Masterton Graham - Zaraza

Graham Masterton
Zaraza
Przełożył Piotr Kuś
Zysk i S-ka Wydawnictwo
Tytuł oryginału Plague
Copyright (c) by Graham Masterton, 1977 Copyright (c) for the Polish translation
by Zysk i S-ka Wydawnictwo, Poznań 1995 Redaktor Barbara Borszewska Wydanie I
ISBN 83-86530-64-2 Zysk i S-ka Wydawnictwo ul. Wielka 10, 61-774 Poznań tel./fax
526-326, tel. 532-767, 532-751 Skład i łamanie perfekt s.c., Poznań, ul. Grodziska 11
KSIĘGA PIERWSZA
Epidemia
Rozdział 1 Właściwie spał jeszcze, kiedy rozległ się dzwonek u drzwi. Jego dźwięk
rozbrzmiał mu w głowie z początku cicho, lecz natarczywie, niczym odgłos monety
wrzucanej do głębokiej studni. Z każdą chwilą był jednak coraz wyraźniejszy, ktoś
stojący pod drzwiami przyciskał guzik dzwonka coraz dłużej i silniej.
Wreszcie otworzył oczy i stwierdził, że to już poranek.
–Chwileczkę! – zacharczał. W ustach miał sucho po długim, głębokim śnie. Mimo
to dzwonek wciąż uparcie dzwonił, przyciskany dłonią kogoś bardzo natarczywego.
Zwlókł się z łóżka, pochylił się, żeby podnieść z podłogi płaszcz kąpielowy i z
trudem wsunął nogi w gumowe klapki.
Powlókł się do holu. Przez matowe szkło drzwi frontowych dojrzał sylwetkę kogoś
niskiego, krępego, w błękitnej koszuli, wciąż przyciskającego dzwonek.
–Chwileczkę! – znów wydobył z siebie głos. Tym razem poszło mu już o wiele
lepiej. – Zaraz otwieram.
Odsunął zasuwę, otworzył drzwi i wyjrzał na zewnątrz. Jaskrawe słońce Florydy
niemalże go oślepiło. Ciepły poranny wiaterek poruszał palmami rosnącymi wzdłuż
podjazdu. Niebo jaśniało już pełnym błękitem.
–Czy to pan jest doktor Petrie? – zapytał go niecierpliwie poranny przybysz.
Był dobrze zbudowany, ubrany byle jak, najwyraźniej czynił to w pośpiechu. W
rękach ściskał kapelusz, a na twarzy miał wyraz kojarzący się z miną
zmaltretowanego psa.
–Zgadza się. Która godzina?
–Nie wiem – odparł mężczyzna niecierpliwie. – Może pół do dziewiątej, może
dziewiąta. Chodzi o moje dziecko. Chłopak zachorował. Naprawdę zachorował.
Obawiam się, że niedługo może umrzeć. Musi pan ze mną pojechać.
–Czy nie mógł pan zatelefonować do szpitala?
–Zrobiłem to. Zapytali mnie, co jest chłopakowi, a kiedy odpowiedziałem,
powiedzieli, że powinienem skontaktować się z jakimś lekarzem. Powiedzieli, że
objawy nie wskazują na nic groźnego. Ale z moim synem jest coraz gorzej. Obawiam
się najgorszego.
Mężczyzna drżał i był spocony, a ciemne obwódki pod jego oczyma aż nadto
świadczyły, jak mało spał ostatniej nocy. Doktor Petrie podrapał się po zarośniętym
policzku i pokiwał głową. Po wczorajszym przyjęciu czuł, jakby jakiś ciężki młot
kołatał mu w głowie. Potrafił jednak rozpoznać przerażenie i udrękę stojącego przed
nim człowieka.
–Niech pan wejdzie do środka i na chwilę usiądzie. Za dwie minuty będę gotów.
Mężczyzna w błękitnej koszuli posłusznie wszedł do domu za doktorem Petriem,
był jednak zbyt zdenerwowany, aby chociaż na moment usiąść. Doktor Petrie wszedł
do sypialni, zrzucił z siebie płaszcz kąpielowy i w pośpiechu się ubrał. Na nogi
nałożył sandały, przygładził dłonią zmierzwione brązowe włosy, po czym sięgnął po
swoją torbę medyczną i kluczyki od samochodu.
W holu mężczyzna wreszcie usiadł na skraju drewnianej ławy, na której
rozrzucone były stare pisma medyczne. Wpatrywał się w błyszczący parkiet
wzrokiem, jaki doktor Petrie widział już tak wiele razy. "Dlaczego to się przydarzyło
akurat mnie? Dlaczego mnie? Przecież na świecie jest tak wiele innych ludzi".
–Panie…
–Kelly, Dave Kelly. Mój syn także ma na imię Dave, David. Czy jest pan gotów,
doktorze?
–Tak. Czy chce pan, żebyśmy jechali moim samochodem?
–Wolałbym. – Dave Kelly pokiwał głową. – Nie byłby ze mnie dzisiaj najlepszy
kierowca.
Doktor Petrie zatrzasnął frontowe drzwi i obaj mężczyźni znaleźli się na zewnątrz;
owiało ich gorące powietrze, słońce zalało oślepiającymi promieniami.
Nie opodal stał zaparkowany niebieski lincoln continental doktora. Obok
przystanął zdezelowany, podniszczony czerwony furgon, który bez wątpienia należał
do pana Kelly'ego. Na drzwiach miał wymalowane: "Speedy Motors, sp. z o.o."
Wsiedli do lincolna i doktor Petrie włączył klimatyzację. Był marzec i o tej porze
temperatura przekraczała już trzydzieści stopni w cieniu. Ciche, spokojne ulice
modnego przedmieścia Miami, gdzie doktor Petrie mieszkał i pracował, zalane były
słońcem. Okna schludnych, eleganckich i drogich domów, były zamknięte, żaluzje
pozasuwane.
–A teraz – powiedział doktor, wycofując lincolna z podjazdu – kiedy będziemy
jechali, chcę usłyszeć od pana, co dzieje się z pańskim synem. Proszę opowiedzieć
mi o wszystkich symptomach. Aha, i jeszcze niech mi pan powie, dokąd mam jechać.
–Do centrum – odparł Kelly, ocierając pot z powiek. – Mieszkam niedaleko
północno-zachodniego skraju 20 Ulicy.
Po chwili wyjechali na ulicę. Doktor nacisnął na gaz i samochód skierował się
Burlington Drive w kierunku południowym. Urządzenie klimatyzacyjne szybko
osuszyło pot pana Kelly'ego i teraz z kolei mężczyzna zaczął się trząść.
–Dlaczego wybrał pan akurat mnie? – zapytał doktor Petrie. – Przecież znalazłby
pan ze stu doktorów bliżej domu.
Pan Kelly zakaszlał.
–Polecono mi pana. Mój szwagier, jest prokuratorem, był kiedyś pańskim
pacjentem. Zatelefonowałem do niego i poprosiłem, żeby mi podał nazwisko
najlepszego, jego zdaniem, lekarza. Mówię panu, doktorze, mój chłopak potrzebuje
naprawdę najlepszego. Jeżeli jest z nim tak źle, jak wygląda, tylko najlepszy lekarz
mu pomoże.
–No to jak źle wygląda? – Doktor Petrie szerokim łukiem ominął parkującą
ciężarówkę.
–Kiedy do pana wyjeżdżałem, nie miał nawet siły otwierać oczu. Jest biały jak
papier. O dziesiątej czy jedenastej wieczorem dostał drgawek, które nie ustały do
rana. Od tego czasu podawałem mu wodę i aspirynę. Czy dobrze postąpiłem?
Doktor Petrie pokiwał głową.
–W każdym razie mu pan nie zaszkodził. Ile on ma lat?
–Właśnie ukończył dziewięć.
Doktor Petrie skręcił na 441 Ulicę i lincoln niknął teraz w kierunku południowym.
Doktor popatrzył na swój stary zegarek. Było kilka minut po dziewiątej. Westchnął.
Fatalny początek jak na poniedziałek. Przyjrzał się swojemu odbiciu w
samochodowym lusterku i ujrzał krótko ostrzyżonego typowego amerykańskiego
lekarza w średnim wieku, z kacem aż nadto wyraźnie wymalowanym na twarzy.
Co bardziej zgryźliwi koledzy-lekarze nadali kiedyś doktorowi Petriemu
przydomek "Święty Leonard od geriatrii", a to dlatego, że jego klientelę stanowili w
dużej mierze starsi i nieprzyzwoicie bogaci ludzie – głównie stare wdowy o
bezgranicznych fortunach, opalone na brąz w odcieniu przypominającym kolor
skórzanych toreb używanych przez listonoszy. Drugi powód przezwiska był taki, że
doktor Petrie wyglądał aż nieprzyzwoicie świętoszkowato. Odnosiło się wrażenie, że
zaledwie połowę swej szerokiej wiedzy medycznej uzyskał dzięki nauce i praktyce;
drugą podarował mu sam Bóg. Poza tym był wysoki, szczupły i sprawny, miał jasne
oczy i przyjazną, szczerą twarz – to wszystko pracowało na jego sukces.
Doktor Petrie spoglądał na swoją pracę w ten sposób: bogate starsze damy
potrzebują opieki medycznej tak, jak wszyscy inni ludzie i skoro on sam potrafi
zarabiać dużo pieniędzy, udzielając im porad, czasami nawet dotyczących
wyimaginowanych przez nie chorób, nie ma w tym nic złego, ani z punktu widzenia
medycyny, ani etyki. A poza tym, rozmyślał, mimo pieniędzy, które już zarobiłem,
jestem wystarczająco odpowiedzialnym człowiekiem, aby zwlec się z łóżka w gorący
poniedziałkowy poranek i jechać przez całe miasto do ciężko chorego dziecka.
Żałował w tej chwili, że nie jest na tyle zrównoważonym człowiekiem, by odmawiać
sobie alkoholu; poprzedniego wieczoru wypił osiem solidnych drinków na przyjęciu
w klubie golfowym.
–Kto jest teraz z chłopakiem? – zapytał Kelly'ego.
–Matka. Miała iść do pracy, ale została w domu.
–Czy podaliście mu coś do jedzenia albo do picia, poza wodą?
–Dostawał tylko wodę. Mówię panu, w jednej chwili dzieciak ma czterdzieści
stopni gorączki, a w następnej jest już zimny jak lód. Przez cały czas ma suche usta,
językiem ledwie porusza. Uznałem, że woda będzie najlepsza.
Doktor Petrie zatrzymał samochód na czerwonych światłach i oczekując na ich
zmianę, bębnił palcami po kierownicy, rozmyślając.
Kelly popatrzył na niego, blady, przerażony, próbując ukrywać oznaki
zdenerwowania.
–Czy przypomina to objawy jakiejś znanej panu choroby? – zapytał.
Doktor Petrie uśmiechnął się.
–Niczego nie mogę panu powiedzieć, zanim nie zobaczę chłopaka – odparł. – Jak
pracują jego zwieracze?
–Jego co?
–Zwieracze. Czy są luźne, czy nie? Jak oddaje stolec? Pan Kelly pokiwał głową.
–No właśnie. Leci z niego jak z syfonu.
Ruszyli i Kelly zaczął wskazywać drogę.
Po kilku zakrętach dotarli do skrzyżowania, na którego jednym z rogów znajdował
się wielopoziomowy garaż. Wjechali do niego i doktor zaparkował obok zdezelowanej
ciężarówki. W rogu walały się stare zderzaki, fragmenty karoserii i inne rdzewiejące
części do samochodów.
Kelly wysiadł z lincolna.
–Niech pan idzie za mną – powiedział. – Mieszkamy nad garażem.
Doktor Petrie wziął torbę lekarską i popatrzył na lincolna. Następnie ruszył za
Kellym. Wspięli się na górę po drgających schodach przeciwpożarowych, po czym
przez zawalony różnymi gratami balkon dostali się do mieszkania Kelly'ego. Było tu
ciemno, ponuro, śmierdziało stare, skisłe mleko.
–Glorio, przyprowadziłem lekarza! – zawołał pan Kelly. Nie było odpowiedzi.
Kelly poprowadził Petriego przez mieszkanie w kierunku wąskiego holu.
Znajdował się tutaj złamany stojak na parasole, a ściany oblepione były fotografiami
samochodów wyścigowych.
–Tędy – powiedział Kelly. Delikatnie otworzył drzwi znajdujące się na końcu holu i
wprowadził doktora Petriego do kolejnego pomieszczenia.
Chłopak leżał w wygniecionej, mokrej od potu pościeli. W pokoju panował
wstrętny smród: mimo otwartego okna śmierdziało kałem i uryną. Chłopak był chudy
i wysoki jak na swój wiek. Miał bardzo krótko ścięte włosy, co w połączeniu z
bladością i cierpieniami, które przeżywał, nadawało mu wygląd ofiary obozu
koncentracyjnego.
Oczy miał zamknięte, lecz powieki były nabrzmiałe, niebieskie niczym śliwki.
Koścista klatka piersiowa chłopaka falowała; oddychał szybko, gwałtownie, z
widocznym wysiłkiem. Jego ręce, spoczywające na pościeli,, drżały. Matka
przykładała mu do czoła zimne ręczniki.
–Nazywam się Petrie – powiedział Leonard, kładąc
10
na moment swoją dłoń na ramieniu matki. Była drobną kobietą o kręconych
włosach, mogła mieć około czterdziestu lat. Ubrana była w zniszczoną różową
sukienkę, na twarzy miała ślady makijażu, którego nie zdążyła zetrzeć od czasu, gdy
zachorował jej syn.
"- Cieszę się, że pan przyszedł, doktorze – powiedziała zmęczonym głosem. – Od
kilku godzin nie jest mu ani lepiej, ani gorzej.
Doktor Petrie otworzył torbę lekarską.
–Zbadam go teraz. Ciśnienie krwi, pracę serca i tym podobne sprawy. Czy
zechcieliby państwo poczekać na zewnątrz, gdy będę badał waszego syna?
Matka popatrzyła na niego przemęczonymi oczami.
–Spędziłam przy nim całą noc. Nie widzę żadnego powodu, żeby akurat teraz
wychodzić. Doktor Petrie wzruszył ramionami.
–Jak pani uważa. Ale wydaje mi się, że powinna pani spokojnie wypić filiżankę
mocnej kawy. Panie Kelly, czy byłby pan tak uprzejmy i przyrządził kawę dla nas
wszystkich?
–Jasne – powiedział ojciec, stojący dotąd niepewnie w progu.
Doktor Petrie usiadł przy łóżku na prostym drewnianym krześle i ujął dłoń
chłopca, aby zbadać jego puls. Był słaby i nieregularny; niczego gorszego doktor nie
mógł oczekiwać.
Matka, która przez kilka chwil w milczeniu zaciskała usta, odezwała się:
–Czy on wyzdrowieje, doktorze? Wyzdrowieje, prawda? Dzisiaj właśnie miał pójść
do Małpiej Dżungli.
Doktor Petrie spróbował się uśmiechnąć. Znów uniósł ramię chłopca i sprawdził
ciśnienie krwi. O wiele za wysokie. Ostami raz, gdy widział pacjenta w takim stanie,
nieszczęśnik zmarł po trzech godzinach. Zażył potężną dawkę barbituratów.
Doktor uniósł nabrzmiałą powiekę chłopaka i pomagając sobie niewielką latarką,
zbadał jego szkliste oczy. Wzrok chłopaka prawie nie reagował na światło.
Przyłożył steto11 skop do chudej piersi dziecka i wsłuchał się w bicie serca.
Usłyszał wyraźnie szmery w płucach.
–David – powiedział cicho, prosto do ucha chłopca. – Davidzie, czy mnie
słyszysz?
Wargi dziecka poruszyły się, zadrżały, jednak to było wszystko.
–Och, jaki on jest chory – powiedziała pani Kelly łamiącym się głosem. – Jak
bardzo chory.
Doktor Petrie położył dłoń na ramieniu chorego.
–Pani Kelly – powiedział. – To dziecko musi natychmiast znaleźć się w szpitalu.
Czy mógłbym skorzystać z państwa telefonu?
Pani Kelly zbladła.
–W szpitalu? Przecież telefonowaliśmy już do szpitala i powiedzieli nam, że
wystarczy, jak chłopaka obejrzy lekarz. Czy jest pan w stanie coś dla niego zrobić?
Doktor Petrie wstał.
–Co pani powiedzieli? Czy opisała im pani, w jakim stanie jest pani dziecko?
–Powiedziałam, że jest bardzo chory, że ma gorączkę i że kilka razy zabrudził
łóżko.
–I co oni na to?
–Stwierdzili, że prawdopodobnie dzieciak zjadł coś niedobrego i powinnam
trzymać go w cieple, dawać mu dużo do picia i nic do jedzenia oraz sprowadzić
jakiegoś lekarza. Zaraz jednak, kiedy skończyłam rozmowę, chłopak poczuł się
jeszcze gorzej. Wtedy właśnie postanowiliśmy, że Dave pojedzie do pana.
–Ten chłopak musi natychmiast znaleźć się w szpitalu – powtórzył doktor Petrie.
–Naprawdę, natychmiast. Gdzie tutaj jest telefon?
–W holu. Prosto od drzwi tego pokoju.
Wychodząc do holu, doktor Petrie nieomal zderzył się z panem Kelly, niosącym
trzy filiżanki z kawą na małej tacy. Uśmiechnął się do niego pocieszająco i wziął jedną
z fili12 żanek. Wykręcając numer najbliższego szpitala, jednocześnie sączył kawę,
bardzo uważając, aby nie poparzyć się czarnym, gorącym płynem.
–Czy ostry dyżur? Halo! Tak? Proszę mnie posłuchać, przy telefonie doktor
Leonard Petrie. Mam tutaj młodego chłopca; dziewięcioletniego, bardzo chorego.
Musi natychmiast znaleźć się w szpitalu. Konieczne jest badanie krwi oraz
plwociny… Sądzę, że zaatakowała go jakaś choroba zakaźna. Być może cholera.
Tak. Och, oczywiście, powiem rodzicom. Dajcie mi pięć, nie, dziesięć minut, zaraz
tam będę.
Państwo Kelly słyszeli całą rozmowę.
–Cholera? – wykrzyknął pan Kelly. Doktor Petrie połknął jeszcze tyle kawy, ile był
w stanie, nie parząc sobie gardła.
–Być może cholera – powiedział, zachowując spokojny ton. – Sądząc po
objawach, małe jest jednak jej prawdopodobieństwo. Nie mogę niczego powiedzieć
na pewno, dopóki nie będę miał wyników badania krwi. Doktor Selmer zrobi je dla
mnie w szpitalu tak szybko, jak to tylko będzie możliwe. To mój dobry przyjaciel.
Razem grywamy w golfa.
Pani Kelly jakby nie zrozumiała ostatniego zdania.
–Golfa? – zapytała słabym głosem.
Doktor Petrie ponownie udał się do pokoju chorego chłopca i pomógł pani Kelly
ubrać go w czystą pidżamę. David drżał i szeptał coś do siebie, kiedy matka zapinała
guziki bluzy od pidżamy, ale były to jedyne oznaki życia. Wreszcie doktor Petrie wziął
chorego w ramiona i ruszył z nim w kierunku drabinki przeciwpożarowej. Pan Kelly
postępował za nim, niosąc jego torbę lekarską.
–Mam nadzieję, że mój syn wyzdrowieje – powiedział Kelly. – Właśnie dzisiaj miał
pojechać na szkolną wycieczkę. Będzie mu bardzo przykro, że ją opuścił. Od kilku
tygodni nie mówił o niczym innym, jak tylko o tej wycieczce. "Kiedy tylko znajdę się
w Małpiej Dżungli…" i tak dalej.
13
–Niech się pan nie martwi, panie Kelly. Kiedy David tylko znajdzie się w szpitalu,
dostanie się pod doskonałą opiekę.
Byli już prawie u podnóża drabinki, kiedy doktor Petrie poczuł, jak coś przepływa
przez ciało dziecko – jakieś westchnienie, wibracja, drżenie. Był zbyt doświadczonym
lekarzem, aby natychmiast tego nie rozpoznać. Chłopiec umierał.
Powinien zostać natychmiast podłączony do respiratora; dwie lub trzy minuty
decydowały o jego życiu albo śmierci.
–Panie Kelly – powiedział doktor przez zaciśnięte gardło. – Musimy dostać się do
tego szpitala cholernie szybko.
Pan Kelly zmarszczył czoło.
–Co? – zapytał. Jednak kiedy zobaczył, że doktor raptownie przyśpieszył na
ostatnich stopniach drabinki i zaczął biec w kierunku samochodu, ruszył za nim bez
słowa.
–Moje kluczyki – powiedział doktor Petrie gwałtownie. – Niech je pan wyjmie z
mojej kieszeni. Nie, są z drugiej strony. Tak, tutaj.
Roztrzęsiony pan Kelly wyszarpnął kluczyki i natychmiast je upuścił. Potoczyły
się pod samochód. Kelly ciężko opadł na kolana i zanurkował pod lincolna, podczas
gdy jego syn z każdą chwilą robił się coraz słabszy w ramionach doktora Petriego.
–Niech się pan pośpieszy, na miłość boską!
W końcu pan Kelly dotarł dłonią do kluczyków, zgarnął je do siebie, podniósł i
powstawszy na nogi, otworzył samochód. Doktor Petrie położył ostrożnie Davida na
tylnym siedzeniu i nakazał panu Kelly'emu, aby usiadł przy nim i czuwał, aby chłopiec
nie stoczył się na podłogę. Szpital znajdował się o pięć minut drogi, jeżeli jechało się
ostrożnie i zgodnie z przepisami, doktor Petrie nie miał jednak aż tyle czasu, aby
sobie na to pozwolić.
Silnik lincolna zaskoczył za pierwszym przekręceniem
14
kluczyka. Doktor Petrie wycofał samochód kilka jardów, po czym gwałtownie
ruszył do przodu i po chwili samochód znalazł się na ulicy. Natychmiast też
przejechał skrzyżowanie na czerwonych światłach, włączywszy reflektory i z całych
sił naciskając na klakson. Modlił się, aby centrum Miami nie było akurat teraz
zatłoczone. Omijając z prawej strony sznur samochodów, których kierowcy wyrażali
swoje niezadowolenie, naciskając na klaksony, lincoln pognał Połu-dniowoZachodnią
27 Aleją z prędkością niemal pięćdziesięciu mil na godzinę. Doktor Petrie zmieniał co
chwilę pas ruchu, z desperacją starając się omijać blokujące go samochody,
przyciskając klakson i co chwila błyskając światłami.
–Jak z Davidem? – wykrzyknął.
–Nie wiem – odparł jego ojciec. – Chyba niedobrze. Robi się taki jakiś niebieski.
Doktor Petrie poczuł, jak pot spływa mu po plecach. Zacisnął zęby; w tej chwili nie
myślał już o niczym innym, jak tylko o tym, żeby jak najszybciej znaleźć się w
szpitalu.
Po chwili ujrzał w oddali jego ogromny budynek. Wciąż miał szansę, że jednak
zdąży.
W tym właśnie momencie, bez żadnego ostrzeżenia, wielka zielona
ciężarówkachłodnia skręciła przed nim w prawo i zatrzymała się, tarasując całą ulicę.
–Cholera jasna! – warknął doktor i nacisnął na hamulec.
Otworzył okno samochodu i wychylił się na zewnątrz. Kierowca ciężarówki,
dobrze zbudowany, krępy facet, w przetłuszczonej czapce z daszkiem na głowie, palił
papierosa, jednocześnie niemrawo manewrując pojazdem z zamiarem wjechania w
wąską bramę.
–Cholera jasna, człowieku! – wykrzyknął doktor Petrie. – Człowieku, zjeżdżaj stąd
tą swoją zasraną ciężarówką!
Kierowca leniwie otrząsnął dym z papierosa.
15
–Człowieku, dokąd ci się śpieszy? – odkrzyknął. – Spokojnie, nie bądź taki
nerwowy, bo nabawisz się wrzodów żołądka.
–Jestem lekarzem! Mam w samochodzie umierające dziecko. Muszę natychmiast
dostać się z nim do szpitala! Kierowca jedynie wzruszył ramionami.
–Jeśli otworzą mi szerzej bramę, natychmiast odblokuję ci przejazd. Nic więcej nie
mogę zrobić.
–Na miłość boską, człowieku! Ten dzieciak naprawdę umiera!
Kierowca zaciągnął się i po chwili wydmuchnął dym z papierosa.
–Nie widzę żadnego dzieciaka – zauważył. Dał jednak sygnał klaksonem, aby
przypomnieć o sobie ludziom, którzy powinni szeroko otworzyć bramę.
Doktor Petrie musiał przymknąć oczy, aby nad sobą zapanować. Udało mu się to,
po czym skręcił gwałtownie kierownicą w prawo i ruszył w kierunku chodnika.
Lincoln wjechał na chodnik, uderzając podwoziem o występ, po czym zakręcił w lewo
i ocierając się o ciężarówkę, przejechał przed jej przednim zderzakiem, mieszcząc się
pomiędzy wielkim autem a bramą.
Minęły trzy kolejne cenne minuty, zanim lincoln doktora Petriego dotarł do
szpitala i gwałtownie zahamował przed szpitalną izbą przyjęć. Trzech sanitariuszy
czekało już z noszami na kółkach. Wydostali małego Davida z samochodu,
bezwładnego niczym szmaciana kukła, i ułożyli delikatnie na noszach.
Następnie błyskawicznie z nim odjechali.
Pan Kelly ciężko oparł się o samochód. Jego spoco...