kiedy został napadnięty i dźgnięty w wątrobę przez ludzi gangstera Marszałka. Mimowolnie wracał myślami do owej trwającej wieczność chwili, gdy leżał półprzytomny na zimnym marmurze w kałuży swojej krwi i pisał SMSa do Cyny. Liczył na nią w tamtej tragicznej chwili i Aga mu pomogła. Sprowadziła pogotowie, choć graniczyło to z cudem. Nie miała pojęcia, że pojechał na Powązki, że walczył z nożownikiem. A jednak udało jej się. Od tamtego czasu więź, jaką zadzierzgnęli już wcześniej, zacieśniła się, przeszła w milczącą, acz silną komitywę. Byli kimś więcej niż tylko kumplami z pracy, byli jak… z trudem to przyznawał, ale byli jak bracia. A teraz spotkał Cynę na korytarzu, bladą, stropioną. Niewysoką chłopczycę o bystrym spojrzeniu głęboko osadzonych oczu łatwo było pomylić z chłopakiem. – Dobrze, że jesteś. – Wpadał przy niej w mentorski ton. – Za dwie godziny narada w sprawie „Salome”. Kiepsko ostatnio wyglądała, chciał zapytać, czy nie ma kłopotów, czy wszystko idzie dobrze. Bał się. Nie chciał, żeby inni na komendzie pomyśleli, że jest bliżej z Cynowską, że się przyjaźnią. Nie miał pojęcia dlaczego. – Coś nowego? – spytała nieświadoma tych rozterek. – Włącza się Wardal. Stary chce podsumowania – wyjaśnił. Kiwnęła głową. – Wardal wrócił? – Jakoś się nie ucieszyła. – A co z Misią? W odpowiedzi wykonał tylko gest podrzynania gardła na własnej szyi. – Muszę pojechać do CRD2, ale wyrobię się na tę nasiadówę – powiedziała. 2 Centralna Registratura Daktyloskopijna.

Pół godziny później weszła do budynku Centralnego Laboratorium Kryminalistyki Komendy Głównej w Alejach Ujazdowskich. Miała tam kumpelę, niejaką Kasię, która obiecała jej nieoficjalny dostęp

do bazy zawierającej karty daktyloskopijne z całej Polski. Laborantka właśnie pracowała nad ujawnieniem odcisków z jakiegoś dokumentu, który umieszczała w specjalistycznej klimatyzowanej komorze. – Cześć – przywitała się Aga. – Mogę tu klapnąć? – Wskazała stanowisko komputerowe. – Nie pytaj, tylko rób, co masz zrobić – odparła Kasia, nie odwracając się od aparatury. – Dobra, dobra. – Cyna z mocno bijącym sercem uruchomiła komputer. Kasia nie tylko robiła jej uprzejmość, ale przyzwalając na ominięcie procedury, narażała swoje stanowisko. Agnieszka miała nadzieję, że kiedyś jej się odwdzięczy. – Masz dwie minuty – usłyszała. Odsunęła krzesło, otworzyła skaner i położyła na nim kartkę z odciskami linii papilarnych z odciętych Kolekcjonerowi końcówek palców. Następnie włączyła komputer i przesłała obrazy do programu, który rozpoczął analizę plików. Odwróciła się, żeby sprawdzić, czy Kasia jest zajęta swoją robotą. Uspokojona obserwowała postęp pracy programu, który przeanalizował odciski, odnalazł punkty charakterystyczne i wrzucił uzyskany obraz do bazy danych, żeby odnaleźć podobne rekordy. W tym czasie Aga zjechała kursorem w prawy dolny róg pulpitu i wyciszyła głośniki. Nie chciała, by dźwięk, jaki towarzyszył odnalezieniu zapisu w bazie, odwrócił uwagę koleżanki. Na ekranie pojawił się komunikat o dopasowaniu znalezionych odcisków do tych w pamięci programu. Wyświetliło się zdjęcie mężczyzny, w którym Aga rozpoznała Kolekcjonera. Spojrzała na dane osobowe. Norbert Paczuski, zamieszkały w Warszawie, na Ochocie. Dostał półtora roku w zawiasach za kradzież samochodu parę lat temu i był podejrzany, ale oczyszczony z zarzutów zbezczeszczenia zwłok. Cyna wcisnęła ikonę drukarki, odczekała, aż stojący obok kombajn wypluje kartkę, wyłączyła program i posłała Kasi buziaka na pożegnanie. Doktor Andrzej Dynacki, mężczyzna średniego wzrostu, elegancki, siwy sześćdziesięciolatek o aparycji Anthony’ego Quinna, z wąsikiem i szerokim uśmiechem zadowolonego z siebie fachowca, opuścił budynek przychodni w Markach. Żwawym krokiem skierował się do swojego audi zajmującego zarezerwowane miejsce parkingu przed lecznicą. W ręku trzymał wiekową torbę lekarską, na szyi wciąż mu wisiał szwajcarski stetoskop. Lekarz miał dwie godziny wolnego, po południu powinien odbębnić kilka wizyt domowych. Zapamiętał, że zapisane adresy skupiały się wokół osiedla Zacisze, gdzie mieszkał. Uruchomił samochód i wyprowadził go na główną arterię Marek, sarknął pod nosem na zbyt duży ruch na przelotówce i westchnął do obwodnicy, ciągle opóźnianej przez władze. Jadąc przez krótki odcinek, jaki dzielił miejsce pracy od domku na osiedlu, rozważał uruchomienie znajomości w Sejmie, zdarzało mu się leczyć niejednego posła. Niech wreszcie nacisną na rząd i pchną sprawę tej obwodnicy. Wszystko wokoło się buduje, autostrady, trasy szybkiego ruchu, tylko w najbliższej okolicy panują wciąż marazm i niechęć do inwestycji. Podróż, która powinna trwać pięć minut, zajęła mu jak zwykle dwadzieścia. Minął węzeł na Trasie Toruńskiej i kolejne kompleksy supermarketów. Skręcił w Łabiszyńską. Po chwili cieszył się spokojem panującym na wąskich uliczkach, przy których stały eleganckie wille. Przycisnął guzik na pilocie od bramy i płynnie wjechał na posesję. Za drzwiami domu usłyszał stłumione szczekanie psa. Saba, owczarek niemiecki o długiej sierści, wyczuła swojego pana i okazywała radość. Zamiast wprowadzić wóz do garażu, Dynacki zaparkował na podjeździe, zaciągnął hamulec ręczny, torbę lekarską zostawił na tylnym siedzeniu, po czym skierował się na schodki. – Andrzej! – usłyszał. Zerknął w stronę płotu sąsiedniej posesji, myśląc, że woła go mieszkający obok inżynier. Wtedy „Andrzej” zabrzmiało ponownie. Odwrócił się i za furtką ujrzał mężczyznę. Z początku go nie rozpoznał.

– Cześć! To ja! – oświadczył szczupły czterdziestolatek. Doktor podszedł do ogrodzenia, szukając intensywnie w pamięci. Coś sobie przypominał. To było jakieś dwadzieścia lat temu… Gdy wyciągnął dłoń na powitanie, poczuł ukłucie. Zakręciło mu się w głowie i osunął się na ziemię. Tak jak poprzedniego dnia usiedli w sali konferencyjnej na parterze, z oknami wychodzącymi na drzewa otaczające kino Muranów. Na zewnątrz pojedyncze płatki śniegu leniwie padały z nieba. Maluta usiadł na rogu, z rękami w kieszeniach, bez marynarki, ale za to w czystej koszuli. Obok niego zajął miejsce nowy uczestnik prac – psycholog Wardal. Po ich obu stronach siedzieli policjanci – Hif, Cyna i Młody. Na spotkanie przyszła też Misia, spóźniła się i zajęła miejsce najbliżej drzwi. Z ramienia prokuratury była Dorota Malicka. I to ona zaczęła. – Podsumujmy jakoś sprawę biskupa. Wydaje mi się, że niewiele mamy, a media zaraz mnie zjedzą. – Kryptonim „Salome” – zaczął Tymański, ale przerwała mu Cyna. – Proponuję zmienić kryptonim – oświadczyła pewnym siebie tonem. – Słucham? – zdziwił się Hif. Cyna westchnęła jak poirytowana matka ucząca dziecko tabliczki mnożenia. – Salome to córka Herodiady, tak? Matka ją namówiła, żeby poprosiła ojczyma, Heroda Antypasa, aby sprezentował jej głowę Jana Chrzciciela. Tak w skrócie, nie? Ludzie popatrzyli po sobie. – No, no – skomentował Maluta. – Zaiste mamy niezwykłą sprawę, skoro koleżanka Cynowska zaczyna od wykładu biblijnego. Przez grupę uczestników zebrania przeszedł stłumiony śmiech. Aga zaczęła się czerwienić, jednak nie dała się zbić z tropu. – Po prostu odrobiła lekcje – stanął w obronie koleżanki Hif. Cyna wyciągnęła z przyniesionej teczki podobiznę świętego zabezpieczoną foliową koszulką i podała przełożonemu. – Znalazłam to w samochodzie, w którym sprawca przewoził rannego biskupa. – Co drugi kierowca w tym kraju wozi święty obrazek – zauważył naczelnik. – To jest… ten… – Pstryknął palcami. – Święty Krzysztof – pomógł mu Hif. – Dzwoniłam do właściciela tego skradzionego samochodu – podjęła temat Cyna. – Potwierdził moje podejrzenia. – Jakie podejrzenia? – popędził ją Maluta, który nie znosił, gdy ktoś oprócz niego stopniował napięcie w czasie narady. – Z tyłu samochodu ludzie często umieszczają symbol ryby, nie? Wiecie, co on oznacza? – spytała tonem przedszkolanki przepytującej dzieciaki. – Że ktoś jest religijny – odpowiedziała Misia. Reszta miała już dość tej zabawy w ciuciubabkę. – Ryba to wczesny symbol chrześcijaństwa. Agnieszka uśmiechnęła się do Michaliny. Po tamtej rozmowie w mieszkaniu na Smoczej czuła do niej trochę sympatii. A teraz, kiedy Kostkiewicz podjęła grę, była jej wdzięczna. – Zgadza się – odparła, zadowolona, że ktoś posłał jej piłeczkę, którą będzie mogła odbić. – Na tym zielonym golfie też jest symbol ryby, tyle że z nogami i napisem „Darwin” w środku. – Rozumiem, że facet od golfa nie był religijny – podsumował Maluta. – Wręcz przeciwnie, i zadeklarował to tym Darwinem – potwierdziła Aga. – Zadzwoniłam, żeby się upewnić. Facet mnie wyśmiał. Oczywiście nigdy nie trzymał świętego obrazka w samochodzie. Nikomu

też samochodu nie pożyczał. Maluta sięgnął po plastikową koszulkę z ilustracją i jeszcze raz przyjrzał się podobiźnie. – I nie jest to święty Krzysztof – tryumfalnie podsumowała swój wywód Cyna – ponieważ jest on przedstawiany jako mężczyzna z kosturem, przenoszący Dzieciątko Jezus przez potok. – Proszę, proszę! – Hif nie mógł się powstrzymać od pochwalenia koleżanki. – Nie jest to też święty Jerzy – kontynuowała Cyna, nawiązując do rozmowy telefonicznej z Tymańskim. – Bo ten byłby na koniu, w rycerskiej zbroi, z włócznią wbitą w leżącego na ziemi smoka. – No tak, święty Jerzy to ten od smoka – potwierdził nieoczekiwanie dotąd milczący Wardal. – Tak tylko rzuciłem – wyjaśnił Hif rozdrażniony. – Facet na obrazku jest ubrany w starożytny strój, nie średniowieczny – zauważyła Aga. – Ma długą brodę, księgę w lewej ręce, a w prawej miecz. To apostoł. Uczestnicy podawali sobie obrazek, każdy chciał mu się lepiej przyjrzeć. – Apostoł? – spytał zdezorientowany Tymański. – Pogubiłem się. – Wiecie, jak zginął święty Paweł? – Cynowska przeszła do głównego punktu swoich rozważań. – Ja wiem – wypaliła Misia. – Ja też – dodał Wardal. – Oświeć nas – poprosił o zmiłowanie Maluta. – Ścięto mu głowę. Z wyroku Cesarstwa Rzymskiego. Nie mógł zostać ukrzyżowany, bo w ten sposób nie karano obywateli imperium – wyjaśniła Cyna. Zapadła chwila ciszy. – Morderstwo z motywem religijnym? – westchnął zmęczony naczelnik. – Wardal, proszę, zbierz to do kupy w profilu sprawcy. Teraz koleżanka Kostkiewicz niech się popisze. Brawo, Cyna. Agnieszka kiwnęła głową, zadowolona z pochwały. Misia zabrała głos, zwracając się bezpośrednio do naczelnika. – Chciałabym po naradzie z panem porozmawiać – poprosiła. Stary kiwnął przyzwalająco głową. – Proszę teraz wrócić do tematu – nakazał. – W Łomży zajęłam się analizą ofiary. Miałam niewiele czasu, myślę, że jeszcze nie skończyłam. – Ale coś dla nas pani ma? – Owszem. – Otworzyła zeszyt z notatkami. – Biskup był człowiekiem konfliktowym. Wszyscy, z którymi rozmawiałam, mieli powód, żeby go nie lubić. – A konkretnie? – Ksiądz Darski, sekretarz, poniżany przez przełożonego. Wygląda na ofiarę mobbingu, którego oczywiście nigdy nie zgłosił – zaczęła wyliczać Kostkiewicz. – Ksiądz Stężyński, ekonom kurii, przeniesiony na wniosek Kownackiego do jakiejś lichej parafii ze względu na spór o luksusowe meble, które biskup pomocniczy kupił sobie do mieszkania. W końcu biskup diecezjalny. Ofiara miała pretensje do tej posady. Maluta jeszcze raz westchnął. Ciążyła mu ta kościelna sprawa. – Nigdy nie prowadziliśmy sprawy morderstwa, w którą zamieszani byli członkowie hierarchii. Prasa będzie atakować, ci z episkopatu nas znienawidzą. Kto wie, czy nie zechce ingerować nuncjusz apostolski. Musimy szybko znaleźć sprawcę, bo inaczej dobiorą nam się do dupy. – Znalazłam jeszcze coś – odezwała się swoim piskliwym głosikiem Misia. – Ważne? – Maluta spojrzał na zegarek. – Przyda się do portretu ofiary. Sekretarz Darski wpuścił mnie do mieszkania biskupa Kownackiego. Tu mam zdjęcia.

Podała swoją komórkę, wszyscy po kolei podziwiali stylowe umeblowanie. Opowiedziała o odkryciu skrytki w zabytkowym biurku. – Te meble kosztowały około stu tysięcy i pochodzą z weneckiego pałacu – opisała. – Ładnie sobie żył księżulo – skomentował Hif. – Nadal był zakonnikiem – wyjaśniła Misia. – Złamał śluby ubóstwa, ale podejrzewam, że nie tylko. – Co pani ma na myśli? – zapytał Maluta. – Moim zdaniem musiał prowadzić podwójne życie. Znalazłam dziwny zapisek w jego kalendarzu. Na początku zeszłego roku spotkał się z trzema osobami, których tożsamość ukrył pod inicjałami. To wyjątkowa notatka. Zazwyczaj pisał po prostu „spotkanie z wojewodą Mikulskim” albo „obiad ze starostą”. – Kolacja z prezydentem Karewiczem – zażartował Hif, ale zgasiła go Cyna. – Siedź cicho! – sarknęła. – No, dajesz, Misia! – Druga sprawa, może mniej ważna – dodała lekko zbita z tropu Kostkiewicz. – W schowku znalazłam jeszcze zwitek banknotów. – To już chyba przesadziłaś! – odpowiedział szybko Wardal. – A o czym niby ma to świadczyć? Michalina posłała mu zdziwione spojrzenie. – Ponad dwa tysiące – odparła. – Masz te banknoty? – zapytał łagodnie Maluta. – Przekazałam do wydziału techniki. Maluta ponownie sprawdził godzinę na zegarku. – Jeszcze coś? – dopytał. Misia najciekawszy jej zdaniem fakt zostawiła na sam koniec. – Znalazłam jeszcze stary wycinek gazetowy. Czemu biskup zachował notatkę prasową dotyczącą śmierci nieznanej dziewczyny? Kawałek pożółkłego papieru, jak wszystkie dowody opakowany w foliową koszulkę, wędrował z rąk do rąk. – Coś kojarzę – odezwał się Hif. – Stara sprawa. Chyba umorzona. Z braku dowodów. – Świetna robota – pochwalił Misię Maluta. – Mamy nowe punkty zaczepienia. Hif, Witczak się nie odzywał? Tymański spojrzał w sufit. Co powinien odpowiedzieć? – Witczak siedzi w tym klasztorze. Rozmawiałem z nim – skłamał. – Grzebie w przeszłości biskupa Kownackiego. Ściągnąć go? – Tak, niech przyjedzie. Chciałbym usłyszeć, do czego się dogrzebał – zarządził naczelnik, wstając i kończąc naradę. Witczak zjechał na pobocze. Na szczęście ciągnący się wzdłuż drogi rów był płytki i gładko wyprofilowany. Samochód zarył w kałuży. Wokół coraz gęściej sypał śnieg. Temperatura spadła do zera, dotychczasowa wszędobylska szarość ustępowała miejsca zimowej bieli. Witczak z trudem otworzył drzwi i wydostał się na zewnątrz. Stanął po kostki w wodzie, która od razu wlała mu się do butów. Wóz pożyczył od Leona rano, po mszy, na co przeor zgodził się z oporami. Zero sprawdził na mapie, gdzie jest wieś Joniec, i wyruszył na spotkanie byłego prowincjała, jednakowoż nie zdradzając w klasztorze celu wyprawy. Kiedy wyjeżdżał, drogi były czarne, widoczność dobra, prowadziło mu się nieźle. Aż do chwili, gdy tuż obok siebie usłyszał wyszeptane słowo „eucharystia”. Zareagował nerwowo. Zjechał na pobocze, wyskoczył z samochodu, w przemoczonych butach pobiegł przed siebie. Teraz stał zdyszany w mazowieckim polu. Halucynacja się nie powtórzyła, ale wiedział, że głosy wracają. Przez kilka dni

łudził się, że w klasztorze jest bezpieczny. Wydawało mu się, że mury zakonne go chronią, że tu choroba go nie dopadnie, a duchy nie będą miały wstępu na świętą ziemię. Przypomniał sobie film z dziewczyną leżącą w spazmach na posadzce kościoła, pochylonego nad nią dominikanina. Nerwowo wyszarpał z kieszeni portfel, w którym trzymał zawinięte w serwetkę szpitalne leki, ostatnią dawkę, której nie przyjął, ale zabrał z sobą. Postanowił, że po powrocie do klasztoru musi podjąć jakieś działanie. Zadzwonię do Kamilli, pomyślał. Może. Połknął tabletki, rozejrzał się, nasłuchiwał. Nic oprócz szumu wiatru i skrzeczenia wron w koronach niedalekich drzew. Wrócił po swoich śladach, wsiadł za kierownicę, wycofał samochód na drogę. Sprawdził mapę i ruszył dalej. Mijał kolejne wsie, aż przejechał mostem nad Wkrą i zatrzymał się pod sklepem we wsi Joniec. Wszedł do spożywczego, w którym zastał tylko młodą ekspedientkę. Kupił od niej ciepłą colę i wypił na miejscu. Oddając butelkę, wyciągnął swoją legitymację służbową i podetknął sklepowej. – Z Warszawy? – przeczytała zdumiona. – Szukam Tomasza Kobylińskiego – wyjaśnił. Wzruszyła ramionami, spojrzeniem ogarnęła cały sklep, jakby spoglądała z lotu ptaka na miejscowość. – Taki tu nie mieszka, a znam wszystkich. – Ale jakiś Tomasz powinien – zasugerował. – Tomaszów jest paru – zgodziła się. – Ale żadnemu nie jest Kobyliński. Nie ma tu rodziny z takim nazwiskiem. Witczak przypomniał sobie informacje od Serafina. – Ten ożenił się dziesięć lat temu z tutejszą wdową. Ludzie mogli o nich plotkować. Wcześniej był księdzem. Sprzedawczyni się rozpromieniła. – A, o mężu Bylinowej pan mówi! Trzeba było tak od razu. Produkuje kiełbasy i wstawia do sklepu. Dobre! – Sięgnęła do lady chłodniczej i ucięła kawałek pęta. Witczak skosztował. – Trochę tłusta. Gdzie go znajdę? – Ostatnio jakoś rzadko się pokazuje – szepnęła, nachyliwszy się w stronę komisarza. – Ale niech pan zajrzy do Arafatki. Wyszli przed sklep, sprzedawczyni wskazała obiekt restauracyjny przywodzący na myśl stare socjalistyczne czasy. – Zawsze tam chłopy siedzą. Czegoś się pan dowie. Witczak podziękował i przeszedł przez ulicę. Arafatka nie tylko z zewnątrz przypominała przybytek z poprzedniej epoki. W oknach wisiały ciemnobrunatne firanki, na podłodze wyłożonej niebieskimi płytkami PCV stało kilka stolików zrobionych z wygiętych rur z blatami z płyty paździerzowej. Obok baru w podświetlonej jarzeniówką ladzie chłodniczej leżała garmażerka na talerzykach. Nad siedzącą za kontuarem kobietą w kiedyś białym, a teraz szarym nylonowym fartuchu wisiała krótka zasłonka ozdobiona prostymi frędzlami. Dwaj mężczyźni przy jednym ze stolików zamilkli, kiedy do lokalu wszedł obcy. Zero postanowił nie wyskakiwać z legitymacją. Podszedł do lady i nachylił się do ekspedientki, kobiety na oko w wieku sześćdziesięciu lat. Za nią ujrzał pamiętający zapewne lata siedemdziesiąte ekspres. – To cudo za panią jeszcze działa? – zapytał. Kobieta obróciła się, jej wzrok zatrzymał się na wiekowym urządzeniu do parzenia kawy. – Jest ze mną od początku, proszę pana. Trzydzieści lat. Ale co roku przyjeżdża konserwator. I powiem

panu, że to cudo robi najlepszą kawę na świecie! – zapewniła. Witczak postanowił zaryzykować. Kobieta przystąpiła do ceremonii, wykonywała sporo – zdaniem Witczaka – niepotrzebnych ruchów, w nieoczekiwanych momentach pukała w żeliwną obudowę urządzenia, ubijała zmieloną kawę w podajniku, regulowała wskaźniki ciśnienia niczym mechanik obsługujący maszynę parową na okręcie. W tym czasie goście przy stoliku dopili bursztynowy płyn, który mieli w szklaneczkach, wstali, kiwnęli kobiecie głowami i wyszli. Zero i ekspedientka zostali sami. Między nimi na blacie pojawiła się niesamowicie aromatyczna kawa, z obfitą pianką na wierzchu w towarzystwie ciepłego mleka w fajansowym pojemniczku z napisem „GS”. – Przyjechałem ze Starego Brodu – zaczął Witczak. – Chciałbym porozmawiać z Tomaszem Byliną. Podobno tu zachodzi? – Z Byliną? – zdziwiła się kobieta. W jej ciężkim spojrzeniu rozpoznał, że były zakonnik nie miał w Jońcu łatwego życia. – Ano, czasem. Na jednego. – Dzisiaj był? – Witczak nalał mleka, upił pierwszy łyk i jakimś cudem przeniósł się w czasy dzieciństwa. Przypomniał sobie sklep spożywczy na Woli, samoobsługowy młynek stojący przy kasie i zapach świeżo zmielonego ziarna. Barmanka pokręciła głową i spojrzała na zegarek. – Pan usiądzie. To jego pora. Dam panu znać, jak wejdzie. Miała ochotę zostać świadkiem ich rozmowy, wiedział to. Witczak wybrał sobie stolik przy oknie, możliwie najdalej od baru. Wcześniej poprosił jeszcze o ciastko, usiadł i obserwował samochody przejeżdżające przez miasteczko. Po kawie zamówił jeszcze herbatę i porcję sałatki warzywnej. Ze stojaka wziął lokalną gazetę, przeczytał ją od deski do deski. Ruch był niewielki. Za każdym razem, kiedy ktoś wszedł, wymieniali z kobietą za ladą porozumiewawcze spojrzenia. Na widok mężczyzny, który pojawił się po półtorej godziny, Witczak poczuł dreszcz przechodzący po plecach. Postawny facet, ubrany w spodnie robocze, kraciastą koszulę i znoszoną kurtkę, zamówił szklankę winiaku, wybrał odległy stolik przy oknie, rzucił nań filcowy kapelusz i usiadł. Mimo swoich sześćdziesięciu kilku lat poruszał się z młodzieńczą energią. Zero odebrał sygnał barmanki w postaci kiwnięcia głową, odczekał chwilę, obserwując szerokie barki siedzącego tyłem gościa, po czym podszedł do jego stolika. Nie wiedział, jak zacząć. – Pochwalony – palnął. Starszy, gładko ogolony mężczyzna o pobrużdżonej twarzy spojrzał na niego groźnie. Witczak odsunął sobie krzesło. – Zajęte! – syknął Bylina. – Musimy porozmawiać. – Zero sięgnął do kieszeni kurtki i położył na stole swoją blachę. – O czym? – spytał opryskliwie Bylina. – O Starym Brodzie – odpowiedział spokojnie Zero. Tomasz Bylina obejrzał odznakę, rzucił ją na stół, dopił alkohol, podszedł do lady, zapłacił i bez słowa opuścił lokal. Zero wyskoczył za nim. Szli wzdłuż drogi, Bylina szybkim, spokojnym krokiem, Witczak musiał go gonić. – Panie Tomaszu! – krzyknął. – Nie mamy o czym rozmawiać – rzucił Bylina, nie odwracając się nawet. – Woli pan oficjalne przesłuchanie, na komisariacie? Albo w Komendzie Stołecznej? – Zero użył swojego koronnego argumentu. Bylina przystanął, obrócił się; był zły, ale i zrezygnowany. Jak zaszczute zwierzę pod koniec pościgu. Żal się Witczakowi zrobiło tego człowieka. – Przyjdź pan jutro – rzekł Bylina. – Mieszkam tam. – Wskazał gospodarstwo na zakręcie.

Witczak wyprzedził faceta i stanął mu na drodze. W tym momencie ogarnął go niepokój. Gdzieś z boku znowu doszedł go szept, jakby zbudził śpiącego upiora. Mimowolnie złapał się za głowę. Bylina zmierzył go surowym spojrzeniem i wyminął. – Dom z czerwonym dachem – dodał i ruszył sprężystym krokiem w kierunku swojej posesji. Zero powoli wrócił do samochodu, posiedział w nim, martwiąc się o swój stan zdrowia. Głosy ucichły. Przed odjazdem zajrzał jeszcze do sklepu. – Tomasz Bylina rzeczywiście mieszka tam przy zakręcie, w domu z czerwonym dachem? – zapytał ekspedientkę. – A o co chodzi, panie władzo? – Niezbyt rozmowny ten sąsiad, co? No to jak? Tam mieszka czy nie? – Ja to nie jestem stąd – żachnęła się dziewczyna. – Dojeżdżam z Pomiechówka. Witczak kupił kefir, wypił na miejscu, zapłacił dwa złote i wyruszył z powrotem do klasztoru.

DZIEŃ DWUNASTY

18 stycznia, wtorek Na szum pracującego w tle silnika nałożył się szczęk przeładowanej broni. Otyły kierowca rzucił szybkie spojrzenie w lusterko wsteczne. – Tylko spokojnie, Krótki – nakazał siedzącemu z tyłu mężczyźnie. Tamten przełożył do drugiej ręki pistolet i starł rękawem ściekającą mu po skroni kroplę potu. Pasażer obok również niespokojnie się obejrzał. Minęli interesujący ich, stojący po drugiej stronie ulicy biurowiec, dojechali do skrzyżowania, na którym zawrócili. Podjechali pod budynek, kierowca łagodnie wprowadził wóz w zatoczkę autobusową przechodzącą w pas dla skręcających do podziemnego garażu. Było tu trochę miejsca, na którym parkowali ludzie chcący szybko załatwić sprawę w jednej z placówek usługowych na parterze. Mieściły się tu sklepy i oddziały banków. Kierowca wyjął ze schowka stary karabinek maszynowy RAK i poinstruował siedzącego obok mężczyznę: – Idę z Krótkim. Ty usiądź za kierownicą. Wysiedli z kominiarkami naciągniętymi na twarze. Wszędzie czaiły się obiektywy kamer przemysłowych. Od oszklonych drzwi dzieliło ich kilka metrów – trawnik, ścieżka rowerowa, chodnik. Przekroczyli przedsionek, otworzyli drugie, prowadzące do wnętrza oddziału drzwi. Szybkie spojrzenie na salę, zdziwienie w oczach ochroniarza, krzyk kobiety. – Wszyscy na podłogę! – ryknął napastnik, który przed chwilą siedział za kierownicą. Celował w uzbrojonego mężczyznę w mundurze ochrony. Kumpel z tylnego fotela został przy wejściu, trzymał na muszce swojej CZ-ki ładną kasjerkę, tę samą, którą wypatrzył podczas niedawnego rekonesansu. Tak jak wtedy, nie mógł oderwać od niej oczu. Dowodzący akcją otyły bandyta odpiął kaburę przy pasku faceta z ochrony, zabrał mu pistolet gazowy i podał koledze. Następnie dopilnował, żeby wszyscy uklękli i przylgnęli do posadzki. Obrócił karabinek w stronę kasjerki. Powstrzymał ją od uklęknięcia krótkim: „Ty nie”. Podał jej materiałową torbę podróżną, na kontuarze położył minutnik. Kliknął. – Masz minutę. Jak będziesz się ociągać, to go odstrzelę! – Wycelował lufę RAK-a w głowę starszego mężczyzny w mundurze. Kiwnęła głową, odwróciła się do sejfu i ukucnęła. W przesmyku między stanowiskami zobaczyła jedynego w banku klienta. Miał gniewny wyraz twarzy, jego usta poruszały się, coś bezgłośnie starał się jej przekazać. Zawahała się. – Pięć sekund poszło! – wrzasnął bandyta. Obrócił się, po paru krokach był już przy kliencie. Zgniótł mu butem leżącą płasko dłoń. Miał szczerą ochotę zrobić mu ścieg dziur w plecach, każda o średnicy kalibru jego broni. Facet jęknął błagalnie. Kobieta łapała równe pliki banknotów i wrzucała je niezdarnie do torby.

– Jeszcze dwadzieścia sekund! – krzyknął bandzior, przechylając się przez kontuar, sprawdzając, czy kasjerka pracuje. Torba była już prawie pełna. Wycofał się do wejścia, kiwnął na niskiego kolegę z pistoletem. Dziewczyna z trudem dźwignęła ich zdobycz i położyła na blacie. Stojący przed kobietą minutnik przebudził się i wydał z siebie szereg nerwowych dźwięków. Pilnujący dotąd drzwi gangster podszedł do stanowiska, wyłączył urządzenie, wrzucił je do torby, którą złapał za uchwyt. W tym momencie pistolet wypalił mu w ręku. Huk odbił się od ścian, bandytę otoczyła smuga dymu, kobietę rzuciło na ścianę. Złapała się za brzuch, na jej białej bluzce powiększała się ciemnoczerwona plama krwi. Dowodzący złapał strzelca za łokieć i ciągnąc za sobą, wyprowadził na zewnątrz. Biegiem dostali się do czekającego na nich wozu. Ledwo zajęli miejsca, kierowca odjechał z piskiem opon. Włączył się do ruchu, przeskoczył przez skrzyżowanie z Chełmską i mknął do Gagarina. Zrzucili czarne kominiarki. – Kto, do kurwy nędzy, kazał ci strzelać?! – ryknął siedzący z przodu organizator akcji. Mężczyzna na tylnej kanapie odrzucił rozgrzany pistolet na podłogę i płakał. – Samo mi, kurwa, wypaliło! Samo! – wrzeszczał. – Zamknijcie się, kurwa! – uciął kłótnię siedzący za kierownicą trzeci z bandytów. – Będziemy musieli odczekać z następną akcją – podsumował. Zaparkowali w jednej z wąskich uliczek na Sielcach, gdzie czekał drugi wóz. Zero schował się w klasztornym chórze, siedział w ławce pod ścianą. Przeszkadzał mu każdy dźwięk, zwłaszcza rozmowy w kuchni i głosy spikerów w radiu włączonym przy furcie. Zrobił się nerwowy, cały czas wydawało mu się, że inni wiedzą o objawach jego nawracającej choroby, obgadują go, dręczą. Każdy śmiech wywoływał irytację. Zero podejrzewał, że ten i ów drwi właśnie z niego. Na drewnianej klepce przed oknem wychodzącym na tabernakulum, w którym siostra Klara kilka dni wcześniej znalazła głowę biskupa, teraz leżał krzyżem ojciec Leon. Witczak skulił się na swoim miejscu, czujny jak przestraszone zwierzę. Żeby zabić czas, sięgnął po leżący na półce brewiarz. Usłysz, Panie, modlitwę moją, W swojej wierności przyjm moje błaganie, Wysłuchaj mnie w swojej sprawiedliwości. Leon Nowak podniósł się na kolana, pokłonił Najświętszemu Sakramentowi, ponownie przylgnął głową do posadzki, całując ją. Następnie wstał i opuścił chór, nie zwracając uwagi na Witczaka. Nie wzywaj na sąd swojego sługi, Bo nikt z żyjących nie jest sprawiedliwy przed Tobą. Albowiem prześladuje mnie nieprzyjaciel, Moje życie na ziemię powalił, Pogrążył mnie w ciemnościach jak dawno umarłych3. 3 Psalm 143,1–2, Codzienna modlitwa ludu bożego, Wydawnictwo Archidiecezjalne Błogosławionego Jakuba Strzemię, Lubaczów 1989.

Zero zamknął księgę, odłożył na miejsce. I on czuł się jak powalony na ziemię przez niewidzialnego, lecz bardzo konkretnego przeciwnika. Zmrużył oczy, sprawdzając, czy przez hartowane szkło w oknie łączącym chór z tabernakulum dojrzy kielich z hostiami. Może powinienem zacząć się modlić? –

pomyślał. Może jedynym ratunkiem jest zanieść błaganie do tych mocy, których istnienie negowałem przez całe swoje dorosłe życie? Nasłuchując w ciszy, czekał na znak, aby pobiec, rzucić się na ziemię niczym leżący tu przed chwilą zakonnik. – Beznadziejny glina! – usłyszał tuż obok siebie. Obejrzał się, czując, jak jeżą mu się włosy na karku. Nikogo. – Beznadziejny! Beznadziejny! Beznadziejny! – powtarzał w kółko ten sam głos, który usłyszał po raz pierwszy blisko trzy miesiące temu w swoim mieszkaniu. Zero zatkał palcami uszy, skulił się, przywarł czołem do drewnianej półki przed nim, zacisnął oczy. – Nie uciekniesz, Wiciu! Nie uciekniesz! – szepnął do niego z bliska ktoś, kto mógł być tylko samym diabłem. Cyna i Hif wpadli na siebie przypadkiem w pomieszczeniu socjalnym. Hif właśnie podgrzewał sobie kiełbasę z dzika w mikrofalówce. Cyna usiadła z herbatą i kanapką przy stole. W całej komendzie huczało. – Słyszałaś o napadzie? – zagaił Tymański. – Postrzelili kasjerkę. Niedaleko ciebie. Cyna słyszała. W radiu, telewizji, czytała w internecie, od paru godzin każda przeprowadzona rozmowa zahaczała o ten temat. – Komu przydzielili? – spytała, odgryzając kęs. Hif zasiadł naprzeciwko z parującą kiełbasą na talerzu. Jej zapach wypełnił całe pomieszczenie i wypełzł na korytarz, irytując powonienie wszystkich wokoło. – CBŚ to przejęło – wyjaśnił z pełnymi ustami. – To już trzeci w tym miesiącu. Cyna kiwnęła głową. Jeśli były podejrzenia działań zorganizowanej grupy przestępczej, zazwyczaj sprawę przejmowało Biuro. – Posłuchaj, muszę się urwać na cały dzień – wyłuszczyła, zmieniając temat. Szerokie brwi Hifa powędrowały w stronę kręconej grzywki. – A jak sprawa Kolekcjonera? – zapytał. – Przejrzałaś jego billingi? – przypomniał o wydrukach wydobytych przez wydział techniki z firmy telekomunikacyjnej obsługującej prepaid poszukiwanego. – Tak. – Cyna kłamała, ale nie miała innego wyjścia. – Nic z nich nie wynika. Wezwałam ludzi z tego warsztatu na Baletowej. Będą dzisiaj i jutro. – No to masz kupę roboty. Po co ci urlop? – Tymański posłał jej nieufne spojrzenie. Aga nachyliła się w jego stronę. – Muszę jechać do Wrocławia – wyszeptała. Nie miała zamiaru przyznawać się po co. Glistowski, domniemany ojciec jej dziecka, po strzelaninie w burdelu w Podkowie Leśnej, która zakończyła sprawę porwania Anki i kradzieży zezłomowanej broni z policyjnego magazynu, wyznał jej, że opuszcza miasto i zamierza zadekować się u ciotki, właścicielki sklepu odzieżowego na wrocławskim rynku. – Prywatna sprawa. Rodzinna, jeśli wolisz – wyjaśniła oględnie. Hif ostatnim kęsem kiełbasy wyczyścił talerz z pozostałości musztardy. Zagryzł chlebem i przełknął. – Spadek? – rzucił na rybkę. – Tak tylko pytam. Jedź. Pojutrze masz być w robocie – oświadczył urażonym tonem. Zdał sobie sprawę, że lubi mieć ją przy sobie. Bez Cyny na komendzie czuł się nieswojo, jak bez ręki. – Tylko pogadaj z tymi mechanikami – zażądał. Potulnie pokiwała głową i uderzyła się w pierś. – Dzięki. W razie czego pogadasz z Malutą? – poprosiła, wstając od stołu. Posłał jej krzywy uśmiech, odprawił pospiesznym gestem. Wybiegła. Nie wiedząc kiedy, Zero znalazł się w domu rekolekcyjnym. Rozumiał teraz powiedzenie o ludziach,

którzy najchętniej zapadliby się pod ziemię. Gdyby mógł, zakopałby się w stosie liści i został już tam na resztę życia. Głosy z każdą chwilą narastały, było ich coraz więcej. Kiedy przemieszczał się opustoszałymi korytarzami, słyszał rozmowę dwóch, a nawet trzech otaczających go, nieistniejących osób. Prowadziły między sobą nieustanne utarczki, drwiły z niego, wyzywały. Były jak spuszczone z łańcuchów psy, używały sobie na nim, nie uznając żadnych granic. – Nadal uważam, że jesteś beznadziejnym gliniarzem – powtarzał wysokim tembrem niewidoczny mężczyzna. – I facetem do dupy – dopowiadała stara kobieta głosem podobnym do głosu jego matki. Dziwnie było go usłyszeć po tylu latach. – Pozwoliłeś wyjechać tej seksownej lekarce. – Seksowna Saks! Seksowna Saks! – naigrawał się trzeci, dziecięcy głosik. – Niedorobiony palant! – nie owijał w bawełnę ten z falsetem. Witczak obracał się wokół, jakby spodziewał się ich zobaczyć. Halucynacje były jednak tylko słuchowe. – Czekaj, pewnie puściła go kantem. Taki z niego kochanek! – szydziła z niskim rechotem matka. – Tak! Nie potrafił jej zadowolić – przytakiwało dziecko. Zero padł na kolana przed stojącą we wnęce korytarza figurą Matki Boskiej. Zadarł głowę i spoglądał ze strachem w jej martwe oblicze. – Módl się, módl – szepnął mu ktoś do ucha. – I tak nic ci nie pomoże. – Głos zawył złośliwym śmiechem. – Wiadomo, jak trwoga, to do Bozi – przygadał mu falset, w którym Witczak zaczynał podejrzewać zniekształcony głos ojca. – Wiciu, a może byś się tak… – zaproponowała z fałszywą słodyczą matka. – No! Palnij sobie w łeb – krzyknął dziecięcy głos. Zero machnął ręką, starając się odgonić marę. – Nawet tego nie potrafi – ktoś krzyczał z drugiego końca korytarza. – Ograniczona umysłowo niedojda – zawyrokował tuż obok głos przypominający matkę. – Czekaj, przecież on nawet nie ma pukawki! – wrzasnął z chrapliwym śmiechem falset. – Siekierą, Wiciu, siekierą – namawiała go matka. Witczak zasłonił dłońmi uszy i zawył jak pies. Nie mógł już tego wytrzymać. Po prostu nie mógł. Agnieszka przepytała trzech pracowników warsztatu samochodowego, którzy zgłosili się na recepcji około trzeciej. Resztę wezwanych obdzwoniła i przesunęła rozmowy na pojutrze. Przez internet kupiła bilety tam i z powrotem do Wrocławia, zebrała swoje rzeczy i opuściła stołeczną. Taksówką pojechała na Ochotę, na osiedle Rakowiec, gdzie według kartoteki jeszcze niedawno wiódł swój nędzny żywot Norbert Paczuski. Nie użyła domofonu, poczekała na okazję i wślizgnęła się na klatkę schodową, mijając wychodzącą staruszkę. Weszła na ostatnie piętro czterokondygnacyjnego bloku zbudowanego z wielkiej płyty, typowego wytworu poprzedniej epoki. Bez windy. Stanęła naprzeciwko metalowych drzwi oznaczonych numerem czterdzieści sześć, zastanawiając się, czy klucze, które teraz ściskała w kieszeni, pasują do zamków. Próbować je otworzyć? Oczywiście nie, powinna najpierw sprawdzić, czy nikogo nie ma w domu. Nie wiedziała, czy Norbert mieszkał sam. A nawet jeżeli nie miał rodziny ani żadnej towarzyszki bądź towarzysza życia, ktoś mógł ją zauważyć na klatce schodowej i wezwać policję. I jak wtedy by się tłumaczyła? Sięgnęła do dzwonka, lecz w tym momencie szczęknął zamek i w drzwiach stanęła trzydziestoparoletnia kobieta gotowa do wyjścia.

– O Boże! – krzyknęła zaskoczona. – Kim pani jest? Agnieszka czym prędzej podsunęła jej pod oczy legitymację. – Jestem z Komendy Stołecznej – wyjaśniła, również speszona. – Policja? – spytała kobieta, wieszając sobie torebkę na ramieniu. – Czego pani chce? – Muszę porozmawiać z Norbertem Paczuskim. Jest pani mężem? Z akt wynika, że Paczuski zamieszkuje pod tym adresem. To prawda? Kobieta pokiwała głową z rezygnacją, oparła się o framugę. – Norbert zniknął – odparła. – Już parę dni, jak go nie ma. I nie mamy ślubu. Cyna pozbawiła życia Paczuskiego w niedzielę nad ranem. Od jego zniknięcia mijał trzeci dzień. – W Warszawie doszło ostatnio do kilku niebezpiecznych napadów na banki – zablefowała. – Dzisiaj została postrzelona kobieta. Pewnie pani słyszała w mediach. Kobieta, wyraźnie zaniepokojona, choć mniej zdziwiona, niż powinna, przyłożyła dłoń do czoła. – I Norbert jest podejrzany – wyszeptała. To nie było pytanie. – Tak. Ze względu na swoją przeszłość, czyli wyrok w zawieszeniu. Bandyci posługują się kradzionymi samochodami. Konkubina Paczuskiego cofnęła się do przedpokoju, odłożyła torbę na szafkę. – Niech pani wejdzie. Cyna znalazła się w typowym mieszkaniu przeciętnej warszawskiej rodziny. Na ścianach boazeria pamiętająca pewnie poprzednich lokatorów, kto wie, może rodziców jego lub jej. Na drzwiach prowadzących do jednego z pokoi Aga zobaczyła żółtą tablicę z napisem „Teren skażony”, a pod nią plakat z zombi. Poznała, że to pokój nastolatka. Co będzie, kiedy chłopak dowie się o zainteresowaniach ojca? Cynowska przez chwilę poczuła ulgę na myśl, że ta informacja może nigdy nie ujrzeć światła dziennego. Jeśli wszystko przebiegnie zgodnie z planem. – To pokój naszego syna – potwierdziła podejrzenia policjantki gospodyni. – Mam nadzieję, że pani rozumie, że współpracując z nami, pomoże Norbertowi – odezwała się Agnieszka. Kobieta przygarbiła plecy. – Mam już tego dość. Ciągle się o niego niepokoję. Nie wiem, czy jeszcze pracuje, czy się gdzieś szlaja. – Przeszła do kuchni, usiadła na taborecie. – W nocy nagle wstaje i wychodzi. Mówi, że coś musi załatwić, nie tłumaczy co. I znika. Cyna weszła do kiszkowatej kuchni. Zastanawiała się, jak w czymś takim w ogóle można coś ugotować. – Gdzie on może teraz być? Ukrył się? Na działce? – Nie, nie mamy działki. Nie stać nas. Nie mam pojęcia. – Kobieta westchnęła, sięgnęła po butelkę z czerwonym płynem i drżącą ręką nalała sobie nieco z jej zawartości do szklanki. – To wino domowe. Napije się pani? Agnieszka pokręciła głową. Alkoholiczka, pomyślała. Nieźle się dobrali. Chyba nic tu po mnie. Kobieta nabrała wody w usta. Właściwie nie wody. – Wymienimy się numerami telefonów. – Cyna sięgnęła po przyklejony do magnesu notes wiszący na lodówce i szybko zapisała ciąg cyfr oraz swoje nazwisko. – Może pani zadzwoni, jak coś sobie przypomni? Kobieta przechyliła szklankę, wypiła wino jednym haustem i oblizała usta. Sięgnęła po podetkniętą czystą kartkę i ołówek i zapisała swój numer. Cyna wbiła go do komórki, zmierzając do drzwi. Wtedy coś sobie przypomniała. W billingach Kolekcjonera nic nie znalazła, ale zapamiętała z obserwacji poczynionych z pomocą programu od Generała, że noc poprzedzającą włamanie do prosektorium Norbert spędził nie na Ochocie, tylko na Woli, kilkanaście kilometrów od swojego domu.

– A może Norbert ma jakiegoś znajomego na Kole? – spytała w drzwiach. Na twarzy kobiety pojawił się wyraz zaskoczenia. – Skąd pani wie o mieszkaniu na Kole? – wyrwało jej się, po czym zasłoniła ręką usta, jakby powiedziała za dużo. Wytarła wargi nadgarstkiem, próbując zamaskować swoje zdziwienie. – Paczuski ma drugie mieszkanie – domyśliła się Aga. – Po rodzicach? Kobieta zaprzeczyła ruchem głowy z miną dziecka, które nie potrafi już dłużej kłamać. – Ciotka mu zmarła. Mówiłam, żeby sprzedał. Ale… dwa lata już minęły, jak stoi puste. Cyna sięgnęła do komórki, żeby zapisać adres. – Jaka to ulica? Górczewska? – strzelała. – Ringelbluma trzy – poprawiła ją odruchowo konkubina Paczuskiego. – Mieszkania siedemdziesiąt sześć. Cyna wyszła na klatkę schodową. Kobieta odprowadziła ją do drzwi. – Zadzwoni pani do mnie, jak go znajdziecie? – Wezwiemy panią – zapewniła ją Cynowska. – I jeszcze jedno. Proszę się kontaktować tylko ze mną. Ledwo ojciec Leon przyłożył głowę do poduszki, usłyszał pukanie do drzwi. Popołudniowa drzemka stała się jego tajemnym rytuałem. Wiedział, że podobna przyjemność nie jest w zgodzie z surową regułą braci żebraczych, tłumaczył sobie jednak, że dzięki temu dwudziestominutowemu odpoczynkowi później przez cały dzień czuje się lepiej, może być bardziej przydatny Panu. Z biegiem lat rytuał zamienił się w nawyk, z którego coraz trudniej było zrezygnować. Pominięcie tego żelaznego punktu dnia powodowało u przeora rozdrażnienie. Zły na tego, który właśnie odebrał mu tę codzienną świętość, szarpnął za klamkę. W korytarzu stał zasapany Serafin. – Coś złego się dzieje z tym policjantem. Przeor nie zdążył poprosić o wyjaśnienia, zresztą przestraszona mina współbrata zdradzała powagę sytuacji. Serafin nie miał skłonności do żartów, zawsze był nadmiernie poważny i traktował klasztorne życie wyjątkowo serio. Leon podążył za bratem. Zbiegli schodami, wyskoczyli na podwórze wyjściem obok kuchni. Przeor ujrzał furtiana i skarbnika stojących przed wrotami do chlewu, z którego rozlegało się rozdzierające kwiczenie. Przyspieszył kroku. W momencie, w którym się zbliżył, maciora zamilkła, furtian i skarbnik odskoczyli, od wejścia trysnęła krew prosto na habit przeora. – Co tu, do kurwy nędzy… Nie dokończył. Widok, jaki ujrzał w półmroku chlewu, zaparł mu dech w piersiach. W środku zagrody stał półnagi Witczak, cały umazany świńskimi odchodami i krwią, z siekierą w rękach. U jego stóp leżała w drgawkach maciora z rozrąbanym łbem. Jasnoróżowy mózg wypływał do koryta. Leon odwrócił się i zwymiotował. Policjant odrzucił siekierę, przeskoczył przez barierkę i padł u stóp przeora. Przylgnął śmierdzącym ciałem do habitu, obłapił ojca za nogi. – Wypędź ich! Słyszysz? Wypędź! – krzyczał. Zaniósł się długim, trwożliwym szlochem. – Nie mam sił, żeby z nimi walczyć! Leon się opanował. – O czym ty mówisz? – zapytał, klękając obok Witczaka, który zaczął uderzać się pięścią w głowę. – O głosach! Musisz je wypędzić! – błagał płaczliwie. – Chcesz egzorcyzmów? Nie mam doświadczenia! – To musisz być ty, rozumiesz? – Witczak rozejrzał się z przestrachem. – Otaczają mnie. Są coraz bliżej. – Kto? Kto się zbliża? – zapytał przeor wpatrzony w umazaną gównem i błotem twarz policjanta. – Gadriel, Samael, Mastema – z namaszczeniem powtórzył Witczak imiona demonów.

Leon przerażony, ale i przejęty, traktując to zdarzenie jak cud, jak nieoczekiwane wyznanie wiary, przytulił chorego. – Uwolnię cię od nich – obiecał. Wstał, przesiąknięty świńskim smrodem. Kiwnął na stojących obok oniemiałych braci. – Pomóżcie mi. Blok przy Ringelbluma trzy był jednym z kilku bliźniaczych budynków o nietypowej architekturze – drzwi mieszkań wychodziły na galerie ciągnące się wzdłuż całej elewacji. Tak budowało się w latach pięćdziesiątych dwudziestego wieku i zapewne z tego okresu pochodził projekt całego osiedla. Wysokie drzewa, bloki trzypiętrowe, nieco już podniszczone. Sporo starszych mieszkańców i mało dzieci. Cyna minęła przedszkole i weszła do najbliższej klatki schodowej. Numer siedemdziesiąt sześć znajdował się na ostatnim, trzecim piętrze. Na galerii poślizgnęła się na cienkiej warstwie śniegu oblepiającego terakotę i omal nie upadła. Złapała się barierki, przeklęła wspak i ruszyła dalej, czując w kieszeni spodni wbijające się jej w udo klucze do obcego mieszkania. Szła z duszą na ramieniu. Na szczęście było pusto, gdzieś w oddali szczekał pies. Dotarła do drzwi oznaczonych numerem siedemdziesiąt sześć i schowała się we wnęce. Spojrzała za siebie, w oko judasza w mieszkaniu naprzeciwko. Zmusiła się, żeby szybko otworzyć drzwi. Nie chciała wzbudzić podejrzeń u sąsiadów. Kluczy w pęku było cztery, dwa pasujące do nowoczesnych zamków i dwa małe, pewnie do skrzynki na listy oraz domofonu. Wkładając klucz do pierwszego otworu, od razu zorientowała się, że popełniła błąd, sięgnęła po następny i otworzyła zamek. Potem drugi i nacisnęła klamkę. Drzwi ustąpiły. Chwilę odczekała z bijącym sercem. Nasłuchiwała. Nic. Doszły ją odgłosy rozmowy z galerii. Szybko schroniła się w przedpokoju, cicho zamknęła za sobą drzwi. Wewnątrz panowały zaduch i ciemność, w powietrzu unosił się nieokreślony, słodkawy zapach. Dobrze trafiła. Wyjęła z kieszeni myśliwską latarkę, którą rozświetliła półmrok. Z niewielkiego korytarza wchodziło się do kuchni, łazienki i przechodniego pokoju, wyposażonego w zestaw mebli kojarzących się ze starszą osobą. Regał z kilkoma fajansowymi i paroma kryształowymi naczyniami za szybą, ława, a na niej wazonik z plastikowym kwiatkiem. Naprzeciwko plazma. Jak dotąd jedyny ślad obecności trzydziestolatka w tym pomieszczeniu. Na północnej ścianie podwójne, zamknięte drzwi do sypialni. Cyna szarpnęła za klamkę, ale zamek nie ustąpił. Poświeciła w dziurkę od klucza. Ze starym zamkiem poradziła sobie w parę minut za pomocą scyzoryka i gwoździa. Nieoceniona zdolność w jej fachu. W progu wyczuła ów nieokreślony, słodkawy zapach. Pod ścianą zauważyła dużą, prostopadłościenną chłodziarkę. Na wyświetlaczu migały cyfry – zero stopni. Oświetliła szerokie wieko, sięgnęła do klamki. Wewnątrz ujrzała ludzkie ciało przykryte folią aluminiową. Szarpnęła cynfolię i w świetle latarki ujrzała twarz młodej kobiety. Rozpoznała blogerkę z pewnym trudem, rysy zaczęły się powoli zmieniać, mimo że zwłoki potraktowano środkami konserwującymi. Zorientowała się, że pod tym ciałem leży drugie. A więc rozwiązała sprawę Kolekcjonera. I jeszcze przez jakiś czas musiała milczeć jak grób. Nagle usłyszała szmer, ktoś lub coś się poruszyło, jakiś mechanizm zgrzytnął i tuż za jej plecami rozległo się donośne kukanie. Przywarła do ściany. Ze zgrozą wpatrywała się w wiszący na ścianie tradycyjny zegar i wysuniętą z dziupli sztuczną kukułkę, która zrobiła swoje i schowała się za drzwiczkami pod spadzistym daszkiem. Na półce pod cyferblatem leżał klucz do nakręcania. Kolekcjonera nie było w mieszkaniu od paru dni. Czy takiego zegara nie należy nakręcać codziennie? Nie miała pojęcia, ale poczuła się nieswojo. Opuściła pokój, zacierając ślady swojej obecności, zamknęła za sobą drzwi i wyszła z mieszkania. Świadomość wróciła nagle. Zero poderwał się z łóżka, rozejrzał wokoło, przywarł plecami do ściany. Na krześle ujrzał zarys siedzącej w cieniu postaci, w pierwszej chwili nie dość, że nie wiedział, gdzie

jest, to jeszcze kobietę obok wziął za swoją matkę. W świetle zapalonej lampki zobaczył zbliżającą się obcą twarz. Poczuł uścisk dłoni i głos. Nie pamiętał ostatnich kilkunastu godzin. Kamilla Saks usiadła obok na łóżku, trzymając go za rękę. – Przyjechałam tak szybko, jak się dało – szepnęła, głaszcząc go po nieogolonej brodzie. Jak przez mgłę wróciły do niego migawki z chóru, ucieczka do domu rekolekcyjnego. Z dziury w pamięci wyłoniło się jeszcze wspomnienie nadziei, jaką złożył w osobie ojca Leona. Prosił o egzorcyzmy. Spojrzał w okno wypełnione fosforyzującym światłem latarni. Noc. Nasłuchiwał głosów, ale otaczała ich cisza. Spróbował się uspokoić. – Egzorcyzmy pomogły – stwierdził, spoglądając lekarce w oczy. Powędrował za jej spojrzeniem na stolik, na którym leżało kilka fiolek, strzykawka i opróżnione ampułki. – Czemu nic nie powiedziałeś o chorobie? – spytała. Posłał jej krzywy uśmiech. – To nie była choroba. Tylko… sama wiesz. Leon pomógł – odparł z zapamiętaniem. Mignął mu wiszący na ścianie krzyż. Uświadomił sobie, że zakonnik był tylko pośrednikiem. Miał teraz dług wobec tego odlanego z metalu mężczyzny wiszącego na dwóch zbitych deskach. – Gdybym wiedziała… – zaczęła Kamilla, ale jej przerwał. – Nie przyszłabyś wtedy, w nocy – dokończył za nią. Pokręciła głową, na jej twarzy wciąż malował się wyraz łagodnego zniecierpliwienia. – Nie zostawiłabym cię. Tylko nie pozwoliłabym ci oglądać tamtego filmu. Wzruszył ramionami. Ten film odmienił jego życie, zaczął proces leczenia. – Posłuchaj – przysunęła się bliżej. – Kiedy przyjechałam, było z tobą źle. Ten stan nazywamy splątaniem. Świadczy o zaburzeniach psychicznych. Zachowywałeś się agresywnie. Pamiętasz? Witczak nie pamiętał agresji. Wręcz przeciwnie. Owszem, głosy namawiały go, aby się zabił, podpowiadały mu jak. Przypomniał sobie swój bieg korytarzem do masarni. Przed oczami mignął mu wielki tasak i dłoń zaciśnięta na trzonku. – Bracia cię związali i zadzwonili do mnie. Podałam ci silne leki – mówiła Kamilla. – Nie, pomogły egzorcyzmy. Nie słyszę głosów. Sięgnęła po pustą ampułkę. – Podałam ci haloperidol. Broniłeś się. Czterech mężczyzn musiało cię trzymać. Witczak obracał w palcach opakowanie po leku. – Nikt nie odprawił liturgii – dodała. Zero opadł na łóżko, zasłonił twarz. – Weź teraz te leki – podała mu tabletki i szklankę wody. – Znam ten szajs. – Możesz mieć po nich efekty uboczne – tłumaczyła. – Ale objawy ustaną. W przebłysku pamięci zobaczył leżącą na gnoju maciorę z rozpłatanym łbem. Przyłożył pięści do skroni, jakby chciał usunąć to wspomnienie. Nie mogło być prawdziwe, po prostu nie mogło. Uniósł się na łokciach i połknął wszystkie leki. – Wypisałem się z oddziału na Sobieskiego – przyznał. – Przez te efekty uboczne. – Znajdę ci miejsce u siebie w szpitalu. – Wstała. Wciąż miała na sobie służbowy strój, musieli ściągnąć ją z dyżuru. – Chcę tu zostać. Muszę. – Powrót do leczenia zamkniętego byłby przegraną. Jeśli jednak rzeczywiście stracił panowanie nad sobą i pozbawił zwierzę życia, podejrzewał, że ojcowie nie pozwolą mu zostać. – Musisz pojechać do szpitala. – Sięgnęła po wiszącą na oparciu krzesła kurtkę puchową. – Jeszcze nie teraz. Daj mi kilka dni.

– Ojcowie boją się, że zrobisz sobie krzywdę. Albo im. – Porozmawiaj z nimi. Teraz czuję się dobrze. Zostaw lekarstwa – prosił. – Leon ma u mnie dług. Na pewno postawi pewien warunek. Przetarł zmęczonym gestem twarz. – Żadnych pytań o przeszłość – domyślił się. Wskazała leżące na parapecie pudełka z lekami i kartkę z dawkowaniem. – Bierz leki. Zadzwonię za parę godzin. – Nachyliła się i pocałowała go w usta.

DZIEŃ TRZYNASTY

19 stycznia, środa Agnieszka wybrała się do Wrocławia autokarem prywatnej linii. Na podróż zabrała coś do czytania, ale nawet nie zajrzała do książki. Kiedy tylko przymknęła oczy, w wyobraźni ukazywały jej się obrazy z mieszkania Paczuskiego, zmienione rysy młodej blogerki, drugie zwłoki przykryte cynfolią. Wciąż myślała też o zegarze z kukułką. Zastanawiała się, czy partnerka nekrofila na pewno będzie milczeć, czy coś jej nie podkusi i nie pojedzie do mieszkania na Ringelbluma. O ile ma zapasowe klucze. Może nie ma? Co będzie z Cyną, jeśli wyda się, że poznała tożsamość mężczyzny wykradającego zwłoki z prosektoriów i nikomu nie powiedziała? A wreszcie – co się stanie, jeśli ktoś przypadkiem odkryje ciało pozostawione w starej gazowni? Żeby oderwać się od tych myśli, zadzwoniła do matki. Nigdy nie miały dobrego kontaktu, a kiedy, jak to mówią, Aga wyszła z szafy, Teresa Cynowska zamilkła na dobre kilka miesięcy. Potem stosunki wróciły do normy: zdawkowe telefony, czasem, właściwie rzadko, niedzielne obiadki. – Co u ciebie? – spytała z troską Teresa. Wiecznie martwiła się o Agnieszkę, która nie pamiętała innego niż ten smutny, zatroskany ton głosu rodzicielki. – Zdrowa jesteś? – Tak. Wszystko w porządku – odparła Cyna, bo co innego miała niby powiedzieć? Jeszcze nie czas na rozmowę o ciąży. Zaskoczy matkę za parę miesięcy. – Na wiosnę pomogę ci zrobić remont na działce – obiecała. Wtedy jej powie. Matka przyjęła ofertę z powątpiewaniem. – Zawsze tylko tak mówisz. – Trochę goryczy, ale też rezygnacja. Teresa już dawno pogodziła się, że z córką nie są sobie bliskie. – Teraz będzie inaczej, zobaczysz – zapewniła jeszcze Agnieszka i rozłączyła się. Spojrzała w smutny krajobraz za oknem. Spod warstwy świeżego śniegu wystawały szare domostwa otoczone kikutami drzew. Nie zszedł na śniadanie. Dostał SMS-a od Kamilli: „Zakonnicy wściekli. Nie pokazuj się w refektarzu”. Trudno mu było wyobrazić sobie wściekłego ojca Leona. Brat Serafin, ten ze ściągniętymi krzaczastymi brwiami, możliwe. Ale Leon? Jednak wziął sobie wiadomość do serca. Wiedział, że zachowywał się nieobliczalnie, poddał się szaleństwu, stracili z jego powodu maciorę. Pewnie powinien im oddać równowartość zwierzęcia. Przynajmniej w ten sposób mógłby wynagrodzić im stratę. Postanowił w ciągu dnia porozmawiać o tym z którymś z braci. Sięgnął do portfela, znalazł w nim kartę bankomatową. Kłopot polegał na tym, że nie miał pojęcia, ile ma na koncie. Po chwili zdał sobie sprawę, że nie pamięta też PIN-u do karty. Próbował się skupić, ale wciąż był rozedrgany po napadzie choroby. Zapragnął nagle znaleźć się na świeżym powietrzu. Bocznym wyjściem, uważając, by nie spotkać

nikogo ze stałych mieszkańców, wymknął się do miasteczka. Wcześniej czy później będzie musiał zadzwonić do furty, może wtedy jakoś udobrucha braci. Nie chciał opuszczać klasztoru, jeszcze nie teraz. Po drodze znalazł bankomat, włożył kartę do wąskiej gardzieli, ale nie odnalazł w pamięci odpowiedniego zestawu cyfr. Bojąc się stracić swoją visę, anulował transakcję, schował portfel i ruszył na komisariat. Fajkowski coś mu obiecał, a poza tym Witczak przypomniał sobie o wizycie u Tomasza Byliny. Liczył na to, że ktoś z miejscowej policji podwiezie go do Jońca. Oczywiście, idąc przez miasto, cały czas nasłuchiwał. Czuł się też ociężały, ale wiedział, że to efekt działania leków, które powstrzymywały kolejny atak. Jakoś musiał sobie z tym wszystkim poradzić. Szedł krok za krokiem. Zmęczony i obolały. Bał się ciekawskich spojrzeń mijających go ludzi. Zastanawiał się, czy w miasteczku już się rozeszło, że w klasztorze mieszka szalony policjant, który zaszlachtował świnię. Po sześciu godzinach jazdy Cynowska wylądowała na dworcu autobusowym we Wrocławiu. Wiedziała, że to niebrzydkie miasto, ale i tak była pod wrażeniem. U siebie, w Warszawie, całą architekturę traktowała trochę jak dekoracje zasłaniające powojenne ruiny. Katowana w dzieciństwie mitologią walczącej stolicy miała wrażenie, że mieszka nie w tętniącej życiem nowoczesnej metropolii, tylko w pachnącym naftaliną muzeum. Idąc jedną z głównych ulic Wrocławia, podziwiała idealne połączenie historii i codzienności. Może dlatego, że nie niosła całego bagażu wpojonej przez zastępy pedagogów wiedzy i nie swoich wspomnień. Po prostu wędrowała przez miasto. Ładne, w większości zadbane, miejscami brudne kamienice, które teraz błyszczały w zimowym słońcu. Gdzieś na horyzoncie mignął jej wysokościowiec, jedyny w mieście. Żadnej dominanty, żadnego szalonego pomysłu radzieckiego architekta, żadnego socrealistycznego pałacu, za to sporo wszechobecnej kultury. W pół godziny dotarła do rynku. Drugie tyle zajęło jej odszukanie sklepu odzieżowego, właściwie znalazła ich kilka. W trzecim natknęła się na ekspedientkę, młodą laskę, pewnie jakąś studentkę, która skojarzyła nazwisko Glistowskiego. Ale właścicielki nie było. Cyna dostała numer telefonu, zadzwoniła i umówiła się za godzinę. Rozejrzała się wokół, szukając jakiejś sieciówki z dobrą kawą. Witczak został wysadzony z radiowozu na zakręcie w Jońcu, całkiem niedaleko Arafatki i sklepu, w którym pił kefir. Nie wiedzieć czemu właśnie tu, w tej chwili poczuł się bardzo samotny. Jak rozbitek, którego fala przed chwilą wyrzuciła na brzeg bezludnej wyspy. A może i nie bezludnej, ale to tym gorzej, gdzieś w dżungli czaili się wygłodniali ludożercy. Wstąpił do przybytku gastronomicznego, przypomniał się zasuszonej barmance i za ostatnie drobne kupił ciastko i kawę. Usiadł przy tym samym stoliku, przy którym wcześniej siedział Bylina. Po dwóch kwadransach udało mu się wyłudzić od jednego z klientów papierosa, bo nagle zachciało mu się palić. Przez całą drogę do domu z czerwonym dachem sycił się ciszą i normalnością. Ot, zwykły facet, nieważne, że policjant, czterdziestoparolatek idzie sobie wiejską ulicą w mroźny zimowy dzień. „Brak bólu jest jak narkotyk” – usłyszał kiedyś, już nie pamiętał od kogo. Mógłby powiedzieć, że cisza w uszach czy też zwykłe dobre samopoczucie też jest używką krążącą w żyłach, wywołującą błogi stan zwany zdrowiem psychicznym. Dopiero kiedy go zabraknie, człowiek orientuje się, jaką cenną rzecz stracił. Zero zdał sobie sprawę, że przez chorobę popadł w banał i rozprawia o nim z zacięciem domorosłego filozofa. Ogrodzenie z pomalowanych na zielono żelaznych prętów było zamknięte, gdzieś na posesji szczekał pies. Zero nigdzie nie widział dzwonka. Uchylił bramę, przecisnął się na teren gospodarstwa, które, musiał to przyznać, robiło bardzo dobre wrażenie. Czysty, zadbany dom, po drugiej stronie odnowione pawilony, na całym podwórzu kostka. W rogu spory wybieg dla burka, który wciąż alarmował swoich

właścicieli. Przed szerokimi drzwiami zaparkowane audi. Zero wspiął się po paru schodkach, zapukał do drzwi, odczekał chwilę i nacisnął klamkę. Po chwili znalazł się w sieni, nozdrza podrażnił zapach suszonej kiełbasy. Przypomniał sobie, że Bylina trudni się produkcją wędlin, zapewne w tych pomieszczeniach po drugiej stronie podwórza. – Dzień dobry! – przywitał się, ale odpowiedziała mu cisza. – Panie Tomaszu! Wszedł do pierwszego pomieszczenia, które okazało się nowocześnie wyposażoną kuchnią. Pierwsze, co przyciągnęło jego uwagę, to spora ciemna plama na podłodze, tuż obok tradycyjnego pieca, na którym suszyły się pęta kiełbasy. Podszedł, kucnął, zanurzył palec w rozlanej mazi i przystawił do nosa. Krew. Właścicielką odzieżowego okazała się otyła kobieta z trwałą ondulacją, styl bazarowy, jakże pasujący do asortymentu placówki. W rysach twarzy ciotki Glistowskiego Cyna dostrzegła podobieństwo do poszukiwanego domniemanego ojca embriona. – Szukam Romana – wyjaśniła po zdawkowym przywitaniu. – Kiedy ostatnio z nim rozmawiałam, mówił, że wybiera się do Wrocławia. Chciał u pani pracować. Kobieta w obronnym geście zaplotła ręce na piersi i kiwnęła głową. Jej twarz przybrała zacięty wyraz wyrzuconej na brzeg ośmiornicy. – No, długo tu miejsca nie zagrzał. Z Cynowskiej zeszło powietrze. Cały dzień zmarnowany. – Odszedł? Kobieta nisko sklepionym czołem wskazała kontuar. – Zabrał z kasy dwudniowy utarg i tyle go widziałam! – Cyna zorientowała się, że Glista nie pozostawił po sobie ciepłych wspomnień u stęsknionej ciotki. – Ynabej lewc! – przeklęła swoim sposobem. – Wie pani, dokąd pojechał? – Nie zostawił listu pożegnalnego – odpowiedziała właścicielka sklepu, wciąż trzymając w uścisku swój wielki biust. – I nie odzywał się? – drążyła Cynowska. – Nie dzwonił, żeby przeprosić. – Baba przewróciła ledwo widocznymi świńskimi oczkami. – Dokąd mógł pojechać? – Agnieszka liczyła, że dowie się o kolejnej ciotce, na przykład w Jeleniej Górze. Z drugiej strony perspektywa gonienia grubasa po całej Polsce wcale jej się nie uśmiechała. – Ciągle gdzieś dzwonił. Myślę, że wrócił tam, skąd przyjechał. Cyna zmełła w ustach przekleństwo. W czasie ich ostatniej rozmowy wyraźnie zakazała mu powrotu do Warszawy. Zdała sobie sprawę, że to zupełnie tak, jakby zakazała szczurowi wstępu do otwartego magazynu z ziarnem. Poza tym znowu zachowała się jak jakiś pieprzony szeryf, głupi, lesbijski Brudny Harry. Co to za tekst – „nie pojawiaj się więcej w moim mieście!”? Co ona sobie wyobrażała? – Da mi pani adres siostry w Warszawie? – poprosiła na odchodnym. Jeśli wrócił, może jednak łatwiej będzie go znaleźć. Pójdzie za smrodem, który zostawia. – Mówi pani o matce Romka? Niech pani pisze… Kiedy Agnieszka stała już w progu, ciotka Glisty rzuciła jeszcze: – Mam nadzieję, że pani dorwie tego skurwiela! Cyna spojrzała na nią z podziwem. Pomyślała, że pod tym wąskim pasmem skóry między lokami a szerokim nosem kryła się jednak pewna domyślność, której się nie spodziewała. Pies wciąż ujadał, coraz bardziej zajadle. Zero uchylił drzwi i znalazł się w wyłożonym białymi kafelkami korytarzu. Wokół pachniało gotującym się rosołem. Miły zapach. W domu nikogo nie zastał, więc zajrzał do niskich zabudowań naprzeciwko. Zobaczył długi korytarz – po prawej wielkie metalowe

drzwi, prawdopodobnie do chłodni, po lewej wejście do pomieszczenia ze stalowymi stołami. W małej, podświetlonej szafce na ścianie wisiały na magnesie noże. – Panie Tomaszu! – krzyknął. Odpowiedziała mu cisza. Zrobił kilka kroków, woń rosołu zrobiła się intensywniejsza, poczuł też bijące z głębi korytarza ciepło. Coś mignęło w uchylonych drzwiach chłodni. Nie tego się spodziewał, zamiast bladoróżowej półtuszy jakiś inny, ciemniejszy kształt. Znalazł włącznik i przekręcił, pod sufitem zamrugała bladym światłem jarzeniówka. Uchylił masywne drzwi. Na metalowej, podwieszonej pod sufitem rurze wisiała kobieta z opuszczoną na piersi głową. Na podłodze pod ciałem zgromadziła się krew. Witczak drżącą dłonią dotknął skóry bezwładnej ręki, poczuł przenikające, trupie zimno. Wycofał się, odruchowo szukając kabury z bronią, której przecież nikt mu nie zwrócił. W kieszeni wyczuł telefon; pamiętał, że go nie naładował. Zmusił się do zrobienia następnych kroków, mijał kolejne drzwi, za którymi znalazł niewielki magazyn jelit, a następnie pomieszczenie z regałem. Na półkach walały się worki z przyprawami. Wszedł do ostatniej sali, zobaczył przemysłową kuchnię gazową z sześcioma palnikami, od której buchało ciepło. Stał na niej wielki gar, przywodzący na myśl wojskowe kuchnie polowe i grochówkę, którą armia reklamowała się na różnych letnich imprezach. Ten gar był jednak jeszcze większy. Widać było, że jest pełny, zawartość opryskała tłustymi kroplami wszystko wokoło. Witczak rozejrzał się, szukając napastnika, ale w gotowalni, jak na tabliczce umieszczonej nad progiem opisano to pomieszczenie, nikogo nie było. Podszedł do kuchni. Musiał stanąć na palcach, żeby zajrzeć do środka gara. Spośród plam ściętego białka spojrzała nań bezmyślnym wzrokiem leżąca na górze ugotowanego mięsa głowa Tomasza Byliny. Minęło dobrych parę godzin, zanim zjawili się wszyscy. Pierwsza dotarła miejscowa policja z Fajkowskim na czele, zaraz po niej karetka ze szpitala powiatowego. Trzema samochodami zajechała Warszawa – w pierwszym Tymański z Malicką i Kostkiewicz. Furgonetką dojechała ekipa techniczna z patologiem, na końcu zaś przed posesją zaparkował swoją mazdę sam naczelnik, z którym zabrał się Wardal. Po krótkiej relacji Witczaka i szybkich oględzinach doszło do kłótni psychologów. Wszyscy stali w ciasno zbitej grupce na środku podwórza, miejscowi trochę z boku, stolica razem. Wardal warknął na Kostkiewicz, kiedy próbowała coś powiedzieć. – Prosiłem, żeby została pani w Warszawie, czy nie tak? Witczak próbował go uspokoić, mówiąc coś w rodzaju „nie czas i nie miejsce”, ale facet był wściekły. – Zdawało mi się, że nie pozostajemy w zależności służbowej, moim bezpośrednim przełożonym jest… – odpierała atak swoim głosikiem Misia, jednak Wardal brutalnie jej przerwał. – To nie jest już pani sprawa! Czy pani tego nie rozumie? – Warczał jak wściekły pies. – Naczelnik chciał, żebym pojechała! – krzyknęła płaczliwie Kostkiewicz, szukając ratunku u obecnego, ale nieco zdystansowanego Maluty. Wardal posłał szefowi pełne żalu spojrzenie. Zdradzony o świcie, pomyślał o nim z pogardą Witczak. Wcześniej wydawało mu się, że go zna, psycholog zawsze sprawiał wrażenie opanowanego i życzliwego. Czemu teraz uparł się, żeby tę dziewczynę zetrzeć w pył? Ludzie są jednak nieprzewidywalni, nawet psychologowie, pomyślał. – Kostkiewicz odwaliła kawał dobrej roboty w Łomży – poparł ją nieoczekiwanie Maluta. – Niech się dziewczyna uczy! – Uciszył kłótnię. Wardal wziął się pod boki i wbił wzrok w chodnik. – W takim razie proszę się ograniczyć do obserwowania mnie przy pracy – bąknął jeszcze, zły jak głuchy nietoperz.

– Bardzo panu dziękuję – odgryzła się sarkastycznie Misia. Wszyscy zamilkli. Z zakładu wyszedł ubrany w odzież ochronną pracownik pionu technicznego, niejaki Majcher. – Ślady zabezpieczone – zwrócił się do Malickiej. – Niewiele tego jest. Według mnie kobieta nie żyje od jakichś dziesięciu godzin. Może dłużej. Chłodnia opóźniła procesy rozkładu. – Trudno będzie określić dokładny czas zgonu – potwierdził stojący w grupce patolog Henio. – Tym bardziej przy tych drugich zwłokach – dodał ubrany na czerwono lekarz z pogotowia, który zdążył już wystawić akty zgonu i właściwie nie miał już tu nic do roboty. – Czegoś takiego jeszcze nie widziałem – przyznał technik Majcher. – Tego ugotowanego wyjęliśmy z gara, jest pokrojony na części. – Co się dzieje z tymi ludźmi! – westchnął Hif. Drugi technik pojawił się w drzwiach masarni z metalową walizką w ręku. – Idziemy do mieszkania – oznajmił. – Na waszym miejscu nie jadłbym tych kiełbas z magazynu. Zero z niesmakiem przypomniał sobie kęs, którym poczęstowała go pracownica sklepu dwa dni wcześniej. Odrzucił głupie skojarzenia. Nic nie wskazywało na to, by Tomasz Bylina produkował żywność z mięsa innego niż świńskie. – To prawda, że wczoraj rozmawiałeś z ofiarą? – zapytał Maluta Witczaka. – Prawie dwie doby temu – sprecyzował Zero. – Umówiłem się z nim na dłuższą rozmowę na wczoraj, ale nie mogłem przyjechać. Rozmawiając, weszli w znany Witczakowi korytarz, w którym wciąż unosił się zapach rosołu z ludzkiego mięsa. Ruszyli w stronę gotowalni, mijając chłodnię, gdzie ciało martwej kobiety, prawdopodobnie żony Tomasza, teraz leżało na posadzce. – Twierdziłeś, że to morderstwo wiąże się z tym w klasztorze? – zagaiła Malicka. Wysforowali się na początek grupy, reszta, zbita w gromadę, sunęła wąskim korytarzem za nimi. Stanęli w progu ostatniego pomieszczenia, przyglądając się rozłożonym na podłodze fragmentom ciała człowieka, które przypominały olbrzymiego ugotowanego indyka. – Ofiarą jest były mnich z zakonu braci żebraczych – oświadczył Zero. – Był kiedyś prowincjałem. Odszedł ze zgromadzenia parę lat temu. – Wątłe powiązanie – skomentował Maluta, na którego napierał Hif. Wszyscy kłębili się w progu, jakby bali się zbliżyć. – Ale pojebaniec! – wyraził swoją opinię Tymański. – Dlaczego go ugotował? Chciał go przerobić na kiełbasy? Jak rzeźnik ze Szczecina? – Tamten działał przez kilka lat – przypomniał Wardal. – Tu mamy do czynienia z incydentem. – Widzicie jeszcze jakieś powiązania ze sprawą z klasztoru? – Maluta skierował pytanie do wszystkich obecnych. – Strasznie kiepski tu zasięg – odpowiedziała Kostkiewicz, stukając bezsilnie w ekran swojej komórki. – Muszę coś sprawdzić, przepraszam. – Zaczęła przedzierać się przez tłum na zewnątrz. – Wardal? – Maluta skierował pytanie do profilera. – Morderstwo o wybitnym okrucieństwie, mającym charakter demonstracji. Jednak są duże różnice między tą zbrodnią a klasztorną – oświadczył. – Nie widzę żadnych motywów religijnych. Tylko przeszłość ofiary przemawia za powiązaniem. – Mam wielką nadzieję, że związek ofiary z zakonem to czysty przypadek – podsumował naczelnik. Wszyscy pokiwali głowami. – Już sprawdziłam! – odezwała się z tyłu Misia. Próbowała z powrotem przedrzeć się do pierwszego rzędu, ale tłum był zbyt gęsty.

– Wydawało mi się, że miała pani tylko obserwować – próbował usadzić ją Wardal. Tymczasem Kostkiewicz odnalazła drugie przejście do gotowalni, przez rozbiór, i nagle znalazła się tuż obok naczelnika. – Pozwoli mi pan powiedzieć? – spytała Wardala bez cienia strachu. – Tego nam teraz trzeba! – podsumował z oburzeniem starszy psycholog. – Doktorantki z internetem! – Niech pani mówi – poprosił Maluta, nie zważając na Wardala. – Poprzedniej ofierze było na imię Paweł, prawda? – zaczęła swój wykład Michalina. – W samochodzie znaleziono obrazek świętego Pawła. – Maluta bez słowa kiwnął głową. – A biskupowi obcięto głowę, odtwarzając w pewien sposób męczeństwo apostoła. – No, powiedzmy, że jest tu jakiś ciąg myślowy – przyznał Hif, uradowany, że Misia się wykazuje. To on podpowiedział Malucie, żeby zabrać ją do Jońca. – I co teraz? Był jakiś święty, którego ugotowano? Tak szczerze, to nie przypominam sobie. Misia podstawiła mu pod nos ekran swojej komórki i wyświetlone tam hasło z Wikipedii. – Co prawda męczeństwo to nie było. Tomasz z Akwinu umarł śmiercią naturalną w 1274 roku. Ale jeszcze za życia miał opinię świętego. Dlatego współbracia ugotowali po śmierci jego ciało, żeby łatwiej je było podzielić na relikwie. Takie szalone czasy. Wszyscy jeszcze raz spojrzeli na leżące na posadzce, nieprzypominające człowieka zwłoki. – W takim razie powinniśmy znaleźć obrazek – przerwał milczenie Witczak. Wszyscy odruchowo zaczęli się rozglądać. – Technicy przepatrzyli tu każdy kąt – przyznał Maluta. – Pójdę rozejrzeć się w domu – oznajmił Hif, wycofując się w stronę podwórza. – Też idę – dodał Witczak, obchodząc tłumek i dołączając do Tymańskiego. Obaj włożyli niebieskie ochraniacze na buty i lateksowe rękawiczki. Witczak wciąż myślał o odkryciu zwłok, o unoszących się oparach, cząsteczkach Tomasza Byliny, które osiadły na jego ubraniu. Powąchał wełnianą kurtkę i wyczuł lekki zapach bulionu. W kuchni i sypialni jeszcze kręcili się technicy, zbierając ślady z powierzchni. – Z tego ugotowanego nie mogliśmy nawet zdjąć porządnych odcisków – zamarudził Majcher na widok policjantów. – Znaleźliście coś nietypowego? – spytał Tymański. – Brudne gacie w popiele – oznajmił drugi technik, wskazując metalowy pojemnik stojący obok wystylizowanego pieca kaflowego. – Jakieś święte obrazki? – sprecyzował Hif. – Matka Boska na ścianie. Możecie się rozejrzeć – odparł technik. Witczak klęknął i otworzył klapę pod palnikiem, sięgnął po pogrzebacz, odnalazł przyzwalające spojrzenie Majchra i roztrącił niedopalone resztki węgla. Nie było tutaj nic oprócz popiołu. – Przydałaby się Cyna – mruknął Tymański, otwierając szuflady kuchenne, trącając sztućce i przepatrując półki z naczyniami. – Nic tu nie ma – oznajmił rozczarowany. Przeszli do następnego pomieszczenia, które okazało się sypialnią. – Co z nią? – sapnął Zero, rozgarniając pościel na wielkim, podwójnym łóżku. – Puściłem ją na dzień urlopu – odparł Hif, oceniając rozmiar sporych ciepłych damskich majtek, które właśnie wygrzebał z szuflady w zdobionej roślinnym motywem komodzie. – Dobrze, że stary jeszcze o nią nie pytał. Wiesz, o czym mówię. Witczak zerwał prześcieradło, pomacał materac. Uniósł go i na drewnianym ożebrowaniu spodu zauważył niewielki prostokątny kawałek papieru.

– O jak kocham nagonkę! – sapnął Tymański na widok uniesionego za róg obrazka, na którym widniał święty w białym habicie i czarnym płaszczu, z piórem w prawej dłoni i zwojem w drugiej. Zero obrócił karteczkę w poszukiwaniu opisu, ale tak jak w przypadku apostoła Pawła żadnego wyjaśnienia nie znalazł. – Domyślam się, że to ten Tomasz – stwierdził. – Odłóż na miejsce! – krzyknął Majcher. – Muszę oznaczyć i obfotografować! Wszyscy obecni stanęli w kole na podwórzu posesji Bylinów. Komórka Hifa z wyświetlonym na ekranie zdjęciem obrazka wędrowała z ręki do ręki. – Zaraz wyjdziesz do ludków z prasy i dasz oświadczenie, że doszło do tragicznej w skutkach kłótni rodzinnej – powiedział Maluta do stojącego obok Tymańskiego. – Wiem, wiem. Brakuje nam tylko dywagacji w Teleexpressie o seryjnym grasującym pod Warszawą. – Po południu rozszerzymy zespół operacyjno-śledczy – postanowiła prokurator Malicka. – Bo wygląda na to, że mamy do czynienia z seryjnym, kurwa. – Uważam, że powinienem wrócić do klasztoru, jeszcze raz rozpytać braci – zaproponował Zero. Naczelnik zmienił miejsce w kręgu, tak by stanąć blisko Witczaka. Odciągnął go nieco na bok. – Dzwonił ktoś z kurii. Podobno miałeś tam jakiś atak – oznajmił cicho. Zero wyczuł u szefa troskę. Oblała go fala gorąca. – Chwilowy nawrót objawów – wyjaśnił. – Jeśli wolisz, pojadę tam prywatnie. – A nie powinieneś raczej do lekarza? – Już jest dobrze – odparł niepewnym tonem komisarz. – Przyjmą cię jeszcze w tym klasztorze? – zapytał Maluta z powątpiewaniem. Witczak zrozumiał, że naczelnik bardziej troszczył się o dobre stosunki z Kościołem niż o stan jego zdrowia. – Ten z kurii sugerował, że nie powinieneś tam przebywać. – Konsultowałem się z lekarzem. Nie ma przeciwwskazań. – Weź urlop, odpocznij. – Maluta położył mu rękę na ramieniu. – Jeśli będzie taka możliwość, pojedź do tego klasztoru, poniuchaj. Daj znać. Czuję, że z tymi z Kościoła będą problemy. Klepnął się po wewnętrznej kieszeni kurtki, jakby coś spodziewał się tam znaleźć, machnął ręką i wrócił do kręgu. Podszedł do Wardala i kiwnął na Kostkiewicz. – Od tej pory będziecie współpracować. Czy wam to się podoba czy nie. Nie chcemy więcej rytualnych mordów na naszym terenie. Oboje pokiwali głowami. Hif i Zero przyjechali do Warszawy po ośmiu godzinach pracy na terenie gospodarstwa i wsi. Uczestniczyli w rozpytaniach mieszkańców, chodzili od domu do domu, napotykając raczej zacięte miny i obojętne spojrzenia. Nie dowiedzieli się wiele. Bylinowie właściwie nie uczestniczyli w życiu mieszkańców, nie udzielali się na żadnej niwie, nawet nie chodzili do kościoła, co od początku ustawiło ich poza nawiasem społeczności. Tomasz wprowadził się do sześćdziesięciotrzyletniej wdowy dwa lata temu. Wzięli ślub cywilny, były zakonnik przyjął nazwisko żony. Nie utrzymywali kontaktów z rodziną, nie mieli dzieci, produkcja tradycyjnie wędzonej kiełbasy była całym ich życiem. Policjanci znaleźli w domu zeszyt pełen przepisów, utrzymane w porządku faktury za mięso, przyprawy i jelita, zapiski produkcyjne, protokoły kontroli. Witczak wpadł na pomysł, żeby pogadać z kimś z Inspekcji Weterynaryjnej. Skoro nikt nic nie wiedział o małżonkach, należało chwycić się tej ostatniej deski. Zadzwonili do sekretariatu placówki. Okazało się, że było już dość późno, inspektor do spraw

żywności był od dawna w terenie, zdołali jednak namówić kobietę, z którą rozmawiali, żeby dała im numer służbowej komórki. Umówili się w Arafatce. Na spotkanie przyjechała niska, krótko ostrzyżona, piersiasta pięćdziesięciolatka. Wiele się nie dowiedzieli. Usłyszeli, że raz na pół roku odwiedzała Bylinów. Zawsze rozmawiali o podróżach. Okazało się, że każdego lata zamykali na miesiąc zakład i udawali się w podróż. Egipt, Chorwacja albo Bułgaria. Wybierali się do Ałma Aty w Kazachstanie. Stary zakonnik podobno odnalazł tam rodzinę. W czasie wojny brat jego ojca został zesłany na Syberię, skąd dotarł na południe. Bylina chwalił się, że odnalazł krewnego przez internet i zaczął z nim korespondować. Tymański przypomniał sobie o wiekowym komputerze stojącym w pokoju dziennym, przedzwonił do techników i poprosił, żeby zabrali sprzęt do Warszawy. – Trzeba odnaleźć tę rodzinę – postanowił, kiedy pożegnawszy się z kobietą z inspekcji, maszerowali w stronę posesji. – Naprawdę myślisz, że zamordował go kuzyn z Kazachstanu? – powątpiewał Witczak. Hif łypnął na niego okiem. – Nie. Wszystko kręci się wokół tych twoich braci. I niezbyt mi się to podoba – przyznał. Była to ostatnia rozmowa z mieszkańcami okolicy, jaką przeprowadzili tego dnia. Nie minęło pół godziny, jak wsiedli do Mordy i ruszyli w stronę Warszawy. Wieczorem zebrał się nowo powstały zespół operacyjno-śledczy utworzony przez Malutę. Hif stanął w progu sali konferencyjnej jak wryty. Przy stole siedziało chyba ze dwadzieścia osób. – O ja piórkuję! Jakieś kółko różańcowe – sapnął na widok tego tłumu. Dostrzegł masę nieznanych twarzy, a także faceta z Komendy Głównej. Naczelnik kilka razy zapukał pięścią w blat, uciszając całe towarzystwo. – Kolega Tymański zrobi wprowadzenie! – oświadczył na cały głos. Hif posłał mu zdziwione spojrzenie. – To twój zespół – dodał szef półgębkiem, widząc jego minę. – Witam wszystkich – zaczął Hif niepewnie. – Widzę sporo nieznanych twarzy. Może na początku się przedstawimy. Ludzie stworzyli grupki, które szeptały w czasie, kiedy inni mówili. Oprócz policji na sali zebrali się przedstawiciele prokuratury, ktoś odpowiedzialny za bezpieczeństwo w gabinecie prezydenta miasta. Na drugim końcu stołu zasiadł kapłan przysłany z kurii generalnej, ubrany w czarny garnitur. – Przypominam, zwłaszcza osobom z zewnątrz, że cała narada ma charakter, że tak powiem, niejawny – stwierdził przed wprowadzeniem w sprawę Tymański. – Nie może być mowy o jakichkolwiek przeciekach, zwłaszcza do prasy. Siedzący na drugim końcu stołu przedstawiciel kurii, który przedstawił się jako ksiądz Tatarkowski, obruszył się. – Żenująca uwaga – stwierdził, śląc ironiczny uśmiech do siedzącego obok urzędnika z magistratu. – Kościołowi szczególnie zależy na dyskrecji. – Mam taką nadzieję – wycedził Hif, otwierając leżącą przed nim teczkę ze zdjęciami z obu miejsc przestępstw. Przekazał kilka fotografii uczestnikom spotkania. – Istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że mamy do czynienia z mordercą seryjnym. Nie znamy motywu i o tym chcę porozmawiać. Proszę o zabranie głosu kolegę z wydziału wsparcia psychologicznego. Wardal spojrzał na siedzącą obok Michalinę, odchrząknął i wstał. – Dziękuję. Podkreślam, że razem z koleżanką Kostkiewicz nie zostaliśmy włączeni w celu zapewnienia wsparcia psychologicznego, choć służymy i taką pomocą w razie potrzeby. Stworzymy profil psychologiczny sprawcy – oświadczył oficjalnym tonem. – Dziękuję – odparł Hif. – Proszę do rzeczy.

Wardal uniósł książkę, którą przywiózł z sobą po szkoleniu w siedzibie FBI w Waszyngtonie. – Opierając się na danych statystycznych zaczerpniętych z prac amerykańskich kolegów, musimy przyjąć z pewnością sięgającą siedemdziesięciu procent, że sprawcą jest mężczyzna. Prawdopodobnie w wieku około czterdziestu lat, owładnięty obsesją religijną. – Znowu odchrząknął, sięgnął po butelkę wody mineralnej, odkręcił i napił się wody. – Obie ofiary zostały zamordowane w sposób przypominający śmierć znanych świętych Kościoła katolickiego. Hif posłał w krąg kolejne zdjęcia. Na sali zapadła cisza. – Biskupowi Kownackiemu odcięto głowę – kontynuował Wardal. – Jak świętemu Pawłowi. A z ciałem Tomasza Byliny postąpiono identycznie jak z ciałem Akwinaty. Ugotowano je. Nie znam jednak przyczyny śmierci. – Wstępne oględziny zwłok stwierdziły przecięcie tętnic szyjnych – odezwał się Henio. – Trudno to było stwierdzić, jako że głowę potem odjęto od reszty ciała. – Widać tu powiązania z patronami obu ofiar – podsumował psycholog. – Trudno na razie dywagować, czy jest to początek dłuższej serii. Pozostaje pytanie, jaki jest klucz doboru ofiar. Misia uniosła dwa palce jak uczennica szkoły podstawowej. – Mogę coś dodać? – spytała swoim głosikiem postaci z kreskówek. Wardal usiadł, Hif kiwnął przyzwalająco głową. – Z zapisków w kalendarzu biskupa Kownackiego dowiedziałam się, że w lutym rok temu miał umówione spotkanie z trzema osobami – relacjonowała Misia. – Ukrytymi za inicjałami. Jedne z nich – T.K. – pasują do ofiary. Może pozostałe wyznaczają następne cele mordercy? – Niestety, śledztwo jak dotychczas nie pozwoliło na zidentyfikowanie właścicieli pozostałych inicjałów – wtrącił się Tymański. – Rozmawiałem z asystentem biskupa, ale nic nie pomógł. – Może jeszcze ja – odezwał się Witczak. – Uważam, że zbrodnia może mieć związek z członkami zakonu braci żebraczych. To w ich klasztorze, a właściwie przylegającym kościele, znaleziono pierwszą ofiarę. Druga była prowincjałem tego zakonu wiele lat temu. Mogę przepytać braci o osoby pasujące do pozostałych inicjałów. – Dobrze, tak zrób, komisarzu – zarządził Hif. Spotkanie trwało jeszcze godzinę i przemieniło się w kłótnię „kto jest temu wszystkiemu winien”. Strona kościelna i prokościelna oskarżała rząd, ateistów, niektóre partie, inni wytykali palcem źle prowadzącą się młodzież, na końcu padło słowo „gender”, które pogodziło wszystkie strony. Oczywiście głos zabierali najstarsi i najmniej zaangażowani w śledztwo urzędnicy, młodsi siedzieli cicho, zgrzytając zębami. Rozmowa weszła na jałowy bieg. Powoli zbliżała się noc. Tymański podziękował wszystkim, sporządził listę kontaktową i zakończył zebranie. W ciągu paru minut sala opustoszała. Zapalili. – Nienawidzę tej biurokratycznej roboty – podsumował Tymański. – Po kiego grzyba Maluta ściągnął aż dwadzieścia luda? – Spojrzał na listę. – I jeszcze pierdoleni urzędnicy? I ten z kurii? – Musi się wykazać przed komendantem – skomentował Witczak. – Im większy zespół, tym lepsze zdjęcia. – Spojrzał na aspiranta pakującego sprzęt fotograficzny, którym przez cały czas spotkania cykał fotki. W progu pojawiła się Misia, która najwidoczniej czekała na korytarzu, ale zniecierpliwiona zawróciła. – Możemy porozmawiać? – spytała Tymańskiego. – Proszę mówić – zachęcił ją Hif. Witczak zdusił niedopałek na przykrywce słoika, wstał. – Czekam na górze – powiedział i wyszedł. Kostkiewicz została sama z Tymańskim.

– Nie poruszył pan jednej kwestii… – stwierdziła nieśmiało. – Pani psycholog – żachnął się Hif. – Niech pani zrozumie, ta narada… Cały ten zespół fachowców – zrobił palcami gest udający cudzysłów – tylko nam spowolni robotę. – Może, ale moim zdaniem to ważne – przerwała mu Misia najbardziej zdeterminowanym tonem, na jaki było ją stać. – O czym pani mówi? – zainteresował się Hif. – O tej dziewczynie z wycinka. Tymański masował czoło z wyraźnymi objawami zmęczenia i irytacji. – Pani Michalino, niech pani idzie do archiwum i przejrzy akta tej sprawy – poprosił łagodnie. – Została umorzona, ponieważ nie zidentyfikowano tej samobójczyni. Kostkiewicz poprawiła włosy na karku. – Skąd pewność, że to było samobójstwo? – Nie doczekawszy się odpowiedzi, stwierdziła: – Dobrze, chcę zobaczyć, jak wyglądało to śledztwo. Kto je prowadził? Hif wykrzywił usta i wzruszył ramionami. – Czy ja wyglądam jak komputer? Misia wstała i bez słowa opuściła salę. Tymański został sam i zapalił jeszcze jednego westa. Na korytarzu Kostkiewicz wpadła na Cynę, która poinformowana o spotkaniu przyjechała prosto z dworca. – Co mnie ominęło? – zagadnęła psycholożkę. – Nigdy nie miałaś problemów z tymi facetami? – spytała Misia, nie udzielając odpowiedzi. – Masz na myśli seksistowskie odzywki? – domyśliła się Cyna. – Wiesz, jak wchodzisz między wrony… Kto ci dowalił? Misia wzruszyła ramionami, wpatrzona w czubki swoich zakupionych w niemieckiej sieciówce nieładnych botków. Tęskniła do wiosny. – Wszyscy – odparła. Ruszyły w kierunku schodów. – Chcesz przegadać sprawę? Teraz z kolei Cyna wykonała gest ramion wyrażający rezygnację. – Utknęłam – przyznała. – Analiza psychologiczna raczej nie pomoże na brak podejrzanego. – Właśnie że pomoże – odpowiedziała z przekonaniem Kostkiewicz, zdenerwowana, że koledzy wciąż nie doceniają pomocnego narzędzia, jakim jest profil sprawcy. – Ale mówię o „Patronie”. – O jakim, awruk, patronie? – spytała zdezorientowana Cynowska. – Hif zmienił kryptonim – wyjaśniła psycholożka, czerwieniąc się. Była pewna, że nastąpiło to dzięki jej wnioskom. Weszły na pierwsze piętro, Misia otworzyła kluczem pokój psychologów, wyraźnie ucieszona, że Wardal opuścił komendę. – Chyba średnio ci się układa współpraca z kolegą – zagadnęła Cyna. – Profile to dodatkowa kasa. Nie dziwię się, że nie chce mnie dopuścić do żłobu. Wszędzie tak jest. – Misia zakrzątnęła się przy czajniku. – Herbaty? Aga spędziła sześć godzin w autobusie, padała na pysk, jednak w mieszkaniu czekała na nią zimna pościel i pusta lodówka. Niespieszno jej było do samotni. Tęskniła do Anki, do towarzystwa. Do seksu. Misią nigdy się w tym sensie nie interesowała, ale nie zamierzała pogardzić chwilą rozmowy sam na sam z drugim człowiekiem. – O czym chciałaś pogadać? – zapytała, kiedy już dostała parującą herbatę w kubku z Piotrusiem Panem. – Myślę, że mordercą jest ktoś z duchowieństwa – stwierdziła z przekonaniem Kostkiewicz, upijając

pierwszy łyk ze swojego kubka. – Patron – zrozumiała Cyna. – Facet, który ma jakieś anse do ofiar. – Misia zapatrzyła się w ciemność za oknem. – Obaj zabici sprzeniewierzyli się ideałom zakonnym. – Słyszałam o kolejnym morderstwie – stwierdziła Agnieszka. – Już wiadomo, że to drugi epizod? – Tak. Tej samej serii. – Misia kiwnęła głową, słodząc herbatę. W chwilach wytężonej pracy umysłu potrzebowała dużo glukozy. – W domu ofiary znaleźliśmy święty obrazek, taki jak w samochodzie. Tym razem ze świętym Tomaszem. – No, to rozumiem, skąd „Patron”. – Cyna rozsiadła się wygodniej. – Ale jest jeszcze coś – dodała Misia, opierając się na łokciach i dosłownie przewiercając Cynę wzrokiem. – Przeglądałam sprawę Kolekcjonera. Cyna spojrzała w sufit. Tylko nie to. – Tu mi chyba nie pomożesz – zawyrokowała tak zniechęcająco, jak tylko się dało. Misia zmrużyła oczy. – A gdyby się okazało, że te sprawy się łączą? – wypaliła. Cyna nieomal zakrztusiła się herbatą. – Że niby jak? – spytała zdenerwowana, usilnie myśląc, jak odwrócić uwagę psycholożki. – To tylko przeczucie – zastrzegła Kostkiewicz. – W obu sprawach mamy do czynienia ze sprawnym złodziejem samochodów. Nie uważasz, że to dziwne? Cyna odetchnęła. Właśnie ustaliła linię obrony. – Przeczucie? Misia, my tu bazujemy na faktach, nie na natchnieniu. – Wstała. – Te sprawy na pewno się nie łączą. Temat raczej zamknięty. Muszę lecieć. Skierowała się do wyjścia. Misia, zdezorientowana odwrotem Cyny, nagle zmieniła temat. – Co u ciebie? Aga zastygła z ręką na klamce. Odwróciła się i niepewnie przyłożyła dłoń do brzucha. – Mówisz o Ksenomorfie4? – domyśliła się. – Jeszcze nie kopie. 4 Postać z serii filmów Obcy. Kosmiczny pasożyt, który składa jaja wewnątrz ludzkiego ciała.

– Na to chyba mocno za wcześnie. – Misia posłała jej rozbrajający uśmiech. Cyna z zaskoczeniem stwierdziła, że jeszcze nigdy nie widziała uśmiechającej się Kostkiewicz, która nagle pojaśniała, promieniowała ciepłem. – Idę za tydzień na USG. Może lekarka powie mi, jaka płeć. Misia spoważniała. Czar prysnął. – Powinnaś trochę poczytać o tych sprawach. Teraz co najwyżej mogą potwierdzić ciążę. Cyna zmarszczyła brwi. Starała się jak najmniej myśleć o czekającym ją rodzicielstwie, na razie traktowała swój stan jak katar, który zaraz przejdzie. – Nie chcę cię straszyć, broń Boże – zastrzegła Misia – ale podobne objawy może dawać nowotwór macicy. Cynowska nienawidziła hipochondryków jeszcze bardziej niż samych chorób. Otworzyła drzwi i stanęła w progu. – No, to mnie uspokoiłaś – podsumowała. – Dzięki. – I wyszła. Witczak nie chciał spędzać nocy w swoim domu, dlatego z wdzięcznością przyjął zaproszenie do Hifa.

Późnym wieczorem obaj zalegli na skórzanej kanapie w salce kinowej zbudowanej od podstaw przez Tymańskiego. Byli sami, Agata siedziała w redakcji, pilnując ostatnich szlifów nowego wydania „Jej Tonu”. Zero nie przyjął poczęstunku alkoholem, za to zajadał się podaną na ciepło kiełbasą z musztardą bawarską. – Chyba kiepsko cię tam karmią w tym klasztorku? – zauważył Tymański. Prawda była taka, że Witczak wiele tego dnia nie jadł. Rano nie odważył się zejść na śniadanie do refektarza, potem pojechał do domu Bylinów i wiadomo, jak to się skończyło. Późne popołudnie spędził na naradzie, nic po drodze nie jedząc. Nie miał zresztą przy sobie żadnych pieniędzy, nie pamiętał PIN-u do swojej karty i zaczynał się martwić, jak długo jeszcze w ten sposób przetrwa. Może powinien poprosić Tymańskiego o jakąś pomoc. Na przykład w formie pożyczki. Ale się wstydził. – Podymałbym – wyznał nieoczekiwanie Hif, wzdychając jak dziewczę. Witczak pomyślał, że się przesłyszał albo, co gorsza, wróciły omamy i mówią teraz głosem kolegi z pracy. Ograniczył się do zdumionego spojrzenia. Tymański oblizał usta i poprawił się na kanapie. – Nie zrozum mnie źle, stary. Ty nie? Zero, wciąż niepewny swoich doznań słuchowych, sięgnął po serwetkę, którą dokładnie wytarł usta, zastanawiając się nad odpowiedzią. – Agata mi nie daje – wyznał ze smutkiem Hif, przechylając butelkę brzoskwiniowego lindemanna. – Wiesz, od operacji. Witczak pokiwał ze smutkiem głową. Jego sytuacja była jednocześnie gorsza i lepsza. Nie miał mu kto dawać. Z drugiej strony leki zaserwowane przez Kamillę obniżyły mu libido. Nawet o tych sprawach nie myślał. Przed oczami mignęła mu lekarka, z którą spędził noc w celi klasztornej. Teraz to wspomnienie wydało mu się tak absurdalne, że wziął je za marę, wytwór chorego umysłu, podobnie jak historię z zabitą świnią. – Wąs z obyczajówki mówił mi, że Azjaci otworzyli taki kameralny burdelik na Bagnie – kusił Hif. Zero, któremu nie w głowie były seksualne przygody, poprawił się na kanapie, zapadając powoli w drzemkę. – A Agata? – mruknął. Tymański przeczesał gęstą grzywę. – Kocham ją – zaczął, nie zważając na uciekającą uwagę rozmówcy. – Ale czasem… wiesz… czuję, że jak nie przelecę jakiegoś młodego ciała… jak nie poczuję dotyku takiej świeżej skórki… to oszaleję. Wiesz, o czym mówię? Witczak zachrapał.

DZIEŃ CZTERNASTY

20 stycznia, czwartek Obudził brata furtiana, który przywitał go z rozdziawioną gębą. Witczak obawiał się, że mnich zatrzaśnie mu przed nosem klapę w furcie i pójdzie dalej spać. Drzwi jednak się otworzyły i znalazł się w wąskim przejściu prowadzącym do wnętrza klasztoru. Zakonnik, zamiast otworzyć wewnętrzne drzwi, wskazał policjantowi wejście do niewielkiego pokoju, w którym znajdowały się tylko stół i kilka krzeseł. Przez otwór w ścianie widać było kawałek korytarza i okna wychodzącego na claustrum. – To rozmównica – wyjaśnił furtian. – Proszę tu poczekać. A więc jednak, pomyślał Zero. Nie chcieli go tutaj. Potrafił to zrozumieć. Przed wyjazdem z Warszawy załatwił sobie urlop. Nie był już na służbie i podejrzewał, że nigdy do pracy nie wróci. Domyślał się, że jego schizofrenia powoli przestawała być tajemnicą. Dziwnie się z tym wszystkim czuł. Już nigdy nie dotknie broni, nie wylegitymuje się, nie pojedzie na akcję. Miał czterdzieści trzy lata i nie wiedział, co dalej z nim będzie. Spełniły się jego najgorsze obawy, z którymi mocował się przez całe świadome życie, od momentu kiedy ojciec zawiózł matkę do szpitala psychiatrycznego. Podejrzewał, że jego czeka podobny koniec. Co mu pozostało? Może powinien przyjąć propozycję Kamilli, pojechać do Tworek i spędzić resztę życia na oddziale zamkniętym, pośród podobnych mu ofiar? Zacisnął dłonie na drewnianym blacie stołu. Coś go tu trzymało. Nie potrafił tak po prostu odpuścić. Skrzypnęły drzwi. W przejściu stanął wysoki brunet w habicie. Podszedł do Witczaka i wysunął przyjaźnie dłoń. – Adam Szretter – przedstawił się. Na jego twarzy malował się dobrotliwy uśmiech. – Jestem prowincjałem. Usiedli po obu stronach stołu. – Mieliśmy naradę – przedstawił sytuację poważnym tonem prowincjał. – Jak pana zdrowie? Witczak wyjął z kieszeni pudełka z lekami i położył na blacie. – To się nie powtórzy – zapewnił. – Jest pan na służbie? – Wziąłem urlop – przyznał policjant. – Muszę się podleczyć. Prawdopodobnie już nie wrócę do pracy. Zakonnik pokiwał głową. Wyglądał młodo, lecz jego wiek zdradzały pasma siwizny na skroniach i kurze łapki w kącikach oczu. – Bracia prosili, żebym zabronił panu pobytu tutaj. Podobno wtyka pan nos w nie swoje sprawy. – Tu, w klasztorze, poczułem się lepiej. Chciałbym przedłużyć pobyt, mogę go opłacić. Ale pewnie to już nie jest możliwe… Prowincjał odchrząknął. – W moim klasztorze doszło do morderstwa. We wsi niedaleko został zabity mój dawny współbrat. Gdybyśmy żyli w średniowieczu, być może wezwałbym kogoś w typie Wilhelma z Baskerville. – Zakonnik wykrzywił usta w łagodnym uśmiechu.

– Czytałem tę książkę – przytaknął Witczak. – Ale nadarzyła się niepowtarzalna okazja. – Szretter rozłożył dłonie. – Mam pana. Wiem, że moi bracia buntują się przeciwko panu. Mają swoje powody. Być może zupełnie inne niż te, o których mówią. Witczak pokiwał ze zrozumieniem głową. – Nieczyste sumienie – dokończył. – Może pan mieszkać w domu rekolekcyjnym? – Tam są moje rzeczy – przypomniał Zero. – Dobrze. Dom jest pod moją jurysdykcją, nie przeora. A ja chcę, żeby pan wyjaśnił sprawę. O ile to w ogóle będzie możliwe. – Prowincjał spojrzał na policjanta z nadzieją. – Dziękuję. Może jednak powinniśmy prawdziwy powód mojego pobytu zachować dla siebie? Inaczej wrogość się powiększy. – Jest pan osobą prywatną. Wynajmuję panu pokój w domu rekolekcyjnym. Dobrze, żeby miał się pan czym zająć. – A nie mam? – Proponuję porządkowanie biblioteki w domu rekolekcyjnym. Jest tam sporo dobrej lektury, zbiory mają ponad dwadzieścia lat. Może też trochę pracy w ogrodzie? Serafin panu pomoże. Ma pamięć słonia. Porozmawiam z nim. – Zakonnik wyjął z kieszeni habitu kartkę i coś na niej zapisał. – Proszę, to numer mojej komórki. – Dzięki. W takim razie do zobaczenia. – Witczak wstał. – Niech pan tu poczeka, przyślę kogoś, kto zaprowadzi pana do pokoju. – Prowincjał wyciągnął do policjanta dłoń. Agnieszka weszła na ostatnie piętro niskiej kamienicy przy Świętego Wincentego. Matka Glistowskiego zajmowała pojedynczy pokój ze wspólną łazienką. Za kuchnię służyła niewielka wnęka. Cyna nie zdawała sobie sprawy, że w dwudziestym pierwszym wieku w stolicy dużego miasta w centralnej Europie ludzie mogą jeszcze mieszkać w takich warunkach. Drzwi otworzyła siwa kobieta w okolicach siedemdziesiątki, o twarzy podobnej do mordki buldożka francuskiego. – Szukam Romka – powiedziała Cyna bez wstępu. Kobieta wyjrzała na korytarz i zaprosiła ją do pokoju. Na taborecie przy oknie stała emaliowana miska z moczącym się praniem, na elektrycznej kuchence bulgotały ziemniaki. Z okna w ukośnym dachu rozciągał się widok na zadrzewiony teren cmentarza. W pomieszczeniu było gorąco i parno, woń mydlin mieszała się z zapachami kuchennymi. – Kim pani jest? – zaczęła Glistowska. – Jestem jego dobrym duchem z policji – skłamała Cyna. Matka Glisty opadła na wzorzystą kapę przykrywającą pościel na łóżku. Sięgnęła do kieszeni fartucha w kwiaty, wyjęła paczkę papierosów w miękkim opakowaniu i zapaliła. – Romek siedzi we Wrocławiu, u siostry – wyjaśniła niechętnym tonem. – Niech pani nie kłamie. Wiem, że stamtąd zwiał. Stara Glistowska utkwiła w intruzie spojrzenie jednego oka, drugie uciekało gdzieś na lewo. – I jeszcze okradł pani siostrę. – Jak pani wie, to po co pani pyta? – odparła rzeczowo matka Glisty. Wstrząsnął nią długi, gruźliczy kaszel. – Psy depczą mu po piętach. Mogę pomóc. – Cyna starała się brzmieć przekonująco. – A pani to nie z psów? – zauważyła Glistowska, kiedy już udało jej się opanować kaszel. – Sama pani mieszka? – Agnieszka rozejrzała się po pokoju.

Kobieta wzruszyła szerokimi, spadzistymi ramionami. – A co panią to interesuje? Mąż umarł piętnaście lat temu. Cynowska widziała zdjęcie w ramce stojące na stoliku nocnym. Przedstawiało sześćdziesięciolatka w czapce bejsbolówce, obejmującego małego psa. Stanęła przed lustrem zawieszonym nad niewielką umywalką. Na półce w szklance stały dwie szczoteczki do zębów, obok leżał męski grzebień i jednorazowa maszynka do golenia. Wyjęła chusteczkę do nosa, zawinęła w nią maszynkę i grzebień. Glistowska nie zaprotestowała. – Jak synuś przyjdzie na obiadek, niech pani mu przekaże, żeby się do mnie odezwał – poprosiła Aga. – W swoim własnym interesie. – Przekażę. Ale skoro pani go zna, to wie pani, jaki on jest. – Mimo wszystko. Cyna wyszła. Serafin kazał na siebie czekać godzinę. Pojawił się około południa i przeprowadził Witczaka przez klasztor. Po drodze wyjaśnił nowe zasady. Zero nie był już mile widziany w klasztorze, od teraz nie miał tam wstępu. Mógł przebywać w domu rekolekcyjnym, ile mu się podobało, dozwolone były spacery po ogrodzie. Posiłki, przyniesione przez Serafina albo furtiana, powinien jeść samotnie. Takie były wytyczne przeora. – Sytuacja jest napięta – wyjaśnił zakonnik na odchodnym. – Szkoda tej maciory. Witczak pokiwał ze zrozumieniem głową. Dostał kluczyk do biblioteki, do której skierował się zaraz po przyjściu Serafina. Panował tu zaduch, stosy książek pokrytych kurzem i pajęczynami zalegały półki i dwa stoliki. Przejrzał kilka tomów – wszystkie dotyczyły spraw duchowych, pochodziły z lat siedemdziesiątych i następnej dekady. Domyślił się, że tematyka nie uległa przedawnieniu, po prostu należało wszystko odkurzyć i skatalogować. Będzie potrzebował brystolu i jakichś szufladek albo komputera. Poczuł nagły spokój. Może jednak będzie mógł tu zostać na zawsze? Prowadziłby spokojne, uregulowane życie. Bez kobiet. Zagryzł wargę. Przed oczami stanęła mu wąska kibić Kamilli Saks. Przypomniał sobie nieoczekiwane wyznanie Hifa z poprzedniej nocy. Zastanawiał się, ile on wytrzyma. Hif nie mógł przestać myśleć o niedawno poznanej dziewczynie z Łomży, tej, przez którą pojechał na ostatnie polowanie. Specjalistce od kosmetyki pośmiertnej. Po prostu nie potrafił wyrzucić jej z głowy, wciąż miał ją przed oczami. Szedł do pokoju w komendzie, zastanawiając się, czy uda mu się znaleźć ją w internecie, na Facebooku albo na Naszej Klasie. Mógłby napisać mejla, zwrócić się z dowolnym pytaniem związanym ze sprawą Patrona. Był pewien, że uda mu się zaaranżować spotkanie. Mógł w tym celu nawet pojechać do Łomży. Zobaczył stos papierów na swoim biurku i na chwilę zapomniał o planach związanych z trupią makijażystką. Kiedy przerzucał papierzyska, spośród dokumentów wysunęła się zamknięta koperta zaadresowana na jego nazwisko. Zwrócił uwagę na znaczki – widniała na nich postać mężczyzny ze skrzydłami. Z bijącym sercem obejrzał list pod światło, po czym wyciągnął z szuflady torebkę foliową, ostrożnie włożył do niej list i poszedł do laboratorium mieszczącego się w nowym budynku. Zastał jednego z techników pochylonego nad terrarium, w którym długa na łokieć jaszczurka rozprawiała się z drżącym w jej pysku świerszczem. – Iguana – wyjaśnił z dumą właściciel paskudztwa. Tymański pokazał mu list. – Mam przeczucia. Podejrzany liścik bez nadawcy. Wiesz, o czym mówię? Technik przyjrzał się kopercie.

– Sprawa „Patron”? Czy po prostu jesteś przewrażliwiony? – Raczej przemęczony. Sprawdzisz? Technik odebrał znalezisko i odłożył do przegródki pełnej innych pochowanych w torebki dowodów. – Pewnie. Wpadnij za tydzień – odparł i zagulgotał czule w stronę jaszczurki. Hif przysiadł na krześle. – Jaja sobie robisz ze starego myśliwego? – zapytał zmęczonym głosem. Pracownik laboratorium mrugnął i sięgnął po list. – Tak. Nie musisz się stroszyć – oznajmił, oglądając kopertę z obu stron. – Jeszcze jedno słowo i przysięgam, że przypadkiem wypali mi pukawka – ostrzegł Hif. – Co ty taki niedotykalski? – zaperzył się technik. Pęsetą wyjął list z torebki i podłożył pod lampę UV. – Są świeże odciski. – Przystąpił do zdejmowania śladów. – Te wielkie paluchy to pewnie twoje – stwierdził po chwili. – Średnie należą do kancelisty, małe do listonoszki. – Znasz listonoszkę? – zainteresował się Tymański. Technik przez lupę obejrzał pieczątkę odciśniętą na znaczku. – Przeszło przez główną sortownię wczorajszej nocy. Wysłano dwa dni temu w Warszawie – oznajmił spokojnie. – Trzymałem w palcach, zanim zobaczyłem tego aniołka – przyznał Hif. – To archanioł – poprawił wielbiciel gadów. – Patron naszego mistrza balistyki, Michała. – Proszę, jaki to kolega obcykany – zauważył złośliwie Tymański. – Może nawet mamy maturę z religii, co? – Ano mamy – potwierdził technik ze złośliwym uśmiechem. – Jak co drugi ateista w tym kraju. Ma mieczyk i szatana pod stopami. – Broni bram raju? – Stoi na czele hufców anielskich – wyjaśnił laborant. – Walczy z szatanem i spółką. – Cholerny harcerzyk – skomentował Tymański. – Możemy otworzyć? Technik kiwnął głową, sięgnął po nóż i ostrą jak brzytwa krawędzią rozciął papier. Tą samą pęsetą wyjął złożoną na cztery kartkę. Powtórzył ten sam zabieg co z kopertą, ale tym razem nie ujawnił żadnego odcisku linii papilarnych. – Mamy do czynienia z profesjonalistą – pochwalił nadawcę. Podał list Tymańskiemu. Hif już zdążył włożyć lateksowe rękawiczki ze stojącego na laboratoryjnym blacie pudełka. Przeczytał list, wstał nerwowo i skierował się do wyjścia. – A ja cię, kurwa, przepraszam – skomentował. – Wróć! – krzyknął do niego technik. – Muszę do naczelnika! – wyjaśnił Tymański. – Nie z oryginałem. Mam jeszcze parę pomysłów. Może są starsze odciski. Wytoczę swoje działa. Zrób zdjęcie komórką – poinstruował laborant i zaczął przygotowywać odczynniki. Zero postawił sobie ambitne zadanie – przejrzeć, odkurzyć i posegregować wszystkie książki. Szybko się zorientował, że ma za mało miejsca, więc otworzył drzwi na całą szerokość i ułożone w kupki tomy rozkładał na drewnianej posadzce, tuż obok figury Matki Boskiej, pod którą jeszcze niedawno słyszał głosy. Teraz towarzyszyły mu cisza i kurz. Dużo kurzu, na który, na całe szczęście, nie był uczulony. W pewnym momencie odezwał się jego telefon komórkowy. Dzwonił sierżant Fajkowski. – Mam dobre wieści – zaczął podnieconym głosem. – Chciał pan rozmawiać z tymi typkami, którzy dwa lata temu okradli zakrystię. Udało mi się ściągnąć ich z Warszawy, do tutejszego domu dziecka. Teraz mają szesnaście i siedemnaście lat. Przyjdzie pan dziś?

Umówili się w porze poobiedniej. Witczakowi zaczynało już burczeć w brzuchu, na szczęście około pół do drugiej usłyszał na schodach powolne, człapiące kroki i domyślił się, że idzie Serafin. Po chwili zobaczył zakonnika z tacą w wielkich, pokrytych siatką zmarszczek łapach. I zobaczył, że jego broda końcem muska powierzchnię zupy. Czym prędzej odebrał tacę i postawił na stole. Serafin, kręcąc się wśród tomów, zrzucił na podłogę stosik książek. Zajęty jedzeniem Zero machnął ręką – nie warto się tym przejmować. Zakonnik udał się na modlitwy, a Witczak został z pomidorową i gołąbkiem otoczonym furą ziemniaków. Kątem oka dojrzał coś na podłodze. Z jednej z leżących w rozsypce u jego stóp książek wysunęło się czarno-białe zdjęcie. Uniósł fotografię i zobaczył na niej trzech młodych ludzi, roześmianych, ubranych w zgrzebne zimowe ciuchy, gdzieś w plenerze. Zdjęcie zostało wywołane domowym sposobem, poznał to po charakterystycznych zaciekach i wygięciu papieru. Sam w młodości urządził sobie ciemnię na strychu. Przypomniał sobie, jak prowincjał zachęcił go do zadawania Serafinowi pytań o przeszłość. Dotąd nie był pewien, o co ma pytać. Teraz już wiedział. Uklęknął jeszcze w miejscu, w którym leżała fotografia, chcąc sprawdzić, z której książki wypadła. Pomiędzy tomami znalazł cienki zeszyt w kratkę, cały zapisany drobnym pismem. Spojrzał na okładkę. Widniał na niej skreślony tym samym charakterem cytat z Platona: „Nocą jest rzeczą piękną wierzyć w światło”. Przekartkował całość – ze zdumieniem zrozumiał, że znalazł pamiętnik nowicjusza! Spojrzał na jeden z zapisów. 7 września 1990. W habicie. Obłóczyny wzruszające. Akt wyrzeczenia dla Pana wielki, trudny. Dwóch się wahało, jeden na moment przed ceremonią odszedł. Czułem się jak wdziewający zbroję rycerz. Witczak nie mógł dokończyć drugiego dania. Najchętniej od razu pobiegłby do Serafina, żeby się upewnić, czy znalazł właśnie notatki z ostatniego nowicjatu w Starym Brodzie. Sięgnął po zdjęcie i chciał schować do zeszytu. W ostatniej chwili jego uwagę zwrócił ledwo widoczny napis w rogu, na odwrocie zdjęcia. 90. Vulg. w S.B. Szybko dojadł obiad, planując, kiedy i gdzie wypyta brata Serafina o nowicjat z roku 1990. Żeby uzyskać dostęp do akt, Michalina musiała przejść drogę służbową, czyli otrzymać zgodę naczelnika. Okazało się, że potrzebowała dostępu do tak zwanej dokumentacji niearchiwalnej, kategorii B, czyli niepodlegającej wieczystemu przechowywaniu. Udało jej się złapać Malutę po południu i przypomnieć mu o sprawie sprzed kilku lat. Szef wahał się. Pytał, czy warto wyciągać na światło dzienne śmierć kobiety, być może prostytutki, w związku z morderstwem biskupa. Kostkiewicz uspokajała, zapewniała, że chce tylko sprawdzić, co łączyło tych dwoje. Nikt nie udowodnił, że zmarła parała się najstarszym zawodem świata. Może była krewną Kownackiego albo mieli jakieś inne, niekryminalne powiązania. Wreszcie naczelnik podpisał podetknięty dokument i Misia udała się do pomieszczeń archiwum. Na miejscu zobaczyła salę wypełnioną ogniotrwałymi regałami. Człowiek z działu kadr, cywilny pracownik komendy, sarknął, kiedy dowiedział się, z jak mało konkretną informacją przyszła. – Pani myśli, że ja pamiętam wszystkie sprawy? Ma pani numer katalogowy? – zapytał z miną zarzuconego podaniami urzędnika banku goblinów. Rzeczywiście, niski i lekko zgarbiony, przypominał trochę Michalinie stwora z legend, zmuszonego do odbywania w tym miejscu kary. – Mam tylko to – podsunęła przed wąski, haczykowaty nos kopię wycinku gazetowego. Archiwista prychnął pod wąsikiem. – Ma pani szczęście, że zachował się róg tej gazety. – Długim, wypielęgnowanym paznokciem wskazał wydrukowaną datę. – Styczeń, dwa lata temu. To już coś. Wstał zza biurka, dając znak, że petentka ma czekać, i zagłębił się w swoim królestwie. Przez dobrą

chwilę Kostkiewicz słuchała tylko odgłosu, jaki wydają przesuwane elektrycznym mechanizmem regały. Wreszcie wrócił i długim, szponiastym palcem pokiwał przyzywająco na Michalinę. Weszła do obszernej sali wypełnionej na całej szerokości ogniotrwałymi szafami na dokumenty. Archiwista wskazał jej dwa rozsunięte meble, zastawione od ziemi po sufit aktami. – Umorzone sprawy z pierwszej połowy 2009. Ma pani godzinę na znalezienie – oświadczył. – Pomoże mi pan? – spytała z nadzieją Misia. Pokręcił głową. – Ja mam swoją robotę, pani swoją. Proszę sobie zorganizować jakieś wsparcie. Misia machnęła ręką. Jeśli miał na myśli Wardala, to nie zamierzała prosić go o nic. Kucnęła i zaczęła przeglądać teczki na najniższej półce. Nocny klub wczesnym popołudniem świecił pustkami. Bar był otwarty, barman nalewał właśnie piwa samotnemu gościowi, gdzieś w tle pracował odkurzacz. Cyna zdała sobie sprawę, że piwniczne wnętrza Tube w środku dnia wyglądają co najmniej nieciekawie. Schodząc do głównej sali, poczuła w piersi ukłucie bólu. Próbowała sobie przypomnieć, kiedy tu ostatnio tańczyła, i nie mogła, była jednak pewna, że bawiły się razem z Anką. Jeszcze niedawno spędzały tu każdy weekend, potem jednak lokal zaczął im się kojarzyć z wydarzeniami sprzed dwóch miesięcy. Właśnie w Tube Cyna została otumaniona rohypnolem, popularnie zwanym tabletką gwałtu. Glista i jego ludzie wyprowadzili ją i zawieźli do mieszkania, w którym zrobiono jej pornograficzną sesję zdjęciową i zgwałcono. Wkrótce potem ci sami ludzie porwali Ankę, Cyna zaś uczestniczyła w strzelaninie w burdelu w Podkowie Leśnej. Po tych wydarzeniach już nic nie miało być takie jak wcześniej. Anka się zmieniła. Teraz Agnieszka próbowała odnaleźć inną dziewczynę. Marysię. Marysia postawiła przed nią tamtego wieczoru drinka z tabletką. Z Marysią była na zdjęciach, którymi Glista zamierzał ją szantażować. I Marysia, jeśli uda się ją znaleźć, teraz doprowadzi ją do Glistowskiego. Na zapleczu ochroniarze grali w karty. Wśród nich Cyna zobaczyła jednego z największych ludzi, jakich znała. Facet wyglądał jak sekwoja. Wszyscy nazywali go Masło. Nikt nie wiedział, skąd ten pseudonim, a sam Masło nie ujawniał żadnych szczegółów dotyczących przezwiska. Na widok Agi odłożył karty, wstał i pochylony podszedł uściskać policjantkę. – Wczoraj była tu Anka – zaczął. – Wy już nie tenteges? – Z kim? – Cyna przygryzła wargę. Tego się nie spodziewała. Masło machnął ogromną łapą, wzbudzając taki ruch powietrza, że Adze opadła grzywka. – Sama. – Ochroniarz klepał się po kieszeniach wojskowych spodni, zapewne szukając fajek. – Nie ściemniaj – ostrzegła go Cyna. Masło potarł wygoloną potylicę. – Z taką ciemną. Śliniły się – rzekł, nie patrząc na Agnieszkę. Nie miała sił, żeby przekląć. – Szkoda. Fajna z was była para – dodał jeszcze, manewrując papierosem, którego w końcu włożył sobie za mięsiste ucho. Cyna pokazała mu zdjęcie długowłosej, szczupłej blondynki. – Poznajesz tę małą? Masło przejechał dłonią po swoim niedokładnie ogolonym policzku. – Wiesz, tyle tego towaru tu się kręci – stwierdził z powątpiewaniem. – Odbitkę sobie zachowaj. – Agnieszka wcisnęła mu zdjęcie do kieszeni. – Daj znać, jak przyjdzie. Masło obdarzył ją uważnym spojrzeniem i kiwnął głową. – Jest o coś podejrzana?

– Nic ci nie powiem, ale trwa śledztwo. Po prostu daj mi cynk. Odprowadził Agę do wyjścia i pożegnał rozsnutym dymem swojego camela. – Ale małe literki. – Maluta mrużył oczy, wpatrując się w pięciocalowy ekran wyświetlacza komórki. – Można powiększyć – doradził Tymański, wykonując palcami odpowiedni gest. Naczelnik niezgrabnie powtórzył ruch, powiększając obraz na wyświetlaczu w ten sposób, że stał się zupełnie nieczytelny. Hif przejął telefon, dostosował zdjęcie i oddał przełożonemu. – Po prostu mi przeczytaj – zniecierpliwił się Maluta. Hif sapnął i odczytał treść listu. – „Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w piśmie i faryzeusze. Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią. Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą”. – Ten sam tekst – stwierdził Maluta. Hif pokiwał głową. – Nikt nie miał dostępu do akt oprócz naszej szanownej grupy – dorzucił. – Czyli to list od Patrona. – Naczelnik odsunął szufladę swojego biurka i rzucił tam długie, zamyślone spojrzenie. – Jest jeszcze jedno zdanie – dodał Hif, przewinąwszy widok zdjęcia. – Czytaj. – Dłoń Maluty powędrowała do wnętrza szuflady, palce dotknęły jej niewidocznej zawartości, po czym mebel został zamknięty z trzaskiem. – „Mam numer trzy. Nie musi ginąć. Następny list jutro”. Maluta zacisnął dłonie na blacie. – Zwołaj zespół. Na jutro rano. Misia blisko godzinę spędziła na przeszukiwaniu kolejnych szarych teczek. Narastało w niej zniechęcenie. Była głodna i spragniona. Może powinnam odpuścić, pomyślała. Sprawa została umorzona, nie znaleziono żadnych dowodów wskazujących na jej kryminalne tło. Powiązanie z osobą biskupa było słabe. Może znał zmarłą z którejś z grup religijnych, na przykład Światło Życie? Dopiero na końcu przedostatniej półki, którą przeglądać musiała, stojąc na drabinie, odnalazła teczkę ze stosownym nagłówkiem. Zgadzały się daty i krótki opis na obwolucie. I dopisek – „Sprawa umorzona”. – Brawo! Wierzyłem w panią – odezwał się z udawanym entuzjazmem archiwista, który siedział z przygotowanym płaszczem i torbą, wymownie spoglądając na zegarek. – Niestety – odparła Michalina, ukazując lichą zawartość teczki. Prawie wszystkie papiery zniknęły. Zostały same nic nieznaczące wydruki. Była rozżalona, tyle pracy na nic. Archiwista przyjrzał się numerom katalogowym wypisanym na grzbiecie akt. Włączył komputer i otworzył program. – W rejestrze odszukam, kto wypożyczał. Znajdziemy drania – pocieszał ją zdenerwowany. – Zawsze kontroluję, czy papiery są oddawane w komplecie. Ale rok temu pomagał tu taki młody chłopak. Nie sprawdził się. Stukał w klawisze ze sprawnością wirtuoza. – Niestety, od umorzenia nikt się tymi papierami nie interesował – oznajmił, znalazłszy odpowiednią kartę w programie do archiwizacji. – Ktoś jednak musiał. – Michalina wskazała palcem nazwisko wypisane na teczce. – Kojarzy pan tego policjanta? Archiwista poprawił okulary i przyjrzał się ręcznie wypisanej informacji.

– Balas – odczytał z trudem. – A! Kazik Balas. Od roku na emeryturze. Znał się z Tymańskim. Proszę jego spytać. Misia oddała teczkę, podziękowała i wyszła z archiwum. Witczak spotkał się z Fajkowskim w korytarzu powiatowego domu dziecka. Przywitali się, sierżant zajrzał do jednego z gabinetów i po chwili wyszła do nich kobieta. Niska i wyfiokowana, jak to w myślach określił Zero. Uścisnęła mu mocno dłoń i wskazała drzwi na końcu korytarza. – Saniewska – przedstawiła się wysokim głosem o denerwującej barwie, w której pobrzmiewała apodyktyczność. – Chłopcy czekają. Na prośbę sierżanta zostali przywiezieni z poprawczaka. – Dziękuję – odezwał się zgaszonym tonem Witczak. – Fajce niech pan podziękuje – odparła z przekonaniem. Ruszyła, stukając wysokimi obcasami i kręcąc nisko osadzoną, okrągłą pupą. Fajkowski uderzył Witczaka łokciem w przedramię i mrugnął. Podeszli do niewielkiego, zamkniętego na klucz pomieszczenia. Przez otwór w drzwiach widać było siedzących przy stole dwóch łebków. Obaj chudzi i wygoleni, jeden wyraźnie dominował, drugi, zgarbiony, przez cały czas popatrywał na kompana, szukając na jego zaciętej twarzy wskazówek i inspiracji. Saniewska otworzyła kluczem drzwi i wprowadziła do sali Witczaka, na którego widok chłopcy nieco się ożywili, ale nie wstali. Ten dominujący rozsiadł się wygodniej, jego koleżka, zezując na szefa, siedział zgarbiony. – To Łapicki i Ruderko – przedstawiła ich Saniewska. – Pan kapitan chce z wami porozmawiać. – Komisarz – odruchowo poprawił ją Zero, ale kierowniczka machnęła pulchną dłonią. – Dla mnie to wszystko jedno – odparła. Spojrzała na zegarek. Witczak przysunął sobie stojące pod ścianą krzesło i dosiadł się do chłopaków. Żałował, że nie ma tu Hifa, który już samym wzrostem potrafił wzbudzić respekt. On, wychudzony, wymęczony przez chorobę, nie wyglądał groźnie i wiedział o tym. Chłopaki zrobiły harde miny. – Papierosa masz? – odezwał się Łapicki, ten wyższy, bardziej pewny siebie, z grzywą gęstych włosów. Ruderko kiwnął głową. – Besz szlugów nie gadamy – potwierdził słowa swojego idola, lekko sepleniąc. Stół się zatrząsł, ktoś wykonał ruch nogami, jeden drugiego kopnął, dając mu znak. – Możemy iszć na układ – rzekł Ruderko. – Chcemy wrócić do bidula. Zero odwrócił się do Saniewskiej. – Proszę nas zostawić. – Posłał jej spokojny, nieco zgaszony uśmiech. Kierowniczka odpowiedziała przestraszonym wzrokiem. – Będę czekała przy drzwiach – zapewniła. – Ja też – dorzucił Fajkowski, któremu chyba podobała się perspektywa spędzenia kilku chwil sam na sam z Saniewską, choćby na korytarzu. Oboje wyszli. Witczak odczekał chwilę i wyjął z kieszeni niedawno kupione papierosy. Wyciągnął paczkę w stronę chłopaków, którzy zdezorientowani spojrzeli na siebie. Ruderko wyciągnął dłoń, a Łapicki powiedział: – Wie pan, że tu nie wolno palić? – Kierowniczka wszysztko wyczuje – potwierdził Ruderko, wyciągnął jednak trzy papierosy z paczki i schował je ostrożnie do kieszeni cienkiej kurtki. Zero nachylił się, jakby właśnie coś mu przyszło do głowy i zapragnął się tą myślą podzielić.

– Okradliście klasztor, w którym ostatnio dokonano morderstwa. – Ujrzał zdziwione, nieco przestraszone miny. – Prowadzę śledztwo w tej sprawie. Jak nie zaczniecie sypać, prokurator wsadzi was do prawdziwego pierdla! – Ostatnie zdanie wypowiedział podniesionym tonem. Wstał, szurając krzesłem, żeby popatrzeć na nich z góry. Sięgnął do kieszeni i dobył zapalniczki. Zapalił papierosa. Chłopcy nie odważyli się pójść w jego ślady. Ruderko spoglądał błagalnie na swojego kolegę. Witczak się zniecierpliwił. – No, panowie, decyzja, kurwa wasza mać! – warknął. – Czy mam was odwieźć na dołek w Komendzie Stołecznej? – A jak zaczniemy mówić? – odezwał się Łapicki. – Obiecuję, że prokurator się nie przyczepi – odparł Zero. Nie czekał długo na odpowiedź. – Nie szciemnia pan? – zapytał Ruderko. Policjant w odpowiedzi walnął otwartą dłonią w stół, tak że obaj przepytywani odskoczyli. – Jak nie będziecie gadać, skończycie w areszcie. Wiecie, co tam się zdarzy? Zostaniecie cwelami. Faceci z wielkimi chujami przelecą was na wszystkie strony, zanim zdążycie wyrobić sobie pozycję. Zostaniecie ich dziwkami! Zrozumieliście? Cisza. Witczak nie odpuszczał. – Wiem, że mieliście zlecenie. Ktoś kazał wam ukraść ornat z klasztoru. – Tu zaczął spekulować, ale wiedział o tym tylko on. A nuż rybka połknie haczyk? – Inne fanty mogliście sobie zatrzymać, lecz za ornat dostaliście pieniądze. Tak czy nie? – Znowu przywalił pięścią w stół. – Jak byliśmy na przepusztce, podszedł taki wujek – zaczął mówić Ruderko, najwyraźniej przestraszony. Kolega próbował go powstrzymać chwytem za przedramię, ale mały się wyrwał. – Dwa razy się umówiliśmy. Na obiad nasz zabrał. Witczak usiadł, ucieszony, że blef się powiódł. – Znaliście tego wujka? – zapytał. Łapicki zacisnął usta. – Nie, szkąd – odparł Ruderko. – Za trzecim razem zapytał, czy chczemy zarobić. – No i chcieliście – domyślił się Zero. Ruderko kiwnął głową. – Myśleliśmy, że będzie chciał iść do hotelu albo gdzieś. Ale nie. Wyszkoczył z tym włamem do księżulów. To ja nawet się ucieszyłem, że nie trzeba dawać dupy. – Jak wyglądał ten wujek? – Zero wyciągnął kartkę i długopis, żeby cokolwiek zapisać. – Wysoki, ciemne włosy, sztary. – Jak stary? Osiemdziesiąt lat? – dopytał Witczak. Uśmiechnęli się. Obaj. – Tak sztary jak pan – wyjaśnił Ruderko. – Jaką furą jeździł? Młodszy spojrzał na kolegę, który dotąd siedział z założonymi rękami i zaciśniętymi ustami. Znowu ruch pod stołem. – No! – zachęcał kumpla Ruderko. Łapicki sapnął obrażony. – Raz focusem z 2003, potem toyotą auris trzy, z 2009. Ostatni raz astrą kombi, rocznik pewnie około 2005 – wyliczył. Witczak zapisał to wszystko. – Zapamiętaliście numery? – spytał z nadzieją, ale pokręcili głowami.

– Niezły musiał być kombinator, jak tak zmieniał te fury – pochwalił wujka Łapicki. – Co było potem? – zapytał Zero. – Odebrał szmatę – wyjaśnił Łapicki, który najwyraźniej przełamał się i przejął pałeczkę. – I dał nam forsę. Całkiem sporo. Tyle jeszcze nie widziałem. Poszliśmy się napić. Ale psy nas namierzyły. – Czemu nic nie mówiliście o wujku? – zdziwił się Zero, przypominając sobie zapisy ze śledztwa. Popatrzyli po sobie. Nie odpowiedzieli. – Ten wujek miał jakieś imię? Numer telefonu? – Dał komórkę. Niezłą. Ale w poprawczaku nam ją odebrali – odparł Ruderko. – Potem widziałem ją u jednego z gadów. – U którego? – spytał Witczak. Opiekun okradający podopiecznych wzbudził w nim niechęć. – Maciążek się nazywa – z satysfakcją odpowiedział Łapicki, najwyraźniej zadowolony, że może się zemścić. Witczak wyciągnął w ich kierunku swoją paczkę, podsunął do samego brzegu stołu i zostawił. – Dzięki za współpracę. Wyciągnął następną kartkę i zaczął spisywać notatkę. Hif obdzwonił, kogo miał obdzwonić, powysyłał mejle i SMS-y z informacją o pilnym spotkaniu grupy operacyjnej. Wcale nie uśmiechała mu się kolejna narada. Powinni działać. A następna nasiadówa, wiedział to, skończy się kłótnią pierników o gender, o to, że ludzie nienawidzą Kościoła, a cywilizacja śmierci rządzi. Jego zdaniem tak zwana cywilizacja śmierci sprawdzała się w paru krajach Europy Zachodniej, i to całkiem nieźle. Durne gadanie o Bogu i Ojczyźnie jeszcze żadnego policjanta nie przybliżyło do złapania sprawcy. Jednak Maluta chciał narady, konsultacji, wspólnie podejmowanych decyzji, wszystko po to, aby tych od cywilizacji życia nie urazić, nie sprawić wrażenia, że są pomijani. Bo nie są. Nigdy nie byli. Na koniec Hif zaszedł do pokoju psychologów. Doceniał pracę Wardala i Kostkiewicz, wciąż nie był jednak pewien, jak daleko efektom ich wysiłków było od wróżenia z fusów. Wardal chodził nerwowo po pokoju, Misia, zdominowana, zajęła miejsce przy oknie i zamyślona spoglądała przez szybę w ciemność podwórza. – Jutro spotkanie grupy – wysapał Tymański do Wardala. – Masz już coś do powiedzenia? – Co znowu? – Psycholog przystanął. – Zajrzyj na pocztę. – Hif sapnął poirytowany. – Patron porwał człowieka i chce z nami negocjować. Wardal usiadł do komputera i otworzył program pocztowy. – Wiadomo już kogo? Hif pokręcił głową. – Analizujemy zgłoszenia o zaginięciach – wyjaśnił, zbierając się do wyjścia. Kostkiewicz wstała i wyszła za nim na korytarz. – Mam pytanie – zagaiła. Hif spojrzał zmęczonymi oczami bernardyna. Białka oczu miał zaczerwienione, powieki opuchnięte. Spał może godzinę. Dwie doby temu. – Nie teraz, koleżanko! – poprosił, marząc o chwili sam na sam z blatem swojego biurka. – Spotkanie jest o dziewiątej rano – przypomniał. Wiedział, że ma jeszcze dużo do zrobienia. Wysłał patrole do szesnastu zgłoszeń o zaginięciach, czekał na raporty. Sam koordynował akcję z komendy, ale słaniał się na nogach. – Kazimierz Balas. Ma pan z nim jakiś kontakt? – wydusiła z siebie wreszcie Michalina. Tymański ożywił się, słysząc znajome nazwisko.

– Kazik? – Pokiwał głową na wspomnienie imprez, jakie kiedyś miały miejsce tu, w pałacu. Świat wirował przed nimi, a oni tańczyli ze śmiercią. To były czasy! – Na emeryturce. Gdzieś pracuje, ale nie mam pojęcia gdzie. – Prawda była taka, że nie utrzymywali kontaktów z chłopakami, którzy odeszli i jakoś ułożyli sobie życie. – To on prowadził sprawę tej kobiety znalezionej nad Wisłą – wyjaśniła swoje zainteresowanie psycholożka. – Wie pan, że cała dokumentacja zaginęła? Popatrzył na nią mało przytomnie, powieki mu opadły, zachwiał się, ale przytrzymał ściany. – Nie odpowiadam za bałagan w archiwum. – Ziewnął potężnie. – Chciałabym z nim porozmawiać. – Misia przeszła do konkretów. Hif przetarł zmęczone oczy wielką łapą, starając się doprowadzić do porządku. – Niech pani spyta… – zaczął, próbując odbić piłeczkę, ale Kostkiewicz weszła mu w słowo. – Pana pytam. Pracowaliście razem! – Jej ton stał się stanowczy. – Witczak lepiej go znał – udało się wreszcie Tymańskiemu wywinąć. – Razem zaczynali. Do jutra. – Machnął do niej ręką i posuwistym krokiem zmęczonego niedźwiedzia oddalił się w kierunku schodów. Misia nie była zadowolona z efektów swojego miniaturowego śledztwa. Dlaczego znowu musi rozmawiać z Witczakiem? Nie lubiła go. Wieczorem po szóstej Zero wszedł do refektarza i jakby nigdy nic przysiadł się do brata Serafina. Leon rzucił mu poirytowane spojrzenie, rozmowy zostały przerwane, umilkły nawet widelce, z których żaden nie uderzył w półmisek. – Smacznego – odezwał się Witczak. Przystawił sobie wolny talerz, na który naładował ciepłej kaszanki. Serafin lekko się uśmiechnął i wrócił do posiłku. Kolejni bracia podejmowali przerwane rozmowy, wrócił zwykły harmider, stukanie sztućców i naczyń. Tylko Leon wpatrywał się w niechcianego gościa złym wzrokiem, ale Witczak starał się tam nie patrzeć. Rzekł do towarzysza przy stole: – Prowincjał powiedział, że brat ma pamięć jak słoń. Zakonnik łypnął nań wielkim okiem. – Ciekawe porównanie – odparł półgębkiem, popatrując na oburzonego Leona. – Wiedział brat, że słonie przed śmiercią wracają na miejsce swoich narodzin? – zapytał Witczak. – Żeby tam umrzeć? – Nie mamy Discovery na kablówce. – Serafin pokręcił głową. Zero z kieszeni koszuli wyjął wiekowe zdjęcie, położył między talerzami i podsunął do mnicha, który z zakamarków habitu dobył niewielkie okulary w drucianych oprawkach, uważnie nałożył je na nos i przyjrzał się fotografii. Wysunął wielki palec o długim, brudnym paznokciu i przytknął do pierwszej twarzy z brzegu. – Ten jest w Gruzji. – Palec powędrował do następnego oblicza. – Ten w Warszawie. A ten bodajże na Słowacji. – Kiedy wykonano tę fotkę? – zapytał jeszcze Witczak, chcąc się upewnić, że chodziło o ostatni rocznik nowicjatu, tak jak podejrzewał. Serafin pokiwał głową, jak starzec na przywołanie miłych sercu wspomnień. – W zimie dziewięćdziesiątego pierwszego. Na ognisku w czasie kuligu. Sam go organizowałem. To ostatni nowicjat, dlatego tak pamiętam. – Opowie brat, co się wtedy stało? Mnich rzucił komisarzowi uważne spojrzenie. – Pan chyba nie wie, że przeor zabronił nam z panem rozmawiać.

– Ale prowincjał pozwolił – zapewnił Zero, wywołując zmieszanie na twarzy Serafina. – Lubię Leona – sapnął wielki zakonnik, nerwowo bawiąc się brodą. Witczak odwrócił zdjęcie, ukazując zapisek na odwrocie. – A co o tym brat sądzi? Serafin przyjrzał się notatce, po chwili ściągnął zdjęcie pod blat i schował do kieszeni. Witczak zorientował się, że przeor stanął przy ich stole. – Nie będzie już pan pracował w bibliotece – oświadczył ojciec Leon stanowczo. – A to czemu? – zapytał roztargnionym tonem Zero, jak dziecko przyłapane na nieodpowiednim zachowaniu. – Widziałem, że zaczął pan od chaosu. Jest większy bałagan niż poprzednio. – Niech mi ojciec da dwa, trzy dni, a zapewniam… Przeor pokręcił głową. – Już poprosiłem brata Antoniego, żeby posprzątał to pobojowisko. – Mogę mu pomóc. Razem pójdzie szybciej – próbował jeszcze bronić się Zero, lecz przeor był nieubłagany. – Praca fizyczna lepiej panu zrobi – wyjaśnił. – Jutro brat Serafin pokaże, co można o tej porze roku zrobić w ogrodzie. Nie pozostawił pola do negocjacji. Zrezygnowany Witczak pokiwał głową. – Nie ma sprawy – odpowiedział spokojnie. – Ale będę jadł ze wszystkimi. – Chociaż w tej kwestii postawił na swoim. – A jutro rano trzeba będzie zabić i oskubać kilkanaście kaczek – oznajmił na koniec przeor. – Chyba pan jest w stanie temu podołać, skoro poradził sobie z maciorą? Upokorzony Witczak tylko kiwnął głową. Leon spojrzał tryumfalnie po wszystkich obecnych i udał się pierwszy na modlitwy. – No to współczuję – sapnął Serafin, wstał i klepnął komisarza w ramię. Owalna głowica rozsmarowała na skórze brzucha Cynowskiej zimny żel. Pochylona nad monitorem lekarka wykonywała szybkie ruchy palcem na okrągłym trackballu, klikała w enter i coś pisała na klawiaturze. Aga czekała z niepokojem. – Wszystko w porządku – oświadczyła doktor Poznańska. – Widzi pani tę plamkę? To zarodek. Prawidłowo uformowany. Cynowska zezowała na jasne i ciemne plamy, nie rozpoznając żadnego kształtu. Sama nie wiedziała, czego się spodziewać – zwiniętego w kulkę kociaka? – Skoro OK, to najważniejsze – odparła zmęczonym tonem. – Coś nie słyszę entuzjazmu w pani głosie – skomentowała lekarka, podając jej papierowe ręczniki do wytarcia brzucha. – Pani doktor, to dziecko z gwałtu – wyjaśniła Cynowska, siadając na kozetce. – Za późno się zorientowałam. Miałam rozpocząć procedurę zmiany płci. Poznańska przyglądała się pacjentce z uwagą. – Trudna sytuacja – skomentowała. – Co teraz? Cyna wzruszyła ramionami. – Chciałam dziecka – odparła cicho. – Nie w ten sposób. Nie ja miałam urodzić. – Znowu poczuła łzy napływające do oczu. W tym tak zwanym błogosławionym stanie płakała już kilka razy. Wiedziała, że to wina zaburzonej równowagi hormonów, ale i tak nienawidziła siebie za to. – Nie wiem, jak będzie. Lekarka wykonała gest, jakby chciała ją przytulić, ale opanowała się, wstała i usiadła za biurkiem.

– Zaraz dam pani opis. Cyna wcisnęła poły koszuli w spodnie, włożyła skórzaną kurtkę. – Może pani oddać do adopcji – odezwała się Poznańska zza komputera. – Nie – odpowiedziała Agnieszka zdecydowanym tonem. – Nie ma mowy. Lekarka kiwnęła głową i wydrukowała plik. Późnym wieczorem Witczak przejrzał znaleziony w bibliotece pamiętnik i z rozczarowaniem stwierdził, że zapiski nowicjusza nic nie wniosły do sprawy. Młody człowiek prowadził dziennik duchowy, zapisywał w nim rozterki duszy, nie fakty. Najbardziej konkretnym wpisem był ten z drugiego stycznia 1991: „Jutro lub pojutrze przyjedzie nowy mistrz, wywalczyliśmy więc tę sprawę, w imię której powołania tylu braci poniosły śmierć lub odniosły rany”. I żadnych więcej szczegółów. Dalej tylko dywagacje na temat sensu obecności zakonnika we współczesnym świecie, relacje z nieokreślonych problemów towarzyskich. Żadnych istotnych szczegółów. Około północy ktoś puknął w drzwi pokoju Witczaka, a zaraz potem Serafin wtarabanił się do pokoju większego niż cela klasztorna i dysponującego drugim łóżkiem, na którym mnich usiadł. – Da mi pan znać, pomogę zabijać te kaczki – zaproponował na początek. Witczak zmienił pozycję na swoim łóżku na siedzącą. – Miałem telefon z Warszawy. Jutro rano jest narada, na której muszę być. Serafin pokiwał łagodnie głową. – Chodź pan za mną. Witczak wciągnął spodnie. Poszli ciemnymi korytarzami domu rekolekcyjnego, przeszli przez łącznik i znaleźli się w klasztorze. Wąskimi schodami obok chóru wspięli się na piętro. Serafin wskazał stopień, który należało ominąć. Witczak domyślił się, że strasznie skrzypiał. Następnie brat podszedł do drzwi w rogu korytarza, otworzył je i wszedł do przedsionka, w którym skrywały się kolejne drzwi, zabezpieczone zamkniętą na kłódkę metalową kratą. Po chwili obaj znaleźli się w niewielkiej, wąskiej bibliotece o ścianach zastawionych od podłogi do sufitu regałami. Zero nie znał się na starodrukach, ale księgi w skórzanych okładkach, które stały na półkach, wyglądały na wiekowe. – Tu można spokojniej rozmawiać – zapewnił szeptem Serafin. – Dziękuję – odparł Witczak. Przytłoczył go specyficzny zapach starych woluminów. – Ten ostatni nowicjat, o który pan pytał, to była totalna porażka – rozpoczął swoją opowieść mnich. Policjant tylko zrobił zdziwioną minę. Przypomniał sobie zapis z pamiętnika o odniesionych psychicznych ranach. – W nowicjacie zawsze panował zimny wychów – opowiadał mnich. – Dużo pracy, mało snu, mało nauki, trochę modlitwy. Żadnych kontaktów z rodzinami, nie mówiąc o znajomych. Nie było z tym problemu. Zakon to zakon. Ale młodzi, którzy przyszli do nas w tym konkretnym roku, byli jacyś inni. Nie wiem, może wpłynęły na nich wydarzenia w całym kraju. Demokracja i tak dalej. Nie spodobały im się metody mistrza nowicjatu, Józefa. Walczyli z przeorem Pawłem. Chcieli, żeby oddali im Biblie. – A odebrano im je? Serafin kiwnął głową. – Młodzi czytali tylko Nowy Testament. Stary był zakazany, dlatego kazano im oddać Biblie, jeśli sobie przywieźli – wyjaśnił. – Co jeszcze im się nie podobało? – chciał wiedzieć Zero. – Trafiło się sporo z lepszych rodzin. Takich inteligenckich. Chcieli się uczyć, a nie pracować. A mistrz wysyłał ich do naszych dobroczyńców, sadowników, żeby pomagali w zbiórce owoców. Przez całą

jesień. To była forma wdzięczności, dostawaliśmy za to jabłka na zimę. Chłopakom to się nie podobało. Zaczęli narzekać. – Doszło do konfliktu? – Najgorsza atmosfera panowała w czasie Wigilii. Mistrz nie pozwolił na odwiedziny rodzin. Narastała złość. Nowicjusze zebrali się w refektarzu i zażądali przyjazdu prowincjała. – Czego się domagali? – Wymiany kadry. A konkretnie mistrza i przeora. – Jak to się skończyło? Serafin przeczesał zmierzwioną brodę, z której wypadły okruszki chleba. Witczak powoli nabierał podejrzeń, że w brodzie tej żyją jakieś stworzenia, może ptaszki uwiły tam sobie gniazdo. – Wtedy w nowicjacie było paru Słowaków. Część naszych zdecydowała się przejść do ich prowincji. Wyjechali w okolicy Nowego Roku. – Doszło do awantury? – Była niezła kłótnia – potwierdził mnich. – Prowincjał stanął murem za ojcem Józefem. Spacyfikowali ten bunt. Wiem, że rebelianci chcieli poinformować papieża i wszystkie klasztory w Polsce. – Udało im się? – Jeśli dobrze pamiętam, to nie. Ale to był ostatni rok mistrza Józefa w roli mistrza. Przenieśli go. Tak samo jak nowicjat. Józef podobno nawet się leczył. Wie pan, na nerwy. Zero pokiwał głową, zrozumiał też aluzję. – Chciałbym z nim porozmawiać. – Wtedy przenieśli go do Lublina. Został spowiednikiem zakonnic klauzurowych. Chwaliły go podobno. Ale teraz to nie wiem, w którym klasztorze mieszka. Socjusz odszedł z zakonu. – Socjusz? – Zero powtórzył nieznane słowo. – Zastępca mistrza – wyjaśnił mnich. – Niech pan pogada z chłopakiem z tego zdjęcia, Gerardem. Siedzi w klasztorze w Warszawie. Serafin wyciągnął z portfela fotografię znalezioną w pamiętniku i położył na stole. Wskazał palcem. – To ten. – Opuszka powędrowała do następnej twarzy. – A ten to Karol. Wyjechał na Słowację. Był przywódcą buntu. – Pamięta brat nazwisko? Serafin wykrzywił usta. – Siwczyk… jakoś tak. Witczak odwrócił zdjęcie, ukazując tajemniczy zapisek. – Co to oznacza? – Właśnie dlatego pana tu przyprowadziłem. – Serafin uśmiechnął się, wstał, obracając się do półek z księgami. – SB oznacza starą bibliotekę, tę, w której teraz jesteśmy. Skrót Vulg. oznacza oczywiście Wulgatę. Interesują mnie stare księgi, wie pan? Witczak chciał coś odpowiedzieć, ale w tym momencie na korytarzu usłyszeli czyjeś kroki. Zbliżały się. Serafin z poważną miną położył palec na ustach i zgasił światło. Nasłuchiwali w ciemnościach. Zero pomyślał, że pewnie to cierpiący na demencję brat Leopold. Człowiek wędrujący korytarzami klasztoru zatrzymał się przy drzwiach do przedsionka starej biblioteki, stał tam dłuższą chwilę, której kolejne sekundy zamieniały się w wieczność, i tym samym powolnym krokiem odszedł. Serafin ponownie zapalił latarkę, wyszukał odpowiedni tom, położył na stole, otworzył metalowe klamry spinające dzieło. – Siedemnasty wiek, wydanie klementyńskie – wyjaśnił drżącym głosem. Między stronami z cielęcej

skóry znalazł zapisaną odręcznie kartkę. List. Witczak spojrzał na nagłówek. „Międzynarodowa Wspólnota Nowicjatu”. „Czcigodny Bracie Generale, Drodzy Definitorzy Generalni i wy, Bracia Żebraczy Polskiej Prowincji”. – Skąd się tu wziął? – spytał Zero. – Niech pan go schowa i idzie. Wyjdę później. Zamknę za sobą. Tylko ostrożnie. Witczak schował list i wrócił tą samą drogą do swojego pokoju. Nie spotkał nikogo.

DZIEŃ PIĘTNASTY

21 stycznia, piątek Stukanie klucza o blat stołu nie uciszyło od razu wszystkich, ale w końcu Hifowi udało się rozpocząć naradę. Dziewiąta rano, wokół około dwudziestu zdenerwowanych, podnieconych ludzi czekających na przyprawiające o dreszcz wiadomości, jakie przekaże im wielki jak góra policjant. Zainteresowanie trochę niezdrowe, Tymański nie czuł się w tym gronie jak pośród fachowców, raczej tak jakby prowadził naradę na środku hali Dworca Centralnego. Jeszcze raz, już niepotrzebnie, stuknął kluczem, miał teraz zupełną ciszę na widowni oczekującej wieści mrożących krew w żyłach. Na ekranie pojawiło się stylizowane na średniowieczne przedstawienie anioła o długich blond lokach, w zbroi, wbijającego włócznię w leżącego mu u stóp stwora, będącego połączeniem człowieka i nietoperza. – Patron policji – odezwał się gdzieś z boku Michał z wydziału techniki. – To z anonimu, wczoraj przyjętego z całą pocztą – rzekł Tymański. Wyświetlił następny przygotowany slajd, na którym widoczna była koperta, i kolejny – z listem. – Sprawca podjął z nami grę – ciągnął Hif. – Prawdopodobnie wie, jaki przyjęliśmy kryptonim. – Raczej się domyśla – dopowiedziała Malicka. – Nie sądzę, żeby… – W każdym razie mamy do czynienia z graczem. W liście zacytował sam siebie i jednocześnie Ewangelię. Zbliżenie na zapisane kursywą słowa wyjęte z Pisma Świętego, a włożone potem w usta martwego biskupa. Chwila komentarza ze strony techników – na temat użytego papieru, drukarki. Konkluzja była jednoznaczna – zwykły papier i jeszcze zwyklejsza laserowa drukarka. – Zwracam uwagę na ostatnie zdanie – dodał na koniec Hif. – Kto jest numerem trzy? – zapytał ktoś z sali. Hif spojrzał do leżących przed nim notatek. – Z terenu kraju mamy szesnaście zgłoszeń o zaginięciu. – Puknął długopisem w kartki. – Sprawdziliśmy na szybko wszystkich. Wytypowaliśmy lekarza z Warszawy. Andrzej Dynacki pasuje do profilu ofiary. – Skąd ten wniosek? – spytała trzydziestolatka z blond dredami związanymi z tyłu głowy. Napis na plakietce informował, że pracuje w wydziale dochodzeniowo-śledczym. – Spytaliśmy rodziny wszystkich zaginionych o powiązania z zakonem. Dynacki, jak się okazało, jest nadwornym lekarzem braci żebraczych. Pomaga im od trzydziestu lat. Zarówno w Warszawie, jak i w innych klasztorach. – Także w Starym Brodzie? – odezwał się Witczak, którego wezwano na naradę, choć nie był na służbie. Tymański niepewnie kiwnął głową i kontynuował: – Wiemy, że Dynacki w poniedziałek opuścił po pracy przychodnię w Markach. Około czternastej

wyjechał z publicznego, niemonitorowanego parkingu. Żona twierdziła, że miał przyjechać prosto do domu na Zaciszu. Około wpół do trzeciej zwróciła uwagę na szczekającego pod drzwiami psa. Pewna, że mąż wrócił, wyszła przed dom. Na miejscu parkingowym stał samochód, lecz Andrzej Dynacki zniknął. – Porywacz zabrał go spod domu? – upewnił się Maluta. – Jak rozpytania sąsiadów? Hif odpowiedział machnięciem ręką. – Co teraz? – spytał ktoś z urzędu miasta. Tymański powiększył zdjęcie ostatniego akapitu anonimowego listu. – Dziś sprawca ma przysłać kolejny list. Oczywiście wszystkie terenowe jednostki są postawione na baczność. Zapadła trudna do zniesienia cisza. – Może przedstawię wyniki naszej pracy… – Wardal poprosił o głos. Maluta kiwnął przyzwalająco głową. – Niewątpliwie mamy do czynienia z człowiekiem religijnym. Prawdopodobnie fanatykiem, doskonale znającym Pismo Święte. Jest to osoba zaangażowana w życie Kościoła katolickiego, być może powiązana ze strukturami. Obecny na naradzie ksiądz Tatarkowski żachnął się głośno. – Kapłan? Protestuję! Odpowiedziała mu Malicka: – Czyli dla zasady mamy wykluczyć wszystkich duchownych? Tego ksiądz chce? Wydaje mi się, że to tacy sami ludzie jak inni. – Może postawmy na fakty, zamiast ferować wyroki – zaproponował przedstawiciel kurii. Malicka wzruszyła ramionami. – Na razie tylko tworzymy hipotezę, opierając się na prawdopodobieństwie – uspokajał Wardal. – Powiązania z duchowieństwem, proszę mi wybaczyć, ale mają sens. – Tym razem ofiara nie jest osobą konsekrowaną, może zacznijmy od tego – odparował Tatarkowski. – Dobrze – zgodził się Wardal. – Oprócz wątku duchownego są i inne. Na sali zapanowało lekkie poruszenie. – Mianowicie? – wyraził zdziwienie wszystkich Maluta. – Biskup Kownacki – kontynuował Wardal – znany był ze swoich liberalnych poglądów na antykoncepcję. Wiemy, że spowodowało to ataki w kościele, w którym wygłaszał kazania. Dostał wtedy zakaz publicznych wypowiedzi na te tematy. – A inne ofiary? – zapytał naczelnik. Wardal otworzył leżącą przed nim teczkę. – Przekopałem archiwa. – Zaszeleścił kartkami. – I dowiedziałem się ciekawego szczegółu o niejakiej Marcie Bylinie. Żonie drugiej ofiary. Przez zgromadzenie przeszedł pomruk zdziwienia. – W latach dziewięćdziesiątych była podejrzana o poddanie się nielegalnemu zabiegowi aborcji. Doniósł ktoś z jej wsi. W prokuraturze przedstawiła zaświadczenie o poronieniu. I tu zaczyna się robić ciekawie. Dokument został podpisany przez doktora Dynackiego. Naszego zaginionego. – Ma pan kopię? – poprosił Witczak. – I owszem – odparł Wardal. – Z mojego małego śledztwa wynika, że pani Marta ma siostrę mieszkającą w Starym Brodzie. Uczestniczyły w spotkaniach grupy oazowej. Prowadził je ówczesny klasztorny przeor, późniejszy biskup Paweł Kownacki. Częstym gościem był prowincjał, Tomasz Kobyliński. Znany nam jako Tomasz Bylina. – Jak pan do tego doszedł? – wyraził swój podziw Witczak. Uzyskane informacje marginalizowały jego

odkrycia, zmieniały przebieg śledztwa. – Z akt starej sprawy dowiedziałem się o siostrze, która była świadkiem. Wystarczyło zadzwonić. Zaświadczenie też było w aktach. Ktoś mógł do tych danych dotrzeć w inny sposób. Nie jest to aż tak trudne. – Mamy w grupie człowieka, który wie coś niecoś o aktywności grup religijnych – odezwał się Hif. – Kolego Sierosławski, może się pan wypowie – poprosił siedzącego przy rogu blondyna. Facet odchrząknął i zabrał głos. – Właściwie to zajmujemy się uprowadzeniami do sekt. Ale wiemy o grupie, która zaatakowała biskupa Kownackiego w Łomży dwa lata temu. Nazywają się Pro Life. Można ich określić jako ocierających się o ekstremizm aktywistów. – Czy pan nie przesadza? – zapytał ksiądz Tatarkowski. – Organizują różne akcje. Obrzucili jajami biskupa Kownackiego w czasie kazania, w którym poparł używanie prezerwatyw. Robią pikiety pod klinikami ginekologicznymi. – Sprawdzimy ich w takim razie – podsumował Tymański. – Zwłaszcza że cytowany tekst prowadzi do faryzeuszy – dodał swoje pięć groszy Wardal. – Potoczne rozumienie tego terminu może być szersze niż tylko stan duchowny. – Wiemy – skomentował Hif. – Tymczasem czekamy na drugi list. Zawiadomiłem dyrekcje poczty i prywatnych firm. Pierwszy został wysłany z Warszawy, Pocztą Polską, wszedł do systemu przez główny oddział na Świętokrzyskiej, następnie przez sortownię na Łączyny. Czy ktoś chce jeszcze coś dodać? Nieoczekiwanie odezwał się Witczak: – Mam zupełnie inny trop. – Panie naczelniku, kolega Witczak oficjalnie jest na urlopie, więc… – odparł Hif. Maluta zrobił uspokajający gest dłonią. – Dopuszczam jego wnioski. Przebywa w klasztorze, w którym wszystko się zaczęło. Zero podziękował skinieniem głowy. – Dwadzieścia lat temu z okładem w nowicjacie w Starym Brodzie miał miejsce bunt młodych zakonników – zaczął. – Wszystkie ofiary stale lub czasowo przebywały wtedy w klasztorze. – Nawet lekarz? – zapytał Hif. – Na to nie mam dowodów – odpowiedział komisarz. – Ale zaświadczenie, jakie wypisał dla pani Byliny, trochę o tym świadczy, prawda? – Kontynuuj – poprosił naczelnik. – Wokół tamtych wydarzeń panuje w klasztorze zmowa milczenia. Nowicjat przeniesiono, ówczesnych pedagogów odsunięto od pracy z młodzieżą, część narybku przeszła do prowincji słowackiej. – Znamy jakieś szczegóły? – zapytał Tymański. – Może powinniśmy oficjalnie przepytać parę osób? – zaproponował Zero. – Przygotuj listę – nakazał Maluta. – Podobnie kolega Sierosławski. Mamy jeszcze jakieś tropy? W kręgu odezwał się piskliwy głosik. – Chciałabym coś powiedzieć, mogę? – Michalina Kostkiewicz otrzymała przyzwolenie naczelnika. – Wrócę do mojego pobytu w Łomży. Na pierwszej naradzie nikt nie wspomniał o moim znalezisku w biurku biskupa. Zmierzyły ją zdziwione spojrzenia, niektórzy zaczęli szeptać. – Uznałem, że nie ma ono nic wspólnego z morderstwem – odparł postawiony pod tablicą Hif. – Ale proszę, oceńmy to teraz wspólnie. Misia wyjęła z teczki kilka przygotowanych kserokopii i podała uczestnikom spotkania. – To wycinek prasowy dotyczący znalezienia zwłok młodej kobiety w Wiśle.

– Co to niby ma mieć wspólnego z zabójstwem? – zdziwił się ksiądz Tatarkowski. Misia pokręciła głową. – Nie wiemy. Jednak czemu biskup trzymał w schowku ten wycinek? – Jak wyglądało tamto śledztwo? – zainteresował się naczelnik. – W archiwum znalazłam pustą teczkę. Nie znam szczegółów. Sprawę prowadził kolega Kazimierz Balas. – Misia nie powstrzymała tryumfalnego uśmieszku. Ktoś westchnął. – Pamiętam, że prokuratura umorzyła sprawę – bronił się coraz słabiej Hif. – Pani mecenas… – Maluta odwrócił się do Malickiej. – Czy w prokuraturze mogły zostać te akta? – Zajrzę do materiałów kontrolnych sprawy. Może coś znajdę. – Nie mam pojęcia, jakie mogłyby być powiązania między biskupem, zakonnikiem a śmiercią kobiety. To było samobójstwo, tak? – Ksiądz Tatarkowski wstał z miejsca. – Trzeba wszystko sprawdzić – odparła Malicka. – Choćby dla porządku. Hif pokiwał głową. Ksiądz usiadł. – Znam Balasa – odezwał się Witczak. – Pracuje gdzieś w ochronie. Maluta wymierzył w niego palec. – Spróbuj się z nim skontaktować. Razem z Hifem. Michalina Kostkiewicz znowu podniosła rękę. Powoli powiększało się rozprężenie. Ludzie wymykali się na papierosa, kawę, szeptali, chichotali. – Słuchamy, pani Michalino. – Ton naczelnika wcale nie był zachęcający. Wyglądało na to, że pomysł zorganizowania zespołu nawet jemu przestawał się podobać. Ktoś przechodzący z tyłu szturchnął go i zaraz zaczął jowialnie przepraszać. – Inicjały trzeciego porwanego pasują do zapisku biskupa w jego kalendarzu – poinformowała Misia. – Może wezwiemy tego asystenta? – zaproponował zmęczonym głosem Maluta. – Rozmawiałam z księdzem Darskim. Twierdził, że nic o tym spotkaniu nie wiedział. – Przyciśniemy go – wtrącił się Hif. Przedstawiciel kurii wstał znowu, uderzył nawet dłonią w stół. – Ja protestuję! Konkordat… – To może kuria powinna wszcząć swoje śledztwo? – wciął mu się w słowo Hif. Ksiądz Tatarkowski naraz zmienił front. – Nie ma takiego zwyczaju. Zamierzamy współpracować z organami śledczymi – zapewnił. – Bardzo mnie to cieszy. – Maluta uśmiechnął się, całkowicie wyczerpany przepychankami. – Jest jeszcze jedna możliwość – odezwała się Misia, ale w ogólnym harmidrze nikt nie zwrócił już na nią uwagi. – Że te ostatnie inicjały należą do mordercy. W otwartych drzwiach pojawił się aspirant, machając kopertą w przezroczystej foliowej koszulce. – Właśnie przyszło od techników! – krzyczał. – Kierownik sortowni przywiózł osobiście. Naczelnik uważnie przyjrzał się kopercie i listowi w drugiej koszulce. Zapadło ciężkie milczenie. Maluta chrząknął, podał list Tymańskiemu. – Przeczytaj – rozkazał. Hif wstał. – „Chcę dwa miliony złotych polskich. Dnia dzisiejszego wpłata na konto Fundacji Pro Life. Przelew z konta kurii generalnej”. – Wygląda na to, że pan mógł mieć rację – odezwał się naczelnik do Wardala. – Trochę to naiwne – skomentował Tymański.

Na schodkach usłyszała kroki, przedtem jej uwagę zwróciły odgłosy parkujących samochodów. Serce jej mocniej zabiło. Odruchowo spojrzała na karteczki z wypisanymi ręcznie cytatami, które kiedyś przykleiła sobie do blatu biurka. Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy Królestwo Niebieskie. Drzwi na zewnątrz były zamknięte jak zwykle na zasuwkę. Nie żeby to skromne zabezpieczenie mogło ich odgrodzić od ataku lewackich bojówek, stanowiło jednak jakąś barierę dla ludzi z zewnątrz. Pukanie. Ubrana w podarte dżinsy i koszulkę z nadrukowaną ikoną dziewczyna wstała, poważnie już przestraszona. Nikt nie zostawił jej dokładnej instrukcji na wypadek ataku, a domyślała się, że atak właśnie nastąpił. Błogosławieni jesteście, gdy wam urągają i prześladują was. Tym razem ktoś uderzył w drzwi z całej siły, nie można już było nazwać tego pukaniem. – Otwierać! Policja! – usłyszała z zewnątrz. Sięgnęła po leżącą na blacie komórkę, przy okazji jej wzrok zatrzymał się na przywiezionych wczoraj z drukarni nowych plakatach antyaborcyjnych, które zawisnąć miały w całym mieście. Wyszła zza biurka i wycofała się do pomieszczenia w głębi, wciąż patrząc na zamknięte zewnętrzne drzwi. Wyszukiwała w swojej liście kontaktów. Zastanawiała się, kogo powinna przede wszystkim zawiadomić. Księdza Tadeusza? W tym momencie zamek rozpadł się na jej oczach, drzwi prawie wyskoczyły z zawiasów, a w progu stanęło dwóch ubranych na czarno mężczyzn w kominiarkach zasłaniających twarze. Wycofali się na jej widok. Jak aniołowie śmierci. Przepuścili gromadę cywilów. Odruchowo położyła się krzyżem na wykładzinie. Tak bowiem prześladowali proroków, którzy byli przed wami. Po chwili na podłodze leżeli już wszyscy. W głównej kwaterze, jak ją nazywali, Wilczym Szańcu, było razem pięć osób. Wokół kręcili się mężczyźni, jakaś kobieta, zwykłe krawężniki. – Jakim prawem?! – krzyczała. – To represje rządowe! – A takim! – Ktoś machnął jej zadrukowaną kartką papieru z wyrazem NAKAZ pod nagłówkiem. – Gdzie przewodniczący?! – krzyknął na cały głos kudłaty wielkolud. – Gestapo! – dodał ktoś leżący nieopodal. – Mówi wam coś nazwisko biskupa Kownackiego? – odparł łażący w tę i we w tę największy policjant. Naraz podszedł do niego ktoś w wysokich butach, ze spodniami od munduru wpuszczonymi w cholewki. – Znalazłem w szufladzie – poinformowały spodnie. – Ten sam kaliber! – ucieszyły się trapery. Natychmiast przypomniała sobie o pistolecie. – To prywatna własność Solarisa! – krzyknęła. – Ma pozwolenie! – Co to za pieprzony fan komunikacji miejskiej? – zdziwił się zabłocony czubek myśliwskiego buta tuż przy jej nosie. – Rafał Słoneczny, prezes fundacji – wyszczekała. – Nie ma go z nami. – No to mamy haka! Czy pan Solaris nie wie, że broni służącej do ochrony osobistej nikomu nie wolno udostępniać? Adres prywatny, no słucham! – Obcas buta wylądował tuż przy jej palcach, które odruchowo podwinęła, ale zaraz otworzyła dłoń, gotowa na tortury. – Nic więcej nie powiem – wycedziła przez zaciśnięte zęby. – Faszyści! – No dobrze. Mamy nakazy zatrzymania dla wszystkich państwa – odparły buty. Nagle tuż przed oczy podsunięto jej czyjeś zdjęcie. – Poznaje pani? Odwróciła głowę, rozrzucając włosy koloru słomy.

– To lekarz, internista i ginekolog – usłyszała nad głową. – Dynacki. Coś wam mówi to nazwisko? Odpowiedziało mu zgodne milczenie. – W takim razie porozmawiamy u nas. – Buty odwróciły się, ktoś szarpnął ją za koszulkę z Pantokratorem. Witczak wszedł do niskiej kaplicy rozświetlonej różnobarwnym światłem wpadającym przez wąskie okna witrażowe. Na drewnianych składanych krzesłach siedzieli starsza kobieta i trzylatek. Kobieta tłumaczyła coś do ucha znudzonemu dzieciakowi, który niecierpliwie machał nogami, bawiąc się leżącą mu na kolanach koparką. W powietrzu unosił się delikatny zapach kwiatów i woń środków czystości do kamienia. Po obu stronach prostego ołtarza znajdowały się drzwi, Zero zapukał do tych po lewej, ale nie doczekał się żadnej reakcji. Wyszedł z kaplicy i obszedł mur otaczający niewielki teren wokół świątyni. Odnalazł furtę i pociągnął za sznur. Usłyszał stłumiony dźwięk dzwonu po drugiej stronie drewnianych drzwi. Po chwili ukazała się brodata, pociągła twarz furtiana. – Szukam ojca Gerarda – odezwał się Witczak. Otrzymał instrukcję, jak znaleźć zejście do dolnej kaplicy, tej, w której znajdowała się szopka. Na ustawionej pod ścianą ławce siedział mnich, sześćdziesięciolatek, wpatrzony w wyłaniającą się z półmroku panoramę mitycznego Betlejem. Co kilka sekund wstrząsał nim tik nerwowy. Oprócz zakonnika w kościele nie było nikogo. – Dzieci tu już nie zachodzą – odezwał się na widok gościa. – W każdym razie nie po Gwiazdce. Kurwajegojebanakrólewskamać. Zero przystanął zdumiony tym, co usłyszał, oraz tym, jak bardzo nie pasowało to do miejsca i siedzącego przed nim mężczyzny w habicie. Ten zaś zgrabnie uniósł lewą stopę i najwyraźniej usiłował dosięgnąć nią do własnej brody. Zatrzymał się w pół ruchu, stęknął i usiadł na miejscu. – Proszę mi wybaczyć. Mam tourette’a. Obiady dla bezdomnych wydajemy od trzynastej na furcie. Witczak zrozumiał, że zakonnik jest chory. Pomyślał, że być może powinien odczuć jakąś głęboką wewnętrzną więź z tym człowiekiem, niczego takiego jednak w sobie nie odnalazł. – Nie jestem bezdomny – zdołał jakoś odpowiedzieć, kiedy już otrząsnął się ze zdziwienia. – Tylko bezdomni tu przychodzą – skomentował zakonnik i wykonał dwa posuwiste gesty głową. Najwyraźniej nie potrafił tego powstrzymać. – Kurwawaszajebanamać! – krzyknął na cały głos. – Ojciec Gerard Połczyński? – zapytał Zero. Zakonnik spojrzał nań nieco bardziej uważnym spojrzeniem – Jestem z policji. – O czym chce pan rozmawiać ze starym wariatem? – Tego się nie leczy? – odpowiedział pytaniem Zero, siadając obok. – Proszę uważać. Mogę pana uderzyć. Nienaumyślnie – ostrzegł zakonnik i Witczak przezornie się odsunął. – Niedawno zdiagnozowano u mnie schizofrenię – wyznał. Gerard posłał mu szybkie, nieufne spojrzenie. – Proszę sobie nie żartować – mruknął. – Nie żartuję. – Zero sięgnął po fajki. Wiedział, że w kościele się nie pali, ale tu, jak się właśnie dowiedział, nikt nie zachodził. – Współczuję. – Gerard oparł się rękami o kolana. Wyglądał tak, jakby usilnie próbował się przed czymś powstrzymać. – Sukinsynujedenjebanyty. – Chyba trudno z czymś takim odprawiać msze – skomentował Zero. Połczyński wzruszył ramionami.

– Tylko prywatne – wyjaśnił. Witczak wyjął z portfela złożoną fotografię z nowicjatu. Obaj przysunęli się do poświaty, jaką dawała szopka. – To ojciec jest na tym zdjęciu? – Kurwakurwakurwa! – wyrzucił z siebie dyszkantem zakonnik. Witczakowi po plecach przebiegły dreszcze. Przez chwilę poczuł się tak, jakby wracała choroba. Upewnił się, że rano przyjął codzienną dawkę spowalniających ją leków. – Myślałem, że chce pan zapytać o zabójstwo biskupa – odparł Gerard, kiedy już trochę się uspokoił. Machnął ręką. – Nieważne. Tak. To zdjęcie z mojego nowicjatu. Z kuligu. Jego twarz odmieniła się pod wpływem uśmiechu. Nagle zaczął wyglądać jak zapijaczony klaun. Witczak nie mógł się nadziwić. – Wtedy przeorem był Paweł Kownacki, prawda? – zapytał. Gerard kiwnął głową, wciąż wpatrzony w zdjęcie. – A Tomasz Kobyliński prowincjałem – kontynuował Zero. – Dużo pan wie. Czemu wracamy do tamtych czasów? – zdziwił się mnich. – Próbujemy wyjaśnić te zbrodnie. Czasem trzeba cofnąć się do przeszłości. – Domyślam się, o co chce pan zapytać. – Gerard przystawił sobie fotografię do nosa, jakby chciał wyczuć zapach tamtych czasów. – O tamten nasz młodzieńczy bunt. – Poszło wtedy na noże – skomentował Witczak. – Stare pokolenie nie rozumiało nas, młodych – rozgadał się Gerard. – No, ja akurat taki młody wtedy nie byłem. Ale tak się czułem. Tym bardziej oburzyła mnie postawa starych wyjadaczy. – O co właściwie poszło? – Awykurwyjednejebane! – wrzasnął na cały głos zakonnik. Witczak się zorientował, że na schodach stoi starsza kobieta z dzieckiem trzymającym koparkę. Na krzyki dochodzące z kaplicy oboje zawrócili. – Przepraszam – dodał mnich. – Starzy traktowali nas jak tanią siłę roboczą. Niedorozwiniętych głupków, którzy nie potrafią zrozumieć tekstu Pisma Świętego. A wśród nas było sporo dojrzałej młodzieży. Z różnych ruchów. Oaza, ci z grup charyzmatycznych. – Doszło do napięć? – domyślił się Witczak. – Zajęliśmy refektarz – przytaknął Gerard. – Siedzieliśmy tam przez kilka dni, czekając na przyjazd prowincjała. Wypatrywaliśmy go jak Żydzi Mesjasza. – A co zrobił prowincjał? – Próbował nas spacyfikować. – Gerard zacisnął pięść. – Nic do niego nie trafiało. Był taki sam jak mistrz i przeor. Przesłuchiwali nas. Każdego po kolei. Próbowali wyłuskać prowodyrów. – A kto wam przewodził? Gerard podniósł zdjęcie i wskazał jednego z chłopaków. Masywnego, o budowie zapaśnika, z szerokim, amerykańskim uśmiechem człowieka sukcesu. – Siwczyk był naszym Wałęsą. Przyleciał z Chicago. Rozdawał pachnące mydła w kolorowych pudełkach. Ja dostałem kokosowe. To było coś! – I on napisał list? – spytał Witczak. Gerard był zaskoczony. – Wie pan o liście? Zero sięgnął do kieszeni, wyjął stamtąd rękopis. Zakonnik natychmiast wyrwał mu go z ręki, rozwinął, prędko przeleciał treść wzrokiem. Witczak z zażenowaniem zobaczył kapiące na kartkę łzy. – Ależ mieliśmy pewność siebie – westchnął Gerard. – Ten list miał wysłać socjusz. Napisali go tacy

dwaj młodzi. Jeden z nich jest teraz w Gruzji, drugi w Rzymie. Ale się nie przyznali. Siwczyk wszystko wziął na siebie. – Posunęliście się do ostateczności – podsumował Zero. – List nie został wysłany. Dowiedzieli się o nim przełożeni. I zdusili bunt. – Gerard jakby zapadł się w sobie. – Kto zdradził? – zapytał jeszcze Witczak. – To było w Boże Narodzenie. – Zakonnik spojrzał w kierunku żłóbka. – Wigilia była szczytem obłudy. Potem zwołali spotkanie. Jakoś dowiedzieli się o liście. Wiedzieliśmy o tym, choć nigdy nie powiedzieli tego wprost. Mówili, że Bóg jest wszędzie. Kto chce, może odejść. Następnego dnia bracia Słowacy wrócili do swojej prowincji. Zgorszeni. Razem z nimi wyjechało paru naszych. Nikt ich nie zatrzymywał. – Siwczyk także wyjechał? – domyślił się Zero, a Gerard pokiwał głową. – To było dla wszystkich wygodne, prawda? – Zeszło z nas powietrze. Zostaliśmy upokorzeni. Po świętach okazało się jednak, że zmienią nam mistrza i socjusza. To był ostatni nowicjat w Starym Brodzie. – Gerard oddał rękopis i fotografię. – Czemu teraz wszyscy milczą? – podpytywał jeszcze policjant. – W klasztorze nikt nie chciał ze mną rozmawiać. – Dziwi się pan? To była porażka całej kadry. Klęska starego stylu wychowywania młodzieży zakonnej. – Gerard oklapł zmęczony rozmową i wspomnieniami. – Nie widzę tu motywu dla rytualnych morderstw – przyznał sam przed sobą Zero. – Ja też – przytaknął zakonnik. – To taka kłótnia rodzinna, do której nikt nie chce wracać. – Czyli fałszywy trop – skomentował Zero. Gerard położył mu dłoń na ramieniu. – Fanatycy są wszędzie – przyznał. – Ale myślę, że nie wśród nas. Z Bogiem. Gerard nigdzie się nie wybierał, tylko dał do zrozumienia, że nie mają już o czym rozmawiać. Witczak pożegnał się i skierował do wyjścia. Na schodach usłyszał jeszcze wykrzykiwaną w jego stronę wiązkę przekleństw. – Kurwa mać! – Tymański padł na niewygodne krzesło w gabinecie naczelnika wydziału kryminalnego, nie zważając na awersję przełożonego do przekleństw. Niepomny na równie wielką nienawiść do papierosów sięgnął po wystającą mu z kieszeni paczkę i zapalił. Brwi Maluty wędrowały w zdumieniu w stronę zaczeski, gdy Hif zaciągał się głęboko z wyraźną przyjemnością. – Ale zjebany jestem. Naczelnik nie zaprotestował, choć dym niemile drażnił jego powonienie. Wstał, uchylił okno i przystawił nos do powstałej szpary, przez którą do gabinetu dostawało się mroźne, ale świeże powietrze. Nie, jeszcze nie teraz, pomyślał. Nie poddam się. Odwrócił się do siedzącego na krześle podwładnego, który najwyraźniej mocno się zapomniał. – Mów. Hif zaczął machać łapą, próbując rozgonić dym, zgasił niedopałek w filiżance szefa. – Zatrzymaliśmy dziesięć osób – zaczął swój raport. – Przeszukaliśmy sześć prywatnych lokali. Znaleźliśmy ulotki ze zdjęciami martwych płodów, takie same plakaty. Pistolet o kalibrze zgodnym z narzędziem, za którego pomocą dokonano czynu zabronionego na biskupie. Posłaliśmy sprzęt do analizy. Mamy dowody wskazujące na plany szeroko zakrojonej akcji protestacyjnej pod pięcioma warszawskimi lecznicami, w których odbywają się legalne zabiegi aborcji. Maluta nie wytrzymał. Usiadł, zakrył dłonią zmęczoną twarz. – Macie doktora?

Hif odsunął się razem z krzesłem. Wiedział, że szef będzie zły. – Nie – odparł zmęczonym głosem. – Ale rozpytujemy zadymowców. – Do wieczora chcę wszystkie notatki służbowe tu. – Naczelnik wskazał blat swojego biurka. Hif wstał, kiwnął głową, wykonał gest, jakby miał zamiar zasalutować, ale go powstrzymał. Wybiegł z gabinetu starego. Agnieszka Cynowska wpatrywała się w zielone tęczówki niebrzydkiej dziewczyny, która siedziała z miną męczennicy po drugiej stronie jej biurka. – Czy ty nie rozumiesz, kobieto – kontynuowała zaczętą myśl Cyna – że wystarczy powiedzieć, skąd mieliście ten pistolet, i będziesz mieć spokój? Dziewczyna zamrugała długimi rzęsami, poprawiła fryzurę i wzruszyła ramionami. – Chciałabym dostać Pismo Święte – oznajmiła spokojnie. Cyna zmrużyła oczy, próbując się opanować. – Możesz co najwyżej dostać ode mnie kodeks karny – palnęła. Chciało jej się palić, ale nie mogła. Wiedziała, że dziewczyna oskarży ją o łamanie praw człowieka albo zasad BHP. – Pani jest agresywna – odparła działaczka. – Agresywna to ja dopiero zaczynam być. Jak cię słucham, awruk! – warknęła policjantka. Drzwi się uchyliły ze skrzypieniem, do pokoju zajrzała nieproporcjonalnie mała głowa osadzona na szerokich ramionach sztangistki. Misia. – Zajęta jesteś – zagaiła. Cyna, odwróciwszy się, kiwnęła głową, zezując na przepytywaną. – No raczej – odparła zdawkowo. – To pogadamy później – zapowiedziała się Kostkiewicz. – Jasne. – Aga z wolna pokiwała głową. Misia zniknęła za drzwiami. Cyna odwróciła się do zielonookiej. – Namyśliła się pani? – zapytała. Kobieta przymknęła oczy. – Nie. Rozsierdzona Cynowska przywaliła z całych sił otwartą dłonią w blat biurka. Stojący na krawędzi kubek z herbatą zachwiał się i spadł na podłogę. Kolejny, pomyślała Cyna. Michalina na brzęk tłuczonego kubka przystanęła na korytarzu, chwilę nasłuchiwała, zastanawiając się, czy nie powinna zawrócić. Ale nie chciała niepotrzebnie interweniować, być może była to część strategii rozpytywania. W tym momencie otworzyły się drzwi następnego pomieszczenia, siedzący przy nich aspirant wstał. – Proszę odprowadzić na dołek. – Młody przepuścił w progu mężczyznę w koszulce z nadrukiem zwiniętego płodu na tle krwistej plamy. Po chwili aspirant i zatrzymany zniknęli w korytarzu. – Panie Adrianie… – Misia zagadnęła Młodego, który zdradzał oznaki przemęczenia. – A, pani Michalina! – Podszedł ze słabym uśmiechem do psycholożki. – Przepraszam, że przeszkadzam. – Misia postarała się o swój najlepszy uśmiech. Machnęła sporą dłonią. – Może przejdziemy na ty? Co będziemy sobie panować? Mączka zdezorientowany, ale i skrępowany, zaczął nerwowo wycierać spocone dłonie o dżinsy. – Chętnie. Dzięki. – Wyciągnął w stronę Michaliny prawicę. – Adrian jestem. Ale możesz mi mówić po prostu Młody.

Ścisnęła w żelaznym uścisku wąską dłoń policjanta. – Misia. Znalazłbyś dla mnie chwilkę? – poprosiła, szczerząc zęby. Weszli do pokoju, z którego przed chwilą wyszedł. – Zaraz przyprowadzą kolejnego – zastrzegł. – Masz ze swojego komputera dostęp do KSIP-u5? – spytała, przyjmując poczęstunek sokiem winogronowym, za którym nie przepadała. 5 Krajowy System Informacji Policyjnej.

Młody odpalił swojego laptopa. – Tak. Z tą nową nakładką, przez którą się co chwila wykrzacza – odparł, sięgając po ciastko czekoladowe, które chował w szufladzie. Wyciągnął opakowanie w stronę gościa. Misia podziękowała odmownym gestem, wskazując swą potężną sylwetkę. – Chciałam coś sprawdzić, ale nie mam uprawnień – wyjaśniła. – To zapraszam. – Mączka włączył aplikację. Misia przesiadła się tak, żeby widzieć ekran komputera. – Pomyślałam, że może znajdziemy coś o tej dziewczynie – zaczęła. Młody pokiwał domyślnie głową. – Tej, o której mówiłaś na zebraniu? Potwierdziła, podając numer katalogowy z archiwum. W oknie programu pokazały się informacje o umorzonej sprawie, bez podania żadnych szczegółów. Pole „opis” zostało niewypełnione. – Widocznie policjant zamykający sprawę nie zadał sobie trudu, żeby wypełnić – wyjaśnił Młody. – A może sprawdzimy osoby zaginione? – spytała jeszcze, nie kryjąc rozczarowania. – Tylko oficjalnie zgłoszone zaginięcia – odparł Młody, pogryzając ciastko. Wrzucił odpowiednie zapytanie. Zobaczyli przed sobą zdjęcia setek osób, które rozpłynęły się w powietrzu w ciągu kilku ostatnich lat. Próbowali zawęzić kryteria poszukiwania, ograniczyć czas do kilku miesięcy przed i po ukazaniu się artykułu o topielcu. Nie znaleźli jednak poszukiwanej młodej kobiety zza wschodniej granicy. – Może jeszcze Itaka coś będzie miała – zaproponował na koniec Mączka. – Już gadałam z kobietą z Itaki – powiedziała Misia. – Czyli raczej mi nie pomożesz, co? Adrian przekrzywił głowę, strzepał okruszek leżący mu na koszuli. – No, jakby nie – stwierdził. Michalina skierowała się w stronę drzwi. – To nie będę przeszkadzać. – Już miała wyjść, kiedy przyszedł jej do głowy pewien pomysł. – A mógłbyś stworzyć mi listę skazanych lub podejrzanych w dwóch różnych sprawach w całym kraju, z paru ostatnich lat? – zaproponowała. – O jakie przestępstwa chodzi? – dopytał Młody. – Można ustawić filtr tak, żeby pokazywał osoby zamieszane, powiedzmy, w kradzież samochodu i czyny lubieżne na zwłokach? – Misia zawróciła do biurka, najwyraźniej podniecona swoim pomysłem. Mączka kiwnął głową, przystąpił do ustawiania zapytań, odznaczając kolejne pozycje i wpisując numery paragrafów kodeksu karnego. Kliknął klawisz „enter”, kursor zamienił się w obracający się symbol klepsydry, po czym system wypluł wyniki przeszukiwania. Jeden rekord. – Wyskoczył gość skazany za kradzież samochodu. Dostał wyrok w zawieszeniu. Parę miesięcy później był przesłuchiwany w sprawie zbezczeszczenia zwłok. Michalina z wrażenia usiadła na odstawionym wcześniej krześle. Przysunęła się na nim do monitora.

– Naprawdę? – wychrypiała. Zaschło jej w gardle. Poratowała się resztą soku ze szklanki. – Wykluczono go z kręgu podejrzanych – wyjaśnił Mączka, odczytując napisane maczkiem informacje pod zdjęciem. – Jakaś dziwna sprawa. Ktoś rozkopał grób młodej dziewczyny i uciął jej włosy. – Możesz mi to wydrukować? – poprosiła Misia, wciąż chrypiąc. – Jasne. – Kursor powędrował w stronę ikony drukarki. Witczak stał w korytarzu wzniesionego na początku dwudziestego wieku budynku, który najwyraźniej przetrwał zawieruchę wojenną. Strażnik, który wcześniej otworzył mu zabezpieczone kratą metalowe drzwi, przeprowadził go przez wewnętrzny ogród pod czujnym okiem kilku kamer i pozostawił przed gabinetem kierowniczki. Krótko ostrzyżona, niska sześćdziesięciolatka mocno uścisnęła Witczakowi dłoń i zaprosiła go do środka. – Rozumiem, że chce pan rozmawiać z Markiem Maciążkiem? – upewniła się, spoglądając na legitymację służbową gościa. Zmieniła okulary i zbliżyła się do tablicy korkowej, na której wisiały różne kolorowe tabelki. – Będzie na noc. – Czyli o której? – Witczak pamiętał ze szpitala, że nocne dyżury potrafią zaczynać się w południe. – O szesnastej – odpowiedziała, lustrując jego niepraną od wielu dni odzież, potargane włosy i nieogoloną twarz. Pomyślał, że była o krok od zaproponowania mu skorzystania ze służbowego prysznica i pralni. Nic jednak nie powiedziała. – W takim razie będę o tej godzinie – zdecydował i wyszedł. Misia wyczekała na odpowiedni moment i zapukała do pokoju przydzielonego Cynie na czas przesłuchań. – Wolna? – zapytała. Aga siedziała z nogami na stole, popijała kawę i jadła przyniesione jej przed chwilą kanapki. – Zjechana jestem jak wół – odparła, wskazując Michalinie krzesło przeznaczone dla przepytywanych. Zanim Misia zajęła miejsce, położyła na biurku przed Cyną wydruk, który niedawno dostała od Młodego. Na niewyraźnym zdjęciu widniała znajoma twarz, obok wszystkie dane Norberta Paczuskiego. Agnieszka oblała się kawą. Zajęły się serwetkami, suszeniem papierów i wycieraniem ubrania i stołu. Dopiero potem Cyna, już jako tako opanowana, spojrzała uważnie na zdjęcie. – Kto to jest? – zapytała Michalinę. – Myślę, że powinnyśmy go sprawdzić – oznajmiła podnieconym głosem psycholożka. – Pamiętasz, jak ci mówiłam, że w sprawach Kolekcjonera i Patrona sporo jest kradzionych samochodów? Cyna przytaknęła z nietęgą miną. – Pomyślałam, że warto sprawdzić w systemie, czy są tam osoby zamieszane w kradzieże samochodów i jednocześnie powiązane ze zbezczeszczeniem zwłok. I wyrzuciło mi tego osobnika – z rosnącą dumą oświadczyła Michalina. – Wyrok w zawieszeniu za kradzież jakiegoś auta – podsumowała Agnieszka. – Nie tylko – z nadgorliwością odkrywcy Misia wskazała odpowiedni fragment. – Facet był przesłuchiwany w związku z incydentem rozkopania grobu jakiejś małolaty, która popełniła samobójstwo. Ktoś w nocy otworzył trumnę i uciął sporą część włosów ze zwłok. Cynowska pokiwała z uznaniem głową. – Gratuluję pomysłu – szepnęła, nie wiedząc, jak ratować sytuację. Misia kręciła się nerwowo po całym pokoju, najwyraźniej nie potrafiła usiedzieć w miejscu. – Facet jest z Warszawy. Masz czas, żebyśmy do niego pojechały? Samej mi nie wolno. Zresztą się

boję. – Kucnęła obok Agnieszki i spojrzała na nią prosząco, jak dziecko domagające się prezentu. Aga westchnęła ciężko. – Zarobiona jestem. Wiesz, w sprawie Patrona – odparła ostrożnie. Kostkiewicz nie traciła entuzjazmu. – Dobra, to poproszę Młodego. – Zacisnęła pięść, gotowa do akcji. Cyna spanikowała. – Nie, nie! Spoko. Tylko obrobię się z papierami! – Złapała Kostkiewicz za ramię. – Jutro? Misia wstała, znowu chodziła od okna do biurka, podniecona niczym ogar na tropie. – Strasznie się boję. Ale tak! Jutro! – Podskoczyła z podniecenia, aż Cynowska przestraszyła się, że coś jej się stanie. – Może powinnam zaraportować Tymańskiemu albo Malucie, jak myślisz? – Nie, to może być ślepy trop! – krzyknęła Cyna. – Jutro tam pojedziemy. Najwyżej, wiesz, chwała będzie większa. A jeśli to kulą w płot, nikt nie będzie wiedział. Misia wpatrywała się w koleżankę okrągłymi niebieskimi oczami. Nic nie odpowiedziała, a Cynowska przestraszyła się, że psycholożka zaczęła ją o coś podejrzewać. – Ale jestem nakręcona – wyszeptała Misia i Agnieszka odetchnęła z ulgą. – Kiedyś chciałam zdawać do szkoły policyjnej, wiesz? – Nie wiedziałam. Ale ja też się nakręciłam. Może powinnaś aplikować o etat mundurowy? – zaproponowała Cyna z uśmiechem. Misia odwróciła się, zapatrzona w podwórze za oknem. – Wystarczy, jak Wardal dopuści mnie do robienia profili – przyznała spokojnie. Śnieg sypał już całą dobę, robiła się prawdziwa zima. Witczak kilka godzin kręcił się w okolicach domu dla trudnej młodzieży. Zmarzł, dlatego ucieszył się, kiedy o szesnastej mógł wrócić do ogrzewanego wnętrza placówki. Strażnik rozpoznał go i bez pytania wpuścił do środka. Komisarz już znał drogę do pokoju wychowawców, który sąsiadował z gabinetem kierowniczki. Zastał tam dobrze zbudowanego trzydziestoparolatka czytającego jakiś tygodnik. – Pan Maciążek? – upewnił się Zero. Mężczyzna kiwnął głową i odłożył periodyk, jak się okazało, „Politykę”. – Monika wspomniała, że pan przyjdzie. – Wstał i przywitał się z gościem. Miał duże bicepsy i wysklepioną klatkę piersiową. Zero pokazał swoją legitymację. – Chodzi mi o dwóch takich, co okradli kościół – sparafrazował tytuł starej książki. – A tak! – przypomniał sobie wychowawca. – Przesłuchiwaliście ich ostatnio w Starym Brodzie. Kojarzę. – O nich mówię – przytaknął komisarz. – To ja z nimi rozmawiałem. Maciążek obdarzył gościa uważnym spojrzeniem. Miał twarz człowieka prostego, ale wykształconego. – Jakieś pytania? – zachęcił. – Podobno odebrał im pan komórkę. Mam na myśli aparat telefoniczny – sprecyzował Zero. Na policzkach wychowawcy pojawiły się nieregularne zaczerwienienia. – Tak panu powiedzieli? Witczak wyczuł, że Maciążek chce zyskać na czasie. – Rozumiem, że taka jest procedura – odparł uspokajająco. – Tylko, rozumie pan, ten telefon jest dowodem w sprawie. Maciążek uśmiechnął się chytrze. – Wkręcili pana. – Rozłożył dłonie w bezradnym geście. – To młodzi przestępcy, wie pan, jak oni

kłamią. Witczak zrobił zasmuconą minę. Przez chwilę milczał, jakby nie wiedział, co odpowiedzieć. Wydawało się, że zbiera się do wyjścia. – Podszedłem ich – odparł w progu. – Umiem z takimi rozmawiać. Nie sądzę, żeby kłamali – oświadczył, zmazując pewny siebie uśmiech z twarzy Maciążka. Wychowawca sięgnął do kieszeni, z której dobył pęk kluczy. – Dobrze, sprawdzimy w depozycie. Wyszli. Gdzieś na drugim piętrze rozległy się odgłosy kłótni, krzyki, w końcu głośne śmiechy. Maciążek spojrzał na zegarek. – Mają teraz godzinę dla wspólnoty. Nic się nie dzieje – zapewnił. Podeszli do kolejnych drzwi, wychowawca otworzył je kluczem, ukazując niewielkie pomieszczenie z metalowymi regałami o półkach zawalonych przedmiotami w opisanych foliowych torbach. Maciążek znalazł odpowiednie miejsce, sięgnął po leżący tam pakunek, przystawił Witczakowi do oczu. – Widzi pan. Żadnego telefonu – oznajmił. Zero złapał go za poły koszuli i przyparł do regału. – Słuchaj, kolego – wysyczał, wykrzywiając twarz jak zwierzę, które udaje groźniejsze, niż jest w rzeczywistości. – Jak masz ten aparat, to po prostu mi go daj, jasne? Maciążek w pierwszej chwili był tak zdezorientowany, że poddał się atakowi, wkrótce jednak się opamiętał i odepchnął policjanta. – Wierzy pan temu marginesowi? – odparł obrażonym tonem. Zero wycelował w niego palec. – Współpracuj, kurwa, rozumiesz?! Maciążek mierzył go coraz bardziej rozdrażnionym spojrzeniem. Witczak zdawał sobie sprawę, że jego losy się ważą, zastanawiał się, czy wychowawca odważy się go zaatakować. – Zgłoszę pana zachowanie do przełożonych – ostrzegł Maciążek. – Masz tę komórkę czy nie?! – Witczak wrzasnął tak, że odgłosy zabawy na piętrze wyżej na chwilę ucichły. Maciążek wpatrywał się w policjanta. Zmarszczył czoło. W końcu sięgnął do tylnej kieszeni spodni, na otwartej dłoni pojawił się telefon. – Mądra decyzja – pochwalił go Witczak. – Zastanowię się, co z panem zrobić. Razem z kierowniczką. – Drań – stęknął płaczliwie Maciążek. Witczak wycofał się na korytarz, zostawiając wychowawcę samego w magazynie depozytów. Agnieszka słuchała skrzypienia śniegu pod nogami. Na gałęziach starych drzew odzywały się wrony, jakiś facet siedzący w samochodzie kłócił się z żoną przez telefon. Szła ulicą Raszei w stronę domu, w którym swój azyl miał Kolekcjoner. Musiała tam wrócić. Kiedy skręciła w Ringelbluma, przypomniała sobie rozmowę z Michaliną i przestraszona, że Kostkiewicz może wpaść na pomysł porozmawiania z partnerką Paczuskiego, postanowiła wyprzedzić zdarzenia. Wyjęła komórkę i zadzwoniła. – Rozmawiałyśmy parę dni temu o pani konkubencie – zagaiła. – Coś nowego? Pojawił się? Proszę się uspokoić. Szukamy go. Mam dla pani radę. – Schowała się przed wiatrem za załom budynku, upewniając się, że nikt nie nadchodzi. – Norbert jest podejrzany o udział w serii napadów na placówki bankowe. Osaczamy go. Jest niebezpieczny i ma broń. Najlepiej niech pani wyjedzie z miasta na parę dni. Gdzie może się pani zatrzymać? U matki w Radomiu? Byłoby doskonale. Najlepiej jeszcze dziś. Zadzwonię do pani, jak będzie po wszystkim. Dziękuję. Rozłączyła się. Odczekała chwilę w tym samym miejscu, zdenerwowana sytuacją, w którą się wplątała.

W każdej chwili mogła pozostawić rzeczy swojemu biegowi, ba, może nawet powinna. Odejść, zająć się sprawą Patrona. Poczuła podmuch zimnego wiatru na twarzy niczym chlaśnięcie, grudki lodu wbiły się w skórę. Nie, nie może odpuścić. Glista musi ponieść karę. Weszła na czwarte piętro. Pamiętała, jak śliska jest posadzka na galerii, tym razem przytrzymała się poręczy. Kiedy znalazła się w ciemnym wnętrzu, weszła do łazienki, świecąc sobie latarką. Z torebki foliowej wyjęła przedmioty zabrane z mieszkania Glistowskiej – męski grzebień położyła na półce, do szklanki ze szczoteczką do zębów wrzuciła jednorazową maszynkę do golenia. Za wychodzącym na galerię oknem usłyszała kroki. Odruchowo zasłoniła latarkę. Przymknęła oczy w oczekiwaniu. Ktoś stanął w załomie korytarza między drzwiami do mieszkania Paczuskiego a drzwiami sąsiadów. To na pewno mieszkaniec lokalu obok, powtarzała sobie. Zaraz wejdzie do siebie i będę mogła uciec. Jeszcze chwila i… Szczęk klucza w zamku. Pamiętała, że zamknęła za sobą. A teraz ktoś wszedł i zapalił lampę w przedpokoju. Agnieszka wycofała się w stronę kabiny prysznicowej. Pas światła wpadł przez szparę pod drzwiami do łazienki. Kucnęła. Obok był kosz na brudną bieliznę. Pusty. Jak najciszej weszła do środka i skuliła się, nasuwając płaską klapę. Było niewygodnie, ale najważniejsze, że się zmieściła. Czuła, jak powoli drętwieją jej nogi. Z reszty mieszkania dochodziły kroki, potem nastąpiła długa pauza. Intruz nad czymś pracował, dochodziły dźwięki walenia, szamotania. W końcu ktoś otworzył drzwi do łazienki, zapalił światło. Przez chwilę Aga myślała, że zemdleje ze strachu. Szum lecącej do umywalki wody, poruszenie szklanej mydelniczki, chlupotanie, kaszlnięcie, pierdnięcie, w końcu cisza. Facet. Raczej facet. Stał tuż obok, nad nią. Nie mył już rąk. Rozglądał się. Czuła na sobie jego spojrzenie, wydawało jej się, że jego wzrok zatrzymał się na koszu. Wreszcie usłyszała ruch, zamykanie drzwi, pstryknięcie wyłącznika, zapadła ciemność. Odetchnęła. Odważyła się unieść pokrywę kosza i zobaczyła, jak gaśnie światło w przedpokoju. Jeszcze odgłos przekręcanego zamka i została sama. Wstała, przez chwilę musiała odczekać, aż krążenie usunie ból w nogach. Wyszła z kosza na bieliznę, wysunęła głowę na korytarz. Oświetliła latarką ciemności, z których wydobyły się zarysy mebli w salonie i otwarte drzwi do pokoju z chłodziarką. Przypomniała sobie, jak zastanowił ją działający zegar z kukułką. Czyżby miała rację? Czyżby ktoś przyjechał tu specjalnie, żeby nakręcić mechanizm sprężynowy? Nic z tego nie rozumiała, postanowiła jednak sprawdzić, co się zmieniło w sypialni. Ostrożnie weszła do środka, otworzyła pokrywę urządzenia chłodniczego. Ciało blogerki leżało wciąż na plecach. Różnica była zasadnicza – ktoś odciął kobiecie głowę. Późnym wieczorem Witczak i Hif jechali Mordą w stronę Mokotowa. Zaparkowali na Gagarina, niedaleko domu, w którym mieszkał komisarz. – Nie zapraszam – odezwał się Zero. – Odłączyli mi prąd. – Co teraz? – Hif uchylił okno i zapalił. Poczęstował kolegę, który nie odmówił. – Wrócę do klasztoru – odparł. – Muszę tam jeszcze pobyć. Tymański posłał mu zdumione spojrzenie. – Nawróciłeś się czy jak? Witczak przymknął oczy. Był jak bezdomny pies, który szuka swojego miejsca na świecie. Stara buda przypominała o niewesołej przeszłości. W zasadzie nie miał gdzie się podziać. – To nie jest kwestia religii – odpowiedział. – Muszę sobie wszystko na nowo poukładać. – Nie powinieneś jednak do lekarza? Wiesz, o czym mówię – zaproponował ostrożnie Hif. – Do doktora Kamińskiego? – Zero przypomniał współwłaściciela Tranquilii. – Nie wiem, co ci poradzić, stary – przyznał Tymański, wypuszczając kłąb gryzącego dymu. Witczak sięgnął do kieszeni.

– Mam prośbę. – Zważył w ręku telefon komórkowy. – Zdobyłem, trochę nieoficjalnie, pewną komórkę. Zleceniodawca kradzieży ornatu dał ją w prezencie tym dwóm szczeniakom, którzy włamali się do kościoła. Tymański gwizdnął. – Zrobimy, żeby to było oficjalnie – zaproponował, odbierając przedmiot. – Napiszesz mi notatkę służbową. – Wychowawca w poprawczaku ją im ukradł. – Witczak podał adres zakładu i nazwisko Maciążka. – Takim to zawsze wiatr w oczy i chuj w dupę – skomentował Tymański. – Ten gad na pewno wszystko wyczyścił, ale i tak może Generał powinien zapuścić na niej swoje programy. Wiesz, o czym mówię – zakończył Witczak cytatem. Hif pokiwał brodatą głową. – Nie chcesz na piwko do mnie? – zaproponował. Witczak uśmiechnął się, ale odmówił. Spojrzał na zegarek. – Wiem, że to sporo kilometrów, ale nie mógłbyś mnie zawieźć do Starego Brodu? – zaproponował nieśmiało. – Klient nasz pan. – Hif uruchomił toyotę i wykręcił na skrzyżowaniu. Za plecami Cynowskiej odezwała się sztuczna kukułka. Aga aż podskoczyła. Podeszła do drzwi wyjściowych. Zasuwka ani drgnęła. Zdenerwowana Cyna szarpnęła za klamkę. Drzwi były zamknięte od zewnątrz na jeden z tych zamków, których nie dało się otworzyć od środka. – O awruk ćam! – zaklęła, czując napływające do oczu łzy. Była w cholernej pułapce, sama w mieszkaniu z dwoma zwłokami. Tylko nie panikować! – pomyślała. W gruncie rzeczy nie było tak najgorzej. Miała klucz. Przypomniała sobie o wąskim oknie w łazience wychodzącym na łączącą wejścia do wszystkich mieszkań galerię. Okazało się, że można je było tylko uchylić. Owszem, mogła zniszczyć mechanizm zamka, ale fakt ten nie umknąłby uwagi techników policyjnych, a tacy, była tego pewna, wcześniej czy później do tego mieszkania wejdą. Otworzyła drzwi balkonowe i wydostała się na zewnątrz. Stojąc na mocno za niskiej jak na obecne standardy bezpieczeństwa barierce, chwyciła się krawędzi dachu. Z całych sił podciągnęła się, wytężając bicepsy. Przez chwilę jej życie zależało tylko od siły mięśni. Udało jej się zahaczyć czubkiem buta o krawędź dachu i po chwili dyszała na górze. Z przewodów wentylacyjnych zerwało się kilka przestraszonych gołębi. Przeszła na drugą stronę bloku, tę, po której ciągnęła się galeria. Sprawdziwszy, czy nikt nie idzie, opuściła nogi, przez chwilę nieudolnie szukała stopami barierki, wreszcie udało jej się na niej stanąć. Skoczyła i znalazła się naprzeciwko zadziwionej dziewczynki w palcie i różowej czapce, która wyszła z mieszkania naprzeciwko. Patrzyła na Cynowską szerokimi oczami niczym na zjawę. – Przepraszam – bąknęła Aga, odwróciła się i ruszyła w stronę klatki schodowej. Musi wrócić, żeby zamknąć ten cholerny balkon. Z kamienicy na Pankiewicza wyszła ubrana w minispódniczkę, która odsłaniała nogi w cienkich czerwonych rajstopach. Na ramionach miała kusą rozpiętą kurteczkę ukazującą głęboki dekolt i wyeksponowany biust. Mimo że nie padało, rozłożyła różową parasolkę i zdenerwowana czekała na limuzynę, która miała niebawem nadjechać. Jednak sekundy, a potem minuty oczekiwania przedłużały się w nieskończoność. Minęło ją kilka samochodów, jacyś mężczyźni próbowali z nią rozmawiać, lecz zbywała ich niecierpliwymi gestami. W końcu długi wóz wtoczył się Nowogrodzką, przystanął na skrzyżowaniu i na wysokości nowoczesnej plomby, wybudowanej za teatrem Roma, skręcił

w Pankiewicza. Jechał z minimalną prędkością, jakby kierowca szukał wolnego miejsca parkingowego. Wyszła na środek ulicy i zamachała ręką. Wóz zbliżył się niespiesznie i zatrzymał tuż obok. Przyciemniana szyba w oknie pasażera obok kierowcy opuściła się na całą szerokość. Dziewczyna pochyliła się i zobaczyła dziobatą twarz starszego mężczyzny za kierownicą, który obrzucił ją pogardliwym spojrzeniem. – Zmywajcie się – powiedziała władczym tonem, którego zapewne się nie spodziewał. – Co się stało? – zdążył jeszcze zapytać. – Człowieku, co cię to, kurwa, obchodzi? – wyszeptała z rosnącą irytacją w głosie. – Już was tu nie ma! Kierowca wymienił porozumiewawcze spojrzenie z ludźmi zajmującymi tył limuzyny, zamknął okno i w takim samym tempie, jak przyjechał, ruszył w stronę Alei Jerozolimskich. Dziewczyna, kołysząc się na dziesięciocentymetrowych obcasach, podeszła do drzwi wiodących na klatkę schodową eleganckiej kamienicy. Czekał tam mężczyzna ubrany w klubową marynarkę. – Pojechali – powiedziała, ocierając wierzchem dłoni mokry nos. – Zjeżdżaj stąd – wysyczał tamten. – Psy już tu jadą. Hif odebrał telefon, przeklął i zawrócił na trasie. Wskazał Witczakowi schowek, z którego Zero wyjął niewielki prostokątny przedmiot, otworzył okno i umieścił go na dachu Mordy. Syrena zawyła, niebieska poświata rozbłysła, Tymański dodał gazu i popędził w stronę Warszawy. Wjazd z obu stron Pankiewicza został już oddzielony przez policyjny kordon. Zaparkowali na środku ulicy. Wokół kręciło się sporo mundurowych, ktoś wskazał im wejście do kamienicy, funkcjonariusz w progu zażądał od nich legitymacji. Weszli na marmurową klatkę schodową i ruszyli na pierwsze piętro, wprost do otwartych drzwi apartamentu. Na korytarzu kłębił się tłum znajomych twarzy z prokuratury i Komendy Stołecznej. Ktoś ruchem głowy wskazał im wejście do salonu. Tam czekali już Cyna i Młody, którzy najwyraźniej zjawili się pierwsi. Stali oniemiali, wpatrzeni w to, co widzieli za progiem. W pomieszczeniu panował półmrok, nie działała lampa, jedynym źródłem jasności była poświata wpadająca przez wychodzące na ulicę okno. W powietrzu unosił się słodkawy zapach krwi, który Witczakowi skojarzył się z wydarzeniami w klasztornym chlewie. Na podsufitowym haku, pierwotnie przeznaczonym dla żyrandola, teraz podwieszony był bloczek, przez który przechodziła solidna linka żeglarska, z jednej strony przytroczona do potężnego wkrętu wwierconego w posadzkę. Drugi koniec zaciskał się pętlą wokół stóp nagiego, wiszącego głową w dół mężczyzny. Pod zwłokami na drewnianym parkiecie lśniła wielka plama krwi. Ofiara przed śmiercią była torturowana. Z barków zwisały zdarte płaty skóry, na podłodze widać było odcięte palce. Najbardziej przerażającym widokiem była twarz o odciętym nosie i wargach oraz wykłutym oku zwisającym na nerwie wzrokowym. Jeszcze więcej krwi znajdowało się na prześcieradle wielkiego łoża, które stanowiło główny mebel pomieszczenia. Na krawędzi i boku widać było zastygnięte czerwone strugi. Cała czwórka stała niezdolna do wypowiedzenia słowa. Słychać było cichą muzykę. Zero rozpoznał chorał gregoriański, nie mógł jednak zlokalizować źródła dźwięku. Usłyszeli za sobą harmider, jakby ktoś się przepychał. Grupa w czerwonych strojach przeciskała się przez szpaler policjantów. Tymański rozpoznał doktora Bąka, tego samego, którego spotkali kilka dni temu na Marywilskiej. – Stan! – zawołał lekarz swojego pomagiera o chwiejnym kroku. – Pomóż, trzeba go zdjąć! Pielęgniarz odwiązał sznur i ostrożnie, powoli opuścił ciało na podłogę. Lekarz je asekurował, wkrótce jego ubranie pokryły lepkie, ciemne plamy. Bąk przystąpił do sprawdzania oznak życia. – Mam puls! – wrzasnął. – Stan, niech ktoś leci po nosze!

Pielęgniarz wydał polecenie dziewczynie, która stała w progu, również ubrana w czerwony strój. – Z takim ubytkiem skóry i tak nie ma wielu szans – komentował opanowanym tonem lekarz. – Rurka intubacyjna! Kiedy wyjmował najwyraźniej odcięty język, policjanci się odwrócili. Tymański zarządził odwrót, wyprosił wszystkich stojących w korytarzu, sam z Cyną i Młodym przeszedł do pomieszczenia obok. Nikt nie musiał wydawać polecenia, żeby niczego nie dotykali. Szeptali nerwowo na środku pokoju, wyposażonego podobnie jak poprzedni tylko w wielkie łoże, szafki nocne i kilka krzeseł. – O awruk! Byliśmy przekonani, że facet nie żyje! – tłumaczyła się Cyna. – Sprawdzałem puls! Naprawdę! – płaczliwie powtarzał Młody. – Dostanie się nam, kurwa – obiecał bezmyślnie Hif. Witczak spróbował go uspokoić. – Kto was wezwał? – zapytał rzeczowo. Cyna spojrzała nieco bardziej przytomnym wzrokiem. – Kierownik lokalu na dole – odparła słabym głosem. – Ofiara to nasz doktor? – zapytał gniewnie Hif. Popatrzyli po sobie. Nikt nie miał na to dowodów, ale wszyscy byli przekonani, że to Dynacki. – Jaki to, kurwa, święty? – Andrzej? – odparła Cyna. – Ale nie wiem, jaki Andrzej – przyznała. – Tortury musiały trwać kilka godzin – zorientował się Witczak. – Dokładnie tyle, ile zmarnowaliśmy na przesłuchania tych katolickich pojebów – zdał sobie sprawę Tymański. – Przepytałam tego kierownika. Mieszkanie należy do klubu. Przez cały dzień stało puste. Przygotowane na przyjęcie jakichś klientów. Nikt tu nie wchodził. – Cyna spojrzała do swojego notatnika. – Rozpytamy kierownika i właściciela – zadecydował Hif. Witczak stał osamotniony na głównym korytarzu drugiego piętra starego budynku komendy i nie zważając na zakazy, palił papierosa. Popiół strącał do kubka po herbacie. Dłonie mu drżały. Poczuł czyjś dotyk w ramię. Obok stała niska brunetka, Dorota Malicka. Wymienili niewyraźne uśmiechy. – Na służbie? – zapytała cicho, łagodnie. Pokręcił głową. – Urlop, jak pamiętasz. – Umilkł na chwilę. – Się porobiło, co? – mruknął. – Wiesz, w jakim stanie jest ofiara? – Na stole operacyjnym – wyjaśniła. – Chodź – pociągnęła go za rękaw, kiedy zdusił na dnie kubka niedopałek. – Posłuchamy. Przeszli do pomieszczenia sąsiadującego z głównym pokojem przesłuchań, w którym na monitorze można było śledzić przebieg rozmowy toczącej się za ścianą. Na ekranie zobaczyli zgrzebne wnętrze, za niewielkim stołem siedzieli Hif i Cyna naprzeciwko nieznanych trzech mężczyzn, z których jeden ubrany był w elegancką klubową marynarkę. Z głośnika wydobył się chrapliwy głos Tymańskiego. – Od kiedy wynajmowaliście te pomieszczenia? Malicka puknęła w monitor w miejscu, gdzie widać było siedzącego najbardziej po prawej mężczyznę. – To Antoni Geber, niezła papuga – wyjaśniła. – Od dwunastu lat. Dostarczymy umowę – odezwał się pierwszy z rozpytywanych, mężczyzna o ostrych, arystokratycznych rysach. Witczak domyślił się, że to właściciel klubu na parterze. – Prowadzicie agencję towarzyską? – wypalił agresywnym tonem Tymański. Zapadło milczenie.

– Odradzam moim klientom udzielenia odpowiedzi – wyjaśnił pewnym siebie tonem Geber. – Może być wykorzystana przeciwko nim. – Jesteście zamieszani w brutalne morderstwo. – Hif spojrzał na adwokata. – Niech pan doradzi swoim klientom, żeby zaczęli mówić, jeśli nie chcą spędzić następnych dwudziestu pięciu lat za kratkami. Adwokat pochylił się do ucha sąsiada i zaczął coś szeptać. – Mieszkanie było oddane do dyspozycji niektórych gości – wyjaśnił po konsultacjach kierownik, łysawy facet przy tuszy. – Jakich gości? – zainteresował się Hif. – Gości naszego klubu – wyjaśnił ten o nobliwym profilu pooranej bruzdami twarzy. – Jeśli ktoś życzy sobie spędzić wieczór w spokojnej, intymnej atmosferze, my mu to zapewniamy. – Wliczacie towarzystwo kobiet? – dodała swoje trzy grosze Cynowska. – Zatrudniamy kelnerki i tancerki – wyjaśnił kierownik. – I chce mi pan powiedzieć, że na górze, w pokojach z łóżkami, odbywają się tylko pokazy tańca? Zapadła chwila ciężkiego jak ołów milczenia, w którym po chwili zabrzmiało pojedyncze, nieszczere „Tak” ze strony jednego z mężczyzn. – Taksówkarz nas poinformował – odezwał się Tymański, zaglądając do swojego notatnika – że chwilę przed waszym telefonem pod wejście do klubu podjechała limuzyna. Jakaś dziewczyna podeszła do samochodu i rozmawiała z kierowcą. Obaj klienci spojrzeli na swojego adwokata. – Nie wolno już rozmawiać? – odparł bezczelnie Geber. – Kto był w tym samochodzie? – rzucił Hif. – Skąd mam wiedzieć? – Jeden z rozpytywanych uniósł ramiona. – Proszę porozmawiać z dziewczyną. Tymański uderzył z całych sił w stół, aż spadł z niego notatnik. – Domyślam się, że byli to ceniący sobie dyskrecję goście klubu. – Może pan snuć dywagacje, jakie się panu żywnie podoba. – Geber rozłożył ręce. – Numer ich samochodu został uwidoczniony na nagraniach monitoringu ulicznego – wycedził Tymański z tryumfem w głosie. – I tak się dowiemy, kto w nim siedział. Ludzie po obu stronach stołu zmierzyli się spojrzeniami. – Zachowaliśmy postawę obywatelską – zaczął niewinnym głosem łysy, nerwowo przecierając łysinę chusteczką. – Wezwaliśmy policję. A spotykają nas za to szykany. – Przypominam, że w wynajętym przez pana mieszkaniu doszło do rytualnego morderstwa – odezwała się Cyna. Odpowiedział mężczyzna o wyglądzie arystokraty: – Mieszkanie przez cały dzień stało puste. Mówiłem to już pani koledze i powtarzam teraz. – W takim razie jak sprawca dostał się do środka? – zapytała Aga. – Skąd miał pewność, że nikt mu nie przeszkodzi? – Mieszkanie zostało wynajęte – odpowiedział bez namysłu ten o nobliwym wyglądzie. Adwokat natychmiast położył mu dłoń na przedramieniu. – Słucham? – odparowała Cynowska. – Słyszała pani – wyręczył swoich klientów Geber. – Komu? – zapytała Agnieszka. Milczenie. Szybka narada między właścicielami a ich adwokatem. – Pewnemu stałemu klientowi – odpowiedział łysy. – Zarezerwował lokal na cały dzień. – Czy ja rozmawiam ze ścianą?! – wrzasnęła nagle Cynowska. – Będziemy tak odbijać piłeczkę? – Pani nie rozumie… – odezwał się jeden z rozpytywanych.

– To pan nic nie rozumie – syknęła. – Będziemy tu siedzieć tak długo, aż usłyszę nazwisko. – To metody hitlerowskie! – skomentował Geber. – Pytam jeszcze raz – rzuciła Cyna. – Od ywruk yzdęn, kto dzwonił, żeby na cały dzień wynająć mieszkanie? – Koniec rozmowy – poinformował adwokat. – To my powiemy, kiedy skończy się rozpytanie – wycedził wściekły Tymański. – A nie skończy się, dopóki tu… – puknął w swój notatnik – …nie znajdą się wszystkie nazwiska! – To niemożliwe, proszę państwa – wyjąkał łysy. – Nie możemy powiedzieć. Ze względów moralnych! Prawnik wstał, żeby złożyć oświadczenie. – Moi klienci są teraz w zbyt wielkim szoku, aby kontynuować rozmowę! Proszę wezwać lekarza! Policjanci siedzieli bezradni, wpatrując się w górującego nad nimi adwokata. Cyna przymknęła oczy. – Koniec rozpytania – oświadczył zrezygnowanym tonem Hif. Witczak wyłączył monitor, skrzypnęły drzwi, w półcieniu zamajaczyła zmaltretowana twarz Tymańskiego. – Maluta woła wszystkich do siebie – obwieścił. – Trzeba to wszystko obgadać. Witczak i Malicka spojrzeli sobie w oczy. – Blefowałeś z tym numerem rejestracyjnym – bąknął Zero. Tymański zmarszczył niskie czoło. – Przynajmniej próbowałem, nie? – sapnął. W jego dłoniach coś trzasnęło, przystawił sobie do ust puszkę napoju energetycznego i zagulgotał. Oboje obserwowali, jak jego grdyka porusza się w rytm kolejnych łyków. Przynieśli dodatkowe krzesła, żeby się zmieścić w gabinecie naczelnika. Spotkali się w ścisłej grupie – sami policjanci i psycholodzy. Plus Malicka z prokuratury. Maluta wydał się Witczakowi jakiś skurczony, garnitur wisiał na nim wymięty i pognieciony. Naczelnik zdjął marynarkę i powiesił na oparciu swojego krzesła, podwinął rękawy, podszedł do okna i skręcił ogrzewanie. Odwrócił się i popatrzył na członków swojego zespołu wzrokiem alkoholika szukającego naiwnego, który odstąpi flaszkę. – Dzwonił do mnie komendant – odezwał się chrypiącym głosem. Odchrząknął, sięgnął po szklankę wody na biurku, ale okazała się pusta. – Męczą go premier i minister. Dziennikarze węszą. Jutro ma być duży materiał w paru gazetach. – Będziemy na pierwszej stronie? – palnął Tymański. Maluta obdarzył go długim, wiele mówiącym spojrzeniem. – Niestety – potwierdził. – Kończą się żarty i pogaduszki. – Nieoczekiwanie dla wszystkich palnął z całych sił otwartą dłonią w blat swojego biurka. – Macie złapać tego skurwiela! Usiadł, a właściwie klapnął w fotelu, nagle nieobecny, jakby uderzenie w stół wyczerpało jego ostatnie zasoby sił. Trwało chwilę, zanim się opanował. – Proszę wszystkich, tak jak tu siedzimy, jeszcze raz podsumujmy całą sprawę. Spójrzmy na nią z boku, z zewnątrz. Niech każdy powie, jakie ma hipotezy. Jak to się nazywa? – Pstryknął palcami. – Burza mózgów – dokończył Młody, który pojawił się w progu. Stary kiwnął głową. O to mu chodziło. – Coś nowego? – zapytał, wpatrując się w Mączkę. – Dynacki nie przeżył operacji – poinformował Młody i znalazł sobie miejsce na podłodze.

– Kto pierwszy? – zapytał Maluta. Odezwał się Wardal. – Może ja? – Otworzył zeszyt z notatkami. – Według mnie… koleżanka Kostkiewicz może się ze mną nie zgodzić… – Posłał spojrzenie w stronę siedzącej po drugiej stronie Misi, która tylko uniosła ramiona, nie wiedząc, co odpowiedzieć. – Mamy tu do czynienia z psychopatą uporządkowanym, wręcz pedantycznym. To prawdziwy mistrz przygotowań. Wszystko ma przemyślane i zaplanowane. Cała akcja porwania biskupa czy lekarza to majstersztyki logistyki. Musiał ukraść specjalnie w tym celu upatrzony wcześniej samochód, poznać rozkłady dnia swoich ofiar, zapewnić sobie znajomość miejsc, w których dokonał zbrodni. Myślę, że planował tę serię dobrych kilka lat. Przez cały ten czas żył pod wpływem tej jednej, dramatycznej obsesji, która powoli w nim narastała, popychała do konkretnych uczynków. – Mówisz, że mamy do czynienia z psychopatą – powtórzył z pobrzmiewającym w głosie szacunkiem Maluta. – Tak. Człowiekiem pozbawionym norm moralnych. Osobą, u której naturalne hamulce, zwane przez kulturę sumieniem, zostały stłumione – zapalił się Wardal. Kostkiewicz odchrząknęła i uniosła dłoń. – Pani Michalino, ma pani coś do powiedzenia? – zachęcił ją naczelnik. – Nie do końca się zgadzam – powiedziała, patrząc na Wardala. – Mnie się wydaje, że ten człowiek ma głęboką motywację. Tylko my jej nie znamy. Wyobrażam sobie kogoś, kto doznał jakiejś wielkiej niesprawiedliwości. Być może ze strony przedstawicieli Kościoła. Nie wiem, czy tych konkretnych osób. Doświadczył zła, które nie zostało ukarane. I on wie, że sprawiedliwości nigdy nie stanie się zadość. Dlatego postanowił sam wymierzyć karę. Powiedziałabym, że jest raczej więźniem sumienia niż psychopatą. Wardal z trzaskiem zamknął swój zeszyt. – Skąd te wnioski? – spytał tonem, w którym dało się wyczuć irytację. – Już mówię. – Poprawiła spadający jej na czoło kosmyk mysich włosów. – Ofiarami są w większości kapłani katoliccy. A zbrodnie… jak to powiedzieć… reinterpretują ich imiona. Sprawdziłam. Doktor Dynacki został zamęczony w sposób niemal taki sam jak święty Andrzej Bobola, jezuita. Każdy umarł jak jego patron. Sądzę, że sposób popełnienia tych morderstw ma kluczowe znaczenie dla sprawcy. Dużo o tym myślałam. Wydaje mi się, że w jakimś religijnym sensie morderca współczuje swoim ofiarom. Może chce zapewnić im zbawienie? – A co z tym przesłaniem, które wygłaszała głowa biskupa? – wciął się Tymański. Misia sięgnęła do zeszytu z Kubusiem Puchatkiem. – To fragment kazania Jezusa o faryzeuszach. Myślę, że kolega Wardal miał rację, mówiąc, że odnosi się on nie tylko do księży, ale do hipokrytów. Ponurą ciszę, jaka zapadła po jej słowach, przerwał Maluta. – O czym jeszcze myślicie? – spojrzał po zebranych. – Mówcie, mówcie. Chcę burzy mózgów. – To ostatnie morderstwo… coś mi tu śmierdzi bardziej – oświadczył Tymański, drapiąc się po pełnej okruszków brodzie. – Milczenie właścicieli burdelu, bo chyba możemy nazwać wprost ten przybytek, jest co najmniej podejrzane. Faceci gotowi są pójść do pierdla, byle tylko dochować jakiejś przysięgi. – Może się boją? – odezwał się Maluta. – Może klub należy do większej organizacji. Włosi? Ukraińcy? Trzeba sprawdzić wszystkie powiązania. Hif pokiwał kudłatą głową. – Tego nigdy nie możemy wykluczyć. Skontaktuję się z kimś z CBŚ. – A ja jeszcze coś mam – ponownie odezwała się swoim głosikiem Michalina. – Uparcie wrócę do wątku, który chyba tylko mnie zaabsorbował. Mam na myśli zwłoki tamtej dziewczyny. Teraz mamy

w sprawie dom publiczny. A na pewno wiecie, że gros dziewczyn tam zatrudnionych to emigrantki ze Wschodu. Przypuszczano, że tamta nieznana też pochodziła z Ukrainy albo Białorusi, pamiętacie? Maluta zatarł ręce zadowolony z efektów narady. – Mamy więc kolejny wątek. Jeśli uznamy, że wszystkie miejsca, w których dokonano zbrodni, miały znaczenie, to musimy przyjąć, że mieszkanie nad burdelem też jest ważne. Wiąże się z wycinkiem prasowym ze schowka biskupa, mówiącym o, załóżmy, prostytutce, która być może tam pracowała. Zapadła chwila milczenia. – To się jakoś układa – przyznał Tymański. – Tylko jak to zweryfikować? – Musicie jak najszybciej ogarnąć wszystkie wątki. – Maluta klasnął w ręce. – Teraz klasztor. – Wskazał palcem siedzącego po prawej Witczaka. – Sam już nie wiem – przyznał się do swoich rozterek Zero. – Dwa tygodnie siedzisz w tym klasztorze – wypomniał mu komendant. – Mówiłeś, że coś masz. Podaj fakty. Witczak przeczesał palcami szpakowate włosy. – Fakty są takie, że każda z ofiar miała coś wspólnego z klasztorem braci żebraczych w Starym Brodzie. Mówimy o początku lat dziewięćdziesiątych. Wtedy mieścił się tam nowicjat. Doszło w nim do buntu młodych zakonników. Wówczas właśnie przeorem był biskup Paweł, prowincjałem Tomasz Bylina, lekarzem zakonników Andrzej Dynacki. – Co wiemy o tym buncie? – podpytał Maluta. – W zasadzie nie za wiele – przyznał Witczak. – Bracia mieszkający obecnie w klasztorze zasłaniają się brakiem pamięci, ale ja raczej nazwałbym to zmową milczenia. Przez pierwsze parę dni nikt mi nawet nie powiedział, że w klasztorze mieścił się nowicjat. Jak to wyglądało? Młodzi byli traktowani surowo. Odebrano im Biblie, nie pozwolono na kontakty z rodzinami, zagoniono do pracy fizycznej. – Z tego, co słyszałem, to raczej standard w zakonach – odezwał się Wardal. – Rozmawiałem tylko z jednym faktycznym uczestnikiem tego nowicjatu. – Witczak zdał sobie sprawę, że ze względu na objawy choroby ojciec Gerard mógłby wydać się mało wiarygodnym świadkiem. – Mówił o czymś na kształt prześladowań ze strony starszych zakonników. Znalazłem też archiwalny list w bibliotece. Nowicjusze napisali tam o czytaniu prywatnej korespondencji, niestosownych żartach i tym podobnych. Może i byli przewrażliwieni, może taka była praktyka wychowawcza stosowana od lat, przeciwko której zbuntował się ten właśnie rocznik. Dowiedziałem się, że, nazwijmy to, powstanie zostało stłumione. Jednak zakon wymienił wychowawców, a następny nowicjat odbył się już w innym klasztorze. Część nowicjuszy opuściła prowincję i przeniosła się na Słowację. Maluta pokiwał głową. – Dobrze – powiedział energicznie. – Mamy więc drugi wątek. I trzeba go potraktować poważnie. Witczak, koniec z urlopem. Jak się czujesz? Zero się wyprostował. – Na siłach – zapewnił. – W takim razie – kontynuował Maluta – zrobisz listę nowicjuszy z tamtych lat. Znajdziesz ich i porozmawiasz z nimi. Interesują nas szczególnie ci, którzy odeszli z zakonu, i ci z inicjałami… – Odszukał wzrokiem siedzącą nieco z tyłu Kostkiewicz. – Pani Michalino, pomoże pani? Misia spojrzała do swoich notatek. – P.K. – odpowiedziała. – Dodam, że inicjały doktora Dynackiego też są w notatce biskupa. – Jeśli wytypujesz kogoś pasującego, dzwonisz do Młodego i razem zapewniacie mu ochronę, jasne? – dodał Maluta. Wszyscy zaczęli się zbierać do swoich zadań.

Zero zamierzał kuć żelazo, póki gorące. Jeszcze na korytarzu sięgnął do kieszeni i wyjął z portfela karteczkę z zapisanym numerem telefonu. Spojrzał na godzinę wyświetloną na ekranie komórki. Pamiętał, że zakonnicy w Starym Brodzie szli spać dość wcześnie. Było po dziesiątej. Zastanawiał się, czy obudzi prowincjała. Postanowił nie czekać zbyt długo, pięć sygnałów. Ojciec Adam Szretter odebrał po trzecim. – Jestem w Warszawie. I mam prośbę. Szybko wyłuszczył, o co mu chodzi. Uzyskawszy potwierdzenie, wcisnął czerwony przycisk na swojej starej nokii.

DZIEŃ SZESNASTY

22 stycznia, sobota Siedziały naprzeciwko siebie po obu stronach korytarza. Dały się złapać tylko dlatego, że jedna w ogóle nie słyszała o wydarzeniach w miejscu pracy, druga zostawiła leki dla dziecka, po które musiała wrócić, a trzecia… po prostu pojawiła się w klubie. Był otwarty, ale nie działał, wewnątrz czekało czterech tajniaków, którzy zgarniali wszystkich, którzy przekroczyli próg przybytku na Pankiewicza. Do stołecznej wszystkie trzy zawieziono jedną suką, podróż trwała może z siedem minut. Sobota, prawie zero ruchu, nawet w Śródmieściu. W komendzie wskazano im krzesła na długim korytarzu, którego koniec tonął w plamie światła słonecznego. Był piękny, mroźny dzień, śnieg skrzył się na słońcu i skrzypiał pod nogami jak rozrzucony styropian. Dwa krzesła dalej posadzono aspiranta, który najwyraźniej miał ich pilnować. Chłopak siedział sztywno i gapił się w ścianę, od czasu do czasu zezując na dziewczyny. A laski, jak to w sobotę rano, nie roztaczały wokół siebie magicznego blasku. Siedziały w dżinsach, kurtkach puchowych, bez makijażu, żadna atrakcja. A ona jeszcze miała katar. Wytarła kroplę, która właśnie zatrzymała się na czubku nosa, łaskocząc skórę. Resztę z robotniczym charknięciem wciągnęła do przełyku. Chłopaczek zaczął się wiercić. Po chwili ujrzała podetkniętą paczkę chusteczek jednorazowych. Przyjęła hołd i położyła trofeum na krześle obok. Zrobiło jej się cieplej, zsunęła puchówkę, odsłaniając zwykły T-shirt. Wyprostowała lewą nogę, przekręciła opięty tyłek i z kieszeni dobyła paczkę vogue’ów. Przez chwilę obracała je w dłoniach, bawiąc się wyczuwalnym zdenerwowaniem u aspiranta. Wyjęła papierosa, włożyła go sobie do zgrabnie wykrojonych ust. Odczekała chwilę, zastanawiając się, czy chłopina złamie się i zorganizuje jej ogień. Poratowała ją siedząca naprzeciwko Julia. Odpowiedziała mrugnięciem, przejęła zapalniczkę, przystawiła do papierosa i położyła kciuk na pokrętle. – Proszę pani… – odważył się odezwać policjant. Głosik też miał nieopierzony. – Tu nie wolno… Trzask zapalniczki, rozżarzony tytoń i wreszcie uspokajający dym w płucach. I jeszcze raz. Rozejrzała się, szukając popielniczki. Zastanawiała się, czy chłopaczek ją poratuje, a może rzuci się na nią, zabierając fajkę. Siedział wpatrzony jak cielę w obraz. Chciała, żeby na nią patrzył. Zawsze tego chciała. Odjęła papierosa od ust i demonstracyjne strzepała popiół na podłogę. W tym momencie ktoś, czyjej obecności nie zarejestrowała, a kto musiał podejść z drugiej strony, złapał jej drobny nadgarstek, wykręcił rękę, zmuszając ją do przyklęknięcia na podłodze. – Co to, awruk, nie wiesz, że w miejscu publicznym jest zakaz? – usłyszała za sobą ni to męski, ni to kobiecy głos. Papieros poleciał na podłogę, ucisk zelżał. Minęły ją dżinsy wpuszczone w wysokie, masywne martensy i koniec krótkiej skórzanej kurtki. To coś podeszło do aspiranta. Ujrzała jeszcze wygolony tył głowy i potargane włosy na ciemieniu.

– A ty co, zasnąłeś na służbie? Kobieta, jednak kobieta, oceniła w myślach. Tylko że wyglądająca jak nastolatek przebrany w punkowe ciuchy. Policjant zabrał z podłogi niedogaszonego peta i poleciał z nim do toalety. Dziewczyna w martensach podeszła do Julii i wskazała jej najbliższe drzwi. Witczaka obudził znajomy dźwięk dzwonka na korytarzu. Cela gościnna, w której go umieszczono, była nieco bardziej przestronna od tej, w której niegdyś sypiał w Starym Brodzie. Cóż, stolica. Nawet w klasztorze większy komfort. Zwlókł się z wąskiego łóżka, przez chwilę siedział, przecierając zmęczoną twarz. Ostry zarost pokrył mu policzki, podbródek i brodę. Zero popatrzył wokoło w poszukiwaniu lustra, ale nigdzie nie znalazł tego dowodu próżności. Powąchał porzucone na krześle ubranie i natychmiast odsunął twarz z obrzydzeniem. Nic dziwnego, że ojciec Gerard wziął go za bezdomnego. Pomyślał o łazience. Uchylił drzwi na korytarz. Na lśniących od lakieru deskach podłogowych leżały uprasowane spodnie, koszula, skarpety i bielizna. Wyglądały, jakby pochodziły z darów, ale Zero z wdzięcznością podniósł prezent i przez chwilę upajał się zapachem taniego proszku do prania. Z ubrań coś wypadło. Sięgnął po jednorazową maszynkę do golenia, którą ktoś musiał tam włożyć. Zabrał cały zestaw i wyszedł na korytarz poszukać łazienki. Julia wierciła się na krześle. Siedząca naprzeciwko młoda kobieta przeglądała zadrukowane kartki papieru. W końcu odłożyła je do otwartej teczki i spojrzała na siedzącą prostytutkę. Nie było w tym spojrzeniu żadnej agresji, której Julia się spodziewała, pamiętając o ataku na korytarzu. Raczej w tych małych, przekrwionych oczkach znaleźć można było nieco współczucia i całe morze zmęczenia. – Chodziłaś do tego mieszkania na górze? – odezwała się policjantka. Julia zmrużyła oczy. Już wiedziała. Lesbijka. – Nu, nie wiem, co powiedzieć – odparła z silnym wschodnim akcentem. – Nie bój się, nic ci nie grozi – zapewniła ją przepytująca. – Nic krym deportacyj, tak? – odpowiedziała, zapominając polskich słów, jak zawsze w zdenerwowaniu. Cynowska – takim nazwiskiem przedstawiła się funkcjonariuszka – wykonała uspokajający gest dłońmi. – Twój status na razie mnie nie interesuje – zapewniła łagodnie. – Lepiej, żeby tak zostało. Po prostu zacznij mówić. Julia popatrzyła na jej twarz, której cera domagała się natychmiastowej ingerencji kosmetologa. Zastanawiała się, czy dobrze zrozumiała groźbę, która zabrzmiała w słowach lesbijki. – W tamtej kwartirie – zaczęła – zjawiwsia nie zanadto czasto. Odin raz w tiżdień. Cynowska coś zapisała. – Znałaś klientów? – rzuciła. Julia wzruszyła ramionami. Nikt się jej nie przedstawiał. Spojrzała w róg między sufitem a ścianą, jej wzrok zatrzymał się na wysuszonej musze zaplątanej w pajęczynie. – Gosti normalni – odparła. – Prosto liudi. Elegantni. Cynowska znowu skrobała długopisem na papierze. Odchrząknęła. – Starsi, młodsi? – spytała. – Starszie. – Przychodzili do klubu i przenosili się do mieszkania, tak? – upewniła się policjantka. Julia pokręciła głową. – Nu, niet. – Potarła swędzący nos. – Nikoly nie do kluba. Zawżdy nawierch, na kwartiru – zapewniła z przekonaniem.

– Od kiedy tam pracujesz? – padło następne pytanie. Znów wzrok zawieszony na trzęsącym się, skrzydlatym owadzie. Na sieć właśnie wszedł zaskakująco duży i tłusty pająk. – Dwa… niet, trietij miesjac. – Posłuchaj mnie uważnie – poprosiła Cynowska, przysuwając się do biurka. – Czy wiesz o zaginięciu którejś z dziewczyn? Nagłym? W ciągu ostatnich lat. Julia spojrzała w oczy przepytującej, starając się uspokoić swój nagle przyspieszony oddech. – Diwczyny prichodiat i odchodiat – wyjaśniła ostrożnie. – Dwa lata temu z Wisły wyłowiono zwłoki młodej kobiety. Przed oczami pracownicy klubu pojawiło się zdjęcie odrażającej, napuchniętej i zniekształconej twarzy otoczonej wiankiem przylizanych jasnych włosów. Julia zakryła usta, żeby nie krzyknąć. Opanować się, za wszelką cenę musiała się opanować. – Mogła to być jedna z was? – Ni, ja nie znaju – odezwała się Julia płaczliwym głosem. Wytarła napływające do oczu łzy. Cynowska schowała fotografię do szuflady. – Nie bój się – zapewniła. – Nic ci nie grozi. Możesz iść. Tancerka pokiwała głową z wyrazem powątpiewania na twarzy i wyszła. Na śniadanie była jajecznica na cebuli. Witczak zastanawiał się, kiedy ostatnio jadł smażone jajka, i nie mógł sobie przypomnieć. W refektarzu siedziało może pięciu braci. Kiedy prowincjał zobaczył go w progu, zamachał ręką i wskazał miejsce przy swoim stole, pod wielkim wiszącym na ścianie krzyżem. Zero zajął miejsce i poczuł na potylicy dotyk wyrzeźbionych męskich stóp z wbitym w nie gwoździem. Przesunął się nieco, żeby nie mieć za plecami Ukrzyżowanego. Przez chwilę napawał się zapachem jajecznicy. Ojciec Adam nie zająknął się na temat higieny osobistej, ale obrzucił Witczaka pełnym aprobaty spojrzeniem. Sam Zero czuł się dziwnie w szorstkich, obcych ciuchach, przypomniało mu to wrażenie po pierwszym włożeniu munduru, z tym że wtedy, dwadzieścia parę lat temu, odczuwał dumę, teraz tylko skrępowanie. – Doszły mnie słuchy o doktorze Dynackim – zaczął zakonnik, wycierając talerz ostatnim kęsem białego chleba. – Kto dzwonił? – zainteresował się Witczak. – Żona. Jest u nas tercjarką. Zorganizowaliśmy spotkanie modlitewne w intencji powodzenia operacji. – Mnich wytarł usta serwetką, którą złożył na czworo i schował do kieszeni habitu. – Dynacki był internistą i ginekologiem. Oraz waszym nadwornym lekarzem. – Tydzień temu jadłem z nim kolację przy tym stole. Wieczorem odprawię uroczystą mszę za jego duszę, a potem pogrzeb, jak tylko zwolnicie ciało. – Czy doktor leczył też braci w innych klasztorach? – Witczak zadał pytanie, na które znał odpowiedź. – Ma pan na myśli Stary Bród? – domyślił się prowincjał. – Teraz już nie. Ale w latach dziewięćdziesiątych owszem. Do czego pan zmierza? Witczak odsunął talerz z niedokończoną jajecznicą. Głód mu przeszedł tak szybko, jak się pojawił. – Wszystkie ofiary miały powiązanie z tamtym klasztorem, prawda? – upewnił się, poprawiając przykrótkie rękawy. Prowincjał obserwował kończących posiłek braci. – Zdałem sobie z tego sprawę – przyznał. – Rozmawiałem z bratem Gerardem na temat wydarzeń w nowicjacie. – Witczak już wcześniej się upewnił, że przeklinającego mimowolnie mnicha nie było na śniadaniu. Pewnie jadł w celi, domyślił się.

– Nie byłem wtedy w Starym Brodzie, ale jeśli jakoś mogę pomóc, to pomogę – zaoferował przełożony prowincji. – Z opisu nie wynika, aby były to, mówiąc szczerze, wydarzenia wystarczająco dramatyczne. Wątpię, aby mogły stać się zalążkiem takich rytualnych zbrodni. Prowincjał pokręcił głową. – Sądzę, że to sprawa subiektywna. Pamiętam pewnego mężczyznę, który został niedawno oddalony z nowicjatu. Mistrz uznał, i miał do tego pełne prawo, że nie widzi w tym człowieku zadatków na zakonnika. Powiedział mu o tym wprost. – Ojciec Adam dolał obu herbaty z metalowego imbryka. – Rozstali się w zgodzie. Jakiś czas potem bracia zauważyli, że ktoś włamuje się do klasztoru w nocy. Ginęły różne przedmioty. Pewnej nocy nieznany sprawca zaatakował modlącego się samotnie mistrza. Ranił go ostrym narzędziem. Wezwaliśmy policję. Wszczęto postępowanie, mieliśmy swoje podejrzenia, o których poinformowaliśmy. Facet się wymigał, podał jakieś alibi. Myśmy jednak wiedzieli, że to on. Niech pan powie, czy oddalenie z nowicjatu jest wystarczającym motywem takiego ataku? Ani dla mnie, ani dla pana nie. Ale dla tego człowieka owszem. Witczak leniwie pokiwał głową. – W sprawie, o której pan mówi, duże znaczenie miały emocje, zraniona ambicja. To jak z odrzuconym kochankiem. Jednak tu, wydaje mi się, mamy do czynienia z czymś innym. – Rozłożył bezradnie ręce. – Morderstwa są przemyślane, starannie przygotowane. Mamy do czynienia raczej z zimną zemstą niż działaniem w afekcie. Zapadła chwila milczenia. Młody zakonnik zbierał ze stołów talerze i odstawiał je w oknie prowadzącym, jak wiedział Witczak, do zmywalni. Rozkład pomieszczeń był bardzo podobny do tego w Starym Brodzie. – Jak mogę pomóc? – zapytał prowincjał. – Proszę o pełną listę nowicjuszy z tamtego roku. Z informacją, kto odszedł, a kto został w zakonie. Chciałbym pilnie porozmawiać z tymi, którzy są wśród was. – Dostarczę takie zestawienie bez zwłoki – zapewnił Adam. – Na liście naszego podejrzanego może być osoba o inicjałach P.K. – dodał Zero. – Jeszcze jedno. Ważni są wszyscy, którzy wtedy mieszkali w klasztorze. – Stali mieszkańcy – domyślił się prowincjał. – Dotychczasowe ofiary nie były tamtymi nowicjuszami – wyjaśnił policjant. Zakonnik pokiwał gorliwie głową. – Mam pytanie o pedagogów – kontynuował Zero. – Mistrza i… zapomniałem, jak nazywacie jego zastępcę. – Socjusza – przypomniał ojciec. – Obaj są jeszcze w zakonie? – Ojciec Józef, czyli mistrz, owszem. Pisze teraz książki. Ostatnio wydał coś, co tak dziwnie zatytułował. Nowe słowo wymyślił. O męczennikach. Zaraz, proszę poczekać, leży u mnie na parapecie. – Uniósł się i szybkim krokiem wyszedł z refektarza. Jego sandały skrzypiały z każdym krokiem. Witczak spojrzał na zegarek. Czekał trzy minuty. Młody zakonnik zmiatał okruszki ze stołów. Znowu skrzypienie. Na blacie pojawiła się skromnie wydana książka, bez żadnej grafiki na okładce, tylko z wypisanym prostą czcionką tytułem Martyrografia. – Mogę panu sprezentować – zaoferował prowincjał. – Poczytam do poduszki – obiecał Zero, biorąc do ręki cienki wolumin. – Józef mieszka u nas w klasztorze – poinformował ojciec Adam. – A socjusz?

– Odszedł z zakonu wiele lat temu. – Jak się nazywał? – postanowił ustalić Witczak, przypominając sobie, że to nazwisko jeszcze nie padło. – Przemysław Krzemiński – odszukał w pamięci ojciec. – Naprawdę? – Witczak nerwowo poruszył się na ławie. – O kurczę… – Adam Szretter nerwowo przetarł krótką brodę. – P.K., rozumiem. – Mam prośbę – odezwał się Zero. – Znajdzie ojciec wszystkie dane tego Krzemińskiego? Numer dowodu, imiona matki i ojca, PESEL. Zbieracie chyba takie informacje? – Tak. Ma pan rację. Poszukam – zapewnił prowincjał. Uścisnęli sobie dłonie. Ojciec Adam znowu zaskrzypiał sandałami. Kobieta naprzeciwko nie była klasyczną pięknością, ale to, co trzeba, miała na swoim miejscu. Może nie należała do elity intelektualnej kraju, lecz odpowiadała konkretnie. I na temat. Siedziała w T-shircie włożonym bezpośrednio na gołe ciało i wzrok Hifa coraz to zjeżdżał na jej pełny biust, do czego najwyraźniej była przyzwyczajona. – Czyli nie ty rozmawiałaś z kierowcą limuzyny? – powtórzył pytanie Tymański. Kobieta przewróciła oczami. – Ile razy mam mówić? – spytała znudzonym głosem. – Tyle razy, ile zapytam – odpowiedział policjant. Prostytutka nachyliła się, oparła biustem o blat. – Już nic więcej nie wiem. – A ta topielica? – Hif ponownie wyciągnął z szuflady fotografię rozkładających się kobiecych zwłok. – Nie macie nawet nazwiska, to co mam wiedzieć? A na tym zdjęciu to nawet nie są zwłoki tej, której szukacie. Hif się uśmiechnął. Skąd miałaby wiedzieć? Dostrzegła wątpliwość w jego oczach, odwróciła kartonik i wskazała wypisaną ręcznie datę. – Sprzed pięciu lat. A ty mówiłeś o dwóch. Tymański przetarł twarz gestem zmęczonego człowieka. – To fotka motywacyjna – przyznał. Zadzwoniła jego komórka, na ekranie wyświetlił się numer Witczaka. Hif wyszedł na korytarz. Efektem krótkiej rozmowy były zapisane na kartce dane Przemysława Krzemińskiego. Tymański minął drzwi do dwóch kolejnych pomieszczeń, puknął w następne i nie czekając na zaproszenie, wszedł do pokoju, w którym Młody rozmawiał z kolejną zatrudnioną w klubie kobietą. Położył przed Adrianem kartkę z danymi. – Musimy go znaleźć – wydał polecenie i wrócił do swojej rozmówczyni, która w czasie przerwy poczęstowała się papierosem. – Skup się, kobieto. Pytam, czy któraś z was w tamtym czasie zniknęła z pracy. Nagle. Została po niej tylko szafka z rzeczami. – Nie mamy szafek – odparła, zgasiła swojego vogue’a, przymknęła oczy, ukazując długie rzęsy. Niebrzydka, przyłapał się Hif na myśli. – Ja tam wtedy jeszcze nie pracowałam – wyjaśniła. – Duża rotacja jest w interesie. – Domyślam się. – Pokiwał głową. – Pogadaj z Nadią – poradziła. – Ona tam najdłużej robi z dziewczyn, które znam. Skrupulatnie zapisał imię. – Siedzi na korytarzu? Nosi jakieś nazwisko?

– Nie zwinęliście jej. Miała dziś wolne. Nazywa się Nowogrodskaja. – Masz jej numer telefonu? – Zapytaj w klubie. – Poprawiła spadające jej na oczy nieułożone włosy. Tymański zamknął notatnik i wyprostował plecy. – Możesz już iść. Ale nie opuszczaj miasta. Prostytutka wstała, narzucając puchówkę. – Zamkniecie klub? – zapytała, podchodząc do drzwi. – Tego ci nie obiecam – stwierdził Tymański. – Zwariowałeś?! – żachnęła się. – To stała robota! Całkiem nieźle się bawiłam. Jak dotąd. – Prawdziwa przodowniczka – podsumował Hif. – Do widzenia! Cyna znalazła sobie cichy kąt na końcu korytarza, usiadła w wiekowym fotelu, wybrała numer i wcisnęła żądanie połączenia. Czekała z przystawionym do ucha telefonem. Wreszcie usłyszała głos Anki. – Czego chcesz? Ton nie należał do pojednawczych. Aga, zaskoczona, nie wiedziała, jak zacząć. – Gdzie teraz mieszkasz? – zapytała z głupia frant. – Nie twoja sprawa. Zawahała się, czy nie przerwać rozmowy, która i tak donikąd nie prowadziła. – Tęsknię – powiedziała szczerze słabym, pojednawczym, nieomal błagalnym głosem. – Myślisz, że po numerze, który mi wywinęłaś, coś między nami w ogóle jest możliwe? – padło z drugiej strony. Przymknęła oczy. Poczuła rosnący na piersi ciężar. – Ja? – spytała zdezorientowana. – Śledziłaś mnie, wtedy w Solcu! – wykrzyczała Anka. Najwyraźniej złość jej nie przeszła. – Weź się opanuj – syknęła Cyna. – To ty wywinęłaś mi numer. Zapadła długa cisza, aż Aga sprawdziła, czy Anka nie zerwała połączenia, ale nie, wciąż była na linii. – O czym chcesz gadać? – padło w słuchawce. Cynie zaszkliły się oczy. Wcześniej nie była taka płaczliwa. – Już o niczym. – Wcisnęła czerwoną ikonę w kształcie słuchawki. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że tuż obok stoi Hif. Wytarła prędko oczy. – Spałaś trochę? – zapytał. – Kimnęłam się na podłodze – odparła, bawiąc się telefonem. – Zdobyłem namiar na Nadię z tego klubu – zrelacjonował efekt swojej pracy. – Może coś wiedzieć o tej zaginionej. – Mam to załatwić? – upewniła się. – Sam się tym zajmę – powstrzymał ją. – Chodź. Kolejna nasiadówa. – Wskazał drugi koniec korytarza i otwarte drzwi do konferencyjnej. – Czy Malutę coś opętało? – Nie miała ochoty na kolejną pustą gadaninę. – Jego kariera wisi na włosku. Jak spieprzymy sprawę, poleci. I nie tylko on. Wiesz, o czym mówię. Kiwnęła głową. Wiedziała. Ruszyli w stronę otwartych drzwi, do których wchodzili kolejni policjanci. Tym razem nie było to zebranie zwołane w celu omówienia postępów w toczących się śledztwach. Obok komendanta Wolskiego stali dwaj mężczyźni w dopasowanych garniturach. – CBŚ – skomentował Tymański, wskazując Cynowskiej obcych. Oboje usiedli na amfiteatralnie

ustawionej widowni, razem z pięćdziesiątką innych funkcjonariuszy z różnych wydziałów. Hif nachylił się do Agi i szepnął: – Ten po lewej – mówił o jednym z oficerów Centralnego Biura, wyższym i nawet dość przystojnym czterdziestolatku – to mąż Malickiej. Cyna uniosła brwi ze zdziwieniem. Pierwszy raz go widziała, ale wcześniej co nieco zdążyła usłyszeć. Parę miesięcy temu Witczak pobił się o panią prokurator z jej ślubnym. Stara historia. Nie było o czym gadać. Komendant uciszył wszystkich i przedstawił gości. – Koledzy z CBŚ przyszli prosić o pomoc. Na tapecie mają serię napadów na oddziały bankowe. Oddaję wam głos, panowie. – Odwrócił się i zasiadł na wolnym krześle w pierwszym rzędzie. Malicki przywitał się, przedstawił kolegę, który poszedł na przeciwległy koniec pomieszczenia, żeby stamtąd obsługiwać laptopa i projektor. – Zwracamy się o pomoc, bo nie mamy takiego rozpoznania terenowego jak koledzy. Chodzi nam o dane, które nie są przekazywane do systemów. W ciągu ostatniego miesiąca miały miejsce trzy napady na placówki bankowe na terenie aglomeracji warszawskiej. Na podzielonym na trzy części ekranie widoczne były krótkie czarno-białe filmy z kamer przemysłowych umieszczonych pod sufitami. Widać było na nich wpadających do pomieszczeń zamaskowanych, uzbrojonych mężczyzn, którzy zmuszali wszystkich obecnych do padnięcia na ziemię, po czym opróżniali podręczne sejfy. – Na ujęciach powtarzają się trzy osoby – kontynuował Malicki. Obraz co jakiś czas zamarzał, a ukazująca się czerwona strzałka wskazywała kolejnych przestępców. – Roboczo nazwaliśmy ich Chudy, Gruby i Średni. Scenariusze napadów zazwyczaj są dość podobne. Jeden, na ogół Gruby lub Średni, czeka w zaparkowanym samochodzie. Dwóch wchodzi z bronią do środka. Po napadzie szybko zmieniają samochód. Skąd wiemy, że nie mają atrap? W czasie ostatniego występu postrzelili pracownicę. Na szczęście przeżyła. Pracujemy na pełnych obrotach, ale wciąż nie mamy dobrego tropu. Stąd pomysł, żeby przyjechać tutaj. Chcielibyśmy, żebyście państwo dokładnie obejrzeli te ujęcia. Wszystkie filmy będą dostępne na naszej stronie, login i hasło przekazaliśmy naczelnikom wydziałów. Cyna siedziała jak zahipnotyzowana, wpatrując się w ekran. Od razu zwróciła uwagę na mężczyznę nazwanego przez Malickiego Grubym. Rozpoznała go. Na zawsze zapamiętała ten charakterystyczny krok. Ale oczywiście przejrzy dokładnie wszystkie zapisy. Tyle razy, aż nabierze zupełnej pewności, że odnalazła Glistę. Zero siedział w refektarzu. Właśnie miał porozmawiać z ojcem Józefem, mistrzem nowicjatu w latach osiemdziesiątych w Starym Brodzie. Po półgodzinnym oczekiwaniu drzwi uchyliły się i do pomieszczenia wślizgnął się chudy mężczyzna, który z wyglądu przypominał łasicę. Podał Witczakowi lepką rękę, wykrzywił usta w czymś, co miało przypominać uśmiech, i zasiadł na ławie obok. Zero położył przed sobą zegarek. Zakonnik odchrząknął. – Przepraszam. Zasiedziałem się w bibliotece. Tracę rachubę czasu, jak piszę – usprawiedliwił spóźnienie. Komisarz sięgnął po leżącą obok Martyrografię. – Przejrzałem, czekając na ojca. – Tytuł jest mojego pomysłu – pochwalił się Józef. – To taka monografia. Witczak przesunął książkę w stronę autora. – Włożyłem zakładki w interesujących miejscach. Otworzy ojciec? – poprosił. Józef dobył z kieszeni okulary w etui, nałożył, sięgnął po swoje dzieło i przekartkował. – Paweł z Tarsu i Andrzej Bobola – rzekł.

– Dokładne opisy, zwłaszcza w przypadku jezuity – zauważył Zero. Józef pokiwał w zamyśleniu głową. – Straszna śmierć. Ale chwalebna – zauważył. Zirytowany Witczak podsunął w stronę mnicha rycinę ilustrującą męczeństwo świętego Andrzeja, na której torturowany zakonnik bardzo przypominał powieszonego za stopy doktora Dynackiego. – Czy ojciec w ogóle coś wie o wydarzeniach ostatnich dni? Józef zdjął okulary, spojrzał na Witczaka swoimi małymi, nieprzeniknionymi oczami. – Mówi pan o morderstwach? – Mówię o tym, że fascynują ojca męczennicy. A współbracia ojca zginęli w dość specyficzny sposób. Biskupowi Kownackiemu obcięto głowę, zupełnie jak… – Świętemu Pawłowi – dokończył mnich, jakby dopiero teraz orientując się, do czego zmierza rozmowa. – Jako znawca historii Kościoła pewnie wie ojciec, co się stało z ciałem Tomasza z Akwinu? – Nie mam zielonego pojęcia – odparł z kamienną twarzą zakonnik. – To ja ojcu powiem. Ciało po śmierci zostało ugotowane. Zupełnie jak zwłoki Tomasza Byliny. Znał go ojciec, prawda? Józef opuścił głowę, jego dłonie zaczęły drżeć. – To nasz były współbrat, prowincjał. Wcześniej nosił inne nazwisko. Kobyliński. – Owszem – nacierał dalej Witczak. – A mówi coś ojcu nazwisko Andrzeja Dynackiego? – To przyjaciel zakonu, nasz lekarz – odparł mechanicznie brat. – Co pan chce powiedzieć? – Zwłoki Dynackiego zostały znalezione w mieszkaniu w Warszawie. Zamęczono go, zupełnie jak Andrzeja Bobolę! – Witczak nie wytrzymał, wstał i zaczął chodzić po refektarzu. Józef siedział jak sparaliżowany. – Nie sądzi pan chyba… – wyjąkał – że zrobił to mój czytelnik? Absurd! – Nie jestem tu od sądzenia. Był ojciec mistrzem ostatniego nowicjatu w Starym Brodzie, tak? Zakonnik rzucił mu nienawistne spojrzenie. Jego twarz zamieniła się w maskę. – Byłem mistrzem nowicjatu przez dziewięć lat. – Ale z tego nowicjatu w dziewięćdziesiątym pierwszym został ojciec odwołany, prawda? Zakonnik opuścił głowę. – Tak, prawda. – Dlaczego? – Zero stanął nad bratem Józefem, starając się przyprzeć go do muru. – Nowicjusze nie zaakceptowali moich metod – wyszeptał zakonnik, oddychając szybko, płytko. – Czy ktoś miał do ojca szczególne pretensje? – Słucham? – Były mistrz posłał rozmówcy chłodne spojrzenie, jego niewielkie oczy zwęziły się jeszcze bardziej. – A może to ojciec miał pretensje do ówczesnego prowincjała za jego niesprawiedliwą decyzję? – podjudzał Witczak. Zakonnik wstał oburzony. – Pan mnie podejrzewa? – wysyczał niczym wściekły kot. – Może też do przeora z tamtych lat? – nie odpuszczał Zero. – Jak wam się układała współpraca? Józef usiadł, nagle rozluźniony. – Pan sobie żartuje, prawda? – zapytał lekkim tonem. Zero oparł się pięściami o stół tuż obok siedzącego mnicha. – Nie. Mówię najzupełniej poważnie. Czy może ojciec powiedzieć, co robił w nocy z środy na czwartek w tym tygodniu oraz… – Sięgnął do notatnika i wymienił daty odpowiadające dniom,

w których popełniono morderstwa Byliny i Kownackiego. Józef zaczął nerwowo przecierać palcami wysokie czoło. – Musiałbym się zastanowić – stwierdził, przymykając oczy. Na skronie wystąpiły mu krople potu. – Zacznijmy od środy – zaproponował Zero. – Cały dzień spędziłem w klasztornej bibliotece. Pracuję nad kolejną książką. – O jakiej tematyce? – O doktorach Kościoła. – I nie wie ojciec, jaki był los doktora Kościoła, świętego Tomasza? – spytał Zero żartobliwym tonem. Wydawało mu się, że właśnie przyszpilił rzadki okaz motyla. Józef zrobił niewinną minę. – Jakoś mi to umknęło. – Czy ktoś może poświadczyć to alibi? – Widziało mnie wielu współbraci. – Józef rozejrzał się po refektarzu, jakby szukając nieobecnych zakonników. – Przez cały dzień? – Witczak znów zaczął krążyć wokół mnicha. – Wiele godzin spędziłem samotnie w bibliotece – przyznał zrezygnowany Józef. – Sprawdzimy to – odparł Zero. – A poprzednie daty? Zakonnik nerwowo przerzucił kartki niewielkiego kalendarzyka. – Przez cały tamten tydzień byłem w naszym klasztorze w Białej Podlaskiej. – Twarz mu się rozjaśniła. – Może pan sprawdzić. – Na pewno sprawdzę – zapewnił go Witczak. – A poprzedni tydzień? – W Warszawie, pracowałem nad książką. Naprawdę mnie pan podejrzewa? – zapytał Józef z niedowierzaniem. – Co w tym dziwnego? – Witczak rozłożył ręce. – Jest ojciec bardzo dobrym podejrzanym. Na razie to wszystko. Niedługo zostanie ojciec oficjalnie wezwany do komendy w celu złożenia zeznania. A tymczasem niech ojciec nie opuszcza klasztoru. – Mam tutaj wszystko, czego potrzebuję – odparł zakonnik. – Ale to prowincjał decyduje o tym, co będę robić i gdzie przebywać. – O to niech się ojciec nie martwi – zapewnił go Zero. – Rozmawiałem już z ojcem Adamem. Józef schował kalendarz i okulary. Wstał. – Mogę już iść? – Mam jeszcze tylko jedno pytanie. Czy znane jest ojcu miejsce zamieszkania Przemysława Krzemińskiego? Nazwisko nie zrobiło na Józefie żadnego wrażenia. – Krzemińskiego? – zapytał po chwili milczenia. – Tak. Był socjuszem w tamtym nowicjacie. Zakonnik poprawił fałdy habitu, przesunął na bok wiszący u pasa masywny różaniec. – Odszedł z naszego zgromadzenia. Wiele lat temu. – I nie utrzymywaliście kontaktu? – Zero wiedział, jakiej odpowiedzi może się spodziewać. – Rzadko mamy kontakty z braćmi, którzy… – Józef się zająknął. – Zdradzili? – dokończył policjant. Mnich spojrzał na swoje sandały. – …odeszli – dopowiedział. Witczak podszedł, popatrzył z bliska na jego pomarszczone, piegowate oblicze i wygięte w dziwnym grymasie usta. Zdał sobie sprawę, że twarz ta, przypominająca japońską maskę wojownika, mogła

przerażać. – A dlaczego odszedł Krzemiński? Spojrzenie ojca Józefa powędrowało w górę, odbiło się od widoku za oknem i spoczęło wreszcie na twarzy Witczaka. – Słyszałem, że przeżył załamanie nerwowe… – rzekł zgaszonym głosem. – Wypalił się. Ale mieszkaliśmy wtedy w innych klasztorach. Nie znam szczegółów. Witczak pokiwał głową i wrócił na swoje miejsce, żeby zabrać leżące tam notatnik i książkę. Drzwi skrzypnęły i mistrz nowicjatu znalazł się na korytarzu. Witczak zdążył go jeszcze zatrzymać. – Był jakiś męczennik Przemysław? – spytał. Józef zmarszczył czoło. Po chwili pokręcił głową. – Nie wiem nawet, czy był taki święty. – A czy Krzemiński przyjął jakieś imię zakonne? Czasem tak się dzieje, prawda? Ojciec Józef był już najwyraźniej zmęczony, ramiona mu opadły, wycofywał się w stronę chóru. – Nie pamiętam. Witczak wyszedł za nim, zrównali się. – Współpracowaliście przez dziewięć lat i ojciec nie pamięta? Józef posłał mu zmieszany uśmiech. – Tylko przez trzy lata. Jak sobie przypominam, zawsze zwracaliśmy się do niego per Przemysław. Więc raczej nie przyjął innego imienia. Czy to wystarczy? Rozstali się na zakręcie korytarza. Józef zniknął w kaplicy klasztornej, Witczak stał jeszcze chwilę wpatrzony w rzeźbione drewniane drzwi, po czym skierował się do furty. Po południu klub nadal był zamknięty. Funkcjonariuszy odwołano. Tymański walił w oszklone drzwi tak długo, aż wreszcie po drugiej stronie pojawił się napakowany gość, który obrzucił intruza zniechęcającym spojrzeniem i wskazał zawieszkę z napisem „Zamknięte”. Zanim zdążył się odezwać, Hif podstawił mu przed nos swoją legitymację i już po chwili cieszył się ciepłem rozgrzanego lokalu. Nic nie wskazywało na to, żeby zamierzali otworzyć. Napakowany okazał się barmanem, który robił remanent przy kasie fiskalnej. Oprócz niego w środku nikogo nie było. Tymański przysiadł na stołku barowym, wyobrażając sobie, jak by to było miło przebywać tu wieczorem i gapić się na pośladki tańczącej na barze dziewczyny. – Szukam Nadii – wyjaśnił bez wstępu. Barman przekrzywił głowę. – Nowogrodzkiej? – upewnił się. Hif przytaknął. – Dziewczyny mają wolne do odwołania. – A pan długo tu pracuje? – zagadał Tymański, lustrując rząd butelek stojących za mężczyzną. – Od początku – odpowiedział barman, przeglądając wydruki kasowe. – Dlaczego nie przedwczoraj wieczorem? – zainteresował się Hif. – Mam zmiennika. – Da mi pan adres i telefon tej Nadii? – poprosił Tymański. Dostał numer komórki na świstku. – W 2009 nie zaginęła wam dziewczyna? – zapytał z głupia frant, rozsiadając się i wyjmując paczkę papierosów. Barman zareagował przyzwalającym gestem. – Nie pamiętam. – Ma pan coś z pamięcią? – zatroszczył się Hif, bawiąc się zapalniczką. – Dziewczyny przychodzą i odchodzą – barman powtórzył śpiewkę, którą Tymański słyszał już któryś

raz z kolejnych ust zatrudnionych w klubie osób. – Czasem znikają bez słowa. Wracają na Ukrainę czy na Białoruś. Albo nagle zmieniają robotę. – Chciałbym dostać listę tych dziewczyn. – Czy ja wyglądam na kadrową? – odpowiedział pytaniem barman. Tymański zacisnął pięść, łamiąc papierosa. – Grzeczniej trochę! A macie jakąś kadrową? Barman zajął się kasą fiskalną. – Nic o tym nie wiem. Trzeba pogadać z kierownikiem. – Proszę pana uprzejmie jako pracownika z najdłuższym stażem. Czy woli pan zaproszenie na komendę? Zmierzyli się niechętnymi spojrzeniami. Wreszcie barman odpowiedział ugrzecznionym tonem: – No nie, dziękuję. Mogę spróbować przygotować taką listę. Ale czy ja spamiętam te wszystkie dziewczyny? – Liczę na pana pamięć. Proszę mi zapisać pańskie dane, adres, PESEL, numer dowodu. Dam panu mój adres mejlowy. – Hif naskrobał go na kartce wyrwanej z notatnika. – Proszę się pospieszyć. – Postaram się – obiecał pojednawczym tonem barman, zapisując swoje dane. – Jeszcze jedno – przypomniał sobie Tymański. – Może lufkę? – Przepytywany mrugnął, najwyraźniej chcąc zostawić po sobie dobre wrażenie. – Żartuje pan? – odpowiedział ze śmiertelną powagą Hif, czym prawdopodobnie popsuł poprawiający się nastrój przepytywanego. – Nie? – Barman odstawił butelkę z trzydziestoletnią whisky. – To przepraszam. – Chodzi o stałych klientów, tych, którzy korzystali z mieszkania na górze. Facet wyraźnie się przestraszył. – Panie, ja nic nie wiem. Niech pan z właścicielami rozmawia. – Ale od pana szły alkohole na górę, co? – upewnił się Hif. Barman z oporami przytaknął. – Nosiły dziewczyny? – naciskał Tymański. – Kelnerki – poprawił go barman. – I nie mówiły, co to za klienci? – Tymański zaciągnął się papierosem, którego w końcu zapalił. – Wie pan, jak by to powiedzieć, to było otoczone tajemnicą. Wiem, że byli to jacyś ważniacy. Może z rządu czy jak? – rozgadał się mężczyzna za barem. – Schodzili czasem do klubu? – dopytał Hif. Barman zdecydowanie pokręcił głową. – Wiem jedno. Nigdy do klubu. Wyłącznie do tej chawiry na górze. Przez klatkę, oddzielnym wejściem. – Dzięki. – Tymański porzucił na podstawionym spodku niedopałek, pomachał kartką z danymi barmana i opuścił lokal. Cyna zrobiła sobie przerwę. Zadzwoniła do pokoju Michaliny, umówiły się na kawę w knajpie przy kinie Muranów. – Anabejz jestem po tej nocy – wyznała Agnieszka, kiedy już usiadły przy stoliku, za którym wisiało wielkoformatowe zdjęcie Cybulskiego. – Powinnaś trochę zwolnić tempo – poradziła Kostkiewicz. – Byłaś u lekarza? Cynowska, która od kilku tygodni cieszyła się coraz większym apetytem i do kawy zamówiła ciastko, przełknęła, kiwając głową. – Byłam na USG. Lekarka powiedziała, że Alien rozwija się prawidłowo. Misia uśmiechnęła się na te porównania z kinem fantastycznonaukowym. Odpowiedziała jednak

poważnym tonem: – Powinnaś znaleźć sobie dobrego ginekologa. Wiem, bo… – No właśnie – przerwała jej Aga. – Ty nie masz dziecka, nie? Michalina zbyła milczeniem niedyskretne pytanie. – Mam kilka koleżanek, które urodziły, i mogę ci polecić paru niezłych. – Przerwała, zorientowawszy się, że Cynowska jej się przygląda. – Poroniłaś, co? – strzeliła Aga. – Albo miałaś jakąś chorobę i wycięli ci wszystko, tam w dole. Michalina zazwyczaj pilnowała własnych granic i nie zwierzała się ze swoich problemów byle komu, a z tą niską policjantką nie była jeszcze na tyle blisko, żeby opowiadać o tajemnicach. – Nie powinnaś pić dużo kawy – dodała jeszcze, założyła sobie za ucho kosmyk, który spadł na czoło, i odcięła łyżeczką kawałek wuzetki. Cyna, zadowolona z tego, że udało jej się Misię usadzić, przeszła do głównego tematu. – Miałam trochę czasu przedwczoraj i podskoczyłam na Ochotę, pod adres, który znalazłaś. Michalinie zaświeciły się oczy. Natychmiast zapomniała o intrygującym temacie zawartości macicy Agnieszki Cynowskiej. – Miałyśmy iść razem – jęknęła z żalem. Zacisnęła usta, bo najwidoczniej zdała sobie sprawę, że zabrzmiało to dziecinnie. – Byłam akurat w okolicy i pomyślałam, że to załatwię – zdobyła się na tłumaczenie Cyna, widząc jej smutną minę. – Byłaś bez wsparcia? – zapytała jeszcze psycholog. Cyna wzruszyła ramionami. Miała zabrać oddział antyterrorystów? – Spoko, nie od dzisiaj robię w tym bajzlu – odparła uspokajająco. – No dobra – odpuściła psycholożka. Ciekawość wzięła wreszcie górę. – Rozmawiałaś z tym Norbertem? Cyna odsunęła talerzyk z resztką ciasta. Czekała na to pytanie. – Nie. Ale i tak zrobiło się ciekawie. Zastałam konkubinę tego gościa. Michalina zebrała okruszki swojego ciasta i zerknęła w stronę lady wystawowej. – No i…? – pospieszyła koleżankę zniecierpliwiona. – Facet wyjechał z kraju – powiedziała Cyna. – Siedzi na Wyspach. Pracuje w jakimś pubie. Misia znów przeniosła wzrok na Agnieszkę. – Kiedy wyjechał? Cyna nie musiała się zastanawiać, ale udała, że to robi. – Jakoś tak dwa miesiące temu. Tak twierdzi ta konkubina. Misia była rozczarowana. Kiedy wpadła na Paczuskiego, czuła się jak myśliwy na tropie. – Może ta baba kłamie. Nie powinnaś jej przycisnąć? Agnieszka spróbowała koleżankę uspokoić. – Zajrzałam do jego mieszkania. Ta konkubina mnie wpuściła. Nic nie wskazuje na to, żeby ściemniała. – A wydawało się, że to taki dobry ślad – westchnęła Michalina. – Może mieszkanie powinno się poddać obserwacji? Cyna poklepała ją po ramieniu. – Spoko, spoko. Będę o tym Paczuskim pamiętać – zapewniła. – Teraz co prawda na tapecie jest Patron. – Spojrzała na zegarek. – Musimy wracać. – Wiesz… – Misia zawiesiła na chwilę głos. – Mogłabym zrobić profil tego Kolekcjonera. Zobaczymy, czy pasuje do Norberta. Aga wstała i nieomal wyprowadziła koleżankę z kawiarni.

– Trzeba by pogadać z naczelnikiem – lawirowała, nie wiedząc, jak się jej pozbyć. – Wardal ciągle rozbudowuje profil Patrona. Nic mi nie chce powiedzieć. Trudno się z nim współpracuje. – Nie martw się. – Aga poklepała Misię po szerokich ramionach. – Jeszcze się wybijesz. Zero przez godzinę snuł się po Starym Mieście, zastanawiając się, jak dawno tu nie był. Ostatni raz chyba z pięć, może osiem lat temu. Gucio był jeszcze dzieciakiem, spacerowali tu razem z jego matką. Witczak pokazał mu wtedy okienko w kamienicy na Nowomiejskiej, w którym w młodości kupował bułki z pieczarkami. Okazało się, że odziana w nylonowy fartuch kobieta nadal je tam serwuje. Nie mógł wyjść ze zdziwienia, kiedy teraz odnalazł tamten lokal. W okienku zamówił przysmak z przeszłości. Masa grzybowa okazała się jednak przesolona. W okolicach Barbakanu odezwał się telefon. Dzwonił prowincjał. Witczak obiecał, że przybędzie w pół godziny. Adam Szretter przyjął go w rozmównicy. Przyszedł z zadrukowaną kartką. – Rozmawiał pan z ojcem Józefem – zaczął, kiedy się przywitali. – Skarżył się? – domyślił się Witczak. – Powiedzmy, że nie. Ale był zdenerwowany. Podobno zabronił mu pan opuszczać miasto. Jest podejrzany? – Jeszcze nie, ale jest dobrym kandydatem na podejrzanego. – Zero bawił się swoim aparatem komórkowym. – Nie ma stuprocentowego alibi. Te jego książki, rozumie ojciec. – To porządny człowiek – zapewnił prowincjał. – Może o zbyt twardych zasadach. Ten zimny wychów, który stosował, pochodził z innych czasów. Ale sprawdza się jako współbrat. – To bardzo nietypowe zbrodnie – odparł Zero. – Popełniane przez człowieka bardzo moralnego. Tak twierdzi jeden z naszych profilerów. Mnich nie odpowiedział. Przesunął w stronę policjanta zadrukowaną kartkę. – Mam tu listę, o którą pan prosił. Zero przejrzał nazwiska. – Brakuje mi tu kogoś – stwierdził. Prowincjał posłał mu zdezorientowane spojrzenie. – Konsultowałem się z Józefem – odpowiedział. – Przeglądałem dokumentację. – A Karol Siwczyk? Wspominał o nim ojciec Gerard – przypomniał Witczak. – Przeniósł się na Słowację. – Musiało mi to umknąć. Poprawię. – Chciałbym porozmawiać z tym Siwczykiem. – Mam sporadyczny kontakt z ojcem Istvanem z Bratysławy, popytam. – Właśnie Siwczyk podobno był przywódcą buntu. – Zero nawiązał do rozmowy z Gerardem. Zadzwonił telefon. Witczak sprawdził numer, ale go nie skojarzył. Wstał i wyszedł na korytarz prowadzący do furty. Po drugiej stronie linii usłyszał głos, który natychmiast rozpoznał. – Panie policjancie – wychrypiał Serafin. – Wybiera się pan do nas? – Tak, ale jeszcze nie wiem kiedy. Wróciłem do roboty – odparł Zero. – Dokonałem odkrycia w ogrodzie. – Mnich teraz szeptał. – Myślę, że powinno to pana zainteresować. – Co takiego? – zapytał zaniepokojony Witczak. – Nie mogę teraz rozmawiać – odparł Serafin. – Przepraszam. Jak pan przyjedzie, proszę nic nie mówić Leonowi. Rozmawiać tylko ze mną. – Dobrze. – Witczak był zaintrygowany. – Przyjadę, jak szybko się da.

Hif domyślał się, że w miejscu ulicy Bagno, tuż obok stacji metra Świętokrzyska, kiedyś rozciągały się autentyczne mokradła. Obecnie okolicę zdominowało osiedle mrówkowców wybudowane w latach sześćdziesiątych. Na domofonie wybrał numer lokalu i po otwarciu wjechał windą na ósme piętro. W drzwiach mieszkania czekała niepozorna, ale dobrze zbudowana blondynka, którą dwadzieścia minut wcześniej udało mu się namówić na krótką rozmowę, Nadia Nowogrodskaja. Usiedli w jednym z dwóch pokoików, połączonym wewnętrznym oknem z ciemną kuchnią. Dziewczyna zaproponowała herbatę, którą podała w szklance w metalowym koszyczku. – Dawno tak nie piłem – przyznał się Hif, parząc sobie usta przy pierwszym łyku. – Tak pijemy w domu. W Mińsku – wyjaśniła dziewczyna. – Wiem, że pani najdłużej pracuje w klubie na Pankiewicza – rozpoczął przepytanie Tymański. W mieszkaniu pachniało tanimi perfumami On siedział na kanapie, ona na krześle przy stole, ubrana zwyczajnie, w koszulkę i dżinsy. – Pani Nadio… – Hif starał się skupić na sprawie, nie na jej młodym ciele i odkrytych stopach. – W roku 2009 z Wisły wyłowiono zwłoki nieznanej dziewczyny. Ubranej w ciuchy z rosyjskimi metkami. Czy pani coś o niej wie? Dziewczyna sięgnęła po paczkę papierosów leżącą obok. Zauważył, że dłonie jej drżą. Zapalanie trwało chwilę, zapalniczka nie chciała zadziałać, już zaczął klepać się po kieszeniach. – Pamiętam – odezwała się wreszcie. – Czytałam w gazecie. Powoli kiwnął głową, nie chcąc powiedzieć niczego, co mogłoby ją rozproszyć. – Wtedy odeszła z pracy jedna z moich koleżanek – odezwała się wreszcie. Mówiła dobrze po polsku, z ledwo wyczuwalnym akcentem. – Nu, bliska. Razem przyjechałyśmy z Mińska i znalazłyśmy tę robotę. Hif wyjął powolnym ruchem swój notatnik i otworzył go na pustej stronie. – Jak się nazywała? – spytał łagodnym tonem. – Nastia. Anastazja Ilewicz. W klubie powiedzieli, że wróciła do Mińska. Ale nie zabrała swoich rzeczy. Nie uwierzyłam im. – Dzwoniła pani do jej rodziny? – podpytał. Pokręciła głową. – Nie znałam telefonu, adresu. Ale rozmawiałam z pana kolegą. Policjantem. Hif uniósł lekko brwi. – Była pani na policji? – Naskrobał coś w swoim kajecie. – Widziałam artykuł w gazecie. Poszłam porozmawiać na komendę z oficerem, co prowadził sprawę tej znalezionej w Wiśle. Bałam się, że to właśnie Nastka. Ale nie pokazał mi ciała. Powiedział, że sprawa już rozwiązana. I że nie jest to Nastia. – Ciekawe – skomentował. – Pamięta pani nazwisko tego funkcjonariusza? Nieoczekiwanie posłała mu lekki uśmiech. – No! Jakoś tak śmiesznie. Kupa? – Zakryła ręką usta, podejrzewał, że chciała ukryć braki w uzębieniu. – Balas? – domyślił się. Jej oczy rozjaśniły się, pokiwała prędko głową. – Chyba tak. Balas – spoważniała. – Śmiesznie. – Ten policjant powiedział pani, że sprawa jest rozwiązana? – upewnił się Tymański. – I nie identyfikowała pani ciała. – Nie – powtórzyła. – Powiedział, że już wiedzą, kto to był. – Poznała pani tożsamość tej znalezionej dziewczyny? Znów pokręciła głową, spuściła wzrok na zdarty lakier na palcach stopy. – Powiedział, żeby nie pytać, bo on spyta, czy pracuję legalnie.

Hif zapisał w zeszycie nazwisko Kazika i dwukrotnie je podkreślił. Zastanawiał się nad kolejnym pytaniem. – Domyśla się pani, dlaczego zaginęła Nastia? Zapadła chwila ciszy, którą kobieta poświęciła na dopalenie papierosa i sięgnięcie po następnego. Dłoń drżała jej jeszcze bardziej. – Powiedziała mi coś. Zanim zniknęła – wyszeptała. Hif kiepsko ją słyszał, gotów był przysiąść się do stołu, ale za żadne skarby świata nie chciał jej spłoszyć. Bał się nawet odezwać. – Rozmawiałyśmy. Nie tak konkretnie. Mówiła, że niedługo rzuci pracę. Że będzie miała pieniądze. – Skąd, pani Nadio? Spojrzała mu w oczy. – Od jednego faceta – szepnęła. Tymański w czasie normalnego przepytania huknąłby teraz, aby przyspieszyć rozmowę, ale zamiast tego zadał kolejne pytanie. – Od jakiego faceta? Westchnęła. Czuł, że walczyła z sobą, że zrzucała ciężar, ale jednocześnie się bała. – Nie powiedziała. Była z klientem. W tym mieszkaniu na górze. Ten klient był trochę za długo. Oni się lubili. Wie pan. Ten przyjaciel Nastii spotkał na schodach następnego. I podobno tego kogoś rozpoznał. Tymański czekał z długopisem wiszącym nad kartką. Potrzebował nazwisk. – Kto? Kogo spotkał? – dopytał. Lekko uniosła ramiona, spojrzała na sufit. – Nie znaju – odparła po rosyjsku. – Ten ulubiony klient Nastii powiedział jej, że to ktoś ważny. Potem, kiedy zniknęła, był tu. Szukał jej. – I ten ulubiony klient powiedział Nastii, kogo rozpoznał? – upewnił się Hif. Przytaknęła. – Kto to był? Jakiś urzędnik? Ktoś z pierwszych stron gazet? – Tego nie wiem – odpowiedziała. – Ale Nastka mówiła, że porozmawia z tym rozpoznanym. Powie mu, że wie, kto on jest. I on jej zapłaci, wie pan, żeby nie poszła do prasy. – Szantażowała go? – nazwał sprawy po imieniu Hif. – No, można i tak powiedzieć – zgodziła się Nadia. – I potem zniknęła? – upewnił się. – Da. Tydzień po – przyznała. – I nie wie pani, kto to był? Nie pamięta pani nazwiska tego znajomego Nastii? – Nie mówiła jego nazwiska. Tylko imię. – Jakie to było imię? – Tymański ucieszył się konkretem. Zadzwoniła jego komórka, ale odrzucił połączenie. – Nie pomniu. – Znów przeszła na rosyjski. – Proszę spróbować – namawiał ją Hif. Spojrzała za okno, na powoli nachodzące nad miasto ciężkie chmury. – Jakoś tak… Piotr? Nie. – Tarła w zapamiętaniu brodę, wciąż spoglądając na panoramę miasta. – Może Przemko. Tak, Przemko. – Przemko… – Hif poczuł zniecierpliwienie. – Przemysław? – zapytał. Odwróciła się i odpowiedziała pewnie: – Mówiła tylko zdrobniale. Przemko. Chyba. On się nie przedstawiał. Nie sądzę, żebym go rozpoznała. Mówiła Przemko. – Żadnego nazwiska? – Komórka znowu się odezwała, Hif ponownie wcisnął ikonę czerwonej

słuchawki. Nadia pokręciła głową. – Dobrze, pani Nadio. – Zamknął swój notatnik, wstał i podał jej kartkę z numerem telefonu. – Gdyby pani przypomniała sobie coś jeszcze, proszę dzwonić. Kiwnęła ładną główką. – Często myślę o Nastii – wyznała. – Nawet śniła mi się. Niech pan zapyta swojego kolegę. Balasa. – Spytam – potwierdził, wychodząc. – Jeśli go znajdę. Maluta właśnie poinformował żonę, że prawdopodobnie nie zdąży na proszoną kolację. Będzie musiała iść sama. Nie była zadowolona, ale przyzwyczaiła się już do ciągłych zmian planów. Przyjęła fakt ze stoickim spokojem. Naczelnik nawet się nie zorientował, w którym momencie krótkiej rozmowy sięgnął do szuflady, żeby pobawić się zamkniętą paczką papierosów. Przystawił ją do nosa, sprawdzając, czy poczuje przez folię i papier zapach tytoniu. W tym momencie ktoś zapukał do jego drzwi. Sekretarki nie było, rzucił więc „Proszę!” i schował fajki. Ujrzał pucołowatą twarz psycholożki. – Coś pilnego? – zapytał, nie uśmiechając się. – W sprawie Kolekcjonera. – Michalina podeszła do szerokiego biurka. – Robiła pani profil? – Maluta pomasował zmarszczone czoło. – Cyna zamówiła? Nie wiem, muszę zapytać księgowej. – Chciałam porozmawiać o starszej aspirantce Cynowskiej – potwierdziła z dość ponurą miną. Zmęczonym gestem wskazał jej krzesło. – Coś nie tak? – podpytał. Usiadła, poprawiając spódnicę w kratę. – Nie wiem. Mam wątpliwości. Tylko prosiłabym o dyskrecję. Maluta złożył dłonie. Nie odpowiedział. – Nie robiłam oficjalnego profilu – wyjaśniała. – Nikt nie zamawiał. Ale rozmyślałam nad sprawą Patrona i jakoś tak skojarzyłam z Kolekcjonerem. Samo wyszło. Naczelnik zrobił półobrót na swoim prezesowskim fotelu. U niego oznaczało to zaciekawienie, ale Misia o tym nie wiedziała. – Niech pani mówi – zachęcił. – Pomyślałam, że w obu sprawach sporo jest kradzieży samochodów. To łączy oba te śledztwa. – Te przypadki się łączą? – Maluta nachylił się i oparł dłonie na blacie biurka. – Czemu nie powiedziała pani na naradzie? – Nie jestem pewna. Nie mam dowodów. Tylko domysły. – Wszystkie sugestie się liczą – podkreślił zirytowanym tonem. – Mówiłem, żebyście wymienili wszystkie skojarzenia. A pani milczała. To przez Cynowską? Teraz był już zły i nie zamierzał tego ukrywać. Siedząca naprzeciwko zbyt cicha i spokojna jak na tę pracę kobieta westchnęła. – Było inaczej – zaprzeczyła. – Pomyślałam, żeby w KSIP-ie sprawdzić osoby zamieszane w dwa rodzaje przestępstw. Kradzieże samochodów i czyny lubieżne na zwłokach. – To bardzo ciekawe – przyznał Maluta. – I co z tego wyszło? – System wyrzucił mi jedną taką osobę – opowiadała. – Zwierzyłam się koleżance Cynowskiej… Naczelnik rozłożył ręce. – Może was skonfrontujemy? – zaproponował. Oczy Michaliny się rozszerzyły. – Nie, proszę się wstrzymać – odpowiedziała przestraszona. Maluta zadowolony z efektu, jaki

wywołał, poprosił, żeby kontynuowała. – Powiedziałam Cynie o tym osobniku. Dałam jej adres, ustaliłyśmy, że pójdziemy tam razem. – I czego się dowiedziałyście? – zapytał grobowym tonem, który nie zwiastował niczego dobrego, ale Misia nie wyczuła niebezpieczeństwa. – No więc Agnieszka pojechała tam sama. Nie wiem, czy to prawidłowe… – zawiesiła głos. – Obraziła się pani, że nie została zabrana na akcję? – upewnił się Maluta. – Pani Michalino, proszę mi wybaczyć to, co powiem, ale jest pani tylko psychologiem. Pani nie może uczestniczyć w takich procedurach. Cynowska nie powinna pani tego proponować. Porozmawiam z nią. Misia zdała sobie sprawę, że rozmowa zaczęła zmierzać niedokładnie tam, gdzie planowała. – Chodzi mi o to, że Cynowska mnie okłamała – wyartykułowała swoją główną myśl. – Sama pani powiedziała, że pojechała na to rozpoznanie. – Owszem, pojechała. Streściła mi dziś, jakie były efekty. Tamten podejrzany rzekomo wyjechał do Wielkiej Brytanii. Maluta nie odpowiedział. Zastanawiał się. Nerwowo tarł dłoń o dłoń. – I nie sporządziła notatki służbowej? – upewnił się. – Nie wiem – przyznała Misia. – Dzisiaj mi o tym powiedziała. Ale byłam na szkoleniu z analizy mikrogestów. Cynowska nie powiedziała mi prawdy. Wydaje mi się, że powinniśmy działać. Wszcząć poszukiwania. Może ten Norbert ma jakąś kryjówkę? Maluta wstał. Michalina odruchowo zrobiła to samo. Odprowadził ją do drzwi. – Dobrze, pani Kostkiewicz – odezwał się nieco łagodniej. – Sprawdzę to. – Po prostu mnie to zaniepokoiło – wyjaśniła na odchodnym. Wykonał gest, jakby chciał ją poklepać po plecach, ale się powstrzymał. – Wykazała się pani odwagą cywilną – pochwalił. – Doceniam to. I dziękuję. – Proszę – odpowiedziała zaskoczona. – Polecam się. – Będę o pani pamiętał – obiecał słodkim głosem naczelnik. Hif oddzwonił, dopiero kiedy wyszedł z bloku na Bagno. Witczak odebrał po pierwszym sygnale. Tymański nie dał mu dojść do głosu. – Jak się nazywał ten twój so… socjalny? – zapomniał słowa. – Socjusz – podpowiedział Zero. – Młody go sprawdza? – Nie dał głosu jeszcze – zirytował się Hif. – Mam coś innego. Pamiętasz imię? – Przemysław Krzemiński – odpowiedział Witczak. – Mamy trop. – Hif nie mógł ukryć zadowolenia. – Słaby, bo słaby, ale zawsze. – O co chodzi? – chciał wiedzieć Zero, ale Tymański go ściął. – Potem, stary, potem. Jest inna sprawa. Pamiętasz Kazika Balasa? Zero pamiętał. Nie przyjaźnili się, ale pracowali w sąsiednich pokojach. – Odszedł jakiś rok temu – rzekł. – Masz z nim jakiś kontakt? Wiesz, co teraz robi? – Hif podszedł do budki z kebabami na rogu Świętokrzyskiej i zamówił kanapkę. – Chyba w ochronie – usiłował sobie przypomnieć Zero. – Mogę podpytać Jaszczaka – wspomniał kolegę, który grał w zespole jazzowym i pracował w agencji detektywistycznej. – Gdzie teraz jesteś? – Hif obejrzał się, czy jego zaparkowana na Zielnej Morda jeszcze tam stoi. – Pod klasztorem braci żebraczych na Starym Mieście. I chyba mam podejrzanego. Hif oblał się sosem, sięgnął po serwetkę i starł resztki z kurtki. – No co ty pierdolisz! – krzyknął do słuchawki.

– Potrzebna obserwacja klasztoru – odparł Zero. – Jeszcze dziś. Chodzi o zakonnika Józefa Niedzielę. O szóstej będzie odprawiał mszę w ich kaplicy. – Dobra, wyślę Cynę i Młodego, niech obserwują na zmianę – obiecał Tymański. – Co teraz? – odezwał się w słuchawce Zero. Hif przełknął i odsunął od siebie cieknące opakowanie z kebabem, stojąc nad koszem na śmieci. – Skontaktuj się z Jaszczakiem. Dowiedz się o Balasa i czekaj na mnie pod klasztorem. Podjadę po ciebie. Witczak podał adres i się rozłączył. Cynowska zaparkowała w przecznicy, znalazła miejsce z dobrym widokiem na wejście do kościoła i furtę. O szóstej udała się do kaplicy i dyskretnie zrobiła zdjęcie komórką odprawiającemu mszę zakonnikowi. Prędko opuściła kościół, bo jej telefon zaczął dzwonić. Grupa wiernych pożegnała ją pełnymi oburzenia spojrzeniami. W słuchawce zabrzmiał stłumiony dudnieniem muzyki głos ochroniarza z Tube. – Wczoraj była ta lala, o którą pytałaś – zaczął bez wstępu Masło. – I dopiero teraz mi mówisz? – sapnęła zirytowana. – Podsłuchałem, jak umawiała się na dzisiaj wieczór. Na dziewiątą – odparł, nie zważając na jej złość. Spojrzała na zegarek. Miała jeszcze czas. Rozłączyła się i wsiadła do samochodu. Wybrała numer Młodego. – Gdzie jesteś? – zagadnęła. – Sprawdzam jedną rzecz dla Hifa – odpowiedział Adrian, przegryzając przygotowaną przez babcię kanapkę. – A co? – Mamy obserwację jednego klechy – wyłuszczyła. – Też zlecenie od Hifa. Musisz do mnie dołączyć. Potrzebuję się urwać na godzinkę. Adrian przeciągnął się nad swoim laptopem w komendzie. Za oknem zaczął sypać śnieg, gęstniał powoli. – To ważne. Sprawa Patrona – licytował Młody. – A ja mam tego Kolekcjonera na głowie. No, bądź człowiekiem! – uderzyła w błagalny ton. Mączka popatrzył w ekran monitora pokryty z dawna niewycieranym kurzem. – Dobra. Gdzie jesteś? Wytłumaczyła, zarzekając się o dozgonnej wdzięczności. Michalina pojechała autobusem na Ochotę. Dobry kwadrans szła od przystanku, zagłębiła się z planem w spokojne osiedle, na którym wszystkie wolne kawałki chodnika zastawione były zaparkowanymi samochodami. Wreszcie znalazła adres przypisany w policyjnej bazie danych do Norberta Paczuskiego. Nie bała się, tylko nieco niepokoiła. Zła na siebie, że dała się zbyć naczelnikowi, postanowiła sama sprawdzić informacje uzyskane od Cyny, zamienić dwa zdania z konkubiną poszukiwanego. Pomyślała, że może zdoła ją przekonać do udzielenia większej ilości informacji. Może dowie się czegoś o prawdziwym miejscu pobytu Paczuskiego, zapyta o działkę lub piwnicę. Domofon nie odpowiedział, odczekała chwilę i weszła na klatkę schodową z jedną z mieszkanek, zażywną staruszką z wiekowym pudlem. Mieszkanie Norberta znajdowało się na czwartym piętrze, oświetlonym szarymi promieniami wpadającymi przez szklany świetlik w dachu. Dzwoniła kilka razy, ale nikt jej nie otworzył. Rozczarowana zastanawiała się, co powinna zrobić. Nie chciała tak od razu odpuszczać. Może zejść do piwnicy i obejrzeć przez prześwity jej zawartość? Musiałaby pokonać co najmniej zamek we wspólnych drzwiach, co nie wchodziło w grę. Zadzwoniła do mieszkania

sąsiadującego z Paczuskimi. Po chwili usłyszała kuśtykanie i odgłos otwieranych zamków, w progu ukazał się trzydziestokilkulatek z krótkim zarostem, wsparty na kuli. – Słucham? – Przyglądał się z zaciekawieniem młodej kobiecie w szarej kurtce i kraciastej spódnicy. – Szukam tej pani, która mieszka obok. – Wskazała głową mieszkanie Norberta. – A, chodzi o Basię. Wyjechała za miasto. Misia oblizała spierzchnięte od mrozu usta. – Właściwie to muszę odnaleźć jej partnera, Norberta – wyznała. – Do czego pani potrzebny? – zainteresował się sąsiad. Na to liczyła. – Przepraszam, nie mogę powiedzieć – odparła i zrobiła krok do tyłu. – Niech pani poczeka. Basia wyjechała do rodziców. Zostawiła mi klucze. Prosiła, żeby podlewać kwiatki. – Sąsiad wyraźnie liczył na odwzajemnienie szczerości. – Mówiła, kiedy wróci? – Misia ponownie zbliżyła się do progu mieszkania. – Nie, ale chyba pojechała tylko na parę dni. To ma jakiś związek z tym Norbertem. Znamy się z Baśką z dzieciństwa. Razem biegaliśmy po podwórku. Ten jej facet… No, nie udał jej się chłop. Od paru dni się nie pokazuje. – Od paru dni? – powtórzyła. – Czy pani Basia zostawiła panu swój numer telefonu? – zaryzykowała. Pokiwał głową. – Pani może z policji, co? – domyślił się, nieświadomie jej pochlebiając. – Norbert znowu coś nawywijał? – Przepraszam, ale nie mogę powiedzieć – powtórzyła, rosnąc z dumy. – Chcę jej pomóc. Właściwie to potrzebuję jej pomocy. – Poprawiła kurtkę, czuła, że zaczęła się pocić na nagrzanej klatce schodowej. – Wiem, wiem, babskie sprawy. – Sąsiad domyślnie pokiwał głową. – A skąd znacie się z Baśką? Nie wiedziała, co odpowiedzieć. Czas na odwrót. – Przepraszam, to krępujące – wyznała, wycofując się. – Nie będę przeszkadzać. Dał krok do przodu. – Proszę pani, czy to pilne? – spytał poważnym tonem. – Myślę, że tak. Nawet bardzo – odparła, zbliżając się do schodów. – Dam pani ten numer. Wisi na lodówce. Zniknął w mieszkaniu, po dłuższej chwili wrócił z wyrwaną z notesu kartką. Kostkiewicz podziękowała. – Skoro mówi pani, że to ważne… – usprawiedliwił się życzliwy sąsiad. – Mam nadzieję, że nie będzie na mnie zła. – Może nie powiem, skąd mam ten numer? – Mrugnęła, czym sama siebie zdziwiła. Zazwyczaj nie mrugała do obcych. – Może nie spyta? – odpowiedział z porozumiewawczym spojrzeniem. – Nie powiem. Coś wymyślę – odparła, schodząc na dół. – Dziękuję. To naprawdę ważne. Sąsiad posłał jej jeszcze słaby uśmiech, kiwnął głową i zamknął drzwi. Cyna w coraz mocniej padającym śniegu zobaczyła cień na szybie samochodu. Drzwi trzasnęły i po chwili na miejscu pasażera siedział Adrian ubrany w kożuch. – Niezłe wdzianko – pochwaliła oldskulową kurtkę. – Po dziadku. – Młody zdjął wełnianą czapkę i strzepał ją na podłogę. – Nosił to jeszcze w partyzantce. – Widzę. Ma dziury po kulach. – Aga wsadziła palec w rozerwaną skórę na wierzchu. Mączka się żachnął. – Co tak długo? – strofowała go bez litości. Popatrzył na nią z wyrzutem.

– Musiałem coś sprawdzić dla Hifa – przypomniał. – Trochę to dziwne – przyznał w zamyśleniu. – Co dziwne? – Włączyła silnik, żeby choć trochę nagrzać wnętrze. Nalała z termosu gorącej herbaty i podała mu w kubku stanowiącym jednocześnie nakrętkę. – Ten Przemysław Krzemiński – odparł Młody, upijając łyk. – Jaki Krzemiński? Nic nie wiem – zainteresowała się Aga. Spojrzał na zegarek. – Dobra, leć. Potem pogadamy. – Machnął zgrabiałą ręką. Wyciągnął rękawiczkę z kieszeni i włożył. – Na kogo filujemy? Pokazała mu na komórce zdjęcie ojca Niedzieli, wykonane przed godziną w czasie mszy. – Podejrzany? – zapytał. – Albo potencjalna ofiara – odpowiedziała, otwierając drzwi i wciskając na ekranie komórki polecenie przesłania zdjęcia na numer Młodego. – Jeszcze raz dzięki. – Klepnęła go w ramię. – Czekaj na mnie. – A co, jak się ruszy? – zapytał. Cyna schowała swój telefon. – Będziemy w kontakcie. Tymański siedział obok Witczaka w fotelu, wyciągnąwszy nogi w stronę rozpalonego kominka. Jaszczak przyniósł im na tacy gorącej herbaty w filiżankach. Znajdowali się w domu jednorodzinnym na Mokotowie, jednym z rzędu podobnych budynków przy Miłobędzkiej. Detektyw tłumaczył się, że nie mógł odebrać telefonu, bo opiekował się dzieckiem. Twierdził jednak, że cieszy się z ich przyjazdu. – Wiesz, że Morycowi się zeszło? – zapytał Witczaka, wspominając nestora polskiego jazzu, z którym kiedyś przesiadywali w Tygmoncie. – Kiedy? – zapytał strapiony Zero. – Jakoś tak w połowie grudnia – odparł Jaszczak, wręczając obu filiżanki. Ogień przyjemnie skakał pośród drew, emanując ciepłem i tworząc miły nastrój. Obaj z niechęcią myśleli, że niedługo będą musieli wrócić w narastającą śnieżycę. – Byłem wtedy w szpitalu – odparł zamyślony Witczak. – W Tygmoncie czeka na ciebie jego getzen. Zapisał ci. – Mówił o ulubionej trąbce Moryca. – Dasz mi numer kwatery? – poprosił Zero. – Gdzie leży? – Na Powązkach. Daliśmy koncercik na pogrzebie. Byliśmy nawet w Kurierze Warszawskim – wspominał detektyw. – Dobra, poczekajcie, muszę zadzwonić. – Wyszedł za drzwi, na korytarz, na którym słychać było śmiech dziecka. – Kondolencje – wysapał Hif. – Miał jakoś tak pod dziewięćdziesiątkę – mruknął Witczak. – Grał do końca? – spytał Tymański, sięgając do pudełka z cygaretkami, którymi poczęstował ich gospodarz. – Nie miał lewego płuca. Nie grał od lat. Hif pokiwał ze zrozumieniem głową. Życie i jego tajemniczy rytm. Śmierć starca i śmiech dziecka. Jedni odchodzą, by zrobić miejsce następnym. Skrzypnęły drzwi i wrócił Jaszczak. – Ten Balas ma swoją działalność – rzekł, chowając telefon. – Podobno jest w internecie, mistrzowie. Popatrzyli na siebie. Dlaczego ten najprostszy sposób sprawdzenia nie przyszedł im do głowy? – My starej daty jesteśmy – usprawiedliwił obydwu Hif. – Masz namiar? – zapytał Witczak. – Ma biuro w mieszkaniu na Puławskiej. – Jaszczak podał im adres. – No to trzeba z nim pogadać. – Hif wstał z cygaretką w zębach. – To raczej pilne.

– Chyba od razu do niego pojedziemy – zaproponował Zero. – Może nie odebrać naszego telefonu – domyślił się Tymański. Michalina wróciła wreszcie do mieszkania na Smoczej. Mąż przygotował prosty obiad z mrożonki i kurczaka z rożna kupionego w budce na rogu. Przy stole zerkali na serwis informacyjny na kanale vtv24. Po jedzeniu Misia poszła zrobić sobie herbaty w kuchni. Na stole położyła swoją komórkę i zapisany numer konkubiny Paczuskiego. Usłyszała, jak Piotr wyłączył telewizję i odpalił konsolę, doszły ją dźwięki wyścigów samochodowych. Na korytarzu stały jeszcze pudła z toaletami turystycznymi. Musimy o tym bałaganie pogadać, postanowiła w myślach. Odstawiła kubek z herbatą i sięgnęła po komórkę. Dla pewności zamknęła za sobą drzwi i wbiła numer. Po drugiej stronie linii odezwał się cichy, nieco strapiony kobiecy głos. – Dobry wieczór – odpowiedziała Michalina. – Tu Kostkiewicz, z policji. – To pani? – Głos kobiety się ożywił. – Macie Norberta? – Nie. – Misia szybko myślała, co powiedzieć. – My się nie znamy. – A! – Barbara była rozczarowana. – Myślałam, że to ta pani, z którą rozmawiałam. – Starsza aspirant Cynowska? – upewniła się psycholożka. – Nie mam pamięci do nazwisk – tłumaczyła się rozmówczyni. – Ale chyba tak. Przepraszam, że panią pomyliłam. – Nie szkodzi. Wiem, że rozmawiałyście. – No tak. Norbert jest podobno zamieszany w te napady na banki… – Oczy Michaliny rozszerzyły się ze zdziwienia. Jakie napady? – Poradziła mi, żebym wyjechała z miasta. Misia zdezorientowana szukała odpowiednich słów. – Halo, jest tam pani? – usłyszała. – Tak – wydusiła z siebie. – Ciągle szukamy pani męża – odpowiedziała, myląc się. – Nie jest moim mężem – sprostowała Barbara. – Chyba się rozstaniemy. Zresztą nie widziałam go od dwóch tygodni. Nie wrócił do domu. Nie znaleźliście go w mieszkaniu ciotki? Misię ponownie zatkało. – W jakim mieszkaniu? – wydusiła z siebie. – Podawałam adres pani koleżance, tej Cynicznej – przypomniała konkubina poszukiwanego. – Cynowskiej – odruchowo poprawiła ją Kostkiewicz. – No tak. Pytała o kryjówkę, wie pani. Pomyślałam o tym mieszkaniu na Woli, co je odziedziczył po ciotce. Miał je sprzedać, mówił, że pobudujemy się za miastem. Ale nic z tego nie wyszło. Nawet nie wynajął – mówiła z rosnącym żalem. Zaczęła pochlipywać. Misia usłyszała odgłos wydmuchiwania nosa. – Niech mi pani przypomni ten adres – poprosiła. – Dziwne, że ta koleżanka pani nie przekazała. – Ton Barbary nagle zmienił się w podejrzliwy. – Cynowska musiała wyjechać w sprawach służbowych. Nie zdążyła – skłamała Misia, czując, że nie ma innego wyjścia. – Poinformuję panią o przebiegu śledztwa. – Dobrze. Syn mieszka u kolegi, ja musiałam wziąć urlop, a szef, wie pani, jak to szef, nie ucieszył się… – Poda mi pani ten adres? – przypomniała jej Michalina i zapisała dane na tej samej kartce, na której wcześniej otrzymała numer komórki kobiety. Ringelbluma trzy, mieszkania siedemdziesiąt sześć. Nic nie wskazywało, by pod adresem, który otrzymali, w przedwojennej kamienicy na Puławskiej, znajdowało się biuro detektywa. W każdym razie nie znaleźli żadnej informacji na domofonie. Wcisnęli

przycisk oznaczony numerem trzydzieści jeden. Reakcja była prawie natychmiastowa, ktoś otworzył im bez pytania. Popatrzyli po sobie zdziwieni, bo spodziewali się raczej negocjacji. Wskoczyli na wąską klatkę schodową. Nad nimi szczekał pies, ujadanie odbijało się echem od ścian. Na drugim piętrze zobaczyli na progu staruszkę z pinczeropodobnym kundlem na rękach, która na ich widok przestraszona trzasnęła drzwiami. Grawerowana wizytówka informowała: Zofia i Zenon Balas. – Policja! Otwierać! – krzyknął Hif. Usłyszeli otwierany zamek, ale zakładany łańcuch. Przez szparę popatrzyły na nich wąskie oczka staruszki. – Myślałam, że to syn – oświadczyła pewnym siebie tonem. Z brody wystawały jej trzy ostre, siwe włosy. Tymański pokazał swoją legitymację. Kobieta jeszcze raz zmierzyła ich wzrokiem, porównała zdjęcie z oryginałem i wpuściła obu do środka. Piesek schował się w kuchni i powarkiwał stamtąd. – Myślałam, że syn się wrócił – tłumaczyła swoje nazbyt ufne zachowanie. Gdyby nie ten błąd, zapewne nie otworzyłaby im nawet drzwi na klatkę. – Znamy się z Kazikiem – odezwał się Witczak. – Wiele lat pracowaliśmy razem. Mamy do pani syna sprawę. Kobieta chodziła po zastawionym starymi meblami pokoju i poprawiała bibeloty. – Myślałam, że to syn – powtarzała, a Witczak zaczął ją podejrzewać o demencję. – Że zapomniał czegoś. Cały dzień się pakował. Alarmowe światełko zapaliło się w obu policyjnych głowach. Witczak podszedł do staruszki, próbując ją zatrzymać, stanął jej na drodze. Ominęła go. – Gdzie wyjechał? – spytał Zero. – A wyjechał, wyjechał – powiedziała silnym głosem, bardziej jednak do siebie niż do rozmówcy. – Tak nagle? – zdenerwował się Hif. – Samochodem? Pociągiem? – Witczak złapał ją za kościste ramię. Poczuł, że coś go ciągnie za nogawkę. Warczący pinczer. – Niech pani mówi! To ważne. Kobieta nie zamierzała psa strofować ani odganiać. Spojrzała na intruzów z nieskrywaną dumą. – Mój syn pracuje w ochronie księdza kardynała. Razem pojechali – oświadczyła. – O cholera! – wyrwało się Witczakowi, a staruszka rzuciła zachęcające spojrzenie swojemu psu. – Proszę nie przeklinać! – Zacisnęła pięści. Hif odsunął Witczaka, pochylił się do kobiety. – Przepraszam za kolegę – rzekł przymilnie, jakby mówił do dziecka. – A dokąd ksiądz kardynał pojechał? Kobieta odpowiedziała równie przymilną miną, po czym jej twarz wykrzywiła się niczym u upiora. – Nie czyta pan gazet? Nie słucha pan radia? Co za ludzie w tym kraju! – prychnęła. – I to się nazywa policja! Hif wyprostował się i rzucił zniecierpliwiony: – Powie pani czy nie? Staruszka podeszła do stołu, sięgnęła do stosiku egzemplarzy „Gazety Polskiej” i rzuciła mu najświeższe wydanie. – Do Rzymu! Do Ojca Świętego! Na kanonizację! – krzyknęła z jeszcze większym wyrzutem, jakby wołała o pomstę do nieba. – Samolotem – domyślił się Witczak. – Nie, dorożką! – odparła kpiąco. Hif złożył dłonie w błagalnomodlitewnym geście.

– Pani Balas, proszę panią, niech się pani skupi. O której wylatują? Spojrzała w stronę okna. – No, syn miał podjechać pod siedzibę księdza kardynała jakoś tak o szóstej trzydzieści – stwierdziła w zamyśleniu. Witczak spojrzał na zegarek. – To samolot pewnie mają o… Hif klepnął go w ramię. – Teraz! Jedziemy! Wybiegli bez pożegnania. Aga dobrze znała zaplecze klubu Tube: wąskie korytarze łączyły z sobą kuchnię, magazyn spożywczy, składzik na chemię gospodarczą, pomieszczenie socjalne dla pracowników i służbowe kible. O „socjal” trwał niekończący się konflikt między przesiadującymi tam ochroniarzami a kelnerkami. Od czasu do czasu kłótnie te kończyły się na krótko zawartym rozejmem, przypieczętowanym splecionymi językami akurat romansujących przedstawicieli dwóch profesji. Cynowska trafiła na okres dominacji mężczyzn, którzy grali w pokera, obsiadłszy niewielki stół. Szklankami na zmywarce wstrząsały rytmiczne uderzenia głośników z dużej sali. Masło podał jej swoje karty. – Wchodzisz za mnie – wstał i napiął swoje potężne, muskularne ciało. – Dryndnę, jak przyjdzie ta twoja lala. Cyna poczuła na sobie spojrzenia dwóch pozostałych graczy. Nie zauważyła w nich należytego szacunku. – Masło – zatrzymała wychodzącego ochroniarza. – Będę cię potem jeszcze potrzebować. Wymienili spojrzenia, Masło niepewnie kiwnął głową. Cyna usiadła, rzuciła okiem na swoje karty oraz te leżące na stole i szybko przyjęła najlepszą strategię. Hif wjechał Mordą na chodnik przed wejściem do głównego terminalu na Okęciu. Podbiegł do nich pełniący dyżur ochroniarz. – Chyba żartujecie?! – krzyknął. – Stołeczna – warknął Tymański, podtykając wyciągniętą z tylnej kieszeni spodni legitymację. – Kiedy najbliższy lot do Rzymu? – zapytał Witczak. Ochroniarz przystawił tarczę zegarka do oczu i starł ze szkiełka zasłaniające cyferblat płatki śniegu. – Macie kwadrans. Hif pociągnął Witczaka za rękaw. – Jest opóźnienie? – rzucił jeszcze Zero. Ochroniarz spojrzał na nisko zawieszony żółty całun chmur, z których coraz bardziej sypało. – Jeszcze nie. Ale jak będzie tak padać… Hif obrócił się i wydał ochroniarzowi rozkaz: – Pilnuj, żeby nam wozu nie odholowali! Przebiegli przez rozjaśnioną sztucznym światłem halę, mijając podróżnych. Kierowali się do przejścia odgrodzonego taśmą i pilnowanego przez funkcjonariuszkę w zielonym mundurze Straży Ochrony Lotniska. Pokazali jej swoje legitymacje. Zero przedstawił ich oszołomionej strażniczce: – Sierżant Tymański, komisarz Witczak. Potrzebujemy asysty. Chodzi o pasażera kursu do Rzymu. Dziewczyna rozejrzała się, najwyraźniej szukała kogoś wzrokiem na hali. Hif chciał jeszcze coś powiedzieć, ale dała mu znak ręką, żeby zaczekał, sięgnęła po radiotelefon i przystawiła go do ust. – Tu szóstka, tu szóstka, policja potrzebuje asysty, kod zero piętnaście! Tymański niecierpliwie przestępował z nogi na nogę.

– Musicie mieć papier – odpowiedziała, czekając na reakcję współpracowników. Hif jeszcze raz uniósł jej do oczu swój policyjny dokument. – Legitymacją chcesz zatrzymać samolot, kowboju? – odezwała się dziewczyna, nic sobie nie robiąc z natarczywości policjantów. Hif rozważał już samowolne wtargnięcie do strefy zastrzeżonej, ale wszędzie kręcili się pracownicy ochrony. – Nakaz prokuratora! – zażądała. – Ten samolot właśnie odlatuje. Sprawa morderstwa! – wyłuszczył zdenerwowanym tonem Witczak. Radio zatrzeszczało, ktoś odezwał się zniekształconym głosem, nic z tego nie zrozumieli, spojrzeli na dziewczynę z podziwem, kiedy pokiwała głową i wskazała zabezpieczone zamkiem na kartę drzwi na końcu ściany, przy której stali. – Widzicie przejście z napisem „Wstęp wzbroniony”? – zapytała. – Czekajcie tam, aż ktoś do was wyjdzie. Co powiedziawszy, odwróciła się do podróżnych czekających z biletami. Nie zwracając już większej uwagi na policjantów, przejrzała podstawione jej dokumenty i wpuściła za taśmę parę starszych ludzi z torbami podręcznymi. – Ale… – zaczął Hif. Zero pociągnął go za rękaw. – Nie dyskutuj, idziemy! Pobiegli w stronę wejścia. Szarpnęli za metalową klamkę, bez rezultatu. Hif zaczął walić w drzwi. Dopiero po chwili elektroniczny zamek pisnął, czerwona dioda zgasła, zapaliła się zielona. Zobaczyli dość niską, szczupłą kobietę w garsonce, z zawiązanym pod szyją krawatem. – Policja? – zapytała ostrym tonem. Okazali jej swoje dokumenty. – Musimy wyłuskać pasażera z samolotu do Rzymu! – wyjaśnił pospiesznie Witczak. Kazała im iść za sobą. Ruszyli szerokim korytarzem. Wskazała otwarte drzwi do biura. Sięgnęła po słuchawkę telefonu stacjonarnego. Palcem z długim paznokciem pomalowanym na pomarańczowo wcisnęła przycisk na konsoli i czekała na połączenie. – Pirańska. Niech ktoś z posterunku połączy się z dyżurnym miasta. – Odłożyła słuchawkę. – Muszę was sprawdzić – wyjaśniła. Hif złapał się za głowę. Witczak się domyślał, jak tę służbistkę przezywają współpracownicy. Zegar wiszący na ścianie wskazał właśnie godzinę planowego odlotu. Pirańska przystawiła sobie do ust radiotelefon. – Tu Jastrząb, tu Jastrząb – wypowiedziała tym swoim groźnym głosem do mikrofonu. – Gdzie jest teraz LM-78? Odpowiedziały jej trzaski, następnie padł szereg niezrozumiałych słów, który jednak ułożył się w jej głowie w sensowny komunikat. Spojrzeli na nią pytająco. – Kołuje w stronę pasa – wyjaśniła, mierząc ich pytającym spojrzeniem. – Macie nakaz? – Nie potrzebujemy nakazu – odparł zdenerwowany Witczak. – Ale na pewno wiecie, co robicie? – spytała lekko skwaszonym tonem. – Wiecie, kto jest na pokładzie? Przytaknęli pokornie. – Jego eminencja – wyszeptali. – Nam chodzi tylko o jego ochroniarza. Pirańska pokręciła zniechęcająco głową. – Nazwisko? Podali, znowu poszła w ruch krótkofalówka, kobieta poprosiła personel naziemny o sprawdzenie listy pasażerów.

– Jest na pokładzie – potwierdziła. Do biura wparował policjant z lotniskowego komisariatu. Na szczęście dyżurny potwierdził ich tożsamość i ważność legitymacji. Pirańska trochę się uspokoiła. – Jesteście pewni? – zapytała raz jeszcze. Jednocześnie pokiwali głowami. Pomarańczowy paznokieć uderzył w przycisk łączący wewnętrzną rozmowę z wieżą. – Tu Jastrząb. Wieża? Musicie zawrócić LM-78. Powtarzam. Zawrócić LM-78. Tak, wiem, że kolejka wam się spierdoli! Ważna sprawa. Policja. Trefny klient na pokładzie. Odsunęła od ucha słuchawkę, nie zrozumieli słów, ale natężenie głosu powiedziało im, że właśnie leci w ich stronę wiącha. Pirańska odłożyła słuchawkę na widełki. – Mam nadzieję, że wiecie, co robicie. Pada śnieg. Zaraz na lotnisku będzie sajgon. Ci z wieży chcą wypuścić wszystkich, póki pas jest jeszcze czarny. Radiotelefon wydał z siebie sygnał dźwiękowy, Pirańska odebrała komunikat. – Kołuje z powrotem – powtórzyła. – Na stanowisko dwadzieścia dwa. Pojedziecie z kimś z obsługi. Na razie musicie czekać. Do pokoju wszedł niski mężczyzna w przysypanej płatkami śniegu kurtce i strażnik graniczny. – Możecie jechać – rzuciła w ich stronę Pirańska. Wybiegli. „Idź do damskiego kibla” – SMS od ochroniarza nie pozostawiał wątpliwości. Musiała przerwać grę. – Sprawdzam – rzuciła, odkładając karty na stół. Jeden z graczy wypuścił z siebie zduszony, tryumfalny śmiech. Miny im zrzedły, kiedy odwrócili i porównali karty. Wygrała. Przed toaletą stała krótka kolejka, Cynowska bez pardonu ominęła ją, przysunęła do drzwi stojące w rogu wiadro z mopem i zastawiła nim wejście. – Przerwa techniczna – wyjaśniła zdezorientowanej grupie dziewczyn. Następnie wyprosiła z wnętrza dwie korzystające właśnie laski i została sam na sam ze smukłą blondynką o ordynarnie pomalowanych nabrzmiałych ustach i podkrążonych oczach. Rozpoznała ją. Marysia. To ona ponad dwa miesiące temu podsunęła jej drink z pigułką gwałtu, oddając w ten sposób w ręce Glisty. Dziewczyna patrzyła na Agę podejrzliwie, nie przyznając się do znajomości. Cynowska zmniejszyła dystans, przycisnęła blondynkę do ściany. – Poznajesz mnie? – wysyczała. Marysia odwróciła głowę, przymykając oczy. – Słucham? – próbowała zgrywać niewiniątko. Cyna chwyciła ją za żuchwę i zacisnęła dłoń. Tamta się wyrwała i usiłowała krzyknąć. Dostała z otwartej ręki w policzek. Z oczu popłynęły jej łzy. – No, Maryśka, przypomnij sobie – odezwała się Cyna słodkim głosem. – Odpierdol się! Nie znam cię! – broniła się jeszcze ofiara. Cynowska, która od początku nie zamierzała się patyczkować, wyciągnęła z kabury broń i przystawiła zimną stal do kości policzkowej kobiety. – A teraz? Wraca ci pamięć? – zapytała. Biust Marysi zaczął podskakiwać rytmicznie. Łkała. – Puszczaj, szmato! – wydusiła z siebie. Agnieszka docisnęła lufę i odbezpieczyła walthera P99. Ofiara zawyła. Ktoś uchylił drzwi. Cynowska odwróciła się i domknęła je kopniakiem. – Zajęte! – wrzasnęła dziko.

Marysia skuliła się na podłodze. Aga podniosła ją za włosy. – Glista cię zajebie – wysyczała dziewczyna. – O, już lepiej! – pochwaliła ją Cyna z łagodnym uśmiechem. – Ty lesbijska świnio! – Blondynka charknęła i splunęła w twarz Cynie, na której nie zrobiło to wrażenia. Otarła plwocinę, a potem dłoń o bluzeczkę Marysi. – To przypominasz sobie nasze nocne harce? – Cyna nic nie pamiętała z tego, co wydarzyło się po tym, jak podano jej substancję odurzającą, która uczyniła z niej zupełnie bezbronną ofiarę. Jednak Glista przesłał jej ohydne zdjęcia, którymi zamierzał ją szantażować. – Kto tam rżnął? – zapytała, nie owijając w bawełnę. – Glista? Czy ktoś jeszcze? Dziewczyna odwróciła głowę. – No, gadaj! – wrzasnęła Agnieszka. – Bo zmasakruję ci ten ładny ryjek! Maryśka podjęła próbę uwolnienia się, szarpnęła, kopnęła. Dostała rękojeścią broni w policzek, pojawiły się krople krwi. – Pomocy! – jęknęła. Za drzwiami słychać było jakieś podniesione głosy. – Nie mamy za wiele czasu – skonstatowała spokojnie Cyna. – Może przejdziemy do ochroniarzy? – Chwyciła Marysię za włosy i pociągnęła. Dziewczyna wyrwała się, zostawiając w pięści Cynowskiej długie pasmo blond. – Ty krowo! – parsknęła. – Czego ty chcesz? – Masz lepszą pamięć ode mnie – odparowała Agnieszka. – Zadałam pytanie. Mimo pokrytej krwią, łzami i rozmazanym tuszem twarzy Marysia zaśmiała się drwiąco. – Nic nie pamiętasz? Dostała kopniaka w udo. Bolesnego, tak że z rykiem osunęła się na podłogę. Cyna kucnęła obok. – Nie rycz, tylko gadaj – poprosiła. – Rżnął! Rżnął! – wykrzyczała tryumfalnie Marysia. Cyna wstała, spojrzała na nią z pogardą. – Tylko on? – spytała. – On! Tylko on! – Marysia zasłoniła głowę, bojąc się następnych ciosów. Cyna pochyliła się. – Przekażesz mu ode mnie wiadomość i masz spokój. W poniedziałek wieczorem, o dziesiątej czekam na niego pod adresem Ringelbluma trzy. Mieszkania siedemdziesiąt sześć. Powiedz mu, że ma przyjść, jeśli chce zachować kasę. Rozumiesz? – Jaką kasę? – spytała zdezorientowana Marysia. Z ust leciała jej ślina, z nosa krew. – Będzie wiedział – zapewniła ją Cynowska, chowając broń. – Ale ja… – W tym momencie dziewczyna poczuła na tyłku celne uderzenie czubka potężnego buta. Zawyła. – Powtórz adres, kochanie – poprosiła Agnieszka słodkim głosem. – Ring… ring… Cyna chwyciła Marysię za włosy i wygięła jej kark. – Ringelbluma – powtórzyła. Ponownie przerobiły adres, póki Cyna nie nabrała pewności, że dziewczyna zapamiętała dobrze. – No to juhc z tobą – rzuciła na pożegnanie, otworzyła drzwi i przepchała się przez tłum zgromadzony na korytarzu. Spokojne wyjście zapewnił jej Masło. Technicznym wyjściem wydostali się na drogę otaczającą cały teren lotniska. Na dole czekał oznakowany

symbolami samochód osobowy. – Które stanowisko? – rzucił ze swojego miejsca kierowca. – Dwadzieścia dwa – przypomniał Witczak. – To musimy zrobić kółko. Ruszyli, mijając potężne cielska oświetlonych punktowymi reflektorami samolotów, cysterny, czekające na pasażerów autobusy, wózki z bagażami. Jechali pod wyciągniętymi rękawami, pod które podstawiano jednostki. Minęli budynki terminali, wyjechali na otwartą przestrzeń. Droga prowadziła wzdłuż hangarów przeznaczonych do przeglądów technicznych. Smagał ich coraz mocniejszy wiatr, przez nieszczelne okno wpadały do środka siekące po twarzach mokre powiewy. Zadzwonił telefon. Kierowca odruchowo sięgnął do wewnętrznej kieszeni kurtki. – To mój – uspokoił wszystkich Witczak, sięgając po swoją starą nokię. Spojrzał na wyświetlacz. – Komendant Wolski – poinformował. Hif sapnął poirytowany. – Odbierz – poradził. Witczak przystawił aparat do ucha. W słuchawce usłyszał wściekły ryk. Jeszcze nigdy nie rozmawiał z tak rozsierdzonym przełożonym. – Czy wam obu odjebało?!! – wrzasnął komendant. – Kto dzwonił? – zapytał domyślnie Zero. – Minister! – krzyknął Wolski. – A do niego nuncjusz apostolski! Powołał się na konkordat! – Jak się dowiedzieli? Nie zamierzamy aresztować kardynała – odparł nerwowo Witczak. – Na razie – dodał, czym tylko dolał oliwy do ognia. Odsunął słuchawkę od ucha. Jechali wzdłuż pasa, z którego właśnie startował majestatyczny olbrzym. Widok zapierał dech w piersiach, ale huk silników uniemożliwił rozmowę. – To tam! – krzyknął kierowca, wskazując samolot po drugiej stronie pasa. – Musimy dojechać do skrzyżowania! – Daj mi go! – krzyknął Hif i przejął telefon. Znowu można było rozmawiać. – Panie komendancie, mamy podejrzanego w sprawie Patrona! – zadudnił do aparatu. – Chce go komendant wypuścić? Witczak śledził ściągnięte brwi kolegi, które w trakcie rozmowy coraz bardziej zbliżały się do siebie. – Mamy informacje z rozpytania – rzucił Hif do telefonu. Zero domyślił się, że komendant pytał o dowody. – Z dziewczyną z klubu, która znała tę zaginioną. Tego trupa z Wisły. Kolejna pauza. Hif powoli robił się siny. Ton zmieniał mu się na coraz bardziej ponury. – Białorusinka. No… jaka prostytutka? Kelnerka. Odsunął słuchawkę w stronę Witczaka. Z przełączonego na tryb głośnomówiący aparatu popłynął skrzekliwy krzyk Wolskiego. – To nielegalna emigrantka! Sąd podważy jej zeznania! Narobicie zamieszania gównianym świadkiem, który pewnie zapadnie się pod ziemię. A ja zostanę z aferą na głowie. Powtarzam, albo to zostawicie, albo tak się do was dopierdolę, że popamiętacie! Zrozumiano? Samochód zaparkował za ogonem embraera. Tymański się rozłączył, a Witczak wyskoczył z wozu i pobiegł w kierunku podstawionych pod drzwi schodów. W momencie, kiedy wchodził na pierwszy stopień, coś szarpnęło go za rękaw kurtki. – Zawracaj! – wrzasnął Tymański. Witczak wyrwał mu się i zrobił następny krok. – Słyszałeś?! Tobie może już nie zależy, ale ja chcę jeszcze popracować. Drzwi prowadzące do wnętrza samolotu uchyliły się, w powstałej szparze pokazała się głowa stewarda.

– Masz milczeć albo powiem o szpitalu! – warknął prosto do ucha Witczaka Hif. Zero osunął się na schody, metalowe wybrzuszenia antypoślizgowe wbiły mu się w kolana. Hif podtrzymał go za ramię. – Możecie odlatywać! – wrzasnął do czekającego na jego decyzję pracownika pokładowego. Ten zrobił zdumioną minę i schował się do kabiny. – Kurwa! – wrzasnął Witczak. Hif klepnął go w kark. – Wracamy! Drzwi znowu się uchyliły, tym razem ukazał się w nich kapitan, który zszedł do połowy schodów. – Niech pan poinformuje wieżę, że możecie lecieć. Nikogo nie zabieramy! – wrzasnął Hif, starając się przekrzyczeć śnieżycę. Pilot pokręcił głową, obrzucił ich pełnym niezrozumienia spojrzeniem i zawrócił do samolotu. Wycofali się. Kierowca w milczeniu wykręcił. Pracownicy płyty podbiegli do ruchomych schodów, żeby je odciągnąć od kadłuba. Od drugiej strony do dziobu statku powietrznego podjechał samochód z zapalonymi światłami alarmowymi na dachu. W migoczącym świetle widać było podświetlony napis na jego tylnej szybie: FOLLOW ME. Cyna pożyczonym od Masła małym peugeotem pędziła trasą na Białystok. Po wyjściu z klubu zadzwonił do niej Młody. Ojciec Józef otworzył bramę w murze klasztornym i wyjechał lanosem na Trasę W-Z. Adrian ruszył za nim. Cyna poprosiła o pomoc znajomego ochroniarza i po chwili była już na trasie. Warunki się pogarszały, na asfalcie zbierały się płaty śniegu, wiatr nawiewał coraz to więcej puchu na jezdnię. Jechała z przepisową prędkością, ale i tak wyprzedzała nielicznych kierowców, którzy odważyli się na wyjazd z miasta. W końcu została na drodze sama. Sięgnęła po telefon, który właśnie się odezwał. – Gdzie jesteś? – rzuciła do słuchawki, rozglądając się w poszukiwaniu służbowego auta. – Stoję na poboczu. Przed Wyszkowem – poinformował Mączka. – Co się stało? – Zaparkowałem za samochodem tego księdza. Wóz jest pusty! Dojechanie do punktu spotkania zabrało Cynie czterdzieści minut. Młody na poboczu miał włączone światła awaryjne. Obok wznosiła się ściana ciemnego lasu. Aga zatrzymała peugeota za radiowozem Młodego, koła ugrzęzły w grubej warstwie śniegu. Nacisnęła włącznik awaryjnych i przesiadła się do Adriana. – Dobrze, że jesteś. – Mączka jeszcze nigdy nie wyraził takiej radości na jej widok. – Jak to było? – zapytała. – Przyspieszył – wyjaśniał Młody. – Myślałem, że chce mi uciec. A tu patrzę, jego wóz stoi na poboczu. Pusty. Wokół las. Widzisz, co się dzieje z pogodą. Z lewej strony mijały ich nieliczne samochody, nawet przejechała zagubiona w terenie odśnieżarka. – Szukamy go? – rzuciła Agnieszka. Młody zareagował irytacją. – Gdzie? W tym lesie? – Wskazał obsypane grubymi czapami drzewa, które zdawały się bronić wstępu do swojego królestwa. – Może poszedł się odlać? – postawiła szybką hipotezę Cynowska. – Tylko co była stacja benzynowa. – Widziałeś, jak wychodził?

– Nie – odparł z rezygnacją. – Mówiłem, że samochód był pusty. Cyna przeszukała kieszenie. Dobyła latarkę myśliwską, tę od Hifa. – Rozejrzę się. Powinny być ślady. – A jak się zgubimy? – Młody nie palił się do brnięcia po pas w śniegu. – Ty tu czekasz. Ile go już nie ma? Spojrzał na zegar na tablicy rozdzielczej. – Byłem tu jakieś pół godziny temu. Samochód widziałem w ruchu jakieś piętnaście minut wcześniej. Cyna otworzyła drzwi, walcząc z wichurą, która natychmiast nawiała do wnętrza sypkiego jak piasek śniegu. – Klechy mam się bać? – zadrwiła. – A jeśli to Patron? – zadał pytanie grobowym głosem. Pokazała mu swojego walthera P99. – Patron-sratron – rzuciła i zatrzasnęła drzwi. Mączka został sam. Widział, jak Cyna schodzi do biegnącego wzdłuż drogi płytkiego rowu, zakopuje się w zalegającym tam warstwami kilkudniowym i świeżym śniegu, wydostaje się po drugiej stronie i ginie pośród drzew. Walczył z sobą i ze strachem, jaki go ogarniał. Nie powinien puszczać jej samej. Mijały kolejne minuty, drogę co jakiś czas rozświetlały reflektory kolejnych mijających go samochodów. Światła omiatały pierwsze drzewa, jednak nie było widać, co się dzieje głębiej. Niecierpliwił się. Może powinien wezwać posiłki? Sięgnął do manetki wiszącej na obudowie stacji Siemensa. W myślach formułował komunikat. Obśmieją mnie, pomyślał. Został w ciepłym schronieniu kabiny i puścił Cynowską samą w pościg za zbrodniarzem. Nie, powinien przemóc wstyd, połączyć się z oficerem dyżurnym wydziału kryminalnego. Potrzebowali wsparcia. W tym momencie ciemność lasu rozświetliły trzy pojedyncze błyski. Przez szyby nic nie usłyszał, ale wiedział, że pośród drzew doszło do strzelaniny. Sprawdził służbowy pistolet, otworzył drzwi, obszedł samochód i wskoczył do rowu. Zakopał się w śniegu po pas, poczuł nawet coś na kształt paniki. Przestraszył się, że trafił na jakąś przepaść, że zaraz przykryje go zimny całun, niczym w czasie lawiny. Przedarł się na drugą stronę wykopu, rozgarniając kawały zmarzniętej warstwy, wdrapał się po – jak mu się wydawało – nieomal pionowej ścianie i wreszcie dotarł do granicy lasu. Rozsunął niskie gałęzie, strącając czapy śnieżne. Brnął w płytszej w tym miejscu pokrywie, w kierunku, w którym, zdawało mu się, widział rozbłyski. Było coraz ciemniej, jednak na szczęście białe podłoże odbijało resztki światła. Nie miał latarki, szedł krok za krokiem, coraz mniej pewien, czy obrał dobry azymut. Odszedł od drogi na kilkanaście metrów. – Cyna! – krzyknął, ze zgrozą słysząc we własnym głosie płaczliwy ton. – Agnieszka! Nic. Nikogo. Zrobił następnych kilkanaście kroków, rozglądając się wokół. Wreszcie zobaczył przed sobą leżące na śniegu coś ciemnego. Ciało? Przyspieszył. Musiał obejść niewielki kłąb krzaków, pokonać jakieś wybrzuszenie, którym mogło być uśpione mrowisko. Dosłyszał słabe charczenie rannego. Jeszcze krok i zrozumiał, że ciało na śniegu to nie człowiek, ale postrzelony dzik. Nagle coś Mączkę zaatakowało od tyłu, uderzyło, zwaliło się na niego całym ciężarem. Stracił równowagę i poleciał na dzika, który wierzgnął nerwowo przednimi kończynami. Młody poczuł jego ciepło oraz kogoś leżącego mu na plecach. Spróbował się przekręcić, złapać napastnika i odrzucić. W tym momencie ciemność została rozświetlona mdłym światłem. Tuż obok swojej twarzy ujrzał wpatrzone w siebie, niewidzące oczy martwego człowieka. Poczuł na policzku dotknięcie czegoś mokrego, co, zdał sobie nagle sprawę, było ludzkim językiem wystającym spomiędzy ust. Ostatnimi siłami zsunął z siebie trupa, sam spadł z dzika, który właśnie wydał z siebie ostatnie, charkliwe tchnienie

i zamarł w bezruchu. – Młody?! – krzyknęła z góry Cyna, uczepiona gałęzi drzewa. – Kazałam ci czekać! Udało mu się wstać. Przylgnął do pnia, wysuwając ręce, żeby pomóc Agnieszce, która zsuwała się z góry. – Musiałam go odciąć. – Wskazała na leżącego w śniegu ojca Józefa. – Powiesił się. Solidnie. Skręcony kark. – A dzik? – zachrypiał płaczliwie Młody. – Wypadł prosto na mnie. – Cyna wsparła się na ramieniu Mączki. – Jakim cudem zabiłaś dzika małym kalibrem? – zapytał. Miała policzek otarty do krwi. – Rzeczywiście cud. Trafiłam w oko. Chyba dam go Hifowi. Myślisz, że teraz jest okres ochronny? Młody pokręcił głową. Nie miał pojęcia.

DZIEŃ SIEDEMNASTY

23 stycznia, niedziela – Wytłumaczcie się z tej idiotycznej akcji na lotnisku – poprosił zmęczonym głosem naczelnik o ósmej rano w swoim gabinecie. Na dywaniku zjawili się Witczak, Tymański, Cynowska i Mączka. Na prośbę Maluty dojechały jeszcze Malicka i Kostkiewicz. Hif uśmiechnął się bez cienia radości na twarzy. – Akcja nie była idiotyczna – próbował się wybronić. – Była idiotyczna i dobrze o tym wiesz! – krzyknął przełożony. Odsunął się, teatralnym gestem otworzył szufladę i wyjął paczkę papierosów. – Dwa miesiące temu rzuciłem, a teraz… Ech! – Machnął ręką, zerwał folię i wyjął pierwszego z brzegu. – Będzie cud, jak się utrzymam na stanowisku. – Czego szef chce? – wtrącił się zachęcony zrezygnowanym tonem Maluty Tymański. – Akcja była spontaniczna. Ten Balas jest w coś zamieszany. Maluta uderzył dłonią w drewniany blat biurka. – W coś, tylko nie bardzo wiesz w co, tak?! I na podstawie swoich przeczuć postanowiłeś zatrzymać samolot z kardynałem! – Miałem podstawy, żeby podejrzewać… – Tymański trzymał się swojej wersji. – Gówno miałeś, nie podstawy! Rozumiesz? – Maluta poczerwieniał na twarzy, nieliczne włosy na łysinie podniosły mu się, jakby ktoś go podłączył do prądu. – Masz jakiś dowód przeciwko temu Balasowi? W co jest zamieszany? Był w tym burdelu? Może z księdzem kardynałem? – Niewykluczone – rzucił Hif. Obaj zamilkli. Maluta zagłębił się w fotelu i bawił papierosem. Nagle się odwrócił i wycelował palec w Tymańskiego. – Uważaj, co mówisz – ostrzegł. Hif westchnął. – Przepraszam. – Zaczął tłumaczyć: – Ten Balas prowadził sprawę zaginionej dziewczyny. Tej wyłowionej z Wisły dwa lata temu. Całe akta zaginęły. Jedyny świadek został zastraszony. Sprawy jakby nie było. Pytam się: dlaczego? – To ja się pytam! – warknął Maluta. – Ta, która zginęła, próbowała kogoś szantażować – odpowiedział Hif. – Spotkała ważnego klienta. Nie wiedziała kogo, lecz ktoś jej powiedział, że to bardzo ważna osoba. – Kto jej powiedział? – zainteresował się Witczak. Hif podrapał się po rozczochranej czuprynie. – Miałem z tobą pogadać, ale nie było kiedy – przyznał. – Mów teraz – poprosił Zero. – Zapamiętała tylko imię – powiedział Hif. – Przemysław. – A nazwisko? – Witczak aż uniósł się na przyniesionym z korytarza fotelu.

– Mówiłem, tylko imię. – Co to za Przemysław? – zainteresował się Maluta. – Zbieżność imion – wyjaśnił Hif. – Przemysław Krzemiński to, uważam, podejrzany w sprawie Patrona – dodał Witczak. – Myślałem, że podejrzany powiesił się w nocy. – Maluta przeniósł niespokojne spojrzenie na Cynowską. – Jak to? – zapytał Witczak. – Ten ojciec Józef, co go przesłuchiwałeś w klasztorze i kazałeś obserwować – wyjaśniła Agnieszka. – W nocy pojechał do lasu i się powiesił. Zero nie mógł opanować zdumienia. – Młody za nim jechał – relacjonowała Cyna. – Ale nie zdążył. Odcięłam wisielca z gałęzi. Złamał sobie kark. Trup na miejscu. Ciało jest u Henia. Wróciliśmy stamtąd pół godziny temu. – Przeniosła spojrzenie na Tymańskiego. – No i na miejscu zdarzenia jest martwy dzik. – Zaraz, jaki dzik? – zdumiał się Hif. Maluta złapał się za głowę. – Co wy mi tu z dzikiem wyjeżdżacie? Po kolei tłumaczyć się! – błagał. Zabrał głos Witczak: – Ten ojciec Józef był mistrzem w nowicjacie braci żebraczych w latach osiemdziesiątych. Rozmawiałem z nim wczoraj. Właśnie wydał książkę o męczennikach. A tam opisał zarówno śmierć świętego Pawła, jak i świętego Andrzeja. Maluta pstryknął palcami. – A ten trzeci, ten ugotowany, też tam jest? – dopytał. – Nie. Ale następną książkę pisał o doktorach Kościoła, czyli także o świętym Tomaszu z Akwinu. Naczelnik klasnął i zatarł dłonie. Papieros wysunął mu się spomiędzy palców, upadł na podłogę i potoczył pod biurko. – Świetnie! Tylko musiał mieć jakiś motyw, prawda? Nawet dzieci w przedszkolu wiedzą, że musi być motyw! – Kiedy jego pracownicy wykazywali się szczególnym brakiem profesjonalizmu, Maluta porównywał ich do dzieci. – Nie mam pojęcia – przyznał Witczak. – Ciągle nie znamy szczegółów wydarzeń w tamtym nowicjacie. Naczelnik spojrzał na Tymańskiego. – A co z tym Przemysławem? – zapytał. Zanim zdążył odezwać się Hif, Witczak wyjaśnił: – Przemysław Krzemiński był zastępcą tego mistrza w nowicjacie braci. Odszedł z zakonu. – To może ja się włączę – nieoczekiwanie odezwał się Młody. Wszyscy spojrzeli na niego z ciekawością. – Adam przekazał mi dane tego Krzemińskiego. Dostałem PESEL, imiona rodziców. Nie znalazłem go w kartotece. – Coś jeszcze? – zapytał lekko zmęczonym głosem Maluta. Mączka zrobił pauzę i potoczył wzrokiem po wszystkich zwróconych do niego twarzach. – Tak – kontynuował. – Chciałem go znaleźć na Facebooku, Naszej Klasie, innych stronach. Wyszukałem paru, napisałem nawet do nich mejle, ale to nie był żaden z nich. Pomyślałem, że może sięgnę do źródła. Krzemiński urodził się czterdzieści pięć lat temu w Białej Podlaskiej. A kto wie wszystko o mieszkańcach? Proboszcz. Zadzwoniłem. Gadałem z wikarym, bo proboszcz nie miał czasu. Ksiądz stwierdził, że zna tę rodzinę. Pamięta Przemysława. Podobno zaginął w dziewięćdziesiątym drugim. – Rok po tamtym nowicjacie – dodał Witczak.

– Nie odnaleziono go? – upewnił się Maluta. Młody pokręcił głową. – Ani żywego, ani martwego. Przepadł. – To nie rozumiem – przyznał naczelnik coraz bardziej zmęczonym głosem. – To jakaś dziwna sprawa – zawyrokował Witczak. – O kurwa mać! – przeklął z zachwytem Tymański. Nieczęsto im się zdarzały takie historie. – Coś mi się tu nie zgadza – włączyła się nieoczekiwanie Michalina. – Co tam, pani Kostkiewicz, co się nie zgadza? – rzucił zniechęcająco Hif. – Ten Przemysław, a przynajmniej osoba o takich samych inicjałach, jest na liście biskupa Kownackiego. Sprzed dwóch lat. – Może inicjały P.K. należą do kogoś innego? – zaoponował Witczak. – Ma pan jakieś propozycje? – spytała z przekąsem. Witczak wzruszył ramionami, bo nikt inny nie przychodził mu do głowy. – Dobrze – uciął Maluta. – Donikąd to już nie prowadzi – zauważył. – Utknęliśmy – odezwał się Hif. – Nie mamy żadnego punktu zaczepienia. – Może zmienił tożsamość? – zaproponował Maluta. – Niech ktoś pojedzie do klasztoru i zdobędzie zdjęcie. – Ja to załatwię – zaoferował Zero. – A co z Balasem? – Hif wrócił do powodu ich niedzielnego spotkania u naczelnika. – Wezwiecie go, jak wróci z kardynałem z Rzymu – rozkazał Maluta. – O ile w ogóle wróci – zauważył nie bez goryczy Tymański. Prywatna pracownia informatyka Wydziału Techniki Komendy Stołecznej, Generała, mieściła się w ocalałym budynku należącym niegdyś do kompleksu zakładów mięsnych na Służewcu. Wszystkie inne pozostałości tej komunistycznej dzielnicy fabrycznej wyburzono i zastąpiono nowoczesnymi biurowcami, między którymi pozostał ten jeden, jedyny relikt przeszłości. Wbrew pozorom to też był biurowiec, tylko nietypowy. Wykupiony przez indywidua podobne do Generała, w niczym nie przypominał miejsca pracy klasy średniej wyższej. Odrapany i otoczony wysokim murem, wyglądał raczej na współczesną fortecę niż cokolwiek innego. Żeby się dostać na teren, należało znać odpowiedni numer telefonu i odczekać, aż przesunie się masywna zardzewiała brama. Następnie wjeżdżało się samochodem do starej windy, która z mozołem unosiła klienta na odpowiednie piętro. Generał dysponował całą kondygnacją. Angielskojęzyczna nazwa open space nabierała tu zupełnie nowego znaczenia, w pracowni informatyka nie było bowiem ani jednej ściany, wszędzie widać było tylko kolumny wspierające sklepienie. Otoczone całym potrzebnym sprzętem biurko stało na środku wolnej przestrzeni. Sam Generał nie przypominał z wyglądu przedstawiciela swojej profesji. Był w wieku prekursorów komputeryzacji, czyli w okolicach późnej pięćdziesiątki, co jeszcze podkreślał długimi siwymi włosami spadającymi mu na ramiona i równie białą brodą. Gdyby nie drobne wymiary, przypominałby Seana Connery’ego z pierwszych scen filmu Twierdza. Witczak jednak nie poczynił tego skojarzenia, bo filmów w zasadzie nie oglądał. Każdą wolną chwilę wolał poświęcić na słuchanie bądź granie jazzu. Tak przynajmniej było kiedyś. Odkąd usłyszał pierwszy raz głosy, potrafił docenić ciszę. – Ładnie mieszkasz – przywitał się, zezując na szeroki materac i niewielki aneks kuchenny w oddalonym rogu. Informatyk wskazał mu fotel obok swojego stanowiska, które wypełniał sprzęt w ilości, jaka mogła zaspokoić potrzeby siedziby międzynarodowej korporacji. Sięgnął po telefon. Witczak rozpoznał komórkę odebraną wychowawcy domu dziecka. – Było ciężko – odezwał się, a Zero nabrał pewności, że słowa te znajdą swoje odzwierciedlenie

w cenie flaszki, którą będzie musiał postawić. – Ale mam swoje sposoby, żeby dotrzeć do wymazanej pamięci. – I co znalazłeś? – zainteresował się Witczak. – Numer prepaid, na który wykonywano kilka połączeń przed przywróceniem ustawień fabrycznych. – Możesz go namierzyć? – zapytał Witczak z nadzieją. Generał zrobił minę, jakby właśnie otrzymał najbanalniejsze zadanie pod słońcem. – Mogę. A raczej mógłbym, tylko że numer nie jest aktywny. Rozczarowany Witczak rozejrzał się jeszcze raz po królestwie, do którego został zaproszony. Owszem, ciekawe miejsce, ale skoro efekt pracy Generała jest taki, jak właśnie usłyszał, to po co go tu zaproszono? – Jest jednak wciąż zarejestrowany u operatora – pocieszył go informatyk. – Ważność karty SIM nie wygasła. Ktoś pilnuje doładowań. Kiedyś nadejdzie moment, że włączy aparat. – I co wtedy? Generał sapnął. Cynowska, która odwiedziła go wcześniej, była bardziej zorientowana w zagadnieniu. – Będziesz go mógł namierzyć – wyjaśnił. – Jaki masz telefon? Witczak wyciągnął swoją toporną nokię, wywołując na twarzy informatyka grymas obrzydzenia. – Potrzebujesz smartfona. Albo komputera. Zero bezradnie rozłożył ręce. Informatyk sięgnął do szuflady, wyjął z niej czarny prostokąt i rzucił nim w stronę policjanta. – Kup sobie jakąś kartę SIM z tanim internetem. Zainstaluję ci program namierzający. Telefon sam cię poinformuje, że obiekt jest dostępny. – Zobaczę go na mapie? – domyślił się Witczak. Generał pokiwał głową. – Niedokładnej, ale jednak mapie. – Będę mógł go podsłuchać? – zainteresował się Zero. – Aż tak dobrze to nie ma. Musiałbym mieć dostęp do tamtego aparatu. Zakładając, że to smartfon, co wcale nie jest takie oczywiste. Oczywiście możemy zażądać takiej usługi od operatora, ale to chwilę potrwa. – Zrób to. I pokaż mi, jak to obsługiwać. – Witczak oddał podarunek. – Trochę to zajmie – sapnął Generał, przygotowując się do pracy. – Co u ciebie? Podobno chorowałeś? Witczak wstał i skierował się w stronę materaca. – Zawołaj mnie, jak skończysz – poprosił, padając na posłanie. Przeszkolony przez Generała Witczak poprosił Młodego o zawiezienie do Starego Brodu. Po południu Zero zadzwonił do furty. Wymienił świeckie powitanie z bratem furtianem, po czym, jako że celował w porę kolacji, udał się do refektarza. Odczekał na korytarzu, aż mnisi zakończą modlitwę, czytanie fragmentów Pisma Świętego, reguły i nazwisk zmarłych dobrodziejów, wszedł i skierował się na swoje miejsce. Czuł, że wszystkie spojrzenia odprowadziły go aż do drewnianej ławy. Usiadłszy, wymienił ukłony z Leonem Nowakiem, który przez resztę czasu spędzonego przy posiłku robił dobrą minę do złej gry. Po krótkiej modlitwie dziękczynnej wstał i podszedł do Witczaka. – Po co pan wrócił? – zapytał, nie udając nawet, że widok policjanta jest mu miły albo chociaż obojętny. – Jeszcze na parę dni – odparł Zero. – Jeśli ojciec pozwoli. Nowak nie ukrywał irytacji. – A mam inne wyjście? Zdobył pan względy prowincjała. Jak idzie śledztwo? – Rzucił mu szybkie

spojrzenie ukrytych za fotochromami oczu. – Doszły nowe wątki – odparł Zero. – Pamięta brat Przemysława Krzemińskiego? – Tak. – Przeor szybko kiwnął głową. – Kolejny, który odszedł. Witczak odsunął talerz, kładąc go na stosiku, aby ułatwić bratu dyżurnemu sprzątanie. – Kondolencje w związku z ojcem Józefem – przypomniał sobie. Leon zdjął okulary i zaczął je nerwowo przecierać. – Podobno rozmawiał pan z nim przed tym, jak… wie pan. – Są podejrzenia, że to on był mordercą – przyznał Witczak. – Nigdy w to nie uwierzę. – Leon nałożył okulary. – Zaszczuliście go jak psa. Nie macie żadnych dowodów. – Owszem, mamy tylko poszlaki. Cóż, powoli przestaje być to moim zmartwieniem. Idę na emeryturę. Ma brat jakieś wieści od Kamilli Saks? Leon poprawił okulary na nosie. – Następne szkolenie za dwa tygodnie. Nie pytała o pana – dodał złośliwie. – A co z bratem Serafinem? – zapytał jeszcze Zero. – Nie widziałem go na kolacji. Leon posłał mu ledwo widoczny uśmiech. – Dostał przeniesienie do klasztoru w Białej Podlaskiej – rzekł z satysfakcją. Witczak nie krył zdumienia i irytacji. – Nie znamy dnia ani godziny – wyjaśnił zadowolonym tonem Leon. – Bracia nie powinni przywiązywać się do niczego na tym świecie. – Muszę z nim porozmawiać, choćby telefonicznie – denerwował się Zero. Zakonnik pokręcił głową. – Przez najbliższy czas nie będzie to możliwe. Pobyt w nowym miejscu zaczął od rekolekcji, w trakcie których obowiązuje silentio. Witczak przysunął się do zakonnika, przypierając go do ściany. – To ojciec wnioskował o przeniesienie? – Poprosiłem prowincjała – przyznał łagodnym tonem zakonnik. – Najwyższy był czas. Serafin zbyt się u nas zasiedział. Witczak odwrócił się i opuścił refektarz. Dopiero po dziewiątej wieczorem, po ostatniej modlitwie, zwanej kompletą, Zero wrócił z domu rekolekcyjnego do klasztoru. Udał się do celi furtiana. Jan upewnił się, że nikt go nie widział po drodze, zaprosił do środka i dokładnie zamknął za nimi drzwi. Wystrój wnętrza był mizerny, tak jakby mieszkający tu od lat zakonnik nie miał żadnych osobistych przedmiotów oprócz Biblii, paru książek Karola Maya i starej fotografii przedstawiającej nagie niemowlę. Zero zajął wskazane mu krzesło, brat przysiadł na swoim łóżku. Wokół pachniało potem starego człowieka. – Dzwonił do mnie brat Serafin – zagaił Witczak. – Leon kazał go przenieść. Co się stało? Jan wygładził długą szpakowatą brodę. – Leon kazał wyremontować stary składzik w ogrodzie. Robotnicy zrównali chatkę z ziemią. Serafin zaczął coś podejrzewać, udało mu się tam zajrzeć. Wtedy przeor odesłał go do Białej Podlaskiej. – Wiadomo, co zobaczył w chatce? – dopytał rozczarowany Witczak. Jan pokręcił głową. – Leon zaczął też robić porządki w katakumbach – przypomniał sobie. Witczak zamyślony podziękował. Wracając do domu rekolekcyjnego, zapalił światło na schodach prowadzących do podziemi. Ostrożnie zszedł na dół. Znalazł tam worki z cementem, narzędzia, stos

cegieł. Jedna z pustych wnęk została niedawno zamurowana. Nie umieszczono na niej żadnej tablicy.

DZIEŃ OSIEMNASTY

24 stycznia, poniedziałek Michalina Kostkiewicz w gabinecie naczelnika zobaczyła niskiego mężczyznę, którego Maluta przedstawił jako Michała Przygockiego, oficera z wydziału wewnętrznego. Mimo ukłucia niepokoju Kostkiewicz nie dała nic po sobie poznać i zajęła wskazane jej miejsce. – Pani Michalino – odezwał się Maluta opanowanym głosem. – Chcielibyśmy porozmawiać o sprawie koleżanki Cynowskiej. Misia kiwnęła głową i poprawiła spódnicę. Była gotowa do rozmowy. – Chodzi o to – rzekł głębokim basem Przygocki – że dwa miesiące temu Cynowska miała sprawę dyscyplinarną, związaną z jej samowolnym atakiem na przedstawicieli firmy Star Media Studio. Postępowanie zostało umorzone, ale my w wydziale wewnętrznym mamy dobrą pamięć. – Co chce pan wiedzieć? – Czy dowiedziała się pani jakichś nowych szczegółów? O co pani podejrzewa Cynowską? – Mówiłam już panu naczelnikowi – zaczęła Michalina. – To są moje wrażenia. Ale teraz się pogłębiły. Przygocki sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki i dobył z niej mały, połyskujący metalicznie przedmiot, który położył tuż przy krawędzi biurka, obok Kostkiewicz. Dyktafon. – Czy to konieczne? – zaniepokoiła się Misia. Naczelnik i oficer wydziału wewnętrznego wymienili porozumiewawcze spojrzenia. – Mam kiepską pamięć – wyjaśnił Przygocki. – Jeśli pani woli, będę notował. – Wolę – odparła. Wskazała brodą sprzęt. – To mnie krępuje. Przygocki kiwnął głową, schował dyktafon, wyjął niewielki notatnik. Michalina przystąpiła do udzielania wyjaśnień – Agnieszka zataiła ważną informację dotyczącą prawdopodobnego miejsca pobytu podejrzanego w sprawie Kolekcjonera. – W jaki sposób pani się o tym dowiedziała? Misia wyjaśniła, jak wpadła na trop Paczuskiego. Przygocki patrzył na nią z podziwem. – Miałyśmy obie udać się pod adres stałego zameldowania tego podejrzanego – kontynuowała Michalina, spoglądając niepewnie na naczelnika, który zdążył już skrytykować ten plan. – Ale Cynowska poszła tam sama. Nie powiedziała mi też, że jest jakieś mieszkanie ciotki, odziedziczone przez Paczuskiego. Konkubinie podejrzanego poradziła, żeby wyjechała z miasta. Zataiła adres tego mieszkania. A mnie okłamała. Przygocki podsunął Michalinie swój otwarty notatnik. – Proszę zapisać ten adres – poprosił. Kostkiewicz spełniła prośbę. – Co teraz? – spytała, oddając zeszyt. – Zajmiemy się tym – zapewnił oficer wydziału wewnętrznego. – Proszę nam zaufać.

– Nie chciałabym… – zająknęła się Misia. Nie wiedziała, co powinna powiedzieć. Mleko się rozlało, powiedziałby mąż. – Musi pani zostawić tę sprawę w naszych rękach – oświadczył Przygocki. – To będzie wszystko – dodał Maluta. – Może pani wrócić do swoich zadań. Kostkiewicz wstała, kiwnęła głową i wyszła. Zostali sami. Maluta energicznie wstał i podszedł do okna. – Wezwiemy Tymańskiego – oznajmił nerwowo. Michalina, zamiast wrócić do pokoju psychologów, odnalazła Młodego. – Gdzie Cyna? – spytała, upewniając się, że nie ma jej w środku. Młody wzruszył ramionami, spojrzał na zegarek. – Jeszcze nie przyszła. – Prowadzisz z nią sprawę Kolekcjonera? Mączka potwierdził. Zwrócił uwagę na dziwne zachowanie psycholożki. Popatrzyła, czy nikt się nie zbliża korytarzem, dokładnie zamknęła za sobą drzwi, usiadła na krześle. – Powinieneś coś sprawdzić – oznajmiła. Tymański zajął to samo miejsce, na którym wcześniej siedziała Kostkiewicz. Nikt nie musiał mu przedstawiać Przygockiego. Widok funkcjonariusza wydziału wewnętrznego niczego dobrego nie zwiastował, Hif o tym wiedział. Padło pytanie o Agnieszkę. – Nie odbiera telefonu. Jeszcze nie pojawiła się w pałacu – oznajmił Tymański. – Może się rozchorowała? Ostatnio często chodzi do lekarzy. Pojadę do niej – zaproponował. – Możesz jej nie osłaniać? – odpowiedział Maluta zimnym tonem. Następnie streścił rozmowę z Michaliną. – Sprawdź to mieszkanie na Ringelbluma. Hif rozłożył bezradnie ręce. – Mam tam wejść bez nakazu? Są jakieś podstawy? – Trzeba się pozbyć tej wszy! – huknął nagle Maluta. – Cynowskiej? – zapytał zdumiony Tymański. Naczelnik pokręcił głową. – Kostkiewicz! Dam jej przeniesienie do Radomia. – O co chodzi? – Hif nic nie rozumiał. – Moi ludzie nie będą prowadzić własnej polityki za moimi plecami, rozumiesz?! – ryknął Maluta. – Jedź na Wolę i zatrzymaj tego podejrzanego. – Podał mu wszystkie dane. – Spokojnie – poprosił Tymański. – Zaczniemy z Młodym obserwację. Od zaraz. Naczelnik kiwnął głową. – Może i Cyna działa na własną rękę – rozpoczął obronną tyradę Hif – ale jest po naszej stronie. To dobra dziewczyna, wierzę w nią. – Wiesz co? – Maluta spojrzał na Przygockiego. – Teraz ty z kolei przesadzasz z lojalnością. – Robimy razem od ponad roku. Znajdę ją. – Jest, jak mówię – wysyczał Maluta. – Za własną politykę należy się stryczek! Lepiej się nie odzywać, pomyślał Hif. Naczelnik wycelował w niego palcem. – Ty też uważaj. Na każdym kroku – ostrzegł. Hif wstał i podszedł do drzwi. – Będę uważał, szefie – zapewnił. Młody obiecał Michalinie, że wkrótce sprawdzi Paczuskiego i jego konkubinę. Wyglądał jednak

na człowieka zajętego pisaniem notatek urzędowych i właściwie nigdzie się nie wybierał. – Kiedy tam pojedziesz? – zapytała w progu Kostkiewicz. Mączka wzruszył ramionami. W tym momencie stanął za nią Tymański. – Zbieraj się. Jedziemy na obserwację na Koło – odezwał się do Młodego. Posłał przy tym Michalinie spojrzenie zbitego psa. Domyśliła się, że szef powiedział mu o wszystkim. – To nie tak, że ja… – zaczęła się tłumaczyć, ale Hif ją uciszył. – Targowica. Coś pani to mówi? – zapytał retorycznie z wyciągniętym oskarżycielsko palcem. Mączka zabrał z wieszaka kurtkę i już ich nie było. Misia usiadła na krześle stojącym w korytarzu. Powinna zareagować na oskarżenie o zdradę. Zacisnęła pięść w nagłym postanowieniu. Po godzinie znowu stała przed zamkniętymi drzwiami do mieszkania na czwartym piętrze. Zadzwoniła. Po chwili usłyszała kuśtykanie, w progu pojawił się mężczyzna o kuli. – A, to pani. Coś się stało? – Sąsiad konkubiny Paczuskiego posłał jej uśmiech. – Zapamiętał mnie pan – ucieszyła się Kostkiewicz. – No, wie pani, takiej ładnej kobiety nie zapamiętać? Misia poczuła, że się czerwieni. – Pani Basia wróciła? – zapytała, mimo że znała odpowiedź. Zgodnie z przewidywaniem zaprzeczył. – Ma pan klucze do mieszkania, prawda? – zaryzykowała. Mężczyzna się zawahał. – Poproszę o nie. Może pan zadzwonić do pani Basi. Rozmawiałam z nią przed wyjazdem z komendy. Sąsiad pokiwał głową. – Niech pani poczeka. Zadzwonię. – Zniknął za zamkniętymi drzwiami. Po chwili drzwi ponownie się otworzyły, w dłoni sąsiada zabrzęczały klucze. – W porządku, może pani wejść. Właściwie to Basia prosiła, żebyśmy weszli razem. Misia kiwnęła głową. – Dobrze. Przyda się świadek. – Coś ty znowu wydziergała?! – krzyknął Tymański do telefonu. Cyna nie odebrała, nagrywał się na pocztę głosową. – Stary wściekły jak pies! Co to za akcja z tym Ringelbluma? Odłożył aparat na półkę w Mordzie. Przebijali się z Młodym przez zatłoczone Śródmieście. Po chwili komórka zaczęła wibrować. Tymański zaklął, przejechał na czerwonym i sięgnął po telefon. Na ekranie wyświetliła się wiadomość tekstowa. „Akcja na Ringelbluma dziś o 22:30. Nie wcześniej, nie później. Zaufaj”. Tymański przeklął siarczyście. Coś się działo, a on nie miał zielonego pojęcia co. Witczak odczekał na koniec porannych modlitw i stanął przed schodami prowadzącymi do katakumb. Poprosił brata furtiana o przyprowadzenie Leona. Po dłuższej chwili przeor zbiegł po drewnianych schodach prowadzących na piętro. – Musimy porozmawiać – oznajmił Zero. – Nie teraz – warknął Leon. Witczak stanął mu na drodze. – Owszem, teraz – odparł zdecydowanym tonem. – To będzie rozmowa oficjalna. Leon poprawił grzywkę. Najwyraźniej nie wiedział, co powiedzieć. – Słucham?

– Myślę, że ojciec rozumie – oświadczył komisarz. – Możemy porozmawiać tu, w klasztorze, albo na komendzie. Leon ze złowrogim błyskiem w oku cofnął się o krok. – Nie jest pan już na urlopie? Czy pana przełożeni wiedzą o chorobie? O tym, co pan tu wyczyniał? O pańskim zachowaniu w chlewie? Witczak odczekał chwilę, aż Leon się opanuje. – Wiedzą – odparł najspokojniej w świecie. – Mam parę pytań. Leon, przyciśnięty do ściany, uspokoił się. Wskazał drzwi obok furty. – W takim razie zapraszam do mojego gabinetu – odparł grobowym głosem. Sąsiad otworzył lodówkę. Pociągnął nosem. Przyjrzał się plastikowemu pudełku na półce. – Zostawiła gołąbki. Spleśniały – zauważył. – Wyrzucę. – Nie, proszę niczego nie ruszać – nakazała ostrym tonem Michalina. – Właściwie czego pani szuka? – Jestem psychologiem policyjnym – przyznała się Kostkiewicz. – W dość trudnej sytuacji. Muszę zastąpić koleżankę. Choć wcale nie powinnam. – Dlaczego? – Mężczyzna nabrał podejrzeń. – Trudno to wytłumaczyć. – Pokręciła bezradnie głową i poszła do łazienki. Przejrzała kosmetyki na półce pod lustrem. Nie znalazła żadnych dowodów na niedawną obecność Paczuskiego. W szafce zwróciła uwagę na półkę z lekarstwami. Wyjęła wszystkie opakowania. – Coś mam! – krzyknęła, trzymając w dłoni jedną z fiolek. Sąsiad stanął w progu. – O co podejrzany jest Norbert? – spytał. Uniosła do oczu pełne opakowanie. – To lek do kastracji farmakologicznej – wyjaśniła z tryumfem w głosie. Wskazała kolejne pełne fiolki. – Do czego? – Sąsiad nie zrozumiał. – Nie domyśla się pan? To lek tłumiący popęd seksualny. Stosowany między innymi w leczeniu pedofilii! Rozdziawił usta w niemym przerażeniu. Tego się nie spodziewał. – Wszystkie fiolki są pełne. Dziwne – skomentowała Kostkiewicz. Przeszła do pokoju, rozejrzała się. – Czego pani szuka? – upewnił się wsparty na kuli facet. – Ktoś mu te leki wypisał. Gdzieś powinny być recepty albo zaświadczenia lekarskie. – Michalina kucnęła przy meblościance. Otwierała wszystkie szuflady. Znalazła teczki z różnymi dokumentami. – Jest! – krzyknęła, podnosząc segregator z wynikami badań. Wyjęła jedną z kartek. Sąsiad pochylił się nad nią. – Co pani znalazła? – spytał. – To dziwne, że brał te leki i jednocześnie robił, to co robił, prawda? – rozpoczęła tonem wykładowcy Michalina. – A co robił? – przytomnie dopytał jej asystent. Spojrzała mu w oczy. – Nie mogę panu powiedzieć. Ale działalność, o którą jest podejrzany, bardzo ostatnio się nasiliła – odparła tajemniczo. – A o czym to świadczy? – Nie uzyskała żadnej odpowiedzi. – No? – zachęciła. – Że nie przyjmował tabletek? – zaproponował sąsiad. Misia wstała.

– Właśnie – oznajmiła zadowolona. Przeczytała nagłówek dokumentu: – Gabinet seksuologiczny. Doktor Przemysław Mastalerz. Mołdawska. Muszę zadzwonić! – krzyknęła. Mężczyzna pokiwał głową. – Wiem, gdzie to jest. Tuż obok. Nie kojarzę tam żadnego gabinetu. Misia wybierała kolejne numery policjantów z wydziału kryminalnego, ale nikt nie odebrał. Zastanawiała się, czy powinna poinformować oficera dyżurnego, lecz postanowiła się wstrzymać. – Co pan powiedział? – Zerknęła na sąsiada. – Ulica zaczyna się nietypowo – kontynuował. – Ubiorę się i zaprowadzę panią. To krótki spacer. Witczak i Leon siedzieli naprzeciwko siebie, mierząc się wzrokiem. Przeor sapał ze złości. Policjant zachował spokój. – Dlaczego przeniósł ojciec brata Serafina? – rozpoczął przepytanie. – Nie muszę się przed panem tłumaczyć – odparł z zaciśniętymi zębami zakonnik. Wił się w fotelu, jakby szykował się do ucieczki. – A czemu nakazał ojciec rozebrać chatkę w ogrodzie? – naciskał Witczak. Leon zmrużył oczy, zacisnął usta. – Bo się rozpadała. Najwyższy był czas – warknął. – Remont kapitalny? W środku zimy? – Właściwe prace rozpoczną się na wiosnę – odparł zdenerwowanym tonem Leon. – Czemu równocześnie nakazał ojciec remont w katakumbach? – nie odpuszczał Zero. Przeor zdawał się mieć przygotowaną odpowiedź na każde pytanie. – Żeby wykorzystać najętą ekipę. To normalne, że robimy tam okresowe porządki. Kości ze starych grobów są przenoszone do jednej wspólnej komory. Musimy zrobić miejsce dla ciała ojca Józefa. Witczak pokiwał głową, to miało sens. – Widziałem, że została zamurowana pusta wnęka – natarł. – Właśnie tam złożyliśmy kości z lat pięćdziesiątych – odpowiedział zakonnik. – Mamy wszystkie pozwolenia. – Sporządzacie jakiś protokół? – upewnił się Zero. Leon się zniecierpliwił. – Do czego pan zmierza? – Zamierzam wnioskować o ekshumację. Mam podejrzenia! Przeor uderzył otwartą dłonią w blat biurka. – To skandaliczne! Nie pozwolę na szkalowanie dobrego imienia mojego zakonu! – Nawet w klasztorze obowiązuje prawo! – odparł spokojnie Witczak. – Myli się pan! Zakon jest pod jurysdykcją papieża! – Leon wstał i podszedł do drzwi. – Proszę opuścić ten dom Boży! Nie chcę pana tu więcej widzieć! Witczak również wstał z miejsca. – Wrócę tu z ekipą techniczną. Jeśli nastąpią jakieś zmiany, każę pana aresztować. – Rozmowa skończona – rzekł drżącym głosem Leon. Witczak wyszedł na klasztorny korytarz. Trzasnęły za nim drzwi. Podszedł do wejścia do katakumb. W tym momencie zadzwonił jego telefon. Spojrzał na wyświetlacz. Numer naczelnika Maluty. Odebrał. Przełożony najwyraźniej był wściekły. – Chcę cię natychmiast widzieć w moim gabinecie – zaczął. – Jestem w Starym Brodzie. Mam trop… Maluta wszedł mu w słowo.

– Jest u mnie ktoś, kto złożył doniesienie. Masz tu być w ciągu godziny! – wrzasnął. Zero rozłączył się i wybrał numer sierżanta Fajkowskiego. – Proszę przyjechać do klasztoru – rozkazał. – Z plombami i taśmą policyjną. To polecenie służbowe. Hif część dnia poświęcił na próby odnalezienia Cynowskiej. Nie zastał jej ani w mieszkaniu na Sadybie, ani w klubie Tube, w którym, jak wiedział, często przesiadywała. Wreszcie wrócił do pozostawionego na Ringelbluma Młodego. – Działo się coś? – zapytał, zaparkowawszy przy drzewie, pod którym sterczał Mączka. – Sam mam obskoczyć cały blok? – odparł znudzony i zmęczony Młody. – Pytałem się, czy widziałeś podejrzanego – warknął podminowany Tymański. – Nie wychodził tą klatką. Ale wszystkie są połączone. Za mało nas. Co z Cyną? – Nie martw się o Cynę. Akcja dopiero wieczorem. – Skąd wiesz, że wieczorem? – zainteresował się Młody. Tymański nie podzielił się z nim treścią SMS-a od Agi. – Mam informatora, kapujesz? – zezłościł się dociekliwością kolegi. – Potrzebujemy chłopaków z AT. Mączka posłał mu zdziwione spojrzenie. Po co ściągać antyterrorystów? – Coś mi tu śmierdzi – podzielił się swoimi podejrzeniami Młody. Hif sapnął. – Zmienię cię. Idź odpocząć do dziewczyny. Masz jakąś, co? – Nie twoja sprawa – odgryzł się Młody. Hif uderzył w jego czuły punkt. – Jak nie masz, idź do burdelu! Poruchaj! – poradził Tymański. – Dzięki za dobre rady, kurwa – zirytował się Mączka. – Lepiej wymyśl jakąś kryjówkę. Jak będziemy tu siedzieć w bryczce, to spłoszymy dziada. Ma rację, pomyślał Hif. Stali na ocienionej wysokimi drzewami uliczce osiedlowej. Widoczni jak przekąska na widelcu. – Idź już – poprosił. – Wróć o dwudziestej. Coś wydumam. Zgarniesz starego z komendy. Młody popatrzył zdziwiony, ale się nie odezwał. Od kiedy naczelnik uczestniczy w obławach? – Na razie – rzucił i trzasnął drzwiami. Hif również wysiadł, żeby się rozejrzeć. Spojrzał na lewo i zdał sobie sprawę, że właśnie wpadł na pomysł, gdzie wszyscy mogli się ukryć. Maluta, uprzedzony o przybyciu Witczaka, czekał na niego w korytarzu. Na widok wymizerowanego komisarza podszedł i przywitał się niecierpliwie. – Nareszcie jesteś. – Pokazał uchylone drzwi do gabinetu. – Wejdź. Na jednym z foteli siedziała średniego wzrostu szczupła blondynka. Kamilla Saks. Zero przystanął w progu, nie wierząc własnym oczom. Ucieszył się, podszedł, uścisnął jej dłoń. Odpowiedziała niepewnym uśmiechem. – Byłem w klasztorze, jak dzwoniłeś – przypomniał Witczak, usprawiedliwiając swoje spóźnienie. – Państwo się znają? – zapytał Maluta. Oboje potwierdzili, nie kryjąc skrępowania. Witczakowi przed oczami mignęła scena spędzonej wspólnie nocy w klasztorze. Odpędził te myśli. Naczelnik wskazał mu drugi fotel, sam zasiadł za biurkiem. – Pani Saks przyjechała z pewnymi informacjami – wyjaśnił komendant. – Muszę powiedzieć, dość ciekawymi. Zero poprawił się na fotelu, zaczął mieć niedobre przeczucia.

– Mianowicie? – zapytał. – Pani doktor… – Maluta oddał głos Kamilli. Odpowiedziała dość oschłym tonem, nie patrząc w twarz Witczakowi. – Z tego, co zrozumiałam, komisarz Witczak zataił przed panem prawdziwy powód swojej hospitalizacji – oznajmiła. Zero bawił się mankietami koszuli. Do niczego dobrego to nie prowadziło. Maluta zwrócił się bezpośrednio do podwładnego. – Dlaczego byłeś w szpitalu? – Wszystko jest w wypisie – przypomniał Zero. – Tak się składa – poinformował grobowym tonem Maluta – że przed paroma minutami rozmawiałem z lekarzem, który podbił się na tym twoim wypisie. Będzie miał sprawę o poświadczenie nieprawdy. – Słucham? – Zero zdobył się na to jedno naiwne pytanie. Rozpaczliwie szukał w głowie jakiejś sensownej linii obrony. – Podobno go szantażowałeś, żeby wypisał cię z fałszywą diagnozą. Przyciśnięty, do wszystkiego się przyznał. – Jego słowo przeciwko mojemu – bezczelnie odparował Zero. – Powiedział, że zagroziłeś nalotem wydziału narkotyków w prywatnej klinice, w której dorabia. Ktoś od nich rzekomo mu groził. – Nic o tym nie wiem – odpowiedział słabszym głosem Zero. Maluta westchnął z rezygnacją i poprosił Kamillę, żeby kontynuowała. – Ojciec Leon – odezwała się – przeor z klasztoru w Starym Brodzie, wezwał mnie do pana Witczaka. Zastałam go z pełnymi objawami paranoi wywołanej halucynacjami. – Popatrzyła na siedzącego obok policjanta smutnymi oczami. – Jaka była pani diagnoza? – zapytał Maluta. – Schizofrenia. Zresztą komisarz w rozmowie przyznał się, że taki był prawdziwy powód hospitalizacji na Sobieskiego. Wypisał się, bo nie mógł znieść działań ubocznych leków. Domniemywam, że chciał wrócić do służby, co byłoby niemożliwe, gdyby pojawił się z prawdziwą diagnozą. – Kurwa! – wyrwało się Witczakowi. – Licz się ze słowami! – usadził go naczelnik. – Niech pani kontynuuje. – Zaordynowałam standardowe leczenie – podjęła lekarka. – Z tego, co wiem, objawy ustąpiły. Witczak nie wytrzymał. Wstał i podszedł do Kamilli. – Łatwo mnie sprzedałaś! – syknął. – Nawet domyślam się za co! Ta intratna posadka w zakonie! A może ci grozili, co? Maluta też podniósł się i zwrócił spokojnym głosem do Witczaka: – Chciałbym, żebyś oddał odznakę. Broń, z tego, co pamiętam, już zdałeś. No, Witczak, dobiłeś do dna. Teraz twoja ksywa pokrywa się z rzeczywistością! Saks spojrzała na komisarza zmieszana. – Zrobiłam to dla twojego dobra – szepnęła. Zero rzucił swoją odznakę i legitymację na biurko naczelnika i wyszedł na korytarz. Po chwili poczuł, jak ktoś szarpie go za rękaw. Kamilla. Maluta stał w drzwiach gabinetu. – Oczekuj kontaktu od wewnętrznych – ostrzegł. – Współczuję ci z powodu choroby. Ale i tak zapłacisz za wszystko. – Pewnie! – odkrzyknął Zero. – Tak drżysz o swoje dupsko, że sprzedasz wszystkich! Drzwi trzasnęły. Zostali na korytarzu sami. – Ja naprawdę chciałam ci pomóc – odezwała się płaczliwym tonem Kamilla.

– I wszystko spierdoliłaś. – Zero popatrzył na czubki swoich butów. Jeden z nich się rozpruł. – Przecież naprawdę jesteś chory – szepnęła. – Potrzebujesz pomocy. – Zejdź mi z oczu! – warknął i ruszył w kierunku schodów, byle dalej. Adres na pieczątce lekarskiej wskazywał posesję umieszczoną na osiedlu Rakowiec, tym samym, na którym mieszkał Paczuski. Wokół wznosiły się bloki, ale na skrytej wśród drzew uliczce stały stare, zbudowane zapewne na wpół legalnie domki. Michalina i jej przewodnik zatrzymali się przed budynkiem, który można by opisać jako odremontowaną ruderę. Dziwne miejsce na prywatny gabinet, pomyślała Misia, kiedy zbliżyła się do rachitycznej furtki w chylącym się ku upadkowi ogrodzeniu. – To niemożliwe – stwierdziła. – Jest pan pewien? To nie może być tutaj. Towarzyszący jej sąsiad Barbary sprawdził jeszcze raz na planie miasta, a potem na cyfrowej mapie w komórce. – Jakoś kiepsko przyjmuje ten doktor – przyznał. – W dodatku nie ma tu żadnej tabliczki – zauważyła psycholożka. – To jakaś zmyła. Wracamy – zarządziła. Zdążyli odejść na kilka kroków, kiedy przystanęła. – Może zajrzałabym chociaż przez okno? W razie czego zadzwoni pan z mojego telefonu na ten numer. – Podała mu swoją komórkę z wybranym kontaktem i wróciła do ogrodzenia. Szarpnęła za furtkę, zanim zauważyła wiszącą na skoblu zamkniętą kłódkę. – Pani Michalino – odezwał się sąsiad Barbary. – Może już zadzwonię? Po niedalekich torach przejechał z łoskotem pociąg. – Najpierw się rozejrzę – stwierdziła, spacerując wzdłuż ogrodzenia. Dom składał się z zapadniętej części mieszkalnej i przylegającej doń zapuszczonej szopy z drzwiami garażowymi. Otaczał go zaniedbany teren pełen rozrośniętych krzewów. – Dziwnie tu – przyznała. Wspięła się na pochylone ogrodzenie i zaraz była po drugiej stronie, na terenie prywatnej posesji. Podeszła do zakurzonego okna i osłaniając dłonią oczy, próbowała zajrzeć do wnętrza. Mężczyzna o kuli rozejrzał się nerwowo. – Może jednak zadzwonię… – Na razie niech pan jeszcze tego nie robi – poprosiła. Weszła między krzaki, znikając mu z oczu. Po drugiej stronie budynku jedno z okien okazało się niedomknięte. Zamek był słaby, wystarczyło pchnąć skrzydło, stanąć na stercie starych cegieł i przełożyć nogę. Znalazła się w niewielkim pomieszczeniu mieszkalnym wypełnionym starymi meblami, na pryczy leżał koc obleczony w pożółkłą poszewkę, na prostej kuchence gazowej stał czajnik, obok leżała patelnia z przywartymi resztkami po jajecznicy. W torebce foliowej na półce pleśniał chleb. Po podłodze przebiegła mysz. Misia krzyknęła i wycofała się pod ścianę, czekając, aż gryzoń zniknie pod jedną z szafek. Uspokojona, rozejrzała się jeszcze raz i zobaczyła drzwi prowadzące do drugiego pomieszczenia, garażu, jak się domyśliła. Spojrzała przez wychodzące na ulicę okno, upewniając się, że towarzyszący jej mężczyzna nigdzie nie poszedł. Opanowała się i ruszyła w stronę zamkniętych drzwi. Nacisnęła klamkę, poczuła intensywniejszy zapach świec. Za progiem przywitała ją ciemność. Odszukała staromodny włącznik światła na ścianie i przekręciła, ale nic się nie wydarzyło. Poruszała się po omacku, jej wzrok powoli przyzwyczajał się do ciemności. Dojrzała na środku jakiś kształt, wyciągnęła rękę i dotknęła zimnej stali. Wyczuła, że to stół. Znajdowała się w pomieszczeniu sporo większym od izby mieszkalnej, w rogu dostrzegła zarys jakiegoś warsztatu. Na stanowisku dotknęła biurkowej lampki. Wymacała biegnący od niej kabel i umieszczony na nim przełącznik. W punktowym świetle zobaczyła stół z leżącymi na nim przeróżnymi urządzeniami elektrycznymi, pełno przewodów, jakieś

mechanizmy, trochę płytek elektronicznych, narzędzia – śrubokręty, lutownica, drobne elementy, silniczki. Bałagan. Odwróciła się i zaparło jej dech w piersiach. Na ścianie ujrzała sporą figurę Matki Boskiej otoczoną wypalonymi świecami i obrazkami świętych pokrytymi warstwą stopionego wosku. Serce zaczęło jej bić mocniej. Jest! – pomyślała z tryumfem. Właśnie znalazła kryjówkę Patrona. Tajemniczy lekarz seksuolog prowadzący Norberta Paczuskiego okazał się ich podejrzanym! Odruchowo sięgnęła do kieszeni po telefon komórkowy, przypomniała sobie, że zostawiła go sąsiadowi Barbary, ruszyła więc na zewnątrz, mijając figurę i obchodząc stalowy stół. Jej mokra od śniegu spódnica, pokryta zeschniętymi liśćmi, gałązkami i pajęczynami, omiotła delikatną poświatę tuż obok podstawy rzeźby. W drzwiach wejściowych zauważyła prosty zamek, w którym wystarczyło przesunąć zasuwkę, żeby wydostać się na zewnątrz. Mężczyzna o kuli powitał ją zniecierpliwionym spojrzeniem. – Znaleźliśmy go! – obwieściła z dumą, chcąc go jednocześnie uspokoić. – Lekarza? – spytał niepewnie. – Nie! – krzyknęła Misia. – Patrona! Te sprawy naprawdę się… W tym momencie osiedlową ciszę rozerwał potężny grzmot dochodzący z tyłu budynku. Fala podmuchu rzuciła Misią jak lalką prosto na rachityczną furtkę, która wygięta pękła pod naporem osiemdziesięciopięciokilowego ciężaru. Maluta, Młody i Hif siedzieli po zmroku w nieoświetlonej sali przedszkola na Ringelbluma. To Tymański wpadł na pomysł, żeby właśnie tutaj ukryć się w oczekiwaniu na rozwój wypadków. Poszedł do placówki przed zamknięciem i dogadał sprawę. Część sił rzucono na Ochotę, ale posłanemu tam koledze z wydziału kryminalnego Misiakowi pozostało obserwować dogaszanie pożaru, w którym została ranna ich psycholog Michalina Kostkiewicz. Odwieziono ją nieprzytomną do szpitala na Wołoskiej, razem z lekko poszkodowanym nieznanym mężczyzną, który zeznał, że spalony doszczętnie dom był miejscem zamieszkania jakiegoś lekarza. Misiak ze swoimi ludźmi czekał w szpitalu na poprawę stanu Kostkiewicz. Przepytanie towarzyszącego jej osobnika wiele nie wyjaśniło, ale przynajmniej nakierowało śledztwo. Dowiedzieli się, że jednym z ostatnich słów, które wymówiła psycholog, było „patron”. Wszczęto poszukiwania seksuologa Przemysława Mastalerza, które wciąż trwało. Hif bawił się zabawkowym wozem policyjnym, bardzo przypominającym ten, który wcześniej uruchomił, wstając z łóżka w środku nocy w swoim domu. Prawie taki sam miał jego synek Konrad. Maluta syknął, kiedy Tymański mimowolnie uruchomił mechanizm i włączyła się syrena. Rzucił zabawkę, która roztrzaskała się o podłogę. Przysypiający na rozłożonym na podłodze kocu Młody jęknął przez sen. – Ile jeszcze czekamy? – po raz któryś z rzędu zapytał naczelnik. – O dziewiątej przyjadą chłopaki z brygady antyterrorystycznej i pogotowie – zapewnił go Tymański – Umówiłem się, żeby zaparkowali od bramy, po drugiej stronie. – Ten cynk od Cynowskiej… – Maluta pokręcił głową. – Powinienem ją aresztować za samowolkę. – Szefie, może to i samowolka, ale przynajmniej mamy trop – perswadował Tymański. Maluta wyjął z kieszeni otwartą paczkę papierosów, wyciągnął jednego, zapalił i zaciągnął się z przyjemnością. – Znasz najnowsze wieści? – zmienił temat. – Podobno Balas nie wraca z Rzymu. – Skąd szef wie? – zapytał Hif, też sięgając po swoje westy. Przedszkolanki nie będą zachwycone. – Dzwonił ten ksiądz z kurii, Tatarkowski. Pamiętasz, był w zespole. – Maluta wziął dziecięcy kubeczek z sięgającego mu kolan stolika i strącił popiół. – Wiedziałem, kurwa – skomentował Tymański.

Maluta spojrzał mu w oczy – nie z wyrzutem, wręcz przepraszająco. – To jeszcze nie wszystko. Pojutrze Balas wyjeżdża do Wenezueli, będzie osobistym ochroniarzem tamtejszego kardynała – wyjaśnił powód swej skruchy. – Daj mi glejt, a jeszcze dziś wsiądę do samolotu – zaproponował poważnie Hif. Przełożony cmoknął i pokręcił głową. – Wiesz, że to nie przejdzie. – Z jebanej Kolumbii nigdy go nie ściągniemy – żalił się Hif. – Z Wenezueli – poprawił go Maluta. – Jedna mać – sarknął Tymański. – Przeczuwałem, że Balas od początku dla nich pracował. Naczelnik spojrzał na niego jak na fałszywego proroka, który właśnie podał datę apokalipsy. – Czyli dla kogo? – podpuścił. Hif wzruszył ramionami. – Dla specjalnych klientów tego burdelu. Pewnie Balas załatwił tę małą znalezioną w Wiśle. Maluta przez okno obserwował parę nastolatków wyprowadzających psa. Całowali się w podcieniu budynku. – Nie będziemy ferować wyroków bez dowodów. Koniec tematu – stwierdził oschle. Hif podszedł do naczelnika. – Co z Witczakiem? Papieros został zduszony na dnie kubeczka. – Chuj z nim – odpowiedział Maluta. – Czemu pytasz? Tymański westchnął. Orientował się, że igra z ogniem. A jednak mówił dalej: – Witczak to kumpel. Dobry kumpel – Witczak nas zdradził – syknął szef. – Ktoś z nas pomógł mu ukryć tego pierdolca. I dowiem się kto. – Palec wskazujący naczelnika zawisł w powietrzu, celując w Tymańskiego. – Pewnie! Uczciwe psy posadzicie do pierdla, a morderców wysyłacie z błogosławieństwem do Kolumbii. – W oczach Hifa pojawiły się złe błyski. Maluta odsunął się o krok. Młody zaczął coś niespokojnie mówić przez sen. Naczelnik usiadł na niskim stole, który pod nim zatrzeszczał. Tymański nagle przysunął się do prześwitującej zasłonki oddzielającej go od okna. Spojrzał na zegarek. Maluta wstał i też spojrzał w tamtą stronę. Całującej się pary już nie było. Wzdłuż kamienicy szła niska kobieta ubrana w krótką skórzaną kurtkę. – Cyna – warknął naczelnik. – Zgarniamy ją. Tymański spojrzał bez wyrozumiałości na szefa. – Wszystko gra – rzekł. – Niech idzie. Czekamy. Tak jak jest umówione. – Zamykamy – odezwał się Wielki Majk. Zero siedział przy barze z butelką whisky i szklaneczką z powoli roztapiającym się lodem. Obok leżały opakowania po lekarstwach, których zawartość powędrowała wcześniej do kosza. Machnął ręką i przy okazji spojrzał na zegarek. Miał dużo czasu. Nieskończenie dużo. Jak jeszcze nigdy w życiu. – O której? – zapytał barmana chowającego kolejne butelki do skrzynki z powolnością niedźwiedzia. – W ogóle – odparł Majk. Witczak spojrzał bez zrozumienia, obrócił się w stronę pustej sceny i obejrzał ją ze smutkiem. Jak to: zamykamy? W grudniu odszedł Moryc, a w styczniu „zamykamy”? Zniknięcie z mapy miasta Tygmontu wydawało się postępkiem równie okrutnym jak zgaszenie latarni morskiej w czasie burzy na oceanie. Majk coś mówił. Zero nie odwracał się, więc barman potrząsnął go za ramię. – Nie słuchałem cię, bo tamci faceci tak nadają. – Witczak wskazał głową w róg pomieszczenia, tam

gdzie niegdyś stał ulubiony stolik muzyków. Barman powędrował spojrzeniem w to samo miejsce i wzruszył ramionami. Wpuścił Witczaka po starej znajomości. Lokal stał pusty od tygodnia. Zero napełnił sobie ponownie szklankę. W tle leciała jakaś muzyka. Jazzowa wokalistka Oxana. W umyśle Witczaka nagle pojawiła się nieoczekiwana myśl. Pamiętał, że Oxana pochodziła z Kazachstanu. Kobyliński wybierał się do rodziny w tym samym kraju. Nagle wszystko zaczęło do siebie pasować! – O, dedukuje! – usłyszał gdzieś za plecami. – Telefon ci dzwoni – odezwał się Majk. Witczak tarł czoło, na które wystąpiły krople potu. Zachwiał się. Wciąż myślał o tym Kazachstanie, jednak teraz wątek mu uciekł. Olśnienie zgasło nagle jak ostatnia iskra dopalającego się ogniska. Barman pomógł mu odszukać w kieszeniach kurtki obydwa telefony. Dzwoniła nokia. W słuchawce odezwał się podenerwowanym głosem prowincjał. – Musimy porozmawiać – oświadczył. Witczak zaprosił go do Tygmontu, nie zważając na irytację Majka. Po krótkich ustaleniach umówili się jednak w klasztorze. Zero obrócił się do towarzystwa czającego się za kolumnami lokalu. – Panie i panowie, wychodzimy! – krzyknął. – Zamów mi taksę – poprosił barmana, kiedy odwrócił się, żeby opróżnić szklaneczkę. Majk wybrał numer Cyny, ale nie odebrała. Wobec tego odnalazł numer zaprzyjaźnionej korporacji taksówkowej. Zero poprosił kierowcę o poczekanie, udał się do furty klasztoru i bez ceregieli nakazał stróżującemu tam zakonnikowi zapłacić za kurs. Mnich z nietęgą miną sięgnął do kasetki stojącej na kontuarze i, mrucząc pod nosem, poszedł uiścić opłatę. Witczak, otoczony wciąż podążającymi za nim duchami, ruszył do otwartych drzwi, w których, w plamie światła, czekał na niego prowincjał. Usiedli naprzeciwko siebie w niewielkim, ubogo wyposażonym biurze. – Wszystko z panem w porządku? – spytał na wstępie przełożony zakonu, z troską wpatrując się w zmienione oblicze policjanta. Witczak pokiwał głową. – Piłem, ale mało – przyznał. – Muszę z panem porozmawiać. – Ojciec Leon nie dzwonił? – zapytał Zero. – Zostałem odsunięty od sprawy – poinformował nie do końca zgodnie z prawdą. Prowincjał westchnął, spojrzał na wizerunek świętego Kaspiana, założyciela zakonu. – Zastanawiam się nad przeniesieniem ojca Leona. Zero machnął ręką, próbując uciszyć dokuczające mu głosy. Na szczęście ojciec Adam zignorował ten gest. – Co się stało? – wykazał zainteresowanie Witczak. – Rozmawiałem z bratem Istvanem z prowincji słowackiej. – Coś ciekawego? – Chodzi o tego młodego zakonnika, Siwczyka – przypomniał ojciec Adam jednego z nowicjuszy sprzed dwudziestu lat, który po wydarzeniach w Starym Brodzie przeniósł się do klasztoru w Bratysławie. – Panowie, trochę ciszej! – wrzasnął Witczak, patrząc gdzieś w bok. Prowincjał spojrzał zatroskanym wzrokiem na rozmówcę. – To nie do pana – wyjaśnił Zero, kuląc się na krześle. – Ten Siwczyk – kontynuował zakonnik – nie dojechał na Słowację. Z rozmowy, którą Istvan

przeprowadził ze swoimi współbraćmi, wynika, że nigdy nie opuścił klasztoru w Starym Brodzie. Witczak zasłonił jedno ucho i nachylił się w stronę prowincjała. – Powiem ojcu więcej. Myślę, że on nadal tam jest – wyszeptał. Adam Szretter słuchał zdziwiony. – Wyjaśniliśmy sprawę – dodał Zero. W tym momencie z kieszeni jego kurtki wydobył się pikający alarm. Zero westchnął głęboko. – Ojciec też to słyszy? – upewnił się. Zdezorientowany zakonnik pokiwał głową. Witczak zaczął przeszukiwać kieszenie. Znalazł komórkę sprezentowaną przez Generała, do której zdołał dokupić kartę. Teraz urządzenie wydawało z siebie irytujące dźwięki. Po odblokowaniu telefonu na ekranie pokazało się okno włączonego programu, a w nim mapa z pulsującym na czerwono punktem. – Co za czort? – zastanawiał się na głos Zero. Wreszcie zorientował się, co zobaczył. – Ma ojciec samochód? – zapytał, wstając. Prowincjał sięgnął do szuflady i wyjął z niej kluczyki. – Jedziemy – oświadczył Witczak. – Mam nadzieję, że zmieścimy się wszyscy – dodał, patrząc na zgromadzenie na korytarzu. Trzech ubranych na czarno mężczyzn weszło do jednej z klatek długiego budynku ciągnącego się wzdłuż ulicy Ringelbluma. Gruby, Średni i Chudy kilkanaście godzin wcześniej obczaili cały blok i teraz wybrali ostatnie wejście. Szli w milczeniu na ostatnie piętro, kierując się powoli do mieszkania numer siedemdziesiąt sześć. Nie mieli pojęcia, czego się spodziewać. Gadali o tym przez ostatnie dwie doby. Chudy i Średni wiedzieli, że Glista i ta lesba z policji mają jakieś zaszłości. Kiedy Marysia wspomniała o pieniądzach, zorientowali się, że gra toczy się o zbyt dużą stawkę. Postanowili działać zgodnie z przygotowanym wcześniej planem. Przede wszystkim należało się dowiedzieć, czego chce od nich Cynowska. Próbowali złapać ją na mieście, lecz najwidoczniej gdzieś się zaszyła. Rozważali olanie wyznaczonego spotkania, ale Glista twierdził, że gdyby psy wiedziały o ich uczestnictwie w napadach na banki, nie chodziliby już swobodnie po Warszawie. Ta policyjna lesba czegoś od nich chciała. Glistowski nawet domyślał się czego. Na wszelki wypadek zabrał z sobą kartę pamięci z oryginałami zdjęć, jakie wykonał Cynowskiej podczas orgii, kiedy porwali ją z Tube najebaną w kosmos tabletką gwałtu. Na drugim piętrze postanowili się rozdzielić, tak jak ustalili. Glista poszedł do góry, a jego dwaj kolesie galerią poniżej do klatki schodowej na drugim końcu bloku. Tędy weszli na ostatnie piętro. W kieszeniach trzymali gotowe do strzału pistolety. Wiedzieli jedno – nie dadzą się wziąć żywcem. Na galerii, z której wchodziło się do mieszkań, owionął ich chłodny, styczniowy wiatr. Przygotowali broń i ruszyli w kierunku ostatniego mieszkania, sprawdzając, czy gdzieś nie czeka na nich zasadzka. Glista przyczaił się na schodach. Sprawdzali drzwi do każdego mieszkania. W jednej z wnęk, które skrywały oznaczone numerami lokali wejścia, zatrzymał ich potężny kształt skryty w cieniu, bo ktoś wykręcił żarówkę. – Panowie – odezwał się cień, celując w ich stronę glocka. Jak na komendę podnieśli schowane w kieszeniach pistolety i skierowali rogi swych kurtek w ciemność wnęki. – Ja cię znam – odezwał się Chudy, mrużąc oczy. – Ty jesteś Masło z Tube. Masło pokiwał głową. – Na dole są psy. – Uchylił drzwi mieszkania, pod którymi stał, oznaczone numerem siedemdziesiąt jeden. – Zapraszam do środka. Wszystko przeczekamy. Obaj spojrzeli po sobie i zerknęli na Glistę, który stał w progu wyjścia na galerię. Czekał na ich sygnał. – Jego nic już nie uratuje – powiedział Masło. – Ale do was ona nic nie ma.

Chudy wyciągnął rękę i wykonał gest będący umówionym sygnałem dla Glisty, obaj skryli się we wnęce, a następnie weszli razem z ochroniarzem do mieszkania. Glistowski został zupełnie sam. Oxana, Oxana… – imię ładnej wokalistki z Kazachstanu wciąż chodziło mu po głowie. Prowincjał jechał ostrożnie, powoli. Witczak niespokojnie zerkał na ekran swojego nowego nabytku technologicznego, czerwony punkt pulsował na mapie. Z tylnej kanapy dochodziły pokrzykiwania i sprośne odzywki. Zero, zaaferowany, uciszał je prośbą i groźbą, uspokajając jednocześnie ojca Adama. Sięgnął po stary telefon, wykonał dwa kolejne, nieudane połączenia. Wreszcie zadzwonił do Doroty. Malicka rozmawiała przez swoją komórkę z jednym ze swoich podwładnych. – Czy oni na tej Woli coś wreszcie mają? – pytała, przeskakując nerwowo kanały telewizyjne. Siedziała na kanapie u siebie w domu. W razie czego mieli ją wezwać. Jak dotąd nikt jeszcze nie dzwonił. Niecierpliwiła się. – Nie, pani prokurator. Czekają w przedszkolu – odparł aplikant. – W jakim przedszkolu? – zdziwiła się. Wyjaśnił. – Czy dowiedział się pan, w jakim stanie jest Michalina Kostkiewicz, jak prosiłam? – zmieniła temat. – Strażacy już dogasili ogień – odpowiedział chłopak. – Teraz pracują tam ludzie Misiaka z kryminalnego i inspektorzy ze straży pożarnej. – Czy pan w ogóle słucha, co się do pana mówi? – zirytowała się. Sygnał w telefonie poinformował o drugim połączeniu. – Proszę zaczekać, mam drugą rozmowę na linii. Przełączyła się. W słuchawce usłyszała zachrypnięty głos Witczaka. – Masz gdzieś blisko komputer? – Poczekaj chwilę, Krzysztof. – Znów odstawiła od ucha aparat i zmieniła rozmówcę. – Pytałam o koleżankę Kostkiewicz. Gdzie pan jest? Proszę ruszyć dupę do szpitala i dowiedzieć się o jej stan. – Nie żegnając się, zakończyła połączenie i wróciła do Witczaka, jednocześnie wstając z kanapy i siadając przy stole, na którym stał otwarty laptop. – Chcesz, żebym coś sprawdziła? – domyśliła się. – Odczep się! – usłyszała w słuchawce krzyk. – Przepraszam, to nie do ciebie. – Wszystko w porządku, Krzysztof? – zaniepokoiła się. – Gdzie jesteś? – Może być. – Witczak wykonał kilka głębokich oddechów i wrócił do rozmowy. – Sprawdź w internecie miejsce i datę urodzenia wokalistki Oxany. O-x-a-n-a. Pisze się przez „iks”. Malicka zdezorientowana otworzyła przeglądarkę i litera po literze wpisała hasło. – W Kazachstanie – odparła. – Chodzi mi o miasto. Miasto – powtórzył Zero tonem, jakby stawką było życie ludzkie. Malicka nerwowo przeszukiwała tekst otwarty na stronie internetowej. Nigdzie nie znalazła informacji, której oczekiwał. – Jak się w ogóle czujesz? – spytała zaniepokojona. – W miarę – odparł. – Proszę, znajdź, to ważne. Znów piknięcie w słuchawce, informujące o drugim połączeniu. Ktoś z zewnątrz nacisnął klamkę. Cynowska w przeciwległym końcu mieszkania siedziała na fotelu naprzeciwko wejścia. Miała dobry widok na drzwi. W progu zobaczyła oświetloną sztucznym światłem okrągłą postać Glisty. Wszystkie lampy wewnątrz były wyłączone. Ale on ją i tak dostrzegł. Wszedł

do przedpokoju. – Co tu tak śmierdzi? – spytał drżącym głosem. – Wejdź, Glista. Nie jestem uzbrojona. Możesz mnie przeszukać – wstała. Była tylko w spodniach i podkoszulce, uniosła ręce, gotowa na obmacywanie. Wykonał jeszcze dwa kroki do przodu. – W co ty grasz? W tym momencie drzwi trzasnęły, ktoś z zewnątrz przekręcił klucz w zamku. Byli zamknięci. Glista zaczął szarpać za klamkę i walić w drzwi. – Musimy pogadać. – Cyna znowu usiadła. Gangster odwrócił się i wymierzył w nią wyciągnięty z kieszeni kurtki pistolet. – Wiem, o co ci chodzi. – Sięgnął do spodni, wyciągnął niewielki przedmiot i rzucił do jej stóp. – To oryginały – zapewnił. – I nie ma kopii. Agnieszka spojrzała na leżącą na dywanie kartę pamięci do aparatu fotograficznego i uśmiechnęła się. – Masz, co chciałaś, teraz mnie wypuść, bo… – Wycelował. – Glista – odezwała się Cyna. – Mówiłam, żebyś nie wracał. Ale teraz cieszę się, że jesteś. Malicka wysłuchała komunikatu na temat zdrowia Michaliny Kostkiewicz. Jej stan był na tyle poważny, że lekarze po operacji postanowili utrzymać ją w śpiączce farmakologicznej. Doba albo dwie powinny wystarczyć, zapewnili. Dorota nakazała aplikantowi, żeby koniecznie dowiedział się jeszcze, co się dzieje na Ringelbluma, i zakończyła rozmowę. Mogła wrócić do Witczaka. – Masz? – zapytał bez wstępu. Dorota przebiegła wzrokiem tekst na kolejnej stronie internetowej, którą udało jej się otworzyć. – Ałma Ata – przeczytała. – Urodziła się w Ałma Acie. – Tak! To samo miasto – ucieszył się Witczak. – A teraz pytam poważnie – odparła nerwowo. – Jak się czujesz? – Dojeżdżamy – usłyszała, co, jak wywnioskowała, nie było skierowane do niej. – Gdzie jesteś? – Z trzaskiem zamknęła klapę laptopa. – Dziękuję! Jednak Ałma Ata – odparł stłumionym głosem Zero. Znowu odezwało się drugie połączenie. Pomyślała, że zaraz dostanie ataku nerwowego. Sprawdziła, kto dzwoni. Aplikant. – Krzysztof, muszę odebrać – poinformowała szybko i zmieniła rozmówcę. – Pani prokurator, na Ringelbluma doszło do strzelaniny! Kiedy zobaczyli błyski w oknach mieszkania, Hif zacisnął oczy. Zrozumiał, że popełnili błąd. Kardynalny. Ktoś szarpnął go za rękaw. Maluta i Młody już wybiegali z sali przedszkolnej, komunikując się przez radio z antyterrorystami i pogotowiem. Zmierzali w kierunku najbliższej klatki schodowej, łącząc się z oddziałem policji w czarnych uniformach, hełmach i kominiarkach. Pokonali biegiem trzy piętra, dostali się na galerię i ruszyli w kierunku mieszkania siedemdziesiąt sześć. Brygadę puścili przodem, ponieważ drzwi były zamknięte. Funkcjonariusze przygotowali łom i wyrzucili z zawiasów skrzydło wejściowe. Wpadli z krzykiem do małego przedpokoju. Nie czekając ani chwili, Hif i Młody wskoczyli za nimi. Na podłodze leżało dwoje ludzi. W pokoju Cynowska, krwawiąca z ran na ręce i udzie. W przedpokoju otyły mężczyzna z raną postrzałową na piersi. – Pogotowie! – wrzasnął Tymański, klęcząc nad drżącą na całym ciele Agnieszką. Chwyciła go za kołnierz i przyciągnęła do siebie. – Powiedz im… – wyszeptała.

Nachylił się, przystawiając ucho. – Mów, no mów! – poprosił zatroskanym tonem, jakby zwracał się do własnej córki. – Mamy figuranta! – krzyknął Młody, sprawdzając puls na szyi leżącego w przedpokoju mężczyzny. – Żyje! Do mieszkania wpadło dwóch pracowników pogotowia. Tymański ze zdziwieniem rozpoznał doktora Bąka i towarzyszącego mu zawsze sanitariusza, który wprawnym ruchem rozerwał koszulę na piersi Glisty, oceniając postrzał. – Klatka piersiowa! Jedna rana! – krzyknął. – O kurwa! – rozległo się z pokoju obok, który postanowił sprawdzić Młody razem z jednym z policjantów z brygady antyterrorystycznej. – Tu leży ciało! Chyba kobieta. Sanitariusz wpadł tam i zajrzał do otwartej chłodziarki. – Tym już nie pomożemy – oświadczył swoim chwiejnym basem i pobiegł do Cynowskiej. Młody stał wpatrzony w ciało kobiety pozbawione głowy i leżące pod spodem drugie zwłoki. Zakrył dłonią usta, czując nadchodzące torsje. Zaparkowali przy Warszawskiej, naprzeciwko klasztoru, tak jak poprosił Zero. – Teraz niech mnie ojciec wysłucha – poprosił Witczak. – Trzeba pojechać na komisariat. Rozumie ojciec? Komisariat. I wrócić z policją. Wysiadł z wozu, wymienił porozumiewawcze spojrzenie z ojcem Adamem, dał krok do tyłu. Samochód zjechał z chodnika i ruszył dalej. Zero podbiegł do muru i wszedł na teren kościelny. Drzwi do świątyni były zamknięte. Ruszył do furty, szarpnął za sporą żelazną klamkę, w końcu sięgnął do sznura zwisającego z otworu w ścianie, ale się zawahał. – Dzwoń, dzwoń, na co czekasz, pierdoło! – usłyszał tuż za sobą. Odwrócił się, ale nikogo nie zobaczył. – Tchórz, pierdolony tchórz! – krzyknął obok ktoś wściekłym głosem. Znowu rozpoznał matkę. Zasłonił dłońmi twarz, starając się opanować, przebić przez natłok głosów, zaplanować cokolwiek. Kiedy odetchnął, wybiegł ponownie na Warszawską i ruszył wzdłuż muru klasztornego, zastanawiając się, jak może przedostać się na drugą stronę. Brama, z której korzystali mnisi, też była zamknięta. Pobiegł dalej, szukając jakiegoś obniżenia, które umożliwiłoby wspięcie się na krawędź. Zauważył przystanek autobusów międzymiastowych i stojącego na nim młodego mężczyznę. – Zamknij się! – wrzasnął gdzieś w bok. Stanął na przystanku, pochylony, trzymając się za kolana. Mężczyzna stał jak sparaliżowany. Witczak wyprostował się i spojrzał mu w oczy. – Bardzo pana przepraszam. Muszę dostać się na drugą stronę muru. Podsadzi mnie pan? Jestem z… Młodzieniec zadał cios Witczakowi w czoło i uciekł. Zero upadł na chodnik. Kręciło mu się w głowie, skroń pulsowała. Jak przez mgłę dojrzał drewnianą skrzynię stojącą obok słupka ze znakiem przystankowym. Wstał, obszedł pojemnik z piaskiem i naparł, starając się pchnąć go z miejsca. – Duży dziś ruch w interesie – odezwał się Stan pochylony nad Cynowską, pobieżnie opatrując jej rany, żeby zatamować krwawienie. – Stan! – krzyknął znad Glisty lekarz. – Trzeba wezwać drugi zespół! Tymański chwycił doktora za rękaw. – To nasza koleżanka. Trzeba uważać. Jest w ciąży. – O kurczę! – Lekarz spojrzał na ranną. – W takim razie trochę będzie bolało. Proszę się nie denerwować. Wiemy, co robić. Stan zakończył rozmowę przez radiotelefon.

– Zabieramy tego rannego w pierś. – Bąk wskazał ustawione pionowo pod ścianą nosze. – Żarty sobie robicie? – zdenerwował się Hif. – Zabierajcie naszego człowieka! – Niech mi się pan nie wtrąca w procedury – warknął lekarz. – Pierwszeństwo ma zagrożenie życia. Podsunęli pod ciało Glisty nosze i wstali z ciężarem. – Z drogi! – wrzasnął Bąk. – Za pięć minut będzie druga ekipa – dodał uspokajająco Stan. Wyszli z rannym na noszach, prosząc o pomoc policjantów w czarnych mundurach i kominiarkach. Maluta czekał w kuchni na rozwój wypadków. Nie wiedział, co z sobą robić. Nie chciał przeszkadzać, mieszkanie było małe, a w środku przebywało kilkunastu ludzi. Odruchowo otworzył lodówkę. – Tymański, do mnie! – wrzasnął. Hif zapewnił Cynę, że wszystko jest pod kontrolą, sprawdził prowizoryczne opatrunki i ruszył do szefa. Naczelnik stał obok zamkniętej lodówki. – Tam jest głowa – oświadczył. Hif westchnął i otworzył masywne drzwi. Rzeczywiście, na półce zobaczył ustawioną pionowo kobiecą głowę. Poczuł, że ktoś na niego napiera od tyłu, przez co niebezpiecznie zbliża się do zniekształconej w martwym grymasie twarzy. – Głowa? Czyja? – zapytał z niezdrową ciekawością stojący za plecami Tymańskiego Młody. – Głupie pytanie! – obruszył się Maluta. Stał oparty o szafkę pod oknem. – Jakby w welonie – dodał Młody. – Jakim welonie? – warknął naczelnik. – Ma jakiś materiał na sobie – opisał Hif. – Młody myśli, że to welon. Taki, jaki noszą zakonnice. Popatrzyli na siebie nawzajem, zaświtała im jedna myśl. – Trochę o tym czytałem – przyznał Mączka. Tymański i Maluta spojrzeli na Młodego z irytacją. Teraz mu się na zwierzenia zebrało? – Hif, jak miała na imię ta blogerka? – Jaka blogerka, do cholery? Drzwi lodówki trzasnęły. Wszyscy czuli, że właśnie doszło do przełomu w sprawie. Tymański masował czoło. – Katarzyna – ktoś powiedział słabym głosem w pokoju obok. Cyna. Młody pstryknął palcami. – Bingo. To święta Katarzyna ze Sieny! Witczak był zbyt słaby. Napierał całym ciałem, ale skrzynia wypełniona po brzegi piaskiem nie chciała ruszyć się z miejsca. Zasapany, ukląkł na chodniku. Tuż za nim zatrzymało się z piskiem opon auto. Z otwartych drzwi wyskoczył prowincjał i pochylił się nad swoim niedawnym pasażerem. – Pan się źle czuje – powiedział łagodnie. – Nie mogę pana zostawić. – Co z policją? – stęknął Zero. Adam Szretter obejrzał się w stronę, z której przed chwilą nadjechał. – W komisariacie nikogo nie było. – A dyżurny? – zirytował się Witczak. Machnął ręką. Wstał i podszedł do muru. – Wchodzimy. – Zrobił koszyczek ze złączonych dłoni i kiwnął na prowincjała, który nie pytając już o nic, podwinął habit i postawił nogę między kciukami Witczaka. Usiadł okrakiem na szczycie muru i wyciągnął ręce po swego towarzysza. Razem zeskoczyli prosto w rząd kolczastych krzewów. Zajęło im trochę, zanim się z nich wyplątali. Budynki klasztorne były zaciemnione, jednak obaj znali drogę na pamięć. Witczak nagle zaczął machać rękami. – Precz! Precz! – krzyczał. Prowincjał złapał go za ramiona i mocno potrząsnął.

– Co tu się dzieje? – zapytał. Zero pokręcił głową. – Ostrożnie – poprosił. – Bardzo ostrożnie. Weszli na dziedziniec klasztorny. W żadnym z okien nie paliło się światło. Zauważyli zaparkowany na środku placu samochód z otwartymi drzwiami. Podeszli. Wzdłuż wozu leżało ciało w habicie. Witczak zatrzymał prowincjała, podszedł i odwrócił mnicha. Zobaczył twarz brata Jana z otwartymi szeroko oczami, rozchylonymi ustami i niewielką, okrągłą raną w czole. Ojciec Adam złapał się za pierś. – Co… co tu się… – powtarzał, nie mogąc nabrać tchu. Witczak pomógł mu usiąść na ziemi i oparł go plecami o przednie koło wozu. – Boli… – Prowincjał wykrzywił twarz w grymasie cierpienia. Zero sięgnął do kieszeni, szukając portfela, w którym nosił tabletki. Wyrzucił wszystkie neuroleptyki, ale zostawił aspirynę, którą rozpakował i wsadził mnichowi do ust. – Czekaj tu – poprosił. Wstał i skierował się do przejścia między masarnią a wejściem do kuchni. Drzwi okazały się otwarte. Uderzył go intensywny zapach benzyny. Wokół panowała zupełna cisza. Pierwszym pomieszczeniem, do którego zajrzał, był refektarz. Przed oczami mignęły mu wszystkie chwile, które tu spędził: pierwsza narada policyjna, spotkanie z Kamillą Saks, kłótnie z bratem Leonem. Zapalił światło. Na środku pomieszczenia leżały ciała dwóch braci z ranami postrzałowymi. Zdawało mu się, że coś usłyszał na górze, jakieś skrzypnięcie. Nie namyślając się wiele, ruszył na piętro, nie zwracając uwagi na hałas, który wywołuje. Obszedł wszystkie cele, głosy w jego głowie ucichły, zdołał więc usłyszeć krótkie: „Eee…”. Zobaczył otwarte drzwi, które, wiedział, prowadziły do wąskiego korytarza. Na jego końcu znajdował się klęcznik i okno wychodzące na rozświetlony kościół. Dojrzał siwe włosy i odzianego na biało starca, klęczącego, wpatrzonego w okno. Odsunął ojca Leopolda i zajrzał do kościoła. Przy ołtarzu stał odwrócony tyłem zakonnik, który zamachnął się młotkiem i uderzył. Panującą w świątyni ciszę przeciął ludzki krzyk. Na ołtarzu leżał duży krzyż, niegdyś wiszący na ścianie. Odkręcono z niego naturalnej wielkości figurę Chrystusa, której miejsce zajęło ciało rozebranego mężczyzny. Z ran w przebitych gwoździami nadgarstkach i stopach leciała krew. Witczak nachylił się i krzyknął. – Zostaw go! Słyszysz? Natychmiast go zostaw! W świetle wiszącej nad ołtarzem lampy dojrzał zmienione oblicze brata Leona, który odwrócił się i spojrzał do góry. Pokręcił głową, obszedł ołtarz. Wtedy Witczak zauważył, że do dłuższej belki przytroczono linkę żeglarską, wędrowała do góry, przerzucona przez ozdobny element ołtarza, i spadała na dół. Leon pociągnął za sznur, krzyż spadł na podłogę prezbiterium, o którą oparł się jednym ramieniem. Przybity człowiek zajęczał. Zakonnik nie zwrócił uwagi na ten protest, zebrał linkę i pociągnął, tak że dłuższy koniec krzyża powędrował do góry. Jeszcze jedno zebranie liny, wykonane z widocznym wysiłkiem. Ciężar był potężny. Witczak miał przez chwilę nadzieję, że Leon się podda, że nie da rady, jednak mnich z nadludzkim wysiłkiem unosił rannego i krzyż coraz wyżej. Kiedy głowa powieszonego znalazła się na wysokości tabernakulum, przeor przywiązał koniec linki do nogi ołtarza. Zero nie miał innego wyjścia, jak tylko przełożyć nogę przez krawędź okna i skoczyć. Spuścił nogi i zawisł, starając się zredukować kilkumetrową odległość, jaka dzieliła go od posadzki. Starzec złapał go za ręce, próbował powstrzymać przed skokiem. Kiedy Zero się puścił, Leopold jeszcze przez chwilę rozpaczliwie trzymał go za dłonie, lecz w końcu wyślizgnęły mu się i Witczak poleciał na dół. Zderzenie z posadzką wywołało łupnięcie w stopie. Leżał przez chwilę, bojąc się poruszyć. Chwycił się stojącej obok ławy dla wiernych i podciągnął, próbując stanąć na obu nogach. Lewą kostkę przeszył

ostry ból. Spojrzał w kierunku prezbiterium i wiszącego na odwróconym krzyżu nagiego mężczyzny. Lecąca z nadgarstków krew kapała na posadzkę, płynąca wzdłuż nóg zaczerwieniła uda. Przed ołtarzem stał brat Leon z wycelowanym w stronę Witczaka pistoletem. – Nawet nie próbuj! – odezwał się groźnie. Zero wykonał krok, przeniesienie ciężaru ciała na drugą stopę sprawiło mu niewyobrażalny ból. – Ostrzegam! – Leon uniósł drugą dłoń, pstryknął. Zalśnił płomień zapalniczki. – Cały klasztor niedługo spłonie. Kościół też. Na ławach ktoś poustawiał kanistry, z których sterczały kawałki wilgotnego materiału. Prowadziły do nich ślady po rozlanej benzynie, wszystkie spotykały się na środku nawy w szerokiej plamie prowadzącej do ołtarza. Policjant z wysiłkiem wykonał kolejny krok, który zbliżył go do prezbiterium. – Powiedz mu… – jęknął wiszący na krzyżu mężczyzna. Witczakowi przez chwilę wydawało się, że rozpoznał ten głos, ale wniosek był na tyle absurdalny, że natychmiast go odrzucił. To musiał być któryś z zakonników. W myślach usiłował przeliczyć skład klasztoru, kogo widział martwego, kogo brakowało. – Znajdziesz coś dla siebie w pierwszym ołtarzu bocznym. – Leon wskazał niszę najbliższą zamkniętym drzwiom do kościoła. Zero się zawahał, jednak niepokój i ciekawość przeważyły. Ruszył we wskazanym kierunku, powoli, opierając się na kolejnych ławach dla wiernych, ciągnąc za sobą zwichniętą lub złamaną nogę. We wnęce zobaczył światło, zarejestrował czyjś ruch, sapnięcie. Od ostatniej ławy do bocznego ołtarza dzieliło go kilka metrów. Nie wiedział, jak je pokonać. Ukląkł i nie zważając na cierpienie, zaczął się czołgać. Głosy wracały, słyszał wokół siebie narastające, nieartykułowane szepty. Dotarł do wnęki, zobaczył ustawione tam krzesło i przywiązane do jego nóg stopy w damskich butach. Uniósł głowę. Na krześle siedziała Kamilla obwiązana sznurami, między nogi ktoś wcisnął jej mały kanister. – Zrób coś – szepnęła płaczliwie. – Błagam, zrób coś! Domyślił się, co nastąpi, jeśli spróbuje ją uwolnić. Kamilla oddychała szybko, jej twarz powoli przybierała zielony odcień. – Podpali wszystko, jak spróbuję – powiedział. Odsunął się. – Co robisz? – załkała. – Nie zostawiaj mnie! Zawrócił, czołgał się z powrotem. Usiłował zrozumieć. Co przeoczył? Kto był człowiekiem wiszącym na krzyżu? Dlaczego Leon przybił go i uniósł do góry? To coś znaczyło. Tak samo jak w przypadku pozostałych zabitych. Czy Leon jest Patronem? Zero wrócił do ostatniej ławy i podciągnął się, stając na zdrowej nodze. Znowu przemieszczał się w kierunku prezbiterium, mozolnie, z bólem pulsującym w kostce. Parę metrów przed głównym ołtarzem zatrzymał się wpatrzony w Leona i wiszącego na krzyżu człowieka. – Co teraz? – zapytał bezradnie. – Zaraz dopełni się przeznaczenie – odpowiedział drżącym, ale pewnym siebie głosem Leon. – Kim on jest? – Zero wskazał na męczennika. Ranny oddychał z trudem, mówienie sprawiało mu wyraźny ból. – Nazwaliście mnie Patronem, prawda? – zdołał wypowiedzieć. Zero spróbował wykonać jeszcze jeden krok, ale upadł na posadzkę. Znów zaczął się czołgać. Leon wycelował w niego broń. Ukrzyżowany mamrotał coś do przeora, najwidoczniej zabrakło mu sił, żeby mówić na cały głos. – Chce wiedzieć, do czego doszliście w śledztwie – powtórzył jego pytanie przeor. Witczak wspiął się na schody, był coraz bliżej ołtarza. Musiał się chwilę zastanowić. – Do Przemysława Krzemińskiego, ale okazało się, że zaginął lata temu – rzekł w końcu.

– Zmartwychwstał – powtórzył wyszeptane słowa ukrzyżowanego Leon. – W nowym wcieleniu. – Jak się teraz nazywa? – stęknął Witczak, wyciągając rękę i chwytając się krawędzi stołu. Leon wzruszył ramionami. – Nieistotne. Najważniejsze, że wypełnił misję od Pana! Uratował honor zakonu. – Co się stało wtedy w nowicjacie? – zdołał jeszcze zapytać Zero, patrząc w oczy ukrzyżowanego. – Co zrobiliście tamtemu nowicjuszowi, Siwczykowi? – Nie oni. Ja – szepnął z trudem ukrzyżowany. Kaszlnął. Wypluł ślinę. – Mnie wybrali. Żeby uciszyć zdrajcę. Witczak przesunął się wzdłuż krawędzi stołu. Leon znowu uniósł broń i wycelował w jego pierś. W tym momencie przez kościół przeszedł łomot, ktoś uderzał w drzwi. Przeor spojrzał w tamtą stronę przestraszony. Z zewnątrz dochodziły jakieś krzyki. – Teraz! – szepnął ukrzyżowany. Leon uniósł wzrok i spojrzał w przestrzeń za Witczakiem. – Ojcze Leopoldzie! Teraz! Zero odwrócił się w stronę okna, z którego wcześniej wyskoczył. Buchnął tam ogień. Przez okno wychodzące z klasztoru na kościół potężny podmuch wyrzucił ludzką pochodnię. Ojciec Leopold przeleciał nad ławami i spadł na posadzkę. Biegnąca tam struga benzyny zajęła się i ogień popłynął w kierunku bocznego ołtarza, w którym Witczak zostawił Kamillę. – Uciekaj! – krzyknął na cały głos Witczak, puścił się stołu i skoczył na zakonnika. Upadli na podłogę, przeturlali się, zapalniczka wypadła z ręki przeora, Zero złapał za nadgarstek drugiej dłoni mnicha, trzymającej pistolet, i z całych sił uderzył go głową w czoło. Walenie w drzwi narastało. Gdzieś w oddali dało się słyszeć dzwony. Oszołomiony przeor zdołał chwycić zapalniczkę. Rozległ się wybuch w bocznym ołtarzu, w którym uwięziono Kamillę Saks. Z zewnątrz dało się słyszeć syreny wyjące w budynku straży pożarnej. Zero, wściekły jak jeszcze nigdy dotąd, wyrwał z ręki Leona pistolet i tłukł nim zakonnika w głowę. – Zabij, zabij! – szeptał ukrzyżowany. – Otwórz mu bramy nieba! Leon stracił przytomność. Cały kościół zasnuty był dymem, coraz trudniej się oddychało. Zero, nagle nie czując bólu, zaczął kuśtykać przez kościół. Minął ciało Leopolda. W rogu bocznego ołtarza dojrzał Kamillę wtuloną w róg kamiennej ściany, która ją osłoniła. – Sama się wyswobodziłam – warknęła Saks. Odwrócił się w stronę drzwi, zza których rozległy się odgłosy, jakby ktoś walił taranem. W głównym ołtarzu buchnął płomień. Zero domyślił się, że popełnił błąd. Wiszący na krzyżu musiał trzymać w dłoni jeszcze jedną zapalniczkę. Ogień pobiegł wzdłuż strużek prowadzących do kolejnych ław. Po sekundzie doszło do pierwszego wybuchu. Potem następnego. Drzwi w końcu puściły, wbiegli strażacy, jacyś inni ludzie, ale zatrzymała ich ściana ognia. Witczak, kaszląc, złapał za dłoń lekarkę i wydostał się z nią na zewnątrz. W przedsionku zobaczył przerażoną Malicką. Skierował ratowników na podwórze, do leżącego tam prowincjała. Ktoś narzucił mu koc na ramiona, wokół lśniło niebieskie światło ogromnego wozu strażackiego, którym staranowano bramę kościelną. Zero osunął się na kolana i stracił przytomność.

DZIEŃ DWUDZIESTY DRUGI

28 stycznia, piątek Policjant pełniący tego dnia dyżur na recepcji Komendy Stołecznej wstał na widok wchodzącej głównym wejściem kobiety. Miała rękę na temblaku i obwiązaną bandażami głowę. Prowadził ją mąż. Aspirant ukłonił się i zwolnił zamknięcie elektrycznej bramki. Michalina z Pawłem ruszyli prosto do gabinetu Maluty. Tam czekali już naczelnik, Tymański, Malicka, Mączka, Misiak i Wardal. Na widok psycholożki wszyscy wstali i pomogli jej wejść. Wskazali wygodny fotel, na którym zazwyczaj siedział szef. – Jednak pani przyszła – odezwał się Maluta, patrząc w podbite oko Michaliny. – Jestem na przepustce. – Sprawną ręką poprawiła fałdy spódnicy. Oddychała z trudem. – Właśnie wszystko omawiamy – dodał naczelnik. Misia spojrzała na twarze obecnych, kogoś najwidoczniej szukając. – Witczak nie przyjdzie – uprzedził pytanie Tymański. – Ale wszystko mi przekazał. – A Cyna? – spytała Misia. – Wszystko OK – dodał Hif. – Wyliże się. Jest jeszcze w szpitalu. Michalina pokiwała głową z aprobatą. Westchnęła. – Zaczynajmy – poprosiła. Nie wiedziała, na ile czasu starczy jej sił. – Skoro wszyscy jesteśmy, kto pierwszy zabierze głos? – odezwał się Maluta. – Pewnie ja – odparł Hif. – Muszę przekazać informacje od Witczaka. Wszyscy pokiwali przyzwalająco głowami. – Poczekaj – zatrzymał go gestem dłoni Maluta. – Powiedz, co z klasztorem. – Palił się cały wtorek. Inspektorzy pożarowi na pogorzelisku znaleźli zwęglone kanistry i ślady rozlanej wszędzie benzyny. Maluta uderzył pięścią w oparcie niskiego fotela. – Musimy rozplątać wszystkie wątki. Nie zostawię tak tego – wycedził. – A więc ktoś musi zapolować na naszego kolegę Balasa – stwierdził Hif. – Kto wie, kto wie – mruknął filozoficznie naczelnik. – Gotowi? – odezwał się Hif. – Zaczynać? Potwierdzili. – Trochę to jeszcze może potrwać – zaczął. – Jest sporo białych plam, sami zobaczycie. – Mamy czas – zapowiedział Maluta. – Zacznę chronologicznie – zaproponował Tymański. – Czyli od nowicjatu i niejakiego Przemysława Krzemińskiego. Młodość spędził w niższym seminarium duchownym prowadzonym przez braci żebraczych. Po maturze wstąpił do zakonu, przeszedł lata formacji, skończył seminarium i został socjuszem w nowicjacie. – Nie wierzyliśmy Witczakowi – dodał Maluta – a ten klasztor i tamte wydarzenia były kluczowe. – Może będę kontynuował, tak jak przedstawił to Zero – zaproponował Hif. – W roku 1990 w Starym

Brodzie mieszkały albo odwiedzały go wszystkie ofiary Patrona. Biskup Kownacki był przeorem klasztoru, Tomasz Kobyliński prowincjałem zakonu, Andrzej Dynacki dojeżdżającym lekarzem. A samobójca, Józef Niedziela, mistrzem nowicjatu. Chyba nikogo nie pominąłem. – Tylko samego Przemysława – wcięła się Misia. Hif przytaknął. – Józef mógł być na liście Patrona. Albo przynajmniej tak myślał. Może domyślał się, dlaczego zginęli jego współbracia, ale postanowił zabrać tę wiedzę z sobą do grobu. – Co się wtedy wydarzyło w klasztorze? – zapytał Maluta. – Nowicjusze się zbuntowali – oświadczył Hif. – Nie chcieli więcej umartwień, ciężkiej fizycznej pracy, czuli się źle traktowani, prześladowani. Mam list, który napisali do papieża i przełożonych zakonu w Rzymie. Starsi ojcowie nie potrafili tego pojąć. Przestraszyli się. – Czego? – zapytał Młody. Hif wzruszył ramionami. – Chyba ducha rewolucji. Wiatru zmian, odnowy. Może rozpadu zakonu. Myślę, że tak jest w każdej grupie opartej na konserwatywnych zasadach. Każda nowość jest zagrożeniem, a wbrew pozorom organizacja zakonna to twór bardzo delikatny i niestabilny. Trudno nim zarządzać, łatwo doprowadzić do wrzenia. – Ciekawe, skąd u ciebie te przemyślenia – zainteresował się Maluta. – To wyniki obserwacji Witczaka – zastrzegł się Tymański. – Przekazuję jego wnioski. – No dobrze, doszło do jakiegoś buntu – podjął temat naczelnik. – Który został stłumiony. Starsi bracia zorganizowali naradę. Uczestniczyli w niej prawdopodobnie przeor, prowincjał, mistrz. – I socjusz – dodał Maluta. – Socjusz był wówczas dość młodym człowiekiem. Początkowo trzymał stronę nowicjuszy. Zaufali mu, chcieli, żeby powielił i rozesłał list, który napisali. – Ale… – wciął się naczelnik. – Ale miał wątpliwości. Wziął list, lecz go nie wysłał. Poszedł z nim do prowincjała. I wtedy odbyła się ta narada. – Co na niej postanowili? – zapytała Malicka. – Że trzeba zachować złoty środek. Ale najpierw stłumić bunt. Rozprawić się z prowodyrem, niejakim Siwczykiem. Sprawdziłem go. To był starszy od reszty nowicjuszy facet. Przyjechał ze Stanów. Tam wszedł w konflikt z prawem i prawdopodobnie szukał kryjówki. Myślę, że jego postawa mogła sprowokować zakonników. Może o czymś niewygodnym się dowiedział, może ich szantażował. Uderzył w czuły punkt. Postanowili go usunąć. Tu przydał się lekarz, pewnie użyli jakichś medykamentów, uśpili faceta. Reszty dokonał socjusz. To jego wyznaczyli. Ciało ukryli na terenie ogrodu klasztornego, a nowicjuszy poinformowali, że Siwczyk wyjechał na Słowację. Było to na pewno uzgodnione ze współbraćmi z Bratysławy, przekazaliśmy ten wątek naszym sąsiadom za miedzą. – W jaki sposób upozorowali przekroczenie granicy przez Siwczyka? – zadał pytanie naczelnik. – Jeden ze Słowaków, uczestników nowicjatu, był w tym samym wieku co Siwczyk. Pewnie wyjechał na jego paszporcie – domyślił się Hif. – Czy są już wyniki sekcji? – przypomniał sobie Maluta. – Wstępne. Wciąż upewniamy się co do tożsamości zwłok. Katakumby są chyba jedynym fragmentem klasztoru, który ocalał. Strażacy odkopali groby i zarządzono ekshumację, zgodnie ze wskazówkami Witczaka. W świeżo zamurowanej wnęce odnaleziono szkielet, który ma ślady wielu złamań, w tym podstawy czaszki.

– Pobity na śmierć – podsumowała ze smutkiem Misia. – Socjusz przeżył załamanie nerwowe i odszedł z zakonu. A potem zniknął – dodał Hif. – A teraz powiedz, w jaki sposób Przemysław Krzemiński zamienił się w lekarza seksuologa Przemysława Mastalerza – odezwała się zdecydowanym tonem Kostkiewicz. Wciąż nie mogła w to uwierzyć. Właśnie dlatego zmusiła się, żeby wstać ze szpitalnego łóżka, wybłagała o przepustkę i karetką została dowieziona do pałacu. – Tutaj nie podam ci wszystkich szczegółów. Wiemy, że Mastalerz na przełomie wieków przybył z Kazachstanu jako repatriant, potomek zesłańców. Ta okoliczność pomogła mu wyrobić nowe dokumenty w kraju. Dodajmy, że były prowincjał, Tomasz Kobyliński vel Bylina, miał rodzinę w Kazachstanie, deportowaną z Kresów w czasie wojny. Prawdopodobnie to on zorganizował wyjazd Krzemińskiego. – Mamy więc człowieka o dwóch różnych nazwiskach, ale tym samym imieniu – podsumował Maluta. – Ten pomysł z imieniem stosują wszystkie tajne służby. Wiecie dlaczego? Jak ktoś cię spotka na ulicy i zawoła po imieniu, nigdy się nie wysypiesz – stwierdził Hif. Sięgnął po kubek i upił łyk herbaty. – Z tego, co wiemy, Mastalerz żył samotnie – kontynuował. – Miał dziewczynę, niejaką Nastię Ilewicz. Tancerkę pracującą w klubie go-go, która była też prostytutką. Spotykali się w mieszkaniu nad klubem. Pewnego razu zabawił u niej zbyt długo. Wychodząc, minął się z następnym klientem, którego tożsamości możemy się tylko domyślać. Ale stawiam na księdza biskupa Kownackiego. Nie wiem, czy obaj od razu się rozpoznali. Minęło dwadzieścia lat. Myślę jednak, że biskup też wiedział, kogo spotkał. Być może starał się zorganizować spotkanie z Przemysławem, tu odwołuję się do zapisków z terminarza, w którym były inicjały wszystkich ofiar i socjusza. Mastalerz zdradził tożsamość klienta prostytutce. Tutaj sprawa nabrała tempa. Nastia zobaczyła w przedstawicielu hierarchii łakomy kąsek i postanowiła go szantażować. – Co źle się dla niej skończyło – skomentował Młody. – Tu podejrzewam naszego kolegę Balasa. Chyba on uciszył Nastię, a potem zamknął sprawę. Usunął wszystkie dokumenty. Dodam, że trwała jakaś współpraca między Balasem a szacownymi klientami burdelu. Balas trzymał rękę na pulsie, żeby nic nigdy się nie wydało. Gdy cała tajemnica trzymała się na włosku, do akcji wkroczył Kazik. Sprawę Nastii prowadził tak, żeby całość utonęła w morzu milczenia. Zaraz potem odszedł ze służby i wiemy, gdzie dorabiał. – To jest nie do udowodnienia, zważywszy na to, że obecnie Balas przebywa w Wenezueli – dodał Maluta. – Nikt z kurii nie chciał się zjawić na rozmowę ze mną, nie mówiąc o tym spotkaniu. Odmówili wszelkiej współpracy. – Śmierć Nastii była katalizatorem – wyjaśniał Hif. – Przyspieszyła wszystko. Sprawiła, że Mastalerz porzucił spokojne życie… no, powiedzmy, dość spokojne, które prowadził jako psychiatra. Mamy jeszcze sporo białych plam. W każdym razie ułożył plan zemsty. – Co pani na to, Michalino? – zapytał naczelnik. – Uważam, że przeszłość zakonna i głęboka religijność komplikowały mu sprawę. Nie potrafił tak po prostu zabić. Sprawa nowicjusza Siwczyka zaciążyła na całym jego życiu. Poczuwał się do winy. To musiało go zżerać od środka. Postanowił wymierzyć sprawiedliwość, a jednocześnie zaplanował wszystko tak, aby zmarli dostąpili zbawienia jako męczennicy Kościoła. Nieprzypadkowo ostatnią ofiarą był on sam. Ojciec Leon, który mu pomagał, był tylko narzędziem. – Tak – odezwała się Malicka. – Obaj zginęli w płomieniach. – Mastalerz zginął jak wszystkie jego ofiary – kontynuowała Misia. – Święty Piotr został zamęczony przez ukrzyżowanie, na jego prośbę powieszono go jednak do góry nogami. Nie czuł się godzien umierać jak Chrystus. Myślę, że podobne motywy kierowały Mastalerzem. – Musimy jeszcze wyjaśnić wątek Kolekcjonera. Może pani Kostkiewicz? – zaproponował naczelnik,

pamiętając niedawne wyczyny psycholożki, nie do końca zgodne z prawem. – Przemysław Mastalerz prowadził terapię Norberta Paczuskiego, czyli Kolekcjonera. Paczuski miał skłonności nekrofilskie, walczył z tym. Seksuolog postanowił go wykorzystać. – Do czego? – zapytał Maluta. – Poszukiwał wspólnika, plan był zbyt skomplikowany. Paczuski, zdolny złodziej samochodów, mógł się okazać bardzo przydatny. Poza tym Mastalerz chciał zrzucić na niego całą winę. Kto wie, może na początku nie planował własnej śmierci, dopiero w trakcie kolejnych morderstw doznał olśnienia, że nie może dłużej żyć. – Co z Paczuskim? – zapytał Młody. – Wiemy, że zapadł się pod ziemię jakiś czas temu – odparła Misia. – Może się zorientował, że Mastalerz nim manipuluje. Na pewno przestał brać leki, wyrwał się spod kontroli, dokonał szeregu zbezczeszczeń zwłok. Może został jedną z ofiar Patrona, który nie miał oporów przed zabijaniem przypadkowych świadków. Zamordował żonę Tomasza Kobylińskiego. W każdym razie morderca postanowił skierować nasze podejrzenia na Paczuskiego. Na to wskazuje odcięta głowa w lodówce w mieszkaniu na Ringelbluma. – Przypominała głowę świętej Katarzyny ze Sieny – pochwalił się swoim odkryciem Młody. – A co z tym złapanym przez Cynę? – zmienił temat Maluta. – Jak mu tam, Glistowskim? – To człowiek z półświatka – podjął temat Hif. – Na razie mamy roboczą hipotezę, że znali się z Paczuskim. W mieszkaniu na Ringelbluma znaleźliśmy ślady biologiczne świadczące o tym, że Glistowski tam się ukrywał. Cyna wpadła na trop, ale chciała potwierdzić to sama. Ustawiła spotkanie z Glistą w mieszkaniu, złapała go. – Może ja coś dodam – odezwała się Malicka. – Otóż ten Glistowski w czasie przesłuchania nie przyznał się do znajomości z Norbertem. Powtarza, że został wrobiony. – Oni wszyscy tak twierdzą – skomentował Maluta. – Natomiast mamy podejrzenia, że maczał palce w ostatnich napadach na banki. Tym wątkiem zajmuje się CBŚ, ale wszystko na to wskazuje. W każdym razie odzyskali pieniądze. – No, ciekawe – przyznał naczelnik. – Glistowski planował otwarcie burdelu w Pruszkowie i organizował sobie środki – dodała Malicka. – Tak twierdzi mój mąż. Wspomnę jeszcze o pewnym zbiegu okoliczności, który może mieć znaczenie. – Niech pani mówi – zachęcił Maluta. – Ten Glistowski ma powiązania z Cynowską. To ona dwa miesiące temu rozbiła mu casting, na którym werbował dziewczyny do domów publicznych. Wtedy, w czasie przesłuchań w toku rozprawy dyscyplinarnej wypłynęło jego nazwisko. Sprawa została anulowana, ponieważ firma wycofała zażalenie na Cynę. – Postanowiłem nie akcentować tego powiązania – odezwał się Maluta. – Nie mamy tu żadnych twardych dowodów. Wierzę, że wszyscy na to przystaną. Odpowiedziało mu zgodne milczenie. – Jeszcze o czymś nie mówiliśmy? – zapytał naczelnik, klepiąc się w uda. – Czy przedstawiciele Kościoła jakoś odniosą się do całej sprawy? – zapytał Hif. – Masz jakieś dowody przeciwko członkom hierarchii? – spytał Maluta. – Zeznania, zdjęcia, ślady? Tymański pokręcił głową. – Wrócimy do tego aspektu, jeśli dowody albo znaczące poszlaki się pojawią – zapewnił go Maluta. – A teraz dziękuję. Chorzy niech wracają do szpitala, wszyscy inni proszę do swoich zadań.

Epilog Witczak czekał przed wejściem do willi na Sobieskiego, w której mieszkał. Niedawno w skrzynce pocztowej znalazł list urzędowy. Miasto informowało go, że zostało wszczęte postępowanie, stroną byli odnalezieni potomkowie przedwojennych właścicieli. Proszono go o stawienie się na rozprawie i przesłano listę proponowanych lokali zastępczych. Zero odwiedził te mieszkania. Wszystkie okazały się klitkami, pokojami bez kuchni i łazienki. Zrezygnowany zadzwonił do Kamilli Saks. Uzgodnili, że musi zacząć się leczyć. I teraz czekał właśnie, aż Kamilla przyjedzie po niego i zawiezie go do szpitala w Tworkach. Kiedy wóz zaparkował, Witczak wsiadł bez ociągania. Saks prowadziła z wprawą świadczącą o dobrej znajomości miasta. Zauważył, że jadą w przeciwnym do zaplanowanego kierunku. – Nie wiozę cię do szpitala – poinformowała Kamilla. – Mam lepszy pomysł. Po godzinie jazdy zaparkowali pod domem na posesji w Izabelinie. Na ganek wyszło małżeństwo, oboje około pięćdziesiątki. – To moi bliscy – stwierdziła Saks. – Ona choruje na schizofrenię. Leczą ją bez podawania leków. Witczak pokiwał głową. – Możesz tu mieszkać tak długo, jak będzie trzeba – powiedziała. – Niedawno wyprowadziła się od nich dziewczyna, też z tą chorobą. Wróciła do normalnego życia. Zero sięgnął do klamki, ale go powstrzymała. – Mam prośbę. Grozi im niebezpieczeństwo. Potrzebują ochrony. Otworzyła schowek. W środku był pistolet. Zero sprawdził, jak leży w ręku. – Podołasz? – upewniła się Kamilla. Wyjął magazynek. – A naboje? – spytał. – Leżą w szafce w twoim pokoju – odparła. – Wiem, że to niebezpieczne. Ale ufam ci. Musisz im pomóc. Ten mężczyzna… – Wskazała na stojącego z małżonką brodacza. Oboje kiwali do nich zapraszająco. – To mój brat.

Podziękowania Chciałbym podziękować wszystkim, którzy zechcieli pochylić się nad Patronem, a także służyli wsparciem i zainteresowaniem. Wymieniam w kolejności alfabetycznej. Ania i Krzysztof Brendel, Anna Derengowska, Martyna Czarnowska i Kama, grupy: Żeberko, Konwersatorianci, Recydywa MFK, Kasia Koza, Manula Kalicka, Basia Lwowska, Ada Łoniewska, Ania i Wiesław Łoniewscy, Robert Małecki, Marta Matyszczak, Magdalena Pioruńska, Agnieszka Rosłan, Bartosz Szczygielski, Jarek Stasiak, Iza Szymczak, Małgorzata Warda, Zbigniew Zawadzki. Być może kogoś pominąłem, dziękuję więc wszystkim innym. M.M.L.

Spis treści DZIEŃ PIERWSZY. 6 stycznia, czwartek DZIEŃ DRUGI. 8 stycznia, sobota DZIEŃ CZWARTY. 10 stycznia, poniedziałek DZIEŃ PIĄTY. 11 stycznia, wtorek DZIEŃ SZÓSTY. 12 stycznia, środa DZIEŃ SIÓDMY. 13 stycznia, czwartek DZIEŃ ÓSMY. 14 stycznia, piątek DZIEŃ DZIEWIĄTY. 15 stycznia, sobota DZIEŃ DZIESIĄTY. 16 stycznia, niedziela DZIEŃ JEDENASTY. 17 stycznia, poniedziałek DZIEŃ DWUNASTY. 18 stycznia, wtorek DZIEŃ TRZYNASTY. 19 stycznia, środa DZIEŃ CZTERNASTY. 20 stycznia, czwartek DZIEŃ PIĘTNASTY. 21 stycznia, piątek DZIEŃ SZESNASTY. 22 stycznia, sobota DZIEŃ SIEDEMNASTY. 23 stycznia, niedziela DZIEŃ OSIEMNASTY. 24 stycznia, poniedziałek DZIEŃ DWUDZIESTY DRUGI. 28 stycznia, piątek Epilog Podziękowania