Nekroskop 7 Ostatnie Zamczysko (The Last Aerie)

NEKROSKOP 7

Brian Lumley

Świat wampirów 2: ostatnie zamczysko Tytuł oryginału: The Vampire World II: The Last Aerie

Tłumaczenie: Stefan Baranowski

Pomimo wszelkich przeszkód rozsianych na całym świecie, musiałeś wejść na mój teren. Miej się na baczności!

CZĘŚĆ PIERWSZA: Wydział E

I Odejście Harry'ego

Dla pracowników Wydziału E złe sny stanowiły ryzyko zawodowe; powszechnie akceptowano, Ŝe ich pracy towarzyszyły koszmary. Ben Trask, obecny szef Wydziału, miewał je zawsze. W istocie, od czasu sprawy Juliana Bodescu przed dwunastu laty, prześladowały go nawet częściej. I tylko połowa nawiedzała go we śnie. Koszmary nocne naleŜały do nieszkodliwych: napełniały strachem, lecz nie mogły zabić. RóŜniły się zasadniczo od tych, które pojawiały się na jawie: te mogły niekiedy zabić, a nawet doprowadzić do czegoś jeszcze gorszego niŜ śmierć. PoniewaŜ były rzeczywiste. Jeśli chodzi o ten ostatni sen, był nie tyle zły, co dziwaczny. Tym bardziej, Ŝe owego deszczowego dnia przed świtem Trask był całkiem rozbudzony i przejechawszy samochodem przez centrum Londynu, zaparkował przed Centralą Wydziału E... właściwie nie wiedząc, dlaczego. Trask zwracał na takie rzeczy uwagę; na ogół starał się rozumieć swoje działania. Była niedziela w połowie lutego 1990 roku; jeden z tych niewielu dni, kiedy Trask mógł zostawić pracę i wyłączyć się, czy raczej włączyć się w funkcjonowanie normalnego świata, istniejącego poza Wydziałem E. W kaŜdym razie to powinien być jeden z takich dni. Ale oto stał przed Centralą Wydziału E, pośród wciąŜ pogrąŜonego we śnie miasta, a w głębi jego umysłu nieustannie tkwił ów dziwaczny sen, który nie chciał odejść; sen, który wciąŜ się powtarzał, jak migocące klatki starego czarno-białego filmu, wyświetlanego na szybie samochodu. Film o duchach; gdyby szybko zamrugał, zniknąłby na chwilę a potem pojawił się znowu. Tlące się zwłoki z rozrzuconymi sczerniałymi ramionami; odrzucona w tył dymiąca głowa, jakby w ostatnim odruchu agonii; koziołkujące ciało niknące w czarnej otchłani, rozświetlanej błyskami neonów i smugami błękitnego, zielonego i czerwonego światła. Udręczone ciało teraz było juŜ martwe i wolne od wszelkich męczarni i cierpień; nierozpoznawalne jak cały sen, którego było częścią. A mimo to było w nim coś makabrycznie znajomego i kiedy Trask patrzył, twarz trupa poszarzała, a wargi wydały ciche warknięcie, odsłaniając lekko poŜółkłe zęby. Gdyby tylko ciało przestało na chwilę koziołkować i Trask mógł mu się przyjrzeć, zobaczyć pokrytą pęcherzami, wykrzywioną w niemym krzyku twarz... Trask wysiadł z samochodu i nagle ogarnęły go fale zacinającego deszczu, jakby ktoś niewidzialny chlusnął mu w twarz. Mamrocząc przekleństwa, postawił kołnierz płaszcza i spojrzał na budynek po drugiej stronie ulicy, wyciągając szyję i starając się zajrzeć w wysokie okna Wydziału E. Spodziewał się zobaczyć zapalone światło - tylko jedno światło, palące się w oknie, w

samym środku górnego piętra, gdzie mieścił się Wydział E - w pokoju, gdzie siedział oficer dyŜurny, samotnie pełniąc nocną wartę. Zobaczył światło w pokoju oficera dyŜurnego, a ponadto jeszcze kilka innych, których nie oczekiwał. Ale widział coś więcej, niŜ tylko światła, bo nawet zacinający deszcz nie zdołał zetrzeć z jego umysłu obrazu koziołkującego, udręczonego ciała. Trask wiedział, Ŝe gdyby był kimś innym niŜ w rzeczywistości - czyli szefem ściśle tajnej, pod wieloma względami tajemniczej organizacji - takie przeŜycie musiałoby śmiertelnie go wystraszyć. O ile nie zostałby wystraszony przez ekspertów. Albo mógłby dojść do wniosku, Ŝe oszalał. Ale w końcu Wydział E... to był Wydział E. Zakładał, Ŝe doświadcza tego, poniewaŜ tkwi to w jego umyśle. Tak musiało być, bo nie istniał fizyczny mechanizm, który by tłumaczył jego doznania. A moŜe istniał? Halucynacja? No cóŜ, to moŜliwe. Ktoś mógł podać mu narkotyki, zrobić pranie mózgu... ale w jakim celu? Po co go tutaj ściągnięto w środku nocy? I wszystkich innych? (Te dodatkowe światła, lśniący czarny samochód stojący się przy krawęŜniku i facet po przeciwnej stronie ulicy chyba agent Wydziału E - biegnący w strugach deszczu w kierunku tylnego wejścia Wydziału.) Dlaczego się tutaj znaleźli? - Proszę pana - dziewczyna z trudem wygramoliła się z samochodu. Była to Anna Maria English, esperka z Wydziału. Nosiła nazwisko English, ale nie było w niej nic z młodej Angielki czy innej młodej kobiety - chwiała się na nogach, była blada, zaniedbana, jak bezdomny kot moknący w deszczu. Ale miała ów specjalny dar i Traskowi zrobiło się jej Ŝal. Była „świadoma ekologicznie” albo jak sama lubiła to ujmować „skojarzona z Ziemią”. Kiedy wody wyparują i pustynie ogarną planetę, jej skóra wyschnie. Kiedy kwaśne deszcze pochłoną skandynawskie lasy, łupieŜ posypie się z niej jak śnieg. W marzeniach słyszała wieloryby śpiewające ponurą pieśń swego upadku i nieuchronnej zagłady i czując jak bolą ją wszystkie kości, wiedziała, kiedy Japończycy mordują delfiny. Niczym magnes, wyczuwała ukryte odpady radioaktywne, śledziła zanieczyszczenie środowiska, z powodu rosnącej dziury ozonowej cała kurczyła się jak polip, którego dotknął grot włóczni nurka. Tak, wyczuwała Ziemię i doznawała wszystkich jej cierpień, ale w przeciwieństwie do wszystkich innych, wiedziała, Ŝe z ich powodu umiera. Trask popatrzył na nią: miała dwadzieścia cztery lata, ale wyglądała na pięćdziesiąt. Pomimo odczuwanego współczucia, myślał o niej z dezaprobatą - grube szkła okularów, plamy wątrobowe, aparat słuchowy, potargane włosy, pognieciona bluzka, płaskostopie - i zrozumiał, Ŝe jej nie lubi, poniewaŜ stanowiła odzwierciedlenie upadku otaczającego świata. A na tym właśnie polegał jego dar. Ben Trask był jak wykrywacz kłamstw: rozpoznawał kłamstwo, kiedy ujrzał, poczuł, usłyszał czy w jakikolwiek inny sposób je dostrzegł, tak jak inni odczuwają wymierzony policzek; w ten sposób odróŜniał fałsz od prawdy. Tylko, Ŝe prawda Anny Marii English była nie do zniesienia. Gdyby Greenpeace przyjął ją w swoje szeregi i sprawił, by świat w nią uwierzył, od

razu odniósłby sukces... choć oczywiście jednocześnie by przegrał. Ale Trask wiedział takŜe, Ŝe to nie całkiem tak. Świat był olbrzymi i powaŜnie ranny, a Anna Maria English była zbyt drobna, aby takie rany wytrzymać. Ale podczas gdy jej cierpienia były niemal nie do zniesienia, Ziemia mogła jeszcze wytrzymać bardzo wiele. Tak przynajmniej oceniał to Trask. Przypuszczał, Ŝe dlatego jest optymistą, co samo w sobie stanowiło paradoks. - Widzisz to? - zapytał. - Masz pojęcie, o co tu chodzi? Popatrzyła na niego i ujrzała męŜczyznę pod czterdziestkę, o zielonych oczach i włosach mysiego koloru. Trask miał pięć stóp i dziesięć cali wzrostu, lekką nadwagę, pochyłe ramiona i wyraz twarzy, który moŜna by określić jako ponury. MoŜe miało to coś wspólnego z jego darem: w świecie, w którym szczerą prawdę coraz trudniej było napotkać, nie było łatwo wykrywać kłamstwa. Niewinne kłamstwa, półprawdy i zupełne bajki atakowały go ze wszystkich stron do tego stopnia, Ŝe czasami miał wraŜenie, iŜ w ogóle nie chce patrzeć wokół. Ale Anna Maria English miała własne problemy. W końcu skinęła głową. - Widzę, ale nie pytaj mnie, o co tu chodzi. Obudziłam się, zobaczyłam to i wiedziałam, Ŝe muszę tu przybyć. To wszystko. Ale mam przeczucie, Ŝe świat znowu przegrał. - Jej głos zabrzmiał jak zgrzyt. - Przeczucie? - To nie moja specjalność - wzruszyła ramionami. - Tym razem jestem po prostu... obserwatorem? To nie sprawia mi bólu. Owszem, współczuję mu, ale wydaje mi się, Ŝe jego los nie wpłynął w istotny sposób na losy świata. Choć jednocześnie myślę, Ŝe świat coś utracił. - Znasz go? - Mam wraŜenie, Ŝe powinnam go znać - odparła, jednocześnie potrząsając głową. I dodała z Ŝalem - Wiem, Ŝe patrzyłam na niego, kiedy powinnam była obserwować drogę. Przejechałam przez co najmniej dwa czerwone światła! Trask kiwnął głową, wziął ją pod ramię i poprowadził na drugą stronę ulicy. - Dołączmy do nich i zobaczmy, czy ktoś wie, o co chodzi. - W istocie juŜ coś wiedział, ale nie chciał tego wypowiadać na głos. Jeśli miał rację, podobnie jak ona nie uwaŜał, aby miało to jakiś wpływ na losy świata. W istocie mogło stanowić nawet jakąś ulgę. Whitehall był o niecałe dziesięć minut drogi. Porwana pierwsza strona Prawdy, niesiona prądem wzdłuŜ krawęŜnika, w kierunku bulgoczącej studzienki, wydawała się dziwnie nie na miejscu. Ale jak gdyby na przekór zacinającego deszczu, widmowy hologram wciąŜ unosił się przed oczyma Traska i English. Tkwił w małym, opustoszałym holu, unosząc się na tle szarych drzwi windy, jakby rzutowany przez gałki ich oczu, a kiedy drzwi otworzyły się z sykiem, aby ich wpuścić do środka, obraz wpłynął wraz z nimi do kabiny, która zawiozła ich na ostatnie piętro, do Centrali Wydziału E.

Reszta budynku stanowiła znany hotel; jasne światła od frontu, odźwierny w liberii, ukryty przed deszczem pod plastikowym daszkiem albo - co bardziej prawdopodobne - popijający kawę z recepcjonistą, kiedy wszyscy goście byli juŜ w łóŜkach. Ale na najwyŜszym piętrze budynku... Tam był zupełnie inny świat. Osobliwy świat. Wydział E: Ben Trask miał wciąŜ to samo uczucie, co wtedy, czternaście lat temu, kiedy go zwerbowano, podobnie jak kaŜdego espera Wydziału. Alec Kyle, stary przyjaciel i eks-szef Wydziału juŜ nie Ŝył (czy rzeczywiście? a jego ciało? czy o to tu właśnie chodziło?), ale był najbliŜszy prawdy, kiedy mawiał - Wydział E? To cholernie zabawna firma, Ben! Nauka i czarnoksięstwo - telemetria i telepatia - wspomagane komputerowo modele prawdopodobieństwa i przeczucia - wynalazki i duchy. Teraz mamy dostęp do wszystkiego. Owo „teraz” stanowiło istotne uściślenie. Bo wówczas Kyle mówił o Harrym Keoghu. A później stał się nim; umysł Keogha w ciele Kyle'a... Kabina gwałtownie zatrzymała się, drzwi otworzyły z sykiem, po czym Trask i nienaturalnie podstarzała „dziewczyna” oraz hologram znaleźli się na zewnątrz. - Hologram czy urojenie? - zastanawiał się Trask. - Wynalazek... czy duch? - Kiedy był dzieckiem, wierzył w duchy. Potem, na jakiś czas, przestał. A teraz, pracując w Wy dziale E... czasami Ŝałował, Ŝe nie jest juŜ dzieckiem. Bo wtedy wszystko to istniało tylko w jego wyobraźni. Ian Goodly, który miał dyŜur, czekał na nich w korytarzu. Bardzo wysoki i chudy jak szkielet, był prognostą. Miał zazwyczaj powaŜną minę, rzadko się uśmiechał i tylko jego oczy wielkie, brązowe, ciepłe i całkowicie rozbrajające - zadawały kłam owemu pierwszemu wraŜeniu, kojarzącemu się z przedsiębiorcą pogrzebowym. - Anna - skinął głową. - Ben? Trask odpowiedział na niezadane pytanie - Ty takŜe to widzisz? - Wszyscy to widzimy - odparł Goodly piskliwym głosem. I zanim Trask zdołał się odezwać, dodał - Spodziewałem się, Ŝe się zjawisz. Powiedziałem im, aby czekali w pokoju operatorów. - Ilu ich tam jest? Goodly wzruszył ramionami. - Wszyscy, którzy byli w promieniu trzydziestu mil. Trask kiwnął głową. - Dzięki, Ian. Porozmawiam z nimi. A ty juŜ lepiej wracaj na stanowisko. Goodly znów wzruszył ramionami. - Dobrze, ale to całkiem spokojna noc. To, co się teraz dzieje, wkrótce się skończy. A wtedy zobaczymy to, co mamy zobaczyć. - Zaczął się odwracać. Trask złapał go za ramię i zatrzymał. - Masz jakiś pomysł? Goodly westchnął. - Mógłbym... postawić pewną hipotezę. Ale podejrzewam, Ŝe będziesz wolał, aby to się samo wyjaśniło, prawda? - Jak wszyscy progności, nie chciał być zbyt konkretny. Przyszłość nie lubiła, aby ją dokładnie definiować.

Ktoś wezwał windę; drzwi zamknęły się i zapaliła lampka, sygnalizująca ruch ku dołowi. Kiedy Goodly ruszył, aby wrócić na stanowisko wartownicze, Trask w końcu odpowiedział Prawda - po czym poszedł w lewo korytarzem w kierunku pokoju operatorów. A Anna Maria English pokuśtykała za nim. W pokoju operatorów czekali na nich koledzy. Usunięto krzesła, stojące przed podium i opróŜnione miejsce zajęło jedenastu esperów. Razem z Traskiem i dziewczyną było ich teraz trzynastu. - Diabelski tuzin - pomyślał cierpko. - Jak podczas sabatu czarownic. Kiedy koło, jakie tworzyli esperzy, rozsunęło się, aby zrobić miejsce nowo przybyłym, Trask zdał sobie sprawę, Ŝe połączona świadomość esperów wyostrzyła obraz, dodając mu wiarygodności. Dzięki temu mglisty dotąd obraz zyskał trzeci wymiar i Trask ujrzał przed sobą niemal fizyczną postać! Ale tylko na pozór fizyczną, bo przecieŜ nie była rzeczywista. Pierścień utworzony przez esperów miał jakieś piętnaście do osiemnastu stóp średnicy; tlące się ciało, które wciąŜ koziołkowało, znajdowało się nie więcej niŜ dziesięć stóp od kaŜdego z widzów. Gdyby było rzeczywiste - gdyby w ogóle się tu znajdowało - byłoby to dziecko lub karzeł. Ale miało proporcje normalnego, dorosłego człowieka. Tak więc zjawa stanowiła swego rodzaju hologram, oglądany jak gdyby ze znacznie większej odległości niŜ by się mogło wydawać. Przypominało to obraz w kryształowej kuli: widzieli to, co się wydarzyło czy nawet to, co się właśnie działo, ale gdzie indziej. A Trask bardziej niŜ kiedykolwiek wierzył, Ŝe zna... tę ofiarę. I podejrzewał, Ŝe widzi scenę z innego świata, a nawet innego wszechświata. Znalazłszy się w pokoju, szef Wydziału rozpoznał wszystkich jedenastu obecnych. Była tam Millicent Cleary, ładna drobna telepatka, której talent wciąŜ się rozwijał. Niewątpliwie pewnego dnia stanie się kimś, ale teraz była bezbronna - telepatia mogła być tego przyczyną - i Trask pomyślał, Ŝe mogłaby być jego młodszą siostrą, której nigdy nie miał. Był tam teŜ David Chung, ogromnie utalentowany lokalizator. Drobny, Ŝylasty, skośnooki i oczywiście Ŝółtoskóry. Ale był Brytyjczykiem, mieszkańcem Londynu, bezwzględnie lojalnym wobec swego Wydziału. Zresztą wszyscy byli lojalni, w przeciwnym razie Wydział nie mógłby istnieć. Chung śledził sowieckie, niewidzialne dla radaru łodzie podwodne, naziemne jednostki IRA i przemytników narkotyków zwłaszcza tych ostatnich. UzaleŜnienie od narkotyków zabiło jego rodziców i tak narodził się jego talent, który wciąŜ się rozwijał. Na lewo od Traska stał prekognitor Guy Teale. Podobnie jak Ian Goodly, miał „dar” czytania w przyszłości, co w najlepszym razie było podejrzane. Przyszłość nie lubiła, kiedy się w nią zagłębiano i juŜ nieraz się za to zemściła. Teale był niewysoki, szczupły i pobudliwy. Łatwo dawał się wystraszyć i Ŝył nerwami, Obok stał jego dawny partner, Frank Robinson, obserwator, który potrafił bezbłędnie rozpoznać innych esperów. W przeciwieństwie do Teale'a, Robinson był blondynem; miał chłopięcą urodę, piegi i wyglądał na jakieś dziewiętnaście lat, choć naprawdę był

o siedem lat starszy. Ta dwójka pracowała razem z Traskiem nad sprawą Keogha jakieś sześć czy siedem miesięcy temu; pomagali mu dopaść Nekroskopa w jego domu koło Edynburga i spalili wszystko na popiół. Zmusili Harry'ego do ucieczki z tego świata do świata po drugiej stronie Bramy w Perchorsku. Od tej pory wszyscy, którzy znali wynik tej rozgrywki, modlili się, aby nie powrócił. I nie powrócił... - Do dziś dnia? - zastanawiał się Trask. - Czy ten obraz to Harry? - Podejrzewał, Ŝe wszyscy zastanawiają się nad tym samym. I, podobnie jak on, byliby radzi, gdyby to był jedynie obraz. Paul Garvey, wykwalifikowany telepata, stał dokładnie naprzeciw Traska, po drugiej stronie koła. Napotkał jego wzrok i nieznacznie skinął głową. W ten sposób potwierdził myśl Traska, którą „usłyszał”. Tak, wszyscy myśleli mniej więcej to samo. Garvey był wysoki, dobrze zbudowany i wyglądał na swoje trzydzieści pięć lat. Ale przed sześciu miesiącami stawił czoło owej morderczej bestii nazwiskiem Johnny Found i stracił większą część lewej strony twarzy. Od tej pory kilku najlepszych chirurgów plastycznych w Anglii pracowało nad nią i teraz wyglądał całkiem dobrze, ale prawdziwa twarz to coś więcej, niŜ tylko ciało. Tkankę uzupełniono, ale nerwy nie funkcjonowały naleŜycie. Potrafił uśmiechać się prawą połową twarzy, ale lewa połowa nie brała w tym udziału, starał się więc w ogóle nie uśmiechać. Miało to miejsce, kiedy śledzili Harry'ego Keogha, który z kolei śledził Founda, nekromantę, którego specjalnością było molestowanie kobiet przed i po ich śmierci. Garvey popełnił błąd, znalazł bowiem ściganego przez Harry'ego przestępcę jako pierwszy. Ale Nekroskop wyrównał rachunek; później, na cmentarzu, policja odkryła ciało Founda tak pogryzione, Ŝe ledwo zdołano je rozpoznać. I pomimo wszystkiego, co się wtedy wydarzyło - fakt, Ŝe Harry stanowił główny cel - Garvey nadal uwaŜał, Ŝe jest jego dłuŜnikiem. Co do Bena Traska, uwaŜał, Ŝe wszyscy są Harry'emu coś winni. Nekroskop mógłby przecieŜ tak łatwo uwolnić wampiry, przed którymi chronił ludzkość i zostać władcą absolutnym całej planety. Ale zamiast tego pozwolił, aby to wampiry wygnały go z tego świata do swego świata, gdzie stał się jeszcze jednym potworem. Tak, Harry na to pozwolił, zanim to coś w jego wnętrzu zdołało przejąć pełną kontrolę. Jednak ilekroć Trask myślał o dziwnych namiętnościach, jakie powodowały Harrym - to, jak wyglądał, kiedy Trask ostatnio widział go w ogrodzie płonącego domu pod Edynburgiem wówczas jego własne mieszane uczucia natychmiast układały się w spójny obraz i wiedział, Ŝe tak być powinno. Dolna połowa postaci Harry ego była pogrąŜona we mgle i stanowiła jedynie niewyraźny zarys na tle nieprzejrzystej, kłębiącej się mgły... ale resztę jego ciała było widać aŜ nadto dobrze. Miał na sobie zupełnie zwyczajne, ciemne, źle dopasowane ubranie, które robiło wraŜenie, jakby było na niego o dwa numery za małe, wskutek czego górna część tułowia wystawała ze spodni,

tworząc tępy klin. Marynarka zapięta na jeden, ledwo trzymający się guzik, obejmowała wyjątkowo muskularną klatkę piersiową. Jego biała koszula, rozpięta pod szyją, była rozchylona z przodu, ukazując zarys Ŝeber i potęŜną pierś; kołnierzyk koszuli przypominał pognieciony Ŝabot, owinięty wokół masywnej szyi. Ziemistej barwy ciało, skąpane w świetle księŜyca, lizały pomarańczowe i Ŝółte płomienie. Wzrostem przewyŜszał o dobrą stopę Traska, który przy nim wyglądał jak karzeł. Ale jego twarz... Była doskonałym ucieleśnieniem koszmaru na jawie! Z płonących niby światła halogenowe oczu wydawała się wypływać siarka. A ten... uśmiech? Czy to rzeczywiście był uśmiech? MoŜe w tym obcym, zamieszkałym przez wampiry świecie, zwanym Krainą Gwiazd, po drugiej stronie Kontinuum Möbiusa. Ale tu, na Ziemi, był to po prostu pełen wściekłości grymas wielkiego wilka o długich, zakrzywionych zębach, wyrastających z ociekających krwią dziąseł, skręconych szkarłatnych wargach, spłaszczonym pysku i szeroko rozwartych szczękach. Ta twarz... te usta... ta szkarłatna czeluść najeŜona zębami niby stalaktytami czy stalagmitami, przypominającymi potłuczone szkło. Jak bramy piekieł? Bowiem Harry stał się Wampyrem! Trask poderwał się gwałtownie, gdy Anna Maria English, stojąca na prawo od niego, chwyciła go za łokieć i niepotrzebnie wykrztusiła - Proszę pana, on odchodzi. Miała rację - wszyscy to widzieli. Hologram przedstawiający ciało malał, spadając coraz szybciej i niknąc w wielobarwnej, mglistej otchłani, skąd wysnuwały się błękitne, zielone i czerwone smugi świateł neonów, wijące się jak macki. Dymiąca, wirująca sylwetka malała, była juŜ tylko drobnym punkcikiem i po chwili znikła! A tam, gdzie jeszcze przed chwilą się znajdowała, wykwitła eksplozja; rozbłysk Ŝółtego światła, który bezgłośnie rozprzestrzeniał się na wszystkie strony! Trzynastu obserwatorów wstrzymało oddech; pomimo, Ŝe wszystko to rozgrywało się w ich świadomości zbiorowej, odwrócili wzrok od oślepiającego światła. Wszyscy, z wyjątkiem Traska, który zasłonił oczy i lekko się skurczył, ale nadal patrzył - poniewaŜ musiał poznać prawdę. Patrzył takŜe David Chung, który wydał okrzyk zdumienia, zatoczył się i omal nie upadł. Ale obaj to zobaczyli. Niezliczone Ŝółte smugi pędzące na zewnątrz ze źródła rozbłysku, wraŜliwe, poszukujące i niknące w oddali. Czy były to fragmenty Nekroskopa, Harry'ego Keogha? Czy to wszystko, co z niego pozostało? A kiedy ostatni z nich przemknął koło Traska i znikł z pola widzenia, znikły takŜe owe smugi błękitnego, zielonego i czerwonego światła i pokój znów był oświetlony jak przedtem. Tylko, Ŝe... ta ostatnia złota smuŜka wydawała się tak rzeczywista. Trask mógłby przysiąc, Ŝe zmaterializowała się tu, w pokoju operatorów, zanim popędziła korytarzem i znikła z pola widzenia!

A teraz w pokoju było tylko trzynastu zdumionych, oszołomionych ludzi. I najzupełniej zwyczajnych w porównaniu z tym, czego właśnie byli świadkami... Trask zmusił się do działania, występując na środek pokoju, gdzie David Chung stał wciąŜ oszołomiony, chwiejąc się na nogach. Chwycił go, przytrzymał i zapytał - Wszystko w porządku? - Nie - tak - odparł tamten. Oblizał wyschnięte wargi i zamknął usta, machając dłonią w kierunku środka pokoju, gdzie esperzy znów zaczęli się poruszać. - Czy to był Harry? - wyjąkał Trask. Chung westchnął cięŜko i jakby zmalał. - Och, tak. To był Harry, Ben. Na pewno on. - Widzieliśmy jego śmierć? Chung przytaknął, otworzył drŜącą, zaciśniętą dłoń i pokazał, co w niej ściska: była to szczotka do włosów w owalnej, drewnianej oprawce. Przez chwilę Trask nie mógł zrozumieć... a potem to do niego dotarło. Na tym polegał dar, którym był obdarzony Chung: był przecieŜ tropicielem, lokalizatorem. Po aferze Bodescu, Harry Keogh pozostawał przez miesiąc w Centrali Wydziału E, starając się uzupełnić puste miejsca tej sprawy. Przez jakiś czas zastanawiał się nawet, czy nie objąć stanowiska szefa Wydziału. Ale po stracie Ŝony i syna świat Nekroskopa legł w gruzach, a on sam wyjechał i zaszył się gdzieś w Szkocji. Szczotka do włosów była jego własnością; była jedną z niewielu rzeczy, jakie po sobie pozostawił. - Trzymałem ją przez cały czas, odkąd mnie zatrudniono w Wydziale - Chung wyjaśnił pozostałym, którzy zgromadzili się wokół. - Tę szczotkę i jeszcze parę przedmiotów, które do niego naleŜały. Sześć miesięcy temu, kiedy Rosjanie donieśli o ucieczce Harry'ego przez Bramę w Perchorsku, wziąłem jego rzeczy i próbowałem go zlokalizować. To znaczy, oczywiście nie byłem w stanie tego uczynić, ale sytuacja była dokładnie taka, jak w przypadku Jazza Simmonsa: wiedziałem, Ŝe Harry'ego nie ma tutaj, to znaczy na naszym świecie, ale nie był takŜe martwy. Przebywał w Krainie Gwiazd. - A teraz? - odezwała się Anna Maria English, zaniepokojona losami jej własnego świata. Chung potrząsnął głową. - Teraz nie. - Nie ma go w Krainie Gwiazd? - parsknął jeden z młodszych esperów. - Twierdzisz, Ŝe powrócił? śe jest tutaj? Chung znów potrząsnął głową i pokazał im trzymaną w dłoni szczotkę. - Ten kawałek drewna, te kilka włosków coś mi mogło powiedzieć. Dowiedziałem się, Ŝe Nekroskop Ŝyje; jeśli nie tu, to gdzie indziej. Wystarczy, Ŝe wezmę tę szczotkę czy jakiś inny przedmiot naleŜący do Harry'ego i juŜ wiem. Teraz... jest to tylko szczotka, juŜ nie ma w niej Ŝycia. Podobnie jak w Harrym Keoghu. Umarł gdzieś przed chwilą. Wszyscy to widzieliśmy.

- Harry nie Ŝyje. - Ben Trask nie próbował tego ukryć. - Człowiek, którego właśnie widzieliśmy, to był on. Jakimś cudem znalazł sposób, aby nas zawiadomić i uspokoić. Tak to przynajmniej rozumiem. Do pokoju wszedł Ian Goodly w towarzystwie dwóch spóźnionych osób: kolejnego espera i ministra odpowiedzialnego za sprawy Wydziału. Minister liczył sobie czterdzieści parę lat, był więc młody jak na sprawowaną funkcję, ale posiadał umysł ostry jak brzytwa. Był niski i elegancko ubrany, miał przenikliwe niebieskie oczy i włosy zaczesane do tyłu. Na sobie miał modny niebieski garnitur; cały jego ubiór wskazywał na człowieka z klasą. Nie posiadał Ŝadnego psychicznego daru, był jednak odpowiedzialny za Wydział i takŜe coś go tutaj ściągnęło, coś, co parę chwil temu ustało. Podczas gdy Trask opowiadał ministrowi, co zaszło, Goodly przyniósł kawę. Potem przez godzinę czy dwie cała siedząca kołem grupa wspominała Harry'ego. Mówili niewiele, ale byli radzi, Ŝe są tutaj razem. I pomimo Ŝe powinni się cieszyć, nie odczuwali radości. Większość z nich miała wraŜenie, Ŝe właśnie straciła przyjaciela. David Chung włoŜył szczotkę Harry'ego do kieszeni; co jakiś czas dotykał jej koniuszkami palców. Ale teraz była to tylko szczotka; drewno, klej i włoski, martwe. I tak miało być przez szesnaście długich lat...

Dwa tygodnie później Zek Föener zadzwoniła ze swego domu na greckiej wyspie Zante. Odkładała to dopóki mogła, ale w końcu musiała porozmawiać z Traskiem. - Czy jesteśmy przyjaciółmi jak dawniej, Ben? ChociaŜ nie mogła go widzieć, kiwnął głową i uśmiechnął się. Wiedział, Ŝe Zek to wyczuje, poniewaŜ miała potęŜne zdolności telepatyczne. - Po tamtej sprawie ze stworami Janosa Ferenczy'ego w Morzu Śródziemnym? Zawsze będziemy przyjaciółmi, Zek. - Mimo, Ŝe ostatecznie mu pomogłam? - Jej głos był lekko zniekształcony, ale wyraźnie moŜna było w nim odczuć niepokój. Dar Traska pracował na jego korzyść, dzięki czemu jej szczerość była równie dotykalna, jak miarowe bicie jego serca. Wzruszył ramionami, co takŜe powinna wyczuć i powiedział - Nie tylko ty jedna pomagałaś Harry'emu, Zek. - Ty takŜe? Rzeczywiście wydawało mi się, Ŝe tak było. - Wykorzystałem okazję - powiedział. - Gdyby coś poszło nie tak... skończyłbym jako największy zdrajca, jakiego kiedykolwiek znał rodzaj ludzki! Teraz mielibyśmy na świecie nowy porządek. - Wiem. Byłam w zasadzie tego samego zdania. Ale w końcu chodziło o Harry'ego. - A przynajmniej o jego połowę - odparł Trask.

- W rzeczywistości zmarł sześć czy siedem miesięcy temu - powiedziała. - Co takiego? - spytał zaskoczony Trask. - Dla nas był martwy od chwili, gdy przekroczył Bramę w Perchorsku - wyjaśniła. - Nie było sposobu, abyśmy kiedykolwiek mogli go znów zobaczyć. Wykorzystał obie bramy, jedną na Uralu, a drugą w Rumunii. Nie mógł powrócić; szare dziury nie przepuszczały go. Trask był rad, Ŝe słyszy jej głos, Ŝe moŜe rozmawiać z Zek, ale nagle wpadł w zły nastrój. Poruszyła temat, o którym wolałby nie myśleć. - To prawda, skoro juŜ o tym mowa - powiedział ale jego syn wybrał inną drogę. Harry uwaŜał się za mistrza Kontinuum Möbiusa, ale w istocie był nowicjuszem. To jego własne słowa. Prawdziwym mistrzem był Harry Junior. Jeśli ktokolwiek o tym wie, to właśnie ty: tak właśnie sprowadził ciebie i Jazza z powrotem. Przez chwilę milczała. - Mieszkaniec nadal budzi twój niepokój, prawda? - Mieszkaniec? - Trask zmarszczył brwi. Ale zaraz potem powiedział - Ach, tak, masz na myśli Harry'ego Juniora. Rzeczywiście mnie niepokoi. Niepokoi mnie takŜe Brama w Perchorsku i ponowna aktywność jednego z dopływów Dunaju, w pobliŜu miasta Radujevac w Rumunii. Wszystko to niepokoi mnie, poniewaŜ są to drogi wiodące do naszego świata ze świata wampirów. - Ale teraz są chyba zabezpieczone, prawda? Trask wyczuł, jak pokręciła głową. - On juŜ nie powróci - powiedziała Zek. - Tak, był Wampyrem, ale był inny. Podobnie jak lady Karen. I jego ojciec. Walczył o swoje terytorium w Krainie Gwiazd, utrzymał je i pozostał tam. Walczył z Wampyrami, Ben, zniszczył je i o ile wiem, sam nie spłodził innego. Nie miał Ŝadnych niewolników, poruczników ani wampirzych kochanek. Tylko przyjaciół. A oni go kochali, tak samo jak jego ojca. Uspokoiła go. - Zek, pamiętam, Ŝe poprzednio mi odmówiłaś - powiedział - ale naprawdę uwaŜam, Ŝe ty i Jazz powinniście tu kiedyś przyjechać. Będziecie moimi gośćmi, moŜecie się zatrzymać w Londynie na nasz koszt i dokładnie opowiecie tę całą historię. Nie, nic nam nie jesteście winni, Ŝadne z was. Ale sama powiedziałaś, Ŝe jesteśmy przyjaciółmi. A wasza dwójka wie tyle rzeczy: o Krainie Gwiazd, o Wampyrach, a nawet o Harrym Keoghu i jego synu. Świat się doskonali, Zek jeszcze nie tak szybko, jeszcze nie - ale kto wie... moŜe przy okazji zdołacie mu pomóc? A jeśli nie pomóc, to przynajmniej obronić. I zanim zdąŜyła mu odpowiedzieć, dodał - Chodzi mi o to, Ŝe teraz juŜ nie będzie tak, jak przedtem. Zostaliście wykorzystani, ty i Jazz - och, i jeszcze wielu innych - przez rosyjski Wydział E i nasz takŜe. Ale dostaliśmy nauczkę i teraz jest inaczej. Uczymy się przez cały czas. DuŜo o tym myślałem i mam wraŜenie, Ŝe wszystko, czego Nekroskop dotknął, udoskonalono i zmieniono. Jeszcze zanim odkrył Kontinuum Möbiusa, musiał wykorzystywać punkt kontrolny Charlie w Berlinie, Ŝeby się dostać do Niemiec Wschodnich i porozmawiać z Möbiusem w jego grobie. A

gdzie się teraz podział punkt kontrolny? A co do Rumunii... Wiesz juŜ, o co mi chodzi, Zek? Wygląda na to, Ŝe odkąd zjawił się Harry, ludzkość rozpoczęła nowy rozdział swego istnienia. Ale czy naprawdę powinniśmy się dziwić? Pamiętam jak Harry kiedyś powiedział, „Wśród zmarłych jest wielu obdarzonych darem i mają swoje sposoby, aby ten dar wykorzystać”. To on pokazał im, jak mają się ze sobą porozumiewać. Od tej pory - tylko rozejrzyj się wokół. - Czy ci niezliczeni zmarli są odpowiedzialni? Kto wie, do czego doszli i jak. Komunizm robi bokami, zbliŜa się jego koniec i świat stał się bezpieczniejszy. Kiedy juŜ wyślemy do diabła resztę naszych fałszywych ideologów, moŜe będziemy mogli zacząć od nowa: wielka przemiana, ekologia Matki Ziemi i tak dalej. W tej chwili świat jest bezpieczniejszy, ale jeszcze nie całkiem bezpieczny. Czy ty i Jazz moglibyście pomóc uczynić go trochę bardziej bezpiecznym, Zek? Chciałbym, abyś to przemyślała. Jeśli nie ze względu na mnie, to na Harry'ego. Nie sądzisz, Ŝe warto by zakończyć to, co on zaczął? - To zwykłe oszustwo, Ben - powiedziała. - No cóŜ, w kaŜdym razie przemyśl to. I później Zek i Jazz to przemyśleli. Ale nie pojechali do Londynu. Ich rany nie zabliźniły się jeszcze długo; jeszcze długo nie wybaczyli Wydziałom E całego świata...

ChociaŜ ogólnie biorąc szesnaście lat to niezbyt długi okres, pewne zmiany zachodzą. Ludzie, twarze, miejsca ulegają zmianom; rządy i organizacje przychodzą i odchodzą; sprawy i ideologie bankrutują, ustępując miejsca innym. Ale ustalony porządek trwa. Zimne wojny przychodziły i odchodziły, gorące takŜe; na słuŜby specjalne zawsze było zapotrzebowanie. Nawet w okresie intensywnej pierestrojki i głasnosti (a moŜe zwłaszcza w tym okresie) najbardziej tajemnicza ze wszystkich słuŜb, Wydział E, istniał nadal, a Ben Trask nadal był jego szefem. Podczas gdy część agentów odeszła, a na ich miejsce zwerbowano innych, sama organizacja funkcjonowała wyjątkowo sprawnie. Wydział zawsze będzie miał coś do roboty, a gdyby to się kiedykolwiek miało zmienić... prawda była taka, Ŝe dany rząd prawdopodobnie nie wiedziałby, co zrobić z pracownikami Wydziału, obdarzonymi osobliwym darem. Przynajmniej w ten sposób esperów postrzegano jako działających dla wspólnego dobra. A jeśli chodzi o aktualny stan spraw na świecie, komunistyczne Chiny, idąc śladem Rosji, osuwały się w bagno stagnacji i gospodarczego upadku, a dawny Związek Sowiecki nie był juŜ tak jednolity jak dawniej. Rosja wciąŜ dochodziła do siebie po siedemdziesięciu latach własnoręcznie zadawanych sobie ran, ale rany te nie były juŜ teraz tak dotkliwe. Nie istniała juŜ nawet odległa groźba globalnego konfliktu; ostatnie supermocarstwo, Stany Zjednoczone, były potęŜne jak nigdy i czujne, podobnie jak ich sojusznicy. Ale co waŜniejsze, sojusze były teraz korzystne dla wszystkich. Tak jak przewidział Ben Trask, świat był teraz miejscem znacznie bezpieczniejszym i

to do tego stopnia, Ŝe polityczni i historyczni komentatorzy prześcigali się w próbach określenia punktu zwrotnego oraz głównych czynników i sił sprawczych. Mikroukłady; Lech Wałęsa; technologiczne produkty uboczne wyścigu kosmicznego i programu gwiezdnych wojen; satelity szpiegowskie na niebie; Czarnobyl; załamanie się systemu komunistycznego w Europie; prezydent Reagan, premier Thatcher i do pewnego stopnia Pierwszy Sekretarz Gorbaczow; wojna w Zatoce, którą obserwował cały świat z mieszaniną fascynacji, zdumienia i przeraŜenia, gdy bojowników z przestarzałą bronią kładła trupem nowoczesna technologia. I pośród tego wszystkiego nikt, moŜe poza garstką pracowników Wydziału E, nie pamiętał Harry'ego Keogha, Nekroskopa i nie przypisywał jego działaniom jakiegokolwiek wpływu na aktualny kształt świata. A jeszcze mniejsza garstka uznawała wkład owych niezliczonych zmarłych. Tak się rzeczy miały owego poniedziałkowego ranka w styczniu 2006 roku, gdy Trask przybył do Centrali Wydziału E w centrum Londynu i spotkał Davida Chunga, który chodził tam i z powrotem wzdłuŜ holu, czekając na niego. Miał w ręku telefon komórkowy, ale to nie jego widok osadził Traska w miejscu po wejściu do budynku, lecz wyraz twarzy Chunga i przedmiot, który trzymał w drugim ręku: starą szczotkę do włosów. Stara szczotka Harry'ego Keogha... Jednak zanim Trask ją dostrzegł, zwrócił uwagę na zaniepokojenie Chunga i powiedział Wybacz, David, mój telefon samochodowy nawala. A i tak teraz jest wszędzie tyle zakłóceń, Ŝe nie da się spokojnie myśleć, a co dopiero rozmawiać. Masz jakiś kłopot? Próbowałeś się ze mną... skontaktować? Wtedy zobaczył szczotkę do włosów i gwałtownie stanął. Wydarzenia owej nocy przed szesnastu laty nagle stanęły mu przed oczyma i nagły przypływ adrenaliny spowodował, Ŝe serce zaczęło bić szybciej. - David? - powiedział pytająco. Chung odpowiedział ponurym skinieniem głowy i szybkim ruchem wskazał windę. A kiedy drzwi się za nimi zamknęły i byli sami, wykrztusił słowa, których Trask się obawiał najbardziej On powrócił. Trask nie chciał w to wierzyć. - On? - wyjąkał, wiedząc doskonale, kim musi być „on”. Harry? Chung przytaknął, bezradnie wzruszył ramionami i wydawało się, Ŝe zabrakło mu słów. Jakaś jego część - powiedział w końcu - kimkolwiek teraz jest. Ale tak, Ben, mam na myśli Harry'ego. Jakaś jego część powróciła do nas...

II Pokój Harry'ego

Z punktu widzenia kierownika hotelu, Wydział E nawet nie istniał. Od czasu do czasu w ogóle zapominał, Ŝe hotel ma jeszcze jedno piętro; nie było to dziwne, bo jeszcze nigdy go nie widział. UŜytkownicy owego najwyŜszego piętra budynku korzystali z własnej windy, usytuowanej w jego tylnej części, mieli prywatne schody, takŜe umieszczone z tyłu, a nawet własną drabinkę poŜarową. Byli właścicielami ostatniego piętra i wskutek tego kierownictwo hotelu nie miało z nimi nic wspólnego. Kim właściwie byli? Międzynarodowi przedsiębiorcy; tak przynajmniej wmówiono kierownikowi hotelu; nie on jeden zresztą nie miał o niczym pojęcia. Patrząc z zewnątrz, bardzo niewielu mogłoby podejrzewać, Ŝe budynek jako całość jest czymś innym niŜ po prostu hotelem. Takie właśnie wraŜenie miał wywoływać. W ten sposób, nie licząc pracowników oraz VIP-ów, których moŜna by policzyć na palcach jednej ręki - z których tylko jeden, minister odpowiedzialny, znał rzeczywiste umiejscowienie Centrali Wydziału E - Wydział po prostu nie istniał. Jednak paradoksalnie istnienie Wydziału E i miejsce, gdzie się znajdował, były znane poza granicami kraju, przynajmniej w jednej organizacji. Sowiecki odpowiednik Wydziału z pewnością dysponował taką wiedzą, a prawdopodobnie takŜe chińskie organizacje szpiegowskie. Wiedzieli o Centrali Wydziału E, ale jak dotąd nie wychylali się z tym. Wystarczyło, Ŝe hotel był „oznakowany” jako ewentualny cel; w mało prawdopodobnym przypadku globalnego konfliktu stanowiłby jedną z pierwszych ofiar, po prostu dlatego, Ŝe zapewniał zbyt wielką przewagę. Ale nie to było źródłem powaŜnych obaw: od zakończenia Drugiej Wojny Światowej samo centrum Londynu było celem potencjalnego ataku, podobnie jak wszystkie ośrodki rządowe, finansowe i handlowe na całym świecie, nie wspominając o tysiącach instalacji wojskowych. Jeśli o to chodzi, takimi celami były takŜe rosyjskie i chińskie agencje szpiegowskie, w tym Centrala na Prospekcie Protzego w Moskwie, obok Państwowego Laboratorium Badań Biologicznych. Podobnie sowiecka komórka „nasłuchowa” w Mogoczy, niedaleko chińskiej granicy, gdzie zespół telepatów miał na oku śółte Niebezpieczeństwo; podobnie chińska jednostka w alei Kwijiang w Chungking. Początek Trzeciej Wojny Światowej byłby dla esperów gorącym okresem, co samo w sobie stanowiło wystarczający powód działania tego rodzaju agencji. A poza tym pierestrojka i głasnost były nadal w modzie. Dlatego właśnie Trask nie był zaskoczony, gdy Chung powiedział mu - Nasi „przyjaciele” z Prospektu Protzego potwierdzili tę wiadomość: coś przeniknęło przez Bramę w Perchorsku.

Uwięzili to i pilnie proszą nas o pomoc. - UŜył słowa „przyjaciele” dosyć swobodnie; brytyjski i sowiecki Wydział E stały po przeciwnych stronach barykady i nigdy sobie nie ufały. Rzeczywiście Nekroskop swego czasu dwukrotnie ograniczył „opozycję” do absolutnego minimum. Ale od czasu katastrofy w Czarnobylu Rosjanie nie mieli juŜ takich oporów, gdy przyszło im prosić o pomoc z zewnątrz. Poprosili o nią nie tylko z powodu owego horroru, lecz takŜe ze względu na likwidację i czasowe zamknięcie kilku innych przestarzałych i potencjalnie śmiercionośnych reaktorów jądrowych; i teraz od dziesięciu lat Zachód pomagał im w unieszkodliwieniu reszty niezliczonych toksycznych odpadów. Dla dobra całej planety. Kiedy drzwi windy otworzyły się i wyszli na główny korytarz, Trask powiedział - Myślę, Ŝe powinieneś zacząć od początku. Chciałbym dobrze zrozumieć całą sytuację. Poza tym niech kaŜdy, kto moŜe, weźmie w tym udział. Oficer dyŜurny, esperzy odwalający papierkową robotę, pracownicy administracji: wszyscy. Chung juŜ to przewidział. - Wszyscy czekają na nas w pokoju operatorów. Ale tylko Millie Cleary wie, o co chodzi. Miała dyŜur zeszłej nocy i przed godziną odebrała telefon z Moskwy. A jeśli o mnie chodzi, nie mogłem zasnąć i dlatego przyszedłem tak wcześnie. - Następnie, mijając pokój Harry'ego, kontynuował - Ja... ja coś wyczułem. Właśnie wtedy zadzwonił szef sowieckiego Wydziału E, który chciał z tobą rozmawiać. - Pokój Harry'ego? - Trask zmarszczył brwi. Szli korytarzem w stronę pokoju operatorów. Chung chwycił Traska za łokieć i zatrzymał go, po czym obejrzał się przez ramię na drzwi znajdujące się za nim i potwierdził. - Tak, pokój Harry'ego - powiedział. Miał dziwny wyraz twarzy. Wtedy Trask przypomniał sobie. Kiedy Harry Keogh schronił się tutaj po aferze Bodescu, przydzielili mu własny pokój. W istocie Nekroskop tu mieszkał, choć krótko, dopóki kłopoty związane z jego Ŝoną nie stały się powszechne znane. Kiedy to było? Ćwierć wieku temu? A osiem lat potem, po powrocie z Krainy Gwiazd, tu właśnie składał sprawozdanie. BoŜe, aleŜ ten czas leci; Trask nagle poczuł się stary. Kogo próbował nabrać? Będąc juŜ dobrze po pięćdziesiątce, naprawdę się starzał i to szybko! Odwrócił się i popatrzył na drzwi, na których wciąŜ wisiała wyblakła plastikowa tabliczka:

POKÓJ HARRY'EGO

Trask znów zmarszczył brwi i powiedział - Wiesz, chyba nigdy tutaj nie byłem. Przynajmniej od czasu, gdy przebywał tu Harry. - Spojrzał na Chunga i zobaczył, Ŝe ten nagle zbladł; miał zaciśnięte usta i szybko mrugał swymi skośnymi oczami. - David?

Tamten potrząsnął głową. - To nic. Myślę, Ŝe to wpływ tego pokoju. Nigdy tam nie byłeś? No cóŜ, nie tylko ty. Nekroskop wykorzystywał go, od kiedy... - wzruszył ramionami. - Przez osiem lat w pokoju stał komputer, dopóki nie zmieniliśmy wyposaŜenia. Zresztą stara maszyna nadal tam stoi i teraz pokryta jest kurzem. Pokój nie jest juŜ uŜywany i wydaje się, Ŝe nikogo to nie obchodzi. Ale teraz... zastanawiam się, czy za tym nie kryje się coś więcej. Wiesz, w tym pokoju zawsze jest zimno, Ben. Wszyscy esperzy to czują; to miejsce ma swoistą atmosferę. Wydaje się, Ŝe pokój nikogo nie akceptuje; nie chce brać w niczym udziału. - Chung wpatrywał się w Traska intensywnie. - Ty tego nie odczułeś? Trask miał twarz pozbawioną wyrazu. - Myślę, Ŝe nigdy nie zwróciłem uwagi na ten pokój powiedział. - To znaczy, widziałem go - tabliczkę z nazwiskiem i tak dalej - ale nie wiąŜe się z nim Ŝadne szczególne wraŜenie. To po prostu miejsce, do którego przywykłem i w ogóle go nie dostrzegałem. - To właśnie mam na myśli - odparł Chung. - Wszyscy inni mówią to samo. Ktoś przyczepił tę tabliczkę na drzwiach Bóg wie jak dawno temu i odtąd jest to pokój Harry'ego. Ale odkąd powrócił do Krainy Gwiazd... my moŜe zapomnieliśmy o nim, ale pokój nie. Trask przypomniał sobie wyraŜenie, jakiego uŜywał Nekroskop. - To jego ostami ślad na Ziemi? Chung wzruszył ramionami. - Coś w tym rodzaju. Trask kiwnął głową i powiedział - Zajmiemy się tym później. Najpierw muszę się dowiedzieć, co wydarzyło się w Perchorsku.

Czekając na Traska i Chunga w wielkim pokoju operatorów, mała grupka esperów zajęła miejsca w tylnym rzędzie, naprzeciw podium. Kiedy wszedł szef Wydziału, przez chwilę dochodził do niego cichy szmer głosów, który wkrótce ucichł. Wszyscy wstali z miejsc, ale Trask gestem ręki kazał im usiąść. Razem z Chungiem weszli po schodach na podium. Z boku stał stół i krzesła zwrócone w stronę widowni. Usiedli obaj i Trask bez zwłoki przystąpił do rzeczy. - Biorąc pod uwagę to, kim jesteście, prawdopodobnie wiecie o tym, co się tu dzieje, tyle co ja. Mówiąc krótko: coś przeniknęło do Perchorska z Krainy Gwiazd. Wszyscy jesteśmy zorientowani w sprawie Perchorska, więc nie ma się co dziwić, Ŝe nasi „koledzy” po tamtej stronie wpadli w panikę. Wszystko, co przenika przez Bramę, jest wysoce podejrzane. A tym razem szczególnie, poniewaŜ David twierdzi, Ŝe to Harry Keogh... ...Jakaś część Nekroskopa - wtrącił się Chung. - Coś o potęŜnych powiązaniach. Wiemy, Ŝe Harry musiał ulec kompletnej przemianie, aby przejść przez Bramę. Szare dziury nie uznają biletów powrotnych. Po przejściu Bramy droga powrotna zostaje zamknięta. Chyba, Ŝe wykorzystamy inną Bramę, pod podziemną rzeką, która stanowi jeden z dopływów Dunaju. Ale to przeniknęło przez

Bramę w Perchorsku. Ponadto Harry Keogh nie Ŝyje; wszyscy widzieliśmy jego śmierć przed szesnastu laty! A moŜe nie był wtedy martwy? Nie, poniewaŜ był w takim stanie zanim przeniknął przez Bramę. Więc... chociaŜ mój dar mówi mi, Ŝe to Harry, mój rozum powiada, Ŝe to po prostu niemoŜliwe. Co oznacza, Ŝe to musi być coś jakby on, jakaś jego część. Trask podjął ponownie. - Za parę minut mam rozmawiać z Turkurem Tzonovem, szefem Opozycji. Wiemy, na czym polega jego dar: stojąc twarzą w twarz, potrafi czytać w myślach i to bardzo precyzyjnie! Chce ze mną rozmawiać za pośrednictwem monitora, więc muszę mu powiedzieć prawdę. To wyrównuje szanse, bo Turkur zna mój dar i wie, Ŝe nie moŜe kłamać! Dlatego te parę rozmów, jakie odbyliśmy w przeszłości, zawsze były pełne niepewności i niemrawe. Wedle wszelkiego prawdopodobieństwa, ta będzie taka sama. Wygląda na to, Ŝe Opozycja będzie nas prosić o pomoc. Zanim to nastąpi, chciałbym poznać wasze zdanie; chciałbym wiedzieć, co nas czeka, jeŜeli zaproponujemy naszą pomoc. Ostatnio nie mieliśmy na głowie zbyt wielu spraw. Przynajmniej nic specjalnego, moŜe poza Strefą Koszmarów. Więc moŜe trochę zardzewieliśmy. To moŜe być okazja, jakiej potrzebujemy, aby znów uruchomić nasze zdolności. Popatrzył na ich twarze: Millicent Cleary, która odebrała telefon z Moskwy. Spośród wszystkich agentów Wydziału E, Trask najbardziej ufał właśnie jej; ufał, a takŜe współczuł. Telepatia była jej darem i jej przekleństwem. Z nikim się nie związała, podobnie jak większość esperów, ale w pewnym sensie wszyscy oni byli związani z Wydziałem. Jednym z powodów jej samotności była praca; drugim umiejętność czytania w myślach. Kiedy bowiem zdolności telepatyczne Millie dojrzewały wraz z jej ciałem, wszystkie oczekiwania związane z miłością, małŜeństwem i dziećmi musiała wyrzucić na śmietnik. Jako telepatka, znałaby wszystkie myśli swego kochanka. Nawet te złe, które wszyscy miewamy od czasu do czasu. A gdyby pojawiły się dzieci, być moŜe przekazałaby im swój dar? Nie ma mowy, bo podobnie jak Trask, Millie zrozumiała, Ŝe kaŜdemu z gruntu czystemu umysłowi odpowiada jakiś skaŜony i Ŝe jest ich bardzo wiele, i Ŝe są inne tak wypełnione jadem, iŜ poŜerają się wzajemnie. Wiedziała, Ŝe tam są, bo czytanie w myślach stanowiło jej pracę. ChociaŜ miała juŜ trzydzieści osiem lat, Trask wciąŜ o niej myślał jak o swej młodszej siostrze. Miała w sobie jakąś świeŜość dziewczyny z sąsiedztwa, która oŜywiała jego uczucia; nieśmiałość i jakŜe rzadką niewinność, które to cechy nie przeszkadzały jej błyskać od czasu do czasu oczami, marszczyć nos, odrzucać do tyłu miedziane włosy i w razie potrzeby wpadać we wściekłość. Ale to zdarzało się rzadko i nigdy się nie zdarzyło, aby nie stanęła w obronie swoich zasad. Millie zachowała wszystkie te cechy i jakimś cudem zdołała takŜe w pewnej mierze zachować swoją niewinność. - Millie - odezwał się Trask - Czy wychwyciłaś coś podczas rozmowy z Tzonovem?

Pokręciła głową. - Robił wraŜenie opanowanego, wyniosłego, niemal lekcewaŜącego. Nie widziałam go na ekranie, słyszałam tylko jego głos. Gdybym mogła go widzieć - moŜe bym coś wyczuła, a moŜe nie. Były silne zakłócenia. To znaczy psychiczne. Trask powiedział - Tego się spodziewałem. - Potarł brodę i zlustrował twarze pozostałych osób. Anna Maria English. W wieku dwudziestu czterech lat wyglądała na pięćdziesiąt. I o dziwo teraz, kiedy miała czterdzieści lat, wciąŜ wyglądała na pięćdziesiąt! Mówiło to wiele o stanie Matki Ziemi. „Choroba” English pozostawała w zawieszeniu dzięki częściowemu uzdrowieniu planety. Trask kiwnął głową w jej stronę; odpowiedziała mu niepostrzeŜenie tym samym, jeszcze zanim wyartykułowała odpowiedź. - MoŜemy skorzystać z ekranów i wykresów? Trask i Chung zeszli z podium i poszli za pozostałymi esperami do części pokoju, gdzie włączono zainstalowane na stole i na ścianie ekrany. Kiedy Ŝaluzje z warkotem zasłoniły okna, w pokoju zapaliły się światła; nagle w pomieszczeniu zapanowała chłodna, sterylna atmosfera. Na wielkim ściennym ekranie Ziemia była przedstawiona w rzucie stereograficznym, a barwy przypominały widziane z przestrzeni kosmicznej. Anna Maria English podeszła do ekranu, zawahała się i popatrzyła na pozostałych esperów. Jej brzydka twarz miała niebieski odcień w świetle projektora, a oczu w ogóle nie było widać zza okularów. Zachrypłym głosem zadała pytanie, którego nie kierowała do Ŝadnej konkretnej osoby. Czy nasz świat jest zagroŜony? - Wzruszyła ramionami i obróciła się do ekranu. - Mogę tylko przedstawić własne zdanie na ten temat. Następny krok stanowił to, co wszyscy dobrze znali: percepcję współczulną. Wyciągnęła drŜącą prawą dłoń w kierunku górzystego obszaru na terenie Rosji, Uralu, jakieś czterysta mil na północ od Swierdłowska. Zamknąwszy oczy, wstrzymała oddech i pochyliła się w przód. Upłynęło parę długich sekund, zanim wyprostowała się ponownie, cofnęła dłoń i znów odwróciła się do kolegów. - I co? - odezwał się Trask głosem pełnym niepokoju. Odetchnęła głęboko i powiedziała Perchorsk odbieram dokładnie tak samo, jak poprzednim razem: tam tkwi jakaś groźba! Samo miejsce stanowi... powaŜne zagroŜenie, to oczywiste. Ale nie wykryłam Ŝadnego dodatkowego niebezpieczeństwa. Jednak wyczułam coś nowego. Coś... ciepłego? Według mnie, jeśli coś czy ktoś przeniknął na naszą stronę, to on czy ona czy cokolwiek to jest, nie stanowi zagroŜenia dla naszego świata, a moŜe nawet jest nastawione Ŝyczliwie. Trask westchnął. Tak jak wszyscy, cały czas wstrzymywał oddech. Rozejrzał się wokół. Kogo jeszcze mógł wykorzystać? David Chung stał obok niego, ale pokręcił głową. - Mogę ci tylko powiedzieć to, co juŜ powiedziałem przedtem: wyczuwam coś jakby Nekroskopa, to wszystko.

Prekognitor Guy Teale przejął obowiązki oficera dyŜurnego od Millicent Cleary. Kiedy grupka esperów znalazła się w pokoju operatorów, Teale'a wezwano pagerem, połączonym z wewnętrznym układem komunikacyjnym Wydziału. Teraz powrócił i powiedział - To znów Opozycja, Turkur Tzonov. Pragnie rozmawiać z panem. - Popatrzył na Traska. - Przełączyłem go na ekran. Jest pan gotów? - Niech poczeka jeszcze minutę - warknął Trask. Ale wiedział, Ŝe jeśli Tzonov jest tak niecierpliwy, sprawa była przynajmniej tak waŜna, jak podejrzewał. Popatrzył na otaczających go esperów. Wyglądało na to, Ŝe Ian Goodly właśnie chce się odezwać. Wiedząc, jak niechętnie progności dzielą się swoim darem, Trask zachęcił go - Ian? - Czekałem aŜ wróci Guy - powiedział tyczkowaty esper. - PoniewaŜ myśli podobnie, jeśli tak moŜna powiedzieć - obaj jesteśmy prognostami - chętnie wysłucham zdania kogoś innego. - Na początek przedstaw nam swoją własną opinię - po wiedział Trask. Goodly poruszył się niespokojnie, po czym wzruszył ramionami. - Zostaniemy w to zamieszani - powiedział w końcu. Trask obrócił się do Teale'a. - Myślę podobnie - odparł tamten. - Ktokolwiek czy cokolwiek tu przeniknęło - zmarszczył brwi i zawahał się - nie, ktokolwiek to jest, potrzebuje naszej pomocy. - On? - Tak przypuszczam - powiedział Teale. - Jest wykształcony, jak zwykle. - I to wszystko? - Zostaniemy w to powaŜnie zamieszani - potwierdził Goodly. - Przed nami... interesujące czasy. - Podniósł rękę. - Ale nie proś mnie, abym zajrzał głębiej, Ben. Jeszcze nie teraz. To nigdy nie jest bezpieczne, a w tej chwili nie jest konieczne. Trask znowu westchnął, tym razem powodowany frustracją. - No dobrze - powiedział. śadnych dalszych domysłów. Teraz musimy zyskać pewność. Za chwilę będę rozmawiał z Tzonovem. Wolałbym, abyście nie byli na wizji, więc jeśli nie macie nic przeciwko temu... Kiedy odsunęli się na bok, Trask usadowił się w czarnym, wyściełanym fotelu obrotowym, stojącym przed wielkim, płaskim ekranem na głównej konsoli. Ale kiedy Teale zamierzał włączyć wizję, zawołał - Czekaj! - Chciałbym, Ŝebyście mnie osłaniali. Zagrajmy według reguł Opozycji, generując wokół psychiczne zakłócenia. Tzonov jest świetnym, wyjątkowym mentalistą. Jeśli mnie nie będziecie osłaniać, będzie w stanie odczytać w mojej głowie rzeczy, których sam nie jestem świadom! Kiedy osłonili go połączoną energią swoich umysłów, Teale włączył przekaz. Po rozszyfrowaniu, sygnał z Moskwy był przesyłany na matowy ekran; zamazane tło zamigotało, podczas gdy na pierwszym planie pojawiła się wypukła, całkiem łysa głowa, wpatrująca się przenikliwymi oczami w Traska. Trask nie przestawał patrzeć, kiedy obraz

wyostrzył się i zyskał kontrast. Twarz Rosjanina była na ekranie większa niŜ w rzeczywistości: aby wywołać jeszcze większe wraŜenie, dodatkowo zwiększył wzmocnienie. Ale to nie było potrzebne. MęŜczyzna wyglądał... przeraŜająco. Bena Traska trudno było zastraszyć. Niełatwo jest wywrzeć wraŜenie na ludzkim wykrywaczu kłamstw, człowieku, który natychmiast rozpozna nawet najdelikatniejsze zafałszowania. Dlatego Trask zawsze był pod wraŜeniem Harry'ego Keogha: nie tyle z powodu jego budzących grozę zdolności, co wypełniającej go pokory i prawdy. - Prawdy, panie Trask? - Tzonov uniósł prawą brew. - Ale z tego wynika pewna korzyść. Dopóki pańscy agenci będą pana osłaniać, moŜe pan kłamać i ukrywać to za zasłoną zakłóceń. Jeśli o mnie chodzi, nie mam takich zabezpieczeń. Zresztą nie potrzebuję ich, przynajmniej nie tym razem. Gdybym chciał kręcić... no cóŜ, jestem pewien, Ŝe wie pan, iŜ mam dosyć zdolnych graczy i sam nie musiałbym w tym brać udziału. A zatem: chciałbym pana prosić o przysługę, nie zaś okłamywać czy szpiegować. - Głos Tzonova, modulowany i pozbawiony akcentu, i praktycznie rzecz biorąc wyprany z emocji, wyraŜał jednak ledwie wyczuwalne szyderstwo. Trask uśmiechnął się cierpko. - Jak na kogoś, kto zapewnia o swej „niewinności”, całkiem łatwo wydobyłeś to z mego umysłu. Naturalnie obchodzi mnie prawda; tak było i będzie zawsze. Na tym polega mój dar. - Mówiąc, obserwował twarz tamtego. Turkur Tzonov był w połowie Turkiem, a w połowie Mongołem. Bez wątpienia był męŜczyzną typu „alfa”, liderem, wybitnym umysłem zamieszkującym ciało atlety. Jego szare oczy potrafiły przeniknąć człowieka na wylot. Miarą szacunku, jaki Ŝywił wobec Traska, był fakt, Ŝe patrzył na niego, nie zaś poprzez niego. Brwi Rosjanina były wąskie, jak linie nakreślone ołówkiem na papierze; lekko uniesione w górę, mieniły się srebrzyście na tle opalonego, pokrytego fałdami czoła. PowyŜej brwi był kompletnie pozbawiony włosów, co tak harmonizowało z jego innymi cechami, Ŝe moŜna było odnieść wraŜenie, iŜ włosy były po prostu niepotrzebne. Na pewno jego łysina nie była oznaką złego stanu zdrowia czy przedwczesnego starzenia się; wielka kopuła głowy promieniowała witalnością, podobnie jak jego twarz, której jedyną anomalię stanowiły oczodoły. Głęboko osadzone, ciemne oczy wyglądały na podsiniaczone wskutek długich godzin pracy lub wyjątkowej koncentracji. Trask wiedział, Ŝe jest to oznaka zdolności telepatycznych. Tzonov miał haczykowaty nos, co pomimo jasnoszarych oczu mogło sugerować arabskie pochodzenie; Trask jednak podejrzewał, Ŝe jego nos został złamany w wyniku wypadku lub podczas walki. Prawdopodobnie to drugie, bowiem szef rosyjskiego Wydziału E był miłośnikiem sztuk walki. Usta miał mięsiste i trochę zbyt szerokie, a podbródek mocny, kwadratowy. Policzki były lekko zapadnięte, a małe spiczaste uszy przylegały do głowy. Całość robiła wraŜenie nazbyt doskonałej symetrii, w której lewa i prawa połowa twarzy Rosjanina przypominały zwierciadlane odbicia. Trask pomyślał, Ŝe w

przypadku większości ludzi stanowiłoby to wadę: „uroda” twarzy zasadza się na jej drobnych niedoskonałościach. Z Turkurem Tzonovem było na odwrót: paradoksalnie był bardzo atrakcyjnym męŜczyzną. Sekret tkwił w jego oczach, które same w sobie były fascynujące. Trask doskonale rozumiał dossier tego człowieka, w którym wymieniano długą listę pięknych i inteligentnych kobiet. śadna z nich nie wyraŜała zastrzeŜeń, gdy się pojawił; wszystkie były wobec niego „lojalne” na swój sposób. Trask zastanawiał się, czy była to prawdziwa lojalność, czy teŜ Tzonov po prostu wiedział o nich zbyt wiele. Jak kobieta moŜe wystąpić przeciwko męŜczyźnie, który zna wszystkie szczegóły jej Ŝycia? Mogłaby to uczynić tylko jakaś kobieta głupia czy gruboskórna, ale takie nie interesowały Tzonova. A teraz te hipnotyzujące oczy - te telepatyczne oczy Turkura Tzonova - były wpatrzone w Traska, gdy dwaj szefowie brytyjskiej i sowieckiej organizacji szpiegowskiej mierzyli się wzrokiem, oddaleni o ponad tysiąc pięćset mil. Trask ocenił swego adwersarza w jednej chwili; moŜliwe, Ŝe Rosjanin odczytał to w jego umyśle; w kaŜdym razie nie było tam nic, co mogłoby wywołać jego protest. - A nawet gdyby tak było, to on przecieŜ prosił o pomoc. Trask skinął głową. - No to masz problem, Turkur... czy mogę zwracać się do ciebie po imieniu? Wiem, Ŝe wciąŜ lubicie tę formę „towarzyszu”, ale tutaj mało kto jej uŜywa. - Jak najbardziej - tamten wzruszył ramionami i pozwolił sobie na lekki uśmiech. - Co do „towarzysza”, to prawda, Ŝe dawniej między naszymi organizacjami były pewne róŜnice, panie Trask, czy teŜ mogę mówić: Ben? Ale to juŜ historia; teraz Ŝyjemy teraźniejszością, a przyszłość jest... bardzo rozległa! W świecie, nad którym kontrolę sprawuje obca inteligencja, która być moŜe zamierza nas zaatakować, nie byłoby nam trudno zostać towarzyszami. Mam rację? Jego argumentacja i sposób, w jaki ją zaprezentował, były rozbrajające, zwłaszcza Ŝe Trask wiedział, o czym mowa. MoŜe Trask wiedział nawet więcej niŜ sądził Tzonov. Na przykład wiedział lub podejrzewał, Ŝe intruz z tamtej strony jest człowiekiem. A teraz moŜna będzie zapewne potwierdzić to przypuszczenie. - Czy tak właśnie myślisz? - zapytał. - śe twój gość jest szpiegiem Wampyrów? Jak gdyby ich przednią straŜą? Ktoś być moŜe na usługach Harry'ego Keogha? Jeśli jego słowa zaskoczyły tamtego, trudno to było zauwaŜyć: lekkie mrugnięcie i prawie niezauwaŜalne zmruŜenie chłodnych, szarych oczu. A potem Tzonov odpowiedział - Reputacja waszego Wydziału jest rzeczywiście zasłuŜona, Ben. Tak właśnie myślę. A przynajmniej istnieje taka moŜliwość. Mówiąc między nami, sprawujemy kontrolę nad talentami, za pomocą których moŜna walczyć z tego rodzaju ingerencją, ale dopóki nie wiemy, na czym polega zagroŜenie, albo Ŝe w ogóle istnieje... - zawiesił głos.

- Nie zdołałeś więc go zbadać, prawda? - Trask załoŜył, Ŝe Guy Teale się nie mylił: to, co przeniknęło przez Bramę w Perchorku, było istotą ludzką. - Jak dotąd nie jesteśmy w stanie go zbadać - przyznał Tzonov. - Czy raczej on nie jest w takim stanie, aby moŜna było go zbadać. - MoŜesz to wyjaśnić? - Trzymamy go wewnątrz Bramy - powiedział Tzonov. - Po naszej stronie, zaraz za progiem Perchorska. Myślisz, Ŝe nie nauczyliśmy się niczego? śe po prostu wpuścimy jakiegoś stwora, nie rozwaŜywszy dokładnie naszych działań? Coś - prawdopodobnie człowiek, a przynajmniej ktoś, kto wygląda jak człowiek - ze świata wampirów? - Trzymacie go? - Trask nie potrafił powstrzymać zmarszczenia brwi. Od owego czasu, gdy Harry Keogh przeszedł przez Bramę, Wydział E w znacznej mierze stracił zainteresowanie Perchorskiem. UwaŜano za rzecz oczywistą, Ŝe Rosjanie mają odpowiednie wyposaŜenie, aby zlikwidować ośrodek. A jeśli nie, przynajmniej potrafią dać sobie radę z tym, co przejdzie przez Bramę. - Ach! - powiedział Tzonov, kiwając głową. I po raz pierwszy podczas ich rozmowy wyglądał na zaskoczonego i zadowolonego. - Nie wiesz o zabezpieczeniach, jakie zastosowano w Perchorsku. - Zawsze zakładaliśmy, Ŝe ośrodek został zamknięty - powiedział Trask. - Na amen. Wszelkie odpowiedzialne władze powinny były tego dopilnować. I to natychmiast. - Próbowano tego poprzednio - odparł Tzonov, uśmiechając się ponuro - zanim tutaj przyszedłem. Ale czy wiesz, mówiono mi, Ŝe znacznie lepiej było przebywać w Perchorsku i Ŝyć w strachu, niŜ znajdować się na zewnątrz, nie wiedząc, co się tam dzieje! I ja w to wierzę, bo potem miało miejsce wydarzenie zupełnie odrębne, choć porównywalne. Mam oczywiście na myśli Czarnobyl. MoŜe pamiętasz, Ŝe sarkofag był takŜe zamknięty, dopóki go znowu nie otworzono. A potem jeszcze raz! Ale jest tam wciąŜ niebezpiecznie i tak będzie jeszcze długo. Dlatego właśnie muszą otworzyć go po raz trzeci, aby mieć pewność, co się dzieje. No cóŜ, w Perchorsku było tak samo: musieliśmy wiedzieć, co się dzieje. - Przerwał i po chwili ciągnął dalej - Oczywiście zastosowaliśmy zabezpieczenia. Mając je, byliśmy w stanie zatrzymać ostatniego gościa po naszej stronie Bramy. Mamy więc teraz do wyboru: moŜemy go zbadać, jeŜeli to w ogóle moŜliwe, albo po prostu od razu go zniszczyć. Osobiście wolałbym go zbadać. - I chciałbyś, abyśmy wzięli w tym udział? - twarz Traska pozostała bez wyrazu. - To bardzo szlachetnie z twojej strony, ale ja po prostu wiem, Ŝe sami nie potraficie sobie z tym poradzić. - Wiedział, Ŝe tak było; wiedział takŜe, Ŝe wszystko, co mu powiedział Tzonov, było absolutnie prawdziwe. Igła na wykrywaczu Traska lekko zadrgała. - Ale jeszcze mi nie

powiedziałeś, jakiego rodzaju pomocy od nas oczekujesz. To jak, Turkur? CóŜ mamy takiego, czego ty nie masz? - Parę rzeczy - odparł tamten, nie próbując zaprzeczyć dokładności rozumowania Traska. Po pierwsze, wasz Wydział ma w tych sprawach ogromne doświadczenie. Nie wspominając o róŜnorodności waszych talentów. Ty sam byłbyś nieoceniony, Ben. Gdybyś popatrzył na to, co tu mamy i ocenił, czy nasz gość jest tylko człowiekiem i jest nieszkodliwy, czy teŜ jest czymś więcej i stanowi powaŜne zagroŜenie. Wiem, Ŝe jesteś świadom, iŜ twój talent jest wyjątkowy, a my nikogo takiego nie mamy. A poza tym masz swoich prognostów - Teale'a i Goodly'ego. My takŜe mamy swego prekognitora, który czyta w przyszłości. Niestety jego talent - Tzonov wzruszył ramionami jest w najlepszym razie przeciętny. Jestem pewien, Ŝe o tym wiesz. A twoi ludzie są najlepsi! Potrafią rozpoznać niebezpieczeństwo natychmiast. W istocie na tym polega ich rola: zlokalizować niebezpieczeństwo z duŜym wyprzedzeniem. W umyśle Traska zrodziły się pytania - Co właściwie interesuje cię tak bardzo, jeśli chodzi o tego człowieka? Dlaczego po prostu od razu go nie zniszczysz? Co spodziewasz się uzyskać badając go? - Ale gdyby zadał te pytania a Tzonov zaczął kłamać lub kręcić... ich właśnie nawiązane dobre stosunki mogłyby ucierpieć i Trask zrozumiał, Ŝe zaleŜy mu na współpracy z rosyjskim telepatą tak samo, jak Rosjaninowi. Musiało tak być, bo jeśli David Chung się nie mylił i gość miał coś wspólnego z Harrym Keoghiem... - JeŜeli nie zechcesz nam pomóc i będziemy musieli uporać się z tym sami - wydawało się, Ŝe Tzonov przeniknął do umysłu Traska, choć on sam miał nadzieję, Ŝe tak się nie stało - i jeŜeli coś tutaj moŜna zyskać... wówczas my zgarniemy wszystko. Czy naprawdę moŜesz sobie pozwolić na to, aby nam odmówić? Myślę, Ŝe powinieneś skwapliwie skorzystać z okazji, aby nam pomóc! Miał rację. Jeśli gość miał coś wspólnego z Harrym, nie moŜna było pozwolić, aby tak łatwo wpadł w ręce Opozycji. Mogliby z niego uczynić potęŜną broń! Trask na to nie pozwoli i jeśli to będzie konieczne, sam uśmierci gościa! - Doskonale - kiwnął głową - masz zapewnioną naszą współpracę. Ale mamy tu kupę roboty Turkur i jeśli mamy razem pracować w Perchorsku, najpierw muszę załatwić parę spraw. Oficer dyŜurny zadzwoni do ciebie w ciągu godziny, aby poczynić odpowiednie przygotowania. - Zadzwoni? - Tzonov uniósł brwi. - Czy nie lepiej porozmawiać twarzą w twarz? Trask uśmiechnął się. - Zaufanie buduje się krok po kroku, mój przyjacielu. Najpierw małe kamyki, a potem głazy. Rosjanin skinął głową. - I łatwo je rozwalić. Usuń jeden kamyk, a cała budowla się zawali. To jedno z naszych powiedzeń. - Właśnie - przytaknął Trask.

- Doskonale - zgodził się Tzonov. - Mój oficer dyŜurny będzie czekał na telefon twego oficera dyŜurnego, poniewaŜ i ja muszę tu parę rzeczy doprowadzić do porządku. Cieszę się, Ŝe będziemy współpracować. - Jego twarz znikła z ekranu, który zajaśniał oślepiającym światłem...

- Tylko dwie osoby - Trask powiedział do swoich prekognitorów. - Ja i jeden z waszej dwójki. Rzućmy monetę. - Między kciukiem a palcem wskazującym trzymał monetę jednopensową, pamiątkę z czasów, zanim wprowadzono układ dziesiętny. Ian Goodly pokręcił głową; jego wysoki głos zadawał kłam Ŝałosnemu wyrazowi twarzy Nie ma potrzeby, Ben. JuŜ wiemy. Guy Teale skrzywił się. - Ja zostaję. Na to przynajmniej wygląda. Trask wzruszył ramionami i zwrócił się do Goodly'ego - Więc lepiej zbierz swoje rzeczy. Niedługo wyruszamy. - Zachęta była niepotrzebna, ale esperzy nadal prowadzili niemal zwyczajną rozmowę. Kiedy wyszli z pokoju, Trask zobaczył, Ŝe David Chung czeka na korytarzu i poprosił go do środka. - David? - Chcę z tobą jechać. - Myślisz, Ŝe się na coś przydasz? - Bardzo chciałbym poznać związek między tym czymś a Harrym Keoghiem. - I to wszystko? - Mniej więcej. Trask pokręcił głową. - Jesteś jednym z naszych najlepszych ludzi, David i wiem, Ŝe masz tutaj sporo do roboty. Poza tym muszę myśleć o Wydziale. Jeśli nam miałoby się coś przydarzyć... no cóŜ, organizacja zostałaby wystarczająco osłabiona, nawet gdybyśmy nie stracili ciebie. Zresztą decyzja nie do końca naleŜy do mnie; właśnie rozmawiałem z ministrem. Wyraził zgodę, chociaŜ niechętnie, ale tylko na dwie osoby. Więc obawiam się, Ŝe nic się juŜ się da zrobić. Nawiasem mówiąc, podczas mojej nieobecności będziesz mnie zastępował. I jeśli coś nam się stanie w Perchorsku, najprawdopodobniej obejmiesz moje stanowisko. Więc sam widzisz: nie moŜemy jednocześnie naraŜać Ŝycia prawowitego następcy! Chung milczał, stojąc przed biurkiem Traska, dopóki szef Wydziału nie poczuł, Ŝe musi się odezwać - Jest jeszcze coś? Chung wyglądał na zakłopotanego. - Nie sądzisz, Ŝe jest rzeczą moŜliwą, iŜ popełniłeś błąd, kiedy rozmawiałeś z Tzonovem? - Jaki błąd?

- Kiedy go zapytałeś, czy sądzi, Ŝe jego gość w Perchorsku moŜe być szpiegiem Wampyrów, być moŜe pracującym dla Harry'ego. Do owej chwili nazwisko Harry'ego Keogha w ogóle nie padło. Wydaje mi się, Ŝe napomknięcie o Nekroskopie było błędem. Trask pokręcił głową. - Tylko wymieniłem nazwisko, nic nie wspominając o jego darze. Rozmyślnie unikałem nawet myślenia o darze Harry'ego. Ale widzisz, wprowadziłeś myśli o Harrym do mego umysłu. Były tam, odświeŜone po szesnastu latach przerwy. Tzonov jest prawdopodobnie najlepszym telepatą na świecie: jego oczy przenikają głęboko do wnętrza umysłu. Więc choć byłem osłonięty dzięki waszym zakłóceniom, wciąŜ nie miałem pewności, czy czegoś nie zdoła odczytać. Łatwo moŜna się było o tym przekonać, wspominając Harry'ego, ale bez odpowiedniego kontekstu. Dzięki temu Tzonov wiedział, co myślałem, Ŝe on myśli i bardziej się w to nie zagłębiał. Widzisz, David, dzięki tobie mamy pewność, Ŝe jakaś część Harry'ego Keogha powróciła do naszego świata. Ale Opozycja jeszcze o tym nic nie wie. - Uśmiechnął się. - To jeszcze jeden powód, dla którego nie wezmę cię ze sobą. Jesteś znacznie cenniejszy tu, gdzie teraz się znajdujesz. Wstał i odprowadził Chunga do drzwi. Długi, środkowy korytarz był pusty i cichy. Chung zapytał - A co z pokojem Harry'ego? Trask pokiwał głową. - Nie zaszkodzi, jeśli tam zajrzymy. Co o nim mówiłeś? śe jest tam zawsze zimno? Kiedy szli korytarzem i zatrzymali się przed drzwiami pokoju, Chung odpowiedział - Tak, zimno. Zawsze. Ogrzewanie jest włączone, ale pokój jest zimny. - Sięgnął do klamki... ...I drzwi otworzyły się! Obaj męŜczyźni wstrzymali oddech, po czym wydali westchnienie ulgi i spojrzeli na siebie z zakłopotaniem, gdy na korytarz wyszła sprzątaczka, pani Wills. Niosąc swój sprzęt - ocynkowane wiadro, wycieraczkę do okien, mop i ścierkę do kurzu - była oblana potem. Pewien, Ŝe wciąŜ widać ślady wstrząsu, jakiego doświadczyli, Trask uczynił wysiłek, aby ukryć swe zakłopotanie. - No cóŜ... pani Wills nie wygląda na bardzo zmarzniętą - powiedział. I zwracając się bezpośrednio do niej - Pan Chung mówił mi, Ŝe w tym pokoju zawsze jest zimno. A co pani o tym sądzi? Pani Wills była niską, dosyć tęgą, pięćdziesięcioletnią kobietą. Nie była specjalnie bystra, lecz pracowała cięŜko i miała złote serce. Była jedynym stałym członkiem personelu, pozbawionym jakiegokolwiek daru i pomimo piętnastu lat słuŜby w Wydziale nie miała najmniejszego pojęcia, czym się tu zajmują, poza przestrzeganiem prostych zasad, Ŝe trzeba wykonywać polecenia i nie rozmawiać z pracownikami. W istocie panią Wills wybrano właśnie dlatego, Ŝe wścibstwo było jej

zupełnie obce. Teraz jej twarz rozpromieniła się, gdy uśmiechnęła się najpierw do Traska, a następnie do Chunga: dwóch dŜentelmenów, „dla których pracowała”. W końcu pytanie Traska do niej dotarło. - Pokój pana Arry'ego? Mówią, Ŝe zimny? Nic nie zauwaŜyłam. Ale to przez tą pracę! Zaniepokojona weszła za nimi do pokoju. W głębi znajdowała się wnęka z rozsuwanymi drzwiami, w której była umywalka, prysznic i toaleta. Przed nimi była mała sypialnia, jakieś cztery kroki na pięć, pochodząca jeszcze z czasów, gdy ostatnie piętro było częścią hotelu. Pod jedną ze ścian stał przestarzały komputer i krzesło oraz dodatkowy fotel obrotowy. W rogu widać było małą szafę, której drzwi stały otworem, ukazując wieszaki i półki. Chung gestem wskazał wnętrze szafy. - Trochę rzeczy Harry'ego - powiedział do Traska. Koszula, spodnie i marynarka. Teraz chyba lekko nadjedzone przez mole. I jeszcze parę drobiazgów na górnej półce. Inne rzeczy naleŜały do ludzi, których straciliśmy. Zatrzymałem je... bo nie chciałem ich niszczyć. Jako lokalizator, w swoim czasie je wykorzystywałem. To rzeczy naleŜące do Darcy'ego Clarka, Kena Layarda i Treva Jordana. Stanowiły ogniwo, łączące mnie z nimi, kiedy działali w terenie. Kiedy Chung mówił, Trask zajrzał do szafy, ale nic nie dostrzegł. Raczej coś wyczuł. Chung miał rację: w pokoju było zimno. I jakoś pusto. Pomimo komputera, szafy i jej zawartości, uderzało wraŜenie pustej przestrzeni, jak gdyby nic się tutaj nie znajdowało. Nawet nie odczuwało się obecności Traska, Chunga i pani Wills. Trask rejestrował tylko jakby echo samego siebie. Miał wraŜenie, Ŝe gdyby został tu chwilę dłuŜej, mógłby wtopić się w ściany i zniknąć na zawsze. Miejsce było niewątpliwie obdarzone ładunkiem psychicznym. A owo wraŜenie chłodu miało charakter metafizyczny, psychologiczny... nadnaturalny? Trask zadygotał. Pani Wills skończyła wycierać kurze. - Gotowe - powiedziała, ściągając Traska na ziemię. Wszystko wypucowane. Jak powiada mój Jim: „Meg, kochanie, cokolwiek robisz, pamiętaj, aby pokój Arry'ego był wypucowany”. Tak powtarza mój Jim. Kiedy się odwróciła, Traskowi opadła szczęka i spojrzał na Chunga. Po chwili wyszła na korytarz, a za nią dwaj esperzy. - Chwileczkę, pani Wills - Trask chwycił ją za łokieć. - Czy pani i Jim - to znaczy, czy pani znała Harry'ego? Kobieta ręką zakryła usta i jej oczy rozszerzyły się. - Ojej! Znowu mówiłam o Jimie? O raju, bardzo pana przepraszam! Przez cały czas myślałam, Ŝe on tu jest. Trask uniósł brwi, wyglądając na zaskoczonego. Czekał. - Widzi pan - powiedziała - mój Jim był gadułą. Dobry BoŜe, Jim naprawdę potrafił mówić. KaŜdego wieczoru, zanim poszliśmy spać, gadał, gadał i gadał! O wszystkim i o niczym w szczególności. Mówiłam mu: „Jimie Wills, któregoś dnia zagadasz się na śmierć!” I, panie świeć nad jego duszą, tak się stało. Atak serca. Ale... cóŜ... widzi pan, tak przywykłam do jego głosu, Ŝe

czasami słyszę go nawet teraz! Nawet gdybym nie znała pana Arry'ego, kimkolwiek on jest, wydaje się, Ŝe mój Jim musiał go znać, albo przynajmniej o nim słyszeć. Prawda wygląda tak, Ŝe mój Jim mówił, Ŝe mnóstwo z nich zna, lub znało Arry'ego Keogha. A więc to tak. Na świecie moŜe istnieć wielu Harrych, ale wedle oceny Traska, mógł być tylko jeden Harry Keogh. Nazwiska Nekroskopa nigdy nie wymieniano w obecności pani Wills. Znajomość imienia moŜna było łatwo wyjaśnić: widziała je codziennie na tabliczce wiszącej na drzwiach. Ale nazwisko? Trask zerknął na Chunga. David Chung myślał to samo, co jego szef. Dzięki Harry'emu, esperzy z Wydziału E dowiedzieli się, Ŝe śmierć nie stanowi końca, lecz przejście w stan bezcielesności, bezruchu. Ciało jest słabe, lecz umysł i wola są ponadto. Po śmierci ludzie nie giną wraz ze swymi ciałami, ale wstępują w szeregi Wielkiego Zgromadzenia; lądują w czymś w rodzaju otchłani - ciemności wypełnionej jedynie myślą - a umysły niezliczonych zmarłych wciąŜ zajmują się tym, co ich interesowało za Ŝycia. Wielcy artyści nadal tworzą w myślach wspaniałe płótna, obrazy, których nigdy nie namalują; architekci planują idealne miasta, które nigdy nie zostaną zbudowane; naukowcy kontynuują badania, których nie zdołali ukończyć za Ŝycia i których wyniki nigdy nie zostaną przekazane Ŝyjącym. A Jim Wills, mąŜ sprzątaczki? Za Ŝycia mówił bez przerwy, a osobą, do której najbardziej lubił mówić, była... jego Ŝona. Czy to takie dziwne? Trask zastanawiał się, jak wielu innych samotnych ludzi „słyszy”, jak ich drodzy nieobecni wciąŜ do nich mówią. Ale na głos powiedział tylko - Co jeszcze Jim pani mówił, pani Wills? Kiedy na niego spojrzała, w jej oku zabłysła łza, ale ukryła to i uśmiechnęła się. - Tylko, Ŝe powinnam być grzeczna - powiedziała. - I traktować innych tak, jak chciałabym, aby mnie traktowano. I pamiętać, Ŝe przez te wszystkie lata Jim kochał mnie i tylko mnie. Trask kiwnął głową. - To dobra rada - powiedział łagodnie. - Ale chodziło mi o Harry'ego. Co Jim pani mówił o Harrym? Wzruszyła ramionami i westchnęła. - Niewiele. Tylko, Ŝeby pilnować jego pokoju i utrzymywać go w czystości, to wszystko. „Meg, kochanie, cokolwiek by się działo, pilnuj pokoju Arry'ego”, mówił. A kiedy go pytałam, dlaczego, wzruszał ramionami i odpowiadał, „Nigdy nie wiadomo, kiedy go będzie znowu potrzebował”. Popatrzyła na obu esperów i uśmiechnęła się, w jej oczach juŜ nie było łez. - W kaŜdym razie, tak zawsze mówi mój Jim...

CZĘŚĆ DRUGA: Historia Nestora

I W Krainie Słońca

Trzy dni wcześniej (według ziemskiego systemu mierzenia czasu), o świcie długiego „dnia” w Krainie Słońca, lord Wampyrów, Nestor, znalazł się w lesie, o milę czy dwie na północ od kolonii trędowatych, na skraju pasa prerii. Przejęty strachem, odrazą i ogromnym niepokojem drŜąc, on sam, lord Nestor, nekromanta Wampyrów! - zanurkował na łeb, na szyję przez gęsty las, odwrócony tyłem od horyzontu, gdzie słońce wznosiło się nieubłaganie i groźnie. W mroku otaczającego lasu, potykając się, wszedł do strumienia, rozebrał się do naga i skrupulatnie umył od stóp do głów, aŜ jego metamorficzne, wampiryczne ciało poczerwieniało od wściekłego szorowania. A w jego kurczącym się umyśle (który przenikał takŜe jego pasoŜytniczy wampir) kołatała bez przerwy jedna przeraŜająca myśl, która usuwała w cień wszystkie pozostałe: ostatnią noc spędził wśród trędowatych Cyganów, był przez nich doglądany i karmiony, i... być moŜe zaraził się? Trąd: straszna zmora Wampyrów! A Nestor przebywał wśród tych potykających się, rozpadających się ludzi od zachodu do wschodu słońca, na terenie ich wioski, nieprzytomny, leŜąc w jednym z ich łóŜek i przykryty ich kocami... Znaleźli go w pobliskim lesie, gdzie jego okaleczony stwór latający spadł na ziemię; dotykali go, podnieśli i zabrali do swej kolonii. Swymi drewnianymi łyŜkami podawali mu zupę, podczas gdy jego płuca wdychały powietrze, którym oni oddychali! Ich bandaŜe i balsamy lecznicze pokrywały mu twarz i oczy... ale czym były te maści wobec przekleństwa trądu? Dlatego starannie wyszorował swe ciało, potem załoŜył brudne skórzane ubranie i odzyskawszy nieco spokój, poszedł na wschód, posuwając się wzdłuŜ strumienia. Nestor szedł przewaŜnie korytem płytkiego strumienia, ocienionego gęstym listowiem. Był częściowo oślepiony w wyniku zranienia srebrnym pociskiem i choć trędowaci usunęli większość trujących drobin z jego ciała, minie trochę czasu, zanim jego pasoŜytnicza pijawka wyleczy go całkowicie. Trzymając się wody, unikał przeszkód: nie chciał wpaść na coś niespodziewanie i dodatkowo się poranić. Ale przez cały czas był świadom płonącego nad głową słońca i wiedział, Ŝe musi znaleźć schronienie, zanim jego śmiercionośne promienie przenikną przez drzewa i dopadną go. Wkrótce, w miejscu gdzie strumień zwolnił bieg, stał się szerszy i głębszy, Nestor odkrył pod pokrytą pnączem skałą jaskinię, opadł na kamienisty występ skalny i wyciągnął się, mając nadzieję, Ŝe podczas snu odzyska siły. Ale zasnąć nie było rzeczą łatwą; po nocy spędzonej w

kolonii trędowatych jego umysł pracował na zwiększonych obrotach, wciąŜ rozwaŜając swoje szanse. W rzeczywistości były duŜe: dopóki pozostawał w jaskini, mógł przeŜyć. O zachodzie słońca, unikając obozowisk Wędrowców, wyruszy na północ, w świetle gwiazd pokona barierę gór i wyśle myślowe wezwanie do swego porucznika, Zahara Nienawistnika, który niegdyś nosił imię Sucksthrall. Kiedyś Zahar naleŜał do ludzi Vasagiego Ssawca; teraz był człowiekiem nekromanty Nestora i przyjął przydomek swego pana. Nienawistnik było imieniem, które Wampyry z WieŜycy Gniewu nadały Nestorowi z szacunku dla jego talentu, który polegał na dręczeniu zmarłych w celu wydobycia ich tajemnic. Jednak Nestor nie nienawidził zmarłych, to raczej oni nienawidzili jego. Wampyry Ŝywiły do niego szacunek, moŜe nawet trochę się go bały. Bowiem wraz z Nestorem pojawiło się wśród nich coś, co wydawało się gorsze niŜ śmierć: mroczna i dręcząca sztuka nekromancji, za pomocą której jej adept mógł wywrzeć zemstę, nawet poza granicami śmierci. Był to przeraŜający dar. Ale torturowanie zmarłych w WieŜycy Gniewu było tylko odległym krzykiem z tego kamienistego łoŜa w ciemnej i zimnej jaskini. Nestor leŜał więc układając plany: najpierw pokonać barierę gór i wezwać Zahara, który przybędzie po niego na stworze latającym, aby go zabrać do ostatniego zamczyska. Jednak zanim to nastąpi, musiał przeczekać niekończący się dzień i znaczną część nocy, a Nestor był na tyle mądry, by pozwolić odpocząć swemu umysłowi i ciału. Ale sen wciąŜ nie nadchodził. Częściowo było to spowodowane męką szybkiego leczenia; jednak znacznie gorszą przyczyną był lęk przed snami, które jak wiedział musi śnić: rozpadające się ciało człowieka, odrzuconego i zapomnianego, zamurowanego i porzuconego, które powoli obraca się w pył, gdzieś w zimnej i odludnej niszy, w Krainie Gwiazd. Człowieka imieniem Nestor. I tak, trawiony gorączką, przewracał się z boku na bok na swym kamienistym łoŜu i w miarę jak dzień ciągnął się bez końca, ogarniało go coraz większe przygnębienie. W wąskim wlocie jaskini widział waŜki tańczące nad powoli płynącą wodą, w której powierzchni odbijały się złociste promienie słońca. Wszystko wydawało się tak przesycone spokojem i niegroźne; miał pewność, Ŝe gdzieś w okrytej mgłą przeszłości był taki czas, Ŝe to rzeczywiście było niegroźne. Ale teraz... Nestor niemal słyszał szalejące promienie słońca. Gdyby tylko odwaŜył się wyjść z jaskini i znaleźć w blasku tych miękkich, Ŝółtych promieni... poŜarłyby go jak kwas trawiący metale, uŜywane przez Cyganów, na wschód od Wielkiej Przełęczy, których umiejętność wykuwania rękawic bojowych zapewniała im bezpieczeństwo ze strony Wampyrów. Światło słońca by go zabiło, obróciło w dym i gęstą maź, pozostawiając jedynie lepkie, czarne kości. Bo Nestor był Wampyrem, a słońce było jego śmiertelnym wrogiem. A jednak nie zawsze tak było. Tylko Ŝe... juŜ nie pamiętał, kiedy to było!

Na początku swego pobytu w ostatnim zamczysku, które górowało nad pokrytą głazami, jałową równiną w Krainie Gwiazd, Nestor często cierpiał na bezsenność. Wówczas to miejsce było dla niego obce i pełne przeraŜających dźwięków: dziwnych westchnień, śmiechów i krzyków. W końcu wpadł na pomysł, dzięki któremu mógł uśpić swój skołatany umysł i uspokoić walące serce. Sposób był prosty: starał się przywołać wspomnienia owych dawnych czasów, zanim stał się Wampyrem. Było to równie bezskuteczne jak liczenie baranów, bo prawie nic nie pamiętał ze swego przeszłego Ŝycia, które spędził w opuszczonym domu Brada Berei, w głębi lasu, w Krainie Słońca. Ale w tej jaskini, koło bulgoczącego strumienia, na razie wolny od strachu przed trędowatymi i promieniami słońca, Nestor spróbował czegoś innego. Mianowicie spróbował sobie przypomnieć wszystko to, co się wydarzyło od owej nocy, kiedy opuścił chatę Brada Berei, aby pójść za światłem migocącej Gwiazdy Północnej i odszukać Wampyry w Krainie Gwiazd. I tym razem to zadziałało! Zasnął, jeszcze zanim zdąŜył zebrać mgliste wspomnienia z czasów, gdy nie był Wampyrem. Jednak ten nowy sposób przyniósł lepsze wyniki niŜ przewidywał, bo podczas snu, uruchomiony przez niego łańcuch wspomnień trwał nadal. Kiedy ciało Nestora spoczywało, a rany zabliźniały się, jego umysł odtwarzał ze wszystkimi szczegółami całą makabryczną historię jego Ŝycia. Ale niewielu ludzi nazwałoby to snem...

Na początku pojawiły się tylko krótkie przebłyski. Oto tonący Nestor... i krzepki Brad Berea, łowiący ryby nad brzegiem rzeki, gdzieś na wschód od Dwóch Brodów, który ratuje mu Ŝycie, chwytając ciało niesione prądem rzeki. Teraz chata Brada... jego córka, Gina, która pragnęła Nestora dla jego ciała. Naprawdę pragnęła czegoś więcej: kogoś na własność, kto mógłby wypełnić jej samotne dni i noce. Był męŜczyzną jak się patrzy... dobrym dla kaŜdej kobiety. Z tym, Ŝe ona nie pragnęła jego umysłu. Nestor był bowiem dotknięty amnezją. Miał rozbitą głowę, w której nie zachowały się Ŝadne wspomnienia z przeszłości. Słyszał tylko w głębi duszy jakiś głos, który nieustannie powtarzał „Jestem lordem Nestorem!” Tylko ta myśl, bo z pewnością nie był wampirem. Słońce nie czyniło mu Ŝadnej szkody; jadł zwykłe potrawy, jak wszyscy inni; jego zmysły ustępowały nie tylko Wampyrom, ale i zwykłym ludziom. Nie, to była fantazja, jakiś pojedynczy fragment z przeszłości... A moŜe zapowiedź? Gina uczyniła z niego męŜczyznę - w kaŜdym razie częściowo - ale nigdy do końca. Rozmyślając nad przeszłością, umysł Nestora lubił błądzić; z braku spójnej pamięci, jego mózg i ciało wydawały się rozdzielone, jak gdyby Ŝył, sterowany wolą kogoś innego. Poznawanie ciała

Giny i współŜycie z nią (chociaŜ to raczej ona współŜyła z nim) stało się instynktowne, automatyczne, tak Ŝe w istocie było w ogóle pozbawione miłości. Ale gdy krew krąŜyła mu szybciej w Ŝyłach, a członek poruszał się w jej wnętrzu tam i z powrotem, w jego oczach zapalało się coś na kształt namiętności, a serce wypełniało uczucie. Ale to nigdy nie była miłość. I Gina o tym wiedziała. A czasami, podczas orgazmu, kiedy miotał się coraz szybciej, czuła, Ŝe pragnie ją zabić. Bo w szczytowym momencie stosunku jego dłonie zsuwały się z jej piersi i szukały gardła, więc musiała się bronić. Czasami teŜ słyszała, jak wymawiał imię Misha. Misha! To było jak przekleństwo, gorzkie jak robaczywe jabłko. Więc Gina nienawidziła tej Mishy, nawet jej nie znając, tylko dlatego, Ŝe Nestor znał ją i kochał. I dlatego, Ŝe zraniła go bardziej niŜ Gina kiedykolwiek zdołała. Tak przynajmniej podejrzewała prosta córka Brada Berei... A potem nadeszła noc Wampyrów! Ich stwory latające unosiły się w powietrzu... stwory wojenne dudniły nad głową i napełniały czyste, nocne powietrze smrodem! Ale dom Brada Berei był ukryty w gęstym lesie, zamaskowany i bezpieczny. Wampyry przeleciały nad nim niby chmury, kierując się na północ, w stronę Gwiazdy Północnej, do Krainy Gwiazd, leŜącej po drugiej stronie łańcucha gór. Jednak Nestor je zobaczył; odczuł ich osobliwą magię, a w głębi duszy ów natarczywy głos wciąŜ powtarzał, „Jestem lordem Nestorem!” Lord Wampyrów? MoŜe kiedyś nim był, a teraz jakimś zrządzeniem losu znów stał się człowiekiem. Tak czy owak, musiał to zbadać. Owej nocy, kiedy wszyscy zasnęli, Nestor wykradł się z chaty i opuścił rodzinę Berea. Kiedy wędrował przez ponury las, nie był sam. Jego przewodniczką i towarzyszką była Gwiazda Północna, migocąca wysoko nad barierą gór. Wiedział, Ŝe złowróŜbna gwiazda świeciła nie tylko po stronie Krainy Słońca, lecz takŜe w Krainie Gwiazd i Ŝe jej blask oświetlał wielkie zamczyska Wampyrów...

O świcie Nestor znalazł się u stóp wzgórz i w towarzystwie potworów! Dwaj lordowie Wampyrów przybyli stoczyć pojedynek w Krainie Słońca. Jednym z nich był Wran Zabójczooki (zwany takŜe Wranem Wścieklicą, z powodu furii, w jaką często wpadał), a drugim Vasagi Ssawiec. Twarz Vasagiego była jak koszmar senny: nie miał w ogóle ust ani brody, a zamiast tego stoŜkowaty ryj i drgającą, cienką trąbkę, wyglądającą jak ssawka jakiegoś monstrualnego owada... ale kiedy Wran go załatwił, wyglądało to jeszcze gorzej. Wówczas twarz Vasagiego stanowiła dziurę, jaka pozostaje, gdy kończyna zostaje wyrwana ze stawu, z której brzegów kapała krew. Ale Nestor był kimś więcej niŜ tylko świadkiem tego pojedynku; w rzeczywistości był jego uczestnikiem i być moŜe uratował Wranowi Ŝycie. PrzeraŜony gwałtownością walki - zwierzęcą

brutalnością przeciwników - Nestor na chwilę zapomniał o swym perwersyjnym pragnieniu zostania lordem, a spośród walczącej dwójki Wran wydawał się z początku mniej dziwny... Tylko z początku. Później, kiedy nad dalekim południowym horyzontem zabłysła złocista łuna zbliŜającego się świtu, Wran zaciągnął Vasagiego do stóp wzgórza i przywiązał go tak, Ŝe tamten nie mógł się ruszyć. Kiedy to robił, poddał w wątpliwość udział Nestora w całym zdarzeniu i odkrył motyw jego działania: chęć zostania Wampyrem. Wówczas w głowie Wrana narodził się ponury plan. Oto był Wampyr, który za chwilę miał umrzeć - Vasagi wraz ze swą pijawką - i młody Cygan, który aŜ się rwał, by zająć jego miejsce! DlaczegóŜby nie? Przynajmniej tak Wran mógł mu się odwdzięczyć. I byłoby to takie proste do przeprowadzenia. I tak się teŜ stało! Wran wysłał Nestora gdzieś na chwilę i pod jego nieobecność dostał się do kręgosłupa Vasagiego, rozcinając skórę, mięśnie i Ŝebra, aby wydobyć jego pijawkę. Dla Wampyra krew oznacza Ŝycie, a najlepszym jej źródłem jest pasoŜyt innego Wampyra - najlepiej wroga! Ginąc, pijawka Ssawca w końcu opuściła jego ciało i wydała z siebie jajo. Kiedy Nestor powrócił, Wran chwycił w dłoń małą, ruchliwą, perłową kulkę i wpatrywał się w nią z ponurą satysfakcją. Wiedział, Ŝe gdyby on sam był odpowiednim Ŝywicielem, wówczas to jajo przeniknęłoby przez skórę jak Ŝywe srebro i zagnieździło się wewnątrz; ale w jego ciele juŜ mieszkała dojrzała pijawka, która kaŜdego intruza poŜarłaby w mig. Następnie Wran otworzył dłoń, aby pokazać Nestorowi jajo i kazał mu podejść bliŜej. I jakby posyłając całusa, cisnął mu jajo w twarz! To wystarczyło: był to najszybszy i najłatwiejszy sposób, by stać się Wampyrem. Nie jadowite ukąszenie, powodujące letarg, śmierć i nie-śmierć; i nie seks, który w podobny sposób przekazuje wampiryczność między dwoma ciałami. W wymienionych przypadkach przemiana zachodzi stopniowo. Ofiara w końcu zostaje wampirem, jednak nie końca. Ale jeśli zostanie przekazane jajo... ZagnieŜdŜenie się jaja było dla Nestora źródłem tak dotkliwego bólu, jakiego sobie w ogóle nie wyobraŜał. Kiedy w końcu doszedł do siebie na tyle, by mógł się czołgać, słońce juŜ prawie wzeszło. A na skale czekał stwór latający Vasagiego, którego łopatkowata głowa kiwała się na wszystkie strony, kołysana lekkim wiatrem, wiejącym od strony lasów w Krainie Słońca i Nestor juŜ wiedział, co musi uczynić. Idąc do stwora latającego, przechodził koło Vasagiego, który wciąŜ Ŝył, mimo okropnych ran, jakie odniósł. Wtedy Ssawiec poprosił go o poluzowanie kołków, którymi był unieruchomiony. Bo w końcu Nestor juŜ miał w sobie jajo Vasagiego i wkrótce stanie się właścicielem jego stwora

latającego. Czego jeszcze mógł pragnąć? Na pewno mógł darować mu Ŝycie, choć tak niewiele z niego pozostało i nie zostawiać go tak, aby roztopił się na słońcu. Nestor był naiwny, jeśli chodzi o zwyczaje Wampyrów. Gdyby jego pijawka była juŜ dojrzała, niewątpliwie by się roześmiał. Ale poniewaŜ jeszcze niedawno sam tak cierpiał, nie potrafił znieść myśli o cierpieniu innych. I to tak potwornym: przemianie w bulgoczącą maź, potem smrodliwy dym, a w końcu kompletne unicestwienie, jak kawałek drewna ciśnięty w ogień. Zatrzymał się więc na chwilę, aby poluzować i wyrwać kołki, zanim ruszył w stronę cierpliwie czekającego stwora latającego. Vasagi miał przebite strzałą z kuszy mięśnie pomiędzy szyją a ramieniem. Nestor to wiedział, poniewaŜ on sam to uczynił (Wran wyciągnął potem grot, kiedy unieruchamiał Vasagiego, po prostu z czystej przyjemności). Teraz metalowa strzała leŜała pokryta krwią, a kusza Nestora kołysała się u jego boku. Odruchowo podniósł strzałę i przypiął ją do kuszy. Miał właśnie wyruszyć w drogę do Krainy Gwiazd, więc dobrze było mieć przy sobie jakąś broń - zwłaszcza teraz, gdy wiedział, czego tam moŜe oczekiwać! Kusza powinna zapewnić mu jakie takie bezpieczeństwo. W całej Krainie Słońca nie było lepszego strzelca niŜ Nestor. Tak przynajmniej mówiono... ale właściwie gdzie? Nestor juŜ nie pamiętał. Potem znalazł zakrwawioną rękawicę bojową Vasagiego, zwisającą na rzemieniu przy siodle stwora latającego, gdzie zostawił ją Wran. Ale nawet wtedy - gdy śmiercionośne słońce juŜ dotykało odległego horyzontu i wysyłało swe palące promienie - stwór latający wiedział, Ŝe jego potencjalny jeździec jest kimś nieznajomym i nie chciał wzbić się w powietrze... AŜ okaleczony Vasagi wysłał myślowy rozkaz, aby pobudzić bestię do działania - Zawsze byłaś wiernym stworzeniem. Kiedy kazałem ci czekać, czekałaś. Ale teraz naleŜysz do innego - z przyjemnością cię mu ofiarowuję, przynajmniej na jakiś czas. A teraz juŜ czas wyruszyć, bo inaczej umrzesz. Więc leć... leć! Dopiero wtedy, na rozkaz Vasagiego, stwór rozpostarł swe błoniaste skrzydła, a gdy napiął mięśnie, jego ogromne ciało uniosło się w powietrze. W chwilę potem... ...Wiatr owiał twarz Nestora, kiedy jego wierzchowiec poszybował w górę, korzystając z prądów termicznych w Krainie Słońca. A gdy jego łukowate skrzydła ustawiły się łopatkowato, bestia uniosła się wysoko, ku szczytom gór, gdzie wkrótce miało pojawić się słońce. Ale Nestor juŜ się nie bał niczego. Czuł, jak w głębi jego umysłu i ciała rodzą się pierwsze nuty dziwnej, strasznej i wspaniałej pieśni - pieśni Wampyrów! Kiedy ta cicha pieśń przemiany przenikała jego zatrutą krew, wiedział, Ŝe wreszcie odnalazł swoje przeznaczenie. Do Krainy Gwiazd! Do ostatniego zamczyska!

Do krainy Wampyrów!...

We śnie Nestora przeszłość oŜyła z niezwykłą intensywnością i sugestywnością; było to tak, jakby przeŜywał ją znowu. Jak gdyby miało to miejsce właśnie teraz. Z cuglami w prawej dłoni i trzymając się łęku drugą dłonią, pomagając sobie kolanami, wciągnął się na skórzane siodło; ułoŜywszy się moŜliwie płasko, pochylił się lekko w przód. Jednak choć nie towarzyszył mu strach i czuł tylko radosne podniecenie, nie zamierzał ryzykować. Wiatr dmący prosto w twarz utrudniał oddychanie i owiewał chłodem; doszedł do wniosku, Ŝe jego pozycja jest wysoce niepewna i mocno zacisnął stopy pod skrzydłami bestii, aby uzyskać dodatkowy punkt oparcia. Ale był w powietrzu i leciał do Krainy Gwiazd. A jego dziwny wierzchowiec, tak cięŜki i nieporadny na ziemi, teraz szybował niby jakiś prehistoryczny ptak, utrzymując równowagę pośród burzliwych prądów powietrza i wciąŜ wznosząc się coraz wyŜej. On wiedział, jak się lata, ale Nestor nie! MoŜe to kiedyś wiedział, ale teraz juŜ nie pamiętał. Wszystko co pozostało, to mgliste wspomnienia z nieuchwytnej, pogrąŜonej w mroku przeszłości, o stworze latającym, który rozbił się w Krainie Słońca, wyjąc z bólu w śmiercionośnych promieniach słońca, kiedy jego skóra zaczęła pękać, wydzielając smugi dymu, a soki wypływały jak ze świni nadzianej na roŜen. MoŜe w taki właśnie sposób zaginął i utracił pamięć, rozbijając się wraz ze swym stworem latającym w Krainie Słońca. To przynajmniej było jakieś wyjaśnienie. No a teraz był znów lordem i musiał przyswoić sobie nowe umiejętności. A, po pierwsze, nauczyć się latać! Kiedy stoki gór znikły w oddali i wściekły wiatr ucichł, pochylił się między wystającymi łękami siodła i otarł mokrą od łez twarz. ZmruŜywszy oczy, zobaczył, Ŝe jego wierzchowiec w poszukiwaniu prądów termicznych skierował się na południe i tam, pośród jałowej pustyni Nestor dostrzegł smugę Ŝółtego światła, która przecinała horyzont i biegła ku zachodowi, ślizgając się po zboczach szarych gór. Wschód słońca oznaczał, Ŝe czas Nestora w Krainie Słońca dobiega końca. - Na północ - krzyknął do swego wierzchowca. - Na północ, do Krainy Gwiazd! Od zachodu, ślizgając się po grzbiecie odległych gór, ognisty wachlarz zbliŜył się i góry nagle oŜyły. śółty krąg słońca właśnie wychynął zza południowego horyzontu i jego drapieŜne promienie rozbłysły z pełną mocą. Ale teraz, jak gdyby w odpowiedzi na krzyk Nestora, stwór latający ospale skierował się na północ i wydawało się, Ŝe na chwilę zawisł nieruchomo w powietrzu. I kiedy Nestor gorączkowo go zachęcał do dalszego lotu, krzycząc - Szybciej, szybciej! - bestia zaczęła dryfować w kierunku szczytów gór i wąwozów. W końcu zaczęła obniŜać lot i poszybowała w dół.

Nestor tego nie wiedział, ale dla jego wierzchowca nie było to nic nowego; latał tędy poprzednio z Vasagim Ssawcem i znał trasę całkiem dobrze; tym razem jeździec był nowy i robił wraŜenie słabeusza. Ani razu nie uŜył ostróg, tylko siedział nieruchomo w siodle. Dlaczego w ogóle tam się znalazł, było dlań tajemnicą. MoŜe Nestor wyczuł te myśli wierzchowca i jego lekcewaŜenie. Ale mając słońce na karku, miał juŜ dosyć cackania się z bestią. Chwycił strzałę kuszy, pochylił się do przodu i połaskotał grzbiet stwora, po czym skoncentrował swe myśli i sformułował groźbę. - Teraz się pośpiesz, albo wbiję ci ją w ucho! - Bestia usłyszała go i, co więcej, poczuwszy na zadzie pierwsze pro mienie słońca, opuściła nos w dół i poszybowała w stronę pogrąŜonej w cieniu przełęczy. Umknąwszy przed słońcem, pomknęła do Krainy Gwiazd. Nestor wydał westchnienie ulgi, a w następnej chwili usłyszał gardłowy śmiech i okrzyk Brawo! Był to Wran. Wychynął z mroku i zbliŜył się do Nestora. - Czas był najwyŜszy! Zanim byś doliczył do dziesięciu, skrzydła bestii poczerniałyby i spaliłyby się na wiór! No tak, ale jeszcze długa droga przed tobą, lordzie Nestorze... Jego słowa dźwięczały w powietrzu i w głowie Nestora. Była to cecha charakterystyczna dla Wampyrów: z bliska były złodziejami myśli. Vasagi był prawdziwym mistrzem w dziedzinie telepatii, podczas gdy Wran dysponował talentem zaledwie przeciętnym. Teraz nadeszła kolej Nestora. - Dlaczego czekałeś? Wran przeŜył zaskoczenie, ale po chwili doszedł do siebie. - Co? Ty takŜe jesteś mentalistą? Ale czy to ty sam, czy teŜ wpływ jaja Vasagiego? Jeśli to drugie, wtedy rzecz jasna dostałeś dobry towar, zwaŜywszy jego pochodzenie! - I znowu się zaśmiał. - A dlaczego czekałem? Z czystej ciekawości. Szczerze mówiąc, nie sądziłem, Ŝe ci się uda. A poniewaŜ ci się udało i poniewaŜ czuję się odpowiedzialny za kłopotliwe połoŜenie, w jakim się znalazłeś, wydaje się, Ŝe powinienem cię eskortować do Krainy Gwiazd, przedstawić cię pozostałym i podać wyjaśnienie. Bo jesteś chłodny; ale nie głupi, jak początkowo sądziłem. Ssawiec był moim wrogiem, ale ty jesteś uŜytecznym sprzymierzeńcem. A co z tego będziesz miał? No cóŜ, wierz mi, w WieŜycy Gniewu będziesz potrzebował przyjaciół! WieŜyca Gniewu? To było dla Nestora coś nowego. Ale słowo „wieŜyca” poruszyło jakąś strunę jego pamięci. Znaczyło to samo co „zamczysko” i przywołało obraz ostatniej wielkiej reduty Wampyrów, zwanej... WieŜycą Karen? Kiedyś taka istniała - był tego pewien. Był takŜe pewien, Ŝe kiedyś tam był. Ale kiedy? Myślał tak intensywnie, Ŝe Wran bez trudu odczytał to w jego umyśle i odpowiedział Myślę, Ŝe lordowie i lady zamieszkiwali tu od czasu do czasu, od czasów Turgo śółtego. Nie

potrafię powiedzieć nic więcej, bo nie znam historii Krainy Gwiazd. Ale teraz zamczysko ma nowych lokatorów i zwiemy je WieŜycą Gniewu, od imienia lady Gniewicy, która przywiodła nas tutaj z Turgosheim na wschodzie. - Jego myśli przepełniła gorycz. - I ona jest waszym przywódcą? - Nestor nie zastanawiał się nad doborem słów. - Była przez jakiś czas - warknął Wran w myślach. - A jeśli znajdzie silnego męŜczyznę, który będzie ją ujeŜdŜał i nią kierował... któŜ to wie? MoŜe znowu zostać przywódcą. A przynajmniej współprzywódcą. Ale to melodia przyszłości... - Najwyraźniej był juŜ zmęczony rozmową. - Teraz pośpieszmy się, bo nie było mnie tutaj zbyt długo. Wypadki szybko się toczą w WieŜycy Gniewu... Ruszył naprzód, przyspieszył i zanurkował w kierunku Wielkiej Przełęczy, która ostrym łukiem przecinała łańcuch gór z północy na południe. Nestor ruszył za nim (nie potrafił powiedzieć, czy z własnej woli czy teŜ niesiony przez swego wierzchowca) i popędził w dół na złamanie karku. Ponad

łukiem

przełęczy

rozpościerała

się

Ŝółta

mgiełka

promieni

słońca.

Wszelkie

niebezpieczeństwo spalenia się w jego promieniach juŜ minęło i Nestor znów poczuł dawne podniecenie jazdą; wiedząc, Ŝe teraz lepiej panuje nad bestią, zaczął czerpać z tej jazdy prawdziwą przyjemność. Przynaglił swego wierzchowca do szybszego lotu. Szybciej, szybciej! Wysforuj się na czoło. PokaŜ temu niemrawemu stworowi, jak się lata! Jego bestia posłuchała i przyspieszyła lot, zostawiając Wrana w tyle. - Ha! - zawołał za nim Wran. - Teraz widać, Ŝe stary Vasagi hodował dobre stwory. Ale z drugiej strony jesteś dosyć lekki. Jednak dosiadasz bestii prawidłowo, więc myślę, Ŝe dasz sobie radę. Nestor obejrzał się, roześmiał i krzyknął głośno - Mogę się lepiej postarać! - Naprawdę? - Wran znowu się z nim zrównał. - No cóŜ, mam nadzieję, Ŝe ci się uda, ale masz niewielkie szanse. Musisz pamiętać, Ŝe w WieŜycy Gniewu wszyscy jesteśmy urodzonymi Wampyrami. A ja? Równie dobrze mógłbym urodzić się w siodle! Ale tym razem jego śmiech przypominał zgrzyt Ŝelaza po szkle, kiedy gwałtownie skręcił w stronę Nestora, staranował jego wierzchowca i omal nie roztrzaskał go o ścianę kanionu! Skręciwszy ostro, aby ominąć urwistą skałę, stwór rozpłaszczył się jak liść i przez chwilę Nestor myślał, Ŝe zostanie wyrzucony w powietrze. A potem... niebezpieczeństwo minęło i znów mógł oddychać swobodnie. - Więc moŜesz się lepiej postarać? MoŜe i tak. Ale najpierw musisz poŜyć dostatecznie długo, nie uwaŜasz? - Była to dobra lekcja i Nestor miał ją zapamiętać na lata. Było parę rzeczy, których nie zapomni, jeśli chodzi o Wrana Wścieklicę. Widać juŜ było wylot przełęczy, skąd góry opadały ku zasłanej głazami równinie w Krainie Gwiazd. A po lewej, widać było w oddali wybrzuszoną kopułę na poły zagrzebanej w ziemi Bramy

do Krainy Piekieł. Nestor wiedział to nie wiadomo skąd; podobnie jak smuga świecącej, zatrutej ziemi, biegnącej od Bramy w kierunku Krainy Lodów. Dla niego wszystko to było aŜ nadto przekonywającym potwierdzeniem, Ŝe rzeczywiście juŜ tu kiedyś był. Gdyby tylko zdołał sobie przypomnieć... Ale nie dano mu czasu, aby zgłębił tę tajemnicę, bo lecący powyŜej Wran gwałtownie skręcił w prawo, na wschód, w kierunku WieŜycy Karen (a teraz WieŜycy Gniewu), ostatniego wielkiego zamczyska Wampyrów. Pod spodem przemykały cienie lecących stworów, jak plamy na odwiecznym pyle pokrywającym równinę albo jak wysepki mroku na pozbawionej roślinności, pooranej ziemi. Na północnym wschodzie wyłonił się z mroku ogromny pomnik złowrogiej przeszłości, WieŜyca Gniewu, która stała samotnie pośród kikutów powalonych wieŜ, roztrzaskanych zamków prastarych lordów, które zaścielały równinę jak szczątki skamieniałych grzybów. I jak gdyby Wran znów odczytał myśli Nestora, bo w powietrzu zabrzmiało pytanie - Czy tu takŜe byłeś juŜ kiedyś, lordzie Nestor? Tak, był tutaj, co najmniej raz. Ta mieszanina rozwalonych kamieni, ich układ wydawały się tak znajome! Ale w wypełnionej pustką głowie Nestora nie zdołały przywołać Ŝadnych wspomnień. Jednak nie odezwał się, tylko przynaglił swego wierzchowca do jeszcze szybszego lotu i znowu zrównał się ze swym towarzyszem. Przed nimi wyrastała wieŜa (czy raczej jej kikut), szeroka na trzy czwarte kilometra u pokrytej rumowiskiem podstawy, wznosząc się na trzysta metrów, gdzie jej zapadnięty szczyt przypominał rozwalony pień jakiegoś starego drzewa, powalonego przez piorun i obróconego w kamień. Reszta konstrukcji leŜała w blokach, jak fragmenty szkieletu, rozrzuconego po równinie. A była to zaledwie pierwsza z wielu zrujnowanych wieŜ. Lecąc obok siebie, Wran i Nestor wznieśli się wyŜej i przelecieli nad kikutem ogromnej wieŜy, przypominającym rozdziawioną paszczę. W dole widzieli pokoje, wielkie studnie i klatki schodowe z kości i kamienia oraz wypolerowane kadzie, jak formy do wytwarzania potworów. - Dokładnie tak! - wykrzyknął Wran, wychwytując myśli Nestora. - Bo to było kiedyś prawdziwe zamczysko! Musiało dorównywać WieŜycy Gniewu! W Turgosheim, na wschodzie, lordowie i wojownicy ścierali się i przelewali krew, walcząc o znacznie mniejsze posiadłości! Nestor spojrzał na niego. - Ale teraz... dlaczego Ŝyjecie w kupie, w WieŜycy Gniewu? - Ach! - wykrzyknął Wran. - Musisz być samotnikiem, podobnie jak Vasagi. On takŜe mieszkałby sam, gdyby mógł. W Turgosheim Ssawiec czuł się osaczony i przybył tutaj, do Krainy Gwiazd, razem z pozostałymi. A moŜe po prostu tęsknisz za własnym zamczyskiem, co jest, nawiasem mówiąc, powszechnym pragnieniem wśród Wampyrów. Ale wiesz co, Nestorze? Do

pewnego stopnia wierzę, Ŝe duch jakiegoś pradawnego stworzenia - wampira spoza czasu rzeczywiście powrócił i wcielił się w ciebie! Innymi słowy, jesteś urodzonym Wampyrem! Przyspieszyli, wznosząc się do góry nad pustkowiem zasłanym pogruchotanymi kośćmi i odłamkami skał, nad szczątkami sczerniałych kopców, gdzie zamczyska zawaliły się, podcięte u podstawy, tworząc piramidy gruzu. A WieŜyca Gniewu była z kaŜdą chwilą coraz bliŜej, wznosząc się wysoko, ze swymi murami obronnymi, stanowiskami startowymi i oknami, z których większość była wysoka na kilometr. - Teraz do góry, do góry! - zawołał Wran. - Niech cię poniesie wiatr, tam, gdzie wiruje wokół wielkiej iglicy. - Do góry - rozkazał Nestor swemu wierzchowcowi. - Uformuj skrzydła w łopatki, chwytaj powietrze i wznoś się na prądach termicznych. - Były to wszystko rozsądne rady, ale zupełnie niepotrzebne: jego wierzchowiec był naprawdę doświadczony w tych sprawach. WieŜyca Gniewu zbliŜała się z kaŜdą chwilą...

II Ostatnie zamczysko

Mniej niŜ sto metrów od ściany kolosalnej budowli oba wierzchowce odnalazły prądy wznoszące i zaczęły się piąć do góry po spirali. Kiedy się wznosiły, Nestor słuchał informacji na temat tego miejsca, które mu przekazywał Wran. - PoniŜej - przekazał mu myślą Wran - na najniŜszych poziomach, w trzewiach tej budowli, mieści się królestwo Gorviego. Mrocznego i chytrego Gorviego Przechery. W swoim dworze ma głębokie szyby, a na powierzchni ziemi nielotnych wojowników dla odparcia ewentualnego ataku. Bezsensowny pomysł! Jeśli kiedykolwiek zostanie zaatakowany, to nie z ziemi. W ten sposób zabezpiecza tyły. Nazywamy go Przecherą nie bez powodu. Widzisz? Właśnie się zbliŜa, bo nie moŜe się doczekać, Ŝeby się dowiedzieć, kto zwycięŜył w pojedynku w Krainie Słońca. Ale jakie to ma znaczenie, ja czy Vasagi? Dla Gorviego to bez róŜnicy. I tak będzie skwaszony - zawsze jest taki! Z pieczary pod nawisem skalnym uniósł się stwór latający i zbliŜył się do nich od tyłu. Wypoczęty wierzchowiec rozpostarł skrzydła i szybko dogonił zmęczone bestie Wrana i Nestora. Nestor obrócił się w siodle i spojrzał do tyłu i w dół; jego szeroko otwarte oczy napotkały spojrzenie Gorviego, który znajdował się tuŜ obok i Nestor od razu zrozumiał, jak trafne tamten otrzymał przezwisko. Przechera siedział zgarbiony, z nachmurzoną miną, Ŝywy, choć wyglądem przypominający trupa. Miał wygoloną głowę, oprócz pojedynczego kosmyka włosów, związanego w opadający z tyłu węzeł. Ubrany na czarno, z płaszczem jak poszarpane skrzydła i ziemistą cerą przypominał trędowatego sępa, który zawisł nad swoją ofiarą. Oczy miał zapadnięte tak głęboko, Ŝe widać było tylko szkarłatne iskierki, cały czas rozbiegane, a jego dłonie ściskały cugle niby szpony. Wywierał ponure wraŜenie, ale w końcu był Wampyrem! I nie spodobał mu się sposób, w jaki Nestor mu się przyglądał. - Co to jest? - w końcu zawołał do Wrana. - Jakiś jeniec, którego przywiozłeś z Krainy Słońca? A moŜe nowy porucznik? Sekundował ci podczas pojedynku, Wran? A jeśli tak, to czy Vasagi teŜ miał swego sekundanta? Bo jeśli nie.. na pewno znajdzie się ktoś, kto powie, Ŝe walczyłeś nieuczciwie. Wran lekko opadł, zrównując się z Gorvim. - Tak myślisz? - zawołał z grymasem niezadowolenia. - Mówią, Ŝe walczyłem nieuczciwie, co? O ile nie jesteś jednym z nich, nic ci nie grozi. A jeśli tak, to moŜe udasz się ze mną do Krainy Słońca, aby spróbować szczęścia w ciemnym lesie?

- Nie to miałem na myśli. - Gorvi wzruszył ramionami i lekko się cofnął. - Po prostu prowadziłem rozmowę. A więc wziąłeś jeńca. I to obdarzonego dumą, o ile się nie mylę. Nestor znów się obrócił, aby spojrzeć na Gorviego i warga uniosła mu się nieco, gdy zawołał - Chcesz wiedzieć, kim jestem, Gorvi Przechero? Więc mów do mnie, a nie o mnie! Nazywam się Nestor - lord Nestor - i na pewno nie jestem jeńcem! - Co?! - Gorvi był zaskoczony, czy wręcz oburzony. - Ale... - śadnych ale! - przerwał mu Wran. - Dowiesz się wszystkiego podczas mego przyjęcia. Ale do tej chwili, trzymaj się z daleka! Uczę młodego lorda Nestora zasad Ŝycia w wieŜy; osób ją zamieszkujących i ich obowiązków. Mamy niewiele czasu. Więc precz! Gorvi cofnął się jeszcze bardziej. A Wran ciągnął dalej - Te wyŜsze poziomy - jak widzisz, jest ich wiele - naleŜą do mnie i mego brata, Spiro, dzięki czemu kontrolujemy główne szyby zsypowe i komory metanu. To wielka odpowiedzialność i wielkie brzemię, które spoczywa na naszych barkach, ale je dźwigamy! Gdyby nie pracowitość braci Zabójczookich, wieŜa byłaby pozbawiona ciepła i światła, i w końcu wyprowadziliby się stąd wszyscy mieszkańcy. Siedem poziomów - wysokich i przestronnych - oto i cały Obłąkańczy Dwór. Nazwaliśmy to miejsce na pamiątkę naszego dawnego dworu w Turgosheim, pojmujesz? Ale nasz nowy dwór jest o wiele lepszy od starego, nawiedzonego domu na wschodzie. I jak świetnie wyposaŜony! - Mamy stanowiska startowe, kadzie do wytwarzania po tworów oraz rozmaitego rodzaju pomieszczenia i stajnie. W Turgosheim, kiedy obowiązywała dziesięcina, bardzo trudno było zdobyć świeŜe mięso. Dla uzupełnienia naszej diety trzymaliśmy zwierzęta. Ale tutaj? Kraina Słońca to dobrze zaopatrzona spiŜarnia, ul pełen miodu, naczynie bez dna... - I, chichocząc bezwstydnie, spojrzał na Nestora. Kiedy wznieśli się jeszcze wyŜej, Nestor zaczął dygotać z zimna. Wkrótce... nie będzie tego odczuwał tak dotkliwie. Ale teraz był jak sopel lodu. Niebawem jego uwagę przyciągnął Spiro Zabójczooki, który właśnie na grzebiecie swego wierzchowca opuścił stanowisko startowe. - Hej, braciszku! - zawołał wesoło do Wrana. - A więc załatwiłeś się ze Ssawcem. Nigdy nie miałem wątpliwości co do rezultatu tego pojedynku. Ale jak go pokonałeś... i kim jest twój przyjaciel? - Zmarszczył brwi, patrząc gniewnie na Nestora. Nestor wytrzymał spojrzenie i zanotował w pamięci wraŜenia dotyczące Spiro. Bracia byli ewidentnie bliźniakami, moŜe nawet identycznymi, choć nie odnosiło się to do ich nawyków czy sposobu ubierania się. ChociaŜ Wran wyglądał jak prawdziwy lord (tak jak Nestor zawsze wyobraŜał sobie lordów), Spiro robił wraŜenie raczej włóczęgi czy wręcz zbira i był podobny do swego brata jak dzień do nocy. Był nieokrzesany, miał zwisającą dolną wargę i niemiły wyraz twarzy, a „ubranie” było, mówiąc oględnie, niechlujne: złachmaniona, skórzana koszula i przepaska

na czole, podtrzymująca rozczochrane włosy, które inaczej zasłaniałyby płonące, szkarłatne oczy. Poza tym bracia byli fizycznie bardzo podobni: wysocy, barczyści i mieli lekką nadwagę. MoŜna nawet powiedzieć, Ŝe byli na swój sposób przystojni. Z pewnością nie byli szpetni, a przynajmniej nie dotyczyło to ich wyglądu. - Teraz krew Vasagiego gotuje się w słońcu! - odpowiedział Wran na pytanie brata. Wyciągnąłem jego pijawkę i zostawiłem go na zboczu, aby ostatecznie rozprawiło się z nim słońce. A jeśli chodzi o tego - spojrzał znów na Nestora - bardzo mi się przydał. W kaŜdym razie, uwaŜam go za sprzymierzeńca. To lord Nestor. Brwi Spiro uniosły się w górę. - Powiedziałeś, lord? - W rzeczy samej - potwierdził Wran. - Bo nosi jajo Ssawca! - Ach! - westchnął tamten zdumiony. - Ale... musisz mi wszystko dokładnie opowiedzieć. - Wszystko w swoim czasie - odparł Wran. - Teraz ruszajmy. - I zwracając się do Nestora O czym to ja mówiłem? Ach, tak o Obłąkańczym Dworze, który jest na dole. A przed nami Parszywy Dwór, gdzie Canker Psi Syn modli się do księŜyca; a jeszcze wyŜej... Suckscar! Ha! Ale teraz otrzyma nowe imię, pasujące do jego nowego pana. Co ty na to, Nestor? Kiedy Nestor był młody, nauczył się sztuczki, dzięki której mógł zapobiec przenikaniu myśli brata do swego umysłu. ChociaŜ juŜ nie pamiętał swojej młodości (poza tym, Ŝe miał mgliste wyobraŜenie, iŜ jego brat jest „wrogiem”, Ŝyjącym w Krainie Słońca), sztuczka nie przestała działać. Polegała na tym, by myśleć „w bok” od głównego strumienia myśli i w ten sposób zachować swe sekrety dla siebie. Było to instynktowne, a teraz wyjątkowo przydatne. PoniewaŜ Wran myślał, Ŝe Vasagi roztopił się w promieniach słońca. MoŜe tak było a moŜe nie. Ale Nestor rozumiał, jak ryzykowne moŜe być przyznanie się do tego, co uczynił: mianowicie Ŝe po odejściu Wrana, uwolnił Vasagiego. MoŜe z podobnego, choć nie całkiem tego samego powodu, nie powinien takŜe popierać zmiany nazwy posiadłości Vasagiego. - Niech zostanie tak, jak jest - odpowiedział w myślach Wranowi. - Suckscar wystarczy, przynajmniej na razie. Ale po chwili głośno wypuścił powietrze. Nagle bowiem zrozumiał, co miał na myśli Wran! Powinno się zmienić nazwę, bo nowa nazwa powinna pasować... do niego! Nowego pana! Lorda Nestora! I w końcu, juŜ nie dbając o ukrywanie swoich myśli, pomyślał - Teraz... naprawdę jestem Wampyrem! Spiro chrząknął i pomyślał do Wrana - Braciszku, jesteś zmienny jak wiatry wiejące nad WieŜycą Gniewu! Myślałem, Ŝe ustaliliśmy, iŜ ja zostanę panem Suckscaru. W ten sposób wspólnie mielibyśmy pod kontrolą prawie połowę wieŜy. A teraz?

- Teraz? - odparł Wran (tym razem, to on musiał ukryć swe myśli tak, aby dotarły tylko do Spiro). - No cóŜ, mając tu tego głupka, Nestora - jeśli nim odpowiednio pokierujemy - wyjdzie praktycznie na to samo! W ten sposób wkrótce, po załatwieniu jeszcze paru spraw, będziesz mógł zająć dodatkowy poziom. Potem przez chwilę obaj chichotali w duchu, aŜ ich myśli rozwiały się w eterze. Teraz rzędem leciały cztery stwory latające, zmierzając do kolejnych poziomów wieŜy... - Nestor! - zawołał Wran, gdy mijali skaliste jaskinie i występy skalne, ozdobne przejścia i kamienne klatki schodowe - PoniŜej zostawiliśmy Parszywy Dwór. Jak widzisz, zajmuje tylko cztery poziomy. AŜ nadto dla wielkiego ogara, który tam mieszka; niewiele więcej mogę powiedzieć na ten temat. Wydaje się, Ŝe jego jedynym zadaniem jest trzymanie nas na dystans! To znaczy, Gniewicy i nas wszystkich. Ale kiedy idziemy spać, Canker często rusza na łowy. Trzyma więcej suk, niŜ my wszyscy - ma swoje potrzeby - ale jego prawdziwym panem jest księŜyc. Och, niebawem usłyszysz jego wycie, gdy wyśpiewuje swe oddanie dla uwielbianej bogini! Mimo wszystko, dziwne, Ŝe nie przybył mnie powitać. - On ma co innego na głowie - przerwał Spiro. - Canker buduje przecieŜ tę konstrukcję z kości! - Co takiego? - Wran pokręcił głową i roześmiał się. - Urządzenie złoŜone z duŜych i małych rurek, wykonanych z wydrąŜonych kości wojowników, których szczątki znajduje na pokrytej głazami równinie. Wraz ze swymi porucznikami spędził całą noc, latając tam i z powrotem i przenosząc kości do swojej nory. - Ale po co? Z jakiego powodu? Urządzenie, mówisz? Jakiego rodzaju urządzenie? Spiro wzruszył ramionami. - Mówi, Ŝe to jakiś instrument muzyczny. - Instrument muzyczny? - Wran był skonsternowany. - Jak trupa Cyganów, którą Devetaki Czaszkolica trzymała w Dworze Masek? Ale oni byli muzykami, a Canker? Instrument z wydrąŜonych kości? - Na tym polega jego umiłowanie sztuki - próbował wyjaśnić Spiro. - Przysięga, Ŝe księŜyc jest głuchy i go nie słyszy, bo w przeciwnym razie zstąpiłby na ziemię do swego miłośnika. Więc przy pomocy tego urządzenia jest zdecydowany śpiewać coraz głośniej. Jak? Nie pytaj mnie zapytaj jego! I wyobraź sobie, Ŝe to nas nazywają szalonymi! Ale my tylko od czasu do czasu wpadamy w szał! - Suckscar! - wykrzyknął Wran, zapominając na chwilę o poczynaniach Cankera. - Tu właśnie były poziomy Vasagiego; teraz są twoje, Nestorze. Albo juŜ wkrótce będą. Niewiele moŜna powiedzieć na temat Suckscaru, bo wszystko tu doskonale widać. Vasagi był ekspertem w dziedzinie metamorfizmu: potrafił wytwarzać potwory! Jego kadzie naleŜą teraz do ciebie, wraz z bestiami, które się w nich warzą. Ale ty sam na pewno wymyślisz własne odmiany... z czasem i

niewielką pomocą innych. Przysługa za przysługę, co, Spiro? - mrugnął do swego brata. - Wszyscy od czasu do czasu potrzebujemy jakiejś pomocy. Ale to na razie wystarczy; wkrótce sam będziesz odkrywał tajemnice Suckscaru. Podniósł głowę, popatrzył w górę i uśmiechnął się szeroko. - A teraz chodźmy na przyjęcie! Trzy czwarte kilometra poniŜej, zapadnięte kopce i pogruchotane wieŜe tworzyły bezładny stos na kamienistej równinie. Na południowym zachodzie promienie słońca złociły szczyty gór; zaś na wschodzie szarość powoli przechodziła w Ŝółć. Jeszcze jakieś trzydzieści godzin i słońce zawiśnie nad środkowymi szczytami i oświetli najwyŜsze poziomy WieŜycy Gniewu. W dawnych czasach Wampyry przygotowywałyby się do długiego snu, bo sama myśl o świecącym słońcu była nie do zniesienia. Ale teraz... z Krainy Słońca powrócił zwycięzca i pragnął wydać przyjęcie. W końcu na to zasłuŜył. - Iglica Gniewu - wykrzyknął Wran. - DlaczegóŜby nie? Jest to rzeczywiście najwyŜszy punkt wieŜy, którego mieszkanką jest lady Gniewica. Jej apartamenty mają największą wysokość i jeśli wolno mi tak powiedzieć - są najbardziej lordowskie. Więc gdzieŜ lepiej przyjmować oklaski moich towarzyszy? I patrzcie, sama lady nas oczekuje... Niesiony podmuchem wiatru, wierzchowiec Wrana okrąŜył poszarpaną przyporę i skierował się ku ogromnemu stanowisku lądowania. Inni pospieszyli za nim: Spiro, następnie wpychając się do kolejki, Gorvi i na końcu Nestor. Był teraz pochłonięty kierowaniem wierzchowca - Leć za innymi, czekaj w kolejce; spokojnie, spokojnie! - ale nie tak pochłonięty, by nie zauwaŜyć lady Gniewicy, która wychylała się z balkonu, wykonanego z rzeźbionych kości, znajdującego się powyŜej i w bok od stanowiska lądowania. Nawet krótkie spojrzenie przykuło jego uwagę i Nestor nie mógł oderwać on niej oczu. Ale musiał skupić się na kierowaniu swym wierzchowcem, bowiem Gorvi juŜ wylądował i teraz jego wierzchowiec przesuwał się, robiąc miejsce dla bestii Nestora. Wierzchowiec Nestora wiedział, o co chodzi; balansując na wietrze, czekał na swoją kolej. Skrzydła miał rozpostarte na kształt wielkich pułapek, aby wytłumić wstrząs podczas lądowania. Przez chwilę Nestorowi zakręciło się w głowie: wysokość, na jakiej się znajdował, była przeraŜająca! Nie patrzył w dół, tylko mocno chwycił cugle i rozsądnie powstrzymał się od wydawania dalszych rozkazów. W końcu bestia Gorviego odsunęła się w bok i wierzchowiec Nestora opadł na poszarpaną skałę. Wierzchowca odprowadzono na bok, a Nestor zgrabnie zsunął się na ziemię. Tak naprawdę to nie była ziemia, tylko wylot jaskini, znajdującej się dwa tysiące osiemset stóp nad równiną! I choć teraz, stojąc na ogromnym stanowisku lądowania, był juŜ bezpieczny, wciąŜ się lekko zataczał.

Pojawił się Wran, wziął go pod ramię i powiedział szeptem - Teraz nie czas na okazywanie słabości. Ja będę mówił i wszystko pójdzie dobrze. - Nestor chętnie przyjął tę propozycję; wciąŜ kręciło mu się w głowie, był trochę przestraszony i nie wiedział, co powiedzieć. W tylnej części stanowiska lądowania wydrąŜone w skale kamienne schody z balustradami z kości pięły się do góry, prowadząc na wyŜsze poziomy poprzecinanej tunelami skały. Schody wiodące w dół mijały strome szyby i studnie. A wysoko w górze, spoglądając w dół z jednego z balkonów, stała lady Gniewica. Znęcony jej obecnością, Nestor wpatrywał się w nią bez przerwy. Był jak zahipnotyzowany. Lady rzuciła mu krótkie spojrzenie, zanim przemówiła do Wrana. - Lordzie Zabójczooki, jak widzę, powróciłeś z Krainy Słońca i to nieuszkodzony! - Uniosła brwi. - A Ssawiec? - Czy musi pani pytać? - odparł Wran z uśmiechem. - Och, znam pani sympatie, ale niestety! Teraz wszystko, co zostało z Vasagiego, to mokra plama na zboczu, do którego go przywiązałem. A słońce juŜ mocno przygrzewało, gdy ruszyliśmy w drogę powrotną. - My? - jej oczy znów na chwilę zatrzymały się na Nestorze i powróciły do Wrana. Ten zerknął na Nestora. - To cała historia i chętnie ją opowiem podczas przyjęcia. Lady skinęła głową. - Doskonale, przygotowałam ucztę dla jednego z was, dla zwycięzcy. Więc teraz spodziewam się, Ŝe będziesz mi towarzyszył do moich apartamentów na górze. Inni, Gorvi i Spiro, juŜ wchodzili po ozdobnych schodach. Wran i Nestor właśnie mieli do nich dołączyć, gdy zdarzyło się coś nieoczekiwanego. Na dole, na jednej z klatek schodowych, pojawiła się barczysta postać męŜczyzny, odzianego w strój porucznika z błyszczącej skóry. - Pani! - zawołał - Przepraszam, Ŝe zabieram pani czas, ale... myślę, Ŝe mam do tego prawo. - Jego oczy pod krzaczastymi, czarnymi brwiami płonęły dzikim szkarłatem. Okaz prawdziwego wampira. Gniewica popatrzyła na niego gniewnie. - Człowiek Vasagiego? - W samej rzeczy - odparł. - Jestem Krwawiec Sucksthrall: pierwszy z Krainy Słońca... uczyniony przez Vasagiego w Suckscarze... a teraz StraŜnik Kadzi. Wydaje się, Ŝe posiadłość mego pana potrzebuje przywódcy. Jeśli zasługuję na ten zaszczyt, chętnie go przyjmę. Gdy Gniewica i Krwawiec zaczęli rozmawiać, lordowie na schodach i na stanowisku lądowania zatrzymali się, aby posłuchać. Kiedy Krwawiec skończył mówić, Gorvi Przechera (chytry, jak wskazywało jego imię) zaklaskał i wykrzyknął - Dobrze powiedziane! - potrafił bowiem na milę wyczuć nadchodzące kłopoty i zawsze starał się je pobudzić. Wran mocno chwycił ramię Nestora i mruknął - Niech to diabli! Dodatkowa komplikacja... Gniewica kiwnęła głową i zawołała - Dobrze Krwawcu, więc moŜe wejdź na górę. - I, omiatając wzrokiem pozostałych - Ale panowie, Ŝadnych rękawic proszę. To zasada, której muszę przestrzegać. Niektóre z moich stworów łatwo rozdraŜnić... i wtedy stają się, mówiąc oględnie, nieprzewidywalne. - Było to pomyślane jako ostrzeŜenie, a nie groźba; kiedy miała gości, Gniewica

trzymała pod ręką małych, osobistych wojowników. Kiedy ruszyła naprzód, dotarł do nich jej zwodniczo słodki śmiech. Dotarł takŜe do człowieka, który wiedział, kto tu jest panią. Przez cały ten czas Nestor nie spuszczał z niej wzroku, aŜ do chwili, gdy znikła z pola widzenia za łukiem zdobiącym balkon. Wtedy zamrugał, spojrzał na Wrana i powiedział Gniewica? - ale jej obraz wciąŜ zdawał się tkwić w jego oczach. Była wysoka, prawie tak wysoka jak Nestor, a czarne jak noc włosy miała zaplecione w warkocze, opadające jej na ramiona. Na szyi zwisał złoty naszyjnik z kosmykami futra czarnego nietoperza, tworząc jakby zasłonę.. Pod czarnymi paskami futra jej mlecznobiałe ciało błyszczało jak namaszczone oliwą, ale ramiona miała nieosłonięte; podobnie czubki pochyłych piersi, owal długich, białych ud i delikatne kolana. Obraz juŜ zanikał, ale Nestor wciąŜ przyglądał się temu, co z niego pozostało. Oczy Gniewicy były prawie niewidoczne. Osłaniała je zwisająca z brwi ozdoba z kości, a ich blask tłumiły skrzące się na niebiesko kryształy na skroniach i kolczyki w płatkach jej wydatnych uszu. Gdyby nie zawinięte, wampiryczne uszy i nieco spłaszczony nos oraz gdyby nie drganie szkarłatnego, rozdwojonego języka, mogłaby uchodzić za Cygankę. Krótko mówiąc, wyglądała bardziej na kobietę niŜ na lady Wampyrów, tak jak Nestor ją sobie wyobraŜał. - Gniewica Zmartwychwstała - powiedział kwaśno Wran, ruszając w górę po schodach. Ale po paru krokach stanął, obejrzał się na Nestora i powiedział - Więc cię zainteresowała? Jesteś pod wraŜeniem, prawda? No, co? - Klepnął się w udo i zaśmiał, po czym znów spowaŜniał. - Lepiej uwaŜaj, co robisz, Nestor. Ona lubi młodych męŜczyzn z Krainy Słońca. Postępując z tyłu, Nestor zapytał - Powinienem się czegoś bać? - Raczej nie - odburknął tamten, pnąc się po schodach. - Chyba, Ŝe ją rozzłościsz. Ale rozzłościć lady Gniewicę to nie jest dobry pomysł. A za nimi oboma, kroczył gburowaty Krwawiec Sucksthrall, nie odzywając się ani słowem...

Minęli trzy szerokie poziomy i dotarli do Wielkiej Sali Iglicy Gniewu, gdzie pachołkowie lady przygotowali stół na pięć osób. Stół był olbrzymi: był szeroki na pięć stóp i ciągnął się przez całą długość sali (czterdzieści pięć stóp), aŜ do tronu Gniewicy. Mógł bez trudu pomieścić trzy tuziny gości. U szczytu, na niskim podwyŜszeniu, stało wielkie krzesło, w którym zasiadła sama lady. Tron był wykonany z kości i stanowił potworną a zarazem wspaniałą ozdobę: dolna szczęka jakiegoś wielkiego, dawno zmarłego stwora, którą otrzymała wraz z całym dobytkiem Iglicy Gniewu w dniu, gdy przybyła z Turgosheim do tego opuszczonego, zrujnowanego miejsca. Wtedy wieŜa rzeczywiście była w ruinie. Ale teraz, głównie dzięki pracowitości Gniewicy, wróciła do Ŝycia.

Kiedy pachołkowie wprowadzili gości do Wielkiej Sali, Gniewica na chwilę wstała i powiedziała coś w rodzaju usprawiedliwienia. - Przygotowałam stół na pięć osób; poniewaŜ jednak okazuje się, Ŝe mamy sześciu gości, moje dziewczyny przygotują dodatkowe miejsce, a moŜe nawet dwa, bo Canker moŜe takŜe zechce do nas dołączyć. Wranie Zabójczooki: jako zwycięzca, zajmiesz miejsce naprzeciw mnie. A pozostali... niech usiądą wedle Ŝyczenia. Dziewczyny ruszyły biegiem, aby przygotować miejsca, po czym znikły. Wran usiadł naprzeciw Gniewicy, na drugim końcu stołu, tak jak proponowała i wskazał Nestorowi krzesło, o trzy miejsca na lewo od niego. Nestor podszedł do wskazanego krzesła i usiadł, zastanawiając się, co ma robić. Krzesło było przeznaczone dla męŜczyzny, albo, mówiąc dokładniej, dla lorda Wampyrów. Nestor poczuł się w nim jak mały chłopiec. Z czasem jego wampirza pijawka, rozwijająca się z jaja Vasagiego, zatroszczy się o to: jego metamorficzne ciało rozciągnie się. Ale teraz... no cóŜ, przynajmniej moŜe spróbować myśleć jak lord. Spiro Zabójczooki siedział na lewo od niego, oddzielony pięcioma czy sześcioma krzesłami, Naprzeciw Spiro miejsce zajął Krwawiec Sucksthrall, a Gorvi Przechera usiadł naprzeciw Nestora. Na stole, przed gośćmi Gniewicy, stały drewniane półmiski z kolcami ze szczerego złota i skórzane naczynia na napoje oraz kilka wielkich wypalanych dzbanów, w stylu Cyganów z Krainy Słońca, zawierających słodką wodę lub słabe wino. Gniewica wiedziała, Ŝe nie naleŜy podawać mocnych napojów. Jej własny talerz i kielich były wykonane ze złota, wiedziała bowiem takŜe, jak wywołać u swoich gości poczucie niŜszości. Potrawy nie były ekstrawaganckie: lekko podduszone serca, nerki i wątróbki alozy oraz cztery małe wilczki pieczone na roŜnie i podlane sosem z mleka matki, uryną i krwią. Nie przygotowano Ŝadnych dań na specjalne Ŝyczenie gości; potrawy były po prostu wyrazem gościnności Gniewicy; Wampyry normalnie „uzupełniały zapasy” w pierwszych godzinach po zachodzie słońca, zaleŜnie od osobistych potrzeb, zwyczajów i gustu. To, co o tej porze dla Wędrowca byłoby śniadaniem, było dla nich po prostu nowością. Jednak Nestor był głodny. Ostatnio jadł normalny posiłek przed zachodem słońca w chacie Brada Berei. Wedle skali czasowej świata za Bramą w Krainie Gwiazd (który to świat, zarówno Cyganie jak i Wampyry, nazywały Krainą Piekieł, poniewaŜ od niepamiętnych czasów nikt stamtąd nie powrócił), równało się to czterem dniom. Nestor nie mógł o tym wiedzieć, ale wiedział, Ŝe od zachodu słońca zjadł tylko parę orzechów i jakiś leśny owoc, co ledwie wystarczyło, Ŝeby utrzymał się na nogach. A teraz jego ciało gwałtownie domagało się uzupełnienia zapasów. Poza tym, choć jego pamięć była wciąŜ powaŜnie osłabiona, jeśli chodzi o wydarzenia poprzedzające pobyt w chacie Berei, umysł miał w pełni sprawny i chłonny - co zawdzięczał jaju, które wymagało, aby był silny i przebiegły - dzięki czemu stale się uczył. Zdolność i potrzeba

uczenia się od nowa pojawiły się w nim nagle. Nie dysponując Ŝadną wiedzą na temat własnej przeszłości, wszelkie, nawet najdrobniejsze informacje wnikały do jego umysłu, podobnie jak deszcz wsiąka w wyschniętą ziemię. Głęboko w jego podświadomości spragnione nasiona ambicji, wiedzy i pamięci - choć zniekształcone - czekały, by oŜyć. Ale nie mógł stać się mądrym i silnym Wampyrem w słabym ciele. Więc jadł. Pochłonął z apetytem plaster wątróbki, która stanowiła przysmak Cyganów, trzymając go w dłoni i rwąc ostrymi zębami. Był tak głodny, Ŝe po chwili sięgnął po następny plaster a potem po dymiącą nerkę, którą zręcznie włoŜył na talerz, roniąc zaledwie kroplę sosu. Polem przyszła kolej na wino i kawałek jędrnego mięsa wilczka. Cyganie nie jedli wilków, ale Nestor nie wiedział, co to za mięso. Co by to nie było, jadł wszystko! A jedząc, obserwował otoczenie. Wielka Sala była długa na sto pięćdziesiąt stóp i szeroka na sześćdziesiąt. Biegła równolegle do południowej ściany wieŜy, której okna, wychodzące na ciągnącą się aŜ do odległych gór, zasłaną głazami równinę, wykuto w litej skale. Miejscami te głębokie otwory w ścianach wieŜy przypominały tunele; tam, gdzie skała była cieńsza, tworzyły łuki, sięgające do wysoko zawieszonych balkonów z kości, tak pomyślanych, aby tłumić podmuchy wiatru. Siedząc naprzeciw jednego z takich otworów, Nestor obserwował trzepoczący na wietrze sztandar, który od czasu do czasu odsłaniał godło Gniewicy: sylwetkę klęczącego męŜczyzny, z pochylonymi ramionami i głową... Wszystkie okna były zaopatrzone w czarne zasłony z futra nietoperzy, które teraz były odsłonięte, wpuszczając do środka blade światło świtu. Miało jeszcze upłynąć wiele godzin, zanim promienie słońca oświetlą Iglicę Gniewu, ale wówczas zasłony będą szczelnie zasunięte. Z miejsca, gdzie siedział Nestor, widać było poranne mgły w Krainie Słońca, gromadzące się nad szarymi szczytami i przełęczami. Ten widok nie był dla niego niczym nowym, tylko Ŝe... poprzednio patrzył nań z drugiej strony. MoŜe z tego powodu - reagując na odległe echa i wspomnienia z przeszłości spędzonej w Krainie Słońca - Nestor poczuł jakiś Ŝal za na zawsze utraconym Ŝyciem, ale to uczucie szybko rozwiało się. W dwóch rogach nieregularnej sali, za zasłonami, byli ukryci wojownicy Gniewicy. Ale w trzecim rogu celowo pozostawiono rozsunięte zasłony. Widok stwora, którego tam przykuto, miał przypominać gościom, Ŝe na tym poziomie to Gniewica sprawuje władzę. Dwukrotnie przewyŜszający rozmiarami człowieka i dziewięciokrotnie od niego cięŜszy, z zachodzącymi na siebie, grubymi na cal łuskami, tworzącymi niebiesko-szary pancerz, stwór składał się głównie ze szponów, szczęk i zębów. Poruszając się na czterech łapach, jak niedźwiedź (pomimo, Ŝe kiedyś był człowiekiem), niekiedy stawał wyprostowany, pochrząkiwał i mruczał, potrząsając łańcuchami, zresztą wyłącznie z przyzwyczajenia.

W ciągu dnia, gdy słońce stało wysoko i Gniewica szła spać, dwie z tych bestii umieszczano na klatkach schodowych, koło stanowisk startowych, podczas gdy trzecia przemierzała Iglicę Gniewu od góry do dołu, broniąc przede wszystkim przed inwazją z zewnątrz, a takŜe patrolując komnaty Gniewicy. Porucznicy i niewolnicy lady - niektórzy z nich mieli wtedy słuŜbę - byli nasyceni jej zapachem i dzięki temu bezpieczni. Ale gdyby wtargnął ktoś obcy... Uwagę Nestora przyciągnęło sklepienie sufitu, gdzie parę razy dostrzegł jakiś dziwny, ukradkowy ruch. Teraz zobaczył, co to jest: znajdowała się tam kolonia wielkich nietoperzy Desmodus! W najciemniejszych kątach i w mroku głębokich nawisów (gdzie nie budziły wstrętu) pomniejsi mieszkańcy Iglicy Gniewu wyglądali jak gęsta, czarna pajęczyna lub fragmenty całunu, pokrywającego ściany i sufit. Kiedy Nestor patrzył, grupa spóźnialskich wleciała przez okno, popiskując przeraźliwie i próbując znaleźć sobie miejsce w warstwie pobratymców pokrywających sufit. Te wampiry, choć nie miały nic wspólnego z ludźmi, były kompanami Gniewicy. A Nestor zastanawiał się, czy będzie spadkobiercą podobnej kolonii pięć poziomów niŜej. Czyniąc te spostrzeŜenia, Nestor nie przestawał jeść, dopóki się nie nasycił. Wzdychając, wziął ostatni kęs jędrnego mięsa wilczka, spojrzał na współbiesiadników... i przestał Ŝuć. Wszyscy utkwili w nim oczy, podziwiając sposób, w jaki sprzątnął całe jedzenie. W końcu odłoŜył kość, wytarł pokryte tłuszczem palce i pytająco spojrzał na Wrana, który najwyraźniej dobrze się bawił: tłumił śmiech i tylko szczerzył zęby, pociągając kolejny łyk ze swego kielicha. Ale Gniewica, nie mniej zafascynowana widokiem niŜ pozostali, uniosła brwi i powiedziała - Przynajmniej jeden z nas ma dobry apetyt! - Uwaga ta wreszcie pobudziła pozostałych gości do działania. Chwycili w dłonie szpikulce i... Po chwili, gdy wszyscy idąc za przykładem Nestora zabrali się za wino i zaczęli wyszukiwać co smakowitsze kąski, Gniewica wstała z miejsca i zastukała w stół, aby zwrócić uwagę gości. - Panowie lordowie - zaczęła sucho - zebraliśmy się tutaj, aby uhonorować szczególną osobę z równie szczególnej okazji. Mam na myśli Wrana Wścieklicę, który powrócił z Krainy Słońca, gdzie nocą miał do załatwienia pewną sprawę z Vasagim Ssawcem. Niestety Vasagiego nie ma juŜ wśród nas. Teraz wzywam Wrana, słusznie zwanego Wścieklicą, aby opowiedział nam wszystko o tym pojedynku, nie pomijając Ŝadnych szczegółów. - Usiadła. Było to normalne wprowadzenie; lordowie słyszeli je juŜ wiele razy, jeszcze w Turgosheim, zwykle z ust Vormulaca Nieśpiącego, pana Vormowej Iglicy. Wran wyprostował się i właśnie miał zacząć, gdy nagle mu przerwano. Był to dźwięk czy raczej szereg dźwięków: jakiś szmer, szczebiot ptaków, jakby z Krainy Słońca, który dochodził z klatki schodowej. Wkrótce dźwięki przeszły w rechotliwy śmiech, a następnie w gwizd. - Canker Psi Syn - mruknął gniewnie Wran, jeszcze zanim ten ostatni pojawił się w wejściu. Ale w następnej chwili ujrzeli go w towarzystwie jednego z niewolników Gniewicy. Nestor spojrzał

i opadła mu szczęka. Więc to był ten brakujący lord. Lord? Inni biesiadnicy mieli w zasadzie ludzkie cechy - lub byli zrodzeni z kobiety - ale ten? Och, było w nim moŜe coś ludzkiego, ale znacznie więcej czegoś zupełnie innego! Później Nestor miał poznać historię Cankera i jego niezwykły rodowód: któryś z jego przodków był lisem, psem lub wilkiem. W kaŜdym razie zwierzę prawdopodobnie zabłąkało się, oddaliwszy się od swych terenów łowieckich w Krainie Słońca albo w górach i zawędrowało na bagna, na wschód od Turgosheim. Tam do jego organizmu dostał się zarodnik i powstał wampirzy odmieniec. Jeśli chodzi o dalszy ciąg tej historii, istniało wiele moŜliwości. Pogryzł lub rozszarpał kogoś i w ten sposób przekazał psią odmianę wampiryzmu. Albo... wewnątrz zwierzęcia z zarodnika wykłuła się pijawka, której jajo trafiło następnie do organizmu męŜczyzny lub kobiety, a ten/ta stał się Wampyrem i wylądował w Turgosheim. Albo... jakiś Wampyr spłodził potomka z suką, wilczycą czy lisicą, niekoniecznie w wyniku skrzyŜowania się, prawdopodobnie ukąsiwszy cięŜarne zwierzę. Albo - w przypadku kogoś takiego jak Canker - moŜe nawet drogą płciową... Tak czy owak, oznaki tego mieszanego pochodzenia były odtąd widoczne w całym jego rodzie, a najwyraźniej w samym Cankerze. Kiedy się wyprostował i pochylił do przodu, był wysoki, ale kończyny miał nieproporcjonalne. Ramiona, uda i pierś miał potęŜne, podczas gdy przednie nogi były szczupłe i muskularne, jak u wilka. Dłonie Cankera były... prawie normalne, ale jego guzowate stopy o grubych poduszkach niczym nie róŜniły się od łap. Zamiast paznokci, dłonie i stopy były zaopatrzone w pazury. Twarz i głowa, choć w zasadzie ludzkie, takŜe niepokojąco przypominały psa; długie szczęki i zęby, trójkątne oczy i owłosione spiczaste uszy. Otrzymawszy imię po ojcu, który oszalał i popełnił samobójstwo, Canker, wykorzystując zdolności metamorficzne, ozdobił płatki swych uszu misternymi deseniami, które zawierały jego godło, czyli sierp księŜyca. Włosy miał kręcone, rude; oczy lśniły szkarłatem, choć w mroku robiły wraŜenie Ŝółtych. Jego chód przypominał bardziej długie susy; od czasu do czasu poruszał się na czworakach, po czym wijącym się ruchem wracał do pozycji wyprostowanej. Kiedy się śmiał, w jego śmiechu słychać było wycie, a paszczę rozdziawiał w nieprawdopodobny sposób. Niekiedy odrzucał głowę do tyłu i otrząsał się jak pies... Teraz się śmiał, głównie z wyrazu twarzy swych towarzyszy. Ale kiedy jego psi śmiech zamarł, zmarszczył nastroszone brwi i wydał groźny pomruk. - No i co? Zaczęliście beze mnie? - Szczyty gór juŜ się zaczynają rozjaśniać, Canker - zauwaŜyła Gniewica. - Spóźniłeś się. Jak na kogoś, kto bada przyszłość w snach, bardzo mało interesujesz się teraźniejszością; nie masz poczucia czasu! Ale teraz, gdy juŜ tu jesteś, zechciej zająć miejsce.

- Spóźniłem się? - Wciągnął powietrze, rozglądając się wokół. - Naprawdę? Wobec tego musisz mi wybaczyć. Jak wiesz, jestem sługą księŜyca i mam wobec niego powaŜne obowiązki. Na cześć mojej srebrzystej kochanki buduję... pewne urządzenie! - Uniósł wykonany z kości flet do wilgotnych warg, wydał kilka przeraźliwych dźwięków, po czym opadł na krzesło między Nestorem a Spiro. Usiadłszy, rzucił flet na stół. - To moje źródło inspiracji. Flet potoczył się po stole i zatrzymał między Nestorem a Gorvim; ten ostatni podniósł go, obejrzał i powiedział -W tym znajdujesz inspirację? W tej zabawce Cyganów? - Nie. - Canker potrząsnął głową i zachmurzył się. - Tylko pomysł naleŜy do Cyganów. Ale ten flet wykonałem ja sam - z kości! Flety Cyganów są wykonane z trzciny i łatwo się łamią. Mój flet wydaje czystsze dźwięki, poniewaŜ otwory są wykonane bardzo starannie. Kiedy juŜ go zrobiłem, przypomniałem sobie, Ŝe przelatując nad równiną widziałem ślady dawnych bitew i gdzieniegdzie prawdziwe cmentarzyska kości! Wojny naszych przodków były naprawdę krwawe! Zarówno ludzi jak i potwory spotkała tam śmierć. I przez tysiąc lat ich kości bielały w świetle gwiazd i srebrnym blasku księŜyca. - Pomyślałem sobie: te kości oddawały mu cześć w milczeniu. Oddawały cześć mojej srebrzystej kochance, której światło oświetlało je przez stulecia! I pamiętając o tym flecie - albo zabawce Cyganów (rzucił Gorviemu gniewne spojrzenie) - zrozumiałem, co muszę uczynić. I zabrałem się do roboty! - W moim domu jest wiele okien wychodzących na północ, na Krainę Lodów. Zbuduję tam przegrody akustyczne, które będą kierować wiatry do mojej posiadłości! Tam teŜ zbuduję mój instrument. - Popatrzył na flet, który Gorvi odłoŜył na stół. - Jeśli taka „zabawka”, w połączeniu z moimi płucami, moŜe być źródłem muzyki, odpowiedniej dla ludzkich uszu... jak potęŜna będzie orkiestra złoŜona z kości i płuc prawdziwego wiatru? Będę oddawał cześć mej kochance na wysokościach, podczas gdy WieŜyca Gniewu dźwięczy pieśniami o dawno zmarłych i zapomnianych! - Zamilkł i rozejrzał się gniewnie po współbiesiadnikach. Gorvi kiwnął głową i mruknął cierpko - Muzyka odpowiednia dla ludzkich uszu, tak? - Co? - Canker go usłyszał. Miał niezwykle czuły słuch. Ale Gorvi jedynie wzruszył ramionami. - Ja tylko... podziwiałem ten zwrot. Twoje wyrobienie muzyczne sięga głębiej, niŜ podejrzewaliśmy, Canker. Canker usiadł swobodnie na krześle i takŜe wzruszył ramionami. - To po prostu środek prowadzący do celu, to wszystko; aby zwabić moją księŜycową kochankę i uczynić z niej prawdziwą kochankę. - Uniósł dłoń w geście protestu. - Nie, nie! Nie chodzi o sam księŜyc, lecz o tę, która tam mieszka, która mnie wzywa. Spostrzegłszy, Ŝe wymieniają między sobą porozumiewawcze spojrzenia, otrząsnął się i usiadł prosto.

Wówczas po raz pierwszy zauwaŜył Nestora i Krwawca Sucksthralla. - Ale co to znaczy? Czy w twoim przyjęciu uczestniczą zwykli niewolnicy i porucznicy, Wran? - I obracając głowę w drugą stronę - Czy jadasz ze słuŜbą, Gniewico? A moŜe oni stanowią główne danie? - I łypnął na Nestora. Wran powiedział - Canker, jesteś najwyraźniej wyczerpany. Obecny tu Krwawiec Sucksthrall rzeczywiście jest porucznikiem, ale Nestor? On awansował: ma jajo. Co więcej, ma jajo Vasagiego, bo Ssawcowi ono juŜ niepotrzebne! Jestem zaskoczony, Ŝe sam tego nie wywąchałeś. - Ach! Wampirze jajo Vasagiego? Ten chłopak? - Canker pochylił się w stronę Nestora i ostroŜnie pociągnął nosem, jak gdyby to było podejrzane mięso. Ale po chwili powiedział - Tak, teraz wiem, Ŝe masz rację! - A teraz posłuchajcie mojej opowieści - powiedział Wran. Pozostali (z wyjątkiem Nestora) zaczęli się uwaŜnie przysłuchiwać. Nestor dobrze znał tę opowieść i mógł sobie pozwolić, aby nieco osłabić uwagę. Ale nie odbiegł myślami zbyt daleko, bo zza stołu Krwawiec Sucksthrall patrzył na niego z wyrazem nieopisanej nienawiści!

III Nestor, lord Wampyrów

Opowieść Wrana była krótka. - Vasagi i ja wylecieliśmy z wieŜy w róŜnych kierunkach. Nasze kłótnie wybuchały nieustannie i dzieląca nas wrogość wydawała się nie do pokonania. Istniał jeden honorowy sposób załatwienia sprawy: pojedynek w Krainie Słońca. Jedyną bronią były rękawice bojowe. Zobaczyłem, jak Vasagi nadlatuje. Pozdrowiliśmy się skinieniem głowy. Nawet z tej odległości wysłał myśl - Mam nadzieję, Ŝe poŜegnałeś się ze wszystkimi. Jeśli nie, jest juŜ za późno. Bo tylko jeden z nas moŜe powrócić. Niestety to nie będziesz ty! - Myślałem, Ŝeby wysłać jakąś szyderczą odpowiedź, ale odległość była zbyt duŜa. Pomimo nadzwyczajnych zdolności mentalistycznych Vasagiego, prawdopodobnie by mnie nie usłyszał, bo mój zasięg był mniejszy. A pod tym względem, kto z nas jest - lub był - równy Vasagiemu? Nie dysponując mową, telepatia uzupełniała jego śmieszną mimikę. Jego słowa stanowiły jednak ostrzeŜenie. Nie chodziło o to, Ŝe się go bałem, ale przypomniał mi o swoich zdolnościach złodzieja myśli. Od tej chwili bardzo uwaŜnie ich pilnowałem. - Wylądowałem w Krainie Słońca, na wschód od Wielkiej Przełęczy i ukryłem stwora latającego wśród wysokich drzew, rosnących na zboczu. Przede mną znajdowało się urwisko. Dzięki temu, kiedy juŜ będzie po wszystkim, mogłem wezwać mojego wierzchowca i wystartować bez przeszkód. I zacząłem czekać. - Przerwał. - Czekać? - zdziwił się Gorvi. - Nie ruszyłeś za nim? Wran pokręcił głową. - Moja strategia polegała na tym, Ŝe to on ruszy za mną. Gdybym się poruszał, zmieniając pozycję, utrudniłoby mu to zadanie. A im szybciej starlibyśmy się, tym lepiej. Więc czekałem... no cóŜ, trwało to jakiś czas. Byliśmy w Krainie Słońca i czułem zapach dymu z niedawno zgaszonych ognisk Cyganów; wtedy nagle ogarnęło mnie pragnienie! Och, tej nocy znalazłem się tam w zupełnie innym celu, ale nie widziałem nic złego w tym, Ŝeby zaznać nieco przyjemności. - Podszedłem do stwora latającego i kazałem mu, aby siedział cicho, czekając na mój powrót. Zakazałem jakichkolwiek hałasów. Potem ruszyłem pieszo na wschód. Dym ciągnął właśnie stamtąd; jego zapach był słaby wskutek rozproszenia przez wiatr; źródło musiało znajdować się w odległości siedmiu lub ośmiu mil. Nie stanowiło to Ŝadnego problemu, miałem bowiem do dyspozycji całą noc. Nie próbowałem się ukrywać; zostawiłem wyraźny trop. Dzięki temu, gdyby Ssawiec odkrył mego stwora latającego, mógł bez trudu ruszyć moim śladem. Ale

stale kontrolowałem własne myśli, bo gdyby wyczuł moją pewność siebie, mógłby się trzymać z daleka. - W końcu odnalazłem niewielką rodzinę Wędrowców, która obozowała w małej jaskini. Najpierw natknąłem się na męŜczyznę, który w środku nocy poszedł się wysikać kawałek od jaskini. Kiedy go spotkałem, był na pół śpiący... a kiedy z nim skończyłem, spał juŜ głęboko! Teraz, zniewolony, bez wątpienia idzie moim śladem przez przełęcz. Później odnajdę go w drodze do WieŜycy Gniewu, kiedy wyjąc jak potępieniec i zgrzytając zębami, będzie szedł zataczając się zasłaną głazami równiną. Niniejszym oświadczam, Ŝe stanowi moją własność. Ale ostatniej nocy... - ...Napiwszy się jego krwi, zapragnąłem zabawić się z jego kobietą. Ale najpierw musiałem uporać się z dziećmi, Ŝeby nie narobiły hałasu. Było ich dwoje, dziewczynka i chłopiec. Dziewczynka miała sześć czy siedem lat; udusiłem ją we śnie. Jej braciszek był jeszcze młodszy; roztrzaskałem mu głowę. A ich matka była... soczysta! - Wran przerwał na chwilę, aby rzucić okiem na Gniewicę. - Ale nie chcę być niedelikatny. Potem męŜczyznom mogę zdradzić niektóre szczegóły. Teraz powiem tylko, Ŝe wystarczyła na długo... - Potem, powędrowałem z powrotem do miejsca, gdzie zostawiłem mego stwora latającego. U pasa zwisał mi chłopczyk, znacząc ślad krwią, co czyniło mój trop jeszcze wyraźniejszym. I cały czas pilnowałem się, aby nie zdradzać swoich myśli. Ale, wiecie, tak zaszalałem z tą kobietą, Ŝe naprawdę byłem zmęczony! Jakby ogarnął mnie szał. Moje ciało trochę się poddało temu uczuciu, ale... taka jest natura poŜądania. Tak więc, po tych wybrykach i długiej drodze powrotnej, plus fakt, Ŝe poprzedniego dnia byłem podekscytowany perspektywą nadchodzącej nocy i nie mogłem zasnąć, czułem się wyczerpany. Albo moŜe wypiłem zbyt duŜo krwi tego męŜczyzny i jego Ŝony - i z powodu pozostałych przeŜyć, jakich mi dostarczyła - w kaŜdym razie byłem tak nasycony pod kaŜdym względem, Ŝe musiałem się przespać. - Tylko, Ŝe gdzieś tam, pośród nocy, Vasagi Ssawiec teŜ coś musiał szykować. To skłoniło mnie do zastanowienia się, ale w końcu zdołałem rozwiązać ten dylemat. - Pośpieszyłem do swego stwora latającego i zwinąłem się w kłębek w fałdzie jego brzucha. Zanim zasnąłem, kazałem mu obudzić się natychmiast, gdyby zbliŜył się Vasagi Ssawiec. A gdyby nadleciał chyłkiem, skrywając się we mgle aŜ do ostatniej chwili, mój stwór miał mnie odrzucić w bezpieczne miejsce, a potem runąć na Vasagiego, aby go zmiaŜdŜyć. - Ale nic takiego się nie wydarzyło; spałem doskonale i był to chyba najdłuŜszy sen w moim Ŝyciu! Kiedy się przebudziłem, poczułem, Ŝe za parę godzin wzejdzie słońce i zrozumiałem, Ŝe pozostało juŜ niewiele czasu. A moje rachunki ze Ssawcem wciąŜ nie były wyrównane. Więc postanowiłem. .. spróbować jeszcze raz go zwabić, a gdyby to się nie udało, ruszyć na jego poszukiwania.

- Opuściłem mego stwora, odszedłem kawałek i pod osłoną skały rozpaliłem ognisko. Zacząłem piec chłopca na roŜnie i po chwili wyczułem czyjąś obecność. WraŜenie trwało tylko chwilę, ale było bardzo silne. Wydało mi się, Ŝe patrzą na mnie z góry czyjeś oczy. I oczywiście zacząłem się zastanawiać: czy to Vasagi przeleciał mi nad głową? Takie wyjaśnienie wydawało się najbardziej prawdopodobne; z pewnością słodki zapach pieczystego działał silnie przyciągająco. JeŜeli tak, musiał mnie zobaczyć. - Przygotowywałem sobie śniadanie i czekałem. I po chwili ktoś rzeczywiście się zjawił! Ale był niezdarny, a moŜe zbyt podekscytowany? Zza głazów nad moją głową dobiegł mnie odgłos osuwających się kamieni. CzyŜby miał zamiar na mnie skoczyć? MoŜe. Ale byłem przygotowany, wypoczęty i całkiem rozbudzony... wręcz podniecony! Vasagi miał napotkać swe przeznaczenie... - Tylko, Ŝe... to nie był Vasagi! To był on! - I Wran dramatycznym gestem wskazał Nestora. - Mimo woli ten dziwny, wędrujący nocą cygański młodzieniec odwrócił moją uwagę, bowiem skupiwszy się na nim, nie zauwaŜyłem zbliŜającego się Ssawca! Albo raczej Vasagi wykorzystał tamtego, aby zamaskować swoje nadejście. Byłem zdezorientowany, a on nagle zaatakował! - I wtedy... - ...Nestor krzyknął ostrzegawczo! Po czym wpakował strzałę w ramię Vasagiego. Dacie temu wiarę? Interwencja Wędrowca, cygańskiego młodzieńca, podczas wielkiego pojedynku lordów! Było to zdumiewające i ironiczne zarazem! I moim zdaniem, niezwykle wyrównało szanse. Vasagi wykorzystał tego chłopaka, aby podejść bliŜej i zapłacił za swą przebiegłość, kiedy Nestor obrócił się przeciwko niemu. Ale ranny Ssawiec był jeszcze bardziej niebezpieczny. W walce, jak się następnie wywiązała, odniosłem powaŜne rany, głównie pleców. Pragnę zachować blizny, aby zademonstrować brutalność ataku Vasagiego. MoŜe kiedyś w przyszłości je pokaŜę... Tym razem, gdy wydawało się, Ŝe milczenie będzie trwać bez końca, zabrał głos Gorvi Przechera - Przyznaję, Ŝe wszystko to jest bardzo interesujące, ale nie wyjaśnia faktu, Ŝe Nestor posiadł jajo Vasagiego. Czy je zdobył, czy teŜ nielegalnie... odziedziczył? To znaczy, nie po Ssawcu lecz jego zabójcy, Wranie. Musicie przyznać mi rację. Oto siedzi tu wśród nas Krwawiec Sucksthrall, pierwszy porucznik Vasagiego i prawowity pretendent do Suckscaru. Czy musi teraz ustąpić temu Nestorowi? Co najmniej niezwykła sprawa. - Ba! - odezwała się Gniewica. - Co w tym takiego niezwykłego, Gorvi? Pomyśl o twoim własnym awansie, podobnie jak ja myślę o swoim. WaŜny jest fakt dostania się tutaj, nie zaś sposób, w jaki to się stało. Tak, dostać się tutaj! A mimo to... wydawałoby się, Ŝe twoje pytanie jest uzasadnione: czy stało się to podstępnie, w wyniku planu wymyślonego i zrealizowanego przez Wrana Wścieklicę, czy teŜ Nestor jest... jak by to powiedzieć... otwarty? A ja zadam jeszcze jedno

pytanie: jeśli zachodzi ta druga moŜliwość, to dlaczego? Nigdy w Ŝyciu nie słyszałam o Wędrowcu, który chciałby stać się Wampyrem - przynajmniej nie przed faktem. Canker Psi Syn wyprostował się, uderzył dłonią w stół i warknął - Tylko jedna osoba pyta! I, zwracając się do Nestora, który do tej pory milczał - A ty, Nestorze, masz wampirze jajo. Ale czy pragnąłeś zostać Wampyrem, czy cię do tego zmuszono? - A jaka to, do cholery, róŜnica? - ryknął Wran, zrywając się na nogi. - Gniewica ma rację: liczy się dostanie się tutaj. A jeśli chodzi o jaja: czyŜ nie zdobywamy ich tam, gdzie pragniemy? Tak się dzieje, jeŜeli mamy wybór. Kiedy ostatnim razem widziałem Vasagiego Ssawca, nie miał wyboru. Przywiązałem go, Ŝe by się usmaŜył na słońcu. A teraz mam Ŝałować, Ŝe jego pijawka i jajo nie smaŜą się wraz z nim?! - Czy mogę zabrać głos? - warknął Krwawiec Sucksthrall. Kiedy na niego spojrzeli, powiedział - Wydaje mi się, Ŝe całą rzecz uknuł lord Wran. Nie po to, aby popsuć mi szyki oczywiście nie, bo jak dotąd jestem nikim - ale aby ukarać swego odwiecznego wroga, lorda Vasagiego, który był moim panem. Przekazanie jaja Ssawca temu... temu naiwniakowi byłoby świetnym Ŝartem. I oczywiście, zastraszony przez Wrana i bojąc się nas wszystkich, ten niegodny nosiciel jaja siedzi tu, otępiały i oniemiały, mając nadzieję, Ŝe to tylko sen. Osobiście chciałbym zostać panem Suckscaru. Tylko, Ŝe uzurpator posiadł jajo Vasagiego. Niewątpliwie wydarto je z ciała mego pana, albo umknęło zeń po jego śmierci. Taka moŜliwość wydaje mi się najbardziej prawdopodobna - teraz, zanim jajo przeobrazi się w pijawkę, albo gdy wciąŜ jest kijanką. Dlatego teŜ wyzywam Nestora na pojedynek. Wybór czasu, miejsca i rodzaju śmierci naleŜą do niego. Krwawiec miał słuszność. Głęboko wewnątrz Nestora zarodek Vasagiego wciąŜ stanowił tylko kijankę. Ale juŜ wyczuwał siłę swego Ŝywiciela - i jego słabości. Jednak te ostatnie słuŜyły celom pasoŜyta; w istocie pracowały na jego korzyść. Nestor nie miał właściwie Ŝadnej przeszłości, niczego, czego mógłby się uchwycić i dlatego nie był w stanie stawić Ŝadnego oporu zachodzącej w jego wnętrzu metamorfozie. Z drugiej strony, jego wampir nie posiadał własnej „inteligencji”; będąc jeszcze w stanie embrionalnym, jego jedynym celem było wzmocnienie ciemnych stron osobowości Ŝywiciela, jednocześnie osłabiając jego ludzkie poczucie litości i tłumiąc wraŜliwość. Równocześnie powodował wyostrzenie umiejętności waŜnych z punktu widzenia Nestora - i oczywiście z jego własnego punktu widzenia - czyli woli przetrwania. Bo wampir jest nade wszystko nieustępliwy. Ale Krwawiec mylił się całkowicie: zamiast siedzieć jak „otępiały i oniemiały”, Nestor wyjął zza pasa swoją małą, lecz śmiercionośną kuszę, połoŜył ją na kolanach, załoŜył bełt i teraz pozostawało juŜ tylko wsunąć strzałę. O ile pierwsza z tych czynności nie przedstawiała trudności, bo przesłaniał ją blat ogromnego stołu, ostatnia wymagała pewnego wysiłku i nigdy nie dałoby się

jej zrealizować w tajemnicy przed innymi, zwłaszcza teraz, gdy oczy wszystkich były zwrócone na Nestora. Wahał się... wciąŜ miał duŜo czasu... poczeka i zobaczy. Canker, który siedział na lewo od niego, niewątpliwie widział jego ukradkowe ruchy; nie odezwał się, tylko spokojnie siedział, ale jego dzikie oczy płonęły; wstrzymał oddech i patrzył to na Nestora, to na Krwawca. W międzyczasie Krwawiec połoŜył swe wielkie dłonie na stole i rozejrzał się wokół, zamierzając się podnieść. Oczy miał takŜe dzikie i pałające Ŝądzą mordu. Rzucił wyzwanie; gdyby nie zostało przyjęte, czy choćby pozostawione bez odpowiedzi, Krwawiec oczywiście miałby prawo przystąpić do działania. Nestor siedział sztywno i nie spuszczał z niego oczu. Ten człowiek był wampirem; nabrał ciała i stał się prawie tak zwalisty jak lord; ubrany w grubą skórę, był dwa razy większy niŜ Nestor. Z drugiej strony, był nieuzbrojony, a co waŜniejsze nie miał jaja. MoŜe Nestor mógłby go zakrzyczeć. Bo wampir jest nie tylko nieustępliwy, ale i przebiegły. Kiedy wydawało się, Ŝe ta scena nie moŜe juŜ trwać dłuŜej - Ŝe Krwawiec musi teraz wstać, obejść stół, rozprawić się z rywalem i domagać się swoich praw - wtedy właśnie Nestor przemówił. Ale teraz w jego ciele tkwiła obca istota i choć był nieustępliwy i przebiegły jak lis, w takiej sytuacji wampir często zachowuje się obcesowo i agresywnie. - Wydarzenia miały mniej więcej taki przebieg, jak przedstawił to Wran - zaczął gniewnym i hipnotyzującym głosem - ale i ty masz do pewnego stopnia rację, Krwawcu Sucksthrall. Przybyłem do Krainy Gwiazd, do ostatniego zamczyska, aby zostać lordem. Z tym, Ŝe wierzyłem, iŜ juŜ kiedyś byłem Wampyrem, ale o tym zapomniałem albo zostałem pozbawiony mego dziedzictwa. Nadal w to wierzę, nawet teraz! Było tak jakbym błagał, aby stać się Wampyrem! Wszystko to wyznałem Wranowi Wścieklicy. I jestem jego dłuŜnikiem, poniewaŜ na swój uroczy sposób przypomniał mi o pewnych procedurach. Więc choć mógłbyś tu zostać panem, pozostaje faktem, Ŝe to ja teraz jestem Wampyrem! I ostrzegam cię, Krwawcu: albo będziesz moim poddanym i zachowasz Ŝycie, albo... - Albo? - Krwawiec zerwał się na równe nogi. - Co? Miałbym zostać twoim poddanym? Twarz miał szarą jak popiół i nastroszył się, cięŜko dysząc z gniewu i Ŝądzy. śądzy krwi, jaja i Ŝycia Nestora. Oblizał wargi, zacisnął pięści i groźnie pochylił się w przód. śółte oczy wyszły mu na wierzch. A potem... .. .Ruszył do przodu! Ale zamiast okrąŜyć stół, Krwawiec Sucksthrall wybrał najkrótszą moŜliwą drogę: skoczył na stół! DuŜe i małe półmiski zaczęły latać na wszystkie strony, dzbany z winem potoczyły się na bok, gdy porucznik zrobił krok do przodu, po czym przykucnął, aby rzucić się na Nestora. Nestor wstał, przewracając krzesło i cofnął się. Błyskawicznie naciągnął cięciwę. Rycząc z gniewu,

Krwawiec juŜ był w powietrzu, ale zbyt późno dostrzegł broń w rękach Nestora; Nestor nie miał juŜ czasu, aby wycelować, więc po prostu... pociągnął za spust! Strzała trafiła Krwawca dokładnie między oczy, wgniotła mu podstawę nosa, przebiła mózg i zatrzymała się dopiero, gdy jej grot przeszedł na wylot, rozpryskując wokół kawałki kości i krople krwi. Wampir był martwy, przynajmniej na tyle, na ile martwy moŜe być wampir nie pozbawiony głowy; usta zamykały mu się i otwierały, bełkocząc coś niezrozumiałego, ale oczy nie widziały juŜ nic, a wyciągnięte ręce zwisały bezwładnie. Nestor odsunął się szybko na bok, gdy ciało Krwawca grzmotnęło w kamienną podłogę i znieruchomiało. Być moŜe, mógł jeszcze przeŜyć, okaleczony i niemy, bo jego metamorficzne ciało i kości zagoiłyby się, a mózg odbudował, przynajmniej częściowo. Ale wampyrza natura Nestora budziła się do Ŝycia i nie zamierzał na to pozwolić. Ci lordowie i ta lady Ŝywili wątpliwości co do tego, czy nadaje się na Wampyra. On był Wampyrem i teraz była doskonała okazja, aby im to udowodnić! Na stole leŜał duŜy nóŜ do krojenia mięsa. Gdyby chciał, Nestor mógł Krwawcowi odciąć głowę, ale wpadł na duŜo lepszy pomysł. O dziwo, powalony porucznik zdołał dźwignąć się na czworaki. Klęczał z opuszczoną głową, plując krwią i dygocząc jak poraŜony pies. Z makabrycznie wykrzywionych ust wydobywał mu się potok niezrozumiałych słów i dźwięków. Nestor połoŜył kuszę na podłogę, podszedł do niego, chwycił obiema rękami za włosy i powlókł do okna. WciąŜ na czworakach, Krwawiec ślizgał się na własnej krwi i rozmazanym mózgu, a po chwili znalazł się koło balkonu. Nestor stanął za nim, połoŜył mu stopę na plecach i mocno popchnął. Fragment balkonu rozleciał się na kawałki i Krwawiec runął w dół. Pod nim rozciągała się otchłań, głęboka na prawie trzy tysiące stóp, a na jej dnie rumowisko i lita skała. Kiedy uderzył w ziemię, została z niego tylko papka i trochę galaretowatych fragmentów. Nielotne stwory wojenne Gorviego Przechery wydały warknięcie, próbując chapnąć jakiś smaczny kąsek... Nestor odwrócił się od okna i wracając do stołu, podniósł kuszę. Gorvi, złośliwy jak zawsze, jako pierwszy odzyskał głos. Wskazując na broń Nestora, powiedział - To jest zakazane! Nie tylko w Iglicy Gniewu, ale w całym zamczysku! Canker uderzył w stół i warknął - Ale wszyscy wiedzieliśmy, Ŝe ją ma. To Cygan, prawda? Tak właśnie są uzbrojeni. Cygan i to jeszcze młody. Rzecz w tym, Ŝe myśleliśmy, iŜ nie będzie miał odwagi, aby jej uŜyć! Nestor stanął obok przewróconego krzesła, wzniósł kuszę nad głową i powiedział - Jeśli ta broń obraŜa wasze uczucia, to moje takŜe. Niechaj tak będzie. - Po czym połoŜył ją z rozmachem na krawędzi stołu, jak gdyby chciał ją roztrzaskać na kawałki. - Zresztą juŜ mi nie jest potrzebna.

Teraz mam rękawicę bojową Vasagiego. - I, obróciwszy się do Cankera - Mylisz się. MoŜe kiedyś byłem Cyganem, ale teraz juŜ nie. Nestor rozegrał to bardzo umiejętnie; zaskoczył i skupił uwagę pozostałych biesiadników. Marszcząc brwi, przez długi czas wpatrywali się w niego w milczeniu. W końcu Wran wyszczerzył zęby w uśmiechu i spojrzał na Gniewicę. - Lady - rzekł - przypominam sobie, Ŝe coś mówiłaś o własnym „awansie”. JeŜeli to, co słyszałem, jest prawdą, wtedy takŜe polała się krew. W innym przypadku Gniewica mogłaby się obrazić i nawet teraz miała ochotę odparować Och, a jak to było z tobą, Spiro i Gorvim? - Jednak w tej chwili była myślami gdzie indziej, więc tylko powiedziała w zadumie - Tak, to prawda. - Ale nie patrzyła na Wrana, tylko na Nestora. Przybysz stanowił właściwy materiał. Czuła to. Z czasem, moŜe nawet poczuć go w sobie! Była to przyjemna myśl (ale zatrzymała ją przy sobie), bowiem jej niewolnicy płci męskiej, choć niektórzy z nich byli całkiem przystojni, w łóŜku przypominali myszy; byli zbyt nieśmiali. Kiedy Nestor osiągnie pełną dojrzałość, moŜe będzie odpowiednim kochankiem... a moŜe i sprzymierzeńcem... Gniewica otrząsnęła się z tych myśli i spojrzała na Wrana. - Byłam Cyganką i w Turgosheim awansowałam, wyłącznie dzięki swojej inteligencji. Kiedy inni pragnęli mnie zniszczyć, ja zniszczyłam swego tak zwanego „pana” i zabrałam mu jajo. To wszystko prawda... ale, jak powiedziałam przed chwilą, liczy się fakt dostania się tutaj. - No, więc? - wykrzyknął Wran. - CzyŜ Nestor nie dostał się tutaj? - Nie - pokręciła głową. - Jeszcze nie. Bo dostać się tutaj i przeŜyć to dwie róŜne sprawy. Ale... na pewno jest na dobrej drodze. - Po czym, skinąwszy głową i popatrzywszy kolejno na Spiro, Cankera, Gorviego, Wrana i w końcu na Nestora, powiedziała - Moi panowie, oto przed wami stoi lord Wampyrów, Nestor. I co wy na to? Canker natychmiast się zgodził. - Musisz mnie odwiedzić w Parszywym Dworze - warknął. - Koniecznie przyjdź i obejrzyj mój kościany instrument! Wran i Spiro byli usatysfakcjonowani, ale nie chcieli tego okazywać, więc zgodnie odpowiedzieli - Poczekajmy i zobaczmy, co z tego wyniknie. Gorvi zmarszczył brwi i powiedział - Wygląda na to, Ŝe jestem w mniejszości. Ale... no cóŜ, Nestor jest lordem, z jednym zastrzeŜeniem! Dajmy mu pięć dni czasu, a jeśli się nie sprawdzi, wróci do Krainy Słońca. Na pewną śmierć. Gniewica popatrzyła na Nestora i zapytała - Zgoda? Wzruszył ramionami. - Nie zgłaszam zastrzeŜeń. - Doskonale! - powiedziała. Zwracając się do pozostałych i unosząc kielich, rzekła Wznieśmy więc toast. Za lorda Nestora z Suckscaru: udanego awansu!

- Powodzenia! - powiedzieli chórem, unosząc kielichy. A Gorvi, zanim spełnił toast, nie mógł się powstrzymać, Ŝeby nie dodać - Powodzenia, albo...

Choć Vasagi był dziwny z wyglądu, Gniewica Zmartwychwstała uwaŜała go za sprzymierzeńca; dlatego zamieszkiwał na poziomach, sąsiadujących z jej własnymi. Teraz, gdy przyjęcie Wrana dobiegło końca, bracia Zabójczoocy zaproponowali nowo przybyłemu, Ŝe zanim udadzą się do swoich stworów latających, będą mu towarzyszyć do Suckscaru. Canker, który mieszkał bezpośrednio pod Nestorem, poszedł z nimi. Szedł do góry zewnętrznymi schodami, potem ukrytymi półkami skalnymi i przyprawiającymi o zawrót głowy mostami, wspartymi na przyporach. Mógł oczywiście polecieć, ale oznaczałoby to osiodłanie stwora latającego, start, lądowanie i tak dalej. A Canker, który właśnie przypomniał sobie o spotkaniu, był juŜ spóźniony. Pod wpływem nagłego impulsu, nie chcąc okazywać lekcewaŜenia nie wspominając juŜ o bardzo realnym zagroŜeniu ze strony tego, komu powierzył zastępstwo na czas swojej nieobecności - wybrał przyprawiającą o zawrót głowy lecz dyskretną drogę wokół Suckscaru. Teraz jednak, gdy poznał Nestora i dostał jego zgodę na powrót tą samą trasą, droga przez Suckscar wydawała się najłatwiejsza i najbardziej oczywista. Dziwna rzecz, ale gdy cała czwórka schodziła w dół, z Wranem i Spiro na czele, o parę kroków przed Nestorem, Canker trzymał się tuŜ za nim. Oglądając się od czasu do czasu, Nestor widział tamtego, jak podąŜa jego śladem, z wywieszonym językiem, zupełnie jak jakiś groteskowy pies. Ale w Ŝadnym razie nieudomowiony. Jednak ilekroć Nestor się zatrzymał, Canker takŜe stawał i przekrzywiał głowę, jak gdyby czekał na komendę kontynuowania marszu! Z drugiej strony, trudno było coś wywnioskować z jego na poły ludzkiego wyrazu twarzy; Nestor widywał podobny wyraz na pyskach wilków, tropiących ofiarę. Minęli stanowiska startowe Gniewicy, zeszli wielkimi schodami, wyrzeźbionymi w dnie skośnego szybu i skierowali się na najwyŜsze poziomy Suckscaru. Teraz bracia Zabójczy Wzrok szli naprawdę ostroŜnie, co sprowokowało Nestora do pytania - Jakiś problem? Obejrzawszy się na Nestora w mroku nieoświetlonych schodów, Spiro zmarszczył brwi i niecierpliwie odrzekł - A co? Nie widziałeś stworów wojennych Gniewicy? Myślisz, Ŝe tylko ona jedna trzyma takich straŜników? Więc się dowiedz, Ŝe wszyscy je mamy; miał je teŜ Vasagi! Canker natychmiast połoŜył dłoń na ramieniu Nestora i wysuwając pysk do przodu warknął na Spiro - Więc powinieneś puścić Nestora przodem! PrzecieŜ ma jajo Vasagiego. I jeśli ja to wywąchałem, to oni takŜe. KaŜdy będzie podejrzewał, Ŝe Suckscar naleŜy teraz do was - do ciebie i do Wrana - a nie do Nestora! - Co to ma znaczyć? - Wran szybko się obrócił w ciasnym tunelu. ZmruŜył oczy i widać było tylko szkarłatne błyski.

Ale wtedy wtrącił się Nestor, przeciskając się do przodu i odpowiadając zamiast Cankera Po prostu chodzi o to, Ŝe jako nowy pan Suckscaru, powinienem iść na przedzie. Canker ma rację. - W samej rzeczy - warknął Canker z tyłu. Po czym bracia cofnęli się, zamykając pochód. Nestor ruszył nieco szybciej; chciał się przekonać, jakie rozmiary ma posiadłość Vasagiego i jakie jest jego dziedzictwo. Idąc zauwaŜył, Ŝe nawet w przyćmionym świetle tunelu, choć w pełni zdawał sobie sprawę z panujących ciemności, widział prawie tak samo dobrze, jak w biały dzień. Stanowiło to kolejny dowód, Ŝe jego przemiana trwa. W końcu, doszedłszy do podestu i skręciwszy o trzydzieści stopni - jak wskazywało światło, padające na dno szybu, gdzie odbijały się echem ich kroki - usłyszeli inne dźwięki. Było to echo ukradkowych ruchów, gdzieś w dole. Tym razem Nestor zatrzymał się. - Nie - warknął mu Canker na ucho. - Idź dalej. Rozpoznają cię. Uwierz mi. Jesteś przecieŜ Wampyrem! W Krainie Słońca Nestor miał zawsze dobry kontakt z psami; zarówno on sam jak i jego zapomniany brat. Kiedy byli dziećmi, z lasu przychodziły do nich dzikie psy, Ŝeby się pobawić; udomowione wilki, „psy stróŜujące”, pozwalały im na najbardziej zwariowane zabawy i nigdy się na nich nie rzuciły; dzikie wilki ze wzgórz pozwalały im się zbliŜyć i nie uciekały, tylko niechętnie schodziły im z drogi. Nestor nigdy się nad tym nie zastanawiał; po prostu zwierzęta z rodziny psów mu ufały a on im i nie czuł przed nimi strachu. Teraz tak samo było z Cankerem Psim Synem. Nestor uwierzył w jego słowa. I rozumiał, dlaczego ten - ten potwór? - trzyma się blisko niego. Ni stąd ni zowąd powstała między nimi nić porozumienia. Nestor nie wiedział, czy się z tego cieszyć, ale z pewnością mu ufał. Nie odczuwając strachu, zszedł po schodach na sam dół, przystając tylko, gdy coś się poruszyło w wąskim, sklepionym przejściu u stóp schodów. To coś róŜniło się od straŜników Gniewicy: czarne jak noc, w kształcie nietoperza, zwisającego ze stropu, ale wyprostowane; mocniejszej budowy niŜ człowiek i o wiele wyŜsze, ze szkarłatnymi oczami w pokrytej futrem, wydłuŜonej głowie. Prawdopodobnie był to rodzaj nietoperza - albo czegoś, co kiedyś było nietoperzem - ale nietoperza człekopodobnego. Skomplikowany stwór, wyhodowany w kadziach Vasagiego, obdarzony wystarczającą inteligencją, aby wypełniać rozkazy swego pana. A przynajmniej jeden konkretny rozkaz: strzec schodów. Trudno go było dostrzec; skryty pod ciemnym futrem, wydawał się spowity w ciemność. Ale gdy sycząc, zbliŜył swą na poły gryzoniowatą, na poły ludzką twarz, ociekającą śliną, jego zamiary były aŜ nadto czytelne. Jeśli Nestor i pozostali chcieli posuwać się naprzód, jedyna droga wiodła obok tego straŜnika.

- Phi! - parsknął Canker w ucho Nestora, chwytając go za ramię. - Nawet niezbyt groteskowy. Stwory Vasagiego są bardzo róŜne... on zawsze eksperymentował! Tego nie widziałem nigdy przedtem. Ale ruszaj, przedstaw się. Potwór był o trzy kroki od nich, wciąŜ częściowo ukryty pod sklepionym przejściem. Nestor zrobił niepewny krok wzdłuŜ poziomego korytarza, a wtedy straŜnik wychynął ze swojej niszy, blokując przejście! Teraz moŜna go było lepiej zobaczyć. Czarne, skórzaste skrzydła zakrywały mu korpus, ale tam, gdzie fałdy przylegały szczelnie do ciała, wiły się róŜowe robaki! Szczęki stwora rozwarły się z chrzęstem, ukazując zęby, które stanowiły rząd długich, białych igieł, niknących w szkarłatnej gardzieli. Takie zęby potrafiły rozedrzeć ludzkie ciało na strzępy, w mgnieniu oka ogołacając je do kości. Ale i tak stwór nie był tak przeraŜający, jak straŜnicy Gniewicy. - NaleŜysz do mnie! - powiedział Nestor. - Mam jajo Vasagiego. Odsuń się, bo chcę przejść. Oraz ci ludzie, którzy są moimi przyjaciółmi... przynajmniej na razie. - Wstrzymując oddech, uczynił jeszcze jeden krok naprzód... ...I stwór wyszedł mu naprzeciw! Rozpostarł skrzydła, ale teraz okazało się, Ŝe to nie są skrzydła. Od przedramion do kolan, czy teŜ raczej tam, gdzie człowiek miałby kolana, grube błony tworzyły pokryte futrem nibyskrzydła po obu bokach ciała. Na pierwszy rzut oka przypominały skrzydła, ale w istocie stanowiły pułapki! W Krainie Słońca rosły kwiaty, które funkcjonowały w podobny sposób; miały mięsiste płatki, które zamykały się na pochwyconych owadach, aby je poŜreć. Ale ten stwór nie był przeznaczony do poŜerania owadów, a kwiaty rosnące w Krainie Słońca nie były obdarzone inteligencją i zdolnością poruszania się! Zanim „skrzydła” zamknęły się nad Nestorem, zobaczył, Ŝe owe róŜowe robaki to tylko końce wijących się macek, wyrastających wokół ciemnego otworu jamy ustnej. Stwór miał w istocie dwa takie otwory, ale tylko jeden w twarzy. Macki zamknęły się na Nestorze, chwytając jego ramiona i przyciskając je do owych ust, aŜ wargi poczuły jego smak! Na chwilę - na jedną, krótką chwilę - Nestor stracił słuch i wzrok. Pod wpływem zapachu gnijącego mięsa, odoru bijącego z Ŝołądka i dotyku śliskiej skóry ogarnęły go mdłości. Na chwilę... zanim straŜnik go uwolnił, złoŜył skrzydła, cofnął się zdezorientowany, zamrugał płonącymi oczami i skulił się w swojej niszy. Nestor lekko się zatoczył, ale Canker podszedł i złapał go za łokieć. - Doskonale! - warknął. - Bestia Vasagiego uznała swego nowego pana. Nestor pokrył się gęsią skórką od stóp do głów, ale ruszył dalej, a Canker za nim. A za nimi, stwór ukryty w ciemnym przejściu znów rozpostarł swe skrzydła i zasyczał groźnie, gdy pojawili

się Wran i Spiro, ale Nestor odwrócił się i upomniał go - Bądź cicho! CzyŜ nie powiedziałem, Ŝe ci ludzie są ze mną? Kiedy stwór uspokoił się i wycofał, czwórka ruszyła dalej...

Na końcu krótkiego korytarza, w niszach cofniętych nieco w stosunku do głównego przejścia, tkwiły jeszcze dwa stwory Vasagiego. Nie róŜniły się wiele od straŜników Gniewicy: brutalne, dzikie istoty, które wyły i jazgotały, szarpiąc łańcuchy, którymi były uwiązane, gdy Nestor i jego towarzysze pojawili się w polu widzenia. Ich nowy pan natychmiast do nich przemówił - Jestem lord Wampyrów, Nestor. Jajo Vasagiego - i wszystko, co do niego naleŜało jest teraz moje. Co znaczy ten hałas? Przestańcie, albo dostaniecie za swoje! - To wystarczyło; stwory obwąchały go, natychmiast uspokoiły się i powlokły na swoje miejsce. Wran i Spiro byli naprawdę zaskoczeni. Jako Wampyry, oczywiście takŜe mogli uspokoić te bestie... mając wystarczająco duŜo czasu, aby podporządkować je sobie groźbą czy prośbą. Ale Nestor nie miał w takich sprawach doświadczenia; nawet mając jajo Vasagiego, wciąŜ był tutaj nowicjuszem, a mimo to instynktownie, prawie automatycznie, zaskoczył. - Tak - powiedział Wran - myślę, Ŝe dasz sobie tutaj doskonale radę. - Jednak jego szkarłatne oczy były zamglone. Bo Wran miał wraŜenie, Ŝe Nestor chyba radzi sobie trochę zbyt dobrze... Niewolnicy i porucznicy usłyszeli hałasujące stwory. Dwóch z nich przybiegło w momencie, gdy Nestor wraz z towarzyszami wszedł do głównej sali Suckscaru. Byli potęŜnie zbudowani, jak wszyscy porucznicy Wampyrów i Nestor poczuł się przy nich jak karzeł. Ale porucznicy, zobaczywszy Cankera, Wrana i Spiro, gwałtownie zatrzymali się, spojrzeli na siebie i zbliŜyli się do nich ostroŜnie. Jeszcze kiedy byli poza zasięgiem głosu, Canker jęknął - Teraz nadszedł czas prawdziwej próby. Bo to nie są tępe bestie - tylko ludzie i mają mózgi. Lepiej ja się tym zajmę, przynajmniej na początku. - Kto idzie? - zapytał wyŜszy. - Lordowie, jesteście intruzami! O ile nie towarzyszy wam Krwawiec Sucksthrall, nie macie tu nic do roboty. Vasagi nigdy by nie raczył was tu zaprosić. Spojrzał na Nestora z gniewną miną. - A to kto, u licha? Pomimo ostrzeŜenia Cankera, Nestor zmruŜył oczy i zamierzał postąpić krok naprzód, ale Canker zastąpił mu drogę. - Lepiej, chłopaki, posłuchajcie - parsknął. - Ssawca juŜ nie ma, bo Wran Wścieklica go zabił. Ale chyba nie muszę wam tego mówić, bo ktoś musiał przecieŜ stać przy oknie, czekając na powrót Vasagiego z Krainy Słońca. Ssawca juŜ nie ma, ale jego jajo przeniknęło do ciała obecnego tu Nestora, a dla was lorda Nestora.

Rozdziawili gęby, ale po chwili wyŜszy odezwał się znowu. - Och, doprawdy? I ten tutaj rości sobie prawo do Suckscaru, tak? No cóŜ, panowie lordowie, z całym szacunkiem, ale jestem Zahar, pierwszy zastępca Krwawca. I powiadam wam, Ŝe sam mogę zjeść tego człowieka! Szturchnął Nestora w pierś. - A kiedy Krwawiec Sucksthrall go zobaczy... Odrzucił głowę do tyłu i zaśmiał się, po czym znowu zamierzał szturchnąć Nestora. Ale Nestor był szybki jak błyskawica; chwycił palec napastnika i jednym, płynnym ruchem wygiął go w tył tak, Ŝe palec pękł z głośnym trzaskiem! Zahar zawył i upadł na kolana, a wtedy Nestor kopnął go z całej siły w gardło, co go natychmiast uciszyło i posłało na ziemię. W następnej chwili Nestor klęczał obok niego, przyciskając czub jego włosów do kamiennej podłogi, a ostry koniec sześciocalowego noŜa do drgającego jabłka Adama. Przedtem wydawało się, Ŝe nóŜ, który Nestor nosił u pasa, na nic się nie przyda; ot, taka śmieszna wykałaczka i lordowie po prostu nie zwracali na niego uwagi. Podobnie jak w przypadku kuszy, nie ośmieliłby się uŜyć go przeciwko nim. Ale niewolnicy to była zupełnie inna sprawa! - Krwawiec Sucksthrall nie Ŝyje! - warknął Nestor. - Zabiłem go! Teraz złoŜycie mi przysięgę wierności, albo pójdziecie w jego ślady! - Gak... gak! - wykrztusił Zahar, wznosząc drŜącą rękę. Ten gest mógł, co prawda, oznaczać groźbę lub przysięgę, ale Nestor nie zamierzał ryzykować. Przeciął ścięgna na łokciu, który wystawał spod skórzanego rękawa i bezwładne ramię opadło na ziemię. Nestor szybko złapał okaleczoną rękę i odciął palec, zanim kikut upadł u jego stóp. Zahar zwijał się na podłodze jak wąŜ, sycząc i krztusząc się, ale nie wydawał Ŝadnych zrozumiałych dźwięków. Jednak to nie miało znaczenia, bo Nestor powiedział - Dobrze! Więc od tej chwili naleŜysz do mnie. A teraz patrz! - I rozciął sobie kciuk, a krew zaczęła kapać na łokieć Zahara i jego zakrwawioną rękę. - Widzisz? Oto krew z mego wampyrzego ciała. Oto moc odnowy - twoje ramię zrośnie się i twoja ręka znów będzie cała. W ten sposób spłynął na ciebie zaszczyt; oto moŜesz zostać synem krwi! Ale moim, nie zaś Vasagiego, bo jego juŜ nie ma. I przyjmij rodzicielską przestrogę: od tej chwili masz się zbliŜać do mnie zgięty w pokłonie! A kiedy będziesz w pobliŜu mnie, wystrzegaj się gwałtownych ruchów. W przeciwnym razie pierwszy z nich będzie zarazem ostatnim. Pamiętaj: nawet teraz mógłbyś być martwy, gdybym nie potrzebował cię do zarządzania moją posiadłością. Nestor odwrócił się od wijącego się z bólu Zahara i stanął naprzeciw drugiego porucznika. Zobaczył, jak Canker odciąga go w tył. Unosząc brwi w udawanym zaskoczeniu, Nestor zapytał Co to ma znaczyć? Molestujesz mojego człowieka, Canker? - Canker natychmiast puścił porucznika, a Nestor wyciągnął doń rękę w geście powitania. Porucznik był młody, musiał niedawno opuścić Krainę Słońca, ale był juŜ o parę cali wyŜszy od Nestora, barczysty, umięśniony i miał dzikie oczy: urodzony wampir. Jeszcze nie

stuprocentowy, ale za sto lat moŜe nim zostać. JeŜeli przeŜyje. Odezwał się niepewnym głosem Jestem, czy raczej byłem, Grig Sucksthrall. Wyczuł autorytet Nestora - a moŜe takŜe i obecność jaja Vasagiego - i z trwogą patrzył w płonące oczy lorda. Po chwili, przypomniawszy sobie zwyczaje panujące w Krainie Słońca, niezdarnie wyciągnął rękę, aby uścisnąć wyciągniętą dłoń Nestora. Ale Nestor złapał rękę Griga i wcisnął mu w dłoń odcięty palec Zahara. Grigowi opadła szczęka, a Nestor powiedział - Zjedz go! Przyjmij poŜywienie, jakie ci daję i zamieszkaj wraz ze mną w Suckscarze, albo odmów od razu, naraŜając się na wszelkie moŜliwe konsekwencje. Ale co to? Ty drŜysz? Och, nie przejmuj się! Nie zabiję cię, tylko wypuszczę na wolność na zasłanej głazami równinie, Ŝebyś zakosztował Ŝycia wraz z ostatnimi z ostatnich, trogami, gnieŜdŜącymi się w swoich norach. To jak będzie? Grig spojrzał na zakrwawiony palec, który trzymał w dłoni, potem na Zahara, który próbował usiąść, pochyliwszy się do przodu i jęcząc. W końcu powiedział - Lordzie, Zahar jest moim przyjacielem! - Przyjacielem? Przyjacielem? - Nestor wyglądał na zaskoczonego. - Czy mam być znany jako lord Nestor, który daje schronienie przyjaciołom? Nie, w moim domu nie potrzebuję przyjaciół, lecz niewolników i posłusznych poruczników, którzy są głodni i jedzą na mój rozkaz! Utkwił w tamtym twarde spojrzenie. - Więc pytam cię po raz ostatni: jak będzie? I wtedy Grig zjadł palec Zahara. A poniewaŜ przez cały czas Nestor mu się uwaŜnie przyglądał, prawie się przy tym nie skrzywił...

IV Suckscar

Nestor posłał Griga i Zahara, aby opatrzyli uszkodzoną rękę tego ostatniego. Następnie czterej lordowie udali się na zwiedzanie Suckscaru. Wran, Spiro i Canker juŜ tu kiedyś byli, choć tylko raz - w dniu, gdy przybyli tu ze wschodu wraz z Gniewicą, Vasagim i ich porucznikami, oraz kilkoma stworami latającymi i wojennymi. Potem, głównie pod kierunkiem Gniewicy i ulegając jej naleganiom (wielka wieŜa pilnie potrzebowała naprawy i konserwacji, a ona pragnęła ją jak najszybciej doprowadzić do porządku), wprowadzili się, zajmując róŜne poziomy. Suckscar przypadł Vasagiemu. Vasagi wybrał pięć poziomów, które miały stanowić jego część, ogarnięty podziwem dla ich pełnego dramatyzmu wyglądu zewnętrznego: były od góry do dołu powaŜnie uszkodzone, przecinały je ogromne, ukośne wyŜłobienia, jak gdyby słońce wschodzące nad górami wyŜarło ich zewnętrzne warstwy. Ale w rzeczywistości słońce nigdy nie wznosiło się dostatecznie wysoko, aby oświetlić poziomy Suckscaru; był to po prostu wynik naturalnego nachylenia warstw skalnych, które w tym miejscu były nieco bardziej miękkie, oraz trwających od stuleci procesów wietrzenia. A teraz te pięć poziomów, leŜących bezpośrednio nad posiadłością Cankera Psiego Syna, naleŜały do Nestora, który je niecierpliwie zwiedzał. Na pierwszym poziomie zobaczył wielką, wspólną salę, gdzie niewolnicy mieszkali w jaskiniach wykutych w ogromnej ścianie zewnętrznej i szerokie, wyciosane w skale schody, prowadzące do prywatnych komnat Vasagiego Ssawca. U szczytu i po obu bokach schodów stali straŜnicy, których rola była podobna do roli owego stwora, którego napotkali schodząc ze stanowiska lądowania Gniewicy. StraŜnicy wyglądali jak grube brązowe chodniki, uszyte ze skóry niedźwiedzi, tylko Ŝe chodniki nie zwykły pełzać. Kiedy Nestor wchodził po schodach, stwory cofały się coraz wyŜej, zacieśniając wokół niego krąg. Ale maskowały się tak znakomicie, Ŝe gdy w połowie drogi stanął, Ŝeby im się dokładniej przyjrzeć... znowu zobaczył tylko chodniki! W tym momencie Canker Psi Syn, który towarzyszył Nestorowi, wciągnął powietrze i zaczął poruszać się jeszcze ostroŜniej - przed nimi znajdowało się więcej stworów Ssawca. Był przecieŜ mistrzem metamorfizmu... Nestor podszedł do dwóch najbliŜszych straŜników i rozkazał - Wychodźcie, a wtedy zobaczymy co z was za stwory! - Cicho skradając się stwór, spłynął na dół; podobnie jego bliźniak, znajdujący się po drugiej stronie, zbliŜył się do swego towarzysza...

...Ale w ostatniej chwili nagle stanęły dęba! I wtedy Nestor zobaczył, jakie są grube: gumowate zwały mięsa - jak wielkie niedźwiedzie - których ciało było grube w środku i cienkie jak błona w pobliŜu brzegów, z wielkimi, szarymi, napręŜonymi mięśniami w dolnej części ciała. Choć ogólną budową przypominały niedźwiedzie, nogi i ramiona miały pozbawione kości; utrzymywały się jedynie na spręŜystych chrząstkach; były jednak na tyle ruchliwe, Ŝe bez wysiłku potrafiły rzucić się na swoje ofiary. Nestor zobaczył takŜe ich pyski. Podobnie jak straŜnik na schodach, miały ich aŜ za duŜo, a moŜe właśnie tyle, ile potrzeba, biorąc pod uwagę cel, do jakiego zostały stworzone. Stwory te składały się bowiem wyłącznie z pysków, Ŝołądków i potęŜnych mięśni; małe, czerwone oczka były ukryte pod futrem. Miały liczne otwory gębowe, małe, czerwone i ssące; były pozbawione zębów, a przynajmniej Nestor nie mógł ich dostrzec. Ale ślina, którą wydzielały, dymiła w zetknięciu ze skałą, więc Nestor domyślił się, Ŝe jest Ŝrąca. I wtedy zrozumiał. Kiedy taki stwór owinął się wokół człowieka, ten był kompletnie unieruchomiony, jak mucha w miodzie, dusił się i rozpuszczał w sokach trawiennych; w końcu był poŜerany a jego kości wypluwane na zewnątrz. Ale Nestor nie naleŜał do tego rodzaju ofiar. Jego jajo, które teraz stanowiło zaledwie kijankę, było silne i z kaŜdym dniem rosło w siłę. Czerpało tę siłę z siły Nestora, który sam był silnym osobnikiem. StraŜnicy Suckscaru przedtem naleŜeli do Vasagiego, ale teraz byli jego wyłączną własnością. Muszą zrozumieć, Ŝe nie zniesie więcej Ŝadnych gróźb, nie we własnym domu! Nie zamierzając ustąpić, splunął w pysk potwora stojącego przed nim. Po czym, obróciwszy się na pięcie, władczo wyciągnął palec i wydał krótki rozkaz, pod wpływem którego druga bestia cofnęła się w tył - PRECZ! Było w nim coś z Vasagiego i podobnie jak inne dziwaczne twory Ssawca, te stwory wyczuły to. Opadły na schody jak kupa futra i poczołgały się do swych kryjówek. Teraz nie było tu juŜ nikogo i niczego, co mogłoby mu powiedzieć nie. Canker wyraźnie był pod wraŜeniem i trzymał się jeszcze bliŜej Nestora, kiedy zbliŜali się do dawnych komnat Vasagiego, połoŜonych nad wielką salą. Wrana i Spiro nigdzie nie było widać. Zapewne penetrowali to miejsce na własną rękę; fakt, który nie uszedł uwagi Nestora. Jak równieŜ konieczność znoszenia ich gburowatości... przynajmniej na razie. U szczytu szerokiego podestu, w lewo i w prawo ciągnęły się zbudowane z chrząstek balkony, przytwierdzone do występów skalnych, które przecinały wielką salę tuŜ pod sufitem. Nestor mógł tam swobodnie chodzić, obserwując, czym są zajęci niewolnicy i porucznicy. Tunele w ścianach, z tyłu występów skalnych, prowadziły do mniejszych pokojów, galerii, magazynów, platform obserwacyjnych, zawieszonych na przyporach, stanowisk lądowania i stajni, usytuowanych w zewnętrznej „skorupie” zamczyska, którego powierzchnię przecinały owe

głębokie wyŜłobienia. Patrząc na południe ze skrajnej wieŜyczki, Nestor dojrzał złociste szczyty gór, a nad nimi srebrzyste chmury. Te obserwacje pomagały mu w orientacji, zarówno czasowej jak i przestrzennej. Kiedy juŜ zaczął o sobie myśleć jak o istocie niezwycięŜonej, uświadomił sobie, Ŝe jednak jest śmiertelny, i Ŝe światło słońca jest dla niego zabójcze. A gdy przez chwilę wydawało mu się, Ŝe jest wspaniały, budzący grozę majestat wieŜy uświadamiał mu, Ŝe jest przy niej jak pchła. Od tej chwili jego entuzjazm nieco przygasł... Kiedy Nestor rozejrzał się trochę po posiadłości Vasagiego, stwierdził, Ŝe jest nieco rozczarowany; Ssawiec wyraźnie nie przywiązywał wagi do luksusu; biorąc pod uwagę standardy Ŝycia Wampyrów, wiódł Ŝycie raczej ascetyczne. Jego łoŜe było wykonane z kamiennych płyt, z duŜym zagłębieniem pośrodku, pokrytym wyprawionymi skórami zwierząt z Krainy Słońca. Pod łoŜem znajdowało się małe ognisko, teraz wypełnione popiołem. Okopcony przewód kominowy biegł ukośnie od wezgłowia i łączył się z drugim przewodem, ponad masywnym kominkiem, wykutym w grubej ścianie zewnętrznej. Za zasłoną, w niszy, ział w podłodze ciemny otwór, skąd od czasu do czasu dochodził powiew świeŜego powietrza. Drugi koniec otworu zapewne znajdował się w jakiejś niedostępnej części wieŜy nad przepaścią, poniewaŜ był to klozet Vasagiego. W drugim pokoju, wykutym głęboko w porowatej, zewnętrznej powierzchni wieŜy, duŜe, wyłoŜone chrząstkami, okrągłe okno, wychodziło na północny wschód, gdzie w oddali widać było góry i ciemnoniebieski poblask oświetlonej przez zorzę Krainy Lodów. Były tam teŜ pokoje z drewnianymi stołami i krzesłami oraz inne, z ławami wykutymi w ścianach. Ze wschodnią ścianą wieŜy sąsiadowała wielka sala ze spadzistym stropem i rzędem okien, które zapewniały maksimum światła i świeŜego powietrza. Zanim została otoczona murem, ta pełna przeciągów galeria stanowiła jedno z największych urwisk, a za czasów Vasagiego słuŜyła mu za pracownię. Tam właśnie Ssawiec obmyślał swe metamorficzne stwory, zanim w kadziach obdarzył je Ŝyciem. Kiedy Nestor oglądał ogromne i zawiłe szkice, był rad, Ŝe Vasagi nie oblókł ich wszystkich w ciało. Nestor i Canker obejrzeli juŜ wschodnie skrzydło na tym poziomie i wrócili do szerokich schodów, wiodących do wielkiej sali. Ale kiedy schodzili w dół, rozległ się krzyk i Canker natychmiast poderwał się. - Ha! Spodziewałem się tego - warknął. - Bracia Zabójczoocy grzebią w śmietniku. - Co takiego? - Nestor spojrzał na niego w zdumieniu. - Chcesz chyba powiedzieć, Ŝe plądrują. Ale to ja jestem tutaj panem i wszystko, co się tutaj znajduje, naleŜy do mnie. Jak śmieją? Canker prychnął. - Gniewica miała rację: być tutaj i przetrwać to dwie róŜne rzeczy. JeŜeli nie jesteś kogoś czy czegoś pewien, nigdy nie zapraszaj go do swego domu! A jeśli juŜ musisz, upewnij się, Ŝe przychodzi z własnej woli. Znaczy to, Ŝe bierze pod uwagę skutki wszelkich wykroczeń. Kiedy pozwoliłeś tu braciom wejść, oznaczało to, Ŝe zgodziłeś się, aby mogli robić, na co mają ochotę! Pamiętaj: Wran Wścieklica zabił Vasagiego. MoŜe więc uwaŜać, Ŝe ma prawo do

tego, do czego ty dopiero aspirujesz. - Wzruszył ramionami. - Na swój sposób próbowałem cię ostrzec. - Od tej chwili będę sobie cenił twoje ostrzeŜenia - powiedział Nestor. - Ale teraz mogę potrzebować twojej pomocy! Nadchodzą. W jednym z tuneli, prowadzących do wielkiej sali pojawili się Wran i Spiro. Wlekli za sobą niewolnice, których szaty zwisały w strzępach. Kobiety głośno protestowały; tu, w Suckscarze, wiedziały, co je czeka, ale w Obłąkańczym Dworze? Za Wranem, Spiro i ich szamoczącą się zdobyczą podąŜali Zahar i Grig. Wydawało się, Ŝe pazerność bliźniaków odczuli jako zniewagę. Ale mieli do czynienia z braćmi Zabójczookimi, lordami Wampyrów i gdyby sytuacja stała się powaŜna, porucznicy Nestora nie mieli Ŝadnych szans. Mówiło to zarazem wiele o samym Zaharze, który ze zwisającym bezwładnie ramieniem i uszkodzoną dłonią, wiernie wspierał swego nowego pana. Przynajmniej na razie... Śmiejąc się, lordowie stanęli naprzeciw potencjalnych obrońców Suckscaru; ale Spiro po chwili zamilkł, a jego śmiech przemienił się w grymas, gdy Zahar i Grig podeszli bliŜej. W końcu powiedział - O! Mamy jakiś problem? - Uderzywszy swego jeńca na odlew w twarz, popchnął kobietę w stronę skulonych ze strachu niewolnic, które powyłaziły ze swych kryjówek. Jak dotąd, „mieszkańcom” Suckscaru udało się trzymać z dala; domyślili się, Ŝe juŜ nie ma lorda Vasagiego, ale nic nie wiedzieli o swym nowym panu. Jednak ciekawość jest potęŜną siłą, zwłaszcza wśród wampirów. Wielu z nich bardzo zaleŜało, aby się dowiedzieć, jaki czeka ich los. - Wóz albo przewóz! - szepnął Canker Nestorowi do ucha, gdy zbliŜyli się do zastygłych w bezruchu postaci. - Stało się to szybciej, niŜ przypuszczałem. Krwawiec Sucksthrall był najlepszym porucznikiem Vasagiego, a teraz jest martwy. Inni są dla ciebie bezuŜyteczni, a bracia Zabójczoocy walczą jak bestie. Podoba mi się to cięcie, Nestorze, ale to nie moja sprawa. Następny krok naleŜy do ciebie: albo „rozwiązanie dyplomatyczne” - czy, jeśli wolisz, tchórzostwo - albo walka i być moŜe śmierć. - Albo jeszcze coś innego - odparł Nestor głosem pozbawionym emocji, chłodnym, jak wiatr znad Krainy Lodów. - UwaŜaj z tyłu. - Co?! - Canker zerknął w tył i ujrzał futrzastych kompanów Nestora, lecących nisko nad kamiennymi płytami podłogi. - Nawet bez ciebie - oznajmił Nestor tym samym beznamiętnym głosem - nie jestem sam. I nie zostanę pokonany. Canker zawahał się przez chwilę, po czym odrzucił głowę do tyłu i zawył jak szaleniec. Stając obok Nestora, powiedział - No cóŜ, teraz twoje cięcie podoba mi się jeszcze bardziej, mój ty chytry lordzie Nestorze. - No więc? - Spiro zrobił krok w stronę Griga, który za trzymał się.

A Wran - wciąŜ uśmiechając się - powiedział do Zahara - Człowieku, jeśli uparcie będziesz blokował przejście, istnieje bardzo duŜe prawdopodobieństwo, Ŝe zjem twoje serce tu i teraz. - Panowie - warknął Nestor, zbliŜając się do nich. - Jak widzę, znaleźliście moje kobiety i wybraliście dwie najbardziej urodziwe, aby mi pokazać, jakie skarby posiadam. To ładnie z waszej strony. Ale teraz, niestety, sytuacja osiągnęła punkt krytyczny i muszę odzyskać swoją własność. Jak widzicie, są tutaj dwa moje stwory, które dopilnują, abyście trafili do wyjścia. - I wysłał sygnał - Stańcie dęba! Zagroźcie im! Wypuście substancje Ŝrące! Odsunął się na bok, a za nim Canker; straŜnicy natychmiast podlecieli, stanęli dęba i wypuścili Ŝrący kwas! Wran uwolnił swego jeńca; obaj z bratem kucnęli, rozglądając się wokół; ich szkarłatne oczy miotały błyskawice. - Ty... nam... grozisz? - wyglądało na to, Ŝe Wran za chwilę eksploduje. - GroŜę? - Nestor udał zaskoczenie. - W jaki sposób? Tylko zapewniam wam eskortę. Bo, jak powiedziałem, sytuacja osiągnęła punkt krytyczny. - Jaka sytuacja? - warknął Spiro, ściskając rękę brata, jakby go chciał zatrzymać w miejscu. - No wiecie, słońce zaraz wzejdzie - odparł Nestor - więc macie naprawdę niewiele czasu, ale jeśli zamierzacie udać się na stanowisko lądowania Gniewicy, gdzie czekają wasze stwory latające i powrócić do Obłąkańczego Dworu bez kłopotów, to powinniście ruszać w drogę. Jeniec Wrana wyrwał mu się z rąk; kobieta schowała się za Nestora chwyciwszy jego marynarkę. Bracia gotowali się ze złości; gniewnie patrzyli na siebie, na Cankera i na Nestora, który miał za pasem nóŜ, ale przede wszystkim na jego kompanów. Wran i Spiro nie byli przygotowani do walki i teraz nawet niewolnicy Nestora nabrali odwagi, sycząc i podchodząc coraz bliŜej. - Ha! - warknął Spiro. - I to nie jest groźba? - AleŜ skąd? - odparł Nestor. - Zaprosiłem was tutaj i przyszliście z własnej, nieprzymuszonej woli. CóŜ to byłaby za gościnność, gdybym teraz wam groził? Poza tym to Wranowi zawdzięczam, Ŝe jestem tutaj. Byłbym jego dłuŜnikiem, gdyby nie fakt, Ŝe uratowałem mu Ŝycie w Krainie Słońca, więc jesteśmy kwita. Kiedy tak rozmawiamy, słońce wznosi się do góry i wkrótce jego palące promienie oświetlą Iglicę Gniewu. Naprawdę myślałem tylko o waszym bezpieczeństwie. Wran wciągnął głęboko powietrze, po czym klepnął się w udo i wybuchnął chrypliwym śmiechem. - To wyjątkowy talent! - wykrzyknął przez zaciśnięte zęby. - Naiwniak z Krainy Słońca w ciągu jednego ranka stał się prawdziwym męŜczyzną, a teraz jest panem na tej wieŜy! A nie mówiłem, Ŝe sobie doskonale poradzisz w Suckscarze?

- Rzeczywiście tak powiedziałeś. - Nestor gestem wskazał drogę i równocześnie zrobił im przejście przez wielką salę, w kierunku schodów, wiodących do stanowiska lądowania Gniewicy. KaŜdy z nas ma swoje miejsce, a wasze jest w Obłąkańczym Dworze. Bracia ruszyli; nie śpiesząc się, poszli w stronę wyjścia. A za nimi polecieli straŜnicy Nestora, zostawiając za sobą kwaśny odór. Jednak zanim znikli, Nestor wysłał myśl do nietoperzowatego stwora ukrytego w niszy koło sklepionego przejścia - Przepuść tych dwóch, którzy zaraz nadejdą a potem napluj na nich, zasycz i wygnaj ich z Suckscaru! Od tej chwili nie mają tu wstępu. Niewolnicy Nestora płci męskiej i Ŝeńskiej, porucznicy i większość jego ludzi - a wszyscy byli wampirami - zebrali się wokół niego. Wiedząc, Ŝe szykują się zmiany, przyszli do wielkiej sali z rozmaitych zakątków wieŜy. Nestor wszedł na stół i obrócił się dookoła, aby wszyscy mogli mu się dokładnie przyjrzeć. Po chwili gwar rozmów zamilkł. - Teraz słuchajcie - powiedział - i zapamiętajcie: jestem lord Nestor, pan Suckscaru, a wy jesteście moimi ludźmi. Gdyby wśród was znaleźli się tacy, którzy nie chcą pozostać u mnie na słuŜbie, którzy nie chcą mojego poŜywienia, ochrony i wszelkich wygód mego domu, proszę bardzo: wybierzcie okno i moŜecie wyjść. Albowiem w przyszłości tak właśnie będę karał wszystkich buntowników: ostatni, długi lot w dół i mokra plama na rumowisku. Tyle, jeśli chodzi o nieposłuszeństwo... a jeśli chodzi o zdradę, czy zorganizowany bunt... - spojrzeniem błądził po kamiennej podłodze, aŜ skupił je na stworach, które zwolna płynęły na swoje miejsca koło schodów. - StraŜnicy takŜe mają swoje potrzeby... - Tak więc sprawa jest prosta: moje słowo stanowi prawo. Jedno dla wszystkich i ktokolwiek je złamie, zostanie unicestwiony. Niech tak będzie. Nestor popatrzył na twarze osób stojących najbliŜej stołu i powiedział - Canker, Zahar, Grig. - Wyciągnął rękę, aby pomóc im wejść. - Canker Psi Syn, pan Parszywego Dworu, jest moim przyjacielem. - Uniósł dłoń. - Ale to nie oznacza Ŝadnych przywilejów; oznacza tylko, Ŝe nie jest moim wrogiem! Będziecie mu okazywali szacunek, ale nie posłuszeństwo. - Canker wzruszył ramionami, wyszczerzył zęby w uśmiechu i kiwnął głową. - A jeśli chodzi o tych dwóch - Nestor rzucił okiem na Zahara i Griga - to są moi porucznicy, których słowo jest prawem zaraz po moim. Zahar jest wyŜszy rangą i będzie moją prawą ręką: jego ramię nabierze siły, a jego dłoń mocy. Nestor zastanowił się nad tym, co powiedział i kiwnął głową. Był zadowolony. Ale brakowało jeszcze ostatniego rozkazu i ostrzeŜenia. - Będę was tutaj obserwował, a wy zobaczycie mnie... kiedy będziecie się najmniej tego spodziewać. A teraz powinniście chyba powrócić do swoich zajęć!

Popędzany przez Zahara i Griga, tłum rozproszył się. Zostały tylko dwie zmaltretowane kobiety, oglądając swoje stłuczenia i spoglądając z ukosa na Nestora. Zobaczył, Ŝe są młode i bardzo piękne i powiedział - Komnaty Vasagiego były zimne, ale moje będą ciepłe. Jego ognisko było pozbawione ognia, a łoŜe twarde. Te rzeczy naleŜą teraz do mnie. Doprowadźcie je do porządku i czekajcie na mnie... W chwilę później, kiedy znaleźli się sami, Canker zatańczył jak pies na tylnych nogach i zachichotał. - Znakomicie, znakomicie! JuŜ się o ciebie nie boję. Gburowatego Ssawca nie ma, a mój nowy sąsiad bardzo mi odpowiada. JuŜ widzę, jak igramy w Krainie Słońca, goniąc kurczaki! - SpowaŜniał i zaskomlał prosząco - Ale teraz błagam, chodź ze mną do Parszywego Dworu i obejrzyj moje wielkie dzieło: ten instrument wykonany z kości, za pomocą którego zwabię moją srebrzystą kochankę z księŜyca. Nestor zastanowił się chwilę, po czym pokręcił głową. - MoŜe później - jeśli pokaŜesz, mi drogę na dół i obiecasz, Ŝe przemówisz w moim imieniu do napotkanych straŜników! Ale najpierw muszę obejrzeć cały Suckscar. Bo przecieŜ to jest tylko jeden poziom. Dotąd widziałem jedynie wschodnie skrzydło, a są jeszcze północne, południowe i zachodnie! I jeszcze cztery poziomy! - Trudno mu było ukryć radość, jaka go przepełniała. Wampyr jest istotą terytorialną; terytoria Nestora, zgodnie z jego oczekiwaniami, powiększały się szybko. Canker wyglądał na przybitego. - Ach! Oczywiście. Ale wydaje się, jakbyś tu był od zawsze i mam wraŜenie, Ŝe znam cię od dawna. Poza tym instynkt mówi mi, Ŝe będziesz zafascynowany tym, czym pogardzają nasi tak zwani „koledzy”. I będzie wspaniale, gdy mnie odwiedzi w Parszywym Dworze ktoś, komu ufam. - Jak tylko zajrzę do wszystkich korytarzy, pokojów, sal i warsztatów, zaraz potem złoŜę ci wizytę - obiecał Nestor. - NiezaleŜnie od godziny. - Doskonale! - Canker był zachwycony. - Będę cię oczekiwał przed zmrokiem. - I mam się tam udać z własnej, nieprzymuszonej woli? -głos Nestora był chłodny, bez wyrazu. Canker spojrzał mu prosto w oczy. MoŜe zamigotał w nich teraz cień czerwieni. - No, no! Jesteśmy przecieŜ przyjaciółmi! - Tak jak Wran? - Nie, tak jak ja. - Niech i tak będzie - powiedział Nestor. - Doskonale - powiedział Canker. - Teraz idziemy prosto do najniŜszego poziomu, gdzie pokaŜę ci schody wiodące do Parszywego Dworu. Po drodze, tak jak proponowałeś, poinformuję moje stwory.

Nestor rozejrzał się po wielkiej sali. Kilku niewolników było zajętych w kuchni; jakaś kobieta zamiatała podłogę; z rozmaitych bocznych tuneli i przejść dobiegały odgłosy krzątaniny. Lord Nestor przestrzegł przed obijaniem się i było oczywiste, Ŝe ludzie potraktowali to powaŜnie. - Zahar! - zawołał, gdy Canker prowadził go w kierunku wyciosanych w skale schodów. Będziesz mi towarzyszyć. - I, zwracając się do Cankera - Potrzebuję go. Kiedy odejdziesz, będzie mi towarzyszył podczas obchodu Suckscaru. - Świetnie! - powiedział Canker. - W ten sposób będziesz miał konkretny cel i nikt nie powie, Ŝe się wałęsasz. - Mam konkretny cel! - odparł Nestor. - Zobaczą, Ŝe interesuję się wszystkim i tam, gdzie coś będzie nie tak, jak trzeba, doprowadzę rzecz do porządku. Nawet jeśli wszystko będzie jak trzeba, dokonam zmian, bo nie podoba mi się, jak tu pracują. - Nowy szef, nowe porządki - mruknął Canker. - A nowy lord Wampyrów wzbudza respekt. - Pokręcił głową i zmarszczył wielkie krzaczaste brwi, zrośnięte nad nosem. - Ale wciąŜ nie mogę zrozumieć, jakim sposobem tak szybko się zaadaptowałeś. MoŜe za twoją opowieścią kryje się coś więcej; o tym, Ŝe przedtem byłeś Wampyrem i zapomniałeś o tym. Czy to moŜliwe, abyś był czyimś synem krwi? Czy to moŜliwe, Ŝe wśród twoich przodków jakiś lord posiadł dziewczynę z Krainy Słońca, a potomek nie miał w sobie nic z Wampyra, poza pragnieniem, aby nim zostać? Nestor pokręcił głową i wzruszył ramionami. - Nie wiem. MoŜe masz rację, Ale wiem, Ŝe jeśli nie zawsze byłem Wampyrem, to z pewnością zawsze chciałem nim być. W tym momencie dołączył do nich Zahar i ruszyli w kierunku niŜszych poziomów...

Kiedy Canker ich opuścił, przewodnictwo objął Zahar. - Ile pokojów posiadam? - spytał Nestor. Masz panie stajnie, magazyny i spichlerz, rzeźnię i chłodnię - odpowiedział Zahar. - Masz panie kuchnie i jadalnie, pomieszczenia dla niewolników, warsztaty i pralnię, oraz stanowisko startowe. Masz panie salę metamorfozy z wielkimi kadziami wpuszczonymi w podłogę i klatki w ścianach dla stworów wojennych. I oczywiście masz panie własne komnaty nad wielką salą. Ale ile ich jest? Wątpię, czy ktoś je kiedykolwiek policzył, lordzie! - O! Więc zrób to - natychmiast powiedział Nestor. - Chcę, by je policzono, spisano i sporządzono plany. - Plany? - Tak, na skórach. Pięć skór, po jednej na kaŜdy poziom; wszystkie powinny być odpowiednio oznaczone i zawierać połoŜenie kaŜdej komnaty, izby, sali; wszystkich pomieszczeń. Ze strzałkami wskazującymi północ, południe itd., oraz wszystkimi charakterystycznymi obiektami.

Według mnie, człowiek moŜe się w Suckscarze łatwo zgubić, co nigdy nie powinno się zdarzyć. Mając plan, mogę kontrolować trasę, zanim znajdę się poza swoim terenem. Czy wszystko jasne? - Tak, lordzie - odpowiedział Zahar. - Znam pewnego człowieka, niewolnika. W Krainie Słońca sporządzał mapy szlaków Wędrowców. Podobnie tutaj, w Suckscarze, tylko Ŝe robił je dla Vasagiego. Kiedy Ssawiec wyruszał na wyprawę, wiedział, gdzie leci. - Doskonale! - powiedział Nestor. - Przydatny człowiek. Później musisz go do mnie przysłać. - Po chwili dodał - Teraz powiedz mi, gdzie powinienem najpierw zajrzeć? - Wyglądał na zmęczonego i Zahar to zauwaŜył... jak równieŜ to, Ŝe byli teraz zupełnie sami na najniŜszym poziomie Suckscaru. Przyciskając zranioną rękę i dłoń, Zahar w końcu odpowiedział - Kadzie Vasagiego... to moŜe być interesujące. Jego - twoje, panie - stwory jeszcze tam dojrzewają. - Spojrzał na ramię i dłoń; Nestor poszedł za jego wzrokiem. Krwawienie ustało; metamorficzny wampir Zahara juŜ uruchomił proces leczenia; wkrótce porucznik będzie jak nowy. - A więc chodźmy obejrzeć kadzie - powiedział Nestor. Przed udaniem się na spoczynek zobaczy, co wymyślił Vasagi Ssawiec. Ale myśl o pójściu do łóŜka była pociągająca, a do długiego dnia Krainy Gwiazd było jeszcze daleko. Jeszcze przez jakiś czas Nestor będzie sypiał jak Wędrowiec, dopóki jego przemiana nie zostanie zakończona. Ale potem słońce będzie na niego działać jak trucizna, zmuszając go do snu w ciemnym pokoju ze szczelnie zaciągniętymi zasłonami. Weszli na środkowy poziom, a następnie udali się na północny zachód, podąŜając labiryntem przejść i sal, do miejsca, gdzie skała była wyraźnie pochodzenia wulkanicznego. Lawę pokrywały otwory; w ogromnej sali o niskim stropie ulatniające się gazy pozostawiły wielkie dziury w Ŝyłkowanej podłodze. Poza owymi wpuszczonymi w podłogę kadziami, powierzchnia podłogi była równa; kadzie były wyłoŜone gliną i uszczelnione smołą, sprowadzoną z Krainy Słońca. Tu właśnie Vasagi i niewątpliwie wielu innych lordów Ŝyjących przed nim hodowali swe stwory wojenne i ich kompanów. I, jak powiedział Zahar, niektóre stwory Ssawca wciąŜ dojrzewały. Z kleistego płynu bezmyślnie spoglądało na Nestora, stojącego nad brzegiem kadzi, wielkie, bezbarwne oko. Metamorficzna ciecz w kadzi była prawie nieprzejrzysta; stwór, którego pokrywała, stanowił jedynie mglisty zarys, jak pokryte kolcami podwodne skały; tylko drŜenie szaro-zielonej powierzchni zdradzało Ŝycie. I oczywiście to bezmyślne spojrzenie. - Stwór wojenny - poinformował stojący tuŜ za Nestorem Zahar cichym, bezbarwnym głosem, jak gdyby bał się oddychać. - Część zapasowa. Vasagi stracił kilka stworów w pułapkach Wędrowców w Krainie Słońca. Niektóre plemiona są doskonale zorganizowane i mają dzielnych wodzów. Plemię Lidesci jest naprawdę sprytne i w końcu zapłaci wysoką cenę za ten spryt.

Wampir we wnętrzu Nestora był czujny i teraz wił się jak oszalały. Spotęgował swą do niedawna przyćmioną inteligencję, rozwinął pięć zmysłów oraz świadomość i wysłał sygnały, których Nestor nie mógł zignorować. Nie musiał się oglądać przez ramię, aby zdać sobie sprawę, Ŝe Zahar jest zaledwie o cal, i Ŝe jego zdrowe ramię i dłoń niemal dotykają kręgosłupa Nestora. NiemalŜe czuł ukryte napręŜenie tego ramienia i dłoni, i z pewnością „usłyszał” śmiertelny zamiar, jaki powstał w umyśle Zahara. Wszystko, co musiał uczynić, to rzucić się do przodu i mocno popchnąć. Nestor odsunął się na bok, a jego ruch był tak szybki, Ŝe Zahar lekko się potknął. Spojrzawszy na niego, Nestor zapytał - Co to za ciecz? Do brzegu kadzi była przytwierdzona pochylnia, której drugi koniec ginął gdzieś w mroku. Z obu stron kadzi znajdowały się wąskie kamienne stopnie. Nestor podszedł bliŜej i usłyszał, jak stojący za nim Zahar głośno wciąga powietrze. Ale wewnątrz Nestora wampir cały czas czuwał i jego instynkt stał się instynktem Ŝywiciela. Dlatego jeszcze zanim Zahar się odezwał, wiedział, czym jest ta ciecz: metamorficzny sok Ŝycia! Kadź stanowiła jakby macicę, w której rozwijał się płód wampira. A Vasagi Ssawiec był zarówno ojcem jak i matką tego płodu. Ciecz zawierała białko jajka z Ŝółtym pisklęciem, „zupę” limfy i protoplazmy, pochodzącą głównie z krwi niewinnych ludzi, ale „zaprawioną” moczem, krwią, śliną i spermą Vasagiego. - To słodkie soki czterdziestu Wędrowców, wyciśnięte przez Vasagiego! - oznajmił Zahar, a gardło ścisnęło mu dziwne wzruszenie, moŜe w przewidywaniu przyszłych rozkoszy? - Ta ciecz dostarcza składników odŜywczych i zapewnia posłuszeństwo wobec „rodzica”. Po opuszczeniu kadzi stwór rozpoznaje go natychmiast. Jeszcze jeden dzień i stąd wyjdzie... - powiedział, po czym zamilkł. Nestor spojrzał na niego. - Ale pytanie, czy rozpozna mnie? Zahar wzruszył ramionami i omal się nie roześmiał. Umysł wypełniały mu paskudne myśli i Nestor doskonale o tym wiedział. Wiedział takŜe coś niecoś o prawach natury: sposób, w jaki Wędrowcy zapładniali wilki tak, aby szczenię rozwinęło się na straŜnika dziecka czy dorosłego. Było to jedno z tych wspomnień z dawno zapomnianej przeszłości, które od czasu do czasu pojawiały się nieproszone w jego głowie. Ale jakie to ryzyko mieć do czynienia z takim stworem! Jak z nim postępować? Powitać z wyciągniętą ręką, kiedy będzie wychodził z kadzi? Najlepiej od razu przeprowadzić imprinting i połoŜyć własną pieczęć na stworze Vasagiego. Nie mógł tego wiedzieć, ale ten pomysł nie pochodził od niego. A jeśli tak, to został wywołany przez zachodzący w nim proces metamorfozy. Znów spojrzał na Zahara. - Człowiek musi być tutaj bardzo ostroŜny - powiedział niewinnym głosem. - Okropnie byłoby potknąć się i wpaść do takiej kadzi!

- Rzeczywiście, lordzie - zgodził się Zahar z podejrzanym uśmieszkiem. - Ale - powiedział Nestor nagle stwardniałym głosem - ja nie jestem człowiekiem. Jestem Wampyrem! - I rozmyślnie powoli rozebrał się, odkładając nawet swój pas i nóŜ, po czym nagi wszedł do ciepłej, bulgocącej cieczy. Nie spuszczając Zahara z oczu, w których iskra czerwieni płonęła teraz Ŝarem, przesunął się koło cielska dojrzewającego stwora i dotknął go dłońmi. - NaleŜysz do mnie! - powiedział. - Wszystko, co naleŜało do Vasagiego, jest teraz moje! Teraz ja jestem nim... zjadłem go! A ty jesteś mój na zawsze. Zmarszczki na powierzchni cieczy zamieniły się w fale, gdy stwór poruszył swe wielkie cielsko. Jego pazury, które jak dotąd były miękkie, zamknęły się na Nestorze, a z kleistej cieczy wysunęły się rozmaite wyrostki i objęły delikatnie jego ciało! Poddano go badaniu. I zaakceptowano. Stwór znów znieruchomiał, a jego oko patrzyło na Nestora z mieszaniną przywiązania i strachu. - Jesteś dobrym stworem - powiedział Nestor - więc będę się tobą opiekował i będę cię Ŝywił. Kiedy będziesz gotowy, zawołaj mnie, a ja zajmę się tobą osobiście... Zostawiając stwora, wyszedł z kadzi na kamienną podłogę i stał tam, dopóki kleista breja nie spłynęła z jego ciała, patrząc chłodno na Zahara. - Zdejmuj skórzaną kurtkę - rozkazał. - Co? - Zahar cofnął się o krok, a jego jabłko Adama przesunęło się w górę, a potem w dół. Oczy wędrowały od Nestora do stwora w kadzi. - Kurtkę, lordzie? - Masz problemy ze słuchem? - zapytał Nestor ostro. - Zdejmuj kurtkę, juŜ! - Tak jest, lordzie! - Zahar zrzucił kurtkę na ziemię. - A teraz koszulę - powiedział Nestor. - Lordzie - bełkotał Zahar. - Ty moŜesz być prawdziwym Wampyrem - nie, ty jesteś Wampyrem, z całą pewnością! - ale ja jestem zwykłym niewolnikiem. Porucznikiem i wampirem, ale poza tym zwykłym człowiekiem. Dla mnie ta ciecz to trucizna. Gdybym uczynił to co ty, panie i zanurzył się w kadzi, z pewnością juŜ bym nie wypłynął! A nawet gdybym wypłynął, twój stwór wojenny rzuciłby się na mnie. Nestor wyciągnął rękę po koszulę. - A mimo to tego właśnie mi Ŝyczyłeś, zaledwie przed chwilą. W istocie chciałeś mnie tam wepchnąć! Myślałeś, Ŝe się nie dowiem? Dawaj koszulę. Zaharowi trzeba było pomóc; Nestor ściągnął mu koszulę i przez chwilę obaj stali nieruchomo, niski, spokojny pan i jego niewolnik, dygoczący na całym ciele. W końcu Nestor wytarł się koszulą Zahara - Wstrętna maź - powiedział. - Nikogo bym nie namawiał, aby się w tym wykąpał, a juŜ na pewno nie dzielnego i lojalnego porucznika. Ale ja teŜ nie chcę, aby coś z tego zostało mi na skórze. - Uśmiechając się sardonicznie, powiedział - Lepiej załóŜ kurtkę, Zahar. DrŜysz na całym ciele i jeszcze się przeziębisz.

- Tak, lordzie - odetchnął Zahar, opuścił głowę z ulgą i załoŜył kurtkę, a Nestor odrzucił na bok brudną koszulę. Ubierając się, Nestor rzekł - Zahar, przemyśl to: lepiej popraw się i to szybko. Nie będzie więcej ostrzeŜeń. Następnym razem, kiedy będę miał powód, Ŝeby udzielić ci nagany, będę mówił do kawałka mięsa wiszącego na haku w chłodni. - Tak, lordzie - znów powiedział Zahar. I wiedział, Ŝe tak będzie naprawdę...

- Czy teraz pójdziesz spać, lordzie? - spytał Zahar, kiedy znaleźli się w wielkiej sali Suckscaru. - Tak - odparł Nestor. - Bolą mnie wszystkie kości i głowa mi pęka, jakbym nie był sobą. - To ta przemiana - powiedział Zahar. - Słyszałem o tym. U niektórych proces trwa bardzo długo, ale u pana... pańskie oczy są juŜ czerwone! A ledwie zaczął się ranek. Myślę, Ŝe będzie pan bardzo potęŜnym lordem. - Jestem zmęczony - powiedział Nestor - choć nie jestem zmęczony. Moje ciało jest w stanie oŜywienia. Chcę się śmiać, ale boję się, Ŝe nie mógłbym przestać! Mógłbym teŜ płakać, tylko Ŝe łzy nie przystoją Wampyrowi. Poza tym pragnę... rozmaitych rzeczy, nie bardzo wiedząc, jakich. Jestem dumny z Suckscaru - nagle obrócił się do Zahara - dobrze go pilnuj, kiedy będę spał! - Jak zawsze, lordzie. - Muszę się przespać parę godzin. Sześć, siedem... osiem powinno całkiem wystarczyć. Potem niech ktoś mnie obudzi, ty albo Grig. I ruszymy w dalszą drogę, dopóki nie poznam całego Suckscaru - i wszystkich moich poddanych, pracy, którą wykonują i w ogóle wszystkiego, co powinienem znać, tak jak znam linie na mojej własnej dłoni. - Tak się stanie, lordzie. - I bądź czujny! - powiedział Nestor. - Pozostali lordowie - a moŜe i pewna lady - uwaŜają mnie za łatwy kąsek. Dopilnuj aby ludzie byli w pogotowiu. Bądź wśród nich, kiedy panuje spokój, a kiedy zobaczysz, Ŝe ktoś się leni... ukarz go! - Tak, lordzie. - A jeśli chodzi o Cankera Psiego Syna... - Tak, lordzie? - Ufam mu jak na razie. Bo to taki wielki pies, a ja mam z psami dobry kontakt. Ale nawet najlepiej wyszkolony pies moŜe popełniać błędy. Oto moje rozkazy: moŜe wchodzić do Suckscaru tylko wtedy, gdy jestem w domu i nie śpię. Czy to jasne? - Tak, panie. - Dobrze! A jeśli chodzi o resztę: zupełnie nie ufam Gorviemu. A bracia Zabójczoocy są niepoczytalni. I, jeśli o to chodzi, Canker takŜe. Zupełnie szalony!

- A lady Gniewica? - Zobaczymy. Jest bardzo piękna. - Nestor nie był pewien. - To lady. - Phi! - Zahar czuł się w obowiązku jakoś zareagować, a kiedy Nestor na niego popatrzył, powiedział - Słyszałem o niej rozmaite historie, lordzie. - Więc mi je opowiedz - powiedział Nestor. - Ale moŜe innym razem. Stali u stóp schodów, które prowadziły do komnat Nestora. - Śpij dobrze, lordzie Nestorze powiedział Zahar. - MoŜesz być tego pewien - odpowiedział Nestor i ruszył w górę. Na kominku płonął ogień; w glinianej misie czekała woda; a dwie dziewczyny spały w łoŜu. Umywszy się, Nestor połoŜył się obok nich. Jedna z nich coś mruknęła i sięgnęła do jego członka, ale odepchnął jej dłoń. Teraz czas na sen. A na inne rzeczy, potem. I, leŜąc pomiędzy dwiema wampirzycami, miękkimi i ciepłymi, zasnął jak nieŜywy. Albo jak niemartwy...

V Parszywy Dwór - Pająki - KsięŜycowy Instrument Cankera

Kiedy Nestor ocknął się, dziewczyny wciąŜ spały. Ani Grig ani Zahar nie przyszli go obudzić, bo jeszcze nie przespał zapowiedzianych ośmiu godzin. Obudził go wampir w jego wnętrzu, bo miał swe własne potrzeby, które teraz stały się potrzebami samego Nestora. WciąŜ rósł i dlatego Nestor musiał być aktywny. A teraz musiał dostarczać poŜywienie nie tylko sobie, ale i swemu pasoŜytowi. Nestor porządnie najadł się w Iglicy Gniewu i nie powinien być głodny, jednak głęboko w jego wnętrzu tkwił inny głód. Ból w rozciągających się kończynach; uczucie napięcia w lędźwiach, domagające się ujścia; a w głębi, której istnienia nigdy nie podejrzewał, wielka pustka, nękający, czerwony głód. Był ślepy i uporczywy, i wiedział, Ŝe ma czerwoną barwę. Było w nim Ŝycie i była w nim śmierć... i nie-śmierć. Teraz, gdy był Wampyrem, była to jego niezwykła natura. Jego wampirzyce wciąŜ spały. Miękkie piersi jednej z nich dotykały jego twarzy; druga od tyłu nogą obejmowała mu udo, a jej włosy łonowe łaskotały jego pośladki. W panującej wokół ciszy Nestor słyszał bicie serc obu kobiet, pompujących krew do ich Ŝył. Z dołu, poprzez poprzecinaną tunelami skałę Suckscaru, dobiegały do niego odgłosy poruszających się niewolników, szmer dalekich głosów i... piski nietoperzy. Z jego własnej kolonii nietoperzy Desmodus, zwisających w ciemnych szczelinach skalnych. A z zewnątrz, z góry, niemal czuł ciepło palących promieni słońca, oświetlających Iglicę Gniewu! Był to jeden z powodów, dla których się obudził. Jego skórę, która poprzednio swędziała od dotyku włosów śpiącej za nim kobiety, teraz przebiegały dreszcze. Wiedział, Ŝe słońce stoi wysoko i Ŝe dni, gdy mógł się rozkoszować jego światłem, juŜ nie powrócą. Na chwilę ogarnęła go panika, gdy głowę wypełniły mu wspomnienia ostatnich kilku godzin Ŝycia - które mogły być tylko mglistymi snami, przetykanymi skrawkami rzeczywistości - i juŜ wiedział, kim jest i gdzie się znajduje. Panika, szybsze bicie serca, zesztywniałe członki i cała jego świadomość bycia Wampyrem nagle wyparowały w poczuciu nadciągającego niebezpieczeństwa. Ale nie groziło mu Ŝadne niebezpieczeństwo, poniewaŜ był u siebie, w Suckscarze, gdzie wszystko naleŜało do niego. Wszystko... - Uff - dziewczyna leŜąca z przodu zamruczała, gdy przekręciła się nieco i jej miękki sutek przejechał mu po wargach. Wtedy na chwilę powróciły wspomnienia z Krainy Słońca. Oczyma duszy zobaczył na ekranie swej nadwątlonej pamięci zamglony brzeg rzeki w ciszy wieczoru,

niedaleko leśnej chaty Brada Berei. Miejsce, w którym jego brzydka córka, Gina - sama niewinność - nauczyła go, jak wykorzystywać swe ciało, aby dawać jej rozkosz, co z kolei było źródłem rozkoszy dla niego. To nie była miłość (przynamniej nie z jego strony), lecz poŜądanie. MoŜe nawet i nie to, lecz po prostu potrzeba. Był bowiem młodym męŜczyzną i jego ciało budziło się do Ŝycia. Ale to było wtedy, a teraz jego potrzeby zostały zwielokrotnione wskutek obecności tkwiącego w nim wampira! To, co było impulsem, ogniem przenikającym krew... teraz to były katusze, jak wierzchołek wulkanu, na który z całej siły napiera uwięziona pod spodem magma. A te dziewczyny nie były brzydkie, lecz bardzo ładne. Były wampirzycami, co potęgowało ich moŜliwości, a Nestor czuł, jak ogarnia go coraz większe poŜądanie. Zaczął ssać brodawkę dziewczyny, poczuł, jak twardnieje i jak twardnieje jego członek miedzy jej udami. WciąŜ śpiąc, gwałtownie wciągnęła powietrze, rozsunęła nogi i sięgnęła, aby go naprowadzić. Jej wilgotne wnętrze działało automatycznie, jak samoistna istota; śliska pochwa wessała Nestora tak, Ŝe prawie w ogóle nie musiał wykonywać Ŝadnego ruchu! Sięgnąwszy w dół, popchnął drugą dziewczynę, aŜ jej noga ześlizgnęła się z jego uda i pośród kępki włosów palcami wymacał jej pączek. Zareagowała natychmiast, instynktownie. Odetchnąwszy głęboko, rozsunęła nogi, przywarła do niego i wessała mu dłoń, która weszła aŜ po przegub, a tam szyjka pochwy zamknęła się na nim, jak miękki, skórzany rękaw. Nestor chciał poczuć dziewczynę, w której był; pragnął spenetrować ją całą. Uwolnił dłoń z włochatej pułapki i usłyszał, jak leŜąca za nim dziewczyna jęknęła. Budziła się. Wszedł na tę z przodu i przejął inicjatywę, wchodząc w nią jak najgłębiej. Ona takŜe juŜ się budziła. Dziewczyna z tyłu całowała mu ucho, a koniuszki jej rozdwojonego języka lizały je wewnątrz, podczas gdy jej dłoń poruszała się między jego udami, bawiąc się jądrami. Język poruszał mu się konwulsyjnie w gardle. SpręŜyste piersi przylgnęły mu do klatki piersiowej; rękami ściskał ich krągłości, podczas gdy druga dziewczyna klęczała mu między nogami, pocierając piersiami jego plecy; jej dłonie obejmowały ich oboje, draŜniąc okolice organów płciowych. Nestor jęknął, pragnąc, aby to trwało bez końca, ale nie wytrzymał. A kiedy nadszedł orgazm, miał wraŜenie, jakby wytrysnął z niego ogień, który zarazem wyzwolił orgazm u jego partnerki, a ta wiła się pod nim jak oszalała. - Teraz moja kolej! - westchnęła druga dziewczyna, chwytając go za biodra i przetaczając na plecy. WciąŜ wypływało z niego nasienie, gdy poczuł jej wargi, które pragnęły wyssać wszystko co do kropli. Po czym dziewczyna wymamrotała - Pieprz mnie! Teraz ja! - przesuwając swe małe, spiczaste piersi po jego klatce piersiowej, śladem nasienia, wypływającego jej z ust i opuściła swe wilgotne, drŜące z poŜądania ciało na jego sterczący członek, poruszając ekstatycznie biodrami, dopóki nie wślizgnął się do jej wnętrza...

I tak to trwało, i w ten sposób przynajmniej jedna z potrzeb Nestora została zaspokojona, ale ani pierwsza ani ostatnia. Jego potrzeba i potrzeby jego wampirzyc. Rzadkie to były okazje, gdy mogły się cieszyć tak zwanym „współŜyciem” z Vasagim, czując, jak jego organ rośnie i wypełnia ich ciała, podczas gdy ostra jak igła trąbka ssąca zagłębiała się w pierś, szyję, policzek czy język, aby ssać krew i potęgować jego rozkosz. Jednak podobało im się to, co robiły z Nestorem i podobnie czuł Nestor, pomimo Ŝe jak dotąd tylko jedna z tych potrzeb została zaspokojona. A kiedy w końcu cała trójka leŜała wyczerpana, wciąŜ trawił go głód, który tkwił w nim, jak czerwona rana. Część metamorficznego bólu jego ciała ustąpiła, albo została przytłumiona; ale gdy Nestor zapadł w drugi, jeszcze głębszy sen, ten nienazwany głód wciąŜ trwał...

...Ale zniknął, gdy Nestor się obudził. Nasycony, ocknął się, gdy poczuł dłoń Griga na ramieniu. Usta Griga przypominały ciemną jamę w jego szarej twarzy. - O co chodzi? - spytał Nestor. I wtedy zobaczył. Kobiety jeszcze nie obudziły się. Ta z małymi, spiczastymi piersiami leŜała słabo oddychając, cała ziemista i zimna, zupełnie naga. Ale druga była nieruchoma jak trup i oddech nie poruszał jej piersi. Nestor znowu powiedział - O co chodzi? - próbując zrozumieć, co zaszło. - Ta tutaj, Marla, przeŜyje, lordzie - powiedział Grig - ale druga, Carmen... musi przez jakiś czas spać. - Spać? - Jest niemartwa - powiedział Grig. - We śnie wyssałeś ją, panie. Coś od niej wziąłeś i coś jej dałeś. Była wampirzycą, ale o cechach głównie ludzkich. Kiedy się obudzi, nadal będzie wampirzycą, ale o cechach głównie nieludzkich. Przeniknęła do niej istota twego wampira. Ostatecznie, jeśli pozwolisz na kontynuowanie tego procesu, stanie się prawdziwym Wampyrem, tak jak ty, panie! Nestor starał się zrozumieć, o co tu chodzi. Jednak subtelności wampiryzmu były tak złoŜone, Ŝe nawet ze swym nowo nabytym instynktem Wampyra był zdezorientowany. Wstał, wziął głowę niemartwej dziewczyny w swoje ręce, ale opadła bezwładnie na posłanie. - W Krainie Słońca - powiedział powoli, jakby mówiąc do siebie - kiedy Wampyry czynią z ludzi niewolników, są jedynie niewolnikami! Więc na czym polega róŜnica? - Popatrzył na Griga oskarŜycielsko. - I dlaczego ty to rozumiesz, a ja nie? - Jestem tu juŜ od jakiegoś czasu, lordzie - odparł Grig- i nauczyłem się. Vasagi robił pewne rzeczy, a innych nie. Hodował zwykłe wampiry, ale nieprawdziwe! Podczas łowów w Krainie Słońca lordowie łapią kobiety dla zapewnienia sobie przyjemności i wygód, a takŜe ze względu na ich krew. Ale nie całą. Łapią takŜe męŜczyzn, aby uczynić z nich niewolników, poruczników i aby zaopatrywali ich domy. RóŜnica polega na tym, Ŝe ich nie zabijają. Trochę biorą i trochę dają w

zamian ich ofiary często powala gorączka i wtedy trzeba takie osoby tutaj przenieść albo puścić wolno. Zazwyczaj odkrywają je Wędrowcy i zabijają w Krainie Słońca. Chyba, Ŝe... - Szukał odpowiednich słów, aŜ Nestor zaczął się niecierpliwić. - Chyba, Ŝe? - Chyba, Ŝe męŜczyzna lub kobieta zostali wyssani - jeśli zostali pozbawieni tak duŜej ilości krwi, Ŝe „umierają” - wówczas wampir, twój wampir, panie, rekompensuje to, dając coś z siebie. Im więcej weźmiesz, tym więcej musisz dać. A kiedy sen nie-śmierci dobiegnie końca, przemiana przebiega o wiele szybciej. Nestor ponownie popatrzył na „martwą” dziewczynę, ale wyraz jego twarzy uległ zmianie. Ona moŜe... zostać prawdziwym Wampyrem? - Zerknął na Griga i uniósł dłoń. - Tak, juŜ wiem: jeŜeli pozwolimy na kontynuowanie tego procesu... Popatrzył na drugą kobietę. - Ale ta, Marla... jest tylko niewolnicą. - Lecz bardzo osłabioną niewolnicą, lordzie - powiedział Grig. - Bo pański głód był ogromny. Posłanie jest przesiąknięte krwią. Teraz potrzebuje poŜywienia, zupy, mięsa. Aby mogła znowu ci, panie, słuŜyć, musi odzyskać siły. Nagle Nestor poczuł się potwornie objedzony. Nagle zdał sobie sprawę, Ŝe ma czerwone dłonie, twarz, a nawet oczy. WciąŜ był nowicjuszem i za bardzo się opił. Kiedy jego organizm ulegał przemianie, nie miał czasu, aby się przygotować do takiego obŜarstwa. Jego pijawka była zbyt niecierpliwa! Zatoczył się na łóŜko, chwytając się wezgłowia. Wskazując na Carmen, wykrztusił - Zajmij się tym. - Ale gdy Grig podniósł ją lekką, jak piórko, powiedział - Nie, czekaj! PołóŜ ją gdzieś, muszę pomyśleć. Potem wróć i zajmij się tą Marlą. Ale na razie - ogarnęły go mdłości - zostaw mnie samego! I kiedy Grig wyniósł Carmen z pokoju, lord Wampyrów, Nestor, po omacku dowlókł się do wnęki w rogu komnaty i zwymiotował...

Nestor i Grig udali się do Parszywego Dworu. To znaczy, Grig towarzyszyłby swemu panu, gdyby mu pozwolono. Ale tam, gdzie długie, biegnące stromą spiralą, ciemne schody ginęły w przepastnej głębi skały, a we wnęce ściany naprzeciw szybu krył się przyczajony drugi, nietoperzopodobny straŜnik, Nestor chwycił swego porucznika za ramię i zatrzymał. Po czym wskazał na godło wyryte na skale u szczytu schodów. Było to godło Cankera: sierp księŜyca. Wtedy, jakby na jakiś znak, z dołu dobiegł ich groźny pomruk, a potem usłyszeli zawodzące wycie, które stopniowo ucichło. StraŜnik poderwał się zaniepokojony i zasyczał, ale Nestor go uspokoił - Spokojnie, wszystko w porządku. - Lordzie? - Grig spojrzał na niego niepewnie i czekał.

- Canker i ja zawarliśmy umowę - powiedział Nestor. - Kiedy będziemy się odwiedzać, mamy być sami i przychodzić z własnej woli. Nie chcę, abyś mi towarzyszył dalej niŜ do tego miejsca, ale abyś tu na mnie poczekał. Po powrocie, oprowadzisz mnie po tych częściach Suckscaru, których nie zdąŜył mi pokazać Zahar. Bo jeszcze wiele zostało do zobaczenia, a chciałbym się dobrze we wszystkim orientować. W międzyczasie moŜesz się zająć czymś poŜytecznym, ale bądź w zasięgu głosu. Kiedy wrócę, zawołam cię. - Tak, lordzie. Ale... - Ale? Grig spojrzał na schody wiodące w dół i na ściany poprzecinane Ŝyłkami nitrytu. - To cuchnące miejsce, lordzie: prawdziwa psia buda. Czy jesteś pewien, panie, Ŝe pragniesz ją zobaczyć? I znowu, jakby na jakiś znak, niewidzialna bestia zawyła gdzieś na dole, a fala niemal dotykalnego zapachu zwierzęcego piŜma przypłynęła z mroku. Był tam smród odchodów, moczu i odór jakiegoś legowiska dzikiego zwierza. Grig obrócił się do Nestora i powiedział - Lordzie? - To wycie... to nie był człowiek - odezwał się Nestor. Grig pokręcił głową. - Nie, lordzie. Canker Psi Syn tworzy bestie na swoje podobieństwo... Nestor wzruszył ramionami. - Jednak mu obiecałem i muszę dotrzymać słowa. Poza tym Canker moŜe być potęŜnym sojusznikiem. No, moŜe kimś w rodzaju sojusznika. - Zaczął schodzić w dół. - Czekaj na mnie, a kiedy wrócę, zawołam cię. - Tak, lordzie. I Nestor ruszył do Parszywego Dworu... Spiralne schody ciągnęły się długo. Nestor poruszał się ostroŜnie; jego wampyrze oczy uległy juŜ tak znacznej metamorfozie, Ŝe w ciemności widział prawie tak samo dobrze jak w świetle dziennym. Nie słyszał juŜ więcej wycia, ale otaczała go atmosfera wyczekiwania. Nawet nie zdając sobie z tego sprawy, Nestor wysłał swą wampyrzą świadomość, aby zbadała szyb, znajdujący się przed nim. Coś tam było, ale trzymało się z daleka i siedziało zupełnie cicho. Nestor wysłał myślowy komunikat - Jestem lord Nestor. Twój pan, Canker Psi Syn, poprosił mnie, abym go odwiedził. Ten kto zrobi mi krzywdę, umrze! Jeśli nie z mojej ręki, to na pewno z ręki Cankera. Odpowiedziało mu sapnięcie, ale to było wszystko. U stóp schodów... Nestora ogarnęło przeraŜenie. Na lewo naturalna jaskinia ginęła w absolutnej ciemności, z której przez chwilę patrzyły na Nestora dzikie, wielkie i Ŝółte oczy, które po chwili znikły. Ale nie to było źródłem jego lęku. Była nim ogromna kupa gnoju, która spoczywała w mniejszej jaskini na prawo. Cuchnące łajno jakiejś ogromnej bestii, być moŜe tej o Ŝółtych oczach, było zwalone na kupę, na której rosły przysadziste, białe grzyby, a wszędzie wokół widać było obrzydliwe, zielone

kałuŜe uryny! Nestor stał na wąskiej, niezanieczyszczonej ścieŜce między dwiema jaskiniami; w jednej z nich znajdował się nieznany straŜnik, a w drugiej jego ohydny „skład”. Jeśli tak właśnie wyglądała reszta... to posiadłość Cankera rzeczywiście zasłuŜyła na swoje miano! Wstrzymując oddech, Nestor poszedł korytarzem w kierunku obszaru, gdzie rząd maleńkich, okrągłych okien przepuszczał słabe, szare światło z zachodu, oraz wiatr, który wydawał osobliwe dźwięki, wpadając róŜnymi otworami i wywiewał smród niosący się od schodów. MoŜe tu właśnie Canker wpadł na pomysł swego instrumentu. Ale teraz, gdy Nestor zostawił za sobą rząd okien i ich muzyka słabła w oddali, droga skręciła w kierunku wnętrza wieŜy i korytarz znów utonął w mroku. Szybko opuściwszy paskudny obszar, Nestor usłyszał odgłos własnych kroków na zniszczonej, kamiennej podłodze, ale gdy nagle się zatrzymał, zorientował się, Ŝe to było coś więcej. Bo z tyłu dochodziły odgłosy miękkiego i regularnego - a mimo to, dziwnie nieregularnego - stąpania i sapania pędzącego susami lisa lub wilka... które nagle ucichły, gdy Nestor się zatrzymał. Jedno z dwojga: albo ktoś go tropił jako potencjalną ofiarę, albo teŜ przydzielono mu dyskretną eskortę. Obejrzawszy się za siebie, zobaczył ginący w mroku korytarz, którego ściany jarzyły się słabą fosforescencją, a w samym sercu ciemności, na wysokości ludzkiego uda, dojrzał te Ŝółte oczy. Był to więc straŜnik Cankera, ale czy go eskortował... czy teŜ tropił? Intensywne zmysły wampira odebrały myśl, która minęła go, pędząc do Parszywego Dworu. - Coś tutaj jest: intruz, ktoś się skrada... człowiek! Twierdzi, Ŝe cię zna i Ŝe ma do ciebie jakąś sprawę, ale nie ufam mu! Nie, to nie moŜe być ten, o którym wspominałeś, twój przyjaciel. Wydaj mi rozkaz, a zginie! - To nie była myśl człowieka, lecz zwierzęcia: niezdarnie sformułowana myśl psa lub wilka, ale dysponującego znacznie większą inteligencją, niŜ jakikolwiek straŜnik, jakiego dotąd napotkał. Ogarnęła go lekka panika; moŜe nie była to prawdziwa panika, ale instynktowna reakcja na niebezpieczeństwo: chłodna, beznamiętna desperacja, która sprawiła, Ŝe Nestor wyłączył własne zmysły i natychmiast zamknął się w sobie, jak cień, który wtapia się w jeszcze głębsze cienie. To oczywiście zadziałał jego wampir - jego instynkt samozachowawczy który teraz kierował jego ruchami. Ale jeśli nadeszła jakaś telepatyczna odpowiedź na mordercze sugestie tropiciela, ona takŜe została zablokowana, pozostawiając Nestora samego z jego własnymi domysłami. MoŜe najlepiej byłoby nawiązać kontakt z lordem Cankerem, tylko Ŝe... czy mógł mu teraz ufać? Czy mógł mu naprawdę ufać? Jeszcze kilka szybkich, cichych kroków zaprowadziło go do rozwidlenia, przypominającego piastę wielkiego koła, z przejściami czy pokojami, rozchodzącymi się we wszystkie strony. Wybrał pierwsze przejście po prawej, wślizgnął się cicho do środka i przywarłszy plecami do ściany, czekał. Instynkt jego pasoŜyta kazał mu wysłać pojedynczy sygnał, aby sprawdzić, czy w pokoju znajduje się jakaś nieprzyjazna, ludzka lub zwierzęca istota i na tym poprzestał.

To, co go śledziło, musiało przejść obok. Teraz Nestor miał do wyboru: zaleŜnie od charakteru śledzącej go bestii, pozwolić jej iść dalej, a samemu zawrócić drogą, którą tu przyszedł, albo teŜ rzucić się na nią i próbować ją zabić. W ręku miał nóŜ. I tak stojąc oparty plecami o zimną, kamienną ścianę, prawie nie oddychając, Nestor rozejrzał się po swojej kryjówce, aby zorientować się w jej zawartości i przeznaczeniu oraz ewentualnych drogach ucieczki. Była to po prostu sucha jaskinia o wysokim stropie, kruchych ścianach, ciemnych wnękach, zupełnie pozbawiona jakichkolwiek śladów, wskazujących na to, Ŝe była zamieszkana... przez ludzi. Ale miała swoje przeznaczenie i swoich mieszkańców: pająki! Ich czarne pajęczyny, grubości połowy małego palca człowieka, były niewidoczne, dopóki Nestor nie wyciągnął szyi, aby się przyjrzeć licznym nieregularnym,

koncentrycznym

warstwom

piaskowca,

przypominającym

wewnętrzną

powierzchnię jakiegoś przekrzywionego, okopconego komina. Pajęczyny, wyglądały jak misternie ułoŜone pęknięcia skały, które świeciły słabym światłem; ich kolejne warstwy wypełniały szczeliny między występami skalnymi i ginęły gdzieś wysoko pod stropem. WciąŜ na nie patrzył, zastanawiając się nad ich przeznaczeniem, kiedy zaczęły drŜeć w tym samym rytmie, jak mokre od rosy pajęczyny znacznie mniejszych, zwykłych pająków, zamieszkujących lasy i równiny, gdy próbują pochwycić jakąś zdobycz. Wówczas cel tego, co się działo, stał się oczywisty. Nestor od dzieciństwa wiedział coś niecoś o Wampyrach; w cygańskich legendach aŜ się od nich roiło, pomimo tego, Ŝe w owych dniach nie było juŜ Starych Wampyrów. Kiedy Nestor bawił się z dziećmi innych Wędrowców, zawsze grał rolę lorda Wampyrów - juŜ jako dziecko, naprawdę pragnął być Wampyrem - tak, Ŝe nie było czymś dziwnym, iŜ były to jedyne materialne rzeczy, jakie zapamiętał z dawno zapomnianej przeszłości. Dobrze znał wszystkie mity Wampyrów i wiedział o ich potędze. O ich mentalizmie i zdolności wydzielania mgły przez ich ciała; o ich krewniakach, duŜych i małych nietoperzach z Krainy Gwiazd, nad którymi miały władzę. Ale była jeszcze inna legenda, mniej znana: o sposobie, w jaki wykorzystywali bardziej prymitywne stworzenia (takie jak nietoperze i wielkie czerwone pająki, zamieszkujące pieczary w Krainie Gwiazd i Ŝywiące się nietoperzami), aby szpiegowały na ich rzecz i... spełniały niektóre inne funkcje. Jedna z takich legend mówiła, Ŝe Wampyry uŜywały nici z sieci pająków do przędzenia tkanin, z których szyły swoje ubrania, a wedle innej, przechowywały zwłoki swych ofiar zawinięte w całun z sieci pajęczych, co znakomicie konserwowało mięso, przeznaczone do spoŜycia. Teraz wszystkie te wspomnienia powróciły, moŜe wzmocnione przez jego wampyrzy instynkt, więc nawet nie znając jego mechanizmu, Nestor wiedział, Ŝe owe stare legendy zawierają ziarno prawdy. Wiedział teŜ, dlaczego pająki ukryte jak dotąd za załomami skalnymi potrząsają swą

siecią: aby schwytać intruza, który znalazł się w ich siedlisku, czyli jego samego. Było to rzeczą naturalną; jednak on nie był nietoperzem, który za chwilę miał się szamotać w ich pajęczynie! Prawie nie odczuwał strachu - przynajmniej nie z powodu pająków, choć były tak wielkie niemniej jednak obrócił się w stronę wyjścia... i w tej samej chwili usłyszał ukradkowe kroki i ciche sapanie, które dochodziło z wylotu długiego korytarza, prowadzącego do schodów. Cokolwiek szło jego tropem, było tu i teraz. Nestor mocniej ścisnął nóŜ i pozostał w ukryciu, dopóki to coś nie wyłoniło się z mroku. Wtedy, patrząc jak powoli nadchodzi... ...Odetchnął głęboko, wstrzymał oddech i nadal pozostał w ukryciu. NóŜ, który trzymał w dłoni, wydał mu się nagle kruchą gałązką, kiedy ujrzał tę rzecz w całej okazałości. Stwór pochylił nad podłogą swój długi na ponad stopę, wilgotny pysk i zaczął węszyć. Nestor widział Wielkich Szarych, wilki z gór, ale nigdy takiego, jak ten. Stwór miał niewątpliwie coś z wilka, ale bardzo niewiele z prawdziwej Natury. Był to bowiem stwór wyhodowany w kadziach Cankera i uformowany na jego podobieństwo. Miał w sobie coś z wilka i lisa; kiedy się poruszał susami, było w tym coś koszmarnego, poniewaŜ miał sześć nóg! Pierwsze cztery funkcjonowały, jak nogi zwykłego psa czy wilka, ale para tylnych nóg poruszała się równocześnie ze środkową parą, jak u małych jeleni zamieszkujących Krainę Słońca, które zmuszono do ucieczki. Stwór miał długość prawie ośmiu stóp od pyska do końca ogona, jakieś trzydzieści sześć cali „wzrostu” i musiał waŜyć ponad czterysta funtów. Poduszki jego łap były większe od dłoni Nestora, a ostre pazury zgrzytały o nierówne kamienie podłogi. A jego głowa i pysk były... zupełnie monstrualne. Całość przypominała ogromnego wilka, ale czająca się za płonącymi, Ŝółtymi oczami inteligencja i barwa jego futra były wzięte z lisa. To połączenie dzikich cech dwóch zwierząt mogło być oszołamiające. I było! StraŜnik zrobił jeszcze jeden dziwaczny krok w przód; znów dotknął długim pyskiem podłogi i pociągnął nosem, a długie uszy skierowały się w stronę kryjówki Nestora, który mógł się jeszcze cofnąć, ale nie ośmielił się ruszyć. Ten stwór to nie było coś, na co mógł krzyknąć czy poskromić. Ten stwór nie naleŜał do niego, ale do Cankera Psiego Syna, nie miał więc nad nim Ŝadnej kontroli. Pozwolił mu wejść na ten teren „z własnej woli”, ale to nie znaczyło, Ŝe musi mu pozwolić stąd odejść. Nestor instynktownie zamknął oczy, jednak Ŝółte ślepia stwora wypatrzyły czerwony blask jego oczu i rozszerzyły się, a całe ciało wypręŜyło jak struna. Następnie, cicho powarkując, na sztywnych łapach, stwór ruszył w jego stronę. Był w odległości nie większej niŜ pięć kroków, gdy Nestor poczuł klepnięcie w ramię!

Zwykły człowiek mógłby w takim wypadku zemdleć; nawet najodwaŜniejszy z Wędrowców krzyknąłby, ale Nestor nie był juŜ Wędrowcem. Był Wampyrem! Zareagował odruchowo, obracając ciało tylko o parę cali i błyskawicznie tnąc noŜem; bezbłędnie trafił w to, co go dotknęło. Ostra krawędź noŜa werŜnęła się, ale nie odcięła całkowicie czegoś w rodzaju liny, która dotknęła lewego ramienia. Broń jakby utkwiła w tym cienkim, włochatym sznurze i Ŝeby ją wyciągnąć, musiał szarpnąć mocno w dół, ale to tylko spowodowało, Ŝe lepka pajęcza nić przylgnęła mocniej. Trzepocząc, przywarła na dobre i zaczęła drgać! Nestor rzucił okiem w stronę wejścia; wilczy stwór zatrzymał się i przykucnął, warcząc, zaledwie o dwa kroki, lub jeden sus! A z góry, jakieś dwie stopy nad jego głową... ...Schodził powoli wielki czerwony pająk; na ścianach było widać błyskające rubinowo oczy innych pająków, które kołysały się na występach skalnych i zbliŜały się, aby przyjrzeć ofierze. Ale pająki bywają róŜne. Krewni tych stworzeń zamieszkiwali takŜe Krainę Słońca, Ŝyjąc w głębokich pieczarach, z których wychodzili o zmroku, aby tkać swe sieci i chwytać w nie ćmy. Tamte miały długość trzech lub czterech cali, a ich ukąszenie było wprawdzie jadowite, ale rzadko kiedy śmiertelne. Powodowało odrętwienie a nawet częściowy paraliŜ, czemu towarzyszyły zawroty głowy i wymioty, ale wszystko to trwało najwyŜej trzy lub cztery godziny. Jednak to było w Krainie Słońca, a tu była Kraina Gwiazd; te Ŝyjące w wieŜy pająki były przynajmniej cztery razy dłuŜsze, a objętość ich ciał była czterdziestokrotnie większa! Nestor rozpaczliwie szarpnął ramieniem, odrywając rękaw, który zwisł na lepkiej pajęczynie. Gwałtowność ruchu spowodowała, Ŝe pająk spadł na podłogę i natychmiast zwinął się w kulę; Nestor kopnął go prosto w pysk przyczajonego stwora. A kiedy ten skowycząc skoczył do tyłu, Nestor postąpił w przód ze wzniesionym do góry noŜem. - Co się tu dzieje? - spytał Canker jękliwym głosem, wielkim susem wskakując do środka. Czy to lord Nestor? Grozisz moim stworom? - Wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Co takiego? - Nestor był zaskoczony i rozzłoszczony. - Ha! - warknął Canker. - Czy teŜ to one groŜą tobie, co? Wielki pająk przemknął koło nich i zniknął w mroku jaskini, a straŜnik Cankera skulił się i rozpłaszczył na podłodze, po czym cofnął się z podwiniętym ogonem. Canker zmarszczył brwi i powiedział - Dobra robota! - po czym dodał - A teraz precz! - Stwór odwrócił się i umknął drogą, którą tu przybył. - Twój pies chciał mnie zaatakować! - oskarŜycielsko powiedział Nestor. - A twoje pająki naprawdę mnie zaatakowały! - Jeśli chodzi o pierwszy zarzut, mylisz się - powiedział Canker. - Mój „pies”, jak go nazywasz, miał polecenie śledzić cię i dopilnować, aby nie spotkała cię Ŝadna krzywda. Był podejrzliwy, poniewaŜ poruszałeś się ukradkiem, a ja uprzedziłem, Ŝe będziesz szedł śmiało! A jeśli

chodzi o drugi zarzut, takŜe jesteś w błędzie, bo wielkie czerwone pająki są „moje” o tyle, Ŝe tutaj Ŝyją. Nie mogę im rozkazywać; są jakie są i robią co robią. Ale... masz przecieŜ własne pająki, prawda? Albo moŜe powinienem powiedzieć, Ŝe w Suckscarze teŜ są pająki Ach, widzę twoje zakłopotanie. Jak dotąd, nie obejrzałeś całej swojej posiadłości, więc nie rozumiesz specjalnych funkcji, jakie pełnią takie stworzenia. No cóŜ, moŜna to łatwo naprawić; pokaŜę ci. Skierował się do jaskini pająków, ale Nestor nie ruszył się z miejsca. - No co? - obejrzał się Canker. - Nie idziesz? Teraz ostroŜność nie będzie potrzebna. A nawet na odwrót! Im więcej hałasu, tym lepiej! - Co rzekłszy, warknął i podskoczył, po czym zaśmiał się na swój szalony sposób. Odbijające się od ścian echo spowodowało, Ŝe posypał się pył, a zawieszone wysoko nad głową fosforyzujące sieci przestały drŜeć i zwisły nieruchomo. - Są ślepe - zaśmiał się Canker. - Albo prawie ślepe. Ale słyszą całkiem dobrze! Musiałeś się tu zakraść po cichu i dlatego wzięły cię za coś małego. Ale oczywiście hałaśliwe istoty, takie jak my, to nie to samo, co nietoperze, więc pająki ukryły się w swych wnękach. Chodź i popatrz, a zrozumiesz. Wszedł do jaskini, przeskakując przez grubą na cal warstwę martwych pajęczyn i znalazł się w rogu, gdzie zwisały festony brudnych pajęczyn. A za ich zasłoną... ... - Chodź! - powiedział Canker, wskazując palcem. Teraz Nestor przekonał się, Ŝe stare cygańskie legendy mówiły prawdę. Bo pod ścianą znajdowała się geometryczna konstrukcja, przypominająca niewielki fragment plastra miodu. Jej podstawę tworzyło sześć sześciokątnych rur, a wyŜej widać było pięć, jeszcze wyŜej cztery, trzy, dwie i na końcu jedną. Piramida rur do magazynowania wosku, wytwarzanego przez pająki, który słuŜył do konserwowania... czego? Rury miały prawie siedem stóp długości i dwie stopy średnicy. Nestor podszedł do piramidy i strzepnął kurz z wosku, który lekko prześwitywał. Rura, na którą patrzył, tworzyła rząd z dwiema innymi i sięgała mu do ramienia. A wewnątrz, owinięta w całun z pajęczych nici - czy była to postać człowieka? No cóŜ, nie całkiem. Był to bowiem brązowy, skórzasty trog z jaskiń, leŜących u stóp gór w Krainie Gwiazd, najwyraźniej zmumifikowany i wyschnięty na wiór. Ale czy martwy? Nestorowi wydało się, Ŝe zauwaŜył lekkie drŜenie powiek i drgnienie wystającej wargi. Poza tym ścianka woskowej rury naprzeciw jego twarzy była lekko zaparowana, jakby od oddechu. - Brawo! - powiedział Canker. - Rozwija się w tobie instynkt Wampyra: wybrałeś komórkę, która jest aktualnie wykorzystywana. - Komórkę? - Nestor spojrzał na Cankera, który wzruszył ramionami. - No, raczej wylęgarnię.

Nestor zmarszczył brwi i pokręcił głową, a Canker westchnął. Idąc do wyjścia, powiedział Słuchaj, wytłumaczę ci. Pająki robią te plastry tak, aby pasowały do rozmiarów ofiary. Tu, w Parszywym Dworze - i w ogóle w całym zamczysku - my, Wampyry, dostarczamy ofiar i dlatego te rury są rozmiarów człowieka. - Proces jest całkiem prosty: polujemy w Krainie Słońca, a w tym przypadku w Krainie Gwiazd, poza zasięgiem ssącego działania świetlnej kuli. - Bramy do Krainy Piekieł? - podpowiedziała Nestorowi powracająca pamięć. - Właśnie, w jaskiniach trogów, gdzie ziemia świeci. Powiedziałeś, Bramy do Krainy Piekieł? Tak, słyszałem, jak moi niewolnicy uŜywali tej nazwy, kiedy ich przyprowadziłem z Krainy Słońca. Pozwól, Ŝe zacznę od początku. - Polujemy w Krainie Słońca, zdobywając niewolników, poruczników i kobiety! Ale nie kaŜdy moŜe zostać niewolnikiem czy porucznikiem, a niekiedy kobieta zuŜywa się zbyt szybko. Oczywiście zawsze moŜe zostać przeznaczona na uzupełnienie zapasów: mieszkańcy mają niemałe potrzeby. Poza tym są do wykarmienia stwory wojenne. Wreszcie są moje własne wampiry i moi ludzie. Ale po co trzymać nadmiar mięsa, zwłaszcza jeśli jest bezuŜyteczne czy paskudne? - No więc mam chłodnie, jak my wszyscy. Ale... wolę czerwone i Ŝywe mięso, jeśli to moŜliwe. Teraz niewiele korzystam z zapasów, przygotowanych przez pająki. Jednak podczas oblęŜenia, gdyby to się miało kiedykolwiek zdarzyć - a moŜe, bo mamy na wschodzie potęŜnych nieprzyjaciół - albo gdy świeŜa krew okaŜe się trudna do zdobycia... wtedy zapasy pająków będą bardzo przydatne. Chodzi o to, Ŝe ich ukąszenie zsyła na człowieka sen równie łatwo, jak moje. Z tą róŜnicą, Ŝe po moim ukąszeniu ludzie podnoszą się, jeŜeli tego zapragnę, podczas gdy ukąszenie pająka usypia ich na dowolnie długi czas. Nie jest to nie-śmierć, nie, ale coś dosyć podobnego. Nie czyni z nich wampirów, tylko po prostu... konserwuje ich ciała. Rozumiesz teraz znaczenie pająków. Po ukąszeniu i owinięciu w kokon, procesy Ŝyciowe człowieka ulegają spowolnieniu i moŜe to trwać przez rok albo i dłuŜej. Więc jeśli nadejdzie czas, Ŝe nie będę mógł podróŜować, co wtedy? Moja spiŜarnia jest pełna. Mam zakonserwowanych czterdziestu męŜczyzn, a nawet parę kobiet... - Antidotum jest wytwarzane przez kobietę, gdy dojrzewają jej jajeczka. Wtedy krew płynie swobodnie do inkubatora, to znaczy do ciała ofiary, w której jajeczka zostały złoŜone. U męŜczyzn jajeczka są składane w jelitach; nawet gdy antidotum pobudzi ofiarę do Ŝycia, „pisklęta” wydostają się na zewnątrz! - Ale oczywiście nie moŜna na to pozwolić! Jak tylko człowiek zostanie unieruchomiony i znajdzie się w kokonie - zanim jajeczka zostaną w nim złoŜone - przenoszę go do mojej spiŜami. Później, kiedy jest potrzebny, podanie antidotum zajmuje tylko chwilę. CzyŜ moŜe być coś prostszego?

Przemierzając z Cankerem labirynt górnych poziomów Parszywego Dworu, Nestor wzruszył ramionami. Głęboko wewnątrz, moŜe coś z dawnego Nestora, zaczęło się buntować; jeŜeli tak było, jego pasoŜyt szybko to powstrzymał. - To wydaje się całkiem proste - odezwał się w końcu. - Tylko... czy w swojej spiŜarni trzymasz takŜe i trogi? - Co?! - Canker zmarszczył brwi. - Ach, masz na myśli tego tutaj. Nie, nie, on nie jest przeznaczony do jedzenia. Przynajmniej nie przeze mnie! Ale widzisz, pająki dbają o mnie, a ja muszę dbać o nie. Ten trog, którego widziałeś, stanowi pojemnik, stację wylęgową. Mam pozwolić, aby bestie wymarły? Jasne, Ŝe nie, bo dobrze mi słuŜą. Monotonne Ŝycie tego troga trwa, bowiem powstaje w nim nowe pokolenie pędraków, zagrzebanych w jego trzewiach. - Ale dość juŜ o tym. Przejdźmy do właściwej części Parszywego Dworu, aby zobaczyć to, co jest tam do zobaczenia. - Doszli do północno-wschodniego rogu wieŜy, skąd roztaczał się widok na jałową, zasłaną głazami równinę i daleki, ciemnoniebieski horyzont, zimny i posępny, rozświetlany niekiedy wijącą się smugą zorzy polarnej. Szerokie schody prowadziły w dół i kiedy Nestor postępował za Cankerem, zaskoczył go widok wielkiej sali jego posiadłości. Przynajmniej tutaj Parszywy Dwór był inny, niŜ moŜna by oczekiwać...

JeŜeli Nestora zaintrygowała uwaga Cankera dotycząca udania się do właściwej części Parszywego Dworu, teraz to minęło. PowyŜej, na poziomie tuŜ poniŜej Suckscaru, panowała atmosfera pustki, przygnębienia i opuszczenia. Było to jednak zamierzone! Nestor teraz to dostrzegł: górny poziom został tak pomyślany - był mroczny, odbijający echo i złowrogi - z powodu bliskości dawnej posiadłości Vasagiego Ssawca. Nie było tu nic, na co sąsiad patrzyłby z zazdrością, tylko puste pokoje, kręte korytarze, jaskinia pająków (których Vasagi, a teraz Nestor, miał pod dostatkiem) oraz dziki straŜnik, wyposaŜony nie tylko w fizyczny „głos”, lecz takŜe w złośliwą inteligencję i silną telepatyczną więź ze swym panem. Ten poziom stanowił miejsce, do którego naleŜało się zbliŜać z wielką ostroŜnością, a nawet trwogą, choć Nestor nie potrafił powiedzieć, kto przy zdrowych zmysłach odwaŜyłby się tędy przejść. MoŜe tylko owi potęŜni nieprzyjaciele ze wschodu, o których wspominał Canker. W przeciwieństwie do owej kupy gnoju czy psiej budy, „właściwy” Parszywy Dwór był nieskazitelnie czysty, czym bił na głowę surową prostotę i obskurne wyposaŜenie Suckscaru. Na ścianach wisiały gobeliny, przedstawiające głównie sceny myśliwskie, nad którymi pięknie odziane wampirzyce wciąŜ pracowały. Z kuchni we wnęce wydobywały się apetyczne zapachy, a kłęby dymu i pary unosiły się do góry i uchodziły otworem kominowym w suficie. Było tu takŜe duŜo okien, zainstalowanych wysoko w ścianach, które przepuszczały więcej światła; poniewaŜ wychodziły na północny wschód, ich ozdobne Ŝaluzje i zasłony wykonane ze skór nietoperzy były normalnie otwarte, zapewniając dopływ świeŜego powietrza.

Canker zwrócił uwagę na wysokie sklepione przejście w wewnętrznej ścianie; zwieńczone niedawno wykonanym zwornikiem było zaopatrzone w jego godło i stanowiło wejście do jego prywatnych komnat. Nie próbował pokazać ich Nestorowi, wyjaśniając - Trzymam wewnątrz obserwatora, który pozbawiony jest oczu i kieruje się wyłącznie węchem. Sprawia to, Ŝe jest szczególnie czujny i akceptuje jedynie mnie. Ktokolwiek przestąpi próg - przyjaciel czy wróg - naraŜa się na niechybną śmierć. Pragnę cię ostrzec: jest to jedyne miejsce, gdzie nigdy nie wolno ci wejść, ani z własnej woli, ani na zaproszenie, nawet moje! Jesteś przecieŜ prawdziwym lordem wampyrów; nie ma wątpliwości, Ŝe wyczuje twoją pijawkę i rzuci się na ciebie natychmiast! Opuścili wielką salę i ruszyli na północ, idąc labiryntem korytarzy i mijając mniejsze sale. Po chwili Nestor powiedział w zamyśleniu - To był błąd, Ŝe przyszedłem tutaj. - Jak to? - zdziwił się Canker. - Bo zdałem sobie sprawę, jak wiele z mojej posiadłości jeszcze nie widziałem! Ale skoro jesteśmy zaprzyjaźnieni, byłoby z mojej strony niegrzecznie, gdybym ci odmówił. - Niegrzecznie? - uśmiechnął się Canker. - CóŜ to za zabawna polityka, Nestorze! Wampyry ustalają zasady po to, aby je łamać; ich „rycerskość” to lipa; jeśli lord moŜe skłamać i nie obawia się, Ŝe wyjdzie to na jaw, na pewno nie powie prawdy. Jeśli napotkasz takiego, o którym myślisz, Ŝe moŜesz mu zaufać, są duŜe szanse, Ŝe wystrychnie cię na dudka. Kiedy lord się śmieje razem z tobą, upewnij się, Ŝe nie śmieje się nadal, gdy odwrócisz się tyłem. A jeśli zawierasz z nim jakąś umowę, upewnij się dwukrotnie, Ŝe wszystko zostało ostatecznie ustalone! Nestor popatrzył na niego powaŜnie. - No, a twoja rycerskość - przyjaźń, jaką mi okazujesz - to takŜe lipa? Ty teŜ kłamiesz? Czy ufając ci, wychodzę na durnia? Śmiejesz się razem ze mną, czy za moimi plecami? - Jestem takim samym kłamcą, jak inni - odpowiedział Canker beztrosko. - A co do rycerskości: jeśli ktoś mi się przeciwstawi, załatwię go przy pierwszej okazji! Braterstwo i śmiech? Są róŜne rodzaje śmiechu. Ale ty... - Zatrzymał się, chwycił Nestora za ramię i spojrzał mu prosto w oczy z wielką powagą, przekrzywiając wielką, kudłatą głowę. - Ty... jesteś inny. A odpowiadając na twoje pytanie: nie, nie zaradzę cię. Ale ty nie jesteś jeszcze w pełni Wampyrem; kiedy twoja pijawka osiągnie pełny rozwój, wtedy pojawi się pytanie, kto kogo moŜe zdradzić. W międzyczasie przemierzyli cały Parszywy Dwór i doszli do zimnej pieczary w północnej ścianie wieŜy. Przez małe okrągłe okienka widać było odległy horyzont, mieniący się błękitem i fioletem, przechodzącym w indygo, a jeszcze dalej wijące się sploty zorzy polarnej w Krainie Lodów. Ale tu, w pieczarze - sądząc po jej wyglądzie, słuŜącej kiedyś jako stanowisko lądowania Canker pracował nad swym „instrumentem muzycznym”. Nestor patrzył zdumiony na lśniącą, białą

plątaninę rozmaitych elementów, wśród których Canker poruszał się z dumą, ostroŜnie obchodząc częściowo ukończone zespoły; Nestor podziwiał pracowitość Cankera, która pozwoliła mu stworzyć takie dzieło. Konstrukcja była zbudowana z rozmaitych kości, z których wiele było grubości ramienia, a inne pochodziły z nóg i kości udowych stworów wojennych Starych Wampyrów, które kiedyś prowadziły ze sobą wojny i których stwory wojenne znalazły śmierć nad zasłaną głazami równiną ponad dwa tysiące stóp niŜej. W owych dniach stało tu wiele wieŜ, których lordowie zawsze toczyli spory. I w ten sposób rowy i koryta wyschniętych rzek w Krainie Gwiazd stały się monstrualną kostnicą. Canker wydrąŜył otwory w tych pozostałościach minionych wieków, umieścił w nich zatyczki i połączył ze sobą tak powstające - flety? - od duŜych kości po małe. Zaopatrzył je w skórzane przegrody, przy czym ich otwarte końce wychodziły na omiataną wiatrem stronę wieŜy, za stanowiskiem lądowania. A przy jego wylocie zainstalował szereg płyt rezonansowych, zawieszonych na linach i obracanych na osiach na jego rozkaz. W jego maszynie widać było pewien porządek i to właśnie wprawiło Nestora w zachwyt. - No - powiedział Canker, uradowany. - Widzę to na twojej twarzy: doceniasz moje umiejętności konstrukcyjne! A pewnego dnia będziesz teŜ mógł uznać we mnie artystę, kiedy zmuszę te kości do wydawania dźwięków. A... moŜe masz ochotę na małą demonstrację? Więc cofnij się, a zobaczysz. Och, to nie jest jeszcze doskonałe, ale pewnego dnia, pewnego dnia... I kiedy Nestor patrzył, Canker poluzował liny, przechodzące przez wałki...

VI Pieśń kości - Gniewica - Carmen

Wszystkie poziomy ostatniego zamczyska Wampyrów - rozbrzmiewające echem sale, które teraz były przewaŜnie puste, jeśli nie liczyć sennych straŜników i obserwatorów, kręte korytarze i schody, magazyny i prywatne komnaty - wypełniały coraz głośniejsze dźwięki. MoŜe był to tylko szum wiatru wiejącego znad Krainy Lodów, albo pojękiwania stworów, dojrzewających w kadziach, stworów, które niegdyś były ludźmi, a teraz wypróbowywały swój głos i przygotowywały się do swej nowej roli. MoŜe to wreszcie było piekące światło słońca, padające na południowe skrzydło wieŜy, którego promienie wŜerały się w skałę, umęczoną potwornościami minionych stuleci. Mogła to być kaŜda z tych przyczyn, albo kombinacja dźwięków, wzmocnionych przez akustyczną pustkę wysokiej na kilometr wieŜy, ale to nie było to. Był to dźwięk wydobywający się z kości. To Canker Psi Syn przeprowadzał pierwszą próbę techniczną, ustawiając przegrody, kierujące wiatr przez labirynt groteskowych, kostnych piszczałek, których dźwięk miał zwabić jego kochankę z księŜyca. Dźwięki, początkowo słabe, przenikały kaŜdy cal zamczyska, od fundamentów po najwyŜszą wieŜyczkę Iglicy Gniewu. A poniŜej, w Guilesump, powierzchnia wody w studniach Gorviego marszczyła się, jakby w wyniku jakiegoś mieszania. Osypujący się kurz tworzył zasłony, przypominające unoszący się dym lub migotanie pozbawionej blasku zorzy polarnej. StraŜnicy kierowali zdumione spojrzenia na stropy jaskiń, ale tylko mrugali, czując drobne ziarenka kurzu, które wpadały im do oczu. W Obłąkańczym Dworze bracia Wran i Spiro Zabójczoocy spali, śniąc swe czerwone sny, które zakłócały dochodzące skądś dźwięki. Na pół rozbudzony Wran niemrawo skierował myśl do niewidocznych lecz czuwających gdzieś straŜników, którzy, jak przypuszczał, byli zajęci kłótnią Bądźcie cicho! Przestańcie! Czy mam was rozpuścić w kadziach i zacząć od nowa? - Posławszy tę groźbę, powrócił do swych ohydnych snów. Ale dźwięk nie umilkł. A Spiro krzyknął - raz i drugi ostro ze swego łóŜka - i jęknął - Eygor, nasz ojciec, którego zamordowaliśmy! Ale... ty teŜ jesteś tutaj? Czy twój niespokojny duch krąŜy po ostatnim zamczysku, nowym Obłąkańczym Dworze, tak jak przemierzał korytarze owego nawiedzonego miejsca w Turgosheim? Niech i tak będzie! Nie boję się. Bo twoje oczy straciły dawną moc. Nie moŜesz juŜ mnie zniszczyć samym spojrzeniem! - Zaczynał wyzywająco, ale jego głos pod koniec stawał się chrapliwy i milkł. A zamiast odpowiedzi, rozbrzmiewała tylko pieśń kości.

W Suckscarze Zahar i Grig dzielili obowiązki dowódcy straŜy, aby mieć oko na zwykłych wartowników i straŜników; jak widać, rozkazy Nestora nie poszły na marne. Teraz Grig drzemał na ławce niedaleko miejsca, gdzie go zostawił Nestor, schodząc do Parszywego Dworu, a Zahar był zajęty pielęgnacją swego okaleczonego, lecz szybko gojącego się ramienia i dłoni i ukradkiem obserwował straŜników, czy naleŜycie wypełniają swoje obowiązki. Dla nich zawodzenie i dudnienie muzyki Cankera wydawało się pieśnią, niosącą złe przeczucia; muzyka, wydobywająca się z Parszywego Dworu, mogła zwiastować kłopoty, a nawet śmierć ich nowego pana, który chyba pragnął popełnić samobójstwo na tych niezbadanych poziomach psiej posiadłości. Nie Ŝeby Zahar i Grig bardzo się przejmowali końcem Nestora, ale obchodził ich własny los, gdyby miało do tego dojść. A na górze, w Iglicy Gniewu, Gniewica przewracała się z boku na bok i znuŜona przywołała swego kochanka-niewolnika. Przyszedł drŜąc ze swej przykrytej futrem ławy, stojącej we wnęce, pomasował jej plecy i powiedział - Cicho! Odpoczywaj w spokoju, lady. Nie spotka cię nic złego. Jej wampirzy kochanek był młody i silny, ale nie tak silny jak ona. Jadł za dwóch, ale chudł z kaŜdym dniem; policzki mu się zapadły, a nerwy zaczynały odmawiać posłuszeństwa. A uśmiech, jaki zawsze musiał mieć dla Gniewicy, często przypominał grymas... ale tylko, gdy tego nie widziała. W głębi serca wiedział, Ŝe niebawem lady poszuka „zastępcy”; wiedział teŜ, co spotkało jego poprzednika. Iglica Gniewu miała swoje potrzeby, aprowizacyjne i mało co się tam marnowało... Dla kochanka Gniewicy pieśń kości była tylko szumem przenikającym przez skałę pod jego stopami: moŜe odgłosem niedomkniętego okna, poruszanego wiatrem. Ale dla Gniewicy dobiegająca z oddali pieśń była czymś zupełnie innym. Jej wraŜliwe wampyrze zmysły, których miała więcej niŜ pięć, nadawały tej muzyce nowe znaczenie, zwłaszcza, gdy była pogrąŜona we śnie. Była jak oskarŜenie, które przybywało z przeszłości i niosło się ku niej wraz z promieniami słońca, daleko zza gór. - Słońce wstało i uśmiecha się do mnie swym obrzydliwym, Ŝółtym uśmiechem - wyszeptała drŜącym, sennym głosem gdy zręczne dłonie jej kochanka ukoiły nieco jej nerwy. - Tak, uśmiecha się... - tak jak wtedy, gdy ona uśmiechała się do Karla Wiercha i spaliła mu włosy i wypaliła oczy! - Słyszę, jak do mnie woła, Ŝądając zemsty! Jego głos dochodzi z promieni słońca, praŜącego Iglicę Gniewu. - Spocona, zapytała drŜącym głosem - Czy zasłony są zaciągnięte? Czy na pewno? - Tak, lady. W całej Iglicy Gniewu. Tylko Ŝe... ta komnata nie ma zasłon, bo jest pozbawiona okien. Rzadko sypiasz w miejscu, gdzie słońce mogłoby cię dosięgnąć, o pani. - To prawda - westchnęła w odpowiedzi, dryfując w głąb gorączkowych snów. - Ale kiedy śpię, zawsze nawiedzają mnie koszmary...

W Parszywym Dworze Nestor oparł się o zakrzywioną przyporę i dłońmi zasłonił udręczone uszy. Na tle ciemnoniebieskiego horyzontu sylwetka Cankera przypominała wielkiego psa. Za pomocą czterech lin owiniętych wokół ramion, starał się tyleŜ rozpaczliwie, co daremnie kontrolować jednocześnie wszystkie piszczałki. W ciągu ostatnich sześciu czy siedmiu minut pomieszczenie wypełniała kakofonia dźwięków, aŜ wreszcie Nestor nie mógł juŜ tego wytrzymać. Blady i ogłuszony patrzył, jak roześmiany Canker poluzowuje kolejne liny, aŜ wreszcie liczne przegrody zaczęły obracać się na swych osiach, poruszane wiatrem. Wtedy przez chwilę było jeszcze gorzej. Piszczałki nagle ryknęły, gdy potęŜne uderzenia wiatru wdarły się do ich wnętrza; wysoka na osiem stóp przegroda oderwała się i runęła z hukiem w dół, osuwając się po zewnętrznej ścianie wieŜy, po czym znikła w przepaści; jeden z elementów, coś w rodzaju piramidy z kości, zaczął drgać tak gwałtownie, Ŝe jego mocowanie pękło i z tuzin potęŜnych białych rur potoczyło się podskakując po podłodze dawnego stanowiska lądowania. Canker pośpiesznie nawijał liny na wałki i musiał skakać, aby uniknąć uderzeń i nie przewrócić się. W końcu udało mu się jakoś opanować ten chaos i zapanowała cudowna cisza. Pomimo zawodzenia wiatru, „cisza” była prawdziwie ogłuszająca. Wściekły z powodu powstałych uszkodzeń, Canker tupał i ryczał, a w końcu obrócił się do Nestora, który stał blady i ogłuszony, opierając się o przyporę. - Słyszałeś? Widziałeś? - warknął. Z jednej strony wciąŜ było widać jego wściekłość, ale z drugiej wydawał się częściowo usatysfakcjonowany. - I co o tym myślisz? - Co myślę? - odparł Nestor. - Sądzisz, Ŝe mam jeszcze mózg, Ŝeby w ogóle myśleć? - Było aŜ tak źle? - Canker był zawiedziony. - Źle, to nie jest właściwe słowo! - Tak, masz rację - zgodził się tamten. - Myślę, Ŝe jest tego zbyt wiele, aby jedna osoba mogła sobie poradzić. Ale w końcu uruchomiłem to po raz pierwszy. MoŜe kiedy juŜ wszystko naprawię, zechcesz mi pomóc. Nestor pokręcił głową. - Myślę, Ŝe nie. Wykorzystaj swoich niewolników i poruczników, Canker. Nawet najmocniejsza przyjaźń ma swoje granice. - Jednak przyznasz, Ŝe to ma ogromne moŜliwości, prawda? - Ale czy to jest muzyka? Czy w ten sposób zwabisz swoją mityczną, księŜycową lady? Czy o to właśnie mnie pytasz? Na chwilę Canker przybrał jeszcze bardziej zwierzęcy wyraz i rozdziawił pysk, warcząc... ale w następnej chwili posmutniał. - Mityczna, mówisz? - jęknął. - Ha! Mogłem się tego spodziewać po innych, ale ty? Mówię ci, śniłem o niej i ona musi być z księŜyca! SkądŜe mogłaby być, cała srebrzysta, z Ŝółtymi włosami

i niebieskimi oczami? CzyŜ nie widziałeś, jak księŜyc na niebie pokazuje niebieskie i Ŝółte oblicze; niebieska część jest zwrócona w stronę Krainy Lodów, a Ŝółtą oświetla gorejące słońce. CzyŜ nie wiesz, Ŝe jestem oniromantą i umiem odczytywać przyszłość ze snów? Dopóki tego do końca nie zrozumiesz, nie mów mi o mitach i urojeniach. - Nie chciałem cię urazić - powiedział Nestor. - Zresztą kimŜe jestem, by mówić, Ŝe nie masz racji. Nie pamiętam nawet własnej przeszłości - moŜe poza krótkimi, niejasnymi przebłyskami - a co dopiero mówić o odczytywaniu przyszłości! Canker podszedł do niego i poklepał go po ramieniu. - Nie czuję się uraŜony. Jesteśmy przyjaciółmi, ty i ja, i musimy zawsze mówić sobie prawdę. Tak powinno być. Ale powiedz mi, jak mogę się nauczyć muzyki? Rozumiem zasady, ale nie mam pojęcia o melodii. To jest do tańca, prawda? A do śpiewania? Umiem śpiewać, wierz mi! I tańczę na swój sposób, ale nie tak, jak robicie to wy, Cyganie. - Melodia? - Nestor był zaintrygowany. - Jestem pewien, Ŝe jest więcej niŜ jedna. Myślę, Ŝe znam parę taktów kilku z nich. Dostarcz mi flet z Krainy Słońca, to cię nauczę. - Pieśń miłości, oddania, uwielbienia! - Canker krzyknął w podnieceniu. - Tego właśnie potrzebuję. Na podstawie najpiękniejszej z twoich melodii, napiszę pieśń. Wtedy, w końcu zwabię moją srebrzystą kochankę z księŜyca! - KsięŜycowe szaleństwo! - pomyślał Nestor, ale starannie ukrył tę myśl...

Idąc z powrotem do Suckscaru, Nestor przez chwilę milczał, a w końcu powiedział - Coś tu się nie zgadza. - Hm? - Canker spojrzał na niego, kiedy zatrzymali się w przejściu u stóp schodów, gdzie czaił się wilkopodobny stwór o sześciu nogach. - Coś się nie zgadza? W jakim sensie? - Miałem wraŜenie... to znaczy, dano mi do zrozumienia - Nestor przerwał na chwilę i szybko dokończył - Ŝe Ŝyjesz, jak zwierzę! - I cofając się nieco - JeŜeli mamy być prawdziwymi przyjaciółmi, chyba mogę ci to powiedzieć. Canker odrzucił do tyłu głowę i roześmiał się, ale po chwili spowaŜniał. - Taki swój wizerunek zbudowałem celowo. W końcu jestem zwierzęciem! Podobnie, jak oni wszyscy. I ty takŜe, Nestor, jesteś zwierzęciem, albo wkrótce nim się staniesz. Ale rozumiem, o co ci chodzi. Powód, dla którego zastosowałem ten podstęp, jest prosty: przetrwanie! Dopóki moi tak zwani „koledzy” myślą, Ŝe nie ma mi czego zazdrościć w Parszywym Dworze, nie będą mi zazdrościć. Dopóki wierzą, Ŝe Ŝyję w chlewie, na pewno będą trzymać się z daleka. Dopóki mnie uwaŜają za dziwaka, szaleńca, nie muszę się ich bać, bo, rzecz jasna, jestem nieszkodliwy - to jest, o ile zostawią mnie w spokoju. Kiedy poluję w Krainie Słońca sieję spustoszenie, szaleję i stanowię

prawdziwe zagroŜenie zwłaszcza dla kobiet. Wydaje się, Ŝe w tym, co czynię, nie ma Ŝadnego celu. Ale tak nie jest! Na pewno znajduję zadowolenie, taką małą satysfakcję w tym, co robię, choć inni mogą to uznać za obrzydliwe. Ale przede wszystkim utrwalam swój wizerunek, światło, w jakim mnie widzą inni. - Przerwał. - Jednak tu, w Parszywym Dworze, jak widziałeś (i wierzę Ŝe, zatrzymasz to dla siebie), sprawa wygląda zupełnie inaczej. Moje pomieszczenia są czyste, nie ma tu Ŝadnej psiej budy ani kupy gnoju, chyba Ŝe na drodze wiodącej do mojej posiadłości. Co więcej, zaryzykowałbym stwierdzenie, Ŝe jeśli idzie o obsadę, Parszywy Dwór przewyŜsza prawie kaŜdą posiadłość w tej wielkiej wieŜy! MoŜe z wyjątkiem Iglicy Gniewu. Bo Gniewica Zmartwychwstała rzeczywiście kocha luksus. Ale niech tylko jakiś nikczemny intruz znajdzie się na tej drodze - czy teŜ na dowolnej innej, prowadzącej do moich włości - na pewno dojdzie do takiego samego wniosku, do jakiego i ty doszedłeś, kiedy otoczył się smród, i taki intruz nie pójdzie dalej. W ten sposób zapewniam bezpieczeństwo swojej posiadłości. - I niech tak pozostanie - przytaknął Nestor. - Myślę, Ŝe znam takŜe... stan twego umysłu. - Stan mego umysłu? - Canker uniósł krzaczaste brwi. - Twoje nastawienie - wyjaśnił Nestor. - Wydaje mi się, Ŝe pamiętam, jak czasami w Krainie Słońca jeśli pies czy wilk jest zbyt długo na uwięzi, czy stale przebywa w psiej budzie, moŜe ją uznać za swoje „królestwo” i wówczas nie ścierpi obecności Ŝadnego innego stworzenia na swoim terytorium. Kiedy to nastąpi, tylko pan takiego zwierzęcia moŜe mu na tym terenie rozkazywać, albo go spuścić z łańcucha. Jeśli uwzględnić fakt, Ŝe Wampyry są znane z tego, iŜ mają instynkt terytorialny... - Rozumujesz prawidłowo - potwierdził Canker. - Chcesz powiedzieć, Ŝe zapewne cierpię na tę przypadłość i moŜe masz rację. Tylko, Ŝe jest w tym pewien błąd, poniewaŜ to nie wyjaśnia, dlaczego zaprosiłem cię do odwiedzenia mnie. Chyba, Ŝe słowo „pan” zastąpimy słowem „przyjaciel”. Ale zrozum jedno: chociaŜ sam jestem mieszańcem, jestem dumny ze swoich przodków. Pies, nawet lis - a zwłaszcza wilk - to szlachetne zwierzęta. Zgodzisz się ze mną? - Jasne - powiedział Nestor, choć nie był przekonany. Ale lepiej niech ten lord będzie zadowolony. - Bo wilk to drapieŜnik, który Ŝyje na swobodzie i polega wyłącznie na własnych umiejętnościach - ciągnął Canker. - Lis jest kolorowy i nad wyraz przebiegły, a zarazem to bezlitosny zabójca. A jeśli chodzi o wyszkolonego psa, czyŜ na świecie istnieje wierniejsze stworzenie? Nestor był zaskoczony. - Czy Wampyry trzymają psy? - Psy nie są nam nieznane. W Turgosheim kilku lordów miało psy. SłuŜyły jako zwierzęta domowe i czasami do polowań. Ale powszechnie wiadomo, Ŝe Cyganie z Krainy Słońca trzymają

liczne psy ze względu na bezpieczeństwo! Nie tylko, aby pilnowały ich obozowisk przed wrogami, lecz takŜe, aby ostrzegały przed atakiem Wampyrów. A jeśli o mnie chodzi... no cóŜ, Parszywy Dwór jest pełen psów! Są moimi dziećmi! - Twoimi dzieć...? - Ha, ha! - podskoczył z uciechy Canker. - Mam Ŝony i to liczne, Nestorze. I urodziły mi wiele szczeniaków. Przypuszczalnie słyszałeś, Ŝe dziewczyny porwane w Krainie Słońca nie pozostają zbyt długo w Parszywym Dworze, co? Nie? No cóŜ, tak przynajmniej mówią. Jednak to nieprawda. To, Ŝe zabijam w Krainie Słońca, nie znaczy, Ŝe robię to samo w Parszywym Dworze. Miałbym zadręczać swoje niewolnice na śmierć, jak dziki pies? AleŜ skąd. Są moimi Ŝonami, które mnie zaspokajają. Ale nikt poza Parszywym Dworem tego nie wie. Z wyjątkiem ciebie, bo sam widziałeś. Pracują w kuchniach, przy moich gobelinach, w pralni i rzeźni, a nawet w zagrodach i na stanowiskach startowych. A jeśli chodzi o moich skomlących braci krwi: czy jest lepszy sposób, Ŝeby zorganizować armię i obsadzić ją wiernymi porucznikami, wywodzącymi się z własnej krwi? I tak pada kolejna legenda. Tak, jestem zwierzęciem... kiedy mi to odpowiada! Nestor powoli skinął głową i powiedział - KaŜdy, kto uwaŜa, Ŝe jesteś obłąkany, musi być obłąkany. Ale kiedy juŜ wracał sam do Suckscaru, pomyślał - A jeśli chodzi o twoją srebrzystą kochanką z księŜyca... no cóŜ, są róŜne rodzaje obłąkania...

Na początku następnego dnia wampir wewnątrz Nestora osiągnął pełną dojrzałość. W tym czasie, w ciągu okresu równego pięciu dniom w świecie za lśniącą Bramą do Krainy Piekieł, całą swoją oszołamiającą wampyrzą energię poświęcał na badanie, sporządzanie planów i reorganizowanie Suckscaru. Równocześnie dojrzał, zmienił się i przybrał wygląd prawdziwego lorda Wampyrów. Jego niezwykła aktywność była jak gorączka, która nie pozwalała mu na chwilę odpoczynku; była to szybka metamorfoza w kogoś innego, niŜ był dotychczas. A kiedy palące słońce znowu wyszło zza gór, jego pijawka osiągnęła pełną dojrzałość i przemiana była zakończona. Szybkość, z jaką nastąpiła, była zdumiewająca. Wylatywał z Suckscaru na swym stworze latającym, a kiedy inni patrzyli, jak zatacza kręgi wokół WieŜycy Gniewu, albo unosi się nad Iglicą Gniewu, śmiejąc się do wiatru, nie mogli się otrząsnąć ze zdumienia. Ale wynikało to z faktu, Ŝe Vasagi Ssawiec był mistrzem metamorfizmu i odpowiedź tkwiła w genetycznej naturze jego jaja. A takŜe w zdecydowanym postanowieniu Nestora, aby zostać Wampyrem! Potem doszła teŜ do głosu druga strona jego makabrycznego pochodzenia. Makabrycznego tylko w sensie nieograniczonych, mrocznych moŜliwości, nie zaś natury tego, kto je zgłębiał, posiadł i wykorzystywał; człowieka nazwiskiem Harry Keogh, Nekroskopa. W jego własnym

świecie, w jednym z wszechświatów równoległych, ojciec Nestora był ulubieńcem niezliczonych rzesz zmarłych, Wielkiego Zgromadzenia. JakŜe mogłoby być inaczej? Bo Harry był jak samotna świeca gorejąca w wiecznej ciemności, jak gorąca plamka w chłodzie niebytu; był jedynym Ŝyjącym człowiekiem, który mógł do nich mówić i dawać im pociechę. A, co więcej, był jedynym człowiekiem, który mógł za nich umrzeć. W końcu to właśnie uczynił: umarł za zmarłych i za Ŝywych, za wszystkie pokolenia, jakie były i jakie nadejdą w obu światach. Tylko, Ŝe... jego koniec zarazem zwiastował straszliwy początek, a Nestor był po prostu jeszcze jednym ogniwem nieskończenie długiego łańcucha. W ten sposób mroczny talent Harry'ego został odziedziczony przez jego cygańskiego syna, tak jak został przekazany bratu Nestora, Nathanowi. Ale u Nestora ten mroczny aspekt był dominujący i zmarli nigdy nie mogli go pokochać. Co więcej ci, którzy odeszli i którzy powinni być wolni od wszelkiego lęku i doznań, wkrótce mogliby zacząć odczuwać przed nim większy lęk, niŜ przed jakąkolwiek istotą, Ŝywą czy umarłą. Lękaliby się jego i wszystkich jego czynów. Bo niektórzy z nich nawet odczuwali skutki czynów Nestora, lorda Wampyrów! JednakŜe Nestor nic o tym nie wiedział, bo Nekroskop zmarł kiedy Nestor był jeszcze dzieckiem i juŜ dawno nie myślał o Nathanie, jako o swoim bracie, a uwaŜał go jedynie za znienawidzonego rywala lub wroga z dawno minionej przeszłości. Ale talent Harry'ego Keogha tkwił w nim mimo to, a przynajmniej jakaś jego ohydnie wypaczona odmiana. Lord Wampyrów, Nestor - Nekroskopem? Nie, nigdy. A nekromantą? No, oczywiście...

I tak to się wszystko zaczęło. Nestor wyruszył na zewnątrz. Wydawało mu się, Ŝe to jedyny sposób, aby uspokoić swego ducha, którego wciąŜ przenikały niesamowite fale rozkwitających wampyrzych namiętności. W rześkim powietrzu, pod gasnącymi gwiazdami, czując pęd powietrza, przelatującego nad głową stwora latającego, zapominał... o róŜnych rzeczach. To samo w sobie było dziwne, bo prawdę mówiąc, miał niewiele do zapominania. MoŜe z wyjątkiem wiru liczb, pędzących na oślep w jego głowie. Ten wir i jego zdradliwe pochodzenie: umysł jego dawnego nieprzyjaciela z Krainy Słońca. Kiedyś bowiem Nestor kochał; ból i nienawiść wciąŜ przenikały jego serce. Kochał i został odepchnięty. Czy raczej dawny nieprzyjaciel mu ją odebrał. Tyle z tego zapamiętał; to i fakt, Ŝe potem... juŜ nie był taki sam. I nigdy juŜ nie będzie. Jego ówczesna przemiana miała charakter fizyczny, była wynikiem krzywdy, jakiej doznał jego umysł i ciało, podczas gdy jego obecna przemiana miała charakter psychiczny, dotyczyła ducha. W istocie jego duch zachował bardzo niewiele cech ludzkich. Ale nieludzki duch? I tak Nestor pędził na swym wierzchowcu i śmiał się do wiatru, choć czuł, Ŝe śmiech nie jest całkiem jego śmiechem.

Ale szczyty gór znów złociło słońce i nie ośmielił się wzlecieć wyŜej. Niebawem najwyŜsze wieŜe Iglicy Gniewu będą skąpane w promieniach słońca i wszystkie zasłony w oknach Gniewicy zostaną szczelnie zasunięte. Jednak do tej chwili pozostało jeszcze kilka godzin, a teraz Nestor popisywał się świeŜo nabytą umiejętnością latania, zachęcając swego wierzchowca do wykonywania skomplikowanych ewolucji między wieŜyczkami Iglicy Gniewu i sterczącymi wokół igłami skalnymi. I nagle ujrzał... lady Gniewicę. Stała w jednej z wieŜyczek, obserwując, jak igra w powietrzu i nie ujawniając swych myśli. Nestor wyczuł jej obecność juŜ parę razy przedtem, ale nigdy dotąd jej nie widział. Kiedy ją teraz zobaczył, na chwilę stracił koncentrację i kontrolę nad swym wierzchowcem i niewiele brakowało, aby uderzył w ścianę wieŜy. Ale wierzchowiec, który dbał takŜe o własną skórę, instynktownie uniknął zderzenia. Słysząc śmiech Gniewicy, Nestor zaczął krąŜyć, wylądował na małym, lekko nachylonym skrawku dachu, zsiadł i wielkimi krokami ruszył w kierunku jej punktu obserwacyjnego. - Zabawne, prawda? - spytał gniewnie. - Odwrócić moją uwagę, tak abym się rozbił, zniszczył swego wierzchowca i runął w dół, w objęcia śmierci, tak? Gdzieś z tyłu i z dołu za nią rozległ się ostrzegawczy pomruk i skrobanie pazurów. WieŜyczka musiała kryć schody wiodące do Iglicy Gniewu. Było to jedno z wyjść Gniewicy na dach. A lady Gniewica przyprowadziła ze sobą eskortę, jednego ze swych małych, osobistych straŜników. Teraz jej wesoły śmiech ucichł. - Och, więc uwaŜasz, Ŝe odwracam uwagę, Nestorze? - Miała minę niewiniątka, kiedy wyszła na zewnątrz, ukazując się w wydekoltowanej sukni z futra czarnych nietoperzy. - Ale mam nadzieję, Ŝe w miły sposób.. W kaŜdym razie, nie miałam złych zamiarów. W końcu to mój teren i często tu przychodzę. Och, obserwowałam cię parę razy i patrzyłam, jak się zmieniasz. Tak, i podoba mi się to, co w tobie widzę. Nestor zatrzymał się o dziesięć kroków od niej, gdy coś czarnego wyrosło za jej plecami, wskutek czego cienie wewnątrz wieŜyczki jeszcze się pogłębiły. Wtedy zadał sobie pytanie - Czy zwabiła mnie tutaj celowo? - Swoją rękawicę bojową zostawił przy siodle wierzchowca. Jakie miał szanse? Uzbrojony wyłącznie w rękawicę bojową nie miał Ŝadnych szans nawet z najmniejszym stworem wojennym. Takie myśli przelatywały mu przez głowę, kiedy stał gniewnie wpatrując się w lady i w ciemny kształt za jej plecami. Ale w następnej chwili pomyślał - To śmieszne! Co ja sobie myślę? Ląduję na cudzym terenie bez zaproszenia i z własnej woli zwracam się do niej gniewnie i zaraz rozwaŜam moŜliwość walki - ze stworem wojennym? Obłęd! Najwyraźniej ta biała gorączka

w moim ciele i umyśle wypaliła mi mózg! Miał w głowie mętlik i nie panował nad własnymi myślami. - Aha! - powiedziała Gniewica. - A więc rośnie! Nestor był zaskoczony. Rozejrzał się wokół, ale niczego nie dostrzegł. - Kto rośnie? Uśmiechnęła się do niego szelmowsko, przekornie. - No, twoja pijawka, mój młody lordzie! Twój pasoŜyt. Dojrzewa. To wyjaśniało wiele i było jedyną wskazówką, jakiej potrzebował Nestor. - Ja... ja się zastanawiałem - powiedział niepewnie. - Tak jest z nami wszystkimi - powiedziała - kiedy po raz pierwszy poczujemy tę gorączkę, tę nieposkromioną energię, ten gwałtowny Ŝar. Ale kiedy teraz patrzę na ciebie... och, to jest zupełnie oczywiste! Twoja pijawka dojrzała i stanowi z tobą jedność. Tak, jesteś juŜ prawdziwym Wampyrem. Nie musisz zastanawiać się, jak się tu dostać. JuŜ tu jesteś! Wkrótce ta gorączka cię opuści i będziesz w pełni panował nad sytuacją. Tak przynajmniej będzie ci się wydawało. Jej słowa z jednej strony wywołały wstrząs, ale z drugiej sprawiły mu przyjemność. Jednak jakieś złośliwe czy podyktowane dumą uczucie kazało mu powiedzieć - A czy kiedykolwiek były jakieś wątpliwości? - Chyba nie. - Odrzuciła głowę do tyłu. - Chyba? - pokręcił głową. - Nie, na pewno nie! A gdyby zmiana przebiegała wolniej, myślisz, Ŝe zgodziłbym się na termin, wyznaczony przez Gorviego Przecherę i pozwoliłbym się wyrzucić? Ha! Gorvi wyznacza terminy, coś takiego! Musieliby mnie zaatakować w domu i z niego wyciągnąć. Wierz mi, Ŝe Ssawiec miał potwory nie gorsze, niŜ twoje! No, a teraz one są moje. Klasnęła w dłonie. - Masz w sobie tyle energii, Nestor! Wszystko dzięki twojej pijawce. Ale gdybyś nie był tak silny, przemiana nie przebiegłaby tak szybko. Więc widzisz, ty i twój pasoŜyt pasujecie do siebie jak dwie krople wody. Jesteś... silny, tak. - Jej wzrok błądził po nim. - Spojrzyj na siebie. Byłeś chłopcem, a teraz jesteś męŜczyzną. Miałeś, no sześć stóp z okładem. Ale teraz masz sześć i pół stopy! Byłeś przystojny... no, dość przystojny, jak sądzę, ale przedtem nie miałeś klasy. A teraz jesteś mroczny, ponury, uwodzicielsko potęŜny. Lord Wampyrów w kaŜdym calu. Chodź, podejdź bliŜej. Uczynił, co powiedziała, mówiąc - Canker nie jest mroczny, ponury i uwodzicielski. Jest potworem. Gorvi jest chudy jak śmierć i chytry jak wąŜ. Tylko Wran pasuje do mego wizerunku prawdziwego lorda, ale ma nadwagę i torbiel! Co więcej, podejrzewam, Ŝe on i Spiro są obłąkani.

Więc w sumie odnoszę wraŜenie, Ŝe w Wampyrach nie ma nic wspaniałego. W kaŜdym razie nie w tym gronie. - Ale ich pasje są wspaniałe - powiedziała cicho, kładąc mu drŜącą dłoń na ramieniu i czując, jak krew zaczyna mu szybciej krąŜyć, a mięśnie napinają się. - A czyŜ ja nie jestem wspaniała? - Jesteś bardzo piękna - odparł - taka się przynajmniej wydajesz. Ale słyszałem rozmaite plotki. - Wydaję się? Plotki? - Odsunęła się od niego i jej głos nagłe stał się lodowaty. - Jakie plotki? - Wyczuwając zmianę jej nastroju, straŜnik wydał pomruk i z głębi wieŜyczki spojrzał swymi zielonymi oczami na Nestora. Wiedząc, Ŝe na jej rozkaz stwór zareaguje natychmiast, Nestor na wszelki wypadek cofnął się w tył, w stronę swego wierzchowca, który bezmyślnie kiwał się o parę kroków dalej. - Po prostu plotki - odpowiedział. - Sposób, w jaki ukrywasz oczy za tą kościaną ozdóbką; niebieskie kryształy w skroniach dla obniŜenia temperatury twego spojrzenia; kształty twego ciała, które przypominają nie dziewczynę, lecz wiedźmę. Tak, to i nie tylko. Bo o ile wiem, wampiry a zwłaszcza wampirzyce są często zwodniczo piękne... Przez chwilę milczała, po czym przemówiła, ale w jej głosie nie było gniewu - Słuchaj. I ucz się. Za sto lat - a jeŜeli będziesz miał szczęście, moŜe za dwieście - będziesz starcem. Ale czy będziesz na takiego wyglądał? Oczywiście nie, poniewaŜ jesteś Wampyrem! Pełen próŜności, jak my wszyscy, będziesz wyglądał prawie tak samo, jak teraz. Zadbasz o siebie. I ja teŜ dbam o siebie. Chciałbyś, abym była pomarszczona jak suszona śliwka, jeśli mogę wyglądać tak, jak teraz? Pamiętaj: krew to Ŝycie, ale to takŜe młodość! To mój dar i tak będę wyglądać zawsze. Taka jest moja natura...i twoja takŜe. Ale mogę ci powiedzieć, mój piękny lordzie Nestorze, Ŝe Gniewica nigdy nie była wiedźmą. Byłam piękna i wciąŜ taka jestem. Tylko, Ŝe... - ...Powiedziałeś bardzo jasno, Ŝe nie cenisz piękności, więc precz! - Jej głos zabrzmiał cierpko. - To mój dach i nie pozwoliłam ci tutaj lądować. Dostaniesz za swoje, gdy puszczę na ciebie mego straŜnika. Zaczęła się odwracać, ale Nestor zrobił krok naprzód i pod wpływem nagłego impulsu chwycił jej dłoń. Wtedy odwróciła się do niego... i padła mu w ramiona! Jej oczy płonęły czerwienią. Przymknęła je, ale nie stłumiła całkowicie ich szkarłatnego uroku. Jej suknia rozchyliła się, ukazując najpierw koniuszki, a potem drŜące półkule wydatnych piersi, a jej oddech był taki słodki, gdy Nestor pochylił się, aby spijać go z jej ust - jednak słodki, jak krew, nie jak miód. Ale to nie miało znaczenia, przynajmniej nie dla Nestora, nie teraz. W rzeczywistości wydawało się zupełnie moŜliwe, Ŝe miód byłby gorzki w porównaniu ze słodyczą jej oddechu.

Kiedy ją całował i pieścił jej piersi, szalona gorączka narastająca w jego wnętrzu groziła wybuchem, który mógł go zniszczyć. Był tak gorący, Ŝe i Gniewica to wyczuła i zrozumiała groŜące jej niebezpieczeństwo. Nie mogła przecieŜ zostać zgwałcona na swym własnym dachu, kiedy gasnące gwiazdy migotały jej nad głową... co innego w wielkim, pustym łoŜu w jej komnacie! Ale to musi poczekać. Nie miała zamiaru stać się łatwym kąskiem. Więc w końcu, gdy pocałunki i pieszczoty groziły, Ŝe wezmą górę nad jej opanowaniem i pochłoną ją bez reszty, pomimo udawanej powściągliwości, zdyszana oderwała się od niego i wydała myślowy rozkaz - Chodź! Broń mnie! Będąc tak blisko, Nestor usłyszał to wezwanie i zobaczył, jak stwór się zbliŜa. Był to jeden z tych straŜników, których Nestor widział w wielkiej sali Iglicy Gniewu: wysoki na dziewięć stóp, ale przysadzisty jak na swój wzrost. Stwór miał gruby na cal, niebieskoszary pancerz, wielkie pazury i zęby ostre, jak brzytwa. Twarz była ogromna, spłaszczona, przypominająca szczura, ale miała takŜe pewne cechy ludzkie. Nestor wiedział, Ŝe ten straszliwy stwór kiedyś był człowiekiem. Oczy miał bardzo szeroko rozstawione, co zapewniało duŜy kąt widzenia. Miał krótkie tylne nogi, za to długie ramiona i szybki chód - jak Nestor miał się za chwilę przekonać. Rycząc, jak lew, tylko pięć razy głośniej, stwór rzucił się na Nestora, który puścił się pędem do swego stwora latającego. MoŜe by mu się nawet udało, gdyby się nie potknął i nie upadł na jedno kolano. StraŜnik Gniewicy juŜ był nad nim i... -...Stop! - wysłała myślowy rozkaz. - Nie rób mu krzywdy, tylko po prostu zatrzymaj! Stwór natychmiast przestał parskać i ryczeć; chwycił Nestora w pasie i za ramię i uniósł go w górę, jak szmacianą lalkę! Przyciągnął go do siebie i spojrzał na niego, obracając swą wstrętną głowę we wszystkie strony, aby lepiej mu się przyjrzeć. I, trzymając wciąŜ w powietrzu, chuchnął mu prosto w twarz. Smród był potworny! Nestor wstrzymał oddech; nie ruszał się i nie protestował, czekając na niechybną śmierć. Bo jeśli Gniewica taki miała zamiar, z pewnością nikt nie zdołałby jej przeszkodzić. Ale nie miała takiego zamiaru. ZbliŜyła się i popatrzyła na niego z ciekawością. Przekręcił głowę, jak najdalej od twarzy potwora i jego rozdziawionych szczęk i spojrzał pobladły ze strachu na jej twarz. Był zupełnie bezbronny; wiedział, Ŝe jest zdany na jej łaskę i Ŝe śmierć jest o krok. Ale był takŜe Wampyrem. - Więc wygląda na to, Ŝe... nie będę Ŝył dwieście lat - powiedział. A gdyby to było moŜliwe, wzruszyłby ramionami. Przez chwilę Gniewica nie mówiła nic, tylko się uśmiechała. A Nestor zobaczył, jak chłodny jest ten uśmiech. Ale w następnej chwili jej twarz rozjaśniła się i powiedziała - MęŜczyźni zawsze sprawiali mi kłopoty. Jako cygańska dziewczyna, jako niewolnica Karla Wiercha, nawet

jako Gniewica Zmartwychwstała w ciemnym i skalistym wąwozie Turgosheim - tak było zawsze. No cóŜ, to słabi i złośliwi męŜczyźni winni są temu, Ŝe uciekłam na zachód, do tego ostatniego zamczyska, gdzie nawet teraz są zmorą mojego Ŝycia te wszystkie cymbały, które mieszkają w mojej wieŜy. Ale ty... nie jesteś cymbałem i myślę, Ŝe wolę cię zostawić przy Ŝyciu. - MoŜe popełniam błąd, ale... - I wydała rozkaz. - Zanieś go do jego stwora latającego. StraŜnik spełnił jej rozkaz, postawił Nestora na ziemi koło jego wierzchowca i lekko go popchnął. Potykając się, Nestor chwycił za cugle i wciągnął się na siodło. A kiedy miał ruszać usłyszał myśl Gniewicy - Odwiedź mnie jeszcze kiedyś. O dziwo, w jej głosie nie było śladu wrogości czy złośliwości. - Z własnej nieprzymuszonej woli? - zapytał sarkastycznie. W chwilę później jego wierzchowiec powoli uniósł się w powietrze i poszybował w dół. Roześmiała się. - No więc zaproś mnie do Suckscaru. Bo, jak dotąd, byłam tam tylko raz. A w końcu jesteśmy sąsiadami. - Ale ja mam tam stwory wojenne - odpowiedział. Wyczuł, jak wzruszyła ramionami; wyczuł teŜ jej rozczarowanie. - Więc niech tak będzie, mój piękny lordzie Nestorze. Ale jestem pewna, Ŝe jeszcze się kiedyś spotkamy. Wyleciał, wznosząc się nad urwistą krawędzią zamczyska i nakazał swemu wierzchowcowi, aby go zaniósł do domu. Miał tam swoje własne kobiety, całe stado. Po co mu Gniewica Zmartwychwstała? Ale z drugiej strony... potrzeby Wampyrów są ogromne, a Gniewica lśniła w jego umyśle, jak dziwny, ciemny klejnot. Jak moŜna było z nią porównywać jego niewolnice? Obietnica, jaką wyczuł, kiedy trzymał ją w ramionach... nie miała granic. Wiedział, Ŝe jej ogień dorównuje jego własnemu. Wszystkie te myśli Nestor starał się ukryć jak najdokładniej, ale moŜe nie całkiem mu się udało. Bo kiedy jego wierzchowiec niknął za krawędzią, jego myśli przeniknął dźwięczny śmiech Gniewicy. W swych płonących dłoniach wciąŜ czuł jedwabisty dotyk jej piersi, a na ustach smak jej pocałunków...

W Suckscarze Zahar czekał na powrót swego pana. Kiedy Nestor osadził swego wierzchowca na zwietrzałej skale stanowiska lądowania, jego pierwszy porucznik juŜ tam był, aby wziąć cugle i odprowadzić chwiejącego się stwora do zagrody. I Nestor wyczuł, Ŝe męŜczyzna chce z nim porozmawiać, więc poczekał, aŜ Zahar wróci. - Lordzie - powiedział Zahar, dołączając do swego pana i postępując za nim do wnętrza Suckscaru. - Mamy pewien problem...

- Tak? O co chodzi? - Nestor odwrócił się na schodach i spojrzał na niego. I w jego dzikich oczach wyczytał niepokój. - Wyrzuć to z siebie, Zahar. - Chodzi o... lady Carmen, lordzie. Nestor aŜ podskoczył. - Lady Car...? - Przerwał, nie dokończywszy, ale wiedział doskonale, kogo Zahar miał na myśli. W końcu powiedział - Carmen. Tak. Co z nią? - I znów odgadł, jaką usłyszy odpowiedź. - Jest juŜ dzień, lordzie. Jest mało prawdopodobne, aby w ciągu tego dnia wstała ze swej ławy. Ale po zachodzie słońca, kiedy jego ostatnie promienie znikną za granią gór, a zasłaną głazami równinę ogarnie cień, wówczas... - Będziemy u siebie mieli nową lady - dokończył za niego Nestor i powoli pokiwał głową. A jak dotąd, jak jej idzie? - Jak jej idzie? - Zahar uniósł brwi. - Jest martwa, lordzie. Albo, jak mówimy, niemartwa. Śpi. A później - moŜe duŜo później, kiedy wstanie - dozna przemiany, tak jak ty, panie. Potem stanie się prawdziwą lady, panią Suckscaru. - I kto będzie miał nad nią władzę? - warknął Nestor. - Oczywiście ty, lordzie. Nie ma co do tego najmniejszych wątpliwości, przecieŜ to ty powołałeś ją do istnienia. I zostanie prawdziwym Wampyrem. Nestor podrapał się za uchem. - Zapomniałem o niej. Nie, starałem się o niej zapomnieć. Wykorzystałem ją w okrutny sposób, doprowadzając do nie-śmierci, a następnie unicestwiając. - Ale to było wtedy, a teraz mamy chwilę obecną. MoŜe teraz widzisz to, panie, ...w odmiennym świetle. Nestor wyprostował się, zaciskając zęby. - Nie mogę mieć lady w swoim domu. Kobiety tak, ale nie lady. Problem polega na wyŜywieniu. Zajmij się tym. - Chciał się juŜ odwrócić, ale Zahar powiedział - Lordzie, powiedziałeś, wyŜywienie? - Tak. Coś nie w porządku? - I to bardzo! Ona jest prawdziwym Wampyrem, lordzie. Jeśli twoi niewolnicy ją zjedzą... moŜe być bardzo powaŜny problem. - Trzeba ją zemleć, głupcze! - warknął Nestor, gdy rosnąca w nim, lecz niedoświadczona istota zaczęła wysyłać sprzeczne sygnały. - Chcę mieć pewność, Ŝe nie zarazi nikogo w najmniejszym stopniu! - Ale tak właśnie się stanie - powiedział Zahar spokojnie. - W Krainie Słońca Cyganie przebijają serce wampirów kołkiem, odcinają im głowy i spalają na popiół. A to są zwykłe wampiry, nie te prawdziwe!

Nestor wiedział to wszystko. Przypomniał to sobie w momencie gdy jego porucznik zaczął o tym mówić. Wiedział, jak Cyganie postąpiliby z nim, gdyby schwytali go po tym, jak opuścił leśną chatę Brada Berei; tak właśnie wtedy myślał. A teraz czuł się przy Zaharze jak głupiec. Ale jeśli jego porucznik wiedział aŜ tyle, moŜe będzie miał jakiś pomysł, jak rozwiązać ten problem. Więc zapytał - A zatem, co proponujesz? - Zanieś ją w góry, panie. - Zahar był niecierpliwy; nie miał ochoty słuŜyć dwóm panom, czy raczej jednemu panu i jednej pani. - I połóŜ w miejscu, które niebawem oświetli słońce. Potem... nie będziesz miał juŜ nic do roboty. - Nie - powiedział Nestor - to ty nie będziesz miał nic do roboty. Czy po to trzymam psy, aby za nie szczekać? Zahar skłonił się. - Jak sobie Ŝyczysz, lordzie. - Więc zajmij się tym zaraz. - Tak jest, lordzie. - Odwrócił się, aby odejść, ale Nestor złapał go za rękę. - Czekaj! Zaprowadź mnie do niej. Chcę na nią popatrzeć ostatni raz. Jeśli mam ją zniszczyć, muszę wiedzieć, co niszczę. I Zahar zaprowadził go tam, gdzie spoczywała Carmen. Patrząc, jak leŜy na zimnej, kamiennej płycie, Nestor nie odczuwał litości. Myślał, Ŝe będzie - pamiętał, jak kiedyś, dawno temu, znał to uczucie - ale teraz juŜ nie. Carmen była... po prostu ciałem. Jednak mimo, Ŝe leŜała tutaj przez ponad sto godzin - w miejscu, gdzie we wschodniej ścianie wieŜy było wydrąŜone ogromne okno, przez które bez przeszkód wdzierał się wiatr - nie była zimna. Jej ciało było szare, pozbawione zmarszczek i nie nosiło Ŝadnych śladów rozkładu; była niemartwa. - Gdyby... - zaczął Zahar i przerwał. - Gdyby ta sytuacja została zapoczątkowana dwadzieścia cztery godziny wcześniej, lordzie, Carmen byłaby juŜ na nogach. Ale poniewaŜ wschód słońca jest juŜ blisko, cały proces ulegnie opóźnieniu... - Zamilkł. - Kochałem się z tą kobietą - powiedział Nestor w zamyśleniu. - Wykochałeś ją na śmierć, lordzie - przypomniał mu Zahar. I Nestor podjął decyzję. - Jest martwa - powiedział. - Uczyń z nią, co proponowałeś. Odwróciwszy się do Carmen i połoŜywszy dłoń na jej głowie, powiedział - śegnaj. - Co takiego? - Jej odpowiedź zadźwięczała mu w głowie, jak dzwon, aŜ się zatoczył. śegnaj?? Ale ja nigdzie nie idę, Nestorze - ja wracam!! - Och! - krzyknął głośno, zataczając się, jak pijany. - Ona do mnie mówi! - To niemoŜliwe!.- Zaharowi opadła szczęka, kiedy chwycił swego pana za rękę. - PrzecieŜ ona wciąŜ śpi i nadal będzie spała, dopóki przemiana nie zostanie zakończona. Albo dopóki nie

znajdzie jej słońce. Carmen jest martwa, dopóki się nie obudzi, albo dopóki nie umrze prawdziwą śmiercią. - Głupcze! - krzyknął Nestor, drŜącym palcem wskazując owiniętą w całun postać. - Mówię ci, Ŝe przemówiła. I... poznała mnie! - O, tak. Teraz cię poznają - usłyszał w głowie głos Carmen. - Jesteś Nestor - mój potencjalny morderca! śaden potencjalny! - Zabierz ją! - wysapał Nestor i znów się zatoczył. - Zabierz ją zaraz w góry. Zrób to, Zahar. Zrób to zaraz i dopilnuj, aby wszystko było załatwione, jak naleŜy! I Zahar zrobił, jak mu kazano.

Tak to się wszystko zaczęło... I pogrąŜony w gorączkowych snach, leŜąc w ciemnej, wilgotnej jaskini, nad brzegiem rzeki w Krainie Słońca, Nestor po raz kolejny zadrŜał. Co dowodziło, Ŝe moŜe coś z dawnego Nestora tkwiło gdzieś w głębi jego pamięci. A moŜe nie. MoŜe zadrŜał, przypominając sobie, Ŝe jest potworem... Cokolwiek to było, przez jakiś czas potem nie miał Ŝadnych snów. I powoli, mozolnie, jego metamorficzne, wampyrze ciało goiło swe rany. A na zewnątrz jaskini rzeka skrzyła się w słońcu, kiedy świt w Krainie Słońca stopniowo przechodził w dzień...

CZĘŚĆ TRZECIA: Opozycja

I Perchorsk

Kiedy podobny do dysku samolot British Airways Hawk wylądował i Ben Trask, Ian Goodly oraz stu dziesięciu pozostałych „biznesmenów” wysiadło z samolotu, w Moskwie padał gęsty śnieg. Przywitał ich osobiście Turkur Tzonov; omijając urząd celny wyprowadził gości z lotniska i nowiuteńkim, zbudowanym w Moskwie Fordem Wołga Premiere zawiózł ich do małego lotniska wojskowego o dziesięć kilometrów od miasta. Stamtąd polecieli dalej helikopterem, zatrzymując się w Kirowie dla uzupełnienia zapasów paliwa, po czym skierowali się na północ, w kierunku miasta Bierezniki, pokonując jeszcze dwieście mil, równolegle do ośnieŜonych szczytów Uralu. W sumie podróŜ z Londynu do Perchorska trwała dwie godziny i pięćdziesiąt pięć minut i kiedy lawirując między posępnymi szczytami, tonącymi w chmurach, helikopter wylądował w szarym wąwozie Perchorska, była godzina szósta po południu czasu lokalnego. W Moskwie, na lotniskach i później w drodze, Tzonov był uprzejmym i sprawnym przewodnikiem. Stale zadawał pełne troski pytania, dotyczące pogody w Londynie (tego roku zima była ostra w całej Europie), samopoczucia fizycznego gości po przylocie z Anglii, jakości obsługi podczas lotu i tak dalej - szef sowieckiego wywiadu ESP robił wraŜenie energicznego, choć paradoksalnie niewiele znaczącego, czy efemerycznego gospodarza. Efemerycznego, poniewaŜ jego uwagi i pytania były bez znaczenia, a niewiele znaczącego, poniewaŜ umyślnie unikał podania prawdziwego powodu, dla którego Trask i Goodly znaleźli się w Perchorsku. Trask sądził, Ŝe wie: gdyby Tzonov chciał się dowiedzieć czegoś naprawdę waŜnego, prawdopodobnie wydobyłby to bezpośrednio z ich głów; przynajmniej oczekiwałby, Ŝe będzie w stanie to uczynić. Ale w kaŜdym razie nie próbowałby, zanim nie zobaczyliby więźnia; próba poznania ich opinii, zanim nie wyrobiliby sobie jakiegoś zdania na ten temat, byłaby bezcelowa. Oznaczało to, Ŝe jak na razie Rosjanin będzie nadal odgrywał rolę rozbrajająco towarzyskiego przewodnika. Niemniej jednak (i mimo, Ŝe brytyjscy szpiedzy mentalni przedsięwzięli pewne środki ostroŜności przeciwko sondowaniu ich umysłów), celowo unikali myślenia o Harrym Keoghu. Wymagało to wysiłku i czujności, co nie byłoby łatwe do osiągnięcia przez długi czas, ale na krótką metę nie stanowiło problemu: w kaŜdym razie wystarczyło nie łączyć ze sobą domysłów na temat intruza w Perchorsku z człowiekiem, który nie Ŝył od szesnastu lat. Podczas podróŜy z Moskwy do Perchorska Tzonov przewaŜnie milczał. Wyjaśniwszy, jak bardzo był zapracowany zeszłej nocy aŜ do wczesnych godzin rannych, zaraz po starcie wyciągnął

nogi, ułoŜył się w pozycji półleŜącej i zasnął - tak się przynajmniej wydawało. Jego goście, którzy byli jedynymi pasaŜerami na pokładzie małego samolotu zwiadowczego krótkiego zasięgu, zostali pozostawieni samym sobie. Dla Traska nie był to Ŝaden problem: idąc za przykładem Tzonova, przespał się, podczas gdy prekognitor Goodly starał się w miarę moŜliwości odczytać ich najbliŜszą przyszłość. Siedzący z przodu piloci, zamknięci w baniastym kokpicie, ubrani w źle dopasowane, jednoczęściowe kombinezony, od czasu do czasu spoglądali do tyłu, uśmiechając się do Goodly'ego obojętnie. Ale teraz, gdy helikopter obniŜył lot nad wąwozem w Perchorsku i Goodly obudził Traska, takŜe Tzonov poruszył się i po paru sekundach usiadł prosto, ziewając. Cała trójka wyglądała przez panoramiczne panele w ścianach i podłodze kabiny, mając pod sobą głęboki wąwóz i patrzyła, jak szare urwiska i granie przepływają wokół nich i giną w gasnącym świetle przejmująco zimnej nocy. Na dole, na przełęczy, paliły się światła; miejsce lądowania helikoptera wyznaczało koło wirujących, Ŝółtych świateł stroboskopowych, zainstalowanych na betonowej płycie szerokiej ściany zapory; reflektory oświetlały schodzący do lądowania helikopter, a ich światło odbijało się w srebrnej kratownicy pokrywającej powierzchnię ołowianego jeziora. Całe otoczenie migotało w marznącej mgiełce, unoszącej się znad czterech ogromnych strumieni wody, tryskających z rur, umieszczonych w dolnej ścianie zapory. Przesłaniając oczy ręką, Trask i Goodly zerknęli na siebie i pomyśleli mniej więcej to samo: po co tyle oślepiających świateł? MoŜe ktoś zdecydował, Ŝe nie powinni zobaczyć zbyt wiele: daremny manewr maskujący; amerykańskie satelity szpiegowskie sporządziły szczegółową mapę wąwozu w Perchorsku juŜ dwadzieścia lat temu. Ukrycie czegoś tak wielkiego przed elektronicznymi oczami na niebie, które są w stanie odczytać nagłówki gazet z orbity, oddalonej o setki mil, było zupełnie niemoŜliwe. Zresztą, co tu było do ukrycia? Nic, teraz juŜ nic. A jeśli juŜ, to gigantycznych rozmiarów dziura, którą Rosjanie w pełni kontrolowali... nieprawdaŜ? Zawsze zakładano, Ŝe tak właśnie jest. AŜ do tej chwili... Będąc „systemem obronnym”, który obrócił się przeciwko nim od pierwszego dnia, Projekt Perchorsk był pomyślany jako sowiecka odpowiedź na amerykańską Inicjatywę Obrony Strategicznej, czy scenariusz Gwiezdnych Wojen. Celem było utworzenie nieprzenikalnej kopuły energetycznej, wysokiej na dwadzieścia mil, która niszczyłaby wszystkie nadlatujące pociski nieprzyjaciela. Rodzaj parasola, tak aby nikt na świecie nie mógł więcej zagrozić Matce Rosji. Gdyby tylko przeprowadzone testy wykazały, Ŝe system jest sprawny, sama tego rodzaju konstrukcja podniosłaby ZSRR do rangi absolutnego supermocarstwa.

Temu właśnie miał słuŜyć Perchorsk... dopóki jego spektakularny upadek nie zagroził nie tylko samemu ZSRR, lecz takŜe całej ludzkiej rasie. Kiedy Trask juŜ całkiem się rozbudził, zaczął przypominać sobie szczegóły dotyczące tej puszki Pandory. Rosjanie zrealizowali i przetestowali Projekt - uczynili to tylko raz z katastrofalnym skutkiem - na początku lat osiemdziesiątych. Ale pomimo wysiłków ukrycia wyników tego testu, wykryły je nie tylko amerykańskie satelity szpiegowskie, lecz takŜe zaprzyjaźnione siły na powierzchni ziemi. A kiedy przeanalizowano wszystkie raporty... Choć wtedy nikt dokładnie nie wiedział, co się dzieje tam, na dnie wąwozu Perchorsk, wystarczyło to do uruchomienia Inicjatywy Obrony Strategicznej. A w małych, potęŜnych i otoczonych wielką tajemnicą kołach na Zachodzie rozgorzały pełne zaniepokojenia dyskusje na takie tematy jak wiązki szybkich cząstek, ekrany, lasery zasilane energią jądrową lub plazmą, a nawet na temat teoretycznego „silnika magmowego”, który mógłby wykorzystywać energię grawitacyjną jądra planety. Ostatecznie z jednego z obozów drwali, połoŜonego na wschód od Perchorska, zdołano wykraść raport z pierwszej ręki, którego autorem był pewien sympatyk Zachodu. Trask został wtajemniczony w treść tego dokumentu i pamiętał go do dziś dnia. Nie będąc dziełem wykształconego człowieka w rzeczywistości wieśniaka-zesłańca - „przeniesionego” dysydenta z Ukrainy - stanowił barwny i sugestywny opis tego, co zobaczył. Była wtedy jasna, pogodna noc i zorza polarna migotała na północnym niebie, jak blada, falująca draperia. Obserwator, drwal polujący w pobliŜu przełęczy, jak zawsze słyszał odległe buczenie ogromnych turbin, dochodzące od strony Projektu, który leŜał w odległości około czterech kilometrów. Ale gdy buczenie przybrało na sile, męŜczyzna stanął i obejrzał się za siebie; zobaczył wówczas krawędź wąwozu skąpaną w bladym, migocącym świetle! Nagle odniósł wraŜenie, jakby noc wstrzymała oddech... a po chwili wydała głębokie westchnienie. Kiedy wycie turbin jeszcze się wzmogło, z wąwozu wystrzeliła w niebo wiązka białego światła, na chwilę zamieniając noc w dzień! Impuls światła trwał na tyle długo, Ŝe pozostawił po sobie powidok, po czym zgasł. A potem... Do owej chwili panowała jasna, pogodna noc. Ale gdy dziwne światło zabłysło i zgasło, a turbiny Perchorska nagle zamilkły, znad grani powiał gorący wiatr, a w ciągu godziny znikąd pojawiły się chmury, z których spadł gorący deszcz. Wtedy wilgotne, nocne powietrze wypełnił zapach spalenizny - a moŜe draŜniący zapach ozonu? JednakŜe przedtem, w ciągu paru minut po owym błysku, zawyły syreny. Syreny Perchorska, jak głos wąwozu, zawodzącego w agonii. W rzeczywistości oznaczały one agonię ludzi. Wydarzył się wypadek i to powaŜny. Przez następne dwa tygodnie... nad wąwozem kursowały

helikoptery,

przez

przełęcz

jeździły

karetki,

a

ludzie

w

kombinezonach

przeciwpromiennych odkaŜali ściany wąwozu. Jedyną plotką, jaka się pojawiła po tym, jak lokalne

władze zamknęły kontrrewolucyjne „elementy piątej kolumny” ukrywające się jakoby w obozach drwali, było tajemnicze określenie: przepływ wsteczny. Perchorski eksperyment spowodował uwolnienie energii, która wystrzeliła w niebo, ale równocześnie została skierowana w dół, do podziemnego kompleksu. I jak w jakimś niesamowitym piecu do spalania, spopieliła zarówno ludzi jak i maszyny, niemalŜe zrywając strop całego kompleksu, zanim się wypaliła. Następnie... Trask przypomniał sobie parę rzeczy, których Sowieci nie byli w stanie ukryć: wyraźną masową migrację wybitnych lekarzy, głównie specjalistów od promieniowania, z Moskwy, Omska i Swierdłowska do cierpiących na niedobór personelu i źle wyposaŜonych szpitali w Bieresowie, Uchcie i IŜmie. Nie było zbyt trudno wyobrazić sobie, o co w tym wszystkim chodziło: oprócz zabitych, musieli stamtąd wywieźć bardzo wielu powaŜnie rannych. Od tej chwili eksperyment a moŜe i Perchorsk w ogóle został porzucony. Więc koniec końców odbyło się tylko jedno odpalenie, ale i tak o jedno za duŜo. Powstałe uszkodzenia miały charakter trwały i Turkur Tzonov miał rację, porównując Perchorsk do sarkofagu w Czarnobylu. Trask poszedłby jeszcze dalej; wedle jego mniemania, oba miejsca miały wiele wspólnego z puszką Pandory: były siedliskiem plag, które w róŜny sposób mogły łatwo zagrozić całemu światu, a nawet go przywieść do zguby. A jedno z tych miejsc - sam Perchorsk mogło to sprawić jeszcze i teraz... PasaŜerowie helikoptera raczej wyczuli niŜ świadomie odebrali lądowanie pojazdu, który delikatnie osiadł na ścianie zapory. W tej samej chwili myśli Traska teŜ dotknęły ziemi. Wyglądając przez okno, pokryte cienką warstewką lodu, utworzoną z mgiełki unoszącej się znad kaskady, spadającej z zapory, dostrzegł postać w białej parce, która czekała w bezpiecznej strefie, poza zasięgiem obracającego się śmigła. Nagle przenikliwy świst śmigła ustał i drugi pilot wyszedł pochylony z kokpitu, aby wyciągnąć schodki. Dając znaki, aby uwaŜali na głowy, Tzonov wyprowadził Traska i Goodly'ego na pokrytą gumą powierzchnię lądowiska i dalej w kierunku postaci w parce, posągowej platynowej blondynki, która miała wygląd typowej Skandynawki. Uśmiechając się, wręczyła parki brytyjskim esperom i pomogła je załoŜyć. Następnie, obracając się do szefa sowieckiego Wydziału E, uściskała go, okryła mu ramiona skrzydłem własnej, wielkiej parki i pośpiesznie poprowadziła do otwartego jeepa z oczekującym na nich kierowcą. Uśmiechając się beznamiętnie, ale mile połechtany i dumny, Tzonov nie stawiał jej zalotom najmniejszego oporu. Trask i Goodly wymienili ukradkowe spojrzenia, a ten ostatni uniósł pytająco brwi, na co Trask odpowiedział wzruszeniem ramion. Nie pozostawało im nic innego, jak podąŜyć śladem Tzonova i jego towarzyszki. Trask zajął miejsce obok kierowcy, wskutek czego jego prekognitor musiał usiąść z tyłu pojazdu, z Tzonovem i jego dziewczyną, którzy przytulili się do siebie, jak kochankowie. Było

zupełnie oczywiste, Ŝe byli nimi w rzeczywistości. Z powodu warkotu silnika helikoptera i hałasu wywoływanego przez rurę wydechową jeepa, prezentacja nie miałaby sensu; Tzonov nawet tego nie próbował, tylko ograniczył się do uściskania dziewczyny i wyszeptania jej czegoś do ucha. Odpowiedziała mu śmiechem, który zaraz zagłuszyły turbulencje śmigieł helikoptera, gdy jeep skręcił w prawo, opuszczając zaporę i wjechał na drogę wykutą w ścianie wąwozu. Sto pięćdziesiąt jardów powyŜej kierowca zatrzymał pojazd na płaskim placu parkingowym i naciskał na klakson, dopóki z dudnieniem nie otworzyły się masywne, wyposaŜone w silnik, stalowe wrota. Było to wejście do Perchorska, „gardziel” podziemnego kompleksu. Kiedy zapaliło się światło i jeep wjechał do jasno oświetlonego wnętrza, wrota zamknęły się ponownie i wąwóz zniknął z pola widzenia. W końcu kierowca zgasił silnik jeepa i wokół zapanowała cisza. Wreszcie Trask i Goodly mogli słyszeć swoje myśli i od tej chwili musieli uwaŜać, aby inni ich nie podsłuchali. Kiedy wysiedli z jeepa, Tzonov powiedział - Witajcie w Projekcie Perchorsk... czy raczej w systemie przejść i jaskiń, w których się kiedyś znajdował. Bo oczywiście teraz istnieje tylko nazwa i kompleks mieści coś zupełnie innego. Przejazd od helikoptera do tego miejsca - zewnętrznych warstw kompleksu Perchorsk - zajął nie więcej niŜ półtorej minuty, ale Trask był rad, Ŝe dostał parkę. Podobnie Ian Goodly; w tak krótkim czasie przejmujące zimno panujące w wąwozie wydawało się przenikać aŜ do kości. Obaj męŜczyźni energicznie zatarli ręce i Trask zwrócił się do dziewczyny - Naprawdę powinniśmy pani podziękować za te doskonałe stroje, pani...? - Dam! - Wyciągnęła rękę i uśmiechnęła się psotnie. - Nie, to nie przekleństwo, tak się nazywam! Sigrid Dam - a dla przyjaciół Siggi. - Podobnie jak Tzonov, mówiła z ledwie zauwaŜalnym akcentem. Nie był rosyjski, ale Traskowi wydawało się, Ŝe słyszy... intonację szwedzką? Albo duńską? Być moŜe. Nazwisko było z pewnością duńskie. - Ben Trask - uśmiechnął się. - A to mój kolega, Ian Goodly. Jestem pewien, Ŝe będzie nam miło zostać pani przyjaciółmi. Kiedy wymieniała uścisk dłoni z wychudłym, ponurym prekognitorem, Turkur Tzonov strzelił palcami, wymienił spojrzenia z pozostałymi i wykrzyknął - Ach! To niewybaczalne! Co sobie o mnie pomyślicie, skoro zapomniałem was sobie przedstawić? Ale... nie było okazji... musicie mi to wybaczyć, moi drodzy. - I obracając się do swych gości, powiedział - Siggi jest... moją nieodłączną towarzyszką. - Na pewno odwzajemnia tę przyjaźń - powiedział Trask, rozpaczliwie próbując ukryć swe myśli. Ale w obecności takiej dziewczyny (no, raczej takiej kobiety) trudno było nie zazdrościć swemu rosyjskiemu odpowiednikowi. Sigrid Dam miała pod trzydziestkę, była wysoka i (jak zgadywał Trask) szczupła i wysportowana. Jednak parka, którą miała na sobie, została najwyraźniej skrojona na jakiegoś

olbrzyma i zakrywała ją jak poncho aŜ do połowy ud; pomimo to Siggi wyglądała elegancko. Ale nawet worek kartofli w takim stroju wyglądałby podobnie. Od końca parki w dół, długie, smukłe nogi Siggi zakrywały połyskliwe, czarne spodnie narciarskie, a pod parką widać było czarną górę. Szerokie nogawki spodni niemal zakrywały pokryte futrem buty z cielęcej skóry. Pod pełnymi wyrazu, jasnymi brwiami, ciemnoniebieskie oczy Siggi przypominały barwą fiordy; usta były pięknie wykrojone, choć miały nieco chłodny wyraz; nos miała lekko zadarty, co wskazywało na silną, a nawet agresywną osobowość. W sumie, choć jej skóra była nieco bledsza niŜ skóra Tzonova, ogólne wraŜenie, jakie odniósł Trask, było podobne: oboje tryskali zdrowiem. A mimo to... obraz był jakiś niedoskonały, moŜe coś było nie tak z jej oczami? Trask myślał, Ŝe wie, co to jest, ale chciał zaczekać i zobaczyć, co z tego wyniknie. A w międzyczasie zastanawiał się nad charakterem jej związku z Tzonovem - ich prawdziwego związku. To znaczy, zastanawiał się, czy jest prawdziwy. W takim przypadku... Widząc tę kobietę w towarzystwie Turkura Tzonova, Trask mógł łatwo zrozumieć, co ich połączyło. W świecie pełnym nieciekawych, przeciętnych ludzi, taka para musiała ulec wzajemnemu przyciąganiu. CóŜ, mogliby grać główne role w hollywoodzkiej epopei z czasów młodości Traska; ludzie zbyt nietypowi czy piękni, aby istnieć - chyba, Ŝe wśród podobnych do nich, w nierzeczywistym świecie celuloidowej taśmy. Trask zauwaŜył, Ŝe Siggi na niego patrzy... z zachwytem? W tym momencie zamrugała i powiedziała - W kaŜdym razie, to Turkurowi powinniście podziękować za parki. To był jego pomysł. Wasze płaszcze mogą być dobre w Londynie, ale tutaj jest o piętnaście do dwudziestu stopni zimniej! Goodly zwrócił się do Tzonova, mówiąc - To bardzo ładnie z pańskiej strony. Wydaje się pan mieć prawdziwy wzgląd na nasze dobro i to z takim wyprzedzeniem. - W jego słowach było coś, co kazało Traskowi na niego spojrzeć. Ale Tzonov tylko wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Ach tak, oczywiście. Pańskie zamiłowanie do czytania w przyszłości, panie Goodly - to znaczy, Ianie. - Po czym zwrócił się do Siggi z wyjaśnieniem - Ian jest prekognitorem, Siggi. Klasnęła w dłonie. - Ale w takim razie... moŜe pan przewidział, Ŝe dostaniecie parki. Goodly pokręcił głową i wzruszył ramionami przepraszająco. - To zbyt szczegółowa informacja - powiedział. - I tak - Turkurowi sprawiało to wyraźną przyjemność - załatwiłem te parki dopiero na dwadzieścia minut przed wylądowaniem! A Trask pomyślał do siebie - Tak? Kiedy miałeś spać? - Oczywiście wiedział, Ŝe Tzonov nie spał... ale jeŜeli nie spał, to co? Tylko odpoczywał? Albo rozmawiał z Siggi? Teraz Trask zobaczył,

jak wszystko się zazębia. Jak jasnofioletowe obwódki oczu Siggi, które zdradzały jej zdolności telepatyczne - ale tylko komuś, kto się na tym znał. Dla większości innych ludzi te lekkie sińce pod oczami byłyby dowodem jej zmysłowości, a nawet moŜna by je wziąć za objaw wyczerpania po ekscesach minionej nocy. Znów zorientował się, Ŝe na niego patrzy, ale tym razem marszcząc brwi. Na ustach Goodly'ego pojawił się nieco wymuszony uśmiech. - A więc Siggi jest potęŜną telepatką. Tak myślałem. Ale taka piękność i talent w jednym ciele! To nie fair! Przypuszczam, Ŝe powinienem był przewidzieć - tu spojrzał na Tzonova - Ŝe wy oboje stanowicie idealnie dobraną parę. - Ciągnie swój do swego, co? - Tzonov odwzajemnił uśmiech. - Czy nie jest tak ze wszystkimi? - I zwracając się do Siggi, zanim ktokolwiek zdąŜył się odezwać, powiedział - Moja droga, czy zechcesz zaprowadzić gości do ich pokojów? Obawiam się, Ŝe to nie będzie Ritz, ale jak zauwaŜyła Siggi, to nie Londyn. Będziecie mieli około godziny dla siebie - wystarczy, aby się umyć i trochę odpocząć po podróŜy - po czym zabiorę was na wycieczkę po kompleksie. Trask kiwnął głową. - Czy podczas tej wycieczki... zobaczymy gościa? - Jasne - odparł Tzonov. - I jeszcze o wiele więcej. To fascynujące miejsce, Ben i ma fascynującą historię. Ale nawet przy najlepszych chęciach i pełnej głasnosti, to nie jest miejsce, które moŜna oglądać codziennie...

Parę minut później, w zaciszu swych „pokojów” - dwóch połączonych cel o stalowych ścianach - Trask i Goodly rozmawiali przyciszonymi głosami. Mimo, Ŝe w tak surowym otoczeniu trudno było dostrzec, gdzie moŜna by ukryć pluskwy, Goodly juŜ zdąŜył sprawdzić swój pokój. Za pomocą małego detektora, który słuŜył takŜe jako kieszonkowy kalkulator, upewnił się, Ŝe miejsce jest czyste. Następnie przeszedł do celi Traska i usiadł na nierównym wojskowym łóŜku, patrząc, jak tamten goli się nad pogiętą, aluminiową umywalką. Podczas rozmowy wymieniali spojrzenia, korzystając z wiszącego nad umywalką lustra. Widząc detektor, Trask skrzywił się i potrząsnął głową, wskutek czego w powietrze uniosły się pęcherzyki pianki do golenia. - To nie jest konieczne - powiedział. - Wiedziałbym, gdyby coś było nie tak. Wszystko jest takie, jak widzisz: tanie i paskudne, ale w miarę czyste. To samo mają nasi gospodarze, a są jak na razie bez skazy. Goodly uniósł brwi. - UwaŜasz, Ŝe ich zachowaniu nie moŜna nic zarzucić? Trask wyrównał krótkie, siwe bokobrody. - Raczej nie. A ty uwaŜasz, Ŝe tak? Zadaj sobie takie pytanie: jak powitalibyśmy Tzonova, gdybyśmy wiedzieli z wyprzedzeniem, Ŝe przybywa do Londynu? Goodly wzruszył ramionami. - Nasi najlepsi ludzie byliby na stanowiskach od samego początku. Z całą ich wiedzą i czarnoksięstwem, siedzieliby mu na karku!

- Nawet gdyby przyjechał, aby nam wyświadczyć przy sługę? Goodly uniósł brwi. - W takim przypadku pozwolilibyśmy mu to uczynić, a następnie... - ...Miałby nas na karku, z całą naszą wiedzą i czarnoksięstwem... tak, zgadzam się. Więc moŜe bardziej zainteresuje się nami później. Goodly kiwnął głową i powiedział - Jestem pewien, Ŝe tak... - A po chwili dodał - Wiesz, on nie spał w helikopterze. - Tzonov? - Trask wytarł twarz. - Nie, on po prostu postanowił zamknąć się w sobie. Turkur Tzonov ma dar i nauczył się go wykorzystywać. Ale przy nas nie moŜe i dlatego oczekuje naszej współpracy. Dlatego w ograniczonej przestrzeni helikoptera zrezygnował i postanowił „spać” w ciągu lotu. Dzięki temu nie kusiło go, aby patrzeć na nas - albo w nas - twarzą w twarz. Wygląda na to, Ŝe on rzeczywiście potrzebuje naszej pomocy i nie chce nas wystraszyć. No cóŜ, nie jest to precedens. Był czas, gdy czołowy przedstawiciel Opozycji współpracował z nami podczas afery Bodescu. - To było jeszcze przed Tzonovem - zauwaŜył Goodly. - I skończyło się katastrofą! Nasze wydziały nie dogadują się ze sobą najlepiej. Trask włoŜył koszulę. - Czy to właśnie przewidujesz: katastrofę? Goodly wydawał się jeszcze bardziej wychudły i ponury niŜ zazwyczaj. - Ben, wiesz tak samo jak wszyscy, Ŝe boję się swego daru. Większość prekognitorów odczuwa to samo. Przyszłość ma niesamowitą zdolność realizowania tego, czego oczekujemy, ale nie w taki sposób, jak oczekujemy. Czytam ją oszczędnie i nie za bardzo wybiegam w przód, poniewaŜ... no wiesz, nie moŜna jej zanadto ufać. Nie, nie przewiduję katastrofy - w kaŜdym razie, jeszcze nie teraz - ale nie będzie to takŜe łatwa przejaŜdŜka... Trask przyjrzał się jego powaŜnej twarzy. - Więc moŜna tylko powiedzieć, Ŝe jesteś... zaniepokojony? Goodly przytaknął. - Tak, zaniepokojony. Spójrz na to w taki sposób: moja wiedza dotycząca przyszłości ma swe źródło w przeszłości i teraźniejszości. Dysponuję swego rodzaju zdolnością nieświadomej ekstrapolacji, „pamiętając”, co ma nastąpić, podobnie, jak ty pamiętasz swoje sny: zamazane kontury i brak szczegółów. Ale mimo to sen szybko zaciera się w pamięci; jeŜeli jest dobry, moŜe cię postawić na nogi na resztę dnia, ale z tego samego powodu koszmar cię zaniepokoi i sprawi, Ŝe będziesz rozdraŜniony. Tak właśnie się teraz czuję: jestem rozdraŜniony. Zachowaj to w pamięci i skup się na tym, co wiemy o Tzonovie; na jego profilu psychologicznym. Trask powiedział w zamyśleniu - Wiem coś niecoś na temat jego profilu fizycznego; powinniśmy byli wiedzieć o tej Siggi Dam! Nie było jej w jego aktach, więc musi stanowić świeŜy nabytek.

Goodly pokręcił głową i powiedział - Tak, ale ja nie mówię o niej. Mówię o umyśle Tzonova, o jego sposobie myślenia. Jest dumny, pełen oddania i nie umie przegrywać. Oto nić, która łączy jego przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. To właśnie zaprowadziło go tam, gdzie się obecnie znajduje: na czele rosyjskiego Wydziału E. I to powoduje moje rozdraŜnienie. Trask nie mógł się zorientować, do czego tamten zmierza. - MoŜesz mi to wyjaśnić? - Dumny - kontynuował Goodly. - Z siebie, ze swych zdolności i na pewno ze swego kraju, pomimo tego, Ŝe ten kraj rozpadł się w taki głupi sposób. Dumny i oddany swemu talentowi, swojej pracy i bezpieczeństwu Matki Rosji. Dumny, oddany i nie umie przegrywać. Zna całą historię swojej organizacji w najdrobniejszych szczegółach, począwszy od Grigorija Borowitza, Dragosaniego i zamku Bronnicy, aŜ do chwili obecnej. Wie o wszystkich jej triumfach, a zwłaszcza o tragediach... wie, kto jest winny większości z nich! - Harry Keogh? Goodly pokręcił głową, potem zmienił zdanie i przytaknął. - JeŜeli nie Harry, to ci, dla których pracował - powiedział. - Mianowicie my. Wydział E. - Zemsta? Zamierza nas wykorzystać, a potem ukarać? Goodly wzruszył ramionami. - Ten Turkur Tzonov to prawdziwy syn Matki Rosji. Nie moŜe znieść myśli, Ŝe to stara, schorowana starucha. Ma to za złe wszystkim, którzy przyłoŜyli rękę do jej upadku, mimo Ŝe faktyczny rozpad był jej wyłączną winą. I w swoim zakresie uczyni wszystko, aby wyrównać rachunki. - Ale dopiero potem - powiedział Trask. - Co? - Po tym, jak nas wykorzysta - i dopiero wtedy, gdy będzie mógł z tego wyjść mając czystą hipotekę. Oczywiście masz rację. ZauwaŜyłem, Ŝe ilekroć uŜywa słowa „głasnost”, ma na myśli otwartość: słowo to nie brzmi prawdziwie w jego ustach. Ale wiemy, Ŝe ubiega się o stanowisko w biurze politycznym Partii Demokratycznej i popiera politykę premiera Gustawa Turczina - ale tylko dlatego, Ŝe musi, a nie dlatego, Ŝe jest prawdziwym wyznawcą idei jedności całego świata. Och, Turkur Tzonov nie jest jedynym zwolennikiem odrodzenia dawnego, bezkompromisowego komunizmu, ale jest ambitny. I prawdopodobnie masz rację, Ŝe jego ambicje obejmują cały Związek Sowiecki, czy raczej to, co dawniej nim było. Chciałby, aby Rosja znów stanęła do wyścigu z nim samym u steru i cieszyłby się, gdyby mógł nadepnąć komuś na odcisk i wyrównać po drodze parę starych rachunków. Inaczej mówiąc, jest... jakby to powiedzieć, patriotą? Goodly przytaknął. - W kaŜdym razie z jego punktu widzenia. - A z naszego?

- On jest niebezpieczny - odparł Goodly - ale jeszcze nie teraz. I to jeszcze jeden szczegół dotyczący jego profilu psychologicznego: fakt, Ŝe tylko bardzo cienka linia oddziela jego geniusz od chwiejności. To jak chodzenie po linie: nie wolno jej szarpać zbyt mocno. Więc na razie, choć przyznaję, Ŝe jestem rozdraŜniony, jeszcze się nie pocę. - A kiedy się zaczniesz pocić? Prekognitor skinął głową i obiecał - Dowiesz się o tym pierwszy. Spojrzawszy na niego, Trask nie odpowiedział. Wiedział, Ŝe prekognitor ma rację, ale nie mógł się opędzić od myśli, Ŝe mógłby tak bardzo nie przypominać przedsiębiorcy pogrzebowego...

Później Tzonov poprowadził swych gości labiryntem korytarzy i w dół, do serca Projektu, które garstka ludzi wtajemniczonych w jego istnienie nazywała Bramą. - Prawdopodobnie znacie tło tego, co się tutaj wydarzyło, równie dobrze, jak ja - powiedział. - W owym czasie byłem młodzieńcem, Ŝądnym wiedzy studentem wywiadu mentalnego w moskiewskiej akademii. Nic o tym wszystkim nie wiedziałem; moją mocną stroną była metafizyka, nie fizyka. W kaŜdym razie kiedy testowali to urządzenie, nastąpił wybuchowy przepływ wsteczny, przy czym wyzwolona energia była wręcz niewiarygodna! W bezpośrednim sąsiedztwie reaktora materia przeszła w stan płynny, a na zewnątrz zostało wypromieniowane... powiedziano mi, Ŝe to były trzy rodzaje „ciepła”. Promieniowanie jądrowe, ale nie tak intensywne, jak moŜna się było spodziewać; fizyczne ciepło spalania; wreszcie jakiś nieznany rodzaj ciepła, które spowodowało odkształcenie i stopienie wszystkiego wokół, ale bez spalenia. Tzonov przerwał, aby otworzyć właz w stalowej przegrodzie, po czym przepuścił Traska i Goodly'ego i ruszył za nimi. - Jeśli chodzi o radioaktywność - ciągnął - wszystko juŜ oczyszczono. Pozostało bardzo niewiele miejsc, gdzie radioaktywność jest nadal duŜa. Ale nie ma powodu do niepokoju, oczywiście je ominiemy. Jest jednak kilka miejsc, których nie moŜemy ominąć; określają one rozmaite strefy skaŜenia: obszary, w których te znane i nieznane rodzaje energii uległy „wyładowaniu”. Ten korytarz jest przykładem zwykłego rodzaju ciepła, takiego, które powoduje spalanie. Za drzwiami w przegrodzie korytarz skręcał w lewo i ginął z pola widzenia. Oświetlenie jarzeniowe zainstalowane na suficie rzucało na wszystko wokół migotliwy niebieskawy poblask, a zuŜyte neonówki powodowały delikatne buczenie. Mimo Ŝe nie było tu peronów i ławek, miejsce to przypominało Traskowi w dziwny sposób pewną zaniedbaną stację londyńskiego metra w godzinach świtu, z której musiał często korzystać piętnaście lat temu, zanim je wszystkie wyremontowano, ale teraz było to tylko jak echo dawno minionej przeszłości.

Była jednak wielka róŜnica między ową bezimienną stacją metra z wczesnych lat dziewięćdziesiątych a tym miejscem: ślady owego straszliwego ciepła, o którym wspominał Tzonov, które okopciło a nawet częściowo stopiło chropowatą skałę sufitu, która spłynęła jak lawa i zestaliła się na zimnych metalowych ścianach i wielkich stalowych słupach. Pod stopami gumowa podłoga została wypalona doszczętnie, odsłaniając stalowe płyty, które powyginały się w róŜne strony; na ścianach Ŝyłki i plamki czerwonej, stopionej miedzi były wszystkim, co pozostało po dawnej instalacji elektrycznej. Idąc na czele, Tzonov krótko skinął głową w stronę grupki ubranych w fartuchy naukowców, którzy opierając się o nierówną ścianę, porównywali swoje notatki. - Nadal badają to miejsce z takim zapałem - moŜe powinienem powiedzieć, niezdrowym zapałem - jak zawsze - powiedział cierpko, kiedy naukowcy zostali z tyłu. - Mierzą, badają, fotografują i pobierają próbki i nigdy nie dochodzą do Ŝadnego pozytywnego wniosku, róŜnego od tego, do którego przed wielu laty doszedł Wiktor Łuchow: Ŝe podczas przepływu wstecznego reaktor „poŜarł” sam siebie, a zwykła materia uległa rozmaitym odkształceniom w czasoprzestrzeni, przenikając przez „ścianę” tego wszechświata i powodując powstanie Bramy. Tzonov zerknął na swoich gości i szybko dodał - Och, nie martwcie się, nie zamierzam ujawnić zbyt wiele! Nasi najlepsi fizycy pracowali nad tym przez dwadzieścia lat i nie doszli do niczego, więc nie traktujcie tego jako zniewagi, jeśli powiem, Ŝe wątpię, abyście wy dwaj odkryli tajemnice wszechświata w ciągu kilku godzin, dni czy nawet tygodni! W kaŜdym razie był tu w owym czasie wasz agent, Michael J. Simmons; był tu takŜe Nekroskop, Harry Keogh, zanim wypędziliście go z tego świata. Z pewnością jeden z nich albo obaj uzupełnili większość pustych miejsc. Trask pokręcił głową. - Harry nigdy nie był w stanie pozostać tu zbyt długo - powiedział, patrząc Rosjaninowi prosto w oczy. - Nawet on musiał przyznać, Ŝe matematyka była dla niego zbyt skomplikowana. Powstanie Bramy stanowiło wypadek, podczas którego wszechświat doznał gwałtownego udaru i jego komputer wysiadł. Tak przynajmniej próbował to wyjaśnić. A co do Jazza Simmonsa: nigdy nie wrócił do Anglii i mieszka nadal na jednej z greckich wysp. W owym czasie nasz Wydział Nieuczciwych Chwytów zrobił go w konia. Nigdy nam tego nie wybaczył i ja go nie potępiam. To samo trzeba powiedzieć o Zek Föener, ale w jej przypadku to wasi ludzie wpuścili ją w maliny. Tzonov wzruszył ramionami. Trask dał mu szansę zakradnięcia się do swego umysłu i Tzonov nie zmarnował jej.

Wszystko, co brytyjski esper powiedział, było prawdą - widział to wyraźnie. - No cóŜ, czasy się zmieniają - powiedział Rosjanin. I zmieniając temat, dodał - Więc w rzeczywistości to wszystko jest dla ciebie zupełnie nowe? - Większość tak - odparł Trask. - Z pewnością widok tego miejsca i wraŜenie, jakie wywiera. Obraz potrafi powiedzieć więcej niŜ tysiąc słów. A rzeczywistość fizyczna jest lepsza niŜ światłokopia. - Tak? - Tzonov uniósł brwi, zatrzymując się u szczytu aluminiowych schodów, których jasny połysk wskazywał na to, Ŝe stanowią najnowsze wyposaŜenie. - Lepiej coś zobaczyć, niŜ dysponować dokładnym opisem? No tak, oczywiście rozumiem, co masz na myśli i normalnie bym się z tobą zgodził. Tylko, Ŝe są tu rzeczy, których lepiej nie oglądać. Znajdują się w obszarze, który ucierpiał z powodu innego rodzaju ciepła; moŜna je określić jako czasoprzestrzenny tygiel. Gdyby to ode mnie zaleŜało, nie pokazywałbym ci tego, ale poniewaŜ znajduje się to między nami a Bramą... - Wzruszył ramionami i zaczął schodzić po schodach. - Powiedziano mi, Ŝe doktor Łuchow nazwał to magmą. - Magmą? - Ian Goodly lekko drŜał, postępując za innymi na niepewnych nogach i zagłębiając się w słabo oświetlony obszar między dwoma poziomami. Trask wyczuł drŜenie jego głosu i doszedł do wniosku, Ŝe to zadziałał jego dar. No cóŜ, Tzonov próbował ich ostrzec. - Tak - odpowiedział Rosjanin bardzo cicho, kiedy się zatrzymali. I zupełnie niepotrzebnie wskazał ręką. - Magma. Teraz wiecie, o co chodzi i moŜe nawet zdołacie odczuć, czym to musiało być, gdy Perchorsk został wypatroszony jak ryba. Trask i Goodly patrzyli i zdawali sobie sprawę, Ŝe oto wkroczyli w obszar czystej fantazji. Mieli przed oczami najgłębsze zakamarki chaosu, dziwnie zniekształconą jaskinię czy kryptę, gdzie światło celowo było przyćmione, aby ukryć najpotworniejsze szczegóły. Nawet to, co moŜna było dostrzec, było przeraŜające, albo w najlepszym razie niepokojące. Mieli wraŜenie, jakby schody wyprowadziły ich z tego wszechświata do miejsca, gdzie ludzkie prawa nie miały juŜ zastosowania, gdzie geometria i cała nauka traciły sens... a ich miejsce zajęła owa magma. Tzonov znów ruszył naprzód, a dwaj brytyjscy esperzy w milczeniu pośpieszyli jego śladem, patrząc na te twory narkotycznych halucynacji i szaleństwa. Mijali plątaninę powyginanego plastiku, stopionej skały i pokrytego pęcherzami metalu, a po obu stronach widzieli zdumiewająco jednolite gładkie tunele o średnicy dwóch lub trzech stóp, jakby wydrąŜone przez robaki, które w wodach ciepłych oceanów drąŜą koral, tylko Ŝe te tunele były wydrąŜone w litej skale pogniecionych dźwigarach i innych trudnych do rozpoznania szczątkach. Trask pomyślał - To jak alchemia obcych! Jakaś tytaniczna siła próbowała stopić wszystko w jedno, albo zmienić w jakąś nową nierzeczywistość. Patrząc na niego, Tzonov skinął głową.

- Tak - powiedział. - Zmienić lub zdeformować nie do poznania. Chodzi nie tyle o to, Ŝe rozmaite materiały uległy stopieniu w wyniku działania ciepła i ognia, ale Ŝe zrobiono z nich „przekładaniec” albo ugnieciono jak plastelinę. Ale to jest tylko niewielki fragment i na pewno nie pokaŜę wam tego, co najgorsze. Nie, poniewaŜ metal, plastik i skała nie były jedynymi materiałami, które uległy owej przemianie w magmę, ale one przynajmniej nie ulegają... biodegradacji? Jestem pewien, Ŝe wiecie, o co mi chodzi. Goodly zadygotał. - Co za horror! - powiedział. Tzonov zgodził się. - Łatwiej dostępne obszary zostały oczyszczone przy uŜyciu silnych kwasów, a pozostałe po prostu zamknięto. Znacznej części magmy nie da się poddać analizie. Schody doprowadziły ich do pokładu magmy, prowadzącego do pomostu, zbudowanego pod pionową ścianą litej skały. Patrząc z perspektywy aluminiowych schodów i metalowej kratownicy przejścia, podłoga była chaotycznie pofałdowana: składała się z rozmaitych materiałów tak ze sobą zmieszanych, Ŝe trudno je było rozpoznać. Obraz dopełniały przecinające tę wijącą się, zastygłą masę owe dziwne kanały, którymi przepłynął przez samo serce Perchorska strumień przeraŜającej energii jądrowej, doprowadzając do katastrofy. Patrząc na to wszystko (Trask zrozumiał, Ŝe nie moŜe się temu oprzeć, Ŝe to przyciąga jego wzrok w wyniku jakiejś niezdrowej fascynacji), zaczął mieć mdłości i był pewien, Ŝe Goodly musi czuć się tak. Nagle, na lewo od przejścia, wyłonił się idealnie okrągły otwór w ścianie zdeformowanej skały. W tym miejscu pomost skręcał w lewo, prowadząc do wylotu szybu, w którym zainstalowano wysłane gumą schody i dalej do jasno oświetlonego obszaru gdzieś poniŜej. - Serce Projektu - poinformował Tzonov bezbarwnym głosem, kiedy na dole pojawiła się, stukając obcasami, grupa uzbrojonych i umundurowanych Ŝołnierzy, którzy szli w przeciwnym kierunku. - Jaskinia, która powstała w litej skale, kiedy reaktor atomowy uległ implozji i spowodował utworzenie Bramy to, jak widzicie, najbardziej nienaturalna jaskinia, jaką moŜna sobie wyobrazić. Właśnie odbyła się zmiana warty i ci Ŝołnierze skończyli słuŜbę. Patrzcie, jak im pilno! Serce Projektu to niezbyt przyjemne miejsce. I choć Brama jest teraz bardzo dokładnie zabezpieczona, nadal jej pilnujemy. Nigdy nie wiadomo... W dolnym końcu szybu znajdował się zabezpieczony barierką pomost, tym razem stalowy, wsparty na stalowych słupach. Mając po obu bokach Traska i Goodly'ego, Tzonov podszedł do barierki i oparł się o nią, patrząc ponurym wzrokiem w dół. Nazwał to miejsce najbardziej nienaturalną jaskinią i teraz brytyjscy esperzy zrozumieli, dlaczego. Była to jakby jaskinia, ale nie moŜna jej było pomylić z jakąkolwiek zwykłą jaskinią. Lita skała została wydrąŜona w taki sposób, Ŝe miała kształt idealnie kulisty; taka wielka bańka w samym sercu Uralu, ale bańka o średnicy przekraczającej sto dwadzieścia stóp! Zakrzywiona, czarno połyskująca ściana była gładka jak szkło, poza owymi tunelami, które widać było wszędzie,

nawet w stropie. W miejscu, gdzie stali trzej męŜczyźni, wylot szybu był skierowany w dół pod kątem czterdziestu pięciu stopni, mierząc dokładnie w środek obszaru, który zajmowała konstrukcja przypominająca wielką stalową piłkę, wspartą na hydraulicznym trójnogu. Piłka miała nieco ponad trzydzieści stóp średnicy. - Wewnątrz znajduje się Brama - wyjaśnił Tzonov. - Zamknęliśmy ją w osłonie ze stali węglowej o grubości jednej stopy, zespawanej z trzech części. Trójnóg podtrzymuje całą konstrukcję i wywiera ogromny nacisk, dodatkowo zabezpieczając spawy. Ale wewnątrz tej osłony... Brama pozostaje w równowadze, unosząc się dokładnie w środku, tam, gdzie powstała w noc katastrofy, kiedy przeprowadzano ów test. Trask spojrzał na Tzonova, oświetlonego niebiesko-białym światłem lamp jarzeniowych. - I tam uwięziliście waszego gościa? Wewnątrz Bramy? - Oczywiście. Nie ma mowy, Ŝebyśmy go wpuścili, dopóki się nie dowiemy, z kim mamy do czynienia. - Myślę, Ŝe czas mu się przyjrzeć - powiedział Trask. - Od jak dawna tam jest? - Od czterech dni - odparł Tzonov. - Po tym, jak premier Turczin został o nim poinformowany, ja byłem następny. Przysłano mnie tutaj z Moskwy, abym dokonał oceny i skontaktował się z tobą. Resztę juŜ znasz. Oczywiście rozumiesz, Ŝe kompleks nie jest moim normalnym miejscem pracy. Do tej chwili moje zainteresowanie Perchorskiem było czysto akademickie. (Popełnił prosty błąd! Trask natychmiast dostrzegł kłamstwo, ale wiedział, Ŝe zwrócenie na to uwagi nie wyjdzie mu na korzyść. Nic więc nie powiedział, pozwalając Tzonovowi mówić dalej.) - Jeśli wziąć pod uwagę ezoteryczny aspekt tego ostatniego wydarzenia... niewątpliwie byłem właściwą osobą, aby się tym zająć. Goodly robił wraŜenie zdziwionego. - Ale cztery dni wewnątrz? Musi umierać z głodu! Tzonov spojrzał na niego z dezaprobatą. - Więc myślisz, Ŝe wszyscy jesteśmy barbarzyńcami? Oczywiście karmimy go. W istocie jest to okazja, której nie wolno nam było przepuścić: przekonać się, czym się Ŝywi. Przedtem przez Bramę przechodziły inne stworzenia, Ian, a ich apetyty były... no nie chcę juŜ o tym mówić. - Nie dodając juŜ ani słowa, poprowadził ich stalowymi schodami do przejścia i dalej szerokim pomostem do tajemniczej, błyszczącej, stalowej kuli...

II Gość i wizyta

Wokół stalowej kuli, otaczając ją niby pierścienie Saturna, ale tak blisko, Ŝe niemal stykał się z samą kulą, znajdował się zabezpieczony barierką pomost, który miał z dziesięć stóp szerokości: był wyposaŜony w konsole, komputery i ekrany. Kilku naukowców i techników siedziało przy głównym pulpicie sterowniczym; inni kręcili się po pomoście, dokonując dokładnych pomiarów, kontrolując liczne przyrządy i realizując rozmaite inne zadania. Przechodząc obok suwnicy, Trask wchłonął tyle informacji, ile zdołał, na temat tak zwanej „jaskini”. W samym sercu Projektu nie było Ŝołnierzy, ale trzy stanowiska na obrzeŜu, pod wklęsłymi ścianami, miały załogę i były wyposaŜone w szybkostrzelne działa, a bateria dokładnie naprzeciw głównego pulpitu sterowniczego posiadała dodatkowo mały pojazd gąsienicowy z metalowym pojemnikiem, z którego wychodziły węŜe zakończone dyszą; nie było to nic innego, jak miotacz ognia. Przeczytawszy owe nieliczne dostępne dokumenty dotyczące Bramy w Perchorsku, Trask wiedział dosyć, aby docenić znaczenie tych wszystkich środków ostroŜności. Rozumiał teŜ przeznaczenie trzech rusztowań, których wysokość przekraczała wysokość suwnicy, konsoli i samej centralnej kuli, podtrzymywanej i wzmacnianej przez konstrukcję w kształcie trójkąta. W środku tej metalowej sieci zespół butli był połączony z układem zraszaczy, których dysze były skierowane w dół, na wewnętrzne przejście i suwnicę. Po uruchomieniu systemu, cały obszar zostałby dokładnie spryskany roztworem silnego kwasu. Tyle, jeśli chodzi o naukowców, konsole i pomost. Środki drakońskie, lecz skuteczne, dzięki czemu system nie pozostawiał miejsca na spekulacje dotyczące nieprzyjaznej natury tego, z czym ci ludzie mogli mieć do czynienia. Wzrok Traska wszędzie napotykał przyprawiającą o klaustrofobię ścianę jaskini, gładką jak szkło poza owymi tunelami, przecinającymi wszystkie jej części, zakrzywioną podłogę, otaczające ściany i strop; ten czarny połysk wszechobecnej, zdawało się nieskończonej powierzchni, oŜywionej migotaniem niezliczonych refleksów lamp: wraŜenie było takie, jakby człowiek znajdował się w środku jakiegoś osobliwego ciemnego kryształu. A jeśli chodzi o to, co Turkur Tzonov powiedział - Ŝe serce Projektu nie jest zbyt przyjemnym miejscem - no cóŜ, było to chyba niedopowiedzenie stulecia! Trask wiedział, Ŝe gdyby był rosyjskim Ŝołnierzem, uwaŜałby Perchorsk za karny przydział! Kiedy trzej męŜczyźni zbliŜyli się do głównego pulpitu sterowniczego, jeden z siedzących przy nim naukowców odwrócił się, spostrzegł ich i zareagował odruchowo. Sięgnął i gwałtownie

wyłączył urządzenie. Ekrany natychmiast zgasły, rozmowy ucichły, po czym wszystkie głowy obróciły się i przybyłych powitały chłodne spojrzenia. Uśmiechając się blado, Tzonov powiedział do Traska i Goodly'ego - Jak widzicie, nawet mnie jeszcze nie ufają, a co dopiero wam dwóm! UwaŜają mnie za „mięsień” - jak KGB - a jeszcze nie osiągnęliśmy tutaj takiego stopnia współpracy między umysłem i mięśniami, jak u was. Poza tym to są naukowcy, podczas gdy my jesteśmy tylko metafizykami, fakirami, którym nie bardzo ufają. Na szczęście my wiemy, Ŝe mamy „prawdziwsze” umysły, niŜ oni mogliby kiedykolwiek ocenić. Zresztą nikt tutaj nie mógłby mi zaprzeczyć. Jego uśmiech zgasł jak zdmuchnięty, kiedy szefowi naukowców rzucił po rosyjsku jakiś rozkaz. MęŜczyzna wpatrywał się w niego przez chwilę, ale autorytet Tzonova - i jego oczy - juŜ wygrały tę bitwę. Wargi naukowca lekko zadrgały, kiedy ponownie włączał ekrany. - To nasi goście - powiedział Tzonov. To nastąpiło nagle, ale brytyjscy esperzy oczekiwali czegoś w tym rodzaju i zdołali ukryć swoje zaskoczenie. W pierwszej chwili zobaczyli tylko biały blask - jakby pole pokryte śniegiem ale kiedy ich oczy przyzwyczaiły się do jaskrawego światła i skupiły na postaci widocznej na ekranach, zobaczyli Ŝe jest to Harry Keogh - albo Alec Kyle - albo obaj. To był Nekroskop, czy raczej jego wersja licząca dwadzieścia lat! - Harry Junior! - Trudno było winić Traska i Goodly'ego za tę wspólną myśl, którą starali się ukryć najlepiej, jak potrafili. Kiedy się to stało, mieli rację w pewnym sensie, ale w innym całkowicie się mylili; jednak kątem oka Trask dostrzegł, jak Turkur Tzonov z zadowoleniem kiwa głową i zastanawiał się, czy telepata kierował to do nich. Tzonov nie trzymał go długo w niepewności. - TeŜ tak myślę - powiedział, co było dla Traska sygnałem, Ŝe moŜe przestać ukrywać swe podejrzenia i poświęcić całą uwagę scenie oglądanej na ekranach. Tak teŜ uczynił. Jednak Goodly postanowił ukryć swoje myśli i uczucia za zasłoną pytań. - Telewizja przemysłowa? Macie tam w środku kamery? - Jaki spostrzegawczy! - powiedział Tzonov z jawnym sarkazmem; natychmiast odkrył wybieg prekognitora. - Tak, oczywiście. Miniaturowe kamery, nakierowane na obszar bezpośrednio za częścią stalową. Metal ma grubość dziesięciu cali i jest opancerzony od wewnątrz; to, co widać na ekranie, odpowiada odległości czterech czy pięciu stóp od miejsca, gdzie teraz stoicie; gdybyście uderzyli w pulpit, mógłby dostać bólu głowy. Mimo Ŝe Goodly wiedział, iŜ go przejrzano, trzymał się swojej strategii - A jak go Ŝywicie? Tzonov wskazał dłonią. - Widzisz ten rowek w metalu? To nie tylko rowek, ale hermetycznie zamykany właz, drzwi zaopatrzone w blokadę magnetyczną. Na dole, ten okrągły znak to jeszcze mniejsze drzwi, przez które podajemy jedzenie. Oczywiście nie robimy tego, kiedy

czuwa, lecz kiedy śpi. A teraz, gdy się oswoił z jedzeniem, jakie mu dostarczamy, moglibyśmy go łatwo otruć. Albo wtłoczyć do środka śmiercionośny gaz, czy puścić strumień kwasu. MoŜemy to zrobić nawet teraz, jeśli nie zyskamy całkowitej pewności, Ŝe to jest zwykły człowiek... Podczas tej rozmowy Trask skorzystał z okazji, aby upewnić się (aczkolwiek błędnie), Ŝe jego pierwsze wraŜenie było prawdziwe: to był Harry Keogh Junior, syn Nekroskopa, który jako małe dziecko zabrał niepostrzeŜenie swoją chorą matkę do innego wymiaru. Wyglądał moŜe dziesięć lat młodziej niŜ powinien, ale przecieŜ dorastał w innym świecie. Mimo to rozbieŜność była tak duŜa, Ŝe Trask zmarszczył brwi. Czuł, Ŝe nie widzi całego obrazu. CóŜ więc widział? MęŜczyzna na ekranie siedział ze skrzyŜowanymi nogami na ledwo widocznej białej podłodze. Reszta jego otoczenia wyglądała podobnie; uda i plecy, które opierały się o coś, miał lekko spłaszczone. Całe otoczenie było białe. Niewiele więcej moŜna było powiedzieć o tym tunelu łączącym dwa światy: była to oślepiająco jasna przestrzeń. Brama. Trask ponownie przyjrzał się gościowi i odkrył kolejną drobną nieprawidłowość. Włosy Aleca Kyle'a (albo Harry'ego Keogha) były brązowe, bujne i falujące. Ale gość miał włosy blond i lśniące, jak słoma, z siwymi pasemkami po obu stronach, co sugerowało inteligencję i erudycję znacznie wyprzedzające jego wiek. Włosy miał długie i opadały mu na ramiona, co nadawało mu wygląd Wikinga. Poza tym jego oczy były szafirowo niebieskie, podczas gdy Kyle/Keogh miał oczy brązowe, podobnie jak włosy. Trask był pewien, Ŝe genetycznie jest to syn Aleca Kyle'a, ale równocześnie wyglądało na to, Ŝe odziedziczył barwy swego - duchowego? - ojca! Jeśli chodzi o pozostałe cechy, nie podobna było zaprzeczyć, Ŝe jest to syn Nekroskopa. Gość jakby coś usłyszał czy wyczuł, bo nagle się wyprostował, aŜ jego obute w sandały stopy rozpłaszczyły się o podłogę i spojrzał prosto w obiektyw kamery; wszystko to odbyło się w zwolnionym tempie, co musiało być efektem, wywołanym przez Bramę. Technik wyregulował obraz tak, aby było widać całą postać; oczy męŜczyzny zwęziły się, zmarszczył brwi i jego wzrok powędrował gdzieś powyŜej kamery. Trask nie był w stanie określić jego wzrostu, ale podejrzewał, Ŝe wynosi około sześciu stóp. Miał wysportowaną sylwetkę: szerokie ramiona, wąską talię, mocne ramiona i nogi. Oczy miał chyba lekko skośne, a moŜe było to spowodowane jego podejrzliwym wyrazem twarzy. Prosty nos wydawał się mały przy jego szerokim czole, i wystających kościach policzkowych. Miał trochę wystający kwadratowy podbródek (ale nie znamionujący agresji, pomyślał Trask) i lekko opadające pełne wargi. Mogłoby to oznaczać pewien cynizm, ale nie u niego. Raczej przeciwnie: była w nim jakaś cierpliwość, nieuchronność, a nawet bezbronność istoty, która została uwięziona w nieznanym sobie otoczeniu. Teraz, gdy trochę się odpręŜył, wyraz jego twarzy zmienił się, oczy rozszerzyły się i zmarszczenie brwi gdzieś znikło i wtedy Trask ujrzał jeszcze coś, czego nie posiadał Harry:

wrodzoną niewinność i współczucie, smutek, który krył się gdzieś w głębi. Choć więc nie był podobny jak dwie krople wody do Harry'ego Keogha, wydawało się, Ŝe to on. Kiedy ten fakt dotarł do Traska, zrozumiał, Ŝe to nie tyle to, co zobaczył, kiedy po raz pierwszy na niego spojrzał, ile to, co wyczuł w jego wnętrzu, upewniło go o jego toŜsamości. Instynktowne wraŜenia z jednej strony, wsparte przez osobliwy dar Traska z drugiej, nie mogły być fałszywe. To był syn Nekroskopa. Więc.. dlaczego coś wciąŜ nie dawało mu spokoju? Gość miał na sobie kurtkę z frędzlami, wysokim kołnierzem i szerokimi klapami oraz spodnie, dopasowane w kolanach i rozszerzające się ku dołowi, które opadały na miękkie, skórzane buty. Jego strój przypominał ubiór z dzikiego zachodu, jednak równocześnie miał w sobie coś cygańskiego, a materiał stanowiła wzorzysta skóra, podobna do skóry aligatora. Miękka, piaskowego koloru, elastyczna - cały ubiór robił wraŜenie wygodnego, choć był trochę znoszony i przykurzony. Następnie Trask zauwaŜył w lewym uchu gościa kolczyk; dziwny, długi na cal, zakręcony kolczyk z Ŝółtego metalu, przypuszczalnie ze złota. Ale jeśli Trask juŜ przedtem marszczył brwi, teraz miał naprawdę powód do niepokoju, znał bowiem znaczenie tego dziwnego kształtu, wiedział, co to jest: wstęga Möbiusa, metafizyczny symbol, który stanowił przepustkę Harry'ego Keogha do innego świata. Był to zarazem ostatni element układanki, który potwierdził prawdziwość wszystkich pozostałych. Trask natychmiast zanotował to wszystko w pamięci; było to coś, co trzeba było ukryć bardzo głęboko. Taki, krótko mówiąc, był gość. W sumie nic w jego ubiorze, zachowaniu czy wyglądzie nie sugerowało wyniosłej, agresywnej arogancji, fizycznej wyŜszości, i budzących grozę zdolności metamorficznych Wampyrów. Tak więc, pomimo innych, być moŜe ukrytych motywów politycznych, Trask wiedział, Ŝe głównym powodem jego obecności w tym miejscu było stwierdzenie, Ŝe gość jest człowiekiem i niczym ponadto. - Stop! - głos Tzonova wdarł się do jego myśli tak gwałtownie, Ŝe Trask aŜ podskoczył. Kiedy ekrany zamrugały i zmętniały, obrócił się do Rosjanina i odpowiedział spojrzeniem na jego spojrzenie... i natychmiast poczuł jego ostrość. Teraz telepata mógłby czytać w jego lub Goodly'ego umyśle gdyby mógł. Barwa jego oczu zmieniała się jak u kameleona, a źrenice zdawały się rosnąć i teraz były jak szkła powiększające, które mogłyby zajrzeć do umysłu Traska. Ale nie tym razem. Kiedy bowiem Rosjanin utkwił w nim wzrok, coś głęboko w umyśle Traska włączyło się i skierowało tamtego w ślepy tunel. Tzonov od razu zorientował się, co się stało, choć nie wiedział jak: Trask stał się nieprzenikalny. A moŜe inaczej: jego umysł był dostępny, ale pusty! A blady uśmiech Goodly'ego powiedział mu to samo: Ŝe jego umysł został... zabezpieczony?

- Hipnoza! - w końcu stęknął Rosjanin i opadła mu szczęka. Widząc wyraz twarzy Traska, wiedział, Ŝe odgadł prawidłowo. - Zostaliście zahipnotyzowani! Zaledwie na was spojrzę... wasze umysły wyłączają się! Klepnął się dłonią w czoło i zgrzytnął zębami, ale po chwili uspokoił się i nawet zmusił do uśmiechu, aŜ zdał sobie sprawę, Ŝe pracujący tam naukowcy patrzą na niego z niepokojem. - MoŜecie... wracać do pracy - powiedział, odwracając się na pięcie i poszedł niepewnym krokiem wzdłuŜ pomostu. Trask i Goodly spojrzeli po sobie, po czym ruszyli za nim. Tzonov zatrzymał się i poczekał na nich u stóp pochylni, wiodącej do tunelu wejściowego. Kiedy wchodzili po schodach, powiedział - Wszystko pięknie, ale to nie było częścią naszego układu. Ja trzymałem się swojej roli. - Odzyskał panowanie nad sobą, ale był teraz zimny, jak syberyjska zamieć. Trask powiedział - My teŜ trzymaliśmy się swoich ról. Ale wpuszczenie cię do naszych umysłów nie było częścią naszego układu. Czy czasami nie moŜesz po prostu zapytać? Tzonov zasznurował wargi. - Chwilami... chwilami prawie zaczynam wierzyć, Ŝe moja telepatia to nie tylko narzędzie. Czasami czuję, Ŝe to ja jestem narzędziem, a mój dar jest moim panem. I muszę przyznać, Ŝe trudno mieć taki dar i go nie wykorzystywać. Jeśli byłem bezczelny, przepraszam. Po prostu taki sposób wydawał mi się najłatwiejszy, to wszystko. - Trask wiedział, Ŝe tamten mówi prawdę. Rosjanin zobaczył to na jego twarzy, odpręŜył się, kiwnął głową i powiedział - Doskonale, będę pytał. Czy on jest tym, czym wydaje się być, zwykłym człowiekiem, synem Harry'ego Keogha? Czy teŜ stanowi imitację - jest szpiegiem, przynętą lub najeźdźcą z innego świata - i powinniśmy go niezwłocznie zniszczyć? - Jest człowiekiem - natychmiast odparł Trask, ale uwaŜał, Ŝeby nie uŜyć w odpowiedzi słowa „zwykły”. - I wierzę, Ŝe jest synem Harry'ego, tak. Tzonov westchnął. - Czytam to wszystko w waszych umysłach prawie nie próbując powiedział. - Ale gdy próbowałem... Odezwał się Goodly - To był twój błąd, Turkur. Nas nie moŜna zmuszać. MoŜemy przekazać informacje dobrowolnie albo gdy zostaniemy zaskoczeni, oszukani czy podsłuchani. Ale stojąc twarzą w twarz... w chwili, gdy włączyły się twoje oczy, kontrolę przejęły rozkazy hipnotyczne, zamknęliśmy sklepik i nasze umysły stały się puste. - Tzonov nie poczuł się uraŜony, bowiem sam zdołał to rozgryźć dostatecznie szybko. - Ach! - powiedział, uśmiechając się blado. - Ale... w takich warunkach trudno będzie współpracować. - Zaczął się odwracać. Trask powiedział - Działając według twoich reguł, to byłoby niemoŜliwe! Nasze umysły naleŜą do nas, Turkur. Rosjanin popatrzył na niego.

- Ale wy macie przewagę - powiedział, a w jego głosie moŜna było wyczuć frustrację. - Gdybym kłamał - gdybym nie mówił całej prawdy - wiedzielibyście natychmiast! - Więc spróbuj nie kłamać - odparł Trask, ruszając w głąb tunelu, w kierunku poziomów magmy. - To nie powinno być zbyt trudne. W końcu jak dotąd dobrze ci szło... Idąc do kwater, Trask powiedział - Myślę, Ŝe nadszedł czas, abyś odpowiedział na parę pytań, Turkur. Na przykład: skoro jesteś w stanie oglądać gościa, kiedy ci przyjdzie na to ochota twarzą w twarz, na ekranie - dlaczego nie odczytałeś jego umysłu? Dlaczego chciałeś, abym ci o nim opowiedział? Tzonov wzruszył ramionami. - MoŜe sam odpowiedziałeś sobie na to pytanie. MoŜe on teŜ został zahipnotyzowany! Wierz mi, bardzo bym chciał odczytać jego umysł, ale nie mogę! MoŜe to skutek interferencji na powierzchni kuli, która stanowi jej horyzont zdarzeń i która znajduje się między gościem a stalową osłoną. MoŜe to się w jakiś sposób wiąŜe z efektem zwolnionego tempa, który widziałeś, kiedy się podnosił; nie mam pojęcia. Ale jak by nie było, jego umysł jest dla mnie białą ścianą, podobnie jak twój. MoŜe kiedy sprowadzimy go na tą stronę, sytuacja się zmieni. Musimy poczekać i wtedy zobaczymy. - To właśnie moje następne pytanie - powiedział Trask. - Kiedy go sprowadzicie? Tzonov wiedział, Ŝe nie moŜe kłamać, więc odpowiedział dwuznacznie - Wkrótce. Następnie, kiedy Trask i Goodly doszli do drzwi swych kwater, popatrzył na nich i powiedział Oczywiście Siggi moŜe odczytać wasze umysły bez większych trudności. Jej dar nie opiera się na kontakcie wzrokowym. - Ale tylko, gdybyśmy zmniejszyli czujność - powiedział Goodly. - To znaczy, gdyby nas zaskoczyła. Ale to byłoby nieuczciwe, prawda? Tzonov się roześmiał. - Oto nasze Wielkie RóŜnice Kulturowe! Reguły gry! Wy je macie, a my nie! - Mamy takŜe „panie” - odparł Goodly - a u was są tylko „towarzyszki”. - Uśmiech Tzonova stał się cierpki, a brytyjscy esperzy weszli do swych pokojów i zamknęli drzwi...

Cała czwórka zjadła razem posiłek w kantynie Perchorska, gdzie wydzielono tak zwaną „jadalnię dla kierownictwa”, przeznaczoną dla wyŜszych urzędników i naukowców. Ale poniewaŜ było juŜ późno, i tak byli sami. Ogrzewanie było ledwie wystarczające, ale Siggi Dam najwyraźniej czuła się doskonale, mimo Ŝe miała na sobie strój nieledwie śródziemnomorski, czego Trask i Goodly nie mogli nie zauwaŜyć po tym, jak Tzonov pomógł jej zdjąć płaszcz. Potem starali się na nią nie zwracać zbyt wiele uwagi.

Miała na sobie krótką, obcisłą spódnicę i modne bolerko zapinane na jeden guzik, a pod spodem rozciętą do pasa szyfonową bluzkę. Rowek między piersiami był aŜ nadto widoczny, a ciemne sutki odcinały się wyraźnie na tle bladoniebieskiego szyfonu. Jeśli jej zamiarem było odwrócenie uwagi obecnych, skutek był murowany; esperzy starali się nie zachowywać w sposób nieokrzesany, ale zdali sobie sprawę, Ŝe muszą dokładać starań, Ŝeby rozmawiać z Tzonovem twarzą w twarz, dzięki czemu ich hipnotyczne implanty pozostawały „uzbrojone”. - Po chwili Trask wyczuł, Ŝe Siggi juŜ nie próbuje sondować ich umysłów. Ale Ŝeby mieć absolutną pewność, uśmiechnął się do niej i powiedział - Jestem pewien, Ŝe w miejscu tak nienaturalnie zimnym i nieprzyjaznym twoja obecność musi podnosić temperaturę co najmniej o kilka stopni! - Choć był to autentyczny komplement, zaraz potem rozmyślnie sformułował myśl - BoŜe, co ja bym dał, Ŝeby cię przelecieć! Następnie, stale uśmiechając się, czekał z napiętymi nerwami na jej policzek - ale zamiast tego, odpowiedziała uśmiechem, pochyliła głowę i powiedziała - Dziękuję ci, Ben! Poza tym rozmawiano niewiele podczas spoŜywania posiłku, który - podobnie jak kwatery nie przypominał Ritza. Mimo to Trask podejrzewał, Ŝe jakiś biedny sowiecki kucharz musiał dołoŜyć specjalnych starań. Mięso dawało się kroić, a zamiast butelkowanej „wody źródlanej”, którą moŜna dzisiaj dostać w większości miast, Coca-Cola była świeŜa i zimna. - Jakość naszego jedzenia - powiedział Tzonov, prawie obojętnie - poprawia się w miarę poprawy stanu środowiska. - Wszystko dzięki Zachodowi - pomyślał Trask do siebie. Dalsze podkopywanie rosyjskiej dumy nie miało sensu. Jednak było faktem, Ŝe bez pomocy Niemiec, Francji, Wielkiej Brytanii i oczywiście USA, ZSRR byłoby ogromnym i paskudnym mutantem, ginącym od swych ran. A tak najbardziej niebezpieczny reaktor został zamknięty i najgorszy rodzaj skaŜenia przemysłowego znajdował się obecnie pod kontrolą, syberyjskie lasy oraz fauna i flora znowu rozkwitły, i nawet tak zwana „Pustynia Aralska” zaczęła odbudowywać dawny poziom wód gruntowych. Zapytajcie Annę Marię English, a z radością opisze wam szczegółowo tysiące innych małych cudów. Trask zjadł tylko trochę pozbawionego smaku puddingu, a Goodly prawie go nie dotknął. Rosjanie w ogóle nie próbowali go jeść. W końcu Tzonov ziewnął i powiedział - Idę spać. Jutro będzie pracowity dzień. Wszyscy powinniśmy się jak najlepiej wyspać. Osobiście cierpię tutaj na klaustrofobię. Próbuję sobie wyobrazić, Ŝe jestem na świeŜym powietrzu, w sadzie i liczę śliwki; wtedy sen przychodzi łatwiej. MoŜecie spróbować mojej metody. Goodly spojrzał na niego, ale zignorował jego radę, skupiając uwagę na jednym słowie: „jutro”. Umysł prekognitora był pusty. MoŜe nawet bardziej, niŜ powinien. Jego głos zabrzmiał głucho, kiedy zapytał - Czy właśnie wtedy zamierzasz go wpuścić?

Szef rosyjskiego Wydziału E znów ziewnął, ale podobnie jak za pierwszym razem, było to kłamstwo. Trask wzruszył ramionami i powiedział sobie, Ŝe to po prostu wykręt, Ŝeby zostać sam na sam z Siggi. KtóŜ mógłby mieć mu za złe? Ale gdy kucharz przyszedł, aby zebrać naczynia, nagle Trask poczuł się niezwykle śpiący. I od razu zrozumiał, dlaczego nie smakował mu ten pudding. Potem... wstał z trudnością i ledwo dotarł z Goodlym do pokoju, po czym zwalił się na łóŜko, jeszcze zanim zrobiło się ciemno. A Goodly nigdy nie otrzymał odpowiedzi na pytanie dotyczące więźnia: kiedy wpuszczą go przez Bramę do Perchorska? Zresztą to nie miało znaczenia, bo i tak znał juŜ odpowiedź, tylko Ŝe poznał ją o dziesięć sekund za późno. Tak samo jak Trask. Teraz, zapadając w cięŜki sen, obaj wiedzieli, Ŝe to się odbędzie dziś w nocy, w ciągu najbliŜszej godziny, jak tylko przestaną przeszkadzać. I po chwili przestali przeszkadzać...

Ben Trask nie miewał wielu snów. A przynajmniej na ogół ich nie pamiętał i bardzo był z tego rad. Te, które wbiły mu się w pamięć, to były zazwyczaj koszmary, związane z jego pracą. Od czasu do czasu miał koszmary o Julianie Bodescu, naznaczonym jeszcze w łonie matki, a po przyjściu na świat zajmującym się nekromancją i wampiryzmem. Śnił takŜe o powrocie na greckie wyspy i walce z Janosem Ferenczym, ostatnim z owego niesławnego rodu. Widywał teŜ w snach Nekroskopa, jak wtedy, w ogrodzie jego domu w Edynburgu, zanim uciekł przez Bramę w Perchorsku do Krainy Gwiazd. MoŜna więc zrozumieć, dlaczego Trask nie lubił snów. Kiedyś Wydział zatrudniał własnego oniromantę: człowieka, który nie tylko tłumaczył sny innych, lecz takŜe wykorzystywał własne sny do przewidywania losów jego samego i innych. Pracował w Wydziale E przez trzy lata, po czym przestał śnić - a po tygodniu zmarł na raka mózgu. Po raz kolejny przekonano się, Ŝe przyszłość opiera się ingerencjom z zewnątrz. I dokładnie z tego powodu Trask starał się nie mieć snów. Opierałby się temu równie mocno w tej chwili, gdyby nie był pod wpływem środków odurzających. Jednak ogarnął go sen i w tym śnie usłyszał głos. Był to głos, który spowijała swoista aura. Aura, która przypominała Traskowi sny o Harrym Keoghu. Najpierw była to tylko aksamitna ciemność głębokiego snu, rozjaśniana rozbłyskami zapomnianych myśli lub na poły uformowanych wizji, które przemykały jak meteory na nocnym niebie. Ale nie było tam Ŝadnych obrazów. Aura była jak dym z papierosa, kłębiący się w głowie Traska, gryzący dym, którym ktoś się zaciągnął, a następnie wypuścił. „Gryzący” moŜe nie było właściwym słowem, raczej przywołujący czyjeś wspomnienie... Kłąb dymu, skupiony, wraŜliwy, sondujący. Kiedy aura owej istoty wyczuła obecność Traska i otoczyła go jak mgła, miał wraŜenie, jakby owionął go wir potęŜnej siły, który nim szarpał

i miotał, wyzwalając w jego umyśle jakieś niesamowite prądy. Było to jak trąba powietrzna, która porwała Traska i wtedy ujrzał czy wyczuł, z czego się składa: z liczb! Wir liczbowy! WraŜenie było takie, jakby niekończący się wydruk z jakiegoś kolosalnego komputera wnosił się po spirali w powietrze, jak gigantyczny lep na muchy, który nieustannie płonął, aŜ w końcu nic z niego nie zostało i liczby wirowały same. Ale je takŜe spalał jakiś wewnętrzny ogień, w którym lśniły jak światła neonowe, gdy ezoteryczne równania próbowały same się rozwiązać, ewoluując w kierunku jakiejś metafizycznej matematyki. Kołyszące się, stoŜkowate tornado wijących się liczb porwało Traska i uniosło wysoko w górę, aŜ stał się jeszcze jedną cyfrą w szybko wirującej ścianie symboli algebraicznych i skrzących się rachunków. Ale tak jak w oku cyklonu panuje cisza, wir liczbowy przesłaniał wraŜliwe centrum: inny umysł, którego obecność Trask poczuł obok swojego. Jednak nie tylko go poczuł, lecz wiedział, Ŝe go zna! - Kto...? - powiedział, wyłączając swego hipnotycznego straŜnika umysłu i otwierając się na tamtego. - Co...? - Przyjaciel - nadeszła odpowiedź. - Albo ktoś, kto mógł by być twoim przyjacielem, gdybyś chciał. Mimo Ŝe telepatyczny głos był ciepły, pełen niepewności a nawet trochę przestraszony, Trask we śnie zadrŜał. WraŜenie było takie, jakby ktoś przeszedł po jego grobie i po raz pierwszy w Ŝyciu Trask w pełni pojął znaczenie tego starego powiedzenia. Bo takie musi być uczucie, gdy jest się martwym i ktoś do ciebie mówi! Na powierzchnię umysłu Traska wypłynęło pojedyncze słowo, myśl: - Nekroskop! Przez chwilę panowała kompletna cisza. Po chwili - A czy to takie straszne? W twoim głosie wyczuwam, Ŝe tak właśnie myślisz. Mimo Ŝe był pod wpływem środków odurzających, Trask wiedział, z kim rozmawia - z jedyną osobą, z którą w istocie mógł rozmawiać - więc zanim zastanowił się, czy powstrzymać się z odpowiedzią, odparł - Ale koniec końców twój ojciec był przeraŜający! - Ach! Więc znałeś mego ojca! Mego prawdziwego ojca? - W jego głosie była nadzieja i radosne podniecenie, które po chwili się ulotniło. - I widzę, Ŝe ty takŜe się go bałeś, tak jak wszyscy inni tutaj. - Ostatecznie wszyscy się go baliśmy, tak - powtórzył Trask. - Ale na początku był moim przyjacielem. - I... moŜesz mi o nim opowiedzieć? - W jego głosie znów moŜna było usłyszeć nadzieję. - O, tak - odparł Trask. - Wiem o nim wiele. Więcej niŜ większość innych ludzi. W kaŜdym razie więcej, niŜ większość Ŝyjących ludzi. - Zdawało się to wyjaśniać wszystko. - Ach! - Znów to dziwne, smutne westchnienie. Po chwili - Jeszcze porozmawiamy. Ale nie teraz. Tutaj są mentaliści. Czuwają i słuchają. Widzę, Ŝe masz straŜnika umysłu. UŜyj go!

Głos stopniowo cichł, więc Trask zawołał - Czekaj, czekaj! - Ale to nic nie dało; znów porwał go wir liczbowy i powlókł w kierunku owej wirującej ściany. Szarpany we wszystkie strony przez tę spiralę obłąkanej matematyki, Trask kołysał się, ktoś nim potrząsał... ...AŜ się obudził! - Spokojnie, Ben! Spokojnie! - Przed zamglonymi oczy ma Traska pojawiła się zatroskana twarz Iana Goodly'ego. Prekognitor siedział na brzegu łóŜka, ściskał ramię Traska i nie przestawał go uspokajać. Oni myślą, Ŝe nadal śpimy jak zabici. A dopóki tak myślą, moŜemy porozmawiać. - Ian! - Trask chwycił go za przegub i utkwił spojrzenie w jego pobladłej twarzy. - Miałem sen. - Raczej koszmar! - odparł Goodly. - Kogo wołałeś? - Nie uwierzyłbyś mi, gdybym ci powiedział! - Trask z trudnością podniósł się i lekko potarł brwi. - BoŜe... ale boli mnie głowa! - Ten sos, czy cokolwiek to było - Goodly pokiwał głową. - Albo raczej, co w nim było. Przeszedł do swego pokoju, puścił wodę i wrócił ze szklanką z musującym płynem. - Stary, dobry amerykański sposób. - Co to jest? - Trask wypił. - Alka-Seltzer. - Aha! - Trask popatrzył na niego i teraz zobaczył go nieco wyraźniej. - No więc, co się stało z twoją prekognicją? - Nic, działa doskonale. - Wiedziałeś, Ŝe zrobią nas w konia? - Dopiero po pierwszej łyŜce, ale wtedy było juŜ za późno. Trask cmoknął z niesmakiem. - A twój bezbłędny dar? - Goodly uniósł brwi. Trask nagle posmutniał. - Przypuszczam, Ŝe było mniej więcej tak samo jak z tobą: zorientowałem się zbyt późno. - Westchnął. - Odgadłem, Ŝe zmęczenie Tzonova to kłamstwo, ale, u licha, przecieŜ naprawdę chciał być sam na sam z Siggi! Więc mój umysł nie pracował, jak naleŜy. Coś - tak, teraz muszę to przyznać - odwracało moją uwagę. Ale kiedy juŜ zjadłem parę łyŜek tego puddingu... - Wtedy się zorientowałeś - skrzywił się Goodly. - PoniewaŜ wtedy ona mogła się juŜ odpręŜyć. Połknęliśmy zatruty haczyk. ChociaŜ... nie do końca. Myślę, Ŝe dawka została starannie dobrana; cała porcja tego puddingu prawdopodobnie uśpiłaby nas na całą noc. Trask zmarszczył brwi, - A więc to Siggi mnie tak załatwiła?

A Goodly powiedział - To właśnie robi i dlatego jest tutaj. Siggi Dam to nie jest zwykła telepatka, Ben. Przypuszczam, Ŝe rozpyla wokół tyle psychicznego smogu, co wszyscy niemartwi, z którymi miałeś do czynienia. Dlaczego tak myślę? Po prostu dlatego, Ŝe nie potrafię odczytać nic z jej cholernej przyszłości. Kompletnie nic! Trask potarł podbródek. - Psychiczny smog? Zakłócenia? Ona je wytwarza? - Jak na zamówienie. Tak przynajmniej uwaŜam. To powoduje, Ŝe zdolności innych esperów zaczynają szwankować. Dlatego teŜ moja wiedza wyprzedzająca uległa odwróceniu, a w twoim detektorze kłamstw poszedł bezpiecznik. - Pokiwał głową i przybrał zasmucony wyraz twarzy. - Jak gdyby i tak wystarczająco nie odwracała uwagi. To znaczy, fizycznie. Trask wstał, podszedł do umywalki i spryskał twarz zimną wodą. - To by wyjaśniało, dlaczego nie ma jej w rejestrze mruknął. - Nowy gracz, o którym nic nie wiemy. Jej umiejętności telepatyczne ostrzegają ją, kiedy w pobliŜu znajdzie się inny esper; wówczas chowa się za swym psychicznym smogiem. Tajna broń Turkura Tzonova. Mieliśmy zbyt wielką przewagę, więc ściągnął Siggi, Ŝeby nas trochę osłabić. Wiedziałem, Ŝe jest coś, o co powinienem był zapytać sam siebie, kiedy ją ujrzałem po raz pierwszy, mianowicie: co, u licha, robi taka piękna dziewczyna w takiej norze? Dotrzymuje Tzonovowi towarzystwa? MoŜe, ale to nie jest zwykła lalunia. JeŜeli ma głowę na karku, są tysiące lepszych miejsc! - MruŜąc oczy w słabym świetle, spojrzał na zegarek. - Byłeś zamroczony przez godzinę i czterdzieści minut - powiedział Goodly. - Gdybym cię nie obudził, ciągle byś spał. A ja... byłem nieprzytomny przez pół godziny. - Jesteś bardziej odporny? - Tylko spróbowałem ten pudding - znów skrzywił się Goodly. - Ale wiesz, trzydzieści, czterdzieści lat temu Bułgarzy byli wytrawnymi „chemikami”. Sporządzali środki odurzające. Tak czy owak, zacząłem walczyć. Gdybym tego nie zrobił, mój sen narkotyczny mógł łatwo przejść w normalny sen. Ale wiedziałem, co się stało i rozpaczliwie pragnąłem nie zasnąć! Wykorzystałem swój wewnętrzny budzik: to taka sztuczka, która pozwala mi się ocknąć o dowolnej porze dnia lub nocy. Zanim zasnę, po prostu mówię sobie, kiedy chcę się obudzić. I tak właśnie uczyniłem. Ale kiedy wychodziłem z zamroczenia, ktoś wszedł do pokoju. Więc zamknąłem oczy i umysł i leŜałem bez ruchu. Ktokolwiek to był, musiał odejść zadowolony. Kiedy wyszedł, próbowałem cię obudzić, ale nie dałem rady, więc poszedłem rozejrzeć się sam. - Co takiego? Goodly wzruszył ramionami. - A dlaczegóŜby nie? Nie jesteśmy więźniami. A jeśli Tzonov moŜe nam robić świństwa, to my mu takŜe. Więc poszedłem się przejść. - Po Projekcie?

- Byłem tu i tam. - Twarz prekognitora nie była teraz tak ponura, jak zwykle i Trask dostrzegł w jego oczach coś, co go zaniepokoiło. - I co odkryłeś? - Widziałem mnóstwo rzeczy, które ci się nie spodobają, Ben - odpowiedział tamten. Rzeczy, które nie spodobają ci się ani trochę...

III Nathan...Kiklu?

- Opowiadaj - Trask westchnął z ulgą, bo walenie w głowie nieco osłabło. - Teraz jest środek nocy - powiedział Goodly. - I tutaj, poza osobami pełniącymi podstawowe obowiązki, wszyscy śpią. W przeciwieństwie do intruzów jesteśmy - podobno „gośćmi” i nie ma specjalnych rozkazów, które by nas dotyczyły. JednakŜe oni myślą, Ŝe nie orientujemy się w sytuacji. Nie przeszkadzano mi więc, kiedy odbywałem ten spacer. To znaczy do momentu, gdy zszedłem na dół, do serca Projektu. Tam mnie zatrzymano i odstawiono z powrotem. Ale zanim to się stało... Ben, co my właściwie wiemy na temat tego miejsca? To znaczy w odniesieniu do Harry'ego Keogha, kiedy tu był ostatnim razem? Trask wzruszył ramionami. - Mieliśmy wtedy z czerwonymi całkiem dobre kontakty. Byli „czerwoni”, zdając sobie sprawę z faktu, Ŝe tkwią w tym po same uszy. Harry Keogh stał się Wampyrem: we własnej krwi przeniósł zarazę, która zaczęła się szerzyć po całej Ziemi. A wykorzystując Kontinuum Möbiusa, mógł błyskawicznie przemieszczać się z miejsca na miejsce, tak jak ty czy ja przechodzimy z jednego pokoju do drugiego. Mógł być i był na greckich wyspach, w Hong Kongu, Nikozji, Detroit, Macau i tu, w Perchorsku - a wszystko w ciągu godziny. Nasi lokalizatorzy - a takŜe rosyjscy i chińscy - nie byli w stanie śledzić jego ruchów... - Trask przerwał. - Ale po co ja ci to mówię? Byłeś juŜ wtedy w Wydziale i wiesz to wszystko równie dobrze jak ja. - Mimo to opowiedz - poprosił Goodly. Trask szamotał się z marynarką. - Dobrze, ale po drodze. - Idziemy zobaczyć się z Tzonovem? - Właśnie! - warknął Trask. - I dowiedzieć się, co zamierza uczynić ze swoim gościem. - A do siebie powiedział - Z moim gościem? Tym, z którym rozmawiałem we śnie. Czy to był tylko sen? - To miejsce to istny labirynt - ostrzegł Goodly. - Jak się dowiemy, gdzie oni są? Jak ich znajdziemy? - Znajdziemy ich tam, gdzie coś się dzieje, gdzie nie śpią - odparł Trask. Wyszedł na korytarz, który był teraz jeszcze ciemniejszy i bardziej niesamowity i skierowali się w stronę serca projektu. - Prosiłeś, aby ci odświeŜyć pamięć, jeśli chodzi o wypadki w Perchorsku, kiedy Harry przechodził przez Bramę. - ZniŜył głos do szeptu. - No więc, to my przekazaliśmy sowieckiemu Wydziałowi E wiadomość, Ŝe Nekroskop prawdopodobnie będzie próbował tamtędy się przedostać. JuŜ wykorzystał trasę rumuńską, więc

musiał uŜyć tej w Perchorsku. Rosjanie zapewnili nas, Ŝe to mu się nie uda; ostrzeŜeni zawczasu, mieli na niego czekać, dysponując taką siłą ognia, Ŝe ani on ani nikt inny nie byłby w stanie sobie poradzić. PoniewaŜ nie byliśmy pewni, co to właściwie oznacza, byliśmy zmuszeni uwierzyć im na słowo. Jedno wszakŜe było pewne: naprawdę wierzyli, Ŝe zdołają go powstrzymać. - Jednak nie zdołali - podjął Goodly. - Próbował przedostać się na motocyklu - najpierw wykorzystując Kontinuum Möbiusa, a potem przez Bramę - z tą biedną zwampiryzowaną dziewczyną, Penny, na tylnym siodełku. Jemu się udało, ale... dziewczyna spadła z siodełka i wylądowała na stalowych płytach pod napięciem, pod strugami kwaśnego deszczu. Okropna śmierć, nawet dla wampira. Trask przytaknął. - W końcu Rosjanie powiedzieli nam, co się stało. Musieli, bo śmiertelnie się bali, Ŝe Harry moŜe powrócić! Po tym, co im zafundował poprzednio - spustoszenia, jakich dokonał w ich Wydziale E - pragnęli się podlizać. Mogli potrzebować naszej pomocy... i to bardzo! Więc powiedzieli nam o wszystkim. I poinformowali nas takŜe o swym nowym systemie zabezpieczeń. Wielki BoŜe! Prawdziwy Czarnobyl! - Ale z drugiej strony, któŜ mógłby ich potępiać? Mieli aŜ nadto gości z tamtej strony. Kiedy następnym razem ktoś wsadzi tu swoją paskudną gębę, mieli zamiar urwać mu głowę i zamknąć Bramę na dobre! A jak chcieli to osiągnąć? Dwie głowice jądrowe, z których jedna miałaby wybuchnąć wewnątrz Bramy, w pobliŜu wejścia do równoległego świata wampirów, a druga zaraz za Bramą, w samej Krainie Gwiazd! To było typowe dla sposobu myślenia Rosjan w owym czasie; jeśli to moŜliwe, unicestwić najeźdźcę, zniszczyć źródła zaopatrzenia, spustoszyć jego kraj. Przy odrobinie szczęścia mogliby równocześnie zniszczyć samą Bramę. - Kiedy usłyszeliśmy o tych planach i zapytaliśmy naszych naukowców, jakie mogłyby być efekty uboczne, rozpętało się piekło! Zdetonować bombę jądrową wewnątrz czarnej - czy szarej dziury, tutaj na Ziemi? Nie do pomyślenia! To byłoby igranie z siłami, które utrzymują w równowadze cały wszechświat! Zaczęliśmy negocjacje... ale zbyt późno. Harry'ego nie było juŜ wtedy od jakiegoś czasu; chyba był czymś zajęty w Krainie Gwiazd. To, co się wydarzyło w Perchorsku owej pamiętnej nocy... tego nikt nie wie na pewno. Większości tych, którzy ocaleli, nie było na miejscu, gdy wystrzelono pociski. Ale to, co opowiedzieli... cóŜ, to była robota Nekroskopa. To musiał być on, bo któŜ inny mógłby przywrócić zmarłych w Perchorsku do Ŝycia? Przedostali się z górnych poziomów magmy do obszaru, gdzie nigdy przedtem nie byli. W zdeformowanym w wyniku stopienia materiale ścian i podłogi moŜna było ujrzeć dziwaczne formy z metalu, plastiku i skał, powstałe - jak mogło się wydawać - pod wpływem wysokiej temperatury

lub działania Ŝrącego kwasu. Wszędzie było widać ślady uŜywania lampy lutowniczej i odbarwienia w wyniku reakcji chemicznych. Goodly stanął, starając się coś dojrzeć w słabym świetle. Skinieniem głowy wskazał Traskowi miejsce, gdzie na powierzchni magmy moŜna było dostrzec niewyraźne, ale przeraŜające kształty, I mimo, Ŝe ostatnie słowa Traska były zwykłym stwierdzeniem faktu, nie zaś pytaniem, prekognitor odpowiedział na swój sposób, podejmując przerwane opowiadanie. - Zmarli obudzili się, oto co się stało. Zmarli z Perchorska w swych szklanych, skalnych lub metalowych cystach zmarli, stopieni w jedno z maszynami i narzędziami, w pobliŜu których dosięgła ich śmierć; rozkładające się lub zmumifikowane szczątki, stopione i uwięzione w wyniku eksplozji wszystko to zostało uwolnione! Zmarli, których zdeformowane ciała pasują jak ulał do tych pokręconych form, odciśniętych w magmie. I to oni właśnie odpalili pociski w stronę Bramy! Trask skinął głową i odpowiedział przyciszonym głosem - Tak właśnie było, jeśli wierzyć Rosjanom. Ale tylko Harry mógł wydać rozkaz. Umierał w Krainie Gwiazd - nawet zebrał nas wszystkich, wtedy w Centrali Wydziału E w Londynie, abyśmy byli świadkami jego śmierci - ale jego głos dobiegł aŜ tutaj z innego świata, wzywając zmarłych jeszcze raz, by spróbowali zamknąć Bramę. - Spojrzał znów na formy odciśnięte w magmie i szybko odwrócił wzrok. - Na szczęście nasi naukowcy byli w błędzie. Czymkolwiek jest Brama - materiał, z którego jest wykonana okazała się zbyt twarda dla rosyjskich bomb jądrowych. Jak gdyby je wchłonęła: nie było Ŝadnych reperkusji. Nie mamy nawet pewności, czy w ogóle zostały zdetonowane. MoŜe powinni byli to przewidzieć: w końcu Brama to bilet w jedną stronę. Goodly chwycił go za ramię, rozejrzał się wokół i powiedział - Musieliśmy przegapić zakręt. Gdzieś tutaj... jest coś, co powinieneś zobaczyć. Zresztą nie sądzę, Ŝe tutaj znajdziemy Tzonova i jego gościa. Kiedy zaczęli się cofać, Trask zapytał - Dlaczego chciałeś przypomnieć sobie to wszystko? - Aby uporządkować fakty - odparł tamten. - Jestem całkiem dobry, jeśli chodzi o przyszłość, ale przeszłość czasami mi się wymyka. A poza tym pominąłeś najciekawszą część. Mówię o okresie, gdy szefem był tutaj Czyngiz Kaw, który wysłał Jazza Simmonsa do Krainy Gwiazd. Pozostawili za sobą obszar wypełniony magmą. Otwierający się przed nimi tunel przypominał do złudzenia starą linię londyńskiego metra z mylnymi, rozgałęziającymi się przejściami. W końcu doszli do wnęki po lewej stronie, w której znajdowały się drzwi, oznaczone znakiem zagroŜenia radiologicznego. - Tak! - kiwnął głową Goodly. - To tutaj. Trask rzucił okiem na znak ostrzegawczy i pokręcił głową.

- Bezczelne łgarstwo, aby utrzymać z daleka ciekawskich, takich jak ty i ja - powiedział. Promieniowanie? Z pewnością wystarczy, Ŝeby wystraszyć większość ludzi! - A kiedy Goodly obrócił koło, aby zwolnić zatrzask i otworzyć drzwi, zapytał - Jak to było, kiedy Jazz znalazł się po drugiej stronie? Goodly wszedł do ciemnego pomieszczenia i włączył światło. Trask ruszył za nim i znalazł się... w magazynie? Z pomieszczenia prowadziły drzwi do dalszych pokojów, a wszędzie wokół widać było rzędy stalowych półek. Wtedy Trask zobaczył, co jest na tych półkach, a Goodly powiedział - Wydział E nie zdołał z Jazza Simmonsa wyciągnąć zbyt wiele, kiedy sprowadził go tutaj Harry Junior. Nie potępiam go, wiedząc, co uczyniły mu wywiad i nasz Wydział. Musieliśmy wysłać naszego człowieka na Zante, Ŝeby z nim porozmawiać. Ale powiedział, Ŝe... Trask przerwał mu - ...Ŝe Czyngiz Kaw planował inwazję Krainy Gwiazd? - Jeszcze raz popatrzył na półki. - Tak, tak właśnie powiedział. Co teraz? Goodly wzruszył ramionami i zaczął przyglądać się uzbrojeniu, zgromadzonemu na półkach, zapasom małych i nie tak znów małych rodzajów broni: miotaczy ognia, granatów, ręcznych karabinów maszynowych, pistoletów i amunicji. - Co o tym myślisz? - Jeśli nie moŜesz zniszczyć Bramy - odparł Trask - najpierw dobrze ją zabezpiecz i broń, a potem przygotuj się do inwazji! Kto wie, co moŜna znaleźć po drugiej stronie? Coś, co przechyli szalę na twoją korzyść? Sposób zaspokojenia ambicji: stać się wielkim tego świata? Ale czy to jest filozofia rosyjskiego premiera... czy tylko Tzonova? Myślisz, Ŝe sam zamierza to zrobić? Wiem, iŜ kłamał mówiąc, Ŝe aŜ do przybycia Nathana jego zainteresowanie Perchorskiem było czysto akademickie. - Jakkolwiek jest - powiedział Goodly - myślę, Ŝe ten gość z Krainy Gwiazd przybył tu w samą porę. Gdyby się nie zjawił, nie zobaczylibyśmy tego wszystkiego... - Co sprawia, Ŝe nasuwa się kolejne pytanie - dodał Trask. - Kto tak naprawdę chciał, Ŝebyśmy tutaj przybyli? Turkur Tzonov czy premier Gustaw Turczin? Czy zostaliśmy zaproszeni wyłącznie wskutek zachcianki tego pierwszego, czy teŜ na rozkaz samego szefa, po to, abyśmy tu byli i moŜna było zwalić na nas winę, gdyby coś poszło nie tak? - Prawdopodobnie to drugie - odparł Goodly - i Tzonov musi na tym jak najwięcej zyskać. To wyjaśniałoby brak zabezpieczeń: mieliśmy wszystko zobaczyć i Tzonov nie ośmieliłby się tego faktu ukryć. Więc z technicznego i naukowego punktu widzenia występujemy jako agenci działający na własny rachunek. Ale w rzeczywistości Tzonov trzyma nas na smyczy i pozwala zobaczyć tylko to, co sam chce nam pokazać. - AŜ do tej chwili - warknął Trask. - Wynośmy się stąd. Nie chcę, aby nas tutaj nakryto i nie chcę, aby Turkur Tzonov wiedział, Ŝe widzieliśmy to miejsce...

Opuścili pośpiesznie magazyn; technik w okularach, ledwie rozbudzony, ziewając, pojawił się za zakrętem korytarza. Musiał podąŜać na nocną zmianę w centrum. Kiedy się zrównali, Trask zagrodził mu drogę i zapytał - Turkur Tzonov? - Hę? - tamten popatrzył na nich i zamrugał oczami. - Szukacie Tzonova? Nie ma go tutaj. Tam, z tyłu, jakieś pięćdziesiąt kroków. Przejście na prawo. Tam jest. Ale moŜe być niebezpiecznie. Intruz. - Dzięki - uśmiechnął się Trask. - To wielki teren. Zgubiliśmy się. Technik wzruszył ramionami i znowu zamrugał. - Nie ma sprawy. Rozeszli się, ale gdy tylko znaleźli się poza zasięgiem głosu, Goodly szepnął - Widzisz teraz, o co mi chodzi? Wygląda na to, Ŝe nie ma tu Ŝadnych straŜników i nasza obecność właściwie nie budzi podejrzeń. Wcześniej, koło serca Projektu naukowcy byli bardziej przeciwni obecności Tzonova niŜ naszej! Myślę, Ŝe uwaŜają go za intruza. Absolutnie nie chcą tu wojska ani ludzi pokroju Tzonova, o podejrzanym i tajnym charakterze! Chcieliby badać intruza własnymi, naukowymi metodami, nie zaś stosując jego sposoby, czymkolwiek miałyby się okazać. - Sposób, w jaki to powiedział, kazał Traskowi spojrzeć na niego z uwagą. - Mówiłeś, Ŝe cię zgarnęli w centrum - powiedział Trask. - Widziałeś tam coś interesującego? - Wystarczająco duŜo - odpowiedział Goodly ponuro. - Wystarczająco duŜo? - Wystarczająco duŜo, abym nabrał podejrzeń, Ŝe nasz człowiek nie będzie miał łatwego Ŝycia. Widziałem, jak go wyciągają. Jego poŜywienie takŜe musiało zawierać środki odurzające, bo kiedy otworzyli drzwi, ramię opadło mu bezwładnie. Był nieprzytomny. Wywlekli go i zamknęli w klatce. - Co takiego? W klatce? - Tak, to było jak wielka klatka dla ptaków. Skręcili we wskazane przez technika przejście po prawej, przeszli jakieś piętnaście kroków, po czym skręcili ponownie w prawo i znaleźli się przed kolejnymi stalowymi drzwiami. Ale tym razem drzwi były strzeŜone. O ścianę opierał się młody Ŝołnierz z karabinem na ramieniu. Kiedy esperzy pojawili się w polu widzenia, wyprostował się i przyjął niedbałą postawę na baczność, ale gdy Trask zbliŜył się do drzwi, zastąpił mu drogę. - Nie ma przejścia - powiedział. - Zostaliśmy zaproszeni - powiedział Trask. - Musimy zobaczyć się z Turkurem Tzonovem. śołnierz zmarszczył brwi, podrapał się w brodę i powiedział - Nie - ale bez złośliwości. Goodly zrobił krok w bok i zamierzał minąć umundurowanego męŜczyznę, ale kiedy ten poruszył

się, aby go zatrzymać, otworzyły się drzwi. W drzwiach ukazał się Tzonov, którego oczy jakby zapadły się jeszcze głębiej. Nie było potrzeby pytać, co robił albo próbował robić. Zobaczył ich od razu, ale jego twarz nie nosiła śladów zaskoczenia. - Ach, to wy, Ben i Ian - powiedział. - Miałem zamiar po was posłać, ale widzę, Ŝeście mnie ubiegli. - Mam nadzieję, Ŝe masz dla nas parę odpowiedzi, Turkur - powiedział Trask lodowato, gdy Rosjanin odsunął się, aby ich wpuścić do laboratorium za stalowymi drzwiami. - I mam nadzieję, Ŝe nas zadowolą. Bo jeśli nie... - jego głos ucichł, kiedy rozglądał się wokół, aŜ zobaczył to, czego szukał. W rogu wielkiego, jasno oświetlonego pomieszczenia, w skale wycięto zagłębienie, przypominające niewielki basen. Z tyłu ściany wykute w skale jaskini, wznosiły się aŜ do wysokiego, niedbale ociosanego stropu. Klatka, o której wspominał Goodly, stała w środku zagłębienia, do którego prowadziły schody. W ścianach zagłębienia zainstalowano dysze, skierowane do wewnątrz klatki. Jak tylko Trask ujrzał ten szczegół, zrozumiał jego przeznaczenie. To nie był oczywiście Ŝaden basen. To była kąpiel kwasowa. W pokoju było dwóch naukowców; obaj młodzi, niedoświadczeni i wyraźnie speszeni obecnością Tzonova, jak słusznie odgadł Trask. Siedzieli na krzesłach, na krawędzi zagłębienia, z notatnikami i piórami w dłoniach. Jak dotąd, nie mieli chyba zbyt duŜo do zanotowania, co Trask natychmiast zrozumiał. Sam Tzonov dokładnie określił, na czym polegał problem: ci ludzie byli naukowcami, a on był metafizykiem. Nawet nie wierzyli w to, co próbował zrobić. Reprezentowali symbolicznie siłę małej naukowej społeczności, jej braterstwa, wobec parapsychologicznej i „nadprzyrodzonej” natury Tzonova. Idąc w stronę zagłębienia, Trask zwrócił się do Tzonova - To, co uczyniłeś, stanowi powaŜne wykroczenie. Wprowadziłeś do naszych organizmów szkodliwe substancje. Wasi ludzie zawsze byli dobrzy w takich sprawach, od kiedy Bułgarzy pokazali wam jak to się robi. Jednak to był błąd, poniewaŜ zamierzamy wnieść oskarŜenie. Rosjanin cmoknął z niezadowoleniem. - EjŜe! Szkodliwe substancje? Przeciwnie: były całkiem nieszkodliwe! Czy macie mdłości? Oczywiście nie. Ponadto wasze ciała właśnie pozbywają się narkotyku, więc nigdy nie zdołacie tego udowodnić. Tu i teraz, twarzą w twarz, oczywiście przyjmuję to, co usłyszałem. Bo nie jestem w stanie kłamać. Ale czy taki casus utrzyma się w sądzie międzynarodowym? Zwykli ludzie nie wierzą w nasze zdolności, Ben! Więc twoja groźba jest pozbawiona podstaw. Poza tym uczyniłem to w trosce o wasze bezpieczeństwo. Cała trójka zatrzymała się na krawędzi zagłębienia, gdzie dwaj Anglicy spojrzeli na Tzonova z pogardą. Wyostrzony dar Traska nigdy nie był tak ostry, jak teraz. Widział i wiedział, Ŝe

Tzonov powiedział półprawdę. Ich bezpieczeństwo istotnie stanowiło częściowe wytłumaczenie, ale głównym powodem było pozbycie się niepotrzebnych świadków. Tzonov nie kłamał, ale nie mówił teŜ całej prawdy. - Nie musimy tego udowadniać, Ŝeby wszcząć postępowanie - odezwał się Goodly, którego twarz nagle się oŜywiła. - JeŜeli nie moŜemy sprawy skierować do sądu, istnieją inne drogi. Nie jesteś jedynym człowiekiem, którego wspiera potęŜna organizacja. Są sprawy, które moŜemy załatwić, którymi nigdy by się nie zajął sąd. JeŜeli mi nie wierzysz, lepiej idź i dowiedz się czegoś więcej o brytyjskim Wydziale E. Półuśmiech, który dotąd gościł na twarzy Tzonova, zgasł. - Uczynię, co będę musiał - powiedział - aby ochronić siebie i swój kraj przed jakąkolwiek groźbą. NiezaleŜnie od tego, czy pochodzi z obcego świata czy wynika z obcej ideologii. I nie pozwolę nikomu stanąć mi na drodze. Ale tym razem musiałem się was pozbyć, aby was chronić. Ta istota - gwałtownym ruchem dłoni wskazał klatkę - jest czymś nieznanym! W przeszłości inne istoty, które wydawały się nieszkodliwe dostały się do Perchorska, niosąc śmierć i szaleństwo. Stanowiły groźbę nie tylko dla mojego kraju, lecz takŜe dla twojego. W istocie stanowiły groźbę dla całego świata! - Nie oskarŜamy twego patriotyzmu, Turkur - powiedział Trask. - Jedynie twoją gorliwość. Zaczął schodzić po schodach do zagłębienia. - Zastanawiam się, co powiedziałby premier Turczin, gdyby się dowiedział o twoich poczynaniach. A jeśli chodzi o to, co powiedziałeś o obcej ideologii, to czy demokracja stanowi dla ciebie taką obcą ideologię? Myślisz, Ŝe Turczin zgodziłby się z twoimi poglądami na ten temat? Goodly i Tzonov ruszyli za nim; ten ostatni powiedział ostrzegawczo - UwaŜaj! Wiem, Ŝe wierzysz, iŜ to jest zwykły człowiek - syn Harry'ego Keogha, ale pozbawiony potęgi swego ojca - i chyba muszę się z tobą zgodzić. Ale wciąŜ nie mamy pewności. JeŜeli jest wampirem... to moŜe być ostatnia rzecz, jakiej się o nim dowiesz! - W jego głosie słychać było złośliwość, niemal pragnienie śmierci Traska i Goodly'ego. Wspominając premiera Turczina, zwolennika nowej demokracji w Rosji, Trask musiał trafić w czułe miejsce. Naprzeciw klatki stało krzesło, którego oparcie było skierowane w stronę stalowych prętów. Było to krzesło Tzonova, ale Trask usiadł i skrzyŜował ręce na oparciu, a podbródek oparł na dłoniach. Westchnąwszy, przyglądał się męŜczyźnie przybyłemu zza Bramy. Trask nie był telepatą; nie było sposobu, aby dowiedzieć się na pewno, o czym tamten myśli, ale mimo to próbował odgadnąć. Przynajmniej częściowo. Było to wypisane na pochylonej sylwetce gościa: sposób, w jaki siedział ze skrzyŜowanymi nogami w samym środku klatki, z ramionami po obu stronach ciała, dłońmi zwiniętymi koło stóp i opuszczoną głową, wyraŜającą głębokie przygnębienie.

ZbliŜył się Tzonov i stanął z prawej strony Traska, spoglądając na niego z ukosa. Trask unikał jego spojrzenia, chociaŜ jego hipnotyczny straŜnik był włączony i Tzonov nie był w stanie odczytywać jego myśli. Dopóki Trask uwaŜał, mógł myśleć cokolwiek i wiedział, Ŝe jego myśli pozostaną nietknięte. Przynajmniej dopóki na scenę nie wkroczy Siggi Dam. Wówczas... ona i Tzonov mogliby wspólnie coś wykombinować. Jednak teraz Trask mógł próbować odgadnąć przyczynę jej nieobecności. Tzonov nie chciał, aby jej psychiczny smog przeszkadzał w tym, co robi. - Więc - zapytał Trask - macie go... od jak dawna? Od półtorej godziny? A kiedy go obudziliście, co wtedy? Siedzieliście tutaj wpatrując się w niego i starając się przeniknąć do jego umysłu, nawiązując rozmowę? W ilu językach i z jakim wynikiem? Co, nie zrobiliście nic? I dlatego postanowiliście po nas posłać? Tzonov powiedział - Prześwietliliśmy go i pobraliśmy jego krew, mocz i próbki tkanek. Poddaliśmy go wyczerpującym testom Jak dotąd, przeszedł je wszystkie z wynikiem pozytywnym. Wygląda na normalnego człowieka. Ale powtarzam, to nie jest dowód rozstrzygający. Przybył ze świata za Bramą i moŜe być wszystkim, tylko nie człowiekiem. Jest faktem, Ŝe wiesz o tym innym świecie znacznie więcej, niŜ my. Twój ukochany Harry opowiedział ci o nim bardzo wiele. To jeden z powodów, dla których znaleźliście się tutaj; poniewaŜ moŜecie zobaczyć i rozpoznać coś, co my moglibyśmy przeoczyć. Jeśli chodzi o moją telepatię, jest w jego przypadku bezuŜyteczna. Stojąc z nim oko w oko, widzę tylko wir, wirujący kłąb, który obraca się tak szybko, Ŝe aŜ świeci! Jego umysł jest nieprzenikniony. Myślałem, Ŝe moŜe to wynikać z faktu, Ŝe był po drugiej stronie horyzontu zdarzeń, ale byłem w błędzie. Teraz, gdy juŜ jest po naszej stronie, sytuacja jest taka sama. Wygląda na to, Ŝe jest jedną z owych nielicznych osób, których umysłu nie da się odczytać. - Wśród Wędrowców w Krainie Słońca to nie taka znów rzadkość - odparł Trask. - Wielu z nich dysponuje umiejętnością fizycznego i psychicznego kamuflaŜu. Tropieni przez Wampyry, w toku ewolucji wykształcili w sobie tę umiejętność, bo była to dla nich sprawa przetrwania. W naszym świecie Eskimos ma dodatkową warstwę tłuszczu, aby go chroniła przed zimnem. Wędrowcy są odporni na sondowanie telepatyczne, aby móc walczyć z Wampyrami. - Nie wspomniał, Ŝe Harry, kiedy stał się Wampyrem, zyskał tę samą cechę. W kaŜdym razie to, co powiedział, było dla Tzonova nowiną. - Ach! - westchnął Rosjanin. - Nie mogłeś o tym po- wiedzieć wcześniej? To raczej nie jest przypadek klasycznej współpracy! - To prawda - odparował Trask - ale w końcu w ciągu ostatnich kilku godzin niemało kamyków wypadło z naszej „ściany zaufania”. Co więcej, moŜna nawet powiedzieć, Ŝe ta ściana się chwieje!

Tzonov zignorował tę drwinę i zaczął spacerować tam i z powrotem za plecami Traska, stale obserwując gościa w klatce. - Więc - powiedział w zamyśleniu - ta jego zdolność - dar? - „odchylania kursu” mojej telepatii stanowi cechę naturalną. W takim razie będzie musiał nauczyć się naszego języka. A Goodly dodał - Albo my nauczymy się jego języka. To nie powinno być zbyt trudne: rumuński z jaką taką znajomością języków słowiańskich, niemieckiego i romskiego. Dobry poliglota, najlepiej empata, mógłby to osiągnąć w ciągu tygodnia. Mamy takiego człowieka w Londynie. - Ach, tak? - Tzonov przestał spacerować i stanął oko w oko z Goodlym. - A więc jesteśmy nie tylko niekompetentni, lecz takŜe łatwowierni? MoŜe po prostu powinniśmy przekazać wam naszego gościa, abyście zabrali go do Londynu! I moŜe z waszą pomocą rozwinie w sobie umiejętności swego rodzica, co? Nie, panie Goodly. Myślę, Ŝe potrafię znaleźć takiego empatę wśród członków mojego Wydziału. Goodly uśmiechnął się cierpko. - To tyle, jeśli chodzi o warunki wstępne - powiedział. To był dokładnie ten rodzaj dywersji, na jaki liczył Trask. Nie był telepatą, ale ktoś do niego mówił we śnie. Teraz więc, koncentrując się, pomyślał do gościa - Kim jesteś? Jak się nazywasz? Czy wiesz, Ŝe jesteś w niebezpieczeństwie, Ŝe ludzie w tym miejscu - zwłaszcza ten człowiek - albo znajdą sposób, aby cię wykorzystać, albo będą cię trzymali uwięzionego, albo nawet cię zabiją? Nie spodziewał się Ŝadnej odpowiedzi, ale męŜczyzna w klatce lekko uniósł głowę, a jego niebieskie oczy spojrzały prosto w oczy Traska, który usłyszał w swojej głowie - Przestań! - Trask aŜ podskoczył na krześle. - Wszystko rozumiem, ale nic nie mów, nic nie rób! Zdolności Tzonova są ogromne. - Co?! - Rosjanin obrócił się na pięcie, chwycił Traska za ramię i wlepił wzrok w gościa, którego głowa znów opierała się na piersi, jak przedtem. Wysyczał - Co to było? Kiedy starał się skoncentrować, jego czoło pokryło się siecią zmarszczek. - Co? - Trask spojrzał na niego; jego hipnotyczna osłona przylegała szczelnie. - O co chodzi? Tzonov puścił jego ramię, zrobił dwa kroki w kierunku klatki i złapał za stalowe pręty i spojrzał na gościa. - Ty! - wyrzucił z siebie. - Ty coś mówiłeś? - Potrząsał prętami, aŜ męŜczyzna w klatce uniósł głowę. - Wstawaj! - krzyknął Tzonov. - Mów do mnie! Gość siedział, wyglądając na zdziwionego. Trask wstał i podszedł do Tzonova. - JeŜeli nie moŜe cię zrozumieć, po co na niego krzyczysz? Tzonov spojrzał na niego z twarzą wyraŜającą skrajną frustrację.

- Nie słyszałeś, jak mówił? Trask pokręcił głową. - Ani słowa. - A w głowie? Trask zrobił krok w tył i przekonująco zmarszczył brwi. - Oszalałeś? To ty jesteś telepatą, Turkur, nie ja! Rosjanin odetchnął głęboko i opanował się. - Więc dlaczego mam wraŜenie, Ŝe jesteś w stanie wydobyć z tego człowieka więcej, niŜ ja? MoŜe to był błąd, Ŝe zaprosiłem was tutaj. Myślę, Ŝe muszę porozumieć się z kimś wyŜszym rangą. - Jak uwaŜasz - Trask wzruszył ramionami. - Ale zanim to uczynisz, moŜe pozwolisz mi spróbować porozumieć się z nim? To znaczy tu i teraz - w twojej obecności - jak to się mówi, zgodnie z prawem i bez owijania w bawełnę. - Ostatnią rzeczą, jakiej pragnął byłoby, gdyby go teraz wyproszono z laboratorium, albo nawet wyrzucono z Perchorska. Gość zostałby wówczas na lasce Tzonova i jego metod. Tzonov zastanowił się chwilę i juŜ spokojnie powiedział - Niczym nie ryzykujemy. W końcu jest moim więźniem i cokolwiek powie tobie, powie i mnie. Trask westchnął - Ojej! Ta ściana pęka! - i znów odwrócił się w stronę gościa. Ale tym razem nie odwaŜył bawić się w telepatię; musiał mieć nadzieję, Ŝe męŜczyzna w klatce słuchał wszystkiego, co się działo. - Czy mnie słyszysz? - spytał moŜliwie najcieplejszym i najspokojniejszym głosem, na jaki mógł się zdobyć. - Słuchaj, jesteśmy przyjaciółmi. Pragniemy tylko dowiedzieć się czegoś o tobie. Ale jak moŜemy to zrobić, skoro nie odpowiadasz? Nic. Gość nie zmienił pozycji ani na jotę. - MoŜe się pomyliłem - cicho powiedział Tzonov po chwili milczenia. - Ale kiedy tam siedziałeś patrząc... na niego...! Gość lekko wyprostował się. Patrzył na Traska, a w jego oczach i wyrazie twarzy pojawiło się jakby zainteresowanie. - Ludzie są jak zwierzęta - powiedział Trask w taki sam uspokajający sposób, nie przestając patrzeć na gościa. - Wiedzą, kiedy mają do czynienia z przyjacielem, wrogiem, kimś Ŝyczliwym lub... nie tak Ŝyczliwym. Wędrowcy z Krainy Słońca prawdopodobnie są pod tym względem bardzo wraŜliwi To widać w wyrazie ich twarzy, głosie i oczach. Twoje oczy mogą budzić wyjątkowy strach, Turkur. Przenikają przez skórę człowieka, docierają do jego umysłu i duszy. Uśmiechnął się i dał znak, aby człowiek w klatce wstał, a tamten powoli podniósł się. - No, a teraz - powiedział Trask - moŜe uda nam się uczynić jeszcze jeden krok. - Kładąc prawą dłoń na piersi, powiedział - Trask. Ben Trask. - Następnie wskazując na tamtego, starał się nadać swej twarzy wyraz znaku zapytania.

- Nathan - powiedział gość z ręką na piersi. - Nathan Kiklu. - To więcej, niŜ mnie udało się z niego wyciągnąć w ciągu godziny - wychrypiał Tzonov. - Więc teraz bądź cicho - powiedział Trask tym samym tonem - i daj mi szansę uzyskania czegoś więcej. PrzełoŜył rękę między prętami i usłyszał ostrzegawczy i pełen lęku syk Rosjanina. Gość takŜe go usłyszał i jego oczy zwęziły się, a twarz nagle nabrała podejrzliwości. Trask obrócił rękę dłonią do góry, przełoŜył między prętami i energicznie wyciągnął w stronę męŜczyzny. Wtedy tamten odpręŜył się i ujął przegub Traska, który w odpowiedzi uczynił to samo. Był to uścisk dłoni typowy dla Cyganów; Trask pamiętał to z opisu koczowników z Krainy Słońca, który mu przedstawił Harry Keogh. Ten kontakt był bardzo waŜny dla nich obu. Powiedział Nathanowi, Ŝe Trask jest jego przyjacielem oraz Ŝe istotnie mógł być takŜe przyjacielem jego ojca. Skąd mógłby znać to powitanie, jak nie od jakiegoś Wędrowca lub kogoś, kto znał zwyczaje panujące w Krainie Słońca? Natomiast dla Traska było to potwierdzenie tego, na co mógł wszystko postawić: Ŝe gość jest istotą ludzką. Stuprocentowym człowiekiem. Świadczyło o tym ciepło jego dotyku, przekonanie o jego przyjaźni, niezbity dowód daru Traska: Ŝe to jest rzeczywiste. W końcu puścili swoje dłonie i lekko się cofnęli. Trask łagodnie powiedział - Nathan, czy mnie rozumiesz? Czy rozumiesz cokolwiek z tego, co mówię? - Był to czysty podstęp, wybieg, aby zyskać na czasie. Trask juŜ wiedział, Ŝe tamten rozumie duŜo, nie tylko swoją sytuację, lecz takŜe rozgrywającą się wokół niego polityczną intrygę. A jeśli nawet nie, to przynajmniej potrafił rozpoznać głównych graczy i zdecydował, po czyjej stanąć stronie. Gość przyjął tę grę: wzruszył ramionami, klepnął się w pierś i powiedział - Nathan? - Miał rozbrajająco niewinny wyraz twarzy. Trask wskazał na dłoń swej lewej ręki i powiedział - Ręka. Nathan skinął głową. - Rynka! - To chyba niemiecki! - powiedział Goodly. - Albo jakiś bardzo podobny. Trask lekko przykucnął i dotknął stóp. - Fusse? Twarz Nathana była pozbawiona wyrazu. - Bindera? Goodly powiedział - Nogi po niemiecku to die Beine. Trask sięgnął do kieszeni i wyjął coś podobnego do jądra duŜego orzecha. Chciał go podać męŜczyźnie zamkniętemu w klatce, ale Tzonov zrobił krok naprzód i złapał go za rękę. - Co to jest? - Najlepszy dowód jego człowieczeństwa, jaki moŜna sobie wyobrazić - powiedział Trask. To ząbek czosnku!

Twarz Nathana wyraŜała zainteresowanie. Wyciągnął rękę przez pręty i wziął czosnek, zbliŜył do nosa i powąchał, jakby to był jakiś egzotyczny kwiat. I rzeczywiście wyraz jego twarzy świadczył o tym, Ŝe to dla niego jakiś niezwykły zapach. A potem... jakby wspomnienia dawnych dni zamgliły mu oczy i powrócił poprzedni smutny wygląd. Goodly powiedział - Czosnek: Knoblauch. Na to Nathan - Kneblasch. Trask obrócił się do Tzonova. - To byłoby tyle, jeśli chodzi o twoje wątpliwości dotyczące jego człowieczeństwa, Turkur. On nie jest wampirem. Noszę srebrny pierścień, a on wymienił ze mną uścisk. I traktuje czosnek, jakby był jakimś kwiatem czy godłem narodowym. To miara jego szacunku, którą doskonale rozumiem. - MoŜe rozumiesz więcej, niŜ mówisz - odpowiedział Tzonov ponuro. - Ale... jestem ci wdzięczny. Przynajmniej zrobiłeś początek, który mogę obrócić na własną korzyść. A teraz muszę was prosić, abyście opuścili to miejsce. - Opuścili? - Trask utkwił w nim wzrok. MoŜe patrzył zbyt długo i nieubłaganie, aŜ jego myśli, pełne podejrzeń stały się widoczne. W kaŜdym razie Rosjanin pokręcił swą wielką głową. - Nie, nie Perchorsk, w kaŜdym razie jeszcze nie teraz. Wykazaliście pewną dozę dobrej woli, mimo Ŝe uwaŜacie moje metody za drakońskie i nieuczciwe. Więc jestem skłonny, przynajmniej na razie, zapomnieć o dzielących nas róŜnicach. Chciałem tylko powiedzieć, Ŝe powinniście opuścić to laboratorium, wrócić do swoich pokojów i porządnie się przespać. Jutro moŜecie kontynuować waszą pracę, te lekcje językowe. W międzyczasie postaram się ściągnąć do Perchorska kogoś, kto zna rumuński i w ogóle języki romańskie, prawdopodobnie empatę. Odezwał się Goodly. - A co z prawami Nathana, Turkur? Czy, jako „obcy”, nie ma Ŝadnych? Pomyśl, jak go traktujesz. W tej klatce nie moŜe się nawet połoŜyć, nie ma Ŝadnych wygód! Zamierzasz go tam trzymać przez całą noc? Myślisz, Ŝe zrobi na nim wraŜenie, jeśli ci zaufa? Tzonov tylko na niego spojrzał, po czym zirytowany wzruszył ramionami. - Czy zdajesz sobie sprawę, jaki jesteś namolny? Ilekroć próbuję być elastyczny, ty coś krytykujesz! Ale, jak starałem się wyjaśnić, te środki - klatka i obszar odkaŜania - stanowią tylko przejściowe środki ostroŜności, dopóki nie uzyskamy pewności co do naszego gościa. Nawet teraz nie moŜemy ich złagodzić, nie mając stuprocentowego zaufania, czyli dopóki nie będziemy znali wyników naszych testów. Ale biorąc pod uwagę wasze zapewnienia... tak, jestem skłonny ustąpić. Dlatego właśnie proszę, abyście wyszli. Widzicie, zamierzam go przenieść - zaraz, jeszcze tej nocy - w jakieś wygodniejsze, jednak dobrze zabezpieczone miejsce. Trask chrząknął ledwie słyszalnie - Aha! I dodał - I nie chcesz, abyśmy wiedzieli, gdzie go umieścisz, tak?

- To jeden z powodów - przyznał Rosjanin. Ale poza tym nic się nie zmieniło. To dla waszego bezpieczeństwa! Jesteście moimi gośćmi. Pomyślcie, jak bym wyglądał, jak bym się czuł, gdyby wam się coś stało. Mogliby się spierać, ale Tzonov skończył mówić. Wezwał Ŝołnierza, stojącego przy drzwiach i brytyjscy esperzy zostali odprowadzeni do swych pokojów. Kiedy zostali sami, rozmawiali jeszcze chwilę, ale obaj byli juŜ zmęczeni. Kiedy Trask miał się juŜ połoŜyć, głowę do pokoju wetknął Goodly. - I co z nim? - Co z kim? - Z gościem, Nathanem Kiklu... czy teŜ Nathanem Keoghiem? Jedno jest pewne: to nie jest Harry Junior, którego znamy. Jest o wiele za młody, a wiemy, Ŝe Mieszkaniec był Wampyrem, kiedy Harry widział go po raz ostatni. Jednak według Davida Chunga, coś z Nekroskopa powróciło. Co o tym sądzisz? - Widziałeś go, prawda? - Trask połoŜył się. - Chung ma rację: gość moŜe nazywa się Kiklu, ale jego ojcem był Keogh. Nie jest Mieszkańcem, ale jest synem Harry'ego Keogha. Chodzi mi o to, Ŝe ma to wypisane na twarzy! No i jeszcze ten kolczyk. ZauwaŜyłeś go? - ZauwaŜyłem - odparł Goodly. - Symbol Kontinuum Möbiusa, który nosił Harry. Przed nami interesujące chwile, Ben. Naprawdę interesujące. Trask miał ochotę jeszcze coś dodać: Ŝe Nathan mówił do niego, zarówno na jawie jak i we śnie. I adresował to do jego umysłu, a przecieŜ Trask nie był w ogóle telepatą. Miał ochotę to powiedzieć, ale powstrzymał się. Był to przypadek, o jakim Goodly nie słyszał, o jakim w ogóle by nie pomyślał. A w takim miejscu to, o czym nie pomyśli, nie moŜe mu zaszkodzić...

IV Nathan i Siggi

Podczas gdy Trask i Goodly układali się do snu, Turkur Tzonov rozmawiał z Siggi Dam. Chodząc po pokoju, gdzie leŜała rozciągnięta na łóŜku, miał nastrój daleki od romantycznego; w kaŜdym razie to, co miało miejsce przedtem, było głównie na pokaz; byli kochankami przed laty, ale ta przygoda skończyła się, gdy odkrył, Ŝe ma rywali - właściwie to cały ich legion. Obecnie, gdy znów zbliŜyła ich praca, wciąŜ byli „kochankami”, ale to juŜ była tylko gra. - Dokonaliśmy pewnego postępu, ale to nie wystarczy - powiedział. - Jutro Anglicy chcą się z nim spotkać znowu i powstrzymywanie ich nie byłoby rzeczą roztropną. Kiedy dzięki naszym ludziom będziemy wiedzieli coś więcej, wtedy ich odsuniemy. W międzyczasie ten nuŜąco powolny proces nie moŜe nam zaszkodzić. Pozwolimy Traskowi rozmawiać z gościem jednorazowo mniej więcej przez godzinę i zawsze będzie się to odbywało pod naszym nadzorem. Udowodnienie, Ŝe Nathan jest człowiekiem - a jak dotąd, wyniki wszystkich testów przemawiają na jego korzyść - to tylko pierwszy krok. Absolutnie najwaŜniejszą sprawą jest odkrycie, dlaczego tu przybył, a na dodatek w tym czasie. - Nie sądzisz, Ŝe to zwykły zbieg okoliczności? - Siggi usiadła i uniosła ręce nad głowę, jej piersi wysunęły się do przodu, a platynowe włosy opadły na mocno zarysowaną szczękę. Patrząc na nią, Tzonov prawie zapragnął, aby tej nocy był wolny. - Myślę, Ŝe to najprawdopodobniej zbieg okoliczności - przyznał - ale lepiej się upewnić. Syn - albo jeden z synów Nekroskopa, Harry'ego Keogha, znów tu, w Perchorsku? Wygnaniec z Krainy Gwiazd? Naprawdę? A moŜe to ktoś zupełnie inny? Czy uciekł do nas, czy teŜ został wysłany? A jeśli tak, to dlaczego? I tak dalej. Musimy uzyskać odpowiedzi na wszystkie te pytania... Kiedy wszedł do jej pokoju, Siggi spała juŜ od godziny czy dwóch. Miała na sobie cienką koszulę nocną z białego szyfonu, obszytego srebrną lamówką. Patrząc na nią, Tzonov znów złapał się na tym, Ŝe Ŝałuje, iŜ tej nocy nie jest wolny. Ale nie, musi przecieŜ pilnować Ŝołnierzy - swoich Ŝołnierzy, starannie wyselekcjonowanego plutonu, który udało mu się umieścić w tym miejscu podczas przenoszenia tajnego składu broni w bezpieczne, bardziej dyskretne miejsce na opuszczonym poziomie poniŜej centrum. Za godzinę, gdy na słuŜbie będzie juŜ tylko kilku naukowców, będzie mógł zacząć. A tymczasem miał do wykonania parę telefonów, zwłaszcza na Kreml, aby zdać sprawę z wydarzeń bieŜącego dnia, a takŜe do Centrali własnego Wydziału E na Prospekcie Protzego, aby

zapewnić sobie pomoc empaty-poligloty. Te i parę innych spraw administracyjnych zapewnią mu zajęcie w późnych godzinach nocnych; zresztą był zmęczony i czuł potrzebę oszczędzania energii. W sensie czysto fizycznym Siggi potrafiła być bardzo wymagająca. Ale miał wobec niej inne plany... Dla Siggi Dam czytanie w umysłach jej kolegów nie było niczym niezwykłym, ale tym razem była zaciekawiona stanem psychicznym Turkura Tzonova. Normalnie był niezwykle zrównowaŜony, iście niewzruszony, ale wyglądało na to, Ŝe wydarzenia ostatniego tygodnia w pewnym stopniu wytrąciły go z równowagi. Siggi była jego powiernicą, moŜna nawet powiedzieć „prawą ręką” w intrydze, jaką uknuł przed kilku laty: zostania sowieckim premierem i zdobycia przez Rosję dominującej pozycji na planecie, dzięki niewykorzystanym rezerwom obcego świata. Wybranie odpowiedniego momentu na zamach stanu było rzeczą kluczową i całkowicie zaleŜało od wyniku inwazji równoległego świata Krainy Słońca/Krainy Gwiazd. Kiedy nadejdzie odpowiednia chwila, Tzonov przystąpi do działania: najpierw usunie premiera Turczina za pomocą jakiejś trudno wykrywalnej trucizny, dzięki czemu zapewni sobie miejsce w biurze politycznym. Następnie, wykorzystując tajemne sposoby Wydziału E, zaproponuje sam siebie na premiera i niemal na pewno zostanie wybrany. W tym czasie jego Ŝołnierze dokonają inwazji świata za Bramą w Perchorsku, po czym powrócą przez Bramę w Rumunii, dysponując wiedzą - a moŜe i pierwszymi owocami? - przyniesionymi z owego nieznanego, prymitywnego i niezwykle niebezpiecznego miejsca. JednakŜe Tzonov zdawał sobie doskonale sprawę, Ŝe nie jest pierwszym esperem, który planuje... oŜywienie polityczne? Zdawał teŜ sobie sprawę z przeszkód, jakie napotkali jego poprzednicy. Jedna z tych przeszkód stała się przekleństwem wśród szeregowych pracowników sowieckiego Wydziału E: był nią Harry Keogh. Ale przed szesnastu laty ten człowiek czy potwór, znany jako Nekroskop, został wygnany z Ziemi i w końcu stał się tylko mitem, legendą, złym snem. Dawne obawy, Ŝe moŜe pewnego dnia powrócić - obawy, które podzielały zarówno brytyjski jak i rosyjski Wydział E - nie spełniły się. MoŜe Nekroskop nie Ŝył; z pewnością Brytyjczycy tak właśnie myśleli. Albo moŜe Keogh po prostu nie mógł czy nie chciał wrócić. A teraz ten gość, ten Nathan Kiklu. Uchodźca ze świata wampirów? Czy teŜ szpieg, nasłany przez swych potwornych panów z Krainy Gwiazd? Trzeba to było rozstrzygnąć. Tego Tzonov musiał się od niego dowiedzieć. Dowcip polegał na tym, aby dopilnować, Ŝeby brytyjscy esperzy nie dowiedzieli się czegoś więcej. Trochę bolało, Ŝe znaleźli się tutaj dzięki rozkazom Gustava Turczina, wydanym w wyniku sugestii Tzonova; oni rzeczywiście wierzyli, Ŝe będą potrzebni. Teraz, gdy byli juŜ nieprzydatni, musi nadal pełnić wobec nich rolę gospodarza i równocześnie dowiedzieć się od nich, ile się da, zwłaszcza jeŜeli chodzi o Krainę Słońca i Krainę Gwiazd.

Była to bardzo delikatna i skomplikowana sprawa, pełna pułapek. Ale dopóki gość nie zostanie gruntownie wypytany, Brytyjczycy nie opuszczą tego miejsca i cały ten kocioł nie uspokoi się, Tzonov musi postępować ostroŜnie i na razie zawiesić swoje wielkie plany... Wiele z tych myśli Turkura Tzonova Siggi „podsłuchała”. PoniewaŜ znała juŜ ich treść w ogólnym zarysie, nie wywarły na niej wielkiego wraŜenia. Ale niektóre z nich jednak zwróciły jej uwagę: w szczególności jego mgliste i niezbyt eleganckie aluzje do tego, co określał jako swoboda seksualna. Znając problemy psychologiczne Tzonova - jego egocentryzm, graniczący z manią wielkości - Siggi była takŜe świadoma pewnego paradoksu: tego, Ŝe jest zazdrosny i zaborczy ponad wszelką miarę. Z tego powodu tak często zmieniał partnerki. Jeśli tylko któraś z jego kobiet wykazała najmniejsze zainteresowanie innym męŜczyzną... wpadał we wściekłość i romans dobiegał końca. Ale Siggi wiedziała teŜ, Ŝe jeśli kiedyś nadejdzie dzień, gdy Tzonov wystąpi przeciw człowiekowi, który jest jego psychicznym, fizycznym i politycznym zwierzchnikiem, będzie skończony. Jak dotąd, ten dzień był jeszcze odległy, ale juŜ teraz nerwy odmawiały mu posłuszeństwa w obecności takich ludzi, jak Trask i Goodly. Fizycznie być moŜe mu nie dorównywali, ale psychicznie prawdopodobnie byli dla niego godnymi przeciwnikami, co w pewnym stopniu osłabiało blask jego własnego ego. Tzonov przestał chodzić po pokoju i znów spojrzał na nią. - Czy jest coś...? - MoŜe spowodował to wyraz jej twarzy. Pokręciła głową, po czym zmieniła zdanie i przytaknęła. - MoŜe i tak. Turkur, uzgodniliśmy, Ŝe jesteś przywódcą, a ja zwykłym członkiem, choć wysokiego szczebla i Ŝe w niezbyt odległej przyszłości moja lojalność zostanie odpowiednio wynagrodzona. Taki scenariusz nie jest moŜe zbyt nowatorski, ale respektowałam go w całej rozciągłości; do tego stopnia, Ŝe jestem prawdopodobnie winna zdrady interesów kraju a juŜ na pewno premiera. Zmarszczył brwi i kiwnął głową. - To samo moŜna powiedzieć nie tylko o nas, Siggi, ale i o Wydziale E oraz wszystkich naszych agentach, w tym niektórych generałach tak zwanej armii obywatelskiej. Więc do czego właściwie zmierzasz? - Prosta rzecz - odpowiedziała, prostując się. - JeŜeli jestem rzeczywiście twoim zastępcą, to chciałabym, Ŝebyś przestał myśleć o mnie jak o zdzirze! - Tak o tobie myślę? - wyglądał na zaskoczonego. - UwaŜasz mnie za... rozwiązłą - odpowiedziała - ujmując to najbardziej oględnie. Nawet nie potrafisz na mnie patrzeć, nie pamiętając o swoich „rywalach”. Ale to nie byli rywale, tylko kochankowie i to na krótko. Gdybym miała w podobny sposób rozpamiętywać twoje podboje, kim wtedy byłbyś? Rozpustnikiem, nalanym i chorym lubieŜnikiem? PoniewaŜ jesteś męŜczyzną, moŜe

by ci sprawiało przyjemność, gdyby za takiego cię uwaŜano. Ale ja jestem kobietą i to nie sprawia mi Ŝadnej przyjemności! Jeszcze bardziej zmarszczył brwi, a jego ciekawość przeszła w gniew. - Moja droga - powiedział, starannie dobierając słowa tak, aby ich znaczenie było jasne i jednoznaczne - rozwiązłość to nie jest właściwe słowo. Oznaczałoby, Ŝe jesteś niewybredna w doborze partnerów. I nigdy nie myślałem o tobie jak o zdzirze, poniewaŜ dla mnie oznacza to osobę pospolitą o bardzo niskiej inteligencji, której ciało jest... bezwartościowe. Nie, źle odczytałaś moje myśli. Nie jesteś ani niewybredna ani pospolita, tylko po prostu... niezrównowaŜona. - Co takiego?! - Siggi podniosła się, stanęła przed nim, załoŜyła szlafrok i szczelnie go zawiązała. - Tak, tak - upierał się. - To tkwi w głowie. Wiedziałem o tym od dawna i jestem pewien, Ŝe ty takŜe. Jesteś nimfomanką, Siggi. Tak właśnie o tobie myślę, bo taka jesteś. MęŜczyźni są tobą chorobliwie zafascynowani. Prawie wszyscy! - Wynoś się stąd! - powiedziała i zbladła jak kreda. - W tym przypadku stopień nie daje ci Ŝadnych przywilejów. Jesteś w moim pokoju i chcę, abyś natychmiast go opuścił! I nie chcę cię tu nigdy więcej oglądać! - Oczywiście. - Uśmiechnął się blado. - AŜ do następnego razu, gdy twoje potrzeby przezwycięŜą wstręt... do siebie samej! - Precz! - powtórzyła i ruszyła w stronę drzwi. Złapał ją za przegub i zatrzymał. Jego gniew był równie wielki jak jej. - Posłuchaj Siggi. To nic nowego, tak zawsze było między nami. To dlatego nasz związek poniósł klęskę. Ale są róŜne związki. A w naszych kontaktach zawodowych musi obowiązywać dyscyplina! To, co powiedziałaś przed chwilą, jest prawdą: w oczach wszystkich naiwniaków w tym kraju i wedle tak zwanego „systemu demokratycznego” jesteśmy zdrajcami. Jeśli wskutek konfliktu na tle seksualnym więź między nami ulegnie osłabieniu, niech tak będzie, ale to nie moŜe przeszkadzać w realizacji naszych planów, naszego nadrzędnego celu. Siggi nieco się uspokoiła. - Więc myślisz, Ŝe jestem nie tylko zdzirą, ale na dodatek idiotką? Oczywiście musimy współdziałać. Jednak teraz wolałabym, abyś stąd wyszedł. Muszę się ubrać. A jeśli chodzi o twoje zdanie o moim Ŝyciu osobistym, to w przyszłości zachowaj je dla siebie. - Tutaj masz nade mną przewagę - powiedział. - StrzeŜesz swych myśli - ukrywasz je dzięki temu psychicznemu smogowi - a sama moŜesz czytać we mnie, jak w otwartej księdze! Wiedziała, Ŝe to prawda. Telepatia to broń obosieczna. Jeśli ktoś miał ochotę zajrzeć do czyjegoś umysłu, musiał uwierzyć w jego zawartość. Tzonov nie mógł odciąć się ani od swych myśli, ani od swego ciała. Stanowiły jego część.

A teraz myślał o Nathanie i poleceniach, jakie jej wcześniej przekazał. Właśnie miał wypowiedzieć przestrogę, którą i tak mogła odczytać w jego umyśle, w którym przecieŜ czytała, „jak w otwartej księdze”. - Nie martw się - powiedziała, otwierając przed nim drzwi. - Porozmawiam z Nathanem i zobaczę, czy zdołam jakoś pokonać te jego dziwne zdolności. Wygląda na to, Ŝe naleŜymy do tego samego typu. MoŜe nasze osłony mogą się wzajemnie znosić. JeŜeli to w ogóle moŜliwe, wejdę do jego umysłu. - Świetnie! - Tzonov po raz ostatni spojrzał na Siggi, próbując wejść do jej umysłu. Daremny trud: generowane przez nią zakłócenia powodowały, Ŝe mógł czytać w jej umyśle tylko wtedy, gdy na to pozwoliła. Równocześnie dla niej jego umysł stał otworem. W jego umyśle uformowało się jeszcze jedno, ostatnie polecenie... ale był na tyle rozsądny, Ŝe nie wypowiedział go na głos. Dotyczyło ono Siggi i Nathana: czego nie wolno jej robić w jego obecności. Zamykając za nim drzwi, pomyślała - Pieprz się! - Ale zatrzymała tę myśl przy sobie... Kiedy Siggi ogarniał gniew, reagowała tak samo, jak kaŜda inna kobieta i dopiero po wyjściu Tzonova zorientowała się, co powinna była mu powiedzieć: Ŝe poziom aktywności seksualnej kaŜdego normalnego i zdrowego człowieka jest taki, na jaki pozwalają okoliczności. Jak wiele związków ponosi klęskę na samym początku, poniewaŜ ich potencjalni uczestnicy boją się wyrazić swoje uczucia? Ale w przypadku telepaty...? Kiedy Siggi spotkała męŜczyznę, którego pociągała, wiedziała to od razu, jakby szeptał to jej do ucha! Czasami miała wraŜenie, Ŝe krzyczy! A jeśli on sam miał to coś, co ją pociągało - to nieuchwytne coś, ów seksapil, który oznacza co innego dla róŜnych kobiet, dzięki czemu mogą powstawać związki między róŜnymi ludźmi - co wtedy? Wiedząc, co moŜna dostać, czy miała z tego rezygnować? Jednak z tego samego powodu, kiedy pierwszy ogień podniecenia seksualnego gasł, znała takŜe pozostałe myśli swojego kochanka. Wiedziała aŜ nadto dobrze, Ŝe przyprawiające o dreszcze poŜądanie moŜe się łatwo przerodzić we wstręt równie szybko, jak się obudziło; wiedziała teŜ, Ŝe w chwili, gdy odczytała to w umyśle męŜczyzny - gdy po raz pierwszy pomyślał o niej w ten sposób, jako o drŜącej, owłosionej i wsysającej dziurze - romans dobiegał końca. Nawet gdy taka myśl była przelotna, zawsze zwiastowała koniec. Ale choć to było bolesne, Siggi nauczyła się to akceptować; wiedziała, Ŝe wkrótce pojawi się następny kochanek i ogień podniecenia powróci. Zwykli kochankowie mieli w pewnym sensie szczęście. Ich umysły były bowiem nienaruszalne; poniewaŜ nie byli w stanie dostrzec prawdy, niezadowolenia rozmaitego rodzaju, jakie stopniowo narastało między partnerami, na ogół udawali, Ŝe wszystko jest w porządku i nic się nie zmieniło, Ŝe ich seks będzie zawsze taki sam, jak za pierwszym razem. Ta sztuczka działała w niektórych przypadkach i wtedy miłość trwała przez całe Ŝycie. Ale takie przypadki były rzadkie, bo nawet ślepy nie jest równocześnie głuchy i niemy.

Mimo to Siggi nie traciła nadziei. Gdzieś, kiedyś spotka męŜczyznę podobnego do niej samej, którego umysł pozostanie niezgłębiony i znany wyłącznie jemu. Było takie stare powiedzenie, które dobrze oddawało jej myśli: czego oczy nie widzą, tego sercu nie Ŝal. Miała więc dwie moŜliwości do wyboru: znaleźć kochanka, któremu po prostu wystarczy ją kochać, albo takiego, który będzie umiał zatrzymać swoje myśli dla siebie. Aha! - i oczywiście będzie miał na tyle silną wolę, aby powstrzymać się od czytania w jej własnych myślach! Więc... maniak seksualny? Nie. A zatem realista, oportunista, zdesperowany poszukiwacz? A czy sam Tzonov był inny, lepszy? Siggi wiedziała, Ŝe nie, jednak w przeciwieństwie do niej jeszcze się z tym nie pogodził. Nie mógł, bo przeszkadzało mu własne ego. Nazwał ją nimfomanką, bo domagało się tego jego ego. „Oczywiście” w jej naturze istniała skaza, poniewaŜ Ŝadna „normalna” kobieta nie potrafiłaby znaleźć czasu dla innych męŜczyzn, przynajmniej nie w sytuacji, gdy w pobliŜu plątał się Turkur Tzonov. Ale czym byli inni męŜczyźni w porównaniu z nim? Jednak w przypadku Siggi... jej smak we wszystkich innych dziedzinach był nienaganny. Dlatego teŜ była to nie tyle sprawa smaku, co uzaleŜnienia. To tłumaczyło, dlaczego Tzonov uŜył słowa, oznaczającego kobietę uzaleŜnioną od męŜczyzn... Takimi meandrami krąŜyły myśli Tzonova, gdy analizował problem, który stanowił wyzwanie dla jego ego. I tak Siggi oceniała jego osobę, kiedy przygotowywała się do przesłuchania ich gościa, tego Nathana Kiklu. Co do niewypowiedzianego „polecenia” Tzonova, aby poprowadziła przesłuchanie w sposób całkowicie bezosobowy, nigdy nie miała zamiaru uczynić tego inaczej. Nathan pochodził z obcego świata i niezaleŜnie od naukowych testów, któŜ mógłby powiedzieć, jakie dziwne rzeczy mogły się czaić w jego krwi? Ale znacznie waŜniejszy od jego ciała był jego umysł. Jednak z drugiej strony... moŜe Turkurowi trzeba było uświadomić, jak bardzo Siggi pogardzała tego rodzaju ingerencją. Była panią samej siebie - albo kogoś, komu zechciałaby się oddać. Siggi powoli ubrała się, starając się unikać jakichkolwiek skojarzeń z wojskiem czy mundurem. Nie chciała stwarzać niepotrzebnego dystansu; nie chciała teŜ wydać się oficjalna czy ascetyczna. Była jak perfumowana rękawiczka, w przeciwieństwie do zaciśniętej pięści i musiała wyglądać bardziej jak dziewczyna niŜ kobieta, bardziej jak pielęgniarka niŜ inkwizytor. Ten człowiek zza Bramy nie był niewiniątkiem; tyle wiedziała od kiedy ujrzała go po raz pierwszy na ekranach monitorów. Ale był o wiele za młody, dziki - i prymitywny, tak jak świat, z którego się wywodził - aby znał się na kobietach. Zwłaszcza wyrafinowanych mieszkankach Ziemi. Tak myślała Siggi Dam, która popełniała błędy, jak kaŜda kobieta. Z kaŜdego świata...

Kiedy skończyła się ubierać, przejrzała się w lustrze, aby ocenić rezultat. Wybrała kolory ziemi, mimo Ŝe wiedziała, iŜ do niej nie pasują, ale uczyniła to rozmyślnie; nie chciała się wydać

gościowi zbyt jasna - czy obca? Zgodnie z tym, co sowiecki Wydział E wiedział o Krainie Słońca i Krainie Gwiazd, był to mroczny i ponury świat; zdawały się to potwierdzać barwy, jasnobrązowa i Ŝółta ubioru Nathana. Świat Cyganów, zamieszkiwany przez koczownicze plemiona po jednej stronie gór i świat wampirów po drugiej stronie. Cała ta dosyć uboga wiedza pochodziła od Brytyjczyków, którzy przekazali ją w ciągu owego krótkiego okresu głasnosti, po wampyrycznej metamorfozie Harry'ego Keogha i jego ucieczce do Krainy Gwiazd i Siggi doskonale rozumiała pragnienie Tzonova, aby dowiedzieć się czegoś więcej o świecie za Bramą i jego mieszkańcach. Nie tylko po to, aby prześcignąć Brytyjczyków, ale przede wszystkim jako waŜny element prowadzonych przez niego przygotowań. Oczywiście dlatego, Ŝe zamierzał podbić tamten świat, uczynić go nowym satelitą Matki Rosji chyba, Ŝe tamci dokonają podboju jako pierwsi. I w związku z tym Siggi częściowo podzielała obawy Tzonova. Bo kiedyś pokazał jej archiwalne taśmy przedstawiające poprzednich... gości Perchorska. Zadygotała, usunęła z umysłu te obrazy i po raz ostatni spojrzała w lustro. Wyglądała, jakby zeszła z okładki jednego z zachodnich ilustrowanych magazynów, ale nie z części poświęconej odchodzącej modzie. Chyba Ŝe Cyganie byli znów w modzie! Na tym polegał podstęp, więc nie powinna narzekać. W końcu nie wybierała się na wieczorną randkę w ParyŜu, czy do prowadzenia telepatycznej obserwacji w ambasadzie amerykańskiej w Moskwie. Jej ubiór i wygląd miały się kojarzyć z Romami. Źle dobrane połączenie? MoŜe. Ale z drugiej strony gość teŜ nie za bardzo przypominał Cygana. Mógłby być nawet Duńczykiem, jej rodakiem! Tylko jego ubiór był romski. I moŜe ten złoty kolczyk. Ale nawet to znaczyło niewiele. Tu, na tym świecie, męŜczyźni znów zaczęli je nosić. Siggi miała na sobie jasnobrązową, zamszową kurtkę z frędzlami, pod którą załoŜyła zieloną bluzkę, spiętą klamrą z jadeitu i rozkloszowaną bawełnianą spódnicę we wzór przedstawiający jesienne liście. Gdyby była nieco niŜsza, ciemnoskóra, czarnooka i czarnowłosa... moŜe mogłaby być w typie kobiet, które znał. Siggi zastanawiała się, ile ich znał i do jakiego stopnia. Ale w kaŜdym razie był bardzo młodym męŜczyzną i ona, Siggi, musi zostać jego siostrą, Ŝyczliwą istotą w tym dziwnym, nowym świecie. Wyszedłszy na korytarz, Siggi stwierdziła, Ŝe jej eskorta juŜ na nią czeka. Młody Ŝołnierz, wyglądający na zmęczonego, wypręŜył się, zasalutował i zarzucił broń na ramię. Było juŜ dobrze po północy i rozumiała jego zmęczenie. Nie licząc odgłosów, których źródłem byli nieliczni Ŝołnierze pełniący słuŜbę, w kompleksie było cicho jak w grobie. Albo jak w ogromnym mauzoleum. Przez chwilę Siggi miała wraŜenie, Ŝe czuje napór znajdującego się nad nimi masywu górskiego. Idąc do celi Nathana, zapytała eskortującego ją Ŝołnierza - Masz jakieś rozkazy?

- Tylko zaprowadzić panią do pokoju więźnia. A potem oczywiście poczekać na zewnątrz, aŜ pani skończy i mnie wezwie. - To moŜe potrwać przez większą część nocy. Wzruszył ramionami i nie odpowiedział. Myślała o Nathanie. Była tutaj, gdy podano mu jedzenie ze środkami odurzającymi i sprowadzono go przez Bramę. Syn - a moŜe jeden z synów człowieka, którego znali jako Nekroskopa. Siggi czytała akta Keogha i doszła do wniosku, Ŝe ta historia jest... fantastyczna? Nie, o wiele więcej niŜ fantastyczna. Była to historia człowieka, który w ułamku sekundy mógł się przemieszczać cieleśnie do dowolnego punktu Ziemi. Teleportacja, pierwszy taki przypadek. Poza tym mógł rozmawiać ze zmarłymi, a nawet posiadał moc, dzięki której mógł ich wezwać zza grobu! I w końcu został Wampyrem i to prawdziwym! Po raz ostatni widziano go, gdy na motocyklu znikał w Bramie. Ale to nie wtedy Keogh znalazł się po raz pierwszy w Krainie Gwiazd. Cztery lata wcześniej, brytyjski Wydział E wysłał go tam z misją znalezienia agenta, który zaginął podczas wykonywania zadań szpiegowskich w Perchorsku. To było... jakieś dwadzieścia lat temu? A teraz ten Nathan przeszedł przez Bramę i ma około dwudziestu lat. Syn Keogha? Wydawało się to całkiem sensowne. Ale nie wydawało się, Ŝe to przypadek typu „jaki ojciec, taki syn”. Bo gdyby odziedziczył zdolności swego ojca, nie zatrzymano by go tutaj. Ani nigdzie indziej! Turkur Tzonov uwaŜał, Ŝe czas jego przybycia jest przypadkowy. Ale oczywiście musiał się upewnić. Na tym krótko mówiąc polegała misja Siggi: dowiedzieć się, dlaczego tu przybył. Czy stało się to z jego własnej woli czy teŜ kogoś innego? A jeŜeli to drugie, jaka jest natura jego panów, ilu ich jest i kiedy pójdą jego śladem? W końcu, jeśli jego odpowiedzi będą zadowalające jeśli nie będzie bezpośredniego zagroŜenia, ani konieczności natychmiastowego działania - wtedy przyjdzie czas na wydobycie z niego całej wiedzy dotyczącej Krainy Słońca i Krainy Gwiazd, zanim Tzonov dokona inwazji. Doszli do drzwi pokoju czy raczej celi Nathana. Dawniej wszystkie drzwi w Perchorsku były wyposaŜone w urządzenia blokujące. Po kilku katastrofalnych wypadkach, kiedy za zamkniętymi drzwiami zginęło zbyt wielu ludzi, większość z nich została zastąpiona prostszymi mechanizmami. Ale ta cela była jedną z niewielu, w której pozostawiono takie urządzenie. Była takŜe zaopatrzona w małe, zatrzaskiwane metalowe drzwiczki z okienkiem. śołnierz miał klucz do celi, ale kiedy go wyjął, Siggi powiedziała - Daj mi go. - Trzymał karabin w pogotowiu, kiedy przekręcała klucz w zamku i otwierała drzwi. Nathan spoczywał w pozycji półleŜącej na łóŜku, całkowicie ubrany; nie spał. Zobaczył Siggi i Ŝołnierza; oczy mu się zwęziły, gdy dostrzegł broń w rękach Ŝołnierza. Ale Siggi tylko uśmiechnęła się do niego, pokręciła głową i zamknęła za sobą drzwi, zostawiając Ŝołnierza na zewnątrz. Ten natychmiast przekręcił klucz w zamku, otworzył drzwiczki i zapytał - Poradzi sobie pani?

Spojrzała w jego zatroskaną twarz za szybą i powiedziała - Jestem pewna, Ŝe kiedy tam jesteś, wszystko pójdzie dobrze. Teraz zamknij te drzwiczki i nie przeszkadzaj nam więcej. śołnierz niechętnie jej posłuchał, a kiedy okienko się zamknęło, odwróciła się do Nathana. Podniósł się i stał zalękniony, mrugając swymi niebieskimi oczami. Siggi nie przestawała się uśmiechać, gestem zachęciła go, aby usiadł, po czym pobieŜnie zlustrowała celę. ŁóŜko, krzesło, umywalka i nocnik - to było całe wyposaŜenie. Zupełnie jak na Łubiance za czasów Chruszczowa! Potem popatrzyła na Nathana. Miał sześć stóp wzrostu, był wysportowany, choć ruchy miał trochę niezdarne, wyglądał nieśmiało, ale... nie niewinnie. ZauwaŜyła to juŜ u niego przedtem, kiedy oglądała go na ekranach monitorów. Jego oczy, choć smutne, patrzyły na nią... porozumiewawczo? Siggi podeszła do krzesła, przysunęła je do łóŜka i usiadła zaledwie o parę stóp od niego. - Jestem Siggi - powiedziała cicho. Zmarszczył brwi. - Siggi? Przytaknęła i dotknęła piersi. - Tak, Siggi. Westchnął, jak gdyby chciał powiedzieć - Co, znowu? - A potem odpowiedział sucho Nathan. Nathan Kiklu. - Dobrze - powiedziała, uśmiechając się blado - postaram się cię nie zanudzić. - I wtedy, bez ostrzeŜenia, uruchomiła całą swą telepatyczną moc i powiedziała - Nathan, wiem, Ŝe twój umysł ma osłonę. Turkur Tzonov nie mógł się do ciebie dostać, więc ta osłona musi być bardzo silna. Mój umysł działa podobnie, ale u mnie ma to charakter zamierzony. W tej chwili mnie nie interesuje, czy twój dar jest naturalny czy teŜ jest to podstęp, ale jeśli nie zechcesz mi pomóc, ja nie będę mogła pomóc tobie. Kiedy zaczęła mówić, poderwał się; lekkie drgnięcie ramion i tik w kąciku oka. I to było wszystko; natychmiast potem obojętnością próbował pokryć zaskoczenie. Ale choć Siggi nie spodziewała się takiej reakcji, zauwaŜyła ją i zrozumiała, co oznacza. Jego umysł był jak tafla z kuloodpornego szkła, powleczona warstewką oleju! Tafla wirowała dla wytworzenia siły odśrodkowej, odchylając myśli innych ludzi; przez taką osłonę nic się nie mogło przedostać. Ale osłona nie uniemoŜliwiała Nathanowi wyglądania na zewnątrz. Dlaczego właściwie Siggi dokonała tej próby, nie miała pojęcia - jakieś przeczucie, to wszystko - ale to zadziałało! Teraz, otrząsając się ze zdumienia i lekko odsuwając się od Nathana, nagle zdała sobie sprawę, z kim ma do czynienia: ten człowiek pochodził z obcego świata, był synem Harry'ego Keogha i miał zdolności telepatyczne. Ale... jakie jeszcze inne zdolności mógł posiadać? I czy był istotą ludzką w stopniu, w jakim myślał o nim Tzonov? - Jesteś przybyszem z obcego świata! - Nie potrafiła powstrzymać tej myśli. - MoŜesz być nawet Wampyrem! - Rzeczywiście mógł nim być, ukrywając się za tą nieśmiałą, pełną niewinności

fasadą. To było całkiem moŜliwe! Nagle Siggi zrobiło się bardzo zimno i zadrŜała. Czuła, jak całe jej ciało pokrywa się gęsią skórką, która ogarnęła nie tylko ramiona, nogi i plecy, lecz takŜe jej umysł! Ten człowiek - to coś - mógł być prawdziwym Wampyrem! Pamiętała archiwalny film o Ŝołnierzu-wampirze, który przeszedł przez Bramę. Obrońcy Perchorska, rosyjscy Ŝołnierze, zgromadzeni po tej stronie Bramy, ostrzelali go z miotacza ognia i z broni automatycznej, powalając na kolana... ale tylko w przenośni. Bo nawet, gdy leŜał, nie zdołali złamać jego ducha. Film znów się odtwarzał na ekranie pamięci Siggi: wampir klęczał na platformie przed oślepiająco białą Bramą, szary jak trup i spryskany krwią, zarówno własną jak i tych, których wymordował. Ale nawet, gdy dotarło do niego, Ŝe to juŜ musi być koniec, coś, co tkwiło w jego wnętrzu, próbowało temu zaprzeczyć! Wyglądał jak człowiek, ale po chwili... Usta otworzyły mu się tak szeroko, szeroko i z gardła wysunął się rozdwojony, szkarłatny język. Szczęki wyraźnie się wydłuŜyły, czemu towarzyszył dźwięk jakby rozdzieranego płótna; ślina kapała z mięsistych warg, które po chwili pękły tryskając krwią i odsłaniając czerwone dziąsła i wyszczerbione zęby. Cała jego twarz przypominała teraz rozdziawiony pysk wilka. Ale reszta twarzy wyglądała jeszcze gorzej! Szeroki nos jeszcze się rozszerzył i teraz przypominał pysk nietoperza z wilgotnymi, drgającymi nozdrzami w ciemnej, pomarszczonej skórze. Z uszu, które przedtem przylegały płasko do głowy, wyrosły szorstkie włosy, które wkrótce pokryły czerwono Ŝyłkowane mięsiste małŜowiny. Ogólne wraŜenie przywodziło na myśl jakiegoś demona. Bowiem w całej postaci i na twarzy tego stwora wypisane było prawdziwe piekło: przed oczyma widza stał pół-nietoperz, pół-wilk: zupełny horror! Ale to jeszcze nie był koniec. Przedtem jego oczy były małe i głęboko osadzone. Teraz stały się ogromne, a oczodoły pulsowały czerwienią. A zęby... to juŜ był prawdziwy koszmar. Rosnąc i zakrzywiając się, przebijały dziąsła stwora, jak noŜe i wkrótce cała jego jama ustna wypełniła się krwią! Jeśli chodzi o pozostałą część jego ciała, pozostała, na szczęście, podobna do ludzkiej; jednak wskutek tej metamorfozy jego korpus i nogi przybrały ołowiany kolor, a całą postać przebiegało niesamowite drŜenie. A potem spalili go ogniem z miotaczy ognia, tak Ŝe pozostał po nim tytko dym i kwaśny odór. I było po wszystkim. Obraz na ekranie pamięci Siggi zniknął, rozwiewając się jak cień w świetle słońca... ale wciąŜ pamiętała jedną zasadniczą rzecz: mianowicie, Ŝe na początku przybysz wyglądał jak człowiek. Zmroził ją strach tak, Ŝe nie mogła się poruszać, myśleć ani mówić. A Nathan wstał i zbliŜył się do niej. Dotknął jej i delikatnie ścisnął za ramię. Teraz zobaczyła, z czego się składa jego wirująca osłona: z liczb. Umysł Nathana był ukryty za ogromnym, mutującym równaniem!

Matematyka, zadziwiająca matematyka... na usługach człowieka ze świata, w znacznej mierze zamieszkanego przez ludzi nie umiejących liczyć? Tego juŜ było za wiele: nie wiedziała o nim duŜo, ba! Nie wiedziała o nim nic! Powinna wezwać Ŝołnierza stojącego w korytarzu, ale gardło miała ściśnięte przeraŜeniem. Jego dotyk, taki delikatny... chciała się cofnąć, ale była oparta plecami o stalowe krzesło. Zresztą w chwilę potem, jak ją dotknął, wir liczbowy rozpadł się na tysiące fragmentów, odsłaniając myśli Nathana. - Nie jestem Wampyrem - powiedział z naciskiem. - Wampyry są moimi wrogami. Znalazłem się tutaj z ich powodu; a nie jako ich agent. Myślę, Ŝe to jakaś niesprawiedliwa kara za zbrodnię, której nigdy nie popełniłem i nawet nie rozumiem. Myślisz, Ŝe pragnę być tu, w Krainie Piekieł, po drugiej stronie Bramy? Pragnę powrócić do Krainy Słońca i mojej młodej Ŝony... Takie bezładne myśli dotarły do Siggi, a poza nimi wyczuła jego ból, frustrację i zdumienie. I nade wszystko samotność. Nagle dłoń Nathana na jej ramieniu wydała się ciepła i bardzo ludzka: wyczuwała jego człowieczeństwo, płynące do niej poprzez ubranie i juŜ nie było jej zimno. Odetchnęła głęboko, opanowała się i powiedziała - Przyszłam tutaj, aby cię przesłuchać. Przybywasz z okropnego miejsca. Jest tutaj człowiek, który chce mieć co do ciebie pewność. Chce wiedzieć, jaki jest cel twojej wizyty. Myśli... - Wiem, co mentalista Turkur Tzonov myśli - przerwał Nathan. - Jest (ambitny?) i myśli o wielu rzeczach, z których pewne są słuszne a inne nie. Jest (intrygantem?), wataŜką; jest Ŝądny władzy. Zbada mnie, (skorumpuje?) dla swoich celów, o ile to będzie moŜliwe i wykorzysta przy realizacji swoich planów. A jeŜeli mu się nie uda, wówczas mnie zabije! Za moim pośrednictwem, wykorzystując moją (wiedzę?) na temat świata za Bramą, dokona inwazji i (podboju?) nie tylko kraju Wampyrów w Krainie Gwiazd, lecz takŜe Cyganów w Krainie Słońca, Wędrowców! Ale ja sam jestem Cyganem i mogę ci obiecać, Ŝe wszczęcie wojny z Wędrowcami byłoby powaŜnym błędem (w ocenie sytuacji?). A wystąpienie przeciwko Wampyrom - mając na ich temat tak skąpą wiedzę - byłoby oczywistym dowodem szaleństwa! Od chwili, gdy Siggi usłyszała pierwsze wypowiedziane przez niego słowa, ledwie była w stanie dać wiarę, jak dobrze Nathan mówi po rosyjsku. A kiedy nie był pewien, jakiego słowa ma uŜyć, przekazywał je myślą! W końcu Siggi uwierzyła i szeroko otworzyła usta ze zdumienia. - Dlaczego postanowiłeś się nie odzywać? - wyszeptała. - PrzecieŜ znasz nasz język! Rozumiesz... wszystko! To co mówiła, było tak naiwne, Ŝe w jej uszach zabrzmiało wręcz głupio. Wzruszył ramionami, ale nie było w tym lekcewaŜenia. - Nasze języki nie róŜnią się zbyt wiele. A zresztą sama jesteś zdolną mentalistką. Nie masz talentu do języków? Rzeczywiście miała, ale nie aŜ taki!

Odczytał odpowiedź w jej głowie i wyjaśnił - To dlatego, Ŝe zbytnio polegasz na swoim mentalizmie, jako narzędziu pracy. - Jego głos był chłodny. - Po co zawracać sobie głowę uczeniem się języka, zwykłymi słowami, skoro znacznie łatwiej jest ukraść czyjeś myśli? CzyŜ nie dlatego się tu zjawiłaś, w tej koszmarnej celi, aby ukraść moje myśli i przekazać je Turkurowi Tzonovowi? Siggi poczuła, jak się rumieni pod badawczym spojrzeniem Nathana i odpowiedziała Wszyscy... nie doceniliśmy ciebie. - I natychmiast pomyślała - Dlaczego nie mogę wykrztusić słowa? Dlaczego wszystko, co mówię, brzmi tak głupio? Co? Czy rzeczywiście jestem jego małą siostrzyczką jaką zamierzałam udawać? - Byłoby to sprytne wytłumaczenie ciepła, jakie zaczynała odczuwać, tylko Ŝe Siggi wiedziała, Ŝe nie jest to ciepło siostrzanego uczucia! Kiedy zdała sobie z tego sprawę, zamknęła swój umysł, aby przesłonić przepływające przezeń myśli. Ale nie było potrzeby, bo Nathan przestał je odczytywać. Tak jak powiedział, nie był umysłowym szpiegiem ani tym bardziej podglądaczem. Po co miałby nim być, skoro mógł z nią po prostu rozmawiać? Po chwili Nathan powiedział - Nie, przeceniłaś mnie! Z pewnością widzisz - wiem, Ŝe widzisz - Ŝe nie jestem twoim wrogiem. Jak mógłbym nim być? Jeden człowiek i to nieuzbrojony? Nie zamierzam cię skrzywdzić. Ani nikogo z was. Pragnę tylko powrócić do mego świata, który był moim domem, zanim powróciły Wampyry. - Jego twarz i głos stwardniały. - Ale jeŜeli Tzonov dokona inwazji Krainy Słońca, będę jego wrogiem! A jeśli chodzi o moje milczenie: obserwacja, słuchanie, uczenie się - to wymaga czasu. Czasu, aby nauczyć się nowego języka (w połączeniu z?) umysłami, które w nim myślą. Kiedy odsunął się od niej i z powrotem usiadł na łóŜku, Siggi znów poczuła dziwną fascynację. Nathan nie przypominał Ŝadnego męŜczyzny, jakiego kiedykolwiek znała; to zresztą było oczywiste, bo pochodził ze świata równoległego. Ale to było coś więcej, znacznie więcej niŜ zwykła fascynacja nieznanymi horyzontami, które czekały na odkrycie. Więcej nawet niŜ fizyczny pociąg do młodego męŜczyzny, ciepło jego ciała, sposób, w jaki jego smutne oczy promieniowały nieokreśloną tęsknotą, przeszłość, na którą rzucały cień mroczne koszmary i równie niepewna przyszłość. Jego liczbowa osłona była wciąŜ otwarta. - Siggi mogła wejść, ale juŜ tego nie pragnęła, o ile on nie będzie tego chciał. Jakie by nie były jego warunki, chętnie na nie przystanie. Nathan nie potrzebował telepatii, aby odczytać to wszystko w jej oczach. - Zostaniemy... przyjaciółmi? - zapytał, po raz pierwszy uśmiechając się blado. - Pomimo Turkura Tzonova? - Jesteśmy przyjaciółmi - odpowiedziała i westchnęła, jakby spadł jej z serca wielki cięŜar. Do diabła z Turkurem Tzonovem! Tylko, Ŝe... - zmarszczyła brwi. - Będzie oczekiwał jakichś informacji.

Nathan skinął głową. - Oczywiście. Będzie oczekiwał odpowiedzi i ty mu je dostarczysz... Nagle się zamyślił i jakby zamknął się w sobie. - Ale nie powiem ci - jemu - wszystkiego, jeszcze nie teraz. Nie, nie dowie się wszystkiego, dopóki... dopóki nie przyniesie tutaj swojej maszyny. Siggi poczuła, jak jej serce zamienia się w kamień. - Swojej maszyny? - wyszeptała. Wiedziała o takiej maszynie, zakazanej w całym cywilizowanym świecie, ale - Turkur w ogóle za mną nie rozmawiał... na jej temat! - Ani ze mną - odparł Nathan. - Ale o niej myślał...

V Na zewnątrz

Siggi spytała - Co chcesz mi powiedzieć o sobie? Nathan odpowiedział - Większość, ale pominę wszystko to, co mogłoby pomóc Tzonovowi. Wiem, Ŝe moŜna argumentować, iŜ wszystko co ci powiem, moŜe mu się jakoś przydać, ale w rzeczywistości jest wiele rzeczy, które mogą go odstraszyć! Byłby głupcem, gdyby zignorował zagroŜenie ze strony Wampyrów. - Nie znasz Turkura, mimo Ŝe czytałeś w jego umyśle - powiedziała. - I nie widziałeś - nie jesteś sobie w stanie wyobrazić - potęgi broni, jaką dysponuje. Jak długo zajmie ci opowiedzenie... wszystkiego? Nathan wzruszył ramionami w sposób pełen wyrazu. - A jak długie jest Ŝycie? Mogę tylko opowiedzieć, jak to się wszystko stało. - Byłoby szybciej, gdybym to mogła zobaczyć i to nie zmęczyłoby cię tak bardzo. - Zobaczyć w moim umyśle? - Zrozumiał, co miała na myśli. - Tak przypuszczam. Ale i tak to wymaga czasu: być moŜe zajmie większą część nocy. Zastanowiła się przez moment, po czym podeszła do drzwi i zastukała w drzwiczki, które po chwili się otworzyły. - Daj mi klucz - powiedziała do młodego Ŝołnierza. - Potem idź spać. Twoja słuŜba dobiegła końca. - Mam wyraźne rozkazy - odparł. - Jestem tu po to, aby... - Ale ja właśnie wydałam nowe rozkazy! Tak to zaplanowaliśmy z Turkurem Tzonovem. Więc nie przeszkadzaj w realizacji planów swoich przełoŜonych. Jak widzisz, więzień jest zupełnie nieszkodliwy. Poza tym, mam ukrytą broń. - (Było to kłamstwo, ale brnęła dalej.) - Rano osobiście oddam klucz Turkurowi. Ale dość juŜ tych wyjaśnień. Teraz daj mi klucz, abym mogła wrócić do pracy, a ty idź się przespać. - Proszę pani, ja... - A moŜe wolisz wytłumaczyć się i to zaraz ze swego nieposłuszeństwa przed samym Tzonovem? MoŜe chcesz go obudzić, aby mógł potwierdzić to, co mówię? - Co usłyszawszy, Ŝołnierz wręczył jej klucz, zasalutował i oddalił się. Działania Siggi były niemal automatyczne; wiedziała, dlaczego go odesłała, ale nigdy by się do tego nie przyznała, świadomie czy nie, nawet przed samą sobą. Przygotowywała grunt, to wszystko; nie chciała, aby ktokolwiek stał pod

drzwiami, po drugiej stronie tego okienka. Nie chodziło jej o Nathana, jeszcze nie, ale jeśli noc miała się okazać tak długa, jak myślała...

To było niecałe trzy godziny temu, a teraz oboje spali... trzymając się w objęciach. śadne z nich nigdy nie miało dowiedzieć się, jak do tego doszło. Ale gdy zapadła noc i zapotrzebowanie energetyczne Perchorska zmalało, temperatura w pokojach spadła o kilka stopni. Jeśli do tego dodać brak ruchu, wkrótce poczuli zimno i w końcu (z pewnością po to, aby zachować ciepło swych ciał) siedli razem na łóŜku Nathana. Ostatecznie wydawało się rzeczą naturalną, Ŝe Siggi oparła się o niego, po czym naciągnęła koc, aby okryć ich oboje. Ale gdy Nathan zareagował na jej bliskość, zorientowała się od razu i od tej chwili ich myśli stopniowo oddalały się od jego opowieści, kierując się w stronę spraw bardziej intymnych. I wtedy Siggi wiedziała juŜ na pewno, dlaczego odesłała straŜnika. Kiedy Siggi poczuła, jaki jest rozpalony i jak wali mu serce, Nathan zamknął swój umysł, ostrzegając - Ale jeśli pokocham ciebie, to Misha... - Zaledwie cztery czy pięć dni temu był ze swą młodą cygańską Ŝoną w Krainie Słońca. - Nie, jeśli pokochasz mnie tylko ciałem, a nie umysłem. - I ona takŜe włączyła swój psychiczny smog, aby ukryć swe myśli. - Nawet wtedy będziesz o tym wiedziała. Tak jak wiesz o tym teraz. - Ale w twoim umyśle nie zobaczę jej twarzy. A czego oczy nie widzą, tego sercu nie Ŝal. Będę sobie wyobraŜać, Ŝe to mnie zaspokajasz. I w sensie czysto fizycznym tak właśnie będzie. A ty masz potrzeby, które dzięki mnie mogą znaleźć ujście. - A twoje potrzeby? Wzięła jego dłoń i połoŜyła na stwardniałych sutkach. - Moje potrzeby polegają na tym, aby zaspokoić twoje. To moŜe być jedyna szansa, jaką będziemy mieli. I to moŜe być wszystko, co będę w stanie dla ciebie uczynić. - Ale masz swoje potrzeby, prawda? - Pragnę ciebie, tak. - Dlatego, Ŝe jestem inny? Czy dlatego, Ŝe kazano ci mnie uwieść? - W jego glosie moŜna było wyczuć pewną gorycz, ale mimo to nie przestawał pieścić jej piersi. Siggi nie mogła wiedzieć, Ŝe nie była pierwszą kobietą, jaką przysłano Nathanowi jako prezent. - Dlatego, Ŝe jesteś inny, to moŜliwe - uśmiechnęła się smutno. - Ale „kazano”? Uwieść cię? Przeciwnie, zakazano mi tego! Wyczuła, Ŝe zrozumiał i wiedziała, Ŝe on takŜe jest zdany tylko na siebie. - Jestem... zakazany?

- Turkur lubi mieć rzeczy na własność - powiedziała. - TakŜe ludzi. A jeśli czegoś nie moŜe mieć, będzie próbował odmawiać innym... ich wykorzystania. Chciałby mieć nas oboje. - I to pomoŜe ci się uwolnić? - Miała wraŜenie, Ŝe koniuszki jej palców płoną. Uśmiechnęła się cierpko. - Raczej nie, bo siedzę w tym zbyt głęboko. Nie, nie mogę się uwolnić. Ale wewnątrz będę taka jak ty: zdana tylko na siebie. W tym czasie pozbyli się juŜ prawie swych ubrań i kiedy Siggi połoŜyła się na nim, jej pachnące piersi spoczęły na jego twarzy. Była wewnątrz wilgotna i wśliznął się w nią z nieoczekiwaną łatwością. Ale gdy napręŜyła się, aby móc kontrolować jego doznania, zwolnić reakcje i przejąć inicjatywę, Nathan przekonał się, jaka była doświadczona. I wtedy zrozumiał, Ŝe nie była i nigdy nie będzie Mishą. Pomimo jej starań, za pierwszym razem wszystko odbyło się szybko. Ale za drugim tempo było wolniejsze a doznania głębsze. Było tak, jakby sięgał jej do serca, a ona chciała go połknąć. Potem, kiedy juŜ było po wszystkim i ten przybysz z obcego świata zasnął w ramionach Siggi, miała ochotę płakać. Bo przez moment ujrzała siebie w jego umyśle, całą płonącą. Nie ciemną, spoconą istotę, jakiej się spodziewała - zwłaszcza tym razem - lecz jak w spokojnej przystani, prawie w świątyni. Miała ochotę płakać, bo... bo to on mógłby być tym jedynym! Och, jeszcze było za wcześnie, aby o tym myśleć, ale mógłby nim być. Tylko Ŝe była Misha. I Nathan zasnął w objęciach Siggi, jak w domu starego przyjaciela. Wtedy... zapragnęła dać mu coś więcej niŜ własne ciało, bo mogłaby to być jej ostatnia szansa, Ŝeby w ogóle mu coś ofiarować. Wzięła jadeitową klamrę i włoŜyła mu do kieszeni kurtki. A w końcu, uśpiona regularnym biciem jego serca, i ona zasnęła... I spała...

AŜ Turkur Tzonov ich obudził! Skończywszy pracę, Tzonov przespał się parę godzin, dopóki coś - chyba jakiś sen - go nie obudziło. Pokój Siggi znajdował się zaledwie kilka kroków od jego pokoju; z ciekawości (a moŜe jakiegoś innego powodu) zajrzał do środka... i wszystko stało się jasne. CzyŜby wciąŜ pracowała? Przez całą noc? Ale przecieŜ są róŜne rodzaje pracy! - Gdzie jest straŜnik? - warknął, wpadając do pokoju więźnia. W jego oczach była furia, kiedy wywlekał Siggi z łóŜka. Automatyczny pistolet wymierzył w Nathana. Otumaniona snem, Siggi próbowała myśleć. Która to godzina? Spojrzała na zegarek - poza nim, nie miała na sobie nic! Było trochę po 4.30 rano. Mniej więcej za godzinę Perchorsk miał się obudzić do Ŝycia. Ale Tzonov był całkiem rozbudzony. - Zadałem ci pytanie - potrząsnął ją za ramię. - Słyszałam! - krzyknęła. - Odesłałam go.

Tzonov znów warknął - No jasne! - Tkwiąc tam, na korytarzu... rozpraszał mnie. Nie mogłam pracować. - Pracować? - Tzonov zmierzył Siggi wzrokiem i uśmiechnął się szyderczo. - Nie mogłaś... pracować? Ha! - Zamachnął się i otwartą dłonią uderzył ją na odlew; upadła jak długa. Nathan, który teŜ się obudził, zerwał się z łóŜka. Twarz miał białą jak kreda i próbował rękami dosięgnąć Tzonova, który wycelował w niego pistolet i warknął przez zaciśnięte zęby - No, dalej, pokaŜ mi, jak wy, Wędrowcy, walczycie o swoje kobiety. Daj mi powód, abym odstrzelił ci jaja! Nathan cofnął się, drŜąc, a ciało pokryło mu się zimnym potem. Oczy utkwił w połyskującym niebiesko, stalowym pistolecie Rosjanina. Pistolet trzymał go na dystans, ale gdyby Tzonov był nieuzbrojony... ...Wyrwany nagle ze snu i wciąŜ lekko otumaniony, Nathan po raz pierwszy nie włączył osłony umysłu, który dla Turkura Tzonova stał teraz otworem. Rosjanin odczytał myśli Nathana i spojrzał na trzymaną w dłoni broń. - Co, to? - JuŜ się zdąŜył opanować, ale wiedział, jak niewiele go dzieliło, aby jej uŜyć. - To cię powstrzymuje? To i moja groźba? Och, nie, młody przyjacielu; chcę cię Ŝywego! Przynajmniej na razie... Ich umysłowy kontakt działał w obie strony i Nathan znów zobaczył w umyśle Tzonova potworną maszynę - mechanicznego wampira, poŜerającego jego, Nathana, który był ofiarą! Monstrum poŜarło jego mózg, pozostawiając pustą skorupę czaszki. Ale nie tylko Nathan to widział, bo tym razem i Siggi zobaczyła tę maszynę. Wtedy Tzonov mrugnął i obraz zniknął, a jego umysł znów wydawał się nieprzenikniony, jakby pokryty powłoką lodu. Zabezpieczył broń, odchylił lewą połę kurtki i wsadził broń do kabury. - Doskonale - powiedział - zobaczmy, co potrafisz, jeśli zrezygnujemy z... Nathan juŜ był w ruchu, kiedy Siggi krzyknęła - Nathan, nie! - Ale było juŜ zbyt późno. Kiedy Nathan rzucił się na Tzonova, ten jakby cofnął się o krok. Działając chłodno jak automat, w ostatniej chwili Rosjanin zrobił krok w prawo, chwycił lewy przegub Nathana, wykręcił mu rękę i odchylił się do tyłu. Tracąc grunt pod nogami, Nathan fiknął koziołka, a Tzonov, zanim go puścił uŜył własnego ciała jako dźwigni, zwiększając impet ofiary. Nathan uderzył w pokrytą winylowymi płytkami podłogę, odbił się, potoczył i wyrŜnął całym ciałem w metalową ścianę, po czym znieruchomiał. Było po walce. Tzonov podszedł do niego, ukląkł i zbadał mu puls. Potem chrząknął i popatrzył na Siggi, która klęła cicho i właśnie kończyła się ubierać. Patrząc gniewnie na niego, powiedziała - Zabiłeś go? Pokręcił swą wielką głową. - Nie. W końcu go zabiję, ale na razie jest oszołomiony i nie czuje się dobrze...

- Ja się czuję niedobrze, kiedy na ciebie patrzę! - Skierowała się do otwartych drzwi. Jednak Tzonov był szybszy i wypchnął ją na korytarz tak mocno, Ŝe uderzyła w przeciwległą ścianę. Następnie wyjął zapasowy klucz i zamknął drzwi, Siggi zobaczyła klucz w jego dłoni i szybko zamknęła umysł, przesłaniając swe myśli zamglonym ekranem osłony. - Pieprz się! - pomyślała. Nie zaplanowała tego w ten sposób, ale Tzonov wymusił tę decyzję. A to, co zamierzał zrobić z Nathanem... no cóŜ, na to po prostu nie moŜna było pozwolić. Siggi powiedziała sobie, Ŝe to jest właśnie prawdziwy powód, dla którego, podczas gdy Tzonov rozprawiał się z Nathanem, ubierała się w takim pośpiechu, Ŝe zostawiła swój klucz na brzegu umywalki. Nie było to tylko pragnienie zemsty na tym groteskowym egocentryku i odegrania się za jego okrucieństwa. Nie, to był ludzki odruch, którego Turkur Tzonov nigdy nie zdoła zrozumieć. Bowiem juŜ wiedziała, Ŝe to nie Nathan jest jej prawdziwym wrogiem. Wcale nie on...

Jakieś dwie i pół godziny później Siggi leŜała w łóŜku. Jej wyczerpanie było głównie udawane, ale drŜała, zastanawiając się, jak Tzonov zareaguje na ucieczkę więźnia. Była to rzecz nieunikniona; coś, co musiało nastąpić lada chwila. W istocie dziwiła się, Ŝe trwa to tak długo, chyba Ŝe... Czy to moŜliwe, Ŝe Nathan został tak mocno poturbowany, Ŝe wciąŜ leŜał nieprzytomny na podłodze? A moŜe dowlókł się do łóŜka i nie zauwaŜył klucza tam, gdzie go zostawiła? Kiedy przemykały jej przez głowę takie myśli, usłyszała w korytarzu odgłos pośpiesznych kroków, stłumione przekleństwa, a w chwilę później walenie do drzwi. A potem głos Tzonova, który wołał, Ŝeby wstała. Nie śpiesząc się, Siggi sprawdziła, czy jest potargana, mając nadzieję, Ŝe jej makijaŜ podkreśla podbite oko i Ŝe ciemne okulary nie zasłaniają go całkowicie. ZałoŜywszy szlafrok, w końcu otworzyła drzwi. Tzonov był sam. Co za ulga! A więc nie zostanie aresztowana. Nie, to była niemądra myśl: jak mogła się obawiać, Ŝe ośmieli się ją o coś oskarŜyć? Wiedziała o nim zbyt wiele, a poza tym czasy aresztowań o świcie i przyśpieszonych egzekucji minęły... przynajmniej w pozostałej części świata. Ale tu był Perchorsk i Tzonov miał tutaj władzę. - Siggi. - Głos miał zachrypły. - Uciekł! - Co takiego?! - Odwróciła twarz, jakby próbując ukryć podbite oko. W rzeczywistości chciała ukryć oboje oczu, aby mieć pewność, Ŝe Tzonov nie przeniknie podwójnej bariery ciemnych szkieł i psychicznego smogu. - Kto uciekł? Nathan?! - Oczywiście Nathan! A któŜby inny? - Złapał ją za ramię i obrócił twarzą do siebie i wówczas zobaczył siniak pod złotą oprawką okularów. Wyraz twarzy natychmiast mu się zmienił. Co? Nosisz okulary? Czy coś ci się stało... z oczami? - Nie, z jednym! - syknęła Siggi. - Z lewym, w które mnie uderzyłeś! JuŜ nie pamiętasz? Zerwała okulary, ale tylko na chwilę.

- Och! - Stał osłupiały. - Ale nie chciałem... to znaczy... czy uderzyłem cię aŜ tak mocno? Zasłoniła oczy i jeszcze wzmocniła ścianę psychicznej mgły. - To juŜ nie ma znaczenia. Ale Nathan, w jaki sposób uciekł? I wtedy... pozwoliła, aby opadła jej szczęka, a dłonią zasłoniła usta. - Klucz! - (W razie potrzeby, Siggi potrafiła być doskonałą aktorką.) - Klucz? - Tzonov ścisnął mocniej jej ramię i zmarszczył brwi. - Nie, drzwi były zamknięte. I włoŜyłem klucz do szaf ki z kluczami. Masz na myśli zapasowy? Ale dałem go twe mu straŜnikowi i wydałem rozkaz, aby... Siggi wyrwała mu się z uścisku, podbiegła do krzesła, na którym wisiało ubranie, które miała na sobie poprzedniej nocy i gorączkowo przeszukała kieszenie kurtki. - Ubierałam się w takim pośpiechu - wykrztusiła, gdy podszedł do niej i stanął obok z zaciśniętymi pięściami. - Gdybyś się nie zachowywał, jak zazdrosny, egoistyczny głupiec...! - Miałaś klucz? - Tzonov nie mógł w to uwierzyć, a po chwili i ona nie mogła uwierzyć w to, co nastąpiło - Tzonov śmiał się i bił rękami po udach! - A ja myślałem... myślałem...! O dziwo, jego twarz wyraŜała ulgę i nagle Siggi dokładnie zrozumiała, co myślał: Ŝe Nathan ma zdolności swego ojca, Ŝe teleportował się z zamkniętego pokoju! - Dlaczego się śmiejesz? - Nie przestawała odgrywać swojej roli. - Ze mnie? Oczywiście miałam klucz. Jak inaczej miałam się wydostać z jego celi? Ale gdy ty byłeś zajęty rzucając się po celi... - Cisnęła kurtkę na ziemię, skoczyła na nią i wybuchła płaczem. Udawanym oczywiście, ale to wystarczyło, aby oszukać Tzonova. W końcu była tylko słabą kobietą. Jego ego było nienaruszone. Z tego samego powodu wiedziała teraz, Ŝe nigdy by nie uwierzył, iŜ mogłaby sama dać klucz Nathanowi. Teraz, gdy była znów na jako tako pewnym gruncie, powiedziała Wówczas... byłam w takim stanie Ŝe... nawet nie pomyślałam o tym cholernym kluczu! Tzonov musiał teraz kogoś obarczyć winą, udzielić reprymendy i jego dłonie znów zacisnęły się na ramionach Siggi. - Siggi, jesteś porąbaną, małą idiotką. Chciałaś go uwieść, a teraz nie masz nawet pewności, czy to nie on uwiódł ciebie. Przypuszczasz, Ŝe zgubiłaś klucz, ale on mógł ci go po prostu zabrać! Nie powinienem był pozwolić ci zostać z nim sam na sam. Tupnęła nogą, wyrwała mu się i odwróciła twarz. - Nie, nie jestem porąbana! Wszystko, co robiłam, robiłam dla ciebie, dla naszego kraju. Chciałeś informacji, a ja je zdobyłam. Przynajmniej tyle, ile zdołałam z niego wyciągnąć. - Tak? - zainteresował się Tzonov. - Coś ci powiedział? DuŜo? Doskonale! Ale... dlaczego nie powiedziałaś mi o tym wcześniej? - Co? - spiorunowała go wzrokiem. - A dałeś mi jakąkolwiek szansę? Tzonov wiedział, Ŝe Siggi ma rację.

- MoŜe i nie. Ale to musi zaczekać. - Był juŜ całkiem opanowany. - A sprawa jego ucieczki nie moŜe. Zastanówmy się: przypuszczalnie jest na wolności od jakichś dwóch i pół godziny. Ale cela to jedno, a kompleks to drugie. Przy drzwiach wyjściowych zawsze stoi straŜnik. A innego wyjścia nie ma. Więc wedle wszelkiego prawdopodobieństwa wciąŜ jest tutaj. - Gdzie mógł pójść? - Mogła juŜ się trochę odpręŜyć. - Nie ma tu Ŝadnych przyjaciół. Tzonov spojrzał na nią ostro. - A Anglicy? Podjęła tę myśl. - No tak! PrzecieŜ moŜe się z nimi porozumieć. - Aha! - parsknął Tzonov. - Do pewnego stopnia tak. - Nie - powiedziała, kręcąc głową. - Nawet lepiej. Jest telepatą! - I tak musiałaby mu o tym powiedzieć, zanim sam by na to wpadł. Więc dlaczego nie teraz? - Co takiego? - To prawda. Porozumiewał się ze mną w ten sposób i jest w tym naprawdę dobry. Powiedziałabym ci wcześniej, gdybyś mi pozwolił, zanim zapakowałeś mnie do tego pokoju! Dzięki temu dowiedziałam się, Ŝe mnie pragnie. - I zanim Tzonov znowu zdąŜył wpaść we wściekłość, ciągnęła - Nathan powiedział mi nawet, co zobaczył w twoim umyśle, Turkur: tę maszynę i w jaki sposób zamierzasz jej uŜyć przeciw niemu, a o tym mi nigdy nie powiedziałeś... Przy tych ostatnich słowach, Siggi pozwoliła sobie nawet na ton pełen dezaprobaty. Unikał jej wzroku. - UŜyłbym jej w ostateczności, tak. - I zostawiłbyś go pozbawionego mózgu? Jak roślinę? - Ale zdobylibyśmy całą jego wiedzę, wszystko! - Tylko w ostateczności? Powiedziałeś przecieŜ, Ŝe go zabijesz. Tzonov był juŜ tym zmęczony. - Ubieraj się, szybko. Spotkamy się w sterowni. - Gdzie idziesz? - Odprowadziła go do drzwi. - Sprawdzić stan bezpieczeństwa tego cholernego miejsca. Potem porozmawiać z Traskiem, Ŝeby przekonać się, czy wie cokolwiek o tym, co się tu dzieje... i jak wiele. JeŜeli nie wie nic, bardzo dobrze. A potem musimy dopilnować, aby ci dwaj byli ostatnimi osobami, jakie się czegokolwiek dowiedzą! Teraz ubieraj się. Wydaje mi się, Ŝe będziemy mieli duŜo roboty...

Tzonov miał rację: od tej chwili przynajmniej on był bardzo zajęty. Podczas gdy Siggi ubierała się, zorganizował ekipy poszukiwawcze, które miały przeczesać poszczególne poziomy kompleksu; kaŜdy pokój i laboratorium, wszystkie zakamarki, od Bramy do recepcji. Następnie, kiedy poszukiwania rozpoczęły się, pochwalił straŜnika, który sprawdzał celę

Nathana i stwierdził, Ŝe jest coś podejrzanego w tym, Ŝe więzień leŜał na swym łóŜku tak nieruchomo. Wziąwszy klucz ze sterowni, straŜnik zobaczył, Ŝe poduszki zostały włoŜone pod koc w taki sposób, aby przypominały sylwetkę człowieka. Ale drzwi były zamknięte, więc straŜnik, który pełnił słuŜbę w nocy wciąŜ musiał mieć klucz zapasowy. Nie sprawdzając juŜ tego, straŜnik poinformował o wszystkim Tzonova, choć z pewnym niepokojem. W końcu mogło istnieć jakieś proste wytłumaczenie. Jeśli, na przykład, więzień został przeniesiony do innego pomieszczenia? Tzonov wyraził swoje uznanie, po czym posłał po straŜnika, który poprzedniej nocy pełnił słuŜbę przed pokojem Siggi i dał mu taką reprymendę, Ŝe doprowadził nieszczęśnika na skraj załamania nerwowego. Następnie, kiedy się nieco uspokoił, wysłał człowieka, aby sprawdził, czy Trask i Goodly są juŜ na nogach, jakie mają plany na dzień dzisiejszy itp. - w ten sposób chciał się przekonać o ich stanie fizycznym i psychicznym, a moŜe odkryć, czy coś wiedzą i jeśli tak, to jak wiele. (Ale wysłannik pod Ŝadnym pozorem nie moŜe wspomnieć o ucieczce więźnia.) Na koniec przeprowadził rozmowę z dwoma straŜnikami przy głównej bramie, z których jeden znajdował się wewnątrz kompleksu, a drugi na zewnątrz. Ich meldunki dokładnie się pokrywały: między północą a siódmą rano nikt nie wchodził ani nie wychodził z kompleksu... przynajmniej nikt nieupowaŜniony. Ale około godziny temu teren opuściły trzy samochody dostawcze: dwa skierowały się na wschód, do prawie niezamieszkanych koszar i lotniska wojskowego w Bieresowie, a trzeci wyjechał na spotkanie pociągu z Uchty...

Kiedy Siggi i Tzonov spotkali się w sterowni, mentalista wyglądał na skwaszonego. Rzucając jej parkę, powiedział - ZałóŜ ją. Pogoda nie jest zbyt dobra, a musimy wyjść. - Dokąd? - ZałoŜyła parkę i z kieszeni wyjęła okulary ochronne, które włoŜyła, zdjąwszy ciemne okulary. - Miałem nadzieję, Ŝe mi to powiesz - warknął Tzonov, idąc ze sterowni do głównej bramy. - Spójrzmy prawdzie w oczy, byłaś z nim dostatecznie długo! Nie masz jakichś wskazówek? Jakiejś sugestii, gdzie mógł się udać? - Za bramą pojazd półgąsienicowy pracował na wolnych obrotach, wypełniając powietrze niebieskimi spalinami. Zaczął padać śnieg. Pokręciła głową. - Jesteś pewien, Ŝe wyszedł na zewnątrz? Przy tej pogodzie? Nawet traper czy któryś z miejscowych drwali miałby kłopoty, poruszając się pieszo. - Ekipy ludzi przeszukują wszystkie poziomy kompleksu - odparł Tzonov. - Pierwsze meldunki juŜ dotarły. Jak dotąd Ŝadnego śladu i nie sądzę, aby jakiś się pojawił. Nie, on musi być juŜ na zewnątrz. Myślę, Ŝe ukrył się w jednym z samochodów dostawczych. Siggi poczuła suchość w gardle, a serce waliło jej jak młotem i z trudem zdołała zapanować nad oddechem. Ale czy to była prawda? Czy Nathanowi udało się stąd wyjechać? Miała nadzieję,

Ŝe tak; ale jeŜeli tak się stało, to ona była przyczyną tego, Ŝe się znalazł na wolności! Turkur ma rację: była szalona! BoŜe, ale teraz musi dokładnie pilnować swych myśli i działań! - Samochód dostawczy? Ale straŜnicy z pewnością starannie go sprawdzili. Tzonov prychnął, usiadł obok kierowcy i pomógł Siggi wejść do środka. - Były trzy samochody - powiedział. - Dwa do Bieresowa i jeden do Uchty. Wyjechały stąd, zanim wykryto ucieczkę. A jeśli chodzi o ich sprawdzanie, niezbyt przestrzega się tu zasad bezpieczeństwa. Nawet nasi ludzie są juŜ tym wszystkim znudzeni. Ale na tym koniec! Siggi, jeśli nie znajdziemy tego obcego, znajdziemy się w prawdziwych kłopotach. - Ale dlaczego? I dlaczego wciąŜ o nim mówisz jak o obcym? Nathan jest tak samo człowiekiem, jak ty czy ja, ludzki umysł w ludzkim ciele. Nie jest nosicielem Ŝadnej zarazy. A poza tym, znajdziemy go. Naturalnie, Ŝe znajdziemy. Dla niego ten świat jest obcy i my jesteśmy obcy. Gdzie moŜe się udać? Kto mu da schronienie? - Nawet kiedy to mówiła, modliła się, aby była w błędzie. Zarówno ze względu na siebie jak i na Nathana. Tzonov spojrzał na nią, kiedy pojazd zwiększył obroty i zaczął się wspinać na przełęcz zachodnim zboczem wąwozu. - Ma tylko dwie alternatywy. JeŜeli przybył tu jako szpieg; zobaczył juŜ w Perchorsku tyle, ile potrzebował i teraz musi próbować powrócić do swego świata. JeŜeli jest tak potęŜnym telepatą, jak uwaŜasz, musi wiedzieć, Ŝe istnieje druga brama i gdzie się znajduje. Kierując się w jej stronę, nadal będzie zbierał informacje dla swych panów. - Przerwał na chwilę, po czym podjął - To jeden moŜliwy scenariusz. Ale jeśli jest wygnańcem lub zbiegiem, jakby „nielegalnym imigrantem”, nie moŜe powrócić i musi próbować się ukryć, upodobnić do otaczających go ludzi, wtopić się w nasze społeczeństwo.

Albo

jakiekolwiek

inne,

do

którego

zdoła

dotrzeć,

Na

tym

polega

niebezpieczeństwo, Siggi. I z pewnością zdajesz sobie sprawę, Ŝe w dzisiejszych czasach granice i posterunki są niewiele warte. Ludzie wjeŜdŜają i wyjeŜdŜają, kiedy chcą. - A nie moŜemy po prostu na to pozwolić? - (Pragnęła, aby tak się stało.) - Nie moŜemy pozwolić mu odejść i po prostu o nim zapomnieć? Tzonov popatrzył na nią podejrzliwie. - Czyś ty zupełnie straciła rozum? Czy cię zamroczyło? On jest najprawdopodobniej synem Harry'ego Keogha! Jeśli my go nie odnajdziemy, uczynią to Brytyjczycy. A wówczas odkryją i wykorzystają zdolności, jakie w nim drzemią! Zastanów się nad tym. Czy moŜemy pozwolić, aby nasi wrogowie przejęli kontrolę nad kolejnym Nekroskopem? Czy moŜemy pozwolić na to, aby poprowadził jakąś brytyjską ekspedycję do swego świata, uprzedzając nasze zamiary? I to w chwili, gdy ten kraj, pod naszym intelektualnym i politycznym przewodnictwem - wsparty bogactwami zupełnie nowego świata - jest gotów umocnić swoją pozycję na arenie międzynarodowej? Nie, oczywiście nie moŜemy o nim po prostu zapomnieć.

Oczywiście Siggi wiedziała o „alternatywach” Nathana; wiedziała nawet, którą z nich wybrał, ale nie powiedziała tego Tzonovowi. Wszystko, tylko nie to. Zresztą Nathan nie powiedział jej wszystkiego i była z tego rada. Czego oczy nie widzą, tego sercu nie Ŝal. Ale dlaczego Tzonov kierował się na zachód? Czy to był tylko instynkt? Wydawało się bowiem, Ŝe jeśli miał rację i Nathan uciekł w jednym z tych samochodów dostawczych, wówczas będzie się kierował na wschód. Dwie moŜliwości na trzy zdawały się zapewniać większe szanse. Ale Tzonov prawdopodobnie odgadł prawidłowo. Gdyby Nathan wykorzystał swe zdolności telepatyczne, aby w umysłach kierowców odczytać miejsce przeznaczenia tych pojazdów, ukryłby się w samochodzie jadącym do Uchty. Uchta, Moskwa, Kijów i Rumunia; długa i samotna podróŜ o długości dwóch tysięcy mil, zanim by dotarł do podziemnej rzeki, Dunarei, wpadającej do niegdyś błękitnego Dunaju, który toczył swe wody do Morza Czarnego. Oczywiście, poniewaŜ Nathan nie miał innego wyboru, jak dostać się do Bramy w Rumunii, wiodącej do Krainy Słońca i Mishy, dziewczyny, którą tam zostawił i której groziło niebezpieczeństwo śmierci albo nie-śmierci... A teraz nadszedł czas, aby Siggi coś powiedziała Tzonowi na ten temat. To nie mogło zaszkodzić, teraz gdy był juŜ na właściwym tropie i wkrótce mógł pochwycić uciekiniera. Ale gdy Siggi przygotowywała się do zrelacjonowania historii Nathana, Tzonov powiedział ponuro Samochody są wyposaŜone w radio. Tu, na tym cholernym pustkowiu, nie mogą się bez nich obejść. Kierowcy prawdopodobnie nie spotkają po drodze istoty ludzkiej, chyba Ŝe za takie uwaŜać tutejszych wieśniaków! Od przełęczy jest jeszcze dwieście pięćdziesiąt mil do Uchty, cały czas wśród lasów i pokrywającego wszystko śniegu. Pewnie po drodze napotkają jakiś zepsuty wóz czy traktor i zobaczą dym z obozu drwali. Ale gdyby samochód się zepsuł i nadeszła burza... Dlatego potrzebują radia. Siggi popatrzyła na niego. - Kontaktowałeś się z nimi z Perchorska? Pokręcił głową. - Siggi, to miejsce to wyjątkowe zadupie! Nic tutaj nie działa. Kontaktować się z nimi? Z wąwozu, z kompleksu? Dobre sobie! Widziałaś wyposaŜenie pokoju radiowców? Mój BoŜe... toŜ to same starocie! Ponadto są te dziwne zakłócenia, a i śnieg nie poprawia odbioru. Operator zdołał się jakoś połączyć z pierwszym samochodem zdąŜającym do Bieresowa. Kierowca zatrzymał się, po czym sprawdził swój pojazd, a następnie ten drugi. W ten sposób pozostał jeszcze tylko jeden: ten, który przejechał przełęcz godzinę i dwadzieścia minut temu. - Popatrzył na szeroki kanion i jodły, porastające jego zbocza. - Nasz obcy miał dobry początek. - Co chcesz mu zrobić? - Musiała prawie krzyczeć, bo kierowca zredukował bieg, pokonując ostry zakręt. Ale ton jej głosu nie pozostawiał Ŝadnych wątpliwości. Tzonov spojrzał na nią przenikliwie, ale niczego nie dostrzegł.

- Och, tak - powiedział, kiwając głową w zamyśleniu. - Ten facet naprawdę zalazł ci za skórę, co, Siggi? - I, zanim zdąŜyła odpowiedzieć, dodał - MoŜe lepiej opowiedz mi o nim i o jego świecie. Najpierw o jego świecie. Przynajmniej w ten sposób jej umysł będzie miał jakieś zajęcie i nie będzie pochłonięty sprawami, o których nie ośmielała się myśleć. I gdy warkot silnika i szczęk gąsienic na zlodowaciałej powierzchni drogi nieco ucichły, zaczęła mówić. - Kraina Słońca i Kraina Gwiazd - powiedziała. - Dwie połowy świata, rozdzielone łańcuchem gór. Kraina Słońca jest ojczyzną koczowniczych plemion, Cyganów, wędrownego ludu, który jednak zaprzestał wędrówek jakieś dwadzieścia lat temu, gdy Harry Keogh i jego urodzony na Ziemi syn, zwany Mieszkańcem, zniszczyli królestwo lordów Wampyrów w Krainie Gwiazd. To wszystko, co Nathan wiedział na ten temat; wtedy jeszcze nie było go na świecie. Ale kiedy miał cztery lata, garstka Wampyrów powróciła do Krainy Gwiazd. Nie wie, jak i skąd. - I znów ich zniszczono, tym razem za pomocą „ogni piekielnych”, które wytrysły z Bramy do Krainy Piekieł! Czyli drugiej strony Bramy w Perchorsku, Turkur. Tak zarówno Wędrowcy jak i Wampyry nazywają ową świecącą, na poły zagrzebaną w ziemi, bramę na równinie w Krainie Gwiazd: Bramą do Krainy Piekieł. Ich legendy mówią, Ŝe jest to Brama do piekła. A ogień piekielny, który wydobył się z niej prawie siedemnaście lat temu? Czy to nie był jeden z pocisków Wiktora Łuchowa? Tak musiało być. Nuklearne piekło, które uruchomiono tutaj, w Perchorsku. Wydawało się wtedy, Ŝe to juŜ koniec Wampyrów. A Nathan dorastał w Krainie Słońca. - Jeśli chodzi o Wędrowców... - Czekaj! - przerwał jej Tzonov. - Najpierw musimy się zająć czymś innym; moŜesz mi pomóc. Byli teraz w najwyŜszym punkcie, na samym siodle, które stanowiło Przełęcz Perchorską. Pod nimi leŜał spowity mgłą wąwóz, oświetlony światłem dnia, szarym od wirujących w powietrzu wielkich płatków śniegu. Zachmurzenie było niemal całkowite i tylko nad dalekim południowowschodnim horyzontem widać było nikłą wiązkę promieni słońca. Mieli szczęście; nawet lekki wiatr mógł spowodować zamieć. Kierowca zatrzymał pojazd, pomógł im odwinąć plandekę z tyłu samochodu i zsunąć norweski skuter śnieŜny z pochylonej tylnej klapy. - Teraz ruszymy na przełaj - wyjaśnił Tzonov. - Nawet przy uŜyciu łańcuchów przeciwślizgowych na takiej drodze samochód moŜe się poruszać z szybkością co najwyŜej dwudziestu pięciu mil na godzinę. A aŜ do KoŜwy, trasy nie przecierają Ŝadne pługi śnieŜne. Poza tym, jeśli dobrze znam kierowców z Perchorska, nasz będzie się zatrzymywał co godzinę, aby zjeść ser czy herbatniki, napić się z termosu czarnej kawy i pociągnąć łyk wódki. A to jeszcze nie wszystko, bo poinformowano mnie, Ŝe jeŜdŜąc na tej trasie, robią sobie przerwę w KoŜwie, aby pogawędzić z dziewczynami z wioski i wysłać listy! Pełny luz - zauwaŜył sarkastycznie. - Niech to

wszystko diabli! Nawet przy tej pogodzie wolałbym uŜyć helikoptera, ale jeszcze nie wrócił z Moskwy. Zapalił silnik, pomógł Siggi wsiąść i zapiąć pas, po czym usiadł na szerokim skórzanym siodełku z przodu i zapiął swój pas. - Pojazd półgąsienicowy będzie tutaj na nas czekał. JeŜeli nie wrócimy do południa, kierowca zjedzie na dół, aby coś zjeść, po czym powróci. Mamy paliwo na dwieście mil, co powinno starczyć na wyprawę do KoŜwy i z powrotem. Zresztą tam moŜemy uzupełnić zapas paliwa. Jadąc na przełaj, to tylko połowa tej odległości, którą musiałby pokonać pojazd. Przy odrobinie szczęścia dotrzemy do KoŜwy pół godziny do godziny przed naszym uciekinierem. W międzyczasie będą próbowali nawiązać kontakt radiowy z kierowcą. Jesteś gotowa? No, to ruszamy, a ty moŜesz kontynuować swoją opowieść. Silnik skutera śnieŜnego pracował cicho i był bardzo wydajny; płozy w zetknięciu ze śniegiem wydawały lekki syk, jak pływaki trimarana tnące powierzchnię wody, kiedy tak pędzili wąskim skrajem drogi w kierunku dalekich wzgórz. Potem Tzonov miał skręcić i skierować się na północny zachód, do KoŜwy, jadąc przez las drogą wyrąbaną przez drwali. Panoramiczna przednia szyba stanowiła doskonałą osłonę, kontynuując opowieść, Siggi wcale nie musiała podnosić głosu. - Wędrowcy dysponują bardzo niewielką wiedzą w naszym rozumieniu - podjęła opis ludzi Ŝyjących w świecie za Bramą. - Znają tylko podstawowe fakty, które wystarczają do zaspokojenia ich potrzeb. Ale podobnie jak nasi Cyganie, umieją oznaczać szlaki leśne i zostawiać tajne wiadomości dla innych, którzy postępują ich śladem. W jakimś okresie swoich dziejów mogli dysponować początkami techniki, ale pojawienie się Wampyrów połoŜyło temu kres. Wszelkie naukowe osiągnięcia, jakich mogli byli dokonać, zostały zepchnięte na daleki plan przez nieustanną potrzebę przemieszczania się. Ich priorytetem jest przetrwanie, nie nauka. Teraz pod pewnymi względami są jakieś pięćset do tysiąca lat za nami. Zanim Tzonov zdąŜył o coś zapytać, ciągnęła dalej - Więc... nie znają fizyki, ale metafizykę. W nich wszystkich wydaje się tkwić odrobina zdolności Wampyrów. W Ŝadnym wypadku nie są Wampyrami, ale mają coś, co moŜna by określić jako „skaŜoną krew”. To, co Wampyry posiadają w wysokim stopniu, niektórzy Wędrowcy odziedziczyli, ale w znacznie mniejszej mierze. - Od czasu do czasu pojawia się u nich mentalista lub telepata. Albo prekognitor, tak jak Goodly, który miewa przelotne wizje przyszłości. Tak więc, podobnie jak na Ziemi wśród Romów, jasnowidze, astrologowie i chiromanci, nie są wśród nich rzadkością. Sensowne jest przypuszczenie, Ŝe w świecie zdominowanym przez bardzo realne zagroŜenie w nocy szerzą się rozmaite zabobony. Ale - tak jak wiemy ty, ja i wszyscy pracownicy Wydziałów E na całym świecie - parapsychologia to nie zabobon. I podobnie nie są nim Wampyry!

- Istnieją róŜne stopnie wampiryzmu, a prawdziwe Wampyry stanowią formę najwyŜszą. Ale wszystkie ich rodzaje mogą egzystować jedynie w Krainie Gwiazd, z dala do światła słonecznego. Stamtąd, podczas długich nocy, atakują Krainę Słońca, porywając... jedzenie i jeńców, aby przed wschodem słońca schronić się w cieniu gór... W tym miejscu Siggi zamilkła, a Tzonov po chwili zapytał - No i co dalej? - Hm? - Otrząsnęła się z zamyślenia. - A tak! No więc Nathan opowiedział mi wiele o Wampyrach. Powiedział, Ŝe byłbyś głupcem, gdybyś zignorował jego ostrzeŜenia: tylko szaleniec moŜe podjąć próbę inwazji na terytorium Wampyrów. Zna nasze plany, rozumiesz? Wydobył je z twego umysłu, podczas gdy ty próbowałeś odczytać jego myśli! - Co? - mruknął Tzonov. - Przypuszczasz, Ŝe to „piętno” Wampyrów? A moŜe coś, co odziedziczył po swoim ojcu? Pomimo Ŝe Tzonov nie mógł jej widzieć, Siggi pokręciła głową. - Nathan nic nie wie na ten temat. Czy raczej nic nie wiedział, dopóki nie odczytał umysłu Traska. Jeśli chodzi o niego samego, jego ojciec był Cyganem, Wędrowcem imieniem Hzak Kiklu, który odniósł śmiertelne rany od broni Wampyrów jeszcze zanim Nathan się urodził. Miał jednak pewne podejrzenia, które znalazły potwierdzenie w naszych myślach. Ale wydaje się, Ŝe to czysty zbieg okoliczności, iŜ to on właśnie przeszedł przez Bramę. - A jak do tego doszło? - Wygląda na to, Ŝe była to kara za jakieś przewinienie, którego nie jest w stanie określić. I to przewinienie wobec Wampyrów! I tak został wypędzony ze swego świata - przez Bramę - do Piekła, z którego nikt nigdy nie powrócił. - To prawda - powiedział Tzonov. - Z wyjątkiem Bramy w Rumunii, to działa tylko w jedną stronę. Więc... powiedz mi coś więcej o Wampyrach. Dlaczego się wahasz? - PoniewaŜ nie moŜesz zobaczyć w moim umyśle tego, co ja zobaczyłam w jego. I nigdy tego nie zobaczysz, bo juŜ ci nie dam wejść do mego umysłu. A gdybyś mógł zobaczyć to, co pokazał mi Nathan, Ŝałowałbyś, Ŝe w ogóle to widziałeś! - A na głos powiedziała tylko - PoniewaŜ to jest przeraŜające. - Mimo wszystko powiedz mi. - No dobrze... - Postanowiła nie podawać zbyt wielu szczegółów i po chwili podjęła Zaraźliwe skądinąd ukąszenie Wampyra rzadko jest śmiertelne; przeciwnie, po takiej - transfuzji? krew ofiary ulega przeobraŜeniu i zapewnia jej długowieczność. A przynajmniej, jeśli przemiana zostanie doprowadzona do końca. Ale jako nowo powstały wampir, ofiara staje się niewolnikiem, zaleŜnym od potwora, który wywołał tę zmianę. I oczywiście, kiedy człowiek złapie tę zarazę, nie moŜe dłuŜej pozostać w Krainie Słońca i musi dla własnego bezpieczeństwa przenieść się do Krainy Gwiazd i zamczyska swego pana.

W Krainie Gwiazd, gdzie jest niewolnikiem, jego los moŜe być rozmaity, ale nigdy nie jest przyjemny. Jego ciało, krew, a nawet kości mogą być wykorzystane jako poŜywienie mieszkańców zamczyska. Kiedy zostanie pozbawiony wszystkich Ŝyciodajnych płynów i jest juŜ naprawdę martwy, jego ciało moŜe zostać wysuszone, zmielone i uŜyte jako składnik poŜywienia, którym lordowie Wampyrów karmią swoje stwory latające, wojenne i inne monstra. Z drugiej strony moŜe w stanie nienaruszonym zostać zamknięty w kokon, a później poddany przemianom dzięki metamorficznym umiejętnościom swego pana i stać się stworem latającym lub wojennym - albo ich częścią! Stworem podobnym do tego, który kiedyś się tutaj dostał przez Bramę i zniszczył dwa silnie uzbrojone, wysokiej klasy sowieckie samoloty, zanim Amerykanie go nie zestrzelili, gdy znalazł się w ich obszarze powietrznym. O tak, Wampyry potrafią produkować takie... cuda? A jeśli nie cuda, to z pewnością koszmary. Ludzkie ciało jest dla nich jak glina... Ale załóŜmy, Ŝe nasz niewolnik stanowi właściwy surowiec. Wówczas perspektywy, jakie się przed nim otwierają, mogą być zupełnie inne! Pozostając niewolnikiem, moŜe zostać poddany szkoleniu, uzyskać stopień porucznika i otrzymać dodatkową dawkę zła swego pana. A z czasem mając gwarancję pięćdziesięciu, stu a moŜe i pięciuset lat Ŝycia - moŜe nawet aspirować do zostania prawdziwym Wampyrem! MoŜe to nastąpić w rozmaity sposób. MoŜe na przykład odziedziczyć „jajo” swego pana dziwaczne nasienie czy samodzielny organizm, wytworzony w ciele pasoŜyta wampyrzego lorda albo wytworzyć własne jajo od zera. Nie pytaj mnie, jak to się dzieje. Nathan teŜ tego nie wie. Mogę ci tylko powiedzieć, Ŝe jajo stanowi katalizator, który zmienia człowieka w potwora, a w istocie w prawdziwego Wampyra! Przerwała, aby Tzonov mógł się skupić na prowadzeniu skutera. Tu i ówdzie pojawiły się przerwy w pokrywie chmur. Wypogodziło się i śnieg przestał padać; było teraz o wiele jaśniej. Znaleźli się na pogórzu i Tzonov skręcił z drogi na szeroki stok pokryty śniegiem, który ciągnął się przez piętnaście mil, aŜ do ciemnego lasu i tak zwanych „pionierskich” obozów drwali. Myśli Rosjanina przenikała gorycz, gdy patrzył na rozciągające się przed nimi pustkowie. - Jesteśmy tutaj pionierami juŜ prawie od stu lat! To powinien być teraz nasz Jukon, nasza Kanada, nasza Norwegia czy Szwecja. Winien był komunizm starego stylu, ale w ciągu ostatnich dwudziestu pięciu lat dostaliśmy od historii nauczkę. Czy raczej ja dostałem nauczkę! W przeszłości byłem tylko studentem, a od tej chwili muszę być nauczycielem! Myśli Tzonova były pełne takiego Ŝaru, tak zdecydowane, Ŝe mimo osłony Siggi je wychwyciła. „Usłyszała” jego myśli i moŜe nawet wyczuła jego megalomanię. Potem, lekko drŜąc moŜe zresztą z zimna - zamknęła swój umysł ponownie.

Poruszając się kursem przecinającym rozległe pole śnieŜne na południowy zachód, Tzonov zamknął gaz i skuter poruszał się jak człowiek surfujący na łamiącej się fali. Połykał mile z cichym sykiem płóz; skuter pędził równolegle do pokrytej lodem, pulsującej czernią rzeki i wkrótce znaleźli się w lesie. Minąwszy piramidę bali, Tzonov zatrzymał pojazd i wysiadł, Ŝeby rozprostować nogi. Siggi teŜ wysiadła i zapaliła papierosa. Tzonov, który nie palił, powiedział - Czy to amerykańska marka? Z jednej strony nakłaniają nas do likwidowania zanieczyszczeń w całym kraju, aby świat mógł znów oddychać, a z drugiej jesteśmy zachęcani do rujnowania naszych płuc! Powiedz mi, po co mieć zdrowy kraj bez zdrowych ludzi? Pewnego dnia w niezbyt odległej przyszłości całe to gówno zostanie zakazane! Wspomnisz moje słowa. - Ogarnął go zły nastrój i rozdraŜnienie zaczęło brać górę. - Jeszcze jedna moja „słabość”, której Pan Doskonałość nigdy nie pochwalał! - pomyślała Siggi, ale zatrzymała tę myśl dla siebie. Zaś głośno powiedziała - Palę tylko jednego lub dwa dziennie, kiedy muszę uspokoić nerwy. Jechaliśmy tędy dość szybko. - Szybkość działa na mnie zupełnie na odwrót - warknął. - Jak środek pobudzający. Jest dla mnie tym samym, co seks dla ciebie. - Powiedział to szorstko, chcąc jej sprawić ból. WciąŜ nie chciał zostawić jej w spokoju. Do diabła z nim! Odrzuciła głowę do tyłu i odwróciła wzrok, gdy wyjął butelkę brandy i pociągnął łyk. Kątem oka zobaczyła, Ŝe podaje jej butelkę, ale pokręciła głową. I wtedy, zupełnie nagle, znów odczuła płynące od niego zagroŜenie i przestała się dziwić, dlaczego się tutaj znalazła, dlaczego chciał, Ŝeby mu towarzyszyła. Zrozumiała, Ŝe chce mieć ją na oku i to nie tylko z jednego względu. Nie, jeszcze nie zostawił jej w spokoju. - O co chodzi? - zapytała, wciąŜ na niego nie patrząc. - Spójrz na mnie - powiedział. - Uczyniła to i zobaczyła jego wielkie, zimne jak stal oczy, które przeszywały ją na wskroś. Jeśli szybkość rzeczywiście działała na Rosjanina, jak środek pobudzający, to stopień jego pobudzenia był wysoki. Zobaczyła wybrzuszenie jego spodni i powolne pulsowanie... - Nie - jego głos był głęboki, gniewny, gardłowy - nie patrz na mnie w tych okularach. Zdejmij je. - Gdyby je zdjęła, byłoby to tak, jakby stanęła przed nim nago. Miała wciąŜ w pamięci Nathana i Tzonov mógłby zobaczyć wszystko, co robili. On rzeczywiście chciał ich zobaczyć razem! Ten sukinsyn chciał patrzeć, jak Nathan ją pieprzy - chciał wiedzieć, kto kogo - chciał mieć pewność, Ŝe oboje nie pieprzą jego! Siggi w milczeniu cofnęła się o krok i pokręciła głową. - Nie chcę, abyś jeszcze kiedykolwiek wchodził do mego umysłu, Turkur. Nigdy więcej. Są tam rzeczy, które naleŜą tylko do mnie. Och, nadal działamy wspólnie, siedzimy w tym zbyt

głęboko, aby się wycofać i pójść swoją drogą, ale od tej chwili to musi być tylko kontakt słuŜbowy i nic więcej. Musimy pozostać partnerami, ale to juŜ nie będzie Pan Wielki i Panna Malutka. Zmienił się na twarzy. Zacisnął szczęki; oczy miał jak lustra, w których odbijał się jego umysł. Jednak w rzeczywistości odbijały się w nich jej okulary, a za nimi wirował psychiczny smog. Wtedy... bardzo powoli i z namysłem wyciągnął rękę i zdjął jej okulary i pierwszą rzeczą, jaką zobaczył, był siniak i gniew płonący w jej oczach... ...A po chwili poczuł na swoich Ŝebrach pistolet Siggi! Wtedy, wyjmując okulary z jego zdrętwiałych palców, Siggi powiedziała - I jeszcze coś, Turkur: nigdy więcej nie ośmielisz się mnie uderzyć. JeŜeli to uczynisz, oddam cios, uwierz mi. MoŜe z pomocą tego... - wymierzyła mały pistolet automatyczny prosto w jego twarz - ...a jeśli nie z pomocą tego, to wykorzystując wszystko, co znajdzie się pod ręką. Ale wierz mi: oddam cios! Z powrotem załoŜyła okulary i nie przestawała wpatrywać się w Tzonova, aŜ ten stopniowo przyjął to do wiadomości. Musiał, bo w tym momencie nic nie mógł zrobić. Ale gdy oboje nieco się uspokoili i znów wsiedli na skuter, Siggi poczuła mdłości, kiedy dotarł do niej „zapach” myśli Rosjanina. To było właśnie jak przykry zapach, odór. Przez chwilę miała wraŜenie, Ŝe widzi obraz formujący się w jego umyśle. Obraz owej maszyny, błyszczącego metalowego wampira, którego tak się obawiał Nathan. A jego ssawki wysysały mózg jakiejś biednej, drŜącej ofiary. Tylko, Ŝe tym razem tą ofiarą nie był Nathan...

VI Ucieczka

Dwukrotnie przecięli krętą drogę do KoŜwy. Za pierwszym razem na świeŜym śniegu zauwaŜyli ledwo widoczne ślady, ale następnym razem zobaczyli wyraźne ślady opon, czerniejące na białym tle tam, gdzie guma zdarta ubity śnieg, odsłaniając zlodowaciałą powierzchnię. Tzonov miał przestarzałą mapę (ale, jak powtarzał sobie z rezygnacją, niemal wszystko w jego nadwątlonym kraju było teraz przestarzałe) i zatrzymał się na krótko, aby na nią spojrzeć. Mruknąwszy z zadowoleniem, po chwili ruszył w dalszą drogę. - Będziemy w KoŜwie mniej więcej za czterdzieści minut - rzucił przez ramię. - Odtąd mógłbym po prostu trzymać się śladów i dogonić samochód na drodze. Ale jeśli pojedziemy skrótem przez wioskę, powinniśmy zdąŜyć coś przekąsić, czekając na pojawienie się samochodu. Tymczasem... myślę, Ŝe powinniśmy odłoŜyć na bok dzielące nas róŜnice. MoŜe dokończysz swoje opowiadanie? Siggi postarała się to uczynić w sposób jak najbardziej zwięzły. Ale i tak mogła Tzonovowi powiedzieć tylko to, co jej samej powiedziano (czy raczej pokazano). Wiedziała, Ŝe Nathan nie ujawnił wszystkiego całkiem szczerze, poniewaŜ niektóre fragmenty jego opowieści zostały albo w oczywisty sposób sprokurowane albo rozmyślnie zaciemnione. Na przykład pokazał Siggi tylko migawkowy obraz swej matki i innych ludzi, z którymi dorastał i jedynie wspomniał o ukochanej z dzieciństwa, która została jego Ŝoną. Poza tym wspomniał parokrotnie o rasie tubylców zamieszkujących pustynię, wśród których spędził pewien czas, ale mówiąc o nich zachowywał taką powściągliwość, Ŝe te nieliczne obrazy, które Siggi zdołała zachować w pamięci, były zupełnie bezładne i niewyraźne. Inne fragmenty były równie mgliste, zwłaszcza te, które odnosiły się do Cyganów w okresie, gdy prowadzili osiadły tryb Ŝycia i społeczności, w których Ŝyli przed powrotem Wampyrów. Jeśli chodzi o resztę, niewiele zostało do opowiedzenia. Nie mogła tego odtworzyć dla Tzonova, tak jak Nathan uczynił to dla niej. - Nathan dorastał w Krainie Słońca - zaczęła. - Poznał tam dziewczynę imieniem Misha i razem zaczęli snuć plany na przyszłość. Ale kiedy miał osiemnaście lat, znów pojawiły się Wampyry. Jego plemię zostało zaatakowane i rozproszyło się, a dziewczynę Wampyry pojmały i uczyniły niewolnicą. Tak przynajmniej myślał. Zaczął błąkać się, został prawdziwym Wędrowcem i spędził wiele lat na pustkowiu, przenosząc się z jednego plemienia do drugiego. AŜ w końcu sam został pojmany przez Wampyry.

- Jego pan był zafascynowany jasną skórą Nathana, która jest rzadkością wśród Cyganów zamieszkujących Krainę Słońca. Traktowano go jak swego rodzaju pupilka i nigdy nie poddano wampiryzacji. W końcu zdołał uciec i powrócił do Krainy Słońca. A tam... znalazł swoją dziewczynę, która była Ŝywa i zdrowa! Wzięli ślub. Jednak Wampyry zaczęły go ścigać. Kiedy ponownie dostał się w ich ręce, za karę zmuszono go do przejścia przez Bramę w Krainie Gwiazd. I tak się tu znalazł... Tzonov rzucił przez ramię - Ale czy nie mówiłaś mi przedtem, Ŝe nie potrafił zrozumieć, za co go ukarano? Czy nie ma w tym pewnej niejasności? Pomimo Ŝe nie mógł jej widzieć, Siggi wzruszyła ramionami - Jeśli tak, to tkwi ona w jego własnej relacji, Turkur. MoŜe było coś, co chciał zatrzymać dla siebie. Czy to takie dziwne? CzyŜ wszyscy nie mamy swoich małych sekretów, które chcielibyśmy zachować w tajemnicy? - Miał to być dla niej draŜliwy temat przez bardzo długi czas. W odpowiedzi Tzonov mruknął z powątpiewaniem i powiedział - Jakoś nie mogę przestać myśleć, Ŝe jest bardzo duŜo „małych sekretów”, które ten Nathan chciałby zachować dla siebie. Ale wkrótce je odkryję. Siggi pomyślała - Oczywiście moŜesz mieć racją. Ale najpierw musisz go złapać...

Szlakiem prowadzącym przez przecinkę w lesie dojechali wkrótce do głównej ulicy Małej KoŜwy. DuŜa KoŜwa leŜała o trzy mile dalej i tak teŜ nazywał się obóz, w którym pracowali drwale i inni robotnicy z miasta. Droga przechodziła przez środek obozu i według napotkanych ludzi, samochód z Perchorska jeszcze tędy nie przejeŜdŜał. Tzonov oddalił się od tartaku, którego hałas był ogłuszający i zatrzymał się przed sklepem wielobranŜowym, z którego dochodził zapach jedzenia i kawy oraz prąd gorącego powietrza z ognia płonącego na kamiennym kominku. Było tam wydzielone miejsce do jedzenia; kawa i hot-dogi były oczywiście amerykańskie. Kilka głów uniosło się znad stolików, gdy Tzonov zamawiał kawę, jajka i frytki z cebulą. Jeden z męŜczyzn, potęŜny, brodaty drwal, gwizdnął z podziwu, gdy Siggi zrzuciła parkę i usiadła z Tzonovem przy drewnianym stole. W miejscu połoŜonym na rubieŜach cywilizacji musiała stanowić niezwykły widok. Nie zwracając uwagi na pozostałe, przypatrujące się jej twarze, Siggi zerknęła z miaŜdŜącą pogardą na tego, który przed chwilą gwizdnął i zapaliła papierosa. Tym razem Tzonov juŜ jej nie strofował, tylko po prostu powiedział - Teraz rozumiesz, co mam na myśli, uwaŜając takich osobników za podludzi. - Nie, nie rozumiem - odparła. - To zwykli męŜczyźni, a męŜczyźni na całym świecie są tacy sami. Ale panują tu cięŜkie warunki, więc ci ludzie są nieokrzesani, jak deski, które obrabiają.

Znacznie trudniej przychodzi mi zrozumieć inteligentnych, tak zwanych „wyrafinowanych” ludzi, których ciała są czyste i gładkie, zaś umysły równie o ile nie bardziej plugawe, niŜ tych tutaj! Tzonov nie poczuł się uraŜony. Nigdy by mu przez myśl nie przeszło, Ŝe to moŜe odnosić się do niego... Ze stołu, przy którym siedzieli, roztaczał się widok na ponurą ulicę. Piętnaście minut później przyjechał samochód, a w chwilę potem do środka wszedł uśmiechnięty kierowca, zabijając dłonie i natknął się na szefa sowieckiego Wydziału E, który na niego czekał. Kierowca nie był jednym z ludzi Tzonova, lecz zwykłym Ŝołnierzem; widział go w Perchorsku i wiedział, Ŝe jest to funkcjonariusz wysokiej rangi. Automatycznie zasalutował. A Tzonov natychmiast przeszedł do natarcia - Wy: jak się nazywacie? - Starszy szeregowiec Iwanowicz, proszę pana! - Był młody, krzepki i wytrącony z równowagi pod wpływem zimnego, przenikliwego spojrzenia Tzonova. Zastanawiał się, co się stało i co on sam ma z tym wspólnego. Tzonov wyjrzał na ulicę; kiedy zauwaŜył, Ŝe brezent przy tylnej klapie zwisa luźno, tylko na chwilę oderwał wzrok od samochodu. - Wracaj do samochodu - warknął. - Zatrzymałeś się tu po drodze? Ostrzegam cię, Iwanowicz lepiej nie kłam. - Nie, proszę pana. Oczywiście, Ŝe nie! Tak, zatrzymałem się, ale tylko po to, Ŝeby się trochę ogrzać. Na dwie minutki. To wszystko, proszę pana! Stali koło tylnej klapy. - Otwieraj - szorstko rozkazał Tzonov. A kiedy Ŝołnierz opuszczał tylną klapę, zapytał - Masz włączone radio? - Tak, proszę pana! - Nie słyszałeś, jak cię przywoływano z Perchorska? - Z kompleksu? Od kiedy zjechałem z przełęczy, odbierałem tylko zakłócenia. Myślę, Ŝe to wina radia. Ma juŜ swoje lata, proszę pana! Tzonov zajrzał do wnętrza samochodu. Zapasowa plandeka, zwinięte liny, skrzynka zuŜytych części z rozklekotanego układu wentylacyjnego. - Jaki miałeś ładunek? - Tylko to, co widać. - WciąŜ zdumiony Ŝołnierz wzruszył ramionami. - Pracuję przy uzupełnianiu zapasów, nie przy dostawach. BagaŜnik będzie pełny, kiedy wyruszę z powrotem z dworca w Uchcie. Siggi skończyła pić kawę i dołączyła do nich. Ona takŜe zajrzała do wnętrza samochodu, ale zobaczyła więcej niŜ Tzonov. Tzonov potrzebował kontaktu wzrokowego, bo dopiero wtedy jego zdolności mogły zadziałać, ale jeśli chodzi o Siggi... niekiedy było to coś o wiele więcej niŜ sama telepatia. Tak jak teraz. Mogła tam prawie wyczuć Nathana! Jak gdyby czuła wirowanie jego

osłony liczbowej. Teraz go tam nie było, ale przedtem tak, na pewno. Nawet w tej chwili nie był zbyt daleko. Tzonov popatrzył na nią. - No i co? - Nic - skłamała. Zwrócił się do kierowcy. - Iwanowicz, szukamy człowieka, więźnia, którego trzymaliśmy w Perchorsku. MoŜliwe, Ŝe uciekł w tym samochodzie. Rzemienie mocujące tylną klapę były rozwiązane. Czy były rozwiązane, kiedy wyjeŜdŜałeś z kompleksu? Czy widziałeś lub słyszałeś coś podejrzanego? Gadaj! - Kiedy wyjeŜdŜałem z Perchorska, plandeka była przywiązana - odparł Ŝołnierz. - Pewnie sama się rozwiązała. Ale i tak niczego nie wiozłem, więc niczego nie mogłem zgubić, proszę pana! Tzonov patrzył prosto w oczy kierowcy i wiedział, Ŝe ten ostatni coś majstrował przy rzemieniach. Ale to nie znaczyło zupełnie nic. - Niech to diabli! - warknął i znów obrócił się do Siggi. Teraz jego oczy były twarde i błyszczące. - Był tutaj? - Nie - skłamała znowu. Jej psychiczny smog wirował, chłodny i nieprzenikalny. Odwróciwszy się gwałtownie, Tzonov ruszył do skutera, po czym zatrzymał się na moment i krzyknął - No to jak? Idziesz? Na miłość boską, zabierajmy się stąd! - Moja parka - zawołała za nim. - Będę za chwilę. Młody Ŝołnierz wszedł za nią do środka. Kiedy pomagał jej zakładać parkę, zapytała - Gdzie się zatrzymywałeś? - Mniej więcej w połowie drogi stąd - powiedział - Ŝeby się ogrzać, jak juŜ mówiłem. A poza tym... - Tak? - Zaraz za miastem, na przejściu, ale tylko na chwilę. Musiałem przepuścić podróŜnych. PodróŜnych! To słowo przykuło jej uwagę. - Czy to byli Cyganie? Skinął głową. - W tym roku podróŜują późno - albo wcześnie. Trudno powiedzieć. Po prostu przychodzą i odchodzą. - Zaniepokojony, spytał - Proszę pani, czy wpakowałem się w jakieś kłopoty? Siggi prawie nie słyszała, co mówił. Po chwili milczenia otrząsnęła się z zamyślenia i odpowiedziała - Kłopoty? Nie, nie sądzę. - I opanowując chęć wybuchnięcia śmiechem, wyszła ze sklepu i dołączyła do Tzonova...

Około dwie mile na północ od Małej KoŜwy, wznosił się stromy pagórek skały wulkanicznej, pozostałość dawnej kaldery. Skuter śnieŜny okrąŜył jego podstawę, zbliŜając się do obozu drwali. Teraz, gdy kierowali się na północ, do Perchorska, Siggi spytała Tzonova - Jaką moc ma ten pojazd? Wystarczyłaby, aby wjechać na szczyt tego pagórka? - Trawersując, tak. Miałabyś ochotę? - Widok ze szczytu musi być wspaniały. - Dobrze - mruknął niechętnie. - Zajmie to nam pół godziny, ale... - WciąŜ martwisz się o Nathana? Jestem pewna, Ŝe juŜ odkryli jego kryjówkę w kompleksie, albo znaleźli go na pół zamarzniętego na stokach wąwozu. - MoŜe masz rację - odpowiedział. Przez chmury, które trochę się rozproszyły, przebiły się nikłe promienie słońca, co sprawiło, Ŝe nastrój Tzonova nieco się poprawił...

Na szczycie pagórka, kiedy Tzonov poszedł za występ skalny, Ŝeby się załatwić, Siggi znalazła w kufrze skutera lornetkę i teraz przeczesywała porośnięty lasem teren na południowym zachodzie. Dlatego właśnie chciała się tu znaleźć: aby się przekonać, czy nie migną jej w oddali... wędrujący ludzie! I rzeczywiście byli tam, tak jak przed stu, dwustu czy pięciuset laty. Romowie: pariasi i wygnańcy, prześladowani, przez cały ten czas przeganiani z kraju do kraju. Odrębna rasa, ale bliŜsza swoich korzeni, niŜ jakakolwiek inna rasa na ziemi; grupa Cyganów na swych pomalowanych wozach, które podskakiwały i podzwaniały na nierównościach drogi. Choć znajdowały się zdecydowanie poza zasięgiem głosu, Siggi wydawało się, Ŝe słyszy to dzwonienie, gdy próbowała nastawić ostrość. Nie zdołała ich zobaczyć zbyt wyraźnie; byli za daleko, trzy moŜe nawet cztery mile od niej; uciekając przed zimą, kierowali się na południe. Ale... coś, co młody Ŝołnierz powiedział, utkwiło jej w pamięci. PodróŜując i dobrze orientując się w porach roku, dlaczego, u licha, wciąŜ tutaj przebywali? Byli skrytymi, tajemniczymi ludźmi i jeśli to moŜliwe, trzymali się z dala od gęsto zaludnionych obszarów; jednak i tak powinni juŜ teraz być siedemset mil dalej na południe. Nad brzegami Morza Kaspijskiego, w Astrachaniu lub Baku. Albo nad Morzem Czarnym, w Mołdawii... a moŜe w Rumunii? Ale byli wciąŜ tutaj i dopiero teraz uciekali przed zimą. Siggi rozejrzała się wokół, szukając na śniegu śladów Tzonova. Nigdzie nie było go widać. I znów dostrzegła cienką linię wozów na skraju dalekiego lasu. W przeciwieństwie do Tzonova, jej zdolności nie wymagały kontaktu wzrokowego; mogła cisnąć ze swego umysłu myśl jak strzałę, jeśli tylko znała cel. - Powodzenia! - pomyślała. - Uciekaj daleko i szybko, Nathanie i nigdy tu nie wracaj.

Ani przez chwilę nie wierzyła, Ŝe odpowie, Ŝe w ogóle będzie w stanie... Jej świadomość musnęła wstęga liczb i natychmiast przylgnęła do jej własnych myśli! Siggi poczuła na skórze ciarki, jakby stała koło wielkiej prądnicy. I odebrała myśl - Do widzenia Siggi. Nie zapomnę cię. - Głos Nathana, taki ciepły. I taki mocny! A przecieŜ Turkur Tzonov mógł odbierać silne sygnały telepatyczne. Nathan wiedział o tym takŜe; nośnik jego myśli natychmiast zniknął; eter psychiczny znów był czysty. Czas był najwyŜszy, bo Siggi usłyszała głos Tzonova - Co tam widzisz? Coś ciekawego? - Ton jego głosu nie wskazywał na nic szczególnego. Siggi westchnęła z ulgą i zawołała - Dym z wiosek i obozów. Stado ptaków, chyba gęsi. I jakieś skradające się zwierzę w lesie. Pies, a moŜe wilk. Tutaj jest bardzo zimno, ale i bardzo spokojnie. - Tak myślisz? - Podszedł do skutera i zapalił silnik. - Mam jakieś mgliste przeczucia. Wracajmy do Perchorska. Siggi przez całą drogę była zamyślona i smutna, bo teraz musiała mieć swój umysł szczelnie zamknięty. Myśląc o Nathanie (choć starała się tego unikać), zastanawiała się, czy on takŜe jest smutny...

Kiedy wrócili do Perchorska, „mgliste przeczucia” Tzonova szybko przybrały konkretną postać. Na szczycie przełęczy jego dowódca plutonu siedział na miejscu kierowcy pojazdu półgąsienicowego, miał włączony silnik i cierpliwie czekał na powrót skutera śnieŜnego. Starszy sierŜant Bruno Krasin był ciemnoskórym, Ŝylastym męŜczyzną o długich kończynach. Miał trzydzieści parę lat, kwadratową szczękę i twarde spojrzenie, a w jego Ŝyłach wciąŜ płynęła krew kozackich przodków. Syn starego, twardogłowego komunisty, oficera KGB, Krasin był jednym z najbardziej zaufanych ludzi Tzonova; co więcej, to on miał pewnego dnia poprowadzić korpus ekspedycyjny Tzonova przez Bramę w Perchorsku, aby podbić ów obcy świat. Po drodze do kompleksu zrelacjonował swemu szefowi, co wyszło na jaw podczas jego nieobecności. - Po pierwsze, nasze ekipy poszukiwawcze skrupulatnie przeszukały cały kompleks. Przeczesały go zgodnie z pańskimi wskazówkami i nigdzie nie natrafiły na więźnia. Niczego nie dowiedzieliśmy się o miejscu jego pobytu. Po drugie, na przełęczy padał śnieg, ale niezbyt gęsty. Więc kaŜdy uciekinier musiałby pozostawić ślady na świeŜym śniegu. Jednak Ŝadnych śladów nie było. Jakby po prostu zniknął. I Tzonov znów sobie przypomniał, kim był ojciec Nathana. Ale Siggi przysięgała, Ŝe nie dysponuje potęgą, jaką miał jego ojciec. A Nathan wydawał się wystraszony, a nawet przybity. - Zakładam, Ŝe twoi ludzie nie przerwali poszukiwań.

Krasin przytaknął. - Wysłałem ekipy poszukiwawcze do wszystkich sąsiednich wiosek i obozów. Poza tym, mimo Ŝe sprawdziliśmy samochody jadące do Bieresowa, posłałem za nimi motocyklistę, aby jeszcze raz je sprawdził. Ale według mnie to tylko strata czasu. Coś, co trzeba wykonać, niemniej to strata czasu. Myślę, Ŝe ktoś mu pomógł. Tzonov pokręcił głową. - Tutaj, w Perchorsku? NiemoŜliwe. Kto? - Anglicy. - Tak? W jaki sposób, skoro są pilnowani niemal jak więźniowie? Nasi agenci w ambasadach meldowali o zwiększonej aktywności esperów w Londynie, ale nie tutaj. A zresztą cóŜ mogliby zrobić? Krasin często współpracował z sowieckim Wydziałem E, wspierając niektóre tajne operacje Tzonova. Ogromnie podziwiał swego utalentowanego szefa, ale wiedział, Ŝe o ile Tzonov był doskonałym szpiegiem umysłu, nigdy nie byłby dobrym agentem „na ziemi”, inaczej mówiąc, agentem wywiadu w dawnym znaczeniu tego słowa. Przeszkadzały mu jego zdolności; za bardzo na nich polegał; w lesie nie dostrzegał pojedynczych drzew. - Anglicy wiedzieli o tym miejscu od dawna - odpowiedział. - Było to zapewne najczęściej fotografowane miejsce z przestrzeni kosmicznej. Znają kaŜdy szlak stąd na północ do Workuty i na południe do Swierdłowska. Jeśli dostarczyli gościowi jakąś wiadomość czy mapę... - On nawet nie potrafi czytać! - wybuchnął Tzonov. - Ale widzi! I nic jest głupi. - Mówiłeś, Ŝe nie ma Ŝadnych śladów. - Frustracja Tzonova rosła. W tym momencie wtrąciła się Siggi - To Cygan z Krainy Słońca. Wie, jak zacierać za sobą ślady. Umknął przed Wampyrami! W naturalnym środowisku to przypomina tropienie niewidzialnego człowieka. - Anglicy! - warknął Tzonov. - Dziś rano posłałem kogoś, Ŝeby ich obudził, ale nie powiedziałem im, Ŝe więzień uciekł. Więc w jaki sposób mogli mu pomóc w ucieczce? Zresztą nie byli odpowiednio wyposaŜeni. Prawdopodobnie nadal odczuwają skutki środka odurzającego... chociaŜ do tej chwili powinien zostać całkowicie wydalony. - Zmarszczył brwi, wzruszył ramionami i ciągnął dalej - Wyglądali jak zombi! I nie wydaje mi się, Ŝeby wiedzieli cokolwiek. Zostawiłem im wiadomość, Ŝe wezwano mnie, ale po powrocie będę znów do ich dyspozycji. - Oni są utalentowani - upierał się Krasin. - A pan sam często mówił, Ŝe ich organizacja nie ma sobie równej. Poza tym, widzieli gościa i rozmawiali z nim. A jeśli nie pomogli mu w jakiś sposób, to dlaczego tak im się śpieszyło do wyjazdu? - Co takiego? - JuŜ ich tu nie ma. Przybyli do Perchorska na zaproszenie Gustawa Turczina i powołali się na niego, kiedy wyjeŜdŜali. Zaraz po pańskim wyjeździe spotkali się z dyrektorem Projektu, Wanadze, który załatwił im przelot do Moskwy. Wtedy helikopter był juŜ z powrotem i, rzecz

jasna, osobiście nadzorowałem rozładunek maszyny. Nie - uniósł do góry rękę - Anglicy tego nie widzieli. - Wanadze pozwolił im odjechać? - Tzonov nie mógł uwierzyć. - A jak mógł temu zapobiec? Poprosił ich, aby zaczekali do pańskiego powrotu, ale nie chcieli słuchać. Zagrozili, Ŝe zwrócą się do samego Gustawa Turczina, co od razu otworzyło im drogę. Premier jest jak marionetka; jego polityka związała go nierozerwalnie z gospodarką zachodnią; jego polityczny byt całkowicie zaleŜy od USA, Niemiec i Anglii. Poleciłby natychmiastowe uwolnienie Anglików, a przy okazji dałby wszystkim innym nieźle popalić! - I tak po prostu stąd odlecieli? Krasin wzruszył ramionami. - Tak. Samolot British Airways odleciał z Moskwy do Londynu o 11.45. W tej chwili pewnie podchodzi do lądowania na Heathrow. Ale nawet gdyby pan tu był, co mógłby pan zrobić? Byli gośćmi, a nie w więźniami. Byli w trzech czwartych drogi do dna wąwozu. Dwieście stóp niŜej sztuczne jezioro miało ołowianą barwę. Przeszukując zlodowaciałe stoki, maleńkie figurki w białych mundurach przypominały mrówki. Kiedy pojazd wjechał na podjazd przed masywną bramą Projektu, Tzonov trochę się uspokoił. - Jesteś absolutnie pewien, Ŝe nie widzieli maszyny? - Jestem pewien. Tzonov odetchnął głęboko. - No to musimy zachowywać się tak, jakby nic się nie stało. Siggi zmarszczyła brwi. - Co się nie stało? - Zamykając tak dokładnie swój umysł, zarazem uniemoŜliwiła sobie dostęp do jego myśli. - Mamy tu kompletny bałagan - warknął Tzonov. - I na nas spadnie cała wina, chyba Ŝe zdołamy obrócić to na swoją korzyść. Na przykład brytyjscy esperzy wyjechali stąd w pośpiechu. Dlaczego? PoniewaŜ nie planowali nic dobrego. Tak w kaŜdym razie będzie w naszej historii. Więc co oni właściwie kombinowali? No cóŜ, uwaŜamy, Ŝe mogli dopomóc naszemu gościowi w ucieczce, moŜe działając jak katalizator, dzięki czemu rozwinął w sobie zdolności ojca. Niech to wszyscy diabli... - klepnął otwartą dłonią w stalowe drzwi pojazdu - to moŜe nie być wcale takie dalekie od prawdy! Brama otworzyła się i wjechali do środka. Kiedy hałas silnika pojazdu półgąsienicowego ucichł i wysiedli, Tzonov dalej rozwijał wątek swego oszustwa. Idąc obok Krasina i Siggi, mówił przyciszonym głosem - Jak więc powinniśmy zareagować? Jak byśmy postąpili, gdyby nasza historia była prawdziwa? Bylibyśmy oburzeni, wściekli! Okazujemy Brytyjczykom wyjątkową uprzejmość, a oni odpłacają nam taką... zdradą? Jak tylko odwracam się tyłem, śmieją się jak hieny i umykają w bezpieczne miejsce! Personel Perchorska nas poprze; nie widzieli niczego niezwykłego

w sposobie, w jaki traktowałem Traska i Goodly'ego. Poza tym nie ośmielą się wystąpić przeciwko mnie. - Ale nafaszerowaliśmy ich środkami odurzającymi - przypomniała mu Siggi. - MoŜe to był błąd. - Nie. - Pokręcił głową. - Musiałem się ich pozbyć. Miałem nadzieję, Ŝe przeniosę swój arsenał, Ŝe go ukryję. Poza tym musieliśmy sprowadzić naszego gościa zza Bramy; zamierzałem go przesłuchać... och, i jeszcze mnóstwo innych rzeczy. I to bez ingerencji z ich strony. Tak czy owak, to kwestia tego, komu uwierzą - im czy nam. Nie mają Ŝadnych dowodów. Jeśli się ośmielą wnieść oskarŜenie, będzie to jedynie pretekst, który uwiarygodni fakt ich ucieczki, podczas gdy w rzeczywistości uciekają przed własną zdradą. Tak właśnie jest, poniewaŜ ich misja została zakończona. Uwolnili obcą istotę, której potęgi nie znamy. A nasza reakcja... wydamy nakaz likwidacji tego Nathana. Do wszystkich agentów w terenie: strzelać bez ostrzeŜenia. Siggi Dam zadrŜała wewnętrznie. Wydawało się bowiem, Ŝe Tzonov rzeczywiście wierzy w swój fikcyjny, ale bardzo prawdopodobny scenariusz... Na stanowisku wejściowym pojawił się kapral. Stanął na baczność przed Krasinem, zasalutował Tzonovowi i z czarnej, skórzanej torby wyjął cienki notatnik. - SierŜancie - zwrócił się do Krasina. - Polecił mi pan przeszukać pokoje, które zajmowali Anglicy. Zrobiłem, jak pan kazał i znalazłem to. Krasin obejrzał notatnik. - Czysty? - To kwestia oświetlenia - wyjaśnił kapral. - Ale zostały ślady. - Dobra robota. Zostaw go mnie. - Krasin odprawił Ŝołnierza. W pokojach Tzonova cała trójka obejrzała uwaŜnie notatnik w świetle silnej lampy. Kapral miał rację: za pomocą miękkiego, grafitowego ołówka Tzonov zdołał wydobyć ostry obraz. - Co to jest? - zmarszczył brwi. Ale po chwili zrozumiał. Rysunek przedstawiał znak: płaską, na poły skręconą pętlę, przypominającą ósemkę. - Kolczyk Nathana? - Coś więcej - powiedziała Siggi. - To wstęga Möbiusa. Istnieje związek... - omal nie ugryzła się w język, ale po chwili zmieniła zdanie. Coś aŜ tak oczywistego? Notatnik, być moŜe obciąŜający (przynajmniej w oczach Tzonova), zostawiony tak od niechcenia w pokoju Traska, gdzie z pewnością musiał zostać odkryty? - ...Z Harrym Keoghiem! - podchwycił Tzonov. - Teraz pamiętam. Kiedy Keogh za pierwszym razem uŜył teleportacji, odwiedził grób Augusta Ferdynanda Möbiusa w Lipsku. Grenz Polizei zastawiła na niego pułapkę i otoczyła go, ale on zniknął! A potem pojawił się w zamku Bronnicy, gdzie wówczas mieściła się Centrala Wydziału E i zniszczył go całkowicie! - Obrócił się do Krasina.

- Miałeś rację, Bruno i te bazgroły to potwierdzają. Trask zdradził się. Zastosował dokładnie tę samą taktykę, którą Brytyjczycy uŜyli poprzednio i wysłał przybysza do Lipska w nadziei, Ŝe tam odrodzą się w nim wielkie zdolności jego ojca, Nekroskopa. Tylko, Ŝe tak nie będzie; przeciwnie, tam spotka go śmierć! Krasin skinął głową; nie znał akt Keogha, ale udzielił mu się entuzjazm Tzonova w związku z tą nową wskazówką, - To jaki będzie nasz następny krok? - Muszę porozmawiać z Turczinem - odparł Tzonov. - Będzie mi musiał dać carte blanche. Ale muszę dostać tego Nathana, Ŝywego czy umarłego. Bo w końcu - zerknął na Siggi - juŜ wydobyliśmy z niego mnóstwo informacji. JuŜ go nie potrzebujemy i jest to najbezpieczniejszy sposób zamknięcia tej sprawy. Ponadto uniemoŜliwi to Brytyjczykom wykorzystanie go w jakikolwiek sposób. Krasin kiwnął głową. - W międzyczasie będziemy dalej prowadzili poszukiwania, zataczając coraz szersze kręgi. Po co czekać, aŜ dotrze do Lipska? - Właśnie - Tzonov klepnął się w ramię. - Świetnie, więc działajmy zgodnie z tym planem. Siggi opuściła pokój jako ostatnia. Przed wyjściem wzięła do ręki notatnik i jeszcze raz popatrzyła na charakterystyczny rysunek. A kiedy się juŜ znalazła w swoim pokoju, uśmiechnęła się i pomyślała - Brawo, panie Trask, panie Wykrywaczu Kłamstw. To, Ŝe pańskie zdolności umoŜliwiają wykrywanie kłamstw, nie znaczy, Ŝe od czasu do czasu pan nie moŜe skłamać, co? Na przykład przy pomocy tego rysunku. Chciałby pan zrobić mnie w konia, prawda? CóŜ, mogę to panu wybaczyć, bo wiem, Ŝe w ten sposób chciał pan mnie sprawdzić. I jeśli pan zadowoli się pocałunkiem...? I wciąŜ uśmiechając się, przesłała pocałunek w głąb pustego pokoju...

Kiedy Trask i Goodly przeszli przez odprawę celną, powitał ich obserwator, Frank Robinson. Był juŜ po czterdziestce, ale wyglądał nie więcej niŜ na dwadzieścia osiem czy dziewięć lat. Piegi sprawiały, Ŝe wciąŜ wyglądał jak uczeń, a blond włosy nic nie straciły ze swojej barwy; naleŜał do osób, które zawsze wyglądały młodo. Jego obecność na lotnisku miała podwójny cel: po pierwsze, wyszedł na spotkanie szefa Wydziału E i jego kolegi, a po drugie, miał oczy i umysł otwarte na innych szpiegów. W ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin zauwaŜono niezwykłą aktywność esperów, mającą swe główne źródło w ambasadzie rosyjskiej. Od dosyć dawna nie było aŜ tak gorąco. W drodze do Centrali, Trask nie tracił czasu na pytania, w jaki sposób Wydział dowiedział się, Ŝe on i Goodly wracają do domu; automatycznie zakładał, Ŝe wiedzą prawie tyle co on. Ale interesował go obecny stan rzeczy. - Jak sobie radzimy z Opozycją?

- Dyplomatycznie - odparł Robinson. Trask wiedział, co tamten ma na myśli: stosowanie nacisku wobec osób odpornych na dyplomację moŜe być trudne. - Mógłbyś się wyraŜać nieco jaśniej? - No więc, jeden z ich najlepszych telepatów był zbyt blisko, kiedy go namierzyłem. Bezczelny sukinsyn! Zameldował się w hotelu na dole i prowadził nasłuch z bezpośredniej odległości! Daliśmy znać naszym kolegom z Wydziału Specjalnego; zwinęli go pod zarzutem wykroczenia drogowego i podrzucili - no, znaleźli - nielegalne materiały ukryte w jego samochodzie. Ma zakaz opuszczania ambasady, dopóki Minister Spraw Wewnętrznych nie zbada tej sprawy. - A poza tym jeszcze dwóch ludzi Tzonova jeździło wokół, generując zakłócenia rano, w południe i w nocy, próbując pomieszać nam szyki. Nie zadawaliśmy sobie trudu, Ŝeby temu przeciwdziałać; dobrze jest wiedzieć, gdzie są i co kombinują, z zresztą ich wysiłki były prawie bezuŜyteczne. Ponadto bardzo interesowało się nami paru naszych małych, Ŝółtych przyjaciół, ale poniewaŜ Pekin i Moskwa nie są teraz w zmowie, postanowiliśmy im po prostu nie przeszkadzać. A poza tym oczy mamy szeroko otwarte. - Aha! - mruknął Trask. - Wiem, Ŝe powinienem czuć się uspokojony, ale nie jestem. Coś jest nie tak. W tej chwili mogą nas obserwować, albo za pomocą jakiegoś wynalazku albo ducha. To był taki dowcip zrozumiały tylko dla ludzi z Wydziału. Esperzy mówili o dwóch obliczach wywiadu: wynalazki wykorzystujące najnowsze zdobycze techniki i duchy zaludniające parapsychologię. Ale tym razem Trask nie Ŝartował, tylko po prostu stwierdzał fakt. Od ponad trzydziestu lat nowoczesna obserwacja elektroniczna była jedną z najszybciej rozwijających się gałęzi przemysłu. - W samochodzie moŜe być podsłuch - Robinson wzruszył ramionami. - Ale nauczyliśmy się z tym Ŝyć. Nie moŜemy przez cały czas być pod osłoną. - Ale moŜemy spróbować - powiedział Trask. - A tym razem jest to tak istotne, jak nigdy przedtem. Więc na razie nie mów mi nic więcej, a ja zachowam to, co mam do powiedzenia, dopóki nie znajdziemy się u siebie. - Jak sobie Ŝyczysz - zgodził się Robinson. - Ale przynajmniej pozwól mi powiedzieć, Ŝe w Centrali czeka cię niespodzianka. - Dobra czy zła? Robinson właśnie pokonywał zakręt i na chwilę zamilkł, Ian Goodly siedział z Traskiem na tylnym siedzeniu; wyglądał przez okno i nic nie mówił. MoŜe ukrywał twarz, uśmiechając się jak kot z Cheshire. W końcu Robinson odpowiedział na pytanie Traska - Dobra czy zła? Chodzi ci o tę niespodziankę? Myślę, Ŝe dobra, a nawet doskonała!

- Zobaczymy - mruknął Trask. I na tym urwała się ich rozmowa...

Kiedy skanery ukryte w ścianach windy w Centrali Wydziału E sprawdziły, Ŝe nie załoŜono im pluskiew i jechali do góry, Trask zapytał - Co to za niespodzianka? Robinson wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Myślę, Ŝe wolałaby mówić za siebie. - Ona? Trask nie był w nastroju do Ŝartów i właśnie miał to powiedzieć, gdy drzwi windy otworzyły się z sykiem. Kiedy wyszli na zewnątrz, usłyszał głosy dochodzące zza uchylonych drzwi swego gabinetu, znajdującego się na końcu korytarza. Jeden z tych głosów był cichy i lekko syczący, zdradzając, Ŝe jego właściciel jest urodzonym londyńczykiem. Był to David Chung, który pod nieobecność Traska pełnił obowiązki szefa Wydziału. Drugi głos naleŜał do kobiety i nie był zupełnie... obcy. Wtedy Chung powiedział - JuŜ tu są! - Trask i Goodly wiedzieli, Ŝe to się musi odnosić do nich. Ale do kogo mówił? Goodly myślał, Ŝe juŜ wie, ale postanowił poczekać i przekonać się na własne oczy. Nie musieli czekać, bo „ona” wyszła na korytarz i Goodly zobaczył, Ŝe miał rację. Mimo wszystko czasami warto było czytać w przyszłości. Trask teŜ ją zobaczył i opadła mu szczęka. Zek Föener!

Stojąc w odległości kilkunastu kroków, Ben Trask i Zek Föener przyglądali się sobie w milczeniu. W pierwszej chwili ich uwagę zwróciły róŜnice w wyglądzie, spowodowane upływem czasu. Ale kiedy powoli podchodzili do siebie, wszystkie te lata i wszystkie te zmiany przestały mieć znaczenie. Zek była wciąŜ bardzo piękna. Nie, Trask poprawił się w myśli: bez „wciąŜ”. Zekintha Föener była po prostu piękna. Zawsze była i przypuszczał, Ŝe zawsze będzie. Mając pięć stóp i dziewięć cali wzrostu, była zaledwie o cal niŜsza od niego. Śliczna. Jej matka, Greczynka, dala jej imię po wyspie na Morzu Śródziemnym, Zakinthos, gdzie się urodziła. Zek była szczupła, długonoga, miała włosy blond i niebieskie oczy. Trask nigdy nie zapomni, jak wyglądała wtedy, na greckich wyspach, pod koniec owej koszmarnej afery z Janosem Ferenczym; tamtego dnia, na łódce Manolisa Papastamosa, kiedy poszukiwali białego statku Ferenczy'ego Lazarusa, aby posłać go wraz z jego wampiryczną załogą do piekła. Zek miała na sobie Ŝółte bikini tak skąpe, Ŝe nie pozostawiało miejsca na grę wyobraźni. Tak jak teraz, nie wyglądała na swój wiek; była kształtna, opalona, olśniewająca.. Z oczami tak niebieskimi jak Morze Egejskie, złotymi włosami i urzekającym uśmiechem, bardzo skutecznie, jak wszyscy przyznawali, odwracała uwagę. Taki zresztą był zamiar; sztuczki tej nauczyła się od pewnej lady Wampyrów w Krainie Gwiazd: nawet, gdy męŜczyźni mają się na baczności, pięknej kobiecie

stosunkowo łatwo przychodzi odwrócić ich uwagę. Zresztą dotyczyło to nie tylko męŜczyzn, ale czasami i potworów... I jeszcze coś było godne zapamiętania: pomijając jej wyjątkowe zdolności telepatyczne (jej ojciec był parapsychologiem w Niemczech Wschodnich), Zek Föener była prawdopodobnie największym z Ŝyjących ekspertów w dziedzinie świata wampirów. Naprawdę tam była - Ŝyła tam przez długie miesiące, zarówno wśród Wędrowców jak i Wampyrów - i zdołała przetrwać, dopóki Jazz Simmons jej nie odnalazł i od tej chwili juŜ nigdy się nie rozstawali. Trask powrócił do teraźniejszości. Zek musi mieć teraz chyba z pięćdziesiąt lat. ChociaŜ patrząc na nią, trudno by się było domyślić. Dziwne, ale choć ją i Siggi Dam dzieliły setki mil, a nie tylko wiek, Trask nie mógł się oprzeć porównaniom. MoŜe dlatego, Ŝe Siggi miał świeŜo w pamięci, a moŜe po prostu dlatego, Ŝe miały podobne sylwetki. Ale to miało drugorzędne znaczenie i tkwiło niewyraźnie gdzieś na skraju jego świadomości; natomiast cała reszta, widziana z bliska... róŜnica była taka, jak między fiordem a Lazurowym WybrzeŜem. Siggi Dam była nieskazitelna, zatem wedle ludzkich standardów niedoskonała, podczas gdy drobne niedoskonałości Zek Föener sprawiały, Ŝe była doskonała! Na przykład jej usta: miękkie, wilgotne wargi były odrobinę zbyt pełne i drŜały, gdy wpadała w gniew. I nieregularna linia szczęki, której prawa strona wydawała się nieco bardziej wystająca. W przeciwieństwie do Siggi, dwie połowy Zek nie stanowiły dokładnego zwierciadlanego odbicia, ale podkreślały jej człowieczeństwo. Trask nie miał wątpliwości, która mu się bardziej podoba. Nie miał takŜe wątpliwości, Ŝe wszystkie te myśli naleŜą do jego prywatnej sfery, Ŝe Zek nigdy nie zawiodłaby zaufania i nie odczytała ich nieproszona. Bowiem o ile szpiedzy umysłów Wydziału E starali się jak najściślej współdziałać ze sobą, waŜną rzeczą było zachowanie własnej toŜsamości i nienaruszonej osobowości. Będąc potęŜną telepatką, Zek rozumiała, Ŝe kodeks tych ludzi nie pozwala na zwykłe wścibstwo. JednakŜe na drugim końcu spektrum, w razie konieczności wynikającej z wykonywania obowiązków (jeśli zagroŜone było Ŝycie kolegi, albo wręcz istnienie Wydziału E), teoretycznie było moŜliwe połączenie się w jeden byt. Jeszcze się to nigdy nie zdarzyło i nigdy nie zdarzy, gdyby miało oznaczać trwałe uszkodzenie toŜsamości. Jednak... Trask wiedział, jakie wraŜenie zrobiła na nim Zek i zastanawiał się, jak ona odebrała jego. Czas nie okazał się zbyt niszczycielski, ale nie był teŜ zbyt łaskawy dla Bena Traska. - Ben - odezwała się w końcu i jeszcze raz mu się przyjrzała. - Brak większych szkód, co? Gdyby nie wiedział... Zdobyła się na uśmiech, ale blady i wymuszony. MoŜe była zmęczona. - Myślałem to samo - odpowiedział. - To znaczy, o sobie! Ale ty... - Wzruszył ramionami. Jakby to było wczoraj. - Kłamca! - WciąŜ uśmiechała się blado. - Ale to miło z twojej strony.

- Kiedy przyjechałaś? - Podali sobie ręce i uścisnęli się. - Dwie godziny temu. Porannym samolotem z Aten. - Jesteś sama? - Trask uniósł brwi. David Chung, który dołączył do nich, starał się przyciągnąć spojrzenie Traska. Ale było juŜ za późno. Zek nie odwróciła wzroku, nawet nie mrugnęła. - Jazz zmarł sześć tygodni temu - powiedziała cicho. - Walczył z chorobą prawie przez rok. Trask zamknął oczy i wolno wypuścił powietrze. - Och, Zek! Ja... Chciał ją przytulić, ale cofnęła się o krok i powiedziała szybko - Zanim umarł, powiedział, Ŝe pragnie, abyśmy zrobili porządki. Choćby ze względu na Harry'ego. I dlatego tu jesteś? Kiwnęła głową. - Poza tym myślałam, Ŝe mogę się na coś przydać. Prawie przez tydzień czułam, Ŝe coś się tu dzieje. To znaczy, gdy Harry... nas opuścił, czułam się oklapnięta, wycieńczona i przybita. Ale w ciągu ostatnich pięciu czy sześciu dni odzyskałam wigor. David wypełnił parę pustych miejsc, ale jeszcze nie wiem wszystkiego. Jasne, Ŝe nie i przypuszczam, Ŝe zechcesz mnie przyjąć. - Chcesz z nami pracować? - To było zbyt piękne, aby mogło być prawdziwe. Znowu kiwnęła głową. - Przynajmniej na razie. Jazz na pewno by tego chciał. Jej szczerość uderzyła Traska. - Jesteś przyjęta - powiedział. Zwrócił się do Chunga - Gdzie się wszyscy podziali? - Są w pokoju operacyjnym. Pracują, obserwują, planują i czekają - na ciebie. Potrzebujemy tylko twojej zgody, aby wkroczyć i wydostać go. - Wydostać? Tylko w ostateczności. Wyprowadzić, a to jest róŜnica. - Znowu spojrzał na Zek. - Czy juŜ wszystkich poznałaś? Czy zostałaś nakarmiona i napojona? Czy David zajął się tobą, jak naleŜy? Chodzi mi o to, Ŝe nie chciałbym cię od razu rzucać w wir pracy, ale masz rację: coś się dzieje. Lody zostały przełamane; ostatnie okruchy topniały i twarz Zek rozpromieniła się. Roześmiała się i powiedziała - Potraktowano mnie jak VIP-a, ale jeszcze wszystkich nie poznałam. - Po pierwsze, Ian Goodly - Trask przedstawił ich sobie. - Jest prekognitorem. Ian, chcę, abyś poznał... - .. .Zekintha Föener. - Goodly podał jej rękę. - Nadzwyczajny skarb. - Rzeczywiście nim jest - zgodził się Trask. Ale Goodly tylko na niego zerknął i znowu popatrzył na Zek tym swoim skupionym wzrokiem, po czym powiedział - Nie, miałem na myśli, Ŝe będzie i to od zaraz. Bardzo się cieszę, Ŝe cię poznałem, Zek. I nie przejmuj się: będziesz się ze wszystkimi świetnie rozumiała. Od razu go polubiła i kiedy ruszyli korytarzem do pokoju operacyjnego, zapytała - Czytasz w przyszłości?

- Kiedy przyszłość na to pozwala - odparł - i tylko wtedy, gdy nie mogę tego uniknąć. - Na jego twarz powrócił ponury wyraz. - Jest aŜ tak źle? - Kiedyś postaram ci się to wyjaśnić - powiedział. - MoŜe kiedy się tu zaaklimatyzujesz. A Trask ledwo zdołał się powstrzymać od wyraŜenia swego rozczarowania. To zabrzmiało jak obietnica; więcej, niŜ prekognitor wyjawił mu w ciągu dwudziestu lat! No, moŜe to nie do końca była prawda, ale jeszcze nigdy nie był tak pełen dobrych chęci. Ale w końcu Trask to nie Zek Föener...

VII Cyganie Ferengi

Prezentacje zabrały im jakieś piętnaście minut. Profil Wydziału E - co robili poszczególni pracownicy, kim byli i jakim darem dysponowali - nie stanowił Ŝadnego problemu. Zek po prostu przyjęła to do wiadomości. Dawniej, pod koniec kadencji Grigorija Borowitza jako szefa Opozycji i ponownie podczas rządów terroru Iwana Gerenko, pracowała dla sowieckiego Wydziału E. Co waŜniejsze, była bliską przyjaciółką Nekroskopa i wiedziała, co potrafi - wiedziała teŜ, czym był, zanim udał się do Krainy Gwiazd. Miała więc niewątpliwie wystarczające kwalifikacje. Następnie przyszedł czas, aby wprowadzić ich wszystkich w sytuację. TakŜe Iana Goodly'ego. W Perchorsku miały miejsce wydarzenia, o których ten jeszcze nie wiedział i Trask zastanawiał się, jak to przyjmie. Z drugiej strony moŜe juŜ wiedział, o czym będzie mówił Trask. Wydarzenia, które Trask postrzegał z perspektywy czasu, mogły być Goodly'emu doskonale znane, zanim nastąpiły! Praca z esperami była istnym koszmarem. Trask kazał im usiąść i przez chwilę spacerował tam i z powrotem, chcąc uporządkować myśli. Najpierw zwrócił się do Davida Chunga - Jakie są szanse, Ŝe Opozycja się do nas podczepiła? - Bardzo niewielkie - odparł Chung. - Wydarzenia następują dla nich za szybko. Gdyby udało im się w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin przemycić do Londynu kilku dobrych telepatów, moŜe wtedy mieliby szansę. Ale tak się nie stało. Mają same płotki, a najlepszy z nich jest uziemiony w ich ambasadzie. Nawet nie próbują podsłuchiwać, tylko rozpryskują wokół trochę psychicznego błota. Trask zerknął na Zek, która siedziała w pierwszym rzędzie z przekrzywioną głową. Uniosła dłoń do brwi i zamknęła oczy, a po chwili kiwnęła głową i powiedziała - Jest mnóstwo zakłóceń, ale nic konkretnego. Strzelają na ślepo, nie wiedząc, gdzie mają mierzyć. Myślę, Ŝe wyczułabym, gdyby ktoś nasłuchiwał. - Dobrze - powiedział Trask. - No, więc krótko mówiąc udaliśmy się do Perchorska na Uralu, aby sprawdzić kogoś, kto przeszedł przez Bramę, aby się przekonać, czy jest istotą ludzką. Pojechaliśmy tam na zaproszenie mojego odpowiednika, Turkura Tzonova... tak przynajmniej myśleliśmy. Ale potem okazało się, Ŝe znaleźliśmy się tam, bo takie polecenie wydał Gustaw Turczin. Tzonov obrócił sytuację na swoją korzyść. Gość jest człowiekiem, ale zupełnie niezwykłym. I Ŝebyście przestali się nad tym głowić: to nie jest dziecko, którym opiekowaliśmy się wtedy w Centrali Wydziału E, a które potem zabrało swoją matkę do Krainy Gwiazd i jako

Mieszkaniec, stało się legendą. Nie, bo był to tylko jeden z synów Harry'ego Keogha. A gość zza Bramy jest drugim! - Nie jestem telepatą, ale Nathan - tak ma na imię - nawiązał ze mną telepatyczny kontakt i to trzykrotnie. AŜeby móc to uczynić, trzeba dysponować potęŜnym umysłem, nawet gdy taki kontakt jest sprowokowany. Poza tym to prawda, Ŝe jako esperzy w sposób naturalny przyjmujemy istnienie rozmaitych zdolności i dzięki temu jesteśmy na nie bardziej wyczuleni. Jednak ze zdolnościami Nathana trzeba się naprawdę liczyć. Jest równie dobry albo i lepszy niŜ najlepszy z nas. - To, o czym rozmawialiśmy podczas dwóch pierwszych rozmów, nie jest waŜne, ale ostatnia rozmowa... - Trask przerwał i spojrzał na Iana Goodly'ego, który słuchał uwaŜnie od pierwszej wzmianki o tym nieoczekiwanym kontakcie - ...była inna. Miała miejsce ostatniej nocy, albo dziś wczesnym rankiem. Telepatyczny „głos” Nathana dobiegł mnie podczas snu, ale czułem, Ŝe to coś znacznie więcej niŜ zwykły sen. Był więźniem, ale zdołał się uwolnić - nie pytajcie mnie, jak! Teraz ucieka, kierując się do Rumunii i drugiej Bramy, przez którą moŜe powrócić do Krainy Słońca. To właśnie próbuje teraz uczynić: wrócić, aby dokończyć jakąś sprawę, której natury nie zdradził. - Potrzebuje pomocy. Czy istnieje jakiś sposób, w jaki mógłbym ułatwić mu ucieczkę, usunąć przeszkody z jego drogi? MoŜe i mógłbym, ale mimo to... - Powiedziałem mu, Ŝe nigdy mu się nie uda: jeśli nawet dotrze do rumuńskiej granicy, będą tam na niego czekać ludzie Tzonova. A Tzonov to dopiero początek, bo oprócz niego... nie ma mowy, Ŝeby Nathan powrócił bez naszej pomocy. Powiedziałem mu, Ŝe kazaliśmy pilnować tego miejsca, a takŜe coś niecoś o Schronisku w Radujevacu. Ale tam przynajmniej sprawujemy kontrolę, więc moŜe jest jakaś szansa. Jednak w tej chwili... wykluczone, aby mógł w jakikolwiek sposób przepłynąć podziemną rzekę i dotrzeć do Bramy. To zupełnie niemoŜliwe. Tylko Harry'emu Keoghowi to się udało, a Nathan nie dysponuje potęgą swego ojca - przynajmniej na razie. - Jak mógłby ją zdobyć? Jego ludzie to Wędrowcy, Cyganie. Zawsze w ruchu, aby uniknąć spotkania z Wampyrami, nie rozwinęli Ŝadnej nauki, nie znają liczb. Wiemy, Ŝe trik, którym posługiwał się Nekroskop, polegał na wykorzystaniu matematyki. Była to matematyka metafizyczna, matematyka Möbiusa, nie mająca nic wspólnego z tabliczką mnoŜenia czy suwakiem logarytmicznym. Nathan nie ma Ŝadnego wykształcenia; liczby jego ojca jakoś się w nim zagnieździły, ale nie potrafią znaleźć ujścia. Chyba Ŝe ktoś mu udzieli fachowej pomocy. Powiedziałem, Ŝe moŜe będziemy w stanie mu pomóc i bardzo się tym zainteresował. - Ale jeszcze bardziej interesuje go ojciec, Harry Keogh, człowiek, którego nigdy nie znał. Nathan jest jeszcze młodym człowiekiem, ale przez całe Ŝycie tkwiły w nim te dziwne zdolności, których nie potrafił określić, choć myślę, Ŝe sam mógłbym zaryzykować bardzo prawdopodobne

przypuszczenie. I nigdy nie wiedział, skąd się to u niego wzięło, miał tylko wraŜenie, Ŝe tuŜ, tuŜ czeka na niego coś zupełnie niewiarygodnego, jeśli tylko potrafi pozbierać wszystko do kupy. Więc opowiedziałem mu coś niecoś o Harrym. Nie za duŜo, tyle, Ŝeby pokazać, jak wiele mu zawdzięczamy. Powiedziałem teŜ, Ŝe o ile Ŝywi nigdy nie traktowali go sprawiedliwie, to umarli go kochali. I to tak bardzo, Ŝe wstawali dla niego z grobów! Kiedy Nathan usłyszał, jak bardzo Wielkie Zgromadzenie go kochało i co dla niego uczyniło... wiedziałem, Ŝe go mam! - Ale nie myślcie, Ŝe jestem z tego dumny i nie zrozumcie mnie źle. Nie złowiłem go jak rybę i nie zamierzam go w taki sposób wykorzystać. Teraz, gdy go poznałem, po prostu uwaŜam, Ŝe powinien mieć szansę, jakiej nie miał Harry, to wszystko. Zmierzam do tego, Ŝe jeśli nam się uda go stąd wydostać, uczynimy to dla niego, nie dla siebie. Jedyną satysfakcją będzie fakt, Ŝe Tzonov go nie dostanie w swoje łapy. Ale i tak wybór naleŜy do Nathana. Trask poczekał, aŜ to, co powiedział, dotrze do świadomości wszystkich obecnych, po czym ciągnął dalej - Kiedy się obudziłem tego ranka, wiedziałem, Ŝe nasze zadanie w Perchorsku dobiegło końca i Ŝe najlepiej będzie stamtąd wyjechać i zobaczyć, czy zdołamy pomóc Nathanowi z zewnątrz. I to właśnie robimy. - Spojrzał znów na Goodly'ego, ale zwracał się do wszystkich. - Jak więc widzicie, wszystko to, co przekazał mi Nathan, stanowi nowinę nawet dla Iana Goodly'ego, bo gdybym mu to powiedział... - ...Wówczas istniałaby dodatkowa moŜliwość wydobycia tych informacji - powiedział Goodly, kiwając głową. - Tak, oczywiście. Rozumiem. - Dobrze - powiedział Trask. - Więc teraz pomówmy trochę o Tzonovie. Ian i ja pomyszkowaliśmy trochę w Perchorsku i znaleźliśmy naprawdę niepokojące rzeczy, z których aŜ nadto wyraźnie wynika, Ŝe Tzonov moŜe stanowić prawdziwy problem i to nie tylko dla nas. JuŜ teraz jest jak tykająca polityczna bomba zegarowa w swym własnym kraju, a Gustaw Turczin jest jedyną osobą, która wydaje się wciąŜ tego nie dostrzegać. Mamy nadzieję, Ŝe tak właśnie jest. Ale jeśli Turczin teŜ jest w to zamieszany - no cóŜ, taka jest ta cała głasnost, w którą się zaangaŜował. - Faktem jest, Ŝe Tzonov ma w Perchorsku prawdziwy arsenał i jest tylko jeden powód, dlaczego. Ian i ja widzieliśmy Bramę i moŜemy zaświadczyć, Ŝe jest zamknięta szczelniej niŜ drzwi Bank of England. Tak jak w przypadku Nathana, wszystko, co przechodzi przez Bramę, wpada w pułapkę, po czym zajmują się tym na miejscu, wedle własnego uznania. Nie ma więc potrzeby niepokoić się moŜliwością jakiejś inwazji z Krainy Gwiazd. Ale moŜe powinniśmy się zainteresować moŜliwością inwazji w drugą stronę! Oto, na czym polega problem: jak to powstrzymać? Jak moŜemy przekazać Turczinowi, co podejrzewamy, jeśli i on jest w to zamieszany? Czy będzie chciał to powstrzymać, czy teŜ uzna, Ŝe Kraina Słońca i Kraina Gwiazd dojrzały do podboju, aby stać się nowym sowieckim terytorium? Jeśli zachodzi ta druga moŜliwość i jeśli pozwoli Tzonovowi rozpocząć operację, jak się to odbije

na nas? W przeszłości Rosjanie popełnili kilka powaŜnych błędów, z których kilka nadal wywiera wpływ na resztę świata. Przykładami mogą być Czarnobyl i Morze Aralskie. Ale eksperymentowanie z czymś tak niebezpiecznym jak Brama... - Zabrakło mu słów. - Puszka Pandory nie moŜe się z tym równać! Odezwał się David Chung - Co zamierzasz zrobić? Trask wzruszył ramionami. - Przekazać wszystko, co wiemy, naszemu ministrowi i niech coś z tym zrobi. Ostatecznie powinno to się oprzeć o Turczina, który przy odrobinie szczęścia sobie z tym poradzi, o ile nie jest w to zamieszany. Oznacza to, Ŝe kiedyś w przyszłości moŜe my sami będziemy musieli się tym zająć. Oparł się o krawędź podium. - Dobra, tyle z mojej strony. Później przygotujemy szczegółowe sprawozdanie, które, mam nadzieję, wszyscy przeczytają. Teraz na was kolej. Co tu robiliście w międzyczasie? Wstał Chung. - Śledziłem cię aŜ do Perchorska, po prostu po to, aby mieć cię na oku. Nawiasem mówiąc, tam, na Uralu, obserwujemy bardzo silne zakłócenia ze strony Opozycji! - Siggi Dam - potwierdził Trask. - Będzie o niej mowa w moim sprawozdaniu. Ale przerwałem ci; przepraszam, mów dalej. - Ten talent, ta ukryta moc, którą wyczułeś w Nathanie - ciągnął Chung. - Te „dziwne zdolności”, jak je określiłeś. To właśnie wyczułem - i Zek takŜe - jeszcze zanim przekroczył Bramę. Im bliŜej był naszego świata, tym silniej wyczuwaliśmy jego obecność. I tu mamy wielką przewagę nad Tzonovem. To znaczy, ja! - Chung wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Tzonov nie dysponuje naprawdę dobrym lokalizatorem. Ma jednego czy dwóch pośledniejszego kalibru, ale oni nie mogą się równać ze mną. A ja mam własną kryształową kulę. - Uniósł do góry szczotkę do włosów Harry'ego. - Teraz, gdy Nathan przekroczył Bramę, jest tak, jakby nagle oŜyła. Gdyby była wykonana z magnetytu, pokazałaby, Ŝe Nathan kieruje się na północ! Potrafię go zlokalizować znacznie łatwiej niŜ kogokolwiek dotąd. Wszyscy usłyszeli westchnienie ulgi, jakie wydał Trask, który po chwili powiedział - Mam nadzieję, Ŝe zachowałeś ostroŜność. PrzecieŜ nie chcemy, aby Opozycja wykorzystała cię jako nośnik informacji! Chung pokręcił głową. - Ograniczyłem obserwacje do minimum. Ale mogę podejść do mapy i pokazać wam, gdzie jest - nawet w tej chwili! To właśnie miałem na myśli, kiedy powiedziałem, Ŝe moŜemy go wydostać. Pod osłoną ciemności; helikopter niewidzialny dla radaru, jednostka antyterrorystyczna i ja; zniklibyśmy jeszcze zanim towarzysze by się połapali... - Towarzysze? - Trask podniósł rękę. - To miałem na myśli, mówiąc, Ŝe moglibyśmy go wyprowadzić. Ale porwać? Mówisz, jakbyśmy byli w stanie wojny! Tak nie jest. W istocie nigdy

jeszcze sytuacja nie była tak dobra, odkąd Turczin zasiada w fotelu przewodniczącego. Dlatego teraz nie wolno nam namieszać. Jednak jeśli nam się uda doprowadzić Nathana bliŜej granicy... Nagle Trask nie mógł juŜ dłuŜej wytrzymać. Zszedł z podium, ruszył w stronę mapy i poprosił - PokaŜ, gdzie teraz jest. Chung ubiegł go; zbliŜył się szybko do migocącego ekranu, ściskając w lewej ręce szczotkę Harry'ego, wyciągnął prawą rękę i połoŜył ją na ekranie, na zachód od północnego Uralu. Potem zamknął oczy. Zamigotał mały ekran, znajdujący się w prawym dolnym rogu wielkiego ściennego ekranu, gotów do pokazania wskazanego obszaru. Chung zmarszczył brwi i jeszcze mocniej zacisnął oczy, po czym wyciągnął palec wskazujący i dotknął ekranu. - Tutaj! - powiedział. Mały ekran wyświetlił szczegółową mapę wskazanego obszaru z siatką dziesięć na dziesięć mil. Trask wcisnął przycisk; Chung cofnął rękę; mały, powiększony obszar określał pozycję Nathana: leśne ścieŜki przecinające zamarznięte bagna. - Więc jest gdzieś tam - powiedział Trask z oczyma utkwionymi w ekranie. - Nie, nie „gdzieś”. - Chung w takich sprawach nie okazywał skromności. - Jest dokładnie w środku. W następnej chwili obaj męŜczyźni zdali sobie sprawę z obecności stojącej tuŜ za ich plecami trzeciej osoby, Zek Föener. - David - odezwała się - Ben. Pamiętacie, jak było na Rodos? Harry był w Karpatach, a my zastanawialiśmy się, jak mu idzie. Dwaj męŜczyźni spojrzeli na siebie, a potem na Zek. Trask powiedział - Chcesz nawiązać kontakt? - DlaczegóŜby nie? - Była śmiertelnie powaŜna. - Chcecie go stamtąd wyprowadzić, prawda? I wiecie, Ŝe im dłuŜej to trwa, tym niebezpieczeństwo jest większe. Nawet w tej chwili jego szanse wciąŜ maleją. Jeśli więc zdołamy się z nim skontaktować i jeśli zechce... Trask podrapał się w brodę. Pozostali esperzy zebrali się wokół i przyglądali się im uwaŜnie. - Zrób to - powiedział Trask. - Ale jeśli zdołasz do niego dotrzeć, postaraj się streszczać. Najpierw nawiąŜ kontakt, a potem ustalimy szczegóły, które będziesz mogła przekazać później. Trask juŜ to kiedyś widział, ale dla niektórych spośród obecnych rzecz była zupełnie nowa. Zek zacisnęła dłoń na dłoni Chunga, trzymającej szczotkę, a on dotknął końcami palców prawej dłoni środka małego ekranu. Następnie oboje zamknęli oczy, oddychając głęboko i koncentrując się...

Oddychali z trudem. Nagle Zek wyrwała dłoń z dłoni Chunga; oboje zatoczyli się w tył; Trask chwycił ich za ręce i przytrzymał. Ale gdy Zek spojrzała na niego, zobaczył, jak wyraz jej twarzy zmienia się: zaskoczenie ustąpiło miejsca zdumieniu. - Liczby! - powiedziała - MoŜe nie wie, jak ich uŜywać, ale mimo to stanowią jego część. Na pewno wie, jak się ukryć za ich zasłoną. - No tak, to on - powiedział Trask, odetchnąwszy głęboko: zaskoczyło go, kiedy odkrył, Ŝe przez cały czas wstrzymywał oddech. - Ale on ukrywa się - powtórzyła Zek - osłania swój umysł. I ta osłona jest... bardzo potęŜna. Jeśli mam do niego dotrzeć, będę potrzebowała pomocy. Trask wiedział, co ma na myśli. Grupowa koncentracja siły woli. I kiedy Zek i Chung zbliŜyli się do ekranu, esperzy skupili się wokół nich i wzięli się za ręce, tworząc półkole z Zek, Chungiem i Traskiem w środku. Chung jeszcze raz dotknął ekranu... ...I kontakt z Nathanem został nawiązany! Ale tym razem byli przygotowani; Zek wystrzeliła swoją telepatyczną sondę prosto w wirującą ścianę liczb. Nathan, najpierw zaskoczony a potem przestraszony, odezwał się - Kto...? - Przyjaciel - odpowiedziała. - Byłam teŜ przyjaciółką twego ojca. - Mego ojca? - Nekroskopa, Harry 'ego Keogha. Przez chwilę liczby zaczęły wirować znacznie szybciej i Zek obawiała się, Ŝe mogą ją odrzucić. Ale w następnej chwili zapadły się w głąb... i pojawił się Nathan. Zek westchnęła, bowiem umysł Nathana był jak umysł jego ojca sprzed wielu lat: ciepły, wraŜliwy, niewinny. To zawsze stanowiło paradoks i to do samego końca. Harry Keogh, wraŜliwy Wampyr. Nekroskop, który rozmawiał ze zmarłymi, a zarazem ciepły wobec zwykłych ludzi. Człowiek obdarzony potęgą niby anioł śmierci, a jednak niewinny. Nathan odczytał to wszystko z jej umysłu i juŜ wiedział, Ŝe ta kobieta rzeczywiście znała jego ojca. Ale kim właściwie była? Otworzyła dla niego swój umysł. Nathan aŜ się zachłysnął. - Zek! - w jego umyśle dało się wyczuć zaskoczenie. - Przyjaciółka Lardisa, przybyła z Krainy Piekieł! WciąŜ o tobie opowiada! Byłaś tam, wśród Wędrowców w Krainie Słońca! U boku Cyganów, brałaś udział w bitwie w ogrodzie Mieszkańca, jeszcze zanim przyszedłem na świat! Wygenerowała dla niego obraz, aby mógł zobaczyć, jak to było. I nie dało się ukryć faktu, Ŝe rzeczywiście tam była, bo nikt, kto nie znał Wampyrów, nie mógł przedstawić tak Ŝywego opisu, ani wywołać takiego uczucia wstrętu. Ale następnie górę wzięła kobieca ciekawość. - Ile masz lat, Nathan? Powiedział jej.

I teraz Zek zrozumiała wszystko. - Kiedy Mieszkaniec odesłał mnie i Jazza z powrotem do domu, Harry jeszcze przez jakiś czas został w twoim świecie. Nathan zainteresował się. - Mój ojciec, Hzak Kiklu - zawsze wierzyłem, Ŝe to mój ojciec został śmiertelnie ranny i zmarł. Ale matka... Zek wyczuła jego zakłopotanie, ranę, która się w nim otwierała - zdrady? - i szybko zareagowała, Ŝeby temu przeciwdziałać. - Nana Kiklu? Twoja matka? śyje i ma się dobrze? AleŜ to niewiarygodnie dzielna kobieta! O, tak, pamiętam Nanę! Kiedy było juŜ po wszystkim, została sama, a wycierpiała... tak wiele! Ale Harry takŜe duŜo wycierpiał i w pewnym sensie stracił więcej niŜ ktokolwiek inny. To ich do siebie zbliŜyło i wtedy górę wzięły siły, nad którymi nie byli w stanie zapanować. Jednak... jestem pewna, Ŝe to było coś o wiele więcej. - Zek starała się wykazać zrozumienie, a jednocześnie być na tyle uczciwa, na ile pozwalały okoliczności. - Musieli się w sobie zakochać. Poczuła, jak Trask ściska ją za przegub i usłyszała, jak szepcze jej do ucha - Zwijaj się! Nie naraŜaj go! - Zwabiłaś mnie. - Nathan był teraz bardzo spokojny, prawie oskarŜycielski. - Muszę wiedzieć wszystko. I wiedziałaś, Ŝe będę... - Nathanie - odpowiedziała. - Znasz Traska. Jego umysł to otwarta księga. Wyczuwa, czy ludzie mówią prawdę. Z pewnością wyczułeś, Ŝe on mówi prawdę. Nie wyrządzimy ci krzywdy. Nie wykorzystamy cię. I od tej chwili nie będę ci więcej przeszkadzać... chyba Ŝe sam mnie poprosisz. Nastąpiła długa przerwa, po czym nadeszła odpowiedź - Co chcecie, Ŝebym zrobił? Gdzie mam się udać? - Wkrótce skontaktuję się z tobą znowu - powiedziała Zek z westchnieniem ulgi. - Bądź gotów...

Tej nocy Cyganie rozbili obóz w lesie, na brzegu zamarzniętych bagien, dwadzieścia mil na wschód od KoŜwy. W wozie ich starego, zasuszonego wodza, Nathana traktowano jak gościa honorowego. Od chwili, gdy Nathan dostrzegł ich ze swej kryjówki, z tyłu samochodu dostawczego (i ryzykował skręcenie karku, decydując się na skok z pędzącego samochodu w zaspę śniegu, którą ujrzał na krawędzi drogi), wiedział, Ŝe to ludzie jego pokroju. Byli prawie nie do odróŜnienia od Cyganów w Krainie Słońca. Napotkanie takich ludzi w tym miejscu było dla niego prawdziwym wstrząsem. PrzeŜył jeszcze większy wstrząs, gdy usłyszał język, jakim się posługiwali, który miał więcej wspólnego z językiem uŜywanym w Krainie Słońca, niŜ rosyjski, którego się „uczył” w Perchorsku. Języki dla Nathana nie stanowiły problemu; kojarzenie mówionych słów z myślowymi obrazami było prostą sztuczką, której się nauczył od mieszkańców pustyni, Tyrów, Ŝyjących w

koloniach, rozsianych w południowej części Krainy Słońca. Dzięki temu niemal od pierwszej niezdarnej rozmowy z ludźmi w wozach, została nawiązana zarówno nić porozumienia jak i przyjaźni. Ale wyczuł, Ŝe spotkanie z nimi było czymś znacznie więcej niŜ tylko szczęśliwym trafem; wydawało się sprawą przeznaczenia i dlatego spytał starego wodza - Skąd wiedziałeś? MęŜczyzna przekrzywił głowę i puścił do niego oko. Był ciemnoskóry, miał złoty ząb, w prawym uchu złoty kolczyk, a ponadto złote pierścienie na palcach obu rąk. Ale... nie miał nic ze srebra. - A więc wyczułeś to, co? śe czekaliśmy na ciebie. - Starzec zachichotał. - No cóŜ, to mój sekret. Dlatego jestem wodzem! Oczywiście Nathan mógł zajrzeć do jego umysłu, gdyby chciał, ale nie uczynił tego. Tego teŜ nauczył się od Tyrów: wyjąwszy sytuację, gdy zostało to wzajemnie uzgodnione między przyjaciółmi czy kolegami, albo w chwili wielkiego niebezpieczeństwa zagraŜającego całej społeczności, prywatność poszczególnych osób była nienaruszalna. Rzut oka był do przyjęcia, ale przetrząsanie zawartości czyjegoś umysłu - nigdy. Krótko mówiąc, kradzieŜ prywatnych myśli innych była rzeczą niestosowną, gdy wystarczał zwykły kontakt słowny. KaŜdy powinien mieć moŜliwość wyraŜenia słowami, tego co czuje. Dlatego Nathan ograniczył wykorzystywanie telepatii do uczenia się języka tych wędrowców. Nic nie wiedzieli o jego zdolnościach umysłowych, a on nie zamierzał ich oświecić. Gdyby bowiem okazał się zbyt bystry, gdyby dowiedział się lub zrozumiał zbyt wiele i zbyt szybko, mogłoby to wytworzyć niepotrzebny dystans. A w razie odrzucenia - gdyby go napiętnowali jako złodzieja myśli - mógłby zostać pozbawiony nie tylko ich przyjaźni, ale być moŜe i wolności. Nathan wciąŜ myślał wedle standardów swego świata i pewnie tak juŜ miało pozostać. Nie mówił więc nic, lecz po prostu siedział i czekał; w końcu jego cierpliwość została w pewnym stopniu wynagrodzona, kiedy stary wódz powiedział - Na świecie są róŜne dziwne miejsca, nie uwaŜasz? - Wiem niewiele o świecie - odparł Nathan po chwili namysłu. - Pod jakim względem dziwne? Jakie miejsca masz na myśli? - Och, po prostu miejsca. - Stary wódz wzruszył ramionami, pyknął fajkę i zamilkł. Wydawało się, Ŝe nie obchodzi go oczywista ignorancja gościa, brak wiedzy ogólnej, ani dziwny niekiedy sposób wyraŜania się. - Mam na myśli stare miejsca, rozumiesz? Wieczne. Miejsca, które znają Cyganie - przynajmniej niektórzy z nich - i które od czasu do czasu odwiedzają. Zawsze je odwiedzali. Nathan nie był pewien, co na to odpowiedzieć, wrócił więc do studiowania otoczenia: wóz był podobny do tych, które widział w Krainie Słońca: cztery koła, był ciągnięty przez zwierzęta, polakierowany i pomalowany w misterne, delikatne wzory. W środku stał przyśrubowany do podłogi Ŝelazny piecyk na drewno; sczerniały przewód kominowy biegł do metalowego kołnierza,

przebijając dach. Na zewnątrz wisiały rozmaitego rodzaju garnki i patelnie oraz inne przybory kuchenne, pobrzękując przy kaŜdym wstrząsie pojazdu, którego zakrzywiony dach był wykonany z lakierowanych desek, nie zaś z impregnowanej skóry, jak w świecie Nathana. Poza tym i zwłaszcza tutaj, w lesie, mógł sobie wyobraŜać, Ŝe jest znów w Krainie Słońca. Ale nie, tu było zbyt zimno jak na Krainę Słońca, a ci ludzie byli jedynie potomkami prawdziwych Wędrowców. Nathan dostrzegł to teraz - wiedział, Ŝe tak właśnie musi być - i zastanawiał się, jak dawno temu pierwsi z nich przybyli tutaj, towarzysząc swym wampyrzym panom, wygnanym z Krainy Gwiazd do Krainy Piekieł. Wtedy byli niewolnikami, a teraz są wolni. Więc... co się stało z ich dawnymi panami? - Jestem Ferengi, wiesz? - starzec wyszczerzył zęby w uśmiechu. Nathan lekko podskoczył. MoŜe w ten sposób otrzymał odpowiedź na niewypowiedziane pytanie. W Krainie Słońca to imię od niepamiętnych czasów było przekleństwem! Oczywiście wśród Wampyrów zawsze byli tacy, którzy nosili podobne imię. Ferenc, Ferenczy, Ferengi - we wszystkich tych postaciach imię stanowiło złowrogie zaklęcie. - Tak, Vladi Ferengi - kiwnął głową wódz. - Ostatni z długiej, długiej linii. Naprawdę ostatni, bo moja kobieta była bezpłodna - a moŜe to ja? - Uśmiechnął się i klepnął w swoje workowate spodnie. - Ten wierny, stary przyjaciel nieźle baraszkował w łóŜku, ale to, co wychodziło było zimne i martwe. Ale co to ma za znaczenie, nie? Nie mam synów, więc to juŜ koniec. Moi ludzie przestaną tam jeździć. Do tych dziwnych miejsc. - To znaczy, Ŝe nie poprowadzisz ich tam więcej? - Nathan był zaciekawiony. - Właśnie. Nie będzie mnie tutaj, kiedy nadejdzie wezwanie. Myśl zaczęła nabierać kształtu. - To wszystko wydaje się ze sobą łączyć - powiedział Nathan. - Próbujesz mi wyjaśnić coś, czego sam nie rozumiesz, w nadziei, Ŝe zrozumiem to za ciebie. I moŜe tak się stanie... przynajmniej częściowo. Ale najpierw musisz mi coś powiedzieć: czy Cyganie Ferengi to stary lud? Od jak dawna tu jesteście? - Mój pra-pra-pradziadek był Ferengi - odpowiedział starzec. - Dalej nie jestem w stanie sięgnąć. Ale nie mam wątpliwości, Ŝe on sam powiedziałby to samo, gdyby tu był! Od jak dawna, pytasz? Widziałem godło Ferengi wyryte w górach Chorwacji, które są jednym z tych dziwnych miejsc. A samo godło? Musi być tak stare, jak te góry. Nathan wiedział, o jakim godle mówi; widział je wyryte na ramie wozu Vladi'ego, umiejętnie ukryte w misternych, delikatnych wzorach: głowa diabła o szkarłatnych oczach i rozdwojonym języku, szczerzącego zęby, z których kapała krew. Usuwając ten obraz z pamięci, powiedział - W górach? To znaczy, tam? Na przełęczy w Perchorsku, skąd... przybyłem?

- Co? Ach, nie! Nie tam! Tam pozostały tylko wraŜenia i to nie starsze, niŜ kilkanaście lat. WraŜenia, mój synu, które nie stały się zaląŜkiem niczego. Myślałem, Ŝe moŜe tym razem wzruszył ramionami - ale to byłeś tylko ty. Nathan skinął głową. To nabierało sensu, choć w podejrzany sposób. Nie był specjalnie zainteresowany rysującym się związkiem, ale musiał go prześledzić. MoŜe będzie mógł przyśpieszyć ten proces. - Czy mogę wypowiedzieć pewne słowo? Wódz uniósł brwi. - Jak najbardziej. - Wampyry! To wywarło oczekiwany efekt. - Wysłannik! - Vladi pochylił się do przodu i chwycił Nathana za ramię z szybkością, która kłóciła się z jego wiekiem. - Przybywasz od nich, jesteś posłańcem między światami! Stary Ferengi umarł - niech Ŝyje Ferengi! A teraz powiedz mi, szybko: jaką wiadomość przesyła? I kiedy przybędzie? Teraz Nathan zrozumiał wszystko: Vladi i jego ludzie byli potomkami niewolników Wampyrów. I nagle pod wpływem spojrzenia i dotyku starego wodza poczuł dreszcz. Ale nie wolno mu było tego okazać; zresztą to nie była ich wina. Nie wiedzieli, po tak długim czasie nie mogli pamiętać prawdziwej natury istot, którym wciąŜ chcieli słuŜyć, tak jak słuŜyli ojcowie ich ojców. Odkładając na bok etykę, Nathan pozwolił sobie zajrzeć do umysłu starego wodza i oto, co ujrzał. Postać wielkiego człowieka, z dłońmi na biodrach. Nadzwyczaj dobrotliwego. A u jego stóp wszyscy Wędrowcy świata, otoczeni jego opieką, opływający w dostatki, w swych lśniących, pomalowanych wozach, z dumnie powiewającym sztandarem, na którym widniała głowa diabla o szkarłatnych oczach i rozdwojonym języku, szczerzącego zęby, z których kapała krew. Ale w świetle tego, co się stało ostatnio... moŜe Vladi i jego ludzie wcale nie byli tacy niewinni. - Czekasz na Ferengi - powiedział Nathan bardzo powoli i ostroŜnie. - Mogę ci powiedzieć tylko tyle: on - oni - przybędą, jeśli będą pewni, jak zostaną przyjęci. - Był pewien, Ŝe jest to bliskie prawdy. Ale pomyślał, Ŝe jeśli wierzą, iŜ to miejsce jest Piekłem, to nigdy im nie wytłumaczy! - Ach! - starzec puścił ramię Nathana i opadł na siedzenie z tyłu wozu. - Ale... czy myślą, Ŝe zapomnieliśmy o nich? - Przez chwilę jego wielkie czarne oczy były pozbawione wyrazu, ale wkrótce pojaśniały. - Z pewnością Ferengi nie wysłaliby cię tutaj, gdyby nie mogli cię wezwać z powrotem. Kiedy i jak wracasz - skąd wyruszysz w drogę powrotną - aby zapewnić lordów, Ŝe zgotujemy im wspaniałe przyjęcie? Przedtem Nathan powiedział półprawdę. Teraz musiał zwyczajnie skłamać, a w kaŜdym razie starannie sformułować odpowiedź, aby ukryć swój prawdziwy cel. Ale poniewaŜ odkrył powiązania tych wędrowców z Wampyrami, nie powinien mieć trudności z okłamaniem ich.

- Istnieją Bramy łączące dwa światy - powiedział. - Jedna z nich znajduje się w Perchorsku, ale tamtędy nie mogę wrócić. Powiedz mi: gdzie są inne dziwne miejsca? - Czy tam właśnie na ciebie czekają? - Vladi był znów podniecony. Podrapał się w pokryty Ŝyłkami nos i powiedział - Znam je, owe Bramy i dziwne miejsca, gdzie się znajdują! Powiedz mi tylko, gdzie zamierzasz się udać, a my cię tam zaprowadzimy. - To moŜe być bardzo okręŜna droga. - Nathan postanowił wyraŜać się nieco mgliście. Zanim wrócę, muszę po drodze zebrać pewne informacje. Nie powinieneś mnie pytać. - Ach! - znów westchnął stary wódz. - Teraz się rozumiemy! Ale pojmujesz, dlaczego byłem ostroŜny? To, o czym rozmawiamy, to nie są zwyczajne sprawy. Nathan trochę się odpręŜył. - Więc wy, wędrujący lud, ty i twoi ludzie, czekaliście przez te wszystkie niezliczone lata na powrót Wampyrów - Ferengi - którzy poprowadzą was ku chwale. A co się stało ze starymi Ferengi, którzy was tutaj przywiedli? - Odeszli. - Głos starca był smutny i pozbawiony wyrazu. - Obrócili się w pył w swych rozpadających się zamkach, zamienili się w kamień w nieoznakowanych grobowcach, albo zostali spaleni na popiół. JuŜ ich nie ma. - Ludzie ich prześladowali? - MoŜe ta Kraina Piekieł rzeczywiście zasłuŜyła na swoją nazwę: Piekło, przynajmniej dla Wampyrów. - Nie chcę o tym mówić! - Vladi pokręcił głową. - Cyganie Ferengi są wierni. Kiedy powrócisz, musisz im powiedzieć, Ŝe wciąŜ ich pamiętamy i zawsze będziemy wierni ich pamięci. Przynajmniej dopóki Ŝyję... Głos starego wodza ucichł i Nathan zobaczył, Ŝe jest juŜ zmęczony. Ale zanim pozwoli mu zasnąć, musi uzyskać odpowiedź. - WciąŜ mi nie powiedziałeś, skąd wiesz. Starzec znów podrapał się w nos, mrugnął i rozprostował dłoń, ukazując głębokie bruzdy. - Czytam w liniach, lotach ptaków, mgłach. Widzę i słyszę rzeczy, których inni w ogóle nie dostrzegają! Odbieram... wraŜenia. W szumie wiatru słyszę głosy; planety wędrujące po niebie kierują moimi drogami. I tak jak w Ŝyłach mego ojca płynęła prawdziwa krew Ferengi, tak w moich Ŝyłach płynie jego krew. Bo krew to Ŝycie! Stary wódz wstał, przygasił lampę i w blasku piecyka podreptał do łóŜka, stojącego koło drzwi. Nathan takŜe poszedł do swego łóŜka, którym była wąska ławka w tylnej części wozu i zawinął się w kłębek. A więc stary Vladi był jasnowidzem, wróŜbiarzem: czytał w przyszłości... ale nie był mentalistą. Nathan wiedział więc, Ŝe moŜe nie blokować swego umysłu i Zek będzie mogła nawiązać z nim kontakt. Przed zaśnięciem, do uszu Nathana doszedł szept - A co do twojej drogi, kiedy będziesz wiedział, którą wybrać? Jesienią, kiedy wyczułem, Ŝe w dziwnych miejscach coś się dzieje, kazałem moim ludziom zgromadzić jedzenie dla ludzi i zwierząt, abyśmy mogli przezimować w

pieczarach u stóp wzgórz. Ale teraz... tu, na odkrytym terenie, jest zimno i nie będziemy mogli zostać zbyt długo. - MoŜe rano - odparł Nathan. - Jestem pewien, Ŝe o Wschodzie słońca będę juŜ wiedział. - Myślisz, Ŝe... będą z tobą rozmawiać? - Tak, ktoś na pewno. - Ach! Długo po tym, jak stary wódz zaczął chrapać, Nathan leŜał z otwartymi oczami i czekał na tego kogoś...

Było to tak oczywiste, Ŝe Ben Trask zastanawiał się, dlaczego nie zauwaŜyli tego na samym początku. Ale zastanowiwszy się, znalazł i na to odpowiedź: szpiedzy umysłu nie są szpiegami w zwykłym znaczeniu tego słowa. David Chung był całkiem blisko proponując, aby przyłączyli się do grupy specjalistów. Ale dopiero kiedy Trask skontaktował się z ministrem, a ten z kolei z innymi przedstawicielami władzy, wszystkie elementy układanki znalazły się na swoich miejscach. Specjaliści, których miał na myśli Chung, nie będą potrzebni. A na miejscu była juŜ specjalistka innego rodzaju. Od piętnastu lat Zachód pomagał Rosji w rozwiązywaniu wielu problemów; od owych trzech doniosłych dni - 19, 20 i 21 sierpnia 1991 roku - kiedy w wyniku nieudanego zamachu stanu, zmierzającego do obalenia Michaiła Gorbaczowa, komunizm starego stylu umarł zasłuŜoną śmiercią, zwiastując zawrotny „awans” dwustu pięćdziesięciu milionów ciemięŜonych ludzi i początek prawdziwej demokracji. Ale podczas gdy opancerzona pięść aparatu władzy juŜ nie istniała, Zachód wyciągał pomocną dłoń, a jego wpływ na sytuację polityczną nigdy nie był bardziej wyraźny. Na zachód od Uralu (trochę ponad siedemdziesiąt mil od miejsca, gdzie David Chung odszukał Nathana, a Zek Föener nawiązała z nim kontakt), w zimnym, słabo zaludnionym obszarze u stóp wzgórz niedaleko IŜmy, amerykańskie satelity wykryły pola naftowe i gazowe, które mogły z powodzeniem rywalizować z tymi koło Uchty. Wiercenia rozpoznawcze rozpoczęły się przed dwoma laty i potwierdziły przewidywania satelitów; anglo-amerykańskie konsorcjum zapłaciło bardzo rozsądną cenę i zgodnie z kontraktem miało ruszyć za dwa do trzech lat, pozostawiając na miejscu zachodni sprzęt, niezbędny do ukończenia rurociągu. Od tego czasu Rosjanie mieli ponosić opłaty za prawa eksploatacji złoŜa po wieczne czasy. Tymczasem robotnicy budowlani wciąŜ tam byli, pracując na miejscu, regularnie zaopatrywani przez helikopter ze Sztokholmu. Dlaczego nie z Moskwy czy Swierdłowska, albo z dawno istniejących pól na wschodnim Uralu, w Bieresowie i Ustbałyku? No cóŜ, gdyby Sowieci zachowali jakiś potencjał technologiczny po gospodarczym i politycznym krachu, Zachód nigdy nie zostałby dopuszczony do udziału w tym przedsięwzięciu.

W

ramach

Zachodniego

Programu

Pomocy,

opracowanego

na

początku

lat

dziewięćdziesiątych, Projekt IŜma był jednym z wielu setek podobnych projektów, realizowanych na terenie byłego ZSRR, od Morza Czarnego do Kamczatki i od Nowej Ziemi do Irkucka. A teraz mała część tego ogromnego długu - w postaci wędrowca z innego świata - miała popłynąć w przeciwnym kierunku, ale przy odrobinie szczęścia Rosjanie nigdy się nie dowiedzą o tej spłacie.

- MoŜe nasze szczęście się skończyło - powiedziała zaniepokojona Zek. Było trochę po 1.30 czasu Greenwich i około 5.00 czasu lokalnego na zachód od KoŜwy, gdy jej wezwanie wyrwało Nathana ze snu. Zek przekazała krótką wiadomość: powiedziała mu, Ŝeby skierował się na zachód, do IŜmy i czego ma szukać. Następnie szybko przerwała połączenie. Miała zmęczoną twarz i to nie tylko z powodu koncentracji. Głos Bena Traska przerwał ciszę - O co chodzi, Zek? - JeŜeli się nie mylę - odparła - tamtą okolicę przeczesują inne umysły, szukając Nathana. A jeden z nich naleŜy do kobiety i jest potęŜny! Obecna była większość pozostałych pracowników Wydziału, w tym Ian Goodly, który oznajmił - To musi być Siggi Dam. Jest najlepsza. Było to mało pocieszające. - Ale tam było ich więcej - powiedziała Zek. - I co najmniej jeden z pozostałych to lokalizator. JednakŜe jego sonda nie miała charakteru telepatycznego. Powód, dla którego wybrali tę godzinę (na Uralu był wczesny ranek) wynikał z ludzkiej słabości. Esperzy potrzebują snu, tak samo jak inni ludzie, a agenci Opozycji takŜe nie są wyjątkiem. O piątej rano ludzie przechodzą kryzys. Oczywiście w tym rozumowaniu tkwił błąd: mianowicie Turkur Tzonov takŜe zdawał sobie z tego sprawę. Ale to ryzyko było wkalkulowane. Trask zapytał - Boisz się, Ŝe cię podsłuchali? - Nie dosłownie... ale mogli wyczuć moją obecność, tak jak ja wyczułam ich obecność. Trask popatrzył na powiększony obszar nałoŜony na wielki ekran. - Jaki to teren? - rzucił w przestrzeń. - Dość płaski - ktoś odpowiedział. - Twardy grunt i parę leśnych ścieŜek. Wrzosowiska i zamarznięte bagna, ale takŜe liczne kryjówki w gęstym lesie. A klimat? Jest tam tak zimno, Ŝe... łoś mógłby odmrozić sobie rogi. (To ostatnie przez wzgląd na Zek, Millicent Cleary i Annę Marię English.) - Ale Nathan jest wytrzymały - powiedziała Zek. - Wędrowiec w towarzystwie podobnych do niego ludzi. - Tę wiadomość odebrała z umysłu Nathana w postaci niewyraźnej sekwencji. Zastanawiam się, co, u licha, robią tam ci Cyganie? - Powinniśmy się cieszyć, Ŝe tam są - powiedział Trask. - A jaka tam jest pogoda?

- Ziemię pokrywa zamarznięty śnieg - usłyszał odpowiedź. - I według fińskiej stacji meteorologicznej, oczekiwane są dalsze, obfite opady. MoŜe powinniśmy się takŜe cieszyć, Ŝe wkrótce będzie zamieć! Ma się zacząć za dwie godziny i trwać przez półtora dnia. W kaŜdym razie helikopter dostawczy nie wyleci ze Sztokholmu, dopóki zamieć nie ustanie. - Naprawdę? - mruknął Trask. - W takim razie mam dla jego pilota złe nowiny. Zaraz po pojawieniu się pierwszych oznak zmiany pogody ma startować! - Zerknął na Chunga. - David, chcę, Ŝebyś się trochę przespał. Jutro rano lecisz ze mną do Sztokholmu. Potem oczywiście będziesz mi towarzyszył na pokładzie tego helikoptera dostawczego do IŜmy. Jeśli nasz człowiek znajduje się w takim zimnym miejscu, nie chcę, Ŝeby się gdzieś zgubił. Trask spojrzał na pozostałych esperów i stłumił ziewnięcie. - A wy macie nie wychylać się: z wyjątkiem normalnych obowiązków, dotyczy to wszystkich. - Rozprostował ramiona. - Nie wiem, jak wy, ale ja jestem na ostatnich nogach. Na dziś wystarczy! - Kiedy zaczęli się rozchodzić, dodał Dziękuję wam wszystkim za przybycie. Po chwili on i Zek znaleźli się sami. - Zwłaszcza tobie - powiedział. - Dzięki, Ŝe tu z nami byłaś. - Twoja kawa jest okropna - powiedziała. - Ale David zameldował mnie w hotelu poniŜej i tam mają całkiem dobrą. MoŜe moglibyśmy porozmawiać o Harrym...? Trask popatrzył na nią. Wyglądała na zmęczoną i był to jej pierwszy pobyt w Anglii. Bardzo kompetentna kobieta, ale teraz musi się czuć sama, jak palec. Skoro juŜ o tym mowa, to on takŜe. Ale w końcu to było jego Ŝycie. - Jasne - zgodził się. - Kieliszek przed snem bardzo by nam się przydał. Wypili kawę w pokoju Zek (Trask wypił takŜe małą brandy) i chwilę pogadali o wszystkim i o niczym, dopóki Zek nie usnęła. Wtedy Trask przykrył ją, zgasił światło i z powrotem usiadł w głębokim fotelu. A kiedy nim zaczęła potrząsać, było juŜ rano...

VIII Prawdziwe piekło

W niewygodnej, hałaśliwej kabinie pasaŜerskiej helikoptera Siggi Dam unikała myśli o swym towarzyszu podróŜy i zastanawiała się nad wypadkami ostatnich dwóch dni... W Perchorsku Turkura Tzonova przepełniała zimna wściekłość od dobrych trzydziestu godzin. W pewnym sensie odpowiadało to Siggi; była bardzo zadowolona, Ŝe moŜe trzymać się od niego z daleka. Ale nawet podczas kilku okazji, gdy przypadkiem znaleźli się blisko siebie, nie ośmieliła się zajrzeć do jego umysłu. Z jakiegoś powodu (moŜe w wyniku ostatniej rozgrywki, albo czegoś innego, co się wydarzyło od czasu ich wyprawy do Małej KoŜwy), Tzonov pragnął teraz takiej samej prywatności jak Siggi. Dowiedziałby się, gdyby próbowała go szpiegować, a ona nie chciała dawać mu Ŝadnego powodu do zastosowania takiej samej taktyki w stosunku do siebie. Siggi zrozumiała, jaka była głupia i jakie miała szczęście. Była głupia z powodu tego, co uczyniła, a miała szczęście, Ŝe jej nie zdemaskowano. Ale z pewnością fakt, Ŝe Tzonov nie wykrył jej zdrady, oznaczał, Ŝe on takŜe był głupi a co najmniej ślepy. Wiedziała, Ŝe zachodzi ten ostatni przypadek, bo skrajny egocentryzm zupełnie go zaślepiał i uniemoŜliwiał dostrzeŜenie prawdy. Ale gdyby kiedykolwiek się zorientował... Wieczorem po powrocie z KoŜwy, z Moskwy przybyło wsparcie w postaci trzech esperów, dwóch telepatów i lokalizatora. Ten ostatni przypominał chudą, zniewieściałą łasicę i nazywał się Aleksy Jefros; Siggi znała go z pracy i serdecznie nie znosiła. Pomimo swoich podejrzanych skłonności seksualnych (a moŜe ze względu na nie) Jefros był mizoginistą z elementami sadyzmu. Był doskonale świadom umiejętności telepatycznych Siggi, poznanych podczas tych kilku okazji, kiedy się spotkali i ani razu nie próbował ukrywać swych myśli, które moŜna by porównać tylko do szamba. Wielbiciel i bliski powiernik Turkura Tzonova, był bezwzględny, ambitny i wyjątkowo niebezpieczny. Od przybycia esperów Tzonov zamykał się z nimi w prowizorycznym pokoju, tuŜ obok sterowni. Siggi nie była wtajemniczona w temat ich rozmów, ale wiedziała, Ŝe Tzonov odbył dłuŜszą konferencję z premierem Turczinem (albo z jego doradcą) i Ŝe dostał wolną rękę w sprawie pościgu i ujęcia Nathana - z jednym waŜnym wyjątkiem. Tzonov chciał mieć prawo do sprowadzenia zbiega Ŝywego lub umartego (lepiej nawet umarłego, jak domyślała się Siggi), ale Turczin domagał się, Ŝeby go ujęto Ŝywcem. Oczywiście chodziło tu o prawa człowieka. Gustaw Turczin wciąŜ był zajęty porządkami w zaniedbanym przez stulecia kraju i krew niewinnego człowieka była ostatnią rzeczą, jakiej by teraz pragnął!

W nocy po ucieczce Nathana, Siggi nie mogła zasnąć. Rzucała się i przewracała na łóŜku przez długie godziny, parę razy zapadając w półsen i w końcu dała za wygraną. Wstała dobrze przed świtem i załoŜyła najcieplejszy strój, jaki miała, po czym odwaŜyła się na wyjście na zewnątrz. Kiedy znalazła się w spowitym mgłą wąwozie, opadła z niej klaustrofobia i ciesząc się, Ŝe Tzonov i pozostali śpią, wypuściła telepatyczną sondę w kierunku gór, aŜ za KoŜwę, głęboko w las, gdzie stały cygańskie wozy. Natknęła się na niewyraźne sny drwali, traperów i wieśniaków, ale szukała czegoś innego. I znalazła! Wydawało jej się, Ŝe na chwilę dotknęła myśli śpiącego Nathana i odkryła, Ŝe próbował się do niego dostać jeszcze ktoś inny! Był to umysł telepatki, ostroŜny, bystry i Ŝyczliwy. Ale kto to mógł być? Brytyjski Wydział E? O ile Siggi wiedziała, w brytyjskim Wydziale E była tylko jedna telepatka: stara panna, nazwiskiem Millicent Cleary. Ale była pewna, Ŝe to nie ona. Nie, bo ta była prawdziwą kobietą, w pełnym znaczeniu tego słowa. Wszystko to wywnioskowała z tego dotknięcia; mówiło to wiele o talencie Siggi, a jeszcze więcej o talencie tej drugiej. Bowiem dokładnie w tym samym momencie, w którym Siggi wyczuła obecność kogoś obcego, ten ktoś wyczuł obecność Siggi... i nie tylko jej! Wtedy zrozumiawszy nagle, Ŝe inne umysły takŜe czuwają tej nocy - i obawiając się, Ŝe mogą ją zidentyfikować - Siggi wycofała się i szybko wróciła do pokoju. LeŜąc w ciemności i znów czując nad sobą cięŜar tej wielkiej góry (choć nie tak wielki, jak cięŜar jej strachu), zaczęła się zastanawiać. Jeśli Turkur wykorzystuje tych ludzi z Moskwy w taki sposób, dlaczego nie korzysta z mojej pomocy? Czy była to kara za sprowokowanie go: tymczasowe wyłączenie z udziału w realizacji jego planów? A moŜe miało to charakter trwały, poniewaŜ przestał jej ufać? W końcu zasnęła, ale miała dziwne sny, w których była ścigana przez pofałdowany, szary krajobraz pulsującego, gigantycznego mózgu i czarne myśli o przeszywających oczach, WciąŜ jeszcze słyszała echa ich krzyków, gdy zaczęła się budzić. Będąc tak blisko Tzonova i jego esperów, zaczęła się zastanawiać: a moŜe to było coś więcej, niŜ zwykły sen? Inwazja śpiących umysłów była praktyką powszechnie stosowaną przez tego rodzaju esperów. A w przeszłości Siggi były chwile, gdy jej obowiązki obejmowały... więc nie miała prawa się uskarŜać. Owego ranka i w dniu poprzednim Tzonov był na nogach o pierwszym brzasku i jego pierwszą czynnością było odwołanie ekip poszukiwawczych działających w obszarze na wschód od przełęczy. Ale gdy wydał rozkaz, aby helikopter był gotów do lotu w kierunku na zachód i odszukał Siggi, Ŝeby ją zabrać ze sobą, zaczął padać gęsty śnieg. Lot musiano odwołać (zwykły start z przełęczy był ryzykowny nawet w normalnych warunkach!), co zdecydowało o nastroju Tzonova na resztę dnia. Jeśli chodzi o Siggi, nigdy nie była bardziej szczęśliwa. A śnieg padał i padał. Nie była to zwykła zamieć, lecz ciągły opad przy

pełnej pokrywie chmur, który sprawił, Ŝe wkrótce cała przełęcz pokryła się śniegiem i wszelkie poszukiwania czy rekonesans z powietrza stały się absolutnie niemoŜliwe. W miarę upływu dnia obawy Siggi dotyczące opinii, jaką szef rosyjskiego Wydziału E ma o niej, nieco osłabły. Z kaŜdą godziną Nathan był coraz dalej, a odkrycie jej własnego udziału w jego ucieczce stawało się coraz mniej prawdopodobne. Poza tym wiedziała, Ŝe jeśli Tzonov wyśledzi zbiega, było jasne, Ŝe wbrew rozkazom premiera Turczina, jego ludzie mogą go zarówno zastrzelić jak i wziąć Ŝywcem. Później przygotują raporty stwierdzające, Ŝe zbieg „stawiał opór przy aresztowaniu” i byli zmuszeni do uŜycia siły. Z drugiej strony Tzonov mógł postanowić, Ŝe najlepiej by było, gdyby Nathan zniknął bez śladu, przypuszczalnie „uciekł na Zachód”; w takim wypadku jego podziurawione kulami ciało moŜna by ukryć gdzieś w głębokim wąwozie i nigdy nie dałoby się obarczyć winą Turkura Tzonova. Wszystko po to, aby uniemoŜliwić Nathanowi dostanie się „w ręce wroga”, aby zapobiec jego (i tak wątpliwej) moŜliwości powrotu do Krainy Słońca, albo dokonać zemsty za zranione ego i kilka dni niezwykle kłopotliwej sytuacji. A ludzkie Ŝycie? To wydawało się mieć znaczenie tylko dla Siggi. Próbowała spierać się ze sobą, przekonywać siebie, Ŝe ona takŜe skorzysta na śmierci Nathana (bo trup nie moŜe przemówić). A niech to diabli, choć znała go tak krótko, tak wiele w niej odmienił! Nigdy nie zdoła wymazać go z pamięci i zapomnieć niewinności jego umysłu. Zresztą nie chciała tego. Poprzedni dzień wlókł się straszliwie; z nieba wciąŜ sypał gęsty śnieg i depresja Siggi pogłębiała się w miarę, jak go wciąŜ przybywało... Tzonov umówił się z nią na obiad, w którym wzięli udział takŜe i jego kumple. Siggi jadła niewiele, cały czas strzegła uwaŜnie swoich myśli, wyczuwając wrogość towarzyszy i cierpiąc zwłaszcza z powodu przepełnionych zboczonymi myślami spojrzeń Aleksego Jefrosa. Niemal dostrzegała ten obmierzły umysł lokalizatora, wyzierający z jego czarnych oczu, które rozbierały ją do naga i drŜała nie tyle dlatego, Ŝe jej poŜądał, ile z powodu tego, w jaki sposób chciał zaspokoić swoje poŜądanie. W końcu posiłek dobiegł końca i Siggi mogła umknąć do swego pokoju. Wydarzenia tego dnia wyczerpały ją i choć trochę bała się zasnąć, nie miała wyboru. Na szczęście sny z poprzedniej nocy nie powróciły... przynajmniej do rana. Wtedy właśnie odkryta, Ŝe nawet gdy się nie śpi, moŜna mieć koszmary. A koszmar był następujący. Zła pogoda ustępowała i Tzonov przypuszczał, Ŝe najpóźniej o trzeciej po południu helikopter będzie mógł wystartować. Wraz z Jefrosem chcieli zbadać trop wiodący w kierunku na zachód od KoŜwy i Siggi miała im towarzyszyć. Jefros miał spróbować go zlokalizować (zbiega otaczała owa dziwna aura, złoŜona z liczb, która stanowiła osłonę jego

umysłu), a Siggi miała odpowiednio wycelować sondę Jefrosa. Nie powinno jej to sprawić większej trudności, bo jak Tzonov jej złośliwie przypomniał, zawarła juŜ z Nathanem „znajomość”... Teraz była czwarta po południu i KoŜwa została ponad pięćdziesiąt mil za nimi: Tzonov usiadł z przodu, koło pilota i drugiego pilota, a Siggi i Jefros zajęli kabinę pasaŜerską. Starannie unikała jego myśli, ale wyczuwała jego sondę, która przeszukiwała teren, aby zlokalizować Nathana. Jefros był dobry. Kiedy przelatywali nad KoŜwą, nagle oŜywił się i wskazał przez okno kierunek południowo-zachodni. - Tam! Jest tam! Otacza się równaniami, jak zasłoną dymną, ale to właśnie go zdradza! Jednak w Krainie Słońca - pomyślała Siggi - a zwłaszcza w Krainie Gwiazd, w owym świecie nie umiejących liczyć Wampyrów, taka osłona liczbowa maskowałaby go znakomicie. Wampyry przyciąga strach, pot i krew. A liczby Nathana stanowiłyby dla nich zakłócenia psychiczne. Był to tylko domysł, ale niedaleki od prawdy. JednakŜe w tym świecie jest po prostu zdrajcą, tropem dla myśliwego. Tzonov studiował mapę, uskarŜając się na jej niedokładność. Ale po chwili oczy mu się zwęziły. Wgramoliwszy się do kabiny pasaŜerskiej, spytał Jefrosa - Powiedziałeś południowy zachód? - I stukając palcem w mapę, ciągnął - To znaczy, rzeka Łuza i IŜma? A potem zamarznięte bagna? Jesteś pewien? Ale czy ucieka sam? Tam przecieŜ nic nie ma! Jefros rzucił okiem na mapę, przyjrzał się dokładniej i otworzył szeroko oczy. - IŜma! - wykrztusił. - Nowe pole naftowe! - Co?! - Angielscy i amerykańscy inŜynierowie, rosyjscy robotnicy - ciągnął Jefros. - Uruchamiają je. Jakiś rok czy dwa lata temu to była wielka sensacja, zwiastująca wielkie bogactwa. Jeszcze jeden przykład współpracy między Wschodem a Zachodem: jak francuska elektrownia wodna na Wołdze. Ha! Obce mózgi i rosyjska siła robocza. Wszystko się we mnie przewraca! Ale gdy cel zostanie osiągnięty, ludzie zapominają. Nadejdzie dzień, gdy wykopiemy stąd tych wszystkich sukinsynów i to wszystko będzie znów nasze. - Anglicy i Amerykanie...? - Tzonov aŜ zaniemówił. - I są tam nadal? - Bardziej, niŜ kiedykolwiek! - odparł Jefros. Tzonov wybałuszył oczy, wyciągnął z kieszeni skrawek papieru, zmiął go w kulkę i odrzucił na bok. Siggi przypuszczała, Ŝe był to szkic wstęgi Möbiusa, który zostawił Trask. Miała rację. - Ach, ten Trask! - warknął Tzonov. - Sprytny drań! Chciał załatwić wszystko tanim kosztem! - A moŜe wprowadzić kogoś w błąd? - pomyślała Siggi.

- Niech go diabli! - Tzonov był wściekły. - Podsunął mi fałszywy trop. Ale czy rozumiecie? Obcy nie zmierza do Lipska ani do Bramy w Rumunii. Nie, kieruje się do Londynu... przez IŜmę! To znaczy, myśli, Ŝe tam właśnie zmierza. Przeszedł do przodu, aby porozmawiać z pilotem i Siggi znów została sam na sam z Jefrosem. Ale teraz umysł lokalizatora był zajęty powierzonym mu zadaniem; kiedy helikopter skręcił na zachód, wypuścił znów swoja sondę; Siggi trochę się odpręŜyła i juŜ nie ogarniał jej niepokój, gdy jej oczy znów napotkały jego spojrzenie...

W piętnaście minut później Tzonov krzyknął z kokpitu - Na ekranach mamy drugi helikopter. Szwedzki i pilot właśnie poprosił o pozwolenie na lądowanie w IŜmie. Teraz właśnie ląduje! Siggi zrozumiała, Ŝe sytuacja osiągnęła punkt krytyczny. Tzonov i Jefros byli zajęci swoimi sprawami. Wykorzystała okazję i wysłała myśli w kierunku Nathana. W końcu po to tu była i to właśnie miała robić. Ale teraz czuła, Ŝe musi potwierdzić bądź zaprzeczyć podejrzeniom Tzonova, choćby po to, aby rozładować napięcie. Jednak nie doznała ulgi, bo okazało się, Ŝe Tzonov miał rację: Nathan był prosto przed nimi. Ale nie tylko Nathan, lecz takŜe... - Lokalizator! - krzyknął Jefros. - Chung! Wszędzie bym rozpoznał jego sondę. Zbieg i ten brytyjski pies zbliŜają się do siebie. Turkur, masz rację. Ten helikopter przysłano, aby zabrać naszą zdobycz! W kokpicie Tzonov zaklął i rzucił pilotowi jakiś rozkaz; maszyna pochyliła się w przód i skierowała na zachód. Ale było juŜ za późno. W dole niewyraźnie widać było IŜmę i kilka drewnianych mostów przerzuconych przez zamarzniętą rzekę. A dalej bagna i las, w którym Siggi wyśledziła cygańskie wozy, toczące się powoli na południe. Zaś przed nimi... tylko dwie mile przed nimi, na tle szarego horyzontu, widać juŜ było wyraźnie wieŜe wiertnicze Izmy. A na tle grupy chat i zabudowań, które przecinał czarny wąŜ rurociągu, potęŜny helikopter ze szwedzkimi znakami identyfikacyjnymi szybko nabierał wysokości. Na ziemi stał tylko przez dziesięć czy piętnaście minut: za mało, aby cokolwiek wyładować, ale aŜ nadto, aby zabrać na pokład pasaŜera. Nowoczesny i szybki, nie miałby Ŝadnych problemów, aby zostawić w tyle Rosjan, ale i tak nie było sensu go ścigać. W końcu przeszłość i przyszłość spotkały się. Dla Siggi wszystko to wydawało się takie... nierzeczywiste! Wydarzenia toczyły się tak szybko, Ŝe było dla niej prawdziwym szokiem, gdy zdała sobie sprawę, Ŝe jest tu i teraz, z Tzonovem i Jefrosem i wstrzymuje oddech, obserwując, jak Nathan ucieka po raz wtóry. Nie mogła się mylić; wiedziała, Ŝe jest na pokładzie szwedzkiego helikoptera. Wir liczb był tak blisko, Ŝe go prawie widziała oczyma duszy.

Nagle usłyszała głos Tzonova. - Czy jesteśmy uzbrojeni? - krzyczał do pilota, który patrzył na niego, jakby tamten postradał zmysły. Oczywiście nie byli uzbrojeni. Była to wprawdzie maszyna wojskowa, ale naleŜała do Wydziału E, a nie do armii. Podczas przekazania do eksploatacji, wymontowano z niej wszelką broń. Z pewnością Tzonov musiał o tym wiedzieć. Wiedział, ale tym razem bardzo chciał się mylić! A gdyby byli uzbrojeni? Co wtedy? Siggi zrobiło się niedobrze. Tzonov nie był po prostu radykalny w swoich działaniach, był szalony i teraz była juŜ tego pewna. Wyjrzała przez okno i patrzyła jak szwedzka maszyna nabiera szybkości, lecąc na zachód. Pod wpływem nagłego impulsu, wysłała myśl - Powodzenia, Nathanie. Jeśli Cyganie mają swego boga, jestem pewna, Ŝe będzie stał przy tobie. Odebrała tylko jakieś skłębione myśli. śadnego wiru liczbowego, bo Nathan miał teraz głowę zaprzątniętą innymi myślami. W jego świecie większość latających obiektów to były stwory, które budziły strach, a to? Na chwilę helikopter obudził w nim podobny strach. Spróbowała jeszcze raz, wysyłając ostatnią myśl - Wszystko w porządku. Teraz juŜ nic ci nie grozi. MoŜe Nathan ją usłyszał; Siggi nigdy się tego nie dowiedziała. Ale czując za sobą ukradkowe ruchy - i zauwaŜywszy to, na co powinna była zwrócić uwagę juŜ przed chwilą, za nim wysłała tę ostatnią myśl - jak grom spadła na nią świadomość tego, Ŝe usłyszał ją takŜe ktoś inny! Dłoń Tzonova zamknęła się na jej dłoni, spoczywającej na oparciu fotela; jego oczy, odbijające się w oknie, wwiercały się w nią bezlitośnie; krzywy uśmiech był bardziej szalony niŜ kiedykolwiek, kiedy wyszeptał jej do ucha - Więc nic mu juŜ nie grozi, tak? No tak, myślę, Ŝe istotnie. Jakie ma szanse? Bo w końcu wydobyliśmy z niego to, co chcieliśmy. Wszystko, co dotąd mi powiedziałaś i co jeszcze mi powiesz. - AleŜ Turkur...! - obróciła się do niego. - No, nie! - Uniósł dłoń i odwrócił lśniącą twarz, wyszczerzoną we wściekłym uśmiechu. Nic nie mów, Siggi; nie teraz. Zostaw to na później. Wiem z całą pewnością, Ŝe będziesz mi miała jeszcze wiele do powiedzenia. Niemal konwulsyjnym ruchem sięgnęła do parki, ale nagle pojawił się Jefros, który dźgał ją wylotem lufy w Ŝebra. - Och, tak, proszę bardzo - zasyczał. - Sprawi mi to wielką przyjemność, moŜesz być tego pewna. Nawet wtedy, tylko przez chwilę, Siggi była niezdecydowana. Wiedziała, Ŝe przyjemność, jaką moŜe to sprawić Jefrosowi, byłaby prawdopodobnie znacznie łatwiejsza do zniesienia - i trwała znacznie krócej - niŜ to, czego mogła oczekiwać po groźnym „później” Tzonova. Ale w końcu, odetchnąwszy głęboko, osunęła się na fotel. Z pewnością najgorsze było jeszcze przed nią, ale dopóki Ŝyje... no cóŜ, moŜe jest jeszcze jakaś nikła nadzieja.

Szczupła dłoń Jefrosa była zimna i wciąŜ spoczywała na jej ciele, gdy ostroŜnie sięgnął i wyciągnął jej mały rewolwer z sekretnego miejsca między piersiami. Dotyk jego palców powiedział o wiele wyraźniej niŜ słowa, jak nikła była nadzieja, jaka pozostała Siggi...

Od chwili ucieczki z Perchorska Nathan wciąŜ uciekał, ale przez ostatnie trzydzieści sześć godzin - czyli od chwili, gdy Zek Föener przekazała mu instrukcje - był tego bardziej świadom, niŜ kiedykolwiek. Bowiem i on takŜe wyczuwał inne umysły, które starały się go namierzyć; odgadywał ich źródło i wiedział, Ŝe będą go ścigać. Uratował go śnieg. Widywał śnieg takŜe przedtem, choć niezbyt często, gdy góry pokrywały się bielą i nawet w Krainie Słońca było przejmująco zimno podczas długich, niebezpiecznych nocy. Dwukrotnie jako dziecko i później jeszcze raz jako młodzieniec widział jak lawiny niosące dziesiątki tysięcy ton śniegu ogołociły z drzew szeroki pas górskiego zbocza, zasypując dolinę, dzielącą pagórek Lardisa od gór. Ale nawet tamto było niczym w porównaniu z tym, co zobaczył tutaj. Wydawało się, Ŝe na tym świecie śnieg pada bez przerwy! A zimno w tych północnych regionach było znacznie bardziej dotkliwe niŜ w Krainie Słońca przed świtem, To prawda, Ŝe Nathan był wytrzymały, ale bez Vladiego i jego wędrowców nigdy by mu się nie udało. Pomimo, Ŝe ich przodkowie byli niewolnikami Wampyrów (i pomimo, Ŝe oni sami zostaliby nimi, gdyby dano im taką szansę), kiedy w końcu ich drogi rozeszły się, Nathan wiedział, Ŝe wiele im zawdzięcza. W ostatnich podmuchach śniegu - tam, gdzie gęsty las zapewniał osłonę od zachodu, a szlak wędrowców prowadził daleko na południe, w kierunku strefy umiarkowanej - Nathan i sękaty wódz Cyganów obejmowali się przez chwilę, nie mówiąc ani słowa. Nathan czuł się trochę nieswojo z powodu małych oszustw, których musiał się dopuścić. Ale w końcu, gdy Vladi przypomniał mu o jego przysiędze - Ŝe zaniesie wiadomość o zgotowaniu lordom Wampyrów godnego powitania nie pozostało mu nic innego, jak skłamać znowu i obiecać, Ŝe to uczyni. Pod sosnami grunt był w zasadzie wolny od śniegu. Unikając rozsianych tu i ówdzie zasp, Nathan szedł na zachód, dopóki las się nie skończył, ustępując miejsca zamarzniętym bagnom. Stamtąd było juŜ widać sterczące wieŜe wiertnicze IŜmy i wtedy usłyszał w górze dziwny głuchy grzmot. Patrzył w osłupieniu, jak latająca machina wynurza się z chmur jak wielki komar, kierując się w stronę grupy zabudowań. Mając uwagę skupioną na tym obiekcie, zorientował się, Ŝe helikopter jest kolejnym źródłem psychicznej sondy, tym razem nie o charakterze telepatycznym, lecz lokalizacyjnym. Wkrótce potem, kiedy brnął przez głęboką zaspę, juŜ w otwartym terenie, zbliŜył się skuter śnieŜny i tym źródłem okazał się pasaŜer na tylnym siodełku. David Chung pomógł Nathanowi

wsiąść, po czym skuter zatoczył koło i po niecałych dwóch minutach uciekinier znalazł się na pokładzie helikoptera, który bez chwili zwłoki uniósł się w powietrze. Było to trochę ponad siedemdziesiąt pięć minut i siedemset mil wcześniej, a teraz przekraczając fińską granicę. Chung po raz pierwszy od dobrych trzech godzin odetchnął swobodnie. I trochę się odpręŜył. Kabina pasaŜerska była dość przestronna i miejsca było pod dostatkiem, zwłaszcza Ŝe na pokładzie byli jedynie Nathan, Chung i trzyosobowa załoga. Trask czekał na nich w Helsinkach, gdzie zajmował się przygotowaniami do podróŜy do Londynu. Teraz, gdy Nathan pochłonął kanapki i napił się kawy, Chung pomyślał, Ŝe mógłby nawiązać z nim bliŜsze stosunki. Zapalając papierosa, powiedział - Zek Föener mówi, Ŝe nie będzie ci zbyt trudno mnie zrozumieć. Masz łatwość do języków. Wiem, Ŝe juŜ komunikowałeś się z Benem Traskiem, ale głównie za pośrednictwem telepatii. Nazywam się David Chung. -Wyciągnął prawą rękę, a kiedy Nathan chciał mu uścisnąć przedramię, zademonstrował mu uścisk dłoni. - Tak się tutaj witamy. Nathan od razu pokazał mu sposób, w jaki to czynią Wędrowcy. - A tak robimy to w Krainie Słońca. Niezbyt wielka róŜnica, prawda? Na tym rozmowa utknęła i Nathan zdał sobie z tego sprawę. Większość tego, co lokalizator mu dotąd powiedział, przekazał, kiedy pomagał mu wsiąść do skutera śnieŜnego. Uśmiechając się na widok miny Chunga, powiedział - Jak widzisz, Zek Föener ma rację. Nauczyłem się trochę od Traska, próbując dopasować słowa do obrazów w jego umyśle; ale w twoim umyśle widzę w tej chwili tylko bezładną mieszaninę słów. Większość wydaje się mieć charakter automatyczny instynktowny? - i pozbawiony znaczenia. Nie bardzo pasują do czegokolwiek. Ale to nic nowego. To przekleństwa! - Jasna cholera! - powiedział Chung głośno i zaraz przeprosił. - Nie, to ja powinienem... przeprosić? - Nathan mimo wszystko wciąŜ się uczył. - To niestosowne zaglądać do czyjegoś umysłu bez zaproszenia. - W Wydziale E nie będziesz miał problemów - powiedział Chung, uśmiechając się w odpowiedzi. - Zresztą moŜesz patrzeć, ile chcesz. Nie ma tam nic takiego, czego bym się wstydził. I jeśli ci to pomoŜe pozbierać wszystko do kupy, to znaczy zrozumieć... - PomoŜe. - ...to proszę bardzo. Słuchaj, zostaniesz przesłuchany, to znaczy nasi ludzie w Londynie będą ci zadawali mnóstwo pytań. Ale dopóki nie spotkamy się z Traskiem, jestem na twoje rozkazy. Jeśli mogę ci jakoś pomóc, jeśli chcesz coś wiedzieć o nas, o tym świecie, po prostu strzelaj... To znaczy, pytaj. - Pomimo talentu i inteligencji Nathana, z pewnością nie wszystko będzie tak całkiem proste. Mieli jeszcze jakieś czterdzieści minut do Helsinek i Nathan dobrze je wykorzystał...

Polecieli odrzutowcem Sabeny z Helsinek do Sztokholmu, pierwszą klasą, po czym przesiedli się na samolot British Airways do Londynu. Nathan był podekscytowany rozmiarami obu samolotów, zwłaszcza tego drugiego, oraz ich szybkością. Podczas lotu interesował się jedzeniem, ubiorem i podręcznym bagaŜem (zegarkami, piórami, ksiąŜkami, zapalniczkami) pasaŜerów; zainteresowały go takŜe toalety, filmy, słuchawki, ogłoszenia, podawane napoje i gorące posiłki, widok z okna - wszystko. Trask kupił dla niego w Helsinkach ubranie, Ŝeby nie wyróŜniał się spośród innych. Mimo to przejawiał ciekawość dziecka, co wyróŜniałoby go spośród innych, gdyby nie nieustanne ostrzeŜenia Traska. W końcu, w połowie drogi do Londynu, uspokoił się i poprosił Traska, aby opowiedział mu o ojcu. Będąc szefem Wydziału E, Trask był dobrze przygotowany na jego pytania. Przyciszonym głosem opowiedział od samego początku wszystko, co wiedział o wieku chłopięcym Harry'ego Keogha, aŜ do chwili, gdy wstąpił do Wydziału. Od czasu do czasu Nathan zadawał jakieś pytanie, ale kiedy przestał, Trask spojrzał na niego kątem oka i uśmiechnął się. Mówiło to wiele o nowych przyjaciołach Nathana: mógł w ich towarzystwie spokojnie zasnąć...

Trask zerwał go ze snu tuŜ przed lądowaniem na Heathrow. Kiedy startowali, w Sztokholmie zapalały się światła, ale teraz była juŜ noc. Nathan po prostu nie był w stanie uwierzyć w wielkość metropolii widzianej z powietrza, a jeśli chodzi o światła... - Kraina Piekieł - mruknął do siebie. Trask usłyszał go i spytał - Naprawdę tak myślisz? Nathan popatrzył na niego rozszerzonymi oczami. - Nie - powiedział po chwili. - Nie dla was, stałych mieszkańców. I nie do końca. Nagle głowę Traska wypełniły wspomnienia. - Mogłoby się nim stać - powiedział - gdyby nie twój ojciec. - I dodał nieco lŜejszym tonem - A moŜe jednak jest. Poczekaj, aŜ zobaczysz ruch uliczny! Na miejscu był minister, dzięki czemu ominęli odprawę celną; Nathana przewieziono do bezpiecznego domu w Slough, którego „opiekunowie” byli gorylami z Wydziału Specjalnego Policji i ekspertami w dziedzinie ochrony. Od tej chwili znalazł się takŜe pod opieką agentów Wydziału E, którzy mieli mieszkać razem z nim, w tym samym domu i nigdy się zbytnio nie oddalać. Zresztą nie przewidywano, aby miał tam spędzić zbyt wiele czasu; bezpieczny dom był kryjówką i niczym więcej. Podczas tej pierwszej wizyty, Nathan wziął kąpiel, ogolił się i poprawił fryzurę; dostał teŜ odpowiednią garderobę oraz pieniądze i dodatkowe dokumenty. Następnie zrobiono zdjęcia, kiedy

się śmieje, obejmując dziewczynę, której nigdy przedtem nie widział i nigdy więcej nie zobaczy, z dwojgiem małych dzieci u jej stóp. Fotografie włoŜono do skórzanego portfela wraz z atrapami kart kredytowych oraz innymi drobiazgami, dokumentującymi jego fałszywą toŜsamość i cienkim kalkulatorem na baterie słoneczne. (Później, w drodze do Centrali Wydziału E, David Chung wyjaśnił funkcjonowanie tego ostatniego; Nathanowi zabrało tylko chwilę rozpoznanie stosowanego przez Tyrów układu dziesiątkowego i opanowanie uŜywanych w obcym świecie znaków. Od tej chwili kalkulator stanowił jego dumę i radość.) W Centrali Wydziału E było juŜ zbyt późno na prezentacje; Nathana zaprowadzono do pokoju, gdzie stało łóŜko, na które rzucił się prawie natychmiast i spał przez długie, długie godziny. W normalnych warunkach na słuŜbie był tylko jeden oficer dyŜurny. Jednak dzisiaj i w ciągu następnych dni miało być ich czterech; poza tym, w hotelu poniŜej było zameldowanych trzech funkcjonariuszy wydziału specjalnego po cywilnemu, którzy poza dyskretnym śledzeniem i pilnowaniem Zek Föener, otrzymali teraz dodatkowe zadanie. Ale gdy Nathan spał, w samym Wydziale E czterech oficerów dyŜurnych pracowało przez całą noc, przygotowując program działania. Bo w dniu następnym Nathan miał rozpocząć edukację. Zarówno on jak i Wydział mieli na tym skorzystać. Jednak jak Trask jasno dał do zrozumienia, ich celem nie było wydobywanie, lecz przekazywanie informacji. Ze względu na samego Nathana, jak i na pamięć jego ojca, Harry'ego Keogha. Znała go zaledwie garstka ludzi, a tylko nieliczni z nich wiedzieli, Ŝe był Nekroskopem. Ale jego dłuŜnikiem był cały świat, a nawet dwa

światy,

w

których

doznał

wielu

krzywd.

To

miało

być

choćby częściowym

zadośćuczynieniem...

Nad ranem w Perchorsku, w górach Uralu, od Siggi Dam takŜe zaŜądano zadośćuczynienia. Jednak w jej przypadku to Turkur Tzonov był tym, który wystawił rachunek, ale Siggi była bankrutem. Ponadto tym razem celem było wydobycie informacji, i to w sposób definitywny. Siggi obudził o 2.30 w nocy szczęk zamka otwieranego wytrychem. WciąŜ nie wierząc, Ŝe to się dzieje naprawdę - Ŝe musi śnić - usiadła na łóŜku i patrzyła, jak Tzonov, starszy sierŜant Bruno Krasin i Aleksy Jefros szybko wchodzą do pokoju i podchodzą do jej łóŜka. Jeszcze nie całkiem rozbudzona, mrugając oczami pod wpływem nagle zapalonego światła, zdąŜyła tylko się skulić, oblizać wargi i powiedzieć - Co? - zanim Tzonov zasłonił jej usta. Krasin unieruchomił ją, a Jefros wbił igłę w jej ramię. To ostatnie na dobre ją przebudziło i gdyby nie dłoń Tzonova na jej ustach, z pewnością krzyknęłaby. Ale to trwało tylko chwilę, bo wkrótce zastrzyk zaczął działać. W jego wyniku miała znów zasnąć, a przynajmniej jej ciało. A potem... tak się spieszyli, Ŝe nawet nie zatrzymali się, aby zamknąć jej oczy. I pozbawiona jakiejkolwiek kontroli nad własnymi kończynami, zwisając bezwładnie w potęŜnych ramionach Krasina, Siggi widziała, słyszała i czuła to, co nastąpiło potem,

jakby się to działo pod wodą, jakby patrzyła przez soczewkę jakiegoś osobliwego, podmorskiego kalejdoskopu. Ściany korytarza przepływały przed nią w zwolnionym tempie jak fale, w takt kroków Krasina; zakrzywione stalowe ściany odbijały upiorne światła migocących lamp neonowych; droga w dół, przez kolejne poziomy magmy, do rdzenia, gdzie tym razem nigdzie nie było widać naukowców ani techników, poniewaŜ Tzonov albo ich odprawił, albo wysłał aby sprawdzili jakiś fałszywy ślad. Znów w dół, po stalowych drabinach, przytwierdzonych do zakrzywionych ścian jaskini, aŜ znaleźli się pod Bramą, gdzie Tzonov otworzył pokrywę zamykającą jeden z tuneli. On i Jefros wślizgnęli się pierwsi w ciemność tunelu, a Siggi z liną zawiązaną wokół kostek ciągnęli za sobą; Krasin, który zamykał pochód, popychał ją z tyłu. Tu właśnie Tzonov przeniósł swój arsenał: w te upiorne obszary, gdzie nikt juŜ nie zaglądał. Od czasu Incydentu Perchorskiego całe sekcje Projektu stały opuszczone; otworzono je tylko na krótko po ucieczce Harry'ego Keogha do Krainy Gwiazd; teraz znów były zamknięte i tak miało pozostać... dla wszystkich z wyjątkiem szaleńca i jego popleczników. Rozbłysło słabe światło; Tzonov z Jefrosem trzymali Siggi w pozycji wyprostowanej, ze zwieszoną głową, dopóki Krasin nie wziął jej znów na ręce. Jeszcze kilka okropnych tworów na powierzchni magmy przepłynęło przed jej nieruchomymi oczami i w końcu znaleźli się w pokoju. W pokoju, gdzie stała maszyna. Wtedy właśnie Siggi poŜałowała, Ŝe nie jest martwa. Ale tylko jej ciało było martwe i to chwilowo. Oczywiście to łatwo mogłoby ulec zmianie. Wszystko zaleŜało od tego, jak wiele chciał z niej wydobyć Tzonov, jak wiele chciał jej zostawić. O ile w ogóle cokolwiek. Pragnienie śmierci, któremu uległa przed chwilą, minęło; kiedy przywiązali ją do stołu, juŜ nie chciała umierać, chciała Ŝyć! śyć i powiedzieć im wszystko! I chętnie by to uczyniła. Gdyby tylko chcieli jej wysłuchać i gdyby mogła mówić. - Ślini się - powiedział z obrzydzeniem Krasin. - MoŜe próbuje coś powiedzieć? - odezwał się Jefros drŜącym, podnieconym głosem. I teraz, o wiele za późno, Siggi przypomniała sobie pewien szczegół dotyczący sadystycznego lokalizatora: mianowicie był on operatorem, jedną z niewielu osób, posiadających odpowiednie kwalifikacje, aby przeprowadzać to, co eufemistycznie nazywano „operacjami”. Siggi włoŜyła wszystkie siły w ostatnią próbę, starając się dojrzeć, co robi Jefros i głowa bezwładnie opadła jej na bok. Lokalizator ustawił aparaturę, załoŜył fartuch i naciągnął gumowe rękawice. Nie powinno być zbyt wiele krwi, ale... Jefros był w takich sprawach pedantyczny. Siggi krzyknęła, ale bezgłośnie. Z jej ust wydobył się tylko niezrozumiały bełkot.

Następnie silna dłoń ujęła ją za podbródek i przekręciła głowę w drugą stronę; poczuła, jak pokryte gumą uchwyty zaciskają się na jej policzkach, unieruchamiając głowę. Patrzyła w górę, prosto w hipnotyzujące, złośliwe, szare oczy Turkura Tzonova, które przeszywały ją na wylot. AŜ do tej chwili wszystko to wydawało się jakieś bezosobowe. Tak, to było właściwe słowo; do tego stopnia, Ŝe było tak, jakby to wszystko dotyczyło kogoś innego. Siggi była zupełnie bezbronna, mogli z nią zrobić wszystko, co chcieli, wykorzystać w dowolny sposób; ale, jak dotąd, nic takiego się nie stało. Teraz jednak wszystko uległo zmianie. Teraz dotyczyło to wyłącznie Siggi i Tzonova, co sprawiało, Ŝe sprawa przybrała charakter bardzo osobisty. Chciała go przekląć - o czym, rzecz jasna, wiedział - ale mogła tylko błagać. Krzyczała całym umysłem, gdy wystarczyłby szept. Zapewniła, Ŝe powie mu wszystko, natychmiast, tutaj. Wie, Ŝe była głupią i słabą kobietą. Skrzywdziła go i obiecała, Ŝe to naprawi. Odtąd będzie mu zawsze wierna, jemu i jego sprawie. ZasłuŜyła na to, aby ją wykorzystano i unicestwiono. MoŜe ją podeptać, przekształcić wedle swego Ŝyczenia, albo na zawsze zniszczyć. Fizycznie tak, ale... nie... nie jej umysł! Niech jej zostawi przynajmniej to. Bo to stanowiło esencję Siggi Dam. Łysina Tzonova lśniła od potu; kiedy pokręcił głową w odpowiedzi, jego kropelki zebrały się pod oczami i zaczęły mu kapać z nosa. Jego rysy prawie nie przypominały człowieka; Siggi ujrzała to teraz wyraźnie. I jego niezrównowaŜone ego. Mogło znieść co najwyŜej klapsa, ale nigdy mocnego ciosu. A ona ugodziła go jak młotem! I od tej chwili Tzonov mógł obrać tylko jeden kierunek działania. A teraz nadszedł czas zemsty. - Och, Siggi, Siggi - powiedział, kręcąc głową i uśmiechając się szyderczo. - Błędem było, Ŝe ci zaufałem, a wiesz jak nie znoszę błędów. Ale uwalniając Nathana, popadłaś w niewolę. On uciekł do nowego świata - przynajmniej na razie - ale ty? Jak powinienem z tobą postąpić? Zaufać ci jeszcze raz, gdy twoja zdrada została udowodniona? Czy teŜ powinienem wymierzyć ci karę, odpowiadającą popełnionej przez ciebie zbrodni? Jest w tym niesamowita ironia losu, nie pojmujesz? Nathan odzyskuje wolność, „niewinny” w obcym świecie, a ja kontroluję Bramę do takiego właśnie świata. Jedyna róŜnica polega na tym, Ŝe ty... Ŝe ty nie jesteś niewinna. Jeszcze nie. Ale moŜemy to zmienić... Kiedy dotarło do niej znaczenie jego słów, oprócz odrętwienia kończyn, przyszło odrętwienie umysłu. Mózg jej zmartwiał, ale nie na tyle, aby nie poczuć lodowatego ukłucia igieł, które wślizgnęły się jej do uszu, przebijając ciało i tkankę chrzęstną. Wtedy Tzonov wziął hełm, z którego wybiegały liczne przewody i który stanowił odbiornik, a ona patrzyła, jak umieszcza go na głowie. WciąŜ uśmiechając się szyderczo, jego twarz powoli znikła z pola widzenia. Potem zobaczyła czyjeś palce, które zamknęły jej oczy, jakby juŜ była martwa. Zanim włączono zasilanie, usłyszała głos Jefrosa - To pod wieloma względami przypomina komputer. Nie musimy wymazywać wszystkiego. Zacznijmy od początku. Jej narodziny?

I odpowiedź Tzonova - Niech to zostanie. Wszyscy musimy wiedzieć, Ŝe urodziliśmy się. To stanowi część woli przetrwania. Chcę, Ŝeby to jej pozostawić. Bez tego będzie tylko kulką protoplazmy. Nie, trzeba jej pozostawić odrobinę woli, bo chcę, aby mogła uciekać, ukrywać się i odczuwać strach. Chcę, aby bała się nawet bardziej, niŜ teraz! A jeśli chodzi o jej dzieciństwo, większość moŜna wykasować. Ale okres jej przebudzenia seksualnego naleŜy pozostawić. Siggi była dobra w tych sprawach: to moŜe jej nawet pomóc w przetrwać w Krainie Gwiazd! I znów usłyszała jego śmiech, który przeniknął ją do szpiku kości Jeśli zapamięta cokolwiek, wiedziała, Ŝe zawsze będzie pamiętała ten śmiech: okrutny, złowrogi, mściwy. Będzie zawsze rozbrzmiewał w przejmująco pustych korytarzach jej umysłu. Potem nastała ciemność. Wtedy właśnie włączyli zasilanie i zaczęli opróŜniać jej mózg...

CZĘŚĆ CZWARTA: Dalszy ciąg historii Nestora

I Nestor - nekromanta! Polowanie w Krainie Słońca

Dwa lata wcześniej w czasie i daleko w świecie równoległym. Pierwszy porucznik lorda Nestora, Zahar (dawniej Zahar od Ssawca), kierując się w stronę gór, zachęcił swego małego wierzchowca, obarczonego niezwykłym brzemieniem, do szybszego lotu. Jego misja była niezwykle pilna, bo słońce juŜ wzeszło za złocistą granią i powoli wznosiło się w górę, opisując śmiertelny łuk. Śmiertelny dla wszystkich Wampyrów i, rzecz jasna, dla ich poruczników. Światło słoneczne juŜ przeniknęło przez kilka wysokich przełęczy, rozjaśniając pogrąŜone w mroku górne warstwy atmosfery i przyćmiewając światło gwiazd; było jeszcze widać tylko nieliczne gwiazdy daleko na północnym niebie, nad Krainą Lodów. Nawet złowieszcza Gwiazda Północna, zawieszona nieruchomo nad WieŜycą Gniewu, była ledwie widoczna. A kiedy słońce znajdzie się w najwyŜszym punkcie swej drogi i jego promienie padną na samą Iglicę Gniewu, Gwiazda Północna całkowicie zniknie. Do tego czasu Zahar musi być w drodze powrotnej, albo jeszcze lepiej juŜ w domu, bezpieczny za masywnymi murami Suckscaru. Nie stanie mu się Ŝadna krzywda, dopóki on i jego wierzchowiec będą się trzymać z dala od śmiercionośnych promieni słońca, ale ta świadomość - Ŝe oślepiające światło słońca wkrótce przebije się przez mgły Krainy Gwiazd, ogarniając wieŜyczki i iglice zamczyska - wystarczyła, aby pomknął szybciej. Kiedy słońce jest w górze, Wampyry i ich poplecznicy tracą wszelką odwagę. A jeśli jest inaczej, giną. Tak jak wkrótce zginie „lady” Carmen. Ale to będzie prawdziwa śmierć, nie zaś nie-śmierć. Zahar zadrŜał lądując wśród kłębiącej się mgły, zdjął Carmen z grzbietu wierzchowca, przerzucił sobie przez ramię i wspiął się na zastane rumowiskiem siodło w bocznej grani; kiedy znalazł się na szczycie, ujrzał, Ŝe południowa krawędź zaczyna się złocić. PołoŜywszy ją na kamienistym wzgórku, wbił w ziemię kołki lewą ręką - bo prawa wciąŜ go bolała, jako Ŝe proces metamorficznego leczenia jeszcze nie dobiegł końca - po czym przywiązał do nich przeguby i kostki ofiary skórzanymi paskami. Znów zadrŜał i nawet dwa razy zerwał się na równe nogi, rozglądając się wokół. Wydawało mu się, Ŝe ktoś go obserwuje; dobrze znał to uczucie z przeszłości, gdy Ŝył jeszcze Vasagi Ssawiec. Vasagi był mistrzem pantomimy, metamorfizmu i telepatii. Ale teraz juŜ nie Ŝył, a Nestor, nowy pan Suckscaru... Zahar znów zadrŜał. MoŜe wyczuł niespokojnego ducha swego dawnego pana, Vasagiego, nieustannie błąkającego się w górach, truchlejącego ze strachu na myśl o śmiercionośnych promieniach słońca, który wciąŜ od nowa rozwiewał się w mgłę podczas kaŜdego wschodu słońca...

W końcu Zahar uporał się ze swym zadaniem: ciało Carmen spoczywało przywiązane i nie było juŜ chwili do stracenia. Złocisty ogień powoli wylewał się zza południowej grani, oświetlając wierzchołki gór i barwiąc siodło na Ŝółto. Zahar wiedział, Ŝe jeśli ujrzy tę płomienistą kulę, nie zobaczy juŜ nic więcej. Trzeba było uciekać. Znów ogarnęło go uczucie, Ŝe ktoś czy coś go obserwuje, ale tym razem Zahar, który bardzo się spieszył, zignorował to i pobiegł do swego lotniaka. W chwilę potem wzbił się w górę i lotem ślizgowym pomknął w kierunku zasłanej głazami równiny. Za sobą niemal słyszał, jak złociste pazury słońca przesuwają się po skałach i czuł, jak jego Ŝółty oddech obraca powietrze w kwaśny opar. Obawa, Ŝe spłonie, była tak wielka, Ŝe ani razu nie spojrzał za siebie, siedząc skulony w siodle i patrząc prosto przed siebie, kiedy mknął jak strzała w kierunku WieŜycy Gniewu. A za nim, na zboczu góry, promienie słońca pełzły powoli, zbliŜając się z kaŜdą chwilą do stóp Carmen i tkwiący w niej wampir w końcu wyczuł nadchodzące niebezpieczeństwo; Carmen ocknęła się i zaczęła krzyczeć... ...I wtedy z cienia, rzucanego przez skały, wyłoniła się jakaś postać, okryta peleryną i z twarzą zakrytą maską, w której świeciły Ŝółte oczy. Chwyciła kamień i wybiła kołki, pomogła Carmen wstać i zabrała ją, zataczającą się i szlochającą, z dala od światła słońca. Następnie poprowadziła ją pod zacienioną krawędzią siodła i w dół zasłanego rumowiskiem zbocza, w bezpieczne miejsce w szczelinie skalnej w północnym zboczu góry. Kiedy szli, Carmen krzyknęła - Co...? Kto...? - Do tej chwili czuła się, jak zdezorientowane dziecko, nie wiedząc, gdzie i jak się tutaj znalazła; nie zdając sobie sprawy, Ŝe jej Ŝycie nieomal nie dobiegło końca. Ale postać w pelerynie i masce uciszyła ją i odpowiedziała - Uspokój się, Carmen, nie wszystko stracone. Twój los jest podobny do mojego. Oboje uniknęliśmy śmierci. Zostaliśmy porzuceni i wygnani z miejsc, do których mamy prawo. Ale wciąŜ Ŝyjemy; przetrwamy, urośniemy w siłę i pewnego dnia powrócimy. Powrócimy, aby dokonać zemsty, która będzie słodka, obiecuję ci! Zaufaj mi. Znam drogę. Z trudem łapiąc powietrze, ze ściśniętym gardłem, słaniając się w jego ramionach w ciemnej kryjówce, wiedziała, Ŝe to jest prawda, Ŝe jeśli ktokolwiek znał drogę, to właśnie ten, o którym myślała, Ŝe juŜ nie Ŝyje. Wtedy cieszyła się, Ŝe zniknął, Ŝe jego miejsce zajął przystojny lord Nestor. Ale teraz cieszyła się jeszcze bardziej, Ŝe wrócił, by uratować jej Ŝycie. Cieszyła się i bała jednocześnie. Bowiem mimo okropnej przemiany, nie mogła zaprzeczyć, Ŝe jest to jej dawny pan. Odgadła to, jak tylko usłyszała jego niesiony myślą głos i teraz ostatecznie się o tym przekonała, gdy zdjął maskę i odrzucił ją na bok. Ale ta jego twarz! Zniekształcona twarz maniaka! I wtedy nie widziała juŜ nic...

Wszystko to zdarzyło się dwa lata temu i Nestor pamiętał jedynie część tej historii (zresztą błędnie), kiedy leŜał lecząc rany i śniąc na brzegu rzeki w Krainie Słońca. Kiedy jego metamorficzne wampyrze ciało pozbyło się ostatnich kilku srebrnych śrucin wystrzelonych z cygańskiej broni i gdy z ran przestała się wydobywać Ŝółta ropa, a niewielkie draśnięcia same się zabliźniły, temat jego snów zmienił się: nie były to juŜ meandry podświadomości, lecz dotyczyły czasów, gdy prowadził Ŝycie, jakie znał z Suckscaru na początku swojej kariery jako lord Wampyrów, Nestor... Od chwili, gdy Nestor został lordem Wampyrów, minęło sześć, a potem dziewięć miesięcy i o niedoszłej „lady” Carmen prawie juŜ zapomniano. Ale nie zapomniano o budzącym grozę darze lorda Nestora, który odkrył dzięki niej. Ten dar budził zarówno jego wstręt, jak i fascynację i dlatego zaczął z nim eksperymentować. Był bowiem nekromantą, posiadającym moc rozmawiania ze zmarłymi, a nikt inny w WieŜycy Gniewu nie posiadał takich zdolności. Dzięki temu zyskał status równy, a moŜe i wyŜszy niŜ reszta jej mieszkańców. Wszyscy oni posiadali jakiś talent, jeśli słowo „talent” naleŜycie opisuje mutacje Wampyrów, ich anomalie czy aberracje. Wran ze swymi napadami szału, które potrajały jego siły; jego brat, Spiro, który nieustannie ćwiczył, aby mieć zabójcze spojrzenie swego ojca, choć jak dotąd bez wyraźnego sukcesu; Gorvi, którego przebiegłość była tak wielka, Ŝe mógłby oszukać samego siebie, gdyby to było moŜliwe. I oczywiście lady Gniewica, mentalistka, posiadająca zdolność maskowania swego umysłu, dzięki czemu mogła czytać w myślach innych, nie będąc naraŜona na atak z zewnątrz. Nawet lord Canker ze swym wilkołactwem, wskutek czego wyglądał jak jakiś monstrualny wilk, kiedy polował w Krainie Słońca. Jednak talent Nestora był... inny. Rozeszły się na ten temat pogłoski (co nie było zaskakujące: Gniewica wszędzie miała szpiegów) i w ciągu roku wszyscy w WieŜycy Gniewu wiedzieli, Ŝe Nestor jest nekromantą. Tymczasem Canker Psi Syn stał się w Suckscarze częstym gościem i przyjaźń miedzy nim, a Nestorem jeszcze się pogłębiła. - Ten twój dziwny talent jest całkiem uŜyteczny, prawda? - Canker warknął pewnego wieczoru, kiedy słońce wreszcie skryło się za górami. - Prawdopodobnie będzie - odparł Nestor. Siedzieli w jednej z prywatnych komnat Nestora, która wychodziła na południe. Nestor lubił tu przesiadywać o tej porze i patrzeć, jak szczyty gór zmieniają barwę ze złocistej na szarą. Siadywał tu nawet czasem przed świtem, aby obserwować proces odwrotny. Ale wówczas, na długo przedtem, zanim pojawiły się pierwsze promienie słońca, zaciągano zasłony i Nestor wycofywał się w jakieś bezpieczniejsze miejsce. - Ale jak dokładnie go uŜywasz? - pytał zaciekawiony Canker. - To znaczy, teraz. Nestor wzruszył ramionami.

- W tej chwili tylko... eksperymentuję. - Rozmawiasz ze zmarłymi? Tak po prostu? Nagle okazało się, Ŝe moŜesz z nimi rozmawiać? - No, nie - odparł Nestor. - Za pierwszym razem, jeden ze zmarłych do mnie przemówił. To była ona i była niemartwa. Od tego czasu... no cóŜ, zmarli w ogóle by się do mnie nie odzywali, gdyby mieli jakiś wybór. - Mówisz, Ŝe była niemartwa? - Canker zmarszczył swe rude brwi. - Więc skąd moŜesz być pewien, Ŝe masz ten dar? Niemartwi to nieprawdziwi zmarli. - To była niewolnica - odparł Nestor. - Była zwykłą wampirzycą, a nie prawdziwym Wampyrem. W tym czasie... byłem niedoświadczony i wykorzystałem ją doszczętnie. Ale i tak stałaby się prawdziwym Wampyrem, gdybym na to pozwolił. Nie była mentalistką, a jednak przemówiła do mego umysłu. Była martwa, Canker, ale gdy jej dotknąłem, poznała mnie i nazwała mordercą! Oczywiście miała rację, poniewaŜ nie mogłem pozwolić jej Ŝyć. - I co było potem? - Kazałem ją unicestwić: usmaŜyła się na słońcu, wysoko na grani i tak się jej pozbyłem. Co więcej, w ten sposób pozbyłem się takŜe resztek litości. I dopiero wtedy stałem się prawdziwym Wampyrem, w pełnym znaczeniu tego słowa. Bo serca mamy zimne, Canker, a moje takie nie było - przynajmniej nie całkiem - do owej chwili. - Nie jesteśmy znów tacy zimni - zaoponował Canker. -W istocie niekiedy jesteśmy gorący jak ogień! Ale wiemy, jak zrobić to, co trzeba zrobić, nie czyniąc zbytniego zamieszania. Jesteśmy twardzi. Nestor! - Bez Ŝadnych emocji, uczuć, pozbawieni celu? Po co istnieć, jak kawał bezdusznego kamienia? - Teraz przemawia przez ciebie pijawka - parsknął Canker. - Bawisz się słowami, a grą kieruje twój pasoŜyt. PrzecieŜ musisz juŜ być świadom tego, Ŝe gdy mamy na to ochotę, spieramy się dla zasady, tak jak teraz. Ale bez emocji? Bez celu? Wampyry? Czy to właśnie chcesz powiedzieć? Więc nie znasz nawet połowy! Ale myślę, Ŝe wiem, na czym polega twój problem, chłopie! Nie dałeś sobie szansy! Myślisz, Ŝe widziałeś juŜ wszystko. Więc pytasz: „I to juŜ wszystko? Wiecznie gasić pragnienie krwią i nie starzeć się, Ŝyjąc jak jakaś wielka pijawka w stawie?” Ale Canker musi znać odpowiedź. - Rozmawialiśmy o nekromancji - westchnął Nestor. - Nie o mojej apatii. - Apatia, tak - warknął Canker. - Oto właściwe słowo! Ale i przedtem byłeś trochę, jak by to powiedzieć, niezdrów, a teraz jeszcze ta nekromancja? Rozmowy ze zmarłymi? Ha! Nie widzę w tym Ŝadnego sensu. Co właściwie mogą ci powiedzieć? Jak przetrwać? Nie, bo im samym to się nie udało. Jak się weselić? Nie, bo utracili zdolność śmiechu. Jak kochać albo poŜądać? Kiedy ciało juŜ

całkiem zgniło? Powiedz mi, czego się moŜesz od nich dowiedzieć? JeŜeli niczego, to zostaw zmarłych w spokoju i ucz się, jak Ŝyć! - Pytasz, czego się mogę od nich dowiedzieć? - Tak, co mogą ci powiedzieć, czego jeszcze nie wiesz? PrzecieŜ ich przeŜyłeś, prawda? Nestor powoli pokręcił głową i powiedział - To nie tak.. Słuchaj, spróbuję ci wytłumaczyć. Kiedy ostatnim razem byłem w Krainie Słońca, juŜ po ataku, wyczułem jak świeŜo zmarli drŜą. Co więcej, wyczułem, Ŝe ci, którzy zmarli dawniej, przed wielu laty, takŜe drŜą. Wszyscy oni mnie znali i bali się. - Ale czego właściwie się bali? - Canker klasnął w dłonie. - Mojej sztuki. - Tego, Ŝe moŜesz z nimi rozmawiać? Nestor odwrócił wzrok. - śe mogę ich dręczyć... - Co takiego? - Canker wyprostował się. - Zmarli nie rozmawiają ze mną z własnej woli - wyjaśnił w końcu Nestor. - Trzeba ich do tego zmusić. - I ty zmuszasz ich do tego? - Na tym polega moja sztuka, tak. - Dręcząc ich? - spytał Canker wybałuszając oczy. - Od czasu, gdy to się wydarzyło po raz pierwszy, tak. Ale czyŜ nie rozumiesz? Carmen w ogóle nie odezwałaby się do mnie, gdybym nie był nekromantą. - Carmen? - Tak miała na imię. To była jedna z dziewcząt, które wtedy próbowali porwać bracia Zabójczoocy. Na pewno pamiętasz. Lepiej by było dla niej, gdyby im się udało! Od tego czasu zmarli mnie unikają, ale nie mogą uniknąć mojej sztuki. Canker zerwał się na równe nogi. - Muszę to zobaczyć na własne oczy! W Krainie Słońca, za parę godzin. Zapolujemy razem, a potem... - pokaŜesz mi, jak to się robi. - Mogę ci to pokazać, ale nie jak to się robi - powiedział Nestor. - Nie rozumiem. - Niczego się na tej podstawie na nauczysz. To, co robię, nie ma nic wspólnego z mentalizmem, jaki znasz. Usłyszysz, co do nich mówię, jeśli będę zadawał pytania na głos, ale w ogóle nie usłyszysz ich odpowiedzi. To martwe umysły, Canker! - Doskonale... - Canker wzruszył ramionami, udając, Ŝe rozumie. - Ale przynajmniej zobaczę cię... przy pracy, co? - Tak? - Nestor spojrzał na niego z ukosa. - I kto tu jest niezdrów, Canker?

- Niezdrów? Nigdy! śądny nowych przeŜyć - zawsze! Tylko... powiedz mi, jak moŜna dręczyć nieŜywego człowieka, który juŜ nic nie czuje? - Na tym polega moja sztuka - powtórzył Nestor. - Kiedy ich dotykam, czują to. Słyszą, co do nich mówię, choć nikt inny tego nie słyszy, nawet moi porucznicy; czują dotyk moich dłoni, skrobanie moich paznokci; wiedzą, Ŝe moje groźby są realne. A jeśli chodzi o to, co mi mówią... - Ach! Oto sedno sprawy - wykrzyknął Canker. - No więc, co ci mówią? - Słuchaj - powiedział Nestor - to jest coś, co powinieneś wiedzieć. Śmierć... to nie jest tak. Jego głos był teraz dziwnie daleki. - Co? Co nie jest tak? - Nie jest tak, jak myślisz. Myślisz, Ŝe śmierć to koniec, ale tak nie jest. Oni nadal trwają. - Zmarli trwają? - Canker prychnął. - Nie, do diabła! Zostają pogrzebani, albo spaleni na stosie, albo zmieleni na poŜywienie. W Krainie Słońca po prostu marnują się, ale na tym sprawa się kończy. A tutaj, w ostatnim zamczysku, nic się nie marnuje. Jeśli to właśnie masz na myśli mówiąc o trwaniu, muszę się z tobą zgodzić. Trwają nadal w trzewiach naszych bestii, będąc źródłem ich energii! - Mówisz o ich ciałach - odparł Nestor pewnym siebie głosem. - A ja mówię o ich umysłach. Ich umysły wciąŜ trwa ją, Canker. I dopóki mogę dotykać i dręczyć ich ciała i mówić do ich umysłów, mogę się z nimi porozumiewać. Jak Wielki Inkwizytor, który pokonał śmierć! Canker zmarszczył brwi, pociągnął nosem jak wielki pies gończy i pokręcił głową. - Ale wciąŜ powtarzam, na co to się moŜe przydać, bo...? - Zaraz ci powiem - przerwał Nestor. - To, co człowiek robił za Ŝycia, nadal robi po śmierci. Oczywiście nie w sposób fizyczny, ale w umyśle! Zakochany człowiek kocha nie swym nieistniejącym ciałem, ale umysłem! I śni o wszystkich sposobach uprawiania miłości, choć jest juŜ na to za późno. A architekt? Nadal zajmuje się budowaniem, choć nie uŜywa betonu czy drewna, lecz tworzy przestronne konstrukcje w swoim umyśle! Śni o wspaniałych domach i miastach, których nikt nigdy nie zbuduje, bo nikt nie wie, co drzemie w jego umyśle. A myśliciele, którzy patrzą w gwiazdy? Teraz otrzymali w darze czas, który mogą wykorzystać na badanie wirujących sfer i marzenia o innych światach. Są jeszcze myśliwi i producenci broni. Myśliwi wciąŜ polują, a producenci broni projektują nowe jej modele, zupełnie jak za dawnych czasów. Wymyślają nowe rodzaje pułapek, przewyŜszające pod kaŜdym względem te, których obecnie uŜywamy. Przy tym broń wytwarzana w ich myślowych warsztatach jest doskonała, podczas gdy nasza własna jest często nieporęczna i szybko rdzewieje. - Nestor przerwał, ale po chwili podjął znowu. - A ty pytasz, na co to się moŜe przydać? No, to ci powiem, na co. Wszystko, co człowiek stworzył w swoim Ŝyciu - tajemnice, jakie poznał i to, czego się nauczył potem, wszelkie nowe idee - wszystko to mogę teraz posiąść dzięki swojej sztuce!

Canker był zaskoczony. - Wszystko, czego się nauczył potem? Ale jak mógł się czegoś nauczyć, skoro jest martwy? To znaczy, od kogo mógł się tego nauczyć? - Ach! - powiedział Nestor. - To jeszcze jedno, co mnie fascynuje. Bo podobnie, jak my się porozumiewamy ze sobą, zmarli takŜe to czynią. Rozmawiają ze sobą leŜąc w swych grobach a ich myśli wędrują do wszystkich zmarłych, podczas gdy Ŝaden człowiek nie ma o tym pojęcia - z wyjątkiem mnie. Jestem bowiem nekromantą. Jednak kiedy wyczują, Ŝe jestem w pobliŜu, milkną, bo obawiają się mojej sztuki. I milczą, dopóki ich nie dotknę... Głos Nestora tak przycichł i stał się tak zimny, Ŝe Canker zadygotał... ale po chwili się otrząsnął. - Musisz mi to zademonstrować! Dziś w nocy, w Krainie Słońca. Zapolujemy razem, zgoda? - Jak sobie Ŝyczysz - odparł Nestor. - Oni cię nienawidzą, prawda? - Canker podrapał się po brodzie. - To wystarczający powód, abyś zasłuŜył na to imię. - Jakie imię? Ja juŜ mam imię. - Ba! Nestor? Co to za imię? Dobre na pierwsze imię, zgoda. A na nazwisko Nienawistnik! Właśnie: nekromanta lord Nestor Nienawistnik! I Suckscar teŜ powinien zmienić nazwę. - Nie! - szybko powiedział Nestor. - To znaczy, nie mam nic przeciwko nadawaniu nowych imion, ale nie podoba mi się, kiedy się je zmienia. Przywykłem do nazwy Suckscar. - Niech i tak będzie - Canker wzruszył ramionami. - Teraz wrócę do Parszywego Dworu popracować nad swoim instrumentem. Myślę, Ŝe mamy jeszcze parę godzin, zanim trzeba się będzie wziąć za przygotowania do naszej wyprawy do Krainy Słońca. Mam nadzieję, Ŝe przy odrobinie szczęścia będę mógł być świadkiem tych twoich cudów. Tylko zanim odejdę... - Tak? - Wcześniej wspomniałeś o swojej apatii. - Canker wydawał się zaniepokojony. Naprawdę bardzo lubił Nestora. Nestor wzruszył ramionami. - To tylko taka zabawa w słowa. I nic nie znaczy. - Nie - powiedział Canker. - Wszystko coś znaczy. Powiedz mi: czy spotykasz się z kobietami? - Tak, w moim dworze jest wiele bardzo ładnych kobiet - odparł Nestor. - A jak się Ŝywisz? - Tak samo jak ty. Lubię dobre mięso i wino, i od czasu do czasu jakieś owoce. A krew? Pijesz ją tylko, jak jesteś w Krainie Słońca? Nie wykorzystujesz swoich niewolników? Powinieneś

to robić, Nestorze! Bo w końcu czym oni są? Naczyniami i niczym więcej. I nigdy nie zapominaj: krew to Ŝycie! - Od czasu do czasu ją piję... podczas snu. - Ale ostroŜnie, co? Wygląda na to, Ŝe ta przygoda z Carmen dała ci nauczkę. - Chyba tak - powiedział Nestor. - Ha! - mruknął Canker. - Więc skąd ta apatia? Znasz jej źródło? - Nie - skłamał Nestor... ...I wyczuwając, Ŝe myśli Cankera idą podobnym torem, jak jego własne, zmienił temat. - No to powiedz mi, przyjacielu, jak ci idzie z tą księŜycową muzyką? Minął juŜ cały rok, a ty wciąŜ pracujesz pełną parą. Zbity z tropu Canker spytał - Moja muzyka? Mój instrument? Rzeczywiście mam co robić! Ta muzyka to niełatwa rzecz. Ale juŜ niedługo, juŜ niedługo. Nie słyszałeś mnie w dzień, kiedy inni mocno śpią? Na pewno rozpoznałeś tę melodię, której mnie nauczyłeś, prawda? - Słyszałem cię - cierpko odparł Nestor - i nie mam wątpliwości, Ŝe Gniewica i pozostali takŜe. A melodię rozpoznałem jak przez mgłę. - Oho! - Canker gwałtownie podskoczył, odrzucił głowę do tyłu i wybuchnął śmiechem. - A więc zakłóciłem twój wypoczynek? Doskonale, świetnie! Nie o to chodzi, Ŝe się cieszę, iŜ przerwałem ci sen - nie, absolutnie nie - ale to cudowne, Ŝe udało mi się zakłócić wypoczynek całej reszty. W ten sposób kształtuję swój wizerunek, rozumiesz? PrzecieŜ jestem szaleńcem i intrygantem. Musimy zachowywać pozory. Nestor zdobył się na uśmiech. - Więc teraz idź poćwiczyć. Później polecimy do Krainy Słońca - ale tylko we dwójkę, bo jestem zazdrosny o swój talent i muszę go pilnować. A potem poszukamy jakiegoś starego cmentarza Cyganów, gdzie zobaczysz to, co masz zobaczyć. - Zgoda! - wykrzyknął Canker, a Nestor poklepał go czule po pokrytym futrem grzbiecie. Po czym odprowadził go do wyjścia i patrzył, jak Canker znika z oczu, schodząc spiralny mi schodami, wiodącymi do Parszywego Dworu. Jak tylko Canker wyszedł, Nestor powrócił do swoich rozmyślań, do swojej... apatii? W rzeczywistości znał jej źródło. Gdzieś na świecie - moŜe daleko, ale jednak - Ŝył jego stary nieprzyjaciel z Krainy Słońca. To właśnie było powodem jego niepokoju. Miał niezachwianą pewność, Ŝe jego nieprzyjaciel Ŝyje, rozpoznawał bowiem liczby wirujące w jego głowie, ów niespokojny wir metafizycznych symboli, które stanowiły osłonę jego umysłu. Rzadko mu to przeszkadzało w nocy, kiedy krąŜył po swej posiadłości czy polował w Krainie Słońca, ale podczas przesyconych lękiem godzin, kiedy wszyscy mieszkańcy WieŜycy Gniewu spali, a śmiercionośne

promienie słońca oświetlały najwyŜsze wieŜyczki i wieŜe dworu Gniewicy - wtedy czuł to wyraźnie. Najpierw pojawiło się to w jego snach, które były jak wir niepamięci albo rzeczy, których naprawdę nie chciał pamiętać; ale kiedy się budził i sny rozwiewały się w nicość, nienawistny wir liczb wciąŜ tam trwał. Wprawdzie słaby, ale mimo to całkiem realny. Kiedy leŜał z otwartymi oczami z jakąś wampirzycą u boku, a zimny pot spływał mu po ciele, bo zszarpane nerwy sprawiały, Ŝe podskakiwał na odgłos najsłabszego skrzypnięcia desek czy zawodzenia wiatru za oknami, wiedział, Ŝe jego stary nieprzyjaciel wciąŜ Ŝyje. Wiedział teŜ, Ŝe choć na razie jest daleko, pewnego dnia niezawodnie powróci... W pewnym sensie lękał się tego dnia, choć nie wiedział dlaczego, ale z drugiej strony nie mógł się go doczekać. Bowiem nigdy się nie uwolni od owego wiru liczb, dopóki się nie pozbędzie swego nieprzyjaciela, kimkolwiek on jest. Ale to była tylko jedna przyczyna apatii Nestora; istniała jeszcze inna. Potrzeba - pustka przenikająca jego Ŝycie - która wymagała zaspokojenia. Canker miał częściowo rację, wypytując go o kobiety. Była bowiem pewna kobieta, o którą go nie zapytał, poniewaŜ o niej nie wiedział. Tylko Nestor o niej wiedział i musiał to niechętnie przyznać. Bo przecieŜ juŜ raz zrobiła z niego durnia. A mimo to... w często powracających snach wydawała się go przyzywać, a on wyczuwał, Ŝe go wabi nawet wtedy, gdy się budził; od czasu do czasu wyobraŜał sobie, Ŝe jest znów na dachu WieŜycy Gniewu z wargami na jej wargach i czując dotyk jej pełnych piersi. Apatia? Nie, to były tylko powracające echa takich snów, które nie przestawały go nawiedzać. Sprzeczne pragnienia. Z jednej strony Ŝądza odwetu na nieprzyjacielu, a z drugiej Gniewica Zmartwychwstała: myśl o pościeli przesiąkniętej sokami ich poŜądania...

Tej samej nocy, w godzinę po zachodzie słońca - kiedy widmowy, róŜowo-złoty wachlarz promieni słonecznych wędrował po niebie nad Krainą Słońca i roztapiał się w fioletowej poświacie; kiedy niepostrzeŜenie nadchodziła noc, na niebie pojawiały się konstelacje gwiazd, a nad Krainą Lodów rozpościerała swe skrzydła zorza polarna - Wampyry wyruszyły do Krainy Słońca. Nie tylko Nestor i Canker, ale wszystkie. Wyruszyły teŜ wampiry najwyŜsze rangą, a pomniejsi porucznicy i niewolnicy pozostali na straŜy ich dworów. Wylecieli w ciągu godziny w małych grupach; w dalekiej przeszłości działali jako jeden oddział pod dowództwem Gniewicy. Grupy nie miały jednorodnego charakteru: grupa Przechery poleciała na południowy wschód, a znaleźli się w niej sam Gorvi, trzech poruczników i dwie małe bestie wojenne. Bracia Zabójczoocy udali się na południe, zabierając ze sobą tylko głównych poruczników; mieli polować mniej więcej w tym samym miejscu, gdzie Wran i Vasagi stoczyli nierówny pojedynek. A lady

Gniewica poleciała na zachód z dwoma ze swych ludzi, wykorzystując blask Bramy do Krainy Piekieł jako drogowskaz; pomknęła w kierunku strzelistych iglic i płaskowyŜu, gdzie znajdowały się jej ulubione punkty obserwacyjne, skąd będzie wypatrywała swych ofiar. Natomiast Canker i Nestor ruszyli w stronę wielkiej przełęczy, nieco na wschód od Bramy i skręcającego ostrym łukiem wąwozu, który przecinał góry z północy na południe aŜ do ich podstawy. Gdyby dopisało im szczęście i udało im się zdobyć kilku niewolników, wówczas ich ofiary miałyby łatwą drogę do ostatniego zamczyska. Lecąc z wiatrem, zabawiali się rozmową. - Dzielimy się po połowie - mruknął Canker w umyśle Nestora. - Pracujemy razem i łupy dzielimy równo. - Oczywiście - zgodził się Nestor i dodał - a jeśli będą jakieś kobiety, takŜe dzielimy się nimi po połowie. - Dzielimy się po połowie? Z przyjemnością! - Canker śmiał się lubieŜnie, po czym spowaŜniał. - Tak, wiem, co masz na myśli i bardzo mi to odpowiada. Cholera, mam juŜ w Parszywym Dworze zbyt duŜo suk! A kiedy mnie nie ma, tak jak teraz, tylko się kłócą. Walczą o moje względy, Nestor. Nestor miał co do tego wątpliwości, ale nic nie powiedział. Bardziej prawdopodobne było, Ŝe kobiety Cankera walczyły o to, która nie pójdzie z nim do łóŜka! (Tę myśl nekromanta zatrzymał dla siebie.) Ale zapomnijmy o Parszywym Dworze, bo faktem było, Ŝe w Suckscarze zaczynało brakować kobiet i Nestor musiał wziąć pod uwagę potrzeby poruczników i niewolników. Jeśli bowiem człowiek nie jest szczęśliwy, intryguje i spiskuje, a w końcu wpada w powaŜne, często śmiertelne tarapaty i w ten sposób liczba mieszkańców zamczyska spada. Z drugiej strony, prawdziwe szczęście rzadko jest udziałem niewolników, ale... przynajmniej ich brzemię jest trochę łatwiejsze do udźwignięcia. Tę ostatnią myśl przechwycił Canker. - Święta prawda! -wykrzyknął wśród porywów wiatru. - Musisz pilnować, aby byli szczęśliwi. MoŜna mieć pewność, Ŝe wśród nich są tacy, którzy poŜądają twoich kobiet nawet teraz - kobiet i samego Suckscaru! W przeciwnym razie nic nigdy nie ulegałoby zmianie i nikt nie piąłby się w górę. Nestor kiwnął głową i powiedział ponuro - Istotnie, tylko to się naprawdę liczy. - Właśnie! - zawył Canker. - A bez świeŜej krwi - to znaczy, wśród Wampyrów - nastąpi stagnacja i staniemy się zramolałymi kalekami, jak ci, którzy zostali w Turgosheim. - Musisz mi kiedyś o nich opowiedzieć - poprosił Nestor. - Wszystko. Ale teraz... lepiej zachowajmy milczenie. Za parę mil znajdziemy się nad przełęczą.

- Jak sobie Ŝyczysz - powiedział Canker i umilkł, ale po chwili znów się odezwał. - Ale czyŜ ich jeszcze nie czujesz, Nestor? Cyganie! ŚwieŜe mięso, słodka krew: gorąca i tryskająca; młode piersi i pośladki, i mnóstwo cipek! A ja? No cóŜ, zaryzykuję strzał z kuszy, jak za dawnych czasów. - A twój „wizerunek”? - spytał sarkastycznie Nestor, ale Canker udał, Ŝe nie słyszy. - Nie, chłopie, nie tym razem - odparł. - Nie mój wizerunek, lecz moje poŜądanie. Chcę mieć świeŜą, nieskalaną kobietę. Albo kilka! - Jesteś pijawką - powiedział Nestor, ale bez złośliwości. - Satyrem. - Ani trochę - Canker wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Jestem Wampyrem! I ty takŜe...

Widać juŜ było Krainę Słońca po drugiej stronie przełęczy, a za nią daleki horyzont, zabarwiony ciemniejącymi kolorami: burym, jasnoŜółtym i fioletowym. Nestor i Canker wznieśli się na swych wierzchowcach w górę, aŜ znaleźli się wśród ciemnych chmur, mknących na południe. Gdyby ich oglądano z ziemi, wyglądaliby jak jeszcze dwie chmury na tle zachodzącego słońca. Nadszedł czas rozpoczęcia polowania, bo byli juŜ nad terytorium Cyganów. A kiedy Nestor wysforował się naprzód i znalazł się nad lasem, Canker zapytał - Gdzie właściwie mnie zabierasz? Przyjacielu, ten las jest bardzo gęsty, a Cyganie znają go o niebo lepiej niŜ my! Powinniśmy się trzymać jego skraju i wypatrywać ich ognisk. I gdzie, u licha, wylądujemy? A po wylądowaniu, jak wystartujemy? Wiem, Ŝe nie jesteś nowicjuszem, Ŝe juŜ to przedtem robiłeś, ale teraz słuchasz głosu doświadczonego myśliwego. I mówię ci, Ŝe powinniśmy... - Sza! - uciszył go Nestor. - Daj mi pomyśleć. Jeśli mnie pamięć nie myli, to ta droga. Tak, to ta droga! - Co to za droga? - spytał Canker. - PoŜywienie - odparł Nestor. - I wszystko, o czym mówiłeś. Kobieta dla ciebie - ani niewinna, ani młoda, ale na pewno nieskalana - i druga dla mnie. Oraz krew silnego męŜczyzny na dodatek. MoŜesz wziąć męŜczyznę i jego Ŝonę, a ja wezmę córkę. Na pewno nie najlepszy sort, ale dobre jako prowiant. - Jesteś pewien? - Canker bardzo chciał to wiedzieć. - To znaczy, Ŝe ci ludzie są właśnie tutaj. - Ale wyczuł, Ŝe Nestor wie to na pewno. - Wiem o tym. Jakieś cztery czy pięć mil przed nami stoi chata ukryta w lesie. Teraz ogień juŜ zgasł, ale dym utrzymuje się jeszcze w powietrzu. Za minutę lub dwie poczujesz jego zapach. Zwłaszcza iŜ wiesz, Ŝe tam jest. - Ha! - mruknął Canker i zaczął narzekać - Ale wiatr wieje w złym kierunku! Jeśli tam jest jakiś dym, Canker na pewno go wywącha! Przed nimi w ciemności wiła się rzeka, błyszcząc w świetle gwiazd jak skóra węŜa. I Nestor przypomniał sobie chwilę, gdy w tej rzece omal się nie utopił. Dopiero Brad Berea uratował go i

zaniósł do swej chaty w głębi lasu. Tylko Ŝe... Brad czasami był dla niego niedobry, a jego Ŝona Irma często była opryskliwa; Ŝałowała nawet Nestorowi jedzenia, mimo Ŝe polując zaopatrywał ich wszystkich w poŜywienie. Tylko Gina naprawdę mu współczuła i przez jakiś czas byli nawet kochankami. No, a przynajmniej uprawiali ze sobą seks. Ale czy to była miłość? Nie, bo Nestor juŜ przeŜył miłość... czy raczej przeŜyłby ją, gdyby jego stary nieprzyjaciel nie wykradł mu kobiety. Ale Gina na pewno dobrze by ogrzewała jego ciało w Suckscarze i niewątpliwie mogłaby nauczyć niektóre kobiety z haremu Nestora, jak zaspokoić męŜczyznę. W chwili obecnej Nestor nie odczuwał Ŝadnego współczucia. W istocie zastanawiał się, co go powstrzymywało przez cały czas, skoro wiedział, gdzie przebywa rodzina Berea. MoŜe przez jakiś czas rzeczywiście było w nim jakieś współczucie - przynajmniej w stosunku do Giny, jeśli juŜ nie w stosunku do jej rodziców. Ale to było kiedyś, a poza tym współczucie i podobne emocje były słabością Cyganów, a nie Wampyrów. - Dym! - zawołał Canker. - Czuję jego zapach, unoszący się znad wieczornego posiłku. Nestor, właśnie nad nimi przelecieliśmy! - Wiem - odparł Nestor. - Teraz poszukajmy jakiegoś pagórka lub skały. Tam wylądujemy, a dalej pójdziemy pieszo. Wyostrzony wzrok Wampyrów przeczesywał mroki nocy, a Canker skierował swoje wibrujące wilcze zmysły w stronę źródła dymu. - Tam, na zachód. - Skierował swego wierzchowca w odpowiednią stronę. - Widzę w lesie pozbawiony roślinności pagórek. Powinien być odpowiedni. - Pamiętam to miejsce - powiedział Nestor. - Kiedyś tam polowałem. Głównie na króliki, ale czasem trafiła się koza. - Ale dziś będziemy mieli lepsze mięso! - zachichotał Canker, jednak w następnej chwili spowaŜniał. - Doskonale, bierzmy się do roboty... Kierowani nieomylnymi wampyrzymi zmysłami, wylądowali bezpiecznie na pagórku wśród kłębiącej się mgły, osadziwszy swe wierzchowce na skalnym rumowisku tak, aby potem mogli łatwo się do nich dostać. Potem zeszli w dół wschodnim zboczem pagórka. Następnie cicho posuwając się w lesie pogrąŜonym w mroku, prześlizgując się od drzewa do drzewa i stąpając tak ostroŜnie, aby nie złamać nawet najmniejszej gałązki, przeszli półtorej mili. - Jesteśmy na miejscu - głos Nestora zabrzmiał jak powiew zimnego powietrza w głowie Cankera, który pomyślał do siebie - Jakim cudem ten człowiek dokonał takich postępów w ciągu jednego krótkiego roku? - po czym zapytał - Gdzie jesteśmy? - Idźmy tą ścieŜką.. Prowadzi od rzeki do chaty, w której mieszkają Brad Berea, jego Ŝona i córka. Ale pamiętaj: Gina Berea naleŜy do mnie. Przedtem... ja naleŜałem do niej. Tym razem

będzie inaczej: będzie moja juŜ na zawsze. I w odróŜnieniu od innych kobiet, które cierpią z mego powodu, bo jestem ich panem, myślę Ŝe Gina będzie mnie kochać, bo jestem męŜczyzną. A kiedy zostanie Wampyrem, uczynię ją panią Suckscaru. Poszli ścieŜką, wiodącą do chaty, posuwając się w cieniu wielkich drzew i przedzierając przez plątaninę paproci i korzeni jakichś roślin. Zza plecionych okiennic nie wydobywało się Ŝadne światło, ale Nestor wiedział, Ŝe wewnątrz pali się lampka przysłonięta abaŜurem; wiedział teŜ, Ŝe z tyłu znajduje się kryjówka: tunel wydrąŜony wśród korzeni starego, powalonego drzewa. - Daj mi chwilę, Ŝebym ich zaszedł od tyłu - powiedział do Cankera. - Tam są ukryte drzwi. ŁóŜko Giny stoi przy tylnej ścianie, za zasłoną, tylko o krok od tej kryjówki. Ale kiedy wejdziesz od frontu, pozwól jej uciec... na pewno nie ucieknie daleko, bo będę na nią czekał. Poszukaj drabiny, która prowadzi na górny poziom, gdzie śpią Brad i Irma. NaleŜą do ciebie. Ale bądź ostroŜny, bo ten męŜczyzna to dobry strzelec i dzień i noc trzyma pod ręką potęŜną kuszę. - Dzięki za ostrzeŜenie - mruknął Canker. - Ale nie musisz się o mnie martwić. JuŜ teraz ich czuję tam, na górze i wiem, co robią. Dziewczyna pachnie naprawdę słodko, ale zawarliśmy umowę. - Dobrze - powiedział Nestor i zniknął w ciemności. Canker policzył do dwunastu, po czym skoczył do drzwi i wywaŜył je potęŜnym uderzeniem. Wyrwane z zawiasów drzwi upadły z hukiem na twardą podłogę. Canker ogarnął wnętrze jednym spojrzeniem: zasłonę wiszącą w tyle chaty... przeraŜone oczy wyglądające z mroku... po czym falowanie zasłony, gdy dziewczyna umknęła. A poniewaŜ jego wampyrze zmysły były czujne, jak nigdy przedtem, usłyszał nawet jej stłumiony okrzyk strachu, zanim wpadła do kryjówki. A na górze zapach seksu ustąpił miejsca zapachowi przeraŜenia! Brad Berea zawołał zachrypniętym głosem - Gina! Co to jest? - Jego brodata twarz z oczyma rozszerzonymi strachem i szeroko otwartymi ustami spoglądała w dół. - Nic takiego - warknął Canker. - To tylko ja! Brad zniknął, ale po chwili znów się pojawił, oparł nogi o górny szczebel drabiny i wymierzył kuszę tam, gdzie chwilę przedtem znajdował się Canker. Ale Cankera juŜ tam nie było. Stanął u stóp drabiny i zamachnął się ręką, podcinając kruche nogi drabiny, która runęła w dół, a Brad wraz z nią. Kiedy znalazł się na ziemi wśród rozrzuconych szczątków drabiny, Canker wyrwał kuszę z jego bezwładnych palców i rzucił na ziemię. - Ho-ho! - wykrzyknął. - Chciałeś zastrzelić biednego starego wilka? Wstydziłbyś się! Chwycił Brada pod ramię i postawił oszołomionego męŜczyznę na nogi. Brad trochę się szamotał i Canker zorientował się, jaka drzemie w nim siła. Nestor miał rację: ten krzepki męŜczyzna będzie silnym wampyrzym niewolnikiem. I zanim Brad zdołał dojść do siebie, Canker zatopił głęboko swe

długie kły w szyi ofiary. Brad wykrztusił coś niezrozumiałego i zaczął się zwijać w uścisku Cankera jak okaleczony wąŜ. W końcu Wampyr wyrŜnął go pięścią w ucho i szamotanina ustała. Nagle rozległ się wrzask - Brad! - Canker spojrzał w górę i ujrzał twarz kobiety, wpatrującej się w niego z przeraŜeniem. - Madame - powiedział Canker z groteskowym ukłonem - twój mąŜ jest teraz mój i ty takŜe. Puścił Brada, który osunął się na ziemię, lekko przykucnął i skoczył do góry, chwytając krawędź podestu. Po czym podciągnął się i zobaczył Irmę, która upadła na posłanie. Dłonią zakryła usta, a oczy miała wielkie, niczym filiŜanki. Miała jakieś trzydzieści osiem lub dziewięć lat, ale wciąŜ była w doskonałej formie. Zwrócił uwagę zwłaszcza na jej piersi, zanim zakryła je zgrzebnym prześcieradłem. Piersi Irmy były duŜe i falujące, takie jak Canker lubił. - Ach... ach... ach! - wydyszała, gdy sięgnął dłonią do paska, a jego szkarłatne oczy wydawały się płonąć jak pochodnie. - Achhh! - wysapała, ujrzawszy go w całej okazałości. - O tak, rzeczywiście - zgodził się Canker, patrząc na nią łakomie, po czym zbliŜył się, zerwał koc i przyciągnął ją do siebie. Kiedy krzyki Irmy rozdarły ciszę nocy, gwałtowne, pałające poŜądaniem sapanie Wampyra wypełniło jej głowę i ciało i nie przestawała krzyczeć - Achhh... achhh... achhh achhh... achhhhh!

II Sztuka Nestora

Skulona Gina Berea, której włosy muskały korzenie zwisające ze stropu, a palce skrobały kamienną podłogę tunelu, cięŜko dysząc uciekała przeciskając się wśród korzeni powalonego drzewa. Na zewnątrz był gęsty las, który znała jak własną kieszeń; chmury zasłaniały księŜyc; w oddali sennie pohukiwała sowa. Mogła uciec i ukryć się w lesie, w jednej z wielu kryjówek, jakie znała. Ale gdy wychodziła przez zamaskowane drzwi, myślała nie tyle o sobie, co o losie swojej matki, ojca i... jeszcze kogoś innego. Gdyby tylko miała czas... - ...Czas na co, Gina? Idąc boso, stanęła jak wryta na pokrytej liśćmi mokrej ziemi i zobaczyła, jak obok niej z mroku wyłania się cień; cień, który znał jej imię. Ale... ...Ten głos. Czy nie znała tego głosu? - A więc pamiętasz - cień westchnął głębokim, hipnotyzującym głosem i podszedł bliŜej. I znów pomyślała - Ten głos! CzyŜ to moŜliwe? - Jeśli tak, wybrał na powrót najgorszy moŜliwy moment. I dlaczego stał tak spokojnie? Kiedy w chacie rozległy się ochrypłe krzyki i łoskot, a potem niemal równocześnie zdławiony okrzyk ojca i przestraszony wrzask matki. Gina zdała sobie sprawę, Ŝe jej najgorsze obawy były całkowicie samolubne: Ŝe zostanie pozostawiona samej sobie. Ale teraz, jeŜeli ten nieznajomy to rzeczywiście on... Z trzepocącym sercem, prawie nie oddychając, wyciągnęła drŜącą rękę i dotknęła jego ramienia - i w tej samej chwili chmury odsłoniły księŜyc. Blade światło przebiło się przez zwisające gałęzie i Gina zobaczyła, Ŝe to rzeczywiście Nestor. Stał z półprzymkniętymi oczami, w ciemnej pelerynie, przystojny jak młody bóg. Ściskając go za ramię, wykrztusiła - Nestor! To ty! Ale chodź, musimy uciekać, ukryć się. Tu są Wampyry! - Wiem - powiedział grobowym głosem, który był jego i zarazem nie jego głosem. I wtedy... szerzej otworzył oczy i Gina ujrzała ich szkarłatny blask, zwinięty wampyrzy nos i lśniące bielą zęby. I zrozumiała, Ŝe nie tylko głos był jego i nie jego zarazem. - Nestor! - Opadła jej szczęka i zwisła bezwładnie w jego ramionach. - Ach, nie - powiedział unosząc ją w górę. - Nie tak po prostu Nestor, Gina, juŜ nie. Od tej chwili musisz nazywać mnie lordem. Kiedy jego ostre jak igły zęby wbiły się w Ŝyły jej szyi, straciła przytomność...

Gina ocknęła się i pomyślała, Ŝe płonie: ryczące płomienie ognia, Ŝółty blask i ściana gorąca! Ale to płonął tylko jej dom. Patrzyła na to między rozstawionymi nogami dwóch męŜczyzn, którzy stali, podparłszy się pod boki i najwyraźniej podziwiali ten widok. Nagle... jej serce skoczyło do gardła. Chata! - Moje dziecko! - krzyknęła, próbując usiąść. - Palicie moje dziecko! - I wrzeszcząc jak oszalała, wczepiła się paznokciami w nogę Nestora. Ale była zbyt osłabiona, aby się dźwignąć. Potrząsnął nogą, a kiedy sens tych słów do niego dotarł, odepchnął ją od siebie. - Dziecko, Gina? Jakie dziecko? - Moje... moje dziecko! - szlochała Gina, kiwając się na boki jak ranne zwierzę i powoli czołgając się w kierunku ognia. - Moje biedne spalone dziecko! - Kiedy była w połowie drogi, dach zapadł się i płomienie wystrzeliły na zewnątrz, omal jej nie ogarniając. Mimo to czołgała się dalej i gdyby nie Nestor, który ruszył do przodu, chwycił ją i odciągnął w tył, zginęłaby w morzu ognia. - Jakie dziecko, Gina? - jego twarz była nieprzenikniona, obojętna maska w świetle płomieni; ale twarz Cankera wciąŜ płonęła poŜądaniem. - Nie miałaś dziecka. - Och, miałam! - jej oszalały wrzask był ledwo zrozumiały. - Szesnaście dni temu... twoje dziecko, Nestor, ty podła bestio! Jest tam! - wyciągnęła dygoczącą dłoń w stronę płonącej chaty ukryte w komórce. Modliliśmy się, Ŝe jeśli przyjdą Wampyry, nie odnajdą go. I nie odnaleźliście. Ale skąd mogłam wiedzieć, Ŝe spalicie chatę? W ten sposób spaliłeś swego własnego syna, ty przeklęty Wampyrze! - To ja... spłodziłem syna? - Coś, jakby ślad ludzkich uczuć pojawił się na twarzy Nestora, ale w następnej chwili powrócił dawny chłód. Co się stało, to się nie odstanie. ChociaŜ nie uczynił tego rozmyślnie. A zresztą Nestor nie pragnął Ŝadnych synów krwi. Jeszcze nie teraz. Puścił Ginę, która jęcząc osunęła się do jego stóp i zaczęła tłuc pięściami w ziemię. Nagle przestała, spojrzała z wściekłością na Nestora i wyrzuciła z siebie - A moja matka? I mój biedny ojciec, oni takŜe? TeŜ spaliłeś ich Ŝywcem? Canker zrobił krok w przód i spojrzał na rozciągniętą na ziemi dziewczynę. Była zupełnie nieciekawa, miała brązowe włosy pozbawione połysku, zbyt ostry nos, obfite pośladki i piersi zbyt duŜe i obwisłe, mimo młodego wieku. Canker nie mógł zrozumieć, co w niej widzi Nestor, który sam był taki przystojny. - Ty, Gina - warknął. - Twoja matka i ojciec Ŝyją. Śpią w trawie i nie groŜą im płomienie ognia, lecz spala ich wewnętrzny płomień, rozniecony w ich Ŝyłach wskutek mojego ukąszenia. Ockną się przed świtem i ruszą do Krainy Gwiazd, by zostać moimi niewolnikami w Parszywym Dworze.

Po czym pomyślał do Nestora - Czy ona mówi prawdą? Znałeś ją przedtem? Najwyraźniej tak, bo jak znalazłbyś tutaj drogę. Ale dziecko? Twoje dziecko? - Mówi prawdę - odpowiedział Nestor. - CzyŜ nie czytasz tego w jej umyśle? - Czytam w nim nienawiść! - odparł natychmiast Canker. - I pragnienie śmierci... a raczej zemsty! Ona ma w sobie siłę! Ocknęła się znacznie wcześniej niŜ powinna i za bardzo się drze. Chcesz mojej rady? Wykończ ją i to teraz. Albo, jeśli chcesz, zrobię to za ciebie... - Zrobił ruch, jakby chciał złapać Ginę za włosy, ale Nestor zastąpił mu drogę. - Obudziło ją zagroŜenie Ŝycia jej dziecka - powiedział Nestor. - W przeciwnym razie po moim ukąszeniu byłaby nieprzytomna. Ale... tak, ma w sobie siłę i obejmie dowództwo nad moimi kobietami w Suckscarze. Canker pokręcił swoją wielką głową. - Mój przyjacielu, popełniasz wielki błąd. - Trudno, to moja sprawa. - Zabij mnie! - krzyknęła Gina. - Nie chcę być wampirem. Nie chcę mieszkać w zimnym zamczysku w Krainie Gwiazd. Nie bez mojego dziecka. Naszego dziecka, Nestor! Z chaty został juŜ sam szkielet, jak sina czaszka, z której oczodołów - okien - wciąŜ wydobywał się dym i płomienie. Nikt nie mógł tam przeŜyć, ale Ginie wydawało się, Ŝe słyszy płacz dziecka płynący z kaŜdego języka płomienia i kaŜdego trzasku płonących desek. Kiedy w końcu zrozumiała, Ŝe jest juŜ po wszystkim, osunęła się na ziemię, jeszcze raz zapłakała i wkrótce zapadła w sen. - Teraz moje ukąszenie zaczęło działać - powiedział zadowolony Nestor. - Powinieneś uderzać w ucho, tak jak ja - mruknął Canker, wykonując zamaszysty ruch w powietrzu. - Trzeba ich powalić, bo kiedy są nieprzytomni, gorączka rozwija się znacznie szybciej. Nestor pokręcił głową. - Nie, bo w ten sposób moŜna rozwalić im czaszkę. A ja wolę mieć niewolników, nie idiotów! - Ha! - prychnął tamten. - Czaszki goją się, przynajmniej większość z nich. Ale Nestor był w złym humorze i nie miał ochoty na sprzeczkę. - Rób, jak chcesz - wymruczał. Schylił się, Ŝeby podnieść Ginę, przerzucił ją sobie przez ramię i ruszył w stronę pagórka. - Nie moŜe sama iść, jak jej matka i ojciec? - zawołał za nim Canker. - Mam swoje potrzeby, tak jak i ty - odparł Nestor nie oglądając się. - Niektóre z nich są bardzo pilne i nie mogą czekać. Chcę, aby nie spała. MoŜe ci się to wyda dziwne, ale ta dziewczyna wiedziała, jak mnie zaspokoić, dawno temu. - I pomyślał - W istocie była moją nauczycielką i kochanką, gdy byłem zupełnym ignorantem.

Canker przykląkł na jedno kolano i połoŜył dłonie na czołach swych nowych niewolników, mówiąc w myślach - Przyjdźcie do mnie, do Parszywego Dworu. A gdyby ktoś powiedział: „NaleŜycie do mnie”, odpowiedzcie Ŝe waszym panem jest Canker Psi Syn. Bo inni lordowie, a takŜe pewna lady, są dla mnie niczym! Gdybyście jednak nie odpowiedzieli na moje wezwanie, bądźcie pewni, Ŝe odnajdę was wszędzie i poŜrę wasze serca... a takŜe serce tego, który was do siebie zwabił! Niech tak się stanie! Po czym szybko ruszył do przodu, aby dogonić Nestora...

- Minęła zaledwie godzina od zachodu słońca, a my juŜ mamy trzech doskonałych niewolników - zachichotał Canker, kiedy znaleźli się w powietrzu. - A pewnie będziemy mieli jeszcze więcej - odparł Nestor, obserwując teren przesuwający się pod nimi, kiedy lecieli w stronę gór. - Nie wyczuwasz ich? - Co? - krzyknął Canker, wpatrując się w ciemność. Powietrze było spokojne i lecieli niedaleko siebie, więc nie trzeba było krzyczeć. Ale Canker był zaniepokojony; jego zmysły były zapewne bardziej wyczulone niŜ u innych Wampyrów, więc co takiego wyczuł Nestor, czego on nie był w stanie wyczuć? Jakiś dym, ukradkowe ruchy w ciemności, przepełnione strachem myśli Wędrowców szukających kryjówki? JeŜeli tak, to dlaczego Canker nie wyczuwał niczego'? Ten cały Nestor stanowił dla niego prawdziwą zagadkę! Canker był nim zafascynowany. - Wyczuwam... myśli - powiedział Nestor. - I... szepty. Przyciszone, ostroŜne glosy pośród nocy. Ktoś się ukrywa - moŜe nawet jest ich wielu - i wiedzą, Ŝe tutaj jesteśmy. - Ha! MoŜe zobaczyli nas na tle księŜyca - powiedział Canker. - Albo jak wypadamy zza chmury. - Po czym dodał, wyraŜając podziw wobec swego towarzysza - Robisz postępy szybciej niŜ się spodziewałem, Nestor, a ja zawsze wiedziałem, Ŝe będziesz wielki! A teraz powiedz, gdzie są ci tajemniczy szeptacze? - Widzisz te trzy pagórki na skraju lasu? - wskazał Nestor. - Między nimi znajduje się trójkątna kępa drzew. A w środku skalista kopuła. - Widzę! - odpowiedział podekscytowany Canker. - Oni są tam, w dole. Są tam... gdzieś. - A w chwilę później dodał - Teraz strzegą swoich myśli! Wyczuli, Ŝe ich podsłuchuję. Canker był zaintrygowany. - Kto taki, Wędrowcy? Cygańscy mentaliści? Kilku? No, to nie jest chyba nic nadzwyczajnego. Ale razem? W grupie? Nestor milczał i Canker poczuł w nim ciemność, która jak całun okryła jego duszę. Ale poczuł teŜ jakiś podziw, nagłe uświadomienie sobie wiedzy, której jeszcze przed chwilą nie posiadał. - Co to jest, Nestor? Ale tamten wciąŜ milczał, nasłuchując...

- Nestor? Nestor wreszcie się otrząsnął - Nie są... tymi, za których ich miałem. - To nie są Cyganie? - Och tak, to są Cyganie. Albo przynajmniej nimi byli... - Byli? - Canker zmarszczył brwi, po czym przyznając się do poraŜki, powiedział na głos - O czym ty, u licha, mówisz? Daj mi jakąś wskazówkę, dobrze? Jeśli myślał, Ŝe zmusi Nestora do odpowiedzi, był w błędzie. Bo ten jeszcze bardziej zapadł się w sobie, pikując swoim wierzchowcem w kierunku grupy pagórków. Lecąc za nim Canker spytał - No, więc? W końcu Nestor odezwał się - To są zmarli Cyganie, Canker. I dlatego ich nie wyczułeś. Teraz zdaję sobie sprawę z tego, Ŝe to zmarli, którzy spoczywają w swych grobach: rozpadające się skórzane ubrania i kości lub prochy w małych urnach, pogrzebane koło tej skały grobowej. - Ach! - wykrztusił Canker. - Stary cmentarz Wędrowców! Twoja sztuka... ty ich tam wyczułeś! - Ale tuŜ przed tym, jak oni wyczuli mnie! Wyczuwają mnie tak, jak leśne zwierzęta wyczuwają ogień: kierując się strachem. Ale mój talent zapala ich stare kości! A poniewaŜ nie mogą przede mną uciec, próbują mnie do siebie nie wpuścić; milkną i czekają, aŜ się oddalę. Ale tym razem tego nie zrobię, przynajmniej na razie. A ty, Canker? Chciałeś, abym zademonstrował swoją sztukę? Teraz masz okazję, Ŝeby to zobaczyć. - Nie potrafię się opanować - przyznał Canker. - Wampyr, który ściga swe ofiary nawet po śmierci? Staniesz się legendą! Wylądowali na krawędzi centralnego wzniesienia i ostroŜnie zeszli w dół. U jego podstawy nieprzeliczone lata odsłoniły w Ŝółtym piaskowcu szereg płytkich wgłębień, zupełnie nieprzydatnych dla Ŝywych, ale całkiem wystarczających dla zmarłych. Znaleźli więc dokładnie to, czego szukali: cmentarz Cyganów. We wszystkich wgłębieniach wydrąŜono nisze, w których spoczywały obok siebie urny. Były tu prochy całych rodzin; ciała poszczególnych osób palono i chowano w miarę, jak umierali; cmentarz pochodził z czasów Starych Wampyrów, które wymarły juŜ dawno temu. Działo się to w owej bezlitosnej epoce, gdy jedynym pewnym sposobem uchronienia się przed wampiryzmem było spalenie szczątków zmarłego. Potem nastał okres osiemnastu lat pokoju - który został pogwałcony tylko raz - zanim Gniewica i jej buntownicy przybyli z Turgosheim. W ciągu tych osiemnastu lat ludzie zaczęli chować swych zmarłych jak dawniej, nie paląc ich zwłok. Zawijali ich w przesycone oliwą ubrania i kładli na półkach skalnych, gdzie potomkowie mogli ich odwiedzać, a nawet z nimi rozmawiać. Choć, oczywiście, zmarli nie mogli odpowiadać, przynajmniej nie kaŜdemu...

To było takie właśnie miejsce. W najgłębiej połoŜonych, najbardziej suchych jaskiniach, wycięto w ścianach półki skalne na których spoczywały całe zwłoki, mumie starych cygańskich wodzów. śadne z nich nie pochodziły z ostatniego okresu, a niektóre musiały tu leŜeć - jak oceniał Nestor - całe osiemnaście lat, od pierwszych lat wolności Wędrowców. Ale Nestor nie chciał zadawać pytań komuś, kto spoczywał tu aŜ tak długo. Nie, interesowali go ci, którzy zmarli dziesięć do dwunastu lat temu, poniewaŜ chciał otrzymać odpowiedzi na pytania dotyczące swego zapomnianego dzieciństwa. Naprawdę chodziło mu o jedno z kilku wspomnień, jakie zachował z czasów, zanim został ranny i... zanim zapomniał; zanim stał się Wampyrem. Wybrał więc zwłoki, które były w stanie tylko częściowego rozkładu i podszedł do skalnej półki, na której spoczywały. Kiedy podszedł bliŜej, starzec zaczął drŜeć, oczywiście w sposób niewidoczny dla oczu. - On mnie zna! - powiedział Nestor głosem zniŜonym do szeptu. - Wie, kim jestem. W jaskini panowała kompletna ciemność, ale to nie miało wpływu na wzrok i zmysły Wampyrów. Lordowie Nestor i Canker mogli widzieć równie dobrze - a w rzeczywistości nawet lepiej - jak w biały dzień. Bo źródłem światła dziennego jest słońce, a nic, co pochodzi od słońca, nie jest dobre dla Wampyrów. Canker Psi Syn stał nieco z tyłu za Nestorem i patrzył. Zobaczył, Ŝe jego towarzyszowi zadrŜały dłonie, kiedy połoŜył je na czole i zapadniętej piersi mumii. Trudno było Cankerowi uwierzyć, Ŝe w rozpadających się, wyschniętych szczątkach których Nestor dotykał, pozostały jakieś odczucia. - Słyszysz mnie, stary wodzu? - zapytał Nestor. Ale Canker nie usłyszał nic, nawet najlŜejszego szeptu, bo wprawdzie był mentalistą, ale nie posiadał zdolności komunikowania się ze zmarłymi. - Czy czujesz dotyk moich dłoni? Wiem, Ŝe tak, bo czuję, jak twój umysł zamyka się jak pułapka na nodze niedźwiedzia i choć twe ciało nie moŜe się poruszać, jednak czuję jego drŜenie. Mimo to, nie musisz się mnie obawiać. - No i jak? - mruknął Canker zza pleców Nestora. Z jego punktu widzenia nic się nie działo. - I co teraz? Nestor odwrócił głowę i spojrzał w wilcze oczy Cankera, których maleńkie źrenice lśniły Ŝółto. - Bądź cicho! Daj mi nawiązać z nim kontakt. Bo zanim to się stanie, nic nie usłyszysz ani nie zobaczysz. - Więc na czym ma polegać ta cała demonstracja? - spytał Canker uraŜonym głosem. - Skąd mam wiedzieć, czy wymieniacie jakieś informacje? - Albo siedź cicho - burknął Nestor - albo idź stąd i zostaw mnie samego! Muszę się od niego czegoś dowiedzieć. Canker zamilkł.

- Po raz ostatni proszę cię, przemów do mnie - powiedział Nestor. - Chcę wiedzieć, kim byłeś oraz co słyszałeś i widziałeś pewnego ranka zanim umarłeś, kiedy pędzące chmury jarzyły się czerwoną poświatą, a zwłaszcza kłębiące się wnętrze jednej z nich - wielkiej chmury w kształcie grzyba - płonącej nad Krainą Gwiazd. Pamiętasz? Wiem, Ŝe tak: kiedy przez powietrze i ziemię przetoczył się grzmot, a z północy powiał dziwny gorący wiatr. Powtarzam: nie musisz się mnie bać, jeśli opowiesz mi o tym wszystko, co pozostało ci w pa mięci. Bo jeśli nie... - w jego głosie czaiła się straszliwa, choć nie wypowiedziana groźba. W umyśle Nestora pojawiła się scena z dzieciństwa, wywołana jego własnymi pytaniami. Znał ją od dawna, ale nigdy nie była tak Ŝywa, jak teraz: prawdziwe wspomnienie, jakby jakaś rana w uszkodzonym zwoju mózgu w końcu się zabliźniła; teraz czarno-biały obraz nagle nabrał barw. A poniewaŜ Nestor posługiwał się mową umarłych, obraz ten pojawił się takŜe w martwym umyśle wodza Cyganów. Góry widziane z Krainy Słońca; rzednąca, poranna mgła płynąca nad srebrzystoszarą granią, której nie dosięgły jeszcze pierwsze promienie słońca. Polana, ukryta głęboko w lesie, kropelki rosy na zielonych liściach w cieniu drzew, gdzie ptaki ledwie zaczęły swój poranny koncert, który raptownie się urwał; bowiem nagle ziemia potęŜnie zadrŜała i ściana pulsującego, oślepiająco białego światła przesłoniła góry. Białe błyskawice przeskakiwały między chmurami nad Krainą Gwiazd; chmurami, które natychmiast rozstąpiły się wokół pulsującego białego punktu na niebie. Wtedy dolna powierzchnia chmur rozjarzyła się czerwienią pochodzącą od niewidzialnego ognia. I przypominająca ohydny, gigantyczny grzyb, wielka, szara chmura unosząca się na słupie ognia i dymu, który nagle wystrzelił ku niebu za łańcuchem gór, z której kłębiącego się wnętrza wydobywały się czerwone i Ŝółte języki ognia! Nestor widział to wszystko oczyma pamięci, które były zarazem oczyma śmiertelnie przeraŜonego, czteroletniego dziecka, którym był on sam. Ale teraz, jako dorosły męŜczyzna, wiedział na pewno, Ŝe cokolwiek przechowała pamięć, zdarzyło się naprawdę; wiedział teŜ, Ŝe jest to dla niego waŜne. Ocknął się tutaj, na tej leśnej polanie i płakał aŜ do świtu. Coś go przedtem przebudziło i dzięki temu był świadkiem błyskawic, ogni na niebie i kłębiącej się chmury w kształcie grzyba. Ale co to było? Coś, co sprawiło, Ŝe płacząc, chwiejnym krokiem pobiegł do matki (jego kochanej matki! - ale kim właściwie była i gdzie teraz jest?; a zresztą co to za róŜnica, przecieŜ był Wampyrem!), aby w jej objęciach znaleźć pocieszenie. I to sprawiło, Ŝe w jego głowie narodziło się pytanie, na które nie otrzymał zadowalającej odpowiedzi - Czy mój tata... czy on nie Ŝyje? Ale choć juŜ nie pamiętał swej matki - nawet najmniejszego szczegółu - wciąŜ pamiętał, jak cicho odeszła i jak trzepotało jej serce, gdy przytulała go do piersi...

Wszystko to zostało wyartykułowane w mowie umarłych i dzięki temu zostało odebrane przez umysł starego wodza Cyganów, który drŜał tak samo, jak zapomniana matka nekromanty owego, dawno minionego poranka. Jednak stary wódz nadal milczał. - No, to jak? - ponowił pytanie Nestor. - Będziesz wciąŜ milczał? Myślę, Ŝe jednak nie. Wiesz, kim jestem, znasz moją sztukę, bo nawet w tej chwili czujesz dotyk moich dłoni, spoczywających na twym martwym ciele. Kiedy cię dotykam - czy cokolwiek innego czynię - czujesz to. Gdybym ci odłamał jeden z twych wyschniętych na wiór palców, poczułbyś ból, tak jakbyś był Ŝywy. A gdybym z twej stoczonej przez robaki piersi wyrwał serce, byłoby to jak druga śmierć... tylko, Ŝe ty juŜ nie Ŝyjesz, więc mógłbym to robić wciąŜ od nowa. Wiesz, Ŝe mówię prawdę, więc teraz twoja kolej. Widziałeś obrazy w moim umyśle, wspomnienia z mego dzieciństwa? Jestem pewien, Ŝe tak. Chcę wiedzieć, co oznaczają i masz mi to powiedzieć... teraz! - Ujął ostroŜnie dłoń kościotrupa w swą dłoń i zdmuchnął pył z rozpadającego się ciała i białych knykci. - Ja... mnie nie wolno z tobą rozmawiać! - przeraŜony głos starego wodza budził litość. - Zakazano ci ze mną rozmawiać? - Nestor pogłaskał dłoń starca i delikatnie oddzielił od siebie sklejone palce. - Jesteś nikczemnym nekromantą! Zmarli odwrócą się ode mnie na zawsze, jeśli odezwę się do ciebie choćby słowem. - Ale juŜ wypowiedziałeś do mnie ładnych parę słów - odparł Nestor. - Mów głośniej! - zagrzmiał Canker z tyłu. - Co to za pomruki? - Ach! - wykrzyknął zaskoczony Nestor, ale po chwili opanował się. - Wydawałem pomruki? Naprawdę? Więc bądź cicho, to będę mówił na głos. Teraz, gdy juŜ nawiązałem kontakt z tym zrobaczywiałym starcem, nie ma to Ŝadnego znaczenia. Zwrócił się ponownie do starego wodza - A więc nie chcesz mówić, a ja nie mam zbyt wiele cierpliwości. W istocie właśnie się skończyła! - Trzymając jedną dłoń na czole trupa, drugą rozkruszył dwa wyschnięte palce. Canker aŜ sapnął z zachwytu. Teraz stary wódz nabrał ochoty do mówienia. MoŜe przedtem nie wierzył, Ŝe Nestor moŜe zadać mu ból, jak gdyby wciąŜ był Ŝywy. Ale teraz uwierzył. Część jego dłoni zamieniła się w pył; a ból był całkiem realny. Na tym polegała sztuka nekromanty: zmarli wyczuwali jego bliskość, słyszeli go, gdy do nich mówił i czuli, gdy ich dotykał - albo robił coś innego. A w umyśle Nestora rozległ się krzyk zmarłego starca, który miał wraŜenie, jakby palce zmiaŜdŜył mu spadający głaz! Były to tylko kruche kości, ale kiedy Nestor je rozkruszył, starcowi wydawało się, Ŝe znów obrosły ciałem. Nestor słuchał przez chwilę krzyków starego wodza, podczas gdy pozostali, spoczywający wokół zmarli, zachowywali absolutne milczenie. Ich milczenie, ich strach, ich nienawiść.

Zwłaszcza ta ich nienawiść sprawiała, Ŝe czuł się potęŜny. Był potęŜny, poniewaŜ był Nestorem Nienawistnikiem, lordem Wampyrów, nekromantą! Ale teraz był juŜ naprawdę niecierpliwy i pragnął stąd odejść; pragnął opuścić to cmentarzysko i jego zmarłych mieszkańców, wznieść się do góry i poszukać Ŝywych. Bo to krew stanowi Ŝycie, nie pył. Westchnął i połoŜył łukowato wygiętą dłoń na piersi starego wodza. Wystarczyło tylko mocniej pchnąć... i jego dłoń zagłębiłaby się w zbutwiały materiał i zrobaczywiałe ciało. Gdyby stary wódz nie przekonał się wcześniej o zdolnościach, jakimi był obdarzony Nestor, z pewnością uwierzyłby teraz, zwłaszcza zdając sobie sprawę z zamiarów nekromanty. - Czekaj! - krzyknął łamiącym się głosem. - Będę mówił! Powiem ci wszystko, co chcesz wiedzieć: wyjaśnię znaczenie tego, co pamiętasz, to co ja sam zapamiętałem i jak to rozumiem. Naprawdę wierzę, Ŝe mógł istnieć powód, dla którego zmarłem przedwcześnie... Nestor był zafascynowany. - Mów, ale najpierw wyjaw mi swoje imię. Bo jest chyba rzeczą niewłaściwą, Ŝe rozmawiając o wydarzeniach naszej wspólnej przeszłości, nie przedstawiliśmy się sobie nawzajem. Poza tym ty wiesz, kim jestem, ale ja jeszcze nie miałem tej przyjemności. - Czy muszę wyjawić ci swoje imię? - wyjąkał tamten drŜą cym głosem. - O, tak. Bo jeśli mnie okłamiesz... jestem pewien, Ŝe twoi synowie i córki oraz ich dzieci przebywają nadal w świecie Ŝywych. Więc nawet gdy skończę z tobą, zawsze mogę jeszcze zająć się nimi - gdybyś mnie okłamał! - Moi synowie? - starzec był w rozpaczy; Nestor prawie poczuł, jak tamten załamuje ręce, choć oczywiście leŜał nieruchomo na półce skalnej. - A... ich synowie? Nekromanta wzruszył ramionami. - Jestem Wampyrem, a co więcej lordem Wampyrów i poluję na istoty Ŝywe. Ale jeśli powiesz mi prawdę, będziecie bezpieczni, ty i twoja rodzina. Nie będę ich niepokoił... przysięgam. - Głos Nestora był pełen sarkazmu. - Przysięgasz? Ty? I mam ci wierzyć? - A masz jakiś wybór? - Nestor uśmiechnął się... ale po chwili przestał się uśmiechać. - Dość tego! Miejmy to wreszcie za sobą. Czy mam wyrwać ci serce? - Lekko nacisnął i paznokcie przebiły zbutwiałą tkaninę ubioru zmarłego - Nie! Nie! - wykrztusił stary wódz. - Wstrzymaj się, nekromanto, a powiem ci wszystko. - I juŜ nie ociągając się dłuŜej, uczynił to. - Jestem - byłem - Agon Mitrea, syn Lexandru i tak jak mój ojciec przede mną, przewodziłem Cyganom z rodu Mitrea w ciągu piętnastu lat panowania Wampyrów, a takŜe podczas spokojnych lat pokoju. Dopóki na krótko nie powróciły, przybywszy z Krainy Lodów, ale uległy zagładzie w Bramie do Krainy Piekieł. I to właśnie wydarzenie pamiętasz ze swego dzieciństwa. Nie mogę się mylić. - Co takiego? Zagłada Starych Wampyrów? - Zainteresowanie Nestora sięgnęło szczytu.

- W samej rzeczy - starzec kiwnął głową przytakująco. - Potem stopniowo większość Cyganów przestała podróŜować i osiedliła się w miastach i obozach. Ale kiedy na niebie pojawił się ogień, przez ziemię przetoczył się grzmot, a na Krainę Gwiazd spadła zagłada, pozostały mi jedynie trzy lata Ŝycia. I teraz ci o nich opowiem. - Tego ranka, o którym mówiłeś - to musiało być piętnaście albo szesnaście lat temu - byłem świadkiem dokładnie tego samego, budzącego grozę wydarzenia, co ty, choć podejrzewam, Ŝe byłem znacznie bliŜej jego źródła; faktycznie zbyt blisko. Ściana pulsującego białego światła, która przesłoniła góry i oślepiała oczy; trzask! - ostry jak odgłos kamienia pękającego w Ŝarze ogniska a potem głuche dudnienie grzmotu, który przetoczył się przez ziemię i powietrze; pajęczyna błyskawic i pędzących po niebie chmur, których dolna powierzchnia jarzyła się czerwienią. I ta monstrualna chmura w kształcie grzyba, wznosząca się ponad góry, coraz wyŜej i wyŜej, z której kłębiącego się wnętrza wydobywały się języki ognia! Nestor ujrzał to wszystko w umyśle zmarłego, dokładnie tak, jak sam to widział, lecz z bliska i pod innym kątem. Powiedział - Mówisz, Ŝe byłeś bliŜej niŜ ja - znacznie bliŜej - ale gdzie dokładnie się znajdowałeś i co masz na myśli mówiąc, Ŝe byłeś zbyt blisko? - W owym czasie mój lud Ŝył zaledwie kilka mil od tego miejsca, od tego starego cmentarzyska Cyganów - natychmiast odpowiedział Agon, nad którym Nestor sprawował teraz pełną kontrolę. - Mieszkaliśmy w obozowisku na zachód od wielkiej przełęczy. Tamtego ranka byłem na dworze... wraz z moimi synami... W następnej chwili, zdając sobie sprawę z tego, co powiedział, Agon przerwał, jakby nagle zasłonił dłonią usta. Nestor uśmiechnął się i powiedział - A więc masz synów, co? Teraz mogę mieć pewność, Ŝe powiesz mi całą prawdę. Mów dalej: byłeś na dworze z synami... - Polowałem z nimi - ciągnął stary Agon, Ŝałując, Ŝe nie moŜe umrzeć ponownie; uczyniłby to z radością, gdyby mógł w ten sposób znaleźć się poza zasięgiem tego demona. - Wstaliśmy przed świtem; króliki wychodzą wtedy ze swych nor, budzą się teŜ jelenie i dziki. Wschodnie stoki, za wylotem przełęczy, stanowią dobre tereny łowieckie. Wracaliśmy juŜ stamtąd, obładowani upolowaną zwierzyną; Kraina Słońca rozciągała się po lewej, słońce właśnie wynurzało się zza horyzontu, a wylot przełęczy był po prawej... ...I właśnie wtedy to się wydarzyło - gdy gasnące gwiazdy zupełnie znikły, a niebo nad Krainą Gwiazd rozbłysło oślepiającą bielą! Na chwilę zostaliśmy oślepieni. Ziemia pod naszymi stopami drŜała; zataczaliśmy się i potykali. Niektórzy nawet upadli; mieli szczęście, bo dzięki temu byli osłonięci przed tym, co nadeszło potem. Kiedy chmury rozjarzyły się na czerwono, z Krainy Gwiazd, znad przełęczy, nadleciał piekielny, gorący wiatr. Niósł ze sobą zapach siarki i spalenizny, i najprawdopodobniej jakąś truciznę. Jestem pewien - to była trucizna!

- Czułem ją, wdychałem, paliła mi twarz. Wiatr z Krainy Gwiazd... ale dlaczego gorący? Nie wiedziałem, co o tym myśleć. Był to oddech samego piekła; a moŜe, ale osobiście w to wątpię, był to odór pochodzący z eksperymentu Wampyrów, który obrócił się przeciwko nim i za jednym zamachem ich zniszczył... - I jakby zabrakło mu tchu (a przecieŜ nie oddychał od trzynastu lat), Agon Mitrea w końcu zamilkł... Po chwili odezwał się Nestor - Nie wszystkie Wampyry spotkała zagłada. Stare Wampyry tak, ale nie te, które teraz zamieszkują ostatnie zamczysko. Bo daleko na wschodzie, za wielkim pustynnym pustkowiem, od niepamiętnych czasów aŜ do dzisiaj rządzą niepodzielnie Wampyry. Miejsce, w którym mieszkają, nazywa się Turgosheim i stanowi źródło... - Tej ostatniej... plagi! - dokończył Agon głosem nabrzmiałym odrazą. Teraz Nestor umilkł na chwilę i wolno przechylił głowę na bok. Jego oczy zapłonęły czerwienią w mroku jaskini, kiedy patrzył na zwłoki starego wodza, powtarzając na głos jego ostatnie słowo - Plagi? Jak plaga wszy? Jesteś bardzo... szczery, Agonie, synu Lexandru. - Nie potrafiłbym ukryć swoich uczuć wobec was, nawet gdybym próbował - odparł tamten z goryczą. - Nawet gdybyś mi za to zapłacił! - Czas zapłaty jeszcze nie nadszedł... - powiedział Nestor. - Więc czego jeszcze chcesz ode mnie? - Opowiedz mi o tej truciźnie - zaŜądał Nestor. - Bo oczywiście wierzysz, Ŝe to ona spowodowała twoją śmierć w trzy lata później. - Pojawiły się na ten temat rozmaite pogłoski, teorie i najdziksze przypuszczenia. - Agon Mitrea wzruszył ramionami. Był pewien, Ŝe Wielkie Zgromadzenie nie zechce mieć z nim więcej do czynienia po tym, jak rozmawiał z nekromantą. Kiedy zostanie wygnany do krainy wiecznych ciemności i pozbawiony towarzystwa niezliczonych zmarłych, jaki sens będzie miało jego monotonne nieistnienie? - Cyganie mają swoich czarowników, jasnowidzów i myślicieli - ciągnął Niektórzy utrzymywali, Ŝe Stare Wampyry, na których czele stał sam Szaitan Nienarodzony, byli czarownikami, którzy wywołali zbyt wiele demonów. Mówili, Ŝe trująca chmura w kształcie grzyba musiała być jednym z nich. Ale jak juŜ mówiłem, osobiście w to wątpię. Jak by nie było, trucizna błyskawicznie rozprzestrzeniła się w Krainie Gwiazd. Mówiono, Ŝe kamienisty grunt świeci w nocy i Ŝe ów blask uśmiercił setki trogów w pieczarach oraz był powodem licznych groteskowych mutacji wśród nich! - Blask? - Nestor zainteresował się, bo widział taką świecącą ziemię w Krainie Gwiazd, pas długi na pięć mil, biegnący na północ od Bramy do Krainy Piekieł. Ponadto widziano ślady identycznego świecenia u stóp wzgórz i u podstawy gór na zachodzie, gdzie mieszkały trogi w swych wilgotnych pieczarach.

- Coś, jak świecenie próchna. Ale to jest światło, którego źródłem jest zbutwiałe drewno, a tamto było światłem niosącym śmierć! - Powiedz, co masz na myśli.. - Nie ma tu wiele do wyjaśniania - stary wódz znów wzruszył ramionami. - Jeśli chodzi o tych, którzy mi towarzyszyli na przełęczy, o zachodzie słońca zaczęły im wypadać włosy i krwawić dziąsła; te miejsca ich twarzy, które były wystawione na działanie gorącego wiatru, przybrały biały kolor. I od tamtego dnia Ŝaden z nich nie spłodził juŜ dzieci. Kilku umarło; ja byłem... jednym z nich. A ci, którzy upadli i znaleźli jakąś osłonę, gdy zadrŜała ziemia - na szczęście, moi synowie byli wśród nich - ucierpieli niewiele. Mdłości i apatia, które z czasem ustąpiły. - Wystarczy! - warknął Canker za plecami Nestora. - Nie mogę się w tym połapać. Wierzę, Ŝe mówisz do niego i Ŝe ci odpowiada, ale nic z tego nie mogę zrozumieć, bo słyszę tylko ciebie. Więc tylko tracę tu czas. I myślę, Ŝe ty teŜ tracisz czas. Idziesz, czy mam iść sam i potem się spotkamy w WieŜycy Gniewu? Nestor popatrzył na Cankera, a potem na szczątki Agona Mitrei. Nie miał juŜ więcej pytań do starego wodza i, tak jak jego kompan, tej nocy miał juŜ dość towarzystwa zwłok. Odwrócił się, Ŝeby ruszyć za Cankerem, który zbliŜał się do ujścia... ale zatrzymał się i powoli zawrócił. - Jeszcze się z tobą nie poŜegnałem - powiedział w mowie umarłych. - Nic juŜ nie mów, po prostu odejdź! - z ulgą powiedział Agon. Na samym początku stary wódz nie był zbyt rozmowny. To był z jego strony błąd, na podstawie którego zmarli mogli się czegoś nauczyć. A później Agon był... szczery. W istocie zbyt szczery. Mimo, Ŝe Nestor zgadzał się z tym, iŜ wszy i Wampyry naleŜą do tego samego rodzaju, czyli są istotami ssącymi krew, nie podobało mu się to porównanie. Więc pomyślał do siebie - Temu Agonowi naleŜy się nauczka. - I warknąwszy, chwycił trupa za łokieć i ramię, szarpnął je i wyrwał z barku! Z rozerwanego stawu zwisły strzępy sczerniałego ciała, a z ramienia, które upadło na podłogę, wylazły wijąc się, grube, białe robaki. Kiedy umysł Agona wydał bezgłośny krzyk bólu, Nestor splunął w puste oczodoły trupa i wybuchnął śmiechem. Następnie, uśmiechając się złośliwie, ruszył za Cankerem. Kiedy okaleczony trup raz za razem wydawał głośne choć milczące okrzyki bólu - a zmarli w swych urnach i na półkach skalnych błagali o litość - Nestor Nienawistnik wiedział, Ŝe w pełni zasłuŜył na swoje nowe imię. I był z tego rad...

III Po polowaniu: Nestor i Gina

Nieco ponad trzy godziny później, dając odpocząć swoim wierzchowcom, Nestor i Canker wylądowali u stóp wzgórz, a potem znów znaleźli się w powietrzu i natychmiast odebrali jednocześnie silne wibracje, zdradzające obecność Cyganów. Wylądowawszy na skraju gęstego lasu, sześć mil na zachód od przełęczy, znaleźli wygasłe ognisko, w którym jeszcze się tliły rozŜarzone węgle. Następnie, posuwając się na czworakach i węsząc wokół, jak wielki pies gończy, Canker złapał trop; mając za sobą Nestora, zaczął szukać ofiar w zarośniętym lesie. W niecałe pół godziny znaleźli grupę Wędrowców: dwóch młodych męŜczyzn, dwie młode kobiety, dwunastoletnią dziewczynkę i małe dziecko. Cyganie rozdzielili się na dwie grupy i ułoŜyli do snu pod skórzanymi daszkami, przywiązanymi do niskich gałęzi drzew, rosnących na skraju naturalnej polany. Kiedy Canker i Nestor natknęli się na nich, spali opatuleni w wyprawione futra na posłaniach z paproci. - To mi duŜo bardziej odpowiada! - pomyślał Canker do Nestora, kiedy stali jak zjawy we mgle, patrząc na twarze śpiących. - Tak, o to właśnie chodzi; dokładnie to miałem na myśli! Po męŜczyźnie i po kobiecie na kaŜdego - ta słodka dziewczynka, która jeszcze nie zaznała seksu, ciasna jak mysia nora, którą warto powiększyć i wyssać - oraz to dziecko, które moŜna będzie upiec gdzieś w górach, kiedy będziemy mieli ochotę coś przekąsić, zanim wrócimy do Krainy Gwiazd. A o wschodzie słońca do naszych dworów przybędzie czterech nowych niewolników! Razem stanowimy niezły zespół. - To dziecko Ŝyje - powiedział Nestor. - Oczywiście - zgodził się Canker. - Na razie. - Nie, musi pozostać przy Ŝyciu, nietknięte, nieskalane. - Co takiego? AleŜ to przysmak! A poza tym bez dorosłych - kiedy juŜ będą niewolnikami w WieŜycy Gniewu - jakie ma w ogóle szanse? - W Suckscarze będzie miało wiele szans. - Chcesz je dać tej kluchowatej Ginie? Zamiast tego, które straciła? - Canker był całkiem bystry, kiedy chciał. - Ano tak. To czasami działa w przypadku wilków. Bez dziecka, którego ją pozbawiliśmy, moŜe mnie znienawidzić, a chcę, Ŝeby mnie kochała. - Ta dziewczyna wiele dla ciebie znaczy. Jest aŜ tak dobra?

- Była dla mnie dobra, kiedyś. Mam... swoje powody. Niech tak zostanie... - W porządku - wzruszył ramionami Canker. - Więc dziecko zostanie przy Ŝyciu. Ale w takim razie dziewczynka jest moja. - Zatrzymasz ją? - Nie, ale ją posiądę! A potem wypiję to, co jeszcze pozostanie! Nestor zmarszczył brwi i powiedział - Lis, pies, wilk? MoŜe jest w tobie takŜe coś ze świni! To jeszcze dziecko, Canker! - Ale w rzeczywistości wiedział, Ŝe stanowiła tylko mięso, albo wkrótce nim będzie. A zresztą tak naprawdę nie obchodziło go, co się z nią stanie. Mimo to we wciąŜ kurczącej się ludzkiej części jego istoty moŜe coś krzyknęło z odrazy; ale jeŜeli tak było, krzyk był słaby i pozostał bez echa. To, w jaki sposób Nestor odezwał się do Cankera, mogłoby być potraktowane jako obraza. Ale Nestor mógł mu powiedzieć wszystko, nawet coś takiego, za co kogoś innego by zabił. JeŜeli słowa Nestora go uraziły, zazwyczaj tylko coś burknął i odwracał się tyłem; ale tym razem po prostu się roześmiał - Dziecko, powiadasz? Dla mnie to dziewczynka. Będzie dobra i ciasna! Jego śmiech ucichł, ustępując miejsca zimnemu, nienasyconemu poŜądaniu. Potem z oczyma płonącymi jak dwa ognie i obnaŜonymi kłami, z których kapała ślina, przykucnął nad ofiarami i warknął - Powiedz, kiedy będziesz gotów. Nestor był gotów. - Teraz! - powiedział na głos. Rękawice bojowe powiesili na gałęziach drzew; zabiorą je, kiedy będzie juŜ po wszystkim. Wydawało się, Ŝe tym razem Ŝadna specjalna broń nie będzie potrzebna. Pochylili się, chwycili męŜczyzn za gardło i szybko wyciągnęli ich z posłania. Cankerowi przypadł bardzo młody męŜczyzna; lord lekko ugryzł go w szyję, wymierzył ogłuszający cios w głowę, po czym odrzucił na bok i sięgnął łapczywie po kobietę, która nagle zaczęła krzyczeć. Nestor rzucił drugiego męŜczyznę o pień drzewa, a gdy tamten wydawszy okrzyk przeraŜenia osunął się bez tchu, unieruchomił go przebijając jego usta i prawy policzek ostrzem swego sześciocalowego noŜa, który zatrzymał się dopiero na twardej korze drzewa. WciąŜ przytomny męŜczyzna stał nagi i drŜący, ociekając krwią coś bełkocząc i kurczowo trzymając się drzewa, Ŝeby nie upaść. Pomimo potwornego bólu, spróbował wyciągnąć nóŜ, ale był na pół przytomny wskutek szoku i przeraŜenia, i jego wysiłek nie zdał się na nic. Następnie Nestor sięgnął po futrzane zawiniątko, ale obezwładnienie męŜczyzny zajęło mu dobrą chwilę, a w międzyczasie kobieta zerwała się na nogi i rzuciła do ucieczki. - Goń ją, chłopie! - krzyknął Canker, który rzucił swoją ofiarę twarzą w dół na zwalony pień, dosiadł ją i gwałcił, nie zwracając uwagi na rozpaczliwe okrzyki bólu. - Ach, ten dreszczyk emocji podczas polowania jest - och! - taki przyjemny - sapał - ale nagroda jest jeszcze

przyjemniejsza! Tylko nie zapominaj - och! och! - Ŝe dziewczynka jest moja. Bo nie będę - ochhh! nie będę tkwił tutaj zbyt długo. Dziewczynka, która spała w pewnej odległości od pozostałych, teŜ ratowała się ucieczką; jej długie, szczupłe nogi migały w świetle gwiazd, kiedy boso pędziła w stronę lasu. Nestor zanotował w pamięci, jaki obrała kierunek i myślą przekazał tę informację Cankerowi, po czym ruszył za kobietą i szybko ją dopędził. Dysząc i skomląc, jak zwierzę w potrzasku, znalazła się naprzeciw ciernistych krzewów, które zagrodziły jej drogę. Okręciła się na pięcie, zobaczyła nadbiegającego Nestora... i rzuciła się prosto na niego! Zaskoczony Wampyr stał przez chwilę bez ruchu, ujrzawszy błysk noŜa, który trzymała w ręku! Jej dłoń zakreśliła łuk w powietrzu i nóŜ wbił mu się w ramię: zimny metal pokrył się krwią, przecinając skórę, mięśnie i ścięgna jego wampyrzego ciała. Warcząc wściekle - i opanowując ból - Nestor uderzył w ramię kobiety, które pękło jak gałązka. Po czym walnął krzyczącą z bólu kobietę w głowę tak, jak mu radził Canker. Ofiara natychmiast osunęła się bez zmysłów na ziemię. Wtedy z pewnej odległości dobiegł go głos Cankera. - Aha! - warknął triumfalnie, a w chwilę potem rozległ się krzyk dziecka. Canker właśnie dogonił dziewczynkę. Oczywiście Nestor wiedział, co z nią uczyni. Ale tak musiało być; Wampyry mają swoje potrzeby, a potrzeby Cankera... często były ogromne. PrzecieŜ krew to Ŝycie, a młoda krew jest najsłodsza. Ku swemu zdumieniu, Nestor przez chwilę zastanawiał się, czy Canker będzie pił jej krew przed czy po tym, jak ją wykorzysta... a moŜe w trakcie? W kaŜdym razie dziewczynkę moŜna było spisać na straty; zostanie wampirem w Parszywym Dworze, o ile Canker zostawi jej tyle sił, aby przed nadejściem świtu zdołała pokonać przełęcz...

Dodatkowy cięŜar małego dziecka był bez znaczenia. Przywiązane z tyłu do siodła Nestora, obok bezwładnego ciała Giny, raz czy dwa zapłakało podczas podróŜy, kiedy wiatr rzucał nimi na wszystkie strony. Jednak jego płacz wystarczył, aby Gina zaczęła ruszać się i jęczeć przez sen. Czując, Ŝe wkrótce się obudzi, Nestor postanowił swoją teorię poddać próbie. Gdyby Gina pokochała to dziecko - i gdyby choć najmniejsza iskierka jej dawnego uczucia rozpaliła się na nowo - wówczas zaniesie ją do Suckscaru, aby była jego niewolnicą i ogrzewała jego łoŜe. A jeśli nie... moŜe i tak zabierze ją do Suckscaru. Mogła przecieŜ stanowić cenne poŜywienie. - I co teraz? - zawołał Canker, przerywając tok jego myśli. - MoŜe zatrzymamy się na chwilę i odpoczniemy, a przy okazji poszukamy cygańskich ognisk? - Nie mam ochoty - odparł Nestor. - Leć przodem, jeśli chcesz i spotkamy się w WieŜycy Gniewu. Mnie na dzisiaj wystarczy. Mój wierzchowiec jest zmęczony.

Canker popatrzył na niego i uśmiechnął się chytrze. - Twój umysł jest jak otwarte drzwi, Nestorze. Jeśli o to chodzi, nawet nie powąchałeś tej dziewczynki, ani nie dotknąłeś Giny. Ale teraz nareszcie twoje soki zaczynają znów krąŜyć. Pragniesz jej, ale wstydzisz się tego. W porządku, rób jak chcesz. Canker nie zamierza ci się narzucać. A poza tym masz rację: na dzisiaj juŜ dosyć. Mam mnóstwo pracy w Parszywym Dworze. Chcę wrócić wcześnie i zobaczyć, co robią moi poddani... i moje dziewczyny! A potem zająć się moją księŜycową muzyką... - A więc Ŝegnaj - powiedział Nestor. Canker odrzucił głowę do tyłu, wydał dziki okrzyk, przyśpieszył i wkrótce zniknął mu z oczu...

Nestor osadził swego wierzchowca na wąskiej przełęczy, między dwiema granitowymi skałami. PołoŜona nieco wyŜej niŜ granica lasu w Krainie Słońca, przełęcz była porośnięta gęstym fioletowym wrzosem, który rozsiewał wokół mdły zapach. Zdjął Ginę z siodła i stwierdził, Ŝe jej ciało jest zimne i drŜy. Wkrótce powinna się do tego przyzwyczaić; jedynie temperatury znacznie poniŜej zera mogą powaŜnie zaszkodzić wampirom. Ale na razie... moŜe ich oboje wygodnie ułoŜyć. Zdjął więc takŜe dziecko, okrył je własną miękką, skórzana kurtką, po czym rozłoŜył futro, w które dziecko było owinięte i ułoŜył na nim Ginę. I wtedy przebudziła się. - Co? Kto? - usiłowała usiąść, ale osunęła się bezwładnie na futrzane posłanie, blada w świetle gwiazd. Wyglądała (i była) jak jeniec, niewolnik, nie tylko fizycznie, ale i psychicznie. To go podnieciło i nagle jej zapragnął. Ale nie chciał brać jej siłą, pragnął bowiem, aby sama przyszła do niego, tak jak dawniej. A gdyby tak się nie stało, wykorzysta ją w inny sposób. W końcu stanowiła ciało i krew. Wpatrywała się w niego przez jakiś czas i wreszcie rzekła - To ty... - Ale głos miała martwy, pozbawiony wyrazu. Podniósł dziecko i pokazał jej. - Moje dziecko? - Nagle w jej głosie zabrzmiała iskierka nadziei; nie mogła w to uwierzyć; wyciągnęła ręce... i zobaczyła, Ŝe to nie jest jej dziecko. - Nie - powiedział Nestor, kręcąc głową. - To nie twoje dziecko. Ale moŜe być twoje, jeŜeli chcesz. - Znów przykrył dziecko i połoŜył je obok. - Spaliłeś moje dziecko - powiedziała, a jej głos znów był chłodny. - A teraz dajesz mi to? Zabrałeś je jakiejś biednej matce. - Nie spaliłem twojego dziecka - skłamał Nestor bez zmruŜenia okiem, bo kłamstwo to normalny zwyczaj Wampyrów. - To lord Canker Psi Syn. To on spalił twoją chatę. Zresztą nie wiedzieliśmy, Ŝe tam było niemowlę. - Ale moje dziecko spłonęło. A ty, Nestorze? Co cię to obchodzi? Jesteś Wampyrem!

Wzruszył ramionami. - Takie było moje przeznaczenie. Zostać Wampyrem. CzyŜ nie powtarzałem ci wciąŜ, Ŝe jestem lord Nestor? No i teraz jestem nim. Nagle Gina zaczęła szlochać; pełne udręki, bolesne łkanie. Usiadł koło niej i objął ją ramieniem. - Łzy niczego nie zmienią. O dziwo, przytuliła się do niego... a moŜe nie było w tym nic dziwnego. PrzecieŜ była jego niewolnicą, a Nestor był jej panem. Czuł w sobie siłę, dar, którego dotąd nie wykorzystywał, poniewaŜ nie zdawał sobie z niego sprawy; nie potrzebował go. Jego oczy lśniły hipnotycznym blaskiem, kiedy powiedział sennym głosem - Siadywaliśmy tak wiele razy ty i ja, w chacie twego ojca, kiedy rodzice byli juŜ w łóŜku. A czasami szliśmy nad rzekę... Czując jej bliskość, uchylił futro i wsunął rękę, dotykając jej piersi. Zupełnie jak za dawnych czasów. A ona przytuliła się do niego mocniej i powiedziała - Nie wiesz, ile razy płakałam zasypiając i jak bardzo pragnęłam twego powrotu. Ale nie takiego powrotu. Nestor, co ze mną będzie? Czy mnie takŜe uczynisz wampirem? - To juŜ się stało - powiedział, wzruszając ramionami. - Odcisnąłem na tobie swoje piętno. To piętno tego, co kieruje moim działaniem i nie ma na to rady. A jeśli chodzi o to, co się z tobą stanie: jeŜeli zechcesz, polecimy do WieŜycy Gniewu. Razem z dzieckiem. - A jeśli nie zechcę? - Wówczas będziesz musiała radzić sobie sama, bo nie moŜesz juŜ mieszkać w Krainie Słońca. - Więc nie mam wyboru. - Kiedyś mnie kochałaś - powiedział, pieszcząc jej piersi. Jej dłonie odnalazły nabrzmiały i drgający członek. PołoŜyła się, westchnęła i odrzuciła okrywające ją futro. - JakŜe cię pragnęłam! Nawet teraz, gdy powinnam cię nienawidzić, wciąŜ cię pragnę. - Tak dawały znać o sobie jej wampirze cechy; od czasu do czasu będzie go nienawidzić za to, co jej uczynił. Ale gdy ją zawoła, zawsze do niego przyjdzie i nigdy się nie uwolni od tego zafascynowania. - Byłaś, jak Ŝadna inna - powiedział, zrzucając ubranie - bo mnie kochałaś i oddałaś mi się cała. Teraz, w Suckscarze, wszyscy zaspokajają tylko moje potrzeby, bo chcą mi sprawić przyjemność. Ale... to rzadko mi sprawia prawdziwą przyjemność. I wszedł w nią jak nigdy dotąd, a jej drŜącym z rozkoszy ciałem wstrząsał orgazm za orgazmem! W końcu krzyknęła, Ŝeby przestał, poczuła bowiem, Ŝe juŜ więcej nie zdoła wytrzymać. A wtedy on wsunął członek w jej usta i przeŜył coś, czego nigdy dotąd nie przeŜył w Suckscarze. W najbardziej szalonych snach Gina nie wyobraŜała sobie, Ŝe moŜe przeŜyć coś takiego z jakimkolwiek męŜczyzną; oczywiście nie mogła, bo Nestor był kimś więcej niŜ zwykły męŜczyzna.

Był Wampyrem! A czego jeszcze moŜe pragnąć kobieta, która raz posiadła Wampyra... albo którą on posiadł? Kiedyś (teraz wydawało się, Ŝe to było bardzo dawno temu) Gina go uwiodła. A teraz sama została uwiedziona. Jego głosem, oczami, dłońmi, ciałem. Oczywiście była zniewolona. I wiedziała, Ŝe gdyby nie mogła go mieć - mieć wszystkiego tego, co jej pokazał - popełniłaby samobójstwo. Więc postanowiła, Ŝe zostanie jego kochanką w Suckscarze. Ale Gina nie wiedziała, Ŝe będzie tylko jedną z jego kochanek. A Nestor nie wiedział (i nigdy się nie dowiedział), Ŝe Gniewica Zmartwychwstała widziała go z Giną...

Wyprawa Gniewicy do Krainy Słońca skończyła się fatalnie. PoniewaŜ przygotowano ją w gniewie i w rezultacie przeprowadzono w niewłaściwy sposób, wynik nie był lepszy niŜ ostatnim razem. Bo celem poprzedniej wyprawy takŜe było zrujnowane Siedlisko, co okazało się naprawdę kosztowne; jeden porucznik zabity, a drugi powaŜnie ranny, nowy stwór latający zniszczony, a mała bestia wojenna zwabiona w pułapkę i spalona. W rezultacie zasoby Iglicy Gniewu zostały powaŜnie uszczuplone, a Gniewica Zmartwychwstała poprzysięgła zemstę Cyganom Lidesci, których imię stało się przekleństwem w całej WieŜycy Gniewu. Bowiem Gniewica nie była jedyną osobą zirytowaną próbami atakowania Siedliska. Pozostali lordowie teŜ byli w kropce; choć bardzo się starali, nigdy nie udało im się dostać w pobliŜe tego miejsca bezkarnie; za kaŜdym razem ponosili straty. Niegdysiejsi mieszkańcy Siedliska - miasta, które Gniewica i jej poplecznicy starali się zniszczyć podczas swej pierwszej wyprawy z ostatniego zamczyska - okazali się nieustraszeni! Byli urodzonymi wojownikami, a ich przywódca wydawał się równie przebiegły i bezlitosny jak same Wampyry. Nazywał się Lardis Lidesci i jego imię w ustach Gniewicy brzmiało jak prawdziwe przekleństwo. Zastawiał pułapki na stwory latające, przynęty na bestie wojenne, a poza tym miał kusze i niszczycielską broń, która miotała śmiercionośne srebrne kule; dla wampyrzego ciała były one jak trucizna. A dzisiejsza wyprawa? Kolejny lotniak z szyją przebitą strzałą z wielkiej kuszy; porucznik, który go dosiadał, wysadzony z siodła i bez wątpienia załatwiony przez obrońców tego opuszczonego miejsca; przeraźliwie skrzeczący, ranny lotniak, rozbity na miazgę u stóp wzgórz w Krainie Słońca... kompletna klęska. I Ŝadnego jeńca, ani jednego niewolnika, który wlókłby się zasłaną głazami równiną, nic co moŜna by przeciwstawić temu upokorzeniu, moŜe z wyjątkiem tego, co tkwiło w sercu Gniewicy: jej absolutnej determinacji, Ŝeby pewnego dnia zmusić do uległości Cyganów Lidesci, a zwłaszcza samego Lardisa! Jeśli chodzi o Siedlisko, miasto (obecnie opuszczone) leŜało u stóp wzgórz w Krainie Słońca, około osiemdziesięciu mil na zachód od wielkiej przełęczy. Kiedy Gniewica wraz z innymi

przybyła w te strony, ratując się ucieczką z Turgosheim, za Wielkimi Czerwonymi Pustkowiami, miasto kwitło. Ale wyruszając z ostatniego zamczyska na ową pierwszą wyprawę, najpierw zaatakowali sąsiednie miasto, Dwa Brody, potem Siedlisko i oba miasta obrócili w gruzy. Powinno to oznaczać definitywne zwycięstwo, w wyniku którego Cyganie zostaliby całkowicie ujarzmieni, a Kraina Słońca znalazłaby się pod pełną kontrolą Wampyrów, tak jak sobie wymarzył Vormulac Nieśpiący i jego koledzy z Turgosheim. Powinno tak być, ale nie było. Bo podczas tych brutalnych ataków wyprzedzających Gniewica i jej Ŝołnierze sami zostali zaskoczeni - gdy ludzie odpowiedzieli atakiem! W Turgosheim sprawy wyglądały zupełnie inaczej. Tamtejsi Cyganie byli potulni i zastraszeni. Z ponurymi minami, ale bez szemrania, poddawali się władzy Wampyrów i nigdy nie ośmieliliby się im sprzeciwić czy choćby pomyśleć o czynnym oporze. Dlatego lordowie w Turgosheim mogli wykorzystywać tamtejszą Krainę Słońca i jej mieszkańców jak ogromną spiŜarnię, którą mogli plądrować do woli i nawet wprowadzili dziesięcinę, aby zapewnić sprawiedliwy podział łupów; dotyczyło to nie tylko ludzi, ale wszelkich zdobyczy pochodzących z Krainy Słońca. Tam, na wschodzie, nawet tak zwani „wolni” Cyganie przędli tkaniny i kuli wyroby z metalu dla swoich panów; szyli im ubrania i wytwarzali broń; uprawiali ziemię, polowali i zajmowali się zbieractwem... a takŜe dla nich się rozmnaŜali. Ale Wampyry z Turgosheim były zachłanne i niszczycielskie; Ŝyły dniem dzisiejszym, nie myśląc o tym, co będzie jutro. I tak, w ciągu setek lat, ich rabunkowa gospodarka zredukowała liczbę Cyganów do minimum, a mieszkańcy tamtejszej Krainy Słońca niewiele się róŜnili od zwierząt. Byli ludźmi, ale jako rasa zostali prawie zupełnie wytępieni. A jeśli rzeczywiście krew to Ŝycie, ich krew stanowiła ledwie struŜkę, która z kaŜdym dniem stawała się coraz cieńsza. Był to tylko jeden z kilku powodów, dla których Gniewica i inni uciekli z Turgosheim. Dzięki temu mogli dać upust swoim pasjom na nowych terenach. Ale były i inne powody. Wyglądało na to, Ŝe Turgosheim nie ma przed sobą przyszłości, bo wyŜsze warstwy miały tak mocną pozycję, Ŝe były nie do ruszenia, podczas gdy niŜsze klasy stopniowo zmierzały do upadku, podobnie jak prześladowani przez nich ludzie. KrąŜyły pogłoski, Ŝe daleko, na zachodzie, ciągną się rozległe tereny, mlekiem, miodem i krwią płynące! Tych pogłosek lady Gniewica nie mogła zignorować. Postanowiwszy odkryć prawdę dla niej samej, a takŜe by uciec z przyprawiającego o klaustrofobię Turgosheim, zebrała grupę podobnych do niej malkontentów: Vasagiego Ssawca, Wrana Wścieklicę i jego brata Spiro Zabójczookiego, Gorviego Przecherę i Cankera Psiego Syna; wszyscy oni zaczęli w tajemnicy „produkować” lotniaki i zakazane rodzaje wojowników, jakich nikt dotąd nie widział, wystarczająco wytrzymałe, aby ponieść swych stwórców na zachód, przez Wielkie Czerwone Pustkowia. W ten sposób przybyli tutaj wraz ze swymi porucznikami mniej więcej osiemnaście

miesięcy temu i od razu zaczęli organizować wypady do Krainy Słońca, aby poprawić warunki Ŝycia w ostatnim zamczysku Wampyrów. Na początku działali zespołowo, ale nie trwało to długo. Podzieliły ich spory; dawno zaleczone rany znów zaczęły dokuczać; stare rachunki wciąŜ nie zostały wyrównane. Dlatego właśnie Wran i Vasagi stoczyli w Krainie Słońca pojedynek, z którego Wran wyszedł jako zwycięzca. Ale rodziły się nowe zatargi; Gniewica była tego pewna. Vasagi był jej sprzymierzeńcem, a teraz go zabrakło. I mimo Ŝe Gniewica była silna, a jej dwór bezpieczny, zdawała sobie sprawę, Ŝe jest kobietą, a wszyscy pozostali to męŜczyźni. No, swego rodzaju... Ten ostatni atak na Siedlisko miał wzmocnić jej pozycję, a takŜe być aktem zemsty; potrzebowała wartościowej krwi Lidesci dla swych męŜczyzn i stworów, a poza tym byłoby miło mieć kilku niewolników Lidesci w Iglicy Gniewu. Znów jej się nie udało, znów utraciła kilka stworów i teraz nakazała pozostałym powrót do domu, podczas gdy ona sama, niesiona wiatrem, wzniosła się wysoko i głośno dawała upust swojej wściekłości. Ktokolwiek by ją wtedy zobaczył, wiedziałby doskonale, dlaczego męŜczyźni zachowują taką ostroŜność w kontaktach z lady Gniewicą. Ale nie widział jej nikt. Gdy Gniewica uspokoiła się i opuściła niŜej, a silne prądy termiczne uniosły ją nad wysoką granią, zobaczyła Nestora i Ginę. Wykorzystując swe zdolności, zakradła się do umysłu Nestora, wiedząc, co robi i jak wielką przyjemność przy tym odczuwa i ledwo zdołała powstrzymać drugi atak wściekłości. Nestor był z jakąś smarkulą z Krainy Słońca, jakąś cygańską zdzirą, napełniając ją swymi sokami. Był... ze zwykłą dziewczyną, podczas gdy mógł być z nią, z Gniewicą! Wycofując się z kłębiących się i pulsujących zakamarków jego umysłu (powoli i ostroŜnie, aby nigdy się nie dowiedział, Ŝe tam była), najpierw skierowała swego lotniaka w stronę najwyŜszych szczytów Krainy Gwiazd. Ale po chwili, zaciskając zęby, gwałtownie szarpnęła za cugle i zawróciła. W mrokach jej wzburzonego umysłu kołatała się teraz tylko jedna myśl. Ten... ten Nestor! Wbrew sobie samej, musiała dowiedzieć się o nim czegoś więcej; o nim i o tym, jak poczyna sobie z kobietami. Wiedząc, Ŝe wycie wiatru zagłuszy dźwięk osypującego się piargu, Gniewica osadziła swego lotniaka w odległości około stu jardów, zsiadła i szybko podeszła do siodła przełęczy, gdzie ich przedtem zauwaŜyła. Pilnie strzegąc swych myśli wyjrzała przez szczelinę między poszarpanymi skałami, aby obserwować kochanków. Ile razy obserwowała go przedtem z wysokich okien swej posiadłości, gdy ćwiczył na swym wierzchowcu? I jak często zakradała się do jego umysłu, obserwując go podczas pracy i wypoczynku? Miał swoje kobiety - jasne, Ŝe tak; był przecieŜ Wampyrem! - ale rzadko zaznawał z nimi przyjemności. W rzeczywistości doświadczał z nimi tego samego, co Gniewica ze swymi niewolnikami: śmiertelnej nudy. Wysyłała do niego swe myśli, gdy spał, aby go przywabić; przesyłała do jego umysłu swe obrazy i wykorzystywała swą wampyrzą sztukę, aby go oczarować i

podniecić... daremnie, był bowiem taki naiwny. Nie jako męŜczyzna, nie, lecz jako lord Wampyrów na pewno. I to jego wspaniałe, młode ciało, takie piękne, muskularne i kipiące energią - to wszystko tak się marnowało z tą... Gniewica chciała się roześmiać, ale zamiast tego zbierało jej się na płacz... i natychmiast uczucie to wprawiło ją w oburzenie. Co, ona, Gniewica Zmartwychwstała miałaby ryczeć z powodu jakiegoś męŜczyzny, podobnego do tej dziewczyny z Krainy Słońca? W jej wieku i przy całym jej doświadczeniu? śaden męŜczyzna - Ŝaden! - nie był wart takiego zachodu. Ale ten... moŜe jednak był? Nie, to tylko sposób, w jaki kopuluje z tą zdzirą. Znajduje w tym przyjemność. Poczuła mrowienie w całym ciele. W tym wszystkim chodziło po prostu o to, Ŝe nie uprawia seksu z nią, z Gniewicą! A więc wylazło szydło z worka: po prostu jej się podobał. Co więcej, pragnęła go! Przedtem było mnóstwo czasu; wiedziała, Ŝe Nestor w końcu do niej przyjdzie, a potem ona wkrótce się nim znudzi i odeśle go z powrotem. Ale teraz... ...Teraz czas się skończył. Nie przyszedł do niej. Wziął sobie kobietę, która dawała mu rozkosz. Nieciekawą, głupią, wręcz pospolitą cygańską sukę, która dawała mu rozkosz! I Gniewica poczuła ukłucia palącej zazdrości, jakich dotąd nie znała, a moŜe to było gorzkosłodkie Ŝądło... miłości? Tak, moŜe to było to. Ale prawdziwa miłość była wśród Wampyrów rzeczą niesłychanie rzadką, niemal niespotykaną. A mimo to Gniewica zetknęła się z nią kiedyś sama. W Turgosheim wielki lord Vormulac ZakaŜeniec zwany Nieśpiącym, był wciąŜ zakochany, pomimo Ŝe jego lady umarła ponad siedemdziesiąt lat wcześniej i od tego czasu w ogóle nie spał. Jego przywiązanie do zmarłej lady było tak wielkie, Ŝe swój dwór, Vormową Iglicę, uczynił mauzoleum poświęconym jej pamięci. No i był Karl Wierch, który kochał Gniewicę, ale ta miłość w końcu przywiodła go do zguby. Musiało się tak stać, poniewaŜ była wówczas tak samo ambitna jak dzisiaj, a mając przy sobie Karla nigdy by się nie znalazła w kręgu ladies. Ale takie przypadki były rzadkie, naprawdę wyjątkowe. Z głową wypełnioną takimi myślami patrzyła jak kopulują i z kaŜdym ruchem pośladków Nestora czy stłumionym okrzykiem rozkoszy Giny, oczy wychodziły jej coraz bardziej na wierzch, a kostne wybrzuszenie na czole zabarwiło się szkarłatem. Gniewica widziała, jak ją obracał, wyczuwała jego niewyczerpane zasoby energii i wiedziała, Ŝe Ŝaden męŜczyzna - nawet Karl Wierch - nigdy nie kochał jej w taki sposób. Była w nim młodość, namiętność i poŜądanie, jak w erotycznym śnie, który zawsze śnił; teraz wszystko to wydobywało się na zewnątrz, spotęgowane dzięki tkwiącej w nim wampirzej pijawce do dawniej nieosiągalnej, niewyobraŜalnej intensywności.

- JeŜeli nie będzie ostroŜny - pomyślała Gniewica - moŜe tę dziewczynę zapieprzyć na śmierć! - (Ale Nestor wiedział, co by to oznaczało i nie zamierzał popełnić tego samego błędu po raz wtóry.) Sutki Gniewicy były twarde jak stal, a zarazem wraŜliwe jak otwarte rany, gdy niemal nieświadomie ściskała je przez suknię i czuła jak jej pochwa kurczy się, kiedy rozgarniając czarne kędziory sięgnęła dłonią do szczeliny miłości. I Gniewica Zmartwychwstała - lady Gniewica - drŜąc i cięŜko dysząc, zaczęła się masturbować, patrząc jak Nestorem wstrząsają dreszcze orgazmu, a jego nasienie wypływa falami z kącików ust Giny. A potem było po wszystkim. Nestor opadł na wznak i leŜał rozciągnięty na wrzosowisku; Gina wzięła na ręce dziecko, przytuliła je do posiniaczonych piersi, okryła się futrem i zwinęła w kłębek. Byli jak młode zwierzęta, które uprawiają seks aŜ do zupełnego wyczerpania, a potem muszą się przespać. I nagle lady Gniewica takŜe poczuła wyczerpanie. Doprowadziła się do orgazmu razem z Nestorem, ale teraz czuła jedynie tępy ból, nie zaś odpręŜenie, które objęło jej ciało i umysł, jak miękki całun. I Gniewicy znów zebrało się na płacz, poczuła Ŝądło łez cisnących się do oczu i jeszcze raz ogarnęła ją nienawiść do siebie samej; ale jej oczy były teraz pozbawione blasku, jak światło przyciemnionej lampy. I zanim rozbudzone wampyrze namiętności zdołały ogłupić ją do reszty, wycofała się ze swej kryjówki, wróciła do lotniaka i ruszyła do WieŜycy Gniewu. Ale nawet gdy znalazła się juŜ wysoko w górze i przemknęła obok ostatniej samotnej skały, czerniejącej na tle migocących gwiazd, niebieskawego horyzontu i falujących draperii zorzy polarnej, wiedziała w głębi serca, Ŝe od tej chwili nic juŜ nie będzie takie samo. Bowiem po raz pierwszy w jej zbyt długim Ŝyciu i nie-śmierci nabrała pewności, Ŝe rzeczywiście ma serce...

Owej nocy Nestor uczynił Ginę pierwszą kobietą Suckscaru. Ale najpierw poczekał aŜ gorączka, która wciąŜ trawiła jej ciało, ustąpi, a jej oczy przybiorą ów charakterystyczny, dziki wyraz. Faktem jest, Ŝe wampiryzm uwydatnił jej cechy; nie do owego fantastycznego stopnia, co u prawdziwych Wampyrów, ale przydał jej ruchom pewnej elegancji, która zastąpiła poprzednią niezdarność oraz wyposaŜył ją w rodzaj zmysłowej inteligencji czy samoświadomości, którą jej pan uznał za niepokojącą u dziewczyny, która była przedtem tak mało atrakcyjna. Teraz była jego niewolnicą - prawda, Ŝe wampirem - ale paradoksalnie było w niej obecnie więcej z Cyganki, niŜ moŜna było dostrzec przedtem. Jego ukąszenie - które zmieniało inne kobiety w istoty Ŝądne krwi, którym nigdy nie moŜna było całkowicie zaufać, zwłaszcza jeśli chodzi o ich instynkty przekształciło naiwną dziewczynę w prawdziwą kobietę. Przedtem Canker Psi Syn nazwał ją „kluchą”; nadal nią była, ale teraz stała się prawie do przyjęcia. Oprowadzając ją po Suckscarze i

informując męŜczyzn o roli, jaką będzie pełnić w jego posiadłości, Nestor odniósł wraŜenie, Ŝe jego porucznicy i wyŜsi rangą niewolnicy uwaŜają, Ŝe sposób, w jaki idąc kołysze szerokimi biodrami jest pociągający, a jej spojrzenia kuszące. Ale mogło teŜ być tak, Ŝe starali się pozyskać jej względy, poniewaŜ była ulubienicą ich pana i miała teraz kontrolować działania wszystkich pozostałych kobiet. W końcu przedstawił ją swym kobietom i powiedział im, Ŝe odtąd będzie odpowiedzialna za harmonogram ich pracy i będzie je nadzorować. Słowo Giny ma być dla nich prawem; jeŜeli któraś z nich będzie narzekać, robić trudności czy rzucać jej kłody pod nogi, zamelduje o tym Nestorowi, który zdecyduje, jakie zastosować środki. Ale wszyscy niewolnicy juŜ go znali, wiedzieli, Ŝe nie rzuca słów na wiatr i Ŝaden nie miał zamiaru sprzeciwiać się jego woli. Następnie, podczas gdy Gina zaznajamiała się ze swymi obowiązkami, Nestor sam poszedł do wyŜszych rangą niewolników i poruczników i ostrzegł ich, aby trzymali się od niej z daleka. To, co kiedyś powiedział mu Canker o swych bardziej ambitnych podwładnych, którzy byli Ŝądni władzy, trafiło we właściwą strunę. Być moŜe dał mieszkańcom Suckscaru zbyt wiele swobody i teraz musi im ściągnąć cugle; porucznicy jako pierwsi mieli odczuć na własnej skórze jego telepatyczny nadzór. Ale Zahar i Grig juŜ dostali nauczkę i nie Ŝywili Ŝadnych ambicji w odniesieniu do Suckscaru, ani teŜ nie próbowali uwodzić kobiet Nestora. Czy mogli się sprzeciwić swojemu panu, który mógł torturować ich nie tylko za Ŝycia, lecz takŜe po śmierci? Nie. Jeśli chodzi o pomniejszych niewolników płci męskiej, jego przesłanie było proste. Gina jest pierwszą wśród kobiet Suckscaru i naleŜy do niego. Jeśli któryś z nich choćby spojrzy na nią poŜądliwie, Nestor powoli przepuści go przez maszynkę do mięsa. PoniewaŜ miał do czynienia z prostymi niewolnikami, pozwolił Ginie, aby mu towarzyszyła podczas udzielania im tych instrukcji tak, aby rzeczywiście odczuła, Ŝe ceni ją wyŜej od innych kobiet. Dostała własne pokoje bezpośrednio pod pokojami Nestora, w wydrąŜonym obszarze pod szerokimi schodami wiodącymi do jego komnat, skąd wąskie spiralne schody prowadziły do dobudówki przy jego komnacie sypialnej; nawet przydzielono jej starszą kobietę, która sprzątała pokoje i pilnowała dziecka. Tak więc warunki Ŝycia Giny były pod kaŜdym względem lepsze niŜ pozostałych kobiet w Suckscarze. Zaczęła pełnić swoje obowiązki i szybko nauczyła się wszystkiego, czego od niej wymagano... przynajmniej w zakresie przyziemnych spraw związanych z funkcjonowaniem dworu. Przed następnym zachodem słońca, kiedy leŜała w łóŜku i myślała o Nestorze, który spał gdzieś nad jej głową, nagle usłyszała czy raczej wyczuła jego wezwanie i wiedziała, Ŝe jej potrzebuje. Poszła spiralnymi schodami wiodącymi do jego komnat i weszła do sypialni... ...Gdzie odkryła, Ŝe są tam juŜ dwie inne kobiety!

Nestor dostrzegł wyraz jej twarzy i szybko powiedział - Nic nie mów. Nie próbuj mnie obrazić. Te dziewczyny są tutaj po to, abyś je czegoś nauczyła! Bowiem choć są piękne, gdzieś zagubiły swoją niewinność i czar. Bo nawet w seksie jest jakaś niewinność, ale seks nie przynosi zadowolenia z kobietami, w których naturze leŜy swoboda seksualna. Dlatego tu jesteś: aby je nauczyć sztuki niewinności, naiwności. Gina była oszołomiona. - Ale ja nie znam tej sztuki. - AleŜ znasz, bo dajesz mi zadowolenie. A kiedy one się tego od ciebie nauczą, wówczas przynajmniej ta część mojego Ŝycia będzie pełna. - Chcesz, Ŝebym im pokazała, jak się...? - Tak - przerwał jej. - Chcę, Ŝebyś pokazała im wszystko, Gina, póki jeszcze potrafisz. Bo jak dotąd jesteś bardziej kobietą niŜ wampirem, a ja odczuwam w swym łóŜku nudę juŜ zbyt długo. Moje potrzeby nie są tutaj zaspokajane naleŜycie. Teraz w końcu zorientowała się, jaka rola przypadła jej w Suckscarze. Ale była jego niewolnicą i musiała mu być posłuszna. Więc była.

I tego dnia ostatnia iskierka nadziei, dotąd tląca się w Ginie Berea, iskierka, która mogła się rozpalić i zamienić w swego rodzaju miłość, definitywnie zgasła. Wiedziała bowiem, Ŝe niezaleŜnie od tego, jaki obrót przybierze odtąd jej Ŝycie, nigdy nie zapomni nieszczęść, jakie na nią spadły: faktu, Ŝe stała się wampirem, Ŝe podobny los spotkał jej matkę i ojca, którzy byli obecnie mieszkańcami Parszywego Dworu i Ŝe jej dziecko zginęło w płomieniach. Prawdopodobnie nigdy nie nadejdzie chwila, gdy będzie mogła się zemścić. Ale gdyby taka chwila nadeszła... Wówczas zemści się...

IV Przysięga Gniewicy - Propozycja Gorviego

Na szczycie Iglicy Gniewu Gniewica Zmartwychwstała siedziała pogrąŜona w myślach. Była jak wielka, czarna chmura kłębiąca się i stale groŜąca deszczem. Tylko Ŝe ten deszcz palił jak kwas! Trwało to juŜ ponad sześć miesięcy i jej niewolnicy drŜeli o swoje Ŝycie. Najwyraźniej coś ją dręczyło i wszyscy nauczyli się ją omijać. Jeśli przerwano bieg jej myśli i przywołano na chwilę do rzeczywistości... rozpętywało się prawdziwe piekło! Wpadała we wściekłość, obrzucała wszystkich obelgami i biegała po całym dworze jak burza, przewracając wszystko po drodze i miotając na wszystkie strony straszliwe groźby. Bo Gniewica miała umysł zaprzątnięty wieloma sprawami, które wymagały najwyŜszej koncentracji i koordynacji; tak przynajmniej siebie próbowała usprawiedliwiać - co samo w sobie było o tyle dziwne, Ŝe jako lady Wampyrów rzadko czuła potrzebę jakichkolwiek usprawiedliwień! Ale było oczywiste, Ŝe w rzeczywistości jej koordynacja była w strzępach, a koncentracja w ogóle przestała istnieć. Wyglądało na to, Ŝe z jakiegoś powodu nerwy ma napięte jak postronki. Straciła całe zainteresowanie zarządzaniem Iglicą Gniewu do tego stopnia, Ŝe jej porucznicy nigdy przedtem nie cieszyli się taką swobodą. Nie wolno było zawracać jej głowy Ŝadnymi domowymi kłopotami czy sporami; Ŝadnych szeptów czy niezwykłych hałasów, Ŝadnych odgłosów stąpania. Powstały zaległości w wypełnianiu obowiązków, jakie sama na siebie nałoŜyła (przede wszystkim bardzo waŜnego nadzorowania zamczyska jako całości), a spotkania organizacyjne, które zawsze stanowiły stały element Ŝycia w Iglicy Gniewu, stały się coraz rzadsze, a w końcu ustały zupełnie. Jej męŜczyźni - i to prawie wszyscy, od nowicjuszy do najwyŜszych rangą poruczników zaczęli to wykorzystywać i podobnie czyniły kobiety. Namiętne romanse, które Gniewica starała się ograniczać do minimum, choć wiedziała, Ŝe jej niewolnicy muszą się jakoś zabawiać, teraz rozprzestrzeniły się szeroko; cierpiał na tym harmonogram obowiązków, ale Gniewica prawie nie zwracała na to uwagi. Jej kochankowie juŜ nie byli w stanie jej zadowolić; kiedy najlepszy z nich zawiódł, zamordowała go w swym łóŜku. A pozostali chudli z kaŜdym dniem. Zamczysko szybko podupadło. Groteskowe syfonidy w swych dyskretnie osłoniętych wnękach zostały zaatakowane przez pasoŜyty, a woda, którą czerpały ze studni Przechery, stała się brudna, poniewaŜ ich straŜnik „świadczył usługi” pewnej kobiecie, nie zaś zwiotczałym i niewraŜliwym stworzeniom, którymi miał się zajmować. Młodzi wojownicy, dojrzewający w

swych kadziach, zostali pozbawieni opieki, a jeden z nich nawet wyzionął ducha i zaczął się rozkładać, bo nikt nie pofatygował się, aby spuścić nadmiar zanieczyszczonych cieczy. Kucharze musieli się zadowolić tym, co mieli i dlatego strawa, jaką podawano w zamczysku, nie była zbyt dobra. SpiŜarnie i chłodnie stały puste; w spichlerzach sytuacja wyglądała podobnie. Lotniaki piszczały z głodu i podczas wypraw do Krainy Słońca szybko się męczyły tak, Ŝe nie moŜna było na nich polegać. I pośród tego wszystkiego, jakby nie zdając sobie sprawy z sytuacji, Gniewica wciąŜ tkwiła pogrąŜona w myślach... Ale podczas długich dni, gdy pozostali mieszkańcy zamczyska spali, siedziała do późna i słała swe myśli do Suckscaru, chcąc się zakraść do umysłu śpiącego Nestora. Przedtem robiła to tylko dla zabawy: podniecało ją czytanie w myślach śpiącego (a od czasu do czasu, kiedy był z kobietą, w myślach przepełnionych poŜądaniem; ale to zdarzało się rzadko, bo kobiety najczęściej go nudziły, co zresztą sprawiało jej przyjemność). Jednak teraz... to juŜ nie była zabawa, ale udręka, a źródłem tej udręki była cygańska dziewczyna, Gina. Bo Gina poznała Nestora jako męŜczyznę, a Gniewicy nie było to dane. Ta Gina była w najlepszym razie zwykłą, prostoduszną dziewczyną, ale najwyraźniej istniała sztuka, którą opanowała w stopniu doskonałym: sztuka zaspokajania nekromanty, lorda Nestora Nienawistnika; tę sztukę opanowała do tego stopnia, Ŝe nowy pan Suckscaru zaŜądał, aby nauczyła jej inne kobiety, aby i one takŜe mogły go zaspokajać. Tylko Ŝe one przewaŜnie nie były do tego zdolne, poniewaŜ juŜ dawno utraciły to, co Gina wciąŜ zachowała: tę prostoduszność, którą Gniewica tak pogardzała! Gina miała w sobie swoistą naiwność, albo udawała, Ŝe ją ma, aby mu sprawić przyjemność. Jej seks był zawsze świeŜy, naznaczony drŜeniem, lekko zalękniony, lecz pełen entuzjazmu. Była kobietą, ale wciąŜ grała rolę niewinnej dziewczyny tak, Ŝe jej pan nie chciał mieć Ŝadnej innej. Bo kiedy był z nią, znów miał wraŜenie, Ŝe jest niedoświadczonym młodzieńcem i kutas natychmiast mu stawał, gdy tylko pogłaskał jej sutki (albo podrapał, ogarnięty namiętnością). Wydawało się, jakby pamiętał chwile, kiedy miłość - ludzka, cygańska miłość - była czymś więcej niŜ tylko poŜądaniem i próbował to uczucie odzyskać. Albo... moŜe pamiętał jakąś inną kochankę, nie Ginę, i to ją próbował odzyskać! Wkrótce potem, gdy ta myśl przyszła jej do głowy, Gniewica wiedziała, Ŝe jest na właściwym tropie. Bo paradoksalnie to miało sens: jak Nestorowi mogła się podobać ta prosta dziewczyna, kiedy otaczały go dziewczyny, wybrane kiedyś przez Vasagiego; poniewaŜ to on sprowadził większość kobiet, które obecnie mieszkały w Suckscarze i mimo Ŝe sam był potworem, miał doskonałe wyczucie urody. Jednak róŜnica polegała na tym, Ŝe Gina rzeczywiście kiedyś kochała Nestora. I mimo Ŝe sama była wtedy nowicjuszką, to ona właśnie nauczyła go wszystkiego.

A teraz... Nestor umiał juŜ o wiele więcej, ale nadal pamiętał, jak to było z Giną. Podczas gdy jego mózg mógł był zapomnieć większą część wydarzeń z przeszłości, jego ciało wciąŜ pamiętało. I to nie tylko Ginę, lecz kogoś, kto był przed nią. Och, Gniewica znała ich historię całkiem dobrze; ukradła ją wprost z umysłów ich obojga! Wiedziała, Ŝe Gina była w Krainie Słońca kochanką Nestora, poniewaŜ widziała obrazy z jego przeszłości, odtwarzane wielokrotnie w jego umyśle. Ale wiedziała coś więcej; wiedziała, Ŝe kochając się z Giną, była w nim jakaś furia, którą wolałby wyładować na tej nieznanej kobiecie. Czy była to jakaś nie odwzajemniona miłość z jego zapomnianej przeszłości? Mogło tak być... Kimkolwiek była ta nieznana kobieta, Gniewica uznała, Ŝe warto jej poświęcić uwagę; jeśli bowiem Nestor Nienawistnik odszukał w Krainie Słońca Ginę i zabrał ją do Krainy Gwiazd, pewnego dnia moŜe takŜe odnaleźć tamtą i sprowadzić ją tutaj. I co wtedy? Czy wszystkie plany Gniewicy spaliłyby na panewce? Tak, właśnie tak... bo wówczas Nestor naleŜałby do niej! A jeśli chodzi o Ginę, kim właściwie była? To proste: była nikim! Ta niezgrabna cygańska wieśniaczka? Była płomieniem, który wkrótce zamigocze i zgaśnie; narzędziem, które moŜna wykorzystać, a potem wyrzucić. Ale gdyby Gniewica kiedykolwiek miała zobaczyć tą inną, musi wiedzieć, jak sobie z nią poradzić! I bez wątpienia sobie z nią poradzi. Taką złoŜyła przysięgę...

W ciągu tych samych sześciu miesięcy i dwudziestu sześciu dni sława (bądź niesława) Nestora jako nekromanty rozeszła się po całym zamczysku. W kaŜdym dworze, od dworu Przechery do Iglicy Gniewu, jego szczególny dar był przedmiotem plotek i spekulacji. Za upowszechnienie tej wiadomości odpowiedzialny był głównie Canker Psi Syn. Lubił nazywać siebie przyjacielem Nestora, był dumny z nowego członka ich społeczności i pragnął, aby stał się im wszystkim równy. Canker przewidział, Ŝe talent Nestora uczyni go bardzo potęŜnym, kimś, z kim naleŜy się liczyć. I miał rację. Pewnej późnej nocy, po wyprawie do Krainy Słońca, kiedy lady i lordowie powrócili bezpiecznie do swych dworów, porucznik Grig Nienawistnik składał Nestorowi raport w komnacie, gdzie ten odpoczywał po krwawym polowaniu. Lord Suckscaru wyciągnął się w wielkim wiklinowym fotelu, popijając liche cygańskie wino i przyglądając się szaremu blaskowi przedświtu, powoli rozjaśniającemu dalekie góry. Nestor nie miał ochoty iść spać, bo od wielu miesięcy prześladowały go powtarzające się sny o wyraźnie erotycznym charakterze... głównie dotyczące Gniewicy Zmartwychwstałej. Nieustannie powracał w nich na dach Iglicy Gniewu, aby odegrać ową scenę, gdy Gniewica pada mu w ramiona, po czym ucieka, czując wzbierające w nim poŜądanie.

A kiedy budził się z takich snów, cały spocony i jęcząc z rozczarowania - wciąŜ czując miękką wypukłość ciepłej piersi Gniewicy w swej dłoni - wówczas zapominał o swych pozostałych kobietach, nawet o Ginie, jak gdyby w ogóle nie istniały. Teraz bowiem wiedział dokładnie, czego pragnie, choć nie wiedział, jak to zdobyć. Był pełen dumy. JuŜ raz Gniewica zrobiła z niego durnia i Nestor nie miał zamiaru pozwolić, aby to się powtórzyło. Kłopot z Gniewicą polegał na tym, Ŝe lubiła bawić się swymi męŜczyznami i wszyscy w WieŜycy Gniewu o tym wiedzieli. Mimo to Wran Zabójczooki posiadłby ją, gdyby mógł, a Gorvi Przechera uczyniłby to, gdyby uznał, Ŝe w ten sposób wzmocni swoją rękę. A Canker Psi Syn otwarcie przyznał, Ŝe oddałby połowę szczeniąt w Parszywym Dworze - nawet swoje własne dzieci - gdyby mógł ją porządnie przelecieć! Ale naleŜało brać pod uwagę jej reputację, a ta przywodziła na myśl samicę pająka, która wabi samca, a po kopulacji go poŜera! Jak moŜna się związać z modliszką? Zachowując duŜą ostroŜność, lord Suckscaru był pewien, Ŝe... Takie myśli wypełniały głowę nekromanty, gdy zbliŜył się do niego Grig Nienawistnik, pokłonił się i zaczął przystępować z nogi na nogę, aŜ zwrócił uwagę swego pana. - O co chodzi? - spytał Nestor. - Na głównym stanowisku wylądował lotniak, panie -odpowiedział Grig. - To Turgis od Gorviego z wiadomością od swego pana. - Od Gorviego? - Nestor uniósł brwi. - I kazałeś mu czekać? - Tak, panie. Nestor wstał. - Więc zaprowadź mnie do niego. Zobaczymy, jaką sprawę ma do mnie lord Przechera. Na otoczonej murem platformie powyŜej stanowiska lądowania, pilnowany przez sześciu niewolników Nestora, Turgis od Gorviego chodził tam i z powrotem; trzy kroki w jedną i trzy kroki w drugą stronę. Niewolnicy byli uzbrojeni, a on nie. Byłoby to niestosowne - w istocie było to niedozwolone - gdyby ktoś przybył do obcego dworu z rękawicą bojową. Turgis był ogromnego wzrostu jak większość poruczników, a wiadomość, którą przekazał dudniącym głosem, przypominającym pomruk niedźwiedzia, krótka - Lordzie Nestorze, mój pan, Gorvi Przechera proponuje spotkanie. Pragnie przedyskutować sprawę, która moŜe być przedmiotem obopólnego zainteresowania i wiązać się z wielkimi zyskami obu stron. - Naprawdę? - spytał Nestor, przekrzywiając głowę. - A jaka jest natura tej... sprawy? Turgis wzruszył ramionami i mruknął cierpko - Ha! Jeszcze nie nadszedł ten dzień, aby Gorvi Przechera dzielił się myślami ze swymi porucznikami, czy osobami niŜszymi rangą! Ale wiem tyle, Ŝe do mego pana dotarły pogłoski, iŜ jesteś nekromantą i moŜesz rozmawiać ze zmarłymi. Nestor przytaknął.

- Pragnie więc wykorzystać mój dar. A gdzie miałoby się odbyć to spotkanie? - Naturalnie w dworze mego pana. - O, nie! - Nestor pokręcił głową i uśmiechnął się znacząco. - JeŜeli to spotkanie ma się odbyć, to tutaj, w Suckscarze. - Bardzo w to wątpię - odparł tamten. - Bo Przechera rzadko opuszcza swój dwór, chyba Ŝe rusza na polowanie do Krainy Słońca, albo przeprowadza inspekcję wśród swoich stworów, które łaŜą u stóp wieŜy. Woli przebywać w miejscach, które zna, nad którymi ma jakąś kontrolę. Nie lubi ryzykować. - Pod tym względem jesteśmy więc podobni - powiedział Nestor. - Wracaj do swego pana i powiedz mu, Ŝe moŜemy się spotkać za godzinę na zasłanej głazami równinie, na północ od WieŜycy Gniewu i w odległości jednej mili od jej podstawy. Będziemy wówczas w cieniu wieŜy. - W dzień? - Spojrzenie porucznika powędrowało nad murem, w stronę dalekich gór. - Słońce nigdy nie oświetla równiny, głupcze - spokojnie odparł Nestor. - W kaŜdym razie, jak powiedziałem, znajdziemy się w cieniu wieŜy. - Zrozumiałem - powiedział tamten. - Ale wiem, Ŝe Gorvi nie znosi wychodzić na zewnątrz, gdy nad Krainą Słońca wschodzi słońce. Taka juŜ jego natura. Nestor odwrócił się. - W naturze wszystkich z nas bez wyjątku tkwi strach przed słońcem - powiedział. - Poza tym w naszej naturze tkwi skłonność do kłótni i chodzenia własnymi drogami. Gorvi pragnie omówić ze mną jakąś sprawę; świetnie, wymieniłem czas i godzinę. Tylko my dwaj. śadnych rękawic bojowych, poruczników czy wojowników. Jeśli to twemu panu dogadza, będzie tam. JeŜeli nie... Zaczął się odwracać. - Mogę mu jedynie przekazać, co usłyszałem - skinął głową Turgis i zaczął schodzić do stanowiska lądowania. - Kto wie, moŜe się nawet zgodzi. Nestor zatrzymał się i zerknął przez ramię, po czym spojrzał Turgisowi prosto w oczy i powiedział - A więc to ustalone. JeŜeli Gorvi tego nie zaakceptuje, będzie musiał poczekać sześć miesięcy, zanim zwróci się do mnie znowu. Czasu jest mało. MoŜna go marnować w przyjemniejszy sposób, niŜ spierając się o miejsce spotkania z Gorvi Przecherą - Niech więc tak będzie - przyszła odpowiedź. I po chwili Turgis od Gorviego wzbił się w powietrze i opuścił Suckscar...

Gorvi poleciał na umówione miejsce spotkania. Nestor wyglądał przez okno wychodzące na północ i widział, jak Gorvi mknie na swym lotniaku. Tylko Gorvi mógł tak wyglądać: wielki strach

na wróble, zgarbiony w siodle, w pelerynie powiewającej jak skrzydła ogromnego czarnego nietoperza. Inni lordowie naturalnie wyglądali złowrogo, ale Gorvi Przechera był złowrogi. Po chwili wahania, Nestor ruszył za nim. Bowiem Gorvi był tym, który mógł być źródłem kłopotów Nestora, kiedy ten przybył z Krainy Słońca. To Gorvi wystąpił z propozycją okresu próbnego, po upływie którego Nestor albo zostanie przyjęty albo odrzucony, czy raczej... zrzucony. Prawdopodobnie z bardzo duŜej wysokości! No cóŜ, do tego nie doszło, ale Nestor pamiętał. A teraz Gorvi czegoś od niego chciał. Wszystko to pięknie, ale na pewno nic za nic. Nestor posadził swego lotniaka na pagórku, około siedemdziesięciu jardów od miejsca, gdzie Gorvi stał obok własnego stwora. Zsiadając, rozejrzał się wokół, po czym skierował swój wzrok na WieŜycę Gniewu. MoŜliwe, Ŝe widziano, jak wylatują, a nawet, Ŝe ich teraz śledzono. Wyczuł, jak Gorvi osłania swój umysł i uczynił to samo. Teraz ich myśli były dobrze strzeŜone. Idąc ku sobie, wkrótce znaleźli się w cieniu ostatniego zamczyska. Przyglądali się sobie przez chwilę: Gorvi był wysoki, szczupły i miał wygoloną głowę, z wyjątkiem pojedynczego kosmyka włosów, związanego w węzeł z tyłu głowy; jak zawsze, był ubrany na czarno tak, Ŝe jego ziemista cera sprawiała, iŜ wyglądał, jakby się właśnie wyrwał z objęć śmierci; oczy miał tak głęboko osadzone, Ŝe widać było tylko szkarłatne iskierki. Nestor nie był tak wysoki, ale był muskularny, przystojny i bezpośredni... przynajmniej wedle standardów Wampyrów. - A więc? - spytał Nestor. - Masz do mnie jakąś sprawę? Czy teŜ doszedłeś do wniosku, Ŝe mimo wszystko nie bardzo tu pasuję i chciałbyś mnie wyrzucić, abym sam sobie radził wśród ruin tych wieŜ i walczył o Ŝycie w Krainie Gwiazd? - I zaśmiał się śmiechem pozbawionym wesołości. Ale to jest bardzo mało prawdopodobne, Gorvi! - To juŜ zamknięta sprawa. - Ton głosu Gorviego był jak zwykle przypochlebny; wyciągnął rękę w pojednawczym geście. - Ty moŜe o tym zapomniałeś, ale ja nie - spokojnie powiedział Nestor. Gorvi wyrzucił ręce w górę. - Przybyłem tutaj wbrew własnemu instynktowi, aby spotkać się z tobą jak z przyjacielem, kolegą, czy nawet partnerem! Powiedz mi: jak mogę cię zapoznać ze szczegółami... sprawy, jeśli nadal się mnie czepiasz i rozdrapujesz stare rany, o których lepiej zapomnieć? Zresztą na co się uskarŜasz? W końcu „dostałeś się” tutaj, prawda? A gdybym ja nie zaproponował tych ograniczeń, naprawdę wierzysz, Ŝe inni by tego nie uczynili? Nestor uśmiechnął się chłodno i powiedział - Nie marnujmy czasu, Gorvi. Dlaczego od razu nie przejdziesz do rzeczy? Czego ode mnie chcesz? Kogo mam... zbadać?

Przechera starał się nie okazać zaskoczenia, ale Nestor dostrzegł, Ŝe zwęziły mu się oczy. W końcu Gorvi powiedział - PrzecieŜ rozmawiałeś z moim człowiekiem, Turgisem. - CzyŜ nie dlatego wysłałeś go do mnie? - Nestor uniósł brwi. - MoŜe powinieneś był odciąć mu język i przysłać do mnie niemowę! Turgis nic mi nie powiedział, poza tym, Ŝe jesteś zainteresowany moją nekromancją. To mi wystarczyło. - Ha! - prychnął Gorvi. - Dlatego zwą mnie Przecherą! - I po chwili dodał - No dobrze, mam człowieka - czy raczej jego ciało - który zna lub znał pewne tajemnice. I bardzo by mnie interesowało dowiedzieć się tego, co on wiedział. Co więcej, dałbym wiele, aby się tego dowiedzieć. Nawet połowę zysków. - Równy podział? Gorvi przytaknął. - Ale właściwie co byłoby do podziału? - Wiedza! Ciało i krew! Kobiety do twej sypialni! I szyderczy śmiech, gdy inni zobaczą, cośmy osiągnęli! To wszystko i jeszcze więcej. - Gorvi wyszczerzył zęby w uśmiechu, ukazując czerwone dziąsła. - No i co ty na to? - Jak dotąd, niczego mi nie powiedziałeś. - No dobrze - powiedział Gorvi. - Posłuchaj mojej opowieści. Prawie dwa lata temu, kiedy Gniewica przywiodła nas tutaj ze wschodu, nasze pierwsze wypady do Krainy Słońca były skierowane przeciwko dwóm cygańskim miastom, Dwóm Brodom i Siedlisku. Wtedy po raz pierwszy dowiedzieliśmy się, Ŝe są Cyganie i Cyganie. W Turgosheim przez ponad sto lat tamtejsza zwierzyna nie sprawiała nam Ŝadnych problemów. Ale ci tutaj stawili opór! Owej nocy utraciliśmy lotniaki i poruczników, których wówczas prawie nie mieliśmy. W rzeczywistości straciliśmy wtedy prawie wszystkich poruczników! I poprzysięgliśmy zemstę! - Pierwsza klęska spotkała nas w Dwóch Brodach i my, lordowie, mieliśmy szczęście, Ŝe nikogo z nas nie było wśród ofiar! MęŜczyźni z Dwóch Brodów - przynajmniej niektórzy z nich wiedzieli, jak z nami walczyć: juŜ przedtem mieli do czynienia z Wampyrami. Mieli kusze, które na wschodzie były zakazane od czasów Turgo śółtego. Końce ich strzał były pokryte srebrem i nasączone sokiem pewnej rośliny. Poza tym nosili za pasem długie noŜe i byli zaopatrzeni w ostre drewniane kołki! - Vasagi Ssawiec został trafiony taką strzałą w bok, ale dla niego było to tylko jak zadrapanie. Zresztą Vasagi i tak był mistrzem w dziedzinie metamorfizmu; szybko pozbył się zatrutych tkanek i uzupełnił ubytki. Jednak fakt, Ŝe w ogóle został trafiony, stanowił swego rodzaju szok. I, jak mówiłem, pozostali mieli szczęście. Tak, mieliśmy szczęście, ale jeśli chodzi o naszych chłopców... większość naszych poruczników padła.

- Ale czyŜ nie kazaliśmy im za to zapłacić? MoŜesz być tego pewien! Zniszczyliśmy ich miasto, kaŜąc naszym bestiom wojennym opuścić się na ich domy, doszczętnie je miaŜdŜąc, zdobyliśmy tylu niewolników, ile się dało i kazaliśmy im zameldować się przed świtem w Krainie Gwiazd wraz z całym dobytkiem. Canker Psi Syn pustoszył wszystko wokół; bracia Zabójczoocy oczywiście wpadli w szał; a lady Gniewica... no cóŜ, była bardzo rozgniewana! A samo miasto obróciliśmy w perzynę i to był początek końca Dwóch Brodów. Ale Siedlisko nawet nie zostało ruszone... - Zdobycie tego pierwszego miasta było waŜne. Trzeba było zwerbować niewolników i poruczników, którzy dostarczaliby do naszych dworów rozmaite dobra z Krany Słońca i zapędzić ich do pracy w WieŜycy Gniewu, aby nadawała się do zamieszkania. Pomimo naszych strat, w sumie odnieśliśmy sukces. Straty Cyganów były o wiele większe, a czymŜe jest utrata paru poruczników? A Siedlisko miało być po prostu zabawką. Tak myśleliśmy... - To był pomysł Gniewicy. Musiała sobie pomyśleć: „Teraz, gdy moje psy wykonały tę robotę, moŜe czas je trochę spuścić ze smyczy”. Wtedy byliśmy bowiem buntownikami Gniewicy, rozumiesz? I moglibyśmy być nimi do dzisiaj, gdyby nie okazała się taką złodziejką. Ale ta kobieta... na kaŜdych czterech zwerbowanych przez nas, jednego kradła! To spowodowało nasz rozpad i tak juŜ zostało. KaŜdy z nas ma swoje obowiązki przy utrzymaniu zamczyska. Niektórzy mają ich więcej niŜ inni - ale jeśli chodzi o resztę, jesteśmy samodzielni. Ale trochę zboczyłem z tematu. - Więc Gniewica w nagrodę pozwoliła nam ruszyć na drugie miasto Cyganów, tę istną fortecę, zwaną Siedliskiem. Ona sama i pozostali nie pozostawili Ŝadnych złudzeń: Ŝadnych ostrzeŜeń, Ŝadnej litości. Ale jeśli o mnie chodzi... od samego początku mi się to nie podobało. Zwłaszcza po tych kłopotach, jakie mieliśmy w Dwóch Brodach. - Siedlisko leŜy na środkowym zachodzie, u stóp wzgórz i na skraju lasu. Całe miasto jest otoczone potęŜną drewnianą palisadą z wieŜami straŜniczymi i czterema wielkimi wrotami; na szczycie palisady zainstalowano olbrzymie kusze... - Gorvi przerwał i zmarszczył brwi. - Ale... po co ja ci to wszystko opowiadam? Z pewnością musisz coś na ten temat pamiętać z czasów, gdy byłeś Cyganem. - Po chwili pstryknął palcami. - Ach, nie! Teraz sobie przypominam: nic nie pamiętasz z okresu sprzed pojedynku Wrana i Vasagiego. - Szkoda, bo gdybyś pamiętał, moŜe mógłbyś mi takŜe udzielić odpowiedzi na moje pytania... a tak będziesz musiał torturować zmarłych, Ŝeby je od nich wydobyć! Nestor wzruszył ramionami. - WciąŜ nie wiem, jakie to pytania. - JuŜ do tego dochodzę - oznajmił Gorvi i po chwili podjął - Owej pierwszej nocy, po Dwóch Brodach, wszyscy ruszyli na Siedlisko, a ja postanowiłem się zadowolić mniejszą zdobyczą. Na wzgórzu stał dom, górujący nad miastem. Kiedy nad nim przelatywałem, zauwaŜyłem światła.

Ale gdy rozmieściliśmy nasze bestie wojenne po stronie nawietrznej w stosunku do miasta, za grzbietem górskim, wylądowaliśmy na naszych lotniakach i przywołaliśmy mgłę, światła pogasły. Zacząłem wtedy podejrzewać, Ŝe podobnie jak mieszkańcy Dwóch Brodów, ludzie z Siedliska takŜe mieli do czynienia z Wampyrami. Jeszcze jeden powód, Ŝeby trzymać się z daleka... - Krótko mówiąc, podczas gdy Gniewica i pozostali runęli na miasto, ja zaatakowałem dom na wzgórzu. Posadziłem mego lotniaka na dachu, miaŜdŜąc cały dom. Następnie wśród jego ruin zacząłem szukać tych, którzy przeŜyli, ale nie znalazłem nikogo. Jednak rozglądając się wokół, zauwaŜyłem kobietę ukrywającą się w kępie drzew za ruinami domu. Wiedziała, Ŝe ją dostrzegłem, rzuciła się do ucieczki i wpadła prosto na mnie! Była dojrzała, ładna i zgrabna. Byłbym ją powalił od razu, wziął ją tam, na miejscu i uczynił z niej swoją niewolnicę. - Wtedy od strony miasta nadbiegł młodzieniec, mniej więcej w twoim wieku, Nestorze. Z pewnością był to jej syn. I zaatakował mnie! Jeden człowiek, Ŝółtodziób, ośmielił się zaatakować Gorviego Przecherę! To było zdumiewające. Miał w ręku nóŜ! Ostrze tego noŜa było pokryte warstwą srebra i kiedy ześlizgnąwszy się po Ŝebrach rozorał mi przedramię, poczułem palący ból. A tymczasem kobieta rzuciła się na mnie z toporem! - Nagle zostałem bezbronny, bo rękawica bojowa zsunęła mi się z zakrwawionej dłoni. A ci ludzie... jakŜe oni umieli walczyć! Jedno z nich uzbrojone w nóŜ, a drugie w topór! Znalazłem się w powaŜnych kłopotach, więc zawołałem do mego lotniaka: „Rozgnieć ich!” Niezdarny stwór wykonał mój rozkaz. Rzucił się na nich i uderzył kobietę brzegiem skrzydła, przewracając ją na ziemię. Z krzykiem potoczyła się po pochyłości wzgórza i znika w ciemności. Jedno uderzenie wystarczyło, aby młodzieniec padł ogłuszony. - Ale byłem ranny i to mnie niepokoiło. śebra i przedramię, przecięte srebrnym ostrzem, wymagały długiego gojenia. Jeśli o mnie chodzi, polowanie było skończone. Wyssałem trochę krwi z chłopaka, wpakowałem go na grzbiet lotniaka i ruszyłem do mego dworu, do Krainy Gwiazd. - Mój jeniec został zwykłym niewolnikiem i przez miesiąc czy dwa do jego obowiązków naleŜały głównie niewdzięczne prace w podziemiach zamczyska. Ale później, kiedy stało się jasne, jak wyjątkowi są ci ludzie z Siedliska - prawdziwe ciernie w ciele Wampyrów - jeszcze raz zastanowiłem się nad jego losem. - Kłopot z Cyganami z plemienia Lidesci polega na tym, Ŝe mają znakomitego przywódcę, człowieka imieniem Lardis. Niewolnicy porwani z innych miast i obozowisk powiedzieli nam, Ŝe dawniej, w czasach Starych Wampyrów, Lardis był młodym wodzem. Teraz jest starym wodzem i dlatego znacznie mądrzejszym. Nikt lepiej nie zna naszych zwyczajów niŜ on i nikt nie jest lepiej przygotowany i wyposaŜony do zabijania nas! Co więcej, złoŜył przysięgę, Ŝe zniszczy Wampyry

całkowicie, co do jednego. Ale to mu się nie uda, bo nie jest w stanie. A nawet gdyby był, my zniszczymy go pierwsi. Ale... jak mamy się do tego zabrać? Jakie są jego słabe punkty? Z pozoru nie ma Ŝadnych! A na czym zasadza się jego siła? Przede wszystkim ma Siedlisko. Tak, wciąŜ tam jest! Choć bardzo staraliśmy się zniszczyć to miasto podczas owych pierwszych ataków, potem Lardis zawsze je rozbudowywał i umacniał. Teraz domy stanowią pułapki dla naszych lotniaków i czasami nawet dla wojowników, a ponadto na palisadzie zainstalowano dodatkowe kusze. Obecnie Siedlisko jest więc wyłącznie przynętą dla nieostroŜnych Wampyrów i moŜna by zadać pytanie: dlaczego go po prostu nie zostawimy w spokoju? Ale fakt, Ŝe Ŝyją tam męŜczyźni - i prawdopodobnie takŜe kobiety stanowi sam w sobie bardzo silny magnes! To jest tak, jakby Lardis przechwalał się, mówiąc: „Złapcie mnie!” Bardzo byśmy chcieli. - Bo w Ŝyłach tych Cyganów z plemienia Lidesci płynie krew wielkich wojowników, Nestorze. Materiał na dobrych poruczników; dobre, silne kobiety do uprawiania miłości; ciała dobre do modelowania. A poza tym, to byłaby zemsta! Pewnie nie wiesz, Ŝe o ile podczas owej pierwszej nocy w Dwóch Brodach wzięliśmy szereg niewolników, to w Siedlisku nie zdobyliśmy praktycznie nikogo! No, tylko bardzo małą garstkę. I oczywiście był jeszcze ten Jason, którego porwałem z domu na wzgórzu. Ale z całego Siedliska pochodzi tylko kilku naszych niewolników. Ten Lardis Lidesci zawzięcie tropi odmieńców i pali ich, zanim zdąŜą się przeprawić przez góry. Teraz juŜ stał się legendą, podobnie jak my! - Gorvi przerwał ponownie i zatopił wzrok w twarzy Nestora, w nadziei, Ŝe przeniknie jego myśli... po czym, przyjrzawszy mu się dokładniej, spytał - Czy coś nie tak? - Na twarzy Nestora pojawił się bowiem dziwny, nieobecny wyraz, a on sam obrócił głowę i spoglądał teraz na południowy zachód. To znaczy, w kierunku Siedliska. - Powiedziałeś, Jason? - W głosie Nestora takŜe nastąpiła zmiana; brzmiała w nim niepewność. Mrugając oczami, potarł skronie i wydał slaby jęk, jak gdyby bólu. - To Jasona zabrałeś z domu na wzgórzu? - Tak - skinął głową Gorvi, marszcząc brwi. - O co chodzi? Na twarzy Nestora znów pojawił się wyraz bólu. Nie był to jednak ból fizyczny, lecz ból związany z próbą przypomnienia. I nagle... przyszło olśnienie! - Jason Lidesci - powiedział. - Syn Lardisa Lidesci! Ten dom na wzgórzu, który zniszczyłeś, był dawną siedzibą rodu Lidesci. Miałeś w ręku syna swego największego wroga i nawet tego nie wiedziałeś! - Co takiego? - Gorvi rozdziawił usta. - Jesteś pewien? Jak moŜesz być tego pewien? - PoniewaŜ... poniewaŜ go znałem - odparł Nestor. - Jason, dom na wzgórzu, miasto, wszystko! Kiedy to opisałeś, przypomniałem sobie. Jakąś część, jak sądzę. - Ale na twarz znów mu

powrócił wyraz oszołomienia. Zajęczał, zacisnął zęby i walnął pięścią w dłoń, po czym zaklął i odwrócił się. - To przychodzi i odchodzi. Przez chwilę coś widzę... a w następnej znów zapominam. - Syn naszego największego wroga! - Gorvi klepnął się w czoło. - Mogłem się tego domyślać! Sprawiał kłopoty od samego początku! Opryskliwy i arogancki. A kiedy po niego posłałem, aby go wypytać o Cyganów Lidesci - to znaczy, kiedy zrozumieliśmy, jacy są dla nas waŜni - próbował uciec z mego dworu na równinę i dalej do Krainy Słońca. Oczywiście byłby to jego koniec, bo spaliłyby go promienie słońca. Ale do tego nie doszło. - Mam wojowników, którzy strzegą wieŜy przed atakiem z zewnątrz. Przygnali go z powrotem, a potem mieli się nim zająć moi porucznicy. Niestety! Wymknął się im i zaczął się wspinać po zewnętrznej ścianie wieŜy. Był to sposób najgorszy z moŜliwych; przed Parszywym Dworem szlak urywa się i ściana staje się przewieszona. Dlaczego więc zdecydował się na wspinaczkę? W jakim celu? Albo by spadł, albo został pochwycony przez lotniaka i znów znalazł się w moich rękach. Ale wkrótce miałem się dowiedzieć, dlaczego się wspinał. PoniewaŜ zamierzał się zabić - Taki duch walki tkwi w tych ludziach. Ten Jason - jak mówisz, syn Lardisa - wolał się rzucić w dół, niŜ ujawnić tajemnice Cyganów Lidesci. I to właśnie uczynił. Ponadto miał przy sobie kołek, który trzymał na wprost serca. Kiedy spadł, kołek wbił mu się w pierś i tak to się skończyło. Bo ostatecznie nawet wampir to tylko ciało i krew... - Spadł z wysokości jakichś stu osiemdziesięciu stóp na szeroką półkę skalną i zginął na miejscu. Zostawiłem go tam jako przestrogę dla innych. Ale jak wiesz, powietrze w Krainie Gwiazd jest ostre i szybko wysusza. Ciała ulegają mumifikacji. Jak mówimy, zmarli „kamienieją”. Nie ma tu ptaków Ŝywiących się padliną, a mający zwaliste ciała wojownicy nie mogli się tam dostać; inaczej niechybnie by go poŜarli. Więc... tak go zostawiłem. - Ale niedawno dowiedziałem się, Ŝe jesteś nekromantą i potrafisz wydobyć ze zmarłych ich sekrety. Dlatego tu przybyłem, wbrew swoim instynktom, aby z tobą porozmawiać. Pragnę z nim nawiązać kontakt i odkryć sekrety Cyganów Lidesci! Nestor juŜ prawie przyszedł do siebie. - Jakie dokładnie sekrety? - CzyŜ to nie oczywiste? - Gorvi uniósł brwi. - Słuchaj. Powód, dla którego ten Lardis i jego ludzie są dla nas takim utrapieniem, jest prosty: w dzień zastawiają pułapki w Siedlisku i wokół niego, a w nocy chowają się w swoich kryjówkach, których dotąd nie udało nam się odnaleźć. Chcę wiedzieć - czy raczej obaj chcemy wiedzieć - gdzie się ukrywają i kiedy są najbardziej naraŜeni na niebezpieczeństwo. Jak tylko się tego dowiemy, przeprowadzimy atak przy uŜyciu takich sił, jakie zdołamy zgromadzić i będziemy mieli ich w ręku. Kiedy się rozproszą, będą skończeni. Spokojnie ich powybijamy.

- To wydaje się mieć ręce i nogi - skinął głową Nestor. - Ale powiedz mi, gdzie chciałbyś, Ŝebym przeprowadził... badanie tego Jasona Lidesci? - W jego chorym umyśle wszystkie wspomnienia związane z Siedliskiem znów się zatarły, ale czuł, Ŝe to miejsce jest ściśle powiązane z osobą jego dawnego, nieznanego wroga. Z nim oraz z kimś, kogo Nestor bardzo kochał, a kto go zdradził dla owego starego wroga. Ale Siedlisko? Czy ta zdrada - i uszkodzenie jego pamięci, w której nie ostały się prawie Ŝadne wspomnienia z przeszłości - tam właśnie miały swoje źródło? Jak dotąd, podczas swych wypadów do Krainy Słońca, Nestor unikał Siedliska. Mówił sobie, Ŝe to z szacunku dla tych zaciekłych Wędrowców, o których mówił Gorvi, tych Cyganów Lidesci. I rzeczywiście to nazwisko brzmiało znajomo. Gdy tylko je wymawiał... przez głowę przelatywały mu obrazy jak smugi spadających gwiazd. Nie były to wspomnienia, lecz czarno-białe obrazy - błyski białego światła i czarne zarysy - potęŜnej palisady i wieŜ straŜniczych, ze wzgórzami po jednej i ciemnym lasem po drugiej stronie. Ale potem pojawiał się ból - w jego mózgu, w umyśle - i obrazy te rozpadały się, jak kawałki potłuczonego lustra. Te niepokojące myśli trwały tylko chwilę i właśnie nadeszła odpowiedź Gorviego - Gdzie go zbadasz? W moim dworze, a gdzieŜby indziej? Bo tam znajduje się jego ciało. Ja mam ciało, a ty masz ten dar. Nestor popatrzył na niego. - Mam wejść do twego dworu z własnej woli? O, nie. Wolę jakieś neutralne miejsce. Gorvi skrzywił się. - A więc gdzie? Nestor zastanowił się. - W świetle Bramy do Krainy Piekieł, w godzinę po najbliŜszym zachodzie słońca... Przerwał i znów się zastanowił. - Nie, lepiej poczekajmy, aŜ wszyscy pozostali wyruszą na polowanie do Krainy Słońca. Wtedy przyleć do Bramy sam - no, w towarzystwie zmarłego - a ja przylecę zaraz za tobą. I zobaczymy, co mamy zobaczyć. Gorvi pokręcił głową, wyglądając na zaskoczonego, ale w końcu się zgodził. - Niech i tak będzie. Nie było juŜ więcej nic do dodania i wkrótce potem na niebie nad Krainą Gwiazd pojawiły się sylwetki dwóch stworów latających, które pomknęły do WieŜycy Gniewu...

W rzeczywistości minęły trzy godziny od zachodu słońca, zanim pozostali mieszkańcy ostatniego zamczyska opuścili WieŜycę Gniewu i ruszyli na polowanie do Krainy Słońca, ale Gorvi był cierpliwy, a Nestor miał mnóstwo czasu. Nekromanta nie był pewien, czy w ogóle chce poznać sekrety Jasona Lidesci; być moŜe bał się, Ŝe dowie się zbyt wiele.

Ale Gorvi zgodnie z umową poleciał na miejsce spotkania i Nestor ruszył za nim. W świetle Bramy do Krainy Piekieł posadzili swoje lotniaki i Gorvi zdjął długi koc, przytroczony do siodła. Po jego rozwinięciu, skinieniem przywołał Nestora. Jak uprzedził Przechera, trup był wyschnięty na wiór. Jego zniekształcona twarz nic Nestorowi nie mówiła: to mogła być twarz kaŜdego. W wyniku upadku z wieŜy została silnie wgnieciona i po wyschnięciu wyglądała jak popękane gniazdo os. A ciało i kończyny nie były w lepszym stanie. Większość kości była połamana, a niektóre wystawały na zewnątrz, jak białe polana z ogniska. - Jak długo leŜał na tej półce? - spytał Nestor. - Dwa lata - wzruszył ramionami Gorvi - ale nie bezuŜytecznie. Ilekroć miałem kłopoty z jakimś niewolnikiem - to się od czasu do czasu zdarza - prowadziłem go do okna i kazałem się przyjrzeć trupowi, po czym pytałem, czy chce pofruwać, jak to robią Wampyry. Z pewnością wiesz, Ŝe my, lordowie, moŜemy latać, jeśli musimy, ale zwykli niewolnicy czy porucznicy nie. Widok pogruchotanego ciała Jasona zazwyczaj przywodził ich do rozsądku. A jeśli nie... były jeszcze inne sposoby. - Dwa lata - powtórzył za nim Nestor. - Na pewno masz rację: powietrze w Krainie Gwiazd jest sterylne i suche. Tak jakbyśmy wyssali z tego miejsca Ŝycie! - To nie my, ale góry - odparł Gorvi. - Tam, gdzie nie ma światła, prawie nie ma Ŝycia. Ale zawsze jest nie-śmierć. - To mumia - powiedział Nestor. Popatrzył na pogruchotane ciało, choć go jeszcze nie dotknął. - Chcesz powiedzieć, Ŝe nie moŜesz tego zrobić? - Gorvi spojrzał na niego twardo, po czym przeniósł wzrok na zwłoki - Czy jest zbyt... niekompletny? Nestor popatrzył na niego, zamrugał i na jego twarzy pojawił się przeraŜający uśmiech. - Nie, wcale nie - odparł. - Gdyby to były tylko prochy w urnie, i wtedy mógłbym z nim rozmawiać. W istocie on mnie słucha juŜ teraz. - Jego głos opadł do gardłowego szeptu. - No i? - Gorvi rozdziawił usta. - Och! - Nestor wydał dziwne, posępne westchnienie. - Nie widzisz? On drŜy. Przechera cofnął się o krok od nekromanty, który równie dobrze mógł być wariatem. - DrŜy? Ale... ja nic nie widzę! Nestor ukląkł. - Widzieć - powiedział - to nie Ŝadna sztuka. Ale czuć, jak drŜy i wiedzieć to na pewno - oto prawdziwa sztuka. I uśmiechając się znowu, wyciągnął ręce w stronę drŜącego trupa Jasona Lidesci...

V Rozmowa z trupem - Nestor i Gniewica: spotkanie

Gorvi Przechera nagle zdał sobie sprawę ze zmiany w psychicznej aurze, atmosferze tego miejsca. Kraina Gwiazd w sąsiedztwie Bramy była dziwnym miejscem: oślepiający blask białej półkuli, która jak ogromne oko rozświetlała jałową ziemię; wszędzie poczerniałe głazy i stopiony ŜuŜel; podziurawione skały wokół samego krateru, jak gdyby wydrąŜone przez wielkie robaki; i owa niesamowita smuga lekko pulsującej luminescencji biegnąca od Bramy na północ, jak jakiś oskarŜycielsko wyciągnięty palec. Wszystko to oraz upiorny powód, dla którego znaleźli się w tym miejscu, sprawiło, Ŝe Gorviego ogarnęły jakieś złe przeczucia. Jednak podejrzewał, Ŝe to uczucie, ten dreszcz (ale czego?) gdzieś na skraju jego świadomości był czymś innym, silniejszym niŜ jakakolwiek przypadkowa kombinacja miejsca i okoliczności. Bardziej wraŜliwy na złowieszcze wpływy niŜ Canker Psi Syn, Przechera odczuwał przepływ... czegoś między Nestorem a trupem. A kiedy dłonie nekromanty dotknęły wgniecionego czoła trupa i jego zapadniętej piersi, to nieznane odczucie jeszcze się pogłębiło. W tej samej chwili Gorvi uwierzył w dar Nestora; cieszył się, Ŝe ten jest w stanie rozmawiać z kimś, kogo juŜ tu nie było. I w nadziei, Ŝe moŜe podsłucha tę rozmowę między Ŝywym a umarłym, przysunął się nieco bliŜej. Ale Nestor posługiwał się mową umarłych, której Ŝywi nie są w stanie usłyszeć. - Jasonie Lidesci, choć jesteś powaŜnie uszkodzony - zmieniony nie do poznania i nie pamiętam cię, podobnie jak całej mojej przeszłości wśród Cyganów - wiem, kim jesteś. I wiem, Ŝe kiedyś znalem cię takim, jakim byłeś. Teraz chciałbym odnowić naszą znajomość. Trup nie odpowiedział, ale Nestor czuł, jak wysila swą wolę i determinację, aby się nie odezwać. - To się na nic nie zda. Wiem, Ŝe jesteś silny. Gorvi opowiedział mi, jak się rzuciłeś z wieŜy, bo myślałeś, Ŝe umiera się tylko raz. No cóŜ, wtedy to była prawda. Ale poprzez mnie moŜesz odczuwać ból śmierci wciąŜ od nowa, tak często - lub tak rzadko - jak zapragniesz. Albo jak ja zapragnę... Ale choć Nestor zrobił pauzę, aby straszna groźba dotarła do umysłu tamtego, poczuł tylko jeszcze większą determinację. Zdumiało go, Ŝe ktoś nieŜywy, ten Jason, moŜe być tak silny. No cóŜ, na razie tak... ale jak długo jeszcze wytrzyma? W rzeczywistości była to nie tyle siła Jasona, co jego głębokie niedowierzanie. Tak jak w przypadku niektórych innych zmarłych, do których nekromanta mówił po raz pierwszy, Jason takŜe nie wierzył w dar lorda Wampyrów. W końcu od chwili, gdy rzucił się z wieŜy, nie widział, nie czuł i nie dotykał niczego. Nawet nie zdawał sobie

sprawy z tego, Ŝe piasek i kamyki uderzały w jego zmiaŜdŜoną czaszkę i połamane kończyny, ani z tego, Ŝe wiatr hula nad półką skalną, na której leŜał, ani teŜ z tego, Ŝe maleńkie nietoperze przemykają obok, patrząc na jego wyschnięte ciało. Otaczała go wieczna ciemność i odczuwał jedynie gorzkie rozczarowanie, Ŝe jest martwy, podczas gdy Nestor, Gorvi i pozostałe Wampyry wciąŜ Ŝyją, dręcząc jego lud. Dlaczego więc miałby teraz uwierzyć, Ŝe Nestor Nienawistnik moŜe go dotknąć, zranić i sprawić, by cierpiał? CzymŜe w końcu jest ból, jak nie krzykiem torturowanych nerwów? I jak moŜna odczuwać jakikolwiek ból w nerwach czy mięśniach, z których uszło wszelkie Ŝycie? Ale z drugiej strony Jason umarł będąc wampirem; jednak wiedząc, w jaki sposób i dlaczego rozstał się z Ŝyciem, zmarli zaakceptowali go. Podczas gdy jego pozostałe zmysły były martwe, był w stanie słyszeć, jak członkowie Wielkiego Zgromadzenia do niego mówią. Ale tylko oni i aŜ do tej chwili. Dowiedział się od nich wielu poŜytecznych rzeczy. Wiedział, Ŝe zmarli wierzą w potęgę Nestora, bo wiele razy słyszał, jak szepczą w swych grobach, obawiając się, Ŝe prędzej czy później ten potwór ich odwiedzi. Byli wśród nich nawet tacy, którzy przysięgali, Ŝe juŜ cierpieli z jego powodu. Ale Jason nie dawał temu wiary. Tylko Ŝe... Nestor przemawiał do niego w mowie umarłych, którą Jason słyszał równie dobrze, jak głosy Wielkiego Zgromadzenia. Zmarli porozumiewali się między sobą w sposób metafizyczny, ale jak mogła to robić Ŝywa istota? To był powód, dla którego Jason obawiał się Nestora i nienawidził brzmienia jego głosu. Bowiem lord Wampyrów nie był martwy, lecz Ŝywy; miał wewnątrz pijawkę; był Wampyrem, obdarzonym zdolnością posługiwania się mową umarłych. A jeśli to potrafił... to co jeszcze? Dlatego właśnie Jason nie mógł opanować drŜenia. Takie myśli przelatywały mu przez głowę i trudno mu było zachować je przy sobie. W końcu Nestor uśmiechnął się tym swoim przeraŜającym uśmiechem; koncentrując się na trupie Jasona i kierując nań wszystkie swoje moce, zdołał się włamać do myśli swojej ofiary i usłyszał, czy raczej wyczuł ostatnie pytanie pełne lęku. Wiedząc, Ŝe zmarły go usłyszy, powtórzył pytanie na głos - Co jeszcze potrafię? Czy to właśnie chciałbyś wiedzieć? No, więc chyba nadeszła chwila, abym ci to pokazał. Bez dalszej zwłoki zdjął dłoń z czoła Jasona, chwycił palcami wyschniętą powiekę i oderwał ją tak łatwo, jak odrywa się skrzydło ćmy! Z pewnością było to paskudne - profanacja zwłok - ale nie wymagało Ŝadnego wysiłku. Co innego z Ŝywym człowiekiem; wówczas trzeba by pokonać pewien opór i nastąpiłaby jakaś reakcja. Ale w przypadku zmarłego? PrzecieŜ zmarli nie odczuwają bólu... prawda? Teraz ofiara Nestora zrozumiała całą bezsensowność takiego rozumowania. Nestor był bowiem nekromantą i Jason to poczuł! Czuł, jak tryska mu krew, zalewając twarz; czuł ból

poprzednio niewraŜliwego, ale teraz wysoce wraŜliwego fragmentu ciała, który został oderwany, tak jak odrywa się kawałek chleba. Zaczął krzyczeć i krzyczeć bez końca! - Ach! - westchnął Nestor. - Więc jednak jesteś obdarzony głosem. A juŜ zacząłem myśleć, Ŝe jesteś niemową. Ale nie, jesteś po prostu głupi. Krzyki Jasona stopniowo ucichły i przeszły w jęki przeraŜenia, a w końcu i te ustały. Teraz trup jakby wstrzymywał oddech, ukrywając się w ciemności, ale wiedział, Ŝe jego prześladowca widzi w ciemności kaŜdy jego ruch. Mimo to nadal się opierał i Nestor wyraźnie czuł nie tylko przenikający go ból, lecz takŜe ten opór. - Czy muszę znów zadać ci ból? - Nie! - okrzyk strachu trupa był tak realny, jakby się wydobywał z gardła Ŝywego człowieka. - Masz racją: jestem Jasonem, którego znałeś w Siedlisku. Zostałem porwany w tę noc, podczas pierwszego ataku Wampyrów i ty chyba takŜe. Ale ty się najwyraźniej poddałeś, a ja nie. Jako dziecko ciągle się bawiłeś, udając, Ŝe jesteś Wampyrem. MoŜe są nawet tacy, którzy uwaŜają, Ŝe to ty miałeś szczęście. Ale ja tak nie sądzę. Choć jestem martwy i nieszczęśliwy, wolę to, niŜ być Ŝywym trupem, jak Wampyry. Dla mnie nie ma piekła... z wyjątkiem tego, które wy, Wampyry, stworzyliście i zamieszkujecie. - Dobrze powiedziane - zgodził się Nestor. - Umiesz się wysławiać, jednakŜe wiele z twych słów się marnuje, a inne są nierozwaŜne. Jeśli chodzi o piekło, moŜesz być pewien, Ŝe kaŜdy człowiek je ma. CzyŜ właśnie nie pokazałem ci twojego? Ale niech będzie. Myślę, Ŝe wolałbym, gdybyś po prostu odpowiadał na moje pytania, zamiast się opierać i okazywać odrazę. Zgadzasz się? Jeśli nie, moŜesz utracić inne części ciała. - Lekko szarpnął za to, co niegdyś było lewym uchem trupa. Jeszcze jeden jęk i nadeszła odpowiedź - Nie! Nie! Zadawaj te pytania. Jeśli znam odpowiedzi, odpowiem. - Na wszystkie pytania? - Powiem wszystko, co wiem. - Ale w głosie Jasona wciąŜ było słychać nutkę oporu. Nestor wzruszył ramionami. - Więc znasz mnie z Siedliska. Doskonale, opowiedz mi o tym. Tamten był zaskoczony. - Co? Mam ci opowiadać o tym, co juŜ wiesz? - Nie, tylko o tym, o czym zapomniałem. Widzisz, moja pamięć nie sięga do okresu sprzed Ŝycia w Siedlisku. Pamiętam parę szczegółów: Ŝe byłem ranny, Ŝe omal się nie utopiłem, Ŝe mieszkałem w leśnej chacie i Ŝe w końcu zostałem Wampyrem. Ale nie pamiętam nic ze swego dzieciństwa i lat młodości. Teraz ty jesteś moją pamięcią. Ale najpierw coś mi wyjaśnij: kiedy odezwałem się do ciebie, wiedziałeś, kim jestem, zanim ci to powiedziałem. Skąd?

- Bo jest tylko jedna taka istota, jak ty - odpowiedział Jason - jesteś jedyny w swoim rodzaju. NaleŜysz do świata Ŝywych - przynajmniej w pewnym sensie - ale znasz mowę umarłych, a oni lękają się twego głosu i twego dotyku. To od nich dowiedziałem się twego imienia i wtedy zdałem sobie sprawę, Ŝe znam je od dawna. Jesteś nekromantą, lordem Nestorem Nienawistnikiem, a kiedyś Nestorem Kiklu z plemienia Cyganów Lidesci. Dorastaliśmy razem w Siedlisku. Lepiej by było, gdybyśmy teŜ razem umarli. Było to mniej więcej to, czego się Nestor spodziewał. - Dorastaliśmy razem? - Zmarszczył brwi. - Tego sobie nie przypominam... - Ale w rzeczywistości, gdzieś w głębi umysłu, z mroku zaczynała się wyłaniać taka scena: obraz leśnych ścieŜek i polanek i trójka rozbawionych dzieci. Dwóch chłopców... i dziewczynka, pewnie w wieku dziesięciu czy jedenastu lat. Ale scena była oglądana oczami czwartego dziecka, którym, jak Nestor przypuszczał, był on sam. Obraz był nieostry, ale trochę odświeŜył pamięć Nestora. Poza tym, ze względu na uszkodzenie zwłok Jasona Lidesci, Nestorowi nie udało się zidentyfikować go jako członka tej grupki dzieci. - Chciałbym cię zobaczyć takim, jakim wtedy byłeś - zaŜądał. I natychmiast w umyśle Jasona pojawił się obraz jego samego jako dziecka. Kiedy Nestor go zobaczył, przekonał się, Ŝe istotnie Jason był jednym z dzieci w leśnej scenie. A pozostałych dwoje? - Widziałeś te dzieci w moim umyśle? - Tak. - Jak miały na imię? - Co? I to teŜ zapomniałeś? AleŜ to byli twoi najbliŜsi... Nestor westchnął i chwycił zwisającą dolną szczękę trupa. Lekko ją skręcił, aŜ kruche tkanki w prawym kąciku ust zaczęły pękać. To wystarczyło. Jasonowi Lidesci wydawało się, Ŝe coś rozrywa jego twarz na strzępy! - Och, nie! Moja twarz! - zaczął szlochać. - Imiona pozostałej dwójki. - Misha! - głośno krzyknął Jason. - Dziewczyna nazywała się Misha Zanesti! - I łamiącym się głosem pośpiesznie dodał - A chłopiec... miał na imię Nathan. MoŜesz mi zrobić co zechcesz, Nestorze, ale nie uwierzę, Ŝe go nie pamiętasz! - Misha? Miała na imię... Misha? - Głos Nestora nagle uległ zmianie. Przedtem to był tylko szept, a teraz był zduszony, ostry. Oczy wyszły mu na wierzch, wargi zaczęły drŜeć i szybko oderwał dłonie od zwłok. JakŜe często budził się z mglistych, niespokojnych snów z tym imieniem na wargach, nie rozumiejąc jego znaczenia. Ale teraz sądził, Ŝe juŜ wie. I powoli, jak pęcherzyki wypływające na

powierzchnię wody, w jego uszkodzonej pamięci uformował się kolejny obraz: porosły lasem brzeg rzeki i dzieci, które teraz wydawały się nieco starsze i było ich tylko dwoje... ...Nathan i Misha. A Nestor w milczeniu, zaszokowany, tak jak wtedy, patrzył... Dzieci przy zakolu rzeki, gdzie płycizny utworzyły plaŜę pokrytą Ŝółtym piaskiem i białymi kamykami. Nathan siedzi na głazie na tle lasu; Misha pływa, śmieje się i draŜni z chłopcem na brzegu. Teraz stoi naga, w kuszącej pozie, chcąc zwabić chłopca do wody. Światło słoneczne migocze na jej drobnym ciele, oświetlając ledwie zarysowane piersi i lśniące kropelki wody na czarnym trójkąciku włosów łonowych. JuŜ nie dziecko, ale jeszcze nie kobieta. Misha, taka pełna niewinności, kiedy tak stoi przed Nathanem. I Nestor czuł teraz to samo, co wtedy: Ŝe jej pragnie, a równocześnie nią pogardza za tę naiwność: Ŝe nigdy nie zdawała sobie sprawy z jego uczuć. W owym czasie i tak nie wiedziałby, co z nią robić, ale mimo to jej pragnął, choć jej serce naleŜało do kogoś innego. Wiedział to, bo czuł, jakby coś rozdzierało go od wewnątrz: Misha naleŜała do Nathana. Czy to naprawdę ta sama dziewczyna, kobieta, która później mnie zdradziła? - zastanawiał się w duchu. Czy to Misha wzgardziła jego miłością, kiedy juŜ umiał naprawdę kochać? Ale nie było sensu się nad tym zastanawiać, bo teraz wiedział. Wiedział takŜe, dla kogo go zdradziła. Nathan stoi teraz po kostki w wodzie, zrzuca ubranie i śmieje się, szamocząc się z dziewczyną. Ich ciała dotykają się, jeszcze nie w sposób zmysłowy, raczej jakby byli rodzeństwem. Ale Nestor wiedział, Ŝe zmysłowość przyjdzie później i wtedy dla niego juŜ będzie za późno. A więc to ten Nathan był jego dawnym wrogiem, przeciwnikiem od wielu lat, a teraz okazało się, Ŝe był takŜe jego rywalem w latach zapomnianego dzieciństwa! - Jego twarz - zachrypłym głosem powiedział Nestor, kiedy scena przed oczami jego umysłu zamgliła się, po czym całkowicie znikła. - Jasonie, pokaŜ mi, jak wyglądał, kiedy go widziałeś po raz ostatni. - To było w noc tego napadu - odpowiedział Jason łamiącym się głosem, wiedząc, Ŝe został pokonany i Ŝe mijanie się z prawdą byłoby bezuŜyteczne i bolesne. - Cała nasza trójka była na wyprawie w Krainie Gwiazd razem z moim ojcem i właśnie wróciliśmy do domu. Wtedy po raz ostatni widziałem Nathana i ciebie. Co więcej, wtedy po raz ostatni widziałem kogokolwiek z Siedliska, czy w ogóle jakaś istotą w pełni ludzką. Cierpliwość Nestora była na wyczerpaniu. Pytał o coś konkretnego, a zbyto go czymś zupełnie innym. Najwyraźniej ten Jason był dokładnie taki, jak mówił Gorvi: opryskliwy i arogancki. Co więcej, być moŜe krzyczał głośniej niŜ uzasadniał to ból, jaki mu zadawano. Tak czy owak, Nestor miał tego dość. - Wygląda na to, Ŝe rozmyślnie to przedłuŜasz - warknął chwytając zwisające, niemal pozbawione cięŜaru ramię trupa. - Dlatego powiem to jeszcze tylko raz: pokaŜ mi jego twarz!

- Tak! Tak! - tym razem Jason był naprawdę przeraŜony i Nestor nie miał wątpliwości, Ŝe w końcu wydobędzie z niego prawdę. Ale Ŝeby mieć zupełną pewność... szarpnął rękę trupa, prawie odrywając ją w łokciu! To ostatecznie złamało resztki oporu Jasona. Są rozmaite krzyki. Owej okropnej nocy, krzyki Jasona Lidesci w mowie umarłych rozchodziły się we wszystkich kierunkach. Rozbrzmiewały echem na zasłanej głazami równinie, odbijały się od ścian przełęczy i niosły się nad górami aŜ do Krainy Słońca. Rozproszeni na całym tym obszarze zmarli słyszeli je i wiedzieli, jakie męczarnie przeŜywa Jason... ale nie mogli mu przekazać ani słowa pocieszenia, Nestor mógł ich bowiem usłyszeć i zainteresować się, skąd po chodzą. Jason przeŜywał nieopisane katusze, kiedy czuł, jak pękają mu kości i ciało, a jego krzyki mogłyby obudzić umarłych, ale ci nie śmieli się obudzić, wiedząc, Ŝe w pobliŜu znajduje się nekromanta. - Jego twarz! - powtórzył Nestor i jeszcze raz wykręcił mu rękę, nie dając swej ofierze czasu na przyjście do siebie. A kiedy wreszcie wrzaski i szlochanie Jasona ustały, Ŝądanie Nestora zostało spełnione. Z głębi pulsującej otchłani bólu, przenikającego umysł Jasona wyłoniła się twarz - twarz Nathana, dawnego wroga Nestora - i stanęła przed oczami nekromanty. Znał tę twarz! Blond włosy, niebieskie oczy i blade oblicze. Przystojny i posępny, jakby nieśmiały. Cygan, nie Cygan. I nagle Nestor przypomniał sobie, jak czasami wstydził się nazywać Nathana swym... swym... swym... W głowie poczuł pustkę, a ciało ogarnęła mu sztywność i odrętwienie. Ale umysł Jasona - mimo męczarni, jakie przeŜywał, a moŜe właśnie dlatego - nagle stał się krystalicznie czysty. Bowiem zaglądając w myśli Nestora, wiedział, czego szukał nekromanta... i teraz odczuł szok z powodu tego, co odkrył. - O, tak - powiedział szlochając. - Nie mylisz się. ChociaŜ stawałeś w jego obronie, kiedy był małym chłopcem, później były chwile, kiedy nie mogłeś go znieść. Teraz wiesz, dlaczego nie mogłem uwierzyć, Ŝe go zapomniałeś. Bo twarz, którą ci pokazałem, była twarzą Nathana Kiklu. Był znacznie lepszy od ciebie, Nestorze, mimo Ŝe był twoim bratem bliźniakiem! Nestor zerwał się na równe nogi, cofając się przed nagle objawioną prawdą. Ten, który torturował, teraz sam przeŜywał tortury. A więc jego Wielki Wróg był jego rodzonym bratem? Nie identycznym, nie, ale Nathan i Nestor Kiklu? To samo ciało? Wyklute z tego samego łona? Wszyscy byli Cyganami: Nestor, Nathan, Misha i Jason. Jako dzieci bawili się i smucili razem. I rzeczywiście w dzieciństwie Nestor bawił się, udając, Ŝe jest lordem Wampyrów. Ale to było, zanim został lordem Nestorem.

I tak, na krótką chwilę, Nestor powrócił do przeszłości, dopóki tkwiący w nim wampir nie zorientował się w niebezpieczeństwie i nie zadziałał, aby naprawić błąd. Metamorficzne synapsy, które połączyły się w owej chwili, znów się rozdzieliły i do Nestora przestały docierać ludzkie impulsy, które go oŜywiały. Jason Lidesci znał jego myśli. - Przez chwilę zobaczyłem cię znowu, Nestorze - powiedział - takim, jakim byłeś. Ale teraz jesteś Wampyrem i prawdziwy Nestor juŜ nie istnieje. Albo, jeśli istnieje, jest na usługach bestii, która w tobie mieszka. Nestor wyciągnął drŜącą rękę w stronę trupa i powiedział do Gorviego - Zabierz go stąd! Zrób z nim, co zechcesz! Zniszcz go! - Co? - Gorvi był zaskoczony. Dotąd milczał, cierpliwie obserwując tę pantomimę aŜ do samego końca: Nestor przemawiający do trupa i brak odpowiedzi. Prawda, Ŝe wokół panowała jakaś osobliwa atmosfera, coś jakby wisiało w powietrzu, ale to nie było rzeczywiste. A teraz ten tak zwany nekromanta drŜy jak dziewczyna, najwyraźniej lękając się martwego człowieka. - Ale nie dowiedziałeś się niczego! - Dowiedziałem się dosyć! - Nestor obrócił się do niego gwałtownie. - MoŜe nawet za duŜo. Obudziły się zadawnione urazy; intryga, którą uwaŜałem za zapomnianą, powraca, aby mnie dręczyć; wspomnienia pojawiają się i znikają i chyba lepiej, Ŝebym ich w ogóle nie miał. - Ale co z Cyganami Lidesci? - Gorvi był oburzony. - Zawarliśmy przecieŜ umowę! - Nagle jego twarz wykrzywił grymas podejrzenia. - A moŜe nie zamierzasz dotrzymać obietnicy, dowiedziałeś się, czego chciałeś, postanowiłeś zatrzymać to dla siebie i teraz się wycofujesz. - Ty głupcze! - splunął Nestor. - Cyganie Lidesci? Siedlisko? Kiedy wyruszam do Krainy Słońca, mam w zwyczaju lądować na szczytach wzgórz i spoglądać na tę zrujnowaną fortecę. I kiedy tak patrzę, poznaję to miejsce, przypominam je sobie, choć tylko na krótko. Ale zaatakować je? Zaatakować Cyganów Lidesci? Nie, nigdy! No, przynajmniej jeszcze nie teraz. Dopóki On nie powróci. - On? - ze zdziwieniem zapytał Gorvi. - Stary przeciwnik, mój Wielki Wróg. Ukradł coś... co naleŜało do mnie. - Nestor zawahał się na chwilę, zmarszczył brwi, potarł czoło i ciągnął dalej - UwaŜam... uwaŜam, Ŝe ukradł mi kobietę, Cygankę, dziewczynę z Siedliska i uciekł. JeŜeli ona nadal tu mieszka, wśród plemienia Lidesci, jestem pewien, Ŝe pewnego dnia zwabi go tutaj z powrotem, tak jak księŜyc wabi Cankera Psiego Syna. Ale jeśli ona zginie w jakimś nieprzemyślanym ataku, podczas którego nasze straty mogą być większe niŜ poniesione przez Cyganów, wówczas nie będzie miał powodu, aby powrócić i mogę go stracić na zawsze. A wraz z nim szansę zemsty!

- Kobieta? - Gorvi był juŜ tym zmęczony. To szło zupełnie nie po jego myśli. - Chcesz, Ŝeby cię zŜarła namiętność do jakiejś cygańskiej zdziry? Czy o to właśnie chodzi? Jakaś rywalizacja z dawno minionych dni? Ale przeszłość to przeszłość, Nestorze. śyjemy dniem dzisiejszym. Przeszłość umarła i przepadła, ale niemartwi będą trwali wiecznie, albo jak długo będzie płynęła krew. - Dość! - warknął Nestor. - Nie mogę zakłócać naturalnej kolei rzeczy. Canker powiedział mi, Ŝe jest rzeczą niebezpieczną czytać w przyszłości, bo choć same zdarzenia są ustalone, ich przebieg nie. Wydaje mi się, Ŝe z czytaniem w przeszłości takŜe wiąŜe się pewne niebezpieczeństwo. Przede wszystkim, gdybym miał ją znać, nie zapomniałbym jej. Kiedy nadejdzie odpowiednia chwila, dowiem się, jaka była. Ten trup - Jason Lidesci - ma związek z czymś, co mogłoby mnie zmienić. A ja wolę pozostać taki, jaki jestem. Przynajmniej na razie. Więc rób, co chcesz, ale ja odchodzę. Wezwę moich ludzi, Zahara i Griga, którzy czekają by wyruszyć na polowanie do Krainy Słońca. - Zawarliśmy umowę! - ryknął Gorvi. - Jest zerwana! - warknął Nestor. - Jeśli chcesz, wyzwij mnie na pojedynek w Krainie Słońca. - Nie kuś mnie, ty szczeniaku! - Gorvi się cofnął, ale Nestor odczytał w jego myślach zdradę. Przechera nie ryzykował: miał w pobliŜu swoich ludzi! Dwóch zwalistych, odzianych w skórzane stroje poruczników wyszło zza świecącej oślepiającym blaskiem Bramy. Przeciw samemu Gorviemu Nestor miał szanse. Ale przeciw trzem? Zerknął w stronę lotniaka, ale ludzie Gorviego zastąpili mu drogę. Mieli rękawice bojowe, a jeden z nich rzucił trzecią rękawicę swemu panu, na ustach którego pojawił się złośliwy uśmiech. Nestor powiedział - No, tak. Jest tak, jak myślałem. Miałem wydobyć z trupa jego sekrety, a ty zamierzałeś mnie zamordować i przywłaszczyć je sobie. Byłeś przeciwko mnie od samego początku. Gorvi zrobił krok naprzód, a jego głos brzmiał przypochlebnie i groźnie zarazem - Myślisz, Ŝe dano mi przydomek Przechera bez powodu? Zanim zdąŜyli go otoczyć, Nestor odwrócił się i pobiegł. Ale biegł tylko przez chwilę. Bo nagle w powietrzu rozległo się głuche, cięŜkie dudnienie i nad zasianą głazami równiną pojawił się czarny cień. Jeden z wojowników Nestora zatoczył na niebie powolny krąg. A bezpośrednio nad jego głową pojawiły się dwa lotniaki, podchodząc do lądowania. Na ich grzbietach siedzieli Grig i Zahar, gotowi do walki. Teraz Nestor odwrócił się do Gorviego i powiedział cicho - Dokładnie wiem, dlaczego nazwano cię Przecherą: bo jesteś przebiegły, chytry i skryty. Dlatego i ja się przygotowałem na to spotkanie. Czy wciąŜ pragniesz walczyć, skoro ja mam przewagę? Jeśli tak, to ruszaj. Ale weź pod

uwagę, Ŝe jeśli stracisz Ŝycie, to nie będzie twój koniec. Bo spotkamy się znów w Suckscarze. I wtedy nie będziesz taki skryty - obiecuję ci! Gorvi gestem powstrzymał swoich ludzi i kazał im udać się do lotniaków, ukrytych za Bramą do Krainy Piekieł. A kiedy dosiadał swego wierzchowca, zawołał - JuŜ nie jesteśmy przyjaciółmi, Nienawistniku. Nestor prychnął i odpowiedział - Nigdy nimi nie byliśmy. Miałbym być twoim przyjacielem? Wracaj do swoich lochów, Gorvi i uknuj jakąś bardziej pomysłową intrygę. Do swoich poruczników wysłał rozkaz - Pozostańcie w powietrzu. Ruszamy do Krainy Słońca. W lesie, o milę na południe od Dwóch Brodów, znajduje się kryjówka Cyganów. Wykryłem ją poprzednim razem. Czasami ją wykorzystują, a czasami nie. Jeśli są tam dzisiaj, złapiemy ich. A do wojownika pomyślał - Wracaj do swojej zagrody. Po moim powrocie dostaniesz jakiś smakowity kąsek. Kiedy wstrętny potwór zawrócił i skierował się do WieŜycy Gniewu, nekromanta wsiadł na swego wierzchowca i po chwili był juŜ w powietrzu, dołączywszy do swoich poruczników. Po czym wszyscy troje pomknęli na swych stworach w kierunku wielkiej przełęczy, za którą czekały na nich słodkie, czerwone owoce Krainy Słońca...

...Ale ta noc wcale nie przyniosła im zdobyczy. Wibracje, które Nestor wyczuł podczas poprzednich wypraw, okazały się nową, jeszcze nie wypróbowaną cygańską pułapką i omal wszyscy nie padli jej ofiarą. Wylądowali w lesie i ruszyli w stronę źródła wibracji - słabego zapachu gotowanego posiłku, ciała i krwi Cyganów, ciepła ludzkich ciał i ich snów oraz szeptów tych, którzy trzymali nocną wartę. Nestor zorientował się, Ŝe to pułapka, gdy strzała przeszyła ramię Griga, przechodząc bardzo blisko serca, a on sam przewrócił się na ziemię. Zahar krzyknął ostrzegawczo tak głośno, Ŝe mógłby obudzić cały las. Po chwili wokół zaroiło się od Cyganów. Najwyraźniej była to jedna z grup Wędrowców, która nauczyła się, jak się bronić od Lardisa Lidesci i jego ludzi. Nestor i Zahar mieli doprawdy szczęście. Strzały o srebrnych grotach minęły ich dosłownie o centymetry; wielkie drzewo, podpiłowane u podstawy i podtrzymywane linami runęło na ziemię, a jego zaostrzone na końcach, ucięte gałęzie, wbiły się w leśne podszycie; siatki obciąŜone srebrnymi cięŜarkami spadły z sykiem z wierzchołków drzew, a powietrze wypełniła mgiełka oleju czosnkowego, który był jak trujący deszcz. Potem ktoś podpalił podszycie! Ogień ogarnął zarośla, szybko przeskakując z gałęzi na gałąź. Płomienie utworzyły krąg, który otoczył trójkę wampirów; zrobiło się jasno jak w dzień, co pozbawiło je przewagi, wynikającej z widzenia w ciemności.

Ciągnąc za sobą Griga i rękawicami bojowymi torując sobie drogę w plątaninie sieci, Nestor i Zahar zdołali się wymknąć, Grig takŜe miał szczęście, poniewaŜ inny lord mógłby go zostawić na pastwę losu. Ale Nestor miał tylko dwóch poruczników i nie mógł sobie pozwolić na utratę jednego z nich. Rachunek był prosty i nie miał nic wspólnego z lojalnością; Wampyr, a zwłaszcza lord, troszczy się przede wszystkim o własne Ŝycie. W istocie tylko to go obchodzi. Wszyscy trzej byli osmaleni ogniem, mieli mdłości od zapachu czosnku i czuli się upokorzeni: zostali rozgromieni przez garstkę ludzi! Nestor był doprowadzony do szału, ale kiedy dotarli do swoich wierzchowców, spotkała ich jeszcze gorsza niespodzianka. Lotniak Griga został załatwiony. Opadłszy na ziemię jak wielki, okaleczony owad, z połową swych kończyn odciętych maczetami, stwór wydawał dźwięki podobne do pisku dziecka. Oślepiony płonącą smołą, ze wciąŜ tlącymi się, podziurawionymi skrzydłami, skrzeczał zdumiony, kiwając na boki osmaloną głową. Lotniak Nestora takŜe mocno ucierpiał; napastnik dźgnął go kilkakrotnie w szyję, zanim stwór runął na niego, miaŜdŜąc go swoim cięŜarem; teraz wyciekały zeń Ŝyciodajne płyny i prawie się nie nadawał do lotu. Gdyby zdołał jakoś dotrzeć do Suckscaru, z czasem powróciłby do zdrowia. Ale to stało pod wielkim znakiem zapytania. Jedynie lotniak Zahara był w stu procentach sprawny, bo obserwując zmagania tamtych od razu rzucił się na dwóch napastników, zanim zdołali wyrządzić mu jakąkolwiek krzywdę. Ich zmiaŜdŜone ciała leŜały pod stworem, gdzie krew i wnętrzności utworzyły bezkształtną miazgę. Niecałą godzinę wcześniej Nestor i jego druŜyna wylądowali na łagodnie nachylonym, porośniętym drzewami stoku, który normalnie stanowiłby dobre stanowisko startowe. A teraz, źli i zdezorientowani, pośpiesznie ruszyli w drogę powrotną. Zahar wziął Griga na swego wierzchowca, a Nestor leciał na swoim osłabionym stworze. Ale ich lot był daleki od doskonałości, a za nimi ciągnął się pas połamanych zarośli. Wszystko to dodatkowo wzmagało wściekłość Nestora. Jak tylko wzbili się w powietrze, Nestor kazał Zaharowi wracać do zamczyska, a sam leciał jakiś czas za nim, po czym wylądował na płaskowyŜu, na południe od gór. Tam wtarł ślinę w rany swego lotniaka, aby przyspieszyć proces leczenia i dał mu trochę odpocząć, a sam stanął na krawędzi płaskowyŜu, patrząc na Krainę Słońca i zastanawiając się nad wydarzeniami ostatnich kilku godzin. Kiedy jego gniew trochę opadł, zdał sobie sprawę, Ŝe cała wyprawa była zupełną katastrofą. Po pierwsze, utracił lotniaka, którego niełatwo będzie zastąpić. Po drugie, Grig był powaŜnie ranny i będzie bezuŜyteczny przez kilka nocy. A po trzecie, Gorvi Przechera był teraz jego zaprzysięgłym wrogiem i niewątpliwie będzie się starał mu zaszkodzić. (No cóŜ, tu przynajmniej niewiele się zmieniło!) Jeśli zaś chodzi o resztę, wielkie straty i Ŝadnych zysków.

Nestor był ogromnie sfrustrowany i to nie tylko z powodu dzisiejszej klęski. W głębi serca - a właściwie tuŜ, tuŜ pod powierzchnią - przyczyną jego frustracji była... ...Lady Gniewica! Była tu! Słyszała jego myśli! Uśmiechała się do niego! Co za nadzwyczajny mentalizm! Pozwolił, aby go zobaczyła takim, jaki był: dzieckiem usychającym z miłości! (Ciepły, jedwabisty dotyk jej twardych sutków i miękkich piersi, na których myśl czuł mrowienie w dłoni, tak jak owej nocy, na dachu iglicy Gniewu.) Jednak teraz zdawał sobie sprawę, jak łatwo byłoby jej wprowadzić taki obraz do jego niedoświadczonego umysłu. Ale jeśli pragnęła, aby myślał o niej w ten sposób... ...To moŜe go pragnie! - Tak, niedoświadczony - powiedziała, wychodząc zza chwiejącego się głazu. - Taki jesteś. A moje doświadczenie liczy sto lat. Więc nie przejmuj się tym za bardzo, mój ty przystojny lordzie Nestorze. Mogę ci powiedzieć, Ŝe gdybym innych dręczyła w taki sposób, wpadliby w moje ramiona w ciągu jednego dnia i nocy! - Dlaczego tu jesteś? - zadając to pytanie, czuł się głupio. Oczywiście była tu po to, aby z niego zadrwić. PoniewaŜ teraz wiedziała, Ŝe go ma w swoich rękach. A moŜe... była tu taj, aby domagać się nagrody? - Ani to, ani to. - Pokręciła głową. - Nagroda naleŜy do ciebie, Nestorze. MoŜesz ją odebrać w dzień, w Iglicy Gniewu, kiedy będę w łóŜku. Albo, jeśli wolisz, w Suckscarze. Nie chcę teŜ „mieć” ciebie; chcę, abyśmy mieli się nawzajem. Być moŜe przyszedłbyś do mnie wcześniej, albo ja do ciebie, ale przyprowadziłeś sobie kochankę z Krainy Słońca. Jesteś z niej zadowolony? Czy ci wystarcza? Bardzo wątpię! MoŜe na jakiś czas, ale teraz jesteś Wampyrem, Nestorze. Jesteś jednak dziwnym Wampyrem, bo twoja przeszłość kryje tajemnice, które tkwią tam nadal i wciąŜ pamiętasz prawdziwą sztukę. - Prawdziwą sztukę? - W jej obecności czuł się jak dziecko. - Sztukę miłości. Bo Wampyry odczuwają tylko poŜądanie. - Ty takŜe? - MoŜesz mieć tylko to, co mogę ci dać. - Przysunęła się bliŜej. Jak głupiec, cofnął się o krok i powiedział - Ale zaofiarowałaś mi to poprzednio, a potem odmówiłaś. - Sięgnij pamięcią wstecz - powiedziała. - Niczego ci nie ofiarowywałam. Od kiedy to pocałunek upowaŜnia do gwałtu? Wziąłbyś mnie siłą, czego nie uczynił Ŝaden męŜczyzna. Mimo Ŝe cię pragnęłam, to było coś, na co nie mogłam pozwolić. Zmarszczył brwi. - Ale jeśli ty nie znasz tej „prawdziwej sztuki”, jak ją nazywasz - jeśli nie jesteś w stanie doświadczyć cygańskiej miłości, tak jak ja ją pamiętam - co za róŜnica, czy

będziemy razem czy nie? Pytałaś, czy jestem zadowolony. Ja natomiast zapytam: czy mogę być zadowolony? Czy to w ogóle jest jeszcze moŜliwe? Bo, jak zauwaŜyłaś, jestem teraz Wampyrem. - Dlaczego mielibyśmy nie spróbować? - I podeszła jeszcze jeden krok. Ale tym razem Nestor nie ruszył się z miejsca. Miała na sobie skórzany strój, ochlapany krwią, ale nie miała rękawicy bojowej. Nagle Nestor jeszcze raz się zastanowił, dlaczego się tutaj znalazła - Czy jest sama? - A na głos zapytał Dlaczego się tu zjawiłaś? - Jestem sama - odparła. - Wyprawa była udana i zwerbowaliśmy siedmiu niewolników, którzy przed wschodem słońca powędrują przez Krainę Gwiazd. Ale lecąc do Iglicy Gniewu, spostrzegłam ciebie i odebrałam twoje myśli; to było nietrudne, bo do nich przywykłam. A poniewaŜ poczułam twój ból, gniew i frustrację, wiedziałam, Ŝe nadszedł czas. Więc kazałam swoim ludziom wracać, a sama przyszłam do ciebie. - Czekając przez chwilę, obserwowałam cię, Nestorze. Pod pewnymi względami twoja przemiana w Wampyra przebiegła gładko, a pod innymi napotkała trudności. Ale jeśli myślisz, Ŝe zostałeś poddany trudnej próbie, co moŜna powiedzieć o mojej? TakŜe przeŜywam frustracje, w wyniku których cierpi mój dwór. Wszystko trzeba utrzymać w naleŜytym porządku i muszę tego dopilnować. Słyszałam dziwne plotki na temat jakości mojej wody i innych... elementów w moim dworze, które sprawiają, Ŝe niektórzy lordowie chichoczą za moimi placami. Ja takŜe plotkuję i chichoczę, kiedy wzywam tego, kto jest odpowiedzialny za moje syfonidy. A jeśli chodzi o tych, którzy doglądają moich bestii wojennych, dojrzewających w kadziach... one juŜ dojrzały. Ponadto w Iglicy Gniewu zdarzają się afery, których nigdy nie aprobowałam. - Wiele spośród tych „afer” wymaga rozwiązania, ale najpierw muszą być zaspokojone moje własne potrzeby. A tak, jak się sprawy mają, nie mogę znaleźć spokoju ducha... Przez chwilę wpatrywała się w niego badawczo, po czym powtórzyła - Tak, moje potrzeby. A... twoje? ZbliŜył się do niej i wyciągnął ręce... a ona, powstrzymując go, połoŜyła mu dłoń na piersi. Jednak wyczuwając gniewne myśli, które natychmiast przemknęły mu przez głowę, powiedziała uśmiechając się - O nie, mój przystojny, młody lordzie. Dostałam nauczkę i nie będę cię więcej dręczyć. Ostatnim razem straciłam zbyt wiele czasu. Ale nie bądź niecierpliwy i postaraj się zapamiętać: jestem lady Gniewica. To nie jest odpowiedni czas ani miejsce, aby się kochać... albo poŜądać. - Więc kiedy? I gdzie? - Miał tak ściśnięte gardło, Ŝe omal się nie udławił i jego głos był jak chropawy szept. - Jesteśmy sąsiadami - odpowiedziała szeptem, który był jak obietnica. - Przyjdź do Iglicy Gniewu na godzinę przed wschodem słońca. Nie przeszkodzi ci Ŝaden człowiek ani stwór.

- Pragnę cię - powiedział i znowu poczuł się głupio. - Więc przyjdź do mnie - odparła. I kiedy odchodziła, zatrzymawszy się tylko na chwilę, Ŝeby się obejrzeć i przesłać mu uśmiech. Nestor poczuł, Ŝe drŜy na całym ciele, jak mały chłopiec. Potem, od czasu do czasu, aŜ do następnego wschodu słońca, przeniknie go owo drŜenie i poczuje mrowienie w dłoni. Ale wiedział, Ŝe Gniewica nie musiała tego specjalnie wywoływać. JuŜ nie...

Kiedy Canker Psi Syn wrócił do Krainy Gwiazd, Nestor udał się do Parszywego Dworu, aby wypytać go o Gniewicę. Poprzednio słyszał o niej wiele, ale teraz chciał dowiedzieć się więcej szczegółów i to z wiarygodnego źródła. Canker opowiedział mu to, co o niej wiedział, ale przerwał zanim zakończył swoją opowieść i rzekł - Ach! Więc wybierasz się do niej! Romans! Zorientowałem się po twoich pytaniach. AleŜ ty masz szczęście! Tyle się musisz nauczyć, a Gniewica jest doskonałą nauczycielka! Powiedz, kiedy masz się z nią spotkać. - Ale to musi zostać między nami. - Oczywiście! - warknął tamten. - Myślisz, Ŝe cię zdradzę? Jestem podekscytowany, to wszystko i duchem będę z tobą. Ach! Gdybym tylko mógł być z tobą w łóŜku! Ta Gniewica... Nestor potarł podbródek, Ŝeby ukryć uśmiech, bo zachwyt, jakim promieniował Canker, był tyleŜ prawdziwy, co zaraźliwy. - Na godzinę przed wschodem słońca - powiedział. - Wtedy właśnie wybieram się do Iglicy Gniewu. Cankerowi opadła szczęka i natychmiast zmienił mu się nastrój. - Na godzinę przed wschodem słońca? Nestor przytaknął. - Coś nie tak? - Nie, nie... - Canker pokręcił głową, wyglądając na zakłopotanego, ale po chwili wahania skinął głową. - Tak, tak! Coś jest bardzo nie tak. Chodzi o to, w jaki sposób Gniewica awansowała... - Mów. - Zamordowała Karla Wiercha... - Czy muszę to z ciebie wyciągać po kawałku? - Posłuchaj - cicho warknął Canker. - O wschodzie słońca w Iglicy Gniewu światło słoneczne wpada przez kilka okien. Czy raczej wpadałoby, gdyby te okna nie były starannie zasłonięte. - Tak? - Nie podoba mi się ten schemat, poniewaŜ tak samo było kiedyś w Turgosheim, we dworze, którego panem był Karl Wierch. I byłby nim do dziś dnia, gdyby nie Gniewica. - Jak go zamordowała? - Nestor starał się zachować cierpliwość.

- To tylko pogłoska, ma się rozumieć. - Powiesz mi wreszcie, czy nie? - Cierpliwość nekromanty skończyła się. - Upiła go! - warknął Canker. - Wyczerpała go seksem, przywiązała do łóŜka i rozsunęła zasłony! Słońce padało wprost na niego. Ściany były wyłoŜone płytami z brązu, wypolerowanymi na wysoki połysk, które kierowały światło słoneczne na zamroczonego Karla, podczas gdy ona sama stała w cieniu. Nie trwało to długo. Karl usmaŜył się, a jego pijawka opuściła go. Ale w jasnym świetle i ją spotkał taki sam koniec. A kiedy pasoŜyt Karla sczerniał, Gniewica zasunęła zasłony. Pijawka wydała jajo - była to ostatnia szansa na zachowanie dalszego istnienia - a Gniewica powitała je z radością! Do tej chwili była niewolnicą, kochanką Karla, a teraz została panią całej posiadłości, która wkrótce zyskała miano Iglicy Gniewu. Tak właśnie awansowała... - Powiedziałeś, schemat. - Nestor zamyślił się. - Ale gdyby dla mnie zaplanowała podobny los, co by na tym zyskała? Wtedy, w Turgosheim, chodziło o awans. Ale tutaj? Jednak zawczasu ostrzeŜony jest na czas uzbrojony. Nie upije mnie tak łatwo, wierz mi! A ja będę uwaŜał, aby być jak najdalej od okien wychodzących na południe. Canker był zaskoczony. - Pójdziesz mimo wszystko? Pomimo tego, co ci powiedziałem? Nestor spojrzał na niego, wzruszył ramionami i w końcu powiedział - Jestem Wampyrem od niecałych dwóch lat. Ale przedtem byłem Cyganem i to z plemienia Lidesci. Jak wiesz, to ludzie o gorącej krwi, a mój pasoŜyt podgrzał moją krew dziesięciokrotnie. Pytasz, czy tam pójdę? Więc powiedz, mój przyjacielu, czy ty poszedłbyś? Canker podejrzliwie wciągnął powietrze. Jego wielkie, porośnięte futrem uszy, ozdobione godłem w kształcie sierpa księŜyca, zadrgały, jak gdyby wsłuchiwał się w oddalone dźwięki czy myśli. W końcu opadł na cztery łapy, odrzucił do tyłu głowę i zawył. A z jego gardła wydobyło się niesamowite zawodzenie, które niosło się przez cały Parszywy Dwór. A kiedy ucichło... Z pyska spłynęła mu struŜka śliny i spoglądając na Nestora, jęknął i powiedział - Lordzie Nienawistniku, chłopie, jakŜe mógłbym się temu oprzeć?

VI Nestor i Gniewica: połączenie

Kiedy Nestor wrócił do Suckscaru, Zahar czekał na niego z nieoczekiwaną wiadomością. Gniewica przysłała mu prezent w postaci trzech Cyganów płci męskiej, których zdobyła podczas nocnej wyprawy. Jeden był młodzieńcem, drugi dorosłym, a trzeci siwiejącym męŜczyzną. Pomimo całej swojej dumy, Nestor nie mógł odmówić ich przyjęcia; zwłaszcza nie teraz, gdy łupy zdobyte w Krainie Słońca były więcej niŜ skromne. Zwrócił jednak uwagę, Ŝe byli to wyłącznie męŜczyźni, których Gniewica najwyraźniej wolała. Ale z drugiej strony i w obecnej sytuacji rozumiał, dlaczego nie chciała mu przysyłać kobiet z Krainy Słońca... Jeśli chodzi o sam fakt przysłania symbolu szacunku - zwłaszcza w postaci cennego ciała i krwi - było to coś zupełnie niesłychanego i Zahar nie potrafił tego zrozumieć. - Czy lady ma wobec pana jakiś dług, lordzie? - w końcu zdobył się na odwagę, aby zadać to pytanie. I rzeczywiście, wobec faktu, Ŝe Gniewica szpiegowała Nestora - ingerowała w jego sny i nie tylko - moŜna by powiedzieć, Ŝe miała wobec niego dług. Tak czy owak, Nestor spojrzał Zaharowi prosto w oczy i powiedział - MoŜe i tak... - Po zastanowieniu dodał - Powiedzmy, Ŝe łączy nas wspólny interes. - Ale w istocie wydawało mu się, Ŝe to on ostatecznie będzie jej dłuŜnikiem, jeśli oceniał tę sytuację prawidłowo. Canker powiedział mu, jak wiele Gniewica moŜe go nauczyć; i znów Nestor musiał zapomnieć o swojej dumie i dać się uczyć; jeŜeli zdoła choć trochę wyjść jej naprzeciw... obie strony mogą się spodziewać prawdziwych rewelacji. Jego wampirzyce w Suckscarze juŜ mu pokazały więcej, niŜ większość męŜczyzn jest w stanie przeŜyć w ciągu całego Ŝycia. Ale oczywiście trzeba było pamiętać o ostrzeŜeniach Cankera, które - o ile miał rację mogły się okazać śmiertelnie prawdziwe. W takim przypadku ten „prezent” po prostu maskował ukrytą wewnątrz truciznę. Ale dostać coś do zjedzenia i zjeść to - to dwie całkiem róŜne rzeczy. Nestor musiał po prostu poczekać i zobaczyć, co z tego wyniknie. W międzyczasie, wykorzystując zjadliwość swego ukąszenia, Nestor wpoił dwóm młodszym męŜczyznom, Ŝe zostaną w jego dworze. Najmłodszego przydzielił do pomocy Grigowi; odtąd miał się opiekować rannym porucznikiem, a kiedy ten całkowicie wróci do zdrowia, zostać jego uczniem. Dorosłemu męŜczyźnie nie zabraknie pracy: kopanie tuneli, powiększanie kwater i sprzątanie zagród; jego obowiązki będą ujęte w harmonogramie prac Suckscaru. Co do trzeciego męŜczyzny, Nestor nie dał mu nawet czasu na zastanowienie. Miał stanowić zaopatrzenie Suckscaru. Mięso na wspólne posiłki zwykłych niewolników, a zmielone kości jako poŜywienie dla stworów latających i bestii

wojennych. Prędzej czy później trzeba będzie dokonać ponownej oceny. Muszą istnieć łatwiejsze sposoby zbierania owoców w Krainie Słońca niŜ organizowanie wypraw; być moŜe później porozmawia na ten temat z Gniewicą. Jeśli bowiem stać ją na to, aby przysyłać mu własnych niewolników, wynika stąd, Ŝe zna lepsze sposoby niŜ on. MoŜliwe zatem, Ŝe w końcu zaczną działać we wspólnym interesie...

Sprawy związane z zarządzaniem Suckscarem zajęły Nestorowi znaczną część drugiej nocy. Zanim się zorientował, do wschodu pozostało juŜ tylko parę godzin. Polecił Zaharowi, aby go obudził, gdy szczyty gór przybiorą popielatą barwę i poszedł się przespać. Ale trzy godziny przed świtem, kiedy Zahara wciąŜ pochłaniały rozmaite obowiązki, sam się obudził. Tym razem nie miał Ŝadnych snów, ale nie mogąc zasnąć, przewracał się z boku na bok i oblewał się zimnym, wampyrzym potem. Był to wpływ jego pijawki; pasoŜyt wyczuwał jego emocje i wietrzył związane z nimi niebezpieczeństwo; widział wszystkie moŜliwe rodzaje zagroŜeń. Ale kiedy zbliŜała się godzina spotkania, Nestor pozbył się wszystkich dręczących go wątpliwości. To, co powiedział Cankerowi, było niezaprzeczalnym faktem: Gniewica była u szczytu potęgi i zajmowała najbardziej okazały dwór w całej wieŜy; nie mogła nic zyskać, uwodząc go tylko po to, aby go następnie zabić. Zatem miała na niego ochotę. Po prostu. Jeśli zaś chodzi o niego, Nestor nie mógł sobie wyobrazić nic bardziej rozkosznego niŜ pójście z nią do łóŜka. Czy ta ekscytacja utrzyma się dłuŜej czy teŜ nie, czas pokaŜe, ale tak jak w przypadku kaŜdego romansu, to mu na razie wystarczało. Wstał, wykąpał się i zjadł śniadanie. Zajęło mu to niecałą godzinę, ale czuł, Ŝe musi przynajmniej trochę „naładować baterie”. Miód z Krainy Słońca, zwykły chleb, świeŜe mleko, pochodzące z udoju (część ze stworów, które kiedyś były kobietami, a część z innych zwierząt, poddanych procesom metamorfozy) i kęs króliczego mięsa z farmy Suckscaru. Nadal nie znajdował prawdziwego upodobania w ludzkim mięsie, wyjąwszy samą krew, która przecieŜ stanowi esencję Ŝycia. Następnie zrzucił płaszcz kąpielowy i załoŜył swój najelegantszy skórzany strój, po czym pozostało mu juŜ tylko czekać. Przemierzając tam i z powrotem swoje komnaty, wiedział, jak namiętnym kochankiem musi się wydać kaŜdej kobiecie która go ujrzy w takim stroju. Ale nie było nikogo, kto by na niego patrzył, więc zawołał - Gina! Weszła na górę spiralnymi schodami i teraz stała w drzwiach, obserwując go. Ale Nestor był tak pogrąŜony w myślach, Ŝe dopiero po chwili ją zauwaŜył. - Tak, o co chodzi? - Ze zdziwieniem zauwaŜył napięcie w swym głosie, jak gdyby coś ukrywał; jak gdyby on, lord Nestor Nienawistnik, musiał coś ukrywać przed zwykłą niewolnicą, taką jak Gina!

- Myślałam... Ŝe mnie wołałeś - odpowiedziała. A on wiedział, Ŝe to kłamstwo. - Przyszłaś, Ŝeby mnie szpiegować - powiedział tak cicho, Ŝe od razu wyczuła niebezpieczeństwo. - Ciebie, Nestorze? - Od samego początku była z nim w zaŜyłych stosunkach; kiedy byli ze sobą w łóŜku, nawet Ŝądał od niej, aby tak właśnie go traktowała. - Dlaczego miałabym cię szpiegować? Wszystko, co powinnam o tobie wiedzieć, juŜ wiem. Nie wiem tylko, dlaczego poszedłeś spać tak wcześnie i dlaczego juŜ wstałeś. Masz jakieś spotkanie? - Czy to przesłuchanie? - zmarszczył brwi. - Jak śmiesz? - WciąŜ mówił cicho, ale teraz jego głos był ostry. - Z kim rozmawiałaś? Z Zaharem? - Nie widziałam Zahara od półtora dnia. Czy coś się stało? - W jej głosie moŜna było wyczuć prawdziwą troskę. Twarz Nestora powoli przybrała spokojniejszy wyraz. W końcu westchnął i pokręcił głową. - Nic się nie stało. Idź juŜ. - Nie chcesz... mnie? - Nie teraz (i prawdopodobnie w ogóle nie, bo juŜ mu się znudziła, a poza tym wybierał się do Gniewicy). MoŜe później (ale tylko moŜe). Wyglądała na zasmuconą; zwiesiła głowę i powiedziała - Niech i tak będzie. - I zeszła spiralnymi schodami w dół. Ale dziwna rzecz, Nestor poczuł, Ŝe coś ściska go w gardle i zawołał - Jak się miewa mały? Kroki ucichły i po chwili nadeszła odpowiedź - Całkiem dobrze. Chcesz go zobaczyć? Mam ci go przynieść? - Nie teraz - powiedział znowu. - MoŜe później... - Ale w istocie dziecko w ogóle go nie interesowało i od czasu do czasu się zastanawiał - Co w ogóle robi to ludzkie dziecko w Suckscarze? Byłoby lepiej, gdyby wtedy posłuchał rady Cankera, ją od razu zabił, a dziecko dał Cankerowi na śniadanie. Tylko, Ŝe Gina była wówczas „poŜyteczna”. I moŜe jeszcze się przydać. W kaŜdym razie była lepsza w łóŜku od wszystkich innych... Kiedy te myśli przemknęły mu przez głowę, Giny juŜ nie było. Ale gdy ruszył wąskim, od dawna nieuŜywanym, zasnutym pajęczynami przejściem do Iglicy Gniewu, obserwowała go z pogrąŜonej w cieniu wnęki. I wiedziała, Ŝe moŜe być tylko jeden cel jego wędrówki. I tak Gina utwierdziła się w tym, co juŜ i tak wiedziała o Nestorze Nienawistniku...

Gniewica obiecała, Ŝe droga będzie łatwa, ale Nestor nie mógł uwierzyć, Ŝe będzie aŜ tak łatwa. śaden niewolnik, porucznik ani wojownik nie strzegł przejścia z Suckscaru do Iglicy Gniewu. Od strony zagród na tyłach stanowisk lądowania Gniewicy dochodziły do niego

przytłumione popiskiwania lotniaków; gdzieś powyŜej słyszał odległy brzęk łańcuchów, jak gdyby jakiś stwór wiedział o obecności intruza i gwałtownie się rzucał na uwięzi; na następnym poziomie raz mignął jakiś cień, ale po chwili zniknął. To było takie łatwe. Co prawda, Nestor trzymał się z dala od głównych korytarzy i schodów, wskutek czego szedł okręŜną drogą; ponadto zbliŜał się świt i mieszkańcy Iglicy Gniewu kładli się do łóŜka, z wyjątkiem zredukowanego do minimum personelu i wartowników. Ale poza wspomnianymi wyjątkami, nie zobaczył ani nie usłyszał niczego, co mogłoby wzbudzić lęk i skłonić go do ucieczki. Kiedy doszedł do przedostatniego poziomu, wyszła mu naprzeciw piękna wampirzyca, złoŜyła głęboki ukłon i przedstawiła się jako słuŜąca Gniewicy, która miała go zaprowadzić do swej pani. Miała na sobie cienką i głęboko wyciętą suknię, która podczas ukłonu odsłoniła jej pełne piersi. Była bardzo zgrabna, urodziwa i pociągająca. - MoŜe nawet bardziej pociągająca niŜ moje własne kobiety - pomyślał Nestor. Kiedy poszli dalej, spojrzała na niego z fałszywą skromnością i powiedziała - Moja pani ma nadzieję, Ŝe nie napotkałeś Ŝadnych przeszkód na swej drodze. - Nie - pokręcił głową Nestor. - Szedłem okręŜną drogą. Jestem dyskretny. - Wiem, Ŝe moja pani to doceni - odpowiedziała. - Ale gdybyś obrał nawet najprostszą drogę, nie sprawiłoby to Ŝadnej róŜnicy. Gniewica gorąco cię wita. A co do dyskrecji, rozkazy mojej pani są zawsze wykonywane. Kiedy wydaje polecenie „O tej i o tej godzinie macie wszystkie być w łóŜkach... nikt nie moŜe się ruszyć... nie wolno mi przeszkadzać”, wówczas nieposłuszeństwo byłoby dowodem braku rozwagi. - Rozumiem - powiedział Nestor. Postępował za nią wąskimi stromymi schodami, wiodącymi rodzajem tunelu, wykutego w litej skale. Światło było przyćmione, ale to nie miało znaczenia; ich oczy widziały wszystko równie dobrze, jak za dnia. PoniewaŜ szła przodem, a suknia była całkiem krótka, widział wyraźnie jej nagie ciało. U szczytu schodów znajdował się podest i wnęka, w jej tylnej ścianie zwisały łańcuchy. Normalnie był do nich przykuty wartownik. Weszli do wąskiego tunelu, który w pewnym miejscu tak się zwęŜał, Ŝe musiała przylgnąć płasko do ściany. - MoŜesz przejść - powiedziała z dziwnym uśmieszkiem. - Na końcu tego przejścia znajduje się skrzyŜowanie, z którego odchodzi kilka tuneli, a ten z nich, który prowadzi do komnat mojej pani, jest oznaczony jej godłem. Kiedy próbował się przecisnąć obok niej, jej dłoń natychmiast powędrowała do jego członka, którego zaczęła pieścić. Unieruchomiony i zaskoczony, patrzył, jak wolną ręką rozchyla suknię, ukazując piersi.

- CóŜ to? - wydyszał. - Czy tak twoim zdaniem ma wyglądać dyskrecja? - W końcu udało mu się przecisnąć obok niej. - Co by na to powiedziała twoja pani? - Ale chociaŜ jego słowa miały stanowić groźbę, ogarnęła go pokusa. Krew zaczęła mu szybciej krąŜyć w Ŝyłach, a członek nabrzmiał w jej dłoni. Nie mógł oderwać wzroku od jej piersi, które wyglądały zachwycająco i trudno było nie sięgnąć... Ale zanim wykonał jakikolwiek ruch, dziewczyna puściła go, zaśmiała się i powtórzyła - Nieposłuszeństwo byłoby dowodem braku rozwagi! Byłoby niedobrze, gdybyś zjawił się u niej nie w pełni sił. Wielu męŜczyzn straciłoby cały wigor, wchodząc do czyjegoś dworu zupełnie bez broni. W końcu droga jest ciemna i straszna, i moŜna spotkać potwory! Twoja... Ŝarliwość mogłaby na tym ucierpieć. A wtedy musiałabym cię poprosić, abyś od razu odszedł i poczekał na następną okazję. Ale jest rzeczą oczywistą, Ŝe lord Nestor nie jest bojaźliwy! W istocie jesteś... gotowy. Podobnie jak lady Gniewica. Po czym cofnęła się, odwróciła i pobiegła drogą, którą tu przyszła, a Nestor pomyślał - O co w tym wszystkim chodzi? Więcej przypraw do zatrutego mięsa? W kaŜdym razie było juŜ za późno i trzeba było iść dalej...

Kiedy Nestor znalazł się w prywatnych komnatach Gniewicy, od razu odczuł, Ŝe naleŜą do kobiety. Oczywiście wiedział to, ale nawet gdyby nie zdawał sobie z tego sprawy... ...Wszędzie były lustra: wypolerowane złote płyty, które dawały wraŜenie ciepła, choć były zimne i brakowało im tej iskry, która wyróŜnia otoczenie człowieka. Na podstawie samych luster mógł się zorientować, Ŝe znajduje się w dworze naleŜącym do lady, bo tylko niesłychanie próŜny lord ozdobiłby swoje ściany w taki sposób; ale nawet i wtedy ich obecność nie wynagrodziłaby braku „duszy”, a takie właśnie wraŜenie wywoływały lustra Gniewicy. Nie, lustra to była ohyda, która od niepamiętnych czasów była uŜywana przez Cyganów z Krainy Słońca do odbijania śmiertelnych promieni słońca i kierowania ich na wrogów z Krainy Gwiazd. Ale najwyraźniej Gniewica była ponadto; lubiła oglądać siebie taką, jaka jest. A teraz takŜe Nestor mógł znów popatrzeć na swoją twarz i przyjrzeć się jej dokładnie po raz pierwszy, odkąd... został Wampyrem. Ujrzał wysokiego i przystojnego lorda i dziwił się własnej śmiałości, która przywiodła go tu, gdzie mądrzejsi od niego odczuwali lęk. Ale kiedy tak patrzył na siebie, wydało mu się, Ŝe zobaczył coś jeszcze. I mimo, Ŝe wiedział, iŜ jest nosicielem wampirzej pijawki, nie podobały mu się fałdy, które sprawiały, Ŝe jego skóra przypominała skórę gada oraz kaptur kobry, który przesłaniał jego brwi i oczy. Wiedział, Ŝe to tylko złudzenie, zrodzone w jego umyśle, ale wolał wygląd człowieka od tego, co teraz miało nad nim kontrolę. Odwróciwszy się gwałtownie, ogarnął szybkim spojrzeniem przedpokój, do którego wszedł wąskimi drzwiami, zasłoniętymi kotarą z futer nietoperzy. Pomieszczenie wyglądało na garderobę

Gniewicy; tutaj pewnie zajmowała się swoją toaletą. Znajdowała się tam kamienna umywalka, rzeźbione półki na puder, perfumy i olejki oraz kilka wnęk, wyciętych w ścianach, gdzie na kościanych wieszakach wisiały rozmaite części garderoby. Lady Gniewica nie mogła narzekać na brak strojów. Jej bielizna była ozdobiona najlepszą koronką, jaką wytwarzali Cyganie; wierzchnia odzieŜ była na ogół wykonana z miękkiej skóry; suknie z futer nietoperzy lub z białej skóry niedźwiedzialbinosów. Buty Gniewicy były wykonane przez cygańskich rzemieślników; podeszwy pantofli były z elastycznych, białych chrząstek, zaopatrzonych w skórzane rzemyki; liczne, misternie rzeźbione, kościane ozdoby, które nosiła na czole, miały charakter raczej dekoracyjny niŜ praktyczny. Były tam ponadto kolczyki, bransolety i łańcuszki na nogi, wisiorki i broszki, wykonane głównie ze złota... Widząc te wszystkie przedmioty, Nestor pomyślał - Ale jeśli tutaj jest tego tyle, co moŜe mieć na sobie w tej chwili? - Nic! - nadeszła odpowiedź i usłyszał w swej głowie jej charakterystyczny śmiech. - MoŜe byś wreszcie wszedł do środka. Więc uwaŜasz, Ŝe moje stroje są interesujące? Jeśli tak, to co sądzisz o mojej nagości? Oprócz tunelu, którym tu wszedł, było tylko jedno wyjście. Wstrzymując oddech (choć nie wiedział dlaczego, bo nic na świecie nie zdołałoby go teraz powstrzymać), Nestor wszedł do komnaty sypialnej Gniewicy. Była zupełnie naga; pokrywała ją tylko piana i woda. Właśnie się kąpała. - Jak widzisz, w wannie jest wystarczająco duŜo miejsca dla dwojga - powiedziała, uśmiechając się, a Nestor musiał przyznać, Ŝe nigdy jeszcze nie widział nikogo równie uwodzicielskiego. Jego los był teraz całkowicie w jej rękach. Mogła natychmiast wezwać swych poruczników, czy straŜników i byłby to koniec nekromanty, lorda Nestora Nienawistnika. Wiedział to on i wiedziała ona. Ale oboje wiedzieli takŜe, Ŝe jej cel był zupełnie inny, bo wciąŜ jedno wielkie pytanie pozostawało bez odpowiedzi. Było bowiem coś, o czym musieli się przekonać: kulminacja tego nieposkromionego wzajemnego pociągu, który wciąŜ rósł od owego ranka, gdy Wran dał Nestorowi jajo Vasagiego i przywiódł go do Krainy Gwiazd. Nestor zrobił krok w stronę wielkiej wanny, wyłoŜonej błyszczącymi kafelkami i zrzucił z ramion skórzaną kurtkę. Gniewica była spowita w mlecznobiałe pęcherzyki piany, które skrywały jej powaby. Jeszcze jeden krok i jego koszula znalazła się na pokrytej szorstkim dywanem podłodze. Wyciągnęła ku niemu mlecznobiałe ramiona; oddech Nestora stał się chrapliwy i nierówny, gdy na powierzchni ukazały się połówki jej ociekających wodą piersi.

- Potrafisz to zrobić? - zapytała. Jej oczy, jeszcze przed chwilą szkarłatne, teraz były ciemne, jak oczy Cyganki. - Metamorfizm - wyjaśniła. - To wycieńcza, ale czasami jest warte zachodu. Tak, jak teraz, bo wiem, Ŝe wciąŜ masz w sobie wiele z Cygana. Pragniesz niewinności, Nestorze i jak się przekonasz, Gniewica w razie potrzeby potrafi być niewinna. Zrobił kolejny krok w jej stronę i teraz był juŜ nagi, jak ona. - Ale nie potrafisz tego - zadrwiła, znów odczytawszy jego myśli. - MoŜe pod osłoną piany mam na sobie zwiewną koszulkę. - Znów się roześmiała, spojrzała znacząco na jego pulsującą, sterczącą męskość i oblizała szkarłatne wargi. Nie odrywała od niego oczu. - Więc przez to przejdę - powiedział chrapliwie, czując suchość w gardle. - Jesteś spragniony - powiedziała. - A tu jest dobre, cygańskie wino. - Wyciągnąwszy rękę, dotknęła kamiennego dzbana i złotych kielichów, stojących na krawędzi wanny. Stał teraz tuŜ przy krawędzi i widział zmarszczki na powierzchni wody, pokrywającej ciało Gniewicy. Przełykając ślinę, wykrztusił - Wiem, co chcę pić i z jakiego naczynia. Teraz jej głos był równie chrapliwy i przepojony poŜądaniem jak jego własny. - Wiem, Ŝe twoje nasienie będzie równie słodkie, jak twoje piękne ciało. Więc będziemy pili razem. Kiedy wszedł do wanny i wyciągnął do niej ręce, woda i piana zawirowały mu wokół kolan. Ale Gniewica cofnęła się i zdyszanym głosem powiedziała - Umyj mnie, a ja umyję ciebie. MoŜesz mnie dotykać, ale na razie nic więcej. Umyjemy wszystko, aby było czyste, jak nigdy przedtem. - Pragnę cię teraz - mruknął. - Nie psuj tego, Nestorze. - Pokręciła głową. - Wiem, Ŝe w przyszłości będziemy się w tej wannie pieprzyć setki razy. Ale teraz... moje łoŜe czeka. Chciałbyś pić pianę pomieszaną z moimi sokami? Kiedy się wykąpiemy, będziesz znacznie twardszy, a ja będę znacznie miększa... Umyli się nawzajem i Nestor pomyślał, Ŝe prawdopodobnie jeszcze nigdy nie był tak czysty. Nie śpieszyli się, a ich dłonie dotykały tylko wody i mydła. Kiedy w końcu pocałowała jego kołyszący się, gorący członek, po czym wstała i owinęła się ręcznikiem, zrozumiał, Ŝe miała rację. Jego fujara nigdy nie była taka twarda, a ona nigdy nie była tak gotowa na przyjęcie męŜczyzny. Wytarli się do sucha i z trudem powstrzymując się od dalszych pieszczot, udali się do łóŜka. Jej łóŜko było wysokie i masywne; wykonano je z cięŜkich płyt, których górną warstwę wydrąŜono, aby mogła pomieścić futrzany materac. Z jednej strony umieszczono drewniane stopnie, po których weszła Gniewica i odwinęła koc z niedźwiedziej skory. Po czym odrzuciła ręcznik, stając przed nim naga, a on poszedł za jej przykładem. A potem... ...To było prawdziwe szaleństwo! Istoty ludzkie nigdy nie są w stanie doświadczyć pełnej, niczym niepohamowanej gwałtowności zwierzęcego seksu Wampyrów i przeŜyć. Ale Gniewica i Nestor nie byli ludźmi. Byli Wampyrami!

I tak przez pięć długich godzin dawali sobie większą rozkosz niŜ jakikolwiek męŜczyzna czy kobieta przed nimi, moŜe nie licząc pewnego romansu, który miał miejsce dawno, dawno temu (i to w tym samym łóŜku), albo w głębi narkotycznych, gorączkowych snów. W końcu Nestor osiągnął zaspokojenie. I, co dziwniejsze - zresztą ku swemu zaskoczeniu - lady Gniewica takŜe...

A później zajęli się rozmową. - Czy byłam dla ciebie wystarczająco niewinna? - Gniewica leŜała z rozrzuconymi nogami, częściowo przykryta kocem z niedźwiedziej skóry; loki kruczoczarnych włosów, wilgotne i lśniące, spoczywały na pościeli. - Spójrz na siebie. - Nestor uśmiechnął się kpiąco. - W tej pozie, pełnej wyuzdania i z tymi patrzącymi porozumiewawczo oczami? Nawet gdy ci ciemnieją, daleko im do niewinności! Czy ty kiedykolwiek w ogóle byłaś niewinna, Gniewico? Znam twoją historię; opowiedział mi ją Canker, który jest moim przyjacielem. - CóŜ - wzruszyła ramionami - Canker ma rację. Nie, nigdy nie miałam w sobie niewinności. Chciałabym, aby tak było, ale moje Ŝycie cygańskiej dziewczyny w Krainie Słońca w Turgosheim przed stu laty... nie zapewniało najlepszych warunków, aby nauczyć się niewinności. Od urodzenia byliśmy niewolnikami Wampyrów. Ale dopóki mnie nie zabrali, trzymałam się na uboczu. Mimo wszystko byłam nie tyle niewinna, co bystra. I taka pozostałam. Oparła się na łokciu. - Więc nie byłam słodką i drŜącą, niedoświadczoną cygańską kobietą, którą tak podziwiasz i poŜądasz. Ale starałam się. - Gdybym nie wiedział - odparł zgodnie z prawdą - mogłabyś mnie nabrać. Kiedy mnie ściskałaś, byłaś jak młoda dziewczyna. A kiedy krzyczałaś, reagowałaś jak gdybyś była dziewicą. Ale ty promieniujesz... kobiecością! Jesteś gorąca i podniecająca. Tego nie da się ukryć. - Więc nie byłam wszystkim, czego pragniesz? - Jesteś najpiękniejszym stworzeniem w WieŜycy Gniewu - powiedział. - Jeśli nie jesteś wszystkim, czego pragnę, to gdzie mogę to znaleźć? Nie, jesteś wszystkim. Byłaś wszystkim. Teraz, gdy będę się kładł do łóŜka w Suckscarze, będę marzył, aby znów być z tobą. - Dotknął jej sutków, które natychmiast stwardniały pod jego palcami. To nie był metamorfizm, lecz naturalna reakcja na jego pieszczoty. A kiedy jej szczupła dłoń opadła na jego ciało, Nestor takŜe zareagował, choć myślał, Ŝe juŜ ma dość. - Coś ci powiem - powiedziała, patrząc mu głęboko w oczy. - I to jest absolutna prawda: nigdy nie oddałam się Ŝadnemu męŜczyźnie. Nawet Karlowi Wierchowi, który był moim „panem”. Och, brał mnie i myślał, Ŝe lubiłam to. Rzeczywiście wierzył, Ŝe go kocham! Ale naprawdę go nienawidziłam! Potem zapadałam w sen, ale gorszy niŜ jakikolwiek przedtem. Byłam jak

pogrzebana Ŝywcem, Nestorze i bałam się, jak nigdy! Jeszcze i teraz budzę się, zlana zimnym potem w łóŜku, jak gdybym leŜała w skalnym grobowcu, w którym stałam się wampirem... - Od tego czasu... miałam wielu męŜczyzn, ale nigdy się Ŝadnemu nie oddałam. Nie tak, jak oddałam się tobie. Och próbowałam z paroma lordami w Turgosheim - najdzielniejszymi z tej ponurej bandy - ale tylko się przekonałam, Ŝe byli zupełnie pozbawieni wigoru. MoŜe kiedyś go odzyskają, ale dopiero wtedy, gdy zaczną znowu normalnie Ŝyć. Dopiero, gdy nauczą się, jak znowu poŜądać i kąpać się we krwi! Tego właśnie pragnęłam i dlatego uciekłam: aby powrócić do dawnych zwyczajów i uczynić zachodnią część Krainy Słońca wielką kostnicą, a moich ludzi i wojowników silnymi, jak nigdy przedtem! Byłabym to osiągnęła, gdyby ta banda zrzędliwych renegatów, którzy mieszkają w mojej wieŜy, nie zwróciła się przeciwko mnie. - Ukradłaś im niewolników - zauwaŜył Nestor. - JuŜ od pierwszego najazdu na Dwa Brody, byłaś złodziejką. - Wzięłam, co mi się naleŜało! - krzyknęła, odsuwając się od Nestora. - Byłam ich przywódcą i to dobrym. Ale Wran i Spiro to wariaci, którzy są pozbawieni rozumu i nie słuchają, co się do nich mówi. A wrodzony instynkt Gorviego jest tak silny, Ŝe jego myśli biegną jak po wciąŜ zacieśniającej się spirali: intrygując i kreśląc swe pokrętne plany. Vasagi Ssawiec, choć szpetny, był jedynym bystrym facetem wśród nich; miałam nadzieję, Ŝe zabije Wrana, dzięki czemu będę mogła przeciwstawić się innym, ale tak się nie stało. Vasagiego juŜ nie ma, a my wciąŜ jesteśmy podzieleni. Co do Cankera Psiego Syna, cóŜ mogę powiedzieć? Jego ojciec oszalał i wydaje mi się, Ŝe Canker zdąŜa w tę samą stronę! Ten przeklęty, kościany instrument, którego „muzyka” rozlega się nawet tutaj, pragnąc zwabić jego srebrzystą, księŜycową kochankę; coś podobnego! Naprawdę dobraną grupę przywiodłam tu z Turgosheim. - Przerwała, ale po chwili podjęła znowu - Jednak wydaje mi się, Ŝe trochę odbiegłam od tematu, czyli niewinności. - A ja, czy byłem niewinny? - zapytał Nestor. - Chcesz, abym zaprzeczyła - powiedziała. - Ale w rzeczywistości byłeś. Nie naiwny, ale niewinny, tak. Bo przede mną nie miałeś kobiety. MoŜe cygańskie dziewczyny i parę niewolnic, ale nigdy prawdziwej kobiety. A poza tym, nie ma takiej drugiej kobiety, jak Gniewica. - Nie, takiej nie ma - pomyślał. - Ale ta, której pragnąłem, którą... mi ukradziono? Pewnego dnia nauczę ją wszystkiego, czego sam się nauczyłem, takŜe od ciebie. To moŜe ją zabić - rozkosz albo ból - ale przynajmniej w końcu ją poznam. A ona zrozumie, co utraciła: Ŝe mogłaby być moją lady w Suckscarze. - I w jego głowie na chwilę pojawił się obraz dziewczyny, stojącej w rzece, oświetlonej promieniami słońca i ociekającej wodą. Ale ukrył to przed Gniewicą. - Więc jesteśmy wyjątkowi? - zapytał na głos. - Wampyry, a jednak prawdziwi kochankowie? Czy będziemy ze sobą na zawsze, czy to tylko przelotny romans? - Będzie trwał, dopóki trwa - odparła. - I proszę tylko o jedno.

- Abym był wierny? Ale jak? Jestem przecieŜ Wampyrem! - Nie, nie o to chodzi. - Pokręciła głową. - Ale jeŜeli się rozstaniemy, chciałabym, abyśmy się rozeszli z honorem. Aby nie było w tym goryczy ani zdrady. Kiedy to się skończy, trudno. To wszystko. - Zgoda. A do tego czasu? - Będziemy kochankami i sojusznikami. - Jesteśmy kochankami - odpowiedział. - Ale sojusznikami? Przeciw komu? W jakim celu? - Polowania idą źle. - Tobie takŜe? A mimo to przysłałaś mi trzech dobrych niewolników. No, dwóch, bo trzeci został przeznaczony na zaopatrzenie mego dworu. - To był mój znak, moja obietnica. Przesłałam ci go, abyś wiedział, Ŝe moŜesz bezpiecznie odwiedzić mnie w moim dworze. Tak uczyniłeś i doceniam to. Nie wiedziałam, jak bardzo potrzebuję silnego męŜczyzny u mego boku i w łóŜku. Jeśli moŜemy być kochankami, to na pewno moŜemy teŜ wspólnie wystąpić przeciw Cyganom. - Zamierzałem z tobą porozmawiać na ten właśnie temat - szepnął jej do ucha, bo Gniewica znów znalazła się w jego ramionach. - Coś trzeba zrobić, bo wieŜa przeŜywa trudności. Wszyscy na tym cierpimy. - Ale inni nie potrafią pomóc samym sobie - powiedziała. - To dlatego, Ŝe są głupi i samolubni, i nie widzą dalej niŜ czubek własnego nosa. Są jak cygańscy rybacy, którzy spierają się o kawałek rzeki: jeden człowiek nie jest w stanie sam obsłuŜyć swoich sieci i tracą na tym wszyscy. Ale my dwoje - działając razem, jako zespół - moŜemy stanowić siłę. Bo w Krainie Słońca jest mnóstwo ryb, Nestorze. Działając osobno, jesteśmy nieskuteczni. Więc powtarzam: moŜemy to zrobić razem, ty i ja. - Troje z nas. - Nestor przyciągnął ją bliŜej i zsunął dłoń w dół jej pleców, aŜ dotknęła pośladków. - Troje? - Canker jest silny i mądrzejszy niŜ sądzisz. Zapomnij o jego muzyce i księŜycowym szaleństwie; to w końcu drobiazg, a poza tym on nie jest tak szalony, jak myślisz. Wiele się od niego nauczyłem. - Prawdą jest, Ŝe wytwarza dobre potwory. - Wzięła w dłoń jego genitalia i delikatnie nimi potrząsała. - Będzie otwarty na współpracę? - Kocha mnie, jak własnego syna - odparł Nestor, schylając głowę, aby wziąć w usta nabrzmiały sutek. Po czym cofnął się, zmarszczył brwi i dodał - Ale, z drugiej strony, Gorvi mnie nienawidzi.

- On nienawidzi nas wszystkich - powiedziała i westchnęła. - Ach, co to znaczy być młodym! - Co? - Twoja fujara znowu pulsuje. Nie mogę uwierzyć! Zachichotał ponuro. - Och, to moje ciało i moje wampiryczne poŜądanie! A Wampyry są niewyczerpane. Sięgnął dłonią między jej czarne loki, odnalazł kobiecy pączek i pobudził go do Ŝycia. Natychmiast objęła go nogami i przyciągnęła do siebie. Ale jakby zaprzeczając budzącemu się poŜądaniu, powiedziała pośpiesznie - Musimy porozmawiać i to teraz. Później będziemy mieli mnóstwo czasu na zaspokojenie innych potrzeb. - I dodała drŜącym głosem - Jakbyśmy juŜ tego nie zrobili! - Jedne usta mówią jedno - powiedział chrapliwie - a drugie temu przeczą. Usta w twojej twarzy są pełne mądrości i rozwagi, a te drugie, między udami, myślą tylko o rozkoszy. Kiedy mówią jednocześnie, tak jak teraz, moŜna dostać kręćka. - To cygańskie powiedzenie? - Prawdopodobnie. - No, to masz inne: sztywny kutas nie ma sumienia. - A miękka i wilgotna cipa jest głęboka jak trzęsawisko i równie trudno wydostać się z niej z powrotem. Jeszcze chwila, a byłby się w niej znalazł znowu; cofnęła się i pokręciła głową - Musimy porozmawiać! Westchnął i przekręcił się na plecy. - No dobrze, mów. Ale nie przestawaj mnie pieścić. To pulsowanie jest cudowne. - Jesteś nienasycony! - roześmiała się. - Nie ja - to mój wampir! - usprawiedliwiał się. - Teraz słuchaj - powiedziała. - JeŜeli nasza trójka będzie się trzymać razem, wtedy Wran, Spiro i Gorvi z pewnością takŜe połączą siły. I bardzo dobrze. - Jak to? - Bo wtedy odłoŜą na bok dzielące ich róŜnice i będą się przygotowywać do nieuniknionej ich zdaniem walki. Chcę, aby byli przygotowani, bo wiem to, czego oni nie wiedzą: Ŝe w końcu Vormulac i inni przybędą z Turgosheim, aby rozpocząć wojnę... przeciwko mnie, WieŜycy Gniewu, ostatniemu zamczysku! Bo w Krainie Słońca w Turgosheim zaczyna brakować krwi, a tu jest jej pod dostatkiem. Vormulac wie, dlaczego tu uciekłam: przede wszystkim po to, aby poprawić własną pozycję i wzmocnić się. Nie wie, czy mi się udało, ale nie chce ryzykować. Więc musi się tu zjawić, chyba Ŝe jest jeszcze słabszy, niŜ przypuszczam! Musi, bo obawia się, Ŝe tworzę tu armię,

aby powrócić i zaatakować go! Więc kiedy wybuchnie wojna, to nie będzie się toczyła między nami, renegatami, lecz między dwiema wielkimi armiami: Vormulaca i Gniewicy. A Gorvi, Wran i Spiro będą wiedzieli, po której stanąć stronie! Inaczej najeźdźcy szybko się z nimi rozprawią. Nestor zamyślił się. - Canker jest kopalnią informacji. Opowiedział mi wiele o Turgosheim. Jest tylu lordów... a jeśli przybędą tu wszyscy? - Jestem pewna, Ŝe tak właśnie będzie. - Więc jak moŜemy zwycięŜyć? - Będziemy na swoim terenie. I wówczas będziemy juŜ dysponowali prawdziwą armią. Znacznie łatwiej jest się bronić, niŜ atakować, Nestorze. I pamiętaj: oni będą wyczerpani długim lotem. A my będziemy wypoczęci. No i nasze nietoperze ostrzegą nas odpowiednio wcześnie. W rzeczywistości, odkąd się tu osiedliłam, rozmieściłam swoje stwory we wschodniej części gór, gdzie obserwują teren i czekają. - Ale jeŜeli tu, w WieŜycy Gniewu, jesteśmy podzieleni tak, Ŝe nawet w okresie pokoju nie jesteśmy w stanie współpracować, jak nam się to uda podczas wojny? Gniewica wzruszyła ramionami. - Nie jesteśmy tak bardzo podzieleni. Nasza trójka - ty, ja i Canker - zajmujemy górne poziomy wieŜy, podczas gdy Gorvi i bracia Zabójczoocy okupują jej dolną część. Jeśli Wran odmówi mi dostaw gazu od swych bestii, ja odetnę mu dostawy wody z moich syfonidów. JeŜeli chodzi o właściwe zarządzanie całą wieŜą, funkcjonuje to właśnie w taki sposób: potrzebujemy się nawzajem. - Czy rozmawiałaś z innymi na temat tej inwazji, która, jak twierdzisz, jest nieuchronna? - Na początku nawet często. I wtedy mnie słuchali. Potem, z rozmaitych powodów, wszystko uległo rozluźnieniu. Początkowo moŜna się było nieźle obłowić, dopóki ten Lardis nie stanął na nogi, a potem inne plemiona nie poszły za jego przykładem. Wtedy Ŝycie było łatwe, wskutek czego straciliśmy część naszego impetu. - Więc jak go moŜna odzyskać? - Och, znam sposób. Kiedy ty, ja i Canker zaczniemy działać razem i kiedy inni to zobaczą, zjednoczą się. A kiedy zobaczą nasze nowe potwory? Nasze bestie wojenne w akcji? A gdy podwoimy liczbę naszych poruczników'? Wtedy uczynią to samo. Sprawimy, Ŝe przygotują się do wojny. Będziemy dla nich źródłem inspiracji! Nestor kiwnął głową. - Cała wieŜa na tym skorzysta i znacznie się wzmocni. - Właśnie! Tak jak ty teraz. - Nachyliła się tak, Ŝe jego członek znalazł się między jej piersiami, po czym wzięła go do ust i zaczęła lizać koniuszkiem rozdwojonego języka. - Czekaj! - jęknął Nestor, odwracając się i zatapiając twarz w jej łonie. - Razem? - wyszeptała w jego umyśle, czując bliską eksplozję jego i swoją i wciągnęła go do gardła.

- Razem - odpowiedział, ssąc jej nabrzmiałą łechtaczkę. I po chwili szczytowali. Upojeni swymi sokami, pomyśleli jednocześnie - jeśli krew to Ŝycie, to te soki stanowią przyprawę...

Spali bardzo długo, ale Gniewica obudziła się pierwsza. Głaszcząc go po plecach, słuchając bicia jego serca i patrząc, jak powoli unosi się i opada jego potęŜna pierś, znów pomyślała: czy to miłość? Czy to było moŜliwe między Wampyrami? Wiedziała, Ŝe coś takiego przydarzyło się innym, ale jej, Gniewicy? Co będzie, jeśli uczucia, które teraz targały nią tak silnie, są jedynie przelotne'? A jeśli uczucia Nestora są takie same? Odepchnąć kochanka to jedno, ale być przezeń odepchniętą? Nestor jęczał przez sen i często przewracał się z boku na bok, co mogło zwiastować rychłe przebudzenie. Gniewica nigdy przedtem nie była przy nim aŜ do chwili przebudzenia. Poprzednio wchodziła do jego umysłu, aby umieścić w nim erotyczne obrazy - swe własne marzenia, jak są razem - i wycofywała się. Od czasu do czasu podpatrywała jego lubieŜne sny, aby poznać jego upodobania. Ale teraz... ...Co zakłócało mu sen? Zajrzała do jego umysłu, ale zbyt późno! Właśnie się budził. Zdołała tylko odebrać pojedyncze słowo, imię, ale to imię płonęło w jego umyśle jak pochodnia: Misha. Imię dziewczyny... Gniewica zaczęła się zastanawiać - Czy to jest ta inna? Nieodwzajemniona miłość Nestora z Krainy Słońca? - Ale nie było potrzeby się zastanawiać, bo wiedziała, Ŝe to ona. Ziewnął i usiadł. - Gniewica? - popatrzył na nią, wyciągnął rękę, ale wstała i szybko włoŜyła płaszcz kąpielowy. - Gniewico, czy coś jest nie tak? Był rozespany, ale dojrzał wyraz jej oczu. - Nie tak? - prawie wybiegła do garderoby. - Nie. Co moŜe być nie tak? - Ale w lustrze zobaczyła, co jest nie tak. Zakładając turkusowe kolczyki i szafirowe krąŜki na policzki, próbowała ukryć oznaki gniewu: powiększone oczy, płonące szkarłatnym ogniem! Misha! Minęło dobre pięć minut, zanim zdołała usunąć to imię ze swego umysłu. I drugie pięć minut, zanim ugasiła ogień piekielny, przenikający jej krew. - Miłość? - pomyślała znowu, ale zatrzymała tę myśl dla siebie. - A moŜe nienawiść? - A moŜe dzieląca te dwa uczucia linia podziału była zbyt wąska? Ale dobrze znała nazwę tej linii podziału. To była zazdrość!

VII Nowi Ŝołnierze Gniewicy

Temu, Ŝe lord Canker Psi Syn był na swój sposób obłąkany, jak kaŜde dzikie zwierzę podczas pełni księŜyca, nie moŜna było zaprzeczyć: jednak, jak Nestor zwrócił uwagę swojej kochance, poza tym okresem i pod innymi względami był całkiem zdrów na umyśle i moŜna by nawet powiedzieć, Ŝe jest rozsądny. Na przykład teraz. Kiedy bowiem przyszło do wyboru sprzymierzeńców, lord Parszywego Dworu nie miał czasu ani ochoty spotykać się ze swymi sąsiadami, Wranem i Spiro Zabójczookimi i równie pogardliwie potraktował Gorviego Przecherę. Ale zdrów na umyśle czy nie, decydującym czynnikiem przy podjęciu decyzji był fakt, Ŝe nekromanta lord Nestor Nienawistnik uznał za stosowne połączyć siły z Gniewicą, a jeśli on uwaŜał to za korzystne, to i Canker był podobnego zdania. Canker Ŝywił taką sympatię do swego młodego przyjaciela, Ŝe ledwo Nestor coś zaproponował... od razu się zgadzał. Podczas spotkania w Iglicy Gniewu cała trójka opracowała strategię, jakiej zamierzała uŜyć przeciwko Cyganom. Wprowadzili to w czyn następnej nocy, kiedy to wraz z wojownikami i porucznikami, nawet początkującymi, zorganizowali masowy nalot na Krainę Słońca. Był to nalot, który na długo miał pozostać w pamięci! Gniewica nie miała pojęcia o sztuce wojennej, a Canker i Nestor teŜ nie mieli Ŝadnego doświadczenia w tej dziedzinie. Ich plan był więc prosty: jeden oddział miał wykurzyć Cyganów z ich kryjówek, drugi miał zastawić coś w rodzaju sieci, szerokiej u wlotu i zwęŜającej się u wylotu, a zadaniem trzeciego było przygotować zasadzkę, zablokować drogę ucieczki i zawrócić ofiary z powrotem. A oto, jak przebiegła realizacja tego planu. Cała trójka i ich oddziały przeleciały nad łańcuchem gór godzinę po zachodzie słońca w miejscu, leŜącym w połowie drogi między Bramą do Krainy Piekieł a Siedliskiem, czyli o jakieś czterdzieści mil na zachód od wylotu Wielkiej Przełęczy po stronie Krainy Gwiazd. Następnie, podczas gdy Canker i jego grupa wylądowała i odpoczywała u stóp wzgórz, Nestor, Gniewica i ich towarzysze podzielili się na dwie grupy i polecieli nad pasem lasu w Krainie Słońca. Gniewica skierowała się na zachód, a Nestor na wschód, a kiedy skręcili tak, aby ich trasy przebiegały równolegle do siebie, znajdowali się w odległości około dwóch mil. Wiedzieli, Ŝe lecąc znacznie poniŜej pokrywy chmur będą doskonale widoczni, a dudnienie ich bestii wojennych będzie wyraźnie słychać w dole. Wszystkie grupy Wędrowców bezpośrednio pod trasą ich przelotu ukryją się pod ziemią i znajdą się pod działaniem potwornego odoru gazów wylotowych bestii wojennych, czekając w przeraŜeniu aŜ Wampyry polecą dalej. A kiedy dojdą do wniosku, Ŝe najgorsze juŜ minęło, wyjdą z

ukrycia, rozdzielą się i poszukają lepszych kryjówek. Niektórym uda się i znajdą się poza strefą zagroŜenia, ale inni, którym nie dopisze szczęście, wpadną do jej wnętrza... Lecąc wraz ze swymi oddziałami na południe - jak dwie złowrogie chmury - Gniewica i Nestor od czasu do czasu posyłali wojownika lub lotniaka, aby zajął jakiś punkt obserwacyjny w lesie i wyszukał dobre miejsce startowe, równocześnie formując sieć, która rozciągała się w kierunku południowym. Kiedy obie grupy przeleciały cztery czy pięć mil ponad lasem, znów zbliŜyły się do siebie, tworząc jakby kleszcze. Następnie, wszyscy uczestnicy wyprawy, oprócz Nestora, Gniewicy oraz ich pierwszych poruczników, wylądowali, a lotniaki znów wzniosły się w powietrze. Lecąc wysoko nad ziemią, lord i lady skierowali swe wierzchowce na północ, w kierunku środka sieci, a ich niewolnicy na ziemi zaczęli się posuwać lasem w stronę gór, czyniąc przy tym tyle hałasu, ile to było moŜliwe. Wewnątrz sieci, ogarnięte popłochem grupy Cyganów uciekały w tym samym kierunku, pędzone wrzaskami niewolników, idących z tyłu i sykiem bestii, które oskrzydlały ich z obu stron. Była to noc pełna grozy: kołyszące głowami stwory latające i bezkształtne, opancerzone bestie wojenne były wszędzie, a kroczący dumnie porucznicy nagle wyłaniali się z mroku. W międzyczasie Canker i jego grupa zeszli ze wzgórz i urządzili zasadzkę w wąskim przejściu, między głazami i skałami, gdzie jakieś dawne wypiętrzenie zniszczyło poszycie lasu. Kiedy Canker czekał, wysnuł ze swego ciała rzadką wampyrzą mgiełkę i ściągnął z ziemi gęstą mgłę, która zaczęła się kłębić wokół, zapewniając osłonę jego oddziałom... Natomiast na południu Gniewica i Nestor, powoli krąŜąc w górze, uŜyli swego mentalizmu, kaŜąc swym niewolnikom i stworom zacieśnić sieć. Złapane w pułapkę grupy Cyganów uciekały na północ, napotykając inne grupy, które próbowały wydostać się z potrzasku i miotały się, jak ogarnięta paniką ławica ryb. Wpadali na siebie i na potwory, nacierające ze wszystkich stron i zadyszani pędzili w stronę, która wydawała im się drogą ucieczki. Ale po przebiegnięciu czterech i pół mili lasem, gonili juŜ resztkami sił. Wówczas ujrzeli stwory latające, które opuszczały się w dół i wpadli w przeraŜenie; stwory nie miały jeźdźców, ale schwytani w potrzask Wędrowcy nie mogli tego wiedzieć. Bestie wojenne syczały i porykiwały w zaroślach, a czarne cienie przemykały cicho nad polanami, oświetlonymi słabym blaskiem gwiazd; wszechobecne Wampyry wykrzykiwały jakieś rozkazy. Wtedy Gniewica przesłała Cankerowi myśl - Teraz! - a Nestor wysłał identyczny rozkaz do małego oddziału niewolników i poruczników, zamykającego okrąŜenie na ziemi. Kiedy rozpoczęła się masakra, on sam i Gniewica opuścili się na ziemię i przyłączyli do ogólnej bijatyki. Ale trwała ona krótko. W sieć, zastawioną przez Wampyry, wpadło prawie czterdziestu Wędrowców, męŜczyzn, kobiet i dzieci; nie widząc moŜliwości ucieczki, kilku z nich rzuciło się do walki.

MęŜczyźni mieli kusze. Zaopatrzone w srebrne groty strzały świstały w ciemności, ale większość z nich nie dochodziła do celu; ostre maczety błyskały w świetle gwiazd, ale władającym nimi rękom brakowało siły i nadziei; zaostrzone kołki wyślizgiwały się z drŜących dłoni. Stojąc naprzeciw potęŜnych wampyrzych niewolników, odzianych w skóry poruczników i samych Wampyrów, uzbrojonych w rękawice bojowe i widzących w ciemności, nie mieli Ŝadnych szans. Cyganie byli zupełnie wyczerpani; wszechobecny odór bestii wojennych powodował mdłości i uniemoŜliwiał precyzyjne celowanie. Zostali otoczeni przez niewolników Cankera - jego „psy gończe”. Pośród nich uwijał się sam Canker, który od czasu do czasu zatapiał zęby w ramieniu lub udzie ofiary, albo warcząc strzykał śliną i ogłuszał nagłym uderzeniem pięści. KaŜdy, kto miał kuszę... musiał umrzeć. Rękawice bojowe Cankera, Nestora i Gniewicy lśniły szkarłatem. Kobiety i dzieci spędzano na bok, a męŜczyzn od razu powalano na ziemię i wampiryzowano. Po dwóch lub trzech minutach było po wszystkim. W walce straciło Ŝycie ośmiu męŜczyzn, jedna kobieta i dwóch niewolników, którym strzały przeszyły serce. Jeden ze starszych rangą poruczników Gniewicy został ranny maczetą w pierś i ramię, ale skórzane odzienie uratowało mu Ŝycie. Dwa spośród „psów gończych” Cankera zostały ugodzone kołkami, ale niezbyt głęboko. Spośród dwudziestu siedmiu ocalałych Cyganów, trzynastu stanowiło chłopców lub męŜczyzn, w tym trzech siwowłosych. PoniewaŜ starsi ludzie nie przedstawiali większej wartości, chyba jako mięso, Gniewica nakazała ich natychmiastową egzekucję. Ich ciała, wraz z innymi zabitymi, zostały przeznaczone na poŜywienie wojowników. Pozostali męŜczyźni, którzy nie zostali jeszcze „zwerbowani” w tradycyjny sposób, byli obecnie wysysani. Gniewica i lordowie naturalnie przystąpili do tego jako pierwsi, a po nich przyszła kolej na poruczników i niewolników. Większość w ten sposób potraktowanych męŜczyzn natychmiast zapadło w wampiryczny sen, a ci, którzy mu się oparli, otrzymali rozkaz udania się przez góry do Krainy Gwiazd, gdzie mieli się zameldować przed wschodem słońca. Następnie przyszła kolej na czternaście kobiet i dziewcząt. Podzielono je na trzy grupy, dwie pięcioosobowe i jedną czteroosobową. Lady Gniewica wzięła tę ostatnią grupę i pozwoliła swym podnieconym porucznikom „zająć się” dygoczącą ze strachu czwórką. Istnieje więcej niŜ jeden sposób zwampiryzowania kobiety i jej ludzie sprawili się tej nocy nadzwyczajnie. W ten sposób Gniewica miała swoją małą satysfakcję. Obserwując masowy gwałt - szybkie i bezlitosne zdzieranie ubrań; nagie, kulące się ciała dziewcząt; wijące się, rozedrgane kończyny i ruchy napręŜonych pośladków; oraz odgłosy obłapiania, sapania i łkania - Nestor nie mógł powstrzymać uczucia podziwu dla Gniewicy; jej męŜczyźni będą to pamiętać i będą jej wdzięczni. Nauczony tym, co widział, pozwolił swoim

chłopakom ruszyć na piątkę, która przypadła mu w udziale i stał koło Gniewicy; oboje czuli wzajemne podniecenie, patrząc na rozgrywającą się przed nimi scenę. Nie mogąc się doczekać, kiedy znów będą razem, wiedzieli, jak miło będzie znów się znaleźć w łóŜku Gniewicy, gdy nadejdzie wschód słońca. Co do Cankera, jeśli chodziło o kobiety, Ŝaden niewolnik nie miał prawa go wyprzedzić! Wziął wszystkie pięć, po kolei, szybko, ale energię oszczędzał dla ostatniej z nich, dziewczynki, mającej najwyŜej piętnaście lat, którą zgwałcił od tyłu, jak to mają w zwyczaju psy. Potem rzucił je swoim ludziom, krzycząc - Nie dajcie im czekać, chłopaki! Niech wiedzą, co je czeka w Parszywym Dworze! I po chwili było po wszystkim. Przynajmniej, jeśli chodzi o gwałt... Następnie porucznicy Cankera rozniecili ognisko i zarŜnęli dwoje najmłodszych dzieci, aby je upiec. W ten sposób postanowiono uczcić sukces wyprawy. Wkrótce wokół trzaskającego wesoło ognia rozsiadły się wampiry i mlaskając jadły dymiące mięso, podczas gdy ci, którym wciąŜ było mało i mieli na to siły, zaciągnęli na poły oszołomione kobiety w pobliskie krzaki, aby je zerŜnąć. W ostatecznym wyniku wzięto dwudziestu dwóch jeńców, z których pięciu juŜ było w drodze do Krainy Gwiazd i ostatniego zamczyska. Większość kobiet miała tam dotrzeć na grzbietach lotniaków, a reszta na piechotę. Wszystkie powinny dać sobie radę. Gniewica zaŜądała ośmiu jeńców, a Nestor i Canker wzięli po siedmiu. Była to niezwykle udana wyprawa i jak dotąd upłynęło jedynie siedem czy osiem godzin nocy. - I co teraz? - Nestor spytał Gniewicę, która siedziała przy ognisku, a jej szkarłatne oczy połyskiwały złociście. - Teraz? - Spojrzała na niego nieobecnym wzrokiem. Ale po chwili jej oczy rozjaśniły się, a głos oŜywił się, gdy powiedziała - Teraz przetransportujemy tę grupę do zamczyska... a potem wrócimy po następnych! - Co takiego? Jeszcze tej nocy? - A dlaczegóŜby nie? Wszyscy spaliśmy o wiele za długo. Jeśli mój plan oŜywienia zamczyska ma się powieść, musimy pokazać Gorviemu, Wranowi i Spiro, Ŝe nie Ŝartujemy. Czy nie widzisz, jak oczy im powychodzą na wierzch, zobaczywszy naszą zdobycz? Przybędą tutaj migiem, starając się nadrobić stracony czas. I chcę, aby tak się stało! Jeśli nie mogę ich zmusić do współpracy, niech myślą, Ŝe działają przeciwko mnie, o ile prowadzi to do celu. Lepiej mi uwierz, Nestorze: czas się kończy. Czuję to w powiewach wiatru ze wschodu - w Turgosheim trwa mobilizacja i to juŜ nie potrwa długo. - W takim razie - podał jej rękę, pomagając wstać - jeŜeli mamy zorganizować armię, lepiej bierzmy się do roboty. Zwinęli obóz, dosiedli swych wierzchowców i ruszyli w drogę powrotną do Krainy Gwiazd i ostatniego zamczyska...

W cztery godziny później uderzyli ponownie, tym razem pięć mil na wschód od Wielkiej Przełęczy, na skraju lasu. Ale zastosowali inną taktykę. Nestor został u stóp wzgórz, a Canker i Gniewica wraz ze swymi oddziałami uformowali łuk, o rozpiętości dwóch mil, wchodzący głęboko do wnętrza lasu. Następnie zsiedli ze swych stworów latających, które ponownie wzbiły się w powietrze i, zacieśniając łuk, zaczęli się posuwać w kierunku Nestora. Bestie wojenne latały tam i z powrotem nad obszarem polowania, niwecząc chęć do działania Wędrowców, którzy znaleźli się w pułapce. Opisana taktyka przyniosła owoce. Spychani na północ przez zacieśniającą się sieć Wampyrów, Cyganie wpadali prosto w łapy Nestora i jego ludzi. Połów był tym razem mniej obfity niŜ poprzednio, ale i tak godny uwagi: sześciu męŜczyzn, cztery kobiety i pięcioro dzieci. Dwoje starszych, cierpiących na reumatyzm, uśmiercono od razu, a ich ciała rzucono bestiom wojennym; czworo najmłodszych dzieci przeznaczono na poŜywienie i takŜe zabito; pozostałych podzielono na trzy grupy i zabrano do ostatniego zamczyska. Wtedy Gniewica doszła do wniosku, Ŝe na dziś wystarczy. Kiedy znaleźli się z powrotem w Iglicy Gniewu, spotkali się ponownie, aby porozmawiać i ocenić zdobyte łupy. Canker był rozradowany. - Dziesięcioro! Jeszcze nie mogę w to uwierzyć! W moich kadziach dojrzewa bestia wojenna, ale zamierzałem ją zlikwidować ze względu na brak materiału, ale teraz mogę działać dalej. Mam świeŜe kobiety dla swoich szczeniaków, które dotąd musiały się bez nich obywać. Nawet zmniejszyłem liczebność mojej siły roboczej, aby zaspokoić potrzeby kuchni i zaopatrzenia. Ale teraz wszystko wraca do normy. Co za noc! - Dobrze nam poszło - zgodziła się Gniewica. Przebrała się w strój domowy, załoŜywszy cienką, obcisłą suknię, która podkreślała piękno jej wspaniałego ciała, pantofle i wysadzaną klejnotami ozdobę brwi. Była w kaŜdym calu jak piękna „dziewczyna” i trudno było uwierzyć, Ŝe ma juŜ ponad sto lat. Krew to Ŝycie... Siedzieli w wielkiej sali Iglicy Gniewu, grzejąc się przy płonącym kominku i popijając wino. Nastrój wydawał się uroczysty, ale Nestor siedział ze zmarszczonymi brwiami. Coś zaprzątało jego umysł i powodowało, Ŝe był poirytowany. - Wyrzuć to z siebie - powiedziała po chwili Gniewica, a on spojrzał na nią zaskoczony. - Czy to aŜ tak rzuca się w oczy? - Twoje niezadowolenie? - warknął Canker. - Ano tak. - Więc wam to wyjaśnię - odparł Nestor i zwracając się do Gniewicy powiedział - Widzisz, lady, nie tylko ty jedna myślisz i przygotowujesz plany na przyszłość; ja takŜe. No, więc dziś odnieśliśmy do pewnego stopnia sukces. Uzupełniliśmy zapasy w naszych dworach, to nie ulega Ŝadnej wątpliwości. Ale zamczysko

potrzebuje czegoś więcej. Canker powiedział mi, Ŝe w Turgosheim Wampyry miały nadmierne wymagania, powodując znaczne uszczuplenie zapasów w Krainie Słońca. Niemal doprowadziliście do całkowitej zagłady Cyganów, których krew jest przecieŜ źródłem waszego Ŝycia. Był to główny powód waszej ucieczki: znaleźć źródła ekspansji, których zabrakło w Turgosheim. - To wszystko prawda - potwierdziła Gniewica. - A mimo to, tu na zachodzie, postępujemy w dokładnie taki sam sposób, jak przedtem! Canker prychnął. - Tak uszczuplić zapasy w tej części Krainy Słońca? AleŜ to niemoŜliwe! Tu są przecieŜ tysiące Cyganów! - To nie jest niemoŜliwe - stwierdził Nestor. - A poza tym, nie o to chodzi. - Więc o co? - Gniewica była autentycznie zaciekawiona, bo było zupełnie oczywiste, Ŝe Nestor nie chce się po prostu kłócić, jak to Wampyry mają w zwyczaju. Rozsiadł się wygodnie w fotelu, z dala od ognia i powiedział - Powiedzcie mi: ile plemion Cyganów Ŝyjących na zachodzie jest pod waszą kontrolą? Wiem, Ŝe w Krainie Słońca, w Turgosheim, były wszystkie. A tutaj? - Jedno - odpowiedział Canker. - Liczy dwieście osiemdziesiąt osób, które mieszkają w mieście piętnaście mil na wschód od Wielkiej Przełęczy, między pogórzem i lasem. Pracują wytwarzając wyroby z metalu i umieją naprawiać rękawice bojowe. Ale jest ich niewielu, więc zabieramy tylko ich wyroby, nie zaś Ŝycie. W dawnych czasach, jeszcze zanim tu się zjawiliśmy, ich ojcowie i dziadkowie Ŝyli w poddaństwie i wydaje się, Ŝe ich słabość ma charakter wrodzony. Zaopatrują nas w miód, zboŜe, orzechy i owoce, zwierzynę i konserwowane mięso, wino i materiały na nasze ubrania oraz metalowe narzędzia dla naszych niewolników. - Właśnie - powiedział Nestor. - Jedno małe miasto, a my wszyscy regularnie ściągamy z nich dziesięcinę i dzielimy ją między pięć dworów. Tylko, Ŝe nie wiem, czy zwróciliście uwagę, Ŝe za kaŜdym razem wpływy są coraz mniejsze! Miodu zaczyna brakować, a spichlerze są prawie puste; nasze lotniaki głodują. Dziś nakarmiliśmy naszych wojowników... ale kiedy ostatnio jadły czerwone mięso? Samo istnienie to za mało. Gniewica nie odzywała się. Zaczynała rozumieć, o co mu chodzi. Spojrzał na nią ponownie. - Powiedziałaś Gniewico, Ŝe musimy zbudować armię. Doskonale! Zgadzam się. Ale z czego? Skoro sami prawie nie jesteśmy w stanie zaspokoić własnych potrzeb, jak nakarmimy całe armie?! Potrzebujemy więcej podporządkowanych nam plemion Cyganów. Gdybyśmy sprawowali kontrolę nad całą Krainą Słońca i wykorzystywali ją wedle swego uznania, bylibyśmy niepokonani! A jeśli chodzi o Vormulaca i resztę waszych „przyjaciół” ze wschodu, niech przybywają!

Gniewica podniosła się z miejsca, załoŜyła ręce na plecach i parę razy przespacerowała się przed kominkiem. - Masz rację. Moglibyśmy to uczynić, to znaczy zmusić do posłuszeństwa wszystkie plemiona Cyganów, gdyby nie jedna rzecz. - Tak? - Lardis Lidesci! - wyrzuciła. - Wiem, co masz na myśli - powiedział Nestor. - A czy wiesz, Ŝe ja kiedyś naleŜałem do plemienia Lidesci, choć nie byłem z tym rodem związany więzami krwi? I mieszkałem w Siedlisku. - Ha! - warknęła. - Siedlisko! Jak moŜemy poskromić Cyganów, spędzić ich do kupy, zmusić do pracy i wykorzystać kiedy ten Lardis świeci im przykładem? Jest przebiegły jak lis; dysponuje potęŜną, śmiercionośną bronią, a jego terytorium - tak, terytorium, niech go piekło pochłonie! - stanowi jedną wielką pułapkę... na Wampyry! W istocie jedyna róŜnica między nim a nami polega na tym, Ŝe my musimy lecieć z Krainy Gwiazd do Krainy Słońca, aby zabijać, a on robi to nie ruszając się z miejsca! Zabija nas, czy raczej czyniłby to, gdyby nadarzyła się okazja! Na pewno zabił wielu naszych poruczników, wojowników, lotniaków i co tam jeszcze. A poza tym pozostali Cyganie idą za jego przykładem. Lardis zaszczepił im odwagę; wskazuje im szlak, którym powinni podąŜać; niebezpiecznie jest nawet znaleźć się w jego pobliŜu! - Była zbyt rozwścieczona, Ŝeby mówić dalej. Canker poskrobał się w brodę i powiedział - Mnie sprawa wydaje się całkiem prosta... to znaczy samo jej rozwiązanie, nie zaś sposób jego realizacji. Musimy zaatakować Siedlisko, znaleźć tego człowieka i zlikwidować go. Musimy zmiaŜdŜyć jego ludzi, zdławić ich wolę walki i ich jako pierwszych rzucić na kolana. I wtedy wszelki opór szybko załamie się. - Zgoda - powiedziała Gniewica. - Ale jak to uczynić? - Czekajcie! - Nestor zerwał się z miejsca i obrócił do niej twarzą. - RozwaŜacie zaatakowanie Siedliska, warowni plemienia Lidesci? - Musiał ich odwieść od tego zamiaru. Jeśli Misha jest wśród plemienia Lidesci, Nestor musi poczekać, aŜ jego odwieczny nieprzyjaciel - jego Wielki Wróg, jego brat - powróci, aby się o nią upomnieć. Ale myśli te starannie ukrył przed pozostałymi. - Zawsze się nad tym zastanawiałam - odparła Gniewica, a jej dziewczęca twarz nagle zmieniła się nie do poznania. - I nawet próbowałam to wcielić w czyn, ale wynik był katastrofalny! Teraz pragnę zemścić się za wszystko, za fiasko moich poczynań! - Zemścisz się - powiedział - ale jeszcze nie teraz. Wkrótce, ale nie teraz. - Więc kiedy? - Kiedy będziemy dostatecznie silni. Kiedy będziemy tak silni, Ŝe Ŝadne pułapki czy przynęty, strzelby czy kusze, srebro czy czosnek, albo cokolwiek, czym mogą nas zaatakować, nie wystarczy! - I kiedy Nathan powróci, aby się znów połączyć z tą, którą mi ukradł.

Teraz Canker zaciekawił się. - Powiedziałeś, strzelby? Nestor zamrugał, zmarszczył brwi, potrząsnął głową i na chwilę zamknął oczy. - To chyba... wspomnienie z mojej przeszłości, kiedy Ŝyłem wśród nich. Tak, strzelby. Broń, która strzela kulami ze srebra. Broń pochodząca... z innego świata? Ale ja... ja nie pamiętam nic więcej. - Czoło wygładziło mu się znowu. Gniewica poczekała, aŜ Nestor dojdzie do siebie, po czym zapytała - A jak, według ciebie, mamy sobie podporządkować więcej plemion? Kiedyśmy się tutaj zjawili, ci ludzie byli osiedleni; mieszkali głównie w miastach. Ale teraz są Wędrowcami, jak dawniej. Albo, jak ten Lardis Lidesci i jego grupa, mieszkają w starych, rozpadających się miastach za dnia i wymykają się do swych kryjówek nocą. Nestor kiwnął głową. - WyobraŜam to sobie w ten sposób - powiedział. - Wysyłamy naszych przyjaciół, którzy wywarzają metalowe narzędzia, jako posłańców do lasów i na stare cygańskie szlaki, aby przekazali wszystkim wiadomość: przyrzeczenie dobrej woli i długie lata Ŝycia dla wszystkich plemion czy grup, które będą dla nas pracować w Krainie Słońca. Będą musieli płacić nam dziesięcinę ze wszystkich dóbr, w zamian za to, Ŝe ich oszczędzimy. Mając poczucie bezpieczeństwa, będą mogli znów się osiedlić w stałych obozach i miastach. Będą mogli polować i gospodarować, jak w Turgosheim. A my będziemy musieli dotrzymać obietnicy i nie wykorzystywać ich. Natomiast wszyscy ci, którzy nie zechcą dla nas pracować - wzruszył ramionami - padną naszą ofiarą. - Świetnie - warknął Canker. - Przypuśćmy, Ŝe uda nam się zorganizować system ściągania dziesięciny z obozów Cyganów. Ale jak ich ochronimy przed Wranem i całą resztą? - Oni zorganizują własny system - odpowiedział Nestor. - Jeśli zaatakują naszych Cyganów, my zaatakujemy ich. Proste. A co do przykładu, jaki daje Lardis: on jest na zachodzie, podczas gdy nasi „metalowcy” mieszkają na wschodzie. Wydaje się raczej nieprawdopodobne, aby metody plemienia Lidesci rozprzestrzeniły się tak szeroko. - To moŜe się powieść - zamyśliła się Gniewica. - W kaŜdym razie wszystko jest lepsze niŜ bezczynność. Doskonale, spróbujmy to zrobić. Noc jest jeszcze młoda. Teraz moŜe zajmiemy się naszymi nowymi nabytkami, trochę odpoczniemy, a potem polecimy, aby się spotkać z „metalowcami” i złoŜyć im naszą propozycję. Canker nie wydawał się zachwycony tym planem, ale powiedział - Dobrze. Ale czy musimy wszyscy brać w tym udział? Jeszcze nie miałem okazji, aby odpowiednio... zbadać nabytki tej nocy. Interesują mnie moje nowe kobiety. Jak wiecie, mam swoje potrzeby. - Mamy przed sobą identyczne zadania - powiedział Nestor. - Wszyscy nowi wymagają odpowiedniej indoktrynacji. A ty... jak długo trwa u ciebie ruja?

Canker wyszczerzył zęby w uśmiechu. - A niech cię, Nestor! - powiedział, ale bez złośliwości. - Czytasz we mnie równie dobrze, jak w swoich zmarłych! - Działamy razem - powiedziała Gniewica - więc musimy razem rzecz doprowadzić do końca. Wyruszymy sześć godzin przed świtem, nasza trójka, paru chłopaków i wojowników, którzy będą pełnić rolę straŜników. Kiedy się zbierali do wyjścia, Canker powiedział - Nie mogę się doczekać, kiedy ujrzę twarz Wrana, jak się dowie o sukcesie, jaki odnieśliśmy tej nocy! A Gniewica odparła - JuŜ o tym wie. - Uśmiechnęła się szelmowsko, po czym skromnie pochyliła głowę. - Z pewnością wiecie, Ŝe mam szpiegów we wszystkich dworach... no, w waszych juŜ nie, bo teraz jesteście moimi kolegami. Ale w dworze Gorviego i braci Zabójczookich mam ich nadal. Kazałam paru osobom, które są na moich usługach, aby uwaŜnie obserwowały nasze ruchy i donosiły o wszystkim swoim panom. Szpiedzy są przydatni nie tylko do zbierania informacji, lecz takŜe do ich rozpowszechniania. Wran i Spiro wiedzą, co robiliśmy dziś w nocy i podobnie Gorvi Przechera. Przypuszczam, Ŝe są teraz razem, przygotowując własne plany, aby nam dorównać. Tylko, Ŝe my ich wyprzedziliśmy, więc muszą się naprawdę postarać. Canker i Nestor wyszczerzyli zęby w uśmiechu i ruszyli w stronę wyjścia, a Gniewica zawołała za nimi - Na razie! - A Nestor usłyszał w swojej głowie - Ale nie marudź zbyt długo. Dopilnuj swoich niewolników i wracaj. Będę na ciebie czekała z gorącą kąpielą i czymś jeszcze gorętszym! Wiedziała, Ŝe tej obietnicy Nestor nie zdoła się oprzeć...

Przez

następne

cztery

miesiące

wszystko

przebiegało

zgodnie

z

planem.

Podporządkowywanie cygańskich obozów było trudne i na początku udało się to tylko w przypadku bardzo małych grup. Ale kiedy juŜ do tego doszło i Cyganie nawiązali niepewny kontakt z lordami i lady - gdy zapłacili pierwsze dziesięciny i obyło się bez rozlewu krwi - sprawa ruszyła z miejsca. Cyganie mieszkający na wschód od przełęczy byli bowiem zmęczeni ciągłą ucieczką. Wiedzieli, Ŝe tchórzliwi „metalowcy” prowadzili względnie spokojne Ŝycie (przynajmniej byli bezpieczni i mieli własne mieszkania, nie musząc przenosić się z miejsca na miejsce i cierpieć głód w jaskiniach u stóp wzgórz) i, podobnie jak oni, byli gotowi płacić za ochronę, dopóki dziesięcina obejmowała wyroby, nie zaś krew. Trudno to było nazwać zadowalającą egzystencją, ale dało się jakoś wytrzymać. Było to lepsze niŜ Ŝycie w ciągłym strachu przed atakami Wampyrów; strachu, Ŝe się będzie zjedzonym czy zabranym do Krainy Gwiazd. Gorvi i bracia Zabójczoocy szybko podjęli wyzwanie. Tak właśnie potraktowali nowe przymierze Gniewicy z Nestorem i Cankerem. Mimo Ŝe lady utrzymywała, iŜ działania jej grupy mają charakter czysto obronny - rzeczywiście mogło tak być, poniewaŜ moŜliwość inwazji z

Turgosheim była całkiem prawdopodobna - to „pręŜenie muskułów” napełniało ich niepokojem. A jeśli groźba najazdu z zewnątrz się nie urzeczywistni? Jak wówczas Gniewica i jej sprzymierzeńcy wykorzystają swych wojowników i uzbrojone oddziały? Aby zaanektować pozostałą część wieŜy? Bardzo moŜliwe. Ale choć Gorvi, Wran i Spiro połączyli swe siły, nie posunęli się do podporządkowania sobie obozów, które płaciłyby im dziesięcinę. Łatwiej i szybciej było wykorzystać swe siły do zmasowanych ataków w Krainie Słońca, tak jak poprzednio uczyniła to Gniewica, aby zwiększyć liczebność poruczników, niewolników, wojowników i lotniaków, i w ogóle swoją siłę bojową. A poniewaŜ siły lady były na razie większe, nasza trójka musiała zaciskając zęby powstrzymać się przed atakami na podporządkowane jej obozowiska. Jednak zebrali obfite Ŝniwo w pozostałych skupiskach Wędrowców, zwłaszcza w obszarze na zachód od przełęczy. I w ten sposób ostatnie zamczysko nieco się oŜywiło. Gniewica byłaby całkiem zadowolona, gdyby nie ciernie, który wciąŜ tkwiły w jej ciele i których nie potrafiła usunąć. Najbardziej dotkliwym z nich była niezgoda Nestora na zaatakowanie Siedliska. Gniewica odgadła powód (była tam owa Misha, jego nieodwzajemniona miłość, której nie chciał narazić na niebezpieczeństwo), ale nie znała prawdziwego motywu Nestora: tego, Ŝe czekał na powrót swego Wielkiego Wroga. Dopiero wtedy przystąpi do działania i upomni się o ich oboje...

Kiedy nie organizowali wypraw, nie ściągali dziesięciny, ani nie zajmowali się administrowaniem swymi dworami, Nestor i Gniewica spędzali większość czasu ze sobą. Była to obopólna fascynacja, która wcale nie malała. Kiedy Gniewica była sama, nieustannie myślała o Nestorze. PoniewaŜ teraz miała do niego dostęp, w zasadzie zrezygnowała ze szpiegowania jego umysłu, ale nie mogła się powstrzymać, Ŝeby stale o nim nie myśleć: o jego pięknym, młodym ciele, jego energii seksualnej i jego determinacji - która dorównywała jej własnej - aby być przywódcą Wampyrów. Pewnego dnia moŜe z tego wyniknąć powaŜny problem, bo moŜe być tylko jeden przywódca. Ale ten dzień był jeszcze bardzo odległy. A moŜe mogliby zasiąść na wspólnym tronie? W takim przypadku kochankowie Gniewicy musieliby odejść. Tylko, Ŝe... oni juŜ odeszli! W Iglicy Gniewu byli teraz jak trutnie. Od owego pierwszego stosunku z Nestorem nie miała Ŝadnego innego męŜczyzny! Nie potrzebowała, bo nigdy przedtem nie zaznała takiego zaspokojenia. I oczywiście on takŜe będzie musiał porzucić swe wampirzyce. Ale wyglądało na to, Ŝe juŜ to uczynił. Teraz najwyŜej tylko spoglądał na swoje niewolnice; nawet jego dawna miłość z Krainy Słońca, Gina, razem z jej jakoby „niewinnym” seksem, przestała go pociągać. Podczas tych nielicznych okazji, kiedy Gniewica wkradała się do jego umysłu, widziała, Ŝe teraz Ŝadne kobiety, poza nią samą, nie zaprzątają jego myśli.

W ostatnim zamczysku nie miała juŜ Ŝadnych rywalek. Ale w Krainie Słońca...

Pod koniec tego samego, trwającego cztery miesiące okresu oŜywionej aktywności, pewnego dnia o zmierzchu, Nestor i Gniewica spoŜywali razem posiłek w jej apartamentach. Jedli tę samą, prostą lecz smaczną strawę: prosię pieczone na roŜnie i plastry owoców z Krainy Słońca w aromatycznej cygańskiej brandy, popijając mocnym winem. Potem kochali się i na chwilę usnęli objęci ramionami, a po przebudzeniu znów zaczęli się kochać. Następnie Gniewica podjęła ostatnią próbę przeciągnięcia Nestora na swoją stronę i przekonania go, Ŝe powinni razem z Cankerem przypuścić zmasowany atak na Siedlisko - pozornie w celu obalenia Lardisa Lidesci. Ale oczywiście Nestor i teraz nie uległ jej naciskom. Teraz, choć sama czuła się sfrustrowana, paradoksalnie nie czuła Ŝadnego gniewu w stosunku do Nestora. JakŜe mogłaby się gniewać na swego kochanka, młodego i przystojnego lorda Nestora Nienawistnika? Prychnęła kpiąco i zaczęła się zastanawiać: - Czy to moŜliwe, aby lady Wampyrów była taka... miękka? UraŜona? Jak zwykła cygańska zdzira w Krainie Słońca? Zazdrosna? Ale o co? O jakąś nieznaną dziewczynę z jego przeszłości, której prawie nie pamiętał? O jakiś wytwór jego nadwątlonej pamięci? No cóŜ, z tego, co wiem, ta Misha to jakaś wiedźma moŜe juŜ nieŜyjąca - albo kobieta, którą Nestor uzna za niegodną uwagi teraz, gdy jest Wampyrem! Ale pomimo wszystkich wysiłków zastosowania chłodnej logiki do swych pogmatwanych uczuć, lady przemierzała swoją komnatę tam i z powrotem, podczas gdy kochanek spał w jej wielkim łoŜu. Spoglądając na niego z ukosa, rozwaŜała swoje... trudne połoŜenie? Dlatego, Ŝe była w nim zakochana? I znów, chyba po raz setny, zastanawiała się, czy to jest miłość. Z pewnością coś z nią było nie tak. Nie chodziło o to, Ŝe wciąŜ o nim myślała. Nie, bo Nestor nie tylko wypełniał jej myśli, ale miała go w oczach, uszach, ustach, wszędzie! Gniewica wiedziała, Ŝe nigdy nie będzie go miała dość. Kiedy nie byli ze sobą, czuła jego smak na swym rozdwojonym języku. Czuła jego zapach ostry zapach jego ciała i potu - jak zapach jakiejś egzotycznej orchidei. Czuła, jak wślizguje się do wnętrza jej ciała i widziała jego twarz nad swoją twarzą; widziała, jak otwierają mu się usta i zamykają oczy, jak na czoło występują mu kropelki potu w chwili orgazmu. Czuła gorące uderzenie jego wytrysku i niemal widziała, jak wypełniają ją dziesiątki tysięcy maleńkich plemników... dopóki jej pijawka nie wypaliła swą Ŝrącą wydzieliną tych intruzów. Oczywiście to ostatnie nie musiało nastąpić. Mogła zechcieć inaczej. Mogła zneutralizować swoją pijawkę i pozwolić, aby Nestor ją zapłodnił, a potem wydać na świat dziecko. Ale po co? Nie potrzebowała synów krwi, aby wyrośli z nich męŜczyźni, którzy zapragną władzy nad jej dworem i

pozbawią ją panowania. A jednak... byłoby to nie byle jakie przeŜycie: urodzić dziecko z nasienia Nestora i jej komórki jajowej - ludzkiej komórki jajowej, oczywiście... Ale czy nie na tym właśnie polegał problem? Myśląc o Nestorze, myślała o nim jak kobieta... jak zwykła Cyganka z Krainy Słońca... ...Jak ta Misha? Czy ona takŜe chciała mieć z nim dziecko? Ta ostatnia myśl spotęgowała frustrację Gniewicy w dwójnasób tak, Ŝe znów poczuła gniew do Nestora! Obróciła się w stronę wielkiego łoŜa... i zobaczyła, Ŝe się porusza. Myślała, Ŝe śpi, ale jeśli tylko drzemał? Czy podsłuchiwał jej myśli? Nawet w tej chwili? Natychmiast uruchomiła osłonę. Jej duma... Nestor nie moŜe się dowiedzieć, jak głęboko... jak silnie... nigdy nie moŜe się tego dowiedzieć! Bo wówczas zyskałby nad nią przewagę. Jęknął i uniósł się na łokciu, a ona zmusiła się do uśmiechu, mówiąc - W końcu się obudziłeś, co? I nic? To coś nowego! Gdybym nie wiedziała, Ŝe jesteś Wampyrem, mogłabym przypuszczać, Ŝe jesteś tylko istotą ludzką. Ale przyniosłam wino. Napełniła cygańskim winem kielich i podała mu, po czym uklękła obok niego, leŜącego nago z rozrzuconymi nogami. Kiedy ugasił pragnienie, przechyliła głowę, znów się uśmiechnęła (ale tym razem łagodnie i niemal tak naturalnie, jak młoda dziewczyna, którą próbowała udawać) i powiedziała - Spójrz na siebie, Nestorze, jak leŜysz tu rozwalony i bezbronny jak dziecko. Mogłam zatruć to wino ziarnkami srebra! Kiedy spałeś, mogłam posmarować cię olejkiem czosnkowym albo zatopić w twym sercu srebrny sztylet. Nawet teraz mogłabym wezwać jednego ze swoich straŜników, aby cię poŜarł. Czy ty się nie boisz, czy teŜ po prostu mnie kochasz i ufasz mi? - Głównym powodem jest to - odparł z uśmiechem - Ŝe nie mogę ruszyć tyłka! - I na poły kpiąco dodał - Więc zamierzasz mnie zabić? Tak, jak zabiłaś Karla Wiercha w swoim łoŜu? JeŜeli tak, uczyń to teraz, gdy czuję się szczęśliwy. - Karl był moim panem - odpowiedziała, marszcząc brwi. - A przynajmniej tak mu się wydawało. Ale nie był moim kochankiem. AŜ do chwili, gdy spotkałam ciebie, nie miałam kochanka. - Wyciągnęła dłoń i delikatnie dotknęła jego zwiotczałego członka. Był podraŜniony, ale cóŜ to znaczy dla lorda Wampyrów? WciąŜ ze zmarszczonymi brwiami powiedziała - Powiedziałeś przed chwilą, szczęśliwy? Wydawało jej się dziwne, Ŝe uŜył tego słowa, bo Wampyry rzadko, o ile w ogóle, bywają szczęśliwe. Szczęście... nie naleŜało do ich repertuaru. Gniewica przypisywała to faktowi, Ŝe Nestor był Wampyrem od niedawna i nadal od czasu do czasu myślał, jak Cygan. Wampyry dobrze wiedziały, jak przyjemnie spędzać czas; jak upajać się krwią i obŜerać do nieprzytomności; jak się

śmiać i hulać, zazwyczaj na koszt swych ofiar. Z pewnością wiedziały, czym jest przyjemność, wiedziały, jak zaspokajać swój nienasycony apetyt i poŜądanie. W rzeczywistości ich „szczęście” na tym właśnie polegało: gwałt i męczarnie zadawane zwykłym istotom ludzkim. Ale Gniewica podejrzewała, Ŝe Nestor miał na myśli prawdziwe szczęście i to ją zdumiało. Dlatego zapytała go powtórnie - A ty... czy jesteś szczęśliwy, Nestorze? - Tak sądzę. - Przyciągnął ją do siebie. - Mam wszystko, czego potrzebuje męŜczyzna, a dzięki tobie nawet więcej! CzegóŜ jeszcze moŜna oczekiwać? Chyba, Ŝe jest jeszcze jakaś przyjemność, której mi nie pokazałaś. Oparł brodę na jej ramieniu w taki sposób, Ŝe nie mogła widzieć jego twarzy. Gniewica podejrzewała, Ŝe uczynił to celowo; to samo dotyczyło jego uczuć, jego myśli: w istocie oczekiwał czegoś więcej. Ale nie było to coś, co ona mogła mu dać. Próbując wejść do jego umysłu, napotkała mur i jej podejrzenia znalazły potwierdzenie. Odwracając od niego twarz, aby nie dostrzegł jej rozczarowania, odepchnęła go i szybko ruszyła do swej garderoby. Ubierając się, usłyszała, jak zawołał - Gniewico? Coś nie tak? - Co więcej, poczuła, Ŝe próbuje dostać się do jej umysłu i natychmiast włączyła osłonę. - Nie, wszystko w porządku - zawołała. - Jednak noc szybko mija, a my mamy sprawę do załatwienia. - Ale naprawdę miała na myśli sprawę, którą ona miała do załatwienia. W Krainie Słońca. Zabijanie...

VIII Pogrom Gniewicy - Śmierć Giny

Rozkazy Gniewicy były proste: zabić wszystkie kobiety. Nie zniewolić czy ogłuszyć, aby pić ich krew, czy teŜ w inny sposób zwampiryzować, lecz po prostu od razu je pozabijać! Wszystkie kobiety, dziewczyny, a nawet najmniejsze dzieci płci Ŝeńskiej z plemienia Lidesci, gdziekolwiek by się znajdowały. I to nie tylko podczas tej wyprawy, lecz takŜe podczas przyszłych wypraw. Bo kiedy nie będzie juŜ kobiet, mówiła sobie Gniewica (oczywiście znała prawdziwy powód, dla którego wymyśliła tę okropność), w końcu zabraknie i dzieci, a nie mając dzieci, przysparzające nieustannych kłopotów plemię Lidesci zniknie w ciągu jednego pokolenia. A to nie jest długi okres czasu dla kogoś, kto Ŝył tak długo i pozostał tak młody - przynajmniej z wyglądu - jak Gniewica Zmartwychwstała. W taki właśnie sposób wydawała niedorzeczne rozkazy. Gdyby bowiem takie zasady zaczęły obowiązywać w całej Krainie Słońca, wówczas przewidywania Nestora sprawdziłyby się i narodziłby się nowy Turgosheim. Ale prawda była taka, Ŝe jej rozkaz miał dotyczyć tylko terytorium Cyganów Lidesci, a powód wydania tego rozkazu był prosty: czysta zazdrość, moŜe z domieszką uczucia zemsty, aby pokryć jej poprzednie straty. Lady była głównie zazdrosna o przeszłość, w której nie brała udziału oraz o miłość, której nawet nie była w stanie zrozumieć. Nigdy bowiem nie zaznała miłości - jako zwykła kobieta - dopóki nie pojawił się Nestor i obawiała się, Ŝe nie zazna jej juŜ nigdy więcej. Jako istoty wybitnie terytorialne, Wampyry niełatwo oddają to, co do nich naleŜy. A lord Nestor naleŜał teraz do Gniewicy, choć nie do tego stopnia, co ona do niego. Rywalizacja? O miłość Nestora, o jego poŜądanie? Nie w WieŜycy Gniewu, na pewno nie. Bo juŜ został uwiedziony, a Gniewica była w nim zadurzona na zabój. Ale w Krainie Słońca? To zupełnie moŜliwe. Dopóki nie zostaną spełnione jej rozkazy. A jeśli o to chodzi, Gniewica wydała jeszcze jeden. Gdyby ktoś odnalazł Mishę wśród kobiet z plemienia Lidesci, miał ją natychmiast przyprowadzić do Gniewicy, zdrową i całą. Wtedy lady zbadałaby ją nader dokładnie, aby odkryć upodobania Nestora, jeśli chodzi o kobiety, a zwłaszcza, co go tak u niej fascynowało. Następnie... Gniewica poŜarłaby jej bijące serce, a resztę rzuciła swym bestiom wojennym.

W ten sposób, pośrednio, porucznicy lady w końcu zrozumieli, Ŝe prawdziwym powodem, dla którego Gniewica zebrała o zmierzchu swych ludzi i potwory, aby zaraz po zachodzie słońca przeprowadzić atak na terytorium Lidesci, była nieznana nikomu dziewczyna, tajemnicza Misha. Wszystko to działo się, gdy większość mieszkańców wieŜy była pogrąŜona we śnie. Ale nie wszyscy...

Nestor został sam ze swymi myślami, wyglądając przez południowe okno swej komnaty. Jak zwykle, jego wzrok spoczął na szarych szczytach poszarpanego łańcucha gór, daleko za pulsującym punkcikiem Bramy do Krainy Piekieł. Gdzieś tam, na południowym zachodzie, za wysokim płaskowyŜem, u stóp porośniętych lasem wzgórz, leŜało niegdyś tętniące Ŝyciem Siedlisko. I gdzieś tam, na pustkowiu - w ciemnym lesie, w jaskiniach, wydrąŜonych w okolicznych skałach, albo w głębi samych gór - Cyganie Lidesci mieli swe kryjówki, do których się wycofywali z nastaniem nocy. Ale ze wszystkich Wampyrów w ostatnim zamczysku tylko Nestor wiedział, gdzie znajduje się ich główne schronienie. Przypomniał to sobie w łoŜu Gniewicy, kiedy próbowała go przekonać do ataku na Siedlisko. Przelotne wspomnienie z przeszłości, z jego zapomnianego dzieciństwa: wielka, pusta w środku skała, prawie tak wielka jak góra, u stóp wzgórz w Kainie Słońca. Skała Schronienia! Przelotne wspomnienie, ale Nestor pragnął je zachować w zakamarkach pamięci, do których nikt nie miał dostępu. Na tym polegała istota tajemnicy, którą w jego umyśle wyczuła Gniewica: nie myśli o Mishy, lecz o Skale Schronienia u stóp wzgórz - owej skale, poprzecinanej labiryntem korytarzy, jaskiń i kryjówek - w której znajdzie schronienie jego Wielki Wróg, gdy w końcu powróci do Krainy Słońca. A jeśli Gniewica odkryje to wcześniej... wszystkie marzenia o zemście prysną jak bańka mydlana... I wtedy ujrzał przez okno Gniewicę lecącą na południowy wschód. Towarzyszyła jej cała świta - w istocie spora armia Iglicy Gniewu - podąŜająca za swą panią do Krainy Słońca! Ale bez niego? I bez Cankera? Co ona kombinowała?! Gniewica, jej sześciu poruczników, drugie tyle uczniów i cztery bestie wojenne, z których dwie dojrzały dopiero niedawno - wszystkie rwały na południe, gotowe do walki, Nawet stąd

Nestor wyraźnie widział połyskujące w świetle gwiazd niebiesko-zielone łuski ich pancerzy i częściowo schowane pazury; dostrzegał jasny poblask rękawic bojowych i wypolerowanych czarnych, skórzanych kamizelek. I oczywiście wiedział, gdzie zmierzała. Ale nie wiedział, dlaczego. Mógł jedynie przypuszczać, Ŝe chciała obalić Lardisa i rozgromić Cyganów Lidesci: wciąŜ ta nieugięta duma Gniewicy. PoniewaŜ Nestor zdecydował, Ŝe tym razem nie przyjdzie jej z pomocą, zamierzała przeprowadzić atak na własną rękę i zrobić mu na złość! Ale gdyby przypadkiem udało jej się zadać druzgocący cios Lardisowi i Siedlisku, a moŜe i odkryć Skałę Schronienia... Co by się stało z Mishą? A, co waŜniejsze, co by się stało z odwiecznym wrogiem Nestora, jego podstępnym bratem. Czy powróciłby kiedykolwiek, wiedząc, Ŝe Cyganów Lidesci juŜ nie ma? Skądś dobiegło go zawodzenie dziecka: to płakał adoptowany bachor Giny, którego Nestor zabrał z Krainy Słońca. Gina! Canker miał rację: sprowadzenie jej do Suckscaru było błędem. Była sprawiedliwa w rozdzielaniu zadań i jej pozycja stała się zbyt silna. Lubiły ją wszystkie kobiety, a poniewaŜ kontrolowała je same i ich pracę, porucznicy i niewolnicy Nestora lubili ją takŜe! Wychodziła naprzeciw ich oczekiwaniom i umiała zaspokajać ich potrzeby. Dał jej zbyt wielką władzę. A to dziecko, ten ludzki maluch w Suckscarze: co miał z nim począć? Mimo, Ŝe stanowił smaczny kąsek - był czysty i niewinny, jak moŜe być tylko dziecko - Ŝądne krwi wampiry obchodziły się z nim, jak gdyby pochodził z krwi swego pana, jak gdyby był prawdziwym synem Nestora! Czy moŜe Gina myślała, Ŝe pewnego dnia ten bachor otrzyma jajo jej pana i sam stanie się lordem?! JeŜeli tak właśnie myślała, powinna pomyśleć jeszcze raz. Suckscar to był dopiero początek: potem cała WieŜyca Gniewu będzie naleŜeć do Nestora. A jeszcze później cała Kraina Słońca i cała Kraina Gwiazd, razem ze sczerniałymi, zapadniętymi kikutami zniszczonych wieŜ, które wciąŜ nadawały się do zamieszkania. I wreszcie Turgosheim na wschodzie. DlaczegóŜby nie? Ale z Gniewicą u boku? No cóŜ, na początku i tak będzie po jego stronie...

Ale prawdziwym przeznaczeniem nekromanty, lorda Nestora Nienawistnika było zostać niekwestionowanym cesarzem dynastii Wampyrów, nie tylko tutaj, na zachodzie, lecz takŜe za Wielkimi Czerwonymi Pustkowiami, a nawet jeszcze dalej, na terenie wszystkich nieodkrytych jeszcze ziem! Jednak... najpierw musi dokonać zemsty na swym Wielkim Wrogu. Jeśli tylko Gniewica nie zniszczy jego planów unicestwiając Cyganów Lidesci. Musi ją powstrzymać! Nestor szybko odwrócił się od okna i ujrzał Cankera, który mu się przyglądał, stojąc w drzwiach. - Nie ma potrzeby jej powstrzymywać - warknął Canker, odczytawszy ostatnią myśl Nestora z jego umysłu, co było o tyle łatwe, Ŝe była ona bardzo intensywna. - Chyba, Ŝe pragniesz ją uchronić przed katastrofą. Osobiście uwaŜam, Ŝe byłoby dobrze, gdyby Gniewica dostała nauczkę tu i teraz; taką mianowicie, Ŝe razem jesteśmy silni, a w pojedynkę przegrywamy. - ZbliŜył się do Nestora, wyjrzał przez okno i zobaczył to samo, co on. Cankerowi towarzyszył Zahar, co było praktycznie niepotrzebne, bo wszyscy zarówno w Suckscarze jak i w Parszywym Dworze wiedzieli o przyjaźni łączącej Nestora i Cankera. Taki był po prostu zwyczaj (a moŜe środek ostroŜności?): kaŜdy gość powinien być eskortowany, nawet jeśli go oczekiwano. Nestor spojrzał na Zahara. - Idź zawiadom swoich kolegów. Wyruszamy w ciągu godziny. Ale mojego lotniaka przygotuj zaraz, bo pewnie polecę przodem. Kiedy Zahar odszedł, Nestor zwrócił się do Cankera. - Powiedziałeś, uchronić przed katastrofą? Gniewicę? Co masz na myśli? - Mam na myśli przyszłość - odparł Canker. - W najlepszym razie jakiś szemrany plan. Czasami we śnie widzę rozmaite rzeczy. Gniewica będzie miała kłopoty w Krainie Słońca. Występuje przeciwko Cyganom Lidesci, prawda? Tak myślałem. MoŜesz być pewien, Ŝe jej oczekują. Dlatego tu przyszedłem. Aby cię przestrzec przed towarzyszeniem jej w tej wyprawie. - Widziałeś mnie w swoim śnie? - Nestor wiedział, Ŝe obawy tamtego były słuszne. Często miewał tego dowody. - Ani ciebie, ani siebie - odpowiedział Canker. - Ale przyszedłem, Ŝeby się upewnić. - Czy dozna szwanku? - Tylko jej duma. Ale poniesie straty, o tak. Poza tym, jak mógłbyś ją zatrzymać?

- Najpierw spróbowałbym dotrzeć do jej umysłu. A gdyby moje myśli nie dotarły do niej, gdy będzie w górze, gdzieś nad Siedliskiem... - Zdał sobie sprawę ze swego błędu i szybko dodał - A jeśli nie tam, to w jakimkolwiek miejscu, gdzie urządzi postój. - Nie - Canker energicznie pokręcił głową, aŜ mu zafalowała ruda grzywa. - Nie „w jakimkolwiek miejscu”. Siedlisko sobie poradzi. Ale powiedz mi: od kiedy to takŜe penetrujesz czas? Czy we śnie czytasz przyszłość i widzisz kłopoty, jakie czekają Gniewicę na końcu jej drogi? Dlaczego chcesz ją zatrzymać? Ze względu na nas, bo jest naszym sprzymierzeńcem; ze względu na siebie samego, bo ci na niej zaleŜy i byłoby ci Ŝal, gdyby ją zabito; czy teŜ... z jakiegoś innego powodu? Ty nigdy jeszcze nie zaatakowałeś Siedliska, prawda? Canker nie uśmiechał się. Wiedział, Ŝe czegoś tu nie rozumie. Ale czego? Czy to coś waŜnego? Instynktownie zapuścił mentalną sondę do umysłu Nestora. - Chcesz kraść moje myśli? - warknął nekromanta. Canker wycofał się, wzruszył ramionami i lekko jęknął. - Stary nawyk, Nestorze. Wybacz. - Nie chcę, Ŝeby stała się jej jakaś krzywda - powiedział Nestor. - Przynajmniej jeszcze nie teraz. Dopóki jednoczy mieszkańców wieŜy. Bo jeśli rzeczywiście zagraŜa nam niebezpieczeństwo ze wschodu, moŜemy potrzebować lady Gniewicy i jej pomocy. Na pewno przydadzą się nam jej ludzie i bestie wojenne! Ale potem... są przecieŜ na świecie inne kobiety. - W tym momencie w końcu zdał sobie sprawę, Ŝe powodowało nim tylko poŜądanie i Ŝe wcale jej nie kocha. Teraz, gdy był juŜ pełnoprawnym lordem Wampyrów, nie kochał i nie potrzebował nikogo. A zwłaszcza tak wątpliwego sprzymierzeńca jak Gniewica. Było faktem, Ŝe stale kłamała, swym ciałem, jeśli nie językiem. Nestor wziął jej doświadczenie za autentyczne uczucie, pragnął bowiem wierzyć, Ŝe to, co mu ofiarowała, było nowe i prawdziwe. Ale tak nie było: wszystko to było stare i fałszywe, tak stare i fałszywe, jak ona sama. W uwodzicielskim ciele miłej dziewczyny czaiła się wiedźma. Teraz nie miał juŜ co do tego cienia wątpliwości. Właściwie wiedział to od samego początku, od tego pierwszego spotkania na dachu. CzyŜ była zdolna do miłości? Gniewica po prostu wysysała męŜczyzn na śmierć! A jeśli chodzi o seks, Nestor takŜe miał rację: na świecie było wiele innych kobiet... ...A zwłaszcza jedna, w Krainie Słońca. Kryjąca się w jakiejś jaskini, razem z Cyganami Lidesci? Ale wszystkie te myśli zachował dla siebie i Canker nie zdołał ich poznać.

- W kaŜdym razie teraz jest juŜ zbyt późno - warknął Canker. - Jest daleko. Coś ją rozzłościło i pragnie to wyładować na Cyganach Lidesci. No cóŜ, Ŝyczmy jej szczęścia. Na pewno będzie go bardzo potrzebowała. Słyszałem grzmoty i widziałem błyskawice, Nestorze eksplozje czerwieni, zieleni i Ŝółci - śmiertelne okrzyki ludzi, lotniaków i wojowników; wrzaski wampirów, tak niepodobne do ludzkich. Bo krzyki ludzi nigdy nie trwają długo, a wampiry krzyczą bez końca... Nestor juŜ się uspokoił. - A jednak mówisz, Ŝe nic się jej nie stanie, tak? - Jej samej nie. Ale jej wojska z pewnością doznają strat. - Niech więc tak będzie. Pewnie masz rację: naleŜy jej się nauczka. Potem moŜe zostawi Cyganów Lidesci w spokoju. - Co cię z nimi łączy? - Coś... z dawno minionej przeszłości. - Nestor odwrócił wzrok. - Jakaś stara blizna, która wciąŜ dokucza? - Tak. - Nic więcej nie mów. Jesteś moim bratem. Rozumiem. - I Canker połoŜył Nestorowi łapę na ramieniu. - Przekonajmy się, jak jej idzie - powiedział Nestor. - Co byś powiedział na małą wyprawę? Na przykład, Ŝeby ściągnąć dziesięcinę od Cyganów na wschód od przełęczy. Ale nasi porucznicy to zdolni chłopcy i sami mogą się tym zająć. A my moglibyśmy się zająć śledzeniem Gniewicy, co ty na to? Moglibyśmy zobaczyć, co kombinuje i co z tego wyjdzie Gdybyśmy się zaczaili na wzgórzach wokół... A Canker szybko dokończył - ...wokół Siedliska. Doskonale, pójdę przygotować swego lotniaka...

Canker miał rację. W niecałe półtorej godziny później wylądował wraz z Nestorem na wzgórzu w pobliŜu Siedliska. A to, co się działo w dole, zgadzało się w znacznej mierze z tym, co przewidział Canker. Gniewica wywołała mgłę, która teraz kotłowała się koło zniszczonych bram i palisady, otaczającej zrujnowane miasto. Następnie otoczyła cały teren, ustawiając swych poruczników i niewolników, po trzech z kaŜdej strony, koło bram, aby uniemoŜliwić ewentualną ucieczkę

zaatakowanych ludzi. A wysoko w górze lady i jej sześciu pozostałych ludzi wydawało rozkazy bestiom wojennym. Dwie bestie były juŜ wewnątrz murów fortecy, walcząc we mgle (ale trudno powiedzieć z kim, bo wywołana przez Gniewicę mgła była bardzo gęsta). W nocnej ciszy Nestor i Canker, posługując się swymi wyczulonymi, wampyrzymi zmysłami, nie musieli się specjalnie wysilać, aby usłyszeć odgłosy bitwy: pękające belki i łoskot walących się domów, dudnienie i świst jakby przelatujących nad głową wielkich pocisków i przeraŜające ryki rozwścieczonych bestii wojennych. A wkrótce potem usłyszeli coś jeszcze. - Ale gdzie te grzmoty i błyskawice? - krzyknął Nestor, a jego pytanie wciąŜ brzmiało w uszach, gdy z dołu nadeszła odpowiedź. - Oto grzmot, który ci obiecywałem! - wysapał Canker i obaj aŜ podskoczyli na widok, jaki się nagle wyłonił z oblęŜonego Siedliska. W środku miasta rozkwitła ognista kula, jak gigantyczna pochodnia, najpierw świecąca na zielono, a potem, w miarę rozszerzania się, zmieniająca barwę na Ŝółtą i na koniec czerwoną. Mgła rozstąpiła się i moŜna było zobaczyć, jak coś wiło się pośród dymu i ognia: była to bestia wojenna, która płonąc skręcała się jak wąŜ. Jej wycie wkrótce zagłuszył odgłos potęŜnego wybuchu, który odbił się echem od gór i powrócił do osłupiałych lordów, którzy w zdumieniu patrzyli na rozgrywające się poniŜej sceny. Spotęgowane przez ciszę, jaka na chwilę zapadła po tej eksplozji, znów rozległy się wrzaski jakiejś ocalałej bestii, podczas gdy jej towarzyszka wyła w męczarniach. Pośród rozświetlanej czerwonawą poświatą nocy, ktoś musiał oblać oliwą bestię miotającą się w przedśmiertnych drgawkach, bo nagle pojawiły się płomienie wokół miejsca wybuchu. Bitwa trwała bez chwili przerwy. Kiedy lotniaki lady zaczęty opuszczać się w kierunku miasta, jak czarne punkciki na tle migocących w dole płomieni, na niebie nad Siedliskiem pojawiły się błękitne i zielone smugi ognia, jak spadające gwiazdy, wystrzeliwane z murów miasta. - A oto i moja błyskawica! - wykrzyknął Canker. Trafiony lotniak przemienił się w Ŝółtozieloną kulę ognia, która po chwili opadła w postaci czarnych, dymiących szczątków. Inne lotniaki wpadły w panikę i zaczęły latać na oślep, zderzając się ze sobą w powietrzu. Pełne zdumienia okrzyki oszołomionych poruczników mieszały się z odgłosem wybuchów i rykiem płomieni. Przeraźliwy świst pocisku i kolejny lotniak, trafiony w nasadę skrzydła, płonąc runął w

dół a wraz z nim jeździec, który nie przestawał krzyczeć, dopóki nie dosięgła go nieuchronna śmierć. - Roznoszą ją w drobny mak! - wyszeptał Nestor. - Dokładnie tak, jak przewidywałem - ponuro potwierdził Canker. - Wszyscy wiedzieliśmy, Ŝe ten Lardis wypróbowuje nowy rodzaj broni - mieliśmy na to dowody, przelatując w pobliŜu skraju jego terytorium - słyszeliśmy niesamowite trzaski piorunów i buchających płomieni - ale to jest po prostu... - Fantastyczne! - dokończył za niego Nestor. I po chwili dodał - Patrz. Została załatwiona. Tak było rzeczywiście. Gniewica została upokorzona, doznając kolejnej poraŜki, ale nawet ona wiedziała, kiedy się wycofać. Jej lotniaki uniosły się w powietrze w chmurach palącego ognia, a na ziemi nadpalona bestia wojenna próbowała wzbić się w górę. W końcu się jej udało, a wywołany przez nią podmuch ugasił część płomieni. Jednak jeden z jej pęcherzy wypornościowych pękł, kiedy szła w górę. Jeśli chodzi o drugą bestię, teraz stanowiła juŜ tylko masę drgającego mięsa, z której unosił się dym i obrzydliwy smród. A poza murami miasta, z pobliskiego lasu i stoków okolicznych wzgórz, pośpiesznie startowały pozostałe lotniaki gwałtownie skręcając w powietrzu, aby uniknąć strzał z kusz rozochoconych obrońców. Był to prawdziwy pogrom! - To tyle, jeśli chodzi o próbę atakowania terytorium Lidesci! - warknął Canker. Nestor kiwnął głową i pomyślał - Otwarty atak to z pewnością ryzykowna sprawa. Ale ukryty atak, we właściwym czasie i miejscu? Na przykład wymierzony w Skałę Schronienia... - Jeśli będzie tędy wracała, zobaczy nas - nerwowo zauwaŜył Canker. - A niech zobaczy! - splunął Nestor. - Niech wie, Ŝe my wiemy, jak się zbłaźniła! - Ojej! - powiedział Canker. - Jeszcze nie widziałeś Gniewicy w gniewie, prawda? - No, to czas, Ŝebym zobaczył. - MoŜe kiedy indziej, dobrze? - A dlaczego nie teraz? - Bo ma ze sobą bestie wojenne - kilka z nich jest w doskonałej formie - a my nie mamy Ŝadnej! Bądź rozsądny, Nestorze: nie draŜnij jej teraz. Później pewnie za tobą zatęskni, ale teraz nie jest właściwy moment ani dla ciebie ani dla mnie. UwaŜam, Ŝe powinniśmy się jak najprędzej ulotnić. Nestor jeszcze się ociągał, ale tym razem Canker postawił na swoim...

Kiedy porucznicy Nestora i Cankera zakończyli ściąganie dziesięciny, Nestor posłał po Zahara i zapytał - Jak poszło? - Dobrze, lordzie. Miód, zboŜe, mięso i wino. - Wezwałem cię, bo mam dla ciebie pewne zadanie. - Słucham, panie. Czego pan sobie Ŝyczy? - Chodzi o Ginę. Chcę ją odwołać z pełnionych przez nią funkcji; chcę teŜ, aby zwolniła zajmowane pomieszczenia. Zahar był zaskoczony, ale starał się tego nie okazywać. Wzruszył ramionami i powiedział - Gina przez cały czas pracowała dobrze. Teraz zbiera tego owoce. Nagrodzi ją pan, prawda lordzie? MoŜe przydzielając jakieś lŜejsze zajęcie? Tak, aby mogła poświęcać więcej czasu swemu dziecku. Nestor westchnął. - Jesteś chytry, Zaharze. Wszyscy jesteście chytrzy. Nie, nie nagrodzę jej. Zostanie objęta normalnym harmonogramem prac. Wybierz najbardziej atrakcyjną spośród moich kobiet, która ją zastąpi. Jestem zmęczony Giną. Nie miałem jej od... och, od długiego czasu. I juŜ mnie nie interesuje. Od tej chwili ma pracować razem z innymi i równie intensywnie. A jeśli chodzi o to dziecko: ludzkie dziecko w Suckscarze jest niepotrzebne. Zajmij się tym... Zahar nie zdołał powstrzymać stłumionego okrzyku zdumienia. Próbując odzyskać równowagę, powiedział - To znaczy, mam je zawieźć z powrotem do Krainy Słońca? - Wybór naleŜy do ciebie - powiedział chłodno Nestor. - Kraina Słońca albo prowiant. To mnie nie obchodzi. Idź teraz i powiedz o wszystkim Ginie, a do wschodu słońca wszystko ma być załatwione, zgodnie z moimi rozkazami. - Nie powie jej pan sam? - śmiało zapytał Zahar. - Chcesz powiedzieć, Ŝe się jej boję? - Nestor popatrzył na niego, sardonicznie unosząc brwi. - Nie, po prostu mam juŜ jej dość - jej i wszystkich, którzy zadają mi zbyt wiele pytań! A moŜe ty się jej boisz, co? Czy teŜ po prostu boisz się zmiany, w wyniku której nie będzie ci juŜ tak łatwo romansować? - Romansować... panie? - Zarówno tobie jak i innym. - Nestor mówił teraz bardzo cicho i w jego głosie moŜna było wyczuć groźbę. - Myślisz, Ŝe nie wiem, jak to organizowała? Teraz Zahar wykazał wielką odwagę. - To wszystko działo się dla dobra Suckscaru.

- W moim dworze jest tylko jedna istota, która działa dla dobra Suckscaru - powiedział Nestor ledwie słyszalnym szeptem. - Ja sam! Ale mnie nie moŜna zastąpić, a wszystkich innych tak i uczynię to, jeśli zajdzie taka potrzeba. Teraz idź i dopilnuj, aby wykonano moje rozkazy. - Tak, panie. - I Zahar szybko odszedł, rad, Ŝe moŜe zniknąć z oczu swego pana. Choć minął juŜ pewien czas od powrotu z owej fatalnej w skutkach wyprawy, Gniewica nie wychyliła nosa poza Iglicę Gniewu. Niewątpliwie lizała rany. W Suckscarze Nestor był juŜ pełnoprawnym Wampyrem. Był niezwykle potęŜny: pan wielkiego dworu, nekromanta, który czytał w umysłach zmarłych, a takŜe... kochanek Gniewicy? Ale, jeśli o to chodzi, wszystko ulega zmianom. Jak sama lady przyznałaby bez wahania, była jedynie kobietą, choć wzniosła się tak wysoko w hierarchii Wampyrów. Och, bez wątpienia była ambitna! A ambicje Nestora? On sam przypuszczał, Ŝe w końcu nastąpi między nimi starcie. Wydawało się to nie do uniknięcia. Ale tymczasem starał się jak najlepiej wykorzystać sytuację. Nie było to zbyt trudne. Gniewica doskonale wiedziała, jak zaspokoić jego Ŝądzę. Ale są rozmaite rodzaje Ŝądzy i dla męŜczyzny nie zawsze ciało kobiety jest najwaŜniejsze. śądza zemsty przenikająca Nestora była ogromna. Zemsty na jego Wielkim Wrogu i na dziewczynie, która go zdradziła. To przede wszystkim. Ale potem... ...Zastanawiał się nad pozostałymi mieszkańcami wieŜy, poczynając od Cankera. Canker nie stanowił problemu. Wyglądało na to, Ŝe podporządkował mu się całkowicie, jak oswojony wilk. Kiedy nadejdzie czas, będzie doskonałym, godnym zaufania porucznikiem. Potem pomyślał o Wranie i Spiro. Ich takŜe będzie moŜna podporządkować. Gniewicy kiedyś to się udało. W końcu zerwali się ze smyczy, ale stało się tak dlatego, Ŝe sprowadziwszy ich tutaj, uwolniła ich zarazem od despotycznych ograniczeń Turgosheim. Nie widzieli Ŝadnego sensu w zamianie jednej tyranii na inną, jednego bezlitosnego przywódcy na jeszcze bardziej bezlitosną kapłankę. Ostatecznie bracia Zabójczoocy byli lordami, a Gniewica tylko lady... Jednak co się tyczy Spiro, Nestor słyszał, Ŝe ten wciąŜ ćwiczy śmiercionośną siłę swego spojrzenia i ma juŜ w tej dziedzinie pewne sukcesy. Podczas wyprawy do Krainy Słońca bracia mieli kłopoty. Wpadli w zasadzkę, zastawioną przez zdesperowanych Wędrowców i zostali zmuszeni do walki wręcz. Rękawica bojowa Spiro wbiła się w czaszkę jakiegoś męŜczyzny tak mocno, Ŝe spadła mu z dłoni. Potem, gdy ktoś inny zaatakował go maczetą, spróbował uŜyć śmiercionośnej siły swego spojrzenia i wtedy okazało

się, Ŝe odziedziczył zdolności swego ojca! Metafizyczne uderzenie jego wampirycznego spojrzenia wystarczyło, aby rozerwać serce ofiary, zniszczyć jej narządy wewnętrzne i tym samym uśmiercić! Teraz więc, podczas gdy Wran miewał napady szału (które zresztą były przeraŜające), jego brat posiadał zabójczy wzrok swego ojca. Ale oczywiście ludzie byli słabi, a Wampyry silne. Nestor ani przez chwilę nie wierzył, Ŝe zabójcze spojrzenie Spiro moŜe podziałać czy to na niego, czy teŜ na jakiegokolwiek mieszkańca wieŜy. Mimo wszystko naleŜało się strzec jego osobliwego talentu. Wreszcie Gorvi Przechera wydawał się łatwy do pokonania, zwłaszcza gdy pozostali ulegną. Ale Nestor wiedział, Ŝe zawsze będzie musiał na niego uwaŜać. Gorviemu absolutnie nie moŜna było powierzyć odpowiedzialnego stanowiska. W istocie lepiej byłoby mu nie powierzać w ogóle Ŝadnego stanowiska, chyba Ŝe w jakiejś bardzo głębokiej jamie, gdzieś na zasłanej głazami równinie... Nestor tak bardzo wybiegł myślami w przyszłość, gdy nagle pojawił się Grig z wiadomością od lady Gniewicy. Była krótka: „Chodź”. Dostarczywszy tę wiadomość, Grig wyszczerzył zęby w uśmiechu. Zwykle Nestor odpowiadał uśmiechem, bo jego porucznicy wiedzieli doskonale, co oznacza takie zaproszenie. Ale tym razem zmarszczył brwi, a Grig szybko spowaŜniał i powiedział - Tak, lordzie? - Czy jej posłaniec jeszcze tu jest? - Czeka w korytarzu prowadzącym do jej stanowisk lądowania. Pilnuje go straŜnik. - Idź do niego - powiedział Nestor. - I powiedz, aby jej powiedział: „Nie”! Grig osłupiał. - Tak po prostu? Nestor wzruszył ramionami. - Wzywając mnie, takŜe uŜyła pojedynczego słowa. I tak samo jej odmówię. Grig cofnął się i odwrócił, zamierzając odejść, ale Nestor zatrzymał go, mówiąc - Czekaj. - Tak, panie? - Od tej chwili nigdy nie uśmiechaj się w mojej obecności, chyba Ŝe sam się uśmiechnę. I nigdy się nie śmiej. - Tak, panie. - Pamiętaj o tym - ostrzegł go Nestor. - Bo jeśli zapomnisz... trudno jest się uśmiechać,

nie mając warg. Grig czym prędzej umknął...

Noc powoli minęła. Gniewica nie wysyłała mu więcej „rozkazów”, choć dwukrotnie wyczuł, Ŝe go sondowała na granicy świadomości. Był teraz silny i wiedział, jak jej do siebie nie dopuścić. I tak teŜ uczynił. W wieŜy panował niezwykły spokój; przypominało to ciszę przed burzą. Nestor czuł, jak wielkie nietoperze w swych jaskiniach poruszają się niespokojnie i poczuł nagły niepokój, nie mając pojęcia, co go mogło wywołać. Poświęcił chwilę na sprawy administracyjne, po czym zaczął się szykować do snu. Nie widział Giny, ani nie słyszał zawodzenia jej przybranego dziecka. Najwyraźniej Zahar sumiennie wypełnił jego rozkazy. Nestor poczuł się samotny. Wezwał jedną z dziewcząt, która bardzo starała się zaspokoić swego pana, ale... była zimna. No, moŜe nie zimna, ale w porównaniu z Gniewicą, nie było w niej ognia. Nestor odesłał ją z powrotem. Zasnął i śnił o wirze złoŜonym z liczb. Oraz o innych rzeczach. Jego sny zazwyczaj były szkarłatne, tak jak sny wszystkich Wampyrów. Ale tym razem nie było w nich krwi. Zamiast tego, śnił o bezkrwawej wojnie, o polu bitwy zasłanym trupami, na którym jedyną Ŝywą istotą był on sam, Nestor Nienawistnik! Walczył samotnie, bez Ŝadnego wsparcia ze strony ludzi czy potworów; miał tylko tę cuchnącą rękawicę bojową przeciwko niezliczonym legionom zmarłych, których rozkładające się ciała wstawały natychmiast po tym, jak je powalił. Mimo, Ŝe było to beznadziejne zadanie (bo kto moŜe zabić zmarłych?), siłą woli zmuszał się do walki, aby dotrzeć do tego, co ochraniali, tego co nimi dowodziło, swego Wielkiego Wroga z dawno zapomnianych czasów, jeśli nie liczyć krótkich przebłysków zwodniczej pamięci. W końcu, kiedy stanął cięŜko dysząc z wysiłku na stercie falujących ludzkich szczątków, które nie przestawały się go czepiać, próbując go ściągnąć w dół, schronienie w którym ukrywał się znienawidzony przeciwnik Nestora, zmaterializowało się: wznoszący się ku górze, rozkołysany stoŜek, jak tornado szybko mutujących równań! Wir liczbowy!

A pośród wirującego tornado, na poły ukryty wewnątrz chaosu szalejących wybuchów równań, Nestor ujrzał nieopisanie smutną twarz jasnowłosego, niebieskookiego olbrzyma; źródłem tego smutku była zapewne niemal ofiarna masakra armii zmarłych. Ale nie tylko to. Nestor miał bowiem wraŜenie, Ŝe za tymi tęsknie spoglądającymi, szafirowymi oczami zobaczył duszę swego wroga; i w jakiś dziwny i niewytłumaczalny sposób dotarło do niego, Ŝe ten olbrzym mu współczuje, Ŝe jego Wielki Wróg współczuje... swemu bratu, Nestorowi Nienawistnikowi! W tym momencie ktoś połoŜył mu dłoń na ramieniu i Nestor się obudził. Był juŜ dzień. Zahar cofnął się, gdy Nestor zerwał się z łóŜka, jak oparzony. Lord Suckscaru był pokryty zimnym potem i nie mógł złapać tchu, a gdy wreszcie rozbudził się na dobre, zdał sobie sprawę, gdzie jest i wziął się w garść, po czym wykrztusił - O co chodzi? - Chodzi o Ginę, panie. - Twarz Zahara była blada, nawet jak na wampira. - Co z nią? - Powiadomiłem ją o pana zamiarach i rozkazach dotyczących jej samej i dziecka. Zabrała się za porządkowanie zajmowanych pomieszczeń i poprosiła, abym wrócił za godzinę. Ale kiedy się tam zjawiłem, nie było jej. Ani jej ani dziecka. - Uciekła? Ale jak? - Nestor wstał i ubrał się. Zahar potrząsnął głową ze smutkiem. - Nie, nie uciekła. Ukryła się. Czekając na wschód słońca. - Czekam na wyjaśnienia. - Przeszukałem cały dwór, ale nie zdołałem jej odnaleźć. Nie mogła pójść ani do Iglicy Gniewu ani do Parszywego Dworu, więc musi być tutaj. Ale, jak dobrze wiesz, panie, Suckscar jest ogromny, a Gina doskonale zna wszystkie jego zakamarki. Poza tym... wielu pańskich ludzi ma u niej dług wdzięczności. MoŜe ktoś ją ukrył na parę godzin. Waham się, czy przedstawić taką sugestię, ale właśnie tak... tak to się zaczyna... - Przerwał, nie dokończywszy. - Mów dalej - powiedział Nestor. - Wiem, co chcesz po wiedzieć: Ŝe Gina ma przyjaciół. To rzadkie wśród wampirów, a jednak i ja mam co najmniej jednego przyjaciela. Zahar skwapliwie przytaknął i powiedział - Dwóch, lordzie, jeśli i mnie zechcesz zaliczyć do ich grona. - Po czym szybko podjął - Wiedziałem, Ŝe w końcu musi się ujawnić, Ŝe musi się pojawić, choćby po to, aby coś zjeść czy nakarmić dziecko. I w końcu pojawiła się, ale jak pan widzi, nastąpiło to dopiero po wschodzie słońca.

- Gdzie ona jest? - Wykorzystując zewnętrzną drogę, wspięła się na południową ścianę Iglicy Gniewu. - A dziecko? - Jest z nią. Niewątpliwie chciała popełnić samobójstwo. A dziecko? Lepiej, Ŝeby zginęło teraz szybko, pewnie i zbyt młodo, aby wiedzieć, Ŝe w ogóle Ŝyło - zamiast stać się kolejnym elementem zapasów Ŝywności. Tak myślała Gina. I Nestor to wiedział. - Zaprowadź mnie tam, abym mógł ją zobaczyć i porozmawiać z nią. - Tak, panie. Ale... spałeś bardzo długo i słońce jest juŜ wysoko. Obawiam się, Ŝe jest juŜ za późno. Ale mimo wszystko poszli. - Co zamierzasz jej powiedzieć, lordzie? - spytał Zahar. - Czy chcesz ją sprowadzić na dół? Nestor spojrzał na niego gorejącymi oczyma. - Nie - odparł. - Pozwólmy jej tam zostać, aŜ dosięgnie ją słońce. Wszystko, co mam jej do powiedzenia, to: do widzenia. I aŜ do stanowisk lądowania Gniewicy towarzyszyło im milczenie...

Gniewica była tam równieŜ w towarzystwie kilku poruczników. Paru z nich chciało iść po Ginę, ale lady ich powstrzymała. - Nie, poczekajmy i zobaczmy, co uczyni ta głupia kobieta. Trudno uwierzyć, Ŝe rozmyślnie się usmaŜy i to nie z miłości do jakiegoś męŜczyzny powiedziała, patrząc z ukosa na Nestora. Podeszła do niego, uśmiechając się i zapytała - Dlaczego do mnie nie przyszedłeś? Widząc Gniewicę, na pozór spokojną po klęsce poniesionej podczas bitwy o Siedlisko wyglądała fantastycznie w wydekoltowanej sukni - i wiedząc, Ŝe mógłby ją posiąść choćby zaraz, Nestora znów ogarnęło poŜądanie, które sprawiło, Ŝe krew zaczęła się w nim gotować. - PoniewaŜ miałem parą spraw do załatwienia - skłamał. - Jakich spraw? - Musiałem ją odwołać z zajmowanego stanowiska. - Więc jest tutaj z twojego powodu? - Tak - odparł, głównie z powodu wampyrzej próŜności. - A takŜe dlatego, Ŝe chciałem odesłać jej adoptowanego bachora z powrotem do Krainy Słońca, albo przeznaczyć na prowiant. - Ach, tak? Ale słyszałam plotki, Ŝe jest takŜe twoim adoptowanym synem.

- Dajmy spokój płotkom - odpowiedział Nestor. Rozmawialiby dalej, ale w tym momencie z ust Zahara wyrwało się westchnienie, a pozostali porucznicy i niewolnicy, wyciągnęli szyje, aby dojrzeć, co się dzieje na stromej, południowej ścianie Iglicy Gniewu. Stali na naturalnym występie, połoŜonym nad głównym stanowiskiem lądowania Gniewicy, które znajdowało się jakieś sześćdziesiąt stóp poniŜej górnego poziomu. Nagle naturalne, poprzecinane szczelinami półki skalne i zbudowane przez wampiry przypory, okna i pomosty, zalśniły oślepiającą bielą i wydawało się, Ŝe cała skała stanęła w ogniu. Tamtędy bowiem przebiegała granica, dokąd sięgały promienie słoneczne; powyŜej cała wieŜa była biała od padających na nią od tysiącleci palących promieni słońca, kiedy stało w najwyŜszym punkcie swej drogi nad Krainą Słońca. Wysoko, na półce skalnej, na którą wspięła się z przebiegającego obok pomostu, Gina przyciskała do piersi dziecko, przykucnąwszy w cieniu niewielkiej wnęki. Ale wnęka była zbyt płytka i nie była w stanie jej osłonić, kiedy słońce wzniosło się ponad szczytami gór i jego promienie dosięgły górnych pięter WieŜycy Gniewu. Wtedy właśnie z ust Zahara i pozostałych widzów wyrwało się westchnienie, bo przesuwająca się w dół granica cienia zbliŜała się nieuchronnie do skulonej postaci. Gina takŜe to zobaczyła i zrozumiała, Ŝe nadszedł jej koniec. Wtedy wyprostowała się i skierowała swe dzikie spojrzenie na Gniewicę, Nestora, Zahara i pozostałych. Ale patrzyła głównie na Nestora, który wyraźnie czuł na sobie jej palące spojrzenie. Gniewica lekko zmarszczyła brwi i rzekła - Ona cię nienawidzi. Nestor odparł - Ma powody. - Głos mu się załamał. W tym momencie stało się coś dziwnego. Nagle Nestor zapragnął krzyknąć i ostrzec Ginę przed zbliŜającym się słońcem i kazać jej zejść na dół, aby uniknęła niebezpieczeństwa. Dotąd myślał, Ŝe współczucie i podobne ludzkie słabości na zawsze go opuściły, ale teraz nie był juŜ tego pewien. Przeniknął go jakiś Ŝal i dręczące poczucie... winy? Lorda Wampyrów? To po prostu śmieszne! A jednak... ...W końcu kim była Gina? Tylko nieszkodliwą dziewczyną, którą zabrał z Krainy Słońca. Co uczyniła, aby sobie zasłuŜyć na taki koniec? Ale jeśli nie uczyniła niczego, to dlatego, Ŝe sama była niczym! Po prostu głupia cygańska suka, więc dlaczego go obchodzi jej los? Gniewica usłyszała jego myśli. - Właśnie, jest niczym. Dlaczego się nią przejmujesz? Bo była twoją pierwszą? Ale pomyśl: Gniewica jest twoją ostatnią! Czy moŜna nas w ogóle

porównywać? Mnie i jakąś Cygankę? JeŜeli tak, to poszukaj sobie kogoś innego. Ale jeśli to zrobisz, pamiętaj, Ŝe nigdy więcej cię juŜ nie wezwę! - W tej groźbie Nestor wyczuł teŜ nutę desperacji. Gniewicy wciąŜ na nim zaleŜało. To dawało mu nad nią władzę, którą kiedyś wykorzysta. Ale na razie... ...Nie odpowiedział, głównie dlatego, Ŝe wciąŜ obserwował Ginę i palące promienie słońca, które powoli zbliŜały się do kobiety, stojącej na półce skalnej. Było teraz o wiele za późno, aby cokolwiek uczynić. Jej śmierć była nieuchronna. Z ust stojących wokół wampirów wydobyło się kolejne westchnienie. Dziwna rzecz: westchnienie przeraŜenia z ust takich potworów! Ale gdyby kiedykolwiek dosięgły ich promienie słońca, oznaczałoby to niechybną śmierć. - Kiedy Ŝycie zbliŜa się do końca, czas nagle przyśpiesza. - Nestor nie pamiętał, kto to powiedział; prawdopodobnie jakiś stary człowiek z Krainy Słońca. Jeszcze jeden fragment jego zapomnianej przeszłości. Ale co właściwie znaczył? Młodość trwa wiecznie, a przynajmniej tak się wydaje. Ale kiedy człowiek się starzeje, lata ulegają skróceniu. A ostatnie godziny Ŝycia? Muszą przelatywać jak sekundy. Oczywiście to samo dotyczy kobiet. A jeśli chodzi o Ginę, to były właśnie te ostatnie sekundy. Pięć, cztery, trzy, dwie, jedna... i koniec. W końcu słońce ją dosięgło! Poczuła jego palące promienie na twarzy i w oczach! Stała z opuszczonymi ramionami, jakby pogodzona ze swym losem, ale nagle wyprostowała się i kiedy pierwsza smuŜka dymu uniosła się z jej włosów, spojrzała po raz ostatni na Nestora i cisnęła ku niemu dziecko! Ale odległość była zbyt duŜa i zataczając łuk, dziecko nie wydawszy głosu poleciało w przepaść... Wtedy Gina krzyknęła, po czym uniosła ramiona, jakby chciała objąć słońce. Jej twarz natychmiast poczerniała, a sukienka wydęła się od wydobywającej się z ciała pary i dymu. Z włosów buchnęły płomienie, które po chwili ogarnęły ją całą. Jej postać spowił Ŝółty ogień, prawie niewidoczny w promieniach słońca. Jeszcze przez chwilę tam stała, jak Ŝywa pochodnia, po czym opadła na kolana, zachwiała się i runęła w dół... - Koniec - powiedziała Gniewica z odcieniem zadowolenia. I pomyślała - Dawna miłość, płonąca do samego końca, strawiona własnym ogniem. A wraz z nią cała jej „niewinność”.

Obróciła się do Nestora, ale juŜ go nie było. Zobaczyła tylko jak idzie w stronę stanowiska lądowania, zmierzając razem z Zaharem do Suckscaru. - Nestorze! - zawołała. - Później - odpowiedział, nie oglądając się. Wiedział bowiem, Ŝe ma nad nią władzę. Ale miał takŜe władzę nad zmarłymi, a teraz był wśród nich ktoś, z kim musiał porozmawiać...

Kazał przynieść na górę jej spalone, sczerniałe ciało i w zaciszu własnego pokoju podszedł do jej zwłok. Jednak jeszcze zanim jej dotknął, usłyszał w swojej głowie - Jesteś przeklęty, Nestorze. - Jej głos był całkowicie pozbawiony emocji, jak głosy wszystkich zmarłych. - Wszyscy jesteście przeklęci, ale ty przede wszystkim. Zatrzymał się i powiedział - Kiedy przyniosłem cię tutaj, moim jedynym zamiarem było, aby cię... pocieszyć? - Dziwna rzecz, ale tak było rzeczywiście, choć teraz i on sam widział cały cynizm swego postępowania. Zaśmiała się bez wyrazu. - No nie. Nestorze. Chciałeś mnie prosić o przebaczenie! Tylko Ŝe jesteś Wampyrem i nie wiesz jak to się robi. Ale i tak nigdy ci nie przebaczę. Czy zmusisz mnie do tego? Och, wiem, Ŝe masz taką władzę. Ale choć mogę powiedzieć cokolwiek, wiesz, Ŝe odwołam wszystko natychmiast potem. A jaką to sprawi róŜnicę? Jesteś przeklęty. Nie tylko przeze mnie, ale przez wszystkich zmarłych! W tym momencie obudził się jego wampir. - Niech i tak będzie! Co? Miałbym się lękać zmarłych? Jest na odwrót: to oni lękają się mnie! Po chwili powiedziała - MoŜe na razie. Ale jak będzie na koniec? Nigdy nie zapominaj, Nestorze, Ŝe wszystko ma swój początek i koniec. A jeśli chodzi o niezliczone rzesze zmarłych, myślę, Ŝe powinieneś się ich lękać, o tak... Podejrzewał, Ŝe juŜ się więcej do niego nie odezwie i ogarnięty nagłą paniką zawołał Wytłumacz się! Ale odpowiedziało mu milczenie. Wtedy wezwał Zahara i rozkazał - Kiedy nadejdzie zmierzch, pogrzeb ją u stóp wzgórz w Krainie Słońca, nad Bramą do Krainy Piekieł. Wyszukaj jakąś szczelinę skalną i zamuruj tam jej ciało. Ale nie mów mi, gdzie ją pochowałeś bo juŜ została zapomniana i tak ma pozostać. A sam pomyślał, na wzór krótkiej i cynicznej mowy pogrzebowej Gniewicy Zapomniana, a wraz z nią wszystkie jej klątwy!

Ale czy klątwy umierają równie łatwo, jak kobiety? Nawet wampirzyce, w odpowiednich okolicznościach? Czy teŜ Wampyry, kiedy nadejdzie ich czas? Z jakiegoś powodu Nestor miał co do tego wątpliwości...

IX Powrót wroga - Zemsta Nestora - KsięŜycowa kochanka Cankera

Stopniowo Nestor budził się. Ale nie w swym miękkim łoŜu i czując dotyk piersi lub pośladków jakiejś pięknej wampirzycy z Suckscaru. Mimo to jego pierwszą myślą było, Ŝe Ŝycie lorda uczyniło go słabym. Co samo w sobie stanowiło sprzeczność, poniewaŜ jako lord Wampyrów, Nestor był twardy jak nigdy przedtem, zarówno fizycznie jak i psychicznie i pozostało w nim bardzo niewiele (o ile w ogóle) ludzkich uczuć, a juŜ na pewno jego ciało było całkowicie pozbawione ludzkich słabości. Ale nawet metamorficzne ciało Wampyra ma swoje słabe punkty, takie jak wraŜliwość na światło słoneczne, srebro, czosnek i zaostrzony drewniany kołek; poza tym, oczywiście, jest pozbawione odporności na pewną chorobę, niszczącą ciało i powodującą jego rozpad, którą ludzie zwą trądem, a Wampyry unikają tak samo, jak palących promieni słońca! O ile bowiem te ostatnie działają szybko, trąd rozwija się bardzo powoli, a zachodzące w jego wyniku zmiany są całkowicie nieodwracalne. Nestor juŜ się całkowicie rozbudził i zaskoczyło go to, Ŝe był cały obolały. Potem przypomniał sobie, gdzie się znajduje; poczuł w ustach wilgotny Ŝwir, a na twarzy ucisk małych kamyków; zapach wypełniający nadrzeczną jaskinię ostatecznie potwierdził jego kłopotliwe połoŜenie. Przetarł oczy i otworzył je z wysiłkiem, przygotowany na jasny blask, który mógł go oślepić. Ale nie, był bezpieczny; spał długo - z powodu wyczerpania i postępującego powrotu do zdrowia - a obudził go ostatecznie zbliŜający się zachód słońca i jego wampyrzy instynkt. Przez wylot jaskini widział bulgoczącą rzekę, która była teraz barwy ołowiu. śadnego lśnienia na powierzchni wody. Był zmierzch, a za parę godzin nadejdzie noc... jego pora. Usiadł prosto, ale uczynił to zbyt szybko i poczuł silny ból. W rzeczywistości miał kilka niewielkich obraŜeń, o których zapomniał, a które teraz dawały o sobie znać: opuchlizna na lewym barku, w miejscu gdzie podczas upadku złamał obojczyk, dolne Ŝebra, które bolały i prawdopodobnie uległy złamaniu oraz rozległe stłuczenia pokrywające całą lewą połowę ciała, biodro i udo. CóŜ to był za upadek!

Twarz i oczy szybko mu się goiły. Nestor wiedział, Ŝe źródłem bólu była szybka metamorficzna rekonstrukcja lub rewitalizacja uszkodzonych części ciała. Jego wampiryczne ciało wydaliło te śruciny srebra, które przegapili trędowaci; jego pogruchotane kości nadal się zrastały tak, Ŝe niebawem staną się mocniejsze, niŜ przedtem; rany na twarzy wypełniały się tkanką bliznowatą, którą potem będzie mógł zachować bądź usunąć, zaleŜnie do swej woli. (Prawdopodobnie ją zostawi, jeśli nie będzie zbyt widoczna, aby przypominała mu dług wobec Cyganów Lidesci.) Cyganie Lidesci... to nazwisko było jak Ŝółć w ustach Nestora. MoŜe w końcu byłoby lepiej, gdyby dał się Gniewicy namówić na przeprowadzenie zmasowanego ataku: Nestor, Canker, Gniewica i ich połączone siły. Gdyby nie był tak uparty - gdyby wyjawił im swój sekret, wskazał połoŜenie Skały Schronienia i poprowadził ich do walki - wtedy sprawy mogłyby przybrać inny obrót. Ale tak, jak potoczyły się wypadki... ...I co teraz będzie z Nathanem, jego Wielkim Wrogiem, posługującym się wirem liczb, jego nieznanym bratem? I z tą suką, Mishą, która go zdradziła w świecie, z którego tak niewiele pamiętał? Bowiem tych dwoje było prawdziwą przyczyną sytuacji, w jakiej się znalazł, a juŜ prawdziwym koszmarem było to, Ŝe nawet teraz nie znał wyniku swego planu, którego celem było złapanie ich w pułapkę i uśmiercenie; nie wiedział, czy ów plan powiódł się całkowicie albo częściowo, czy teŜ całkowicie spalił na panewce. Mógł mu to powiedzieć tylko jego porucznik, Zahar. Ale Zahar był w Suckscarze, o ile w ogóle Ŝył! Jednak niezaleŜnie od tego, jak potoczyły się wypadki, z punktu widzenia Nestora ich wynik był katastrofalny! Ale z drugiej strony... moŜe mimo wszystko nie było tak źle. Bo gdy nieśmiało zaczął sondować otoczenie i uruchomił swe wampyrze zmysły, aby słuchać i wyczuwać wibracje psychicznego eteru, nigdzie nie wykrył obecności wiru liczbowego, czy choćby jego śladu. Po raz pierwszy, odkąd sięgał pamięcią, jego umysł był zupełnie od niego wolny. Kiedy ostroŜnie dotknął palcami swej poranionej twarzy, usunął ziarenka Ŝwiru z włosów i przygotował się do wyjścia na zewnątrz, w las ciemniejący z kaŜdą chwilą, gdzie ptaki juŜ ucichły, układając się do snu, Nestor wrócił pamięcią do ostatnich wydarzeń, poprzedzających obecną chwilę... ...Po tym, jak Gina go przeklęła (jej klątwa wciąŜ rozbrzmiewała w jego pamięci, jak dziwne zaklęcie, które w dodatku wydawało się działać!) i zaraz po jej samobójstwie, mimo Ŝe przez jakiś czas próbował się temu opierać, w końcu przyciąganie Gniewicy spowodowało, Ŝe

poszedł do jej dworu, nie mogąc sobie darować własnej słabości. Ale... to juŜ nie było to samo. MoŜe dla Gniewicy tak, ale nie dla niego. Bo zdawał sobie sprawę ze swej przewagi i wiedział, Ŝe Gniewica go kocha na swój wampyrzy sposób. I ta świadomość jej słabości była źródłem jego siły! Później, kiedy zasnęli, znów śnił mu się wir liczbowy i ten, który krył się za jego zasłoną, jego znienawidzony brat, Nathan. Kiedy w końcu się obudził, zdał sobie sprawę, Ŝe ten sen był odmienny od wszystkich poprzednich. Bo nawet gdy był juŜ zupełnie przytomny, coś z tego snu wciąŜ tkwiło w jego wnętrzu, nie dając mu spokoju: ten nieznośny, bezsensowny wir mutujących liczb! Co prawda, był słaby w gasnącym świetle dnia, niemniej jednak emanował z Krainy Słońca, z terytorium Cyganów Lidesci. I był rzeczywisty. To juŜ nie było wspomnienie, lecz fakt; nieobecny tak długo, teraz powrócił, rzeczywiście powrócił... Powrócił... Myśl o tym, Ŝe oto jego Wielki Wróg powrócił, sprawiła, Ŝe poczuł mrowienie w swym wampyrzym ciele. A Misha, jego skradziona miłość? Czy ona takŜe tam była, razem z nim? Czy znów byli kochankami i spiskowali przeciwko niemu, jak niegdyś? I wiedział, Ŝe odpowiedź na wszystkie te pytania brzmi: tak! Wiedział teŜ, co musi uczynić... Znalazłszy się z powrotem w Suckscarze i słysząc, jak Canker Psi Syn śpiewa w jasnym świetle księŜyca, stojąc na jakimś wychodzącym na północ balkonie Parszywego Dworu, Nestor postanowił poprosić go o radę. I oniromanta wytłumaczył mu ten sen i zajrzał w przyszłość, ale ostrzegł: przyszłość bywa pokrętna. - Niebezpieczeństwo leŜy nie tyle w samym odczytywaniu przyszłości - powiedział Canker - ile w próbach jej zmiany. Przyszłość jest równie nienaruszalna jak przeszłość. To, co się wydarzyło, jest ustalone raz na zawsze. A to, co ma się wydarzyć... wydarzy się! Jednak Nestor chciał wiedzieć - A jak będzie ze mną? Opadłszy na cztery łapy, Canker, zamiast odpowiedzi, przechylił głowę na bok i zawył boleśnie. Następnie, ponownie prostując się, kurczowo chwycił Nestora, po czym warknął złowrogo - MoŜe byłoby dobrze, gdybyś mnie zabrał ze sobą przyjacielu. - Zabrać cię ze sobą? - Do Krainy Słońca, o zmierzchu, gdzie zrobisz wszystko, Ŝeby usunąć tą swędzącą, starą bliznę. Bo wydaje mi się, Ŝe chcąc nie chcąc pozostaniesz tam przez jakiś czas. A, jak dobrze

wiesz, dzień w Krainie Słońca oznacza śmierć... - Potem Canker rozpogodził się. - Tak, tak trzeba zrobić! Polecę z tobą! Bo tak właśnie to widziałem: Ŝe nie byłeś sam. - Nigdy nie miałem takiego zamiaru - odpowiedział Nestor, kręcąc głową. - Ale nie będę cię naraŜać na niebezpieczeństwo, bo to nie twoja sprawa. Nie, wezmę ze sobą Zahara. W ten sposób przyszłość, którą widziałeś, nie zostanie pogwałcona. Tylko, Ŝe... ja wciąŜ nie wiem, co właściwie widziałeś. - Widziałem kłopoty, ogień, ból i udrękę - odparł Canker. - Widziałem braci - bliźniaków i nie bliźniaków zarazem - z których jeden został okaleczony, być moŜe trwale, a drugi wysłany gdzieś bardzo, bardzo daleko. Ale nie pytaj mnie, któremu z nich to się przytrafiło. A jeśli chodzi o zmiany przyszłości, nie przejmuj się. Bo, jak ci powiedziałem, nie moŜna jej zmienić. Ani się jej wyprzeć. I gdy Nestor, pogrąŜony w myślach, wracał do Suckscaru, Canker stał skomląc, moŜe nawet łkając na swój sposób...

Wtedy, nieomal zbyt wcześnie, zapadł zmierzch i szare wierzchołki gór zdawały się kusić Nestora, jak nigdy dotąd. Wabiła go ich błękitna poświata widoczna w świetle księŜyca i... wir liczbowy! Zamiast bowiem słabnąć, ów wir przybierał na sile w głowie Nestora, na kształt burzy pyłowej tak, Ŝe był teraz zupełnie pewien, Ŝe jego Wielki Wróg powrócił. I zanim pozostali mieszkańcy zamczyska obudzili się ze snu, Nestor i Zahar osiodłali swe wierzchowce i wyruszyli do Krainy Słońca, a kiedy Canker zmienił zdanie co do zmian przyszłości i wybiegł z Parszywego Dworu, aby powstrzymać Nestora - jeszcze zanim Gniewica ziewnęła trzykrotnie, zmarszczyła brwi i wysłała swą sondę, aby go odszukać i wykryć, dlaczego nie leŜy obok niej - było juŜ zbyt późno. Odpocząwszy chwilę w górach, Nestor i Zahar zaczęli penetrować wzrokiem Krainę Słońca. I dzięki wirowi liczb, Nestor dowiedział się, Ŝe jego Wielki Wróg jest tam w tej chwili. Tylko, Ŝe tym razem będzie mógł go odnaleźć, idąc śladem owych liczb, które wirowały coraz szybciej w jego głowie. Wreszcie będzie mógł wytropić ten wir, dotrzeć do jego źródła i zniszczyć je - zniszczyć go - na zawsze! A Misha, czy była tam razem z nim? Porwie ją do Krainy Gwiazd i uczyni swoją niewolnicą w Suckscarze. Wszystko to wyjaśnił Zaharowi, po czym go ostrzegł - JeŜeli

cokolwiek mnie spotka, mój wróg nie moŜe umknąć. Nie zniósłbym takiej myśli! Jeśli jest mi pisane piekło, muszę wiedzieć, Ŝe on znajdzie się tam przede mną, albo Ŝe podąŜa tam za mną. Oto moje rozkazy: ja zajmę się nim, a ty zabierzesz dziewczynę. JeŜeli wszystko pójdzie dobrze, natychmiast pośpieszymy z powrotem. Ale jeśli mnie się nie uda go schwytać, rzuć dziewczynę i łap jego! Zrozumiałeś? Zahar zrozumiał takŜe następny rozkaz Nestora: aby jego wroga wepchnąć Ŝywcem w Bramę do Krainy Piekieł! Następnie dosiedli swych wierzchowców i Nestor powiedział - Teraz leć tuŜ za mną, a ja cię do nich zaprowadzę. - I tak się stało. AŜ do tej chwili wszystko szło zgodnie z planem. Ale potem... ...Wszystko poszło na opak. Dziwna rzecz, ale Nestor niewiele z tego zapamiętał; tylko tyle, Ŝe leciał śladem wiru liczbowego do jego źródła i zobaczył, Ŝe jego ofiara podąŜa w kierunku Skały Schronienia; oczywiście było ich dwoje. Potem wszystko powinno być bardzo proste: lord Wampyrów i jego porucznik na swych lotniakach przeciwko dwójce Cyganów, wędrujących o zmierzchu, jak zabłąkane, bezdomne dzieci. Widział ich z wysoka i nie mógł nie dostrzec wozu, który ciągnęli za sobą, wyładowanego swymi dobrami doczesnymi. Wiedział, co oznacza ten wóz: Ŝe właśnie wzięli ślub i Ŝe wracają z wesela. No to co? Nestor był pewien, Ŝe Nathan miał Mishę juŜ przedtem i teraz nie miało to Ŝadnego znaczenia. A jednak doprowadziło go to do szału. I, co gorsza, rozproszyło. Zobaczył męŜczyznę i jego partnerkę, ale nie zauwaŜył jeszcze kogoś, kto mógł ich ocalić. Ten ktoś był uzbrojony w strzelbę, która - jak Nestor pamiętał - pochodziła z „innego świata”. Kiedy myśliwi zniŜyli lot, lecąc wśród rzadkiej mgły, para na ziemi dostrzegła ich! Porzuciwszy wóz, rozdzielili się i rzucili w przeciwnych kierunkach. Działając zgodnie z rozkazami Nestora, Zahar ruszył za dziewczyną, podczas gdy jego pan zaczął ścigać Nathana. Ale wskutek zawirowań gęstniejącej mgły, Nestor nadal nie zdawał sobie sprawy z obecności trzeciego Wędrowca. Gdy nagle... ...Jego oczy poraziły dwa błyski, po których usłyszał odgłos strzału z dwururki. Ale wtedy było juŜ za późno. Lotniak Nestora dostał kulę między oczy i choć oderwało mu połowę pyska,

jakimś cudem wciąŜ unosił się w powietrzu. Ale to jeszcze nie był koniec. Rozległy się kolejne strzały, tym razem wymierzone w samego Nestora. Katusze, wywołane tymi maleńkimi srebrnymi śrucinami, wgryzającymi się w jego metamorficzne ciało, były nie do opisania! Choć wyrzucony z siodła, Nestor jakoś zdołał się utrzymać na grzbiecie swego rannego wierzchowca. Wijąc się na oślep, z zakrwawioną twarzą i prawie tracąc przytomność, próbował skierować swego okaleczonego lotniaka z powrotem do Krainy Gwiazd i wtedy znów sobie przypomniał klątwę Giny oraz ostrzeŜenia Cankera. Z tego, co nastąpiło potem, zapamiętał bardzo niewiele. Długi lot ślizgowy i niemoŜność kierowania wierzchowcem. Stopniowo słabnące uderzenia jego skrzydeł; jego przejmujące piski; kołysanie się z lewa na prawo, spowodowane zaburzeniem równowagi, w wyniku uszkodzenia maleńkiego mózgu. Nie mając siły, aby wznieść się wyŜej, zdezorientowany, umierający stwór leciał wprost na las... i tam się rozbił. PotęŜny łoskot, jak smagnięcie biczem, gdy został wyrzucony z grzbietu lotniaka. Koziołkując w powietrzu, wyrŜnął w pień wielkiego drzewa, którego gałęzie łamały się pod jego cięŜarem, gdy spadał w dół. Uderzył w ziemię i ogarnęła go ciemność... A potem... jakieś opiekuńcze dłonie? Dobroć? Maści i bandaŜe, które miały dopomóc w procesie leczenia, juŜ uruchomionym przez jego pijawkę. I krótkie chwile, gdy odzyskiwał przytomność. I sporadyczne myśli, Ŝe moŜe odnalazła go Gniewica i zawiozła do ostatniego zamczyska. Ale tak się nie stało. Nie, bowiem odnaleźli go trędowaci! Jego niezdarna ucieczka przed świtem, prawie na oślep, z ich kolonii i głęboko wyryta w jego pamięci świadomość, Ŝe był w ich rękach, pod ich opieką i wdychał to samo powietrze przez większą część długiej nocy! Trędowaci! Trąd! Straszliwa zmora Wampyrów!

Nestor otrząsnął się z tych myśli... i zdał sobie sprawę, Ŝe rozebrany do naga szoruje się w rzece, usuwając ze swego ciała i swego umysłu zapach i wszelkie ślady, a nawet świadomość tego, Ŝe przebywał wśród trędowatych. Ale ta świadomość pozostanie z nim na zawsze i dobrze o tym wiedział. To, co się wydarzyło, było nieodwracalne.

Dygocąc, wyszedł na brzeg, załoŜył swoje brudne ubranie i pomyślał - To jest zaraźliwe, ale nie jest nieuchronne. Poza tym, zdaję sobie sprawę z niebezpieczeństwa i moja pijawka takŜe. A wewnątrz jego ciała, pasoŜyt starał się odkryć i ewentualnie unieszkodliwić jakiekolwiek ślady trądu, które mógł znaleźć w jego ciele i krwi. I Nestor wiedział, Ŝe jego pasoŜyt juŜ się zajął wytwarzaniem odtrutki przeciw trującemu srebru; pracował takŜe wytrwale nad odtworzeniem tkanek zniszczonych w wyniku strzału i gwałtownego upadku na ziemię. Krótko mówiąc, Nestor zdawał sobie sprawę, Ŝe jego pijawka ma „pełne ręce” roboty. Ale musiał przestać o tym myśleć. Człowiek moŜe Ŝyć wśród trędowatych przez wiele lat i nie zarazić się, a on był tam zaledwie przez jedną noc. (Jednak jego pełne ran ciało, stanowiło otwarte wrota dla kaŜdej choroby. A oni go karmili, dotykali, oddychali tym samym powietrzem.) Niech to diabli! Nestor zacisnął zęby, wściekle potrząsnął głową, spojrzał na północ swymi przekrwionymi oczami i ujrzał pierwsze gwiazdy na nocnym niebie, migoczące nad dalekim łańcuchem gór. A wysoko nad ostatnim zamczyskiem Gwiazda Północna lśniła jak błękitny klejnot i zdawała się go wzywać jak niegdyś. Ale Nestor widział gwiazdy niewyraźnie, jak przez mgłę i jego uszkodzone oczy napełniły się łzami bólu i rozczarowania, gdy ze wszystkich sił próbował zobaczyć ostry obraz. Daremnie. Procesu leczenia nie moŜna było przyśpieszyć; musi polegać na swych pozostałych wampyrzych zmysłach, które poprowadzą go przez las i góry. A to robił juŜ dawniej, jeszcze jako młody Cygan, działając w oparciu o uszkodzony umysł i pamięć, kiedy wiedział tylko, kim chce zostać. A teraz? Powinien sobie poradzić. Więc ruszył na północ i stopniowo ból przenikający jego ciało stał się tępy, a jego na początku ostroŜne kroki nabrały pewności i coraz szybciej pokonywał kolejne mile, dzielące go od celu. I, tak jak poprzednio, jego latarnią morską była Gwiazda Północna, która wskazywała mu moŜliwie najkrótszą drogę do zamczyska, choć oczywiście starał się poruszać jakimś dawniej wydeptanym szlakiem, jeśli tylko prowadził we właściwym kierunku. W gęstniejącym mroku Nestor niezbyt się śpieszył, bo noc była jego sprzymierzeńcem, a on był Wampyrem... I był głodny. Po chwili zorientował się, gdzie jest: w lesie, jakieś trzy mile na południe od Siedliska. Kiedyś bawił się tutaj, jeszcze jako dziecko i polował, juŜ jako młodzieniec. Wspomnienia

pojawiały się i znikały, rozwiewały się, jak we mgle. Dzieciństwo i młodość były pogrąŜone w niepamięci, ale wiedziony instynktem wiedział, gdzie się znajduje. Jeszcze cztery mile i powinien dotrzeć do stóp wzgórz. A nad nim rozpościerała się długa noc, podczas której przekroczy łańcuch gór i znajdzie się w bezpiecznym miejscu na długo przed wschodem słońca. Teraz juŜ wiedział, Ŝe „niewyczerpana energia” Wampyrów to zwykła bajka; niedawne trudy wyczerpały ją niemal całkowicie i mimo długiego snu, który powinien był go wzmocnić, poczuł zmęczenie... i głód. Za sto lat byłoby to takie łatwe! Znaleźć wzniesienie, rozciągnąć swoje wampyrze ciało jak cienką błonkę i poszybować do Krainy Gwiazd. Ale choć był lordem, pod tym względem był wciąŜ niedojrzały. Oczywiście zrobił pewne postępy, ale to było jeszcze za mało. Nie do tego stopnia, aby był zdolny do takiego wyczynu. W rzeczywistości jeszcze nie widział Ŝadnego lorda z WieŜycy Gniewu w locie, choć Canker przysięgał, Ŝe w razie konieczności wszyscy mogą to uczynić. Samodzielny lot! Tylko pomyśleć: wzbić się w powietrze i szybować unoszony nocnym wiatrem! Nestor przechylił głowę i popatrzył tęsknie na rozgwieŜdŜone niebo... ...I ujrzał sylwetki lecących wysoko lotniaków! Na początku ogarnęły go bezładne myśli: ekipa poszukiwawcza? CzyŜby Zahar i Gniewica zebrali poruczników i niewolników, aby przeprawili się przez góry i zaczęli go szukać? No cóŜ, Gniewica moŜe tak... ale Zahar? To wydawało się nieprawdopodobne. Mimo Ŝe Nestor przysiągł, Ŝe powróci, jego porucznik, Zahar, musiał dostrzec szansę swego awansu. Ale jak mógłby to osiągnąć, trudno powiedzieć: Zahar nie miał jaja i nie był wampirem dostatecznie długo. Jednak była to jakaś szansa. A zatem Gniewica? Nestor wysłał ku niebu sondę i przekonał się, Ŝe nie była to Gniewica. W rzeczywistości jeźdźcy byli ostatnimi ludźmi, jakich pragnął spotkać, a i oni z pewnością wcale nie chcieli go znaleźć: byli to bowiem bracia Zabójczoocy, Wran i Spiro! W górze krąŜyła mała grupa myśliwych, stopniowo schodząc w dół. Kiedy ich obserwował, nagle zanurkowali, jak jastrzębie atakujące swoją ofiarę. Wampyrze

zmysły

Nestora

były

wyostrzone

przez

nadciągające

z

góry

niebezpieczeństwo; po chwili usłyszał trzask łamanych zarośli i nawet z tej odległości słyszał wyraźnie chrapliwe oddechy ściganych Cyganów. Bracia odkryli grupę Wędrowców i wkrótce

noc rozbłyśnie ogniem i spłynie krwią. Na samą tę myśl, serce Nestora zaczęło bić szybciej, a krew Ŝwawiej popłynęła w Ŝyłach. Miał szczęście. Gdyby rabusie nie byli tak pochłonięci polowaniem, musieliby wyczuć jego sondę. I Nestor doskonale wiedział, jak by go potraktowali lordowie Obłąkańczego Dworu: niekoniecznie szybka śmierć, lecz taka, z której nie byłoby juŜ powrotu. Miecz, kołek, ogień. Choć oczywiście nie byłoby Ŝadnych świadków, kogo moŜna by potem oskarŜyć? Tylko braci i ich niewolników. Nestor był bez wątpienia ich wrogiem, który trzymał z Gniewicą i Cankerem, i pragnął przekształcić górne piętra WieŜycy Gniewu w fortecę, a resztę pozostawić własnemu losowi. Pozbycie się go znacznie osłabiłoby Gniewicę, a bracia wyraźnie zyskaliby na sile. Tak, miał szczęście. I to szczęście nadal go nie opuszczało. Ktoś - najwyraźniej jakiś Wędrowiec - potykając się, uciekał z pola walki i biegł w jego stronę. Wypłoszony przez braci smakowity kąsek pędził prosto na Nestora. Nestor ukrył się w cieniu drzew, wywołał mgłę i swymi wampyrzymi zmysłami zaczął badać istotę, która biegła w jego kierunku. Okazało się, Ŝe było ich dwoje: męŜczyzna i kobieta. Wystarczy, aby zaspokoić wszystkie jego potrzeby. Nestor pozwolił im się zbliŜyć, ale teraz poruszali się juŜ znacznie ostroŜniej. Nie z jego powodu, bo nie mieli pojęcia o jego obecności. Przyczyną były odgłosy dobiegające z gęstego lasu za ich plecami: ochrypłe, zrozpaczone okrzyki przeraŜonych męŜczyzn, przenikliwe wrzaski kobiet oraz bezlitosny śmiech ich prześladowców. Ale wszystko to działo się w pewnej odległości i dwójka uciekinierów sądziła, Ŝe udało im się wydostać z zasadzki. Teraz skradali się w ciemności, starając się robić jak najmniej hałasu. Ale Nestor słyszał ich doskonale i czekał... W końcu zbliŜyli się i wówczas wyszedł im naprzeciw. Szok był tak silny, Ŝe kobieta nie, to była jeszcze dziewczyna - zemdlała. A chłopakowi opadła szczęka i podniósł rękę, jakby się zasłaniając... ale trzymał w niej kuszę! Nestor odchylił się w bok, gdy strzała świsnęła mu tuŜ koło ucha i płaską dłonią z całej siły uderzył w nadgarstek tamtego. Kość pękła, ale chłopak nawet nie zdąŜył wydać Ŝadnego dźwięku, bo Nestor uderzeniem drugiej ręki zmiaŜdŜył mu twarz. Rozległ się trzask pękającej szczęki, a cios Nestora był tak silny, Ŝe zęby chłopaka wbiły mu się w gardło. Krztusząc się,

poleciał w tył, wyrŜnął w pień drzewa i osunął się na ziemię. Wtedy Nestor przebił prawą dłonią klatkę piersiową ofiary - chwycił bijące jeszcze serce, przegryzł tętnice i wyrwał je z jego piersi. Wszystko to odbyło się w zupełnej ciszy. Przytrzymując ciało swej ofiary oparte o drzewo, Nestor ugasił pragnienie i zaspokoił głód. Ale wciąŜ nie zaspokoił poŜądania...

Po chwili dziewczyna poruszyła się i wydała słaby jęk. A kiedy otworzyła oczy, ujrzała Nestora, który klęczał obok i patrzył prosto na nią. Z jej ust wydobył się słaby okrzyk, który zaraz ucichł, bo Nestor chwycił ją dłonią za gardło i mocno ścisnął, a wyraz jego bezlitosnej, lubieŜnej twarzy mówił wyraźnie: Bądź cicho! Spojrzała do góry, ponad koronami drzew i ujrzała chmury mknące po rozgwieŜdŜonym niebie. Siedziała, opierając się plecami o drzewo i zobaczyła, Ŝe jest naga od pasa w górę, a ubranie zwisa na niej w strzępach, jak skórka dojrzałego owocu. Wtedy zrozumiała, Ŝe to nie jest tylko zły sen; przypomniała sobie, gdzie jest, z kim była i co się stało. Oczy rozszerzyły jej się z przeraŜenia, gdy rozglądając się wokół, zobaczyła swego chłopaka... którego martwe ciało opierało się o pień drzewa tuŜ obok niej! Był cały we krwi, jak świeŜo zarŜnięte prosię. Wtedy skierowała oskarŜycielskie spojrzenie na Nestora, zobaczyła wyraz jego twarzy i od razu wiedziała, co to oznacza. Pragnął jej i będzie ją miał. On takŜe wiedział, co oznacza wyraz jej twarzy: Ŝe zabiłaby go, gdyby mogła i to bez względu na następstwa. Wiedział, Ŝe krzyknęłaby na całe gardło, gdyby zwolnił uchwyt, a takŜe, Ŝe łatwo byłoby to zakończyć, gdyby ścisnął trochę mocniej. Tylko, Ŝe... chciał, aby była przytomna. Przynajmniej na początku. Odgłosy dochodzące od strony grupy Wrana i Spiro nieco się uspokoiły i sprowadzały się teraz do błagalnego łkania kobiet i sporadycznych okrzyków agonii czy rzadkich wybuchów śmiechu. Wiedział, co oznaczają te dźwięki; wiedział, Ŝe bracia Zabójczoocy i ich porucznicy zabawiają się z pojmanymi kobietami; wszystko to rozpaliło namiętności Nestora, a jego krew zagotowała się, gdy poczuł jak ogarniają go fale poŜądania. Zaraz uczyni to samo, tu i teraz, jednak wiedział, Ŝe gdyby dziewczyna krzyknęła, z pewnością by ją usłyszano. Gdyby krzyknęła...

Powoli zaczął się podnosić, ani na chwilę nie zwalniając dławiącego uchwytu i spojrzał w dół. ChociaŜ twarz miała ubrudzoną i zalaną łzami oraz pełną zadrapań w wyniku przedzierania się przez gęste zarośla, wciąŜ była piękna. Kiedy Nestor wstał, obnaŜył nabrzmiały członek i zaczął go powoli przesuwać wzdłuŜ zagłębienia między jej jędrnymi, drŜącymi piersiami. Jej piękne piersi... jej drŜące ramiona, lśniące niby marmur... jej pulsujące gardło. Ale jej twarz zaczęła sinieć od nacisku jego stalowych palców. Kiedy zaczęła się krztusić, stopniowo zwolnił uchwyt. Natychmiast otworzyła usta i głęboko wciągnęła powietrze. Ale Nestor wiedział, Ŝe gdy je wypuści, będzie temu towarzyszył przeszywający krzyk, na co po prostu nie mógł pozwolić. Szybko wepchnął jej członek do ust i chwycił dłonie, którymi próbowała go dosięgnąć. Następnie zagłębił się w jej gardło, tak jak to często czynił z Gniewicą; tylko, Ŝe Gniewica była Wampyrem i pragnęła tego. Ogarnięty ekstazą Nestor wniknął w głąb swej ofiary, jak lawa wlewa się do podziemnej pieczary, wypełniając całą dostępną przestrzeń. Jego celem był seks, ale celem jego pijawki było poŜywienie dla uzupełnienia porcji, jaką otrzymał od chłopaka. Dziewczyna wiła się pod nim, ale z ciała Nestora wysunęły się małe haczyki, które ją unieruchomiły, a maleńkie igiełki wkłuły się w jej Ŝyły i tętnice, wysysając z niej resztki sił witalnych. Ale nie trwało to długo. Kiedy jej ręce opadły bezwładnie, Nestor puścił je i sięgnął do jej piersi; ścisnął je mocno, jakby chciał przyśpieszyć wypływ jej soków. Wtedy siły ostatecznie ją opuściły i zrezygnowała z dalszej nierównej walki. Świadomość, Ŝe dziewczyna umiera, Ŝe odebrał jej Ŝycie, rozpaliła Nestora jeszcze bardziej. Jęcząc głośno i dygocąc na całym ciele, przygniótł ciało dziewczyny do drzewa i szczytował w serii długich wytrysków. Po chwili było po wszystkim i Nestor wycofał się...

Teraz powinien, omijając grupę myśliwych, bezzwłocznie podjąć dalszą wędrówkę, ale najpierw musiał zająć się sprawą pierwszorzędnej wagi. Jego pierwsza ofiara, chłopak, był prawie na pewno martwy i to na dobre: w końcu Nestor zmasakrował mu twarz i wyrwał serce! Ale dziewczyna była cała. Jej ciało było nietknięte. Krótko mówiąc, była niemartwa, była

wampirem, a wobec duŜej ilości nasienia, jakie pozostawił w niej Nestor, było bardzo prawdopodobne, Ŝe się stanie Wampyrem. Albo nawet juŜ nim była... Nestor podniósł kuszę, znalazł ukryte w pochwie, przytroczonej do kurtki chłopaka, dwie strzały i wbił je dziewczynie prosto w serce, przygwaŜdŜając ją do drzewa. Teraz juŜ się nie obudzi ze swego snu, lecz po prostu ulegnie rozkładowi, chyba Ŝe znajdą ją Wędrowcy i spalą jej ciało. Jednak na długo przedtem wzejdzie słońce i wypali z niej wszelkie resztki wampira, jakie mogły w niej pozostać. Nie poświęcając jej więcej uwagi, Nestor wyruszył w dalszą drogę na północ, obchodząc szerokim łukiem obszar, skąd wciąŜ dochodziły odgłosy dzikiej orgii. Raz zobaczył w oddali migocący Ŝółty płomień ogniska płonącego na leśnej polanie i kilka kołyszących się, szarych kształtów, którymi mogły być tylko lotniaki; przyśpieszając kroku, wkrótce zostawił je za sobą...

Bez dalszych przygód Nestor w końcu dotarł do stóp wzgórz i zaczął wchodzić pod górę; po upływie jednej trzeciej nocy, znalazł się na terenie skalnym, zasłanym rumowiskiem, w samym sercu gór, dzielących Krainę Słońca od Krainy Gwiazd. Teraz droga stała się trudniejsza, lecz Nestor się nie zraŜał. Do wschodu słońca zostało jeszcze ponad czterdzieści godzin, powinien więc zdąŜyć bezpiecznie się przeprawić przez przełęcz i zejść do Krainy Gwiazd, zanim palące promienie słoneczne zdołają go dosięgnąć. Raz krótko się przespał w rozpadlinie u podnóŜa urwiska i ocknął się myśląc, Ŝe zaspał i Ŝe jest juŜ dzień! Ale był w błędzie. ChociaŜ złośliwie migocąca Gwiazda Północna skryła się za górami, pozostałe gwiazdy świeciły równie mocno jak zawsze, bowiem minęła dopiero połowa długiej nocy. Dwukrotnie dostrzegł ślady działania Wampyrów. Za pierwszym razem zobaczył kilka mocno obładowanych sylwetek stworów latających, które ocięŜale podąŜały w stronę Krainy Gwiazd. Byli to zapewne bracia Zabójczoocy; przespawszy się po krwawej orgii, wracali do Obłąkańczego Dworu. Za drugim razem uwagę Nestora przyciągnęła mgła: niewątpliwie wywołana przez Wampyry, płynąca jak biała rzeka niegdyś zatłoczonymi ulicami opuszczonych Dwóch Brodów. Mógł to być Gorvi Przechera (był bowiem uzdolnionym twórcą mgły) albo Canker, a nawet sama

lady Gniewica, ale Nestor postanowił tego nie sprawdzać. Znajdując się na wzniesieniu, stanowił łatwy cel i nie chciał, aby jakiś nieprzyjaciel odkrył jego obecność. Ale jeśli to Gorvi polował tym razem w pojedynkę, bez braci Zabójczookich... ...MoŜe się pokłócili. Nestor miał taką nadzieję. Kiedy spoglądał w dół, w centrum miasta zapłonął ogień; palił się jeden z domów. Niewątpliwie odbywała się tam jakaś uroczystość. A więc Dwa Brody nie były całkowicie opuszczone. Przynajmniej nie tej nocy. Ale jutro na pewno będą znowu puste...

Wraz z pierwszym brzaskiem Nestor osiągnął przełęcz, przekraczając linię odgraniczającą Krainę Słońca od Krainy Gwiazd. Stojąc na tej niewidzialnej linii, przestał widzieć Krainę Słońca i w cieniu wierzchołków Krainy Gwiazd nareszcie poczuł się bezpieczny. A więc powrócił i teraz, schodząc z przełęczy, zatrzymał wzrok na zasłanej głazami równinie. Na północnym wschodzie, daleko za Bramą do Krainy Piekieł, ostatnie zamczysko nawet w tej chwili pełne było Ŝycia; stąd nie moŜna go było dostrzec, poza kilkoma migoczącymi światełkami w spowitej szarobłękitną mgiełką dali. Samej Bramy takŜe nie było widać, była bowiem ukryta za linią wzgórz, tylko z oddali promieniował jej blask. Nestor znalazł płaski głaz i usiadł. Był zmęczony i chciał trochę odpocząć, a moŜe nawet się przespać. Ale najpierw musi spróbować nawiązać kontakt. W WieŜycy Gniewu lordowie, lady oraz ich porucznicy i niewolnicy przygotowywali się do długiego dnia. Gniewica zaciągała w wychodzących na południe oknach wieŜyczek Iglicy Gniewu zasłony z futer nietoperzy; Canker był gdzieś na balkonie Parszywego Dworu, śpiewając ostatnią, smętną pieśń do obojętnego księŜyca; w Suckscarze Zahar pewnie zastanawiał się, jak to by było, gdyby został jego panem. Ci, na których nie ciąŜyły Ŝadne obowiązki, szykowali się do snu, a „pracownicy zmianowi” i straŜnicy byli na nogach, pilnując funkcjonowania i bezpieczeństwa pięciu wielkich dworów. Mimo Ŝe Nestor miał powieki jak z ołowiu, skoncentrował wzrok na północnym wschodzie, gdzie migotały owe - być moŜe wyimaginowane - światełka, wysłał swe wampyrze myśli w kierunku Zahara i został natychmiast nagrodzony, poniewaŜ jego sonda natrafiła nie na jeden, lecz na trzy cele! Zahar, Gniewica i Canker: wszyscy oni stali w oknach swych posiadłości, spoglądając na południowy zachód i myśląc o Nestorze.

Zaharem miotały mieszane uczucia i był zdezorientowany, gdy jego pan nawiązał z nim kontakt. Sam nie mógł swobodnie wysyłać myśli, ale myśli Nestora odbierał wyraźnie. A gdy sonda Nestora go dosięgła, odniósł wraŜenie, jak gdyby sam Nestor stał obok i mówił - Zaharze, chodź do mnie! - Nestor! - wyszeptał Zahar. - Dla ciebie lord Nestor! Natychmiast leć tu do mnie, w góry. I weź ze sobą dodatkowego lotniaka. - Więc... pan powrócił! - A nie mówiłem, Ŝe wrócę? Pośpiesz się, bo stęskniłem się za wygodami Suckscaru. I Zaharze... - Tak, panie? - Czy mój Wielki Wróg...? - Jest w drodze do Piekła, panie! - Zahar juŜ się opanował. - A moŜe juŜ tam dotarł. Bo to było juŜ jakiś czas temu. - Doskonale! Teraz ruszaj, a ja cię doprowadzę do miejsca, gdzie czekam. - Nestor! - To był głos uszczęśliwionego Cankera. - Gdzie jesteś? - W górach, jakąś milę lub dwie na wschód od Dwóch Brodów, ale po naszej stronie łańcucha górskiego. Za godzinę czy półtorej Zahar mnie stąd zabierze. Będę w ostatnim zamczysku zanim zazłocą się wierzchołki gór! - Jesteś cały? - Tak... prawie. - Ja teŜ przylecę! - krzyknął Canker. - Nestor! - Tym razem był to głos zaniepokojonej, nieledwie rozgniewanej Gniewicy. Jesteś ranny? Odczekał chwilę, po czym odpowiedział - Nic powaŜnego; nic, co nie dałoby się naprawić. - Niech cię diabli! Baliśmy się o ciebie. I wszystko z powodu... jakiejś kobiety! - Ach, więc wniknęłaś do mego umysłu! - powiedział Nestor oskarŜycielskim tonem. - Ale jesteś w błędzie, Gniewico. Nie, nie chodziło o kobietę, ale o zemstę! Nie chcę dziewczyny, jeśli tylko on jej nie będzie miał. - On? Kogo masz na myśli?

- To jest moja sprawa. Czy raczej była. Teraz... jest juŜ po wszystkim. Słuchaj, Gniewico: postaram ci się to wynagrodzić. Od tej chwili kiedy będziesz chciała zorganizować atak na terytorium Lidesci, będę z tobą. Bo widzisz, teraz to juŜ nie ma znaczenia. Nic nie ma teraz znaczenia... I rzeczywiście miał wraŜenie, jakby z barków zdjęto mu wielki cięŜar. Po chwili milczenia powiedziała - Mam nadzieję, Ŝe wkrótce zawitasz w iglicy Gniewu. - Nadzieje to piękna rzecz i czasami nawet się spełniają - odparł. Następnie połoŜył się na plecach na skrawku ziemi porośniętej wyschniętym wrzosem i po chwili zasnął...

Nestor spał dobrą godzinę. Obudził się dopiero, gdy wyczuł obecność innych umysłów, które starały się go zlokalizować. Wtedy, wykorzystując swoje zdolności, aby wskazać drogę grupie ratunkowej - i od czasu do czasu korygując jej kurs - patrzył, jak lecą wysoko nad wzgórzami. Kiedy zrównali się z nim, wypatrzyli jego sylwetkę na skalistej przełęczy, na której czekał, po czym wybrali dogodne miejsce do lądowania. Najpierw wylądował Zahar i dodatkowy lotniak, a zaraz za nimi Canker. Kiedy zsiedli ze swych wierzchowców, Nestor podszedł do nich. - Dobra robota powiedział od niechcenia do Zahara, po czym zwrócił się do Cankera. Ten porwał Nestora w ramiona i warknął - AleŜ się o ciebie martwiłem! - Jego szkarłatne oczy o Ŝółtych źrenicach zwęziły się gdy oglądał poranioną twarz Nestora. - I, jak widać, nie bez przyczyny. Nestor uwolnił się od jego uścisku i wzruszył ramionami. - Parę blizn? Nie ma o czym mówić. Będę je nosić jako trofeum. Bo wygląda na to, Ŝe odniosłem zwycięstwo. Odniosłem zwycięstwo, Canker! - Po czym spytał Zahara - Jesteś pewien? - Jeśli chodzi o twego wroga? - Ŝywo odparł porucznik Nestora. - Ocuciłem go tuŜ przed wrzuceniem do Bramy. Dobrze wiedział, gdzie go posyłam - do Piekła! - Ha! - warknął Canker, gdy Nestor odpręŜył się i uśmiechnął ponuro. - MoŜe pewnego dnia powiesz mi, o co w tym wszystkim chodziło. A tymczasem, co my tu właściwie robimy? Jeśli się obejrzysz za siebie... - Skierowali oczy we wskazaną przez niego stronę. Za nimi, nad niewidocznymi dolinami i lasami, nad którymi wisiała złocista mgiełka, wstawał świt. Płynące po niebie chmury miały barwę róŜowo-Ŝółtą, a zakrzywiona południowa

krawędź grzbietu górskiego, który wciąŜ oświetlały tylko gwiazdy, była niemal czarna. Ptaki juŜ zaczynały śpiewać i ich śpiew niósł się wraz z szumem wiatru, nadlatującego znad Krainy Słońca. Wsiedli na swe lotniaki i wznieśli się w powietrze, obierając kurs na wschód, na ostatnie zamczysko. Ale po niecałej godzinie, kiedy szybowali nad wzgórzami i właśnie przelatywali nad Bramą do Krainy Piekieł... ...Coś się wydarzyło! - Co to było?! - Nestor i Canker krzyknęli niemal równocześnie, podczas gdy Zahar nie powiedział nic, tylko wpatrywał się osłupiały w świecącą oślepiającym blaskiem kopułę Bramy... i w postać, która właśnie zeszła z krawędzi krateru i teraz chwiejąc się i potykając, kroczyła przez zasłaną głazami równinę! - Kobieta? - syknął Nestor. - Tutaj? A Canker, nie mogąc oderwać od niej wzroku, powiedział - Myślisz, Ŝe to jakaś kobieta Wędrowców? Porwana nocą w Krainie Słońca przez Gorviego lub braci Zabójczookich i pozostawiona, aby sama znalazła drogę do ostatniego zamczyska? Ale... czy naprawdę zostawiliby istotę tak piękną jak ona, naraŜając ją na niebezpieczeństwa czyhające ze strony dzikich bestii, czy podczas pokonywania przełęczy? To chyba bardzo mało prawdopodobne! Ściągnąwszy lejce, zatoczyli półkole i kazali swym wierzchowcom wylądować na równinie. Spojrzawszy na Cankera Nestor zobaczył, Ŝe ten stoi jak zahipnotyzowany, z otwartym pyskiem, nie mogąc oderwać wzroku od dziewczyny zza Bramy. - Taka piękna istota... - powiedział Canker. I rzeczywiście dziewczyna była piękna... a jej cera całkowicie nieziemska! Nestor nie potrafił powiedzieć, czy widział taką przedtem u jakiejkolwiek kobiety. Ale moŜe u męŜczyzny? A jego Wielki Wróg, Nathan, który został wyrzucony do innego świata? Czy jego cera nie była podobna? I czy nie marzył zawsze o tym, Ŝeby znaleźć się w miejscu, gdzie zostanie zaakceptowany? Nestor niejasno wiedział, Ŝe tak było. MoŜe w tym dalekim, dziwnym świecie wszyscy byli tacy sami, tak jak Cyganie byli tacy sami w Krainie Słońca. Albo moŜe był to po prostu jakiś dziwny zbieg okoliczności. Bowiem kobieta zza Bramy była posągową, srebrną blondynką, a jej oczy były tak błękitne jak niebo w pogodny dzień! Miała jasną, nieskazitelnie gładką skórę; była doskonała. Jej jędrne ciało okrywała jedwabna bielizna, doskonale widoczna pod powiewną suknią, delikatną jak skrzydła motyla. Materiał sukni przypominał połyskliwą srebrną pajęczynę.

Widziała, jak opadają w dół, lądują i zsiadają ze swych wierzchowców. Zaczęła przed nimi uciekać, płacząc jak przestraszone dziecko. Canker natychmiast padł na cztery łapy i ruszył za nią długimi susami. Ale dogoniwszy ją - dziwna rzecz! - zatrzymał się. Canker i kobieta wpatrywali się w siebie; uniosła dłonie zakrzywione jak pazury, z długimi, czerwonymi paznokciami i warknęła na niego, a Canker stanął wyprostowany i znieruchomiał, kompletnie zaskoczony. Ten Ŝywy obraz trwał, dopóki nie zbliŜyli się Nestor i Zahar. Wtedy Canker, obracając się w ich stronę, warknął wściekle - Nie zbliŜać się! - Nestor nigdy dotąd nie słyszał takiej groźby w niczyim głosie! I to u Cankera? Nie mógł w to uwierzyć. Ale z pyska Cankera kapała ślina, jego obnaŜone kły były ostre niczym noŜe, a oczy promieniowały okrucieństwem, co zupełnie do niego nie pasowało - tak przynajmniej uwaŜał Nestor. - O co chodzi, mój przyjacielu? - Nestor mówił spokojnie i cicho, co wreszcie przywiodło tamtego do opamiętania. - Co? - Canker potrząsnął głową, zerknął na Nestora i Zahara, a potem jego wzrok znów powrócił do dziewczyny. A ona spojrzała w jego świdrujące, zwierzęce oczy, wzdrygnęła się i syknęła jak dzikie zwierzę. Ale gdy Canker zrobił krok w jej stronę, wyczuła jego nieodpartą siłę i uległa jej. Stała wyprostowana, z rękami opuszczonymi w dół i dygotała na całym ciele. Następnie jej oczy uciekły w tył głowy i byłaby upadła na ziemię, gdyby Canker delikatnie jej nie podtrzymał. Obracając się do Nestora, powiedział - CzyŜ to nie oczywiste, kim ona jest? - Nie - pokręcił głową Nestor, wpatrując się w dziewczynę, spoczywającą w ramionach Cankera. - Wcale nie. Bo nigdy nie widziałem nikogo podobnego do niej. - A ja tak! - warknął Canker. - I to często, w moich snach! Czy nie opisałem ci jej dokładnie? Wiem, Ŝe tak. Wystarczy, Ŝe zwrócisz oczy do góry, Nestorze, a zrozumiesz jej niebiańskie pochodzenie. Tam, wysoko, gdzie porusza się księŜyc! To moja księŜycowa kochanka! Nestor spojrzał w niebo, popatrzył na księŜyc, a potem obrócił zdumione spojrzenie na Cankera. - Twoja...? - Tak, nareszcie! - Canker triumfował. - Przywołałem ją moją księŜycową muzyką i bogini, którą z pewnością jest, z własnej woli przeszła przez Piekło, aby zostać przy moim boku w Parszywym Dworze!

CZĘŚĆ PIĄTA: Odkrywanie Harry'ego

I Ponowna wizyta w pokoju Harry'ego

Nathan Keogh juŜ doskonale potrafił liczyć, ale był analfabetą. Cygan z Krainy Słońca umiał stawiać znaki, ale nie umiał pisać. W istocie tamtejsi Cyganie nie znali pisma. Dlatego zmarszczył brwi i pokręcił głową przepraszająco, kiedy Ben Trask wręczył mu menu. Zamówię... to samo, co ty - powiedział do swego mentora. I spojrzał na niego oskarŜycielskim wzrokiem, choć nie miało to związku z lunchem, który zamierzali spoŜyć w pewnej indyjskiej restauracji w Londynie. Trask nie chciał wprawić swego protegowanego w zakłopotanie. - Och! Bardzo mi przykro. - Uniósł dłonie w przepraszającym geście i uśmiechając się cierpko, powiedział - Nie pomyślałem. - AleŜ tak - odparł tamten. - Pomyślałeś, jaki ze mnie dziwoląg: niewykształcony, często zachowujący się w nieokrzesany sposób - przynajmniej wedle waszych standardów - i dosyć prymitywny. Ale równocześnie potencjalny superman i fantastyczna broń. Tak właśnie chcielibyście mnie wykorzystać, podobnie jak Tzonov chciał to uczynić przed wami: jako broń! - AleŜ nie... - wykrywacz kłamstw w głowie Traska chciał temu zaprzeczyć, ale nie uczynił tego. Patrząc Nathanowi prosto w oczy, Trask wiedział, Ŝe tamten powiedział prawdę. Rzeczywiście myślał o tym, choć tylko przez chwilę. Ale nie w taki sposób, jak sądził Nathan. Nie tak, jak Tzonov zamierzał cię wykorzystać - powiedział. - Tak? - JeŜeli i tak czytałeś w moich myślach, mógłbyś przynajmniej prześledzić te myśli do końca - powiedział Trask. - To tak, jakbyś przeczytał pierwsze stronice jakiejś ksiąŜki, czy jeden rozdział ze środka: nie ogarnąłeś całości. - A jaka jest ta całość? - Tak, byłbyś fantastyczną bronią - przyznał Trask. - Tak rzeczywiście myślałem. I „wykorzystałbym” cię, jeśli tak chcesz to rozumieć. Nie dla siebie, Nathanie, lecz aby uratować świat, albo nawet oba nasze światy, gdyby do tego miało dojść. - Poprawił się w krześle. Doskonale, jeśli chcesz odczytać moje myśli, nie mam nic przeciwko temu. Proszę bardzo.

Zobacz, czy mówię prawdę. - Hipnotyczny implant Traska był na swoim miejscu, ale go nie włączył. Nie uŜywał go od czasu, gdy przed pięcioma dniami opuścił Perchorsk. Nathan patrzył przez chwilę Traskowi prosto w oczy i miał ochotę zajrzeć do jego umysłu. Potem zaczerwienił się i odwrócił wzrok. Trask myślał, Ŝe wie, co oznacza taka reakcja: wstyd. Esperzy nie szpiegowali się nawzajem i Nathan o tym wiedział. Ale wiedział takŜe, Ŝe Trask powiedział prawdę i Ŝe sposób, w jaki mógłby go wykorzystać, nie ma nic wspólnego z problemem, jaki go gnębił. Problemem Nathana nie było to, iŜ nie ufał Traskowi, czy członkom jego zespołu sprawdził ich wszystkich i wiedział, Ŝe moŜe im bezwzględnie zaufać - ale po prostu fakt, Ŝe wypadki nie toczyły się dla niego dostatecznie szybko. To powodowało jego rosnącą frustrację. Urok nowości sytuacji, w jakiej się znalazł, przestał działać i w ciągu zaledwie kilku dni miał serdecznie dosyć tego ich świata. Teraz chciał tylko - i to zaraz - powrócić do Krainy Słońca. Ale Trask mu powiedział, Ŝe to po prostu niemoŜliwe. Trask takŜe wiedział, Ŝe istnieje problem. Jak dotąd, Nathan o tym nie mówił, ale to niczego nie zmieniało. Trask mógł próbować zgadywać i zadawszy właściwe pytanie, odkryć prawdę na podstawie jego reakcji, ale nigdy nie działał w ten sposób. Tak czy owak, sądził, Ŝe juŜ zna odpowiedź. - Tęsknisz za swoim krajem - powiedział. - I wyładowujesz się na swych przyjaciołach. Trask uŜył nowego słowa, ale jego znaczenie było absolutnie oczywiste. - Tak? - powiedział Nathan. - A ty byś nie tęsknił? Sam w obcym świecie, w dziwnym ubraniu, jedząc dziwne potrawy i pokładając pełne zaufanie w obcych? Świat, o którym zawsze myślałeś, jak o jakimś piekle, a teraz, gdy poznajesz go coraz lepiej, wydaje ci się, Ŝe miałeś absolutną rację! Świat, w którym nie masz niczego, poza tym, co ci dano, w którym nie wiesz niczego, poza tym, co ci powiedziano i w którym nie moŜesz się nigdzie dostać, o ile ktoś cię nie zabierze. W tym waszym świecie jest tyle dziwów... i tyle rzeczy przeraŜających! Wy sami nawet nie odczuwacie tych wszystkich dolegliwości! Zdumiewa mnie, Ŝe nie szerzy się tutaj szaleństwo, a dotychczas zobaczyłem tylko niewielki fragment całości. Czy tęsknię za swoim krajem? Tak, tęsknię. W Krainie Słońca mam Ŝonę. Ale Kraina Słońca jest bardzo, bardzo daleko i nawet nie wiem, czy przeŜyła atak Wampyrów. W tej chwili moŜe być niewolnicą pewnego lorda Wampyrów w Krainie Gwiazd. - Ale nie powiedział, Ŝe ten lord jest prawdopodobnie jego własnym bratem.

- Tęsknota za światem Wampyrów - powiedział Trask, starając się zrozumieć. Och, rozumiał jego samotność, ale nic poza tym. Choć dokuczała mu samotność, powinien czuć się tutaj bezpieczny, jak uchodźca, ale Nathan miał wraŜenie, Ŝe jest wygnańcem. I pomimo koszmarów, jakie kryły się w Krainie Gwiazd, pragnął wrócić do domu. - Nie mogę powstrzymać się przed zaglądaniem do twego umysłu - powiedział Nathan, patrząc Traskowi prosto w oczy. - Zwłaszcza, gdy wyraŜasz się tak jasno. Tak, pragnę wrócić do domu! Czy to tęsknota? Tak sądzę, ale to nie tylko to. Nie jestem pewien, ale zdaje mi się, Ŝe mogę znać odpowiedź. Myślę, Ŝe jest gdzieś we mnie: odpowiedź na wszystkie dręczące mnie pytania, jak ostatecznie zniszczyć Wampyry. Broń? Tak, zapewne, ale Ŝeby zniszczyć nieprzyjaciela, trzeba tę broń mieć ze sobą. I nie moŜna się przed nim ukrywać w obcym świecie. Trask pomyślał, Ŝe jak na kogoś, kto jeszcze tydzień temu w ogóle nie znał angielskiego, Nathan jest całkiem wygadany. Próbował pomyśleć o czymś, co nie zabrzmi jak banał, ale uratowało go pojawienie się niskiego, szczerbatego kelnera. - Czy mogą juŜ panowie złoŜyć zamówienie? - Dwie cebulowe przystawki - powiedział Trask - a jako główne danie, pieczony kurczak. Dla nas obu. No i oczywiście dwa piwa. Siedzieli w restauracji tuŜ przy Oxford Street. Był to zwyczajny lokal, nie Ŝadna wykwintna restauracja, bo Trask w takich nie jadał, jeśli nie musiał. Zestaw jaskrawo zabarwionych zup, surowe jarzyny i niedosmaŜona ryba zupełnie go nie interesowały. I myślał, Ŝe Nathana takŜe to nie zainteresuje. - Świetnie sobie radzisz - powiedział. - Jesteś wśród nas od czterech dni, prawda? Tylko cztery dni - dodał - i juŜ się tu zaaklimatyzowałeś. I wciąŜ się uczysz. Uczymy cię i moŜemy... - ...Uczyć się ode mnie, tak? - Nathan był rozbrajająco szczery. Trask przytaknął. - Tak, oczywiście. Sposób, w jaki myślisz o Krainie Słońca jest taki sam, jak my myślimy o naszym świecie. I podobnie myślimy o naszych odmiennych kulturach. Ty masz wrogów w Krainie Gwiazd, a my na wschodzie tej planety. Znasz jednego z nich i odkryłeś jego zamiary: infiltracja i podbój twego świata. Ale jeśli mu się uda... twój świat to tylko początek. Potem przyjdzie kolej na nasz świat, który zburzy wykorzystując ewentualne zasoby, zdobyte w Krainie Słońca czy Krainie Gwiazd. Widzisz więc, Ŝe to wszystko jest bardzo proste. Musimy się

dowiedzieć jak najwięcej o twoim świecie, aby przeciwstawić się jego napaści, gdyby kiedykolwiek do niej doszło. Nathan kiwnął głową. - Myślę, Ŝe cię rozumiem. Ale i ty musisz mnie zrozumieć. Jedną z pierwszych rzeczy, jakie mi pokazano w Centrali, był film poświęcony waszej historii. Był bardzo... skondensowany. Tak, ale takŜe bardzo... obrazowy. I wciąŜ o nim myślę. Wasze wojny były naprawdę niszczycielskie! A jedną z najgorszych rzeczy było to, Ŝe nie prowadziliście ich tylko na własnym terytorium, czy terytorium nieprzyjaciela, ale takŜe na terenach neutralnych. I te tereny noszą na sobie ślady tych wojen. W miarę, jak udoskonalaliście swoją broń, te ślady stawały się coraz wyraźniejsze. Nie zapominaj, Ben, Ŝe widziałem ślady pozostawione przez waszą broń w Krainie Gwiazd. Wyglądało to bardzo powaŜnie, ale gdyby to było w Krainie Słońca... - Pokręcił głową. - To nie była nasza broń - odparł Trask - ale ich. - Czy to ma jakiekolwiek znaczenie? Trask zastanowił się chwilę. Ale była tylko jedna prawda i on o tym wiedział. - Jeśli Tzonov spróbuje dokonać inwazji waszego świata, zrobimy absolutnie wszystko, co w naszej mocy, aby go powstrzymać. Najpierw spróbujemy go powstrzymać tu, na miejscu i pokrzyŜować jego plany. Ale jeŜeli nam się nie uda... on nie jest jedynym, który zna drogę do Krainy Słońca i Krainy Gwiazd. Twarz Nathana nagle pobladła i posmutniała. - Więc mimo moich argumentów i wszystkiego, co powiedziałeś - Ŝe tylko pragniesz mi pomóc - przeprawisz się ze swoją bronią i ludźmi do Krainy Słońca? - Przeciwko Tzonovowi - jeśli to się okaŜe konieczne - tak. - Trask nie zamierzał kłamać; nawet gdyby to uczynił, Nathan prędzej czy później by się o tym dowiedział i mu tego nie wybaczył. - Więc jesteś tak samo szalony, jak on! - Nie szalony, lecz oddany. - A Tzonov teŜ jest oddany? - Tak, ale samemu sobie - odparł Trask. - Swym własnym ideałom. Podczas gdy my jesteśmy oddani wolności. - Waszej wolności, nie zaś wolności Wędrowców.

- Wolności wszystkich ludzi, Nathanie. JeŜeli to się zacznie i kiedy się skończy, twój świat nadal pozostanie twoim światem. Ale bez twojej pomocy, to się moŜe nie udać. MoŜesz swój świat utracić na rzecz Turkura Tzonova i innych jemu podobnych. - Być moŜe. - Nathan wyraźnie miał wątpliwości i był zaniepokojony. - Ale z drugiej strony dostrzegam zupełnie inny... scenariusz. I zastanawiam się, czy w ogóle wzięliście pod uwagę moŜliwość, Ŝe Kraina Słońca i Kraina Gwiazd mogą się po prostu dostać pod panowanie Wampyrów. - Przez chwilę wyraz twarzy Nathana tak bardzo przypominał wyraz twarzy jego ojca - niewinny, zdeprymowany i osamotniony, a mimo to chłodny i zagadkowy - Ŝe Trask ujrzał przed sobą Harry'ego Keogha. Ale trwało to tylko chwilę, bo w następnej Nathan roześmiał się ostrym, sardonicznym śmiechem. Kiedy się uspokoił, cicho powiedział - Mówię ci jeszcze raz: ty, twoi ludzie, Turkur Tznonov - ktokolwiek z tego świata, kto odwaŜy się wybrać do mojego, wiedząc o nim tak niewiele - wszyscy jesteście szaleni! Wampyry was zjedzą. Dosłownie! Starał się znaleźć właściwe słowa. - Tak, dosłownie was zjedzą. I to na pewno... Znów przypominał Traskowi swego ojca; jego przekonanie było tak intensywne, ostrzeŜenie tak jasne. Harry Keogh taki, jakim go znał Keenan Gormley, jeszcze zanim Nekroskop w pełni rozwinął swe zdolności. Ale z Traskiem musiało być coś nie w porządku: Nathan przedstawił mu kolejną szansę, aby dowiedzieć się czegoś więcej o Wampyrach, a on prawie ją zignorował. - Widziałeś film o naszej broni, przy której strzelby Lardisa Lidesci wyglądają jak zabawki, a mimo to wciąŜ uwaŜasz, Ŝe Wampyry mogą zatriumfować? Na zewnątrz, za szklaną szybą, wolno przejechał autobus pełen turystów. - Widzisz ten... pojazd? - Nathan wskazał autobus. - W Turgosheim widziałem jedną z bestii wojennych Vormulaca - stwora, który właśnie opuścił kadź, gdzie dojrzewał, dwukrotnie przewyŜszającego rozmiarami ten pojazd, opancerzonego jak wasz czołg i uzbrojonego od stóp do głów - która rozbiła się w wąwozie. Był to lot ćwiczebny a stwór miał... błąd konstrukcyjny. Ale gdy ten potwór wyrŜnął w ziemię, siła uderzenia była tak ogromna, Ŝe wyrwała kamienie z wieŜyczek jednego z dworów. A te kamienie były tak wielkie, jak ten pojazd! Trask wzruszył ramionami, ale nie był to gest lekcewaŜenia. - Widziałeś nasze czołgi. A czy wiesz, jak jest ich siła ognia? Powiedz mi: naprawdę myślisz, Ŝe bestia wojenna moŜe stawić czoło takiej maszynie?

- Nie - Nathan pokręcił głową. - Nawet najdziksza z nich nie byłaby w stanie, bo one są zbudowane z ciała i krwi. Więc tak nie uwaŜam. Ale teraz ty mi coś powiedz: jeśli nie zdołasz mnie przeprawić przez tę Bramę w Rumunii, jak sobie poradzisz z czołgiem? Trask wyszczerzył zęby w uśmiechu, ale bez złośliwości i powiedział - Nie widziałeś wszystkich naszych filmów. Nathanie, dysponujemy bronią przeciwczołgową, z której jeden Ŝołnierz moŜe strzelać równie łatwo, jak wy strzelacie z kuszy! Jeden celny strzał i nie ma czołgu. A bestię wojenną rozniósłby na strzępy! A to jest tego rodzaju broń, jaką moŜemy przenieść na drugą stronę! - A mnie nie? - Jeszcze nie. - Dlaczego? Trask westchnął. - Myślałem, Ŝe część juŜ ci wyjaśniłem w Perchorsku, a resztę pierwszego dnia twego pobytu w Centrali Wydziału E. Jeszcze nawet nie widzieliśmy Bramy w Rumunii, Nathanie! Wiemy, Ŝe tam jest... twój ojciec raz z niej skorzystał, aby się dostać do Krainy Gwiazd. Ale jak dotychczas, jest jedyną istotą ludzką, która tego dokonała. - Tak, wyjaśniałeś mi to odpowiedział Nathan. - MoŜe nie słuchałem cię zbyt uwaŜnie. Tyle się wtedy działo. Proszę opowiedz mi o tym jeszcze raz. Kelner przyniósł jedzenie. Kiedy Trask zaczął mówić, Nathan zabrał się za przystawkę i zjadł ją z apetytem. Piwo takŜe mu smakowało, ale popijał je ostroŜnie; Trask ostrzegł go, Ŝe jest mocne, a Nathan chciał zachować trzeźwy umysł. - Brama znajduje się w górnym biegu podziemnej rzeki, która wpada do Dunaju - zaczął Trask. - Wkrótce po tym, jak twój ojciec ją odkrył, w Rumunii obalono dotychczasowy rząd i otwarto granice. Komunizm się walił. Warunki Ŝycia w kraju były fatalne! Wielu Ŝyło jak zwierzęta, a źródłem wszystkiego była polityczna korupcja... - Przerwał. - Czy to do ciebie dociera? -Tak - potwierdził Nathan. - Mam nadzieję, Ŝe nie masz nic przeciwko temu, ale... -... Próbujesz dopasować moje myśli i słowa? - Jeśli moŜna. - Jasne. Nie mam nic do ukrycia. - Więc mów dalej.

I Trask podjął przerwane opowiadanie. - Poproszono o pomoc Zachód. Pomoc była potrzebna nie tylko w Rumunii, ale we wszystkich państwach, które były dawnymi satelitami Związku Sowieckiego. Zachód dysponował potęgą, know-how i bogactwem, wytworzonym w ramach naszych systemów demokratycznych, podczas gdy Związek Sowiecki i jego „przyjaciele” byli bankrutami, nie tylko ideologicznymi, lecz takŜe w sensie dosłownym. Inaczej mówiąc, kraje te nie były w stanie dalej się rozwijać czy ingerować w sprawy mniejszych państw; nie stanowiły juŜ zagroŜenia; ich pozycja przetargowa była Ŝadna. Mogły tylko prosić. - Gdyby sytuacja była odwrotna, niewątpliwie rzuciliby się na nas. Ale jest tak, jak ci mówiłem: tu, na Zachodzie, wierzymy w wolność wszystkich ludzi. Więc przyszliśmy im z pomocą i odtąd stale im pomagamy. - Rumuni zostali doświadczeni wyjątkowo dotkliwie. Dlatego... zbudowaliśmy dla nich Schronienie; to znaczy, my, Wydział E, oczywiście z błogosławieństwem naszego rządu. Zbudowano je koło ujścia dopływu, wykorzystując energię płynącej wody do poruszania turbin. Jest tam szpital, szkoła oraz pułapka, sieć! - Woda wypływająca z tej podziemnej rzeki była kierowana do filtrów, które wyłapywały wszelkie... ciała stałe. W ten sposób zapewniliśmy sobie, Ŝe nie będziemy mieć więcej „gości” z twego świata, Nathanie. Bo widzisz, ta rzeka była źródłem wampiryzmu na tym świecie, odkąd sięga ludzka pamięć. Ale od tej chwili nic o rozmiarach większych od małej rybki nie dostanie się do Dunaju. - Więc oto, co mieliśmy: dwie Bramy, jedną w Perchorsku, na Uralu, a drugą, ukrytą głęboko pod ziemią, w Rumunii. Perchorsk znasz z własnego doświadczenia, a teraz wiesz takŜe o drugiej Bramie. Rosjanie pilnują pierwszej, zabezpieczyli ją i podjęli wszelkie moŜliwe środki ostroŜności, aby nie dopuścić do przedostania się Wampyrów z Krainy Gwiazd. My zaś pilnujemy Bramy w Rumunii. Jedyna róŜnica polega na tym, Ŝe oni mają dostęp do Bramy, podczas gdy ta tutaj, znajduje się poza naszym zasięgiem. Więc w jaki sposób twój ojciec, Harry Keogh, zdołał się do niej dostać? OtóŜ... - To juŜ wiem - przerwał mu Nathan. Teraz on podjął przerwane opowiadanie, podczas gdy Trask zajął się jedzeniem. - Wyczytałem to w umyśle Tzonova w Perchorsku. Coś, co mój ojciec potrafił, a czego Tzonov się obawiał. I zastanawiał się, czy ja takŜe mam takie zdolności. Zaprzątało to równieŜ głowy niemal wszystkich waszych mentalistów, esperów. Ciebie takŜe,

Ben. Coś, co nosi nazwę Kontinuum Möbiusa. Mój ojciec wykorzystywał to do... przemieszczania się z miejsca na miejsce. Trask zatrzymał się z widelcem uniesionym do ust i powiedział - Korzystał z tego, aby dostać się do dowolnego miejsca w naszym wszechświecie! A na pewno w naszym świecie. Ale Kraina Słońca i Kraina Gwiazd leŜą w innym wszechświecie, równoległym do naszego i Harry nie wiedział, w jaki sposób przekroczyć tę granicę. Sam Möbius tego nie wiedział. Wiedział to tylko twój brat, znany w twoim świecie jako Mieszkaniec. Harry Keogh powiedział nam to wszystko, kiedy w końcu do nas powrócił. Ale jeśli chodzi o samego Mieszkańca... wiemy naprawdę niewiele - z wyjątkiem tego, Ŝe ostatecznie zarówno on jak i Harry stali się Wampyrami. A Mieszkaniec moŜe jest nim nadal. - Tak - pomyślał Nathan - a teraz mam jeszcze jednego brata, który takŜe jest Wampyrem - ale zachował tę myśl dla siebie. Natomiast na głos powiedział, kręcąc głową - Nie. Mieszkańca juŜ nie ma. A mój ojciec takŜe nie Ŝyje. Pamiętam, jak opowiadał o tym Lardis. Zabiła ich broń pochodząca z Perchorska: „oddech Piekła”! Zabiła takŜe wszystkie Stare Wampyry, jakie jeszcze Ŝyły. Ale Nowe Wampyry... one są inne. - Jak to, inne? - Są sprytne. - Nathan pomyślał o lordzie Maglore'u z Runicznego Dworu i odruchowo dotknął złotego kolczyka w uchu. - Są bardziej chytre, bardziej diaboliczne! Udają, Ŝe zbudowały własną cywilizację. A to sprawia, Ŝe są jeszcze gorsze. - Rozumiem, co masz na myśli - potwierdził Trask. - W naszym świecie, jakiś czas temu, Ŝył człowiek nazwiskiem Hitler. TakŜe był „cywilizowany”, zarówno on sam jak i jego ideologia, machiny zniszczenia i ludobójstwo, którego dopuścił się wobec większości ludzkiej rasy! - Co się z nim stało? - Zabiliśmy go i zniszczyliśmy jego armię. Ale jego idee... wciąŜ Ŝyją. Jednak powoli wygrywamy tę walkę. Przynajmniej na tym świecie. I moŜemy ją wygrać na twoim. - Nie, o ile nie zdołacie się tam dostać. - Więc dajcie nam szansę. Teraz, gdy znamy plany Turkura Tzonova, albo przynajmniej tak się nam wydaje, zaczęliśmy nad tym pracować. I to z całych sił. - To znaczy, co robicie? - Zanim zbudowaliśmy Schronienie i w trakcie jego budowy, próbowaliśmy dotrzeć do górnego biegu rzeki. Harry uczynił to krok po kroku, stosując to, co sam nazwał „skokami

Möbiusa”. Poza tym, pomocy udzielili mu dwaj zmarli przyjaciele, rumuńscy grotołazi, którzy próbowali się tam dostać przed nim i nie zdołali. Sprowadziliśmy więc kilku własnych ekspertów i wyposaŜyliśmy ich w najlepsze moŜliwe urządzenia. - Co to są grotołazi? Trask mu wyjaśnił i dokończył - Tak. Są na tym świecie ludzie, którzy badają jaskinie dla samej przyjemności! Ale ci, których zatrudniliśmy... to był czysty biznes. Nathan chrząknął. - Ha! W Krainie Słońca robią to, aby się ukryć... i przeŜyć! - Nasi ludzie próbowali się dostać do Bramy podobnie, jak to uczynił twój ojciec - ciągnął Trask - posuwając się w głąb etapami. Tylko, Ŝe im było trudniej, bo nie posiadali zdolności Harry'ego: nie znali mowy umarłych i nie potrafili korzystać z Kontinuum Möbiusa; byli wyposaŜeni jedynie w akwalungi, potęŜne reflektory i napędzane śrubami pojazdy holownicze... Znów musiał przerwać, aby wyjaśnić, o czym mowa. Bo Nathan widział wprawdzie obrazy w jego umyśle, ale nie rozumiał stojącej za nimi technologii. - Od tego czasu - mówił dalej Trask - poczyniono wiele wynalazków. Udoskonalono konstrukcję sprzętu badawczego. Ale aŜ do dziś uwaŜaliśmy, Ŝe to niepotrzebne. Po zbudowaniu Schronienia poczuliśmy się bezpieczniej - cały świat był teraz bardziej bezpieczny! Nic nie mogło się do nas przedostać z tej podziemnej rzeki bez naszej wiedzy. Wszystko, co lądowało w zbiornikach znajdujących się pod Schronieniem, było albo nieszkodliwe albo... martwe. Nasz system zabezpieczeń jest co najmniej tak samo dobry jak w Perchorsku, o ile nie lepszy... - Tak więc Rosjanie swoją Bramę zamknęli, a my nad swoją w Rumunii sprawujemy całkowitą kontrolę. Nie ma juŜ potrzeby, abyśmy musieli dostawać się do niej; wszystko będzie OK, dopóki my sami i Opozycja będziemy w stanie zagwarantować, Ŝe nic nie przedostanie się nie przemknie się - do naszego świata... - Tylko, Ŝe teraz coś się jednak przemknęło - powiedział Nathan. - Ja! - Ty nie jesteś tym, co miałem na myśli. - Wiem. To, co teraz? - Obiecałem, Ŝe ci pomoŜemy i tak się stanie. Ale.. ile to czasu minęło? Cztery dni? Trask wzruszył ramionami. - No cóŜ, obawiam się, Ŝe będziesz musiał poczekać trochę dłuŜej, Nathanie. MoŜe nawet cztery miesiące! - Cztery miesiące? - Nathan szybko to przeliczył. - znaczy, szesnaście naszych dni? Ale jeśli wasz sprzęt jest teraz znacznie lepszy, to skąd to opóźnienie?

Trask znów wzruszył ramionami. - Chodzi o powiązanie know-how i sposobności. Na tej rzece występują gwałtowne powodzie. Nawet i bez nich jest to trudne przedsięwzięcie, ale kaŜdy gwałtowny wzrost ciśnienia, czy głębokości wody... moŜe doprowadzić do katastrofy! Za cztery miesiące będzie późna wiosna i... Ponownie musiał przerwać i wyjaśnić, czym są pory roku. - ...Nasze prognozy pogody będą znacznie bardziej wiarygodne. Jak tylko dowiemy się, Ŝe nie będzie padać, wyślemy nasz zespół. Potem, zaleŜnie od ich sprawozdania... - ...Wyślecie mnie? - Obiecuję. A w międzyczasie nauczymy się trochę od ciebie, a ty nauczysz się od nas. - Cztery miesiące - powtórzył Nathan bardzo cicho. - I przez ten cały czas nie będę wiedział, co się dzieje tam, w domu. Nie będę wiedział nic o Lardisie, Wędrowcach, o Mishy nawet tego, czy Ŝyje. Trask poczuł się bezsilny. Wzruszył ramionami, westchnął i powiedział - Synu, nie chcę tego mówić, ale lepiej przywyknij do myśli, Ŝe to potrwa dość długo. I powtarzam: w międzyczasie ty nam trochę pomoŜesz, a my tobie. Tak będzie najłatwiej. W przeciwnym razie grozi ci samotność i nuda. W końcu wyślemy cię z powrotem do twego świata, jeŜeli to w ogóle moŜliwe, ale stracisz wielu przyjaciół, których tu moŜesz zyskać. Nathan skończył jeść. Zamyślony, siedział i bawił się małą zielonkawą klamerką, obracając ją w palcach. To zwróciło uwagę Traska. - Widziałem to w twoich dłoniach juŜ przedtem. To jakaś pamiątka z Krainy Słońca? Nathan pokręcił głową. - Nie, to z Perchorska. - Na chwilę ogarnął go smutek. - NaleŜała do Siggi. Jego słowa były dla Traska, jak smagnięcie biczem, ale ukrył to. To było coś nowego, bo Nathan po raz pierwszy wymienił imię Siggi. - Masz na myśli Siggi Dam? - spytał Trask z oŜywieniem. Wyciągnął rękę i wziął klamerkę. Przyglądając się jej, zapytał - Dlaczego ci ją podarowała? Nathan odwrócił wzrok i wzruszył ramionami. - To pamiątka, tak jak powiedziałeś. - Czy David Chung wie o tej... pamiątce? Nathan wyglądał na zaskoczonego. - A powinien? Trask skinął głową i uśmiechnął się z przymusem. - No tak, po prostu powinien... - Oddał świecidełko i skończył jeść w milczeniu. To wszystko mogło być oczywiście zupełnie niewinne,

ale z drugiej strony Chung nie był jedynym lokalizatorem na świecie. A dopóki Nathan wciąŜ nosił tę klamerkę przy sobie... ...Czy Turkur Tzonov wiedział, gdzie Nathan się teraz znajduje? Ale jeśli tak było, dlaczego nie zgarnął go na zachód od Uralu? Trask postanowił na razie o tym nie myśleć i skończył swój posiłek... Rozmawiali jeszcze o tym i owym, ale Trask nie był pewien, czy doszli do jakiegoś wniosku. Jednak miał taką nadzieję. W końcu odsunął talerz i patrzył, jak Nathan dopija resztki piwa. Powiedział - Mówiłeś o Nowych Wampyrach z Turgosheim? Nathan popatrzył na niego. - Turgosheim leŜy na wschodzie, za Wielkimi Czerwonymi Pustkowiami. Teraz tam mieszkają, ale wkrótce przeniosą się na zachód; jest ich bardzo wiele. Lady Gniewica i pozostali, którzy juŜ przenieśli się na zachód, to zaledwie garstka... - Przerwał, aby zastanowić się nad tym, co właśnie powiedział i prychnął. - Tak, to zaledwie garstka, ale juŜ zdąŜyli spustoszyć Krainę Słońca! Tylko Lardis Lidesci potrafi sobie z nimi radzić, ale jak długo jeszcze? Przypuszczam, Ŝe zdaje sobie sprawę, iŜ w końcu go dopadną i wtedy zapłaci za swoje nieposłuszeństwo oraz szkody, jakie im wyrządził. Trask słuchał tego wszystkiego z przejęciem. Wiedział, Ŝe ludzie, którzy wysłuchali relacji Nathana, prawdopodobnie wszystko nagrali na taśmę, ale dotąd nie miał czasu, Ŝeby ją dokładnie przesłuchać. A poza tym lepiej było wysłuchać Nathana osobiście. - A jeśli chodzi o Gniewicę i tych pozostałych, czy się osiedlili na terytorium Starych Wampyrów? Myślałem, Ŝe Harry Keogh i Mieszkaniec zniszczyli wszystkie stare zamczyska. Nathan przytaknął. - Tak, zniszczyli je. Wszystkie, z wyjątkiem jednego. I tam właśnie teraz mieszkają: w ostatnim zamczysku Starych Wampyrów, które kiedyś nosiło nazwę WieŜycy Karen. Trask strzelił palcami. - Ach, tak! Teraz pamiętam! Harry oszczędził tę jedną wieŜę, poniewaŜ podczas ostatniej bitwy Karen stanęła po ich stronie, to znaczy po stronie Harry'ego, Mieszkańca i jego ludzi... Nathan wzruszył ramionami ze zmęczeniem. - Ostatnia bitwa? Niezupełnie; potem były jeszcze inne bitwy i będą znowu. Ale wiem, o co ci chodzi. Tak czy owak, wiesz na ten temat więcej, niŜ ja, bo to wszystko działo się zanim się urodziłem. Trask wiedział nawet więcej, niŜ Nathan przypuszczał. Sięgając pamięcią wstecz, przypomniał sobie sprawozdanie Harry'ego.

Mieszkaniec pozostawił WieŜycę Karen nietkniętą z sobie znanych powodów, ale jego ojciec, Nekroskop, kierował się czymś zupełnie innym. Lady Karen była Wampyrem, podobnie jak Mieszkaniec. Gdyby Harry zdołał znaleźć dla niej jakieś lekarstwo, mógłby ostatecznie uwolnić swego syna od przekleństwa wampiryzmu. Próbował to uczynić, ale nie udało się i Karen zmarła. Mieszkaniec wiedział, co zrobił Harry. I wtedy, obawiając się, Ŝe ojciec moŜe próbować zastosować podobna „kurację” wobec niego, pozbawił go metafizycznych mocy i odesłał do jego świata. I to był początek końca Harry'ego Keogha. Nathan odczytał to wszystko w umyśle Traska. - To Mieszkaniec był aŜ tak potęŜny? Wstając, aby sięgnąć po portfel, Trask odparł - Tak, był potęŜny. Znał rzeczy, których jego ojciec nawet nie był w stanie zrozumieć. Na przykład, jak dostać się stąd do Krainy Słońca czy Krainy Gwiazd, nie korzystając z Bramy. - Zapłacił za posiłek. - PotęŜna... broń? - Skierowali się do wyjścia. - Nie zamierzam kłamać - powiedział Trask. - Ty takŜe jesteś synem Harry'ego Keogha. MoŜliwe, Ŝe masz podobne zdolności. Mieliśmy nadzieję, Ŝe dostarczymy ci wskazówek, jak je uruchomić. WciąŜ mamy nadzieję, Ŝe się do nas przyłączysz, aby razem doprowadzić do końca akcję przeciwko Tzonovowi, a moŜe nawet zostaniesz z nami i pomoŜesz nam budować tutaj lepszy świat. To znaczy, kiedy juŜ będzie po wszystkim. - Misha jest w Krainie Słońca. I tam jest moje miejsce. Wychodząc na gwarną ulicę, Trask był skupiony i szybko powiedział - Więc spraw, aby Kraina Słońca stała się bezpieczna dla niej, dla ciebie i dla wszystkich Cyganów! I zarazem, aby ten świat takŜe stał się bezpieczny. - Widząc wahanie Nathana i jego niepewność, odwrócił się i przywołał taksówkę. Teraz Nathan musi to wszystko przemyśleć i podjąć decyzję. Ale w taksówce, wracając do Centrali Wydziału E, Nathan rzekł - Dobrze, Ben. Spróbuję. Uczyń ze mnie broń, jeśli potrafisz. Ale ostrzegam cię: będzie musiał istnieć naprawdę uzasadniony powód, aby mnie wykorzystać przeciwko zwykłym ludziom. Co innego, przeciwko Wampyrom. Ale nie przeciwko zwykłym ludziom. Trask westchnął z ulgą, kiwnął głową i powiedział - Sam nas ocenisz, Nathanie. Jeśli nie spełnimy twoich oczekiwań, zawsze będziesz mógł pomachać nam na poŜegnanie, kiedy będziesz przekraczał Bramę. Jednak myślę, Ŝe dojdziesz do wniosku, Ŝe nasze cele są szlachetne. Dawno temu, sir Keenan Gormley miał bardzo podobne problemy, próbując zwerbować twego ojca. Ale ostatecznie warto było.

Nathan popatrzył na niego. - MoŜe dla was. Ale dla Harry'ego? Czy dla niego takŜe? Trask pamiętał Nekroskopa takim, jakim go widział ostatnim razem i nie potrafił powstrzymać lekkiego dreszczu. Ale wiedział na pewno, Ŝe Harry nie postąpiłby inaczej. I dlatego odpowiedział - Myślę, Ŝe tak. W kaŜdym razie tak się stało i nikt nie moŜe tego odmienić. - Los? - spytał Nathan w zamyśleniu. - Przeznaczenie? - Coś w tym rodzaju. Twój ojciec miał takie powiedzenie: „To, co się zdarzy, juŜ było”. A my mamy jeszcze inne: „Jaki ojciec, taki syn”. Nathan zastanowił się nad tym, pomyślał o sobie i o Nestorze, ale nie odezwał się słowem. Nic tu nie było do dodania, bowiem maksyma Traska w obu przypadkach była prawdziwa...

Kiedy znaleźli się z powrotem w Centrali Wydziału E, Trask zamienił kilka słów z Davidem Chungiem, który przerwał spotkanie Nathana z nauczycielem matematyki, aby go zapytać o klamerkę, którą dostał od Siggi Dam. Lekcję przerwano, gdy Chung badał klamerkę, starając się wychwycić jej aurę. Dziwna rzecz, bo nie było Ŝadnej. Poprosił Nathana o poŜyczenie świecidełka; oczywiście zwróci ją w stanie nienaruszonym; być moŜe, klamerka jest rodzajem urządzenia lokalizującego i dlatego moŜe być niebezpieczna. Zdumiony Nathan pozwolił ją wziąć i powrócił do lekcji matematyki. W dziesięć minut później Chung wpadł do gabinetu Traska bez pukania i wykrzyknął - Ben, to zadziwiające! Rzucił klamerkę na biurko Traska. - Dobrze, Ŝe mi na to zwróciłeś uwagę. Po pierwsze, ten przedmiot nie zawiera Ŝadnej sondy psychicznej; nie jest wykorzystywany do zlokalizowania Nathana. Po drugie, spróbowałem go wykorzystać do zlokalizowania Siggi Dam. Wiem, Ŝe jest dobra i wytwarza ten psychiczny smog. Ale w przypadku lokalizatora taki smog działa dwojako. Jeśli nie mogę odnaleźć jej samej, powinienem chociaŜ odnaleźć jej smog! Tylko, Ŝe nie mogę. Jej tam zwyczajnie nie ma. - Co? - Trask był zajęty papierkową robotą i do jego umysłu dopiero zaczęło docierać to, co powiedział Chung. - Gdzie jej nie ma? - To właśnie próbuję ci powiedzieć. - Chung rozrzucił ręce.- Nigdzie jej nie ma! Jest tak, jakby... jakby powtarzała się sytuacja, z którą mieliśmy do czynienia w przypadku Jazza Simmonsa. To znaczy, mogło się jej przydarzyć jedno z dwojga: albo nie Ŝyje, albo znikła. I

wiesz, co myślę, Ben? WraŜenie jest identyczne, jak w przypadku Jazza czy Harry'ego. Ten sam rodzaj zniknięcia! - Co takiego?! - Teraz Trask juŜ dokładnie rozumiał, co mówi Chung. - Znikła w Bramie w Perchorsku? Czy to właśnie chcesz mi powiedzieć? - Wstał i obszedł biurko. Chung podniósł klamerkę. - Takie właśnie odnoszę wraŜenie. Nie, Ŝe nie Ŝyje - choć to moŜliwe; nie zetknąłem się z nią, więc nie mam pewności - ale Ŝe... przepadła! Trask zdał sobie sprawę, Ŝe zastanawia się, co łączyło Nathana i Siggi, co jeszcze między nimi zaszło. A przypomniawszy sobie to, co wiedział o profilu psychologicznym Turkura Tzonova, nie mógł nie pomyśleć, jak telepata odpłaciłby za taką zdradę. Biorąc Chunga za rękę, powiedział - David, Nathanowi o tym ani słowa - jeszcze nie teraz - ale to moŜe być nasza karta atutowa. Musimy tylko bardzo starannie ją rozegrać, to wszystko. Patrzyli na siebie w milczeniu, zastanawiając się, co się stało, co się działo w tej chwili w Perchorsku - gdy nagle z korytarza dobiegł ich gwar podnieconych głosów. Drzwi były uchylone tak, jak je zostawił Chung. Trask otworzył je na ościeŜ i obaj męŜczyźni wyjrzeli na zewnątrz. W połowie korytarza zebrała się grupka esperów. Tłoczyli się koło drzwi do jednego z pokojów, próbując zajrzeć do środka. Inni nadbiegali, aby do nich dołączyć. Trask zerknął na Chunga i zapytał - To pokój Harry'ego? Kazałem zdjąć tabliczkę. Kiedy Nathan nauczy się czytać... to mogłoby zakłócać mu spokój. Ale gdy Trask i Chung ruszyli korytarzem, esperzy zgromadzeni przy drzwiach pokoju Harry'ego cofnęli się, jakby odepchnęła ich jakaś nieznana siła. W następnej chwili korytarz zalało białe światło, które wydobywało się z wnętrza pokoju. Prekognitor Ian Goodly zatoczył się, pocierając oczy, gdy światło przygasło i teraz pozostała po nim juŜ tylko mglista poświata. Trask chwycił go za rękę, mówiąc - Ian, co, u diabła...? - Ale Goodly był wciąŜ zbył oszołomiony, aby odpowiedzieć. Wtedy w korytarzu pojawił się nauczyciel, który uczył Nathana matematyki. Nie był esperem ani pracownikiem Wydziału E, ale zanim go zaangaŜowano, został dokładnie prześwietlony i kazano mu złoŜyć przysięgę, Ŝe bezwzględnie dochowa tajemnicy. Był łysiejącym, niewysokim człowieczkiem w wieku trzydziestu paru lat, w okularach o grubych szkłach; teraz był blady i cięŜko dyszał. Trask złapał go i powiedział - Co się stało?

- Po tym, jak ten Chińczyk przerwał nam lekcję - wyjąkał nauczyciel - nie mogliśmy się uspokoić. Poszedłem... po kawę, a Nathan skorzystał z okazji, aby rozprostować nogi. Powiedział, Ŝe chce zajrzeć do jednego z pokojów. Trask chciał go minąć, ale Ian Goodly, który juŜ doszedł do siebie, zastąpił mu drogę. Ben, nie było Ŝadnego ostrzeŜenia - wysapał. - Nagle zorientowałem się, Ŝe coś się ma wydarzyć i gdzie. Byłem wtedy w swoim gabinecie i natychmiast pośpieszyłem do pokoju Harry'ego. Nathan siedział przy komputerze. W międzyczasie łagodne, białe światło znikło. Trask i Chung pobiegli korytarzem, omijając esperów, którzy niepewnie opierali się o ściany, pocierając oczy. Ale gdy dwaj męŜczyźni dotarli do pokoju Harry'ego, gwałtownie zatrzymali się i ostroŜnie zajrzeli do środka. Przez otwarte drzwi zobaczyli Nathana, siedzącego przy komputerze. Miał twarz białą jak płótno, a kiedy uniósł głowę i ich zobaczył, gestem zaprosił ich do środka. Ale Trask i Chung patrzyli ponad jego głową - na ekran komputera. I obaj wiedzieli, Ŝe widzieli to juŜ wcześniej. Ekran był nienaturalnie jasny i to on właśnie był źródłem owej białej poświaty, która wciąŜ otaczała całą konsolę komputera. Ale pastelowe obrazy na ekranie takŜe były jaskrawe: grafika komputerowa, przedstawiająca wydarzenia z przeszłości. Trask i Chung nie odezwali się ani słowem; oszołomieni, tylko patrzyli i... zaczęli sobie przypominać. Przypomnieli sobie pewien wietrzny lutowy wieczór około szesnaście lat temu, kiedy wszyscy esperzy odebrali „wezwanie” do stawienia się w Centrali Wydziału E, gdzie zebrali się, aby być świadkami śmierci Nekroskopa, Harry'ego Keogha, która miała miejsce w innym świecie i w innym czasie, a nawet w innym wymiarze. Działo się to w pokoju operatorów, a teraz powtarzało się na ekranie komputera, w postaci nieco rwanych, ale wyraźnych obrazów. Ludzka postać z rozkrzyŜowanymi rękami powoli koziołkowała bez końca, spadając w dół tunelu rozjarzonego niebieskimi, zielonymi i czerwonymi światłami neonów; jej ruch symulowała przerywana wstęga, rozwijająca się w kierunku obserwatora, jak barwny ostrzał artyleryjski, koncentrujący się na samolocie, przy czym kaŜdy fragment tej wstęgi gasł, „zderzając się” z powierzchnią ekranu, co wywoływało efekt nieustannego spadania. Postać spadała i spadała, koziołkując w czasie i przestrzeni w kierunku jakiegoś nieokreślonego przeznaczenia... a moŜe źródła? Tak właśnie pomyślał Trask, chociaŜ nie

wiedział, skąd taka myśl przyszła mu do głowy. MoŜe podpowiadał mu to jego talent, który określał „prawdę” tego, czego był świadkiem. Dołączył do nich wychudły Goodly; stanął między Trakiem i Chungiem, nieco z tyłu, dotykając ich rąk. - Teraz! - szepnął ochryple. Spadająca postać była coraz mniejsza, „oddalając się” w miarę, jak barwne fragmenty wstęgi coraz szybciej bombardowały ekran. W końcu była juŜ tylko drobną plamką, która w końcu znikła. Ale tam, gdzie jeszcze przed chwilą się znajdowała, nagle rozbłysło jasnoŜółte, oślepiające światło! Rozbłysk złotego światła, którego kula w ciszy rozszerzała się, jakby chciała się wyrwać z ekranu komputera! Był to zdumiewający trójwymiarowy efekt i czterech obserwatorów - Nathan, Trask, Chung i Goodly - zamarło w bezruchu, mając ochotę zrobić unik, odwracając twarz od ekranu. Ale nie uczynili tego, poniewaŜ byli zafascynowali widokiem i musieli wiedzieć. I wszystko było dokładnie tak, jak przedtem, choć moŜe nie całkiem. Niezliczone złociste odłamki, pędzące promieniście na zewnątrz, wraŜliwe, poszukujące i znikające gdzieś w nieznanem. Czy były to fragmenty... Nekroskopa, Harry'ego Keogha? Wszystko, co po nim pozostało? A ta strzałka, która wymknęła się do tego świata? Naszego świata? Odpowiedź pojawiła się na ekranie. Nagle obraz znikł, a w następnej chwili pojawiła się nowa, wyraźna scena: obraz budynku - czy raczej jego ostatniego piętra - widoczny w postaci planu, z wyraźnie wyrysowanymi pokojami i laboratoriami. Dobrze znany obraz. Trask i jego dwaj agenci rozpoznali go natychmiast. Na ekranie widniał plan Centrali Wydziału E! I wtedy znów ujrzeli ową złocistą strzałkę: zmaterializowała się w pokoju operatorów, wyleciała na korytarz i skokami pomknęła naprzód, jakby czegoś szukając, aŜ w końcu zatrzymała się przed jednym z pokojów. Tego pokoju. Pokoju Harry'ego! Złocista strzałka wniknęła do środka, znieruchomiała, skurczyła się do pojedynczego świecącego punktu i zgasła. Wtedy ekran znów zajaśniał i wypełnił się liczbami! W pełnej zdumienia ciszy wyraźnie było słychać, jak Nathan gwałtownie wciągnął powietrze, pochylając się w obrotowym fotelu, aŜ jego twarz znalazła się zaledwie piętnaście cali

od powierzchni ekranu, co znacznie przesłoniło widok pozostałym obserwatorom. Ale zobaczyli wystarczająco wiele, aby zorientować się, Ŝe obraz nie przedstawia juŜ ich budynku. W tym momencie do pokoju wszedł nauczyciel Nathana. - Co to jest, u licha? - usłyszeli jego głos, ale nie podnieśli wzroku. Przez dziesięć czy dwadzieścia sekund matematyczne symbole i liczby przepływały i wirowały w hipnotyzujący sposób, układając się losowo w szybko zmieniające się wzory na ekranie. Następnie nagle rozproszyły się i ekran zgasł, a komputer sam się wyłączył... Trask podniósł zdrętwiałymi palcami przewód elektryczny i spojrzał na niego nieprzytomnie. Nie był podłączony. Pozostali zobaczyli, jak trzyma w dłoni przewód i wtedy zrozumieli wyraz jego twarzy. Musiał do złudzenia przypominać wyraz ich własnych twarzy. Chung pierwszy odzyskał głos. - Ten odłamek... ta strzałka, czy cokolwiek to było, czekała tu przez cały czas? - Ale na co? - spytał Trask zachrypniętym głosem. - Na to - odparł Goodly. - Czekała na Nathana. AŜeby przekazać wiadomość. Od Harry'ego. Trask wiedział, Ŝe Goodly ma rację. Nathan podniósł wzrok, a jego twarz była bledsza niŜ kiedykolwiek. - Wiadomość? Od mego ojca? Ale... jaka to wiadomość? Nikt nie potrafił mu odpowiedzieć. Ale Trask miał wraŜenie, Ŝe znów słyszy, jak pani Wills mówi mu coś, co powiedział jej zmarły mąŜ - „Meg, kochanie, cokolwiek by się działo, pilnuj pokoju Arry'ego. Nigdy nie wiadomo, kiedy go będzie znowu potrzebował”.

II Nawrócenie Nathana

Wydarzenia w pokoju Harry'ego wystarczyły, aby w końcu przekonać Nathana i związać go z jego nowymi przyjaciółmi. Jego poprzednia powściągliwość wynikała nie tyle z wątpliwości, jakie wobec nich Ŝywił czy motywów ich działania, ile z wraŜenia, Ŝe jest wykorzystywany. Teraz jednak zaczął rozumieć, w jaki sposób on sam moŜe ich wykorzystać; ich czy raczej ich zaawansowaną wiedzę w dziedzinie matematyki i nauk ścisłych. Bowiem to, co zobaczył na ekranie komputera - ów ciąg szybko zmieniających się wzorów - nie było niczym innym, niŜ to, co odkąd sięgał pamięcią widział we własnej głowie: na pozór nieprzenikalny wir liczb, odtworzony przez maszynę lub jakiegoś niezwykle wytrwałego kontynuatora dzieła swego ojca. A jeśli ten wir (matematyka rządząca tak zwanym Kontinuum Möbiusa?) był rzeczywisty i Harry Keogh umiał go wykorzystać do swoich celów, to mając do dyspozycji zasoby tego wyposaŜonego w komputery świata, do którego rzucił go los, moŜe i on takŜe będzie w stanie zrobić z niego uŜytek. Nie tylko w tym świecie, lecz takŜe w Krainie Słońca. Tak więc teraz, w przeciwieństwie do bezinteresownej motywacji Traska i całego Wydziału E, motywy Nathana miały charakter głównie egoistyczny: poniewaŜ jedynym sposobem powrotu do domu było pomaganie nowym przyjaciołom, uczyni, co w jego mocy, a w międzyczasie spróbuje odkryć największą tajemnicę swego ojca: jak kontrolować metafizyczne Kontinuum Möbiusa. Takiego właśnie bodźca Nathan potrzebował: mieć pewność, Ŝe Harry Keogh tu był, pracował i był jednym z nich. Jeśli Trask i jego parapsychologiczna organizacja była dobra dla Harry'ego, będzie teŜ dobra i dla niego. Od tej chwili - przynajmniej na razie będzie stosował się do reguł gry, które określił Trask: gry opartej na wzajemnych ustępstwach. Teraz była kolej Nathana: miał im coś przekazać, niczego nie zatajając. Ale co do pewnych spraw... Nathan złoŜył ślubowanie i zawsze będą rzeczy, których nigdy nie zdradzi. A gdyby musiał, trochę zaciemni fakty...

Po sprowadzeniu Nathana do Londynu Trask pozbył się większości swych przyziemnych obowiązków, to znaczy o ile jakiekolwiek obowiązki szefa Wydziału E moŜna było uznać za „przyziemne”. Teraz mógł sobie pozwolić na to, aby się bardziej zaangaŜować w sprawę Nathana i resztę pierwszego dnia spędził słuchając historii jego Ŝycia i przygód w Krainie Słońca. PoniewaŜ Nathan postanowił, Ŝe zajmie pokój Harry'ego, tam właśnie odbyło się spotkanie. Chung i Trask usłyszeli część tej historii z ust Nathana lub przeczytali o niej we wstępnych sprawozdaniach, ale teraz pragnęli usłyszeć znacznie bardziej szczegółową relację. Nathan takŜe okazywał znacznie mniejszą niechęć do współpracy; najpierw przedstawił swoją historię w skrócie, a następnie szczegółowo opisał Ŝycie, jakie wiódł w Krainie Słońca oraz w mrokach Turgosheim i Krainy Gwiazd. W istocie juŜ się do tego zaczynał przyzwyczajać: nieustannie opowiadał tę historię od nowa. Najpierw brunatnym i patykowatym Tyrom, „nomadom” zamieszkującym gorące pustynie Krainy Słońca; potem Maglore'owi z Runicznego Dworu; i wreszcie Lardisowi Lidesci, kiedy na krótko powrócił w swoje strony. Ale tym razem było inaczej: Nathan dostał szkicownik, pióro i kolorowe mazaki. I kiedy mówił, od czasu do czasu przerywał, aby narysować mapę obszaru, o którym opowiadał. W ten sposób po raz pierwszy Kraina Słońca i Kraina Gwiazd zostały naniesione na papier, przybierając realny kształt tutaj, w obcym świecie. Do udziału w spotkaniu zaproszono Zek Föener; poza nią byli tam oczywiście Trask, Chung i Goodly, no i, rzecz jasna, Nathan. Delikatnie sondując ich umysły, Nathan wyczuł ich podniecenie, a jego samego wypełniały mieszane uczucia, wiedział bowiem, Ŝe ci ludzie rzeczywiście znali jego ojca i pracowali z nim. Co więcej, Zek Föener była ostatnią osobą, która rozmawiała z Harrym, zanim udał się - czy raczej został wypędzony - do Krainy Gwiazd. Nathan wciąŜ jeszcze nie znał całego przebiegu wypadków i niecierpliwie czekał na wyjaśnienia. Ale w rzeczywistości istniały jeszcze inne mapy świata Wampyrów: sama Zek dawno temu sporządziła kilka przybliŜonych szkiców, głównie dla zapamiętania topografii terenu, które przywiozła ze sobą z Grecji, aby je dać Traskowi. Jednak Zek nie mogła znać tych miejsc tak dobrze jak Nathan: rzek, lasów i pustyni, nizinnych bagien i górskich przełęczy, Wielkich Czerwonych Pustkowi za wschodnim krańcem łańcucha gór; a jeszcze dalej, ponurego i złowrogiego Turgosheim. Nathan narysował nawet mapę nieba, przedstawiającą główne gwiazdozbiory Krainy Słońca i Krainy Gwiazd, widoczne nad Siedliskiem w środku długiej nocy. Jeśli chodzi o społeczności Cyganów, w czasie pobytu Zek nie było tam Ŝadnych miast.

Tylko sami Wędrowcy, ciągle uciekający przed Starymi Wampyrami, którym przewodził Szaitis i inni lordowie. I tak, w trakcie opowiadania swojej historii, Nathan narysował szereg map - które były mniej więcej zgodne z mapami Zek - aŜ przed oczyma zafascynowanego Traska i jego kolegów wyłonił się krajobraz Krainy Słońca i Krainy Gwiazd tak rzeczywisty, jak nigdy dotąd. Ich mieszkańcy zaczęli Ŝyć i oddychać, w miarę jak Nathan snuł swoją historię, odsłaniając tajemnice swojego świata. No, moŜe nie wszystkie... Historia ta była mniej więcej zgodna z tym, co swego czasu opowiadał Maglore'owi w Turgosheim, gdy ów mag i mentalista zabrał go do swego dworu, nie zmieniając w wampira. Tylko, Ŝe tym razem obejmowała jego pobyt w Runicznym Dworze i ucieczkę na grzbiecie Karza Biteri, człowieka, zamienionego przez Maglore'a w lotniaka, który wszakŜe zachował resztki swego człowieczeństwa. Opowiedział im wszystko: o swym locie do Krainy Słońca, jak Karz zostawił go na wzgórzach, a sam poleciał ku słońcu, aby połoŜyć kres swej niedoli; jak straŜnicy Lardisa Lidesci, widząc jak ląduje, rozpoznali go i zaprowadzili do swego wodza, i jak powrócił do swej matki, Nany Kiklu, i swej ukochanej, Mishy Zanesti. Na koniec, opowiedział im o lordzie Wampyrów i jego poruczniku, którzy zjawili się w pierwszych godzinach nocy, aby go odebrać jego odzyskanej miłości i pozbyć się, wtrącając w świecącą oślepiającym blaskiem czeluść Bramy do Krainy Piekieł. A całą resztę juŜ dobrze znali. Uwięzienie w Perchorsku, ucieczka i ich pomoc. Jeśli chodzi o to, czego im nie powiedział bądź ukrył: nie wspomniał o inteligencji Tyrów, ich zdolnościach telepatycznych i podziemnej cywilizacji. ZłoŜył bowiem przysięgę, Ŝe nigdy tego nie ujawni Ŝadnemu człowiekowi. Nie wspomniał teŜ o pięknej niewolnicy Maglore'a, imieniem Orlea. Chwile z nią spędzone naleŜały wyłącznie do niego. Nie zdradził szczegółów dotyczących Skalnego Schronienia, bo miejsce to było ostatnim miejscem schronienia Cyganów Lidesci. Na koniec, jeśli chodzi o ucieczkę z Perchorska, powiedział, Ŝe podczas „przesłuchania” przez Siggi Dam „ukradł” jej klucz do celi. Jednak spośród czterech osób, które wysłuchały jego opowieści do końca, co najmniej dwie wiedziały, Ŝe było to kłamstwo, choć dość niewinne. Patrząc na Bena Traska, łatwo było zapomnieć - tak, jak zapomniał Nathan - o jego zdolnościach: o tym, Ŝe nie moŜna było przed nim kłamać, bo zorientuje się natychmiast. A dla Zek Föener fakt, Ŝe Nathan posłuŜył się swoim własnym psychicznym smogiem, owym wirem liczbowym, aby ukryć część swej historii, stanowił wystarczający dowód jego oszustwa. Ale jeśli

chodzi o wagę tego oszustwa... Zek była równie mądra jak piękna; wiedziała, Ŝe istnieją rzeczy, które wszyscy pragniemy ukryć, niekoniecznie powodowani wstydem. Dlatego mu uwierzyła. No i były te mapy. Nathan narysował je na tyle dokładnie, na ile pozwalała mu pamięć, zaznaczając góry, wielką przeocz, tereny uprawne, bagna, pustynie, Krainę Gwiazd, Bramę do Krainy Piekieł, zniszczone wieŜe Wampyrów oraz WieŜycę Karen, która była w istocie ostatnim zamczyskiem; jednak pominął miejsca związane z cywilizacją Tyrów, połoŜenie Skalnego Schronienia i kilka głównych leśnych szlaków Wędrowców. Gdyby kiedyś ludzie z Wydziału E lub przezeń zatrudnieni znaleźli się na tym świecie, i gdyby kiedykolwiek wpadli w ręce Wampyrów... Nathan nie chciał, aby oni się o tym dowiedzieli. W końcu, wydawało mu się, Ŝe powiedział wszystko, ale Trask uwaŜał, Ŝe to za mało. I pomimo, Ŝe pora była juŜ późna, naciskał go - Nathanie, opowiedz jeszcze o swojej ucieczce z Perchorska. I o... Siggi Dam. - Tak? - Nathan nie mógł powstrzymać rumieńca, który zabarwił jego bladą twarz. Ale Trask doszedł do wniosku, Ŝe nie powinien go o to pytać, więc szybko powiedział. - Jesteśmy zdania, Ŝe ma kłopoty. Nathan wyglądał na zmęczonego, ale teraz jakby się ocknął na chwilę - Siggi? Ma kłopoty? Chung pośpiesznie wyjaśnił sytuację, a Nathan powiedział - Ten Michael Simmons, Jazz? To musiał być ten mieszkaniec Krainy Piekieł - przepraszam, chciałem powiedzieć, agent o którym zawsze opowiadał Lardis. Michael „Jazz” Simmons. - Przerwał, aby spojrzeć na Zek Föener, której oczy były pełne smutku. - Lardis bardzo lubił Jazza. Swemu synowi dał nawet jego imię: Jason Lidesci! Szkoda, Ŝe nigdy go nie poznałem. A teraz mówicie, Ŝe według was Siggi... - Teraz jest dokładnie tak samo powiedział cicho Chung. - Mamy klamerkę Siggi, ale... jej tam nie ma. - Jedno z dwojga - odezwał się Trask. - Albo Siggi nie Ŝyje, albo przeszła przez Bramę w Perchorsku. Nathan pokręcił głową. - Przez Bramę? Po tym, jak jej opowiedziałem, co jest po drugiej stronie? Jak kobieta dobrowolnie. .. - Jego pytanie zawisło w powietrzu. - My, to znaczy... - zaczął jąkać się Trask, po czym szybko dokończył - uwaŜamy, Ŝe nie poszła tam dobrowolnie.

Zmarszczywszy brwi, Nathan przenosił wzrok z jednej twarzy na drugą i rumieniec powoli znikał z jego twarzy, kiedy sens słów Traska zaczął do niego docierać. - Chcesz powiedzieć, Ŝe Turkur Tzonov mógł ją tam wysłać? Za karę? Trask spojrzał mu prosto w oczy. - To moŜliwe. Wszystko zaleŜy od tego, za co chciał ją ukarać. - Ben ma rację - wtrąciła Zek. - Nathanie, nie tylko Wampyry kaŜą w ten sposób. Mnie wysłał na tamtą stronę zwykły człowiek, choć był równie zły jak Tzonov. Przypuszczam, Ŝe miałam szczęście: znalazła mnie lady Karen i wydaje się, Ŝe polubiła mnie w taki sam sposób, jak Maglore polubił ciebie. Na dźwięk imienia Maglore, Nathan dotknął złotego kolczyka w uchu. Po prostu dotknął, poprawiając włosy. David Chung zauwaŜył tę odruchową reakcję, ale nie przywiązywał do niej wagi; Nathan nie powiedział mu, Ŝe kolczyk ten dostał od Maglore'a. Nie Ŝeby chciał ukryć ten fakt, ale uwaŜał go za nieistotny. Ale kolczyk to było jedno, a klamerka Siggi Dam - i jej niewyjaśnione zniknięcie, które owa klamerka ujawniła - to było coś zupełnie innego. MoŜe nadszedł czas, aby Nathan powiedział całą prawdę o swym przelotnym związku z Siggi. Właśnie otworzył usta, Ŝeby przemówić... ale była tu przecieŜ Zek. Nathan popatrzył na nią i teraz ona oblała się rumieńcem, bowiem miała w tej sprawie własne podejrzenia. JednakŜe pomogła Nathanowi wybrnąć z kłopotliwej sytuacji. - Tzonov i inni jemu podobni uŜyją kaŜdego sposobu, aby wydobyć informacje, aby zmusić ludzi do mówienia. Tortury to nie jedyny sposób. Nie myśl, Ŝe nie moŜesz o tym mówić z mojego powodu. Ale jeśli chcesz, Ŝebym wyszła... - Zrobiła ruch, aby wstać. Nathan szybko złapał ją za rękę i powstrzymał. - To nie było tak. - Pokręcił głową. - A moŜe i było, ale nie wyszło tak, jak powinno. Ian Goodly zobaczył, co się święci i powiedział - Nathanie, nie musisz nam wszystkiego mówić. Tylko jedna sprawa. Czy rzeczywiście ukradłeś klucz do swojej celi, czy teŜ ci go dała? Bo jeśli ci go dała, moŜna przypuszczać, Ŝe Tzonov wysłał ją przez Bramę. Nathan skinął głową. - Dała mi go. Tzonov nas nakrył; uderzył mnie, a ją stamtąd wywlókł; wtedy znalazłem ten klucz. A takŜe tę klamerkę. Ale pozostawienie klucza to nie było przeoczenie. Ona go nie zgubiła. Jestem pewien, Ŝe zostawiła go dla mnie... - Podniósł wzrok i teraz jego spojrzenie było twardsze, a w głosie wyczuwało się napięcie. - Wy wszyscy - z jednej

strony Wydział E, a z drugiej Tzonov i jego ludzie - jesteście jak dwa rywalizujące ze sobą cygańskie plemiona. Ale przecieŜ wszyscy jesteście ludźmi. A przynajmniej tak dotąd myślałem. To, co uczynił, jeŜeli rzeczywiście to uczynił... Trask powiedział - To wszystko zmienia, nieprawdaŜ? Nathan przytaknął. - Tak, jeŜeli to prawda. W końcu będę wiedział - to znaczy, zyskam pewność - Ŝe jestem po właściwej stronie. Trask kiwnął głową. - Jesteś. Ale moŜe będzie niełatwo tego dowieść. Z drugiej strony moŜe jest sposób, aby się dowiedzieć, co się stało z Siggi. JeŜeli to będzie dowód, jakiego potrzebujesz - i jeŜeli jesteś człowiekiem, za jakiego cię mam - wszystko będzie zaleŜało od ciebie. Nathan spojrzał na niego. - Ode mnie? Mam się dowiedzieć, co się stało z Siggi? Trask przytaknął. - Kiedy ostatnim razem mieliśmy podobny problem z Jazzem Simmonsem, poprosiliśmy o pomoc twego ojca. Dysponował odpowiednimi... umiejętnościami. Był Nekroskopem. Ale we wszystkim, co nam dotąd powiedziałeś, zabrakło czegoś bardzo waŜnego. Nathanie, kiedy w Perchorsku komunikowałeś się ze mną telepatycznie we śnie, odniosłem wraŜenie, Ŝe wiesz, skąd pochodzi siła, którą dysponował Harry Keogh. Jest tylko jedno wyjaśnienie, takie mianowicie, Ŝe sam takŜe ją posiadasz. Czy wiesz, o czym mówię? Ich oczy znów się spotkały i po dłuŜszej chwili Nathan kiwnął głową. - Tak. I ja to potrafię. Umiem rozmawiać ze zmarłymi w ich grobach. Albo raczej, mógłbym to robić... gdyby tylko zechcieli mi odpowiadać. Ale nie chcą. W kaŜdym razie tak jest w moim świecie. Wszyscy wokół równocześnie wydali westchnienie. A Zek powiedziała - Wiedziałam! Twój umysł jest taki sam, jak umysł Harry'ego. Albo tak podobny, Ŝe nie widzę róŜnicy. MoŜe nie tak chłodny, jak jego, ale zasadniczy schemat jest taki sam. Trask potwierdził. - To właśnie poczułem, gdy ujrzałem cię po raz pierwszy, Nathanie: nie miałem Ŝadnych wątpliwości, Ŝe jesteś synem Harry'ego. A kiedy przemówiłeś do mnie za pomocą telepatii... skoro sam byłeś niewątpliwe Ŝywy, miałem wraŜenie, Ŝe tak właśnie rozmawia się ze zmarłymi. Goodly nic nie powiedział, tylko lekko zadrŜał, a Trask poczuł to drŜenie prekognitora, który siedział tuŜ obok niego. Spojrzawszy nań, powiedział - O co chodzi? - Tak to się zaczyna - odparł Goodly, który bardziej niŜ kiedykolwiek przypominał trupa. - Mój BoŜe, to się zbiera właśnie teraz, Ben!

- Co takiego? - Wszystko. Przyszłość się zmienia. Nie my ją zmieniamy, bo co ma być, to będzie. Ale ona wie... A Chung zapytał - Przyszłość jest... obdarzona czuciem? - Kiedy musi się bronić, tak - odparł Goodly. - Tak w kaŜdym razie myślę. - Nigdy nie powinieneś próbować w niej czytać - odezwał się Nathan. Zek dodała - Bo jest pokrętna. Przez chwilę wszyscy milczeli, ale w końcu Trask odchrząknął i rzekł - Znam kogoś kogoś zmarłego - kto do ciebie przemówi, Nathanie. Tak przynajmniej sądzę. A potem... moŜe pozostali pójdą za jego przykładem.

Nie tracąc czasu, Trask zamówił dwa samochody Wydziału i cała grupa udała się do domu pogrzebowego w Kensington. Był chłodny wieczór i kiedy tam dotarli, zrobiło się ciemno, ale brama była wciąŜ otwarta. Tego miejsca nigdy nie zamykano. Trask zaprowadził ich do grobu Keenana Gormleya, który stanowiła granitowa płyta o powierzchni dwie na dwie stopy i wysokości około dziewięciu cali, ze stalową tabliczką, na której wyryto daty urodzin i śmierci oraz poniŜsze epitafium: Bardzo go kochaliśmy i bardzo nam go brak, ale jest teraz w lepszym świecie. Requiescat in pace.

- To jego rodzina - wyjaśnił Trask. - Gdyby to był Wydział. .. wymyślilibyśmy coś innego. Coś ezoterycznego, co pasowałoby do jego Ŝycia. Ale moŜe tak jest lepiej. Przynajmniej nie przyciąga niczyjej uwagi. Przynajmniej moŜe odpoczywać w pokoju. Tu znajdują się jego prochy. I tu właśnie rozmawiał z nim Harry Keogh. Kiedy Nathanowi odczytano inskrypcję i przetłumaczono ostatni wiersz, pokręcił głową. - Nie odpoczywają. Są niespokojni, to znaczy większość z nich. Myślą, pamiętają i często rozmawiają. Ze sobą. To odludne, ponure miejsce, jednak nie ma Ŝadnego lepszego. A oni o wiele bardziej tęsknią za innymi, niŜ inni tęsknią za nimi. Ledwo wypowiedział ostatnie zdanie, zatoczył się i Trask przytrzymał go za ramię. - Co się stało?

Przez chwilę Nathan nie odpowiadał, bo w jego głowie wciąŜ dźwięczał głośny okrzyk HARRY! Był tak silny, tak pełen Ŝycia, Ŝe przez chwilę Nathan się rozglądał, aby zobaczyć, z czyich ust się wydobył. Wokół niego stali milczący, zaskoczeni esperzy. Widzieli, jak opadła mu szczęka i zobaczyli na jego twarzy wyraz szoku, jakiego doznał. Ale w następnej chwili otrząsnął się i ukląkł na jedno kolano przy granitowej płycie. PołoŜywszy drŜącą dłoń na tabliczce, powiedział w mowie umarłych - Nie, to nie Harry lecz Nathan. Mam na imię Nath... - To Harry! - przerwał mu tamten. - Poznałbym cię wszędzie! Twoje ciepło, twój głos, twoją... obecność! Nie próbuj nabierać starego przyjaciela, Harry, ale powiedz, gdzie się podziewałeś tak długo? - Powiedz nam, co on mówi! - głos Zek, który nagle zabrzmiał w uszach Nathana i dłoń, którą połoŜyła mu na ramieniu, sprawiły, Ŝe aŜ podskoczył. Wiedziała, Ŝe do kogoś mówi, ale była to mowa umarłych, która leŜała poza jej zasięgiem. - On myśli, Ŝe... Ŝe jestem Harry! - To nie Harry? - głos Gormleya wyraŜał zdziwienie i rozczarowanie. - To jego syn? Mój BoŜe! Czy minęło aŜ tyle czasu? - Nie wiedziałeś? - Teraz Nathan mówił na głos, ale to nie miało znaczenia; wystarczała sama obecność Nekroskopa; zmarły - czy raczej jego prochy - „słyszał” słowa wypowiadane przez Nathana równie dobrze, jak jego myśli. - Nie wiedziałeś, Ŝe minęło tyle czasu? Czy nikt inny ci o tym nie wspominał? - Być moŜe (Nathan poczuł, jak Gormley wzrusza ramionami). - Tutaj czas nie ma wielkiego znaczenia. A bez ciebie - czy raczej bez Harry'ego - w ogóle nie ma znaczenia! - Więc po prostu tak tu leŜysz? - Nathan wiedział, Ŝe Tyrowie nie są bezczynni w swych grobach, więc wydawało mu się to wielką stratą czasu. - A co z twoimi zainteresowaniami ze świata cielesnego? - Ach! - westchnął Gormley. - Tutaj mam z tego niewiele poŜytku. Widzisz, byłem obserwatorem: wiedziałem, kiedy się znalazłem w pobliŜu ludzi obdarzonych wyjątkowym talentem. W rzeczywistości to ja zwerbowałem twego ojca, Hary'ego Keogha. W Wydziale E działo się wtedy bardzo niedobrze i tylko on mógł temu zaradzić. - Wiem - powiedział Nathan - bo twoi ludzie w Wydziale mi o tym powiedzieli. A teraz znowu są problemy i ja z kolei zostałem zwerbowany...

Ich rozmowa rozwijała się, ale Trask i pozostali słyszeli tylko to, co mówił Nathan i starali się odgadnąć resztę. Jednak w końcu wstępne tematy wyczerpały się i Gormley zapytał - A teraz powiedz, co mogę dla ciebie zrobić. Opowiedzieć ci historią twego ojca? Ale ja wiem tak niewiele. Jestem pewien, Ŝe nowi pracownicy Wydziału mogą ci powiedzieć znacznie więcej na ten temat. - W końcu chciałbym poznać całą jego historię, od początku do końca - powiedział Nathan. - Ale teraz są waŜniejsze sprawy. Po drodze Ben Trask opowiadał mi o tobie. Miał rację: twój talent uświadomił ci moją obecność, a moje podobieństwo do ojca spowodowało, Ŝe nawiązałeś ze mną kontakt. Czy odezwałbyś się, gdybyś wiedział, Ŝe nie jestem Harrym? Po chwili Gormley odpowiedział - Chyba nie. I zaraz ci powiem, dlaczego. - Nie, ja ci to powiem. Są rzeczy, przed którymi nawet zmarli odczuwają strach. Mam rację? I ktoś, kto rozmawia z Wielkim Zgromadzeniem, moŜe właśnie być jego źródłem. Rozumiesz, o co mi chodzi? Jedną z rzeczy, których Trask nie powiedział Nathanowi było, jak zginął sir Keenan Gormley z rąk takiej właśnie „rzeczy”: nekromanty imieniem Dragosani, zatrudnionego w Wydziale E ówczesnego ZSRR. Nathan nie wiedział takŜe, Ŝe Harry Keogh wykorzystał swoją potęgę Nekroskopa dla zabicia Dragosaniego, ograniczając w ten sposób moŜliwości działania sowieckiej organizacji do absolutnego minimum. Teraz Nathan poczuł, jak Gormley zadrŜał i wiedział, Ŝe zmarły zrozumiał aŜ za dobrze, o czym mówił Nathan. - Jestem ofiarą takiego właśnie potwora - powiedział Gormley. Nekromanty, który rozszarpał moje ciało na strzępy, aby wydobyć ze mnie róŜne tajemnice. Tak, masz rację. Teraz... zmarli bardzo uwaŜają z kim rozmawiają. - Na tym właśnie polega mój problem - powiedział Nathan i wyczuł, jak Gormley sapnął. - Zmarli nie chcą z tobą rozmawiać? Milczenie Nathana wystarczyło za odpowiedź. - Ale... czy próbowałeś? - W moim świecie? Wiele razy, jeszcze kiedy byłem dzieckiem. To było dziedzictwo i ułomność mego ojca. Bo ostatecznie stał się Wampyrem i nie moŜna mu było ufać. I dlatego zmarli Cyganie - Wędrowcy - nie chcieli mieć ze mną do czynienia. Tylko zmarli Tyrów, nomadów zamieszkujących pustynie, pozwalali mi wchodzić do swoich umysłów. Skorzystałem

na tym i oni takŜe. Tu, na tym świecie... słyszałem jak zmarli szepczą w swych grobach, ale ty jesteś pierwszym, który mnie usłyszał, a na pewno pierwszym, który chce ze mną rozmawiać. Gormley przez chwilę się nie odzywał, a potem powiedział - Ciebie nie trzeba się bać. Świecisz w ciemności - tak samo jak Harry - a twoja obecność jest niczym ciepły koc na mym grobie. Masz w sobie ciepło swego ojca. ChociaŜ czasami Harry potrafił być zimny. Bardzo zimny... Wziął się w garść. - Więc dlatego tu jesteś (Nathan wyczuł stanowczy ton jego głosu). Chcesz, aby cię przedstawić. W Wielkim Zgromadzeniu są jeszcze inni, z którymi pragnąłbyś nawiązać kontakt, tylko myślisz, Ŝe będą się mieli przed tobą na baczności. Jaki masz zamiar? - Mój ojciec był Nekroskopem - odparł Nathan. - Inaczej mówiąc, potrafił rozmawiać ze zmarłymi, którzy - jak się wydaje - kochali go. Ale na tym nie kończyły się jego szczególne zdolności. Powiedziano mi, Ŝe ty byłeś kluczem do największej spośród nich. Gormley zrozumiał, ale teraz Nathan wyczuł, jak tamten potrząsa głową. - Nie, klucz juŜ istniał. Ja tylko mu go wskazałem. To był ten klucz, Nathanie! Klucz, do rozlicznych drzwi.

Nathan poznał ten symbol od razu; przecieŜ nosił taki sam w uchu! Odruchowo wydał okrzyk zdziwienia. - Znak mojego ojca? - Tak, w pewnym sensie. Symbol jego potęgi. - Ale co on właściwie znaczy? - Nie jestem matematykiem, Nathanie. - Gormley wzruszył ramionami. - Ale mogę ci coś o nim powiedzieć. Wydaje się przeczyć logice, redukując trzy wymiary do dwóch, a dwa do jednego. - Wymiary? - Płaszczyzny naszego istnienia. Ogranicza wszystkie miejsca do jednego, nie pozostawiając Ŝadnych przerw. Kiedy Harry go wykorzystywał, ograniczał czas do chwili obecnej. Dzięki temu mógł podróŜować, dokąd zapragnął, nie pokonując w istocie Ŝadnej odległości. A jako bezcielesna zjawa, podróŜował nawet w czasie.

- Największy podróŜnik! - westchnął Nathan i uśmiechnął się smutno. - W końcu był Cyganem. Gormley zachichotał. - Skoro ujmujesz to w ten sposób... - Powiedziałeś, Ŝe to klucz do rozlicznych drzwi - Nathan spowaŜniał, bo przypomniał sobie, jaką przyszłość przepowiedział mu Thikkoul, zmarły astrolog Tyrów. - Widzę... drzwi! (Głos Thikkoula był jak szelest suchych liści.) - Jak drzwi setki cygańskich wozów, ale płynne, jak zmarszczki na powierzchni wody. A za kaŜdymi z tych drzwi jest fragment twojej przyszłości... - Drzwi - powtórzył Nathan. - Co masz na myśli? Gormley znów wzruszył ramionami. - Do czasu i przestrzeni. Oczywiście są takie drzwi, ale my ich nie widzimy. Harry je widział i mógł przez nie przechodzić. - Powiedziałeś, Ŝe mam takie same zdolności, jak on - Nathan był podekscytowany. - No dobrze, tak jest w istocie. Ale nie mam wszystkich jego zdolności. Chciałbym mieć dostęp do Kontinuum Möbiusa. Chciałbym móc korzystać z tych drzwi. Do kogo powinienem się zwrócić? - No cóŜ, najlepiej do samego Möbiusa - odparł Gormley. - Bo to przede wszystkim jego metafizyka, jego myślenie lateralne powołały wstęgę Möbiusa do istnienia. A ponadto wiem, Ŝe twój ojciec był u Möbiusa, tego dawno zmarłego, błyskotliwego matematyka, kiedy po raz pierwszy wywołał jedne z tych drzwi! - Więc spróbuję porozmawiać z Möbiusem. Tylko, Ŝe... chyba ktoś będzie musiał mnie przedstawić. - Teraz Nathan wzruszył ramionami. - Taka jest kolej rzeczy... Przerwał, bo w końcu przypomniał sobie główny powód swojej wizyty. - Och, gdybyś mógł uczynić dla mnie coś jeszcze. Ale obawiam się, Ŝe proszę o zbyt wiele. - Zbyt wiele? To mój jedyny kontakt z Ŝywym światem, a ty martwisz się tym, Ŝe prosisz o zbyt wiele? Pytaj! Nathanie, uwierz mi, kiedy mówię, Ŝe ci pomogę, jeśli tylko zdołam. Nie tylko ty masz kłopoty. Jeśli potrafimy rozwiązać twoje problemy, wtedy - i tylko wtedy - moŜesz mi pomóc rozwiązać mój problem. Zresztą nie tylko mój, bo jest to problem stojący przed całym Wielkim Zgromadzeniem. Ale... to byłoby postawieniem wszystkiego na głowie; najpierw zmarli muszą się nauczyć ufać ci i z tobą rozmawiać. A teraz powiedz, co leŜy ci na sercu. - Pewna kobieta... wygląda na to, Ŝe znikła - powiedział Nathan. - Jest bardzo waŜna, nie tylko dla Wydziału E, lecz takŜe dla mnie osobiście. Nazywa się Siggi Dam; była pracownikiem Opozycji; ostatnio znajdowała się w Perchorsku, na Uralu. Nie wiemy, czy nie Ŝyje, czy teŜ

przydarzyło się jej coś innego. Tylko Wielkie Zgromadzenie będzie wiedziało na pewno. MoŜe mógłbyś o nią zapytać; dowiedzieć się, czy Siggi Dam znalazła się wśród zmarłych. Była telepatką i jeśli nie Ŝyje, powinno być łatwo nawiązać z nią kontakt. - Telepatką? Ale w takim razie czy sama nie skontaktowałaby się z tobą? W końcu jesteś Nekroskopem. - Jednak chciałbym mieć pewność. - Zajmę się tym - powiedział Gormley - i skontaktuję się z tobą. Od czasu do czasu o mnie pomyśl, wyślij swe myśli w moją stronę, a jak tylko czegoś się dowiem... - Jego głos zaczął słabnąć, zagłuszany przez mentalne zakłócenia. - A w międzyczasie (teraz ledwo go było słychać) - musisz popracować nad matematyką. Twój ojciec przyswoił ją instynktownie, a mimo to miał w tej dziedzinie powaŜne trudności. Myślę więc, Ŝe tobie wcale nie będzie łatwiej... Zakłócenia zagłuszyły go całkowicie. Ale przebił się przez nie telepatyczny głos Zek Föener - Nathanie, moŜe mógłbyś porozmawiać z Jazzem i powiedzieć mu wszystko to, czego sama nie zdąŜyłam. Wstając i obracając się do niej, Nathan powiedział - Któregoś dnia chętnie to uczynię, jeśli sobie Ŝyczysz. MoŜesz na mnie liczyć. Uśmiechnęła się blado, westchnęła i wzięła go pod rękę. I razem poszli alejkami, w których hulał wiatr, w kierunku bramy, a potem do zaparkowanych w pobliŜu samochodów. Za nimi kroczyli Trask, Goodly i Chung. Szli pogrąŜeni w myślach, nie odzywając się ani słowem. W tym miejscu wypadało zachować milczenie...

...Ale ledwo Trask wsiadł do pierwszego samochodu z Zek i Nathanem, natychmiast zwrócił się Nekroskopa - No i co? Miałem rację? Wiem, Ŝe rozmawiałeś z sir Keenanem, ale czy było warto? - Tak - odparł Nathan i opowiedział przebieg rozmowy. - Sir Keenan powiedział, Ŝe zapyta o Siggi i skontaktuje się ze mną, jak tylko się czegoś dowie. - Skontaktuje się z tobą? - JeŜeli otworzę dla niego swój umysł, będzie mógł ze mną rozmawiać na odległość. Najwyraźniej nie jest to takie trudne, teraz gdy się juŜ poznaliśmy. - A co w międzyczasie?

- W międzyczasie będę dalej uczyć się matematyki, co nie jest takie ekscytujące, jak początkowo myślałem. - Nathan wzruszył ramionami i skrzywił się. - Wydaje się, Ŝe dla Harry'ego liczby były sprawą instynktowną. Ale dla mnie niestety nie. Wręcz przeciwnie. MoŜe dlatego tak mnie męczą, Ŝe stale jestem nimi otoczony, nie rozumiejąc ich znaczenia. - Wszyscy jesteśmy juŜ zmęczeni - powiedział Trask. - Teraz potrzebujemy snu. Jutro wrócisz do swoich liczb. W przypadku Harry'ego to było rzeczywiście instynktowne, ale nawet on potrzebował bodźca, po którym wykonał naprawdę olbrzymi skok. To była dla niego kwestia Ŝycia lub śmierci, więc musiał to zrobić. W twoim przypadku sprawa nie jest taka pilna. W ciągu trzech czy czterech miesięcy będziemy gotowi do wysłania cię z powrotem przez Bramę w Rumunii - o ile będziemy w stanie to uczynić. Cały czas będziesz pod dobrą ochroną. A oto moja rada: poświęć całą uwagę nauce. A jeśli sir Keenan Gormley znajdzie drogę na skróty, tym lepiej. Samochody pomknęły do Centrali Wydziału E.

Pokój Harry'ego był teraz pokojem Nathana. Po zjedzeniu posiłku w hotelowej restauracji w towarzystwie Traska i Zek, Nathan został sam ze swymi myślami. Podczas obiadu zdał sobie sprawę z obecności dwóch męŜczyzn, siedzących przy sąsiednim stole, których nieruchome oczy w pozbawionych wyrazu twarzach od czasu do czasu zwracały się w jego stronę. Widząc, jak Nathan na nich patrzy, Trask powiedział - Nie zwracaj na nich zbyt wiele uwagi. Nie są z Wydziału E, lecz z Wydziału Specjalnego. To twoi ochroniarze. Ochroniarze. Byli jak kameleony: zmieniali się nieustannie. Poznał kilku z nich, ale wciąŜ pojawiali się nowi. Niekiedy towarzyszył im agent Wydziału E, ale na ogół byli sami. Chronili go przed zemstą ze strony Turkura Tzonova. - Ale jeśli Tzonov rzeczywiście wysłał Siggi przez Bramę - pomyślał Nathan, siedząc w głębokim fotelu obok łóŜka - to jego naleŜy chronić. Przede mną! - Poprzysiągł mu zemstę. Ale jeśli chodzi o przysięgi... no cóŜ, składał je juŜ przedtem. I jak dotąd, nic z nich nie wynikło. Na zewnątrz, na korytarzu, usłyszał ciche kroki. Znów ci ochroniarze? Oficer dyŜurny? Prawie bezwiednie wysłał telepatyczną sondę i napotkał umysł Davida Chunga, który stał przed drzwiami pokoju i właśnie miał zapukać. - Proszę - uprzedził go Nathan. Chung wszedł do środka. - Mam dyŜur. Po prostu przechodziłem obok.

- Naprawdę? Ale zatrzymałeś się przed moimi drzwiami. Myślałem, Ŝe to jeden z moich ochroniarzy. - W pewnym sensie ja takŜe nim jestem. Jak wszyscy pozostali. Nathan zrobił minę. - Nie jestem pewien, czy podoba mi się, Ŝe jestem tak pilnowany. Po czym spojrzał Chungowi prosto w oczy. - I myślę, Ŝe nie przypadkiem przechodziłeś obok. Co cię trapi? - Mój dar, ten pokój i... ten twój kolczyk. Od czasu do czasu dotykasz go odruchowo, tak jak przed chwilą, kiedy o nim wspomniałem. Pytaliśmy cię o klamerkę Siggi Dam, ale o ten kolczyk nie. MoŜesz go odpiąć? To znaczy, nie miał byś nic przeciwko temu, gdybym go na chwilę wziął do ręki? I czy mógłbyś powiedzieć, skąd go masz? Nathan odpiął kolczyk i wręczył go Chungowi. - Jestem zaskoczony, Ŝe nikt inny mnie o niego nie zapytał - powiedział. - Mieliśmy tak mało czasu - odparł Chung. - Myślę, Ŝe wszyscy przypuszczali, Ŝe masz go po matce, która dostała go od Harry'ego. Nathan chrząknął, a jego wzrok na chwilę posmutniał. - O ile wiem, jedyną rzeczą, jaką dostała od mego ojca, byłem ja sam... i mój brat, Nestor. - Ledwie to powiedział, ugryzł się w język. Pragnął nie mieszać w to Nestora, choć nie potrafił powiedzieć, dlaczego. - Nestor? Nathan machnął ręką lekcewaŜąco. - MoŜesz o nim zapomnieć. Nestor... umarł kilka lat temu. - Wampyry? - Tak. O, tak, rzeczywiście Wampyry! Chung oglądał złoty kolczyk i trzymając go w dłoni, mocno ściskał, jakby się modlił. Po chwili go oddał. - Nic - powiedział. - A czego się spodziewałeś? - spytał Nathan. - Nie pochodzi z tego świata. Dał mi go Maglore z Runicznego Dworu w Turgosheim. Chung wzruszył ramionami. - To był eksperyment. Miałeś go, kiedy przekroczyłeś Bramę w Perchorsku. Zastanawiałem się, czy zdołam ustanowić umysłowy „most” do twego świata, to wszystko. Powinienem był wiedzieć, Ŝe to się nie uda. Tak samo było z Jazzem Simmonsem. Kiedy przeszedł przez Bramę, wszelki kontakt się urwał. - Zmarszczył brwi. - Więc dał ci go Maglore, tak? Jeszcze jeden dowód jego „sympatii”?

- Z tym kolczykiem to dziwna historia - odparł Nathan. - Jak widzisz, jest to na wpół skręcona pętla. Maglore był kimś w rodzaju maga - mentalisty - i w tę noc, kiedy Opozycja wysłała przez Bramę w Perchorsku swoją przeraŜającą broń, śnił o wstędze Möbiusa, którą znał Nekroskop. Odtąd stała się jego godłem. - Przerwał na chwilę, co wykorzystał Chung. - Godło? Dziwi mnie, Ŝe znasz to słowo. - Dlaczego? - Nathan uniósł brwi. - To cygańskie słowo. Wiele naszych słów jest identycznych z uŜywanymi tutaj. - A kiedy Chung nie odpowiedział, ciągnął - W kaŜdym razie mój ojciec zginął owej nocy. MoŜe poza obrazami, które tutaj widziałeś i tym fragmentem, który wniknął do komputera, jeszcze coś z niego się wydostało. MoŜe jego znak odcisnął się w umysłach wraŜliwych marzycieli i mentalistów, takich jak Maglore z Runicznego Dworu. Ale jeśli o mnie chodzi, poznałem go juŜ jako małe dziecko, choć był to zapewne przypadek. Kiedy byliśmy dziećmi, matka dała mnie i memu bratu skórzane paski, które mieliśmy nosić na przegubach tak aby w nocy mogła nas od siebie odróŜnić. Mój pasek był wstęgą Möbiusa. - Tak? - powiedział, uśmiechając się, Chung. - Przypadek? A twoim ojcem był Harry Keogh, Nekroskop? No, moŜe... - Jego uśmiech stopniowo gasł, kiedy patrzył, jak Nathan z powrotem zakłada kolczyk. - Lepiej juŜ sobie pójdę - powiedział. Ale kiedy otworzył drzwi, obejrzał się i poprosił - Nathanie, czy moŜesz coś dla mnie zrobić? - JeŜeli będę mógł. - Kiedy wrócisz do Krainy Słońca - albo nawet przedtem - pozbądź się tego kolczyka. Maglore, ten wasz mentalista, być moŜe dał ci go nie tylko jako podarek. Wiesz, na czym polega mój dar? Potrafię zlokalizować rzeczy i ludzi. I bardzo mi pomaga, kiedy mogę dotknąć czegoś takiego jak klamerka Siggi Dam, czy twój kolczyk. Nathan kiwnął głową. Zrozumiał ostrzeŜenie Chunga. - Myślisz, Ŝe Maglore ma podobny dar? śe mógł mnie wykorzystywać do szpiegowania Krainy Słońca? - To tylko przeczucie, ale tak. Nathan znów kiwnął głową, a jego myśli pomknęły do świata, z którego go wypędzono, tym razem do człowieka nazwiskiem Iozel Kotys, który kiedyś pracował dla Maglore'a. - Dzięki - powiedział. Będę o tym pamiętał.

Przed świtem, kiedy Nathan spał, nawiązał z nim kontakt sir Keenan Gormley. Siggi Dam nie było wśród członków Wielkiego Zgromadzenia. A jeśli jej juŜ nie było w tym świecie, mogła się znajdować tylko w jednym miejscu. WciąŜ śpiąc, Nathan oblał się potem, zaczął się rzucać i zgrzytać zębami. Przestał mieć jakiekolwiek wątpliwości, Ŝe jest po niewłaściwej stronie. Ale Gormley miał dla niego jeszcze inne wieści i kiedy determinacja Nathana umocniła się, jego plany musiały ulec zmianie. Möbius nie spoczywał juŜ w swoim grobie w Lipsku; tam były tylko same kości, podczas gdy jego wciąŜ błyskotliwy umysł przeniósł się gdzie indziej. Były bowiem jeszcze inne światy. To nie był jednak jeszcze ślepy zaułek. Nadzieja nie znikła całkowicie wraz z Möbiusem; były jeszcze inne bezcielesne umysły, z którymi moŜna było nawiązać kontakt, inni matematycy, których działalność za Ŝycia była równie tajemnicza, metafizyczna. Gormley miał ich całą listę. MoŜe Nathan powinien odwiedzić niektórych z nich. Tylko, Ŝe... nadal istniał dawny problem. Zmarli nie przestawali stronić od Ŝywych, którzy potrafili się z nimi kontaktować. Było to dziedzictwo po ojcu Nathana; on przetarł do nich drogę, nauczył, jak się odnajdywać w otaczającej ich pustce, a w końcu ich zdradził. Ta zdrada była jak obosieczny miecz, ale to akurat moŜna było zmarłym wybaczyć. Nie dysponowali swobodą działania tak, jak Ŝywi. Byli unieruchomieni; nie mogli uciec przed nekromantą i musieli znosić jego tortury; przeraŜała ich myśl, Ŝe taka kreatura jak Dragosani - a w końcu i Harry Keogh - mogłaby powrócić, a moŜe juŜ powróciła, na przykład w postaci tego człowieka z innego świata. Wiedzieli bowiem, Ŝe Nathan jest tutaj i wciąŜ się go obawiali. I kiedy determinacja Nathana jeszcze się umocniła, jego sen znów wypełnił spokój. Spokój i chłód. MoŜe taki sam, jak jego ojca...

III Strefa Koszmarów

Podczas pierwszych dni pobytu w Wydziale E najbardziej chyba przeszkadzał Nathanowi dwudziestoczterogodzinny cykl aktywności Ŝyciowej. W jego własnym świecie, gdzie pięćdziesiąt cykli trwało cały ziemski rok, dzień był równy czterem lub pięciu ziemskim dobom. Ale mimo to, fizjologia Wędrowców wykształcona podczas ich ewolucji w świecie Wampyrów przed pojawieniem się tak zwanego „białego słońca”, funkcjonowała zgodnie z rytmem poprzedzającym katastrofę i typowy Wędrowiec spał trzykrotnie - za kaŜdym razem po pięć, sześć godzin - podczas jednej długiej nocy w Krainie Słońca. A tutaj, kiedy robiło się ciemno, był czas tylko na jeden sen - normalnie przerywany tylko potrzebą fizjologiczną lub pełnionymi obowiązkami - i o świcie człowiek się budził. No i te niesamowicie krótkie dni: wydawało się zdumiewające, Ŝe ci ludzie w ogóle mieli czas na osiągnięcie czegokolwiek. A mimo to, ich osiągnięcia były zadziwiające. Nathan dopiero zaczynał dostrzegać zakres ich wiedzy, ale jego umysł nie był w stanie ogarnąć jej ogromu! W rzeczywistości cierpiał na rodzaj zmęczenia spowodowanego przejściem miedzy dwoma wymiarami, a jego ciało rozpaczliwie próbowało przystosować się do nowego cyklu, tak znacznie róŜniącego się od doświadczeń jakiegokolwiek Wędrowca z Krainy Słońca. Ale nie to było najgorsze; musiał przywyknąć do paskudnej pogody. W ciągu czteroletnich okresów pory roku w Krainie Słońca zmieniały się nieznacznie, a zmiany klimatu były tak powolne i niewielkie, Ŝe prawie niezauwaŜalne. Jednak tutaj, w tak zwanej Krainie Piekieł - a zwłaszcza zimą w Londynie - pogoda była iście piekielna! MoŜe nie tak zła, jak w Perchorsku i jego okolicach, ale pod kaŜdym względem zła. W Perchorsku przynajmniej temperatura była mniej więcej stała, a ośrodek leŜał w naturalnym wąwozie, tak róŜnym od zbudowanych przez człowieka miejskich kanionów. Nathan nigdy w Ŝyciu się nie przeziębił - aŜ do teraz! Nigdy nie miał zapchanego nosa dopóki nie zaczął wdychać wyziewów ze stacji metra. Sprawne funkcjonowanie jego układu trawiennego i jelit nigdy nie zostało zakłócone - dopóki nie poszedł z Traskiem do paru chińskich i indyjskich restauracji.

W sumie Ŝycie było tu bardzo uciąŜliwe. Nie był to wcale świat, jaki sobie wyobraŜał Ŝyjąc w Siedlisku, gdy marzył o ucieczce do świata własnych fantazji. Ale równocześnie nie było to Piekło i kiedy zapadała dŜdŜysta, ponura noc, nie musiał ukrywać się przed potworami. Chyba Ŝe były to potwory z jego własnej przeszłości. Najnowszym z nich był Turkur Tzonov, ale ten przynajmniej nie był Wampyrem (chociaŜ mógł nim być, jeśli to, o co go podejrzewano w Wydziale E, było prawdą). Oddalony od Tzonova o wiele tysięcy mil, Nathan nie mógł go bezpośrednio ugodzić, ale mógł zrobić wszystko, aby zniszczyć jego organizację i pogrzebać szanse na podbój Krainy Słońca i Krainy Gwiazd. Jeśli nie na tym świecie, to z pewnością u siebie. Jednak aby to osiągnąć, a takŜe aby pomścić a moŜe uratować Siggi Dam, musi najpierw powrócić do swego świata, zabierając ze sobą całą broń, jaką uda mu się zdobyć. Jak zapewnił go Trask, najlepszą bronią będzie on sam. Ale Nathan ufał zmarłym i temu, kto panował nad metafizycznym Kontinuum Möbiusa, tak jak kiedyś jego ojciec. Z tą myślą zabrał się jeszcze pilniej do nauki, zwłaszcza do nieuchwytnej i pozornie niezrozumiałej matematyki. W ciągu pierwszych dziesięciu dni zrobił takie postępy, Ŝe mógł być z siebie dumny. Oto, co jego nauczyciel powiedział Traskowi jedenastego dnia - Wydaje się, Ŝe ma do tego wrodzony talent, łapie to intuicyjnie. Na początku nie miałem co do tego pewności; brakowało mu chęci i łatwo tracił zainteresowanie. Ale teraz... no cóŜ, moŜe wkrótce będzie pan musiał zaangaŜować kogoś innego. Moja wiedza dalej nie sięga. Trask popatrzył na nauczyciela zza biurka. James Bryant był zapewne wzorem doskonałego nauczyciela. Niewysoki i szczupły, w szarych spodniach i ciemnym pulowerze, wyglądał jak sowa w okularach. Nauczyciel w kaŜdym calu. Minister odpowiedzialny ściągnął go z jednego z uniwersytetów, w którym jego kadencja właśnie dobiegła końca. Ale Bryant nie myślał jednotorowo; nie ograniczał się do jednej dziedziny wiedzy. Zaraz na samym początku, zorientował się, Ŝe Wydział E nie jest zwykłym rządowym ministerstwem, a Nathan nie jest zwykłym studentem. Ale tego ranka z jakiegoś powodu wydawało się, Ŝe jest juŜ u kresu wytrzymałości. - Właściwie jak daleko sięga pana wiedza? - zapytał Trask. - Prawie nie mieliśmy czasu, aby ze sobą porozmawiać, a tym bardziej się poznać. Wiem, Ŝe był pan... w Oxfordzie? Nasz

minister nie poleciłby pana na to stanowisko, gdyby nie był pan fachowcem z prawdziwego zdarzenia. Bryant kiwnął głową. - Czy pan wie, czym jest matematyka, panie Trask? Jaka jest jej definicja? Z grubsza obejmuje ona badanie logicznych związków między wielkościami. Wykorzystuje dokładnie zdefiniowane pojęcia i symbole, aby odkryć właściwości i związki między tymi wielkościami. Istnieje matematyka abstrakcyjna i stosowana. Rozumie pan? Trask przytaknął, a potem pokręcił głową. - Nie jestem matematykiem, panie Bryant. Wiem, o czym pan mówi, ale nie rozumiem tego - jeśli pan mnie rozumie. Znam słynne równanie Einsteina, ale to nie znaczy, Ŝe je rozumiem. Dlaczego mi pan po prostu nie powie, co pana niepokoi? - Samo uczenie Nathana, poniewaŜ nie potrafię go nauczyć tego, co chce wiedzieć. Matematyka tego nie obejmuje. Mogę to wyjaśnić dokładniej? - Proszę bardzo. - Przyjrzyjmy się jeszcze raz tej definicji matematyki. Pierwszym słowem, na jakie natrafiamy jest „logiczny”. Podejście Nathana jest dalekie od logicznego. On pragnie móc „wywoływać drzwi”! Wierzy, Ŝe jeśli potrafi sformułować pewne równanie czy szereg równań, wówczas te „drzwi” (tu Bryant wzruszył ramionami) zmaterializują się. Byt fizyczny miałby powstać z abstrakcji matematycznej. Odetchnąwszy głęboko, Trask pokręcił głową. - Z pewnością nie fizyczny, lecz metafizyczny. A byty metafizyczne i abstrakcyjne na pewno się ze sobą nie kłócą. - Właśnie - powiedział Bryant. - Tylko, Ŝe ja nie zajmuję się metafizyką... choć zdumiewa mnie, Ŝe pan tak! - Przypomniawszy sobie to, co widział w tym miejscu w ciągu ostatnich dwóch tygodni, rozejrzał się po pokoju. - Ale ludzie nie mogą myślą powołać drzwi do istnienia, panie Trask. Czy czegokolwiek innego. Trask chciał powiedzieć - Ojciec Nathana to potrafił - ale udało mu się zachować spokój. - Ludzkie myśli mogą się materializować - powiedział. - Ale rozumiem, o co panu chodzi, więc proszę kontynuować. W drzwiach gabinetu pojawiła się Zek Föener i zawróciła z powrotem. Trask zawołał Zek, wejdź proszę. - I zwracając się do Bryanta - Proszę, niech pan mówi dalej. To bardzo interesujące.

Bryant popatrzył na Zek, wzruszył ramionami i powiedział - Dzień dobry. Właśnie wyjaśniałem panu Traskowi, dlaczego nie mogę dalej pracować z Nathanem. Uśmiechnęła się i powiedziała - Chciałabym to usłyszeć. KaŜde spostrzeŜenie jest lepsze, niŜ Ŝadne. Większość była przychylna, ale liczą się wszystkie opinie. - Moja opinia jest taka, Ŝe to miły chłopak - powiedział Bryant. - Ja go nawet lubię, tylko nie mogę z nim pracować. - Znów odwrócił się do Traska. - Wracając do definicji: dokładnie zdefiniowane pojęcia i symbole. Matematyka nie ulega zmianom. Oczywiście rozrasta się, okazuje się bardziej złoŜona, im bardziej się w nią zagłębiamy, ale nawet dla komputera plus to plus, a minus to minus. A Nathan chce matematykę nagiąć do swoich celów; jeŜeli reguły nie mówią tego, co on chce, zmienia je. - Czy nie po to właśnie są reguły? - Zek zmarszczyła brwi. - CzyŜ nie wierzyliśmy dawniej, Ŝe najkrótszą drogą między dwoma punktami jest linia prosta? I czyŜ to nie matematyka pokazała, Ŝe nie mieliśmy racji? CzyŜ to nie matematyka zastąpiła tę linię prostą linią krzywą? Trask pomyślał - Ale tutaj, w Wydziale E, wiemy, Ŝe najkrótszą drogę między dwoma punktami stanowią w rzeczywistości drzwi Möbiusa! Sam widziałem, jak Harry Keogh znika w takich drzwiach! - A głośno powiedział - Czy to źle, Ŝe Nathan próbuje stworzyć własny system, rządzący się własnymi regułami? Dlaczego nie miałby spojrzeć na liczby z innej perspektywy? Jak powiedziała Zek, czyŜ nie po to są reguły, aby naprawdę zdolni ludzie mogli je zmieniać? - Nie, to nie dotyczy reguł matematyki - zaprotestował Bryant i szybko dodał - Słuchajcie, wróćmy do tematu. Im dalej posuwam się razem z Nathanem, tym bardziej tracę grunt pod nogami. Wkrótce nie będę wiedział, czy gra ze mną fair, czy... nagina reguły. JeŜeli to robi, nie nauczy się niczego. Przynajmniej nie ode mnie. Więc nie ma większego sensu, abym go dalej uczył. - To moŜe pan powinien spróbować nauczyć się czegoś od niego. Czy chce pan powiedzieć, Ŝe pana prześcignął? Bryant pokręcił głową, okazując coraz większą frustrację. - Nie jestem o niego zazdrosny. Jeszcze nie. - MoŜe więc powinniśmy zatrudnić innego nauczyciela? Kogoś, kto wie to wszystko. - Nikt nie wie „tego wszystkiego”, panie Trask. To jest bardziej skomplikowane. Oto moja propozycja: niech od tej chwili pracuje sam, bez pomocy czy przeszkód z zewnątrz. W ten sposób, jak tylko zrozumie, Ŝe liczby po prostu istnieją, Ŝe nie rządzą niczym poza nimi samymi -

przestanie nimi manipulować. I wtedy, dzięki swojej... jak mam to nazwać, „intuicji”, prawdopodobnie zostanie bardzo zdolnym matematykiem. Trask powiedział - Oczywiście wie pan, Ŝe chcemy, aby znalazł te drzwi, prawda? - Tyle odgadłem - odparł Bryant. - A takŜe to, Ŝe zajmujecie się tutaj bardzo dziwnymi rzeczami. Metafizyka? Sam przyznał pan to przed chwilą. - W jego głosie zadźwięczała nuta lekkiej pogardy, która nie bardzo podobała się Traskowi, mimo sympatii, jaką Ŝywił do matematyka. - Proszę wybrać dowolną liczbę - powiedział. - Między jedynką a milionem. - To jakaś sztuczka? - Raczej demonstracja. Bryant westchnął i rzekł - JuŜ. - A Trask zerknął na Zek, która od razu zorientowała się, czego od niej oczekuje. Uśmiechając się, powiedziała - Same dziewiątki. 999 999. Bryant zmarszczył brwi i zapytał - Jak...? - Nagięłam reguły - odpowiedziała. - Te, które gwarantują prywatność pańskiego umysłu. Jestem telepatką. A to tylko jedna z wielu reguł, które się tutaj nagina. Bryant popatrzył na nią, a potem na Traska. - Wydział E? Wydział Percepcji Pozazmysłowej? - Tak - potwierdził Trask i dodał - Jeszcze jedna demonstracja. Niech mi pan powie coś o sobie. Cokolwiek. Coś z pańskiej przeszłości. Ale wśród informacji prawdziwych niech pan przemyci co najmniej jedną fałszywą. - Co takiego? - Bryant wyglądał na zdumionego. - Niech pan to zrobi. Bryant wzruszył ramionami i powiedział - Urodziłem się około drugiej nad ranem, 2 grudnia 1975 roku w... - Nieprawda przerwał mu Trask. - Nie urodził się pan w 1975 roku. Bryant szybko zamrugał, a Zek wyjaśniła - Ben jest jak wykrywacz kłamstw. Nie moŜna mu kłamać. Jeśli zobaczy, usłyszy czy wyczuje coś fałszywego, zorientuje się natychmiast. Wszyscy mamy jakiś dar, panie Bryant. Nathan takŜe. Tylko, Ŝe w jego przypadku, jest on głęboko ukryty. Mieliśmy nadzieję, Ŝe pan pomoŜe nam go wydobyć, to wszystko. W otwartych drzwiach pojawiła się wychudła postać Iana Goodly'ego. Musiał słyszeć część ich rozmowy, bo wszedłszy do pokoju, powiedział - Pan Bryant ma rację: nie moŜe nam pomóc. Nathan osiągnął taki poziom wiedzy matematycznej, Ŝe moŜe dalej rozwijać ją sam. Pan

Bryant opuści nas dziś po południu. Zresztą Nathan i tak ma co robić. To się zbliŜa, Ben. To czas SK. Najdalej za tydzień znów będziemy mieli z nią do czynienia. Tylko Trask wiedział, co Goodly ma na myśli. Zek była tu za krótko, a Bryant wciąŜ nie był całkiem przekonany, Ŝe to miejsce stanowi część świata rzeczywistego. SK oznaczało Strefę Koszmarów, która znajdowała się tu, w Londynie. Nagle Trask poczuł, jak przeszywa go dreszcz. Mimo przyjemnej temperatury, jaka panowała w pokoju, wyraźnie zadygotał, przenosząc wzrok z Bryanta na Goodly'ego i po chwili zapytał - Widziałeś, jak się zbliŜa? - Tak. - Goodly stał jak duch, a wyraz jego twarzy, zapadnięte oczy i piskliwy głos świadczyły o jego zdenerwowaniu. - Kiedy nadejdzie? - W ciągu tygodnia. Nie próbowałem określić tego dokładniej. Ale będzie naprawdę źle. To mi napędziło porządnego stracha! Było dosyć niezwykłe, Ŝe Ian Goodly uŜywa tego rodzaju określeń, Trask wiedział więc, Ŝe spoczywa na nim większa odpowiedzialność, niŜ kłopoty związane z odejściem Bryanta. W kaŜdym razie prekognitor przewidział to, zatem musiało to nastąpić. - Bryant, pan juŜ w tym nie bierze udziału - powiedział Trask. - I moŜe mi pan wierzyć, Ŝe powinien cieszyć się, Ŝe pana tutaj nie będzie. Oczywiście zapłacimy panu za cały czas trwania umowy. Ale chciałbym przypomnieć, Ŝe przysiągł pan dochować tajemnicy. Bryant kiwnął głową i powiedział - A więc... do widzenia. Kiedy wyszedł z pokoju, Trask powiedział - Zwołujemy zebranie. - Znów zaczął działać, co mu bardzo odpowiadało. - Za dziesięć minut w pokoju operatorów. Ściągnij wszystkich, którzy tu są, no i oczywiście Nathana. Bowiem tym razem nie było Ŝadnej wątpliwości, Ŝe będą potrzebować Nekroskopa...

W pokoju operatorów zebrali się Frank Robinson, obserwator, Paul Garvey, telepata, Ben Trask, Zek Föener, Ian Goodly, Nathan i Geoff Smart, empata, który właśnie wrócił z delegacji w więzieniu w Glasgow, gdzie badał osadzonych psychopatów. Przebywał tam na zlecenie ministerstwa zdrowia - przeprowadzając studium wykonalności w zakresie leczenia i rehabilitacji

- i był rad, Ŝe to się juŜ skończyło. Po trzech miesiącach bliskich kontaktów z najgorszymi więźniami, moŜna było odnieść wraŜenie, Ŝe on sam potrzebuje teraz pomocy. - Gdybym miał opisać SK - szepnął Goodly'emu do ucha - byłoby to spokojne miejsce w porównaniu z tym więzieniem. - Ale w rzeczywistości sama myśl o Strefie Koszmarów przyprawiała ich wszystkich bez wyjątku o dreszcze. Z wyjątkiem oficera dyŜurnego, wszyscy - cały pełniący słuŜbę personel Centrali Wydziału E, wyjąwszy ochroniarzy Nathana, którzy nie byli esperami - byli obecni, kiedy Trask wszedł na podium. Opierając się o mównicę, zaczął - Ian Goodly przewiduje kłopoty w Strefie Koszmarów. W ciągu tygodnia. Mówi, Ŝe będzie źle. Niektórzy z was pełnili juŜ ten obowiązek przedtem, a inni mieli szczęście. To samo dotyczy dwóch agentów, którzy w tej chwili są nieobecni, poniewaŜ są albo w terenie, albo odpoczywają w domu. Ale gdy nadchodzi SK, musimy urządzić losowanie. Spod pokrywy Trask wyciągnął talię kart i potasował ją na oczach wszystkich zebranych agentów, mówiąc - KaŜdy, kto brał juŜ w tym udział więcej niŜ jeden raz, moŜe się wycofać. Nikt nie będzie miał mu tego za złe. Wszyscy inni, którzy nie mają na to ochoty, mogą to zgłosić teraz. - Rozejrzał się po twarzach obecnych, ale nikt nawet nie drgnął. - Zek - ciągnął Trask - masz tutaj status gościa honorowego, więc nie masz karty. Nathanie, czy chcesz tego czy nie, bierzesz w tym udział. Za chwilę wszystko wyjaśnię i wtedy zrozumiesz, dlaczego wszyscy siedzą tak cicho. Mamy więc wybrać trzy osoby. Kto ma kartę kodów? - Ja - powiedział Goodly. Trask przestał tasować karty i odwrócił pierwszą z nich. - Trójka kier - powiedział. Goodly pokręcił głową. - Siódemka karo. Goodly znów pokręcił głową. - Walet trefl... och! - To była karta Traska. Dotąd brał w tym udział tylko raz, a i tak nie chciałby uchylać się od swego obowiązku. - To ja. OK, jeszcze dwie osoby. Znowu zaczął odwracać karty; następną była królowa kier. Następna karta była czysta, a potem wyszedł as trefl. - To ja. - Jak zwykle, twarz Paula Garvey'a nie wyraŜała Ŝadnych emocji. Ze swoją zmienioną twarzą, w której nerwy nie funkcjonowały, jak naleŜy, uśmiech czy skrzywienie

niczym się nie róŜniły i przypominały groteskowy grymas. Trask wyciągnął kolejno dwie czyste karty, a potem czwórkę pik. - To Anna Maria English - powiedział Goodly - ale wiem na pewno, Ŝe brała juŜ w tym udział dwukrotnie. Trask znów popatrzył na twarze esperów. - Wkrótce wysyłam Annę Marię do Rumunii, aby objęła kierownictwo Schronienia. Więc... musimy jeszcze raz ciągnąć losy. Nikt się nie sprzeciwił i siedem kart później pojawił się as kier, który wyrwał cichy jęk z ust Geoffa Smarta. Trask spojrzał na Goodly'ego, który skinął głową. - To Smart - potwierdził i zapytał go - Ile razy brałeś w tym udział, Geoff? - Tylko raz - odparł Smart. - A to i tak trzy razy więcej, niŜ chciałem! Smart miał pięć stóp i dziesięć cali wzrostu, był mocno zbudowany, rudowłosy i ostrzyŜony na jeŜa. Wyglądał jak bokser, ale w rzeczywistości był nader dobroduszny. Niezbyt interesujący wygląd zewnętrzny rekompensowała jego empatia, wyjątkowa umiejętność znajdowania wspólnego języka. Nie tylko danej osobie współczuł, lecz jakby się z nią jednoczył, przeŜywał jej wzruszenia, przykrości i namiętności. Potrafił tę umiejętność włączać i wyłączać, tak jak światło. A w więzieniu, w którym niedawno przebywał, byli ludzie, z którymi nikt nie chciał zbyt długo mieć do czynienia. - No to jest nas czworo - powiedział - a ci, którzy nie są na słuŜbie, nawet nie wiedzą, jakie mieli szczęście! Przypuszczam, Ŝe musimy tu pozostać, dopóki nie nadejdzie czas działania, tak? Trask skinął głową. - Tak - ty, ja, Paul i Nathan. A kiedy otrzymamy sygnał od Iana Goodly'ego albo od Guy'a Teale - miejmy nadzieję, Ŝe zostanie nam trochę czasu - wkroczymy do Strefy Koszmarów. Jeśli Teale jeszcze nie jest w drodze, trzeba go wezwać, a jeśli chodzi o Iana... będziesz musiał cały czas być pod ręką, Ŝeby nas powiadomić dostatecznie wcześnie. - I uprzedzając komentarz Goodly'ego, dodał - Tak, wiem: na przyszłości nie moŜna polegać. Ale to juŜ jest twoja działka. Teraz po raz pierwszy odezwał się Nathan. - Czym właściwie jest ta Strefa Koszmarów i dlaczego wszyscy się jej boicie? Trask odetchnął głęboko i rzekł - To, co powiem, jest przeznaczone dla ciebie i Zek. Dla ciebie, bo weźmiesz w tym udział, a dla Zek, bo nie ma w tej dziedzinie Ŝadnego doświadczenia. Od czasu do czasu zdarza się coś, co powstrzymuje nawet nas; coś tak dziwnego, tak

niezwykłego, Ŝe wymyka się wszelkim wyjaśnieniom. Więc... tak naprawdę nie mam dla was Ŝadnego wyjaśnienia, tylko informację, Ŝe to się wydarzy. - Wydział E ma z tym do czynienia od samego początku: niewytłumaczalne, dziwaczne, makabryczne. Na początku byliśmy szpiegami umysłów; do pewnego stopnia, nadal nimi jesteśmy i być moŜe taka będzie nasza rola w najbliŜszej przyszłości, ale w tym czasie zostaliśmy wielokrotnie sprowadzeni na manowce. Wynalazki i duchy - oto, czym zawsze byliśmy. Ale czasami nasze duchy nie tylko podzwaniają łańcuchami. - Nathanie, jesteś Nekroskopem, więc moŜe tobie nie będzie tak trudno zrozumieć. Zek, znasz niektóre rzeczy, z którymi przyszło nam się zetknąć w przeszłości; moŜliwe, Ŝe w to uwierzysz. Na szczęście, nie bierzesz w tym udziału. Co się zaś tyczy tych, którzy musieli w tym brać udział - potem, kiedy juŜ jest po wszystkim - naprawdę mają koszmary! MoŜe dlatego właśnie nazywamy to Strefą Koszmarów. A teraz opowiem, jak się to wszystko zaczęło...

- Jednym z naszych agentów był John Scofield. Był on synem psychicznego medium, takiego jak Harry Keogh. John promieniował energią psychiczną, jak latarnia morska w ciemną noc. Miał taką moc, Ŝe nasi obserwatorzy wyczuwali go na milę. Myśleliśmy, Ŝe moŜe mamy u siebie Nekroskopa, ale byliśmy w błędzie. - Moc, którą w nim wyczuwaliśmy, była... nadprzyrodzona? Przypuszczam, Ŝe tak właśnie większość ludzi określa wiadomości zza grobu. Nie, jego prawdziwy talent miał raczej charakter parapsychologiczny. W istocie był telekinetykiem. Kimś, kto moŜe poruszać przedmioty siłą swego umysłu. Zastanówcie się nad tym. MoŜe w końcu mógłby przenieść samego siebie, teleportować się, jak Harry za pomocą drzwi Möbiusa. - Jeśli chodzi o posługiwanie się mową umarłych, nadal wierzę, Ŝe John miał taką moc, ale nie sądzę, Ŝe kiedykolwiek to wykorzystywał... przynajmniej nie za Ŝycia... - Pracował u nas przez rok i poświęciliśmy mu wiele czasu, mając nadzieję, Ŝe potem będziemy mieli z niego wiele poŜytku. Nie lekcewaŜyliśmy naszej pracy; przeciwnie, wiedzieliśmy bowiem, jaką fantastyczną bronią byśmy dysponowali, gdyby nam się powiodło. John wierzył, Ŝe zmarli mówią do niego we śnie. Teraz, dzięki aktom Keogha, wiemy, Ŝe w przypadku Nekroskopa jest to moŜliwe. Nathan to potwierdził. Ale gdy oddelegowaliśmy do Johna naszych najlepszych esperów, nie wykryli niczego, co najwyŜej jakieś bardzo słabe echa. Kiedy spał, jego zdolności zanikały niemal całkowicie. Musieliśmy więc zadać sobie pytanie: czy

jego zdolność słyszenia mowy umarłych jest prawdziwa, czy teŜ po prostu mu się śni. Pamiętajcie, Ŝe jego matka była psychicznym medium - potem okazało się, Ŝe to nieprawda - ale ona sama w to wierzyła. Czy jej syn miał urojenia; czy było to coś, co po niej odziedziczył? Czy teŜ słyszał mowę umarłych, która w nim drzemała w zaląŜku i rozwinęłaby się z czasem w pełni? - W pewnym sensie John był jednym z najszczęśliwszych ludzi. Mam na myśli kasyna w Londynie. Kiedy brał się do gry w kości czy do ruletki... wystarczy powiedzieć, Ŝe kiedy miał dwadzieścia jeden lat, zakazano mu wstępu do większości kasyn w mieście. Miał teŜ podobne szczęście do jednorękich bandytów. Utrzymywał się z hazardu. A uczciwa praca? John Scofield nigdy w Ŝyciu nie miał takiej! Nie moralizuję, tylko stwierdzam fakt. - Johnowi nie zawsze się udawało, ale kiedy był w formie, był po prostu niesamowity. Widziałem, jak dla wprawy wyrzuca dziesięć par szóstek. Widziałem teŜ, jak mała biała kulka wpada kolejno do piętnastu czerwonych otworów, dopóki nie stracił koncentracji. MoŜe najlepszą „sztuczką” było, jak przesuwał po biurku kartkę papieru, albo powoli zamykał drzwi, tylko na nie patrząc. Ale te wszystkie przykłady jego zdolności były zupełnie nieszkodliwe... dopóki Ŝył. Wiem, Ŝe wciąŜ to powtarzam, ale za chwilę zrozumiecie, dlaczego. - Więc zjawił się u nas - wykryliśmy go i zwerbowali - trzy lata temu i był z nami przez rok. Dopóki to się nie wydarzyło. John miał Ŝonę i dziecko. Mając dziewiętnaście lat, oŜenił się ze swoją ukochaną i miał juŜ ośmioletniego syna. Kilka razy ich widziałem; Lynn była olśniewająca. Chłopak takŜe był dumą rodziny. Nigdy nie znałem człowieka bardziej zakochanego w swojej Ŝonie, niŜ John Scofield. - Mieszkali w północnym Londynie, w okolicach Highbury. Pewnego ranka, po słuŜbie, John wrócił do domu i zobaczył, Ŝe do domu się włamano i zamordowano jego Ŝonę i dziecko. Wyglądało, jakby chłopak próbował bronić matki i ktoś kopniakiem roztrzaskał mu głowę. Lynn rozebrano do naga, torturowano i zgwałcono, po czym zabójca udusił ją własną bielizną, którą wepchnął jej głęboko do gardła... - Oczywiście John zwrócił się do nas o pomoc. Nie od razu, bo na początku potrzebował innego rodzaju pomocy. Pomocy psychiatry. Przez długi czas był... jak obłąkany. Trwało to co najmniej pół roku. Jednak w końcu doszedł do siebie - tak przynajmniej myśleliśmy - i wtedy zwrócił się do nas. - Zrabowano biŜuterię Lynn i pieniądze. Zabrano kilka naprawdę wartościowych klejnotów i parę o mniejszej wartości. Ale złodziej popełnił błąd, bowiem kilka przedmiotów

zostawił. Wszystkie one naleŜały do Lynn i nawet najmniejsze z nich zawierały jej aurę. Daliśmy je Davidowi Chungowi, co było równoznaczne z podsunięciem fragmentu ubrania pod nos psa tropiącego! - Kiedy Chung go zlokalizował, sprawdziliśmy to i zdobyliśmy nazwisko pasera, którego Ŝyciorys zawodowy obejmował niemałą liczbę przestępstw. Na tym nasza rola się skończyła i przekazaliśmy sprawę policji; podaliśmy im go na talerzu. Ale nie wiedzieliśmy, Ŝe o wszystkim dowiedział się takŜe John. Myśleliśmy, Ŝe z nim jest juŜ wszystko w porządku, ale tak nie było. Chciał osobiście dopaść mordercę swojej Ŝony i dziecka. - Sprawa była krótka. Policja wymaglowała pasera, który nadal miał część klejnotów Lynn i w końcu pękł. Kiedy go zabierali z jego mieszkania w Finsbury Park, John deptał im po piętach. Pojechał za nimi na posterunek policji i znalazł się tuŜ obok pasera, kiedy prowadzili go na przesłuchanie. - Facet był wyjątkowo paskudnym draniem, jakich pełno na ulicach Londynu, czy jakiegokolwiek innego duŜego miasta. Nazywał się Tod Prentiss i miał juŜ liczne wyroki za napady z bronią w ręku, powaŜne uszkodzenia ciała, włamania i zgwałcenie małej dziewczynki. - Na posterunku policji John zobaczył dowody zbrodni, zrozumiał, Ŝe to jest człowiek, którego szukał - i nie wytrzymał. Miał ze sobą brzytwę i rzucił się na Prentissa, chcąc go zabić! Funkcjonariusz siedzący za biurkiem miał broń. Chciał ją wyjąć, ale Prentiss wyrwał mu ją i zaczął strzelać. Zranił dwóch policjantów, którzy znaleźli się między nim i Scofieldem, zanim nie pojawił się tajniak z rewolwerem. Podczas strzelaniny, jaka się wywiązała, Prentiss został trafiony w serce i zginął na miejscu. A jeśli John Scofield był przedtem trochę szalony, to teraz mu naprawdę odbiło. Bóg jeden wie, co w tym momencie działo się w jego głowie! Ale wszyscy wiemy, co działo się potem i dzieje teraz! - Bo wtedy brzytwą poderŜnął sobie gardło, niemal odcinając głowę od reszty ciała! - Dlaczego to zrobił? Wiele o tym myśleliśmy... - Widzicie, niewaŜne, czy my wierzyliśmy w Johna, czy teŜ nie - to znaczy w jego umiejętność posługiwania się mową umarłych - on w to wierzył, tak jak przed nim wierzyła jego matka. Poza tym, czytał akta Keogha i wiedział, Ŝe istnieją inne światy, oprócz tego, w którym Ŝyjemy. To jest pojęcie, które wciąŜ bardzo trudno nam zaakceptować. Pomimo, Ŝe znaliśmy Harry'ego, a teraz jest z nami jego syn, nadal wydaje nam się bardzo dziwne, Ŝe śmierć nie stanowi końca, Ŝe to, czym człowiek był za Ŝycia i co osiągnął, moŜe kontynuować w Ŝyciu

pozagrobowym. Powodem, dla którego tak trudno nam to zaakceptować jest fakt, Ŝe jesteśmy Ŝywi. Kto wie? MoŜe im bardziej się do tego zbliŜymy, będziemy bardziej skłonni, aby uwierzyć. Ale, jak powiedziałem, John Scofield wierzył. W rzeczywistości John uwaŜał, Ŝe Tod Prentiss wywinął się z tego zbyt łatwo, Ŝe wykręcił się sianem i Ŝe jego nikczemny, bezcielesny umysł nadal snuje nikczemne plany, przebywając wśród czystych umysłów Wielkiego Zgromadzenia! - Wiedział, Ŝe Prentiss będzie myślał o dziewczynach, które zgwałcił, a zwłaszcza o jednej z nich, którą zamordował, Ŝe będzie nadal snuł swoje zboczone myśli o pięknym ciele Lynn, zanim ją skalał i pozbawił Ŝycia. Ale co gorsza, John wiedział, Ŝe Lynn tam jest! Była tam, w martwym świecie Prentissa, gdzie nawet teraz nikczemny łajdak moŜe do niej szeptać pośród wiecznej nocy, mówiąc, jak mu było z nią dobrze i wciąŜ przypominając jej o piekle, przez które przeszła! I właśnie dlatego John nie wytrzymał. - Bo chociaŜ Tod Prentiss nagle znalazł się poza jego zasięgiem na tym świecie, nadal „Ŝył” w innym i moŜe moŜna go było tam dopaść. A co Johna trzymało tutaj? Nie mógł juŜ liczyć na zemstę. Ale wśród nieprzeliczonych rzesz zmarłych...? Jego brzytwa stanowiła przepustkę do świata, w którym mógł nadal ścigać tego, którego ścigał tu, na ziemi. Na tym świecie wprawiał się w mowie umarłych; moŜe osiągnął w tym jakieś sukcesy, choć nigdy się tego nie dowiemy. Ale posługiwał się takŜe telekinezą. MoŜe tę umiejętność moŜna było wykorzystywać takŜe w bezcielesnym świecie. Zdolność poruszania przedmiotów silą samego umysłu... A poniewaŜ umysł był jedyną rzeczą, jaka mu pozostała, nie było niczego, co mogło go oderwać od pościgu za człowiekiem nazwiskiem Tod Prentiss! - Na tyłach posterunku policji, gdzie rozegrał się ostatni akt tego dramatu - czy raczej to, co powinno być tym ostatnim aktem - znajdowała się kostnica. Faktycznie kostnica była wciśnięta między posterunek policji a stary, murowany, wiktoriański szpital i słuŜyła obu tym instytucjom. Kiedy uprzątnięto cały bałagan, oba ciała, Scofielda i Prentissa, zostały umieszczone w chłodni. I w wyniku tej prostej czynności - ciała połoŜono obok siebie - policja powołała do istnienia Strefę Koszmarów. - Owej nocy dyŜur pełnili sierŜant i radiooperator oraz dwuosobowy patrol w samochodzie, który miał mieć oko na podejrzanych osobników w okolicy. Nie był to duŜy posterunek. Jakiś stary kloszard - pijak, który nie miał się gdzie podziać - drzemał w rogu pokoju przesłuchań; w sumie było spokojnie i nie działo się nic szczególnego. Zresztą nic w tym dziwnego, bo w końcu była wtedy mroźna noc i ulice były opustoszałe.

- Uporawszy się z robotą papierkową, sierŜant wraz z dwoma policjantami z patrolu usiadł do gry w karty i czas wlókł się do północy. Wtedy właśnie wszystko się zaczęło. Najpierw zrobiło się zimno. Było to o tyle dziwne, Ŝe choć na dworze panował przejmujący chłód, posterunek miał centralne ogrzewanie, które włączono na cały regulator. Ale zimno sączyło się z tylnej części posterunku, płynąc szerokim, wyłoŜonym kafelkami korytarzem, po którego obu stronach znajdowały się cele, a który prowadził do kostnicy. W głębi znajdowały się drzwi do owego pogrąŜonego w ciszy, makabrycznego miejsca, a po drugiej stronie kostnicy drugie drzwi do podziemi szpitala. Oczywiście o tej porze jedne i drugie drzwi były zamknięte i tak miało pozostać aŜ do rana... chyba, Ŝe w tym czasie trzeba będzie zająć się jakimiś zwłokami. - No cóŜ, moŜliwe, Ŝe coś nawaliło w urządzeniach chłodniczych, z których zaczęło wydobywać się zimne powietrze. Ale zanim sierŜant i dwóch policjantów z patrolu sprawdzili, co się stało, pojawiły się pierwsze, prawdziwe oznaki, Ŝe coś jest naprawdę nie w porządku - i to nie z urządzeniami chłodniczymi w kostnicy - poniewaŜ usłyszeli jakieś dochodzące stamtąd odgłosy! - Najpierw ściany pokoju zaczęły drŜeć, jakby w pobliŜu przejeŜdŜał konwój cięŜarówek, powodując, Ŝe listy gończe i inne ogłoszenia sfrunęły na podłogę. Dokumenty leŜące na biurkach zaczęły podskakiwać, a karty na małym, pokrytym zielonym suknem stoliku same się tasowały. śaluzje w oknach jeździły w górę i w dół, jakby jakiś idiota bawił się linkami i nie potrafił ich zablokować. MoŜe więc było to trzęsienie ziemi... - ...Tak, i moŜe ciche, głuche pochrząkiwania, jęki, wycia i łoskoty, które dochodziły zza zamkniętych drzwi kostnicy to był tylko wiatr hulający w starych kominach, albo pełne udręki krzyki nieuleczalnie chorych pacjentów starego szpitala, które płynęły gdzieś z górnych pięter budynku. Ale było tu zbyt wiele „być moŜe”, i w końcu sierŜant wziął klucze i poszedł, Ŝeby samemu zbadać przyczynę tych hałasów. - Wielokrotnie czytałem sprawozdania, jestem więc całkiem pewien, Ŝe wiem, co spowodowało załamanie nerwowe sierŜanta, w wyniku którego znalazł się w szpitalu psychiatrycznym, a potem zwolniono go ze słuŜby. Sprawozdania mówią o chuligańskich wybrykach, wandalizmie i makabrycznych dowcipach. Ale załoga patrolu widziała tylko, co pozostało po tym, jak odgłosy wydobywające się z kostnicy osiągnęły szczytowe natęŜenie i ustały - a rozległ się przenikliwy, jakby dziecinny chichot sierŜanta!

- Wtedy policjanci powoli i ostroŜnie poszli korytarzem między pustymi celami i weszli do środka, gdzie zobaczyli sierŜanta, który zataczał się między szczątkami ciał, śliniąc się jak dziecko, pokazując na bałagan panujący w kostnicy i nieustannie mamrocząc coś, co dowodziło niewątpliwego szaleństwa. A wokół niego... - ...Kompletny chaos! Większość szuflad z ciałami była wysunięta, a ich zawartość leŜała na zimnej, wyłoŜonej kafelkami podłodze w groteskowym nieładzie. Wyglądało to, jakby jakiś obłąkany kogoś tu szukał, kogoś zmarłego i w trakcie tych szalonych poszukiwań pootwierał trumny, wyrzucając zwłoki na podłogę. Ale te ciała... pozycje, w jakich się znajdowały! - Ogółem było osiem trupów, a sześć z nich leŜało tam, gdzie moŜna się było spodziewać: w pobliŜu szuflad, które zajmowały. Ale pozostałe dwa ciała... nie były tam, gdzie powinny, a ich trumny nie były w stanie, jakiego moŜna by oczekiwać! Były to ciała Johna Scofielda, który kopnięciem otworzył swoją szufladę, wyślizgnął się na zewnątrz i zdemolował wszystko po drodze oraz Toda Prentissa, którego szukał - wciąŜ szukał, nawet po śmierci! Co więcej, Prentiss wiedział, Ŝe tamten się zbliŜa, bo jego szuflada została otwarta siłą od wewnątrz, a jej pokrywę prawie wyrwano z zawiasów, gdy zmarły gwałciciel i morderca próbował uciec przed swym prześladowcą! - A ich ciała? - Znaleziono je w znacznej odległości od pozostałej szóstki, w kącie, gdzie leŜały przewrócone szafy na dokumenty i gdzie w końcu John dopadł swoją ofiarę. LeŜeli tam obaj, znów objęci bezwładem śmierci, jeden z poderŜniętym gardłem, a drugi z dziurą w sercu, przy czym zimne dłonie Scofielda były zaciśnięte na gardle Prentissa, jak gdyby chciał wydusić z niego resztkę „Ŝycia”! - A sierŜant? Najwyraźniej wszedł do środka, kiedy to się działo; naprawdę musiał widzieć te dwa trupy, jak ze sobą... walczą. Zobaczył to i wiedząc, na co patrzy, nie mógł w to uwierzyć. Nawet tutaj, w Wydziale E - wiedząc to, co wiemy i zobaczywszy to, co zobaczyliśmy - byłoby nam trudno uwierzyć. - A jakby tego było mało, jeszcze te ich twarze: John z grymasem na ustach i przytrzymujący przecięte wiązadła szyjne, a Prentiss z wywalonym językiem i wybałuszonymi oczami, „śmiertelnie przeraŜony” na widok szaleńca, który uśmiercał go po raz wtóry! Człowieka, który nigdy nie spocznie, który nieustannie będzie powracał, aby zabijać go wciąŜ od

nowa, prawdopodobnie w nieskończoność, albo przynajmniej do chwili, dopóki nie znajdziemy sposobu, aby znów przywrócić spokój w tym strasznym miejscu... ...Miejscu, które nazwaliśmy Strefą Koszmarów...

IV Dla uspokojenia zmarłych

Spojrzawszy na zmęczone, lecz zafascynowanie twarze esperów, Trask wyprostował się. Kończąc swoją relację, wzrok miał nieobecny. Teraz znów się skupił i zakaszlał, po czym ciągnął dalej. - To juŜ prawie wszystko - powiedział. - Opisane wydarzenia miały miejsce jakieś dwa lata temu, kiedy to agent Wydziału E, John Scofield, wywarł zemstę zza grobu. Ale, jak powiedziałem, na tym nie poprzestał, lecz mści się nadal. I sytuacja cały czas się pogarsza. - Dotąd wracał sześć razy i za kaŜdym razem przejawy jego obecności były coraz bardziej makabryczne. Posterunek policji przestał istnieć - stanowi teraz starą, rozpadającą się ruderę - a jego rolę przejęła placówka w New Finsbury Park. Kostnica nie jest juŜ kostnicą, a jedynie wilgotną, nieuŜywaną sutereną. Nawet szpital został zamknięty, czy raczej objęty Wielkim Planem Ochrony Zdrowia i przeniósł się za miasto. Ale wszystkie te miejsca nie zostały tak po prostu zamknięte; musiano je zamknąć. Bowiem John Scofield praktykuje na tamtym świecie telekinezę i z kaŜdą chwilą idzie mu coraz lepiej... - ...A Strefa Koszmarów wciąŜ się rozszerza! - Tak to się odbywa, rozumiecie? Mowa umarłych, czy jakieś inne środki, którymi dysponuje John po tamtej stronie - plus zdolność telekinezy i odrobina bezcielesnej złośliwości, czy Ŝądzy zemsty - wszystko to jest źródłem koszmarnych snów, wzmoŜonej aktywności złośliwych duchów, strachu i odrazy, a dla nas mnóstwem paskudnej roboty! A przy tym John prawdopodobnie nawet nie wie, Ŝe to on jest motorem tego wszystkiego. Och, wie, Ŝe robi to Prentissowi, ale nie zdaje sobie sprawy, jaki to ma wpływ na świat Ŝywych. - Zrozumcie, on nie był taki. John nie sprawiałby nam tych wszystkich kłopotów, gdyby w ogóle o tym wiedział. Ale on nie moŜe wiedzieć, bo Ŝywi nie potrafią się porozumiewać ze zmarłymi... - Trask przerwał i spojrzał prosto na Nathana. - A moŜe teraz będziemy potrafili. W kaŜdym razie musimy spróbować, do cholery... Po długiej chwili milczenia odezwała się Zek. - Nie powiedziałeś, co się właściwie dzieje. To znaczy, w jakim sensie Strefa Koszmarów się rozszerza.

Trask ze zmęczeniem skinął głową i jakby zapadł się w siebie. - Na początku wszystko to miało charakter lokalny - powiedział. - Za pierwszym razem dotyczyło tylko posterunku policji i kostnicy. Ale od tego czasu rozszerza się. W cztery miesiące później było w połowie drogi do Seven Sisters Road i przesuwało się w stronę Highbury, i dalej do Stroud Green. Po następnych czterech miesiącach dotarło do Crouch Hill, przekroczyło granice Newington i wdarło się do Stamford Hill. Ostatnim razem dotarło juŜ do Islington, Upper Clapton i Hirnsey. I tempo tego procesu wzrasta, więc jest tylko kwestią czasu, kiedy cała stara część Londynu znajdzie się w zasięgu tego zjawiska. MoŜecie to sobie wyobrazić? Cały Londyn sercem Strefy Koszmarów! - A co się właściwie dzieje, co wywołują „zdolności” Johna Scofielda... to po prostu trzeba zobaczyć, bo inaczej trudno uwierzyć. Martwe przedmioty same się poruszają, z ziemi na cmentarzach wydobywają się cuchnące opary, psy zaczynają wyć bez widocznego powodu. Wybucha ogień, najwyraźniej w wyniku samozapłonu i gaśnie w równie tajemniczy sposób; latarnie uliczne przygasają i znów zaczynają świecić normalnie, kiedy jest po wszystkim; szczury całymi falami uciekają z kanałów ściekowych, a karaluchy stadami opuszczają zaatakowane domy! Martwe „istoty” - mam na myśli ludzi albo ich szczątki, zombi, zwłoki - poruszają się, chodzą i rozpadają się w najdziwniejszych miejscach: prywatnych ogrodach, za witrynami zamkniętych sklepów, na nieuŜywanych torach kolejowych i stacjach metra. Dotyczy to nawet czasu. Występują niewytłumaczalne zniekształcenia: zdarzenia, które powinny trwać wiele godzin, kurczą się do kilku minut, podczas gdy inne, krótkotrwałe zjawiska ciągną się prawie bez końca. A wszystkie opisane objawy to tylko część tak zwanej „aktywności złośliwych duchów”. - Ale następnego ranka... nie ma ani śladu tego, co się działo i wszystko znów działa, jak przedtem. Tylko dla ludzi, którzy to widzieli, czuli czy śnili... dla nich nic juŜ nie jest takie, jak przedtem i są śmiertelnie wystraszeni... - Śniący cierpią najbardziej. - Śniący? - zapytał Nathan. - Tak, śniący - potwierdził Trask. - To dzieje się o północy, gdy większość mieszkańców miasta śpi. Ale ludzie śnią rozmaicie, Nathanie. Ludzie wraŜliwi wiedzą, kiedy to nadchodzi i to nie tylko wewnątrz Strefy Koszmarów. Osoby mające zdolności parapsychologiczne na całym świecie miewają koszmary, kiedy John Scofield szaleje, tropiąc i po raz kolejny uśmiercając Toda Prentissa.

- Tysiące męŜczyzn, kobiet i dzieci śnią to samo: John Scofield ściga swą ofiarę z brzytwą, siekierą albo lampą lutowniczą. Albo teŜ Tod Prentiss ze spaloną twarzą, otwartą jamą brzuszną, z której wylewają się wnętrzności i wyrwanymi gałkami ocznymi, dyndającymi na policzkach. John warczy z nienawiści, a Prentiss wrzeszczy, ucieka i daremnie próbuje się bronić. Wszystko to dzieje się oczywiście w samym sercu Strefy Koszmarów, ale psychiczne echa rozchodzą się wokół, a fizyczne przejawy są coraz bardziej wyraziste. Zek była oszołomiona. - I nikt się tym nie zainteresował? Mam na myśli zwykłych ludzi. - O, tak - odparł Trask. - Psychiatrzy, dyrektorzy szpitali dla psychicznie chorych, policja - wszyscy ci, którzy są wzywani do licznych „zmyślonych” wizji. Wszyscy się nad tym zastanawiają, ale nie znajdują Ŝadnego wyjaśnienia. Nie znają bowiem przyczyny. Tylko my ją znamy, bo jesteśmy tymi, którzy muszą to powstrzymać. Jesteśmy ludźmi, którzy muszą z tym walczyć. Tylko, Ŝe... przegrywamy. - Jak z tym walczycie? - zainteresował się Nathan. - I gdzie? - Gdzie? - popatrzył na niego Trask. - Tam, w tej starej suterenie, za dawnym posterunkiem policji w Old Finsbury Park - w samym środku Strefy Koszmarów. Tam zmarli ci dwaj i tam, raz na cztery miesiące, John Scofield nie przestaje ścigać swojej ofiary i zabija ją wciąŜ od nowa. - I chcecie, Ŝebym wam pomógł? - Tylko ty moŜesz to zrobić. - Ale jak dotąd, tylko Keenan Gormley chciał ze mną rozmawiać. - Więc wykorzystaj go, powiedz, co chcesz zrobić i poproś o pomoc. Wywrzyj nacisk. Wiesz, Nathanie, twój ojciec mawiał, Ŝe zmarli wiedzą prawie wszystko. Kiedy zaprzyjaźnisz się z członkami Wielkiego Zgromadzenia, kaŜdy problem będzie moŜna uznać prawie za rozwiązany. - A jeśli John Scofield zwyczajnie nie zechce ze mną rozmawiać? Trask zszedł z podium, podszedł do Nathana i połoŜył mu dłoń na ramieniu. - No cóŜ, jeŜeli wcześniej nie zdołasz sprawić, aby cię wysłuchał, będziemy musieli zrobić to w nocy. Jego twarz nagle poszarzała. - W nocy, kiedy spotkasz się z Johnem twarzą w twarz i zastąpisz mu drogę, gdy ruszy za Prentissem, aby go znowu zabić; kiedy narazisz swoje zdrowie psychiczne, próbując ich rozdzielić... w Strefie Koszmarów. Kiedy Nathan wreszcie się odezwał, miał ochrypły głos - Kiedy to nastąpi?

Trask odparł równie ochrypłym głosem - Nie jesteśmy pewni. Ale juŜ niedługo, synu. Bardzo niedługo...

Przez następne dwa dni stałym towarzyszem Nathana był Geoff Smart. Trask wolałby zupełnie odłoŜyć na bok swoje zajęcia administracyjne i cały czas poświęcić Nathanowi, ale czekały nań waŜne sprawy, wynikające z tego, co Nathan przekazał na temat Turkura Tzonova i co szef Wydziału E widział na własne oczy w Perchorsku. Dlatego Smart chwilowo zastępował Traska jako opiekun Nathana, dając swemu szefowi czas na załatwienie spraw, którymi ten musiał się zająć. Od piętnastu lat Anglia, Francja, Niemcy, USA i z pół tuzina innych zainteresowanych krajów miało swych ludzi, nazwijmy ich „doradcami”, w rozmaitych państwach powstałych po upadku ZSRR. Ludzie ci nie zajmowali się szpiegostwem jako takim, lecz „mieli oko” na to, co się dzieje. W kraju tak wielkim i rozległym, i wciąŜ tak niestabilnym doskonałe zachodnie systemy komunikacyjne, organizacje do walki z głodem, rozpowszechnianiem broni jądrowej i kontroli zanieczyszczeń, oraz wiele innych programów pomocy - wszystko to zapewniało, Ŝe obecność tych ludzi była doceniana - zwłaszcza przez tak zwane „osoby odpowiedzialne”. Premier Gustaw Turczin był jedną z nich. Pomimo przekazania władzy rządom lokalnym, Turczin wciąŜ był głównym rozgrywającym, a jego zasadniczym celem było utrzymanie ładu i porządku u swych skłóconych dzieci, aby zapobiec pogłębiającemu się chaosowi. A poniewaŜ wiele z tych dzieci dysponowało bronią jądrową, jego rola była nie do przecenienia. Ale „premier”? Na pewno nie w takim sensie, jak Chruszczow, BreŜniew, Andropow, Gorbaczow i inni przed nimi. Wszyscy oni piastowali urząd premiera i aŜ do czasów Gorbaczowa byli wszechpotęŜnymi władcami, którzy zasiadali na Kremlu. Turczina nie moŜna było z nimi porównać; władzę nadali mu ludzie wielu sąsiednich, lecz odrębnych państw, pokrywających rozległy obszar, stanowiący poprzednio Związek Sowiecki, którzy mogli mu ją bez trudu odebrać. Turczin był w dosłownym sensie owocem „powszechnego wyboru” i dlatego musiał starać się podejmować popularne decyzje w imieniu wszystkich tych państw, bo w przeciwnym razie straciłby stanowisko. W pewnym sensie moŜna by go uwaŜać za wschodni odpowiednik Sekretarza Generalnego ONZ, z tą róŜnicą, Ŝe narody, które Turczin reprezentował, były słabe, trawione biedą, małostkową zazdrością i starymi zatargami, podczas gdy kraje zachodnie były

silniejsze niŜ kiedykolwiek przedtem. Krótko mówiąc, premier mógł i musiał słuŜyć jako doradca, choćby po to, aby uniknąć chaosu i anarchii, ale nie mógł nikomu rozkazywać. Z drugiej strony miał jednak pewną władzę. Bo o ile ludzie mogli się go pozbyć, gdyby zapragnęli, istniała potrzeba posiadania reprezentanta na forum międzynarodowym, a Gustaw Turczin był znakomitym przywódcą. Miał charyzmę światowego lidera, choć nie w dziedzinie finansowej czy strategicznej. Podczas gdy otaczający go ludzie od czasu do czasu zagraŜali jego pozycji, Ŝadna ich groźba nie mogła się równać z jego własną: Ŝe po prostu odejdzie. A poniewaŜ przede wszystkim odpowiadał za jedność i bezpieczeństwo swego narodu, sprawował kontrolę nad niektórymi sektorami, stanowiącymi pozostałość po dawnym imperium. Na przykład nad znacznie okrojonym KGB i oczywiście „Opozycją”: moskiewską Agencją Percepcji Pozazmysłowej, czyli sowieckim odpowiednikiem Wydziału E. Wskutek tego był bezpośrednim przełoŜonym Turkura Tzonova, a z kim innym mógłby Zachód rozmawiać o nieostroŜnym postępowaniu Tzonova? Minister odpowiedzialny za Wydział E otrzymał od Traska szczegółowe informacje i przekazał najistotniejsze z nich brytyjskiemu „przedstawicielowi” w Moskwie, czyli „doradcy ekonomicznemu”, który miał niejaki wpływ na premiera Gustawa Turczina. Następnie Trask i minister odpowiedzialny kursowali tam i z powrotem między Centralą Wydziału E i Whitehallem, a telefon szyfrujący ministra nieustannie przesyłał wiadomości do Moskwy. Owe „najistotniejsze informacje” były następujące: Turkur Tzonov zgromadził mały arsenał w podziemnym kompleksie na Uralu, znanym jako Perchorsk. Zachód (a zwłaszcza agencja wywiadu rządu brytyjskiego) miała powody uwaŜać, Ŝe Tzonov moŜe planować ograniczoną inwazję na terenie równoległego świata Wampyrów, który leŜał za Bramą w Perchorsku. Istniała moŜliwość, Ŝe wykorzysta łupy zdobyte podczas takiej inwazji, aby zwiększyć swoje szanse... cokolwiek to miało znaczyć. Tzonov dysponował wysokiej klasy urządzeniem, naleŜącym do rodzaju, który był zakazany od sześćdziesięciu lat, czyli od Drugiej Wojny Światowej, kiedy to naziści interesowali się takim właśnie urządzeniem: była to maszyna do prania mózgu, która była w stanie pozbawić ofiary całej ich wiedzy i inteligencji, czyli w istocie uczynić z nich rośliny, a następnie uśmiercić. Tzonov zamierzał zastosować tę zakazaną maszynę do człowieka (istoty ludzkiej, nie zaś potwora), który przeszedł przez Bramę, aby zdobyć wiadomości, potrzebne mu w związku z planowaną inwazją. Te plany pokrzyŜowała ucieczka domniemanego „obcego”. Uciekinier nie

tylko z okrutnego świata, lecz takŜe z rąk okrutnego Tzonova, został przetransportowany na Zachód i przekazał brytyjskiemu Wydziałowi E większość powyŜszych informacji. Na koniec, niejaka Siggi Dam - telepatka pracująca dla Tzonova, która zapewne była częściowo odpowiedzialna za ucieczkę obcego z Perchorska - najwyraźniej znikła z powierzchni Ziemi. Całkiem moŜliwe, Ŝe Tzonov zastosował w stosunku do niej „środki odwetowe” i pozbył się jej w taki sposób, aby juŜ nigdy nie mogła mu sprawiać kłopotów. Przynajmniej nie w tym świecie. PowyŜsze informacje - plus przypomnienie, Ŝe to sam Gustaw Turczin poprosił Wydział E o pomoc w Perchorsku - stanowiły zawartość zaszyfrowanych wiadomości, które wysłano do „naszego człowieka w Moskwie”, a ten przekazał je premierowi podczas kilku prywatnych spotkań. PoniewaŜ przygotowanie tych wiadomości (nie wspominając o ich moŜliwie ostroŜnym, dyplomatycznym sformułowaniu) zlecono Traskowi, wystarczyło to w zupełności, aby miał co robić... Ale wczesnym popołudniem trzeciego dnia po ostrzeŜeniu Goodly'ego, kiedy rozgrzane kanały, którymi przekazywano informacje do Moskwy, nieco ostygły i Trask czekał na wyniki swoich sprawozdań, Geoff Smart zapukał do drzwi jego gabinetu, aby porozmawiać na temat Nathana. - Jak mu idzie? - zapytał Trask. Wzruszywszy ramionami, empata powiedział - Nathana niełatwo rozgryźć. Ale nie, to powiedziane zbyt oględnie: na początku to było po prostu niemoŜliwe! Odbierałem rodzaj wiru czy tornado. Ale nie dotyczyło to jego uczuć. Tak naprawdę stanowiło ich osłonę, a prawdopodobnie takŜe osłonę jego myśli. - Wir liczbowy - pokiwał głową Trask. - Wiemy o tym. On w nim tkwi, a my chcemy go wyciągnąć. Masz rację: stanowi osłonę jego myśli i blokuje dostęp sond telepatycznych. Jesteśmy niemal pewni, Ŝe odziedziczył to po ojcu i szukamy sposobów, aby to udoskonalić. - No, to prawdopodobnie tracicie tylko czas - powiedział Smart. - MoŜesz to wytłumaczyć? - Trask nie potrafił powiedzieć, czy to dobra nowina. - Kiedy do mnie przywykł i zaakceptował mnie, zorientował się, Ŝe nie jestem telepatą, czy podglądaczem w zwykłym znaczeniu tego słowa i wtedy jego osłona opadła. Wówczas... naprawdę do niego dotarłem. I muszę ci powiedzieć, Ŝe ten chłopak ma uczucia! Namiętność,

strach, gniew, nienawiść: cała gama intensywnych uczuć! JeŜeli to zjawisko typowe w jego świecie, to musi być potworne miejsce! - Nie odczytałeś jego myśli związanych z Krainą Słońca i Krainą Gwiazd? - spytał ostro Trask. Wydał przecieŜ wyraźne polecenie. - Zrobiłem to, ale to przypomina powieść. Właśnie staram się to powiedzieć: Nathan przekazał mi wszystko. To jest rzeczywiste, ale zarazem... bez ładu i składu! - Ty teŜ miałbyś mętlik w głowie, gdybyś przeszedł przez to, co on - powiedział Trask. Coś jeszcze? I dlaczego myślisz, Ŝe tracimy czas? - Bo chcesz go udoskonalić, coś w nim odsłonić. Próbujesz zwiększyć jego moŜliwości. Ale jego natura, aura, wszystko - juŜ dojrzało. Jest u szczytu. Oczywiście moŜesz go uczyć, a on wciąŜ moŜe poznawać nowe rzeczy, ale to tylko kosmetyka. Chodzi mi o to, Ŝe... juŜ jest odpowiednio wyposaŜony. Ma wszystko, czego potrzebuje. Odniosłem wraŜenie, Ŝe jest jak niemowlę, które właśnie uczy się chodzić. Któregoś dnia staje, stawia pierwszy, jeszcze chwiejny krok i rusza do przodu! I zanim się połapiesz, juŜ potrafi wspinać się na drzewa. Wystarczy jeden bodziec. Rozumiesz, o co mi chodzi? Wiem, o czym mówię, bo jestem empatą, ale nie jestem pewien, czy to do ciebie dociera. - Wiem, co masz na myśli - odparł Trask. - Kiedyś jego ojciec takŜe potrzebował takiego bodźca. Jednym słowem, Nathan dysponuje odpowiednią maszynerią, ale jeszcze jej nie włączył, tak? - Kiedy staję obok niego - powiedział Smart - to tak, jakbym się znalazł między dwiema potęŜnymi elektrodami. To jest przeraŜające. Myślę sobie: Jezu, dzięki Bogu prąd jest wyłączony! On jest, jak taka mała Strefa Koszmarów! - Trask zauwaŜył, jak tamten mimo woli zadrŜał... Jego słowa były, jak zaklęcie; w chwilę później w drzwiach stanęli Ian Goodly i Guy Teale. Trask tylko rzucił na nich okiem i juŜ wiedział, o co chodzi. Gestem zaprosił ich do środka i spytał tylko - Dziś w nocy? Wymizerowany Goodly skinął głową i powiedział - Tak, Ben. Czujemy, jak to narasta. John Scofield juŜ naładował baterie i wkrótce się zacznie!

Im szybciej to będą mieli za sobą, tym lepiej. W ciągu tego popołudnia i wieczora czuli, jak napięcie przybiera na sile.

Kiedy jechali do Old Finsbury Park, Trask powiedział do Paula Garvey'a, który był ich kierowcą - Chyba dobrze będzie, jak się gdzieś zatrzymamy, Ŝeby coś zjeść. - Naprawdę masz na to ochotę? - spytał Garvey. - Nie, ale w nawale zajęć przegapiliśmy lunch. Jeszcze parę godzin i przegapimy takŜe obiad. Nie chcę brać w tym udziału z pustym Ŝołądkiem. A do wieczora będziemy naprawdę głodni. I wtedy rzeczywiście nie będzie dobra pora na jedzenie! Nathan odezwał się z tylnego siedzenia samochodu - Ja teŜ jestem głodny. - To rozstrzygnęło wszelkie wątpliwości. Zatrzymali się na pół godziny w małej knajpie, gdzie ich gość zjadł kiełbaski, jajka na bekonie i wypił kubek herbaty, dokładnie tak jak na śniadanie. W istocie normalne angielskie śniadanie tak bardzo mu odpowiadało, Ŝe mogłoby się wydawać, iŜ wymyślono je specjalnie dla niego. Pozostali zadowolili się kanapkami i kawą. Kiedy znów znaleźli się w samochodzie, Nathan powiedział, co zamierza zrobić i kiedy usiadłszy na tylnym siedzeniu, zamknął oczy, pozostali pasaŜerowie ograniczyli rozmowy do minimum. Nathan rozmawiał z prochami Keenana Gormleya w miejscu jego spoczynku, które znajdowało się ładnych parę mil od nich, pragnąc dowiedzieć się, czy Wielkie Zgromadzenie wie o Johnie Scofieldzie i Strefie Koszmarów, a takŜe aby się przekonać, czy Gormley mógłby zaproponować jakieś rozwiązanie. Kiedy zespół esperów zatrzymał się przed opuszczonym posterunkiem policji, przy szerokiej ulicy, na której hulał wiatr, unosząc stare gazety, które fruwały powietrzu jak duchy, Nathan znał juŜ odpowiedź. Tak, zmarli wiedzieli o Johnie Scofieldzie; w istocie stanowił „problem”, o którym Gormley wspomniał podczas pierwszego spotkania z Nathanem. I nie, Gormley nie potrafił wskazać Ŝadnego rozwiązania. Jak moŜna się było spodziewać, miejsce poza obszarem śmierci które w istocie nie było Ŝadnym miejscem, tylko pustką, albo w najlepszym razie strefą bezcielesnych głosów - było zazwyczaj spokojne i pełne melancholii. Ludzie, którzy wyzionęli ducha i dołączyli do Wielkiego Zgromadzenia, potrzebowali czasu, aby się zaaklimatyzować, ale z czasem ich frustracje i niepokoje słabły, by w końcu rozwiać się w nicość i wówczas byli gotowi, aby zająć swe miejsce po tamtej stronie. I, jak powiedzieliśmy, miejsce to było zazwyczaj spokojne. Ale mogło być takŜe niespokojne. Tak, jak teraz.

Ofiary morderstw - ludzie, którzy stracili Ŝycie niepotrzebnie i w okropny sposób, a często w wyniku napaści psychopatów, którzy uniknęli kary, albo w najlepszym razie wylądowali w więzieniu, lecz nadal Ŝyli, podczas gdy ich ofiary pozbawiono tej moŜliwości potrzebowały więcej czasu, aby pogodzić się ze swym losem. A czasami nigdy im się to nie udawało. Do tej kategorii naleŜeli Lynn Scofield i jej syn, Andrew. Lynn zginęła w sposób potworny: jej dom splądrowano, a ją samą zgwałcono i zamordowano. Umarła uduszona własną bielizną, którą wepchnięto jej do gardła, ale przedtem widziała, jak but maniaka roztrzaskał czaszkę jej syna. Andrew widział, jak gwałcono jego matkę, po tym jak bandyta kopniakiem odrzucił go na bok, a kiedy poturbowany chłopiec podczołgał się do Lynn, podejmując daremną próbę walki z tą bestią, Prentiss kolejnym kopniakiem pozbawił go Ŝycia. Nathan powiedział, Ŝe zmarłych często dręczy niepokój. Ale w przypadku Lynn i Andrew to było coś więcej. O tych dwojgu trudno było powiedzieć, Ŝe „odpoczywają w pokoju”. W ciągu owych długich, okropnych minut, poprzedzających śmierć, przepełnieni strachem i bezsilnym gniewem, w końcu znaleźli się w stanie skrajnego przeraŜenia. I wciąŜ nie mogli się od niego uwolnić. Nie potrafili wyjść z szoku i pogodzić się z tym, co ich spotkało - tym pogrąŜaniu się w bezkresnym mroku - i Wielkie Zgromadzenie nie było w stanie w Ŝaden sposób ich pocieszyć. Zamknęli się w sobie; matka i syn tkwili w skorupach swych umysłów, wierząc, Ŝe to jedyne bezpieczne miejsce i czekając, aŜ przybędzie John i wszystko znów będzie tak, jak przedtem. Ale John Scofield nie mógł przybyć, nie mógł do nich dołączyć, dopóki Prentiss nie zostanie oddany w ręce sprawiedliwości. Jednak John nie potrafił znaleźć kary, która odpowiadałaby jego zbrodni; Ŝadna kara nie była wystarczająca tak, aby moŜna było powiedzieć, Ŝe rachunki zostały wyrównane. I dlatego ścigał Prentissa nawet za grobem i będzie to czynił dopóty, dopóki jego bezcielesne, telekinetyczne zdolności na to pozwolą. A zdolności te, zamiast maleć, nieustannie rosły. Tak, zmarli wiedzieli wszystko o Johnie Scofieldzie i Todzie Prentissie. Pierwszego z nich nie mogli dosięgnąć, poniewaŜ jego determinacja uczyniła go głuchym na wszelkie apele o poniechanie dalszej zemsty, a drugi błagał ich o litość, o przebaczenie i prosił o ochronę. Jeśli bowiem Strefa Koszmarów stanowiła groźbę w świecie Ŝywych, była teŜ nie mniejszym zagroŜeniem w świecie, w którym Ŝyją umysły zmarłych.

Oni takŜe czuli rosnące metafizyczne napięcie pod koniec kaŜdego czteromiesięcznego cyklu i zdawali sobie sprawę z zamętu, jaki wprowadza do ich własnego świata uwolnienie energii psychicznej Johna Scofielda: zakłócenia, blokujące moŜliwość porozumiewania się; męczarnie związane z psychozą trapiącą Johna, które odczuwali boleśnie; nawet moŜliwość, Ŝe w wyniku swego szaleństwa moŜe zniszczyć „eter” samej śmierci i w ten sposób uniemoŜliwić im dalsze kontakty. A to było wszystko, co posiadali. - Gdybyś tylko zdołał do niego dotrzeć - powiedział Gormley do Nathana, który siedział skulony na tylnym siedzeniu samochodu, pędzącego do serca Strefy Koszmarów - gdyby udało ci się z nim porozmawiać, wtedy moŜe zdałby sobie sprawą z niebezpieczeństwa tego, co czyni. Zawsze istniały „duchy”, Nathanie, owe Ŝałosne istoty, w których wciąŜ Ŝyje jakaś świadomość świata Ŝywych i które wciąŜ próbują powrócić, nigdy nie mogąc się tutaj naprawdę zaaklimatyzować. Ale one są niczym w porównaniu z Johnem Scofieldem, bo on próbuje powrócić do świata Ŝywych na stałe, zabierając ze sobą Toda Prentissa, aby się na nim mścić bez końca! Choć nam się to zupełnie nie podoba, istnieje coś takiego, jak równowaga między Ŝyciem a śmiercią. A tę równowagę John moŜe zniszczyć na zawsze. Nathan powiedział - MoŜe to zrobić jeden człowiek? Jeden zmarły dysponuje taką mocą? A Gormley odparł - A czy twój ojciec nie był takim właśnie człowiekiem? Człowiekiem zdecydowanym, dysponującym zdolnościami metafizycznymi. I te zdolności gwałtownie rosły aŜ do chwili, gdy... - Gdy umarł? - W głosie Nathana po raz pierwszy moŜna było wyczuć pewien smutek, kiedy wspomniał o śmierci ojca. - Tak - westchnął Gormley. - Nawet z innego wymiaru jakaś część tego niewysłowionego bólu dotarła tu do nas. Jego ból i ból jego syna, który umarł wraz z nim w równoległym świecie Wampyrów. Nathan pomyślał - TeŜ jestem synem Harry'ego Keogha, tylko z innej matki. A Mieszkaniec to był mój brat-odmieniec! A Gormley ciągnął dalej - Więc widzisz, są tacy ludzie i jeśli ich wola jest dostatecznie silna, moŜliwości wydają się nieskończone... i podobnie krzywdy, jakie mogą wyrządzić! Tylko pomyśl: zanim twój ojciec i Mieszkaniec umarli, obudzili zmarłych w Perchorsku, aby wykonali ich polecenie i połoŜyli koniec dalszym cierpieniom. Nawet tutaj słyszeliśmy, jak Mieszkaniec woła o pomoc i wiedzieliśmy, jak zdradził swego ojca. - (W tym momencie Nathan wyczuł, jak

Gormley wzrusza ramionami.) - A mimo to Wielkie Zgromadzenie najwyraźniej nie nauczyło się niczego. Bo nawet teraz odmawiają ci... Przerwał, ale po chwili kontynuował - Wspominam o tym tylko po to, aby pokazać, co mogą osiągnąć ludzie naprawdę silni, nawet po śmierci. A któŜ jest silniejszy od wariata? Ten John Scofield jest bardzo silny, moŜesz mi wierzyć! Nathan zapytał - Co najgorszego moŜe uczynić? Gormley znów wzruszył ramionami. - Wśród zmarłych krąŜą pewne... teorie. Tylko musisz zrozumieć, Ŝe to tylko teorie. BoŜe broń, aby kiedykolwiek się sprawdziły! Ale jeŜeli za pomocą telekinezy John Scofield zdołał dostatecznie mocno rozciągnąć materiał, który oddziela Ŝycie od śmierci... - To moŜe pęknąć? - To jest moŜliwe. W teorii. - A gdyby tak się stało, co wtedy? - Co wtedy? - (Teraz w głosie Gormleya moŜna było usłyszeć przeraŜenie.) - To byłoby jak trąby Sądu Ostatecznego, bo wówczas nie tylko John Scofield i Tod Prentiss, lecz całe Wielkie Zgromadzenie ruszyłoby z miejsca. Ze wszystkich cmentarzy wyłoniliby się zmarli i świat wypełniłby nieznośny grobowy fetor! PogrąŜone w Ŝalu rodziny znów by się połączyły - ale w makabryczny sposób - kiedy w świetle księŜyca drodzy zmarli zapukaliby do ich drzwi! To nie do wyobraŜenia! Zaczęłyby się szerzyć zarazy, wybuchałyby wojny między Ŝywymi a umarłymi i świat stałby się istnym domem wariatów! A wszyscy ci, którzy zginęliby w tych wojnach... zasililiby wciąŜ rosnące szeregi Wielkiego Zgromadzenia, pogrąŜonego w nowym stanie nieśmierci! W tym momencie Nathan pomyślał o tym, co mu opowiadał Trask o manifestacjach Strefy Koszmarów, Ludzie albo ich szczątki - zombi i zwłoki - poruszają, się, chodzą i rozpadają się w najdziwniejszych miejscach... Oczywiście to tylko zjawy, powołane do bezcielesnego Ŝycia dzięki zdolnościom telekinetycznym Johna Scofielda... Ale cóŜ to byłby za świat, w którym Ŝywych moŜna by odróŜnić od zmarłych tylko na podstawie stopnia rozkładu...? Sir Keenan Gormley miał rację: to było nie do wyobraŜenia i takiej teorii nigdy nie wolno poddawać próbie! Bowiem zmarli tego świata to nie Tyrowie z bezkresnych pustyń Krainy Słońca. Koczowniczy Tyrowie byli łagodni i cywilizowani takŜe poza obszarem swego istnienia. Kiedy

Rogei ze Starszyzny, pierwszy przyjaciel Nathana wśród zmarłych Tyrów, zwlókł się - nie tyle on sam, co jego zmumifikowane szczątki - ze swej niszy w Jaskini Prastarych, aby pomóc Nathanowi, nie towarzyszył temu Ŝaden lęk; nie było teŜ Ŝadnego odoru, ani niczego podobnego, i tak było w przypadku wszystkich zmarłych Tyrów. Ale w tym świecie i wśród tych ludzi? Ten świat zaludniali psychopaci, terroryści, gwałciciele, mordercy i podpalacze. Wśród tych „zwykłych” ludzi byli tacy, których myśli i czyny mogłyby dorównać nawet samym Wampyrom! Po śmierci nie stanowili zagroŜenia; byli odrzucani przez Wielkie Zgromadzenie dosłownie wyklinani - ale czym staliby się w świecie Keenana Gormleya, jak dotąd teoretycznej „nie-śmierci”?

Potworami

jak

dawniej?

Psychopatami,

mordercami,

gwałcicielami

i

podpalaczami? A co z całą resztą „aktywności złośliwych duchów”? Niewytłumaczalne podniecenie zwierząt domowych; ognie, które same zapalają się i gasną, jakby w wyniku samozapłonu; cuchnące opary na cmentarzach i tym podobne? Czy to tylko preludium do tego, co ma nastąpić? Trask połoŜył dłoń na ramieniu Nathana, który aŜ podskoczył. Spojrzał na jego twarz, a potem na wyludnioną, pogrąŜoną w zimowej szarości ulicę, na której hulał wiatr i wirowały stare papiery. - To tutaj - powiedział Trask, otwierając drzwi samochodu. - Epicentrum. Serce Strefy Koszmarów. Tam, w środku... - Wskazał opuszczony posterunek policji, nad którego porysowanymi

dębowymi

drzwiami

kołysała

się

staromodna

lampa

z

niebieskimi,

trapezoidalnymi szybkami, przypominającymi połamane zęby. - Mamy trochę ponad sześć godzin, Ŝeby się z tym oswoić. To znaczy, Ŝeby się przygotować. - Zupełnie opuszczone miejsce - powiedział Nathan, wysiadając z samochodu. - Ale dlaczego cała ulica? Trask kiwnął głową. - Po obu stronach ulicy moŜna zobaczyć parę otwartych sklepów i jest tu kilka domów, w których wciąŜ mieszkają ludzie, ale w zasadzie cały ten obszar został opuszczony. Spójrzmy prawdzie w oczy: chciałbyś tu mieszkać? Paul Garvey z twarzą pozbawioną wyrazu wyciągnął klucze; otworzył drzwi, po czym Trask i jego zespół weszli do środka; wewnątrz czuć było wilgoć i zapach stęchlizny. Całe to miejsce robiło dziwne wraŜenie: bardziej przypominało jakąś kryjówkę niŜ zwykły budynek. - To się tu stale utrzymuje - wyjaśnił Trask, a jego głos odbił się echem w pustym pomieszczeniu. -

Ten zapach, wraŜenie i atmosfera tego całego miejsca. Ale tam... - skrzywił się, wskazując ruchem głowy niewidoczny pokój i tylną część budynku - tam jest najgorzej. Cała czwórka minęła w milczeniu pokój dochodzeń i poczekalnię i weszła do centrum zgłoszeń z lekko podniesionym kontuarem, gdzie Trask podniósł bramkę, po czym wszedł po kilku schodkach do miejsca, gdzie normalnie urzędował sierŜant. - Tu właśnie grali w karty powiedział - tej nocy, gdy to wszystko się zaczęło. A tam - wskazał otwarte drzwi z tyłu pomieszczenia, gdzie błyszczący od wilgoci korytarz prowadził w mrok - tam jest kostnica... Paul Garvey jeszcze nigdy tu nie był. Zapytał - Mogę tam zajrzeć? - Na duŜym kółku miał liczne klucze, a wśród nich klucz do kostnicy. Trask skinął głową. - TuŜ przed północą nastąpi stopniowy wzrost energii psychicznej. A potem... będzie tu się duŜo działo! Do tego czasu moŜna tam przebywać bez obaw. Ale zapewne poczujesz się dziwnie. Lewa strona twarzy Garvey'a tam, gdzie po tylu latach nerwy wciąŜ nie zdołały się zregenerować, drgnęła. Swego czasu Johnny Found rozciął mu ją aŜ do kości tak, Ŝe Garvey w istocie miał szczęście, Ŝe jeszcze w ogóle ma twarz. - Hej - powiedział - juŜ teraz, tutaj, czuję się dziwnie! - Kiedy zaczął iść korytarzem między rzędami pustych cel, Nathan ruszył za nim. W korytarzu był włącznik światła. Garvey pstryknął kilka razy, ale światło nie zapaliło się. Nathanowi włosy zjeŜyły się na karku; słyszał, jak coś się porusza; miał wraŜenie, jakby powiew cuchnącego powietrza musnął jego policzek, więc na moment wstrzymał oddech. Garvey nie poczuł niczego - szedł dalej, ale Nathan został nieco z tyłu, aby się przekonać, czy wraŜenie się powtórzy. Po chwili Garvey był juŜ przy drzwiach kostnicy i Nathan usłyszał brzęk kluczy. Jeszcze chwila i drzwi stanęły otworem. Garvey wszedł do środka, a Nathan przyśpieszył kroku. Ale po dwudziestu krokach, które trzeba było zrobić, aby pokonać korytarz... - ...Co u diabła? - do Nathana dotarł drŜący głos Garvey'a; usłyszeli go takŜe Trask i Smart, którzy wciąŜ byli w dyŜurce. - Myślałem, Ŝe to miejsce jest... puste?! - Ostatnie słowo przypominało stłumiony okrzyk. Kiedy Nathan dotarł do drzwi, Garvey wyszedł z kostnicy, zataczając się, z twarzą białą, jak płótno. Nadbiegli Trask i Smart; stukot ich butów na wyłoŜonej kafelkami posadzce odbijał się głuchym echem. - Co się stało, Paul? - zapytał Trask chrypliwie. Garvey zamachał ręką, wskazując otwarte drzwi kostnicy.

- Tam - wysapał. - Pojemniki stoją w nieładzie na podłodze. Widziałem wystające z nich, groteskowo rozciągnięte ciała. W kącie leŜą poprzewracane szafy na dokumenty. Ale te zwłoki... były... były... Nathan zajrzał do umysłu Garvey'a. Jego odczytanie nie stanowiło Ŝadnego problemu, bo Garvey takŜe był telepatą. Nathan ujrzał to, co zobaczył tamten: metalowe trumny, a w nich ciała zmarłych, którzy próbowali usiąść - twarze wykrzywione przeraŜeniem, bo wiedzieli, Ŝe są martwi a mimo to poruszają się! - Jakie były? - mijając ich, Trask wszedł do kostnicy. - śywe? Nathan wszedł za nim do wielkiego, kwadratowego, zimnego pomieszczenia i rozejrzał się wokół. Ale nic tam nie było. śadnych stalowych trumien, Ŝadnych szaf ani zwłok, nic. Nic, co moŜna by zobaczyć czy poczuć, tylko zimno. Nie mogąc opanować drŜenia, Garvey zajrzał do kostnicy i powiedział - Widziałem, co widziałem, a teraz... tego nie ma! Trask chrząknął i powiedział - Zaczęło się. I to wcześniej, niŜ poprzednio. - Po czym spojrzawszy na Smarta, stojącego w głębi korytarza, zapytał - Czujesz coś? Oczy empaty rozszerzyły się, a jego włosy, ostrzyŜone na jeŜa, wydawały się sterczeć bardziej, niŜ zwykle. - To samo, co zeszłym razem - odparł. - Tylko silniej, o wiele silniej. Czuję, jak wzbiera przeraŜenie... - To Wielkie Zgromadzenie - przerwał Nathan. - TakŜe ich czuję. Ich przeraŜenie. - A ja czuję jeszcze... potworny gniew! - dokończył Smart. Trask powiedział - To musi być John. - I zwracając się do Nathana, powiedział szybko Synu, myślę, Ŝe powinieneś zacząć działać. Im szybciej nawiąŜesz kontakt - o ile w ogóle ci się to uda - tym lepiej. Powietrze było jeszcze zimniejsze i temperatura wciąŜ spadała. Kiedy Nathan mówił, jego oddech zamieniał się w obłoczki pary. - Przyniosę tu krzesło - oznajmił. - A potem poproszę, abyście zostawili mnie samego. Jeśli będę was potrzebował, zawołam. Ale w tej chwili wolałbym być sam. Wszyscy jesteście esperami. Jeśli jakoś wyczuwacie zmarłych, oni mogą wyczuwać was. PoniewaŜ rozmowa ze mną jest dla nich źródłem niepokoju, wasza obecność moŜe wszystko bardzo utrudnić. A poza tym, muszę się skoncentrować. Ruszył w kierunku korytarza, ale Trask go powstrzymał. - Pójdę i przyniosę ci krzesło. Zostań tutaj i postaraj się z nimi skontaktować. Masz, weź mój płaszcz. A wszyscy pozostali niechaj stąd wyjdą.

Kiedy Trask wyszedł, Nathan zapytał Smarta - Co zrobiliście ostatnim razem? - To, co zawsze: próbowaliśmy to powstrzymać. Nie po trafię powiedzieć, na ile to pomogło, ale uŜyliśmy wszystkich dostępnych sił psychicznych. Jestem empatą: wykorzystałem swoje zdolności do uspokojenia atmosfery tego miejsca, niespokojnych duchów, które tu działały oraz... Johna Scofielda. Telepaci zrobili to samo: próbowali to uspokoić, uŜywając swoich umysłów. A inni robili to, co potrafili. Jeśli chodzi o Bena, zawsze słuŜy moralnym wsparciem. W takich sprawach Ben jest jak skała, w której zawsze moŜemy znaleźć oparcie. - Czy nie byłoby lepiej, gdyby cały zespół, Wydział E w całości, był tutaj, aby to powstrzymać? Twarz Smarta była biała na tle otwartych drzwi kostnicy. - Prawda jest taka - powiedział Ŝe po prostu nie moŜemy sobie na to pozwolić. Gdyby sprawy wymknęły się spod kontroli - w razie śmiertelnego zagroŜenia - wiemy, Ŝe tylko czworo z nas za to zapłaci. Istnienie Wydziału jest sprawą nadrzędną. Nathan zmarszczył brwi. - A mimo to szef Wydziału ryzykuje własną głową? Smart wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Czy kiedykolwiek próbowałeś mu się przeciwstawić? Nie mam zamiaru być tym, który mu powie, Ŝeby sobie poszedł do domu. Nathanie, ten człowiek stał przy boku twego ojca podczas walki z wampirami! To moŜe nie jest nic takiego w twoim świecie, ale tutaj... Trask wrócił z metalowym krzesłem. Nathan postawił je na środku pomieszczenia, usiadł i owinął się szczelniej płaszczem Traska, mimo Ŝe zimno zdawało się nieco słabnąć. Na korytarzu Smart stanął na warcie, a Trask i Garvey wrócili do dyŜurki. A w samym sercu Strefy Koszmarów Nathan zwinął osłonę liczbową i otworzył umysł w nadziei, Ŝe Wielkie Zgromadzenie odbierze go nie jako kogoś, kogo trzeba się bać, lecz jako przyjaciela. I Ŝe będą go mogli usłyszeć wszyscy zmarli...

V Martwe głosy

Najpierw było słychać szmer dalekich, ledwie rozróŜnialnych szeptów, jak szelest opadających jesiennych liści. Psychiczny eter aŜ od nich kipiał, jak szum zakłóceń z radioodbiornika straŜy przybrzeŜnej, która w burzliwą noc nasłuchuje sygnałów SOS. Ale to owe szepty stanowiły taki sygnał: pełne przeraŜenia wołanie o pomoc, wysyłane przez niezliczonych zmarłych. Nie było kierowane do Nekroskopa, lecz do wszystkich innych - jak zachrypłe szepty przestraszonych dzieci, uwięzionych w jakimś ciemnym miejscu - a Nathan słyszał ich wszystkich, bowiem znał mowę umarłych; jednak nie mógł odpowiedzieć, poniewaŜ ich przeraŜenie uniemoŜliwiało im „przełączenie się” na odbiór. Dostroił się tak, aby lepiej słyszeć gwar tych głosów, które wystraszyłyby kaŜdego innego człowieka na śmierć, gdyby w ogóle mógł je odbierać. Jednak Nathan Kiklu (albo - jak się teraz okazało - Keogh) słuchał takich głosów od wczesnego dzieciństwa. I wiedział, Ŝe ich posiadacze są nieszkodliwi. Ale wiedział teŜ, Ŝe gdyby im przerwał, natychmiast by umilkli, umykając jak przed trędowatym. Było to dziedzictwo po ojcu, który w końcu stał się potworem i zmarli w obu światach czuli przed nim lęk. Albo raczej obawiali się jego nekromancji. Podobnie bali się Nathana i w innych okolicznościach juŜ dawno by go wyczuli, ale w tej sytuacji jego obecność wciąŜ pozostawała niezauwaŜona. Wielkie Zgromadzenie wyraŜało swe lęki w tę niekończącą się noc śmierci, a Nathan nie przestawał ich słuchać. Próbując odcyfrować ich szepty i nie wiedząc, jaką drogę postępowania powinien obrać. Mimo to, jeśli miał pomóc im, sobie i swoim przyjaciołom z Wydziału, będzie musiał przerwać milczenie i spróbować nawiązać kontakt. MoŜe w międzyczasie Keenan Gormley juŜ z nimi rozmawiał. Był tylko jeden sposób, aby się o tym przekonać, a im szybciej tym lepiej. Nathan uruchomił swój metafizyczny umysł, poszukując znajdujących się w pobliŜu zmarłych. Mogli to być tylko ludzie, którzy umarli niedaleko stąd, moŜe w pobliskim szpitalu i

ich duchy wciąŜ przebywały w tym miejscu. Pierwsze kroki skieruje w ich stronę; spośród wszystkich innych, znajdowali się najbliŜej Strefy Koszmarów. Pomimo swoich zdolności, Nathan wykazał się tutaj brakiem doświadczenia. Był bowiem świadom obecności tych, którzy zmarli jeszcze bliŜej, ale nie wziął tego pod uwagę skupiwszy się na tym, aby wysłać swoje myśli w eter. Ledwie słyszalnym szeptem powiedział - Kimkolwiek jesteś, potrzebuję twojej pomocy. Potrzebuję twojej pomocy teraz, a potem ja będę mógł pomóc tobie. Mam na imię Nathan i jestem... Ŝywy. - CO? KTO? NATHAN?... KŁAMCA! To zabrzmiało w umyśle Nathana, jak krzyk jakiegoś wściekłego wariata i sprawiło, Ŝe chłopak zerwał się na nogi. Ale oczywiście tylko on to usłyszał, a stojący na korytarzu Geoff Smart nawet nie spojrzał w tę stronę. Zdolności empaty nie funkcjonowały w sposób automatyczny; trzeba je było pobudzić, jak w autohipnozie. Zajęty w tym momencie własnymi myślami, nie interesował się myślami innych. Zresztą do północy było jeszcze sporo czasu. Smart oparł się o ścianę i zapalił papierosa. Tymczasem w kostnicy temperatura gwałtownie spadła i Nathanowi znów zrobiło się zimno. Włosy zjeŜyły mu się na karku, kiedy powoli szedł w stronę otwartych drzwi. Czuł bowiem wyraźnie czyjąś obecność w tym pomieszczeniu i wiedział, Ŝe przeraŜająca potęga tej istoty jest równa jego własnej. Ale o ile jego potęga nikomu nie mogła wyrządzić krzywdy, ta druga była niszczycielska! - STOP! - Rozkaz osadził go w miejscu. Miał wraŜenie, jakby znowu znalazł się w Runicznym Dworze, w Turgosheim, za Wielkimi Czerwonymi Pustkowiami i przemówił do niego sam lord Wampyrów, Maglore; taka była siła tego jednego, jedynego słowa. Ale wciąŜ nie wiedział, kto się do niego odezwał. - Kim jesteś? - wyszeptał. - ZNASZ MNIE. A JA ZNAM CIEBIE - JESTEŚ TOD PRENTISS! - Ostatnie słowo zabrzmiało w głowie Nathana, jak długi syk, z którego emanowała groźba i nienawiść. Teraz juŜ wiedział, kim jest ta istota. - John Scofield! Teraz zabrzmiał drugi głos, pytając - Co? Był to Geoff Smart, który stał tuŜ za cięŜkimi, stalowymi drzwiami, głęboko się zaciągając i mocno zacierając ręce; jego sylwetka, otoczona dymem papierosa, przypominała

zjawę, kiedy patrzył na Nathana, który powoli posuwał się w stronę drzwi. Ale teraz empata wiedział, Ŝe coś jest nie tak, więc wysłał w stronę Nathana psychiczną sondę... i to był błąd! - CO? MASZ TU PRZYJACIÓŁ? I MYŚLISZ, śE MOGĄ Cl POMÓC? JESZCZE RAZ SIĘ ZASTANÓW, PRENTISS! Smart nie usłyszał słów Scofielda, ale je poczuł - były jak młot, który uderzył w jego psychikę, aŜ się zachwiał, a stalowe drzwi kostnicy zatrzasnęły mu się tuŜ przed nosem. - Nathanie! - zdołał jeszcze krzyknąć. - Nathanie! - Ale Nathan był po drugiej stronie drzwi. Nadbiegli Trask i Garvey. Telepata juŜ się trochę opanował, ale lewą stronę jego twarzy wciąŜ przebiegały skurcze. - Co się stało? - głos Traska był pełen przeraŜenia. - Nathan tam jest - wysapał Smart. - Ale nie jest sam. Jest tam z nim coś - ktoś. Chyba John Scofield. Trask spróbował otworzyć drzwi. - Zamknięte. - To niemoŜliwe - Garvey pokręcił głową. - Otworzyłem je i tutaj mam klucze. - W tym momencie zdał sobie sprawę, co powiedział. Nic tu nie było niemoŜliwe, bo była to Strefa Koszmarów. - Daj mi klucze - powiedział Trask i w chwilę potem klucz był w zamku. Ale kiedy próbował go przekręcić... ...WraŜenie było takie, jakby zimna i niewidzialna stalowa dłoń odtrąciła jego rękę; klucz pękł i kółko z brzękiem upadło na podłogę! A ze szczeliny pod drzwiami zaczęła się wydobywać fosforyzująca niebieskawa mgiełka, która ogarnęła ich stopy, powodując, Ŝe zaczęli się nerwowo cofać, jakby stali w lodowatej wodzie. Wtedy odezwał się Garvey - On z kimś rozmawia. Czuję to, ale nic nie słyszę. To nie telepatia, lecz mowa umarłych. - No dobrze, po to tam jest - powiedział zachrypłym głosem Trask. - Ale nie powinniśmy tak stać przed zamkniętymi drzwiami. Drzwi zamknęły się w wyniku telekinezy. Tak, to musi być John Scofield. Tym razem zjawił się wcześnie. Nathan musiał go jakoś przywołać. Obróciwszy się do Smarta powiedział - Weź te klucze. Obejdź szpital dookoła. MoŜe znajdziesz klucz, który otworzy jakieś drzwi. JeŜeli nie, włam się, wybij okno albo wyłam drzwi, wszystko jedno. Ale dostań się do środka i zejdź na dół, do kostnicy.

Kiedy Smart popędził korytarzem i zniknął z pola widzenia, Trask chwycił Garvey'a za łokieć. - Chodź no. Wydaje mi się, Ŝe widziałem ławkę w pokoju przesłuchań. Taką staromodną, dębową ławkę, która waŜy z pół tony. Będzie doskonała jako taran! Pobiegli spowitym mgłą korytarzem, zostawiając Nathana w kostnicy samego z niespokojnym duchem Johna Scofielda. Na razie nic więcej nie byli w stanie uczynić...

W kostnicy Nathan zaczął coś widzieć. Wiedział, Ŝe niczego tu nie ma, ale tak, jak Garvey przedtem, widział szereg przedmiotów. Pojemnik na trzech nogach z rzędami wysuwanych szuflad; szafę na dokumenty we wnęce; dwa wózki z narzuconymi białymi prześcieradłami. Była to scena z przeszłości, przywołana do istnienia strumieniem myśli zmarłego Johna Scofielda. Bowiem duch nie musi być obdarzony czuciem; moŜe nim być miejsce, przedmiot, coś niekoniecznie Ŝywego. W tym sensie widmowe przedmioty, które widział Nathan, były duchami, ale duchami samej kostnicy, a nie jej mieszkańców. To wszystko tylko widział, ale to, co słyszał i czuł... ...Było zupełnie inne. Kiedy stalowe drzwi zatrzasnęły się i pomieszczenie pogrąŜyło się w ciemności, obecność Johna Scofielda stała się znacznie bardziej wyczuwalna. Kiedy Nathan zdał sobie sprawę ze swego kłopotliwego połoŜenia, głos zmarłego szaleńca odezwał się znowu, tak głośny, Ŝe odbijał się bolesnym echem w zakamarkach umysłu Nathana. TOD PRENTISS... PRENTISS... PRENTISS! - Mylisz się! - szepnął Nathan. - Nie jestem Tod Prentiss. Mam na imię Nathan. Nathan... Keogh. - Tak, Keogh! Niech Scofield wie, kim jestem i Ŝe potrafię rozmawiać ze zmarłymi. Niech oni wszyscy wiedzą, Ŝe jestem synem pierwszego Nekroskopa. Chyba miał jeszcze innych przyjaciół, oprócz sir Keenana Gormleya! - KEOGH? KEOGH! KEOGH!... NEKROSKOP! - Po raz pierwszy obłąkańczy głos Scofielda wyraŜał coś innego niŜ złość i szaleństwo. Nathan wykorzystał swoją chwilową przewagę. - Tak, Nathan Keogh. Jestem synem Harry'ego Keogha, a twoi przyjaciele z Wydziału E prosili, abym ci pomógł. Oni nie mogą do ciebie dotrzeć, ale ja tak. I jestem jedynym, który to potrafi. Dlatego powinieneś mnie wysłuchać.

Gęstniejąc, mgiełka okrywająca ducha zaczęła silniej fosforyzować; całą kostnicę wypełniło teraz niesamowite niebieskawe światło. I kostnica była znów prawdziwą kostnicą. Jej wnętrze było rzeczywiste; nie migotliwe, niematerialne i na pół przezroczyste, lecz solidne i prawdziwe. Rzeczywistym uczyniła je nienawiść Johna Scofielda, którego spotęgowane zdolności telekinetyczne przygotowały grunt pod kolejny atak na jego śmiertelnego wroga. - NATHAN KEOGH... - zabrzmiał znów jego glos, przenikając kłębiącą się wokół mgłę, która wypełniała wszystkie zakamarki i powodowała, Ŝe znajdujące się wokół przedmioty otaczała niebieskawa poświata. - NIE, CHCESZ MNIE NABRAĆ - ciągnął dalej głos. - JEśELI RZECZYWIŚCIE JESTEŚ KEOGH, ZOSTANĘ POZBAWIONY OFIARY. A JEśELI NIM NIE JESTEŚ, TO JESTEŚ PRENTISS! TAAAK, TOD PRENTISS, I BOISZ SIĘ, śE... PO RAZ KOLEJNY UMRZESZ! NIECH POMYŚLĘ. JAK CIĘ ZABIJAŁEM? NA ILE SPOSOBÓW? - Jestem Keogh - powtórzył Nathan. - Nathan Keogh. CzyŜ nie rozmawiam z tobą posługując się mową umarłych? KtóŜ inny, poza Nekroskopem, mógłby to czynić? - ZMARLI TO POTRAFIĄ. KAśDY Z NICH. ALE TY TO WIESZ, PRAWDA, PRENTISS? BO JESTEŚ MARTWY I POZOSTANIESZ MARTWY - CHYBA, śE DAM CI POZÓR śYCIA TAK, ABYM MÓGŁ CIĘ ZNÓW ZABIĆ. BO ZAMIERZAM TO ZROBIĆ JESZCZE RAZ! Czując straszliwe natęŜenie obsesji Scofielda - jego paranoję, którą nie mogła zachwiać nawet prawda - Nathan jeszcze szerzej otworzył swój umysł. Teraz musi pozyskać pomoc Wielkiego Zgromadzenia, bo on był tylko jeden, a ich było wielu. Gdyby tylko udało mu się ich namówić, aby zaczęli z nim rozmawiać, moŜe zdołałby przekonać Scofielda. Myśli Nathana były oczywiście wyraŜone w mowie umarłych i wariat je odebrał. - OCH, SPRYTNE, BARDZO SPRYTNE! ALE KIEDY śYŁEŚ, TAKśE BYŁEŚ SPRYTNY, BO INACZEJ NIE PRZETRWAŁBYŚ TAK DŁUGO. ALE POWIEDZ MI JEśELI RZECZYWIŚCIE JESTEŚ NEKROSKOPEM, DLACZEGO ZMARLI NIE CHCĄ Z TOBĄ ROZMAWIAĆ? A MOśE CZEKAJĄ NA LEPSZY MOMENT - ICH „KARTĘ ATUTOWĄ” KIEDY WSZYSTKO INNE ZAWIEDZIE? JEDYNE, CO MNIE ZASTANAWIA, TO DLACZEGO MIELIBY W OGÓLE ZAWRACAĆ SOBIE TOBĄ GŁOWĘ! - A ty? - odwaŜył się odpowiedzieć Nathan. - Nie obchodzi cię Wielkie Zgromadzenie? (Jego słowa docierały teraz do wszystkich zmarłych.) - Do tego stopnia cię nie obchodzą? Nie wiesz, jak wielką szkodę moŜesz im wyrządzić? I to nie tylko zmarłym, ale i Ŝywym. Mówiłeś o

karcie atutowej. Zamierzasz zagrać ostatnim atutem, John? - (Pewnego wieczoru Nathan patrzył, jak oficer dyŜurny Wydziału stawiał pasjansa; znał wartości kart i poznał znaczenie zwrotu „ostatni atut”, kiedy po raz pierwszy rozmawiał z Keenanem Gormleyem, poniewaŜ mowa umarłych często wyraŜa więcej niŜ wypowiedziane słowa.) - CO MÓWISZ? - W jego glosie znów zabrzmiało coś więcej niŜ szaleństwo. - SPRAWA DOTYCZY MNIE I CIEBIE, TODZIE PRENTISS, I NIE MA NIC WSPÓLNEGO Z INNYMI ZMARŁYMI - CHYBA, śE ODMÓWIĄ MI PRAWA DO ZEMSTY. A JUś NA PEWNO NIE MA NIC WSPÓLNEGO Z śYWYMI. OSTATNI ATUT? WEZWAĆ ZMARŁYCH? ALE TO JUś CHYBA TWOJA DZIEDZINA, „NEKROSKOPIE”! - Ton jego głosu był zjadliwy, pełen sarkazmu. - I twoja takŜe. - Nathan był zdesperowany, a zmarli wciąŜ go ignorowali. A jeśli nie jeśli wreszcie zaczęli go słuchać - to na tym poprzestali. - Bo to ty wyrywasz Toda Prentissa z objęć śmierci, aby zapłacił za to, co uczynił tobie i twoim bliskim. MoŜe masz do tego prawo, ale dlaczego mają z tego powodu cierpieć wszyscy zmarli? I co z Ŝywymi? - TO OSZUSTWO! - zagrzmiał Scofield. - SŁOWNE IGRASZKI! ALE JA NIE ZAMIERZAM SIĘ W TO Z TOBĄ BAWIĆ. UMRZESZ - ZNOWU, ZNOWU I ZNOWU, TO DZIE PRENTISS! Słowne igraszki... W pewnym sensie Scofield miał rację: była to swego rodzaju gra słowna, a Nathan był w tym całkiem dobry. Swego czasu, sam mag z Runicznego Dworu musiał to przyznać. Ale tym razem... stawka była tak wielka, Ŝe Nathan musiał uŜywać słów w taki sposób, aby osiągnąć jak najlepszy efekt. Zamilkł więc na chwilę, obmyślając następny ruch. Powietrze w kostnicy było teraz lodowate, a Nathan czuł na ramionach i plecach gęsią skórkę. Było jeszcze co najmniej pięć i pół godziny do północy, ale potęga jego wroga przez cały czas rosła. Na pewno nie moŜna jej było powstrzymać. Nie w tym pomieszczeniu. I nie wystarczy do tego jeden człowiek. W międzyczasie Nathan z wolna posuwał się w stronę drzwi i kiedy do nich dotarł, spróbował je otworzyć. Nadaremnie: nie ustępowały, były jak zaspawane. SmuŜki fosforyzującej niebieskawo mgiełki pełzły po podłodze w jego stronę i wiły się w powietrzu, wciąŜ zbliŜając się do miejsca, gdzie z ust Nathana wydobywały się obłoczki pary. A w jego głowie znów zabrzmiał głos.

- ILE RAZY JUś CIĘ ZABIŁEM, PRENTISS? WCIĄś ZA MAŁO. A NA ILE SPOSOBÓW? PODERśNĄŁEM CI GARDŁO BRZYTWĄ. ALE... CZY JUś CIĘ SPALIŁEM? NIE. PAZNOKCIAMI WYDRAPAŁEM CI OCZY, WBIJAJĄC JE W MÓZG, ALE CZY JUś MIAśDśYŁEM CI CZASZKĘ, TAK POWOLI, Aś MÓZG ZACZĄŁ WYPŁY WAĆ USZAMI, JAK śÓŁTKO JAJKA? NIE. WYKASTROWAŁEM CIĘ ROZGRZANYM DO CZERWONOŚCI POGRZEBACZEM, KTÓRY WBIŁEM CI W KROCZE. ALE CZY UTOPIŁEM CIĘ WE KRWI...? ...JESZCZE NIE! Nathan oparł się całym cięŜarem o drzwi, ale to było jak próba przesunięcia granitowej skały, która nawet nie drgnęła i poczuł, jak mgła owija mu się wokół kostek, wilgotna i lepka. Lepka... Spojrzał w dół... ...I zobaczył, Ŝe podłoga jest czerwona, pokryta warstwa krwi! I przypomniał sobie słowa Scofielda: „Ale czy utopiłem cię we krwi? Jeszcze nie!” Nathan głęboko wciągnął powietrze i przez chwilę miał wraŜenie, Ŝe serce przestało mu bić, Ŝe za chwilę upadnie zemdleje - ale wiedział, Ŝe tego mu nie wolno. Nie moŜe zemdleć! Stał po kostki we krwi i czuł, jak mu nasiąkają buty, skarpetki, spodnie. Przez moment po prostu nie mógł w to uwierzyć, ale przecieŜ to widział i czuł. Krew! Poderwał się, z trudem łapiąc powietrze i ledwo udało mu się opanować przeraŜenie. Brnął przez koszmarną czerwoną ciecz - prawdziwą Strefę Koszmarów - starając się dotrzeć do jednego z wózków, okrytych białymi prześcieradłami. Gdyby były rzeczywiste, mógłby wejść na wózek i wydostać się z krwi. A jeśli nie były rzeczywiste... to krew takŜe nie. Ale kiedy dotarł do wózka, prześcieradło wybrzuszyło się, przyjmując kształt ludzkiego ciała! I nagle to ciało usiadło, jak pociągnięta sznurkiem marionetka, a prześcieradło zsunęło się, odsłaniając białą twarz trupa z ustami otwartymi w niemym krzyku! Trup miał gardło poderŜnięte od ucha do ucha i przecięte nadgarstki, z których falami buchała krew! - Nie! - krzyknął Nathan, gwałtownie odpychając od siebie wózek, który wolno potoczył się przez czerwone jezioro, a jego przeraŜająca zawartość, kiwając się na boki, osunęła się na zalaną krwią podłogę. Te wszystkie koszmarne fantazje, wymyślone przez Johna Scofielda, jego martwy umysł powołał do Ŝycia w samym sercu Strefy Koszmarów. Ale te fantazje mogły zabić, mogły dosłownie zmrozić krew w Ŝyłach!

I zataczały coraz szersze kręgi. Na drugim wózku leŜało podobne ciało, z którego tryskała krew, a aluminiowe trumny unosiły się jak łódki na powierzchni szkarłatnego jeziora krwi. Z ich wnętrza dochodziły odgłosy walenia dłoni uwięzionych tam zwłok, pokrywy gwałtownie otwierały się, a martwe ciała niezdarnie próbowały się podnieść i przechylając się, wpadały w upiorną kipiel. Krew sięgała juŜ Nathanowi do ud. Jakoś dobrnął do na poły zatopionych szaf na dokumenty i zdołał się na nie wdrapać, po czym usiadł plecami do ściany, patrząc jak zataczające się zwłoki z poderŜniętymi gardłami i przeciętymi nadgarstkami stopniowo pogrąŜają się w coraz głębszych falach krwi. W ogóle nie zdając sobie z tego sprawy, nagle Nekroskop zaczął się kiwać na boki i jęczeć. Wytrzymałość ludzkiego umysłu ma swoje granice... - Nathanie! - to był przepełniony przeraŜeniem głos Keenana Gormleya. - Nathanie, nie tędy droga! - Jeszcze jeden zmarły - pomyślał Nathan. - Utrapienie z tymi zmarłymi. Nawet Kraina Gwiazd i Turgosheim były lepsze niŜ to. Nagle w głosie Gormleya pojawiła się rozpacz. - Nathanie... czyŜbyś się poddawał? Nie wolno ci! Twój ojciec nigdy się nie poddawał. Zawsze walczył do samego końca. Nathanowi chciało się śmiać, płakać i krzyczeć: były to objawy histerii, z czego w końcu zdał sobie sprawę. Jakoś zdołał zebrać się w sobie i powiedział - Harry Keogh mógł to osiągnąć. Walczyła dla niego cała armia. Zmarli byli jego przyjaciółmi, stanowili jego wojsko. A ja nie mam nic, poza jego krwią. A jeśli chodzi o odziedziczone po nim „zdolności”, co mi po nich, jeŜeli Wielkie Zgromadzenie nie pozwala mi ich wykorzystać? - Ale oni cię słuchają - powiedział Gormley. - Otworzyłeś się na nich i słyszeli, jak się spierałeś z Johnem Scofieldem, jak go prosiłeś w ich imieniu i w imieniu Ŝywych. Czują ciepło twoich myśli i wiedzą, Ŝe jesteś po ich stronie. I teraz są gotowi ci pomóc. Naprawdę pragną ci pomóc, próbują z całych sił. Nathan poczuł, Ŝe wstępują w niego nowe siły i wraca nadzieja. Gormley miał dar przekonywania. - Zmarli próbują mi pomóc? Jak? W jaki sposób? - Kiedy Tod Prentiss ich zamordował, Ŝona i syn Scofielda zamknęli się we własnym kokonie przeraŜenia. Ale teraz, gdy Wielkie Zgromadzenie dokłada wszelkich starań, aby ich pocieszyć, powoli się z niego wydobywają. PrzeŜyli koszmar, Nathanie, jakiego nie jesteśmy sobie w stanie wyobrazić! MoŜe uda im się jakoś zapanować nad Johnem Scofieldem - to wszystko,

czego nam potrzeba. Mając przy sobie rodzinę, Scofield wróci do siebie, ich obecność go uzdrowi. - NIEEE! - Scofield powrócił, jeszcze bardziej rozwścieczony niŜ poprzednio. OSZUSTWO! TORTUROWAŁEŚ ICH ZA śYCIA, A TERAZ CHCESZ ICH TORTUROWAĆ PO ŚMIERCI. MOśESZ NABRAĆ ZMARŁYCH, TODZIE PRENTISS, ALE NIGDY NIE NABIERZESZ MNIE! TERAZ TOP SIĘ, ŁAJDAKU, WE KRWI ZMARŁYCH! I nagle zaczął padać krwawy deszcz! Nathan rzucił pełne niedowierzania, przeraŜone spojrzenie na sufit, który znajdował się tuŜ nad jego głową i zobaczył, jak z pęknięć sączą się, a po chwili tryskają strumienie krwi. Pajęczyna pęknięć szybko ogarnęła całą powierzchnię sufitu, na której zaczęły się tworzyć pęcherze pod cięŜarem krwi; w końcu mokry tynk pękł jak kawał zgniłego mięsa, a cała zebrana nad nim krew runęła na podłogę kostnicy. Fala krwi zmyła Nathana z szafy i wciągnęła w głąb. I wtedy... ...Drzwi gwałtownie otworzyły się! Najpierw te, które prowadziły na posterunek policji, a w chwilę potem drzwi do sutereny szpitalnej. Wyglądało to tak, jakby otworzyła je jakaś siła od wewnątrz. I tak właśnie było, bo ustąpiły pod naciskiem krwi! Albo pod wpływem umysłu, który wywołał to złudzenie. Stojący w korytarzu Trask i Garvey przewrócili się i uczepieni ławki, potoczyli się w tył. Geoffowi Smartowi podcięło nogi i rzuciło na zalaną krwią podłogę. I w mgnieniu oka... było po wszystkim! Nic nie uległo zmianie, jeśli nie liczyć czasu, jaki upłynął. Na korytarzu Ben Trask i Paul Garvey jednocześnie wydali okrzyk zdumienia. Puścili ławkę, którą zamierzali wykorzystać jako taran i która zmiaŜdŜyłaby stopy Traska, gdyby w ostatniej chwili nie zdąŜył odskoczyć. Tracąc równowagę, usiadł na pokrytej kafelkami podłodze - ale nie w kałuŜy krwi. Garvey zachwiał się i oparł plecami o ścianę; drŜącą dłonią otarł pot z czoła, czując jak drga mu policzek. W drzwiach do sutereny szpitalnej Geoff Smart zataczał się jak małe dziecko; miał mdłości i kompletnie zdezorientowany obijał się o framugi szerokich drzwi. Ale nigdzie nie było nawet śladu krwi. Ani kropli. W końcu trzej esperzy wzięli się w garść i Trask ze Smartem weszli do kostnicy. Nathan siedział w kącie z twarzą szarą jak popiół, z trudem łapiąc powietrze i obejmując rękami kolana.

Ze sposobu, w jaki obracał głową, rozglądając się wokół, widać było, Ŝe był jeszcze bardziej zdezorientowany niŜ jego towarzysze... W swoim czasie Trask widział i przeŜył wiele. Zresztą był „wykrywaczem kłamstw” i wiedział, Ŝe to, na co teraz patrzy to szczera prawda. Zanim podszedł do Nathana, sam musiał całkowicie dojść do siebie. - Jak tam, synu? Wszystko w porządku? Nathan zaczął juŜ normalnie oddychać i kiedy Trask pomógł mu wstać, zapytał - Co... co się stało? - DrŜał na całym ciele i był pokryty zimnym potem. - Tam? - Trask obejrzał się przez ramię na drzwi. Fosforyzująca niebieskawa mgiełka znikła, podobnie jak krew. - Próbowaliśmy na wszystkie sposoby dostać się do ciebie. To właściwie wszystko. A tutaj? Nathan był odwodniony; wiedział, Ŝe Trask przywiózł ze sobą kawę, mleko i cukier. WciąŜ drŜąc, odpowiedział - Opowiem wam wszystko... ale najpierw muszę się napić. Podszedł Smart. - Byłem z tobą na samym końcu - powiedział. - BoŜe, nie mam pojęcia, co się tu działo, ale to musiał być najgorszy koszmar, jaki ktokolwiek przeŜył! Paul Garvey czekał na korytarzu, nie z powodu tchórzostwa, ale przez rozsądek. Nie byłoby zbyt mądre, gdyby cała czwórka znajdowała się wewnątrz kostnicy. Ale kiedy pozostali wyszli na zewnątrz, powiedział - Ja takŜe byłem z tobą. Albo byłbym, gdyby oni mi pozwolili. - Oni? - popatrzył na niego Trask. - Próbowałem dostać się do Nathana, kiedy mieliśmy uŜyć tej ławki - wyjaśnił Garvey. Ale wokół jego umysłu znajdował się telepatyczny ekran: „zakłócenia”, jak byśmy powiedzieli w Wydziale. Tylko, Ŝe... to było zimne. Nie pochodziło od Ŝywej istoty. - To musiał być Scofield - pokiwał głową Trask. Ale Nathan powiedział - Niekoniecznie. Wśród zmarłych takŜe są telepaci. A Keenan Gormley powiedział mi, Ŝe teraz starają się nam pomóc. - Blokując twój umysł? - Trask uniósł brwi. Nathan wzruszył ramionami. - MoŜe chroniąc go przed wpływem Scofielda. A jeśli tak, to bardzo się cieszę, bo to, co zrobił było wyjątkowo paskudne! Znaleźli się z powrotem w dyŜurce. Smart zrobił kawę, a Nathan zdał relację z wydarzeń w kostnicy. Kiedy skończył, z kieszonkowego radia, które Trask połoŜył na biurku dała się słyszeć seria zakłóceń.

- Od kiedy się tutaj znaleźliśmy, nie działało - oznajmił Trask. - Gdyby nie to, mógłbym poprosić o dostarczenie jakiegoś narzędzia do sforsowania tych drzwi... - Zmarszczył brwi. Powiedziałem im, Ŝeby się nie niepokoili do 11.00 wieczorem, a potem nawiązali z nami kontakt. Więc dlaczego próbują dzwonić teraz? Garvey, blady jak ściana, powiedział - Bo właśnie jest 11.00 wieczorem! - Oczyma wielkimi jak filiŜanki wpatrywał się z niedowierzaniem w swój zegarek. W końcu to do nich dotarło. Wszystkie zegarki pokazywały to samo: odkształcenie czasu; krótkie wydarzenie, które rozciągnęło się do wielu godzin. - Co takiego? - Smart nie chciał w to uwierzyć. - Poruszaliśmy się w zwolnionym tempie, czy co? - Nie przejmuj się tym - powiedział Trask. - Jeśli będziesz próbował to zrozumieć, moŜesz oszaleć. To jeszcze jedna z tych dziwnych rzeczy, które mogą wystąpić w Strefie Koszmarów. - To jednak stanowi problem - powiedział Paul Garvey. - Bo teraz mamy tylko sześćdziesiąt minut do godziny zero... W końcu zakłócenia ustały i Wydział E zdołał nawiązać połączenie. Rozległ się zaniepokojony głos Davida Chunga - Kwarcówka, tu Hotel Quebec, czy mnie słyszysz? Odbiór. - Hotel Quebec, tu Kwarcówka - odpowiedział Trask. - Zostawmy tę całą procedurę. Nie mamy na to czasu. Wyraźnie usłyszeli, jak Chung wydał westchnienie ulgi, po czym zapytał - Wszystko w porządku? Próbowałem się do was dodzwonić przez ostatnią godzinę. Właśnie miałem po was wysłać samochód. Większość pracowników Wydziału E zameldowała się dziś na stanowisku. Jesteśmy z wami... jeśli nie ciałem, to na pewno duchem. - Chung był jednym z bardzo niewielu ludzi, który mógł coś takiego powiedzieć i naleŜało to rozumieć dosłownie. - Mieliśmy tu trochę kłopotów - powiedział Trask. - Ale teraz jest juŜ spokojnie. MoŜesz do nas dzwonić co jakieś dziesięć minut, ale nie wysyłaj kawalerii! To rozkaz. JuŜ i tak wielu z nas jest na linii ognia. - Chodzi o to, Ŝe Zek nie mogła dotrzeć ani do Paula ani do Nathana - powiedział Chung. - A ja nie byłem w stanie cię zlokalizować, mimo Ŝe wiedziałem, gdzie jesteś. Do Ŝadnego z nas nie docierało zupełnie nic! Same zakłócenia. I... naturalnie byliśmy zaniepokojeni. - Dzwoń co dziesięć minut - powtórzył Trask. - A tymczasem... Ŝycz nam szczęścia. Przerwał połączenie.

- Więc dlaczego wszystko nagle się uspokoiło? - zapytał Smart. Trask spojrzał na niego i zauwaŜył, jak mizernie wygląda. Wszyscy byli zmęczeni. A ubranie Nathana nagle stało się jakby za duŜe. Trask mógłby się załoŜyć, Ŝe chłopak stracił siedem albo osiem funtów. Wracając spojrzeniem do Smarta, powiedział - Cały ten pokaz musiał Johna Scofielda duŜo kosztować. Teraz pewnie odzyskuje siły. Bo to był dopiero początek. Finał zacznie się o 12.00. Twarz Paula Garvey'a była pozbawiona wyrazu, kiedy się odezwał - A jeśli znów zabraknie nam czasu, co wtedy? Trask wzruszył ramionami, ale nie było w tym ani śladu lekcewaŜenia. - Ty mi to powiedz. Nathan skończył pić kawę, wstał i popatrzył na przyjaciół. - Prawie do nich dotarłem powiedział. - To znaczy, do zmarłych. Muszę znów porozmawiać z Keenanem Gormleyem i za jego pośrednictwem z Wielkim Zgromadzeniem. Nawet z Johnem Scofieldem. Zwłaszcza z nim. Ale potrzebuję ciszy i spokoju. Mam jeszcze niecałą godzinę... Trask zerwał się na równe nogi. - Chcesz tam wrócić? Teraz Nathan wzruszył ramionami. - To jest tam, Ben. CzyŜ sam tego nie powiedziałeś? Epicentrum, tak? Cokolwiek nadchodzi, to właśnie stamtąd. John Scofield jest tam. A takŜe jego Ŝona i syn, którzy są wreszcie gotowi pogodzić się z tym, co się stało. Nawet Tod Prentiss gdzieś tam się kryje. A Wielkie Zgromadzenie w końcu jest gotowe ze mną rozmawiać. Teraz mnie potrzebują. A jeśli mam kiedykolwiek wrócić do Krainy Słońca, ja będę potrzebował ich. Więc nie mam innego wyjścia. Muszę tam wrócić. Trask otworzył usta, aby odpowiedzieć, ale nie powiedział nic. Oczy wlepił w elektryczny czajnik, w którym Smart przedtem gotował wodę na kawę. Sznur był wyjęty z gniazdka, ale woda znów zaczęła wrzeć. A Garvey znów wpatrywał się w zegarek z otwartymi ustami. Pokazał go pozostałym: wskazówka sekundowa krąŜyła, jak oszalała! Nathan popędził korytarzem i wpadł do kostnicy. Nie chciał tam wchodzić, ale musiał. ZaleŜało od tego zbyt wiele: spokój i zdrowie psychiczne Ŝywych i umarłych w obu światach. Kiedy znalazł się w środku, drzwi zatrzasnęły się za nim, jak poprzednio. - PRENTISS! - W jego głowie znów zabrzmiał przepełniony szaleństwem głos Johna Scofielda. - TOD PRENTISS! - Nathanowi zjeŜyły się włosy, gdy zatrzymał się na środku

pomieszczenia, które znów wypełniała fosforyzująca niebieskawa mgiełka i znowu poczuł telekinetyczną aurę zmarłego, namacalną siłę w samym sercu Strefy Koszmarów. - Nie jestem Prentiss - powiedział Nathan, z trudem łapiąc powietrze. - Mam na imię Nathan. Nathan Keogh. Dlaczego nie słuchasz zmarłych, John? Powiedzą ci, kim jestem. Dlaczego nie słuchasz Keenana Gormleya? Zanim zostałeś pracownikiem Wydziału E, on był szefem. Był przyjacielem mego ojca, a teraz jest moim. Wiem to, bo z nim rozmawiam, nawet teraz. Wiem to, bo jestem Nekroskopem. Chcesz mi zrobić krzywdę, John? Jedynemu przyjacielowi, jaki ci pozostał w świecie Ŝywych? Synowi człowieka, który nauczył zmarłych, jak ze sobą rozmawiać? - W KOŃCU CIĘ ODSZUKAM (Scofield w ogóle zignorował prośbę Nathana) ZAWSZE SIĘ PRZEDE MNĄ CHOWASZ, SIEDZISZ CICHO I ZAMYKASZ SWÓJ UMYSŁ, ALE ZAWSZE CIĘ ZNAJDUJĘ. TYM RAZEM TEś CIĘ ZNALAZŁEM, ALE CHCIAŁEŚ MI WMÓWIĆ, śE JESTEŚ KIMŚ INNYM, śE JESTEŚ KEOGH. ALE JA POTRAFIĘ SIĘ POZNAĆ NA TWOICH OSZUSTWACH. JAK MOśESZ BYĆ KIMŚ INNYM NIś TOD PRENTISS? ZAMKNĄŁEM DOSTĘP WSZYSTKIM ZMARŁYM, BO SIĘ NIEPOTRZEBNIE WTRĄCAJĄ. A JEDYNY GŁOS - JEDYNA ODRAśAJĄCA ISTOTA - TO TY. SPOŚRÓD WSZYSTKICH GŁOSÓW WIELKIEGO ZGROMADZENIA DOCIERA DO MNIE TYLKO TWÓJ GŁOS. DLATEGO TEś... WIEM... śE TO TY, TODZIE PRENTISS! Podłoga kostnicy pokryła się pęknięciami; rozległo się dudnienie i całe pomieszczenie zatrzęsło się; podłoga zaczęła się zapadać Nathanowi pod stopami; ciągnące się w dół ściany nie były juŜ z cegły, lecz ze z grubsza ociosanego kamienia. Nathan chwiał się we wszystkie strony, podczas gdy kafelki i fragmenty ścian, wirując znikały w jarzącej się niebieskim światłem otchłani. A daleko w dole widać było gorejący ogień! Jego gorąco przywodziło na myśl oddech piekła. - Masz nie tego człowieka, John! - zabrzmiał przepełniony rozpaczą głos Keenana Gormleya. - Nie znasz mnie, ale ja znam ciebie. Wiem o tobie wszystko. Znają cię takŜe wszyscy zmarli i jeśli nie przestaniesz tego robić, Ŝywi takŜe się o tobie dowiedzą. Co więcej, moŜesz doprowadzić ich świat do zagłady! JeŜeli Scofield w ogóle go słyszał, zignorował to i znów zwrócił się do Nathana - ILE RAZY JUś CIĘ ZABIŁEM, PRENTISS? I NA ILE SPOSOBÓW? WIEM, śE BYŁO ICH

WIELE, ALE CZY JUś ZRZUCIŁEM CIĘ Z WYSOKOŚCI, ABYŚ SIĘ SPALIŁ W OGNIU PIEKIELNYM? Z niewielkiej, jeszcze ocalałej powierzchni podłogi, na której stał Nathan, odpadły kolejne kafelki i wiedział, Ŝe wystający fragment ściany nie wytrzyma juŜ długo. Ale czy Scofield rzeczywiście był w stanie go zabić w wyimaginowanym upadku, albo spopielić w wyimaginowanym ogniu? Tak, dzięki potędze swego telekinetycznego umysłu, Scofield mógł zabić Nathana i spowodować, aby pochłonął go ogień z wnętrza ziemi, tak gorący, Ŝe mógł stopić stal. Nathan zaczął tracić równowagę. Poślizgnął się, upadł i uczepił się pękającej ściany, podczas gdy jej kolejne fragmenty wirując znikały w wytworzonej przez umysł Scofielda otchłani. I wtedy... - John! - odezwał się miękki, kobiecy głos, w którym moŜna było wyczuć wielkie zmęczenie. - John, wracaj do domu. Gdziekolwiek jesteś i cokolwiek robisz, przestań i wracaj. Jesteśmy... tutaj, John. I juŜ się nie boimy. Zmarli pomogli nam przez to przejść. Tobie teŜ mogą pomóc. Więc proszę cię, wracaj do domu. To dziwny dom, wiem. Ale tu, gdzie jesteśmy - nas troje, ty, ja i Andrew - jest nasz dom... - LYNN...? Teraz Scofield usłyszał. Ale czy uwierzył? - LYNN? - Jego głos brzmiał jak poprzednio, ale ton był nieco inny: zdumiony, ale nie gniewny. A potem rozległ się jęk! - CZY CIEBIE TAKśE WYKORZYSTALI, ABY MNIE ZDEZORIENTOWAĆ I UDAREMNIĆ ZEMSTĘ? - Głos przenikał niewysłowiony ból i smutek. - CZY JESTEŚ... CZY JESTEŚ CZĘŚCIĄ TEGO WSZYSTKIEGO? - Częścią czego, John? Nie ma Ŝadnej zmowy, kochanie. Tak jak Tod Prentiss unika ciebie, my unikaliśmy prawdy! I ty takŜe. Unikaliśmy się nawzajem. Ale teraz czas, aby się spotkać i abyś wrócił do domu, John. Lynn Scofield radziła sobie całkiem dobrze, dopóki nie wspomniała Prentissa. A to był wielki błąd. - DO DOMU? (W głosie jej męŜa znów zabrzmiał gniew.) MAM WRACAĆ DO DOMU TERAZ, GDY GO TU MAM? ON ZNISZCZYŁ MÓJ DOM, A JA TERAZ ZNISZCZĘ JEGO!

Od ściany odpadł wielki kawał, do którego uczepiony był Nathan. Wirując w powietrzu, czuł prąd gorącego powietrza bijący od bulgocącej w dole lawy i widział, jak w coraz większym pędzie przelatują obok niego ściany tunelu, którym spadał. I nagle... ...Pęd zwolnił! Nathan wciąŜ spadał, ale teraz bardzo powoli! Unosił się jak piórko. I zrozumiał, dlaczego tak się dzieje. To była zasługa niezliczonych zmarłych. Jeśli John Scofield to potrafił, to oni takŜe. Połączony wysiłek milionów umysłów, do których nagle dotarło, Ŝe Nathan jest naprawdę waŜny tak, jak jego ojciec, Harry Keogh, na początku swojej drogi. I teraz ci wszyscy zmarli przemówili do Johna Scofielda jednym głosem. - Johnie, odszukaliśmy dla ciebie Toda Prentissa i wyciągnęliśmy go z jego kryjówki. I chętnie ci go przekaŜemy, abyś się przekonał, jak bardzo się mylisz. Ale jeśli pozwolisz Nathanowi umrzeć, będziesz przez nas wyklęty na zawsze! Dobrze wiesz, jaka to zbrodnia: odebranie Ŝycia ukochanym osobom. Jeśli musisz, uśmierć jeszcze raz Toda Prentissa, ale nie tego człowieka. Bo Nathan Keogh jest Nekroskopem, John! Jest światłem, jakie nam wszystkim pozostało z Ŝycia. Gdyby nie jego ojciec, czym byśmy byli? A gdyby nie on... któŜ to wie. - MACIE... ZNALEŹLIŚCIE... TODA PRENTISSA? - Głos Scofielda był pełen niedowierzania. - WIĘC POKAśCIE MI GO, DAJCIE MI GO... I wtedy odezwał się inny głos - oszalały z przeraŜenia -który wykrzyknął - Nie, nie, nie! Było to, jak krzyk szaleńca albo złapanego w potrzask zwierzęcia. To krzyczał Tod Prentiss. Nathan, opadając powoli, a mimo to zmierzając nieuchronnie w kierunku swego przeznaczenia, „zobaczył” twarz Toda Prentissa. Zobaczył go kolejno we wszystkich stadiach powolnego, ohydnego rozkładu i na koniec takim, jakim był teraz. Najpierw ujrzał twarz naznaczoną piętnem zła: czerwoną, z małymi, blisko siebie osadzonymi oczkami, kluchowatym nosem, mięsistymi wargami i cofniętą brodą. Twarz bestii. Potem jego usta otworzyły się, a pełne chytrości spojrzenie nabrało wyrazu przeraŜenia, kiedy ciało zaczęło mu odpadać od kości. Wargi i policzki opuchły, zaczęły pękać i gnić; szkliste oczy zapadły się w głąb Ŝółtych oczodołów, a z czerwonych obwódek zaczęła się sączyć szara ciecz; nos wygnił, odsłaniając odpadające płatami sine ciało, spod którego ukazała się kość. Na koniec szczęki rozwarły się szeroko w niemym krzyku, gdy z fioletowego, rozkładającego się ciała zaczęły się wydobywać robaki i szybko rozlazły się po całej czaszce! Widział to Nathan i widział to równieŜ John Scofield.

- TO... TO JEST TOD PRENTISS! - Nie miał co do tego wątpliwości. - ALE TO ZNACZY, śE TEN TUTAJ (teraz był naprawdę wstrząśnięty, kiedy zdał sobie sprawę ze swojej pomyłki) - śE ON... śE TO JEST NATHAN KEOGH! Podłoga znów znalazła się pod stopami Nathana, ale czuł, Ŝe wciąŜ spada. Upadł na zimne kafelki i przylgnął do nich z ulgą, wdychając chłodne powietrze kostnicy... ...Ale widząc, Ŝe leŜy w kałuŜy fosforyzującej niebieskawej mgiełki, zrozumiał, Ŝe to jeszcze nie koniec...

VI Konfrontacja - Wniosek - Związki

Trask i pozostali znowu walili w drzwi, krzycząc do Nathana i pytając, czy jest zdrów i cały. Był świadom ich obecności - ich głosy dochodziły do niego jakby z oddali - a takŜe tego, Ŝe wśród tej dziwnej niebieskawej poświaty nie jest sam. Byli tu takŜe... adwersarze. To miała być ich ostatnia konfrontacja. Adwersarze i widownia. Ale nigdy dotąd widownia nie była tak milcząca. Składała się bowiem wyłącznie ze zmarłych. Podobnie jak zjawy, które przybyli obserwować. Poprzedni mieszkańcy tego miejsca siedzieli na metalowych trumnach, które tworzyły krąg wokół postaci dwóch męŜczyzn: Johna Scofielda i Toda Prentissa. Nathan od początku wiedział, który jest który, poniewaŜ pamiętał, jak wyglądał Prentiss; nie podobna było zapomnieć tej bestialskiej twarzy, a jego przypominająca wielką Ŝabę, przysadzista postać - teraz w pozycji obronnej, albo skulona ze strachu - takŜe nie pozostawiała Ŝadnych wątpliwości. Do jego owłosionego ciała przylgnęły grudki ziemi. John Scofield był średniego wzrostu i szczupły. Obaj męŜczyźni byli nadzy, a kontrast między nimi był wyjątkowo jaskrawy; róŜnili się od siebie, jak noc róŜni się od dnia. Nathan nie wiedział, czy ma przed sobą dokładny fizyczny obraz ich obu, czy teŜ widzi Scofielda i jego śmiertelnego wroga oczyma pierwszego z nich. Jednak wiedział, po której jest stronie. Jeszcze większej pewności nabrał, gdy nagle Tod Prentiss obrócił się w jego stronę i mruknął - Ty piździelcu! PodŜegaczu! Ten tępy sukinsyn myślał, Ŝe ma mnie - dopóki ty i twoi zmarli przyjaciele nie przekonaliście go, Ŝe jest w błędzie! Wtedy Nathan zrozumiał, Ŝe choć głównym uczuciem, które wypełniało Prentissa, jest strach - przypuszczalnie przed Johnem Scofieldem - udało mu się go opanować i dać upust gwałtownej, morderczej wściekłości. Instynkt przetrwania, pomyślał Nathan. Bo za Ŝycia, kiedy kradł, gwałcił i mordował, Prentiss zawsze wychodził cało. Jak za Ŝycia, tak i po śmierci: jego instynkty nie uległy zmianie. Prentiss nadal wychodził cało. PrzeŜył... ileŜ to prób Scofielda, który starał się go uśmiercić? W swym bezcielesnym stanie zawsze będzie wychodził cało, bo prawdziwą śmiercią ludzie umierają tylko raz.

Myśli Nathana były wyraŜone w mowie umarłych i Tod Prentiss je naturalnie „usłyszał”. - Święta racja, gnojku! śywi umierają prawdziwą śmiercią tylko raz. A ty jesteś Ŝywy, prawda? Przynajmniej na razie... ty tępa pierdoło! - Prentiss nagle rzucił się w kierunku Nathana, którego mogło to zaskoczyć, ale nie zaskoczyło Johna Scofielda. Nie zaskoczyło teŜ kręgu ponurych, milczących widzów. Kiedy Prentiss pochylony do przodu, wielkimi susami ruszył w kierunku Nathana, wyciągając swe długie ramiona i szczerząc Ŝółte zęby, trupy go zatrzymały. Nie były to rozpadające się zwłoki, lecz ciała niedawno zmarłych i w tych metafizycznych chwilach, dzięki wpływowi Scofielda i Wielkiego Zgromadzenia, stały się znów „Ŝywe” i potrafiły się szybko poruszać. Zastąpiwszy Prentissowi drogę, zawróciły go tak, Ŝe znalazł się twarzą w twarz ze Scofieldem. Widząc jego chłodne, kamienne spojrzenie, Prentiss skulił się, zaskomlał jak pies i cofnął się w tył. Wiedział, po co go tutaj wezwano, dlaczego się tutaj znalazł: aby znów umrzeć. Wiedział teŜ, kto będzie jego katem. Wtedy Scofield powiedział - Chciałem ci, Nathanie, pokazać, z czym mam do czynienia i dlaczego nie mogę przestać. Ja, moja Ŝona i dziecko znaleźliśmy się w tym świecie, pozbawieni ciał, ale nie umysłów. A ja nie będę dzielił tego świata z taką kreaturą! Tak czy inaczej muszę się go pozbyć i nie ustanę, dopóki to nie nastąpi. Mam nadzieję, Ŝe przez chwilę - przez jedną, krótką chwilę - uznasz mnie za zdrowego na umyśle. Ale wiem, Ŝe prędzej czy później sama myśl, Ŝe ten potwór wciąŜ istnieje, nawet mając tak ograniczone moŜliwości działania, musi znów doprowadzić mnie do szaleństwa. Scofield przerwał, gdy Prentiss nagle przestał skomleć, wyprostował się, wyrzucił z siebie przekleństwo i rzucił się na swego wroga głową naprzód, z wyszczerzonymi zębami, jakby chciał go rozszarpać na strzępy. Scofield podniósł dłoń; tylko tyle... ale to było, jakby wzniósł przed sobą mur. Telekinetyczny mur, w który uderzył Prentiss i jęcząc, osunął się na podłogę. I w tym momencie Nathan coś sobie przypomniał. Prawdziwym darem Scofielda, za Ŝycia ale i po śmierci była telekineza. Zdolność poruszania przedmiotów samą siłą woli. Zdolność wznoszenia niewidzialnych murów, czy przywoływania ze wspomnień i snów widzialnych duchów. Zdolność niszczenia i powstrzymywania działań innych. Zdolność, której przypływy i odpływy powodowały

powstawanie owych efektów, które zagraŜały porządkowi świata. TakŜe w świecie Nathana źródłem zagroŜenia byli niekiedy zmarli, a jeszcze częściej ci, którzy znajdowali się w stanie „nie-śmierci”. Ale Wędrowcy z Krainy Słońca mieli swoje sposoby radzenia sobie z takimi zagroŜeniami. Przypomniawszy sobie o nich, zapytał Scofielda - Gdzie jest teraz Prentiss? To znaczy, jego ciało. - Jakie to ma znaczenie? - Scofield obrócił głowę, aby spojrzeć na Nekroskopa, a w międzyczasie Prentiss podniósł się i znowu przyjął pozycję obronną. Scofield wzruszył ramionami. - Został pochowany niedaleko stąd; gdyby było inaczej, trudno byłoby mi go wezwać. Jego szczątki nadal są tam, w ziemi, ale on jest tutaj. Za pomocą myśli i obrazów wyraŜonych w mowie umarłych Nathan pokazał, co zamierza, na co Prentiss wpadł w szał! Zobaczył bowiem, usłyszał i zrozumiał to, co zamierza uczynić Nathan tak samo dobrze, jak Scofield i pozostali zmarli. Nawet wiedząc, jaki los go czeka - a moŜe właśnie dlatego - instynkt przetrwania zbudził się w nim jeszcze raz. Znów rzucił się na Scofielda i znów napotkał mur, wzniesiony przez umysł swego wroga. Ale tym razem ten mur otoczył go ze wszystkich stron i zamknął w swoim wnętrzu tak jak pająk zamyka muchę w kokonie utkanej przez siebie pajęczyny. Jednak w przeciwieństwie do kokonu pająka, ten kokon zawierał zło. Wtedy John Scofield powoli, lecz nieubłaganie zaczął zgniatać Prentissa. Ektoplazma stanowiąca jego „ciało” przyjęta kształt kuli, której groteskowa, płynna zawartość wciąŜ miała jego wygląd, ale stopniowo stawała się jednolitą, kulistą masą. Skuteczność telekinetycznego „pęcherza”, utworzonego siłą myśli Scofielda, była tak wielka, Ŝe wraz z jego kurczeniem się, cichły teŜ wrzaski Prentissa. Nie była to nekromancja; proces nie wywoływał „bólu”, a jedynie przeraŜenie z powodu całkowicie nieodwracalnego charakteru. I choć Nathan bardzo się starał, nie potrafił wykrzesać w sobie litości dla ofiary „egzorcyzmów” Johna Scofielda. Bo to były egzorcyzmy: wypędzanie prawdziwego diabła, usuwanie złośliwego guza, który toczył ciało Ŝywych, ale nie będzie więcej zakaŜał umysłów zmarłych. Niech to będzie ostrzeŜenie dla wszystkich: śmierć nie stanowi końca i nie wyklucza wymierzenia sprawiedliwości. Zamknięty w pęcherzu Prentiss nie przestawał się kurczyć. Miał teraz idealnie kulisty kształt: kopulasta głowa przechodziła w obwisłe policzki, a te w zakrzywione ramiona, tłuste ręce

i szerokie, płaskie dłonie, obejmujące pękaty brzuch i biodra, z których wystawały sprasowane w harmonijkę nogi i monstrualnie wykrzywione stopy. W miarę kurczenia się pęcherza wszelkie podobieństwo do Ŝywej istoty słabło; ciało rozpływało się, przechodząc w zielonkawo opalizującą zgniliznę, złowrogi obraz ducha Toda Prentissa. Telekinetyczna kula miała teraz niecałe osiemnaście cali średnicy; wciąŜ się kurcząc, zadrgała, jak pęcherzyk mydła poruszony podmuchem wiatru, tak Ŝe Nathan przez chwilę myślał, iŜ Prentiss zaraz się z niej wydostanie. Ale nie; z pewnością próbował, ale to juŜ była jego ostatnia, rozpaczliwa próba. Siła Scofielda była zbyt wielka; jej potędze nie moŜna było się oprzeć. Pęcherzyk stawał się coraz mniejszy i mniejszy, a wściekłe wrzaski Prentissa były jedynie jak szept w psychicznym eterze. W końcu w ogóle nie było ich słychać... - Nie wiem... jak długo... zdołam to utrzymać - powiedział nagle Scofield, a jego głos brzmiał teraz bardzo cicho w umyśle Nathana. - Zrób teraz to, co obiecałeś. Bo kiedy jestem zmęczony, zabiera mi duŜo czasu, zanim znów nabiorę sił. Nathan zobaczył, jak bardzo tamten jest wyczerpany. Powiedział więc na głos do zmarłych - PomóŜcie mu! Przytrzymajcie Prentissa, dopóki się nim nie zajmę, bo inaczej cały ten trud zda się na nic. Zorientowawszy się, o co chodzi, zmarli dodali „cięŜar” swych bezcielesnych umysłów do umysłu Scofielda, pomagając mu zgnieść pulsującą zielonkawą kulę do jeszcze mniejszych rozmiarów; w końcu pozostał z niej tylko świecący zielony punkcik... który Nathan po prostu włoŜył do kieszeni! To było takie proste! Mógł to uczynić - był jedynym, któremu mogło się to udać poniewaŜ był Nekroskopem, poniewaŜ dla niego śmierć i wszystko, co się z nią wiąŜe, miało inny wymiar. Teraz, gdy Wielkie Zgromadzenie spełniło swoje zadanie, on musiał dopilnować reszty. Zmarli i ich trumny znikli w niebieskawej mgiełce, która sama rozwiała się w nicość; pomieszczenie na chwilę pociemniało, po czym otworzyły się drzwi, w których stanęli Trask i pozostali; ich oddechy tworzyły obłoczki pary w przyćmionym świetle korytarza. A z jakiegoś odległego miejsca pogrąŜonego we śnie miasta dobiegł dźwięk dzwonów, obwieszczających północ. I w końcu, podobnie jak w mieście, w Strefie Koszmarów zapanował spokój...

Kiedy znaleźli się w dyŜurce, Nathan nie tracił czasu. - Prentissa pochowano niedaleko stąd, prawda? - Tak - potwierdził Trask - ale czy to waŜne? - Tak - szorstko odparł Nathan. - Musimy wykopać i spalić jego zwłoki, i to jeszcze dziś w nocy! - Ale... - śadnych ale, jeŜeli chcecie się uwolnić na zawsze od Strefy Koszmarów. Słuchajcie, później będzie czas na wyjaśnienia. Ale teraz... czy moŜna to jakoś załatwić? Było niewiele rzeczy, których szef Wydziału E nie mógł załatwić. - Tak, jeśli będę miał dostęp do telefonu. - No to chodźmy...

Ekshumacja Toda Prentissa odbyła się szybko i nie towarzyszyła jej normalna w takich chwilach powaga, a kremację w przemysłowym piecu w fabryce na przedmieściach takŜe przeprowadzono bez zbędnych ceremonii - jeśli nie liczyć drobnego szczegółu. TuŜ przed tym, jak worek ze zwłokami wsunięto do pieca, Nathan rozpiął go na chwilę i wyjąwszy coś z kieszeni, wepchnął głęboko do środka. W ten sposób Tod Prentiss „zjednoczył się” ze swymi szczątkami, które wkrótce zamieniły się w popiół.

W szarym świetle poranka z lotnisk Gatwick i Heathrow wystartowało sześć samolotów, w których - oprócz zwykłych pasaŜerów - znajdowali się agenci Wydziału E, wysłani ze specjalną misją; ich zadaniem było rozsypanie prochów Prentissa na całym świecie tak, aby juŜ nigdy nie mogły się znaleźć blisko siebie. Podobnie wczesnym rankiem szczątki Johna i Lynn Scofieldów oraz ich syna zostały ekshumowane i poddane kremacji ze wszystkimi honorami. A potem, w domu pogrzebowym w Kensigton, Ben Trask, Zek Föener i Nathan stali z opuszczonymi głowami, uczestnicząc w krótkiej, lecz uroczystej ceremonii... Później, kiedy cała trójka szła z powrotem, Nathan powiedział - To moŜe wam się wydać dziwne, a nawet trochę was przestraszyć, ale nie powinno was zmartwić. Oto, czego pragną.

Niósł urnę, którą nagle odsunął od siebie na długość ramienia. - Co...? - powiedział Trask. Ale Nathan rozmawiał teraz z kimś innym. - John, jesteś tego pewien? Tego właśnie pragniesz? - Och, tak - odpowiedź nadeszła natychmiast. - I trzeba to zrobić teraz. Zostało mi jeszcze trochę sił i to powinno wy starczyć. Wiem to. Wyczerpało mnie utrzymywanie Prentissa w tym miejscu, dopóki nie rozsypaliście jego prochów na całym świecie. A teraz chciałbym znaleźć jakieś lepsze miejsce dla swojej rodziny. Ale nawet jeśli nam się nie uda, jeśli rozwieje nas wiatr, w końcu będziemy razem i pogodzeni ze sobą. Jesteśmy pogodzeni ze sobą dzięki tobie, Nathanie. A teraz... zrób to, proszę. I Nathan zrobił, o co go poproszono: upuścił urnę, która roztrzaskała się na ścieŜce wyłoŜonej czerwoną cegłą. Chmura szarego pyłu, który wydobył się ze szczątków urny, przez chwilę wirowała w powietrzu, po czym... ...Uformowała się w rodzaj cienkiej struktury, która pomimo porywistego wiatru, wiejącego na cmentarzu, zachowała spójność, wznosząc się nad cmentarnym murem, po czym poszybowała nad dachami i w końcu znikła w oddali. - Odeszli - powiedział Nathan ze smutkiem. Trask kiwnął głową i powiedział zachrypłym głosem - Tak odeszli. Nie wiem, co właściwie zrobiłeś, ale... - .. .Ale jesteśmy pewni, Ŝe to najlepsze wyjście - dokończyła Zek. - Tak, to najlepsze wyjście - powtórzył Nathan, jak echo. - Najlepsze zarówno dla Ŝywych, jak i dla umarłych - westchnął sir Keenan Gormley w umyśle Nathana. - I zmarli to wiedzą. Nathanie, osiągnąłeś to, co chciałeś. Zyskałeś wielu przyjaciół. Teraz wykorzystaj to w rozsądny sposób...

Trask załatwił, aby Gravey i Smart mieli wolny tydzień, Ŝeby mogli wypocząć. Następnie przekazał na tydzień obowiązki szefa Centrali Wydziału E Chungowi, aby móc z Zek i Nathanem pojechać do Szkocji. To pozwoliłoby odpocząć Nathanowi, a takŜe jemu samemu, a Zek... byłaby razem z nimi. W głębi duszy Trask doskonale wiedział, dlaczego pragnie ją mieć koło siebie. Zatrzymali się na trzy dni w Edynburgu, gdzie Nathan przez dłuŜszą chwilę wpatrywał się w stojący na skale zamek. - Ludzie to zbudowali! - wyszeptał z podziwem. - W Turgosheim to

nie byłoby nic takiego; nie wydaje się większy, niŜ Trollowy Dwór, stojący na dnie wąwozu, gdzie mieszka Lom Pokurcz. Ale ten tutaj zbudowali ludzie! - Powinieneś zobaczyć piramidy - powiedziała z uśmiechem Zek. - Albo Wielki Chiński Mur - dodał Trask. - Albo Empire State Building! - dokończyła Zek. - Ludzie zbudowali bardzo wiele. Nathan zmarszczył brwi i potrząsnął głową. - Ale nie w Krainie Słońca. - Bo wam nie pozwolono - przekonywała go Zek. - Byłam tam i wiem. I jestem pewna, Ŝe ty takŜe to wiesz. Twój lud jest zdolny, a nawet na swój sposób zaawansowany. Ale będąc stale pod panowaniem Wampyrów... -... Ale gdyby nie one - och, to niewaŜne - powiedział. - Jednak nie byłbym tutaj. Trask zakończył tę wymianę zdań logicznym wnioskiem, mówiąc - I dzięki temu widać, Ŝe same na siebie mogły sprowadzić zagładę. Jesteś Cyganem; kiedy wrócisz do domu, moŜesz dostarczyć Cyganom broń, której potęga przekracza ich najśmielsze wyobraŜenia i znacznie przewyŜsza broń, jaką dysponują Wampyry. Ale to będzie kiedyś, a my jesteśmy tu i teraz i mamy jeszcze do przebycia długą drogę. Zek ścisnęła Nathana za łokieć i powiedziała - Ale tam wrócimy. Jestem tego pewna...

Pojechali obejrzeć wypalone ruiny starego domu Harryego Keogha, stojącego na przedmieściach Bonnyrig, niedaleko Edynburga. Kiedy tam dotarli, w powietrzu wirowały wielkie białe płatki i w ogrodzie leŜała gruba na cal warstwa śniegu. Trask opowiedział Nathanowi o jego ojcu. - Nie było sposobu, aby Harry'ego tutaj zatrzymać; to znaczy w tym świecie. Ale wiedziałem, Ŝe twój ojciec bardzo się róŜni od innych ludzi. Och, Nekroskop był z całą pewnością Wampyrem! Widziałem go, rozmawiałem z nim owej nocy tu, w ogrodzie i zdawałem sobie sprawę, czym jest! Ale nie naleŜał do ludzi, którzy tak po prostu dają za wygraną i biernie poddają się losowi, zwłaszcza losowi tak okrutnemu. Więc... dałem mu szansę. Wydział E chciał go dopaść; Opozycja czekała na niego koło Bramy w Perchorsku; nawet Wielkie Zgromadzenie go opuściło, ale ja mu ufałem. Patrząc wstecz, miałbyś prawo wierzyć, Ŝe byłem niespełna rozumu. Ale z drugiej strony, kto lepiej ode mnie znał prawdę, przynajmniej w tamtym momencie? To mianowicie, Ŝe Harry nikomu nie chciał wyrządzić krzywdy.

- A dowód był na wyciągnięcie ręki. Miał tutaj śmiertelnych wrogów, ludzi, którzy zabiliby go, gdyby mogli. Jeden z nich był telepatą, ale o wypaczonej osobowości i pełen nienawiści. Krótko mówiąc, Nekroskop rozbroił go i zaciągnął do Kontinuum Möbiusa. Wtedy myślałem, Ŝe popełniłem straszliwy błąd, Ŝe juŜ nigdy tego człowieka nie zobaczę. Ale Harry nikomu nie wyrządził Ŝadnej krzywdy, tylko oddał przysługę. W jakiś sposób pozbawił Geoffreya Paxtona jego zdolności - które ten wykorzystywał w nikczemny sposób - uczynił go „normalnym” i sprowadził załamanego, lecz fizycznie nietkniętego z powrotem do tego ogrodu. Wszystko to działo się, gdy jego dom - ten stary dom, jego ostatnie schronienie na Ziemi stał w płomieniach i na całym świecie nie było Ŝadnej istoty, którą Harry mógłby nazwać przyjacielem. Mimo to nas nie zdradził... - To niezupełnie prawda - cicho wtrąciła Zek. - To znaczy, Ŝe w ogóle nie miał przyjaciół. Miał ciebie i miał mnie. Wiedziałam, czym jest i przestraszyłam się go, kiedy mnie odwiedził na Zante. Wilk i ja - zwłaszcza Wilk, prawdziwy wilk, który był psem obronnym Cyganów wiedzieliśmy. Ale Nekroskop i ja powróciliśmy stamtąd... och, to było dawno temu i nadal byłam jego przyjacielem. Więc zaryzykowałam i udzieliłam im schronienia, jemu i jego dziewczynie, kiedy przygotowywał się do opuszczenia tego świata. Ostatnią rzeczą, jaką widziałam, był snop światła reflektorów jego motocykla; kiedy znikł w oddali i ogarnęła mnie ciemność, jak nigdy przedtem, wiedziałam, Ŝe go juŜ więcej nie zobaczę. I teraz nie byłoby mnie tutaj, gdyby jakaś jego część w końcu nie powróciła. Nathan szczelniej owinął się płaszczem i strząsnął z ramion cienką warstwę śniegu. - Kochaliście... go? Zek i Trask popatrzyli na siebie. - Tak - odpowiedział Trask - przypuszczam, Ŝe w pewnym sensie tak. Ale Zek potrząsnęła głową. - Nie jestem taka pewna - powiedziała. - Musicie pamiętać, Ŝe zaglądałam do jego umysłu. I choć potrafił być ciepły, jak słoneczny dzień, bywał teŜ chłodny. Ale to był specyficzny rodzaj chłodu. Chłód, który przenika do głębi duszy. - I, zwracając się do Nathana, powiedziała - Ty takŜe masz to w sobie. Przypuszczam, Ŝe to czyni cię takim, jaki jesteś. Ale bądź ostroŜny, Nathanie, i uwaŜaj, aby ten chłód nigdy nie wziął góry nad ciepłem... Do Traska to nie dotarło, ale wiedział, Ŝe wymienili jakąś myśl. Nie wiedząc, co powiedzieć, zadygotał i rzekł - Zrobiło mi się zimno. Co byście powiedzieli, gdybyśmy wrócili do Edynburga, do hotelu, gdzie napilibyśmy się kawy i czegoś mocniejszego?

Kiedy minęli ruiny i wsiedli do samochodu, zaczął padać gęsty śnieg. Z mroku wynurzyły się szare postacie i wsiadły do drugiego samochodu. Ochroniarze z Wydziału E zawsze byli gdzieś w pobliŜu...

Jadąc przez Bonnyrig w kierunku Edynburga, Nathan odebrał wraŜenie obecności jakiegoś psa. Wielkiego czarno-białego kundla, który biegł, podskakując przyjaźnie z wywieszonym, wilgotnym językiem. Doznanie to nie miało nic wspólnego z telepatią czy mową umarłych, ale miał wraŜenie, jakby znalazł się w Krainie Słońca w pobliŜu swoich wilków. Zawsze „wiedział”, gdzie są, nie zdając sobie z tego sprawy. Ale tutaj, w tym obcym świecie? To było dziwne. Owej nocy przyśnił mu się ten sam pies. A rano, po śniadaniu, zapytał - Czy moglibyśmy jeszcze raz pojechać do tej wioski, koło której mieszkał Harry? - Do Bonnyrig? - Trask uniósł brwi w niemym znaku zapytania. - Oczywiście moŜemy, jeśli chcesz. Masz jakiś szczególny powód? - Nie wiem - odparł Nathan, wzruszając ramionami. - Mam takie dziwne uczucie, Ŝe ktoś mnie tam zna. - Ale jak ty moŜesz tam kogoś znać? - Nie znam. Ale myślę, Ŝe ktoś zna mnie... Pojechali więc znów do Bonnyrig. Była gołoledź i Trask prowadził bardzo ostroŜnie. Kiedy powoli mijali ulicę za ulicą, nagle Nathan powiedział - Zatrzymaj się! Myślę... Ŝe to tutaj. WraŜenie obecności psa powróciło, docierając do jego świadomości. Kiedy Nathan wysiadł z samochodu, lekko się zachwiał. Trask powiedział - OstroŜnie! Droga jest oblodzona. Wiem, Ŝe to wygląda jak zwykły asfalt, ale w istocie mógłbyś się tutaj ślizgać! Znajdując się blisko Nathana, Zek wiedziała, Ŝe jest trochę zdezorientowany, ale nie z powodu śliskiej drogi. Spojrzawszy na Traska, powiedziała - Déjà vu? Nathan juŜ odzyskał panowanie nad sobą. Uśmiechając się, powiedział - Jest tam. - I ruszył boczną uliczką w stronę ogrodu, otaczającego dom z błyszczącą siódemką na furtce, a potem w stronę drzwi. Kiedy dogonili go Trask i Zek, zapukał do drzwi. - Nathanie! - Trask był trochę zaniepokojony. - Co, u licha...?

Ale Zek złapała Traska za ramię i spokojnie powiedziała - Pozwól mu, Ben. Nathan sam nie wie. Więc poczekajmy, a dowiemy się, o co tu chodzi. Nie musieli długo czekać. Drzwi otworzyły się prawie natychmiast i stanął w nich wysoki i przystojny młody męŜczyzna, częściowo odwrócony w stronę gości, a częściowo w stronę wnętrza domu. Spoglądając od progu na naszą trójkę, powiedział - Chwileczkę - i zawołał do kogoś w środku - Paddy, uspokój się! - I znów zwracając się go gości, uśmiechnął się i wyjaśnił To mój stary pies. Nie wiem, co w niego wstąpiło! Usłyszeli pełne podniecenia sapanie i szczekanie, dobiegające z wnętrza domu. - Paddy - powiedział Nathan, kiwając głową. - Tak. - Jak gdyby młody człowiek właśnie mu coś wyjaśnił. W jego umyśle nagle pojawił się obraz: ciemne ślady hamowania, wypalone na czarnym asfalcie... i Paddy, mały szczeniak, leŜący martwy w rynsztoku. Jedna z przednich łap zwisająca bezwładnie... skręcony kręgosłup i przekrzywione barki... częściowo zmiaŜdŜona głowa i rozerwane prawe ucho. Wizja pojawiła się i znikła. - Kto to, kochanie? - Do drzwi podeszła szczupła kobieta w średnim wieku i stanęła obok młodzieńca. Wyszła z ciemne go korytarza i teraz próbowała przyzwyczaić oczy do jasnego światła padającego z zewnątrz. Wreszcie dojrzała Nathana i pozostałych, ale jej spojrzenie natychmiast skoncentrowało się na jego postaci i wydała stłumiony okrzyk zdumienia. Jednak po chwili, kiedy się zastanowiła, roześmiała się i powiedziała - Nie, to niemoŜliwe. Trask był zafascynowany. - Co jest niemoŜliwe? - Och, nic - odparła. - Był taki młody człowiek, którego widzieliśmy tylko raz. Mówił, Ŝe jest weterynarzem. Poskładał Paddy'ego do kupy po tym wypadku. Był tak podobny do ciebie. Znów spojrzała na Nathana. - Ale to oczywiście niemoŜliwe, bo jesteś młodszy, niŜ on był wtedy i to było... jakieś szesnaście czy siedemnaście lat temu. - Czy pamięta pani nazwisko tego weterynarza? - zapytała Zek. - Ach! To pamiętam - odpowiedziała kobieta. - Mam kuzyna o tym samym nazwisku i dlatego zapamiętałam. To niejaki pan Keogh uratował Paddy'emu Ŝycie. To była dobra robota, bo stary pies jest Ŝywy jak dawniej. Teraz jest juŜ prawie ślepy, ale przez te wszystkie lata ani razu nie zachorował! Trask i Zek poczuli gęsią skórkę i popatrzyli na siebie. MoŜe Paddy usłyszał swoje imię. Tak czy owak, był ciekaw, co się dzieje i pojawił się na progu. I oczywiście był to pies ze snu

Nathana. Przecisnąwszy się obok swego pana i jego matki, wspiął się na tylne łapy i skomląc oparł wielkie przednie łapy na brzuchu Nathana, po czym odchylił głowę do tyłu i rozpaczliwie próbował go polizać po twarzy, ale nie zdołał sięgnąć tak wysoko. Nie mając juŜ Ŝadnych wątpliwości, kobieta wykrzyknęła - On... cię zna! - Nie - powiedział Nathan. - Ale myślę, Ŝe znał mego ojca. Westchnęła i zasłoniła dłonią usta. - Oczywiście! Oczywiście! Podobieństwo jest niezwykłe! Proszę, wejdźcie do środka! - I zwracając się do syna - Peter, czy pamiętasz? - Czy pamiętam? - wykrzyknął młodzieniec, robiąc miejsce gościom i prowadząc ich do przestronnego salonu. - Jasne, Ŝe pamiętam. CóŜ to był za dzień! Takie dni pamięta się do końca Ŝycia. Kiedy wszyscy usiedli, zwrócił się do Nathana - Twój ojciec był... był jak cudotwórca! Nathan i Zek pomyśleli równocześnie - Delikatnie mówiąc! - A na głos Nathan powiedział - Dlaczego tak sądzisz? Do pokoju wszedł siwowłosy męŜczyzna w średnim wieku. Musiał słyszeć część rozmowy, a podniecenie widoczne na twarzach jego Ŝony i syna nie pozostawiało Ŝadnych wątpliwości. - Twoim ojcem był pan Keogh? Weterynarz? Mamy u niego dług wdzięczności, nieprawdaŜ? - To nie było pytanie, ale stwierdzenie faktu. - I czyŜ ten stary pies tego nie wiedział? Twój ojciec to był niezwykły człowiek, synu. Nekroskop usiadł na kanapie, a Paddy usadowił się u jego stóp i połoŜył mu przednie łapy na kolanach. Trask roześmiał się. - No cóŜ, Paddy widzi moŜe nie najlepiej, ale wygląda na to, Ŝe cię zna! - Psy mnie... lubią. - Nathan wzruszył ramionami. - Podobnie jak twego ojca - powiedział siwowłosy męŜczyzna juŜ powaŜniejszym tonem. - Nawiasem mówiąc, nazywam się John McCulloch, to jest moja Ŝona, Mary i mój syn, Peter. Wtedy Peter jeszcze siusiał w majtki, ale opiekował się rannym psem, jak umiał. Mam rozumieć, Ŝe twój ojciec kazał ci nas odwiedzić? - Mój ojciec... nie Ŝyje - odparł Nathan. - Ale tak, mówił, Ŝe jeśli kiedyś znajdę się w tej okolicy... - Jesteś tu bardzo mile widziany - powiedział Peter McCulloch. - Paddy to była zawsze sama radość, ale wtedy przysiągłbym, Ŝe juŜ nie Ŝyje. Wpadł pod samochód, tam, na rogu. Paddy był... w strasznym stanie. Byłem pewien, Ŝe jest martwy. Ale pan Keogh zabrał go, a potem

przyniósł z powrotem. I pies był jak nowy! Ani śladu po tym wypadku! Do dziś dnia nie mogę w to uwierzyć... - Zostaniecie u nas na obiad? - spytała matka Petera, biorąc Zek za rękę. - Niestety jesteśmy umówieni na spotkanie - szybko przerwał Trask. - W istocie powinniśmy juŜ być w drodze. Chodzi o to, Ŝe... - ...Mój ojciec powiedział, Ŝe zawsze zostanę tutaj przyjęty z otwartymi ramionami dokończył Nathan, wstając. - I tak się stało...

Kiedy znaleźli się z powrotem w samochodzie, Trask powiedział - To wprost niewiarygodne! Skąd wiedziałeś? Jakim cudem mogłeś wiedzieć? Nathan potrząsnął głową, a potem dziwnie popatrzył na Traska. - Ben, jesteś pewien, Ŝe powiedziałeś mi o Harrym wszystko, co wiesz? Był Nekroskopem: rozmawiał ze zmarłymi i w razie niebezpieczeństwa mógł w nich nawet tchnąć pozór Ŝycia, aby go bronili. To wszystko wiem. Opowiadałeś mi o tym. I tak naprawdę nie jest to bardzo zaskakujące. Bo w końcu ja teŜ jestem Nekroskopem. Ale mam wraŜenie, Ŝe jest jeszcze coś, coś innego. Chodzi mi o to, Ŝe jak ktoś jest martwy to jest martwy i koniec, a Paddy był pełen Ŝycia. Próbowałem odczytać jego umysł, ale mi się nie udało. Paddy Ŝyje. Przez cały czas pamiętał mego ojca - jego wraŜenie - i wyczuł coś z tego we mnie. Peter McCulloch powiedział, Ŝe wtedy był pewien, iŜ jego szczeniak nie Ŝyje. Więc... chcę zapytać, jakie jeszcze zdolności posiadał Harry? Bo kazać zmarłym chodzić to jedno, ale całkowicie przywrócić ich do Ŝycia to coś zupełnie innego. Trask udawał, Ŝe wygląda przez okno i starał się uporządkować myśli. Nathan miał rację: o tych właściwościach jego ojca rzadko rozmawiano w Wydziale E i nigdy nie wspomniano o nich Nathanowi. Istnieje róŜnica między Nekroskopem a nekromantą, tak jak róŜnica między dobrem a złem. Ale nawet, kiedy jego czas dobiegał końca, Harry Keogh nie był zły. Tylko to coś w nim było złe, ale jakoś był w stanie nad tym panować aŜ do samego końca. Nie był zły... ale był nekromantą. Nekromancji, tej mrocznej, ezoterycznej sztuki Harry nauczył się od Janosa Ferenczy, ostatniego z niesławnej linii, na jego zamku w Karpatach. Tyle Trask wiedział, ale nie wiedział nic więcej, poza tym, Ŝe Harry uŜył tej sztuki, przywracając Ŝycie nie tylko psu, lecz takŜe ludziom zza grobu! Nawet teraz szef Wydziału E niewiele o tym myślał, bo wiedział, Ŝe popełniono wtedy straszne błędy, w wyniku których niepotrzebnie straciło Ŝycie kilku esperów, w tym jeden dwukrotnie.

Kiedy Trask przypominał sobie to wszystko, kątem oka zerknął na Nathana i zobaczył, Ŝe ten wpatruje się w niego uwaŜnie. Jego ciekawość była tak wielka, Ŝe nie potrafił się jej oprzeć. Nawet pytanie sformułował w taki sposób, Ŝe Trask nie mógł na nie odpowiedzieć spontanicznie, ale musiał zastanowić się nad odpowiedzią. I oczywiście Nathan odczytał myśli Traska. Teraz, patrząc w jego oczy, poznał prawdę i powiedział - Przepraszam, ale musiałem wiedzieć. I to mi wyjaśnia parę rzeczy. Dlaczego zmarli, którzy przez cały czas kochali Harry'ego, na końcu go opuścili. Nie chodzi tylko o to, Ŝe bali się samej nekromancji, ale postaci, jaką przybrała. Jeśli mógł ich z powrotem przywołać do Ŝycia... to musiał mieć nad nimi ogromną władzę. - Tak - zgodził się Trask. - Taką samą, jak miał Janos Ferenczy. Bo nawet zmarłych moŜna poddawać torturom, dopóki nie obrócą się w pył. Ale najwyraźniej Janos potrafił ich przywoływać do Ŝycia nawet z prochów i torturować bez końca. Harry nigdy tego nie robił, ale miał taką moc i gdyby zechciał... Nathan zamyślił się. - Od czasu afery Johna Scofielda rozmawiałem z kilkoma zmarłymi powiedział w końcu. - Niektórzy z nich znali osobiście mego ojca. Ale Ŝaden nawet nie wspomniał o tej stronie jego osobowości. Trask znów popatrzył na niego, tym razem trochę niepewnie, a nawet z lękiem. - Gdybyś naleŜał do Wielkiego Zgromadzenia, powiedziałbyś o tym? Zek przez jakiś czas milczała, ale teraz odezwała się - Nathanie, nie chciałabym, abyś miał jakiekolwiek wątpliwości co do Harry'ego. Kiedy był juŜ skończony - wampir i nekromanta, opuszczony zarówno przez Ŝywych jak i umarłych wskutek czego musiał uciekać z tego świata, aby znaleźć niepewne schronienie w Krainie Słońca - nadal pozostał sobą. Nikogo nie skrzywdził; w rzeczywistości opiekował się nami wszystkimi! Opiekował się mną, dziewczyną imieniem Penny, którą wyrwał z objęć śmierci, a nawet Benem i całym Wydziałem E. I nigdy, nigdy nas nie zdradził. Tak naprawdę to my zdradziliśmy jego. Więc kiedy myślisz o swoim ojcu, pomyśl i o tym. W odpowiedzi na jej słowa, Nathan prawie niedostrzegalnie skinął głową. Tak, będzie o tym myślał - ale ciekawość pozostała...

Wracając do Londynu, Trask skorzystał z okazji, Ŝeby zrobić przerwę w podróŜy, zostali więc na noc w Hartlepool. Nie ze względu na naturalne „walory” tego miejsca, choć w istocie

stopniowy upadek tego niegdyś przemysłowego miasta, postępujący od pięćdziesięciu lat, udało się powstrzymać, ale dlatego, Ŝe tutaj mieszkał Harry Keogh, zanim został zwerbowany do Wydziału E. Mieszkał tutaj, a przedtem o parę mil stąd, w Harden Village, gdzie wtedy była kopalnia. Tego wieczoru pojechali do Harden Village i Trask zabrał Nathana i Zek, aby im pokazać starą szkołę Harry'ego. Miejsce było puste, zaśmiecone i ciche. Budynek stał w pobliŜu zniszczonego wiaduktu kolejowego, który miał być rozebrany, a za jego przęsłami, z których odpadały cegły, widać było szare wody Morza Północnego. Teraz Nathan zdawał juŜ sobie sprawę z tego, Ŝe Trask coś czuje do Zek (ślepy by to zauwaŜył) i z tego, Ŝe spotyka się to z przychylną reakcją z jej strony. Podejrzewał, Ŝe jego mentor byłby mu wdzięczny, gdyby mógł na pewien czas zostać z nią sam na sam. Kiedy więc obeszli budynek szkoły dookoła, Nathan zaproponował, Ŝe moŜe mają ochotę pójść gdzieś razem, bo on chciałby zostać tu jeszcze chwilę, aby pooddychać atmosferą tego miejsca. Częściowym powodem było pragnienie, aby Trask i Zek przez jakiś czas mogli być sami, ale głównym powodem było to, Ŝe on sam zapragnął chwili samotności. Kiedy bowiem wszyscy troje szli wąską, wybrukowaną alejką, otoczoną szpalerem drzew, między starą szkolą a miejscowym cmentarzem, Nathan poczuł, Ŝe coś go ciągnie do omszałych nagrobków i wiedział, Ŝe znajdzie tam przyjaciół. A moŜe raczej, Ŝe jego ojciec kiedyś znalazł tam przyjaciół. W ten sposób mógł dowiedzieć się czegoś więcej o Harrym. Było wietrzne, ale pogodne popołudnie, kiedy Trask i Zek wolno szli pod rękę w stronę wiaduktu spinającego brzegi zielonej doliny, w której płynął strumień lśniący w promieniach zimowego słońca. Ale jak tylko Nathan znalazł się na cmentarzu - kiedy gałęzie drzew zwisające nad murem zasłoniły słońce - ogarnęło go uczucie osamotnienia i osobliwa atmosfera tego miejsca; wiedział, Ŝe jego ojciec przechodził tędy jeszcze jako chłopiec. Wydawało się, jakby ślady stóp Nekroskopa wciąŜ były odciśnięte w skrzących się marmurowych odłamkach, zaścielających wijące się ścieŜki, w leŜących wokół liściach i pyle oraz w trawie rosnącej między grobami. Nagle Nathan coś usłyszał lub wyczuł - jakiś pomruk czy ukradkowy ruch - podniósł wzrok i ujrzał dwie opatulone postacie, które stały koło furtki jakieś dwadzieścia parę kroków dalej: byli to jego ochroniarze; ich oddechy tworzyły w mroźnym powietrzu małe obłoczki pary.

Zachowując bezpieczną odległość i starając się nie rzucać w oczy, obserwowali, gdzie jest. Uspokojony, ruszył dalej. Zdawało się, Ŝe jego stopy kierują się własnym rozumem; prowadziły go przed siebie i zanim się zorientował, znalazł się w cieniu drzew, a w chwilę potem stanął przed starym, zarośniętym zielskiem nagrobkiem. Kiedy skierował oczy na napis, jego umysł otworzył się szerzej na szepty zmarłych. - Kto to jest? - pytali. - Kto to moŜe być? Wydaje się, jakby... jakby... ale nie, bo juŜ od dawna go tutaj nie ma. I juŜ nie powróci. A mimo to... ten tutaj takŜe naleŜy do Ŝywych i zna mowę umarłych! Jak to moŜliwe... a moŜe te pogłoski są prawdziwe? Mówią Ŝe na świecie pojawił się nowy. Ale czy to on, czy teŜ... ktoś inny? Czy ośmielimy się go o to zapytać? Wtedy odezwał się bardziej zdecydowany głos - Na długo przedtem, zanim Nekroskop stal się zagroŜeniem, był naszym przyjacielem. Był jedynym przyjacielem, jakiego mieliśmy! A teraz jest tu on. Czy chcecie tak po prostu tkwić w stanie zawieszenia i pozwolić, aby świat Ŝywych przechodził obok, niewidziany, nieznany? Chcecie przegapić tę okazję nawiązania kontaktu z Ŝywym umysłem? Harry 'ego juŜ nie ma, wszyscy o tym wiemy i wiemy, czym był. Ale przedtem był naszym przyjacielem. I mnie go brak! - Nie tylko tobie - odezwał się słabszy głos; jeszcze jeden bezcielesny umysł dołączył swój apel. I pomimo, Ŝe głos był słaby, dochodził z bliska, więc Nathan doszedł do wniosku, Ŝe dobiega z ziemi pod jego stopami, z najbliŜszego grobu. - Mnie takŜe go brak. Kiedyś uczyłem matematyki w szkole po drugiej stronie drogi. To było... och, nie wiem, jak dawno temu. Pięćdziesiąt, moŜe sześćdziesiąt lat? Ale kiedy Harry przyszedł do mnie z pierwszym ze swych szkolnych zadań matematycznych, nie Ŝyłem juŜ od dawna. I, nie wiem, czy uwierzycie, rzeczywiście pomagałem mu te zadania rozwiązywać! To ja nauczyłem Nekroskopa matematyki! Nathanowi opadła szczęka; włosy zjeŜyły mu się na karku; nie mógł uwierzyć w to, co właśnie usłyszał, w ten niewiarygodny dar, który teraz wydawał się być w jego zasięgu. Ale w końcu, kiedy przypatrzył się wyglądającemu spod warstwy porostów napisowi na nagrobku, musiał w to uwierzyć. Choć jego umiejętność czytania była ograniczona, oto, co odczytał:

JAMES GORDON HANNANT ur. 13 czerwca 1875 - zm. 11 września 1944 przez trzydzieści lat nauczyciel w szkole w Harden,

przez dziesięć lat jej dyrektor, a teraz jedna z liczb w bezmiarze niebios.

VII Bodziec

- Sir - powiedział Nathan, głosem łamiącym się z podniecenia - kimkolwiek jesteś, myślę, Ŝe szukałem cię od dnia swych narodzin! Przez chwilę panowała pełna zaskoczenia cisza, a potem rozległ się stłumiony okrzyk zdziwienia i wreszcie krzyk setek bezcielesnych umysłów - Harry! Ale w ich głosach moŜna było usłyszeć coś więcej niŜ zdziwienie. Był w nich teŜ strach. Dlatego Nathan szybko powiedział - Nie, to nie Harry, lecz Nathan. Nathan Keogh. Harry był moim ojcem. Dlatego... mój głos brzmi podobnie. - Podobne jest teŜ wraŜenie. - Głos naleŜał do Hannanta. - Nic dziwnego, Ŝe zmarli są tak niechętnie nastawieni! Twój ojciec był - stał się - mniej... solidny, niŜ dawniej. To znaczy, pod koniec... - Wiem, co masz na myśli - powiedział Nathan. - Wiem, czym był Harry. Pochodzę ze świata, w którym one się rodzą. Więc nie ma potrzeby wyjaśniać waszych obaw. - Po czym ciągnął dalej z przejęciem - Ale jeŜeli mogę cię o to prosić, jest coś, w czym być moŜe mógłbyś mi pomóc. - Tak? - w głosie tamtego moŜna było wyczuć rezerwę. - Chodzi o to, co mówiłeś przedtem, o tym, jak uczyłeś Nekroskopa matematyki. Wszystko, co mu przekazałeś - stosowaną przez ciebie metodę nauczania - byłbym wdzięczny, gdybyś mógł mnie nauczyć tego samego. - Aha! - powiedział Hannant. - Więc po pierwsze, chyba powinienem cię ostrzec: tak, pokazałem Harry'emu parę rzeczy, ale byłoby zupełnie fałszywym mniemanie, Ŝe rzeczywiście czegokolwiek go nauczyłem. Jego wiedza była instynktowna; pokazałem mu parę skrótów, to wszystko. Reszta sama przyszła w naturalny sposób. Ale po kolei. Rzecz jasna, pragniemy usłyszeć twoją historię. Jak to się stało, Ŝe jesteś tutaj? I dlaczego tak bardzo pragniesz pójść w ślady Harry'ego? MoŜe za bardzo? MoŜe poszedłbyś jego tropem zbyt daleko? Jestem pewien, Ŝe rozumiesz naszą powściągliwość.

I Nathan opowiedział im historię swego Ŝycia. Starał się streszczać, raczej przedstawiając obrazy niŜ uŜywając słownych opisów, ale choć mowa umarłych często oddaje więcej niŜ wypowiedziane słowa, zajęło mu to prawie godzinę. Wreszcie zakończył swoją relację słowami Więc, jak widzisz, bardzo potrzebuję pomocy. Posiadam niektóre zdolności mego ojca oczywiście potrafię się posługiwać mową umarłych, a takŜe telepatią, którą Harry wykorzystywał pod koniec swego pobytu w tym świecie - ale to za mało. Za mało, aby przygotować mnie do prawdziwej konfrontacji z Wampyrami. Hannant wysłuchał historii Nathana bardzo uwaŜnie, ale w tle Nathan słyszał ukradkowe szepty Wielkiego Zgromadzenia, które wyraŜały strach, wątpliwości i niezdecydowanie. Kiedy umilkł, jeden z tych cichych, bojaźliwych głosów zabrzmiał wyraźnie - Jak sobie wyobraŜasz swoją przyszłość, Nathanie? - Głos drŜał pełen niepewności. - ZałóŜmy, Ŝe jakimś cudem niektórzy z nas, jak na przykład Hannant, rzeczywiście będą mogli ci pomóc. Co masz zamiar uczynić? Odpowiedź Nathana była niemal odruchowa, instynktowna, tak jak matematyka jego ojca. - Ludzie nigdy nie powinni próbować odczytywać przyszłości - powiedział - bo przyszłość jest pokrętna. Ale poniewaŜ mnie pytacie, powiem, jak ja to widzę. Obiecano mi, Ŝe będę mógł zabrać do Krainy Słońca i Krainy Gwiazd wiedzę i broń, nowoczesną broń, aby dać ją Cyganom. Mój lud uŜyje tej broni, aby zniszczyć Wampyry. Tylko, Ŝe... nawet teraz nie mam pewności, Ŝe kiedykolwiek tam powrócę. Ale gdybym był w stanie zrozumieć i wykorzystać Kontinuum Möbiusa, wtedy mógłbym zyskać tę pewność. - To Kontinuum Möbiusa dałoby ci moŜliwość swobodnego przemieszczania się między twoim światem a naszym. Jeśli pytanie miało jakiś podtekst, do Nathana to nie dotarło. - Niekoniecznie - odparł. - Ale byłby to krok we właściwym kierunku. I zapewniłby mi natychmiastowy dostęp do wielu moŜliwych dróg ucieczki, jeśli rzeczywiście kiedykolwiek powrócę do mego świata. - Rozumiem - przyszła odpowiedź, ale tak cicha i pełna niepewności, Ŝe Nathan niemal zobaczył, jak tamten drapie się po brodzie. - Przybyłeś tutaj w ludzkiej postaci ze świata potworów, o którym sam powiedziałeś, Ŝe jest nękany przez zarazę. A mimo to upierasz się, aby utworzyć przejście między światami. Sposób natychmiastowego przedostania się z jednego do drugiego. Dla ciebie... i dla czego jeszcze?

Teraz Nathan zrozumiał, co tamtego niepokoi i jest źródłem kolejnego przypływu niepewności. - CzyŜ nie rozumiesz? - odparł. - Takie przejścia juŜ istnieją! I to dwa. Są źródłem wampiryzmu w waszym świecie. Nie zamierzam ich otwierać; przeciwnie, chcę je zamknąć na zawsze! Albo jeszcze lepiej, zniszczyć Wampyry na ich własnym terenie i sprawić, aby oba nasze światy uwolniły się od nich na dobre. - Ani przez chwilę nie sugerowaliśmy, Ŝe rozmyślnie wykorzystasz tę wiedzę, aby pozwolić Wampyrom przedostać się do naszego świata. (Nathan wyczuł, jak tamten pokręcił bezcielesną głową.) Nie, bo jest dla nas oczywiste, Ŝe nie jesteś ani zły, ani obłąkany. Ale, jak sam powiedziałeś, nikt nie moŜe bezkarnie czytać w przyszłości. A gdybyś wpadł w ich ręce...? - JuŜ byłem w ich rękach i uciekłem! - frustracja Nathana rosła. Był tak blisko i trafił na niespodziewaną przeszkodę; tą przeszkodą było dziedzictwo jego ojca, który stał się Wampyrem. - W końcu - powiedział, juŜ prawie nie panując nad sobą - co ty moŜesz o tym wiedzieć? Czy stałeś kiedyś twarzą w twarz z lordem Wampyrów? Czy twój ojciec był jednym z nich? I czy twego brata zamieniono w... w... - W tym momencie zdał sobie sprawę, Ŝe posunął się za daleko, Ŝe powiedział zbyt wiele. Po chwili całkowitego milczenia nadeszła odpowiedź - A więc nie tylko twój ojciec, ale i brat? Ale w tym momencie wtrącił się Hannant, który powiedział wojowniczo - Nathanie, nie zwracaj na niego uwagi. Pomogę ci, jeśli zdołam, a oni niech się na mnie mszczą, jeśli mają ochotę. Bo wierzę kaŜdemu twemu słowu i jestem pewien, Ŝe będziesz dla zmarłych takim samym skarbem, jak kiedyś Harry. Więc co mi mogą zrobić? Zastosować ostracyzm? Ale ja juŜ go doświadczyłem - za Ŝycia! Wtedy dołączył do niego jeszcze jeden głos, ten sam zdecydowany głos, który przedtem stanął w obronie Harry'ego, a teraz przemówił w imieniu Nathana. - Hannant ma rację! Co się z wami dzieje? Czy leŜeliście w ziemi tak długo, Ŝe juŜ nic was nie rusza? Byliśmy dłuŜnikami Harry'ego Keogha i zdradziliśmy go! Ja takŜe byłem jednym z jego nauczycieli, tak jak Hannant, i nawet po śmierci uczyłem go sztuki walki wręcz. Prawdopodobnie wielokrotnie uratowało mu to Ŝycie! Tak, robiłem to - ja, Graham Lane - i jestem z tego dumny! A mimo to na koniec i ja go zdradziłem. I wiem, dlaczego. Oto powód: my, zmarli, uznajemy tylko dwa stany istnienia: Ŝycie i śmierć. Doświadczywszy obu z nich, rozumiemy je. Ale jest jeszcze trzeci stan, zwany nieśmiercią, stan, którego nigdy nie zaakceptowaliśmy. A Harry był w tym stanie. Stał się

Wampyrem, więc odwróciliśmy się od niego. Uczyniliśmy źle! Teraz mamy szansę, aby spłacić nasz dług jego synowi. A wy chcecie go odtrącić? Znów rozległ się szmer wielu głosów. Byli tacy, którzy uwaŜali, Ŝe Ŝywi i umarli zawsze powinni trzymać się od siebie z daleka i Ŝe tajemnice zza grobu powinny pozostać tajemnicami dla Ŝywych, dopóki nie umrą i nie dołączą do Wielkiego Zgromadzenia. Byli to zgorzkniali ludzie, którym w Ŝyciu się nie powiodło, więc umierając, nie ponieśli Ŝadnej straty. Ale zakrzyczeli ich inni, którzy kiedyś cieszyli się Ŝyciem, więc śmierć pozbawiła ich wielu rzeczy. Przekonywali, Ŝe moŜna wiele zyskać: znowu mieć moŜliwość rozmawiania - za pośrednictwem Nathana - z ukochanymi, którzy pozostali wśród Ŝywych; wyjaśnienia, Ŝe śmierć to nie koniec, lecz moŜliwość odnowienia starych przyjaźni z tymi, którzy tkwią w wiecznym mroku. Nie w sensie fizycznym oczywiście, niemniej jednak ustanowienia jakiegoś rodzaju związku. Nathan brał udział w tej dyspucie, co znalazło niejakie zrozumienie przynajmniej u części zmarłych i juŜ nie próbowali go wykluczyć ze swych dyskusji, nawet gdy dotyczyła jego samego. W końcu znów odezwał się głos tego, który przedtem wyraŜał w imieniu znacznej części Wielkiego Zgromadzenia liczne wątpliwości. - Dobrze. Zgadzamy się na wszystko, o co prosisz. Jak powiedział Hannant, mamy nadzieję, Ŝe zrozumiesz naszą powściągliwość. To były dla zmarłych dziwne czasy, Nathanie. Nawet tutaj dotarła do nas okropna wrzawa z południa. Odczuwaliśmy ją od czasu do czasu jako pragnienie, aby zerwać się na nogi! Coś, co pozostawało poza naszą kontrolą! To nie jest normalne, Ŝeby zmarli znowu chodzili, albo Ŝeby inni mogli nas do tego zmusić! Nathan od razu zorientował się, o co chodzi. - Myślę, Ŝe wiem o czym mówisz: o Johnie Scofieldzie i Strefie Koszmarów. Ale to juŜ naleŜy do przeszłości. MoŜe gdybym powiedział o tym wcześniej, wszystko poszłoby znacznie łatwiej. MoŜe szybciej byście mnie zaakceptowali. - Więc... ty masz z tym coś wspólnego? - Wezwano mnie, abym zapewnił spokój Johnowi i jego rodzinie. Muszę jednak przyznać, Ŝe nie dokonałbym tego bez pomocy Wielkiego Zgromadzenia. Ale... czy mam rozumieć, Ŝe nie wszyscy z was są ze sobą w kontakcie przez cały czas? Teraz odpowiedział mu Hannant. - Rozmowy na odległość bardzo nas wyczerpują, Nathanie. Harry'emu nie sprawiało to takich trudności. Kiedy juŜ został komuś przedstawiony, zazwyczaj mógł z nim rozmawiać z dowolnego miejsca na świecie! I w twoim przypadku powinno być tak samo. Ale ty i twój ojciec jesteście Nekroskopami, a my jesteśmy jedynie zmarłymi. Gdyby

nie ty, nikt nie wiedziałby o naszym istnieniu; bylibyśmy tylko wspomnieniami, niczym więcej. A wspomnienia czasami szybko bledną... Kiedy Hannant skończył, powrócił poprzedni głos - Masz nasze słowo, Ŝe będziemy z tobą współpracować tak dalece, jak to tylko moŜliwe. Ale powinieneś wiedzieć, Ŝe tkwi w tobie wielka potęga. I Ŝe nie będzie ci łatwo zdać sobie sprawę z jej istnienia. Mówię o potędze miłości. W przeszłości zmarli kochali twego ojca. I to tak bardzo, Ŝe uczyniliby dla niego... wszystko. A teraz w otaczającym ich mroku zajaśniało nowe światło. Prosimy tylko, abyś uŜywał swej mocy w sposób oszczędny. Baliśmy się Johna Scofielda, poniewaŜ wskutek swego szaleństwa mógł nas zmusić do poruszania się w świecie Ŝywych. Nie spraw, abyśmy musieli lękać się ciebie. Prosimy cię, unikaj niebezpieczeństw, przynajmniej w tym świecie. - Postaram się - powiedział Nathan tak pokornie, jak umiał. - Ale skoro mowa o waszej miłości, nie prosiłem o nią. Bądźcie moimi przyjaciółmi, to mi wystarczy. I nigdy nie będę was wzywał. KaŜdy, kto zechce dla mnie coś uczynić, musi to zrobić z własnej, nieprzymuszonej woli. - Łatwo ci mówić - westchnął tamten. - Ale jesteśmy wzruszeni twoim ciepłem. Jest w tobie cząstka Harry'ego Keogha - prawdziwego Harry'ego, zanim uległ - a on był kimś, komu zmarli po prostu nie potrafili się oprzeć. Niósł ze sobą radość, ale takŜe ból. Powstać z grobu nie jest rzeczą łatwą. Ale kiedy nas potrzebował, nie mogliśmy mu odmówić. Dlatego proszę cię jeszcze raz: unikaj niebezpieczeństw... Zanim Nathan zdąŜył odpowiedzieć, odezwał się Hannant - Więc jak moŜemy ci pomóc? Nathan skwapliwie zwrócił się do niego, mówiąc - Chodzi o matematykę Harry'ego... Hannant przerwał mu - Czekaj! Zanim poprosisz mnie, abym ci cokolwiek pokazał, moŜe lepiej będzie, jak sam pokaŜesz mi parę rzeczy. Od kiedy się tu znalazłeś, musiałeś się przecieŜ czegoś nauczyć. I Nathan pokazał mu tradycyjną matematykę wyŜszą, uzupełnioną o parę własnych pomysłów. Było to bardzo proste: parada równań maszerujących jak armia liczb i symboli na ekranie własnego umysłu. - To głównie standardowe elementy - skomentował Hannant w zwięzły, precyzyjny i zapewne typowy dla nauczyciela matematyki sposób. - Ale jeśli wolno mi tak powiedzieć, wykazujesz dokładnie takie same „odchylenia” jak Harry. Co oczywiście nie powinno dziwić,

jeśli masz osiągnąć to, co on. Ale czy to juŜ wszystko? JeŜeli tak, nie bardzo jest nad czym pracować. - Jest jeszcze... coś - powiedział Nathan. - To coś jest we mnie. Starałem się to w sobie stłumić. Ale będę musiał porządnie opanować prostszą matematykę, zanim będę w stanie to pojąć. To nie to samo, co ci przed chwilą pokazałem. To płynie strumieniem, zmienia się, mutuje - przez cały czas. To... Ŝyje! Własnym Ŝyciem. Jest jak wir, wir złoŜony z liczb. - PokaŜ mi. - Jesteś pewien? - Co? - Dawny dyrektor szkoły i nauczyciel matematyki wyglądał przez chwilę na zaskoczonego. Ale tylko przez chwilę, bo zaraz roześmiał się i powiedział - Oczywiście, Ŝe jestem pewien! Myślisz, Ŝe to moŜe mi zrobić krzywdę? Więc Nathan pokazał mu. Wir liczb rzeczywiście nie mógł uczynić mu Ŝadnej krzywdy, ale wstrząsnął nim do głębi. Szybko jak myśl, mowa umarłych Nathana uległa metamorficznej transformacji, wysyłając w bezcielesny eter potęŜną energię, która przypominała morze ognia, a w samym jej sercu pojawił się wir liczb! śarłoczny, kłębiący się i na swój sposób obdarzony czuciem, szukał czegoś, co by mogło podsycić jego własny ogień. Murujące wzory pojawiały się na powierzchni, wiły się i znikały wessane do środka; niesamowite rachunki zderzały się ze sobą i eksplodowały; ewoluujące równania wylatywały seriami z gwałtownie wirującej ściany, jak kule z karabinu maszynowego. Hannant wziął na siebie całe uderzenie, zanim Nathan usłyszał jego okrzyk i zatrzymał wir, po czym zmniejszył jego natęŜenie, najpierw przekształcając go w spiralę nic nie znaczących cyfr, a następnie całkowicie wyłączając. Po chwili milczenia Hannant wykrztusił - Wielki BoŜe! Nathan odparł - W Krainie Słońca nie mamy prawdziwego Boga. Umarł wraz z naszą cywilizacją, kiedy pojawiło się Białe Słońce. Doszedłszy do siebie, Hannant powiedział - Przypominam sobie, Ŝe Nekroskop, Harry Keogh, takŜe nie był pewien istnienia Boga. Ale jeśli Boga nie ma, jak moŜna wytłumaczyć to, co właśnie zobaczyłem? I dlaczego tego nie rozumiesz? Chodzi mi o to, Ŝe masz w sobie coś takiego i nie wiesz, co to jest? A mimo to... juŜ to kiedyś widziałem. W kaŜdym razie coś podobnego. - JuŜ to widziałeś? - Nathan był zafascynowany.

- Tak sądzą. Ale ostatnim razem to było... jak by to powiedzieć, kontrolowane. - Przez Harry'ego? - Oczywiście. Był w Lipsku na grobie Möbiusa. W istocie, to ja go tam posłałem! Podobnie jak ty, przyszedł do mnie w poszukiwaniu odpowiedzi. Ale w przeciwieństwie do ciebie, Harry dysponował tylko pewnym symbolem. - I Hannant pokazał Nathanowi wstęgę Möbiusa. A Nathan pomyślał - Godło Möbiusa. I Maglore'a. A teraz i moje. - Odruchowo uniósł dłoń do ucha, aby dotknąć złotego kolczyka - i wtedy sobie przypomniał, Ŝe zostawił go w Londynie, u Davida Chunga, jako środek kontaktu z Centralą Wydziału E. - Maglore? - Hannant przerwał tok jego myśli. Nathan opowiedział mu krótko całą historię, opuszczając wiele szczegółów swego pobytu w Turgosheim. - To twój przyjaciel? Wzruszając ramionami, Nathan odpowiedział - Przyjaciel? Nie, on nie jest moim przyjacielem! - I natychmiast powrócił do poprzedniego tematu rozmowy - Ale powiedziałeś, Ŝe liczby mojego ojca były róŜne od tych w moim wirze, prawda? - Nie tyle róŜne, co kontrolowane. Twoje liczby są nieokiełznane, a liczby w umyśle Harry'ego były jak wielkie, wciąŜ ulegające przekształceniom równanie na ekranie komputera, które mógł zatrzymać w dowolnej chwili. Tylko, Ŝe potęga jego liczb była tak wielka, Ŝe nie moŜna było nałoŜyć na nią ograniczeń i dlatego porównałem je do Boga! Próba zmniejszenia ich aktywności powodowała, Ŝe przeradzały się w coś innego. - I co potem? Co działo się potem? - Podniecenie Nathana sięgało szczytu. Ale jednocześnie był ostroŜny, bo kilka osób juŜ mu mówiło, Ŝe liczby niczego nie są w stanie zrobić, Ŝe po prostu są i tyle. - One ulegały przekształceniom! - powiedział Hannant. - Widziałem oczyma Harry'ego jak się zmieniają! I tworzą drzwi. A potem... zobaczyłem, jak Harry przechodzi przez jedne z nich i znika... Drzwi! I znów, jak wiele razy przedtem, myśl Nathana pomknęła do wypalonych pustyń Krainy Słońca - do podziemnych jaskiń i miejsc, gdzie mieszkali Tyrowie - i przypomniał sobie słowa zmarłego tyrańskiego astrologa, Thikkoula, który w gwiazdach wyczytał jego los. Drzwi do przyszłości...

- Jak drzwi setki cygańskich wozów, ale płynne, jakby pogrąŜone w pokrytej zmarszczkami wodzie... - szeptał Thikkoul. - Drzwi, które stale otwierają się i zamykają. A za nimi znajdują się fragmenty twojej przyszłości... Nathan otrząsnął się ze wspomnień. - Möbius - jęknął. - Zawsze wszystko do niego wraca. To jak pętla bez końca, jak sama wstęga Möbiusa. Ślepy zaułek. Mówiono mi, Ŝe się przeniósł do jakiegoś innego świata, być moŜe wykorzystując swoje własne Kontinuum. Udałbym się do niego, ale juŜ go tam nie ma. - I przypomniawszy sobie, co mu powiedział Gormley, dodał - W Lipsku są teraz tylko jego kości. - Wiem - powiedział Hannant, wyczuwając rozczarowanie Nathana. - Ale jak wiesz, Möbius to nie jedyny matematyk na świecie. Pod koniec swego pobytu na tym świecie, Harry prosił o pomoc prawdziwych gigantów. I udzielili mu jej! Bo oczywiście byli jego dłuŜnikami. Nekroskop był tym, który nam pokazał, jak moŜemy się ze sobą komunikować. Od tego czasu... jest nas teraz cała społeczność, moŜna powiedzieć, bractwo. Eksperci w róŜnych dziedzinach od czasu do czasu rozmawiają ze sobą i starają się być na bieŜąco. - Powiedziałeś „giganci”? Hannant wzruszył ramionami. - Tak, giganci. W porównaniu z takim Pitagorasem jestem niczym. MoŜe jeśli poleŜę w ziemi tak długo, jak on... - Pitagoras? Najkrócej jak moŜna, Hannant wyjaśnił mu, o co chodzi. Nathan poczuł się trochę upokorzony, bo kiedy odsłonięto przed nim fragment historii ludzkości, ogarnęło go uczucie podziwu: przekazy historyczne ludzi zamieszkujących ten świat sięgały dwa tysiące sześćset lat wstecz! - Nawet więcej! - powiedział Hannant. - Istnieją świadectwa historyczne dotyczące samej Ziemi, które sięgają wiele milionów lat wstecz! A co się tyczy twego podziwu, myślę, Ŝe nie zdajesz sobie sprawy ze swoich potencjalnych moŜliwości. Bo choć twoi koledzy w świecie Ŝywych mają swoją historię, ty moŜesz w istocie z tą historią rozmawiać! Twoimi podręcznikami są umysły dawno zmarłych ludzi... albo przynajmniej tych spośród nich, którzy ocaleli. - Na chwilę przerwał, po czym ciągnął nieco bardziej powściągliwie - Tylko, Ŝe... - Tak? Hannant znów wzruszył ramionami. - Tylko, Ŝe Pitagoras zamknął się w swojej skorupie. Harry zdołał go na chwilę z niej wyciągnąć, ale kiedy ten odkrył, jakie od tej pory poczyniliśmy

postępy i zobaczył, Ŝe liczby, które znał, są jak ziarnko w morzu obecnej nauki... to było dla niego zbyt wiele. Łatwiej było wycofać się do bezpiecznego azylu przestarzałych doktryn i znów otoczyć się tajemnicą. Nikt nie rozmawiał z Pitagorasem od bardzo dawna. - Ale wiesz, gdzie jest, prawda? - O, tak.. Nathan, znów podniesiony na duchu, powiedział - Więc najwyŜszy czas, Ŝeby ktoś z nim porozmawiał! - Powiedział to takim tonem, jakby chciał uczynić to natychmiast, w tej chwili. - Z kim? - zapytał Trask, kładąc Nathanowi dłoń na ramieniu. Było to tak nieoczekiwane, Ŝe Nathan aŜ podskoczył. I wystraszony, natychmiast stracił kontakt z Hannantem. Z trudem łapiąc powietrze, spojrzał na Traska i wyrzucił z siebie - Z Pitagorasem! - Z tym Pitagorasem? - To była Zek, która obrzuciła Traska oskarŜycielskim spojrzeniem. - A był jeszcze jakiś? - Nie - Trask pokręcił głową. - Myślę, Ŝe nie. - Po czym, wyczuwając irytację Zek, zaczął przepraszać. - Nathanie, bardzo mi przykro. Myślałem, jak głupiec, Ŝe mówisz do siebie! Ale teraz widzę z wyrazu twojej twarzy, Ŝe nie. Rzecz w tym, Ŝe... chociaŜ wiem o twoich zdolnościach, wciąŜ trudno mi w nie uwierzyć. Często o tym zapominam. - Czy przerwaliśmy w jakiejś waŜnej chwili? - Zek chwyciła Nathana za ramię. - Mam być szczery? - zerknął na Traska. - Tak. Ale wszystko w porządku. Mogę się z nim skontaktować ponownie. - Z nim? - spytał Trask. Nathan wskazał nagrobek. - Były nauczyciel w szkole po drugiej stronie drogi. Za Ŝycia musiał być wspaniałym człowiekiem. Później był przyjacielem mego ojca. A teraz jest i moim. - MoŜe powinniśmy cię jeszcze zostawić samego? - Trask chciał wszystko naprawić. Czy jest coś, co chciałbyś do kończyć? Nathan pokręcił głową. - Później. Poszli więc do samochodu i wrócili do hotelu w Hartlepool...

- Kiedy jechaliśmy przez miasto - powiedział Nathan podczas kolacji - zwróciłem uwagę, Ŝe mój ojciec postanowił zamieszkać w domu stojącym dokładnie naprzeciw wielkiego, starego cmentarza.

Trask potwierdził skinieniem głowy i powiedział - Bardzo charakterystyczne, nieprawdaŜ? - I zanim Nathan zdąŜył odpowiedzieć, dodał - Coś ci opowiem o tym mieszkanku na poddaszu, gdzie mieszkał twój ojciec: właśnie tam Harry Junior - twój brat - po raz pierwszy wykorzystał Kontinuum Möbiusa. A był wówczas małym dzieckiem. Więc moŜesz mieć jeszcze nadzieję. Nathan pomyślał - Dziecko. Mieszkaniec. Mój brat urodzony przez kobietę, która nie była moją matką, choć był wtedy zaledwie dzieckiem, bezbronnym maleństwem, wiedział więcej, niŜ ja nauczyłem się w ciągu całego Ŝycia! Ale jeśli u niego było to instynktowne, to dlaczego nie jest tak samo w moim przypadku? Czego mi brak? I gdzie to jest? Czuję się jakiś niepełny. Czy Nestor otrzymał coś, co było przeznaczone dla mnie? A jeśli tak, to dlaczego to się w nim nie rozwinęło? Ale dzięki Bogu, Ŝe tak się nie stało! A na głos powiedział - Jak tu wtedy było? - Nie było mnie tutaj - odparł Trask, wzruszając ramionami. - Byłem wtedy ranny i leŜałem w szpitalu. Wydział tropił potwora, nazwiskiem Julian Bodescu, który był Wampyrem, a ja zostałem ranny w jego domu, w Devon. Od owego czasu ciągle Ŝałuję, Ŝe nie było mnie wtedy tutaj, ale z drugiej strony... moŜe miałem szczęście. Jednak był tu mój bliski przyjaciel, wyjątkowy człowiek, esper, nazwiskiem Darcy Clarke, który mi o tym opowiedział. Poza tym czytałem raporty... - Przerwał na chwilę, po czym ciągnął dalej. - Była noc. W mieszkaniu była Ŝona Harry'ego i jego mały synek. Bodescu wdarł się do środka, zabijając policjanta i dwóch ludzi z Wydziału Specjalnego, którzy stanęli mu na drodze. Ale chłopczyk był Nekroskopem, dzieckiem Harry'ego Keogha i zmarli go kochali. Wezwał ich, aby stanęli w obronie jego i jego matki. - Działo się to w środku nocy i tylko Darcy widział, jak podnoszą się z grobów i wychodzą z cmentarza. On sam znajdował się w zamkniętym, zakratowanym pokoju na drugim piętrze i widział, jak Bodescu zabija jego kolegę. Kiedy Darcy próbował się wydostać przez okno, spojrzał w stronę cmentarza. Nigdy nie zapomnę, jak opisywał to, co wtedy zobaczył. - Na początku nie mógł uwierzyć własnym oczom: droga przed domem zapełniła się ludźmi, ale nie byli to zwykli ludzie. Milczące strumienie, które łączyły się ze sobą, wylewając się z bram cmentarza - męŜczyźni, kobiety i dzieci - i zbiegały się przed domem. Byli równie cisi, jak groby, które przed chwilą opuścili!

- Ich odór, niesiony wilgotnym powietrzem, dotarł aŜ do Darcy'ego; obezwładniający fetor rozkładu i gnijących ciał. Ci z nich, którzy umarli niedawno, mieli na sobie ubrania, w których ich pochowano, ale inni... nie Ŝyli juŜ od dawna. Przeciskali się przez bramę i powłócząc nogami lub czołgając się posuwali się do przodu. A potem zaczęli pukać do drzwi. - Darcy myślał, Ŝe oszalał. Ale znając zdolności Harryego - i wiedząc, Ŝe jego dziecko takŜe jest Nekroskopem - musiał uwierzyć w to, co widzi. Wtedy zmusił się do zejścia na dół, zamierzając wpuścić ich do środka. MoŜesz to sobie wyobrazić? Darcy wpuszcza do domu hordę chodzących trupów! Ale ostatecznie do tego nie doszło. Stało się coś, czego nie zdołał znieść i zemdlał. Reszty dowiedzieliśmy się później, od Harry'ego. - Wykorzystując Kontinuum Möbiusa, Harry Junior przeniósł swoją matkę do Centrali Wydziału E. Zmarli zaatakowali Bodescu w mieszkaniu i mimo, Ŝe był Wampyrem, nie miał Ŝadnych szans. W końcu oni sami nie mieli nic do stracenia. Zmieniwszy metamorficznie swoje ciało, Bodescu wyskoczył na zewnątrz, wybijając okno. Ale jeden ze zmarłych był strzelcem wyborowym i przestrzelił mu kręgosłup. Ranny Wampyr runął na ziemię. Znaleźli go na cmentarzu, przebili kołkiem, odcięli głowę i spalili. Tak to się odbyło... Nathan popatrzył na niego i skinął głową. - Interesująca historia - powiedział. - Ale moŜe zmarli z cmentarza mogliby ją uzupełnić o parę szczegółów. Myślę, Ŝe powinienem z nimi porozmawiać. Muszę się jeszcze wiele dowiedzieć o swoim ojcu, a tylko oni mogą wypełnić luki. Tylko oni wiedzą, jak było naprawdę. - Czy chcesz, Ŝebyśmy poszli z tobą? - spytała Zek. - Myślę, Ŝe wolałbym być sam - odparł Nathan. - Wtedy mogę się bardziej skupić. Poza tym mam wraŜenie, Ŝe zmarli nie lubią, kiedy... inni ludzie „podsłuchują”, jeśli tak moŜna powiedzieć. - Będą tam twoi ochroniarze - przypomniał mu Trask. - Pod warunkiem, Ŝe będą się trzymać z daleka - powiedział Nathan. - Ale jak wiesz, ich porą jest noc. - Masz na myśli zmarłych? - Tak. Pojawiają się, kiedy wokół jest spokój. - Czując na sobie spojrzenie Zek i jej telepatyczną sondę, spojrzał w jej stronę. - Noc to takŜe pora Harry'ego - powiedziała. - Kiedy patrzę na ciebie z profilu, jak się uśmiechasz tym swoim smutnym uśmiechem, wyglądasz zupełnie, jak on. Tylko, Ŝe... pod koniec

jego oczy lśniły w ciemności czerwienią. - Po chwili dodała - Wiem, jak niebezpieczny jest twój świat, Nathanie, bo tam byłam. Ale wiesz, ten świat takŜe moŜe być pod wieloma wzglądami niebezpieczny. Więc obiecaj mi, Ŝe kiedy będziesz sam, zachowasz ostroŜność. W ciągu kilku godzin juŜ drugi raz mu powiedziano, aby był ostroŜny. Sprawiło to, Ŝe poczuł się potrzebny. - Obiecuję - odpowiedział. - Jeśli mi obiecasz, Ŝe zaprowadzisz mnie do Pitagorasa. - Wybierasz się na greckie wyspy? - Oczy rozszerzyły się jej ze zdumienia. - A Jazz? - No, tak. On teŜ. - Umowa stoi! - powiedziała. Trask patrzył, jak przywarli do siebie oczami. Wyszczerzył zęby w uśmiechu, choć trochę niepewnie i powiedział do Zek - Jest dla ciebie o wiele za młody. Zek poklepała go po ręku. - I jest Ŝonaty - przypomniała. -A co więcej, jest telepatą, a telepaci na ogół nie bardzo się ze sobą zgadzają. Więc moŜesz się uwaŜać za szczęściarza, Ben. - Naprawdę? - zapytał juŜ całkiem powaŜnie. Zek uśmiechnęła się do niego ciepło. - Czy moglibyśmy o tym porozmawiać później? powiedziała. Ale spojrzenie jej oczu było inne, niŜ gdy patrzyła na Nathana. I nagle Trask poczuł, Ŝe serce ma lekkie, jak u młodzieńca, który trzyma w ramionach swoją ukochaną. On jeden potrafił od razu rozpoznać prawdę...

Owej nocy Nathan rozmawiał ze zmarłymi na cmentarzu w Hartlepool, przy Blackhall Road. Oczywiście pamiętali Harry'ego Keogha. Ale teraz juŜ nie byli powściągliwi, jak poprzednio; Wielkie Zgromadzenie pragnęło nadrobić stracony czas; zmarli wyczuwali wewnętrzne ciepło Nathana, który przypadł im bardzo do serca; skarŜyli się na swoją samotność, aŜ w końcu Nathan poczuł się tym przytłoczony. Podobnie, jak Harry przed nim. Bowiem bycie Nekroskopem miało teŜ swoje minusy i to był jeden z nich: to, Ŝe przyjaciele nie tylko słuŜą pomocą, ale sami tej pomocy potrzebują. Ale podczas gdy ich były miliony, on był jeden. JednakŜe na starym cmentarzu w Hartlepool, gdzie płyty nagrobne pokrywał mech, ich liczba nie była juŜ tak wielka. Przynajmniej przez chwilę. ChociaŜ nie dowiedział się wiele o swoim ojcu (bo, w końcu, czegóŜ mógł się dowiedzieć oprócz tego, Ŝe go kochali), szczerość i

pokora Nathana scementowała ich przyjaźń, która miała trwać tak długo, jak ich pamięć. A pamięć zmarłych trwa naprawdę długo. Pod koniec, kiedy zimno przeniknęło go do szpiku kości i miał wraŜenie, Ŝe jest równie zimny, jak marmurowa płyta, na której siedział, przemówił do niego cichy, nieśmiały głosik Nathanie, myślisz, Ŝe mógłbyś mi pomóc? Był to głos małej dziewczynki, ale przepełniony takim smutkiem, Ŝe serce Nathana ścisnęło się z bólu. - Jeśli tylko będę mógł - powiedział. - Ale... kim jesteś? - Mam na imię Cynthia - powiedziała. - Mam... miałam... siedem lat. To nie było tak dawno. Ale moje kości były chore: nie wytwarzały krwi i dlatego umarłam. Ale jeszcze zanim to się stało, mama i tata tak bardzo się o mnie martwili! W szkole nie miałam zbyt wielu przyjaciół i rodzice nie mogli pogodzić się z tym, Ŝe jestem samotna. Dlatego wiem, Ŝe teraz martwią się jeszcze bardziej, bo myślą, Ŝe w ogóle nie mam przyjaciół. Ale moŜesz im powiedzieć, Ŝe tak nie jest. MoŜesz im powiedzieć, Ŝe mam ich mnóstwo! Nathan myślał przez chwilę, ale nic mu nie przychodziło go głowy. Jego nowi przyjaciele wyczuli to niezdecydowanie - bezradność - i spróbowali mu pomóc. - Cynthia - usłyszał. - Nekroskop ma mnóstwo roboty. Nie moŜe być na kaŜde zawołanie. Ma obowiązki takŜe w świecie Ŝywych, rozumiesz? A zresztą jak mógłby powiedzieć twoim rodzicom, Ŝe z nim rozmawiałaś? Oni nie wiedzą, Ŝe jesteśmy tutaj, a nasze umysły wciąŜ działają... - Ich argumentacja miała sens, ale Nathanowi wydała się zbyt chłodna. - Niech będzie - powiedział. - Słuchaj, kochanie, jeśli istnieje jakiś sposób, to im powiem. I dam ci znać, Ŝe im powiedziałem. Tylko musisz mi powiedzieć, gdzie mieszkają i jakie noszą nazwisko. Wtedy... no cóŜ, poproszę cię o coś, w rewanŜu. - W rewanŜu? - O małą przysługę, to wszystko. - Po prostu powiedz! - Niemal widział jej błyszczące oczy, niemal słyszał, jak jej drobne dłonie klaszczą z radości. - Buziaka - powiedział. - O tutaj. A w chwilę później... ...Miał wraŜenie, jakby anioł musnął jego policzek. I wydało mu się, Ŝe poczuł delikatny zapach mydła i łez, i niewinności...

Kiedy Nathan opuścił cmentarz, miał przed sobą nowe zadanie; jeszcze jedno wśród wielu innych, jakie sobie wyznaczył. Dla większości ludzi mogło się ono wydać zupełnie bez znaczenia, jednak dla niego była to w tym momencie najwaŜniejsza rzecz na świecie i kiedy dotarł do hotelu, juŜ wiedział, co musi zrobić. Traska i Zek zastał w barze, gdzie popijali koktajle i powiedział im, co zamierza. - Teraz? Dziś wieczorem? - Trask spojrzał na zegarek. Było po jedenastej. - Właśnie teraz - potwierdził Nathan. - Po co mają się martwić dłuŜej? - Ale... myślisz, Ŝe będą jeszcze na nogach? O tej porze? - Trask nie wiedział, co powiedzieć. Myślami był zupełnie gdzie indziej. Nathan to zrozumiał. - Och, tak. Nie będą spali. Będą siedzieli w opustoszałym domu, myśląc, wspominając i rozpaczając. Bo widzisz, teraz nie sypiają zbyt dobrze i to się nie zmieni, dopóki nie przyjdziemy im z pomocą. Zek powiedziała - Tylko wezmę płaszcz. - A Trask i Nathan siedzieli, czekając na nią w milczeniu...

Ulice były puste, kiedy jechali w kierunku przedmieścia. Zatrzymali się przed pięknym domem ze Ŝwirowanym podjazdem, dobrze utrzymanym ogrodem i miejscem zabaw, gdzie znajdowała się huśtawka, zjeŜdŜalnia i domek na drzewie. Miejsce było zadbane, ale otaczała je trudna do określenia atmosfera pustki. Na dole, w salonie, którego szklane drzwi wychodziły na drogę, paliło się światło. W pokoju siedzieli naprzeciw siebie męŜczyzna i kobieta, najwyraźniej w milczeniu. Byli zgarbieni i twarze mieli oparte na dłoniach. Trask wyłączył światła samochodu i zapytał - Mam pójść z wami? - Ale Zek potrząsnęła głową. - Dzięki, Ben - powiedziała cicho. - Ale mógłbyś nas rozpraszać. Nathan pokazał na drugi samochód, który ich minął i zatrzymał się jakieś pięćdziesiąt jardów dalej. - MoŜe im zechcesz dotrzymać towarzystwa? - Jasne - zgodził się Trask, a dwoje telepatów cicho ruszyło w stronę domu. Kiedy się zbliŜyli, Zek wyszeptała - Czy oni nas widzą? - Nie - zaprzeczył Nathan. - Widzimy ich, poniewaŜ tam pali się światło. Ale tutaj jest ciemno. A zresztą nie bardzo zwracają uwagę no to, co się wokół nich dzieje. I jeśli w ogóle o czymś myślą, to tylko o Cynthii. Dzięki temu będzie nam łatwiej.

- Co chcesz, Ŝebym zrobiła? - Po prostu wesprzyj mnie swoją siłą, wzmocnij moją telepatyczną moc, pomóŜ mi do nich dotrzeć. - Jestem gotowa. Nathan długo się nad tym zastanawiał. Wiedział, co zrobić i co powiedzieć. - Teraz! powiedział i sięgnął umysłem w stronę pary siedzącej w salonie... ...Ich Ŝal z powodu śmierci córki był ogromny. Kiedy swego czasu Nathan myślał, Ŝe jego matka, brat a zwłaszcza Misha nie Ŝyją, odczuwał niemal taki sam Ŝal. Ale on zawsze miał nadzieję, Ŝe jakoś udało im się przeŜyć. I rzeczywiście tak się stało. Ale Cynthia była niewątpliwie martwa i jej rodzice zdawali sobie z tego sprawę. Widzieli, jak z kaŜdym dniem słabła, choć nie przestawała walczyć z chorobą; stali koło jej łóŜka i byli przy niej, dopóki nie wydała ostatniego tchnienia. Było dokładnie tak, jak Nathan tłumaczył Traskowi: wciąŜ pochłaniały ich wspomnienia, Ŝal i pełne smutku myśli i cały czas zastanawiali się, gdzie Cynthia jest teraz. W istocie tak jest z kaŜdym, kto kogoś opłakuje. Spotyka się na ulicy kogoś, kto wygląda jak ten, który odszedł i myśli się, dlaczego on jest tutaj, a tamtego... nie ma. Bo mimo Ŝe Cynthia nie Ŝyła, stało się to bardzo niedawno; po prostu nie mogli w to jeszcze uwierzyć! To niemoŜliwe! To nie mogło przecieŜ spotkać ich dziecka, gdy inne Ŝyły! Nathan słuchał przez chwilę, aŜ nie mógł juŜ tego dłuŜej wytrzymać. - Tylko dla tego świata - powiedział jednocześnie do umysłów ich obojga. - Ona nie Ŝyje tylko dla tego świata. - Kto...? - MąŜ spojrzał na swoją młodą Ŝonę. - Co...? - Jej oczy rozszerzyły się. I zbierając wszystkie swe siły i całe współczucie oraz wspomagany przez telepatyczną moc Zek, Nathan powiedział - Macie racją, ona Ŝyje, ale w innym świecie, gdzie ma mnóstwo przyjaciół. Nie pytajcie o to, ale uwierzcie. MoŜe tam być szczęśliwa, jeśli będzie wiedziała, Ŝe i wy jesteście szczęśliwi. Ojciec Cynthii zerwał się na równe nogi i zataczając się, obszedł szybko pokój, przewracając niski stolik. Ale szukał... na próŜno. Bo oczywiście nie było tam nikogo. Poczułem to w swojej głowie! - powiedział. - Ja teŜ! - krzyknęła Ŝona.

- W obu waszych głowach - powiedział Nathan. - Czy teraz wierzycie? To bardzo proste... - To wiara! - krzyknęła kobieta i zemdlała. MęŜczyzna chwycił ją, zanim zdąŜyła upaść i podniósł wzrok, rozglądając się po pustym pokoju. - Ja... ja nigdy nie wierzyłem. - A teraz wierzysz? - Tak! Och, tak! - Więc będzie szczęśliwa. - Ale... gdzie? - W innym świecie. Ale nigdy nie wolno wam myśleć o pójściu jej śladem - ostrzegł Nathan. - Bo to zabronione, dopóki nie nadejdzie wasz czas. A wtedy będzie na was czekała. Ale nie będzie sama, będą z nią jej wszyscy przyjaciele. MęŜczyzna usiadł na kanapie, trzymając Ŝonę w ramionach. - Kim... jesteś? - powiedział szlochając. - Jestem przyjacielem Cynthii - po prostu odpowiedział Nathan. - Jednym z... bardzo wielu... Kiedy męŜczyzna szlochał, krzycząc - BoŜe, wybacz mi, Ŝe nie wierzyłem! Dziękuję ci, dziękuję! - Nathan wycofał swoją telepatyczną sondę. Kiedy wracali do samochodu, Zek zapytała - Nic im nie będzie? - Wrócimy tu o świcie i zobaczymy - odparł Nathan. Kiedy wrócili, z komina unosił się dym, męŜczyzna był w ogrodzie i rozbierał huśtawkę. Teraz, gdy Cynthia jest ze swoimi przyjaciółmi w innym świecie, nie będzie juŜ jej potrzebowała. Po chwili z domu wyszła kobieta i zarzuciła męŜowi ręce na szyję. Rozmawiając i mocno się obejmując, weszli do środka...

Wracając do hotelu, Nathan poprosił Traska, aby ten zatrzymał się na chwilę przed cmentarzem przy Blackhall Road. Kiedy znowu ruszyli, Nathan westchnął, zamykając oczy Teraz jej matka i ojciec wrócili do siebie i czują się dobrze. I Cynthia takŜe...

Kiedy znaleźli się z powrotem w hotelu, przybiegł do nich człowiek z Wydziału Specjalnego. - Sir? Z wyglądu jego twarzy Trask wywnioskował, Ŝe to coś waŜnego. - O co chodzi?

- Przyszła wiadomość. Pilna. Odebraliśmy ją drogą radiową. - Wręczył Traskowi notatkę i wrócił do samochodu. Trask patrzył za nim, myśląc - Nie ma sensu go pytać, dla czego. Następnie przeczytał krótką notatkę:

Do Bravo-Tango: Golf-Tango prosi o pilną rozmowę na temat Tango-Tango. Proponuje uŜycie miksera, najlepiej naszego. Delta-Charlie.

To było od Davida Chunga, który donosił, Ŝe Gustaw Turczin pragnie moŜliwie jak najszybciej uciąć sobie pogawędkę na temat Turkura Tzonova. W Ŝargonie Wydziału „mikser” oznaczał urządzenie szyfrujące...

VIII Drzwi!

PodróŜ z powrotem do Londynu przebiegła bez przygód. Kiedy o trzeciej po południu znaleźli się w Centrali Wydziału E, Trask wywołał Turczina; kiedy na ekranie ukazał się premier, w tle moŜna było takŜe dostrzec niewyraźną sylwetkę „ministra odpowiedzialnego” w Moskwie. Premier Rosji był niski, przysadzisty i pozornie niewzruszony. Musiał taki być, piastując to stanowisko. Aktualnie „nadzorował” zamieszki wywołane brakiem Ŝywności w Kazachstanie, ogromne

skaŜenia

substancjami

promieniotwórczymi

na

Morzu

Czarnym,

zamachy

terrorystyczne na Ukrainie, mafijne wojny gangów w samej Moskwie oraz drobne spory terytorialne i graniczne w wielu rejonach kraju. - A teraz jeszcze to - powiedział Turczin; mówił skrótami, chcąc uniknąć jakichkolwiek nieporozumień, czy przeinaczeń. - W odpowiedzi na wasze ostrzeŜenie, uzyskałem dostęp do pewnych poufnych informacji. Z tego, co byłem w stanie ustalić, wynika, Ŝe wasze obawy dotyczące wysokiego rangą funkcjonariusza sił bezpieczeństwa naszego kraju... nie, powiedzmy po prostu, Turkura Tzonova, są najwyraźniej uzasadnione. Istnieją dowody, Ŝe do Perchorska wysłano niewielkie ilości broni i... - Niewielkie? - przerwał mu Trask. - Proszę mi wybaczyć, panie premierze, ale widzieliśmy w Perchorsku coś więcej niŜ „niewielki” tajny skład broni! W rzeczywistości... - Bardzo pana proszę! - Turczin uniósł dłoń. - Dobrze wiem, co widzieliście. Ale to niewiele w porównaniu z uzbrojeniem na wypadek regularnej wojny. - JednakŜe to wystarczy - Trask nie lubił, kiedy mu przerywano - aby przeprowadzić atak na technologicznie zacofany kraj - albo świat! Spójrzmy prawdzie w oczy, nie ma potrzeby gromadzić takiej ilości broni w Perchorsku. Obecnie istniejące zabezpieczenia przed wtargnięciem czegokolwiek przez Bramę są aŜ nadto wystarczające. Dlaczego więc... - Dlaczego... to wielkie pytanie, panie Trask. Tak, muszę się z panem zgodzić powiedział Turczin bardzo cicho a Trask zrozumiał, Ŝe nawet jego dyplomatyczna cierpliwość ma swoje granice. Ciemne oczy Turczina błyszczały pod krzaczastymi brwiami, a cienkie wargi zacisnęły się. - Proszę pozwolić mi skończyć.

- Powiedziałem, Ŝe pańskie obawy są uzasadnione, prawda? W istocie juŜ od pewnego czasu mamy pana Tzonova na oku. Niestety nie jestem w stanie sformułować oskarŜeń; w pewnych sytuacjach mogę jedynie doradzać wszczęcie odpowiednich kroków. Kiedy zgromadzimy dowody, będzie wystarczająco duŜo czasu, aby... - A więc jeszcze nie teraz? - znowu przerwał mu Trask. - Bardzo mi przykro, panie premierze, ale czas ma tutaj zasadnicze znaczenie. Wiadomo, Ŝe Tzonov ma skłonność do megalomanii i przynajmniej w jednym przypadku jest winien morderstwa! Albo, co najmniej usiłowania morderstwa. - Siggi Dam - przerwał premier i jego wargi zacisnęły się jeszcze bardziej - zaginęła, tak. - Lekko skręcił się w bok, po czym spojrzał prosto w ekran. - Według Turkura Tzonova, uciekła na Zachód, obawiając się dochodzenia w sprawie swego udziału w... - ...Ucieczce przybysza z Perchorska? Ale przecieŜ mówiliśmy, Ŝe taka właśnie będzie jego wymówka. - Tak - przytaknął Turczin. - I, skoro mowa o wymówkach, ta wygląda na całkiem prawdopodobną. Bo w końcu przybysz jest w waszych rękach. - Przybysz? - odparował Trask. - Rzeczywiście jest tutaj. Ale gdyby go nie traktowano jak zwierzę, nie wspominając o groźbach uŜycia maszyny Tzonova, mógłby równie dobrze przebywać w Moskwie. Dlatego Nathan, „przybysz”, jest tam, gdzie chciał być. Ale czyŜ nie ma do tego prawa w Europie, gdzie nie ma granic, paszportów i prześladowań? I czyŜ to nie oczywiste, Ŝe Tzonov znów odbudowałby dawne bariery i wzniósł Ŝelazną kurtynę, gdyby mu dano szansę urzeczywistnienia jego planów? Proszę mu nie dawać takiej szansy. - Nie mam zamiaru. Jest pod obserwacją. Zarówno Tzonov jak i jego... sprawa. - Oczy Turczina błyszczały groźnie. - Ale działając powoli, w końcu dopadniemy gagatka, panie Trask. - To dobrze. - Trask trochę się odpręŜył i nawet pozwolił sobie na wymuszony uśmiech. Ale jeśli mogę coś doradzić, nie działajcie zbyt powoli. - Tak, sprawa Tzonova. - Turczin nie odwzajemnił uśmiechu Traska. - Jeśli nie jesteśmy w błędzie, to zdrada. Ale on ma wiele macek, które sięgają prawie do wszystkich prowincji kraju. WyobraŜam sobie, Ŝe nawet mógłby wywołać powstanie, aby zrealizować swoje plany - gdyby znalazł sposób zdobycia funduszy. - Istotnie - przytaknął Trask. - Myślę, Ŝe wierzy, iŜ znalazł taki sposób. W Krainie Słońca i Krainie Gwiazd znajdują się bogate złoŜa złota. Tam jest to pospolity metal...

- Ale podobnie jak ja mam swoich informatorów, on ma ich takŜe. - (Turczin wciąŜ robił wraŜenie, jakby nie słuchał zbyt uwaŜnie, ale patrząc na niego, Trask dzięki swemu wykrywaczowi kłamstw wiedział, Ŝe tak nie jest.) - W rzeczywistości kontroluje kilku naszych najlepszych agentów wywiadu. W waszym Ŝargonie szpiegów umysłu, panie Trask. Albo moŜe, „Opozycji”? - Tak to dawniej nazywaliśmy. A Tzonov chce, aby te czasy powróciły. Jednak nie moŜemy na to pozwolić i kaŜdy, oprócz kompletnego wariata - czy megalomana - musi to rozumieć. Ale szkody, jakie mógłby wyrządzić, usiłując... -... Są niewyobraŜalne, wiem. Mógłby zniszczyć to, co starałem się odbudowywać przez piętnaście lat i w ten sposób doprowadzić do upadku mój kraj. - Bardzo pana przepraszam - Trask pokręcił głową. - Wydaje mi się, Ŝe pan nie do końca rozumie niebezpieczeństwo. Choć doceniam pańską troskę o własny kraj, ja obawiam się o losy całego świata. Szczerze mówiąc, nie miałbym nic przeciwko temu, gdyby Turkur Tzonov jeszcze dziś przeszedł przez Bramę i wylądował w Krainie Gwiazd. Bardzo by mi to odpowiadało gdybym miał gwarancję, Ŝe nie zamierza stamtąd wrócić. A gdyby wrócił, Ŝe wciąŜ będzie człowiekiem! Niepokoi mnie nie to, co zamierza ukraść w świecie Wampyrów, lecz fakt, Ŝe ujawni istnienie naszego świata tym, którzy tam są. To właśnie najbardziej mnie niepokoi: Ŝe sprowadzi tutaj coś, co zagnieździ się w jego ciele! Turczin przez chwilę milczał zamyślony, po czym zapytał - Czy zagroŜenie jest aŜ tak straszne? Trask odrzekł - Wiem na ten temat tyle samo, co wszyscy i moŜe mi pan wierzyć, Ŝe nie ma większego zagroŜenia, niŜ to! Te Bramy to jak wrota piekieł: moŜe przez nie przeniknąć zaraza, która rozprzestrzeni się na całą planetę i zniszczy albo uczyni niewolnikami wszystkich bez wyjątku. Ostatecznie musimy znaleźć sposób, aby zamknąć je na zawsze. Nawet rozwiązanie, które zastosowano w Perchorsku, nie jest wystarczająco skuteczne; nie wtedy, gdy mamy do czynienia z takimi ludźmi jak Turkur Tzonov. Zwłaszcza, jeŜeli będzie tym kierował! Czy nie moŜna go po prostu odwołać i dać mu jakieś stanowisko w Moskwie, gdzie będzie moŜna mieć go na oku? Teraz Turczin się uśmiechnął, chociaŜ był to ponury uśmiech. - Gdyby to było takie proste! Ale czy pan wie, jak bardzo ograniczone są środki, jakimi dysponuję? Gdybym panu powiedział, nie uwierzyłby pan. I radzi mi pan go odwołać? Tzonov przychodzi i odchodzi, kiedy

ma ochotę, panie Trask. Sam jest swoim panem. A ostatnią rzeczą, jakiej bym pragnął, to wystraszyć go albo przyśpieszyć jego akcję... cokolwiek zamierza. - Wzruszył ramionami. Proszę nie zapominać, Ŝe Perchorsk to prawdziwa forteca. Trask był zdumiony. - Więc jeśli juŜ doszliśmy to tego samego wniosku, to po co prowadzimy tę rozmowę? Turczin westchnął ze znuŜeniem i opuścił ramiona. - Ja teŜ kocham swój kraj - powiedział w końcu. - To znaczy, kocham go tak samo, jak Tzonov - nie, bardziej niŜ on. PoniewaŜ kocham go dla niego samego, a nie dla siebie. I dlatego jestem w rozterce. Pan się niepokoi z powodu Wampyrów... zupełnie słusznie, wszyscy powinniśmy się tym niepokoić. Ale jest jeszcze problem wykorzystania innego świata. I pytam: co jest większym zagroŜeniem? Jak kaŜdy wie, mój kraj jest teraz ogromnie osłabiony. MoŜe obawia się pan, Ŝe będziemy tam pierwsi i Ŝe Rosja znów urośnie w siłę? Trask pokręcił głową z niedowierzaniem. - Powtórzę to jeszcze raz - powiedział. Dostanie się tam nie stanowi problemu. Problemem jest, jak zapobiec rozprzestrzenianiu się tego, co tam jest. Gdybyśmy - mam na myśli Wydział E - kiedykolwiek podjęli decyzję wysłania ludzi do tamtego świata, to byłaby ostateczność, albo próba zniszczenia Wampyrów w ich siedlisku. Naszym celem nie byłoby wykorzystanie owego świata. - I da mi pan znać, gdyby miała nadejść taka chwila? - Pan się dowie pierwszy. - Doskonale. W przyszłości powinniśmy prowadzić takie rozmowy - twarzą w twarz bardziej regularnie. - Będziemy to musieli robić - odpowiedział Trask. - Na razie... no cóŜ, jak pan widzi, mam mnóstwo do roboty. - Nie mam co do tego wątpliwości - odparł Trask. Przez cały czas było widać w tle niewyraźną sylwetkę ministra odpowiedzialnego, który nie odezwał się ani słowem...

Mijały dni, tygodnie, miesiące. Nathan był tak pogrąŜony w nauce, Ŝe prawie nie zauwaŜał upływu czasu. Ale tak się tylko mówi, bo oczywiście zdawał sobie sprawę, jak szybko płynie tu czas. Jednemu dniowi w Krainie Słońca odpowiadało siedem pełnych cykli na Ziemi... szybkość poruszania się słońca na niebie nie przestawała go napawać zdumieniem. Prawie dostrzegał, jak się porusza!

Studiował budowę silników, ale tytko tych, które mogły znaleźć zastosowanie w Krainie Słońca. Fascynowały go zwłaszcza maszyny parowe i nawet zdobył mały model, aby go zabrać do domu. Tyrowie będą z niego mieli ogromny poŜytek! Kilka takich maszyn w dawno porzuconych kołach wodnych Shaekena i wypalone pustynie rozkwitną! Nathan widział to wyraźnie przed oczyma duszy: mając zestaw wspaniałych tyrańskich zwierciadeł, skupiających światło na kotle maszyny parowej w ciągu długiego dnia - nie wspominając o wysokiej temperaturze na samej pustyni - zapotrzebowanie na paliwa stałe będzie minimalne. A jeśli chodzi o wodę, juŜ jej nie zabraknie, dzięki nurnikowi i dźwigowi hydraulicznemu Shaekena oraz Wielkiej Ciemnej Rzece, skąd będzie się czerpać wodę, płynącą przez pogrąŜone w wiecznej ciemności pieczary, głęboko pod powierzchnią ziemi. Zainteresował się takŜe rolnictwem i niewiarygodną róŜnorodnością hodowanych warzyw, mając w pamięci opowieści Lardisa Lidesci o ogrodzie Mieszkańca i jego wspaniałych produktach rolnych. I za kaŜdym razem, gdy natknął się na coś interesującego, gromadził nasiona, aby je zabrać ze sobą. Oczywiście Cyganie uprawiali rozmaite rośliny, ale nie w takiej obfitości. Był zachwycony ziemniakami, o których w ogóle nie słyszano w Krainie Słońca! Od matematyki przeszedł do nauk ścisłych; zajął się zwłaszcza dynamiką, która w pewnym sensie stanowiła zastosowanie liczb. Bardzo ją polubił, bo wreszcie zobaczył, jak liczby moŜna zastosować w praktyce. Oczywiście! Nie trzeba juŜ było zgadywać, ile trybów powinno mieć koło zębate: zaskakująca matematyka związana z kołem przestała być tajemnicą kiedy miało się do dyspozycji liczbę d. Studiował to wszystko z entuzjazmem, bo była to wiedza - i wynikające z niej korzyści które miał zabrać ze sobą. Ale nie chodziło tylko o korzyści i nie wszystkie z nich były nieszkodliwe. Poznawał bowiem takŜe róŜne rodzaje broni i ćwiczył się w strzelaniu z krótkiej broni palnej, broni półautomatycznej, strzelby, pistoletu maszynowego i uŜywaniu granatów, a wszystko to robił w starym garnizonie w Aldershot. Na koniec wprawiał się w posługiwaniu mową umarłych. Teraz nie przedstawiało to Ŝadnych trudności, bo zmarli rozmawiali z nim swobodnie. Mimo woli, oddał samemu sobie ogromną przysługę, przychodząc z pomocą biednej małej Cynthii na cmentarzu w Hartlepool. Bardzo mu się to przydało, bo zmarli nie mieli teraz cienia wątpliwości, Ŝe znaleźli w Nathanie nowego orędownika. Odtąd kaŜda jego walka i wszystkie poszukiwania będą znajdowały ich wsparcie.

Częste wyprawy do Hartlepool, Harden, Edynburga i na wiele innych cmentarzy, które kiedyś odwiedzał Harry Keogh, przyniosły niemal pełny obraz człowieka, który był jego ojcem, człowieka, którego zmarli znali jako Nekroskopa. I mimo tego, czym Harry stał się na samym końcu, Nathan się go nie wstydził. Bo Ŝaden z jego zmarłych przyjaciół nie powiedział na jego temat złego słowa, a oni sami Ŝałowali, Ŝe odwrócili się do niego plecami. Zmarli na wszelkie sposoby starali się Nathanowi słuŜyć; nawiązał kontakty z członkami Wielkiego Zgromadzenia w wielu krajach i musiał tylko sięgnąć umysłem, aby do nich dotrzeć. Wraz z nowo zdobywaną wiedzą, jego ezoteryczne zdolności szybko rosły, jakby dostosowując się do niecodziennych potrzeb, do jakich je miał wykorzystać. Ilekroć napotkał jakieś trudności, zmarli słuŜyli mu pomocą... ...Z wyjątkiem dziedziny, w której ich pomoc byłaby szczególnie przydatna. Bo Ŝaden z nich nie znał największego sekretu Harry'ego, ani teŜ nie był w stanie dostarczyć jakiejś wskazówki, gdzie Nathan mógłby znaleźć odpowiedź. Metafizyczne Kontinuum Möbiusa wydawało się równie nieosiągalne jak zawsze. I nagle był juŜ środek maja. Zmieniające się pory roku zaskakiwały Nathana, ale w sumie jego organizm zaczynał przystosowywać się do gwałtownych przeobraŜeń: nieustannie zmieniająca się sceneria miast, oszołamiające środki transportu, takie jak samochody, pociągi, samoloty i metro, ogromna rozmaitość krajobrazów - zwłaszcza nadmorskie obszary na północnym wschodzie, z kruchymi skałami, ponurym szarym oceanem i Ŝałośnie zawodzącymi mewami, gatunkiem zupełnie nieznanym w Krainie Słońca - oraz setki innych, nieznanych przedtem doznań. Teraz był znacznie bardziej skłonny podchodzić do wszystkiego ze spokojem. Jedyną rzeczą, na którą nie był przygotowany, poniewaŜ o niej zapomniał (jego pragnienia były tak wielkie, Ŝe często powodowały rozproszenie uwagi), było to, co powiedział mu Trask pewnego ranka w połowie miesiąca. - Dopływ rzeki Radujevac ma najniŜszy poziom od pięciu lat - zakomunikował Trask, budząc go ze snu. - Załatwiłem ci lot do Belgradu na piątek. Anna Maria English jest tam od paru miesięcy i pilnuje, Ŝeby wszystko szło pełną parą. Doniosła mi, Ŝe nasi grotołazi przedostali się przez syfon prowadzący do Bramy. Mogą cię tam zabrać, razem z wszystkimi rzeczami, które zgromadziłeś oraz bronią i amunicją. Plus cała wiedza, jaką zdobyłeś, zamknięta w twojej głowie.

- Ale wciąŜ nie wiem tego, czego najbardziej pragnąłem się dowiedzieć. - To, co powiedział Trask, wciąŜ nie całkiem dotarło do Nathana, który mrugał oczami, odpędzając resztki snu. - Czy jacyś twoi ludzie będą mi towarzyszyć? - Nie - Trask pokręcił głową. - Zawarliśmy układ z Gustawem Turczinem. Będziemy siedzieć cicho, dopóki Turkur Tzonov nie uczyni jakiegoś ruchu. A w międzyczasie ludzie lojalni wobec Turczina przenikną do wnętrza Perchorska. Turczin wierzy, Ŝe zdoła powstrzymać Tzonova na jego własnym terenie. Nathan na chwilę przestał się ubierać i wyrzucił z siebie - Mam nadzieję, Ŝe mu się nie uda! Chciałbym spotkać się z tym człowiekiem w moim świecie. A jeszcze bardziej chciałbym, aby spotkali się z nim niektórzy mieszkańcy mego świata! W porównaniu z nimi, Turkur Tzonov, to bardzo mały potwór. - Nadal myślisz o Siggi? - JeŜeli Siggi Dam dostała się do Krainy Gwiazd pozbawiona przez ową maszynę swego umysłu... - Nathan potrząsnął zmierzwioną głową - ...to myślenie o niej nic nam nie da. Ale chciałbym mieć szansę pomszczenia jej, o tak. - Przede wszystkim uwaŜaj na siebie, Nathanie - powiedział Trask. - Bo jeśli jest jakaś sprawiedliwość na świecie - a z mego doświadczenia wynika, Ŝe tak - Tzonova czekają teraz trudne chwile, nawet bez twego udziału. - Idąc do drzwi, dodał - Zek chce, Ŝebyś zjadł z nią śniadanie w restauracji hotelowej. To dla niej waŜne. Nathan wiedział, Ŝe tak jest w istocie...

W trzy dni później polecieli do Grecji. Nathana głównie interesowała wyspa Samos: zmarli powiedzieli mu, Ŝe tam właśnie jest Pitagoras, pochowany dokładnie na tej samej wyspie, na której się urodził. To miała być ostatnia próba porozmawiania z prawdziwym ekspertem, jednym z największych matematyków, który mógł mu pomóc. JuŜ rozmawiał z wieloma matematykami, tradycjonalistami i nie tylko, ale wir liczbowy zbił ich z tropu, podobnie jak J. G. Hannanta. Chodziło o to, w jaki sposób zmieniał się, ani chwili nie pozostając w bezruchu. Wskutek tego nigdy nie moŜna było mieć pewności, Ŝe bada się jego właściwą część. Natomiast Zek była zainteresowana kontaktem z Jazzem Simmonsem; grób jej męŜa znajdował się na wyspie Zakynthos, w pobliŜu jej domu. A środek maja na greckich wyspach to cudowny okres; Nathan mógłby odpocząć i odzyskać siły, a ona... miałaby szansę, Ŝeby

powiedzieć Jazzowi kilka rzeczy, których nigdy nie zdąŜyła mu powiedzieć. I tak to wiedział bez wątpienia - ale ostatnie czułe poŜegnanie nie powinno być zbyt bolesne. Ben Trask chciał im towarzyszyć, ale kiedy Zek nie zgodziła się, przyjął to ze zrozumieniem. Po prostu nie zastanowił się. Bo pomimo wszystkiego, co się wydarzyło, wszystkich zebranych dowodów i świadectwa swego wykrywacza kłamstw, wciąŜ z trudem przyjmował do wiadomości „sztukę” Nathana, to, czym był i co zrobił; tak było z kaŜdym, kto sam nie był Nekroskopem. Ale dla Zek była to ostatnia szansa „spotkania się” z Jazzem i Ben musiał się z tym pogodzić. Wyspa Samos, leŜąca między Morzem Egejskim a Dodekanezem, przyniosła rozczarowanie; w końcu Nathan odnalazł ucznia Pitagorasa, który doszedł do własnych wniosków, jeśli chodzi o mistycyzm mistrza i porzucił jego szkołę. W ten sposób odszukano miejsce, gdzie znajdował się grób Pitagorasa. Kiedy znaleźli się blisko, Nathan poszedł dalej sam, a gdy dotarł na miejsce - mały gaj oliwny na tarasowatym zboczu wzgórza, na skraju przylądka z małym, białym kościółkiem odczuł mglistą obecność umysłu, pogrąŜonego w głębokim śnie. U Ŝywego człowieka taki stan oznaczał katatonię. A w przypadku Pitagorasa... Wróciwszy do Zek, Nathan opowiedział jej pokrótce, co znalazł. - To na nic. Jest daleko poza moim zasięgiem. Hannant miał rację: Pitagoras nie potrafił zaakceptować wiedzy współczesnego świata, faktu, Ŝe nauka zostawiła go daleko w tyle. Odkrył, Ŝe o ile jego rachunki są poprawne, o tyle cała jego teologia jest błędna. Nie mogąc się z tym pogodzić, powrócił do swych dawnych doktryn. Zamiast próbować przeniknąć do innych umysłów, Pitagoras zamknął się we własnym. Dla niego liczby były wszystkim. I ostatecznie jest całkiem zadowolony ze swego losu. W końcu jest pierwszą i zarazem ostatnią liczbą...

Popłynęli wodolotem na Zakynthos, wyspę na Morzu Jońskim, a potem taksówką z Zante pojechali wijącą się, stromą drogą wzdłuŜ gór. W miejscu, gdzie porośnięte drzewami boczne pasmo zbiegało do niewiarygodnie niebieskiego morza, stał dom Zek; ostatnie schronienie Harry'ego Keogha na końcu jego drogi. Potem przez krótki czas mogli odpocząć od obecności ochroniarzy Nathana; ludzie z Wydziału Specjalnego zostali w porcie, gdzie wynajęcie samochodu zabrało im znacznie więcej czasu, niŜ przewidywali. Ale po południu, gdy na porośnięte sosną zbocza padł cień gór,

zabarwiając morze na kolor ciemnej zieleni, a Nathan i Zek siedzieli na balkonie, popijając kawę z likierem, dostrzegli metaliczny błysk na drodze, na którą padały ostatnie promienie zachodzącego słońca i zrozumieli, Ŝe ich „prześladowcy” powrócili...

Nathan dostał gościnną sypialnię. Następnego ranka, jeszcze zanim się obudził, Zek pojechała samochodem do miasta, aby uzupełnić zapasy w lodówce. Słysząc, jak wraca, Nathan wstał, wziął prysznic i ubrał się. Kiedy skończył poranną toaletę, dom był pełen nęcących zapachów, a gdy wszedł do jadalni, Zek powitała go słowami - Przygotowałam to, co lubisz. Czyli kawę i jajka na bekonie. A kiedy juŜ zjedli, Nathan powiedział - Jazz? - Moglibyśmy teraz? - zapytała niepewnie. - Jak tylko będziesz gotowa. - Myślałam... co mu powiedzieć. - Wiem - powiedział łagodnie. - Nie mogłem zasnąć prawie przez godzinę, słuchając, jak przewracasz się z boku na bok. Dla mnie to nie będzie to samo, co zwykle; nie tym razem. Bo to sprawa osobista. Bo wiem, jak bardzo ci go brak. Ale czy wiesz, co chcesz mu powiedzieć? Myślałaś o tym? - Tak sądzę. Nie jest tego wiele. Nie mogę tylko... wspominać o tym, co stanęło między nami. To znaczy, w Ŝyciu nic takiego nie było - nawet Wampyry - aŜ do końca. Muszę to pamiętać i starać się nie rozpłakać. To nie w moim stylu. Choć i tak mnie nie usłyszy. Muszę po prostu z nim porozmawiać, za twoim pośrednictwem, jak gdyby... był dawnym Jazzem. To znaczy, on jest Jazzem. A jednak nie będzie to jak zwykła rozmowa telefoniczna... Po raz pierwszy zobaczył ją w rozpaczy. I mało prawdopodobne, Ŝe zobaczy to jeszcze kiedyś. Zek była silną kobietą. Zobaczyła wyraz jego twarzy - smutek i współczucie - i odwróciła się. A Nathan powiedział. - To nie będzie tak trudne, jak myślisz. Posługując się mową umarłych, moŜna przekazać więcej niŜ to, co niosą same słowa. Jest to bowiem takŜe kwestia uczuć, nie tylko słów. Wykorzystamy telepatię, bo w ten sposób będziemy w bliŜszym kontakcie. Jazz jej nie usłyszy, ale w ten sposób będę mógł pomóc ci uporządkować myśli, gdybyś się pogubiła i przekazać jego

myśli... bezboleśnie. Ale z tego, co o nim wiem, z tego, co słyszałem, Jazz był zbudowany mniej więcej z takiego samego materiału, jak ty. Wszystko pójdzie dobrze, zobaczysz. Obróciła się do niego. - Naprawdę? - W jej oczach była nadzieja. Przytaknął i uśmiechnął się. - Tak, jestem pewien, Ŝe tak. - Był pewien, bo przecieŜ nad wszystkim będzie czuwał...

W kilka godzin później, idąc do samochodu, Zek przystanęła i oparłszy się o sosnę, spojrzała na morze. - Kochaliśmy ten widok - powiedziała. Nathanowi nie trudno to było zrozumieć. Oddałby wszystko, aby była tu z nim Misha i razem z nim mogła patrzeć na bezkresny ocean. śadnego widoku, jaki oglądała w Krainie Słońca, nie moŜna było z tym porównać. Zek milczała. Zerknąwszy w jej stronę, Nathan zauwaŜył, Ŝe zmarszczyła brwi. Poszedł za jej spojrzeniem i zobaczył łódkę stojącą przy samym brzegu, tuŜ poniŜej. - Kajak powiedziała. - Pierwszy letnik. Wynajmują łódki i szukają ustronnych zatok, takich jak ta. Od czasu do czasu wchodzą do lasu, urządzają piknik i pozostawiają po sobie śmiecie, a często niszczą to i owo. KaŜdego roku jest ich coraz więcej. Nie sądzę, abym mogła tu jeszcze długo mieszkać, skoro zostałam sama. Myślałam, Ŝe mi się to uda, ale... - Przerwała gwałtownie. Nathan miał wraŜenie, Ŝe ją rozumie. To było ich magiczne miejsce. Ale łódka stanowiła rzeczywistość; kradnąc resztę tej magii, zatruwała samotność Zek. - Chodźmy do Jazza - powiedział...

Między Porto Zoro a Argasi, skręcili z drogi na kamienistą ścieŜkę biegnącą wśród drzew. Na skalistym wzniesieniu mały biały kościółek lśnił w świetle słońca jakby był zbudowany z alabastru i odbijał się w roziskrzonej wodzie zatoki. Między drzewami a kamienistą plaŜą znajdował się cmentarz z regularnie rozmieszczonymi grobami. Z dala od miejsc, które okupowali turyści, było tu niezwykle cicho i spokojnie. - Niedaleko stąd Jazz lubił łowić ryby - wyjaśniła Zek. - Kiedy juŜ wiedział, Ŝe koniec jest bliski... sam wybrał to miejsce. Podeszli do jego grobu. I wtedy Nathan im to ułatwił...

Na koniec, kiedy Zek powiedziała juŜ wszystko i nie mogła powstrzymać łez, opuściła cmentarz, poszła na plaŜę i stanęła na samym brzegu. A Nathan powiedział do Jazza - JuŜ odchodzimy. - To bardzo miło z waszej strony, Ŝe przyszliście - odpowiedział Jazz. - I to wspaniale, co zrobiłeś dla Zek. Wiem, Ŝe Harry byłby z ciebie dumny. Ale posłuchaj, nie chcę, Ŝeby cierpiała i była sama. Więc obiecaj, Ŝe oddasz mi przysługę: jeśli nadejdzie taka chwila, Ŝe pojawi się ktoś, komu na niej zaleŜy, dopilnuj, aby nie miała poczucia winy. To znaczy, powiedz jej, Ŝeby nie czuła się winna. Niech wie, Ŝe pragnę, aby była szczęśliwa. Nathan kiwnął głową. - JeŜeli jeszcze będę tutaj... masz moje słowo. - Ale nie wcześniej. - Oczywiście. - To mi wystarczy - powiedział Jazz...

Nathan zostawił Zek na plaŜy, aby doszła do siebie i wrócił do samochodu. Zanim odszedł, zauwaŜył, Ŝe kajak, stojący poniŜej domu Zek wyciągnięto na brzeg, ale nikogo w nim nie ma, a zanim doszedł do samochodu Zek, zobaczył metaliczny błysk w gaju oliwnym i wiedział, Ŝe jego ochroniarze czuwają. Potem, przyjrzawszy się, zobaczył jednego z nich - czy raczej jego ramiona - wystające zza pnia starego, sękatego drzewa. Dłonie spoczywały na ziemi, oparte na knykciach. MęŜczyzna musiał się opalać, ale... jego dłonie były takie nieruchome. A w samochodzie drugi ochroniarz wydawał się spać, oparłszy się o kierownicę. Nagle Nathan zamarł. Czując, Ŝe coś jest nie tak, wysłał telepatyczną sondę. Wyczuł bliską obecność innych umysłów, ale były dziwne i podejrzane! Ostatnio Nathan uŜywał telepatii w połączeniu z mową umarłych. Instynktownie przełączył się na tę ostatnią... ...I były tam zdezorientowane, zaskoczone, przeraŜone umysły jego ochroniarzy! Obaj byli martwi! Podszedł do drzewa i obszedł je dookoła. Siedzący w słońcu męŜczyzna miał koszulę przesiąkniętą krwią i spoczywał w kałuŜy własnej krwi! Oczy i usta miał otwarte, jakby z trudem łapał powietrze, a pod jego brodą widniała wielka czerwona rana. Nathan nie musiał patrzeć na tego drugiego, w samochodzie... - Zek! - wysłał sondę w kierunku plaŜy.

- Nathan! - odpowiedziała natychmiast, zobaczyła potworny obraz w jego umyśle i uzupełniła go własnymi obserwacjami. - MęŜczyzna, nie, dwóch męŜczyzn, w wodzie. Musieli tu przypłynąć kajakiem. Mają kusze i mordercze myśli! Są pod rozkazami... Turkura Tzonova! - Są tu jeszcze inni - powiedział. - Wśród drzew. Idę. - I popędził na plaŜę.

Na greckich wyspach była godzina 1.45 po południu, ale w Centrali Wydziału E w Londynie było o dwie godziny wcześniej i wymizerowany Ian Goodly właśnie wysiadał z windy. Kiedy znalazł się na zewnątrz, zatoczył się, gwałtownie wciągnął powietrze i złapał się za skronie. David Chung był na korytarzu. Chwycił Goodly'ego za ramię, podtrzymał go i powiedział - Ian, co się stało? - Pokój Harry'ego! - wychrypiał Goodly. - Tak - potwierdził Chung, oblizując nagle zaschłe wargi. - Ja teŜ to czuję. Kiedy tam szli, spotkali nadchodzącego z drugiej strony Geoffa Smarta. Miał bladą twarz, był wystraszony i trzęsły mu się ręce, kiedy do nich podbiegł. - Ja... - zaczął. - Wiemy - przerwali mu prawie jednocześnie. W pokoju Harry'ego Goodly powiedział do Chunga - Widziałem, jak podłączasz komputer. Ty, ja, Geoff byliśmy tutaj. Musisz to zrobić teraz! Chung powiedział - To ten kolczyk Nathana. - Pokazał im go. - Nie widzicie tego, ale on wibruje mi w dłoni. Nigdy przedtem nie odbierałem tak wyraźnych sygnałów. Ale niech mnie diabli, jeśli wiem, co oznaczają! - Podłącz maszynę - powiedział Smart - to moŜe się dowiemy. Kiedy Chung się do tego zabierał, Goodly powiedział - Myślę, Ŝe Nathan nie uŜywał komputera od ostatniego razu, kiedy włączył się sam! Myślę, Ŝe nie odwaŜył się. Kiedyś mi powiedział, Ŝe „zapamiętał to, co z tego zostało”. Ale nie jestem pewien, co właściwie miał na myśli. Ekran oŜył, a Chung odskoczył od gniazdka i upadł jak długi na ziemię. A na ekranie pojawił się wir liczb! Na czarnym tle złociste symbole wirowały, równania mutowały i wszystko zderzało się ze sobą w gorączkowym pędzie! Ale po chwili obraz zastygł w bezruchu. Zostało tylko jedno skomplikowane równanie, którego nikt w pokoju nie był w stanie zrozumieć, a co dopiero rozwiązać.

Ale rozwiązanie pojawiło się samo, gdy symbole zlały się ze sobą, tworząc trójwymiarowy kształt - złocistą strzałkę - która wyrwała się z ekranu, jak ryba wyskakująca z wody. Był to swego rodzaju oŜywiony hologram: mnóstwo zawieszonych w powietrzu elektrycznych drobinek, tworzących półprzezroczysty i wyraźnie niematerialny kolec. Ale choć rzecz wydawała się nietrwała, była jednak rzeczywista! Przez krótką chwilę strzałka unosiła się nieruchomo, po czym popędziła przed siebie, przeniknęła przez ścianę i znikła. Zanim ktokolwiek zdąŜył się poruszyć, błysnęło i komputer eksplodował! Rozrzucając wokół fragmenty plastikowej obudowy i iskry, pozostawił po sobie jedynie dymiące, czarne szczątki konsoli. A trzej esperzy stali oszołomieni, z otwartymi ustami, kuląc się w przeraŜeniu...

Kiedy Nathan pędził przez kamienistą plaŜę, nagle poczuł, jakby coś szarpnęło go za rękaw i w chwilę potem usłyszał odgłos strzałów z automatu z tłumikiem. Zek biegła w jego stronę, a za nią kilku męŜczyzn, którzy przed chwilą wyszli z wody. Mieli na sobie srebrzyste stroje do nurkowania, a w dłoniach trzymali kusze. Była tylko jedna droga ucieczki: w kierunku północnego końca plaŜy. Biegnąc wielkimi susami, Nathan skręcił w stronę Zek. Ale gdy nad głową zaświstały mu kolejne kule, zrozumiał, Ŝe im się nie uda. Oba końce plaŜy zamykały skaliste grzbiety, które opadały do morza. Skały były ostre i wyglądały niebezpiecznie; wspinając się, Nathan i Zek znacznie spowolniliby swoją ucieczkę i stanowiliby doskonały cel na tle czarnej, wulkanicznej skały. - Do wody! - krzyknął Nathan. Wiedział, Ŝe Zek pływa jak ryba, a woda wydawała się jedyną moŜliwą drogą ucieczki. Usłyszawszy go, zdarła z siebie ubranie, rzuciła się do wody i zanurkowała. W następnej chwili Nathan znalazł się koło niej. A na plaŜy męŜczyźni w srebrzystych strojach znów skoczyli do wody. - Będzie cięŜko - wysapał Nathan. - Pozbądź się spodni - powiedziała chłodno. Była obeznana z niebezpieczeństwem i teraz, gdy wszelkie emocje zostawiła za sobą, znów potrafiła myśleć, jak dawna Zek. - W spodniach nie będzie ci łatwo płynąć. Ale Nathan takŜe był obeznany z niebezpieczeństwem. - JuŜ to zrobiłem. - Więc teraz zacznij korzystać z telepatii. Nie moŜesz płynąć i jednocześnie rozmawiać, ale moŜesz płynąć i myśleć!

Kule wyrzucały wokół nich małe fontanny wody. - Daj nura! - powiedział. Nie był to dobry pomysł i oboje o tym wiedzieli. MęŜczyźni w kombinezonach zbliŜali się coraz bardziej; mieli płetwy, które pozwalały im płynąć szybciej. A na plaŜy jeszcze dwóch męŜczyzn w szarych kombinezonach mierzyło do nich z krótkich automatów. Słyszeli myśli wszystkich czterech; były zimne, beznamiętne i niosły śmierć. Byli wysokiej klasy profesjonalistami, ale jak dotąd uciekinierzy mieli szczęście. Wypłynąwszy na powierzchnię dla zaczerpnięcia powietrza, Nathan ujrzał wielkie srebrzyste sylwetki, za którymi ciągnęły się białe ślady na skrzącej się powierzchni wody. Ich koledzy stojący na plaŜy wykrzykiwali, w jakim kierunku powinni płynąć. Nie mogło to trwać długo. Rozległy się dalsze strzały i Nathan poczuł, jak pocisk przeorał mu mięsień ramienia. Woda zabarwiła się krwią. Nie czuł bólu, ale mimo to zacisnął zęby i zapytał - U ciebie w porządku? - Tak. - Ale wiedział, Ŝe to nieprawda, Ŝe była juŜ bardzo wyczerpana. - Więc znowu daj nura. Zaskoczenie i szok pozbawiły ich zwykłej energii. Zanurzyli się po raz ostatni, wiedząc, Ŝe mogą juŜ więcej nie wypłynąć. Kiedy Zek zanurkowała i płynęła w stronę dna, zobaczyła, Ŝe czarne płetwy są juŜ zaledwie o parę metrów od niej...

Na plaŜy dwaj byli funkcjonariusze KGB ujrzeli, Ŝe ich ofiary zanurzają się po raz wtóry, spojrzeli na siebie i skinęli głowami twierdząco. Było juŜ prawie po wszystkim. Kiedy jeden z nich odłoŜył broń, drugi głęboko wciągnął powietrze, skrzywił się i powiedział - Jasna cholera! Czuję zapach gówna... czy czegoś w tym guście. Musi tu być w pobliŜu ujście ścieków. Drugi męŜczyzna wzruszył ramionami. - Więc nic się nie stanie, jak wrzucimy tam tę dwójkę. JuŜ po nich. - Pochylił głowę w stronę morza. Na ramię mówiącego spadła czyjaś dłoń, aŜ podskoczył, a potem szybko kucnął, odwracając się i chwytając za broń. Ale w półobrocie zobaczył tę dłoń - pomarszczoną, brudną, z czarnymi paznokciami - i poczuł jej zapach! Za plecami zabójców pojawiło się kilka postaci, które szły, potykając się, od strony cmentarza. Prowadził je Jazz Simmons, ale w stanie daleko posuniętego rozkładu; wiedział, co się wydarzyło, kiedy ochroniarze Nathana nagle pojawili się wśród Wielkiego Zgromadzenia.

A teraz owi dwaj ochroniarze dźwignęli się na nogi i biegli w stronę plaŜy. Biegli pełni determinacji. Ich mięśnie nie były zniszczone, jak u pozostałych i mieli zadanie do wykonania; to, co robili za Ŝycia, kontynuowali po śmierci. Jeden z nich z dwiema krwawymi ranami w piersi, a drugi z okropnym uśmiechem na ustach i poderŜniętym gardłem! Na plaŜy rozległy się trzy strzały i trzy kule przebiły przegniłe ciało Jazza. MęŜczyzna, który strzelał, zdąŜył tylko krzyknąć - Akh! Jaghh! - gdy Jazz zacisnął kości swej dłoni na jego tchawicy, powalając go na kolana. Następnie... wyrwał mu broń i wepchnął lufę automatu głęboko w jego usta, po czym pociągnął za spust. Drugi zbir, spryskany krwią swego towarzysza, coś bełkotał i wymachiwał rękami, cofając się w stronę morza, a po chwili potknął się i poszedł pod wodę; wtedy chmara mścicieli w milczeniu rzuciła się na niego i przytrzymała pod wodą tak długo, dopóki bańki nie przestały wydobywać się na powierzchnię, a on sam nie przestał dawać oznak Ŝycia. Tymczasem w zatoce, gdzie woda byk głębsza, Nathan i Zek zostali rozdzieleni. Nathan skrył się w obrośniętej wodorostami szczelinie, a Zek ukryła się między głazami na kamienistym dnie i patrzyła w stronę, skąd przypłynęli. Prześladowcy szukali ich nieubłaganie. Nathan spłoszył niewielką ławicę ryb, które natychmiast rozproszyły się, wzniecając chmurę mułu, która zaczęła wydobywać się ze szczeliny. Jeden z męŜczyzn zauwaŜył nagły wytrysk mułu i powoli się zbliŜał, trzymając przed sobą kuszę, gotową do strzału. Nathan potrzebował powietrza; nie mógł juŜ wytrzymać dłuŜej, musiał stąd uciekać. Uciekać? Był kompletnie wyczerpany. Wypłynął na powierzchnię, czując się, jakby był zupełnie nagi. W przeszłości były chwile, gdy Nathan wykorzystywał wir liczb, aby się ukryć. I teraz instynktownie - mimo Ŝe to nie mogło zadziałać, bo nie był to efekt fizyczny - uruchomił ten mechanizm. Kiedy to uczynił, stało się coś dziwnego. Unosząc się tuŜ nad skalną szczeliną, ławica ryb miotała się we wszystkie strony. Ale jedna z nich to wcale nie była ryba, lecz... strzałka, która kołysała się w wodzie, wydając się mierzyć w Nathana. Nagle skoczyła do przodu i ugodziła go w czoło, a on gwałtownym ruchem odrzucił głowę do tyłu, ale nie poczuł nic! A w chwilę później coś jednak poczuł. Oczyma duszy ujrzał wir liczb, który znieruchomiał, tworząc mur; zobaczył, jak liczby rozpływając się przybierają kształt drzwi! Widział je, ale wiedział, Ŝe nie widzi ich nikt inny. Bo

nawet kiedy uformowały się, przepływała przez nie woda we wszystkich kierunkach, a kilka ryb znikło w ich wnętrzu. To były jedne z owych drzwi Harry'ego: drzwi do Kontinuum Möbiusa! Człowiek z kuszą szybko zbliŜał się, ciągnąc za sobą broń, którą nadpływając zaczął unosić w górę. Wtedy, porwany przez strumień wody, został wessany przez drzwi. Dokładnie w tym momencie Nathan rozluźnił uścisk. Drzwi zamknęły się, znikły... ale zbir zdołał się przez nie przedostać tylko do połowy. Woda zabarwiła się na czerwono, kiedy dolna część jego ciała gwałtownie zadygotała i znieruchomiała, po czym powoli opadła na dno. Kiedy zatonęła, ciągnąc za sobą sznur jelit i innych organów, fragment srebrzystego kombinezonu oddzielił się i odpłynął na bok. Widać było takŜe odciętą dłoń, która unosiła się w róŜowej chmurze i po chwili wypuściła kuszę, która zaczęła opadać na dno... - Nathan! To... juŜ koniec! - To była Zek, której myśli przepełniała rozpacz, przeraŜenie oraz poczucie klęski i świadomość, Ŝe i ona wkrótce będzie mogła rozmawiać z Jazzem. To wyrwało Nathana z odrętwienia. Chwycił tonącą kuszę, odwrócił się i zobaczył smugę pęcherzyków, które znikały w mrocznej głębinie. Zek tam była, tonęła, umierała, ale jej agonia przenikała takŜe umysł Nathana. Nie mogła tak zginąć. Nie mógł na to pozwolić. Ostatkiem sił Nathan skierował się w stronę dna. Dwa, trzy ruchy i zobaczył ich. Zbir mógł ją zastrzelić, ale odrzucił broń i po prostu trzymał Zek pod wodą, nie dając wypłynąć. Najwyraźniej sprawiało mu to przyjemność. Nathan był tuŜ za nim i strzelił mu prosto w plecy, ale nie z tchórzostwa, tylko ze względów praktycznych, bowiem Zek tonęła. Szarpnąwszy się spazmatycznie i pochyliwszy się w przód, męŜczyzna puścił bezwładne ciało Zek i powoli opadł na dno, wzniecając tumany mułu. Nathan szybko chwycił Zek i wywołał wir liczb, po czym unieruchomił go i wkrótce, tak jak poprzednio, przed jego oczyma pojawiły się drzwi, które wessały wodę a wraz z nią Zek i Nathana. W końcu się tam znalazł. Był w Kontinuum Möbiusa! Ciemność! Nicość! Gdzie się skierować? I jak?

Przestrzeń bez gwiazd, bez czasu... bez przestrzeni! I strumień słonej wody, który wypłynął z ust Nathana... wielkie kule wody, które zderzały się ze sobą, jak w obszarze pozbawionym siły cięŜkości. Ale w oddali - bardzo, bardzo daleko - świecił złocisty punkcik. Czy był tam rzeczywiście, czy teŜ stanowił wytwór jego udręczonego umysłu - Nathan nie miał pojęcia. Trzymając kurczowo bezwładne ciało Zek, ruszył w jego stronę. Punkcik rósł w jego oczach i stawał się coraz jaśniejszy. W końcu przybrał następujący kształt:

Ale kiedy Nathan zbliŜył się, kształt rozpłynął się w złociste drobinki, które po chwili utworzyły drzwi! I razem z Zek wypadł na zewnątrz...

Chwilę wcześniej Ian Goodly wykrzyknął - Wyjdźcie stąd! Natychmiast! - i trzej esperzy rzucili się do drzwi, które aŜ się zachwiały. Ledwie się za nimi zamknęły, otworzyły się znowu, jakby pod naporem ogromnej siły. I na korytarz runęło trzysta galonów słonej morskiej wody! Główne uderzenie trafiło w Davida Chunga, zwalając go z nóg. Nic mu się nie stało, tylko rozciągnął się na ziemi, jak długi, wciąŜ ściskając w dłoni kolczyk Nathana. Ale kolczyk... juŜ nie wibrował. I Chung zrozumiał, dlaczego. Kiedy słony potop spłynął korytarzem, z pokoju Harry'ego dobiegł pełen ulgi głos Nathana. Oraz zduszony kaszel Zek, która usiłowała wyrzucić z siebie całą połkniętą wodę i znów zaczęła oddychać...

Epilog W WieŜycy Gniewu, w ostatnim zamczysku Wampyrów w starej Krainie Gwiazd, lady Gniewica siedziała wraz z „kolegami” i najbliŜszymi sąsiadami, lordem Cankerem Psim Synem z Parszywego Dworu po lewej i nekromantą, lordem Nestorem Nienawistnikiem z Suckscaru po prawej. Tych troje siedziało po jednej stronie długiego stołu w wielkiej sali WieŜycy Gniewu, zaś po drugiej stronie miejsca zajęli lordowie Gorvi Przechera, Wran Wścieklica i jego brat, Spiro Zabójczooki z Obłąkańczego Dworu, którzy patrzyli podejrzliwie na swych „przeciwników”. Zebranie zwołała Gniewica Zmartwychwstała, a lordowie Wampyrów przyszli na nie ze zwykłej ciekawości. Dawniej takim spotkaniom zwykle towarzyszyły Ŝarty, szereg drwin, ripost i ledwie skrywanych wyzwań - ale teraz, kiedy jej goście zajęli juŜ swoje miejsca, Gniewica od razu przedstawiła swoją propozycję. - Myślę, Ŝe będę wyrazicielką opinii wszystkich tu obecnych - powiedziała - jeśli powiem, Ŝe mam juŜ serdecznie dość Cyganów z plemienia Lidesci. Zgadzacie się ze mną? CzyŜ to nie najwyŜsza pora, abyśmy odłoŜyli na bok nasze drobne sprzeczki, połączyli siły i zmietli z powierzchni ziemi Lardisa i jego bandę? Kiedy uporamy się z nimi, kiedy załatwimy ich na dobre... inne plemiona poddadzą się w ciągu sześciu miesięcy i Kraina Słońca będzie nasza! Wtedy będziemy mogli wykorzystać Cyganów, aby pomnoŜyć liczbę naszych Ŝołnierzy i naszych bestii i zbudować armię, która będzie nie do pokonania... - Oparła się na krześle. - JuŜ to wszystko kiedyś mówiłam i teraz mówię po raz ostatni. Teraz wasza kolej. Więc powiedzcie mi, jak będzie. Po chwili, zmarszczywszy brwi, odezwał się Wran - Więc wciąŜ chcesz budować imperium, Gniewico, czy tak? Czy znowu chcesz nasz zjednoczyć pod swoim przywództwem? I pozbawić nas tego, co zdobyliśmy, tak jak kiedyś? Wtedy wtrącił się Gorvi Przechera - A moŜe zaczęłaś się nas obawiać teraz, gdy mamy więcej poruczników, a w kadziach dojrzewa wielu wojowników? Co cię skłania, aby teraz proponować jedność i współpracę z tymi, których tak dawno porzuciłaś? W tym momencie Nestor powiedział niemal szeptem - Gadasz o strachu, Gorvi? Lepiej pamiętaj: kiedy mówisz do Gniewicy w taki sposób, mówisz takŜe do Cankera i do mnie, a my się nie obawiamy nikogo, bo działamy razem! Szczerze mówiąc, niedobrze mi się robi, kiedy

słyszę, jacy jesteście „sprytni” i „przebiegli”, podczas gdy waszą jedyną mocną stroną jest tchórzostwo! Gdyby to ode mnie zaleŜało, z radością bym was zostawił w tym miejscu, abyście tu zgnili - tylko, Ŝe wtedy wieŜyca zostałaby pozbawiona obrońców, kiedy... jeŜeli... - Tu najwyraźniej zabrakło mu słów i nekromanta, prychnąwszy z niesmakiem, usiadł z powrotem. Gorvi uśmiechnął się tym swoim sarkastycznym, przypochlebnym uśmiechem, ale nie odpowiedział. Jednak Wran, który natychmiast nabrał podejrzeń, warknął - Co powiedziałeś? O tym, Ŝe wieŜyca będzie pozbawiona obrońców. - Po czym zwrócił się do Gniewicy - Powiedz to wreszcie, lady - o co w tym wszystkim chodzi? Canker pochylił się w swym krześle i warknął - Wran! Mnie pytaj, o co tu chodzi. Spiro Zabójczooki, zazwyczaj milczący, teraz zabrał głos. - A więc mów. O co chodzi? - Odczytuję przyszłość ze snów - warknął Canker. - O to chodzi. Śniłem, jak powietrzna armia otacza ostatnie zamczysko... było ich bardzo wielu, byli jak komary unoszące się nad kozim łajnem! Całe hordy lotniaków, a ich wodzem był - Vormulac! Zapanowała długa cisza, po czym Gorvi roześmiał się, ale niezbyt pewnie. - Więc powinniśmy drŜeć i dygotać ze strachu, bo miałeś ten sen? I bądź łaskaw nam wyjaśnić, dlaczego mielibyśmy wierzyć twoim snom, lordzie. Wszyscy mają koszmary... a ty więcej niŜ inni, jak sądzę. Znów przemówiła Gniewica. - MoŜesz się śmiać, ale Canker ma te zdolności. I zaprzeczać temu to po prostu głupota. CzyŜ wszyscy nie wyśmiewaliśmy jego planu sprowadzenia na ziemię srebrzystej kochanki z księŜyca? Tak było. Czy nadal się z tego śmiejemy? Ona jest teraz w Parszywym Dworze! MoŜe przybyła z księŜyca, a moŜe nie, ale jest srebrzysta i rzeczywista, i Canker ją zdobył. A obecny tu Nestor Nienawistnik święcie wierzy w jego sny, bo moŜe zaświadczyć o ich prawdziwości. Teraz słuchajcie: ostrzegałam was juŜ dawno temu, Ŝe Vormulac ruszy z Turgosheim naszym śladem. I stanie się to niebawem. Czy będziecie przygotowani, zjednoczeni, aby stawić mu czoło? Czy teŜ wolicie zwisać, przykuci łańcuchami do murów i umierać w męczarniach w promieniach wschodzącego słońca? Przyjrzała się uwaŜnie twarzom wszystkich lordów, nie wyłączając Nestora i Cankera. Nikt nie odezwał się słowem; wszyscy siedzieli nieruchomo na swych krzesłach, gdy odmalowany przez nią potworny obraz płonął w ich głowach. I w końcu Gniewica poczuła zadowolenie, bo wiedziała, Ŝe będzie tak, jak chciała...

Tymczasem w Turgosheim w godzinę po zachodzie słońca, Maglore patrzył na groźnie wyglądającą defiladę potworów, wielką powietrzną paradę w górnej części wąwozu, na wysokości najwyŜszej wieŜyczki Runicznego Dworu. Vormulac Nieśpiący zarządził ten pokaz, aby przekonać się o sprawności swojej armii, zanim wyruszy na zachód przez Wielkie Czerwone Pustkowia do starej Krainy Gwiazd i legendarnej krainy obfitości. Bowiem kiedy zajdzie słońce i góry pogrąŜą się w mroku, lord Vormulac i jego generałowie - oraz wszyscy ludzie, wierzchowce i bestie wojenne - opuszczą Turgosheim, w poszukiwaniu przygód, odkryć, prawie na pewno wojny i podbojów. Dla wojowniczego lorda Vormulaca z Vormowej Iglicy była to równie dobra chwila jak kaŜda inna, aby zgromadzić swe siły i sprawdzić ich zdolności bojowe w powietrzu. Był to głównie sprawdzian umiejętności latania w porządku bojowym. Bo byli tam sami Ŝołnierze i wojownicy: wyłącznie wampiry, albo co najmniej istoty zbudowane z wampyrzego materiału. Nawet dosyć potulne lotniaki były zbudowane z metamorficznej tkanki, którą odpowiednio zwampiryzowano. A jeśli chodzi o mięsoŜernych wojowników... Tak więc w rzeczywistości cały ten pompatyczny powietrzny pokaz został zorganizowany nie tylko na chwałę Vormulaca, lecz takŜe po to, aby przeszkolić pomniejszych lordów, słuŜących pod jego rozkazami i olśnić ich własną potęgą. A dla nich była to okazja, aby potrząsać rękawicami bojowymi, pręŜyć muskuły i poczuć dumę ze swego wampyrzego dziedzictwa. I Maglore patrzył na ponurą Vormową Iglicę w głębi wąwozu, na której płonęły pomarańczowe pochodnie, a w oknach migotały ogniki i wiedział, Ŝe Vormulac stoi tam na balkonie, obserwując paradę. Lord-jasnowidz cieszył się, Ŝe juŜ wkrótce Vormulac Nieśpiący wyruszy ze swoją armią w nieznane, aby dokonać nowych podbojów i zdobyć jeszcze większą chwałę. W istocie Maglore upajał się tą myślą, podobnie jak Vormulac... ale z zupełnie innego powodu. Ponad krawędzią wąwozu krąŜyły niezliczone stwory powietrzne Vormulaca, lotniaki i wojownicy, a Maglore stał, uśmiechał się i kiwał głową, rozpoznając rozmaite godła i wysoko uniesione proporce, które trzepotały w strumieniu gorących gazów wylotowych bestii. Godło Vormulaca, czyli „wisielec”; „stojąca pała” lorda Grigora Haksona; „wyszczerzona maska” dziewiczej Devetaki; „kolczasta rękawica bojowa” Erana Strupa; „wypluta świnia” Staruchy Zindevar i wiele, wiele innych. KaŜdym oddziałem dowodził generał, który dumnie

dzierŜył własny sztandar, lecąc w stosownej odległości od następnego oddziału. Blask wyczyszczonej do połysku skóry, złote ozdoby, nabijane Ŝelaznymi ćwiekami uroczyste stroje, dźwięk gongów, dobiegający ze wszystkich okolicznych dworów i iglic, dudnienie bębnów i ryk złotych rogów, charkot wojowników... ...Wszystko pełne przepychu i Maglore miał nadzieję, Ŝe Vormulac cieszy się widokiem tego spektaklu. Natomiast on sam byłby szczęśliwy, gdyby to się wreszcie skończyło, a jeszcze lepiej gdyby wreszcie odlecieli na zawsze z wąwozu Turgosheim. Był bowiem pewien, Ŝe kiedy odlecą nie powrócą juŜ nigdy! Ale te myśli musiał zachować dla siebie! Przynajmniej jeszcze przez jakiś czas. ChociaŜ Vormulac był potęŜny i niebezpieczny, nie był jedynym, który śnił o zbudowaniu imperium. A w ksiąŜce Maglore'a na pewno nie był wart takich snów...

W Suckscarze, młody lord Nestor Nienawistnik obudził się z krzykiem, zlany zimnym potem; śnił mu się przeraŜający koszmar. Lord Wampyrów a na dodatek nekromanta był przeraŜony! Ale w Ŝadnym razie nie było w tym nic niezwykłego: wszyscy ludzie mają koszmary, a Wampyry nie stanowią wyjątku. Choć człowiek w kwiecie wieku moŜe stać się potworem, uśpione lęki z przeszłości wracają, potęŜnieją i zawsze mogą na nowo budzić przeraŜenie. Tylko, Ŝe Nestor był wciąŜ młody. Nie było czasu, aby lęki z czasów jego dzieciństwa mogły tak bardzo przybrać na sile. Poza tym były przecieŜ dawno zapomniane; cała jego młodość została zapomniana... Na ogół. Nie, to dotyczyło całkiem niedawnych przeŜyć: powracający sen, który śnił mu się często - zbyt często - od czasu pewnej katastrofalnej nocy w Krainie Słońca; sen, który zawsze go paraliŜował, z którego się budził w stanie umysłowego wzburzenia i niepokojącego przeczucia fizycznego... upadku. Oczywiście powodem mógł być fakt, Ŝe za bardzo się opił; dowodem były świeŜe plamy krwi na poduszce w miejscu, gdzie leŜała jego wampirza kochanka. A moŜe spał w niewłaściwej pozycji, z ręką pod głową. Jak by nie było, ten sen - czyŜby proroczy? - był powodem, Ŝe juŜ nie sypiał w łóŜku Gniewicy. Nie dlatego, Ŝe się o nią bał; dlatego, Ŝe bał się o samego siebie. Wstał i przeszedł się po komnacie. Ciągle czuł mrowienie w lewej ręce. Ale na razie na nią nie patrzył...

A koszmar wciąŜ tkwił w jego głowie. MoŜe nie tyle sam koszmar, ile scena czy wspomnienie z niedawnej przeszłości. Pewien okropny szczegół owej nocy, którą spędził w Krainie Słońca, w obozie... w obozie trędowatych. Szara postać stoi koło jego łóŜka i mówi, gdzie się znalazł. Nestor zrywa się na równe nogi, łapie za zwisające rękawy jego szaty - puste rękawy, niezdolne utrzymać jego cięŜaru! Rękawy odrywają się i zostają w dłoniach Nestora, a on sam przewraca się na łóŜko. I widzi zeschłe ramiona tamtego, z grzybiastymi guzami zamiast łokci! Teraz Nestor odwaŜył się spojrzeć na lewe ramię i dłoń i dostrzegł pierwsze szare plamy na swoim ciele, które jeszcze nie przybrało owej ziemistej barwy, charakterystycznej dla lorda Wampyrów. Czuł drętwienie, które pojawiało się i znikało, sprawiając, Ŝe jego dłoń robiła wraŜenie martwej albo pozbawionej czucia. Pod wpływem impulsu ugryzł kłąb kciuka, aŜ pokazała się krew. Ale wydawało mu się, Ŝe leci jakoś niemrawo. I w ogóle nie poczuł bólu. Teraz jednak, nagle wyłoniła się pozostała część jego koszmaru; nie jakiś fragment z przeszłości, ale... zapowiedź przyszłości? Samotna, powłócząca nogami postać, ze zwisającymi ramionami i kołyszącą się głową, bezwładnie opadającą w dół. I ślady stóp w pyle, Ŝałosne ślady samotnej postaci, błąkającej się jak zagubiona dusza w pustych, rozbrzmiewających echem salach opuszczonego Suckscaru. Wszyscy inni dawno stamtąd uciekli i jedynymi jego towarzyszami były popiskujące nietoperze. A potem w nikłym świetle gwiazd, przedostającym się przez szparę w przegniłej kotarze, postać zatrzymała się. I jakby czując, Ŝe jest obserwowana, obejrzała się. I Nestor rozpoznał tę wyniszczoną twarz: wodniste, na wpół ślepe oczy, usianą plamami, pergaminową skórę, odpadającą płatami od kości, pękające wargi, które odsłaniały sczerniałe zęby w pomarszczonych dziąsłach. Oczywiście rozpoznał tę twarz... ...Bo była to jego twarz...