Mortka Marcin - Miasteczko Nonstead - F

Marcin Mortka

Miasteczko Nonstead

Narzucony przez popkulturę wizerunek diabła czy demona jest tak groteskowy, że aż nie do przyjęcia. Ciekawe, czy ktokolwiek zdaje sobie sprawę z tego, że współczesne diabły i demony wyglądają zupełnie inaczej, niż nam się wydaje. I, co gorsza, są już dawno wśród nas. (anonim)

1 Łomotanie stawało się coraz głośniejsze, aż wreszcie Nathan odczuł drgania w kierownicy. Wtedy zrozumiał. – Jasna cholera – wycedził przez zęby i z pokorą zjechał na pobocze, po czym wyłączył silnik. Cmoknęły otwierane drzwi, stuknęły o asfalt podeszwy ciężkich butów. Nathan uklęknął przy prawej przedniej oponie, pomacał sflaczałą, pomarszczoną gumę. Z rezygnacją wyprostował się i odruchowo zapalił papierosa. Ostry dym zmieszał się z wilgotnym oddechem lasu. Nathan spojrzał z niechęcią na czarne pnie sosen, wznoszące się ku szaremu niebu, i ledwie widoczne pasma mgły, snujące się między nimi niczym duchy, a potem znów na drogę. Tuż przed zakrętem stał znak: „Nonstead 6 mil”. – Przejechałem dwieście pieprzonych mil z Nowego Jorku, a na ostatniej prostej pęka pieprzona opona. –

Nathan zaciągnął się mocno i ze złością rozdeptał ledwie napoczętego papierosa na ziemi. – W środku pieprzonego lasu! Ostatnie

słowa

niemalże

wywrzeszczał,

ale

zignorował go zarówno mokry las, jak i niebieski wrangler, nieruchomy niczym okulały koń. Nathan zaklął raz jeszcze i otworzył tył samochodu, by wśród kartonów i toreb turystycznych poszukać lewarka. Sam nigdy nie zmieniał

koła

w

samochodzie,

ale

widział

to

wystarczająco wiele razy na filmie, by wiedzieć, że lewar jest niezbędny. – I koło – powiedział do siebie. – Kurwa, czy w tym samochodzie jest koło zapasowe? Minęła chwila, nim przypomniał sobie okrągłe wybrzuszenie na tylnych drzwiach. Już miał powrócić do poszukiwań lewara, gdy przerwał mu skrzek z wnętrza pojazdu. Radio. Uruchomiło się radio. – Co? – Nathan odruchowo wsunął dłoń do kieszeni

kurtki, gdzie posłuszny staremu nawykowi wsunął kluczyki. Nie znał się na samochodach – ba, nie miał o nich pojęcia! – ale wiedział, że po wyjęciu kluczyków ze stacyjki nic nie ma prawa się włączyć. Najwidoczniej w lesie sześć mil od Nonstead radio rządziło się nieco innymi prawami. – ... nie całkiem posrany dzień? – słowa wyrwały się z sekwencji trzasków. Jakiś DJ trajkotał nerwowo, jakby bał się, że nie zdąży wszystkiego powiedzieć. – Wszyscy mamy szczęście... biście wielkie szczęście, że... tak cudownym jak Nonstead z jego... Nathan znieruchomiał. Oddychał jak najciszej w obawie, że każdy odgłos zakłóci ów dziwaczny, niepojęty wywód. Wyczuwał, że to ważne, a po plecach przemykały mu dreszcze. – Potrzebujesz pomocy? Wyprostował się tak gwałtownie, że rąbnął tyłem głowy o framugę. Odwrócił się z sercem bijącym jak szalone.

W pierwszej chwili pomyślał, że człowiek, który przed nim stanął, zjawił się znikąd. Przez przerażony umysł przemknęło mu wspomnienie historii o UFO – spowite mrokiem zakamarki lasu, chaotyczne fale radiowe, osobliwi przybysze – dopiero potem dostrzegł starego forda mustanga na poboczu. Zauważył też, że nieznajomy jest słusznego wzrostu, ma na sobie przybrudzone ogrodniczki, wytartą koszulę flanelową z podwiniętymi rękawami, a na głowie czapkę z logo „Cat”. „Na obcego raczej nie wygląda” – spróbował zadrwić duchu, ale niespecjalnie się powiodło. – Pomocy potrzeba? – spytał niedoszły obcy. – T-tak... – bąknął Nathan. – Chyba tak. Pękła mi w chyba opona i właśnie szukałem... To nie jest mój samochód i... – Kapuję. – Nieznajomy podszedł i sprawnie odpiął koło zapasowe z komory na tylnych drzwiach. Potem wrócił do mustanga, otworzył bagażnik i wyjął lewar oraz klucz. Bez słowa zdjął kołpak, nałożył klucz na śrubę i

poluzował

ją

kopnięciem.

To

samo

zrobił

przy

pozostałych, a potem wsunął lewarek w odpowiednie miejsce

podwozia

i

zaczął

pompować.

Wrangler

posłusznie zaczął się podnosić. Obcy pracował zawziętością.

Nathan

w

ciszy, spojrzał

z niewytłumaczalną na

jego

masywne

przedramiona, brudne dłonie i paznokcie oraz nogawki, mokre

na kolanach od klęczenia na asfalcie,

i

niespodziewanie poczuł zażenowanie. Dyskretnie zdjął elegancką ramoneskę i wrzucił ją na tylne siedzenie, po czym uklęknął obok, ciesząc się w duchu, że brudzi drogie dżinsy. – Mogę ci jakoś pomóc? – zapytał. – Nie – odparł tamten. – To robota dla jednej osoby. – Słuchaj, dzięki, że się zatrzymałeś – ciągnął Nathan, czując się coraz bardziej niezręcznie. – Nigdy jeszcze nie byłem w tej sytuacji i... – Zdarza się. – Nieznajomy uznał, że wrangler znalazł się na odpowiedniej wysokości, przysunął się

bliżej opony i zaczął odkręcać śruby. – Nigdzie nie jest napisane, że trzeba znać się na wszystkim. Założę się, że nie dałbym sobie rady z żadną sprawą, którymi ty się zajmujesz w Nowym Jorku. – Skąd wiesz, że jestem z Nowego Jorku? – zdziwił się Nathan. – Jeśli chciałeś to ukryć, trzeba było odkręcić tablice rejestracyjne – w głosie obcego po raz pierwszy zabrzmiało rozbawienie. Ostatnia nakrętka puściła. Obcy złapał koło i zdjął je bez wysiłku, po czym dźwignął się i poszedł na tył samochodu, by wyjąć zapasowe. – Dokąd się wybierasz? – Wsunął koło na miejsce. – Cóż, tutaj – odparł Nathan. – Do Nonstead? – zdziwił się obcy. Zdjął czapkę, przetarł czoło – włosy miał jasne, lekko kręcone – i założył ją z powrotem. – Pewnie brzmi to dziwnie. – Nathan przygryzł wargę. – Młody koleś, najwyraźniej nadziany, w

wypacykowanym suv-ie, który nigdy nie zjechał z głównej

drogi,

w

kurtce

prosto

ze

sklepu

dla

harleyowców z kryzysem wieku średniego, opuszcza Nowy Jork i jedzie do... – Dziury? – przerwał mu obcy. Klucz zamigotał w jego dłoniach. – No, nie chciałem cię urazić. Byłem już kiedyś w Nonstead i zdaję sobie sprawę... – Daruj sobie. – Tamten machnął ręką. – Mam w dupie, co sądzisz o Nonstead i to, co cię tu przywiodło. To dziura i w sumie... No, nawet dałoby się tu żyć... Zresztą co to ma za znaczenie. Mówisz, że już tu kiedyś byłeś? – Tak, właściwie przejazdem. Zatrzymałem się w tym moteliku „Rayleigh’s” z dziewczyną. – „Rayleigh’s” – uśmiechnął się tamten. – A więc dobrych parę lat temu. I wróciłeś. Ciekawe. – Co jest w tym takiego ciekawego? – Nathan zmrużył oczy.

– Nic. Właściwie to nic. Masz kupę rzeczy z tyłu. Chcesz tu zostać? – Słuchaj, nie żeby to była jakaś wielka tajemnica, ale naprawdę nie rozumiem, skąd te pytania. – Znikąd. Wyluzuj. – Nieznajomy dźwignął się i dobrze wycelowanym kopniakiem dopchnął śrubę. – W takich dziurach rzadko się widuje obcych. Cholera, zapomniałem się przedstawić. Skin ner. Wyciągnął mocną, spracowaną dłoń. Nathan uścisnął ją najmocniej jak umiał. – Wayne – powiedział. – Wayne Wobson.

*** Podświadomie

oczekiwał,

że

Nonstead

będzie

wyglądać dokładnie tak, jak przed paroma laty, kiedy zatrzymał się tu z Fioną. W istocie, w pierwszej chwili zdawało się to potwierdzać. Knajpa z wielkim parkingiem dla ciężarówek, gdzie on i Fiona wrzucili majątek do

szafy grającej. W warsztacie samochodowym ten sam zardzewiały

dystrybutor,

chyba

jeszcze

z

czasów

wielkiego kryzysu, który Fiona próbowała uruchomić po pijanemu. Biały dom pośród drzew, który usiłowali odnaleźć, ale pogubili się wśród ścieżek i skończyli, kochając się na pniu wielkiego jesionu. Niewielki supermarket, gdzie kupowali piwo i kanapki z mięsem. Drewniany most, na którym całowali się w deszczu. A potem pojawiły się pierwsze zgrzyty niczym czarne plamy nagryzmolone długopisem na starej cennej fotografii. Jak choćby „Rayleigh’s”. Nathan nie mógł uwierzyć własnym oczom. Zjechał na wybetonowany parking, teraz spękany i porośnięty chwastami, odruchowo zaciągnął ręczny i przez długą chwilę wpatrywał się w wiszące na zawiasie drzwi, zwieńczone roztrzaskanym neonem, w płytę pilśniową w miejscu okna recepcji, w złuszczoną farbę na ścianach, w roztrzaskane szyby. Nathan odniósł wrażenie, że coś –

jakaś przemożna siła – wyssało z motelu wszelkie życie, kolory, emocje i pozostawiło pustą, bezużyteczną skorupę. Z

otworu

ciemniejącego

w

sponiewieranych

drzwiach do pokoju numer sześć wychynął psi łeb, rozczochrany i wynędzniały. Coś w ślepiach – coś zaskakująco złego i nieprzyjaznego – sprawiło, że dłoń Nathana opadła na manetkę skrzyni biegów. Wrangler cofnął, podskoczył na nierówności i wolno popełznął w kierunku drogi głównej. Wtedy zadzwonił telefon. Telefon? – Jasna cholera, gdzie ja go... – Nathan poklepał się po kieszeni i uświadomił sobie, że zostawił go w kurtce, którą rzucił na tylne siedzenie. Odwrócił się, by po nią sięgnąć... Przeszywający pisk. Huk. Syk wypełniających się poduszek powietrznych. – Kurwa mać! – wrzasnął Nathan. Któraś z poduszek

pękła z ogłuszającym trzaskiem, poparzyła go w rękę, ale nawet tego nie zauważył. Wypadł na zewnątrz i ujrzał starego, odrapanego plymoutha. Zderzak wranglera wbił się weń, roztrzaskał reflektor i przeorał blachę nadkola. Kobieta za kierownicą usiłowała się wydostać. Nathan w okamgnieniu doskoczył do drzwi, rozwarł je na oścież, złapał kobietę i wywlókł, nie zważając na jej krzyki. – Nic się pani nie stało? – zawołał oszołomiony. – Odejdźmy lepiej, bo... – Bo co? – Kobieta wyrwała łokieć z jego uścisku. – Człowieku, na mózg ci padło? Filmów się, kurwa, naoglądałeś za dużo czy co? – Co? – Nathan zamrugał, przytomniejąc. W szeroko rozwartych oczach kobiety widział nie lęk, ale gęstniejącą złość. Instynktownie cofnął się o krok. – Ja bardzo panią przepraszam. Telefon mi zadzwonił i, cholera, nawet na drogę nie spojrzałem. Naprawdę... – Dobra, dobra. – Kobieta machnęła dłonią i

dmuchnięciem odgarnęła falujący lok z czoła. Patrzyła wysoko,

nad

ramieniem

Nathana.

–

Nie

róbmy

zamieszania. Nic się takiego nie stało. – Jeśli chce pani zadzwonić na policję... –

Powiedziałam

już,

że

nie

potrzebujemy

zamieszania. Zresztą śpieszę się, a te dranie... – w jej głosie niespodziewanie pojawił się jad. Po raz pierwszy spojrzała na Nathana, marszcząc brwi. – Czy ja już gdzieś pana nie widziałam? – zapytała. Nathan oprzytomniał na tyle, że jego wzrok zaczął rejestrować kolejne, coraz subtelniejsze cechy jej wyglądu – delikatne zmarszczki wokół podkrążonych oczu, siwe pasma w falujących włosach, szarość cery – ale pytanie przerwało kilkusekundową zadumę. – Chyba nie – rzucił sucho i sięgnął do tylnej kieszeni, skąd wyciągnął zmiętą wizytówkę. – Proszę. Zapewne

będzie

się

pani

chciała

zobaczyć

z

ubezpieczycielem. Niech oszacuje szkodę i zadzwoni do mnie, a pokryjemy ją z mojego ubezpieczenia.

– W porządku – stwierdziła. Ręka, którą ujęła wizytówkę, miała ogryzione paznokcie. – W porządku. Zrobi pan coś jeszcze dla mnie, panie... eee... Wobson? – Jasne. – Niech pan cofnie to terenowe pudło. Muszę ruszyć.

*** Agent nieruchomości wyglądał dokładnie tak, jak sobie go Nathan wyobrażał. Był mało atrakcyjnym, otyłym mężczyzną z coraz większą łysiną, próbującym ukryć zmęczenie życiem pod sztucznym, zawodowym uśmiechem i przenikliwym zapachem wody kolońskiej. Kiedyś Nathan gardził takimi ludźmi. Dzisiaj im zazdrościł. Stał przed domem i rozmawiał przez telefon komórkowy. Na widok podjeżdżającego wranglera przerwał rozmowę i wsunął aparat do kieszeni udającej markową marynarki, po czym ruszył w stronę Nathana z

wyciągniętą dłonią. – Miło mi wreszcie pana poznać, panie Wobson – rozpromienił się, gdy Nathan wysiadł z samochodu. – Jestem Thomas McIntyre, witamy w Nonstead. Proszę wybaczyć, że niepokoiłem pana telefonami, ale musiałem mieć pewność, że pan dojedzie. Takie dzisiaj urwanie głowy, wie pan, jak to w sezonie. – Nie wiem – burknął Nathan, uścisnąwszy dłoń, miękką i spoconą, jak się spodziewał. Nie wiedzieć czemu

postanowił

nagle

odegrać

rolę

nadętego

mieszczucha. – Przejdźmy do konkretów. – Naturalnie. – McIntyre zatarł dłonie w geście równie stereotypowym, co obrzydliwym. – Pozwolę sobie rozpocząć od krótkiej historii tego domu. Otóż... – Niech pan sobie daruje. – Nathan spojrzał na trapezoidalną bryłę. Słońce opadało coraz niżej i dom skrył się w cieniach, jego urok niespodziewanie zgasł. – Widziałem zdjęcia w Internecie, czytałem opis, wszystko wiem. Podpiszmy umowę i miejmy to już z głowy.

– Ależ tak, oczywiście, oczywiście. – McIntyre poprowadził go na ganek. Nathan skrzywił się i zapalił papierosa. – Będzie pan miał tu ciszę i spokój. – Handlarz pstryknął włącznikiem i drewniany ganek zalało żółte światło pojedynczej żarówki nad drzwiami. Na ściany wypełzły cienie, posępne i groźne. McIntyre zdawał się tego nie zauważać, wyciągnął pęk kluczy z kieszeni i zaczął dopasowywać właściwy do zamka. – Bywa, że młodzież przyjeżdża nad jezioro – machnął ręką w kierunku tafli jeziora, przebłyskującej między drzewami – ale nigdy nie zostają długo... O, właściwy klucz. –

Dzięki

Bogu

–

mruknął

Nathan,

mało

zainteresowany paplaniem agenta nieruchomości. McIntyre otworzył drzwi. – Proszę bardzo, niech pan wejdzie! W

środku

ponure

wrażenie

prysło.

Panele

zaskrzypiały nieśmiało pod butami Nathana, owionął go delikatny, subtelny zapach drewna. Minął niewielką kuchenkę, pomysłowo zainstalowaną w korytarzyku, i już

znalazł się w zaskakująco przestronnym salonie. Wzdłuż ścian ciągnęły się puste półki na książki, po prawej przedzielone kominkiem, po lewej rozcięte schodami. Za przeszkloną ścianą otwierał się widok na las i jezioro, teraz tonące w półmroku. Wszystko się zgadzało z fotografiami z Internetu – stylowy kominek, kryta skórą kanapa, nawet fotel z rozłożoną przed nim, najwyraźniej zapomnianą skórą jelenia. Nathan odetchnął głęboko. –

Ten

dom

jest

na

sprzedaż?

–

zapytał

niespodziewanie. McIntyre zatrzepotał powiekami. – Cóż, wszystko jest do dogadania... – zaczął ze sztucznym entuzjazmem, który miał ukryć niepewność. – Dobra, nieważne. Na razie nieważne – rzucił Nathan. – Niech pan daje umowę. Zapłacę za trzy miesiące z góry, a potem się zobaczy. – Tak, tak. Wie pan, zimę mamy tu dość łagodną, ale niektórzy

klienci

nie

przepadają

za

ogrzewaniem

drewnem. Płaszcz wodny to moim zdaniem znakomite rozwiązanie i gdyby... – Mogę zapłacić gotówką? – Gotówką? – McIntyre znów zamrugał. – Za trzy miesiące z góry? To wyjdzie znaczna kwota, a prawda jest taka, że... – Niech się pan nie boi. – Nathan wydął lekko wargi. – Nie jestem płatnym mordercą ani człowiekiem mafii. Nie będzie miał pan przeze mnie kłopotów. Po prostu zaistniały pewne okoliczności, dla których wolę nie ujawniać numeru konta. „A zatem personaliów” – wyczytał w oczach wahającego się agenta. – Rozumiem jednakże, że obrót gotówką pociąga za sobą

konieczność

uiszczenia

pewnej

opłaty

manipulacyjnej – ciągnął Nathan, nie dając sobie przerwać. – Oczywiście jestem i na to przygotowany. Ledwie zauważalny blask chciwości w oczach McIntyrea

natychmiast

przegnał

wszelkie

ślady

niepewności. Jakieś dwadzieścia minut później zamruczał cicho silnik nissana i agent odjechał w stronę głównej drogi. Nathan zbiegł po trzeszczących, drewnianych schodkach i otworzył tylne drzwi wranglera, aby wyciągnąć obie torby turystyczne. Gdy wracał, promienie zachodzącego słońca, być może już ostatnie tego dnia, błyskały między drzewami. Dom wyglądał teraz czarująco i Nathan mimowolnie się uśmiechnął. Potem dostrzegł niewielki koci łebek na gzymsie i uśmiechnął się jeszcze szerzej. Wtedy zadzwonił jego telefon. – Słucham – rzucił do słuchawki, nie patrząc na ekran. – Dobry wieczór, tu Anna Craig – usłyszał kobiecy głos. – Kto taki? – Anna Craig. Chyba nie zdążyłam się panu przedstawić. Mieliśmy dzisiaj stłuczkę.

– Aha. – Poczuł, jak jego dobry nastrój wyparowuje. – Dzwoni pani w sprawie polisy? – Co? Tak, w sprawie polisy. Ach, zresztą. Niech to szlag, nie umiem kłamać. Możemy poruszyć kwestię polisy, jeśli pan tego chce, ale nie w tej sprawie dzwonię. – A w jakiej? – Muszę z panem porozmawiać. – O czym, jeśli można wiedzieć? – Cóż, wydaje mi się, że może mi pan pomóc. A jeśli nie mnie, to przynajmniej mojej córce. – Wybaczy pani, ale to chyba jakaś pomy... – Nie, to nie pomyłka. Wiem, kim pan naprawdę jest. Nie pamiętam, kiedy to się właściwie zaczęło, serio. Chyba wtedy, gdy mojej żonie odbiło. Nie było nam dane się dorobić, wiedziałem o tym od samego

początku.

Byliśmy

skazani

na

typową

prowincjonalną egzystencję bez szans na cokolwiek, co mogłoby uczynić ją szczególną. Wada wzroku i postawy

oraz podejrzenie o cukrzycę wykluczyły służbę w Wietnamie, ku mojej cichej uldze zresztą. Nie było szans na spadek po bogatym wujku, bo nikogo takiego w mojej rodzinie nie było, a dom został przejęty przez bank krótko po śmierci ojca. Okazało się, że nieborak zaciągnął ciut za duży kredyt hipoteczny. Nie grałem w baseball, nie miałem

ani

talentów

biznesowych,

ani

ciągotek

politycznych, a więc nie mogłem stać się kimś ważnym w rodzimym miasteczku. Nawet chciałem przez jakiś czas zostać policjantem, ale to też nie rokowało szans powodzenia. Nie przepadam za konfrontacjami, a to przeszkadza w pracy gliniarza. Moja żona miała na imię Elisabeth. Piękne, dumne imię, na wyrost przyklejone do płochej, niewyraźnej dziewczyny o lichych włosach i chudej twarzy, pierwszej i, jak się później okazało, jedynej, która przespała się ze mną na tylnym siedzeniu samochodu. Pasowaliśmy do siebie jak ulał. Nieśmiała i rozkojarzona, nie umiała się wypowiedzieć na żaden temat, ledwie skończyła college.

Przez pierwsze trzy lata po ślubie czekaliśmy, aż wykituje jej matka i zostawi nam mieszkanie. Fakt, wtedy się jeszcze starałem. Rzuciłem robotę magazyniera w „Maddie’s”, przez moment pracowałem w walcowni stali u starego Geoffreya, a w weekendy sprzedawałem lizaki i lody na meczach Thorsów. Próbowałem zostać kimś więcej. Po długo wyczekiwanej, wytęsknionej wręcz śmierci mamuśki próbowałem jeszcze mocniej, ale wnet odkryłem, że wyczerpałem już wszystkie możliwości, jakie podrzucił mi los. Okres Elisabeth był równie regularny, oczywisty i rozczarowujący jak miesięcznik „Voice of Nonstead”. Pogodziłem się z tym po kolejnych trzech latach. Potem przestało mi zależeć. Na wszystkim. W moim dodgeu zepsuła się skrzynia biegów. Nie naprawiłem już jej, nie chciało mi się. Nie sprzedawałem lizaków na meczach, wróciłem do „Maddie’s”, bo było tam mniej roboty. Nie chciało mi się, naprawdę. A im

mniej mi się chciało, tym bardziej Elisabeth się wściekała. W ramach redukcji etatów straciła posadę sekretarki w miejscowej szkole i nie znalazła już później pracy. Wypełniła więc sobie czas telewizją, jedzeniem i pomstowaniem na życie i na mnie. Niewątpliwie właśnie z jakiegoś życiowego serialu zaczerpnęła pomysł, by co piątek urządzać mi awanturę i kazać spać w salonie na kanapie. A ja się zgadzałem. Bo czemu nie? Na kanapie było mi wygodniej. Nie musiałem się kąpać, co na tym etapie życia robiłem i tak tylko dla świętego spokoju. Nikt mi nie truł dupy żalami do późna w nocy, a za to mogłem oglądać telewizję. W razie potrzeby mogłem też ją pogłośnić na tyle, by nie słyszeć chlipania z sypialni. A gdy zasypiałem... Cóż, nie mogę do tej pory oprzeć się wrażeniu, że jakiś Anioł Stróż, opiekun zagubionych sierot tego świata, Święty Mikołaj dla ubogich, podsyłał mi wówczas jakiś prezent na pocieszenie. Mieliśmy duże okno w salonie i

czasami, gdy nad Nonstead nie było chmur, zasypiałem wpatrzony w migoczące tęsknie gwiazdy. Bywało, że tuż przed zaśnięciem nawiedzała mnie jakaś wizja, tak barwna, że aż trudna do ogarnięcia. Bywało, że we śnie pojawiała się uśmiechnięta buzia widzianej za dnia dziewczyny. To chyba wtedy tak naprawdę zacząłem marzyć. Choć nigdy, przenigdy nie uwierzyłbym, co dzięki temu zbuduję.

2 Tysiące myśli kłębiło się w głowie Nathana, gdy jechał pod wskazany adres. Z zapadnięciem ciemności obudził się wiatr i zeschłe liście przemykały w świetle reflektorów niczym spłoszone zwierzątka. „Czego ona może ode mnie chcieć?” – powtarzał raz za razem, z trudem skupiając się na drodze. Gdyby nie wcześniejszy pobyt w Nonstead, nigdy by jej domu nie odnalazł. Skręcił na jedynym skrzyżowaniu w lewo, minął szkołę i zaparkował samochód przy nieczynnej już drogerii. Dom Anny Craig znajdował się po drugiej stronie ulicy, obwiedziony tym samym białym płotem, z tym samym idiotycznym krasnalem ogrodowym, z którego tak długo się śmiali z Fioną. Teraz jednak nie wydawał Nathanowi się aż tak zabawny, tym bardziej że w domu Anny nie paliły się żadne światła. Z prawej strony na ścianę padał tylko blask odległej latarni.

Nathan

zdusił

dopalającego

się

papierosa

w

przepełnionej popielniczce i wysiadł z samochodu. Nacisnął dzwonek przy furtce. Przez dłuższą chwilę nic się nie działo. Dom milczał. Krasnal wpatrywał się w niego groźnie. Wiatr toczył foliową siatkę. Drzwi otworzyły się, kiedy Nathan już miał odejść. – Niech pan wejdzie – szepnęła Anna. Wydawała się jeszcze bardziej wzburzona i rozkojarzona niż w południe. Przeszedł powoli przez ogród, wbiegł po schodach. – Niech pan będzie cicho – szepnęła. – Vanessa już śpi. Proszę, niech pan wejdzie. Wszedł, choć miał zamiar zakończyć rozmowę już w progu. – Niech pan zdejmie tę kurtkę – rzuciła kobieta cicho, nie odwracając się. – Pobrzękuje pan jak kowboj. Zdjął. Najciszej jak umiał. W chwilę później siedział przy stole w przestronnej,

lecz

staromodnej

kuchni,

oświetlonej

pojedynczą

jarzeniówką nad zlewem. Przez okno widział tył głowy plastykowego krasnala i krzewy. Anna bezszelestnie podeszła do zlewu i nalała wody do czajnika. – Napije się pan czegoś? – spytała szeptem. – Wolałbym się dowiedzieć, o co chodzi. – Proszę spojrzeć na wydruki na stole. Nathan niechętnie wziął pierwszy z nich. Był to wydruk

z

Internetu

z

zdjęciem,

czarno-białym

przedstawiającym jego za stołem zawalonym książkami, ledwie widocznego wśród łowców autografów. Tytuł artykułu

brzmiał:

„Nathaniel

McCarnish

pokazuje

wielkim, gdzie ich miejsce”. Nie musiał czytać dalej. Odetchnął ciężko i odłożył artykuł do pozostałych, po czym splótł dłonie i spojrzał na Annę. Zalewała herbatę. – Jaśminowa. – Postawiła przed nim kubek z gorącym,

aromatycznym

naparem.

Jej

oczy

były

osobliwie blade w świetle jarzeniówki. – Jedyna, którą

mogę jeszcze pić. Mam żołądek rozwalony od kawy. – Pani Craig, ja naprawdę... – Wystarczy Anno – przerwała mu. – Niech się pan nie przejmuje, panie McCarnish. Nie jestem żadną fanatyczką pańskiego talentu. Szczerze powiedziawszy, nie czytałam żadnej z pana książek, ale jestem na bieżąco z

wydarzeniami

we

współczesnej

literaturze

amerykańskiej. Od razu wiedziałam, że skądś pana znam... – Mam na imię Nathan. – W porządku. Od razu wiedziałam, że cię znam. Nie zmyliła mnie ani fryzura na zapałkę, która nawiasem mówiąc, kompletnie do ciebie nie pasuje, ani wizytówka z lipnym nazwiskiem, ani nawet twój akcent. Niby mówisz jak rodowity nowojorczyk, ale coś mi nie pasowało. Tu i ówdzie słychać nieco Queerìs English. Jesteś z Anglii, nieprawdaż? – Cóż – mruknął Nathan, niemile rozczarowany. – Nie martw się, mało kto jest w stanie się

zorientować – uśmiechnęła się Anna. – Ja miałam... Cóż, sposobność poznać angielski dialekt w miarę dobrze. Aż za dobrze. Jej wzrok na moment umknął ku oprawionemu w antyramę zdjęciu przy framudze. Nathan spojrzał w tym samym kierunku, lecz dostrzegł na nim jedynie zamazane plamy. Na zewnątrz znów ocknął się wiatr, zeschły liść przemknął

z

szelestem

po

parapecie.

Anna

aż

podskoczyła. – No dobra. – Nathan rozparł się na krześle. – Tak, nazywam się Nathan McCarnish i jestem pisarzem. O ile autora jednej książki można nazwać pisarzem. – Co za skromność – uśmiechnęła się krzywo Anna. – „Szepty” wywołały więcej zamieszania niż „Buszujący w zbożu”. – Tak. – Nathan wydął wargi. – I przyniosły sporo forsy. Więc jeśli szukasz jakiegokolwiek sposobu, by trochę jej ode mnie wyciągnąć... – Przestań. Już ci mówiłam, że oglądasz za dużo

filmów – parsknęła i wzięła do ręki wydruki. – A więc o co ci chodzi? Autograf? – Przestań ględzić i posłuchaj: „Nieprawdopodobna wrażliwość i wnikliwość, z którą McCarnish przedstawia postacie, pozwala przypuszczać, iż oparł swą debiutancką powieść

na

solidnych

badaniach,

nie

tylko

psychologicznych, ale i parapsychologicznych”. O, a tu jeszcze jeden: „Jeśli nazwiemy Stephena Kinga ekspertem od legend miejskich, Nathaniel McCarnish bez wątpienia zasługuje na miano mistrza wśród malarzy nastrojów. Ton znawcy, z jakim snuje swe opowieści, utwierdza czytelnika w przekonaniu, iż Nathan McCarnish ma co najmniej doktorat ze strachologii... ” – Boże drogi, powiesz mi wreszcie, o co ci chodzi? – jęknął Nathan. – Słyszałeś? – Anna zesztywniała nagle i złapała go za rękę. – Słyszałeś? – Co? – Cicho! Słuchaj!

Zaskoczony Nathan skupił się. Odniósł wrażenie, że z góry dobiegło ciche stuknięcie. Potem kolejne. – Słyszałeś? – Oczy Anny płonęły niezdrową fascynacją i przerażeniem. – Tak, coś słyszałem. Jakby wiatr... – odparł Nathan, nie wiedząc, dlaczego szepcze. – Gówno tam wiatr. Chodź na górę, ale cicho, błagam. Skradali się po wąskich, trzeszczących lekko schodach, potem znieruchomieli przy drewnianych drzwiach. Nathan, choć nie rozumiał sytuacji, był zaintrygowany. Anna wskazała gestem drzwi i Nathan ukucnął, a potem przyłożył do nich ucho. Nic. Długo, długo nic. Potem szelest, chyba pościeli. Dziecięcy głos, zaspany. Kilka niezrozumiałych sylab. – To twoja córka? – szepnął ledwie dosłyszalnie. Anna przytaknęła niecierpliwym ruchem głowy. – Mówi przez sen. To dlatego... Nie dokończył. Kobieta zatkała mu usta dłonią i

nakazała ciszę. Jej dłoń pachniała kremem, jaśminem i jeszcze czymś. Strachem? Czy strach pachnie? Dziewczynka

powiedziała

jeszcze

kilka

niezrozumiałych słów, choć wyraźniej. Jej łóżeczko zaskrzypiało znowu. A potem odpowiedział jej męski głos. Nathan usiadł z wrażenia na podłodze. Serce biło mu jak szalone. Spojrzał z przerażeniem na Annę, lecz ta pokręciła tylko głową i zachęciła go gestem, by słuchał dalej. Po dłuższej chwili Nathan zdołał przemóc strach i ponownie zbliżyć się do drzwi. Dziewczynka śmiała się, raz nawet zaklaskała – męski głos nie zmienił tonacji, nadal był zimny i bezosobowy. Co gorsza, Nathan nie rozumiał, czy to w ogóle rozmowa. Niektóre zbitki dźwięków przypominały co prawda słowa, ale w żaden sposób nie łączyły się z innymi. Miał wrażenie, że podsłuchuje dwoje ludzi mówiących przez sen. O mało nie krzyknął, gdy Anna ujęła go za rękę. Raz

jeszcze nakazała mu ciszę i sprowadziła do kuchni, gdzie ciężko opadł na krzesło. – Mój Boże. – Spojrzał na nią półprzytomnym wzrokiem. – Co to było? – Nie wiem. – Kobieta wzruszyła ramionami. – Pojęcia nie mam. Vanessa zawsze mówiła przez sen i nigdy nie było w tym nic dziwnego. Wykrzykiwała jakieś słowa, czasem frazy, bywało, że się śmiała. Nigdy niczego z tego nie rozumiałam, zresztą nawet nie próbowałam. Szukałbyś sensu w gadaniu przez sen? Zacisnęła zęby i przez chwilę milczała, patrząc w kąt, w którym stało wiadro z mopem. – Nie zwróciłam uwagi nawet na to, że proces się nasila, że Vanessa mówi coraz więcej. Zmroziło mnie dopiero, gdy usłyszałam, jak ktoś jej odpowiada. Nie pamiętam, by cokolwiek przeraziło mnie tak bardzo. Nie pamiętam też, bym kiedykolwiek wcześniej zareagowała tak szybko. Wpadłam do jej pokoiku jak burza, drzwi walnęły o ścianę, dziecko się obudziło, zaczęło płakać...

Pokój był pusty, a ona oczywiście nic nie pamiętała. Nic, zupełnie nic. Następnej nocy zaczaiłam się pod drzwiami, próbowałam zajrzeć przez szparę, dalej nic. W pokoju nie było nikogo, a rozmowa – bo zaczynało to przypominać rozmowę – wydawała się zupełnie bez sensu. Serce waliło mi jak oszalałe, ale tym razem weszłam ciszej, dyskretniej, jak matka chcąca sprawdzić, czy dziecko jest przykryte. – I co się stało? – Nathan uświadomił sobie, że od dłuższego czasu wstrzymuje oddech. – Znów zaczęła płakać. Nie mogłam jej uspokoić przez całą noc, a następnego dnia była nieobecna i kapryśna. Jak dziecko, któremu zabrało się ulubioną zabawkę. Nie przejmowałam się, próbowałam od niej wyciągnąć, co ów głos oznacza, kto to naprawdę jest i o czym rozmawiają, ale niczego się nie dowiedziałam. Niczego. Mała milczała jak zaklęta, zupełnie jakby nie rozumiała, o co ją pytam, bądź nie wiedziała, o co mi chodzi. Jakby spała podczas tych cholernych pogaduszek.

Wyciągnęłam

właściwie

tylko

jedno,

i

to

nie

bezpośrednio od niej. Zobacz. Pod wydrukami z Internetu leżał dziecięcy rysunek wykonany kolorowymi kredkami. Nathan przyjrzał się w skupieniu, a wtedy po jego plecach spłynął kolejny zimny dreszcz. Rysunek przedstawiał małą dziewczynkę z kokardkami na kitkach oraz wyższą od niej istotę z rogami. Dziewczynka była uśmiechnięta, stwór nie. I trzymali się za ręce. – Dostałam to od Alice Vickers, jej nauczycielki – wyjaśniła Anna. Patrzyła nieobecnym wzrokiem w przestrzeń. – Jesteśmy koleżankami, właściwie to chyba nawet przyjaciółkami. Przyniosła mi to dwa tygodnie temu, zafrasowana, i spytała, czy nie mamy rodzinnych problemów. Temat pracy brzmiał: „Mój najlepszy przyjaciel”. – Jasny gwint – mruknął Nathan i odłożył rysunek, jakby nagle zaczął parzyć go w palce. – I nie udało ci się z nią na ten temat porozmawiać? Nie wybiłaś jej tych

rozmów z głowy? W oczach Anny błysnęła irytacja, lecz głos nadal był spokojny. – Nie mogę jej wybić ich z głowy, bo wszystko wskazuje na to, że nie budzi się w ich trakcie. Kiedyś zajrzałam do środka i zobaczyłam, jak siedzi na krawędzi łóżka i śmieje się z zamkniętymi oczami. A co do ewentualnych rozmów i perswazji, cóż... Wierz mi, że próbowałam. Nie ma matki, która nie będzie walczyć do upadłego o własne dziecko. Zrozumiałam jednak, że ten dziwaczny, bełkoczący głos ma dla niej znaczenie, ogromne znaczenie. Chyba większe niż ja i mój niepokój. Zrozumiałam, że jeśli go nie uszanuję – jeśli nie pogodzę się z tymi ich rozmowami – Vanessa zacznie się ode mnie oddalać. I zbliży się tego demona czy co to, kurwa, jest. W jej oczach zalśniła łza. Nathan przyjrzał się swoim paznokciom i przygryzł wargę. – Pora, żebym ja coś powiedział, tak? – wykrztusił po dłuższej chwili. – Trudno się w tym wszystkim połapać,

wierz mi, ale zdaje się, że ściągnęłaś mnie tu w charakterze egzorcysty. Masz nadzieję, że to, o czym piszę, to nauka, którą zgłębiłem, tak? Liczysz na to, że naprawdę znam się na duchach, demonach i wilkołakach i że pomogę rozwiązać problem twojej córki? – Nie. – Anna nie patrzyła na niego. – Już nie. Straciłam nadzieję, gdy ujrzałam twoją reakcję przy pokoiku Vanessy. – Słuchaj, bardzo mi przykro, ale... – Daruj sobie. Znowu mam wrażenie, że cytujesz jakiś film. – Nie, to ty posłuchaj! – syknął Nathan ze złością. – Masz problem, i to problem ogromny. Niewyobrażalny dla mnie, zgadza się, ale nie daje ci to prawa do obrażania tych, którzy nie potrafią ci pomóc! – No tak. Racja. Urażona duma. – Anna spojrzała na niego z nieskrywaną pogardą. – Jakże mi przykro. – Nie jestem medium ani pogromcą wampirów – powtórzył Nathan. – Wiem o świecie nadprzyrodzonym

tyle, ile mogłem wyczytać z kilku książek oraz Wikipedii. Resztę dopowiedziała wyobraźnia. Tylko wyobraźnia. Nie

prowadziłem

badań

psychologicznych

i

parapsychologicznych, nie mam doktoratu ze strachologii. Siedziałem sobie wieczorami przy laptopie i pisałem, a potem poszczęściło mi się z agentem i koniec. Tyle w tym magii, co w opracowywaniu strategii marketingowych. – Specjalista od marketingu nie czaruje tysięcy ludzi w różnym wieku. Jego dokonania nie stają się tematem debat i reportaży. Nie zdobywa fanów, którzy strzelają sobie w głowę pod wpływem jego dokonań. Nathan przygryzł wargę. – Skoro przeprowadziłaś aż tak dokładne badania, to powinnaś wiedzieć również i to, że sąd filadelfijski nie uznał mojej winy – syknął przez zęby. – Nie czuję się też winny śmierci tego chłopaka. Moja książka... – Dobrze już, dobrze. Nie unoś się. Mam dość pokazów urażonej dumy jak na jeden wieczór. – Anna westchnęła i dopiła resztę zimnej już herbaty. – Idiotka ze

mnie i tyle. Sądziłam, że... Ech, nieważne. Tonący brzytwy się chwyta, a ja... Cóż, może jeszcze nie tonę, ale już widzę rękę piszącą słowa na ścianie. – „Mane, tekel, fares”. – Nathan uśmiechnął się mimo woli. – Nie nazywam się Fox Mulder, ale może będę jednak mógł pomóc. Czy próbowałaś może nagrać tę rozmowę? Anna wyciągnęła z kieszeni pendrive’a i pchnęła do Nathana po blacie kuchennym. – Proszę – szepnęła. – Choć nie zawracaj sobie tym głowy, dobrze? Znalazłam się na tym etapie, na którym obietnice pomocy nic nie dają. Nie ma nic gorszego niż złudna nadzieja. – Po prostu zwróciłaś się do niewłaściwej osoby. Może potrzebny jest ksiądz, może psycholog, a może rzeczywiście egzorcysta. – Chyba czas na ciebie. Jutro będą dzwonić z ubezpieczalni.

Mieszkam w miejscu, które każdy szanujący się człowiek przeznaczyłby w najlepszym przypadku na komórkę. To klitka na zapleczu „Maddies”, tuż przy drzwiach na zewnątrz, która zresztą przypuszczalnie komórką była. Mam tu zlew i kibel, mam stare wojskowe łóżko i niewielki kaloryfer, mam kilka kartonów na różne pierdoły, szafę oraz stare biurko z komputerem. Mam nawet okno, ale dawno już go nie myłem. Śmierdzi trochę stęchlizną, ale tylko przez jakąś minutę po wejściu. Nie ma okna, ale okien nie potrzebuję. Bywa ciemno, zwłaszcza gdy przepali się jedyna żarówka zwisająca z sufitu. Bywa też zimno, ale wtedy biorę z magazynu sklepu dmuchawę i jakoś sobie radzę. Z wszystkim sobie poradzę, by tylko mieć święty spokój. Gnieżdżę się tu od kilkunastu lat. Gdy tylko zaterkocze stary budzik ze zbitą szybką, wygrzebuję się z koców, myję zęby i spryskuję się jakimiś dziadostwem w sprayu – pan Wilson, szef „Maddie’s” i właściciel mojej

nory, nie życzy sobie, bym śmierdział zanadto – a potem zakładam ten idiotyczny mundurek noszony przez pracowników sklepu, rozciągam gębę w uśmiechu i idę do pracy. Przez jakieś osiem do dziesięciu godzin zajmuję się wszystkim tym, czego przysłowiowy szanujący się człowiek nigdy by nie tknął. Zbieram śmieci z parkingu, ustawiam wózki, myję podłogi i okna, czasami metkuję towary w magazynie, czasami pomagam starszym ludziom taszczyć zakupy do samochodów, zdarza się nawet, że siedzę na kasie, choć za tym akurat nie przepadam. Tak naprawdę jest to jedyna rzecz, której tu nie lubię. Serio. Bo reszta jest super. I tak od wielu lat. Dwunastu, może trzynastu. Nie wiem. Nie pamiętam nawet, kiedy się wyprowadziłem od Elisabeth. Pamiętam tylko chwilę, w której podjąłem tę decyzję. Było to tego wieczoru, kiedy obejrzała o jeden babski film za dużo i chyba sobie co nieco wypiła. Najpierw zebrało jej się na seks. Usiłowała dopiąć swego

z przerażającą desperacją i nic jej w tym nie przeszkadzało, nawet to, że zaglądałem wówczas pod prysznic średnio raz w miesiącu, i to nigdy na długo. Czułem, że opór nie ma sensu, więc uległem i czekałem, czym to się skończy. Dosłownie czekałem, bo na potrzeby chwili Elisabeth przypomniała sobie o istnieniu pozycji na jeźdźca. Po kwadransie jęków i stęków w końcu się rozryczała i zarzuciła mi, że mam romans. Nie wybuchnąłem gorzkim śmiechem, nie wydrwiłem jej, nie zacząłem się tłumaczyć. Nie, podarowałem sobie całą teatralną otoczkę. Zsunąłem ją z siebie – co na owe czasy nie było już łatwym zadaniem – zaciągnąłem przed lustro i pokazałem jej owego niskiego człowieczka o podkrążonych oczach, rzedniejących włosach i niezdrowej cerze, człowieczka z wydatnym brzuszkiem, cienkimi nogami i włochatymi ramionami. „Opamiętaj się, kobieto” – powiedziałem spokojnie, obojętnie. Nie zależało mi. Wyprowadziłem się też bez teatralnych gestów. Nie

było trzaskania drzwiami, łez, wykrzyczanych obelg. Obudziłem się, wyszczałem, zjadłem coś, spakowałem trochę rzeczy i poszedłem w cholerę. To znaczy na zaplecze „Maddies”. Tam czekał na mnie spokój. I nie tylko.

3 Powrót do domu nie należał do najłatwiejszych. Nathan czuł, że to, co przeżył w domu Anny, i to, co od niej usłyszał, odciśnie trwałe piętno na jego osobowości, i postanowił,

że

załagodzi

objawy

narastającego

przygnębienia w jedyny sobie znany sposób. Zatrzymał się przed „7-Eleven” i oderwał senną sprzedawczynię od czatu na Twitterze. –

Sześciopak

buda,

proszę

–

powiedział.

–

Butelkowanego. Zabrzęczało stawiane na ladzie szkło. – Coś jeszcze? – zapytała dziewczyna, mierząc go badawczo wzrokiem. „Och nie” – pomyślał Nathan. „Tylko nie to. Mam nadzieję, że ona też mnie nie rozpozna”. Szybko odwrócił się i zgarnął z półek opakowanie z bułkami do odgrzania, salami w plasterkach i masło,

zapłacił

i

pospiesznie

wyszedł,

ścigany

bacznym

spojrzeniem dziewczyny zza lady. – A mówią, że czytelnictwo, cholera, siada – syknął, gdy rozległo się mruczenie silnika. Wrangler zamiótł reflektorami pusty parking i witryny sklepu, oświetlił na ułamek sekundy gnaną wiatrem papierową torbę i wypełzł na drogę główną. Nathan, nie wiedzieć czemu, włączył ogrzewanie, a potem wsunął do odtwarzacza płytę. Z głośników popłynęły zimne takty The Cure. – Pierdolę, nie mam nastroju – parsknął i wyłączył cd. Odruchowo

zapalił

papierosa.

Silnik

mruczał

miarowo, wiatr raz po raz poruszał cielskiem jeepa, rozkołysana antena świszczała. Po obu stronach drogi przemykały ciemne ściany drzew, z rzadka oświetlone zapomnianą latarnią. Wysoko nad nim toczyły się chmury, jasnoszare na tle nocnego nieba. Nie patrzył, gdzie jedzie. Odepchnął od siebie świat. „Uciekłem

z

Nowego

Jorku

przed

własnym

nazwiskiem” – myślał. „Przed problemami, przed decyzjami, przed spotkaniami i wywiadami, przed presją i napięciem. Uciekłem przed pytaniami o kolejną książkę. Uciekłem przed Fioną. Wybrałem jedyne miejsce na świecie, które udało mi się polubić, a tymczasem okazuje się, że wpadam prosto w pułapkę. Wciąga mnie zagadka o wiele mroczniejsza od wszystkiego, co kiedykolwiek napisałem, bo prawdziwa. Chcę jakoś pomóc. Czuję, że wypada, ale... Ale jak?” Przednią szybę skropił deszcz, a snopy świateł wydłubały z ciemności między drzewami jego nowy dom. Zaparkował możliwie najbliżej werandy, złapał zakupy i szybkim krokiem wbiegł po mokrych stopniach. Sięgnął do kieszeni po klucze, kiedy nagle rozległo się cichutkie miauczenie. Jakiś mięciutki kształt otarł się o jego kostkę. – Cześć – mruknął. – Nie masz gdzie się zatrzymać, kocisko? Wskakuj. Otworzył drzwi i kotek bez wahania wślizgnął się do środka. Nathan wkroczył za nim i głęboko odetchnął

atmosferą domu. W powietrzu wyczuwał jednak chłód i przez chwilę zastanawiał się, czy nie wyjść i nie narąbać drwa do kominka. – Po pierwsze, nie wiesz, gdzie jest drzewo i siekiera – napomniał sam siebie. – Po drugie, wyjąwszy kilka sesji w d&d nigdy w życiu nie rąbałeś drzewa. Po trzecie, nawet gdybyś był mistrzem świata w rąbaniu drzewa, zapewne nie miałbyś ochoty robić tego w deszczu i po ciemku. Pokrzepiony tymi wnioskami, zerwał folię z kanapy, przysunął do niej ławę i rozłożył wiktuały z „7-Eleven”. Zrobił sobie kanapkę z salami i pochłonął, nie zastanawiając się nawet nad smakiem. – Miau – oznajmił kot, przyglądając się badawczo jego ruchom. – Gdzie moje maniery – uśmiechnął się lekko Nathan i podsunął towarzyszowi plasterek, który ten pochłonął z gracją maskującą łapczywość. Zjadł jeszcze jedną bułkę, poczęstował kota, który

najwyraźniej zaspokoił już apetyt i w związku z tym stracił zainteresowanie człowiekiem, a potem otworzył piwo. Wtedy jego wzrok padł na torbę z laptopem. Wyjeżdżając z Nowego Jorku, Nathan poprzysiągł sobie, że całkowicie zerwie z dotychczasowym życiem, lecz w głębi duszy czuł, że podejmuje się rzeczy niemożliwej.

Nie

było

człowieka

zdolnego

do

całkowitego przemodelowania własnej osobowości, nie wystarczy zmiana akcentu i fałszywe nazwisko. Nikt nie był w stanie usunąć wspomnień, nawyków i upodobań tylko po to, by... By narodzić się na nowo? Kolejny absurd. Nadal nosił swą ulubioną kurtkę. Palił te same papierosy. Wiedział, że w którejś torbie znajduje się przynajmniej jeden egzemplarz „Szeptów” i przynajmniej jedno zdjęcie Fiony. I nie mógł przestać wspominać. Odstawił piwo na ławę i szybko przyciągnął do siebie laptopa. Włączył urządzenie, choć palec mu zadrżał. Zaszumiał

wiatraczek,

zamigotał

ekran

systemu

operacyjnego, Nathan odetchnął z ulgą. Jednym z postanowień podjętych w chwili wyjazdu z Nowego Jorku było trzymanie się z dala od Internetu. Nie zdawał sobie jednakże wówczas sprawy, jak trudne i bolesne jest to wyzwanie. Zapewniając się w myślach, że nie miało ono sensu, bo na tym odludziu prócz książek Internet jest jedyną formą kontaktu ze światem, wsunął modem do gniazda USB. W chwilę później Nathana wessała cyberprzestrzeń. Stracił kontakt ze światem. Sprawdził oba konta pocztowe oraz trzy rachunki oszczędnościowe, każdy otwarty w innym banku, sprawdził swój profil na Twitterze, stronę wydawnictwa, swój dawny blog literacki, a potem fora. Gnał przez gąszcz stron internetowych coraz szybciej, z coraz mniejszym skupieniem, uśmiechał się, czytając nowe wypowiedzi, pospiesznie odpisywał na zaległe mejle, zapisywał nowości wydawnicze. Czas biegł, deszcz tłukł o szyby, do dwóch pustych butelek dołączyła trzecia. Na rozmazanym

lekko ekranie przewijały się kadry z filmu, satyryczne obrazki i roznegliżowane celebrytki. Kot chrapnął głośniej. Nathan odsunął się od ekranu i sięgnął po zapalniczkę. W ciasnej kieszeni dżinsów namacał podłużny kształt. Ale to nie była zapalniczka, lecz pendrive od Anny Craig. Malutki dysk o pojemności jednego gigabajta nie ważył prawie nic, ale lawina wspomnień, które przywołał, przygniotła

Nathana.

Piwo,

Internet

oraz

deszcz

skutecznie odgrodziły go od niepokojących doznań, ale zapora okazała się tymczasowa i bardzo, bardzo nietrwała. Śpiące dziecko. Rozmowa w nieistniejącym języku. Wzburzenie Anny. Jej nadzieja. – Cholera. – Nathan zacisnął pięść. – Przecież... Przecież jej tak nie zostawię. Muszę jakoś pomóc. W nagłym przypływie zdecydowania wpiął pendrive do gniazda USB i wywołał program do odtwarzania muzyki.

Jednocześnie

jego

palce

przemknęły

po

klawiaturze, wpisując – nie bez błędów – adres forum fanów

zdarzeń

paranormalnych.

Zalogował

się

pospiesznie jako wilddoggie i w tym momencie zamarł. Głośniczek laptopa ożył. Najpierw popłynął z niego cichy szum nagrania w zamkniętym pomieszczeniu, a potem rozległ się ów męski głos, zaskakująco potężny, oszałamiający. Nathan aż się cofnął – wytrzymał ledwie kilka pierwszych niezrozumiałych bełkotliwych sylab, po czym zatrzasnął laptopa. Istota nawiedzająca małą Vanessę Craig wypowiedziała jeszcze słowo i ucichła. Cisza. Szum deszczu. Oddech śpiącego kota. Cichy syk dopalającego się papierosa. Bicie serca. Odczekał chwilę, po czym powoli, ostrożnie, otworzył laptopa i w pierwszej kolejności wyłączył dźwięk. Potem, już spiesząc się, wrzucił pierwszy z plików z pendrive’a na forum, napisał krótką prośbę o pomoc w identyfikacji źródła i już chciał zrobić to samo na innym forum, gdy odkrył, że nie ma jego adresu. Po chwili uświadomił sobie, że ekran widzi jak przez mgłę, a

jego myśli przestały się ze sobą łączyć. Zdołał jeszcze zamknąć komputer, wyszczotkować zęby w lodowato zimnej wodzie i zrzucić kota na podłogę, po czym wyciągnął się na kanapie, zakutał w koc i zasnął.

*** Budził się długo. Sen trzymał go w lepkich objęciach, darł na strzępy świadome myśli, wciągał w ciemność, ale nikt, nawet człowiek okrutnie skacowany, nie jest w stanie zignorować jednoczesnego parcia na pęcherz i zimna. Nathan opierał się przez dłuższą chwilę, ale w końcu otworzył oczy. Salon zalewało szare, nieprzyjemne światło. Po oknach spływały strumienie deszczu. – Kurwa – wychrypiał Nathan i odkaszlnął. – O kurwa. Kolejne piętnaście minut udowodniło mu jednak, że życie potrafi być o wiele paskudniejsze, choćby za sprawą

całej serii mało istotnych drobiazgów. Nie wypakował swoich ciepłych kapci i musiał iść boso po zimnej podłodze. W łazience zmarzł, tym bardziej że przez dłuższą chwilę nie mógł znaleźć szczoteczki, upuszczonej na ziemię poprzedniego dnia. Kawa i cukier leżały na wierzchu, ale w mikroskopijnej kuchence nie było czajnika, grzałki, a nawet garnka, w którym mógłby zagotować wodę. Gdy wrócił do salonu, ujrzał swego przyjaciela kota pożerającego ostatni plasterek salami. Chłodny, pusty dom z obojętnością zniósł serię wychrypianych przekleństw. Nie przestając bluzgać, Nathan ze złością naciągnął dżinsy i swój ulubiony, niemiłosiernie porozciągany czarny golf, zasznurował ciężkie buciory i zgarnął z ławy telefon komórkowy oraz dokumenty. – Idę poszukać śniadania – oznajmił urażonemu nieco kotu. – A to, co ty będziesz w tym czasie robić, gówno mnie obchodzi. Tym bardziej że będziesz to robić poza domem. Won!

Uchylił

drzwi,

wpuszczając

strugę

zimnego,

deszczowego powietrza. Kot zrozumiał jego intencje, dźwignął się i prowokacyjnie powoli wyszedł. Gdy Nathan ruszył w ślad za nim, natychmiast pożałował okazanej zwierzęciu wrogości. Ostry wiatr ze złośliwością targał koronami sosen i przenikał przez najgrubsze nawet odzienie. Rozpędzone krople deszczu boleśnie siekły twarz. Nim Nathan dotarł do samochodu, zdołał zużyć niemały zasób przekleństw, jakie poznał po obu stronach Atlantyku. Przekręcił kluczyk w stacyjce i oparł zgrabiałe dłonie na

kierownicy,

czekając,

aż

nadmuch

podniesie

temperaturę w kabinie. – Śniadanie – mruknął. – Jak się nazywała ta knajpka?

*** Ta knajpka nazywała się „Mekong” i leżała jakieś

dwie mile od ostatnich zabudowań Nonstead, niedaleko miejsca, gdzie prowadząca do miasta droga numer sto trzynaście krzyżowała się z międzystanową. Obszerny parking i toalety z natryskami zdradzały, iż miejsce pomyślane jest głównie jako baza dla kierowców ciężarówek, niemniej Nathan wiedział, że w środku znajduje się również scena dla zespołu muzycznego i kilka stołów bilardowych. „W BBC powiedziano by, że założyciel interesu chciał zdobyć szeroki target” – pomyślał kwaśno Nathan, wyłączając silnik wranglera. „Najwyraźniej pojęcie »łeb na karku« nie pasuje już do wielkiego świata”. Uśmiechnął się lekko, przypominając sobie zdobiące wnętrza wielkie zdjęcia w antyramach, przedstawiające sceny z żołnierskiego życia z delty Mekongu. Na niektórych ujęto za młodu założyciela interesu, wiecznie spoconego grubasa w barwnej koszuli, który wieczorami osobiście stawał za barem. Fiona, która była z zawodu graficzką komputerową, przy każdym z nich wskazała

minimum dwa dowody na wykorzystanie Photoshopa. Uśmiechnął się gorzko. Przeszedł przez parking, na którym tego ranka znajdowało się zaledwie kilka starych samochodów, w większości terenówek, i wszedł do wnętrza pachnącego kawą i smażonymi jajkami. W sekundę później ogłuszyła go salwa śmiechu. Śmiejący się nie zauważyli jego wejścia. Siedzący najbliżej

drzwi

nieogolony

olbrzym

z

rzadkimi,

poskręcanymi od potu włosami tłukł pięścią w stół, aż podskakiwały talerze i filiżanki. Jego sąsiad, barczysty grubas z drutem kolczastym wytatuowanym dookoła szyi, z trudem łapał oddech, siedzący dalej tykowaty drągal z wydatnym jabłkiem Adama przechylił się do tyłu na krześle i walnął plecami o ścianę, co wywołało kolejny atak śmiechu. Nathan podszedł do właściciela zajazdu, który opierał się na łokciach o bar i rechotał wraz z innymi, aż mu się policzki trzęsły. Nowego klienta zauważył dopiero po

chwili. Otarł łzy z oczu i uśmiechnął się przyjaźnie. – Co podać, synu? – spytał zupełnie jak wtedy, przed laty, gdy zatrzymali się tu bladym świtem, półprzytomni po całonocnej jeździe z Nowego Jorku. – Poproszę coś do jedzenia – bąknął Nathan, trochę onieśmielony gremialną wesołością. – Jakiś zestaw śniadaniowy. I kawę, dużo kawy. Starał się, by jego amerykański akcent zabrzmiał nienagannie. – Zestaw śniadaniowy normalny? – zapytał grubas, a w jego oku coś błysnęło, jakby szykował ciężki dowcip. Już chciał zapytać: „A są nienormalne?” ale roześmiana ekipa za jego plecami umilkła. Czuł ich spojrzenia na plecach. – A co wchodzi w jego skład? – zapytał ostrożnie. – Jajecznica, dwie bułki, pomidor, ser i szynka – odparł grubas nieco rozczarowany. – No i kawa. – Nie wyszło ci, Serge! – ktoś zawołał, a ktoś inny zagwizdał przeciągle.

– Zamknijcie mordy – warknął właściciel zajazdu, ruszając do kuchni. – Zaraz podam jedzenie – rzucił przez ramię. Nathan odwrócił się z ociąganiem. Ich ogorzałe, roześmiane gęby, przenikliwe spojrzenia i trudna do zdefiniowania,

lecz

wyczuwalna

aura

wspólnoty

uświadomiły mu dobitnie, jak bardzo jest tu obcy. Zrozumiał też, że powinien coś powiedzieć – cokolwiek, byleby tylko zaskarbić sobie sympatię tych osiłków – lecz w głowie miał pustkę. – Dajcie spokój – rozległ się nagle znajomy głos. Nathan zamrugał i ku swemu zdumieniu rozpoznał Skinnera, który siedział pośród zebranych, tak dobrze wkomponowany

w

towarzystwo,

że

niemalże

nierozpoznawalny. – To nowy w mieście. Spotkałem go na drodze. Klepnął w ramię grubego z drutem kolczastym wokół szyi i podszedł do Nathana z lekkim uśmiechem. – Co słychać? – zapytał. – Jak ci się podoba w

Nonstead? – Na razie same zagadki – odparł Nathan, nie spuszczając wzroku z rozrechotanej gromady, która natychmiast straciła zainteresowanie nim. – Ach, oni – zorientował się Skinner. – To drwale. Mamy tu taki kawał ze śniadaniem. Serge powinien był spytać, czy chcesz normalne, czy nienormalne. Gdybyś spytał, czym się różni jedno od drugiego, usłyszałbyś, że nienormalne jest dla prawdziwych twardzieli. Gdybyś więc wybrał normalne, chłopaki by cię wygwizdali i zwymyślali od... No, nieważne. A gdybyś wybrał nienormalne, przysiedliby się do twego stolika i dopingowali, póki nie zjadłbyś wszystkiego. – A co musiałbym zjeść? – spytał Nathan, siadając przy stoliku obok. – Talerz fasoli, dwie porządne kiełbasy, jajko i kilka pajd chleba – wyjaśnił Skinner i na dowód wskazał stół zastawiony talerzami. – Typowe śniadanie drwala. Po czymś takim zapieprzasz aż do zmroku i nie czujesz

głodu. Nathan otworzył usta do kolejnego pytania, lecz w tym momencie znów gruchnął śmiech. Serge, stawiając tacę ze śniadaniem, rechotał tak bardzo, że rozlał kawę. – To Dimples. – Skinner wskazał kciukiem niepozornego mężczyznę z czarną brodą, który śmiał się najgłośniej z całego towarzystwa. – Nigdy nie przestaje biadolić o swojej strasznej teściowej. A nas nigdy nie przestaje to śmieszyć. – Wesoła z was banda. – W istocie, Nathan odnosił wrażenie, że gromada drwali emanuje intensywną witalnością, energią na tyle silną, że w ich otoczeniu zapominał o ponurym dniu, deszczu lejącym się z nieba oraz problemie Anny Craig, który nie przestawał go gryźć. – Kawy? – Nie, dzięki. Zaraz się zbieramy. – Skinner rozparł się na krześle. – Chyba się przejaśnia, a szef właśnie pojechał na przesiekę, żeby sprawdzić, czy da się dzisiaj robić.

– Zawsze tu tak leje? – Często – pokiwał głową Skinner. – To jedno wielkie pieprzone bagno. – Wynająłem dom nad jeziorem. – Nathan dziabnął widelcem jajecznicę. – Zimno w nim jak jasna cholera. Zapomniałem spytać tego gościa... Jak mu było... – McIntyre? – O, właśnie. Zapomniałem go spytać o ogrzewanie. Coś gadał o płaszczu wodnym, ale chyba za bardzo chciałem, by znikł mi z oczu. – Czemu? – Skinner zmarszczył brwi. – Nie wiem. – Nathan przygryzł wargę. – Może dlatego, że szukam tu ciszy, a facet staje na głowie, by wydać się światowcem. – Dziwisz się? A czego się spodziewasz, zajeżdżając wypasionym wranglerem? – Skinner rozparł się na ławce naprzeciwko niego. – Zresztą wcale ci się nie dziwię. McIntyre to dupek. Ma joba na punkcie imponowania innym. Zupełnie jakby chciał coś komuś udowodnić.

Gówno tam, utknął w dziurze i w dziurze mieszka, nic tego nie zmieni. – Ciekawe, ile czasu minie, nim ja nauczę się tu żyć – mruknął Nathan. – Niedużo – skrzywił się Skinner. – Jeszcze trochę i wszystkiego się dowiesz. Serge nigdy nie był na wojnie, Dimples ogląda z teściową telewizję co wieczór, a McIntyre to burak w garniturze. Każdy tu coś udaje. Wiesz, kompleks wiochy. – Nie trzeba mieszkać w małej miejscowości, żeby udawać – bąknął Nathan. Niebieskie oczy Skinnera przewiercały go na wylot, wiedział, że ten zna jego sekret. – Ba – westchnął młody drwal. – Słuchaj, chyba wiem, o którym domu mówisz. Zapisz sobie mój numer. Gdybyś potrzebował majstra do pomocy, mogę wlecieć w sobotę. – Super, dzięki – uśmiechnął się Nathan. – Serio nie chcesz kawy? – No, zbierać się, cipeczki! – zagrzmiał grubas z

drutem kolczastym dookoła szyi i z namaszczeniem wsunął ogromny telefon komórkowy do kieszonki dżinsowej kurtki. – Dzwonił stary. Zbieramy się do roboty! Zapłaćcie grzecznie Sergeowi, bo następnym razem poczęstuje nas gradem kulek, a nie fasolką! Serge pogroził mięsistym kułakiem, wzbudzając kolejne

salwy

śmiechu.

Drwale

wstawali,

bekali,

przeciągali się i z szuraniem dosuwali krzesła. – Spadam do roboty. – Skinner również się podniósł. – Trzymaj się. – Ty też. Słuchaj... Eee... Gdzie tu jest jakiś kościół?

*** Wedle informacji, które wyczytali wraz z Fioną na internetowej stronie miasta, Nonstead zostało założone w osiemnastym

wieku

przez

grupę

imigrantów

ze

Skandynawii. Ogromnie ich to rozbawiło i spędzili resztę wieczoru

na

poszukiwaniu

jakichkolwiek

śladów

europejskich korzeni miasta, łącznie z tym, że zagadywali do ludzi bezsensownym bełkotem, wrzucając co rusz kilka

zniekształconych

rzekomym

akcentem

słów

angielskich. Ale się wtedy upili... – Nic dziwnego, że nie znaleźliśmy tego kościoła – mruknął Nathan i zdusił niedopałek. Pomalowane

na

biało,

szpiczaste

zwieńczenie

dzwonnicy luterańskiej świątyni kryło się całkiem wśród rozłożystych, ociekających wilgocią gałęzi świerków, a bladoniebieskie ściany przesłaniał nadmiernie rozrośnięty bukszpan. Nathan nigdy by się nie domyślił, że za opisanym przez Skinnera płotem zbudowanym z białych sztachet kryje się jakakolwiek budowla, a co dopiero kościół. Ruszył chodnikiem w dół ulicy, minął przeznaczony do rozbiórki budynek, na którym ktoś napisał sprayem: „Szatan jest do dupy”, aż natrafił na ozdobną bramę, również pomalowaną na biało, przegrodzoną sięgającą do pasa furtką. Dalej biegła wysypana żwirem ścieżka

meandrująca między drzewami do białych drzwi kościoła. Nathan pchnął je i wszedł. Zapach drewna, wciąż nieprzytłoczony zapachem farby. Ledwie uchwytna woń gorącego wosku. Ciche skrzypnięcia desek. Lekki przeciąg. Lubił kościoły. Nie był człowiekiem wierzącym, a mimo to lubił w nich przebywać. Może dlatego, że były to najcichsze, najspokojniejsze miejsca w gorączkowej krzątaninie miasta, swoiste sanktuaria, gdzie czas płynął wolno, niemal niedostrzegalnie. – W czym mogę panu pomóc? – pytanie wyrwało go z zadumy. Uniósł głowę i ujrzał starszego mężczyznę w sztruksowej marynarce ze skórzanymi łatami na łokciach. Patrzył na Nathana z niepokojem znad szkieł okularów, choć z uprzejmym uśmiechem. – Dzień dobry – odparł Nathan. – Nazywam się... Wobson. Jestem nowy w tym mieście, choć planuję zatrzymać się tu na dłużej i... i chciałbym móc porozmawiać z miejscowym księdzem.

– Biuro parafialne jest czynne w godzinach... – Zależałoby mi bardziej na... na bardziej prywatnej rozmowie. – Tak? – uniósł brwi starszy mężczyzna. – A o co konkretnie chodzi? – Cóż – przygryzł wargę Nathan. – To naprawdę skomplikowana kwestia i... – Dobrze, rozumiem. Nazywam się ojciec Ransberg i jestem tu pastorem. Proszę za mną.

*** Biuro parafialne mieściło się na tyłach kościółka w niewielkim pokoiku. Oprócz masywnej, odrapanej szafy oraz biurka z dwoma krzesłami nie było żadnych innych sprzętów. Panowała tu ciężka, bardzo ciężka, lepka cisza. – Opętanie – wyprostował się pastor i spojrzał wysoko ponad ramieniem Nathana. Jego palce z paznokciami obgryzionymi do krwi zabębniły po leżącej

na blacie książce telefonicznej. – Jeszcze tylko tego brakowało... – Słucham? – przechylił lekko głowę Nathan. – Nie, nic takiego. – Ransberg zamrugał. – Rany boskie, panie Wobson, wie pan, że ludzie w tych czasach nie wierzą już w opętania? – Wiem. Ale nie przesadzam, nie próbuję też ojca celowo wprowadzić w błąd. Po co miałbym to robić? – Nikt panu nie zarzuca złej woli. – Pastor uśmiechnął się lekko. – Skądże znowu. Zastanawiam się tylko, dlaczego matka dziecka nie zgłosiła się do mnie sama. – To mała miejscowość. Wieści szybko się roznoszą, mogła bać się plotek. – Tak, jasne. – Oczy pastora zmętniały na moment, jak

gdyby

pochłonęły

go

jakieś

zamierzchłe

wspomnienia. W tym momencie zaterkotał telefon. Reakcja pastora okazała się zaskakująca. Zerwał się,

przewracając krzesło, i gwałtownie złapał za słuchawkę. Strącona na podłogę książka telefoniczna plasnęła u stóp Nathana, zwisający na kablu telefon grzmotnął o biurko. – Halo? – szepnął Ransberg do słuchawki. Głos mu drżał. Nathan uświadomił sobie, że stoi oparty plecami o ścianę. Powoli wypuścił powietrze z płuc. – Przepraszam za najście – bąknął pod nosem. – Nie będę już przeszkadzał... – Oczywiście, droga pani Wilfred – usłyszał za sobą. – Jasne. Mogą być trzy ciasta. Mógł się mylić, ale w głosie pastora pobrzmiewała zarówno ulga, jak i rozczarowanie.

*** Zauważył tylko tyle, że się znów rozpadało. Deszcz zacinał tak mocno, tak złośliwie, że Nathan postawił kołnierz kurtki, pochylił głowę i przebiegł całą drogę aż

na

chodnik.

Niebieskiego,

odrapanego

mustanga

spostrzegł dopiero, gdy ten zatrzymał się tuż przed nim. Woda z kałuży ochlapała mu buty. – Wiedziałem, że cię tu znajdę! – zawołał Skinner, przekrzykując

pomruk

silnika.

Jego

samochód

rozpaczliwie potrzebował nowego tłumika. – Wskakuj! – Co się dzieje? – spytał Nathan, ku swemu zdziwieniu wślizgując się na fotel pasażera. Drzwi nie domknęły się, uderzył nimi raz jeszcze. – Nie słyszałeś komunikatu policji? – zawołał Skinner, wrzucając jedynkę. – Nie, gadałem z pastorem i... – Ten twój gość, McIntyre, zaginął! Szeryf zarządził poszukiwania! Od tych kilkunastu lat jestem więc elementem wyposażenia sklepu „Maddie’s”, dupnego supermarketu w dupnym miasteczku. Jestem jego żywym przedłużeniem. Ogniwem

łączącym

dyrektora

Wilsona

z

miotłą,

samobieżnym,

reagującym

sklepowym,

na

polecenia

półinteligentną

wózkiem

metkownicą,

oprogramowaniem obsługującym mopa. Ba, od lat nie spóźniłem się do roboty. Nigdy nie pokłóciłem się z szefem czy

którymkolwiek

z

pracowników.

Nigdy

nie

odpyskowałem klientowi. Zawsze z ochotą zostawałem po pracy i, co ciekawe, nigdy nie dopominałem się o wynagrodzenie. Jestem równie integralnym elementem tej szopki, jak zielonkawy neon, który zresztą muszę pucować. Tu, w „Maddie’s”, znalazłem swe niebo. Nie chcę zostać źle zrozumiany. W dupie mam misję, którą próbuje nam wpoić Wilson. Szczam na jego gonitwę za wynikami finansowymi, szczam na konkursy na najlepszy supermarket hrabstwa, z trudem powstrzymuję się od śmiechu, gdy słucham raportów finansowych, odczytywanych dumnym głosem podczas comiesięcznych odpraw. Kurwa, wisi mi to. Zawsze mi wisiało. Ja jestem od jego sklepu uzależniony z innego

powodu. „Maddies” to rafa koralowa wzniesiona z produktów konsumpcji, pośród których się czaję, by oglądać i śledzić. To labirynt, w którym łowię i poluję, moje terytorium zbierackie, mój niedomknięty skarbiec. Tu obserwuję, czyham i poluję. A z tego, co upoluję, buduję własny świat.

4 Ledwie na zalanej deszczem powierzchni zamigotały światła samochodu policyjnego, Skinner nacisnął pedał hamulca i skręcił kierownicą. Ford mustang zawrócił ostro i przy akompaniamencie skrzypnięć wysłużonych resorów pomknął po wyboistej, gruntowej drodze. – Policja była tam! Na drodze! – zaprotestował Nathan. – Wiem – rzucił Skinner, wskazując kciukiem CB-radio. – No to po jaką cholerę wjeżdżasz w ten las? – Bo znam szeryfa Millera – odparł Skinner, skupiony na prowadzeniu pojazdu. Mustang przedzierał się przez kałuże i wspinał na wzniesienia z pasją godną swego wielkiego imiennika. Przednią szybę znaczyły brunatne plamy błota. – Znam go i wiem, że gówno by ta cała odprawa dała. Biegałby z mapą jak z pęcherzem, z

ważną miną gadał przez radio i co chwila sapałby z przejęciem, a my byśmy stali i mokli. – Mówisz, jak gdyby poszukiwania zaginionych były tu normą. – Brałem udział w dwóch, to wystarczy. Miller to ofiara losu w mundurze, kolejny pajac, który ugrzązł w dziurze na całe życie i robi wszystko, by o tym zapomnieć. A teraz ma dodatkowy powód, by działać powoli i ślamazarnie. – Co takiego? Silnik mustanga zawył na wyższych obrotach, opony zabuksowały w błocie, wciągając samochód na szczyt wzniesienia. Docierali do skrzyżowania dwóch przecinek. – Typowa małomiasteczkowa historia. – Skinner krzywo się uśmiechnął. – Wraz z McIntyre em próbowali wyrwać tę samą laskę. Trwało to dobrych parę lat, aż, wyobraź sobie, wybrała Millera. Na jakieś dwa lata, co prawda. Potem były jakieś kłótnie, bijatyki i ni tego, ni z owego ślub z McIntyre’em. I dziecko jakieś siedem

miesięcy później. Łapiesz? – Łapię. Samochód podskoczył na wybojach. Nathan po raz setny sprawdził pas. – Mogliśmy wziąć mój samochód – mruknął oskarżycielsko. – Nie było czasu. Poza tym to żadna terenówka. Masz miejską wersję. – Gówno prawda. – Kiedyś możemy urządzić sobie wyścigi. Sam się przekonasz. Gruchnęło z tyłu samochodu, jakby na kpinę ze słów Skinnera, a szybę znów spryskało błoto. Kierowca naciągnął czapkę z logo „Cat” i pochylił się nad kierownicą. – Ale w moim przynajmniej wycieraczki działają – rzucił złośliwie Nathan. Skinner w odpowiedzi grzmotnął pięścią tuż za deską rozdzielczą, aż w powietrze wzbiły się tumany kurzu.

Wycieraczki uniosły się ociężale, rozmazując błoto na szybie. W kabinie stało się ciemniej. Skinner

skręcił

w

kolejną,

jeszcze

mniejszą

przecinkę. Mustang zarzucił, a potem podskoczył wysoko i opadł z głośnym zgrzytnięciem. Kierowca zmełł przekleństwo. – Słuchaj, a gdzie my właściwie jedziemy? – spytał Nathan, zrzucając z kolan nie do końca puste opakowanie po frytkach. – Po McIntyrea. – Tak po prostu? – Tak po prostu. Niedługo potem Skinner wyłączył silnik. Wysiedli. Ku swemu zdumieniu Nathan uświadomił sobie, że stało się ciemniej, jakby znienacka osaczył ich wieczór. Niepokoiła go cisza – wycie silnika forda przynajmniej stwarzało wrażenie, iż w każdej chwili mogą się stamtąd wyrwać – niepokoiły go czarne pnie, ale przede wszystkim to, że niczego wśród nich nie widział. Obejrzał

się z wahaniem na Skinnera, a tamten bez słowa wszedł między drzewa. Nathan nie mógł sobie później przypomnieć, jak długo szli. Pamiętał paprocie, przemoczone dżinsy, mizerny strumyk; pamiętał wiatrołom, który przeraził go powykręcanymi groźnie korzeniami. Nathan pamiętał też, że kilkakrotnie próbował zagadnąć Skinnera – o cokolwiek – lecz za każdym razem odzywał się coraz ciszej. Ten zaś milczał jak zaklęty, aż w pewnym momencie złapał Nathana za ramię i pociągnął w dół. Nic dotąd nie przeraziło Nathana tak bardzo jak ten gwałtowny ruch. Jego wyobraźnia podsunęła mu całą serię wyjaśnień dziwacznego zachowania Skinnera – jedno bardziej nieprawdopodobne od drugiego – lecz nic nie przygotowało go na nagłą falę strachu. Przerażony odepchnął Skinnera, chciał uciekać, ale w ostatniej chwili dostrzegł, że ten mu coś pokazuje. Przełknął ślinę, zdusił lęk i uniósł głowę. Coś migotało na czarnych pniach drzew, coś kolorowego i

znajomego... Światła samochodu policyjnego? Strach

znikł,

wyparty

przez

zwykłą

ludzką

ciekawość. Nathan widział teraz niewyraźny ciemny obrys – chaty? szopy? – oraz postać funkcjonariusza w mundurze, który zbliżał się powoli i ostrożnie. Światło trzymanej przez niego latarki niepewnie pełzało po ścianach. – McIntyre? – okrzyk zabrzmiał wyjątkowo słabo i niewyraźnie. – Thomas McIntyre? Panowała tylko cisza, jakby urągająca wezwaniu policjanta. Ten obszedł chatę dwukrotnie, powoli, jak człowiek przepełniony strachem. – Gówno, Owen – szepnął ochryple Skinner. – Nie tędy droga. Oczy błyszczały mu niezdrowym entuzjazmem, zaciskał pięści, aż chrzęściło. Szumiał deszcz. Zarzęziło policyjne

radio.

Policjant

nazwany

Owenem

aż

podskoczył i z widoczną ulgą podbiegł do samochodu. Po

chwili trzasnęły drzwi i zamruczał silnik oddalającego się pojazdu. – Gówno – powtórzył Skinner, ściągnął czapkę i przetarł łokciem czoło. – Masz fajkę? – Mam – odparł Nathan i wysupłał paczkę marlboro. – I od cholery pytań też mam. – Nie dziwię się. – Drwal przypalił sobie papierosa, nie spuszczając oczu z budowli. Niska, krępa konstrukcja z zapadniętym dachem, przypominająca traperskie chaty, które widział w telewizji. Ściany były jednak poczerniałe, jakby ocalały z pożaru. Całość robiła osobliwe, wręcz trupie wrażenie i Nathan poczuł dreszcze na plecach. – Chcesz podejść bliżej? – spytał niespodziewanie Skinner. – N-nie. Niekoniecznie. Drwal pokiwał głową, wypuścił dym. Gdzieś rozdarł się ptak. – Co to właściwie jest? – indagował Nathan, czując, że w gruncie rzeczy nie ma ochoty poznać prawdy.

– Zwykła rudera. Pieprzona kupa drewna. Mówią, że po tym jak pierwsi osadnicy założyli to miasto, zbudował tu chałupę jeden gość, który nie umiał się z nikim dogadać. Podobno dzieci kradł i zjadał, magią się parał, cholera go wie. Ponoć gdy nastała wielka zima, facet nie miał co do garnka włożyć. Przyszedł do Nonstead, by prosić o pomoc, ale go przegnano, więc przeklął całe miasto. Uwierzyłbyś w to? Nathan

wzruszył

ramionami

z

udawanym

lekceważeniem. – Bzdury totalne. To miejsce nazywane jest Samotnią. I coś jest w tej ruderze. – Skinner przygryzł wargę. – Tylko nikt nie wie co. Podobno każdy, kto tam trafi, ma potem ogromnego pecha. Wiesz, takie przekleństwo, jak u Kinga. Mówią, że ta chata przyciąga ludzi. Jak zabłądzisz w lesie, to prędzej czy później tu trafisz. Nie ma bata. A potem ci odbija. Mówił urywanymi zdaniami. Oczy nadal mu błyszczały, nie spuszczał ich z budowli. Zapomniany

papieros powoli dopalał się między palcami. – Tak, to bzdury – przyznał Nathan, siląc się na spokojny ton. – Jak widać, McIntyre zabłądził gdzieś indziej, więc całą tę historyjkę o przekleństwie można o kant dupy... – Mój stary zgubił się w lesie – przerwał mu Skinner. Nie patrzył już na Samotnię, ale przez nią, gdzieś dalej, w świat wspomnień. – Dziwna sprawa, bo był leśnikiem. Wychował się w tych lasach, znał każdy wykrot. No i raz nie wrócił do domu. Radio milczało, nikt go nie widział, komórek wtedy jeszcze nie było. Całą noc go szukaliśmy, aż nad ranem wyszedł z krzaków prosto na Millera. Był nagi, twarz miał podrapaną, tu i ówdzie parę skaleczeń, ale nic poważnego. Gorzej, że nikogo nie poznawał. Nikogo. Ani mnie, ani matki, ani najlepszych kumpli. Natychmiast zawieźli go do szpitala w Morrison. Trafił w ręce najlepszych lekarzy, ale nie dali rady. Zmarł po dwóch dniach. A wiesz, jakie były jego ostatnie słowa? – Nie – szepnął Nathan. Dreszcze przemykały po

jego plecach niemalże jeden za drugim. – Tak naprawdę to ja też nie. Siedziałem na korytarzu, trochę chyba kimałem, kiedy obudził mnie krzyk matki. „Jaka Samotnia?” Była poruszona. „O czym ty gadasz?” Chciałem wstać i wejść, ale wtedy wypadła na korytarz, krzycząc: „Lekarz! Lekarz! Na pomoc!” No i nie pogadałem sobie już z ojcem. – Przykro mi... – Bzdur nie wygaduj. Nawet nie znałeś faceta. Zresztą mniejsza o to. Zapamiętałem sobie to i postanowiłem się zemścić. Podjudziłem paru chłopaków, wypiliśmy

sobie

kilka browarków

dla

odwagi

i

przyjechaliśmy tu w nocy. Ja, Owen, który później został gliną, i Alex. Oblaliśmy szopę benzyną, podpaliliśmy i daliśmy dyla do auta. Staliśmy jeszcze przez dłuższą chwilę i patrzyliśmy, jak się fajczy. Ba, słychać było nawet, jak się wali sufit, iskry poszły, że hej. Ale gdy przyjechałem tu pół roku później, okazało się, że nic się nie stało. Samotnia stała sobie jak gdyby nigdy nic. Jak

gdyby banda pijanych narwańców nie puściła jej z dymem. Nietknięta, kapujesz? Nathan nie odpowiedział. Do wieczora zostało jeszcze całkiem sporo czasu, jak sądził, lecz między groźnymi, pazurzastymi drzewami okalającymi polanę kładły się głębokie, coraz ciemniejsze cienie. Zlewająca się z nimi Samotnia wydawała się przechodzić gwałtowne zmiany – rozrastała się, pęczniała, gasła, rozlewała po ziemi, znów się budziła – i pisarz nie umiał już powstrzymać wszechwładnego poczucia niepewności. – Skinner – szepnął. – Jedźmy stąd. – Tak. – Młody drwal potrząsnął głową, jakby się właśnie obudził. Ze zdziwieniem dostrzegł papierosa między palcami, wyrzucił go, wdeptał butem w wilgotny mech. – Chodźmy. – Byłem tu parę lat temu – odezwał się Nathan, kiedy już opadli w fotele mustanga. – Nonstead wydało mi się cichym, spokojnym miasteczkiem, w sam raz dla kogoś, kto chce zaznać ciszy i spokoju.

– Naprawdę? – skrzywił się Skinner i przekręcił kluczyk. Mustang, ku uldze Nathana, odpalił od razu, a drwal bez szacunku dla zawieszenia zawrócił na wyboistej drodze. – Toś się, kurwa, pomylił. Bo jest dokładnie odwrotnie. I odjechali, umykając przed coraz dłuższymi palcami mgieł.

*** Gdy wyjechali na asfaltową drogę – nareszcie znowu ślad cywilizacji – Skinner odkaszlnął, obrócił czapkę daszkiem do tyłu i kilkakrotnie spróbował zagaić neutralną rozmowę, usiłując rozproszyć ponury nastrój. Na próżno jednak – obudzona przez niego zmora wgryzła się w serce Nathana. Milczał uparcie, spoglądając na przemykające za oknem zabudowania, szare w sinej mgle. – Gdzie cię wysadzić? – zapytał w końcu Skinner. – Przy kościele. – Nathan nie spojrzał na towarzysza.

– Albo tu. To chyba blisko, dojdę sobie pieszo. Nie pada aż tak bardzo. – Słuchaj, to nie problem, mogę... – Daj spokój. Przejdę się. Mustang zatrzymał się przy krawężniku, mrucząc na jałowym biegu. Nathan wymacał klamkę. – Wkurzyłem cię tym tekstem o Nonstead? – zapytał Skinner. – Nie, coś ty. – Nathan zmarszczył brwi. – Nie, zupełnie nie o to chodzi. Naprawdę. Posłuchaj, czy ty na serio mógłbyś mi pomóc w kilku sprawach przy domu? – Nie ma sprawy. – Skinner uśmiechnął się lekko. – Wytrzymasz do soboty? – Wytrzymam. Do zobaczenia. – Nathan również zmusił się do uśmiechu i trzasnął drzwiami. W istocie, nie padało już mocno, deszcz ustąpił miejsca mgle, której pasma snuły się między domami, oblepiały drzewa i żywopłoty, rozmazywały ostre kontury. Szedł wolno, wpatrzony w czubki obłoconych

butów. Szedł i myślał. Zmora wżerała się coraz mocniej, choć był już pewien, że naprawdę nie miała nic wspólnego ze Skinnerem i z Samotnią. Ani nawet z Nonstead. Dlaczego ze wszystkich miejsc na świecie uciekł akurat tu? Dlaczego rzucony przez Fionę postanowił zaleczyć depresję akurat w miasteczku, w którym przeżył z nią najlepsze chwile? Postanowił? Czy od chwili, gdy znalazł ów feralny list na egzemplarzu „Szeptów” w twardej oprawie, zdarzyło mu się cokolwiek postanowić? Czy chociaż przez moment nad czymkolwiek pomyślał? Czy istniało coś, co zrobił świadomie, z namysłem, z premedytacją? Czy wydostał się choć na chwilę z mgieł rozpaczy? Tak, raz. Miało to miejsce tego poranka, gdy zdecydował, że zerwie z dotychczasowym życiem i stanie się kimś innym. Ściął włosy, ogolił twarz, wyjął kolczyk z ucha i z zaciętą miną wyprasował wszystkie koszule oraz

spodnie. W trakcie gdy niewielki punkt poligraficzny na sąsiedniej przecznicy drukował mu nowe wizytówki, Nathan napisał mejla do agenta i znajomych z branży, że znika na jakiś czas i nie chce, by ktokolwiek go niepokoił. Na wszelki wypadek wyłączył telefon i kupił inny w systemie prepaid. Numeru nie podał nikomu. Potem obejrzał w Internecie ofertę jedynego biura obrotu nieruchomościami w Nonstead. W chwilę później włączył nowy telefon i odbył pierwszą rozmowę z Thomasem McIntyreem. – Dlaczego Nonstead? – zapytał siebie, spoglądając półprzytomnym

wzrokiem

na

nastroszone

wrony,

siedzące na drutach wysokiego napięcia. Dlaczego nie został w Nowym Jorku? Dlaczego nie wybrał jakiegokolwiek innego miasta? Dlaczego nie wrócił do Anglii? Dlaczego ze wszystkich miejsc na Matce Ziemi wybrał akurat to, które go zeżre, poczynając od serca? I to bynajmniej nie ze względu na Samotnię, zaginięcie

McIntyrea,

tajemnicę

Anny

Craig

czy

opowieść Skinnera. – Nie – szepnął. – Na pewno nie z tego względu. Patrzył na wąską ławkę niedaleko sklepu z ziołami, ustawioną pod latarnią stylizowaną na ubiegłe stulecie. Tam siedzieli z Fioną. Tam całowali się, aż złapał ich deszcz. – Kurwa – powiedział przez łzy. Głos, wreszcie uwolniony z ciasnego, niewygodnego gorsetu obcego akcentu, przyciągnął uwagę starszej pani w pelerynie przeciwdeszczowej, ale Nathan nawet nie spojrzał w jej kierunku. Doczłapał do wranglera, usiadł za kierownicą i wolno, bardzo wolno dojechał do swego nowego domu. Tam odnalazł dwie pozostałe butelki piwa, wziął talerzyk w charakterze popielniczki i wyszarpnął z torby podróżnej album ze zdjęciami. Usiadł na podłodze, zapalił papierosa i otworzył go na pierwszej stronie. Wycieczka na Statuę Wolności. Grill w Central Parku. Fiona śpiąca na kanapie. Fiona przed wyjściem do tajskiej

knajpy.

Fiona

na

noworocznym

balu

przebierańców. Fiona w zoo. Oboje przed wodospadem Niagara. Fiona w kuchni... Fiona... Oglądał zdjęcia. Palił. Pił. Wzdychał i zaciskał zęby. Znów palił. Ostry pisk telefonu na moment przywołał go do rzeczywistości. – Panie McCarnish, tu Jimmy Dawson z firmy przewozowej „Get Carried” – wyrzęził głos w słuchawce. – Mieliśmy przewieźć pańskie rzeczy pod adres... No właśnie, niech pan powie, co dokładnie mam se wpisać w nawigację, żebym nie jeździł bez sensu. Nathan opisał drogę i rozłączył się, nie dając Dawsonowi szansy na potwierdzenie, czy jego nawigacji to wystarczy. Wstał i chwiejnym krokiem podszedł do komputera, by ściągnąć pocztę. Nie było niczego ani od Fiony, ani od agenta. Było natomiast sporo komentarzy pod plikiem nagrania z sypialni Vanessy Craig, z czego sensownych raptem pięć, sześć. Większość zgodnie twierdziła, że to wyjątkowo niesmaczna prowokacja.

Nathan zasypiał z przeświadczeniem, że świat jest dokumentnie popieprzonym miejscem. To

nieprawdopodobne,

ile

człowiek

może

opowiedzieć drugiemu, nie odzywając się ani słowem. Gdzieś czytałem, że język ciała odpowiada za większą część komunikacji międzyludzkiej, już nie pamiętam ile, ale sporo. Potwierdzam, dużo można przekazać postawą, gestem. Zajebiście dużo. Przyglądałem się dzisiaj z rana jednemu facetowi. Był ubrany w garnitur, ale raczej tani, i bez przerwy zerkał na komórkę. Nie wydaje mi się, by czekał na jakąś rozmowę,

chyba

sprawdzał godzinę. Bez przerwy

przestępował z nogi na nogę, napierał na stojącą przed nim babkę. Trzydzieści kilka lat, siwiejące włosy, zmęczona twarz, rozbiegane spojrzenie. Brak guzika w koszuli. Łupież. Jeden z butów lekko powalany błotem. W koszyku butelka coli, dwa banany i dwie bułki. Tyle wystarczyło.

Wiedziałem, że patrzę na człowieka, który zajmuje jakieś niskie stanowisko kierownicze, na pewno nie w Nonstead, może w Morrison bądź w Stua, a teraz musi zasuwać

na

spotkanie,

od

którego

wiele

zależy.

Wiedziałem, że jest kawalerem bądź rozwodnikiem, człowiekiem niezdolnym do wypracowania jakiejkolwiek rutyny życiowej, nieumiejącym pokonać poziomu, po którym ludzie naprawdę zaczynają się liczyć. Miałem przed sobą straceńca, człowieka przegranego, praktycznie wypalonego. Żywego trupa. Tacy są najlepsi. Potem jeszcze nadarzyła się ta kobieta w bordowym żakiecie. Bez wątpienia była spoza hrabstwa, zdradzały to zarówno słabo skrywana pogarda, z jaką szacowała sklep, jak i oficjalny, wystudiowany półuśmieszek, z jakim rozmawiała ze Stacy o drobnych. Drogie buty na obcasach, włosy upięte tak mocno, że z trudem mrużyła oczy. Dłonie aż zbielałe od zaciskania torebki. Ogryzione skórki wokół paznokci. Tak, od razu wiedziałem, że pod tę

zimną fasadą kryją się niesamowite rzeczy. W powietrzu aż skrzyło od tłumionych emocji – gniewu, frustracji, nienawiści. Niesamowity potencjał. Tak się zapatrzyłem, że zebrało mi się od samego Wilsona. Wysłuchałem, że sklep ma dobrą reputację i nie pozwoli, by pracownik z obsługi zepsuł ją, gapiąc się na klientki. Kazał mi za karę zostać po godzinach i umyć podłogi, ale jak zwykle nie miałem nic przeciwko. Przecież tyle musiałem przemyśleć. Nie na co dzień zdarzają się dwie tak wspaniałe zdobycze.

5 Ciepłe, cierpliwe promienie wrześniowego słońca przedzierały się między iglastymi gałęziami świerków, zamieniając kałuże na drodze w złociste zwierciadełka. Pajęczyna w kącie werandy rozbłyskiwała kropelkami wilgoci, wśród krzaków jałowca rozlewały się kłęby mgły. Przednia szyba wranglera przeistoczyła się w taflę oślepiającej rtęci. Świat jakby zamarł w podziwie, ale Nathan widział jedynie polano, ustawione pionowo na szerokim pniu. – No, kurwiszonie – mruknął i wziął zamach. Siekiera wbiła się w pień, odcinając od szczapy zaledwie skrawek kory. Ten wylądował tuż obok pyszczka grzejącego się na słońcu kota, który na tę okoliczność otworzył leniwie oko. Nathan zmełł przekleństwo, otarł pot z czoła i wyszarpnął siekierę.

– Dobrze, że nikt tego nie widzi – szepnął i ponownie wzniósł ostrze. Kot mruknął i przewrócił się na bok, wystawiając miękki brzuszek na promienie słoneczne. „Samica” – zauważył ze zdumieniem Nathan. „Że też się wcześniej nie skapnąłem... ” Ciszę poranka przerwał narastający pomruk silnika. Nathan tym razem rozłupał polano z niewytłumaczalną precyzją, po czym zdjął koszulę z gwoździa, narzucił na ramiona i wyszedł przed dom. Od razu dostrzegł forda mustanga, brnącego z mozołem wśród kałuż. Skinner wystawił rękę przez uchylone okno, pomachał i zaparkował przed Nathanem. – Słyszałeś? – zawołał, otwierając drzwi. – Znaleźli McIntyrea! – Coś ty? – Nathan podszedł bliżej. – Wczoraj wieczorem – uzupełnił Skinner. – Gadałem z Owenem, wiesz, tym gliną. Kurwa, w życiu byś nie uwierzył. Facet błąkał się po lesie w tym, co

zostało mu z portek, z nożem i lagą i ponoć wygadywał rzeczy, od których skóra na karku cierpła. – Jakie rzeczy? – Nie wiem – wzruszył ramionami Skinner. – Owen powiedział, że McIntyre nie pamięta, ale ja miałem wrażenie, że nie chce pamiętać. Cóż, dobrze, że żyje. Mam nadzieję, że we łbie mu się nie poprzestawiało. – Ja też. Zapadła niezręczna cisza. Stali na środku zabłoconej drogi, nie wiedząc, co jeszcze powiedzieć. Pierwszy odezwał się Nathan: – Skąd wiedziałeś, gdzie mieszkam? – Chyba mi powiedziałeś – zmarszczył brwi Skinner. – A gdybyś tego nie zrobił, to i tak bym się domyślił. Wczoraj po mieście jeździł jakiś palant z firmy przewozowej i wszystkich rozpytywał o twój adres. Narzekał przy tym, że nawigacja daje dupy już sto mil za granicą aglomeracji nowojorskiej. Nie ma takiego GPS-a, który by objął Nonstead. Ta pieprzona dziura nie daje się

nawet satelitom. – Ta dziura niczemu się nie daje – uśmiechnął się kwaśno Nathan. – Logice również. Jestem tu od kilku dni, a wydarzyło się tyle dziwnych rzeczy... Istne „Twin Peaks” albo „Kraina Chichów”. – „Twin Peaks” chyba oglądałem, a to drugie to co? – „Kraina Chichów”. Nie znasz? – Nie, mało oglądam telewizji – zmarszczył brwi Skinner. – Zresztą nawet kablówki nie mam. – To książka. Wejdź, może ją znajdę. Minęli kotkę, która ułożyła się na szerokiej drewnianej balustradzie werandy i udawała, że dwunogi są tylko ułudą jej wyobraźni. Nathan uchylił drzwi i puścił Skinnera przodem, prosto na rozstawione na podłodze kartony. – Ja pierdzielę – stęknął Skinner. – Gdybyś to wszystko sprzedał na makulaturę, starczyłoby na kilka miesięcy ostrego chlania. – A gdybym wszystko sprzedał na eBayu, byłoby na

kilka lat dupczenia – skontrował Nathan. – Poczekaj, gdzieś jest. Nie, to nie tu... Amerykańskich pisarzy miałem w... – Pomieścisz tu wszystko? – Skinner sceptycznie przyjrzał się półkom rozstawionym wzdłuż ścian. – Chyba nie, bo meble ledwie kupy się trzymają. Kołki wysuwają się ze ścian, paru półek nie ma... O, chyba jest! Nie, to „Dziecko na niebie”, cholera. Zresztą w ogóle problemów co niemiara – zrzędził Nathan. – W kominie nie ma cugu, pod oknami uszczelka do wymiany, panele odłażą, góra jest do przemalowania... Znasz tu miejscowych majstrów? – W Nonstead majster by się nie utrzymał. – Skinner obejrzał jakąś książkę, przyjrzał się obwolucie, zerknął na Nathana i odłożył. – Tu każdy robi wszystko. Daj sobie spokój z tą książką, może kiedy indziej. Skoczę po narzędzia. Masz zimnego browara? – Mam, ale... – No to szafa gra. Poczekaj.

Przez resztę przedpołudnia niewiele rozmawiali. Warczała

wkrętarka

Skinnera,

wiertarka

udarowa,

potem

kilkakrotnie zamruczał

zawyła

odkurzacz

zasysający plamy sadzy sprzed kominka. W powietrzu unosił się zapach kurzu, raz tylko rozpędzony ostrą wonią silikonu. Niewielki, nakryty folią cd cierpliwie odtwarzał tę samą płytę ZZ Top, obrażona kotka już dawno wyniosła się na drugą stronę drogi, a obaj mężczyźni pracowali w ciszy, całkiem pochłonięci tym, co robią. Dopiero koło południa Nathan przytaszczył ostatni karton z książkami, postawił go za plecami Skinnera i sapnął ciężko. Popatrzył, jak ten pewnym ruchem pogłębia

wykonany

przed

chwilą

otwór,

wpycha

kciukiem kołek rozporowy, a potem wiertarką wkręca śrubę. – Dawaj półkę – mruknął. Nathan chwycił ciężką półkę i wspólnie ułożyli ją na miejscu. Skinner naparł na nią dłońmi. – Trzyma – rzucił z krzywym uśmiechem. – Możesz

rozstawiać tę twoją literaturę. – Nie polubiłeś się w życiu z książkami, co? – spytał Nathan, otwierając przyniesiony karton. – Jak patrzę na to wszystko – Skinner machnął dłonią w kierunku tomów, mieniących się barwnymi grzbietami na półkach pierwszych kilku regałów – przychodzi mi jedynie Lonnie Stevens do głowy. – Któż to taki? Nie wydaje mi się, bym kiedykolwiek go czytał. – Bo też nie sądzę, by kiedykolwiek coś napisał. – Drwal sięgnął po paczkę cameli. – To miejscowy żul. Nie masz pojęcia, co by ten gość zrobił, by dorwać taką masę makulatury. Nathan zaśmiał się sucho i już chciał zażartować, iż część jego księgozbioru w rzeczywistości nadaje się tylko na przemiał, ale wtedy jego myśli rozpędziło pytanie o wiele poważniejsze, zimniejsze, od dłuższego czasu ssące go niczym pasożyt. – Pamiętasz, jak wracaliśmy z tej tam... z Samotni?

– Aha. – Nieświadomy uśmiech Skinnera przygasł. – No, pamiętam. – Powiedziałeś, że Nonstead to popierzone miejsce. Powiedziałeś to takim tonem, że nie mogłem ci nie uwierzyć.

Rzeczywiście,

odkąd

tu

przyjechałem...

Słuchaj, co jest nie tak z pastorem Ransbergiem? – Z pastorem – rozciągnął słowa Skinner. – Udaje, jak każdy inny. Udaje sumiennego, porządnego sługę bożego. – A czemu nie jest nim naprawdę? – Bo chleje – wzruszył ramionami drwal. – I to ponoć sporo. Dwa lata temu znaleziono go przed kościołem urżniętego jak wieprz. Ktoś nagadał jego zwierzchnikom, było kilka telefonów i znikł. „Telefonów” – powtórzył w myślach Nathan. – Wzięli go chyba na terapię, bo nie było gościa przez pół roku – ciągnął Skinner. – A potem wrócił, uśmiechnięty, cierpliwy, zdrowy. Jak rudera po remoncie. Różnicy wielkiej to nam nie zrobiło, bo kościół jak stał

pusty, tak dalej stoi. Ludzie chodzą na mszę do katolików albo jeżdżą do prezbiterian do Morrison. Reszta ma to w dupie. Przynajmniej tu niczego nie udają. No, jeszcze trochę i się urządzisz – niespodziewanie zmienił temat. – No, rzeczywiście. – Nathan rozejrzał się po salonie, który jego zdaniem dopiero teraz zaczął wyglądać jak pobojowisko po wyjątkowo skrupulatnej rzezi. – Jeszcze trochę. – Dobra, mam już trochę dosyć tej roboty. – Skinner przeciągnął się, aż coś mu w plecach trzasnęło. – Jedziemy do miasta? – Po co? – Po tym, co wcześniej usłyszał, pytanie wydało mu się zupełnie zaskakujące. – Zobaczysz. Dzisiaj Święto Pstrąga.

*** Gdy wyjechali na drogę główną – oczywiście mustangiem Skinnera, gdyż ten nadal nie szczędził

cynicznych komentarzy pod adresem „komputerka na kółkach” – Nathan przypomniał sobie, co jeszcze wyczytali z Fioną na stronie internetowej miasta. Rzekomo jednym z powodów, dla którego imigranci ze Skandynawii wybrali to miejsce na założenie osady, była obfitość pstrągów w płynącym nieopodal strumieniu. Niebawem tutejszą tradycję wzbogacił nowy świąteczny dzień, którego najważniejszy element stanowiły zawody wędkarskie. Złowione pstrągi zjadano wieczorem na suto zakrapianym festynie z pochodniami, a tego, który złapał największy okaz, traktowano ze szczególnymi honorami. Miał on prawo zatańczyć z najładniejszą dziewczyną w okolicy, a nawet pocałować ją w usta, o ile miało to miejsce na oczach wszystkich. Podzielił się tymi informacjami ze Skinnerem. – W Tucks River już dawno nie ma pstrągów – skrzywił się Skinner. – Ponoć to jakoś się wiąże z wytwórnią farb w Moortown, choć tak naprawdę to cholera wie. Ten motyw z całowaniem też odpada. W tej

okolicy ładne dziewczyny albo są niepełnoletnie, albo zamężne. Wiesz, jeśli trafi się jakaś ładna panna, to trzeba ją wyhaczyć jak najszybciej, bo ktoś inny cię uprzedzi. Prawo dziury. Tego wieczoru jednakowoż nadużywana przez Skinnera nazwa wyjątkowo do miasteczka nie pasowała. Dachy Nonstead tonęły w promieniach wrześniowego słońca, które chyba zwlekało z zachodem, jakby chciało napatrzeć

się

na

ludzką

wesołość.

Wzdłuż

ulic

rozwieszono żółte lampiony, trącane lekko wiatrem. Grupki ludzi idących chodnikami emanowały wesołością i energią. Nathan poczuł, że zaczyna mu się z wolna udzielać ich nastrój. Wydawało się, że Skinner też ma lepszy humor – już uniósł dłoń, by zatrąbić na grupkę młodzieży idącej ulicą, ale zrezygnował i tylko wjechał na chodnik przed jedyną księgarnią w mieście. – Przejdźmy się – zaproponował. – To już blisko. Nathan skinął głową i wysiadł z samochodu. W pierwszym odruchu wyciągnął paczkę marlboro, ale

rześki

chłód

wieczoru,

przepojony

intensywnym

zapachem smażonych ryb, był tak upajający, że szkoda by było go psuć nikotyną. W oddali zazgrzytała strojona gitara elektryczna, odpowiedział jej klakson i pisk młodych ludzi, którzy blokowali drogę Skinnerowi. Lampiony zaszeleściły. – Cholera, ale jestem głodny – mruknął Skinner. – Chodź szybciej, bo zeżrą najlepsze ryby! – Prawo dziury? – zaczepnie spytał Nathan, ale zwolnił. Przez moment miał wrażenie, że wśród ludzi na przeciwległym chodniku dojrzał Annę w ciepłym, czerwonym

swetrze,

trzymającą

za

rękę

małą

dziewczynkę, ale jeśli to rzeczywiście była ona, znikła w tłumie. Odszukał wzrokiem Skinnera i ujrzał, że ten skręca w boczną uliczkę. Nathan przyspieszył kroku. Minęli kilka blaszanych kubłów na śmieci, potem jakieś rumowisko, zaniedbany skwerek z rozmytym przez deszcze popiersiem, a potem pojawiły się znów oświetlone lampionami domy, z

których wychodzili śmiejący się, ciepło ubrani ludzie. Już było widać rzekę, skrzącą w blasku zachodzącego słońca, zasnutą mgłami i dymami z ognisk, i rozległą łąkę, w której sercu płonęło wysokie ognisko. Z boku, na scenie, szykował się do występu zespół muzyczny, lecz ludzie nie zwracali nań uwagi. Wśród żartów i wesołych pokrzykiwań tłoczyli się przy straganach z piwem i smażoną rybą, a potem obsiadali długie ławy i raczyli się do syta, przerywając jedzenie tylko po to, by znów się śmiać. Dzieci piszczały, skacząc w workach, ktoś grał na kobzie, roje lampionów oblepiających okoliczne drzewa kołysały się miarowo. Nathan poczuł oszołomienie. Po raz pierwszy od wyjazdu z Nowego Jorku widział tylu ludzi, lecz ku swemu zdumieniu, a nawet niezadowoleniu poczuł, że ciągnie go do nich. Skinner takich dylematów nie miał i po chwili otoczył ich rozhukany, ogłuszający tłum. Drwal klepnął Nathana w ramię, wskazał dwa wolne miejsca przy ławie, a sam pognał do kolejki po rybę.

Najwidoczniej odnajdował się w

miejscowych

układach, gdyż wrócił z parującymi tekturowymi tackami z dobrze przysmażonym filetem z pstrąga, pajdą chleba i ogórkiem. – No! – zawołał radośnie. – To lubię! Wcinaj, a potem bierzemy się za piwo! – Z tym też trzeba się tu spieszyć? – rzucił wesoło Nathan, ujmując plastykowy widelec. – Bo wychleją? – Akurat! – Drwal z apetytem ugryzł potężną pajdę chleba. – Gówno się znasz na prawach dziury. Piwa to tu nigdy nie zabraknie. Pstrąg był znakomity. Zespół przygrywał jakiś utwór Neila Younga, coraz więcej głów odwracało się ku estradzie.

Dzieci

skakały

z

wędkami

wokół

nadmuchiwanego basenu. Ognisko filuternie rzucało iskierkami ku ciemniejącemu niebu. Skinner skończył pierwszy, wylizał skrawki, dojadł ogórka i beknął głośno, wzbudzając aplauz innych ludzi przy ławie. W jego oczach zamigotała wesołość.

– Normalnie by mnie za to zlinczowali – rzucił, wstając. – Idę po piwo! W jednej chwili znikł w tłumie. Zespół przerzucił się na The Beach Boys, przed estradą pojawiły się pierwsze tańczące pary. Nathan złapał się na tym, że szuka wzrokiem

Anny.

Zły

na

siebie,

doczyścił

tackę

kawałkiem chleba i wyrzucił ją do foliowego kosza. Skinner z gracją manewrował między bawiącymi się, niosąc tacę z czterema plastykowymi kuflami piwa. Postawił ją na ławie z tryumfalnym sapnięciem i szybko pochwycił pierwszy z brzegu. – No, to do dna! – zawołał, siadając. – Pokaż, jak naprawdę wy tam pijecie! Jego oczy rozbłysły. „Drwina?” – zapytał się w myślach Nathan. „Czy tylko rozbawienie?” – Skąd wiedziałeś? – spytał, przełknąwszy ślinę. Niespodziewanie ogarnął go palący wstyd. – Twój akcent mi nie pasował – odparł Skinner. –

Mówiłeś tak, jakby to sprawiało trudność, a jak wracaliśmy z Samotni, całkiem o nim zapomniałeś. Ostateczny dowód dostałem dziś rano, gdy szukałeś tej książki... Jak ona się nazywała... – „Kraina Chichów”. – Pies to trącał. W sposobie, w jaki powiedziałeś „amerykańska

literatura”,

było

coś...

Jak

by

to

powiedzieć... – Połączenie pobłażania z irytacją? – Otóż to. Jakbyś się dziwił, że napchałeś karton zeschłym gównem. Tylko Angol jest do czegoś takiego zdolny. – Cóż – powiedział Nathan powoli, nie spuszczając z niego wzroku. – No dobra, rozgryzłeś mnie. Nie jestem tym, za kogo się podaję. Mam na imię Nathaniel i pochodzę z Londynu. W świetle tego, co mi powiedziałeś – zatoczył ręką łuk, wskazując bawiących się ludzi – każdy tu coś udaje. Wygląda mi więc, że dobrze wpasowałem się w lokalną konwencję. A ty, Skinner? –

Zmrużył oczy i przybliżył się do rozmówcy. – Co ty udajesz? Czy Skinner to prawdziwe imię? – Niczego nie udaję – uśmiechnął się kpiąco drwal. – A Skinner to nie imię, a nazwisko. Na imię mam Dwight i szczerze go nienawidzę. Wolę, by nazywano mnie po nazwisku, to wszystko. – Wydajesz się cholernie sprytny jak na człowieka, który nigdy nie czytał Carrolla. – Może – wzruszył ramionami Skinner. – Jestem spostrzegawczy i tyle. Dostrzegam to, czego nie widzą inni. Przekonałem się o tym w Zatoce. – Byłeś na wojnie? – W żandarmerii wojskowej. – Skinner dopił piwo niemalże duszkiem, zmiął plastykowy kufel i wyrzucił do kosza. – Wykryłem trzech zamachowców samobójców w jednym miesiącu. Nie wiem, jak to się dzieje. Patrzę na człowieka i wiem, że coś go nosi, a w ulu takim jak Ramadi może to oznaczać jedno. Wierz mi, wolę wykrywać ludzkie sekrety.

W Anglii pijecie piwo czy otwieracie gęby i czekacie, aż lokaj wieje wam zawartość kufla do gęby? – Co? – Nathan spojrzał na zapomniany kufel w dłoni. – Aha, tak. Piwo. Zamoczył usta w piwie i wtedy ją dostrzegł. Nie mylił się – miała na sobie czerwony wełniany golf. Anna Craig. Spoglądała na dzieci uwijające się z wędkami wokół

baseniku.

Niespodziewanie

odrzuciła

włosy

zdecydowanym ruchem głowy, a jej twarz opromienił uśmiech. – Brawo, Vanessa! – zawołała, klaszcząc, gdy córeczka pokazała drewnianą, ociekającą wodą rybkę, którą wyciągnęła z wody. Nathan bez namysłu wstał i podszedł do nich. – Cześć! – zawołał. Zespół na scenie zapowiedział nowy utwór, na co tłumek tańczących odpowiedział chóralnymi wrzaskami, i musiał powtórzyć, by Anna go usłyszała. – O, cześć! – Uśmiechnęła się i Nathan zaczął się

zastanawiać, czy oschłość, zapamiętana z wizyty w jej domu, nie była tylko psikusem spłatanym przez zawodną pamięć. – Nie zadzwoniłaś – powiedział. – Co? – Nie zrozumiała w pierwszej chwili. – Aha, w sprawie stłuczki. Zapomniałam. Wiesz, sporo się dzieje. – Rozumiem. – Zagryzł wargę trochę zmieszany swoją obcesowością. – Słuchaj, cały czas próbuję się tego i owego dowiedzieć, lecz... –

Przestań.

–

Anna

przyglądała

się

córce

roziskrzonym spojrzeniem. – Daj sobie spokój. Nie trzeba. – Jak to? – Zamrugał, nie rozumiejąc. – Czyżby... – Tak. – Anna spojrzała mu w oczy. Wyczytał z nich wszystko – radość, ulgę, nawet powracającą odwagę – i poczuł, że sopel lodu w jego piersi zaczyna topnieć. – Tak. Od tygodnia jest spokój. Nie ma... Nie ma wizyt. Dobiegające z estrady pierwsze takty „Every breath you

take”

Stinga

równie

dobrze

mogłyby

być

tryumfalnym salutem armatnim. Nathan, zaskakując sam siebie, wyciągnął dłoń. – Czy uczyniłabyś mi ten zaszczyt... – odezwał się, siląc na najczystszy oksfordzki angielski, lecz w tej samej chwili poczuł na plecach klepnięcie. – To ty musisz być tym brytyjskim pisarzem, o którym opowiadała Anna – oznajmił wysoki, krótko ostrzyżony mężczyzna w sztruksowej marynarce, po czym zmiażdżył Nathanowi dłoń w uścisku. Uśmiech przybysza nie sięgnął przesłoniętych okrągłymi okularami oczu. „Nic dziwnego” – pomyślał Nathan, patrząc, jak Anna obejmuje intruza w talii i przytula głowę do jego ramienia. „Na jego miejscu też miałbym ochotę kopnąć mnie w gębę”. – Jestem Trevor Hobson, pracuję w miejscowej szkole – mówił tymczasem tamten. – Właściwie to pracujemy

razem

z

Anną.

–

Obrzucił

kobietę

dominującym, ale przepojonym czułością spojrzeniem,

tym właśnie, którego Nathan próbował się nauczyć przez cały swój związek z Fioną. – Uczę wychowania fizycznego i trenuję miejscową drużynę baseballu. Ogląda pan czasem baseball, panie McCarnish? – Nie – odparł Nathan ze sztucznym uśmiechem. – Po tym, jak zrozumiałem zasady krykieta, każda gra wydaje mi się zbyt prosta. Wszyscy troje wybuchli śmiechem, po czym Trevor otoczył Annę ramieniem i odezwał się: – Chętnie pogawędziłbym dłużej, bo bez bicia przyznam, że nie znam żadnej z pana książek, panie McCarnish... – Wystarczy Nathan. – W porządku. Tak czy owak, robi się późno. Wyjeżdżamy o ósmej. Ostatnie słowa, wypowiedziane żartobliwie surowym tonem, skierowane były do Anny, która pokiwała głową. – Tak, tak, już biorę małą i wracamy do domu. Trevor zabiera jutro najmłodsze klasy na dwudniową

wycieczkę w Góry Purpurowe. Będą miały bieg terenowy do wodospadu Nostril! – ostatnie słowa skierowane były do Nathana, który pokiwał głową i rozciągnął usta w uśmiechu wedle najlepszych zasad angielskiej hipokryzji. – No, to udanej wycieczki! – zawołał, ukłonił się obojgu i z kwaśną miną wrócił do ławy, gdzie Skinner udawał, że nie widział całego zajścia. Drwal wypijał właśnie trzecie piwo, lecz jego spojrzenie błyszczało równie bystro jak poprzednio. – Aż tak długo mnie nie było? – rzucił cierpko Nathan, dopił resztę piwa i zgniótł plastikowy kubek. Potem zapalił papierosa. Świat na moment znikł za sinymi kłębami. – Nie mów ani słowa – warknął. – Nie powiem – burknął obojętnie drwal. – Ten gość snuje się za nią od pół roku. Byli parą, potem coś się posrało, a teraz... Musieli się zejść dosłownie kilka dni temu, bo... – Miałeś nic nie mówić. – Dobra. Chcesz jeszcze browara?

– Głupie pytanie. – No, dobra nasza. – Twarz Skinnera rozpromieniła się. – Ty, Nathan, bo ja mam dziś ochotę urżnąć się na dobre. Dołączasz? – Kolejne głupie pytanie. Plan został zrealizowany w stu procentach. Do kosza trafiło jeszcze dwanaście zgniecionych plastykowych kufli, po czym Nathan wylądował za krzakami, by opróżnić zawartość żołądka. Skinner uznał to za wyjątkowe marnotrawstwo i wmusił w towarzysza następną kolejkę, w trakcie czego pokłócili się o pierwotną definicję słowa football. Pobratało ich kolejne piwo, a po jeszcze jednym poczłapali do mustanga. Droga okazała się niełatwa, gdyż najpierw przyszła pora na marnotrawstwo ze strony Skinnera, a potem Nathan zgubił komórkę. Odnaleźli ją tylko dzięki temu, że nad miastem rozbłysły pierwsze fajerwerki. W końcu dopełzli do samochodu i usadowili się na fotelach.

– Chyba nie będziesz prowadzić w twoim stanie? – wybełkotał Nathan, z trudem skupiając wzrok na towarzyszu pijatyki. – Ten samochód jedzie sam – czknął Skinner. – Ja mu tylko na to pozwalam. Przypnij się, żebyś się na zakrętach nie telepał. Zanim Nathan zdążył zaprotestować, byli już w drodze. Nim krzyknął, przewrócili znak. Nim się zorientował, Skinner zahamował przed domem, o cale od wranglera. Nathan z trudem odnalazł klucze, a po wejściu pokonał labirynt między kartonami i runął na kanapę. Nie miał siły na kąpiel, ani nawet na zdjęcie ubrania. O sprawdzeniu poczty nie mówiąc. Mężczyźnie nadałem nicka burnout – wypalony. Tak, wiem, że mało odkrywczy, ale przez to jak najbardziej pasujący do człowieka, który podniósł się w życiu jedynie do funkcji małego trybiku większej całości. Ktoś mógłby powiedzieć, że ja też zasługuję na taką

ksywę. Cóż, gówno prawda. Ja osiągnąłem mnóstwo. Zbudowałem własny świat, o wiele doskonalszy i lepiej sterowany niż ten zewnętrzny. Widzę burnouta, jak z sykiem otwiera puszkę taniego piwa i siada przed komputerem, starym, stacjonarnym pecetem z brudną klawiaturę i brakującym klawiszem escape. Facet nachyla się, aż skrzypi fotel, wciska zielony przycisk start i patrzy beznamiętnie, jak na zakurzonym ekranie

przemykają

pierwsze

komendy

systemu

operacyjnego. Komputer stuka i szemrze, wyje cichutko cd-rom z zapomnianą płytą, aż w końcu pojawia się pulpit z idiotycznym drzewkiem i zachodem słońca w tle. Wykwitają ikonki, skróty do gier, jakieś zapomniane dokumenty, przeglądarka internetowa, kilka programów, które kiedyś zainstalował i nigdy nawet nie sprawdził. Burnout upija łyk, obciera usta rękawem, beka i przyciąga talerz z fasolką po bretońsku. Znajduje brudną, poobijaną myszkę, ze złością wyciąga zaplątany kabel i zaczyna klikać. Poczta, Twitter, ulubiona pornostrona,

portal z debilnymi zdjęciami, wyniki meczów koszykówki. Klika, je, ogląda, popija, beka. Skąpany w jasnobłękitnej emanacji

monitora

jest

już

innym

człowiekiem,

zabawnym, kąśliwym, silnym. Czuje się lepiej. Zaczyna się uśmiechać. Potem trafia na forum. Przez przypadek, oczywiście. Internet jest dżunglą, w której większość naprawdę cennych odkryć dokonuje się tylko przez przypadek. Przez moment klika beznamiętnie, czyta, krzywi się lekko, w końcu kręci głową i odnosi pusty już talerz, i bierze kolejną puszkę piwa. Po chwili zaciska mocno usta i loguje się. Jako burnout. W minutę później nie pamięta już o piwie. Pisze o sobie. Opowiada innym o swoim sekrecie. O tym nastolatku, którego zatłukł lewarem.

6 Dzień należał do takich, które w ogóle nie powinny się zaczynać. Bynajmniej nie chodziło o skandalicznie późną pobudkę – na nowojorskim etapie swego życia Nathan potrafił spać do czwartej po południu i nigdy nie czuł z tego powodu wyrzutów sumienia. Nie chodziło też o koszmarny ból głowy, bo ten udało się przegnać garścią aspiryny, ani o uczucie ogólnego osłabienia, za sprawą którego zwlókł się z łóżka dopiero jakąś godzinę po przebudzeniu, głównie po to, by się skrupulatnie wyrzygać. Nie, przyczyna tkwiła za oknem. Nonstead oblepiła bowiem szczelnie szara, zimna wilgoć, która rozmazała kontury drzew i przepełniła Nathana niechęcią i apatią. – Tak jakbym już nie czuł się jak szmata \ burknął,

wsparty o parapet. Wpatrywał się w bezwzględną szarość z pustą, zwierzęcą niemal nienawiścią, po czym odwrócił się do kotki. – Głodna pewnie jesteś, co, Zmoro? – wychrypiał. Kotka miauknęła obojętnie i odwróciła się, jakby chciała w ten sposób pokazać, że dwunogi nie są jej do niczego potrzebne. Nathan nie uwierzył jednak i nasypał karmy do miski. Potem poszedł pod prysznic. Prysznic nie pomógł, nawet potwornie zimny. Sumienne wyszczotkowanie zębów również nie ani rozpalenie w kominku i przygotowanie bardzo mocnej kawy. Odgrzał zafoliowaną pizzę, zjadł bez apetytu. Potem wzrok Nathana padł na laptopa. – Właściwie to powinienem zadzwonić do Skinnera – mruknął do siebie, otwierając ekran. – Powinienem zadzwonić i zapytać, czy dojechał. I zaraz chyba to zrobię. Słowo „zaraz” w konfrontacji z Internetem rozciąga

się jednakże w nieskończoność bądź zgoła ginie. Nathan wniknął w migotający bannerami i pop-upami świat i ze zdumieniem uświadomił sobie, że ożywa, że nie pamięta już duszącej atmosfery poranka. Odwiedzał ulubione miejsca ze skrupulatnością ogrodnika od lat zajmującego się tymi samymi grządkami. Twitter, eBay, strona wydawnictwa oraz sprzęgnięte z nią forum, konto bankowe, trzy najpoczytniejsze portale literackie, jeszcze jedno forum, zapowiedzi kinowe... Z otwarciem poczty zwlekał do ostatniej chwili. Nie, nie znalazł nic od Fiony, co mu przyniosło tak ulgę, jak i rozczarowanie. Było natomiast kilka zapytań o wywiad on-line, parę listów od fanów, buchający zniecierpliwieniem mejl od agenta literackiego i masa spamu. Rozgoryczony otworzył drugą skrzynkę, zalogował się jako wilddoggie i sprawdził zawartość. Jeszcze więcej spamu i kilkanaście bzdurnych wynurzeń odnośnie plików wav, które zamieścił na forum.

– Chce mi się rzygać – prychnął tylko. – I lać. I wtedy jego wzrok padł na ostatniego mejla. Internauta podpisujący się jako Maggor stwierdził krótko: „Masz rację, wilddogie. To przypomina gadanie przez sen. Na twoim miejscu posłuchałbym tego, gdy będziesz zasypiał. Wiesz, tuż przed zaśnięciem jest taka chwila, kiedy z człowiekiem dziwne rzeczy się dzieją”. Nathan uśmiechnął się pod nosem. Dobrze wiedział, co ów Maggor ma na myśli. Znał tę króciutką chwilę, kiedy człowiek jeszcze desperacko trzyma się jawy, ale już przegrywa walkę z nadciągającym snem. Owa chwila „pomiędzy” często dopadała Nathana późno w nocy przy komputerze.

Oszołomiony

chaotycznymi

obrazami

potrafił napisać kilka zupełnie bzdurnych zdań lub wstukać niemożliwe hasło do wyszukiwarki. Znalazł

pustą

płytę

kompaktową,

uruchomił

nagrywarkę i poczłapał powolnym krokiem do łazienki, gdzie tym razem wziął gorący prysznic. Parująca woda wydusiła wszystkie myśli i odczucia, które zdążyły się

nagromadzić w jego głowie podczas sesji w Internecie, wrócił do pokoju jeszcze bardziej otumaniony, do tego stopnia, że uruchomił nagranie bez żadnych emocji. Leżał na kanapie, wpatrywał się w dogorywające płomienie i z obojętnością słuchał złowrogich dźwięków. Te zaś oddalały się, odpływały, pogrążały w ciemności, aż stały się odległe, ledwie słyszalne. I wtedy, jak czarne żagle na horyzoncie, niespodziewanie nabrały sensu. Zasypiający Nathan poderwał się, strącając kotkę na ziemię. Zamrugał z niedowierzaniem. – O kurwa – szepnął i złapał za telefon. Omal przy tym nie spadł z łóżka.

*** – Skinner? – O, żyjesz. Ty wiesz, że ja nie pamiętam chwili, kiedy cię wysadziłem? Zacząłem się... – Dobra, przestań pierdolić. Gdzie jest Nostril?

– Co? – Nostril! Jakieś schronisko młodzieżowe czy, kurwa, coś tam! – A może być wodospad? – Tak, tak, wodospad! Słuchaj, czy tam jest jakieś schronisko czy coś? – No, jest. Wszystkie dzieciaki jeżdżą tam na wycieczki. Uznałeś, że należą ci się wakacje? – Jak się tam jedzie? – Słuchaj, czy ty... – Kurwa, wiesz, jak się tam jedzie, czy nie! – Nathan, to coś poważnego? – Tak, Skinner. Zajebiście poważnego.

*** – Co się dzieje? – Skąd wiesz, że coś się dzieje? – Słychać to w twoim głosie, więc jaj sobie nie rób.

Co się stało? – Słuchaj, będę potrzebował twojej pomocy. – Teraz? O dziewiątej wieczorem w niedzielę? Pogięło cię? – Nie, nie pogięło. Muszę się natychmiast dostać do „Pratts Hut” – Przecież to schronisko, w którym śpi Vanessa. – No właśnie. Dlatego potrzebuję twojej pomocy. Ubieraj się. – Na rany Chrystusa, Nathan... – Zrozumiałem te ich, kurwa, rozmowy. Ubieraj się. Zaraz po ciebie będę.

*** Zapiszczały wranglera

opony,

omiotły

snopy

zatopiony

światła we

mgle

reflektorów ogród

i

wycelowały w nadbiegające skrzyżowanie. Zawieszone nad nim światła sygnalizacji kołysały się w górę i w dół

niczym ślepia pająka w sieci. – Tędy? – spytał pochylony nad kierownicą Nathan. – Tak – szepnęła ochryple Anna. – Prosto, a potem do międzystanowej. Musisz skręcić... – Dobra, potem mi powiesz. Jeep wył groźnie niczym rozpędzający się potwór. – Czerwone – ostrzegł go Skinner z tylnego siedzenia. – Chuj z tym. Przemknęli z wyciem. W lusterku wstecznym błysnęły światła skręcającego gwałtownie samochodu, natychmiast przesłonięte przez rozpędzone budynki. – No to pięknie – skwitował Skinner. – Ten gość na pewno zadzwoni po gliny, a ty masz tyle alkoholu we krwi, że uzbierałaby się z tego jeszcze jedna lufa. – Zamknij się. Co teraz? – Jedź prosto, aż zobaczysz... – Jest skrót! – przerwał Annie Skinner. Wpijał palce w tapicerkę przednich foteli, jakby szykował się do skoku

przez szybę. – Skręć w prawo za stacją benzynową! – Dobra. Zapiszczały hamulce, wrangler zakręcił niemalże w miejscu i runął naprzód, rozdzierając ciemność światłami. Po obu stronach przemykały szare, nagie ściany magazynów. Przed nimi zamajaczył cień. – Tam ktoś jest – szepnęła Anna. – Ktoś stoi na środku... Ulica wzniosła się i opadła, resory wranglera aż stęknęły. Cień nabrał ludzkich kształtów i rzucił się do ucieczki, łopocząc połami marynarki. Pochwycony światłami reflektorów jakby oszalał, wybiegł przed zderzak. Nathan szarpnął kierownicą. Ledwie wyczuwalne łupnięcie. Cień znikł. – Potrąciłeś go! – zawołała Anna z przerażeniem. Jej oczy lśniły dziko w blasku deski rozdzielczej.

– Nie, chyba nie! – Skinner odwrócił się ku tylnej szybie. Przełknął ślinę, jakby sam walczył z paniką. – Już go nie widać. – Chuj z tym. – Język ci zubożał, pisarzu. – Potem o tym pogadamy. Gdzie teraz? – Prosto. – Skinner znów przypadł do przednich foteli. – Nathan, po jaką cholerę kazałeś mi wziąć gnata? – szepnął. W blasku tablicy rozdzielczej widać było pot na jego czole. – Potem pogadamy. Asfalt nagle się skończył, lecz zawieszenie wranglera bez trudu radziło sobie z kolejnymi przeszkodami. Ściany znikły, w ich miejscu wyrosła ściana drzew, czarnych, zlewających się ze sobą. Blady półksiężyc patrzył na nich z obrzydzeniem. – Daleko to jest? – Jeszcze paręnaście mil – rzuciła Anna. Jej twarz opromienił ekranik telefonu komórkowego. – Nathan,

dzwonię na policję. – Jasne – stwierdził Skinner. – Powiedz, że porwał cię pijany Angol w terenówce, który potem rozjechał jakiegoś... – Chodzi mi o Vanessę – parsknęła kobieta, przykładając telefon do ucha. – Ktoś musi... – Dzwoń – syknął przez zęby Nathan. – Ale nie mów o pijanym Angolu. Powiedz, że zrozumiałaś rozmowy, jakie twoja córka toczy nocą z demonem, i masz pewność, że... – O czym wy pierdo... – zaczął Skinner, lecz w tym samym momencie rozpędzony wrangler wdarł się na łukowaty mostek. Przednie koła terenówki oderwały się od nawierzchni i opadły z hukiem. – Tak! – wrzasnęła Anna. – Tak im powiem! Zresztą obojętnie, co im powiem! Powiedziałabym wszystko, byle tylko uchronić ją przed niebezpieczeństwem! – Posterunek policji w Nonstead – zabrzęczał głośniczek telefonu.

Wrangler znów podskoczył, telefon spadł pod nogi Anny, kobieta nachyliła się i uderzyła czołem o schowek na rękawiczki. – Nathan, czy ktoś mi wreszcie powie... – zaczął Skinner, ale Anglik znów mu przerwał: – A teraz? – W prawo. Jeep zakręcił ostro i cisnął kłębem pyłu na przydrożne drzewa, a potem znów wydarł do przodu, gnany mocą swego potężnego silnika. Pnie znów przeistoczyły się w ścianę, a droga w cienką, rozdygotaną witkę między wzgórzami. Jedynym stałym punktem wydawał się teraz księżyc, obojętnie śledzący szaleńczy pęd. Gnali przez noc. Nathan z wyszczerzonymi zębami garbił się nad kierownicą, Skinner, rozwalony na tylnym siedzeniu, udawał spokój, Anna cichym, drżącym tonem mówiła do słuchawki. Wnętrze samochodu wypełnił lepki, zimny strach.

– Nate, słuchaj – odezwał się nagle Skinner. Był tak blisko, że Nathan aż podskoczył. – Jak zobaczysz na drodze czarnego psa... – Co? – To tu! – Anna rozłączyła rozmowę i wskazała dróżkę niknącą między drzewami. Światła samochodu wyłuskały z mroku drewnianą tablicę z napisem: „Pratts Hut, 0,5 mili. Zapraszamy!” Kobieta była blada jak śmierć. Nathan szarpnął kierownicą, koła zachrzęściły na żwirze. Podskakując na wybojach, jeep pomknął krętą drogą, wijącą się na zboczu wzgórza, aż kolejny duży zakręt odsłonił wielką polanę i ogromną, niezgrabną bryłę schroniska. Nathan zahamował ostro tuż przed drewnianą werandą w stylu Dzikiego Zachodu, nad którą pulsował niewielki neon. Anna pchnęła drzwi i wyskoczyła, jej kroki załomotały na drewnianych schodach, trzasnęły drzwi.

– Masz broń? – spytał głuchym głosem Nathan. Nigdy nie sądził, że przyjdzie mu kiedykolwiek zadać to pytanie. – Jasne, szefie – burknął Skinner. – Kogo mam kropnąć? – Nikogo. Ale celuj do Trevora. Wpadli do środka w ślad za Anną i nieomal stratowali

opasłego,

czarnoskórego

pracownika,

ściskającego bezradnie pilota w dłoni. Na ekranie telewizora za jego plecami agent Mulder spoglądał badawczo na agentkę Scully, szykując się do wejścia do ciemnego magazynu. Na ten widok Nathan parsknął histerycznym śmiechem. – Furiatka! – zawołał przestraszony Murzyn. – Furiatka jakaś! Dzwonię po gliny! Nie pozwolę, żeby... Urwał, dostrzegłszy pistolet w dłoni Skinnera. – Gliny już jadą! – rzucił Nathan w biegu. – Lepiej tu zostań! – Vanessa! – krzyknęła gdzieś Anna.

Pędzili jak szaleni. Drewniana podłoga skrzypiała w proteście. Adrenalina roztarła na pył strach i wątpliwości. – Trevor! – wrzask Anny krył w sobie coś więcej niż tylko niepokój. Była w nim wściekłość. Czysta, nieskażona i pierwotna furia. Zakręt. Fikus w donicy. Fotel kopnięty przez Skinnera. Uchylone drzwi, zimne światła odbite w białych kafelkach i lustrach. Zamigotała

jarzeniówka.

Napis:

„Ladies”

na

drzwiach odpowiedział błyśnięciem. „Ladies”, które ktoś przekreślił pisakiem i dopisał: „Girls”. Strach odebrał Nathanowi resztę zdrowego rozsądku. Nie oglądając się na Skinnera, wskoczył do środka. I znieruchomiał. Anna stała tuż obok, blada i nieruchoma niczym posąg z alabastru, z ustami nadal rozwartymi do krzyku. Kilka kroków dalej znajdował się Hobson w piżamie, miał erekcję. Zza drzwi toalety, gdzie się najwyraźniej

kierował,

wyglądała

Vanessa,

rozczochrana,

ale

bynajmniej nie przestraszona. – Nie ruszaj się, Hobson – głos Skinnera dobiegł z oddali. Zupełnie niepotrzebnie, bo żaden człowiek nie był władny przerwać czaru, który zamienił troje kipiących emocjami dorosłych w rzeźby. Żaden człowiek. Lecz istota, która materializowała się przed kabiną Vanessy, nie była człowiekiem. Zdawała się cieniem, ułudą, jakie czasami widuje się w ciemnych piwnicach czy w lesie o zmierzchu, cieniem, który pojawiwszy się, wywołuje przerażenie, po czym znika. Ten cień jednakże był realny. Materialny. Przeczący temu, co ludzie uważają za prawdziwe. Nathan

przymknął

oczy

i

natychmiast

tego

pożałował. Bo jak mowa zjawy stawała się zrozumiała dopiero na

pograniczu

snu

i

jawy,

tak

ciało

nabierało

rozpoznawalnych kształtów po przymknięciu powiek.

Oszołomiony patrzył na bladosiną, groteskowo piękną twarz z absolutnie czarnymi oczami i dłoń, wąską, smukłą, niemalże kobiecą, jak unosi się i gładzi Hobsona po policzku. I wtedy Nathan poczuł, jak rzeczywistość zaczyna się zmieniać, jakby powstała dziura zasysająca to, co realne. Z twarzy Hobsona odpłynęły kolory, potem jego skóra zaczęła się marszczyć, włosy siwieć, paznokcie żółknąć. Nathan nie wytrzymał dłużej. Zacisnął powieki. Przez ciemność nadbiegł głos Skinnera: – Ja pierdolę, on umiera! A potem krzyk Vanessy, drżący, pełen ulgi: – Mamo!

*** Błysk świateł samochodu policyjnego, odbijający się od ścian schroniska, wydawał się niemalże uspokajający. Nathaniel i Skinner siedzieli na schodach i palili

papierosy, wpatrując się w bladą tarczę księżyca. – Aha – odezwał się Skinner po długiej chwili milczenia. – Nie powiedziałeś mi nic, bo bałeś się, że wezmę cię za szajbusa, tak? Po tym, jak ci pokazałem Samotnię? – Wybacz. – Nathan obracał papierosa między palcami i wpatrywał się zamyślony w żar. – Zrozum, zrywasz się z łóżka w nocy i uświadamiasz sobie, że zrozumiałeś sens mistycznych przeżyć córki kobiety, którą dopiero co poznałeś. Słyszysz głos nawiedzającego ją demona. – Zatrząsł się przy tych słowach. – Słyszysz go i robi ci się zimno ze strachu, bo go nie rozumiesz. A potem nagle dociera do ciebie, że wiesz, co ten demon powiedział i... – przełknął ślinę – i wtedy dopiero zaczyna się prawdziwy strach. Oślizgły, wredny, wijący się strach. – Daruj sobie. Co ci ten demon powiedział? – Nic mi nie powiedział. To były słowa kierowane do Vanessy. Zrozumiałem tylko kilka. Coś w guście: „On będzie chciał cię skrzywdzić, gdy znajdziesz się daleko

od domu. Ale nie martw się”. Przypuszczalnie później powiedział, że będzie ją chronił. Tego już nie zrozumiałem. Złapałem trzęsącymi się rękami za telefon i zadzwoniłem do Anny. – Ja pieprzę. – Skinner pokręcił głową i oparł się o drewnianą balustradę. – Czyli ten padalec był z Anną tylko po to, by przy najbliższej okazji wykorzystać jej córkę? – Nie wiem – westchnął Nathan. – Nigdy już się tego nie dowiemy. – Co powiemy policji? – spytał Skinner. Wskazał pisarzowi czarny samochód terenowy, z którego wysiadło dwóch poważnych mężczyzn w garniturach. Jeden, ciemnoskóry,

natychmiast

ruszył

w

stronę

ekipy

dochodzeniowej, a drugi zapalił papierosa i zaciągnął się chciwie. – Prawdę. Już uzgodniłem to z Anną. – Nathan wskazał

kobietę,

która

siedziała

w

samochodzie

policyjnym i tuliła córkę, co rusz poprawiając okrywający

ją koc. – Powiemy, że postanowiliśmy przyjechać do schroniska, by spędzić noc blisko córki naszej koleżanki. Nie mogliśmy jej znaleźć, a gdy zajrzeliśmy do toalet, okazało się, że jej nauczyciel umarł ze starości. – A moja spluwa? Jak wytłumaczysz im to, że biegłem, wymachując pistoletem? – Nie będę tego tłumaczył. Powiesz, że ogarnęły cię złe przeczucia czy coś tam. Albo zwal wszystko na ptsd. Jeśli któryś z gliniarzy był w Zatoce» na pewno zrozumie. Gdzieś wyły kojoty. W samochodzie policyjnym trzeszczało

radio.

Skinner

westchnął

i

strzepnął

niedopałek. – We łbie mi się nie mieści, że po tym wszystkim jutro trzeba będzie po prostu pójść do roboty – mruknął, przeciągając się, aż coś mu w plecach strzeliło. – Słuchaj, chyba trzeba podrzucić dziewczyny do domu. Dasz radę prowadzić? Niespodziewanie

skrzypnęły

drzwi.

Z recepcji

rozlało się światło, wydobywając z ciemności sylwetkę

ciemnoskórego grubasa. – Podsłuchałem gliniarzy – powiedział cienkim, trzęsącym się głosem. – Mówią, że ktoś umarł w dziewczęcym kiblu! Jakiś nauczyciel! Podobno jest cały siwy i pomarszczony. – Następnym razem – Skinner odwrócił się i wbił w niego ciężkie spojrzenie – dobrze się, kurwa, zastanów, zanim kupisz środki do czyszczenia kibli. Kobietę nazwałem lioness – lwicą. Zapewne by się nie obraziła, założę się, że w jej rodzimej korporacji nazywają ją o wiele dosadniej, chociaż wydaje się istotą całkiem aseksualną. Taka zatraca swą świadomą kobiecość gdzieś około trzydziestki, a potem przekształca się w żywą reprezentację swego stanowiska. Staje się stukającą

obcasami

personifikacją

tytułu

ze

swej

wizytówki, istotą, której seksualność jest zagrzebana gdzieś pod żakietem i sztywnym, oficjalnym makijażem, a wypełza jedynie na okoliczność przypadkowego stosunku

z inną personifikacją, najczęściej męską. Widzę, jak wchodzi do knajpy i zamawia kawę, pewnie dziesiątą tego dnia. Potem siada samotnie przy stoliku i otwiera swego macintosha. Lioness zdawkowo dziękuje

za

przyniesioną

kawę,

a

potem

zapala

cieniutkiego voguea. Przez cały czas klika niecierpliwie. Sprawdza indeksy giełdowe, korespondencję z pracy, odpisuje na mejle, zerka na komunikator, a w końcu otwiera stronę firmową, loguje się i z przymrużonymi oczyma przegląda stan magazynu. Papieros się dopala, kawa stygnie, wokół inni samotni otwierają lub zamykają swe netbooki. Knajpa rozbrzmiewa miękkim stukotem klawiszy. W końcu nie ma już co sprawdzać. Lioness zamyka wszystkie strony służbowe, błagalnie wpatruje się w komunikator, mając nadzieję, że któryś z jej kolegów nadal pracuje – jest w końcu dopiero dwudziesta pierwsza – a potem mruga, jakby próbowała sobie przypomnieć, na czym polega rozrywka. Nieśmiało zaczyna gmerać w

Internecie. Nie pamięta już hasła do Twittera, zastanawia się, w jakie gry sieciowe grywają jej koledzy, próbuje odnaleźć

jakąś

stronę

plotkarską.

Zagubiona

i

zdezorientowana, brnie po omacku, a jej pojedyncze kliknięcia brzmią niczym uderzenia laski ślepca. I trafia na forum. Nie chce tego czytać, brzydzi się sprawami innych ludzi, ale widzi tytuł posta: „Moje życie to porażka”. Otwiera go, pchnięta zazdrością i pogardą, i zagłębia się w historię kierownika niskiego szczebla, który zatłukł kijem

jakiegoś

szczyla.

Czyta

komentarze

innych

użytkowników, potem otwiera inny wątek i kolejny... Godzinę i dwa kieliszki wina później, już w jej obrzydliwie czystym, sterylnym mieszkaniu, coś w niej pęka. Loguje się jako lioness i opisuje swój przypadek. Pisze o tym, że co rano z coraz większym trudem rozpoznaje swą twarz w lustrze. O tym, że staje się kimś innym. I że nie wie, do czego ten ktoś inny jest zdolny.

7 Wzrok

Nathana

prześlizgnął

się

po

stertach

dokumentów na biurku i zatrzymał na przypiętej do ściany mapie okręgu. Skąpana w ciepłym świetle lampki sierżanta Owena przypominała baśniową krainę, żywcem wyciętą z opowieści dla marzycieli. „To

chyba

rzeczywiście

baśniowa

kraina”

–

pomyślał. „Tylko że w dzisiejszych czasach baśnie są pełne szajbusów”. Westchnął i upił nieco letniej już kawy z trzymanego w dłoniach kubka, po czym spojrzał znów na policjanta. Owen oparł się łokciami o biurko i zwiesił nisko głowę, jakby ta sprawa przerastała go od samego początku. – Nie wiem, jak mogę jeszcze panu pomóc – Nathan odezwał się ochryple. – Prawdę mówiąc, ja też nie. – Owen uniósł głowę. Cerę miał ziemistą, oczy podkrążone, matowe. – Pana

zeznania różnią się nieco od tego, co powiedzieli pani Craig oraz Skinner, ale nie sądzę, by miało to większe znaczenie. Nie sądzę, by to się wiązało z tym, co się stało z Hobsonem. W głowie mi się to nie mieści. – Chodzi panu o to, że szacowny obywatel miasta, nauczyciel, pedagog et cetera, okazał się pedofilem? – zapytał Nathan. – Czy może o to, że raptem w ciągu minuty postarzał się o dobre trzydzieści lat i umarł ze starości? – O obie rzeczy, tak naprawdę. – Owen szturchnął myszkę komputera, ekran się rozjarzył. – W policyjnych archiwach nie ma na jego temat wzmianki. Być może jego eee... skłonności ujawniły się niedawno. Być może jakieś grzechy z przeszłości uszły mu na sucho. Co do okoliczności zgonu zaś... Cóż, koronerowi też chyba przybędzie parę siwych włosów podczas badania zwłok Hobsona. – Zaśmiał się sucho, astmatycznie. – Wie pan, McCarnish, Nonstead tylko wydaje się spokojnym miastem. Mamy tu sporo roboty. Ludzie...

Zawahał się. Poruszył bezgłośnie wargami, jakby w poszukiwaniu właściwego słowa. – Ludziom odbija – wydusił wreszcie i spojrzał Nathanowi prosto w oczy. – Robią dziwne rzeczy. Raz na jakiś czas ktoś ginie w lesie. Albo barykaduje się w domu i strzela do lamp. Pakuje wszystko i ucieka z miasta w panice. Zaczyna kogoś śledzić. Biega i wrzeszczy jak upiór. Przed paroma laty jeden facet – starszy gość – zastrzelił

się

na

środku

miasta,

przy

dworcu

autobusowym. A reszta... Cóż, reszta stara się jakoś tym nie przejmować. Nie zauważać. – Udają, że wszystko jest w porządku – uśmiechnął się lekko Nathan. – O, widzę, że rozmawiał pan dłużej ze Skinnerem – skrzywił się policjant i odwrócił na moment wzrok. Pisarz odniósł wrażenie, że niesmak funkcjonariusza jest udawany. Pochylił się do niego. – Tak, trochę pogadaliśmy – przyznał obojętnie. – Chyba nie ma w tym nic złego, prawda?

– Niech pan nie wierzy w ani jedno słowo z tego, co mówi Skinner. – Owen odzyskał pewność siebie i stanowczość. – To kłamca z gatunku tych, którzy uparcie domagają się uwagi. Ktoś taki jak pan – przybysz spoza miasta – to dla niego idealna widownia. – To wszystko, sierżancie? – Tak. – Policjant wstał, żeby uścisnął Nathanowi dłoń. – Proszę przez jakiś czas nie wyjeżdżać, być może będziemy jeszcze potrzebowali pańskich zeznań. – Jasne. Nad

dachami

Nonstead

rozlewał

się

szary,

wrześniowy świt. Ciężkie, popielate chmury sunęły tuż nad antenami oraz słupami trakcyjnymi i bombardowały miasto strugami rzęsistego deszczu. Przed posterunkiem policji przemknęła furgonetka dostawcza, struga wody obryzgała buty Nathana. Anglik zacisnął powieki, mocno, aż zakręciło mu się w głowie. Całą noc spędził na policji, już dawno strawił pizzę z poprzedniego dnia, przed oczami migotały mu

ciemne plamy ze zmęczenia, a mimo to nie chciał wracać do siebie. Po tym, co przeżył w „Pratts Hut”, powrót do domu wydawał mu się aktem tchórzostwa. Gdzieś między tymi smaganymi deszczem budynkami kryła się bowiem Tajemnica, niepokojąca niczym nieznany ląd, budząca w sercu zarówno strach, jak i ciekawość. Wiedział, dokąd musi pojechać.

*** Dom Anny Craig wyglądał równie smutno i ponuro jak wszystkie sąsiednie. Strugi deszczu spływały po malowanych na biało drewnianych ścianach, smagały kulące się przy ścieżce róże, bez litości tłukły w szyby. Nawet plastykowy krasnoludek w ogrodzie wydawał się smutny, przygarbiony. Ledwie Nathan dobiegł do furtki, gdy drzwi otworzyły się, stanęła w nich Anna i wyrzuciła naręcze papierów. Niektóre od razu przylgnęły do mokrego

chodnika, inne próbowały wzlecieć na wilgotnym wietrze i osiadały w ogrodzie, na trawie, gałązkach bukszpanu, kolcach róż, jedna oblepiła policzek krasnala. – Anno! – zawołał Nathan. Jego okrzyk przebił się przez szum ulewy. Anna znieruchomiała w progu. – Czego? – warknęła. Nathan zatrzymał się jak wryty. – Ja... Eee... Chciałem tylko się przekonać, czy wszystko u ciebie w porządku. Potrząsnęła głową, jakby budziła się z głębokiego snu. – Czy u mnie wszystko w porządku? – powtórzyła przytomniej. – Tak, chyba tak. Wejdź, Boże, wejdź. Nie moknij tak. Wszedł. Anna zamknęła za nim drzwi. – Przepraszam, ja... – nie dokończyła i machnęła tylko dłonią w stronę kilku kartonów stojących w korytarzu. Jeden z nich był niedomknięty, wystawał z

niego rękaw męskiej piżamy. – Rozumiem. – Nathan pokiwał głową. – Nie sądzisz, że policja może będzie chciała przejrzeć jego rzeczy? – To niech sobie pozbierają – rzuciła przez zaciśnięte zęby. – Nie mam ochoty mieszkać w domu, w którym został choć ślad po... po... Odwróciła wzrok i przełknęła kilkakrotnie ślinę. – Chcesz kawy? – głos miała zduszony. Nie czekając na odpowiedź, ruszyła do kuchni. Nathan poszedł w ślad za nią, z wdzięcznością przyjął też podany ręcznik. W świetle dnia kuchnia wydawała się o wiele bardziej przyjazna, choć po szybach spływały strugi deszczu. Nathan zauważył stylowe zazdrostki na oknach, bez wątpienia ręcznej roboty, stary młynek do kawy na drewnianym parapecie, doniczki ze szczypiorkiem, bazylią i kilkoma innymi ziołami, których nazwać nie umiał, oraz rząd grubaśnych, nastroszonych grudkami wosku świeczek na stole. Nie zastanawiając się zbytnio, Nathan podszedł i zapalił kilka z nich. Po kuchni poniósł

się dyskretny zapach lawendy. Przez usta Anny, nalewającej wody do stylowego, blaszanego czajniczka, przemknął uśmiech. – Gdzie mała? – spytał Nathan. – Śpi. Nie budziłam jej, bo po co? Przynajmniej mam czas, żeby... żeby oczyścić dom. Pożycz mi zapalniczkę. Jej dłoń lekko drżała, ale wokół palnika zaraz wykwitł rząd niebieskich płomyczków i w czajniku zaczęło szumieć. Po chwili Anna nalała wody do kubków. Do aromatu lawendy dołączył kojący zapach kawy. Pierwszy łyk, choć potwornie gorący, dla Nathana był błogosławieństwem. – Nie wydaje ci się to teraz jakieś... jakieś nierealne? – spytał po chwili, wpatrując się w zalane deszczem okno. – Tak. – Anna zacisnęła mocno usta. – Tak. To wszystko jest nierealne. Pierwszy mężczyzna, którego odważyłam się pokochać po tylu latach, planował zamach na to, co dla mnie najcenniejsze. Tak, to jest nierealne. Nie mogę uwierzyć, że tego nie dostrzegłam. Nie mogę

uwierzyć, że intuicja zmyliła mnie aż tak bardzo. Wiesz, za co tak naprawdę go pokochałam? – W jej spojrzeniu rozpacz i wściekłość zmagały się niczym dwie burze. Nathan pokręcił głową. Z jakiegoś powodu nie chciał się odzywać. – Nie dlatego, że zawsze potrafił mnie rozbawić. Nie dlatego, że świetnie gotował i umiał naprawić różne drobiazgi. Nie, wszystko to było właściwie bez znaczenia. Pokochałam go za to, że tak wspaniale zajmował się Vanessą. Głos uwiązł jej w gardle. – Potrafił... Potrafił godzinami czytać jej bajki, brał ją na lody, nauczył jeździć na rowerze, nawet raz był z nią u dentysty – cedziła przez zęby. – Ojciec Vanessy, Timmy, odszedł właśnie przez nią. Wzrok Nathana pomknął ku zdjęciu na ścianie, niewidocznemu z miejsca, w którym siedział. Anna dostrzegła to i machnęła dłonią. – Nie wiem, dlaczego nigdy go nie zdjęłam. Może

dlatego, by codziennie mi przypominało, że powinnam była rozsądniej inwestować uczucia. Powinnam była dostrzec, że Tim, choć pozuje na macho, jest zwykłym, przemądrzałym dzieciuchem, mięczakiem w mundurze. Irytowało go to, że trzeba małą przewijać i karmić, że płacze po nocach, że ząbkuje. Przeszkadzało mu, że nie mógł już głośno słuchać muzyki ' w samochodzie. No i spakował się i odszedł. Poprzysięgłam sobie wówczas, że już nigdy nie zwiążę się z kolejnym mężczyzną. Aż pojawił się Trevor. Podmuchała na gorącą kawę i z rozmysłem, powoli, upiła pierwszy łyk. – Trzymałam go na dystans przez prawie rok, a zmiękłam tylko dlatego, że okazywał tyle serca Vanessie. Aż w końcu uznałam, że chyba popełniam błąd, że może jednak przydałby mi się mężczyzna. Że nam obu by się przydał. No i zaczęło się. Zaczęło się pewnego wiosennego wieczoru, kiedy kwitnie bez i ludzie samotni zaczynają

naprawdę

nienawidzić

swej

samotności.

Pokochałam go. Czasami spał tu. Często tu jadł. Czytał, kąpał się, pracował. Bawił się z moją córką. Ba, myśleliśmy o tym, żeby się wprowadził na stałe. Zabawne. – Co w tym zabawnego? – odezwał się ochryple Nathan. – To chyba jedyny dom w Ameryce, gdzie mieszkały dwa potwory – parsknęła Anna. – Boże, ten sukinsyn cały czas to planował... Jemu chodziło tylko o to, by znaleźć moment sam na sam z moją córką... Pieprzona gnida! Zboczeniec! Jaka ja byłam głupia... Ukryła twarz w dłoniach. – I to właśnie wydaje mi się nierealne – odezwał się z wahaniem Nathan. – Demon zdradza twej córce, że czyha na nią zboczeniec, obiecuje, że będzie się nią opiekował, a potem zabija tego przestępcę, wysysając z niego życie. Zaczynam wierzyć w to, że ulegliśmy zbiorowej halucynacji... – Widziałeś jego erekcję? – przerwała mu Anna. Po

jej policzkach płynęły łzy. – Pamiętasz, że był w damskiej toalecie? Że jedynym dzieckiem tam była Vanessa? Potrzebujesz, kurwa, jeszcze powodów? Poza tym to Nonstead. – Dobra. – Nathan machnął pojednawczo dłonią i upił nieco kawy. – Jak mała to zniosła? – Nic nie pamięta. – Anna uśmiechnęła się przez łzy. – Nic. Śpi słodko, jak gdyby nic się nie stało. Nie zadawała żadnych pytań, nic... Najwidoczniej jej... jej opiekun zadbał i o to. – Chyba tak – westchnął pisarz. – Dobrze, będę już się zbierał. Sam muszę się przespać, przesiedziałem całą noc na posterunku. Dzięki za kawę. – Jasne. Nathan... – Tak? – Dziękuję. – Nie ma za co. Wierz mi.

***

Zamyślony szedł przez ogród, nie zważając na deszcz. Otworzył furtkę, wsiadł do samochodu, lecz długo trwało, nim przekręcił kluczyk w stacyjce. Silnik wranglera

zamruczał.

Nathan

jechał

powoli

za

rozmazanymi w deszczu czerwonymi światłami starego plymoutha, aż znalazł się na niewielkim ryneczku, zwanym dumnie Main Square. Pośrodku wznosił się pomnik założyciela, otoczony zmokniętymi ławkami i klombami róż, a dalej znajdowały się budynki publiczne. Nathan pamiętał je wszystkie z poprzedniej wizyty. Lecznica dla zwierząt. Supermarket „Maddie’s”. Urząd miejski. Apteka. Sklep ogrodniczy. Ich neony i światła na próżno usiłowały przebić się przez strugi rzęsistego deszczu. Zatrzymał samochód w luce, którą pozostawił włączający się do ruchu dostawczy van, i szybkim krokiem wpadł do kawiarni „Soho”, wciśniętej między sklep żelazny a pocztę. Poniedziałek rano, a mimo to

wszystkie stoliki byty już zajęte. I nikt jakoś nie kwapił się do wyjścia. Zapach ciast i kawy oraz sącząca się z głośników muzyka Enyi sprawiały bowiem, że jedyna kawiarenka w Nonstead stawała się miejscem poza czasem. – Poproszę zestaw śniadaniowy – rzucił Nathan. – Kawy? – spytała dziewczyna przy kasie, z trudem tłumiąc ziewnięcie. – Tak, jasne. W kącie najdalej od drzwi Nathan dostrzegł pastora Ransberga. Zapłacił, porwał za tacę i ostrożnie lawirując między stolikami, ruszył do kapłana. Ten trzymał przed sobą gazetę, ale wątpliwe, by czytał – patrzył ponad głowami obecnych. – Dzień dobry, ojcze. – Nathan postawił tacę obok filiżanki z kawą. – Można się przysiąść? Minęła dłuższa chwila, nim pastor uświadomił sobie obecność

intruza.

Spojrzał

na

niego

pustymi,

przekrwionymi oczyma. Dopiero z bliska Nathan dostrzegł, że twarz kapłana jest trupio blada. – Ojcze, czy wszystko w porządku? – zapytał z niepokojem. – Tak. – Ransberg zamrugał, jakby dopiero co się przebudził. – Jasne. O, dzień dobry, panie Wobson. Wobson, tak? Dobrze pamiętam nazwisko? – Tak, ale nie jest to moje prawdziwe nazwisko – westchnął ze znużeniem Nathan. – Nazywam się McCarnish.

Z

pewnych

względów

z

początku

postanowiłem zataić tożsamość, ale to nie był najlepszy pomysł. – Dlaczego? – spytał z wysiłkiem pastor. Starszy człowiek, którego Nathan przedwczoraj spotkał w drewnianym kościółku, był już tylko wspomnieniem. Ransberg wydawał się ledwie przytomny. – Cóż, opublikowałem pewną książkę, która okazała się szalenie popularna i sugestywna

–

wzruszył

ramionami Nathan. – Dla pewnego młodego człowieka aż

za bardzo. Postanowiłem więc radykalnie odciąć się od przeszłości. – Co to za książka? – Zatytułowałem ją „Szepty”, a jest to zbiór opowiadań z pogranicza horroru i miejskiej legendy. Chybaby się ojcu nie spodobała. – Nathan ugryzł kanapkę. – W jakimś tygodniku katolickim nazwano ją „wypluwką Szatana”. – Wypluwka Szatana – powtórzył Ransberg. W jego oczach błysnęło rozbawienie, pierwszy przejaw ludzkich emocji od początku spotkania. – Ciekawe, co też katolicy wiedzą o Szatanie? – w jego głosie pojawiło się zaskakujące szyderstwo i Nathan już uniósł z niepokojem wzrok, gdy pastor znów się uśmiechnął z przymusem i zapytał: – W czym mogę panu pomóc, panie McCarnish? – Ja... – zawahał się Nathan, po czym zniżył głos. – Pamięta ojciec, z jakim pytaniem zjawiłem się w kościele? – Nie. – Duchowny zamrugał z roztargnieniem i

poklepał się po kieszeni marynarki. Lekko drżącą dłonią wydobył stamtąd listek tabletek, wyjął jedną i połknął bez popijania. Nathan zdążył zauważyć, że był to katadol. – No... – Jego konsternacja sięgnęła zenitu. – To może i dobrze, bo sprawa właściwie nieaktualna. Nie ma żadnego opętania i już nie będzie. Temat zamknięty. Z ulgą zauważył, że dwóch znużonych mężczyzn, którzy toczyli jałową rozmowę przy stoliku obok, podniosło się i jednocześnie sięgnęło po marynarki przewieszone przez krawędź krzesła. Nathan wstał, by zaanektować ich stolik, gdy zapiszczał jego telefon. Pastor poderwał się jak rażony prądem. Odtrącone krzesło uderzyło o ścianę, stolik zachybotał, filiżanka zsunęła się i roztrzaskała na podłodze. Nathan zatoczył się, próbując jednocześnie zachować równowagę i ocalić trzymaną

tacę,

wpadł

na

sąsiedni

stolik,

złapał

dzbaneczek z mlekiem, lecz w tym momencie pastor rzucił się do drzwi. Pisarz zdołał zauważyć otwarte szeroko, przerażone oczy i usta rozchylone jak do krzyku,

a potem Ransberg odbił się od któregoś z klientów i upadł. I już się nie podniósł. – Niech ktoś wezwie karetkę!

*** Nathan stał pod pleksiglasowym daszkiem dla pasażerów oczekujących na autobus i patrzył, jak znikają migoczące

światła

karetki,

Ransberga.

Zdołał

wymknąć

która się

zabrała z

pastora

kawiarni

po

zamieszaniu i przyglądał się rozwojowi wydarzeń, stojąc przed lokalem. Beznamiętnie patrzył, jak sanitariusze przytykają

Ransbergowi

maskę

tlenową,

ostrożnie

układają go na noszach i wsuwają do ambulansu, podczas gdy Owen, z trudem kontrolujący ziewanie, spisuje zeznania. Nathan patrzył na to wszystko niczym czarny, zmoknięty kruk, a w jego głowie zaczął rodzić się plan. Telefon,

w

którym

wyłączył

dźwięk

przed

wsunięciem do tylnej kieszeni spodni, zaczął wibrować. Nathan spojrzał na ekran i skrzywił się, ale mimo to wcisnął zielony klawisz i przyłożył aparat do ucha. – Jimmy, skąd masz ten numer? – zapytał oschle. – Nie chcesz wiedzieć – parsknął rozmówca. – Nie chcesz, kurwa, wiedzieć, bo gdybym ci powiedział, ile trudu kosztowało mnie... – Serce pękłoby mi z rozpaczy – zakończył cierpko pisarz. – Jimmy, mam nadzieję, że wyraziłem się jasno przed wyjazdem z Nowego Jorku. Jeśli nie, to posłuchaj raz jeszcze – moja kariera pisarska została zakończona, nie mam najmniejszego zamiaru... – Czy ty w ogóle czytujesz recenzje, chłopie? – bezceremonialnie przerwał mu agent. – Ludzie nadal piszą o „Szeptach”, a co drugi dopytuje się, kiedy pojawi się kontynuacja. Słuchaj, przemyśl sobie sprawę raz jeszcze i odezwij się. Jeśli tego nie zrobisz, wynajmę jakiegoś ghostwritera i tyle! – O, masz plan B? – zdziwił się obłudnie McCarnish.

– To się go trzymaj. I rozłączył rozmowę. Nie zważając na deszcz, szedł szybkim krokiem w kierunku „Maddies”, którego szklane drzwi co rusz rozsuwały się, by pochłonąć bądź wypluć kolejnych kupujących. Plan w jego głowie okrzepł. Potrzebował teraz tylko paru drobiazgów. – Gdzie leżą latarki? – spytał starszego człowieka w koszuli z logo sklepu, który stał przy kasach i najwyraźniej czekał na klienta, który nie poradzi sobie z pakowaniem towarów do papierowych toreb. Ten spojrzał na niego z zaciekawieniem i przekrzywił lekko głowę. Miał grube okulary z rogowej oprawce, które powiększały jego oczy. –

Rząd

czwarty,

przy

końcu.

Naprzeciwko

akcesoriów dla zwierząt domowych – rzekł. – Był pan w „Soho”? – Wielokrotnie – burknął Nathan. – Zdarzyło mi się tam nawet mieszkać. Natychmiast

pożałował

dowcipu,

gdyż

wzrok

pracownika sklepu przesunął się po nim niczym światło szperacza po dziedzińcu więziennym. Na szczęście trwało to jedynie krótką chwilę, po czym starszy mężczyzna skinął lekko głową, jakby chciał w ten sposób żartobliwie zakończyć rozmowę. Nathan ruszył zaś we wskazanym kierunku, jednocześnie przykładając telefon do ucha.

*** – Skinner? – Ach, to ty, stuknięty Angolu. Głos młodego drwala był stłumiony, a w tle rozbrzmiewał stukot siekier i wycie pił łańcuchowych. – Czemu dzwonisz? Coś się dzieje? – Nie. Jeszcze nie – zmarszczył brwi Nathan. – Ale chyba zacznie. Słuchaj, robisz dzisiaj wieczorem coś konkretnego? – Tak. Odgrzewana zapiekanka, puszka carlsberga i jakiś talk-show to dla mnie konkrety, że hej. W

„Maddies” mieli promocję na carlsbergi. Kumpel wziął mi parę, bo ja nigdy nie chodzę do tego bajzlu. Łeb mnie boli od świateł. No i drogo jest jak cholera. – Będę pamiętał na przyszłość. Słuchaj, a wstawisz to piwo do lodówki i poświęcisz wieczór dla wyższych celów? – Rany, znów bredzisz. – Dobrze, więc bez owijania w bawełnę. Planuję włamanie. Idziesz ze mną? Jestem budowniczym świata. Żebyśmy się tylko dobrze zrozumieli, nie jestem dobrym duszkiem ani dżinem z flachy znalezionej na pustyni, marzeniami buduję tylko własny świat. Sam proces jest tak prosty, że czasami nie mogę się nadziwić. Jak każdy budowniczy potrzebuję materiału. Bywa, że mam go aż za dużo – jak z burnoutem i lioness – ale bywa też, że szukam tygodniami. Nie cierpię jednak na nudę, bo przecież zawsze mogę poświęcić nieco czasu

tworom

wykonanym

wcześniej,

dopieścić

je,

wypolerować, dodać nowy element. A mam ich już dużo, nawet bardzo dużo. Całe forum. Nie

wiem,

czy

ktokolwiek

ze

współczesnych

budowniczych dorobił się tak wspaniałej kolekcji. Jestem jednakże pewien, że nikt z nich nie ma kolekcji tak żywej. Moje twory żyją, rozmawiają ze sobą, kłócą się, dyskutują, żartują, a nawet czasami flirtują. Głównie jednak skarżą się. Płaczą. Proszą o pomoc. Krzyczą. Bo moje budowle wzniesione są ze strachu. Myślę, że na tym właśnie polega mój dar, który kształtowałem tyle długich, niewdzięcznych lat. Potrafię pochwycić napotkaną osobę niczym pająk, opleść ją moimi marzeniami, wstrzyknąć w nią mroczny jad i wrzucić na forum, by krzyczała wraz z innymi. By się bała. Uwielbiam strach. Nie ma prawdziwszego uczucia od strachu. Ci, którzy uważają miłość za uczucie silniejsze,

chyba nigdy się naprawdę nie bali. To nieprawdopodobne, ile poziomów ma strach, ile różnych postaci przybiera i jak dalece zmienia życie. Nadziwić się też nie mogę temu, jak bardzo można go spotęgować. Często się zastanawiam, czy moje forum jest w istocie kolekcją budowli, czy może wylęgarnią strachu? Fermą wrzasku? Nie wiem. Zresztą czy to takie ważne? To jedyna rzecz, z której naprawdę jestem dumny. Jedyne, na czym mi naprawdę zależy. To mój skarb. Który już raz ukradziono.

8 Po szalonej jeździe krętymi drogami wśród lasów i wzgórz, jeździe nabuzowanej dziką muzyką i piskiem opon, recepcja Szpitala Świętego Jakuba w Morrison, z dzwoniącymi

telefonami

i

podenerwowanymi

pielęgniarkami, wydała się Nathanowi niemalże kojąca. Gdy

tylko

szklane

drzwi

zasunęły

się

za

nim

bezszelestnie, zatrzymał się i przez moment wpatrywał w jasno oświetlony korytarz. Po godzinie przemykania wymarłymi, nocnymi drogami miejsce to wydało mu się bramą

do

innego

świata,

zorganizowanego

i

uporządkowanego. Nabrał tchu, podszedł do biurka recepcji i uśmiechnął się nieśmiało do ciemnoskórej rejestratorki, która rozmawiała

przez

telefon

i

nerwowo

przygryzała

końcówkę ołówka. Pielęgniarka – srebrzysta plakietka informowała, że ma na imię Deborah – zerknęła na

Nathana. – Dobra, muszę kończyć – rzuciła do słuchawki i obróciła się ze skrzypnięciem obrotowego fotela. – W czym mogę pomóc? – Dobry wieczór – odezwał się Nathan, naśladując skandynawski akcent. – Mój przyjaciel został tu dziś przewieziony. To duchowny, pastor Ransberg z Nonstead. Czy może mi pani powiedzieć, w jakim jest stanie? Rejestratorka splotła grube przedramiona na blacie biurka i przechyliła lekko głowę. Minę miała zadziorną, ale oczy zmatowiałe ze zmęczenia. – Nie udzielamy informacji o stanie naszych pacjentów – oświadczyła. – Nie? – Nathan wybałuszył oczy. – U nas w Europie bardzo dbamy o prawa człowieka, ale członkowie rodzin zawsze mogą... – Powiedział pan przed chwilą, że pastor Ransberg jest pańskim przyjacielem. – Deborah zmarszczyła groźnie brwi i pochyliła się nieco, niczym nosorożec

szykujący się do szarży. – Nnno tak. Bardzo się przyjaźnimy. Tak bardzo, że czasami całkiem zapominamy o więzach krwi. Pastor Ransberg to brat mojej ciotki, ciotki od strony... – Niech pan posłucha, my tu wszyscy ciężko pracujemy, by przyjść z pomocą ludziom takim jak pastor Ransberg – oznajmiła pielęgniarka. – Pan zaś takimi głupimi zagrywkami zabiera nam cenny czas. Nie może pan ujrzeć pacjenta ani poznać jego stanu zdrowia, jeśli nie należy pan do bliskiej rodziny lub nie prowadzi śledztwa w jego sprawie. Proszę zostawić nazwisko i numer telefonu, przekażę pastorowi Ransbergowi. Jeśli zechce, sam się z panem skontaktuje. – Deborah! Młody lekarz z ziemistą cerą i przekrwionymi oczyma odsunął doniczkę z kwiatami na szklanym przepierzeniu za plecami rejestratorki i przechylił się, by zerknąć na ekran jej komputera. – Deobrah, możesz sprawdzić dyżury na jutro? –

spytał. – Jeśli znów zaczynam rano, to chyba zaraz zacznę sobie szukać nowej pracy. – Jasne, doktorze – burknęła rejestratorka i przesunęła się na skrzypiącym fotelu przed klawiaturę. – A motocykliści od tej pory będą sami się składać do kupy. Lekarz zaśmiał się sucho i dopiero teraz dostrzegł Nathana. – Bardzo pana przepraszam, nie zauważy... Niespodziewanie w jego oczach błysnęło ożywienie. – Zaraz, zaraz... – zaczął powoli, ostrożnie pocierając brew. – Proszę nie mieć pretensji, jeśli pana urażę, ale jestem na nogach od dwunastu godzin. Gdzieś widziałem pańskie zdjęcie, gdzieś na okładce... Zaraz, nie Gaiman, nie Koontz... McCarnish? Pan Nathaniel McCarnish? Nathan cofnął się jak smagnięty biczem. – Tttak – bąknął. – Nieprawdopodobne – zamrugał lekarz, jakby nadal nie dowierzał. – To pan! Wiem, że słyszał pan to już tysiące razy, ale pańskie „Szepty” wywarły na mnie

piorunujące wrażenie! Znakomita robota! Wiesz, kto to jest, Deborah? – Wiem – stwierdziła kwaśno rejestratorka. – Człowiek mający problemy z ustaleniem więzi łączących go z jednym z naszych pacjentów. – Naprawdę? – Rozpromieniony lekarz nie zwrócił uwagi na jej ton. – A z którym?

*** Wnętrze

jeepa

wypełniała

mgiełka

dymu

tytoniowego, przesycona miodowym światłem panelu cd. Nathan otworzył drzwi od strony kierowcy i wściekle zamachał dłonią. – Mówiłem ci, żebyś tu nie palił! – syknął ze złością. – A ja ci mówiłem, że przyjazd do Morrison jest bez sensu – burknął Skinner, ale zgasił papierosa. – Co, widziałeś się z ojczulkiem ochlejem? – Nie. – Nathan przygryzł wargę i wsunął kluczyk do

stacyjki. – Ale rozmawiałem z jego lekarzem. Pastor ma złamaną rękę i kilka żeber, do tego parę skaleczeń. Nic mu nie grozi, ale jest osłabiony i odpoczywa. Jego lekarz... – urwał na moment. – Jego lekarz podejrzewa wypadek.

Ransberg

mógł

zostać

potrącony

przez

samochód. – Aha – rzekł po chwili milczenia Skinner. – Jak chcesz, to skomentuj, nie żałuj sobie – wycedził Nathan i przekręcił kluczyk w stacyjce. – Tak, to mogłem być ja. Kogoś o mały włos nie rozjechałem wczoraj podczas tej dzikiej jazdy do „Pratt’s Hut”. Przez samochód przeszło drżenie, a potem silnik zamruczał cicho. – Nie będę niczego komentował – stwierdził Skinner. – Ja pierdolę, zaczynam mówić twoim językiem. Nic nie powiem, ty stuknięty Angolu. Może poza jednym. Dlaczego cię to interesuje? – Co? zapytał Nathan. Wyjeżdżał powoli z parkingu szpitalnego.

– O ile dobrze zrozumiałem, przyjechałeś tu po to, by sobie odpocząć. Wyluzować się, zapomnieć o czymś tam, pies to trącał. Tymczasem odbiło ci w przeciwnym kierunku. Pędzisz przez pół hrabstwa, by dowiedzieć się, w jakim stanie jest szemrany ksiądz pijak. Po co? Wyrzuty sumienia, bo może to ty go potrąciłeś? Obywatelski obowiązek? – Ani jedno, ani drugie – wycedził Nathan. – Chcę się dowiedzieć, o co w tym chodzi. – W czym, kurwa, chodzi? – Odkąd się poznaliśmy, przez cały czas próbujesz mi udowodnić, że wszyscy ludzie w Nonstead coś udają. Wszyscy z wyjątkiem ciebie. A kiedy człowiek z zewnątrz próbuje rozgryźć, o co z tym waszym miastem właściwie chodzi, miałbyś ochotę go zatrzymać, tak? – Nie, coś ty. Sęk w tym, że... – No właśnie, w czym sęk? O co tu chodzi? Bo z Nonstead na pewno dzieje się coś niedobrego. Coś bardzo, bardzo niedobrego. Tymczasem wy wszyscy –

tak, wliczając w to ciebie, Skinner – wolicie udawać, że nic się nie dzieje, a jak już się wydarzy, natychmiast zapominacie o wszystkim. Z powodów, których nie rozumiem, wolicie nie tykać Wielkiej Tajemnicy. Przyzwyczailiście się do niej tak jak do sąsiada pijaka. Wredny, szkody czyni, ale przecież swój, nie? Nie pozwolimy jakiemuś przybłędzie z wielkiego świata, by wpychał nos w nie swoje sprawy. – Posłuchaj, Nathan... – Rany, daj już sobie spokój – parsknął pisarz, pochylony nad kierownicą. Silnik mruczał coraz głośniej, światła latarń zlewały się w jasnożółte pasmo. – Zachowujesz się... Nie, wy wszyscy zachowujecie się jak człowiek, który uparcie wzdraga się przed pójściem do lekarza, bo ten jeszcze coś wykryje i trzeba będzie się później leczyć. – A ty niby jesteś owym lekarzem, tak? – Skinner wyciągnął się na fotelu. – Jesteś naszym zbawcą i pasterzem? Mamy ci zawierzyć, byś przegnał Czarnego

Luda? Chłopie, ty tu nie należysz. Jeśli spodziewał się kolejnego wybuchu, zawiódł się srodze. Nathan zacisnął mocno usta, ale spuścił nogę z gazu, aż latarnie znów stały się kulami światła na długich łodyżkach. Nie mówił nic do chwili, gdy wyjechali poza ostatnie zabudowania i na powrót otoczyła ich ciemność lasu. – Przed dwoma laty poznałem pewną dziewczynę – odezwał się suchym głosem. – Miała na imię Fiona, pochodziła z Irlandii i była graficzką komputerową. Poznaliśmy się na okoliczność projektowania okładki do mojej książki. Poznaliśmy się i bach, zaiskrzyło, co ci będę mówił. Zbliżała się data amerykańskiej premiery „Szeptów”, więc przyleciałem do Nowego Jorku i zamieszkaliśmy razem. Trzy miesiące totalnej idylli. Tańczyliśmy w klubach do bladego świtu, zajadaliśmy hot dogi w Central Parku, snuliśmy się za rękę po galeriach, kłóciliśmy się na temat ostatnio przeczytanych książek, leżeliśmy w księżycowe noce na dachu jej

kamienicy... Zapraszano mnie na spotkania autorskie, rozmawiałem z czytelnikami, a Fiona stała z tyłu i wpatrywała się we mnie uśmiechniętymi oczami. Wiesz, o czym mówię? Przez twarz Skinnera przemknął grymas, jakby chciał rzucić jakąś kąśliwą uwagę, ale powstrzymał się i pokiwał tylko głową. – Potem przyjechaliśmy tutaj, do Nonstead – ciągnął Nathan, wpatrzony w drogę. – Chcieliśmy jechać gdzieś dalej, do jakichś krewnych Fiony, ale zepsuł nam się samochód. Coś walnęło w skrzyni biegów, nie pamiętam już co. Mechanik powiedział, że naprawa zajmie jakieś trzy dni. Okazało się, że trwało to wszystko aż sześć, a kosztowało dwa razy tyle, co obiecał, ale nie żałowałem. Rany, aleśmy się tu bawili. Bez klubów, galerii i knajp, sami, z dala od rozhukanego świata. My dwoje, łóżko, wino i lasy. Urwał. Jechali w ciszy, opromienieni kojącym, miodowym

blaskiem

kontrolek,

zawieszeni

wśród

mroków okolicy. – A potem wszystko zaczęło się psuć – podjął Nathan już innym tonem. Odsłonił zęby, jakby niespodziewanie obudziła się w nim agresja. – Kto nawalił? – spytał cicho Skinner. – Sęk w tym, że nikt. A w każdym razie na pewno nie ja. Gdy odebraliśmy samochód i wróciliśmy do Nowego Jorku, Fiona przestała być sobą. Zaczęła się... hmmm... rozmywać. To nie nastąpiło nagle, proces trwał ponad pół roku. Coraz gorzej nam się rozmawiało, coraz rzadziej się śmialiśmy, dalej robiliśmy wspólnie wiele rzeczy, ale bez zaangażowania z jej strony. Zasypiała na filmach, nie chciało jej się tańczyć na imprezach, przez całą noc popijała to samo letnie piwo bez gazu lub zimną kawę bez smaku. Nie kończyła książek, zawalała projekty, w końcu przestała chodzić do pracy. A dowiedziałem się o tym przez przypadek. Wyrzuciła swą komórkę do zsypu, wyobraź sobie, a jej szef zadzwonił akurat, gdy wychodziłem z budynku. Udało mi się ją

wygrzebać i dowiedziałem się, że pogrążyła dwa projekty, nad którymi pracowała. – Znalazła sobie kogoś innego? – Nie. Próbowałem z nią rozmawiać, nawet zaciągnąłem na terapię, ale wszystko gówno dało. Było z nią coraz gorzej, bo już nawet o posiłkach zapominała, więc zacząłem ją śledzić. Robiła najróżniejsze rzeczy, co dzień coś innego. Kiedyś przesiedziała cały dzień na stacji metra, kiedy indziej obiegła kościoły w Chelsea, czytała ludziom gazety przez ramię, gładziła drzewa w parku. Nie, z nikim się nie spotykała. Po prostu gasła w oczach. Więź między nią a światem materialnym każdego dnia słabła. Aż znikła. – Tak po prostu? – Bardziej niż po prostu. Wygląda na to, że po prostu wrzuciła

do

plecaka

kilka

losowo

wybranych

przedmiotów i wyszła. I to wszystko po tym, jak wreszcie udało nam się wypić butelkę wina, pośmiać, pójść do łóżka po raz pierwszy od wielu tygodni. Wyglądała

wówczas jak cień, ale mam wrażenie, że nadal tliła się w niej jakaś świadomość. Na tyle, by uśpić mą czujność. – Szukałeś jej? – Jak wariat. – Nathan machnął dłonią. – Nie chcę nawet wspominać o wszystkich tych nierealnych, idiotycznych pomysłach, na które wpada desperat. Powiem ci tylko tyle, że szukając jej, dotarłem nawet do Maine. – I nie znalazłeś – Skinner powiedział bardziej, niż spytał. – Nie, nie znalazłem. Poddałem się. – Nathan przetarł czoło ze zmęczeniem. – W końcu się poddałem. Bo moja desperacja przerodziła się w zniechęcenie, a to w rozpacz. Wróciłem na moment do Nowego Jorku, gdzie czekał już na mnie agent z planem tournée po Kanadzie i kontraktem na

nową

książkę.

Zbyłem

go

kilkoma

pustymi

obietnicami, posprzątałem po sobie i zwiałem do Nonstead, jedynego miejsca, gdzie byłem naprawdę szczęśliwy. I to właśnie dlatego, Skinner, ja nie

odpuszczę tej waszej Tajemnicy. – Bo spodziewałeś się, że życie tu okaże się miłe i przyjemne? – Nie. – Nathan zacisnął usta. – Dlatego, że taka Tajemnica zabrała mi kobietę, którą naprawdę kochałem. Nie udało mi się odkryć, co się stało, i nigdy, absolutnie nigdy sobie tego nie wybaczę. Dlatego też zrobię wszystko, co w mojej mocy, by rozgryźć tę waszą. Rozumiesz? Skinner pokiwał głową. Zapalił papierosa, lecz tym razem Nathan już nie protestował. – Poza tym – dodał po chwili – i tak nie mam tu nic innego do roboty. Reszta drogi minęła w milczeniu. Radio szumiało cicho, gubiąc falę wśród wzgórz, silnik porykiwał dziarsko, jeep ostro wchodził w zakręty i znów przyspieszał. Dopiero gdy w oddali zamigotały pierwsze światła Nonstead, Skinner się odezwał: – To od czego zaczynamy, partnerze?

Wypowiedział te słowa spokojnym, rzeczowym tonem, w którym nie było ani śladu wątpliwości. Nathan skrył uśmiech i odparł: – Od odwiedzenia miejsca, w którym rzekomo wczoraj kogoś potrąciłem.

*** „Szatan jest do d... ” – głosił napis na murze starego, dawno nieużywanego magazynu. Światło odległej lampy sodowej

odbijało

pospiesznie

się

czarnych

lekko liter,

od

jakby

wymalowanych bardzo

chciało

opowiedzieć historię wydarzenia z zeszłej nocy. – Szatan jest do dupy – rzekł Skinner z drugiej strony ulicy i rzucił czymś w stronę Nathana. Ten złapał odruchowo, była to niemalże pusta puszka farby w sprayu. – Taki sam napis widziałem na spożywczaku niedaleko kościoła, na sali gimnastycznej i chyba z tyłu biblioteki. Coś mi się widzi, że ten koleś, którego

rozjechałeś, właśnie próbował dołączyć czwarty mur do kolekcji. – Ciekawe. – Nathan wyłuskał lucky strikea. Zgrzytnęło zippo, targany wiatrem płomyk oświetlił jego twarz. – Dość awangardowa metoda ewangelizacji, nie? – Co? – skrzywił się Skinner. – Możesz mówić po ludzku? – To dzieło Ransberga. – Pisarz zaciągnął się głęboko, nadal nie odrywając wzroku od graffiti. – Rany boskie, pastor biega nocą po mieście i wypisuje jakieś bzdury po ścianach. Rozumiesz coś z tego? – Ja w ogóle niewiele rozumiem. Wiem natomiast, że ojczulek lubił sobie wypić. – Zajmujący się nim lekarz nic nie mówił, jakoby przywieziono go w stanie wskazującym. Ja byłbym za tym, że istnieje inna przyczyna. Skinner – odwrócił się nagle w kierunku drwala – jak myślisz, co powinno leżeć na biurku pastora w zakrystii? – Bo ja wiem? – wzruszył ramionami Skinner. –

Pismo Święte? – No właśnie. Tymczasem widziałem u niego tylko książkę telefoniczną. Widziałem też dwukrotnie, jak reaguje na dzwonek telefonu. Ze skrajnym przerażeniem to mało powiedziane. Zdaje się, że nasz pastor ma o wiele poważniejsze problemy, niż sądziliśmy. No, pora zajrzeć do jego przybytku. – Serio chcesz się tam włamać? – Jak najbardziej serio. – A po co? – Słyszałeś o metodzie żabich skoków? Zdaje się opracowanej przez twoich rodaków dawno temu na Pacyfiku? Jeśli uda nam się rozgryźć jego sekret, być może inne okażą się bardziej zrozumiałe. – Moim zdaniem... – zaczął Skinner, ale Nathan przerwał mu, kręcąc energicznie głową. – Nie. Wybacz, Skinner, ale Samotnia to nie przyczyna tych problemów. Nie pytaj, skąd to wiem, bo nie wiem. To jedynie domysł. Myślę, że źródła tego

zamieszania trzeba szukać gdzieś indziej. Telefon w kieszeni Nathana zawibrował. Pisarz spojrzał na ekranik, skrzywił się i odrzucił połączenie. Po chwili obaj ze Skinnerem siedzieli we wranglerze i powoli ruszali w kierunku domu. W oddali za ich plecami przez ulicę Nonstead przebiegło zwierzę.

*** Nathan zapamiętał niewielki kościółek jako miejsce ciche i spokojne. Zapamiętał mocny zapach drewna, zakłócony ledwie wyczuwalną wonią farb i kurzu, witraże rozkwitające kolorami w blasku słońca oraz kojącą atmosferę, która ogarniała gościa zaraz za progiem i nakłaniała, by usiadł w drewnianej ławce, spojrzał na krzyż i zastanowił się. Nie pomodlił, skąd, powoli. Po prostu zastanowił. Wszystko to znikło z nastaniem zmroku.

Ani w kościele, ani w otaczającym go ogrodzie nie było ani jednej latarni i dom boży w całości opanowały cienie, miękkie, oślizgłe i wilgotne, wręcz szydzące z jego majestatu. Rozłaziły się po ścianach, pełzały między ławkami, wiły na ołtarzu, wylewały z kazalnicy. Skrzypnięcia drewnianej podłogi, miłe za dnia, teraz brzmiały jak głuche jęki. – Ja pieprzę... – szepnął Nathan i oblizał suche wargi. – Co takiego? – spytał zuchowato Skinner, choć i on nie podnosił głosu. – Nic – pokręcił głową pisarz. – Po prostu... – Po prostu naszły cię wątpliwości, tak? – Nie. Może. Słuchaj, gdzie się nauczyłeś otwierać zamki? W Iraku? – Nie. W Nonstead. Czego szukamy? – Chodźmy do zakrystii. I ruszyli przez mrok. Każdy krok wywoływał falę skrzypnięć, jak gdyby pod ich butami tworzyła się siateczka drobnych pęknięć. Każdy krok przybliżał do

drzwi zakrystii, lecz oddalał od tego, co znane i bezpieczne. Zaparkowany kilka ulic dalej jeep mógł równie dobrze znajdować się na innej planecie. Skinner włączył latarkę. Snop białego światła przebił się przez cienie, omiótł witraże, prześlizgnął się po belkach sufitu, wreszcie znieruchomiał na drzwiach zakrystii. – Skinner, jeśli planujesz wystraszyć mnie jakimś „buuu!”... – odezwał się Nathan ochryple, ale nie dokończył. W zakrystii rozdarł się telefon. Nie zadzwonił ani się nie odezwał. Rozdarł się. Ostry, przenikliwy dzwonek darł ciszę na strzępy, płoszył cienie, które kłębiły się teraz w kątach, rozpraszał myśli. Nathan spojrzał na pobladłego Skinnera, który pokazał mu tarczę zegarka. Dochodziła pierwsza w nocy. – Kto, u kurwy nędzy, dzwoni do kościoła po północy? – szepnął między jednym sygnałem a drugim. – Nie wiem. – Nathan przełknął ślinę. – I właśnie

dlatego trzeba go odebrać. – Ocipiałeś? A może jeszcze przedstawisz się z imienia i nazwiska, by policja miała mniej roboty? – Masz w policji dobrego kumpla. – Oczy Nathana błysnęły. – Zdaje się, że wiesz, jak go zbajerować. I ruszył do zakrystii pewnym, zdecydowanym krokiem, jakby natarczywy, ostry dzwonek całkiem nim zawładnął. Pchnął drzwi i rozgonił światłem latarki niemalże całkowite ciemności. Telefon terkotał na biurku niczym rozwścieczony, pieklący się imp. Nathan przełknął ślinę i zerwał słuchawkę z widełek. – Słucham? W jego rodzinnym domu długo korzystano ze staromodnego, plastykowego telefonu stacjonarnego, który nie dysponował nawet opcją zapamiętywania numerów, i Nathan wiedział, że w słuchawce usłyszy sporo szumów, nierzadko tak silnych, iż nie było słychać głosu dzwoniącego. W. tejże słuchawce jednakże panowała absolutna, niczym niezakłócona cisza, tak

czysta, że aż zimna. – Słucham? – powtórzył. Niespodziewanie obudziła się w nim paniczna, rozpaczliwa nadzieja, że nikt się nie odezwie. Jak wiele innych rozpaczliwych nadziei i ta okazała się płonna. – Pan nie jest pastorem Ransbergiem, jak sądzę? – zabrzmiało w słuchawce. Nathan poczuł, jak jego serce pompuje krew z niespotykaną prędkością, a mimo to ciało zalewa nieludzkie wprost zimno. Nigdy nie słyszał tylu złych emocji w ludzkim głosie. Tych kilka pozornie uprzejmych słów zawierało tak niewyobrażalną dawkę cynizmu, złośliwości i szyderstwa, iż z najwyższym trudem opanował odruch rzucenia słuchawki na widełki. – Nie, nie jestem – wykrztusił. – Pastor... Pastor Ransberg trafił do szpitala. – Och, nieszczęście. Mam nadzieję, że to nic takiego. – Cóż, chyba tak. – Wspaniale. Uwielbiam rozmowy z pastorem. Bawi

mnie. Czy może mi pan przekazać telefon do szpitala? – Nie – szepnął Nathan, dziwiąc się własnej śmiałości. – Nie mogę. – Nie? – w jednym słowie aż iskrzyło od szyderstwa. – A czemuż to? – Bo z jakiegoś powodu nie chcę, by pan wydzwaniał do Ransberga. – A kim ty jesteś, by mi czegokolwiek wzbraniać? – jego rozmówca wrzasnął tak niespodziewanie, że słuchawka wypadła z odrętwiałych palców Nathana. W odruchu paniki zdołał ją złapać i z trzaskiem cisnąć na widełki, a potem rzucił się do ucieczki. Nawet gdy wybiegł już z kościoła, ciągnąc za sobą Skinnera, nawet gdy padł na siedzenie samochodu, wrzask wciąż rozbrzmiewał w jego duszy, wciąż ćwiartował mu serce i mordował myśli. Nathan drżał, dygotał i kołysał się w przód i w tył, usiłując pozbyć straszliwego wrażenia. Długo trwało, nim głos Skinnera przebił się do jego umysłu.

– Odezwij się, ty pieprzony Angolu! Co się stało? Już ok? – ok – wyszeptał Nathan, szczękając zębami. – Już wszystko ok. Ja pierdolę... – Co? Co „ja pierdolę”? Coś tam usłyszał? I czemu żeś wyleciał z kościoła jak z procy? I po co to wziąłeś? Nathan odetchnął głęboko i uświadomił sobie, że trzyma coś kurczowo w objęciach. Zamrugał. Książka telefoniczna. Odruchowo zabrał książkę telefoniczną z biurka pastora? Włączył lampkę nad głową i przekartkował książkę, a wtedy spomiędzy stron wysunęła się zakładka z logo sieciowego sklepu papierniczego. Nathan z wahaniem ułożył sobie książkę na kolanach i otworzył w zaznaczonym zakładką miejscu. Skinner nachylił się ciekawie. Na stronie ujrzeli listę firm i przedsiębiorstw hrabstwa Morrison od G do I. Tylko jedna nazwa była

podkreślona drżącą linią. Hell. Piekło. Bo moje forum jest moim sekretem, moją tajną galerią przerażonych tworów, której nigdy nikomu nie pokazałem. Nigdy. Jestem jedyną osobą na tym świecie znającą adres strony oraz kody dostępu. Zrobiłem wszystko, co mogłem, by zabezpieczyć się przed kradzieżą. Nikomu nie pozwolę, by oglądał moją kolekcję. Nikomu nie pozwolę, by słuchał ich skamlenia. Tylko raz poniosłem porażkę. Najchętniej bym o tym zapomniał, ale wolę tego nie robić. Wolę raz na jakiś czas przypominać sobie tę sytuację, by na nowo rozbudzić złość, by zwiększyć czujność, by pamiętać o zemście. Cóż to było za upokorzenie... Nie powinienem jednakże narzekać, sam

jestem sobie winien. Wierzyłem przecież podówczas, że wystarczy założyć forum pod jakimś idiotycznym adresem, składającym się z ciągu liczb, by nikt nigdy go nie odnalazł. Jakie istnieje bowiem prawdopodobieństwo, że ktoś wstuka w przeglądarkę dokładnie tę sekwencję? Okazało się, że takie prawdopodobieństwo istnieje. Zorientowałem

się

któregoś

wieczoru,

gdy

pracowałem nad kolejną postacią. Przez przypadek zerknąłem na licznik odwiedzin i serce mi zamarło. Po mojej ostatniej wizycie licznik stanął na sześćset osiemdziesiąt

osiem.

Teraz

pokazywał

sześćset

dziewięćdziesiąt. Ktoś odwiedził moje forum. Włamywacz. Złodziej. Łajdak. Nie wiem, kto to był, bo skąd? Przeraziła mnie jednak świadomość, że ktoś może wejrzeć do mego skarbca, i spędziłem całą noc, ucząc się o zabezpieczeniach. Przeniosłem forum na inny serwer, zmieniłem adres, wprowadziłem masę haseł i dopiero wtedy poczułem się bezpieczniej.

Bo bynajmniej nie lepiej. Człowiek okradziony nigdy nie zapomni kradzieży. Zawsze będzie go gryzł robak goryczy i albo znajdzie sposób, by go zdusić, albo pozwoli mu dojść do głosu. W tej drugiej sytuacji tylko krok dzieli poszkodowanego od zemsty.

9 Nic z tego nie rozumiem – powtórzył Nathan. – Nic. A ty? Oderwał wzrok od zroszonej deszczem szyby i spojrzał na Annę, posypującą sos przyprawą z saszetki. Kobieta z roztargnieniem założyła włosy za ucho i uśmiechnęła się przepraszająco. – Ja też nie – przyznała szczerze. – Słuchaj, wiem, że już o to pytałam, ale nie pamiętam twojej odpowiedzi. Zostaniesz na obiedzie, tak? – Co? – Nathan zamrugał i potarł skronie. – Na obiedzie? Nie, chyba nie. Narastający ból głowy przypominał mu, że niewiele spał tej nocy. Gdy odwiózł Skinnera do jego przyczepy kempingowej i wrócił do domu, nabrzmiały księżyc przesunął się już nad wierzchołki sosen, a elektroniczny budzik

beznamiętnie

wskazywał

godzinę

drugą

czterdzieści siedem. Półprzytomny ze zmęczenia Nathan

nasypał karmy piszczącej przeraźliwie Zmorze i padł na kanapę. Ledwie pamiętał o tym, by nakryć się kocem. Bo napalić w kominku znowu nie zdążył. – Nie – powiedział mocniejszym głosem. – Dobra, będę się zbierał. Tylko ci przeszkadzam. – Nie, nie przeszkadzasz. Ja tylko... – Próbujesz żyć własnym życiem – dokończył Nathan. – Jasne. Zrozumiałe. Twój koszmar się skończył, więc po co masz się przejmować problemami innych. Jakby na potwierdzenie jego słów zabrzmiał wesoły śmiech Vanessy, oglądającej kreskówki w salonie. – I trudno ci się dziwić – uzupełnił Nathan. – Naprawdę, rozumiem to. Przepraszam, że ci głowę zawracam.

Gdyby

do

mnie

przyszedł

niedomyty

obcokrajowiec i zaczął bredzić o telefonie z piekła, też szukałbym każdego możliwego sposobu, by się go pozbyć. Wyszedł, nie zwracając uwagi na protesty, i cicho zamknął drzwi. Siąpiło lekko, jakby niebo zmęczyło się

ciągłymi ulewami. Głowa bolała go coraz bardziej. Potrzebował snu, kawy i jedzenia, niekoniecznie w tej kolejności. Powoli doczłapał do samochodu i gdy umościł się na fotelu

kierowcy,

odezwał

się

telefon.

Wróciły

wspomnienia nocnych wydarzeń i Nathana ogarnęło przerażenie. Trzęsącymi się rękami wyłuskał komórkę z kieszeni i zamrugał, próbując się skupić na ekraniku. W końcu dojrzał opis. – A pies ci mordę lizał – burknął i odrzucił połączenie. Z sercem wciąż bijącym jak szalone uruchomił silnik i ostro włączył się do ruchu. Na ulicach Nonstead nigdy nie

było

wielu

samochodów,

więc

skwapliwie

wykorzystywał każdą okazję, by uwolnić narastającą wściekłość. Sklął dostawczego forda, który nazbyt opieszale ruszył na zielonym świetle, wyzwał staruszka w starym chevrolecie, który skręcił na parking przed apteką bez włączenia kierunkowskazu, potem radio, w którym

odzywały się szumy – sklął cały świat. Deficyt snu wywoływał u Nathana potworny nastrój. Nawet Fiona nie była w stanie sobie z nim poradzić. Fiona. Przez resztę drogi robił wszystko, by przegnać ją z myśli, ale czym dłużej próbował, tym uporczywiej powracała. Kulminacja walki z pamięcią nastąpiła tuż przed

„Maddies”.

Nathan

wysiadł

z

samochodu,

przypomniawszy sobie awanturę, którą Fiona wszczęła w supermarkecie podczas ich krótkich – jedynych zresztą – wakacji. Poszło o ciasteczka, które miały być w promocji, ale kasjerka policzyła je po normalnej cenie. Palili wcześniej jakieś świństwo, co u Fiony wywoływało zazwyczaj buńczuczność połączoną z przeświadczeniem o

bezkarności.

niekompetencję,

Najpierw kierownika

zarzuciła sklepu

kasjerce

oskarżyła

o

manipulację, a potem zaczęła sprawdzać daty ważności innych produktów. Pech chciał, że data ważności na pierwszym złapanym przez nią słoiku minęła dwa dni

wcześniej, co tylko dodało jej energii. Nathan przez moment był przekonany, że Fionę ogarnęło święte oburzenie, dopiero dziki blask jej oczu zdradził mu, że dziewczyna doskonale się bawi. Skończyło się tym, że przerażony, gnący się w ukłonach kierownik wcisnął im kilka butelek wina w ramach rekompensaty i do ostatniej chwili

prosił,

by

nie

składali

skargi.

Któryś

z

pracowników sklepu, taki śmieszny łysy facet w grubych okularach, odprowadził ich aż do drzwi, niosąc wino. Fiona i Nathan później się upili... Szklane drzwi rozsunęły się bezszelestnie, ogarnął go gwar

rozmów

pospiesznymi

ludzi

w

piknięciami

ogonkach, kas

punktowany

fiskalnych.

Z

niewidocznych głośników dobiegała cicha muzyka, powietrze

przesycał

zapach

owoców

i

świeżego

pieczywa. Zatrzymał się jak wryty. Przez moment miał wrażenie, że wszyscy na niego patrzą, że go poznają i zaraz zaczną wypytywać, gdzie się podziała owa pyskata

ruda dziewczyna, z którą odwiedził miasto przed paroma łaty. „Bzdura” – ofuknął się w duchu. „Przecież byłem już tu wcześniej, jakoś nikt mi się nie przyglądał. Dalej, kupię co trzeba i znikam. W domu pewnie zimno jak diabli, trzeba napalić w kominku”. Nabrał tchu i rozejrzał się. Rzeczywiście, przyciągnął kilka przelotnych spojrzeń, ale nie należało się temu dziwić.

Widok

rozczochranego,

bladego

faceta

z

podkrążonymi oczami w tak niewielkiej społeczności musiał przyciągać uwagę, zwłaszcza że większość klienteli stanowili ludzie starsi bądź gospodynie domowe, grupy najbardziej skupione na poszukiwaniu sensacji. Zmełł więc przekleństwo, pochwycił za koszyk i zagłębił się między regały. Dwie puszki karmy dla kotów. Pasta do zębów. Podpałka do kominka. Paczka baterii. Sześciopak piwa. Ciężko, cholera. Jakaś zupa w puszce. Coś na ból głowy. Gdzie są paraleki? Przy kasie chyba, dobra, to na koniec.

Mrożona pizza. Wafelki. Szkoda, że nie wziął wózka. Może whisky zamiast tego piwa? Jeszcze... – Nathan? – rozległo się od strony kas. Pisarz znieruchomiał. – Nathaniel McCarnish? – krzyk był nienaturalnie głośny, jakby wołający celowo chciał przyciągnąć uwagę. Nathan znał tylko jedną osobę, która była do czegoś takiego zdolna. – By to szlag... – syknął i odwrócił się. Jimmy

Dartsworth,

w

swych

nieodłącznych

kowbojkach, skórzanych spodniach z frędzlami i kurtce nabijanej cekinami, szedł w jego kierunku, promieniejąc uśmiechem za kilka tysięcy dolarów. Ludzie, których mijał, zamierali i wpatrywali się w niego jak urzeczeni, a potem ich spojrzenia przenosiły się dalej i odnajdowały Nathana. Ten zaś odstawił koszyk i stanął na szeroko rozstawionych nogach, jakby szykował się do bójki. – Czego tu szukasz? – wycedził. – Jak to czego? – Jimmy udał zdumienie. – Ciebie,

Nathaniel! Ciebie! Z radością donoszę, że twój urlop w tej przemiłej mieścinie właśnie dobiegł końca! Słowa odnośnie mieściny oczywiście skierowane były pod adresem klientów sklepu, którzy zapominali o zakupach i otaczali Nathana i Jimmy ego coraz ciaśniejszym wianuszkiem. Jimmy zawsze umiał dobrać słowa odpowiednie do sytuacji. Może właśnie dlatego był jednym z najskuteczniejszych agentów literackich na Wschodnim Wybrzeżu. I może dlatego Nathan tak bardzo go nie znosił. – Już ci mówiłem, żebyś spadał – warknął. – Mam to powtórzyć przy ludziach? Dartsworth jakby nie dosłyszał. – Nathaniel McCarnish, autor bestsellera „Szepty”! – zawołał

na

użytek

gęstniejącego

tłumu.

–

Najstraszniejszej książki od czasów „Misery” Kinga, największego sukcesu komercyjnego od czasów „Kodu Leonarda da Vinci”. Nie masz pojęcia, drogi przyjacielu, jak bardzo się cieszę, że cię odnalazłem. Mam bowiem

wspaniałe wieści. W teczce w moim samochodzie leży bardzo intrygująca umowa na kolejną część... Mówił teraz udawanym szeptem i nachylał się ku pisarzowi. Intensywny zapach wody kolońskiej sprawił, że Nathanowi zebrało się na mdłości. – Spierdalaj – szepnął. –

Nikomu

jeszcze

nie

zaproponowałem

tak

lukratywnej umowy, wierz mi! Sama zaliczka... – Spierdalaj – powtórzył głośniej. – Sama zaliczka wprawi cię w osłupienie! Na deser mam zaś wydruk kilku obiecujących mejli od paru producentów... – Dobrze – przerwał mu Nathan. W oczach Jimmy ego błysnęła nadzieja, pierwszy typowo ludzki odruch od wtargnięcia do „Maddies”. – Dobrze, nie chcesz wyjść, to zostań. Gadaj do oporu, aż zsiniejesz. Ja wychodzę. Nathan zaciekawionych

roztrącił klientów,

otaczający

go

mimochodem

tłumek przeprosił

starszego pracownika sklepu w grubych okularach,

którego nieomal pchnął na puszki z jedzeniem dla psów, i wyszedł.

*** Garść tabletek przeciwbólowych pomogła, ból głowy zniknął wraz z wszelkimi myślami. Nathan działał powoli, mechanicznie, jak robot. Naniósł drewna, rozpalił w kominku, nakarmił Zmorę i odgrzał sobie zupę, a potem zamiótł podłogę i starł kurze. Wreszcie, z głową nadal rozkosznie pustą, nakrył się kocem i zasnął. Nic mu się nie śniło. Gdy otworzył oczy, już ciemniało, lecz ogień w kominku nadal huczał. Nathan patrzył chwilę na mroczniejący las za oknami, po czym wstał i poczłapał do kuchni, gdzie zrobił sobie mocną kawę z pięcioma kostkami cukru. Dorzucił do ognia i zasiadł przed kominkiem. Było mu dobrze.

Drzemka, kawa i porządki w domu przyniosły pewną ulgę. Nadal nie rozumiał zdarzeń, których stał się świadkiem, ale był już gotów o nich myśleć. Z tym przeświadczeniem zgonił urażoną Zmorę z laptopa, uruchomił go i odnalazł forum, na którym swego czasu zamieścił nagrania upiornych rozmów Vanessy. Wszedł do skrzynki z privem i napisał krótkiego mejla do Maggora: „Cześć. Miałeś chyba dobry pomysł. Przesłuchałem kilkakrotnie te ścieżki przed zaśnięciem, ale nie wiem, ile z tego, co usłyszałem, to autentyczne nagranie, a ile sen. Co Ty na to? Słuchałeś tego sam?” – Każda podróż rozpoczyna się od pojedynczego kroku – powiedział do nadal obrażonej Zmory. – To takie chińskie przysłowie. Zachichotał i wtedy wzrok jego padł na telefon. Wyłączył dźwięk zaraz po spotkaniu z Dartsworthem i dobrze zrobił, bo agent z konsekwencją sępa krążącego nad padliną wybierał jego numer co kwadrans. Dał sobie

spokój po kilkunastu próbach, lecz teraz ekranik rozświetlił się ponownie. Nathan ujął urządzenie. Skinner. – No, co się dzieje? – rzucił do słuchawki. – Nathan, pamiętasz ten mostek w drodze do „Pratts Hut”? – usłyszał w odpowiedzi. Głos drwala był nieco przytłumiony, jakby ten obawiał się mówić głośniej, i Nathan poczuł na plecach dreszcz. – Pamiętam, a co? – Jakieś pół mili za nim po prawej stronie jest droga. Zwykła droga gruntowa. Pamiętasz? – A mam ją pamiętać? Skinner, co się dzieje? – To nie rozmowa na telefon. Słuchaj, czy... czy mógłbyś po mnie przyjechać? W pierwszej chwili Nathan pomyślał, że mustang Skinnera zarył się w błocie – po ostatnich deszczach na drodze pojawiło się mnóstwo kałuż – lecz z bliska okazało się, że samochód stoi na względnie suchym

poboczu. W gęstniejącym mroku ujrzał żarzące się ze znużeniem reflektory forda oraz ledwie widoczną postać Skinnera skuloną nad kierownicą. Wyskoczył

z

wranglera,

nie

kłopocząc

się

wyłączeniem silnika. – Co z tobą? – zapytał z udawanym ożywieniem, pakując się na fotel pasażera i zatrzaskując drzwi. Skinner powoli obrócił ku niemu twarz, poszarzałą i niespodziewanie postarzałą. Odkaszlnął kilkakrotnie. – Dziękuję, że przyjechałeś – wychrypiał. Zapadła cisza tak głęboka, że słychać było mruczenie silnika terenówki i szum zapomnianej stacji radiowej. – Wiesz, zabrzmiałeś przez telefon jak śmierć – wzruszył ramionami Nathan. – Myślałem, że coś się stało. – Bo się stało. Widziałem czarnego psa. – Kurwa, Skinner, słyszałem o większych tragediach. – Widziałeś ten debilny film z Patrickiem Swayze? – Skinner nie zwrócił uwagę na ironię w jego głosie. – Ten, w którym gra kierowcę ciężarówki i wkręcają go w

transport bronią? – Nie wiem. Chyba nie. O co chodzi? – W „Mekongu” często gadałem z kierowcami. To przesądna ekipa, cholernie przesądna. Jak marynarze. Nie masz pojęcia, jak wielu odmówi wyjazdu z bazy w piątek czy też będzie się starało przełożyć robotę po tym, jak zobaczyło jakiś zły znak. Bardzo wielu wierzy też w czarnego psa. – Jak cię znam, zapewne nie masz na myśli pirata z „Wyspy skarbów”. – Nathan zapalił papierosa. – A zatem pozostaje pies duch, który straszy wędrowców na rozstajach dróg lub przy miejscach egzekucji. W Anglii roi się od tego typu historyjek, nie wiedziałem, że i tutaj się nimi straszy. Powiał

wiatr,

po

przedniej

szybie

mustanga

przetoczyła się jakaś gałązka. Nathan aż podskoczył. – Mówi się, że czarnego psa widzą tylko ci, którzy za długo jechali – odparł powoli Skinner. – Wiesz, są takie firmy, które każą ci wyjąć tacho i zapieprzać przez całą

noc. Czarny pies to ostrzeżenie. Stoi na poboczu i gapi się błyszczącymi ślepiami, czasami przebiega przez drogę lub nawet na niej leży, ale zawsze patrzy się na ciebie. Patrzy się i szczerzy kły. Wiesz, że to chodzi o ciebie. – Ostrzeżenie? – przełknął ślinę Nathan. – Przed czym? – Przed sobą samym. Jeśli ujrzysz czarnego psa, musisz się natychmiast zatrzymać. – Dlaczego? – Bo za chwilę kogoś zabijesz. – Lepsze niż drogówka – usiłował zażartować Nathan, ale na niewiele się to zdało. Na twarzy Skinnera nie pojawił się najmniejszy nawet grymas. – Jakiś rok temu byliśmy z Owenem w Morrison – opowiadał.

–

Pamiętasz

Owena,

tego

gliniarza?

Wpadliśmy do starego kumpla, obejrzeliśmy mecz Knicksów, wypiliśmy kilka browarów i trzeba było wracać. Ja gardłowałem za tym, by przekimać u kolesia i wracać rano, ale Owen się uparł. Do dziś pamiętam, jak

mnie poklepał po plecach i powiedział: „Wypiłem tylko trzy butelki, wszystko wysikałem, damy radę!” No i daliśmy. Prawie. Głos Skinnera lekko zadrżał. – Pies wyskoczył nam na drogę jakieś dwie mile przed Nonstead. Wielki, czarny, czerwone ślepia. Owen szarpnął kierownicą, opony zapiszczały, poczuliśmy smród palonej gumy. I jakaś cholera wtedy w niego wstąpiła. Prosiłem, żeby się zatrzymał, wyzwałem go od najgorszych i tak dalej, ale zaparł się. Zapieprzał coraz szybciej. No i doigrał się. A właściwie to doigraliśmy. – Uderzyliście w kogoś. Skinner odetchnął ciężko. – To był jakiś żul. Cholera wie skąd, bo nie miał przy sobie żadnych dokumentów. Nikt go wcześniej nie widział, z nikim nie rozmawiał. Najprawdopodobniej wyskoczył na stacji pociągów towarowych w Stua i przeszedł tu pieszo. Owen, kurwa jego mać, zahaczył go zderzakiem i zrzucił z nasypu. Piętnaście metrów w dół.

– A więc to dlatego za sobą nie przepadacie – szepnął Nathan. – Nie – pokręcił głową Skinner. – Jakoś bym to zniósł, wierz mi. Byliśmy dobrymi kumplami, ja, Owen i jeszcze dwóch innych. Dobremu kumplowi wybacza się nawet to, że zmiata po pijanemu żula z nasypu. Gorzej, kiedy ten ucieka od odpowiedzialności. Znów odetchnął głęboko. – Owen zatuszował swój udział w sprawie i zmusił mnie, bym trzymał gębę na kłódkę. Wtedy naprawdę znienawidziłem miejsce, w którym mieszkam, i życie, które toczę. Jakiś miesiąc po tym zaciągnąłem się do żandarmerii. – Nie dziwię ci się. – A wiesz, co jest najdziwniejsze? – Skinner znów zwrócił ku niemu swą trupio bladą twarz. – Że postawiłbym całą kasę i kilka lat życia na to, że czarny pies patrzył prosto na mnie. Nie na niego, na kierowcę, ale na mnie.

– Czy... – Nathan znów przełknął ślinę – czy widziałeś go później?– Nie. Aż do dzisiaj. I nie pytaj, czy to był ten sam pies, czy nie był to aby jakiś inny bezpański zwierzak i czy mi się tak w ogóle to nie przywidziało. Odpowiedź na każde z tych pytań brzmi: „nie”. – Rozumiem. – Nathan nagle zrozumiał, że, o dziwo, rzeczywiście rozumie. Klepnął Skinnera w ramię, co w założeniu miało być uspokajające. – Cóż, mnie się żadne psy nie pokazują. Chodźmy do mojego samochodu, pojedziemy do ciebie, wypijemy sobie po... – Poczekaj – przerwał mu Skinner. Wpatrywał się w las z przerażeniem. Przez kilka sekund długich jak wieczność Nathan usiłował odnaleźć to, co przyciągnęło uwagę towarzysza, i nagle dostrzegł w mroku jakąś nieregularność, niewyraźny ruch. Skupił się i po dwóch, trzech uderzeniach serca owa rozmyta, zbliżająca się plamka nabrała kształtów człowieka. Mężczyzny. Sporego mężczyzny z lekką nadwagą.

Mężczyzny w spodniach od garnituru i ongiś białej, teraz porozrywanej koszuli. Mężczyzny z twarzą wykrzywioną grozą i ustami rozwartymi do krzyku. Wypadł

spomiędzy

drzew

niczym

spłoszony

koszmar, powiewając połami rozdartej koszuli. Biegł, rozbryzgiwał kałuże, a Nathan i Skinner patrzyli oszołomieni, zdezorientowani, aż z łoskotem padł na maskę, usiłując wbić w blachę zakrzywione palce. – Udało mi się – syczał bezgłośnie i patrzył na nich pijanymi, szalonymi oczami. – Udało mi się! Z jego ust ciekła ślina przemieszana z krwią. I wtedy Nathan zrozumiał, że poznał już kiedyś tego człowieka. Skinner był jednak szybszy: – McIntyre? Nie doczekali się odpowiedzi. Miejscowy agent nieruchomości wydał bulgot, a jego głowa z głuchym stuknięciem uderzyła o brudną szybę mustanga.

***

Pulsujące

światło

samochodu

policyjnego

w

rytmicznych odstępach odpędzało ciemności lasu, jakby usiłowało przypomnieć, iż nastały rządy cywilizacji. Nathan i Skinner siedzieli na masce wranglera i palili papierosy, przyglądając się, jak sanitariusze ze szpitala w Morrison, uważając, by nie powalać sobie butów błotem, układają McIntyrea na noszach. Jeden z nich trzymał nad nim kroplówkę. – Znając życie, pewnie ułożą go w tej samej sali co pastora Ransberga – burknął Nathan. – Niewykluczone. Coś mi mówi, Angolu, że jeśli to wszystko tak się będzie toczyć, któryś z nas niebawem również tam trafi. – Tym bardziej więc trzeba tę sprawę rozwiązać. I to szybko. Bo nie mam zaufania do tutejszej służby zdrowia. Funkcjonariusz Owen zakończył rozmowę z szefem ekipy sanitariuszy i podszedł do Nathana i Skinnera. Ale patrzył tylko na Nathana.

– Coś się stało, sierżancie? – spytał Anglik. – Już złożyliśmy zeznania. Dość wyczerpujące, zarówno w przenośni, jak i dosłownie. Owen udał rozbawienie i machnął dłonią. – Nie mam waszym zeznaniom nic do zarzucenia, tylko...

Tylko

dziwi

mnie

jedna

kwestia,

panie

McCarnish. Najpierw cała ta afera w „Pratts Hut”, teraz pan McIntyre, zaginiony po raz drugi. Wpłynął też raport o stanie pastora Ransberga – nie ma wątpliwości, że został potrącony przez samochód właśnie na trasie do „Pratts Hut” na jakąś godzinę przed zajściem w schronisku – oraz zgłoszenie o włamaniu do kościoła. Wzrok policjanta od niechcenia, demonstracyjnie omiótł zderzak wranglera. – Coś mi się wydaje, że jest pan niespokojnym duchem, panie McCarnish – mówił dalej, wpatrując się w pisarza. – Przyciąga pan kłopoty. Poza tym... – Widziałem czarnego psa – przerwał mu Skinner. Owen rozdziawił usta. Spojrzał z przestrachem na

Nathana, a potem znów na Skinnera, jakby zadawał nieme pytanie: „Powiedziałeś mu wszystko?” Drwal jednakże wpatrywał się w niego zimno i beznamiętnie, jakby miał przed sobą kolejkę Arabów na posterunku gdzieś w Karbali. – Cóż... Moim zdaniem... – zaczął niepewnie Owen, usiłując odzyskać moralną przewagę. – Przestań pierdzielić. Wiesz, co to oznacza. I nie wchodź mu w drogę. – Co takiego? – Nie wchodź mu w drogę – syknął Skinner dobitniej i ledwie dostrzegalnym ruchem głowy wskazał Nathana. – Bo jeśli ktoś rozwiąże zagadkę tego pieprzonego miasta, to właśnie on. Co za dzień. Nie mam już najmniejszej ochoty rozpamiętywać swych krzywd ani pomstować na złodzieja, bo zdarzyło się coś nieprawdopodobnego. Jednego dnia – ba, nawet w tej

samej chwili! – pojawia się w tym cholernym sklepie dwóch tak nieprawdopodobnych ludzi! Mało tego, okazuję się znajomymi! Toczę rozmowę, kłócę się! Tacy ludzie zdarzają się w tym zaplutym sklepiku raz na milenium. Nacieszyć się nie mogę. Ostatnio nudziłem się tak bardzo, że zacząłem przerabiać przygłupa Małpę z działu mięsnego. A teraz? Osiołkowi w żłoby dano, jak to mówią. Aż nie wiem, którego wybrać. Ten, który zaczął rozmowę, wyglądał, jakby się urwał z planu zdjęciowego „Bonanzy”. Jego ubiór nie świadczył o braku gustu, miał przyciągać uwagę. Wszystko w tym człowieku – strój, intonacja, uśmiech, nawet sposób podawania dłoni

–

krzyczało:

„Patrzcie! Jestem!

Podziwiajcie mnie! Czy wszyscy mnie widzicie?” Sprawiał wrażenie manipulatora doskonałego, samca alfa, zdobywcy serc – zdawał się jaśnieć bardziej od jarzeniówek pod sufitem. I dopiął swego, bo ludzie wodzili za nim cielęcymi

spojrzeniami i spijali słowa z jego ust. Wszyscy, łącznie z idiotą Wilsonem, który na tę okoliczność porzucił swe papiery. Nikt nie dostrzegł, że ten człowiek jest równie sztuczny, jak jego cekiny made in China. Nikt nie zauważył, że każdy jego gest jest udawany, każde zdanie należycie dopracowane. Nie było w nim nic ludzkiego. Nic autentycznego. Maska. A wiadomo, że im bardziej jaskrawa maska, tym większy mrok kryje. Ech, wkrótce się za niego zabiorę... Jego nickiem będzie maska. Drugi zdawał się całkowitym przeciwieństwem pierwszego. Krótko ostrzyżony, lekko zarośnięty, blady, z podkrążonymi oczami, a do tego w czarnej kurtce motocyklisty. Naturalnym zachowaniem każdego zjadacza chleba jest odwrócić wzrok, naturalnym odruchem jest ominąć takiego kolesia i pójść jak najszybciej własną drogą. Nie ma w tym wiele sensu, bo gość w czarnej skórze na ogół jest zwykłą łajzą i da się przegonić kijem

od miotły, ale ten, którego widziałem w sklepie, był inny. Na pewno nie był niebezpieczny, bez dwóch zdań, ale z jakiegoś powodu budził respekt. Jego emocje aż kipiały i zbierały się w ciemną chmurę nad jego głową. Wyczuwałem niechęć> wrogość, obrzydzenie, zacięcie, widziałem zaciśnięte pięści, zmrużone oczy, drgającą lekko powiekę... Oho, nie chciałbym mieć tego młodego za wroga. Na szczęście nie grozi mi to. Pochwyciłem go i nie puszczę. Przerobię w coś wspaniałego, zbuduję historię, jakich mało. Dam mu nicka firewall. Ale zacznę od maski.

10 Tego poranka Nathan postarał się, żeby wszystko było tak, jak należy. Wziął gorący prysznic, zjadł obfite śniadanie, wypił mocną kawę, nakarmił kota i narąbał drwa, a wszystko to ułożyło się w rytuał mający odegnać złą aurę wiszącą nad miastem bądź chociaż załagodzić jej efekty. Nad koronami drzew nadal wisiały ciężkie, nieustępliwe chmury, lada chwila grożące kolejnym deszczem. – Jeszcze trochę, a wyhoduję sobie tu skrzela – burknął, sadowiąc się za kierownicą. Przez chwilę przebierał w stacjach radiowych, aż złapał pierwsze lepsze radio ogólnostanowe, którego komentator z pasją mówił o froncie burzowym, przesuwającym się z Maine na południowy zachód. Nathan zaklął i wyłączył radio. W tej samej chwili przednią szybę wranglera zrosiła mżawka.

–

A

może

już

je

mam?

–

spytał

swego

zaróżowionego, ogolonego odbicia w lusterku. Jechał przez miasto wolno, niespiesznie. Układał w głowie treść oczekującej go rozmowy, ale nie mógł nie zauważyć, że ostatnie dni obrabowały okolicę z jesiennego uroku. Nagie, bezlistne już drzewa i ludzie kulący się w foliowych płaszczach przeciwdeszczowych nadawali ulicom Nonstead cmentarną atmosferę. Dom państwa McIntyre wywarł na nim jeszcze gorsze wrażenie. Była to rezydencja imitująca styl wiktoriański, z wielkimi oknami, gankiem otoczonym krzakami różanymi oraz imponującym wiązem na trawniku. Patrząc na pozbawione liści drzewo oraz krzywo zaparkowanego nissana na podjeździe, Nathan nie mógł się oprzeć wrażeniu, że w tym domu stało się coś strasznego. Że ten dom wołał o pomoc. Niepewnie nacisnął dzwonek i cofnął się o krok, zacierając nerwowo dłonie. Drzwi otwarły się na oścież

niemalże natychmiast. – W czym mogę pomóc? – Pani McIntyre? – wyjąkał Nathan. Miał przed sobą kobietę niemłodą, nienależącą też do szczupłych, ale zadbaną i elegancką, dysponującą ponadto typową dla kobiet umiejętnością wyrażania dziesiątków emocji językiem ciała. W tym, jak oparła ramiona na biodrach i przekrzywiła lekko głowę, kryła się zarówno ciekawość, jak i zdegustowanie. Nathan nie wątpił, że paręnaście lat temu w istocie mogła stanowić przedmiot zaciekłych walk o wszystko, absolutnie wszystko. – Tak, to ja – powiedziała, a w jej błękitnych oczach błysnął niepokój. – Pan jest z policji? – Nie, nie. – Nathan machnął dłonią. – Nie jestem z policji. Ani z prasy. Nazywam się Nathaniel McCarnish i... i interesuje mnie to, co się stało z pani mężem. – Dlaczego? – Zesztywniała. – Bo stało się z nim coś bardzo niedobrego. Coś, co się nie dzieje na co dzień, coś, z czym nie upora się ani

policja, ani psychoterapeuta. – Przeraża mnie pan. Proszę wyjść. Wykonała gest, jakby chciała zatrzasnąć drzwi, ale Nathanowi udało się je zatrzymać dłonią. – Nie chciałem pani przestraszyć, przepraszam. Nie mam złych intencji, chcę po prostu rozwikłać tę zagadkę. – Jest pan z zewnątrz. – Żona agenta nieruchomości zmrużyła lekko oczy. – Z innego kraju, z jakiegoś dalekiego miasta, zapewne większego od Nonstead. Co pana obchodzą nasze problemy? – Obchodzą. Bo kiedyś również straciłem bliską mi osobę. W, cóż, zbliżonych okolicznościach. – Odnalazł ją pan? – głos kobiety zadrżał lekko. – Nie. Mogę wejść? – Proszę. W chwilę później siedzieli już na skórzanych fotelach w salonie państwa McIntyre i pili herbatę, której składu – i ceny – Nathan mógł się jedynie domyślać. Otaksował wzrokiem pomieszczenie – obrazy wiszące na ścianie nad

schodami, stylowe meble hebanowe i marmurowy kominek – i spojrzał na gospodynię, zamyśloną, zapatrzoną

w

płomienie.

Wyraźnie

widział

jej

napuchnięte lekko policzki i przekrwione oczy, dłoń trzymająca filiżankę drżała ledwie dostrzegalnie. – Już sobie pana przypomniałam – powiedziała, nie patrząc na niego. – Mój mąż wynajął panu ten dom nad jeziorem. Ten z kotem. Mówił, że jest pan rodowitym nowojorczykiem, a do tego gburem co się zowie. Wygląda na to, że się mylił w obu sprawach. – Niekoniecznie. – Nathan uśmiechnął się bez radości. – Obawiam się, że potraktowałem go nader oschle podczas naszego pierwszego i, jak się później okazało, jedynego spotkania. – Nie dziwię się panu – westchnęła kobieta i odstawiła spodeczek z filiżanką, jakby nagle stały się dla niej zbyt ciężkie. – Thomas do perfekcji opanował sztukę zachowywania się jak idiota. Wie pan, takie są wymogi jego zawodu. Dobry agent sprzedaży nieruchomości musi

się dopasować zachowaniem do klienta. Nathan zdusił pytanie cisnące mu się na usta i również odstawił herbatę. – Pani McIntyre, policja z pewnością zadała pani masę pytań i może mieć pani podobnych rozmów dosyć. Wcale bym się zresztą nie dziwił. Chciałem jednakże poprosić, by opowiedziała mi pani o wszystkim tym, czego nie zdradziła pani policji. – Insynuuje pan, że zataiłam prawdę? – Oczy kobiety były śmiałe, przenikliwe. – Nie. Jestem pewien, że powiedziała pani wszystko to, co należało. Być może jednak istnieje coś, czego policja nie powinna słuchać. Coś, czego przesłuchujący panią oficer mógłby nie zrozumieć. – Nie rozumiem, co pan ma na myśli. – Bo niełatwo się o tym mówi. – Nathan podszedł do zalanego deszczem okna. Wytrzymywanie wzroku pani McIntyre nie należało do najprostszych zadań. – Ma pani rację, pochodzę z innego, większego miasta i nie należę

do Nonstead. Mimo to – a może właśnie dlatego – wyczuwam, że dzieje się tu coś niesamowitego, coś mrocznego i zagadkowego, a przy tym niebezpiecznego. Dotyka wielu ludzi, którzy wstydzą się przyznać do tego nawet przed sobą, a co dopiero przed przedstawicielem prawa. Jestem pewien, że pani mąż był jednym z tych ludzi. Jestem pewien, że skrywał groźny sekret, który... który już dwukrotnie o mało co go nie zniszczył. Nie widział żony McIntyrea, ale po drżącym głosie poznał, że jej oczy wezbrały łzami. – Co pan chce wiedzieć? – Cokolwiek – rzekł, po czym przemógł się i odwrócił do niej. – Jakikolwiek szczegół, który pozwoli mi rozgryźć tajemnicę tego miasta. Kobieta hałaśliwie wydmuchała nos, po czym podciągnęła kolana pod brodę i zapatrzona w płomienie powiedziała: – Thomas zaczął zachowywać się dziwnie już kilka miesięcy temu. Zdarzało mu się chociażby długo wracać

do domu. Zawsze dzwonił po zakończonej wizycie u ostatniego klienta, by powiedzieć mi, że wraca, uwielbiałam go za to. Z czasem jednak czas między jego telefonem a przybyciem do domu zaczął się wydłużać. Bywało, że do godziny, choć najdalszy lokal, którym się zajmował, leżał w odległości dwudziestu minut jazdy. Wracał zamyślony, pochmurny, niemalże wrogi. Niewiele jadł, nie odpowiadał na pytania, kładł się spać i natychmiast zasypiał. Lub... Zadrżała lekko. – Lub był wobec mnie brutalny. Nie, nigdy mnie nie bił. – Ze spokojem patrzyła w przestraszone oczy Nathana. – Nigdy. Ale gdzieś zapominał o łagodności. Wychodziło z niego zwierzę. Jej blade policzki pokrył lekki, ledwie zauważalny rumieniec. – Zauważyłam, że jego buty są często powalane błotem, koszula rozdarta, nawet we włosach pojawiały się igły. Pytałam, dlaczego chodzi po lesie, ale nie

odpowiadał, zbywał mnie machnięciem ręki. A potem jednego dnia wydał prawie dwa tysiące dolarów na sprzęt survivalowy. Rany, czego tam nie było. Śpiwór, namiot, kuchenka, GPS, nóż, przy którym ten z filmu „Rambo” mógł służyć tylko do obierania ziemniaków... Pytałam, po co mu to wszystko, ale pochmurniał i milkł. To przestałam pytać. Nathan zagryzł wargi i spuścił głowę. – Czy mogę zadać pani... – Mam na imię Èva – przerwała mu gospodyni. – Posłuchaj, to zabrzmi dziwnie, ale... – Wybacz, ale na tym etapie mojego życia słowo „dziwnie” brzmi pusto. – Czy znikał na noc? Znajdowałaś brud w pościeli? Igliwie, mech? – Czy stał się wilkołakiem? – Èva uniosła brwi. – Tak jak w tym filmie z Nicholsonem? Nie. ok, zniknął na pół nocy na tydzień przed swoim pierwszym zaginięciem, ale wrócił w butach. Nie miał też krwi za paznokciami ani

nic takiego. –

Czy

kiedykolwiek

użył

przy

tobie

słowa

„Samotnia”? – Nie. – Èva upiła zimnej już herbaty i odstawiła filiżankę.

–

Nie,

ale

to

chyba

bez

znaczenia.

Wychowałam się w Nonstead i wiem, o co chodzi. Spalona, przeklęta chata, która ponoć zwabia zaginionych i pożera razem z plecakami. Daj spokój. – Nie, nie dam spokoju – obruszył się Nathan. – Możesz mieć co do tego pewność. Tu się dzieją dziwne rzeczy, naprawdę niezrozumiałe, i niczego nie możemy wykluczać. Ani Samotni, ani UFO. – Nie wierzę, że o tym rozmawiam. – Kobieta pokręciła głową. – Ja też – zacisnął usta pisarz. – Słuchaj, czy twój mąż prowadził pamiętnik? Blog może? A może lubił jakieś

forum

bądź

miał

konto

na

portalu

społecznościowym? – N-nie wiem – zawahała się Èva. – Jestem dość

staromodną osobą, trzymam się z daleka od komputerów. – Mogę zerknąć? – Jasne.

*** Gabinet

Thomasa

McIntyrea

zdumiał

go

schludnością i uporządkowaniem. Patrząc na równe rzędy skoroszytów, komputer z klawiaturą przykrytą białą narzutą i koszyczek z garścią idealnie naostrzonych ołówków, Nathan niespodziewanie uświadomił sobie, że agent nieruchomości był człowiekiem nieprawdopodobnie dobrze zorganizowanym, wręcz pedantycznym. Wziął do ręki jeden ze skoroszytów. Wszystkie umowy najmu i faktury

znajdowały

się

w

osobnych

foliowych

koszulkach, podzielone na sekcje i precyzyjnie opisane różnymi kolorami. Bił od nich chłodny, nieludzki wręcz porządek i Nathan czym prędzej odstawił grube tomisko na półkę.

Wtedy za oknem dostrzegł las. O ile dobrze się orientował w miejscowej topografii, był to ten las, w którym kryła się Samotnia. Wzdrygnął

się

i

czym

prędzej

zasiadł

przy

komputerze. Ten pisnął raz i drugi, po czym zaszumiał wiatraczek i po ekranie przemknęły pierwsze komunikaty systemu operacyjnego. W chwilę później oczom Nathana ukazał się szaroniebieski, ascetyczny wręcz pulpit z garstką ikon. Poza skrótami do programów biurowych oraz księgowych były tam tylko ikony uruchamiające program obsługi poczty oraz przeglądarkę internetową. Poczta, nie licząc odrobiny spamu, dotyczyła jedynie spraw służbowych. W pamięci przeglądarki było sześć stron, wszystkie związane z działalnością. Z narastającym zdumieniem Nathan sprawdził historię wybieranych adresów internetowych i uświadomił sobie, że McIntyre nigdy nie korzystał z Internetu w celach innych niż służbowe. Nie istniał na Facebooku ani na Twitterze, a edytor tekstu otwierał jedynie po to, by napisać oficjalne

pismo. Jeśli było inaczej, w folderze z dokumentami nie pojawił się na to żaden dowód. – Cholera, czy ten człowiek jest cyborgiem? – mruknął. – Nie – powiedziała Eva. Tak go pochłonęły poszukiwania, że nie słyszał jej wejścia. Obrócił się ze skrzypnięciem obrotowego fotela, gotów przeprosić za niestosowne słowa, ale te zamarły mu na ustach. Twarz Evy była trupio blada, a jej oczy puste. Wpatrywała się w odległy las jak żona w płonący stos pogrzebowy swego męża. – Jest zmęczonym, ale pogodnym człowiekiem – powiedziała suchym głosem. – Człowiekiem, którego dotknęło niezrozumiałe przekleństwo. Właśnie miałam telefon ze szpitala w Morrison – dodała, patrząc na niego. – Nie mogą go wybudzić ze śpiączki.

***

Deszcz padał nadal, jakby świat nie mógł się wypłakać. Siedzieli we trójkę w kuchni Anny – zamyślony Nathan obracający w palcach kubek z zimną już kawą, Skinner kołyszący się na przechylonym do tyłu krześle i gospodyni z dłońmi złożonymi jak do modlitwy. Siedzieli i milczeli. – Nic – powiedział wreszcie Nathan. – Żadnego śladu.

Cokolwiek

nawiedziło

tego człowieka,

nie

pozostawiło po sobie żadnego śladu. – Nie ma w tym nic dziwnego – burknął Skinner. – Mój stary też nie pisał pamiętnika, a wszyscy wiedzieli, że dorwała go Samotnia. Nathan upił nieco kawy, skrzywił się i odstawił kubek na stół. – Posłuchaj. – Odwrócił się w stronę drwala. – Córka Anny rozmawia z demonem, który uratował ją przed pedofilem. Owen pada ofiarą czarnego psa. Pastor Ransberg rozmawia przez telefon z diabłem. Nie

przypisujesz ty tej swojej Samotni zbyt dużej mocy? – Nie wiem – wzruszył ramionami Skinner. – Samotnia była tu od zawsze i od zawsze działo się źle. Wiem, że próbowaliśmy ją zniszczyć, ale się nie dało. Tkwi tam gdzieś między drzewami i kpi sobie z nas! Jego palec wycelował w stronę niewidocznego stąd lasu i Nathan poczuł, jak przeszywa go dreszcz. – Sam nie wiem, Skinner – powiedział cicho. – McIntyre nie pozostawił żadnej wskazówki, ale być może rzeczywiście coś go łączy z tym miejscem. Osobiście uważam, że jest to tylko jedna z form szaleństwa, jakie ogarnia to miasto. Anna odsunęła krzesło z głośnym szurnięciem i podeszła do okna. Osobliwie bezradnym gestem zasunęła szczelniej zasłony. – Ogarnia was czasem takie wrażenie, że nic, zupełnie nic nie wiecie o ludziach wokół siebie? – zapytała cichym głosem. – Czasami patrzę na domy stojące na tej ulicy i zadaję sobie pytanie, kim są

mieszkający w nich ludzie. Znam ich z imion i z nazwisk, rzecz jasna, wiem, czym się zajmują, uczę nawet ich dzieci, ale... Ale nie wiem, kim są naprawdę. I za każdym razem, gdy sobie to uświadamiam, ogarnia mnie lęk. – Jak w „Gotowych na wszystko” – mruknął Skinner. – Czy ty coś jeszcze robisz poza oglądaniem telewizji? – spytał kąśliwie Nathan. – Nie, nic. Nawet w kiblu sobie ustawiłem telewizor, żebym nie... –

Kiedyś

prowadziłam

wieczorne

zajęcia

z

francuskiego – ciągnęła Anna, nie zwracając uwagi na sprzeczkę. – Miałam pięć osób w grupie. Przychodziły uśmiechnięte, chętne, pełne pytań. Czasem się spóźniały, często żartowały, nigdy się nie uczyły, zwyczajna, najnormalniejsza na świecie grupa językowa. Po kilku tygodniach znałam upodobania i pasje tych ludzi, wiedziałam, jakie robią błędy, z czym mają problemy, co ich przerośnie, a jaki temat im się spodoba. Przez cały czas jednak usiłowałam się przebić przez uśmiechnięte

maski słuchaczy języka obcego. „Kim wy tak naprawdę jesteście?” – pytałam się w duchu, gdy patrzyłam, jak pochylają się nad ćwiczeniami. „Co w was siedzi? Może ktoś z was jest szaleńcem? Może bije żonę? Może oszukuje męża? Może planuje przestępstwo?” Na pewnym etapie nie dawało mi to już spokoju. To chyba wtedy poprosiłam, by w ramach zadania domowego napisali wypracowanie pod tytułem: „Qu’est-ce qui ne va pas?”. – Co cię trapi. – Nathan uśmiechnął się blado. Anna znieruchomiała. – Znasz francuski? – Tak, włóczyłem się po Francji w czasach studenckich. – W takim razie dam ci coś do poczytania. – Wstała i podeszła do kredensu, skąd wyjęła kilka spiętych kartek. – To te wypracowania. Dadzą ci do myślenia. – Po co mam je czytać? – zawahał się Nathan. – Bo mroczne tajemnice toczą to miasto jak rak. –

Anna zacisnęła pięści. – Każdy udaje, że wszystko jest w jak najlepszym porządku, każdy, ze mną włącznie. – Spojrzała przy tych słowach prosto na Nathana. – Przepraszam, że cię wtedy zbyłam. Miałeś rację, próbowałam oszukać siebie, że świat wrócił do normy, a ty... A ty przypomniałeś mi, że jest inaczej. Strasznie mnie to zirytowało. – Przecież nie ma problemu – machnął ręką Nathan. – Sęk w tym, że jest. Ile czasu minie, jak ktoś – wskazała lekko drżącą dłonią niewidoczne domy na jej ulicy – weźmie shotguna i zacznie pruć do ludzi, bo tak mu każą głosy w głowie? – To proste – wzruszył ramionami Skinner. – Trzeba skombinować trochę ładunków wybuchowych, podłożyć pod Samotnię i wypieprzyć ten interes w powietrze. A potem nagrywać miejsce klatka po klatce. Jeśli chata się znów odrodzi, to może będziemy wiedzieli, jak to się dzieje. – Niech to będzie nasz plan B, dobrze? – poprosił

Nathan ze zmęczeniem. – W jednym, Skinner, zgodzę się z tobą całkowicie. Nie wiemy, jak daleko to szaleństwo sięga, ale z pewnością ma jedno źródło. Im więcej informacji zgromadzimy, tym łatwiej będzie nam je odnaleźć. – Jak chcesz zbierać informacje, skoro w tym mieście nikt nikomu o niczym nie mówi? – wydęła usta Anna. – Istnieje sposób – uśmiechnął się Nathan i wyjął telefon.

*** Dodzwonił się jednak dopiero późnym wieczorem, kiedy już siedział na swojej kanapie i czytał czwarte wypracowanie po francusku. – Dartsworth? – zapytał i potarł policzek, ciepły od wypitego alkoholu, wrażeń oraz gorąca bijącego z kominka. – Jimmy, to ty? – T-tak. Kto mówi?

Głos agenta był zmieniony, przebijały z niego emocje, których Nathan nie potrafił nazwać. Niepewność? Oszołomienie? A może lęk? Dartsworth należał do najbardziej wrzaskliwych ludzi, jakich Nathan spotkał w życiu, i nigdy, przenigdy nie zdarzyło się, by Jimmy był tak stłumiony. – To ja, Nathaniel McCarnish. Słyszysz mnie dobrze? – O, Nathan, super, cudownie. – Dartsworth z wysiłkiem próbował odnaleźć swój zwykły sposób mówienia, przez co brzmiał jak parodia samego siebie. – Wiesz, nie sądziłem, by nasze przypadkowe spotkanie... – To nie było przypadkowe spotkanie – przerwał mu Nathan. – Niech no zgadnę. Dotarłeś do firmy przewozowej, która przetransportowała mój dobytek z mieszkania w Nowym Jorku, wsparłeś swój czar kilkoma banknotami i tak oto „przypadkowo” docierasz do Nonstead? Rany, Dartsworth, zawsze miałem cię za śliską gnidę, ale... W słuchawce rozległ się cichy jęk.

– Dartsworth, jesteś tam? Co się dzieje? Na klopie siedzisz? W żyłę sobie dajesz? – Nie, nic... Wiesz, super, że dzwonisz... – Wiem. Jesteś jeszcze w okolicach Nonstead? – Jestem, kurwa, jestem. Zatrzymałem się w Morrison. – Dasz radę zorganizować mi spotkanie autorskie? – Tutaj? Na tym wypiździewie? Po co? – Bo każdą podróż rozpoczyna pojedynczy krok. – Aha. Nastąpiła chwila ciszy, zupełnie jakby Dartsworth starał się zrozumieć sens enigmatycznej uwagi pisarza. – No dobra. Daj mi dzień, ok? Muszę się tu rozeznać. Na razie! Ostatnie

zdania

brzmiały

niemalże

normalnie.

Zamyślony Nathan odłożył telefon na ławę i zadał sobie pytanie, czy aby od początku rozmowy jego agent nie był sobą. – Sam już nie wiem – odezwał się do Zmory,

drzemiącej na półeczce nad kominkiem. – Może już mi na głowę padło i zaczynam zmyślać. Kocica nie otworzyła nawet oka. – A może to te wypracowania? – szepnął Nathan i raz jeszcze spojrzał na wymięte kartki. Jeden z uczestników kursu – niejaki Brad Johansen, z kontekstu wynikało, że kieruje apteką – w bardzo nieporadnej francuszczyźnie opisał kolegę z pracy, który zaraża go pechem. Drugi z uczestników, David Kerry, robił mniej błędów, ale nie trzymał się zasad francuskiej składni i liczne anglicyzmy czyniły jego pracę niemalże niezrozumiałą. Nathan doszedł jednak do tego, że ten człowiek panicznie się boi otworzyć jedno jedyne okno w swym domu. Boi się, bo na zewnątrz czyha La Courabou. – Co to, do cholery, oznacza? – Nathan przełożył kartkę na spód. Jego oczom ukazało się trzecie, najlepiej napisane wypracowanie. Młoda dziewczyna, podpisana krótko Albertine, starannym, kształtnym pismem opisała dziadka, który namiętnie czytuje miejscowe gazety,

zwłaszcza petite annonce, i odgaduje z nich przyszłość. Bardzo mroczną przyszłość. – Petite annonce – mruknął pisarz i sięgnął po słownik. – Ogłoszenia drobne. O ja pierdolę... Westchnął, odstawił pusty kieliszek po martini i chwiejnym krokiem podszedł do wieży ustawionej pośród książek. Pogmerał wśród płyt, potem nacisnął parę przycisków i niespodziewanie zaszumiało radio. – ... właśnie włączyli odbiorniki, witam ciepło – skrzeczał komentator. – Popieprzona, deszczowa noc, prawda? Do tego ponoć znad Maine idą burze. Oj, będzie się dziać, będzie. Nie martwcie się jednak, DJ Alex jest z wami, a jego fal radiowych nawet i Katrina nie rozpędzi. Specjalnie dla was – klasyk nad klasyki! Z głośników popłynęły pierwsze takty „Riders on the Storm” grupy The Doors. Nathan, który obracał w dłoniach płytę Type O Negative, odłożył ją na półkę i usiadł, zasłuchany w hipnotyczny rytm utworu. Zmora przewróciła się na drugi bok, w huczącym kominku

strzeliło jakieś polano. Za oknem niebo rzygało deszczem. Wśród drzew przebiegło jakieś zwierzę. Na ekranie laptopa, tuż przed tym, jak przeszedł w fazę czuwania, pojawił się komunikat o nowym mejlu. „Tak. Słuchałem” – napisał Maggor.

Maska wrote: Cześć, jestem tu nowy. Cieszę się, że trafiłem na to forum, bo gryzie mnie pewna sprawa i za cholerę nie mogę sobie sam z nią dać rady. Mógłbym pójść do terapeuty – pewnie, stać mnie na to – ale nie mam najmniejszej ochoty na leżenie na kozetce u jakiegoś brodatego capa z profesorskimi tytułami i opowiadanie o moim życiu intymnym. Pierdolę. Wolę wasze towarzystwo. Widzę, że piszecie tu o nieprawdopodobnych sprawach i nikt z nikogo się nie nabija, tak więc mam nadzieję, że i mnie oszczędzicie. Bo ja jestem hetero. Na sto procent hetero. Pewnie są

tu na tym forum osoby, które się skrzywią i z miejsca sklasyfikują mnie jako jebakę-samochwałę, ale panienek miewałem w życiu na pęczki. Nie jestem celebrytą, ale znam kogo trzeba i bywam na imprezach ludzi naprawdę wpływowych, a tam dziewczyn kręcę się całe tłumy. Lubię seks, ba, uwielbiam! Kocham dziki seks bez ograniczeń, zobowiązań, kolacji, śniadań, szorowania zębów przed i przytulania po. Mam swój ulubiony kanon urody, mam dwa, trzy symbole seksu, kilka ulubionych pozycji i całą listę rzeczy, które w dziewczynach naprawdę mnie kręcą. W dziewczynach, zwróćcie uwagę. Cały czas piszę o laskach. Tak więc zupełnie nie wiem, skąd się we mnie biorą myśli, że to wszystko lipa. Że tak naprawdę to drzemie we mnie gej. Że całe to gadanie o laskach to tylko próba zagłuszenia prawdziwych potrzeb. Myśli te pojawiają się od dłuższego czasu, może nawet od pół roku. Z początku dawały się odpędzić i zepchnąć w niepamięć, ale ostatnio są coraz bardziej

dokuczliwe. Prześladują mnie, drażnią, nie pozwalają cieszyć się życiem. Na ostatniej imprezie wyrwałem jakąś pannę i w jej sypialni zrobiłem z siebie idiotę. Nie chcę nawet tego rozpamiętywać. Co się ze mną dzieje? Co mam zrobić?

Daisy wrote: Nie broń się. To nie ma sensu, skończy się tym, że zamkniesz się w sobie i zaczniesz się truć. Niczym dobrym się to nie skończy. Spójrz na całą sprawę inaczej. Możliwe, że byłeś dotąd szczęśliwy, ale możliwe, że tylko to sobie wmówiłeś. Przeprowadź eksperyment – wiesz, o czym mówię. Odpowiedz owym dziwnym myślom, będziesz miał wówczas pewność. Powodzenia!

Maggor wrote: Nie łam się, maska. Daisy ma rację, ale ona tylko gadać umie. Ja ci pomogę.

11 Spośród porwanych wiatrem chmur wyjrzało słońce, śmiałe, oślepiające. Szyby gmaszyska zalśniły, jakby zalała je rtęć. – To tu – wychrypiał Skinner i zamknął oczy, jakby chciał zasnąć. – Aha. – Nathan wyjął kluczyki ze stacyjki i spojrzał badawczo na towarzysza. Drwal nadal był blady jak ściana i mimo klimatyzacji działającej z pełną mocą czuć było jego cuchnący alkoholem oddech. – Może jednak przejdziesz się ze mną? – Nie – rzekł Skinner i wyciągnął paczkę lucky strike’ów z kieszeni dżinsowej kurtki. – Już się dzisiaj nachodziłem. – Jasne. Na dwór, do kibla, na dwór, do kibla, raz jeszcze do kibla, a potem do samochodu – rzekł z przekąsem Nathan. – Cud, że nie padłeś po drodze.

– Padłem wcześniej – burknął słabo Skinner. – I to parę razy. Nathan przewrócił oczami. Nie bez trudu znalazł tego ranka przyczepę kempingową, w której mieszkał Skinner. Na domiar złego okazało się, że jej lokatora zastał całkiem

pijanego.

Wiedziony

resztkami

poczucia

przyzwoitości Skinner grzebał wśród pustych, pomiętych puszek piwa w poszukiwaniu telefonu komórkowego, by zadzwonić do szefa i usprawiedliwić swą nieobecność, lecz na widok pisarza zapomniał o wszystkim. Ten zaś energicznie zabrał się do przywracania Skinnera do życia, co potrwało aż do późnego popołudnia. O przyczynach pijaństwa Skinner nie powiedział ani słowa. Nathan zaś nie pytał. Na wszelki wypadek. – Chodź ze mną – poprosił raz jeszcze. – Nie – pokręcił głową Skinner. – Nie przepadam za tym miejscem. – Słuchaj, ciężko mi to wszystko zapamiętać... – Tobie było to ciężko zapamiętać? – Drwal otworzył

szerzej przekrwione oczy. – Ciebie łeb tak napieprza, że chętnie byś dziurę w nim wywiercił, by zelżało ciśnienie? Jak chcesz, to ci wszystko powtórzę. Ta cała Albertine z tego wypracowania to Albertine Mikelsen. Wyjechała stąd parę lat temu do Bostonu, podobno na studia. Ludzie gadali jednak, że ciężko jej było po samobójstwie dziadka. – Który z kolei nazywał się... – Nathan zajrzał do ściskanej w ręku kartki. – Jakoś tak z niemiecka... – Gówno tam z niemiecka. Bjornstjerne Mikelsen. To norweskie imię. Albo szwedzkie, cholera zresztą wie. Miejscowi nazywali go Stjerne. Starym Stjerne. Pogadaj z Mattisem O’Toole’em, wszystko ci opowie. – Dobra – rzekł Nathan. – I nie pal w samochodzie. Nigdy nie pozbędę się smrodu z tapicerki. Odpowiedź

Skinnera

przecięło

mlaśnięcie

zamykanych drzwi. Pisarz obiegł samochód i zapinając czarną kurtkę – było zimniej, niż się spodziewał – wszedł po betonowych, tu i ówdzie skruszałych schodach. Przez

moment przyglądał się stylizowanemu na staromodny szyldowi

z

napisem

„Dom

Spokojnej

Starości

»Homeward Angel«”, po czym nabrał tchu, ujął klamkę i wszedł do środka. Drewniane drzwi z matowymi szybkami zamknęły się niespodziewanie cicho i Nathana owionął zapach stołówkowego obiadu przemieszany z wonią środków czystości. Odwrócił się i ujrzał długi korytarz wyłożony starym dywanem, zawijającym się na rogach. Po obu stronach, niczym w starych hotelach, ciągnęły się rzędy identycznych drzwi, tu i ówdzie przedzielone na wpół zeschłą, leciwą rośliną doniczkową w trudnym do zidentyfikowania gatunku. Ciszę przerywał jedynie brzęczący głos komentatora sportowego z niewidocznego odbiornika telewizyjnego. Nathan stał przez moment w wejściu, bezwiednie, nieco nieporadnie, rozpinając kurtkę. Dopiero po chwili zwrócił uwagę na niewielki kantorek znajdujący się na prawo od wejścia, zaledwie o kilka kroków. Przeszklona

ściana oraz półokrągła luka z ladą przywodziły na myśl dyżurki, w których rezydowali woźni angielskich szkół w latach

sześćdziesiątych.

Były

to

miejsca

groźne,

niebezpieczne, ciemne, zadymione jamy, z których lada chwila mógł wychynąć rozwścieczony mężczyzna w fartuchu i zacząć krzyczeć. „No, tylko tego tu brakuje” – pomyślał Nathan, drwiąc z własnego niepokoju. „Demonicznego ciecia”. Mężczyzna, którego ujrzał po drugiej stronie szyby, pasował do tego miejsca jak ulał. Niewysoki i niepozorny miał niezdrową cerę i rozczochrane włosy. Nosił pocerowany fartuch. Podobnie jak wszystko, co Nathan do tej pory zauważył w „Homeward Angel”, mężczyzna wyglądał, jakby się cofnął się w czasie o kilka dekad. W pierwszej chwili recepcjonista udał, że nie dostrzega gościa, całkiem pochłonięty karmieniem rybek w zamulonym, oświetlonym na żółto akwarium. Dopiero po chwili otrzepał dłonie i spojrzał na pisarza z niechęcią. – W czym mogę pomóc? – burknął niechętnie, jakby

było to zdanie, którego musiał wyuczyć się za karę. – Nazywam się Nathaniel McCarnish – rzekł pisarz nieśmiało.

–

Chciałem

porozmawiać

z

panem

O’Toole’em. – Z panem O’Toole’em? – Recepcjonista przeciągnął samogłoskę, jakby niespodziewanie przypomniał sobie o sprawowanej tu władzy. – Otóż to niemożliwe. – Dlaczego? – Nathan oparł dłonie o parapet pokryty złuszczoną farbą. – A dlatego, że nazwiska McCarnish nie ma na liście gości, którym pan O’Toole zezwala na wizytę. – Recepcjonista wyszczerzył zęby, równie żółte jak woda w akwarium. – Wie pan, „Homeward Angel” to uboga instytucja, ale szanuje wolę swych klientów. Pan O’Toole zaś... Grzmotnęły drzwi. Echo ciężkich, zmęczonych kroków. – To go dopisz, Kozminsky – warknął Skinner. Spojrzenie, które wbił w recepcjonistę, było twarde i

nieprzychylne. – Dopisz, dobrze ci radzę. Nathan, muszę zadzwonić do szefa, ale chyba mi komórka nawaliła. Możesz mi pożyczyć swoją?

*** Nathan od razu wiedział, że Mattis O’Toole należy do ludzi, z którymi niełatwo się rozmawia. Nie

sprawiał

wrażenia

gadatliwego,

wszystkowiedzącego staruszka, któremu trudno przerwać słowotok,

nie

wyglądał

też

na

zgorzkniałego

hipochondryka czy ziejącego nienawiścią rasistę. O’Toole siedział i milczał, a było to milczenie, które zawierało w sobie chłód lodowca i mrok przepaści. Siedział i nie odzywał się, przyglądał się tylko gościowi z bezbrzeżną obojętnością,

z

dystansem

zbudowanym

na

kilkudziesięciu latach niełatwych doświadczeń. Milczał, jak milczy granitowy posąg. Nathan spojrzał na długie ramiona starca i jego

potężne, spracowane dłonie, na spękaną skórę na karku i krótkie, nastroszone siwe włosy, popatrzył w rybie, nieprzyjazne oczy i poczuł, jak dławi go niechęć, jakby w siermiężnym, niewielkim pokoiku powietrze przesycała ciężka,

nieprzyjemna

woń.

O’Toole

górował

nad

Nathanem nie jak posąg nad człowiekiem, ale jak drapieżnik nad zdobyczą. Starzec siedział na taborecie, żylasty, przygarbiony, posępny, nie spuszczając z pisarza spojrzenia. Nathan zaś walczył z pragnieniem, by sprawdzić, ile kroków dzieli go od drzwi. – Proszę o wybaczenie, jeśli zakłócam pana spokój – powiedział, siląc się na opanowanie. – Pan Kozminsky powiedział, że nie życzy pan sobie wizyt ludzi spoza listy. Jestem tu wbrew jego woli i... – Masz pan szluga? – przerwał mu O’Toole ochrypłym głosem. – Co? Papierosa, tak? Jasne, ale... – Nathan jednocześnie sięgnął do kieszeni kurtki i spojrzał na

zraszacz przeciwpożarowy. – Się pan nie przejmuj – zaśmiał się sucho, nieprzyjemnie starzec. – Jaram w tym pokoju, odkąd się tu wprowadziłem. Sześć bitych lat. Mocnymi, pożółkłymi palcami z długimi, spękanymi paznokciami wysupłał papierosa z paczki. W chwilę później jego oblicze skryła chmura niebieskawego dymu. – Gówno nie papieros. – Brwi O’Toole’a zeszły się na czole. – Sieczka w bibułce dla niegrzecznych panienek. No, dość tych farmazonów. Czego pan tu szukasz? Na reportera mi pan nie wyglądasz, na łowcę sensacji też nie. A więc o co chodzi? Nathan również wyciągnął papierosa z paczki, ale wsunął go z powrotem. Pokoik z każdą chwilą wydawał mu się coraz bardziej duszny, coraz ciaśniejszy. – Nie chodzi o pana – wykrztusił. – Chciałbym porozmawiać o starym Stjerne. O’Toole zaciągnął się głęboko. Dym wypływał spomiędzy jego nieruchomych warg i sinymi strużkami

omywał twarz. Minęła dłuższa chwila, nim się znów odezwał. – A dlaczegóż to chcesz pan pogadać o Stjerne? – wycedził. Nathan zadał sobie w myślach pytanie, czy od początku ich rozmowy starzec mrugnął choćby raz. Marzył, by ten zdobył się na jakikolwiek ludzki odruch, by kichnął, przetarł oko, podrapał się po siedzeniu, cokolwiek. Ten jednakże nadal ani drgnął. – Wyda się to panu głupie, panie O’Toole... – Nie wątpię. – ... lecz próbuję zdobyć jak najwięcej informacji o pewnej... pewnej dolegliwości, która trapi to miasto... – Wiesz pan, co mnie drażni w Anglikach? – przerwał mu starzec. – To, że nie umiecie nazywać rzeczy po imieniu. Dolegliwość, która trapi to miasto, rany boskie... Nie możesz pan powiedzieć, że tu ludziom odpierdala? – To chyba zbyt mocno powiedziane.

– Słuchaj pan. – O’Toole drgnął, jakby chciał się podnieść. Nathan nie wytrzymał i obejrzał się na drzwi. Trwało to ułamek sekundy, ale mimo to wychwycił na twarzy emeryta cień złośliwego uśmiechu. – Tu, w tej trupiarni, ludzie naprawdę nie mają nic do roboty. Siedzą, gadają i wierz mi pan, jeśli prawdziwa jest tylko co dziesiąta historyjka, żyjemy w popieprzonym mieście, he, he, he! Jego suchy kaszel urwał się równie niespodziewanie, jak się zaczął, i O’Toole znów wbił w niego swe gadzie spojrzenie. – Po co to panu? – wysyczał. – Książkę pan piszesz? Artykuł? Tabloidy tu pana przysłały? – Nic z tych rzeczy. – Nathan wyprostował się i nabrał tchu. Niespodziewanie odkrył bowiem sposób na swego rozmówcę. – Niczego nie piszę, a tabloidy mam w dupie. Przyszedłem do pana, bo boję się, że Samotnia staje się coraz silniejsza. – Samotnia? – parsknął O’Toole, opluwając Nathana

drobinkami śliny. – Jeśli wierzysz pan w Samotnię, jesteś takim głupkiem, na jakiego wyglądasz. Chcesz pan wiedzieć, co zabiło starego Stjerne? Wy. – My? – zdziwił się Nathan uprzejmie. Wiele go to kosztowało, bo grymas twarzy starego człowieka stawał się coraz bardziej złowrogi. – Jacy my, panie O’Toole? – Wy, młodzi! – wycedził ten przez pożółkłe, ale zadziwiająco równe, mocne zęby. – Oślizgłe kurwiszony w garniturkach z pyskami gładkich słówek i pustych obietnic! Z gładkimi rączkami, które nigdy w życiu nie trzymały śrubokręta! Wy, pieprzeni specjaliści od marketingu, eksperci psychologii sprzedaży, czarodzieje reklamy, cholerni ugniatacze umysłów! Wy, którzy nauczyliście nas żyć wedle tego, co pokazują reklamy. Wy,

którzy

sprowadziliście

ludzkie

życie

do

wyszukiwania najtańszych ofert! Gniew starca był tak autentyczny, tak straszny, że Nathaniel z trudem opanował odruch skulenia się na krześle. Nie przyszło mu nawet do głowy, by sprostować.

Czuł, że starzec nigdy by mu nie uwierzył, nawet gdyby bijąc się w pierś, zapewniał o własnej pogardzie wobec świata reklamy. Nienawiść O’Toole’a była nieujarzmiona niczym

wzburzone

morze

i

równie

obojętna

na

jakąkolwiek argumentację. O’Toole zwiesił ciężko głowę i przez moment oddychał z trudem, jakby wybuch wyczerpał jego siły. Słupek popiołu z papierosa opadł na wykładzinę podłogową, tuż obok gumowego klapka. – Stary Stjerne miał joba na punkcie cen, promocji, wyprzedaży, rabatów i reszty tego gówna – powiedział, krzywiąc się. – Kolekcjonował ulotki promocyjne zarówno

„Maddies”,

jak

i

wszystkich

innych

supermarketów w hrabstwie, zwłaszcza tych sieciowych. Wiedział wszystko. Spytałeś go, gdzie najtaniej kupić na przykład parówki, a on zaciskał powieki, jakby coś sobie próbował przypomnieć, a potem wyrzucał z siebie nazwę sklepu, miasto, czas potrzebny na dotarcie i cenę, w której już uwzględniał koszty paliwa w dwie strony. Żyć się z

gnojem nie dawało. – Zarechotał niespodziewanie. – Kupowałem sześciopak iron city, a on najpierw się pytał, gdzie kupiłem, a potem przez kwadrans nawijał o tym, że dałem się zrobić jak ostatni palant. Bo w Morrison do soboty mają promocję. Szedł do „Maddies” po ser i nie wracał przez godzinę, bo tłumaczył innym klientom, gdzie jest taniej. Serce Nathana nadal biło jak szalone, ale odepchnął przestrach i z uwagą spijał każde słowo z ust starca. – Potem, kiedy Albertine nauczyła go korzystać z Internetu, wyszukiwać

odpieprzyło błędy

w

mu

dokumentnie.

porównywarkach

Potrafił

cenowych,

wyobrażasz pan sobie? Ale wciąż to był stary, dobry Stjerne, z którym można było wypić browara, obejrzeć mecz czy gadać do wieczora na schodach warsztatu. Prawdziwa zmiana nastąpiła, gdy wczytał się w ogłoszenia drobne. Rybie oczy O’Toole’a zasnuła mgiełka wspomnień. – Wkurwiały go nieprawdopodobnie, bo po pierwsze,

nie mógł w nich znaleźć żadnej regularności, a po drugie, było ich zwyczajnie za dużo. Nie umiał ich ogarnąć. Nie poddawał się jednak i czym bardziej się frustrował, tym dłużej nad nimi siedział. Aż zaczął dostrzegać jakieś dziwne rzeczy. – Co takiego? – wychrypiał Nathan. O’Toole spojrzał na niego ostro, jakby dopiero co uświadomił sobie jego obecność. – Takie tam. – Spojrzał w stronę okna. – Wiesz pan, ponoć podczas wojny szpiedzy zamieszczali w gazetach ogłoszenia, które były zaszyfrowanymi komunikatami. Stjerne miał wrażenie, że odkrył coś podobnego, ale groźniejszego. Wiesz pan, takie dziwne... Na przykład, „módlmy się w piątek za panią Tilt”. No i przychodzi piątek, a pani Tilt bach! Wyrżnęła samochodem w drzewo. Albo „skup świeczek i nafty dla państwa Towsand”. W jakiś tydzień później przyszło tornado, obaliło słupy i Towsandowie nie mieli prądu przez osiem dni. Tak, wiem, że to brzmi idiotycznie. – Spojrzał

groźnie na Nathana. – Ale to prawda. Mój stary kumpel Stjerne Mikelsen dogrzebał się wiedzy tajemnej w, kurwa, ogłoszeniach drobnych. Urwał na chwilę i oddychał ciężko, ze świstem. – Cholera, czego on nie zrobił, by poznać prawdę. Chciał wiedzieć, kto drukuje te anonse. Pragnął tego tak bardzo, że nawet włamał się do redakcji „Voice of Nonstead”. Oczywiście złapali go od razu. Zatrzymali go na tydzień, a potem w pierdlu wyczytał coś o swojej śmierci. Nigdy nie dowiedziałem się, co to było, bo zaraz po wyjściu na wolność wziął dubeltówkę, poszedł na główny plac Nonstead, wykrzyknął coś o tym, że nikt nie będzie decydował o jego śmierci, i palnął sobie w głowę. Rozumiesz pan? Palnął sobie w ten głupi łeb pełen promocji i cen! Nathan czuł, że powinien zadać tysiąc pytań. Wiedział, że powinien zapytać o to, czy Mikelsen zbierał może owe ogłoszenia, czy ktoś inny też je widział, czy Stjerne próbował za ich pomocą wpłynąć na życie innych

ludzi... Ale nie potrafił wykrztusić słowa. Siedział nieruchomo, wpatrzony w rybie oczy, w których po raz kolejny zapłonęła nienawiść. Gumowy klapek przydepnął niedopałek, długie palce zacisnęły się z chrzęstem w mordercze pięści. – A wiesz pan dlaczego? – wychrypiał O’Toole, większy, potężniejszy, rozrośnięty. – Wiesz? – Nathan! Głos Skinnera był mało wyraźny, jakby dobiegał z wielkiej odległości, ale przebił się przez strach Nathana i obudził pisarza do życia. Zerwał się gwałtownie i nie przejmując się wyjaśnieniami, wypadł na korytarz, do ostatniej sekundy przeświadczony, że ściga go długa, sękata dłoń Mattisa O’Toole’a. – Nathan! Dopiero na korytarzu uświadomił sobie, że w głosie Skinnera pobrzmiewa strach.

***

– Rany boskie, nie możesz bardziej rozpędzić tego gówna? – krzyknął Skinner. Droga

znów

biegła

prosto

i

pochylony

nad

kierownicą Nathan zerknął na przyjaciela. Drwal z całej siły miął pas i zaciskał zęby, jakby z trudem panował nad wzbierającą furią. Na poboczu tańczyły targane wiatrem drzewa. – Mogę – syknął Nathan. – Ale nie zrobię tego, póki nie wytłumaczysz mi, co się dzieje! Wciągnąłeś mnie do samochodu, wrzeszcząc, że nikt nie odbiera, że coś im się stało, że czarny pies powrócił i inne takie. Wybacz, ale nie kapuję... – Nikt nie odbiera! Ani szef, ani Tony, ani Dimples! – wrzasnął Skinner. – Nikt! Najpierw dzwoniłem z mojego telefonu, potem z twojego i dupa, nic! – A pomyślałeś o tym, że pracują poza zasięgiem? – Dzisiaj mieli prowadzić wyrąb przy Samotni – rzucił Skinner i odwrócił wzrok. – A tam jest zasięg,

Nathan. Błagam cię, jedź szybciej. Rozpędzony jeep ściął zakręt, przy dużej prędkości wpadł w kolejny. Opony zapiszczały na mokrej powierzchni. Wiatr cisnął w boczną szybę strugą deszczu, Skinner aż podskoczył. – Aha – mruknął Nathan. – To stąd to wczorajsze pijaństwo, tak? Nie chciałeś robić przy Samotni i się schlałeś, żeby... – Daruj sobie. – Słuchaj, jeśli ci się wydaje, że z Samotni coś wylazło, żeby... – Daruj sobie! – wrzasnął Skinner z taką furią, że Nathan aż się skulił. Resztę drogi pokonali w milczeniu, aż drwal wyciągnął pomiętą mapę geodezyjną i zaczął dawać wskazówki co do dalszej drogi. Jeep przemykał przecinkami leśnymi, mijał ułożone stosy pni, przedzierał się przez kałuże i topieliska, a ryk pracującego na wysokich obrotach silnika współzawodniczył z szumem

rozkołysanych drzew. – To tu – rzucił w pewnym momencie Skinner, z niedowierzaniem wpatrując się w mapę. Nathan spuścił nogę z gazu i jeep siłą rozpędu zjechał z drogi, otarłszy się kołpakami i nadprożami o gęste paprocie. Zapadła cisza. Za rozkołysanym napisem „Wyrąb lasu – wstęp wzbroniony”, przyczepionym do łańcucha rozwieszonego między/ drzewami, ciągnęła się przesieka. Kilkanaście świeżo ściętych pniaków kontrastowało z bielą ciemnego poszycia, dalej piętrzyły się stosy gałęzi świerkowych. Bale ułożono tuż przy rozmokłej drodze, rozjeżdżonej przez ciągniki. Nigdzie ani żywego ducha. Nathan dopiął kurtkę i wyskoczył prosto w objęcia dzikiego wiatru. Pochylił głowę i przeszedł kilka kroków aż do łańcucha. Rozejrzał się, mrużąc oczy. – Nikogo tu nie ma! – krzyknął do idącego za nim Skinnera.

– Byli do południa! – Ten wskazał pnie. – Potem znikli! – Odjechali, Skinner! – zawołał Nathan i pokazał ślady opon w błocie. – Nie znikli, tylko odjechali. Już wszystko dobrze? Możemy wracać do cywilizacji? – Rozejrzę się jeszcze – mruknął tamten i ruszył na wyrąbisko. Nathan przez chwilę wiódł wzrokiem za szerokimi plecami drwala zagłębiającego się między drzewa, a potem teatralnie wzniósł oczy ku rozkołysanym koronom. – Super – mruknął z irytacją. Dopiął kurtkę. Czuł coraz większą złość. Przeczucie Skinnera okazało się nieprawdziwe i dało się je łatwo, po ludzku

wytłumaczyć,

lecz

ten,

zamiast

przyjąć

rozwiązanie i się z niego ucieszyć, gotów był odrzucić zdrowy rozsądek i dalej drążyć. – Ech tam, niech cię szlag – mruknął Nathan i przysiadł na najmniej obłoconym nadkolu wranglera. Wyłuskał z kieszeni zippo i po kilkunastu próbach udało

mu się zapalić papierosa. – Niech cię szlag – powtórzył już pogodniej. W istocie, niewiara była problemem Skinnera. Nathan nie powinien mieć do niego pretensji, tym bardziej że dzięki niej Skinner wyrwał go z pokoju Mattisa O’Toole’a. Tak, powinien być za to wdzięczny. O’Toole... Nathan wzdrygnął się na wspomnienie strasznego starca i obiecał sobie, że zrobi wszystko, by jak najszybciej o nim zapomnieć. Z całej siły zacisnął powieki,

chcąc,

by

ciemność

zamazała

wszelkie

wspomnienia. Minęła dłuższa chwila, nim ponownie otworzył oczy. I ujrzał Samotnię. Wiało

coraz

mocniej,

drzewa

trzeszczały

i

skrzypiały, z targanych wichrem gałęzi sypały się igły i paprochy. Odległe świerczki i jałowce tańczyły, jakby ktoś szarpał z furią za ich gibkie pnie. Być może dlatego ujrzał czarny, jakby przyczajony kształt, wyraźny na tle

wzburzonego lasu. Być może z innych powodów. Uświadomił sobie, że stoi i wytęża wzrok, próbując się przekonać, czy nie uległ złudzeniu. Kątem oka dostrzegł ruch. Nie tam, gdzie zniknął Skinner. Zupełnie gdzieś indziej. Papieros wypadł mu spomiędzy palców. Liście paproci drgnęły, a potem wysunął się spośród nich ogromny, czarny pies. Zwierzę zastygło. Trwało nieruchomo z pyskiem zadartym wysoko, wietrzyło rozpędzone powietrze niczym posąg wykuty z mroku. Ostro zakończone uszy drgały lekko, wiatr czesał futro. Pies węszył. Drzewa kłaniały się i tańczyły. Czas rozciągał się w nieskończoność. Nathan złapał się na tym, że wyciąga telefon z kieszeni. Dźwięk towarzyszący robieniu zdjęcia był cichy, o wiele cichszy od szumu wiatru, ale obcy, a przez to ostry, zauważalny. Pies znikł jak dym na wietrze. Nathan zaś

uspokoił rozszalałe serce i na sztywnych nogach ruszył do miejsca, gdzie zauważył zwierzę. Aparat zgrzytnął jeszcze dwukrotnie. – Nie ma ich. Nathan zacisnął zęby i z całej siły opanował chęć, by grzmotnąć Skinnera w zęby. – Mógłbyś, kurwa, przestać mnie straszyć? – syknął. – Mógłbym – odrzekł Skinner bez emocji. Nawet nie zauważył, że Nathan o mały włos nie podskoczył ze strachu. – Następnym razem, zanim zdradzę się z czymkolwiek, pooglądam CNN. By przypadkiem nie marnować twego cennego czasu. Jedziemy do domu? Pojechali, a wiatr dalej szalał nad rozkołysanym lasem.

*** Ten sam wiatr rozbijał się o dach domu, wnikał do komina i podsycał płomienie, które buzowały wściekle,

tłukąc o termoodporną szybę. Nathan jednakże nie zwracał na to uwagi, podobnie jak na to, że Zmora opanowała sztukę otwierania lodówki i zajęta była buszowaniem w jej zawartości. Jego świat ponowie ograniczył się do kilkunastocalowego ekranu laptopa. W pewnym momencie zamrugał, jakby budził się ze snu, i odruchowo sięgnął po kubek z kawą. Ze zdumieniem skwitował, że naczynie od dawna jest puste, a potem dostrzegł bałagan kociego autorstwa. Uśmiechnął się lekko, przeciągnął się, aż strzeliły kości, rozparł na kanapie i sięgnął po telefon. Westchnął i wybrał numer Skinnera. Drwal odebrał niemal natychmiast. – Cześć – powiedział Nathan. – Dodzwoniłeś się do szefa? – Tak – burknął niechętnie Skinner. – Odwołali ich na boczną drogę jakieś dwadzieścia mil od Forston. Wichura poprzewracała tam drzewa i mieli kupę roboty z usuwaniem. To chyba jedyne miejsce w stanie, gdzie nie

ma zasięgu. Ja pierdolę, co za nieporozumienie. – Wściekł się? – Kto, szef? Nie, chyba nie. To mój pierwszy taki wyskok. – Dobrze. – Nathan wbił wzrok w rozhukane płomienie. Kątem oka zauważył, że przyszedł mejl od Dartswortha. Bezwiednie przeczytał: „Ustawiłem ci spotkanie w sobotę na osiemnastą w bibliotece miejskiej. Niezła nora, ale nic innego tu nie mają. Sorry, że wyjechałem bez zapowiedzi, ale miałem kilka spraw na głowie. Postaram się zajrzeć na spotkanie, ale nie obiecuję. Sporo się dzieje”. – Jesteś tam, Angolu? – Jestem. – Nathan zwilżył wargi. – Słuchaj, mam nowinę, która... No, nie wiem. Może i cię ucieszy. Widziałem dzisiaj czarnego psa. Cisza po drugiej stronie słuchawki była przejmująca. – Gdzie? – wykrztusił w końcu zduszonym głosem Skinner.

– Na wyrąbisku. Wylazł z krzaków i wpatrywał się w miejsce, w którym zniknąłeś. – Ja pierdolę – powtórzył Skinner szeptem. Nathan mógł sobie wyobrazić, jak opiera się o ścianę przyczepy kempingowej i osuwa po niej na podłogę. – I co? – I nic. Zrobiłem zdjęcie telefonem, zarówno jego, jak i śladów. Oglądam je teraz na wszystkie strony, powiększam, obracam, porównuję z innymi w necie, rozpytuję na forach, zaglądam na strony znawców tematu i dochodzę do jednego wniosku. Legendę o czarnym psie możesz sobie w dupę wsadzić. – Dlaczego? – Bo ten twój pies to wilk. Wiedziałem, po prostu wiedziałem. Coś – dla uproszczenia nazwijmy to szóstym zmysłem – powiedziało mi, że spotkanie tych dwóch ludzi da mi coś więcej niż tylko nowe opowieści w moim internetowym ogrodzie strachu. I nie pomyliłem się.

A podziękować powinienem chyba panu Wilsonowi. O naszym drogim kierowniku dobrodzieju nie na darmo mówię, że gdyby ktoś gdzieś płacił za gówno, natychmiast rozdałby pracownikom wiaderka i na środku sklepu ustawił wagę. Nie ma co się dziwić, że następnego dnia po starciu szalonego agenta literackiego ze zbuntowanym zaginionym pisarzem tuż za kasę numer trzy wyrosło stoisko z „Szeptami” po promocyjnej cenie. Prędzej Nonstead zmiotłoby trzęsienie ziemi, niż Wilson przegapił tak ewidentną okazję do zarobienia paru dolców. Szły jak ciepłe bułeczki. Zostały dosłownie dwa egzemplarze, z których jeden wziąłem do swej kanciapy. Szukałem inspiracji – firewall ma przecież zadatki na fantastyczną historię – ale znalazłem o wiele, wiele więcej. O rany, uwierzyć nie mogę. Ta pierwsza historia, o starym panu Horth i jego niefortunnej wyprawie po drewno, o złym duchu, który wślizgnął się do jego domu... Przecież to nie może być

zbieg okoliczności! Dłonie tak mi się trzęsły, że książka wypadła na ziemię, a potem nie byłem w stanie trafić palcami we właściwy klawisz. Uspokoiłem się dopiero po sporej szklance whisky i wszystko sprawdziłem. Historia ze złym duchem przytrafiła się tworowi o nicku limp. Jedna z moich pierwszych udanych opowieści. Stworzyłem ją na kilka tygodni przed kradzieżą. Opowiadanie numer trzy, o facecie, który odcina się od świata we własnym domu i podejmuje dziwnych gości, to historyjka nicka doorkeeper. Tydzień przed kradzieżą. Mam cię, skurwysynu. Będę nad tobą pracował długo i cierpliwie, cholerny złodzieju. Włożę w to mój cały kunszt. Zostaniesz gwiazdą mego forum.

12 Bywają

dni,

które

przypominają

rozmazaną

fotografię. . Wszelkie czynności zdają się bezsensowne, wszelkie rozmowy mdłe i pozbawione znaczenia, a barwy wyblakłe, napotkane zaś osoby są jakby okradzione z wyrazistości. Nathan jechał na Main Street w nastroju odpowiednim do otoczenia. Dochodziła szósta po południu, a on z trudem przypominał sobie, co porabiał przez cały dzień. Nic. Pustka. Jadący z naprzeciwka samochód zamrugał gniewnie reflektorami.

Nathan

posłusznie

włączył

światła.

Nonstead otulały już jesienne ciemności, które zdawały się ośmielać porywisty wiatr, szalejący od trzech dni. Wiele mu brakowało do mocy huraganu, ale w lokalnym radiu nie przestawano gadać o złym wpływie wiatru na psychikę człowieka.

– Jasne – mruknął pisarz i ziewnął szeroko, choć tego dnia wypił niezliczoną ilość kawy. – Poprosimy jeszcze o dżumę, szarańczę i jakąś fajną plagę egipską. Wtedy mieszkańcy Nonstead sami się wystrzelają i nie będę się musiał dręczyć ich zagadką. Ale na razie nic nie wskazywało na rychłą ulgę, a on jechał, by stawić tajemnicy czoła. By wydać jej bitwę. O ile wszystko pójdzie tak, jak sobie założył. Tknięty nagłym impulsem włączył radio. Zamigotały cyferki na panelu, głośniki zaszumiały i zaskrzeczały, aż wreszcie z plątaniny szumów wydobył się znajomy głos: – ... w tak beznadziejne popołudnie nie tracą wiary, gratuluję! Dzwońcie, opowiadajcie, czym się właśnie zajmujecie! Pomóżcie DJ Alexowi odpędzić jesienny marazm! Dzwońcie pod siedem siedem osiem cztery cztery trzy trzy trzy! Zawieszony

nad

skrzyżowaniem,

rozkołysany

wiatrem sygnalizator rozbłysnął czerwienią. Nathan wcisnął

hamulec,

wyłuskał

z

kieszeni

telefon

i

wprowadził kciukiem zasłyszany numer. Ku swemu zdziwieniu usłyszał sygnał wolnej linii, a potem cichy trzask, gdy ktoś po drugiej stronie podniósł słuchawkę. – Cześć, dzwonisz w sprawie nudy? – A jakże – uśmiechnął się Nathan. – Nazywam się Nathaniel McCarnish i chciałem zaprosić wszystkich słuchaczy na spotkanie autorskie ze mną, które zacznie się za pół godziny w budynku biblioteki miejskiej w Nonstead. – Ha, ha, to ci dopiero! Spotkanie autorskie, i to w Nonstead! Czym się zajmujesz, przyjacielu? – Jestem pisarzem. Czy może raczej autorem. – A jaka jest różnica? – Pisarz to człowiek, który pisze książki. Autor to człowiek, który napisał książkę – wyjaśnił Nathan. Po przejściu dla pieszych biegł człowiek z wydętą wiatrem kurtką, ktoś inny uginał się pod ciężarem papierowych toreb z zakupami. Wiatr zdawał się potężnieć. – Czyli napisałeś książkę, wspaniale! To ci dopiero

dobra wiadomość dla targanego wichrami Nonstead! Zdradzisz mi oraz radiosłuchaczom, o czym jest ta książka? – Jestem pewien, że wielu z was słyszało tytuł „Szepty”. – Cała nadzieja w naszych słuchaczach, gdyż ja, przyznaję ze wstydem, nigdy... Światło przeskoczyło na zielone i w tym samym momencie głos prowadzącego zniknął wśród szumów. W słuchawce Nathana rozległ się przerywany sygnał zakończonego połączenia. – Stary, ty nie wiedziałeś, że brytolski pisarzyna zaraz będzie przemawiał w twojej rodzinnej dziurze? – Nathan udał zdziwienie. – Zazdroszczę ci haju, wierz mi.

*** – Nazywam się Nathaniel McCarnish i jestem autorem

antologii

opowiadań

grozy

pod

tytułem

„Szepty”, która wyszła w ubiegłym roku nakładem wydawnictwa Breeze – zaczął, gdy ucichły szepty. – To tyle faktów. Nie będę opowiadał o liczbie sprzedanych egzemplarzy, pozycjach na listach przebojów czy nominacjach do nagród. Nie będę też mówił o przypadku Terrencea Kerra, nastolatka z Filadelfii, który rzekomo popełnił samobójstwo pod wpływem lektury moich opowiadań, gdyż tę kwestię definitywnie rozstrzygnął sąd. Chcę z wami porozmawiać o strachu. Mimo

wietrznej

pogody,

zniechęcającej

do

opuszczenia domowych pieleszy, w bibliotece miejskiej zjawiło

się

zaskakująco

wielu

ludzi.

Wszystkie

plastykowe krzesła, przyniesione zapewne z budynku pobliskiej szkoły, były zajęte, ludzie stali też przy stołach z kawą i ciastkami, ustawionych przy regałach z książkami, a drzwi wciąż otwierały się, wpuszczając nowych. Nathan usiłował rozpoznać obecnych, ale było to trudne – konserwator budynku, uśmiechnięty od ucha do ucha

Murzyn

zwany

przez

wszystkich

Itchem,

przyciemnił światła, przez co w pomieszczeniu panował półmrok. – Lubię postrzegać strach jako odruch obronny – ciągnął. – Podobnie jak ból, który przekazuje mózgowi informację, że coś niedobrego dzieje się z ciałem, strach mówi, że coś jest nie w porządku z rzeczywistością. Ostrzega nas, że pojawiło się nowe zagrożenie. Informuje, że

nadeszło

nieprzewidziane

i

o

niewiadomych

konsekwencjach. Rodzajów strachu jest zapewne tyle, co rodzajów bólu. Wszyscy je znamy. Narastające napięcie przed ważnym egzaminem. Szybko bijące serce na widok policjanta

z

drogówki.

Nerwowe

oczekiwanie

na

spóźniający się okres. Nieokreślony niepokój na widok koperty w skrzynce na listy. Telefon w środku nocy. Brak samochodu na podjeździe. Weszli ostatni spóźnialscy i bibliotekarka, wysoka kobieta o karcącym spojrzeniu i siwiejących włosach mocno ściągniętych w koński ogon, wreszcie zamknęła drzwi. Zrobiło się jeszcze ciemniej.

„Tak” – pomyślał. „Lepszej atmosfery do wyznań nie stworzę, choćbym ich upił ruską wódką”. – Wszyscy znamy te chwile – ciągnął. – Bywają zaskoczeniem, czasami ciężko się z nimi pogodzić, ale z całą pewnością są one zrozumiałe i wytłumaczalne w obiektywnych kategoriach. Wiemy, co je spowodowało, jak będą przebiegać i jakie będą ich konsekwencje. Sytuacje te, choć straszne, przynależą do naszej rzeczywistości. Ja jednakże chciałem się skupić na pewnym szczególnym rodzaju strachu – strachu, który jest efektem zakłócenia rzeczywistości. Wydawało mu się, że w drugim rzędzie dostrzegł Annę. Nieoczekiwanie serce zabiło mu nieco szybciej. Poprawił sztruksową marynarkę, przysiadł na krawędzi biurka i upił nieco wody, patrząc w półmrok między regałami. – Dorastałem w Bristolu, na szarym, brudnym osiedlu, na którym jedyną atrakcją oprócz gry w piłkę nożną było wystawanie pod klatkami schodowymi i

strzelanie z proc do psów – podjął. – Betonowa, bezduszna, wymalowana sprayami pustynia, po której przekleństwa będą nieść się echem przez kilka lat po śmierci ostatniego mieszkańca. Obrzydliwe miejsce, pozbawione jakiegokolwiek uroku czy nastroju. Kiedyś, gdy miałem dziewięć, góra dziesięć lat, obudziłem się i spojrzałem

na

zegarek.

Miałem

fantastyczny,

elektroniczny zegarek, który świecił, wygrywał melodyjki i miał nawet funkcję stopera. Minęła trzecia dwadzieścia trzy. W tym właśnie momencie w moim pokoju rozległo się miauczenie kota. Zawiesił głos. Czuł, że zebrani wstrzymali oddechy. – Nigdy nie miałem kota. Ani ja, ani nikt z mojej rodziny.

Ba,

matka

darzyła

wszelkie

sierściaki

patologiczną wprost nienawiścią. Nie miałem w pokoju ani telewizora, ani też radia czy jakiegokolwiek innego urządzenia generującego dźwięki. Nie miałem wybujałej fantazji, nie ćpałem i na pewno nie byłem pogrążony we śnie. Kot miauczał w moim pokoju. Dobre dwadzieścia

sekund. I wiecie co? Bałem się jak jasna cholera. Ugryzł się w język – Anna ostrzegała go, by publicznie nie używał wulgaryzmów, gdyż Amerykanie są na tym punkcie przeczuleni – ale nikt nawet nie zauważył. W tej samej chwili otwarły się drzwi i ostatnie dwa rzędy zalał strumień światła z szatni. Do środka wślizgnął

się

Dartsworth,

pobladły,

najwyraźniej

wyprowadzony z równowagi, ale usiłujący zachować pozory. Pomachał niedbale do Nathana i oparł się plecami o ścianę tuż przy drzwiach. Rozejrzał się przy tym z miną: „To ja to wszystko uruchomiłem!”, ale szczęśliwie nikt tego nie zauważył. „Psujesz nastrój!” – parsknął w duchu Nathan, a głośno ciągnął: – Bałem się panicznie, gdyż to zdarzenie całkowicie kłóciło się z rzeczywistością małego dziecka. Do dziś zresztą przeszywają mnie dreszcze na samo wspomnienie. Rozumiecie? Powiódł spojrzeniem po obecnych. Kilka osób

kiwało głowami, inne obracały się bądź wierciły na krzesełkach. – Mój kumpel ze studiów wynajął kiedyś kwaterę, w której coś – bo na pewno nie on sam – włączało i wyłączało gaz i światła. Bywało, że budził się w środku nocy, trzęsąc się z zimna, i uświadamiał sobie, że wszystkie okna w domu są otwarte. Mojej ciotki żadna siła nie zmusi, by zeszła do piwnicy po zmroku, odkąd ktoś – lub coś? – wypowiedział w ciemnościach jej imię. Zresztą co tu dużo mówić. Ja też tam nie zejdę. Dziwicie się? Ktoś powoli pokręcił głową, ktoś parsknął i założył ramiona na piersi, lecz reszta trwała w milczeniu, jakby zafascynowana słowami Nathana. Czuł spojrzenia, czuł napięcie, które wytworzyło się w sali. Nadeszła pora na kolejne uderzenie. – Zresztą mówię tu o ekstremalnych przypadkach. – Machnął dłonią. – O rzeczach zupełnie niepojętych, które chętnie wytłumaczylibyśmy halucynacją, nadużyciem

psychotropów czy chorobą psychiczną. Tymczasem strach dopada nas o wiele częściej. Bywa nawet, że co dzień. Zawiesił głos i wpatrywał się przez moment w niewidocznych, milczących słuchaczy. Nikt, absolutnie nikt nie dał po sobie poznać, że odebrał jego słowa osobiście, ale mimo to cisza zdawała się pogłębiać. – Rzeczywistość pęka o wiele częściej – mówił Nathan ciszej. – Zdarzyło się komuś, że szedł przez park ciemną nocą i nagle zgasła latarnia? Zdarzyło się wam, że przez ogród smyrgnęło zwierzę? Że pies zaczął wyć z paniką w środku nocy? Że kątem oka dostrzegliście człowieka tam, gdzie nikogo nie ma i nie było? To drobne wydarzenia, logiczne i wytłumaczalne, ale mimo to rozszczepiają rzeczywistość. Informują nas, że coś jest nie tak. Że świat wcale nie jest taki uporządkowany. I pojawia się strach. Dokończył szeptem. Ktoś się wzdrygnął, ktoś inny dopiął sweter, jakby w

dusznym pomieszczeniu biblioteki nagle zrobiło się zimno. Kobieta siedząca w pierwszym rzędzie – Nathan był niemalże pewien, że to pani McIntyre – westchnęła ciężko. – Każde z dwunastu opowiadań, które zamieściłem w tomie

„Szepty”,

opowiada

o

chwilach,

kiedy

rzeczywistość pęka i kruszy się – ciągnął. – O chwilach, gdy pojawia się strach, z początku drobny, łatwy do opanowania, ale z każdą chwilą coraz groźniejszy, aż staje się wszechwładny. Znacie taki strach? Niespodziewanie

słuchacze

zamarli,

jakby

wypowiedział zakazane słowo. Znów miał przed sobą kilkadziesiąt nieruchomych, nieprzeniknionych kształtów, których bezruch zdawał się mówić: „Pytasz o nie swoje sprawy, przybyszu. Wpychasz palce między drzwi a futrynę... ” McIntyre – teraz miał już pewność, że to ona – spojrzała na ekran telefonu, jakby sprawdzała, ile czasu zostało do końca spotkania. – Pamiętacie opowiadanie, które otwiera cykl? –

ciągnął niezrażony. – Nosi tytuł „Czterdzieści sekund”, a zaczyna się od słów: „W mroźne wieczory dotarcie do wiaty z drewnem, wybranie kilku polan do kominka i powrót zabierały staremu Horthowi jakieś czterdzieści sekund. Zdawać by się mogło, że to chwila, ale wystarczyło, by do domu wkradł się bardzo, ale to bardzo nieproszony

gość”.

Czy

kiedykolwiek

byliście

w

sytuacji... – Skąd bierze pan pomysły na swoje opowiadania, panie McCarnish? – zapytał ktoś nieoczekiwanie. Część słuchaczy drgnęła, jakby przebudzona z głębokiego snu, niektórzy nawet spojrzeli, ale autora pytania dobrze skrywał półmrok sali. Nathan również drgnął, ale nie dlatego, że pytanie plasowało

się

wysoko

na

liście

najdurniejszych

zadawanych przez czytelników. Chodziło o głos, który je wypowiedział. Ochrypły typowo dla starszych ludzi, ale Nathan odkrył w nim bezbrzeżne wprost pokłady drwiny i szyderstwa. Do szyderców dawno się przyzwyczaił – jego

spotkania autorskie często nawiedzali prorocy wieszczący upadek literatury, fanatycy religijni czy zwykłe oszołomy – ale żaden dotąd nie zwrócił się do niego z taką nienawiścią. Mimo to zaczerpnął tchu, by odpowiedzieć... I wtedy zgasły światła. Ktoś krzyknął z przestrachem, w odpowiedzi odezwały się głosy pełne zdumienia, szuranie krzeseł, tupot stóp. Rozległo się skrzypnięcie otwieranych drzwi, lecz w szatni za nimi też panował mrok. Zgromadzonych osaczyła ciemność. – No i rzeczywistość pękła – odezwał się ktoś blisko Nathana, zaskakująco blisko. Niczym świetliki

zamigotały ekrany komórek,

dobywając z mroku splątane ruchome cienie. Z hukiem przewróciło się krzesło, ze stołu spadły naczynia, zadygotał regał. Poświata telefonów ukazywała coraz większy ścisk przy drzwiach. Ludzie przepychali się do wyjścia, ktoś krzyknął z bólu. – Stać! – huknął znajomy głos.

Skinner? Niepewne, przestraszone rozmowy ucichły. – Odsuńcie się! – Skinner podszedł do drzwi, świecąc latarką w twarze tłumu, zdecydowany i zawzięty. – Panie Itch,

proszę

sprawdzić

zasilanie

awaryjne!

Pani

McNamara, zechce pani zadzwonić na pogotowie energetyczne i sprawdzić, co się stało! Pozostali wychodzą

pojedynczo!

Pojedynczo,

po

wskazaniu

palcem! Pani Olson! Pan Gulham! Todd Robey, ruszaj się! Natalie... Dłoń Nathana oplotły drobne palce. – Dość nieoczekiwane zakończenie – oznajmiła Anna. – Dość – przyznał Nathan. – Anno, kim był ten człowiek? Ten, który spytał mnie o pomysły? – Boże, pojęcia nie mam. – Westchnęła. – Aż mnie ciarki przeszły. Chodź do wyjścia. Ruszyli do słabo widocznych w świetle latarki i komórek postaci. Zebrani przestępowali z nogi na nogę

jak marionetki prowadzone mocnym głosem Skinnera. – ... Vicky! Vicky Twedston, ogłuchłeś? Do wyjścia! Graham... A pan gdzie się pcha? –

Nazywam

się

Dartsworth,

jestem

agentem

Nathaniela McCarnisha, muszę natychmiast... – Na miejsce! – ryknął Skinner. – I to zaraz, bo nie chcę kurwami przy kobietach rzucać! Rozległy

się

zduszone

chichoty,

ktoś

nawet

zaklaskał, atmosfera zauważalnie zelżała. Nathan wyczuł zdumienie Anny i szepnął: – Był w Iraku, w żandarmerii wojskowej. Wyobraził sobie jej wysoko uniesione brwi. Naraz oświetliła ich latarka Skinnera, drwal, rozpoznawszy Nathana

i

Annę,

zawołał,

podkreślając

polecenie

machnięciem ramienia: – Szybciej! Wychodzimy! Dzięki staraniom Skinnera nie doszło do zatoru, ale na to, co działo się za drzwiami w wąskiej szatni, wpływu już nie miał. Kilku pierwszych słuchaczy wyjrzało na

zewnątrz i natychmiast się cofnęło, przerażonych mocą wichury. Zderzyli się z kolejnymi, którym Skinner kazał opuścić salę. Kilku z narastającą wściekłością domagało się zwrotu kurtek, których przerażona szatniarka nie mogła odnaleźć, ktoś wrzeszczał, ktoś inny pomstował, zamieszanie rosło. Tylko trzech czy czterech obecnych wyglądało w milczeniu przez okna. Gdy Anna i Nathan znaleźli się w szatni, ktoś roztrącił tłum, pchnął z furią ciężkie drzwi i wypadł na zewnątrz. Dziki wiatr natychmiast pochwycił jedno ze skrzydeł i zamienił niewielkie pomieszczenie w istne pandemonium krzyków, świstu i latających przedmiotów. Nathan

odgarnął

ramieniem

płaszcz

przecinający

powietrze niczym monstrualny nietoperz, złapał Annę za rękę i wyciągnął ją na ulicę. Zimny wicher natychmiast pochwycił ich w objęcia i niemal przewrócił. – Muszę do domu! – wykrzyknęła mu Anna do ucha. – Boję się o Vanessę!

– Zawiozę cię! Jak okiem sięgnąć ciągnęły się ciemne bryły domów i nagie, drgające kikuty latarń ulicznych. Drzewa i krzewy kołysały się, martwy sygnalizator uliczny wyczyniał dzikie

harce,

nad

asfaltem

przemykały

śmieci

i

plastykowe siatki. Ciemności rozświetlały jedynie pojedyncze, wątłe płomyki świec lub lamp naftowych w niektórych oknach. Nathan objął Annę i pochyleni zaczęli brnąć do wranglera, drgającego lekko pod naporem wiatru. Niespodziewanie Anna szarpnęła go za ramię i pokazała coś w ciemnościach. Przy końcu ulicy było nieco widniej dzięki światłom supermarketu „Maddies”, gdzie najwidoczniej pracował już generator. Poświata wydobywała z ciemności pień drzewa opierający się o druty wysokiego napięcia. Unosił się i opadał jak na trampolinie, a przytrzymujące ciężar słupy zdawały się pochylać. Anna wytrzeszczyła oczy z przerażenia.

„Jeśli druty nie wytrzymają i pękną... ” – zdawały się mówić. Ciemności przecięły ostre światła reflektorów, wycie wiatru zagłuszył ryk silnika. Nathan odwrócił się odruchowo i ujrzał lexusa Dartswortha. Agent ostro skręcił z parkingu przed biblioteką, przyhamował w ostatniej chwili, by przepuścić niesiony wiatrem kubeł na śmieci, i wyjechał na ulicę. W tej samej chwili druty pękły i strzeliły na boki, siejąc snopami iskier. Pień zwalił się z łoskotem na ulicę. Lexus zahamował z piskiem opon. Na pobladłej twarzy Dartswortha malowało się skrajne przerażenie. Nagle dostrzegł Nathana i Annę, z trudem wygramolił się z auta i pchany wiatrem podbiegł ku nim. – Czy to jedyna droga do Morrison? – wrzasnął. Oczy miał dzikie, rozbiegane, obracał się, by spojrzeć na ludzi opuszczających gmach biblioteki. – Jest jeszcze jedna, ale źle oznakowana! – krzyknęła Anna. – Musiałbyś minąć „Mekong” i dojechać do

rozjazdu, a tam... – Minąć „Mekong”? – głos Dartswortha załamał się. – Ja pierdolę, jaki „Mekong”? O czym ty gadasz, kobieto? Rany boskie, Nathan, możesz mnie przenocować? Z maski pewnego siebie, przebojowego, nieco aroganckiego

agenta

nie

zostało

nic.

Był

tylko

przestraszony, bardzo przestraszony człowiek. – Dobra! – odkrzyknął Nathan i wzruszył ramionami. – Ale najpierw odstawimy panią do domu!

*** A potem świat znów utracił spójność i zamienił się w serię chaotycznych scen. Dzika jazda uliczkami Nonstead, bieg do domu Anny, przestraszone oczy Vanessy, jeszcze bardziej przestraszone oczy opiekunki. Wyrwany z rąk Anny płaszcz, poniesiony wiatrem na linie wysokiego napięcia. I znowu ostra jazda, tym razem do domu opiekunki. A potem przez rozszalały las, w kleszczach

reflektorów lexusa Dartswortha. Wiatr

wył,

drzewa

się

wyginały.

Pchnięte

gwałtownym podmuchem drzwi grzmotnęły o ścianę, aż klamka się wykrzywiła. Z trudem zamknęli je z powrotem. – Jasna cholera, co za pogoda – mruknął Nathan. Zmagania na drodze i przy wejściu do domu sprawiły, że drżały mu ręce. W pośpiechu grzebał po kartonach w przedsionku, szukając świecy. – Może byś się przydał na coś i poświecił? – rzucił do Dartswortha. Ten jakby się przebudził. – Co? – Przyświeć mi tu. Telefonem. O, mam. Przedsionek oświetliła świeca. Nathan osłonił dłonią płomyk w obawie przed przeciągami i wszedł do salonu, gdzie przywitało go miauczenie zaniepokojonej Zmory. Zapalił jeszcze kilka świec, po czym uklęknął przy kominku, gdzie dumnie piętrzyły się ułożone zawczasu

polana. „No, no, staję się zapobiegliwy” – mruknął w duchu. „I dobrze. Nic na świecie nie skłoniłoby mnie, by wyściubić znowu nos z domu. Chyba żeby wykopać Dartswortha”. Podsunął płomień zippo pod pomięte kartki wsunięte między szczapy. Ogień chwycił niemal natychmiast i z hukiem objął stos drewna. Z przedsionka dobiegł zgrzyt przekręcanego w zamku klucza i Dartsworth wszedł do salonu. – Zapomniałeś zamknąć – powiedział z udawaną wesołością. – Nigdy tego nie robię. – Nathan zamknął żaroodporną szybę i wstał. – To nie Nowy Jork, Jimmy. – Ja, w przeciwieństwie do ciebie, jutro wracam do miasta – zaśmiał się sztucznie Dartsworth. – Nie miej więc za złe, że będę pielęgnował stare zwyczaje. Ciekawe, czy do rana prąd wróci, musiałbym się chociaż ogolić. Mam jutro...

– Dobra, Dartsworth. – Nathan zapalił papierosa. Obrażona brakiem atencji Zmora umknęła do kuchni. – Jeśli masz zamiar wplątać mnie w jakąś swoją gierkę, to chciałem ci oszczędzić, stary, zachodu. Potrzebowałem, byś mi zorganizował to spotkanie autorskie w pewnym bardzo konkretnym celu. Nie wyszło, i to bynajmniej nie przez brak prądu, ale nieważne. Trudno się mówi. Dostaniesz łóżko, latarkę, parę świec, coś do jedzenia na zimno, a nawet jakąś flachę, ale nawet nie próbuj wykorzystywać sytuacji i wciągać mnie w rozmowy o przyszłej sławie. Kariera pisarska gówno mnie obchodzi. – W porządku. – Dartsworth niefrasobliwie wzruszył ramionami. Nathan zmarszczył brwi. – Co ty powiedziałeś? – Że w porządku. Rozumiem. – Aż tak tobą wstrząsnęła ta wichura? Odpuszczasz sobie? Nie będzie gadania o umowie na drugą książkę? O publikacjach

w

czasopismach?

O

rozmowach

z

wytwórniami filmowymi? – Nie. – Cóż. – Nathan zamrugał z niedowierzaniem. – No dobra. Fajno. Eee... A mogę wiedzieć, skąd ta nagła zmiana polityki? – Co? – Dartsworth nieprzytomnie oderwał wzrok od płomieni. – Nie, nic takiego. Mam teraz eee... własny problem. Dość spory. Muszę go rozwiązać, dopiero potem wrócę do spraw zawodowych. W jego głosie brzmiało jednak niezdecydowanie, jakby nie wierzył w to, co mówi. – A co mnie do tego – bąknął Nathan pod nosem. – Pójdę skombinować ci jakieś koce. Pościelił Dartsworthowi łóżko w sypialni na górze. Z jakiegoś powodu nie lubił tam spać i najczęściej spędzał noc przed kominkiem w towarzystwie Zmory, laptopa, książki i pustego kubka po kawie. Teraz miał ochotę to powtórzyć, tym bardziej że w głowie znów kłębiło mu się tysiące myśli. Wręczył nieoczekiwanemu gościowi

latarkę oraz dwie świeczki z zapalniczką i bez uprzejmości życzył mu dobrej nocy, po czym zajrzał do kuchni, wrzucił trochę karmy do kociej miski, złapał heinekena z ciemnej lodówki i rozparł się na kanapie. – Co za noc – mruknął i zmarszczył brwi. Podczas gdy Nathan przebywał na piętrze, Dartsworth pozasłaniał wszystkie okna. – W sumie nie najgorszy pomysł – powiedział do Zmory, która udobruchana ułożyła się obok. – Na zewnątrz trwają zdjęcia do ekranizacji „Króla Olch”. Wiesz, co to takiego, kocisko? Zmora zabrała się do wylizywania tylnych części ciała, co najlepiej scharakteryzowało jej podejście do dorobku literatury niemieckiej, a Nathan zapatrzył się w płomienie i zamyślił. W jego głowie natychmiast rozpoczął się dziki pląs domysłów i wątpliwości. Przyjaciel z zaświatów Vanessy. Szalone wędrówki McIntyrea. Gorąca linia z piekłem u pastora Ransberga. Wizje przyszłości w ogłoszeniach drobnych starego

Stjerne. Czarny pies – a raczej wilk – Skinnera. A do tego jeszcze Samotnia... Obrazy wirowały, ale w żaden sposób nie układały się, nie przybliżały go do rozwiązania tajemnicy miasteczka. Nathan liczył na to, że podczas spotkania autorskiego uda mu się dotrzeć do zebranych, porozmawiać z nimi o strachu, namówić do zwierzeń. Miał nadzieję, że uzyska więcej informacji i być może dzięki

temu

będzie

mu

łatwiej

odnaleźć

źródło

problemów. Nie wyszło. Był kimś z zewnątrz. Nikt nie miał zamiaru dopuścić go do swych sekretów. Świat otulił równomierny szum ulewy, ale Nathan nawet tego nie zauważył. – Zresztą oni tają je nawet przed sobą – szepnął zamyślony. – Nikt się nimi nie dzieli. Udają, że wszystko jest w porządku. „Skąd bierze pan pomysły na swoje opowiadania?” – napłynęło wspomnienie ze spotkania. Nathan zacisnął powieki, próbując je odpędzić.

– Nonstead jest przeklęte – wyszeptał. Ale skąd to przekleństwo się wzięło? Halucynacjami nie dało się wytłumaczyć zdarzeń, których był świadkiem – miał nagrania rozmów Vanessy z jej upiornym przyjacielem, miał książkę telefoniczną z numerem do piekła, miał zdjęcia czarnego psa. Ludzkie koszmary stawały się realne, trójwymiarowe. Śmiertelnie niebezpieczne. Mimo huczącego ognia przeszył go dreszcz. Upił łyk piwa, po czym machinalnie wstał i podszedł do okna, by sprawdzić, czy na pewno jest zamknięte. Popatrzył na targane wiatrem świerki, ledwie widoczne przez zalane deszczem szyby, i naraz przygryzł wargę. Po plecach przemknął mu zimny dreszcz. Na skraju zagajnika, tuż przy drodze, którą przyjechali z Dartsworthem, ktoś stał. W ciemnościach Nathan widział tylko zarys postaci, ale wiedział – czuł! – że obcy wbija wzrok w jego dom. Zamrugał. Wichura znów uderzyła, niebo rzygnęło

deszczem, cienie zakołysały się. Człowiek znikł. Ciszę rozdarł pisk komórki. Serce prawie wyskoczyło Nathanowi z klatki piersiowej. Drżącymi dłońmi wyciągnął telefon i skupił wzrok. Skinner? – Co słychać, Kapitanie Ameryka? – rzucił, siląc się na żartobliwy ton, i zerknął na zegarek. Dochodziła północ. – Słuchaj no, Angolu! – głos Skinnera był ledwie słyszalny wśród świstów i szumów. – Czy to twoje błyszczące gówno przejedzie potok? – Co? – Czy ten twój, kurwa, jeep przejedzie przez wodę? Płynącą wodę? – Nooo... Chyba tak... – Dobra, to dawaj tu! I to szybko! – Tu? To znaczy gdzie? – Pod dom Kerrych, przy Riverside. To tam, gdzie stoi mostek...

– Chyba wiem gdzie. – Dobra, to bierz telefon, latarkę, jakiś płaszcz przeciwdeszczowy i zapieprzaj, ile fabryka dała! W telefonie zapadła cisza.

Firewall wrote: Zawsze uważałem, że Internet to jedno wielkie wysypisko śmieci, ale jak na każdym śmietniku również i tutaj można odnaleźć prawdziwe skarby. Jak wasze forum. Zabawne, że znalazłem je właśnie teraz, gdy najbardziej go potrzebuję. Czuję, że wszędzie indziej zostałbym albo wyśmiany za wypisywanie głupot, albo z całkowitą powagą przekierowany na kozetkę jakiegoś psychoanalityka. Najlepiej drogiego. Mój problem polega na tym, że nie jestem już sam. W moim życiu pojawiło się coś obcego, coś, czego nie potrafię zdefiniować. To nie jest istota, a raczej istnienie. Byt. Obecność. Mieszkam samotnie i chyba z tego względu czuję to wyraźnie. Osacza mnie zewsząd i nie ma

przed tym ucieczki, zupełnie jakby to był nowy, nadliczbowy składnik powietrza. Co gorsza, jestem pewien, że to coś jest złe. Chcę uprzedzić wszystkie głupie pytania. Nie piję dużo, palę tylko papierosy, nie daję sobie w żyłę, nie jestem na lekach. Jedyne, czego w moim życiu aż za dużo, to strachu. Boję się jak cholera, tym bardziej że owa obecność towarzyszy mi od niedawna. Od wczoraj? Nie wiem, co mam robić. Nie wiem, czego się spodziewać. Czy to opętanie?

Daisy wrote: Cześć, firewall. Witaj na forum. Nie wiem, czy ktoś z nas potrafi ci pomóc. Nie jesteśmy, kurna, Ghostbusters, a tu o ducha chyba chodzi. Coś wbiło ci się do chaty, stary, i po mojemu to musisz ustalić jedną ważną kwestię – nie zawracaj sobie głowy tym, co to jest. Skup się lepiej na tym, po co do ciebie wlazło. Może to rzeczywiście duch zmarłej osoby, który w jakiś sposób chce się z tobą

skontaktować?

Firewall wrote: Nie znam nikogo zmarłego. Dom jest dość stary, zgadza się, i wynajmuję go od niedawna. Nie mam pojęcia, co się w nim działo wcześniej. Co więcej, nie zauważyłem żadnych prób kontaktu. Tylko obecność.

Solid79 wrote: To nie musi być duch. Słyszałem, że niektóży ludzie potrafią żucić taki kurna współczesny urok. Że niby skupia się na tobie czy coś tam, a potem zaczynasz mieć pecha i inne takie. Jak znajdę to podżuce linka. Nie pękaj, firewall. Zastanów się lepie czy kogoś porządnie nie wkurwiłeś. Bo jak tak to wszystko jasne.

Firewall wrote: Rany, mam parę spraw na sumieniu, ale kto nie ma? Twierdzisz, że nadepnąłem na odcisk jakiemuś wampirowi

czy co?

Solid79 wrote: Jak zwał tak zwał. Jedno jest pewne – to dopiero początek. Zobaczysz, co się będzie działo jak się to coś wkurwi. Widziałeś Poltergeista, taki film?

Firewall wrote: Nie. Warto?

Solid79 wrote: Warto, niewarto. Huj z tym. Zaraz będziesz miał coś takiego w realu.

13 Nathan wiedział, gdzie znajduje się dom Kerrych. Być może zapamiętał go z poprzedniej bytności w Nonstead, być może widział go niedawno, nieważne zresztą. Gdy wskoczył za kierownicę, kompletnie przemoczony

po

kilkunastu

sekundach

biegu

do

wranglera, miał przed oczami wzniesiony na skarpie nad jednym z wielu dopływów Tucks River drewniany biały dom z okazałą werandą i winoroślą porastającą front. Typowy amerykański produkt – tani, szybki do postawienia i przerażająco jednorazowy. Zwłaszcza podczas tak wściekłej wichury połączonej z równie wściekłą ulewą. Jeep zaryczał jak przebudzony drapieżnik, błoto bryzgnęło spod opon na lexusa Dartswortha, światła reflektorów smagnęły rozkołysany las. Nathan docisnął pedał gazu i pomknął w wyjącą, gniewną noc.

Alkohol buzował w jego żyłach, przeganiał rozsądek, podsycał szaleńczą odwagę. Nathan pochylił się nad kierownicą, uśmiechał krzywo, gdy samochód rozjeżdżał ułamaną gałąź lub odrzucał zderzakiem przewrócony kubeł na śmieci, śmiał się, gdy targnął nim wiatr. Bezwiednie uruchomił odtwarzacz płyt, z głośników popłynęły ciężkie riffy „Nighttime birds” grupy The Gathering. Wyszczerzył zęby. Pędził. Bez względu na możliwości jeepa własnych myśli prześcignąć nie był w stanie. A te goniły go niczym szarańcza, obsiadały, kąsały... „Twój czarny pies to nie pies, Skinner. To wilk”. „Rzeczywistość pęka o wiele częściej. Zdarzyło się komuś z was, że szedł przez park ciemną nocą i nagle zgasła latarnia?” „A wiesz pan dlaczego, McCarnish? Wiesz pan?” „Skąd bierze pan pomysły na swoje opowiadania?” Wdusił gaz do dechy. Poboczem przemykały martwe

latarnie i równie martwe domy. Wygasły sygnalizator kołysał się żałośnie na wietrze. Nathan

szarpnął

kierownicą,

cudem

uniknął

zderzenia z rozpędzoną karetką. „Nathan, możesz po mnie przyjechać?” „Jak chcesz zbierać informacje, skoro w tym mieście nikt nikomu o niczym nie mówi?” „Zapomniałeś zamknąć”. „Skąd bierze pan pomysły na... ” – I niech to szlag trafi! – warknął Nathan i potrząsnął głową, chcąc się uwolnić od natarczywych wspomnień. Skupiony na walce z myślami, na drogę nie zwracał większej uwagi. Odruchowo zwalniał na zakrętach, omijał co

większe przeszkody i

skręcał najczęściej

we

właściwym kierunku. Niespodziewanie ujrzał człowieka wymachującego latarką. Nathan wcisnął hamulec z całej siły. Rozpędzony jeep zatańczył na mokrej nawierzchni, ale posłusznie zatrzymał się, a mężczyzna na jezdni obiegł wóz i szarpnął za klamkę, wpuszczając do środka

ostry powiew mokrego wiatru. – Wreszcie jesteś – wychrypiał Skinner. – Zasuwałem tu jakby... – zaczął Nathan, ale urwał. Jedno spojrzenie na twarz Skinnera zdradziło, że drwal nie znalazł sposobności, by urwać się do domu. Był blady i zziębnięty, zęby mu szczękały, zgrabiałe dłonie z trudem namacały klamkę. Miał na sobie foliowy płaszcz przeciwdeszczowy, ale rozwiązany, jakby w wirze wydarzeń zapomniał, że jego ubranie nasiąka zimnym deszczem. Jego oczy płonęły dziko, jak u człowieka, który za wszelką cenę zrobi to, co należy. – Co się dzieje? – spytał Nathan krótko. – Patrz. Przy końcu drogi samochód policyjny migotał światłami na dachu. W blasku reflektorów widać było inny samochód, najprawdopodobniej niewielki rodzinny van, pogrążony maską w wodzie. Dalej były już tylko czarne, wezbrane wody strumienia. Po drewnianym moście, który stanowił jedyną drogę dojazdu do domu

Kerrych, nie został ślad. – Co to za samochód? – spytał Nathan, wskazując dłonią vana. – Samochód Kerry ego – wychrypiał Skinner. – Zapieprzał do domu i już miał wjechać na most, gdy zauważył, że ten się chwieje. Zamiast wysiąść i przebiec lub od razu dzwonić po pomoc, dodał gazu, by jak najszybciej znaleźć się po drugiej stronie. No i bum, po moście. Kerry zawsze był idiotą, ale to, co zrobił dzisiaj... – Patrz! – przerwał mu Nathan. Na tle ciemnego domu zamigotało światełko. Trzykrotnie błysnęło krótko, trzy razy dłużej, znów trzykrotnie krótko. – To sos! – zdziwił się pisarz. – Po to tu jesteśmy – warknął Skinner. – To jego nastoletni syn, Jonah. Nigdy już nie powiem niczego złego na temat skautingu. Żona Kerry ego nie odbiera telefonów, odkąd na ich dom zwaliła się ta olcha. Dopiero teraz Nathan dostrzegł wielkie, rozłożyste drzewo, które roztrzaskało swym ciężarem werandę i w

kilku

miejscach,

na

podobieństwo

gigantycznej

ośmiornicy, wbiło się gałęziami w ścianę domu. – Jasna cholera... – Masz tu napęd na dwie osie? – Mam. – Dobra, to podjeżdżaj do brzegu i wypieprzaj. – Co? – Ile przejechałeś wezbranych rzek w życiu, Angolu? – Oczy Skinnera zalśniły stalą. – OK. – Nathan przygryzł wargę. – Ale jadę z wami. Spróbuję się przydać. Zahamował tuż na skraju drogi, ledwie metr od wozu policyjnego, a potem wypadki potoczyły się jak lawina. Nathan wypadł, zatoczył się pod naporem ulewy i wiatru, z przymkniętymi oczami złapał za klamkę tylnych drzwi i wciągnął się do środka. Skinner już siedział za kierownicą i dodawał gazu na luzie, na fotel pasażera ładował się Owen w kurtce przeciwdeszczowej, tuląc do piersi piłę łańcuchową, obok wcisnął się niepozorny człowieczek w

mokrej marynarce. Spojrzał na Nathana i w jego wielkich, przestraszonych oczach błysnęła złość. Otworzył usta, ale uprzedził go Skinner: – Wypierdalaj stąd, Kerry! Już, kurwa! Nie ma cię tu! Odwrócił się i złapał go za poły mokrej marynarki, ale Kerry odepchnął go z zaskakującą siłą. – To mój dom! Moja żona! Mój syn, ty buraku! Muszę tam być! – Gdyby nie twoja durnota, byłbym już w łóżku! – ryknął drwal. – Nie chcę mieć przy sobie idioty ani ofermy! – Starczy, że masz jego! – Palec Kerry ego wycelował w Nathana. – To przez niego to wszystko! Tak! Przez ciebie i twoje pieprzenie o strachu! Gdyby nie twoje spotkanie autorskie, byłbym w domu! – Słusznie! – parsknął Skinner. – Przybity gałęziami tej twojej pieprzonej olchy do ściany! Mówiłem, że to idiota, Owen? Wypieprz go stąd, bo zaraz złamię jakieś prawo i...

– Zamknij mordę! – warknął Owen. W poświacie elektronicznych zegarów jeepa jego twarz była trupio zielona. – Ty też, Kerry. Jedno niepotrzebne słowo i wywalę cię z samochodu, choćby na środku rzeki. A ty, McCarnish... – Odwrócił się niespodziewanie. Jego oczy tchnęły mrozem. – Ty też się zamknij. Jedź, Skinner. Drwal przełączył pobór powietrza, na próbę dodał gazu i mocniej zacisnął zgrabiałe z zimna dłonie na kierownicy. Jeep powoli, ostrożnie zsuwał się w rozhukane fale, a wtedy Skinner łagodnie skręcił w stronę nurtu i dodał gazu. Pchany falami, szarpany wiatrem, zanurzony do połowy drzwi wrangler pełzł przez nurt, podskakując na otoczakach i podwodnych gałęziach. Woda co rusz topiła światła reflektorów, co chwilę jakaś zuchwała fala rozbryzgiwała się na tylnej szybie. Wycieraczki pracowały z największą możliwą prędkością, ale i tak drugi brzeg ledwie majaczył wśród rozmazanych bryzgów. – Kurwa, w pogodne dni dzieciaki rowerami tędy

jeżdżą – szepnął Skinner. Na jego czole pojawiły się krople potu. – Ja pierdolę, woda – jęknął Kerry. – Woda w środku. Nathan błysnął latarką. Pod ich nogami zbierało się srebrzyste jeziorko. – Zeszczałeś się, Kerry – parsknął. Skinner zachichotał. Samochodem znów targnął wiatr, kolejna fala rozbryzgnęła się o okno od strony Owena, który aż podskoczył. Silnik zawył nieco głośniej, jeep wspiął się na jakiś zatopiony głaz, opadł, coś zazgrzytało w podwoziu, potem wzdłuż drzwi. A potem zaczął się wspinać. Kerry wypadł na zewnątrz, jeszcze nim jeep wypełzł z wody. Potykając się, pobiegł w stronę domu, a gdy Skinner zawrócił samochód, ujrzeli w świetle reflektorów, jak szarpie za gałęzie olchy. – Mówiłem, że debil, a wy nie słuchacie – krzyknął Skinner.

Owen zmełł przekleństwo i wyskoczył w ślad za Kerrym. Skinner zaciągnął ręczny hamulec, pochwycił za piłę łańcuchową i wtedy niespodziewanie odwrócił się w kierunku Nathana. – Wilk, tak? – spytał. Jego oczy płonęły. – T-tak – bąknął pisarz, dopiero po chwili zrozumiawszy treść pytania. – A co to ma teraz za znaczenie? – Zrobiłeś zdjęcie, widziałeś ślady? – Tak, ale... – Czyli materialny był? – Kurwa, Skinner... – Dobra, tylko tyle chciałem wiedzieć. Chodź! Wyskoczyli. Wiatr ich ogłuszał, ulewa oślepiła, zimno odebrało dech, ale mimo to widzieli, że z bliska sytuacja przedstawia się jeszcze gorzej niż z daleka. Konary olchy przebiły drzwi oraz ścianę dookoła futryny, a cieńsze gałęzie skłębiły się dookoła nich, tworząc gąszcz nie do przebicia. Skinner włączył latarkę na czole,

odpalił piłę i z wściekłością natarł na kłębowisko, ale po chwili pokręcił głową. – Szkoda czasu! – wrzasnął do Owena. – Tylne drzwi? – Są metalowe! – jęknął Kerry. – A ja nie mam klucza! – Przez ścianę się nie przebijesz? – zawołał policjant, wskazując wgłębienia powstałe na skutek uderzenia niższej gałęzi. Drwal pokręcił z powątpiewaniem głową. – Okno! – wrzasnął. – Co? – obrócił się przerażony Kerry, ale Owen już biegł wzdłuż zachodniej ściany domu, depcząc resztki zmasakrowanych przez wiatr kwiatów. –

Zaczekaj!

–

zawołał

Nathan,

którego

niespodziewanie przeszyła mrożąca krew w żyłach świadomość, że zaraz stanie się coś strasznego. – Owen, stój! Wichura porwała jego słowa. Niewyraźny pośród

ulewy policjant biegł, prowadzony snopem światła z ręcznego halogenu. Zatrzymał się przy oknie sypialni na parterze, podniósł jakąś deskę, zamierzył się... – Nieeee! – wrzasnął Kerry i rzucił się w ślad za nim. Usłyszeli brzęk tłuczonej szyby nawet pomimo wycia wichru. W tej samej chwili wrzeszczący przeraźliwie Kerry zwalił się na plecy Owena, przygniótł go do ziemi i zaczął tłuc pięściami. Wypuszczony z rąk halogen policjanta odtoczył się, oświetlając Kerry ego. Ten uderzył Owena raz jeszcze, słabo, nieporadnie, i uniósł się do wybitej szyby. Na jego twarzy malował się wyraz bezbrzeżnej rozpaczy. A Owen grzmotnął go łokciem w brzuch. Kerry jęknął i zsunął się w błoto, policjant ze wściekłym grymasem przygniótł go kolanami. Błysnęły kajdanki. Przyglądający się tej scenie struchlały Nathan ujrzał, że od ciemnych zabudowań z tyłu domu odrywa się drobny kształt i pędzi w ich kierunku. – Hej! – krzyknął słabo.

Szczęk przeładowywanego glocka zdradził mu, że Skinner również to dostrzegł. Pisarz zdążył jeszcze odwrócić się w stronę drwala, zdążył dostrzec jego przymrużone oczy i zaciśnięte mocno zęby, zdążył otworzyć usta do krzyku, a potem świat rozświetlił błysk wystrzału. Potem drugiego i trzeciego. I wtedy wichura przycichła, jakby przerażona ludzką agresją. – Nie, nie, o Boże, nie... – szlochał Kerry i wtulał twarz w błoto. – Nie, nie... Pierwsza kula trafiła psa na wysokości barku. Druga przeorała zaledwie skórę na karku, ale trzecia niemalże oderwała mu łapę. Owczarek zdychał bezgłośnie, wpatrując się gasnącym, nierozumiejącym spojrzeniem w leżącego na ziemi, skutego kajdankami pana. Strzęp przegryzionej smyczy nasiąkał krwią. – Nie, nie, piesku, nie odchodź – płakał Kerry. Owen

wyprostował

się

powoli,

z

groźną

dostojnością. Jego oczy lśniły lodem, a mocno zaciśnięte, wykrzywione wargi mówiły: „Przesadziłeś, łajdaku. Teraz to już naprawdę przesadziłeś”. – Dwighcie Skinner! – zawołał, przekrzykując szum ulewy. – Jesteś aresztowany za znęcanie się nad zwierzętami i posiadanie nielegalnej broni! Od tej pory wszystko, co powiesz... – Zamknij mordę, Owen. – Skinner był śmiertelnie blady. – Bo zaraz do moich zasług dodasz jeszcze napaść na funkcjonariusza policji. Zabierzmy stąd tych ludzi, potem mnie skujesz i odczytasz moje prawa. – Nie – rzucił Owen. Coś – być może błysk w oku, może ledwie zauważalna zmiana tonu głosu – zdradziło Nathanowi, że policjant z trudem tłumi tryumf. – Nie, Skinner. Przesadziłeś. Dawaj nadgarstki. Ty też masz ochotę na coś głupiego, Angolu? W spojrzeniu policjanta było tyle złości, że McCarnish ograniczył się do pokręcenia głową. – Dobrze. A więc wejdziemy do domu, zabierzemy

panią Kerry i ich syna skauta, a potem wynosimy się stąd.

*** Po tym, co przeżyli pod domem Kerrych i później na drodze, nim wreszcie doczekali się ambulansu, wnętrze miejskiego aresztu wydawało się przytulne. Nathan siedział na ławce obok drzwi do celi Skinnera i palił papierosa, obojętny zarówno na wściekłe ssanie w żołądku, jak na nieprzyjemną wilgoć ubrań. Nie był nawet ciekaw, która jest godzina. Minęła dłuższa chwila – może dwadzieścia minut, może sto dwadzieścia – nim odkaszlnął i odezwał się ochryple: – Popierdoliło cię, Skinner. Cisza ze środka była przejmująca, Nathan uznał, iż drwal uległ zmęczeniu i śpi. – Popierdoliło cię. – Westchnął i przetarł dłonią czoło. – Wiem – rozległ się szept. Nathan uniósł głowę i

ujrzał dłonie przyjaciela zaciskające się na kratach. – Poniosło mnie. – Kurwa, rozstrzelałeś psa. – Nie dziw się – głos Skinnera był równie niewyraźny, jak jego spojrzenie. – Jesteś w Nonstead, tu nie ma co się dziwić. Pastor dzwoni do piekła, mała dziewczynka ma sztamę z demonem, drwal ma hopla na punkcie czarnego psa. Po prostu gdy powiedziałeś mi o tym, że to wilk, i to żywy wilk, postanowiłem wykorzystać okazję i kropnąć gnoja. Pozbyć się obsesji. Skąd mogłem wiedzieć, że to kundel tego cholernego Kerry ego... – Nie Kerryego, ale jego syna – beznamiętnie poprawił go Nathan i wydmuchnął chmurę sinego dymu. – Rozpieprzyłeś dziecku pupila. – Co z nimi? – Żona Kerry ego została ogłuszona gałęzią, która przebiła ścianę. Straciła trochę krwi, ale nic jej nie będzie. Dzieciak jest w szoku, ale dojdzie do siebie. W

najgorszym stanie jest, o dziwo, Kerry. – Dlaczego? – Pamiętasz, jak Anna dała mi te wypracowania z francuskiego? – Pamiętam. – Jedno z nich zostało napisane przez Davida Kerry ego. Beznadziejna francuszczyzna, ale kilka rzeczy było zrozumiałych. Między innymi to, że facet panicznie boi się otworzyć jedno okno. – Czemu? – Powiedział mi to, zanim zapakowano go w kaftan bezpieczeństwa i zawleczono do ambulansu. Powiedział, dobre sobie... Wycharczał, ani na chwilę nie przestając bluzgać! Gdyby nie kaftan i kajdanki, rozszarpałby mnie gołymi rękami! Zdaniem Kerry ego za tym oknem mieszkał demon. Rozciągnięty niczym błona w futrynie okiennej, zerkał od lat do wnętrza ich domu i czekał na okazję, by wniknąć w czyjeś ciało. – Ja pierdolę...

– La Courabou. – Co? – Nic. Historia równie poroniona, jak ta z czarnym psem. Nawiasem mówiąc, Skinner... – Nathan upuścił niedopałek i rozgniótł go podeszwą. – Nawiasem mówiąc, mam wrażenie, że nie powiedziałeś mi wszystkiego o tym twoim czarnym psie. Że od chwili, gdy wiesz, że to wilk, stałeś się spokojniejszy, jakby ci ulżyło. Znów otuliła ich złowieszcza, chłodna cisza. – Tej nocy, gdy Owen potrącił człowieka – w głosie Skinnera pojawiła się czarna, bezdenna rozpacz – siedziałem z przodu, na fotelu pasażera. Przez krótką, bardzo krótką chwilę widziałem twarz tego żula, zanim w niego rąbnęliśmy. To chyba był Indianin. – Dobre sobie – parsknął Nathan. – Jak u Kinga albo tego tam... No, Mastertona. Zabity w wypadku Indianin wrócił po śmierci pod postacią swego zwierzęcia totemicznego, by cię prześladować? – Raczej po to, bym go pomścił. Bym zabił Owena.

*** Gdy zajechał pod dom, szarzało już. Wichura przycichła, postrzępione obłoki nadal gnały nad czubkami rozkołysanych świerków, ale nie niosły już deszczu, nie siały grozy. Nathan był tak zmęczony, że dopiero za trzecim razem udało mu się domknąć drzwi samochodu. Dopiero na schodach werandy uświadomił sobie, że nigdzie nie widzi lexusa Dartswortha. – A pies ci mordę lizał – burknął i wszedł do środka. Nie zważał na syczenie Zmory ani na zimno panujące w salonie. Siadł ciężko na kanapie, zzuł buty, nakrył się kocem i kilka sekund później spał kamiennym snem.

Firewall wrote: Mieliście rację. Jest gorzej. W życiu gorzej nie spałem. Mam jakieś wizje, co chwila podskakuję z nerwów. Nie wiem, czy nie rzucić wszystkiego w diabły i

nie wyjechać. Jak długo można coś takiego znosić?

Daisy wrote: Długo. Sama cierpię od lat. Weszłam w kontakt ze złymi mocami parę lat temu i od tej chwili nie dają mi spokoju. Wierz mi, ja tylko udaję zrównoważoną. Gdyby za odgrywanie życia dostawało się Oskary, miałabym już kilka. W tym za efekty specjalne, he, he, he.

Firewall wrote: No toś mnie, kurwa, pocieszyła. Czy ktoś może polecić coś uspokajającego? Jakieś valium czy inne cholerstwo, które mnie uodporni na strach? Znieczuli mnie na to wszystko?

Solid79 wrote: Uchlej się. Będziesz pszynamniej miał porządny powud.

Daisy wrote: Nie słuchaj tego palanta. Nie pij i nie bierz żadnych leków. Nie ma gwarancji, że leki pomogą, a istnieje szansa, że wpędzą w jeszcze gorszy stan. Może to dziwnie zabrzmi, ale pomaga modlitwa. Nie spodziewaj się cudownych interwencji, skądże. Po prostu warto skupić się na jakichś konkretnych słowach i powtarzać je tak długo, aż się uodpornisz. A potem powtórzyć zabieg. Do skutku.

Firewall wrote: Super. Chyba nie mam wyboru. Dzięki.

Maggor wrote: Firewall, czytam twój wątek. Mieszkasz sam?

Firewall wrote: Tak. A co?

Maggor wrote: No to ciesz się, że mieszkasz sam. Bo jeśli rzeczywiście padłeś ofiarą jakiegoś uroku, to prędzej czy później pochłonąłby on kogoś tobie bliskiego, jakiegoś członka rodziny. I to raczej prędzej niż później.

Daisy wrote: Maggor, wiesz może, co u maski? Pisał coś na priva?

Maggor wrote: Nie.

14 O budziło go przeświadczenie, że coś jest nie w porządku. Bardzo nie w porządku. I nie chodziło wcale o przenikliwe zimno, które osaczało go ze wszystkich stron, zmuszało do tulenia w koce w poszukiwaniu resztek ciepła. Nathan potrząsnął głową i z trudem otworzył oczy. Mrugnął. Zmora. Kot siedział na poręczy kanapy i wpatrywał się w niego intensywnie, z przejmującą, niemalże ludzką dociekliwością. Niespodziewanie rozwarł pyszczek i oblizał ostre zęby. Nathan zaś uświadomił sobie, że zwierzę wpatruje się nie tyle w niego, co w jego szyję. – No, co się dzieje, Zmora? – wychrypiał, uniósłszy się na łokciu. – Zaspałem na coś?

Wyciągnął rękę, by pogładzić koci grzbiet. Zmora zjeżyła się, spotężniała i cięła Nathana pazurzastą łapą przez dłoń. Mężczyzna krzyknął, poderwał się i odruchowo machnął ręką. A Zmora zeskoczyła z poręczy kanapy i trzy uderzenia serca później pojawiła się na gzymsie kominka. I nadal nie spuszczała z Nathana szeroko rozwartych, zielonych oczu. Nathaniel podniósł się, masując podrapaną, piekącą wściekle dłoń. Między nim a kocicą nie dochodziło do wielu interakcji – karmił ją, czasami bezwiednie głaskał, gdy przysiadła obok na kanapie, zdarzało się, że mówił do niej, zajęty codziennymi obowiązkami, ale to wszystko. Żyli pod jednym dachem, ale obok siebie, nie zwracając na siebie szczególnej uwagi. Nigdy nie wchodzili sobie w drogę. Aż do tej pory. – Co ci odbiło, sierściaku cholerny? – syknął Nathan. – Kocie PMS?

Rozejrzał się. Korony świerków i sosen nadal uginały się pod naporem wiatru, ale wichura zauważalnie zelżała, deszcz również się skończył. Nathan nie poczuł żadnej ulgi. Przez szerokie okna do salonu wpełzała oślizgła, wilgotna szarość. Nathan, niewyspany, zziębnięty i obolały

po

nocnych

przejściach

oraz

porannym

incydencie, od razu poczuł się jeszcze gorzej. – Zajebiście – mruknął, nie wiadomo, czy pod adresem pogody, kota, czy całego wszechświata. Potrząsnął głową, rekonstruując wydarzenia zeszłej nocy, po czym wstał i podszedł do kontaktu. Z ulgą odkrył, że wrócił prąd – lampy pod sufitem świeciły blado. Pospiesznie wstawił wodę na kawę, zebrał kilka szczap drewna z werandy i przeklinając pod nosem, rozpalił w kominku. Gdy grzał dłonie nad pierwszymi, nieśmiałymi jeszcze płomieniami, zauważył, że siedząca tuż nad jego głową Zmora znowu nie spuszcza z niego oczu. A może nie tyle z niego, co z jego szyi.

Wstał pospiesznie. – Może mi odbija – mruknął, wbijając mściwe spojrzenie w kota. – Może. Niewykluczone. W końcu to Nonstead. Ale coś mi się wydaje, że ktoś z nas spędzi tę noc poza domem. Bez względu na to, czy kot zrozumiał groźbę, czy nie, śledził go przez najbliższą godzinę. Przyczajony na szafce kuchennej przyglądał się, jak pisarz dopija kawę, a potem przemykał w kłębach pary, które wypełniły łazienkę. Gdy Nathan wyszedł owinięty ręcznikiem, kocica siedziała na progu. Nadal się w niego wpatrywała. Serce zabiło Nathanowi mocniej, sam nie wiedział dlaczego. – Czego ty chcesz? – ryknął. Zmora nawet nie drgnęła. – Spieprzaj! – warknął, ściągając ręcznik. Natarł na kota. Ten w ostatniej chwili uskoczył przed opadającym ręcznikiem, przywarł do podłogi, obejrzał się i syknął, ale Nathan nie panował już nad sobą. Rozwarł drzwi na

oścież i tłukł wściekle ręcznikiem, przeganiając Zmorę z miejsca w miejsce, aż wreszcie mocnym kopniakiem wyrzucił ją na mokre stopnie werandy. Zatrzasnął

drzwi.

Usłyszał

długie,

przeraźliwe

miauknięcie. I szmer silnika podjeżdżającego samochodu. Wyjrzał przez okno. Wielki, czarny van zatrzymał się przed domem. Wysiadło z niego dwóch mężczyzn w garniturach i, kuląc się przed wiatrem, ruszyło do drzwi. Po chwili rozległo się mocne, zdecydowane stukanie. Nathan przygryzł wargę, po czym wciągnął dżinsy i T-shirt, w pośpiechu zapominając o bieliźnie. – Panie McCarnish! – zawołał jeden z przybyszów. Nathanowi głos wydał się znajomy. – Panie McCarnish, proszę otworzyć! – Kto tam? – Nathan dopiął spodnie. – Agenci Sole i Jakeson, FBI! – odezwał się ten sam głos. Nathan miał wrażenie, że słyszał już kiedyś te nazwiska. – Chcieliśmy panu zadać kilka pytań o Jamesa Dartswortha.

– Co takiego? – zdumiał się Nathan. Otworzył szeroko drzwi, wpuszczając do środka obu agentów oraz podmuch lodowatego powietrza. Kątem oka zauważył, że pod nogami federalnych wślizgnęła się Zmora i natychmiast wyparowała wśród mebli. – Co się stało z Dartsworthem? – Dzisiaj nad ranem został brutalnie zgwałcony i pobity w hotelu w Morrison – powiedział beznamiętnie jeden z agentów, biały o zmęczonej twarzy, po czym schował odznakę do wewnętrznej kieszeni marynarki. – Po przewiezieniu do szpitala był przytomny na tyle długo, by przekazać nam kilka szczegółów. Między innymi pańskie nazwisko i adres. –

Jakie

związki

łączą

pana

z

Jamesem

Dartsworthem? – Drugi z federalnych, barczysty i ciemnoskóry, miał zaskakująco miękki głos. To też wydało się pisarzowi znajome. – Jest moim agentem – bąknął Nathan, usiłując zebrać myśli. To, co powiedział, zabrzmiało nawet dla

niego idiotycznie, więc dodał szybko: – Agentem literackim, znaczy się. Jestem pisarzem. – Czy wie pan o jakichś problemach pana Dartswortha? – zapytał biały. – Czy cokolwiek w jego zachowaniu sugerowało, że posiada wrogów? Że ktoś go prześladuje? – Rany, nie wiem – wyjąkał Nathan. Uspokoił się nieco i był już w stanie myśleć logiczniej. Naraz przypomniał sobie, skąd zna obu agentów. To właśnie oni zadawali mu pytania po śmierci Trevora w „Pratt’s Hut”. Ośmielony zapytał: – Czy gwałt nie jest przestępstwem popełnianym eee... spontanicznie? Jimmy prowadził dość ruchliwy tryb życia, jakoś nie chce mi się wierzyć, by ktoś gonił go przez całe Stany i zgwałcił gdzieś w Morrison! – Panie McCarnish, to my tu zadajemy pytania! – warknął ten biały, Sole, ale jego partner, Jakeson, uciszył go, uniósłszy rękę. – W tym przypadku jednak jest inaczej – powiedział

łagodnie. – Wedle zeznań sanitariuszy pogotowia ratunkowego Dartsworth powtarzał ciągle jedno i to samo zdanie. Powolnym ruchem wyjął notes spod marynarki. Nathan przełknął ślinę. – Jakie zdanie? – „Dopadł mnie” – zacytował ciemnoskóry agent. – O, kurwa – szepnął Nathan. Przez głowę przemknęły mu splątane myśli. Niemal nie zauważył, że drzwi od kuchni uchylają się powoli. Obaj agenci czekali cierpliwie, nieruchomi niczym posągi. – Panowie wybaczą – szepnął, po czym wysupłał lucky strike’a z pogniecionej paczki i zapalił. Zalała go fala wspomnień. Jimmy w supermarkecie. Jimmy w trakcie rozmowy telefonicznej. Jimmy w mejlu. Jimmy w mieszkaniu. O, jasna cholera. – Dartsworth odnalazł mnie w Nonstead przed paroma dniami. Chyba w poniedziałek – powiedział

cicho.

–

Nie

prowadzę

tu

kalendarza

–

dodał

przepraszająco. Robiący notatki Jakeson pokiwał ze zrozumieniem głową, Sole był skupiony wyłącznie na obserwacji jego papierosa. – Był sobą. Całkowicie sobą. Wyszczekanym, aroganckim, przebojowym agenciurą, gotowym przytknąć autorowi pistolet do głowy, by napisał bestseller. Znaczy się, to tylko taka figura retoryczna – zreflektował się. – Jimmy nigdy nie stosuje przemocy, a przynajmniej nic mi o tym nie wiadomo. Przenośnia. Żartowałem tak tylko... – Wiem, co to jest figura retoryczna – zapewnił łagodnie Jakeson. – Proszę mówić dalej. Wzrok Solea był tak wymowny, że Nathan podsunął mu paczkę wraz z zapalniczką. – Dziękuję – odmówił agent oschle. – Próbuję rzucić. – Ja rzuciłem w zeszłym tygodniu – palnął Nathan. – O tu, za kanapę, rzuciłem. Ledwie potem znalazłem. Obaj agenci zaśmiali się wymuszenie. Nathan zacisnął powieki, czując, że robi z siebie idiotę, a gdy je

otworzył, ujrzał Zmorę siedzącą w progu kuchni i wpatrującą się w niego znad miski. Nie przypominał sobie, by dawał jej jeść. – Mówił pan o spotkaniu z Dartsworthem – napomniał go cierpliwie Jakeson. – Tak. – Nathan przygryzł wargę. – Potem rozmawiałem

z

nim

przez

telefon

i

był

inny.

Zdenerwowany, wystraszony, mówił cicho, jakby bał się przyciągnąć czyjąś uwagę. – Skąd dzwonił? – Z hotelu w Morrison. Nie wiem, czy tego samego, ale chyba tak. Wczoraj mieliśmy tu straszną wichurę i zatrzymał się u mnie. Drzewa zatarasowały drogę wyjazdową albo... – Nathan zawahał się. Wzrok Zmory pełzał po nim i pisarz robił wszystko, by nie spojrzeć w kierunku kocicy, choć narastała w nim wściekłość. – Albo? – Albo się bał. Zamknął drzwi na klucz, zasłonił okna, nie chciał nawet gadać o interesach. W nocy

zostałem wezwany na pomoc w jednej sprawie. Wyszedłem, a kiedy wróciłem, nie było już po nim śladu. – Czy widział pan kogoś podejrzanego? – spytał Sole. – Czy ktoś kręcił się wokół domu? Parkowały tu jakieś pojazdy? – Nie wiem – pokręcił głową Nathan. Zerknął na kota. Zmora chłeptała z miski. – Może. To nic pewnego. Mogło mi się tylko wydawać. – A zatem nie możemy wykluczyć, że Dartswortha rzeczywiście ktoś ścigał – powiedział Jakeson do Solea. Ten pokiwał głową i wyjął wizytówkę. –

Gdyby przypomniało

się

coś panu, panie

McCarnish, proszę dać znać. – Jasne. Odprowadził obu agentów i z ociąganiem zamknął za nimi drzwi. Minęła chwila, nim się wyprostował, nabrał tchu i odwrócił. Zmora uniosła łebek. Jej pyszczek był umazany we krwi.

*** Zatrzasnął drzwi samochodu silniej, niż było trzeba. – Popierdolony kot – mruknął i wepchnął kluczyk do stacyjki, ale nie przekręcił. Serce wciąż biło mu szybko. O wiele za szybko. Odetchnął ciężko i spojrzał na dom, który opuścił z taką ulgą. Zmora kilkakrotnie rządziła się w kuchni, ale tym razem przeszła samą siebie. Strąciła słoik z keczupem tak, że większość zawartości trafiła do jej miski. – Gdybym tego nie zobaczył, nigdy bym nie uwierzył – powiedział do siebie. – Co za zbieg okoliczności... „Skoro to zbieg okoliczności, to czemu tak szybko wyszedłem z domu?” – zapytał się w duchu. „Może dlatego, że miska sierściaka dziwnym trafem znalazła się na progu, a nie tam, gdzie ją zostawiłem? A może dlatego, że kot nie rozwalił nic poza keczupem?” Zmora z gracją wskoczyła na balustradę werandy,

gdzie zgrabnie oplotła ciało ogonem, przekrzywiła główkę i spojrzała na człowieka z przekorą, jakby znała odpowiedzi na jego pytania. W jej zachowaniu było coś demonstracyjnego, coś drwiącego i Nathan zacisnął dłonie na kierownicy, zastanawiając się, czy nie wrócić i znów jej nie przepędzić. – Nie – uznał. – Bo to oznaczałoby, że przyjąłem wyzwanie rzucone przez kota. To oznaczałoby, że wariuję. „No to teraz przydałoby mi się jeszcze wiarygodne wyjaśnienie, dlaczego uciekłem z własnego domu” – zadrwił w duchu. A potem Nathan wyjął telefon i wybrał numer Anny. – Słucham? – odezwała się wśród szumów i gwizdów. – Cześć, tu Nathan – rzucił i natychmiast się zreflektował. – Rany, przecież ty pewnie jesteś w szkole! Przepraszam, jeśli ci przeszkodziłem... – Nie, skądże. – Zaśmiała się bez szczególnej

wesołości. – Nie przeszkadzasz. Dziś nie ma lekcji, burmistrz zawiesił zajęcia ze względu na usuwanie szkód po wichurze. Radia nie słuchasz? – Nie, nie słucham – bąknął. – Wszystko u was w porządku? – Tak, dołączyłyśmy z Vanessą do ochotników. – Urwała nagle. – A u ciebie? – spytała poważniejszym tonem. – Też raczej wszystko ok – odparł z udawaną beztroską. – Raczej? Słuchaj, jeśli masz chwilę, wpadnij do miasta. Przydasz się, bo pracy jest co niemiara. – Czasu mam mnóstwo. – Uśmiechnął się wbrew sobie. – No, to jadę. Do zobaczenia! Silnik zawył na wysokich obrotach, jeep zakręcił ciasno i podskakując, wyjechał na drogę. Dom wraz ze znieruchomiałym niczym posąg kotem został z tyłu. Pośród szumów i trzasków DJ Alex rozwodził się nad geniuszem Janis Joplin. Rozpędzone chmury ciemniały,

znów zbierało się na deszcz.

*** Nonstead

przypominało

miasto

po

nalocie

dywanowym. Nathan ostrożnie manewrował po ulicach i przyglądał się zniszczeniom z mieszaniną zgrozy i współczucia. Na Main Square grupy ochotników zbierały śmieci do kubłów i plastykowych worków, kilku mężczyzn cięło piłami spalinowymi powalone drzewa i wrzucało je na pakę starego pick-upa, inni ostrożnie wyjmowali odłamki szyb z okien kawiarni „Soho”. Resztki klombów róż przeorały opony dźwigu, który usuwał przewrócony słup wysokiego napięcia. Założyciel miasta nadal dumnie sterczał nad głowami sprzątających, choć jego twarz znikła w łopoczących fałdach czarnego worka przyniesionego przez wiatr. Nathan poczuł ulgę. Nareszcie mógł oderwać myśli od Zmory.

Zacisnął

zęby

i

zaparkował

jeepa

między

wyładowanym gałęziami pick-upem i przewróconą skrzynką na listy. Obok przebiegła grupa uczniów miejscowego liceum w kurtkach przeciwdeszczowych, roześmianych i zgoła niepamiętających już, po co dźwigają worki z juty, które rozdawał stojący obok policjant. – Mogę też taki worek? – zapytał Nathan. – Pan jest tym Anglikiem, co pisze o wilkołakach? – Policjant wręczył mu worek i foliowe rękawiczki. Pisarz ugryzł się w język i nie odpowiedział: „Nie, sam jestem wilkołakiem”. Bąknął niezobowiązująco, podziękował, zamknął samochód i ruszył w boczne uliczki, machinalnie podnosząc z ziemi papiery. Kilka metrów za sklepem żelaznym natknął się na Annę. – Wyglądasz czarująco – palnął bez zastanowienia. Anna uniosła lekko brwi i przewróciła oczami. – Ciekawe, czy ze względu na to – pokazała mu wypełniony śmieciami worek – czy może na stylowe

rękawiczki z folii? Spoważniej. Wichura spustoszyła nam miasto, a ty się w komplemenciarza bawisz. – Kiepska sprawa – pokiwał głową Nathan. – Nie wiedziałem, że jest aż tak źle, chociaż powinienem się domyślić.

W

nocy

byliśmy

ze

Skinnerem

i

funkcjonariuszem Owenem przy domu Kerrych... Wróciły wspomnienia i świat pomroczniał. – Słyszałam – spoważniała Anna. – Słyszałam też, że Skinner trafił do aresztu za... – Za zastrzelenie psa – dokończył Nathan. – Wziął owczarka Kerrych za tego swojego cholernego czarnego psa. Kerry zaś o mało nie zatłukł Owena, bo ten zbił okno, którego się tak bał. – Upiorna noc. – To nie wszystko. – Nathan mimowolnie zniżył głos. Ulicą przejechał powoli ogromny wóz strażacki, prowadzony przez mężczyznę o zmęczonej, bladej twarzy. – Mój agent został w nocy pobity i zgwałcony w Morrison. Wszystko wskazuje na to, że i on miał swój

prywatny koszmar. Nie powiedział o tym nikomu, ale domyślam się tego z jego zachowania. – Czyli nadal jesteśmy w punkcie wyjścia – westchnęła ciężko Anna. – Co gorsza, klątwa Nonstead zaczyna być coraz groźniejsza. Co chwila ktoś ląduje w szpitalu. Tylko patrzeć, jak i ciebie dopadnie. – Mną się nie przejmuj. – Nathan odwrócił wzrok. – Owo

nieszczęsne

spotkanie

autorskie,

na

którym

próbowałem nakłonić ludzi do zwierzeń, udowodniło tylko jedno. Ta klątwa wzięła się stąd. Z Nonstead. Jimmy Dartsworth, mój agent, był całkowicie sobą do naszego spotkania. Po przyjeździe do miasta coś go opętało. – Niewiele nam to daje. – Coś daje – ożywił się Nathan. – Mogę spróbować prześledzić pobyt Dartswortha w Nonstead. Może naprowadzi nas na jakiś trop? – Może – uśmiechnęła się Anna. – Póki co jednak zajmijmy się sprawami ważniejszymi.

Wskazała jego worek. – Trzeba pomóc przywrócić to miasto do porządku.

*** Pisarz i nauczycielka zbierali śmieci do popołudnia, zjedli coś przy zaimprowizowanej na Main Square kuchni polowej, a potem Nathan zaoferował pomoc przy rozwożeniu posiłków dla ekip pracujących z dala od centrum miasteczka. Wypełniło mu to resztę dnia i gdy zdawał puste garnki znużonemu szefowi kuchni na rynku, zaczynały już zapadać ciemności. Na ulicach zapaliły się lampy, migotały sygnalizatory, w niektórych witrynach mimo przeciążonej sieci działały już neony, jak gdyby mieszkańcy Nonstead za wszelką cenę, nawet wbrew zdrowemu rozsądkowi, starali się zatrzeć pamięć o kryzysie. Nathan ledwie to zauważał. Jechał do domu odrętwiały ze zmęczenia, ale zadowolony, że się wreszcie

do czegoś przydał. W skołatanym umyśle nie było już miejsca na rozważania czy lęki. Te pojawiły się dopiero, gdy światła wranglera wyłuskały z mroku jego dom. Osamotniony, posępny niczym monolit ofiarny z pradawnych czasów, trwał pośród drzew rozkołysanych jak bachantki. Trwał i czekał. Wyzywał. Nathan przełknął ślinę. Powoli wyłączył silnik, lecz nie zgasił świateł. Otworzył drzwi i ostrożnie wysiadł z samochodu. I wtedy ujrzał zbliżającą się drobną sylwetkę. Zmora. Pędziła prosto na niego. Rozszerzone zielone oczy, łeb nisko przy ziemi, rozkołysany ogon. Kot gnał jak szalony, z furią niespotykaną u zwierząt. Czas zwolnił. Nathan w ostatniej chwili zdołał schować się za drzwiami jeepa i pchnąć je do przodu w nadziei, że uderzy oszalałe zwierzę, zmiażdży je, a przynajmniej odrzuci. Zmora uskoczyła niczym czarna błyskawica, a

potem smyrgnęła dalej. Pisarz odwrócił się oszołomiony, ale kota już nie było. Tylko kołysząca się gałązka zdradzała miejsce, gdzie zniknął. Nathan oddychał głęboko, próbując uspokoić serce, po czym zdecydowanym ruchem wyłączył światła samochodu i zatrzasnął drzwi. – Durny kot – wychrypiał. Usiłował wykrzesać z siebie drwinę. Nic z tego. Serce nadal biło mu jak szalone, a strach oblepiał go niczym dusząca pajęczyna. Dystans między samochodem a drzwiami domu pokonał manifestacyjnie powolnym krokiem, a na schodach werandy zatrzymał się nawet i zwykłym, najnormalniejszym na świecie gestem poklepał po kieszeniach w poszukiwaniu kluczy. Rytuał codziennych gestów, mający na celu przegnać lęk, przestał działać w chwili, gdy Nathan włączył światło na ganku. Bo drzwi do domu były otwarte. Pisarz przypomnieć

stał

oniemiały,

sobie,

gorączkowo

czy zamknął je,

próbując

czy jednak

zapomniał. – Mogłem zapomnieć – wymamrotał. – Spieszyłem się. Durny kot. Durny... Tak, na pewno zapomniałem. Szarpnął drzwi z całej siły i grzmotnął dłonią we włącznik światła. – Jest tam kto? – wrzasnął drżąco. – Jest tam kto? Odpowiedziała mu obojętna, niechętna cisza. – Jest tu kto? – powtórzył niepewnie, wchodząc. Zajrzał do kuchni, wszedł do sypialni, nawet zerknął do komórki z mopami i środkami czystości. Nic. Opadł na kanapę i raz jeszcze się rozejrzał. – Paranoja. Pieprzona paranoja – powiedział do siebie mocnym, zdecydowanym tonem. Tego wieczora mimo zmęczenia Nathan krzątał się dłużej niż zwykle. Rozpalił potężny ogień w kominku, pozmywał naczynia, starł kurz z półek, wykąpał się i ogolił, wziął książkę i przeczytał kilka stron, nie rejestrując treści. Długi rytuał prostych, codziennych czynności,

których

prozaiczność

była

najlepszym

antidotum

na

rozdartą,

wstrząśniętą

rzeczywistość.

Nathan nie patrzył za okno, nie włączał komputera, odganiał drażliwe myśli. Nieskutecznie. Na moment przed zaśnięciem raz jeszcze ujrzał w wyobraźni rozpędzoną Zmorę. Dopiero wtedy zrozumiał, że kocica nie miała wobec niego złych zamiarów. Ona uciekała. Zasnął jakąś godzinę później. Śniło mu się, że ktoś pochyla się nad jego łóżkiem.

Burnout wrote: Ja też zacząłem czytać twój wątek. I powiem ci tak. Przestań beczeć firewall. Masz jakiś tam dramat no i dobrze. Staw mu czoła jak mężczyzna. Przebij się przez to i cześć. Po ptakach – było i nie ma. Będziesz silniejszy niż kiedykolwiek. Bo bywa że koszmar wraca. Już myślisz że minął, już się odbijasz i zaczynasz żyć na nowo a tu ni z tego ni z

owego cios między oczy. Wrócił. Znów żyjesz w mroku. Nikomu tego nie życzę. A wiem, co mówię. Do mnie koszmar wraca już od dawna. Kiedyś ci go opowiem firewall.

15 Pierwszą myślą Nathana było to, że Jimmy Dartsworth wygląda jak kserokopia siebie samego. Agent literacki miał bladą, niemalże siną twarz. Jedno oko zakrywał gruby opatrunek, drugie bez emocji wpatrywało się w sufit. Ręce, zazwyczaj nieprzestające gestykulować, spoczywały martwo na kołdrze. Wydawał się mniejszy, drobniejszy, poszarzały. Na zawsze obrabowany z własnego ja. – Cześć, Jimmy – powiedział pisarz. Źrenica drgnęła i skierowała się do źródła głosu, lecz była to jedyna reakcja. Nathan z zażenowaniem spojrzał na trzymany bukiet kwiatów i położył go na stoliku, obok tacy z nietkniętym, mało apetycznym śniadaniem. – Jak się czujesz? – zapytał i natychmiast przygryzł wargę ze wstydu. Było to najgłupsze pytanie na świecie,

jedno z tych, których w sytuacji Dartswortha nigdy by nie chciał usłyszeć. – Przepraszam – bąknął. – Nie chcę cię dręczyć, Jimmy. Przyjechałem, żeby... żeby ci jakoś pomóc. – Za późno – wychrypiał Dartsworth. – Nie – zaprzeczył Nathan i usiadł na plastykowym krzesełku przy ścianie. Przez dłuższą chwilę zbierał myśli, przysłuchując się szpitalnym odgłosom zza drzwi, po czym podjął: – Tak i nie. Jimmy, jest mi potwornie przykro z powodu tego, co się stało... – Oszczędź sobie. – ... ale to nie wydarzyło się przez przypadek. Jestem niemalże pewien, że w Nonstead... – Oszczędź sobie. – Wpatrujące się w niego oko Jimmy’ego nagle pociemniało. – Właśnie, Nonstead. Gdybym nie przyjechał do tej cholernej dziury, nic by się nie stało! Nadal siedziałbym za biurkiem w Breeze, wertował manuskrypty młodych, obiecujących pisarzy i

robił forsę, porządną forsę! Co mnie podkusiło, żeby szukać ciebie i namawiać na kolejny tytuł, skoro te same pieniądze można było zarobić w inny sposób? Być może wolniej, być może w mniej efektowny sposób, ale równie skutecznie! Wiesz, ja dobrze pamiętam opinie na twój temat i na temat tych twoich cholernych „Szeptów”. Ludzie mówili, że to zła książka, że przynosi pecha! Sięgali po nią z jakąś niezdrową fascynacją, usiłując odnaleźć w tym nudnym życiu coś nowego, coś wstrząsającego, zupełnie jak te palanty, które oglądały ową kasetę wideo w „Kręgu”. I wiesz co? Wcale się nie dziwię, że ten chłopak w Filadelfii strzelił sobie w głowę po przeczytaniu „Szeptów”. Bo jest coś w tobie, McCarnish, w tobie i w tych twoich cholernych opowiadaniach, co przeraża i odstręcza jednocześnie. Do tej pory uważałem to za pic na wodę i wykorzystywałem jedynie jako chwyt reklamowy – oto pisarz, który nadał strachowi nowe oblicze, tra-ta-ta! – ale już tak nie myślę. Ty przynosisz pecha, McCarnish.

I znów upłynęła chwila, nim Nathan odzyskał rezon. – Może – powiedział cicho. – Nie będę się z tym sprzeczał. Zresztą po tym, co się stało, masz prawo tak uważać, Dartsworth. Wiedz jednak, że to wszystko nie moja sprawka. – Tak, wiem. Nie ty wepchnąłeś mnie do mojego pokoju hotelowego i... Głos agenta zadrżał, słowa uwięzły mu w gardle. – To Nonstead – rzekł Nathan. – To cholerne miasto kryje w sobie coś, co niszczy ludzi. Jednego po drugim. W ciągu ostatnich kilku dni w mieście zginął jeden człowiek, przynajmniej dwóch innych oprócz ciebie wylądowało w tym samym szpitalu, trzeci chyba w psychiatryku, a kolejny w areszcie. Wszyscy z powodów, których nie da się łatwo wyjaśnić. – Aha. – Dartsworth skrzywił się z ironią. – A ty jak agent Fox próbujesz ową tajemnicę rozgryźć? – Jimmy, czego nie powiedziałeś policji? – pochylił się nad nim Nathan. – Jakie okoliczności zdarzenia

zupełnie nie nadawały się do przedstawienia glinom? W co nigdy by nie uwierzyli? Dartsworth zacisnął zęby, na jego policzkach pojawiły się rumieńce. – Mam wrażenie, że te palanty nie mogły uwierzyć w gwałt homoseksualny – parsknął. – Ten niższy raz czy dwa uśmiechnął się lekko, tak że... Wierz mi, gdybym mógł wstać, przypierdoliłbym mu z całej siły! I mniejsza o to, że zapuszkowaliby mnie za to na resztę mojej kariery. – Skup się – szepnął Nathan. – Co było w tym wszystkim

nierealnego?

Poza

tym,

że

poczucie

zagrożenia pojawiło się po przybyciu do Nonstead? Jimmy mrugnął, jakby zaskoczony. – Domyśliłeś się tego – powiedział cicho. – Tak, wcześniej... Wcześniej nic nie było. Nic. Potem zacząłem widywać tego faceta. – Jakiego? – Nie wiem. I to jest chyba ów nierealny element,

którego szukasz. Facet był w pobliżu przez cały czas. Obojętnie, dokąd bym pojechał, wszędzie go widziałem. Stał pod moim hotelem w Morrison. Stał na poboczu drogi, gdy jechałem do Nonstead. Stał przy bibliotece, gdy parkowałem. Jakby... – jego głos znów zadrżał – jakby potrafił mi czytać w myślach. Ba, jakby był moim cieniem! I... – I co? – I przez cały czas się we mnie wpatrywał. Nie spuszczał ze mnie oczu. Jego wzrok był tak intensywny, tak mocny... Czułem się zupełnie osaczony, nie wiedziałem, co zrobić... Po jego policzku popłynęła łza. Nathan, jednocześnie przerażony i przejęty, nie miał pojęcia, jak zareagować. – Jak wyglądał? – spytał zduszonym głosem. – No właśnie. – Dartsworth odwrócił głowę na poduszce. – Wcisnąłem policji jakieś bzdety. Wzrost około metra osiemdziesiąt, krótkie włosy, mocna budowa ciała, biały, bez znaków szczególnych, wiesz, oglądasz

filmy. Tymczasem nie mam bladego pojęcia, jak on wyglądał. Nie zapamiętałem nic. Kompletnie nic. Pokazałbyś mi go, a nie odgadłbym, że to on. Chyba że... Chyba że zacząłby się na mnie gapić. I jeszcze coś – dodał po chwili, a jego dłonie drgnęły, zacisnęły się na kołdrze. – Był silny. Nadludzko wprost silny. Nie miałem szans. Dało ci to coś, McCarnish? Jedyne oko Dartswortha obróciło się ku pisarzowi. – Dało ci to coś? Zdołasz rozwiązać tę swoją zagadkę? – Może – szepnął zamyślony Nathan. – Może... Trzymaj się, Jimmy. Wstał i podszedł do drzwi. Nacisnął klamkę, ale zawahał się i odwrócił do agenta. – Aha, jeszcze jedno. Napiszę książkę, o którą ci chodziło. Nie będę przynosić ci pecha, stary.

***

Wyszedł ze szpitala około południa. Miał przed sobą jakieś dwie godziny jazdy, a zaczynały już mu ciążyć skutki źle przespanej nocy, na domiar złego odezwał się dokuczliwy ból głowy. Nathan usiadł za kierownicą, łyknął kilka aspiryn i zapił wodą mineralną. – Pieprzę, nigdzie nie jadę – sapnął, rozłożył siedzenie i zamknął oczy. Ostatnim, co pamiętał, było uczucie pogrążania się w bezdennej, czarnej studni. Wyrwał go z niej ostry dzwonek telefonu. – Słucham – wymamrotał, nie otwierając oczu. – Cześć, Angolu. – Skinner? – Nathan usiadł, natychmiast rozbudzony. Zerknął na zegarek – dochodziła trzecia po południu. Spał ponad dwie godziny, a tymczasem wydawało mu się, że przymknął oczy ledwie na chwilę. – Rany, gdzie jesteś? – W budynku sądu w Stua. Słuchaj, eee... Możesz pożyczyć mi trochę forsy? – Forsy? No pewnie, że mogę. Ile? – Sąd ustalił kaucję w wysokości eee... tysiąca

dolarów – niepewnie dokończył Skinner. – Trochę mam odłożone. Gdybyś mógł... – Tysiąca? Dobra, nie ma problemu, da się zrobić. Stary, nie pękaj. – Naprawdę? – w głosie Skinnera zabrzmiało nieskrywane zdumienie. – Nathan, ja powiedziałem „tysiąc”! Tysiąc pieprzonych dolarów! – A ja powiedziałem: „Nie pękaj”. Podziękuj dziesiątkom tysięcy ludzi na świecie, którzy w „Szeptach” znaleźli coś wstrząsającego, jak to ujął mój agent. – Chyba nie rozumiem. Ale kupię tę twoją książkę. – Nie rób tego. Rany, jest po trzeciej, a ja stoję w Morrison. Dojadę do Stua na czas, by wpłacić forsę? – Chyba nie. Sąd jest zamykany o siedemnastej, a Stua jest po drugiej stronie Nonstead. Nie dojedziesz na czas nawet tym swoim „Enterprise em”. – Dobra, to umówmy się na jutro rano. Chwilowo i tak nie mam nic do roboty. – Nie ma sprawy. Tutejszy areszt jest nieco lepszy od

tego w Nonstead. – Serio? – Serio. Każda przestrzeń wolna od Owena jest przyjemna. Nawet jeśli to tylko areszt. Dzięki, Angolu.

*** Ulewa rozpoczęła się tak gwałtownie, że Nathan, zajęty poszukiwaniami stacji radiowej, w pierwszym odruchu wcisnął pedał hamulca. – Cholera jasna! – zaklął, uruchamiając wycieraczki. – Gdyby ktoś za mną jechał, miałbym się teraz z pyszna... Zwiększył

nieco

prędkość,

włączył

światła

przeciwmgielne, przestawił wycieraczki na szybszy tryb, ale to wszystko, co mógł zrobić. Deszcz był tak rzęsisty, że pisarz ledwie widział drogę. Co gorsza, znowu zaatakował go ból głowy, mocny, wwiercający się w umysł i rozpraszający myśli. Nathan przetarł zmęczone oczy.

– Co ja mam w tym łbie, że boli aż tak bardzo? – zapytał. Odpowiedziało mu jedynie filuterne migotanie cyferek na panelu. – Czy pustka może boleć? – spytał drogi przed sobą. – Albo dziura? Nicość? Jama? Otchłań? Strugi deszczu bębniły tak mocno, że dopiero po chwili zauważył, że cyferki panelu znieruchomiały na znanym mu numerze. Z głośnika płynęła cicha gadanina DJ Alexa, czasami tłumiona przez szumy w eterze. Nathan uśmiechnął się – był to widomy znak, że zbliża się do Nonstead. Zwiększył głośność. – ... dzień jak ten! – śmiał się DJ Alex. – Nie ma co przesadzać, potop biblijny to pestka w porównaniu do oberwania chmury, które nawiedziło nasze miasteczko. Biblia? Czytał ktoś? Halo, czy ktoś wie, o czym mówię? Cisza, no cóż. Nic dziwnego. Nie było w końcu ani adaptacji komiksowej, ani gry na podstawie Biblii. Skąd wy, ludzie, macie wiedzieć, o czym mówię. Nathan uśmiechnął się szerzej. – Cóż, dla wszystkich, którzy znają hasło potop,

utwór „Flood” Sisters of Mercy. Pamiętajcie, potop! Może się przydać w sobotę podczas gry w scrabble! Nathan roześmiał się mimo bólu głowy. Lubił sarkastycznych prezenterów radiowych, a zimne, mroczne rytmy Sisters of Mercy w istocie idealnie pasowały do nastroju chwili. Zwiększył głośność i w tej samej chwili ujrzał

ciężarówkę

gnającą

z

naprzeciwka.

Przez

przerażający ułamek sekundy Nathan był przekonany, że jej kierowca nie zmieści się na pasie i uderzy w jeepa. Odruchowo szarpnął kierownicą w bok, ale ciężarówka przemknęła z wyciem w bezpiecznej odległości. W przednią szybę grzmotnęły masy wody i Nathan znów przyhamował. Wycieraczki

przetarły

szybę.

Wśród

nowych

bryzgów zamajaczyła jakaś postać. Nathan gwałtownie wdepnął pedał hamulca, ABS kopnął kilkakrotnie i jeep posłusznie znieruchomiał pośrodku jezdni. Niewyraźny człowiek podbiegł i szarpnął za drzwi od strony kierowcy.

– Gdzie pan jedzie? – zawołał, usiłując przekrzyczeć szum ulewy. – Przed siebie, kurwa mać! – Nathan pozwolił sobie na upust nagromadzonej furii. – Chyba że mi jakiś idiota na drogę wbiega! – Rany boskie, przepraszam, szefie! – Nieznajomy spojrzał bezradnie na pobocze. Kilkanaście metrów dalej stał ledwie widoczny dostawczy ford z migoczącymi światłami awaryjnymi. – Zepsuł mi się, skurwysyn, a ja nie mam jak dotrzeć do miasta. Co, chyba nie zostawi mnie pan tu, co? Idzie wieczór, a na tej drodze po zmroku łatwiej renifera znaleźć niż inny samochód. – Renifera? Myślałem, że renifery mieszkają w Kanadzie. – No sam pan widzisz! – Nieznajomy rozłożył ramiona w udawanym geście rozpaczy. – Dobra, wskakuj pan! Trzasnęły drzwi. – Jestem Nick. – Nieznajomy wyciągnął dłoń, którą

Nathan

uścisnął

bez

szczególnego

entuzjazmu.

Przedstawił się jednak i otaksował autostopowicza oszczędnym spojrzeniem. Nick miał na sobie całkowicie przemoczoną marynarkę, ale widać było, że nie przepada za

formalnym

ubiorem.

Mówił

o

tym

zarówno

dwudniowy zarost, jak i brudne paznokcie oraz wzmocniony deszczem zapach taniej wody kolońskiej. – Co się stało z samochodem? – spytał Nathan. Nie interesowało go to zupełnie, ale nie znosił ciszy w towarzystwie. – A bo ja wiem? – wzruszył ramionami Nick. – Coś strzeliło, silnik zawył i tyle. Nie mogłem zmienić biegu. Pewnie skrzynia poszła. –

Pewnie

tak

–

mruknął

Nathan.

W

tle

przebrzmiewały ostatnie takty utworu Sisters of Mercy. – Po pomoc drogową nie mogłeś zadzwonić? – Autocasco wygasło mi parę dni temu. Jak na złość, kurwa mać. Jechali. Deszcz tłukł o drogę, bił w dach, spływał

kaskadami po szybach, rozgarniany przez wycieraczki. Nick oddychał ciężko, jak po biegu. – Nie to, co taki jeep – odezwał się po chwili. – Nowiutki, wymuskany. Pewnie się nie psuje, co? – Nie wiem – burknął Nathan. – Mam go od niedawna. – Aha. Coś w głosie autostopowicza budziło niepokój. Nathan nie słyszał nut zazdrości ani złości, żadnej prowokacji nierzadko przejawianej przez ludzi, których dopada pech. Słyszał coś innego, coś, czego zdefiniować nie potrafił. – Tak, to dopiero utwór na deszczową pogodę – zawołał DJ Alex z szumiących głośników. – Jeśli ktoś zna lepszy, niech dzwoni, i to śmiało. I nie mówić mi obrażonym tonem, że niby „Riders on the Storm” jest lepsze. Oczywiście, że jest lepsze! My tu rozważamy srebrny medal! A zresztą, do kogo ja to mówię? Przecież i tak nikt nie słucha prawdziwej muzyki. Chyba że ty,

Angolu. No, jesteś tam, pisarzu? – Jestem – mruknął Nathan, nieco zdziwiony. – No, to uważaj na siebie. To popieprzony dzień, nigdy nie wiadomo, co się może zdarzyć. O rany, powiedziałem „popieprzony”, odbiorą mi licencję, o kurwa! O kurwa, powiedziałem „kurwa”... Głos Dj-a Alexa pochłonęły szumy i pisarz nagle przypomniał sobie o autostopowiczu. – Nienawidzę takiej pogody – odezwał się Nick ponurym, zgrzytliwym głosem i jeszcze raz otarł czoło. Zrobił to rękawem przemoczonej marynarki, przez co czoło bynajmniej nie stało się suchsze. – Nikt jej nie lubi – mruknął Nathan pojednawczo. – Od paru dni tak jest, wichurę tu nawet mieliśmy. Autostopowicz milczał. „Najwyraźniej zatraciłem gdzieś typową dla moich rodaków umiejętność zajmującego gadania o pogodzie” – pomyślał Nathan i skupił się na jeździe. Drgnął, gdy Nick odezwał się ponownie.

– W sumie był nawet do ciebie podobny. – Kto? – zmarszczył brwi Nathan. – Drobnej budowy, ciemne, krótkie włosy, dość arogancka

mina.

Oczywiście

dopóki

nim

nie

potrząsnąłem. – Nie wiem, o czym mówisz, i chyba nie chcę wiedzieć – powiedział nieco ostrzej Nathan. Zerknął znów na pasażera i zauważył, że na jego policzki wystąpiły rumieńce, duże, niezdrowe, rozlewające się na całą twarz. „On nie chciał wytrzeć czoła, ale je schłodzić!” – uświadomił sobie. – Człowieku, coś ci dolega? Poważnie pytam! Jeśli tak, to zaraz wezwę pogotowie! To kiepska pora, ludzie łapią różne świństwa, cholera wie czym to się może skończyć... Gadał jak najęty, by zagłuszyć rodzący się strach, ale mężczyzna przerwał to krótkim wybuchem śmiechu, przypominającym szczeknięcie.

– I samochodzik też miał podobny, wymuskane cacko od tatusia. Nówka! I pewno cieszył się nim jak diabli, bo jechał jak wariat. Co ja mówię, jak wariat. Jak pojeb jakiś. Zamilkł na chwilę. Oddychał ciężko, wpatrując się w drogę,

ledwie

widoczną

wśród

strug

deszczu

rozgarnianych wycieraczkami. – Też tak lało – podjął ciszej. – Może nawet bardziej. Źle trafił, bo akurat kłóciłem się z żoną. Nie wiem nawet o co, nie pamiętam. Pewnie o nic. Wywlekła jakąś pierdołę i drążyła, wbijała szpile, zadawała te swoje niekończące się pytania. Za nic nie chciała przestać, nawet gdy obudziła się Jenny, nasza młodsza córka. – Palisz? – spytał nerwowo Nathan. Podświadomie wiedział, że nie ma nic gorszego od zapalenia papierosa za kierownicą w taką pogodę, kiedy to trzeba całkiem się skupić na drodze, ale zrobiłby wszystko, by przerwać ten szalony monolog. Wyłuskał lucky strikea z pudełka, wsunął w usta, wyciągnął paczkę w stronę Nicka. Ten

nawet jej nie zauważył. – Kazałem, żeby zamknęła mordę, ale nie słuchała. Nakręcała się coraz bardziej. W końcu wrzeszczała. Dzieciaki się darły, a ona nic. Buchnęły kłęby sinego dymu. Nathan rozpędził je dłonią i ustawił klimatyzację na wyższe obroty. – Słuchaj, fajnie, że mi to wszystko mówisz. – Oparł dłoń z papierosem na drążku zmiany biegów. – Tylko nie łapię... – I wtedy nadjechał – wycharczał Nick. – Zapieprzał prosto na nas. Zauważył mój samochód w ostatniej chwili. Ja skręciłem, on też. Tyle że ja pamiętałem o wciśnięciu hamulca. Niespodziewanie

Nick

pochwycił

nadgarstek

Nathana i ścisnął z ogromną siłą. – Wjechał w pobocze porośnięte jakimś tałatajstwem – syczał teraz autostopowicz. Jego oczy nabiegły krwią. – Wbił się głęboko, zatrzymał na pniu. Bach, wybuchła poduszka powietrzna. Bach, wywaliła druga. I stoi. I my

też stoimy. Moja żona wreszcie się zamknęła. I wiesz co? W tym momencie wreszcie spojrzał na Nathana. Twarz Nicka, z pozoru pospolita i nijaka, przypominała teraz maskę z antycznej tragedii. Nathan spuścił nogę z gazu. Jeep szarpnął i zgasł. Osaczył ich szum ulewy. – Coś we mnie pękło. – Wargi Nicka nie poruszały się, a mimo to słychać było głos. – Wziąłem lewarek i wyszedłem z samochodu. Stara znowu wrzeszczała, ale już nie słuchałem. Podszedłem do tamtego autka i wywlokłem szczyla na zewnątrz. Nathan był sparaliżowany strachem. Wpatrywał się w przekrwione, tętniące nienawiścią oczy człowieka, który jeszcze

przed

chwilą

był

jedynie

przemokniętym

kierowcą zepsutego dostawczaka. W głowie pisarza rozbrzmiewało

echem

wspomnienie

niedawno

usłyszanych słów. „Uważaj na siebie. To popieprzony dzień!” – krzyczał DJ Alex.

„Był silny. Nadludzko wprost silny. Nie miałem szans!” – wrzeszczał Jimmy Dartsworth, miotając się na łóżku szpitalnym. – Tłukłem kurwiszona tak długo, aż się uspokoił – wycharczał Nick i potrząsnął dłonią. Długi słupek popiołu z zapomnianego papierosa spadł na tapicerkę. Nathan mrugnął, oszołomiony. Powoli tracił czucie w dłoni, ale zdołał wyprostować palce na tyle, by wbić żarzącą się końcówkę lucky strikea w nadgarstek Nicka. Tragiczna maska niespodziewanie popękała, z jej szczelin wylał się ból. – Kurwa! – wrzasnął Nick i puścił dłoń pisarza. Dalej wszystko potoczyło się błyskawicznie. Nathan bez namysłu odpiął pas, zaparł się o krawędź siedzenia i wyrżnął czołem w skroń Nicka. Włożył w ten cios całą siłę, całe przerażenie i rozpacz. Zamroczyło go, ale adrenalina pulsowała mu w żyłach, a uwolniony instynkt podpowiadał kolejne kroki. Nathan wymacał

klamkę od strony pasażera, pchnął drzwi, a potem ciosem pięści wyrzucił Nicka na zewnątrz. Ten plasnął na mokry asfalt niczym bezwolna kukła. Nathan potrząsnął głową, ze zgrzytem wrzucił pierwszy bieg i dodał gazu. Zapiszczały opony, jeep skoczył niczym koń dźgnięty ostrogami. W lusterku wstecznym pisarz ujrzał jeszcze, jak Nick podnosi się powoli, chwieje i zataczając, rusza w pogoń. Nathanem owładnęła wściekłość. – Ty skurwysynu... – wycedził. Zahamował ostro, wrzucił wsteczny i wcisnął gaz. Jeep skoczył w tył. Postać Nicka w lusterku rosła, aż rozległo się tępe uderzenie i znikła. Nathan zaś zacisnął zęby i pomknął w deszcz, oby dalej od miejsca zdarzenia, oby bliżej domu.

*** Dotarł na miejsce jakieś pół godziny później, nadal

zamroczony i oszołomiony. Zaparkował nieudolnie między drzewami, niemalże ocierając bok samochodu, wytoczył się ze środka i na drżących nogach ruszył w stronę domu. Na drzwiach coś wisiało. Minęła dłuższa chwila, nim uświadomił sobie, że to Zmora. Przybita gwoździami.

Redstar wrote: Cześć. Słuchajcie, ja mam chyba jakiś problem. Mam wrażenie, że się przebudziłam po jakimś kosmicznym śnie. Nie wiem, gdzie jestem ani co robiłam. Boję się podejść do lustra. Boję się, że sobie coś zrobiłam. Ja zupełnie nie wiem, co jest grane. Nie wiem nawet, czy nadal jestem, czy zostały po mnie tylko strzępy myśli. Niech mi ktoś pomoże, błagam, czuję się jak mgła, wręcz mnie nie ma. Czy ktoś wie, co ja robiłam, gdzie byłam i w ogóle?

Daisy wrote:

Witaj,

redstar,

dziecko

drogie.

Nie,

nic

nie

słyszeliśmy, ale nie przejmuj się, wszystko na pewno się poukłada.

Lioness wrote: Nie bój się niczego. Obejrzyj swoje dłonie, potem swoje ciało, podejdź do lustra. Jesteś w jakimś domu, tak? W pokoju hotelowym? Jeśli tak, to weź długi prysznic, zamów coś dojedzenia. Nie odbieraj żadnych telefonów, nikogo nie wpuszczaj, niczego nie czytaj. Po prostu odpoczywaj, odpręż się, spróbuj dojść do siebie. Dotrę do ciebie jak najszybciej, obiecuję. Znajdę cię.

16 Miał wrażenie, że nie zmrużył tej nocy oka. Leżał na kanapie i wpatrywał się w huczący ogień, mając nadzieję, że pochłonie i wypali wszystkie wspomnienia. Patrzył tak intensywnie, że oczy zaczęły mu łzawić, aż płomienie przygasły, zamieniły się w pulsujący żar, a wtedy z kątów salonu niespostrzeżenie wypełzł sen, otumanił Nathana i zalał ciemnością. A ledwie pisarz zamknął oczy, znów znalazł się na zalanej deszczem drodze. Czuł uścisk dłoni Nicka. Słyszał jego słowa. Widział sylwetkę, rosnącą w lusterku wstecznym. Czuł uderzenie. Otwierał wtedy oczy i słuchał, jak wali jego przerażone serce. Gapił się w żar, ocierając zwilgotniałe oczy, i próbował zapomnieć, aż znów osaczył go sen. I Nathan wracał na drogę. Wstał, gdy zaczęło szarzeć. Chyba wypił kubek

kawy, chyba zrobił sobie kanapkę. Potem poszukał łopaty, oderwał ciałko Zmory od drzwi i zakopał je za domem. Potem się wyrzygał. Drogi do Stua nie pamiętał zupełnie. Przypominał sobie jak przez mgłę, że czekał na otwarcie sądu, potem podpisywał jakieś dokumenty w obecności ziewającego urzędnika i kilkakrotnie przeliczał gotówkę. Świat nabrał ostrości dopiero, gdy ujrzał Skinnera. Uścisnęli się krótko. – Pewnie chciałbyś usłyszeć coś innego – odezwał się drwal, przyglądając mu się badawczo. – Ale wyglądasz, jakby cię coś zżarło, przeżuło i wypluło. – Bo tak też się stało. – Nathan spróbował się uśmiechnąć. – Jedźmy do domu. I znów zamruczał silnik. Zza gęstej zasłony chmur wyjrzało słońce, nad drogą uniosły się kłęby mgły. Milczeli. – Chyba... – wychrypiał wreszcie Nathan – chyba wczoraj zabiłem człowieka.

Skinner otworzył szerzej oczy. – Wracałem z Morrison i wziąłem autostopowicza – ciągnął pisarz. – Zaczął bredzić o jakimś wypadku. Miałem wrażenie, że żył w jakimś koszmarze i uznał mnie za sprawcę. Złapał mnie za rękę, zaczął grozić. Wywaliłem go z samochodu i... I przypieprzyłem mu na wstecznym. Nie wiem, co mnie naszło. – Jasny gwint – mruknął Skinner. – Znaleźliśmy się w niezłym bagnie. – Ktoś... Ktoś zabił kota, który u mnie mieszkał. Przybił go gwoździami do drzwi. I nie wiem, czy się tym smucić, bo wcześniej ten sam kot próbował mnie wywalić z domu. Chyba mnie dopadło. – Klątwa Nonstead. Wśród porannych mgieł zamajaczył znak drogowy. Od stacji benzynowej ze sklepem dzieliło ich pół mili. – Zatrzymaj się tam – polecił Skinner stanowczo. Nathan

posłusznie

zjechał

z

drogi,

minął

dystrybutory i zaparkował przed niewielkim sklepem z

miniaturowym, nieczynnym jeszcze barem szybkiej obsługi. Skinner wyskoczył i najpierw obejrzał bacznie tył samochodu, a potem wszedł do sklepu. Wrócił po chwili z dwoma czerwonymi kanisterkami. –

Mam

trzy

ważne

informacje

–

oznajmił,

wgramoliwszy się na siedzenie pasażera. – Po pierwsze, w „Voice of Nonstead” i „Morrison Daily” nie ma żadnej wzmianki o potrąceniu pieszego. Po drugie, na tylnym zderzaku nie ma śladu uderzenia. Po trzecie, mam wobec ciebie dług, Angolu. I zaraz zacznę go spłacać. Przepędzę tą cholerną klątwę, ale pozwól, że zrobię to po swojemu. – Co masz na myśli? – zapytał słabym głosem Nathan. – Wiem, że się różnimy w tej kwestii – uśmiechnął się ponuro drwal. – Ale ja nie spocznę, póki nie upewnię się co do jednego. Trzeba sfajczyć Samotnię. Raz jeszcze. Od tego, kurna, zaczniemy.

***

Odnaleźli Samotnię bez trudu. Czarna wilgotnych,

chata

nieśmiało

zamarłych

wyłoniła

drzew.

się

spośród

Nathan,

wciąż

oszołomiony i bezwolny, wyłączył silnik, a Skinner wyskoczył z samochodu, wyciągnął kanistry i postawił je na masce. Zastukał w szybę. – Wyłaź – powiedział zdecydowanym tonem. W jego oczach połyskiwała zaciętość. – Muszę mieć jakiegoś świadka. – Nawet niepoczytalnego? – mruknął Nathan, niezgrabnie gramoląc się z samochodu. – W Nonstead trudno o innych. – Skinner uśmiechnął się bez wesołości. – Masz zapalniczkę? – Mam. – To chodźmy. Spalmy to kurewstwo i jedźmy na śniadanie do „Mekongu”. Nathan pokiwał głową i nabrał głęboko tchu. Świeże, ożywcze powietrze lasu podziałało nań uspokajająco.

Zamrugał i rozejrzał się jak przebudzony z płytkiego, nieprzyjemnego snu. Drzewa były nieruchome, jakby cały las zastygł w przestrachu. Widoczna między nimi Samotnia wydawała się krucha i mizerna, wręcz skulona w oczekiwaniu na cios. – Poczekaj – odezwał się Nathan cicho. Skinner, przedzierający się przez gęste paprocie, zatrzymał się i odwrócił. – Co takiego? – Skinner, czy ktoś kiedykolwiek był tam w środku? – Nie – odparł po chwili drwal. W jego oczach błysnęła złość. – A bo co? – A bo nic. Spalimy tę ruderę, jak chcesz, ale najpierw sobie ją obejrzę. – Kurwa, tam nie ma nic do oglądania! W znużone, obolałe ciało Nathana wstąpiła nowa energia.

Minął

kanisterkami

rozzłoszczonego

benzyny

i

drwala

wyszedł

na

z

dwoma

polanę.

Z

zaskoczeniem odkrył, że nie czuje ani strachu, ani

napięcia. – Ciekawe, czy to skutek ostatnich dwóch dni – mruknął. – A może Samotnia tak naprawdę nigdy straszna nie była? Z bliska chata wyglądała zupełnie niegroźnie. Poczerniałe, przegniłe tu i ówdzie deski. Przerdzewiałe główki gwoździ. Drzwi z obciętej nierówno dykty, na pewno niedawno dorobione. Jedno okno zabite deskami, drugie zasłonięte gazetami. Mech zieleniący się na zapadłym dachu. Trawa zarastająca ściany. – Las ją bierze do siebie – powiedział Nathan, zaskoczony własnymi słowami. – Słuchaj, jak chcesz się bawić w pisanie wierszy, to poczekaj na płomienie – warknął coraz bardziej rozzłoszczony Skinner, który dotarł, taszcząc kanisterki. Pisarz nie słuchał. Uchylił drzwi z dykty i wszedł. Spodziewał się nieprzyjemnego, duszącego zaduchu, a

tymczasem

ogarnął

go

zapach

leśnej

wilgoci,

zaskakująco przyjemny. W półmroku dostrzegał barłóg ze

szmat w kącie, zbity z desek stolik, kilka starych puszek po konserwach. Podniósł jedną z nich i podszedł do światła. – Termin ważności upłynął w lutym dwa tysiące ósmego roku – mruknął. – O, „Voice of Nonstead”. Listopad dwa tysiące siódmego. Skinner, ktoś tu mieszkał na przełomie dwa tysiące siódmego i dwa tysiące ósmego! Jakiś bezdomny! – I co z tego, panie Holmes? – Skinner wsunął głowę do środka. – Co nas jakiś żul interesuje? – Nic nas nie interesuje. – Nathan odwrócił się do niego. – Ale może ważne jest, że skoro ktoś tu sobie po prostu mieszkał, to Samotnia wcale nie jest groźnym miejscem. To nie brama do piekieł, stary. To zwykła rudera! – Rudery płoną, Nathan! – warknął drwal. – A potem zostają po nich zgliszcza. Nie odradzają się miesiąc później, jakby nic się nie stało. To takie... Jak ty to ująłeś? Rozdarcie rzeczywistości. Coś, kurwa, podarło moją

rzeczywistość i póki nie spalę tej cholernej chaty, nic nie wróci do normy. Wyłaź, bo cię spalę i nie będę musiał oddawać ci forsy za kaucję. – A to co? – szepnął Nathan, nie słuchając wywodów Skinnera. – Co takiego? – Ten napis na nadprożu... Stanął na palcach i przesunął dłonią po znakach wyrytych w drewnie. Ich krawędzie były tępe, jakby wycięto je wiele lat temu, rozpoznawał też większość liter, ale nie układały mu się w żadne znane słowa. – Poczekaj, mam chyba w samochodzie halogen Owena. Nic nie podpalaj, póki nie wrócę. W mocnym świetle policyjnej latarki słowa ukazały się w pełnej okazałości. – Ulven skal beskytte deg – Nathan przeliterował powoli z i spojrzał na Skinnera. – Rozumiesz coś z tego? Co to za język? – Klingoński – nachmurzył się Skinner. – Długo

będziesz jeszcze wydziwiał, Angolu? Spalmy tą budę i wynośmy się stąd! Plama światła wędrowała po ścianach, odsłaniając kolejne sekrety, skryte w mchu i pajęczynie. Oczom Nathana ukazywały się symbole – przecinające się kreski i zdeformowane figury geometryczne, niezrozumiałe, lecz emanujące niepokojącą mocą. – Nie będziemy palić tej budy – powiedział dobitnie, nie patrząc na Skinnera. – A przynajmniej na razie nie. W inny sposób uczcimy twoje wyjście z pierdla. – Dlaczego? – Drwal wszedł i rzucił kanisterek na ziemię. – Bo jakiś żul powyrzynał sobie bohomazy w ścianie? – Bo te bohomazy mogą mieć jakieś znaczenie – wycedził Nathan, usiłując odnaleźć w telefonie funkcję robienia zdjęć z lampą błyskową. – To nie dzieło żula. Bezdomny wyciąłby sobie własne imię i rok, nazwę ulubionej drużyny baseballowej czy parę komentarzy pod adresem policji. W ostateczności napęczniałego fiuta. Te

natomiast są wykonane wysoko, tuż pod sufitem. Zupełnie jakby ktoś nie chciał, by ktoś inny wyciął tam swego fiuta. – A jeśli był to jakiś czubek? – Tego właśnie spróbuję się dowiedzieć. Zostaw tu tę benzynę. Jeśli upierasz się przy puszczeniu tej rudery z dymem, zrobimy to, ale jeszcze nie dziś. Mrok

rozświetliła

seria

białych,

oślepiających

błysków, po czym Nathan wyszedł i wybrał numer Anny. Odebrała po jednym sygnale. – No, ale teraz to mi przeszkadzasz! – rzuciła do słuchawki. – Zaraz jest dzwonek na lekcję. Czy to może poczekać? – Mam tylko jedno pytanie. Czy w Nonstead jest ktoś, kto się zajmuje lokalną historią? Jakiś, kurna, kustosz miejscowego muzeum, przewodniczący koła przyjaciół miasta czy coś w tym stylu? – Nie, chyba nie. Pamiętam z dzieciństwa, że było tu jakieś muzeum, ale je zamknięto. Urząd burmistrza

potrzebował chyba dodatkowego pomieszczenia, a do muzeum i tak nikt nie zaglądał. Zaraz, kto się nim opiekował... Starszy facet, opryskliwy, że hej... Dzieciaki nazywały go Ponurak... Jak mu było... Słowa Anny przeciął ostry dźwięk dzwonka. Nathan cierpliwie odczekał do końca, a potem usłyszał nazwisko, od którego krew ścięła mu się w żyłach. – Mattis O’Toole.

*** Mattis O’Toole siedział na starej kanapie z przetartą tapicerką, ogromny i czujny niczym stary pająk. Wpatrywał się w ściszony telewizor, na którym Jankesi właśnie zdobywali kolejny punkt z przyłożenia, ale od razu zauważył Nathana, choć ten starał się stąpać jak najciszej. Jak pająk. – Wyglądasz jak kupa – wychrypiał O’Toole. –

Rozdeptana kupa. W niewielkiej świetlicy nie było nikogo, choć na dwóch innych kanapach rozstawionych wzdłuż ścian zmieściłoby się kilkunastu pensjonariuszy. W kącie obumierał przykurzony, pożółkły rododendron i Nathan nie mógł się oprzeć wrażeniu, że po wyjściu O’Toole a roślinie wróciłyby żywsze kolory. Ponurak nie wydawał mu się już ogromny i dominujący, ale za to wyczuwało się od niego szarą aurę złośliwości i niechęci, od której przechodziły ciarki. Ale Nathan nie czuł strachu. Nie miał już na to siły. – Nie pogłośni pan sobie? – spytał, siadając na przeciwległej kanapie. Dopiero teraz zauważył, że telewizor

jest

kolorowy,

a

nie

czarno-biały,

co

potwierdziło jego wcześniejsze spostrzeżenie. – Po co? – Ogromny starzec zmrużył oczy. Zmarszczki wokół nich, głębokie niczym pęknięcia na wyschniętej ziemi, ciągnęły się aż na skronie. – Przecież wszystko widać. Czyja jestem młodym palantem, żeby z

lubością

wsłuchiwać

się

w

paplaninę

jakiegoś

podjaranego kolesia z mikrofonem? – Nie. Jest pan człowiekiem w sile wieku, który wie wszystko najlepiej. O’Toole

wybuchnął

suchym,

astmatycznym

śmiechem. – Jestem zgorzkniałym, obrzydliwym staruchem, którego pokręciło lumbago – wykrztusił, ocierając wargi. – Ale zgadza się, wiem wszystko najlepiej. Czego chcesz? – Pogadać. – Nathan rzucił starcowi paczkę papierosów. Ten złapał je ze zręcznością zaskakującą jak na człowieka w tym wieku. – Camele – cmoknął, ale jego oczy błysnęły złowrogo. – Skąd wiesz, że to palę? Z kim gadałeś? – Z młodym Skinnerem. – Nathan wysupłał lucky strikea i zapalił. Rozmowa, którą odbył ze Skinnerem, nie należała ani do długich, ani do szczególnie owocnych. Drwal do ostatniej chwili usiłował go namówić na spalenie

Samotni, a gdy Nathan demonstracyjnie usiadł za kierownicą, cisnął z wściekłością kanisterkiem o ścianę i bez słowa usiadł obok. Dopiero po obfitym śniadaniu w „Mekongu”

złość

minęła

drwalowi

na

tyle,

by

półsłówkami odpowiedzieć na kilka pytań Nathana. Potem pisarz odwiózł Skinnera do domu i zajechał . pod „Homeward Angel”. – Z młodym Skinnerem. – O’Toole chciwie zerwał cieniutką folię, zmiął i rzucił na wykładzinę. – Znałem jego starego. – Kiepska sprawa – rzucił krótko Nathan. – Proszę, zapalniczka. – Co masz na myśli? – Starzec zmrużył oczy. – Co znowu za kiepska sprawa? – No, chodzi o to, jak skończył. – Pisarz spojrzał mu w twarz. – Skinner opowiedział mi całą historię. O’Toole wyprostował się, aż mu w plecach strzeliło. Na moment znów stał się groźny i władczy, a jego oczy błysnęły ze złością. Skrzywił się i już otworzył usta do

tyrady, gdy w drzwiach świetlicy ktoś stanął. – W całym budynku obowiązuje całkowity zakaz palenia! – zawołał piskliwie Kozminsky, opierając pięści o biodra. – Idź stąd. – Nathan rozparł się wygodnie na kanapie i wypuścił kłąb dymu nosem. – Już, spierdalaj. Instalacja przeciwpożarowa

nie

działa

od

lat,

nie

będzie

nadliczbowego prysznica dla twoich podopiecznych. Pracownik domu starców wybałuszył rybie oczy i zamrugał kilkakrotnie, najwyraźniej nie wiedząc, jak zareagować na taką bezczelność. Ułatwił mu to O’Toole. – No, chłopcze, idź stąd, jak cię ładnie proszą. A ten zakaz to w dupę sobie wsadź, szczerze ci radzę. Żeby starszych ludzi ostatniej przyjemności pozbawiać, no kurwa twoja mać. Kozminsky potrząsnął głową z niedowierzaniem. Jego ręce opadły bezsilnie. – Idę zadzwonić na policję! – oznajmił na odchodnym.

– No, spróbuj – burknął złowrogo O’Toole. Nastała

cisza,

zakłócana

jedynie

cichym

potrzaskiwaniem palących się papierosów i brzęczeniem wydobywającym się z telewizora. – Stwardniałeś, Angolu. Sparszywiałeś. Nathan nie odpowiedział. – To dobrze – zadumał się starzec. – Skurwielowi trochę łatwiej w życiu, nawet niedzielnemu skurwielowi. Co ci opowiedział Skinner o swoim starym? – Niewiele – mruknął Nathan. – Że zgubił się w lesie, a potem znaleziono go nagiego i poranionego. I że o wszystko obwinia Samotnię. – Taaa... – O’Toole wypuścił długi kłąb sinego dymu. – Jasne. Zwalić winę za problemy rodzinne na starą ruderę w środku lasu. Niech Skinner ruszy dupę do szpitala i lekarzy popyta. Dowie się wtedy, że jego stary przez ostatnie miesiące życia tylko bielunia po lesie szukał i szprycował się, że hej. Samotnia, sucza jej mać. Jasne. Cholera, jakie to typowe.

– Typowe dla kogo? Dla rodu Skinnerów? – Typowe dla was, młodych szczyli – parsknął O’Toole. – Ja nigdy bieluni... – Bo też ja, kurwa, nie o tym! Wy nic nie robicie jak należy. Stroicie się w garniturki, wgapiacie w te pieprzone komputery, napychacie sobie mordy kupą frazesów i hajda rządzić światem. A jak coś okaże się niejasne, to dobieracie do tego teorię i hop! Po problemie! Za

moich

czasów

wszystko

było

inne.

Ludzie

rozwiązywali swoje problemy. Mówili, co im leży na duszy. Cenili szczerość i otwartość. Nikt nie uważał, że dyrdymały rozwiążą wszelkie problemy tego świata. Nawet, kurwa, camele były jakieś prawdziwsze. Nathan pokiwał głową. Lęk wobec ogromnego, złowrogiego starca wyparował, skarlał wobec innych lęków, o wiele mroczniejszych, o wiele prawdziwszych. Pisarz wpatrywał się w O’Toole’a i czuł, że znalazł się w pobliżu tajemnicy.

– Wiele ludzi gada o tej Samotni – rzucił od niechcenia. – Gada? – zmarszczył brwi O’Toole. – Ludzie nie gadają już w tych czasach. Ludzie wymieniają się dyrdymałami, co do jednej gówno wartymi. x – Trudno się nie zgodzić. – Nathan niespodziewanie odkrył, że tajemnica jest bliżej, niż myślał. Wystarczy sięgnąć. – Byłem tam dzisiaj. W środku są napisy w obcym języku oraz symbole, które wyglądają na stare. – Bo są stare! – warknął O’Toole, ale w jego ciemnych, pajęczych oczach błysnęło coś nowego. Zaintrygowanie? Uznanie? – Bo są stare – dodał. – Dla większość przeżuwaczy z Nonstead i okolicy Samotnia to żulerska rudera. Dla tych głupszych – i tu mam na myśli twego kumpla Skinnera – to również brama piekieł. Jądro pieprzonej ciemności. Miejsce odpowiedzialne za zło wszelakie, w tym zabójstwo JFK, świńską grypę i zalew chińskiej tandety. Dla mnie to domostwo. – Przyszło mi do głowy, że może mieć jakiś związek

ze skandynawskimi osadnikami – zaryzykował Nathan, wpatrując się w starca bacznie w poszukiwaniu śladów kolejnego wybuchu złości. Ten jednakże rozparł się wygodnie na kanapie i wbił w niego badawczy wzrok. – No proszę. Jak masz lepszy dzień, to i skojarzyć coś potrafisz – burknął. – Czym oni was tam karmią w Anglii, co? Oczywiście, że Samotnia to pozostałość po pierwszych osadnikach. Wygląda na to, że ostatnia – poza nazwą tej dziury, rzecz jasna. – Nonstead? – To anagram, czy może raczej mutacja norweskiego słowa noensteds – gdziekolwiek. Trzeba przyznać, że ojcowie założyciele popisali się darem wizjonerskim, bo to – starzec lekceważąco machnął dłonią w stronę zabrudzonego okna z pożółkłymi firankami – w istocie mogło wyrosnąć gdziekolwiek. Jak pryszcz. Ni cholery nie wiesz, gdzie się wypuści następny. Zaciągnął się głęboko i z lubością wypuścił dym. – No, nie są takie złe, te camele. A co do Samotni...

Cóż, kiedyś opowiadano tu pewną historię, która później przegrała z telewizją i Internetem. Gdzieś na początku osiemnastego wieku osiedlili się tu Norwegowie. Zgraja wygłodzonych łachudrów, którzy cudem zebrali pieniądze na rejs przez wielką kałużę i postanowili zbudować sobie lepsze życie tutaj. No i chyba im się udało, czego by nie powiedzieć. Był wśród nich pewien Kven. Wiesz, kto to Kvenowie? – Nie. – Mało kto wie. To uchodźcy z Finlandii, którzy osiedlali się w Norwegii. Mówili inaczej niż reszta i mieli inne zwyczaje, a to wystarczało, by uznać ich za dziwaków. W owych czasach było to zaś jednoznaczne z mianem czarownika. Wśród tych Norwegów, którzy założyli Nonstead, był jeden Kven. Nazywali go Verlii czy jakoś tak i wedle legendy obyć się bez niego nie mogli. Bo chłopak potrafił leczyć choroby i rany, odnajdował drogę w puszczy, zawsze wiedział, gdzie kopać do wody, zawsze doprowadził do zwierzyny.

Nigdy by sobie rady bez niego nie dali, a że jest obcy, a zatem

wredny,

przypomnieli

sobie

dopiero

po

wybudowaniu chat i obsianiu pierwszych pól. Bo, wyobraź sobie, Angolu, Verlii poczuł się jak jeden z nich i bezczelnie zakochał w niejakiej Dagmar. – Wiedziałem – mruknął Nathan. Silił się na obojętność, choć serce biło mu jak szalone. – Podanie ludowe nie byłoby podaniem bez nieszczęśliwej miłości. I co dalej? – Nic – rozzłościł się nagle starzec. – Gówno, a co. Nie dali mu jej za żonę, to się wkurwił i wybudował chatę w lesie, z dala od wszystkich. I masz swoją Samotnię. – Żadnych klątw? – zdziwił się pisarz. – Żadnego wycia po północy? Żadnych czarów? – Nic z tych rzeczy. Ponoć dobry był chłopina, pogodził się z wolą starszych, nie nastawał na cześć pięknej Dagmar, którą zresztą pospiesznie za kogoś wydano, za kogokolwiek, byle za swojaka. Verlii zaś nigdy nie przestał jej kochać, choć nigdy nie odważył się

podejść, by jej o tym powiedzieć. Ponoć do końca swych dni troszczył się o Nonstead, by Dagmar i jej dzieciom nigdy źle nie było. Gdzie kupiłeś te fajki? – Co? – Nathan aż podskoczył, zdziwiony nagłą zmianą tematu. – Gdzie kupiłeś te fajki? Te camele? – W jakimś sklepiku. W „Mekongu” chyba. – To dobrze. Już myślałem, że w „Maddies”. Jedyne, czego nauczył mnie Bjornstjerne, to to, że nie ma większego zdziercy od Wilsona. Moja noga nigdy w tym baraku nie postała. Co, zbierasz się? – Tak, chyba pora na mnie. – Zamyślony Nathan zgasił papierosa w doniczce z rododendronem i wstał. – Dziękuję za wszystko. Jeszcze nie wiem jak, ale chyba mi pan pomógł.

*** Rozparł się na fotelu kierowcy i przez moment

wpatrywał w postrzępione chmury, sunące nad dachami Nonstead niczym harpie. Oczy go piekły, w gardle czuł suchość, w głowie myśli zderzały się na podobieństwo kawałków kry. Minęła chwila, nim odnalazł w kieszeni kluczyki, i jeszcze dłuższa, nim wsunął jeden do stacyjki. – I co teraz? – zapytał. Wizja powrotu do domu – ciemnego domu na skraju lasu, domu z drzwiami otwieranymi przez obcych i zbroczonymi kocią krwią, domu z zimnym kominkiem i kątami

pełnymi

złych

marzeń

–

przeraziła

go

bezgranicznie. Nathan z trudem przełknął ślinę i wyciągnął telefon. – Anno? – wychrypiał. – Słuchaj, dowiedziałem się paru rzeczy i muszę... muszę pogadać. Mogę wlecieć?

*** Ten zwykły stół kuchenny był dla niego ostatnim normalnym miejscem na ziemi. Nathan siedział z

łokciami wspartymi o blat, patrzył w ciemność za oknem i mówił, mówił, bez końca mówił, a Anna, cicha i cierpliwa, słuchała. Parowała herbata z zapomnianych kubków, świszczała lodówka, mrok przecięły światła przejeżdżającego samochodu. Oczy Anny odbiły ich blask. Nathan zakończył opowieść. Upił wystygłej herbaty i spojrzał na nauczycielkę, lecz ta nie odezwała się ani słowem. Nie powiedziała nic o zdarzeniu na drodze, o zabiciu Zmory czy o rewelacjach O’Toole’a. W końcu stwierdziła: – Fatalnie wyglądasz. Kiedy ty się ostatni raz porządnie wyspałeś? Nathan uśmiechnął się, najpierw lekko, a potem szerzej, serdeczniej. Ten akt zwykłej kobiecej troski zadziałał jak najlepsze antidotum i przynajmniej na chwilę odpędził strachy kotłujące się w jego sercu. – Nie wiem – przyznał. – Słuchaj, przerasta mnie to wszystko – rzuciła,

patrząc na podłogę. – Nie rozumiem tego, co mi opowiedziałeś, czuję totalny zamęt w głowie. Może... – zawahała się. – Może jutro wszystko okaże się logiczniejsze – skłamała. – Jak się wyśpimy. – Pewnie tak. – Nathan się podniósł. – Muszę już lecieć. – Poczekaj. – Anna nieśmiało nakryła jego dłoń własną. – Nie wypiłeś herbaty. Już zimna, zaparzę ci nowej. – Nie, naprawdę nie trzeba. Herbata jest znakomita, musisz mieć w „Maddie s” dobre układy. – Ruszył do drzwi. – Nie robię zakupów w „Maddies” – żachnęła się Anna. – Pracuje tam taki wielki, przygłupi osiłek, który kiedyś za mną chodził, póki nie zgłosiłam tego na policję. Nazywają go Małpą. Ciarki mnie przechodzą na samo wspomnienie. Rany, Nathan. – Jej oczy były wielkie i błyszczały. – Zostań, co? Pościelę ci na kanapie, nie będziesz musiał eee... palić w kominku po nocy.

– OK – uśmiechnął się z ulgą Nathan. – Dziękuję. – Nie ma sprawy. Pójdę po jakiś ręcznik dla ciebie. Może chcesz też pantofle? – Byłoby świetnie. Słuchaj, mogę skorzystać z Internetu? – Komputer stoi w salonie. Anna znikła w zakamarkach domu, a Nathan wszedł do salonu oświetlonego tylko niedużą lampką. Pokój był pełen roślin i regałów z książkami. W kąciku wielkiego terrarium chrobotał mały żółw, na ścianie tykał ścienny zegar, na szklanej ławie, obok zapomnianego talerzyka z okruchami po ciastkach, leżała książka. Od razu poznał okładkę. „Szepty”. Zmełł przekleństwo i usiadł na skrzypiącym lekko krześle obrotowym przed starym macintoshem Anny. Włączył go, zdjął plastykową pokrywę z klawiatury i zapatrzył się w ekran, po którym przemykały komendy. W dłoni obracał telefon. Na ekraniku jaśniało

nazwisko Edwina Wilshere, jego dobrego kumpla z Londynu

i

wykładowcy

literatury

na

katedrze

skandynawistyki, ale Nathan zwlekał z wciśnięciem klawisza połączenia. Próbował zmusić swój umysł do wyliczenia, która teraz jest godzina w Londynie, ale nie był w stanie. Co gorsza, nie mógł również sobie przypomnieć, w literaturze którego kraju Edwin się specjalizuje. – Ech tam – mruknął, trąc czoło. – Napiszę mu mejla. Może wie też coś o tych Kvenach czy jak im tam. Przez moment wpatrywał w migoczące głupawo bannery i nagłówki informacji z kraju i ze świata, które nie miały dla niego najmniejszego znaczenia, po czym zalogował się do poczty. Zastukały klawisze, na ekranie wykwitł ciąg liter. Zupełnie nie zauważył, kiedy Anna weszła do pokoju. – Nathan, skąd ty bierzesz pomysły na opowiadania? – zapytała cicho. Znieruchomiał, palce zastygły mu nad klawiaturą.

Poczuł się, jakby owionął go lodowaty wiatr. Przerażenie zawładnęło nim do tego stopnia, że dopiero po chwili zmusił się, by obrócić na fotelu i spojrzeć na młodą kobietę. „Boże drogi, gdzie ja już słyszałem to pytanie? I dlaczego tak się go boję?” – A czemu pytasz? – odezwał się, udając spokój. – Nie wiem. – Uniknęła jego wzroku. – Bo... bo pożyczyłam te twoje „Szepty” od koleżanki i czytam. I nie mogę się oprzeć wrażeniu... Tylko nie zrozum mnie źle, to genialnie napisane, a twój styl nie pozwala się oderwać od książki! Świetna, wciągająca antologia, ale... ale ja niektóre z nich znam. – Znasz? – wykrztusił. – Na przykład to opowiadanie o człowieku, który chciał, żeby zapomniał o nim świat. – „Drzwi” – uzupełnił odruchowo. – Właśnie. Piszesz o człowieku, który bał się innych ludzi. Odłączył telefon, wymienił drzwi na solidniejsze,

potem zabił je deskami, zasłonił okna, aż wreszcie zniknął. Nikt nie mógł się do niego dostać, ani listonosz, ani inkasent, ani nawet rodzina. Nie zawahał się tylko windykator, który nie wystraszył się tajemnicy, włamał się i nie zastał w środku żywego ducha. Ujrzał tylko stół zastawiony do podwieczorku dla kilkunastu osób. Gorąca herbata, ciastka i inne takie. Jak na „Mary Celeste”. Sęk w tym, że była północ. – A podłoga była zryta czymś ostrym, jakby pazurami – dopowiedział Nathan. – Opowiadanie kończy się tym, że windykator przyjeżdża do domu i z powątpiewaniem ogląda własne drzwi. I co w nim nie tak? Czytałaś to u Kinga? – Nie. – Anna usiadła na kanapie i zatrzasnęła książkę. – Słyszałam tę historię od kogoś innego. Parę lat temu, jakiś rok po urodzeniu Vanessy. Wpadło kilka dziewczyn na noc, piłyśmy wino i opowiadałyśmy sobie straszne historie. Dziewczyna, która opowiedziała tę historię, przysięgała na wszystkie świętości, że to prawda.

Że coś takiego zdarzyło się w Nonstead. – Miejska legenda – mruknął Nathan. – Wiesz, aligatory w ściekach pod Nowym Jorkiem, pyton przymierzający się do zjedzenia właściciela, zabójca na tylnym siedzeniu i tak dalej. – Zgadza się nawet imię i nazwisko tego człowieka. No, prawie. U ciebie to Harris Demurre, a w opowieści mojej koleżanki był to Harris Deemore. Miejskie legendy nie przechowują personaliów, Nathan. Pisarz wbił wzrok w róg terrarium, gdzie malutki żółw uporczywie usiłował opanować sztukę wdrapywania się po szybie. Ekran wygasł, w pokoju znów zapadł półmrok, rozjaśniany jedynie sodowym blaskiem stojącej na zewnątrz latarni i małą lampką na komodzie. – To w sumie nic takiego – powiedział cicho. – Żadna rewelacja, choć przyznam, że nikomu o tym nie mówiłem. Parę lat temu, jeszcze w Londynie, natknąłem się na forum internetowe. Nie pamiętam okoliczności, byłem zalany, upalony i klasycznie, podręcznikowo

wprost zdołowany. Wiesz, rozpacz studenta anglistyki i niespełnionego twórcy, który uświadamia sobie, że jego filozofia, pomysły i plany na przyszłość to kupa gówna w zderzeniu z wielkim światem. Pisałem wiersze, artykuły krytyczne, recenzje niszowych sztuk teatralnych i z każdą napisaną

rzeczą

moja

frustracja

się

pogłębiała.

Nabierałem przekonania, że cokolwiek bym nie napisał, nikt tego nie zauważy. Mało kto we współczesnym świecie sięga po coś innego niż „Harry Potter”, a ludzie czytający Grishama czy Forsytha uważani są za czytelników

ambitnych.

Alternatywą

byłoby

więc

tworzenie chłamu, a tego nie potrafiłem. Wierz mi, starałem się i nic. W rozpaczy – prychnął przy tych słowach pogardliwie – sięgałem po coraz mroczniejsze klimaty. Paliłem mnóstwo taniego świństwa, piłem jeszcze więcej, spędzałem całe noce na kłótniach z podobnymi sobie frustratami. Na pewnym etapie tłukłem się z żulami w ciemnych zaułkach i próbowałem dopasować do wiccan. Wiesz, kto to?

– Wiem – szepnęła Anna. Jej rozszerzone oczy błyszczały. – Spoko, nie dziwi mnie to. Ja pochodzę z Nonstead. – No i raz, kiedy już naprawdę przegiąłem pałę, znalazłem w Internecie forum, na którym ludzie wymieniali się swoimi doświadczeniami życiowymi. Tak, wiem, Internet to jedno wielkie wysypisko śmieci i jak człowiek dobrze poszuka, znajdzie absolutnie wszystko. Bywa więc, że natrafi na coś wartościowego. Zwykły rachunek prawdopodobieństwa. To forum zaś... Pokręcił głową. – Niewiele pamiętam. Opary alkoholu i wypalonej marychy namieszały mi wtedy nieźle w głowie i wszystkie wątki wydawały się nierzeczywiste, ale mimo to prawdziwe, jak koszmary, których człowiek nie może zapomnieć. Ci ludzie mówili o rzeczach niepojętych i nigdy bym nie uwierzył w to, co pisali, gdyby nie ich język. Potrafię odróżnić tekst napisany na zimno od kawałka

dyktowanego

przez

emocje.

Każdy

z

uczestników tego forum miał inny styl i inny sposób wypowiedzi,

różnili

się

zasobem

słownictwa

i

wykorzystywali inne struktury gramatyczne, ale wszyscy pisali pod wpływem chwili. Z ich wypowiedzi przebijało przerażenie, zwątpienie i rozpacz, uczucia tak realne, że niemal namacalne. Byłem tak zafascynowany, że nie mogłem przestać czytać. I wtedy, po raz pierwszy i ostatni w życiu, postanowiłem coś ukraść. – Ukradłeś ich historie życiowe? – spytała z uśmiechem Anna. – Tak – westchnął Nathan. – Tyle, ile byłem w stanie zapamiętać.

Przynajmniej

połowa

opowiadań

w

„Szeptach” jest zainspirowana tym, co wyczytałem na owym forum. – Masz adres tego forum? – Mam, ale jest bezużyteczny. Następnego dnia strona już się nie pojawiła, najprawdopodobniej ją zdjęto. Znikła jak sen złoty, pozostało jedynie kilka opowieści. Nigdy już go nie odnalazłem. A reszta jest mało ciekawa.

Pisałem przez dwa miesiące, olałem sesję i zawaliłem kilka egzaminów. Mało mnie to zresztą obchodziło, bo nie mogłem się opędzić od agentów literackich zarówno po tej, jak i po tamtej stronie Atlantyku. Zaczęły się dobre czasy, ale wiesz, co psuło mi radość? – Nie. – Świadomość, że sprzedaję coś niebezpiecznego. Nie dość, że nie do końca mojego własnego, to jeszcze złowieszczego. W chwilach zwątpienia czułem się jak handlarz narkotyków i wcale się nie zdziwiłem, gdy gruchnęła wieść o samobójstwie tego chłopaka z Filadelfii. Anna podeszła do niewielkiej wieży ukrytej na półce wśród szerokich liści jakiejś tropikalnej rośliny. Dotknęła przycisku, skoczyły słupki equalizera, a wieczorną ciszę wypełnił śpiew Evy Mendez. Nathan wstał i podszedł do Anny. – Problem z tobą – szepnęła, kładąc mu dłonie na ramionach – podobnie jak z większością mężczyzn,

polega na tym, że za dużo myślisz. Proponuję, żebyś skończył. Albo chociaż przerwał. Jej oczy błyszczały. Prawa dłoń, która przesunęła się z ramienia na kark, była ciepła i kojąca. Włosy pachniały szamponem, herbatą i czymś jeszcze. Ciszą? Spokojem? Nigdy dotąd nie wydawała się Nathanowi taka piękna. „Bo też nigdy dotąd nie spojrzałem na nią jak na kobietę”. Przytulił ją, zdumiony szczupłością jej ciała. Ułożyła głowę na jego ramieniu i przez moment kołysali się do rytmu sennej pieśni po portugalsku. – Może rzeczywiście za dużo myślę – powiedział cicho. – Może w niektórych sprawach trochę za mało. Wciąż nie ustaliliśmy, co z ubezpieczeniem za twój samochód. Zaśmiała się, ale myślami była gdzieś indziej. Ale blisko. – Nathan... – zaczęła nieco ochryple, patrząc mu w

oczy. I wtedy zadzwonił jego telefon. Dziwnie, inaczej niż do tej pory. Puścił Annę, z niedowierzaniem wyciągnął aparat z kieszeni dżinsów i spojrzał na ekran. Fiona.

Littleone wrote: Smutno mi. Czy ktoś mógłby przyjść i ze mnę porozmawiać? Tak jak ostatnio? Mama co prawda płacze wówczas po nocach i siedzi pod drzwiami mojego pokoiku, ale jakoś mniej się wtedy boję.

Maggor wrote: Nie martw się, kochanie. Ktoś cię odwiedzi.

17 Gnał. Rozpędzony

jeep

przebijał

się

przez

ulewę,

rozpraszając noc reflektorami, odgarniając strumienie wody wycieraczkami. Drzewa, słupy wysokiego napięcia, zabudowania zlewały się w chaotyczny strumień, silnik wył, serce tłukło jak oszalały ptak w klatce. Jedynym stałym elementem w szalejącej burzy wydawał się spokojny, zrównoważony głos z GPS. Jechał jak opętany. Wciąż i wciąż wspominał niedawną rozmowę. „Pan McCarnish?” – brzmiał nieznany mu głos kobiety, mocny i zdecydowany. „Tttak” – odpowiadał Nathan. „Kto mówi?” „Nazywam się Albertine Mikelsen i dzwonię z motelu »Crossroads«. Proszę mi wybaczyć telefon o tak późnej porze, mam nadzieję, że w niczym nie

przeszkadzam, ale... Cóż, jestem tu z osobą, która podała mi pana imię”. „Fiona?” „Cóż, niewykluczone. Nie miała okazji mi się przedstawić. Jest nieprzytomna i wygląda na to, że długo już przebywa poza domem. Czy jest pan... ” Cyferki

licznika

kilometrów

migotały

z

nieprawdopodobną prędkością, opony piszczały, samotna kropla potu powoli wędrowała po skroni. Kolejne uśpione miasteczko, Nathan nawet nie dostrzegł jego nazwy. „Rude loki? Pieprzyk na prawym policzku?” „Tak. Wygląda na to, że przedawkowała leki lub coś tym stylu. Zdołała natomiast podać mi pańskie imię, które następnie odszukałam w jej telefonie. Mam nadzieję... ” „Gdzie to jest? Gdzie jest ten cały »Crossroads«?” „Jakieś czterdzieści mil na północ od Morrison, przy wjeździe do St. Jacob. Myślę, że trzeba wezwać pogotowie, bo jej stan... ” „Jasne, niech pani dzwoni. Dotrę jak najszybciej!”

Wielki,

słabo

oświetlony

billboard

z

napisem

„Crossroads”. Zalany kałużami parking, niemalże pusty z wyjątkiem

eleganckiego,

czarnego

chevroleta.

Pojedyncza, migocząca chaotycznie latarnia. Zepsuty neon nad drzwiami do recepcji. Nathan zahamował w kałuży, nie zawracając sobie głowy parkowaniem. Wyskoczył i zatrzasnął drzwi. – Halo! – krzyknął przez napęczniałą od wilgoci noc. – Pani Mikelsen, gdzie pani jest? Otworzyły się drzwi na piętrze motelu. Z pokoju wylało się mdłe światło, wydobywając z ciemności szczupłą sylwetkę. Kobieta w spódniczce do kolan pomachała mu. Nathan runął do schodów i w parę sekund zdyszany znalazł się na górze. – Co z nią? – wydyszał. – Nie wiem, chyba dobrze – odparła pani Mikelsen. – Dobrze, że pan przyjechał. Zadzwoniłam po pogotowie, ale jeszcze go nie ma. Wygląda na to, że... Nie słuchał jej, wpadł do pokoju.

Fiona leżała na łóżku. Jej długie, rude loki, rozsypane na poduszce, zdawały się martwe, skóra była blada, wręcz półprzezroczysta, nawet pieprzyk wyblakł. Drżącymi rękami ujął jej dłoń, przytknął do ust, całował długo i żarliwie. Była ciepła. – Boże drogi – wyszeptał, odgarniając Fionie włosy z czoła. Były tłuste, dawno niemyte, tu i ówdzie pozlepiane. Pachniały wiatrem i strachem. Nieśmiało dotknął powieki dziewczyny. – Śpi – wyszeptał zdumiony. – Snem bym tego nie nazwała, panie McCarnish – głos pani Mikelsen był obojętny. – Płytko oddycha. Nie znam się na tym, ale gdybym miała zaryzykować, powiedziałabym, że to lekomania. Dziewczyna wzięła za dużo tego i owego. Proszę zresztą spojrzeć, jak ona wygląda. Nathan dostrzegał coraz więcej szczegółów. Dżinsy zabłocone na kolanach. Brudne tenisówki. Zgubiony kolczyk. Od dawna niemyte dłonie. Reszty nie ujrzał, bo

świat nagle skrył się za mgłą i zatrząsł. Pojedyncza łza oderwała się od rzęsy, za nią kolejna. – Fiona – szlochał, kołysząc się w przód i w tył. – Fiona, co się z tobą działo... Co się stało... Co oni ci zrobili... Nie odpowiedziała. Nadal leżała z zamkniętymi oczyma, oddychając płytko przez lekko rozchylone usta. Świat to wilgotniał, to znów jaśniał. – Pójdę po herbatę – powiedziała cicho Albertine Mikelsen i wyszła. Nathan pociągnął nosem, nakrył Fionę kocem i wstał, wycierając oczy i przeklinając swoje mazgajstwo. Dopiero teraz zaczęło do niego docierać, co się właściwie dzieje. Fakty przebijały się przez szok i zdumienie do jego świadomości. Nagle problemy Nonstead stały się odległe i mało znaczące. Fiona się odnalazła. Żyje! Pchnął drzwi i wyszedł na drewniany, obwiedziony balustradą pomost, ciągnący się wzdłuż drzwi do innych pokojów na piętrze. Zimne, wilgotne powietrze odurzało,

Nathan

wciąż

lekko

drżącymi

palcami

wysupłał

papierosa, zapalił. Zaciągnął się głęboko i powoli wypuścił dym, patrząc, jak przesłania migotliwe światło jedynej latarni. – Odnalazłem Fionę – wyszeptał chrapliwie i pokręcił z niedowierzaniem głową. – Odnalazłem Fionę. Rany, gdyby nie ta babka... Nawet nie zdążyłem jej podziękować. Uniósł głowę i rozejrzał się, chcąc ją odnaleźć. Motel był ciemny i wyludniony, jedynym źródłem światła była samotna latarnia na parkingu. Najwyraźniej o tej porze roku nie zaglądał tu nawet pies z kulawą nogą. Minęła chwila, nim dostrzegł rozświetlone okno na parterze, gdzie zapewne mieściła się recepcja motelowa. W tle majaczyła niebieskawa plama ekranu telewizora, raz na jakiś

czas

przesłaniana

zapewne

przez

Albertine

Mikelsen. – Współczuję człowiekowi, który utknął w takiej pracy – powiedział głośno, dumny z siebie, iż nadal

potrafi formułować zwykłe, ludzkie myśli. – Równie dobrze mógłby się znaleźć na Księżycu. Okno trzykrotnie rozświetlił gwałtowny rozbłysk. Papieros wysunął się spomiędzy palców Nathana i z sykiem pogrążył w kałuży. On sam stał nieruchomo, jakby zimny strach, rozlewający się po całym ciele, zamienił go w lodową statuę. Drzwi

od

wypuszczając

recepcji Albertine

drgnęły Mikelsen,

i

uchyliły

niosącą

tacę

się, z

parującymi kubkami. Stukot jej obcasów rozbudził go, pchnął do działania. Wpadł do pokoju, runął na kolana, wsunął ramię pod jej kark, usiłował dźwignąć. – Fiona, obudź się, musimy stąd... – szepnął z rozpaczą. Jej ciało, choć wychudzone, było cięższe, niż się spodziewał. Stukot obcasów przybliżał się i nagle ucichł tuż przed drzwiami. – Może pan otworzyć? – zawołała pani Mikelsen. –

Mam zajęte ręce! Serce Nathana mało nie wyskoczyło z klatki piersiowej. Poderwał się i oblizał suche wargi. – Już idę! – wychrypiał, usiłując nadać głosowi normalne brzmienie. Rozejrzał

się

z

rozpaczą

w

poszukiwaniu

czegokolwiek, co mogłoby posłużyć jako broń, ale ubogie wyposażenie

pokoju

nie

podsunęło

mu

żadnych

rozwiązań. „Mam zajęte ręce” – powtórzył w duchu. I Nathan już wiedział, co robić. Otworzy drzwi spokojnie, jak gdyby nigdy nic, a gdy znajdzie się blisko niego, pchnie tacę prosto na Albertine Mikelsen. Gorąca herbata z pewnością ją poparzy i da mu kilka sekund na działanie. Będzie musiał znaleźć broń i... – Długo jeszcze mam czekać? Przypadł do drzwi, pochwycił klamkę i szarpnął. Albertine Mikelsen stała w progu, mierząc w niego z wielkiego, trzymanego oburącz tasera.

– Mówiłam, że mam zajęte ręce. – Uśmiechnęła się złośliwie i nacisnęła spust. Elektrody wbiły się w ciało Nathana i ból, jakiego jeszcze nigdy nie doświadczył, eksplodował mu w ciele. Świat zalała płonąca purpura.

*** Gdy znów otworzył oczy, ujrzał jedynie plątaninę rozmytych kształtów, z których dopiero po chwili wyodrębnił Albertine, siedzącą na fotelu przy włączonej lampce nocnej i popijającą herbatę z filiżanki. Twarz miała spokojną, pogodną, rozpromienioną lekkim uśmiechem wyuczonym zapewne w trakcie dziesiątków szkoleń z asertywności. Dystyngowanym ruchem

odłożyła

filiżankę

na

spodek,

poprawiła

spódniczkę oraz żakiet i odetchnęła. – No, na mnie już czas, panie McCarnish – powiedziała. – Muszę wrócić do rzeczywistości, w której

się na co dzień poruszam. Jutro w południe mam ważne spotkanie w Syracuse, a to kawał drogi stąd. Ból pożerał jego ciało, szarpał i darł je na strzępy. Postać Albertine to nikła, to znów się pojawiała. Nathan zacisnął jednakże zęby i spróbował się poderwać, ale mięśnie nie odpowiedziały. Nadal leżał bezwładnie na podłodze, oszałamiany oślepiającym bólem. – Paraliż wkrótce powinien minąć – głos dochodził jakby z daleka. – Tak przynajmniej napisane jest w instrukcji

obsługi. Na

wszelki

wypadek

jednakże

zmuszona byłam pana związać. Kablem od telefonu, by ubić dwa zające jednym strzałem. Ma pan tu bowiem ważne spotkanie, panie McCarnish, i to wkrótce. Szkoda, by miał je pan przegapić. W moim fachu to grzech niewybaczalny. Wstała i zdjęła płaszcz, wiszący na haczyku przy drzwiach. Nathan śledził ją wzrokiem, mógł tylko poruszać oczyma, nic więcej. – Do rychłego zobaczenia – powiedziała i wyszła.

Dręczony spazmami bólu Nathan nie był już niczego pewien. Nie wiedział, co tu robi, dlaczego się tu znalazł ani czy dziewczyna leżąca na łóżku to naprawdę Fiona. Nie miał też pewności, czy może zaufać swym zmysłom, ale wydawało mu się, że gdy Albertine zmierzała do drzwi, w wiszącym na ścianie lustrze ujrzał odbicie zupełnie innej osoby. Potem przyszła po niego ciemność.

*** – Nathan? Nigdy wcześniej nie słyszał, by w jednym słowie pojawiło się jednocześnie tyle strachu i nadziei. – Nathan, to naprawdę ty? Przemocą rozwarł powieki, tytanicznym wysiłkiem przewrócił się na bok. Odczekał chwilę, aż minie najgorszy ból i wzrok wróci do normy. – Fiona – wychrypiał. – Tak, to ja. Na litość boską,

co to oznacza? Gdzie ty byłaś, dziewczyno? Co ci odbiło? – Nie wiem – jej głos zadrżał. – Nathan, ja naprawdę nic nie wiem. To był jakiś sen, pieprzony, nienormalny koszmar. Nathan, to ty? Boże, czy to ty? Powtarzała jego imię drżąco, lecz z rozpaczliwą nadzieją. – Tak, to ja – wyszeptał. Gorące łzy spływały mu po policzkach, wzruszenie dławiło gardło, odpychało nawet strach. – To ja, kochanie. Słuchaj, ja też nie wiem, o co chodzi, ale wydobędę nas jakoś z tego. Mimo

że

każdy

ruch

wywoływał

eksplozje

wściekłego bólu, zaczął wić się na podłodze, usiłując zrzucić więzy. Te jednak trzymały mocno i Nathan, płacząc z bólu i wściekłości, zmienił taktykę. Teraz próbował sięgnąć do kieszeni i wydobyć coś, cokolwiek. Kieszeń,

w

której

nosił

telefon,

była

pusta,

najprawdopodobniej Mikelsen zabrała aparat. Noża ani żadnej innej broni Nathan nie nosił. W kieszeniach mógł znaleźć jedynie zapalniczkę, trochę bilonu i jakieś

papierki. Mimo to nie poddawał się. Kabel telefoniczny wrzynał mu się nadgarstki, ale Nathan nie przestawał, wyciągał z kieszeni kolejne świstki i papierki, aż sapnął i znieruchomiał. – Możesz się ruszyć? – wysapał. – Nie – odpowiedziała Fiona ze zdziwieniem. – Chyba mnie związała. Nie mogę poruszyć ręką ani nogą. Co to znaczy? Słuchaj, kim ona była? Co się z nami dzieje? – Nie wiem – wycedził przez zęby. – Ale... – tym razem jej głos był zdławiony. – Ale nic nam nie grozi, prawda? – Nie – skłamał. Łzy go oślepiały. – Nic, kochanie. Nic. Nie mógł się podnieść, ani nawet uwolnić rąk. Jego telefon zniknął, a na dworze właśnie szumiała ulewa. Nikt nie usłyszałby krzyków, nawet gdyby... Nawet gdyby w motelu pozostał jeszcze ktokolwiek żywy. Rozbłyski, jakie Nathan ujrzał w oknie recepcji, nie pozostawiały

złudzeń. Prócz nich w motelu nie było nikogo. Lecz wkrótce miał ktoś przybyć. Przez strach i rozpacz przeniknęły pierwsze wyraźne myśli. Skoro Albertine Mikelsen nie zastrzeliła go z zimną krwią tak jak recepcjonisty, a jedynie potraktowała taserem i związała, oznaczało to, że Nathan stanowi element jakiegoś większego planu. A Mikelsen, zapewne na czyjeś polecenie, wykorzystała Fionę, by go tu ściągnąć. Wykorzystała ją. Spojrzał na dziewczynę, leżącą bezwładnie na łóżku z rękami związanymi na plecach. Na jej policzkach pojawił się pierwszy, ledwie widoczny rumieniec. Spostrzeżenie to obudziło w Nathanie furię. Zacisnął pięści i naparł na więzy. Fiona, jakby odczytywała jego emocje, również zaczęła walczyć. Wierzgnęła na łóżku raz i drugi, po czym strąciła nogą radio, które spadło na podłogę i włączyło się. Pokój wypełnił się szumem, w którym

zamierały ostatnie takty utworu The Cure z płyty „Pornography”. – O, już jestem – zaskrzeczał DJ Alex. DJ Alex? Tak daleko od Nonstead? – Oto wasz niestrudzony, nieugięty gospodarz programu – ciągnął DJ – który wbrew waszej woli próbuje was nauczyć kultury i szacunku dla rzeczy wielkich. To było The Cure, idealna muzyka, by poderżnąć sobie żyły. Och nie, przepraszam, tego nie wolno mówić publicznie. Idealna muzyka, by się powiesić, znaczy się, he, he, he. A właściwie to mogę sobie mówić, co mi się podoba. Nikt i tak nie słucha. – Ja słucham – bąknął Nathan, nabierając sił do kolejnego ataku na więzy. – Wiem, Angolu. Jego zaskoczenie było tak ogromne, że Nathan kilkoma spazmatycznymi wyrzutami obrócił się o sto osiemdziesiąt stopni, by widzieć strącone radio. Było to tanie, japońskie radio-budzik z rodzaju tych, jakie zawsze

się

widzi

w

pokojach

hotelowych.

Szemrało

nieszkodliwie, oparte o stolik nocny, i mrugało do Nathana czerwonymi cyframi mówiącymi, że do godziny drugiej zostało zaledwie piętnaście minut. – Ty mnie słyszysz? – wyjąkał. – A ty mnie słyszysz? Chyba tak, nie? Super, a więc nie ulegamy halucynacji. Co u ciebie? – Nieszczególnie. – Nathan przełknął ślinę i niespodziewanie dostrzegł, że wśród karteczek, które wyciągnął z kieszeni, znalazła się pomięta wizytówka agenta Sole a. Niespodziewanie błysnęła nadzieja, niewyraźna niczym zagubiona gwiazda na arktycznym niebie. – Słuchaj, Alex, czy... Czy ty w tej swojej audycji możesz do kogoś zadzwonić? – Ho, ho, pewnie. Widzisz, telefon po tej stronie Atlantyku nie jest już wcale taką nowością i większość obywateli

tego

wspaniałego

kraju

odebrała

już

podstawowe szkolenie w zakresie posługiwania... – Słuchaj, powiedz mu, że jestem... jesteśmy

uwięzieni w motelu „Crossroads” pod St. Jacob! Na piętrze, jedyny oświetlony pokój! Prócz nas nie ma nikogo, a recepcjonista został zabity. My jesteśmy związani i lada chwila ktoś tu po nas przybędzie. Podaję ci numer, słyszysz mnie? Szmery w radiu cichły. Nathan wykrzyczał numer, a potem go powtórzył. Do tego czasu szmery ucichły całkowicie, pozostały tylko mrugające wielkie, czerwone litery. – Co ty robisz? – spytała Fiona, której udało się przewrócić na bok. Na jej pobladłej, opuchniętej twarzy widać było niepokój, którego nawet nie próbowała ukrywać. – Próbuję nas stąd wydostać. – Nathan zacisnął zęby, a potem zmusił się do uśmiechu. – Nic się nie martw. – Leżę związana w pokoju. – Zielone oczy dziewczyny zaszkliły się łzami. – Nie wiem, co się ze mną dzieje. Ba, nie wiem, co się ze mną działo przez ostatnie miesiące, a ty mi mówisz, żebym się nie

martwiła! Czy ty wiesz, jak to brzmi? – Jak to nie wiesz, co się z tobą działo? – Nie wiem. – Fiona zacisnęła powieki. Łzy płynęły po jej twarzy i wsiąkały kołdrę. – Nie wiem. Pamiętam Nowy Jork. Pamiętam nawet ostatnie dni, które spędziliśmy razem, choć nie całkiem. Jak przez mgłę. Wiem, że... że się o mnie troszczyłeś, a ja nie wiedziałam, o co ci chodzi. Pamiętam, że gdzieś chodziłam, czegoś szukałam, z trudem przypominałam sobie, że należy wrócić do domu, a gdy już tam docierałam, nie miałam pojęcia, po co to zrobiłam. Zupełnie jakby ktoś odebrał mi uczucia, wrażliwość, miłość. Byłam pustą skorupą, zwierzęciem na czyjejś smyczy. – Czyjej? – Nie wiem. Coś mnie ciągnęło, jakiś nieznany zew. Coś gadało w mojej głowie. Nie pamiętam, kiedy cię opuściłam. Nie wiem dlaczego. Nie mam pojęcia, co się działo później. Były pociągi, autobusy, inne miasta, obce twarze, światła. Mam wrażenie, że spędziłam miesiąc,

leżąc na łóżku w jakimś hotelu, wstawałam tylko po to, żeby jeść. Wszystkiego się dowiesz, jak prześledzisz rachunek z mojej karty. Jak w „csi”. Próbowała się uśmiechnąć. – Chyba... – jej głos zadrżał – chyba nikt mi nie zrobił krzywdy, ale wiem, że mnie okradziono. I to chyba niedawno. Został mi tylko telefon. Wiem, że go strzegłam, że lubiłam, kiedy dzwonił, ale nigdy nie odebrałam. Nie widziałam sensu. – To ja dzwoniłem – wychrypiał Nathan. – Miliony razy. Szukałem cię. Przez chwilę oboje płakali bezgłośnie. – I znalazłeś – wykrztusiła po chwili. – I znalazłem – powiedział Nathan, czując, że na powrót wzbiera w nim złość. – Czyli może mój powrót do Nonstead nie był aż tak bezsensowny, jak z początku myślałem. – Do Nonstead? – uśmiechnęła się blado Fiona. – Tam, gdzie...

– Tak, właśnie tam. Tam, gdzie upijaliśmy się, paliliśmy trawę, kochaliśmy się i wygłupialiśmy na całego. Tam, gdzie udawaliśmy turystów z Europy, ja rzygałem z mostu, a ty zrobiłaś awanturę w tym supermarkecie. – „Maggies”. – Nie, „Maddies”. Pechowe miejsce, cholera. Niedawno znalazł mnie tam Jimmy Dartsworth, mój agent. Pamiętasz tego palanta? Źle się to dla niego skończyło. – Czemu? Nathan nie odpowiedział. Jego serce znów zaczęło bić mocniej. Zacisnął powieki i odniósł wrażenie, że mrok tajemnicy spowijającej Nonstead zaczyna się rozjaśniać. Rozwiązanie

zagadki

naraz

znalazło

się

blisko,

wystarczyło sięgnąć, wystarczyło przypomnieć sobie jeszcze

kilka

drobiazgów,

dobrać

jeszcze

kilka

elementów. Nadleciały wspomnienia słów, które nie tak dawno usłyszał bądź sam wypowiedział.

„Jimmy Dartsworth, mój agent, był całkowicie sobą do chwili naszego spotkania, które miało miejsce po przyjeździe do miasta. Potem coś go opętało”. „Już myślałem, że kupiłeś je w »Maddie’s«” – mówił O’Toole. „Jedyne, czego nauczył mnie Bjornstjerne, to to, że nie ma większego zdziercy od Wilsona. Moja noga nigdy w tym baraku nie postała”. „Nie robię zakupów w »Maddie’s«” – żachnęła się Anna. „Pracuje tam taki wielki, przygłupi osiłek, który kiedyś za mną chodził, póki nie zgłosiłam tego na policję. Nazywają go Małpą. Ciarki mnie przechodzą na samo wspomnienie”. „W »Maddie’s« mieli promocję na carlsbergi” – powiedział Skinner. „Kumpel wziął mi parę, bo ja nigdy nie chodzę do tego bajzlu. Łeb mnie boli od tych świateł. No i drogo jest jak cholera”. – O jasna cholera – wyszeptał. – Wiem, skąd to się bierze... – Nathan – syknęła Fiona. – Nathan, słyszałeś?

Zamrugał. Oszołomiony odkryciem, nie zwracał uwagi na otoczenie. Teraz wyraźnie usłyszał ryk jadącego powoli motocykla, który zbliżał się, narastał, a potem urwał się tak niespodziewanie, że serce Nathana zabiło żywiej. – Ktoś przyjechał – szepnęła dziewczyna z przerażeniem. Z

niemałym

trudem

przełknął

ślinę.

Chciał

powiedzieć coś pocieszającego, ale słowa uwięzły mu w gardle. W pierwszej chwili wydawało mu się, że to złudzenie, a kilka sekund później zaczął się modlić, by się to złudzeniem okazało. Zaciskał pięści i powieki, jakby w ten sposób chciał odegnać zły czar, ale nie zdołał. Ktoś nadchodził. Nathan słyszał ciężkie kroki, rytmicznie odmierzane, powolne, niespieszne, jakby przybysz był pewien zdobyczy. Łomot butów przedzierał się przez szum ulewy i zmieniał krew w lód. Nathan szarpał desperacko za więzy, siejąc dookoła kropelkami krwi z rozciętej na

nadgarstkach skóry. Miotał się, głuchy na niespokojne wołanie Fiony, przewrócił krzesło, uderzył głową o nogę od stołu, ale wszystko na nic. Równe kroki nieznajomego przebijały się przez szaleństwo niczym tykanie zegara w celi skazanego na śmierć. Kroki na schodach, coraz głośniejsze. Potem na pomoście. Nathan

znieruchomiał.

Szeroko

rozwartymi,

błyszczącymi oczyma wpatrywał się w ciemność w oczekiwaniu na najgorsze, czoło zrosił pot. Kroki ucichły. – Nathan, co się dzieje? – szeptała prawie bezgłośnie Fiona. – Powiedz mi, powiedz, rozumiesz to? Chciał jej powiedzieć, by umilkła, ale nie potrafił wykrztusić słowa. Bo wiedział, że nadeszło coś strasznego, że nieznajomy stoi tuż za drzwiami i że sięga do klamki. Więc czemu nie otwiera drzwi? Kolejnych

parę

sekund

ciągnęło

się

w

nieskończoność. I wtedy wśród szumu ulewy i świstu wiatru pojawił się inny dźwięk. Zrazu cichy, ledwie zauważalny, ale nie do pomylenia z żadnym innym. Nathan zamrugał, nie mogąc uwierzyć. Uwolniona strachem łza spadła z rzęs i wsiąkła w wykładzinę. Syreny samochodów policyjnych. – Boże, spraw, by to po nas – wyszeptał, nieświadom tego, że modli się po raz pierwszy od wielu, wielu lat. – Daj, by przybyli tutaj... Minęło jeszcze kilka sekund. Syreny stawały się wyraźniejsze i Nathan nagle poczuł pewność, że dłoń nieznajomego nie opadnie na klamkę. – Na pomoc! – wychrypiał. – Pomocy! Tu jesteśmy! – Na pomoc! – przyłączył się doń drżący głos Fiony. W oddali warknął odpalany motocykl.

*** Parking migotał błękitem i czerwienią. Światła

samochodów policyjnych odbijały się od kałuż i okien motelu, trzaskały zamykane drzwi, szemrały radia. Ktoś podbiegł do najbliższego radiowozu, zajrzał do środka, chwycił nadajnik, rzucił kilka słów w eter. Pękata karetka podjechała pod recepcję, dwóch sanitariuszy otworzyło tył i wysunęło nosze. Błysnęła lampa. Ciemnym parkingiem przed motelem „Crossroads” zawładnęła cywilizacja, zorganizowana, działająca wedle procedur, z trudem godząca się z istnieniem elementu losowego, o nadprzyrodzonym nie wspominając. Nathan patrzył na to i czuł przytłaczające znużenie. Bezwiednie okrył Fionę kocem, który dostali od któregoś z policjantów. – I co teraz? – spytała cicho dziewczyna. – I co teraz? – powtórzył po niej i uśmiechnął się lekko. – Cóż, teraz to chyba już nic. Ostatnie dwie godziny były torturą równie dotkliwą, jak uwięzienie w pokoju motelowym. Machający bronią policjanci, sanitariusze z latarkami, detektywi Sole i

Jakeson, powiewający połami marynarek. I pytania, dziesiątki, setki pytań. Pytania o samopoczucie, o tożsamość Fiony, rysopis Albertine, o okoliczności zabójstwa

recepcjonisty,

o

kulisy

ich

spotkania,

niekończące się, dobiegające z wielkiej oddali pytania. Nathan odpowiadał mechanicznie, najlepiej jak umiał, i cierpliwie poddawał się zabiegom ekipy pogotowia, ale marzył tylko o tym, by całe zamieszanie już dobiegło końca. By nastała cisza, a wraz z nią spokój. By mógł wreszcie przytulić Fionę. I by mógł się wyspać. – Już nic – powtórzył. – Teraz to już będzie dobrze. Wrócimy do domu. – Do Nowego Jorku? – Fiona uniosła głowę opartą na jego ramieniu. – Tak – odpowiedział po chwili. Ze zdumieniem uświadomił sobie, że słowo „dom” stało się dlań równoznaczne z miejscem, w którym mieszkał w Nonstead. – Wrócimy do Nowego Jorku. I damy sobie

trochę czasu, by wszystko wróciło do normy. – Ja nie będę umiała ci wiele powiedzieć... – A ja nie będę pytać – zapewnił, mężnie przełykając kulę, która utkwiła mu w gardle. – Bo po co? Najważniejsze jest to, co dzieje się teraz, Fiona. A teraz siedzisz obok mnie, a ja cię tulę. W świetle rozbłyskujących świateł policyjnych ujrzał jej słabiutki uśmiech. Od dawna nie widział niczego piękniejszego. – Bałwan z ciebie – szepnęła. – Wiem. Załomotały schody pod ciężkimi krokami znużonego człowieka. Światła przesłoniła przygarbiona sylwetka. Nathan podniósł się, by odruchowo zasłonić Fionę, ale zaraz rozpoznał w przybyszu detektywa Solea, który pokasłując, wszedł, zatrzasnął niedbale drzwi i usiadł na łóżku. – Dostałem właśnie wiadomość od policji w Syracuse – powiedział ochryple. – Podejrzana Albertine Mikelsen

rzeczywiście ma jutro spotkanie z miejscową Izbą Handlu. Zarezerwowała również pokój w tamtejszym hotelu. Najprawdopodobniej miejscowi pochwycą ją bez większych problemów. – Dlaczego? – spytał Nathan, choć zupełnie go to nie interesowało. – Nie zrobiła niczego, żeby zamaskować swą tożsamość w trakcie porwania. Nie zasłoniła twarzy, nawet

przedstawiła

się

prawdziwym

imieniem

i

nazwiskiem. Z pańskich zeznań, panie McCarnish, wynika, że nie miała właściwie żadnych powodów, by porywać pana czy panią Donali. Z naszego rozeznania z kolei wynika, że jest to kobieta sukcesu, prowadząca rozległe interesy w przynajmniej dwóch stanach. Ludzie tego pokroju niezmiernie rzadko popełniają przestępstwa tak skomplikowane jak porwania. Najprawdopodobniej mamy

więc do czynienia

z jakimś

schorzeniem

psychicznym. Rozdwojeniem jaźni czy czymś w tym stylu.

– Po co mi pan to mówi? Sole wpatrywał się w niego przez chwilę. Jego oczy wydawały się matowe i suche, podobnie jak cera, ale skrzyło się w nich coś niebezpiecznego. – Bo odnoszę wrażenie, panie McCarnish, że ma pan z tym jakiś związek. – Ja? – skrzywił się Nathan. – Chce mi pan powiedzieć, że jestem wspólnikiem pani Mikelsen? – Nie, broń Boże – uśmiechnął się detektyw chłodno. – Po prostu... Po prostu jest pan w jakiś sposób związany z każdym przestępstwem o niewytłumaczalnym motywie bądź przebiegu, do którego ostatnio dochodzi. Zastaliśmy pana na miejscu zbrodni w schronisku młodzieżowym, gdzie ofiara, khm... umarła ze starości. Pański agent został brutalnie zgwałcony przez nadludzko silnego olbrzyma, który zaczął go prześladować dopiero po spotkaniu z panem. Teraz to porwanie... Porywacz bez motywu, który zwabia pana w miejsce, gdzie trzyma pańską dawno zaginioną sympatię. Daje do myślenia,

nieprawdaż? Nathan

nie

odpowiedział.

Siedział

pochylony,

nieruchomy niczym gargulec. Dłoń głaszcząca Fionę po plecach zacisnęła się kurczowo na kryjącym ją kocu. – A to nie koniec – ciągnął agent, wysupłując papierosa z pomiętej paczki. – Ostatnio na jednej z dróg dojazdowych do Nonstead znaleziono człowieka, który pamiętał doskonale wszystko z wyjątkiem tego, jak się tam znalazł. Wyglądało na to, że został potrącony przez samochód. Może nawet samochód kierowany człowieka, który kilka mil wcześniej postanowił go podwieźć. Obejrzałem sobie pańskiego wranglera, panie McCarnish. Ma pan intrygującą rysę na tylnym zderzaku. Sole wsunął dłoń do kieszeni marynarki i wyciągnął płaskie pudełko zapałek. Główka siarki zajęła się płomieniem, rozegnała na moment półmrok w pokoju, opromieniła suchą twarz agenta, jego wąskie palce, końcówkę papierosa, logo na pudełku. „Maddies”.

Nathan wypuścił powietrze z płuc i wyprostował się. – To teraz ja zadam panu kilka pytań, agencie – powiedział cichym, ale mocnym tonem. – Niech sobie pan przypomni swoją ostatnią wyprawę do Nonstead, zapewne w związku z dochodzeniem w sprawie gwałtu na Jamesie

Dartsworcie.

Był

pan

wówczas

wraz

z

detektywem Jakesonem w moim domu, potem zajrzał pan pewnie do centrum i wrócił do siebie. Zajął się pan wdrażaniem kolejnych procedur śledztwa. Realizowaniem następnych

etapów

dochodzenia.

Sprawdzaniem

dowodów i poszlak. Dobrze mówię? Przepraszam, jeśli mylę frazeologizmy, dawno już nie oglądałem „csi”. – O co panu chodzi? – spytał Sole, unosząc z przekąsem jedną brew. – Co panu najbardziej przeszkadza w pracy od czasu wizyty w Nonstead, agencie? – Nathan zwilżył usta. – Co pana

prześladuje?

Słyszy

pan

głosy?

Jest

pan

przeświadczony, że w pańskim samochodzie mieszka gremlin? Zaczyna się pan bać oddechów innych ludzi?

Czuje pan, że ktoś spogląda na pana przez ekran monitora? Co, nic z tych rzeczy? To co, detektywie Sole? Co pana prześladuje? Sole zaciągnął mocno, spalając papierosa niemalże do połowy. Rzucił go na ziemię, starannie, skrupulatnie roztarł obcasem, a potem spojrzał na Nathana. Twarz policjanta przypominała suchą, nieprzeniknioną maskę, ale pisarz podświadomie wychwytywał tłumione emocje. – Na parkingu znaleźliśmy pański telefon – powiedział i rzucił coś Nathanowi. – Będziemy w kontakcie, panie McCarnish. Zapewniam pana. Dmuchnęło zimno, trzasnęły drzwi. Nathan wcisnął któryś z przycisków. Ekranik rozjarzył się. – O, cholera – szepnął. – Co się dzieje? – spytała Fiona z lękiem. Nathan pokazał jej ekranik. Trzydzieści sześć nieodebranych połączeń, wszystko spod tego samego numeru. – Anno? – rzucił Nathan z niepokojem. – Cześć,

przepraszam, że nie mogłem odebrać, eee... trochę się działo i nie mogłem odebrać... Coś się stało? Jak to? Milczał przez chwilę, a potem spytał: – Jak to: to się znów zaczęło?

Glasswalker wrote: Piszę właściwie po to, by się z wami pożegnać. Przez tyle miesięcy podnosiliście mnie na duchu i słuchaliście moich wynurzeń. Nie macie pojęcia, ile ja łez wylałem przed tym forum. Nie macie pojęcia, ile wam wszystkim zawdzięczam. Będę tu wpadał od czasu do czasu, by pomóc innym, pokrzepić ich dobrym słowem. Nie każdy ma bowiem w życiu tyle szczęścia i może się pozbyć dręczącego go koszmaru. Ja jestem bowiem od dzisiaj wolny. Mój problem znikł. Na zawsze.

18 Nathan, uważaj! Wrzask

Fiony

brutalnie

wdarł

się

do

jego

odrętwiałego umysłu. Potrząsnął głową, otworzył oczy i niespodziewanie zalała go biel reflektorów samochodu na przeciwnym pasie. Odruchowo szarpnął kierownicą i wcisnął pedał hamulca. Wrangler zjechał z drogi, podskoczył kilkakrotnie i znieruchomiał. Silnik zgasł. – O Boże, przepraszam – szepnął. Wciąż potrząsał głową i mrugał, usiłując się pozbyć oślepiającej go białości. – Przepraszam, musiałem zamknąć oczy... – Nathan, mówiłam ci, że nic mi nie dolega i mogę prowadzić – głos Fiony lekko drżał, lecz był mocny i rzeczowy. – A ty wyglądasz jak żywy trup, chłopie. – Nic mi nie jest – wymamrotał i zamrugał jeszcze kilkakrotnie. Z niedowierzaniem odkrył, że z każdym mrugnięciem coraz wyraźniej dostrzegał samochód, w

który o mało by nie uderzył, zupełnie jakby powieki mozolnie ścierały jasność, by pokazać jak najwięcej szczegółów. Samochód terenowy, bez wątpienia, może cherokee. Kierowca w czapce z daszkiem, uśmiechnięty szyderczo. Znana mu twarz. – Słuchasz mnie w ogóle? Kerry? – Tak – odezwał się i wreszcie otworzył oczy. Stali na poboczu drogi, na skraju ciemnego lasu. Światła samochodu padały na tablicę z napisem: „Nonstead 6 mil”. – To tu spotkałem Skinnera – powiedział Nathan półprzytomnie. – Nathan, zamieńmy się miejscami. – Nie, nie trzeba. To tylko kilka mil. Zaraz będziemy na miejscu. Odwrócił się do niej, spojrzał w przestraszone oczy, pobladłą, wręcz widmową twarz. Chciał pochwycić Fionę za rękę – by dodać otuchy, ale także po to, by się

upewnić, czy na pewno wciąż przy nim jest – ale się cofnęła. – Po co, Nathan? – spytała ze złością. – Po jaką cholerę mnie tu ściągasz? I to po tym, jak mi obiecałeś powrót do Nowego Jorku? Wpatrywała się w drogowskaz ze skrzącą, niemalże materialną nienawiścią. – Wybacz mi – mruknął. – Muszę. – Nathan, w tym mieście stała mi się krzywda! – krzyknęła na pograniczu histerii. – Największa ze wszystkich w moim życiu! Ja nie chcę... – Wybacz – powtórzył i przekręcił kluczyk w stacyjce. – Jeśli czegoś wkrótce nie zrobimy, krzywda może przydarzyć się znowu. – Czego? – zapytała przez łzy. – Nie wiem. Co gorsza, odnoszę wrażenie, że nie mamy wiele czasu.

***

Nathan postanowił przed udaniem się do Anny zostawić Fionę w swoim domu. Samochód pełzł powoli po wybojach leśnej drogi, radio

szumiało,

dziewczyna

siedziała

nieruchoma,

otępiała z rozpaczy i patrzyła przed siebie. On zaś mówił: – To nie jest złe miejsce, wierz mi. Musiałabyś zobaczyć dom w słoneczny dzień, z tym lasem dookoła... Okolica jak z „Kubusia Puchatka”. Cóż, wiele tych słonecznych dni nie było, to też prawda, ale... ale może tu być przytulnie. Napalę w kominku, dam ci kilka koców, a potem załatwię, co mam do załatwienia, i wrócę. Zrobimy sobie śniadanie, kawę... O, to tu. Zaczekaj chwilę. Reflektory jeepa wymacały dom w mroku. Nathan zatrzymał wóz przed werandą i przetarł zmęczone oczy. Nie potrafił wyliczyć, ile minęło czasu, odkąd był tu po raz ostatni, ale odnosił wrażenie, że dom urósł, pomroczniał. Tchnęło stąd obcością.

– Bzdury – mruknął ze złością, łapiąc kosz z drewnem stojący pod werandą. Upewnił się, czy szczapy nie przemokły, po czym ruszył biegiem po schodkach na górę. To, że coś jest nie w porządku, powinien był odkryć, gdy nacisnął klamkę, a drzwi natychmiast ustąpiły. Ale uznał, że opuszczając dom w pośpiechu, mógł zapomnieć o zamknięciu drzwi. Nathan pstryknął światło, a w przedpokoju nadal było ciemno. Wtedy spokój ustąpił miejsca lękowi, z każdą sekundą coraz chłodniejszemu. Pstryknął jeszcze kilkakrotnie, jakby się łudził, że światło wreszcie się pojawi i wszystko wróci do normy. Zimny głos z głębi salonu rozwiał ostatnie strzępy nadziei. – Dobry wieczór... Czy może raczej dzień dobry, panie McCarnish. Już myślałem, że nigdy pan nie wróci do domu. – Sierżant Owen? – wykrztusił Nathan. – Co pan tu robi?

W salonie panowały niemalże całkowite ciemności i Nathan z trudem dostrzegł postać policjanta stojącego przy kominku. Resztki światła reflektorów jeepa, wpadające przez niedomknięte drzwi, odbiły się w odznace i prześlizgnęły po lufie pistoletu. –

Czekam.

Żeby

zamknąć

pewną

sprawę –

powiedział głucho Owen. – Widzi pan, McCarnish, pan jest tu obcy. Nie powinien był pan tu przyjeżdżać i wtykać nosa w nie swoje sprawy. – O czym pan, do cholery, gada, sierżancie? – warknął Nathan. Lęk w jego sercu z wolna ustępował miejsca złości. – O tym, że próbuję pomóc temu cholernemu miastu i mieszkającym w nim ludziom? – Nie – powiedział policjant i powoli podniósł broń. Światło

błysło

w

jego

oczach,

przymrużonych,

zawziętych. – Rany boskie, a więc o czym? – syknął Nathan i postąpił krok. Niespodziewanie go olśniło. – Zaraz, chodzi o Samotnię? O czarnego psa i tego bezdomnego,

którego pan potrącił? Chryste, Owen, czy cię do reszty popierdoliło? Drżąc z wściekłości, zrobił kolejny krok. – Czy ty naprawdę myślisz, że dbam o rozterki duchowe miejscowego gliny? Boisz się, że doniosę na ciebie zwierzchnikom? Że odbiorą ci odznakę i prawa do emerytury, ty nadęty palancie? Czy ty jesteś aż tak głupi? Lufa wycelowanego pistoletu ani drgnęła. – Nie – odparł policjant twardym, ale spokojnym tonem człowieka całkowicie przekonanego o słuszności swojej decyzji. Na zewnątrz załomotały kroki. – Nathan, co ty tam robisz? – zawołała Fiona. – W krzakach stoi samochód policyjny, widziałeś? Pchnęła drzwi, do środka wpadło zimne powietrze i blade światło wranglera. Nathan ujrzał, jak Owen mruży oczy jeszcze bardziej, a lufa pistoletu przesuwa się lekko w bok. Prosto na drzwi. Nathan nie myślał, co robi. Dopiero gdy upadał wraz

z Owenem, a ciemność rozświetlił huk wystrzału, uświadomił sobie, że runął na policjanta i pchnął go na podłogę. Gdy ten uderzył plecami o deski parkietu, Nathan nie miał pojęcia, co robić dalej. – Uciekaj, Fiona! – wrzasnął, desperacko próbując uwięzić ramię uzbrojone w pistolet. – Ucie... Cios pięścią w skroń zamroczył go, odrzucił w bok. Nathan przetoczył się, poderwał, zachwiał i wtedy dostrzegł Owena, który stał już na szeroko rozstawionych nogach i mierzył doń z broni. „Nie zdążę” – przemknęło mu przez głowę, gdy próbował odtoczyć się pod ścianę. Okrągły przedmiot śmignął w powietrzu i rąbnął Owena w skroń. Dłoń z pistoletem drgnęła, huk i błysk zlały się w jedno, potem z jękiem posypała się szyba. Ogłuszony Nathan uświadomił sobie, że tuż przed jego twarzą znieruchomiała miska Zmory. I nagle nastała cisza. W salonie zaszumiał zimny wiatr, na drewnianą

podłogę z szelestem spadły ostatnie okruchy szkła. Owen nadal stał w klasycznej pozycji strzeleckiej, ale oczy, jeszcze chwilę temu zmrużone z zaciętością, teraz były szeroko

otwarte.

Jak

u

człowieka

śmiertelnie

przerażonego. – Na Boga, co to? – szepnęła Fiona. – Nathan, ty to widzisz? Za wybitym oknem kłębił się popielaty dym. To nie mogła być mgła. Tłuste kłęby przypominały muskularne zwoje prehistorycznego gada, a wrażenie to potwierdzała złowieszcza powolność, z jaką wpełzały do wnętrza. Wydawało się, że dymny stwór rozkłada niby-ramiona, jakby chciał objąć Owena. Oszołomiony, przerażony Nathan dźwignął się ciężko z podłogi. „Kerry... ” – uzmysłowił sobie. „Wybite okno... La Courabou!” – Owen! – wykrzyknął piskliwym, łamiącym się głosem. – Uciekaj!

Ostatnie słowa zagłuszył huk wystrzałów. Spocony, drżący ze strachu Owen słał w okno kulę za kulą. Dym wił się i wirował, roztrącany pociskami, ale zbliżał się coraz szybciej, ogarniał Owena, rozwierał się na podobieństwo monstrualnej paszczy. Policjant nikł. – Biegnij, Fiona! – ryknął Nathan, a potem jednym rozpaczliwym susem przypadł do Owena, złapał go za pasek i z całej siły pociągnął za sobą. Policjant padł z hukiem na podłogę, szare niby-ramiona zamknęły się nad jego głową, niżej już wyrastały nowe, coraz dłuższe, głodne, łapczywe. Upadek przywrócił Owenowi umiejętność logicznego myślenia. – Co to, kurwa, jest... – bełkotał, cofając się na siedząco przed amorficznymi ramionami. Nathan złapał go za ramię, poderwał, klepnął Fionę w plecy i wypchnął oboje na werandę, a potem zatrzasnął drzwi. „Zupełnie jakby to mogło w czymś pomóc” – przemknęło mu przez głowę, gdy zbiegał po schodach w

ślad za Owenem i Fioną. Potknął się, padł na kolana w kałużę, ale podniósł się i posykując z bólu, wspiął do kabiny kierowcy. Posłuszny wrangler odpalił od razu. Gdy odjeżdżali, dom na moment przejrzał się w lusterku wstecznym, mroczny i posępny jak wcześniej.

*** Większość drogi do miasta odbyła się w milczeniu. Szarzało już, pierwsze zabudowania Nonstead wyłaniały się z ciemności niczym cmentarne nagrobki, z rzadka rozświetlane mdłym światłem. Wnętrze samochodu przepełniał

ledwie

wyczuwalny

zapach

strachu

i

oszołomienia. Pierwsza wybuchła Fiona. – I po co to? – krzyknęła niespodziewanie, tłukąc pięścią w boczną szybę. – I po co mnie tu przywiozłeś, Nathan? Po to, bym... bym... – Byś musiała mierzyć się z szarym potworem w

moim domu? – wycedził przez zęby Nathan. Potwornie bolała go głowa, a w ustach czuł żółć. Chciało mu się wymiotować. – Tak? O to chcesz spytać? Dziewczyna

z

bezsilnością

oparła

głowę

o

podgłówek. Spod zaciśniętych powiek popłynęły łzy. – Ja już chyba nie mogę... – szlochała. – Ja też nie! – wrzasnął Nathan. – Ja też mam już tego dość! Wcisnął ostro hamulec. Samochód zatrzymał się na poboczu. – Dlatego właśnie trzeba to skończyć – dodał cicho, z lekkim drżeniem w głosie. – Bo między tym, co się tobie przytrafiło, Fiona, a tym, co się stało w moim domu, nie ma wielkiej różnicy. Jedno i drugie to tylko różne formy koszmaru, którym zaraża to cholerne miasto. Prawda, Owen? Blady ze zmęczenia spojrzał na policjanta. Ten uniósł poszarzałą twarz. Spojrzeli sobie w oczy. – Słuchaj, McCarnish, jeśli chcesz, bym cię

przeprosił... – W dupie mam twoje przeprosiny. Powiedz mi lepiej, co cię do tego pchnęło. – Nathan nie spuszczał zeń oczu. – Co sprawiło, że zaczaiłeś się w moim domu i postanowiłeś mnie kropnąć? – Mówiłem ci już. – Spojrzenie policjanta uciekło na moment. – Mam pewien ciemny sekret i... Słuchaj, przesadziłem, dobra? Spanikowałem i... – Gówno tam spanikowałeś. Jestem pewien, że czaisz się na mnie przynajmniej od wczoraj. Panika nie trwa tak długo. Blefował, ale widok Owena przygryzającego wargę utwierdził go w przekonaniu, że trafił w sedno. – Owen, chyba nie zdajesz sobie sprawy z tego, co zrobiłeś – syczał, przysuwając się coraz bliżej. – Chciałeś zabić człowieka, który poznał twój sekret. Zastrzelić człowieka

w

obronie

kariery

małomiasteczkowego

krawężnika. Ty, policjant, strażnik prawa, podjąłeś próbę morderstwa. To nienormalne, Owen. Co cię do tego

pchnęło? Policjant milczał. – Mów! – wrzasnął Nathan, zaciskając dłonie na obiciu fotela. – Nathan, uspokój się, nie panujesz nad sobą... – wtrąciła Fiona. – Mów, do kurwy nędzy! – Dobra! – W oczach Owena błysnęła złość. – Chcesz wiedzieć, proszę bardzo. Wszystko to i tak jakaś pieprzona paranoja, ale ty, Angolu, najwyraźniej w to wierzysz, a zatem posłuchaj. Wiesz o tym wypadku, tak? – Tak. I o psie. – O psie? – Owen przyglądał mu się przez chwilę podejrzliwie. – Niezła próba. Nie było żadnego psa. Ja nie kłamię, Angolu. „Czyżby czarnego psa widział tylko Skinner?” – zastanowił się Nathan, ale nie umiał znaleźć odpowiedzi. – No dobra. Podpuszczam cię. Co było dalej? – Ten człowiek, którego potrąciłem... Widziałem

jego twarz przez ułamek sekundy, ale wystarczyło, bym ją dobrze zapamiętał. Wręcz wryła mi się w pamięć. – Indianin? – Prawie na pewno tak. Pobrużdżone, obwisłe policzki, zepsute zęby, szeroko otwarte, przerażone oczy, czarne, nierówno obcięte włosy. Brudny plaster na czole. Brodawka na podbródku. Garbaty nos, złamany w przeszłości. – Rzeczywiście dobrze ją zapamiętałeś. – Bo kilka miesięcy temu zobaczyłem ją znów. Nathan poczuł, jak po plecach spływa mu zimny dreszcz. – Przeżył? – Nie. Na pewno nie. Mignęła mi gdzieś na Main Street, o mały włos nie wjechałem w jakiegoś dostawczaka. Potem widziałem go w supermarkecie, na meczu miniligi baseballowej, przed kinem w Morrison, na przystanku Greyhounda, nawet w telewizji. Widywałem ją coraz częściej i byłem coraz bardziej przerażony. Od

trzech tygodni nie jestem w stanie zasnąć bez prochów. Od dwóch tygodni żyję w przeświadczeniu, że to znak. Że moja wina niebawem wyjdzie na jaw. Że muszę coś zrobić, żeby to powstrzymać. – Może to po prostu wyrzuty sumienia? – odezwała się Fiona. Nathan zerknął na nią i przygryzł wargę, jakby w ostatniej chwili udało mu się powstrzymać nazbyt ostre słowa. – To nie wyrzuty sumienia – powiedział i wrzucił pierwszy bieg. – Padłeś ofiarą zła, które wyrosło w tym mieście, Owen. Ale to dobrze, że jesteś jedną z ofiar. Przydasz się. – O czym ty mówisz? – Policjant był zdumiony. – Do czego? – Jeszcze nie wiem. Powiedz mi tylko jedno, Owen. Robisz zakupy w „Maddies”?

***

Skinner, siedzący na schodkach domu Anny pośród wilgotnych roślin, zastygłych w porannej szarości, przypominał bezimiennego olbrzyma pilnującego wrót do zaklętego pałacu. Nie ruszał się, wydawał się drzemać. Uniósł głowę dopiero, gdy Nathan trzasnął drzwiami samochodu.

Ze

zdumieniem

wyrzucił

dopalonego

papierosa spomiędzy palców i starł pięścią resztki senności. – Wreszcie jesteś – powiedział cicho, nieco chrapliwie. Na jego twarzy odmalowało się zdumienie, gdy ujrzał pozostałych wysiadających z jeepa. – Kim jest ta laska? I... Co, kurwa, Owen? – Jest po naszej stronie – mruknął ze zmęczeniem McCarnish. – Później ci to wyjaśnię. A to Fiona. Opowiadałem ci o niej, pamiętasz? Fiona stanęła tuż za Nathanem i nieśmiało poszukała jego dłoni. Nie dziwił jej się. Skinner nigdy nie robił zbyt atrakcyjnego wrażenia, a tym bardziej, gdy górował nad

nimi, nieogolony, blady, z gniewnym grymasem na twarzy. – Mnie się to też nie podoba, Skinner. – Policjant skrzyżował ramiona na piersi. – Dowiedzmy się jednak, czego chce nasz fishnchips. – Najpierw to ja chciałbym się czegoś dowiedzieć. Co z Anną i jej małą? – Nie wiem – wzruszył ramionami drwal. – Znowu gada przez sen i coś jej odpowiada. Ponoć jest gorzej, bo mała płacze. I brzmi to tak, jakby się kłócili. – Jezus, o czym wy mówicie? – spytała cicho Fiona, blada jak ściana. – Czy jest tu jeszcze coś, o czym nie wiem? – Córka kobiety, która tu mieszka, jest nawiedzana we śnie przez jakąś istotę – wyjaśnił Nathan. – Rozmawiają niezrozumiale, jak ludzie przez sen, ale... ale to chyba nic złego. Ostatnio ten duch, czy co to było, uchronił małą przed pedofilem. –

Mówisz

o

tym

zajściu

w

schronisku

młodzieżowym? – Owen podszedł bliżej. – Chcesz powiedzieć, że to duch wyssał życie z tego człowieka? Kurwa, nie mieści mi się to w głowie. Usiadł na drewnianych schodkach. W tej samej chwili otworzyły się drzwi i wyjrzała Anna. Była blada i miała podkrążone oczy. Dłoń, którą zacisnęła na framudze, wyraźnie drżała. – Jesteś – powiedziała bez emocji, patrząc tylko na Nathana. – Jestem – skinął głową pisarz. – Wybacz, że dopiero teraz, ale wiele się wydarzyło. Objął mocniej Fionę, lecz Anna zdawała się tego nie zauważać. – Co z Vanessą? – zapytał. – Nic. Wszystko w jak najlepszym porządku. Śpi jak... jak aniołek – dokończyła z trudem. – Udało ci się coś zrozumieć z ich rozmowy? – Nic. Ale tym razem Vanessa płakała i krzyczała. A ten głos był zimniejszy niż wcześniej.

– Nie wiem, co to oznacza. – Nathan opanował dreszcz. – Ale pozostaje mi wierzyć, że to dobry znak. Ta... ta istota ostatnim razem nam pomogła i ocaliła Vanessę. Może więc objawiła się w porę, by pomóc nam i tym razem? – Co planujesz? – spytał Owen. – Nie mam pojęcia, ilu spośród mieszkańców Nonstead i okolic dręczą koszmary. Sam poznałem ich kilku – w ich liczbie jest McIntyre, pastor Ransberg, mała Vanessa, obecny tu sierżant Owen, świętej pamięci Bjornstjerne Mikelsen, David Kerry i... Fiona lekko uścisnęła jego dłoń. – ... i jeszcze kilka osób – dokończył. – Jest jedno, co łączy przynajmniej niektórych spośród nich. Przynajmniej raz odwiedzili „Maddies”. – Masz coś z głową, Angolu – odezwał się Owen. – I wierz mi, potwierdzi to każdy psycholog. – Ludzi, których koszmary nie dręczą, poznałem tylko dwoje. To Anna i stary Mattis O’Toole. Żadne z

nich nie zagląda do „Maddies”. – Ja też tam nie zaglądam – burknął Skinner. – A... – Wiem, co chcesz powiedzieć. – Nathan uniósł palec, przerywając mu w pół słowa. – Twój problem jest nieco innego typu, Skinner. Coś mi mówi, że to właściwie nie jest problem. A wracając do tematu, cokolwiek zagraża temu miastu, kryje się w tym supermarkecie. – Nowa promocja na mrożonki? – zadrwił Owen. – Kasa samoobsługowa? Klimatyzacja? – Dochodzi szósta. – Skinner spojrzał na zegarek. – Zaraz zaczną się zjeżdżać dostawcy. Mamy jakieś pół godziny. – Naprawdę chcecie tam iść? – nie dowierzał policjant. – Tak – spokojnie odparł drwal i z namaszczeniem nałożył czapkę z napisem „Cat”. – Choćby tylko po to, żeby się przekonać, że nie tędy droga. A ty, Owen, idziesz z nami. Morda w kubeł – ostrzegł, widząc, że policjant otwiera usta. – Idziesz z nami.

Nathan poczuł, że nigdy wcześniej nie kochał go tak bardzo jak teraz. – No, zbierajmy się – nakazał dziarsko. – Fiona, zostań tu, dobrze? Anno, a do ciebie mam inną prośbę. Czy zostały po Trevorze jakieś spodnie? Jakiekolwiek, byle suche?

Solid79 wrote: Nosi mnie ostatnio. Nie wiem czy to dobże czy żle ale mnie nosi. Mam ochotę komuś przykruwićak żeby zapamiętał. Jakoś dzis w klawisze Nnie trafiam /.

Daisy wrote: A stało się coś? Pamiętam, na czym polega twój problem. Słuchaj, postaraj się jakoś stłumić swój instynkt, zanim będzie źle.

Maggor wrote: Pierwsze słyszę, by od tłumienia komukolwiek zrobiło

się lepiej. Przestań już ględzić, daisy. A ty, solid/ę, nie krępuj się.

Solid79 wrote: Spoko. A ty daisy odopeirdol się.

19 Jeep

wrangler

niezdecydowaniem,

powoli,

wjechał

na

niemalże wielki,

z

puściuteńki

parking i zatrzymał się przy wiacie osłaniającej wózki na zakupy. Nathan wyłączył silnik. – Nie wierzę, że to robię – powiedział Owen. – To uwierz. Jakieś dwie godziny temu widziałeś potwora, który wylazł z mojego okna – wycedził Nathan. – Idziemy. – Zaczekaj no. – Skinner położył ciężką dłoń na jego ramieniu. – Czy masz pojęcie, czego właściwie szukamy? – Nie – przyznał Nathan. – Nie mam. Po prostu... Ech, pies to trącał. Chodźmy. Ich kroki niosły się echem w oślizgłej, porannej szarzyźnie. Mgła zakryła okoliczne budynki, wytyczając pole starcia między trójką śmiałków a mroczną tajemnicą. Wielki,

zielony

neon

„Maddies”

zamigotał

niespodziewanie, zuchwale, jakby rzucając im wyzwanie. W oddali jaśniały niewyraźnie lampy uliczne, niczym wątła obietnica świata, do którego rozpaczliwie pragnęli teraz powrócić. Tym bardziej że żaden z przybyłych nie wiedział, gdzie zacząć poszukiwania. – Zna ktoś „Mgłę”? – spytał niespodziewanie Skinner. – Nie wiedziałem, że czytujesz Kinga – mruknął Nathan. – Bo nie czytuję – obraził się drwal. – Film widziałem. – O co w tym chodzi? – zainteresował się Owen. – Tobie nie powiem, bo się posrasz ze strachu. – Chodźmy na zaplecze – zaproponował Nathan. Minęli szklaną taflę, która za niespełna godzinę miała się otworzyć przed pierwszymi klientami, a teraz odgradzała trzech mężczyzn od nieruchomych, skrytych w mroku kas i regałów. Minęli parking dla rowerów,

kontenery na szkło oraz butelki i przeskoczyli siatkę, która wydzielała część przeznaczoną dla samochodów dostawczych. Nigdzie nie było żywego ducha, ani na drodze dojazdowej, ani na szerokiej rampie ciągnącej się wzdłuż tylnej ściany supermarketu. Wszędzie

niecierpliwie

kłębiła

się

szarawa,

nieprzyjazna mgła. Nathan wbiegł po stalowych schodach i szybko minął dwie pary drzwi garażowych. Bez namysłu skierował się ku wejściu przy końcu rampy, opatrzonemu napisem: „Tylko dla personelu”. Tuż za sobą słyszał kroki pomrukującego pod nosem Skinnera, a nieco dalej wciąż niezdecydowanego Owena. Był pewien, że obaj trzymają w dłoniach pistolety. Położył dłoń na klamce. – Poczekaj, Angolu – mruknął Skinner i cofnął się, a potem uniósłszy pistolet, już szykował się do wyważenia drzwi kopnięciem. – To nie książka przygodowa. – Ani nie Faludża – warknął Owen, mierząc Skinnera wściekłym spojrzeniem. Ten odetchnął ciężko, ale uznał

przewagę moralną policjanta i cofnął się o krok. Owen zaś powoli, ostrożnie nacisnął klamkę i zajrzał do środka. – Halo! – zawołał. – Jest tam kto? Odpowiedziała mu cisza. – Miałem nadzieję, że chociaż wrzaśniesz: „Policja, otwierać!” – zakpił Skinner. – Czyli seriale kłamią. – Nie mamy nakazu rewizji. – Owen zmiażdżył go pogardliwym spojrzeniem. – Dobrze ci radzę, Skinner, staraj się wbijać gwoździe młotkiem, a nie własną czaszką. Dłoń policjanta kurczowo zaciskała się na klamce. Snop światła latarki drżał lekko. Jeden po drugim mężczyźni wślizgnęli się do środka, gdzie powitał ich zaduch pomieszczeń gospodarczych. Znaleźli się w długim korytarzu, który kończył się przeszklonym wejściem na sklep. Tuż przed nim znajdowały się spiralne schody na piętro, a naprzeciwko szereg drzwi ze sklejki. – Zablokuj czymś drzwi – polecił Owen ochryple, a Nathan bez wahania spełnił polecenie. Ów długi, pusty

korytarz niespodziewanie obudził w nim bardzo złe przeczucia i wiedział, że to samo udzieliło się pozostałej dwójce. Podparł drzwi stojącym w kącie mopem. Tymczasem Owen pchnął lekko pierwsze drzwi i zajrzał do środka. – Jakaś melina – szepnął i omiótł ściany światłem latarki. – Słyszałem, że na zapleczu „Maddies” mieszka stary Rawlings. To chyba jego nora. – Nikogo nie ma – powiedział trochę za głośno Skinner. – Chodźmy dalej, bo zaraz zacznie się ruch. Skradali się niczym cienie. Nad ich głowami bzyczała zepsuta lampa jarzeniowa, mrugało czerwone oko czujki fotoalarmu. Latarka Owena zataczała coraz bardziej nerwowe kręgi. Osaczała ich lepka, drwiąca cisza. Drugie drzwi, opisane „Kuchnia”, okazały się zamknięte. Owen parokrotnie poruszył klamką, jakby w nadziei, że się rozmyślą i ustąpią. Już się odwrócił, by rzucić jakąś uwagę do Skinnera, gdy z przodu poniósł się

huk, jakby dziesiątki puszek runęło na ziemię z wielkiej wysokości. – To na sklepie! – odetchnął Owen niemalże z ulgą. – To pewnie Rawlings albo Małpa. Chodźmy sprawdzić. Wtedy ciszę rozdarł ostry terkot telefonu. Nathan przygryzł wargę aż do krwi. – Jasna cholera – mruknął Skinner. – To chyba właśnie dlatego nigdy nie szukałem tu roboty. – I tak byś jej nie dostał – rzucił Owen, który już otwierał drzwi prowadzące na sklep. – Zazwyczaj szukają ludzi potrafiących czytać i pisać. Małpa? To ty? Dzwonek telefonu przecinał ciszę w równych trzysekundowych odstępach i Nathan miał wrażenie, że odgłos za każdym razem przeszywa go do bólu. Skinner najwidoczniej podzielał jego odczucia, gdyż zmełł pod nosem przekleństwo, przypadł do drzwi pomieszczenia, skąd dochodził dzwonek, i szarpnął je z całej siły. Te, o dziwo, ustąpiły, a dźwięk telefonu zaatakował uszy śmiałków jeszcze głośniej. Skinner wpadł do środka.

Nathan poczuł, jak strach łapie go lodowatymi palcami za gardło. – Stój! – krzyknął, a głos mu się załamał. – Skinner, zatrzymaj się! Jednym skokiem znalazł się na progu. Drwal nakrył już dłonią słuchawkę. – Powiem temu draniowi... – wycharczał. – Nic nie powiesz! Nie odbieraj. Na litość boską, nie podnoś tej słuchawki, Skinner – wyszeptał Nathan. Nie wiedzieć czemu nie mógł złapać tchu. – Dlaczego? – Olbrzym przygryzł wargę. – Pamiętasz nasze włamanie na plebanię? Skąd wiesz, kto się odezwie po drugiej stronie? Skinner wyszarpnął kabel telefoniczny razem z gniazdkiem ze ściany. Przeraźliwy terkot urwał się, ale cisza nie trwała dłużej niż kilka uderzeń przestraszonego serca. – Małpa? Jezu Chryste... Przeraźliwy

krzyk

Owena

utonął

w

rumorze

walącego się regału. Skinner zerwał się z szybkością zaskakującą u człowieka tak wielkiej postury. Nathan skoczył za nim i potknął się o próg. Wpadł na przeciwległą

ścianę,

wbiegającego

do

dostrzegł

sklepu,

chciał

plecy

Skinnera

krzyknąć,

chyba

ostrzeżenie, kiedy ożyła jarzeniówka nad jego głową. Odwrócił głowę ku wyjściu i w jej rozedrganym, białawym blasku dostrzegł niewyraźną postać. Ogromny, humanoidalny cień. Doskonale mu znany. Jarzeniówka zapalała się i gasła. Istota, widoczna tylko w jej blasku, zbliżała się powoli, majestatycznie, nieubłaganie. Nathan nieświadomie uniósł dłoń na powitanie, ale przerażony bliskością obcego, wślizgnął się do biura z rozbrojonym aparatem telefonicznym. Istota przeszła obok niego przy kolejnym spazmie jarzeniówki. Komórka Nathana zawibrowała. – Nathan? – szepnęła przerażona Anna. – Nathan, uciekajcie stamtąd! Jesteście w pułapce!

– Boże, Anno, co ty wygadujesz... – Przejrzałam raz jeszcze rzeczy Trevora! Wszystko się wysypało po tym, jak szukałam dla ciebie spodni, i znalazłam jego dziennik. Rany boskie, on nie był pedofilem! – szlochała do słuchawki. – On próbował pomóc... Działał w tajemnicy, nic mi nie mówił! Nagrywał te ich rozmowy i analizował, kilka z nich zrozumiał, chyba tak samo jak ty. To... To coś... Ta istota opowiadała Vanessie bajki. Okrutne, krwawe bajki. A potem się chyba zorientowała, że ktoś ją rozgryza... – I wtedy zginął Trevor – dopowiedział szeptem Nathan. – Boże, uciekajcie stamtąd! – Za późno. Rozłączył rozmowę, a potem wyszedł z biura. Sekundę później uświadomił sobie, że biegnie do sklepu. W duchu wrzeszczał jak opętany, na skraju świadomości widział zapłakaną Fionę, która wyciągała ręce, jakby chciała go pochwycić i powstrzymać, a mimo to biegł.

Pędził bez broni, z umysłem odrętwiałym z przerażenia, ku coraz głośniejszym, coraz bardziej nieludzkim wrzaskom. Później nigdy nie potrafił wytłumaczyć, dlaczego to zrobił. Krzyk Skinnera przebił się przez jego amok: – Stój, Małpa! Ani się rusz, ty nieszczęsny pojebie! Stój! Ciemne

wnętrze

sklepu

rozświetlił

rozbłysk

wystrzału – na ułamek sekundy, ale wystarczyło, by Nathan dostrzegł wszystko. Ciało Owena, rzucone bezwładnie pośród puszek i słoików. Przygarbionego, długorękiego pracownika sklepu ze wzniesionym kijem do hokeja. Jego długie, pawianie kły, których końce sięgały

porośniętych

sierścią

kości

policzkowych.

Czerwoną plamę rozlewającą się na koszuli z logo supermarketu. I szarawy, gigantyczny cień sunący w stronę Skinnera, trzymającego wycelowaną broń.

– Uciekaj! – wrzasnął Nathan piskliwie. – Uciekaj! Drwal

obrócił

głowę.

Przez

jego

twarz

coś

przemknęło... Wściekłość? Zgroza? Oszołomienie? A potem rzucił się do biegu. Stuknął upuszczony kij, człowiek przezwany Małpą upadł ciężko na Owena. Załomotały buty Skinnera. Ukryte pod sufitem światła zamigotały, nim zgasły ponownie. Ale to wystarczyło, by Nathan zdołał dojrzeć czarny, połyskliwy pistolet Owena wśród puszek z ananasami. Z zewnątrz rozległo się wycie. Przejmujący zew, w którym niepokój splatał się z wściekłością, podniósł Nathanowi włosy na karku. Spojrzał w rozsuwane wejście i pośród szarości świtu ujrzał miotający się dziko czworonożny kształt. I kątem oka – ruch. Blisko. Korpulentny,

utykający

mężczyzna

usiłował

niespostrzeżenie przemknąć obok lodówek. Kierował się

na korytarz, którym przyszli. Nathan nigdy wcześniej nie odnalazł w sobie takich pokładów siły. Roztrącając puszki, poderwał pistolet i wymierzył w uciekającego. – Stój! – ryknął. Tamten obejrzał się, ale ani myślał się zatrzymywać. W jego oczach, groteskowo powiększonych grubymi szkłami okularów, błysnął dziki, zwierzęcy strach. Potykał się, ale biegł. Pisarz przypadł doń w mgnieniu oka i z całej siły rąbnął uchwytem pistoletu w potylicę. Uciekający padł z jękiem na kolana, a wtedy Nathan złapał go za kołnierz koszuli, postawił silnym szarpnięciem i bez pardonu wbił lufę broni w szyję. – Otwórz wejście główne! – wycedził. Jego ofiara trzęsła się, Nathan wyraźnie czuł słodkawy odór strachu. Korpulentny mężczyzna otwierał i zamykał usta, jakby nie był w stanie dobyć słowa, okulary

zsunęły mu się na czubek posiniałego nosa. – Otwieraj! Światła zapalały się i gasły. Wycie stawało się coraz bardziej przejmujące, chrobotały pazury na szkle. Uciekający Skinner był coraz bliżej. – Otwieraj! Drżąca ręka pracownika sklepu znikła za futryną i pacnęła w coś mocno. Powietrzem targnął zimny powiew. Nathan obejrzał się, szklana tafla rozsuwała się powoli, a do środka wtaczały się drżące kłęby szarej mgły. Spośród nich wybiegł wilk, ogromny, czarny, przerażający w swym gniewie. Przesadził jednym susem kasę, wylądował przy stoisku z czekoladami, pazurzaste łapy rozjechały się, ale w mig złapały oparcie. Z przepastnej gardzieli buchnął głuchy warkot. Czas zwolnił. Światła zamigotały. Biegnący Skinner odwrócił się, stracił równowagę, padł na stoisko z oliwą. Cień zwolnił i zatrzymał się, jakby niezdecydowany lub

oszołomiony. A wilk wpadł prosto w niego. Nagromadzona furia buchnęła wszystkimi porami zwierzęcego ciała. Wilk szalał, miotał się, drapał pazurami i rzucał łbem, szczęki kłapały z głośnym trzaskiem, a ślina bryzgała daleko na regały. Dopiero po czterech, pięciu uderzeniach przerażonego serca Nathan uzmysłowił sobie, że wilk wygląda, jakby darł coś na strzępy. A cień nikł. Przy kolejnym rozbłysku lamp nie było go już praktycznie widać. Potem wszystko znikło w jednej czerwonawej eksplozji

bólu.

Nathan

zatoczył

się,

a

koszula

zatrzymanego pracownika sklepu wyślizgnęła się z jego osłabłych palców. – Stój! – wymamrotał, usiłując złapać jeńca. Dłoń natrafiła na próżnię. Nathanowi wzrok się zamglił, ale dostrzegał, że starszy mężczyzna biegnie rozkołysanym korytarzem, obija się o ściany, a potem znika w

pierwszym pokoju przy wyjściu. Po podłodze potoczyła się butelka z oliwą. – Stój! – huknął Skinner i runął w ślad za uciekinierem. Nathan zaś zamknął oczy i poddał się sile grawitacji.

*** Obudził go siarczysty policzek. Nathan usiadł gwałtownie i rozejrzał się, chłonąc makabryczną scenerię. Szarość świtu, wysysająca wszelkie kolory. Ciało człowieka zwanego Małpą, leżące w powiększającej się czarnej kałuży. Półprzytomny, spoczywający na brzuchu Owen. Butelki z oliwą. Skinner, zamierzający się do kolejnego uderzenia. – Daj spokój – wymamrotał Nathan. Ból głowy był tak przejmujący, że pisarz omal znowu nie zapadł w ciemność, na szczęście Skinner, zamiast uderzyć po raz drugi, podparł go ramieniem.

Nathan z niemałym wysiłkiem rozwarł ponownie powieki. Nigdzie nie widział ani wilka, ani cienia. Panowała przenikliwa cisza, dzwoniąca w uszach. Skądś niósł się zapach spalenizny. – Dopadłeś go? – Czmychnął przez okno – skrzywił się Skinner. – Wpadł do swojej kanciapy, polał peceta benzyną, odpalił zippo i tyle go widziałem. Cofnąłem się po gaśnicę i ugasiłem pożar, zanim zdążył wyrządzić większe szkody. Kiedy wróciłem, nie było już nikogo. Ani tego tam ducha, ani dziadka Rawlingsa, ani... – Ani czarnego psa – dodał z bladym uśmiechem Nathan. – Ani czarnego psa – powtórzył z niedowierzaniem Skinner. – I co teraz, Angolu? Czy już rozpieprzyliśmy Gwiazdę Śmierci? Drakula rozwałkowany? Wracamy do domu w glorii i chwale? – Na litość boską, Skinner, a skąd niby mam to wiedzieć? – jęknął Nathan. – A jak sądzisz?

– Ja też nie wiem. Dwie rzeczy są pewne – po pierwsze, znikło to pierdzielstwo, które zabiło Trevora. Po drugie, na nowo ruszył czas. – Co? – Nathan zamrugał i mimowolnie spojrzał na zegarek. – Uwierzysz, że od wejścia do sklepu do teraz minęły trzy minuty? – Nie, nie uwierzę. Choć właściwie, co mi szkodzi. I tak już nic mnie nie zdziwi. Dużo bym natomiast dał za to, by się dowiedzieć, co się znajdowało na owym spalonym komputerze. – Cóż – uśmiechnął się tajemniczo Skinner. – Wiesz, dlaczego służyłem w żandarmerii wojskowej? – Tam nie trzeba było czytać i pisać? – Ha, ha, i tu się zdziwisz. Uznano, że jestem za bystry. Że jestem zbyt spostrzegawczy i mam zbyt dobrą pamięć do szczegółów, by bronić flagi z giwerą w ręku. Masz. Z tymi słowami wcisnął do ręki Nathana kartkę, na

której

znajdował

się

bardzo

długi

ciąg

znaków,

rozpoczynający od liter „www”. – To adres jakiejś strony! – zdziwił się Nathan. –

Zauważyłem go,

zanim monitor

stanął w

płomieniach – powiedział zadowolony z siebie Skinner. – No i wbiłem sobie do głowy. Jak się przyda, jesteś mi winien piwko. Jak się nie przyda, to trzy. Za karę, że musiałem mózgownicę wytężać dla tych bzdur.

20 Odjechali spod „Maddies” równie niespostrzeżenie, jak się . tam znaleźli, w nadziei, że dochodzący do siebie Owen złoży wszelkie wymagane wyjaśnienia. Jechali niespiesznie uśpionymi uliczkami Nonstead, mijali nieliczne o tej porze samochody. Przez szary całun chmur przebijało się desperacko słońce. Żaden z mężczyzn nie powiedział ani słowa, dopóki nie wyjechali poza ostatnie zabudowania. Wtedy zadzwonił telefon Nathana. Pisarz włączył zestaw głośnomówiący. – Cześć – rzucił niemalże wesoło. – Jak idzie? – Powoli – odezwała się Fiona i westchnęła ciężko. Wyobraził sobie, jak odgarnia włosy na kark. – Wprowadziłam ten podany przez ciebie adres. To jakieś forum, ale zabezpieczone tu i ówdzie. Po amatorsku, ale i tak chwilę to potrwa.

– Dasz radę? – Dam. Muszę ściągnąć kilka programów, a jak nie zadziałają, to zadzwonię do znajomego w NYC. Wierz mi, Nathan, chciałabym mieć tylko takie problemy w życiu. Sprawdziłam ci też pocztę. Masz kupę spamu i list od jakiegoś Edwina Wilshere, który nazywa cię bucem i obibokiem i przekierowuje do słowników internetowych. Na wypadek jednak – tu cytuję – gdyby alkohol uniemożliwiał ci władanie klawiaturą i myszką, oto tłumaczenie: „wilk cię ochroni”. W postscriptum pisze, byś naprawdę tyle nie chlał. – Wilk cię ochroni – powtórzył Nathan i lekko się uśmiechnął. – Dobra, nie zawracaj sobie już głowy moją korespondencją. Zadzwonię potem. – Z czego się cieszysz? – burknął Skinner. – Bo ja właśnie zacząłem się zastanawiać nad tym, co powiem, jak szeryf zacznie mnie wypytywać o okoliczności zabicia Małpy. – Coś wymyślisz, Skinner. – Nathan rozparł się

wygodnie w fotelu. – Bo zaraz ci się zrobi lżej na duszy. Twoja historia, chłopie, właśnie się zamknęła. Ty nigdy nie byłeś ofiarą Nonstead. Ty byłeś człowiekiem, który miał to miasto ocalić. Skinner odetchnął ciężko i spojrzał przez okno. – Chyba Rawlings pierdolnął cię mocniej, niż z początku myślałem – warknął. – Czy tej nocy, gdy spaliliście Samotnię, któryś z was wszedł do niej? – A co to ma do rzeczy? – Ty wszedłeś, prawda? – indagował Nathan, zamyślony, wpatrzony w pustą drogę przed sobą. – Nikt poza tobą nie miał jaj, by oblać Samotnię benzyną od środka? Skinner burknął niezrozumiale pod nosem. – Ty, Owen i ten wasz kumpel Alex... – ciągnął Nathan. – Nawiasem mówiąc, gość prowadził amatorską stację radiową? – Tak. – Skinner zmrużył oczy. – Nieźle dawał

czadu... Skąd wiesz? Mówiłem ci o tym? – Nieważne – uśmiechnął się Nathan. – W istocie dawał czadu. W każdym razie, nie mogliście tak po prostu zniszczyć Samotni. Odrodziła się, ponieważ była wciąż potrzebna

jako

miejsce

mocy.

Jako

sanktuarium

postawione przez kogoś, kto pokochał to miasteczko i żyjących w nim ludzi. Jako magiczna pieczęć, chroniąca Nonstead przed złem. Pamiętasz te symbole nad drzwiami? To one sprawiły, że stałeś się obrońcą miasta, choć w ogóle nie zdawałeś sobie z tego sprawy. Być może to one sprawiły, że wróciłeś do Nonstead, zamiast kontynuować karierę w wojsku. Za ich sprawą po twoich śladach podążał czarny pies, który okazał się wilkiem obrońcą. – Samotnia jest przyczyną śmierci mojego starego! – Skinner zacisnął pięści. – Sam w to nie wierzysz, Skinner. – Nathan zjechał na pobocze. – Zdaniem pewnego starego człowieka, który dobrze twojego ojca znał, zabił go bieluń. Czy kiedyś

zadałeś sobie trud i wypytałeś o to lekarza? – Nie kapuję – westchnął drwal. – Tu nie ma co kapować – roześmiał się Nathan. – Sprawa zakończona. Miasto jest bezpieczne. A ty idź lepiej do Samotni. – Po co? – By się pożegnać. Bo myślę, że jest spalona na fest. Skinner wyglądał, jakby chciał cisnąć kąśliwą uwagę, ale zabrakło mu konceptu. Odetchnął ciężko i wysiadł z samochodu. Nathan patrzył, jak drwal przechodzi przez drogę, omijając kałuże, a potem zagłębia się między porastające pobocze brzózki. Żółtawe listki odrywały się z potrąconych gałązek i opadały na zielony, wilgotny od deszczu mech. Skinner znikł w gąszczu. Nathan uchylił drzwi, rozparł się wygodniej na fotelu i zapalił papierosa. Przymknął oczy. Rozkoszował się chwilą bezczynności, cieszył pustką w sercu. Wtedy znów odezwał się telefon. – Nathan – głos Fiony brzmiał obco, nieswojo. –

Słuchaj, to się w głowie nie mieści. Ta strona to rzeczywiście forum, ale... Kurwa, pozbierać się nie mogę. Każdy z użytkowników, a są ich dziesiątki, opisuje swój życiowy dramat, ale dramat nierealny, taki, przy którym współczesne miejskie legendy to nędzny żart. Ciarki chodzą po plecach. Ale to dopiero początek. Siedzisz? – Siedzę – odparł, siląc się na beztroskę, choć jego ciało powoli skuwał lód przerażenia. – To dobrze, przynajmniej nie padniesz. Pierwszych kilka wpisów niczym się nie różni od twoich opowiadań z „Szeptów”. Zupełnie jakby ktoś chciał się nauczyć pisać straszne historie i dla wprawy zerżnął połowę twojej antologii. Nathan już chciał powiedzieć, że było na odwrót, ale zaschło mu w ustach. – I wiesz co? Uznałabym to za żart, gdyby nie wątek, w których przeczytałam historię identyczną z moją. Słuchaj – głos dziewczyny zadrżał. – Słuchaj, zgadza się nawet mniej więcej data mojego zniknięcia. Autor wątku

podpisywał się redstar. Red. Rudzielec. W słuchawce coś zaszeleściło i zabrzmiał głos Anny, nosowy i zachrypnięty, jakby nadal płakała: – Nathan, znalazłam wątek Vanessy! Jest też wątek pastora Ransberga i chyba tego faceta od nieruchomości, i tyle innych... Boże, Fiona mówi, że wszystkie wpisy były wprowadzane pod jednym adresem ip! Nic z tego nie rozumiem! Ktoś wpisywał te rzeczy, a potem zaczynały się dziać? Ktoś – jeden człowiek – zsyłał koszmary na całe miasto? – Rawlings – szepnął Nathan, ściskając telefon w dłoni. – Co? Co powiedziałeś? Żółtawy listek brzózki, trącony podmuchem wiatru, znalazł się nad przednią szybą jeepa. I zastygł w powietrzu. Nathan poderwał się zaskoczony. Z niedowierzaniem wpatrywał się w listek, aż odrzucił telefon i wyskoczył z

samochodu, by przyjrzeć się z bliska. Zaraz zauważył też inny liść, wiszący kilkanaście centymetrów nad brunatną powierzchnią kałuży. Dookoła zamarły świerkowe igły. Nie ruszały się gałęzie. Zatrzymały się obłoki. Tylko serce Nathana waliło głośno, coraz głośniej. – Fiona? – szepnął do telefonu. – Anna? Nie było żadnej odpowiedzi. Ciszę rozdarł warkot nadjeżdżającego motocykla. Nathan niczym spłoszone zwierzę wskoczył na fotel kierowcy i zatrzasnął drzwi. Trzęsącymi się rękami złapał kluczyk, przekręcił, silnik kaszlnął i zgasł, zupełnie jakby w rzeczywistości, w której się niespodziewanie znalazł, nawet najnowsza technologia nie miała prawa działać. Ciemny motocykl, który wyjechał zza zakrętu, wyglądał prozaicznie, co tylko spotęgowało strach Nathana. Spocony, zdyszany, raz za razem przekręcał kluczyk, modląc się w duszy, by kierowca nie uniósł przesłony kasku. Motocyklista zrobił to jednak, gdy zbliżył się na tyle,

by Nathan mógł odczytać srebrne litery na czarnej kurtce. Układały się w słowo „Maggor”. –

Czy

to

właśnie

nazywasz

pęknięciem

rzeczywistości, Nathan? – spytał Maggor cichym, spokojnym tonem. Miał łagodną, uśmiechniętą lekko twarz, podbródek i policzki porośnięte ciemną brodą, niemalże zrośnięte brwi i kilka zlepionych potem kosmyków na czole. Sprawiałby właściwie bardzo przyjemne wrażenie, gdyby nie oczy. Nie miał oczu. – Trafnie, muszę przyznać. W ogóle to imponujesz mi pod wieloma względami, Nathan, stąd moje usilne próby skontaktowania się. Ostatnim razem jakoś nie wyszło przez nadgorliwość służb porządkowych, ale teraz nikt nam nie będzie przeszkadzał. – Kim jesteś? – wykrztusił wreszcie Nathan. – Jesteś jednym z tworów Rawlingsa? – Nie – uśmiechnął się Maggor. – Skądże. Jestem tylko i wyłącznie jego inspiracją, może nawet mentorem.

Cóż, zdarzyło mi się raz czy dwa podać mu pomocną dłoń, by wydarzenia, zapoczątkowane przez jego forum nabrały więcej życia, ale na ogół wolałem pozostać w cieniu. Ja jestem widzem, Nathan, a nie uczestnikiem. Co nie oznacza, że odmawiam pomocy w przygotowaniach do spektaklu. – Odejdź... – Odejdę. Oczywiście, że odejdę. Nie mogę przecież cię stresować swą obecnością. Odejdę i będę przyglądał się z zapartym tchem. – Czemu? – Wydarzeniom, Nathan. Losom ludzkim. Śledziłem twoją batalię o Nonstead z zapartym tchem – o ile to wyrażenie można odnieść do mnie – i z pokorą przyjmuję przegraną.

Jesteś

znakomitym

graczem,

zaciętym,

odważnym, pomysłowym. Wspaniale cię będzie mieć po swojej stronie. – Ale ja... – Ciii! – Maggor przytknął palec do ust i zamknął

kask. – Tylko nie protestuj. Wszystko i tak już ustalone. Nie mogę się już doczekać. Aha, Rawlingsa znajdziecie za miejscowym sklepem monopolowym. Nie wytrzymał presji. Mała strata, w jego zeznania i tak nikt by nie uwierzył, a ja nie mogę sobie pozwolić na to, by kolejny mój podopieczny bredził w zakładzie psychiatrycznym. No, to tyle. Bywaj. Do rychłego zobaczenia.

21 Nathan nie zamknął laptopa. Fiona uśmiechnęła się lekko. Ekran przysłonięty wygaszaczem zdawał się teraz zatopioną w mroku bramą do świata tajemnic. Czasami Fionę korciło, by do owych tajemnic zajrzeć, ale zawsze potrafiła w porę się powstrzymać.

Skoro

Nathan

sam

nie

chciał

jej

powiedzieć, nad czym pracował co wieczór do późna w nocy, nie miała zamiaru pytać. Od czasu, gdy rzuciła hakerstwo, za punkt honoru obrała, by nie myszkować po tajemnicach innych ludzi. Tym bardziej że nie było powodu. Cieszyło ją to, że Nathan znowu pisze, i nie zamierzała mu w tym przeszkadzać. Od czasu powrotu z Nonstead nie udało jej się znaleźć pracy, a środki Nathana, choć ogromne, na pewno nie były nieskończone. Tymczasem koszty życia w NYC wydawały się rosnąć z każdą chwilą.

Machnęła ręką z udawanym lekceważeniem, raz jeszcze związała rude loki w kok i powróciła do sprzątania. Oboje należeli do wolnych duchów i mieszkanie, które wspólnie wynajmowali, było wiecznie zagracone. Raz na kilka dni Fiona włączała muzykę na cały regulator, naciągała gumowe rękawice, chwytała ścierkę i zaczynała się przebijać przez stosy książek, magazynów i płyt kompaktowych, sterty pustych kubków po kawie i pełnych popielniczek, kolonie rozrzuconych skarpetek i majtek. Wynosiła puste kartony po pizzy, zmięte puszki po piwie, butelki i opakowania po batonikach, układała książki na półkach, ścierała blaty i okna,

potem

uruchamiała

odkurzacz...

Lubiła

to.

Sprzątanie dawało jej złudzenie, że porządkuje własne życie, które przecież nadal było w rozsypce. Nie mogła zapomnieć Nonstead. Nadal pamiętała to, co przeżyła w „Crossroads” i w domu Nathana. Nadal pamiętała o wyrwanych z życia miesiącach. Wciąż czuła się okradziona i zbrukana, wciąż

odreagowywała płaczem po nocach. O wizycie u terapeuty nie było mowy. Który z nich uwierzyłby w jej historię? Czasami

chwytała

za

telefon

z

zamiarem

zadzwonienia do Anny. Chciała się dowiedzieć, czy tylko ona tak mocno to wszystko przeżywa. Chciała wiedzieć, czy inni również noszą okruchy koszmaru w sercach. Ale nigdy się nie przemogła. Może nie chciała rozdrapywać gojących się ran. Może nie chciała się rozczarować. Bo, zdaniem Skinnera, miasteczko natychmiast powróciło do udawania, że wszystko jest w najlepszym porządku, i jedynie to mieszkańcom Nonstead naprawdę się udawało doskonale. W rzeczy samej, Anna była rozpromieniona i radosna. Wraz z Vanessą przyjechały kiedyś do Nowego Jorku. Fiona i Nathan zabrali małą i Annę do zoo w Central Parku i Muzeum Historii Naturalnej, a potem upalili się na fest. Nikt nawet słowem się nie zająknął o wydarzeniach z Nonstead. Dartsworth promieniał jak nigdy, podsyłał Nathanowi nowe umowy

na drugą antologię, obiecywał złote góry. Agent Sole poprzestał na krótkim, formalnym przesłuchaniu. Fiony nie zdziwiłoby, gdyby się okazało, że pastor Ransberg powrócił już do leczenia ludzkich dusz. Skwaszona, pozbierała puszki po piwie stojące wokół laptopa, opróżniła popielniczkę i przesunęła ścierką po klawiaturze.

Ekran

niespodziewanie

rozjaśnił

się,

mrugający cierpliwie kursor wskazywał miejsce, gdzie Nathan skończył pracę. Fiona nachyliła się wbrew sobie i przeczytała zdanie. A potem usiadła, złapała za myszkę i przewinęła na początek tekstu. Z

każdą

przeczytaną

linijką

słoneczny

dzień

przygasał, a zgiełk miasta coraz bardziej upodabniał się do syren alarmowych. Po kilkunastu minutach Fiona złapała za telefon i wybrała numer Skinnera. Odkaszlnęła. – Cześć, Skinner – jej głos zabrzmiał nieswojo. – Słuchaj, nie wiem, po co ci to mówię, ale chyba powinieneś wiedzieć. Tak na wszelki wypadek, gdyby coś

zaczęło się dziać. Bo mam złe przeczucia. Słuchaj, Nathan zaczął znów pisać. Gówno tam dobrze. Słuchaj, Skinner... On pisze o tobie.