Miszczuk K.B. - Noc Kupaly 2

Katarzyna Berenika Miszczuk

NOC KUPAŁY

Seria: KWIAT PAPROCI

Copyright © by Katarzyna Berenika Miszczuk, MMXVI Wydanie I Warszawa, MMXVI

Spis treści

Dedykacja Prolog 1. 2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 10. 11. 12.

13. 14. 15. 16. 17. 18. 19. 20. 21. 22. 23. 24. 25. 26. 27. 28. 29.

30. 31. 32. 33. 34. 35. 36. 37. 38. Podziękowania Przypisy

Dla Janka, za to, że jesteś przy mnie.

Prolog

Kobieta miała na sobie płócienną koszulę z plecionką z kolorowego kordonka schludnie przyszytego dookoła kwadratowego dekoltu, a jej szczupłe nogi okrywała spódnica do połowy łydki w nieokreślonym brunatnym kolorze. Miała nagie, przykurzone stopy. Kucała na gołym klepisku wewnątrz rozpadającej się chaty. Ściany domostwa przez lata stawiania oporu złej pogodzie przechyliły się niebezpiecznie, grożąc zawaleniem. Przez dziurawy dach do wnętrza chaty sączyło się światło południowego słońca rozpraszające przykurzony mrok. Pod sufitem zielarka pracowicie porozwieszała pęczki ziół do suszenia, a pod ścianami poustawiała gliniane naczynia wypełnione najróżniejszymi sproszkowanymi przyprawami i korzeniami, które znalazła w lesie. We wnętrzu unosił się ich zapach łaskoczący w nos podczas głębszego oddechu. Wydawało się, że nie przeszkadza jej wygląd chaty, była całkowicie pochłonięta pracą. Brudnymi dłońmi ucierała w kamiennym moździerzu zioła na proszek. Grube rude włosy związała w niechlujny

warkocz, który opadał jej aż do ziemi i brudził się w pyle. Obok niej na klepisku skrupulatnie przygotowane pęczki wonnych ziół i powykrzywianych korzeni czekały na swoją kolej. Kobieta przesypała proszek z misy moździerza do garnuszka pełnego wonnego wywaru, który stał na palenisku obok niej. Gdy zbliżyła twarz do ognia, na jej bladych policzkach pokrytych licznymi piegami wykwitły rumieńce. Zamieszała w garze drewnianą łyżką i przymknęła oczy, wdychając aromatyczny zapach. Nagle uniosła się zasłona ze skóry niedźwiedzia, która odgradzała wnętrze chaty od leśnej polany. Spłoszona kobieta upuściła łyżkę, rozchlapując wywar. Gdy jego krople zetknęły się z zakurzoną podłogą, zasyczały i zamieniły się w zielonkawy dym. Zielarka zasłoniła dłonią oczy przed oślepiającym światłem. Zasłona opadła i do wnętrza wszedł rosły mężczyzna. Kobieta podniosła się z klęczek i stanęła z dumnie uniesioną brodą, wpatrując się bez lęku w jego lodowate, błękitne oczy. Twarz mężczyzny pokryta była zaschniętą, zbrązowiałą krwią, która sklejała także jego włosy. Ubranie miał poszarpane, jakby zdarł je z siebie przed chwilą, a teraz narzucił pospiesznie. Na jego

piersi, na wysokości serca w płóciennej koszuli wyrwana była dziura, zupełnie jakby otrzymał tam śmiertelny cios. Cały materiał dookoła przesiąknięty był krwią. Posoka przeciekła na plecy koszuli i na spodnie. Było jej zbyt wiele, by mężczyzna mógł teraz bez żadnego wysiłku stać. Kobieta zrozumiała, że krwi było także zbyt wiele na to, by mężczyzna mógł nadal być żywy. W prawej dłoni wciąż trzymał długi, dwuręczny miecz. Zerknęła nieufnie na zbroczone krwią ostrze, gotowa rzucić się do ucieczki, jeśli przybysz wykona jakiś niepokojący ruch. Poznała go od razu, gdy tylko słońce przestało ją oślepiać. Cofnęła się przestraszona, ponieważ z jego twarzy nie zdołała wyczytać zamiarów, które nim kierowały. Obawiała się, że może chcieć ją skrzywdzić. – Czym teraz jestem? – zapytał posępnym, głębokim głosem. Nie wykonał w jej stronę żadnego ruchu. Stał wrośnięty w ziemię niczym drzewo. – Jesteś znowu żywy – odparła powoli, nie tracąc czujności. Jej głos był delikatny. Miał w sobie słodycz przywodzącą na myśl miód.

Mężczyzna nagle ruszył niespiesznie w jej stronę. Nie odrywając od niego spojrzenia, cofała się do momentu, gdy jej plecy dotknęły zimnej ściany chaty. Stanęli naprzeciwko siebie. Pochylił głowę, by spojrzeć na jej pobladłą twarz, na której bardzo wyraźnie malowały się teraz plamki piegów. – Jaka będzie cena? – zapytał. – Nie umrzesz od rany, którą zada ci człowiek bądź bóg. Nie zabije cię czas – wyszeptała. – Zabić może cię tylko odpowiednio przygotowane ziele. To jedyna cena. Usta mężczyzny rozciągnęły się w posępnym uśmiechu. – Dziękuję ci, Ote. Odwrócił się i bez słowa wyszedł z chaty, zostawiając zielarkę samą. Nogi się pod nią ugięły i usiadła na klepisku, co wznieciło chmurkę kurzu. Przypomniała sobie słowa ojca, Siemomysła, który mawiał, iż wojownik z Północy nosi w sercu lód z dalekich krain. Nie dotknęła jego skóry, co pozwoliłoby jej poznać jego myśli, ale wściekłość, która w nim szalała na kształt śnieżnej zamieci, była tak silna, że Ote mogła wyczuć iskry w powietrzu. Zerknęła na swoje przedramiona, które teraz były pokryte gęsią skórką, zupełnie jak gdyby dmuchnął

na nie zimny wiatr z Północy. Nie dotknęła wojownika, ale doznała wizji, które wiele jej o nim opowiedziały. Ote uśmiechnęła się. W jej piwnych oczach pojawiło się ożywienie. Postanowiła, że postara się rozpuścić lód w jego sercu. – Niech bogowie ci sprzyjają, Dagome. Niech bogowie sprzyjają nam obojgu – powiedziała do siebie. Rozejrzała się krytycznym wzrokiem po wnętrzu chaty, zupełnie jakby dopiero teraz dostrzegła wszystkie jej wady. Zdjęła garnek znad ognia i wylała jego zawartość na klepisko. Kłąb zielonkawego dymu uniósł się do góry w stronę dziury w powale. Kobieta rzuciła garnek pod ścianę i zasypała palenisko. Postanowiła, że to ostatni dzień jej kilkuletniego wygnania, na które sama się zdecydowała, by w samotności zgłębiać tajniki magii i służyć bogom. Nastał czas, by wróciła do domu, do ojca. Jej zielarskie zdolności były teraz potrzebne nowemu władcy Polan.

1.

Odgarnęłam na bok kołdrę i usiadłam na łóżku. Nie mogłam spać. Leżałam w pościeli, przekręcając się z boku na bok przez kilka godzin, ale sen nie nadchodził. Pokój pogrążony był w ciemnościach. Światło latarni gdzieniegdzie przedzierało się przez zasłony i rzucało na ściany powyginane, groteskowe cienie. Zapaliłam lampę, by przegnać potwory czające się po kątach. Czułam, że nie wytrzymam w łóżku ani chwili dłużej. Podeszłam do okna i odsunęłam zasłonkę, by wyjrzeć na zewnątrz. Spojrzałam na rozświetlony światłem latarni bruk pokrywający ulicę Sienkiewicza – główny kielecki deptak. Ulica była opustoszała. O tej godzinie w środku tygodnia większość mieszkańców spała kamiennym snem w oczekiwaniu na nowy dzień. Tylko nieliczni świętowali jeszcze z okazji Rusałczego Tygodnia. Objęłam się ramionami, wspominając dziwny sen, który nawiedzał mnie codziennie od obchodów Zielonych Świątek. Postać rozczochranej zielarki nie chciała zniknąć mi sprzed oczu. Widziałam ją tak

wyraźnie, jakbym stała naprzeciwko niej. Mogłam nawet policzyć piegi na jej twarzy przypominającej skorupkę przepiórczego jajka. Zuchwałe spojrzenie piwnych oczu wwiercało się we mnie, gdy zasypiałam. Nienawidziłam jej. Każdej nocy sen, a może raczej koszmar niedający mi spokoju, stawał się odrobinę dłuższy. Powoli odkrywał przede mną kolejne elementy historii. Dzisiaj dowiedziałam się, że zielarce spodobał się wojownik. Ote, córka Siemomysła. Widząca, która stworzyła wywar z kwiatu paproci. Ten sam, który dał Mieszkowi nieśmiertelność. A także Ote, jedna z jego żon. Pokręciłam głową z niedowierzaniem. Jaka ja jestem głupia! Jak mogę być zazdrosna o kogoś, kto nie żyje od przeszło tysiąca lat? Przecież to zupełnie nielogiczne! A jednak byłam zazdrosna. Chorobliwie zazdrosna. Gdy kochaliśmy się z Mieszkiem na trawie w pobliżu gołoborza, było… magicznie. Żadne inne słowo nie odda w pełni tego, co się wtedy działo. Nie wiem, czy sprawiły to czary rusałek, czy moje nadmiernie rozbudzone hormony, ale zapomniałam

się wtedy bez reszty. Zniknęły wszystkie hamulce, społeczne konwenanse i zasady, którymi kierowałam się przez całe życie. A Mieszko? On chyba także dał się ponieść emocjom. Poczułam, jak moje usta rozciągają się w uśmiechu na samo wspomnienie tamtych chwil, jego dotyku, pocałunków, pieszczot. To ja go uwiodłam? Czy może on mnie? A może prawda była zupełnie inna? Może razem zastawiliśmy na siebie sidła? Jednak gdy było już po wszystkim i nadzy leżeliśmy obok siebie, wpatrując się w gwiazdy i słuchając hipnotyzującej muzyki dobiegającej spomiędzy drzew, czar prysł niczym bańka mydlana. Nieopatrznie dotknęłam jego blizny na piersi, wyraźnego śladu śmiertelnego ciosu, który wymierzył mu władca Wieletów. Miałam przez to wizję. Tym razem wyładowanie elektryczne nie odrzuciło mnie do tyłu tak jak za pierwszym razem, tylko niegroźnie strzeliło iskrą pomiędzy moim palcem a skórą na piersi Mieszka. Zobaczyłam scenę w chacie, gdy Dagome powraca do świata żywych i rozmawia po raz pierwszy z Ote. To, co ujrzałam, nie było tak ważne jak to, co poczułam. Widziałam w tej wizji wszystko jego oczami. Czułam wściekłość, która płonęła w nim na

myśl o porażce na polu bitwy oraz śmierci drużyny. Ale nie tylko to poczułam… Poczułam też iskrę zainteresowania. Pierwszy, nieśmiały płomyk jego miłości do Ote. Przykre zakończenie pełnego namiętności wieczoru, jeśli mam być szczera. Gdy zobaczyłam obrazy z jego przeszłości, Mieszkowi także stanęły one ponownie przed oczami. Nie wiem, dlaczego ujrzałam akurat to. Nawet nie chciałam brać pod uwagę możliwości, iż myślał o Ote, gdy się kochaliśmy. Przeprosiłam go wtedy szybko, zabrałam swoje ubrania i uciekłam czym prędzej. Wołał za mną, ale nie ruszył moim śladem, został na polanie. Zanim zniknęłam między drzewami, odwróciłam się jeszcze w jego stronę. Nagi siedział na trawie, wpatrując się we mnie bez wyrazu. Światło księżyca odbijało się w jego oczach. W biegu narzuciłam na siebie sukienkę, przebiegłam przez cmentarz, machając na pożegnanie Babie Jadze, i ze łzami w oczach ruszyłam leśną dróżką przez las. Nie wiem, skąd na mojej drodze pojawił się nagle Radek. Może śledził mnie na zlecenie Świętowita albo po prostu szukał rusałek, które mógłby zaciągnąć do łóżka. Nie wiem. Najważniejsze było,

że bez dyskusji odwiózł mnie do domu i nie zadawał zbędnych pytań. Zrobiłam sobie kilka dni przerwy od pracy. Baba Jaga usiłowała przez telefon wyciągnąć ze mnie informacje na temat tego, co tak bardzo zmęczyło mnie podczas obchodów, że odmawiam wychodzenia z domu przez cały Rusałczy Tydzień. Zbyłam ją, twierdząc, że jeszcze raz muszę sobie przemyśleć wszystko na temat bycia widzącą. Nie chciałam jej okłamywać, ale krępowałam się wyjawić prawdę. Poza tym nie byłam pewna, czy pochwaliłaby moje zachowanie. Sława była zajęta wabieniem facetów w leśnej głuszy razem z innymi rusałkami, więc nikt mi nie przeszkadzał. Mogłam spokojnie rozczulać się nad sobą sama w mieszkaniu i zajadać smutki czekoladą z orzechami. Najchętniej przespałabym cały tydzień, ale nie mogłam tego zrobić, bo niechciana wizja wciąż powracała do mnie pod postacią snów. Pokręciłam głową, nie mogąc uwierzyć we własną naiwność. Niby czemu mężczyźnie takiemu jak Mieszko miałoby na mnie zależeć? Pewnie jestem tylko kolejną przygodą, która spotkała go w wieczności. Poza tym wykazałam się wyjątkową głupotą. Nie dość, że kochaliśmy się bez zabezpieczenia, to

w dodatku na trawie pełnej robactwa. Aż dziwne, że nie wróciłam do domu z kleszczem wczepionym w sam środek pośladka. Usiadłam na łóżku i wzięłam do ręki telefon. Nikt do mnie nie dzwonił. Nikt mnie nie szukał. Wściekła odrzuciłam od siebie aparat. Mieszko nawet nie miał komórki, zresztą ja nigdy nie podałam mu numeru do siebie. Niby z jakiej racji miałby zadzwonić? Spojrzałam na zegarek. Wybiła północ. Godzina duchów. Nagle drzwi wejściowe do mieszkania zatrzęsły się gwałtownie, bo ktoś walił w nie pięścią z całej siły. Byłam przekonana, że wystarczy jeszcze jedno uderzenie, by obcy je wyważył. Skamieniałam. Od razu wywietrzały mi z głowy wszystkie dąsy. Nasłuchiwałam w bezruchu. Czy to moja wyobraźnia, czy słyszę, jak ktoś naciska klamkę? Czy to zgrzyt wytrycha w zamku? O bogowie! Rzuciłam się biegiem w stronę kuchni, uderzając głośno bosymi piętami o drewnianą klepkę. Złapałam za srebrny nożyk do ciasta, który kupiłam dosłownie wczoraj, wmówiwszy sprzedawcy, że szukam daru dla znajomych, ale nie stać mnie na cały komplet sztućców. Skubany nie chciał sprzedać mi samego noża. Musiałam dokupić do niego, nie wiadomo po

jaką cholerę, widelczyk. Drugą ręką chwyciłam pieprzniczkę i zdjęłam z niej plastikowe wieczko. Tak przygotowana stanęłam w rozkroku naprzeciwko drzwi wejściowych, gotowa wrzeszczeć i bić na oślep kogokolwiek, kto pojawiłby się nieproszony w moich progach. Czyste srebro, o ile sprzedawca nie zrobił mnie w konia, mogło pomóc przeciwko kilku demonom. A pieprz? Chyba każdego unieszkodliwi solidna dawka tej przyprawy rzucona prosto w oczy. Nieważne, czy jest żywy, czy martwy. Nagle dopadło mnie zwątpienie. Może zamiast pieprzniczki powinnam wziąć solniczkę? Przecież sól działa żrąco na skórę większości demonów. A w każdym razie tak twierdziła szeptucha. Po drugiej stronie drzwi usłyszałam jakiś szelest. Nie było już czasu, by znowu biec do kuchni. – No dalej – mruknęłam pod nosem, czując, że cierpną mi ręce od trzymania ich w górze z moją zaimprowizowaną bronią. Pukanie, tym razem cichsze, powtórzyło się. Przez chwilę zastanawiałam się, czy powinnam podejść do drzwi i wyjrzeć przez wizjer. Widziałam kiedyś na filmie, że bohater tak zrobił, a wtedy

czarny charakter przyczajony z drugiej strony wyważył drzwi i nieźle poturbował tego pierwszego. Wolałabym tego uniknąć. – Kto tam? – zawołałam i skuliłam się w sobie. To też chyba nie było zbyt mądre. Zdradziłam się, że jestem w mieszkaniu. Chociaż z drugiej strony oprawca pewnie i tak widział z ulicy światło w pokoju. – To ja, Mieszko – dobiegł mnie głos. Powoli opuściłam ręce. – Skąd mam pewność, że to ty? – zapytałam, podchodząc ostrożnie do drzwi. Stanęłam z boku, na wszelki wypadek, gdyby jednak ktoś zdecydował się je wyważyć. Przytuliłam policzek do ściany. Usiłowałam uspokoić serce, które niczym przestraszony mały ptak zaczęło wściekle uderzać o moją klatkę piersiową. Czy to naprawdę on, Mieszko? – Musiałem przeszukać połowę puszczy, żeby znaleźć tę rusałkę, z którą mieszkasz. A później zmusić ją, by wyjawiła mi uprzejmie twój adres albo chociaż podała numer telefonu. Nie mam nastroju na więcej gierek. Poczułam, że robi mi się słabo. Mieszko nie cierpiał istot nadnaturalnych i nie miał zbyt wielu

oporów przed zabijaniem ich. – Skąd wiesz, że Sława jest rusałką? – zapytałam podejrzliwie. – Gdy zniknęłaś tamtej nocy, pojawiła się na polanie i miała czelność mnie zwymyślać za to, że uciekłaś ode mnie z płaczem. Miała zielone włosy. Nietrudno było się domyślić, że nie jest człowiekiem. Dużo trudniej było ją złapać. – Ale nie zrobiłeś jej chyba krzywdy? – spytałam pustym głosem. – Nie… Wpuść mnie. Musimy porozmawiać. Odważyłam się szybko zerknąć przez wizjer. Po drugiej stronie rzeczywiście stał Mieszko. Przełożyłam do jednej dłoni pieprzniczkę i nóż, a następnie otworzyłam mu drzwi. Na klatce schodowej, akurat na moim piętrze, przepaliła się niedawno żarówka. Stojący przede mną mężczyzna miał za plecami ciemność. Nie wiem dlaczego, ale gdzieś w środku mojej głowy odezwało się przeczucie, że jest niebezpieczny, że podobną ciemność ma w duszy. Przeklęte zdolności widzącej. Zupełnie jakbym po prostu nie mogła ucieszyć się na jego widok… Otaksowałam go spojrzeniem. Nie miał na sobie stroju wróża. Włożył sprane dżinsy i podkoszulkę.

– Co tu robisz? – zaatakowałam. – Zniknęłaś – odparł. – No i? – No i w związku z tym cię szukam… Chcę z tobą porozmawiać. Wpuścisz mnie? – Wejdź. – Odsunęłam się, robiąc mu miejsce. – Chciałaś oślepić mnie pieprzem, a następnie zadźgać tym nożykiem? – Jeden kącik jego ust uniósł się w krzywym uśmiechu. – Jest ze srebra – burknęłam. – Dobrze, ciągle pamiętam, jaka potrafisz być waleczna. Nawet ogrodnicza łopatka w twoich dłoniach zamienia się w niebezpieczną broń. Uniósł do góry ręce i stanął naprzeciwko mnie w korytarzu, czekając, aż zamknę drzwi. Postanowiłam dokupić jakieś zasuwki albo porządny łańcuch. Choć każdy głupi wyważy te drzwi ze sklejki. – Już nie bądź taki dowcipny – burknęłam. Opuścił ręce. Uśmiech zniknął z jego twarzy. – Nie obudziłem cię? – zapytał. – Nie spałam. Ucieszyłam się, że przed snem przebrałam się

w jedną z ładniejszych, całkiem przyzwoitych piżam. Po wypadku z wąpierzem kupiłam kilka nowych kompletów, żeby potem nie musieć się wstydzić, gdyby znowu jakieś licho wyciągnęło mnie w środku nocy do lasu. Poprowadziłam go do naszego salonu. Po drodze obciągnęłam bluzkę. Całe szczęście, że chociaż umyłam dzisiaj włosy i ogoliłam nogi! Czasami robiłam sobie dzień dziecka, kiedy nie musiałam iść do pracy. Dobrze, że akurat dzisiaj się zmobilizowałam, by pozbyć się włosów na łydkach. Mieszko usiadł na wąskiej dwuosobowej kanapie, praktycznie zajmując całe siedzenie. Nie zostało dla mnie zbyt wiele miejsca. Odłożyłam pieprzniczkę oraz nóż na stolik i przycupnęłam na oparciu. Zmieszany od razu się przesunął, żebym też mogła usiąść. Nie skorzystałam. – Czemu się nie odzywałaś? – zapytał. – Czemu tak uciekłaś? Czy to przez…? – Chcesz herbaty? – przerwałam mu i zerwałam się z oparcia. – Albo kawy? – Nie, dziękuję, ale jeśli ty chcesz, to się mną nie przejmuj. – Nie chcę… Opadłam na kanapę, tym razem zajmując miejsce

obok niego. Od razu tego pożałowałam.

Nie miałam w sobie siły, żeby spojrzeć mu prosto w oczy, a tym bardziej, by go dotknąć. Starałam się wcisnąć w oparcie i podłokietnik kanapy tak, by nasze kolana się nie zetknęły. Bałam się kolejnych wizji, które mogłyby się wtedy pojawić. Westchnął. – Czyli nie chcesz rozmawiać o tym, co się stało? – spróbował jeszcze raz. – A jest o czym? Przecież nic mi nie obiecywałeś – mruknęłam. Cegiełka po cegiełce budowałam między nami coraz wyższy mur. Nie wiem, po co poszłam na tę medycynę. Taki zdolny ze mnie rzemieślnik. – Nie obiecywałem… Nadal niczego nie mogę ani nie chcę ci obiecać. Przede wszystkim nie chcę. On także dołożył trochę zaprawy do muru. Chociaż może „trochę” to za mało powiedziane. Miałam wrażenie, że użył teraz całej wywrotki cementu… – Czemu przyjechałeś? To dlatego, że boisz się, że się na ciebie obrażę i nie oddam ci kwiatu paproci? – prychnęłam. Zachowywałam się jak mała naburmuszona

dziewczynka, ale nie mogłam się powstrzymać. Może dlatego, że przestraszyło mnie to, co poczułam tamtej nocy? Że wolałam się od tego odsunąć, by nie mogło mnie skrzywdzić? – Częściowo tak – przyznał. – Poza tym chciałbym zrozumieć, co się stało. Wiem, co zobaczyłaś, bo ja też to widziałem. O co chodzi? Powiedz mi. Zaśmiałam się w duchu na ten władczy ton, który było słychać w jego głosie. Nie wiem, jak kiedykolwiek mogłam być na tyle głupia, by uwierzyć, że to niewinny uczeń lokalnego żercy. – To po prostu było odrobinę… niefortunne – mruknęłam. – Nie rozumiem. – Wyciągnął w moją stronę rękę, ale ja odskoczyłam jak oparzona. – Przecież w tej wizji nic nie było. – Była Ote. – Nie rozumiem – powtórzył bezradnie. – Nie wiem, jak działają te wizje. Nie wiem, co je wyzwala. W każdym razie nie są dla mnie filmem odtwarzanym przed oczami. Ja w nich uczestniczę. A w tej wizji poczułam, że Ote ci się spodobała – powiedziałam szybko. – Ote umarła. Nie żyje od prawie tysiąca lat, do dzisiaj nie zachowały się nawet jej prochy. – Opuścił

rękę. Wyraźnie usłyszałam w jego głosie gorycz. Podświadomie wiedziałam, że uważa mnie teraz za dziecko, które nie kieruje się logiką, tylko emocjami. A może gorycz wynikała z tego, że Ote była dla niego bardzo ważna? Może ciągle za nią tęsknił? – Ote to Oda, tak? – zapytałam. – Tak. Współcześnie wszyscy nazywają ją Odą i tytułują księżniczką. Przeinaczyli natomiast, kto naprawdę był jej ojcem. Zabawne są koleje historii… – W jego głosie w ogóle nie było słychać radości. – Współcześni polegają na wiekowych dziełach dawnych kronikarzy, które przez te wszystkie lata zostały całkiem zafałszowane. Połowa moich żon została zapomniana. Najwięcej uwagi wszyscy poświęcają Dobrawie. Chyba tylko dlatego, że ją porwałem i zerwałem tym kilka przymierzy z okolicznymi chrześcijańskimi krajami. Ja także według kronikarzy już nie jestem tym, kim się narodziłem. Nie chciałam wdawać się z nim w dywagacje na temat przekłamań historyków. A tym bardziej nie miałam ochoty słuchać opowieści o jego żonach. Chociaż z drugiej strony – tak rzadko mówił mi o sobie. Właściwie się nie znaliśmy.

– Trzeba było więcej notować, kiedy byłeś królem – wtrąciłam złośliwie. – Nigdy nie byłem królem. Moi potomkowie już tak. Ja nigdy nie zostałem koronowany. Mieszko zwany był księciem Polski. W każdym podręczniku do historii było napisane czarno na białym, że jest synem Siemomysła. Nie ma co – dobrze poszło to całe usynawianie. Teraz już nikt nie pamiętał o tym, że w żyłach pierwszego władcy płynęła krew wikingów. – Chodzi mi o to, co poczułam podczas wizji. Postanowiłam wrócić do tematu, skoro już się pofatygował, żeby przyjechać do mnie aż z Bielin. Nie musieliśmy teraz dyskutować na temat jego koronacji. – Co poczułaś? – Czułam, że się w niej zakochujesz – wyznałam. – Ote nie żyje. Nie musisz być o nią zazdrosna. – Nie o to chodzi, czy żyje, czy nie. Chodzi o to, że nie wiem, co generuje te wizje, rozumiesz? Chodzi mi o to, że cały czas się zastanawiam, czy o niej myślałeś, kiedy ze mną byłeś. To bardzo boli. Byle się nie popłakać! Nikt nie lubi mazgai! – Och, teraz rozumiem.

Wydawał się zadowolony, że wreszcie doszliśmy do sedna. Oparł się wygodnie i uśmiechnął z ulgą. – Cieszę się, że poprawiło ci to humor – powiedziałam. Nie mogłam powstrzymać jadu w swoim głosie. – Gosiu. Widzisz to, co ja czuję. Wiem, że wyszkolone widzące, które dobrze panują nad swoim darem, potrafią dowiedzieć się o człowieku wszystkiego, tylko lekko go dotykając. Zobaczyłaś to, o czym myślałem w tamtej chwili. Poczułam, jak moje serce rozpada się na tysiące kawałków. Zanim zdążyłam się cofnąć, złapał mnie za rękę. Usiłowałam ją wyrwać, ale zakleszczył mój nadgarstek pomiędzy swoimi palcami. – Pomyślałem o Ote, bo bardzo mi ją przypominasz – wyznał. – Niby z której strony? – burknęłam. – Ja nie mam piegów. – Nie chodzi o wygląd zewnętrzny. Obie jesteście na swój sposób bardzo dziwne, może trochę szalone. Ona nie bała się tak jak ty kleszczy i zarazków, bo wtedy nikt o nich nie wiedział. Jednak tak samo jak ty była uporządkowana. Martwiła się głupotami. Niepotrzebnie się przejmowała. Wszystko patologicznie planowała i zawsze miała w głowie

jakiś plan awaryjny.

Przestałam się wyrywać. Na szczęście żadna nowa wizja nie nadchodziła, by trzepnąć mnie po głowie niechcianymi obrazami. – Nie będę kłamał. Kochałem Ote – stwierdził. – Miałem dziewięć żon, większość była moimi partnerkami z powodu sojuszy, które zawierałem. Ote jako jedyna córka Siemomysła musiała jak one zostać moją żoną, by lud nie burzył się tak bardzo przed oddaniem mi władzy. Jednak Ote kochałem. Połączyło nas szaleństwo i tron, którego także pragnęła, ale nie mogła mieć, bo była kobietą. Usiłowałam odwrócić wzrok, ale drugą dłonią złapał mnie za podbródek i zmusił, bym spojrzała w te jego zimne, niebieskie oczy. – Nie jestem najlepszy w okazywaniu uczuć, a tym bardziej w ich odczuwaniu. Nie wychowano mnie na maminsynka. Można nawet powiedzieć, że wychowano mnie tak, żebym czuł jak najmniej, żebym był twardy. To dlatego tak wiele osiągnąłem. Jego szorstkie palce przyzwyczajone do ciężkiej pracy pogładziły mnie delikatnie po policzku. – Zmusisz mnie, żebym to powiedział, co? Jego pierś uniosła się, gdy westchnął. Nie wydawał się zadowolony.

– Co powiedział? – zapytałam. – Pomyślałem o Ote, bo po raz drugi w życiu poczułem to co wtedy, gdy zobaczyłem ją pierwszy raz. Cały mój smutek zniknął gdzieś jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. – To taki bardzo zawoalowany sposób, żeby powiedzieć mi, że mnie lubisz, a może nawet coś więcej, tak? – zapytałam podniecona. – Nie powiedziałbym, że zawoalowany… Jesteś widzącą. Sama sobie odpowiedz – mruknął niezadowolony. Pochyliłam się w jego stronę i pocałowałam go w usta. Odpowiedział pocałunkiem. Chwilę później, gubiąc po drodze ubrania, przenieśliśmy się do mojej sypialni. Było inaczej niż tamtego wieczoru przy gołoborzu. Teraz oboje byliśmy niecierpliwi, żadne z nas nie miało ochoty na ckliwe pocałunki. Tej nocy nie nawiedził mnie żaden sen.

2.

Siedziałam w chacie szeptuchy na ławie pod oknem. Baba Jaga zajmowała swoje miejsce przy okrągłym stoliku przykrytym białym obrusem. Pośrodku blatu stał mały wazonik z polnymi kwiatkami. Naprzeciwko szeptuchy siedziała klientka, trzymając na kolanach sześcioletnie dziecko. To ono było pacjentem. Chłopczyk wpatrywał się pełnym łez wzrokiem w Jarogniewę, zupełnie jakby przypominała mu jakiegoś podłego demona. Miał rację, nie wyglądała najsympatyczniej, błyszcząc złotą licówką w przytłumionym świetle oliwnych lampek, ale mimo wszystko przypominała raczej dobrą babuleńkę, a nie złą Babę Jagę z bajek. Nie było powodów, żeby się jej obawiać. – Cóś trzeba? – zagruchała Jaga. – Mój synek – wyjaśniła kobieta. – Ma od trzech dni gorączkę. Narzeka, że strasznie boli go gardło. Nie wiem, czy to już trzeba jakieś lekarstwa, czy na razie tylko tak objawowo… Baba Jaga kiwnęła na mnie palcem. – Zobocymy. Choć no tu, chłopacku.

Posłusznie otworzyłam okiennice, wpuszczając do pomieszczenia więcej światła, i podeszłam do małego pacjenta, który przerażonym wzrokiem wodził po całym pomieszczeniu. Ukucnęłam naprzeciwko niego i wykręciłam jego buzię do okna. – A teraz powiedz „aaa” – rozkazałam. Owionął mnie zapach cukierków, które najwyraźniej chwilę wcześniej przeżuwał. Dzieciak miał powiększone, rozpulchnione migdałki z nalotem. Węzły chłonne na szyi rozdęte były do wielkości pestek moreli. Poprowadziłam go do niskiej ławy spełniającej od czasu do czasu funkcję lekarskiej kozetki i kazałam się położyć. Szybko zbadałam mu brzuch. Nieco powiększona wątroba wystawała spod łuku. Pomogłam chłopcu usiąść i uśmiechnęłam się do niego ciepło, żeby dodać mu otuchy. Dzieciak kaszlnął mi prosto w twarz, opluwając mnie przy okazji cukierkową śliną. Od razu przestałam mu współczuć. Odwróciłam się do szeptuchy. – To… – Tak, tak. – Pokiwała głową i odwróciła się do matki chłopca. – Łogienek zywy z Jarego Święta wzieliście?

– Tak. – A cy utrzymaliście go? – Tak. – Po twarzy kobiety rozlała się ulga. – Mamy świeczkę zapaloną od tamtego ognia z ogniska. Gdy się wypala, to podpalamy nową i zamierzamy tak robić aż do Nocy Kupały. – Dobrze. Na wodę puść kropelecek kilka ze świecki i doj syneckowi wypić. Co dzień przez siedem wschodów słonecka. Ruszyła w stronę swojego kredensu. Zauważyłam, że wyciąga sok z malin. Normalnie na gorączkę polecała likier malinowy, ale najwyraźniej nie chciała podawać dziecku alkoholu. Kolejne naczynie skrywało syrop z sosny. Pudełka po zapałkach natomiast nie rozpoznałam. Przesypała jego zawartość do lnianego woreczka. Przyniosła to wszystko kobiecie i położyła na stoliku. Wzięła do ręki sok z malin. – Półkwaterek ciepłej wody z malinom wiecorem – powiedziała. – Z ranecka mleko z miodem i woda z łogienkiem zywym. Syrop ze sosny, jak gordełko bedzie cierpić. A to na okłady. Przewiozać chustecką na syi. Synecek ma w domu lezyć. Za siedem dni przyjdziecie jesce roz i zobocymy, jak sie cuje synecek.

– Dobrze, szeptucho. Tak zrobię. A jeszcze takie pytanie mam… – Zerknęła na mnie. – A leki przeciwgorączkowe? Takie z apteki? Stosować jeszcze dodatkowo? Odezwałam się szybko, zanim Baba Jaga zdążyła zareagować: – Infekcja u dziecka wygląda na wirusową. Należy zwalczać objawy i nawadniać synka. Proszę mierzyć mu temperaturę. Jeśli będzie przekraczała trzydzieści osiem stopni, to należy stosować leki. A jeśli nie, to wystarczy sok z maliny. Gorączka to objaw obrony organizmu. Nie jest zdrowo tak od razu ją zbijać. – Rozumiem, pani dokt… och, przepraszam, pani szeptucho! – Pobladła z powodu gafy. – Stefan, chodź tu! Zostaw tego kota! Idziemy już. Położyła na stole sto złotych, zgarnęła do torby wszystkie specyfiki i uciekła z synem, aż się za nimi kurzyło. Na środku chaty został tylko niepocieszony Gałgan, któremu spodobało się drapanie za uszami, i Baba Jaga, która wbijała we mnie wściekłe spojrzenie. Teraz już spokojnie można się było jej obawiać. Miałam wrażenie, że zaraz rzuci na mnie jakiś urok, po którym w najlepszym razie wypadną mi wszystkie włosy.

– Co to miało być? – warknęła, porzucając gwarę, którą mówiła tylko wtedy, gdy w pobliżu znajdowali się potencjalni nabywcy jej specyfików. – Miał mononukleozę zakaźną! – usiłowałam się bronić. – Wiem. – Och, wiesz? – Wyobraź sobie, że wiem. I wiem też, jak to się leczy. Objawowo. Lekami z apteki zajmują się doktory. A my teraz nimi nie jesteśmy. Skoro przyszła do nas, to znaczy, że oczekuje naszej porady i naszych leków. Równie dobrze mogła pójść do apteki i kupić cokolwiek w tych kolorowych, ładnych, tekturowych pudełkach. – Przepraszam. Chciałam tylko pomóc… – Teraz ja pobladłam. – Zresztą to ona zapytała… – Ja to z tobą mam! – burknęła pod nosem i ruszyła w stronę kuchni, na której gotowała się w garnku zupa. Podążyłam za nią. Gałgan też. Miałam nadzieję, że szeptucha szybko mi wybaczy namawianie klientki na wizytę w aptece. Kot w przeciwieństwie do mnie liczył na jakiś tłusty kąsek. Nabrałam wody z miski stojącej obok na stołku i przepłukałam nią twarz. To była miska do mycia

naczyń. Teraz wypełniała ją czysta woda z kranu. Nie była przegotowana, ale przynajmniej przepłynęła wcześniej przez jakąś oczyszczalnię. A w każdym razie miałam taką nadzieję. Byłam pewna, że miskę wypełnia kranówka, a nie woda ze źródła tryskającego spod dębu Świętowita, bo sama ją przyniosłam pół godziny wcześniej w plastikowym baniaku z willi szeptuchy stojącej po drugiej stronie drogi. – Babo Jago, bo ten dzieciak na mnie kaszlnął. Myślisz, że za trzydzieści dni rozwinie się u mnie mononukleoza? – zapytałam z przestrachem. – Nie chcę! – Przecież to zwykła infekcja – mruknęła, mieszając w garze na kuchni. Nawet nie zaszczyciła mnie spojrzeniem. Chyba ciągle się gniewała. – Ale u kilku procent ludzi na jej podłożu rozwija się chłoniak! – wypowiedziałam głośno swoje obawy. Szeptucha przewróciła oczami, odwróciła się w moją stronę i wzięła pod boki. Cmoknęła ze złością swoją złotą licówką. Zawsze tak robiła, gdy była zirytowana. Z tej złości nawet kwiecista chustka zawiązana na włosach delikatnie się jej przekrzywiła. – Moja droga panikaro. Jak bogów kocham,

dawno nie widziałam takiej hipochondryczki jak ty! Osiemdziesiąt procent ludzi przechodzi mononukleozę w wieku dziecięcym. Możesz sobie zrobić badania z krwi na przeciwciała. Na pewno okaże się, że chorowałaś. – Ale ja już sobie zrobiłam badania krwi. Kilka miesięcy temu, zanim podjęłam tę pracę. Chciałam wiedzieć, czy mogę się zarazić. No i wyszło, że mogę! – Oczywiście, że zrobiłaś sobie badania… – mruknęła pod nosem. – Jakże mogłoby być inaczej… Machnęła na mnie ręką, zupełnie jakby odganiała się od natrętnej muchy, i wróciła do mieszania w garze. Moje żale i obawy nie spotkały się z jej zrozumieniem, więc dla pewności jeszcze raz przemyłam twarz, a następnie spryskałam ręce środkiem przeciwbakteryjnym, który zawsze noszę w torebce. Ostrożności nigdy za wiele. Szeptucha postawiła na stole dwa głębokie talerze pełne po brzegi aromatycznego krupniku oraz kilka pajd świeżo pokrojonego chleba. Pokazała mi gestem, żebym zaczęła jeść, a sama zajęła się przeszukiwaniem swojego kredensu. W końcu wyciągnęła z niego litrową, smukłą butelkę pełną ciemnoróżowego napoju.

– Półkwaterek. Bez wody – powiedziała, stawiając ją obok mnie. – Nalewka z malin? – Likier. – Dziękuję. A ile zapłacić? W odpowiedzi tylko spiorunowała mnie wzrokiem. – Jedz lepiej, bo ci wystygnie. Siorbiąc praktycznie wrzący krupnik, zdałam sobie nagle sprawę, że jest mi tu dobrze. Po raz pierwszy od mojego przyjazdu do Bielin poczułam się tutaj jak u siebie. Jakbym tu pasowała. Senny rytm wiejskiej praktyki zdecydowanie przypadł mi do gustu. Gdzieś znikła wieczna pogoń za uciekającym czasem. Tutaj nie trzeba się było spieszyć. W Warszawie dni pędziły mi przed oczami. Spieszyłam się zawsze i wszędzie. Nieważne, czy szłam na zakupy, czy siedziałam na wykładach na uczelni. Teraz nawet gdy miałam ręce pełne roboty, czas wydawał się stać w miejscu. Niemniej jednak nadal nie zamierzałam zostawać szeptuchą. O nie! Poza tym najprawdopodobniej za niewiele ponad miesiąc umrę. Zapewne nie musiałam już łamać sobie głowy wyborem kariery zawodowej.

Od dłuższego czasu starałam się z tym pogodzić. Wytłumaczyć sobie, że przecież nic nie tracę. Po śmierci nie zamienię się w garstkę nic nieznaczącego pyłu, nie przestanę istnieć. Przeniosę się do innej krainy, gdzie prawdopodobnie będę szczęśliwa. Bogowie istnieją, a Weles trzyma pieczę nad krainą zmarłych, Nawią. Miałam stuprocentową pewność, że nie przestanę istnieć po śmierci, bo istnieją zaświaty. W końcu sama ostatnio po nich spacerowałam. Mało który mieszkaniec tej planety może mieć taką pewność. Przez ostatnie miesiące przeszłam przez wszystkie fazy umierania, począwszy od niepewności, zaprzeczenia, przez złość, targowanie się z losem, po depresję. Do ostatniego etapu, czyli pogodzenia się z nieuniknionym, jeszcze nie dotarłam. Cały czas balansowałam na granicy targów z losem a depresją. Najbardziej martwiłam się mamą i tym, jak zareaguje, gdy mnie już nie będzie. Nie chciałam jej skrzywdzić, odchodząc. Bałam się, że nie poradzi sobie beze mnie. Przełknęłam ostatnią łyżkę krupniku i odsunęłam od siebie talerz. Ciepła zupa sprawiła, że poczułam się senna. – Babo Jago, powiedz mi coś o widzących – poprosiłam.

– O widzących? – Wbiła spojrzenie gdzieś w przestrzeń. – A co dokładnie chciałabyś wiedzieć, dziecko? Patrzyłam, jak jej palce o krótkich paznokciach szybko odrywają skórkę od chleba. Przetarła nią dno talerza, by zjeść ostatnią kroplę zupy. Mawiała, że robi to na szczęście, by nigdy nie zabrakło jej jedzenia. – Wiem, że widzące rodzą się raz na dwanaście tysięcy trzysta czterdzieści pięć pełni księżyca – powiedziałam. – Ale jeżeli to naprawdę zdarza się tak rzadko, to ostatnia widząca urodziła się jakieś tysiąc lat temu. Skąd w takim razie ktokolwiek wie o ich istnieniu? Przecież nie ma na ten temat żadnych pisanych źródeł. To wszystko wydaje mi się jakieś strasznie naciągane. – Wielkie widzące faktycznie rodzą się tak rzadko – przyznała. – Ale przez cały czas rodzą się mądre baby. Baba to określenie, a raczej tytuł grzecznościowy, wyjątkowo mądrej kobiety. W średniowieczu, zwłaszcza na zachodzie Europy, baby były piętnowane i zabijane jako wiedźmy. Zachodnia kultura przeinaczyła ich mądrość i zdolności zielarskie i traktowała jako coś złego. Owszem, w Królestwie Polskim także czasami nazywano baby

czarownicami. Zwłaszcza jeśli były niesympatyczne, złośliwe i lubiły robić ludziom różne psikusy. Do dzisiaj w niektórych wsiach, gdzie strach przed mądrymi babami wciąż jest duży, na drzwiach stodół wiesza się gałązki głogu. Robi się to po to, by czarownice pokłuły sobie palce o jego ciernie, gdyby w nocy przyszły ze złymi zamiarami do krów i na przykład chciały rzucić na nie urok. Kompletna głupota, ale cóż. Wracając jednak do formalnego tytułu „baba” – to z tego powodu Jarogniewa jest nazywana przez okoliczną ludność Babą Jagą. To nie jest przezwisko na cześć demona z bajek, który piekł dzieci w piecu i towarzyszył miejscowemu leszemu w spacerach po lesie. To z szacunku dla jej mądrości. Ja wolałabym, żeby nikt nie nazywał mnie Baba Gosia. Głupio to brzmi. Jednak z drugiej strony są też złośliwe demony zwane babami wodnymi, babami cmentarnymi, babami żytnimi, grochowymi czy jagodowymi w zależności od miejsca ich bytowania. Hm… – Czyli gdyby nie to, że urodziłam się tego konkretnego dnia, równo dwanaście tysięcy trzysta czterdzieści pięć pełni księżyca po poprzedniej widzącej, to byłabym zwykłą mądrą babą, albo

wręcz głupią babą bez żadnych zdolności i mądrości? – zapytałam. – Najprawdopodobniej tak. Na wszystkich bogów! Może dla zrównoważenia tego trafu prześladuje mnie pech – i to najwyraźniej od samego urodzenia? A może to nie pech? Może to złośliwy demon o nazwie bieda? Dyskretnie rozejrzałam się po pomieszczeniu, zupełnie jakbym mogła dostrzec jej wynędzniałą, wychudzoną postać odzianą w łachmany. Bieda to wredny demon. Niestety bardzo czepliwy. Gdy upatrzy sobie jakiś dom albo osobę, przykleja się tam i podąża za swoimi ofiarami jak cień. Najczęściej zadomawia się w jakimś zwykłym niepozornym przedmiocie. Można powiedzieć, że go opętuje. W zasadzie nie można pozbyć się biedy, dopóki ona nie doprowadzi nieszczęśliwego właściciela do śmierci (zawsze tragicznej). Spalenie przedmiotu nic nie da – przeskoczy do innego. Wyrzucenie przedmiotu? Także nie, bo w tajemniczych okolicznościach znowu znajdzie się w naszym domu. Najprościej jest się jej pozbyć poprzez podarowanie takiej rzeczy komuś innemu. Kłopot w tym, że bieda wszystko słyszy. Nie lubi opuszczać gospodarza, którego sobie upatrzyła.

W związku z tym i przedmiotu trzeba pozbyć się sprytnie. Najlepiej, gdyby został ukradziony. Do dzisiaj po całym świecie krąży wiele legend i opowieści o skarbach, które przynoszą pecha właścicielom i w tajemniczych okolicznościach doprowadzają nowych posiadaczy do śmierci. Ja tam obstawiam, że każdy z nich jest zamieszkany przez zwykłą, prostą słowiańską biedę. W życiu nie kupiłabym obrazu, który rzekomo przyniósł komuś pecha. A że inni go kupią? No cóż… jak mówi przysłowie: tylko napytają sobie biedy. Chyba nie miałam co sobie zawracać teraz głowy tym demonem. Gdybym naprawdę miała pecha być właścicielką przedmiotu przez niego opętanego, raczej nie dożyłabym dwudziestych czwartych urodzin. Odetchnęłam z ulgą. Całe szczęście, że wczoraj wreszcie zaczęłam czytać bestiariusz, który pożyczyła mi jakiś czas temu Baba Jaga. Od razu czuję się bezpieczniej, gdy wiem, co może na mnie czyhać. Co prawda doszłam dopiero do litery B, ale i tak robię wyraźne postępy. Już niedługo nie będę taką słowiańską ignorantką i nie dam się podejść zwykłemu wąpierzowi jak dziecko. – A powiedz mi więcej o babach – poprosiłam Jarogniewę. – Bo są też demony, na przykład baba

cmentarna. Czy to znaczy, że po śmierci mądre baby zamieniają się w demony? Bardzo mnie to martwiło. Po śmierci chcę iść do Nawi, a nie latać po cmentarzu jako zasuszona starucha mordująca niewinnych. – Gosiu… ty jak czasem coś powiesz, to człowiek poważnie zaczyna się zastanawiać, czy sobie żartujesz, czy może jesteś po prostu głupia – skwitowała. – Okej… czyli nie zamieniają się w baby cmentarne? – Nie – wycedziła. – Zbieżność tych nazw jest przypadkowa. Odetchnęłam z ulgą. Kamień z serca! – Baby różnią się od siebie. Niektóre są obdarzone tylko tak zwaną kobiecą intuicją. Inne mają w dłoniach moc. Potrafią samym dotykiem pomóc na przeróżne boleści – wróciła do wykładu. Pomyślałam o bioenergoterapeutach, w których moce nigdy nie wierzyłam. Czyżby naprawdę istniały kobiety, które potrafią leczyć dotykiem? Spojrzałam na swoje dłonie. Czy ja do nich należę? Może to dlatego kot szeptuchy, Gałgan, z uporem maniaka pcha mi się na kolana za każdym razem, gdy u niej jestem. Być może wydzielam jakieś prądy, które to

śmierdzące zwierzę wyczuwa.

– A widzenie? W końcu określenie widząca chyba do tego się odnosi, prawda? Tylko widząca ma wizje? – dalej drążyłam temat. – Też nie do końca. Niektóre silne baby, zwłaszcza te urodzone w czerwcu, mogą mieć i ten dar. Najczęściej przejawia się pod postacią proroczych snów. Ty jako silna widząca możesz doświadczać wizji na jawie i w pewien sposób nad nimi panować. Jeżeli będziesz rozwijała swój dar, to nauczysz się czytać w ludziach tak, by nie wiedzieli, że to robisz. – Czyli bez strzelania ich prądem? – chciałam się upewnić. – Tak. – A ile taka nauka zajmuje czasu? – Lata. – No to mam trochę za mało czasu na praktykę. Szeptucha posmutniała i zerknęła na papierowy kalendarz wiszący na ścianie nieopodal pieca. Zaznaczała na nim dni, w które chciała zrywać określone rodzaje ziół albo nastawiać w kotle przeróżne napary. Zawsze zgodnie z fazami Księżyca, rzecz jasna. – A jaki ty masz dar? – zapytałam. – Jesteś

przecież babą.

– Czuję choroby. Gdy ktoś do mnie przychodzi, wystarczy rzut oka, bym wiedziała, z czym się boryka. Czasami nawet nie muszę dotykać klientów – wyznała. – Wizji nigdy nie doświadczyłam, choć bogowie wiedzą, ile lat próbowałam podszkolić się w tej kwestii. Ile naparów z trujących ziół i grzybów wypiłam. Posmutniała jeszcze bardziej, zupełnie jakby nawiedziło ją jakieś wyjątkowo smutne wspomnienie. Picie naparu z muchomora, który wyzwala halucynogenne wizje, a przy okazji może łatwo zabić, chyba rzeczywiście nie mogło być przyjemne. – Nie chcę o tym mówić. – Pokręciła głową. – To historia na inny dzień. Nie na ten. Na pewno nie na ten. Późno się zrobiło. Myślę, że możesz już pójść do domu. Nabierz sił, bo jutro wybierzemy się razem do lasu. Mam ochotę rozruszać trochę swoje stare kości. Coraz częściej dają mi się we znaki. – No dobrze. Zaniosłam talerze do miski z wodą. – Tylko, Gosiu, nie wkładaj jutro tego swojego koszmarnego kombinezonu przeciwko kleszczom, dobrze? – poprosiła. – Uczysz się na szeptuchę.

Powinnaś jakoś po ludzku wyglądać. Jeszcze spotkamy w lesie kogoś znajomego i będzie wstyd…

3.

Wbrew radom szeptuchy nie pojechałam prosto do domu. Wsiadłam do mojego małego opla, który ledwo zipał na świętokrzyskich wzniesieniach, i dotoczyłam się do stancji, którą w Bielinach wynajmował Mieszko. Tamtej nocy, gdy odwiedził mnie w Kielcach, ustaliliśmy, że dzisiaj do niego podjadę. Chciał mi coś pokazać. Jak zwykle był nadmiernie tajemniczy, więc nie wyjawił mi, o co chodzi. Niepokoiło mnie to, że wyraźnie kazał mi się wygodnie ubrać. Podkreślił, że spodnie będą najlepsze. Zdecydowanie mi się to nie podobało. Jego dwupokojowe mieszkanie znajdowało się na piętrze zwykłego domku jednorodzinnego stojącego w pobliżu głównej drogi przelotowej przez Bieliny. Mieszko miał osobne wejście do swojego mieszkania na poddaszu. By dostać się do środka, należało wejść po rozchwianych drewnianych schodkach, na moje oko byle jak dobudowanych przy zewnętrznej ścianie budynku. Wyglądały, jakby mogła je zdmuchnąć byle silniejsza wichura.

Tuż za ogrodzeniem znajdowała się chata lokalnego wróża, Mszczuja. To u niego Mieszko przyuczał się do zawodu żercy. Chociaż teraz, gdy do Nocy Kupały zostało tak mało czasu, nie byłam pewna, czy dalej będzie ciągnął tę farsę. Możliwe, że wyjawił już kapłanowi prawdziwą tożsamość. Do dzisiaj się zastanawiam, jakim cudem Mszczuja ani razu nie zastanowiło, czemu ktokolwiek zgłosił się do niego na nauki. Nie miał dobrej opinii jako żerca. Nikt nie wierzył w jego wróżby ani przepowiednie. Nie cieszył się szacunkiem lokalnej ludności, ale nie mogli go zwolnić, gdyż posadę wróża obejmuje się dożywotnio. Mogli mieć tylko cichą nadzieję, że w końcu zapije się na śmierć. Mszczuj chyba naprawdę nigdy nie podejrzewał, że coś tu jest nie tak. Nie potrafiłam pojąć, że jego wątpliwości nie wzbudziło to, iż Mieszko co prawda wypełniał sumiennie wszystkie swoje obowiązki, ale bez większej ekscytacji, zupełnie jakby w ogóle nie obchodziło go to całe obcowanie z bogami. Jeszcze gdyby jego uczniem został jakiś fanatyk religijny, można by uznać, że jest tak szczęśliwy, iż może zostać kapłanem, że nawet postać śmierdzącego i wiecznie nietrzeźwego Mszczuja mu nie przeszkadza. Niemniej jednak Mieszko czasami nawet nie usiłował ukryć swojej niechęci do

naprutego miodem własnej produkcji kapłana.

Oderwałam spojrzenie od jego zaniedbanej, porośniętej na dachu mchem chatki. Przez otwarte drzwi wyraźnie widziałam zapuszczone wnętrze, jednak nigdzie nie dostrzegłam wróża. Szybko je minęłam, żeby kapłan mnie nie zauważył. Gdy wspięłam się po schodkach do drzwi Mieszka, nie zapukałam od razu. Najpierw odwróciłam się i spojrzałam na masyw Gór Świętokrzyskich. Z tego miejsca widać było dwa przeciwległe wzniesienia: Łysicę i Łysą Górę. Dwa szczyty niemalże tej samej wysokości. Na obu znajdowały się symbole Swarożyca, Krzyże Słoneczne. Jednak to Łysa Góra, spłaszczona na czubku, ozdobiona rzeźbami kultowymi przedstawiającymi bogów, przyciągała w każde święto wszystkie szeptuchy i żerców z okolicy, a czasem też z ościennych województw. To tam za wysokim murem odbywały się ich spotkania, na które nie mieli wstępu zwykli śmiertelnicy. W jednym już uczestniczyłam podczas obchodów Jarego Święta, przebudzenia wiosny. W niczym nie przypominało tajemnego sabatu czarownic, którego się spodziewałam. Podejrzewam, że był to powód, dla którego śmiertelnikom niepowołanym do służby bogom i ludziom nie wolno było tam przebywać

w tym samym czasie. Inaczej dowiedzieliby się, że szacowni kapłani i szeptuchy po prostu piją miód i wąchają halucynogenne grzybki w oczekiwaniu na objawienie, i plotkują… Naprawdę spodziewałam się czegoś więcej po obchodach na Łysej Górze. Sama nie wiem… jakichś rytuałów? Zaklęć? Ech, ja naiwna. A co się tam miało dziać, skoro średnia wieku wynosiła sześćdziesiąt lat? Pokręciłam głową i zadrżałam. Czekało mnie jeszcze jedno spotkanie na Łysej Górze. Obchody Nocy Kupały. Zastanawiałam się, czy będą przebiegać równie spokojnie. Nasza Noc Kupały znana była na całym świecie ze swojego… hm… rozpasania? Rozwiązłości? Nie dawała nam dobrej reklamy, choć z całą pewnością dostarczała dużo zabawy. Jak to mówią: co się wydarzyło podczas Kupalnocki, szybko zapomniane będzie. Zastukałam do drzwi Mieszka. – Wejdź! – usłyszałam jego głos. Otworzyłam drzwi i pewnym krokiem przekroczyłam próg. Nic się nie zmieniło, odkąd byłam tu jakiś miesiąc temu. Na środku ciągle stała ta sama wysłużona kanapa z obiciem w kratę

i równie stary fotel. Na niskim stoliku leżało kilka noży w skórzanych pochewkach. Poza tym pokój był pusty. Nie było tu telewizora ani radia. Poszarzałe ściany świeciły pustkami. Nie wisiał na nich żaden obrazek czy zdjęcie. To nie było zachęcające wnętrze. Weszłam do sypialni. Zastałam w niej tylko stojącą pod ścianą szafę i równo zasłane podwójne łóżko, na którym leżała niedbale rzucona czarna podkoszulka. Tutaj także nie było żadnych osobistych pamiątek. Zupełnie jakby Mieszko wprowadził się wczoraj, a nie kilka miesięcy temu. Otwarte drzwi z sypialni prowadziły do sporej łazienki wyłożonej brzydkimi, sinoniebieskimi, gdzieniegdzie poobtłukiwanymi kafelkami. Zobaczyłam, że Mieszko stoi obok zlewu i kończy się golić. Nie używał w tym celu jednorazowej maszynki, tylko najprawdziwszej brzytwy. Srebrne ostrze raz po raz zbliżało się do jego szyi, błyszcząc w słońcu. Nie zaciął się ani razu. Z drugiej strony, jeśli ma się tysiąc lat na ćwiczenie golenia, to chyba można się tego nauczyć. – Cześć – przywitałam się, przesuwając spojrzeniem po jego nagich umięśnionych plecach. – Witaj. Zaraz skończę.

Jego odbicie w lustrze posłało mi krótki uśmiech. Wróciłam do salonu i usiadłam na kanapie, z ciekawością przyglądając się nożom. Wzięłam jeden z nich, najmniejszy, do ręki. Był bardzo ciężki, ale poręczny. Wysunęłam go z pochwy. Ostrze było proste i bardzo cienkie. Czubkiem palca musnęłam końcówkę. O mało nie przecięłam skóry. Błądząc myślami wokół noży, krzyknęłam do Mieszka: – Nie masz w domu kuchni? Gdzie jesz? – Nie gotuję – odparł krótko. Przewróciłam oczami. Rozmowa z nim nie należała do najbardziej pociągających. – To gdzie jesz? – Na mieście. – W jakiejś restauracji? – usilnie próbowałam wydobyć z niego jakiekolwiek informacje na temat jego codziennego życia. – Zależy. Czasem ktoś mnie zaprasza na obiad. – A Mszczuja też zapraszają? Odpowiedział mi tylko jego niski śmiech. Mieszko zrobił w Bielinach prawdziwą furorę. Każda panna na wydaniu miała na niego ochotę. Nie dość, że przystojny niczym młody bóg, to jeszcze uczy się na żercę! To bardzo pewny zawód. Każda by chciała

takiego męża. Gdyby tylko troskliwe bielińskie matki zapraszające go na domowe obiady dowiedziały się, że wcale nie zamierza pojąć za żonę jednej z okolicznych panien... – Nie wstyd ci wpraszać się do ludzi na obiad? – zapytałam. – Sami zapraszają. Ja się nie wpraszam. – Taa… ty tylko korzystasz, nic nie obiecujesz – mruknęłam do siebie cichutko tak, by nie usłyszał. – Chociaż odkąd zauważono, że często do mnie przychodzisz, to zaproszeń na obiad zaczęło pojawiać się coraz mniej – wyznał. Parsknęłam śmiechem. Gdy polowaliśmy na wąpierza, mieszkaliśmy w chatce pośrodku lasu. Nie było tam prysznica, więc na kąpiele przychodziliśmy do jego mieszkania. Najwyraźniej zostaliśmy przyuważeni przez sąsiadów i plotki zdążyły już się rozprzestrzenić. – Co to za noże? – zapytałam, gdy stanął w pokoju. Na jego gładko ogolonej brodzie nie było nawet nitki zarostu. Włosami także powinien się niebawem zająć. Były trochę za długie. Pszeniczne proste pasma sięgały mu już prawie do połowy szyi.

Włożył czarną koszulkę, którą przed chwilą widziałam, i dopiero wtedy mi odpowiedział: – To sztylety. Są dla ciebie. Nauczę cię z nich korzystać. Idziemy. Zebrał noże i wrzucił do czarnego plecaka, który leżał na podłodze obok drzwi. Zarzucił go na ramię. – No chodź. Nie mamy całego dnia – popędził mnie. – Chcę, żebyś przed zmrokiem czegoś się nauczyła. – Ale jak to? – zapytałam, gdy dogoniłam go u dołu schodów. Odwróciłam się, zerkając na drzwi, które zatrzasnęłam. Nie zamknął ich na klucz. Najwyraźniej jako uczeń kapłana nie bał się złodziei. Chociaż z drugiej strony nie miał niczego, co warto byłoby ukraść. – Chcę, żebyś nauczyła się bronić – powiedział. – Może niebawem będziesz potrzebowała tej umiejętności. Poprowadził mnie na tył domu, gdzie zostawiłam samochód. Nieopodal na łące ciągnącej się za ogrodzeniem pasł się jego czarny ogier z białymi szczotkami – Nix. Parsknął zadowolony na nasz widok i potrząsnął masywnym łbem. – Chcesz jechać wierzchem czy samochodem? –

zapytał Mieszko. – Musisz sobie kupić auto – skwitowałam. – Proponowanie kobiecie jazdy na oklep nie jest w żadnym razie szarmanckie. Jaśnie panie, tak nie przystoi władcy. – W takim razie jedźmy twoim samochodem – mruknął, puszczając moje słowa mimo uszu. – Dokąd się wybieramy? – zapytałam, gdy już usadowiliśmy się w środku. – Pamiętasz leśniczówkę? Moje policzki pociemniały, gdy przypomniałam sobie tamte chwile, nasze polowanie na wąpierza i wspólną kąpiel w jeziorze, gdy Mieszko mnie odtrącił. – Jakże mogłabym zapomnieć… – burknęłam. Mieszko ledwie mieścił się do mojego małego, trzydrzwiowego opla. Kolana sterczały mu wysoko, chociaż siedzenie odsunął maksymalnie do tyłu. Wcisnęłam gaz do dechy, ale opel ledwo ciągnął pod górkę z takim obciążeniem. Zerknęłam na towarzysza podróży. Dwa metry samych mięśni, które siedziały obok mnie, skutecznie nadwerężały resory biednego auta. Miałam tylko nadzieję, że nie przechylimy się na jakimś zakręcie i nie sturlamy do rowu.

– Rzeczywiście muszę sobie kupić samochód – skwitował z niesmakiem. – Ten twój zaraz się rozpadnie. – Dlaczego nie masz auta? – Nie przejmuję się rzeczami doczesnymi. – Wzruszył ramionami. – Nie kolekcjonuję ich. Nie potrzebowałem samochodu, więc go nie kupowałem. – Czyli nie masz już chęci posiadania? – Zerknęłam na niego z ukosa. Jego usta powoli rozciągnęły się w uśmiechu. Wbijał spojrzenie w drogę, zupełnie jakby nie ufał mi jako kierowcy. – Nie, jeśli chodzi o materialne przedmioty. Kiedyś ważna była dla mnie ziemia. A teraz? Po co mi ona, gdy jestem nieśmiertelny? Przecież nie postawię domu i nie będę w nim mieszkał. – Ale już niedługo przestaniesz być nieśmiertelny – zauważyłam i posmutniałam. Obiecałam oddać mu kwiat paproci, chociaż wykonany z niego napar zabierze mu nieśmiertelność. Żadne z nas nie wiedziało, czy nie zabije go od razu. W przeciwieństwie do mnie Mieszko bardzo chciał umrzeć w Noc Kupały. Miał już dość tułania się po świecie. – Nie przestanę. Moje imię nigdy nie zostanie

zapomniane. Zawsze będę nieśmiertelny. Nieważne, czy kroki będę stawiać na tym świecie, czy na innym. Coś w tym było. Przecież jego twarz jest nawet nadrukowana na banknotach, a co czwarte nowo narodzone dziecko otrzymuje imię na jego cześć. – Czyli mówiąc krótko, nie stać cię na samochód? – zapytałam przekornie.

– Tego nie powiedziałem. Przez tysiąc lat można całkiem sporo odłożyć. Pokręciłam głową. Gdybym ja była nieśmiertelna i miała dużo pieniędzy, to żyłabym jak królowa. Ba! Może nawet kupiłabym sobie jakąś małą wyspę i naprawdę ogłosiła się tam królową. Albo poleciałabym w kosmos. Skoro nie mogłabym umrzeć, NASA z całą pewnością byłaby zachwycona moją kandydaturą na kosmonautę. Resztę drogi pokonaliśmy w ciszy. Następnie porzuciliśmy opla przy drewnianej barierce broniącej wjazdu na teren parku narodowego. Dalej musieliśmy iść pieszo. Przed wejściem w trawę podciągnęłam wysoko skarpetki i nałożyłam je na spodnie. Szeptucha już nie musiała martwić się o mój strój przeciwko kleszczom. Jakiś czas temu jeden z nich już mnie

ugryzł. Przestałam aż tak bardzo się ich bać. Postanowiłam, że jeśli tylko przeżyję obchody Nocy Kupały, to pobiegnę do najbliższego laboratorium i sprawdzę, czy mój organizm wytworzył przeciwciała przeciwko boreliozie. Wcześniej nie zamierzałam się tym martwić. Niemniej jednak skarpetki dalej podciągałam. Trochę z przyzwyczajenia i żeby komary mnie nie pogryzły. Z każdą kolejną wizytą w puszczy zakochiwałam się w niej coraz bardziej. Ta cisza przerywana szumem wiatru w koronach drzew, zapach, szelest zeschłych liści pod stopami, świergot ptaków! Coraz mniej się jej bałam. Gdy tylko znajdowałam się w środku, znikał strach przed kleszczami i cichły ostrzeżenia Mieszka na temat zdziczałych psów błąkających się po okolicy. Pozwoliłam, by dystans dzielący mnie od niego nieznacznie się zwiększył. Przymknęłam oczy, wsłuchując się w dźwięki natury. Nagle potknęłam się o wystający korzeń i poleciałam do przodu. Uderzyłam dłońmi o porośnięty mchem kamień. Na szczęście nic sobie nie zrobiłam. Mieszko odwrócił się, słysząc niespodziewany łomot za plecami, ale nie ruszył mi na pomoc.

– Nic ci nie jest? – zapytał tylko. – Nic, nic – odburknęłam, otrzepując spodnie. – Musisz bardziej uważać. – No nie gadaj! – mruknęłam do siebie pod nosem tak, by nie usłyszał. Miał tysiąc lat na naukę zasad savoir-vivre’u. Tysiąc bezpowrotnie zmarnowanych lat…

Dłonie mnie piekły. Zdarłam trochę skóry w miejscu, gdzie oparłam się o poszycie. Poczułam ulgę na myśl o tym, że jakiś czas temu zaszczepiłam się przeciwko tężcowi. Przestałam roztkliwiać się nad nastrojem panującym w lesie. Już mnie jakoś aż tak bardzo nie zachwycał w tej chwili. W końcu doszliśmy do leśniczówki. Skromny drewniany domek na tle drzew wyglądał jak żywcem wyjęty z bajki dla dzieci. Od razu skojarzył mi się z chatką babci, do której szedł w odwiedziny Czerwony Kapturek. Zerknęłam na towarzyszącego mi mężczyznę, który pasowałby do roli głodnego wilka z baśni. Nie weszliśmy do środka. Mieszko poprowadził mnie na łąkę na tyłach drewnianego domku, w pobliże małego jeziorka. Po tym jak utopiec złapał mnie w nim za nogę, przysięgłam sobie, że nigdy

więcej nie zanurzę w nim nawet palca u stopy. Teraz jednak zmieniłam zdanie. Musiałam obmyć ręce z brudu, a mogłam to zrobić tylko w jeziorku. Gdy pochyliłam się nad krystalicznie czystą taflą, zobaczyłam kijanki umykające w stronę szczelin pomiędzy pokrywającymi dno kamieniami. Zanurzając dłonie, ponownie przypomniałam sobie tamtą kąpiel na golasa w świetle księżyca. Chyba nie powinnam się burzyć na krajanów, którzy porzucali wstyd podczas obchodów Nocy Kupały. Nie byłam od nich lepsza. Nawet nie potrzeba mi było wymówki pod postacią Kupalnocki, żeby wejść na golasa do jeziora albo kochać się z mężczyzną na łące w środku puszczy. Zdecydowanie miałam w sobie słowiańskiego ducha. Chłodną wodą obmyłam zaczerwienione policzki. Mieszko niczego nie zauważył. Skupił się na rozkładaniu sztyletów na powalonym pniu drzewa. Obserwowałam go, kucając nad wodą. Gdy odwiedził mnie kilka dni temu w mieszkaniu, naszą rozmowę skończyliśmy w łóżku. Na szczęście wtedy miałam więcej oleju w głowie i zanim do czegokolwiek doszło, poinformowałam go, że wolałabym nie zachodzić w ciążę.

Spodziewałam się wielu rzeczy, ale nie tego, co od niego usłyszałam. Wyznał tym swoim grobowym tonem, że mogę się tego nie obawiać, bo napar z kwiatu paproci miał swoją cenę, której nie znała Ote. Mieszko nie mógł płodzić potomków. Zdziwiło mnie to. Przecież sam mówił mi kiedyś, że nieśmiertelność nie jest niczym przyjemnym, bo musiał patrzeć, jak umierają członkowie jego rodziny. Gdy o tym wspomniałam, odparł, że ród musiał przetrwać pod jego nazwiskiem, niekoniecznie za pomocą jego krwi. Byłam ciekawa, czy zemsta na władcy Wieletów zrekompensowała mu cenę naparu, ale nie zapytałam go o to. Szybko uciął rozmowę. Najwyraźniej nie chciał mojego współczucia, pewnie w ogóle go nie potrzebował. Gdy jednak teraz ponownie się nad tym zastanawiałam, działanie kwiatu paproci miało sens. Zapobiegało niekontrolowanemu przyrostowi populacji z jego genami. Dodatkowo ciekawe, co byłoby z nieśmiertelnością. Gdyby także się dziedziczyła, mogłoby to doprowadzić do nieciekawych konsekwencji. Byłam ciekawa, jak zareagowała Ote, gdy dowiedziała się, że przez swój napar zapewniła mu życie, ale pozbawiła możliwości posiadania syna.

Uśmiechnęłam się pod nosem na myśl o tym, jak musiała się czuć. Ponownie spojrzałam na spokojną taflę jeziora. Współczułam Mieszkowi. Był sam przez tyle tysiącleci, a teraz zamierzał samotnie umrzeć. Czy mogłam coś z tym zrobić? A może raczej – czy powinnam?

4.

Mieszko na próbę rzucił jednym ze sztyletów w stronę pnia drzewa rosnącego jakieś trzy metry od niego. Sztylet wbił się w brązową korę jak w masło. Rękojeść przez chwilę chwiała się na boki pod wpływem silnego uderzenia. Mężczyzna cofnął się o kilka kroków, zwiększając dystans. Rzucił jeszcze raz. Trafił niemalże w to samo miejsce. Ponawiał manewr kilkakrotnie do momentu, gdy skończyły mu się sztylety. Za każdym razem trafiał idealnie. – Gosia! – krzyknął, ponaglając mnie. – Co tam robisz? – Nic, nic. – Szybko wstałam i otrzepałam dłonie z kropli wody. – Będziesz mnie uczył rzucać nożem? – Po pierwsze, sztyletem, po drugie, nie. Patrzyłam, jak wyrywa sztylety i ogląda uważnie ich ostrza, szukając uszkodzeń. Rozłożył je na powalonym pniu i nakazał, bym podeszła bliżej. Humor odrobinę mi się pogorszył. Fajnie byłoby się nauczyć nimi rzucać. Byłabym jak ninja. Nagle komórka w mojej torebce zaterkotała

radośnie. – O! Mam tu zasięg! – zachwyciłam się. Ku zniesmaczeniu Mieszka rzuciłam się pospiesznie do telefonu. – Eee, to tylko powiadomienie z Facebooka. – Z czego? – Takiego portalu internetowego. Wiesz, co to internet? – Wyobraź sobie, że wiem, a teraz wracaj tutaj. Nie zostało już wiele godzin światła. Parsknęłam śmiechem, gdy wyobraziłam sobie Mieszka robiącego selfie komórką, gdy trzyma uciętą głowę wąpierza, a potem wrzucającego je na Facebooka albo inny portal społecznościowy. Innych zdjęć bym się po nim nie spodziewała. Nie dociekał, dlaczego się zaśmiałam, ale wyraźnie spochmurniał. Zupełnie jakby wyczuł, że w duchu się z niego naśmiewam. – Kupiłam sobie nowy telefon – poinformowałam go, wracając na swoje miejsce obok pnia. – Specjalnie po to, żeby łapać zasięg w lesie. Nawet internet tu dociera. Nie mogłam powstrzymać ogarniającego mnie zadowolenia. Już nigdy nie utknę w środku lasu,

zawsze będę miała przy sobie GPS. A nawet jeśli utknę, to zdołam zadzwonić po pomoc. – Gdybyś chciał mój numer, to chętnie ci podam – zaproponowałam i posłałam mu zalotny uśmiech. – Później – zbył mnie i wskazał dłonią na sztylety. – Wybierz, który najlepiej leży ci w dłoni. – To nie dasz mi wszystkich? – zdziwiłam się. – Wszystkie są twoje, a teraz wybierz jeden, który najlepiej leży ci w dłoni. – Co prawda oczekiwałam, że pierwszym błyszczącym prezentem, jaki dostanę od mężczyzny, będzie jakiś naszyjnik czy pierścionek, a nie nóż, ale nie będę wybrzydzać – powiedziałam i puściłam do niego oko. – Sztylety. Są srebrne. Powinny działać na większość demonów – powiedział, zdając się nie słyszeć mojej ostatniej uwagi. – Ale masz dzisiaj humorek… Wzięłam do ręki największy sztylet. Za ciężki. Najmniejszy z kolei wydawał mi się jakiś podejrzanie lekki w porównaniu z tamtym. Niemniej jednak najbardziej mi pasował. W końcu po kilku próbach wybrałam ten najmniejszy. – Czyli mówisz, że to nie są noże, tylko sztylety,

tak? A co to za różnica?

– Sztylet to mniejsza wersja miecza. Ma dwusieczną głownię, a rękojeść zaopatrzona jest w jelec. Służy do zadawania ran w bezpośredniej walce. Nic nie zrozumiałam i chyba było to po mnie widać. Ponownie zaczęłam się zastanawiać, który wybrać. Najmniejszy najlepiej leżał mi w dłoni, ale z kolei ten średniej wielkości był ładniejszy. – Już? – spytał niecierpliwie. – Spieszysz się gdzieś? – burknęłam i zostałam przy najmniejszym, doszedłszy do wniosku, że przecież nie o estetykę tu chodzi. – Nie. Przepraszam. Złap go tak. Chwyciłam go niczym różdżkę za rękojeść owiniętą skórzanym rzemieniem. – Tak trzymasz ostrze, gdy chcesz nim rzucić – poinstruował mnie. – Ale mówiłeś, że nie będziesz mnie uczył rzucać. – Nie będę, bo jeszcze zrobiłabyś sobie krzywdę. Poza tym sztylety są źle wyważone do rzutów. Mówię ci to na wszelki wypadek. Teraz złap go mocniej i obejmij rękojeść. Doskonale. Ostrze błysnęło w słońcu, oślepiając mnie na

chwilę. – Stań na rozstawionych nogach. Jedna noga do tyłu, ta silniejsza. Zaprzyj się. Kolana lekko zgięte. Stanął za mną. Poczułam jego duże dłonie na mojej talii, biodrach, nogach i ramionach, gdy usiłował mnie ustawić we właściwej pozycji. Znowu zrobiło mi się gorąco. Mieszko stanowczo miał na mnie zły wpływ. Odepchnęłam od siebie wszystkie zbereźne myśli. To nie była właściwa pora. – Teraz się nie przewrócisz – skwitował zadowolony. – A w każdym razie nie powinnaś. – Masz dużo wiary w moje możliwości… – burknęłam. – Widziałem cię w akcji. Opuściłam rękę. Zniesmaczony klasnął w dłonie, stając naprzeciwko mnie. – Pozycja! – krzyknął. Odruchowo uniosłam z powrotem dłoń. W Mieszka najwyraźniej wstąpił duch dawnego wojownika, który najszczęśliwszy był, gdy ociekał krwią swoich wrogów. Mężczyzna ugiął nogi w kolanach i lekko się zgarbił. Po plecach przebiegł mi dreszcz. Wolałam, gdy nie patrzył na mnie z taką

pustką w oczach.

Przez jakieś dwie godziny pokazywał mi, jak robić kroki, jak się nie przewrócić, jak próbować wymknąć się przeciwnikowi, gdy ten mnie złapie. Dość szybko od tych skoków zlał mnie pot. Gdy już myślałam, że zrobimy przerwę, zawołał, stając naprzeciwko mnie: – Zaatakuj mnie! – Nożem?! A jeśli zrobię ci krzywdę?! – pisnęłam. – Nie możesz. Moje rany od razu się zasklepią. – Ale cię zaboli. – Nie zaboli. Atakuj. Zobaczymy, jak bardzo zły jest twój refleks. – Wypraszam sobie! – burknęłam. – W ogóle czemu wcześniej nie powiedziałeś mi, że będziemy się bić? – Nie chciałem, żebyś się przestraszyła. Jeszcze nałykałabyś się niepotrzebnie jakichś leków. Zdecydowanie nie miał o mnie najlepszego zdania. Z drugiej strony wiele bym teraz dała za chociażby uspokajającą herbatkę z melisy. – Dalej. Zaatakuj mnie – zachęcał. Jego usta rozciągnęły się w krzywym uśmiechu. Oczy pozostały puste. To ja miałam go zaatakować, a nie on mnie, a mimo to poczułam się w tej chwili

jak mysz obserwowana przez kota. Włosy na karku stanęły mi dęba. Nie wiem, jakim cudem władca Wieletów Drogowit nie uciekł z wrzaskiem, stając naprzeciwko Mieszka podczas ich pierwszej potyczki. Ja miałam na to ochotę, mimo że Mieszko wcale nie chciał mi zrobić krzywdy. Po prostu było w nim coś… przerażającego. Nabrałam powietrza i z krzykiem rzuciłam się na niego. Wytrącił mi sztylet z dłoni jednym pacnięciem swojego wielkiego łapska. Następnie, zanim się zorientowałam, podciął mi nogi, złapał za przód bluzki i rzucił mną o ziemię. Dość delikatnie, ale jednak niespodziewanie uderzyłam pupą i plecami o podłoże. Usiadł na mnie okrakiem i oparł rękę na mojej klatce piersiowej. Wiem, że nie opierał się z całej siły, ale i tak było mi duszno. – Masz bardzo zły refleks. Gdybym był wąpierzem, leżałabyś teraz z rozerwanym gardłem – poinformował mnie. – To nie fair. Pierwszy raz w życiu kogoś atakowałam – zaprotestowałam. – I złaź ze mnie! Jesteś ciężki! Posłusznie wstał i podał mi dłoń. – Całą swoją siłę zużyłaś na ten niepotrzebny krzyk, a potem po prostu pobiegłaś przed siebie.

Walcząc wręcz, musisz mieć w głowie ułożoną jakąś strategię ataku. Musisz przewidzieć ruch przeciwnika – zaczął się mądrzyć. – Zupełnie zapomniałaś o wszystkich krokach, których przed chwilą cię nauczyłem. Podniosłam sztylet leżący kilka metrów dalej i pomasowałam nadgarstek, który nadal trochę bolał po tym, jak Mieszko uderzył w niego, by wytrącić mi broń. – To nie był twój pierwszy raz. Pamiętasz, jak zaatakowałaś mnie kiedyś latarką? – zapytał, stając naprzeciwko mnie i przyjmując pozycję bojową. – Nie spodziewałem się tamtego ataku, więc ci się udał. Znowu musisz mnie zaskoczyć. – Niby jak? – burknęłam, machając swobodnie sztyletem i idąc w jego stronę. – Przecież stoisz tutaj i mnie do tego namawiasz. Niby jak mam cię zaskoczyć?! – Musisz… – zaczął, ale nie zdążył skończyć, bo się na niego rzuciłam. Doskoczyłam do niego, markując skok w innym kierunku, i na oślep machnęłam sztyletem na wysokości jego brzucha. Błyskawicznie odskoczył do tyłu, przez co musiałam dać kolejny krok do przodu. Złapał mnie za dłoń ze sztyletem i wykręcił. Wrzasnęłam, ale nie wypuściłam broni. Kopnęłam go

z całej siły w kolano. Nie zrobiło to na nim żadnego wrażenia. Nawet się nie skrzywił. Pociągnął mnie w swoją stronę i przewrócił na ziemię. Wiłam się jak piskorz, gdy usiłował złapać mnie za wolną rękę. Zdzieliłam go na odlew w twarz, a potem rąbnęłam pięścią w brzuch. Miałam wrażenie, że połamałam sobie wszystkie palce. Unieruchomił mi ręce nad głową, a nogami objął moje, żebym nie mogła mu się wyrwać. Znowu leżałam pod nim. – Cholera! – syknęłam zaczerwieniona z wysiłku. – Dobrze! – Uśmiechnął się z uznaniem. Nasze twarze oddalone były o kilka centymetrów. Lód w jego oczach zniknął. Zobaczyłam ciepłe iskierki. Rozchyliłam usta zaczarowana tym spojrzeniem. – Jeszcze raz? – zapytał. – Masz siłę? – Teraz to dopiero ci dokopię – powiedziałam. Podniósł się bez żadnego wysiłku i podał mi dłoń. Majowe słońce bardzo mocno grzało w nasze głowy. Miałam na sobie tylko podkoszulkę, ale i tak czułam, jak pot strużkami spływa mi po plecach. Męczyłam się w dżinsach niemiłosiernie, ale cieszyłam się, że kazał mi je włożyć. Wolałabym nie tarzać się po ziemi w sukience, z majtkami na wierzchu.

Zwłaszcza że znowu nieopatrznie włożyłam te ulubione z Hello Kitty… Muszę, po prostu muszę iść do sklepu kupić sobie porządne majtki, których nie będę się wstydzić. Odłożyłam sztylet na ziemię i rozpuściłam włosy związane do tej pory w koński ogon. Przeszkadzały mi w walce, bo wpadały do oczu. Zaplotłam szybko gruby warkocz i odrzuciłam go na plecy. Przynajmniej nie będzie rozwiewał go wiatr. Mieszko podał mi butelkę wody, którą przyjęłam z wdzięcznością. Jednak zatrzymałam się w połowie ruchu, zanim upiłam choćby łyk. – Miałam dzisiaj kontakt z dzieckiem chorym na mononukleozę – oznajmiłam. Nic nie odpowiedział. Posłał mi tylko zdziwione spojrzenie. Najwyraźniej także zrobiło mu się gorąco, bo ściągnął podkoszulek. Jak na zawołanie dostałam rumieńców. – Wiem, że to moja wyobraźnia, ale już czuję, jak zaczyna mnie boleć gardło – westchnęłam, nakręcając powoli spiralę swojej hipochondrii. – Możesz pić spokojnie. Mnie nie zarazisz – oświadczył. – Ach, tak, wiem. – Posłusznie upiłam łyk. – To

o siebie się martwię. Wiesz, na podłożu tej choroby może rozwinąć się chłoniak. Nie chcę umrzeć na chłoniaka… Pokręcił głową. – Za jakiś miesiąc dwa antagonistyczne bóstwa będą usiłowały cię zabić, a ty martwisz się, czy za ileś tam lat umrzesz na raka? Wyraźnie słyszałam bezgraniczne zdumienie w jego głosie. – No co? Trzeba myśleć przyszłościowo – zaperzyłam się. – Ja zawsze mam plan na co najmniej pięć lat w przód. Przecież może się tak zdarzyć, że jakimś cudem przeżyję Noc Kupały, czyż nie? – Chciałbym, by tak się stało, Gosiu. Naprawdę. Odłożyłam wodę i nie mówiąc ani słowa, doskoczyłam do niego z wyciągniętym sztyletem. Bez wysiłku złapał mnie za prawy nadgarstek i przyciągnął do siebie. Kopnęłam go w piszczel i szybko wyprostowałam się, uderzając czubkiem głowy w jego podbródek. Stęknął, gdy jego zęby głośno zadzwoniły o siebie. Miałam nadzieję, że nie odgryzł sobie przy okazji języka. Korzystając z jego chwilowego roztargnienia, szybko przełożyłam sztylet do lewej dłoni i przycisnęłam ostrze do jego

brzucha. – Nie żyjesz! – wykrzyknęłam zadowolona z siebie. – No proszę, proszę. – Odsunął się zadowolony. – Bardzo szybko robisz postępy. Myślałem, że pół dnia będę musiał rzucać tobą o ziemię, zanim odważysz się mnie mocniej uderzyć. – No co ty, przecież ja jestem taka… – urwałam gwałtownie, gdy zauważyłam, że ostrze sztyletu ocieka krwią. Jeden rzut oka na jego brzuch wystarczył, bym zobaczyła, skąd się wzięła. Miał kilkucentymetrowe rozcięcie na skórze tuż nad pępkiem. Krew spływała z rany obficie. Z kolei ja poczułam, jakby cała krew odpłynęła mi z twarzy. – O nie! Jesteś ranny! – Rzuciłam ostrze na ziemię i doskoczyłam do niego. – Trzeba to szybko zdezynfekować. Przepraszam! Myślałam, że tylko cię dotknęłam tym sztyletem. Nie podejrzewałam, że jest taki ostry! Złapał mnie za ramiona i delikatnie od siebie odsunął. – Spokojnie! Nic mnie nie boli. Zostaw. Zaraz się zarośnie. – Przecież masz nacięcie długie na jakieś pięć centymetrów! Jak może nie boleć?!

– Trochę szczypie. Gorzej, że pobrudzę spodnie. Podszedł do plecaka i wyciągnął z niego mały, czarny ręcznik. Przyłożył go do brzucha, usiłując zatamować krwawienie. – Nie martw się – próbował mnie uspokoić. – Zobacz. Odsunął ręcznik, w który wsiąkła większość krwi rozsmarowanej po jego brzuchu. Nacięcie, które zrobiłam, było już znacznie mniejsze. Na moich oczach powoli się zasklepiało. Nie minęło nawet kilka minut, a po ranie nie było śladu. Nie została nawet mała blizna. Dotknęłam palcem miejsca, w które przed chwilą go zraniłam. Skóra była gładka i ciepła. Jedynie czerwonawe zabrudzenie świadczyło o tym, że przed chwilą wartko płynęła tędy krew. – Niesamowite – westchnęłam. – Ale ci zazdroszczę! Kiedy ja obetrę nogi w nowych butach, to boli mnie przez tydzień. Mieszko podniósł rzucony przeze mnie sztylet i wytarł go ręcznikiem. Podał mi broń. – Masz jeszcze siłę? – zapytał. Pokręciłam głową. Czułam, że jutro będę miała zakwasy w mięśniach, o których istnieniu nawet nie miałam pojęcia. Wsunęłam sztylet do pochewki. Nie

wiedziałam, co mam z nim teraz zrobić.

– Naprawdę chcesz mi je dać? – upewniłam się. – Musisz mieć coś do obrony. Wątpię, aby pieprzniczka ocaliła ci życie. Żeby to chociaż był gaz pieprzowy! Popatrzyłam na niego bezradnie. – Ale ja nic dla ciebie nie mam – powiedziałam.

– Niczego w zamian nie oczekuję. – Mam likier malinowy w samochodzie! – wykrzyknęłam tknięta tą światłą myślą. – Produkcji szeptuchy. Skrzywił się. – Za słodki. Wolę jej nalewkę z czarnego bzu. Tym razem ja się skrzywiłam. Zdrowotna nalewka z kwiatów czarnego bzu była bardzo mocna, wytrawna. Spirytus zabijał bakterie i połowę komórek wątroby za jednym zamachem. Zdecydowanie preferowałam słodkie likiery, ewentualnie miód pitny. Mieszko podszedł do jeziorka. Zmoczył ręcznik i starł dokładnie zacieki z krwi, które miał na brzuchu. W międzyczasie nie przestawał mnie pouczać. Za punkt honoru wziął sobie wbicie mi do głowy, że sztylet muszę zawsze mieć przy sobie,

przytroczony do paska. Gdy zapytałam, gdzie niby mam go schować, kiedy będę w sukience, nie potrafił mi odpowiedzieć. Na szczęście nie chciał już więcej ćwiczyć. Odwiozłam go do domu, a potem wróciłam do Kielc. Przez całą drogę błądziłam daleko myślami. Nie pocałowaliśmy się dzisiaj na dzień dobry ani na do widzenia. Nie trzymaliśmy się za ręce. Nie dzwoniliśmy do siebie. Po tamtej nocy w moim mieszkaniu Mieszko też uciekł pospiesznie, tłumacząc się jakimś obrządkiem, którego musiał dopilnować, bo Mszczuj pewnie będzie pijany. Zaczęłam się zastanawiać, kim dla niego jestem. Jak zaznaczył, nic mi nie obiecywał. Sama też nie potrafiłam stwierdzić, kim on jest dla mnie. Czy ja w ogóle chcę, żeby kimś był, skoro zamierza się zabić?

5.

Jak burza wpadłam do kuchni i zapaliłam świetlówkę na suficie. Byłam już spóźniona! Z samego ranka miałyśmy iść z Babą Jagą na spacer po lesie, by zebrać trochę ziół. Moja mentorka postanowiła zmusić mnie do stworzenia własnego zielnika, który systematycznie będzie oceniać. Chyba łudziła się, że w ten sposób zacznę wreszcie rozróżniać ziółka. Niestety wczoraj po południu szeptucha postanowiła przekopać grządki. W efekcie, jak sama zdiagnozowała, połamały ją korzonki. Zadzwoniła do mnie o piątej rano, że nie da rady w ogóle przyjść do pracy, bo grzeje kości poduszką elektryczną, którą ode mnie dostała w prezencie. Niezły postęp jak na kogoś, kto do bolących miejsc przykładał wcześniej rozgrzane na piecu kamienie zawinięte w ręcznik. Chociaż nie powinnam narzekać na kamienie. Opowiedziała mi też uroczą w jej mniemaniu historię, jak to kiedyś do tych celów używano świeżo wyprodukowanego psiego lub krowiego łajna. To ja już wolę kamienie. Dzisiaj czekał mnie całkowicie samotny dzień

w chacie szeptuchy. Ba! Ja miałam być dzisiaj szeptuchą! Zupełnie bez nadzoru będę wydawać ludziom syrop z sosny i radzić, co zrobić, by rozkochać w sobie mężczyznę. Hm… nikt nie zauważy, jeśli wezmę ze sobą stetoskop… Niestety po telefonie od szeptuchy nieroztropnie wyłączyłam budzik i jeszcze na chwilę przytuliłam policzek do poduszki. Dlatego byłam już bardzo spóźniona. Nie miałam najmniejszej szansy, żeby zdążyć na spacer do lasu przed pacjentami. Istniało też spore prawdopodobieństwo, że pierwszy klient będzie musiał na mnie poczekać. Byłam tak zaaferowana spóźnieniem, że zupełnie zapomniałam, że Sława leczy w kuchni swoje przepicie. Poprzedniego wieczoru moja niegdyś najlepsza przyjaciółka, zataczając się, wpadła do mieszkania. Nie widziałam jej tydzień z hakiem. Mimo że obchody Rusałczego Tygodnia dawno dobiegły końca, ona wciąż biegała gdzieś po lesie, pijąc na umór. Wróciła do domu późno w nocy rozbawiona do granic możliwości i od tamtej pory piła gorzką herbatę, a w przerwach wymiotowała w łazience. Silne mdłości nie pozwalały jej się położyć nawet na chwilę. – Nie! – pisnęła. – Zgaś to światło! Razi!

Przed Sławą stała w kubku gorąca gorzka herbata, ale wydawała się jej w ogóle nie zauważać. Obejmowała głowę rękami i cichutko do siebie pojękiwała. Tatuaż przedstawiający kwiaty powoju wyróżniał się na jej pobladłej skórze. Nie miała już zielonkawych włosów. Znowu je przefarbowała. Tym razem na płomienną czerwień. Świeża farba kłuła w oczy intensywnym kolorem.

– Ciągle masz kaca? Nie mogłam w to uwierzyć. – Chyba tak – jęknęła. – Za dużo wypiłam. Nie raczyłam tego skomentować. Posłusznie zgasiłam świetlówkę, ale odsunęłam zasłonkę, żeby coś widzieć. Szybko zaczęłam przygotowywać sobie kanapki, które zamierzałam zabrać ze sobą do pracy. Nie miałam teraz czasu na śniadanie. – A co tam między tobą a Mieszkiem? – zapytała, uchylając jedno przekrwione oko. Wzruszyłam ramionami i syknęłam, gdyż mało brakowało, a odcięłabym sobie czubek palca w trakcie krojenia ogórka. – Znalazł mnie w lesie kilka dni temu – wyznała. – Zmusił, żebym powiedziała, gdzie może cię znaleźć. – Zmusił cię?

– Powiedzmy, że był wyjątkowo przekonujący. – Ale nic ci nie zrobił? – Odwróciłam się do niej. – Nie, nawet mnie nie dotknął – żachnęła się. – Był tylko trochę przerażający. Miałam wrażenie, że jeśli nie powiem mu tego, co chce usłyszeć, to skręci mi kark. Wiesz, o co mi chodzi? Zupełnie jakby świerzbiły go ręce. Jakby szukał odpowiedniego pretekstu.

Rozumiałam, o czym mówiła. Widziałam, jak się zachował wobec utopca. Nie miał żadnych oporów przed sprawianiem mu bólu. – Usiłowałam z niego wyciągnąć, co się stało, ale nic nie chciał powiedzieć. Był tutaj? Przyszedł do ciebie? – Tak. – Wróciłam do przygotowywania kanapek i odwróciłam się do niej plecami. Już dawno powinnam była wyjść. Nie miałam czasu na pogaduszki. – I co? – dobiegło mnie jej pytanie. – Nic. – Gosia, ty się na mnie złościsz? Nóż wypadł mi z ręki, mijając o centymetry moje palce. Znowu się do niej odwróciłam. – Sława, nie udawaj głupiej – warknęłam. – A jak

mam się nie złościć? Zaskoczona wytrzeszczyła na mnie przekrwione oczy. – Okłamywałaś mnie przez te wszystkie lata! – żołądkowałam się dalej. – Usiłowałaś mi wmówić, że jesteś moją najlepszą przyjaciółką, a tymczasem szpiegowałaś mnie dla Świętowita. Ależ musiałaś się męczyć, co? I znosić te moje narzekania na studia, przyszłą pracę. Czy może cię to bawiło? Co? Bawiłaś się moim kosztem? No i stało się. Powiedziałam wszystko, co leżało mi na wątrobie. A następnie? A następnie się popłakałam, jak przystało na prawdziwą beksę. Łzy jak grochy leciały mi po policzkach, a ramiona trzęsły się od szlochu. Wszyscy mnie zdradzili. Mama miała rację, gdy mówiła mi kiedyś, że tylko na rodzinę można zawsze liczyć. Wiele bym dała za to, by się teraz do niej przytulić. – Gosiu… – Sława skamieniała z rozdziawioną buzią. – Co? – zawyłam, gorączkowo wycierając nos kuchennym ręcznikiem w kwiatki. – Ty wszystko przeinaczyłaś! – wykrzyknęła, a następnie złapała się za głowę, jakby ten krzyk

sprawił jej zbyt wiele bólu. – Nie zaprzeczam, że śledziłam cię na zlecenie boga i że początkowo wszystko miało być ukartowane. Jednak, Gosiu, ja cię naprawdę polubiłam! Myślę, że gdybyś żyła w moich czasach, to z całą pewnością byłybyśmy najlepszymi przyjaciółkami, razem doiłybyśmy krowy i tak dalej. Wysmarkałam się donośnie w odpowiedzi. – Słuchaj, rozumiem, że teraz możesz mi nie ufać. – Skrzywiła się. – Na hydraulika też już będę inaczej patrzeć… – Ach, no tak. Pan Dareczek. Zapomniałam o nim. Sława wstała z krzesła i podeszła do mnie. Chciała wziąć mnie za rękę, ale zmieniła zdanie, gdy zauważyła, że trzymam w niej kompletnie przesiąknięty smarkami papierowy ręcznik. Poklepała mnie po ramieniu. – Ja naprawdę uważam cię za przyjaciółkę – wyznała. – Nie mogłam nigdy powiedzieć ci o sobie całej prawdy i to naprawdę nie było fajne. Wierz mi, wiele było chwil, kiedy o mało co się przed tobą nie wygadałam, kiedy chciałam się zwierzyć. Czasami ledwo mogłam się powstrzymać. Ciężko było ukrywać, kim jestem. – Niewątpliwie trupem.

Posłała mi pełne politowania spojrzenie. – Masz jakiegoś hopla na tym punkcie – skwitowała. – Proszę cię, nie złość się na mnie. Nie może być tak jak wcześniej? – Na razie mam wrażenie, że życie przewija mi się tylko przed oczami, że stoję z boku i patrzę na to wszystko – westchnęłam. – To zupełnie jak zły sen, z którego nie mogę się obudzić. Wstaję z łóżka, jem, idę do pracy, uśmiecham się do ludzi, rozmawiam z nimi, a w środku? W środku płaczę albo nie czuję nic poza zdumieniem. Sława przytuliła mnie do siebie. Pachniała deszczem, ziemią i świeżymi kwiatami. Ten zapach był niezwykle kojący. Przez chwilę poczułam się, jakbym nie stała we własnej kuchni, tylko w środku puszczy. – Jestem tu dla ciebie – wyszeptała. – Gdybyś mnie potrzebowała, wystarczy tylko słowo. Służę Świętowitowi, bo muszę. To dzięki niemu chodzę po tym świecie, muszę być wobec niego lojalna. On bardzo chce dostać ten kwiat. Każe pilnować cię na każdym kroku. To by tłumaczyło, skąd Radek, płanetnik, wziął się w środku lasu, gdy akurat szukałam podwózki. – Muszę mówić mu, co robisz i z kim. Nie znaczy

to jednak, że czasem nie mogę czegoś ukryć – kontynuowała. – W końcu zawsze mogę zapomnieć o czymś powiedzieć. – Zrobiłabyś to dla mnie? – zdziwiłam się i trochę odsunęłam. – Jesteś… tak naprawdę moją jedyną przyjaciółką. Polubiłaś mnie za to, jaka jestem, a może raczej, jaka byłam, gdy ciągle jeszcze żyłam. Ci, którzy wiedzą, że jestem rusałką, mają tylko taki mój obrazek w głowie. Niby mogę się z nimi naprawdę przyjaźnić. Inne rusałki są spoko, ale większość ma solidne problemy psychiczne. Mówię ci. – Wzdrygnęła się. – Chociaż ciężko oczekiwać po nich czegoś innego. Większość została zamordowana, a przez następne stulecia sama beztrosko mordowała. To może wypaczyć. Ty za to widziałaś we mnie człowieka i tak mnie traktowałaś. – Mówisz, że właśnie przytulam szaloną morderczynię? – Tylko nie szaloną. Wypraszam sobie. – Odsunęła się ze wstrętem. – Obsmarkałaś mi podkoszulek. – Sorry. Mam niebywale drożne zatoki. Łatwo się opróżniają. – Uch, ohyda. A teraz wyspowiadaj mi się szybko, o co chodzi z tym Mieszkiem.

– Nic. Twój czar chyba zadziałał. Co to było? Sława wróciła na swoje miejsce za stołem i upiła łyk gorzkiej herbaty. Skrzywiła się i ze wstrętem zajrzała do wnętrza kubka. – Nic takiego. Trochę magii miłości. Głównie poprawia nastrój. Ale pamiętasz? Mówiłam ci wtedy, że działa wyłącznie w sytuacji, gdy dwie osoby coś do siebie czują. Nie zadziała, kiedy tylko się przyjaźnią. Musi być między nimi napięcie, niewypowiedziane słowa, niepostawione kroki. Tylko wtedy rusałcza miłość się sprawdza. My pobudzamy wyobraźnię. – Postukała się palcem w głowę. – Czyli zadziałało? – No zadziałało, przecież ci mówię. – O bogowie! I jak było? Jej kac chyba zniknął w magiczny sposób, gdy tylko zaczęłyśmy rozmawiać o seksie. Można się było tego po Sławie spodziewać. – Chyba okej – powiedziałam wymijająco, ale błogi uśmiech na twarzy raczej mnie zdradził. – O nie, nie, nie! Ja tu sobie życzę natychmiast wszystkich pikantnych szczegółów. Mieszko od dawna rozpalał moją wyobraźnię. Wszystkie rusałki na niego lecą. Dużego ma? Podobno jeśli facet ma duże stopy, to ma dużego, a Mieszko ma duże stopy!

Przyjrzałam się!

– Nimfomanka… Nic ci nie powiem. – Zaczerwieniłam się. – Oj, no weź! – Nie. – A w ogóle to co jest między wami? Jesteście teraz parą?

Najwyraźniej postanowiła zmienić taktykę. – Nie wiem, kim jesteśmy – westchnęłam. – Cytując Mieszka: „nic ci nie mogę obiecać”. – On jest trochę dziwny. – Zacmokała. – A może go takie rzeczy już nie bawią? Przez te tysiąc lat pewnie miał mnóstwo kochanek i nałożnic. Nałożnica. Fajnie… tego określenia jeszcze nie brałam pod uwagę w swoich nieciekawych rozmyślaniach. – Dzięki, Sława, ty to umiesz pocieszyć. – Po prostu to rozważ. – Poklepała mnie lekko po ramieniu. – Przecież nie będzie się zachowywał jak taki na przykład Radek. Nie będzie pisał do ciebie SMS-ów i zabierał do kina, żeby wyżreć ze wspólnego pojemnika cały popcorn, zanim się spostrzeżesz. Czyżby sama miała takie wspomnienie po randce

z Radowitem? – A jakie ma upodobania? W końcu to władca. Lubi dominować? – Sława! – krzyknęłam oburzona. – Ech, ale jak byłaś trochę sztywna, tak nadal jesteś. – Mówiąc to, siorbnęła donośnie herbatę. – Czyli mówisz, że otaczają mnie teraz szpiedzy? – westchnęłam, zmieniając temat. – No niestety tak, ale mogę ci zdradzić, kto jest kim, żebyś się nie zdziwiła. – Puściła do mnie oko. – Dawaj. – Ja jestem rusałką, Radek to płanetnik. Borka i Tomira są wiłami, a Żywia południcą. To wiele tłumaczyło. Między innymi to, dlaczego gdy Borka i Tomira zaczynają tańczyć, hipnotyzują wszystkich swoimi ruchami. Biedna Żywia. Najwyraźniej spalona na skwarkę skóra to nie zasługa solarium. Ha! Wiedziałam! Od początku nie podobali mi się przyjaciele Sławy. Wszyscy zachowywali się dziwnie. – Niezłą masz paczkę znajomych. – A dziękuję. – Ucieszyła się, nie wyczuwając w moich słowach ironii. – A z tych mniej mi znanych to pan Dareczek, który jest utopcem. Poza tym biega

tu jeszcze kilka istot, ale ich jeszcze nie miałaś okazji poznać. To może nie będę ci psuła niespodzianki. – Chyba nie przepadam za takimi niespodziankami. Moje spojrzenie błądziło bezmyślnie po ścianie do momentu, gdy zatrzymało się na krzywo powieszonym zegarze. – O nie! Jestem spóźniona! – wykrzyknęłam. – Muszę iść do pracy! – Gosia! – Sława zatrzymała mnie w drzwiach. – Wiem, że możesz się w nim zakochać. Tylko pamiętaj, że on tak jak pozostali chce jedynie dostać kwiat. Musisz myśleć o sobie! Nie daj mu się zwieść. Kiwnęłam głową i wybiegłam, zostawiwszy swoje kanapki w kuchni, ale o tym przypomniałam sobie dopiero, gdy dojechałam pod chatkę szeptuchy.

6.

Na szczęście przed chatą szeptuchy nie czekał na mnie żaden wściekły klient z pretensjami. Zaparkowałam opla na poboczu i potoczyłam spojrzeniem po ciemnej ścianie drzew rozciągającej się za łąką. Z daleka przymglony las sprawiał posępne wrażenie. Po plecach przebiegł mi dreszcz. Nie miałam ochoty dzisiaj się do niego zbliżać. W przeciwieństwie do Baby Jagi nie cierpiałam pracować w półmroku, nawet jeśli miałoby to dodawać wszystkiemu, co mówię, pewnej aury tajemniczości. Od razu po wejściu do chatki szybko otworzyłam wszystkie okiennice. W izbie panowała dziwna, nietypowa cisza. Na kuchni nie bulgotała żadna nowa zupa, ogień w piecu nie buzował, strzelając iskrami, a w powietrzu unosił się tylko zapach kurzu. Zupełnie jakby bez szeptuchy to miejsce traciło swojego ducha. Gałgan także gdzieś przepadł. Najprawdopodobniej chodził po łące, polując na polne myszy, które często przynosił Jadze w prezencie. Codziennie kładł pod jej krzesłem lekko

nadgryzione truchła z wyrazami swojej szczerej, kociej miłości. Baba Jaga wyjaśniła mi kiedyś, że wbrew panującej na wsi opinii koty polują naprawdę dobrze tylko wtedy, gdy gospodarz je karmi, gdyż są urodzonymi mordercami, które zabijają dla zabawy. Tylko że muszą mieć siłę, by czyhać na niczego nieprzeczuwające ofiary. W związku z tym, mimo że udawała, że nie cierpi śmierdziela, przekarmiała Gałgana niemiłosiernie i ciągle wynajdywała dla niego nowe smakołyki. Wywietrzyłam izbę i z nudów przetarłam kurze. Nie wiedziałam, co mam ze sobą zrobić. Pewnie powinnam siedzieć twardo na krześle, czekając, aż ktoś do mnie przyjdzie, ale korciło mnie, żeby pójść na drugą stronę drogi i odwiedzić chorą Babę Jagę. Nie, na pewno nie ucieszyłaby się z mojej wizyty. Tylko zganiłaby mnie za to, że nie pilnuję interesu. Zupełnie jakby ktoś miał odwagę ją okraść, myślałby kto. Moje rozważania przerwało ciche stukanie do drzwi. Gdy biegłam je otworzyć, o mało nie wywaliłam się jak długa o torbę, którą nieopatrznie położyłam koło swojego krzesła. – Dzień dobry – wykrzyknęłam szczęśliwa, że ktoś

wreszcie przyszedł. Na oko pięćdziesięcioletni mężczyzna za drzwiami wyraźnie zmartwił się, gdy mnie zobaczył. – Dzień dobry, serdecznie zapraszam! – Wskazałam gestem wnętrze chaty. – W czym mogę pomóc? – A nie ma Babuleńki? – zapytał. Wszedł do środka, ale zamiast usiąść na krześle, stanął tylko obok stołu, przestępując z nogi na nogę. Postanowiłam nie tracić zimnej krwi. – Proszę usiąść. W czym mogę panu pomóc? – Posłałam mu profesjonalny uśmiech. – Wolałbym z Babuleńką… – Jest chora. Proszę się jednak nie martwić. Jestem tu dla pana. Co złego się dzieje? W czym mogę pomóc? Mężczyzna powoli usiadł. Cały czas przestraszony wytrzeszczał na mnie oczy. Z minuty na minutę robił się coraz bardziej czerwony. Podejrzane. Wiem, że nie mówię w gwarze i nikt mnie nie przekona do założenia na głowę kwiecistej chustki, no ale bez przesady. Nie jestem chyba aż taka straszna! Zresztą włożyłam dzisiaj sukienkę z motywem kwiatowym, żeby sprawiać lepsze wrażenie.

Powinno w zupełności wystarczyć wszystkim spragnionym tradycji. – W czym mogę pomóc? – powtórzyłam. – Proszę się nie wstydzić. Mruknął coś niezrozumiałego pod nosem. Powoli zaczynałam tracić cierpliwość. – Nie usłyszałam. Proszę mówić głośniej. – Bo kuśka nie staje… Profesjonalny uśmiech na moich ustach nawet nie zadrżał – byłam z tego bardzo dumna. – Od kiedy są problemy z potencją? – zapytałam rzeczowym tonem. – Już od jakiegoś czasu. Mam nową żonę, młodszą, i trochę tak… głupio. No faktycznie trochę tak głupio. – Proszę się nie martwić. Zaraz coś na to zaradzimy – starałam się go uspokoić, podczas gdy sama coraz bardziej się denerwowałam. Na wszystkich bogów, za nic nie mogłam sobie przypomnieć, co się robi, kiedy „kuśka nie staje”! Podeszłam do kredensu i zajrzałam do górnej szuflady. Grunt to udawać pewność siebie! Na całe szczęście – szeptucha miała w swoim kredensie wszystko podpisane i w dodatku

poukładane w kolejności alfabetycznej. Odnalazłam pudełeczko z napisem „na potencję”. Gdy tylko wzięłam je do ręki, od razu przed oczami stanęło mi całe postępowanie, które jakiś czas temu dyktowała mi Baba Jaga. Już wiedziałam, co mam robić. Odetchnęłam z ulgą. Zadowolona usiadłam naprzeciwko mężczyzny, który miał taką minę, jakby zamierzał zaraz uciec z krzykiem. Bądź z płaczem. Jedno z dwojga. – Problemy z potencją są bardzo powszechne – usiłowałam go pocieszyć. – Proszę pamiętać, że na potencję wpływ ma wiele czynników. Wyjaśniłam mu szybko, że większość jego kłopotów ma źródło tak naprawdę w jego głowie, że powinien mniej pić, lepiej się odżywiać i wprowadzić do swojej diety pietruszkę i seler. Następnie dałam mu pudełeczko i powiedziałam: – Teraz proszę mnie słuchać uważnie. W czasie obiadu i kolacji proszę posypywać tym proszkiem jedzenie. Najlepiej sałatkę albo ziemniaki. Wystarczy szczypta. Przed zbliżeniem z partnerką należy zjeść jajko. Najlepsze byłoby surowe, ale tak naprawdę przyrządzone w każdy sposób będzie dobre. Dodatkowo jutro z samego rana proszę iść pod święty dąb. Dąb to symbol mężczyzny. Proszę okrążyć cztery razy jego pień, a następnie podnieść

liść i schować go pod materac.

– Rozumiem. – Na pewno? Coś powtórzyć? – Nie, nie! – Bardzo chciał już wyjść. – Ile płacę? – Sto złotych – odpowiedziałam bez mrugnięcia okiem. Produkty z górnej szuflady kredensu były głównie w tej cenie. Nie ze względu na swoją niebywałą jakość czy trudność w wykonaniu. Były po prostu na schorzenia, na leczenie których ludzie wydadzą każde pieniądze. W bardzo podobny sposób działały firmy farmaceutyczne sprzedające suplementy diety. Mężczyzna zacisnął palce na pudełku tak mocno, że aż się przestraszyłam, iż je zgniecie, zanim w ogóle dojdzie do domu. Wewnątrz znajdowała się mieszanka przypraw takich jak kolendra, lubczyk, cząber i kminek. W gruncie rzeczy sama byłam ciekawa, czy mu pomogą. Zapłacił i uciekł. Przez resztę dnia miałam pełne ręce roboty. Umówieni na godziny klienci pojawiali się z punktualnością szwajcarskiego zegarka. Sprzedałam trzy butelki obrzydliwie śmierdzącej

nalewki z czosnku na przeziębienia, która, o dziwo, działa jeszcze większe cuda niż czarny bez. Jej jedynym minusem jest to, że odrzuca co wrażliwszych i doprowadza ich do mdłości. Miałam także wątpliwą przyjemność doradzać w kwestiach sercowych. Jedna ze stałych klientek – pięćdziesięcioletnia pani Nadzieja jest od kilku lat szaleńczo zakochana w mężczyźnie, z którym pracuje. Będąc w zgodzie ze swoim imieniem, nie traciła przez te lata nadziei. Próbowała już delikatnej rozmowy, sugestii. Nawet była w tej sprawie kilka razy u Baby Jagi. Między innymi raczyła biedaka sproszkowanym sercem kreta w herbacie (to według szeptuchy zawsze pierwszy ruch w takich przypadkach), a także szukała o północy kwiatu rumianku, żeby go ususzyć, przewiązać czerwoną wstążką i podczas nowiu zakopać pod domem ukochanego. Kąpanie się nago w rzece jedynie w wianku z gałązek lipy na głowie także nie pomogło. Na szczęście wszystkie szeptuchy mają na podorędziu dziesiątki dobrych rad, jeśli chodzi o miłość. Pocieszyłam panią Nadzieję, że będziemy próbować do skutku, i sprzedałam jej małą buteleczkę wody, w której kiedyś moczyła się zdechła żmija. Kazałam wlać do jakiegoś alkoholu

i podać mężczyźnie.

Zawsze istniała szansa, że jeśli żmija nie pomoże, to chociaż alkohol zrobi swoje. Przez cały dzień żołądek zawiązał mi się z głodu w supeł. Usiłowałam zapychać się herbatą do momentu, gdy po południu znalazłam w kredensie ukryte pudełko ciasteczek (obok likieru poziomkowego – zbieg okoliczności czy może coś więcej?). Bezczelnie zjadłam ciastka z mocnym postanowieniem, że odkupię je później Babie Jadze. Czasami wyglądałam przez okno w poszukiwaniu Gałgana. Niestety kocur postanowił najwyraźniej nie odwiedzać chatki, skoro dzisiaj nikt niczego w niej nie gotował. W którymś momencie, gdy tak zerkałam na okoliczne pola i drogi, zobaczyłam kolorowo ubraną grupkę ludzi z wiankami na głowach. Każdy z nich objuczony był wielkim plecakiem z przytroczonymi wstążeczkami, które powiewały na wietrze. Zmierzali w stronę pola namiotowego, które jeden z rolników zapobiegliwie założył na swojej łące przed Nocą Kupały. Obchody miały odbyć się za miesiąc, ale już powoli zaczynali zjeżdżać się wyznawcy bogini Mokosz, słowiańscy hipisi, dla których czas zawsze biegł trochę inaczej niż dla zwykłych ludzi.

Wyznawcy Mokosz wielbią matkę ziemię, noszą ubrania wyłącznie z naturalnych włókien, unikają metalowych przedmiotów, a także nie przejmują się różnymi zakazami i przepisami, które współcześnie obejmują nasze społeczeństwo. Wydaje mi się, że oni po prostu nie do końca wierzą w przysięgę małżeńską. Co prawda wielożeństwo w naszym królestwie było już od kilku stuleci zakazane, ale ominęli to zgrabnie, żyjąc w komunach bez ślubu. Nigdy niczym się nie przejmowali, życie upływało im na koczowaniu po lasach, kultywowaniu obrządków Mokosz i płodzeniu nowych pokoleń. O dziwo, we współczesnym świecie, w którym gonitwa za pieniędzmi zdawała się najważniejsza, wielu dawało się skusić na taką postawę. Zgodnie ze statystykami zadziwiająco często ze swojej codzienności rezygnowali pracownicy wielkich korporacji. Nie dziwiło mnie, że przyjechali akurat teraz. Okolice Łysej Góry to oprócz Ślęży najsłynniejsze miejsce do świętowania Nocy Kupały. Zwłaszcza gdy obchody przypadają w noc pełni księżyca. Jare Święto, mimo iż jest praktycznie całe poświęcone Mokosz, nigdy nie fascynowało jej wyznawców aż tak bardzo, by opuszczali swoje komuny. Co innego

noc przesilenia letniego. Nagle usłyszałam cichutkie pukanie. Zaskoczona spojrzałam na drzwi. Już nikt nie powinien dzisiaj przyjść na wizytę. Więcej osób nie było zapisanych w olbrzymiej księdze leżącej przy wejściu, a ja już zdążyłam spakować swój stetoskop. Zniechęcona otworzyłam drzwi. – Dzień dobry! – wykrzyknęła na mój widok postać za progiem. – Eee… dzień dobry. Była pani na dzisiaj zapisana? – zapytałam niepewnie. – Ja? Nie. Ja nigdy się nigdzie nie zapisuję. – Bezceremonialnie przepchnęła się obok mnie i zaczęła rozglądać się z ciekawością po wnętrzu chaty. – Ależ proszę wejść… czemu nie? – mruknęłam, zamykając za nią drzwi. Kobieta stanowiła ciekawy obrazek. Miała na sobie rozkloszowaną białą spódnicę z falbanami oraz różową koszulę rozdymającą się na jej ciężarnym brzuchu. Na oko była teraz w ósmym miesiącu ciąży. Długie, skołtunione blond włosy przykryła pięknym wiankiem pełnym czerwonych maków. Uwielbiam maki. Nie wolno ich niestety hodować na domowych grządkach (chyba że jest się

szeptuchą, której wszystko wolno – świadczy o tym cała grządka maków na tyłach ogródka). Spotkać je można od maja do sierpnia na łąkach i przy drogach. Ich jaskrawoczerwone kwiaty pięknie wyglądają wśród złotych kłosów. Ostatnio wypatrywałam ich za każdym razem, gdy wracałam do domu. – W czym mogę pomóc? – zapytałam zrezygnowana i siadłam przy stole. Stanęła przy krześle, przestępując z nogi na nogę. Błądziła spojrzeniem po przykurzonym wnętrzu. Wydawała się nieobecna duchem. Nie podobało mi się to. Zachowywała się, jakby przed chwilą ktoś jej dał do powąchania jakichś halucynogennych ziółek. Nie kojarzyłam jej z widzenia. Wiedziałam też, że teraz Baba Jaga nie opiekowała się żadną ciężarną. Kobieta na pewno nie mieszkała w Bielinach. Czyżby przyjechała tu specjalnie po to, by spotkać się z Babą Jagą? Cały czas uważnie ją obserwując, usiadłam za okrągłym stolikiem i wskazałam jej dłonią krzesło naprzeciwko siebie. – Nie jest pani stąd, prawda? – zapytałam uprzejmie. – Jesteś szeptuchą? – zdawała się nie słyszeć mojego pytania.

– Jestem na naukach u szeptuchy. Niestety Baba Jaga zaniemogła, w związku z czym ja ją dzisiaj zastępuję. W czym mogę pomóc? Wciąż nie zdecydowała się usiąść obok mnie. Położyła dłonie na oparciu krzesła i odchyliła głowę do góry, podziwiając pęczki ziół suszących się na belkach pod sufitem. Zauważyłam, że ma ubrudzone ziemią i połamane paznokcie. – Och, uczysz się na szeptuchę? – Uśmiechnęła się i odwróciła twarz w moją stronę, ale ciągle nie nawiązywała kontaktu wzrokowego, zupełnie jakby nie potrafiła skupić spojrzenia w jednym miejscu. – To piękny zawód. Pozwala być blisko natury, korzystać z jej darów w najbardziej pierwotny i intymny sposób. Odprężyłam się. Chyba powoli zaczynałam się domyślać, kim była ta lekko szurnięta kobieta. Najwyraźniej należała do wyznawców Mokosz, którzy przybyli dzisiaj do Bielin. – Przyjechała pani na obchody Nocy Kupały? – zapytałam.

– Tak! – wykrzyknęła wreszcie, ogniskując wzrok na mnie. – To cudowne święto! Jest takie pełne uczuć! Zwłaszcza miłości. – Jest pani wyznawczynią Mokosz? –

kontynuowałam przesłuchanie. – To najwspanialsza bogini! Matka! – Pogłaskała się czule po brzuchu. – Czy może być coś piękniejszego od macierzyństwa? Wyznawcy Mokosz to ludzie czyści, prawi, rozumieją naturę i postępują zgodnie z jej zasadami. Powoli traciłam do niej cierpliwość. Czułam, że wyjdę z siebie, jeśli czym prędzej nie powie, czemu zawraca mi głowę. Oby tylko nie chciała mnie nawracać! Wyznawcy Mokosz lubili namawiać innych na poświęcanie więcej czasu na modły do tej bogini. Organizowali festiwale, gdzie malowali ciała naturalnymi barwnikami, gotowali ekologiczną soczewicę i łączyli się z ziemią, chodząc na bosaka. Nawet w grudniu. Wychyliłam się zza stołu, by zobaczyć, czy kobieta ma buty. Nie miała. – Proszę pani, w czym mogę pomóc? Kończę już pracę i chciałabym pójść do domu – wyznałam. – Czy coś się dzieje z pani ciążą? Gwałtownie odsunęła krzesło i na nim usiadła. Objęła brzuch w obronnym geście. Na jej twarzy wciąż nie było widać zakłopotania, malował się na niej tylko ten głupawy, aż nazbyt radosny uśmiech.

– Moja ciąża ma się doskonale. Niczym dojrzewające nasienie jabłoni rośnie we mnie nowe życie. A ty? Nie spodobało mi się, że uparcie zwracała się do mnie per „ty”. Przecież przyszła tutaj po poradę. Jakieś zasady obowiązują. Ja do niej mówię per „pani”. – Ja nie jestem w ciąży. Po co pani przyszła? Jeżeli po nic, to proszę nie marnować mojego czasu i wyjść. – Podniosłam się z krzesła. – Tyle złości! Złość jest złym uczuciem – zaczęła się wymądrzać. – Kobiece łono to naczynie, które powinno czym prędzej się napełnić. To zdrada matki Mokosz tak je marnować. Masz męża? Chłopaka? Jeśli nie, to na łące rozbijają obóz wyznawcy jedynej bogini, naszej kochającej matki. Na pewno znajdziesz tam silnego towarzysza pełnego sił witalnych, z którym spłodzisz pięknych i zdrowych potomków. Ręce mi opadły. No nie pozbędę się tego nawiedzonego babska. Chociaż przynajmniej tyle dobrego, że wiedziałam już, czemu mnie odwiedziła. Po prostu usiłuje znaleźć nowych wyznawców. Przecież nikt nie pogoni na cztery wiatry ciężarnej. Kobieta ledwie się toczy z tym brzuchem. – Mam chłopaka. Nie potrzebuję nowego –

odparłam. Tylko czy ja go aby na pewno mam? Hm… – Och, to cudownie! Czemu w takim razie ten młodzieniec jeszcze nie uszczęśliwił cię dzieckiem? Nie jesteś już najmłodsza! Czekacie na swaćbę? Nie dość, że przepowiednia o kwiecie paproci mówi mi, że jestem już stara, to jakaś obca hipiska też będzie mi to wypominać. Zdecydowanie los się na mnie uwziął. Swaćba… jak chyba każda kobieta połowę swojego dzieciństwa spędziłam na planowaniu pięknego ślubu z księciem. Jakimś cudem członka rodziny królewskiej nawet znalazłam, ale nie podejrzewam, by chciał stanąć ze mną przed żercą w obrzędzie swaćby. Przykre. Podeszłam do niej i położyłam jej rękę na ramieniu. – Czy jest pani na coś chora? – zapytałam. – Ja? W żadnym razie. – Niepokoi panią jej ciąża? Coś jest nie tak? – Nie, wszystko jest w jak najlepszym porządku. – Uśmiechnęła się. – Kiedy rozwiązanie? – Latem.

Raczej mało precyzyjny termin, ale niech jej będzie. – W takim razie przykro mi, ale muszę już panią pożegnać. Najwyższy czas, żebym wybrała się do lasu nazbierać świeżych ziół. Delikatnie pociągnęłam ją za łokieć, zmuszając tym samym, by wstała. – O tej porze? A nie należy tego robić rano? – zadziwiła się. Zgrzytnęłam zębami. Oczywiście, że należy robić to rano, ale tak się złożyło, że zaspałam, a potem jeszcze szczerze rozmawiałam ze Sławą. – Tak wyszło. Pożegnam już panią. – Poprowadziłam ją do drzwi i prawie wypchnęłam za próg. Już miała wyjść z chaty, gdy nagle odwróciła się i dotknęła dłonią mojego brzucha. Jej usta wykrzywiły się w podkówkę. Cofnęła rękę i spojrzała na mnie z urazą. – To obraza dla bogini, by takie dobre łono pozostawało puste. Musisz coś z tym zrobić. Zbliża się lato! Nie wiedziałam, co ma do tego wszystkiego lato, a co więcej: nie chciałam wiedzieć.

– Mam nadzieję, że Mokosz mi to wybaczy. Do widzenia. Gdyby coś się działo, gdyby źle się pani poczuła, gdyby nagle przestała pani czuć ruchy dziecka, to proszę niezwłocznie się do mnie zgłosić bądź udać się jak najszybciej na oddział położniczy w Kielcach – wyrecytowałam. Odsunęłam jej dłoń i wypchnęłam ją za drzwi. – Do widzenia! – powtórzyłam.

Chyba tylko dzięki silnej woli nie zatrzasnęłam jej z całej siły drzwi przed nosem, jedynie powoli je przymknęłam. Oparłam się o nie ciężko i westchnęłam z ulgą. Ten dzień był koszmarny. Nie byłam do końca pewna, czy rzeczywiście dobrze sobie poradziłam. Po cichu podeszłam do okna i wyjrzałam przez firankę, żeby zobaczyć, czy dziwna ciężarna już sobie poszła. Na szczęście nie było jej już w obejściu ani na drodze. Najwyraźniej skierowała się na pole namiotowe do innych wyznawców Mokosz. Miałam szczerą nadzieję, że przekaże reszcie tych nawiedzonych hipisów, żeby tu nie przychodzili. Nie miałam ochoty na więcej rozmów na temat mojego łona. *** Baba Jaga szybko rozwiała moje wątpliwości

odnośnie do leczenia, które zastosowałam u pacjentów. Nie miała zastrzeżeń co do jego zasadności, co to, to nie. Nie spodobała jej się natomiast liczba rad. Stwierdziła, że panu z problemami z potencją powinnam najpierw kazać iść do dębu, a dopiero na następnej wizycie dawać specyfiki. Wtedy zapłaciłby dwa razy, a gdybym się dobrze zakręciła i przeznaczyła jeszcze jedną wizytę na porady żywieniowe, to nawet trzy razy! – Niby taka nowoczesna dziewucha z miasta, wyemancypowana, wykształcona, a nie ma w sobie za grosz przedsiębiorczości – skwitowała gorzkim tonem, leżąc na podłodze z nogami opartymi na krześle. To tak zwana pozycja krzesełkowa. Bardzo dobra, gdy odezwą się korzonki. Dzięki temu dociska się kręgosłup lędźwiowy do podłogi i przestrzeń pomiędzy kręgami się rozszerza. W żadnym razie takie leżenie nie leczy przyczyny bólu. Niemniej jednak dolegliwości nie są wtedy aż tak duże. – Czy ja czuję czekoladę? – spytałam, wciągając głęboko powietrze. Mój wygłodniały żołądek był przekonany, że dociera do mnie aromat kakao. – Wydaje ci się. Byłaś zebrać zioła? – zapytała, chociaż doskonale znała odpowiedź, bo zamiast

przyjechać do niej z samego rana, zadzwoniłam tylko, że pojawię się po pracy. Najwyraźniej jeszcze raz chciała usłyszeć, jak się kajam. – Nie, przepraszam. Pójdę teraz – odpowiedziałam szybko. – Gosiu! – w jej głosie wyraźnie słychać było wyrzut. – Zioła zbiera się rano, gdy przykryte są jeszcze rosą. Wtedy ich działanie jest silniejsze. – Wiem… – No trudno. Konwalii to nie zaszkodzi. Nie mogłam przestać na nią patrzeć. Po raz pierwszy widziałam szeptuchę w innym ubraniu niż jej pracownicza wełniana spódnica, koszula i przaśna chustka w kwiaty. Teraz miała na sobie najprawdziwsze sportowe dresy. Dziwnie było zobaczyć ją w spodniach i bluzie zapinanej na suwak z wielkim logo firmy produkującej zwykłe obuwie do biegania. Do tej pory nigdy nie widziałam jej w ubraniu zaopatrzonym w suwak. Wszystkie spódnice miała na gumkę. Nie mogłam oderwać spojrzenia od wściekle różowego suwaka zakończonego serduszkiem.

– Gosiu, czy ty mnie słuchasz? – Jej zrzędliwy głos przywołał mnie do porządku. – Przy drzwiach wejściowych znajdziesz wiklinowy koszyk. Masz cały zapełnić konwaliami, rozumiesz? – Tak. – Na dnie koszyka jest mały nożyk do ścinania kwiatów. Masz zbierać kwiaty z liśćmi, tak? Wszystkie części tej rośliny są trujące. Jednak potrzebuję i liści, i kwiatostanów do moich lekarstw. Wiedziałam jeszcze ze studiów, że w konwaliach znajdują się glikozydy nasercowe, substancje stosowane w kardiologii przy niewydolności naczyń wieńcowych czy zaburzeniach rytmu. Nie zdziwiłam się więc, że potrzebowała aż całego kosza. – Wiesz, jak wygląda konwalia? – upewniła się. – Wiem! Bez przesady, aż takim laikiem nie jestem. – A gdzie rośnie? Gdzieś na łące? – zapytałam. Po moich słowach zapadła cisza. Baba Jaga wpatrywała się we mnie osłupiałym wzrokiem. Czyżbym jednak była laikiem? – W lesie – odparła w końcu. – Zbieraj tylko te, które rosną pod dębami, ale nie wolno ci zerwać ani jednej spod świętego dębu, bo inaczej spadnie na

ciebie gniew Świętowita. Mamy jasność?

– Tak jest. – Na dnie koszyka znajdziesz też woreczek soli. – A po co mi sól? Mam je zasypywać solą? Przez chwilę znowu się nie odzywała, tylko wpatrywała we mnie oczami pełnymi zadumy, zdumienia i pogardy.

– Ty nic w domu nie czytasz – skwitowała z potępieniem. – Przyznaj się, siedzisz tylko w internecie na tych głupawych portalach plotkarskich, mam rację? – Nieprawda – zaprzeczyłam nieszczerze, modląc się do bogów, by komórka w mojej torebce nie wybrała akurat tego momentu, aby mi oznajmić nowe powiadomienie na Facebooku. – Nie rozumiem, jak matka mogła cię tak wychować. Przecież pamiętam ją biegającą po tych polach i zaglądającą mi z ciekawością przez okno. Nic się mnie nie bała. Jakim cudem nie przekazała wszystkich mądrości ludowych córce? – Baba Jaga mówiła teraz bardziej do siebie niż do mnie. – To ta paskudna Warszawa musiała tak wszystko popsuć. Zgnilizna wielkiego miasta. To nieprawda. Mama naprawdę starała się zrobić ze mnie dobrą Słowiankę. To ja się broniłam rękami

i nogami. Odmawiałam chodzenia na uroczystości, nie chciałam malować jajek. Odwróciłam się od wiary zapatrzona w zachodnich piosenkarzy i aktorów, którzy przecież nie zajmują się takimi głupotami. A los lubi być złośliwy. – Chcę ci przypomnieć, że poluje na ciebie co najmniej dwóch bogów – prychnęła szeptucha. – Sól działa ochronnie na niektóre demony. Gdyby coś ci się w lesie nie podobało, rozsyp sól dookoła i stań w jej kręgu. Może nie ochroni cię to przed wszystkim, ale lepsze to niż nic. Gdy poczuję się lepiej, zajmiemy się wytwarzaniem amuletów. Musimy cię w nie zaopatrzyć. Już i tak zbyt długo z tym zwlekałyśmy. – Dobrze, Babo Jago – odpowiedziałam karnie. – Kiedy wrócisz z konwaliami, zostaw je pod drzwiami. Nie pukaj, bo i tak ci nie otworzę. Wezmę zaraz coś na sen i położę się do łóżka. Gdy wstanę wieczorem, zabiorę koszyk. – Dobrze, Babo Jago. – To idź już! Zamknęła oczy i odprawiła mnie, machając ręką. – Ale jeszcze mam pytanie.

Wymamrotała pod nosem coś niezrozumiałego, ale uchyliła powieki i zapytała zirytowana: – Tak? Miałam w miarę jasny przekaz – zła szeptucha to taka, którą bolą plecy. – Czemu teraz zbierasz konwalię? – zapytałam. – Rozumiem, że ona w nazwie ma słowo „majowa” i jest teraz maj. Jednak pogoda była tak ciepła, że już wcześniej kwitła. Czemu teraz? – Bo zioła zbieram wtedy, gdy nadejdzie termin w kalendarzu – burknęła, czerwieniejąc. – Idź już! Pospiesznie wycofałam się z pokoju, obiecując, że przed wieczorem wrócę z dużą ilością pachnących konwalii. Wiklinowy kosz stał przy wejściu. Już miałam go podnieść, gdy moje spojrzenie spoczęło na obrazie wiszącym naprzeciwko wejścia. Było to zwykłe czarne płótno z rozbryzgiem czerwonej farby. Baba Jaga powiedziała mi, że to wróżba. Nowocześni żercy zamiast krwi z rytualnie zabitych kurczaków używali czerwonej farby. Mszczuj tak nie robił. Mszczuj wolał kurczaki, bo potem mógł je zjeść. Nie podobał mi się ten obraz, czy może raczej wróżba. Wzbudzał we mnie niepokój. Kiedy patrzyłam na niego, miałam ochotę uciec gdzie

pieprz rośnie, ale zawsze w jakiś tajemniczy sposób przyciągał moje spojrzenie. Hipnotyzował. Teraz także nie mogłam od niego odejść. Czerwone bohomazy na pierwszy rzut oka wydawały się bezładne, zupełnie pozbawione sensu. Jednak im dłużej im się przyglądałam… Zarys czerwieni na środku coś mi przypominał. Warstwy farby były zgrubiałe, zupełnie jakby na płótno wylano krwistą ciecz kilka razy. Najgłębiej położony zarys przypominał… przypominał… – Jeszcze nie poszłaś? – Pytanie zadane tuż za moimi plecami sprawiło, że niczym przerażony kot podskoczyłam chyba z metr do góry. – Babo Jago! – wykrzyknęłam. – Ale mnie przestraszyłaś! Stała zgarbiona obok mnie. Podpierała się na zgrabnej drewnianej laseczce zwieńczonej srebrną kulką. Jeszcze raz zerknęłam na obraz, ale sens, który przed chwilą wydawał mi się tak wyraźny, gdzieś uleciał. – Idźże wreszcie zbierać te konwalie – ofuknęła mnie. – Wydaje mi się, że chcesz to przeciągać tak długo, aż zapadnie zmrok. – Już idę, już idę! Złapałam szybko koszyk i speszona truchtem

ruszyłam w stronę wyjścia. Zanim zamknęłam za sobą drzwi, odwróciłam się jeszcze. Szeptucha stała w korytarzu, wpatrując się ponuro w obraz.

7.

Podjechałam samochodem pod las w miejsce, gdzie ostatnio zaparkowaliśmy z Mieszkiem. Chciałam przejść obok leśniczówki, by potem odnaleźć drogę do strumyka. Niedaleko niego rosło kilka dębów, trochę za sosnami. Miałam nadzieję, że tam znajdę poletko konwalii. Nie chciałam jechać do strumienia od strony świętego drzewa Świętowita. Wolałam unikać niepotrzebnych spotkań z bogami, nawet jeśli musiałam przez to nadłożyć drogi. Zaparkowałam i mocno zaciągnęłam hamulec tuż przed drewnianą zaporą blokującą wjazd na teren parku. Jedno z przednich kół wpadło w rów, ale nie zwróciłam na to uwagi zaprzątnięta myślami o obrazie. Po raz pierwszy, odkąd go ujrzałam, zobaczyłam coś więcej niż bezładny rozbryzg farby. Zabębniłam palcami o kierownicę, usiłując sobie przypomnieć, co to było. Czułam, że mam ten obraz na granicy świadomości. Co to było?! Nagle sobie przypomniałam. Po plecach przebiegł mi niemiły dreszcz.

Przysięgłabym, że przez chwilę widziałam sylwetkę leżącej kobiety, a dookoła niej pięć pochylających się postaci. Kształty były rozmazane. Nie mogłam rozpoznać żadnych szczegółów, jednak byłam przekonana, że tak jak niektórzy widzą obrazy w stosowanym przez psychoanalityków teście Rorschacha, tak i ja dostrzegłam rysunek kryjący się pod czerwoną farbą. Pytanie brzmiało, czy był tam naprawdę, czy zobaczyłam go tylko oczami wyobraźni, dopasowując znane mi kształty do plam koloru. Pokręciłam głową, usiłując przegnać sprzed oczu niepokojący mnie obraz. Zobaczyłam tym razem coś więcej, ale moje odczucia co do wróżby nadal się nie zmieniły. Cały czas miałam wrażenie, że kryje się za nią zło. Kobieta i pochylające się nad nią postacie. Czy to ja jestem tą kobietą? Dlaczego leżę? Kogo symbolizują cienie? Jeżeli wróżba oznaczałaby mnie i osoby pragnące zdobyć kwiat, to kim one są? Czy wśród kształtów kryli się Świętowit, Weles i Mieszko? A jeśli tak, to kim jest pozostała dwójka? Poczułam, że od nadmiaru pytań zaczyna kręcić mi się w głowie. Musiałam jeszcze raz przyjrzeć się wróżbie. Miałam nadzieję, że następnym razem zobaczę coś

więcej. Złapałam koszyk i wyskoczyłam z samochodu. Nie kłopotałam się zamykaniem opla. Wiedziałam, że nikt go nie ukradnie. Wszyscy okoliczni mieszkańcy zdążyli już dobrze mnie poznać, wiedzieli, że jestem na naukach u szeptuchy. Miałam cichą nadzieję, że zasłużyłam już na ich szacunek. A nawet jeśli nie, to nie ukradną samochodu przez wzgląd na Babę Jagę. Z drugiej strony wszyscy potencjalni złodzieje także poznali już mój samochód. Szczerze wątpiłam, że ktoś się na niego połasi. Ilość rdzy, którą był przeżarty, nie pozwalała nawet wykorzystać go na części zamienne. Postawiłam kosz na ziemi i przeciągnęłam się. Moje spojrzenie powędrowało w stronę pola namiotowego, na którym właśnie rozstawiali swoje namioty wierni wyznawcy Mokosz. Pokręciłam głową z niedowierzaniem, gdy dotarły do mnie ich wesołe przyśpiewki. Byli jak sekta z filmów. Nie założyłam dzisiaj spodni i długich skarpetek. Ubrałam się schludnie, by pacjenci mieli do mnie większe zaufanie. Kalosze i golf w taki upał raczej nie pomogłyby mi ich do siebie przekonać. Miałam cichą nadzieję, że skoro zaspałam na zbieranie roślin leczniczych, a Baba Jaga jest dzisiaj chora, to wspaniałomyślnie daruje mi spacer po lesie. Nic

bardziej mylnego.

Przystąpiłam do gorączkowego rozpylania spreju na owady na nogi i ręce. Musiałam się zabezpieczyć, biorąc pod uwagę, że miałam na sobie tylko przewiewną sukienkę nad kolana trzymającą się na mnie za pomocą dwóch cienkich ramiączek. Zero ochrony przed kleszczami i komarami. – Co robisz? – usłyszałam za sobą męski głos.

Drgnęłam przestraszona i odwróciłam się do stojącego obok Radka. Stał w odległości mniejszej niż metr. Dłonie wsunął w kieszenie dżinsów. Mrużył oczy przed słońcem, które miałam teraz za plecami. Okulary przeciwsłoneczne, z którymi zdawał się nie rozstawać, zahaczył o brzeg dekoltu koszulki bez rękawów. Byłam tak zaaferowana pryskaniem nóg środkiem owadobójczym, że nie usłyszałam, jak się do mnie zbliżał. Ciekawe, jak długo za mną stał, gdy wypinałam w jego stronę pośladki, pryskając kolana? Jak go znam, to pewnie całkiem długo… – Cześć! Wyszczerzył do mnie zęby w uśmiechu. – Cześć, Radek. Idę zbierać konwalie. – Wskazałam na koszyk. – A co ty tu robisz? – Odwiedzałem Żywię.

– Żywię? – A tak. W lecie mieszka tu niedaleko. Wiesz, woli być na miejscu, żeby w południe spacerować po polach. – Wskazał za siebie na krzywy domek położony na wzgórzu. – Kiedy od niej wyszedłem, to tak mi się zdawało, że widzę twój samochód. Pomyślałem, że podejdę się przywitać. – Aha. – Eee, nie wiedziałaś, że ona jest południcą, co? Nagle się zmartwił, że nieroztropnie wygadał się z tajemnicą. Cała pewność siebie dyskotekowego casanovy gdzieś z niego wywietrzała. Wyglądał bardzo młodo. Nawet żołnierska fryzura i blada blizna na twarzy nie dodawały mu powagi. – Sława mi powiedziała – uspokoiłam go. Co prawda zrobiła to dopiero dzisiaj rano. Gdyby nie nasze spotkanie w kuchni, Radek rzuciłby mi teraz prawdziwą bombę informacyjną. – To dobrze. – Odetchnął z ulgą. – Wiesz, Żywią nie musisz się przejmować. Ona ma wszystko gdzieś. Nie chce jej się za tobą chodzić, chociaż Świętowit jej kazał. Ona nawet nie lubi atakować rolników. Żywia na co dzień pracowała w zakładzie

kosmetycznym. Była ładną dziewczyną o zniszczonej, zbyt mocno opalonej skórze z przebarwieniami. Cechowała ją wyjątkowa otwartość. Nie miała problemów z mówieniem prosto w oczy, że kogoś nie lubi, albo publicznymi wspominkami na temat swoich byłych kochanków. Najwyraźniej gdy zostaje się po śmierci boginką, przestrzeganie ludzkich konwenansów przestaje być ważne. Zgodnie z legendami w lecie około południa, jak sama nazwa wskazuje, ta konkretna boginka hasa wesoło po zasiewach, doprowadzając nieszczęśników do udaru cieplnego. Powinna być ubrana na biało, dzierżyć w dłoniach sierp i spacerować po polach, a swoim ofiarom zadawać zagadki na temat lnu. Serio – na temat uprawy lnu, nie zmyślam. A co się dzieje, gdy nieborak nie zna odpowiedzi? No cóż. Wtedy południca łamie mu nogi, dusi albo odcina swoim sierpem głowę. Nie to co rusałki, które doprowadzają do śmierci przez żądze albo łaskotki. U południc nie ma zabawy. – A cóż to robiłeś u Żywii? – zapytałam, psikając specyfikiem na owady swoją sukienkę. Młody płanetnik w ogóle się nie speszył moim pytaniem. Podrapał się tylko po ogolonej na zapałkę głowie i wystawił twarz do słońca. Policzki zaczerwieniły mu się, przez co blizna wydawała się

jeszcze bielsza. – A wiesz, czasem się spotykamy. Rozmawiamy, trochę spacerujemy po polach. Czasem w ramach rozrywki robimy coś innego… – Uśmiechnął się szeroko. – Nudzi jej się tutaj samej. Nie lubi lata. Woli inne pory roku, bo wtedy może siedzieć w mieście i robić to, na co ma ochotę. Podszedł bliżej mojego samochodu i oparł się o niego niedbale, nachylając się nade mną, gdy zgarbiona pryskałam dolny brzeg sukienki. Miałam szczerą nadzieję, że na materiale nie zostaną zacieki z tego śmierdzącego specyfiku. Jego spojrzenie od razu zjechało w stronę mojego dekoltu i widocznego, gdy się pochylałam, stanika bez ramiączek. – Gosiu, co u ciebie słychać? Już wiesz, komu oddasz kwiat? – zagadnął. Wyprostowałam się, przez co nie mógł już zaglądać mi pod sukienkę. Staliśmy bardzo blisko siebie. Mogłam dostrzec delikatne piegi na czubku jego nosa. – Zastanawiam się – odparłam wymijająco. – Wiesz, ja naprawdę spotkałem cię tutaj przypadkiem, to nie dlatego, że Świętowit mnie wysłał – powiedział szybko.

Wyglądał, jakby naprawdę było mu przykro, że mogłam tak pomyśleć. Nie wiedziałam, czy ufam Radkowi. Wydawał się bardzo nieskomplikowanym facetem, który nie korzysta zbyt często ze swojej głowy, ale kto go wie? Może tylko dobrze udawał? – Wierzę ci – powiedziałam na odczepnego. Na jego twarz znowu wypełzł leniwy uśmieszek zadowolenia z siebie.

– W ogóle to zastanawiałaś się już? – spytał. – Nad czym? Zużyłam praktycznie całe opakowanie środka na owady. Uznałam, że nie mogę już nic więcej zrobić. Wrzuciłam pusty pojemnik do samochodu i złapałam za wiklinowy koszyk gotowa do drogi. – Nad nami – odparł z uśmiechem. – Nad nami? – powtórzyłam bezmyślnie. Radek podszedł bliżej i objął mnie ramieniem. Skrzywił się lekko, gdy dotarł do niego chemiczny zapach specyfiku, który rozpyliłam. Chłopak wskazał ręką na puszczę, zupełnie jakby pokazywał mi jakiś nieznany widok. Spojrzeliśmy na ścianę lasu. Tajemniczą, jednocześnie zapraszająca i odpychającą. – Spójrz tylko. Dużo nas łączy – oświadczył. –

Oboje jesteśmy śmiertelnikami, którzy muszą stawić czoła nadprzyrodzonym istotom kryjącym się w tym lesie. Poza tym nie wiadomo, jak długo oboje pożyjemy. Zabawki bogów zwykle nie dożywają sędziwego wieku. Razem możemy przyjemnie spędzić najbliższe chwile. Możemy razem wystąpić przeciwko czającemu się na nas złu! – A nie mówisz mi tego tylko dlatego, że chcesz się dobrać do moich majtek? – zakpiłam. – Ja? Skądże! – udał oburzenie. – Chociaż skoro już o tym wspominasz… jakie majtki masz dzisiaj na sobie? Bo… – Dzień dobry. Odwróciliśmy się w kierunku źródła tego ponurego głosu. Radek zdjął rękę z mojego ramienia. Za nami stał nie kto inny jak wesoły niczym burzowa chmura i uśmiechnięty jak dziecko przed aplikacją szczepionki władca Polan. – Mieszko! – wykrzyknęłam. Radowit kiwnął mu głową na powitanie i niechętnie się ode mnie odsunął. – Chyba nie mieliśmy jeszcze okazji się poznać. – Wyciągnął rękę w stronę ucznia żercy. – Radowit, dla przyjaciół Radek. – Mieszko – odparł suchym głosem i uścisnął

podaną dłoń. – Co tu robisz? – spytałam go. – Idziesz do lasu? Bo ja też. Będę zbierać konwalie. Na wszystkich bogów, dlaczego nagle zaczęłam trajkotać jak podlotek? Czy to dlatego, że zobaczył mnie z Radkiem? – Nie, nie idę do lasu – burknął. Spojrzenie Mieszka, zimne i pozbawione jakichkolwiek uczuć, przesunęło się po mojej sukience, a następnie spoczęło na Radku. Płanetnik wyprostował się dumnie, ale lekko cofnął pod ciężarem wzroku mężczyzny. – Idę porozmawiać z wyznawcami Mokosz w imieniu Mszczuja – wyjaśnił Mieszko. – Bywajcie. Odwrócił się od nas i ruszył na przełaj przez łąkę. Patrzyłam na jego potężne ramiona, dopóki nie zniknął mi z oczu za wzniesieniem. – Przerażający typ – skwitował Radek. – Wiesz, że trzyma się od nas wszystkich z daleka? Nie znam dokładnie szczegółów, ale podobno dopiero od kilku setek lat zrobił się taki spokojny. – Jak to spokojny? – zdziwiłam się. – Może źle się wyraziłem. Lepiej brzmi neutralny. – Coraz mniej cię rozumiem… – Pokręciłam

głową. – Oj, po prostu wcześniej polował. – Polował? A na co? – Czułam coraz większą irytację na Radka, że nie potrafi zwięźle się wypowiedzieć. – Na rusałki, południce, wąpierze, utopce. Podobno zabijał każdą istotę nadprzyrodzoną, którą spotkał. – Dlaczego? – Oderwałam spojrzenie od horyzontu i przeniosłam je zaskoczona na Radka. – Nie wiem. – Beztrosko wzruszył ramionami, zupełnie jakby go to w ogóle nie obchodziło. – Może miał jakąś osobistą urazę? Wiesz, ja jestem tylko płanetnikiem. Mnie tak naprawdę nikt nic nie mówi. Nie jestem jednym z nich. Jeszcze żyję. Usłyszałam w jego głosie nutkę goryczy. – Jeszcze… – powiedziałam, myśląc raczej o sobie niż o nim. *** Pożegnałam się z Radkiem i ruszyłam na poszukiwanie konwalii. Bardzo chciał się umówić na randkę. Długo nalegał, zanim przyjął w końcu do wiadomości moją kategoryczną odmowę. Nie chciałam być kolejnym trofeum na jego liście.

Całą drogę do małej drewnianej chatki dręczyło mnie wspomnienie spojrzenia Mieszka. Oczekiwałabym w jego oczach… sama nie wiem… zazdrości? Jakiejkolwiek emocji? Otrzymałam za to pozbawione uczuć spojrzenie, spokojne, niby taksujące, jednak wolne od jakiejkolwiek oceny. Wyczułam jedynie zimno. Wiedziałam, że jestem mu potrzebna tylko do momentu, gdy oddam mu kwiat, a on za jego pomocą się zabije. Do niczego więcej. Niemniej jednak byłoby miło, gdyby raczył chociaż przez chwilę być zazdrosny. Postanowiłam, że przestanę sobie zawracać nim głowę i spróbuję się odkochać. To jakaś chora sytuacja. Odkochanie się nie powinno być trudne. W końcu tylko się w nim zauroczyłam. Żeby pokochać kogoś naprawdę mocno, trzeba go przecież dobrze znać. A ja w ogóle nie znałam Mieszka. Byłam tak pogrążona w rozmyślaniach, że nawet się nie spostrzegłam, kiedy doszłam do leśniczówki. Postawiłam koszyk przy wejściu i z ciekawości zajrzałam do środka. Ciepłe popołudniowe słońce wpadało przez przykurzone okna. Drewniany stół i ławy pokryły się patyną kurzu. Nie weszłam do środka. Nie chciałam niepotrzebnie budzić duchów wspomnień.

Wycofałam się z domku i wesoło machając pustym koszykiem, powędrowałam w głąb lasu. Pewnym krokiem skierowałam się w górę zbocza w poszukiwaniu potoku bijącego spod świętego dębu. Posiadanie orientacji w terenie było ostatnią rzeczą, o jaką bym się posądzała. A jednak kilka spacerów po lesie udowodniło, że nie byłam zwykłym mieszczuchem, który do orientacji potrzebuje rozstawionych w równych odstępach witryn sklepowych i reklam banków. Torba obijała mi się o udo, gdy stawiając duże kroki, przechodziłam ponad kamieniami i gałęziami. Orientacja orientacją, ale czułam się o wiele lepiej, wiedząc, że mam przy sobie telefon z GPS-em. W końcu doszłam do miejsca, które wyglądało obiecująco. Szumiący cicho potok miałam dokładnie za plecami. Przede mną rosło kilka młodych dębów, otaczając stare, przechylone drzewo, z którego żołędzi najprawdopodobniej powstały. Stary dąb obumierał przytłaczany przez swoje potomstwo, które żarłocznie wystawiało się ku słońcu. Jego gałęzie pochyliły się ku ziemi, grożąc w każdej chwili zawaleniem, zupełnie jakby już dawno zrezygnował i postanowił ustąpić miejsca młodszym. Przerzedzona korona nie zasłaniała światła, dzięki czemu pomiędzy pniami wyrosła świeża trawa.

Wśród korzeni dębów ciągnęło się całkiem spore poletko kwitnących konwalii. Kobierzec białych kwiatów wyglądał niczym miękki materac. Zapraszał, by się położyć. Ukucnęłam wśród oszałamiająco pachnących roślin i szybko zaczęłam napełniać koszyk. Miałam ochotę usiąść, ale bałam się, że oblezą mnie mrówki albo inne łażące po ziemi robactwo. Obok mojej twarzy przeleciał sennie komar. Zdawał się zupełnie nie zauważać mojej rozgrzanej, spoconej skóry. Od razu postanowiłam, że po powrocie do Kielc zakupię cały karton środka na owady, którego dzisiaj użyłam. Nagle usłyszałam jakiś podejrzany szelest. Zupełnie jakby poszycie ugięło się pod czyjąś stopą. Odwróciłam się szybko i rozejrzałam w poszukiwaniu źródła hałasu. Niczego złego nie dostrzegłam, ale przestałam już czuć się tak pewnie. Zagubiona w środku lasu polanka z konwaliami nie wydawała mi się już taka cukierkowa. W żadnym razie nie przypominała już jednej z bajek Disneya, zawsze okraszonych szczęśliwym zakończeniem. Jej czarodziejski, odrobinę złowrogi klimat przywodził raczej na myśl stare baśnie braci Grimm, pełne przemocy, rozlewu krwi, klątw i śmierci. – Jest tu ktoś? – zapytałam.

Nie spodziewałam się, że usłyszę odpowiedź. Przychylna mi istota raczej nie kryłaby się w lesie pomiędzy drzewami. Przełknęłam głośno ślinę i mimo wszystko spróbowałam jeszcze raz: – Sława? Żywia? Radek? Nie doczekawszy się żadnej odpowiedzi, sięgnęłam do kosza i wyjęłam z niego woreczek z solą. Na wszelki wypadek rozwiązałam czerwoną wstążeczkę, którą był związany. Ukucnęłam tak, by mieć przed sobą miejsce, z którego dobiegł do mnie szeleszczący dźwięk. Kucałam tak długo, aż ścierpły mi nogi. Jednak dźwięk, który mnie zaniepokoił, już się nie powtórzył. Mimo to podświadomie czułam, że ktoś mnie obserwuje. Sława ostrzegała, że cały czas ktoś będzie mnie śledził. Skoro Świętowit zamierzał przedsięwziąć takie środki ostrożności, to z całą pewnością mogłam tego samego spodziewać się po Welesie, bogu podziemi. Pytanie tylko, jak bardzo nieprzyjemna istota skradała się teraz za moimi plecami. Kosz był już pełen konwalii. Wrzuciłam do środka małe nożyczki do ścinania ziół i powoli się podniosłam, ściskając w dłoni wiklinową rączkę. Postanowiłam ruszyć w drogę powrotną do domu.

W drugiej dłoni schowałam woreczek z solą. Złapałam go w taki sposób, by w razie potrzeby za jednym zamachem wysypać z niego całą zawartość. Powoli ruszyłam w stronę leśniczówki. Nie spieszyłam się. Ostrożnie stawiałam każdy krok, strzelając na boki przestraszonym spojrzeniem. Pilnie nasłuchiwałam. Świergot ptaków ucichł. Dobiegał mnie tylko szelest gałęzi poruszanych przez wiatr. Ogarnęło mnie przerażające przeświadczenie, że gdzieś niedaleko czai się jakiś drapieżnik. Nagle tuż nad moją głową rozległo się skrzeczące zawodzenie. Spojrzałam na wiszącą nade mną gałąź. Siedział na niej dorodny okaz puszczyka zwyczajnego. Szare, cętkowane piórka lśniły w słońcu. Zamachał skrzydłami, zupełnie jakby chciał mi zademonstrować, jak duży jest ich rozstaw. Skamieniałam. Ptak miał wściekle czerwone oczy. Te same oczy widziałam kiedyś w ciemnościach, gdy pierwszy raz zbliżyłam się do wierzb broniących dostępu do Nawi. Puszczyk wykręcił mały łebek i spojrzał prosto na mnie. Nastroszył gniewnie pióra. Powoli zaczęłam go okrążać, byle tylko nie musieć przejść bezpośrednio pod gałęzią, na której siedział.

Doskonale widziałam ostre pazurki, które wbijał w korę dębu. Mocniej zacisnęłam palce na woreczku z solą, gotowa użyć jej w każdej chwili. Wedle legend pod postacią sów, zwłaszcza puszczyków, często kryły się strzygi. Większość słowiańskich demonów i boginek trudno nazwać przyjaznymi. Spora część z nich istniała tylko po to, by w jakiś sposób zrobić krzywdę ludziom w zemście za swoją przedwczesną śmierć. Wąpierze i strzygi wysysały krew i mleko, wyżerały także wnętrzności wciąż żyjących podczas tych zabiegów ofiar. Mogłam być więc stuprocentowo pewna, że puszczyk, o ile rzeczywiście był zaklętą w ptaka strzygą, na pewno nie miał wobec mnie dobrych zamiarów. Spędziłam w puszczy zbyt dużo czasu. Słońce powoli zaczęło chylić się ku zachodowi. Rdzawopomarańczowe promienie z coraz większym trudem przedzierały się przez gałęzie. Robiło się niebezpiecznie. Nie było już sensu bawić się w podchody. Nie w momencie, gdy puszczyk oznajmił mi skrzekiem swoją obecność. Mocniej zacisnęłam palce na wiklinowej rączce kosza i rzuciłam się biegiem w stronę leśniczówki. Za plecami usłyszałam szelest umięśnionych skrzydeł ptaka i trzask gałęzi, na

której siedział.

Kilka konwalii wypadło z koszyka, gdy odwróciłam się, by zobaczyć, czy puszczyk ruszył w pogoń. Ptak zeskoczył z gałęzi i leciał prosto na mnie! – A kysz! – wrzasnęłam i biegnąc na oślep, nie odwracając się, sypnęłam za siebie solą w stronę puszczyka. Bolesny skrzek zadzwonił mi w uszach. Minęłam leśniczówkę i dalej biegłam, tracąc z emocji oddech, dopóki nie zobaczyłam przed sobą swojego samochodu. Jego karoseria błyszczała w słońcu za linią drzew zupełnie jak nagroda w biegu, który zaraz miałam ukończyć. Odważyłam się odwrócić dopiero wtedy, gdy stanęłam przy aucie. Nic nie wybiegło za mną spomiędzy drzew. Szarpnięciem otworzyłam drzwi i wrzuciłam na siedzenie pasażera kosz. Sama zajęłam miejsca za kierownicą. Dotknęłam zimną dłonią rozgorączkowanego czoła. Byłam bezpieczna. Nic mi już nie groziło. Moja klatka piersiowa unosiła się gwałtownie. Zakaszlałam. Stanowczo nie miałam kondycji na takie biegi. Stopy obute w sandały piekły mnie dotkliwie. Pomiędzy rzemienie a skórę musiał dostać

się piach. Jeszcze raz odetchnęłam głęboko. Chciałam przełknąć ślinę, ale miałam wyschnięte na wiór usta. – O bogowie – jęknęłam do samej siebie. Zdjęłam przez głowę torbę i położyłam ją obok kosza na siedzeniu pasażera. Złapałam mocno za kierownicę. Przekręciłam kluczyk w stacyjce. Silnik zakrztusił się kilka razy, ale zaskoczył. Szarpnęłam drążkiem skrzyni biegów i wycofałam gwałtownie, by wyjechać z rowu. Brak wspomagania kierownicy zdecydowanie mi w tym nie pomagał. Kręcąc jak szalona kołem kierownicy, wykręciłam samochód we właściwą stronę i wciskając pedał gazu do dechy, ruszyłam z piskiem opon zakurzoną szosą. Chciałam jak najszybciej stąd odjechać. Byłam przekonana, że puszczyk nie będzie mnie dalej śledził. Chyba tylko chciał mnie przestraszyć. Trzeba przyznać, że świetnie mu się to udało! O mało nie dostałam zawału na jego widok. Natychmiast odżyły wszystkie moje dziecinne koszmary. Wcisnęłam do podłogi pedał gazu. Opel powoli przyspieszał, wyjąc przeraźliwie, gdy szarpałam za dźwignię skrzyni biegów. Podczas zjazdu ze wniesienia wreszcie zaczął nabierać pożądanej

prędkości. Zerknęłam w lusterko wsteczne, póki jeszcze mogłam zobaczyć las. Ciągle nic nie pojawiło się między drzewami. Czyżby to jednak była tylko moja wyobraźnia? Nie… ten puszczyk naprawdę tam był. Wróciłam spojrzeniem do drogi i wrzasnęłam. Prosto na przednią szybę leciał puszczyk o czerwonych oczach!

Szarpnęłam kierownicą w prawo, by go wyminąć. Rozpędzony samochód natychmiast stracił przyczepność, gdy pod kołami zachrzęścił żwir i piach nawiany z pobocza przez górski wiatr. Opel zaczął szybko sunąć bokiem po szosie. Mocno skręciłam kierownicą. Nagle przednie koła złapały grunt. Szarpnęło mną gwałtownie, gdy auto przechyliło się i z trzaskiem uderzyło bokiem o drogę. Pasy bezpieczeństwa zacisnęły się na mojej klatce piersiowej niczym imadło, pozbawiając mnie tchu. Gdy samochód koziołkował, zbliżając się w oszałamiającym tempie w stronę rosnącego na poboczu drzewa wypchnięta siłą odśrodkową uniosłam się z fotela kierowcy. Nawet nie zdążyłam krzyknąć. Białe konwalie wirowały dookoła mnie, gdy leciałam. Samochód uderzył w drzewo.

8.

– Gosia! Gosia! Czyjś krzyk oraz wiercący mi dziurę w głowie dźwięk klaksonu powoli przebijały się przez spowijającą mnie mgłę. Uchyliłam ciężkie powieki i zamrugałam kilka razy, żeby przegnać mroczki. Podniosłam głowę i spróbowałam usiąść prosto. Klakson przestał przeraźliwie wyć. Spojrzałam na swoje kolana. Leżały na nich konwalie. Były też na desce rozdzielczej i siedzeniu pasażera. Przez głowę przemknęła mi myśl, że chyba się rozsypały. – Gosia! Drzwi samochodu po stronie pasażera gwałtownie otworzyły się z głośnym zgrzytem metalu. Auto zakołysało się, gdy ktoś wsunął się do środka. Podparłam ciążącą mi głowę ręką. Zabolało. Wszystko wciąż wydawało mi się przytłumione, zupełnie jakby ktoś przyłożył mi do uszu dwie puchowe poduchy. – Trzeba wezwać karetkę!

– Czy ma ktoś komórkę?! Bogowie! – Nie otworzyła się poduszka powietrzna! – Halo! Proszę pani! – Trzeba wezwać szeptuchę! Podobno tu jest jakaś młoda! Będzie wiedziała, co robić! – To jest ta szeptucha! – Gosia! Szorstkie dłonie Mieszka objęły moją twarz. Poczułam, jak odgarnia mi włosy i głaszcze po czole. Syknęłam, gdy dotknął formującego się na samym środku guza. Izolująca mnie od wszystkiego poduszka zaczęła znikać. Zamrugałam kilkakrotnie, usiłując przepędzić sprzed oczu mgłę. Kolory przestały się rozmazywać. Zauważyłam, że mój samochód stoi co prawda na czterech kołach, ale wjechał do rowu przy drodze. To dlatego, przez pochylenie terenu, leżałam na kierownicy, wciskając własną twarzą klakson. Po mojej lewej stronie drzwi kierowcy były mocno wgniecione przez drzewo, w które uderzyłam. Połamane gałęzie leżały na masce i pokrytej siateczką pęknięć przedniej szybie. – Gosia, słyszysz mnie? Spojrzałam prosto w błękitne oczy pochylającego

się nade mną mężczyzny. Zobaczyłam w nich strach. Mieszko wsunął się do opla. Oparł się kolanem na fotelu. Zgniatał kwiaty. – Słyszę – wydusiłam. – Moje konwalie… – Pomogę ci wysiąść. Poczułam jego ręce. Jedną z nich wsunął mi pod kolana, a drugą za plecy. Przyciągnął mnie w swoją stronę. Złapałam go za szyję. Trochę nieporadnie wyciągnął mnie z samochodu. W ostatniej chwili moja stopa zahaczyła o dźwignię skrzyni biegów, ale udało mi się ją szybko wyswobodzić. – Żyje? – Czy ktoś wezwał pogotowie? Podniecony tłum dookoła opla obserwował uważnie poczynania Mieszka, ale nikt nie wyglądał, jakby miał przyjść mu z pomocą. Mężczyzna posadził mnie na rozgrzanej szosie i klęknął obok. W ślad za nami ludzie przenieśli się z łąki na gorącą drogę. Głównie byli to nowo przybyli do Bielin wyznawcy Mokosz z pobliskiego pola namiotowego. A w każdym razie tak mi się wydawało, biorąc pod uwagę ich kolorowe stroje i wianki na głowach. Obok nich stał gospodarz, właściciel łąki. – Jak się pani czuje? Po mojej drugiej stronie ukucnęła młoda kobieta

w wianku z polnych kwiatów. Złapała mnie za nadgarstek i sprawdziła tętno. Następnie delikatnie dotknęła mojej szyi i uniósłszy powieki, przyjrzała się źrenicom. – Dobrze – mruknęłam. – Tylko jestem trochę oszołomiona. – Nieźle uderzyła się pani w głowę – poinformowała mnie hipiska. – Spokojnie. Nazywam się Wiesława Bukowska. Jestem ratownikiem medycznym. Mój mąż, Czcirad, już pobiegł po apteczkę. Szybko panią obejrzę, dobrze? Pomyślałam, że mam niebywałe szczęście, że wśród wyznawców Mokosz jest ktoś z medycznym wykształceniem. – Gosia. – Mieszko cały czas trzymał mnie za rękę. – Co się stało? – Ptak – wydusiłam, czując, jak w dół pleców wędruje mi dreszcz. – Ptak leciał prosto na moją przednią szybę. Skręciłam kierownicą, żeby w niego nie uderzyć. Wyznawcy Mokosz zaczęli kiwać głowami i sławić mnie, że jestem taka dobra, bo nie chciałam zabić żywego stworzenia. Wydawali się zachwyceni moim postępowaniem. W przeciwieństwie do Mieszka. – Poduszka powietrzna w twoim samochodzie się

nie otworzyła. Mogłaś zginąć – powiedział i zacisnął mocno szczęki. – Nie mam poduszek. Samochód był dzięki temu tańszy – wyznałam. – Na wszystkich bogów, dlaczego jechałaś jak wariatka? – warknął wściekły. – A… tak jakoś – mruknęłam. Wolałam teraz głośno nie wspominać, że uciekałam przed potencjalną strzygą. Jeszcze ratowniczka medyczna uznałaby, że doznałam krwotoku domózgowego i majaczę o demonach. Zaraz… a jeśli doznałam? Trzeba mi zrobić tomografię głowy! Przecież mogę umrzeć! Poczułam, jak ciśnienie skacze mi ze strachu. – Jak się pani czuje? Ma pani zawroty głowy? – spytała ratowniczka, mierząc Mieszka niezadowolonym spojrzeniem. Najwyraźniej nie podobało jej się, że traktuje mnie tak obcesowo. – Nie, nie mam – odparłam sama lekko zdziwiona, że tak dobrze się czuję po tym, jak mój samochód przetoczył się po drodze jak zabawka. – Ból głowy? Delikatnie dotknęłam palcami rosnącego na

samym środku czoła guza. – Boli, tylko gdy dotykam – powiedziałam. – Kręci się pani w głowie? Ma pani mdłości? – Nie. Mąż ratowniczki przybiegł z dużą czerwoną torbą. Kobieta wyciągnęła ze środka stetoskop i zaczęła osłuchiwać moją klatkę piersiową i serce. Kazała mi się położyć i dotknęła mojego brzucha, a następnie fachowo sprawdziła wszystkie kończyny. – Wygląda na to, że ma pani dużo szczęścia – zawyrokowała ratowniczka. – Nie widzę żadnych złamań. Tylko mocno uderzyła się pani w głowę. Mimo wszystko dobrze by było pojechać do szpitala i zrobić dokładniejsze badania. Na razie może być pani w szoku. To świetnie tuszuje objawy. – Dziękujemy – powiedział Mieszko i pomógł mi usiąść. – Zaniosę cię do domu szeptuchy. – No nie wiem, czy nie lepiej jednak byłoby pojechać do szpitala. – Ratowniczka pokręciła głową. Jej natchniony mąż, najwyraźniej znacznie bardziej fanatyczny wyznawca Mokosz, stwierdził: – Kotku, przecież szeptucha będzie najlepiej wiedziała, co zrobić. Ona nie leczy tylko lekarstwami. Poza tym ta młoda dama sama szkoli

się na szeptuchę. Na pewno wie, co robi.

Pokładał we mnie sporo nadziei. Jakoś nie czułam się ostatnio zbyt pewnie i raczej nie wiedziałam, co robię. Jednak miło, że chociaż sprawiałam takie wrażenie. – Zaniosę cię – zaoferował się Mieszko. – Nie, pójdę sama. – Gosia… – Mieszko… Podparłam się pod boki tak samo jak on. Na chwilę zbiłam go tym z tropu. – A teraz przynieś moją torebkę i idź pozbierać moje konwalie – rozkazałam, wskazując na wnętrze samochodu. – Co? – Zmarszczył brwi. – Szeptucha pilnie potrzebuje konwalii. Obiecałam jej, że przyniosę pełen koszyk. – My pozbieramy! – wykrzyknął Czcirad, mąż ratowniczki. Wyznawcy Mokosz rzucili się na pomoc. Ktoś wyciągnął wiklinowy kosz i stanął obok auta, a reszta osób pospiesznie wyciągała rośliny i układała je na dnie. Po chwili kosz pełen lekko zmaltretowanych kwiatów stanął tuż obok nas.

Mieszkowi zaczął rytmicznie kurczyć się mięsień po lewej stronie żuchwy. Miałam wrażenie, że w takt tych skurczów spokojnie mogłabym zacząć odliczanie do momentu wybuchu złości u mężczyzny. Klęczał na jednym kolanie tuż obok, nie spuszczając ze mnie ponurego wzroku. Wydawało mi się, że nawet nie mrugał. Lewą dłoń oparł na moich plecach. Najwyraźniej zamierzał mnie złapać, gdybym postanowiła runąć na plecy i rozbić do reszty głowę o asfalt. – Dam radę iść sama. Dotknęłam uspokajająco jego twardego, napiętego ramienia. W oddali usłyszeliśmy monotonne wycie syreny. – Ktoś wezwał pogotowie? – zdziwiła się Wiesława, zapinając swoją czerwoną torbę. – Nie, to policja. – Gospodarz, właściciel pola namiotowego, ściągnął z głowy czapkę i podrapał się po łysinie. – Zadzwoniłem po nich. Trzeba będzie odholować samochód. Drogę zawala. I koniec tego współczucia. Teraz należy mi wlepić mandat za niewłaściwe parkowanie. Reszta wieczoru zupełnie nie przebiegła po myśli Mieszka. Odmówiłam pójścia do domu Baby Jagi, dopóki nie porozmawiałam z policjantami. Zabrano

mój samochód i co gorsza, usłyszałam, że wyklepanie pogiętej karoserii zapewne wyniesie więcej, niż opel był wart. Mieszko nic nie mówił podczas mojej rozmowy z policją, ale nie odstępował mnie nawet na krok. Stał tuż za mną, gotów w każdej chwili mnie złapać, gdybym tylko się zachwiała. Na szczęście policjanci byli pełni współczucia. Powiedzieli, że na podpisanie protokołów będę mogła zgłosić się później, albo wręcz sami podjadą któregoś dnia do chatki szeptuchy. W dodatku podwieźli nas do niej swoim radiowozem. Jakkolwiek na to patrzeć, nie skończyło się aż tak źle. – Na pewno dobrze się czujesz? – spytał Mieszko, gdy stanęliśmy przed drzwiami willi Baby Jagi. Biorąc pod uwagę moją hipochondrię, zdecydowanie wolałabym teraz leżeć na twardym stole, który po chwili wsunąłby się w tubę tomografu, ale nie chciałam histeryzować. Naprawdę czułam się zadziwiająco dobrze. – Jest okej. – Wzruszyłam ramionami. – Jesteś pewna? – Wciąż wbijał we mnie uważne spojrzenie. – Taka beztroska nie jest do ciebie podobna.

– A co mam ci powiedzieć? Jasne, że chciałabym, aby zbadał mnie lekarz i prześwietlił każdą moją kość oraz zajrzał do środka, czy nie mam gdzieś żadnego aktywnego krwawienia. Tylko że… ja czuję się dobrze. Nic mnie nie boli. Nawet głowa. Mieszko przyglądał mi się bez słowa, błądząc spojrzeniem po moim ciele, zupełnie jakby szukał wspomnianej przeze mnie krwi. – To po prostu dziwne – skwitował. – Że nic sobie nie zrobiłam? – Że nie kazałaś policjantom zawieźć się do szpitala. Wzruszyłam ramionami. Może wcale nie miałam szczęścia podczas tego wypadku? Może tak miał przebiec? Bogowie nie chcieli mnie przecież zabić. Nie zrobiliby tego przed Nocą Kupały. – Czekaj! – Zatrzymałam jego rękę, tuż zanim zdążył zastukać do drzwi. Przygryzłam wargę. Miałam nadzieję, że szeptucha nie będzie mocno spać. Kazała mi przecież zostawić kosz pod drzwiami i po cichu się oddalić. – Na co? – Babę Jagę bardzo bolą dzisiaj plecy. Może lepiej jej nie przeszkadzajmy?

– Zwariowałaś – skwitował. – Co? – Gosiu, naprawdę czasami się zastanawiam, czy jesteś aż tak lekkomyślna, czy może głupia – westchnął, pocierając dłońmi twarz. Zrobiło mi się bardzo przykro. Nie chciałam, żeby tak o mnie myślał. – No wiesz co! – jęknęłam z wyrzutem. – Miałaś poważny wypadek i co zamierzasz? Tłuc się sama pekaesem do Kielc? Coś jest z tobą nie tak, bo nie histeryzujesz. Nie pozwolę jechać ci do domu. Ktoś musi cię jeszcze dzisiaj zobaczyć, a potem pilnować, rozumiesz? Zastukał do drzwi i nie czekając, aż ktoś przyjdzie je otworzyć, nacisnął klamkę i wskazał mi ręką, żebym weszła do środka pierwsza. Oblał mnie zimny pot. Wchodzenie bez zaproszenia do domu szeptuchy to bardzo zły pomysł. Mieszko mruknął coś pod nosem i bezceremonialnie wepchnął mnie do środka. Wróżba w formie obrazu wydała mi się jeszcze czerwieńsza w świetle żyrandola, niż była w promieniach słońca. – Babo Jago! – krzyknął. – Potrzebujemy twojej pomocy!

Czułam pomiędzy swoimi łopatkami jego dłoń, gdy uparcie pchał mnie do przodu. Weszliśmy do kuchni. A tam czekało nas spore zaskoczenie. Przy kuchennym stole, przy świecach, nad talerzami z niedojedzoną kolacją naprzeciwko siebie siedzieli Baba Jaga i… Mszczuj.

9.

Nie potrafiłam się zdecydować, czy jestem bardziej zdziwiona nowo zawiązaną nicią porozumienia pomiędzy szeptuchą i wróżem, czy może tym, że bezczelnie mnie okłamała, mówiąc, że wieczorem będzie spać, bo bolą ją plecy. Nie wyglądała na zdziwioną naszym wtargnięciem, raczej na zrezygnowaną. Zupełnie jakby się spodziewała, że ktoś dzisiaj popsuje jej wieczór. Wstała całkiem żwawo jak na osobę z bolącymi plecami i postawiła na stole dwa dodatkowe nakrycia. – Przyłączycie się? – zapytała, wskazując na puste krzesła. – A nie mówiłem, że przyjdą? – spytał z pełnymi ustami Mszczuj. Jarogniewa przewróciła oczami. – Raz, podkreślam: raz, coś udało ci się zgadnąć – prychnęła. – Gosia miała wypadek – powiedział bez ogródek Mieszko i popchnął mnie w stronę szeptuchy.

Mistrz savoir-vivre’u. Po prostu mistrz. Baba Jaga uniosła brwi i zlustrowała mnie spojrzeniem od góry do dołu. Ja ją też zlustrowałam. Nie miała już na sobie dresu. Włożyła białą bluzkę z pięknym haftem przy kołnierzyku zapinaną na różowe, perłowe guziczki i śliwkową spódnicę do połowy łydki. Swoje srebrzyste włosy związała w wysoki, elegancki kok. Dookoła niej unosiła się chmurka perfum. Odwróciłam się do Mszczuja. On także wyglądał podejrzanie porządnie. Lniana koszula z haftem była niemiłosiernie wymięta, ale czysta. Wydawało się nawet, że starał się uczesać swoją białą, skołtunioną brodę. W każdym razie doszłam do takich wniosków, gdy dostrzegłam w niej kawałek ułamanego, czerwonego grzebienia. Chyba przeszkodziliśmy im… w randce? – Gosiu, siadaj. Co się stało? – spytała szeptucha, dzięki czemu wreszcie zdołałam się otrząsnąć z oszołomienia po dojściu do tych dość niecodziennych wniosków. Posłusznie opadłam na krzesło ucieszona, że mnie zbada. Zdawałam sobie sprawę z tego, że tomografia głowy zapewne byłaby lepszym rozwiązaniem, ale nie zamierzałam wybrzydzać. Zwłaszcza że szeptucha podobno wyczuwała choroby.

Drgnęłam zaskoczona spokojem, który zaczął mnie ogarniać. Ja naprawdę wierzyłam Babie Jadze, że czuje choroby bez dotykania pacjentów. Nie wiedziałam, co mam o tym myśleć. Przecież zawsze uważałam takie gadanie za szarlatanerię… Naprawdę zaczynam w to wszystko wierzyć? A co z rzeczami, których uczyłam się na studiach? – Co się stało? – powtórzyła pytanie szeptucha. – W lesie zobaczyłam puszczyka o czerwonych oczach. Miałam wrażenie, że się na mnie czai. Chyba za mną leciał. Wsiadłam do samochodu i ruszyłam szybko. Nagle zobaczyłam tego puszczyka tuż przed przednią szybą. Przestraszyłam się, szarpnęłam kierownicą i wylądowałam w rowie… – Samochód kilka razy przekoziołkował – wtrącił Mieszko. – A auto nie było wyposażone w poduszki powietrzne. – To robią samochody bez poduszek? – zdziwił się Mszczuj. Zerknęłam na niego. Nie przerywał jedzenia, zupełnie jakbyśmy mu w ogóle nie przeszkadzali. – Nie robią, ale ona taki kupiła – burknął Mieszko. Baba Jaga przyłożyła mi rękę do czoła i westchnęła. Przestraszyłam się nie na żarty. Czy ona coś wyczuła swoimi mocami?!

Niespodziewanie klepnęła mnie dość boleśnie po policzku. – Nic ci nie jest. Nabiłaś sobie tylko guza. Do wesela się zagoi – stwierdziła. – Jeśli chcecie jeść, to sobie nałóżcie. Mieszko, siadaj, nie stój jak kołek. Mężczyzna potulnie zasiadł za stołem i wbił głodne spojrzenie w miskę pełną ugotowanych ziemniaków polanych masłem i półmisek z pieczonymi kurzymi nóżkami. Zaczął sobie nakładać jedzenia w takich ilościach, jakby nie jadł co najmniej przez miesiąc. Blat był zastawiony jak na prawdziwą ucztę. Był pieczony schab z ziołami, nadziewane pieczarkami jajka, waza z zawiesistą zupą, tarte buraczki, sałatka z pomidorów i pokrzywy, sok z brzozy, sok z mleczy, a na samym środku tort czekoladowy, na którym od razu zogniskowałam swoje spojrzenie. Naprawdę nie najadłam się tymi kradzionymi ciasteczkami i herbatą. – Plecy już cię nie bolą? – zapytałam szeptuchy. Wykonanie tych wszystkich potraw z całą pewnością zajęło jej cały dzień, który podobno spędziła, leżąc w boleściach na podłodze. – A dziękuję, że pytasz. Rzeczywiście już mi lepiej – odparła bez mrugnięcia powieką.

Stara spryciara. – To jakaś okazja? – ciągnęłam ją dalej za język. Nałożyłam sobie kopiastą porcję buraczków i plaster schabu, pamiętając, by zostawić sobie w żołądku dużo miejsca na tort czekoladowy. – Nasza rocznica – oświadczył Mszczuj. – Spróbuj ziemniaczków, są z koperkiem. I masłem! Podał mi miskę z miną, która świadczyła o tym, że chyba dawno nie widział koperku. – Ach, rocznica? – Znowu zerknęłam na Babę Jagę. Wzniosła oczy do nieba i wyrwała mi miskę z ziemniakami z rąk. Podała ją Mieszkowi, który nie spuszczał kartofli z oczu. Co te chłopy mają do koperku? Chyba że to masło tak na nich działało? – Tak, przyznaję. Markowałam dolegliwości, żebyś dzisiaj sama przyjmowała – powiedziała bez cienia wstydu. – Teraz ci lepiej? – Wiedziałam wtedy, że czuję zapach czekolady! – wykrzyknęłam zadowolona z siebie i wskazałam na tort. – Gratuluję… – sarknęła, ale uśmiechnęła się pod nosem z mojego entuzjazmu na widok ciasta. Przez chwilę jedliśmy w ciszy. Mimo że kolacja

odbywała się w kuchni, suto zastawiony stół otaczały szafki pełne garnków, a z sufitu zwieszały się girlandy suszonych grzybów i ziół, to czułam się jak w najpiękniejszej restauracji. Baba Jaga rozstawiła na blatach i stole grube, żółte świece. Ich wosk spływał do białych talerzyków z niebieskim wzorkiem. Tylko one oświetlały piękne wnętrze. Ubożęta miały dzisiaj dużo roboty przy płomykach. – To co to za rocznica? Zdradzicie nam, jaki mroczny sekret was łączy? – Wsadziłam do ust widelec pełen ziemniaków. – Jesteśmy małżeństwem. O mało nie wyplułam drogocennych kartofli prosto na siedzącego naprzeciwko mnie Mieszka i stojący tort. Mieszka nawet nie byłoby mi żal, ale szkoda tortu. – Jak to? Przecież wy się nie znosicie – palnęłam. – Bynajmniej nie przeszkadza nam to w byciu małżeństwem – prychnęła Baba Jaga. – Czemu ze sobą nie mieszkacie? – zapytałam. – Dla własnego zdrowia psychicznego postanowiliśmy żyć osobno – wyjaśniła. Przez chwilę jedliśmy w milczeniu przerywanym

od czasu do czasu zadowolonymi chrząknięciami Mszczuja. Jarogniewa wpatrywała się w męża z zamyśloną miną. Mieszko najwyraźniej postanowił nie drążyć tematu. Wydawało się, że w ogóle nie słuchał naszej wymiany zdań. Zupełnie nie miałam zamiaru tego tak zostawić. Wreszcie nadarzyła się okazja, by lepiej poznać szeptuchę! Baba Jaga zerknęła na mnie. Na jej ustach pojawił się melancholijny uśmiech. Zauważyła, że siedzę jak na szpilkach. Na szczęście wcale jej to nie przeszkadzało. Kiwnęła głową i zanim zdążyłam o cokolwiek zapytać, powiedziała: – Pobraliśmy się niedługo po tym, jak oboje zaczęliśmy pracować w Bielinach. Połączyło nas powołanie. Oboje mieliśmy głowy pełne ideałów. A małżeństwo? Byliśmy chyba na nie za młodzi. Mszczuj pokręcił głową. – Nie byliśmy za młodzi. – Byliśmy. Oboje nie wiedzieliśmy, czego chcemy. – Och, wydaje mi się, że wiedzieliśmy aż za dobrze. Zwłaszcza ty. Mszczuj beknął donośnie i pogłaskał się z błogim uśmiechem po brzuchu. – Nie zachowuj się jak świnia – upomniała go Baba Jaga.

– Jak sobie hrabianka życzy. Powoli zaczynałam rozumieć, o co chodziło z tym zdrowiem psychicznym. – Teraz spotykamy się tylko raz do roku w naszą rocznicę – westchnęła. – Chociaż czasami wydaje się, że i to jest za często… Spojrzeliśmy z Mieszkiem po sobie. Zdecydowanie nie powinno nas tutaj dzisiaj być. Baba Jaga i wróż powinni zostać sami ze swoimi demonami. Zaczynało się robić niezręcznie. Nie było jeszcze bardzo źle, ale w skali niezręczności, gdzie jeden oznacza upuszczenie na ziemię w tramwaju pełnym ludzi opakowania podpasek, a piątka to przypadkowe wejście do męskiej toalety i spotkanie szefa bez majtek, wpraszanie się na rocznicową kolację dwójki ludzi, którzy nienawidzą się od jakichś czterdziestu lat, zdecydowanie plasowało się w okolicach siódemki. – Powinniśmy już iść. – Mieszko zerwał się ze swojego krzesła. – Skoro Gosia czuje się dobrze, to zabiorę ją do domu. Spojrzałam na tort czekoladowy. – Ale… – urwałam, widząc jego miażdżące spojrzenie. – Przepraszamy, że przyszliśmy w takim

momencie – powiedział Mieszko do szeptuchy.

Podszedł do kobiety i złożył na jej dłoni pełen galanterii pocałunek, a następnie skłonił głowę przed Mszczujem. – Życzymy wam miłego i… spokojnego wieczoru. Podszedł do mnie i bez żadnych ceregieli szarpnął za rękę do góry, zmuszając, bym wstała z krzesła. – Nie przeszkadzaliście nam. – Baba Jaga machnęła nieuważnie ręką, o mało co nie przewracając kieliszka z winem. – Jak już wcześniej powiedziałam, Mszczuj przewidział, że wpadniecie dzisiaj z wizytą. – Spodziewaliśmy się was – przyznał żerca i uśmiechnął się dobrotliwie. – Dobranoc – pożegnał się Mieszko jeszcze raz. – Do zobaczenia – dodałam. – Dobranoc – odpowiedzieli razem. Gdy przechodziliśmy przez próg, Baba Jaga zawołała za mną: – Gosiu, przyjdź jutro tutaj. Będziemy razem robić amulety. Odwołałam wszystkie wizyty. Chwilę później staliśmy pod okazałą willą Baby Jagi. Niebo już dawno zaciemniła noc. Na horyzoncie zza chmur nieśmiało wyglądał księżyc.

Powoli go ubywało, by później znowu przyrosnąć na Noc Kupały. Objęłam się ramionami, gdy chłodny wiatr wślizgnął się pod materiał sukienki. Mieszko przygarnął mnie do siebie ramieniem. Przytuleni ruszyliśmy szosą w stronę Bielin. – Gdzie idziemy? – zapytałam. – Nie złapię teraz żadnego busa do Kielc.

– Możesz spać u mnie – powiedział. – Dzięki. Ucieszyłam się z jego propozycji. Nie chciałam dzisiaj wracać do mieszkania. Sława wróciła po urlopie do pracy i o ile pamięć mnie nie myliła, miała dzisiaj w barze nocną zmianę. Nie uśmiechało mi się samotnie wędrować przez Kielce do pustego domu, gdzie nikt na mnie nie czekał. – A powiedz mi, dlaczego tak nagle uciekliśmy? – zapytałam. – Zrobiło się okropnie niezręcznie, przyznaję, ale nie wiem, czy oni nie woleliby, żebyśmy zostali. Może dzięki temu mniej by się pokłócili? – W ten dzień powinni być sami. To nie jest wesołe święto. Muszą sami zmierzyć się z przeszłością. Zerknęłam na niego spod oka, tak mnie zaskoczył

tymi poetyckimi określeniami. Chyba wiedział więcej, niż chciał mi powiedzieć. – Rocznica ślubu raczej nie jest aż tak demoniczna – zaprzeczyłam. – Poza tym zawsze mogli się rozwieść. Nawet żercy mogą się rozwodzić. – Dzisiaj nie ma rocznicy ich ślubu. – Pokręcił głową. – To co to za rocznica? Przez chwilę wahał się, zanim odpowiedział, dokładnie ważąc każde słowo: – Mszczuj wygadał mi się kiedyś, gdy był pijany… Chyba nie pamięta, że mi to powiedział, więc i ty nie możesz się przed nim zdradzić. – Dobrze. Przez chwilę szliśmy w ciszy, zanim oświadczył: – Dzisiaj jest rocznica śmierci ich dziecka. – Och… Tym razem ja zamilkłam na dłuższą chwilę. – Nie wiedziałam, że szeptucha miała dziecko – wydusiłam w końcu. – Nie mówi dużo o sobie. – Mszczuj też nie jest zbyt rozmowny, jeśli chodzi o przeszłość. – Może to dlatego teraz tak się nie cierpią?

– Może. Pewne jest tylko to, że duch tego dziecka wciąż w jakiś sposób ich ze sobą wiąże.

10.

Księżyc stał wysoko na niebie. Tarcza została nadgryziona przez wilki. Niebawem miała całkowicie zniknąć, by móc znowu się odrodzić, wypływając z wód jeziora. Zafrapowany Dagome przyglądał się żółtawemu, okrągłemu księżycowi. Przypomniał sobie historie o ludziach zamieniających się w dzikie, krwiożercze bestie, które jego wojownicy opowiadali nad ogniskiem. Legendy o wschodnich wilkołakach i północnych berserkach były nad wyraz umiłowane przez żołnierzy. Jednak to nie wilki teraz go martwiły. Nie podobało mu się, że niebo jest bezchmurne. Mogło mu to łatwo przeszkodzić. – Ruszamy? Rosły, ale zwinny niczym żbik mężczyzna niespodziewanie wyrósł po jego prawicy. Dagome ani drgnął, chociaż tamten go zaskoczył. Nie chciał dawać mu satysfakcji. Spojrzał na najwierniejszego druha, dowódcę swojej drużyny, który stał obok niego. Tak samo jak

u Dagoberta, u Garda w normańskiej krwi brzmiało echo potęgi, męstwa i odwagi wikingów oraz bogów zamieszkujących Asgard. Byli do siebie bardzo podobni, mieli takie same jasne włosy i błękitne oczy. Niczym bracia ruszyli na podbój krainy Polan oraz poszukiwanie chwały. Podczas gdy Dagome postanowił grać pierwsze skrzypce i dał się porwać polityce, Gard skrył się w jego cieniu, zajmując się tym, co lubił najbardziej: walką, piciem i kobietami. Nie miał ambicji, by stać się kimś innym. W pełni zadowalało go życie zwykłego dowódcy. – Dagome? – Stuknął go w ramię, nie doczekując się odpowiedzi. – Jest jasno – mruknął władca. – Straż świątynna może nas dostrzec. Swoje spojrzenie ponownie skierował na wyspę majaczącą pośrodku spokojnego jeziora. W oddali można było dostrzec migoczące światła pochodni, którymi obrońcy starali się rozproszyć mrok. Odetchnął głęboko, rozkoszując się smakiem chłodnego, nocnego powietrza. – Te stare dziady prędzej nogi połamią w ucieczce, niż nam zagrożą. – Gard starał się uspokoić władcę. Usta Dagome rozciągnęły się w ponurym

uśmiechu, gdy przed oczami stanęli mu chrześcijańscy kapłani. Wyobraził sobie, jak podkasawszy do góry szaty, uciekają w popłochu przed jego wikingami. Byłby to miły widok. Nie przykładał zbyt wielkiej wagi do religii. Co prawda odkąd wypił napar z kwiatu paproci, przychylniej patrzył na poddanych oddających cześć dziwacznym bogom, jednak sam wcale nie darzył bóstw Polan większą atencją, ani tym bardziej szacunkiem. Nie uważał, by mieli cokolwiek wspólnego z magicznym naparem. Tolerował wiarę poddanych, brał udział w obrządkach, ale nie przykładał do nich żadnej wagi. Jako głowa formującego się państwa musiał słuchać rad kapłanów, ale nie zamierzał się im nigdy podporządkować. Poza tym nie dowierzał ich wróżbom. Wiary swoich przodków w bogów zamieszkujących Asgard także nie kultywował. Wierzył tylko w siebie i otaczających go ludzi. Uważał, że legendarny kwiat paproci nie był wcale obdarzony boską łaską, tylko miał właściwości, które wykorzystać potrafiła jedynie zdolna zielarka. Istnieniem ewentualnych bogów zamierzał zainteresować się dopiero po śmierci, która jak

niedawno się okazało, nie dopadnie go zbyt szybko. Żył w przeświadczeniu, że każdy powinien wierzyć w to, na co ma ochotę, nieważne, jak bardzo niedorzeczna jest to wiara. Miał neutralne podejście do bogów Słowian i ludów Północy. Jednak w przeciwieństwie do nich bóg jego niedoszłej małżonki bardzo go drażnił. Cały zachód i południe Europy wierzyło w łacińskiego boga. W ostatnim czasie większość okolicznych krajów zaczynała zmieniać wyznanie. Wszyscy jego wrogowie zdawali się sprzymierzyć przeciwko niemu i bogom ziemi Polan. Miał wrażenie, że łaciński bóg zaczyna go osaczać na każdej granicy. Inni władcy traktowali jego nowo powstały kraj jako pogranicze opanowane przez niewiernych, a samego Dagome jako świętokradcę, z którym nie warto zawierać paktów ani unii. Bezbożnik nie liczył się na światowej arenie jako przywódca. Według pozostałych należało go zgładzić, a jego uciśniony lud na siłę nawrócić. Bardzo go to złościło. Tak bardzo, że miał ochotę wyrżnąć w pień całą zachodnią Europę, nie bacząc na to, czy zabija możnych, czy chłopów, którzy nikomu niczym nie zawinili.

– Gard, zawołaj ludzi – powiedział ponurym głosem. – Ruszamy. Stanął na brzegu jeziora i ukucnął w szuwarach, mocząc buty. Wody Lednicy falowały delikatnie i odbijały promienie księżyca. Zaklął, wpatrując się w bezchmurne niebo. Siłą spojrzenia usiłował nakłonić chmury, by przybyły mu z pomocą. Przy tej widoczności istniało duże niebezpieczeństwo, że straż świątynna z wyspy wypatrzy łodzie i wystrzeli ku nim płonące strzały. Dagome oraz pięciu najbliższych i najbardziej zaufanych członków jego osobistej drużyny, liczącej przeszło trzy tysiące wojowników, umieli dobrze pływać. Jednak żaden z nich nie chciał skończyć z bełtem sterczącym z pleców. Wojownicy, delikatnie stąpając w trawie, spuścili na wody jeziora trzy łódki. Każda z nich wyrzeźbiona była z jednego smukłego pnia. Dłubanki o długości czterech metrów bujały się na falach. Mężczyźni wsiedli do łódek, uważając, by nie wzburzyć niepotrzebnie toni. Kilku z nich dźgnęło wiosłami muliste dno. Dagome pokręcił głową z niedowierzaniem. Nie potrafił pojąć, że jego żołnierze zaczęli wierzyć w opowieści o wodnych demonach. Nic jednak nie rzekł na ten temat. Poczekał cierpliwie, aż wojownicy upewnili się, że

nie grozi im żadne niebezpieczeństwo, i odepchnęli łodzie od brzegu. W drewnianym grodzie położonym na wyspie płonęły światła. Dagome długo zastanawiał się, jak najlepiej zakraść się tam pod osłoną nocy. Na wyspę prowadziły dwa drewniane mosty. Oba były pilnie strzeżone. Jego chrześcijańscy goście zabarykadowali się na ostrowie w obawie o swoje życie. Nie zamierzał robić im krzywdy wbrew temu, co sami podejrzewali. Nie wpłynęłoby to zbyt dobrze na postrzeganie państwa Polan w Europie. Mogło wręcz doprowadzić do ataku oburzonych chrześcijan. Nie zamierzał podejmować tak dużego ryzyka dla własnej satysfakcji. Dwa drewniane mosty prowadziły na środek małej wyspy, skąd droga kierowała się do położonego na jej południowym końcu niewielkiego, praktycznie niezamieszkanego grodu. Gród chroniony był ziemno-drewnianym wałem o łącznej wysokości siedmiu mężczyzn. Odgradzał budynki od centralnej części wysepki. Od strony jeziora grodu nie chroniło nic poza czujnymi oczami strażników. Zaklął pod nosem. Sam nadzorował budowę tego miejsca. Na jego rozkaz wykarczowano drzewa rosnące na brzegu, żeby wartownicy mieli lepszą widoczność w razie ataku.

Gdy zlecał konstrukcję warowni, nie zdawał sobie sprawy z tego, że kiedyś sam będzie miał problem z dostaniem się do środka. Jakiś czas temu chrześcijańscy emisariusze przysłani przez czeskiego władcę zostali umieszczeni tam przez Dagome celowo. Chciał on w ten sposób zapewnić księcia Bolesława, że szanuje wyznawców łacińskiego boga i zamierza zapewnić im bezpieczeństwo. Było to niezbędne działanie w krainie Polan. Zwłaszcza po kłopotliwym incydencie, podczas którego zginął główny kapłan, ukamienowany przez mieszkańców jednej z podległych Mieszkowi wsi po tym, jak usiłował ochrzcić dziecko wbrew woli jego rodziców. Incydent ten nie miał pozytywnego wpływu na negocjacje sojuszu z Bolesławem. Niestety czeski władca lubił tego kapłana. Dagome ponownie uniósł głowę i spojrzał na niebo. Na jego twarzy wreszcie zagościł uśmiech. Pojedyncze chmury, do tej pory wiszące nad horyzontem, niczym spłoszone stado owiec powoli zaczęły napływać w stronę sierpa księżyca. Nie minęła nawet chwila, a chłodny wiatr przysłonił obłokami jego promienie. W ciemnościach dłubanki popłynęły bezszelestnie

w stronę wyspy. Mężczyźni delikatnie zanurzali wiosła, starając się nie wzburzyć zbytnio wód Lednicy. W chłodne powietrze pachnące wodą i lasem wślizgnął się nowy aromat. Egzotyczny zapach kadzideł rozpalanych przez kapłanów drażnił niemile nos Dagoberta. Mężczyzna nie cierpiał tego zapachu. Tak samo złościły go świątynie bogów Polan oraz panujący w nich zaduch i smród psującego się jedzenia, które zostało podarowane bogom w daninie. Dagobert szczerze wątpił, że bogowie cieszą się z zepsutego mięsa albo śmierdzącego kadzidła. Zbliżali się do wyspy. Dagome czujnie przyglądał się linii brzegowej. Nie było widać na niej strażników. Rankiem na wyspę dotarło wysłane przez niego poselstwo. Wozy z podarkami pełne były przedniego miodu i piwa, dziczyzny oraz złota. Był pewien, że mieszkańcy wyspy ucztują w najlepsze albo śpią jak zabici po zbyt dużej ilości wypitych trunków. Łodzie zaszurały o piaszczyste dno. Mężczyźni miękko, bez jednego zbędnego chlupotu zeskoczyli do wody, zostawiając dłubanki ukryte w szuwarach. Nigdzie nie było widać strażników. W drewnianych zabudowaniach gdzieniegdzie paliło

się światło, a z otworów w dachach wydostawały się smużki dymu z palenisk. Na wschód od głównej siedziby, niedaleko brzegu, rozpoczęto kolejną budowę. Kamienne budynki miały zastąpić stare, drewniane. Od kilku tygodni powiększano wykop, by na solidnej podstawie z otoczaków połączonych zaprawą postawić świątynię dla łacińskiego boga i budynki mieszkalne dla kapłanów. Wszystko po to, by Bolesław był zadowolony. Dagome skrzywił się na ten widok niechętnie, chociaż sam zezwolił wcześniej na budowę. Mężczyźni nie zabrali broni. Nie zamierzali nikogo zabijać. Dagome ostrzegł wojowników, że jeżeli skrzywdzą jakiegoś duchownego, to odpowiedzą za to własnymi głowami. Po złych doświadczeniach ze śmiercią głównego kapłana władca wiedział, że powinien wystrzegać się takich wypadków Sojusz z Bolesławem nie doszedł do skutku. Czeski książę usiłował zmusić Dagome do przyjęcia chrztu. Mężczyzna przez chwilę rozważał ten pomysł. Z politycznych względów byłoby to najlepsze i najbezpieczniejsze posunięcie. Uniemożliwiłoby ataki sąsiadów pod pretekstem krzewienia jedynej prawdziwej wiary. Jednak Dagome nie zamierzał tego zrobić.

Nienawidził wypełniania czyichś rozkazów. Sam chciał być sobie panem. Z tego powodu postanowił, że postąpi zupełnie inaczej, niż oczekiwał tego od niego czeski książę. Wojownicy podkradli się do ściany głównego budynku. Ze środka dobiegła ich żywa muzyka. Dagome pomyślał z kwaśną miną, iż najwyraźniej kapłani poza odprawianiem modłów nad miskami z wodą umieli także grać na instrumentach. Kluczyli pomiędzy domami. Każdy z nich zbudowany był z drewnianych bierwion dopasowanych idealnie do pionowych słupów i przykryty trzciną. Dostać się do środka można było tylko za pomocą małego wejścia znajdującego się na krótszej ścianie budynku. Dagome dobrze wiedział, że większość kapłanów zajmuje trzy największe domy stojące w centrum grodu. Podkradli się na tyły, gdzie stało najmniejsze, ale najschludniejsze domostwo. Przed wejściem zabezpieczonym chruścianą furtką i skórami siedział strażnik. Jego pochylona do przodu głowa, stojący obok pusty dzban po miodzie i pasek śliny zwieszający się z ust świadczyły, że nie powinien sprawić im wielu problemów. Czeski książę obiecał Dagome sojusz pod jednym warunkiem: Dagome miał poślubić jego córkę.

Bolesław wysłał ją do bezbożnego kraju Polan w obstawie swoich kapłanów. Przez rok mieszkała z nimi w grodzie na wyspie, odmawiając Dagome spotkań, dopóki on nie przyjmie jej wiary. Młody wódz usiłował zjednać ją sobie na wszystkie możliwe sposoby: hojnie obdarowywał ją podarunkami, przesyłał posłańców z wiadomościami. Ona jednak wciąż odmawiała spotkania.

Nie była już młodą kobietą. Dawno minął czas, gdy mogła nosić panieński wianek. Początkowo Dagome miał nadzieję, że dzięki temu będzie chciała jak najszybciej za niego wyjść. Przeliczył się. Kobieta zamierzała spełnić wolę swojego ojca oraz kapłanów, którzy twardo domagali się przyjęcia przez Dagome chrztu. Mieli czelność oznajmić mu, że będzie mógł przybyć na wyspę i poślubić księżniczkę tylko wtedy, gdy zostanie ochrzczony. Dagome ze złości na tę impertynencję miał ochotę spalić gród do gołej ziemi. Niestety wtedy pozbawiłby życia również zamieszkującą wyspę kobietę. Śmierć kapłana już popsuła jego stosunki z Bolesławem. Zabójstwo jego córki tym bardziej nie pomogłoby w zawarciu sojuszu. Stosunki polityczne pomiędzy władcą Polan a czeskim księciem stawały się coraz bardziej napięte. Minął już rok, odkąd Bolesław przysłał

poselstwo. W końcu Dagome stwierdził, że nie będzie czekał, aż kapłani pozwolą mu na ślub. Razem z Gardem przeszli po cichu obok śpiącego strażnika. Nawet nie drgnął, gdy go mijali. Pozostali wojownicy ukryli się w cieniu, gotowi rzucić się do walki, gdyby coś poszło nie tak. Gard został w przedsionku domu. Dagome sam przeszedł do dużej izby, gdzie spała kobieta.

Rozejrzał się szybko w poszukiwaniu ewentualnego zagrożenia. Z prawej strony od wejścia tlił się delikatny ogienek w palenisku. Na lewo zaś znajdowało się podwyższenie, na którym na grubych skórach i futrach leżała niewiasta. Jej pierś unosiła się w rytm spokojnego oddechu. Księżniczka pogrążona była w głębokim śnie. Po całej izbie rozrzucone były prezenty, których nie skąpił jej Dagome. Na środku pomieszczenia stał drewniany krzyż, symbol jej boga. Mężczyzna pokręcił głową na ten widok. Każda wiara wydawała mu się pozbawiona sensu, a modły do narzędzia tortur jeszcze bardziej go w tym upewniały. Podszedł do leża. Kobieta nie była skończoną pięknością, jednak do brzydkich także się nie zaliczała. Miała dwadzieścia pięć wiosen, ale jej skóra nadal była gładka i rumiana. Dagome usiadł na brzegu posłania.

Powieki kobiety zatrzepotały, gdy się przebudziła. Otworzyła usta do krzyku, ale mężczyzna szybko przykrył je dłonią. Przyciągnął kobietę do siebie i szepnął: – Nie przybyłem, by cię skrzywdzić, księżniczko. Jestem Dagome, twój przyszły małżonek. Nie krzycz, to zabiorę rękę. Kobieta kiwnęła głową.

– Panie, co tu robisz?! – szepnęła wściekła. – Porywam cię, księżniczko. – Co? – Mam dość tej zabawy. Pójdziesz teraz ze mną i z moimi wojami. – Nigdzie nie idę – zaprotestowała. – Mój bóg nie zgadza się na to małżeństwo, póki nie przyjmiesz prawdziwej wiary. – Wydaje mi się, że twojemu bogu jest wszystko jedno. To twój ojciec się nie zgadza – skwitował. – Pójdziesz ze mną po dobroci albo wezmę cię siłą. Oburzona nabrała głęboko powietrza do płuc, gotując się do krzyku. – Mogę zabić ich wszystkich. Ty zdecyduj. Krzycząc, skażesz tych obłudników na śmierć. – Wskazał dłonią na wyjście z chaty. – Są pijani, mimo

że ślubowali twemu bogu, że zrezygnują z uciech świata. Nie zamierzam kłamać jak oni. Wolę moich bogów, którzy nakazują mi radować się życiem. Księżniczka zacisnęła usta w wąską kreskę. – Chodź ze mną. Więcej nie będę cię prosił – burknął. Wypuściła powietrze. Przez chwilę zastanawiała się, hardo patrząc mu prosto w oczy. W końcu dumnie uniosła głowę i stanowczo odsunęła od siebie jego dłonie. – Muszę się ubrać – odparła z godnością. – Poczekam. Stanął przy wejściu do przedsionka i podparł się pod boki. – Panie – syknęła. – Odwróć się! Stanął bokiem, ale cały czas kątem oka obserwował jej ruchy. Nie ufał niewiastom, które zmusza się do zaślubin. Jeden z jego wojowników boleśnie przekonał się niespełna trzy pełnie księżyca wcześniej, że niektóre kobiety wzięte siłą potrafią bardzo celnie wbić ostrze noża pomiędzy żebra. Dagome umiał uczyć się na cudzych błędach. Gdy księżniczka już się ubrała, sięgnął do jej szyi i zerwał z niej wisior w kształcie wielbionego przez

chrześcijankę krzyża. – Nie obrażaj naszych bogów. To nie przystoi księżniczce – stwierdził, gdy kobieta zaczęła gotować się ze złości. Poprowadził ją do przedsionka, gdzie Gard skłonił się jej po dworsku. Na szczęście nie dostrzegła w jego zachowaniu kpiny. W przeciwieństwie do Dagome, który zgromił towarzysza broni wzrokiem. Wyszli na zewnątrz. Księżniczka sapnęła na widok swojego strażnika. – Jest tylko pijany – mruknął Dagome. Bez większych kłopotów podkradli się na brzeg, gdzie czekały łodzie. Kobieta przez cały czas nie mogła uwierzyć, że nikt nie zauważył tego bezczelnego porwania. Wsiedli do dłubanki. Księżniczka złapała się kurczowo krawędzi łódki i wbiła przestraszone spojrzenie w czarną wodę Lednicy. Dagome uśmiechnął się na ten widok. A jednak istniało coś, czego się bała. – Jutro czeka nas swaćba, Dobrawo – powiedział, gdy łódki znajdowały się już na środku jeziora. – Swaćba? – zdziwiła się. – Ślub – wyjaśnił. – Jutro cały mój kraj będzie

świętował naszą swaćbę, a ty staniesz się moją żoną. – Mój ojciec nie będzie zadowolony – stwierdziła. Dagome zdawał sobie z tego sprawę, jednak wiedział, że czeski książę będzie musiał przełknąć gorzką prawdę. Nakazał swoim kapłanom rzucić się do walki, gdyby władca Polan spróbował siłą poślubić Dobrawę. Jednocześnie zastrzegł w liście do Dagoberta, że jeśli zginie jeszcze jeden kapłan, to nie będzie żadnego sojuszu. Czescy posłowie nie wydaliby mu księżniczki z własnej woli. Prędzej pozabijaliby się nawzajem, niż do tego dopuścili. W ten sposób przez niemalże rok skutecznie studzili jego małżeńskie zapędy, dopominając się chrztu. Dagome dotrzymał obietnicy. Nie skrzywdził ani jednego kapłana. Zamierzał jutro po uroczystości i skonsumowaniu małżeństwa poinformować chrześcijan, że Dobrawa postanowiła przejść na jego wiarę, a następnie odesłać ich z obstawą do czeskiego księcia. Miał też nadzieję, iż przekona nową małżonkę do napisania czułego listu do ojca, w którym poprosi go o błogosławieństwo i przeprosi za zmianę wiary. Dobrawa przyglądała mu się z ciekawością. – Twój ojciec obiecał mi sojusz w zamian za małżeństwo. Nie powiedział, w jakim ma się odbyć obrządku – stwierdził.

Kobieta roześmiała się i pokręciła głową z niedowierzaniem. Przyszły mąż zdecydowanie zaczynał się jej podobać. Dagome uśmiechnął się krzywo i spojrzał na księżyc, który wysunął się zza chmur. Żałował, że nie będzie mu dane zobaczyć Bolesława, gdy ten dowie się o swaćbie.

11.

Uniosłam się na łokciu i spojrzałam na leżącego obok mnie mężczyznę. Spał na plecach. Jedną rękę wsunął pod głowę zamiast poduszki, a drugą dłoń położył na klatce piersiowej w okolicy mostka – zupełnie jakby chciał zasłonić białą bliznę na wysokości serca. Oddychał równo, pogrążony w głębokim śnie. Jego twarz była spokojna, usta delikatnie rozchylone. W kącikach oczu i ust dostrzegłam delikatne zmarszczki, świadczące o tym, że kiedyś musiał się bardzo często uśmiechać. Dopiero po chwili zauważyłam głębokie cienie pod jego oczami. Wydawał się zmęczony. Pełna kolorów i zapachów wizja porwania Dobrawy jeszcze nie opuściła mnie na dobre. Cały czas słyszałam cichy chlupot wód Lednicy i czułam zapach jeziora oraz butwiejących w nim roślin. Ciągle miałam gęsią skórkę z emocji po tym, jak rozglądałam się po czarnym jeziorze w poszukiwaniu utopców i nasłuchiwałam, czy kapłani nie wszczęli alarmu. – Dlaczego w każdej wizji widzę cię z inną kobietą? – zapytałam cichutko śpiącego mężczyznę.

– Śnisz o nich każdej nocy?

Poruszył się przez sen, ale nie obudził. Przyglądałam mu się w zamyśleniu. Zmienił się od czasów, gdy był Dagome z moich wizji. Wtedy na każdym kroku towarzyszyło mu jakieś szaleństwo. Nie wahał się ani chwili, by podjąć ryzyko. Nieważne, czy wiązało się z gonitwą za nieprzyjacielem przez pole bitwy pełne wrogich wojowników, czy z porwaniem przyszłej żony i pogwałceniem zasad jej religii. Można wręcz powiedzieć, że był narwany. Swoją drogą ta Dobrawa wcale nie była taka święta, jak ją przedstawiają w kronikach. Nie miała zbyt wielu oporów, by uciec z Mieszkiem pod osłoną nocy. Chociaż wcale jej się nie dziwię. Też bym uciekła. Dobrawa – przed oczami stanął mi jej portret wykonany przez Jana Matejkę. Skiepścił podobiznę tak samo jak wizerunek Mieszka. Była ładniejsza niż na obrazie. Parsknęłam, gdy przypomniało mi się, że Dagome z wizji uważał, że dwudziestopięcioletnia Dobrawa jest już całkiem stara. Przepowiednia o kwiecie paproci, która mówi, iż odnajdzie go widząca w średnim wieku, z pewnością opowiadała o mnie. Wedle dawnych kryteriów (oraz

według moich ciotek i Baby Jagi) zdecydowanie osiągnęłam już podeszły wiek jak na pannę. Opadłam na poduszkę, którą wczoraj oddał mi Mieszko. Pachniała nim, jego skórą. Przytulanie się do niej budziło przyjemne wspomnienia. Po wyjściu z willi szeptuchy zawędrowaliśmy do jego wynajmowanego mieszkania. Oboje byliśmy bardzo zmęczeni. Zrzuciliśmy z siebie ubrania i położyliśmy się do łóżka. Od razu zapadłam w głęboki sen. Nawet nie pamiętałam momentu, w którym położyłam głowę na poduszce. Dotknęłam wiązanej na troczki koszuli, którą mi dał, żebym miała w czym spać. Była zbyt obszerna i trochę drapała, ale nie zamieniłabym jej na wszystkie jedwabie świata. Za oknem powoli wstawał świt. Nie wiedziałam, co mnie właściwie obudziło. Czy było to zakończenie wizji? Czy może po prostu zbliżała się godzina, o której zwykle wstawałam, by na czas dotrzeć do szeptuchy? Przekręciłam się na bok i wpatrzyłam w dumny profil Mieszka. Gdy spał, zmarszczki w kącikach jego oczu wygładzały się. Na brodzie błyszczały rudawe nitki zarostu. Usta zmiękły i nie zaciskał ich, jak to miał w zwyczaju robić.

Wizja o Dobrawie była kolejną, jaką miałam, gdy dotknęłam Mieszka. Tym razem jednak nie poraził mnie prąd, nie odrzuciło mnie do tyłu. Nawet go nie obudziłam! Ucieszyłam się na myśl, że najwyraźniej uczyłam się korzystać ze swoich zdolności. Wizja nadeszła do mnie we śnie, gdy przypadkiem dotykałam leżącego tuż obok mężczyzny. Teraz postanowiłam wywołać ją celowo. Ciekawiło mnie, czy mogę ukradkiem podejrzeć jakieś wspomnienie Mieszka. Delikatnie dotknęłam dłoni, którą położył na klatce piersiowej. Tym razem nie chciałam zobaczyć wspomnienia o kolejnej z jego żon. Nie chciałam znowu ujrzeć go z inną kobietą. Postanowiłam niepostrzeżenie dowiedzieć się, co o mnie myśli, jak mnie postrzega. Zaczęłam intensywnie myśleć o obchodach Zielonych Świątek. O trawie w pobliżu gołoborza, na której położyliśmy się upojeni alkoholem i rusałczym czarem. O moim wianku, o dźwiękach dzwonków… *** Gdy odwracał się, twarz uczennicy szeptuchy była pełna radości. Uśmiechała się, raz po raz zanosząc się śmiechem. Jej policzki okraszone były rumieńcami, a oczy błyszczały. Trzymał ją za drobną

dłoń i prowadził pomiędzy drzewami do prześwitu pełnego księżycowego światła. Czuł się jak złodziejaszek, który właśnie ukradł skarb. Szare skały zdawały się posrebrzone. Mieniły się wszystkimi kolorami, odbijając światło rozsianych po całym niebie gwiazd. Dagome głęboko nabrał powietrza w płuca i odetchnął, czując, że wreszcie żyje. Ta noc sprawiła, że krew w jego żyłach znowu zaczęła żwawiej płynąć. Miał wrażenie, że mógłby dzisiaj dokonać niemożliwego. Trzymając za rękę towarzyszącą mu kobietę, podszedł do skał i zatknął pochodnię między kamieniami. Miał ochotę krzyczeć z radości. Przyciągnął do siebie dziewczynę. Nie opierała mu się. Zachwycona wpatrywała się w księżycowy krajobraz. Jej oczy błyszczały, a czarne, poszerzone źrenice zdawały się pożerać otaczające je obwódki zielonych tęczówek. Zawahał się. Dziewczyna była pijana i chociaż nie pragnął niczego innego niż zedrzeć z niej ubrania i wziąć ją tu na trawie, to nie chciał jej skrzywdzić. Cofnął się i potrząsnął głową. Co go, u licha, przygnało w to miejsce? Dlaczego ją tu przyprowadził? Przecież obiecał sobie, że nie

rozbudzi w niej żadnych nadziei. Zauważyła, że nagle się odsunął. Podeszła bliżej. Uśmiechnęła się do niego przekornie i oplotła jego szyję dłońmi. Przytulił ją i poczuł, jak jej pełne piersi opierają się o niego. Musiała stanąć na palcach, by dosięgnąć jego ust. Pociągnęła go za koszulę, zmuszając, by usiadł na ziemi. – Gosia… – szepnął.

Zaśmiała się radośnie. Pchnęła go i przewróciła na miękką trawę. Rosnące obok konwalie rozdzwoniły się swoimi białymi kwiatami. Rozgwieżdżone niebo zawirowało mu przed oczami. Zamknął oczy oszołomiony tym widokiem. Młoda szeptucha obsypała jego usta pełnymi pożądania pocałunkami. Przytuliła się do niego, oplatając go swoimi nogami. Złapał ją za wąską talię. Nie zamierzał wypuszczać jej z rąk. Chciał, by należała do niego. Poczuł narastające w sobie pożądanie. Wiedział, że złamie przysięgę. Nie miał tyle sił, by tego nie uczynić. Dłonie Gosi szarpały niecierpliwie za brzegi jego koszuli. Odepchnął się od ziemi i usiadł. Dziewczyna siedziała na jego kolanach, w jej oczach zobaczył głód. Ściągnął przez głowę koszulę i odrzucił ją na

trawę. Poszła w jego ślady, zdzierając z siebie błękitną tunikę. Materiał zafalował na wietrze. Oczom Mieszka ukazał się czarny stanik z delikatnej koronki. Przez materiał prześwitywała biel jej piersi. Zapomniał już, co sobie obiecał. Oparła dłonie na jego klatce piersiowej i zmusiła go, by ponownie położył się na trawie. Gdy on opadał ku ziemi, ona spojrzała na niebo. Księżyc odbijał się w jej oczach. – Słyszysz muzykę? – zapytała. – Słyszę… – Ledwo zdołał wydostać schrypnięty głos z wnętrza swojego gardła. Pochyliła się do niego. Sięgnął dłońmi do małego zapięcia na jej plecach. Zdjął jej stanik i przykrył rękoma jej piersi. Jego szorstkie dłonie wydawały się ciemne w porównaniu z jej mlecznobiałą skórą. Śmiejąc się, sięgnęła do wianka na głowie, wypięła go i rzuciła pomiędzy kamienie. Jej włosy rozwiał wiatr. Przez chwilę wydawało mu się, że nie patrzy na kobietę, tylko na boginię. Wianek, wirując, upadł na skały. Towarzyszył temu dźwięk dzwonków. Spojrzał w niebo. Wydawało mu się fioletowe. Pochyliła się i zaczęła gładzić skórę na jego piersi.

Pocałowała jego bliznę na wysokości serca. Przeciągnęła językiem po białej linii miecza. Czuł, że już dłużej nie zniesie rozsadzającego go pożądania tej kobiety. – Gosiu – szepnął i objął jej twarz dłońmi, zmuszając, by na niego spojrzała. – Tak? Jej rozchylone, pełne wargi sprawiły, że na chwilę zapomniał, co chciał powiedzieć. – Chcę być twoim Dagome – szepnął. Dziewczyna wyprostowała się. Na jej twarzy malowało się niedowierzanie. Uśmiech przygasł. Mężczyzna poczuł panikę. Oddałby wszystko, żeby znowu się uśmiechnęła. – Nie uciekaj ode mnie. Proszę – powiedział. – A ja chcę być twoja – odparła. Jego dłonie objęły ją w pasie. Przetoczyli się po trawie. Sięgnął po koszulę, którą chwilę wcześniej odrzucił. Delikatnie ułożył na niej kobietę. Pochylił się nad nią. Teraz uczennica szeptuchy leżała na ziemi, a on na niej. Poczuł, jak otacza jego pośladki swoimi szczupłymi nogami i przyciąga go do siebie. Z jego gardła wydobył się pomruk zadowolenia, gdy ich biodra się spotkały. Wydawała się taka drobna i bezbronna. Jej włosy rozsypały się między

źdźbłami trawy, zielonymi jak jej oczy. Czerwone od pocałunków usta zacisnęły się. Znowu usłyszał dźwięk dzwonków. Muzyka dobiegająca aż znad ogniska zdawała się ich okrążać, otulać. – Oddam ci kwiat – szepnęła. W jej głosie usłyszał napięcie. – Ale nie wolno ci nikomu o tym powiedzieć.

Kiwnął głową. – Obiecaj – zażądała. Muzyka stała się głośniejsza. Nie rozróżniał już dźwięków. Czuł tylko pulsowanie w rytm bicia spragnionego, kamiennego serca. – Obiecuję… Zamknął jej usta pocałunkiem. Miała miękkie, gorące wargi słodko smakujące miodem. Wsunął dłoń w jej włosy i zacisnął palce na jedwabistych pasmach. Jęknęła, gdy przygryzł jej wargę. – Nie wiem, co ty ze mną robisz – szepnął. Spojrzeli sobie w oczy. Ich pełne pożądania, szybkie oddechy mieszały się ze sobą. Tym razem niedowierzanie i zdziwienie pojawiło się w jej oczach. Nie widziała przed sobą Mieszka. Zobaczyła Dagome.

– Przypominam ci, jakie jest życie? – zapytała. Nie odpowiedział. Pocałował ją krótko w usta. Następnie obsypał pocałunkami jej szyję. Wygięła plecy w łuk. Tętnica na jej szyi pulsowała szybko w rytm muzyki. Usta Mieszka podążyły do źródła pędzącej krwi, w stronę serca. Przestała obejmować go w pasie nogami, gdy zsunął się niżej, całując skórę na jej piersi. Sięgnęła do zapięcia spodni, ale odsunął jej rękę. Całował jej brzuch, pępek. Zobaczył, że na ciele dziewczyny pojawiła się gęsia skórka. Jej krótki, urywany oddech i rodzący się w gardle jęk były przyzwoleniem, ale zapytał: – Na pewno chcesz? – Chcę – wydusiła. Jego palce sięgnęły do zapięcia spodni. Zsunął je z niej. Zobaczył, że założyła czarne, koronkowe majtki pasujące do stanika. Delikatnie musnął palcami koronkę i wsunął rękę pod materiał. Objął dłonią jej pośladek. – Mieszko – jęknęła. Znowu zaczął całować jej rozpaloną skórę, kierując się ku jej głodnym ustom. Jej niecierpliwe dłonie sięgnęły jego spodni. Ich pocałunki stały się gwałtowniejsze, pełne żądzy. Szybko pozbyli się reszty dzielących ich ubrań.

Kochali się powoli, leżąc na trawie pod rozgwieżdżonym niebem. *** Niespodziewane wyładowanie elektryczne oparzyło czubki moich palców. Odskoczyłam szybko i rzuciłam się na plecy, nakrywając się kołdrą po samą szyję. Zamknęłam oczy i zmusiłam się do udawania spokojnego oddechu śpiącej osoby.

Mieszko rzecz jasna się obudził. Syknął, gdy poczuł ukłucie prądu. Na wszystkich bogów! Co mnie naszło? Trzeba było się cieszyć, że udało mi się dowiedzieć o nim czegoś więcej i zobaczyć, jak porwał Dobrawę. Nie wiem, co mnie podkusiło. Teraz się wyda, że po kryjomu grzebię w jego wspomnieniach! – Co do…? – mruknął. Sprężyny materaca ugięły się pod jego ciężarem, gdy zmieniał pozycję. Mruknął coś pod nosem. Obrócił się na bok. Położył dłoń na moim brzuchu. Jego oddech połaskotał mnie w ucho. Za wszelką cenę starałam się spokojnie oddychać i udawać, że śpię twardo jak kamień. Jednak nie mogłam powstrzymać wpełzającego podstępnie na policzki rumieńca ani uspokoić galopującego serca. Bałam się, że Mieszko usłyszy, jak dudni mi w klatce

piersiowej.

On naprawdę mnie pożądał. Ale poza pożądaniem czuł coś jeszcze. Coś bardzo delikatnego, z czego chyba sam sobie wtedy nie zdawał sprawy, ale czuł! Zobaczyć siebie jego oczami! Jakieś sto punktów dowartościowania od ręki! Nie sądziłam, że według niego jestem taka ładna! Przysięgłabym, że moje odbicie w lustrze wygląda trochę inaczej od tego, co on dostrzega. Serce gwałtownie waliło mi w piersiach na samo wspomnienie tamtych emocji i pożądania, które mnie ogarnęło, gdy poczułam na swojej skórze jego ręce, usta i język. Mieszko położył swoją dłoń idealnie na wysokości mojego pełnego pęcherza. Jej ciężar stawał się dla mnie coraz bardziej uciążliwy. Jak zwykle w najmniej sprzyjającym momencie poczułam, że chętnie skorzystałabym z toalety. – Gosia? – szepnął. – Śpisz? – Tak – odparłam. Zaśmiał się. – Miałem bardzo ciekawy sen, wiesz? – Tak? – zdziwiłam się. – Tak.

Uchyliłam jedną powiekę. Jego twarz była tuż obok mojej. Tak blisko, że spokojnie mogłam policzyć jego jasne rzęsy albo zobaczyć każdą nitkę rosnącej brody. Uśmiechał się do mnie. – Nic o tym nie wiesz? – zapytał. – Ja? – udałam ponownie zdziwienie. – Nie… Ku mojej uldze jego dłoń ześlizgnęła się z mojego brzucha. Sięgnął do kołdry i zsuwał ją ze mnie do momentu, aż odkrył moją dłoń. Delikatnie ją podniósł i pocałował opuszki palców, które wciąż były rozgrzane wyładowaniem. – Na pewno nic? – Nic a nic – szłam w zaparte. Puścił moją rękę. Jego dłoń rozpoczęła podróż po moim ciele, przesuwając się od ramienia w dół. Po plecach przebiegł mi miły dreszcz, gdy poczułam ją na biodrze, a następnie na prawym udzie. Poczułam, jak jego palce wślizgują się pod koszulę, a następnie suną po mojej nagiej skórze w stronę majtek. – Śniłem o tamtej nocy na trawie – szepnął. – A obudziło mnie wyładowanie elektryczne. Zaskakujące, prawda? – Naprawdę? – Aha…

– No co ty powiesz. – Usiłowałam grać na zwłokę. Jego dłoń ponownie spoczęła na moim podbrzuszu. Palce musnęły gumkę majtek. – Okej, muszę do łazienki. – Zerwałam się z łóżka. Do drzwi toalety odprowadził mnie jego głęboki śmiech. Chyba sądził, że aż tak mnie zawstydził, że uciekłam. Głupio by mu było, gdyby dowiedział się, że zwiałam głównie z powodu przemożnej ochoty, żeby opróżnić pęcherz. Głównie z tego powodu. Zamknęłam za sobą drzwi i odetchnęłam głęboko. Całe szczęście, że Mieszko nie był wściekły o tę wizję! Po nim wszystkiego można się było spodziewać. Skorzystałam z toalety, ale nie miałam wcale zamiaru wracać do łóżka. – Która godzina? – krzyknęłam przez drzwi. – Siódma rano. Usłyszałam zgrzyt otwieranego okna. – O nie! – wykrzyknęłam. – Muszę iść do pracy! Wystawiłam głowę z łazienki. Mieszko stał przy otwartym oknie i delektował się ciepłym słońcem padającym na jego twarz. Ja za to mogłam przez chwilę podelektować się jego nagimi, muskularnymi

plecami i całkiem zgrabnymi pośladkami opiętymi bokserkami. W jego sylwetce nie było miejsca na żadną zbędną fałdkę. Nie to co u mnie. Moje spojrzenie prześlizgnęło się po jego perfekcyjnie wyrzeźbionych plecach. Zawiasy starych drzwi zazgrzytały, gdy otworzyłam je szerzej. – Weź prysznic, jeśli masz ochotę – powiedział. – Mogę dać ci jakąś podkoszulkę, ale wszystkie moje spodnie będą na ciebie za luźne. Odwrócił się do mnie. Słońce podświetliło jego pszeniczne włosy. Wyglądał, jakby jego głowę otaczała świetlista aureola. Bóg słońca. Od razu pożałowałam, że pęcherz kazał mi wstać. Jak już mówiłam, głównie pęcherz. – Gosia? – Mieszko zmarszczył brwi, najwyraźniej zaniepokojony moim zawieszeniem się. Nic nie poradzę. Był tak przystojny, że aż mi dech zaparło. Coś mówiłam o próbie wyrzucenia go ze swojej głowy, prawda? Chyba mi nie wyjdzie. Zwłaszcza jeśli będzie tak wyglądał. I jeśli będzie miał takie wspomnienia, które mu po kryjomu podejrzę. – Idę pod prysznic. – Kiwnęłam głową. – Włożę wczorajszą sukienkę. Tylko trochę się przykurzyła.

Jakby co, to szeptucha mi coś pożyczy. Wyobraziłam sobie samą siebie w jednej z jej wełnianych spódnic i bluzek z kołnierzykiem zapinanych na perłowe guziczki. Zawsze mogłam zostać w swojej sukience. Niestety przydałaby mi się świeża bielizna… Trochę głupio chodzić w sukience bez majtek pod spodem. – Może powinnaś przywieźć tu nieco swoich ubrań – zaproponował Mieszko. Żołądek wywinął mi koziołka. Mieszko proponował mi, żebym się wprowadziła? – Następnym razem, gdy znowu wpadniesz w tarapaty, przynajmniej będziesz miała się w co przebrać. A tak ludzie będą gadać. Jak on to robi, że zawsze potrafi zniszczyć wszystkie romantyczne momenty? – Niezły pomysł. To idę pod ten prysznic – westchnęłam. – A mogę wejść razem z tobą do łazienki i ogolić się przy lustrze? – zapytał. – Och, ja… – Już widzieliśmy się nago, a ty będziesz za zasłoną prysznicową… – Tak, możesz wejść – burknęłam.

Trzeba mu jednak przyznać, że odczekał przed wejściem do momentu, gdy się rozebrałam i weszłam pod strumień wody, szczelnie oddzielając się od wnętrza łazienki zasłonką w zielone groszki. Usłyszałam, jak odkręcił wodę w kranie przy umywalce. – To mówisz, że nic nie wiesz o tym, co mi się śniło? – zagadnął.

Miał tylko szare mydło. Żadnego szamponu. Chociaż może to i lepiej, że umyję się szarym mydłem zamiast szamponem silnie pachnącym „po męsku”. – Nie mam zielonego pojęcia – zaparłam się. – Ale to miłe, że o mnie śnisz. Zaśmiał się. – Nie umiesz kłamać – stwierdził. – Ale dzielnie próbuję się nauczyć – odparłam, spłukując z siebie mydło. Usłyszałam, jak Mieszko szczotkuje zęby, i się skrzywiłam. Ja nie miałam ze sobą szczoteczki, a przecież od niego nie będę pożyczać. Poza ubraniami powinnam tu przywieźć jeszcze kilka rzeczy, na przykład jakieś kosmetyki. Powoli katalogowałam w głowie przedmioty, które są mi niezbędne, a których obecnością zamierzałam

w niedługim czasie uprzyjemnić życie Mieszkowi. Na pewno ucieszy się z różowej gąbki pod prysznicem i opakowania podpasek w szafce. Postanowiłam przekornie, że kupię najbardziej jadowicie różową gąbkę, jaka istnieje, i największe dostępne na rynku opakowanie podpasek. – Gosia? – Tak? – Dobrze się czujesz? W pierwszej chwili nie wiedziałam, o co pytał. Zrozumienie przyszło w momencie namydlania włosów, gdy musnęłam palcami sporej wielkości guz na środku czoła. – Och, tak. Czuję się podejrzanie dobrze – odpowiedziałam nie bez zdziwienia, że już zdążyłam zapomnieć o wypadku. Gdzie się podziała moja hipochondria? Usłyszałam, jak Mieszko ziewa przeciągle. – Nie wyspałeś się? – zapytałam. – Przez większość nocy czuwałem. – Po co? – zdziwiłam się. – Wolałem cię obserwować podczas snu. Miałaś poważny wypadek. Nie chciałem, żebyś umarła.

– Och! To… naprawdę miłe z twojej strony. Nie musiałeś. Nie wiedziałam, co mam powiedzieć. – Ale chciałem. Musiałem usnąć nad ranem. Sam nie wiem kiedy… Zakręciłam wodę i wyżęłam włosy, zwijając je w węzeł. – Mieszko? Dasz mi jakiś ręcznik? – zapytałam. Odsunęłam zasłonkę i wyjrzałam. Nie było go już w łazience. Przez uchylone drzwi zauważyłam, że grzebie w szafie w poszukiwaniu czystego ręcznika. Wciąż miał na sobie tylko bokserki. Po chwili wrócił, trzymając w dłoniach jeden ze swoich czarnych ręczników. Wyciągnęłam po niego rękę, przez co uchyliłam trochę za bardzo zasłonę. Spojrzenie Mieszka natychmiast z mojej twarzy zsunęło się na piersi. Ha! – Aż żałuję, że nie poszedłem razem z tobą pod ten prysznic – mruknął. – Skoro wolałeś się ogolić! – odparłam, siląc się na niefrasobliwość, chociaż w głębi duszy gorączkowo zastanawiałam się, co teraz będzie. Na wszystkich bogów… byłam już dorosła.

Powinnam przestać zachowywać się jak nadmiernie rozochocona nastolatka, bo to mi zupełnie nie przystoi. Wyciągnęłam rękę po ręcznik, ale on cofnął go z zasięgu moich palców. – Bardzo się spieszysz? – spytał. Nie uśmiechał się filuternie, w żadnym razie nie puścił do mnie oczka, można wręcz powiedzieć, że zachował kamienną twarz, ale w jego głosie wyraźnie usłyszałam wesołość. – Czy ja wiem? Może trochę – odpowiedziałam. Rzucił ręcznik na umywalkę. Nie miałam żadnej możliwości, żeby po niego sięgnąć, nie wychodząc całkiem zza zasłonki prysznicowej. Mieszko szybko ocenił wzrokiem wielkość swojej wanny. Chyba nie był zadowolony z tego, co zobaczył. Podszedł do mnie. Stałam wyżej od niego, bo znajdowałam się w wannie, ale mimo to i tak musiałam lekko unieść głowę, by nasze spojrzenia się spotkały. Pochylił się, żeby mnie pocałować. – Nie myłam zębów – zastrzegłam, zasłaniając sobie dłonią usta. – Jakoś niespecjalnie mi to przeszkadza –

mruknął.

– Jestem cała mokra. – To też mi nie przeszkadza. Gdy odsunęłam dłoń, pocałował mnie. Odsłonił zasłonkę prysznicową i przytulił mnie do siebie. Jedną ręką objął mnie w pasie, a drugą delikatnie pociągnął za moją nogą, zmuszając mnie, bym objęła go nią w pasie. Złapałam go za ramiona i oplotłam nogami. Uniósł mnie do góry. Jego dłonie zacisnęły się na moich pośladkach. Wyniósł mnie z łazienki do sypialni. Chwilę później leżałam już w skotłowanej pościeli, którą zmoczyłam. Ale to również mu nie przeszkadzało.

12.

Spóźniłam się do pracy. Ponad godzinę… O dziwo, nie zrobiło to na Babie Jadze zbyt wielkiego wrażenia. Każdego innego dnia zmyłaby mi głowę, a potem co jakiś czas złośliwie komentowała moje lenistwo. Wbijanie szpili, gdy człowiek się tego zupełnie nie spodziewa, należy do jej specjalności. Jednak dzisiaj wydawała się odrobinę rozkojarzona. Zupełnie jakby emocje po wczorajszym wieczorze jeszcze nie do końca opadły. Ja także byłam dzisiaj rozkojarzona, ale zdecydowanie sprawiły to emocje z poranka w towarzystwie Mieszka. – Proszę, przebierz się. – Podała mi prostą lnianą sukienkę, którą już kiedyś mi oferowała. I bawełniane reformy. Szczerze podejrzewałam, że te majty będą na mnie za duże. Niemniej wizja włożenia czystej bielizny za bardzo mnie kusiła, by z nich zrezygnować. Chwilę później okazało się, że nawet nie są aż tak luźne. Natychmiast postanowiłam ograniczyć spożycie słodyczy i miodu. Najwyraźniej kalorie

przestały już posłusznie wędrować w okolice mojej klatki piersiowej. – Jak się czujesz? – zapytała z troską w głosie Baba Jaga, gdy już się przebrałam i stanęłam obok niej w kuchni. Zauważyłam, że na paterze przykrytej szklaną pokrywą leży kilka kawałków tortu czekoladowego. – Świetnie – odparłam i sama zdziwiłam się tym, w jak dobrym stanie się znajduję. Przecież po takim wypadku samochodowym powinnam mieć jakieś obrażenia. Zwłaszcza że nie zapięłam pasów i rzucało mną we wnętrzu opla jak workiem ziemniaków w ciężarówce. Miałam niebywałe szczęście, że nie skończyło się to tragicznie. – A ty, Babo Jago? – zapytałam niepewnie. Nie byłam przekonana, czy poruszanie tego tematu to najlepszy pomysł, ale chciałam ją zapewnić o mojej dobrej woli. – Gdybyś kiedyś chciała pogadać, to zawsze możesz na mnie liczyć. A w każdym razie do Nocy Kupały, bo potem nie gwarantuję, jak to będzie u mnie z wolnymi terminami. – Dobrze. Dziękuję, że zapytałaś. – Jej umalowane na ciemnomalinowo wąskie wargi rozciągnęły się w delikatnym uśmiechu. – Myślę… myślę, że kiedyś

o tym porozmawiamy.

Wykręciła moją głowę, by obejrzeć guza, który wyrósł mi przez noc na czole. Malowniczo zaczął już zmieniać kolory. – Bogowie musieli nad tobą czuwać – skwitowała. – Tak myślisz? A ten ptak? Mówiąc szczerze, cały czas cierpła mi skóra na samą myśl o tym, że to mogła być strzyga. Poza tym dlaczego bogowie ją na mnie nasłali? Czyżby całe moje oszustwo właśnie się wydało? Obiecałam wojującym bogom: Welesowi i Świętowitowi, że każdemu z nich oddam kwiat paproci. Rzecz jasna, było to niemożliwe, bo kwiat był jeden, a ich dwóch. Poza tym obiecałam kwiat również Mieszkowi, a do niego żywiłam znacznie cieplejsze uczucia niż do tej dwójki szaleńców. Czyżby podczas jakiejś towarzyskiej pogawędki pośrodku lasu dowiedzieli się od siebie nawzajem, że każdemu z nich obiecałam kwiatek? W takim wypadku mój tymczasowy immunitet zostałby bardzo szybko zniesiony. W końcu obaj bogowie nie ukrywają, że jeśli im nie pomogę, to po prostu mnie zabiją, by konkurent nie dostał kwiatu paproci. – Jeżeli rzeczywiście ten puszczyk celowo leciał prosto na ciebie… – Baba Jaga na chwilę zawiesiła

głos – ...to możliwe, że w okolicy pojawiła się strzyga. Ciarki przebiegły mi po plecach. Oderwałam spojrzenie od patery z ciastem. – Czyją służką jest strzyga? – zapytałam. Wiedziałam już, że Weles panował nad wąpierzami i utopcami. Świętowit rościł sobie prawa do rozkazywania między innymi rusałkom i jedynemu znanemu mi płanetnikowi. Leszy także zdawał się trzymać stronę boga o jednej głowie, ale wielu twarzach. – Ciężko powiedzieć – stwierdziła. – Chodź teraz do piwniczki. Mam tam coś dla ciebie. A na ciasto nie musisz tak tęsknie zerkać. Odłożyłam je specjalnie dla ciebie. Nie ucieknie. – Och, dziękuję – powiedziałam, czerwieniejąc. Wąskie drewniane schodki prowadzące pod bardzo ostrym kątem w dół nie wyglądały zachęcająco. Szeptucha wcisnęła przełącznik na ścianie i piwnicę pod jej nowoczesną willą zalało zimne światło jarzeniówek. Byłam tutaj już wcześniej, gdy z pomocą Baby Jagi usiłowałam pozbyć się polującego na mnie wąpierza. Miała pod domem zgromadzony cały arsenał. Na wbitych w ściany hakach wisiały miecze, topory

i maczety. Na prostym drewnianym stole trzymała z kolei pistolety i noże, a w drewnianej skrzyni sieć z żelaznych kółeczek. Na żadnym egzemplarzu broni nie było nawet jednej plamki rdzy. Musiała je często czyścić. Gdy Mieszko trafił tu po raz pierwszy, miał na twarzy uśmiech szczęścia, jaki maluje się zwykle u małych chłopców w sklepie z zabawkami. – Gosiu, zanim zaczęły cię prześladować boginki i demony, nawet nie podejrzewałam, że istnieje jakiś ścisły podział. Sądziłam, że po prostu niższe istoty są podporządkowane wszystkim bogom. Okazuje się jednak, że każdy z nich ma swoje ulubione demony – perorowała szeptucha, pewnym krokiem schodząc w dół. – Gdybym miała zgadywać, powiedziałabym, że strzyga jako jedna z gorszych istot, które chodzą po tej ziemi, idealnie pasuje na sługę Welesa. Jednakże mogę się mylić. Miałam podobne odczucia. Po tym jak nasłał na mnie wąpierza, który zachowywał się wyjątkowo perwersyjnie, obrzydliwie i przede wszystkim niehigienicznie, nie miałam żadnych wątpliwości, że strzyga, która również żywi się krwią, może należeć do jego pupilków. Z tym że strzyga, zamiast wyssać ze mnie krew, może po prostu rozpruć mój brzuch i wyżreć

wnętrzności… na żywca rzecz jasna…

Trzymając się kurczowo barierki, podążyłam za szeptuchą po wąskich schodkach. Drewno skrzypiało przy każdym moim kroku. Barierka poruszyła się w moich dłoniach. Z przestrachem spojrzałam na wkręty, na których była zamocowana, a które wysuwały się powoli ze ściany, gdy pociągnęłam za drewno. Na wszelki wypadek złapałam drugą poręcz. – Musisz zawołać stolarza – zauważyłam. – Tak, tak, wiem. – Szeptucha machnęła ręką. – Czwarty i siódmy schodek są obluzowane. Raz o mało karku tu nie złamałam. – Mówiłam o poręczy. – Poręcz też się rusza? – zdziwiła się. – No to rzeczywiście muszę zadzwonić po stolarza. W końcu stanęłyśmy na betonowej wylewce, która pokrywała podłogę piwnicy. Świetlówki oświetlały wnętrze marzeń każdego socjopaty. Hm… i Mieszka. – Masz jakąś broń na strzygi? – zapytałam z nadzieją. – Jako że powszechnie nie atakują ludzi i w życiu żadnej nie spotkałam, to nie. Niemniej jednak musimy zacząć cię uczyć, jak się przed nimi bronić. Stanęła przy stole z pistoletami i nożami.

Podeszłam do drewnianej trumny ustawionej pod ścianą. Miała nietypowe, bogato rzeźbione wieko, które niczym okiennice otwierało się na zamocowanych zawiasach w obie strony. Uchyliłam je, żeby zajrzeć do środka w poszukiwaniu mumii. Mumii nie znalazłam, ale za to ujrzałam najeżone długimi ostrzami wnętrze. – To żelazna dziewica. Podobno była stosowana w średniowieczu na zachodzie Europy – usłyszałam za sobą głos Jarogniewy. – Do zabijania czarownic – dokończyłam, muskając czubkiem palca jedno z ostrzy. Inkwizycja, która zabijała mądre baby, wykazywała się niesłychaną pomysłowością w wymyślaniu narzędzi tortur. Szeptucha zgromadziła w swojej piwnicy kilka co ciekawszych okazów. Mówiła, że traktuje je jako przestrogę, bo nigdy nie wiadomo, kiedy historia zatoczy koło i znowu mądre baby zostaną uznane za czarownice. Nie wiem, jakim cudem po usłyszeniu czegoś takiego jakakolwiek absolwentka medycyny zdecyduje się zostać szeptuchą. W szpitalach raczej nie torturują pracowników. No chyba że nienormowanym czasem pracy. Powoli zamknęłam wieko i musnęłam palcami drewniane ornamenty stylizowane na strojne,

kobiece ubranie. Na samej górze znajdowała się uśmiechnięta twarz. Jakoś nie wydawało mi się, by jakakolwiek kobieta była szczęśliwa po zamknięciu w tym przeklętym ustrojstwie. – Żelazna dziewica nie przyda ci się do pokonania strzygi. Musiałabyś ją najpierw złapać, żeby później wpakować do tej skrzyni. Chodź. Zaraz znajdziemy coś odpowiedniego dla ciebie. Wyraźnie usłyszałam w jej głosie zrzędliwy ton, więc czym prędzej porzuciłam dziewicę i podeszłam do stołu. – Ja mam srebrne sztylety – pochwaliłam się Jarogniewie i zaczęłam wyciągać z torebki ostrza w pochewkach. – Dostałam je w prezencie od Mieszka. Zaczęła oglądać sztylety i kiwnęła głową z uznaniem. – Rzeczywiście srebrne. Porządne. Bardzo ładne. Ucieszyłam się, słysząc te słowa. Niestety szeptucha dodała: – Tylko powiedz mi, czemu nosisz je w torebce na tyle dobrze schowane, że nie masz żadnej szansy, by je wyciągnąć, gdy będą potrzebne? – Eee…

– No właśnie… Powinnaś jeden z nich nosić przytroczony do paska. Znacząco spojrzałam na lnianą sukienkę. Dzisiejsza moda niestety nie uwzględniała noszenia broni przy pasku. – Mimo to powinnaś nosić sztylet w takim miejscu, żeby szybko z niego skorzystać. Czy wczoraj w nocy użyłaś w lesie soli, którą ci dałam? – zapytała. – Tak, rozsypałam ją. Guzik dała, bo puszczyk i tak za mną poleciał. – Bogowie nie spuścili cię z oczu. Najwyraźniej nadal usiłują przeciągnąć cię na swoją stronę. Bądź po prostu chcą cię zabić. Pokiwałam gorliwie głową, ciesząc się, że nie ma pojęcia o moich targach z bóstwami. Wydaje mi się, że nie byłaby z tego powodu zadowolona. – Świetna alternatywa – bąknęłam i odłożyłam sztylety na blat. – To jak można zabić strzygę? Na wypadek, gdybym kiedyś potrzebowała? Baba Jaga podrapała się w zamyśleniu po brodzie. Już mi tłumaczyła, że znacznie przeceniam jej wiedzę. Póki nie wkroczyłam do jej życia, nigdy nie spotkała żadnej rusałki ani wąpierza. Miała kontakt jedynie z rozgniewanym leszym. Z tego też powodu

raczej nie kształciła się w zakresie zabijania istot nadprzyrodzonych. – Zacznijmy od tego, czym jest strzyga. – Wysunęła spod stołu dwa stołki. Zasiadła na jednym z nich, a drugi wskazała mi dłonią. – Strzyga to demon. Powstaje ze zmarłej kobiety, która urodziła się z dwoma sercami albo z dwiema duszami. W starych rycinach znalazłam, że kiedyś za strzygi uważano także ludzi rodzących się z dwoma rzędami zębów. W dawnych czasach, przed wiekami, gdy na wsiach rodziły się dzieci z wykształconymi zębami, to na wszelki wypadek też się je zabijało. Skrzywiłam się, a moja dłoń mimowolnie powędrowała w stronę żuchwy. O tym akurat wcześniej nie słyszałam. Jak rodzice mogli mordować własne dzieci z powodu wyrżniętych zębów? Przecież czasem się zdarza, że u noworodka widać czubek mleczaka. Bardzo rzadko, ale nie jest to jakaś wielka patologia. – Strzyga to upir taki sam jak wąpierz – kontynuowała szeptucha. – W takim razie, gdy zajdzie potrzeba, będziemy mogli zabić ją w dokładnie taki sam sposób jak tego wąpierza. Pokiwałam głową. Mieszko już miał całkiem niezłą wprawę w odrąbywaniu głów, a Baba Jaga we wbijaniu gwoździ w czaszkę. Ja z kolei świetnie

nadawałam się na wabik, który potwór może powoli skrwawiać. Myślę, że sobie poradzimy. – Jest też legenda z okolic Babiej Góry – powiedziała. – Legenda o strzygach? O tej hrabiance? Mama opowiadała mi tę bajkę. Przed oczami stanęła mi uśmiechnięta twarz matki, która przed snem raczyła mnie ludowymi historyjkami, po których nie mogłam zasnąć. Nigdy jej nie powiedziałam, że nie podzielałam jej zainteresowania strasznymi opowieściami. Tak bardzo cieszył mnie czas, który wieczorami spędzałyśmy razem. Podejrzewam, że trwający przez całe dzieciństwo przewlekły strach przed strzygą, która zje moje wnętrzności, mógł mieć jakiś wpływ na poziom hipochondrii, który prezentowałam jako dorosła osoba. – To nie bajka, tylko legenda. – Jarogniewa uniosła do góry palec wskazujący. – A w legendach zawsze tkwi ziarno prawdy. – Tak, tak… czyli co? Mam się położyć na jej grobie, żeby umarła? – westchnęłam zupełnie niepocieszona tą perspektywą. – No chyba nie wierzysz, że to mogłoby w jakikolwiek sposób

pomóc…? Zgodnie ze starą legendą opowiadaną na południu naszego królestwa dawno temu tamtym regionem rządził podległy królowi hrabia. Miał piękną córkę, która niestety zamieniła się w strzygę, bo miała dwie dusze. Jak już się dowiedziałam – bywa. Umarła młodo i niestety powstała z martwych, jak łatwo można się domyślić. Mordowała biednych mieszkańców okolicznych wsi do momentu, gdy pewien śmiałek poszedł nocą do jej grobowca. Dookoła grobu wysypał okrąg z soli, a sam położył się na wieku sarkofagu, w którym złożono jej szczątki, a z którego strzyga wychodziła każdej nocy. Podobno leżał na płycie, aż czarny kur zapiał rano po raz trzeci. Wtedy czar znikł i hrabianka na powrót zamieniła się w zimne zwłoki. Gdy byłam dzieckiem, święcie wierzyłam w tę historię, ale z wiekiem nabrałam wątpliwości. Niby dlaczego nie wyszła z sarkofagu, skoro na nim leżał? To ile ważył ten śmiałek? Czemu go po prostu nie pożarła? – Jakoś mi się nie wydaje, żeby to była skuteczna metoda na pozbycie się strzygi – powtórzyłam. – Ja też uważam, że lepiej urżnąć jej głowę. Niemniej jednak na wszelki wypadek można potem położyć się na jej grobie.

I pomyśleć, że jeszcze kilka miesięcy temu byłam normalną kobietą, której jedynym problemem były łamliwe paznokcie. – To co, robimy jakieś amulety? – zapytałam i klasnęłam w dłonie. – Przynajmniej to nie wymaga odrąbywania nikomu głowy, prawda? – Czasami wymaga, ale tak, przejdźmy teraz do amuletów. Przede wszystkim musisz zawsze nosić ze sobą to. – Szeptucha podniosła z ziemi skórzaną torbę i mi ją podała. – Przygotowałam dla ciebie kilka potrzebnych rzeczy. Torba zdecydowanie nie przypadła mi do gustu. Postanowiłam po powrocie do domu od razu przełożyć całą zawartość do czegoś gustowniejszego. Zaciekawiona zajrzałam do wnętrza. Mój nos został porażony zapachem ziół. Chociaż słowo „zapach” to chyba zbyt delikatne określenie. – Co to? – Spojrzałam na Jarogniewę powątpiewająco. – Wyjmuj po kolei, to będę opowiadać – nakazała. Sięgnęłam po woreczek wypełniony czymś sypkim. Złapałam go dwoma palcami za troczki i niczym neurochirurg, unikając gwałtownych ruchów, wyciągnęłam go z wnętrza torby. Miałam nadzieję,

że nie zawiera niczego niebezpiecznego. Z szeptuchą trzeba uważać, lubi bawić się truciznami. Delikatnie odłożyłam go na blat stołu, pewna, że gdy tylko wejdzie w kontakt z moją skórą, wyżre mi w dłoni dziurę na wylot. – To sól – poinformowała mnie szeptucha, patrząc z politowaniem na moje zachowanie. – Och… aha…

– Nie zrobi ci krzywdy. To zwykła sól, taka, jakiej używam do kwaszenia ogórków. Masz w torbie pięć woreczków z solą. Są żółte, żeby ci się nie pomyliły z czymś innym. Szybko je zlokalizowałam i wyjęłam na blat stołu. Następną rzeczą, po którą sięgnęłam, był mały czerwony woreczek na długim rzemyku, który o dziwo, niczym nie śmierdział. – A to? – spytałam. – To amulet, który powinnaś nosić jak najbliżej skóry. – Piękny to on nie jest – zauważyłam. Nijak nie pasował mi do sukienki. No po prostu nijak. – Wolisz, żeby strzyga poderżnęła ci gardło? – prychnęła.

– Chyba nie – westchnęłam. Byłam głęboko przekonana, że moja współlokatorka nie cofnie się przed niczym, gdy zobaczy, że oszpecam się takim niemodnym „dodatkiem”. – Co to jest? – zapytałam, przekładając rzemyk przez głowę. Na dotyk w środku woreczka wyczuwało się jakieś sztywne, ostre przedmioty. – Wewnątrz znajduje się kieł wilka, pazur kreta, szpon sokoła i fragment kła odyńca – wyliczyła Baba Jaga. – To cała menażeria! – Pilnuj tego amuletu. Zwierzęta dodadzą ci siły i ochronią przed złem. Szczerze wątpiłam, że ich pazury i zęby na coś się przydadzą, tak samo jak nie uważałam, by zakopanie kamienia piorunowego na rozstaju dróg przynosiło jakiekolwiek efekty, ale przecież nie będę się kłócić. – Tak jest – zasalutowałam. Sięgnęłam ponownie do torby i wyjęłam pękaty brązowy worek, wielkością przypominający mniej więcej kilogramowe opakowania cukru. Wypełniony był śmierdzącymi ziołami.

– To do kąpieli. Można je też zagotować w formie naparu i polewać nim rany. Szybciej się zagoją, a siniaki znikną – wyjaśniła. – Nie zużywaj od razu całego. Garstka na jedną kąpiel, pamiętaj. Przygotowałam dużą porcję, bo wiem, że lubisz robić sobie krzywdę. – Dziękuję. – Posłałam jej kwaśny uśmiech. Na samym dnie torby leżał żelazny łańcuch długi na metr, z obu stron zakończony kajdanami, oraz klucze na breloku. – To na wszelki wypadek. Może coś złapiesz – stwierdziła. – Byle nie katar – burknęłam. – Srebrne sztylety masz już od Mieszka. To dobrze. Ja jednak dam ci jeszcze żelazny. Nie wiadomo tak naprawdę, który lepiej podziała. Chciałam jeszcze podarować ci krzyż słoneczny z żelaza, ale w obecnej sytuacji raczej nie powinnaś nosić na sobie symboli żadnego boga. – Chyba mogłoby to rozwścieczyć pozostałych – przyznałam. Gdy już z powrotem spakowałam torbę, Baba Jaga spojrzała mi poważnie w oczy. – Musisz na siebie uważać na każdym kroku. – Złapała mnie za ręce. – Jeżeli bogowie wysłali za

tobą strzygę, to nie jest dobrze. – Wiem. Zerwała się ze stołka. – W takim razie nie ma co marnować czasu. Idziemy na górę. Musimy zabrać się do przygotowań. – Przygotowań do czego? – zdziwiłam się. – Za tydzień odbędą się postrzyżyny syna jednego z mieszkańców wioski. Powinnyśmy się odpowiednio przygotować do tego święta. Jesteśmy zaproszone. – Och, tak? – Tak. Ceremonia odbędzie się równo za tydzień o godzinie dwunastej. Nie spóźnij się, proszę. – Przecież dzisiaj spóźniłam się tylko… dwie godziny… ale i tak byłam o ósmej rano! – usiłowałam jakoś się wybronić. – I właśnie z tego powodu obawiam się, że skoro masz się pojawić o dwunastej, to przyjdziesz, gdy już dawno będzie po obiedzie. Mam nadzieję, że wiesz co nieco o postrzyżynach? – Tak, tak. – Machnęłam ręką. Kłamałam, ale szeptucha nie musiała teraz tego wiedzieć. Zanim się zorientuje, zdążę przeczytać w internecie, jak się powinno obchodzić to święto. Jako dziecko byłam u kogoś w gościach na

postrzyżynach, ale nie pamiętałam już za dobrze samej ceremonii. W mojej pamięci zostały tylko słodycze i tort, który wtedy jadłam. – Ach… i na wszystkich bogów, zrób coś z tym guzem na głowie. Wyglądasz jak jednorożec.

13.

Kiedy taszcząc pakunki, szłam szosą na przystanek autobusowy, skąd zamierzałam dostać się do Kielc, spotkałam ciężarną wyznawczynię Mokosz, która niedawno odwiedziła mnie w gabinecie. Kobieta stała z rozwianym włosem na łące przylegającej do drogi i zrywała maki. Zapewne zamierzała upleść z nich nowy wianek. Było już późne popołudnie, ale do zmroku pozostało jeszcze kilka godzin światła. Kobieta wydawała się świetnie bawić, krążąc w trawie w poszukiwaniu kwiatów. Zauważyłam, że znowu była na bosaka. Pokręciłam głową z niedowierzaniem. Naprawdę powinna na siebie trochę bardziej uważać. W końcu była w ciąży! Poprawiłam na ramieniu ciężką torbę, którą dostałam od Baby Jagi. Skórzany pasek boleśnie wbijał mi się w skórę. Cienki materiał pożyczonej sukienki w ogóle mnie nie chronił przed otarciami. Miałam nadzieję, że kobieta zajęta wypatrywaniem kwiatów mnie nie zauważy, ale

zdawałam sobie sprawę, że na pewno usłyszy moje kroki. – Ach, dzień dobry! – dobiegło mnie jej wołanie, gdy już mi się wydawało, że zdołałam ją bezszelestnie ominąć. Na wszystkich bogów! Naprawdę nie mam szczęścia. – Dzień dobry. – Posłałam w jej stronę wymuszony uśmiech. Podkasała wysoko spódnicę i całkiem żwawym krokiem, jak na stan, w jakim się znajdowała, ruszyła w moją stronę. Zatrzymała się na piaszczystym poboczu. W garści ściskała bukiet krwistoczerwonych maków. Miała na sobie tę samą koszulę co ostatnio, ale coś mi nie pasowało. Jej brzuch wydawał mi się trochę mniejszy niż poprzednio. Wiedziałam, że to niemożliwe. W jeden dzień nie mógł się zmniejszyć. Najwyraźniej miała kilka takich samych koszul w różnych rozmiarach. Nie było innego wytłumaczenia. – Co słychać? – zapytałam uprzejmym tonem. – A bardzo dobrze! – Odetchnęła głęboko i rozłożyła ramiona. – Czuć w powietrzu zbliżające się lato! Wszystkie rośliny zdają się aż drżeć w oczekiwaniu na moment, gdy zaczną rodzić

owoce. Pogłaskała się po brzuchu i posłała w moją stronę pełen błogości uśmiech. – Ja też urodzę latem. – Tak, wiem. Już mi to pani mówiła. Miło było panią spotkać, ale… – Powoli ruszyłam w drogę. Nic sobie z tego nie robiąc, kobieta zaczęła iść poboczem równolegle do mnie. Jej bose stopy wzniecały małe obłoczki kurzu. Przymknęła oczy i wystawiła twarz do słońca, uśmiechając się błogo. – A co u ciebie? – zapytała. – Może i tobie udało się już dojrzeć? Nie jesteś przypadkiem brzemienna? Spotkałaś już odpowiedniego mężczyznę, który zasiał w tobie nasionko życia? O bogowie! Co za słownictwo! Dawno nie słyszałam takich archaizmów. Na wszelki wypadek przyjrzałam jej się dokładniej. Może wcale nie była człowiekiem? Może to kolejny demon, który został wysłany przez bogów, by mnie śledzić? Moje studia nad demonologią ostatnio utknęły w martwym punkcie, bo nie chciało mi się czytać, ale nie kojarzyłam żadnej boginki, która występowałaby pod postacią ciężarnej kobiety. Były mamuny, czyli złośliwe demony gnębiące ciężarne i kobiety w połogu, czasami porywające

noworodki i podrzucające na ich miejsce swoje odrażające, krnąbrne potomstwo. Przed oczami stanęła mi rycina z książki (dobrze, że chociaż rysunki zdążyłam obejrzeć). Mamuny były odrażające. Miały wysuszone, żylaste sylwetki, długie piersi zwieszające się aż do pępka i pomarszczone twarze. Jednak nie występowały pod postacią brzemiennej kobiety. Mieszkały w głębi lasów, a swoje ubrania prały kijankami o północy. Nie wiem, jak można cokolwiek prać za pomocą potomstwa żaby, ale tak mnie ubawił ten podpis pod ryciną przedstawiającą mamunę, że aż go zapamiętałam. Z kobiecych demonów istniały jeszcze rodzanice, córki bardzo starego boga opiekuńczego Roda. One były dobre i nie należało się ich bać. Niczym greckie Mojry zawsze pojawiały się w trójkach. Jedna z nich była dojrzewającym dziewczęciem, kolejna kobietą w kwiecie wieku, a ostatnia staruszką. To boginie opiekuńcze czuwające zwłaszcza nad dziećmi. Nie zrobiłyby mi krzywdy. Jednak gdyby tajemnicza wyznawczyni Mokosz była rodzanicą, to gdzie jej siostry? Chyba mogłam przestać się przejmować. Stojąca przede mną kobieta najwyraźniej była po prostu szalona.

– Nie, ciągle nie jestem brzemienna, ale dziękuję za pamięć. Niech pani trzyma za mnie kciuki, może mi to pomoże – odpowiedziałam zgryźliwie na jej pytanie. Nie załapała ironii, którą naprawdę wyraźnie było słychać w moich słowach. Zamiast tego się zasmuciła. – Będę o tobie myśleć. Kobieta nie powinna być pustym naczyniem. Jedynym celem jej istnienia jest pomoc bogini w zataczaniu odwiecznego kręgu życia! I znowu zaczyna te swoje brednie… – No tak. Niestety muszę już uciekać. Mam nadzieję, że miło spędzi pani obchody Nocy Kupały. Do zobaczenia! – Chwileczkę. – Złapała mnie za rękę. Weszła na szosę, ale syknęła, gdy jej stopy dotknęły nagrzanej przez cały dzień nawierzchni. – Proszę zejść na trawę. – Popchnęłam ją w stronę pobocza. Nie podejrzewałam, by osoba tak otwarcie nawołująca do bycia eko zaszczepiła się na tężec. Wolałam, żeby nie zraniła się ostrym kawałkiem żwiru w stopę. Już lepiej, jak będzie stała w piachu.

Dłonią dotknęła mojego brzucha i pogłaskała go na wysokości pępka. – Hej! – Chciałam oderwać jej rękę, ale była jak przyspawana do mojego brzucha. Poczułam rozchodzące się po nim ciepło. Kobieta cofnęła dłoń i potrząsnęła nią nad trawą, zupełnie jakby chciała się czegoś pozbyć. – Jesteś płodna, a idzie lato – oświadczyła, grożąc mi palcem. – Napełnij się życiem. Twój pusty brzuch to obraza bogini. O bogowie… Cofnęłam się szybko na szosę, by znaleźć się poza zasięgiem jej rąk. Dotknęłam swojego brzucha. Nie był już ciepły. Teraz zaczęłam się zastanawiać, czy sobie tego nie wyobraziłam. Może po prostu kobieta miała ciepłe ręce i stąd to dziwne uczucie? – Co mi pani zrobiła? – zapytałam. Uśmiechnęła się i spojrzała na swoją rękę. – Mam dar – wyznała. – Pomagam kobietom zachodzić w ciążę. – Jest pani mądrą babą? – Można tak powiedzieć. Baba Jaga może rozpoznawać choroby u swoich klientów, nawet ich nie dotykając. Może i ona miała

jakieś zdolności. Ja od losu dostałam w prezencie tylko wizje. Pomyślałam o moim opiekuńczym duchu – doli. Dola tak naprawdę oznacza przeznaczenie, z którym się rodzimy. Każdy ma swoją dolę, chociaż podobno można ją także dziedziczyć po ojcu. Ja swojego ojca nigdy nie poznałam. Tchórzliwe porzucił moją mamę, gdy była w ciąży. Nigdy o nim nie rozmawiałyśmy. Pozostawało mi tylko mieć nadzieję, że nie odziedziczyłam po nim doli i nie okażę się tchórzem. Odwaga w nadchodzących tygodniach bardzo mi się przyda. Na końcu szosy pojawił się jasny punkt. Słońce odbijało się w karoserii czarnego samochodu szybko zmierzającego w naszą stronę. – Poproś swojego mężczyznę o nasienie – poradziła wyznawczyni Mokosz mentorskim tonem. – Mężczyźni lubią zapładniać kobiety. Mają to w swojej naturze. O bogowie… uważam, że należy mi się nagroda za to, że nie roześmiałam jej się prosto w twarz na tę mądrość, którą mnie poczęstowała. Duży, czarny samochód terenowy z plamami błota na karoserii zatrzymał się obok nas. Zobaczyłam za kierownicą Mieszka. Zdziwiłam się. Najwyraźniej mylnie podejrzewałam, że jego niechęć do

posiadania i techniki równa się nieumiejętności prowadzenia pojazdów mechanicznych. Ciężarna obrzuciła niechętnym spojrzeniem samochód i zakaszlała, rzekomo dusząc się spalinami, które emitował. Ja tam żadnych spalin nie poczułam. Mężczyzna wysiadł z auta i podszedł do nas. Zachodzące słońce zabarwiło jego włosy na ciemny blond. Zmrużył oczy przed jego oślepiającym blaskiem, gdy zbliżał się do nas. – Witajcie – powiedział. – Mieszko! Masz samochód? – zdziwiłam się. – Odwiozę cię do Kielc – zaproponował i wyciągnął rękę po torbę, którą dźwigałam. – Witaj. Nawiedzona wyznawczyni Mokosz podeszła bliżej i uśmiechnęła się przymilnie do Mieszka. Posłała mi pełne uznania spojrzenie. Chyba spodobał jej się mężczyzna, który mógłby podarować mi nasienie. Mieszko kiwnął jej głową. Kobieta podparła się pod boki i stanęła tuż obok niego. Zanim zdążyliśmy odejść, złapała go za ramię. Nagle syknęła, jakby się oparzyła, i odskoczyła do tyłu.

Zszokowana krążyła wzrokiem pomiędzy swoją dłonią a Mieszkiem. Zaniepokojona podeszłam bliżej. – Coś się pani stało? – To nie jest mężczyzna dla ciebie – powiedziała głuchym głosem. – On nie da ci dziecka. On może dać ci tylko śmierć w samotności. Zostaw go i znajdź innego. Następnie odwróciła się na pięcie i ruszyła dziarskim krokiem przez łąkę, nawet się z nami nie żegnając. – Co to było? – zapytał Mieszko. – To… – urwałam. Tak naprawdę sama nie wiedziałam, co to było. – Jedźmy już – zaproponowałam. Wsiedliśmy do jego samochodu. Od środka wydawał się jeszcze większy. Ciemna skóra, którą obite były siedzenia, ładnie pachniała nowością. Pogłaskałam deskę rozdzielczą. Chciałabym mieć takie auto. Chociaż z drugiej strony pewnie nie umiałabym nim zaparkować. – Co to było? – powtórzył Mieszko. Wykręcił na poboczu, wcisnął gaz do dechy i popruł pod górę w stronę Bielin. Od razu zapięłam

pasy i złapałam się rączki przy drzwiach, gdy samochód podskoczył na górce. I pomyśleć: miał do mnie pretensje, że nie potrafię jeździć! – To jedna z moich pacjentek – powiedziałam. – Gorąca wyznawczyni bogini Mokosz. – Aha. – Namawia mnie do zajścia w ciążę. – Wyznawcy Mokosz robią tak od wieków, wierz mi. Gdyby nie oni, ten kraj nie miałby tak dobrego przyrostu naturalnego – dodał zgryźliwie. – Twierdzi, że też jest mądrą babą i pomaga kobietom zachodzić w ciążę. – To nie dawaj jej się dotykać, bo jeszcze zajdziesz – poradził. Zmroziło mnie, gdy to powiedział. Przecież to nie było możliwe. Kłóciłoby się ze wszystkim tym, czego nauczyłam się na studiach. Chociaż z drugiej strony już tyle rzeczy ostatnio widziałam… – Myślisz…? – Nie, Gosiu. Wcale tak nie myślę. Nie można zajść w ciążę, bo ktoś cię pogłaskał po ramieniu. – Jesteś wstrętny – skwitowałam. – Sama się prosiłaś – zaśmiał się. Ostro pokonał zakręt i wjechał w główną ulicę,

kierując się w stronę Kielc. Nie zatrzymał się przed skrętem, całkowicie ignorując znak stopu. Chyba pisnęłam ze strachu. Chociaż może pisnęłam później, gdy na pełnym gazie minął furmankę. – Zdecydowanie powinieneś zostać przy koniu – wydusiłam. Zaśmiał się tylko i jeszcze przyspieszył. No proszę. Nie znałam go od tej strony. Czyżby jeszcze została w nim jakaś iskra dawnego szaleństwa? – Skąd masz samochód? – zapytałam. – Kupiłem jakiś czas temu. Kurzył się w stodole. Teraz mam okazję, żeby go użyć. Chyba w ogóle wcześniej nim nie jeździł. Nawet na wycieraczkach nie było brudu świadczącego o tym, że chociaż raz do niego wsiadł. – Idziesz za tydzień na postrzyżyny? – zapytałam. – Tak, idę. – Będziesz mistrzem ceremonii? – ciągnęłam go za język. – Nie. Mszczuj ma dokonać postrzyżyn. Ja będę asystował. – To fajnie, że się spotkamy – ucieszyłam się. – Będziemy piec z Babą Jagą kołacze, które damy

w prezencie chłopcu i jego rodzicom. A dzisiaj szukałyśmy ładnych butelek, w które przelejemy nalewki, i robiłyśmy konfitury. Je też zamierzamy zapakować na prezent. – To miłe. Kolejne miejscowości w drodze do Kielc migały za szybami jego samochodu. Nagle Mieszko skręcił kilka razy i wjechał w jakąś polną drogę kierującą się w górę. Zmarszczyłam brwi, nie rozumiejąc, co robi. Z całą pewnością nie była to najprostsza droga do miasta. – Gdzie jedziemy? – spytałam. – Chcę ominąć odcinkowy pomiar prędkości – odparł. Tak po prostu. Najwyraźniej nawet tysiącletni władcy nie lubią płacić mandatów. – Wariat drogowy z ciebie, wiesz? – zapytałam. W odpowiedzi tylko się uśmiechnął. A może skrzywił? Ciężko powiedzieć, bo tylko raz na niego zerknęłam. Potem jedynie wpatrywałam się przerażona w umykający za oknem krajobraz, gdy jego samochód z napędem na cztery koła coraz szybciej zjeżdżał w dół wzniesienia, na które przed chwilą tak mozolnie się wspinaliśmy. – Ja wiem, że tobie życie niemiłe, ale ja już

ostatnio brałam udział w wypadku samochodowym. Na wszystkich bogów, zwolnij trochę! Posłusznie zredukował bieg. Mimo to nadal pędziliśmy jak szaleni. – Będziesz jutro rano w domu? – zapytałam. – Może podjadę do ciebie i zostawię torbę ze swoimi rzeczami? Bo pamiętasz… powiedziałeś, że coś powinnam przynieść. Dość długo nie odpowiadał. Postanowiłam kuć żelazo, póki gorące, ale kto go wie? Może już zdążył zmienić zdanie? Albo właśnie go spłoszyłam pytaniem? – Mieszko? – Myślałem – mruknął. – Nie wiem, czy rano będę w domu. Z okazji postrzyżyn Mszczuj poprosił mnie, bym pojechał do Gniezna. – Aż do Gniezna? A po co? – zdziwiłam się. – Chce podarować chłopcu Księgę Welesa. Uparł się, że musi to być koniecznie wydanie ręcznie napisane przez kapłanów ze świątyni na Wzgórzu Lecha. Księga Welesa to zbiór pieśni i modlitw do bogów. Jednak większość z nich była skierowana, jak sama nazwa wskazuje, do władcy świata umarłych.

Gniezno było kiedyś stolicą naszego kraju. W jego centrum wznosiło się Wzgórze Lecha, nazwane tak na cześć mitycznego władcy, który założył państwo Polan, wybrał na nasze godło orła białego i zbudował samo miasto. Stała tam niegdyś, przed wiekami, drewniana świątynia bogów. Jedna z pierwszych. Nie przetrwała do dzisiejszych czasów. Na jej miejscu znajdowała się teraz nowa, kamienna. Jako dziecko bardzo lubiłam legendę o trzech braciach: Lechu, Czechu i Rusie, którzy na zachodzie, południu i wschodzie założyli trzy sąsiadujące ze sobą państwa. – A kiedy wrócisz? – zapytałam. – Chyba na wieczór przed postrzyżynami. Dawno nie byłem w Gnieźnie. Chętnie odwiedzę stare kąty. – To może podjadę z rzeczami następnego dnia rano? – zaproponowałam. – Będę się kręcił gdzieś w okolicy. Muszę zająć się wtedy Mszczujem. Powinienem dopilnować, żeby się umył i ubrał porządnie. Najlepiej by było, gdyby nie pił dzień wcześniej, ale nie będę miał tego jak przypilnować – westchnął. – Długo jeszcze będziesz się bawił w tę szopkę? Myślisz, że szeptucha mu nic o tobie nie powiedziała?

– Ona nie. Sam się dowiedział. Twierdzi, że miał wizję. – Och! – wykrzyknęłam zdumiona. Ostatnio Mszczuj mnie zaskakiwał. Czyżby abstynencja spowodowana potajemnym wylewaniem bimbru i zastępowaniem go kompotem przez Mieszka miała pozytywny wpływ na jego zdolności poznawcze i… hm… wróżebne? – Umówiliśmy się, że życie nadal będzie się toczyło tym samym trybem. A w każdym razie do Nocy Kupały – powiedział. – A nie miał ci za złe, że ukrywałeś przed nim prawdę? – Nie… – odpowiedział z wahaniem. – Początkowo bardzo się zmartwił i zaczął mnie przepraszać, że jest takim słabym wróżem. Uspokoił się dopiero, gdy mu powiedziałem, że nie dbam o bogów. Wtedy oświadczył, że jest zaszczycony, iż postanowiłem zostać jego uczniem. – A nauczyłeś się czegoś w ogóle? – zapytałam. – Wiem, jak pędzić najobrzydliwszy bimber świata. Śmiejąc się, wjechaliśmy z powrotem na szosę prowadzącą prosto do Kielc. Rzadko zdarzało nam się razem śmiać. Chyba mogłabym to polubić.

W końcu zatrzymaliśmy się nieopodal mojej kamienicy. – Wracając do twojego pytania – powiedział, zanim wysiadłam. – Nie wiem, czy będę w domu, ale możesz tam podejść i zostawić rzeczy. Nie zamknę drzwi. – Rozumiem. W takim razie tak zrobię. – A jeśli potrzebowałabyś samochodu, to powiedz. Oddam ci go. – Nie, nie chcę twojego samochodu. Poradzę sobie, będę dojeżdżać busem. – Jak uważasz. – Do jutra – powiedziałam. – Do jutra – odpowiedział. Trzasnęłam drzwiami samochodu i patrzyłam, jak odjeżdża. I co ja mam z tobą zrobić, Mieszko? Tak po prostu oddać ci kwiat i cię zabić?

14.

Piękna pogoda zachęcała do wyjścia na spacer. Jednak jak na mój gust panował zdecydowanie zbyt duży zaduch. Zupełnie jakby pod wieczór miała rozpętać się wiosenna burza. Na razie niebo było bezchmurne, ale podejrzewałam, że szybko się to zmieni. Błękit zdawał się delikatnie przydymiony, a w powietrzu czuć było jakieś dziwne napięcie. Nigdy nie byłam meteopatą i zwykle bawili mnie ludzie, którzy uważali, że swoim samopoczuciem mogą przepowiedzieć pogodę, jednak dzisiaj ja także miałam wrażenie, że coś wisi w powietrzu. Na uroczystość postrzyżyn ubrałam się schludnie i elegancko, zupełnie jakbym szła do cioci na imieniny. Przez to pociłam się teraz obficie pod ciemnogranatowym żakietem, modląc się w duchu, by na błękitnej sukience nad kolano nie powstały zacieki. Buty na wysokich obcasach były koszmarnie niewygodne, ale wydłużały moje nogi o dobre dziesięć centymetrów, więc nie zamierzałam z nich dzisiaj rezygnować. Bardziej od nich drażniły mnie tak cienkie, że prawie przezroczyste, rajstopy, które

grzały mnie w nogi jak wełniany sweter. Mama zawsze mi powtarzała, że do eleganckich sukienek wkłada się rajstopy. To włożyłam… Gdy wysiadłam z busa niedaleko sklepu spożywczego, uderzyła we mnie fala gorąca. Siedząc w rozgrzanym pojeździe, miałam wrażenie, że zaraz się uduszę. Niestety na zewnątrz nie było dużo lepiej. Powietrze stało nieruchomo. Zdawało się, że spokojnie można by było kroić je na kawałki. Postrzyżyny miały rozpocząć się równo w południe. Na wszelki wypadek przyjechałam ponad godzinę wcześniej. Nie chciałam, żeby szeptucha znowu się na mnie wyżywała. Raźnym krokiem, chwiejąc się na cieniutkich obcasach, ruszyłam w stronę stancji Mieszka. Za sobą ciągnęłam po chodniku walizkę na kółkach pełną ubrań i osobistych drobiazgów. Co chwilę podskakiwała na nierównościach chodnika. Czułam, że niewygodne buty, do których nie byłam przyzwyczajona, powoli masakrują moje stopy.

Odpowiedziałam na kilka uprzejmych powitań okolicznych mieszkańców, zwłaszcza starszych ludzi, których spotkałam już nieraz w chatce u szeptuchy. Często wcale nie przychodzili po autentyczną poradę. Chcieli tylko porozmawiać, wyżalić się,

opowiedzieć, co u nich słychać. Baba Jaga przyjmowała ich życzliwie i częstowała każdego gościa herbatą z malinami albo miodem. I o dziwo, nawet nie żądała za nią zapłaty. – A się panieneczka wystroiła! Bezzębny staruszek, siedzący na ławce obok swojego ślepego psa z bielmem na oczach, stuknął palcem w rondo kaszkietu. – Dzień dobry. Idę na postrzyżyny! – odpowiedziałam z uśmiechem i dalej parłam pod górę, ciągnąc coraz cięższą, jak mi się zdawało, walizkę. Miałam wrażenie, że w Bielinach zawsze szłam pod górę, nieważne, gdzie się kierowałam. Przed niektórymi domkami, zwłaszcza tymi starszymi, ustawione były ławki. Dawniej gospodarze rano bądź po pracy siadali na ławeczkach przy drodze, by popatrzeć na mijane samochody, ciągnący się na linii horyzontu las i góry oraz by porozmawiać z sąsiadami. Nowoczesny styl bycia, praca w mieście i ciągłe dojazdy między Kielcami a małymi miejscowościami sprawiły, że młodsi mieszkańcy już tego nie robili. Nawet nie stawiali ławek przed obejściem. Zamiast nich budowali wysokie ogrodzenia, by nikt nie

naruszał ich prywatności. Wbrew obawom, które pojawiły się kilka lat temu, że polska wieś opustoszeje na rzecz wielkich miast, coraz więcej osób pragnęło zbudować dom i posadzić drzewo na własnym kawałku ziemi. Tylko co z tego, skoro do wymarzonego domu na wsi trzeba było po pracy wracać przez godzinę autostradą? Zazdrościłam starszym ludziom mieszkającym w Bielinach. Mieli zupełnie inne odczucie upływającego czasu. Podejrzewałam, że ich spokojne życie jakimś cudem było trzy razy dłuższe od mojego ciągle w biegu i pośpiechu. Przeszłam obok chatki Mszczuja, delikatnie stawiając kroki na żwirze, którym wysypany był podjazd. Walizkę musiałam niestety taszczyć za rączkę. Przy każdym kroku w mój kręgosłup wbijały się igiełki bólu. Będę miała szczęście, jeśli wieczorem nie połamią mnie korzonki. Przez zamknięte drzwi chaty zobaczyłam starego żercę. Wielce niezadowolony siedział na zydlu. Dookoła niego krzątał się Mieszko. Chociaż może „krzątał” to za wiele powiedziane. Stał z brzytwą w dłoni i zimnym tonem tłumaczył coś wróżowi, gdy ten energicznie machał głową na boki. – Dzień dobry! – krzyknęłam przez drzwi, stawiając walizkę na ziemi, by chwilę odsapnąć.

Obaj odwrócili się w moją stronę. Zauważyłam, że starzec ten jeden raz nie miał nosa zaczerwienionego od wypitego alkoholu. Mieszko miał natomiast mord w oczach. Na szczęście złagodniał, gdy zobaczył moje nogi. Jedno jego spojrzenie wystarczyło, żeby zrekompensować mi męczenie się w niewygodnych szpilkach. – Może ty namówisz tego starego głupca do zgolenia tej niechlujnej brody – skwitował kwaśno Mieszko. – Broda jest moim symbolem, to po niej ludzie mnie rozpoznają! – wykrzyknął starzec. – Nie mogę jej zgolić! Jakim byłbym bez niej wróżem?! – Schludnym. Uważasz, że brud, kości i fragmenty grzebieni zaplątane w tej brodzie to też jest twój znak rozpoznawczy? – warknął władca. Zostawiłam walizkę za progiem i weszłam do chaty. Skrzywiłam się, gdy dotarł do mnie zapach stęchlizny i fermentującego bimbru ze stojącej pod tylną ścianą maszynerii. Nie chciałam wiedzieć, z czego Mszczuj pędził swój trunek. Sądząc po zapachu, w grę z całą pewnością wchodziły stare skarpetki. – Nie należy się myć przed Świętem Kupały – zaperzył się żerca. – Jako kapłan muszę najpilniej przestrzegać wszystkich zaleceń.

– Nie mam już do niego siły. – Mieszko złożył brzytwę, kręcąc głową z niedowierzaniem. – Jest w tym trochę racji – zauważyłam. – Kapłan chyba powinien kultywować wszystkie nasze zwyczaje. Mszczuj wyraźnie ucieszył się na moje słowa. – Jednak zdecydowanie należy odrobinę podciąć brodę. Nie wygląda dostojnie. Jest bardzo niechlujna. Ten biedny chłopczyk, którego zamierzasz ostrzyc, ucieknie przed tobą z krzykiem – dokończyłam. Postrzyżyny w Bielinach zawsze były przeprowadzane przez żercę, jako że mieszkał na miejscu. To bardzo stary zwyczaj, kultywowany w naszym kraju od wielu wieków. Każdy młody chłopiec w wieku od siedmiu do dwunastu lat musiał przejść obrzęd postrzyżyn. Podczas odmawianej modlitwy ścinano mu włosy, dostawał nowe imię w miejsce starego, dziecięcego, i oficjalnie przechodził spod opieki matki pod opiekę ojca. Postrzyżyny były dla małego chłopca wejściem w dorosłość. Od tej pory traktowany był jako dziedzic ojca, jego prawowity następca. Nowych imion już nie nadawano. Gdy praktykowano ten zwyczaj, powstawały olbrzymie niedogodności urzędnicze, kłopoty z wydawaniem

poprawionych aktów urodzenia – mówiąc krótko, był duży bałagan. W związku z tym obecnie podczas postrzyżyn chłopiec po prostu dostawał drugie imię, które można było zgłaszać do urzędu, ale nie trzeba było tego robić. Jak uważało wielu – tak samo niepraktycznym zwyczajem było nieścinanie włosów pacholęciu, dopóki nie osiągnęło siedmiu lat. W związku z tym większość rodziców zostawia dziecku tylko mały kosmyk, loczek na karku. To on szedł pod nóż podczas postrzyżyn. W ogóle to uważam za seksistowskie, że dziewczynki nie mają swoich postrzyżyn. Co prawda my niby zostajemy na zawsze pod opieką matki i od niej uczymy się życia, ale bez przesady. – Nie zetnę brody – zaparł się Mszczuj. – Wróżu, w takim razie chociaż opłucz ją wodą z wiadra, by powypadały z niej śmieci – doradziłam. – Woda w wiadrze nie powinna ci zaszkodzić. Nie ma mowy, żeby jakiś utopiec się w niej schował. – No cóż… to chyba mogę zrobić – mruknął. Mieszko wciąż nie był zachwycony, ale był to i tak pewien rodzaj kompromisu. Kręcąc głową, schował brzytwę do kieszeni i sięgnął po wiadro pełne wody. – To ja idę zostawić rzeczy.

Wskazałam na walizkę. – Poczekaj, pomogę ci – zaoferował się Mieszko. Postawił obok Mszczuja wiadro z czystą wodą. Starzec spojrzał nieufnie w jego wnętrze, a następnie westchnął. Złapał za brzegi wiadra i wylał sobie na głowę jego zawartość za jednym zamachem. Nie do końca o to mi chodziło… Niemniej jednak na ziemię spłynęło trochę śmieci, które były wcześniej wplątane w skołtunioną siwą brodę. Lepsze to niż nic. – Zaraz wrócę – mruknął na ten widok Mieszko i pospiesznie wyszedł. Złapał moją walizkę za uchwyt i natychmiast przechylił się zaskoczony, gdy poczuł jej ciężar. Spojrzał na niepozorną torbę na kółkach. – Wsadziłaś do środka kamienie? – zapytał. – Nie, tylko najpotrzebniejsze rzeczy. – Najwyraźniej masz duże potrzeby… – Przez grzeczność nie zaprzeczę. Posłałam mu promienny uśmiech. Mężczyzna sięgnął do kieszeni spodni i podał mi kluczyki do swojego dżipa. Zważyłam w dłoni ciężki, metalowy brelok i spojrzałam na niego pytająco.

– Weź samochód i pojedź po szeptuchę – powiedział. – My pójdziemy na piechotę. Dom Kowalików jest niedaleko. – Och, dziękuję! Mile mnie połechtało, że o mnie pamiętał. – Nie wiem tylko, czy dasz radę prowadzić w tych butach – zauważył. – Spokojna głowa! – zapewniłam go niefrasobliwie. – Świetnie sobie radzę na obcasach. O dziwo, nie potknęłam się w tym momencie. A nawet specjalnie by mnie nie zdziwiło, gdybym to zrobiła. W końcu najwyraźniej moja dola lubi mnie upokarzać przed tym mężczyzną. Chyba tym razem się zagapiła. Posłusznie skierowałam się w stronę czarnego potwora, który w mniemaniu Mieszka był samochodem. Żeby dostać się do środka, musiałam wspiąć się po srebrnym schodku. We wnętrzu od razu zrzuciłam ze stóp buty i w samych rajstopach spróbowałam dosięgnąć do pedałów. Musiałam przestawić wszystkie lusterka, żeby cokolwiek widzieć po tym, jak Mieszko wcześniej używał auta. Droga była całkiem przyjemna, oczywiście o ile kogoś kręci jazda ciężarówką i umie takim potworem zaparkować.

Szeptucha uprzejmie zdziwiła się na widok samochodu, a następnie wyraziła nadzieję, że umiem nim jeździć i nie wpakuję nas zaraz do rowu. Pocieszyłam ją, że nawet gdybyśmy miały wypadek, to ten potwór wyszedłby z niego bez szwanku. Mógłby przegrać jedynie podczas spotkania z czołgiem. Chyba. Willa Kowalików wyglądała jak perfekcyjny domek z katalogu architektonicznego. Białe ściany, okna z ciemnego drewna i stromy dach pokryty czerwoną dachówką. Na parapetach stały donice z czerwonymi pelargoniami. – Jacyś patriotyczni – zakpiłam pod nosem, parkując na terenie posesji, a raczej zatrzymując samochód pośrodku z nadzieją, że inni będą go omijać. – Za to ty jesteś mało patriotyczna – skwitowała. – Nosa nie odrywasz od chińskiego telefonu, słuchasz zachodnich piosenek i nie powiem, jak kto się ubierasz. – Słucham? – oniemiałam. Dzisiaj ubrałam się bardzo schludnie. Miałam na sobie granatowy żakiet i jasnoniebieską sukienkę. Nawet zdołałam schować sztylet. Za pomocą Sławy przymocowałyśmy go do mojego uda. Okazało się, że moja współlokatorka lubi bicze i skóry. Najwyraźniej

było jeszcze wiele rzeczy, których o niej nie wiedziałam. Miała w swojej przepastnej szafie skórzane podwiązki, do których bardzo łatwo można przymocować pochwę sztyletu. Nie chcę wiedzieć, z kim ona się bawi tymi skórzanymi akcesoriami. Mam tylko gorącą nadzieję, że robi to, kiedy mnie nie ma w domu. – Dżinsy to strój amerykańskich robotników – skwitowała szeptucha. – Nie wiem, jak możesz chodzić w nich na co dzień. Odetchnęłam z ulgą. Nie chodziło jej o mój dzisiejszy stój! Czepiała się teraz mojego codziennego wyglądu. – Dżinsy są wygodne – powiedziałam. – Lniane spodnie też są wygodne. – Ale się gniotą… W kółko trzeba je prasować. Pokręciła głową i wysiadła z samochodu, zostawiając mnie z kołaczami, które musiałam sama taszczyć. Nie pojmuję, co ją dzisiaj ugryzło. Szkoda, że nie zdążyłam jej opowiedzieć o sztylecie. Na pewno by się ucieszyła, gdybym jej powiedziała, że cały czas noszę przy sobie jeden z nich, narażając się na bolesne otarcia uda. Skórzane akcesoria wcale nie są wygodne.

Zeskoczyłam na ziemię, nie zawracając sobie głowy schodkiem. Obcas wpadł mi w dziurę pomiędzy płytami chodnikowymi, a ja o mało nie wybiłam sobie wszystkich zębów, usiłując złapać równowagę. Równowagi rzecz jasna w końcu nie złapałam. Najwyraźniej nie da się tego zrobić, gdy ma się na nogach dziesięciocentymetrowe szpilki. Upadłam na ziemię. Na szczęście nie złamałam obcasa, nie podarłam rajstop ani nie otarłam rąk. Bogowie chyba dzisiaj nade mną czuwali. Gdy z największą godnością, na jaką było mnie teraz stać, zdołałam się otrzepać, zauważyłam, że naprzeciwko mnie stoi podparty pod boki siedmioletni chłopczyk wystrojony w miniaturowy trzyczęściowy garniturek. Mankiety białej koszuli wystawały spod jego marynarki, ukazując błyszczące złotem spinki. Pod brodą miał ciasno zawiązaną czerwoną muszkę, która zdawała się go delikatnie podduszać. Ktoś pracowicie ułożył mu półdługie, kręcone włosy. Fryzura chłopczyka ani drgnęła pomimo lekkiego wiatru. Przysięgłabym, że miał na głowie więcej lakieru do włosów ode mnie. Jego zaczerwienione policzki i przyspieszony oddech wyraźnie sugerowały, że było mu bardzo gorąco w tym stroju. Jednak nie przeszkadzało mu to we wpatrywaniu się we mnie z całkowitą pogardą,

tak bliską wszystkim osobom od dzieciństwa zapewnianym, że są wyjątkowe. Mogłam się założyć, że miał swoich rodziców w garści, a oni spełniali wszystkie zachcianki małego aniołka. – Słaba z ciebie szeptucha – skwitował. – Tak się składa, że nią nie jestem. Jestem lekarzem – odparłam z godnością. Znacząco spojrzał na moją brudną sukienkę. Jego wąskie usteczka rozciągnęły się w kpiącym uśmiechu. Cholerny bachor. – Mama kazała mi pójść do samochodu szeptuchy i powiedzieć, gdzie ma zanieść kołacze. To twój samochód? A w środku są kołacze? – wymądrzał się mały. W jednej chwili przypomniało mi się, dlaczego tak bardzo nie chciałam zostać pediatrą. Niosąc ułożone jedno na drugim ciasta, uważnie patrzyłam pod nogi. Szeptucha by mnie chyba zabiła, gdybym teraz się wywaliła. Kołacze nie były specjalnie smaczne, więc pewnie nikt poza nią by za nimi nie płakał – smakowały trochę jak ciasto drożdżowe, ale jednocześnie były bardziej słone, jak precle. Kołacze piekło się i jadło głównie przez wzgląd na tradycję. Każde normalne dziecko wolałoby zamiast nich dostać tort czekoladowy.

Na tyłach domku z katalogu, w ogrodzie zaprojektowanym od linijki, ustawiono długie stoły przykryte białymi obrusami. Zastawiono je jedzeniem i piciem. Na samym środku było miejsce na dwa kołacze. Położyłam tam ciasta. Nie bardzo wiedziałam, co powinnam zrobić z pozostałymi dwoma, które zostały mi w rękach. Na szczęście pojawił się kelner (kelner!), który wybawił mnie od kłopotu i zabrał ciasta. Oszołomiona patrzyłam na niego, kiedy jak gdyby nigdy nic oddalał się ode mnie, niosąc na srebrnej tacy dwa krzywe placki. Do ust pociekła mi ślinka na myśl o jedzeniu, które Kowalikowie zapewne zamówili z jakiejś restauracji. Spodziewałam się dzisiaj rozgotowanych klusek w rosole, ale skoro zainwestowali w obsługę, to na pewno na jedzeniu też nie oszczędzali. Do rozpoczęcia imprezy zostało jeszcze kilkanaście minut. Pierwsi goście powoli się schodzili. Szeptucha wdała się w rozmowę z rodzicami chłopca, dzieciak, usiłując nie pobrudzić garnituru, męczył psa, a nieliczni goście chyłkiem podkradali jedzenie z półmisków. Stoły zastawiono na kilkadziesiąt osób. Zwyczaj każe, by na postrzyżyny zapraszać wszystkich okolicznych mieszkańców, a nie tylko najbliższą rodzinę. Drzwi powinny być otwarte, by strudzeni

wędrowcy mogli przyjść i pobłogosławić chłopca.

W dzisiejszych czasach, zwłaszcza w miastach, nie zapraszano wszystkich sąsiadów, a tym bardziej nie wpuszczano bezdomnych, żeby się najedli. Jeszcze raz otrzepałam spódnicę, z której nie chciał zejść kurz, i chwiejąc się na obcasach, ruszyłam w stronę rozciągającego się za ogrodzeniem pola. Postanowiłam oprzeć się o drewniane ogrodzenie i spędzić chwilę na podziwianiu widoków. Gdy doszłam do tylnej furtki, zauważyłam stojącą daleko na polu ubraną na biało postać. Jej długie włosy w kolorze słomy powiewały na wietrze. Opalona skóra żywo kontrastowała z bielą sukienki. Czy to…? Żywia? Odwróciłam się, żeby zobaczyć, czy nikt na mnie nie patrzy. Wszyscy łącznie z szeptuchą byli zaprzątnięci krzątaniną przy stołach. Baba Jaga strofowała właśnie kelnera, który wyglądał, jakby miał się rozpłakać. Najwyraźniej nie spodobało jej się, że nie wszystkie jej kołacze trafiły na stół. Nikt nie zauważył, gdy uchyliłam furtkę i ruszyłam przez pole, starając się delikatnie stawiać stopy. We wzruszoną ziemię z łatwością zapadały mi

się obcasy, przez co musiałam praktycznie iść na palcach. Szybko przeskoczyłam na twardą miedzę rozdzielającą dwa sąsiadujące pola. Wiosenne kwiaty uginały się pod moimi butami, gdy ostrożnie szłam w stronę odzianej na biało postaci. Trochę mi zajęło, zanim do niej doszłam. W końcu, gdy byłam przekonana, że goście nie powinni mnie usłyszeć, zawołałam: – Żywia! Południca odwróciła się w moją stronę i pomachała. W ostrym słońcu zalśnił sierp, który trzymała w prawej dłoni. Ruszyła w moją stronę. – Cześć, Żywia – wysapałam, gdy w końcu stanęłyśmy naprzeciwko siebie. – Cześć, Gosia. Uśmiechnęła się, żując zawzięcie gumę. Na moich oczach wydmuchnęła różowego balona, który strzelił z głośnym trzaskiem. Guma przykleiła jej się do nosa, z którego złaziła skóra. – Co tu robisz? – spytałam. – Polujesz? – Och, kto ci powiedział? – zdziwiła się. – Sława wyjawiła mi, że jesteś południcą. Poza tym można się domyślić. Wskazałam na sierp.

Podążyła spojrzeniem za moją ręką. – Niekoniecznie – stwierdziła. – Z sierpem widzą mnie tylko osoby, które wierzą w istnienie południc. Czyli w dzisiejszych czasach nikt nie zauważa mnie, gdy spaceruję po polach. Nikt się nie boi, nie ucieka z krzykiem. Nudna ta wieczność jak flaki z olejem. Westchnęła i znowu zaczęła mielić szczęką, znęcając się nad gumą balonową. Przez głowę przemknęło mi, że sprawa wyglądała identycznie, jeśli chodzi o ubożęta. Szeptucha mówiła, że jeżeli ktoś w nie nie wierzy, to nie zamieszkają w jego domu. Czyżby odejście od wiary zwiastowało koniec istot nadprzyrodzonych? – Czyli w zasadzie niepotrzebnie spacerujesz po polach w południe, bo i tak nikomu nie zrobisz krzywdy? – Niby tak. Najgorsze jest to, że nie mam wyboru. Muszę w południe chodzić po polach. To taki wewnętrzny przymus, wiesz? Jeśli nie pójdę, to potem choruję. Zdziwiłam się. Myślałam, że boginki i demony mordują z własnej woli i upodobania. – Zabijasz sierpem? – Och, co to, to nie! Nie zabijam za pomocą

mojego sierpa. – Z czułością pogłaskała ostrze. – Mogę zsyłać śmierć. Zwłaszcza na starszych i dzieci. Za pomocą słońca i odwodnienia. Wy, śmiertelnicy, chyba nazywacie to udarem cieplnym, prawda? Jeśli Żywia czuje przymus zabijania, to chyba nie powinnam spacerować z nią w południe po polu. – Tak… no nic. Fajnie cię było spotkać. Wracam na ceremonię postrzyżyn. – Wskazałam ręką za plecy na biało-czerwony domek. – Miłej zabawy! – Jej uśmiech był trochę nieobecny. – Gosia? Spojrzała w niebo, z którego lał się żar, potem na otaczające nas rośliny, którymi delikatnie poruszał wietrzyk, a następnie na mnie. – Lepiej się czegoś napij. Jeszcze dziesięć minut na tym słońcu i będziemy musiały poważnie porozmawiać. Uniosła do góry swój sierp. – Serio? A nie powinnaś mnie tylko milcząco szpiegować dla bogów? – zaśmiałam się. – Och, pewnie powinnam, ale ja bardzo lubię swoją pracę. Poza tym dawno nie miałam okazji zesłać na kogoś śmierci. – Robisz sobie ze mnie żarty?

Nie wiedziałam, czy powinnam uciekać, czy nie. – Oczywiście, że tak! – Strzeliła kolejnym balonem i poprawiła włosy. Zauważyłam, że miała długie, wściekle różowe tipsy. – Przecież nie wolno mi zrobić ci krzywdy. Poczułam się nieswojo. W jej głosie wyraźnie usłyszałam gorycz. Chyba jeszcze zbyt mało znałam Żywię. Nie powinnam była tu przychodzić. Mogłam ufać Sławie, że nie zabije mnie we śnie, ale południca była dla mnie w zasadzie kimś obcym. – W ogóle to rozmawiałam ostatnio z Radkiem. Podobno ciągle go odrzucasz – zmieniła temat. – Jakoś nie jest w moim typie – odparłam. – Twoja sprawa, ale chłopak naprawdę nieźle sobie radzi w łóżku. – Zapamiętam na przyszłość. Dobra, idę już. Miło cię było spotkać. – Gosia, mam do ciebie prośbę… Zatrzymała mnie. – Tak? – Gdy skończy się już obrządek, to przyniosłabyś mi tu coś do picia? Będę stała pod lasem. Strasznie chce mi się pić, a nie mogę się stąd na razie ruszyć. Uśmiechnęła się zakłopotana.

– Oczywiście. Nie ma sprawy – zgodziłam się.

15.

Mszczuj ubrany w odświętną koszulę stanął obok chłopczyka. Twarz siedmiolatka wyrażała całkowite obrzydzenie, gdy żerca położył mu na ramieniu powykręcaną artretyzmem dłoń. Miałam nadzieję, że kapłan nie umył rąk i zostawi na garniturze trochę kurzu. Gdy żerca zabrał rękę, faktycznie na ramieniu dziecka został ślad. Poczułam z tego powodu mściwą satysfakcję. Zdecydowanie marny byłby ze mnie pediatra. Goście stanęli w półkolu, żeby dobrze widzieć ceremonię. Miejsce po prawicy Mszczuja zajął Mieszko. Trzymał w dłoniach małe, srebrne nożyczki. Przed chłopcem i żercą płonęło ognisko ofiarne. Rodzice obłożyli polana różnokolorowymi kawałkami granitu i piaskowca. Ognisko wyglądało naprawdę ładnie i profesjonalnie. Prosto z żurnala. Baba Jaga stuknęła mnie w ramię. Pochyliłam się, żeby lepiej ją słyszeć. – Masz brudne buty – syknęła. – Gdzieś ty łaziła? Bez przesady, aż tak się nie uświniłam. Zerknęłam

na odrobinę ubłocone obcasy. Tupnęłam kilka razy, strzepując z nich ziemię. Ludzie dookoła nas zaczęli dziwnie na mnie patrzeć. – Byłam na spacerze – mruknęłam. Szeptucha przewróciła oczami, ale nic już więcej nie mówiła. – Dzisiaj do naszej słowiańskiej wspólnoty pragnie przystąpić Bogusław Kowalik – powiedział kapłan, unosząc do góry ręce. Szepty ucichły. Wszyscy wpatrzyli się w świętującego właśnie chłopca i jego rodzinę. – Odtąd będzie znany pod imieniem Ratomir. Chłopcze, czy chcesz przyjąć to imię i wkroczyć do świata mężczyzn, by stać się godnym następcą swego ojca? Dziecko posłało wróżowi pełne jadu spojrzenie. Matka chłopca pobladła i syknęła: – Boguś! – Tak, chcę zostać Ratomirem – burknął dzieciak. Ojciec chłopca uśmiechnął się i przytulił do siebie żonę. Z twarzy kobiety natychmiast zniknął grymas niezadowolenia. Zwłaszcza że fotograf zatrudniony na tę okazję właśnie błysnął im fleszem po oczach. – W takim razie witaj, Ratomirze! Niech Rod

obdarzy cię długą nicią życia. Niech rodzanice sprawią, by przędła się gładko. Przed czterema twarzami Świętowita, wobec czterech stron świata, przez cztery żywioły, jakimi są ogień, powietrze, woda i ziemia… Mszczuj wziął nożyczki od Mieszka i ściął poskręcane pasemko na karku chłopca. Uniósł do góry kosmyk, by wszyscy go zobaczyli. – …kosmyk ten składamy w ofierze, los twój powierzając bogom. Razem z chłopcem podeszli do ognia. Widziałam fascynację płomieniami, która odmalowała się na twarzy dziecka. Jego policzki zaczerwieniły się od żaru. W oczach odbijało się światło ogniska. Mały piroman… Żerca wrzucił kosmyk w płomienie. Połknięty przez żarłoczny ogień loczek zniknął w jednej chwili. Swąd palonych włosów zapiekł mnie w nos. – Niech bogowie okażą ci przychylność i obdarzą sławą – kontynuował ceremonię Mszczuj, obracając chłopca twarzą do siebie. – Niech twe przyszłe życie będzie prawe i godne słowiańskich przodków, Ratomirze. Mszczuj dotknął palcem wskazującym czoła chłopca, a następnie ze stęknięciem pochylił się

i pocałował go w oba policzki. Boguś wyglądał, jakby miał zwymiotować. Gest powtórzyli rodzice dziecka. Matka przetarła chusteczką policzki dzieciaka, zanim ubrudziła je ciemno czerwoną szminką. Potem już ich nie wytarła. W tym momencie razem z szeptuchą zaczęłyśmy krążyć dookoła zebranych z talerzami, na których leżały pokrojone kawałki kołacza. Ukucnęłam przy chłopcu, by mógł wybrać sobie kawałek. Niechętnie wziął najmniejszy plasterek. – Będziesz nosił wspaniałe imię – powiedziałam. – Gratuluję. – Mama mi kazała takie wybrać – prychnął zniesmaczony całą ceremonią. Rodzicielka chłopca wytrzeszczyła oczy i zaśmiała się sztucznie. Położyła dłoń na ramieniu syna i ścisnęła. Dzieciak przewrócił oczami. Przez chwilę poczułam przykre uczucie déjà vu. Ja w jego wieku zachowywałam się identycznie. Każdy obrzęd traktowałam jak zwykły zabobon, a w naszych bogach widziałam fałszywe gusła. Na pewno mojej mamie było przykro z tego powodu. – Lepiej uważaj na bogów – mruknęłam do dzieciaka. – Okazują się niezłymi chamami, jeśli się w nich nie wierzy…

Wstałam z talerzem i podsunęłam go Mszczujowi. Żerca złapał najgrubszą pajdę. Przez chwilę wahał się, czy nie wziąć jeszcze jednego kawałka, ale zrezygnował skarcony moim spojrzeniem. On nigdy nie odmawiał darmowego jedzenia. Matka chłopca wrzuciła kawałek swojego kołacza do ogniska, a ojciec skropił płomienie miodem. Wszyscy zaczęliśmy przeżuwać preclowate ciasto.

– Sława bogom! – krzyknął Mszczuj razem z wtórującym mu tłumem gości. – Sława przodkom! Sława Ratomirowi! Rozpoczęła się uczta. Mszczuj i Jarogniewa zostali posadzeni niedaleko gospodarzy. Na szczęście mnie i Mieszka usadzono trochę dalej. Mogliśmy spokojnie rozmawiać, nie narażając się na krzywe spojrzenia Baby Jagi. Słońce nieznośnie prażyło. Czułam, jak nagrzewa mi się czubek głowy, a po plecach spływają strużki potu. Pożałowałam, że nie założyłam kapelusza. Mogłam się założyć, że przez cały wieczór będzie mnie bolała głowa od tego gorąca. Dziwne, że Kowalikowie nie zainwestowali w namioty albo parasole. Spojrzałam na rodziców chłopca, łapczywie pijących schłodzonego szampana. Im chyba także było gorąco.

– Będziesz później prowadził? – zapytałam Mieszka. – Tak, możesz śmiało pić. Na wzór rodziców Bogusia sięgnęłam po szampana. Przyjemnie chłodził gardło. Zdjęłam żakiet i zostałam w sukience bez rękawów. Odetchnęłam, gdy wiatr prześlizgnął się po moich nagich ramionach. Zerknęłam na Mieszka. Zazdrościłam mu lnianej koszuli z kapturem, która przepuszczała każdy, nawet najlżejszy powiew wiatru. Jednak w żadnym razie nie chciałabym mieć teraz na sobie jego skórzanych portek. Musiał czuć się w nich jak w saunie. Wystawna uczta trwała w najlepsze. W którymś momencie, popijając wodę, zdałam sobie sprawę, że obiecałam Żywii, że przyniosę jej coś do picia. Poczułam się jak oszustka. Przecież obiecałam, że przyniosę jej wodę, i oczywiście o tym zapomniałam! Bardzo nie chciałam do niej iść. – Mieszko, ja zaraz przyjdę – powiedziałam. – A gdzie idziesz? – zdziwił się. – Tam na polu spaceruje moja koleżanka. Obiecałam, że podrzucę jej coś do picia w ten upał.

Jest południcą.

Z każdym moim słowem Mieszko pochmurniał coraz bardziej. Gdy wspomniałam o południcy, jego twarz dyskretnie pobladła. Czyżby było coś, czego się obawiał? – Nie podoba mi się to – oznajmił, patrząc na niebo. Podążyłam za jego spojrzeniem. Na horyzoncie zbierały się burzowe, granatowe chmury, jednak nad nami ciągle mocno świeciło słońce. – O tej porze dnia południce są najsilniejsze – stwierdził. – Spokojnie. To koleżanka mojej współlokatorki, Sławy. Poznałeś Sławę, pamiętasz? Przecież Żywia nie zrobi mi krzywdy w biały dzień. – Właśnie wtedy południce robią ludziom krzywdę – burknął. – Będzie dobrze. – Jesteś zbyt ufna. – Wiem, co robię – zbyłam go. Nalałam do wysokiej szklanki wody z cytryną i miętą, a następnie podniosłam się z krzesła. Skrzywiłam się, gdy poczułam, że sukienka przykleiła mi się do tyłka. Zerknęłam przez ramię na

pośladki, czy na błękitnym materiale nie ma odcisku mojej pupy. Na szczęście nie było. Byłam skłonna zabić za możliwość zdjęcia rajstop i czółenek. Stopy trochę mi spuchły. Miałam wrażenie, że od tego upału buty na wysokich obcasach kurczą się coraz bardziej, miażdżąc moje biedne nogi. Jedyna zaleta była taka, że na pewno nie spadną mi z nóg. – Nie podoba mi się to – powtórzył. – Zostań. – Będzie dobrze. – Poklepałam go po ramieniu. – Zaraz wracam. Obiecałam jej. Ja dotrzymuję obietnic. – Pójdę z tobą – zaproponował. – Nie, tylko ją wystraszysz. Wrócę, zanim się obejrzysz. Zachwiałam się, gdy obcas wpadł mi pomiędzy płyty chodnikowe na podjeździe. Mieszko zerwał się z krzesła, chcąc mnie złapać, ale udało mi się utrzymać równowagę. Na szczęście nie wylałam wody. Odwróciłam się do niego z zaczerwienionymi policzkami. – Wszystko okej – powiedziałam. Sądząc po jego minie – on tak nie uważał.

Niemniej jednak usiadł z powrotem na swoim miejscu. Najwyraźniej postanowił mi zaufać. Skierowałam się do furtki z tyłu ogrodu. Cały czas czułam na plecach spojrzenie Mieszka. Zupełnie jakby chciał wypalić mi dziurę pomiędzy łopatkami. Otworzyłam furtkę i zmrużyłam oczy, wypatrując w ostrym świetle białej sukienki południcy. Nigdzie jej nie widziałam. Wyszłam na pole, gdzie moje obcasy od razu zapadły się w ziemię. Przeskoczyłam w stronę twardej miedzy. Ruszyłam przed siebie w kierunku widocznego w oddali lasu. Kowalikowie także mieszkali w otulinie puszczy, podobnie jak Baba Jaga. Nawet nie zdawali sobie sprawy z tego, jak blisko mieli do świata bogów. W końcu zobaczyłam Żywię. Stała w cieniu drzew na samej granicy lasu. Widocznie chciała tam złapać trochę oddechu. Pomachałam jej i ruszyłam z nową siłą, chociaż czułam, że od chodzenia na palcach będę miała jutro zakwasy w łydkach. – Och, naprawdę przyszłaś – zdziwiła się i wyciągnęła rękę po szklankę. – Przecież obiecałam. – No tak, ale myślałam, że mimo to… – Wzruszyła ramionami. – Ludzie często łamią dane słowo.

Szybko wypiła wodę i oblizała spierzchnięte usta. Na jej twarzy rozlał się błogi uśmiech. – Nawet sobie nie wyobrażasz, jak mi się chciało pić – powiedziała, oddając mi naczynie. – Oj, chyba sobie wyobrażam – stwierdziłam i weszłam w cień, żeby stanąć obok niej. – Jak to jest? Przecież jesteś południcą. Słońce nie powinno na ciebie działać. Nie powinnaś chyba czuć pragnienia, co? – Tak samo jak utopce nie powinny mieć przesuszonej skóry od ciągłego przebywania w wodzie. Bogowie już to tak wymyślili, że musimy cierpieć w zamian za wieczne życie. – Wzruszyła ramionami. – Niestety ja w przeciwieństwie do utopców nie zamierzam zacząć produkować zwiększonej ilości ochronnego łoju. Już wolę mieć tych kilka zmarszczek. Uśmiechnęła się do mnie promiennie. Na jej opalonej na skwarkę twarzy zdecydowanie było więcej niż „kilka” zmarszczek. – A jak tam polowanie? – zapytałam. – Spotkałaś kogoś w południe? – A gdzie tam! – Wydęła usta niezadowolona. – Nikt się o tej godzinie w taki upał nie pałęta po polach. A nawet jeśli już ktoś jedzie traktorem, to nie

ma o czym gadać. Wiesz, że w tych piekielnych maszynach instalują klimatyzację? I jak ja mam w takich warunkach pracować? Południce powinny założyć związki zawodowe i pozwać producentów sprzętu rolnego. – Przykro mi – powiedziałam. – No cóż… a jak postrzyżyny? Fajna zabawa? – Może być. Wzruszyłam ramionami. – Za moich czasów to się na taką okazję zabijało świniaka. Zabili jakiegoś? – Obawiam się, że nie. Chyba kupili wędlinę w markecie. – Ach, ci dzisiejsi ludzie… w ogóle nie umieją świętować – skwitowała. Zerknęłam na pole i majaczący w oddali domek. Powietrze falowało z gorąca. Nie miałam ochoty wracać tą samą drogą. Przyjemnie stało się w cieniu tuż obok żywicznie pachnącego lasu. – A jak to się stało, że zostałaś południcą? – zagadnęłam. – Po prostu umarłam – odparła krótko. – Aha…

Z tego, co wiedziałam, rusałkami zostawały dziewczyny zmarłe tuż przed zamążpójściem, a południcami te pozbawione życia w dniu ślubu lub tuż po nim. Najwyraźniej dla Żywii był to zbyt bolesny temat. – No nic. To w takim razie będę już uciekała – powiedziałam i odwróciłam się w stronę pola. – Nie! Poczekaj! – Złapała mnie za przedramię.

Jej twarz rozjaśniła się w uśmiechu. Spojrzała na las, a następnie odwróciła się w moją stronę. Wydawało się, że właśnie wpadła na jakiś świetny pomysł. Jej dłoń była bardzo gorąca. Miałam wrażenie, że pali moją skórę. Spróbowałam wydostać rękę, ale Żywia miała bardzo mocny chwyt. – Pokażę ci coś fajnego! Chodź ze mną na chwilę do lasu! Pociągnęła mnie pomiędzy drzewa. – Hej! Czekaj! – Zaparłam się obcasami w poszycie i ją zatrzymałam. – Nie mogę nigdzie iść. Muszę wracać na przyjęcie. – Zajmę ci tylko chwileczkę. – Uśmiechnęła się słodko. Nie wiem dlaczego, ale po plecach przebiegł mi dreszcz niepokoju. W uśmiechu dziewczyny było coś dziwnego.

– Idziemy? Nie daj się prosić! Jej palce mocniej zacisnęły się na moim przedramieniu. – Puść moją rękę. To boli. Niechętnie mnie puściła. Uniosła dłoń, w której trzymała sierp. Po ostrzu prześlizgnęło się światło. Udałam, że otrzepuję rozkloszowaną sukienkę, ale tak naprawdę dyskretnie sprawdzałam, czy na moim prawym udzie wciąż znajduje się srebrny sztylet. Był na miejscu, przytroczony do skórzanych pasków. – Wolałabym wrócić na postrzyżyny – powiedziałam. – A ja wolałabym, żebyś poszła ze mną – odparła Żywia. – Będę nalegać. – Stoimy w cieniu – bąknęłam. – Gosiu, chodź ze mną. – Zignorowała moje słowa. – Chcę ci tylko coś pokazać. Obiecuję, że to będzie bardzo zabawne. Nie rozumiem, dlaczego tak się przejmujesz. Spojrzałam na rękę. Na białej skórze odcisnęły się czerwone palce południcy. Zupełnie jakby mnie oparzyła. – Obiecuję, że zaraz odprowadzę cię z powrotem

w to samo miejsce – namawiała. Wskazała sierpem na pole, a następnie wyciągnęła go w moją stronę. – I jak? – zapytała. – Idziemy na spacer? Nie przyjmę odmowy. – No dobrze, możemy się chwilę przejść, ale naprawdę zaraz muszę wracać. – To nie potrwa długo – odpowiedziała z uśmiechem. Ruszyłyśmy w głąb lasu. Buty na wysokim obcasie w żadnym razie nie były dobrym rozwiązaniem. Miałam wrażenie, że zaraz wybiję sobie wszystkie zęby. Jak zwykle byłam ubrana nieodpowiednio do sytuacji. Rajstopy zaciągnęły się w kilku miejscach, gdy przedzierałyśmy się przez krzaki. Zastanawiałam się, czy miałabym jakiekolwiek szanse, gdybym odwróciła się na pięcie i uciekła. Niestety obawiałam się, że południca szybko mnie dogoni, a nawet jeśli wydostanę się z lasu, to będę zgubiona na polu. Poczułam złość na Sławę. Mogła mnie ostrzec, że jej koleżanka jest niezrównoważona. Żywia wyjęła z kieszeni paczkę gumy balonowej o smaku truskawkowym. Wyciągnęła ją w moją stronę. – Chcesz może? – zapytała.

– Nie, dziękuję. – Twoja sprawa! Wzruszyła ramionami i wpakowała sobie do ust dwie gumy. Po chwili ciszę lasu zaczęło przerywać pękanie balonów i głośne żucie południcy. – Daleko jeszcze? – zapytałam.

– Nie. Okolica w ogóle nie wydawała mi się znajoma. W tej części puszczy jeszcze nigdy nie byłam. Nie było słychać szumu potoku. Wydawało mi się, że miałyśmy go gdzieś po swojej prawej stronie, bardziej na południe, ale nie byłam tego pewna. Miałam nadzieję, że Mieszko szybko zaniepokoi się, gdzie zniknęłam, i ruszy mi na pomoc. Nagle Żywia zatrzymała się gwałtownie, wbijając nagie stopy w poszycie. Rozejrzałam się po wąskim przesmyku pomiędzy drzewami. Nawet ciężko było to nazwać polanką. Odrobina przestrzeni między drzewami pojawiła się tylko dlatego, że jedno z nich zostało obalone przez czas i korniki. Spod pnia kiełkowały już nowe rośliny, pragnąc jak najszybciej wypełnić wolną przestrzeń. – Co mi chciałaś pokazać? – zapytałam,

rozglądając się dookoła.

– To nie był mój pomysł. Odwróciłam się w stronę południcy. Nadmuchała różowego balona, który na chwilę zasłonił całą jej twarz. Pękł z trzaskiem, oblepiając jej policzki różową masą. Starła ją dłonią. – To nie był mój pomysł – powtórzyła. – Musisz jednak zrozumieć, że ona jest moją przyjaciółką. Najlepszą przyjaciółką. Znamy się od wieków. I to dosłownie od wieków. Obiecałam jej, że cię przyprowadzę. – Jaka przyjaciółka? – zaniepokoiłam się. – To nic osobistego. Naprawdę. Uważam, że jesteś całkiem spoko. Musisz jednak zrozumieć, że znamy się od dawna. Razem polowałyśmy na wieśniaków, zwiedzałyśmy okolicę. Faktycznie pomogła mi przebrnąć przez te wszystkie lata. Wydaje mi się, że gdyby nie ona, to naprawdę bym oszalała. – Czekaj, Żywia, nie rozumiem. O czym ty, na wszystkich bogów, mówisz?! – krzyknęłam, starając się przerwać jej słowotok. – O mojej najlepszej przyjaciółce. Obiecałam jej, że cię tu przyprowadzę – wyjaśniła południca powoli, zupełnie jakby mówiła do małego dziecka. Nie przestawała się promiennie uśmiechać.

Strach ścisnął mnie za gardło. – Ale czemu przyprowadziłaś mnie do lasu? Nie mogłyśmy się z twoją przyjaciółką spotkać w jakiejś kawiarni? – Nie, bo widzisz… ona nie chciała mieć żadnych świadków. Och, zobacz, już przyszła! Jest za tobą. A nie mówiłam, że będzie zabawa? Powoli się odwróciłam. Za mną na niskiej gałęzi siedział szary puszczyk o czerwonych oczach. Z wrażenia upuściłam szklankę. – To wcale nie jest zabawne – wydusiłam. – No cóż… nie mówiłam, że to ty będziesz się dobrze bawiła. Droga Gosiu, poznaj Ote, moją najlepszą przyjaciółkę.

16.

Puszczyk zaskrzeczał i zeskoczył z gałęzi. Nie wiem, jak dokładnie przemienił się w kobietę. Trwało to chwilę, a ja akurat mrugnęłam… niestety. Na pewno nie wypadły mu wszystkie pióra, bo nie było po nich śladu na ściółce. Drżąc na całym ciele, wpatrywałam się w stojącą naprzeciwko mnie kobietę. Była niższa ode mnie. Miała na sobie szarą, cętkowaną, miejscami podartą i wypłowiałą sukienkę. Rude, skołtunione włosy zebrała na czubku głowy w niedbały, rozwalający się kok. Między splotami sterczały szare piórka i sznury koralików. Poszczególne pasemka zaplotła w krzywe warkoczyki. Nie miała na twarzy nawet grama makijażu. Wyraźnie widziałam rdzawe piegi nadające jej policzkom wygląd przepiórczego jaja. Zapadnięte oczy okolone były jasnymi, niewidocznymi rzęsami. Za to czerwone tęczówki wydawały się jarzyć w panującym pomiędzy drzewami półmroku. Od razu ją poznałam. Nie miałam najmniejszych wątpliwości.

– Ote – szepnęłam. Otworzyła szerzej oczy zdumiona moim głosem, ale zaraz uśmiechnęła się drapieżnie. Zauważyłam, że miała ostre zęby niczym kot. Kły wystawały odrobinę do przodu. Wyglądały, jakby je spiłowała. – Widzę, że znasz moje imię – syknęła. Jej głos w niczym nie przypominał tego, który słyszałam w wizjach. Nie miał w sobie nic ze słodyczy kwiatowego miodu. Gdy zaśmiała się szyderczo, miałam wrażenie, że ktoś przejechał kilka razy widelcem po talerzu. Zasłoniłam uszy i odwróciłam się do południcy w nadziei, że jakoś mi pomoże i nie pozwoli mnie skrzywdzić. Jednak nigdzie jej nie było. Uciekła jak tchórz, zostawiając mnie na pastwę swojej najlepszej przyjaciółki – strzygi. Ponownie odwróciłam się w stronę Ote. Gdy na nią nie patrzyłam, podeszła bliżej. Zaczęłam obficie się pocić mimo chłodu panującego w lesie. Zdałam sobie sprawę z panującej dookoła ciszy. Nawet wiatr ucichł. – On ci o mnie opowiedział? – zapytała. Wściekłość wykrzywiała jej drobną buzię. Na policzki wpełzł jej rumieniec, zlewając się z piegami. Zauważyłam, że ma długie, poczerniałe od brudu

paznokcie. Nie nosiła butów. Jej bose stopy były zabłocone, a podeszwy zgrubiałe. Była ode mnie niższa o dobre czterdzieści centymetrów, nawet gdybym zdjęła buty na wysokich obcasach. Zdumiało mnie, że tak drobna kobieta mogła mieć władzę nad potężnym Mieszkiem. – Widziałam cię w jednej z moich wizji – wydukałam. Nie byłam w stanie ruszyć się z miejsca, tak wielkie przerażenie mnie ogarnęło. Strzyga była ucieleśnieniem moich najgorszych koszmarów. Nawet wąpierz nie przerażał mnie aż tak bardzo. Ote splunęła na ziemię niedaleko moich stóp. Nie byłam w stanie nawet odskoczyć. Jej wykrzywiona wściekłością twarz zaczerwieniła się jeszcze bardziej. – Jesteś widzącą jak ja – warknęła. – To dlatego wszyscy cię chronią. To dlatego… Na jej twarzy znowu pojawił się uśmiech. Plamy czerwieni powoli zaczęły blednąć, z powrotem ukazując dziesiątki piegów. Gdyby nie niechlujny wygląd i czerwone tęczówki, Ote mogłaby spokojnie udawać człowieka. Zadrżałam na myśl o wszystkich strzygach, które ukryte za kolorowymi szkłami kontaktowymi mogły przemierzać nasz świat w poszukiwaniu niczego nieprzeczuwających ofiar.

Gdy zbliżyła się jeszcze bardziej, dotarł do mnie jej zapach. Pachniała ziemią, mchem i rozkładem. A może jednak strzygi nie mogły podróżować incognito? Chyba że nadużywały perfum. – Ale ja nie słucham niczyich rozkazów – dodała. Przesunęłam prawą rękę na udo i położyłam ją na sztylecie. Dodał mi trochę otuchy. Niewiele co prawda, ale lepsze to niż nic.

– Czego ode mnie chcesz? – zapytałam drżącym głosem. Ote zaśmiała się i złapała za swój brzuch. Koraliki w jej włosach zabrzęczały, gdy z niedowierzaniem pokręciła głową. Histerycznie chichocząc, zaczęła mnie okrążać. Odwracałam się razem z nią, by nawet przez chwilę nie mieć jej za plecami. Ucieszyłam się, że nie umiała hipnotyzować tak jak wąpierze. W bestiariuszu, który studiowałam, sugerowano, iż strzygi mogły posiadać tę umiejętność. Jeśli przeżyję wystarczająco długo, to prześlę do redakcji książki sprostowanie. – Ja? Czego ja chcę? Zgadnij! – zaproponowała. Miałam na końcu języka kilka odpowiedzi, jednak w każdej pojawiało się słowo: „zabić”. W związku z tym taktownie postanowiłam milczeć. – Nic nie powiesz? – syknęła. – W takim razie ja ci

powiem, widząca. Chcę rozpruć twój brzuch, złapać za jelita i okręcić je dookoła najbliższego drzewa. Chcę wyrwać ci wątrobę. Wypić szpik z twoich młodych kosteczek. Zrobić sobie naszyjnik z twoich zębów. Ach, ale wiesz, czego chcę najbardziej? Chcę sprawić, byś cierpiała tak bardzo jak jeszcze nikt na świecie. Okej, aż tak złożone wizje nawet nie przyszły mi do głowy. Chociaż to akurat może dobrze o mnie świadczyło. – Dlaczego? – wydusiłam. – Dlaczego? Dlaczego?! Jeszcze śmiesz mnie pytać dlaczego? – zaczęła krzyczeć. Jej głos z wysokiego sopranu przeszedł w bolesny dla uszu skrzek. – Dlaczego?! Dlaczego?! Dlaczego?! Doskoczyła do mnie. Nasze twarze były tuż obok siebie. Nawet nie zdążyłam się odsunąć, nie mówiąc o wyciągnięciu sztyletu z pochwy. – Gziłaś się z moim mężem na trawie jak ostatnia dziwka – syczała Ote, plując na mnie śliną. – Rozłożyłaś przed nim nogi, sama widziałam! Wiesz, jaka kara spotyka kobiety, które go dotkną? Które mają czelność zlec z nim w jednym łożu? – Chyba się domyślam – jęknęłam. Zaskoczona zaśmiała się i odsunęła ode mnie.

Miałam wrażenie, że jest szalona. Nie, ja w tej chwili byłam już całkowicie pewna, że jest szalona. Przynajmniej w tym jednym miejscu bestiariusz się nie pomylił. Emocje na twarzy Ote zmieniały się w niesamowicie szybkim tempie. Nie wiedziałam, co mam robić, co mówić, żeby jej nie rozwścieczyć. Wydawało się, że w każdym momencie może zwyczajnie wybuchnąć i rozerwać mnie na strzępy gołymi rękami. – Powiesz coś na swoją obronę? – syknęła. – Jestem ciekawa twoich kłamstw, widząca. – Eee… myślałam, że jest wdowcem? – pisnęłam. Złapałam w garście sukienkę. W każdej chwili byłam gotowa wyciągnąć sztylet. Wątpiłam jednak, że zrobię to na tyle szybko, by zadać Ote decydujący cios, mimo to zamierzałam chociaż spróbować zawalczyć o swoje życie. Zsunęłam z nóg buty i stanęłam w samych rajstopach na suchych liściach. Ostre igliwie ukłuło mnie w stopy. – Co robisz? – warknęła zdziwiona. – Mam niewygodne buty – odpowiedziałam. I co najlepsze – nawet nie skłamałam. – Raczej masz niewyparzoną gębę – skwitowała.

– Nie wiedziałam, że ciągle jesteś z Mieszkiem. Nic mi o tobie nie powiedział – usiłowałam się tłumaczyć. – Och, on nawet nie wie, że ja tu jestem – powiedziała niefrasobliwie. Na chwilę zabrakło mi słów. Chyba przestałam nadążać za jej szaleństwem. – Nie rozumiem… – Oczywiście, że nie rozumiesz. Jesteś tylko głupim człowiekiem, widząca. Dagome jest mój. To ja go stworzyłam. To ja mu dałam wieczne życie. To ja zapewniłam mu koronę. To ja mu doradzałam. To mnie przysiągł miłość, na długo zanim odbyła się swaćba. Rozumiesz to, widząca? Kiwnęłam głową. – Tylko ja mogę go mieć. A każdą dziwkę, która rozkłada przed nim nogi, zabijam. Przez wszystkie te lata zabiłam każdą, która chciała mi go odebrać, która chciała dać mu szczęście. To taka bardzo prosta zasada. – Czy on zna tę zasadę? – odważyłam się zapytać. Czułam, że w gardle mi zaschło. Miałam wrażenie, że mój język zamienił się w suchy wiór. Coraz bardziej mnie to męczyło. Wiele oddałabym za szklankę wody, którą poczęstowałam Żywię.

Strzyga przez chwilę zastanawiała się, zupełnie jakby ważyła moje słowa, a następnie zaśmiała się szaleńczo. Na ten dźwięk nieliczne ptaki na gałęziach, które nie uciekły wcześniej, w panice pozrywały się do lotu. Pozazdrościłam im skrzydeł. – Dagome nie wie, że jestem strzygą – powiedziała. – Myśli, że umarłam zabita przez południcę i odeszłam do krainy wiecznego szczęścia. Nigdy nie było trudno nim manipulować. Wielki władca zawsze widział tylko to, co chciał widzieć. Tak naprawdę sama się zabiłam. Nie potrzebowałam do tego żadnej boginki. Południca? A ta, która jest rzekomo jej najlepszą przyjaciółką? – Żywia…? – Widzę, że nie jesteś taka głupia, widząca. Znamy się z Żywią od bardzo, bardzo dawna. Była moją służącą. To ja ubłagałam boga ognia, by przemienił ją w demona. W ten sposób mogła mi służyć jeszcze bardzo długo. Autorom bestiariusza należy się kolejna notka uzupełniająca. Najwyraźniej południcą można było stać się na kilka sposobów. Nie trzeba było koniecznie umierać w dniu ślubu. – Jak mogłaś jej to zrobić? – wydusiłam.

– Dałam jej wieczne życie. Myślisz, że to kara? – syknęła. Zrozumiałam teraz, dlaczego Mieszko tak bardzo nienawidził istot nadprzyrodzonych. Był przekonany, że to południca zamordowała jego ukochaną żonę Ote. – Ale teraz nie wiem, co zrobić – zacmokała. – Chcę cię zabić… Nawet bardzo chcę. Ledwie mogę się powstrzymać. – Nie możesz tego zrobić – powiedziałam szybko. – Świętowit i Weles mnie potrzebują. Gdy mnie zabijesz, ściągniesz na siebie ich gniew. – Wiem – warknęła. – Wszyscy pragną kwiatu paproci. Ale to nie dlatego wzbraniam się przed napojeniem się twoją krwią. Nie boję się ich gniewu. Wyszczerzyła ostre zęby. Między jej szczękami dostrzegłam długi język, który zdecydowanie nie był ludzki. – Wiesz, co to znaczy być widzącą? – zapytała Ote. – Z czym to się wiąże? Tak bardzo skupiłam się na jej języku, że nie usłyszałam pytania. – Wiesz, co to znaczy być widzącą?! – wrzasnęła tak głośno, że aż zadzwoniło mi w uszach.

– Ma się wizje – odpowiedziałam szybko. – A jak myślisz, jak ma się te wizje? – Nie rozumiem… – W jaki sposób doznajesz wizji, w jaki sposób widzisz? – Nie wiem. Jakoś tak samo się dzieje, głównie gdy śpię.

Ote zaśmiała się szaleńczo. – By móc mieć prawdziwe wizje, musisz być w dwóch miejscach jednocześnie. Jednak twoja dusza nie może opuścić twojego ciała, bo umrzesz. Dlatego widzące, te prawdziwe widzące, a nie po prostu baby z intuicją, mają dwie dusze. To nie mogła być prawda. Ona nie może mówić prawdy. Kłamie! – Każda prawdziwa widząca ma dwie dusze, by jedna z nich na lotnych skrzydłach mogła wędrować po umysłach innych ludzi, w czasie gdy druga będzie utrzymywała nas przy życiu – kontynuowała Ote zadowolona, widząc, jak wielki sprawia mi ból. – Kiedy umieramy, zamieniamy się w strzygi, bo tylko jedna nasza dusza trafia do Wyraju. Druga zostaje tutaj. Na zawsze. – Nie. – Pokręciłam głową.

Poczułam, jak po moich policzkach płyną łzy. – Tak. Stajemy się paniami śmierci, nocnymi zabójczyniami. Jesteśmy silniejsze od innych boginek, które się nas boją. My mamy władzę, bo my nie zostajemy stworzone. My po prostu jesteśmy. Płakałam już na całego. Nie chciałam zamienić się w strzygę. Nie chciałam żywić się krwią i zabijać! – Tylko to mnie powstrzymuje, widząca – prychnęła z pogardą. – Nie chcę kroczyć przez wieczność w towarzystwie nałożnicy męża. – Kłamiesz! – krzyknęłam. – Kłamiesz, żeby mnie przestraszyć! – Ja? Ja kłamię? – Ote doskoczyła do mnie w jednej chwili i złapała za materiał sukienki na mojej piersi, rozdzierając go długimi pazurami. Kropelki jej śliny opryskały mi twarz. Miałam wrażenie, że palą moją skórę. – Ja nie kłamię! Nagle krzyknęła. Cofnęła rękę i spojrzała na zaczerwienioną skórę. Patrząc na mnie z niedowierzaniem, szarpnęła za moją sukienkę, odsłaniając czerwony woreczek, amulet wykonany przez Babę Jagę. – Próbujesz na mnie moich własnych starych sztuczek? – syknęła. Wyszarpnęłam sztylet spod fałd materiału

i wbiłam go Ote w pierś. Skrzek, który z siebie wydała, poniósł się po całym lesie. Upadłam na plecy mocno przez nią odepchnięta. Odczołgując się, patrzyłam przerażona, jak Ote wyciąga sobie z okolicy mostka mój mały srebrny sztylet. Z ostrza kapała czarna krew. Do mojego nosa dotarł zapach gnijącego mięsa. – Ty zdziro! – wrzasnęła. Zerwałam się na nogi i rzuciłam biegiem pomiędzy drzewami. Nie miałam zielonego pojęcia, gdzie jestem. Zupełnie straciłam orientację. Słyszałam skrzek strzygi za sobą. Na razie było dla mnie najważniejsze, by tam go zostawić. – Zabiję cię, a gdy staniesz się taka jak ja, to po prostu zabiję cię jeszcze raz! – usłyszałam krzyk Ote okraszony szaleńczym śmiechem. Biegłam, połykając łzy. Amulet w czerwonym woreczku przesunął mi się na plecy. Rozerwana sukienka odsłaniała stanik. Miałam ochotę ją z siebie zerwać, by nie krępowała mi ruchów. Nagle poczułam silny ból w nodze, gdy nadepnęłam na ostro zakończoną gałąź. Upadłam na kolana. Uderzyłam w ściółkę, zdzierając sobie skórę na brodzie i na rękach. Zaczęłam pełznąć. Nie słyszałam za sobą pogoni! Gdzie ona się

podziała?! Gdzie jest Ote?! Podniosłam się na nogi i kuśtykając, uciekałam truchtem przed siebie. Nagle zobaczyłam między drzewami promienie słońca i żółć spalonych słońcem traw. Byłam blisko granicy lasu! Skrzek puszczyka poniósł się po lesie. Upadłam na ziemię i odwróciłam się, by zobaczyć, czy ptak jest już blisko mnie. Jednak las był opustoszały. Nikt mnie nie gonił. Nagle ktoś złapał mnie za ramiona. Wrzasnęłam przeraźliwie i zamachałam rękami, usiłując się uwolnić. – Gosia! Gosia! To ja! Spokojnie! Odwróciłam się do Mieszka. Moje ręce opadły, a ja osunęłam się z płaczem w jego ramiona. – Gosia, już dobrze. Co się stało? Kto cię goni? Czułam jego ciepłą dłoń głaszczącą mnie po włosach. Drugą ręką otoczył mnie w talii. Jednak nie poczułam się przez to wcale bezpieczniej. Cały czas miałam wrażenie… nie, ja wiedziałam… Tam pośród drzew był ktoś, kto nas uważnie obserwował. – Zabierz mnie stąd! – poprosiłam.

17.

Patrzyłam na spokojną taflę. Na jej powierzchni unosiły się płatki kwiatów i zasuszone gałązki. To była mieszanka ziół, której kazała mi używać Baba Jaga, gdyby coś mi się stało. Na szczęście po zalaniu ciepłą wodą zioła nie śmierdziały tak bardzo jak na sucho. Zbrązowiałe płatki i wysuszone łodyżki nabrały kolorów. Wisiały nieruchomo, zabarwiając wodę na delikatny róż. A może wodę zabarwiła krew z moich poranionych stóp i kolan? Poruszyłam ręką i wzburzyłam wodę w wannie. Przyjrzałam się poszczególnym składnikom mieszanki szeptuchy. Zdawało mi się, że widzę małe kawałki kory dębu lub wierzby, które zapewne zabarwiły wodę, ziele macierzanki, tymianek, liście szałwii i pokrzywy. Poza tym na powierzchni unosiły się białe kwiaty rumianku i żółte arniki oraz sosnowe i jodłowe igły. Innych składników nie rozpoznawałam. Spora ich część została zmielona na proszek. Mogłam tylko się domyślać, co jeszcze wchodziło w skład mieszanki. Obstawiałam jałowiec ze względu na jego właściwości przeciwbakteryjne

oraz przeciwzapalne, a także kasztanowiec, świetnie sprawdzający się przy obrzękach i siniakach. Baba Jaga wrzuciła do worka wszystko, co tylko się dało! Oparłam głowę o brzeg wanny i przestałam wzburzać zimną już wodę. Czułam, jak skóra na moich palcach marszczy się od zbyt długiego moczenia, ale nie chciałam jeszcze wychodzić. Moje spojrzenie zaczęło błądzić po wyblakłych kafelkach. Można się było tylko domyślać, jaki wzór kiedyś je ozdabiał. Spora ich część była popękana, gdzieniegdzie powykruszały się szarawe fugi. Z metalowego kranu ze starodawnymi kurkami miarowo kapała woda. Biała emalia na starej, żeliwnej wannie odchodziła w kilku miejscach, ukazując zbrązowiały metal. Kolejna kropla wpadła do wody z głośnym pluskiem. Już w półśnie zauważyłam, że w rogu, tuż pod sufitem, powoli rozrastał się ciemnoszary grzyb. Przez głowę przemknęła mi myśl, że to bardzo niezdrowe. Drzwi łazienki zadrżały we framugach, gdy ktoś w nie zapukał. Poderwałam do góry głowę i odwróciłam się w ich stronę. Wydawało się, że

drewniane, pomalowane białą olejną farbą drzwi są zbyt małe jak na otaczającą je futrynę. Znowu zadrżały. Miałam wrażenie, że zawiasy zaraz puszczą. – Mogę wejść? – usłyszałam głos Mieszka. Przez chwilę nie odpowiadałam. Ciągle miałam wrażenie, że tkwię w jakimś dziwnym śnie, koszmarze, z którego niedługo się obudzę. – Gosiu, dobrze się czujesz? – W jego głosie brzmiał niepokój. – Tak, tak – zmusiłam się do odpowiedzi, chociaż wcale nie czułam się dobrze. Żałowałam, że mi przerwał. Przez chwilę zdołałam zapomnieć o wydarzeniach tego dnia. Teraz świadomość, co się ze mną stanie po śmierci, wróciła. – Mogę wejść? – zapytał. – Tak, wejdź – odpowiedziałam głuchym głosem. Drzwi otworzyły się, a do łazienki wsunął się Mieszko. Ściskał w dłoniach ręcznik, zupełnie jakby to była tarcza. Na jego twarzy malowała się prawdziwa troska. Wróciłam do obserwowania kranu i kapiących z niego kropel. Siedziałam w wannie naga, woda

sięgała mi ponad piersi, ale i tak wszystko było widać. Jednak nie przejmowałam się, że Mieszko widzi mnie na golasa. To byłoby sztuczne. W końcu już „gziliśmy się na trawie”… – Gosia? Mieszko uklęknął na podłodze obok wanny. Wyciągnął rękę i delikatnie dotknął mojej brody. Zmusił mnie, żebym odwróciła się w jego stronę. – Woda już całkiem wystygła – powiedział. – Wyjdź i opowiedz mi, co się stało. Siedzisz tu już trzy godziny. Zamrugałam. Nie zdawałam sobie sprawy z tego, że minęło aż tyle czasu. To właśnie dlatego nie chciałam opuszczać żeliwnej wanny. Czułam się w niej bezpiecznie. Miałam wrażenie, że gdy będę w środku, nikt nie będzie niczego ode mnie chciał. Dopóki brałam kąpiel, nie musiałam mówić Mieszkowi o jego byłej. A także o obecnej. Zabawne… Mieszko powiedział kiedyś, że to, co do mnie poczuł, przypominało uczucie, które połączyło go z Ote. Najwyraźniej łączy mnie z nią coś więcej niż ten sam kochanek. Na przykład pełna szaleństwa i krwi przyszłość. Mieszko zanurzył dłoń w aromatycznej wodzie i wilgotnymi palcami przetarł mi policzki, ścierając

ślady zaschniętych łez.

– Wyjdź z wanny. Pomogę ci się wytrzeć – powiedział. Wtedy w lesie Mieszko wziął mnie na ręce i wyniósł do auta. Nie wróciliśmy na przyjęcie. Ja miałam rozerwaną sukienkę, moje buty zostały gdzieś w lesie, a kok całkiem się rozpadł. Gdybym tak pojawiła się pośród postrzyżynowych gości, z całą pewnością wzbudziłabym prawdziwą sensację. A także narobiłabym wstydu Babie Jadze. Na szczęście tuż za bramą wjazdową na posesję stał zaparkowany samochód Mieszka. Była pora obiadowa, a spora część postrzyżynowych gości ciągle jeszcze się bawiła. Nikt nas nie widział, gdy szliśmy szosą do jego auta. Miałam też nadzieję, że nikt nie widział mnie także, gdy Mieszko wnosił mnie po schodach do swojego mieszkania w Bielinach. Gdy znaleźliśmy się w środku, powiedziałam mu tylko, że muszę się umyć w ziołach szeptuchy. Chciałam zmyć z siebie dotyk rąk Ote, pozbyć się jej śliny z mojej twarzy. Niczego mu nie wyjaśniłam. Wyciągnęłam worek z ziołami z walizki i zamknęłam się w łazience. Moja podarta sukienka, rajstopy oraz bielizna

leżały teraz rzucone byle jak na podłodze sypialni. Idąc do łazienki, zdzierałam z siebie ubrania. Chciałam jak najszybciej je zdjąć. Zupełnie jakbym mogła w ten sposób pozbyć się strzygi, a także wspomnienia jej zapachu i dotyku. Teraz miałam na sobie jedynie czerwony woreczek na brązowym rzemyku. W mokrych włosach tkwiły jeszcze pojedyncze spinki i wsuwki, które nie wypadły, gdy biegłam. Dotknęłam wykonanego przez Babę Jagę amuletu. Wisiał pomiędzy moimi piersiami. Materiał zamókł, ale wiedziałam, że nic się nie stanie kościom i pazurom w jego wnętrzu. – Już wychodzę – powiedziałam. Mieszko odetchnął z ulgą. Zerknęłam na niego spod rzęs. Ciągle miał zaniepokojony wyraz twarzy. Dotknęłam włosów. Opłukałam je kilkakrotnie wodą z ziołami. Tak długo siedziałam w łazience, że zdążyły już prawie wyschnąć. Powyciągałam z nich metalowe spinki i rzuciłam na podłogę. Złapałam się krawędzi wanny i wstałam, starając się zbytnio nie rozchlapać wody. Mieszko zerwał się na równe nogi i natychmiast zawinął mnie w ręcznik. Trzymając go za rękę, wyszłam z wanny. Poprowadził mnie do sypialni i posadził na łóżku. W pokoju było ciemno. Niebo zasnuły stalowe

chmury. Deszcz uderzał o metalowy parapet. Co jakiś czas biała błyskawica rozświetlała poszarzałe niebo. – Zasłoń okno – poprosiłam. – Tak żeby nikt nie mógł nas zobaczyć. Posłusznie zamknął okiennice. Usiadł obok mnie na łóżku i wziął za rękę. – Gosiu, opowiedz mi, co się stało. Bardzo mnie wystraszyłaś. Zdziwiłam się. Nie sądziłam, że cokolwiek jest w stanie go wystraszyć. Zaniepokoić owszem, ale przestraszyć? Czyżby dumne serce wojownika potrafiło się jeszcze lękać? Tylko jak ja mam mu powiedzieć, że jego była żona wcale nie umarła, za to ma się świetnie? Tak po prostu? Czy może powinnam wytłumaczyć to jakoś delikatniej? Przygotować go do tej rewelacji? – Żywia wciągnęła mnie w pułapkę. Spotkałam Ote, twoją byłą żonę. Jest strzygą. Powiedziała, że chce mnie zabić za to, że się kochaliśmy. Powiedziała, że przez wieki zabijała wszystkie kobiety, z którymi spałeś – wyrecytowałam na jednym tchu. Twarz Mieszka wyrażała całkowite zdumienie. Chyba jednak powinnam była chociaż przez chwilę owijać w bawełnę, zanim przeszłam do sedna. Może

trzeba było dorzucić kilka przymiotników? Przymiotniki wzbogacają każdą opowieść. Mężczyzna siedział obok mnie na łóżku jak skamieniały. Jedynym dowodem na to, że żył, była unosząca się podczas oddechu klatka piersiowa. Poza tym nawet nie mrugał. – Mieszko, słyszysz mnie? – Słyszę – odpowiedział głucho. – Nie kłamię. Spotkałam Ote. Wyglądała tak jak w mojej wizji. Poza tym nie kryła się ze swoją tożsamością. A nie, jednak trochę się różni. Teraz ma czerwone oczy. Taktownie powstrzymałam się przed komentarzem, że przypomina przez to szczura laboratoryjnego. Dłoń mężczyzny zacisnęła się na moich palcach. Mieszko wbił we mnie skupione spojrzenie, w którym dostrzegłam… nadzieję? – Ona żyje? – wydusił. – Nie, Mieszko, ona nie żyje. W żadnym razie! Jest strzygą, potworem. Żeby zostać strzygą, musiała umrzeć. Przecież o tym wiesz. Puścił moją dłoń i potarł twarz. Wbił spojrzenie gdzieś przed siebie. Chyba był w tej chwili bardzo

daleko ode mnie.

Poczułam napływające pod powieki łzy. Chciałabym, żeby ktoś mnie teraz pocieszył i powiedział, że wszystko będzie dobrze. – To niemożliwe. Musisz się mylić – wydusił w końcu. – Powiedziała mi, że południca wcale jej nie zabiła. Żywia była jej służącą, którą Ote z pomocą Swarożyca przemieniła w południcę. Potem sama się zabiła, ale upozorowała to tak, abyś myślał, że stał za tym demon. Wydaje mi się, że ona chciała zostać strzygą… – Kłamiesz – oświadczył. – Musiałaś to zobaczyć w moich wizjach. Nie mogłaś spotkać Ote. Ona nie może być strzygą. – Możesz wierzyć w to, co chcesz – powiedziałam smutno. – Ale ja nie kłamię. Opadłam na plecy i położyłam się na łóżku. Nie dbałam o to, czy zmoczę mu pościel. Byłam bardzo zmęczona. Poranione stopy piekły, odkąd zanurzyłam je w wodzie. Miałam nadzieję, że zioła Baby Jagi zdezynfekują rany. Na tężec się zaszczepiłam, ale wolałabym, żeby nie wdała się żadna infekcja, która mnie zabije. Zwłaszcza że po śmierci zamieniłabym się

w strzygę.

Mieszko opadł na łóżko obok mnie. Jego ramię leżało tuż obok mojego. Tak jak ja wpatrywał się w sufit. Zauważyłam, że na samym środku, tuż nad łóżkiem, widać ślad po jakimś dawnym zacieku. Najwyraźniej kiedyś przeciekał tu dach, a nałożona byle jak farba nie zdołała przykryć rdzawej obwódki. – Opowiedz mi po kolei, co się stało – poprosił. Opowiedziałam. Starałam się jak najwierniej powtórzyć słowa Ote. Informację o tym, że po śmierci zamienię się w strzygę, na razie zatrzymałam dla siebie. Wiedziałam, że gdy tylko to powiem, od razu się rozpłaczę. Wolałam na razie nie robić scen. – Skąd wziąłeś się w lesie? – zapytałam. – Jak mnie znalazłeś? – Nie lubię południc. Postanowiłem, że na wszelki wypadek za tobą pójdę. Poza tym szeptucha była zaniepokojona, bo gdzieś poszłaś. Gdy zobaczyła, że wstaję, uspokoiła się. Chyba sądzi, że umówiliśmy się na schadzkę. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu. – Szkoda, że nie poszliśmy na schadzkę… – westchnęłam.

– Szkoda… – przyznał. I pomyśleć, że uważałam Żywię za nieszkodliwą. W końcu była przyjaciółką Sławy – nie miałam powodów, by się jej obawiać. A w każdym razie tak mi się wydawało. Zdałam sobie sprawę z tego, iż oznaczało to, że tak naprawdę nikomu nie mogę ufać. A z całą pewnością nikomu, kto ma jakiekolwiek powiązania z bogami. – Ciężko mi uwierzyć w to, co mi właśnie opowiedziałaś – westchnął. – Wyobrażam sobie. Jak bardzo Ote musiała go nienawidzić! Nie widziałam innego powodu, dla którego prześladowała przez wieki wszystkie jego kochanki. – Nie zauważyłeś nigdy, że twoje dziewczyny giną w tajemniczych okolicznościach? – zapytałam. – Nigdy nie wiązałem się z nikim na stałe. Przez pierwsze dziesięciolecia miałem pewną misję… – Co przez to rozumiesz? Odszukałam w pościeli dłoń Mieszka i wsunęłam palce w zaciśniętą pięść. Chciałam czuć jego dotyk. Gdy jego ciepłe palce oplotły moje, od razu poczułam się lepiej. Trochę bezpieczniej i pewniej.

– Uważałem, że Ote została zabita przez południcę. Wskazywały na to wszystkie ślady. Jej ciało było spalone. Świadkowie widzieli płomienistą postać odzianą na biało. Wcześniej… przez wszystkie lata, gdy byliśmy z Ote blisko, poznałem trochę świat demonów. Ote zdawała się ich w ogóle nie lękać. Nie rozumiałem, jak mogła paść ofiarą jednego z nich. Postawiłem sobie za cel zabić wszystkie nadprzyrodzone istoty, które spotkam. – Tak po prostu? Nie mogłam tego pojąć. – Tak. Dobrzy ludzie nie zamieniają się w potwory. Dzięki Ote wiedziałem, że trzeba mieć w sobie jakąś skazę, by nim zostać. – A porońce? – sięgnęłam po mój ulubiony przykład. Ciągle nie mieściło mi się w głowie, że nienarodzone dzieci mogą być złe. – Nie wszystkie poronione dzieci zamieniają się w porońce. Może te, które się nimi stają, przeżywszy, byłyby bardzo złymi ludźmi? – westchnął. – Nie wiem… Pragnąłem zemsty. Zabijałem każdą istotę nadprzyrodzoną, jaką spotkałem. – Rozumiem. – Polowałem na nie przez… sam nie wiem już jak

długo. – Dlaczego przestałeś? Skończyły się demony i boginki? W odpowiedzi zaśmiał się głucho. – Bogowie nie dopuściliby do tego, by znikli wszyscy ich słudzy. – To dlaczego przestałeś polować?

– To był tylko pretekst, rodzaj ucieczki. Wmówiłem sobie, że wyruszam na misję, gdy tylko nie chciałem już za nic brać odpowiedzialności. Nie chciałem już być głową państwa, nie chciałem czuwać nad kolejnymi władcami. Byłem zmęczony. Poza tym moi podwładni zaczęli się zastanawiać, dlaczego się nie starzeję, czemu moje włosy nie siwieją, a plecy nie zginają się pod ciężarem lat. Miałem dość ich domysłów. Chciałem się od tego odciąć. Wszyscy moi druhowie już dawno spoczęli pod ziemią. Kobiety, które kochałem, umarły. Ruszyłem w podróż, przy okazji zabijając demony. – Chyba wąpierze dobrze się przed tobą ukrywały. – Odwróciłam twarz w jego stronę. Zauważyłam, że lekko się uśmiechnął. Jak na liczącego sobie tysiąc lat łowcę istot nadprzyrodzonych wyjątkowo słabo radził sobie z polowaniem na tego demona.

– Tak, wąpierza spotkałem po raz pierwszy kilka miesięcy temu. Wcześniej zabijałem najróżniejsze stworzenia, ale głównie południce. Do nich żywiłem największą… niechęć. Uniosłam się na łokciu, żeby dosięgnąć włącznika światła. Mała lampka nocna o przykurzonym kloszu ledwie rozświetliła wnętrze, ale poczułam się raźniej. Nie chciałam teraz siedzieć w ciemnościach. Ote nie dałaby rady niepostrzeżenie wejść do środka. Dobrze o tym wiedziałam, ale mimo to wolałam, żeby ściany nie kryły się w mroku. – Czyli nie zauważyłeś, że twoje kochanki przedwcześnie znikają? – zapytałam. Gdyby to jeszcze było jednorazowe zdarzenie, okej – mogę to zrozumieć. Jednak ze słów Ote wynikało, że zabijała każdą kochankę Mieszka. Dosłownie każdą. Mężczyzna usiadł i spojrzał na mnie badawczym wzrokiem. – Gosiu, musisz zrozumieć, że nie jestem święty. Nigdy nie byłem. Nie zamierzam też za to przepraszać. Wzruszył ramionami. – Okej…

– Nie chciałem się nigdy z nikim wiązać. Byłem w ciągłej podróży. Nie osiadłem nigdzie na stałe – westchnął ciężko. – Poza tym one się starzały, a ja nie. One chciały dzieci, których ja nie mogłem im dać. Za każdym razem powtarzał się ten sam scenariusz. Miałem mnóstwo kobiet, ale każdej otwarcie mówiłem, że nie zostanę jej mężem. Coś o tym już wiedziałam… To dlatego tak łatwo mu wychodziło spławianie mnie przy każdej okazji. Miał kilka wieków na ćwiczenie odpowiednich tekstów. – Mogę to sobie wyobrazić – mruknęłam. Uśmiechnął się kącikiem ust. – Chyba jestem człowiekiem, który więcej bierze, niż daje – stwierdził. W jego głosie nie było słychać nawet grama skruchy z tego powodu. Chociaż czego ja wymagałam? Był władcą. W dodatku nieśmiertelnym. Nic dziwnego, że woda sodowa uderzyła mu do głowy. Kto by się nie zachłysnął takimi możliwościami? – I nic nie zauważyłeś? – zapytałam. – Nie. Nie wiedziałem, że wszystkie te kobiety zginęły. Zrozum, nie zawracałem sobie głowy przeszłością. Rzadko wracałem w te same miejsca,

a jeśli już, to dopiero kilkadziesiąt lat później, by nikt mnie nie poznał i nie zadawał pytań. Nieśmiertelność sprawiła, że stałem się samotnikiem. – Pokręcił głową z niedowierzaniem. – Cały czas wydaje mi się to nieprawdopodobne. Przecież to oznaczałoby, że zabiła… – urwał, zupełnie jakby przeliczał w myślach. – Chyba nie chcę wiedzieć ile… – burknęłam. Mieszko zaśmiał się i ponownie opadł na łóżko. Zabrał dłoń. Położył ręce na podołku i wbił spojrzenie w sufit. Uśmiech zniknął z jego twarzy. Przyglądałam się jego dumnemu profilowi z mocno zarysowaną szczęką i zdecydowanymi ustami. Miałam tylko nadzieję, że nie liczył w myślach swoich nałożnic… I pomyśleć, że uważałam Radka za nosiciela wszystkich możliwych chorób wenerycznych. Biedak nie miał nawet co konkurować z Mieszkiem, który miał tysiąc lat na używanie życia. Zerknął na mnie. – Czyżbyś była zazdrosna? – zapytał z nutą niedowierzania w głosie. – Ja? Nie – zaprzeczyłam nieszczerze. – Nie masz o co. To wszystko działo się na długo, zanim się urodziłaś. Przez ostatnie dziesięciolecia

byłem zbyt znudzony, nawet by poszukiwać śmiertelnych uciech. Z czasem wszystko się może znudzić. Stałem się samotnikiem. Unikałem ludzi, czekając, aż zakwitnie kwiat paproci. Nie miałem kochanek od dobrych… trzystu lat. Zdawał się sam zdziwiony tym, co powiedział. – Wow, w twoich oczach chyba jestem dzieckiem, co? – westchnęłam.

– Nie jesteś dzieckiem. Jesteś dorosłą kobietą. – Pokręcił głową. – Po prostu mam trochę więcej doświadczenia od ciebie. Inaczej patrzę na niektóre sprawy. Czasem czuję się starcem zamkniętym w młodym ciele. – To chyba musi być męczące… – Tak. Gdy jest się śmiertelnym, ma się cel, do którego się dąży. Zawsze jest jeszcze coś do zrobienia, odkrycia. Ja początkowo też miałem cel. Usiłowałem znaleźć południcę odpowiedzialną za śmierć Ote. Potem skupiłem się na wojaczce i podróżach. Brałem udział chyba w każdej wojnie na każdym kontynencie. Nie poświęcałem się raczej gromadzeniu bogactwa. Nigdy mnie to nie interesowało. Wojna zawsze wydawała mi się ciekawszym zajęciem. – A polityka? – zapytałam. – Jako władca miałeś

z nią dużo do czynienia. – Nie cierpię polityki – odparł z niesmakiem. – Wszystkie te oślizgłe gnidy, które nigdy nie mówią tego, co naprawdę mają na myśli… Wszystkich należałoby ściąć za kłamstwa. – Ale jako władca chyba nieźle sobie radziłeś z polityką. – Większość moich sukcesów miała podłoże militarne. Od kłamstw na dworach miałem specjalnie do tego wyszkolonych ludzi. Opadłam na pościel i położyłam się obok Mieszka. Jego dłoń ponownie odnalazła moją. Od razu zrobiło mi się lepiej, gdy poczułam jego dotyk. – Czyli wychodzi na to, że sprowadziłam cię na złą drogę – zauważyłam przekornie. – Przez trzysta lat udawało ci się żyć w celibacie do momentu, aż mnie spotkałeś. Zaśmiał się. Jego palce ścisnęły moją dłoń. – Tak, przypomniałaś mi, jak to jest być młodym – powiedział. – Przez chwilę mogłem znowu poczuć się żywy. Spojrzałam na okno przysłonięte okiennicami i zadrżałam, gdy dopadło mnie wspomnienie tego, co się dzisiaj stało. A jak długo ja będę żywa?

– Dlaczego Ote stała się… zła? – zapytałam. Mieszko głośno westchnął i pokręcił głową. Wesoły ton zniknął z jego głosu, kiedy odpowiedział: – Byliśmy dziwną… parą. Gdy uratowała mnie przed śmiercią i dała drugą szansę, rzuciłem się w wir walki i polityki. Zawsze gdy wracałem z pola albo z odległych dworów, ona czekała. Zawsze w moim łóżku.

– Parą? Nie było swaćby? – zdziwiłam się. Coś mi nie pasowało w chronologii zdarzeń. Skoro poznał Ote przed Dobrawą, to dlaczego Dobrawa została jego pierwszą żoną? – I przechodzimy do fragmentu przeszłości, która popsuła moje stosunki z Siemomysłem – zaśmiał się ponuro. – Poprosiłem Ote o rękę kilka tygodni po tym, jak spotkaliśmy się po raz pierwszy. Było w niej coś, co mnie zafascynowało już podczas tego spotkania. Gdy ją poznałem, przestały się dla mnie liczyć inne kobiety. Nie wiem… może mnie zaczarowała? Rzuciła urok? – I co? Dlaczego nie ślubowaliście? – zdziwiłam się. – Bo nie chciała. Odrzuciła moje zaloty. Tłumaczyła się oddaniem bogom. Mówiła, że kochanica bogów nie może zostać niczyją żoną, bo

sama sobie jest panią, a na końcu i tak będzie należeć do bogów. – Ale przecież została twoją żoną. – Tak. Po śmierci Dobrawy. Zmarszczył brwi. – Coś nie tak? – Nie… – W jego głosie słyszałam wahanie. – Chociaż w zasadzie… – Co? – Śmierć Dobrawy. Nigdy jakoś się nie zastanawiałem nad tym, jak to się stało. – Co chcesz przez to powiedzieć? – Nic – uciął. – Ote została moją żoną po śmierci Dobrawy. Porzuciła swoich bogów dla mnie. Była dużo młodsza od Dobrawy – dodał. – Młodsza? – zdziwiłam się. – W mojej wizji wyglądała na całkiem dorosłą. – Miała szesnaście lat, gdy się poznaliśmy. Okej, to by się w sumie zgadzało. Dwudziestokilkuletnia Dobrawa przecież wydawała się Mieszkowi kobietą w kwiecie wieku. Bogowie… jak na dawne standardy nieźle już się przeterminowałam.

– Czyżby nagle naszły cię wątpliwości co do okoliczności śmierci Dobrawy? – zapytałam. – Nie. – Jesteś całkowicie… – Nie mam żadnych wątpliwości – przerwał mi wyraźnie rozgniewany. Oj, chyba właśnie zaczął mieć bardzo poważne wątpliwości. – Czyli Ote porzuciła dla ciebie bogów? – zmieniłam temat. – Tak. Była moją kochanką, ale zazdrościła Dobrawie splendoru, miłości ludu. Przez to, że nie była moją żoną przed bogami, ludzie zrównywali ją do poziomu nałożnic. – A te nałożnice nie były przypadkiem twoimi żonami? Znowu coś mi się nie zgadzało w stosunku do dawnych kronik. – Były… Jednak wielożeństwo nie było w Europie modne. Dobrawa została moją główną żoną, a jej potomkowie mieli zostać moimi następcami. Moje pozostałe żony traktowane były jako zwykłe nałożnice. Ote, z którą nawet nie połączyła nas swaćba, stała w ówczesnej hierarchii moich

partnerek jeszcze niżej.

Ciekawe swoją drogą, z kim Dobrawa i Ote spały… Jakoś obie spłodziły mu całe stadko następców, którym dał swoje imię, mimo że niby był bezpłodny. W sumie powinnam się cieszyć. Moje życie było takie proste. A zwłaszcza w porównaniu z historią Mieszka, podejrzanie przypominającą brazylijskie telenowele. – Siemomysł pewnie się ucieszył, kiedy w końcu Ote zgodziła się na swaćbę – zauważyłam. – Nie dożył tego. – Aha… Oto szybki sposób na koniec kłopotów z teściem – poczekać, aż umrze. – A jak sądzisz – zagadnęłam – dlaczego Ote stała się… taka… – Zła? – Myślałam o mniej delikatnym określeniu, ale co tam! – Hm… Mieszko odwrócił twarz i spojrzał na mnie. Jego oczy tym razem nie były zimne. Kryło się w nich zdziwienie. Zupełnie jakby dopiero teraz coś sobie

uzmysłowił. – Ona zawsze była zła – powiedział. – Może to przez te jej magiczne zioła? Ciągle piła jakieś podejrzane mikstury. A może przez oddanie bogom? Może pomieszali jej w głowie? Nie wiem. Była bardzo zazdrosna. Robiła mi sceny za to, że spędzałem czas z Dobrawą. Lubiła się mścić. Nieraz wbiła mi sztylet w plecy. – To rzecz jasna przenośnia. – Niekoniecznie. Wiedziała, że nie zrobi mi tym krzywdy. Wow… Pokręcona to ona była od samego początku. Na mojej twarzy musiało się chyba malować zmieszanie, bo Mieszko głośno się zaśmiał. – Spokojnie. Nie mam takich zamiłowań. Chociaż muszę przyznać, że twój pas na udzie, za pomocą którego przymocowałaś pochwę sztyletu, jest całkiem podniecający. – Zgubiłam twój sztylet – wyznałam. Mieszko patrzył na mnie pytająco, więc wyjaśniłam. – Wbiłam go Ote w pierś. Chyba nie zrobił na niej zbyt wielkiego wrażenia. Pewnie gdzieś tam leży… razem z moimi butami.

Lubiłam te buty. Było mi ich nawet bardziej żal od srebrnego sztyletu, chociaż on był raczej znacznie więcej wart. – Nie martw się. Dam ci nowy. Przez chwilę leżeliśmy w ciszy. Za oknem chyba zdążył już zapaść zmrok. – Jest jeszcze coś, o czym ci nie powiedziałam… – Słucham. – Ote powiedziała mi, dlaczego została strzygą… i czym po śmierci stanę się ja.

18.

– Synu, przyjmij imię Mieszko. Będziesz władał tymi ziemiami, będziesz przemawiać głosem wielu. Będziesz prowadzić nas ku chwale przodków. Niech bogowie mają cię w swojej opiece, mój synu. Sława. – Sława! – krzyknął tłum. – Sława nowemu władcy! Sława Mieszkowi! Dagome wstał z klęczek, gdy Siemomysł nałożył na jego skronie prostą, pozłacaną obręcz z wybitymi znakami bogów – symbol władzy. Mężczyzna odwrócił się do tłumu zgromadzonego w dużych rozmiarów izbie. Potoczył spojrzeniem po twarzach zebranych ludzi. Niektóre były już zaczerwienione od wypitego przez cały dzień alkoholu. Wiec zgromadził się, by wspólnie podjąć decyzję o tym, kto zostanie następcą Siemomysła. Stary władca nie miał męskich potomków, jednak znalazł mężczyznę, którego uważał za godnego siebie spadkobiercę. Chciał, by to Dagome władał plemionami zamiast niego i by poprowadził jego ludzi do walki o nowe ziemie. Sam nie miał już na to siły.

Jednak to wiec miał ostatecznie podjąć tak ważną dla całej wspólnoty decyzję. Starszyzna składająca się z wodzów poszczególnych plemion musiała wyrazić na to zgodę i przysiąc wierność nowemu władcy. Debatowali przez cały dzień, podczas gdy Dagome siedział nieruchomo na podwyższeniu, pilnie nasłuchując ich szeptów. Teraz odetchnął z ulgą. Już nie musiał powstrzymywać kpiącego uśmiechu. Dostał to, co mu się należało. Nawet umarł, żeby móc przewodzić tym ludziom. Dagome odwrócił się do tłumu i stanął na podwyższeniu obok Siemomysła. Wiedział, że nie wszyscy byli zadowoleni z mianowania go wodzem plemion. Zdawał sobie sprawę z tego, że wielu napuszonych starców chętniej widziałoby na jego miejscu swoich nieudolnych potomków. Nie podobało im się, że nie jest jednym z nich. Mimo to wspólnie uznali, że jego kandydatura jest najlepsza tuż po tym, gdy po wielogodzinnych naradach nie zdołali zdecydować, czyj potomek byłby bardziej odpowiedni. Klanowe waśnie i wewnętrzne spory sprawiły, że łatwiej było im oddać władzę Dagome. Wybierając obcego, zachowali status quo. Wśród poddanych dawnego władcy stali wierni druhowie Dagome. Gard wraz z resztą drużyny

krążył po izbie, uważnie przyglądając się twarzom zgromadzonych mężczyzn i kobiet. Dyskretnie podsłuchiwali rozmowy, wyszukując osoby przychylne Dagome i te, które najchętniej widziałyby go z poderżniętym gardłem. Mieszko zamierzał zająć się tymi, którzy najgłośniej protestowali przeciwko niemu. Niebawem nadejdzie chwila, gdy nowy władca będzie mógł w sposób łagodny bądź bardziej srogi wytłumaczyć im ich błąd. Wśród jego poddanych nie było miejsca dla burzycieli. Zamierzał tego dopilnować. Osobiście. – Ojcze. – Dagome skinął głową starcowi. – Dziękuję. – Rozpocznijmy wieczerzę! – zawołał żerca, do tej pory stojący w cieniu. Dagome odwrócił od niego wzrok. Kapłan z pokrytymi bielmem oczami wzbudzał w nim niepokój. Sam jako dziecko niedowidział. Chociaż czasy te przykrył już kurz zapomnienia, Dagome wciąż unikał ślepców. Nie chciał spędzić w pobliżu starca nawet chwili dłużej. Miał wrażenie, że pech, który prześladował go w dzieciństwie, może powrócić. Możni poddani Siemomysła zaczęli ucztować. Służba rozstawiła stoły i zastawiła je jadłem. Zapach

pieczonej na ogniu dziczyzny pobudzał apetyt, ale Dagome nie mógł jeszcze zasiąść do wieczerzy. Ruszył ze starym władcą po sali, by przyjąć od każdego należne mu gratulacje. Dzban z miodem krążył z rąk do rąk. Puchar, który Dagome dzierżył w dłoni, nawet przez chwilę nie był pusty. Mieszko był już zmęczony. Wypity alkohol szumiał mu w głowie, a pusty żołądek domagał się strawy. Płaszcz z niedźwiedziego futra coraz bardziej ciążył mu na ramionach, a metalowa obręcz wrzynała się w czoło. Czuł, że od panującego w izbie gorąca na policzki wypełza mu rumieniec. Miał ochotę zdjąć płaszcz i zostać w samej koszuli do połowy uda, obszytej strojną krajką, ale wiedział, że nie może tego uczynić. Wyleniałe okrycie było prezentem od jego nowego ojca. Powinien nosić je z dumnie uniesioną brodą. Gard niebawem zniknął. Dagome był przekonany, że zamiast bacznie przyglądać się jego nowym poddanym i doradcom, ruszył z dzbanem miodu w poszukiwaniu chętnej mu kobiety. Słabość do niewiast była jedyną wadą jego przyjaciela. Przed oczami Dagome stanęła ponętna Ote. Także wolałby teraz znaleźć się w jej towarzystwie niż sterczeć obok poważnych i dumnych członków wiecu. Miał wrażenie, że uśmiechy otaczających go

ludzi są pełne fałszu i sztucznej uprzejmości. Tak samo jak jego uśmiech. Gardził starcami, którzy zamiast stanąć w szranki, od wielu lat grzali tyłki na tronach. Zerknął na Siemomysła. Jego nowy ojciec był w wyśmienitym humorze. Cieszył się, że przekazał dalej swoje dziedzictwo i wszystko poszło po jego myśli. Teraz Dagome zniknął. Pojawił się Mieszko z plemienia Polan. Nowy władca, który zrealizuje marzenia starca o wielkości jego państwa. Dagome nie podobało się imię, które otrzymał, ale nie protestował. Starzec miał pełne prawo wybrać takie imię, jakie chciał. Ote ponownie stanęła mu przed oczami. Wiedział, że czekała na niego w świątyni na Górze Lecha. Miał nadzieję, że jak najszybciej opuści ucztę, by powiedzieć jej, że został nowym władcą. Zapewne bogowie już jej to oznajmili. Ciągle mu powtarzała, że pokłada w nich zbyt mało wiary. Siemomysł w końcu zasiadł przy stole i skinął, by Mieszko zajął miejsce obok. – Jak się czujesz jako władca? – zapytał. – Tak samo jak wcześniej. Starzec zaśmiał się. Ślepy żerca usiadł niedaleko nich. Dagome wzdrygnął się, gdy niewidzące

spojrzenie wróża spoczęło na nim. Kapłan uśmiechnął się bezzębnymi dziąsłami, zupełnie jakby dostrzegał mężczyznę poprzez bielmo pokrywające źrenice. Mieszko powstrzymał się przed odruchem zamachania dłonią tuż przed oczami żercy, by sprawdzić, czy ten na pewno go widzi. – Wróżby mówią, że poprowadzisz nas do zwycięstwa – oznajmił Siemomysł, wskazując na żercę. – Koń Welesa przeszedł przez dziewięć włóczni. Nie odtrącił żadnej. To dowód od bogów. Pod twoim dowództwem nasz lud się zjednoczy. – Nie wierzę we wróżby. Dagome pokręcił głową. Sięgnął po mięsiwo i wgryzł się chciwie w miękkie mięso bażanta. Tłuszcz pociekł mu po brodzie. – Tak samo jak w napar z kwiecia paproci? – zaśmiał się Siemomysł. Mieszko odpowiedział uprzejmym uśmiechem. Miał wrażenie, że Siemomysł będzie mu to długo wypominał. Ote ponownie stanęła mu przed oczami. Odsunął od siebie posiłek i sięgnął po kielich, który ponownie ktoś hojnie napełnił. – Spełniłeś moje życzenie i objąłeś władzę. Teraz mam do ciebie jeszcze jedną prośbę. Starzec także uniósł kielich wypełniony po brzegi

przednim alkoholem.

– Słucham cię, ojcze. – Chcę, by Ote została twoją żoną. Chcę, byś się nią zaopiekował, gdy mnie już nie będzie. Starszym córkom znalazłem już odpowiednich mężczyzn. Tobie chcę oddać mój najmłodszy skarb. Dagome stuknął w toaście naczyniami, a następnie jednym haustem opróżnił swój kielich. – Dzisiaj zapytam ją, czy wyraża zgodę na swaćbę – oświadczył, odstawiając naczynie z głośnym stukiem. – Moja córka jest dzika niczym wiatr. Zawsze robi to, co chce. Byłem wobec niej zbyt pobłażliwy. Pozwoliłem jej, by swoje życie poświęciła bogom… Zgodziłem się, by zamiast poślubić mężczyznę, służyła w świątyni. – Siemomysł powoli sączył wino. – Gdyby tylko żyła jej matka, od razu przekonałaby ją do swaćby. Żerca nadstawił ucha. Skrzywił się, gdy usłyszał naganę w głosie Siemomysła. W przeciwieństwie do swojego władcy był zachwycony, że jego córka jest wierną służką w świątyni. Dagome ledwie powstrzymał się przed przegonieniem ślepca. – Chcę, by została moją żoną – powiedział do

Siemomysła. – Jednak sama musi wyrazić na to zgodę. Nie wezmę jej siłą. – Wiem, wiem… Spróbuj ją przekonać. Potrzebny jej prawdziwy mężczyzna. Gdy urodzi dziecko, wreszcie zacznie stąpać twardo po ziemi. Tylko jej nie skrzywdź. Jest jeszcze niewinna. Dagome zdziwił się. Ote z całą pewnością nie była niewinną dziewicą, gdy kilka tygodni temu kochali się po raz pierwszy. Uznał jednak, że niewiedza Siemomysła jest dobrym znakiem. Na pewno nie spodobałoby mu się, że bez jego zgody i bez wcześniejszych zrękowin przebywa z młodziutką Ote. Cieszył się jednak, że teraz otrzymał aprobatę starca. – Przekażę jej wiadomość o dzisiejszym wiecu. Zapytam o swaćbę. Dagome wstał z miejsca za stołem. Siemomysł zaśmiał się i kiwnął głową na porywczość młodzieńca. Nie dziwiło go, że nowy władca tak szybko ucieka z uczty. Wiedział, że Dagome nie czuł się dobrze na oficjalnych spotkaniach. Był wojownikiem, a nie mówcą. Poza tym cieszył się, że względy Ote nie są mu obojętne.

– Idź, Mieszko. Wyznaj jej swoje nowe imię. Powiedz, że wyrażam zgodę na waszą swaćbę i że ucieszy to moje serce. Dagome, niczym wcześniej Gard, wymknął się po cichu z izby i szybko ruszył pomiędzy budynkami w stronę drewnianej świątyni. Wzniesiono ją na niewielkim wzgórzu pośrodku grodu. W środku znajdował się przedsionek, w którym należało zdjąć buty, oraz główna izba z umieszczonymi na podwyższeniu drewnianymi, topornymi rzeźbami bóstw. Kapłani całymi dniami modlili się w ich cieniu, a wierni znosili w darze jedzenie i napitek. Wnętrze było zadymione i duszne. Dagome ie lubił tego miejsca. Wiedział jednak, że w środku znajdzie Ote. Gdy szedł przez gród, ze wszystkich domów dochodziły do niego dźwięki zabawy. Wielokrotnie słyszał swoje nowe imię, które poddani wielbili. Ponury uśmiech nie znikał z jego twarzy. Osiągnął to, czego pragnął. Chłód nocy wkradł się pod płaszcz z niedźwiedzia. Początkowo lekko chwiejny krok Dagome nabrał pewności z każdym haustem chłodnego powietrza. Gniezno było dużym grodem. Dagome zdążył częściowo wytrzeźwieć, zanim dotarł na szczyt Góry Lecha.

Szarpnął za drewniane drzwi świątyni. Ani drgnęły. Można je było zamknąć tylko od środka, nakładając metalową sztabę na specjalne haki. Były to jedyne drzwi w całym grodzie. W innych budynkach nie zawracano sobie głowy takimi zabezpieczeniami. Żercy bardzo chcieli chronić swoich bogów. Dagome zaczął się zastanawiać, co też robią za zamkniętymi drzwiami, każąc czekać wiernym na dworze. Nie wpadł na żaden pomysł. Wiedział natomiast, co on zaraz będzie tam robił. Zirytowany jeszcze raz szarpnął za wrota, spodziewając się, że tym razem ustąpią pod naporem jego siły. – Ote? – zawołał. Przyłożył dłoń do drzwi i nasłuchiwał. Przez chwilę wydało mu się, że ze środka dobiegł go kobiecy śmiech. – Ote? – spróbował jeszcze raz. Nagle usłyszał zgrzyt metalu. Powoli drzwi się uchyliły. Zobaczył uśmiechniętą twarz córki Siemomysła. Miała zaczerwienione z wysiłku policzki i krótki oddech. Metalowa sztaba nie była lekka. – Jesteś sama? – spytał, mrużąc oczy, by dostrzec coś w przydymionym wnętrzu.

– Tak. Pchnął drzwi i wszedł do środka. Umieścił sztabę na miejscu, zamykając wejście przed niechcianymi gośćmi. Zmierzył spojrzeniem Ote, która obserwowała go spod rzęs, spuszczając niewinnie głowę. Miała na sobie prostą sukienkę z jednego kawałka materiału. Poza pięknie wykonanym, szerokim pasem, nie nosiła niczego, co wskazywałoby na jej pochodzenie. Gołe stopy jak zwykle miała przykurzone. Rude włosy związała w długi warkocz, ale pojedyncze pasma opadły jej na piegowate policzki. Nie wyglądała odpowiednio do swojej pozycji. Mieszko zapragnął dać jej piękne stroje i klejnoty, by mogła zachwycać urodą tak jak inne wysoko urodzone niewiasty. W przeciwieństwie do kobiety nie zdjął butów. Dumnym krokiem wszedł do izby bogów. Pod sufitem unosił się szarawy dym ze spalonych ziół. Rozejrzał się czujnie po wnętrzu. Nie chciał, by jakiś zbłąkany kapłan dostrzegł, jak profanuje świątynię w dniu namaszczenia na nowego władcę. Skrzywił się, wdychając duszne powietrze. Nie cierpiał przebywać w świątyniach. Zwykle śmierdziało w nich zepsutym jedzeniem i gnijącym mięsem. Jednak z okazji dzisiejszego wiecu

świątynię sprzątnięto. Dary nie zdążyły się jeszcze popsuć. Schylił się po jabłko z kosza stojącego przed rzeźbą Świętowita. Podrzucił owoc, a następnie ugryzł. Słodki sok pociekł mu po brodzie. Otarł go rękawem koszuli. W oczach Ote zobaczył niedowierzanie, następnie złość, a na samym końcu rozbawienie tą jawną bezczelnością. – Ciągle w nich nie wierzysz? – zapytała, podchodząc bliżej. – Nie. Pokręciła głową i jeszcze raz się zaśmiała. Tanecznym krokiem minęła go i weszła pomiędzy rzeźby. Musnęła palcami pomnik postawiony Swarożycowi, bogowi ognia. Uśmiechnęła się do topornego oblicza. – Myślisz, że są zadowoleni z tych darów? – zapytał Dagome i rzucił ogryzek pod ścianę. – Z większości chyba tak. – Wzruszyła ramionami. – To dlaczego nie jedzą? – prychnął. – Nie spożywają darów tak jak my, głuptasie – odrzekła, kręcąc głową. Sięgnęła do swojego długiego warkocza

i rozwiązała czerwoną wstążkę, którą był związany. Przeczesała palcami rdzawe pasma, które zdawały się płonąć. – Która rzeźba przedstawia Mokosz? – zapytał Dagome, wodząc spojrzeniem dookoła siebie. Od dymu drapało go w gardle. Schylił się po dzban wypełniony miodem i powąchał nieufnie jego zawartość. Ote wskazała palcem na rzeźbę stojącą najbliżej niego. Według Dagome nie różniła się niczym od pozostałych. Mieszko przechylił dzban i skosztował kwaśnego piwa. Nie należało do najgorszych, jednak nie mogło się równać z napitkami przygotowanymi dzisiaj na jego cześć. Podał dzban Ote, ale ta pokręciła głową. – Nie czujesz pragnienia? – zdziwił się. – Zanim przyszedłeś, rozpaliłam specjalne zioła. Nie potrzebuję wina ani piwa, gdy mam to. Odetchnęła głęboko. Dagome wbił spojrzenie w jej jędrne, pełne piersi rysujące się pod cienkim materiałem. Młoda kobieta była drobna, ale emanowała kobiecością niczym bogini. Było mu coraz goręcej w grubym płaszczu. Rzucił go na schody i podest tuż obok rzeźby przedstawiającej Mokosz. Uśmiechnął się do jej

drewnianej podobizny i posłał jej całusa. Odwrócił się do Ote, która niecierpliwie przestępowała z nogi na nogę. Podeszła jeszcze bliżej. Płomienie żywego ognia podtrzymywanego w świątyni zatańczyły w jej oczach. Rude włosy zdawały się ruszać. Stanęła naprzeciwko niego. Rozpięła pas i rzuciła go na ziemię. Dagome zmierzył kobietę długim spojrzeniem, a następnie usiadł na niedźwiedziej skórze. Oparł się plecami o rzeźbę Mokosz. Przez chwilę drewno, od którego oddzielał go tylko materiał koszuli, wydało mu się ciepłe. W oczach kapłanki pojawiło się oburzenie, a potem podniecenie. – Widzę, że wolisz dawać bogom coś innego – powiedziała. – Nie mogą jeść, to niech chociaż sobie popatrzą. Zsunęła z ramion sukienkę. Materiał opadł z szelestem na ziemię. Była naga. – Wiesz, jak przebiegł wiec? – zapytał, czując, że ponownie zaschło mu w gardle. – Wiem… Mieszko – odpowiedziała. – Swarożyc mi o tym powiedział. Spojrzenie mężczyzny błądziło po jej krągłym ciele śladem rdzawych piegów. Podobało mu się to, co

widział. – Widziałam w wizji naszego nowego władcę – powiedziała, siadając mu na kolanach. Gdy kochali się później na niedźwiedziej skórze przed obliczem bogów, Ote zapytała: – Pragniesz mnie? – Tak.

– Co byś dla mnie zrobił? Mieszko przekręcił się na plecy, pociągając za sobą kobietę tak, że siedziała na nim okrakiem. Jej długie włosy spłynęły kaskadą na jego pierś. – Spaliłbym świat, gdybyś tego zażądała – powiedział, podziwiając płomienie odbijające się w rudych pasmach. Jej oczy zabłysły dziko. – Uczyniłbyś to dla mnie? – zapytała. – Tak. – Obiecaj. – Obiecuję. Uśmiechnęła się lekko i odgięła głowę do tyłu. Spojrzała na rzeźby ukochanych bogów. – Ote, oddasz mi swoją rękę? Zapytał, chociaż i tak znał już odpowiedź.

– Nie – szepnęła. Pochyliła się i ugryzła go w wargę tak mocno, że po brodzie mężczyzny pociekła krew. Poczuł jej metaliczny smak na języku. – Należę tylko do bogów. Nie zapominaj – dodała.

19.

Gdy otworzyłam oczy, w sypialni panował półmrok. Przez chwilę nie rozpoznawałam miejsca, w którym się obudziłam. Powieki mi się kleiły, a przyjemnie miękka poduszka zachęcała, by jeszcze na chwilę przyłożyć do niej głowę. Wyciągnęłam rękę, ale nie napotkałam ciepłego ciała leżącego obok mężczyzny. Podniosłam się na łokciu i zmusiłam do otworzenia oczu. Mieszko zniknął. Byłam sama. Przesunęłam dłonią po pościeli po jego stronie. Była zimna. Zsunęłam ze swojego nagiego ciała kołdrę i wstałam. Zadrżałam, gdy moje rozgrzane stopy dotknęły chłodnych desek. Natychmiast uniosłam nogi i siedząc po turecku na łóżku, obejrzałam podeszwy. Miejsca, które wczoraj poraniłam, pokryte były świeżą, różową jeszcze skórą. Zagwizdałam z uznaniem dla mieszanki ziół Jarogniewy. Postanowiłam wysępić od niej jeszcze kilka worków. Przydadzą mi się przy moich zdolnościach do samouszkodzeń.

Przeciągnęłam się, podchodząc do okna. Wydawało mi się, że wszystko mnie boli. Mięśnie nadwerężone wczoraj w szaleńczym biegu zdawały się skurczyć przez noc w niewłaściwym ułożeniu. Otworzyłam okiennice. Poraziło mnie jasne światło poranka. Odsunęłam się szybko od okna, żeby żaden z sąsiadów mnie nie zauważył. Wolałam, żeby gospodynie nie zobaczyły mnie rano bez ubrania w oknie ucznia żercy. Lepiej uniknąć niepotrzebnych plotek. Zwłaszcza na wsi. – Mieszko? – zapytałam. – Jesteś w domu? Sięgnęłam do walizki i wyciągnęłam czystą bieliznę i ubranie. Szybko wrzuciłam na siebie dżinsowe rybaczki oraz bluzkę bez rękawów. Wciągnęłam czyste skarpetki. Zamierzałam spędzić cały dzień w trampkach. W żadnym razie nie miałam ochoty zakurzyć stóp, chodząc w samych sandałach. Niby nie miałam już na nich ran, ale od czystości jeszcze nikt nie umarł. Chyba. Przeszłam do drugiego pokoju, ale tam również nie znalazłam Mieszka. Rozejrzałam się po meblach. Nie zostawił żadnej kartki. Na wszelki wypadek zajrzałam jeszcze do łazienki, łudząc się, że może znajdę notatkę przy lustrze.

Wydawało się, że w ogóle nie wchodził do łazienki. Zabarwiona na brunatno woda ciągle stała w wannie. Zebrałam szybko zioła i korę, które mogłyby utknąć w odpływie, i wrzuciłam je do toalety, a następnie opróżniłam wannę. Emalia zafarbowała na brązowo. Mieszko nie miał rzecz jasna żadnych detergentów. Zastanowiło mnie, kiedy ostatnio mył tę wannę. Dopiero kilkukrotne przepłukanie przywróciło jej dawną złamaną biel. Usiadłam na łóżku, nie wiedząc, co powinnam ze sobą zrobić. Po raz dziesiąty wygładziłam nieistniejące zmarszczki na kołdrze. Gdzie się podział Mieszko? Czemu mnie nie obudził, kiedy wychodził? Czy powinnam się o niego martwić? Było jeszcze wcześnie, ale postanowiłam od razu udać się do chaty szeptuchy. Na pewno miała kłopoty ze spaniem rano. A jeśli nie, to pewnie zawsze budzi ją nerwica, że zioła zmarnieją, jeżeli nie zerwie ich równo z pierwszym brzaskiem słońca. No przecież nie będzie miała mi za złe, że przyszłam do pracy wcześniej. Dopiero przestępując próg, zauważyłam, że na stoliku kawowym leżą kluczyki do samochodu Mieszka. Wróciłam do mieszkania. Nie mogłam sobie przypomnieć, czy zawsze je tutaj kładł. Wcześniej

szukałam jakiejś kartki albo notatki mówiącej o tym, że Mieszko poszedł na przykład po mleko, więc nie zwróciłam uwagi na klucze. Swoją drogą nigdy nie widziałam, żeby pił coś poza wodą i alkoholem. Na dworze zauważyłam, że w zagrodzie nie było Nixa, czarnego rumaka Mieszka. Zniknęła także uzda i siodło, które zwykle leżały na niskiej ławie pod schodami. Przed domem stał za to krzywo zaparkowany czarny dżip. Zajrzałam przez szybę. W środku także nie było żadnej wiadomości. Postukałam palcami w przykurzone drzwi. Czy Mieszko zostawił kluczyki specjalnie, żebym mogła skorzystać z samochodu? Uznałam, że pewnie tak było, i pozwoliłam sobie pożyczyć auto. Pokonanie drogi do szeptuchy zajęło mi bardzo mało czasu. Cieszyłam się, że nie musiałam iść pieszo. Babę Jagę znalazłam tam, gdzie się spodziewałam. Pomimo wczesnej pory kucała w swoim ogródku na tyłach chaty. Gałgan leżał nieopodal niej na drewnianej ławce, wygrzewając się w porannym słońcu. Jego czarne jak smoła futro błyszczało. Gdy przechodziłam obok, uchylił jedno oko i obserwował mnie uważnie. Zatrzepotał lewym uchem z utrąconym końcem, gdy jakaś mucha przeleciała obok jego pyska.

Weszłam pomiędzy grządki. Zioła rosły w równych rzędach, mieniąc się kroplami porannej rosy. Zauważyłam, że Baba Jaga delikatnie głaskała każdą roślinkę i coś do niej mówiła tuż przed ścięciem gałązek. Następnie unosiła listki do słońca, pryskała je obficie wodą ze spryskiwacza do kwiatków i wsadzała do koszyka. Chyba zbierała jakieś ziółka do leków, skoro robiła z tego taki ceremoniał. – Dzień dobry – przywitałam się. – Tak podejrzewałam, że o tej godzinie, zamiast spać, będziesz zbierała zioła. Szeptucha drgnęła przestraszona moim głosem. Odwróciła się zaskoczona. Jeszcze nie założyła na głowę kwiecistej chustki. Jej zgrabnego, wysoko upiętego koka nie powstydziłaby się królowa matka, rodzicielka obecnie panującego Mieszka XII, która zrzekła się tronu na rzecz syna. Pomyślałam o tym, że zasady władania naszym krajem trochę się zmieniły od czasów Dagome. Jego kandydatura przecież musiała zostać zaakceptowana przez wiec wodzów poszczególnych plemion. Teraz natomiast to krew decydowała o pretensjach do tronu. Nocna wizja powróciła do mnie wzmocniona przez

uczucie niepokoju o Mieszka, silnego i odważnego władcę, który był całkiem poważnym świętokradcą. Zbezcześcił starą świątynię bogów w Gnieźnie. Żerca z mojego snu chyba z szoku odzyskałby wzrok, gdyby dowiedział się, co też Dagome i Ote wyczyniali pod posągiem bogini Mokosz. Sądząc po zachowaniu Ote, nie był to ich pierwszy raz, gdy ukrywali się w świątyni. Pomyślałam z satysfakcją, że kobieta wcale nie była taką wierną służką bogów, na jaką pozowała. Czy Mieszko śnił tej nocy o niej? Miałam nadzieję, że to nie ja nieświadomie ściągnęłam do niego te wspomnienia, przywołując wizje. Zaniepokoiłam się na myśl, że wyszedł wcześnie, bo ruszył na poszukiwania swojej żony. Niepokój szybko zamienił się w zazdrość. Zazdrościłam Ote mocy, którą miała nad tym mężczyzną. Uwiodłam go, ale nie byłam pewna, czy myślał o mnie przez cały czas. Pożądał mnie, ale czy na tyle, by spalić dla mnie cały świat? Przestraszyłam się, że tylko umilałam mu oczekiwanie na kwiat. Musnęłam warkocz, mając nadzieję, że nie chodziło tu o rudy kolor włosów. Wymamrotałam w myślach szybką modlitwę do Mokosz, prosząc na koniec, by Mieszko nie miał obsesji na punkcie tego odcienia włosów.

Następnie przysięgłam sobie, że z przekory nigdy nie przefarbuję włosów na kasztan. – Gosia? – Zaniepokojony głos szeptuchy wyrwał mnie z bujania wśród obłoków. Dość czarnych i burzowych, niestety. – Dobrze się czujesz? Czemu przyjechałaś tak wcześnie? Jarogniewa wstała z kucek i podeszła do mnie. Na jej policzkach pojawiły się rumieńce. Po raz kolejny zachwyciłam się jej cerą. Nie byłam pewna, ile mogła mieć dokładnie lat. Mogłam to jedynie wnioskować po wieku Mszczuja, który był jej mężem, a zgodnie z jej opowieścią oboje byli młodzi, gdy świętowali swaćbę. Baba Jaga miała kilka zmarszczek w kącikach oczu, ust i na czole. Jednak jej skóra wyglądała wyjątkowo zdrowo. Sława miała rację. Szeptucha była mistrzynią w produkowaniu kremów. Posmutniałam na wspomnienie o Sławie. Jarogniewa zepchnęła Gałgana z ławki i nakłoniła mnie, bym usiadła obok niej. – Gosławo, przecież widzę, że coś cię trapi. To niepodobne do ciebie, żeby nie odzywać się przez kilka minut. Tak samo jak przyjeżdżanie do mnie przed piątą rano. Natychmiast mów, co cię sprowadza.

Opowiedziałam jej o spotkaniu ze strzygą, o wizjach na temat Mieszka, o tym, że już sama nie wiedziałam, co do niego czuję. A na koniec popłakałam się, jak przystało na osobę najwyraźniej opóźnioną w rozwoju emocjonalnym, która po raz pierwszy zakochała się w wieku dwudziestu kilku lat. Nie mogłam pojąć, jakim cudem nie zakochałam się w liceum. Brutalna rzeczywistość wybiłaby mi już z głowy wszystkie ideały, a tak musiałam się z tym teraz zmagać. Baba Jaga słuchała mnie ze zrozumieniem wymalowanym na twarzy. Podczas opowieści poklepała mnie kilka razy pocieszająco po kolanie. – Pokaż stopy – rozkazała, gdy skończyłam. Rozsznurowałam trampki i zsunęłam skarpetki. Gałgan rzucił się do moich butów i zaczął przegryzać sznurówki. – Ooo, praktycznie nic nie widać. Bardzo ładnie! – pochwaliła. – To zasługa twoich ziół. Na wszelki wypadek cała się w nich wykąpałam, a nie tylko zamoczyłam nogi. Baba Jaga przyglądała mi się bez mrugnięcia powieką. – Jak zwykle przesadzasz, moja droga –

skwitowała w końcu. – Chociaż pochlebia mi, że użyłaś moich ziół zamiast spirytusu. A teraz mnie słuchaj. Cały dzień będziesz dzisiaj siedziała z bosymi stopami. W gumowych trampkach stopy tylko ci się zaparzą. Daj im pooddychać. Syknęłam na Gałgana i wyszarpnęłam mu sznurówkę z pyska. Praktycznie ją przegryzł. – Uważaj na niego – mruknęła Baba Jaga. – Dlaczego? – Według mnie ma w sobie coś z gumiennika. Gdyby nie to, już dawno przegnałabym tego darmozjada na cztery wiatry. – Gumiennika…? – Czy ty czytałaś tę książkę, którą ci dałam? Uciekłam spojrzeniem. Głównie przeglądałam obrazki… wydawało mi się, że lepiej się do tego nie przyznawać. – Czytam wnikliwie – mruknęłam. Jarogniewa przewróciła oczami. – Gumiennik to mały domowy demon, najczęściej zamieszkujący gumno, czyli poddasze w stodole. Pilnuje ziarna i przepędza złodziei. Dla niepoznaki może zamieniać się w czarnego kota. – A jaką ma wyjściową formę? – zapytałam.

Wydawało mi się logiczne, że jakąś mieć musi, skoro zamienia się w kocura. – Zwykle jest starym mężczyzną z długą brodą. Spojrzałam z odrazą na Gałgana. – Mam nadzieję, że to tylko zwykły kot – powiedziałam. – Ja też. Wchodzi czasem do mojej sypialni, gdy śpię, i na mnie patrzy. To byłoby niepokojące, gdyby naprawdę był gumiennikiem – przyznała. Wstała z ławki i sięgnęła po koszyk, w którym leżały ścięte przez nią przed chwilą roślinki. – Zbierałaś zioła do leczniczych mikstur? – zapytałam. – Nie, to pietruszka do zupy. A teraz chodź do środka. Zaraz przyjdzie pierwsza klientka. O strzydze porozmawiamy później. Na razie postaraj się o tym zapomnieć. – A Mieszko? – Jestem pewna, że sobie poradzi. Przecież nie można go zabić. Niestety nie o to się martwiłam. Bałam się raczej, że Ote znowu roztoczy nad nim swój czar. Siedząc na ławie pod oknem, przyglądałam się przygotowaniom szeptuchy do przyjęcia pierwszej

chorej. Najpierw rozpaliła w piecu i postawiła na małym ogniu garnek. Koszyk z pietruszką postawiła na blacie tuż obok. Niebawem po chacie rozszedł się aromatyczny zapach bulionu. Potem sprawdziła kalendarz wiszący na ścianie. Zawsze na niego patrzyła i skreślała czerwonym długopisem dni, które już minęły. Gdy zapytałam kiedyś, czy odlicza dni do czegoś szczególnego, powiedziała, że nie. Nie uwierzyłam jej, ale także nie drążyłam dalej. Miała prawo do swoich sekretów. Następne otworzyła szafkę w kredensie i wyciągnęła z niej kwiecistą chustkę i szklankę, w której pływała jej licówka. Siwy koczek zniknął, a uśmiech zabłyszczał złotem. Przeciągnęła się po raz ostatni, by następnie zgarbić plecy. W tej chwili ktoś zapukał do drzwi. Na twarz Baby Jagi wpełzł dobrotliwy uśmiech. Zmrużyła oczy i szurając nogami, powędrowała do drzwi. Jej przemiana z energicznej kobiety w przygniecioną starością staruszkę była spektakularna. Podwinęłam pod siebie nagie stopy i rozłożyłam na kolanach zeszyt, w którym zamierzałam pilnie notować. – Witojcie – zagruchała Baba Jaga do klientki

stojącej za drzwiami. – Wejdźcie, wejdźcie… – Dzień dobry, szeptucho. – Kobieta pociągnęła za rękę naburmuszonego siedmiolatka. – Powiedz dzień dobry, Nadmirze. Przepraszam, że tak z pakunkami, ale po drodze wpadliśmy do sklepu spożywczego. Poznałam tę kobietę. Mieszkała niedaleko Baby Jagi. Pomyślałam, że chwali jej się, iż miała tyle sił, by na piechotę iść do spożywczaka w Bielinach.

– Dzień dobry – burknęło dziecko, wpychając się przed matką do chaty. – Wchodźcie. – Szeptucha nie traciła rezonu, chociaż dostała w brzuch z łokcia od niegrzecznego chłopca. Zauważyłam, że dzieciak przygląda się Babie Jadze z pogardą. Takim samym spojrzeniem obrzucił i mnie. Zapragnęłam podstawić mu nogę. Hm… coś jest nie tak. Zawsze uważałam się za osobę lubiącą dzieci. Jednak ostatnio wszystkie strasznie mnie irytowały. Może to dlatego, że dopiero teraz widziałam je z odległości bliższej niż trzy metry… Klientka zasiadła przy stole naprzeciwko szeptuchy i położyła swoją wielką torbę na blacie, a siatki z zakupami rzuciła na ziemię. Zauważyłam, że z jednej wystawała pokaźna paczka chipsów

ziemniaczanych. Chłopiec stanął obok niej. Przyjrzałam mu się dokładniej. Był okrągły jak beczułka. Rudawe loczki sterczały mu na czubku głowy. Małe usteczka zaciskał w kpiącym uśmieszku ponad dwoma podbródkami. Wyciągnął z kieszeni komórkę z ekranem większym od mojego laptopa i zaczął coś przy niej majstrować. Matka zrobiła mu olbrzymią krzywdę, tak go tucząc. A także dając komórkę. A także strzygąc go w ten sposób. Nie mogłam przestać się na niego gapić. – Nadmir znowu dzisiaj krwawił z nosa – poskarżyła się kobieta. Nadmir to się dzisiaj nadął… 1

– Mocie utrape z syneckiem. Duzo krwi się sioncy? – zapytała szeptucha. – Nie, tylko trochę podkrwawił na chusteczce. Jednak bardzo mnie to niepokoi – denerwowała się kobieta. – Nie chce przejść. Mówię mu, żeby nie dotykał nosa, a on swoje! – Rozumiem. Przygotujcie kwaterek mosła, kwaterek miodu i półkwaterek mleka. – Mleko? Miód? Nie będę tego jadł – zaprotestował chłopiec, ale wszyscy go zignorowali.

Jarogniewa wstała i sięgnęła do swojego kredensu. Wyciągnęła z szuflady tekturowe pudełeczko. Potrząsnęła nim, żebyśmy wszyscy usłyszeli szelest. – Dodajecie tego. Musicie wygotować rozem w gornku, który nie był wceśniej uzywany. Popóźni doj chłopackowi do picia co dzień przez trzy dni, 2 pod wiecór. Pić musi na stawno . Odwróciła się do pyzatego młodzieńca. Pogroziła mu palcem. – Nie wolno wom dotykać w tym casie nosa, bo lecenie bedzie dłuzse. Dzieciak prychnął i ponownie wbił spojrzenie w komórkę. – Dobrze, droga szeptucho. Ile płacę? – zapytała matka. – Trzydzieści złociszy. Kobieta zgarnęła manatki, dzieciaka i wyszła. Szeptucha zacmokała zniesmaczona i pokręciła głową. Ja za to szybko zanotowałam wszystkie składniki w zeszycie. – Co mu dałaś w pudełku? – spytałam. – Szakłak. Mój długopis zamarł nad kartką. – A czy on nie powoduje biegunki? – zdziwiłam

się. – Powoduje, powoduje, ale chłopcu to nie zaszkodzi. – A nie powinien brać żelaza? Myślisz, że masło z mlekiem mu pomoże? Ciągle miałam wątpliwości. – On ma te krwawienia, bo dłubie w nosie, jakby miał kiedyś zostać górnikiem. Przeszedł całą terapię. Nawet wysłałam go na badania do szpitala, do laryngologa – wyjaśniła. – Zalecenie jest proste. Zwyczajnie nie może dłubać w nosie. Tłumaczyłam to wielokrotnie i jemu, i jego matce. Zaśmiałam się. Wzmocnienie miodem i mlekiem mu nie zaszkodzi. Ciekawe tylko czy szakłak oduczy go „dotykania nosa”. – To ja jeszcze mam pytanie o twoją gwarę. – Słucham. – Mówisz w niej tylko do klientów. Ze mną rozmawiasz normalnie. – Klienci lubią, gdy jestem autentyczna – skwitowała. – Nie żebym też chciała mówić gwarą, bo nie zamierzam, ale czytałam o niej trochę. Ogólnie to mam wrażenie, że czasem niektóre słowa mówisz

normalnie. Wiesz o tym? Posłała mi zdegustowane spojrzenie. – Zamiast uczyć się przepisów i podejścia do pacjentów, właśnie zarzucasz mi błędy językowe? – Nie, nie – zaprotestowałam szybko, czerwieniejąc. – Dziwię się tylko, że nikt do tej pory nie zauważył. – Gwara umiera – powiedziała. – Niedługo nikt nie będzie nią mówił. Stanie się tylko lokalną ciekawostką historyczną. Mimo że się tutaj urodziłam, to w moim domu nikt gwarą nie mówił poza babką. Musiałam się jej nauczyć. Teraz używam jej intuicyjnie, kiedy mam ochotę. Możliwe, że czasami mi nie wychodzi, kiedy się nie przykładam. Poza tym nie mogę mówić pełną gwarą, bo połowa klientów nie zrozumiałaby, o co chodzi. – Rozumiem. Przepraszam – zaczęłam się kajać. Westchnęła ciężko. – Nie przepraszaj. Cieszę się, że mogę cię czegokolwiek nauczyć. Choćby była to tylko przedsiębiorczość, a nie ziołolecznictwo. W obecnych czasach przedsiębiorczość zresztą chyba bardziej ci się przyda… Szkoda tylko, że zamiast czytać o demonach, dokształcasz się w gwarze. Wydaje mi się, że powinnaś zmienić priorytety.

Ktoś zapukał do drzwi. – Otwórz, proszę, następnemu klientowi. Wsunęłam stopy w tenisówki i na palcach doskoczyłam do drzwi. Klient minął mnie, jakbym była powietrzem. Podbiegł do szeptuchy. – Babuleńko! Oczy mnie pieką. Coś żem se zatarł. – Na bolaki oców… Gosława? Drgnęłam przestraszona, że zwrócono się do mnie. Tego się w ogóle nie spodziewałam. Spojrzeli na mnie razem z klientem. To znaczy, Baba Jaga spojrzała. Pacjent mrużył oczy, jakby ktoś mu sypnął piachem w twarz. Po policzkach ciekły mu łzy. – Trzeba wyciągnąć wiadro wody ze studni, patrzeć na tę wodę przez godzinę, a potem przemywać nią oczy – wyrecytowałam, siłą woli powstrzymując się od ironii. – A na zapalenie oców? – zadała kolejne pytanie szeptucha. – Krzesiwem, które jeszcze nie było używane, podpalić świeżą hubkę, mówiąc modlitwę o zdrowie. Rzecz jasna zapalić ją trzeba przed oczami chorego. – Dobzie – ucieszyła się Baba Jaga. Za to pacjent po usłyszeniu sposobu leczenia

ucieszył się jakby odrobinę mniej.

20.

Kupalnocka zbliżała się nieubłaganie. Nawet nie zorientowałam się, kiedy nadszedł czerwiec. Dni przelatywały mi między palcami. Gdzieś zniknął senny spokój małego miasteczka, wyraźnie czuć było w powietrzu wesołe oczekiwanie. Całe Bieliny przygotowywały się do święta. Wyznawcy Mokosz spacerowali po miasteczku, rozdając ludziom wianki z polnych kwiatów i gałązek, czym strasznie mnie irytowali. Zwłaszcza od czasu, gdy jeden z nich na siłę włożył mi brudnymi łapami śmierdzący wianek na głowę. Myślałam, że go zatłukę na miejscu. Lokalni artyści w pocie czoła przygotowywali się do przewiezienia swoich wyrobów na wielki festyn. Gospodarze zacierali ręce, bo większość pokoi, a nawet stodół została już wynajęta przez turystów, którzy zamierzali szukać mitycznego kwiatu paproci. Młodzież odliczała dni – dla nich przesilenie letnie było ostatnim dniem szkoły, początkiem długo wyczekiwanych wakacji. Szeptucha gorączkowo uwijała się w swoim ogródku i co chwilę zabierała mnie do lasu, by zebrać odpowiednią ilość ziół na

wianki, wieńce do ozdabiania domostw czy wiązki do spalenia w ognisku. Nie chodziłam już sama do puszczy. Częściowo było to spowodowane panicznym strachem, który mnie ogarniał, gdy tylko pomyślałam o strzydze, a częściowo dlatego, że Baba Jaga obawiała się, iż mogę nie dożyć do Nocy Kupały. W związku z tym zawsze wybierałyśmy się we dwie. Obie byłyśmy obwieszone amuletami i ściskałyśmy w dłoniach srebrne i żelazne sztylety. Jednak strzyga ani razu nam się nie ukazała. Zupełnie jakby opuściła puszczę, żeby siać zniszczenie gdzie indziej. Poza tym przeprowadziłam się do Bielin. Było ku temu kilka powodów. Pokłóciłyśmy się ze Sławą o Żywię. Moja rusałka nie mogła uwierzyć, że południca wciągnęła mnie w pułapkę. Gdy zapytałam, czy wiedziała, że Ote jest strzygą, nabrała wody w usta. Nie zamierzała odpowiadać na żadne moje pytania. Stwierdziła, że sama też się boi strzygi. Ja jej oświadczyłam, że w takim razie nie mogę już jej ufać, zaczęłyśmy się awanturować, wzajemnie obwiniać i w końcu trzasnęłam drzwiami. Mało eleganckie posunięcie, ale naprawdę się zdenerwowałam. Mimo że ludzie gadali, zatrzymałam się u Mieszka. Jego gospodyni na szczęście nie miała nic przeciwko.

Uznała to za zaszczyt i chwaliła się sąsiadom, że gościła już u siebie wróża, a teraz ma szeptuchę na każde zawołanie. Poza tym gdy zaproponowałam, że będę płacić czynsz, oświadczyła, iż ma nadzieję na nieprędki powrót ucznia wróża. Jak się okazało, mieszkał u niej za darmo. Sama mu to zaoferowała w nadziei, że ożeni się z jej córką… Mijały kolejne dni, a po Mieszku nie było nawet śladu. Nikt nie wiedział, gdzie się podział wraz z Nixem. Okoliczni gospodarze składali sprzeczne zeznania. Gdy przez kilka dni pytałam to tu, to tam, okazało się, że każdy widział, jak jedzie w inną stronę. Mieszko zabrał ze sobą siodło i uzdę, poza tym zniknął tylko jego plecak. Mogłam więc podejrzewać, że nie został podstępnie porwany. Każdego wieczora kładłam się do coraz słabiej pachnącego nim łóżka z nadzieją, że gdy się obudzę, będzie obok. Baba Jaga zbywała mój niepokój machaniem ręki. Stwierdziła, że na pewno nic mu się nie stało, bo przecież był nieśmiertelny. Było w tym trochę racji, jednak wciąż się martwiłam. Nie rozumiałam, jak mógł zniknąć tak bez słowa. – Poświęcasz temu zbyt wiele uwagi – skwitowała,

gdy kolejny raz się jej żaliłam. – To tylko mężczyzna. Myśl lepiej o sobie. W desperacji poszłam nawet po poradę do Mszczuja. Pokręcił głową, gdy bezceremonialnie wparowałam do jego domu i zażądałam wyjaśnień przekonana, że przecież musi coś wiedzieć. – Nie mam pojęcia, dokąd wyjechał. Siedział po turecku na przetartej macie pośrodku swojej chaty. Przed nim na ruszcie rozwieszonym nad paleniskiem piekła się biała kiełbasa. Pachniała całkiem smakowicie. Pewnie pociekłaby mi na jej widok ślinka, gdyby nie to, że z jednej strony ubrudzona była piachem. Zupełnie jakby Mszczuj na chwilę przed położeniem jej nad ogniem upuścił kiełbasę na podłogę. – Wróżu, a nie wysyłałeś go znowu do Gniezna? – zapytałam z nadzieją. – Nie, nie. Pamiętałbym – beknął. Miałam co do tego pewne wątpliwości, ale nie chciałam się kłócić. Podałam mu reklamówkę ze świeżo zabitym kurczakiem, którego dopiero co kupiłam w mięsnym. – Mam kurczaka. Dasz radę wywróżyć z niego, co się stało z Mieszkiem? – zapytałam.

Wstał ze stęknięciem i wziął ode mnie reklamówkę. Zachwiał się, ale zdołał utrzymać równowagę. – A wiesz, że kurczak powinien być żywy? To ja go muszę zabić – powiedział. O tym nie pomyślałam. Wyciągnęłam rękę po siatkę. – Och, w takim razie… Mszczuj cofnął się i skierował w stronę drewnianego stołu. – Ale nie ma pośpiechu. Spróbujmy z tym, a jeśli się nie uda, to kupisz drugiego. Przypilnuj kiełbaski, a ja zobaczę. Posłusznie kucnęłam przy palenisku i zajęłam się systematycznym przekładaniem kiełbasy, żeby równo się przypiekła. Ruszt był czarny. Spokojnie można by zdrapać z niego kilka lat użytkowania… Kiedy Mszczuj nie patrzył, spróbowałam chociaż trochę oczyścić widelcem kiełbasę z piasku. Nie udało mi się. Wtopił się w tłuszcz. Żerca krzątał się koło stołu, a ja miałam chwilę, żeby rozejrzeć się spokojnie po wnętrzu jego chaty. Gdyby tu posprzątać i wymieść kilka centymetrów brudu zalegającego na podłodze, nie byłoby tak źle. Uniosłam głowę. W powale był otwór, przez który

dym z ogniska wylatywał na zewnątrz. Zauważyłam, że Mszczuj zamontował tam metalową klapę. Najwyraźniej w przypływie geniuszu opracował kiedyś ten system, żeby móc rozpalać grilla w domu. To się nazywa wygodnictwo i pomysłowość! – Masz jakiś talerz? – zapytałam. – Leży obok ciebie. Rozejrzałam się dookoła. Obok mnie leżała tylko aluminiowa pokrywka od garnka. Najwyraźniej pełniła funkcję zastawy stołowej. – Wiesz, że aluminium jest niezdrowe? Nie powinno się gotować w aluminiowych garnkach – powiedziałam. – Zwłaszcza kwaśnych potraw. Uwalniają wtedy glin, a on jest szkodliwy. Podobno może powodować alzheimera. – Nie mam garnka. Mam tylko pokrywkę. To rzeczywiście załatwiało sprawę. Podeszłam do stołu, trzymając w dłoniach pokrywkę z kiełbasą. Gdy ja pilnowałam jego kolacji, Mszczuj nie marnował czasu. Na prostym drewnianym stole rozwinął czarny obrus. W dwóch świecznikach płonęły długie, białe świece ofiarne. Obok rozkrojonego kurczaka leżał bogato zdobiony nóż z pozłacaną rękojeścią oraz biała kartka papieru.

Dłonie żercy pokryte były krwią kurczaka. Wyjął serce, wątrobę i żołądek ptaka. Każdy z narządów dokładnie oglądał w świetle świec. – I co? – zapytałam. – Widzisz coś? – Jeszcze nie. Poczęstuj się kiełbaską – zaproponował. – Nie, dziękuję, nie będę ci zjadać kolacji – odmówiłam. – Przecież teraz mam kurczaka. Poleję go marynatą, postoi kilka minut i wrzucę na ruszt – stwierdził. Kurczak powinien chyba spędzić trochę więcej czasu w marynacie, ale co ja się tam znam. Odsunęłam od siebie pokrywkę z kiełbasą. Zrobiło mi się niedobrze, gdy zobaczyłam, jak żerca maltretuje podroby. – Mimo to dziękuję. To co? Widzisz coś? Mszczuj wziął serce kurczaka i zamachnął się nim na kartkę papieru. Kilka kropel krwi zabarwiło ją na czerwono. – Dlatego żywy jest lepszy – mruknął. – Można go po prostu skrwawić, a teraz musimy wycisnąć to, co się da. Sięgnął po wątrobę i zgniótł ją nad kartką.

Czerwony kleks spadł między poprzednie krople. Mszczuj odsunął się od stołu i podszedł do stojącego pod ścianą wiadra. Zanurzył ręce w wodzie i opłukał je z krwi. Wrócił do stołu z widelcem. – Skoro nie jesz, to daj. Mszczuj wyjął mi z dłoni pokrywkę. Nabił kiełbasę na widelec, odgryzł duży kęs i zaczął szybko przeżuwać. Kropla tłuszczu zniknęła gdzieś w jego brodzie. Jedząc, cały czas przyglądał się kartce papieru. Zaczął coś mruczeć pod nosem. Niecierpliwie przestąpiłam z nogi na nogę. – I co? – dopytywałam. Po zjedzeniu żerca odłożył pokrywkę obok kurzego truchła. Wziął kartkę i wyszedł z nią na dwór. Podążyłam za nim niczym cień. Mszczuj uniósł wróżbę pod słońce. Obejrzał kartkę najpierw z jednej, a potem z drugiej strony. Znowu pomruczał i pocmokał. – I co? Wiesz, gdzie jest Mieszko? – naciskałam. Podał mi kartkę. Ledwie się powstrzymałam, żeby w panice nie odskoczyć. Złapałam ją w dwa palce za czysty rożek. – Nie – odpowiedział zniechęcony. – Nie mam zielonego pojęcia, gdzie jest Mieszko.

I to by było tyle… Słusznie podejrzewałam, że to całe wróżenie to jeden wielki pic na wodę. Nie wiem, czego się spodziewałam. Szeptucha przecież mnie ostrzegała, że Mszczuj nie umie wróżyć. – Jak to? – jęknęłam zawiedziona. – Wróżba jest niejasna – zmieszał się. – Mówi, że Mieszko jest tutaj. – Ale jak to tutaj? W Bielinach? W tym województwie? W tym kraju? Jak bardzo tutaj? – W tym jest problem z wszelakimi wróżbami. Są raczej mało dokładne. Jedyne, co mogę ci powiedzieć, to to, że Mieszko jest niedaleko i że żyje. – Trudno, żeby nie żył, skoro jest nieśmiertelny – burknęłam. Mszczuj westchnął ciężko, zupełnie jakby zirytowała go moja ignorancja. – Ale jak oboje wiemy, wcale nie chce być nieśmiertelny – skwitował. – Zawsze mógł znaleźć jakiś inny sposób na pozbycie się tego przekleństwa. – Uważasz nieśmiertelność za przekleństwo? – zdziwiłam się. – Jako żerca mam silną wiarę i wierzę, że po śmierci spotka mnie coś, może nie tyle dobrego, ile nowego. Jestem ciekaw krainy umarłych – wyjaśnił.

– Poza tym jestem już stary. Znudziło mi się to życie. Gdybym miał je wieść nieskończenie długo, chybabym oszalał. Ile można wróżyć z kurczaków? Żeby chociaż czasem ludzie przynieśli jakiegoś wieprzka, jagniątko albo cielaczka. Ale nie… zawsze tylko kurczaki… Pokręcił głową. – Chociaż jednego wieprzka… – westchnął. – Czyli ciągle nie wiem, gdzie jest Mieszko… Opuściłam rękę, w której trzymałam kartkę z wróżbą. – Wróci na Noc Kupały, nie przejmuj się – pocieszył mnie staruszek. – Dziękuję, Mszczuju. Do widzenia. Chciałam mu oddać wróżbę, ale uparł się, że została wykonana dla mnie, więc jest moja, a co za tym idzie, powinnam ją zatrzymać. Patrzył, jak wspinam się po schodach do stancji Mieszka. Nie miałam żadnej możliwości, żeby wyrzucić wróżkę do kosza na śmieci, gdy Mszczuj tak mnie obserwował. Musiałam wejść z nią do domu. Tam położyłam, na szczęście już podeschniętą, kartkę na stoliku kawowym obok kraciastej kanapy. Miałam zamiar się jej pozbyć, gdy tylko nadarzy się ku temu jakaś sposobność.

Jedyne, co mi zostawało, to dalej trwać w oczekiwaniu. O wróżbę poprosiłam Mszczuja tydzień temu. Poplamiona kartka z poczerniałą już krwią wciąż leżała na stoliku w mieszkaniu Mieszka, bo zupełnie o niej zapomniałam. Ja za to w międzyczasie pojechałam pociągiem do Warszawy, żeby spędzić z mamą kilka dni. Przez cały pobyt w domu miałam ponure wrażenie, że się z nią żegnam. Wróciłam do Bielin, gdy do Nocy Kupały zostały tylko dwa tygodnie. Wydawało mi się, że na mojej szyi zaciska się pętla. Ze zdenerwowania nie mogłam jeść, przez co schudłam kilka kilogramów. Szeptucha codziennie cmokała z niezadowoleniem na mój widok i wmuszała we mnie dokładkę zupy albo ciasteczko. Miałam świadomość tego, że wyglądam coraz gorzej. Ubrania zaczęły na mnie wisieć, a nawet, ku mojej panice, staniki zaczęły się robić za luźne. Postanowiłam, że na obchody kupię sobie jakąś ładną sukienkę i buty. Chciałam też kupić perfumy. Tym razem nie będę wypsikiwać na siebie całego opakowania trutki na insekty. Zamierzałam umrzeć z klasą. Od kilku godzin spacerowałam po ulicy Sienkiewicza obwieszona torbami. Zbliżał się

wieczór, a ja wciąż nie kupiłam odpowiednich butów. Zwiedziłam wszystkie galerie handlowe w Kielcach i chyba większość butików. Ładnych sukienek znalazłam kilka. Stwierdziłam, że po śmierci pieniądze mi się nie przydadzą, więc kupiłam wszystkie. Przynajmniej humor mi się trochę poprawił. Siatki ciążyły mi coraz bardziej. Spojrzałam na zegarek i zdecydowałam się na powrót do domu. Już miałam skręcić w ulicę, na której zaparkowałam samochód Mieszka, kiedy usłyszałam za sobą wołanie. – Gosia? Przechodziłam akurat obok jednego z wielu kawiarnianych i barowych ogródków. Za drewnianym ogrodzeniem ozdobionym doniczkami z pelargoniami stały stoły, przy których zimnymi napojami raczyli się mieszkańcy Kielc. Na dużym telewizorze leciał jakiś mecz, w który wszyscy byli wpatrzeni. Na jednym z krzeseł siedział Radek. Obok niego przy krzywym stoliku zajmowali miejsca faceci bliźniaczo wręcz do niego podobni. Wszyscy byli tak samo wygoleni, na nosy nałożyli te same okulary, a ich wydatne opalone bicepsy rozpychały białe podkoszulki. Pomachałam Radkowi. Płanetnik

jednym haustem dopił piwo, pożegnał się szybko z kumplami i podbiegł do mnie. – Gosia, cześć! Pochylił się i cmoknął mnie w policzek. Owionął mnie zapach piwa i tanich papierosów. Radek nałożył na nos okulary, z którymi się nie rozstawał. – Robisz zakupy? Pomogę ci – zaoferował się i zanim zdążyłam zaprotestować, wyłuskał mi z rąk torby. – Hm, dzięki – mruknęłam. – Szukam sukienki na Noc Kupały. Płanetnik zerknął na torby. – Zamierzasz się kilka razy przebierać podczas święta? – No wiesz, przecież kobieta musi dobrze wyglądać. Wszystkie są mi potrzebne. – No tak. – Pokiwał gorliwie głową. – To zrozumiałe. Mąż idealny po prostu. – To jacyś twoi koledzy? – zagadnęłam. – Chodzimy razem na siłownię – wyjaśnił. – A też są…? – urwałam.

– Nie, to zwykli ludzie. Pokręcił głową. Przez chwilę szliśmy w milczeniu. Nogi mnie bolały. Na szczęście zauważyłam pustą ławkę koło fontanny. Poprowadziłam Radka w jej stronę. Drewno rozgrzało się przez cały dzień stania na słońcu i nieprzyjemnie parzyło w tyłek. – Słyszałem, że pokłóciłaś się ze Sławą – powiedział, gdy usiedliśmy. – Tak – przyznałam niechętnie. – O co poszło? – O wiele rzeczy… – No, mnie przecież możesz powiedzieć. Pamiętasz? Oboje jesteśmy ludźmi. Jakoś mnie to nie przekonało. Mimo wszystko doszłam do wniosku, że może warto wyciągnąć z niego kilka informacji. – Pokłóciłyśmy się o Mieszka – wyznałam. – Jakiś czas temu zaatakowała mnie strzyga. Okazało się, że to jego żona… – Aaa… Ote. Tak, słyszałem o niej. – Słyszałeś? Dlaczego nic mi nie powiedziałeś? Radek wyraźnie się speszył.

– Nie pytałaś… – Okej, w takim razie co możesz mi o niej powiedzieć? Co wiesz? – spasowałam. Atakowanie go chyba nie miało sensu. – To… naprawdę szalone babsko. Na szczęście nigdy nie poznałem jej osobiście. Słyszałem tylko dość nieprzyjemne historie na jej temat. Podobno lubi mordować śmiertelników. Jest dobra w ukrywaniu ciał. To miłe… – Jej ofiarami zwykle są młode kobiety, więc nigdy się nią za bardzo nie przejmowałem. Poza tym nie mieszka tu na stałe. Podróżuje po świecie. Dopiero niedawno wróciła. – A czy jako sługa bogów nie powinna cały czas tu siedzieć? – Nie wiem. Może to Weles wysyłał ją na tajne akcje gdzieś w królestwie? Radek rozparł się na ławce, zdjął okulary i wystawił twarz do słońca. – I nic więcej nie wiesz? – spytałam. – Już ci kiedyś mówiłem, że mnie mało kto coś mówi – przypomniał. – Chociaż… – Co?

– Wiem, gdzie jest Mieszko… – odparł z wahaniem. – Gdzie?! – Jest z nią. A w każdym razie tak powiedziała mi Żywia. Podobno hasają wesoło razem po lesie. – Widząc moją minę, dodał szybko: – Ale to tylko plotka. Nie widziałem tego na własne oczy. Możliwe, że Żywia trochę koloryzowała. Ona lubi zmyślać.

Poczułam, jak Radek obejmuje mnie ramieniem i przytula do siebie. Położyłam głowę na jego ramieniu, a on oparł brodę na moich włosach. Gładził mnie po plecach. Przez chwilę poczułam się w jego ramionach spokojnie i bezpiecznie. – Nie płacz, maleńka – szepnął. Zaskoczona uniosłam dłoń do policzka. Był mokry. Faktycznie płakałam. Pocałował mnie w czubek głowy i mocniej uścisnął. Szybko otarłam zdradliwe łzy i odsunęłam go od siebie stanowczo, żeby nie mógł dłużej bezkarnie się do mnie przytulać. Wystarczyło na chwilę stracić czujność, żeby zaczął się do człowieka lepić. Odetchnęłam głęboko, nakazując sobie uspokojenie. Przecież nie miałam powodów, by rościć sobie do Mieszka jakiekolwiek prawa. Mogłam

być tylko zazdrosna i żałować, że zostawił mnie dla niej. – Wszystko będzie dobrze. Zobaczysz, Gosiu – powiedział Radek. – Jesteś pewien? – westchnęłam. – Najwyraźniej taka już twoja dola. Każdy z nas musi dźwigać na plecach jej ciężar… W jego głosie słychać było gorycz. Uniosłam głowę. Patrzył na grupkę mężczyzn, z którymi przed chwilą siedział w pubie. Niespiesznie szli ulicą, zapewne do domów. Kiedy przechodzili obok, jeden z nich zagwizdał, a drugi puścił do Radka oko. Chyba wzięli mnie za jego nową zdobycz. – Ja przed każdą burzą zastanawiam się, czy wyjdę z tego żywy – wyznał. – Praca płanetnika gwarantuje raczej, że nie dożyję emerytury. – Ile ty właściwie masz lat? – zapytałam zaskoczona sposobem, w jaki to powiedział. Tłumiona gorycz nie pasowała do tego zwykle beztroskiego bawidamka. – Za dwa miesiące będę obchodził trzydzieste drugie urodziny – odpowiedział. – Och, myślałam, że jesteś młodszy – zdziwiłam się.

– Wiesz, maleńka, dużo ćwiczę. Ale zapewniam cię, że mam dużo doświadczenia, jeśli chciałabyś mnie sprawdzić. Może to moja dwudziestokilkuletnia naiwność, ale zawsze sądziłam, że po trzydziestce odrobinę się już poważnieje. Radek za to zdawał się momentami jeszcze mniej dojrzały emocjonalnie niż ja. – Zauważyłem, że zaczynam się robić nieuważny – powiedział, gdy nie doczekał się mojej reakcji na jego poprzednią zachętę. – Jak to? – Tylko patrzeć, kiedy zlecę na ziemię i skręcę kark. – Wskazał palcem na bliznę na twarzy. – To zasługa mojego gapiostwa. Podczas ostatniej burzy żmij też nieźle mnie poturbował. Nie zauważyłem go. Skubaniec o mało mnie nie dziabnął. Rąbnąłem o drzewo. Przypomniałam sobie burzę, która rozpętała się tego dnia, gdy zaatakowała mnie strzyga. Radek uniósł podkoszulek i pokazał mi brzuch. Skóra na żebrach po prawej stronie klatki piersiowej była poobcierana. Pokrywały ją stare strupy. Olbrzymi krwiak zdążył się już przebarwić na żółtobrązowo. Na początku musiał sprawiać mu bardzo silny ból.

– Dobrze się czujesz? – zaniepokoiłam się. – Na tyle dobrze, że możemy pobawić się w doktora. – Ja pytam poważnie! – A ja poważnie odpowiadam. Chcesz mnie zbadać? Mrugnął. – Jesteś niemożliwy… – Warto było spróbować. – Wzruszył ramionami. – A w ogóle to mogę cię pocałować? – Słucham? Nie mogłam się nie uśmiechnąć, słysząc taką propozycję. – Od razu lepiej – ucieszył się. – To jak? Dasz mi buziaka za poprawienie ci humoru? Potem możesz jeszcze mi coś dać za zaniesienie pakunków do domu. Śmiejąc się, delikatnie cmoknęłam go w usta. – Masz w nagrodę – powiedziałam. – Ale na więcej nie licz. Odprowadzić mnie możesz co najwyżej do samochodu. Od jakiegoś czasu mieszkam w Bielinach. Radek pokraśniał w zadowolenia, a cała jego gorycz gdzieś zniknęła. Złapał za torby i posłusznie

niczym piesek ruszył moim śladem w stronę zaparkowanej niedaleko terenówki. Gdy szliśmy, nie mogłam powstrzymać się przed zerkaniem w jego stronę. Niechcący po tej rozmowie odkryłam chyba jedną z jego największych tajemnic. Tak naprawdę przez cały czas udawał, że jest wesoły i beztroski. Robił to tak skutecznie, że każdy miał go za tępego mięśniaka. – Ja ci mówię, Gosia, że my jeszcze kiedyś skończymy w łóżku – zawyrokował, pakując torby na tylne siedzenie. – Chyba szpitalnym – prychnęłam. – Byle pod jedną kołdrą. Trzymaj się i do zobaczenia w Noc Kupały. Mężczyzna pogładził dłonią lśniącą w słońcu karoserię. W jego oczach zobaczyłam podziw. – Będziesz na obchodach? – zdziwiłam się, siadając na miejscu kierowcy. – Tak. – Spojrzał na bezchmurne teraz niebo. – Będzie wtedy burza. – Może nie… – Będzie. Czuję to. Zawsze na kilka dni przed zawieruchą mam dreszcze, wydaje mi się, że krew szybciej krąży w moich żyłach… – Zmrużył oczy. – Teraz wszystko czuję jeszcze mocniej. To nie będzie

dobry dzień…

21.

Zmierzch barwił świat na czerwono i fioletowo. Oślepiające promienie odbijały się w przedniej szybie samochodu. Przeszukałam wszystkie schowki w aucie Mieszka, ale nie znalazłam okularów przeciwsłonecznych. Najwyraźniej nie korzystał z takich wynalazków. Zamiast tego włączyłam radio. Nie jechałam szybko, więc oślepienie mi nie groziło. Sznur kierowców przede mną także się pilnował, pamiętając o odcinkowym pomiarze prędkości. Mijałam właśnie wąską dróżkę, którą wiózł mnie Mieszko. Szarpnęłam kierownicą i wjechałam na nierówną, wiejską drogę. Odkąd Mieszko pokazał mi ten skrót, ani razu nie korzystałam z głównej drogi. W żwirze wyżłobione były głębokie koleiny, ale samochód świetnie dawał sobie z nimi radę. Prułam przed siebie, podskakując na siedzeniu, gdy któraś z kolein okazała się zbyt wysoka. Mieszko byłby dumny, że tak pędzę tą drożyną. Na myśl o władcy humor znowu mi się pogorszył.

Jednak tym razem się nie popłakałam. Wściekłam się. Co miała Ote, czego ja nie miałam? Zżerała mnie zazdrość o moc, którą ta kobieta miała nad Mieszkiem. Przygryzłam wargę niemalże do krwi. Ogarnęła mnie prawdziwa obsesja na jej punkcie. To nie był dobry znak. Nagle jakiś człowiek wyskoczył spomiędzy drzew z mojej lewej strony. Krzyknęłam przestraszona i gwałtownie skręciłam kierownicą w prawo, żeby go ominąć. W ostatniej chwili wdusiłam hamulec. Gdybym tego nie zrobiła bardzo szybko, przekonałabym się, czy drzewa nie są aby trwalsze od metalu. Zobaczyłam w lusterku, że siwy mężczyzna, kuśtykając, biegnie w moją stronę. Machał rękami i coś pokrzykiwał. W jednej dłoni trzymał topornie wykonany kostur. Ściszyłam radio, żeby usłyszeć, o co mu chodzi, ale nie wyłączyłam silnika. Podpierał się na kiju. Sięgnęłam do torebki i wyjęłam z niej puszkę gazu pieprzowego. Pod długą bluzką miałam ukryty sztylet przytroczony do paska. Zablokowałam drzwi i uchyliłam okno na tyle, że mężczyzna nie mógłby wsadzić do środka ręki. – Proszę! Niech mi pani pomoże! – zaczął zawodzić.

Oparł ręce na kolanach i oddychał ciężko, zupełnie jakby długo biegł. Zauważyłam, że nie miał na stopach butów. Lniana koszula lepiła mu się do spoconych pleców. Kwiaty w wianku, który miał na głowie, przywiędły i oklapły, a część z nich zgubiła płatki. Miał krzywo przystrzyżoną kozią bródkę, ze śladem po skaleczeniu brzytwą na lewym policzku. Jego twarz pobrużdżona była głębokimi zmarszczkami. Opierał się na lasce, ale miał wyprostowaną, dumną sylwetkę. W młodości musiał być muskularnym mężczyzną. Ciężko mi było określić, w jakim mógł być wieku. Miałam przed sobą typowego wyznawcę bogini, który kiedyś wiódł normalne życie i chyba nadal ciężko było mu się pogodzić z nieużywaniem jednorazowych maszynek do golenia. – Co się stało? – zapytałam. – Musi mi pani pomóc! – Oparł brudne ręce z połamanymi paznokciami na drzwiach auta. – W lesie jest ranna kobieta! Zaatakował ją pies! Nie może chodzić! – Gdzie jest ten pies? – zapytałam. W mojej głowie odezwał się głos Mieszka. Pamiętałam, że kiedyś ostrzegał mnie przed zdziczałymi wiejskimi psami, które włóczą się po okolicznych lasach. Sama jeszcze nigdy żadnego nie

spotkałam, ale może po prostu miałam szczęście. – Przegoniłem go – wyjaśnił. – Kobieta jest ranna. Proszę mi pomóc! – Kim pan jest? – Wciąż byłam nieufna. – Nazywam się Wolemir Lisowski, mieszkam na polu namiotowym za miastem. Nie jestem stąd. Nie wiem, dokąd iść po pomoc. Byłem na spacerze w lesie, kiedy usłyszałem krzyk tej kobiety. Proszę! – W jego głosie było słychać wyraźną panikę. Wyłączyłam silnik w samochodzie i odblokowałam drzwi. Puszkę z gazem pieprzowym na wszelki wypadek wsunęłam do kieszeni. – Chwileczkę. Wezmę tylko apteczkę z bagażnika – powiedziałam. Wysiadłam i szybko zgarnęłam czerwoną kosmetyczkę, do której ostatnio napakowałam opatrunków i środków odkażających. Mieszko nie wpadł na to, że przydałaby mu się apteczka samochodowa. Chociaż znając jego podejście do doczesnych przedmiotów, zapewne nawet nie miał prawa jazdy. Czemu miałby zawracać sobie głowę apteczką, skoro wszystko goiło się na nim jak na psie? Wolemir sięgnął po nią. – Pomogę nieść – zaproponował.

– Nie, lepiej ja – powiedziałam, wskazując na prosty kostur, na którym się opierał. – Co panienka wygaduje! – Mężczyzna uśmiechnął się dobrotliwie. – Poradzę sobie. – Daleko musimy iść? Może lepiej od razu wezwać karetkę albo śmigłowiec? – zmartwiłam się, podając mu skromnie wyglądającą i co gorsza, skromnie wyposażoną apteczkę.

– Nie, to naprawdę niedaleko! Podbiegł do drzew i dał mi znać, żebym za nim poszła. Apteczka rzeczywiście nie robiła na nim najmniejszego wrażenia. Gdy ruszył przez las, wydawało się, że wstąpił w niego nowy duch. Nawet kostur nie wydawał mu się już niezbędny. Złapałam jeszcze torbę, w której miałam telefon i portfel. W razie czego wiedziałam, że złapię zasięg nawet w głębi lasu, by wezwać pomoc, gdy sama sobie nie poradzę. Adrenalina sprawiła, że krew zaczęła szybciej krążyć w moich żyłach. Byłam gotowa do działania. Poczułam się znowu jak na studiach, gdy biegłam jak szalona szpitalnym korytarzem tuż za zespołem reanimacyjnym. Teraz także liczyła się każda chwila. Coraz bardziej oddalaliśmy się od szosy. Brudne

stopy mężczyzny głośno tupały o poszycie. Musiał mieć bardzo zgrubiałą skórę na podeszwach od ciągłego chodzenia na bosaka. Wydawało się, że ostre kamyczki i gałązki w ogóle nie robią mu krzywdy. Biegnąc, rozglądałam się niespokojnie na boki. Wymacałam przez bluzkę amulet w czerwonym woreczku i zacisnęłam na nim palce. Na szczęście cały czas był na swoim miejscu, tak samo jak ostry sztylet. Las i zamieszkujące go zwierzęta wydawały się w ogóle na nas nie zważać. W oddali mignęło nam spłoszone stado jeleni. Ptaki świergotały wysoko w gałęziach, a komary bezwstydnie atakowały, gdy tylko wchodziliśmy w cień. Mimo to czujnie nasłuchiwałam przekonana, że za każdym krzakiem może czaić się strzyga. Poza tym jak zawsze rozglądałam się za okaleczonymi zwłokami Mieszka. Nie przekonywało mnie gadanie szeptuchy o jego nieśmiertelności. Byłam pewna, że ktoś tak przesiąknięty nienawiścią i szaleństwem jak strzyga byłby w stanie wymyślić sposób, żeby go zabić. W końcu dotarliśmy na małą, zacienioną przez wysokie sosny polankę. Pośrodku, oparta o suchy pniak siedziała jakaś tęga kobieta. Obejmowała

kolana ramionami. Jej biała spódnica poplamiona była błotem. Położyła twarz na ramieniu, przez co jej nie widziałam. Nawet nie drgnęła, gdy szeleszcząc, szliśmy w jej stronę. Przyspieszyłam kroku i wyminęłam prowadzącego mnie starca. – Dzień dobry, proszę pani. Dobrze się pani czuje? – zapytałam, klękając obok niej. Rozejrzałam się szybko w poszukiwaniu zdziczałych psów. Gdy ich nie dostrzegłam, skupiłam się na kobiecie. Nadal się nie poruszała. Przez głowę przemknęła mi myśl, że może jest w szoku. – Proszę pani – spróbowałam jeszcze raz zwrócić na siebie jej uwagę. Gdy delikatnie dotknęłam jej ramienia, uniosła wreszcie głowę. Miała płócienną, czarną koszulinę ozdobioną białym haftem. Skołtunione włosy odrzuciła na plecy. Była zdenerwowana. Na policzkach miała czerwone rumieńce i dużo popękanych naczynek. – Ja? Dobrze się czuję – odpowiedziała. – Nazywam się Gosława Brzózka. Jestem lekarzem. Zajmę się panią, proszę się nie przejmować. Wszystko będzie dobrze. Proszę mi pokazać, gdzie panią ugryzł pies – nakazałam.

Odwróciłam się do mężczyzny, który niósł moją apteczkę. Chciałam założyć lateksowe rękawiczki, żeby nie dotykać krwi gołymi rękami. Wolemir stał bardzo blisko mnie. A w zasadzie tuż za moimi plecami. Poczułam się nieswojo. Zamiast patrzeć się na ranną, wbijał spojrzenie swoich wyblakłych oczu we mnie. Zabrałam mu apteczkę i powiedziałam: – Proszę się odsunąć. Posłusznie cofnął się dwa kroki i oparł ciężko na swoim kosturze. Nadal nie spuszczał ze mnie wzroku. Nie potrafiłam rozszyfrować jego spojrzenia. Kobieta wciąż siedziała kompletnie nieruchomo. – Proszę pokazać mi obrażenia – powtórzyłam, zakładając rękawiczki. Nie doczekawszy się odpowiedzi, bez pytania sama złapałam za rąbek jej spódnicy i odsłoniłam grube łydki. Skóra na nogach kobiety była nietknięta. Tak samo jak pokrywające ją włosy, których chyba nigdy nie goliła. Jeszcze trochę i mogłaby zaplatać z nich małe warkoczyki. – Nie rozumiem… Gdzie została pani ugryziona? – zapytałam zdziwiona. Nagle pojęłam, że kobieta nie była mieszkanką jednej z okolicznych wsi. Ona także musiała być

wyznawczynią Mokosz i przyjechała na święto. Ale jeśli też mieszkała na polu namiotowym, to dlaczego Wolemir powiedział, że to jakaś kobieta? Czemu nie powiedział, że jest jedną z nich? O mało głośno nie zaklęłam, jak zwykle za późno tknięta złym przeczuciem. Spojrzałam na twarz nieznajomej. Wpatrywała się w coś za moimi plecami. Na jej ustach błąkał się delikatny uśmieszek. – Co…? Odwróciłam się. Zdążyłam jeszcze tylko zobaczyć szybko zbliżający się kostur. Uderzenie było ogłuszające. Upadłam na poszycie i złapałam się za skroń. Jęknęłam. Zaczęłam niewyraźnie widzieć. Obraz przed oczami rozmywał się, kolory rozlewały i mieszały ze sobą. W uszach usłyszałam narastający szum. Usiłowałam dosięgnąć przytroczonego do paska sztyletu, czołgając się jak najdalej od kobiety, ale ktoś odtrącił moją rękę i przydusił mnie do ziemi. Zobaczyłam ciemność i przestałam słyszeć jakiekolwiek dźwięki.

22.

Powoli wracała mi świadomość. W moich uszach szumiało. Nie wiedziałam, czy to szeleszczą gałęzie poruszane przez wiatr, czy może to moja głowa generuje te dziwne dźwięki. Tępy ból rozdzwonił się w moim czole, promieniując do skroni, gdy tylko spróbowałam się poruszyć. Otworzyłam usta, ale język wysechł mi na wiór. Nie byłam w stanie nawet jęknąć. Jeszcze nigdy nie czułam się aż tak źle. Żołądek wywrócił mi się na drugą stronę, gdy przekręciłam głowę na bok. Targnęły mną silne mdłości. Ruch spowodował kolejną falę bólu. Miałam wrażenie, że umieram. Poczułam w ustach gorzką żółć. Nagle zrobiło się nade mną jasno. Zamknęłam oczy i dalej wymiotowałam. – Zrzygała się… – Do moich uszu dotarł pełen obrzydzenia głos. – Hej, ty! Słyszysz mnie? Pomóż mi ją przenieść. Poczułam, jak jakieś ręce łapią mnie za nogi i pod pachy. Cały czas żołądek podchodził mi do gardła,

ale już nie miałam czym wymiotować. Kręciło mi się w głowie. Ból powracał falami, by zaatakować z podwójną siłą, gdy poraziło mnie słońce. Rzucili mnie na ziemię. Wyczułam pod policzkiem ostre źdźbła trawy. Na szczęście moja twarz była w cieniu. Jęcząc, przetoczyłam się na plecy i zasłoniłam oczy dłońmi, modląc się do bogów, żeby to wszystko się skończyło.

Dobiegł mnie strzępek ich rozmowy: – Pomóż jej. – O bogowie… co wy jej zrobiliście? – Nic, sama się tak urządziła. – Nie sądzę, żeby… – Nie gadaj, tylko zrób coś z nią. Trzeba czyścić cały śpiwór. Świat powoli wirował coraz wolniej. Uchyliłam powieki, ale nadal widziałam tylko zamazane kształty. Odkaszlnęłam. Ciągle czułam nudności, ale nie chciało mi się już wymiotować. Spróbowałam się poruszyć, ale zaraz znowu znieruchomiałam, gdy w mojej głowie wybuchły fajerwerki. Niech ktoś mi pomoże. – Halo, jak się pani czuje? Coś chłodnego, mokrego i szorstkiego dotknęło

mojego czoła. Po chwili zrozumiałam, że to ręcznik, którym ktoś przecierał moją twarz. – Wody – jęknęłam. Do moich ust przysunięto metalowy kubek. Uniosłam głowę, starając się zignorować tępy ból, który od razu przeszył moją czaszkę i kark. Złapałam kubek i przechyliłam. Poczułam, jak woda spływa mi po brodzie.

– Spokojnie, spokojnie. Nie za dużo naraz. Ktoś delikatnie wyjął z moich dłoni kubek. Żołądek ponownie się zbuntował. Położyłam się na boku i szybko zaczęłam przełykać ślinę, żeby nie zwymiotować. Na szczęście po chwili poczułam się lepiej. Odważyłam się otworzyć oczy. Miałam wrażenie, że wszystko jest odrobinę nieostre i lekko drga, ale byłam w stanie rozróżnić już szczegóły. Zauważyłam, że leżę na trawie, a obok mnie klęczy kobieta. Znałam ją. To była ratowniczka, wyznawczyni Mokosz, która pomogła mi, gdy miałam wypadek samochodowy. – Znam panią – powiedziałam. – Nazywa się pani Wiesława i ma męża… Czcibora? Zmieszała się. Uciekła spojrzeniem gdzieś w bok. – Tak, to ja – przyznała w końcu niechętnie.

– Co się stało? – zapytałam. – Gdzie ja jestem? – Proszę jeszcze przez chwilę leżeć spokojnie. Muszę panią zbadać. Delikatnie popchnęła mnie, żebym znowu się położyła. Ułożyła na mojej głowie kompres. Poświeciła mi latarką w oczy i sprawdziła tętno na szyi. – Jak się pani czuje? – zapytała. – Źle – wyznałam. – Mam nudności. Cały czas trochę kręci mi się w głowie i bardzo mnie boli. Głowa… Sięgnęłam ręką do skroni. Moja twarz pokryta była grubą warstwą zakrzepłej krwi. Zobaczyłam, że pod paznokciami mam rdzawe zacieki. – Proszę patrzeć za moim palcem – kazała. – A teraz próba palec-nos. Wie pani, jak się ją robi. No, dalej! Powinno się ją robić na stojąco, ale potulnie zamknęłam oczy, wyciągnęłam przed siebie ręce i nie patrząc, dotknęłam palcami wskazującymi nosa. Trafiłam za każdym razem. – To wstrząśnienie mózgu – zawyrokowała. – Jest obecny delikatny oczopląs. Ma pani zwolnione reakcje.

– To chyba źle – mruknęłam. – Spokojnie. Wszystko będzie dobrze. Nie wiedziałam dlaczego, ale jej głos wydawał mi się nieszczery. Nie mogłam pojąć, co ja tu robię i co się stało. Wspomnienia mieszały się, przez co trudno było mi ustalić jakąś chronologię wydarzeń. Ciężko mi się myślało, ale przypomniałam sobie wszystko, co wiedziałam na temat wstrząśnienia mózgu. Jedynym leczeniem był odpoczynek fizyczny i umysłowy. Powinnam położyć się do łóżka i przeleżeć w nim co najmniej dwa dni. Delikatne zawroty i nudności mogły się jeszcze utrzymywać przez kilka tygodni. Nie brzmiało to pocieszająco. – Co ja tu robię? Co się stało? – zaniepokoiłam się. – Gdzie ja jestem? Podparłam się na łokciu i uniosłam. Byłam bardzo daleka od leżenia w łóżku. Znajdowałam się w środku lasu. Byłam tego pewna, bo z każdej strony widziałam tylko ciąg drzew. Żadnego prześwitu sugerującego, że tuż obok zaczynają się pola i łąki. Dookoła mnie rozstawionych było kilka zniszczonych namiotów. Przykurzony i wypłowiały ortalion dawno już miał za sobą swoje najlepsze lata. Dookoła mnie i ratowniczki siedziało osiem osób, w tym jej mąż Czcibór. Jednak tym razem nie był

wesoły ani uśmiechnięty. Tak jak pozostali przyglądał mi się w napięciu. – Co się stało? – powtórzyłam. – Miałam wypadek? Jeden z mężczyzn wstał. Miał siwe włosy i podpierał się na drewnianym kosturze. Jak przez mgłę przypomniałam sobie moją jazdę samochodem. Ktoś wtedy wybiegł na drogę i mnie zatrzymał. Był wypadek, w lesie… Tuż za mężczyzną siedziała tęga kobieta z owłosionymi nogami. Poznałam ją od razu. Wystarczył rzut oka na te łydki. – Co wy mi zrobiliście? – zapytałam głucho. – Pamiętam was. Uniosłam rękę do skroni. Nadal nie byłam pewna, co się stało, ale wiedziałam, że przy urazach głowy to całkowicie normalne. Nie mogłam pozbyć się przeczucia, że to siwy mężczyzna był odpowiedzialny za mój stan. – To ty… – wydusiłam, wskazując na niego palcem. – Nazywam się Wolemir Lisowski. Jestem żercą tego oto zgromadzenia. – Zatoczył ręką po zebranych ludziach, którzy pochylali głowy z szacunkiem. – Wyznajemy wiarę w jedyną prawdziwą boginię,

naszą mateczkę Mokosz.

Samozwańczy guru uniósł rękę, w której dzierżył kijek, zupełnie jakby za jego pomocą groził niebu. Od razu pożałowałam, że piorun w niego nie trzasnął. Należałoby mu się za pychę. – Żerca to wróż mianowany na to stanowisko podczas wiecu – prychnęłam. – Z ciebie jest co najwyżej zwykły wołchw.

Mężczyzna poczerwieniał na twarzy i tak mocno zacisnął palce na kiju, że aż pobielały mu kostki. Nie miał prawa tytułować się żercą i dobrze o tym wiedział. Nie wiem, co zdołał wmówić tym ludziom, ale był zwykłym sekciarzem. Niestety wyznawcy Mokosz mieli w zwyczaju gromadzić się dookoła wróżbitów rzekomo rozmawiających z boginią. Taki wróżbita, nigdy nieszkolony przez prawdziwego kapłana, nazywany był wołchwem albo z zachodnich języków szamanem. Według mnie był zwykłym szarlatanem wmawiającym naiwniakom, że potrafi komunikować się z boginią. Chociaż z drugiej strony ja i w zdolności prawdziwych żerców nie wierzyłam tak do końca. Mężczyzna podszedł do mnie zadziwiająco szybkim i sprężystym krokiem, w porównaniu z tym,

co zaprezentował poprzednio w lesie. Pochylił się i siarczyście mnie spoliczkował, zanim zdążyłam odskoczyć. Upadłam na plecy. Przed oczami zobaczyłam gwiazdy. Ból głowy nasilił się, a delikatne nudności z nową siłą szarpnęły moimi wnętrznościami. Zwymiotowałam wcześniej wypitą wodą. Niestety ominęłam przy tym jego buty. – Panie, bo ją zabijesz! Ratowniczka rzuciła się w moją stronę. – Mokosz sama niebawem ją zgładzi. Widziałem ją! Uniósł ramiona i przemówił do zgromadzonych dookoła niego ludzi. Wpatrywali się w niego jak urzeczeni. Grubaska z owłosionymi nogami zaczęła z emocji obgryzać paznokcie. – Mateczka Mokosz mi się ukazała – zagrzmiał mężczyzna natchnionym głosem. Zbiorowe ochy i achy poniosły się pomiędzy drzewami. Ratowniczka znowu przyłożyła mi do twarzy wilgotny ręcznik. Usiadłam po turecku, trzymając się za głowę. Myślenie ciągle przychodziło mi z lekkim trudem. Miałam wrażenie, że na wszystko reaguję z opóźnieniem. Jednak jednego byłam pewna. Powinnam wziąć nogi za pas.

Oczywiście teraz przydałaby się jakaś strzyga, żeby rozpędzić towarzystwo, ale naturalnie jej nie było… – Mateczka Mokosz przekazała mi proroctwo – perorował dalej wołchw. – Opowiedziała mi o kobiecie, która zachwieje równowagą, która poważy się zerwać kwiat paproci. Powiedziała, że bardzo ją to martwi. Nasza matka szlocha z rozpaczy! Czy kochacie swoją matkę? Czy chcecie, by się smuciła? – Nie! – odpowiedzieli wyznawcy. – Czy nie dała wam wystarczająco dużo, byście chcieli się jej odwdzięczyć? To wasza matka! Zrodziła was! Dała wam jedzenie, odziała was! Kocha was! Teraz jest chwila, gdy możemy podziękować jej za wszystkie okazane łaski. Gdy możemy udowodnić mateczce, że ją kochamy – przekonywał dalej. Ratowniczka odsunęła się i usiadła obok męża, Czcibora. Najwyraźniej po tym, co usłyszała, nie chciała już znajdować się koło mnie. Kilka osób wyglądało, jakby zaraz miało zacząć rzucać we mnie kamieniami. – Sława mateczce Mokosz! – wykrzyknął uduchowionym głosem starzec.

– Sława! – powtórzyli zebrani. – Czy chcecie zadowolić swoją matkę? Czy chcecie być jej ukochanymi dziećmi? Czy chcecie, by była szczęśliwa? Jeśli tak, to musimy wspólnie pozbyć się tej kobiety! – Wskazał na mnie palcem. – Ona doprowadza naszą mateczkę do płaczu. Czy nie widzicie, jak mateczka cierpi? Kto zbierał wczoraj kwiaty na wieńce? Kto? Grubaska, uśmiechając się do mnie złośliwie, podniosła rękę. Zmrużyłam oczy. To ta kobieta, której niby miałam pomóc, bo zaatakowały ją dzikie psy. – Opowiedz, co widziałaś – nakazał jej mężczyzna. – Widziałam ją. – Wskazała na mnie palcem. – Szła przez łąkę. W miejscach, w których stanęła, trawa wysychała. – To nieprawda! – wykrzyknęłam zbulwersowana tym bezczelnym kłamstwem. Z drugiej strony całkiem niezła umiejętność. Może razem z trawą zdychałyby kleszcze i inne świństwo. – Sami widzicie! Macie dowód! – zagrzmiał. – Mateczka cierpi. Mateczka nie może znieść, że ta kobieta plugawi jej świat, że jej dotyka, że zamierza skraść kwiat paproci. Mateczka powiedziała mi… nie, ona poprosiła mnie, bym jej pomógł. Sama nie

może sobie poradzić. Potrzebuje pomocy swoich dzieci! Czy wy też chcecie pomóc mateczce? Czy jest godna waszej pomocy? Zamarłam, słuchając słów ich guru. Nie mógł wiedzieć, że jestem widzącą, która ma znaleźć w Noc Kupały kwiat paproci, chyba że faktycznie rozmawiał z bogami. A jeśli Mokosz się do niego odzywała, to oznaczało, że także miała plany co do kwiatu. Jeżeli chciała się mnie pozbyć, czekały mnie bardzo duże kłopoty. – Pytam raz jeszcze, czy chcecie odwdzięczyć się mateczce za jej miłość?! – krzyknął, płosząc wszystkie okoliczne ptaki. – Tak! – odpowiedział tłum. – Przyprowadziłem wam kobietę z proroctwa. – Mówiąc to, wskazał na mnie palcem. – Gdy ją zabijemy, mateczka będzie z nas dumna, obdarzy nas płodnością i szczęściem. – Tak! Zabijmy ją! – krzyknęła grubaska. – Niech matka przestanie cierpieć. Wolemir uśmiechnął się. Spojrzał na mnie. – Chcesz coś powiedzieć na swoją obronę? – zapytał. Wyprostowałam się dumnie i potoczyłam

spojrzeniem po wyznawcach. Widziałam fanatyzm w ich oczach. Miałam wręcz pewność, że nieważne, co bym powiedziała, i tak nie wpłynie to na ich spaczone umysły. – Jeśli zrobicie mi krzywdę, spadnie na was gniew Welesa i Świętowita – oświadczyłam, łapiąc się ostatniej deski ratunku, czyli strachu, który mogli wywołać u nich pozostali bogowie. – Wydaje mi się, że zabiją was dla przykładu. Obaj mnie lubią, więc będzie z wami bardzo źle za samo uderzenie mnie w głowę, wiecie? Starzec prychnął rozbawiony. – I gdzie są twoi bogowie? Gdzie są bogowie wojny? Od lat nie odzywali się do swoich wiernych, a mateczka? Mateczka Mokosz do nas przemawia. Przychodzi do nas podczas naszych świąt. Sprawia, że natura odżywa każdej wiosny, i przepędza Marę. Jakoś szczerze wątpiłam, że Mokosz osobiście tłucze się z Marzanną w błocie w walce o dominację nad fauną i florą. – Jestem szeptuchą. Jeśli zrobicie mi krzywdę, spotka was za to kara. Wrócę po śmierci i będę się na was mściła – postraszyłam. Kilku osobom zrzedły miny. Najwyraźniej jeszcze pamiętali o głęboko zakorzenionym w naszym

społeczeństwie szacunku do szeptuch. Guru jednak wciąż trwał przy swoim. Dumnie wyprostowany uniósł kijek do nieba. – Mateczka jest najważniejszą boginią. Nie podoba jej się, że zamierzasz zdobyć kwiat, a za jego pomocą zniszczyć równowagę. Kwiat nie może zostać odnaleziony. – A jeśli obiecam, że nie będę go szukać? W końcu wielu osobom obiecałam, co zrobię z kwiatem. Równie dobrze i im mogę coś przyrzec. – Czy jesteście ze mną? – zapytał Wolemir, ignorując moje słowa. – Czy jesteście takimi samymi sługami Mokosz jak ja? – Tak – zawołali wyznawcy. – Zwiążcie ją – nakazał. – I jej nie słuchajcie. To przebiegła żmija, która kłamstwem chce ocalić głowę. Wiesława z mężem podeszli do mnie. Związali mi ręce w nadgarstkach szorstkim sznurem. To samo spotkało moje kostki u nóg. Bardzo chciało mi się pić, ale bałam się poprosić ich o wodę. Czcibór wpatrywał się we mnie z nienawiścią, a jego żona cicho mu usługiwała. Wydawało się, że nie akceptuje tego do końca, ale ani razu nie sprzeciwiła się mężowi i ich wołchwowi.

Wolemir zniknął w jednym z namiotów razem z tęgą kobietą, której jeszcze tak niedawno miałam pomóc. Po chwili z jego wnętrza dobiegło nas rytmiczne sapanie. Wyznawcy Mokosz zajęli się tym, co zwykle zajmowało im całe dnie. Pokręciłam głową z niedowierzaniem, ale szybko tego pożałowałam, gdy przeszył ją ból. Najwyraźniej nawet nie mogłam już wyrażać dezaprobaty, że porwała mnie banda napalonych ekowariatów. Ale namiotów pełnych nylonowych linek i plastikowych zaczepów to jakoś używali… Nijak się to miało do ich światopoglądu. Powoli wszyscy zaczęli wracać do swoich zajęć. Ktoś pichcił jakąś zalewajkę w garnku nad ogniskiem, kilka kobiet na drewnianych tabliczkach tkało ozdobne krajki. Wyznawcy często zajmowali się wykonywaniem rękodzieła, które sprzedawali na rozmaitych targach. – Co ze mną będzie? – zapytałam Wiesławy, gdy Czcibór odszedł z wiadrem po wodę. Miałam nadzieję, że spotka pana Dareczka i utopiec przytrzyma go pod wodą odrobinę dłużej, niż jest to potrzebne. – Nie wiem – skłamała, nie patrząc mi w oczy.

Odchrząknęłam. – A kiedy chcecie to zrobić? – Nie wiem. – Tym razem nasze spojrzenia się spotkały. – Jest mi bardzo przykro. Proszę, zrozum, że ja wcale nie chcę… – Więc mnie uwolnij – powiedziałam. – Przetnij więzy, a ja ucieknę. – Nie dasz rady. Jesteś ranna. Dogonią cię, a mnie wtedy także spotka kara. – Pokręciła głową. – Nie mogę tego zrobić. Na szczęście związali mi ręce z przodu. Pomacałam kieszenie spodni. Pojemnik z gazem pieprzowym zniknął. Pochwa na sztylet była pusta. – W takim razie oddaj mi sztylet albo telefon z mojej torby – poprosiłam. – Poradzę sobie. Nikomu nie powiem, że to ty mi pomogłaś. – Nie mogę! Cofnęła się, gdy przeszedł obok nas jakiś mężczyzna. Byłam zbyt zmęczona, żeby się rozpłakać. W głowie mi się nie mieściło, w co się właśnie wpakowałam. Spojrzałam na niebo. Ostatnie, co pamiętałam z wczoraj, to promienie zachodzącego słońca. Najwyraźniej musiałam być nieprzytomna po

uderzeniu w głowę przez całą noc.

Westchnęłam ciężko. Była sobota rano. Mogłam być pewna, że szeptucha nie zainteresuje się, gdzie zniknęłam, aż do poniedziałku. Czynsz opłaciłam, więc gospodyni także nie zwróci uwagi na moją nieobecność. Ze Sławą już nie mieszkałam, a Mieszko przepadł jak kamień w wodę. Nie wyglądało to dobrze.

– Odpocznij – poradziła Wiesława. – Chyba nic innego mi nie zostaje – mruknęłam. Kobieta podłożyła mi pod głowę zwinięty koc i pomogła się położyć. Oczywiście pierwsza myśl, która wpadła mi do głowy, dotyczyła mrówek, które na pewno zaraz mnie oblezą i wejdą pod bluzkę. Kolejna myśl była już znacznie bardziej kojąca. Przecież Świętowit i Weles nie pozwolą mnie skrzywdzić. Na pewno ich szpiedzy czekali gdzieś niedaleko. Na pewno ktoś mnie uratuje. Z tą myślą zasnęłam.

23.

Nie wiem, ile czasu spałam, ale na pewno był to bardzo głęboki sen, podczas którego leżałam kompletnie nieruchomo. Obudziło mnie dopiero bzyczenie komara, który zadowolony z siebie usadowił się na czubku mojego nosa i jak gdyby nigdy nic wbił się w niego… Dmuchnęłam mocno, żeby przegnać krwiopijcę. Poruszyłam się i z niechęcią odkryłam, że swędziało mnie całe ciało, dotkliwie pogryzione przez owady. Uczucie wzmogło się jeszcze bardziej, gdy zdałam sobie sprawę z tego, że te nieszczęsne owady musiały po mnie chodzić. Zdumiona spojrzałam na rozpościerający się nade mną błękit poprzedzielany pojedynczymi chmurami. Słońce stało wysoko na niebie. Niebawem miało zacząć opadać ku horyzontowi. Zaczęłam się zastanawiać, jak długo spałam. Przy wstrząśnieniu mózgu można obserwować pogłębienie snu, to zupełnie normalne. Czyżby mnie to spotkało? Z zadowoleniem zauważyłam, że mdłości praktycznie ustąpiły. Widziałam już całkiem ostro, a ból głowy także się zmniejszył. Odetchnęłam

i przymknęłam powieki, by nie raziło mnie słońce. Chyba nie było już ze mną tak źle. Istniała szansa, że przeżyję ten uraz głowy. Mimo to postanowiłam od razu wykonać wszystkie możliwe kontrolne badania, gdy tylko wrócę do Kielc. Ponownie spojrzałam w niebo. Zbita z tropu usiłowałam poskładać w głowie wszystkie fakty. Czyżbym spała prawie całą dobę? Jaki mógł być teraz dzień? Spróbowałam się poruszyć. Nogi i ręce okrutnie mi ścierpły. Czułam, że każda część ciała zdrętwiała. Nawet pośladki. Gdy się poruszyłam, fala ukłuć przetoczyła się po mojej skórze, kiedy niedokrwione kończyny przypomniały sobie, że istnieją. Przewróciłam się na lewy bok i podparłam łokciem. Moje ręce wciąż były związane w nadgarstkach. Na bladej skórze pojawiły się zaczerwienienia i otarcia od szorstkiego sznura. – Obudziłaś się! – usłyszałam obok siebie głos. Zbyt szybko odwróciłam głowę, przez co poczułam delikatne zawroty. Obok mnie ukucnęła Wiesława. Na jej twarzy jednocześnie malowały się ulga i smutek. Zupełnie jakby ucieszyła się, że się obudziłam i nie mam trwale uszkodzonego mózgu,

a z drugiej strony jakby ją to zasmuciło, bo oznaczało, że będę świadoma tego, jak mnie mordują. A nawet jeśli ratowniczka nie czuła się tak w tym momencie, to z całą pewnością ja się tak czułam. Jeszcze raz się rozejrzałam i zmarszczyłam brwi zaskoczona wnioskami, do których doszłam. Nie mogłam uwierzyć w to, że nikt nie przybył mi na ratunek. Jak to się stało? Naprawdę nikt mnie nie śledził? Gdzie jest Radek? Żywia? Nawet jakiś wąpierz od Welesa by się teraz przydał! Wszyscy o mnie zapomnieli? Jak to możliwe? – Chce mi się pić – poskarżyłam się. Kobieta pomogła mi usiąść. Świat delikatnie zawirował, ale na szczęście żołądek pozostał na swoim miejscu. Potarłam nogi. Zauważyłam, że łydki całe były pokąsane przez komary i meszki. Siłą woli powstrzymałam się przed drapaniem bąbli. Przeciągnęłam językiem po zębach i spróbowałam przełknąć ślinę, ale miałam wrażenie, że język zamienił mi się w suchy wiór. Wiele bym teraz oddała za szczoteczkę i pastę. Czułam w ustach gorzki smak żółci. Wiesława podała mi czerwony metalowy kubek.

Emalia odchodziła od niego płatami. Był pełen przezroczystej, chłodnej wody. Zanim przełknęłam pierwszy łyk, zapytałam: – Co to za woda? – Ze źródła – odpowiedziała. – Nieprzegotowana? – Jest ze źródła. – Zmarszczyła brwi, zupełnie jakby nie rozumiała moich obaw. No jasne, że nie rozumiała. Cholerni ekoterroryści. Mimo wszystko wypiłam całą zawartość kubka. Trudno. Najwyżej będę musiała brać leki, jeśli złapię jakiegoś syfa. Lepsze to niż dalej obciążać nerki. Zastanowiłam się, kiedy ostatni raz chciało mi się sikać. Chyba dawno. Moje nerki z całą pewnością nie czuły się dobrze. Odsunęłam od siebie myśli o tym, że mogę nie dożyć momentu, w którym zaaplikuję sobie antybiotyk. – Zaraz zacznie się ceremonia – poinformowała mnie Wiesława. – Ceremonia? Jaka ceremonia? W ogóle to ile czasu spałam? – Prawie dobę. Zastanawialiśmy się, czy jeszcze się obudzisz…

Poczułam, jak panika łapie mnie za gardło. Oddałabym teraz wszystko, żeby znaleźć się w szpitalu. – Możesz mnie rozwiązać? – zapytałam. Odchrząknęłam i oddałam jej kubek. Miałam nadzieję, że jeszcze przyniesie mi wody, ale chyba się na to nie zanosiło. Z roztargnieniem zabrała naczynie i rozcięła mi więzy na nogach. Z ulgą poruszyłam stopami. Spojrzałam na Wiesławę. Miała na sobie zgrzebną płócienną sukienkę nad kolano, bardziej przypominającą worek z otworami na głowę i ręce niż część garderoby. Na tłuste, rozpuszczone włosy nałożyła wianek upleciony z gałązek i leśnych kwiatów. Rozejrzałam się dookoła. Wszyscy wyglądali tak samo jak ona. Nawet faceci założyli kiecki. Spod kusego wdzianka wystawały ich owłosione, krzywe nogi. Spojrzałam na scyzoryk, który kobieta trzymała w dłoniach. Przez chwilę chciałam jej go zabrać, ale szybko złożyła go i zdecydowanym ruchem odrzuciła za plecy, wprost do otwartego namiotu. Stanowczo nie miałam refleksu… Wiesława pomogła mi wstać. Zdrętwiałe nogi ugięły się pode mną i wywaliłabym się jak długa,

gdyby nie złapała mnie za ramię. Świat zawirował mi przed oczami, a zdradliwy żołądek ponownie podszedł do gardła, wzgardzając wypitą wodą. Na szczęście po chwili się uspokoił. Miałam wrażenie, że obraz wciąż lekko mi drga przed oczami. W takim stanie nie dałabym rady zbyt daleko uciec. Przez chwilę tupałam w miejscu, usiłując pobudzić krew w żyłach do szybszego krążenia. Kilka razy odetchnęłam głęboko. Postanowiłam, że mimo wszystko, jeśli nie uda mi się przemówić im do rozsądku, postaram się chociaż spróbować uciec. Jakkolwiek by na to patrzeć, miałam już całkiem niezłe doświadczenie w panicznej ucieczce. Dookoła nas zebrali się wyznawcy Mokosz z samozwańczym guru na czele. Zauważyłam, że było ich znacznie więcej niż wczoraj. Wszędzie jak grzyby po deszczu powyrastały poniszczone namioty. Najwyraźniej opuścili pole namiotowe na łące gospodarza i przenieśli się w głąb lasu, żeby popatrzeć na ceremonię uszczęśliwiania bogini. Wszyscy mieli na sobie takie same koszuliny i wianki. A co gorsza, wszyscy patrzyli na mnie z taką samą niechęcią, momentami mieszającą się z nienawiścią. Do moich uszu dotarły ich szepty. Twierdzili, że zasmucam ich mateczkę. Zrobiło mi się zimno. Jeszcze nikt nigdy na mnie

tak nie patrzył. Nawet Ote. Coraz mniej mi się to wszystko podobało. Z roztargnieniem przyjęłam do wiadomości, że nigdzie nie ma ciężarnej wariatki, która nawiedziła mnie w gabinecie. Najwyraźniej należała do innego odłamu wyznawców albo właśnie rodziła gdzieś w krzakach. Chociaż nie… lato się jeszcze nie zaczęło, a ona przecież, jak sama twierdziła, miała urodzić w lato. – Drodzy! Wolemir uniósł do góry drewniany kostur i wysunął się na przód. Stanął w odległości trzech metrów ode mnie, mierząc mnie pełnym pogardy spojrzeniem. Na szczęście byłam poza zasięgiem jego kija, którym już raz skutecznie zdołał mnie znokautować. – Zebraliśmy się dzisiaj, by złożyć ofiarę mateczce Mokosz. – Jego głos poniósł się między drzewami, a głośne echo spłoszyło okoliczne ptaki. – Skropimy ziemię krwią ku jej radości. Pozbędziemy się jej utrapienia. Sława mateczce Mokosz! – Sława mateczce! – powtórzył tłum. Po mojej prawej stronie stanął Czcibór, a po lewej Wiesława. Najwyraźniej przypadły im role strażników.

Wolemir uśmiechnął się i kiwnął głową w stronę grubaski z owłosionymi nogami. Ta wysunęła się do przodu, układając na swoich wyciągniętych dłoniach długi nóż. Wołchw zerknął na nią i kiwnął głową z aprobatą. Doszłam do wniosku, że najwidoczniej sam postanowił zostać katem. Opuścił ręce i delikatnie oparł kostur o ziemię. Nie chciał wbijać go w swoją ukochaną boginię.

– Mokosz, matko nasza. Do ciebie przychodzimy, do ciebie wracamy. Dla ciebie piwo, chleb i miód w ofierze składamy – odruchowo odmówiłam z otaczającymi mnie fanatykami krótką modlitwę do bogini. Gdy tylko zdałam sobie z tego sprawę, od razu zasznurowałam usta. Jeśli Mokosz zamierzała skazać mnie na śmierć, to ja nie zamierzam się do niej modlić. I pomyśleć, że była moją ukochaną boginią, kiedy byłam dzieckiem! Wolemir ukucnął niezgrabnie przy równiutko ułożonych, suchych gałęziach. Jedna z jego podwładnych, anemiczna blondynka, której z nadmiernie opalonego nosa schodziła skóra, podała mu świeczkę. Knot płonął żółtym płomykiem. Najwyraźniej od Jarego Święta pilnowali żywego ognia zapalonego przez jakiegoś żercę. Przypomniałam sobie wnętrze chaty Mszczuja. Nie

było tam zwyczajowej grubej, białej świecy, za pomocą której kapłan powinien przechowywać żywy ogień między głównymi świętami, gdy rozpalał go na nowo. Co prawda zawsze istniało pewne prawdopodobieństwo, że to właśnie palenisko pośrodku jego chatki powstało za pomocą jarego ognia i w ten sposób go przechowywał. Jednak znając Mszczuja, raczej nie można było się tego spodziewać. Po rozpaleniu ognia Wolemir podniósł się z wysiłkiem. Z satysfakcją zauważyłam, że drewniany kostur wbił się odrobinę w ziemię, gdy starzec oparł na nim cały swój ciężar. Jeden z mężczyzn skropił płomienie piwem i miodem, a następnie wrzucił w ogień grubą pajdę chleba. Mimo że niechybnie zbliżał się mój koniec, wciąż nie potrafiłam wykrzesać z siebie większego zdenerwowania. Przysłuchiwałam się spokojnie, jak wyznawcy zawodzą jedną z modlitw dziękczynnych. Właśnie byli na etapie dziękowania za płodność. Rozejrzałam się po nich z powątpiewaniem. Raczej żadna z kobiet nie była w ciąży. Coś im Mokosz skąpiła tej łaski. Z obrzydzeniem zauważyłam, że koszula Wolemira wybrzuszyła się na wysokości bioder. Facet wyraźnie był psychiczny. Podniecało go to, co zaraz zrobi.

Z niedowierzaniem przyjrzałam się twarzom ludzi, którzy stanęli w kręgu. Zdawało się, że nikt tego nie zauważył. Wszyscy uśmiechali się, dziękując bogini Mokosz za urodzaj. Banda świrów. Takich to się powinno zamykać w pokojach bez klamek. – Jesteś obrzydliwy – wymknęło mi się. Wolemir zająknął się w swoim śpiewie i wbił we mnie wściekłe spojrzenie. Nie przerywał inwokacji. Pozostali wierni zdawali się w ogóle nie słyszeć moich słów. Chociaż nie… Zerknęłam na Wiesławę. Na jej twarzy nie było widać uniesienia. Raczej wątpliwości. Postanowiłam to wykorzystać. – Nie pozwól im tego zrobić – szepnęłam do niej. Zwróciła twarz w moją stronę. Jej usta poruszały się w rytm wypowiadanych wersów modlitwy. – Daj nam chleba, daj nam miodu – powiedziała, patrząc na mnie z żalem. – Daj nam dzieci, daj nam zdrowie. – Przecież nie jesteście mordercami – przekonywałam. – Wsadzą was za to do więzienia. Skażą was! Sądy w królestwie były bardzo srogie. Wszystkich

sędziów wybierał nasz król i jego doradcy. Sędziowie byli nieprzekupni. Wiedzieli, że gdyby tylko wyszło na jaw, że nie zastosowali się do kodeksu, spotkałaby ich najcięższa kara dozwolona w królestwie, kara śmierci. Byliśmy chyba ostatnim krajem w Europie, który ją stosował. Co prawda ostateczną decyzję o jej zastosowaniu zawsze podejmował nasz władca, ale w natłoku innych zajęć często nie zagłębiał się zbyt mocno w historię danego straceńca i po prostu zgadzał się z postanowieniami sędziów. Kara śmierci jako straszak działała bardzo dobrze. Poza tym nie trzeba było utrzymywać wielu więźniów na koszt państwa. Miała sporo zwolenników w królestwie, ale była nieustannym źródłem narzekań innych krajów Europy. Mimo to nasz władca nie zamierzał się ugiąć. Królestwo należało do niego i jego ludzi. Żadne inne mocarstwo nie mogło dyktować mu tego, co ma robić ze swoimi poddanymi. Ja nie miałam jasno określonego zdania na temat śmierci. Bogowie nie zakazywali nam zabijać, wręcz zachęcali, by karać winnych. Jednak za nic w świecie nie chciałabym dostać pracy kata. Nie wyobrażam sobie, jak można to robić, nawet jeśli jest to zgodne z literą prawa i wolą bogów. Spojrzałam na pełnego ekstazy Wolemira, którego

erekcja powiększała się z każdą chwilą. On najwyraźniej nie miał żadnych moralnych zahamowań przed zabijaniem. Ani zapewne przed innymi rzeczami. – Nie jesteś morderczynią – szepnęłam do Wiesławy. – Jesteś ratowniczką. Obiecałaś chronić życie… Poczułam silne uderzenie w nogi. To Czcibór zdzielił mnie kopniakiem w tylną część kolan. Upadłam ciężko na ziemię, zachłystując się powietrzem. Posłałam mu pełne jadu spojrzenie, ale nie zwracał na mnie uwagi, wpatrując się w swojego guru. Wiesława także zaczęła unikać kontaktu wzrokowego. Na jej policzkach pojawiły się ciemne rumieńce. – Sława bogini! Sława naszej matce! Zapanowała głucha cisza, gdy skończyli modlitwę. Wydawało mi się, że wszyscy mogą usłyszeć, jak serce tłucze mi się o żebra. Nawet spłoszone wcześniej ptaki nie powróciły do wesołych treli. Na wszystkich bogów, dlaczego jeszcze nikt mnie nie uratował? O co chodzi? Wolemir oparł dłonie na swojej lasce i wygiął wargi w karykaturalnym uśmiechu. Jego oczy były pełne radości.

– Teraz złożymy główną ofiarę. Nagle do mojej świadomości dotarło, że oni naprawdę chcą mnie z zimną krwią zamordować w środku świętokrzyskiego lasu. Tak po prostu. Zupełnie jakby to było zwykłe darowanie miodu w ofierze. Zaczęłam się trząść. – Nie możecie tego zrobić! – krzyknęłam. Wolemir uśmiechnął się do mnie niby dobrotliwie, jednak w jego oczach zobaczyłam chytry błysk. Przeczesał dłonią siwe włosy. Zauważyłam, że wiele kobiet wpatrywało się w niego z uwielbieniem. Najwyraźniej jako oficjalny szef grupy nie wstydził się wdawać w liczne romanse. Chociaż czemu ja się dziwię? To wyznawcy Mokosz. Byli znani z otwartych związków. Nikt nie mógł, a co gorsza, nie chciał mi pomóc. Ślepo słuchali swojego wołchwa. – Jesteś utrapieniem dla naszej matki – oznajmił Wolemir. – Twoja krew stanie się jej pokarmem. – Co? – jęknęłam. – Przygotuj się. – Nie, zaraz. Poczekajcie. Uniosłam ręce.

Wolemir prychnął i posłał mi pełne pogardy spojrzenie. – Oczekujesz, że ktoś przyjdzie ci na ratunek? – zakpił. – No… może? – mruknęłam. – Twoje życie jest obrazą dla naszej mateczki. Nie martw się. Zrobimy to szybko. Skinął głową do kogoś za moimi plecami. Cały czas klęczałam, odkąd Czcibór mnie uderzył. Teraz dwóch mężczyzn wyskoczyło znikąd i złapało mnie pod pachy. Bez trudu podnieśli mnie do góry, chociaż wierzgałam jak młody źrebak. Udało mi się trafić jednego z nich, ale nie zrobiło to na nim najmniejszego wrażenia. Zrozumiałam, że moje wysiłki idą na marne. Ciągle byłam jeszcze ospała i słaba. Nie miałam żadnych szans, żeby pokonać dwóch rosłych facetów. Nawet jeśli ich jedynym pokarmem były znalezione w lesie poziomki. Silne ręce pomagierów Wolemira zacisnęły się na moich ramionach. Miałam wrażenie, że od siły tego uścisku kości zaraz połamią mi się jak suche gałązki. – Zostawcie mnie! – wrzasnęłam. – Pomocy! Ratunku! Nie! Darłam się, ile starczało mi powietrza w płucach. Jeszcze nigdy tak głośno nie krzyczałam. Powinni

mnie usłyszeć w Bielinach czy Kakoninie, obok których chyba jeszcze się znajdowaliśmy. Szybko zachrypłam i znowu zaczęło mi się kręcić w głowie. – Pomocy! Mój krzyk stawał się coraz cichszy. Mężczyźni zaciągnęli mnie w stronę ogniska. Zaparłam się obiema piętami w ziemię, wyrywając kępy trawy ku zgrozie wyznawców. – Nie! Nie! Nie! – skandowałam, miotając się w ich uścisku. Płomienie były coraz bliżej. Ogarnęła mnie panika. Przed oczami stanęły mi średniowieczne ryciny przedstawiające polowanie na czarownice i sceny kaźni. Nie chciałam spłonąć na stosie tak jak tamte kobiety. Ognisko nie było co prawda duże, ale spokojnie mogli podpalić moje ubrania i w ten sposób mnie zabić. Mężczyźni zmusili mnie, bym klęknęła tuż obok ognia. Żar owionął moją twarz, a iskry zatańczyły mi przed oczami. Zakaszlałam od duszącego dymu. – Sława bogini! Sława! – krzyknął Wolemir. Poprzez płomienie zobaczyłam, że zrzucił z siebie koszulinę. Był nagi, nie licząc lichego wianka na

głowie. Inni poszli za jego przykładem. Po chwili otaczało mnie kilkanaście, a może kilkadziesiąt gołych osób. Wszyscy poza trzymającymi mnie mężczyznami i Wolemirem złapali się za ręce i utworzyli zamknięty krąg. Bogowie, zostanę zamordowana przez bandę zboczeńców… – Sława bogini! – krzyknął jeszcze raz starzec. – Rozpocznijmy ceremonię! Zaintonował pieśń ku chwale Mokosz. Ludzie zaczęli śpiewać, tańcząc po okręgu. Ich sylwetki coraz szybciej przesuwały mi się przed oczami. Po chwili przez załzawione od ognia oczy już w ogóle nie mogłam niczego dostrzec. W dłoni wochłwa pojawił się nóż. Zalśnił w słońcu. Wciąż krzyczałam, gdy podszedł do mnie. Stanął tuż za mną. Złapał mnie mocno za włosy i odgiął moją głowę do tyłu. Poczułam, jak ostrze dotknęło skóry na mojej szyi. Nagle ognisko zgasło.

24.

Do wesołego śpiewu wyznawców Mokosz wkradły się nuty niepokoju. Kilka osób w ogóle przestało śpiewać. Dotarły do mnie ich zdziwione pytania: – Co się stało? – Dlaczego ogień zgasł? – Żerco, co się dzieje? – W imię bogini, o co chodzi? Ręka Wolemira zadrżała. Poczułam, jak po szyi cieknie mi strumyczek krwi z rozciętej skóry. Z mojego gardła wydobył się tylko suchy charkot, nie miałam nawet siły, by krzyknąć. Policzki miałam suche, słone łzy od razu wysychały od żaru ogniska. Zamrugałam zaskoczona, wpatrując się w poczerniałe gałęzie. Mężczyźni, którzy jeszcze chwilę wcześniej mocno ściskali mnie za ramiona, odsunęli się i opadli na klęczki przestraszeni. Teraz trzymał mnie tylko Wolemir, zaciskając palce na moich włosach i przyciskając nóż do szyi. Gałęzie, które jeszcze przed chwilą były pożerane przez płomienie, żarzyły się delikatnie. Wydawało

się, że wchłonęły w siebie ciepło ogniska. Osmalone kamienie, które otaczały palenisko, były czarne niczym węgle. Jeszcze nigdy czegoś takiego nie widziałam. – Co się dzieje?! – wykrzyknął Wolemir. – Kto to zrobił? Gdy nie doczekał się żadnej odpowiedzi, szarpnął mnie za włosy i syknął rozwścieczony:

– To ty, czarownico?! Otaczający nas krąg ludzi rozerwał się. Zaciśnięte dłonie otworzyły się i wyznawcy rozpierzchli się na boki przed kobietą, która spokojnie szła w naszą stronę. Kilka osób rzuciło się na ziemię w pokłonach. Wolemir odsunął od mojej szyi ostrze, ale wciąż mocno trzymał mnie za włosy, odginając głowę pod nienaturalnym kątem. Przez łzy zobaczyłam niską kobietę. Jej splątane włosy pod wiankiem z czerwonych maków rozwiewał wiatr. Biała koszula opinała się na jej pękatym, ciężarnym brzuchu. Nagie stopy wysuwały się spod rozkloszowanej spódnicy przy każdym kroku. Idąc, kołysała się delikatnie na boki niczym kura. Zatrzymała się naprzeciwko nas i przechyliła głowę na bok. Jej oczy były zagniewane, chociaż usta rozciągały się w rozbawionym uśmieszku. Poklepała się po brzuchu i pokręciła głową

z dezaprobatą. – Kim jesteś? – warknął Wolemir i dla zaakcentowania swoich słów szarpnął za moje włosy. Jęknęłam z bólu, gdy wyrwał mi cały ich pęk z głowy. – Co robisz? – spytała. – Kim jesteś?! – krzyknął. – Nie wiesz, kim jestem? – zdziwiła się. – Przecież każdego dnia, z każdym swoim oddechem, z każdym stosunkiem oddajesz mi cześć. Wszyscy poza Wolemirem rzucili się na trawę. Przytulili czoła do ziemi i zaczęli szeptać błagalne modlitwy. Kobieta potoczyła po nich znudzonym spojrzeniem. Nie interesowali jej. Skupiła całą swoją uwagę na wołchwie i na mnie. – Nie. – Pokręcił głową. – Widziałem boginię. Mateczka ukazała mi się. Widziałem jej twarz! To nie jesteś ty! Jesteś jakimś złym demonem, marą! Cofnął się, ciągnąc mnie za sobą za włosy. Z kolan opadłam na pośladki. Byłam przekonana, że wyrwał mi już co najmniej jedną garść włosów. – Pomóżcie mi! – krzyknął do swoich popleczników. – To nie jest prawdziwa bogini, to oszustka.

Cały czas ciągnął mnie za sobą. Jako że miałam związane ręce, to niezgrabnie pełzłam za nim, odpychając się nogami i szorując pośladkami po ziemi. Z każdym jego szarpnięciem coraz bardziej bolała mnie głowa. Znowu poczułam mdłości. Wolemir kopnął jednego z mężczyzn, którzy wcześniej mnie trzymali. Ten, wciąż tkwiąc w pokłonie, syknął: – Nie widzisz światła? Ona świeci, jest… świetlista. To nasza bogini! – Jakiego światła? – wybełkotał Wolemir. – Nie widzi, bo we mnie nie wierzy – stwierdziła kobieta. – Jestem matką i kochanką. Jestem życiem… Opuściła ręce wzdłuż tułowia i uniosła dumnie brodę. – Jestem twoją boginią, którą nazywasz Mokosz. – Nie, nie. Widziałem Mokosz! Ukazała mi się. To nie jest ona. Wstawaj! Kopnął klęczącego mężczyznę, ale ten ani myślał się podnieść. Wydawało się, że jego czoło przykleiło się do podłoża. Kobieta wyciągnęła dłoń w stronę Wolemira. Ten jak rażony gromem upadł na ziemię. Nóż, który

wciąż ściskał, wbił się obok mnie w ziemię. Szybko go złapałam i odczołgałam się od mężczyzny, gotowa zaatakować, gdyby tylko ktoś wyciągnął w moją stronę ręce. Bladym, starym ciałem wołchwa wstrząsały drgawki. Raz po raz uderzał głową o poszycie. Z kącika ust pociekła mu różowa ślina, gdy przygryzł język. Szczupłe, wyprostowane nogi i ręce podskakiwały, gdy jego ciałem wstrząsały coraz silniejsze drżenia. – Stawiasz ponad mnie fałszywe bożki – warknęła bogini i cofnęła dłoń, zupełnie jakby się oparzyła. W tej samej chwili Wolemir przestał się trząść i opadł bezwładnie na ziemię. Miał otwarte oczy, ale nie oddychał. Nie mogłam oderwać spojrzenia od jego poszarzałego, sztywnego ciała. Jego dłonie zaciśnięte były w pięści. Paznokcie powbijały się w skórę. Ponownie spojrzałam na twarz. Oczy mu pobielały, zupełnie jakby pokryły się kataraktą. – Oddawałeś cześć strzydze! Tfu! Rozwścieczona bogini splunęła na ziemię. W miejscu, gdzie jej ślina zetknęła się z poszyciem, wyrosły leśne kwiaty. O ile chwilę temu mogłam jeszcze mieć jakiekolwiek wątpliwości, o tyle teraz nie miałam żadnych.

Ta ciężarna wariatka, która ciągle gadała o płodności, to Mokosz we własnej osobie. Swoją drogą – serio? Z jej śliny wyrastają kwiatki? Aż się boję pomyśleć, co się stanie, gdy pójdzie w krzaczki za potrzebą. Bogini rozejrzała się z pogardą po swoich wyznawcach. Ludzie drżeli w oczekiwaniu, przerażeni tym, co stało się z ich guru. Mokosz wydęła wargi niezadowolona. Spojrzała na mnie, a następnie ponownie potoczyła spojrzeniem po klęczących sylwetkach. Ja za to skorzystałam z okazji i szybko przecięłam więzy na nadgarstkach. Początkowo nie mogłam nawet dobrze złapać sztyletu i o mało nie podcięłam sobie żył, ale po chwili się uwolniłam. Odrzuciłam od siebie sznur, który pozostawił na mojej skórze zaczerwienione wybroczyny. Po cichu podniosłam się na kolana, ale zawroty głowy sprawiły, że z powrotem ciężko opadłam na tyłek, nabijając sobie kolejnego siniaka. – Bezużyteczni… Głos Mokosz mnie zaskoczył. Podskoczyłam przestraszona. Bogini uniosła ręce nad swój pękaty brzuch. – Śpijcie, moje biedne, głupie dzieci – westchnęła.

Wszyscy jej wyznawcy nagle upadli na ziemię. Zauważyłam Wiesławę, która ciągle trzymała za rękę męża. Leżeli obok siebie, zwróceni do siebie twarzami. Nie ruszali się. – Przestań – poprosiłam boginię. – Czemu? – Bo ich krzywdzisz! – Krzywdzę? – zdziwiła się. – Ja ich zabijam. Przerażona patrzyłam na Wiesławę. Nie musiałam przyglądać się innym. Ze wszystkimi działo się to samo. Oczy ratowniczki były puste. Jej klatka piersiowa przestała się unosić w oddechu, a tęczówki pokryły się bielmem. Chwilę później gałki oczne wpadły w głąb czaszki. Skóra Wiesławy zżółkła, a następnie jeszcze bardziej pociemniała. Kobieta leżała na plecach. Na jej brzuchu pojawiły się sine plamy. Policzki zapadły się, a kurczące się wargi odsłoniły białe zęby w przerażającym uśmieszku. Włosy wydłużyły się, a paznokcie urosły w długie szpony. Skóra zaczęła ulegać rozkładowi. Mięśnie i narządy wewnętrzne zdawały się rozpływać, znikać na moich oczach, odsłaniając gołe kości błyszczące nienaturalną bielą. Śmierdzącą zgnilizną breję prawie natychmiast przykryła rosnąca z nienaturalną szybkością trawa.

Nie minęło kilka uderzeń serca, a kości rozsypały się w szarawy pył, który zniknął pomiędzy źdźbłami. Otaczało mnie kilkadziesiąt wzgórków świeżej trawy, które jeszcze kilka minut temu były żywymi ludźmi. Spojrzałam na Mokosz. Uśmiechała się do mnie łagodnie. Odwróciłam się od niej szybko i zwymiotowałam pomiędzy zielone kopce. Torsje szarpały moim brzuchem, ale nie miałam już czym wymiotować. Smak żółci rozlał się po moich ustach. Cały czas czułam w nosie zapach nienaturalnie szybko gnijących ciał. Nagle ciepła dłoń pogładziła mnie po włosach. Zamarłam w bezruchu przerażona do granic możliwości. Zamknęłam oczy w oczekiwaniu na napad drgawek, który przeniesie mnie ekspresowo do Wyraju, gdzie moja dusza będzie się paść na niebiańskich polach Welesa. O dziwo, nie umarłam. Uchyliłam powieki zaskoczona zniknięciem tępego bólu głowy i szarpiących brzuchem mdłości. Wzgórki trawy nadal były na swoim miejscu, tak samo jak ciepła dłoń na moich włosach. Zniknął jednak cały ból i niepokój, które odczuwałam. – Jak się czujesz? – dobiegło mnie jej pytanie.

Odważyłam się na nią spojrzeć. Stała tuż obok, uśmiechając się radośnie, zupełnie jakbyśmy spotkały się przypadkiem na spacerze. Zupełnie jak wtedy, gdy zbierała przy drodze polne kwiaty, chodząc boso po łące. – Dobrze… – mruknęłam. – To wspaniale. Wstań. Nie musisz przede mną klęczeć.

Mokosz odsunęła się i podeszła do jednego z namiotów. Musnęła palcami materiał, z którego był uszyty. Skrzywiła się z niesmakiem i cofnęła się, zupełnie jakby ortalion śmierdział. – Czemu ich zabiłaś? – zapytałam, podnosząc się na nogi. – Przecież to twoi wyznawcy! Zdziwiona odkryłam, że zniknęły wybroczyny z moich nadgarstków. Dotknęłam szyi. Była ubrudzona zaschniętą krwią, ale po ranie nie było nawet śladu. Odetchnęłam głęboko i pokręciłam głową, sprawdzając, czy znowu nie pojawią się zawroty. Najwyraźniej Mokosz mnie uzdrowiła. Miałam nadzieję, że usunęła także wszystkie komórki rakowe, o ile jakiekolwiek miałam. Przez chwilę chciałam nawet o to zapytać, ale szybko zmieniłam zdanie. To zdecydowanie nie był dobry

moment.

– To nie byli moi prawdziwy wyznawcy. – Bogini stuknęła paznokciem w materiał namiotu. – Plastik… Moi prawdziwi wyznawcy nie używają tego świństwa. Wiedziałam, że coś jest nie tak z tymi namiotami! Ostrożnie omijając wzgórki świeżej trawy, zaczęłam zaglądać do wnętrza kolejnych namiotów. W końcu w jednym z nich dostrzegłam moją torbę. W środku były wszystkie rzeczy łącznie ze srebrnym sztyletem. Odetchnęłam z ulgą, że nie ukradli mi portfela. Zerknęłam na wyświetlacz telefonu komórkowego. Zniknęłam na dwa dni i nikt mnie nie szukał. Dokładnie tak jak się spodziewałam. Nikogo najwyraźniej nie obchodziłam. Mokosz doszła do końca polanki i weszła między drzewa. – Poza tym wielbili fałszywych bożków – dodała, odwracając się. – A ja nie pozwolę, by ktoś używał darmo mojego imienia. Powoli ruszyłam w jej stronę. Było już jasne, że nie zamierza zrobić mi krzywdy. Może żywiła do mnie jakiś niezrozumiały sentyment. W końcu nawet przyszła do mnie po poradę. Najwyraźniej byłam jej lekarzem pierwszego kontaktu.

– Strzyga się pod ciebie podszywała… Czy to była Ote? – zapytałam. – Nie wiem, jak się nazywa. Wyciągnęłam z jego głowy tylko jej obraz. Miała rude włosy oraz cerę pełną pocałunków słońca. Domyśliłam się, że chodziło o piegi, którymi była usiana niczym przepiórcze jajko. Poczułam wściekłość. Ta bezczelna baba usiłowała mnie zabić! I to dlaczego? Dlatego, że „gziłam się” z jej mężem? Na litość! Przecież umarła tysiąc lat temu! Jest wdowcem! Miałam pełne prawo kochać się z Mieszkiem. Postanowiłam, że odnajdę sposób, by pozbyć się Ote na zawsze. Nawet jeśli będzie to oznaczało, że ponownie uczynię z Mieszka wdowca. – Gosiu… – Mokosz zatrzymała się, odwróciła gwałtownie, a następnie podeszła bliżej, zupełnie jakby nagle naszła ją jakaś natchniona myśl. – Czy wiesz, kim jestem? Przezwyciężyłam chęć cofnięcia się. Najwyraźniej nie zamierzała zrobić mi krzywdy. Nic się nie zmieniła, odkąd ostatnio się widziałyśmy. Może tylko jej brzuch ponownie zrobił się bardziej pękaty. Poczułam strach na myśl, co mogło kryć się w jego wnętrzu.

– Jesteś boginią – odpowiedziałam. – Teraz już to wiem. Wcześniej cię nie poznałam. – Nie bój się mnie. Jestem matką. – Mówiąc to, ponownie zaplotła dłonie na wysokości pępka. – Jestem matką wszystkiego, co chodzi po tej ziemi. – Wiem. – Poczerwieniałam. – A jako matka muszę dbać o swoje dzieci. Pilnować, by nie zrobiły sobie krzywdy, by nie zbłądziły. Troskliwa matka musi czasem ukarać krnąbrne dzieci. Rozejrzałam się po trawie. No ja nie wiem, co ona rozumie przez karanie… – Chodź za mną. Nie bój się. Teraz cię nie skrzywdzę – zachęcała. W ogóle mnie to nie przekonało. A nawet zaczęłam się niepokoić jeszcze bardziej na myśl o tym, co najwyraźniej nie spotka mnie teraz, ale nie zniknęło z przyszłych planów Mokosz. Odwróciła się i ruszyła przez las. Nie miałam wyboru. Musiałam za nią podążyć, chociaż najchętniej wzięłabym nogi za pas i galopem pognała w przeciwnym kierunku. Wciąż ściskałam w dłoniach nóż Wolemira. Odrzuciłam go w trawę, ale nie wyjęłam z torebki sztyletu. On także na nic by się nie zdał, gdyby bogini nagle zmieniła zdanie

i postanowiła mnie zabić.

– Jednak w jednym ci ludzie się nie mylili – powiedziała, gdy już upewniła się, że posłusznie za nią podążam. – Jeśli zerwiesz kwiat, naruszysz równowagę. – Najchętniej bym go nie dotykała – odparłam. – Wiem, że… niektórzy… wywierają na ciebie nacisk. – Nacisk to mało powiedziane – burknęłam. Zatrzymała się. Wskazała dłonią przed siebie. Podążyłam spojrzeniem za jej palcami. Nie dostrzegałam pomiędzy drzewami niczego specjalnego. – Musisz iść w tamtym kierunku. Wyjdziesz na drogę – oznajmiła. – Och, dziękuję. – Przecież jestem troskliwą matką, zapomniałaś już? – Uśmiechnęła się. Podeszła bliżej i przyłożyła dłoń do mojego brzucha. Znowu poczułam rozchodzące się po nim ciepło. – Wciąż masz puste łono… Była wyraźnie zniesmaczona tym faktem. Pokręciła głową i cofnęła dłoń. Wrażenie ciepła

zniknęło. – Widziałam twojego kochanka. To nie jest człowiek. Nie powinnaś z nim spółkować. To nienaturalne. To oszustwo. Musisz zlec z prawdziwym mężczyzną. Z człowiekiem. O mało nie parsknęłam. Niemniej wolałam się z nią nie kłócić. Wyśmiewanie się z jej słownictwa nie byłoby chyba zbyt mądrym posunięciem.

– Powinnaś oddać mu kwiat. Uśmiechnęła się nagle, kiedy wpadła na ten pomysł. – Słucham? – Gdy oddasz mu kwiat, stanie się znowu śmiertelny! Będzie mógł umrzeć, a jego krew mnie nakarmi. Życie musi kończyć się śmiercią. To jedyny sens, jedyna prawda. Nie ma niczego ponad to. Pokiwałam gorliwie głową. – Czy oddasz mu kwiat? – zapytała Mokosz niewinnie. – Tak – odpowiedziałam, mając nadzieję, że Weles i Świętowit akurat teraz mnie nie podsłuchują. – Dobrze. Musisz oddać mu kwiat. On musi umrzeć. – Ale tak od razu? – wyrwało mi się.

Uśmiechnęła się. – Nie wiem, co się stanie, gdy oddasz mu kwiat. Mogę cię jednak zapewnić, że jako troskliwa matka odpowiednio o niego zadbam.

25.

Gdy tylko Mokosz pozwoliła mi odejść, rzecz jasna po wcześniejszym ponownym ponagleniu o napełnienie mojego łona nasionkami życia, czy jak to tam ona poetycko to ujęła, pognałam co sił we wskazanym wcześniej kierunku. Solennie sobie przysięgłam, że więcej nie zbliżę się do tego przeklętego lasu. Postanowiłam, że następnym razem wejdę tam w przesilenie letnie, żeby znaleźć kwiat i wreszcie to wszystko zakończyć. Wcześniej nie miałam najmniejszego zamiaru zbliżać się do puszczy. A nawet, żeby mieć już całkowitą pewność – uznałam, że zacznę unikać krzaków malin koło domu Jarogniewy. O dziwo, samochód Mieszka stał tam, gdzie go zaparkowałam. Zmroziło mnie, gdy zdałam sobie sprawę z tego, że strzyga, jak i jej wyznawcy musieli już od dawna mnie śledzić i poznać moje zwyczaje. Wiedzieli, że będę jechała pustą drogą. Przetrząsnęłam gorączkowo torbę w poszukiwaniu kluczyków. Miałam nadzieję, że nie zostały na polanie. Zdecydowanie nie miałam ochoty tam wracać.

W końcu wyciągnęłam czarny brelok. Odblokowałam drzwi i usiadłam na pachnącym skórą siedzeniu. Obróciłam lusterko, by przyjrzeć się swojej twarzy. Przypominałam sto nieszczęść. Moja buzia była ubłocona, a makijaż rozmazany w czarne strugi. Wyglądałam, jakbym właśnie wróciła z koncertu heavymetalowego, podczas którego intensywnie padało.

Na moim dekolcie rysowała się ciemnoczerwona linia po ostrzu Wolemira. Jeszcze raz przesunęłam po niej palcem, upewniając się, że skóra nie została naruszona. Sięgnęłam na tylne siedzenie, gdzie zostawiłam bluzę z kapturem. Narzuciłam ją na siebie szybko i przysłoniłam włosy. Wolałam, żeby nikt mnie nie widział w tym stanie. Mieszkanie Mieszka było tak samo puste jak przedwczoraj. Nie było go tutaj, gdy porwali mnie wyznawcy Mokosz. Wściekłam się. Nawet go nie było, żeby mnie uratować! Co z niego za książę z bajki? Zrzuciłam z siebie ubrania i zamknęłam się w łazience. Ciepły prysznic był jedyną rzeczą, o której teraz marzyłam. Nie wiem, jak długo stałam pod gorącym strumieniem wody. Cały czas wydawało mi się, że nie mogę zmyć z siebie zapachu rozkładających się na moich oczach ciał. Miałam

wrażenie, że cała nim przesiąkłam. Kiedy stanęłam na zimnych kafelkach i opatuliłam się czarnym ręcznikiem, wszędzie unosiła się dusząca para. Podeszłam do lustra. Przeciągnęłam dłonią po tafli, by dostrzec swoją twarz. Wciąż była blada. Wychudłe policzki sprawiały, że moje oczy zdawały się o wiele większe. Gdy weszłam do sypialni, zauważyłam, że zapadł już zmierzch. Koło ucha przeleciał mi zwabiony rozgrzaną skórą komar. Zamknęłam szybko okno, mimo że panowała duchota. Nie chciałam, by więcej tego świństwa wleciało do środka i przeszkadzało mi w spokojnym spaniu. Zgasiłam światło i padłam na łóżko tak, jak stałam. Nawet nie zgasiłam światła. Wydarzenia ostatnich dwóch dni wyczerpały mnie doszczętnie. Usnęłam, zanim zdołałam się spostrzec. Na szczęście przestałam czuć zapach śmierci. *** Czarny wałach przebierał niecierpliwie nogami, wzburzając gliniastą ziemię. Z jego posiwiałych chrap wydobywała się para. Zwierzę garnęło się do galopu, ale cierpliwie czekało na znak od swojego pana. Po wielogodzinnej jeździe jego boki lśniły od potu, jednak ono wciąż miało ochotę na dalszy, szaleńczy bieg. Potężne serce biło szybko, gotowe w każdej chwili do jeszcze większego wysiłku.

Mieszko jednakże nie miał zamiaru nigdzie więcej jechać. U jego boku, na białej, spokojnej klaczy, siedziała Ote. Rude włosy spięła w gruby warkocz, a na głowę nałożyła złotą obręcz wysadzaną drogimi kamieniami, symbol władzy. Taka sama opaska, tylko pozbawiona zbędnych według niego ozdób, tkwiła na czole Mieszka. – Nie wiem, czy dobrze robimy – mruknął ponuro. Zmierzch kładł się nad ziemią Ślężan. Wojska Mieszka wędrowały niestrudzenie na południe. Niebawem dwie potężne armie miały spotkać się na ubitej ziemi i przesądzić o losach Śląska. Mieszko wiedział, że Czesi nie oddadzą go łatwo. Ote wyprostowała się, zupełnie jakby słowa męża ją zabolały. Poprawiła na swoich ramionach płaszcz wyszywany futrem, strzepnęła z rękawów kurz i dopiero wtedy zerknęła z ukosa na Mieszka. – Oczywiście, że tak – prychnęła. Powoli zaczynała żałować decyzji o małżeństwie. Miała wrażenie, że rosły wojownik przez ostatnie dwadzieścia lat bardzo się zmienił. Jego twarz była tak samo gładka i męska, a sylwetka wyprostowana i dumna, ale zmieniło się jego serce. To już nie był ten szalony człowiek, którego zapragnęła posiąść. Przeklęła w duchu Dobrawę. Była przekonana, że

mężczyzna uległ zmianie wyłącznie z jej winy. Uśmiechnęła się, gdy przypomniała sobie chwilę śmierci rywalki. Dąbrówka z wiekiem coraz bardziej niedomagała. Ciężko zniosła okres połogu po narodzinach córki Świętosławy i z każdym kolejnym rokiem mocniej podupadała na zdrowiu. Po jednej szczególnie wilgotnej i chłodnej zimie w oddechu księżniczki zalęgł się kaszel, by już nigdy jej nie opuścić. Ote robiła, co mogła, by przynieść jej ulgę leczniczymi ziołami, chociaż początkowo nie chciała jej pomagać. Jednak gdy Mieszko ją o to poprosił, zgodziła się bez wahania. Dla tego mężczyzny była gotowa zrobić wiele. Nawet wspomóc swoją przeciwniczkę, której życzyła śmierci. Ale do czasu. Podczas małżeństwa z Dobrawą Mieszko się od niej odsunął, a gdy władczyni zaczęła chorować, zupełnie przestał zaglądać do sypialni Ote. Noce spędzał z chorą małżonką, trzymając ją za rękę w chwilach największej słabości. Widząca tęskniła za gorącymi wieczorami, za skotłowaną pościelą i dzikością w oczach kochanka. Jednak znacznie więcej bólu zadawali jej poddani, traktujący ją na równi z innymi nałożnicami. Córka Siemomysła uważała, że to ona powinna być ukochaną przez lud

władczynią, a nie jakaś obca kobieta.

Postanowiła zająć miejsce Dobrawy. Nikt się niczego nie domyślił. Dąbrówka była chorowita. Wystarczyło systematycznie podawać jej truciznę pod pozorem leczniczych ziół i obserwować jej powolną agonię, a następnie pocieszyć zrozpaczonego władcę. Pamiętała ostatni oddech Dobrawy. Razem z innymi kobietami z jej dworu była przy niej, gdy ta umierała. Podała jej właśnie zioła, gdy nadeszła niedomoga serca. Zioła rozlały się na ziemi, kiedy puchar wysunął się ze sztywnych palców władczyni. Przed śmiercią Dobrawa zdążyła zobaczyć uśmiech satysfakcji na twarzy Ote, gdy walczyła z bólem rozlewającym się falami w piersiach. Zrozumiała wtedy, że to zielarka stała za jej chorobą, ale nie zdążyła już nikomu o tym opowiedzieć. To dało Ote największą satysfakcję. – Czemu się uśmiechasz? – zapytał Mieszko. – Moje serce raduje się na myśl o odpoczynku – skłamała gładko. Od śmierci Dobrawy jej łóżko już nigdy nie było puste. Pozostałe żony nie interesowały Mieszka. Liczyła się teraz wyłącznie ona. Tylko że Ote chciała więcej. Zawsze chciała

więcej, czy to chodziło o uwagę bogów, moce ziół, czy namiętność mężczyzny. Odziedziczyła po ojcu marzenia o wielkim państwie, tylko że w przeciwieństwie do Siemomysła miała odwagę, by je realizować. Do tego był jej jednak potrzebny władca, za którym ruszy lud. W chwili gdy Otton II, król niemiecki, zmarł w Rzymie, a na tronie zasiadł jego nieudolny syn Otton III pod opieką matki Teofano, wszystko zaczęło układać się po jej myśli. Nienawidziła Dobrawy z całego serca, a śmierć rywalki wcale nie osłabiła nienawiści, która narodziła się przed laty w jej sercu. Postanowiła namówić męża na wojnę z Czechami. Zapragnęła poniżyć naród czeski za lata swojej hańby, gdy była tylko nałożnicą władcy. Zdążyła już zapomnieć, że tak naprawdę sama nie chciała poślubić Mieszka, ponieważ wolała pozostać wierna bogom. – Wiele lat minęło, zanim zapanował między nami pokój – westchnął Dagome, spoglądając w stronę ziem, którymi władali Czesi.

– Pokój między tobą a Bolesławem istniał tylko dlatego, że podstępem poślubiłeś jego córkę – powiedziała szorstkim tonem. – Gdyby nie to, najechałby Polan bez mrugnięcia okiem.

– Nie możesz tego wiedzieć… – Mogę. Widziałam w płomieniach, co się stanie. Dlatego doradziłam ci, byś ją poślubił za wszelką cenę. Tylko w ten sposób mogłeś umocnić nasze państwo. Mieszko pokręcił głową. Wciąż nie mógł zapomnieć jednej z nocy w świątyni. Ukradzionych chwil razem, podczas których Ote wymusiła na nim obietnicę poślubienia zupełnie nieznanej mu kobiety. Zawsze wiedział, że córka Siemomysła jest szalona, ale czegoś takiego nie spodziewał się nawet po niej. Zawrócił konia i skierował go w stronę namiotów w naprędce ustawionym obozowisku. Godzinę temu zarządził postój wojsk. W dalszą drogę mieli ruszyć dopiero o brzasku. Ote popędziła swoją klacz, by dogonić męża, zirytowana, że na nią nie poczekał. Mijali krzątających się w obozowisku wojowników. Wszyscy przyklękali przed nimi na jedno kolano, okazując w ten sposób szacunek. Ote uśmiechała się do mężczyzn – wiedziała, jak działają na nich jej długie rude włosy i zgrabna sylwetka. Była już dawno po trzydziestce, ale bóg ognia zapewniał jej niegasnące siły witalne. Przeklinała teraz dzień, gdy doznała wizji w płomieniach. Wielbiła Swarożyca i oddawała się

ukochanemu bogu z radością, wiedząc, że w zamian za lojalność da jej zdolność wieszczenia przyszłości. Jednak nie chciała zobaczyć przyszłości swojego kraju, w której Mieszko poślubił Dobrawę. Na początku nie wiedziała, że dzielny wojownik pokocha Czeszkę. Tego Swarożyc jej nie pokazał. – Bolesław to dziad mojego syna – burknął Mieszko, zeskakując z konia. O mało przy tym nie przewrócił giermka, który rzucił się złapać cugle wałacha. – Był dziadem twojego syna – poprawiła go Ote, gdy udało jej się dogonić go przy skórze niedźwiedzia zasłaniającej wejście do namiotu. – Zapominasz, że już wiele zim minęło od jego śmierci. Mieszko szarpnął za rzemienie kolczugi. Miał ochotę jak najszybciej się jej pozbyć. Nienawidził codziennego zakładania rynsztunku, który potrafił być nieznośnie niewygodny. Jednak wiedział, że nie powinien pokazywać swoim poddanym, że nie można go zabić. Wbrew woli Ote chciał, by pozostało to jego tajemnicą. Gdy mijały lata, a on niestrudzenie walczył z opierającymi się jego władzy plemionami, gdy nieustannie podróżował pomiędzy europejskimi

dworami, zawiązując nowe sojusze, dotarło do niego, że świat powoli się zmienia. Teraz we władaniu swoim krajem nie mógł już uciec od polityki. Liczyło się każde słowo, które wypowiadał. Z wiekiem coraz lepiej rozumiał swojego najlepszego druha – Garda, który stronił od ludzi możnych i zadowalał się zwykłą wojaczką. Kompan zmarł w czasie walki, przenosząc się do krainy bogów w chwale. Mieszko często mu tego zazdrościł. Szybko zrozumiał, że człowiek nie powinien żyć wiecznie. – Poza tym nie był dziadem twojego syna, tylko potomka Dobrawy – oznajmiła Ote, wchodząc za nim do ich wspólnego namiotu. – Wiesz, przed kim zakasała spódnicę, żeby począć syna? Bo ja wiem. – Nie wiem – warknął. – I nie chcę tego wiedzieć. Szarpnął za niedźwiedzią skórę tak silnie, że o mało nie zerwał jej z zaczepów. Zasłonił wejście. Wewnątrz panowała nieznośna duchota i mrok. Natychmiast zapragnął z powrotem wyjść na zewnątrz. Wiedział jednak, że nawet tam nie ucieknie przed ostrym językiem Ote. – Kochany, ja cię nie zdradzę – wyszeptała. – Znajdę sposób, by dać ci dzieci.

Mówiła prawdę. Przez całe małżeństwo z Mieszkiem, mimo że jej na to pozwolił, nie zległa z innym mężczyzną. Pragnęła urodzić jedynie jego potomstwo. Ruszając na Śląsk, zostawili w Gnieźnie trójkę dzieci, które podczas jednej z wielu kampanii wojennych jego żołnierze znaleźli w niemal doszczętnie spalonej przez Wieletów wsi. Razem nadali im imiona: Mieszko, Lambert i Świętopełk. Ote traktowała tę trójkę jak swoje, ale wciąż łudziła się, że za pomocą odpowiedniej mieszanki ziół sprawi, aby jej mąż stał się płodny. Mieszko tolerował przysposobione dzieci. Nie był w nie tak zapatrzony jak Ote, ale udawał przed nią, że darzy je uczuciami. Tak naprawdę za swoje dzieci uważał jedynie Bolesława i Świętosławę, potomstwo Dobrawy. Widział w ich twarzach swoją zmarłą małżonkę. Poczuł na sobie dotyk drobnych dłoni Ote. Zręcznie rozplątała rzemienie i uwolniła go od kolczugi. Kolejne elementy jego rynsztunku upadały na ziemię z głośnym chrzęstem metalu. Poddał się żonie, ale modlił się w duchu, by przestała na chwilę do niego mówić, by przestała sączyć jad. Nienawidziła Dobrawy, dobrze o tym wiedział. Wolał jednak, by dała jej duchowi spocząć w spokoju.

– Podbijemy Śląsk, kochany, zobaczysz. Będzie nasz. Cała Europa będzie mówiła o wielkim władcy Polan, o Mieszku. – Niech będzie – poddał się. Ote poczuła napływającą złość. Nie rozumiała stagnacji, w którą wpadł. Ona wciąż chciała więcej, a on? Zdawał się zadowolony z tego, co osiągnął. Nie potrafiła go zrozumieć.

– Jesteś wspaniałym władcą. Twoje imię będą sławić przez tysiące lat – wyszeptała, ściągając mu przez głowę koszulę. Usłyszała jego westchnienie. – Widziałam w ogniu, że ludzie będą twoim imieniem nazywać swoje dzieci – mówiła dalej. Odeszła od Mieszka, zostawiając go na środku namiotu. Odnalazła stojące w glinianej płaskiej misie grube świece z wosku. Wprawnie je zapaliła. Gdy odwróciła się do męża, zauważyła, że ten zdjął już spodnie i położył się na legowisku ze skór. Lekko zniechęcona uśmiechnęła się do niego i zrzuciła ciężką suknię. Wiedziała, że wciąż ma piękne ciało, i zobaczyła w oczach Mieszka potwierdzenie swoich myśli. Korzystając z jego dobrego humoru, Ote sięgnęła do swojej torby i wyjęła z niej skórzany bukłak.

Ukucnęła obok na skórach i przysunęła naczynie do ust Mieszka. – Znowu? – mruknął niezadowolony. – Spróbuj. Na pewno tym razem zadziała. – Mówisz tak każdego wieczoru. – Zrób to dla mnie – namawiała. Mrucząc pod nosem, mężczyzna usiadł i jednym haustem opróżnił bukłak. Gorzki smak ziół od razu sprowokował u niego atak głębokiego kaszlu. Wściekły odrzucił naczynie, czując, jakby ktoś dźgnął go sztyletem w brzuch. – Kiedyś mnie otrujesz – syknął. – Nie można cię otruć – zaprzeczyła z uśmiechem. Po plecach wojownika przebiegł dreszcz. Miał podejrzenie, że Ote już tego próbowała dla zaspokojenia własnej ciekawości. – Jesteś wielkim władcą – powiedziała, wsuwając się pod skóry. Przytuliła swoje nagie ciało do twardego boku Mieszka. Położyła dłoń na jego piersi i spojrzała na niego zalotnie. – Zobacz, ile już dokonałeś. Wyzwoliłeś się spod władzy Ottona I. – Dzięki przymierzu z Czechami. Gdyby nie

wspólne cele, nie wiem, czy małżeństwo z Dobrawą zawiązałoby porozumienie – odparł Mieszko. – Na pewno się przyczyniło. W ten sposób i ty, i Bolesław przestaliście płacić Ottonowi trybut ustanowiony przez Gerona. Mieszko zamyślił się. Geron był wiernym sługą cesarza. Dostał od niego pod swoje zwierzchnictwo wschodnie granice kraju, a następnie w bezwzględny sposób podporządkował sobie pograniczne plemiona. – O czynach Gerona podobno śpiewają pieśni w cesarstwie – powiedziała. – Zachował się jak tchórz – prychnął z niesmakiem. – Chociaż nie mam mu za złe, że osłabił Wieletów. – A ja uważam, że zachował się bardzo sprytnie i przemyślnie, używając trucizny. Pomyśl tylko, zaprosił na pokojową ucztę trzydziestu możnowładców. Trzydziestu! A następnie ich zabił. Mieszko przewrócił oczami. Słyszał to już od Ote wielokrotnie. Jego żona zazdrościła Geronowi sprytnego pomysłu. Jemu natomiast takie postępowanie wydawało się mało szlachetne i niemęskie. Uważał truciznę za broń kobiet. Po uczcie Geron zagroził wszystkim granicznym krajom wypowiedzeniem wojny, o ile nie zaczną

płacić trybutu. Mieszko dopiero wtedy rozpoczynał rządy nad krainą Polan. Zdecydował się płacić podatek, by uniknąć zakusów Cesarstwa Niemieckiego. Tak samo postąpiły Czechy. Kilka lat później razem z czeskim Bolesławem odwrócił się od Niemiec, by ponownie się z nimi związać, gdy na tronie zasiadło dziecko – Otton III pod opieką matki Teofano. Mieszko poznał Teofano i zrobiła ona na nim wielkie wrażenie. Była inteligentną kobietą. Miała w sobie coś z dzikiej Ote, chociaż w ogóle nie przypominała jej z wyglądu. Wyraźnie widać było, że jest Greczynką. Oboje byli sobą zafascynowani od pierwszego wejrzenia. Ledwie przed kilkoma miesiącami wyruszył na niemiecki dwór poznać nowego władcę. Myślał, że zostanie mu przedstawione słabe dziecko, i się nie mylił. Nie podejrzewał natomiast, że władzę obejmie jego silna, intrygująca matka. Mieszko odwrócił się do leżącej obok Ote. Był przekonany, że jako widząca wiedziała o jego romansie z Teofano. Nie powiedziała jednak na ten temat ani jednego słowa, gdy wrócił do Gniezna. Powrócił myślami do bizantyjskiej księżniczki, która stała się żoną cesarza. Pokręcił głową. Polityka wkradła się nawet do jego łoża. Powoli dochodził do wniosku, że czas porzucić dotychczasowy styl życia.

Ote od dawna podszeptywała mu, że powinien zerwać sojusz z Czechami i zbrojnie zająć Śląsk. Jednak dopiero gdy pojechał na cesarki dwór, zdecydował się jej posłuchać. Wiedział, że Teofano poprze go, nie żądając niczego w zamian. Czechy były na straconej pozycji. Ponownie zatęsknił za czasami, gdy razem z Gardem i pozostałymi druhami walczył na polu bitwy. Zbrojne zajęcie Śląska miało być pretekstem, by znowu poczuł się jak wtedy. Zwinne dłonie Ote wędrowały po jego nagim ciele. Nie robiło to na nim żadnego wrażenia. Miał ochotę zasnąć. – Jutro poleje się krew – szepnęła. – Tak – powiedział i odsunął jej ręce. – Powinniśmy się wyspać. Odwrócił się od niej. Obrażona usiadła i wbiła wściekłe spojrzenie w jego szerokie plecy. Zacisnęła palce na skórach i prześcieradłach, którymi byli przykryci. – Czemu mnie odtrącasz? Czyż nie jestem twoją żoną? Nie pamiętasz, co mi obiecałeś w dniu ślubu? – syknęła. – Ote, jestem zmęczony… cały dzień byliśmy w drodze. Wszystko mnie boli od siedzenia na

twardym grzbiecie Nixa…

– Obiecałeś, że będziesz mnie chronił. A jak możesz mnie chronić, jeśli będziesz zwrócony do mnie plecami? Nie odwrócił się, mimo że usłyszał w jej głosie groźbę. *** Obudziłam się jeszcze bardziej zmęczona, niż byłam wieczorem, gdy padłam na łóżko. Ciężko było mi zmusić się do uchylenia sklejonych powiek. Miałam wrażenie, że ciągle trzymają mnie lepkie macki niepokojącego snu. Między deskami okiennic przez okno sypialni Mieszka wpadało ciepłe słońce. Przeciągnęłam się w pościeli i bezmyślnie podrapałam po pogryzionym przez komary tej nocy ramieniu. Usiadłam i rozejrzałam się z nadzieją, ale nigdzie nie było mężczyzny, na którego czekałam z takim utęsknieniem. Sen był tak realny. Byłam w nim obserwatorem i jednocześnie brałam aktywny udział w widziadle. Spojrzałam na swoją dłoń. Moje palce ciągle były ciepłe od gorącej skóry Mieszka z wizji. Najwyraźniej taka ze mnie genialna widząca, że nawet nie musiałam być w pobliżu człowieka,

którego wspomnienia bezczelnie podglądam. Ciekawiło mnie, czy strzyga wyczuła swoimi nadnaturalnymi zmysłami, że i w jej przeszłości grzebałam. Pomyślałam o Dobrawie. Postanowiłam, że jeśli Mieszko wróci, to opowiem mu, co zrobiła z nią Ote.

26.

Szeptucha zaparzyła cały dzbanek melisy. Po chwili namysłu postawiła jeszcze na stoliku butelkę czerwonego, gęstego soku. Na jego widok pociekła mi ślinka. Odkręciłam metalowy korek i powąchałam napój. Poczułam aromat poziomek i zapach spirytusu. Posłałam Babie Jadze zdziwione spojrzenie i odstawiłam butelkę. – To zdecydowanie dobry moment na poprawienie sobie humoru – skwitowała. – A na to najlepsza jest poziomkówka. Rozsiadłam się wygodnie na białej kanapie i podłożyłam pod obolałe lędźwie poduszkę. Całą noc przespałam jak zabita, leżąc na brzuchu. Chyba ani razu nie zmieniłam pozycji. Połamały mnie od tego korzonki. Ostry ból promieniował do prawego biodra przy każdym, najlżejszym nawet ruchu. Gdy tylko moja gospodyni zapaliła wszystkie światła, od razu pożałowałam, że nie zabrałam ze sobą okularów przeciwsłonecznych. Jarogniewa uznała, że powinnyśmy porozmawiać w pokoju, w którym nikt nie może nas podsłuchać. Nie chciała, by ubożęta doniosły Swarożycowi o moich ostatnich

przygodach – oczywiście o ile istniało jakiekolwiek prawdopodobieństwo, że jeszcze o tym nie wiedział. Sięgnęłam po kubek z parującym naparem z melisy, ignorując na razie likier w pękatej butelce po miodzie. Szeptucha nie marnowała szkła. Jeśli zostawała jej jakaś dobra butelka z zakrętką, na przykład po wódce czy miodzie – przelewała tam swoje wyroby. Siorbnęłam meliski i pogrążyłam się w rozmyślaniach, dopóki Jaga krzątała się po kuchni w poszukiwaniu czegoś słodkiego do chrupania. W zasadzie to nie pojmowałam, jakim cudem Świętowit i Weles nie spostrzegli, że Mokosz namawia mnie do oszukania ich. A może spostrzegli? Może po prostu się nią nie przejmują? Czułam w kościach, że zaraz się wyda, iż wszystkim obiecałam to samo. Niedobrze. Z tego, co wiedziałam, bogowie raczej wzajemnie się unikali. Ze świecą można było szukać legend, w których współpracowali lub chociaż wspólnie występowali. Zawsze istniało jakieś bardzo małe prawdopodobieństwo, że akurat wczoraj byli gdzieś indziej. Świadczyło przecież o tym chociażby to, że żaden jakoś nie pospieszył mi na ratunek. Popijając gorącą melisę, zastanawiałam się, ilu jeszcze bogów spotkam. Nasz panteon był całkiem

rozległy. Niestety sytuacja zdecydowanie ulegnie pogorszeniu, jeśli na scenę wkroczy jeszcze kilka osób. Wątpiłam, że uda mi się wodzić za nos jeszcze kogoś. W końcu Baba Jaga usiadła obok mnie i podsunęła mi opakowanie herbatników z czekoladą. Przypomniała mi tym, że wciąż jej nie odkupiłam tych, które bezczelnie ukradłam z kredensu. Na szczęście chyba Jarogniewa ciągle nie zauważyła, że ich brakuje. Wygięła dziwnie lewą rękę. Zaczęłam się zastanawiać, czy jej także nie połamały korzonki. W jej wieku chyba było to nawet częstsze niż w moim. Gdy opowiedziałam jej już o porwaniu i nieoczekiwanym ratunku ze strony Mokosz, szeptucha porzuciła prawie nietkniętą melisę i sięgnęła po likier. Zanim się odezwała i skomentowała moje przygody, wypiła kieliszek dla kurażu. – Miałaś niebywałe szczęście, że i ciebie nie zabiła – stwierdziła. – Chyba nie miałaby wyrzutów… – przyznałam z wahaniem. – To bogini.

Jarogniewa tym razem nalała likieru do obu kieliszków i podała mi jeden z nich. Uniosłam naczynko i spojrzałam na nie pod światło. Rżnięty kryształ wydawał się toporny, ale pięknie więził w sobie blask żarówek. Za to gęsty napój sprawiał raczej ponure wrażenie. Oblepiał ścianki kieliszka, przypominając krew. – Bogowie myślą innymi kategoriami – kontynuowała szeptucha. – Mają inne priorytety. Nie wiem, czy żyją, czy po prostu istnieją. Dla nich nie liczy się doczesność. A my? Jesteśmy dla nich tym, czym dla nas owady. Pokręciłam głową. – Nie jestem pewna. Baba Jaga przechyliła kieliszek i znowu sięgnęła po butelkę. Posłusznie przełknęłam likier i podsunęłam naczynko do ponownego napełnienia. Poziomkówka była bardzo zdradliwa. Naprawdę nie było w niej czuć mocnego alkoholu. – W jakiś sposób są od nas uzależnieni – mówiłam dalej. – Weles opiekuje się nami po śmierci. Dlaczego? Przecież jeśli nic dla niego nie znaczymy, to nie musiałby tego robić. A może jednak musiałby? Prosimy ich o łaskę, zdrowie, a oni czasem spełniają nasze życzenia. Dlaczego? Mokosz dba o naturę, a przecież nikt jej nie każe tego robić. Jakoś

wzajemnie od siebie zależymy. Nie jesteśmy dla nich mrówkami. Musi być coś, co nas łączy. Jakaś zależność! Jarogniewa zacmokała swoją złotą licówką i podparła się lewym ramieniem, odginając rękę w barku. Jej bluzka jakoś podejrzanie wydymała się pod pachą. – Podejrzewam, że akurat w tym momencie punkt widzenia zależy od punktu siedzenia – skwitowała. – Wątpię, że bogowie by się z tobą zgodzili. – Może dlatego nas nie lubią? – zasugerowałam. – Może dlatego, że jesteśmy im do czegoś potrzebni? – Gdybym była młodsza… – westchnęła szeptucha, zmieniając temat. Najwyraźniej znudziły ją moje rozważania. – Co wtedy? – zapytałam. – Gdybym była młodsza, to bardzo zazdrościłabym ci tych przygód. – Uśmiechnęła się do samej siebie. – Na szczęście teraz jestem już na to zdecydowanie za stara. Obawiam się, że po uderzeniu w głowę kijem umarłabym od razu na jakiś wylew, a wąpierz musiałby się zadowolić moimi zimnymi zwłokami niedługo po tym, jak umarłabym na zapalenie płuc po bieganiu po lesie w samych reformach. – Daj spokój, nie jesteś taka stara –

zaoponowałam. – Ale czuję się staro. Na szczęście! Wierz mi! – Na szczęście? – zdziwiłam się. Zachichotała. Na jej policzkach pojawiły się rumieńce od wypitego likieru. Odpięła kilka perłowych guziczków jasnoniebieskiej koszuli. Spod sztywnego materiału wyjrzała biała koszulka obszyta w dekolcie koronką. Mnie także zrobiło się gorąco. Ostro świecące żarówki i brak okien bynajmniej nie pomagały w dusznym pomieszczeniu. Poprawiłam się na poduszkach i poczułam zawrót głowy. Ten poziomkowy likier był bardzo zwodniczy. – Gdy byłam młodą dziewczyną, cały czas szukałam kłopotów – wyznała, ponownie napełniając kieliszki. – Zdziwisz się pewnie, ale z naszej dwójki to Mszczuj był tym spokojnym i roztropnym. Ja musiałam się sparzyć, żeby coś trafiło do mojej pustej głowy. – Jakoś trudno mi to sobie wyobrazić. Teraz sprawiali raczej wrażenie, jakby zamienili się charakterami. – O ile przetrwamy przesilenie, to jest szansa, że ty też z czasem się wyrobisz i przestaniesz ciągle ładować się w idiotyczne kłopoty. – Poklepała mnie

pocieszająco po kolanie. Następnie wzniosła kieliszek jakby do toastu i opróżniła go jednym haustem. – Opowiedz mi o swojej młodości – poprosiłam, puszczając mimo uszu przytyk. Uśmiechnęła się do swoich wspomnień. Ponownie nalała sobie likieru. Już rozumiałam, dlaczego lubiła go pić, gdy dopadał ją zły humor. Wystarczyło kilka kieliszków, żeby i mnie świat przestał malować się w samych czarnych barwach. A bogów biorę na świadków, że chwilowo miałam mało powodów do radości. – Byłam śliczną dziewczyną. Oglądały się za mną wszystkie chłopaki we wsi. Ale nie myśl sobie, że miałam tylko ładną buzię! Smykałkę do ziół odziedziczyłam po babce, która także była szeptuchą – rozpoczęła swoją opowieść Baba Jaga. – Calutka rodzina zrzuciła się, żebym pojechała do Warszawy na nauki. Po zdaniu egzaminów wstępnych dostałam stypendium i już zostałam w stolicy na studia. Potem wróciłam do Bielin, by objąć stanowisko po mojej babce. – No proszę! Czyli to rodzinny biznes! – Tak. Chata, w której przyjmujemy, to mój dawny dom.

Wytrzeszczyłam oczy ze zdumienia. Jedna izba z wychodkiem na zewnątrz była rodzinnym domem Jagi? Całe szczęście, że przeprowadziła się do wygodnej willi zamiast dalej hołubić tradycję. – Babka była ze mnie bardzo dumna. – W oczach Jarogniewy błysnęły łzy. – Niestety zmarło się jej tuż po uzyskaniu przeze mnie tytułu. Zupełnie jakby tylko na to czekała, wiesz? Jakby nie chciała zostawić swoich pacjentów. Teraz ja ją poklepałam po kolanie. – Polej jeszcze nalewki. – Machnęła ręką w stronę butelki i rozparła się wygodnie na kanapie. Jednak lewe ramię cały czas miała dziwnie wygięte. Już miałam o to zapytać, ale Jaga podjęła opowieść o swojej młodości: – Po powrocie do Bielin, w trakcie obchodów Nocy Kupały poznałam Mszczuja. Był trochę ode mnie starszy, ale emocjonalnie daleko mu było do dojrzałości. Wydaje mi się, że dzięki temu byliśmy mniej więcej na podobnym poziomie intelektualnym. Niestety ja zdołałam dorosnąć, on został dalej niepoprawnym marzycielem. Mszczuj wierzył w bogów całym sobą, ale nie do końca czuł powołanie. Jego ojciec także był żercą i chciał, by syn przejął po nim rodzinny interes. W ramach buntu Mszczuj po skończonych naukach uciekł z Gdańska

i przeniósł się do zabitej dechami wsi w centrum królestwa. Był naprawdę przystojnym młodzieńcem. Miał gęste kasztanowe włosy i nosił elegancki wąsik. Spróbowałam wyobrazić sobie wróża bez skołtunionej brody. Nie udało mi się. Tak naprawdę przez ogrom włosów otaczających jego szyję nie byłam nawet do końca pewna, jakiego kształtu miał podbródek. I czy w ogóle go miał. – Tamte obchody Nocy Kupały, gdy się poznaliśmy, miały w sobie coś magicznego. Puściłam wtedy wianek na wodę, a on go wyłowił. Dopiero gdy mi go oddawał, poznałam jego imię. A potem… wiesz, jak to w Noc Kupały. Magia ożywa. Nawet się nie zorientowałam, kiedy zostałam w samym wianku na głowie! Tym razem już nie chichotała. Zanosiła się śmiechem. Ja za to siedziałam zażenowana. Już nie byłam taka pewna, czy pytanie o jej młodość na pewno było dobrym pomysłem. Miałam nadzieję, że szeptucha nie będzie zbytnio rozwodzić się nad urokami Nocy Kupały. – Każda kobieta powinna choć raz poczuć się tak pożądana – westchnęła. – Mnie ta jedna noc wystarczyła, by stracić dla niego głowę i przysiąc przed bogami, że nigdy nie będę z innym mężczyzną. – To co się popsuło? – zdziwiłam się.

Z jej opowieści wynikało, że połączyła ich gorąca, wręcz filmowa miłość. W którym momencie się wypaliła? – My się popsuliśmy – wyjaśniła. – Mszczuj był taki spokojny i opanowany. Chciał domku z ogródkiem i żony wiecznie stojącej przy garnkach. Nie potrafił zrozumieć, że to nie jest marzenie każdej dziewczyny. Ja nie całkiem przystawałam do jego wizji świata. Chciałam się wyszaleć. Eksperymentowałam z ziołami i grzybami. Postanowiłam odnaleźć drogę do Nawi. Pamiętasz, jak mówiłam ci, że nigdy nie spotkałam żadnej istoty nadprzyrodzonej? – Tak, było coś takiego. – Nie byłam z tobą do końca szczera – wyznała bez cienia skruchy. – Raz widziałam Swarożyca. Objawił mi się. To on namawiał mnie do nauki, do przekraczania granic. – Jak wyglądał? – zapytałam zaciekawiona. – Nie powinnaś przywiązywać wagi do wyglądu bogów – upomniała mnie. – Mogą zmieniać twarze. Ja na pewno nie poznałam jego prawdziwego oblicza. Mogę się o to założyć. Ukazał mi się jako przystojny, rudowłosy mężczyzna. Rude włosy symbolizujące ogień i słońce, którymi

władał? Nie mógł być bardziej banalny. – Muszę ci wyznać, że Swarożyc mnie zafascynował. Był zupełnie inny niż Mszczuj – ściszyła głos. Wlałam nam ostatnie krople likieru do kieliszków. – Czy ty chcesz mi właśnie powiedzieć, że miałaś romans z bogiem? – wykrzyknęłam. – Nie. – Pokręciła głową. – To bóg. Oni nie miewają romansów ze śmiertelnikami. Już ci mówiłam, że jesteśmy dla nich mrówkami. Romanse z bogami zdarzają się tylko w tandetnych filmach. – Okej, zrozumiałam… – Swarożyc sprawił, że zapragnęłam przekroczyć granicę. Chciałam zobaczyć Nawię. Stworzyć wywar, który dałby mi więcej sił, może… nauczył robić cuda? Sama nie wiem, czego oczekiwałam, czego szukałam… Posmutniała. – Jednak zapłaciłam za to bardzo wysoką cenę. Ty także musisz zapamiętać, że nie ma niczego za darmo. Jak już wiesz, w którymś momencie zaszłam w ciążę. To miało być nasze pierwsze dziecko, nasz dziedzic. Mszczuj bardzo się cieszył. Dziękował bogom za łaskę. Chyba oczami wyobraźni widział już ten domek z ogródkiem, w którym będzie się bawiło

nasze dziecko. Prychnęła i z braku innych możliwości sięgnęła po kubek z melisą. Cmoknęła niezadowolona i pociągnęła długi łyk. – Ja jednak nie przestałam szukać ziół. Codziennie wędrowałam po lesie namawiana przez Swarożyca. Przekazywał mi receptury, podpowiadał proporcje. – A jaki on miał w tym interes? – zdziwiłam się. – Powiedział mi, że chce sprawdzić, czy śmiertelnik może dostać się do Wyraju – powiedziała. – Nie wiem, czy to była prawda. Dla mnie brzmiało to wtedy całkiem przekonująco. Stwierdził, że bez wzmocnienia ziołami mi się to nie uda, a ja mu uwierzyłam. Pozwoliłam jej się wygadać. Miałam wrażenie, że jestem pierwszą osobą, która słyszy tę historię. – Chciałam zebrać tojad z bagien – powiedziała. – Byłam wtedy w czwartym miesiącu ciąży. Połowa drogi za mną… Znowu wypiła łyk melisy z kubka i się skrzywiła. Odstawiła naczynie na stół, żeby już więcej niechcący się z niego nie napić. – Wypiłam tego ranka miksturę, po której bardzo źle się czułam. Dostałam gorączki, miałam dreszcze… Mimo to poszłam do lasu.

– A dziecko? – nie wytrzymałam. – Nie martwiłaś się, że zrobisz mu krzywdę tymi miksturami? – Byłam… głupia. Najważniejsze wtedy dla mnie było przypodobanie się bogu. Rozumiesz? Wybrał mnie na swoją pośredniczkę ze światem śmiertelnych. Rozmawiał ze mną. Czułam się wyróżniona. Przysłonił mi rzeczywistość. Można wręcz powiedzieć, że odebrał mnie mężowi… Pokręciła głową. – Teraz także nie mogę pojąć swojej głupoty. Dałam się oszukać, omotać. Byłam głupią gęsią bez krztyny rozsądku. Przypomniało mi się, jak kilka chwil temu Baba Jaga powiedziała, że bardzo ją przypominam z lat młodości. Najwyraźniej nie miała o mnie zbyt dobrego zdania. – Bardzo długo szłam przez las. W końcu trafiłam na bagna. Czułam się wtedy bardzo źle. Dwoiło mi się przed oczami, miałam silne dreszcze. Wtedy to zobaczyłam… Wzdrygnęła się na samo wspomnienie. – Co? – Wierzby… zarastały bagno. Było w nich coś złego. Wśród ich korzeni rósł żywokost, szalej jadowity i rdest, a także całe mnóstwo tojadu. Te

wierzby… wyglądały jak granica. Miałam wrażenie, że nie są rzeczywiste. Jej opis bardzo przypominał miejsce, które widziałam. – Wydawało mi się, że za nimi… że za nimi może być Nawia. Jednak nie udało mi się przedrzeć przez zarośla. Znikąd pojawił się leszy ze swoim niedźwiedziem. Poszczuł mnie tym wyleniałym zwierzakiem. Odpięła perłowe guziczki bluzki i uniosła białą koszulinę. Na środku brzucha miała cztery długie szramy. – Ledwo udało mi się uciec. Tego wieczoru poroniłam. Mszczuj nie mógł mi wybaczyć, że narażałam celowo siebie i dziecko. Słusznie mnie obwiniał. – Wzruszyła ramionami. – Ja do dzisiaj nie wybaczyłam sobie tego, co się stało. On chyba też mi nie wybaczył, ale nie mam do niego o to żalu. Po tym wszystkim nie potrafiliśmy już być ze sobą. Czasami strata łączy, a czasami rozdziela. – Przykro mi. Wzięłam ją za rękę. Na jej ustach wciąż błąkał się smutny uśmiech, ale wyprostowała się dumnie, zupełnie jakby ciężar wspomnień już jej nie przytłaczał.

– Wiesz, Gosiu… Tej jednej nocy straciłam wszystko. Nie miałam już Mszczuja ani dziecka. Straciłam cel, wiedziałam już, że wrota prowadzące do Wyraju są poza moim zasięgiem. Opuścił mnie także Swarożyc. Przestał mi się ukazywać. Zupełnie jakbym jego także zawiodła. Przez ostanie lata okazyjnie pokazywał w ogniu jakieś obrazy albo przekazywał wieści przez ubożęta. Nic ponadto. Najwyraźniej przestałam być mu potrzebna. W jej głosie usłyszałam gorycz. Bóg ognia nie miał chyba nawet świadomości, jak wielkiego wroga stworzył sobie tej jednej nocy. – Dlatego też uważam, że bogowie mają nas za mrówki – powtórzyła Jaga. – Nie zajmujemy ich myśli na długo. Nie jesteśmy ważni. Ja byłam tylko zabawką Swarożyca. Chciał zobaczyć, czy uda się odpowiednio wytresować człowieka. Zamyśliłam się. Nie wiedziałam, jaką miksturę szeptucha wypiła, ale podejrzewałam, że miała ona na celu sprawić, by Jarogniewa stanęła jedną nogą w grobie. To miało zapewnić jej możliwość wkroczenia do zaświatów. – Nie wróży mi to dobrze… – westchnęłam. – W żadnym razie – zgodziła się i rzeczowo dodała: – Najprawdopodobniej za kilka dni zginiesz. Myślę, że powinnaś to brać pod uwagę.

– Dziękuję. Umiesz pocieszać – skwitowałam gorzko. – Ależ ja cię nie usiłuję wcale pocieszać. Musisz być świadoma tego, co cię czeka. – Najwyraźniej czeka mnie zamiana w strzygę… – Może nie…? W jej głosie nie usłyszałam pewności.

– Babo Jago, musisz mi coś obiecać. Jeśli zamienię się w strzygę, to mnie zabij. Nie chcę zostać morderczynią. Nie chcę zabijać ludzi. Obiecaj mi to. Szeptucha spojrzała mi poważnie w oczy. Zobaczyłam, że się waha. W końcu jednak kiwnęła głową. – Obiecuję. – To jak? – zapytałam. – Masz pomysł, jak pozbyć się strzygi? Bo przede mną czeka w kolejce jeszcze jedna do unicestwienia. – A mam pomysł. – Uśmiechnęła się. – Popytałam tu i ówdzie, jak się pozbyć demona. Co prawda wszyscy opowiadali tę samą bajeczkę o leżeniu na grobie do momentu zapiania koguta, ale znalazłam jedną przypowieść… – Co trzeba zrobić? Wyprostowałam się tak gwałtownie, że aż strzeliło

mi w kręgosłupie. Jarogniewa łypnęła na mnie. – Powinnaś pójść do kręgarza. Cały dzień się garbisz, a potem coś ci przeskakuje w grzbiecie, gdy tylko prosto staniesz – mruknęła z dezaprobatą. – Nie wierzę kręgarzom, już prędzej poszłabym do wykwalifikowanego fizjoterapeuty. Baba Jaga machnęła na mnie ręką. W życiu nie pójdę do kręgarza. Słyszałam opowieści o ludziach, którzy stali się kalekami po takich zabiegach. Szeptucha opowiedziała mi, jak można zabić strzygę. Co prawda uwzględniało to leżenie na jej grobie, ale nie tylko. Wzdrygnęłam się, gdy usłyszałam, co trzeba wykorzystać. – A masz tego więcej? Gdyby kiedyś trzeba było zabić mnie – zapytałam. – Mam dwie fiolki. Jedną dla niej, a jedną dla ciebie. – A nie zaschnie w środku? – wolałam się upewnić. – Spokojnie. Jeden z moich pacjentów pracuje w szpitalnym laboratorium. Dał mi jakieś specjalne probówki z substancją, która temu zapobiegnie, a ja cały czas trzymam je w lodówce.

Odetchnęłam z ulgą. Była jakaś nadzieja, że pozbędę się strzygi, jeśli mi zagrozi. Oczywiście o ile ona nie zabije mnie wcześniej. Podejrzewałam, że mimo wszystko miała lepszy refleks ode mnie. Baba Jaga podniosła się niezgrabnie z kanapy i poprawiła rozchełstaną wcześniej bluzkę. – Masz jeszcze ochotę na jakiś likierek? – zapytała i sama sobie odpowiedziała, zanim zdążyłam się odezwać: – Przed snem nie zaszkodzi kilka łyczków. Przyniosę jeszcze jedną buteleczkę. – Czemu tak dziwnie trzymasz rękę? – nie wytrzymałam, gdy wróciła z dwulitrową butelczyną, której zdecydowanie daleko było do buteleczki. Jej policzki poczerwieniały. Wyraźnie zmieszała się, jednak nie przeszkodziło jej to w nalaniu alkoholu do kieliszków. – Aż tak widać? – zapytała. – Coś widać, ale nie wiem co. – To jajko. Przez chwilę nie wiedziałam, jak mam zareagować na tę rewelację. – Jajko? – powtórzyłam tylko głucho. – Tak, jajko. A jak niby inaczej mam wyhodować sobie chowańca?

– Czyli nosisz jajko pod pachą? – Gosiu, czy ty czytałaś tę książkę o demonach i boginkach, którą ci dałam? Odchrząknęłam. – Oglądałam obrazki… wszystkie obrazki – odpowiedziałam oględnie. – Twoja ignorancja zadziwia mnie za każdym razem. Wydaje mi się, że powinnam się już przyzwyczaić, a mimo to wciąż udaje ci się mnie zaskoczyć. – Czyli nosisz jajko pod pachą? – Sięgnęłam po kieliszek, żeby zająć czymś ręce. – Tak. By wyhodować sobie chowańca albo inkluza, jak niektórzy go nazywają, należy przez dziewięć dni nosić pod pachą jajko. Ale nie zwykłe jajko! To musi być pierwsze jajko zniesione przez czarną kurę. – I się udaje? Nie mogłam w to uwierzyć. – Niestety rzadko. Podczas noszenia jajka trzeba wystrzegać się kąpieli i nie modlić do bogów oraz rzecz jasna nie wolno stłuc jajka. – Ile dni już je nosisz? – Dwa. Poprzednie jajko stłukłam pierwszej nocy,

a jeszcze wcześniejsze po trzech dniach. Mam nadzieję, że tym razem się uda. Próbowała już trzy razy. Naprawdę zależało jej na wyhodowaniu istoty, która po kryjomu będzie okradała sąsiadów i doglądała domu. Bo mniej więcej do tego, wedle mojej wiedzy, nadawał się chowaniec. – Trzymam kciuki, żeby tym razem się udało.

– Nie dziękuję. Wolę nie zapeszyć. – A wiesz może, jak przygotować napar? – zagadnęłam, mając nadzieję, że wykorzystam niecnie jej dobry humor. – Taki wiesz… hipotetyczny, zwyczajny, z czegokolwiek… Baba Jaga od razu zbystrzała. – Chyba kpisz! – zawołała. – Chcesz mu dać napar z kwiatu? Daj kwiat bogom! Kup sobie życie u któregoś z nich! – Nie wiem jeszcze, co zrobię. – Niczego nie zawdzięczasz Mieszkowi! – Bogom też nie – zauważyłam. – Ale bogowie mogą cię zabić za niesubordynację! – wykrzyknęła. – Mokosz się ucieszy, jeśli to zrobię. – A ocali cię przed innymi bogami? Obiecała to?

Baba Jaga miała wątpliwości. – To jak się robi napar z czegokolwiek? – Zlekceważyłam jej narzekania. Zacmokała swoją złotą licówką. Wciąż była na mnie obrażona. – Najgłupsze pytanie, jakie słyszałam – skwitowała. – Od razu po tobie widać, że niczego się w domu nie uczysz. Zalewasz cokolwiek wrzątkiem. Na pół minuty, jeśli liście są świeże. To powinno wystarczyć. Chyba że chcesz, by napar był wyjątkowo mocny. Wtedy musi wrzeć przez dziesięć minut. Działa w przypadku liści pokrzywy, wydaje mi się, że w przypadku… innych roślin będzie podobnie. – Dziękuję. – Będziesz głupia, jeśli dasz mu kwiat. – Wiem.

27.

Wystroiłam się. Spędziłam pół dnia u fryzjera i nafaszerowałam się lekami uspokajającymi. Byłam gotowa na Noc Kupały. Rzuciłam ostatnie spojrzenie na swoje odbicie w lustrze. Prezentowałam się bardzo dobrze. Pewna tego, że czeka mnie przechadzka po lesie, założyłam wygodne buty na płaskiej podeszwie, dodatkowo oplatające moją kostkę rzemieniami. Poza tym miałam na sobie nową sukienkę w kolorze głębokiej czerwieni, żeby nie wyglądać zbyt dramatycznie, gdybym przypadkiem ją zakrwawiła. A z taką możliwości niestety się liczyłam. Dotknęłam misternie zaplecionego koka. Poszczególne pasma były pozaplatane w warkoczyki albo skręcone na lokówce w loki. Fryzjerka bawiła się moimi włosami dwie godziny, zanim ostatecznie skleiła je połową opakowania lakieru do włosów. Czułam się, jakbym miała na głowie hełm. Nałożyłam na usta krwistoczerwoną szminkę. Byłam zadowolona z końcowego efektu. – Ale się wystroiłaś! – usłyszałam za sobą

rozbawiony głos szeptuchy. – Jeszcze pomyślę, że szukasz dzisiaj męża. Chociaż nie powiem, jeśli wszystko się dobrze skończy, to powinnaś zacząć go szukać. Wstyd niedługo mi przyniesiesz. Odwróciłam się do Baby Jagi. Założyła czarną sukienkę do połowy łydki. Materiał ozdobiony był białym haftem przy dekolcie i przy rąbku spódnicy. – A ja ci powiem, że ty też zaszalałaś – skwitowałam. Sukienka z plecionym skórzanym paskiem w pasie znacząco różniła się od białej bluzki z kołnierzykiem i burej spódnicy noszonych zwykle przez Jagę. Stanęła obok mnie, by także spojrzeć na swoje odbicie. Wyprostowała się i lekko odkręciła twarz, podziwiając swój siwy koczek. Zauważyłam, że pomalowała usta i nałożyła na policzki odrobinę różu, ale bez zbytniej przesady, jaka często charakteryzuje starsze panie. – Nie wkładasz chustki na głowę? Jeszcze klienci cię nie poznają – dogryzłam jej. – Zawsze ubieram się porządnie na Noc Kupały – powiedziała. – Co roku mam nadzieję, że w tę jedną noc zacznę wszystko od nowa. I jak tu skomentować takie wyznanie? – Ciekawe, czy Mszczuj się wystroi? –

spróbowałam wrócić do tematu ubrań.

– Pewnie tak. To jego ulubione święto. Poczekaj chwilę. Musimy przybrać się bylicą. – Musimy? A nie pobrudzę sukienki? – zaczęłam jęczeć. – A nie zakładałaś przecież, że i tak się pobrudzisz podczas szukania kwiatu paproci? Pół dnia mi się dzisiaj przechwalałaś, na jaki to świetny pomysł wpadłaś. – Niby tak… – odburknęłam. Jaga zostawiła mnie w przedpokoju i ruszyła do kuchni, gdzie na stole leżały pęki świeżych ziół i roślin specjalnie zebranych z okazji dzisiejszego święta. Usłyszałam szelest, gdy szukała pęczka bylicy. Ponownie spojrzałam na swoje odbicie i uśmiechnęłam się do siebie. Czerwona sukienka pasowała na dzisiejsze obchody nie tylko z praktycznych względów. Noc Kupały to święto, podczas którego celebruje się początek gorącego lata. Dzisiaj będziemy sławić słońce, ogień, wodę i urodzaj. Oddamy cześć bogu Swarogowi oraz jego dwóm synom: Dadźbogowi, panu mgieł, chmur i wody, oraz Swarożycowi, bogu ognia. Moja płomienna sukienka idealnie pasowała do

dzisiejszych obchodów. Poprawiłam na szyi amulet. Ten jeden raz czerwony woreczek wypełniony kośćmi i zębami zwierząt pasował mi do ubrania. Zawsze ciekawiło mnie, jakim cudem bogowie mogą mieć dzieci, a jeśli już je mają, to dlaczego tak mało? Mając przed sobą wieczność, spokojnie zdołaliby zaludnić cały świat swoimi potomkami. Gdy szeptucha krzątała się po kuchni, ja przeszłam krótkim korytarzem do drzwi wejściowych. Przez kilka ostatnich dni nocowałam w willi Jagi i znałam tu już praktycznie każdy kąt. W poznaniu zakamarków olbrzymiego domostwa znacznie pomogła mi sama szeptucha, która stwierdziła, że zapomniała o przeprowadzeniu generalnych wiosennych porządków, a skoro już się jej nawinęłam pod rękę i nie bolały mnie plecy, to mogłam się do czegoś przydać. Nie spodziewałam się nawet, że w tej willi jest tak dużo okien do umycia… Jednak nie żałowałam kolejnej przeprowadzki. Nie chciałam zostawać sama w pustym mieszkaniu Mieszka. Ciągle nie wrócił, a ja nie wiedziałam, gdzie się udał. Pomimo że próbowałam zobaczyć jakiś obraz, a raczej – powinnam powiedzieć – usiłowałam wywołać u siebie wizje, to niczego nie zobaczyłam. Nabawiłam się jedynie bólu głowy od obsesyjnego myślenia na jego temat. Nie miałam

pojęcia, gdzie się podziewał. Czyżby już nie zależało mu na kwiecie paproci? A może coś mu się stało? Stanęłam pod złowróżbnym obrazem powieszonym przez Jarogniewę naprzeciwko wejścia. Czarne płótno zdawało się pochłaniać światło, a czerwona farba sprawiała wrażenie mokrej. Przez kilka ostatnich nocy, gdy Baba Jaga już spała, przychodziłam do obrazu i przyglądałam mu się. Wydawało mi się, że rozumiem wróżbę, że jej znaczenie mam na samym końcu języka. Przypomniałam sobie, co powiedziała mi o tej wróżbie moja gospodyni, gdy po raz pierwszy zobaczyłam obraz. – Potężne siły będą ze sobą walczyć, ale tylko jedna wygra – powtórzyłam cicho jej słowa. Sama byłam zaskoczona, że tak dobrze je zapamiętałam. Teraz już miałam pewność, że widzę sylwetkę kobiety i pięć pochylających się nad nią postaci. Jedna z nich wyciągnęła rękę i dotykała ramienia kobiety. Wzdrygnęłam się. Nie mogłam się pozbyć wrażenia, że kobieta jest w niebezpieczeństwie. Przez ostatnie dni zachodziłam w głowę, kim może być piąta osoba. Komu jeszcze mogłoby zależeć na kwiecie paproci?

– Gosia? Chodźże tutaj! Nie będę za tobą latać po całym domu! – usłyszałam wołanie Baby Jagi. – Idę, idę! Odwróciłam się zawiedziona od obrazu. Tym razem także nie spłynęło na mnie żadne objawienie. Weszłam do kuchni, gdzie zastałam Jarogniewę obwieszoną bylicą. Przytroczyła sobie kilka pęków do paska. – Mnie nie bardzo pasuje – westchnęłam. – Pasuje, pasuje. Złapiemy na agrafkę. Nie możesz iść bez bylicy. To magiczne i lecznicze zioło. Posłusznie stałam nieruchomo, kiedy z przodu sukienki szeptucha przypinała do materiału pęczek ziół. Bylica nie wyglądała szczególnie ładnie, ot, zielone listeczki, jak dla mnie całkiem dobrze imitujące pietruszkę – ale od dawna wiadomo, że z ziołolecznictwa nie jestem zbyt dobra. Nie wiedziałam, skąd się wziął zwyczaj przystrajania akurat tym ziołem, ale wolałam nie pytać. Jeszcze by się znowu okazało, że jestem ignorantką. – A wiesz, czemu akurat bylica? – zagadnęła Jaga, podziwiając z pewnej odległości swoje dzieło. – Bo to nie jest zwykła bylica, tylko bylica piołun. I tyle z moich nadziei. Wytężyłam pamięć.

– Piołun, piołun… kojarzy mi się tylko, że robi się z niej płyn do stosowania zewnętrznego na wszy i owsiki. – Dobrze, ale pomyśl jeszcze raz. – Ach! Piołun! Robi się z niego absynt, prawda? – Zmarszczyłam brwi. – Ale u nas nie ma tradycji picia absyntu. Chodzi o jakieś działanie halucynogenne? Spojrzałam z powątpiewaniem na zielone listki. – Ale to się chyba nie wchłania przez ubranie, co? – Beznadziejna z ciebie szeptucha – skwitowała. – Nie jestem szeptuchą. Na razie jestem lekarzem, który leczy ludzi lekami – przypomniałam jej nie bez pewnej złośliwości. – Bylica przewiązana w pasie chroni przed demonami wodnymi – burknęła. – Noszona na głowie w wieńcu zapobiega migrenom, a włożona do trumny zmarłemu zapewnia ochronę i przeciwdziała zamianie nieboraka w demona. Czy to jest takie trudne do zapamiętania? – A co ja poradzę?! Każde ziółko ma miliard dziwnych zastosowań, w dodatku w żaden sposób niewyjaśnionych naukowo i niepowiązanych ze sobą! Co ma migrena do demonów wodnych? Można się w tym wszystkim pogubić!

– Jeśli aż tak bardzo chcesz się upierać, to wodę można powiązać z krwią, która także jest płynna, i ze wzmożonym ciśnieniem krwi, które powoduje ból głowy – odparła. Przez chwilę stałam z otwartą buzią, zastanawiając się nad sensem tego, co powiedziała. Jej wytłumaczenie o dziwo… było logiczne. – A wstawanie z grobów? – uczepiłam się.

– Skoro idziemy na Kupalnockę, to każdy musi zabezpieczyć się przed wodnymi demonami. – Udała, że nie słyszała mojego pytania. – Jak chcesz puszczać wianek? Przecież musisz wtedy wejść do wody. Musisz tej nocy być zabezpieczona. – Nie zamierzam puszczać żadnego wianka – zaprotestowałam gwałtownie. – Nie zaplotłam go i niczego nie będę puszczać na wodę. Moje nogi pozostaną suche. W sumie to nie wiem, czemu się z nią kłóciłam. Chyba bardziej dla zasady niż z potrzeby. Zauważyłam, że odrobinę poweselała, kiedy mnie strofowała. Obie od rana chodziłyśmy podenerwowane w obawie, co przyniesie wieczór. Przydał nam się ten krótki powrót do normalności. – Ja uplotłam wianek. Specjalnie dla ciebie. Wskazała palcem na stół.

Na blacie leżał wianek przystrojony świeżymi kwiatami. Pośrodku, na rusztowaniu z gałązek, umieszczona była cieniutka świeczka. Był przepiękny. W życiu nie zdołałabym sama takiego zrobić. – Babo Jago… – Nic nie mów. Wiem, że nigdy nie puszczałaś wianka. Może to ostatnia okazja, żeby to zrobić? Jesteś pewna, że nie chcesz? – No… – Chcesz mi powiedzieć, że już puszczałaś wianek? Puszczanie wianków na wodę było szalenie romantyczne. Zgodnie ze zwyczajem młodzi mężczyźni wyławiali wianki, a później razem z właścicielkami szli na spacer w poszukiwaniu mitycznego kwiatu paproci. Kwiatu przeważnie nie znajdywali, ale za to spędzali ze sobą trochę czasu, a jeśli ich naszła ochota, to nawet pobierali się tej nocy. Oczywiście od kilkuset lat zmieniły się zasady i wzięcie ślubu należało zgłosić do odpowiedniego urzędu, przedstawić lokalnemu żercy dokumenty poświadczające, że nie jest się w żadnym związku małżeńskim, i dopilnować jeszcze kilku innych formalności. Jednak zwyczaj skakania przez ogień w celu przypieczętowania miłości w Noc Kupalną pozostał.

Zerknęłam na wianek. Szeptucha miała rację, jeszcze nigdy nie miałam okazji wziąć udziału w tym święcie i wleźć do wody. Na studiach uważałam to za głupotę i za bardzo się wstydziłam. Nie miałam też nikogo, kto wyłowiłby taki wianek, a puszczać go na wodę bez pewności, że zostanie wyłowiony przez kogoś, z kim chciałabym spędzić cały wieczór, odrobinę się bałam. Poza tym nie umiałam pleść wianków. Wymagało to zdolności plastycznych, których bogowie mi poskąpili. Malując pisanki, dowiedziałam się już, że artysta ze mnie marny. – Nie, jeszcze nigdy nie puszczałam wianka – przyznałam. – To może być jedyna okazja – zachęcała szeptucha. – Poza tym po ślubie już nie można tego robić. Korzystaj, póki jesteś panną na wydaniu. – No dobrze. – Może nie byłabyś już panną, gdybyś uszanowała w odpowiednim wieku tradycję i puściła wianek w Noc Kupalną – dodała z naganą. – Wątpię… – A ja święcie w to wierzę! – W to akurat nie wątpię… – mruknęłam, podnosząc wianek. – Co w niego wplotłaś? – Wszystko, co jest wymagane. – Podeszła bliżej

i zaczęła wskazywać mi palcem poszczególne łodyżki. – Jest tu bylica, ruta, dziewanna, dziurawiec i polne kwiaty. Świecę odpalisz od ognia ożywionego podczas święta i puścisz na wodę. – Tak jest. Dziękuję, Babo Jago. – Nie ma za co. Przygotowałaś się odpowiednio? – Tak… – Mów. Westchnęłam teatralnie, ale posłusznie wyrecytowałam: – Tak jak kazałaś, natarłam skórę solą po kąpieli. Chcę tylko powiedzieć, że bardzo na tym ucierpiała. Jeśli wyjdę z tego żywa, to z nowymi zmarszczkami… Solny peeling to fajna sprawa, ale nie wtedy, kiedy nie wolno się później opłukać. – Mam amulet na szyi. Wzięłam także sztylety. Jeden jest z żelaza, a drugi ze srebra. Uniosłam sukienkę i pokazałam Jadze paski na udach, do których przytroczone były pochewki z nożami. – Wypiłam tę ziołową miksturę, którą mi przygotowałaś. – Głównie były tam dziurawiec i pokrzywa –

powiedziała. – A wiesz, że od dziurawca można dostać plam na skórze, jeśli się wyjdzie na słońce? – Westchnęłam i spojrzałam na swoje nagie ramiona. – Nie chcę dostać plam. – A chcesz, żeby ktoś rzucił na ciebie urok? – Niby też nie… – No właśnie. Poza tym wieczór już blisko. Nie dostaniesz plam. Połknęłaś te tabletki? – Tak, połknęłam. Tabletki to był akurat mój pomysł. Stwierdziłam, że skoro demony podobno nie lubią żelaza, to może warto połknąć garść kupionych w aptece tabletek na anemię. Miałam tylko nadzieję, że nie przedawkowałam. Ciężko było powiedzieć, czy mdłości miałam ze strachu, czy od zbyt dużej ilości żelaza. – Chodźmy teraz do mojej chaty. Muszę zalać palenisko – powiedziała szeptucha. Zgodnie ze zwyczajem musiałyśmy zgasić każdy płomyk w domu, by po Nocy Kupały przynieść nowy ogień. Posłusznie ruszyłam za Babą Jaga w stronę wyjścia. Tym razem nie patrzyłam już na złowrogi

obraz zawieszony tuż obok drzwi.

28.

Łąka przy rzeczce Bieliniance została odpowiednio przygotowana. Świeżo przystrzyżona trawa miękko uginała się pod stopami. Pnie drzew przyozdobiono wieńcami z kwiatów i kolorowymi serpentynami z krepiny, które przez ostatni miesiąc pracowicie produkowało kółko gospodyń wiejskich. Przycięto także zarośla i trzcinę przy brzegu, by panny w ferworze wrzucania wianków nie powpadały do wody. Po ceremonii zapalenia ognia mężczyźni mieli udać się w dół rzeczki, gdzie woda tworzyła małe jezioro, by wyłowić upatrzone wcześniej wianki. Rzucanie wianków na wodę było bardzo starym zwyczajem. Dawniej nie pobierano się z miłości. Pary kojarzone były przez swoich rodziców. Noc Kupały była jedynym dniem w roku, kiedy młodzi mogli sami podjąć decyzję i złożyć sobie przysięgę w obliczu bogów bądź po prostu spotkać się bez opieki przyzwoitki. Dzisiaj rzucanie wianków na wodę nie miało już takiego znaczenia. Robiono to dla rozrywki, a nie w celu kojarzenia par. Podeszłyśmy z szeptuchą do wysokiego pala wbitego w ziemię. Dotknęłam drewna. Smukły pień

brzozy ograbiono z gałęzi i kory, a na jego szczyt nałożono koło ze szprychami, jakie do dziś montuje się w wozach. Szprychy owinięto splecionymi warkoczami nasmolonej słomy. Do koła przywiązano długie, kolorowe, jedwabne wstążki. Młodzież i dzieci złapią za końce materiału i będą biec dookoła pnia, stopniowo rozpędzając koło, aż od tarcia słomy zapłonie ogień. Cofnęłam rękę. Brzoza była drzewem symbolizującym słońce, dlatego używano jej do rozpalenia ognia podczas tego święta. Rozejrzałam się po twarzach powoli zbierających się na polanie mieszkańców w poszukiwaniu rudowłosego Swarożyca z opowieści szeptuchy. To święto częściowo ku jego czci. Powinien się pojawić. Z drugiej strony w całym królestwie organizowano dzisiaj obchody. Mógł pojawić się gdziekolwiek. Chyba że jemu także zależało na kwiecie paproci. Stanęłyśmy w pewnej odległości od pala, niedaleko Mszczuja, tuż pod wysoką na pół metra sceną zbitą z desek. Żerca wydawał się podenerwowany i niepewny. Rozglądał się dookoła, zupełnie jakby kogoś szukał. – Co ci jest? – zagadnęła go Baba Jaga. – Myślałem, że Mieszko się pojawi – odparł. – Wczoraj wróżyłem. Powinien dzisiaj się zjawić. Nic

z tego nie rozumiem. Obiecał, że mi pomoże. Uczył się modlitw. Miał sam poprowadzić modlitwy. To miało być jego pierwsze odprawione nabożeństwo. Miał się pojawić… Na te słowa stanęłam na palcach i gorączkowo zaczęłam przeszukiwać gęstniejący z każdą chwilą coraz bardziej tłum. Ludzie ubrali się w barwne, wesołe stroje, słychać było ich śmiech, ale w powietrzu unosiło się także pełne napięcia oczekiwanie. Nie mogłam dostrzec nigdzie Mieszka. Poczułam, jak moje serce zaczyna żywiej bić. Tak bardzo chciałam go zobaczyć, dotknąć. Czy naprawdę przyjdzie? Czy coś mi wyjaśni? Czy wybrał Ote? Przygryzłam wargę. Głupia młodzieńcza miłość. W tym wieku powinnam być mądrzejsza. – Poradzisz sobie sam. Przecież od lat prowadzisz obchody. – Baba Jaga pocieszała żercę. Odwróciłam się do szeptuchy, która stanęła obok Mszczuja. Zauważyłam, że ścisnęła pocieszająco dłoń męża, ale zaraz ją puściła, zupełnie jakby ten gest był nie na miejscu. Kapłan chyba także poczuł się zawstydzony. Natychmiast odsunęli się od siebie, udając, że nic się nie zdarzyło.

– Masz rację. Zawsze sam sobie radziłem. Poradzę sobie i tym razem – odparł. Z każdą chwilą na polanie pojawiało się coraz więcej osób. Zobaczyłam barwnie ubranych czcicieli Mokosz. Wkroczyli na polanę, idąc gęsiego. Każdy z nich miał na głowie i na szyi wianek, większość uderzała w rozmaite grzechotki i tamburyny, powodując więcej zamieszania. Najwyraźniej Mokosz nie zdążyła jeszcze zabić wszystkich swoich wyznawców za korzystanie z ortalionowych namiotów. Nie minęło dużo czasu, a w gęstym tłumie nie mogłam już dostrzec nikogo. Zdawało się, że całe Kielce przyjechały dzisiaj do Bielin. Razem z Babą Jagą odeszłyśmy od sceny, by zająć miejsce koło wysokiego stosu drewna, który miał zaraz zapłonąć świętym ogniem. Nie pomagałyśmy dzisiaj żercy. Byłyśmy tylko obserwatorkami. Wójt podszedł do Mszczuja. Wcisnął mu w dłonie czarny mikrofon. Staruszek nie chciał go przyjąć. Jak szalony kręcił odmownie głową i usiłował go oddać. Wójtowi zrzedła mina. Nie dziwiłam mu się. Na łące panował taki zamęt, że z całą pewnością nie wszyscy usłyszą słaby głos Mszczuja bez odpowiedniego wzmocnienia. Wójt zaczął gwałtownie gestykulować, wskazując na stojące na scenie głośniki. Im

gwałtowniej gestykulował, tym mocniej Mszczuj kręcił głową. – Zostanie rytualnie rozpalony ogień, a następnie młodzi mężczyźni ruszą z pochodniami do okolicznych ognisk. W Bielinach cenimy tradycję. Ognie będą płonąć tej nocy jak okiem sięgnąć – poinformowała mnie szeptucha. – Każdy zapali w domu świecę. Dzisiaj nie używamy elektryczności. – Biedna straż pożarna. Będzie miała chyba pełne ręce roboty – skwitowałam. – Po nabożeństwie i zapaleniu ognia zaczną się zwykłe obchody. – Jaga zignorowała mój komentarz. – Młodzi będą usiłowali wywróżyć sobie miłość, zaczną się tańce i biesiada. Mam nadzieję, że wiesz, co oznacza skakanie przez ogień? Na szczęście to akurat wiedziałam. – Skakanie przez ogień oczyszcza, chroni przed chorobami i złymi demonami. A jeśli przeskoczy się z partnerem lub partnerką, to w pewien sposób jest się już z nim lub nią związanym. – A palenie ofiar? – Ma zapewnić dobrobyt, płodność i śliczne plony. – Hm, całe szczęście, że przynajmniej tyle wiesz, bo inaczej byś mi wstydu przyniosła. Po oficjalnych uroczystościach ja usiądę sobie w kąciku. – Wskazała

palcem na miejsce nieopodal sceny. – Tam wszyscy chętni będą mogli zdobyć tej nocy jakiś czar lub specyfik mający przynieść im miłość. – Rzecz jasna za odpowiednią cenę. – No przecież nie za darmo… – Czy ja… – Nie, ty masz iść puścić wianek i cieszyć się tym świętem. I tak nie znasz jeszcze wszystkich uroków na miłość. Nauczymy cię tego w wolnej chwili. Spojrzałam na nią krzywo. Nadal miałam wątpliwości, co przyniesie ta noc. Ponownie wyciągnęłam szyję, przeszukując wzrokiem tłum. Nigdzie nie widziałam wysokiej sylwetki Mieszka. Drgnęłam. Przez chwilę wydawało mi się, że pomiędzy zgromadzonymi mignęła mi twarz Sławy. Najwyraźniej wysłannicy Świętowita już przybyli, by czujnie śledzić każdy mój krok. Potoczyłam spłoszonym spojrzeniem dookoła. Czy strzyga także się pojawi? Weles na pewno wysłał za mną swoich popleczników. Musiał. Przysunęłam się do szeptuchy, zupełnie jakby mogła mnie przed nimi obronić. – Nie przejmuj się, nikt nas tu nie zadepcze. Nie ośmielą się. A później nie będzie tu już takich tłumów. – Baba Jaga mylnie zrozumiała moje

zaniepokojenie. – Po części oficjalnej wiele rodzin wróci do domów, by świętować w swoim gronie. Tutaj zostaną tylko ludzie samotni i młodzież. Zawsze tak jest. – A my? – zapytałam. – Nie idziemy na Łysą Górę? – Oczywiście, że idziemy. Musimy spotkać się ze wszystkimi szeptuchami z okolicy, ale możesz być spokojna. – O co? – Nie pójdziemy, dopóki nie puścisz wianka na wodę, a ja nie zarobię wystarczająco dużo, żeby w lecie nie musieć siedzieć codziennie w pracy. Dawno nie odbyłam pielgrzymki na Ślężę. Może pojadę na mały urlop? W pobliżu Ślęży otworzyli kilka ładnych hoteli ze SPA. Zobaczyłabym, jakie specyfiki oferują. Wynajęłabym samochód… Tak, coraz bardziej podoba mi się ten pomysł. – A pielgrzymki nie powinno się odbywać pieszo? – zakpiłam. – To już nie te nogi, żeby gdziekolwiek chodzić pieszo. – Machnęła lekceważąco ręką. – Bogowie zrozumieją. Mszczuj w końcu niechętnie wziął czarny mikrofon do ręki. Przez chwilę przyglądał mu się nieufnie, aż westchnął zrezygnowany i wszedł na

podwyższenie razem z wójtem. Tłum zaszemrał.

– Jest speszony, bo przeważnie nie ma aż tak dużej widowni – wytłumaczyła mi Baba Jaga. – Przez ostatnie lata obserwowaliśmy raczej stopniowe odchodzenie od wiary. Z roku na rok było coraz mniej chętnych do udziału w oficjalnych uroczystościach. – A dzisiaj?

– Dzisiaj w Noc Kupały wypada pełnia. Zdarza się to na tyle rzadko, że pobudza ludzką wyobraźnię lepiej niż niejedna loteria. Każdy chce znaleźć kwiat paproci, który ma zapewnić dobrobyt. Podobno wszystkie miejscowości organizujące obchody w pobliżu puszczy przeżywają oblężenie turystów. Pewnie mnóstwo ludzi będzie usiłowało wedrzeć się na Łysą Górę tej nocy – westchnęła zirytowana. – Ciekawe, czy jeśli się go zerwie i schowa, zamiast zjeść, to rzeczywiście zapewni bogactwo i dobrobyt? – Nie wiem. – Wzruszyła ramionami. – Wedle legendy powinien zakwitać bardzo rzadko. Chociaż kto go wie… Może zakwita częściej, tylko nie można go znaleźć? – To wszystko jest grubymi nićmi szyte – mruknęłam.

– Pamiętaj, że w każdej legendzie jest ziarno prawdy. Kwiat istnieje naprawdę, czyż nie? – Niestety. Moje myśli zaczęły krążyć dookoła kwiatu. Jeśli podania były prawdziwe, to powinien po zerwaniu zapewnić mi bogactwo. Przez kilka minut stanę się milionerką. Szkoda, że nie zdążę się tym nacieszyć. Do wysokiego brzozowego pala z nałożonym kołem podeszło sześć osób. Trzech młodych chłopców i trzy dziewczynki. Wszyscy mieli białe koszule oraz wieńce z kwiatami przewieszone przez chudziutkie szyje. Chłopcy najwyraźniej byli jeszcze przed obrzędem postrzyżyn. Ich długie włosy opadały na ramiona. Każde dziecko złapało za jedną wstążkę. – Ładnie wyglądasz. Podskoczyłam do góry, kiedy tuż za moim uchem rozległ się głos, a po szyi połaskotał mnie czyjś ciepły oddech. Odwróciłam się tak gwałtownie, że przewróciłabym się niechybnie, gdyby Jarogniewa nie złapała mnie za rękę z refleksem zastanawiającym jak na osobę w jej wieku. Tuż za mną stał Radek. Szczerzył wesoło zęby. Uniósł okulary, żebym mogła zobaczyć jego oczy. Jednak w nich nie było już tyle radości, ile

w uśmiechu. Podparł się pod boki, bym mogła dokładnie przyjrzeć się jego sylwetce. Biała podkoszulka została rozepchnięta przez napompowane na siłowni mięśnie. – Będziesz puszczać wianek? – zapytał, wskazując na moje ręce, w których cały czas trzymałam wykonaną przez szeptuchę wiązankę. Baba Jaga zgromiła go spojrzeniem. Zlustrowała go od góry do dołu i skrzywiła się wyjątkowo szpetnie. Zaczęła mamrotać coś pod nosem. – Ekhm, tak – odpowiedziałam zaskoczona jej zachowaniem. Szeptucha splunęła mu pod nogi, a następnie powiedziała chrapliwym szeptem: – A kysz! Radkowi zrzedła mina, gdy ledwo zdążył odskoczyć przed śliną szeptuchy. Baba Jaga cały czas szeptała słowa modlitwy do bogów. Płanetnik pobladł i spojrzał na nią z wyrzutem. Nagle zaczęło mu się spieszyć. – Do zobaczenia później – powiedział jeszcze i wmieszał się w stojący za nami tłum. Nawet nie poczekał na moją odpowiedź. Ludzkie ciała tłoczyły się coraz bliżej siebie. Radek

bardzo szybko zniknął mi z oczu przysłonięty roześmianą gawiedzią. – To płanetnik, o którym ci opowiadałam – poinformowałam Babę Jagę, która dla pewności splunęła jeszcze trzy razy przez lewe ramię. Opluła przy tym jakiegoś mężczyznę, ale ten poza zrobieniem zbolałej miny nie posunął się do niczego więcej. Uszanował immunitet szeptuchy. – Płanetnik? Nie wiedziałam, co to, ale czuć było od niego smród bogów – skwitowała ponurym tonem. – Tak? – zdziwiłam się. – To oni wydzielają jakiś zapach? – Poza tym kto inny by cię dzisiaj nagabywał? Przecież ty nie masz normalnych przyjaciół – dodała. Ach, Baba Jaga jak zwykle umiała znaleźć pocieszające słowa. Najwyraźniej wysłannicy bogów niczym nie pachną, skoro się do tego nie ustosunkowała. Po prostu miała przeczucie, że Radek nie jest człowiekiem. Przewróciłam oczami i odwróciłam się w stronę sceny. – Jest nieszkodliwy – dodałam jeszcze. – Dzisiaj każdy, kto ma związek z bogami, jest niebezpieczny. Zwłaszcza dla ciebie – syknęła.

Dzieci, śpiewając przaśną przyśpiewkę znajdującą się na tej samej wyżynie intelektualnej co piosenka Mam chusteczkę haftowaną, zaczęły biec dookoła słupa. Ich drobne stopy wybijały niepokojąco równy rytm. Miałam wrażenie, że moje serce bije w jego tempie. Cieszyłam się, że to nie ja muszę ciągnąć za kolorową wstążkę. Zrobiło mi się niedobrze od samego patrzenia, jak się kręcą. Na szczęście szybko roznieciły ogień. Po chwili spomiędzy szprych koła zaczął się wydobywać dym i pierwsze nieśmiałe płomyki, które łakomie zaczęły pożerać suche drewno. Dzieci odsunęły się ze śmiechem i pobiegły do dumnych rodziców. Ich miejsce zajęli młodzi mężczyźni, dzierżący pochodnie. Zdjęli koło i potoczyli je po trawie w stronę stosu drewna. Ogień coraz śmielej poczynał sobie na szprychach. Z niepokojem obserwowałam wysuszoną upałem trawę. Miałam nadzieję, że słudzy ognia niechcący nie spowodują pożaru. Spanikowana publiczność stratowałaby najsłabszych i najwolniejszych. Byłam przekonana, że przy moich marnych zdolnościach do rozpychania się łokciami, byłabym jedną z pierwszych ofiar. Wysoki stos drewna zabłysnął i płomienie strzeliły

do nieba, zupełnie jakby ktoś wcześniej zwilżył szczapy benzyną. Ogień płonął bezpiecznie w otoczeniu szarych kamieni i wykarczowanej trawy. Słudzy ognia zapalili pochodnie i unieśli w stronę Mszczuja. Zauważyłam, że jeden z mężczyzn, zamiast patrzeć na scenę, gapił się na mnie. Poczułam ostrą sójkę w bok, idealnie w bolesne miejsce między żebrami. Pochyliłam się do szeptuchy, nie spuszczając podejrzliwego spojrzenia z młodzieńca dzierżącego pochodnię. Nie podobał mi się. Dlaczego na mnie patrzył? – To syn wójta, Bogumił – powiedziała szeptucha. – Najwyraźniej wpadłaś mu w oko. No cóż… On za to kompletnie mi się nie spodobał. Nie był brzydki, po prostu był… zwykły. Brązowe włosy miękko opadały mu na uszy, a niedbała grzywka, którą zapewne układał przez pół godziny przed lustrem, sprawiała wrażenie niechlujnej. Miał wąską twarz i zbyt pełne usta rozciągnięte w uwodzicielskim uśmieszku. I jakiś taki niski był. Chociaż może wydawał mi się niski, bo przyzwyczaiłam się do ogromnego Mieszka. Westchnęłam ciężko. Władca Polan zdecydowanie wysoko podniósł poprzeczkę innym mężczyznom, którzy chcieliby mieć u mnie jakiekolwiek szanse.

Miałam nadzieję, że nie będę wszystkich do niego porównywać. Mało kto wygrałby tę rywalizację. Bogumił spojrzał na wianek, który trzymałam w ręku, a następnie puścił do mnie oko. Zapragnęłam natychmiast wyrzucić wianek do śmietnika. – Czy jeśli ktoś wyłowi mój wianek, to muszę potem z nim rozmawiać? – zapytałam na wszelki wypadek szeptuchy. – Powinnaś. A co więcej, w dobrym tonie jest zatańczenie z takim mężczyzną. Poza tym kto wie? Może coś z tego będzie? – Jasne… Bogumił nadal zerkał znacząco w moim kierunku. Pożałowałam, że nie mogę zapaść się pod ziemię. – Wyłowienie wianka coś znaczy. A raczej kiedyś znaczyło. Nie należy tego traktować lekko. To nie jest coś nieważnego – pouczyła mnie Baba Jaga. – A jeśli wianek wyłowi ktoś, kto mi się nie podoba? – Wciąż byłam pełna sceptycyzmu. Przecież należało się z tym liczyć, prawda? Musiały być jakieś sposoby na pozbycie się niechcianego kandydata do ręki. – Wtedy cieszysz się, że ktokolwiek wyłowił twój

wianek, tańczysz z mężczyzną, dajesz mu buziaka na pożegnanie i mówisz, że za rok także wyłowi twój wianek, to chyba nawet pójdziecie na spacer. Doprawdy… Gosiu… czasami wystarczy tylko trochę ruszyć głową. Użyj swojej wyobraźni… – Okej, zapamiętam – burknęłam. Jak na mój gust, już i tak miałam zbyt wybujałą wyobraźnię. Zwłaszcza jeśli chodziło o wymyślanie sposobów na śmierć tej nocy. Po łące potoczył się pisk głośnika. Większość osób zasłoniła uszy i skrzywiła się boleśnie. Spojrzałam na scenę. Winowajcą był Mszczuj, który usiłował powiedzieć coś do mikrofonu. Bezradnie pomachał nim w powietrzu, a po łące poniósł się kolejny ogłuszający pisk. – Nigdy nie radził sobie z techniką – prychnęła z potępieniem szeptucha. Żerca postukał kilka razy palcem w gąbkę mikrofonu. Usatysfakcjonowany przystawił urządzenie do ust. Gdy zatopił je w swojej brodzie, z głośników rozległ się obrzydliwy szelest przywodzący na myśl owady. A w każdym razie ja miałam takie skojarzenie. – Moi drodzy! – Wzmocniony głos Mszczuja okazał się całkiem donośny. – Czas rozpocząć uroczystości.

Zbierzmy się w kręgu. Ludzie spojrzeli po sobie ze zdziwieniem. Bardziej w kręgu nie mogli już stać. Uniosłam wianek, by lepiej mu się przyjrzeć. Dotknęłam palcem smukłej, samotnej świeczki. Zapragnęłam być zwykłą dziewczyną, która tej nocy szuka jedynie miłości. Szkoda, że niechciany wielbiciel nie był dzisiaj moim jedynym zmartwieniem. Nagle przez łąkę potoczył się silny głos. Poczułam się, jakby poraził mnie prąd. O mało nie skręciłam sobie karku, szybko odwracając głowę z powrotem w stronę sceny. Tuż obok zadowolonego z siebie Mszczuja stał Mieszko. Gładko ogolony i elegancko ubrany w odświętną granatową szatę stał na lekko rozstawionych nogach. Zdawał się dwa razy wyższy od zgarbionego żercy. Nie wziął mikrofonu od kapłana. Nie musiał. Jego głos niósł się doskonale. Nie potrzebował do tego żadnej techniki. – Witaj, gościu w czerwień ubrany. Niech będzie pozdrowiony Święty Ogień! – zawołał. Tłum powtórzył za nim:

– Niech będzie pozdrowiony Święty Ogień. Mieszko podszedł na brzeg sceny. Zauważyłam, że lekko utykał. Jego twarz przypominała kamienną maskę. Nie było na niej żadnych uczuć, a usta nawet

na chwilę nie wykrzywiły się w jego charakterystycznym, krzywym uśmiechu. Zimne oczy nieufnie sondowały tłum. Serce zabiło mi żywiej, gdy zdałam sobie sprawę, że może to mnie szukał. – Mieszko – szepnęłam. Poczułam, jak szeptucha łapie mnie za rękę. Ścisnęłam jej palce szczęśliwa, że stoi tuż obok mnie. Nie powiedziała żadnego uszczypliwego komentarza. Po prostu była obok, dzieląc się swoją siłą i spokojem. Gdyby nie jej dłoń, nie wiem, czy nie wyrwałabym się biegiem pod samą scenę, wiedziona jakimś głupim impulsem. – Przyszedł już Kupalny Wieczór – zagrzmiał Mieszko. – Zapalmy ogniska i złóżmy ofiarę bogom. Niech bogowie rozświetlą dzisiejszą noc. Na ten znak mężczyźni rozeszli się na wszystkie strony świata, by rozpalić okoliczne ogniska. Tłum rozstępował się przed ich pochodniami. Syn wójta przeszedł tuż obok mnie, ale ja już go nie zauważałam. Nie istniał dla mnie jego zaczepny uśmiech. Wpatrywałam się tylko w Mieszka. Teraz liczył się jedynie on. Nie rozumiałam uczuć, które we mnie szalały. Czułam radość i złość jednocześnie. Chciałam go przytulić i uderzyć. A co najważniejsze – chciałam jak najszybciej usłyszeć jakieś wyjaśnienia. Byłam

głupia, myśląc, że mogę w dorosły sposób podejść do naszego związku. Gdyby tak było, serce nie wyrywałoby mi się na jego widok z piersi i nie ogarniałaby mnie aż taka tęsknota. Miał rację. W porównaniu z nim byłam jeszcze dzieckiem. Głupim dzieckiem. – No proszę, proszę. Cisza jak makiem zasiał bez żadnego nagłośnienia. Całkiem niezły byłby z niego żerca – stwierdziła szeptem Jarogniewa. Nic jej nie odpowiedziałam zapatrzona w niego jak w obraz. – Bogowie, zapraszamy was na wieczerzę. Nasze dziady, dołączcie do nas. Przybywajcie z Wyraju na dźwięk tego żelaza i rozgośćcie się tu. Dajcie nam krzepkość i siłę stali, dajcie nam czystość podobną do czystości żelaza. – Mieszko kontynuował jedną z naszych najstarszych modlitw. Mszczuj uniósł do góry wątłe ramiona i uderzył ostrzem długiego noża o obuch topora. Metaliczny dźwięk zniknął w szumie drzew i trzasku płonących w ognisku drewnianych szczap. Nie byłam pewna, czy dotarł do naszych przodków. Chyba że tej jednej nocy w roku, gdy modliliśmy się do świętego ognia, wyjątkowo wytężali swój słuch. – Biciem nożami i siekierami wypędźcie zło tam,

gdzie dźwięk żelaza nie przenika, do wybrzeży nocy, dokąd nie dociera płynąca woda rzeki, gdzie niejadane są chleb ani sól. O to prosimy was, dobrzy bogowie! Usłyszcie nas! Sława bogom! – Sława bogom! – powtórzyłam razem z pozostałymi wiernymi. Mieszko potoczył spojrzeniem po tłumie. Uniósł dumnie brodę. Przez chwilę wydał mi się zadowolony z podziwu, który okazywali mu wierni. Miałam wrażenie, że poczuł się dawnym władcą, którego słowo liczyło się więcej niż prawo. Łatwo było czuć przed nim respekt. Baba Jaga miała rację. Teraz nie potrzebowaliśmy już wodzów, którzy mieli porwać nas do walki. W czasach pokoju więcej znaczyli charyzmatyczni kapłani. – Dobry duchu ognia, straw w całości ofiary. Zanieś je i oddaj bogom w zaświatach, przekazując naszą modlitwę. Dobry duchu ognia, twój dym jest długi, twój język ostry, rośnij, przedłóż dziadom błogosławieństwo tego dymu i bogów. Dookoła ognia stanęło sześć młodych kobiet ubranych w barwne sukienki. Po kolei zaczęły wrzucać do ognia chleb, miód, piwo, mak, pióra, skóry, nasiona i wiele innych darów. Spojrzenie Mieszka zatrzymało się na mnie. Nie uśmiechnął się. Nie dał mi żadnego znaku, że znaczę

dla niego więcej od innych osób w tłumie wiernych. Po prostu na mnie patrzył. Po chwili odwrócił głowę i znowu zaczął sondować spojrzeniem rozentuzjazmowany tłum. Mogłam mieć tylko nadzieję, że nie szukał Ote… – Swarogu, Swarożycu, ogniu niebieski i ogniu ziemski, ojcze i synu, przyjmijcie naszą ofiarę! Mokosz, matko nasza, od ciebie przychodzimy, do ciebie wracamy. Dla ciebie piwo, chleb i miód składamy. Welesie, jaśniejący panie Nawi, strażniku przysięgi, prowadzisz nas do domu naszych przodków. Przyjmij dary nasze. O Swarogu, Świętowicie, złote kłosy w srebrnym życie. Daj dolę lekką i długie życie. Spraw zboża dojrzewanie i w domu zdrowe rodziny chowanie. Mieszko ponownie spojrzał na ogień, który płonął teraz wysoko. Czerwone i złote języki wznosiły się do nieba, zupełnie jakby słuchały naszej modlitwy i przenosiły jej słowa duchom przodków. – Przybądźcie, dziady nasze. Dla was kasza, dla nas miska. Dla was krew, dla nas kość. Sława wam, ojcowie, sława wam, przodkowie! – Sława wam, ojcowie, sława wam, przodkowie – powtórzyłam bezmyślnie razem z innymi wiernymi. Młode kobiety, które składały ofiary, zaczęły

chodzić po łące z tacami zastawionymi papierowymi kubeczkami. W każdym było trochę słabego, najtańszego miodu ofiarnego. Minęły już czasy świetności bogów, gdy dostawali oni najznamienitsze trunki z królewskich piwnic. W tym samym momencie podeszły do nas dwie kobiety i podsunęły nam zachęcająco tace. Sięgnęłam po kubeczek. Baba Jaga wyciągnęła rękę do drugiej tacy i wybrała kubeczek z najmniejszą ilością miodu. Zerknęła na ledwo żółty płyn i prychnęła zniesmaczona: – Sikacz. Wieczorem skosztujemy lepszego napitku na Łysej Górze. W międzyczasie Mieszko opowiedział o tym, czym jest Noc Kupały i z jakimi zwyczajami się wiąże. Nakazał, by każdy oczyścił się tej nocy w wodzie ze wszystkich swoich przewinień, by przeprosił pokrzywdzonych. Zaapelował także do turystów, by tej nocy mieli się na baczności w puszczy. Przestrzegł przed bogami i demonami, których także przyciąga pełnia. Pełne niedowierzania uśmieszki i komentarze rozlegające się w tłumie szybko pozbawiły mnie złudzeń. Wszyscy zamierzali szukać kwiatu paproci i w tym celu byli gotowi zadeptać drogocenną puszczę.

Gdy już każdy otrzymał napitek, Mieszko i Mszczuj unieśli swoje srebrne, bogato zdobione kielichy ofiarne. – Niech woda i ogień oczyszczą wasze ciała, serca i umysły. A teraz powtarzajcie za mną – zakomenderował Mieszko. Unieśliśmy kubki w ślad za nim. Po łące potoczyły się słowa życzeń. – By wam ogień płonął jasno, by nie brakło wam kołacza. I by plon stukrotny wniosła wszystka wasza ciężka praca. Napiliśmy się miodu. Słodka ciecz spłynęła mi po języku i gardle. Praktycznie nie było w niej czuć alkoholu. Mieszko znowu na mnie spojrzał, a ja poczułam, jak każdy mój mięsień napina się niczym do skoku. Jego usta rozciągnęły się w uśmiechu.

29.

Stałam jak sparaliżowana, boleśnie świadoma jego obecności. Papierowe kubeczki spadały na trawę rzucane przez bezmyślnych ludzi, którzy liczyli, że w tłumie nikt nie zauważy. Ja swój zgniotłam z emocji. Tkwił zamieniony w mokrą kulkę w mojej zaciśniętej pięści. Bezmyślnie wepchnęłam go do torebki. Ludzie przepychali się obok, co rusz trącając mnie łokciami. Jak przez mgłę słyszałam ich narzekania, że stanęłam jak słup soli. Baba Jaga coś do mnie powiedziała i odeszła. Jej słowa uleciały na wietrze. Gdy puściła moją dłoń, poczułam, jakby zerwała się kotwica trzymająca mnie ziemi. Jednak nie ruszyłam się z miejsca. Stałam, wpatrując się w Mieszka, który oddawszy srebrny kielich Mszczujowi, ruszył w moją stronę. Każdy jego niespieszny krok na dwa uderzenia mojego serca był niczym niepokojące odliczanie. – Trzymaj się dzisiaj. Mam nadzieję, że spotkamy się jutro. Czyjś niespodziewany dotyk na moim ramieniu i muśnięcie ustami policzka sprowadziły mnie na

ziemię.

Zdołałam oderwać spojrzenie od mężczyzny. Obok mnie stała Sława z włosami ufarbowanymi na mało twarzową czerń. Zamrugałam kilka razy, zupełnie jakbym została obudzona z głębokiego snu. – Słyszałam, co zrobiła Żywia. Przepraszam… – powiedziała moja koleżanka. Odwróciłam się w jej stronę, chociaż nie pragnęłam niczego tak mocno, jak patrzeć teraz na tego mężczyznę, który zręcznie zdołał wkraść się do mojego życia i całkowicie je sobie podporządkować. – To nie twoja wina – mruknęłam nieuważnie. Sława uśmiechnęła się na te słowa. Wbiła spojrzenie w coś za moimi plecami i gniewnie zmarszczyła brwi. – Muszę iść – powiedziała. – Czekaj. – Złapałam ją za rękę i ścisnęłam mocno, o mało nie upuszczając przy tym swojego wianka. – Aj! Co jest? Otworzyła szeroko oczy zaskoczona siłą mojego uchwytu. – Wiedziałaś, prawda? Wiedziałaś, że Żywia służy Ote? – zapytałam. – Ja… – zająknęła się i uciekła ode mnie

spojrzeniem. Poczułam, jak głęboko w środku mojego serca coś pękło. Nigdy nie byłam towarzyską osobą. Zawsze wolałam siedzieć w kącie z książką i zamykać się w swoim świecie niż brylować w towarzystwie, które nie tyle mnie przerażało, ile było mi zupełnie obojętne. Jednak Sława… Sława była moją jedyną przyjaciółką. Osobą, której powierzałam największe sekrety, która znała moje myśli, często zanim wypowiedziałam je na głos. Teraz stała się kimś obcym. Okazało się, że nigdy jej nie znałam. Udowodniła to po raz kolejny. – Wiedziałaś! Ty od początku wiedziałaś! – zawołałam, nie mogąc w to uwierzyć. – Dlaczego mi nie powiedziałaś? Co z ciebie za przyjaciółka? Uśmiechnęła się gorzko. – Jak widzisz, nie najlepsza… Bardzo mi przykro, Gosiu, ale nie chciałam podpaść strzydze. Ona zabija osoby, które jej przeszkadzają. Ha! Ona zabija nawet te, które są jej przydatne. Jedynie Żywia wciąż ma się świetnie. Puściłam rękę Sławy, zupełnie jakby dotyk jej skóry mnie parzył. – Już nie jesteśmy przyjaciółkami – oświadczyłam. Przez jej twarz przebiegł skurcz, ale zmusiła się do

uśmiechu. – Rozumiem. Jest mi przykro, ale rozumiem – powiedziała. – Zrozumiałam to już wtedy, kiedy się wyprowadziłaś bez słowa. Chcę jednak, byś wiedziała, że nigdy z własnej woli cię nie skrzywdzę. Kiwnęłam głową. Mocno złapałam wianek trzęsącymi się rękami. O mało co nie połamałam delikatnych gałązek. Czułam czające się pod powiekami strumienie. Zaczęłam szaleńczo mrugać, byle tylko zdradzieckie łzy nie spłynęły mi po policzkach, a szloch nie wydarł się z gardła. Jeszcze nigdy nie czułam się tak samotna jak teraz. – Muszę iść. Pamiętaj, żeby dzisiaj nikomu nie ufać. Kręci się tutaj mnóstwo podejrzanych typków – powiedziała Sława, nie patrząc mi w oczy. – Bywaj. Nic nie odpowiedziałam. Czułam się coraz gorzej. – Widzę, że wyrównujesz rachunki – usłyszałam przed sobą spokojny głos Mieszka, a na moją twarz padł cień jego wysokiej sylwetki. – Podobno robi się takie rzeczy przed śmiercią – odpowiedziałam gorzko. Nie odważyłam się podnieść głowy, by na niego spojrzeć. Wbiłam spojrzenie w jego buty. Tyle razy przeprowadzałam sama ze sobą tę rozmowę, a teraz

nie potrafiłam wydobyć z siebie głosu. Wszystkie pytania, które powtarzałam sobie przez ostatnie tygodnie, wyparowały z mojej głowy w jednej chwili. Czułam się dziwnie bezwolna. – Gosia? Jego ciepły głos przywołał mnie na chwilę do porządku. Poczułam, że żołądek wywraca mi się na drugą stronę. Buty Mieszka rozmyły mi się przed oczami. Zamrugałam gwałtownie i przełknęłam ślinę, której nagle zrobiło się wyjątkowo dużo w moich ustach. Działo się ze mną coś niedobrego. – Gdzie byłeś? – posłałam pytanie jego butom, żeby zyskać na czasie. Czułam, że ogarnia mnie panika. Czułam się coraz gorzej. Chciałam jak najszybciej odejść. Nie, ja musiałam odejść. Wiedziałam, że jeżeli zostanę tu jeszcze chwilę, to rzucę mu się na szyję z płaczem i wybaczę wszystko. Zrobię, co tylko zechce. Chciałam zrobić wszystko, o co mnie poprosi. A ja przecież nie chciałam mu wybaczyć, nawet jeśli takie byłoby jego życzenie. – Musiałem załatwić kilka spraw – dobiegła mnie jego odpowiedź. – To nie jest miejsce na tę rozmowę. Wyciągnął w moją stronę rękę, ale cofnął ją,

zanim poczuł choćby ciepło mojej skóry. – Będziesz puszczać wianek? – zapytał zdawkowo. – Baba Jaga mi kazała. Uniosłam głowę i wbiłam w niego załzawione spojrzenie. Nie uśmiechał się. Miał zmarszczone brwi i mocno zaciśnięte usta. Zimne oczy przeszukiwały tłum dookoła nas. Nawet na mnie nie patrzył… – Muszę iść – bąknęłam. Odwróciłam się na pięcie i wmieszałam w tłum, zanim zdążył cokolwiek powiedzieć. Usłyszałam za sobą jedynie jego stłumione przekleństwo. Głupia, głupia, głupia! Chciałam jakichś wyjaśnień, chciałam go skrzyczeć. A co zrobiłam? Uciekłam, podkulając ogon. Do niczego się nie nadawałam. Nic dziwnego, że Mieszko nic do mnie nie czuł. Po prostu mnie wykorzystał, a ja mamiłam się wyobrażeniami o miłości niczym z filmów. Trzeba było posłuchać Sławy i wyjechać, uciec chociażby za morze w nadziei, że tam nie dosięgną mnie bogowie. Nikomu nie należało ufać. A zwłaszcza jemu! Nie powinnam była odsłaniać przed nim serca i myśli. Wykorzystał mnie. Po prostu mnie wykorzystał.

Przez chwilę kluczyłam w rozbawionym tłumie. Dziwna mgła znikła sprzed moich oczu. Z ulgą uniosłam głowę, gdy oczy przestały łzawić. Nie rozumiałam, co się przed chwilą ze mną stało. Skierowałam się do miejsca, gdzie tłoczyło się mnóstwo młodych kobiet w moim wieku. Osłaniając dłonią wianek, przecisnęłam się na sam początek, żeby zobaczyć, co się dzieje, i mieć chwilę na pozbieranie myśli. Zaklęłam. Niepokój i drżenie serca, które dopadły mnie, gdy Mieszko stanął obok, zniknęły. Poczułam się, jakby ktoś zmącił mi myśli. Tknięta złym przeczuciem sięgnęłam do torebki, gdzie tkwił zgnieciony biały kubeczek. Zauważyłam, że zabarwiona miodem tekturka zmieniła kolor na czarny. Zmarszczyłam brwi. Nie powinna była tego zrobić. Miód przecież był żółty. Poczułam, że robi mi się słabo. Ktoś próbował mnie otruć. Rozejrzałam się dookoła, wykręcając boleśnie szyję. Sława zachowywała się dziwnie. Ona tak jak Mieszko przeczesywała tłum spojrzeniem. Spodziewała się, że kogoś spotka. Działanie napitku podejrzanie przypominało mi czar wąpierza. Moje myśli były tak samo zmącone w chwili, gdy zatruł mnie swoim jadem.

Wrzuciłam poczerniały kubeczek do kosza na śmieci. Mogłam tylko modlić się do bogów, by zatruty napój stracił już swoje działanie oraz by żaden nowy wąpierz nie czaił się gdzieś w pobliżu. Kobiety z kółka gospodyń wiejskich rozłożyły stanowiska z miłosnymi wróżbami. Za drobną opłatą można było sprawdzić, jak przedstawia się przyszłość. Rozchichotane nastolatki i kobiety tłoczyły się przy stołach. Wmieszałam się między nie, łaknąc ochrony, którą dawał tłum. Liczyłam, że szybko zauważę, gdy w pobliżu pojawi się jakiś mężczyzna. Oczywiście o ile polujący na mnie demon będzie mężczyzną. Stałam przez kilkanaście minut przy stołach, udając, że pasjonują mnie wróżby, gdy tak naprawdę zerkałam spod rzęs na otaczające mnie kobiety. W końcu uspokoiłam się. W pobliżu nie było nikogo, kto akurat w tym momencie dybałby na moje życie, a dziwna słabość już mnie opuściła. Właśnie miałam odwrócić się na pięcie i odejść, gdy jedna z gospodyń zawołała do mnie: – Panienko! Uczennico szeptuchy! Może małą wróżbę? Zatrzymałam się w połowie ruchu. Spojrzałam na nawołującą mnie kobietę o rumianych policzkach. Starsza pani cały wczorajszy wieczór musiała spędzić

na pracowitym zaplataniu włosów na papiloty. Białe loczki otaczały jej głowę niczym kask motocyklisty. – Ja… nie, nie jestem… – Uczennico szeptuchy, powinnaś spróbować. Widzę, że zamierzasz puścić wianek, więc masz na oku jakiegoś kawalera. Zażywna staruszka mrugnęła do mnie wesoło i uśmiechnęła się szeroko sztuczną szczęką. – Dziewczęta, zróbcie miejsce dla szeptuchy! Zobaczymy, co przyszłość jej przyniesie. Kim będzie jej mąż! – Nie, naprawdę… ja nawet nie wiem, czy wyjdę za mąż… – wzbraniałam się, jak mogłam. – Ach, te dzisiejsze dziewczęta. Na kocią łapę by tylko żyły! – Załamała ręce gospodyni. – Spróbuj. Wróżba mówi o miłości. Decyzja o małżeństwie należy do ciebie. Nic nie stracisz, jeśli zapytasz los o przyszłość. Kobiece dłonie popchnęły mnie za plecy i za ramiona, gdy inne uczestniczki festynu zdały sobie sprawę z tego, że z własnej woli nie zbliżę się do stołu. Znalazłam się tuż przy blacie, ściskając swój wianek, zupełnie jakby miał być tarczą, która mnie ochroni. Spojrzałam na niego z obawą. Jeśli nie zacznę być delikatniejsza, to nie dotrwa do obrzędu

puszczania na wodzie.

– Wiesz, na czym polega ta wróżba, dziewczę? – zapytała mnie gospodyni. – Nie mam zielonego pojęcia – odpowiedziałam zgodnie z prawdą, przypatrując się cynowej wanience wypełnionej wodą. W szkole wróżyłam jedynie z obierki od jabłka rzucanej za plecy i wosku lanego przez klucz. Z tego, co pamiętałam, żadna z wróżb nigdy się nie spełniła. Nie miałam zielonego pojęcia, do czego jest potrzebna wanna. – Dzisiaj wróżymy z ognia i wody – poinformowała mnie gospodyni. – W tej wanience jest czysta źródlana woda, przyniesiona specjalnie spod dębu w sercu lasu. Na dnie są pudełka. W każdym znajduje się coś innego. W zależności od tego, co wyciągniesz, taki zawód będzie wykonywał twój przyszły mąż bądź partner, jeśli już się tak upierasz. Skarciła mnie spojrzeniem, a ja zarumieniłam się po cebulki włosów. Nie o to przecież mi chodziło. No ale przecież nie powiem im, że nie zamierzam wychodzić za nikogo za mąż, bo istnieje przykre prawdopodobieństwo mojego rychłego końca tego wieczoru.

– Musisz wyciągnąć pierwsze pudełko, którego dotkną twoje palce – kontynuowała. – Woda cię poprowadzi. Śmiało. – Ile płacę? – Zaczęłam sięgać po torebkę. – Nic. Jesteś na naukach u szeptuchy. Wszystkie tutaj jesteśmy ciekawe, jaki los cię spotka. Ach, ta prywatna służba zdrowia! Wszędzie ma lepiej. Nawet na wiejskim festynie. Odłożyłam wianek na blat stołu obok wanny i wyciągnęłam prawą dłoń nad powierzchnię krystalicznie czystej wody. Doskonale widziałam przez nią leżące na dnie pudełka po zapałkach. Były ich dziesiątki. – Zamieszaj wodę ręką i dopiero wtedy wyciągnij pudełko – poinstruowała mnie gospodyni. Posłusznie zanurzyłam dłoń i trzy razy zamieszałam wodę, starając się jej nie wylać. Zamknęłam oczy i sięgnęłam w stronę dna. Poczułam pod palcami rozmoczoną tekturkę. Schwyciłam mocno pudełeczko i wyciągnęłam je na powierzchnię. – Pokaż nam, dziecko, co jest w pudełku, a ja powiem ci, jakim rzemiosłem będzie zajmował się twój wybranek – zachęciła mnie kobieta. Mokra tekturka praktycznie rozpadła mi się

w rękach. Odwinęłam rozmoczony papier i spojrzałam na cudeńko schowane w środku. Był to mały metalowy miecz o długości trzech centymetrów. Staruszka zrobiła wielkie oczy i na chwilę zaniemówiła. – Och, twój wybranek będzie żołnierzem – zagruchała w końcu. – Znasz już może jakiegoś żołnierza? Przecież takie rzeczy nie działają. Wróżba nie mogła mówić o Mieszku. Nie mogła… – Tak – wydusiłam. – To może w takim razie jest on tym jedynym? – Zaśmiała się na widok mojej miny. – Powiedz mu, że puszczasz dzisiaj wianek! Niech pomoże trochę ślepemu losowi. Chcesz spróbować innych wróżb? Wskazała dłonią na kolejne stoły. Tuż obok inna z gospodyń wróżyła, przesypując ziarna fasoli, jeszcze dalej można było sprawdzić, czy ukochany na pewno jest tym jedynym za pomocą pływających na wodzie nitek lub pomalowanych na czarno-biało deseczek. – Nie, dziękuję. – Pokręciłam głową. – Ta jedna wróżba w zupełności mi wystarczy. Schowałam mały mieczyk do torebki i podniosłam ostrożnie wianek.

– Jak uważasz, uczennico szeptuchy. Kochaj swojego żołnierza. Do zobaczenia. Pożegnałam się szybko i przepchnęłam między kobietami z powrotem na polanę. Jednak zanim odeszłam, do moich uszu dotarł zaniepokojony szept staruszki: – Wsadzałaś do pudełek miecze? – Ja? Nie. Przecież to ty wsadzałaś wróżby – odpowiedział jej inny głos. Dalszej wymiany zdań już nie słyszałam. W dzisiejszy wieczór nie zdziwiłabym się nawet zbytnio, gdyby okazało się, że rzeczywiście żadna z nich nie wsadzała do pudełek metalowych mieczy. Nie byłam co prawda pewna, czy utopce mogą ujawniać swoją obecność w cynowych wannach, ale nie wykluczałam takiej możliwości. Zwłaszcza odkąd dowiedziałam się, że w wolnych chwilach naprawiają pralki. Rozejrzałam się szybko, ale nigdzie nie było widać Mieszka. Szybkim krokiem skierowałam się w stronę małego sklepiku, który otworzyła Baba Jaga. Dzisiaj nie sprzedawała syropu z sosny. W ruch poszły wszystkie specyfiki na miłość i wszystkie nalewki, jakie posiadała. Kolejka do jej kramu była bardzo

długa. Z uniesioną brodą wyminęłam tłum i wślizgnęłam się za stolik zastawiony jej specjałami. Pociągnęła mnie za rękę, żeby szepnąć mi na ucho: – Zobacz, jaka kolejka. Wypchnę wszystkie rzeczy, które już prawie mi się przeterminowały! – Gratuluję – odparłam. Chyba nie chciałam tego wiedzieć. – A ty co tu jeszcze robisz? – syknęła, patrząc w niebo. – Niedługo zajdzie słońce. Zaraz zacznie się ceremonia puszczania wianków. Idź natychmiast nad rzekę. Już! Zmykaj mi stąd! Ja sobie poradzę! – Ale ja chcę… – Ja sobie poradzę – powtórzyła. – Idź korzystać ze święta. Posłusznie złapałam lekko już zmaltretowany wianek i poszłam w stronę Bielinianki, gdzie zgromadziły się panny chętne do wzięcia udziału w uroczystości. Przygryzłam wargę. Nie zdążyłam powiedzieć Jadze ani o miodzie zabarwionym na czarno, ani o wróżbie. Postanowiłam, że zrobię to później przy ognisku. Stanęłam przy brzegu obok wesołych kobiet. Zauważyłam, że niedaleko czekało też kilku młodych

mężczyzn, zezując na wianki. Wśród nich był Bogumił, syn wójta. Trzymał w dłoniach zapaloną pochodnię. Uśmiechnął się do mnie, a ja kiwnęłam mu na przywitanie głową, pamiętając, żeby nie nawiązywać kontaktu wzrokowego. Może wtedy straci zainteresowanie. Nie stracił. Cały czas się na mnie gapił. Na wszystkich bogów! Po raz pierwszy zobaczyłam tego gościa dopiero dzisiaj! Czego on chce? A raczej co sobie wyobraża?! Mieszka nigdzie nie widziałam. Zupełnie jakby zapadł się pod ziemię. Rozejrzałam się szybko. Nie dostrzegałam Sławy, Radka ani innych moich nadnaturalnych znajomych. Odetchnęłam z ulgą, gdy nigdzie nie dostrzegłam także rudych kłaków Ote. Przy wodzie stała inna z gospodyń z okolicznego kółeczka. Nie sądziłam, że są aż tak aktywne. Myślałam, że po prostu całymi dniami siedzą i haftują, ewentualnie pieką ciasta. A tu proszę! W Noc Kupały praktycznie prowadzą całą uroczystość. – Czas zacząć puszczanie wianków. Proszę, niech wszystkie panny staną przede mną – nakazała zgorzkniałym tonem. – Zaraz podpalicie świeczki od pochodni. No już, już gąski. Chodźcie bliżej. Sporo was tego roku.

Z niepokojem potoczyła wzrokiem po kobietach. Było nas kilkadziesiąt. Wąska Bielinianka faktycznie mogła nie pomieścić aż tylu wianków. – Będziecie puszczać wianki po kolei. Na wypadek, gdybyście nie wiedziały, jak interpretować tę wróżbę, to wam wyjaśnię. A wy w tym czasie podpalajcie wianki od pochodni. Tylko bez przepychanek! I uwaga, żeby nie podpalić wianka. Jeśli spłonie, zanim puścicie go na wodę, to nici z wróżby! Posłusznie ustawiłyśmy się w kolejce do pochodni. – Bielinianka za kilkaset metrów się rozszerza. Tam na wianek wybranki będą czekać młodzi mężczyźni – zaczęła wyjaśniać. – Sposób płynięcia wianka i to, co się z nim stanie, mówi o waszej doli. Jeżeli będzie płynął, obracając się szybko, oznacza to, że jesteście dziewicami. Chichot nastolatek stojących przede mną zmusił gospodynię do przerwania wywodu. No cóż… ja nie mam co liczyć na to, że mój wianek zacznie się szybko obracać. Chociaż sądząc po śmiechach przede mną, te dziewczynki też nie miały na to najmniejszych szans. – Jeżeli wasz wianek odpłynie bardzo daleko i trzeba go będzie gonić, oznacza to, że wasz wybranek będzie pochodził z dalekich stron. Jeżeli

dwa wianki splecione ze sobą dopłyną do brzegu, oznaczać to będzie, że dwie panny są sąsiadkami, a swoją miłość znajdą w rodzinnej wsi. Kręcący się na wodzie wianek oznacza zamążpójście w następującym roku, a wianek płynący prosto do brzegu lub stojący w miejscu powie nam, że z zamążpójściem trzeba będzie poczekać jeszcze dłużej. Rzecz jasna, jeśli wianek przed przypłynięciem do brzegu pochwyci chłopiec, zwiastuje to bardzo rychły ślub. Chichoty powtórzyły się. Nadeszła moja kolej, by zapalić świeczkę. Ułożyłam wianek w pionie, żeby przypadkiem się nie podpalił, gdy zbliżyłam go do pochodni. Bogumił uśmiechnął się do mnie i powiedział: – Wianek przystrojony żółtą wstążką. Muszę zapamiętać. W odpowiedzi tylko przewróciłam oczami i nie odrzekłam ani słowa. Ale gdy odeszłam, niosąc przed sobą wianek, jakby był tykającą bombą, zerknęłam jeszcze na niego przez ramię. Czarował właśnie następną dziewczynę. Zaczęłam się zastanawiać, czy mógł być żołnierzem. Jego chuda sylwetka sugerowała, że chyba nie. Jakoś ciężko było go sobie wyobrazić w mundurze.

– Mam nadzieję, że dobrze skonstruowałyście swoje wianki. Ponieważ gdy jakiś zatonie, będzie to oznaczało śmierć panny jeszcze w tym roku – przestrzegła nas gospodyni. Potknęłam się na te słowa i o mało co nie wrzuciłam wianka do góry nogami do Bielinianki. Przypomniałam sobie kukłę Marzanny, na którą spojrzałam wbrew zasadom tej wiosny. Miałaby ze mnie ubaw. Ciekawe, czy leżała teraz gdzieś na dnie rzeczki. Ustawiłam się na samym końcu kolejki. Nigdzie mi się nie spieszyło. Mogłam poczekać spokojnie, w przeciwieństwie do rozchichotanych nastolatek, które nie mogły ustać w miejscu z emocji. Gdy wszystkie kobiety już odeszły, ukucnęłam na brzegu. Podparłam się ręką i delikatnie położyłam wianek na powierzchni. Serce mi zamarło, gdy zanurzył się pod powierzchnię wody i przechylił. Na szczęście szybko wyrównał i niesiony prądem popłynął w dół rzeki. Niespiesznym truchtem podążałam brzegiem, nie spuszczając go z oczu. Tak mnie to pochłonęło, że nawet nie zauważyłam, kiedy ucichły rozbawione głosy świętujących ludzi. Właśnie przedzierałam się przez tatarak, gdy wianek zniknął mi z oczu. Spanikowana pokonałam krzaki i zaczęłam gorączkowo przeszukiwać wzrokiem poszerzenie

rzeczki. Na brzegu stały rozchichotane dziewczyny. Niektóre z nich były już w objęciach swoich chłopaków. Kilka kobiet debatowało nad połączonymi wiankami, które razem zacumowały przy brzegu. Tylko gdzie jest mój wianek? Czyżby zatonął? Rzeka zakręcała. W jej zakolu zatrzymały się wszystkie wianki oprócz mojego. Szłam dalej z jej biegiem, coraz bardziej się niepokojąc. Nagle zobaczyłam naprzeciwko siebie syna wójta. Coś było z nim nie tak. Trzymał się za policzek. Gdy się mijaliśmy, syknął do mnie wściekły: – Mogłaś powiedzieć, że masz faceta. – Co? Zdziwiona odprowadziłam go spojrzeniem. Z krzaków wyszedł Mieszko. Uśmiechał się półgębkiem. Zauważyłam, że ściskał w dłoniach mój przemoczony wianek. Świeczka była zgaszona. – Co się stało? – zapytałam. – Bardzo chciał wyłowić wianek z żółtą wstążką. Niestety stanąłem mu na drodze. – Kiwnął głową w stronę odchodzącego Bogumiła i zmarszczył brwi. – Mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe.

Wzięłam mokry wianek. Przedstawiał sobą obraz nędzy i rozpaczy. W zasadzie można było go wyrzucić. Na pewno nie zamierzałam zakładać go na głowę. – Chyba nie mam. Czy on zatonął? – Sam nie. – Skrzywił się. – Ja go niechcący zatopiłem podczas próby wyłowienia. Nie chciał przybić do brzegu. Musiałem wejść po niego do rzeki. Spojrzałam na jego ubranie. Było przemoczone. Nie zauważyłam wcześniej. Przygryzłam wargę. Czy jeżeli nie zatonął sam, tylko ktoś mu w tym pomógł, to nadal liczyło się to jako zły omen? Postanowiłam zapytać o to Babę Jagę. – Gosia. – Co? – Znowu uciekniesz? – zapytał Mieszko. – Nie… – Nie? – W jego głosie zabrzmiały wątpliwości. – Wyłowiłeś mój wianek. Powinnam z tobą zatańczyć, dać ci buzi w policzek, a następnie spławić cię, mówiąc, że zobaczymy się za rok – wyjaśniłam. Spojrzałam na jego poważną twarz, ale starannie

ominęłam oczy, bojąc się tego, co mogłam w nich zobaczyć. Skupiłam się na jego wąskich wargach. Mężczyzna zaśmiał się chrapliwie. – Czyżby rada szeptuchy w sprawie niechcianych zalotników? – zagadnął. Nic nie odpowiedziałam. – Zamiast zatańczyć, wolałbym pójść z tobą na spacer. Co ty na to? – zaproponował. Rozejrzałam się dookoła. Bielinianka płynęła w obniżeniu terenu otoczona nielicznymi drzewami i krzakami. Niedaleko widać było już bielińskie zabudowania. Ewentualnie mogliśmy ruszyć wzdłuż jej spokojnego nurtu. Nie byłam jednak pewna, czy zbytnie oddalanie się od ludzi w ten wieczór było mądrym posunięciem. – A gdzie chcesz spacerować? – spytałam. – Może wróćmy na łąkę i coś zjedzmy – zaproponował. – Czeka nas długa noc. Niebawem będziemy musieli ruszyć na spotkanie wróżów i szeptuch. Gdy się posilimy, przejdziemy się na spacer na Łysą Górę. Posłusznie kiwnęłam głową, chociaż w głowie obliczałam liczbę kilometrów, które będę musiała pokonać na piechotę. Pod górkę.

– Ale gdy już gdzieś usiądziemy, to będziesz mi musiał wyjaśnić kilka spraw – zaznaczyłam. – Wiem. – Obiecujesz, że to zrobisz? – Obiecuję – przytaknął. Dopiero teraz odważyłam się spojrzeć mu prosto w oczy. Nie było w nich niczego obcego, czego tak się obawiałam. To było spojrzenie Mieszka, którego zdążyłam już dobrze poznać. Uśmiechnął się i wyciągnął w moją stronę dłoń. Nie zastanawiałam się ani chwili. Ufnie przyjęłam jego rękę i pociągnęłam go mocno w swoją stronę. Zanim zdążył zareagować, złożyłam na jego ustach krótki pocałunek. Smakował tak samo, jak zapamiętałam. Odsunęłam się od niego i pozwoliłam sobie wreszcie na uśmiech. – To chodźmy na ten obiad – powiedziałam.

30.

Świętujący tłum znacznie się już przerzedził. Zainteresowaniem cieszyły się jeszcze tylko kramy gospodyń wiejskich i szeptuchy. Przy budkach z jedzeniem nie było już nikogo. Właściciele, wyprzedawszy praktycznie całe swoje zapasy, powoli zbierali rzeczy i zamykali sklepiki. Nadszedł czas na wieczerzę tradycyjnie spożywaną w domowym zaciszu. Potoczyłam spojrzeniem po otaczających nas uśmiechniętych twarzach. Ciekawe, ile z tych osób ruszy na spacer do puszczy i zejdzie ze szlaków, by znaleźć kwiat paproci, który rzekomo daje bogactwo i pomyślność? Na ostatnim otwartym stoisku kupiliśmy sobie po kawałku aromatycznej kiełbasy z ogniska oraz po grubej pajdzie chleba i usiedliśmy przy wolnym stoliku piknikowym. Mieszko przysunął się do mnie na ławie, by zrobić miejsca rozchichotanym pannom, z którymi wcześniej puszczałam wianek. Gdy nasze ramiona się dotknęły, poczułam, jak w mojej piersi coś drgnęło. Dziewczęta zerkały zazdrośnie na mojego towarzysza, ale Mieszko zdawał się w ogóle

nie zauważać ich zalotnych spojrzeń. Przyjrzałam się dokładnie kiełbasce i kilkakrotnie obróciłam ją na talerzyku. Nigdzie nie widziałam żadnych czarnych plam. Pachniała normalnie. Ślina napłynęła mi obficie do ust. Spojrzałam na Mieszka, który pałaszował swój obiad. Sklepikarz dał nam dwie pierwsze lepsze kiełbaski. Ja wzięłam oba talerzyki, podczas gdy Mieszko płacił. Musieliby otruć nas oboje, a siedzący obok mnie mężczyzna nie wyglądał na zaniepokojonego spożywanym posiłkiem. Głośno zaburczało mi w brzuchu. – Nie jesz? – zapytał. – Jem, jem… Wgryzłam się w mięso i o mało nie jęknęłam – tak dobra była ta kiełbasa. Chociaż najprawdopodobniej to tylko mój głód poprawił jej walory smakowe, dzięki czemu mogłam tak się nią rozkoszować. Przesunęłam spojrzeniem po łące, zatrzymując dłużej wzrok na Babie Jadze. Szeptucha była w swoim żywiole. Z szerokim uśmiechem błyszczącym złotem zachwalała swoje eliksiry i magiczne przedmioty, co rusz wyciągając kolejne specyfiki i amulety spod lady. Zaciekawiło mnie, ile z tych magicznych przedmiotów trzeba będzie potem odkopać z rozstajów dróg. Zauważyłam, że po drugiej stronie łąki, przy

podobnym stole do naszego siedziała Sława, Radek i dwie siostry wiły. Nie było nawet śladu po Żywii i jej pani. Moi nadprzyrodzeni przyjaciele przyglądali nam się, wymieniając co chwilę jakieś uwagi. Od razu straciłam apetyt. Odłożyłam tekturowy talerzyk na blat. Mieszko w tym czasie zdołał już rozprawić się ze swoim obiadem. Siedział teraz w milczeniu, wpatrując się we mnie. Wykręciłam w jego stronę głowę i spojrzałam mu w oczy. – Wyjaśnij mi, gdzie zniknąłeś – nakazałam szeptem, by nie usłyszały nas plotkujące obok kobiety. – Czekałam na ciebie dniami i nocami. Odchodziłam od zmysłów. Nie zostawiłeś żadnej wiadomości, kartki… Nawet nie poczekałeś, aż się obudzę. Skrzywił się i odwrócił ode mnie wzrok. Ława zaskrzypiała pod jego ciężarem. – Po tym, jak powiedziałaś mi, że Ote jest strzygą… Musiałem to sprawdzić. Musiałem ją zobaczyć. Przez te wszystkie lata byłem przekonany, że zamordowała ją południca, bo nie dopełniłem swoich obowiązków. Obiecałem jej w dniu swaćby, że będę ją chronił, i nie dotrzymałem tej obietnicy. Musiałem to zrobić. Nie mogłem czekać. Musiałem jechać natychmiast upewnić się, że to prawda.

Drgnęłam. – Posądzałeś mnie o kłamstwo? – Nie. Po prostu nie mogłem i nie chciałem uwierzyć twoim słowom. Wiedziałem, że nie kłamiesz, ale prawda wydawała mi się zbyt… nieprawdopodobna. O wiele mógłbym podejrzewać Ote, ale nie o takie bestialstwo. Skazała mnie na tysiąc lat poczucia winy.

Pokręcił głową i zaśmiał się cicho. Jego głęboki głos przeszedł w pomruk, gdy z niechęcią dodał: – Nawet nie wiesz, ile wymordowałem przez te przeszło tysiąc lat niewinnych, jak się okazuje, południc. – Żadna boginka nie jest niewinna – wtrąciłam. Zdziwił się. Znowu spojrzał mi prosto w oczy, a ja poczułam, jak zasycha mi w gardle. Tak bardzo chciałam, żeby był mój, bym nie musiała się nim dzielić z żadną kobietą, martwą czy żywą. – Zmiana nastawienia? – zapytał Mieszko. – Może… – Może do tego dojść, gdy wszyscy cię okłamują – przyznał. – Wszyscy? Chcesz coś wyznać? – zaatakowałam. Wyciągnął w moją stronę dłoń. Tym razem się nie

odsunęłam. Pozwoliłam, żeby mnie dotknął. Tak naprawdę bardzo tego pragnęłam. Gdyby nie moja duma, rzuciłabym mu się na szyję bez wahania. – Gosiu, musiałem. Nie mogłem spać przez całą noc po tym, jak mi opowiedziałaś o Ote. Myślałem… sam nie wiem, co myślałem. – Skrzywił się. – Chyba wydawało mi się, że gdy z nią porozmawiam, to wszystko mi wyjaśni. Sądziłem, że powie mi: to wszystko nieprawda. – I powiedziała? – Nie… Jego wargi zacisnęły się w wąską kreskę, a oczy zdawały się przeistoczyć w dwie bryłki lodu. Kaptur przysłonił jego twarz, gdy się wyprostował. Pszeniczne pasmo włosów opadło mu na policzek, zakrywając mięsień żuchwy, który napiął się, zupełnie jakby Mieszko mocno zacisnął szczęki. – Wziąłem ze sobą Nixa. Chciałem zostawić ci samochód. Poza tym zawsze czułem się pewniej konno niż w aucie. To był błąd. Zagryzła to biedne zwierzę. Wytrzeszczyłam oczy. Po pierwsze dlatego, że w ogóle nie spodziewałam się tej informacji, a po drugie z powodu tonu Mieszka. Poinformował mnie o śmierci swojego pupila tak spokojnie, jakby nic się

nie stało. – I w ogóle cię to nie ruszyło? – wybuchnęłam. – Że zabiła twojego konia? – Oczywiście, że mnie to zabolało. Jednak pomogło mi to zrozumieć, że Ote, którą znałem, już nie istnieje. Jego twarz nadal nie wyrażała żadnych emocji. – Czyli pojechałeś do niej, a ona zabiła Nixa? – Usiłowałam jakoś to sobie uporządkować. – Tak od razu? – „Wypatroszyła” byłoby lepszym określeniem – sprostował. – Tak mniej więcej to wyglądało. Pojechałem do lasu, wołając jej imię. Nie musiałem długo czekać. Wyskoczyła znikąd. Spłoszyła konia, który mnie zrzucił. Gdy ruszyłem jego śladem, po paru kilometrach natrafiłem na wciąż ciepłe truchło. Ote zroszoną krwią mojego konia znalazłem tuż obok. – Zroszoną? – wydusiłam. – Jak na rozpłatanie tego zwierzęcia na pół, niewiele się ubrudziła. Widać, że nabyła wprawy przez ostatnie wieki – wyjaśnił zgryźliwie. Teraz zdecydowanie odechciało mi się kiełbaski. Odsunęłam od siebie tekturowy talerzyk jeszcze dalej. Ketchup, którym była ubabrana, podejrzanie

źle mi się teraz kojarzył. Dłoń Mieszka wciąż leżała na mojej. Zdałam sobie sprawę z tego, że jest lodowata. – Co było dalej? – zapytałam, chociaż tak naprawdę wcale nie chciałam tego słuchać. – To nie była kulturalna rozmowa. Raczej jedna z kłótni i awantur podobnych do tych, które często rozgrywały się w naszym domu, gdy jeszcze żyła. Ona mnie oskarżała o brak militarnych ambicji, o to, że bogowie odwrócili się od niej po naszym ślubie. Powiedziała, że cały czas żałuje, że mnie poślubiła. Ja miałem jej za złe, że przez tysiąc lat nie raczyła powiedzieć mi prawdy i ujawnić swojej obecności. No faktycznie… typowa domowa kłótnia, jakich pełno. Mieszko westchnął ciężko. Zabrał rękę i zsunął z głowy granatowy kaptur. Odetchnął głęboko wieczornym powietrzem i potoczył czujnym spojrzeniem po łące. Dopiero teraz zauważyłam cienie pod jego oczami i przygaszone spojrzenie. Jeszcze nigdy nie widziałam go smutnego. – To chyba była duża awantura, skoro kulejesz – zauważyłam, spuszczając nieco z tonu. Moje głupie serce znowu się do niego wyrwało. Nie chciałam, żeby był zmęczony, nie chciałam, żeby

było mu źle. A jednocześnie chciałam, by trochę pocierpiał za to, że ruszył na poszukiwanie Ote, zamiast zostać ze mną i pocieszać mnie, a raczej okłamywać, że nie zostanę strzygą po śmierci. – Przejdzie – mruknął. – Złamania nie goją mi się tak szybko jak zranienia. Jutro nie będzie już po tym śladu.

– Kiedy to się stało? – Później, dużo później. Dotarliśmy na gołoborza. Okazały się tak twarde, jak na to wyglądają. – Uśmiechnął się krzywo. – Nie doszliśmy do porozumienia. Usiłowaliśmy pozabijać się nawzajem. Jego głos stwardniał, a oczy znowu zamieniły się w dwa kawałki lodu. Po uśmiechu nie było nawet śladu. – Przepraszam cię – powiedział poważnym głosem. – Nie powinienem był wyjeżdżać bez słowa. O mało nie zagwizdałam z podziwu. Widać było po nim, że te słowa nie przeszły mu przez gardło łatwo. Chyba nie był przyzwyczajony do przepraszania. Pomyślałam o tym, jak zamartwiałam się o niego. Czy gdybyśmy byli rozdzielonymi przed wiekami kochankami, także rzuciłabym się na jego

poszukiwania? Pewnie tak… Zostawało mi tylko pogodzić się z myślą, że nie zależy mu na mnie tak bardzo jak na Ote. Jak zresztą mogłabym z nią konkurować? Przypomniałam sobie, jak obiecał jej, że spali dla niej cały świat, jeśli tylko tego zażąda. Byłam świadoma swoich wad, tego, że często zachowuję się jak dziecko, które dopiero co wydostało się spod ochronnego parasola matki. Brakowało mi dojrzałości, śmiałości, nierzadko rozsądku… Wszystkiego mi brakowało. A mimo to on zwrócił na mnie uwagę. – Przeprosiny przyjęte – odpowiedziałam. Przez chwilę siedzieliśmy nieruchomo, wsłuchując się w szelest wiatru. Nastolatki wstały i odeszły, trzymając za ręce swoich chłopców. Niedaleko nas przeszedł Bogumił, zerkając spod oka na Mieszka. Na jego policzku wykwitł piękny siniak. – Zmarła, gdy podróżowaliśmy – odezwał się niespodziewanie, patrząc pustym wzrokiem w przestrzeń. – Zawiozłem jej szczątki do Gniezna. Teraz już wiem, że w środku trumny nie było jej ciała. Zamieniła je na zwłoki swojej służącej… – Żywii? – Tak. Wyznała mi to.

Jego czoło zmarszczyło się gniewnie. Wyprostował się, a mnie przez chwilę wydawało się, że urósł. – Wiesz, że umarła niedaleko stąd? – powiedział. – Nie wiedziałam. – A ja znalazłem kilka dni temu jej grób, a raczej kopiec, do którego chowa się na kilka godzin nocy, świt i przedpołudnie. Sprawdziłem, że w tych godzinach śpi. Około czwartej rano wraca do kopca. Zawsze. Musiałem mieć pewność, dlatego tak długo nie wracałem. – Okej. Nie wiedziałam, po co mi to mówi. Bardziej zainteresowałaby mnie opowieść o tym, jak zabił nękającą mnie strzygę, niż wspominanie jej grobu. Niestety najwyraźniej tego nie uczynił. – Wiem, że aby zabić strzygę, trzeba położyć się na jej grobie. Znam tę legendę – powiedział. – Zamierzam to dzisiaj zrobić, gdy tylko zaśnie. Choćby to była ostatnia rzecz, którą zrobię na tym świecie. – Nie do końca w ten sposób zabija się strzygę – zaprotestowałam. – Wiesz, jak to zrobić? Mieszko zdawał się zdeterminowany, by pozbyć

się Ote. Zacisnął dłonie w pięści. Ściszyłam głos do ledwie słyszalnego szeptu, żeby nikt nas nie podsłuchał: – Leżenie na grobie to tylko jedna z części rytuału. Wcześniej trzeba zmusić strzygę, by napiła się krwi kogoś niewinnego. – Niewinnego? Nie ma ludzi niewinnych. Jego entuzjazm osłabł. – Są. Nowo narodzone dzieci są niewinne. Pomijając te, które zamieniają się w porońce, rzecz jasna. – Chcesz nakarmić Ote noworodkiem? – spytał. – Skąd weźmiesz noworodka? Mieszko jakoś nie wydawał się wielce wzburzony wizją zabicia niewinnego dziecka. – Mam krew nowo narodzonego dziecka – wyznałam, klepiąc się po torebce. – A skąd pewność, że było niewinne? – To zmieszana krew kilku noworodków. Któreś musiało być niewinne. – Skąd ją masz? – Szeptucha ją zdobyła – wyjaśniłam. – Nie powiedziała mi, skąd dokładnie ją wzięła. Wyznała tylko, że pierwszy raz korzystała z internetu i nawet

się nie spodziewała, jakie ciekawe rzeczy można tam znaleźć. Usta Mieszka rozciągnęły się w uśmiechu. – Doskonale. Teraz musimy ją zmusić, żeby to wypiła? – upewnił się. – Nie, krew mam w strzykawce. Wystarczy jej wstrzyknąć zawartość. – Jeszcze łatwiej. To wystarczy? – Nie. – Pokręciłam głową. – Baba Jaga mówi, że krew niewinnego osłabi strzygę na tyle, żeby bezpiecznie można było ją zaatakować. Jest o wiele silniejsza od wąpierza i tak jak on potrafi mącić w głowie za pomocą swojego jadu. Podobno ma kolce jadowe w kłach. Jej ugryzienie powoduje utratę zmysłów. – Tak… – Potarł szyję. – Coś już o tym wiem. – Jej jad na ciebie działał? – Nieznacznie. Zupełnie jak bardzo silny alkohol. Raczej rozwiązywał język, niż doprowadzał do szaleństwa. Jednak mogę wyobrazić sobie, jak może podziałać na zwykłego śmiertelnika. Kontynuuj. Co jeszcze trzeba zrobić? – W przeciwieństwie do wąpierzy strzyga nie jest pasożytem, ale drapieżcą. To dlatego nie zatruwa

stopniowo ofiary, tylko pompuje cały jad za jednym zamachem. Jeśli kogoś ugryzie, to cały następny dzień zajmuje jej wytworzenie nowej trucizny. Czyli teoretycznie może ugryźć jedną osobę na dobę. – Rozumiem. – Gdy osłabi się ją krwią niewinnego, należy odrąbać jej głowę żelaznym narzędziem i pogrzebać, a następnie leżeć na jej grobie do świtu. Tak naprawdę to szeptucha nie wie, po co trzeba leżeć na jej szczątkach, ale twierdzi, że skoro taka jest legenda, to najwyraźniej trzeba tak zrobić. – Nie musi leżeć we własnym kurhanie? – Nie, nie musi. Złowieszczy uśmiech na twarzy Mieszka sprawił, że dreszcze przebiegły mi po plecach. Przez chwilę wyglądał jak szaleniec. – Chcesz, byśmy razem ją zabili? – zaproponował tonem sugerującym, że nie jest to nic straszniejszego od wspólnego wypadu do kina. – Sama nie dam raczej rady – powiedziałam. – Zrobimy to dzisiaj – obiecał. – Mieszko? – Tak? – Jest jeszcze coś, co musisz mi przyrzec. Obiecała

mi to już co prawda Baba Jaga, ale nie jestem pewna, czy sama sobie poradzi. – O co chodzi? – Ja po śmierci także zamienię się w strzygę. – Nie możesz tego wiedzieć na pewno – zaoponował. – Ote mogła powiedzieć ci to, żeby cię przestraszyć. – Nie. – Pokręciłam głową. – Nie mogła wiedzieć, że ta informacja mnie przestraszy. Sama przecież bardzo chciała być strzygą. Jej wytłumaczenie wizji jest logiczne. Niemniej wracając do tego, o co chcę cię poprosić. Jeżeli zamienię się w strzygę, to musisz mnie zabić. – Gosiu… Uciszyłam go gestem i mówiłam dalej: – Postaram się cię nie ugryźć, ale nie wiem, czy po przemianie będę jeszcze sobą. Nie chcę być strzygą. Nie chcę być potworem. Musisz mi obiecać, że mnie zabijesz. – Po śmierci demony nie trafiają do Wyraju – zauważył. – Bramy Nawi są dla nich zamknięte. – I całe szczęście – stwierdziłam. – Nie byli dobrymi ludźmi, jak sam powiedziałeś. – Ale ty jesteś dobrą osobą.

Nie wiedziałam, co mam mu na to odpowiedzieć. Ja wcale tak nie uważałam. Zżerała mnie zazdrość i z wielką radością myślałam o tym, by pozbyć się jego zmarłej żony. Poza tym z mojej winy zginął wąpierz. Miałam co nieco na sumieniu. Podpadało to pod samoobronę, ale mimo wszystko kac moralny pozostał. Miałam pewne wątpliwości co do czystości swojego serca. – Obiecaj mi, że nie pozwolisz, żebym chodziła po tym świecie jako strzyga. – Mówiąc to, ścisnęłam zimne palce Mieszka. Nie odzywał się do mnie przez dłuższą chwilę. Przyglądał mi się tylko w skupieniu. Jego spojrzenie stopniowo złagodniało. – Zrobię to, o co mnie prosisz – powiedział. – Dziękuję. – Puściłam jego rękę i wstałam. – A teraz? Co teraz zrobimy? Spojrzał w niebo, a ja podążyłam za jego wzrokiem. Grube chmury zabarwiły się na różowo i pomarańczowo od zachodzącego nad lasem słońca. Po przeciwnej stronie horyzontu widać było już bladą tarczę księżyca w pełni, który zamierzał zagarnąć nieboskłon dla siebie. Jego niebawem także zasnują chmury. Nagle zerwał się silny wiatr,

zwiewając ze stołów piknikowych tekturowe talerzyki i kubeczki. W ostatnim momencie zdążyłam złapać swoją niedojedzoną kiełbaskę. Kilka pasemek włosów wysunęło się z mojego koka, przecząc zapewnieniom fryzjerki, że zdołam w tej fryzurze przetrwać choćby i ulewę. Odgarnęłam je za uszy, skąd natychmiast wiatr ponownie je wyłuskał. Zaniepokojona przyjrzałam się powoli ciemniejącemu niebu. Płanetnik nie kłamał. Istotnie zbierało się na burzę. – Teraz musimy udać się na Łysą Górę, by wziąć udział w ceremonii żerców – powiedział Mieszko. – I znowu halucynogenne opary? – westchnęłam. Zmierzył mnie uważnym spojrzeniem. Przez chwilę zobaczyłam w jego oczach zdziwienie. – Mnie te wieczorki całkiem się podobały jak do tej pory. Tobie też chyba nie sprawiały wielkiej przykrości. – Niby też mam miłe wspomnienia, na przykład z Zielonych Świątek – zaśmiałam się. – Tak… – Jak myślisz… jak potoczy się dzisiejszy wieczór

i noc? – zapytałam. – Nie wiem. – Pokręcił głową. – Ale będę przy tobie. Uśmiechnęłam się do niego, ale w duchu zaczęłam się martwić. Obiecałam mu kwiat tak samo jak Welesowi i Świętowitowi. Wciąż jednak jeszcze nie zdecydowałam, komu go oddam.

31.

Ognisko na Łysej Górze zostało już rozpalone, gdy dotarliśmy tam z Mieszkiem. Płomienie skakały po żarzących się gałęziach, które co chwilę pękały z trzaskiem. Szarawy dym rozmywał się na wietrze, zamiast wznosić pionowo do góry. Owionął nas jego żywiczny zapach. Mimo panujących w dzień upałów temperatura szybko spadała, gdy tylko zapadł zmrok. Poczułam, jak na moich gołych ramionach pojawia się gęsia skórka. Puściłam ramię Mieszka, gdy stanęliśmy obok ognia. Odetchnęłam głęboko aromatycznym dymem i pozwoliłam, by żar ogrzał mi policzki. Rozejrzałam się po nielicznych osobach, które dotarły już na szczyt. Wszyscy byli zajęci swoimi sprawami. Nikt nie zwracał na nas uwagi. Mszczuj siedział na pieńku, konsumując ze smakiem kolację, na którą składało się kilka pieczonych kiełbasek i pół bochenka chleba. Baba Jaga wciąż jeszcze zajmowała się swoim kramem na festynie. Pomachała nam, byśmy ruszyli

bez niej, gdy już zdecydowaliśmy się podążyć w stronę Łysej Góry. Zauważyłam wtedy, że prawie wszystkie kartony, które jeszcze rano pełne były nalewek i magicznych proszków, leżały puste za jej stolikiem. Zapowiadało się, że będzie mogła pozwolić sobie na co najmniej pięciogwiazdkowy hotel w te wakacje. – Usiądziemy? – zaproponował Mieszko i wskazał na pień położony odrobinę na uboczu. – Czy wolisz jeszcze zwiedzić Łysą Górę? Nie wiem, czy kiedykolwiek miałaś okazję zobaczyć, co na niej jest. Moje policzki pociemniały. Rzeczywiście nigdy nie wykazałam się zainteresowaniem i nie odwiedziłam jednego z najstarszych miejsc kultu. Zawsze wydawało mi się to stratą czasu. Leżenie w łóżku i oglądanie durnych seriali na laptopie zawsze wygrywało i było dużo wygodniejsze od wyjścia na dwór. O wieczornej modlitwie do bogów, zwłaszcza uwielbianej kiedyś Mokosz, także zapomniałam już wiele lat temu. – Czemu nie? – odpowiedziałam. – Możesz pokazać mi, co tu jest ciekawego. Mieszko podał mi rękę. Na szczęście już nie miał zimnej, niemiłej w dotyku dłoni. Jego ciepłe palce otoczyły moje, gdy minęliśmy usypany z kamieni krąg i weszliśmy pomiędzy drzewa. Przy każdym

kroku czułam, jak o bok obija mi się torebka pełna soli, strzykawek z krwią niewinnych dzieci i opiłków żelaza. Sztylety zamocowane na udach już dawno obtarły mi skórę. Mimo to poprawiłam sukienkę i z uśmiechem ruszyłam na spacer. Gdy się zastanowiłam, zrozumiałam, że jeszcze nigdy nie spacerowaliśmy dla przyjemności. To było takie ludzkie i zwyczajne. Co kilka kroków mijaliśmy kolejne rzeźby bogów. Mieszko opowiadał mi, kogo przedstawiają. Niektóre wyobrażenia artystów nijak nie pasowały do opisów bóstw, które znałam z książek. Ząb czasu w wielu miejscach nadgryzł kamienie. Wszechobecny ciemnozielony mech powoli porastał rzeźby, ukrywając je przed światem i zniekształcając ich rysy. Nagle usłyszeliśmy czyjeś kroki i urywany oddech. Ktoś, bardzo hałasując, szedł pomiędzy drzewami. Gałązki pękały z trzaskiem pod jego stopami. Co chwilę słychać było, jak tajemnicza osoba z jękiem na coś wpadała. Mieszko przyciągnął mnie do siebie i opiekuńczo otoczył ramieniem. Po cichu wsunęliśmy się za gruby pień dębu. Chwilę później wychyliliśmy się, żeby zobaczyć, kto idzie. Ku naszemu zdziwieniu zobaczyliśmy gołą kobietę.

– Co do… – zaczął Mieszko, ale zasłoniłam mu dłonią usta. – Cii! – syknęłam. – To pani Nadzieja. – Co? – wyszeptał w moją dłoń. – Pani Nadzieja pragnie rozkochać w sobie kolegę z pracy. Najwyraźniej żmija w sosie własnym, którą jej ostatnio sprzedałam, nie przyniosła pożądanych efektów. Kobieta była nagusieńka, jeśli nie liczyć obuwia ortopedycznego na jej stopach. Jej solidnych rozmiarów pośladki z licznymi rozstępami podskakiwały przy każdym kroku. Szczerze podziwiałam jej samozaparcie. Sama nie byłabym zdolna do takiego poświęcenia. Nawet wizja uwiedzenia Mieszka nie zmusiłaby mnie do łażenia nago po lesie. – Na wszystkich bogów, dlaczego jest goła? I czemu idzie tyłem? Mieszko speszony odwrócił wzrok od kobiety. – Bo… – zaczęłam, ale pani Nadzieja przerwała mi, głośno nawołując: – Nasięźrzale, nasięźrzale, rwę cię śmiale! Pięcią palcy, szóstą dłonią! Niech się chłopcy za mną gonią! Powtórzyła zaklęcie kilka razy i minęła

niespiesznie naszą kryjówkę, pilnie obserwując poszycie pod nogami. Złapałam Mieszka za rękę i pociągnęłam za sobą między drzewa, ledwie powstrzymując chichot. O mało co, a by nas zobaczyła! – Co to było? – zapytał Mieszko, gdy byliśmy na tyle daleko, by nie mogła nas usłyszeć. – Pani Nadzieja chce znaleźć ziele nasięźrzału. To taka mała roślina z jednym liściem i długim patyczkiem, jakby kłosem. W celu wzbudzenia u ukochanego miłości należy w Noc Kupalną udać się o północy do lasu i odnaleźć nasięźrzał, a następnie natrzeć skórę jego liściem. Trudność polega na tym, że trzeba to zrobić na golasa, w dodatku idąc tyłem – wytłumaczyłam. – I to działa? – zdziwił się. – Nie wiem, ale z jakiegoś powodu nasięźrzał jest od pewnego czasu pod ochroną. To może tłumaczyć dlaczego. Spojrzałam przez ramię, ale kobiety nie było już widać między drzewami. – Biedna pani Nadzieja. Zaczęła za wcześnie. Do północy zostało jeszcze trochę czasu! – powiedziałam. – Może boi się, że po ciemku nie znajdzie tego

ziółka – stwierdził.

– Może… Szliśmy przez chwilę w ciszy, trzymając się za ręce. – Myślisz, że te czary miłosne naprawdę działają? – zagadnął. – Nie. – Pokręciłam głową ze śmiechem. – Pani Nadzieja jest wystarczającym dowodem na to, że żadne ze specyfików nie działają. A czemu pytasz? – Ja… nie, nieważne. – Co? – naciskałam. – Zastanawiam się, czy Ote mogła jakoś spowodować to, co do niej czułem. Dobrze wiedziałem, jakim jest człowiekiem. Rozumiałem jej przywiązanie do bogów. Mimo to… Mocniej ścisnęłam jego palce. – Czasami serce nie wybiera – pocieszyłam go. Niestety dobrze o tym wiedziałam. Minęliśmy trójgłowego Welesa i podeszliśmy bliżej do kamiennego Swarożyca. Odważyłam się musnąć palcami powierzchnię rzeźby. Była zimna. Zdążyłam doświadczyć już wielu rzeczy przez ostatnie miesiące. Nie zdziwiłabym się, gdyby figura pałała wewnętrznym żarem. Mało utalentowany rzeźbiarz

przedstawił boga ognia jako zwykłego mężczyznę z symbolem słońca na środku piersi oraz płomieniami wijącymi się u jego stóp. – Ciekawe, czy Swarożyc naprawdę tak wygląda? – zapytałam. Jak do tej pory, artystyczna wersja rzeźbiarza bynajmniej nie pokrywała się z rzeczywistym wyglądem Trzygłowa, Świętowita czy Mokosz. Nie było powodu, dla którego akurat Swarożyc miał być podobny, jednak byłam ciekawa, jak wygląda bóg, który wodził Babę Jagę za nos. – Nie wiem – powiedział Mieszko. – Ukazywał się Ote. Ja nigdy go nie widziałem. Puścił moją rękę i ruszył między drzewami do wąskiej, kamiennej ławki postawionej na skraju zbocza, skąd rozciągał się widok na gołoborza. Różowopomarańczowe promienie zachodzącego słońca przeskakiwały po srebrnych głazach, powodując powstawanie powykręcanych cieni. Kaptur leżał luźno na jego plecach. Dumnie wyprostowana sylwetka wyraźnie odcinała się na tle różowego nieba. Zazdrościłam mu niewymuszonej siły i pewności siebie, które widać było w każdym jego geście. Ja przemykałam przez życie skulona ze strachu. On szedł przed siebie z uniesioną brodą.

– Wszystko dobrze? – zapytałam, siadając obok niego. – Tak, tak. Zadrżałam od zimnego kamienia, od którego dzielił mnie tylko cienki materiał czerwonej sukienki. Mieszko otoczył moje plecy ramieniem i przytulił mnie do swojego boku. Odetchnęłam głęboko, ciesząc się jego bliskością i zapachem. Przytuliłam głowę do jego piersi. Dałabym wszystko za to, by ta chwila mogła trwać jak najdłużej. – Dlaczego masz na ramieniu symbol słońca? – zapytałam, przypominając sobie czarny tatuaż na skórze Mieszka. – Ote namówiła mnie, bym oddał się pod opiekę bogu ognia. Ote, wszędzie ta Ote. O cokolwiek zapytam, zawsze wracamy do niej. – Aha… – mruknęłam, ganiąc się w myślach. Naprawdę powinnam przestać się odzywać i mówić cokolwiek. Tylko się pogrążam. Jak zwykle. Podziwialiśmy zachód słońca nad kamieniami. Jasna tarcza powoli chowała się za odległymi drzewami. W oddali błyszczały jasne punkty ognisk

na okolicznych wzgórzach. Szeptucha miała rację. W tym roku, by uczcić wypadającą w przesilenie pełnię, wszędzie płonął święty ogień. – Dzisiejsze obchody będą przypominać te z Jarego Święta? – zagadnęłam. Ja naprawdę nie potrafię siedzieć cicho… To już chyba jakieś natręctwo. – Z tego, co wiem, wszystkie wyglądają podobnie. Spotkania na Łysej Górze w dzisiejszych czasach służą głównie wymianie plotek między żercami i szeptuchami z całego regionu. Pewnie zaczną omawiać Święto Plonów i jesienne Dziady. Te wiece bardziej przypominają biznesowe spotkania. – Kiedyś to wyglądało inaczej? – Kiedyś żercy więcej pili i chociaż udawali, że próbują porozumieć się z bogami – zaśmiał się. – A myślisz, że im się nie udawało? – Nie wiem. Na pewno niektórym. Wątpię jednak, by bogowie niecierpliwie czekali, aż ktoś nawącha się ziół, żeby z nim porozmawiać. Myślę, że nasze zmartwienia ich nie interesują. Pomyślałam o Swarożycu, który często ukazuje się widzącym i mądrym babom. Wygładziłam czerwoną sukienkę na kolanach. Spojrzenie Mieszka przesunęło się po moich nogach.

– O czym myślisz? – spytałam. – O tobie, o tym, co zostawię, gdy wypiję napar paproci. O tym, co mnie dopiero czeka – odparł. – Żałujesz tego tysiąca lat na ziemi? Przez chwilę milczał. W końcu odwrócił się do mnie i spojrzał mi prosto w oczy. – Jeszcze kilka miesięcy temu powiedziałbym, że tak. Teraz jednak nie jestem tego taki pewien. Ostatnio dużo się zmieniło. Ja się chyba zmieniłem. – Powiedz mi coś miłego – zażądałam. Mieszko posłał mi zdziwione spojrzenie, a potem roześmiał się głębokim głosem. – Pięknie dzisiaj wyglądasz – powiedział. Uśmiechnęłam się pod nosem. Mistrzem oryginalnych komplementów to on zdecydowanie nie był. – Dziękuję – odpowiedziałam. – Gładkie słówka zawsze przychodziły mi z trudem – wyznał ze śmiechem. – Dobrze sobie radzisz, możesz kontynuować. – Także się zaśmiałam. – Poszedłem jej szukać, ale myślałem o tobie – oznajmił niespodziewanie. – Brzmi to pewnie pusto i banalnie, ale tak było.

Wsunęłam dłoń przez rozchełstane rozcięcie jego koszuli i dotknęłam gorącej skóry, pod którą biło nieśmiertelne serce. Poczułam, jak jego rytm przyspiesza. – Ote dużo mi odebrała. Ona zawsze potrafiła tylko brać – kontynuował. – Od siebie nigdy nie dawała niczego, jeśli nie miała w tym interesu. Nie chciałem, żeby zabrała też ciebie. Musiałem sprawdzić, jak duże stwarza zagrożenie. Podniosłam głowę i spojrzałam w te jego zimne oczy. Tym razem nie zobaczyłam w nich okruchów lodu. Zdecydowanie cofam to, co wcześniej powiedziałam. Mieszko był mistrzem komplementów. Takich, jakich człowiek zdecydowanie nie spodziewa się usłyszeć. – Co ty w ogóle we mnie zobaczyłeś? – zapytałam. – Przecież jestem dla ciebie praktycznie dzieckiem. Wiem, że na początku cię bawiłam, ale potem to się chyba zmieniło, prawda? Bogowie… miałam nadzieję, że to się zmieniło. – Nie wiem, jaką magią władasz, ale sprawiłaś, że znowu zapragnąłem żyć – powiedział sam zdziwiony tymi słowami. – Od lat o nikogo nie dbałem. Ludzki los był mi obojętny. Nie widziałem sensu

w obdarzaniu uczuciem żadnej kobiety. Śmiertelne życie było zbyt krótkie. Czułem się, jakbym skamieniał. Nie odczuwałem już żadnej przyjemności. Cały czas słyszałam bicie jego serca. Zdecydowanie nie było z kamienia. – Ty to zmieniłaś. Zanim się spostrzegłem. – Nie użyłam żadnych czarów, tego możesz być pewien. A miałam wiele okazji. Kredens Baby Jagi aż pękał w szwach od środków niezbędnych do wywołania u kogoś miłości albo samej żądzy – w zależności od potrzeb. Objęłam go za szyję i przyciągnęłam do siebie. Nasze usta spotkały się w delikatnym pocałunku. Pachniał wiatrem i lasem. Jego usta podążyły namiętnym szlakiem od moich ust w stronę szyi. – Smakujesz słono – powiedział. – Natarłam się solą na dzisiejszy wieczór – wyznałam ze wstydem. – Przepraszam… – Czemu mnie przepraszasz? Mądrze zrobiłaś, chociaż nie wiem, czy kogokolwiek to powstrzyma przed chęcią uczynienia ci krzywdy. – Lepsza taka obrona niż żadna – mruknęłam.

– Za moich czasów kobiety w Noc Kupały nacierały skórę miodem i sokiem z leśnych owoców, by była słodka. – To chyba zwabiały do siebie mnóstwo owadów… Zaśmiał się i złapał mnie mocno w pasie. Czułam, jak jego dłonie niecierpliwie szarpią materiał sukienki – zupełnie jakby sam ze sobą walczył.

– Masz rację – szepnął. – Zapach i smak soli zdecydowanie do ciebie lepiej pasują. Jego usta ponownie rozpoczęły wędrówkę po mojej szyi. Jęknęłam zachwycona delikatną pieszczotą. Niespodziewanie poczułam, jak po policzkach spływają mi łzy. O wiele cieplejsze od mojej skóry. On także poczuł wilgoć. Odsunął się ode mnie. Jego dłonie objęły moją twarz. Starł kciukami ścieżki łez. – Co się stało? – zapytał. – Nic, nic. – Pokręciłam szybko głową. – Nic? Płacz podczas pocałunków nie jest raczej dobrym znakiem. – Posłał mi krzywy uśmiech. – Nie chcę, żebyś umarł. Dam ci kwiat. Jest twój, ale ja tak bardzo nie chcę, żebyś odszedł – wyznałam.

– Moja kochana. Przyciągnął mnie do siebie i pozwolił, bym się w niego wtuliła. Oparł brodę o czubek mojej głowy. Jego dłonie gładziły mnie uspokajająco po karku i plecach. – Przecież wiedziałaś od samego początku, po co potrzebny jest mi kwiat paproci – powiedział. – Nigdy tego nie ukrywałem.

– Wiem, wiem… Po prostu… Jesteś pewien, że chcesz…? – Nie. Westchnął głęboko i rzekł zmęczonym głosem: – Niczego nie jestem już pewien. Od kilkuset lat przy zdrowych zmysłach trzymała mnie jedynie myśl, że to wszystko niebawem się skończy, że podążę śladem moich druhów i żołnierzy do świata pozagrobowego, Wyraju, Walhalli, czy bogowie wiedzą gdzie… Zadrżałam. Nawet jeśli wypicie naparu z kwiatu paproci go nie zabije, to zrobi to Mokosz. Jeszcze nie zdążyłam mu opowiedzieć o planach mściwej bogini. – Tego pragniesz? – zapytałam. – Od co najmniej kilkuset lat. Gdybym nie miał nadziei na koniec, niechybnie popadłbym

w szaleństwo. Ciężko znieść, gdy wszyscy umierają, a ty trwasz. Jego słowa odbijały mi się w głowie echem. Nie wiedziałam, co uczynią Weles i Świętowit, gdy nie dam im kwiatu paproci. Mogłam mieć tylko nadzieję, że nie zirytuję ich tym aż tak bardzo. Już wiedziałam, komu dam kwiat. – Pocałuj mnie jeszcze raz – poprosiłam. – Chcę cię dobrze zapamiętać.

32.

Gdy wróciliśmy do ogniska, prawie wszyscy już się zebrali przy jego ciepłych płomieniach. Baba Jaga z zadowoloną miną spożywała kanapkę. Z jajkiem, rzecz jasna. Usiadłam koło niej naprzeciwko Mieszka, który zajął miejsce po prawicy Mszczuja. Z powrotem założył na głowę granatowy kaptur, skrywając swoje oczy w cieniu. Oparł przedramiona na kolanach i pochylił się w stronę ognia. Zauważyłam, że obok Mszczuja leżą jakieś pakunki i czarny plecak Mieszka. Nie byłam pewna, czy wcześniej je widziałam. – Masz zacieki na policzkach – poinformowała mnie Baba Jaga. – Płakałaś? – A, tak tylko trochę. Szybko potarłam policzki. – Nie masz co płakać – skwitowała. – Po prostu musisz podjąć dzisiaj mądrą decyzję. Daj kwiat jednemu z bogów, ale zanim to zrobisz, wymuś obietnicę, by otoczył cię później opieką przed drugim bogiem.

– A Mieszko? – A Mieszko będzie musiał znaleźć inny sposób na pozbycie się nieśmiertelności. On nie powinien być twoim zmartwieniem. – Ale… – Głupia dziewczyno! – Skarciła mnie wzrokiem. – Myśl głową, a nie sercem. Tu nie ma miejsca na romantyczne gesty. Musisz zadbać o siebie. – Tak, tak. – Jak grochem o ścianę… Musisz mi uwierzyć, że gdyby sytuacja przedstawiała się inaczej, dzielnie bym cię wspierała. Takie stare baby jak ja uwielbiają mieszać się w sprawy sercowe swoich podopiecznych. Jednak twoje obecne położenie wymaga zgoła innych rozwiązań. Nie sądzisz? Zjesz chociaż kanapkę? Jaga podsunęła mi zawinięte w folię pajdy chleba przełożone grubymi plasterkami jajka i hojną warstwą majonezu. – A czemu nie. – Dobrze, będziesz miała siłę na chodzenie po lesie – ucieszyła się. – A to ta paproć nie zakwitnie gdzieś niedaleko? – zdziwiłam się. – Przecież podobno miała mnie

wszędzie znaleźć, nawet gdybym pojechała na pustynię. – Legenda mówi, że kwiatu trzeba poszukać. Obawiam się, że jednak będziesz musiała się trochę wysilić. – Mam wrażenie, że te legendy działają, jak chcą. – A to już inna bajka – zgodziła się. – Wracając do kwiatu paproci, najlepiej będzie, jeśli na poszukiwania zabierzesz ze sobą Mieszka. – Nie sądzisz, że to byłoby nieładnie, skoro nie zamierzam dawać mu kwiatu? – Nie jest głupi. Jeśli nie dasz mu kwiatu, to na pewno to zrozumie – prychnęła. – Wydaje mi się, że już i tak liczy się z tą możliwością, odkąd bogowie na ciebie naciskają. Zerknęłam na niego. Tłumaczył coś właśnie Mszczujowi. Oboje się zaśmiali. – Dużo sprzedałaś swoich specyfików? – zagadnęłam, przeżuwając kanapkę. – Wszystkie, co do jednego. W tym roku chyba wielu osobom nie dopisało szczęście w miłości. Ich strata, mój zysk! Słońce definitywnie zaszło za horyzont. Otaczający nas las spowiły ciemności. Rozpoczęła się najkrótsza

noc w roku, przesilenie letnie.

Żercy z Mszczujem i Mieszkiem na czele stanęli dookoła ogniska i zaczęli recytować modlitwy. Z okazji Nocy Kupały przybyła ich wystarczająca liczba, by mogli otoczyć potężne ognisko. Szeptuchy, których było jeszcze więcej, złapały się za ręce, tworząc zewnętrzny krąg dookoła ognia. Zauważyłam, że sporo osób miało na twarzach wymalowane czarną farbą symbole bogów. Mężczyźni zasłaniali nam płomienie swoimi sylwetkami. Mimo wszystko widziałam cześć ogniska między nogami jakiegoś żercy, który przyjechał aż z Kaszub, czego łatwo było się domyślić po napisie „I love Kaszëbë” zdobiącym jego koszulę. Płomienie jarzyły się pomarańczowym i żółtym blaskiem. Nagle zobaczyłam w ogniu oko. Zająknęłam się w modlitwie. Baba Jaga ścisnęła z naganą moje palce i zerknęła na mnie z ukosa. Nie przerywając recytacji, wskazałam jej głową ognisko. Spojrzała w tamtą stronę i wzruszyła ramionami, nie widząc tego co ja. Odważyłam się znowu odwrócić do oślepiających płomieni. Oko zmniejszyło się. Obok niego pojawiło się kolejne. Powoli zaczęłam dostrzegać między płomieniami uśmiechniętą twarz okoloną płomienistą brodą i włosami.

Poczułam, jak serce zaczyna mi szaleńczo galopować w piersi. Nigdy nie widziałam tego mężczyzny, ale od razu go poznałam. To był Swarożyc. To musiał być on. Coraz donośniejsze głosy kapłanów zaczęły zawodząco recytować modlitwę, która zdawała się wznosić razem z dymem do nieba. Płomienie coraz żarłoczniej pochłaniały drewno, sięgając już wysokości co najmniej pięciu metrów. Nie widziałam, żeby ktokolwiek wrzucił coś do ogniska, ale nagle płomienie zrobiły się u podstawy zielonkawoniebieskie, by potem przejść w jarzącą żółć. Zerknęłam na Babę Jagę, ale ona wciąż nie zdawała się dostrzegać niczego niepokojącego. Twarz w ogniu nadal mi się przyglądała z zagadkowym uśmiechem. Poczułam, jak po plecach ścieka mi strużka potu, gdy dotarło do mnie, że Swarożyc chyba postanowił włączyć się do gry. Modlitwa urwała się nagle. Kapłani odeszli krok do tyłu od ognia, a szeptuchy puściły swoje dłonie. Bez wsparcia rąk Baby Jagi i jakiejś innej kobiety po mojej prawicy o mało nie poleciałam na ziemię. Twarz, która ukazała mi się w płomieniach, zniknęła.

– Co się stało? – zapytała zaniepokojona szeptucha. – O co ci chodziło? – O… o nic – skłamałam. Teraz już nie byłam pewna, czy to wszystko mi się nie przyśniło. Przecież niemożliwe było, żeby nikt nie dostrzegł niczego podejrzanego. – Czy coś halucynogennego zostało już wrzucone w ogień? – zapytałam. – Pewnie tak. – Jaga wzruszyła niefrasobliwie ramionami. – Aha – uspokoiłam się i sięgnęłam po kanapkę. Postanowiłam, że zjem ją do końca, żeby nie mieć pustego żołądka tak jak podczas Jarego Święta. – Masz coś do picia? – zapytałam. – Miód pitny, ale tobie zaproponuję wodę. Powinnaś dzisiaj wiedzieć, co robisz – powiedziała, podając mi butelkę wody mineralnej z fabryczną zakrętką. Łezka zakręciła mi się w oku. Pamiętała, że nie będę chciała pić nieprzegotowanej źródlanej spod dębu. Po części oficjalnej żercy zaczęli wrzucać do ognia różne dziwne rzeczy z życzeniami dobrobytu. Postanowiłam na chwilę oddalić się od ognia.

Wolałam, żeby nic nie zaburzało dzisiaj moich zmysłów. – Idę na chwilę w krzaki – powiedziałam do Baby Jagi, przerywając jej rozmowę z jakąś na oko stuletnią staruszką. – Uważaj na siebie – ostrzegła. – A przed czym ty dziewuchę przestrzegasz? – zaśmiała się jej rozmówczyni. – Właśnie dzisiaj nie powinna uważać! Miłość wisi w powietrzu, a tamten młody żerca po drugiej stronie ogniska nie spuszcza z niej wzroku nawet na chwilę. Podążyłam za palcem staruszki. Wskazała Mieszka. Mężczyzna zawstydzony, że go obgadujemy, szybko odwrócił wzrok, udając, że jego uwagę pochłania całkowicie mówiący do siebie od dłuższego już czasu Mszczuj. Gdzieś w oddali zagrzmiało. Niski pomruk niósł się nad puszczą. Wiatr pchnął w naszą stronę dym podejrzanie pachnący ziołami. Wstałam z pnia i ruszyłam między drzewa, uciekając od oparów. Nie oglądałam się za siebie, więc nie wiedziałam, czy Mieszko ruszył za mną. Tak naprawdę nie chciałam się zbytnio oddalać. Wyprostowałam się z westchnieniem ulgi. Twardy pniak dość niemiło wbijał się w pośladki. Weszłam

wśród drzewa, zostawiając za sobą żar ogniska. Nie chciałam zagłębiać się między drzewa i rzeźby. Oparłam się o pierwszy napotkany pień i odetchnęłam głęboko chłodnym powietrzem. Moje ramiona jak na zawołanie pokryły się gęsią skórką. Widziałam Mieszka siedzącego po drugiej stronie. Zrobił gest, jakby chciał wstać, ale pomachałam mu, żeby został na miejscu. Powachlowałam się dłonią, pokazując, że jest mi tylko gorąco. Kiwnął głową i z powrotem zasiadł na pniu. Wiatr zakręcił dymem i pchnął go w jego stronę. Mężczyzna rozkaszlał się, gdy wonne substancje go poddusiły. Ten moment wybrał Mszczuj, żeby dorzucić do ognia kolejne pęczki ziół. Współczułam Mieszkowi. Zdecydowanie dobrze postąpiłam, odchodząc od ogniska. Przyglądałam się swobodnie rozprawiającym o jajkach, jesiennych Dziadach czy ziołach szeptuchom i żercom. Zazdrościłam im tej beztroski. Wróciłam ponownie spojrzeniem do Mieszka, który usiłował coś wytłumaczyć pijanemu w sztok Mszczujowi. Bezskutecznie. Mężczyzna ze złością zerwał z głowy kaptur i dźwignął śliniącego się wróża do pozycji siedzącej. Większość kobiet, nawet tych grubo po sześćdziesiątce, zerknęła łakomie na jego blond czuprynę i szerokie ramiona. Żerca nie

przestawał walczyć ze swoim uczniem. Zerwał się na równe nogi i odwrócił na pięcie, wskazując na las. Mieszko także wstał. Nagle usłyszałam za plecami jakiś szelest. Odwróciłam się od tego cyrku i wbiłam spojrzenie w ciemność między drzewami. Szary dym z ogniska dotarł także tutaj. Wił się niepokojąco wśród smukłych pni. Gdzieś daleko zobaczyłam błysk ognia. Przestraszone serce na chwilę się uspokoiło. Pomyślałam, że to pewnie turyści, którzy także szukają kwiatu paproci, chcieli podsłuchać owiany legendami wiec na Łysej Górze. – Halo? – zawołałam. Ponownie usłyszałam szelest. Już miałam się wycofać i truchtem pobiec do bezpiecznego ogniska, gdy usłyszałam syczący szept: – Widząca… – Co? – jęknęłam, zatrzymując się w połowie ruchu. Powoli sięgnęłam do sukienki i podwinęłam ją na tyle, by wyciągnąć żelazny sztylet. Mocno złapałam jego rękojeść, drugą dłonią usiłując otworzyć torebkę, gdzie miałam schowane woreczki z solą i opiłkami żelaza. – Broń nie będzie ci potrzebna – powiedział głos. –

Nie zamierzam cię skrzywdzić.

– Kim jesteś? Odważyłam się zerknąć przez ramię w stronę ogniska. Nadal trwało tam poruszenie. Mieszko szedł w przeciwnym kierunku za Mszczujem. Uwaga wszystkich skierowana była w ich stronę. – Dobrze znasz moje imię, widząca… Brzmi Swarożyc. Wróciłam spojrzeniem do zasnutego dymem lasu. Głos zdawał się dobiegać z otaczającego mnie dymu. – Ty mojego za to chyba nie znasz – warknęłam. Przestałam szarpać się z torebką. Miał rację, nic mi nie pomoże w spotkaniu z bogiem. Czy to Swarożyc jest kolejnym cieniem na obrazie wiszącym w holu szeptuchy? – Gosławo, dobrze znam twoje imię – odpowiedział mi szept. Dym wokół mnie zgęstniał. Poczułam zapach palonych ziół i grzybów. Po raz ostatni odwróciłam się do ogniska, do którego ponownie ktoś coś dorzucił. – Nie będę się z tobą targować o kwiat paproci – powiedziałam. Odpowiedział mi niesiony wiatrem suchy śmiech.

– Nie chcę kwiatu paproci. – Nie? – zdziwiłam się. – Nie. Dym owinął się dookoła moich nóg, delikatnie musnął odkryte ramiona. Gdy jego pasemka dosięgły mojej twarzy, usłyszałam szept tuż koło lewego ucha. Zupełnie jakby bóg stał za moimi plecami. – Jestem bogiem ognia. Obce są mi gierki moich braci i wujostwa. Nie interesują mnie ich wojny i kłótnie. Zmachałam rękami dookoła głowy, chcąc odegnać dziwnie cielisty dym. Przy okazji o mało nie wydłubałam sobie oka sztyletem. Pospiesznie wsunęłam go do pochewki na udzie. – Czego w takim razie chcesz ode mnie? – zapytałam. – Jestem żarem, płomieniem i dymem – wyszeptał. – Opiekuję się moimi strażniczkami, moimi wyznawcami. Chcę ci pomóc. Dym skierował się między drzewa, zupełnie jakby chciał, bym za nim poszła. Głos powoli zanikał, sugerując, że bóg oddalał się ode mnie. Poczułam strach, ale jednocześnie ciekawość. Każda pomoc byłaby mi teraz przydatna.

Więcej nie oglądałam się na ognisko. Weszłam między drzewa, podążając śladem dymu. – Na czym polegałaby twoja pomoc? – zapytałam. Otoczył mnie jego cichy śmiech. Dym zawirował dookoła mnie. – Opiekuję się kobietami takimi jak ty – powiedział. – Czyż nie mam obowiązku otoczenia cię opieką? – Baba Jaga opowiadała mi o tobie. – Doprawdy? – Szept rozległ się tuż obok mojego ucha. – Co ci powiedziała? Wspomniała, jak wierną strażniczką ognia była? Ile dla mnie zrobiła w zamian za mój żar? – Mówiła, że przez ciebie straciła dziecko. – Nie przeze mnie. Przez leszego. Ja nie miałem z tym nic wspólnego. Pokręciłam głową. Odwróciłam się w stronę, z której przyszłam. Wydawało mi się, że od polany dzieliło mnie ledwie kilka kroków, jednak zalegający między drzewami dym łudził, że znalazłam się w środku lasu. Wsłuchałam się w otaczające dźwięki. Nie usłyszałam trzasku palących się polan i wesołych rozmów. – Nie chcesz mojej pomocy?

– Na czym polegałaby twoja pomoc? – odpowiedziałam pytaniem. – Wiem, że zamierzasz zerwać tej nocy kwiat paproci. – Chcesz go dla siebie, tak? Mgła połaskotała mnie w kark. Gdzieś przede mną rozległ się śmiech. – Nie, nie chcę. Chcę ci za to pomóc. Wiem, że wiele osób pragnie go dostać. A czego ty pragniesz? – Żeby wszyscy dali mi święty spokój – odpowiedziałam zgodnie z prawdą. Nagle dym przede mną wzniósł się do góry. Kłębił się i wirował, aż przybrał postać rozmytego, wysokiego mężczyzny. – Tak lepiej – powiedziały jego usta. – Wydaje mi się, że przeraża cię mój głos, gdy nie mam cielistej postaci. Nie miałam najmniejszego zamiaru zaprzeczać. Cała ta rozmowa przerażała mnie znacznie bardziej, niż po sobie pokazywałam. A najbardziej nie podobało mi się, że rozmawiam z kolejnym bogiem. Miałam ich już wszystkich dość. – Jestem patronem mądrych kobiet, Gosławo. A ty jesteś wyjątkowo mądrą babą.

– Wiele osób uważa inaczej – stwierdziłam. – Podobasz mi się. A zwłaszcza podoba mi się, że mówisz mi to, co myślisz – wyznał. – Pomogę ci. Pomogę ci nie tylko odnaleźć kwiat, ale także dopilnuję, byś mogła podjąć sama decyzję co do jego dalszego losu. Dam ci niezbędny do tego czas. Czy nie jest to coś, czego pragniesz najbardziej? – A potem?

– Potem? – szepnął. – Co się stanie, gdy podejmę decyzję? – Będziesz musiała ponieść jej konsekwencje. My wszyscy będziemy musieli – wyjaśnił. – Czyli inni bogowie będą mogli zrobić mi krzywdę? – zapytałam, przypominając sobie, do czego nakłaniała mnie szeptucha. Miała rację. Powinnam zapewnić sobie opiekę któregoś z bogów. – Nie. Jeśli przyjmiesz moją pomocną dłoń, inni bogowie będą musieli to zaakceptować. Wytłumaczę im, że jesteś moją strażniczką ognia. – Obiecujesz? – zapytałam. – Czyli zgadzasz się na moją pomoc? Poczułam, że zaczyna mi się kręcić w głowie od tej rozmowy.

– Nie, jeszcze nie. Powiedz mi najpierw, czy naprawdę jest ci wszystko jedno, kto dostanie kwiat? Nie mieściło mi się to w głowie. Do tej pory każdy, kogo spotkałam, wyciągał po niego rękę. – Tak. Bardziej interesujesz mnie ty – odpowiedział. – Ja? – Poczułam, jak krew odpływa mi z twarzy. – Jaka jest cena za twoją pomoc? Zaśmiał się. Sylwetka utkana z dymu na chwilę się rozmyła, by ponownie przyjąć postać mężczyzny. Tym razem mogłam zobaczyć więcej szczegółów. Jego twarz otoczona była bujną, kręconą brodą. Dymne włosy wiły się nad jego czołem. Punkty, w których powinny znajdować się oczy, zapłonęły ognikami, zupełnie jakby ktoś umieścił tam rozżarzone węgle. – Przysługa. Pomogę ci za przysługę – odparł. – Jaką? – Jeszcze nie wiem jaką. Może zwrócę się do ciebie jutro, może za rok, a może nigdy. – Po co w takim razie prosisz o przysługę? – Lubię mieć w zanadrzu kilku wdzięcznych śmiertelników – wyjaśnił. – Nie podoba mi się ten układ.

Pokręciłam głową. Oferta pomocy była kusząca, ale ta przysługa. Mógł zażądać wszystkiego! Nawet mojego życia! – Nie zgadzasz się? – zapytał. – Tego także nie powiedziałam. Wyjaśnij mi jeszcze raz, jaką pomoc oferujesz. Proszę. – Dla ciebie, Gosławo, wszystko. Postać z dymu przysunęła się do mnie. Gdybym wysunęła rękę, mogłabym jej dotknąć i sprawdzić, czy aby na pewno jest bezcielesna. – Pomogę ci odnaleźć kwiat. Już zakwitł, czekając na dzielnego śmiertelnika, który odważy się po niego sięgnąć. Potem, gdy już się na to poważysz, zmylę pogoń. Wystąpię przeciwko innym bogom, byś miała czas podjąć decyzję i oddać kwiat zgodnie ze swoim życzeniem. Smużka dymu wysunęła się z postaci i musnęła mój dekolt. Dym wydał mi się ciepły. – Wiem, dla kogo bije to serce – powiedział Swarożyc. – Jestem bogiem ognia i żaru, a ludzie mają płomienie nie tylko w swoich domowych paleniskach. – A później nie pozwolisz bogom mnie zabić? Chciałam się upewnić.

– Nie pozwolę bogom cię zabić. Jego śmiech zabrzmiał zwielokrotniony. Zdawało się, że to każda cząsteczka otaczającego mnie oparu wydawała ten szorstki, chrapliwy dźwięk. Miałam wątpliwości co do tego układu. Szeptucha nie wyszła dobrze na współpracy z ognistym bogiem. Z tego, co pokazały mi wizje, wiedziałam, że Ote także była blisko ze Swarożycem. Ciekawe, jaką ona zapłaciła cenę za pomoc, którą oferował? – Powiedz mi jeszcze, czy to prawda, że po śmierci zamienię się w strzygę – zażądałam. – Wygadana jesteś… Dym zafalował. Dłoń postaci uniosła się w stronę mojej piersi. Palec wskazujący boga oparł się o skórę mojego dekoltu. Poczułam jego dotknięcie, zupełnie jakby składał się z krwi i ciała, a nie z dymu z ogniska. – Nie masz dwóch serc – oświadczył. – Ale jako widząca masz dwie dusze. Po śmierci staniesz się służką Welesa jako strzyga. Cofnął dłoń, a ja pobladłam jeszcze bardziej. – Zgadzasz się na moją pomoc? – zapytał. Wizja obrony przed bogami, którzy mogą mnie zabić pstryknięciem palców, wydała się wielce

kusząca. Jeżeli przeżyję dzisiejszą noc, będę miała całe życie na znalezienie sposobu na to, by nie stać się potworem. Na pewno istnieje jakiś sposób. Musi. – Zgadzam się – powiedziałam, od razu żałując tej decyzji. Niebo nad nami przecięła błyskawica. Głośny grom niemal natychmiast zatrząsł ziemią pod moimi stopami. Piorun musiał uderzyć gdzieś niedaleko.

– Przypieczętujemy obietnicę żarem – oświadczył. – Stałaś się strażniczką mojego ognia. Zamknij oczy. Uważaj na żar. Zacisnęłam powieki, obawiając się żaru, przed którym przestrzegał Swarożyc. Otoczył mnie duszący dym pachnący żywicznym ogniskiem. Nagle poczułam na wargach ciepło czyichś ust. Mimo zaskoczenia nie otworzyłam oczu. Ciepły dotyk przeniósł się na moją szyję. Usta stawały się coraz gorętsze. Nie mogąc znieść żaru, syknęłam z bólu i odetchnęłam otaczającym mnie dymem. W następnej chwili świat zawirował, a ja straciłam przytomność.

33.

Poczułam zapach dymu. To nie był żywiczny aromat unoszący się dookoła Swarożyca, ale szorstka, pozostawiająca niesmak na języku spalenizna. Zakaszlałam, usiłując pozbyć się jej z gardła. Oczy zaczęły mi łzawić. Niezgrabnie podniosłam się z kolan i stanęłam na miękkim poszyciu. Las dookoła mnie szumiał niepokojąco. Szary dym wił się pomiędzy smukłymi pniami. Otaczały mnie soczyście zielone paprocie. – Co… – zaczęłam, ale syknęłam z bólu, gdy poruszyłam głową w bok. Delikatnie dotknęłam opuszkami palców szyi tuż pod lewym uchem. Miałam tam okrągłe oparzenie. Nie pamiętałam, co się stało. Swarożyc mnie pocałował, a potem zobaczyłam ciemność. Nic więcej nie mogłam sobie przypomnieć. Nie wiedziałam, jakim cudem się tutaj znalazłam. Powiedzenie „nie igraj z ogniem” nabrało dla mnie zupełnie nowego znaczenia. Zostawało mi mieć tylko nadzieję, że nie pożałuję przyjęcia pomocy od Swarożyca.

Szybko sprawdziłam, czy wciąż mam przy sobie zawartość torebki i moje sztylety. Na szczęście wszystko było na swoim miejscu. Następnie w słabym świetle księżyca, co rusz przysłanianym burzową chmurą, obejrzałam swoje ręce i dekolt w poszukiwaniu innych poparzeń. Na szczęście nie znalazłam więcej śladów. Jeszcze raz rozejrzałam się z przestrachem dookoła. Między drzewami widziałam pomarańczową łunę. Puszcza płonęła! Co prawda płomienie niszczyły wszystko na swojej drodze daleko za mną, ale byłam pewna, że pożoga może szybko mnie dogonić. W lesie panowała złowroga cisza, przerywana jedynie dobiegającym z daleka szumem pożaru. Ruszyłam w przeciwną stronę, przeklinając samą siebie za brak latarki. Nawet do głowy mi nie przyszło, żeby zabrać ją ze sobą. Własna głupota wciąż potrafiła mnie zaskoczyć. Czujnie zerkałam na rozłożyste paprocie, wypatrując kwiatu. Nie miałam zielonego pojęcia, czego powinnam się spodziewać. Niebo rozświetlił oślepiający błysk pioruna, a ziemia zatrzęsła się od jego uderzenia. Poczułam, jak kamienie pod moimi stopami zadrżały. Niedługo później na moją twarz i poparzoną szyję spadły pierwsze, chłodne krople deszczu.

Przeklęłam głośno Swarożyca. Miałam gorącą nadzieję, że usłyszał. Nie byłam do końca pewna, czy burza także jest jego sprawką, jednak nie miałam żadnych wątpliwości, dlaczego puszcza stoi w płomieniach. Zostawało mi tylko mieć nadzieję, że zaraz nie wyskoczy na mnie rozwścieczony leszy ze swoim niedźwiedziem. Nagle zdałam sobie sprawę z tego, że znałam tę okolicę. Moja niedawno odkryta orientacja w terenie dała o sobie znać. Niedaleko przede mną znajdował się cmentarz żerców i miejsce obok gołoborza, gdzie staliśmy się z Mieszkiem kochankami. Wiedziałam, że za plecami mam szczyt Łysej Góry. Strumień i chatka myśliwych była zupełnie z drugiej strony. – Cholera – mruknęłam, myśląc o Babie Jadze, Mszczuju i moim Mieszku, którzy zostali przy ognisku. Oby udało im się uciec przed ogniem. Wiedząc, że liczy się każda minuta, gorączkowo biegłam między drzewami, szarpiąc wszystkie paprocie. Żadna nie miała kwiatów. – Jak to cholerstwo może wyglądać? – syknęłam. Obawiałam się, że prędzej zbiorę wszystkie kleszcze z okolicy, niż znajdę ten przeklęty kwiat. Nad moją głowę nadpłynęły ciemne chmury. Nie

miałam już do czynienia z delikatnym letnim deszczem. Lały się na mnie strugi deszczu, ograniczając widoczność i zagłuszając wszystkie dźwięki. Jedyną zaletą było to, że woda osłabi pożar. Chyba że wtedy moim śladem ruszą zazdrośni bogowie. Jeśli nie, to wolałabym, żeby burza z łaski swojej zelżała. Brnęłam w błocie, czując, jak oblepia moje łydki. Niespodziewanie wpadłam po kolana do jakiegoś małego bajora. Zupełnie nie zauważyłam go między paprociami. Rzucając przekleństwami na prawo i lewo, prawie wyczołgałam się z lepkiego błocka. Przy okazji wyrwałam kilka paproci, gdy usiłowałam się na nich podciągnąć. Mimo to rozwścieczony leszy ciągle nie nadchodził. O mało nie roześmiałam się na głos, gdy weszłam w całe poletko nasięźrzałów. Smukłe pręciki wznosiły się do góry w otoczeniu szerokich liści. Najwyraźniej wcale nie trzeba było iść tyłem, a tym bardziej na golasa, żeby znaleźć je w Noc Kupały. Oby pani Nadzieja miała tyle samo szczęścia. Nagle usłyszałam za sobą jakiś pomruk i szelest. Odwróciłam się szybko, usiłując wypatrzeć coś między drzewami. Cofnęłam się, a moja stopa

poślizgnęła się na skórzastym liściu. Wrzasnęłam, lecąc na plecy. Impet uderzenia wycisnął mi powietrze z płuc, a przed oczami zatańczyły mi gwiazdy. Podniosłam się na łokciach i skamieniała wpatrzyłam się w ciemność. Szelesty zbliżały się do mnie. Starając się jak najmniej poruszać, sięgnęłam do uda i wyciągnęłam sztylet, gotowa wbić go między żebra każdemu, kto będzie chciał zrobić mi krzywdę. Moje serce zwolniło szaleńczy bieg. To wszystko wydawało mi się takie nienaturalne. Nie potrafiłam pojąć, w jaki sposób wpakowałam się w te kłopoty. Jeszcze kilka miesięcy temu życie było zwyczajne. Największym moim problemem był krok w dorosłość, pierwsza praca, brak miłości… A teraz? Teraz poważnie rozważałam możliwość zamordowania kogoś z zimną krwią. Opuściłam rękę. Nie zauważyłam, kiedy przekroczyłam granicę, za którą znikały wszystkie wątpliwości i wyrzuty sumienia. Podniosłam się i mocno zaparłam stopami o podłoże, tak jak uczył mnie Mieszko. Byłam gotowa walczyć o swoje życie. Wysokie paprocie zatrzęsły się, gdy ktoś usiłował się przez nie przedrzeć. Uniosłam do góry sztylet

i pochyliłam się. Błysk rozjarzył niebo srebrną wstęgą. Liście odchyliły się. Na pole nasięźrzałów wytoczył się Mszczuj. Jęknęłam głośno i zanosząc się śmiechem, usiadłam na ziemi. Nie wiedziałam, czy po moich policzkach płynie deszcz, czy może moje łzy. – O! Gosia! Jak to dobrze! – powiedział odrobinę bełkotliwie kapłan, ale wyraźnie ucieszył się na mój widok. – Poszedłem się wysikać i zupełnie zabłądziłem! – Żerco… Zmusiłam się, żeby wstać, chociaż najchętniej zwinęłabym się w kłębek. Podeszłam bliżej, ukrywając sztylet za plecami. – Musimy iść. Puszcza płonie – poinformowałam staruszka. – Płonie? Jak to płonie? – zdziwił się. Zaskoczony rozejrzał się dookoła. Uniósł ramię i powąchał swoją koszulę. – Coś faktycznie capi, ale pożar…? – mruknął i zatoczył się lekko. – Niemożliwe. Człowiek na chwilę odejdzie, żeby się wysikać… Nie dopilnowali ognia? – Nie wiem, wróżu. – Pokręciłam głową. – Może to piorun… – Piorun? – Uniósł głowę i spojrzał w niebo. – Ano

pada. Zaczęłam się zastanawiać, co on wrzucił do tego ogniska, zanim poszedł za potrzebą w krzaki. Niepokój łapał swoimi ostrymi szponami moje serce. – A Baba Jaga i Mieszko? – zapytałam. – Nie wiesz, co teraz robią? – Gdy szedłem się wysikać, to siedzieli przy ognisku. Jarosław, kapłan z sąsiedniej wsi, właśnie miał podsmażyć domowej roboty kiełbaski. Wydaje mi się, że mieli zacząć jeść. Nas chyba ominęły – poinformował mnie odrobinę zmartwiony. – A ty co tutaj robisz? Pioruny rozbłysły nad naszymi głowami, zupełnie jakby bogowie robili ziemi zdjęcia z fleszem. – Szukam kwiatu paproci – wyznałam. – Ach, no tak, to dzisiaj. Przepowiednia. I co? Znalazłaś? – Nie, jeszcze nie. Nie wiem, jak wygląda. Głośny ryk potoczył się nad lasem. Ziemia zawibrowała nam pod nogami. Jednak strugi wody lejące się z chmur zdawały się słabnąć z każdą chwilą. Spłoszona spojrzałam w niebo, szukając stwora, który mógł wydać z siebie taki wrzask. – To poszukajmy razem – zaproponował Mszczuj.

– A potem wrócimy do ogniska. Kiełbaski na pewno już doszły. – Dziękuję. Tylko że nie wiem, czy ognisko ciągle trwa. Jest burza. – Nic nie jest w stanie przerwać naszych obchodów – odparł żerca z przekonaniem. Sięgnęłam do przemoczonych włosów i spojrzałam na lepiącą się do ciała czerwoną sukienkę, która nie zostawiała zbyt wiele pola do popisu wyobraźni. Miałam poważne wątpliwości, czy w takich okolicznościach przyrody szeptuchy siedzą w najlepsze na pniakach, jedząc kanapki. Wyobraziłam sobie Babę Jagę w jej wyjściowej sukience. Nie, jakoś mi się nie wydaje, żeby siedziała teraz przy ogniu pod gołym niebem. – Nie wiesz przypadkiem, jak wygląda kwiat paproci? – zapytałam. – Nie widziałeś go może w jakiejś wizji? Zmarszczył krzaczaste brwi, z których spływały mu strużki wody, i poruszył kilka razy brodą, zupełnie jakby coś przeżuwał. – Ma płatki? – zasugerował. – Takie białe jak lilia, ale z różowymi końcami, a w środku czerwone pręciki?

– Widziałeś to w wizji? – ucieszyłam się. – Nie. – Och… – Ale tam coś takiego rośnie. – Wskazał palcem za moimi plecami. – Nie wygląda na leśny kwiatek, ale ja to się nie znam. Jagę trzeba by było zapytać. Ona zna się na tym śmierdzącym świństwie jak mało kto. Odwróciłam się szybko ponownie, o mało co nie wywalając się na tych przeklętych śliskich liściach. Jeśli wierzyć w stare zabobony, to wytarzałam się w nasięźrzale na tyle, żeby nie mieć problemów sercowych przez następne pięćdziesiąt lat. Podążyłam spojrzeniem za powykręcanym artretyzmem palcem Mszczuja. Dosłownie trzy metry za moimi plecami rosła mała paproć z opisanym przez niego kwiatkiem wystającym z samego środka. Spomiędzy liści wychylały się jasne płatki. Zmarszczyłam brwi. No jakoś naturalnie to on nie wyglądał. Podeszłam do paproci pewna, że to plastikowa ozdoba na druciku wetknięta między liście przez jakiegoś dowcipnisia. Ukucnęłam i musnęłam palcami jego płatki. Mszczuj się mylił, nie były różowe na końcówkach, tylko czerwone niczym świeża krew. Barwa znaczyła płatki, zupełnie jakby ktoś zbryzgał kwiat posoką.

Gdy musnęłam czerwone pręciki, pyłek ubrudził mi palce, a do mojego nosa dotarł silny zapach lilii. Nie miałam prawa poczuć go podczas burzy, a jednak się udało. Kolejny grom wstrząsnął ziemią. Tąpnięcie było tak duże, że o mało co nie straciłam równowagi. – To on! – wydusiłam, nie mogąc w to uwierzyć. – To naprawdę kwiat paproci. Mszczuju! To on! Delikatnie schwyciłam łodyżkę i sztyletem odcięłam ją jakieś kilkanaście centymetrów poniżej kwiatu. Płatki zadrżały, zupełnie jakbym wyrządziła paproci krzywdę. Przestraszyłam się. Po chwili kwiatek znieruchomiał. Z obciętej łodyżki zaczął się sączyć sok, ściekając na moje przedramię. Rozłożyste liście paproci pociemniały i opuściły się niżej na ziemię. Zginęła. Wstałam, czując w gardle żółć. Znalazłam go. Naprawdę go znalazłam! On istnieje! Kwiat paproci istnieje! Uniosłam go do góry, żeby jeszcze raz mu się przyjrzeć w słabym świetle. Akurat zza chmur wysunęła się blada tarcza ziemskiego satelity. Spostrzegłam, że rękę mam ubrudzoną krwią. Przestraszyłam się, ale zaraz zorientowałam się, że to nie krew, tylko sok tej rośliny miał takie zabarwienie. Dotknęłam palcem czerwonej smugi i polizałam opuszkę. Natychmiast splunęłam pod

nogi. Sok smakował jak krew. Przed oczami stanęło mi czarne płótno z domu Baby Jagi. Nagle zrozumiałam co przedstawiała wróżba. Poczułam, jak ziemia usuwa mi się spod stóp. Nie mogłam przestać patrzeć na czerwony sok i na paproć, która uschła. – O bogowie – wyszeptałam. – Gosiu? – usłyszałam za sobą słaby głos Mszczuja. – To naprawdę on, to jest ten kwiat – powiedziałam zduszonym głosem, odwracając się do niego. – Tylko teraz pomyślałam o tej przepowiedni i… Słowa zamarły mi na ustach, gdy zobaczyłam scenę przed moimi oczami. Mszczuj stał z bezradnie zwieszonymi ramionami. Od tyłu obejmowała go strzyga, trzymając ostro zakończone pazury jednej dłoni na szyi nieszczęśnika, a drugą gładząc go po czole. Czerwone, zbroczone czyjąś krwią usta Ote uśmiechały się do mnie szeroko. Miała na sobie tę samą sukienkę przypominającą łachmany. Gołe nogi ubłocone były aż po kolana. – Znowu się spotykamy – powiedziała. Mocniej zacisnęłam dłonie na kwiecie paproci i na sztylecie. Zamrugałam, by strząsnąć z rzęs krople

deszczu. Niebo, mimo wciąż rozbrzmiewających grzmotów, powoli się przejaśniało. – Zostaw go – zażądałam. – Dlaczego? – zaśmiała się. – Tak lubisz drogiego kapłana? A może jesteś taka religijna? Mszczuj zaczął mamrotać coś pod nosem. Zobaczyłam, jak jego wargi poruszają się w rytm modlitwy o boską łaskę. Uśmiechnął się lekko, żeby dodać mi otuchy. – Zamilcz, starcze! Ote mocniej ścisnęła go za gardło. Zdusiła jego modlitwę. Skołtuniona, siwa broda zabarwiła się na czerwono w miejscu, gdzie pazury skaleczyły skórę. Żerca syknął, ale nie przestawał się uśmiechać. – Mszczuj – jęknęłam, robiąc krok do przodu. – Nie ruszaj się, bo go zabiję – zagroziła strzyga. Poczułam, jak ogarnia mnie pustka, opuściłam ramiona. Nie powinnam jej wierzyć. I tak go zabije. O ile nie zdarzy się cud. Wyciągnęłam kwiat w jej kierunku. – Chcesz go? – zapytałam. Prychnęła niczym rozwścieczona kotka. Ściągnęła wargi, ukazując mi zaostrzone zęby. W świetle

pioruna nad naszymi głowami wydawały się fosforyzować. – A na co mi on? – Myślałam… myślałam, że chcesz oddać go swojemu panu. Strzyga zerknęła szybko przez ramię w stronę pomarańczowej łuny. Na jej twarzy przez chwilę pojawił się grymas niechęci. – Mój pan, Weles, jest tymczasowo zajęty – skwitowała. – A mnie nie zależy na kwiecie. Zależy mi na tym, żeby cię zabić. – A jeśli nie dasz Welesowi kwiatu, to nie zniszczy cię w odwecie? – zapytałam, widząc w tym jakąś nadzieję na pozbycie się… rywalki. Zrozumiałam, skąd tak wielka nienawiść, którą odczuwałam do Ote. Wcale nie chodziło o to, że była potworem, który napędzał mi stracha już od wczesnego dzieciństwa. Traktowałam ją jako rywalkę o względy Mieszka, chociaż on udowodnił mi, że była kochanka już nic dla niego nie znaczyła. – W tym momencie bardziej interesuje mnie zabicie ciebie – syknęła. Swarożycu, gdzie jesteś? – Gosiu, uciekaj – poradził mi Mszczuj. – Mną się

nie przejmuj.

– Zamknij się, głupcze – warknęła strzyga. Uwaga rudowłosej Ote ponownie skupiła się na mnie. Zlustrowała mnie wzrokiem od stóp do głów. Parsknęła. – Wyglądasz żałośnie. Odkryłam, że przestałam się jej bać. A w każdym razie przestałam się bać na tyle, żeby ten strach mnie paraliżował. – Nie gorzej od ciebie – odgryzłam się. Jeśli ja nie wyglądałam dobrze w ubrudzonej błotem sukience i ociekającym wodą koku, to o niej na pewno nie można było mówić w superlatywach. Jej rude kudły nasiąknęły deszczówką, żałośnie wisząc w strąkach obok upstrzonej piegami twarzy. Nienaturalnie pobladła skóra jeszcze bardziej eksponowała piegi. – Rzuć sztylet na ziemię – rozkazała Ote. – Albo poderżnę mu gardło jak świni. – Kapłani tak mało dla ciebie znaczą? Słyszałam, że byłaś dziwką Swarożyca, nie powinnaś być milsza dla żercy? – zapytałam, ignorując jej słowa, ale opuściłam niżej dłoń z bronią. Ręką, w której trzymałam kwiat, niby niechcący

stuknęłam torebkę i szybko otworzyłam suwak, na który była zamknięta. Nie miałam jak sięgnąć po strzykawkę, żeby Ote tego nie zauważyła. Strzyga warknęła na mnie niczym wściekłe zwierzę. – Swarożyc był mój, a ja byłam jego – prychnęła. – Dopóki nie poślubiłam tego głupca. My, widzące, nigdy nie powinnyśmy bratać się z ludźmi. To nas pozbawia mocy. – A właśnie… słyszałam, że widzieliście się z Mieszkiem – zagadnęłam, usiłując podtrzymać rozmowę na wypadek, gdyby wspomniany Swarożyc raczył ruszyć swoją eteryczną, dymną dupę i przyjść mi z pomocą. W jej czerwonych oczach zapłonęło mściwe światełko. Postąpiła krok w moją stronę, pchając przed sobą starca. – Tak – odpowiedziała. – Do niczego się już nie nadaje. Jednak karanie go jest takie przyjemne. – On nie jest twoją własnością – warknęłam. – A kto tak twierdzi? Ty? Jesteś zwykłym robakiem stojącym mi na drodze. – Gosiu, chciałbym, żebyś uciekła – odezwał się niespodziewanie Mszczuj.

– Milcz! Ote ponownie szarpnęła go za szyję. Staruszek pobladł i obolały zwiesił się w jej ramionach tak, że strzyga zachwiała się, usiłując nie wypuścić swojej żywej tarczy z rąk. – Mną się nie przejmuj – powtórzył. – Ja to już wszystko widziałem. – Rzuć ten cholerny sztylet! – ryknęła do mnie Ote. – Zabolało cię, kiedy ostatnio dźgnęłam cię w pierś? – zapytałam, ignorując ruchy Mszczuja. Starałam się nie patrzeć w jego stronę, by strzyga nie podążyła za moim spojrzeniem. Starzec sięgnął do kieszeni po scyzoryk. Otworzył ząbkowane ostrze i mruknął do mnie. Serce we mnie zamarło na myśl o tym, co chciał zrobić. Zamierzał się dla mnie poświęcić. Wiedziałam, że to bez sensu. Strzyga nie umrze od dźgnięcia zwykłym scyzorykiem, nawet jeśli byłby z najczystszego żelaza. – Poznaj moją litość, powtórzę raz jeszcze. Rzuć sztylet – warknęła. Ziemia zadrżała od kolejnego gromu. Jednak wibracje nie zniknęły, gdy ustał pomruk. Szerzej rozstawiłam nogi, nie wiedząc, co się dzieje. To nie mogło być przecież trzęsienie ziemi.

Ote zdawała się zdenerwowana. Obróciła się w stronę pomarańczowej łuny. Płomienie zbliżały się do nas coraz szybciej. Ten moment wybrał Mszczuj, żeby odwrócić się w uścisku strzygi i dźgnąć ją nożykiem prosto w żołądek. Kilka razy przekręcił ostrzem w ranie, chcąc rozerwać jej brzuch. Strzyga była tak zaskoczona, że nie zareagowała w pierwszym momencie. Rzuciłam się do biegu w przeciwną stronę od łuny ognia. Kwiat wepchnęłam do torebki, łapiąc zamiast niego plastikową strzykawkę z igłą zabezpieczoną osłonką. Odwróciłam się i przez ramię zobaczyłam, jak strzyga, obficie brocząc krwią, wyrywa scyzoryk z brzucha. U jej stóp leżał zakrwawiony Mszczuj, wpatrując się szeroko otwartymi oczami w niebo. Szloch szarpnął moją klatką piersiową. Poświęcił się dla mnie. Dla głupiej uczennicy szeptuchy.

34.

Dopadłam do małego wąwozu. Nie bacząc na ostre kamienie i wystające korzenie, zaczęłam zsuwać się na pośladkach po stromej ścianie. Usiłowałam jakkolwiek kontrolować upadanie. Wbiłam sztylet w zbocze, by się nim zaprzeć, ale na niewiele się to zdało. Czułam, jak kamienie ranią mnie w udo, zdzierając skórę. Wiedziałam, że sukienka zapewne powiewa za mną w strzępach. W końcu spadłam na sam dół. Uderzyłam kolanami o błotnistą glebę. Szybko podniosłam się na nogi i prawie nic nie widząc w ciemnościach, które zapadały, gdy księżyc przysłaniały chmury, ruszyłam przed siebie. Wyciągnęłam ręce niczym ślepiec i drobiąc małymi kroczkami, starałam się odejść jak najdalej od demona. Nagle gdzieś za plecami usłyszałam wściekły ryk strzygi. Musiała trafić na mój ślad. Od razu przyspieszyłam. Zaczęłam modlić się do Swarożyca, by powstrzymał bogów i uratował mnie przed ich gniewem, a jeśli nie, to żeby chociaż nogi nie wpadały mi co chwila w lisie jamy. Dysząc ciężko, biegłam w stronę cmentarza

i gołoborza. Nie miałam pojęcia, co pocznę, gdy już się tam znajdę. Nie wiedziałam, gdzie mogę się ukryć ani gdzie znajdę Mieszka. Mogłam tylko liczyć na możliwość przyczajenia się na goniącą mnie Ote za jakimś nagrobkiem, by zaatakować ją z zaskoczenia. Nie wiedziałam tylko, jak silny ma węch. Jeśli dobry, to chowanie się na nic mi się nie przyda. Ziemia cały czas drżała. Zrozumiałam, że robi to w rytmie czyichś potężnych kroków. Nawet nie chciałam się zastanawiać, co to może być, co jeszcze bogowie dla mnie szykowali. Niebo ponownie przecięła rozgałęziająca się niczym olbrzymie pazury białoróżowa błyskawica. Huk zadzwonił mi w uszach. Wpadłam na pogrążony w powykręcanych cieniach cmentarz, modląc się po cichu do wszystkich bogów po kolei, żeby ze starych kurhanów nie wyszło nic gorszego od strzygi. Ominęłam niskie kopce skrywające kości i prochy starych żerców i szeptuch. Przechylone nagrobki zdawały mi się przyczajonymi wszędzie wrogami. Gdy byłam już przy gołoborzu, stanęłam jak wryta i wrzasnęłam, nie mogąc powstrzymać histerycznego krzyku. To nie mogła być prawda, to musiało mi się śnić! To musiał być koszmar! Między kamieniami stało olbrzymie stworzenie

przypominające gada, wysokie co najmniej na dwa piętra. Jego cielsko zdawało się stworzone z chmur, deszczu i mgły. Dymne ciało pulsowało niepokojąco, co chwila rozjarzając się światłem, zupełnie jakby w swoim wnętrzu skrywało burzowe chmury ciskające piorunami. Żółte, kocie ślepia ponad pyskiem wypełnionym kamiennymi, poobtłukiwanymi zębami otworzyły się szerzej, gdy mnie zobaczyły. Kamienne pazury wbiły się w ziemię i zazgrzytały o głazy, gdy potwór powoli odwrócił cielsko w moją stronę. Olbrzymie nozdrza utkane z chmur rozszerzyły się, kiedy nabrał głęboko powietrza. Natychmiast przestałam krzyczeć i skuliłam się za jednym z ostatnich nagrobków, ale było już za późno. Zauważył mnie! Potwór otworzył pysk i wysunął z niego jak najbardziej cielisty, rozdwojony na końcu język. Każdy ząb przypominał fakturą piaskowiec, z jakiego utworzone było skalne rumowisko, na którym stał potwór. Zobaczyłam, jak po kamiennych zębach ścieka deszcz. Żółte ślepia rozszerzyły się podniecone, gdy potwór zwietrzył mój zapach. Nagle z niebios spłynął piorun i ugodził go prosto w łeb. Stworzenie zamachało głową, zupełnie jakby strząsało z niej wodę, i otworzyło pysk. Spomiędzy

kamiennych zębów rozległ się huk, który zwykle słychać, gdy grom uderzy o ziemię. Wszystko, czego nauczyłam się w szkole na geografii, właśnie zostało wywrócone do góry nogami. Z nieba coś spadało. Jeszcze raz krzyknęłam, zanim zrozumiałam, że to Radek. Na szeroko rozstawionych stopach stał na wątłej, szarej chmurze niewiele większej od szerokiej deskorolki. Jego łydki ginęły w kłębiącym się obłoku. Wyhamował tuż obok mnie. Zawisł niecały metr nad powierzchnią ziemi. Jego dłonie błyszczały od formującego się w nich kolejnego pioruna. Zauważyłam, że krwawił obficie z rany na czole. – Gosia! – zawołał. – Spróbuję powstrzymać go najdłużej, jak się da, ale to wyjątkowo duży egzemplarz. – Co to jest?! – krzyknęłam. – Żmij! Zwinięte w pięści dłonie Radka zalśniły różowawym światłem. Uniósł przed siebie ręce i rozwarł palce. Piorun wystrzelił prosto w głowę potwora. Jednak zwierzę zwinnie się uchyliło, a błyskawica poleciała gdzieś daleko w las. Żmij zasyczał, wpatrując się w nas z nienawiścią. Jego pionowe źrenice zwęziły się. Cielsko zafalowało

i rozdęło się, gdy zrobił krok naprzód. Już zrozumiałam, dlaczego nie znajdowano ich szczątków po potyczkach z płanetnikami. One po prostu nie miały ciał. Pazury i zęby były zwyczajnymi kamieniami, które nie zwracają niczyjej uwagi. – To żmijowy król. Wysłał go Świętowit – oznajmił spokojnym głosem płanetnik. – Ma cię zabić i odebrać kwiat. – Ale… Jęknęłam. Świętowit obiecał, że mnie nie skrzywdzi. Najwyraźniej bóg oszukał mnie tak samo, jak ja oszukałam jego. Musiał przejrzeć mój podstęp, gdy Swarożyc włączył się do gry. Nie miałam prawa mieć mu tego za złe. – Uważaj! – krzyknął Radek. Piorun ponownie wystrzelił z jego rąk i tym razem trafił stworzenie prosto w rozdziawiony pysk. Żmij cofnął się kilka kroków, a ziemia ponownie zadrżała od huku. Smok wydawał się ogłuszony. – Podaj rękę. Radek wyciągnął w moją stronę ramię wyćwiczone na siłowni. Szybko schowałam sztylet i objęłam go za szyję, uważając, by nie drasnąć go niechcący igłą

strzykawki. Pozwoliłam, by objął mnie w pasie. Moje nogi zadyndały w powietrzu. Nie czułam oparcia w chmurce. Nie wiedziałam, jak on może na niej stać. Wznieśliśmy się do góry. Płanetnik przeniósł mnie na drugą stronę cmentarza i bezceremonialnie rzucił na jeden z kopców. Jęknęłam, upadając na pośladki, ale wiedziałam, że to nie był właściwy moment na delikatne gesty. – Postaram się go spowolnić i zmylić, ale nie wiem, jak długo mi się uda. Moje pioruny w ogóle go nie osłabiają – przestrzegł. – Dlaczego mi pomagasz? – zapytałam. – A jak inaczej zaciągnę cię do łóżka? – zapytał i mrugnął do mnie. – Uważaj na siebie! – krzyknęłam, gdy wznosił się już do góry. Jego dłonie zaciśnięte w pięści ponownie zaczęły się jarzyć – formował błyskawicę. Widziałam, jak napiął całe ciało, gotując się do ataku. – Dziękuję! – krzyknęłam, ale chyba i tak mnie nie usłyszał. Szybko podniosłam się z czyjegoś grobu. Moje stopy zapadły się w rozmięknięte błoto kurhanu. Na szczęście nikt nie złapał mnie za nogę, chcąc ukarać

za zakłócanie wiecznego spoczynku. Ponownie schwyciłam sztylet. Kolejna błyskawica przecięła niebo, gdy wbiegłam między drzewa. Nagle zderzyłam się z kimś zaczajonym za jednym ze smukłych sosnowych pni. Walnęłam w tajemniczą postać z dużym impetem, ale ta ani drgnęła, zupełnie jakby była ze skały.

Poczułam ostry ból w dole brzucha. Miałam wrażenie, że ktoś wbił w trzewia rozgrzane żelazo. Ból był tak wielki, że nawet nie zdołałam krzyknąć. Przede mną stała Ote. Pochyliłam głowę, by zobaczyć, że jej dłoń zakończona ostrymi pazurami mocno ściska scyzoryk Mszczuja, który teraz sterczał z mojego brzucha. Krew buchnęła z rany, zalewając jej nadgarstek. – Zemsta jest słodka, czyż nie? – wyszeptała mi do ucha. Uniosłam głowę i spojrzałam prosto w jej czerwone ślepia pełne szaleństwa. Kciukiem zepchnęłam plastikową zatyczkę z igły. Zanim się odsunęła, wbiłam strzykawkę w jej brzuch i nacisnęłam tłok. – Faktycznie słodka – syknęłam.

35.

Zaskoczona strzyga cofnęła się. Jej twarz poszarzała. Pojawiła się na niej siateczka czerwonych żyłek, zupełnie jakby linie usiłowały połączyć wszystkie kropki jej piegów. Złapała się za gardło w próbie panicznego złapania oddechu. Nie czekałam dłużej, żeby zobaczyć, co się stanie. Zaciskając zęby, wyciągnęłam scyzoryk z brzucha i zataczającym się truchtem ruszyłam przez las. Byle dalej od tej zmory! W prawej dłoni cały czas dzierżyłam żelazny sztylet, lewą natomiast trzymałam się za podbrzusze, dociskając mocno ranę. Między moimi palcami strużkami przeciekała gorąca, gęsta krew. Bałam się spojrzeć na brzuch pewna, że zobaczę różowe pętle jelita wylewające mi się na ziemię. Wystarczyła jedna myśl na ten temat, żeby zrobiło mi się słabo. Miałam teraz płomienie przed sobą i po swojej prawej stronie. Zupełnie straciłam orientację. Jednak najważniejsze dla mnie w tej chwili było to, że nie słyszałam za sobą pogoni.

Zatrzymałam się gwałtownie. Przede mną zupełnie nieruchomo stał leszy. Jego ciemnozielony mundur leśniczego zlewał się z otaczającymi go krzakami i paprociami. Spojrzał na mój brzuch, a następnie na sztylet w dłoni. Pytająco wskazał na moją torebkę. – Jeśli Swarożyc chce dostać kwiat, niech pofatyguje się po niego osobiście – syknęłam i odwróciłam się, zasłaniając torbę własnym ciałem. Mijały sekundy, a leszy nie uczynił żadnego ruchu poza opuszczeniem dłoni. W końcu jeszcze raz spojrzał na mój brzuch i pokręcił głową. Jego twarz przypominała topornie ociosany kawałek drewna. Skóra wydawała mi się zbrązowiała i pobrużdżona niczym kora. Mimo to odniosłam wrażenie, że zobaczyłam w jego oczach coś na kształt współczucia. Bałam się nawet drgnąć. Stałam na lekko ugiętych kolanach, gotowa w każdej chwili zaatakować bądź rzucić się do ucieczki. Pamiętałam, co uczynił Babie Jadze. Wiedziałam już, żeby go nie lekceważyć.

Uniósł rękę i wskazał w lewo, w stronę przeciwną do płomieni. Podążyłam za jego gestem. Gdy z powrotem odwróciłam do niego głowę, zniknął. Liście paproci drgały delikatnie, zupełnie jakby przed chwilą ktoś je potrącił.

Nie wiedziałam, czy wskazał miejsce, w które powinnam iść, czy może raczej takie, którego powinnam unikać. Zerknęłam za siebie. Nigdzie nie było widać strzygi. Przełknęłam ślinę. Z całą pewnością nie powinnam iść w stronę pożogi. Zwłaszcza jeśli rozniecił ją Swarożyc, by powstrzymać bogów. Ruszyłam powoli w kierunku wskazanym przez leszego, łudząc się, że może postanowił mi pomóc. Czułam, że słabnę przy każdym kroku. Ciepła krew cały czas sączyła się między moimi palcami. Przez głowę przebiegła mi cała lista organów, które mogły zostać uszkodzone za pomocą scyzoryka. Nie wyglądało to dobrze. A jeszcze powinnam wziąć pod uwagę zakażenie, które wda się w ranę! W końcu chwilę wcześniej to ostrze tkwiło w brzuchu strzygi, która jakkolwiek na to patrzeć, była chodzącym trupem. Na pewno zawartość jej brzucha stanowiła siedlisko najgorszych bakterii. Zaczęłam wymieniać wszystkie znane mi antybiotyki. Jeden krok na jeden antybiotyk. Obiecałam sobie, że połknę je wszystkie, gdy tylko dotrę do cywilizacji. A jeśli zwymiotuję, to połknę je jeszcze raz albo zastosuję dożylnie. Kręciło mi się w głowie, mimo to cały czas uparcie parłam przed siebie. Gdzieś przed sobą usłyszałam

nawoływanie. Wytężyłam słuch. Czyżby ktoś krzyczał moje imię? Ktoś mnie szukał? Po plecach przebiegł mi dreszcz. Miałam tylko nadzieję, że tym razem to ktoś z dobrymi zamiarami. Nagle w oddali zobaczyłam jakiś ruch. – Gosia! – powtórzył się krzyk. Rozpoznałam głos Mieszka. Z ulgi o mało nie usiadłam tam, gdzie stałam. Zamachałam sztyletem, żeby mnie zauważył. Mężczyzna ruszył biegiem w moją stronę. Dopiero gdy znalazł się kilka metrów ode mnie, zauważyłam, że biegnie z obnażonym mieczem. Ostrze więziło w sobie promienie księżyca, gdy poruszał ręką. Na plecach miał czarny plecak. Najwyraźniej w zawiniątku koło pniaka na Łysej Górze znajdował się jego podręczny arsenał. – Bogowie! – Dopadł do mnie i od razu rzucił się na kolana do mojego brzucha. – Co się stało? Gdzie zniknęłaś? Odwróciłem się od ciebie na chwilę przy ognisku, a ty zniknęłaś! Potem piorun trafił w las i rozniecił pożar. Upuścił miecz, gdy zobaczył krew. Zerwał się na nogi i ujął moją twarz w dłonie. W jego oczach zobaczyłam strach. Najprawdziwszy strach. – Co się stało?! Gosia! – Cefuroksym, ceftriakson, cefaklor… –

wymamrotałam i osunęłam się na ziemię.

Już nie miałam siły stać. – Gosia! Złapał mnie, zanim upadłam. Szybko podniósł miecz i zarzucił mnie sobie przez ramię, zupełnie jakbym była workiem kartofli. Nie miałam mu tego za złe. Czułam się teraz sponiewierana jak worek ziemniaków po całym dniu jechania na pace ciężarówki. Gdy Mieszko biegł przez las, niosąc mnie niemal bez trudu, skupiłam się głównie na tym, by nie stracić świadomości. Zaciskałam palce na sztylecie. Nie mogłam sobie pozwolić na omdlenie. Nie mogłam. Mdliło mnie z bólu przy każdym jego kroku, ale przysięgłam sobie, że nie zwymiotuję. Usłyszałam cichy chlupot i szmer wody. Mieszko przedarł się przez krzaki i przebiegł obok małego jeziorka. Poznałam je. To było nasze jeziorko przy leśniczówce. Dałabym prawie wszystko, by zanurzyć się w jego chłodnej wodzie i obmyć z błota. Świat zawirował z bólu, gdy Mieszko zdjął mnie z ramienia i przełożył na twardy siennik. Zajęczałam i wreszcie rozwarłam palce. Sztylet z głośnym trzaskiem upadł na drewniane deski. Poczułam dłonie Mieszka na swoich nogach.

Bezceremonialnie podwinął mi mokrą sukienkę, żeby zobaczyć brzuch. Krew chyba przestała się już sączyć, ale mężczyzna przeklął szpetnie, gdy zobaczył ranę. Gdy usiłowałam usiąść, ból okazał się tak wielki, że o mało nie zemdlałam. Opadłam na materac i starałam się jak najpłycej oddychać przez zaciśnięte zęby. – Co się stało? – zapytał Mieszko, klęcząc obok siennika. Gdy ponownie się położyłam i krew dopłynęła mi do głowy, poczułam się odrobinę lepiej. Na tyle, żeby mu odpowiedzieć. Usłyszałam, jak Mieszko pospiesznie wyrzuca na podłogę zawartość swojego plecaka. Coś ciężkiego i metalowego brzdęknęło o podłogę. Gdy zerknęłam na ziemię, zobaczyłam całą stertę sztyletów i żelazne kajdany. Ledwie się powstrzymałam przed komentarzem, że też mam takie. Po chwili poczułam jego chłodne ręce na moim brzuchu. Najwyraźniej wciąż miałam podciągniętą sukienkę. – Zaboli – ostrzegł. Coś mokrego spłynęło po mojej skórze. Poczułam okrutne szczypanie. Zaczęłam jęczeć, usiłowałam mu

się wyrwać. – To tylko woda, czysta woda – usłyszałam jego kojący szept. – Ale nie źródlana? – syknęłam. Mieszko nie odpowiedział. Zamiast tego położył na moim brzuchu gazę. Ucisnął mocno. Z bólu chyba na chwilę straciłam przytomność. Ocknęłam się, gdy kończył bandażować mój brzuch. Zwitek gazy ściśle przylegał do rany na podbrzuszu. Musnęłam opatrunek. Był mokry. Gdy uniosłam dłoń, zobaczyłam w migotliwym świetle świecy, którą musiał zapalić w międzyczasie, że mam czerwone palce. Nie wyglądało to dobrze. – Mieszko – jęknęłam przestraszona. – Cicho, jestem przy tobie. Muszę cię zabrać do szpitala, rozumiesz, Gosiu? Będę musiał znowu cię podnieść. Czeka nas długa wędrówka przez las, do szosy. – Nie, czekaj – powstrzymałam go. Musiałam go przestrzec przed tyloma rzeczami. – Ote. Ote zabiła Mszczuja. – Poczułam, jak po policzkach ściekają mi łzy. Mężczyzna zagryzł mocno wargi. Nie puszczał mojej dłoni. Jego palce mocno zacisnęły się na

moich.

– Mszczuj poświęcił życie, żebym uciekła, ale ona mnie dogoniła – kontynuowałam, bojąc się wznieść głos powyżej szeptu. – Wbiła mi w brzuch jego scyzoryk. A ja jej wbiłam strzykawkę. Jest osłabiona, Mieszko, można ją zabić! Musisz ją zabić! Jest gdzieś w lesie! Niedaleko cmentarza. – Dobrze, kochanie. – Pogłaskał mnie po głowie.

– Jeszcze widziałam żmija! Mieszko, najprawdziwszego smoka! Walczył z nim płanetnik! Radek, płanetnik Radek. Musimy uważać, na pewno gdzieś tam jeszcze jest! Gdy będziesz szukał Ote, to musisz uważać. Dłoń mu drgnęła, gdy dojrzał moją szyję. Odgarnął włosy z rozwalonego koka i spojrzał na skórę pod moim lewym uchem. Musnął palcami bolącą rankę z surowiczym pęcherzem. Z jego twarzy zniknęły wszystkie kolory. Poczułam, że pęka mi serce, gdy z jego oczu zniknęły uczucia. – Co to? – zapytał. – Co? – Oparzenie za twoim uchem w kształcie ust. – Jego głos był zimny i pozbawiony emocji. – Skąd je masz? – Od Swarożyca – odpowiedziałam po chwili.

– Gosia! – W jego oczach zobaczyłam ból. – Jak mogłaś! Nie wolno z nim pertraktować. On zrobi ci krzywdę! Co ci obiecał? – Obiecał, że powstrzyma bogów, żebym mogła znaleźć kwiat, i przeniósł mnie w miejsce, gdzie rosła paproć. Zapewnił mnie, że będę mogła sama podjąć decyzję, komu oddam kwiat. Sięgnij do mojej torebki. Mieszko? Mieszko! Wyjmij go z mojej torebki. Szybko. Wydawał się wstrząśnięty. Nie reagował. – Mieszko? – Na skórze Ote także znajdowałem jego pocałunki. Cała była nimi poznaczona – usłyszałam jego głuchy głos. – Wszystko, co zrobiła, było za jego namową. – Kwiat! Mieszko! Kwiat! – Szarpnęłam go za koszulę. – Musisz zrobić napar i go wypić. Nie wiem, jak długo Swarożyc zatrzyma innych bogów! – A strzyga i żmij? – zapytał. – Ich twój ognisty bóg nie powstrzymał? Mój ognisty bóg… – Obiecał, że powstrzyma bogów… nie obiecywał, że powstrzyma ich sługi – przyznałam z goryczą w głosie.

– Co mu przyrzekłaś w zamian? – Oczy Mieszka zamieniły się w kawałki lodu. – Czym usiłowałaś go przekupić? – Przysługą. Obiecałam, że oddam mu kiedyś przysługę. Nie powiedział, co konkretnie będę musiała zrobić. – Głupia dziewczyno! – Pokręcił głową. – Mieszko, kwiat! – krzyknęłam. Poczułam, że wstępują we mnie nowe siły, jednak gdy spróbowałam usiąść, ból podbrzusza okazał się zbyt silny. Przed oczami zamigotały mi gwiazdy. Miałam wrażenie, że scyzoryk Mszczuja raz za razem wbija się w to samo miejsce. Zdołałam przeturlać się na bok i spuścić nogi na podłogę. Mieszko ciągle klęczał obok. Spoliczkowałam go. Nie zareagował. Gdy ponownie uniosłam rękę, złapał mnie za nadgarstek. – Kwiat. Proszę cię, Mieszko, weź kwiat – powiedziałam ze łzami w oczach. – Jest w mojej torebce. Leży pod stołem. Proszę cię. Ja nie mogę wstać. Mężczyzna posłusznie sięgnął pod ławę, gdzie musiała upaść moja torebka. Otworzył ją i wyjął z kwiat. Łodyżka przestała już krwawić. Płatki przywiędły, ale nadal oszałamiały kolorami.

Z czerwonych pręcików wciąż sypał się pyłek.

– Musisz zrobić napar. Zagotuj wodę i go do niej wrzucić, a następnie wypij powstały płyn – poinstruowałam go. – Szybko. – Muszę zabrać cię do szpitala. Nie ma czasu na dyskusję. Kwiatem zajmiemy się później – mruknął ponownie, klękając na ziemi obok mnie. – Nie. – Złapałam go za ramię i wbiłam mu paznokcie w skórę. – Nie wiemy, co nas spotka po drodze. Masz wypić napar z kwiatu paproci. Nie ruszę się stąd wcześniej, słyszysz? Rozkazuję ci. Zaśmiał się ponurym głosem. W jego oczach nie było nawet jednej iskierki radości. – Za ten kwiat możesz kupić sobie życie u któregoś z bogów – powiedział gorzko. – Wykrwawiasz się. Ostrze weszło głęboko. Nie mam prawa żądać od ciebie teraz kwiatu. – Już sprzedałam się bogu ognia, żebyś go dostał, rozumiesz? – syknęłam. – Zróbże ten napar! Gdzieś tu musi być jakiś garnek. Oddaję ten kwiat tobie, słyszysz, Mieszko? Bratałam się ze Swarożycem dla ciebie! Dla ciebie! – Dlaczego? – Bo cię kocham, głupi! Idź zrób ten napar. Nie pozwolę ci się dotknąć palcem, nie mówiąc o pójściu

dokądkolwiek, dopóki nie zobaczę, że wypiłeś cały. Rozumiesz? Jeśli chcesz mi ocalić życie, to czym prędzej wypij napar. – Jesteś uparta niczym koza – mruknął. – A ty to niby taki zgodny? – prychnęłam. Zobaczyłam, że po mojej ostatniej uwadze na jego ustach błąka się uśmiech. Rzucił się w stronę kominka. W środku, na palenisku leżały suche szczapy. Na rożnie ponad nimi wisiał żeliwny, czarny garnuszek, w którym gotowaliśmy wodę na herbatę, gdy tu mieszkaliśmy podczas polowania na wąpierza. Mieszko sięgnął po bukłak i przelał wodę do garnka. Nie było jej wiele, ale tyle musiało wystarczyć. Obciągnęłam porwaną czerwoną sukienkę. Dobrze dobrałam kolor. Prawie nie było widać zacieków z krwi. Z trudem nabrałam powietrza, starając się wydawać jak najmniej dźwięków. Nie chciałam, żeby Mieszko mnie usłyszał i przerwał przygotowania. Robiłam dobrą minę do złej gry. Wiedziałam, że straciłam bardzo dużo krwi, czułam dreszcze z powodu rosnącej gorączki. Nie miałam pojęcia, ile mi czasu zostało. Kiedyś czytałam, że osoby po tego typu urazach umierają przez wiele godzin. Nawet jeśli krótkie ostrze ominęło wszystkie ważniejsze narządy, to wciąż pozostawała kwestia zakażenia.

Moją jedyną szansą na przetrwanie było pilne położenie się na stole operacyjnym w szpitalu. Patrzyłam, jak Mieszko podpala drewno w palenisku. – Dopiero gdy zacznie wrzeć, wrzuć do środka kwiat – pouczyłam go. Drzwi otworzyły się gwałtownie. W progu stanęła Ote. Jej twarz ciągle naznaczona była siateczką żyłek. – Myślałeś, że rozsypana sól mnie powstrzyma? – warknęła.

36.

Mieszko w jednej chwili rzucił się po zapomniany i zostawiony na ziemi miecz. Złapał go mocno w dwie ręce i stanął na ugiętych nogach, blokując strzydze drogę do mnie. Miecz uniósł nad głowę. Przyjrzałam się chropowatemu ostrzu. Było bardzo stare, miejscami zardzewiałe i wyszczerbione. To nie był miecz ze stali, tylko ostrze z żelaza. Ostrze na demony. Ote zasyczała. Jej piegowata twarz poznaczona siatką żyłek wykrzywiała się we wściekłym grymasie. Czerwone oczy zdawały się płonąć wewnętrznym blaskiem. Wycelowała we mnie palec zakończony ułamanym szponem. – Co mi zrobiłaś? – warknęła. Nic nie odpowiedziałam. Centymetr po centymetrze zaczęłam przesuwać się w stronę paleniska. Woda zaczynała wrzeć. Wiedziałam, że było jej mało. Nie mogłam pozwolić jej wyparować przed wrzuceniem do środka kwiatu paproci. – Nikt cię tu nie zapraszał, Ote, odejdź – powiedział Mieszko. – Inaczej zginiesz.

Strzyga zasyczała wściekle. – Wolisz ją? Wolisz ją ode mnie? To głupia dziewka. Nie ma o niczym zielonego pojęcia. Nigdy nawet… – Urwała, gdy dostrzegła, że uważnie się przysłuchuję. Ramiona Mieszka opadły, ale miecz wciąż trzymał wysoko. – To nie ja tu wybieram. Ty wybrałaś wiele lat temu. Wolałaś ode mnie bogów. Ote rzuciła się na niego. Zamachnął się mieczem, ale strzyga odskoczyła. Ostrze ledwie musnęło materiał jej sukienki, nie naruszając skóry. Uniosła do góry ręce, eksponując swoje pazury, i napięła wszystkie mięśnie gotowa do ataku. Mieszko cofnął się o krok, gdy ona zamarkowała skok. Przestałam ich obserwować. Byłam pewna, że Mieszko sobie poradzi. Nie brałam pod uwagę innej możliwości. Opadłam na kolana i zaczęłam pełznąć w stronę paleniska. Ciepłe płomienie ogrzały moje zroszone potem policzki. Jasne światło doprowadziło mnie do łez. – Myliłam się – usłyszałam głos Ote. – Dając ci kwiat paproci. Trzeba było pozwolić ci sczeznąć. – Trzeba było – warknął.

Świst miecza i syknięcie uświadomiło mi, że udało mu się ją zranić. Mimo to nie odwróciłam się. Nie bacząc na płomienie, zerknęłam do wnętrza garnka. Woda bulgotała, a na jej powierzchni unosiły się bąbelki. Było jej tak mało! Szybko złapałam porzucony przez Mieszka kwiat i wrzuciłam go do środka. Woda natychmiast zabarwiła się na krwistą czerwień. Zaczęłam odliczać sekundy. Dopiero teraz odważyłam odwrócić się do walczących, którzy w międzyczasie zbliżyli się do mnie. Chata wydawała się dużo mniejsza niż w rzeczywistości, gdy stali na środku. Drewniany stół odrzucony był na bok. Mogłam dostrzec pajęczyny rozciągnięte pod blatem. Ława została złamana w połowie, gdy ktoś na nią upadł. Zauważyłam, że deski podłogi przedzielone są grubą krechą wyżłobioną przez ostrze miecza. Strzyga prychała niczym wściekła kotka. Z jej ramienia wartko spływała czarna krew. Rana nie chciała się zasklepić. Przez twarz Mieszka rozciągały się cztery krwiste krechy. Nie było śladu po ranach, została jedynie zakrzepnięta krew. – Ciekawe, czy jeśli wyłupię ci oczy i je pożrę, to ci odrosną? – warknęła. Mieszko nie zareagował na zaczepkę. Śledził pilnie

chaotyczne ruchy strzygi.

Mijały kolejne sekundy, a oni stali naprzeciwko siebie. Nagle Ote oderwała wzrok od mężczyzny i skupiła się na mnie. Jej nozdrza rozdęły się, gdy dostrzegła garnek. – A więc to planujecie? Chcesz znowu stać się śmiertelny? Może po to, by przeżyć z tą śmiertelniczką życie, co? Widzę, że trzeba mi było poczekać chwilę, a mogłabym cię z łatwością zabić. Jej przemowę przerwał Mieszko. Niespodziewanie wyskoczył do przodu i wbił miecz prosto w jej brzuch przygważdżając strzygę do drewnianej ściany domku. Z jej ust pociekła czarna krew. Poruszała wargami, nie mogąc wydobyć z siebie głosu. – To nie ja dzisiaj zginę, Ote, powiedziałem ci przecież – szepnął. Wściekle zaczęła szarpać jego koszulę. Materiał zabarwił się na czerwono, gdy jej pazury raz po raz rozrywały skórę mężczyzny. Zwinęłam spódnicę w kilka warstw, żeby się nie poparzyć, i sięgnęłam do rączki metalowego garnka. Schwyciłam naczynie mocno i uniosłam znad ognia. Dłonie zapiekły z gorąca mimo materiału. Szybko postawiłam garnek na podłodze. Kwiat zniknął. Nie było po nim nawet najmniejszego śladu. Chociaż to

niemożliwe, musiał całkowicie się rozpuścić. Czerwony, zawiesisty napar ledwie przykrywał dno. Było go tak mało! Spanikowana spojrzałam na walczących. Mieszko cofnął się, wysuwając z ciała Ote długie ostrze. Strzyga upadła na ziemię, zupełnie jakby ktoś przeciął wszystkie podtrzymujące ją sznurki. Rozwarła usta i wyszczerzyła ubrudzone czernią kły. – Zrobiłam to wszystko dla ciebie! – rzekła oskarżycielskim tonem. – Nie, od początku wszystko, co robiłaś, robiłaś wyłącznie dla samej siebie i swojej korzyści. Zawsze byłaś potworem. Twoja śmierć wiele nie zmieniła – oświadczył, a potem dodał po chwili przerwy: – Naprawdę cię kochałem, Ote. Uniósł miecz, by zadać decydujący cios. – Ja ciebie też – odpowiedziała. W jej oczach błysnęła niechęć. Nic więcej nie zdążyła powiedzieć. Miecz opadł na jej szyję. Głowa Ote, buchając czarną krwią, potoczyła się po podłodze. Mieszko oparł ostrze o jej klatkę piersiową na wysokości serca i wbił mocno. Zgrzyt sugerował, że oprócz serca głownia przebiła także deski podłogi. Mężczyzna stał oparty o rękojeść. – Mieszko? – odezwałam się.

Nie zareagował, a ja nie miałam siły, by wstać i wyrwać go z odrętwienia. – Mieszko! – zawołałam. Jego potężne ramiona drgnęły. Cofnął się o krok, opuszczając luźno ręce. Rękojeść miecza bujała się miarowo. W końcu zatrzymała się. Plama czarnej krwi na podłodze powiększała się. Posoka dotknęła jego butów.

– Mieszko. – Tym razem szepnęłam. – Masz sól? – zapytał. Odwrócił się powoli w moją stronę. Jego oczy były puste, a wargi zaciśnięte w cienką linię. Był bardzo blady. – W torebce – wydusiłam. – Mam też opiłki żelaza na wszelki wypadek. Wyciągnął z mojej małej torebki dwa woreczki. Obsypał ciało strzygi solą i żelazem. Pozostawało nam teraz tylko czuwać przy jej zwłokach do poranka. Jeśli się nie obudzi i nie zregeneruje, by powrócić do swojego legowiska, będzie to oznaczało, że umarła i tym razem zniknęła na zawsze. Mieszko opadł na kolana obok mnie i głęboko odetchnął. Na jego twarzy nie było widać żadnych ran, pokrywała ją jedynie zakrzepnięta krew. Podejrzewałam, że pod zakrwawioną koszulą także

był już zdrów. – Jak się czujesz? – zapytałam. – Dobrze – odparł. – Zrobiłem to, co należało. Kiwnęłam głową. Na nic więcej nie starczyło mi sił. Wskazałam palcem na garnek z gorącym naparem. Mieszko sięgnął po jeden z glinianych kubków stojących na półce nad kominkiem. Nie zważając na żar metalu, schwycił garnek za rączkę i przelał napar, który ledwo wypełnił mały kubek. Zauważyłam, że poparzył dłoń. Jego palce pokryły się ciemnoróżowym rumieniem, który po chwili zniknął. – Wypij – nakazałam. Otaksował mnie zimnym spojrzeniem. Na jego twarzy zobaczyłam niechęć i smutek. – Umierasz – oświadczył. – Nieprawda. – Wiesz, że prawda. Ty wypij ten napar! Podsunął mi kubek. – Nie jestem pewna, czy chciałabym być nieśmiertelna – powiedziałam. – Słuchałam uważnie, gdy opowiadałeś mi o samotności i szaleństwie. – Jeśli umrzesz, zamienisz się w strzygę –

zauważył.

– Wypij napar. Mnie nic nie będzie. Na pewno nie zostanę strzygą. – Kłamiesz. Zaśmiał się, a ja poczułam, że grunt usuwa mi się spod nóg. Już i tak nadużyłam błogosławieństwa mojej doli, która pozwoliła mi tak długo zachować świadomość mimo krwawienia i bólu. Nie miałam siły się z nim kłócić. – No i co z tego? – oburzyłam się. – Nie pozwolę ci umrzeć – powiedział, a z jego oczu zniknęła cała wesołość. – Nie zgadzam się. Pamiętam twoją opowieść. Nie mogę skazać cię na kolejne tysiąc lat. Obiecałam ci kwiat paproci i zamierzam dotrzymać tej obietnicy. Ty natomiast przyrzekłeś, że zabijesz mnie, gdybym miała zmienić się w potwora. W mojej torebce czeka już strzykawka. To jak będzie? Oboje zachowamy się honorowo? – Czuję się, jakbym cię zabijał – oświadczył. – Nieprawda. – Pokręciłam głową. Sięgnął po kubek i spojrzał na jego zawartość. W tej chwili płomienie z paleniska, obok którego siedzieliśmy, buchnęły do góry, słup dymu i iskier

wystrzelił w komin. Oboje drgnęliśmy. Na szczęście Mieszko nie rozlał naparu. Kąty pomieszczenia zasnuły powyginane cienie, których nie potrafił przegnać wysoki ogień. Usłyszeliśmy tupot drobnych stópek. Nagle w płomieniach pojawiła się niewyraźna twarz. – Swarożyc – szepnęłam. – To mało szlachetne dla władcy, by skazywał na śmierć młodą kobietę. – Syczący głos zdawał się rozlegać z najciemniejszych kątów izby. Przez twarz Mieszka przebiegł cień. – Ty nie możesz jej ocalić? – warknął mężczyzna. Bóg zaśmiał się, a następnie odpowiedział: – Już raz jej pomogłem. Nie będę więcej przeszkadzał innym bogom. Zależy im na kwiecie znacznie bardziej niż wam. Nie wiem, czy wiecie, ale oprócz nieśmiertelności może ofiarować ci bogactwo, gdy zawsze będziesz nosić go przy sercu, a także potrafi leczyć rany, gdy natrze się je jego płatkami. Płomienie strzeliły do góry, a następnie prawie zgasły. Tupot stóp w kątach izby ucichł. – Gosławo… – Twarz zwróciła się w moją stronę. – Przykro mi, że nie udało mi się skorzystać

z obiecanej przysługi. Moi bracia już po was idą. Życzę ci powodzenia na służbie u Welesa. Po tych słowach widmo jego głowy zniknęło, a płomienie zgasły. Mimo to w chacie zrobiło się jakby jaśniej. Zniknęły czarne cienie, w których czaiły się ubożęta, a przez brudne okna zaczęły wpadać pierwsze promienie słońca. – Wypij. – Mieszko podsunął mi kubek. – Co? Nie! – Słyszałaś go. Powiedział, że umrzesz. – W głosie mężczyzny usłyszałam gorycz, smutek i coś jeszcze, czego nie potrafiłam rozpoznać. – Powiedział tak, żeby namieszać. – Pokręciłam głową. Od razu pożałowałam tego ruchu. Mimo że klęczałam, poczułam, jak ziemia wywraca się na drugą stronę. Upadłam bezwładnie. – Gosia! – Mieszko objął moją twarz dłońmi. Jego błękitne oczy przywodziły na myśl zimowe niebo. Powoli zaczęłam odpływać. Na zmianę traciłam przytomność i ją odzyskiwałam. – Gosia! Klepnięcie w policzek ocuciło mnie. – Ała! – poskarżyłam się jęknięciem.

– Wypij ten napar! Podsunął mi kubek do ust. – Nie, on na pewno kłamał – upierałam się. – Jeśli nie wypijesz, to poczekam, aż ponownie stracisz przytomność, i sam wleję ci go do gardła. Pomyślałam o zachłystowym zapaleniu płuc, na które cierpi się po aspiracji płynów albo jedzenia. Mało przyjemna sprawa. Często kończy się śmiercią. – Nie ośmielisz się – burknęłam. Zerknął na martwą Ote, a potem skierował na mnie lodowate spojrzenie. Nie musiał odpowiadać. Już wiedziałam. – Czekasz tysiąc lat… – Czasem są ważniejsze rzeczy – oświadczył. – Nie chcę, żebyś zamieniła się w strzygę. Nie chcę, byś stała się potworem jak Ote. Nie pozwolę ci na to. Nie wiem, czy byłbym w stanie cię wtedy zabić. Rozumiesz? – Och, Mieszko. Przecież wtedy to nie byłabym ja. – Pogłaskałam go po policzku i zaproponowałam: – A może polejmy tym naparem ranę na moim brzuchu? Może tylko kilka kropel wystarczy, żeby mnie uzdrowił? Wtedy będziesz mógł wypić resztę. – Nie, wtedy nie podziała. Swarożyc powiedział,

że trzeba natrzeć ranę płatkami. Nie mamy płatków. – Nie sądzisz, że warto spróbować? Co nam szkodzi? Zawahał się. – Zrób to dla mnie – poprosiłam. Poczułam, jak po policzkach ciekną mi łzy. – Spróbujmy, ale jeśli nie podziała od razu, to wypijesz napar – mruknął. Kiwnęłam głową na zgodę. Przed oczami stanął mi obraz wiszący w domu szeptuchy. Znaczenie wróżby było dla mnie już całkowicie jasne. Na środku znajdowała się sylwetka kobiety zalanej łzami, nad którą pochylało się pięć postaci. Jedna z osób sięgała do niewiasty. Myliłam się, sądząc, że to ja znajduję się w centrum płótna. Stałam w szeregu z pozostałymi. Kobieta symbolizowała kwiat, który krwawił po ścięciu. Pięć sylwetek to Weles, Świętowit, Mieszko, Mokosz i ja. Za mną znajdował się jeszcze jeden, bardzo niewyraźny czerwony cień, który był ze mną połączony. Uświadomiłam sobie, że to Swarożyc, z którym związała mnie przysięga. Położyłam się na drewnianej podłodze. Nie miałam nawet siły, żeby przenieść się na siennik. Uniosłam sukienkę, a Mieszko delikatnie odsłonił

wąską ranę po nożu. Nie wyglądała dobrze. – Tylko nie wylej wszystkiego. Kilka kropli! – przestrzegłam go. – Tak, tak… Przechylił kubek nad moim brzuchem. Wąski strumyczek czerwonej niczym krew cieszy pociekł na moją ranę. Gdy tylko pierwsze krople dotknęły mojej skóry, miałam wrażenie, że usiłują wypalić we mnie dziurę na wylot. Zaczęłam skręcać się z bólu i szarpać. Mieszko pospiesznie odsunął się, gdy o mało nie wytrąciłam mu z ręki kubka z resztką naparu. Oddychałam płytko. Ból przeniósł się gdzieś głęboko do mojego środka. Miałam wrażenie, że płynie w moich żyłach. Chyba jęczałam. – Gosia? Twój brzuch, rana się zasklepiła – powiedział Mieszko. Sięgnęłam dłonią, żeby musnąć palcami skórę. Rzeczywiście, po ranie nie było nawet śladu. Tylko skąd ten potworny ból? Teraz czułam, jak obejmuje całe ciało. – To świetnie – wydusiłam. – Tylko cały czas boli… piecze… nawet nie potrafię nazwać tego uczucia. Mieszko wciąż przyglądał mi się z pobladłą

twarzą. – Pij! – nakazałam mu. – Ja nie tknę więcej tego świństwa. Spojrzał na gliniany kubek i zawahał się. Poczułam, jak głupie serce skacze mi w piersi. Oddałabym wszystko, by nie umierał, by dalej trwał przy mnie. Wiedziałam jednak, że to bez sensu. – Pij. Czekałeś na to tysiąc lat – powiedziałam. – Twoi kompani szykują już dla ciebie imprezę powitalną w zaświatach. – Tak… Gard pewnie wynudził się beze mnie – mruknął niechętnie. – Pij. Spotkamy się za jakiś czas po drugiej stronie. Tylko nie spodziewaj się mnie tam zbyt szybko. Zamierzam jeszcze pożyć – oświadczyłam. Uśmiechnął się krzywo i jednym haustem opróżnił naczynie. Piekący ból nadal pulsował w moim brzuchu, ale powoli słabł. Zrobiłam się senna. – Czujesz jakąś różnicę? – zapytałam. – Nie. A ty? – odparł, ocierając wierzchem dłoni usta. – Ja też nie. – Jak twój brzuch? – Nadal boli.

Zaklął. Przykucnął obok mnie. Założył sobie moje ręce na szyję i delikatnie złapał mnie w pasie i za uda. Uniósł mnie z podłogi. Jęknęłam, gdy bezwiednie napięłam mięśnie brzucha. – Ja musiałem umrzeć, żeby zadziałał – powiedział, kładąc mnie na sienniku. – Wolałabym tego uniknąć. Uśmiechnęłam się słabo. Położył się obok mnie i przytulił. Wzięłam go za rękę i odkręciłam głowę tak, by móc na niego patrzeć. – Mam nadzieję, że kwiat zadziała i umrzesz – powiedziałam. Zaśmiał się. Na jego twarzy po raz pierwszy tego wieczoru pojawił się lekki uśmiech. – Nie chciałam, żeby to tak zabrzmiało. Po prostu wiem, ile śmierć dla ciebie znaczy. – Usiłowałam się bronić, ale tylko pogrążałam się coraz bardziej. Coraz trudniej było mi dobierać słowa. Miałam wrażenie, że plącze mi się język. – Ja za to mam nadzieję, że ty nie umrzesz – oświadczył. Chyba usnęłam, nawet nie zauważyłam, kiedy to się stało. Z odrętwienia wyrwał mnie trzask drzwi.

Już wcześniej Ote wyrwała skobel, gdy wtargnęła do środka z żądzą zemsty. Teraz jednak silny podmuch wiatru uderzył drewnianym skrzydłem o ścianę. – Co… Mieszko nie zdążył dokończyć, bo coś wyrwało go za nogi z łóżka. Mężczyzna uderzył ciężko o ziemię, a następnie przejechał po podłodze, gdy jakaś siła wyciągnęła go na zewnątrz.

– Mieszko! – krzyknęłam. Zerwałam się z łóżka i pobiegłam za nim. Dopiero przy drzwiach zorientowałam się, że brzuch mnie już nie boli, a ja czuję się dobrze. Nad oplecionym korzeniami mężczyzną stała Mokosz. Jej biała koszula zwisała smętnie nad płaskim brzuchem. Twarz bogini wydawała się jednocześnie zmęczona i radosna. Uniosła rękę i grube niczym ramię mężczyzny korzenie mocno zacisnęły się na szyi, ramionach i nogach Mieszka. Na jego szyi pojawiły się pogrubiałe z wysiłku żyły, gdy usiłował się wyswobodzić. – Nie! – zawołałam i rzuciłam się w jego stronę. Opadłam na kolana i zaczęłam szarpać korzenie, które ani myślały go puścić. Połamałam wszystkie paznokcie, ale nie zdołałam nawet o centymetr ich poluzować. Może gdybym miała jego miecz?

Zerknęłam na chatę. Ostrze ciągle tkwiło w zimnym ciele strzygi. – Zostaw go! Zostaw! – zawyłam do bogini. – Przecież obiecałaś mi, że dasz mu napar, żebym mogła go zabić – zauważyła Mokosz. Mieszko spojrzał na mnie ze zdziwieniem. – To nie tak, Mieszko, to nie tak – usiłowałam go przekonać. Korzenie zacisnęły się jeszcze mocniej, dusząc go. Zdawało się, że za chwilę skręcą mu kark. – Zostaw go! – krzyknęłam do bogini ze złością. Mokosz wydęła usta. – Zabieram tylko to, co należy do mnie – oświadczyła. Uniosła do góry rękę i z ziemi wysunęły się ostro zakończone korzenie, przebijając klatkę piersiową i brzuch Mieszka w kilkunastu miejscach. Mężczyzna jeszcze tylko jęknął i znieruchomiał. Jego otwarte oczy, wciąż pełne zdumienia, wpatrywały się w niebo.

37.

Mieszko się nie ruszał. Gdy go dotknęłam, nadal miał ciepłą skórę, ale na jego nadgarstku nie wyczuwałam tętna. Korzenie wystawały z jego ciała na wysokość pół metra. Po skręconym drewnie spływała krew. – On umarł – jęknęłam. – On umarł. Tak po prostu umarł. – Wreszcie! – W głosie Mokosz słychać było ulgę. – Wreszcie powrócił porządek. – Nie! – wrzasnęłam, czując, że rozpadam się na kawałki. Nie mogłam przestać krzyczeć. Siedziałam obok niego, drżąc na całym ciele. – Powinnaś się cieszyć – skwitowała bogini, przyglądając mi się z niesmakiem. Korzenie wsunęły się z powrotem w ziemię. Z ran na piersi Mieszka nie trysnęła już krew. Serce nie biło. Nie było niczego, co mogłoby ją pompować. Nic natomiast nie stało na przeszkodzie, by grawitacja robiła swoje. Po chwili kałuża jego wciąż ciepłej krwi rozlała się po trawie i ziemi, która łapczywie ją w siebie wchłaniała. Poczułam wilgoć na kolanach

i dłoniach, gdy dopłynęła do mnie. Szarpnęłam go za ramię. Jego głowa przechyliła się na bok. Otwarte oczy patrzyły gdzieś w przestrzeń ponad moim ramieniem. Zawyłam z bólu. Nagle koło Mokosz wylądowały dwa ptaki: gołąb i jastrząb. Oba przyjęły ludzkie, dobrze mi znane postaci. Skuliłam się. Na żadnej twarzy nie było wyrozumiałego uśmiechu. Bogowie wydawali się zagniewani. – Gdzie kwiat? – spytał Świętowit. – Zrobiłam z niego napar – wyznałam. – Obiecałaś, że mi go oddasz – zagrzmiał. – Tobie? – wtrącił się Weles. Jego czarne oczy zalśniły dziko, a twarz przypominająca dziób drapieżnego ptaka skrzywiła się w przerażającym grymasie. – To mnie obiecała oddać kwiat – oświadczył. – Mnie także – stwierdziła Mokosz. – Jednak posłuchała swojej matki zamiast was i przekazała kwiat mężczyźnie, by ten mógł zgodnie z mym życzeniem umrzeć. Bogowie odwrócili się do mnie. – Spotka cię za to kara – powiedział Weles i wyciągnął w moją stronę dłoń.

Zamknęłam oczy, by przygotować się na śmierć. – Chwileczkę, drogi bracie – syczący głos rozległ się zewsząd. – Swarożyc? – warknął król Wyraju. – To moja służebnica – powiedział bóg ognia. – Nie pozwalam ci jej skrzywdzić. Związała się ze mną obietnicą i należy tylko do mnie. Gdy odważyłam się otworzyć oczy, zobaczyłam, że obok bogów pojawiła się postać o ciele utkanym z dymu i porannej mgły. Falowała i rozpływała się co chwilę, ale jednak wciąż tam była. – To moja służebnica – powtórzył Swarożyc. – Wiesz, że gdy tylko zginie, stanie się moja – prychnął Weles. – Wystarczy, że poczekam marne kilkadziesiąt ludzkich lat. – Obawiam się, że będziesz długo czekał, drogi bracie. Moja służka wypiła napar z kwiecia paproci. Bogowie spojrzeli na mnie zaskoczeni. – To nieprawda. Oddała go temu mężczyźnie – zaprotestowała Mokosz. – Kwiat zabrał mu nieśmiertelność, by wreszcie przestał bluźnić nam swym istnieniem. Sama go przed sekundą zabiłam. W tej chwili Mieszko jęknął. Złapałam go za ramię, które wcale nie było już zimne. Przez

rozerwaną koszulę widziałam, że jego rany już się nie sączą, ale wciąż są otwarte. Goiły się znacznie wolniej niż poprzednio. – Widzicie? Czy dalej chcecie upierać się przy swoim? – zakpił bóg ognia. – Ta kobieta należy do mnie razem z całym błogosławieństwem kwiatu. Musicie czekać na następną okazję. Mokosz zasyczała wściekle. Jej ciało zaczęło drżeć. Oczy błysnęły białkami, gdy jej głowa podskakiwała w drgawkach, które ją ogarnęły. Skóra zaczęła brązowieć. Po chwili cała jej sylwetka utkana była z ziemi, która rozsypała się na trawę. Mokosz zniknęła. – Bądź przeklęty, Swarożycu. Zapłacisz nam za to, ty i twoja ludzka kochanica – warknął Weles. Razem ze Świętowitem w mgnieniu oka zamienili się w ptaki i odlecieli w przeciwnych kierunkach. Co jak co, ale zdecydowanie bogini Mokosz miała bardziej spektakularną przemianę. Podczas gdy pozostali bogowie mogli asystować przy fotografiach ze swaćby jako tresowane ptaki, ona była idealną wręcz bohaterką horrorów. Kroku nie ustępował jej jedynie utkany z dymu Swarożyc. – Nie wypiłam naparu – powiedziałam odważnie. Bóg zbliżył się do mnie. Jego stopy unosiły się nad

trawą. Był niczym duch. Zamiast oczu w jego twarzy żarzyły się dwa czerwone węgle. Czułam, że już nie jestem zdolna do strachu. Nie po tym, czego doświadczyłam tej nocy. Usiłowali zabić mnie wszyscy, których spotkałam, począwszy od mitycznego żmija, przez strzygę, a kończąc na większości bogów. Byłam dźgana, palona, rzucana na ziemię. Miałam już tego wszystkiego serdecznie dość. – Kto wypił napar? – zapytał bóg. – Mieszko, ale wcześniej polaliśmy nim ranę na moim brzuchu, żeby się zagoiła – wyznałam. – Podziałało. Nie trzeba było nacierać jej płatkami. Mieszko usiadł z wysiłkiem i podniósł koszulę, by przyjrzeć się wciąż otwartym ranom, które bardzo powoli usiłowały się zasklepić. Z jednej z nich ponownie pociekła krew. – Ciekawe – powiedział Swarożyc. – Skoro twój wybranek wciąż jest nieśmiertelny, możliwe, że otrzymałaś całe błogosławieństwo kwiatu. Jest tylko jedna możliwość, żeby sprawdzić, czy jesteś nieśmiertelna. – Wolałabym żyć na razie w niepewności – wtrąciłam szybko. Zaśmiał się. Poczułam, że oparzenie pod uchem zaczyna mnie piec. Dotknęłam go, ale spowodowało

to tylko mocniejsze ukłucie bólu.

– Pamiętaj, że jesteśmy związani przysięgą – wyszeptał bóg. Mimo że stał naprzeciwko mnie, wydawało mi się, że jego głos dobiega gdzieś zza moich pleców. – Wszystkim obiecałaś kwiat. Grałaś w bardzo niebezpieczną grę. Zdradzeni bogowie mogą się na tobie mścić, ale ja cię ochronię. Nie za darmo, oczywiście. Gdybyś mnie potrzebowała, zawołaj. Usłyszę cię. Postać rozwiała się na wietrze. Odwróciłam się do Mieszka, którego twarz ciągle wykrzywiona była bólem. Zauważyłam, że rany na brzuchu prawie całkiem pokryły mu się już cienką, różową skórą. – Jak się czujesz? – zapytał. W odpowiedzi uniosłam sukienkę i zdarłam założony przez niego opatrunek. Po ranie od noża nie było nawet śladu, jeśli nie liczyć skóry ubrudzonej krwią. – Bardzo dobrze. A ty? – odpowiedziałam. – Bywało lepiej, ale powinienem się szybko wylizać. O czym mówił Swarożyc? Co obiecałaś bogom?

Nie zostawało mi nic innego, jak opowiedzieć mu całą historię.

38.

Niebo było bezchmurne. Słońce powoli wychyliło się znad linii drzew, zalewając wszystko różowo-żółtą poświatą. W powietrzu unosił się świeży, deszczowy zapach. Jedyny ślad wczorajszej burzy. Miałam nadzieję, że Radek wygrał potyczkę z mitycznym królem żmijów. Wędrowaliśmy z Mieszkiem szosą w stronę domu szeptuchy. Nie trzymaliśmy się za ręce, ale szliśmy blisko siebie. Koleiny wyżłobione w asfalcie przez traktory wypełnione były migoczącą wodą. Całe szczęście, że było tak wcześnie, bo chyba niejedną osobę doprowadzilibyśmy do histerycznego wrzasku, gdyby zobaczyła nasze zakrwawione ubrania. – Co teraz będzie? – zapytałam, gdy w oddali zobaczyliśmy już willę Baby Jagi. – Nie wiem. Swarożyc będzie od ciebie coś chciał, ale nie potrafię wymyślić niczego, co mógłby knuć. – A co z tobą? Odwrócił się w moją stronę i posłał mi ponury uśmiech. W ostatniej chwili powstrzymałam się

przed wyciągnięciem ręki i pogładzeniem go po policzku. Zwłaszcza tym, na którym kącik jego ust unosił się odrobinę wyżej. – Jak się okazało, nadal jestem nieśmiertelny – powiedział. – Będę musiał szukać innego sposobu. Odetchnęłam głęboko i przymknęłam oczy. – Wiesz… pierwszy raz, odkąd wpakowałam się w te kłopoty, czuję się wolna – wyznałam. – Nie boję się niczego. – Powinnaś obawiać się Swarożyca – zauważył. – Zawsze umiesz popsuć całą zabawę. Stanęliśmy na środku szosy. Po swojej prawej stronie mieliśmy przechyloną chatynkę, w której szeptucha przyjmowała pacjentów, a po lewej elegancką, nowoczesną willę, w której mieszkała. – Przykro mi, że nie umarłeś – powiedziałam. – Kłamiesz. – Kłamię – odparłam z uśmiechem. – Że też bogowie nie domyślili się, że ich oszukujesz. Przecież marny z ciebie kłamca – stwierdził. Uniósł głowę i także nabrał w płuca oczyszczającego, świeżego powietrza. Potoczył spojrzeniem po otaczających nas polach aż do

ciemnego lasu. Pokręcił przecząco głową. – Wyjeżdżam – oznajmił. – Słucham? O mało się nie potknęłam i nie wpadłam do kałuży. – Chcę pogrzebać Ote. W godny sposób, należny władczyni. Poza tym muszę uporządkować kilka spraw, trochę pomyśleć – wyjaśnił. – Ale jak to? – jęknęłam. Nie odpowiedział. Stanął naprzeciwko mnie. Objął mnie i pocałował. Jego usta były miękkie i ciepłe. Złapałam go za kark i przyciągnęłam do siebie jeszcze mocniej. Tak żeby nie mógł odejść, żeby ze mną został. Rozchyliłam wargi, przyjmując go całą sobą. Westchnęłam, gdy w końcu się odsunął. – Wrócę do ciebie – powiedział. – Nie wierzę ci. – A czy kiedyś cię okłamałem? – Nie powiedziałeś mi na początku całej prawdy o sobie – zauważyłam. – To chyba podpada pod kłamstwo. – Już nie udawaj niewiniątka – zaśmiał się. – Wrócę. Obiecuję ci.

– Kiedy? – Nie wiem. – Nie chcę, abyś wyjeżdżał. Wygięłam usta w podkówkę, gotowa rozpłakać się w każdej chwili. – Wiem. Kocham cię, Gosiu – wyznał. – Ja ciebie też kocham. Drzwi do willi szeptuchy się otworzyły. W progu stanęła Baba Jaga w koszuli nocnej w kwiatki, z koronkowym kołnierzykiem. Na stopach miała skórzane, góralskie klapki. Jej siwe włosy sięgające do połowy pleców szarpał wiatr. Pierwszy raz widziałam ją bez obowiązkowego koczka. – Gosia! – krzyknęła i truchtem zaczęła biec w naszą stronę. – Gosia! Po jej twarzy spływały łzy ulgi. – Wrócę do ciebie – powtórzył Mieszko i odsunął się, by zrobić miejsce Babie Jadze. Moja nauczycielka rzuciła mi się na szyję, a następnie zaczęła mnie przytulać i całować w policzki. – Tak się o ciebie bałam! – wykrzyknęła. – Myślałam, że zginęłaś w pożarze, a jeśli nie, to bogowie rozszarpali cię na strzępy! Skąd ta krew?!

Na wszystkich bogów! Jesteś ranna?! Musimy cię natychmiast opatrzyć! Szybko chodź do domu! – Babo Jago! Babo Jago! Nic mi nie jest! – zaczęłam protestować. – Jestem po prostu brudna! Jednak szeptucha mnie nie słuchała. Z dużą siłą złapała mnie za rękę i zaczęła ciągnąć w stronę domu. Odwróciłam się przez ramię, by spojrzeć na Mieszka. Szedł szosą w stronę Bielin. Na głowę założył kaptur swojej podartej bluzy. Miał zgarbione plecy, zupełnie jakby wciąż odczuwał ból. Nie odwrócił się w moją stronę. Poczułam ukłucie w sercu. Bałam się, że będę musiała długo czekać, zanim do mnie wróci. – Babo Jago, muszę coś ci powiedzieć. Chodzi o Mszczuja…

Podziękowania

Podziękowania na zakończenie tej powieści należą się wielu osobom. Przede wszystkim chciałabym podziękować mojemu Mężowi. Janku, wspierałeś mnie w trudnych chwilach, zawsze służyłeś mi dobrą radą i dopingowałeś mnie, gdy zmęczenie dawało o sobie znać. Dziękuję, że cierpliwie znosiłeś ciągłe wycieczki do księgarni i nie protestowałeś, gdy ciesząc się niczym dziecko, odnajdywałam kolejną jeszcze nieprzeczytaną przeze mnie pozycję na temat Mieszka bądź dawnych Słowian. Nie wiem, czy dałabym radę tak szybko napisać tę powieść, gdyby nie Ty. Byłeś moją opoką – trochę takim spokojnym, ale silnym Mieszkiem. Dziękuję mojej Mamie Barbarze oraz Babci Mirosławie, dwóm najważniejszym kobietom w moim życiu. Wasza wiara we mnie zawsze dodaje mi skrzydeł. Dziękuje za cierpliwość, którą dla mnie macie, gdy dzwonię z płaczem albo pretensjami do całego świata, kiedy coś nie dzieje się po mojej myśli. Ta książka nie powstałaby także bez

zaangażowania pracowników wydawnictwa W.A.B. – Pani Agnieszki Trzeszkowskiej, Pani Pauliny PanekJedlińskiej i Pani Blanki Wośkowiak. Słusznie mnie poganiałyście! Dzięki wspólnej burzy mózgów przy okazji omawiania okładki do Nocy Kupały poukładałam sobie w głowie sporo elementów mojej historii. Kolejne tomy będą w dużej mierze Waszą zasługą. Olbrzymie podziękowania należą się także Panu Ratomirowi Wilkowskiemu, żercy Rodzimego Kościoła Polskiego. Dziękuję, że cierpliwie odpowiadałeś na wszystkie moje pytania dotyczące obrzędów dawnych Słowian i tego, jak nasze dawne święta wyglądają w dzisiejszych czasach. Mam nadzieję, że udało mi się w powieści trafnie oddać naszego słowiańskiego ducha. Przepraszam także, jeśli momentami zbytnio podkolorowałam niektóre z obrzędów, które postanowiłam przedstawić po swojemu. Gosiu Zając, Tobie dziękuję za jedną z pierwszych recenzji. Specjalnie dla Ciebie jest więcej retrospekcji z życia Mieszka!

Na koniec chylę czoła przed moimi wiernymi Czytelnikami. Byliście przy mnie każdego dnia, gdy pisałam Noc Kupały. Każdy Wasz komentarz na Facebooku, Twitterze czy Instagramie był dla mnie

ważny. Dodawaliście mi sił i otuchy, gdy uparta wena znikała gdzieś w siermiężnej codzienności. Wspaniale bawiłam się na spotkaniach autorskich. Cieszę się, że chociaż z częścią z Was udało mi się spotkać osobiście i porozmawiać twarzą w twarz. Dziękuję zwłaszcza Pani Karolinie Marciniak za jej cudowne notatki z architektury grodów i rozmowę na temat Ostrowa Lednickiego. Barbaro Elizo Strzelecka – Pani dziękuję za przypomnienie, że w województwie świętokrzyskim rośnie dąb Bartek! Jeszcze raz wszystkim Wam dziękuję! Katarzyna Berenika Miszczuk

1

Utrapa – kłopot, utrapienie (przypis autora).

2

Na stawno – na stojąco (przypis autora).

Redakcja: Jerzy Wachowski Korekta: Artur Kaniewski, Magdalena Marciniak Zdjęcie wykorzystane na I stronie okładki: © Tokarev Anton/ shutterstock.com; © bikeriderlondon/shutterstock.com Projekt okładki: Izabella Marcinowska Skład i łamanie: Dariusz Ziach Grupa Wydawnicza Foksal Sp. z o.o. 00-391 Warszawa, al. 3 Maja 12 tel./faks (22) 646 05 10, 828 98 08 [email protected] www.gwfoksal.pl ISBN 978-83-280-3751-9 Skład wersji elektronicznej: Michał Olewnik / Grupa Wydawnicza Foksal Sp. z o.o. i Michał Latusek / Virtualo Sp. z o.o.