Mitchell David - sen_numer_9

David Mitchell
sen_numer_9
(number9dream)
przełożył Janusz Margański
O ileż łatwiej pogrzebać rzeczywistość, niż porzucić sny
Don DeLillo, Americana
Dla Keiko
Jeden
PANOPTICON
- Sprawa jest prosta. Ja znam pani nazwisko, pani dawno temu poznała moje: Eidżi Mijake. Nie
inaczej, ten Eidżi Mijake. Oboje, droga pani Kato, należymy do ludzi zajętych, nic więc nie stoi na
przeszkodzie, byśmy sobie ucięli małą pogawędkę. Przyjechałem do Tokio, aby odnaleźć ojca. Pani zna jego
nazwisko i adres. I jedno, i drugie pani mi da. I to zaraz. - Albo coś w tym stylu. Galaktyka śmietanki
rozwija się wstęgą w filiżance kawy i rozmyta w tle paplanina nabiera ostrości. Pierwszy dzień w Tokio i już
przechodzę samego siebie. Lunchowy śmiech, piątkowe plany, brzęk talerzyków wypełniają Jupiter Cafe.
Trutnie warczą do komórek, trutnice modulują niskie głosy, żeby brzmiały bardziej kobieco. Kawa, kanapki
z rybami, detergenty, para. Przez ulicę mam widok na główne wejście do PanOpticonu. Nieźle się
przedstawia ten metalizowany, szary gotyk drapacza chmur. Jego wyższe piętra spowijają chmury. Pod ich
ściśle przylegającą pokrywą Tokio paruje - w temperaturze 34°C przy wilgotności sięgającej 86%. Tak
pokazuje wielki wyświetlacz Panasonika. Ale nie zawsze to widać, tak ścieśnione jest Tokio. Żadnych
odległości. Wszystko masz ponad sobą - dentystów, przedszkola, studia tańca. Nawet drogi i chodniki
wznoszą się na ponurych palach. Wenecja, z której odsączono wodę. Samoloty zwierciadlanymi odbiciami
pną się ponad lustrami budynków. Zawsze myślałem, że Kagoszima jest ogromna, a tymczasem spokojnie
zmieściłaby się w jakiejś bocznej alei Szindżuku. Zapalam papierosa - Kool, marka, jaką wybrał stojący
przede mną w kolejce biker - i obserwuję ruch uliczny, przechodniów, na skrzyżowaniu alei Omekaido i
ulicy Kita. Prążkowane trutnie, fryzjerka z ozdobą w przebitej wardze, pijaczkowie zaczynający w południe,
gospodynie domowe objuczone dziećmi. Nikogo, kto stałby w miejscu. Potoki, nawałnice, korowody, bajty,
pokolenia, tysiące twarzy na minutę. Jakuszima to tysiąc minut na twarz. A każda wyposażona w szufladkę
pamięci opatrzoną tabliczką: „Rodzice”. Migawki, zdjęcia - porządne i spaprane - przeraźliwe wizerunki,
delikatne obrazki, niewyraźne ujęcia, porysowane negatywy, nieważne, przecież wiedzą, kto sprowadził ich
na Ziemię. Akiko Kato, czekam. Z PanOpticonu na lunch najbliżej jest do Jupiter Cafe. Gdybyś tam właśnie
wpadła na kawę, o ileż wszystko byłoby prostsze. Rozpoznam cię, przedstawię się i przekonam, że
przyrodzona sprawiedliwość jest po mojej stronie. Czy mrzonki mogą się ziścić? Wzdycham. Nie za bardzo
i nieczęsto. Szturmem przyjdzie mi brać tę fortecę, jeżeli mam dopiąć swego. Kiepska sprawa. Takie
gmaszysko ma pewnie parę innych wyjść, a do tego własne restauracje. Siedzisz sobie pewnie już jak
cesarzowa w otoczeniu usługujących ci niewolników. Zaraz, a kto powiedział, że w ogóle jadasz lunch?
Może czysto ludzka słabość do śniadań pomaga ci przetrwać aż do kolacji. Gaszę kolejnego papierosa
marki Kool w doczesnych szczątkach jego poprzednika z niezłomnym postanowieniem, że dopijam kawę i
kończę czatowanie. Mam cię, Akiko Kato, już ruszam. Trzy kelnerki obsługujące Jupiter Cafe w komplecie.
Jedna - szefowa - kruchutka niczym wdowa po cesarskim dygnitarzu, która z niedoli otruła swego
małżonka; druga - rycząca oślim głosem; i trzecia - odwrócona tyłem, ale za to błyskająca najdoskonalszą
szyją pod słońcem. Wdowa po dygnitarzu opowiada oślicy o ostatnim nieudanym małżeństwie swojego
fryzjera. - Jak nie umiała spełniać jego zachcianek, to ją rzucił - serwuje znad zlewu życiowe mądrości
kelnerka o nieskazitelnej szyi. Wdowa i oślica olewają ją, a może to ona je olewa? PanOpticon stopniowo
znika - chmury zeszły już do osiemnastego piętra. Odwracam na chwile głowę, a mgła opada coraz niżej.
Na serwetce liczę, ile dni już przeżyłem - 7290, w tym cztery lata przestępne. Zegar pokazuje za pięć
pierwszą i trutnie stopniowo odpływają z Jupiter Cafe. Pewnie się boją, że ich przeszeregują, jeśli o
pierwszej znajdą się gdzieś poza biurową kabiną. Moja filiżanka pustoszeje w wianuszku smętnych plam po
kawie. Dobra. Kiedy mała wskazówka znajdzie się na pierwszej, ruszam do PanOpticonu. Nie da się ukryć,
że jestem podenerwowany. A co do nerwów, to spoko. W zeszłym roku do szkoły przyszedł oficer, żeby
werbować do oddziałów samoobrony, i powiedział, że w wojsku nie potrzeba ludzi, którzy nie odczuwają
strachu, bo tacy żołnierze, co się nie boją, w ciągu pierwszych pięciu minut walki doprowadzają do wybicia
swojego plutonu. Dobry żołnierz panuje nad strachem i wykorzystuje go, żeby zaostrzyć zmysły. Jeszcze
jedną kawę? Nie. Papierosa - na zaostrzenie zmysłów.
Na zegarze dochodzi pół do drugiej - mój termin mija. A popielniczka przepełniona. Potrząsam paczką
papierosów - do ostatniego. Chmury zeszły już do dziewiątego piętra PanOpticonu. Akiko Kato wbija wzrok
w mgłę, spoglądając z okna swojego klimatyzowanego biura. Wyczuwa mnie tak jak ja ją? Czy wie, że
dzisiejszy dzień należy do tych, które całkowicie odmieniają życie? Jeszcze tylko ostatni, najostatniejszy
papieros i zaczynam mój szturm, zanim „nerw” osłabnie. Kiedy wszedłem, w Jupiter Cafe siedział
staruszek. Nic go nie rusza i nieprzerwanie gra na vidboyu. Wygląda dokładnie tak samo jak Lao Tse z
mojego podręcznika - łysy, brodaty, zwariowany. Inni przychodzą, zamawiają, jedzą, wypijają swoje i
wychodzą. W sam raz dziesięć minut. A Lao Tse ani drgnie. Kelnerki pewnie myślą, że odpaliła mnie
dziewczyna albo że jestem czubek, który czyha, żeby je śledzić w drodze do domu. Z głośnika dobiega
barowa wersja Imagine; John Lennon chyba przewraca się w grobie. Co za bagno. Pewnie nawet ci zdrajcy,
którzy to nagrali, nie mogli tego słuchać. Wchodzą dwie ciężarne i zamawiają mrożoną herbatę. Lao Tse
kaszle, kaszle kaszlem, któremu nie ma końca, i rękawem koszuli zmazuje flegmę z ekranu swojego
vidboya. Zaciągam się głęboko i powoli sączę dym przez nozdrza. Solidna ulewa - oto, czego trzeba, żeby
posprzątać Tokio. Gondolierzy grający na mandolinach, sunący łodziami po dzielnicy Ginza. - Do tego -
kontynuuje wdowa po dygnitarzu do oślicy - te jego żony to chciwe, mizdrzące się potworki, które
zasługują dokładnie na to, co je spotyka. Kiedy sama będziesz wychodziła za mąż, koniecznie wybierz sobie
męża, którego marzenia nie będą przerastały twoich. - Sączę piankę z kawy. Na brzegu kubka ślady po
szmince. Obmyślam prawne argumenty uzasadniające tezę, że picie z tej strony filiżanki oznacza pocałunek
z nieznajomą. To oznaczałoby, że liczba całowanych przeze mnie dziewczyn wzrosła do trzech - i tak mniej,
niż wynosi średnia krajowa. Rozglądam się po Jupiter Cafe za ewentualną kandydatką do całowania i w
końcu powracam do właścicielki realnej, mądrej, jaśniejącej szyi. Rozwinięty kosmyk włosów muska jej
kark. Łaskocze. Różową fuksję z kubka porównuję z różowością jej szminki. Jakkolwiek by patrzeć,
pośredni dowód. Kto wie, ile razy myto tę filiżankę, zespajając atomy szminki z cząsteczkami porcelany? A
taka zagadkowa tokijka ma tylu adoratorów, że z powodzeniem może wypełnić pamięć kieszonkowego
komputera. Sprawa oddalona. Lao Tse warczy przy swoim vidboyu: - Blasted, blasted, przeklęte bioborgi.
Za każdym razem blasted. - Łykam swoje fusy i nakładam bejsbolówkę. Czas ruszyć i znaleźć sprawcę -
tego, kto mnie zrobił.
***
Hol PanOpticonu - przepastny niczym brzuch kamiennego wieloryba - pochłania mnie jednym
haustem. Strzałki w podłodze reagują na moje stopy i prowadzą mnie do pustej kabiny recepcyjnej. Drzwi
zamykają się za mną z sykiem, pieczętując grobową ciemność. Promień analizatora omiata mnie od stóp do
głów, odczytując z piskiem kod mojego identyfikatora. Rozbłyskuje smuga bursztynowego światła, a ja
cofam się w myślach i sprawdzam. Oczywiście wszystko gra. Kombinezon, bejsbolówka, skrzynka z
narzędziami i tabliczka do pisania. Na ekranie rozbłyskuje przede mną lodowatym światłem dziewczyna.
Jest nieskazitelnie symetryczna i piękna. OCHRONA - jarzy się napis na plakietce. - Podaj swoje nazwisko
i zawód - rozbrzmiewa głos dziewczyny. Ciekawe, na ile jest człowiekiem. Przecież w dzisiejszych czasach
komputery uczłowieczają się, a ludzie się komputeryzują. Gram onieśmielonego kmiotka.
- Dzień dobry. Nazywam się Ran Sogabe. Reprezentuję Przyjaciela Złotej Rybki.
Dziewczyna marszczy brwi. Znakomicie. To tylko człowiek. - Przyjaciela Złotej Rybki?
- Nie widziała pani naszej reklamy? - i już śpiewam jej dżingla. - Zaopatrujemy w żywność naszych
płetwiastych przyjaciół.
- W jakim celu prosi pan o wejście do PanOpticonu? Udaję zakłopotanie. - Obsługuję akwarium w
kancelarii Osugi i Kosugi, proszę pani.
- Osugi i Bosugi.
Dotykam swojej plakietki. - Oto odznaka.
- W pana torbie zlokalizowałam jakieś dziwne przedmioty.
- Świeżo sprowadzone z Niemiec, proszę pani. Oto jonowa prażarka pigułek fluorokarbonowych - z
pewnością pani wie, jak wielkie znaczenie dla optymalizacji warunków w akwarium ma utrzymanie
poziomu pH? Chyba jako pierwsi w kraju specjaliści od kultur akwaryjnych będziemy wykorzystywali to
cudo. Może zechce pani zapoznać się z krótkim...
- Proszę położyć prawą rękę na skanerze dostępu, panie Sogabe.
- Mam nadzieję, że tylko załaskocze
- To pańska lewa ręka.
- Najmocniej przepraszam.
Mija trwająca wieczność chwila, po której migocze zielony napis ZGODNOŚĆ POTWIERDZONA.
- A pański kod dostępu?
Czujna. Zaciskam oczy. - Zaraz: 313-636-969. Lodowata panna aż zamrugała. - Pański kod dostępu
jest ważny. - I tak miało być. Za te dziewięć cyferek zapłaciłem majątek najgenialniejszemu dorywczo
działającemu hakerowi w Tokio. - Ważny do lipca. A muszę panu przypomnieć, że mamy sierpień.
O wy, hakerzy spod ciemnej gwiazdy. - Hmm, dziwne. - Podrapałem się w krocze, żeby zyskać na
czasie. - Ten kod dostępu otrzymałem od pani - jeszcze jedno smętne spojrzenie na tabliczkę - pani Akiko
Kato, radcy prawnego w Osugi i Kosugi.
- Bosugi.
- Na jedno wychodzi. No tak. Skoro mój kod dostępu jest nieważny, to przecież nie mogę wejść,
prawda? Szkoda. Kiedy pani Kato będzie chciała dowiedzieć się, jak to się stało, że jej bezcenne srebrne
rybki z Okinawy zginęły wskutek zatrucia ekskrementami, odeślę ją do pani. Jak, przepraszam, brzmi pani
nazwisko?
Lodowata panienka sztywnieje. Gorliwców zawsze łatwo złapać na blagę. - Proszę przyjść jutro, jak
pan sprawdzi kody dostępu.
Zapieram się i potrząsam głową. - Wykluczone! Czy pani zdaje sobie sprawę, ile rybek mam w swoim
rewirze? Dawniej było więcej luzu, ale odkąd dostaliśmy się w tryby całościowej kontroli jakości, działamy
w ramach systemu godzinowego. Jeden przegapiony termin i nasi płetwiaści przyjaciele idą na paszę. I
nawet teraz, kiedy tak stoję i przez panią tracę czas na bzdury, mam jeszcze dziewięćdziesiąt aniołów
morskich w Metropolitan City Office, którym grozi zaduszenie. Proszę się nie gniewać, ale jestem
zmuszony prosić o pani nazwisko, żeby legalnie anulować zgłoszenie - dramatycznie zawieszam głos.
Lodowata panienka trzepocze powiekami.
Mięknę. - A może by zawołać sekretarkę pani Kato? Ona potwierdzi, że miałem przyjść.
- Już to zrobiłam. - Teraz ogarnia mnie niepokój, bo jeśli mój haker popaprał do tego z moim
pseudonimem, to leżę i kwiczę. - Ale wygląda na to, że termin ma pan dopiero na jutro.
- Owszem. Jak najbardziej. Termin miałem na jutro. Ale Ministerstwo Rybołówstwa zeszłej nocy
wydało ostrzeżenie dotyczące całego przemysłu. Ze skażonych obszarów Tajwanu przyszła epidemia, yyy,
eboli. Przenosi się drogami oddechowymi, lokuje w skrzelach i... co za okropny widok. Ryba dosłownie
puchnie, aż pękają jej wnętrzności. Naukowcy pracują nad lekiem, ale tak między nami...
Lodowata panienka pęka. - Dodatkowego pozwolenia udziela się na dwie godziny. Z recepcji proszę
udać się do turbowindy. Trzymać się strzałek, inaczej uruchomią się urządzenia alarmowe i cała procedura
wywołana nielegalnym wejściem. Winda samoczynnie znajdzie się na poziomie osiemdziesiąt jeden, w
Osugi i Bosugi.
- Poziom osiemdziesiąt jeden, panie Sogabe - oznajmia winda. - Zawsze do pańskich usług. - Drzwi
otwierają się na wirtualny las deszczowy, skomponowany z paproci i roślin doniczkowych. Rozbrzmiewają
telefoniczne trele. Za hebanowym biurkiem młoda kobieta odstawia rozpylacz do pielęgnacji kwiatów i
zdejmuje okulary. - Ochrona poinformowała, że ma przyjść pan Sogabe.
- Niech zgadnę! Kazuyo, Kazuyo, nie mylę się?
- Nie, ale...
- No i jak tu się dziwić, że Ran nazywa panią aniołem PanOpticonu!
Recepcjonistka nie daje się na to nabrać. - Pańskie nazwisko?
- Praktykant Rana! Dżodżi. Na pewno o mnie wspominał! Zazwyczaj obsługuję Haradżuku, ale w tym
miesiącu zajmuję się także jego klientami z Szindżuku - przez tę malarię narządów płciowych, która go
dopadła.
Recepcjonistce opada szczęka. - Słucham?
- Ran nawet o tym nie wspomniał? No cóż, trudno go potępiać. Szef jest przekonany, że to tylko ciężkie
przeziębienie, i dlatego właśnie Ran nie wykreślił swojego nazwiska z terminarza... Ale, pst, cicho, sza! -
Uśmiecham się ostrożnie rzucając okiem za kamerami wideo. Żadnej na widoku. Przyklękam, otwieram
torbę z narzędziami, wnętrze maskując pokrywą i zaczynam montować moją tajną broń. - Kupę czasu
straciłem, żeby się tutaj dostać, wie pani. Sztuczna inteligencja! Sztuczna głupota. Do biura pani Kato tym
korytarzem, tak?
- Tak, ale zaraz, zaraz, niezbędny jest skanning siatkówki.
- Czy to łaskocze? - Gotowe. Zamykam torbę z narzędziami i założywszy ręce do tyłu, podchodzę do
biurka, głupawo szczerząc zęby. - W co mam spojrzeć?
Dziewczyna kieruje skaner w moją stronę. - W ten okular.
- Kazuyo - upewniam się, że jesteśmy sami - Ran powiedział mi, no wiesz, to prawda?
- Że niby co?
- Że masz jedenaście palców u nóg.
- Jedenaście czego? - sekretarka kieruje wzrok na swoje stopy, odsłaniając kark, a wtedy ja zasypuję ją
takim mnóstwem mikropocisków ze swojego błyskawicznie działającego trankwilizatora, że wystarczyłoby
na wybicie całej chińskiej armii. Osuwa się na swój dziennik biurowy. Dla własnej przyjemności robię
jeszcze minę w stylu Jamesa Bonda.
Pukam. Trzykrotnie. - Przyjaciel Złotej Rybki, proszę pani!
Tajemnicza pauza. - Wejść.
Upewniam się, że na korytarzu nikogo nie ma i wślizguję się do pomieszczenia. Kryjówka Akiko Kato
w wersji realnej niewiele odbiega od tej, którą stworzyłem w wyobraźni. Dywan w kratkę. Łukowate okno z
zatroskaną chmurą. Rząd staromodnych szafek. Ściana z malowidłami - zbyt uładzonymi, by przykuć oko.
Pomiędzy dwiema kanapami w kształcie półksiężyca bryła ogromnego zbiornika, w którym flota srebrnych
rybek z Okinawy plądruje koralowy pałac i zatopiony okręt. Akiko Kato widziałem po raz ostatni dziewięć
lat temu, ale nie postarzała się ani o dzień. Jak zawsze tchnąca chłodnym, bezlitosnym pięknem. Spogląda
zza biurka. - Nie jest pan zwykłym facetem od ryb.
Zamykam drzwi i klucz wrzucam do kieszeni, gdzie spoczywa mój pistolet.
Akiko Kato mierzy mnie wzrokiem.
- Nie, nie jestem facetem od rybek.
Odkłada pióro. - Więc co, u licha...
- Sprawa jest prosta. Ja znam pani nazwisko, pani dawno temu poznała moje: Eidżi Mijake. Nie
inaczej, ten Eidżi Mijake. Oboje, droga pani Kato, należymy do ludzi zajętych, nic więc nie stoi na
przeszkodzie, byśmy sobie ucięli małą pogawędkę. Przyjechałem do Tokio, aby odnaleźć ojca. Pani zna jego
nazwisko i adres. I jedno, i drugie pani mi da. I to zaraz.
Akiko Kato mruży oczy, usiłując przymierzyć to do faktów. Potem wybucha śmiechem. - Eidżi Mijake?
- Nie widzę w tym nic śmiesznego.
- A nie Lukę Skywalker? Nie Zax Omega? Chyba nie myślisz, że ta rzewna gadka zmusi mnie do
posłuszeństwa? „Chłopiec z wysp chce odnaleźć ojca, którego nigdy nie widział, i w tym celu podejmuje
niebezpieczną misję”. Czy wiesz, co spotyka chłopców z wysp, kiedy opuszczają krainę swoich fantazji? -
kiwa głową, udając rozczulenie. - Nawet przyjaciele nazywają mnie najbardziej jadowitą prawniczką w
Tokio. A ty wdzierasz się do mojego biura, bo wydaje ci się, że dam się zastraszyć i przekażę ci poufne
informacje o kliencie? No proszę!
- Pani Kato. - Wyciągam mojego walthera PK 7,65 mm, robię nim zgrabnego młynka na palcu i
wycelowuję. - W tym pokoju przechowuje pani akta mojego ojca. Niech mi pani je odda. Proszę.
- To groźba? - udaje oburzenie.
- Mam nadzieję, że skuteczna. - Odbezpieczam pistolet. - Ręce do góry, tak żebym je widział.
- Wybrałeś niewłaściwy scenariusz, dziecko. - Chwyta za telefon, który wybucha jak supernowa z
plastiku. Pocisk ze świstem odbija się od kuloodpornego szkła i wali w upiorne słoneczniki na obrazie.
Akiko Kato ze zgrozą patrzy na dziurę. - Ty profanie! Uszkodziłeś mojego van Gogha! Zapłacisz mi za to!
- Więcej, niż pani kiedykolwiek za to dała. Akta. Już!
- Za trzydzieści sekund wpadnie tu ochrona - warczy Akiko Kato.
- Znam system elektroniczny tego biura. Dźwiękoszczelne i nie do podsłuchania. Żadnych informacji -
i na wyjściu, i na wejściu. Niech pani sobie daruje groźby i da mi akta.
- A tak spokojnie mogłeś sobie żyć, zbierając pomarańcze w Jakuszimie z wujami i z babcią.
- Nie będę drugi raz prosił.
- Żeby tylko chodziło o takie drobiazgi. Ale, widzisz, twój ojciec ma zbyt wiele do stracenia. Gdyby
wyszło na jaw, że jest jakiś potomek z nieprawego łoża, taki sprokurowany z dziwką brzdąc jak ty, ci na
górze mogliby dostać apopleksji. Stąd właśnie nasza zaliczka na poczet zachowania przyzwoitego milczenia
- No i?
- No, a ty próbujesz rozhuśtać tę naszą spokojną łódeczkę.
- Ach, rozumiem. Kiedy odnajdę ojca, pani nie będzie mogła go już szantażować.
- „Szantażować” - to słowo zalatuje kodeksem w ustach kogoś, kto jest jeszcze na etapie poszukiwania
idealnego środka na trądzik. Jako prawnik twojego ojca apeluję o dyskrecję. Słyszałeś w ogóle o czymś
takim jak dyskrecja? To coś, co różni przyzwoitego obywatela od kryminalisty z pistoletem w ręku.
- Nie wyjdę z tego biura bez akt.
- To się naczekasz. Zamówiłabym jakieś kanapki, ale rozwaliłeś mi telefon.
Na to już czasu nie mam. - Dobra, w porządku, może w takim razie rozstrzygniemy to bardziej po
dorosłemu. - Opuszczam pistolet, a pani Kato zuchwale pozwala sobie na zwycięski uśmieszek. Ale w jej
karku już tkwią trankwilizatory. Akiko Kato osuwa się na krzesło, bez czucia, jakby rozpływała się w
błękitnej morskiej toni.
Najważniejsze to pośpiech. Nakładam odciski palców Akiko Kato na odciski Rana Sogabe i mam
dostęp do jej komputera. Przesuwam jej ciało. Niedobrze - w głowie kołacze myśl, że ona w każdej chwili
może odzyskać przytomność. Pliki w kolejnych podkatalogach są zastrzeżone hasłami, ale z
zabezpieczeniami na szafkach mogę sobie dać radę. MI jak MIJAKE. W menu pojawia się moje nazwisko.
Podwójne kliknięcie. EIDŻI. Podwójne kliknięcie. Słyszę obiecujące mechaniczne głuche stuk i
teleskopowa szuflada wysuwa się do połowy ze ściany. Wertuję wąskie metalowe kasety z aktami. MIJAKE
- EIDŻI - OJCOSTWO. Kaseta błyszczy złotem.
- Zostaw to.
Akiko Kato zamyka piętą drzwi i wyciąga Zuvre Lone Eagle 440, mierząc w punkt między moimi
brwiami. W osłupieniu spoglądam na tę Akiko Kato, która wciąż spoczywa na krześle. Akiko Kato stojąca w
drzwiach wybucha śmiechem, szczerząc w grymasie zęby, w których lśnią szmaragdy i rubiny. - Bioborg,
głupku! Replikant! Nie oglądało się Łowcy androidów? Widzieliśmy, jak wchodzisz! Nasz szpieg
przyuważył cię w Jupiter Cafe - to ten stary, któremu kupiłeś papierosy. Jego vidboy to obiektyw kamery
podłączonej do centralnego komputera w PanOpticonie. A teraz na kolanka, powoli, i pistolet, pchnij go po
podłodze. Powoli. Zuvre z tej odległości tak ci pokiereszuje facjatę, że cię rodzona matka nie pozna. Zresztą
i tak chyba nigdy nie była w tym dobra?
Puściłem obelgę mimo uszu. Co za nieostrożność, tak pozwolić się podejść. - Akta twojego ojca to
delikatna sprawa.
- A więc twój bioborg mówił prawdę. Nie chcesz wypuścić całej tej kasy, jaką mój ojciec daje ci za
milczenie.
- Daruj sobie tę praktyczną etykę i raczej módl się, żebym cię nie rozkwasiła. - Nie spuszczając mnie z
oczu, nachyla się, żeby mi odebrać mojego walthera. Wycelowuję w jej twarz kasetą i otwieram zat...