Nicholas Sparks - 1 - Prawdziwy cud

NICOLAS SPARKS

PRAWDZIWY CUD

Rhettowi i Valerie Little, wspaniałym ludziom, wspaniałym przyjaciołom

PODZIĘKOWANIA Jak zwykle zaczynam od podziękowań dla mojej żony Cathy za jej wsparcie podczas tworzenia tej powieści. Wyłącznie dzięki niej udaje mi się cokolwiek osiągnąć. Muszę też podziękować moim dzieciom: Milesowi, Ryanowi, Landonowi, Lexie i Savannah. Cóż mogę powiedzieć? Każde z was jest zesłanym mi darem niebios i jestem dumny z was wszystkich. Theresie Park, mojej agentce, należą się długie brawa za wszystko, co dla mnie robi. Gratulacje z okazji otwarcia nowej agencji - Park Literary Group (dla was wszystkich, marzących o karierze pisarza). Mam zaszczyt nazywać cię moją przyjaciółką. Jamie Raab, mój redaktor, zasługuje na wdzięczność nie tylko za sposób, w jaki redaguje moje książki, lecz również za pokładane we mnie zaufanie. Nie wiem, do czego doszedłbym bez ciebie, dziękuję za twoją wielkoduszność i życzliwość. Lany Kirshbaum i Maureen Egen to przyjaciele i koledzy, jestem zaszczycony, mogąc z nimi pracować. Są po prostu najlepsi w swojej dziedzinie. Składam również serdeczne podziękowania Denise Dinovi, nie tylko za filmy, które nakręciła na podstawie moich książek, ale i za rozmowy telefoniczne, zawsze w odpowiedniej chwili, zawsze umilające mi dzień. Dziękuję Howiemu Sandersowi i Dave'owi Parkowi, moim agentom z UTA, oraz Richardowi Greenowi z CAA. Lynn Harris i Mark Johnson, którzy pomogli stworzyć na podstawie Pamiętnika wspaniały film, także zasługują na wyrazy wdzięczności. Dzięki, że nigdy nie straciliście wiary w tę powieść. Specjalne słowa podziękowania należą się Francisowi Greenburgerowi. On wie za co mam wobec niego dług wdzięczności. I na koniec pragnę złożyć podziękowania tym, którzy pracują ciężko za kulisami i przez lata stali się dla mnie rodziną: Emi Battaglia, Ednie Farley i Jennifer Romanello z działu reklamy. Są to również: Flag (świetna robota przy okładce), Scott Schwimer (mój prawnik), Harvey - Jane Kowal, Shannon O'Keefe, Julie Barer oraz Peter McGuigan. Mam szczęście, że mogę pracować z takimi wspaniałymi ludźmi.

ROZDZIAŁ PIERWSZY Jeremy Marsh siedział razem z pozostałymi widzami w studiu, mając wrażenie, że wyjątkowo wyróżnia się z tłumu. Był jednym z zaledwie kilku mężczyzn, którzy uczestniczyli w programie na żywo tego grudniowego popołudnia. Ubrany oczywiście na czarno, o ciemnych kędzierzawych włosach, jasnoniebieskich oczach i z modnym kilkudniowym zarostem w każdym calu wyglądał na nowojorczyka, którym był. Chociaż przyglądał się uważnie gościowi na scenie, udawało mu się obserwować ukradkiem atrakcyjną blondynkę, która zajmowała miejsce trzy rzędy wyżej. Jego zawód często wymagał podzielności uwagi. Był dziennikarzem śledczym, poszukującym tematu, a blondynka po prostu siedziała na widowni wśród innych osób. Mimo to jako zawodowy obserwator nie mógł nie zauważyć, jak kapitalnie wyglądała w dżinsach i trykotowej bluzce z odkrytymi plecami i ramionami. Mówiąc językiem dziennikarskim, i o to chodzi. Odwróciwszy od niej wzrok, spróbował z powrotem skupić uwagę na gościu programu. Facet sprawiał co najmniej dziwaczne wrażenie. Jeremy stwierdził, że w ostrym świetle reflektorów w studiu telewizyjnym mężczyzna, utrzymujący, że słyszy głosy zza grobu, wygląda, jak gdyby cierpiał na zaparcie. Przybrał ton fałszywej zażyłości, zachowując się, jakby wszyscy w studiu byli jego rodziną lub bliskimi przyjaciółmi. O dziwo, chyba ogromna większość oniemiałych z wrażenia widzów - łącznie z atrakcyjną blondynką oraz kobietą, do której się zwracał - uważała go za istny dar niebios. Co ma sens, pomyślał Jeremy, ponieważ tam wędrują nasi utraceni bliscy. Duchy zza grobu zawsze otaczała jasna anielska poświata, emanował z nich wielki spokój. Jeremy nigdy nie słyszał, by medium przekazywało wiadomości z innego, gorętszego miejsca. Nieżyjący bliski nigdy nie wspominał, że, na przykład, pieką go na rożnie lub gotują w kotle wypełnionym olejem silnikowym. Jednakże Jeremy zdawał sobie sprawę, że jest cynikiem. Poza tym musiał przyznać, że jest to całkiem niezłe przedstawienie. Timothy Clausen był dobry - znacznie lepszy od większości szarlatanów, o których Jeremy pisał od wielu lat. - Wiem, że to trudne - powiedział do mikrofonu Clausen - ale Frank przekazuje ci za moim pośrednictwem, że nadszedł czas, byś pozwoliła mu odejść. Kobieta, do której mówił z tak ostentacyjną empatią, wyglądała tak, jakby miała za chwilę zemdleć. Była po pięćdziesiątce, miała na sobie bluzkę w zielone paski, jej kędzierzawe rude włosy sterczały nieposłusznie we wszystkie strony. Tak mocno zaciskała dłonie, które trzymała na wysokości piersi, że aż jej palce zbielały. Clausen umilkł i przycisnął dłoń do czoła, wsłuchując się znowu w głosy z „tamtego

świata”, jak to określił. W ciszy widzowie zgodnie pochylili się do przodu. Wszyscy wiedzieli, co teraz nastąpi. Była to już trzecia osoba spośród publiczności, którą wybrał dzisiaj Clausen. Nic dziwnego, że był jedynym gościem występującym w popularnym talk show. - Pamiętasz list, który ci przysłał? - spytał. Przed śmiercią? Kobieta z trudem chwytała powietrze. Członek ekipy telewizyjnej przysunął mikrofon jeszcze bliżej jej ust, by wszyscy telewidzowie mogli ją wyraźnie słyszeć. - Tak, ale skąd pan może wiedzieć o...? - wyjąkała. Clausen nie pozwolił jej dokończyć. - Pamiętasz jego treść? - spytał. - Tak - wychrypiała kobieta. Skinął głową, jak gdyby sam przeczytał list. - Było tam o przebaczeniu, prawda? Siedząca na kanapie gospodyni programu, najpopularniejszego popołudniowego talk show w Ameryce, przenosiła spojrzenie z Clausena na kobietę i z powrotem. Wyraźnie była zdumiona i jednocześnie zadowolona. Występy mediów podnosiły zawsze oglądalność programu. Gdy kobieta na widowni skinęła twierdząco głową, Jeremy zauważył, że rozmazany tusz zaczął spływać jej po policzkach. Kamery zrobiły najazd na twarz, by pokazać to wyraźniej. Telewizja dzienna wykorzystująca w pełni swoje dramatyczne możliwości. - Ale skąd pan może...? - powtórzyła kobieta. - On mówi też o twojej siostrze - powiedział cicho Clausen. - Nie tylko o sobie. Kobieta wpatrywała się w niego jak osłupiała. - Twojej siostrze Ellen - dodał. Na te słowa kobieta wybuchnęła w końcu chrapliwym płaczem. Łzy trysnęły jej z oczu jak z automatycznego spryskiwacza. Clausen - opalony i zadbany, w czarnym garniturze, gładko uczesany, tak że każdy włosek był na swoim miejscu - kiwał przez cały czas głową jak jedna z tych maskotek, które umieszcza się na desce rozdzielczej. Widzowie gapili się na kobietę w kompletnej ciszy. - Frank zostawił ci coś jeszcze, prawda? Coś z waszej przeszłości. Mimo że w studiu telewizyjnym panowała wysoka temperatura, spowodowana ciepłem wydzielanym przez reflektory, kobieta wyraźnie zbladła. W rogu, poza widoczną częścią studia, Jeremy dostrzegł producenta, który podniósł do góry palec, kręcąc nim w kółko. Zbliżała się przerwa na reklamy. Clausen niemal niezauważalnie rzucił okiem w tamtą stronę. Chyba nikt poza Jeremym nie zwrócił na to uwagi i dziennikarz zastanawiał się często, dlaczego widzowie nigdy nie pytają, jak to się dzieje, że kontakt ze światem duchów daje się tak idealnie zgrać z czasem nadawania reklam.

- Nikt inny nie mógł o tym wiedzieć - mówił dalej Clausen. - To pewnego rodzaju klucz, mam rację? Kobieta potwierdziła skinieniem głowy, nie przestając szlochać. - Nigdy nie przypuszczałaś, że go zachowa, prawda? W porządku, oto rozstrzygający argument. Za chwilę zyska kolejnego żarliwego wyznawcę. - To klucz od pokoju hotelowego, w którym spędziliście miesiąc miodowy. Schował go tam po to, byś... kiedy go znajdziesz... przypomniała sobie szczęśliwe chwile, które razem przeżyliście. Nie chce, byś wspominała go z bólem, ponieważ cię kocha. - Oooochchchchchch! - wykrzyknęła kobieta. A może jęknęła. Jeremy siedział zbyt daleko, żeby być całkiem pewny, ponieważ jej krzyk zagłuszyły nagłe entuzjastyczne oklaski. W tym samym momencie zabrano mikrofon. Kamery odjechały. Jej pięć minut minęło. Kobieta osunęła się bezwładnie w swoim fotelu. Na znak reżysera gospodyni programu wstała z kanapki, zwracając się twarzą do kamery. - Pamiętajcie państwo, że to, co oglądacie, jest autentyczne. Żadna z tych osób nigdy nie spotkała Timothy'ego Clausena. - Uśmiechnęła się. - Zobaczymy się po przerwie, by przeprowadzić jeszcze jeden eksperyment. Przy gromkich oklaskach przerwano program, by wyemitować reklamy. Jeremy rozsiadł się wygodnie w swoim fotelu. Jako dziennikarz śledczy, znany ze swego zainteresowania naukami ścisłymi, zajmował się pisaniem właśnie o tego rodzaju ludziach. Na ogół czerpał przyjemność ze swojej pracy i był z niej dumny, uważając ją za wartościową służbę publiczną w zawodzie tak wyjątkowym, że jego prawa zostały wyliczone w pierwszej poprawce do konstytucji Stanów Zjednoczonych. Miał swoją stałą rubrykę w „Scientific American”, dla której przeprowadzał wywiady z laureatami Nagrody Nobla, i wyjaśniał w sposób zrozumiały dla laika teorie Stephena Hawkinga oraz Einsteina. Kiedyś przypisano mu wywołanie fali protestów opinii publicznej, co poskutkowało wycofaniem z rynku przez Federalny Urząd Żywności i Leków niebezpiecznego leku antydepresyjnego. Pisał obszernie o projekcie sondy międzyplanetarnej Cassini, o wadzie układu optycznego w teleskopie kosmicznym Hubble'a, a także jako jeden z pierwszych publicznie potępił eksperyment zimnej fuzji podczas reakcji termojądrowej w Utah, nazywając go oszustem. Niestety, choć wszystko to brzmi imponująco, prowadzenie rubryki nie przynosiło mu zbyt wysokich dochodów. To z pracy na zlecenie opłacał swoje rachunki, i jak wszyscy wolni strzelcy kombinował, jak znaleźć tematy, które zainteresują wydawców czasopism lub gazet. Sfera, którą się zajmował, poszerzyła się o „wszystkie rzeczy niezwykłe” i w ciągu

minionych piętnastu lat zbierał materiały i sprawdzał jasnowidzów, uzdrowicieli i media. Demaskował oszustwa, mistyfikacje i fałszerstwa. Oglądał nawiedzone domy, tropił tajemnicze stwory, szukał praźródeł miejskich legend. Sceptyczny z natury, miał również rzadką umiejętność wyjaśniania trudnych koncepcji naukowych w sposób przystępny dla przeciętnego czytelnika i jego artykuły ukazywały się w setkach gazet i czasopism na całym świecie. Uważał, że naukowe obalanie pewnych mitów jest szlachetne i ważne, nawet jeśli ludzie nie zawsze to doceniają. Częstokroć w listach, które otrzymywał po opublikowaniu swoich niezależnych artykułów, roiło się od epitetów w rodzaju „idiota”, „debil” czy „rządowy fagas”, które to określenie lubił najbardziej. Jeremy zdawał sobie jasno sprawę, że dziennikarstwo śledcze jest niewdzięcznym zajęciem. Rozmyślając o tym ze zmarszczonymi brwiami, przyglądał się rozmawiającym z ożywieniem widzom, ciekaw, kogo Clausen teraz wybierze. Zerknął jeszcze raz ukradkiem na blondynkę, która poprawiała szminkę w małym lusterku. Jeremy wiedział już, że osoby wybrane przez Clausena nie są częścią całej tej komedii, mimo że jego występ zapowiedziano dużo wcześniej i ludzie bili się o bilety, by wziąć udział w programie na żywo. Co oczywiście oznaczało, że widownię wypełniali wierzący w życie po śmierci. Dla nich Clausen był wiarygodny. Skąd mógłby w przeciwnym razie wiedzieć o tak osobistych sprawach dotyczących zupełnie obcych ludzi? Wyłącznie od duchów. Ale podobnie jak w wypadku każdego dobrego prestidigitatora, który zna swój repertuar na wyrywki, iluzja jest jedynie iluzją, i tuż przed programem Jeremy nie tylko rozgryzł sposób, w jaki Clausenowi udaje się robić to, co robi, lecz również był w posiadaniu zdjęć stanowiących dowód, że ten ostatni dopuścił się mistyfikacji, udając medium. Zdemaskowanie Clausena byłoby jak dotąd największym osiągnięciem Jeremy'ego, a facet dostałby za swoje. Clausen jest najgorszym rodzajem szarlatana. Mimo to, jako realista, Jeremy był świadom, że taki temat trafia się rzadko i chciał jak najlepiej go wykorzystać. W końcu Clausen zaczynał zyskiwać ogromną sławę, a w Ameryce rozgłos liczy się najbardziej. Choć Jeremy zdawał sobie sprawę, że szanse są właściwie równe zeru, snuł fantazje o tym, co mogłoby się stać, gdyby Clausen wybrał teraz jego. Nie liczył na to. Taki wybór był równie prawdopodobny jak udane obstawienie trójki na wyścigach w Santa Anita, lecz Jeremy wiedział, że nawet bez tego ma dobry temat. Ale dobry temat często dzielą od wyjątkowego zwykłe zbiegi okoliczności, i gdy skończyła się przerwa na reklamy, Jeremy niespodziewanie poczuł nikłą, niczym nieusprawiedliwioną nadzieję, że jakimś cu-

dem Clausen wybierze jego. I, jak gdyby sam Bóg również nie był zbytnio zachwycony poczynaniami Clausena, cud się właśnie stał. Trzy tygodnie później na Manhattanie nastała zima. Od Kanady nasunął się chłodny front i temperatura spadła nieco poniżej zera, pióropusze pary unosiły się z kratek kanalizacyjnych, po czym opadały na oblodzone chodniki. Najwyraźniej nikomu to nie przeszkadzało. Odporni nowojorczycy demonstrowali zwykłą obojętność na wszelkie kaprysy pogodowe i w żadnym wypadku nie zamierzali marnować piątkowych wieczorów. Ludzie pracowali zbyt ciężko przez cały tydzień, by nie wypuścić się gdzieś, zwłaszcza jeśli mają powód do świętowania. Nate Johnson i Alvin Bernstein oblewali już od godziny nie byle jaką okazję z ponad dwudziestoma przyjaciółmi i dziennikarzami - kilkoma z „Scientific American” - którzy zebrali się, by uczcić sukces Jeremy'ego. Większość z nich była już na rauszu i bawiła się wprost szampańsko, głównie dlatego, że dziennikarze mają ograniczone możliwości finansowe, a tym razem stawiał Nate. Nate był agentem Jeremy'ego. Alvin, kamerzysta pracujący na zlecenie, był jego najlepszym przyjacielem. Spotkali się w modnym barze na Upper West Side, by opić występ Jeremy'ego w Primetime Live na kanale ABC. Reklamy tego programu emitowano przez cały tydzień - większość z nich przedstawiała głównie Jeremy'ego oraz zapowiedź demaskatorskiego programu - i do biura Nate'a napływały z całego kraju liczne prośby o wywiady. Wcześniej tego samego popołudnia zadzwoniono z magazynu „People” i termin wywiadu został ustalony na najbliższy poniedziałek rano. Nie wystarczyło czasu na zorganizowanie osobnej sali, ale nikt się tym nie przejmował. Tłoczny pub, z długim granitowym barem i efektownym oświetleniem, był ulubionym miejscem spotkań japiszonów. O ile dziennikarze ze „Scientific American” mieli na sobie na ogół sportowe tweedowe marynarki z klapkami na kieszeniach i skupili się w jednym rogu, rozmawiając o fotonach, o tyle większość innych klientów wyglądała tak, jak gdyby wstąpili tu po pracy na Wall Street czy na Madison Avenue - marynarki od włoskich garniturów wisiały na oparciach krzeseł, krawaty od Hermesa rozluźnione, mężczyźni wydawali się zainteresowani wyłącznie gapieniem się na obecne tam również kobiety, afiszując się jednocześnie ze swoimi roleksami. Kobiety, które wpadły do baru prosto z pracy w mediach lub reklamie, ubrane w ciuchy od znanych projektantów mody i w buty na nieprawdopodobnie wysokich obcasach, sączyły martini, udając, że nie zwracają uwagi na mężczyzn. Jeremy także zawiesił oko na wysokiej rudowłosej, stojącej w drugim końcu baru, która chyba też spoglądała w jego stronę. Zastanawiał się, czy poznała go z

telewizyjnych reklam, czy po prostu szukała towarzystwa. Odwróciła się, pozornie niezainteresowana, po czym znowu zerknęła w jego stronę. Gdy tym razem zatrzymała na nim spojrzenie nieco dłużej, Jeremy znacząco podniósł do góry kieliszek. - Daj spokój, Jeremy, skup się - powiedział Nate, trącając go łokciem. - Jesteś w telewizji! Nie chcesz popatrzeć, jak ci poszło? Jeremy oderwał wzrok od rudowłosej. Spojrzał na ekran - siedział tam naprzeciwko Diane Sawyer. Dziwne, pomyślał, zupełnie jak gdybym był w dwóch miejscach naraz. W dalszym ciągu wydawało mu się to nierealne. Nic podczas ostatnich dwóch tygodni nie wydawało mu się realne, mimo że tyle lat przepracował w mediach. Na ekranie Diane opisywała go jako „najbardziej cenionego amerykańskiego dziennikarza naukowego”. Jeremy czuł wewnętrzną satysfakcję, ponieważ temat nie tylko fantastycznie wypalił, lecz, co ważniejsze, jego agent Nate rozmawiał już nawet z Primetime Live w sprawie stałego programu, który miałby prowadzić Jeremy, z ewentualnością dodatkowych nagrań dla Good Morning America. Aczkolwiek wielu dziennikarzy utrzymywało, że telewizja jest mniej wiarygodna od innych poważniejszych środków przekazu, większość z nich w głębi ducha traktowało ją jak Świętego Graala, przez co rozumieli duże pieniądze. Pomimo ogólnych gratulacji otaczała go atmosfera zawiści, uczucia tak obcego Jeremy'emu jak loty kosmiczne. W końcu dziennikarze tacy jak on nie znajdowali się na szczycie hierarchii w mediach - aż do dnia dzisiejszego. - Czy ona nazwała cię właśnie „najbardziej cenionym”? - spytał Alvin. - Pisujesz o Wielkiej Stopie i mitycznej Atlantydzie! - Cśś - syknął Nate, nie spuszczając wzroku z ekranu telewizora. - Próbuję coś usłyszeć. To może być ważne dla kariery Jeremy'ego. - Jako jego agent, Nate zawsze popierał wydarzenia, które „mogą być ważne dla kariery Jeremy'ego”, z tej prostej przyczyny, że praca na zlecenia wcale nie była taka znów lukratywna. Wiele lat temu, w początkach działalności Nate'a, Jeremy wystąpił z propozycją książki i od tamtego czasu pracowali razem, po prostu dlatego, że się zaprzyjaźnili. - Nieważne - powiedział Alvin, lekceważąc naganę w głosie Nate'a. Tymczasem na ekranie w tle za Diane Sawyer i Jeremym przemykały końcowe chwile występu Jeremy'ego w programie telewizji dziennej, kiedy to udawał mężczyznę opłakującego śmierć brata w dzieciństwie, z którego duchem Clausen rzekomo nawiązał kontakt. - On jest ze mną - słychać było głos Clausena. - Chce, byś pozwolił mu odejść, Thad. Kamera przesunęła się, pokazując Jeremy'ego z wykrzywioną twarzą, udającego

udręczonego gościa. Na drugim planie Clausen kiwał głową z miną pełną współczucia, nasuwającą niektórym wrażenie, że facet cierpi na zaparcie. - Twoja matka nie zmieniła niczego w jego pokoju... w waszym wspólnym pokoju. Uparła się, by pozostał taki, jaki był za życia twojego brata, a ty musiałeś tam sypiać mówił dalej Clausen. - Tak - wykrztusił Jeremy. - Ale byłeś przerażony i w gniewie wziąłeś bardzo osobisty przedmiot należący do brata, po czym zakopałeś go na podwórku na tyłach domu. - Tak - powtórzył tylko Jeremy, jakby wzruszenie nie pozwalało mu mówić. - Jego aparat na zęby. - Oooooochchchchch! - wykrzyknął Jeremy, zasłaniając twarz dłońmi. - On cię kocha, lecz powinieneś zrozumieć, że odpoczywa teraz w pokoju. Nie żywi do ciebie urazy... - Oooooochchchchch! - jęknął znowu Jeremy, krzywiąc się jeszcze bardziej. Siedzący w barze Nate przyglądał się migawkom w milczącym skupieniu. Alvin natomiast śmiał się głośno, wznosząc toast piwem. - Dajcie temu facetowi Oscara! - zawołał. - To było raczej przekonujące, prawda? - rzekł Jeremy, uśmiechając się szeroko. - Hej, wy tam, mówiłem serio - warknął Nate, nie kryjąc rozdrażnienia. - Gadajcie sobie podczas reklam. - Nieważne - powiedział znowu Alvin. „Nieważne” zawsze było jego ulubionym słowem. W Primetime Live tło ściemniało i jeszcze raz najechano kamerą na Diane Sawyer i Jeremy'ego, siedzących naprzeciwko siebie. - A więc nic z tego, co powiedział Timothy Clausen, nie było prawdą? - spytała Diane. - Ani jedno słowo - odparł Jeremy. - Jak wiesz, nie mam na imię Thad, a moich pięciu braci na szczęście żyje i cieszy się dobrym zdrowiem. Diane trzymała długopis nad blokiem papieru, jak gdyby zamierzała robić notatki. - Wobec tego jak Clausen to robi? - No cóż, Diane... - zaczął Jeremy. Bacznie oglądający program Alvin uniósł przekłute kolczykami brwi, pochylając się do Jeremy'ego. - Powiedziałeś do niej „Diane”? Jakbyście byli przyjaciółmi? - Uspokój się, do licha! - syknął coraz bardziej rozdrażniony Nate. Na ekranie Jeremy mówił dalej:

- To, co robi Clausen, jest zwyczajnie odmianą tego, co robią ludzie od setek lat. Przede wszystkim facet jest dobrym obserwatorem, mistrzem luźnych skojarzeń o dużym ładunku emocjonalnym, reagującym jak barometr na sygnały widzów. - Tak, ale był taki konkretny. Nie tylko w twoim przypadku, lecz również wobec innych gości. Znał imiona. Jak on to robi? Jeremy wzruszył ramionami. - Słyszał, jak mówiłem o moim bracie Marcusie. Po prostu wymyśliłem go i opowiadałem o nim głośno przed programem. - Ale jak dotarło to do uszu Clausena? - Oszuści w rodzaju Clausena są znani z tego, że stosują najrozmaitsze sztuczki. Są to na przykład ukryte mikrofony albo płatni „słuchacze”, którzy krążą po poczekalni przed programem. Zanim usiadłem na widowni, celowo rozmawiałem z wieloma innymi widzami, obserwując, czy któryś z nich nie okazuje większego zainteresowania moją opowieścią. Jak należało się spodziewać, pewnego mężczyznę wyraźnie zaciekawiła bardziej niż innych. Za obojgiem rozmówców ukazało się teraz powiększone zdjęcie, które Jeremy zrobił miniaturowym aparatem, ukrytym w zegarku, supernowoczesną szpiegowską zabawką, której

kosztem

niezwłocznie

obciążył

„Scientific

American”.

Jeremy

kochał

supernowoczesne zabawki niemal tak samo jak obciążanie innych ich kosztami. - Na co tutaj patrzymy? - spytała Diane. - Ten mężczyzna kręcił się wśród widzów, udając gościa z Peorii. Zrobiłem to zdjęcie tuż przed programem, podczas naszej rozmowy. Poproszę o dalsze powiększenie. Spełniono jego prośbę i Jeremy odwrócił się w stronę fotografii. - Widzisz ten mały znaczek USA w jego klapie? To nie tylko ozdoba. W rzeczywistości jest to mikroskopijny nadajnik zestrojony z urządzeniem nagrywającym za kulisami. - Skąd wiesz? - spytała Diane, marszcząc brwi. - A stąd - odparł Jeremy - że przypadkiem mam identyczny. Na sygnał sięgnął do kieszeni marynarki i wyjął taki sam znaczek USA, przyczepiony do długiego nitkowatego przewodu oraz nadajnika. - Ten konkretny model został wyprodukowany w Izraelu - słychać było głos Jeremy'ego, gdy tymczasem kamera pokazywała gadżet w zbliżeniu - i jest bardzo ekskluzywny. Słyszałem, że używają go agenci CIA, lecz oczywiście nie mogę tego potwierdzić. Mogę natomiast zapewnić cię, że to niezwykle nowoczesna technika... ten mały mikrofon potrafi wychwycić rozmowy z drugiego końca zatłoczonej, hałaśliwej sali, a przy odpowiednim

systemie filtracyjnym można je nawet wyizolować. Diane oglądała znaczek wyraźnie zafascynowana. - I jesteś pewien, że był to naprawdę mikrofon, a nie zwykły znaczek? - Cóż, jak wiesz, od dawna już badałem przeszłość Clausena i tydzień po programie udało mi się zdobyć więcej zdjęć. Na ekranie ukazała się nowa fotografia. Choć była nieco ziarnista, można było na niej rozpoznać tego samego mężczyznę, który miał wpięty w klapę znaczek USA. - Ta fotografia została wykonana na Florydzie, przed gabinetem Clausena. Widzisz mężczyznę, który wchodzi do środka. Nazywa się Rex Moore i faktycznie współpracuje z Clausenem. Jest jego pomocnikiem od dwóch łat. - Oooochchchch! - wykrzyknął Alvin, a reszta nagrania utonęła w głośnych okrzykach, wydawanych przez zazdrosnych czy też nie kolegów. Darmowy alkohol zdziałał cuda i gdy program się skończył, Jeremy został zasypany gratulacjami. - Byłeś fantastyczny - powiedział Nate. Czterdziestotrzyletni Nate, niski i łysawy, miał tendencję do noszenia przyciasnych w pasie garniturów. Nieważne, ten człowiek wprost tryskał energią i jak większość agentów był pozytywnie naładowany żywiołowym optymizmem. - Dzięki - rzekł Jeremy, dopijając resztkę piwa. - Ta historia przyda się w twojej przyszłej karierze - mówił dalej Nate. - To twój bilet do regularnych występów w telewizji. Koniec z rozpaczliwą walką o kiepskie zlecenia dla czasopism, koniec z polowaniem na tematy z UFO. Zawsze twierdziłem, że z twoją prezencją jesteś stworzony do telewizji. - Zawsze tak twierdziłeś - przytaknął Jeremy, wywracając oczy jak ktoś, kto recytuje często zadawaną lekcję. - Mówię serio. Producenci Primetime Live i GMA dzwonią bez przerwy i pertraktują w sprawie twojego stałego udziału w ich programach. Wiesz, co oznacza dla ciebie ta „wiadomość z ostatniej chwili ze świata nauki” i związany z nią szum. Duży krok ku pracy reportera działu naukowego. - Jestem dziennikarzem - prychnął Jeremy - nie reporterem. - Nieważne - powiedział Nate, czyniąc ruch, jak gdyby odganiał muchę. - Nie chcę się powtarzać, ale z twoją prezencją jesteś stworzony do telewizji. - Muszę przyznać Nate'owi rację - dodał Alvin, puszczając oko do Jeremy'ego. - W przeciwnym razie jak mógłbyś cieszyć się większym ode mnie powodzeniem u pań, mając tak nijaką osobowość? - Od lat Alvin i Jeremy często wybierali się razem do rozmaitych

barów na podryw. Jeremy parsknął śmiechem. Alvin Bernstein, którego nazwisko przywoływało obraz starannie

ostrzyżonego

księgowego

w

okularach

-

jednego

z

niezliczonych

profesjonalistów, noszących do pracy buty Florsheima oraz aktówki - zupełnie nie wyglądał jak taki właśnie Alvin Bernstein. Będąc nastolatkiem, zobaczył film Eddie Murphy: Delirious i postanowił uznać skórzaną odzież za swój styl, choć ta garderoba szokowała jego ojca Melvina, zwolennika obuwia Florsheima oraz aktówek. Na szczęście skóra pasowała do tatuaży, które Alvin uważał za odzwierciedlenie jego jedynego w swoim rodzaju zmysłu estetycznego. Ów jedyny w swoim rodzaju zmysł estetyczny można było oglądać na obydwu ramionach Alvina, ciągnący się aż do łopatek. Kropkę nad „i” stanowiły przekłute w wielu miejscach uszy. - A więc zamierzasz pojechać na Południe, żeby zbadać tamtą historię o duchach? naciskał Nate. Jeremy niemal widział trybiki obracające się w jego mózgu. - Oczywiście po wywiadzie dla magazynu „People”. Jeremy odgarnął z czoła niesforny kosmyk i dał znak barmanowi, by podał mu jeszcze jedno piwo. - Tak, chyba tak. Primetime lub nie Primetime, ale ja mam wciąż rachunki do zapłacenia i pomyślałem, że mógłbym wykorzystać temat duchów w mojej rubryce. - Ale będziemy w kontakcie, dobrze? Nie tak jak wtedy, gdy rozpracowywałeś w ukryciu sektę Sprawiedliwi i Święci? - Nate nawiązywał do artykułu o kulcie religijnym dla „Vanity Fair”. Wówczas Jeremy zerwał niemal wszelkie kontakty, co trwało aż trzy miesiące. - Będziemy, będziemy - obiecał Jeremy. - To zupełnie inna historia. Powinienem spędzić tam nie więcej czasu niż jakiś tydzień. „Tajemnicze światła na cmentarzu”. Żadna sprawa. - Hej, nie potrzebujesz przypadkiem kamerzysty? - wtrącił Alvin. Jeremy podniósł na niego wzrok. - Dlaczego pytasz? Chcesz pojechać? - Jak cholera. Wybiorę się zimą na Południe, może spotkam miłą południową ślicznotkę, a ty będziesz płacił rachunki. Słyszałem, że tamtejsze kobiety doprowadzają człowieka do szaleństwa, ale w tym dobrym sensie. To niczym egzotyczne wakacje. - A nie miałeś kręcić w przyszłym tygodniu dla serialu Prawo i porządek! Alvin przy całym swoim osobliwym wyglądzie miał nienaganną reputację, a na jego usługi istniało zawsze duże zapotrzebowanie. - Tak, ale pod koniec tygodnia będę wolny - odparł. - I posłuchaj, jeśli traktujesz serio

całą tę telewizyjną hecę, tak jak zdaniem Nate'a powinieneś ją traktować, może przydać ci się przyzwoity materiał filmowy na temat tajemniczych świateł. - Zakładając, że są w ogóle jakieś światła do sfilmowania. - Przeprowadzisz rekonesans i dasz mi znać. Zarezerwuję miejsce w moim terminarzu. - Nawet jeśli rzeczywiście są jakieś światła, to temat jest mało znaczący - ostrzegł go Jeremy. - Nikt w telewizji się nim nie zainteresuje. - W ubiegłym miesiącu może by się nie zainteresował - rzekł Alvin. - Ale po twoim dzisiejszym występie z pewnością się zainteresują. Wiesz, jak to jest w telewizji... wszyscy ci producenci gonią w piętkę, próbując znaleźć kolejną bombę. Jeśli GMA nagle podłapuje gorący temat, możesz być pewny, że wkrótce zadzwonią z Today i zapukają do twoich drzwi z Dateline. Żaden producent nie chce pozostać w tyle, bo wtedy grozi mu, że go zwolnią. Ostatnią rzeczą, jakiej pragną, jest wyjaśnianie kierownictwu, dlaczego przegapili okazję. Wierz mi... pracuję w telewizji. Znam tych ludzi. - On ma rację - powiedział Nate, przerywając im. - Nigdy nie wiadomo, co się zdarzy za chwilę, i może to dobry pomysł, by planować z wyprzedzeniem. Dziś wieczorem zaznaczyłeś swoją obecność. Nie oszukuj się. I jeśli uda ci się zdobyć trochę prawdziwego materiału filmowego o światłach, może to być właśnie ta rzecz, której potrzebują GMA lub Primetime, by podjąć decyzję. Jeremy popatrzył przez zmrużone oczy na swego agenta. - Mówisz serio? Przecież to żaden temat. Zdecydowałem się nim zająć, ponieważ musiałem złapać trochę oddechu po Clausenie. Ta sprawa zabrała mi cztery miesiące. - A popatrz tylko, co zyskałeś - rzekł Nate, kładąc mu dłoń na ramieniu. - Być może jest to błahostka, ale z dobrym materiałem filmowym oraz uzupełniającą historyjką, kto wie, co pomyślą o tym w telewizji? Jeremy milczał przez chwilę, po czym wzruszył ramionami. - Dobra - zgodził się. Spojrzał na Alvina. - Wyjeżdżam we wtorek. Zorientuj się, czy dasz radę przyjechać w przyszły piątek. Zadzwonię do ciebie wcześniej i podam szczegóły. Alvin sięgnął po piwo i upił łyk. - O kurczę - powiedział, naśladując Gomera Pyle'a - jadę do krainy mamałygi i flaków. I obiecuję, że mój rachunek nie będzie zbyt wysoki. Jeremy wybuchnął śmiechem. - Byłeś kiedyś na Południu? - Nie. A ty? - W Nowym Orleanie i Atlancie - przyznał Jeremy. - Ale to duże miasta, a duże miasta

są wszędzie właściwie takie same. My natomiast jedziemy na prawdziwe Południe. To małe miasteczko w Karolinie Północnej. Nazywa się Boone Creek. Powinieneś obejrzeć jego witrynę internetową. Jest tam mowa o azaliach i dereniach, które kwitną w kwietniu, jak również zamieszczone zdjęcie najznakomitszego obywatela miasta. Facet nazywa się Norwood Jefferson. - I kim jest? - spytał Alvin. - Politykiem. Był senatorem stanowym w Karolinie Północnej od tysiąc dziewięćset siódmego do tysiąc dziewięćset szesnastego roku. - Kogo to obchodzi? - Właśnie - odparł Jeremy, kiwając głową. Zerknąwszy w drugi kąt baru, zauważył z zawodem, że rudowłosa zniknęła. - Gdzie dokładnie leży to miasteczko? - Dokładnie między „tam, gdzie diabeł mówi dobranoc” a „gdzie my właściwie jesteśmy?”. Zatrzymam się w miejscu, które nazywa się Greenleaf Cottages i które Izba Handlowa opisuje jako malownicze i sielskie, lecz nowoczesne. Cokolwiek to oznacza. Alvin roześmiał się. - No to zapowiada się chyba niezła przygoda. - Nic martw się o to. Jestem pewien, że będziesz tam doskonale pasował. - Tak myślisz? Jeremy zmierzył znaczącym spojrzeniem skórę, tatuaże i kolczyki. - Och, zdecydowanie - zapewnił przyjaciela. - Przypuszczam, że zechcą cię zaadoptować.

ROZDZIAŁ DRUGI We wtorek, nazajutrz po wywiadzie dla magazynu „People”, Jeremy przyjechał do Karoliny Północnej. Właśnie minęło południe. Kiedy wyruszał z Nowego Jorku, było ponuro, padał deszcz ze śniegiem i zapowiadano dalsze opady śniegu. Tutaj, pod bezmiarem błękitnego nieba, zima wydawała się bardzo odległa. Zgodnie z mapą, którą kupił w sklepie z upominkami na lotnisku, Boone Creek leżało w hrabstwie Pamlico, sto sześćdziesiąt kilometrów na południowy wschód od Raleigh i - jeśli można wyciągnąć jakiekolwiek wnioski na podstawie widoków za szybą samochodu miliony kilometrów od tego, co uważał za cywilizację. Po każdej stronie drogi krajobraz był płaski jak stół, rzadko zabudowany i równie fascynujący jak ciasto naleśnikowe. Farmy oddzielały wąskie pasy porośnięte sosnami. Ruch był niemal żaden i Jeremy musiał się pilnować, by z czystej nudy nie wciskać gazu do dechy. Musiał jednak przyznać, że wcale nie jest tak źle. W każdym razie jeśli chodzi o jazdę samochodem. Lekkie drgania kierownicy, zwiększanie obrotów silnika i uczucie przyśpieszenia podnoszą poziom adrenaliny, zwłaszcza u mężczyzn(kiedyś napisał o tym artykuł). Kiedy się mieszka w metropolii, samochód nie jest potrzebny i Jeremy nie zdobył się nigdy na to, by usprawiedliwić taki wydatek. Korzystał z miejskich środków transportu, jak zatłoczone metro lub taksówki, w których można było nabawić się urazu kręgosłupa szyjnego. Podróżowanie w obrębie miasta było hałaśliwe, nerwowe i czasami - w zależności od taksówkarza - zagrażało życiu, lecz jako rodowity nowojorczyk, który się w tym mieście wychował, dawno już pogodził się z faktem, że jest to jeszcze jeden podniecający aspekt życia w miejscu, które nazywał domem. Powędrował myślami do swej byłej żony. Maria byłaby zachwycona taką wycieczką. We wczesnych latach małżeństwa wynajmowali samochód i jechali w góry lub na plażę, czasami spędzając w drodze wiele godzin. Poznali się na przyjęciu prasowym, była wówczas publicystką w magazynie „Elle”. Kiedy pytał ją, czy nie wybrałaby się z nim do pobliskiej kawiarni, przez myśl mu nawet nie przeszło, że stanie się jedyną kobietą, którą w życiu kochał. Najpierw pomyślał, że popełnił błąd, umawiając się z nią, wydawało się bowiem, iż nie mają ze sobą nic wspólnego. Była zadziorna i uczuciowa, ale później, kiedy pocałował ją przed drzwiami jej mieszkania, był oczarowany. W końcu docenił jej ognisty temperament, jej niezawodny instynkt, jeśli chodzi o ludzi, i sposób, w jaki przyjmowała go z całym dobrodziejstwem inwentarza, ze wszystkimi

wadami i zaletami. Po upływie roku wzięli ślub w kościele, w otoczeniu przyjaciół i rodziny. On miał wtedy dwadzieścia sześć lat, nie prowadził jeszcze rubryki w „Scientific American”, lecz systematycznie zyskiwał sobie renomę. Z trudem starczało im na wynajęcie niewielkiego mieszkania na Brooklynie. Dla Jeremy'ego było to małżeńskie szczęście dwojga młodych, walczących o uznanie ludzi. Dla niej - jak w końcu zaczął podejrzewać - ich małżeństwo było mocne w teorii, lecz zbudowane na chwiejnych podstawach. Na początku problem był prosty - podczas gdy Marią praca zatrzymywała w mieście, Jeremy podróżował, poszukując gdzie się dało ciekawych tematów. Często wyjeżdżał na kilka tygodni i choć przedtem Maria zapewniała go, że sobie z tym poradzi, musiała zdać sobie sprawę podczas jego ciągłych nieobecności, że ten osąd był zbyt pochopny. Tuż po ich drugiej rocznicy ślubu, kiedy szykował się do kolejnej podróży, Maria usiadła przy nim na łóżku. Splótłszy dłonie, popatrzyła na niego poważnie swoimi brązowymi oczami. - To się nie sprawdza - rzekła po prostu, pozwalając, by w pełni dotarło do niego znaczenie jej słów. - Nigdy nie ma cię w domu i to nie jest w porządku wobec mnie. Nie jest w porządku wobec nas. - Chcesz, żebym rzucił pracę? - spytał, czując, jak narasta w nim panika. - Nie, tego nie chcę. Ale może znalazłbyś coś na miejscu. Na przykład „Times”. Albo „Post”. Czy „Daily News”. - Przecież taka sytuacja nie będzie trwała wiecznie - tłumaczył jej. - To tylko przejściowo, na krótki czas. - Słyszałam takie same obietnice pół roku temu - odparła. - To się nigdy nie zmieni. Z perspektywy czasu Jeremy wiedział, że powinien był potraktować jej słowa jako ostrzeżenie, ale wtedy miał gorący lemat o Los Alamos. Kiedy całował Marię na pożegnanie, na jej wargach błąkał się niepewny uśmiech. Przypomniał sobie na krótko jej minę, siedząc w samolocie, ale kiedy wrócił do domu, wszystko było znowu po staremu i spędzili weekend w łóżku, przytuleni do siebie. Zaczęła mówić o dziecku i mimo niepokoju, jaki czuł, nie posiadał się z radości na tę myśl. Założył, że mu wybaczyła, lecz ochronny pancerz ich związku został wyszczerbiony i niedostrzegalne rysy pojawiały się podczas jego każdej kolejnej nieobecności. Ostateczne rozstanie nastąpiło rok później, po upływie miesiąca od wizyty u lekarza na Upper East Side, który poinformował ich o przyszłości, jakiej żadne z nich nie przewidywało. Ta wizyta, bardziej od jego podróży, wpłynęła na fakt, że ich związek się zakończył, i nawet Jeremy o tym wiedział. - Nie mogę zostać - powiedziała mu później Maria. - Pragnę tego i w głębi duszy zawsze

będę cię kochała, ale nie mogę. Nie musiała nic dodawać, i po rozwodzie, podczas samotnych chwil, gdy użalał się nad sobą, zadawał sobie czasem pytanie, czy Maria kiedykolwiek naprawdę go kochała. Mogło nam się udać, powtarzał sobie. Wreszcie jednak intuicyjnie zrozumiał, dlaczego odeszła, i nie żywił do niej urazy. Od czasu do czasu rozmawiał z nią przez telefon, nie potrafił jednak zmusić się, by pójść trzy lata później na jej ślub z prawnikiem mieszkającym w Chappaqua. Rozwiedli się siedem lat temu i szczerze mówiąc, była to jedyna smutna rzecz, jaka mu się w życiu przydarzyła. Zdawał sobie sprawę, że niewiele osób może to o sobie powiedzieć. Nigdy nie był ciężko ranny, prowadził aktywne życie towarzyskie, na jego psychice nie odcisnęły piętna żadne traumatyczne przeżycia z dzieciństwa, tak jak to było w wypadku wielu rówieśników Jeremy'ego. Jego bracia oraz ich żony, jego rodzice, a nawet pełna czwórka dziadków - wszyscy po dziewięćdziesiątce - cieszyli się dobrym zdrowiem. Utrzymywali też ze sobą bliskie kontakty - dwa razy w miesiącu stale powiększający się klan spotykał się podczas weekendu w domu rodziców Jeremy'ego, którzy nadal mieszkali na Queensie, tam gdzie dorastał. Miał siedemnaścioro bratanków i bratanic i choć czasami czuł się obco na rodzinnych uroczystościach, ponieważ był znowu kawalerem pośród szczęśliwych małżeństw, jego bracia szanowali go wystarczająco, żeby nie drążyć, jakie przyczyny kryją się za rozwodem z Marią. W końcu doszedł do siebie. A przynajmniej prawie doszedł do siebie. Niekiedy, jadąc tak jak w tej chwili, odczuwał nagłą przelotną tęsknotę za tym, co mogłoby być, ale obecnie zdarzało się to rzadko i rozwód nie zniechęcił go do kobiet. Parę lat temu Jeremy interesował się badaniami nad tym, czy postrzeganie piękna jest skutkiem norm kulturalnych, czy genetyki. W celach badawczych poproszono bardziej i mniej atrakcyjne kobiety o wzięcie na ręce niemowlęcia. Porównywano długość kontaktu wzrokowego kobiety i malutkiego dziecka. Badanie wykazało bezpośrednią zależność między urodą a kontaktem wzrokowym. Niemowlęta patrzyły dłużej na ładniejsze kobiety, co nasunęło wniosek, że percepcja piękna jest u człowieka instynktowna. Badaniom poświęcono sporo miejsca w magazynach „Newsweek” i „Time”. Jeremy chciał napisać krytyczny artykuł o badaniu, po części dlatego, że nie uwzględniało pewnych właściwości, które sam uważał za bardzo istotne. Wygląd zewnętrzny może przyciągać czyjś wzrok w pierwszej chwili - wiedział, że jest równie wrażliwy na urok super - modelki jak każdy facet - ale w miarę upływu czasu zawsze uważał inteligencję i pasję za bardziej pociągające i ważne. Żeby rozszyfrować te cechy,

potrzeba więcej niż kilku sekund, a uroda nie ma z nimi nic wspólnego. Może mieć większe znaczenie na krótką metę, ale na dłuższą ważniejsze są wzorce kulturalne - przede wszystkim te wartości i normy, które są wpojone przez rodzinę. Jednakże jego redaktor naczelny odrzucił ten pomysł jako „zbyt subiektywny” i zaproponował, by Jeremy napisał coś na temat nadmiernego stosowania antybiotyków w karmie dla kurcząt, co może doprowadzić do tego, że paciorkowiec stanie się kolejną zarazą morową. Co miało sens, zauważył z rozgoryczeniem Jeremy - redaktor był wegetarianinem, jego żona zaś była prześliczna i miała ptasi móżdżek. Naczelni. Jeremy dawno już doszedł do wniosku, że większość z nich to hipokryci. Ale przypuszczał, że podobnie jak w większości zawodów hipokryci są zwykle zarówno bardzo gorliwi, jak i mają zmysł polityczny - innymi słowy, są odporni psychicznie - co oznacza, że nie tylko rozdzielają zlecenia, lecz koniec końców również pokrywają koszty. Ale być może, jak sugerował Nate, Jeremy już niebawem odejdzie z branży. Cóż, może niecałkowicie. Alvin prawdopodobnie ma rację, twierdząc, że producenci telewizyjni nie różnią się od redaktorów naczelnych, lecz telewizja płaci pensję wystarczającą na utrzymanie, czyli będzie mógł wybierać tematy, a nie kombinować przez cały czas. Maria słusznie kwestionowała jego obciążenie pracą już dawno temu. W ciągu piętnastu lat to obciążenie nie zmieniło się nic a nic. Och, być może tematy, o których pisze, odbijają się szerszym echem, być może łatwiej mu otrzymać zlecenia dzięki znajomościom, jakie nawiązał przez te lata, ale żadna z tych rzeczy nie zmieniła zasadniczego wyzwania, by zawsze wychodzić z czymś nowym i oryginalnym. W dalszym ciągu musiał rocznie przeprowadzić przynajmniej jedno lub dwa większe dziennikarskie śledztwa, napisać tuzin felietonów dla „Scientific American” oraz około piętnastu mniejszych artykułów, z których część miała być związana z porą roku. Zbliżają się święta Bożego Narodzenia? Napisz o prawdziwym Świętym Mikołaju, który urodził się w Turcji, został biskupem Miry i był znany ze swej hojności, miłości do dzieci oraz troski o żeglarzy. Lato za pasem? No to przydałoby się coś: a) o globalnym ociepleniu i niezaprzeczalnym wzroście temperatury o 0,8 stopnia w ciągu ostatnich stu lat, co zapowiada skutki podobne do warunków klimatycznych Sahary na terenie całych Stanów Zjednoczonych, albo: b) o tym, w jaki sposób globalne ocieplenie może doprowadzić do jeszcze jednej epoki lodowej i zmienić Stany Zjednoczone w mroźną tundrę. Z kolei Święto Dziękczynienia stwarzało okazję do przedstawienia prawdy o życiu Ojców Pielgrzymów, która dotyczyła nie tylko przyjacielskich przyjęć z północnoamerykańskimi Indianami, lecz również polowania na czarownice z Salem, epidemii ospy i ohydnej skłonności do kazirodztwa.

Wywiady ze znanymi uczonymi, a także artykuły o rozmaitych satelitach czy projektach NASA zawsze były respektowane i łatwo je było zamieścić niezależnie od pory roku, podobnie jak demaskatorskie publikacje na temat Icków (legalnych i nielegalnych), seksu, prostytucji, hazardu, alkoholu, procesów sądowych w sprawie ogromnych odszkodowań i absolutnie wszystkiego, co dotyczyło zjawisk nadprzyrodzonych, z których większość nie miała nic wspólnego z nauką, a raczej z szarlatanami w rodzaju Clausena. Musiał przyznać, że cała ta działalność w niczym nie przypominała jego wyobrażeń o pracy dziennikarskiej. W Columbii - był jedynym z braci, który poszedł na studia i jako pierwszy w rodzinie uzyskał dyplom, czego nie omieszkała podkreślać za każdym razem jego matka wobec obcych - specjalizował się w fizyce i chemii, z zamiarem zostania wykładowcą. Ale jego przyjaciółka, która pracowała w uczelnianej gazecie, namówiła go, by napisał artykuł - bazujący głównie na wykorzystaniu statystyki - o braku obiektywizmu egzaminu sprawdzającego zdolności naukowe kandydata na wyższe studia. Gdy ów artykuł doprowadził do studenckich demonstracji, Jeremy zdał sobie sprawę, że ma smykałkę do pisania. Mimo to nie myślał o zmianie wyboru przyszłej drogi, dopóki tuż przed jego dyplomem oszust podający się za doradcę finansowego nie wyłudził od ojca Jeremy'ego czterdziestu tysięcy dolarów. Gdy rodzinnemu domowi zagroziło niebezpieczeństwo - jego ojciec był kierowcą autobusu i aż do emerytury pracował w komunikacji miejskiej - Jeremy opuścił uroczystość rozdania dyplomów po to, by dopaść oszusta. Jak opętany przeszukiwał archiwa sądowe i państwowe, rozmawiał ze wspólnikami hochsztaplera i sporządzał szczegółowe notatki. Ponieważ nowojorskie biuro prokuratora okręgowego miało ważniejsze sprawy na głowie niż drobny mistrz przekrętów, toteż Jeremy sprawdził ponownie swoje źródła, skrócił notatki i napisał pierwszą w życiu publikację demaskatorską. Ostatecznie dom został uratowany, a magazyn „New York” zamieścił artykuł. Redaktor naczelny przekonał go, że życie w środowisku akademickim nie zaprowadzi go donikąd i łącząc subtelnie pochlebstwo oraz retorykę o pogoni za wielkim marzeniem, zaproponował, by Jeremy napisał o środku antydepresyjnym o nazwie leffertex, który znajdował się obecnie w trzeciej fazie badań klinicznych i był przedmiotem intensywnych spekulacji w mediach. Jeremy przyjął propozycję i przez dwa miesiące pracował nad tematem na własny koszt. W rezultacie jego artykuł zmusił producenta do wycofania leku, który zgłoszono już do Federalnego Urzędu Żywności i Leków. Po tej historii, zamiast zdobywać dyplom magistra na MIT, Jeremy udał się do Szkocji wraz z uczonymi, którzy badali sprawę potwora z Loch Ness. Był to jego pierwszy felieton na błahy temat. Miał okazję wysłuchać wyznania, które

uczynił na łożu śmierci wybitny chirurg. Przyznał się mianowicie, że zdjęcie potwora, które zrobił w tysiąc dziewięćset trzydziestym trzecim roku - a które sprawiło, że legendą zainteresowała się opinia publiczna - zostało sfałszowane przez niego oraz jego przyjaciela pewnego niedzielnego popołudnia. Miał to być kawał. A dalszy ciąg, jak to się mówi, wszyscy znają. Mimo to piętnaście lat pogoni za tematami to spory kawał czasu, a co otrzymał w zamian? Miał trzydzieści siedem lat, był samotny i mieszkał w obskurnej kawalerce przy Upper West Side, a teraz jechał do Boone Creek w Karolinie Północnej, by wyjaśnić zjawiska tajemniczych świateł na cmentarzu. Pokręcił głową, jak zwykle zdumiony torem, jakim potoczyło się jego życie. Wielkie marzenie. Wciąż było poza jego zasięgiem, a w nim wciąż tliła się pasja, by je urzeczywistnić. Tylko że teraz zaczął się zastanawiać, czy telewizja będzie sposobem na to. Temat tajemniczych świateł zapoczątkował list, który Jeremy otrzymał przed miesiącem. Czytając go, pomyślał w pierwszej chwili, że trafia mu się dobra historia na Halloween. Zależnie od punktu widzenia, z jakiego to opisze, Telietonem może się zainteresować „Southern Living” czy nawet „Reader's Digest” do październikowego numeru. Gdyby potraktował temat bardziej narracyjnie, literacko, może artykuł zamieściłby magazyn „Harper's” albo „New Yorker”. X drugiej strony jeśli miasteczko próbuje zarobić na UFO tak jak Roswell w Nowym Meksyku, historię mogłaby kupić jedna z większych południowych gazet, która następnie mogłaby opublikować ją za łączną opłatą w innych pismach. Albo gdyby artykuł był krótki, mógłby go wykorzystać w swojej rubryce. Redaktor naczelny w „Scientific American” mimo powagi, z jaką podchodził do treści magazynu, był również zainteresowany zwiększeniem nakładu i bezustannie o tym mówił. Zdawał sobie bardzo dobrze sprawę z tego, że czytelnicy uwielbiają ciekawe historie o duchach. Mógł się wahać, zerkając na zdjęcie żony i udając, że ocenia wartości, lecz nigdy nie przepuściłby takiego tematu. Naczelni lubią błahe tematy podobnie jak wszyscy, ponieważ prenumeratorzy stanowią siłę napędową tego biznesu. Przykro mówić, lecz bzdety stają się podstawowym obiektem zainteresowania mediów. W przeszłości Jeremy przeprowadził dochodzenie w sprawie siedmiu różnych zjaw. O czterech napisał w swoich październikowych felietonach. Niektóre były dość pospolite zjawy widmowe, których nikt nie potrafił naukowo wyjaśnić - ale trzy rzekomo dotyczyły poltergeistów, złośliwych duchów, które hałasują, przesuwają przedmioty lub niszczą otoczenie. Zdaniem badaczy zjawisk paranormalnych owe złośliwe duchy na ogół nawiedzają konkretną osobę, a nie miejsce. We wszystkich przypadkach, które zbadał

Jeremy, łącznie z dobrze udokumentowanymi w mediach, przyczyną tajemniczych zdarzeń było oszustwo. Ale światła w Boone Creek podobno miały być czymś innym. Najwyraźniej były na tyle przewidywalne, by umożliwić miasteczku organizowanie wycieczki po historycznych domach i nawiedzonym cmentarzu, podczas której - jak obiecywał prospekt - zwiedzający zobaczą nie tylko domy z połowy osiemnastego wieku, lecz jeśli pozwoli na to pogoda, „udręczonych przodków z naszego miasta w czasie ich nocnego przemarszu między krainami umarłych”. Prospekt zawierający zdjęcia zadbanego miasteczka i melodramatyczne oświadczenia, przysłano mu wraz z listem. Jadąc, Jeremy przypominał sobie jego treść. Szanowny Panie Marsh! Nazywam się Doris McClellan i dwa lata temu przeczytałam w Scientific American pański artykuł na temat poltergeista nawiedzającego Brenton Manor w Newport, na Rhode Island. Już wtedy zamierzałam napisać do Pana, lecz, nieważne z jakiego powodu, tego nie uczyniłam. Pewnie po prostu wypadło mi to z pamięci, ponieważ jednak sprawy w moim miasteczku potoczyły się ostatnio tak, a nie inaczej, pomyślałam, że nadeszła pora, bym Panu o tym powiedziała. Nie wiem, czy słyszał Pan kiedykolwiek o cmentarzu w Boone Creek, w Karolinie Północnej, ale legenda głosi, że ów cmentarz jest nawiedzany przez duchy dawnych niewolników. Zimą - w styczniu do wczesnych dni lutego - błękitne światła zdają się tańczyć na kamieniach nagrobnych, ilekroć nadciągnie mgła. Niektórzy twierdzą, że przypominają światło stroboskopowe, inni przysięgają, że są wielkości piłki koszykowej. Ja też je widziałam. Dla mnie wyglądają jak skrzące się kule dyskotekowe. Tak czy owak, w zeszłym roku przyjechali jacyś ludzie z Duke University, by je zbadać. Zdaje się, że byli to meteorolodzy, geolodzy czy coś w tym rodzaju. Oni również widzieli światła, lecz nie potrafili ich wyjaśnić, a lokalna gazeta rozpisywała się o tajemniczych zjawiskach. Może gdyby Pan przyjechał, mógłby Pan stwierdzić, czym naprawdę są światła. Jeśli chciałby Pan uzyskać więcej informacji, proszę zadzwonić do mnie do Herbs, restauracji w naszym mieście. W dalszym ciągu listu znalazł szczegółową informację na temat kontaktu z nadawczynią,

a

następnie

przekartkował

broszurę

miejscowego

towarzystwa

historycznego. Czytał nagłówki opisujące rozmaite domy na trasie wycieczki, przejrzał pobieżnie ciekawostki dotyczące parady i wiejskiej zabawy w piątek wieczorem. Uniósł ze zdziwienia brwi na widok ogłoszenia, że po raz pierwszy wycieczka obejmie również

zwiedzanie cmentarza w sobotni wieczór. Na odwrocie broszury - w otoczeniu najwyraźniej odręcznych rysunków przedstawiających Caspera - były zamieszczone świadectwa ludzi, którzy widzieli światła, oraz wyjątek z artykułu w lokalnej gazecie. Pośrodku znajdowała się ziarnista fotografia jasnego światła w miejscu, które mogło, lecz nie musiało być cmentarzem (jeśli wierzyć podpisowi pod zdjęciem, było nim). Nie przypominało to wprawdzie plebanii Borely, pełnej zakamarków „nawiedzonej” wiktoriańskiej budowli na północnym brzegu rzeki Stour w Essex w Anglii, najsłynniejszego w historii domu, w którym straszy, gdzie widziano jeźdźców bez głowy, rozlegały się niesamowite dźwięki organów i dzwonów, wystarczyło jednak, by rozbudzić zainteresowanie Jeremy'ego. Nie udało mu się odszukać artykułu wspomnianego w liście - na stronie internetowej lokalnej gazety nie było materiałów archiwalnych - nawiązał więc kontakt z różnymi wydziałami Duke University i w końcu znalazł oryginalny projekt badawczy, napisany przez trzech słuchaczy studium podyplomowego. Aczkolwiek miał ich nazwiska i numery telefonów, wątpił w sens telefonowania do nich. W materiale badawczym nie znalazł żadnych szczegółowych informacji, jakich należałoby się spodziewać. Całe studium dokumentowało po prostu istnienie świateł oraz fakt, że sprzęt studentów działa bez zarzutu, co zaledwie muskało powierzchnię informacji, która była potrzebna Jeremy'emu. Poza tym minione piętnaście lat nauczyło go polegać wyłącznie na własnej pracy. W tym właśnie tkwi nieuczciwa tajemnica pisania do czasopism. Chociaż wszyscy dziennikarze twierdzą, że prowadzą własne badania i większość rzeczywiście częściowo to robi, w dużym stopniu opierają się na opiniach i półprawdach, które były publikowane w przeszłości. Dlatego często popełniają pomyłki, zazwyczaj niewielkie, niekiedy kolosalne. Każdy felieton w każdym magazynie zawierał błędy, toteż dwa lata temu Jeremy napisał o tym, demaskując mniej chwalebne zwyczaje swoich kolegów po fachu. Jego naczelny nie pozwolił jednak na opublikowanie artykułu. Żadne inne pismo również nie odniosło się do niego entuzjastycznie. Patrzył teraz na dęby przesuwające się za szybami samochodu i zastanawiał się, czy powinien zmienić pracę. Nagle pożałował, że nie zbadał dokładniej historii o duchach. A jeśli nie ma tam żadnych świateł? Jeśli autorka listu jest oszustką? Jeśli okaże się, że nie ma nawet legendy, która posłużyłaby mu za kanwę artykułu? Pokręcił głową. Nie ma co się martwić z góry, poza tym jest już za późno. On jest w drodze, a Nate siedzi w Nowym Jorku przy telefonie. W bagażniku Jeremy miał wszystkie przedmioty niezbędne do polowania na duchy

(wymienione w książce Łowcy duchów na serio!, którą początkowo kupił w ramach żartu po

zakrapianym

wieczorze).

Były

to:

aparat

fotograficzny

polaroid,

kamera

trzydziestkapiątka, cztery kamery wideo ze statywami, sprzęt do nagrywania dźwięku i mikrofony, detektor promieniowania mikrofalowego, detektor fal elektromagnetycznych, kompas, okulary noktowizyjne, laptop oraz inne różności. Musiał to przecież zrobić profesjonalnie. Polowanie na duchy nie jest dla amatorów. Jak się można było spodziewać, redaktor naczelny kręcił nosem z powodu kosztu zakupionych ostatnio gadżetów, które zawsze wydawały się obowiązkowe w podobnych badaniach. Jeremy wyjaśnił mu, że technika rozwija się szybko i wczorajsze gadżety odpowiadają w tej chwili narzędziom z epoki kamienia łupanego, fantazjując na temat ceny plecaka z urządzeniem wysyłającym wiązkę promieni laserowych, używanego przez Billa Murraya i Harolda Ramisa w Pogromcach duchów. Z wielką satysfakcją odnotował minę redaktora, gdy usłyszał wymienioną sumę. W tej sytuacji facet schrupał łodyżkę selera niczym królik na amfetaminie, zanim ostatecznie podpisał zgodę na zakup potrzebnego sprzętu. Jeremy bez wątpienia odszedłby z kwitkiem, gdyby pracował dla telewizji, a nie dla czasopisma. Uśmiechając się na wspomnienie miny naczelnego, Jeremy przełączał stacje radiowe rock, hip - hop, country, gospel - aż wreszcie zatrzymał się na miejscowej rozgłośni, w której nadawano właśnie wywiad z dwoma rybakami poławiającymi płastugi. Mówili z wielką pasją o konieczności zmniejszenia limitu wagi odławianych ryb. Spiker, który sprawiał wrażenie przesadnie zainteresowanego tematem, miał nosowy głos. Reklamy zapowiadały wystawę broni i monet w loży masońskiej w Grifton oraz zmiany w zespołach w National Association for Stock Car Auto Racing. Ruch zwiększył się, gdy Jeremy zbliżał się do Greenville, toteż ominął śródmieście drogą w pobliżu kampusu Uniwersytetu Karoliny Południowej. Przejechał nad szerokimi, słonawymi wodami rzeki Pamlico i skręcił w szosę biegnącą wśród sielskiego krajobrazu. Asfaltowa kręta droga stawała się coraz węższa, ograniczały ją po obu stronach jałowe zimowe pola, gęstsze skupiska drzew, rzadko rozrzucone domostwa. Po upływie pół godziny zorientował się, że jest już niedaleko od Boone Creek. Po pierwszych i jedynych światłach ulicznych ograniczenie prędkości zmniejszyło się do czterdziestu kilometrów na godzinę i Jeremy zwolnił, przyglądając się z konsternacją otaczającej go scenerii. Poza kilkoma przyczepami kempingowymi, stojącymi tu i ówdzie z dala od szosy, oraz paroma skrzyżowaniami przy pasie asfaltu królowały dwie zaniedbane stacje benzynowe i zakład wulkanizacyjny Leroya. Leroy reklamował swój warsztat

szyldem umieszczonym na szczycie ogromnej sterty zużytych opon, co w każdej innej jurysdykcji byłoby uznane za zagrożenie pożarowe. Jeremy dotarł na drugi koniec miasta w ciągu minuty i w tym miejscu limit prędkości był znowu podwyższony. Zjechał na pobocze i zatrzymał się. Albo Izba Handlowa zamieściła na stronie internetowej zdjęcia jakiegoś innego miasteczka, albo on coś przeoczył. Wyjął mapę i sprawdził jeszcze raz. Zgodnie z tą wersją atlasu drogowego Rand McNally znajdował się w Boone Creek. Spojrzał we wsteczne lusterko, zastanawiając się, gdzie, u licha, jest to wszystko. Spokojne ulice wysadzane drzewami. Kwitnące azalie. Śliczne kobiety w zwiewnych sukniach. Gdy próbował znaleźć na to odpowiedź, dostrzegł białą wieżę kościelną, sterczącą nad linią drzew, i postanowił pojechać jedną z przecznic, które minął. Kiedy pokonał wiele zakrętów, okolica się zmieniła, i po chwili podróżował przez miasteczko, które niegdyś mogło być przyjemne i malownicze, teraz jednak zdawało się umierać ze starości. Kwiaty w wiszących doniczkach i amerykańskie flagi nie były w stanie ukryć łuszczącej się farby na ścianach werand ani pleśni pod okapami dachów. Podwórka ocieniały wielkie drzewa magnolii, lecz starannie przystrzyżone krzewy rododendronów tylko częściowo przysłaniały popękane fundamenty. Mimo to otoczenie robiło przyjemne wrażenie. Kilka starszych małżeństw, które siedziały w ciepłych swetrach w bujanych fotelach na werandach swoich domów, pomachało mu, gdy przejeżdżał obok nich. Dopiero po pewnym czasie zdał sobie sprawę, że nie machają mu, ponieważ wydaje im się, że go znają, lecz dlatego, że tutejsi mieszkańcy pozdrawiają w ten sposób wszystkich przejezdnych. Krążąc tak po ulicach, dotarł w końcu na nabrzeże, przypominające, że miasteczko zostało założone u zbiegu Boone Creek i Pamlico River. Przejeżdżając przez centrum, które swego czasu bez wątpienia było kwitnącą dzielnicą handlową, zauważył, jak bardzo miasto podupadło. Rozproszone między pustymi parcelami i domami o oknach zabitych deskami, znajdowały się tam dwa sklepy z antykami, staroświecka tania restauracja, gospoda o nazwie Lookilu i zakład fryzjerski. Większość zakładów miała nazwy o miejscowym brzmieniu i wyglądała, jak gdyby prowadziła interesy od dziesiątków lat, lecz toczyła skazaną od dziesiątków lat, lecz toczyła skazaną na niepowodzenie walkę z zagładą. Jedyną oznaką nowoczesności były T - shirty ze świecącymi napisami: „Przeżyłem duchy w Boone Creek!”, wiszące na wystawie zapewne południowej wiejskiej wersji domu towarowego. Restaurację Herbs, gdzie pracowała Doris McClellan, zauważył bez trudu. Mieściła się

prawie u zbiegu ulic w wyremontowanej wiktoriańskiej kamienicy brzoskwiniowego koloru, pochodzącej z przełomu wieków. Samochody stały przed restauracją oraz z boku, na małym żwirowanym parkingu. Zza firanek było widać stoliki, które rozstawiono również na dużej werandzie. Z tego, co udało mu się dostrzec, wszystkie były zajęte i Jeremy postanowił, że lepiej zrobi, jeśli wpadnie pogadać z Doris, kiedy już będzie mniej gości. Wypatrzył siedzibę Izby Handlowej, mały nijaki budynek z cegły na skraju miasta, po czym wrócił na autostradę. Pod wpływem impulsu skręcił do stacji benzynowej. Zdjąwszy okulary przeciwsłoneczne, Jeremy opuścił szybę. Siwowłosy właściciel miał na sobie brudny kombinezon i firmową czapeczkę z napisem „Dale Earnhardt”. Wstał powoli i ruszył w kierunku samochodu, żując, jak podejrzewał Jeremy, tytoń. - Czym mogę służyć? - spytał z wyraźnym południowym akcentem, pokazując zęby poplamione brązowym sokiem tytoniowym. Na plakietce przypiętej do kombinezonu widniało jego nazwisko wydrukowane dużymi literami: TULLY. Jeremy spytał, jak dojechać do cmentarza, ale właściciel stacji zamiast odpowiedzieć, zmierzył go bacznym spojrzeniem. - Kto umarł? - spytał w końcu. Jeremy zamrugał powiekami. - Słucham? - Przyjechał pan na pogrzeb, no nie? - Nie. Chciałem tylko zobaczyć cmentarz. Mężczyzna pokiwał głową. - No cóż, wygląda pan, jakby wybierał się na pogrzeb. Jeremy popatrzył na swoje ubranie - czarna marynarka, pod spodem czarny golf, czarne dżinsy, czarne buty od Ikunona Maglego. Mężczyzna miał powód, by tak ocenić sytuację. - Chyba po prostu lubię ubierać się na czarno. A co do lego, jak dojechać na cmentarz... Właściciel zsunął czapkę na tył głowy i rzekł powoli: - Nie lubię chodzić na pogrzeby. Co każe mi myśleć, że powinienem częściej bywać w kościele, by pogodzić się z sytuacją, zanim będzie za późno. Czy to się panu zdarza? Jeremy nie bardzo wiedział, co odpowiedzieć. Nie było to pytanie, które zwykle mu zadawano, zwłaszcza kiedy chciał się dowiedzieć, jak gdzieś dojechać. - Raczej nie - odparł po dłuższej chwili. Mężczyzna wyjął z kieszeni szmatę i zaczął wycierać ręce ze smaru. - Rozumiem, że nie jest pan stąd. Ma pan śmieszny akcent. - Przyjechałem z Nowego Jorku - wyjaśnił Jeremy. - Słyszałem o nim, ale nigdy tam nie byłem. - Obrzucił spojrzeniem taurusa. - To pański

samochód? - Nie, wynajęty. Mężczyzna pokiwał głową, nie odzywając się przez moment. - Ale wracając do cmentarza - nie ustępował Jeremy - może mi pan powiedzieć, jak się tam dostać? - Chyba tak. Którego pan szuka? - Nazywa się Cedar Creek? Właściciel przyjrzał mu się z zaciekawieniem. - Po co chce pan tam jechać? Nie ma tam niczego do oglądania. Po drugiej stronie miasta są ładniejsze cmentarze. - Prawdę mówiąc, interesuje mnie właśnie ten. Mężczyzna zdawał się nie słyszeć jego słów. - Jest tam pochowany jakiś pana krewny? - Nie. - A pan to pewnie jeden z tych ważniaków inwestorów z Północy? Może zamierza pan wybudować tutaj bloki z mieszkaniami własnościowymi albo jedno z tych centrów handlowych? Jeremy pokręcił przecząco głową. - Nie. Prawdę mówiąc, jestem dziennikarzem. - Moja żona lubi centra handlowe. I bloki też. Może to dobry pomysł. - Aha - mruknął Jeremy, zastanawiając się, ile czasu to jeszcze zajmie. - Żałuję, że nie mogę pomóc, ale to nie moja sfera zainteresowań. - Nalać benzyny? - spytał mężczyzna, przechodząc do tyłu samochodu. - Nie, dziękuję. Właściciel odkręcał już korek baku. - Zwykła czy super? Jeremy poprawił się na siedzeniu, myśląc, że facet chce zapewne wykorzystać sytuację. - Chyba zwykła. Zacząwszy napełniać bak, mężczyzna zdjął czapkę i przeczesał palcami włosy, po czym podszedł z powrotem do okna. - Gdyby miał pan jakieś kłopoty z autem, niech pan wali do mnie jak w dym. Potrafię naprawiać oba rodzaje samochodów i to za przyzwoitą cenę. - Oba? - Zagraniczne i krajowe - odparł. - A jak pan myśli, o czym mówię? - Nie czekając na odpowiedź, mężczyzna pokręcił głową, jak gdyby Jeremy był kretynem. - A przy okazji, nazywam się Tully. A pan?

- Jeremy Marsh. - I jest pan lekarzem? Urologiem? - Dziennikarzem. - Nie mamy urologów w mieście. Ale w Greenville jest kilku. - Aha - rzekł Jeremy, nie zadając sobie trudu, by go poprawić. - Ale wracając do Cedar Creek... Tully potarł nos i zerknął na drogę, zanim przeniósł z powrotem wzrok na Jeremy'ego. - Cóż, i tak nic pan teraz nie zobaczy. Duchy nie pokazują się przed nocą, jeśli po to właśnie pan tutaj przyjechał. - Słucham? - Duchy. Skoro nie ma pan krewniaka na cmentarzu, to musiał pan przyjechać tutaj z powodu duchów, prawda? - Słyszał pan o duchach? - Jasne, że tak. Widziałem je na własne oczy. Ale jeśli chce pan kupić bilety, musi pan pojechać do Izby Handlowej. - Potrzebne są bilety? - No przecież nie można wchodzić tak sobie do czyjegoś domu, nie? Upłynęła dobra chwila, zanim Jeremy pojął tok jego myśli. - Ach tak - powiedział. - Wycieczka po historycznych domach i nawiedzonym cmentarzu? Tully gapił się na Jeremy'ego, jak gdyby miał do czynienia z najbardziej tępym człowiekiem, jakiego ziemia kiedykolwiek nosiła. - Rozumie się, że chodzi o wycieczkę - odrzekł. - A niby o czym miałbym mówić? - Nie bardzo wiem - odparł Jeremy. - Ale jak mam dojechać do... Tully pokręcił znowu głową. - Dobrze, dobrze - burknął, jakby nagle poczuł się dotknięty. Machnął ręką w stronę miasteczka. - Musi pan zawrócić w kierunku centrum, a potem jechać główną ulicą na północ, aż do zakrętu, jakieś sześć kilometrów od miejsca, gdzie droga kończy się ślepo. Niech pan skręci na zachód i jedzie przed siebie, dopóki nie dotrze pan do rozwidlenia, a potem proszę wybrać drogę biegnącą obok domu Wilsona Tannera. Potem trzeba jeszcze raz skręcić na północ obok dawnego złomowiska samochodów i za chwilę znajdzie się pan obok cmentarza. Jeremy skinął głową. - Dobrze - powiedział. - Jest pan pewien, że pan trafi?

- Rozwidlenie, dom Wilsona Tannera, dawne złomowisko samochodowe - powtórzył Jeremy mechanicznie. - Dzięki za pomoc. - Nie ma za co. Cieszę się, że mogłem pomóc. I należy się siedem dolarów i czterdzieści dziewięć centów. - Przyjmuje pan karty kredytowe? - Nie. Nigdy nie lubiłem takich rzeczy. Nie podoba mi się, kiedy rząd wie o wszystkim, co robię. To wyłącznie moja sprawa. - Hm - mruknął Jeremy, sięgając po portfel - to naprawdę problem. Słyszałem, że rząd ma wszędzie szpiegów. Tully pokiwał porozumiewawczo głową. - Założę się, że wy, lekarze, macie jeszcze gorzej. Co mi przypomina... Tully gadał nieprzerwanie przez następne piętnaście minut. Jeremy dowiedział się o kaprysach pogody, o bezsensownych dekretach rządu i o tym, jak Wyatt - właściciel drugiej stacji benzynowej - okantuje Jeremy'ego, jeśli kiedykolwiek zechce zatankować u niego paliwo, ponieważ fałszuje kalibrowanie dystrybutorów, gdy tylko odjeżdża ciężarówka Unocalu. Głównie jednak nasłuchał się o kłopotach Tully'ego z prostatą, przez którą musi wstawać do łazienki przynajmniej pięciokrotnie w nocy. Tully poprosił Jeremy'ego o opinię w tej sprawie, zakładając w dalszym ciągu, że jest urologiem. Spytał go również o viagrę. Gdy już dwukrotnie wypchał policzki tytoniem do żucia, inny samochód podjechał z drugiej strony dystrybutora, przerywając jego słowotok. Kierowca podniósł maskę i Tully zajrzał pod nią, po czym poruszył kilka przewodów i splunął w bok. Obiecał, że naprawi samochód, ale ponieważ ma mnóstwo roboty, klient będzie musiał zostawić auto przynajmniej na tydzień. Mężczyzna wyraźnie spodziewał się takiej odpowiedzi i po chwili rozmawiali już o pani Dungeness i o tym, że opos zakradł się wczorajszej nocy do jej kuchni i wyjadł owoce z salaterki. Jeremy wykorzystał okazję i zmył się. Wstąpił do domu towarowego, by kupić mapę i plik widokówek z charakterystycznymi obiektami Boone Creek, i wkrótce wyjechał z miasta krętą drogą. W cudowny sposób znalazł zarówno zakręt, jak i rozwidlenie, niestety jednak przegapił dom Wilsona Tannera. Wróciwszy tą samą drogą, dotarł w końcu do wąskiego żwirowanego zaułka, niemal całkiem ukrytego wśród drzew gęsto rosnących po jego obu stronach. Skręciwszy w uliczkę, jechał powoli, trzęsąc się na rozmaitych wybojach, aż wreszcie las zaczął rzednąć. Po prawej stronie Jeremy minął znak informujący, że zbliża się do Kiker's

Hill - miejsca potyczki podczas wojny secesyjnej - i kilka chwil później zatrzymał się przed główną bramą cmentarza Cedar Creek. W tle górowało Riker's Hill. Oczywiście „górowało” to pojęcie względne, albowiem było to chyba jedyne wzniesienie w tej części stanu. Wszystko górowałoby w tej okolicy, tak płaskiej jak płastugi, o których słuchał przez radio. Cmentarz Cedar Creek, który otaczało ogrodzenie z kutego żelaza, osadzone na ceglanych słupkach, był położony w łagodnej dolinie, przez co odnosiło się wrażenie, że powoli się zapada. Teren ocieniały dziesiątki dębów oplecionych hiszpańskim mchem, lecz stojące pośrodku cmentarza ogromne drzewo magnolii dominowało nad wszystkim. Korzenie sterczały nad ziemią niczym powykręcane artretyzmem palce. Cmentarz, niegdyś zapewne uporządkowany, spokojne miejsce wiecznego odpoczynku, teraz był zaniedbany. Gruntowa droga za główną bramą była poryta głębokimi koleinami po deszczu i zasłana gnijącymi liśćmi. Kilka łat uśpionej trawy wydawało się nie na miejscu. Tu i ówdzie leżały połamane gałęzie, a pofałdowany teren przypominał Jeremy'emu fale toczące się ku brzegowi. Wysokie chwasty pieniły się obok płyt nagrobnych, z których chyba niemal wszystkie były popękane. Tully miał rację. Niewiele tu było do oglądania. Ale cmentarz idealnie się nadawał na miejsce, gdzie straszy. Zwłaszcza do wykorzystania w programie telewizyjnym. Jeremy uśmiechnął się. Wyglądało tak, jak gdyby zaprojektowano je w Hollywood. Jeremy wysiadł z samochodu i rozprostował nogi, po czym wyjął z bagażnika aparat fotograficzny. Wiał chłodny wietrzyk, który nie był jednak tak lodowaty jak w Nowym Jorku, i Jeremy odetchnął głęboko, delektując się wonią sosen i mannianki. Po niebie płynęły kłębiaste chmury, wysoko w górze krążył samotny jastrząb. Zbocza Riker's Hill były porośnięte sosnami, a na polach rozciągających się u podnóża Jeremy zauważył opuszczoną stodołę, w której niegdyś suszono tytoń. Była cała opleciona kudzu, brakowało połowy blaszanego dachu, jedna ze ścian się rozpadła i budynek przechylił się w bok; wyglądał, jak gdyby każdy najlżejszy powiew wiatru wystarczył, żeby go przewrócić. Poza tym nie było innego śladu cywilizacji. Zawiasy skrzypnęły, gdy Jeremy otworzył zardzewiałą furtkę przy bramie głównej i ruszył przed siebie drogą gruntową. Spoglądał na płyty nagrobne po obu stronach, zdumiony brakiem jakichkolwiek oznaczeń, aż wreszcie uświadomił sobie, że wyryte niegdyś napisy niemal całkowicie zatarły się wskutek oddziaływania warunków atmosferycznych i upływu czasu. Kilka, które zdołał odczytać, pochodziło z końca osiemnastego wieku. Widoczny dalej grobowiec wyglądał, jakby ktoś go zniszczył. Strop i ściany zapadły się, a tuż za nim leżał na ścieżce jeszcze jeden potrzaskany pomnik. Takich

uszkodzonych grobowców i pomników było znacznie więcej. Jeremy nie zauważył śladów rozmyślnego wandalizmu, jedynie naturalne, choć poważne niszczenie. Nie zauważył też, by ktoś został tu pochowany w ciągu ostatnich trzydziestu lat, co wyjaśniałoby, dlaczego cmentarz sprawia wrażenie opuszczonego. Przystanął w cieniu magnolii, zastanawiając się, jak to miejsce wyglądałoby podczas mglistej nocy. Zapewne upiornie, co może nadmiernie pobudzać ludzką wyobraźnię. Skoro jednak pojawiały się tam niewyjaśnione światła, skąd się brały? Jeremy przypuszczał, że „duchy” to po prostu odbite światło, rozszczepione przez drobinki wody we mgle, ale ani na cmentarzu, ani na ulicy nie było latarń. Nie dostrzegł też na Riker's Hill żadnych zabudowań, z których mogłoby padać to światło. Podejrzewał, że „winowajcami” są ewentualnie reflektory samochodów, lecz w pobliżu biegła tylko jedna droga i ludzie dawno już zwróciliby uwagę na ten związek. Musi zdobyć dobrą mapę topograficzną terenu oprócz planu miasta, który właśnie kupił. Może uda mu się znaleźć ją w miejscowej bibliotece. I tak zamierzał tam wstąpić, by przestudiować historię cmentarza i samego miasteczka. Trzeba ustalić, kiedy po raz pierwszy zauważono światła. Może to nasunie mu pomysł co do ich pochodzenia. Oczywiście będzie też musiał spędzić tutaj, w nawiedzonej okolicy, kilka nocy, jeśli dopisze mglista pogoda. Przez jakiś czas krążył po cmentarzu, robiąc zdjęcia. Tych nie zamierzał wykorzystać w artykule, posłużą mu do porównania z wcześniejszymi fotografiami cmentarza. Chciał zobaczyć, jak cmentarz zmienił się przez lata. Może przydać mu się wiedza wyjaśniająca, kiedy - lub dlaczego - nastąpiły zniszczenia. Pstryknął również zdjęcie magnolii. Nigdy dotąd nie widział tak ogromnej. Jej czarny pień był pomarszczony, nisko zwisające gałęzie bez wątpienia skusiłyby go w latach dzieciństwa do buszowania po nich godzinami wraz z braćmi. Naturalnie, gdyby drzewo nie stało w otoczeniu siedzib zmarłych. Gdy przeglądał w aparacie cyfrowe zdjęcia, by się upewnić, że są zadowalające, zauważył kątem oka jakiś ruch. Podniósłszy wzrok, zobaczył idącą ku niemu kobietę. Miała na sobie dżinsy, długie buty i jasnoniebieski sweter, do którego idealnie pasowała przewieszona przez ramię płócienna torba. Brązowe włosy sięgały jej do ramion, lekko oliwkowa cera nie wymagała makijażu, przede wszystkim jednak uwagę Jeremy'ego zwrócił kolor jej oczu - z daleka wydawały się niemal fiołkowe. Kimkolwiek była, zaparkowała swoje auto tuż za jego samochodem. Przez chwilę zastanawiał się, czy podejdzie do niego, by poprosić, żeby się stąd wyniósł. Może cmentarz jest przeznaczony do likwidacji i obecnie nie ma nań wstępu. Albo też jej

obecność tutaj jest zwykłym zbiegiem okoliczności. Kobieta szła w jego stronę. Szczerze mówiąc, był to bardzo atrakcyjny zbieg okoliczności. Jeremy wyprostował się, wkładając aparat z powrotem do futerału, i uśmiechnął się szeroko, gdy była już blisko. - Dzień dobry - powiedział. Zwolniła nieco kroku, jakby wcześniej go nie zauważyła. Miała lekko rozbawioną minę i Jeremy poniekąd spodziewał się, że się zatrzyma. Ona tymczasem minęła go, śmiejąc się. Uniósł brwi z uznaniem, przyglądając się, jak odchodzi. Nie obejrzała się. Zanim zdołał się powstrzymać, ruszył za nią. Halo! - krzyknął. Nie przystanęła, lecz tylko odwróciła się i szła tyłem, przechylając z zaciekawieniem głowę. I znów Jeremy dostrzegł tę rozbawioną minę. - Wie pan co, naprawdę nie powinien pan gapić się w taki sposób! - zawołała. Kobietom podobają się mężczyźni, którzy potrafią zachowywać się taktownie. Odwróciła się ponownie, poprawiając torbę na ramieniu i idąc przed siebie. Jeszcze raz usłyszał z oddali jej śmiech. Jeremy stał z otwartymi ustami, po raz pierwszy zapomniawszy języka w gębie. W porządku, a więc nie jest zainteresowana. Nie ma sprawy. Ale większość ludzi odpowiedziałaby przynajmniej na pozdrowienie. Może południowcy nie mają takiego zwyczaju. A może faceci zaczepiają ją bez przerwy i zwyczajnie ma tego dość. Albo po prostu nie życzy sobie, by jej przeszkadzano, kiedy... kiedy... Właśnie, co kiedy? Jeremy westchnął. Taki to już problem z dziennikarstwem. Człowiek staje się zbyt ciekawski. To naprawdę nie jego sprawa. Poza tym, przypomniał sobie, to jest cmentarz. Prawdopodobnie przyszła tu odwiedzić zmarłych. Wszyscy lak robią, prawda? Zmarszczył brwi. Jedyna różnica polega na tym, że większość cmentarzy wygląda, jak gdyby ktoś wpadał co jakiś czas, by skosić trawnik, podczas gdy ten wyglądał jak San Francisco po trzęsieniu ziemi w tysiąc dziewięćset szóstym roku. Jeremy pomyślał, że mógłby pójść w tym samym kierunku, co młoda kobieta, żeby przekonać się, po co tu przyszła, ale rozmawiał w życiu ze zbyt wieloma kobietami, by wiedzieć, że szpiegowanie zostałoby uznane za coś znacznie bardziej odrażającego od gapienia się. A jej nie podobało się, że otaksował ją spojrzeniem. Jeremy usilnie starał się nie patrzeć za nią, gdy powoli znikała za jednym z dębów, a zwisająca z ramienia płócienna torba kołysała się w rytm jej wdzięcznych ruchów.

Dopiero gdy całkiem zniknęła z pola widzenia, zdołał przypomnieć sobie, że w tej chwili ładne kobiety się nie liczą. Miał do wykonania pracę, od której zależała jego przyszłość. Pieniądze, sława, telewizja i tak dalej, i tak dalej. Dobra, co teraz? Widział cmentarz... może rozejrzy się trochę po okolicy. Pozna co nieco atmosferę miasteczka. Wrócił do samochodu i wsiadł do niego, zadowolony, że się nie obejrzał, by sprawdzić, czy dziewczyna go obserwuje. Mogli przecież oboje prowadzić tę samą grę. Oczywiście przy założeniu, że w ogóle obchodzi ją to, co on robi, a był całkiem pewny, że tak nie jest. Szybkie spojrzenie przez przednią szybę potwierdziło słuszność jego przypuszczenia. Włączył silnik i powoli ruszył. W miarę jak oddalał się od cmentarza, łatwiej mu było wyrugować z myśli obraz kobiety i zwrócić je ku czekającemu go zadaniu. Pojechał dalej szosą, żeby przekonać się, czy krzyżuje się z innymi drogami - żwirowymi czy asfaltowymi. Bez powodzenia szukał wzrokiem wiatraków lub budynków krytych blachą. Nie zauważył również czegoś tak zwyczajnego jak zagrody. Zawróciwszy, ruszył w kierunku, z którego przyjechał, szukając drogi prowadzącej na szczyt Riker's Hill, w końcu jednak zrezygnował rozczarowany. Gdy zbliżał się znowu do cmentarza, zaczął się zastanawiać, kto jest właścicielem otaczającego go terenu i czy Riker's Hill jest własnością prywatną, czy publiczną. Znajdzie tę informację w lokalnym urzędzie skarbowym. Spostrzegawcze dziennikarskie oko odnotowało też to, że przed bramą nie było już samochodu tamtej kobiety. Ku swemu zdziwieniu Jeremy poczuł lekki zawód, który jednak minął równie szybko, jak się pojawił. Spojrzał na zegarek. Było kilka minut po drugiej i pomyślał, że pora lunchu w Herbs zapewne się kończy i nie ma już takiego tłoku jak poprzednio. Tym razem uda mu się chyba porozmawiać z Doris. Być może ona rzuci nieco „światła” na interesującą go sprawę. Uśmiechnął się bez przekonania sam do siebie, ciekaw, czy kobietę, którą spotkał na cmentarzu, rozśmieszyłaby ta gra słów.

ROZDZIAŁ TRZECI Kiedy Jeremy dotarł do Herbs, zajętych było już zaledwie kilka stolików na werandzie. Gdy wchodził po schodkach, kierując się do drzwi wejściowych, rozmowy ucichły, a spojrzenia powędrowały za nim. Nikt jednak nie przerwał jedzenia i Jeremy'emu nasunęło się skojarzenie ze sposobem, w jaki zaciekawione krowy patrzą na człowieka, który zbliża się do ogrodzenia pastwiska. Skinął głową i pomachał siedzącym, wzorując się na starszych małżeństwach, które pozdrawiały go z werand, kiedy przejeżdżał obok ich domów. Zdjął okulary przeciwsłoneczne i wszedł do środka. W dwóch głównych salach po obu stronach budynku, przedzielonych schodami, były ustawione małe kwadratowe stoliki. Brzoskwiniowe

ściany,

wykończone

białym

szlaczkiem,

stwarzały

przytulną

małomiasteczkową atmosferę. Na tyłach budynku Jeremy zauważył kuchnię. I znowu miny siedzących przy stolikach gości, kiedy przechodził obok nich, przypomniały mu przeżuwające na pastwisku krowy. Rozmowy umilkły. Spojrzenia skupiły się na nim. Kiedy skinął głową i uniósł dłoń w geście powitania, ludzie przestali się na niego gapić, rozległ się z powrotem szmer rozmów. Pomyślał, że to machanie działa jak czarodziejska różdżka. Jeremy stał, bawiąc się ciemnymi okularami, mając nadzieję, że zastał Doris, kiedy z kuchni wyszła wolnym krokiem jedna z kelnerek. Na oko dobiegała trzydziestki, była wysoka, wiotka jak trzcina, miała szczerą, pogodną twarz. - Proszę usiąść gdziekolwiek, złotko - zaćwierkała. - Za moment do pana podejdę. Usadowiwszy się wygodnie przy stoliku pod oknem, przyglądał się idącej ku niemu kelnerce. Na plakietce przypiętej na piersi widniało imię RACHEL. Jeremy pomyślał o fenomenie identyfikatorów w miasteczku. Czy nosi je każdy pracownik? Ciekawe, czy to jakiś miejscowy zwyczaj? Podobnie jak kiwanie głową i machanie. - Mogę podać panu coś do picia, złotko? - Macie cappuccino? - zaryzykował. - Niestety nie. Ale mamy kawę. Jeremy uśmiechnął się. - Może być kawa. - Proszę bardzo. Jeśli chce pan coś zjeść, karta leży na stole. - Prawdę mówiąc, chciałem spytać, czy zastałem Doris McClellan. - Ach tak, jest na zapleczu - odpowiedziała Rachel, rozpromieniając się. - Mam ją poprosić? - Jeśli nie sprawię kłopotu.

- Żaden problem, złotko - odparła Rachel z uśmiechem. Odprowadził ją wzrokiem, gdy szła w stronę kuchni. Pchnęła wahadłowe drzwi i zniknęła w środku. Chwilę później wynurzyła się stamtąd druga kobieta, prawdopodobnie Doris. Była zupełnym przeciwieństwem Rachel - niska i korpulentna, o przerzedzonych siwych włosach, które niegdyś były blond, na kwiecistej bluzce miała fartuszek, ale bez identyfikatora. Wyglądała na mniej więcej sześćdziesiątkę. Podchodząc do stolika, wsparła ręce na biodrach, po czym uśmiechnęła się miło. - Zatem - powiedziała, dzieląc słowo na dwie sylaby - musi pan być Jeremym Marshem. Jeremy zamrugał powiekami. - Zna mnie pani? - zdziwił się. - Oczywiście. Widziałam pana w Primetime Live w ubiegły piątek. Rozumiem, że dostał pan mój list. - Tak, dziękuję bardzo. - I przyjechał pan tutaj, żeby napisać o duchach? Jeremy rozłożył ręce. - Na to wygląda. - No, no, no - wycedziła, rozciągając słowa. - Dlaczego nie uprzedził mnie pan o swoim przyjeździe? - Lubię zaskakiwać ludzi. Czasami łatwiej wtedy uzyskać dokładną informację. - No, no, no - powiedziała znowu. Otrząsnąwszy się z zaskoczenia, wysunęła krzesło. Może przysiądę się na chwilę? Pewnie przyszedł pan tutaj, żeby ze mną porozmawiać. - Za nic nie chciałbym, żeby naraziła się pani przeze mnie szefowi, jeśli jest pani teraz w pracy. Doris obejrzała się przez ramię i zawołała: - Hej, Rachel, myślisz, że szefowa będzie na mnie zła, jeśli sobie usiądę na trochę z tym panem?! Chce ze mną zamienić parę słów. Rachel wystawiła głowę przez wahadłowe drzwi. Jeremy dostrzegł, że trzyma w ręku dzbanek z kawą. - Nie, nie sądzę, by szefowa miała cokolwiek przeciwko temu - odparła Rachel. - Ona uwielbia sobie pogadać. Zwłaszcza z takim przystojnym facetem. Doris odwróciła się z powrotem do Jeremy'ego. - Widzi pan - powiedziała, kiwając głową - nie ma sprawy. To chyba sympatyczne miejsce pracy - rzekł Jeremy z uśmiechem. Rzeczywiście. Rozumiem, że to pani jest szefową.

Trafiony, zatopiony - potwierdziła Doris. W jej oczach pojawił się błysk zadowolenia. Od jak dawna prowadzi pani tę restaurację? Prawie od trzydziestu lat. Otwarta w porze śniadania i lunchu. Serwowaliśmy zdrową żywność znacznie wcześniej, niż stała się modna, i mamy najlepsze omlety po tej stronie Raleigh. - Pochyliła się ku niemu. - Jest pan głodny? Powinien pan spróbować naszych kanapek. Wszystko jest świeżutkie... pieczemy nawet codziennie chleb. Mam wrażenie, że chętnie by pan coś przekąsił, a kiedy się panu bliżej przyjrzeć... - Zawahała się, taksując go wzrokiem. - Założę się, że smakowałaby panu kanapka z kurczakiem w sosie pesto z kiełkami, pomidorami i ogórkami. Sos pesto jest według mojego przepisu. - Naprawdę nie jestem specjalnie głodny. Podeszła Rachel z dwiema filiżankami kawy. - Hm, tak do pana wiadomości... skoro mam panu o czymś opowiedzieć, chciałabym to zrobić przy smacznym posiłku. I nie zamierzam się śpieszyć. Jeremy poddał się. - Kanapka z kurczakiem w sosie pesto brzmi zachęcająco. Doris uśmiechnęła się. - Możesz nam podać dwie kanapki albermarle, Rachel? - Jasne - odrzekła Rachel. Obrzuciła Jeremy'ego oceniającym spojrzeniem. - A można wiedzieć, kim jest twój znajomy? Nie widziałam go u nas wcześniej. - To Jeremy Marsh - wyjaśniła Doris. - Jest znanym dziennikarzem i przyjechał tutaj, żeby napisać o naszym pięknym miasteczku. - Doprawdy? - spytała z zaciekawieniem Rachel. - Owszem - przytaknął Jeremy. - Och, dzięki Bogu - powiedziała Rachel, puszczając do niego oko. - Przez chwilę myślałam, że przyjechał pan prosto z pogrzebu. Odeszła od stolika, a Jeremy spoglądał za nią, mrugając powiekami. Doris roześmiała się, widząc jego minę. - Tully wpadł tutaj po pańskiej wizycie na stacji benzynowej, kiedy pytał go pan o kierunek - wyjaśniła. - Domyślił się chyba, że maczałam palce w pańskim przyjeździe tutaj i chciał się upewnić. W każdym razie powtórzył całą rozmowę i Rachel pewnie nie potrafiła powstrzymać się od komentarza. Wszyscy zrywaliśmy boki z jego opowieści. - Aha - mruknął Jeremy. Doris pochyliła się do przodu. - Założę się, że zanudził pana na śmierć. - Prawie. - Zawsze był okropnie gadatliwy. Jak nie ma nikogo w pobliżu, gada do pudełka na buty. Przysięgam, nie mam pojęcia, jak jego żona Bonnie wytrzymywała to przez tyle lat. Ale

dwanaście lat temu ogłuchła, toteż Tully wyżywa się teraz na klientach. Jedyna rada to zwiewać stamtąd tak szybko, jak się tylko da. Dzisiaj musiałam go nawet przegonić stąd. Kompletnie nie da się przy nim pracować. Jeremy sięgnął po kawę. - Jego żona ogłuchła? - Myślę, że miłosierny Bóg zdał sobie sprawę, że dość się już poświęciła. Poczciwa z niej dusza. Jeremy parsknął śmiechem, po czym podniósł do ust filiżankę z kawą. - A zatem, dlaczego przyszło mu do głowy, że to pani skontaktowała się ze mną? - Za każdym razem, kiedy zdarza się coś niezwykłego, winą obarcza się mnie. Chyba jest to związane z moimi zdolnościami parapsychologicznymi. Jeremy patrzył na nią bez słowa i Doris uśmiechnęła się. - Rozumiem, że nie wierzy pan w parapsychologię - zauważyła. - Prawdę mówiąc, nie - przyznał Jeremy. Doris wygładziła fartuszek. - Cóż, ja właściwie też nie wierzę. Większość jasnowidzów to świry. Ale niektórzy ludzie mają dar. - Czyli... potrafi pani czytać w moich myślach? - Nie, nic z tych rzeczy - powiedziała Doris, kręcąc głową. - W każdym razie przynajmniej na ogół. Mam niezłą intuicję, jeśli chodzi o ludzi, ale to raczej moja mama umiała czy lać w myślach. Nikt nie potrafił ukryć przed nią niczego. Wiedziała nawet, co zamierzam kupić jej na urodziny, co odbierało mi mnóstwo przyjemności. Mój dar polega na czym innym. Jestem różdżkarką. I potrafię określić płeć nienarodzonego jeszcze dziecka. - Aha. Doris zmierzyła go bacznym spojrzeniem. - Nie wierzy mi pan. - Cóż, powiedzmy, że jest pani różdżkarką. To oznacza, że potrafi pani znaleźć wodę i wyznaczyć miejsce, w którym powinienem kopać studnię. - Oczywiście. - A jeśli poproszę panią, by poddała się pani próbie z zastosowaniem naukowych metod, pod ścisłym nadzorem... Może pan sam mnie nadzorować i jeśli będzie pan musiał ustroić mnie niczym świąteczną choinkę, by się upewnić, że nie oszukuję, nie będę miała nic przeciwko temu. - Aha - rzekł znowu Jeremy, myśląc o Urim Gellerze. Geller był tak pewny swoich zdolności telekinetycznych, że wystąpił w brytyjskiej telewizji w tysiąc dziewięćset

siedemdziesiątym trzecim roku przed naukowcami oraz publicznością zgromadzoną w studiu. Kiedy balansował łyżeczką na palcu, oba jej końce zaczęły zginać się ku dołowi przed oczami oniemiałych ze zdumienia widzów. Dopiero później wyszło na jaw, że wyginał w kółko łyżeczkę przed programem, powodując zmęczenie materiału. Doris zdawała się czytać w jego myślach. - Wie pan co... niech mnie pan testuje, kiedy tylko pan zechce i w wybrany przez pana sposób. Ale przecież nie po to pan tu przyjechał. Chce pan posłuchać o duchach, prawda? - Rzeczywiście - odparł Jeremy z ulgą, że może przejść od razu do celu swej podróży. Czy ma pani coś przeciwko temu, bym nagrywał naszą rozmowę? - Absolutnie nic. Jeremy sięgnął do kieszeni marynarki i wyjął mały dyktafon. Położył go na blacie między nimi i wcisnął odpowiedni guzik. Doris napiła się kawy, po czym zaczęła opowiadać: - A więc musimy cofnąć się do dziewięćdziesiątych lat dziewiętnastego wieku czy coś koło tego. W tamtych czasach w miasteczku istniała jeszcze segregacja i większość Murzynów mieszkała w osiedlu o nazwie Watts Landing. Dziś nic już z niego nie zostało z powodu Hazel, ale wtedy... - Przepraszam... Hazel? - Huragan. W tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym czwartym. Uderzył w wybrzeże w pobliżu granicy z Karoliną Południową. Zatopił większą część Boone Creek i zmył to, co pozostało jeszcze z Watts Landing. - Ach tak. Bardzo mi przykro. Proszę mówić dalej. - W każdym razie, tak jak powiedziałam, osiedle już nie istnieje, ale na przełomie wieku mieszkało tam chyba około trzystu osób. Większość z nich wywodziła się z niewolników, którzy przybyli z Karoliny Południowej podczas agresji Północy, którą wy, Jankesi, nazywacie wojną secesyjną. Mrugnęła do niego i Jeremy uśmiechnął się. - A więc Union Pacific zaczęła budować tutaj kolej, dzięki czemu, rzecz jasna, miasteczko miało stać się wielką strefą kosmopolityczną. A przynajmniej tak obiecywano. Linię kolejową wytyczono prosto przez murzyński cmentarz. Wtedy przywódczynią w miasteczku była Hettie Doubilet. Pochodziła z Karaibów - nie wiem, z której wyspy - i kiedy dowiedziała się, że zamierzają wykopać wszystkie ciała i przenieść je w inne miejsce, zdenerwowała się i usiłowała zmusić władze hrabstwa, żeby uczyniły coś w sprawie zmiany trasy kolei. Ale władze nie zamierzały kiwnąć palcem. Nie zagwarantowały jej nawet

możliwości przedstawienia swoich argumentów. W tym momencie do stolika podeszła Rachel z kanapkami. Postawiła talerze przed Doris i przed Jeremym. - Proszę spróbować - zaprosiła go Doris. - Jest pan strasznie chudy, dosłownie skóra i kości. Jeremy wziął kanapkę i odgryzł solidny kęs. Uniósł brwi, co wywołało uśmiech na twarzy Doris. - Lepsze od tego, co można dostać w Nowym Jorku, prawda? - Bez wątpienia. Gratulacje dla szefa kuchni. Popatrzyła na niego niemal kokieteryjnie. - Potrafi pan każdego oczarować, panie Marsh - powiedziała, a Jeremy'emu przyszło nagle do głowy, że w młodości musiała złamać wiele serc. Wróciła do swej opowieści, jak gdyby w ogóle jej nie przerywała. - W tamtych czasach widu ludzi było rasistami. Niektórzy są nimi również obecnie, ale teraz w mniejszości. Ponieważ pochodzi pan z Północy, zapewne uważa pan, że kłamię, ale tak nie jest. - Wierzę pani. - Nie, nie wierzy pan. Nikt z Północy w to nie wierzy, ale to nie ma związku z tematem. Wracając do mojej historii, Hettie Doubilet wściekła się na władze hrabstwa. Legenda głosi, że gdy nie pozwolono jej wejść do gabinetu burmistrza, rzuciła klątwę na nas, białych. Powiedziała, że jeśli groby jej przodków zostaną zbezczeszczone, nasze spotka taki sam los. Przodkowie jej narodu przemierzą tę ziemię w poszukiwaniu swego pierwotnego miejsca spoczynku i po drodze stratują Cedar Creek, aż w końcu zostanie pochłonięty cały cmentarz. Oczywiście nikt nie zwracał wtedy uwagi na jej słowa. Doris przerwała i odgryzła kęs kanapki. - I, krótko mówiąc, Murzyni przenieśli swoich zmarłych, jednego po drugim, na inny cmentarz, kolej zbudowano, a potem... jak zapowiedziała Hettie... cmentarz Cedar Creek zaczął podupadać. Początkowo były to drobne rzeczy. Kilka rozbitych płyt nagrobnych, tego rodzaju szkody, które mogły być sprawką wandali. Władze hrabstwa wystawiły straże, sądząc, że są za to odpowiedzialni ludzie Hettie. Ale incydenty wciąż się zdarzały, bez względu na to, ilu strażników pilnowało cmentarza. A z biegiem lat było coraz gorzej. Odwiedził pan cmentarz, prawda? Jeremy skinął głową. - No to widział pan, co się dzieje. Wygląda, jak gdyby się zapadał, zgodnie z ostrzeżeniem Hettie, prawda? Tak czy owak, kilka lat później zaczęły ukazywać się światła.

I od tamtej pory ludzie wierzą, że to maszerują duchy niewolników. - Czyli na cmentarzu nie odbywają się obecnie pochówki? - Nie, został na dobre opuszczony pod koniec lat siedemdziesiątych, ale nawet przedtem większość ludzi wolała wybrać na miejsce swego wiecznego spoczynku inne cmentarze wokół miasta, z powodu tego, co się dzieje w Cedar Creek. Cmentarz jest obecnie własnością hrabstwa, ale w ogóle się o niego nie troszczą. I nie troszczyli się przez ostatnie dwadzieścia lat. - Czy ktoś kiedykolwiek badał, jaka jest przyczyna zapadania się cmentarza? - Nie jestem pewna, ale przypuszczam, że tak. Przodkowie wielu wpływowych ludzi są pochowani na tym cmentarzu. Ich rodziny za żadne skarby nie chciałyby, żeby groby ich dziadków zostały zniszczone. Niewątpliwie zależy im na wyjaśnieniu stanu rzeczy. Słyszałam, że przyjechali jacyś specjaliści z Raleigh, żeby znaleźć rozwiązanie tej zagadki. - Ma pani na myśli studentów z Duke? - Och nie, mój drogi. To jeszcze dzieciaki. Byli tutaj w zeszłym roku. Mówię o dawniejszych czasach, mniej więcej wtedy, gdy nastąpiły pierwsze zniszczenia. - Ale nie wie pani, do jakich konkluzji doszli? - Przykro mi, nie wiem. - Umilkła, w jej oczach pojawił się figlarny błysk. - Za to ja mam chyba sensowne wytłumaczenie. - To znaczy? - spytał Jeremy, unosząc brwi. - Woda - rzekła po prostu. - Woda? - Proszę pamiętać, że jestem różdżkarką. Potrafię znaleźć wodę. I powiem panu wprost, że teren się zapada, ponieważ podmywa go podskórna woda. Wiem to z całą pewnością. - Aha - powiedział Jeremy. Doris parsknęła śmiechem. - Jest pan naprawdę przemiły, panie Marsh. Czy wie pan, że pańska twarz przybiera ogromnie poważny wyraz, kiedy ktoś mówi o czymś, w co nie chce pan uwierzyć? - Nie. Nikt nigdy mi tego nie powiedział. - Ale tak właśnie jest. I uważam, że jest to urocze. Moja mama miałaby z panem używanie. Tak łatwo pana rozszyfrować. - No to co w tej chwili myślę? Doris zawahała się. - Hm, mówiłam już panu, że mam inny dar od mojej matki. Ona potrafiłaby czytać w pana myślach jak w książce. Poza tym nie chcę pana przestraszyć. - Proszę bardzo. Niech mnie pani przestraszy. - Dobrze - powiedziała, mierząc go przeciągłym spojrzeniem.

- Proszę pomyśleć o czymś, o czym ja w żaden sposób nie mogę wiedzieć. I proszę pamiętać, że nie mam daru czytania w myślach. Ja tylko... od czasu do czasu wykorzystuję wskazówki i to jedynie wtedy, gdy są to silne uczucia. - Zgoda - rzekł Jeremy, niechętnie przystając na jej propozycję. - Ale zdaje sobie pani sprawę, że się pani wykręca. - Och, niech pan już będzie cicho. - Doris ujęła jego dłonie. - Pozwoli pan, że potrzymam przez chwilę pana ręce? Jeremy skinął głową. - Jasne. - Teraz niech pan pomyśli o czymś osobistym, o czym absolutnie nie mogę wiedzieć. - Tak jest. Ścisnęła jego dłoń. - Serio. Teraz nie traktuje mnie pan poważnie. - Dobrze - ustąpił Jeremy. - Pomyślę. Zamknął oczy. Pomyślał o ostatecznej przyczynie odejścia Marii. Przez długą chwilę Doris nie odzywała się, tylko patrzyła na niego, jak gdyby próbując zmusić go, by coś powiedział. Znajdował się w podobnej sytuacji mnóstwo razy. Wiedział dość, by nie pisnąć nawet słowa, a kiedy Doris również milczała, pomyślał, że ją przyłapał. Nagle drgnęła gwałtownie - Jeremy nie zdziwił się, ponieważ należało to do rytuału - i zaraz potem puściła jego dłonie. Jeremy otworzył oczy i spojrzał na nią. - I co? Doris patrzyła na niego dziwnie. - Nic - odpowiedziała. - Ach, chyba dzisiaj nici z naszej próby - - rzekł z lekkim przekąsem. - Mówiłam już, że nie jestem jasnowidzem, tylko różdżkarką. - Uśmiechnęła się niemal przepraszająco. - Ale mogę z całą pewnością stwierdzić, że nie jest pan w ciąży. Jeremy roześmiał się cicho. - Muszę przyznać, że co do tego nie myli się pani. Znowu uśmiechnęła się, spuszczając wzrok, po czym podniosła głowę i spojrzała na niego. - Przepraszam. Nie powinnam tego robić. To było niestosowne. - Nie ma sprawy - odparł Jeremy, myśląc tak naprawdę. - Nie - powtórzyła z uporem. Patrząc mu w oczy, ujęła ponownie jego dłoń i uścisnęła ją lekko. - - Bardzo przepraszam. Jeremy nie wiedział, jak zareagować, gdy Doris po raz drugi wzięła go za rękę, uderzyło

go jednak Wyraźne współczucie malujące się w jej oczach. Ogarnęło go wytrącające z równowagi uczucie, że Doris domyśliła się więcej o jego osobistych sprawach, niż mogła wiedzieć. Zdolności parapsychologiczne, przeczucia oraz intuicja są po prostu wynikiem wzajemnego oddziaływania doświadczenia, zdrowego rozsądku oraz nagromadzonej wiedzy. Większość ludzi zdecydowanie nie docenia ilości informacji, jaką przyswaja w ciągu swego życia, a mózg człowieka jest zdolny do niezwłocznego skorelowania tej informacji w sposób, w jaki nie potrafi tego robić żaden inny gatunek - ani maszyna. Jednakże mózg uczy się pozbywać ogromnej większości informacji, które otrzymuje, ponieważ - z oczywistych przyczyn - nie jest ważne, by zapamiętać wszystko. Naturalnie niektórzy mają lepszą pamięć, jest to cecha, która często ujawnia się przy trudnych scenariuszach, a możliwość trenowania pamięci jest dobrze udokumentowana. Ale nawet najgorsi uczniowie pamiętają dziewięćdziesiąt dziewięć i dziewięćdziesiąt dziewięć setnych procent wszystkiego, z czym zetknęli się w życiu. A jednak to właśnie ta jedna setna procent najczęściej odróżnia jednego człowieka od drugiego. U niektórych osób jest to umiejętność zapamiętywania drobiazgów, inni wyróżniają się jako lekarze, jeszcze inni dokładnie interpretują dane finansowe, zarabiając na bardzo małych różnicach kursu walut. Są ludzie, którzy potrafią wyczuwać innych, i właśnie oni - mając wrodzoną zdolność do wykorzystywania pamięci, zdrowego rozsądku i doświadczenia oraz do szybkiego i precyzyjnego systematyzowania - przejawiają predyspozycję, która innym wydaje się nadnaturalna. Ale to, co zrobiła Doris, jakoś... wykraczało poza te ramy, pomyślał Jeremy. Ona wiedziała. A przynajmniej takie było pierwsze wrażenie Jeremy'ego, dopóki nie wycofał się do logicznego wytłumaczenia tego, co się zdarzyło. A prawdę mówiąc, właściwie nic się nie zdarzyło, przypomniał sobie. Doris nic nie powiedziała. To sposób, w jaki na niego spojrzała, sprawił, że przyszło mu na myśl, iż kobieta rozumie rzeczy, o których znikąd nie może wiedzieć. I to przeświadczenie pochodziło od niego, nie od Doris. Nauka daje właściwe odpowiedzi na pytania, mimo to jednak Doris wydawała się naprawdę miłą osobą. A jeśli nawet wierzy w swoje zdolności, to co z tego? Prawdopodobnie dla niej rzeczywiście są nadnaturalne. I znowu zdawała się niemal natychmiast odgadywać jego myśli. - Cóż, przypuszczam, że potwierdziłam właśnie, iż jestem stuknięta, prawda? - Nie, właściwie to nie - odparł Jeremy.

Doris sięgnęła po kanapkę. - Hm, tak czy owak, ponieważ mamy delektować się tym pysznym posiłkiem, może lepiej po prostu przez chwilę porozmawiamy. Czy chciałby się pan czegoś ode mnie dowiedzieć? - Proszę mi opowiedzieć o miasteczku Boone Creek - odrzekł. - Na przykład o czym? - Och, doprawdy o czymkolwiek. Doszedłem do wniosku, że skoro mam spędzić tutaj kilka dni, to powinienem poznać trochę to miasteczko. Przez następne pół godziny rozmawiali... cóż, w opinii Jeremy'ego wcale nie o czymkolwiek. Doris wiedziała chyba nawet lepiej od Tully'ego o wszystkim, co się dzieje w mieście. Nie z powodu swoich rzekomych zdolności - co zresztą sama przyznała - lecz dlatego, że nowiny rozchodzą się w małych mieścinach z szybkością błyskawicy. Doris mówiła niemal bez przerwy. Dowiedział się, kto się z kim spotyka, z kim i dlaczego trudno się pracuje, jak również o tym, że pastor w kościele Świętego Ducha ma romans z jedną ze swoich parafianek. Najważniejsza, przynajmniej dla Doris, była informacja, by - jeśli przypadkiem zepsuje mu się samochód - w żadnym wypadku nie wzywał do holowania Trevora, ponieważ Trevor będzie zapewne pijany, niezależnie od pory dnia. - Ten człowiek stanowi zagrożenie na drogach - oznajmiła Doris. - Wszyscy o tym wiedzą, ale ponieważ jego ojciec jest szeryfem, nikt nic w tej sprawie nie robi. Przypuszczam jednak, że to pana nie zdziwi. Szeryf Wanner ma swoje własne problemy z powodu długów hazardowych. - Aha - odrzekł Jeremy, jak gdyby był na bieżąco ze wszystkimi wydarzeniami w miasteczku. - Rozumiem. Przez chwilę oboje milczeli. W tej ciszy Jeremy spojrzał na zegarek. - Pewnie musi pan już iść - powiedziała Doris. Wziął ze stołu dyktafon i wyłączył go, po czym schował z powrotem do kieszeni. - Chyba tak. Chciałem wstąpić przed zamknięciem do biblioteki, żeby zobaczyć, co tam mają. - Co do lunchu, to był pan moim gościem. Nieczęsto bywają u nas tacy sławni ludzie. - Krótka wizyta w Primetime Live nie czyni człowieka sławnym. - Wiem o tym. Miałam na myśli pańską rubrykę. - Czytała ją pani? - Czytuję co miesiąc. Mój mąż, Panie świeć nad jego duszą, lubił majsterkować w garażu

i uwielbiał to czasopismo. A po jego śmierci nie miałam serca zrezygnować z prenumeraty. W pewnym sensie zaczęłam od miejsca, w którym on przerwał. Jest pan bardzo inteligentnym facetem. - Dzięki. Doris wstała od stolika i odprowadziła go do drzwi. Inni goście, których pozostało już niewielu, podnieśli głowy, przyglądając się im. Nie ulega wątpliwości, że słyszeli każde słowo rozmowy, i gdy tylko Jeremy i Doris wyszli na zewnątrz, zaczęli szeptać między sobą. Wszyscy natychmiast doszli do zgodnego wniosku, że cała sprawa jest emocjonująca. - Czy Doris powiedziała, że on był w telewizji? - spytał ktoś. - Chyba widziałem go w którymś z tych talk - show. - Z pewnością nie jest lekarzem - dodał ktoś inny. - Słyszałem, jak mówił o felietonie w jakimś czasopiśmie. - Ciekawe, skąd Doris go zna. Udało ci się coś podsłuchać? - Hm, wygląda całkiem sympatycznie. - Myślę, że jest zwyczajnym poczciwym marzycielem - oświadczyła Rachel. Tymczasem Jeremy i Doris przystanęli na werandzie, nieświadomi poruszenia, jakie wywołali. - Zakładam, że zatrzyma się pan w Greenleaf? - spytała Doris. Kiedy Jeremy skinął twierdząco głową, mówiła dalej: - Czy wie pan, jak tam trafić? To ośrodek raczej na odludziu. - Mam mapę - odparł Jeremy, starając się stworzyć wrażenie, że jest przygotowany od a do zet. - Na pewno uda mi się go znaleźć. Ale czy może mi pani wskazać drogę do biblioteki? - Jasne - powiedziała Doris. - To tutaj, zaraz za rogiem. - Machnęła ręką w górę ulicy. Widzi pan ceglany budynek? Ten z niebieskimi markizami? Jeremy znowu skinął głową. - Proszę skręcić tam w lewo i minąć znak stopu. Następnie proszę skręcić w prawo w pierwszą ulicę za tym znakiem. Biblioteka mieści się w dużym białym narożnym budynku. Należał kiedyś do Horace'a Middletona, zanim kupiły go władze hrabstwa. - Nie wybudowano nowej biblioteki? - To małe miasteczko, panie Marsh, poza tym budynek jest naprawdę bardzo duży. Sam pan zobaczy. Jeremy wyciągnął rękę. - Dziękuję. Była pani wspaniała. A lunch wyśmienity.

- Starałam się, jak mogłam. - Czy ma pani coś przeciwko temu, żebym tu jeszcze wstąpił i trochę więcej popytał? Mam wrażenie, że jest pani świetnie zorientowana w tutejszych sprawach. - Proszę wpadać, kiedy tylko będzie pan miał ochotę pogadać. Jestem zawsze do dyspozycji. Ale pod warunkiem, że nie napisze pan niczego, co przedstawiałoby nas jako bandę prostaków. Mnóstwo osób... nie wyłączając mnie... kocha to miejsce. - Piszę wyłącznie prawdę. - Wiem - przyznała. - Właśnie dlatego do pana napisałam. Ma pan twarz budzącą zaufanie i jestem pewna, że raz na zawsze przedstawi pan legendę tak, jak należało dawno zrobić. Jeremy uniósł brwi. - Uważa pani, że na cmentarzu Cedar Creek nie ma duchów? - Wielkie nieba, nie. Ja wiem, że tam nie ma duchów. Powtarzam to od lat, ale nikt mnie nie słucha. Jeremy przyjrzał się jej ciekawie. - Wobec tego dlaczego poprosiła mnie pani, bym przyjechał? - Ponieważ ludzie nie wiedzą, co się dzieje, i będą wierzyli w duchy, dopóki sprawa się nie wyjaśni. Widzi pan, od artykułu w gazecie o tych studentach z Duke burmistrz lansował ten wymysł jak szalony i zewsząd zjeżdżali się obcy przybysze, w nadziei, że zobaczą światła. Szczerze mówiąc, wynikają z tego niemal same problemy... cmentarz niszczeje i szkody są coraz większe. - Doris umilkła na chwilę, po czym mówiła dalej: Oczywiście szeryf nie poczyni żadnych kroków wobec przesiadujących tam nastolatków ani wobec włóczących się obcych, którzy o nic nie dbają. On i burmistrz polują razem, a poza tym prawie wszyscy, z wyjątkiem mnie, uważają reklamowanie duchów za świetny pomysł. Od kiedy zamknięto zakłady włókiennicze oraz kopalnię, miasto podupada i zapewne uważają ten pomysł za swoisty ratunek, wybawienie. Jeremy spojrzał w stronę samochodu, potem przeniósł spojrzenie na Doris, zastanawiając się nad tym, co właśnie powiedziała. Było to bardzo sensowne, ale... - Zdaje sobie pani sprawę, że mówi pani zupełnie coś innego, niż napisała w liście? - Nieprawda - zaprotestowała Doris. - Wcale nie. Napisałam tylko, że na cmentarzu pojawiają się tajemnicze światła, że przypisywane są starej legendzie, że większość ludzi uważa, iż to sprawa duchów, i że studenci z Duke nie potrafili rozgryźć, co rzeczywiście jest ich źródłem. Wszystko In prawda. Proszę przeczytać list jeszcze raz, jeśli mi pan nie wierzy. Ja nie kłamię, panie Marsh. Nie jestem bez wad, ale nie kłamię.

- Dlaczego więc chce pani, żebym zdemaskował całą tę historię? - Ponieważ niczemu dobremu nie służy - odpowiedziała bez namysłu, jak gdyby odpowiedź nasuwała się sama, podyktowana zdrowym rozsądkiem. - Ludzie wałęsają się po cmentarzu, turyści rozbijają tam namioty... nie jest to raczej przejawem wielkiego szacunku dla zmarłych, nawet jeśli cmentarz jest opuszczony. Ci, co są tam pochowani, zasługują na to, by odpoczywali w spokoju. A już łączenie tego zjawiska z czymś tak wartościowym jak wycieczka po historycznych domach jest absolutnie niewłaściwe. Ale obecnie jestem ciosem wołającego na puszczy. Jeremy włożył ręce do kieszeni, myśląc o tym, co powiedziała Doris. - Mogę być szczery? - spytał. Doris przytaknęła skinieniem głowy. Jeremy przestąpił z nogi na nogę. - Jeśli wierzy pani, że pani matka była jasnowidzem i że pani potrafi odnaleźć różdżką wodę, jak również określić płeć nienarodzonego dziecka, to można by pomyśleć... Przerwał, ona zaś dokończyła, wpatrując się w niego: - Że będę pierwszą osobą, która uwierzy w duchy? Jeremy pokiwał głową. - No cóż, prawdę mówiąc, wierzę w istnienie duchów. Nie wierzę natomiast, że pokazują się na cmentarzu. - Dlaczego? - Ponieważ tam byłam i nie czułam ich obecności. - A więc to również pani potrafi? Doris wzruszyła ramionami. - A mogę teraz ja odpłacić szczerością za szczerość? - Oczywiście. - Pewnego dnia dowie się pan o czymś, czego nie da się naukowo wyjaśnić. A kiedy się to stanie, w pańskim życiu nastąpi zmiana, jakiej nigdy by się pan nie spodziewał. - To obietnica? - spytał Jeremy z uśmiechem. - Tak - potwierdziła - to obietnica. - Umilkła, spoglądając mu w oczy. - I muszę powiedzieć, że lunch z panem naprawdę sprawił mi ogromną przyjemność. Nieczęsto jadam w towarzystwie tak czarującego młodego mężczyzny. Niemal poczułam się znowu młoda. - Mnie również było bardzo miło. Ruszył w stronę samochodu. Podczas gdy jedli, niebo zaciągnęło się chmurami i choć nie wyglądało złowieszczo, zima chyba chciała się już zadomowić, toteż Jeremy podniósł kołnierz. - Panie Marsh?! - zawołała Doris. Jeremy odwrócił się.

- Słucham? - Na pewno będzie tam Lex. Proszę przekazać ode mnie pozdrowienia. - Lex? - Tak - odparła. - W rejestracji. To osoba, o którą powinien pan pytać. Jeremy uśmiechnął się do niej. - Dobrze.

ROZDZIAŁ CZWARTY Biblioteka mieściła się w ogromnym gotyckim budynku, zdecydowanie różniącym się od innych w mieście. Dla Jeremy'ego wyglądał, jak gdyby został wyrwany z górskiego zbocza w Rumunii i wrzucony do Boone Creek w ataku pijackiego delirium. Budynek zajmował dużą część kwartału, miał wysokie, wąskie okna, stromy dach i łukowate drzwi frontowe z wielką kołatką. Tą budowlą zachwyciłby się z pewnością Edgar Allan Poe, ale mimo że architekturą przypominała domy nawiedzane przez duchy, mieszkańcy miasta zrobili wszystko co w ich mocy, by wyglądała bardziej zachęcająco. Elewacja z cegły - bez wątpienia kiedyś brunatna została pomalowana na biało, w oknach wstawiono czarne okiennice, grządki bratków rosły po obu stronach chodnika i okalały maszt flagowy. Sympatyczny napis złotą kursywa, wyrzeźbiony na szyldzie, zapraszał do BIBLIOTEKI BOONE CREEK. Ogólnie jednak wygląd zewnętrzny raził, Jeremy pomyślał, że można to porównać z wizytą u bogatego właściciela eleganckiej kamienicy z elewacją z piaskowca, kiedy kamerdyner wita cię w drzwiach z balonikami i pistoletem na wodę. W bladożółtym holu o wesołym oświetleniu - przynajmniej budynek był konsekwentny w swojej niekonsekwencji - znajdował się kontuar w kształcie litery L, jego dłuższy bok ciągnął się ku tyłowi budynku, gdzie Jeremy dostrzegł dużą oszkloną salę, przeznaczoną dla dzieci. Po lewej stronie były toalety, a po prawej, za następną szklaną ścianą, najwyraźniej główna część biblioteki. Jeremy skinął głową i pomachał starszej kobiecie za kontuarem. Uśmiechnęła się i również mu pomachała, po czym wróciła do lektury książki. Jeremy pchnął ciężkie szklane drzwi i wszedł do sali, dumny z siebie, że zaczyna powoli załapywać, jakie panują tu obyczaje. Jednakże gdy znalazł się w środku, spotkał go zawód. W jasnym świetle jarzeniówek zobaczył tylko sześć regałów z książkami, ustawionych stosunkowo blisko siebie, w pomieszczeniu niewiele większym od jego mieszkania. W dwóch najbliższych rogach stały przestarzałe komputery, a po prawej stronie było wydzielone miejsce do czytania z niewielką liczbą różnych czasopism. W sali znajdowały się cztery małe stoliki i Jeremy zauważył zaledwie trzy osoby rozglądające się po półkach, wliczając w to pewnego starszego mężczyznę z aparatem słuchowym, układającego książki. Rozglądając się dookoła, Jeremy poczuł się niewyraźnie na myśl, że kupił w swoim życiu więcej książek, niż było ich w bibliotece. Ruszył w stronę rejestracji, ale jak można się było spodziewać, nikogo tam nie zastał. Przystanął obok kontuaru, oparł się o niego i czekał, aż zjawi się Lex. Obserwując

siwowłosego mężczyznę, który układał książki na półce, Jeremy był prawie pewny, że jest to ten, na którego czeka, starszy pan jednak najwyraźniej nie zamierzał do niego podejść. Spojrzał na zegarek. Po upływie dwóch minut popatrzył jeszcze raz. Po kolejnych dwóch minutach, gdy Jeremy głośno odchrząknął, mężczyzna wreszcie go zauważył. Jeremy skinął głową i pomachał mu, by uświadomić domniemanemu bibliotekarzowi, że potrzebuje pomocy, on jednak zamiast podejść, też mu pomachał i wrócił do porządkowania książek. Bez wątpienia starał się zdążyć przed szczytem. Południowa wydajność jest legendarna, zauważył Jeremy. To miejsce robi wrażenie. Piętro wyżej, w małym zagraconym gabinecie młoda kobieta wyglądała przez okno. Wiedziała, że odwiedzi ją Jeremy. Doris zadzwoniła do niej natychmiast po jego wyjściu z Herbs i uprzedziła, że w bibliotece zjawi się ubrany na czarno mężczyzna z Nowego Jorku, który przyjechał tutaj, by napisać o duchach na cmentarzu. Kobieta pokręciła głową. Pomyśleć, że wysłuchał Doris. Kiedy Doris nabije sobie czymś głowę, zwykle jest bardzo przekonująca, lecz nie dba zupełnie o to, że artykuł może spowodować gwałtowną negatywną reakcję. Ona sama również czytała felietony pana Marsha i orientowała się, w jaki sposób ten dziennikarz działa. Nie wystarczy udowodnić, że światła nie są sprawką duchów - a co do tego nie miała żadnych wątpliwości - ale pan Marsh na tym nie poprzestanie. Będzie rozmawiał z ludźmi w swój ujmujący sposób, sprawi, że się otworzą, a następnie będzie przebierał w ich wypowiedziach, aż w końcu przekręci prawdę, jak tylko będzie mu się żywnie podobało. A kiedy już napisze ten swój artykuł, nie zostawiając na nikim suchej nitki, ludzie w całym kraju powezmą przekonanie, że wszyscy tutejsi mieszkańcy są łatwowierni, głupi i zabobonni. O nie. Nie podoba jej się, że w ogóle tu przyjechał. Zamknęła oczy, w zamyśleniu okręcając na palcu kosmyk ciemnych włosów. Szkopuł w tym, że ona również nie lubi ciekawskich, którzy wałęsają się po cmentarzu. Doris ma rację - to dowodzi zupełnego braku szacunku, a od czasu przyjazdu studentów z Duke i artykułu w gazecie sprawy wymknęły się spod kontroli. Dlaczego nie można było po prostu zachować milczenia na ten temat? Światła są tutaj od dziesiątków lat i choć wszyscy o nich wiedzieli, nikogo naprawdę nie obchodziły. Oczywiście od czasu do czasu parę osób wybierało się tam, żeby popatrzeć - przeważnie ci, którzy popijali w Lookilu, albo nastolatki ale T - shirty? Kubki do kawy? Tandetne widokówki? Łączenie zwiedzania cmentarza z wycieczką po historycznych domach? Kompletnie nie rozumiała przyczyny tego fenomenu. Zresztą dlaczego takie ważne ma być zwiększenie ruchu turystycznego w tym rejonie? Jasne, pieniądze stanowią pokusę, ale

ludzie mieszkają przecież w Boone Creek nie dlatego, że chcą się wzbogacić. A przynajmniej większość z nich. Zawsze znajdzie się garstka osób, które chcą zrobić szmal, z burmistrzem na pierwszym miejscu. Wierzyła jednak, że większość ludzi mieszka tutaj z tego samego powodu co ona - dlatego że odczuwa nabożny zachwyt, widząc, jak chylące się ku zachodowi słońce zamienia rzekę Pamlico w złocistożołtą wstęgę, dlatego że zna swoich sąsiadów i ufa im, dlatego że mieszkańcy miasteczka mogą pozwolić swoim dzieciom biegać po dworze do późnego wieczora bez obawy, że coś im się stanie. W rzeczywistości, którą cechuje coraz większy pośpiech, Boone Creek wyróżnia się tym, że nigdy nawet nie próbowało dotrzymać kroku współczesnemu światu, i to czyni je wyjątkowym. Przecież dlatego właśnie została tutaj. Kochała w miasteczku wszystko - zapach sosen i soli we wczesne wiosenne poranki, parne letnie wieczory, kiedy skóra lśniła od potu, ognistą czerwień jesiennych liści. Lecz przede wszystkim kochała ludzi i nie potrafiła wyobrazić sobie życia gdziekolwiek indziej. Ufała im, rozmawiała z nimi, lubiła ich. Oczywiście niektórzy jej przyjaciele mieli na ten temat inne zdanie i po wyjeździe do college'u nie wrócili już do Boone Creek. Ona również wyjechała na pewien czas, ale nawet wtedy zawsze była pewna, że wróci. Okazało się, że dobrze się składa, ponieważ od ostatnich dwóch lat martwiła się o zdrowie Doris. Wiedziała też, że zostanie bibliotekarką podobnie jak jej matka, w nadziei, iż uczyni z miejscowej biblioteki przedmiot dumy miasta. Nie, nie była to najbardziej prestiżowa praca ani dobrze płatna. Lexie dopiero kompletowała zbiory i pierwsze wrażenie mogło być mylne. Na parterze została zgromadzona wyłącznie współczesna literatura piękna, na piętrze zaś klasyczna beletrystyka i literatura faktu, dodatkowe tytuły współczesnych autorów oraz białe kruki. Wątpiła, by pan Marsh zdawał sobie w ogóle sprawę, że biblioteka mieści się na dwóch piętrach, schody znajdowały się bowiem w tylnej części budynku, w pobliżu pomieszczenia dla dzieci. Jednym z minusów usytuowania biblioteki w dawnej rezydencji było to, że architektura okazała się nieprzystosowana do większego ruchu. Ale miejsce pasowało jej. W gabinecie Lexie na piętrze niemal zawsze panował spokój i była to właściwie jej najbardziej ulubiona część biblioteki. Małe pomieszczenie obok gabinetu mieściło białe kruki, książki, które udało się jej zdobyć na wyprzedażach używanych rzeczy w garażach lub na podjazdach domów, dzięki darom, dzięki wizytom w księgarniach i u handlarzy w całym stanie. Ten sposób kompletowania księgozbioru zapoczątkowała jej matka. Lexie zaś gromadziła coraz większy zbiór historycznych rękopisów i map, w tym sporo datowanych na czasy sprzed wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych. To była jej pa-

sja. Zawsze wypatrywała czegoś wyjątkowego i nie wahała się użyć swego wdzięku, przebiegłości lub nawet po prostu błagania, żeby wydębić coś, na czym jej zależało. Kiedy to nie zadziałało, zwracała uwagę na aspekt odliczenia od podatku i - ponieważ kiedyś dołożyła starań, by podtrzymywać kontakty z prawnikami specjalizującymi się w prawie podatkowym i sprawach majątkowych na całym Południu - często zdobywała egzemplarze, na których jej zależało, wcześniej niż inne biblioteki w ogóle się o nich dowiedziały. Choć nie dysponowała takimi środkami jak Duke, Wake Forest czy Uniwersytet Karoliny Północnej, jej biblioteka zyskała renomę jednej z najlepszych małych bibliotek w całym stanie, jeśli nie w kraju. Tak to w tej chwili postrzegała. Jej biblioteka, podobnie jak jej miasto. A teraz czekał na nią obcy, obcy, co chciał napisać artykuł, który może nie wyjść na dobre jej ludziom. Och, dobrze, widziała, jak podjeżdża. Widziała, jak wysiada z samochodu i zmierza do frontowego wejścia. Pokręciła głową, poznając niemal natychmiast pewny siebie, wielkomiejski sposób chodzenia. To kolejna osoba spośród tych, które przyjeżdżają tutaj z jakiegoś bardziej egzotycznego miejsca i które uważają, że głębiej pojmują, czym jest prawdziwy świat. Spośród tych, które twierdzą, że jeśli wyjedzie się gdzieś daleko, życie stanie się znacznie bardziej podniecające, pełniejsze. Kilka lat temu zakochała się w kimś, kto wierzył w takie rzeczy, i nie chciała jeszcze raz dać się zwieść takim zapatrywaniom. Przyfrunął kardynał i usiadł na zewnętrznym parapecie. Przyglądała mu się przez chwilę, zbierając myśli, po czym westchnęła. W porządku, postanowiła, zapewne powinna zejść na dół, porozmawiać z panem Marshem z Nowego Jorku. Przecież czeka na nią. Przyjechał z daleka i południowa gościnność - jak również jej praca - wymagają, by pomogła mu znaleźć to, co jest mu potrzebne. I co ważniejsze, będzie mogła mieć go na oku. Zdoła przesiać informacje w taki sposób, że mężczyzna zobaczy także dobre strony życia tutaj. Uśmiechnęła się do siebie. Tak, poradzi sobie z panem Marshem. Poza tym musiała przyznać, że jest całkiem przystojny, nawet jeśli nie można mu ufać. Jeremy Marsh wyglądał na niemal znudzonego. Kroczył powoli jednym z przejść, ze skrzyżowanymi ramionami, rzucając okiem na współczesne tytuły. Od czasu do czasu marszczył brwi, jak gdyby dziwił się, że nie może znaleźć żadnej pozycji Dickensa, Chaucera czy Austen. Zastanawiała się, jak zareagowałby, gdyby na jego pytanie o nich, odpowiedziała: „Kogo?”. Znając go - i tutaj bez wahania przyznała, że wcale go nie zna, lecz tylko przyjmuje takie założenie - prawdopodobnie gapiłby się na nią, zapomniawszy języka w gębie, tak jak wcześniej na cmentarzu. Mężczyź-

ni! - pomyślała. Zawsze łatwo przewidzieć ich zachowanie. Obciągnęła sweter, zwlekając jeszcze przez chwilę, zanim ruszyła w jego stronę. Bądź profesjonalistką, upomniała sama siebie, masz do wykonania zadanie. - Przypuszczam, że to mnie pan szuka - powiedziała, uśmiechając się z przymusem. Na dźwięk jej głosu Jeremy podniósł wzrok i przez moment stał jak słup soli. Potem nagle uśmiechnął się, poznając ją. Choć uśmiech miał bardzo sympatyczny - i tworzył mu się przy tym wprost uroczy dołek w policzku - to jednak jej zdaniem ów uśmiech był trochę zbyt wystudiowany i nie wystarczał, by zrównoważyć pewność siebie w oczach. - Pani jest Lex? - spytał. - To zdrobnienie od „Lexie”. Lexie Darnell. Tak nazywa mnie Doris. - Jest pani bibliotekarką? - Staram się nią być w wolnym czasie, kiedy nie włóczę się po cmentarzach i nie ignoruję gapiących się na mnie mężczyzn. - No, no, no - powiedział, przeciągając samogłoski i próbując naśladować Doris. Uśmiechnęła się i przeszła obok niego, by wyrównać kilka książek na półce, której się wcześniej przyglądał. - Niezbyt udana parodia, panie Marsh - oświadczyła. - Brzmi to tak, jakby próbował pan dopasować litery do krzyżówki. Roześmiał się niewymuszenie, nie przejmując się jej komentarzem. - Tak pani uważa? Zdecydowanie bawidamek, pomyślała. - Ja to wiem. - W dalszym ciągu poprawiała książki na półce. - Ale w czym mogę panu pomóc, panie Marsh? Zapewne szuka pan informacji o cmentarzu? - Widzę, że moja reputacja mnie wyprzedza. - Zadzwoniła do mnie Doris. Powiedziała, że jest pan już w drodze. - Aha. Powinienem był się domyślić. To bardzo interesująca kobieta. - Jest moją babcią. Jeremy uniósł brwi. No, no, no, pomyślał, ale tym razem i zachował to dla siebie. Ale czy nie jest to interesujące? - Czy opowiedziała pani o naszym uroczym lunchu? - spytał. - Naprawdę nie pytałam. - Gdy odgarniała włosy za ucho, przez głowę przemknęła jej myśl, że ten dołeczek w policzku musi prowokować małe dzieci, żeby wkładały do niego palec. Oczywiście na niej nie robi to żadnego wrażenia. Oderwała się od książek i spojrzała mu w twarz, mówiąc spokojnym tonem: - Może mi pan wierzyć lub nie, ale jestem w tej chwili bardzo zajęta. Mam mnóstwo papierkowej pracy, którą muszę skończyć jeszcze

dzisiaj. Jakiego rodzaju informacje pana interesują? Jeremy wzruszył ramionami. - Wszystko, co mogłoby pomóc mi poznać historię cmentarza i miasta. Od kiedy ukazują się światła. Badania przeprowadzone w przeszłości. Dawne legendy. Stare mapy. Informacje o Riker's Hill i topografia. Historyczne zapisy, lego typu sprawy. - Umilkł, wpatrując się znowu w jej fiołkowe oczy. Były doprawdy ogromnie egzotyczne. I tym razem młoda kobieta stała tuż - tuż, a nie odchodziła gdzieś przed siebie. To również było ciekawe. - Trzeba przyznać, że to dość zdumiewające, prawda? - spytał, opierając się o regał obok niej. Lexie podniosła na niego wzrok. - Słucham? - Spotkanie pani na cmentarzu, a teraz tutaj. List pani babci, który był powodem mojego przyjazdu. Ciekawy zbieg okoliczności, nie sądzi pani? - Muszę przyznać, że się nad tym nie zastanawiałam. Jeremy nie dał się zbić z tropu. Rzadko dawał za wygraną, kiedy coś go zainteresowało. - Cóż, ponieważ nie pochodzę stąd, może powie mi pani, co ludzie robią w tych stronach, gdy chcą pozwolić sobie na relaks. To znaczy, czy można napić się gdzieś tutaj kawy? Albo coś przekąsić? Na przykład trochę później, kiedy skończy pani pracę? - dodał po chwili milczenia. Zamrugała powiekami, niepewna, czy dobrze go zrozumiała. - Czy chce się pan ze mną umówić? - spytała. - Tylko jeśli jest pani wolna. - Myślę - odparła, odzyskując panowanie nad sobą - że będę zmuszona odmówić. Ale dziękuję za zaproszenie. Patrzyła na niego spokojnie, aż wreszcie podniósł ręce w geście poddania. - No cóż, trudno - powiedział swobodnym tonem. - Ale nie może mieć pani pretensji do faceta za to, że próbuje. - Uśmiechnął się, przy czym w jego policzku znowu pojawił się dołek. - A czy mógłbym teraz trochę się rozeznać w dostępnych źródłach? To znaczy, jeśli nie jest pani zbytnio zawalona papierkową robotą. Mogę zawsze wrócić jutro, jeśli bardziej to pani odpowiada. - Czy chciałby pan zacząć od czegoś szczególnego? - Miałem nadzieję, że uda mi się przeczytać artykuł, który ukazał się w miejscowej gazecie. Nie miałem jeszcze okazji tego zrobić. Nie ma go pani przypadkiem tutaj, pod

ręką, prawda? Skinęła głową. - Przypuszczalnie jest na mikrofiszy. Współpracujemy z gazetą od ostatnich paru lat, więc nie powinnam mieć kłopotu z dogrzebaniem się do niego. - Świetnie - rzekł Jeremy. - A ogólna informacja o miasteczku? - Znajdzie ją pan w tym samym miejscu. Rozglądał się przez chwilę, zastanawiając się, dokąd iść. Lexie ruszyła w kierunku holu. - Tędy, proszę, panie Marsh. Znajdzie pan to, co pana interesuje, na piętrze. - To biblioteka mieści się też na piętrze? Obejrzała się i powiedziała przez ramię: - Jeśli pójdzie pan za mną, obiecuję, że wszystko panu pokażę. Jeremy musiał przyśpieszyć kroku, by się z nią zrównać. - Czy mogę o coś panią zapytać? Lexie otworzyła główne drzwi i zawahała się. - Proszę bardzo - odparła w końcu z poważną miną. - Po co była pani dzisiaj na cmentarzu? Zamiast odpowiedzi, wpatrywała się w niego bez słowa, nie zmieniając wyrazu twarzy. - Pytam ze zwykłej ciekawości - mówił dalej Jeremy. - Odniosłem wrażenie, że obecnie ten cmentarz odwiedza niewiele osób. W dalszym ciągu milczała i ciekawość Jeremy'ego rosła coraz bardziej, wreszcie jednak poczuł się niewyraźnie. - Nie zamierza pani powiedzieć ani słowa? Uśmiechnęła się i zaskakując go kompletnie, mrugnęła do niego, po czym przeszła przez otwarte drzwi. - Zgodziłam się, żeby zadał mi pan pytanie, panie Marsh, ;ile nie obiecałam, że na nie odpowiem. Gdy kroczyła przed nim energicznie, Jeremy'emu nie pozostało nic innego jak tylko gapić się na nią. Och, naprawdę jest wyjątkowa! Pewna siebie, piękna i czarująca, chociaż odrzuciła propozycję randki. Może Alvin miał rację, pomyślał. Może południowe ślicznotki naprawdę mają w sobie coś, co może doprowadzić faceta do szaleństwa. Przeszli przez hol, obok czytelni dla dzieci, następnie Lexie poprowadziła go po schodach na górę. Przystanąwszy na piętrze, Jeremy rozejrzał się dookoła. No, no, no, pomyślał znowu. Było tu coś więcej niż jedynie kilka rozchwierutanych regałów zapełnionych nowymi książkami. Znacznie więcej. Klimat gotyku, zapach kurzu, atmosfera prywatnej biblioteki.

Ze ścianami wyłożonymi dębową boazerią, mahoniowym parkietem i zasłonami koloru czerwonego wina ten przestronny pokój jaskrawo kontrastował z pomieszczeniami na dole. W rogach stały wyściełane fotele oraz imitacje lamp Tiffany'ego. W głębi znajdował się kamienny kominek, nad którym wisiał obraz, okna, choć wąskie, wpuszczały dość światła słonecznego, by stworzyć wrażenie przytulności. - Teraz już rozumiem - zauważył Jeremy. - Na dole było tylko preludium. Prawdziwe centrum działania mieści się tutaj. Lexie skinęła potakująco głową. - Większość naszych codziennych gości przychodzi tu po najświeższe pozycje autorów, których znają, toteż urządziłam dół dla ich wygody. Pomieszczenie na dole jest nieduże, było tam przedtem nasze biuro. - A gdzie się mieści teraz? - Tam - wyjaśniła, wskazując za regał w drugim końcu sali. - Obok działu białych kruków. - O rany - pokręcił głową Jeremy. - Jestem pod wrażeniem. Lexie uśmiechnęła się. - Chodźmy... najpierw pana oprowadzę i opowiem o tym miejscu. Przez następne kilka minut krążyli między regałami, gawędząc ze sobą. Jeremy dowiedział się, że budynek został zbudowany w tysiąc osiemset siedemdziesiątym czwartym roku przez Horace'a Middletona, kapitana, który dorobił się fortuny, przewożąc statkiem drewno i tytoń. Wybudował ten dom dla swojej żony i siedmiorga dzieci, lecz niestety nigdy w nim nie zamieszkał. Tuż przed zakończeniem budowy jego żona zmarła, on zaś postanowił przenieść się ze swoją rodziną do Wilmington. Dom stał pusty przez wiele lat, a następnie zajęła go inna rodzina, która mieszkała tam do połowy lat pięćdziesiątych, kiedy to w końcu kupiło go towarzystwo historyczne, ono zaś z kolei odsprzedało budynek hrabstwu, z przeznaczeniem na bibliotekę. Jeremy przysłuchiwał się uważnie temu, co mówiła. Szli powoli, Lexie przerywała czasem opowieść, by pokazać mu niektóre ze swych ulubionych książek. Szybko przekonał się, że jest nawet bardziej oczytana od niego, zwłaszcza jeśli chodzi o klasykę, ale doszedł do wniosku, że przecież nie ma w tym nic dziwnego. Czy można zostać bibliotekarzem, jeśli nic kocha się książek? Jakby odgadując jego myśli, Lexie przystanęła i wskazała palcem tabliczkę na regale. - W tej alejce znajdzie pan prawdopodobnie dział, który pana interesuje, panie Marsh. Spojrzał na tabliczkę i zauważył napis: ZJAWISKA NADPRZYRODZONE/CZARY. Zwolnił, lecz się nie zatrzymał, niespiesznie zerkając tylko na kilka tytułów, dostrzegając

jedną pozycję o proroctwach Michela de Nostre - Dame, powszechnie znanego jako Nostradamus. Otóż w tysiąc pięćset pięćdziesiątym roku Nostradamus wydał sto szalenie niejasnych przepowiedni w książce pod tytułem Centuries astrologiques, pierwszej z dziesięciu, które napisał w ciągu swego życia. Z tysiąca proroctw, które ogłosił, zaledwie około pięćdziesięciu cytuje się do dzisiaj jako wiarygodne, co daje marne pięć procent sprawdzalności. Jeremy włożył ręce do kieszeni. - Gdyby pani zechciała, mógłbym polecić panią w kilku dobrych miejscach. - Ależ oczywiście, bardzo chętnie. Nie jestem aż tak dumna, by nie przyznać, że potrzebuję pomocy. - Przeczytała pani kiedyś te książki? - Me. Jeśli mam być szczera, ten temat nie wydaje mi się szczególnie interesujący. To znaczy, kartkuję książki, kiedy przychodzą, oglądam ilustracje i przeglądam pobieżnie wnioski, by zorientować się, czy są właściwe, ale na tym koniec. - Doskonały pomysł - skonstatował Jeremy. - W ten sposób jest pani w lepszej sytuacji. - Zadziwiające jednak, że niektórzy mieszkańcy naszego miasteczka nie chcą, żebym zbierała jakiekolwiek książki na te tematy. Zwłaszcza na temat czarów. Uważają, że mają zły wpływ na młodzież. - Bo mają. To stek kłamstw. Lexie uśmiechnęła się. - Może to i prawda, ale nie rozumie pan, o co chodzi. Oni chcą, bym je usunęła, ponieważ wierzą, że zło można naprawdę wyczarować, i obawiają się, że dzieciaki, które czytają te książki, mogą przez przypadek zachęcić szatana, by wpadł w szał w naszym mieście. Jeremy pokiwał głową. - Podatna na wpływy młodzież z Południa. To zrozumiałe. - Ale proszę nie przytaczać moich słów. Rozmawiamy nieoficjalnie, dobrze? Podniósł dwa palce do góry. - Słowo skauta. Przez kilka chwil szli w milczeniu. Zimowe słońce z trudem przebijało się przez szarawe chmury i Lexie przystanęła, by zapalić kilka lamp. Żółtawe światło zalało pokój. Gdy się przechyliła, Jeremy poczuł delikatny kwiatowy zapach jej perfum. W roztargnieniu wskazał na portret wiszący nad kominkiem. - Kto to jest? Lexie przerwała swoje zajęcie i spojrzała w tamtym kierunku. - Moja matka - odparła. Jeremy patrzył na nią pytająco i Lexie głęboko westchnęła.

- Kiedy w tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym czwartym roku pierwsza biblioteka doszczętnie spłonęła, moja matka wzięła na siebie zadanie znalezienia nowego budynku oraz zapoczątkowanie nowego zbioru, ponieważ wszyscy inni w mieście uważali, że żadnym sposobem nie może się to udać. Miała zaledwie dwadzieścia dwa lata, ale przez cały czas wywierała nacisk na wysokich urzędników hrabstwa oraz stanu, szukając funduszy, urządzała kiermasze z ciastami własnego wypieku, chodziła od drzwi do drzwi miejscowych firm, dopóki nie otrzymała czeku. Trwało to sporo lat, ale w końcu jej się udało. Podczas gdy Lexie mówiła, Jeremy wodził spojrzeniem od niej do portretu i z powrotem. Podobieństwo było wyraźne, powinien był to zauważyć od pierwszej chwili. Zwłaszcza oczy. Choć od razu zwrócił uwagę na ich fiołkową barwę, dopiero teraz, z bliska, dostrzegł, że tęczówki mają jasnoniebieskie obrzeża, kojarzące mu się z kolorem dobroci. Mimo że na portrecie starano się uchwycić ten niezwykły odcień, nie był bliski rzeczywistości. Kiedy Lexie skończyła swoją opowieść, odgarnęła niesforny kosmyk włosów za ucho. Jeremy zaobserwował, że robi to bardzo często. Prawdopodobnie nerwowy odruch. Czyli że denerwuje się w jego obecności. Poczytał to za dobry znak. Odchrząknął. - Sprawia wrażenie fascynującej kobiety - powiedział. - Bardzo chętnie poznałbym ją. Lekki uśmiech przemknął po twarzy Lexie, zawahała się, jak gdyby chciała coś jeszcze dodać, lecz pokręciła tylko głową. - Przepraszam, ale rozwodziłam się już chyba zbyt długo. Jest pan tutaj w konkretnym celu, czeka pana dużo pracy, a ja pana wstrzymuję. - Wskazała gestem głowy salkę z białymi krukami. - Pokażę panu, gdzie będzie się pan gnieździł przez kilka następnych dni. - Sądzi pani, że potrwa to aż tak długo? - Chciał pan zapoznać się ze źródłami historycznymi i artykułem, tak? Muszę panu powiedzieć, że zostały skatalogowane wszystkie informacje, z wyjątkiem tych. Czekają pana żmudne poszukiwania. - Naprawdę jest aż tyle książek do przestudiowania? - To nie same książki, chociaż mamy mnóstwo takich, jakie mogą się panu przydać. Podejrzewam, że znajdzie pan część informacji, o które panu chodzi, w pamiętnikach. Postawiłam sobie za cel zdobyć ich jak najwięcej od ludzi, którzy mieszkali w tej okolicy, i do tej pory udało mi się zgromadzić całkiem niezły zbiór. Mam nawet kilka pochodzących z siedemnastego wieku.

- Ale nie ma pani przypadkiem pamiętnika Hettie Doubilet, prawda? - Nie. Mam za to dwa należące do ludzi, którzy mieszkali w Watts Landing i jeden do kogoś, kto uważał się za miejscowego historyka amatora. Ale nie może pan czytać ich poza biblioteką i przebrnięcie przez nie zajmie panu sporo czasu. Ledwie daje się je odcyfrować. - Nie mogę się doczekać - zapewnił ją. - Nużące zbieranie informacji to moja specjalność. Uwielbiam to. Na twarzy Lexie pojawił się uśmiech. - Mogę się założyć, że jest pan w tym naprawdę dobry. Rzucił jej łobuzerskie spojrzenie. - O tak. Jestem dobry w wielu dziedzinach. - Nie mam co do tego wątpliwości, panie Marsh. - Jeremy - podsunął. - Proszę mówić do mnie Jeremy. Lexie uniosła brwi. - Nie jestem pewna, czy to dobry pomysł. - Och, to świetny pomysł - odparł. - Proszę mi zaufać. Prychnęła pogardliwie. Zawsze gotów do oodrywu. - To kusząca propozycja - powiedziała. - Doprawdy. I bardzo mi pochlebia. Mimo to jednak nie znam pana na tyle, by mieć do pana zaufanie, panie Marsh. Jeremy przyglądał się jej z rozbawieniem, gdy odwróciła się do niego plecami, myśląc, że spotykał już w przeszłości kobiety jej typu. Kobiety, które wykorzystywały poczucie humoru, by trzymać mężczyzn na dystans, zwykle traktowały ich nieprzyjemnie, u niej jednak jakimś sposobem było to niemal... hm, urocze i życzliwe. Może to sprawa akcentu. Tą swoją śpiewną wymową zdołałaby zapewne namówić kota do przepłynięcia rzeki. Nie, poprawił się, nie chodzi tylko o akcent. Ani nie o poczucie humoru, które ogromnie mu się podobało. Ani nawet o jej zadziwiające oczy, ani o to, jak wygląda w dżinsach. Dobra, częściowo tak, ale zdecydowanie chodziło o coś więcej. To było... co? Nie znał jej, nic o niej nie wiedział. Prawdę mówiąc, niewiele o sobie powiedziała. Mówiła dużo o książkach i o swojej matce, lecz o niej samej nie dowiedział się absolutnie niczego. Przyjechał tutaj, by napisać artykuł, ale nagle ze ściskaniem w dołku zdał sobie sprawę, że wolałby spędzić następne kilka godzin z Lexie. Pragnął pospacerować z nią po centrum Boone Creek albo jeszcze lepiej zjeść z nią kolację w zacisznej romantycznej knajpce, gdzie byliby sami i mieli okazję zacząć się poznawać. Była zagadkowa, a on lubił zagadki. Zagadki zawsze prowadzą do niespodzianek. Idąc za nią do sali białych kruków, nie potrafił oprzeć się myśli, że jego podróż na Południe staje się coraz bardziej interesująca. Salka, gdzie trzymano białe kruki, okazała się niewielka, prawdopodobnie mieściła się tam kiedyś sypialnia. W dodatku przedzielało ją niskie drewniane przepierzenie, biegnące

przez całą długość. Ściany piaskowego koloru były wykończone białym szlaczkiem, podłoga z dębowego drewna porysowana, lecz niewypaczona. Za przepierzeniem stały wysokie półki z książkami, a w rogu oszklona gablotka, przypominająca skrzynię ze skarbami, obok telewizor i magnetowid, niewątpliwie do oglądania kaset dotyczących historii Karoliny Północnej. Naprzeciwko drzwi znajdowało się okno, a pod nim sekretarzyk z żaluzjowym zamknięciem. Po prawej stronie Jeremy zauważył na małym stoliku czytnik do mikrofisz. Lexie zaprosiła go gestem, żeby usiadł. Podeszła do sekretarzyka i wyciągnęła dolną szufladę, po czym wróciła z niedużym tekturowym pudełkiem. Ustawiła pudełko na stole, przejrzała przezroczyste płytki i wyjęła jedną z nich. Pochylając się nad Jeremym, włączyła aparat i wsunęła płytkę do środka, ustawiając ją w taki sposób, by interesujący go artykuł znalazł się pośrodku. Znowu poczuł delikatny zapach jej perfum i po chwili miał przed oczyma tekst. - Może pan zacząć od tego - powiedziała Lexie. - A ja tymczasem pójdę rozejrzeć się za jakimiś obszerniejszymi materiałami dla pana. Zajmie mi to kilka minut. - Ten znalazła pani błyskawicznie - zauważył. - To nie było trudne. Pamiętałam datę artykułu. - Imponujące. - Właściwie to nie. Ukazał się w dniu moich urodzin. - Dwudziestych szóstych? - Coś koło tego. A teraz pozwoli pan, że poszukam czegoś jeszcze. Odwróciła się i ruszyła w stronę wahadłowych drzwi. - Dwudziestych piątych?! - zawołał za nią. - Ładny ruch, panie Marsh, ale ja nie podejmę tej gry. Jeremy parsknął śmiechem. Zdecydowanie zapowiada się interesujący tydzień. Skoncentrował uwagę na artykule i zaczął go czytać. Był napisany dokładnie tak, jak się spodziewał - nastawiony na zrobienie szumu i sensację, z wyniosłością sugerującą, że każdy, kto mieszka w Boone Creek, uważa miasteczko za absolutnie wyjątkowe. Nie znalazł w nim prawie nic nowego. W artykule była mowa o pierwotnej legendzie. Pokrywało się to z tym, co mówiła mu Doris, choć z drobnymi różnicami. Zgodnie z artykułem Hettie złożyła wizytę nie burmistrzowi, lecz władzom hrabstwa, i pochodziła z Luizjany, a nie z Karaibów. Ciekawe było, że podobno rzuciła klątwę przed drzwiami ratusza, co wywołało zamieszki, i Hettie zamknięto w areszcie. Kiedy strażnicy przyszli nazajutrz, by ją wypuścić, odkryli, że zniknęła, przepadła jak kamień w wodę. Później szeryf odmówił ponownego aresztowania, obawiał się bowiem, że Hettie przeklnie również

jego rodzinę. Ale tak to bywa z legendami - opowieści są przekazywane z ust do ust i za każdym razem nieco zmieniane po to, by stały się bardziej frapujące. I trzeba przyznać, że fragment o zniknięciu jest interesujący. Musi się dowiedzieć, czy Hettie została naprawdę aresztowana i czy naprawdę uciekła. Jeremy obejrzał się przez ramię, lecz Lexie jeszcze się nie pokazała. Wracając do ekranu czytnika, pomyślał, że może dodać te wiadomości do tego, co opowiedziała mu Doris o Boone Creek, i przesunął szklaną płytkę z mikrofiszą, przeglądając inne artykuły pojawiające się w polu widzenia. W sumie na czterech stronach mieściły się wiadomości z całego tygodnia - gazeta, ukazywała się co wtorek - i Jeremy szybko się dowiedział, co miasteczko ma do zaoferowania. Błyskotliwa lektura, pod warunkiem że nie szuka się wiadomości o czymś, co się dzieje gdziekolwiek indziej na świecie, lub o czymś, co sprawia, że człowiek otwiera oczy ze zdumienia. Przeczytał o młodym mężczyźnie, który zaprojektował teren przed budynkiem VFW*, by zyskać prawo do najwyższego skautowskiego stopnia, o otwarciu nowej pralni chemicznej na Main Street, jak również o podsumowaniu zgromadzenia mieszkańców miasta, na którym najważniejszym punktem porządku obrad była decyzja, czy ustawić znak stopu na Leary Point Road. Sporo miejsca na pierwszej stronie gazety poświęcono kraksie samochodowej, w której drobne obrażenia odnieśli dwaj mieszkańcy miasta. Jeremy odchylił się na oparcie krzesła. Zatem miasteczko było dokładnie takie, jak się spodziewał. Senne, ciche oraz na swój sposób wyjątkowe w oczach małej miejscowej społeczności, lecz nic poza tym. Rodzaj mieściny, która istnieje raczej z przyzwyczajenia niż z powodu szczególnych zalet, i za parę dziesięcioleci, gdy jej mieszkańcy się zestarzeją, przestanie istnieć. Nie ma tu przyszłości, w każdym razie na dłuższą metę... - Czyta pan o naszym fascynującym mieście? - spytała Lexie. Jeremy drgnął z zaskoczenia, zdziwiony, że nie słyszał, jak podchodzi. Odczuwał dziwny smutek z powodu trudnej sytuacji miasteczka. - Tak. I muszę przyznać, że jest rzeczywiście fascynujące. A ten stopień skautowski to po prostu bomba. Fiu, fiu. - Jimmie Telson - oznajmiła. - To naprawdę wspaniały chłopak. Same bardzo dobre oceny, świetny koszykarz. Jego tata zmarł w zeszłym roku, a on wciąż pracuje społecznie dla miasta, mimo że podjął teraz pracę w niepełnym wymiarze godzin w Pete's Pizza. Jesteśmy z niego dumni. *∗Veterans of Foreign Wars (Weterani Zagranicznych Wojen)

- Imponuje mi ten chłopak. Uśmiechnęła się pod nosem, myśląc: „Jasne, wierzę, bo muszę”. - Proszę - powiedziała, kładąc przed nim stos książek. - Na początek powinno wystarczyć. Jeremy rzucił okiem na tytuły. - Jeśli dobrze pamiętam, twierdziła pani, że powinienem raczej zapoznać się z pamiętnikami. A te książki są z zakresu historii powszechnej. - Wiem. Ale nie chce pan najpierw zrozumieć lepiej okresu, którego dotyczą? Jeremy zawahał się. - Chyba tak - przyznał. - To dobrze. - Z roztargnioną miną podciągnęła rękaw swetra. - Znalazłam też książkę z opowieściami o duchach. Może pana zainteresować. Jest w niej rozdział dotyczący Cedar Creek. - Świetnie. - Wobec tego zostawiam pana z książkami, może pan zaczynać. Za jakiś czas wrócę, żeby sprawdzić, czy nie potrzebuje pan czegoś więcej. - Nie zostanie pani? - Nie. Mówiłam już, że mam sporo roboty. A pan może zostać tutaj albo usiąść przy jednym ze stolików w głównej sali. Będę jednak wdzięczna, jeśli nie wyniesie pan książek poza bibliotekę. Żadna z tych szczególnych książek nie może być wypożyczona. - Nie ośmieliłbym się - zapewnił ją. - A teraz przepraszam bardzo, ale naprawdę muszę już iść, panie Marsh. I proszę pamiętać, że chociaż biblioteka jest czynna do siódmej, dział białych kruków zamykam o piątej. - Nawet dla przyjaciół? - Nie. Przyjaciołom pozwalam zostać, jak długo zechcą. - To do zobaczenia o siódmej? - Nie, panie Marsh. Do zobaczenia o piątej. Jeremy wybuchnął śmiechem. - - Może jutro pozwoli mi pani zostać dłużej. Lexie w milczeniu uniosła brwi, po czym zrobiła kilka kroków w kierunku drzwi. - Lexie? Obejrzała się. - Słucham? - Bardzo mi pani pomogła. Dziękuję. Uśmiechnęła się do niego urzekająco, swobodnie. - Bardzo proszę.

Przez następne dwie godziny Jeremy studiował informacje o mieście. Przekartkował kolejno książki, zatrzymując się dłużej nad fotografiami i czytając rozdziały, które uznał za przydatne. Większość informacji obejmowała wczesną historię miasteczka. Jeremy notował to, co wydawało mu się ważne, na' kartkach z bloku. Oczywiście w tej chwili nie wiedział z całą pewnością, co mu się przyda. Było jeszcze za wcześnie, by to stwierdzić, toteż jego notatki zajęły już kilka stron. Z doświadczenia wiedział, że najlepszym sposobem podejścia do tematu takiego jak ten jest rozpoczęcie od tego, co się wie, a zatem... co wie z całą pewnością? Że cmentarz był wcześniej użytkowany przez ponad sto lat, a nie zaobserwowano żadnych tajemniczych świateł. Że pierwsze tajemnicze światła pojawiły się około stu lat temu i ukazują się regularnie, lecz wyłącznie podczas mglistych dni. Widziało je wiele osób, co oznacza, że jest bardzo mało prawdopodobne, aby były jedynie wytworem ludzkiej wyobraźni. I że faktycznie cmentarz się zapada. Nawet po paru godzinach Jeremy wiedział tylko trochę więcej, niż kiedy zaczynał. Jak w wypadku większości tajemnic, była to układanka z wielu całkowicie różnych elementów. Legenda, niezależnie od tego, czy Hettie rzuciła klątwę na miasto, czy nie, była w zasadzie próbą połączenia niektórych elementów w zrozumiałą całość. Ponieważ jednak owa legenda miała jako punkt wyjścia fałszywą przesłankę, oznaczało to, że niektóre elementy jakiekolwiek były - zostały przeoczone lub pominięte. Co z kolei oczywiście znaczyło, że Lexie miała rację. Musi przeczytać wszystko, żeby nie opuścić niczego. Nie ma sprawy. Prawdę mówiąc, to całkiem miły aspekt jego pracy. Poszukiwanie prawdy częstokroć bywa przyjemniejsze od opisywania właściwych wniosków i okazało się, że temat coraz bardziej go wciąga. Dowiedział się, że miasteczko Boone Creek założono w tysiąc siedemset dwudziestym dziewiątym roku, czyli jest jednym z najstarszych miast w stanie, i że przez długi czas było tylko małą handlową osadą nad brzegami rzek Pamlico oraz Boone Creek. W późnych latach osiemnastego wieku zostało pomniejszym portem w systemie śródlądowych szlaków wodnych, a zastosowanie statków parowych w połowie dziewiętnastego stulecia przyśpieszyło rozwój miasta. Pod koniec tego samego wieku gwałtowny rozwój kolei dotarł do Karoliny Północnej i zaczęto wycinać drzewa oraz zakładać liczne kamieniołomy. I znowu wywarło to wpływ na miasto, z uwagi na fakt, że siało się czymś w rodzaju bramy do archipelagu Outer Banks. Później miasto przeżyło załamanie koniunktury wraz z gospodarką całego stanu, mimo że do tysiąc dziewięćset trzydziestego roku liczba mieszkańców utrzymywała się na stałym poziomie. Według

najnowszego spisu ludności, liczba mieszkańców hrabstwa zmniejszyła się, co ani odrobinę nie zdziwiło Jeremy'ego. Przeczytał również o cmentarzu w książce z opowieściami i) duchach. W tej wersji Hettie nie przeklęła miasta z tego powodu, że przeniesiono ciała jej przodków z cmentarza. Otóż Hettie nie chciała ustąpić drogi żonie jednego z oficjeli, zbliżającej się z przeciwnego kierunku. Ponieważ jednak uważano ją niemal za duchową przywódczynię w Watts Landing, uniknęła aresztowania, toteż kilku bardziej rasistowskich mieszkańców miasta wzięło sprawy w swoje ręce i dokonało ogromnych zniszczeń na murzyńskim cmentarzu. Rozgniewana Hettie przeklęła cmentarz Cedar Creek i przysięgła, że jej przodkowie będą dopóty deptać teren cmentarza, dopóki ziemia go całkiem nie pochłonie. Jeremy rozsiadł się wygodnie na krześle, oddając się rozmyślaniom. Trzy kompletnie różne wersje w zasadzie tej samej legendy. Zastanawiał się, co to oznacza. Co ciekawe, autor książki - A. J. Morrison - dodał napisane kursywą postscriptum, które potwierdzało, że cmentarz Cedar Creek rzeczywiście zaczął się osuwać. Zgodnie z badaniami grunt cmentarza zapadł się prawie o pół metra. Autor nie przedstawił żadnego wyjaśnienia. Jeremy spojrzał na datę wydania. Książka została wydana w tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym czwartym roku, a po obecnym wyglądzie cmentarza oceniał, że musiał zapaść się jeszcze o jakiś metr. Zanotował sobie, by poszukać badań z tamtego okresu, jak również przeprowadzonych niedawno. W dalszym ciągu jednak, chłonąc informacje, nie potrafił się powstrzymać, by nie zerkać od czasu do czasu przez ramię, na wszelki wypadek, gdyby wróciła Lexie. Na terenach golfowych za miastem, na czternastym polu, z telefonem komórkowym przyciśniętym do ucha, burmistrz stanął na baczność, usiłując dosłyszeć słowa rozmówcy przez szumy i inne zakłócenia. W tej części hrabstwa zasięg był słaby i burmistrz zastanawiał się, czy jeśli będzie trzymał nad głową metalowy kij golfowy numer pięć, pomoże mu to zrozumieć, co mówi osoba telefonująca do niego. - Był w Herbs? Dzisiaj na lunchu? Powiedziałeś Primetime Live! Pokiwał głową, udając, że nie zauważa, jak jego golfowy partner, który z kolei udawał, że widzi, gdzie wylądował jego ostatni strzał, wykopał właśnie piłeczkę zza drzewa na dogodniejszą pozycję. - Znalazłem ją! - zawołał partner i zaczął ustawiać się do strzału. Kumpel burmistrza ciągle robił takie rzeczy, czym burmistrz, prawdę mówiąc, zbytnio się nie przejmował, ponieważ zachowywał się dokładnie tak samo. W przeciwnym razie

niemożliwe byłoby utrzymanie handicapu trzech uderzeń. Tymczasem kiedy rozmówca burmistrza kończył rozmowę, golfowy partner trafił znowu gdzieś w drzewa. - Niech to diabli wezmą! - krzyknął. Burmistrz nie zwrócił na niego uwagi. - Hm, to stanowczo bardzo interesujące - rzekł do telefonu, w głowie brzęczały mu najrozmaitsze pomysły - i bardzo się cieszę, że zadzwoniłeś. Trzymaj się. Cześć. Zatrzasnął telefon, w chwili gdy jego kumpel podszedł do niego. - Mam nadzieję, że tym razem dobrze ustawię piłeczkę. - Nie martwiłbym się o to - odrzekł burmistrz, rozmyślając o niespodziewanym wydarzeniu w mieście. - Jestem pewien, że znajdzie się dokładnie tam, gdzie zechcesz. - Kto do ciebie dzwonił? - Przeznaczenie - oznajmił burmistrz. - I jeśli dobrze I o rozegramy, może okazać się naszym ratunkiem. Po upływie dwóch godzin, kiedy słońce powoli kryło się za wierzchołkami drzew, a cienie od okien kładły się na podłodze, Lexie wsunęła głowę do salki z białymi krukami. - No i jak poszło? Jeremy obejrzał się z uśmiechem przez ramię. Odsunąwszy się od stolika, przeczesał palcami włosy. - Dobrze - odparł. - Sporo się dowiedziałem. - Znalazł pan już rozwiązanie tajemnicy? - Nie, ale jestem coraz bliżej. Czuję to. Weszła do środka. - Cieszę się. Ale jak uprzedzałam wcześniej, zwykle zamykam tę salę około piątej, żeby móc się zająć tymi, którzy przychodzą tutaj tłumnie po pracy. Jeremy wstał od stolika. - Nie ma sprawy. Tak czy siak trochę się już zmęczyłem. To był długi dzień. - Przyjdzie pan jutro rano? - Taki miałem zamiar. A czemu pani pyta? - Cóż, zazwyczaj odkładam codziennie wszystko z powrotem na półki. - A czy mogłaby pani na razie zostawić te książki po prostu tak, jak są? Jestem pewien, że przejrzę większość z nich jeszcze raz. Namyślała się przez chwilę. - Chyba mogę tak zrobić. Ale muszę pana ostrzec, że jeśli nie pokaże się pan rano, pomyślę, że źle pana oceniłam. Skinął głową z poważną miną. - Obiecuję, że nie wystawię pani do wiatru. Nie jestem tego rodzaju facetem.

Wzniosła oczy do góry, myśląc: O kurczę! Ale musiała mu oddać sprawiedliwość - był wytrwały. - Na pewno mówi to pan wszystkim kobietom, panie Marsh. - Nie - rzekł, opierając się o blat stołu. - Właściwie to jestem bardzo nieśmiały. Istny ze mnie odludek. Rzadko kiedy gdzieś wychodzę. Lexie wzruszyła ramionami. - Oceniłam pana na podstawie pierwszego wrażenia. Założyłam, że skoro jest pan dziennikarzem z wielkiego miasta, musi pan być bawidamkiem. - I to panią trapi? - Nie. - To dobrze. Ponieważ, jak pani wie, pierwsze wrażenie może być mylne. - Och, zdałam sobie natychmiast z tego sprawę. - Doprawdy? - Jasne - odparła. - Kiedy spotkałam pana po raz pierwszy, na cmentarzu, pomyślałam, że przyjechał pan na pogrzeb.

ROZDZIAŁ PIĄTY Po piętnastominutowej jeździe asfaltową szosą, która następnie przeszła w drogę żwirową - najwyraźniej wszędzie w okolicy żwir był ulubionym materiałem drogowym Jeremy zaparkował samochód pośrodku bagna, tuż przed ręcznie malowanym szyldem reklamującym Greenleaf Cottages. Co mu przypomniało, by nigdy nie ufał obietnicom miejscowej Izby Handlowej. Greenleaf Cottages z pewnością nie był nowoczesnym ośrodkiem. Nie był też nowoczesny trzydzieści lat temu. Na brzegu rzeki stało zaledwie sześć małych bungalowów. Miały oszalowane ściany, z których łuszczyła się farba, i blaszane dachy. Biegły do nich kolejne gruntowe wąskie drogi, prowadzące od głównego bungalowu, w którym prawdopodobnie mieściło się biuro. Musiał przyznać, że okolica jest malownicza, lecz reklamowana „sielskość” odnosiła się chyba do moskitów oraz aligatorów, z których ani jedne, ani drugie, nie okazały wielkiego entuzjazmu na jego widok. Kiedy zastanawia się, czy powinien w ogóle zawracać sobie głowę meldowaniem się minął po drodze kilka z sieci hoteli w Waszyngtonie, jakieś czterdzieści minut jazdy samochodem od Boone Creek - usłyszał warkot silnika i zobaczył, że zbliża się do niego rdzawoczerwony cadillac, podskakując gwałtownie na wybojach. Zdumiał się, widząc, że wjeżdża na sąsiednie miejsce i zatrzymuje się obok jego samochodu, rozpryskując drobne kamyki. Wysiadł z niego, otwierając z impetem drzwi, łysiejący mężczyzna z wyraźną nadwagą. Miał na sobie zielone spodnie ze sztucznego tworzywa i niebieski sweter z golfem, a wyglądało to na nim tak, jakby ubierał się po ciemku. - Pan Marsh? - Tak? - spytał ze zdziwieniem Jeremy. Mężczyzna okrążył pędem samochód. Każda cząstka jego ciała zdawała się emanować pośpiechem. - Cieszę się, że zdążyłem złapać pana, zanim się pan zameldował! Zależało mi na szansie porozmawiania z panem! Nie ma pan pojęcia, jak jesteśmy wszyscy podekscytowani z powodu pańskiej wizyty w naszym miasteczku! Niemal bez tchu wyciągnął rękę i przywitał się, energicznie potrząsając dłoń Jeremy'ego. - Czy ja pana znam? - spytał Jeremy. - Nie, nie, oczywiście, że nie. - Mężczyzna wybuchnął głośnym śmiechem. - Jestem Tom Gherkin, burmistrz. Moje nazwisko kojarzy się z piklami*, ale może mi pan mówić Tom. *∗gherkin (ang.) - korniszon

Znowu się roześmiał. - Wpadłem na chwilę, by powitać pana w naszym pięknym miasteczku. Przepraszam za mój wygląd. Powinienem był przyjąć pana w moim gabinecie, ale przyjechałem prosto z pola golfowego, gdy tylko dowiedziałem się, że nas pan odwiedził. Jeremy przyjrzał mu się, lekko wstrząśnięty. Przynajmniej wyjaśniało to strój dziwnego przybysza. - Jest pan burmistrzem? - Od tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego czwartego roku. To rodzaj rodzinnej tradycji. Mój ojczulek, Owen Gherkin, był tu burmistrzem przez dwadzieścia cztery lata. Bardzo się interesował sprawami miasta. Wiedział o nim absolutnie wszystko, co trzeba było wiedzieć. Oczywiście funkcja burmistrza to w naszym miasteczku praca w niepełnym wymiarze godzin. Raczej honorowe stanowisko. Jeśli chce pan znać prawdę, to właściwie jestem biznesmenem. Właścicielem domu towarowego i stacji radiowej w śródmieściu. Gramy dawne przeboje. Lubi pan przeboje sprzed lat? - Jasne - odparł Jeremy. - To dobrze, to dobrze. Domyśliłem się tego w chwili, gdy na pana spojrzałem. Powiedziałem sobie: „To człowiek, który ceni dobrą muzykę”. Nie cierpię większości tego nowego chłamu, który inni nazywają współczesną muzyką. Muzyka powinna koić duszę. Wie pan, co mam na myśli? - Jasne - powtórzył Jeremy, próbując zachować powagę. - Byłem tego pewny! - wykrzyknął burmistrz, śmiejąc się. - Cóż, mówiłem już panu, że wprost brak mi słów, by wyrazić, jak ogromnie jesteśmy zachwyceni, że przyjechał pan, by napisać o naszym pięknym mieście. Tego właśnie to miasteczko potrzebuje. Kto nie lubi historii o duchach? Ludzie naprawdę się nimi ekscytują, to pewne. Najpierw studenci z Duke, potem miejscowa gazeta. A teraz dziennikarz z wielkiego miasta. Słychać o nas w całym kraju, to dobrze. Nie dalej jak w zeszłym tygodniu zadzwoniło do nas kilka osób z Alabamy z informacją, że zamierzają spędzić kilka dni najbliższego weekendu na wycieczce po historycznych domach. Jeremy pokręcił głową, by go trochę przyhamować. - Skąd pan w ogóle wiedział, że jestem tutaj? Burmistrz Gherkin położył mu dłoń na ramieniu przyjacielskim gestem i zanim Jeremy zdołał się zorientować, szli w kierunku bungalowu, w którym mieściły się biura. - Wiadomości są przekazywane z ust do ust, panie Marsh. Rozchodzą się lotem błyskawicy. Zawsze tak było i zawsze tak będzie.

Stanowi to częściowo o uroku tego miejsca. To oraz jego naturalne piękno. Jesteśmy znani z najlepszych terenów do wędkowania oraz do polowań na kaczki. Ludzie przyjeżdżają ze wszystkich stron, nawet sławni, i większość z nich zatrzymuje się tutaj, w Greenleaf. To istny skrawek raju, takie jest moje zdanie, jeśli chce pan wiedzieć. Zamieszka pan w cichym bungalowie, w samym środku natury. Będzie pan słuchał śpiewu ptaków i ćwierkania świerszczy przez całą noc. Założę się, że potem spojrzy pan na nowojorskie hotele całkiem innym okiem. - Bez wątpienia - przyznał Jeremy. Facet stanowczo musi być politykiem. - I proszę nie obawiać się o węże. Jeremy otworzył szeroko oczy. - Węże? - Z pewnością słyszał pan o tym, ale proszę pamiętać, że cała ta sytuacja tutaj w ubiegłym roku była zwykłym nieporozumieniem. Niektórzy ludzie nie mają po prostu za grosz zdrowego rozsądku. Ale, jak już powiedziałem, niech pan się nimi nie przejmuje. W każdym razie węże zazwyczaj nie pokazują się przed nadejściem lata. Oczywiście nie należy łazić po krzakach i wypatrywać ich. Te mokasyny błotne potrafią być złośliwe. - Aha - mruknął Jeremy. Próbował znaleźć odpowiedź, jednocześnie odsuwając od siebie wizję, która powstała w jego wyobraźni. Nie cierpiał węży. Bardziej nawet niż komarów i aligatorów. - Prawdę mówiąc, myślałem... Burmistrz Gherkin westchnął na tyle głośno, by przerwać Jeremy'emu w pół zdania, i rozejrzał się dookoła, jak gdyby chciał się upewnić, że Jeremy zauważył jego zachwyt nad otaczającą ich przyrodą. - A więc powiedz mi, Jeremy... nie masz nic przeciwko temu, żebym się tak do ciebie zwracał? - Nie. - To niezwykle uprzejme z twojej strony. Niezwykle uprzejme. A więc, Jeremy, tak mi przyszło do głowy, czy twoim zdaniem można by wykorzystać twój materiał o naszym mieście w którymś z programów telewizyjnych? - Nie mam pojęcia - odparł Jeremy. - Hm, gdyby zechcieli, przyjmiemy ich z honorami. Okażemy prawdziwą południową gościnność. Zakwaterujemy ich tutaj, w Greenleaf, za darmo. I rzecz jasna, będą mieli kapitalną historię do opowiedzenia. Znacznie lepszą od tego, co pokazałeś w Primetime Live. To, co mamy tutaj, to prawdziwa bomba. - Zdaje pan sobie sprawę, że przede wszystkim jestem felietonistą? Zazwyczaj nie mam nic wspólnego z telewizją...

- Nie, oczywiście, że nie. - Burmistrz mrugnął do niego, najwyraźniej nie wierząc jego słowom. - Rób tylko to, co robisz, a my zobaczymy, co z tego wyniknie. - Mówię poważnie - rzekł Jeremy. Gherkin znowu mrugnął. - Tak, tak, z pewnością. Jeremy nie bardzo wiedział, co powiedzieć, żeby mu wyperswadować ten pomysł głównie dlatego, że mężczyzna mógł mieć rację - i po chwili Gherkin wparadował do biura. Jeśli w ogóle można to nazwać biurem. Wyglądało, jak gdyby ostatni remont odbył się tu sto lat i emu, a drewniane ściany przypominały, co można znaleźć w chacie z bali. Tuż za rozklekotanym biurkiem wisiał na ścianie bass wielkogębowy. W każdym rogu, pod ścianami, na szafie na akta, a także na biurku stały wypchane stworzenia - bobry, zające, wiewiórki, oposy, skunksy oraz borsuk. W przeciwieństwie jednak do większości eksponatów, które Jeremy kiedyś widział, wszystkie zostały spreparowane w taki sposób, by sprawiały wrażenie osaczonych i próbujących się bronić. Pyski miały wykrzywione w groźnym grymasie, ciała wygięte w łuk, zęby obnażone, pazury wysunięte. Jeremy ciągle jeszcze chłonął widok zwierzaków, gdy nagle jego wzrok padł na niedźwiedzia w rogu i aż podskoczył z przestrachu. Podobnie jak inne zwierzęta stał z wysuniętymi pazurami, jak gdyby szykował się do ataku. To miejsce było niczym muzeum przyrodoznawstwa, przekształcone w film grozy i upchnięte w szafie. Za biurkiem siedział potężny mężczyzna z bujną brodą, nogi miał oparte na blacie, gapił się w ekran stojącego przed nim telewizora. Obraz był nieostry, co parę sekund przez ekran przebiegały pionowe linie, które prawie uniemożliwiały rozróżnienie tego, co się na nim dzieje. Mężczyzna wstawał powoli zza biurka, aż wreszcie wyprostował się na całą wysokość. Był znacznie wyższy od Jeremy'ego, miał chyba sporo ponad dwa metry, a bary szersze niż wypchany niedźwiedź w rogu. Nosił ogrodniczki i kraciastą koszulę. Wziął do ręki tabliczkę z zaciskiem na papiery i położył na biurku. Wskazał ją Jeremy'emu. Nie uśmiechnął się. Na dobrą sprawę można by pomyśleć, że ma jedyne pragnienie - wyrwać dziennikarzowi ręce z zawiasów, by go nimi solidnie wymłócić, zanim znajdzie się na ścianie. Jak można się było spodziewać, Gherkin wybuchnął śmiechem. Ten facet ciągle się śmieje, zauważył Jeremy. - Nie przejmuj się nim, Jeremy - rzekł spiesznie burmistrz. - Jed raczej nie rozmawia z nieznajomymi. Wypełnij tylko formularz i możesz się udać do swojego małego raju na

ziemi. Jeremy wpatrywał się szeroko otwartymi oczyma w Jeda, myśląc, że facet jest najbardziej przerażającym osobnikiem, jakiego kiedykolwiek widział. - Nie dość, że Jed jest właścicielem Greenleaf i członkiem rady miejskiej, to w dodatku jest miejscowym preparatorem zwierząt - mówił dalej Gherkin. - Czy jego prace nie są niesamowite? - Niesamowite - potwierdził Jeremy z wymuszonym uśmiechem. Jeśli upolujesz coś w okolicy, przyjdź do Jeda. Będziesz zadowolony z efektu. Postaram się o tym pamiętać. Burmistrz rozpromienił się nagle. - Polujesz, prawda? - Szczerze mówiąc, raczej bardzo rzadko. - Hm, może uda nam się to zmienić podczas twojego pobytu u nas. Wspomniałem już chyba, że polowania na kaczki są tutaj kapitalne, prawda? Gdy Gherkin paplał jak nakręcony, Jed postukał znowu ogromnym palcem w tabliczkę. - Hej, nie próbuj mi tu straszyć tego gościa - ofuknął go burmistrz. - Przyjechał z Nowego Jorku. To dziennikarz z wielkiego miasta, masz go odpowiednio traktować. Odwrócił się do Jeremy'ego. - I, Jeremy, tak do twojej wiadomości, nasze miasto będzie szczęśliwe, mogąc opłacić twój pobyt tutaj. - To nie jest konieczne... - Ani słowa więcej - machnął ręką Gherkin. - Decyzja została już podjęta przez górę. Mrugnął do Jeremy'ego. - Nawiasem mówiąc, ta góra to ja. Przynajmniej tyle możemy zrobić dla naszego znakomitego gościa. - No cóż, dziękuję. Jeremy wyjął długopis i zaczął wypełniać formularz meldunkowy pod bacznym okiem Jeda, w obawie przed tym, co by się stało, gdyby zmienił zdanie i nie zdecydował się zostać. Gherkin zajrzał mu przez ramię. - Czy mówiłem już, jak bardzo się cieszymy, że odwiedziłeś nasze miasteczko? Po przeciwnej stronie miasteczka, na spokojnej ulicy, w białym bungalowie z niebieskimi okiennicami Doris podsmażała bekon, cebulę i czosnek, a na drugim palniku gotował się w ganku makaron. Lexie opłukiwała nad zlewem pomidory i marchewkę, po czym kroiła je w kostkę. Po zamknięciu biblioteki wpadła do Doris, jak zwykła to czynić kilka razy w tygodniu. Ponieważ mieszkała w pobliżu, często jadała kolację u babci. Stare nawyki trudno wykorzenić i tak dalej. Ze stojącego na parapecie radia dobiegały dźwięki jazzu i poza zdawkową rozmową,

typową dla członków rodziny, obie kobiety niewiele się odzywały. Doris była zmęczona po całym dniu pracy. Od czasu zawału, który przeszła dwa lata temu szybciej się męczyła, mimo że nie chciała się do tego przyznać. Powodem milczenia Lexie był Jeremy Marsh, nie miała dość rozsądku, by nie mówić o tym babci. Doris zawsze żywo interesowała się jej życiem osobistym i Lexie nauczyła się, że najlepiej unikać tego tematu, jeśli tylko się uda. Wiedziała, że jej babka majak najlepsze intencje. Doris po prostu nie rozumiała, jak to możliwe, że kobieta po trzydziestce nie założyła jeszcze rodziny, i doszła do punktu, kiedy często zastanawiała się na głos, dlaczego Lexie nie wyszła za mąż? - Ona sama choć była wojownicza, reprezentowała stara szkołę. Wyszła za mąż, mając dwadzieścia lat, i przeżyła czterdzieści cztery lata z mężczyzną, którego uwielbiała aż do chwili jego śmierci trzy lata temu. W końcu to dziadkowie wychowali Lexie i młoda kobieta mogła streścić wszystkie aluzje Doris mniej więcej w kilku prostych myślach: - pora, by spotkała sympatycznego mężczyznę, założyła rodzinę, zamieszkała w domu ogrodzonym parkanem z białych sztachet, i miała dzieci. Lexie zdawała sobie sprawę, że zapatrywania Doris nie są niczym, dziwnym. W każdym razie w tych stronach takie właśnie byty oczekiwania w stosunku do kobiet. I kiedy zdobywała się na szczerość wobec siebie, czasami przyznawała, że jej również marzy się takie życie. Przynajmniej w teorii. Ale najpierw chciałaby poznać odpowiedniego faceta, kogoś, kto by ją inspirował, faceta, którego z dumą nazywałaby swoim mężczyzną. W tym miejscu były z Doris odmiennego zdania. Doris uważała chyba, że przyzwoity, porządny mężczyzna, mający dobrą pracę, to wszystko, na czym powinno zależeć rozsądnej kobiecie. Być może w przeszłości tak było. Lexie jednak pragnęła założyć rodzinę nie tylko dlatego, że ktoś jest sympatyczny, przyzwoity i ma dobrą pracę. Kto wie - może jej nadzieje były nierealne, lecz chciała również poczuć do niego namiętność. Bez względu na to, jak sympatyczny i odpowiedzialny byłby mężczyzna, gdyby nie budził w niej namiętności, miałaby wrażenie, że „zadowala się” kimś, a to jej zdecydowanie nie odpowiadało. Nic byłoby to fair zarówno wobec niej samej, jak i wobec niego. Tęskniła za mężczyzną, który byłby i wrażliwy, i dobry, lecz dla którego jednocześnie straciłaby głowę. Marzyła u kimś, kto masowałby jej stopy po długim dniu pracy w bibliotece, ale też stanowił dla niej intelektualne wyzwanie. Oczywiście o kimś romantycznym, kto kupowałby jej kwiaty bez powodu. Niewielkie wymagania, prawda? Jeśli wierzyć „Glamour”, „Ladies' Home Journal” oraz „Good Housekeeping” - które to czasopisma otrzymywała biblioteka - jednak duże. Chyba w każdym artykule można było

przeczytać, że to od kobiety zależy w pełni podtrzymywanie atrakcyjności związku. Ale czy związek nie powinien być właśnie taki? Związek? Dwoje partnerów, którzy starają się ze wszystkich sił sprawić, by to drugie było zadowolone i szczęśliwe? No cóż, taki jest problem wielu par małżeńskich, które znała Lexie. W każdym małżeństwie istniała równowaga między robieniem tego, czego pragnęła jedna strona, i tego, czego pragnął partner. Dopóki zarówno mąż, jak i żona robili In, na czym zależało drugiemu z nich, wszystko było w porządku. Kłopoty pojawiały się wówczas, gdy Ludzie zaczynali myśleć wyłącznie o własnych chęciach i potrzebach. Mąż nagle stwierdza, że potrzebuje więcej seksu i szuka go poza związkiem małżeńskim. Żona dochodzi do wniosku, że potrzebuje więcej uczucia, co w rezultacie prowadzi do tego, że zachowuje się dokładnie tak samo jak mąż. Dobre małżeństwo, tak jak każdy inny związek partnerski, oznacza podporządkowanie własnych potrzeb potrzebom drugiej osoby, przy założeniu, że ta druga osoba uczyni podobnie. I dopóki obie strony dotrzymują umowy, wszystko gra. Jeśli jednak kobieta nie czuje namiętności do męża, czy można naprawdę tego oczekiwać? Lexie nie była pewna. Oczywiście Doris miała gotową odpowiedź: „Wierz mi, kochanie, to mija po pierwszych dwóch latach małżeństwa”, powiedziałaby, mimo że zdaniem Lexie jej dziadkowie stanowili parę, której wszyscy mogliby pozazdrościć. Dziadek należał do mężczyzn romantycznych z natury. Do samego końca otwierał drzwi samochodu przed Doris i trzymał ją za rękę, gdy spacerowali po mieście. Był jej oddany i wierny. Bez wątpienia ją uwielbiał i często powtarzał, że spotkało go wielkie szczęście, ponieważ poznał tak wyjątkową kobietę. Po jego śmierci jakaś cząstka Doris również zaczęła umierać. Najpierw zawał, teraz pogłębiający się artretyzm. Wyglądało na to, że dziadkowie byli sobie przeznaczeni. Co to oznaczało w połączeniu z radą Doris? Że babka Lexie po prostu miała szczęście spotkać takiego mężczyznę? Albo dostrzegła wcześniej w swoim mężu coś, co utwierdziło ją w przekonaniu, że jest dla niej tym jedynym? I co ważniejsze, dlaczego, u licha, Lexie w ogóle znowu myśli o małżeństwie? Prawdopodobnie dlatego, że jest w domu Doris, w którym dorastała po śmierci rodziców. Gotowanie razem z Doris było krzepiące w swej swojskości i Lexie pamiętała, jak wyobrażała sobie w dzieciństwie, że pewnego dnia zamieszka w takim właśnie domu. Drewniane ściany, zniszczone wskutek działania czynników atmosferycznych; blaszany dach, o który głośno stukają krople deszczu, wywołując uczucie, że nigdzie indziej na świecie tak nie pada; staroświeckie okna, których futryny były malowane tyle razy, że z trudem dają się otwierać. I rzeczywiście mieszkała w takim domu. No, mniej więcej w takim. Na pierwszy rzut oka oba domy, jej i Doris, były podobne - zostały zbudowane w tej

samej epoce - jednakże zapachy wypełniające dom babki były niepowtarzalne. Aromat gulaszu, który jadało się w niedzielne popołudnia, woń suszonej na słońcu bielizny pościelowej, odrobinę tracący stęchlizną wiekowy fotel na biegunach, w którym przez wiele lat odpoczywał dziadek Lexie. Owe zapachy oddawały atmosferę życia wypełnionego ciepłem rodzinnym i ilekroć Lexie wchodziła do domu babki, w jej pamięci odżywały barwne wspomnienia z dzieciństwa. Oczywiście zawsze wyobrażała sobie, że do tego czasu będzie już miała własną rodzinę, może nawet dzieci, ale jakoś jej nie wyszło. W dwóch wypadkach była już od tego o włos. Jej pierwszy poważny związek, z Averym, zaczął się w college'u i trwał długo, później związała się z młodym mężczyzną z Chicago, który pewnego lata przyjechał z wizytą do swej kuzynki mieszkającej w Boone Creek. Był typowym człowiekiem renesansu - znał cztery języki, studiował przez rok w London School of Economics i opłacał swoje czesne ze stypendium baseballowego. Pan Renesans był czarujący i egzotyczny, toteż szybko straciła dla niego głowę. Myślała, że zostanie w Boone Creek, że pokocha to miasteczko równie mocno jak ona, ale gdy się obudziła rankiem którejś soboty, dowiedziała się, że jej ukochany jest już w drodze powrotnej do Chicago. Nie raczył nawet się z nią pożegnać. A potem? Naprawdę zdarzyło się niewiele. Dwa krótkie romanse, trwające blisko pół roku, o których wkrótce prawie zapomniała. Jeden z miejscowym lekarzem, drugi z prawnikiem. Obaj się jej oświadczyli, lecz ona nie czuła tej magii ani dreszczu emocji, ani czegokolwiek, co powinno się czuć wtedy, gdy się wie, że nie trzeba już dalej szukać. W ciągu ostatnich paru lat randek było mniej, jeśli nie liczyć Rodneya Hoppera, zastępcy szeryfa w miasteczku. Umówili się kilkanaście razy, mniej więcej w odstępie miesiąca, ilekroć odbywała się jakaś impreza charytatywna, do wzięcia udziału w której ją zachęcano. Podobnie jak ona Rodney urodził się i wychował w Boone Creek. Kiedy byli dziećmi, bawili się razem na huśtawce przed kościołem episkopalnym. Od tej pory wzdychał do niej i kilka razy zaprosił ją na drinka do gospody Lookilu. Zastanawiała się czasami, czy nie powinna skorzystać z jego propozycji i nie spotykać się z nim regularnie, lecz Rodney... cóż, trochę za bardzo lubił wędkowanie, polowania i podnoszenie ciężarów, a za mało interesował się książkami czy tym, co się dzieje na świecie. Ale był miłym facetem i Lexie przypuszczała, że będzie świetnym mężem. Tyle że nie dla niej. A dokąd ją to zaprowadzi? Tutaj, do Doris, trzy razy w tygodniu, pomyślała, czekając na nieuniknione pytania na temat jej życia osobistego. - A więc, co o nim sądzisz? - spytała jak na zawołanie Doris. Lexie nie potrafiła

powstrzymać uśmiechu. - O kim? - odparła pytaniem na pytanie, udając niewiniątko. - O Jeremym Marshu. A myślałaś, że o kim mówię? - Nie mam pojęcia. Dlatego zadałam pytanie. - Przestań wykręcać się od tego tematu. Słyszałam, że spędził w bibliotece dwie godziny. Lexie wzruszyła ramionami. - Wydaje się dość miły. Pomogłam mu znaleźć na początek kilka książek, i to wszystko. - Nie rozmawiałaś z nim? - Jasne, że rozmawialiśmy. Jak sama powiedziałaś, spędził w bibliotece trochę czasu. Doris czekała, by Lexie dodała coś więcej, kiedy jednak wnuczka nie śpieszyła się z wynurzeniami, westchnęła z rezygnacją. - Hm, mnie się on podoba - oświadczyła. - Jest chyba dżentelmenem w każdym calu. - O tak - zgodziła się Lexie. - Po prostu w każdym calu. - Mówisz tak, jak gdybyś miała na ten temat inne zdanie. - A co chciałabyś ode mnie usłyszeć? - Na przykład, czy nie olśniła go twoja błyskotliwa osobowość? - Dlaczego, u licha, miałoby to mieć znaczenie? Przyjechał do naszego miasta zaledwie na kilka dni. - Czy opowiadałam ci kiedyś, w jaki sposób poznałam twojego dziadka? - Setki razy - odrzekła Lexie, która doskonale pamiętała tę opowieść. Jej dziadkowie poznali się w pociągu jadącym do Baltimore. Dziadek pochodził z Grifton i jechał na rozmowę kwalifikacyjną w sprawie pracy, której zresztą nie podjął, wybrał bowiem wspólne życie z Doris. - Wobec tego wiesz, że najprędzej można poznać kogoś, kiedy człowiek najmniej się tego spodziewa. - Zawsze to powtarzasz. Doris puściła do niej oko. - Wyłącznie dlatego, że jak sądzę, chcesz tego słuchać. Lexie postawiła na stole salaterkę z sałatą. - Nie musisz się o mnie martwić. Jestem szczęśliwa. Kocham moją pracę, mam dobrych przyjaciół, czas na czytanie, jogging i robienie innych rzeczy, które lubię. - I nie zapominaj, że masz również mnie. - Oczywiście - potwierdziła Lexie. - Jak mogłabym o tym zapomnieć? Doris zachichotała i wróciła do pichcenia. Na chwilę w kuchni zapadło milczenie i Lexie odetchnęła z ulgą. Przynajmniej temat został zakończony i dzięki Bogu Doris nie naciskała

zbyt mocno. Teraz, pomyślała Lexie, będą mogły zjeść z przyjemnością obiad. - Uważam, że jest bardzo przystojny - oznajmiła Doris. Lexie nie odpowiedziała. Chwyciła dwa talerze i sztućce, po czym zaniosła je na stół. Może lepiej zwyczajnie udawać, że nie dosłyszała tej uwagi. - I tak wyłącznie do twojej wiadomości, on ma w sobie znacznie więcej, niż ci się wydaje - dodała Doris. - Jest zupełnie inny, niż sobie wyobrażasz. Sposób, w jaki to powiedziała, sprawił, że Lexie spojrzała na nią uważnie. Słyszała ten ton wielokrotnie w przeszłości - kiedy w szkole średniej chciała wypuścić się gdzieś z przyjaciółmi, a Doris ją od tego odwiodła; kiedy kilka lat temu zamierzała wybrać się w podróż do Miami, lecz babka jej to wyperswadowała. Traf zrządził, że przyjaciele, z którymi planowała eskapadę, uczestniczyli w wypadku samochodowym. W tym drugim przypadku, w mieście wybuchły zamieszki, podczas których ucierpiał hotel, gdzie miała się zatrzymać. Lexie wiedziała, że babka czasami przeczuwa pewne zdarzenia. Nie w takim stopniu jak prababka, czyli matka Doris, ale mimo że rzadko wyjaśniała coś szerzej, Lexie zdawała sobie w pełni sprawę, że Doris zawsze przeczuwa prawdę. Nie mając zielonego pojęcia o tym, że linie telefoniczne są przeciążone, ponieważ ludzie komentują jego przyjazd do miasteczka, Jeremy leżał przykryty na łóżku, oglądając lokalne wiadomości i czekając na prognozę pogody. Żałował, że nie postąpił zgodnie z pierwszym impulsem i nie zdecydował się na inny hotel. Z pewnością nie otaczałyby go teraz dzieła Jeda, na których widok dostawał gęsiej skórki. Ten facet najwyraźniej ma za dużo czasu. I mnóstwo naboi. Albo śrutu. A może uśmierca te szkodniki przednim zderzakiem swojego pickupa? W pokoju Jeremy'ego znajdowało się dwanaście stworzeń; nie było tam tylko drugiego wypchanego niedźwiedzia, będą mu natomiast dotrzymywali towarzystwa przedstawiciele wszystkich zoologicznych gatunków występujących w Karolinie Północnej, licz wątpienia Jed nie pominąłby niedźwiedzia, gdyby dysponował drugą sztuką. Poza tym pokój nie był wcale najgorszy, dopóki Jeremy nie zechciał podłączyć laptopa do Internetu, ogrzać pokoju bez palenia w kominku, zadzwonić po kelnera, pooglądać telewizję kablową lub zadzwonić z telefonu z klawiszami. Nie widział telefonu z tarczą numerową od ilu lat? Od dziesięciu? Nawet jego konserwatywna matka skapitulowała w tej sprawie przed nowoczesnością. Ale nie Jed. O nie. Poczciwy Jed wyraźnie miał swoje własne zdanie na temat tego, co jest ważne, jeśli chodzi o sposób zakwaterowania gości.

Jednakże pokój miał jedną kapitalną rzecz, a mianowicie ładną krytą werandę z widokiem na rzekę. Stał na niej fotel na biegunach i Jeremy'emu przeszło przez myśl, by trochę tam posiedzieć, ale przypomniał sobie o wężach. Co z kolei sprawiło, że zaczął się zastanawiać, o jakim nieporozumieniu mówił burmistrz. Nie podobało mu się to. Powinien był dokładniej się wypytać, podobnie jak powinien spytać, gdzie może znaleźć trochę drewna opałowego. W pokoju było straszliwie zimno, Jeremy podejrzewał jednak, że Jed nie odbierze telefonu, jeśli zadzwoni do biura, żeby się od niego czegoś dowiedzieć. Poza tym Jed budził w nim strach. Właśnie w tym momencie na ekranie ukazał się prezenter pogody. Jeremy zmobilizował się i wyskoczył z łóżka, by nastawić telewizor głośniej. Poruszając się najszybciej jak mógł, podkręcił dźwięk i dał nura z powrotem pod kołdrę. Prognozę przerwały niemal natychmiast reklamy. No jasne! Nie potrafił się zdecydować, czy pojechać na cmentarz, czy nie, musi przedtem się dowiedzieć, czy będzie dzisiaj mgła. Jeśli nie, postanowił nadrobić zaległości w odpoczynku. To był długi dzień. Jeremy rozpoczął go we współczesnym świecie, a następnie cofnął się o pięćdziesiąt lat i teraz zanosi się na to, że będzie spał w zimnie, pośród martwych zwierząt. Z pewnością nie zdarza mu się to codziennie. No i, rzecz jasna, była Lexie. Lexie jakkolwiek - się - nazywa. Lexie tajemnicza. Lexie, która flirtowała, potem się wycofała i znowu flirtowała. Bo flirtowała, prawda? Sposób, w jaki mówiła do niego uparcie „panie Marsh”? To, że udawała, iż natychmiast go oceniła? Uwaga o pogrzebie? Zdecydowanie z nim flirtowała. Prawda? Na ekranie pojawił się znowu prezenter pogody, który chyba dopiero co ukończył college. Nie mógł mieć więcej niż jakieś dwadzieścia trzy, może dwadzieścia cztery lata i bez wątpienia była to jego pierwsza praca. Świadczył o tym jego wygląd - przypominał jelenia spłoszonego przez reflektory samochodu, choć jednocześnie emanował z niego entuzjazm. Przynajmniej jednak sprawiał wrażenie kompetentnego. Nie zająknął się ani razu i Jeremy niemal natychmiast pojął, że nie ma co ruszać się z pokoju. Przez cały wieczór spodziewana jest bezchmurna pogoda, młody człowiek nie zapowiedział też mgły jutrzejszego dnia. No jasne, pomyślał Jeremy.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Nazajutrz rano Jeremy umył się w letniej wodzie, cieknącej słabą strużką z prysznica, włożył dżinsy, sweter i brązową skórzaną kurtkę, po czym udał się do Herbs. Było to chyba najpopularniejsze w mieście miejsce, w którym jadało się śniadania. Przy kontuarze zauważył burmistrza Gherkina rozmawiającego z dwoma mężczyznami w garniturach, Rachel zaś obsługiwała stoliki. Jed siedział odwrócony plecami w drugim końcu sali, zwalisty niczym góra, Tully natomiast przy jednym ze stolików pośrodku, w towarzystwie trzech mężczyzn, i jak się można było spodziewać, usta mu się nie zamykały, prawie nie dopuszczał ich do głosu. Ludzie kiwali głowami i machali do Jeremy'ego, gdy lawirował między stolikami, a burmistrz podniósł do góry filiżankę z kawą w geście powitania. - Dzień dobry, panie Marsh! - zawołał Gherkin. - Ufam, że myśli pan nad tym, co napisać pochlebnego o naszym mieście? - Jestem tego pewna - przyłączyła się do niego Rachel. - Mam nadzieję, że znalazł pan cmentarz - powiedział Tully z silnym południowym akcentem. Pochylił się ku mężczyznom przy tym samym stoliku. - To ten lekarz, o którym wam mówiłem. Jeremy odwzajemnił skinienia i machnięcia, próbując nie dać się wciągnąć do rozmowy. Nigdy nie był rannym ptaszkiem, a poza tym się nie wyspał. Lodowate zimno i martwe zwierzaki w połączeniu z koszmarami nocnymi i wężami mogą dać się człowiekowi we znaki. Usiadł w narożnym boksie, a Rachel niemal natychmiast podeszła do jego stolika z dzbankiem kawy w ręku. - Dziś nie ma żadnego pogrzebu? - spytała kpiąco. - Nie. Postanowiłem ubrać się swobodniej - wyjaśnił. - Kawy, złotko? - Poproszę. Rachel odwróciła filiżankę i napełniła ją po brzegi. - Podać na śniadanie specjalność zakładu? Wszyscy za tym szaleją. - A co to takiego? - Karoliński omlet. - Jasne - powiedział, choć nie miał zielonego pojęcia, co to jest karoliński omlet, ale w brzuchu burczało mu z głodu i zjadłby konia z kopytami. - Z płatkami owsianymi i herbatnikiem? - Czemu nie? - zgodził się. - Wracam za kilka minut, złotko. Jeremy zaczął popijać kawę, czytając uważnie

wczorajszą gazetę. Przestudiował wszystkie cztery strony, łącznie z obszernym artykułem na pierwszej, poświęconym pani Judy Roberts, która obchodziła właśnie swoje setne urodziny, wiek, jaki osiąga 1,1 procent ludności. Obok artykułu było zamieszczone zdjęcie personelu domu opieki, z torcikiem, w którym tkwiła jedna zapalona świeczka, a za nimi leżała w łóżku pani Roberts, najwyraźniej w stanie śpiączki. Jeremy wyjrzał przez okno, pukając się w czoło, po co w ogóle zawraca sobie głowę miejscową gazetą. Na zewnątrz stał automat, w stał automat, w którym mógł kupić „Today” o ogólnokrajowym zasięgu. Sięgnął do kieszeni po drobne, kiedy nagle umundurowany policjant usiadł przy stoliku naprzeciwko niego. Mężczyzna spoglądał z gniewną miną i był wysportowany, bicepsy rysowały się wyraźnie pod materiałem koszuli. Na nosie miał ciemne okulary z lustrzanego szkła, które wyszły z mody... och, dwadzieścia lat temu, pomyślał Jeremy, zaraz po tym, gdy policyjny serial CHiPS zszedł z anteny. Dłoń szeryfa spoczywała na kaburze, na pistolecie. Trzymał w zębach wykałaczkę, którą przesuwał z jednego kącika ust do drugiego. Nie odezwał się, przypatrywał się po prostu bez słowa Jeremy'emu, który miał wiele czasu na podziwianie swego odbicia w szkłach jego okularów. Jeremy musiał przyznać, że było to nieco onieśmielające. - Czym mogę panu służyć? - spytał. Wykałaczka znowu powędrowała z jednego kącika ust do drugiego. Jeremy złożył gazetę, zastanawiając się, o co, u diabła, tutaj chodzi. - Jeremy Marsh? - wyrecytował policjant. - Owszem, to ja. - Tak myślałem - stwierdził mężczyzna. Jeremy zauważył nad kieszenią na jego piersi błyszczącą belkę z wygrawerowanym na niej nazwiskiem. Kolejny identyfikator. - A pan to zapewne szeryf Hopper? - Zastępca szeryfa - poprawił go mężczyzna. - Przepraszam - rzekł Jeremy. - Dopuściłem się jakiegoś przewinienia? - Nie wiem - odparł Hopper. - Niech pan mi powie. - O niczym takim mi nie wiadomo. Hopper znowu przesunął w ustach wykałaczkę. - Zamierza pan zatrzymać się tutaj na jakiś czas? - Około tygodnia. Przyjechałem tu, by napisać artykuł... - Wiem, po co pan przyjechał - przerwał mu Hopper. - Postanowiłem po prostu sprawdzić to sam. Lubię pogadać sobie z obcymi, którzy chcą pokręcić się po naszym mieście.

Położył nacisk na słowie „obcy”, powodując, że Jeremy poczuł się niemal, jak gdyby popełnił jakieś przestępstwo. Nie był pewien, czy jakakolwiek reakcja rozwieje wrogość, poprzestał więc na zdawkowym: - Aha. - Słyszałem, że ma pan zamiar spędzać dużo czasu w bibliotece. - Cóż... przypuszczam... - Mmm - mruknął zastępca szeryfa, znowu mu przerywając. Jeremy podniósł do ust filiżankę z kawą i upił łyk, zyskując na czasie. - Przepraszam, szeryfie Hopper, ale nie bardzo rozumiem, o co panu chodzi. - Mmm - powtórzył Hopper. - Hej, chyba nie zamęczasz pana Jeremy'ego, co, Rodney?! - zawołał burmistrz z przeciwnej strony sali. - To nasz gość specjalny. Przyjechał tu, by zainteresować ludzi miejscowym folklorem. Zastępca szeryfa nie drgnął ani nie oderwał spojrzenia od Jeremy'ego. Z jakiegoś powodu sprawiał wrażenie wściekłego. - Tylko sobie rozmawiamy, burmistrzu. - Pozwól człowiekowi zjeść spokojnie śniadanie - skarcił go Gherkin, idąc w kierunku stolika. Przywołał Jeremy'ego skinieniem dłoni. - Zapraszam, Jeremy. Chciałbym, żeby pan poznał kilka osób. Hopper wciąż patrzył spode łba na Jeremy'ego, który wstał od stolika i ruszył w stronę burmistrza. Gdy się zbliżył, Gherkin przedstawił go dwóm mężczyznom. Jeden z nich, niemal wychudzony, był radcą prawnym w hrabstwie, drugi, potężnie zbudowany, lekarzem pracującym w miejscowej klinice. Obaj zdawali się taksować go wzrokiem w taki sam sposób jak zastępca szeryfa. Jak to się mówi, wstrzymując się od wydania opinii. Tymczasem burmistrz tokował dalej o tym, jak ekscytujący dla miasteczka jest przyjazd Jeremy'ego. Nachylając się ku dwóm mężczyznom, pokiwał konspiracyjnie głową. - Możemy nawet znaleźć się w Primetime Live - powiedział szeptem. - Doprawdy? - wycedził prawnik. Jeremy pomyślał, że ten facet to po prostu skóra i kości. Mógłby służyć w charakterze eksponatu. Przestąpił z nogi na nogę. - No cóż, próbowałem już wczoraj wyjaśnić panu burmistrzowi... Gherkin poklepał go po plecach, przerywając mu. - Bardzo ekscytujące. Duże nagłośnienie w telewizji. Tamci dwaj skinęli głowami,

przybierając poważne miny. - A skoro mówimy o naszym mieście - dodał nagle burmistrz - chciałbym zaprosić pana dziś wieczorem na skromne spotkanie towarzyskie z udziałem kilku bliskich przyjaciół. Oczywiście nic szczególnie wystawnego, ponieważ jednak zatrzyma się pan tutaj na kilka dni, powinien pan poznać niektórych mieszkańców naszego miasta. Jeremy podniósł dłonie w obronnym geście. - To naprawdę nie jest konieczne... - Bzdura - rzekł Gherkin. - Przynajmniej tyle możemy zrobić. I proszę wziąć pod uwagę, że niektórzy z zaproszonych widzieli te duchy, zyska pan zatem sposobność wysłuchania ich opowieści, które mogą sprawić, że po nocy będą się panu majaczyły koszmary. Uniósł brwi. Prawnik i lekarz spoglądali na Jeremy'ego wyczekująco. Gdy Jeremy się zawahał, burmistrz natychmiast wykorzystał okazję. - Powiedzmy o siódmej? - zaproponował. - Tak... jasne. W porządku - zgodził się Jeremy. - A gdzie odbędzie się to spotkanie? - Dam panu znać trochę później. Zakładam, że znajdę pana w bibliotece, prawda? - Zapewne. Burmistrz znowu uniósł brwi. - Wobec tego przypuszczam, że poznał pan już naszą znakomitą bibliotekarkę, pannę Lexie? - Owszem, poznałem. - Robi wrażenie, przyzna pan? Sposób, w jaki sformułował pytanie, sugerował inne możliwości; przypominało to nieco niewybredne rozmowy w szatni. - Bardzo mi pomogła - odparł Jeremy. Prawnik i lekarz uśmiechnęli się, w dalszej rozmowie przeszkodziła jednak Rachel, która przesunęła się trochę zbyt blisko Jeremy'ego, z pełnym talerzem, i trąciła go łokciem. - Idziemy, złotko. Niosę pańskie śniadanie. Jeremy spojrzał na burmistrza. - Ależ oczywiście, oczywiście - rzekł Gherkin, machając rękami. Jeremy wrócił za Rachel do stolika. Na szczęście zastępcy szeryfa już tam nie było i Jeremy wsunął się z powrotem na swoje miejsce. Rachel postawiła przed nim talerz. - Życzę smacznego. Kazałam w kuchni przygotować coś naprawdę ekstra, ponieważ przyjechał pan z Nowego Jorku. Po prostu uwielbiam to miasto! - Była pani w Nowym Jorku? - No nie. Ale zawsze chciałam tam pojechać. Wydaje się takie... olśniewające i

podniecające. - Powinna pani je odwiedzić. Drugiego takiego nie ma na całym świecie. Uśmiechnęła się kokieteryjnie. - Ach, panie Marsh... czy to zaproszenie? Jeremy otworzył usta ze zdziwienia. Hę? Rachel natomiast zdawała się nie zauważać jego miny. - Hm, może nawet je przyjmę - zaćwierkała. - I z przyjemnością oprowadzę pana wieczorem po cmentarzu, kiedy tylko zechce pan się tam wybrać. Zwykle kończę pracę o trzeciej. - Będę o tym pamiętał - wymamrotał Jeremy. W ciągu następnych dwudziestu minut, kiedy Jeremy jadł, Rachel podchodziła do niego kilkunastokrotnie, za każdym razem dolewając mu pół centymetra kawy i bez przerwy się uśmiechając. Jeremy szedł do samochodu, usiłując ochłonąć po czymś, co miało być spokojnym śniadaniem. Szeryf Hopper. Burmistrz Gherkin. Tully. Rachel. Jed. Małomiasteczkowa Ameryka to zbyt dużo, by sobie z tym poradzić przed kawą. Jutro wypije poranną filiżankę kawy gdzie indziej. Jedzenie w Herbs, mimo że świetne, nie było chyba warte całego tego zamieszania. Musiał uczciwie przyznać, że nie spodziewał się, iż może być aż tak dobre. Zgodnie z wczorajszą obietnicą Doris miało świeży smak, jak gdyby wszystkie składniki zostały przywiezione dosłownie przed chwilą z farmy. Mimo to na kawę wstąpi jutro gdzie indziej. I na pewno nie na stację benzynową Tully'ego, zakładając nawet, że mógłby tam dostać kawę. Nie chce dać się wciągnąć w niekończącą się rozmowę, kiedy ma tyle innych rzeczy do zrobienia. Zatrzymał się w pół kroku, zdumiony. Dobry Boże, westchnął, myślę już jak miejscowy. Pokręcił głową i wyjął kluczyki samochodowe z kieszeni, idąc dalej. Przynajmniej śniadanie ma wreszcie za sobą. Zerknąwszy na zegarek, zobaczył, że dochodzi dziewiąta. Świetnie. Tak się złożyło, że Lexie wyglądała przez okno swego gabinetu dokładnie w chwili, gdy Jeremy Marsh wjechał na parking biblioteki. Jeremy Marsh. Który zaprzątał jej myśli, mimo że usiłowała pracować. I tylko popatrzcie na niego teraz. Postanowił ubrać się na sportowo, jak przypuszczała po to, by nie wyróżniać się spośród mieszkańców miasteczka. I niemal mu się to udało. Ale dość tego. Ma dużo pracy. Regały zajmujące wszystkie ściany jej gabinetu były od góry do dołu zapchane książkami. W rogu stała stalowoszara szafa na akta, a biurko i fotel Lexie miały typowo funkcjonalny charakter. Bardzo niewielka część gabinetu pełniła

funkcję dekoracyjną, zwyczajnie z powodu braku miejsca, wszędzie piętrzyły się sterty dokumentów - w kątach, pod oknem, na dodatkowym krześle w drugim rogu pokoju. Nie brakowało ich też na biurku - trzymała tam wszystko, co uważała za pilne. Musi do końca miesiąca ułożyć budżet i przejrzeć stos katalogów wydawniczych, zanim sporządzi cotygodniowe zamówienie. Jeśli dodać do tej listy znalezienie prelegenta na lunch Towarzystwa Przyjaciół Biblioteki i przygotowanie wszystkiego do wycieczki po historycznych domach - której część stanowiło właśnie zwiedzanie biblioteki, jako że w pewnym okresie była historycznym domem - Lexie naprawdę brakowało czasu. Miała dwoje pracowników zatrudnionych na pełny etat, ale przekonała się już w praktyce, że wszystko gra, jeśli pewnych spraw nie zleca, lecz załatwia je sama. Oboje nadawali się świetnie do rekomendowania najnowszych tytułów i do pomagania uczniom w znajdowaniu tego, czego szukają, gdy jednak ostatnio pozwoliła pracownicy zamówić książki, skończyło się na tym, że zbiory Lexie wzbogaciły się o sześć różnych książek o orchideach, były to bowiem ulubione kwiaty rzeczonej pracownicy. Lexie siedziała wcześniej przy komputerze, próbując zaplanować rozkład swoich zajęć, donikąd jej to jednak nie zaprowadziło. Nieważne jak bardzo starała się stłumić ten odruch, wracała wciąż myślami do Jeremy'ego Marsha. Nie chciała o nim myśleć, lecz Doris powiedziała wystarczająco dużo, by rozbudzić jej ciekawość. „On jest zupełnie inny, niż sobie wyobrażasz”. Co to miało oznaczać? Wczorajszego wieczoru, gdy próbowała z niej to wydusić, Doris nabrała wody w usta, jak gdyby w ogóle nic przedtem nie sugerowała. Nie wspomniała już słowem o intymnym życiu Lexie ani o Jeremym Marshu. Skrzętnie omijały te tematy. Rozmawiały o pracy, co się dzieje u ludzi, których znają, jak przebiegają przygotowania do wycieczki po historycznych domach, która ma się odbyć podczas najbliższego weekendu. Doris była przewodniczącą towarzystwa historycznego, a wycieczka stanowiła jedno z większych wydarzeń w całym roku, choć nie wymagała szczególnego planowania. Przeważnie poza czterema kościołami i biblioteką wybierano co rok te same kilkanaście domów. Podczas gdy jej babka perorowała, Lexie nie przestawała myśleć o jej oświadczeniu: „On jest zupełnie inny, niż sobie wyobrażasz”. To znaczy jaki? Typ wielkomiejskiego cwaniaka? Bawi damek? Facet, który szuka przelotnych romansów? Ktoś, kto wystawi miasto na pośmiewisko, gdy tylko wyjedzie? Ktoś, kto szuka tematu i chce go znaleźć za wszelką cenę, nawet gdyby miał wyrządzić krzywdę komuś po drodze?

I co ją to w ogóle obchodzi? Przyjechał tu tylko na kilka dni i po jego wyjeździe wszystko wróci znów do normy. Dzięki Bogu. Och, słyszała już plotki dzisiaj rano. W piekarni, gdzie wstąpiła na ciepłą bułeczkę, usłyszała przypadkiem rozmowę dwóch kobiet na jego temat. Jak to uczyni miasteczko sławnym, jak to sytuacja może trochę się poprawić pod względem ekonomicznym. Gdy ją zauważyły, natychmiast zasypały pytaniami o dziennikarza, jak również podzieliły się z nią własnymi opiniami co do tego, czy uda mu się znaleźć źródło tajemniczych świateł. Przecież niektórzy tutejsi ludzie naprawdę wierzą, że to duchy maczają w tym palce. Inni natomiast najwyraźniej nie. Na przykład burmistrz Gherkin. Nie, on miał inny ukryty motyw, traktował badania Jeremy'ego jak pewnego rodzaju zakład. Jeśli Jeremy'emu Marshowi nie uda się znaleźć przyczyny, wówczas wyjdzie to na korzyść gospodarce miasta, i na to właśnie stawiał burmistrz. W końcu Gherkinowi znane są fakty, o których wie zaledwie kilka osób. Ludzie badali tę tajemnicę od lat. Nie tylko studenci z Duke. Oprócz miejscowego historyka - który zdaniem Lexie przedstawił chyba przekonujące wytłumaczenie - w przeszłości przynajmniej dwa zespoły z zewnątrz, a także pojedyncze osoby bezskutecznie usiłowały zgłębić podłoże pojawiania się świateł. Prawdę mówiąc, burmistrz Gherkin zaprosił do złożenia wizyty na cmentarzu studentów z Duke, w nadziei, że i oni nie zdołają niczego odkryć. I jak należało się spodziewać, od tamtej pory zwiększył się ruch turystyczny. Mogła pewnie wspomnieć o tym wczoraj panu Marshowi. Skoro jednak nie spytał, ona też nic nie powiedziała. Była zbyt zajęta odpieraniem jego awansów i dawaniem mu do zrozumienia, że nie jest zainteresowana. Och, starał się być czarujący... no dobrze, na swój sposób był czarujący, ale nie zmienia to faktu, że ona nie ma zamiaru pozwolić, by uczucia wzięły górę. Wczoraj wieczorem poczuła nawet pewnego rodzaju ulgę, kiedy wyszedł. A potem Doris zrobiła tę idiotyczną uwagę, która w zasadzie znaczyła, że jej zdaniem Lexie powinna poznać go lepiej. Naprawdę jednak Lexie gryzła się świadomością, że Doris nie powiedziałaby niczego, gdyby nie była tego pewna. Z jakiegoś powodu dojrzała w Jeremym coś wyjątkowego. Czasami nienawidziła przeczuć Doris. Oczywiście nie musiała słuchać Doris. Miała już przecież za sobą całe to „przyjęcie nieznajomego” i nie zamierza po raz drugi robić tego samego. Pomimo swego postanowienia musiała przyznać, że to wszystko wytrąciło ją trochę z równowagi. Gdy się nad tym zastanawiała, usłyszała, że drzwi do jej gabinetu otwierają się ze skrzypem.

- Dzień dobry - rzekł Jeremy, wsuwając głowę do środka. - Wydawało mi się, że widzę światło. Okręciwszy się na krześle, zauważyła, że przewiesił kurtkę przez ramię. - Witam. - Skinęła uprzejmie głową. - Próbowałam po prostu nadrobić zaległości w pracy. Podniósł kurtkę na jednym palcu. - Czy mógłbym gdzieś to powiesić? Na biurku w salce białych kruków nie ma zbyt wiele miejsca. - Proszę mi to dać. Wieszak na wierzchnie okrycia jest za drzwiami. Jeremy wszedł do gabinetu i podał Lexie kurtkę. Powiesiła ją obok swojej na wieszaku, on zaś rozejrzał się po pokoju. - A więc tutaj mieści się centrum kontroli lotów, tak? Gdzie wszystko się dzieje? - Owszem - potwierdziła. - Nie ma tu zbyt wiele miejsca, ale dość, by wykonać swoją pracę. - Podoba mi się pani system przechowywania dokumentów - powiedział Jeremy, wskazując stertę papierów na biurku. - Mam to samo u siebie w domu. Uśmiech zniknął z warg Lexie, gdy Jeremy zrobił krok w stronę jej biurka i zerknął przez okno. - Punkt obserwacyjny też ma pani świetny. Widać wszystko aż do następnego domu. I cały parking. - Widzę, że jest pan dzisiaj pełen wigoru. - A mógłbym nie być? Spałem w lodowatym pokoju pełnym martwych zwierząt. A raczej prawie nie spałem. Przez cały czas nasłuchiwałem tych wszystkich dziwnych dźwięków płynących z lasu. - Byłam ciekawa, jak spodoba się panu Greenleaf. Słyszałam, że jest sielskie. - Słowo „sielskie” kompletnie nie oddaje charakteru tego miejsca. No i ten ranek. Połowa miasta była na śniadaniu. - Domyślam się, że wybrał się pan do Herbs - zauważyła. - Rzeczywiście - odparł. - Zwróciłem uwagę, że pani tam nie było. - Nie. Za duży tłok. Lubię mieć chwilę spokoju, gdy rozpoczynam dzień. - Powinna była mnie pani ostrzec. - Powinien był pan spytać - odrzekła z uśmiechem. Jeremy roześmiał się, a Lexie wskazała mu dłonią drzwi. Idąc z nim do działu białych kruków, wyczuwała, że mimo niewyspania i zmęczenia Jeremy jest w dobrym nastroju, nie wystarczało to jednak, by

nabrała do niego zaufania. - Czy zna pani przypadkiem Hoppera, zastępcę szeryfa? Spojrzała na niego ze zdziwieniem. - Rodneya? - Chyba tak ma na imię. Tak czy owak, o co mu chodzi? Wydawał się nieco zaniepokojony moją obecnością w mieście. - Och, on jest nieszkodliwy. - Wcale na takiego nie wyglądał. Lexie wzruszyła ramionami. - Pewnie usłyszał, że przesiaduje pan w bibliotece. Zachowuje się w takich wypadkach, powiedzmy, opiekuńczo. Od lat durzy się we mnie. - Niech się pani wstawi za mną, dobrze? - Chyba mogę. Spodziewając się znowu jakiejś ciętej riposty, uniósł brwi, przyjemnie zaskoczony. - Dziękuję - powiedział. - Nie ma za co. Tylko proszę nie zrobić nic, co sprawiłoby, że zmienię zdanie. Szli dalej w milczeniu do działu białych kruków. Po wejściu do środka Lexie zapaliła światło. - Myślałam o pańskich zamierzeniach i doszłam do wniosku, że powinien pan chyba o czymś wiedzieć. - Mianowicie o czym? Opowiedziała mu o dwóch poprzednich badaniach, przeprowadzonych na cmentarzu, po czym dodała: - Jeśli da mi pan kilka minut, dokopię się do tamtych artykułów i przyniosę je panu. - Będę ogromnie zobowiązany - rzekł Jeremy. - Ale dlaczego nie wspomniała pani o nich wczoraj? Lexie uśmiechnęła się bez słowa. - Niech zgadnę. Ponieważ nie pytałem? - Jestem tylko bibliotekarką, nie czytam w myślach. - Tak jak pani babka? Och, przepraszam, ona jest różdżkarką, prawda? - To prawda, jest. I potrafi też określić płeć dzieci jeszcze przed ich narodzinami. - Słyszałem o tym - mruknął Jeremy. Oczy Lexie błysnęły gniewnie. - To prawda, Jeremy. Chcesz wierzyć czy nie, ona to potrafi. Uśmiechnął się do niej szeroko. - Czy właśnie powiedziała pani do mnie „Jeremy”?

- Tak. Ale nie rób z tego wielkiego halo. Prosiłeś mnie o to, pamiętasz? - Pamiętam, Lexie. - Nie igraj z losem - ostrzegła go, ale nawet gdy to mówiła, Jeremy zauważył, że wytrzymała jego spojrzenie trochę dłużej niż zwykle. Spodobało mu się to. Bardzo mu się spodobało.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Przez resztę poranka Jeremy ślęczał nad stertą książek i dwoma artykułami, które znalazła dla niego Lexie. Pierwszy napisał w tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym ósmym roku profesor ludoznawstwa z Uniwersytetu Karoliny Północnej i opublikował go w „Journal of the South”. Była to chyba reakcja na wyjaśnienie legendy przez A. J. Morrisona. W artykule znajdowało się kilka cytatów z pracy Morrisona, podsumowujących legendę, oraz opis obserwacji profesora na cmentarzu przez ponad tydzień. Podczas czterech wieczorów był świadkiem pojawienia się świateł. Wydaje się, że uczynił przynajmniej wstępną próbę, by znaleźć ich przyczynę - policzył, ile jest domów w okolicy (w promieniu półtora kilometra było ich osiemnaście i co ciekawe, ani jednego na Riker's Hill), jak również odnotował liczbę samochodów przejeżdżających obok cmentarza w ciągu dwóch minut od pojawienia się świateł. W dwóch przypadkach przejechały po upływie niespełna minuty, ale w dwóch innych nie przejechał żaden, co raczej wykluczało możliwość, że to reflektory wywołują „duchy”. Drugi artykuł był nieco bogatszy w informacje. Opublikowany w numerze „Coastal Carolina” z tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego dziewiątego roku, niewielkim czasopiśmie, które splajtowało w tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym roku, opowiadał o zapadaniu się cmentarza i powstałych wskutek tego zniszczeniach. Autor wspomniał też o legendzie i o bliskości Riker's Hill, a ponieważ sam nie widział świateł (odwiedził cmentarz w czasie letnich miesięcy) opierał się przeważnie na relacjach naocznych świadków, a dopiero potem rozważał rozmaite możliwości, które Jeremy znał. Pierwszą był rozkład części organicznych, które czasami ulegają samozapaleniu, wydzielając opary znane jako gaz błotny. Jeremy wiedział, że na terenach nadbrzeżnych, takich jak te, nie można całkiem wykluczyć tego rodzaju ewentualności, aczkolwiek sam uważał ją za mało prawdopodobną, ponieważ światła ukazywały się podczas zimnych i mglistych nocy. Mogły to być także „zorze trzęsienia ziemi”, zjawiska elektryczne w atmosferze, związane z nieustannymi ruchami tektonicznymi głęboko pod skorupą ziemską. I w tym artykule przedstawiono kolejny raz teorię o przednich światłach samochodów, podobnie jak o załamanym świetle gwiazd i o „lisich ogniach”, czyli fosforyzującej poświacie, wydzielanej przez pewien gatunek pleśni rozwijającej się na murszejącym drewnie. Zwrócono uwagę, że również algi mogą wydawać blade zielonkawe światło. Autor wspomniał nawet o możliwości wystąpienia „efektu Nowej Ziemi”, gdzie promienie światła załamują się w sąsiadujących warstwach powietrza o różnych

temperaturach, co powoduje efekt zorzy. I zakończył przypuszczeniem, że być może są to ognie świętego Elma, które pojawiają się wskutek wyładowań elektrycznych podczas burz na ostrych narożach i krawędziach przedmiotów. Innymi słowy, zdaniem autora mogło to być wszystko. Mimo że nieprzekonujące, oba artykuły pomogły Jeremy'emu dojść do własnych wniosków. Jego zdaniem światła miały ścisły związek z geografią. Wzgórze za cmentarzem było chyba najwyższym punktem z każdej strony, a zapadanie się cmentarza powodowało, że mgła była tam gęstsza. A wszystko to oznaczało załamywanie lub odbijanie światła. Musi po prostu zlokalizować źródło, a w tym celu trzeba się dowiedzieć, kiedy zauważono światła po raz pierwszy. Nie w przybliżeniu, lecz dokładnie, żeby mógł ustalić, co się działo w mieście w tamtym czasie. Gdyby w mieście zachodziły wtedy drastyczne zmiany - nowy projekt budowlany, nowa fabryka czy coś w tym stylu - zdołałby pewnie znaleźć przyczynę. Albo gdyby sam zobaczył światła - a na to nie liczył - jego zadanie byłoby nawet prostsze. Gdyby pojawiły się o północy, a on nie dostrzegłby przejeżdżających samochodów, mógłby wówczas zbadać teren, odnotowując położenie zamieszkanych domów z oświetlonymi oknami, bliskość autostrady, a nawet ewentualnie ruch na rzece. Podejrzewał, że duże łodzie też wchodzą w rachubę. Przeglądając po raz drugi stertę książek, zrobił dodatkowe notatki dotyczące zmian, które zaszły w mieście z upływem lat, ze specjalnym naciskiem na te z przełomu wieku. Mijały godziny, lista rosła. Na początku dwudziestego wieku nastąpił rozwój drobnego budownictwa mieszkaniowego, który trwał od tysiąc dziewięćset siódmego do tysiąc dziewięćset czternastego roku. Rozbudowała się wtedy północna część miasta. Mały port został powiększony w tysiąc dziewięćset dziesiątym roku, potem jeszcze raz w szesnastym, a następnie w dwudziestym drugim. Jeśli dodać do tego kamieniołomy oraz kopalnie fosforytów, drążenie ziemi było rozległe. Budowę kolei rozpoczęto w tysiąc osiemset dziewięćdziesiątym ósmym roku, a bocznice budowano w różnych częściach hrabstwa aż do tysiąc dziewięćset dwunastego. Wiadukt kolejowy nad rzeką został ukończony w tysiąc dziewięćset czwartym roku, i między ósmym a piętnastym powstały trzy duże przedsiębiorstwa - zakłady włókiennicze, kopalnia fosforytów oraz papiernia. Z tych trzech działała jedynie papiernia - zakłady włókiennicze zostały zamknięte cztery lata temu, a kopalnia w tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym siódmym roku - co chyba eliminowało dwa ostatnie przedsiębiorstwa. Sprawdził jeszcze raz fakty, upewnił się, że wszystko się zgadza, po czym ułożył z powrotem książki jedna na drugiej, żeby Lexie mogła wstawić je na półkę. Odchylił się na

oparcie krzesła, rozciągając zesztywniałe mięśnie, i popatrzył na zegar. Zbliżało się już południe. Pomyślał, że ogólnie rzecz biorąc, te parę godzin spędził efektywnie. Obejrzał się przez ramię na otwarte drzwi za swoimi plecami. Lexie nie wróciła, by sprawdzić, co u niego słychać. W zasadzie podobało mu się to, że nie potrafił jej rozszyfrować, i przez moment żałował, że Lexie nie mieszka w Nowym Jorku albo gdzieś w pobliżu. Ciekawe, jak ułożyłyby się stosunki między nimi. Minęło kilka chwil i w progu stanęła Lexie. - Cześć, jak ci leci? - spytała. Jeremy się odwrócił. - Dziękuję, dobrze. Włożyła kurtkę. - Posłuchaj, mam zamiar wyskoczyć, żeby kupić coś na lunch. Może chciałbyś, żebym ci też przyniosła? - Jedziesz do Herbs? - spytał. - Nie. Jeśli wydawało ci się, że w porze śniadania było tam tłoczno, powinieneś zobaczyć to miejsce w porze lunchu. Ale z przyjemnością wezmę dla ciebie coś na wynos w drodze powrotnej. Jeremy wahał się tylko przez chwilę. - Hm, a gdybym tak pojechał z tobą tam, gdzie sama się wybierasz? Chętnie rozprostuję nogi. Siedziałem tutaj przez cały ranek i z radością zobaczyłbym coś nowego. Może nawet oprowadziłabyś mnie trochę po okolicy? - Umilkł. - To znaczy, oczywiście, jeśli nie masz nic przeciwko temu. Już zamierzała odmówić, ale w uszach zabrzmiały jej znowu słowa Doris i poczuła, że ma mętlik w głowie. Powinnam czy nie powinnam? Mimo że rozsądek podpowiadał jej co innego - wielkie dzięki, Doris! - powiedziała: - Dobrze. Ale mam tylko godzinkę, a potem muszę wracać, toteż nie będę chyba szczególnie pomocna. Jeremy sprawiał wrażenie niemal równie zdumionego jak ona. Wstał i podążył za nią. - Cokolwiek mi pokażesz, będzie dla mnie przydatne - zapewnił ją. - Pomoże mi uzupełnić pewne luki. Ważne, by wiedzieć, co się dzieje w takim miejscu jak to. - Chciałeś powiedzieć, w naszej małej prowincjonalnej mieścinie. - Nic nie mówiłem o prowincjonalnej mieścinie. To są twoje słowa. - Tak. Ale twoja opinia, nie moja. Ja kocham to miasteczko. - Jestem tego pewny - zgodził się. - W przeciwnym razie dlaczego miałabyś tu mieszkać? - Po pierwsze dlatego, że nie jest to Nowy Jork. - Byłaś w Nowym Jorku?

- Mieszkałam na Manhattanie. Na Zachodniej Sześćdziesiątej Dziewiątej. Jeremy omal się nie potknął z wrażenia. - To zaledwie kilka przecznic od domu, w którym mieszkam. - Jaki ten świat jest mały, co? - zauważyła z uśmiechem. Jeremy szedł szybko, próbując dotrzymać jej kroku. Lexie zbliżała się już do schodów. - Żartujesz, prawda? - Nie - odparła. - Mieszkałam tam z moim chłopakiem prawie przez rok. Pracował dla Morgana Stanleya, tymczasem ja odbywałam praktykę w bibliotece NYU. - Nie mogę w to uwierzyć... - W co? Że mieszkałam w Nowym Jorku i wyjechałam stamtąd? Czy że mieszkałam niedaleko ciebie? Czy też że mieszkałam z moim chłopakiem? - We wszystko razem - odrzekł. - Albo nie chodzi mi o żadną z wymienionych przez ciebie rzeczy. Nie wiem. - Usiłował wyobrazić sobie tę bibliotekarkę z małego miasteczka, mieszkającą w jego dzielnicy. Lexie, która spostrzegła jego minę, wybuchnęła śmiechem. - Wszyscy jesteście do siebie podobni, wiesz? - powiedziała. - Kto? - Mieszkańcy wielkiego miasta. Żyjecie w przekonaniu, że na całym świecie nie istnieje miejsce tak wyjątkowe jak Nowy Jork i że żadne inne miasto nie ma tyle do zaoferowania. - Masz rację - przyznał Jeremy. - Ale dzieje się tak dlatego, że reszta świata blednie w porównaniu z nim. Zerkając na niego, zrobiła minę, która wyraźnie sygnalizowała: „Nie powiedziałeś tego, co wydaje mi się, że powiedziałeś, prawda?”. Wzruszył ramionami z miną niewiniątka. - To znaczy... daj spokój, Greenleaf Cottages trudno porównywać z Four Seasons czy Plaza, nie uważasz? Chyba nawet ty musisz to przyznać. Lexie najeżyła się, zirytowana jego triumfalną pewnością siebie, i jeszcze bardziej przyśpieszyła kroku. Natychmiast doszła do wniosku, że Doris nie ma pojęcia, o czym mówi. Ale Jeremy nie dał za wygraną. - Nie, no proszę, sama przyznaj... Wiesz, że mam rację, może nie? W tym momencie dotarli już do frontowych drzwi biblioteki, Jeremy otworzył je przed nią. Starsza kobieta, która pracowała w holu, przyglądała im się bacznie. Lexie trzymała język za zębami, dopóki nie znaleźli się na dworze, po czym odwróciła się do niego. - Ludzie nie mieszkają w hotelach - warknęła. - Mieszkają we wspólnotach. I to właśnie tutaj mamy. Wspólnotę. Miejsce, gdzie ludzie znają się nawzajem i troszczą o siebie. Gdzie

dzieci mogą bawić się wieczorem i nie muszą obawiać się obcych. Jeremy podniósł ręce w obronnym geście. - Zaraz, zaraz - zaprotestował. - Źle mnie zrozumiałaś. Uwielbiam wspólnoty. Wychowywałem się w takiej społeczności. Znałem każdą rodzinę w mojej dzielnicy po nazwisku, ponieważ mieszkali tam od wielu lat. Niektórzy z nich w dalszym ciągu mieszkają, toteż możesz mi wierzyć, że dokładnie zdaję sobie sprawę, jak ważne jest, by znać swoich sąsiadów, a także jak ważne jest dla rodziców, by wiedzieli, co robią ich dzieci i z kim się zadają. Tak właśnie było ze mną. Nawet kiedy włóczyłem się tu czy tam, sąsiedzi mieli nas na oku. Chodzi mi o to, że w Nowym Jorku też tak bywa, zależnie od tego, gdzie mieszkasz. Pewnie, że w mojej okolicy przeważają młodzi ludzie, stawiający na pierwszym miejscu karierę zawodową i przenoszący się z miejsca na miejsce, ale odwiedź Park Slope na Brooklynie czy Astorię na Queensie, a zobaczysz dzieciaki bawiące się w parkach, grające w koszykówkę lub piłkę nożną i robiące w dużej mierze wszystko to, co dzieci robią tutaj. - Tak jakbyś kiedykolwiek zastanawiał się nad takimi rzeczami. Pożałowała swego ostrego tonu, w chwili gdy naskoczyła na Jeremy'ego, on jednak wyraźnie ani trochę się nie przejął. - Owszem, zastanawiałem się - odrzekł. - I wierz mi, gdybym miał dzieci, nie mieszkałbym tam, gdzie teraz. Mam wielką gromadę bratanków i bratanic, i choć mieszkają w wielkim mieście, mają w sąsiedztwie mnóstwo kolegów i ludzi, którzy nad nimi czuwają. Pod wieloma względami przypomina to twoje miasteczko. Lexie nic nie odpowiedziała, zastanawiając się, czy Jeremy mówi prawdę. - Posłuchaj - powiedział - nie próbuję wszcząć kłótni. Po prostu moim zdaniem dzieci wyrastają na fajnych ludzi, jeśli rodzice zajmują się nimi, niezależnie od tego, gdzie mieszkają. Nie jest tak, że małe miasteczka mają monopol na wartości. Jestem pewien, że gdybym zaczął się doszukiwać, znalazłbym i tutaj mnóstwo dzieciaków, które są w tarapatach. Dzieci to dzieci, bez względu na to, gdzie mieszkają. - Uśmiechnął się, chcąc dać Lexie do zrozumienia, że nie wziął jej słów do siebie. - Poza tym nie mam pojęcia, jakim sposobem zeszliśmy ostatecznie na temat dzieci. Od tej chwili obiecuję więcej do niego nie wracać. Próbowałem tylko powiedzieć, że zaskoczyło mnie, iż mieszkałaś w Nowym Jorku zaledwie kilka przecznic od mojego domu. - Umilkł. - Rozejm? Wpatrywała się w niego w milczeniu, po czym wreszcie odetchnęła głęboko. Może Jeremy ma rację. Nie, z pewnością ma rację. I musiała przyznać, że to ona dolewała oliwy do ognia. Mętlik w głowie potrafi doprowadzić do czegoś takiego. W co ona się, u licha,

pakuje? - Rozejm - zgodziła się w końcu. - Pod jednym warunkiem. - Jakim? - Będziesz musiał prowadzić. Nie wzięłam samochodu. Na jego twarzy odmalowała się wyraźna ulga. - Tylko znajdę kluczyki. Żadne z nich nie było specjalnie głodne, toteż Lexie wskazała Jeremy'emu drogę do niewielkiego sklepu spożywczego i po kilku minutach wyszli stamtąd z pudełkiem krakersów, świeżymi owocami, różnymi gatunkami sera i dwiema butelkami snapple. W samochodzie Lexie postawiła jedzenie u swych stóp. - Czy chciałbyś zobaczyć coś w szczególności? - spytała. - Riker's Hill. Czy jest tam droga, którą można wjechać na szczyt? Lexie skinęła głową. - Trudno to nazwać właściwie drogą. Poprzednio korzystano z niej przy wycince drzew, teraz służy głównie myśliwym. Ale jest wyboista... nie wiem, czy zechcesz wjeżdżać tam swoim samochodem. - Nie ma sprawy. Jest wynajęty. Poza tym zaczynam się przyzwyczajać do złych dróg w tej okolicy. - Dobrze - powiedziała - ale nie mów potem, że cię nie ostrzegałam. Gdy wyjeżdżali z miasta, prawie się nie odzywali. Minęli cmentarz Cedar Creek i przejechali przez mały mostek. Po obu stronach drogi rosły coraz gęstsze zagajniki. Błękit nieba ustąpił miejsca bezmiarowi szarości, przypominając Jeremy'emu zimowe popołudnia dużo dalej na północ. Od czasu do czasu na widok samochodu zrywały się do lotu stada szpaków, frunąc tak zgodnie, jak gdyby były związane jednym sznurkiem. Milczenie trochę przytłaczało Lexie, toteż zaczęła opowiadać o okolicy - o nigdy niezrealizowanych projektach rezydencji, nazwach drzew, o Cedar Creek, kiedy prześwitywał przez zarośla. Riker's Hill majaczyło na horyzoncie po lewej stronie, wyglądając posępnie i groźnie w szarości pochmurnego dnia. Jeremy jechał tą drogą pierwszego dnia po opuszczeniu cmentarza, i mniej więcej w tym miejscu zawrócił. Okazało się, że zrobił to jakąś minutę za wcześnie, ponieważ Lexie kazała mu skręcić na następnym skrzyżowaniu w odgałęzienie, które chyba prowadziło na tyły wzgórza. Pochyliwszy się do przodu, wyglądała przez przednią szybę. - Zaraz będziesz skręcał - uprzedziła go. - Powinieneś trochę zwolnić. Jeremy zwolnił, a ponieważ Lexie wciąż wpatrywała się przed siebie, spojrzał na nią,

zauważając lekkiego marsa na czole. - W porządku... tam - pokazała palcem. Miała rację - trudno to było raczej nazwać drogą. Żwirowa, poryta koleinami, podobna do drogi wjazdowej do Greenleaf, ale nawet gorsza. Po zjeździe z głównej drogi samochód zaczął zarzucać i podskakiwać na wybojach, toteż Jeremy zwolnił jeszcze bardziej. - Czy Riker's Hill jest własnością stanu? Lexie skinęła twierdząco głową. - Stan kupił je od jednej z dużych firm zajmujących się handlem i przetwórstwem drewna... Weyerhaeuser czy Georgia - Pacific, a może jakiejś innej... kiedy byłam jeszcze małą dziewczynką. To część naszej rodzimej historii. Ale nie jest to park ani nic w tym rodzaju. Wydaje mi się, że kiedyś istniały plany, by zagospodarować ten teren pod obozowiska, ale stan nigdy się do tego nie zabrał. Coraz bardziej rozłożyste korony sosen wejmutek zwężały drogę, która jednocześnie, w miarę jak posuwali się w górę, stawała się coraz lepsza i pod samym szczytem wiła się niemal zygzakiem. Co jakiś czas mijali szlak, z którego, jak domyślał się Jeremy, korzystali myśliwi. Później drzewa zaczęły rzednąć i niebo stało się bardziej widoczne. Gdy zbliżali się do grzbietu wzgórza, rzucało się w oczy, że roślinność ucierpiała wskutek działania słońca, wiatrów i burz, a na samym grzbiecie niemal doszczętnie uległa zniszczeniu. Dziesiątki drzew były złamane wpół, zaledwie jedna trzecia stała prosto. Zbocze robiło się coraz mniej strome, a na szczycie teren całkiem się wyrównał. Lexie pokazała gestem dłoni, by wyłączył silnik, po czym wysiedli z samochodu. Lexie szła ze skrzyżowanymi ramionami. Powietrze było tu chyba - Ze, wiatr mroźny, ostry. Niebo też zdawało się zwisać niżej nad głowami, chmury nabrały charakteru, kłębiły się, przybierając rozmaite kształty. W dole rozciągało się miasteczko, widać było skupiska dachów na domach stojących wzdłuż prostych ulic, z których jedna prowadziła do cmentarza Cedar Creek. Tuż za miastem rzeka o słonawych wodach wyglądała jak płynne żelazo. Jeremy dojrzał zarówno estakadę, którą biegła autostrada, jak i malowniczy wiadukt kolejowy, wznoszący się za nią wysoko, niczym krążący w górze myszołów rdzawosterny. Wytężywszy wzrok, Jeremy dostrzegł niewyraźny zarys budynku biblioteki, potrafił nawet określić położenie Greenleaf, mimo że domki niknęły wśród otoczenia. - Fantastyczny widok - powiedział w końcu. Lexie wycelowała palec w kierunku obrzeży miasta i pomogła Jeremy'emu skoncentrować się na miejscu, które chciała mu pokazać. - Widzisz ten mały domek? Trochę z boku, niedaleko stawu? Tutaj teraz mieszkam. A tam? To dom Doris. Mieszkałam w nim w dzieciństwie. Czasami gdy byłam mała,

przypatrywałam się wzgórzu, wyobrażając sobie, że widzę siebie spoglądającą w dół ze szczytu. Jeremy uśmiechnął się, patrząc, jak wiatr rozwiewa jej włosy. - Gdy miałam kilkanaście lat, czasami przychodziłam tutaj z przyjaciółmi i całymi godzinami siedzieliśmy na szczycie. W lecie upał sprawia, że światła w oknach domów mrugają niemal jak gwiazdy. No i robaczki świętojańskie - w czerwcu jest ich tyle, że wygląda to niemal jak gdyby na niebie było jeszcze jedno miasto. Mimo że wszyscy znają to miejsce, nigdy nie zbiera się tu zbyt dużo osób. Zawsze było to sekretne schronienie, w którym spotykałam się z moimi przyjaciółmi. Lexie umilkła, czując dziwne zdenerwowanie. Kompletnie nie mogła zrozumieć jego przyczyny. - Szczególnie zapadło mi w pamięć, jak kiedyś zapowiedziano potężną burzę. Namówiliśmy jednego z chłopców, żeby zawiózł nas na górę swoją ciężarówką. Wiesz, taką na ogromnych oponach, która w razie potrzeby może zjechać nawet do Wielkiego Kanionu. No więc wszyscy wybraliśmy się na szczyt, by podziwiać błyskawice, w nadziei, że będziemy obserwować, jak rozświetlają niebo. Nie przyszło nam tylko do głowy, że znaleźliśmy się w najwyższym punkcie w okolicy. Kiedy zaczęło się błyskać, początkowo było pięknie. Niebo zapalało się co chwila, czasami były to ogniste zygzaki, kiedy indziej znów błyski przypominały te, które emituje lampa stroboskopowa. Odliczaliśmy głośno czas, który upływał od błysku do grzmotu, po to, by się zorientować, w jakiej odległości od nas uderzył piorun. Po chwili jednak okazało się, że burza szaleje nad nami. Wiał tak silny wiatr, że kołysał ciężarówką, a ściana deszczu przesłaniała nam widok. Pioruny zaczęły uderzać w drzewa wokół nas. Gigantyczne błyskawice rozdzierały niebo i gromy waliły tak blisko, że ziemia drżała, a wierzchołki sosen eksplodowały gradem iskier. Lexie mówiła, a Jeremy przyglądał się jej. Po raz pierwszy od chwili gdy się poznali, opowiedziała mu tyle o swoim życiu, i Jeremy próbował wyobrazić sobie, jak ono wtedy wyglądało. Kim była w szkole średniej? Popularną cheerleaderką? A może jedną z tych dziewcząt moli książkowych, które spędzają lunche w bibliotece? Była to zapewne historia starożytna - zresztą dajmy spokój ze szkołą średnią - ale nawet teraz, kiedy pogrążyła się we wspomnieniach, nie bardzo wiedział, jaka jest. - Musiałaś umierać ze strachu - powiedział. - Przy uderzeniu pioruna temperatura dochodzi do około dwudziestu ośmiu tysięcy stopni Celsjusza. - Spojrzał na nią. Jest dziesięć razy wyższa niż w fotosferze Słońca. Lexie uśmiechnęła się z rozbawieniem.

- Nie miałam o tym pojęcia. Ale masz rację... nie sądzę, bym kiedykolwiek w życiu była taka przerażona jak wtedy. - I co się stało? - Burza minęła, jak zwykle. A kiedy się pozbieraliśmy, wróciliśmy do domu. Ale pamiętam, że Rachel tak mocno ściskała moją rękę, że pozostały mi ślady jej paznokci na skórze. - Rachel? Chyba nie mówisz o kelnerce z Herbs? - Właśnie że o niej. - Lexie skrzyżowała ramiona i spojrzała na niego pytająco. - A co? Próbowała cię poderwać rano przy śniadaniu? Jeremy z zakłopotaniem przestąpił z nogi na nogę. - Hm, nie nazwałbym tego w ten sposób. Powiedzmy, że zachowała się dość... bezceremonialnie, i to wszystko. Lexie wybuchnęła śmiechem. - To mnie nie dziwi. Rachel to... no cóż, po prostu Rachel. Jako nastolatki byłyśmy bliskimi przyjaciółkami i traktuję ją właściwie jak siostrę. Chyba zawsze tak będzie. Ale kiedy wyjechałam do college'u i do Nowego Jorku... po moim powrocie nie było już tak samo. Nie wiem, jak to określić... coś się zwyczajnie zmieniło. Nie zrozum mnie źle... Rachel jest przemiłą dziewczyną, fajnie się spędza z nią czas i jest dobra z kościami, ale... Umilkła. Jeremy przyjrzał jej się bacznie. - Ty postrzegasz dzisiaj świat inaczej? - podsunął. - Tak, chyba tak - odparła Lexie z westchnieniem. - To pewnie zdarza się każdemu, kiedy dorasta - rzekł Jeremy. - Odkrywasz, kim jesteś i czego pragniesz, a następnie zdajesz sobie sprawę, że ludzie, których znasz od zawsze, widzą rzeczy inaczej niż ty. Toteż zachowujesz cudowne wspomnienia, ale życie toczy się dalej. To absolutnie normalne. - Wiem. Ale w takim małym miasteczku jest to trochę trudniejsze. Niewiele jest osób koło trzydziestki, a jeszcze mniej tych, które do tej pory nie założyły rodziny. Mamy tu swój mały światek. Jeremy pokiwał ze zrozumieniem głową, po czym uśmiechnął się. - Koło trzydziestki? Lexie przypomniała sobie nagle, że wczoraj próbował odgadnąć jej wiek. - Tak - powiedziała, wzruszając ramionami. - Chyba się starzeję. - Albo jesteś wciąż młoda - zaproponował. - Zresztą tak właśnie myślę o sobie. Ilekroć zaczynam się martwić, że się starzeję, wkładam spodnie opuszczone na biodra, zacieśniam

gumkę w bokserkach, zsuwam baseballówkę daszkiem do tyłu i spaceruję po centrum handlowym, słuchając rapu. Lexie mimo woli parsknęła śmiechem, wyobrażając sobie ten obrazek. Pomimo mroźnej aury poczuła wewnętrzne ciepło, zdając sobie nieoczekiwanie, choć dziwnie nieuchronnie, sprawę, że doskonale czuje się w towarzystwie Jeremy'ego. Nie była pewna, czy go lubi; właściwie była całkiem pewna, że go nie lubi, i przez chwilę usiłowała pogodzić te dwa uczucia. Co rzecz jasna oznaczało, że raczej nie powinna w ogóle tykać tego tematu. Postukała palcem w brodę. - Tak, tak, widzę to. Wyraźnie liczy się dla ciebie indywidualny styl. - Bez wątpienia. Na przykład wczoraj ogromne wrażenie na wszystkich, nie wyłączając ciebie, wywarł mój strój. Lexie roześmiała się, spoglądając na niego w milczeniu. - Założę się, że twoja praca wymaga częstych podróży, prawda? - spytała po chwili. - Czterech czy pięciu rocznie, każda trwa około dwóch tygodni. - Byłeś kiedyś w takim miasteczku jak to? - Nie - odrzekł. - Właściwie nie. Każda miejscowość, którą odwiedziłem, ma swój własny urok, ale nie potrafię szczerze powiedzieć, że nie byłem nigdy w podobnej. A ty? To znaczy poza Nowym Jorkiem. - Byłam na Uniwersytecie Karoliny Północnej, jak również w Chapel Hill, spędziłam mnóstwo czasu w Raleigh. W drugiej klasie szkoły średniej byłam też w Charlotte. Nasza drużyna futbolowa zakwalifikowała się do mistrzostw stanowych, toteż niemal wszyscy mieszkańcy naszego miasta pojechali na mecz wyjazdowy. Jako dziecko uczestniczyłam również w szkolnej wycieczce do Waszyngtonu. Nigdy jednak nie wyjeżdżałam za granicę czy coś w tym rodzaju. Nawet mówiąc to, spodziewała się, że jej życie wyda mu się nieciekawe. Jeremy, jak gdyby czytając w jej myślach, uśmiechnął się lekko. - Spodobałaby ci się Europa. Katedry, wspaniałe krajobrazy, bistra, miejskie place. Swobodny styl życia... pasowałabyś idealnie. Lexie spuściła głowę. Miła myśl, ale... I o to chodziło. Właśnie o to „ale”. Zawsze było jakieś „ale”. Życie ma obrzydliwą tendencję do dawania rzadkich i odległych w czasie okazji. Po prostu dla większości ludzi to jest nierealne. Takich jak ona. Nie mogłaby przecież zabrać Doris ani zostawić na tak długo biblioteki. Poza tym dlaczego, u licha, Jeremy mówi jej to wszystko? By pokazać, że jest bardziej kosmopolityczny od niej? Cóż, kompletnie nie mam ochoty ci tego zdradzić,

pomyślała, lecz ja już to wiem. A jednak nawet wtedy, gdy przetrawiała te myśli, inny głos podszeptywał jej, że mężczyzna próbuje jej schlebić. Mówił chyba, że jest inna, bardziej światowa, niż się spodziewał. Że pasowałaby wszędzie. - Zawsze pragnęłam podróżować - przyznała, starając się utrzymać w ryzach przeciwstawne głosy w swojej głowie. - Musi być przyjemnie mieć taką możliwość. - Czasami tak. Ale wierz mi lub nie, najbardziej cieszy mnie poznawanie nowych ludzi. A kiedy wracam myślą do miejsc, które odwiedziłem, najczęściej widzę twarze, a nie rzeczy. - Teraz ty mówisz jak romantyk - zauważyła Lexie. Och, trudno mu się oprzeć, temu panu Jeremy'emu Marshowi. Najpierw bawidamek, a teraz wielki altruista; często podróżujący, lecz jednocześnie przywiązany do swojego stałego miejsca; bywały w świecie, lecz świadomy tego, co naprawdę jest ważne. Lexie nie miała wątpliwości, że niezależnie od tego, z kim się spotyka lub gdzie jest, Jeremy ma wrodzoną umiejętność wytwarzania szczególnej więzi, sprawiania, że wszyscy... a zwłaszcza kobiety... mają wrażenie, iż znają go od dawna. Co oczywiście prowadziło wprost do pierwszego wrażenia, jakie na niej zrobił. - Może jestem romantyczny - rzekł, obrzucając ją spojrzeniem. - Wiesz, co mi się podobało w Nowym Jorku? - spytała, zmieniając temat. Jeremy patrzył na nią wyczekująco. - To, że ciągle coś się działo. Nieważne, jaka była pora dnia czy nocy, po chodnikach zawsze szli w pośpiechu ludzie, po ulicach kursowały taksówki. Zawsze można było gdzieś się wybrać, coś obejrzeć, spróbować jedzenia w nowej restauracji. Było to podniecające, szczególnie dla kogoś, kto dorastał w małym miasteczku, takim jak Boone Creek. To niemal jak podróż na Marsa. - Dlaczego więc nie zostałaś tam? - Pewnie mogłam zostać. Ale nie było to miejsce dla mnie. Można chyba powiedzieć, że mój powód wyjazdu do Nowego Jorku trochę się zmienił. Pojechałam tam, żeby być z kimś. - Ach, czyli pojechałaś tam za swoim chłopakiem? Lexie skinęła twierdząco głową. - Poznaliśmy się w college'u. Wydawał się taki... bo ja wiem... absolutnie idealny. Dorastał w Greensboro, pochodził z dobrej rodziny, był inteligentny. I naprawdę przystojny. Dostatecznie przystojny, by każda kobieta zlekceważyła to, co podpowiadał jej niezawodny instynkt. Wystarczyło, że spojrzał na mnie, a zanim się zorientowałam,

jechałam jego śladem do Nowego Jorku. Nic nie mogłam na to poradzić. - To prawda? - spytał niechętnie Jeremy. Lexie uśmiechnęła się w duchu. Mężczyźni nigdy nie lubią słuchać o tym, jak przystojni są inni faceci, zwłaszcza jeśli związek był poważny. - Przez mniej więcej rok było wspaniale. Nawet się zaręczyliśmy. - Na chwilę zatopiła się w myślach, po czym westchnęła głęboko. - Odbywałam praktykę w bibliotece NYU, Avery dostał pracę na Wall Street, a potem pewnego dnia zastałam go w łóżku z jedną z jego współpracownic. Uświadomiło mi to, że wybrałam niewłaściwego faceta, toteż spakowałam się tego samego wieczoru i wróciłam do Boone Creek. Nigdy w życiu go więcej nie widziałam. Zerwał się lekki wiatr, przemykając ze świstem po zboczach. Przyniósł ze sobą nikły zapach ziemi. - Jesteś głodny? - spytała, chcąc znowu zmienić temat. - To znaczy, miło mi się z tobą gawędzi, ale jeśli natychmiast nie wrzucę czegoś na ruszt, stanę się zrzędliwa. - Umieram z głodu - odparł Jeremy. Wrócili do samochodu i podzielili się lunchem. Jeremy otworzył pudełko krakersów, siedząc na przednim siedzeniu. Ponieważ nie podobał mu się widok za szybą, uruchomił samochód, wyprowadził go z miejsca, gdzie był zaparkowany, i ustawił na grzbiecie wzgórza pod takim kątem, by znowu mieli przed sobą panoramę miasta. - A więc wróciłaś do Boone Creek, zaczęłaś pracować w bibliotece i... - I tyle - odpowiedziała Lexie. - To właśnie robię od siedmiu lat. Dokonał w myśli matematycznych obliczeń, z których wynikało, że Lexie ma jakieś trzydzieści jeden lat. - Od tamtego czasu miałaś jakichś chłopaków? - spytał. Trzymając między kolanami plastikowy kubek z owocami, odłamała kawałek sera i położyła go na krakersie. Zastanawiała się, czy odpowiedzieć na jego pytanie, po czym pomyślała: „A, do licha, co mi tam, on i tak stąd wyjeżdża”. - Och, jasne. Było kilku tu i tam. - Opowiedziała mu o prawniku, o lekarzu i... ostatnio... o Rodneyu Hopperze. Nie wspomniała jednak słowem o Panu Renesansie. - Cóż... to świetnie. Wygląda na to, że jesteś szczęśliwa - zauważył. - Jestem - przyznała szybko. - A ty nie? - Przeważnie tak. Od czasu do czasu dostaję świra, ale to chyba normalne. - I wtedy właśnie zaczynasz nosić spodnie biodrówki? - Właśnie - odrzekł z uśmiechem. Wziął kilka krakersów, położył dwa na kolanach i

zaczął nakładać na nie plasterki sera. Podniósł głowę, spoglądając na Lexie z poważną miną. - Nie pogniewasz się, jeśli zadam ci osobiste pytanie? Oczywiście nie musisz odpowiadać. Nie zrozumiem tego źle, możesz mi wierzyć. Jestem po prostu ciekawy. - Chcesz powiedzieć, że będzie to pytanie jeszcze bardziej osobiste niż o moich chłopaków? Wzruszył ze zmieszaniem ramionami i Lexie wyobraziła sobie nagle, jak musiał wyglądać jako mały chłopiec - szczupła twarz, prosto obcięta grzywka, koszula i dżinsy poplamione od zabawy na dworze. - Proszę bardzo - zgodziła się. - Pytaj śmiało. Jeremy wbił wzrok w wieczko swojego kubka z owocami, nagle nie kwapiąc się, by spojrzeć jej w oczy. - Kiedy tu przyjechaliśmy, pokazałaś mi, gdzie znajduje się dom twojej babci, i powiedziałaś, że mieszkałaś tam w dzieciństwie i w latach dorastania. Lexie potaknęła skinieniem głowy. Zastanawiała się, kiedy ją o to zapyta. - Rzeczywiście - powiedziała. - Dlaczego? Jej spojrzenie powędrowało za okno, w kierunku szosy prowadzącej z miasta. Zawsze przyciągała jej wzrok. Wypatrzywszy ją, Lexie zaczęła powoli opowiadać: - Moi rodzice wracali z Buxton, na archipelagu Outer Banks. Tam się pobrali i tam mieli mały domek na plaży. Dojazd stąd jest dość trudny, ale moja mama święcie wierzyła, że jest to najpiękniejszy zakątek na świecie, tata kupił więc niewielką łódź, by nie musieli korzystać z promu, kiedy chcieli tam popłynąć. To był ich mały azyl, lubili wymykać się tam we dwoje, rozumiesz... Z werandy rozciąga się widok na piękną latarnię morską i od czasu do czasu ja też tam wyjeżdżam, po prostu, by wyrwać się stąd. - Na jej wargach pojawił się najbardziej nikły z uśmiechów, po czym mówiła dalej: - W każdym razie rodzice byli zmęczeni, gdy wracali do domu tamtej nocy. Podróż na wyspę, nawet jeśli nie płynie się promem, zajmuje kilka godzin i prawdopodobnie tata zasnął za kierownicą, a samochód wypadł z mostu. Kiedy policja znalazła w końcu auto i wydobyła je na powierzchnię, moi rodzice już nie żyli. Jeremy milczał przez długą chwilę. - To straszne - powiedział. - Ile miałaś wtedy lat? - Dwa. Spędziłam tamtą noc u Doris, a nazajutrz babcia pojechała z dziadkiem do szpitala. Kiedy wrócili, oznajmili, że od tej pory będę mieszkała z nimi. I tak też było. Ale to naprawdę dziwne. Wiem, co się stało, lecz nigdy nie wydawało mi się to realne. Nie

odczuwałam braku czegokolwiek, gdy dorastałam. Dla mnie moi dziadkowie byli tym, czym dla innych dzieci rodzice, tyle że mówiłam do nich po imieniu. - Uśmiechnęła się. To był zresztą ich pomysł. Przypuszczam, że nie chcieli, bym traktowała ich dłużej jak dziadków, skoro mnie wychowywali, ale też nie byli moimi rodzicami. Skończywszy swą opowieść, obrzuciła go spojrzeniem, zwracając uwagę na mięśnie rysujące się pod rękawami swetra i na rozbrajający dołek w policzku. - Teraz moja kolej na zadawanie pytań - oznajmiła. - Nagadałam się już zbyt dużo i zdaję sobie sprawę, że moje życie musi być nudne w porównaniu z twoim. Nie mówię oczywiście o rodzicach, ale o moim życiu tutaj. - Nie, nie jest ani trochę nudne. Interesujące. Przypomina mi to... czytanie nowej książki, kiedy przewracasz strony i doświadczasz czegoś zaskakującego. - Ładna metafora. - Pomyślałem, że ją docenisz. - No więc, jak to było z tobą? Co sprawiło, że postanowiłeś zostać dziennikarzem? Przez następne kilka minut opowiadał jej o swoich latach w college'u, o planach zostania wykładowcą i o rozwoju wydarzeń, który sprawił, że jest tym, kim jest. - Wspomniałeś, że masz pięciu braci? Jeremy kiwnął głową. - Pięciu starszych braci. Jestem najmłodszy w rodzinie. - Z jakiegoś powodu nie potrafię wyobrazić sobie ciebie z braćmi. - Dlaczego? - Jesteś dla mnie raczej typem jedynaka. Jeremy pokręcił głową. - Szkoda, że nie odziedziczyłaś zdolności parapsychologicznych po swojej rodzinie. Lexie uśmiechnęła się i odwróciła wzrok. W oddali krążyły nad miastem myszołowy rdzawosterne. Przyłożyła dłoń do szyby, czując na skórze chłodny dotyk szkła. - Dwieście czterdzieści siedem - powiedziała. Popatrzył na nią pytająco. - Słucham? - Tyle kobiet odwiedziło Doris, by poznać zawczasu płeć swoich dzieci. Jako nastolatka widywałam je w naszej kuchni, siedzące naprzeciwko mojej babki. Zabawne, ale nawet teraz pamiętam, że wszystkie miały ten sam błysk w oku, tak samo lśniącą, zaróżowioną skórę, wszystkie były tak samo autentycznie podniecone. W babskim gadaniu tkwi prawda... ciężarne kobiety promienieją i pomyślałam, że kiedy dorosnę, chciałabym wyglądać tak jak one. Doris rozmawiała z każdą przez chwilę, by się upewnić, że żadna z nich nie ma wątpliwości i naprawdę chce znać płeć dziecka, a potem ujmowała jej dłoń w swoje i nagle milkła, a po kilku sekundach wydawała werdykt. Rzadko która z kobiet

rezygnowała. - Lexie westchnęła cicho. - Babcia ani razu się nie pomyliła. Było u niej dwieście czterdzieści siedem kobiet i dwieście czterdzieści siedem razy wydała prawidłowy werdykt. Doris prowadziła dziennik, w którym zapisywała ich nazwiska, swoje uwagi oraz nawet daty wizyt. Możesz sam to sprawdzić, jeśli chcesz. Babcia trzyma swój zeszyt w kuchni. Jeremy patrzył na nią bez słowa. Niemożliwe, pomyślał, statystyczny fuks. Zahacza o granice wiarygodności, niemniej jednak fuks. A w dzienniku Doris bez wątpienia znajdzie tylko przypuszczenia, które się sprawdziły. - Wiem, o czym myślisz - powiedziała Lexie - ale możesz sprawdzić również w szpitalu. I spytać tamte kobiety. Zresztą pytaj, kogo chcesz, żeby przekonać się, czy choć raz się pomyliła. Otóż nie pomyliła się. Nawet lekarze z całej okolicy potwierdzą, że Doris ma dar. - Nie przyszło ci nigdy do głowy, że mogła znać kogoś, kto robił USG? - To nie wchodzi w rachubę - zapewniła go Lexie. - Jak możesz wiedzieć z całą pewnością? - Ponieważ właśnie wtedy Doris przestała przepowiadać płeć dzieci. Kiedy do naszego miasteczka zawitała w końcu technika. Nie było powodu, by kobiety przychodziły do niej, skoro mogły same zobaczyć zdjęcie swojego dziecka. Odwiedzały ją coraz rzadziej, potem ich liczba zmniejszyła się prawie do zera. Teraz są to może dwie osoby rocznie, zazwyczaj wiejskie kobiety, które nie mają ubezpieczenia zdrowotnego. Można powiedzieć, że obecnie nie ma wielkiego zapotrzebowania na jej zdolności. - A różdżkarstwo? - Podobnie - odparła Lexie. - Niewiele osób szuka kogoś z jej umiejętnościami. Pod całą południową częścią stanu mieści się ogromny zbiornik wodny. Można wiercić studnię gdziekolwiek w okolicy i zawsze trafi się na wodę. Kiedy jednak mieszkała w młodości w hrabstwie Cobb w Georgii, farmerzy nachodzili ją ciągle, błagając o pomoc, zwłaszcza w okresach suszy. I chociaż miała nie więcej niż osiem czy dziewięć lat, za każdym razem znajdowała wodę. - Interesujące. - Rozumiem, że w dalszym ciągu nie wierzysz. Jeremy poprawił się na siedzeniu. - Gdzieś kryje się wytłumaczenie. Zawsze można wszystko rozumnie wytłumaczyć. - Nie wierzysz w absolutnie żadną magię? - Nie - odpowiedział. - To smutne - powiedziała. - Bo czasami istnieje naprawdę. - Cóż - rzekł Jeremy z uśmiechem - być może odkryję podczas mojego pobytu tutaj coś,

co zmieni moje przekonanie. Lexie również się uśmiechnęła. - Już to zrobiłeś. Jesteś po prostu zbyt uparty, by w to uwierzyć. Gdy skończyli jeść namiastkę lunchu, Jeremy włączył silnik i ruszyli z powrotem w dół zboczem Riker's Hill. Głębokie koleiny zdawały się przyciągać przednie koła samochodu, który podskakiwał, piszczał i trzeszczał. Jeremy tak mocno ściskał kierownicę, że aż mu kostki zbielały, w końcu jednak dotarli do podnóża. Wracali tą samą trasą. Przejeżdżając obok cmentarza Cedar Creek, Jeremy złapał się na tym, że jego wzrok wędruje ku szczytowi Riker's Hill. Mimo sporej odległości, dostrzegał miejsce, gdzie zatrzymali się na lunch. - Czy mamy dość czasu, by obejrzeć jeszcze parę rzeczy? Bardzo chciałbym zahaczyć o przystań, papiernię i może wiadukt kolejowy. - Wystarczy czasu na wszystko, pod warunkiem że nigdzie nie zabawimy zbyt długo powiedziała Lexie. - Te obiekty mieszczą się blisko siebie. Po upływie dziesięciu minut Jeremy, stosując się do wskazówek Lexie, dojechał na miejsce i zatrzymał samochód. Znajdowali się na obrzeżach śródmieścia, kilka przecznic od Herbs, nieopodal deptaka biegnącego wzdłuż nadbrzeża. Rzeka Pamlico miała około półtora kilometra szerokości i bystry, burzliwy nurt, wirujące prądy tworzyły na jej powierzchni malutkie grzywacze. Na drugim brzegu, w pobliżu wiaduktu kolejowego, papiernia - ogromny budynek - na wyścigi wypluwała z kominów chmury dymu. Jeremy wysiadł z samochodu i przeciągnął się, Lexie skrzyżowała ramiona na piersi. Policzki zaróżowiły się jej od chłodu. - Czy robi się coraz zimniej, czy to tylko moja wyobraźnia płata mi figle? - spytała. - Jest rzeczywiście dość zimno - przyznał Jeremy. - Wydaje mi się nawet, że zimniej niż na szczycie wzgórza, ale może odbieramy to tak dlatego, że wysiedliśmy z ogrzewanego samochodu. Jeremy starał się nadążyć za Lexie, która ruszyła przed siebie energicznym krokiem. W końcu zwolniła i oparła się o poręcz, Jeremy zaś przyglądał się wiaduktowi kolejowemu. Spinający brzegi rzeki na dużej wysokości, po to by mogły przepływać pod nim duże statki, z powodu krzyżujących się dźwigarów przypominał most wiszący. - Nie wiedziałam, z jak bliska chcesz się przyjrzeć papierni - powiedziała Lexie. Gdybyśmy mieli więcej czasu, zabrałabym cię do niej na drugi brzeg rzeki, ale przypuszczam, że stąd lepiej ją widać. - Wskazała w kierunku drugiego krańca miasta. Przystań jest tam, niedaleko autostrady. Widzisz? Tam gdzie są przycumowane wszystkie

żaglówki. Jeremy skinął głową. Z jakiejś przyczyny spodziewał się czegoś większego. - Czy mogą tu cumować duże łodzie? - Chyba tak. Czasami zatrzymują się tu na kilka dni duże jachty z New Bern. - A barki? - Chyba tak. Rzeka ma pogłębione dno, żeby mogły nią pływać barki transportujące drewno z wyrębu, one jednak cumują zwykle przy nabrzeżu po drugiej stronie. O tam wyjaśniła, pokazując ręką coś w rodzaju małej zatoczki - teraz też widać dwie, obie wyładowane. Jeremy spojrzał we wskazanym kierunku, po czym rozejrzał się dookoła. Z Riker's Hill daleko w tle wiadukt i fabryka wydawały się idealnie ustawione w linii. Zbieg okoliczności? Czy też nie ma to najmniejszego znaczenia? Przypatrywał się papierni, zastanawiając się, czy na wierzchołkach kominów zapalają w nocy światła ostrzegawcze. Musi to sprawdzić. - Może wiesz, czy transportują drewno wyłącznie barką, czy też korzystają również z kolei? - Prawdę mówiąc, nie mam pojęcia. Ale jestem pewna, że łatwo to sprawdzić. - A wiesz, ile pociągów jeździ wiaduktem? - Tego też nie jestem pewna. Czasami słyszę w nocy gwizd i kilka razy musiałam przystanąć przed przejazdem w mieście, żeby przepuścić pociąg, ale nie potrafię powiedzieć niczego z całą pewnością. Wiem natomiast, że odbiera się sporo ładunków z papierni. Właśnie tam zatrzymuje się pociąg. Jeremy kiwnął głową, nie odrywając spojrzenia od wiaduktu. Lexie uśmiechnęła się i mówiła dalej: - Wiem, o czym myślisz. Uważasz, że być może reflektory pociągu przejeżdżającego przez wiadukt są przyczyną pojawiania się świateł na cmentarzu, prawda? - Rzeczywiście przeszło mi to przez myśl. - To nie to - powiedziała, kręcąc głową. - Jesteś pewna? - Wieczorem pociągi wjeżdżają na plac w papierni, tak że można je załadować nazajutrz rano. Czyli reflektory lokomotywy świecą w przeciwnym kierunku, od Riker's Hill. Rozważał słowa Lexie, oparłszy się o balustradę obok niej. Wiatr rozwiewał jej włosy, burząc je. Schowała ręce do kieszeni kurtki. - Rozumiem, dlaczego lubiłaś dorastanie tutaj - zauważył. Odwróciła się, opierając się plecami o balustradę, i popatrzyła w stronę śródmieścia - schludne małe sklepiki

przyozdobione amerykańskimi flagami, biało - czerwony słupek, godło męskiego zakładu fryzjerskiego, niewielki park przycupnięty na skraju nadrzecznego deptaka. Idący po chodniku ludzie wchodzili do sklepów i wychodzili z nich obładowani torbami, i pomimo chłodu nikt się nie śpieszył. - No cóż, muszę przyznać, że to miejsce bardzo przypomina Nowy Jork. Jeremy parsknął śmiechem. - Nie to miałem na myśli. Chodziło mi o to, że moi rodzice zapewne byliby szczęśliwi, wychowując swoje dzieci w takim miasteczku. Tam gdzie jest dużo zieleni, gdzie dzieciaki mogą bawić się w lesie. Jest nawet rzeka, w której można popływać w upalne dni. To musiała być... sielanka. - I wciąż jest. Tak właśnie uważają tutejsi mieszkańcy. - Widzę, że chyba bardzo odpowiadało ci życie w tym miasteczku, po prostu kwitłaś. Lexie pomarkotniała na moment. - Tak, ale wyjechałam do college'u. Bardzo wiele osób stąd nie miało takiej możliwości. To biedne hrabstwo i nasze miasto boryka się z trudnościami, odkąd zamknięto zakłady włókiennicze i kopalnię fosforytów, toteż większość rodziców nie przykłada wielkiej wagi do porządnego wykształcenia swoich dzieci. To jest czasami najtrudniejsze... próba przekonania niektórych dzieciaków, że życie to coś więcej niż praca w papierni na drugim brzegu rzeki. Mieszkam tutaj, ponieważ chcę tu mieszkać. Dokonałam wyboru. Ale wiele osób zostaje w miasteczku tylko dlatego, że nie mają możliwości wyjazdu. - To zdarza się wszędzie. Żaden z moich braci również nie skończył college'u, byłem więc kimś w rodzaju dziwaka, ponieważ nauka szła mi niezwykle łatwo. Moi rodzice oboje są robotniczego pochodzenia i przez całe życie mieszkali na Queensie. Tata był kierowcą miejskiego autobusu. Spędził czterdzieści lat życia za kółkiem, zanim wreszcie poszedł na emeryturę. - Zabawne - rzekła z uśmiechem. - Wczoraj zaszufladkowałam cię jako faceta z Upper East Side. Wiesz, skończyłeś prywatne liceum, portier wita cię po nazwisku, twój obiad składa się z pięciu dań, kamerdyner anonsuje gości. Jeremy wzdrygnął się z udawanym przerażeniem. - Najpierw jedynak, a teraz to? Zaczynam myśleć, że w twoich oczach jestem do cna zepsuty. - Nie, nie zepsuty... tylko... - Proszę, nie mów tego - przerwał jej Jeremy, podnosząc rękę. - Wolę nie wiedzieć. Zwłaszcza że to nieprawda.

- Skąd wiesz, co chciałam powiedzieć? - Ponieważ już dwukrotnie wyzłośliwiłaś się na mój temat. Kąciki jej warg uniosły się w lekkim uśmiechu. - Przepraszam. Nie było to moim zamiarem. - A właśnie że tak - odrzekł z uśmiechem. Odwrócił się i również oparł o poręcz. Wiatr szczypał go w twarz. - Ale nie przejmuj się, nie wziąłem tego do siebie. To znaczy dlatego, że nie jestem bogatym zdemoralizowanym dzieciakiem. - Nie. Jesteś obiektywnym dziennikarzem. - Właśnie. - Mimo że nie chcesz pozbyć się uprzedzeń wobec tajemniczych zjawisk? - Właśnie. Lexie roześmiała się. - A co z rzekomą tajemniczością kobiet? Nie wierzysz w nią? - Och, wiem, że to prawda - powiedział, mając szczególnie ją na myśli. - Ale to coś zupełnie innego od wiary w możliwość zimnej fuzji. - Dlaczego? - Albowiem kobiety są subiektywną, a nie obiektywną tajemnicą. Nie można zmierzyć owej tajemniczości za pomocą naukowych metod, choć oczywiście istnieją genetyczne różnice między obiema płciami. Kobiety wydają się mężczyznom tajemnicze, ponieważ faceci nie zdają sobie sprawy, że obie płcie postrzegają świat zupełnie inaczej. - Doprawdy tak jest? - Jasne. Trzeba odwołać się do ewolucji oraz najlepszych sposobów zachowania gatunku. - Jesteś ekspertem w tej dziedzinie? - Owszem, mam pewną wiedzę. - I uważasz się też za eksperta, jeśli chodzi o kobiety? - Nie, raczej nie. Jestem nieśmiały, pamiętasz? - Aha, pamiętam. Tyle że w to nie wierzę. - Niech zgadnę... według ciebie mam problem z zaangażowaniem się - rzekł Jeremy, krzyżując ramiona. Lexie zmierzyła go spojrzeniem. - Chyba mniej więcej tak to wygląda. Jeremy wybuchnął śmiechem. - Co mam powiedzieć? Dziennikarstwo śledcze to fascynujący świat i mnóstwo kobiet pragnie być jego częścią. - Prooooszę - jęknęła Lexie, wznosząc oczy do góry. - Nie jesteś gwiazdorem filmowym

ani solistą zespołu rockowego. Piszesz dla „Scientific American”. - I? - Cóż, może pochodzę z Południa, ale mimo to nie potrafię wyobrazić sobie, że twoje czasopismo cieszy się wielką popularnością wśród kobiet i nachodzą was tabuny fanek. Popatrzył na nią triumfująco. - Myślę, że sama sobie przeczysz. Uniosła brwi. - Wydaje się panu, że jest pan bardzo sprytny, panie Marsh, prawda? - Ach, więc wracamy do „pana Marsha”? - Może. Nie zdecydowałam się jeszcze. - Odgarnęła za ucho kosmyk włosów, targany wiatrem. - Ale przegapiłeś to, że nie trzeba mieć fanek, żeby... udzielać się towarzysko. Wystarczy tylko spędzać czas w odpowiednich miejscach i roztaczać czar. - I uważasz, że jestem czarujący? - Powiedziałabym, że niektóre kobiety tak uważają. - Ale nie ty. - Nie mówimy o mnie, lecz o tobie, a ty właśnie w tej chwili robisz wszystko, co tylko się da, by zmienić temat. Co prawdopodobnie oznacza, że mam rację, ale ty nie chcesz tego przyznać. Przyjrzał jej się z podziwem. - Jest pani bardzo inteligentna, panno Darnell. Pokiwała głową. - Słyszałam to niejednokrotnie. - I na dodatek urocza. Uśmiechnęła się do niego, po czym odwróciła wzrok. Wpatrywała się przez chwilę w deski deptaka, potem spojrzała w stronę miasta, a następnie w niebo. Westchnęła głośno. Postanowiła, że nie zareaguje na jego pochlebstwa. Pomimo wszystko poczuła, że się rumieni. Jak gdyby czytając w jej myślach, Jeremy zmienił temat. - No a jak będzie wyglądał ten weekend? - spytał. - Nie będzie cię tutaj? - Prawdopodobnie. W każdym razie przez część. Ale byłem ciekaw, co ty o tym sądzisz. - Oprócz tego, że na kilka dni życie wielu osób stanie na głowie? To... jest potrzebne o tej porze roku. Poza gorączką świąteczną przed Świętem Dziękczynienia i Bożym Narodzeniem nic się tu nie dzieje aż do wiosny. A tymczasem jest zimno i szaro, pada deszcz... toteż wiele lat temu rada miejska postanowiła organizować wycieczkę po historycznych domach. I od tamtego czasu dodają do niej rozmaite atrakcje, w nadziei, że uczynią ten weekend wyjątkowym. W tym roku jest to zwiedzanie cmentarza, w zeszłym roku była parada, a jeszcze rok wcześniej piątkowa wiejska zabawa. Staje się to obecnie

tradycją naszego miasteczka i większość mieszkańców czeka z niecierpliwością na to wydarzenie. - Podniosła głowę, spoglądając na niego. - Małomiasteczkowe i niewarte zapamiętania, jest jednak pewnego rodzaju rozrywką. Obserwując ją, Jeremy uniósł brwi, przypominając sobie, że czytał w prospekcie o wiejskiej zabawie. - I odbywają się tam tańce? - spytał, udając niewiedzę. Lexie skinęła twierdząco głową. - W piątek wieczorem. W suszarni tytoniu Meyera, w śródmieściu. Niezła impreza, z zespołem grającym na żywo i tak dalej. To jedyny wieczór w roku, kiedy gospoda Lookilu świeci pustkami. - Hm, jeśli przypadkiem się tam wybiorę, może ze mną zatańczysz. Uśmiechnęła się, po czym rzuciła mu niemal uwodzicielskie spojrzenie. - Wiesz, co ci powiem? Jeśli do tego czasu rozszyfrujesz tajemnicę, zatańczę z tobą. - Obiecujesz? - Obiecuję - odparła. - Ale umawiamy się, że najpierw musisz rozwikłać tajemnicę. - Zgoda. Nie mogę się doczekać. A jeśli chodzi o Lindy hoop albo fokstrota... - Pokręcił głową, wzdychając głęboko. - Cóż, mogę ci tylko powiedzieć, że mam nadzieję, iż zdołasz dotrzymać mi kroku. - Postaram się - odparła, śmiejąc się. Obejmując się ramionami, Lexie przyglądała się, jak słońce bezskutecznie usiłuje przedrzeć się przez ponurą szarość. - Dziś wieczorem - powiedziała. - Dziś wieczorem? - Jeremy zmarszczył brwi, nie rozumiejąc, o co jej chodzi. - Zobaczysz światła, jeśli pojedziesz na cmentarz. - Skąd wiesz? - Będzie mgła. Jeremy również powiódł spojrzeniem po niebie. - Jakim sposobem możesz to odgadnąć? Dla mnie wszystko wygląda tak samo. - Rzuć okiem za mnie na drugi brzeg rzeki. Wierzchołki kominów papierni już kryją się w chmurach. - Tak, zapewne... - przyznał niezdecydowanie. - Odwróć się i popatrz uważnie. Sam się przekonasz. Jeremy posłuchał jej, przyglądając się bacznie zarysom budynku papierni. - Masz rację - rzekł wreszcie. - Jasne, że mam. - Domyślam się, że zaobserwowałaś to, kiedy ja nie patrzyłem, tak? - Nie - odparła. - Po prostu wiedziałam.

- Ach, kolejna z tych irytujących tajemnic? - spytał z przekąsem. Lexie odsunęła się od balustrady. - Skoro chcesz tak to nazwać. Ale dość tego, robi się trochę późno, muszę wracać do biblioteki. Za piętnaście minut mam poczytać dzieciom. Gdy szli do samochodu, Jeremy zauważył, że szczyt Riker's Hill jest także niewidoczny. Uśmiechnął się pod nosem, myśląc: „A więc taka z niej spryciula. Patrząc na wzgórze, założyła, że za rzeką wszystko wygląda podobnie. No, no”. - Powiedz mi wobec tego - rzekł, starając się zamaskować złośliwy uśmieszek - ponieważ najwyraźniej masz ukryte talenty, co daje ci taką pewność, że światła pojawią się dzisiaj? - Wiem i koniec - odrzekła po chwili wahania. - No to ustalone. Powinienem tam chyba pojechać, prawda? - W tym samym momencie, kiedy mówił te słowa, przypomniał sobie o kolacji, na którą został zaproszony, i skrzywił się mimo woli. - Co się stało? - spytała ze zdziwieniem Lexie. - Och, burmistrz wydaje przyjęcie. Zaprosił kilka osób, które jego zdaniem powinienem poznać - wyjaśnił Jeremy. - Skromne spotkanie towarzyskie, jak to określił. - Na twoją cześć? Jeremy uśmiechnął się. - A co? Zaimponowałem ci? - Nie, jestem tylko zaskoczona. - Dlaczego? - Ponieważ nic o tym nie słyszałam. - Dowiedziałem się dopiero dzisiaj rano. - Mimo wszystko dziwi mnie to. Ale na twoim miejscu nie martwiłabym się o światła, nawet jeśli rzeczywiście pójdziesz na przyjęcie do burmistrza. Zazwyczaj ukazują się dużo później. Masz mnóstwo czasu. - Jesteś pewna? - Owszem. Ja widziałam je na krótko przed północą. Jeremy zatrzymał się gwałtownie. - Zaraz, chwileczkę... widziałaś je? Nie wspomniałaś o tym. - Nie pytałeś - odrzekła z uśmiechem Lexie. - Stale to powtarzasz. - Cóż, Panie Dziennikarzu, tylko dlatego, że pan stale zapomina spytać.

ROZDZIAŁ ÓSMY Na drugim końcu miasta, w Herbs, zastępca szeryfa Rodney Hopper zamartwiał się nad filiżanką kawy, głowiąc się, dokąd, u licha, pojechała Lexie i ten... cwaniaczek z Nowego Jorku. Chciał zrobić Lexie niespodziankę i zabrać ją na lunch, żeby dać Cwaniaczkowi dobitnie do zrozumienia, jak się sprawy mają. Może pozwoliłaby nawet odprowadzić się do samochodu, a Cwaniaczek patrzyłby na nich z zazdrością. Och, wiedział dokładnie, co przybysz zobaczył w Lexie. On sam też to widział. Do diabła, trudno byłoby nie zauważyć, pomyślał Rodney. Jest najładniejszą kobietą w hrabstwie, prawdopodobnie w całym stanie. Jeśli o to chodzi, może i na całym świecie. Zwykle nie przejąłby się żadnym facetem szukającym w bibliotece jakichś tam materiałów, i faktycznie nie przejął się, kiedy po raz pierwszy o tym usłyszał. Potem jednak zaczęły dochodzić go szepty mieszkańców miasteczka o obcym przybyszu i chciał sam wybadać sprawę. I mieli rację - wystarczyło jedno spojrzenie, by stwierdzić, że Cwaniaczek roztacza wokół siebie tę wielkomiejską aurę. Ludzie, którzy przesiadują w bibliotece, powinni być starsi oraz mieć wygląd roztargnionych profesorów, okulary na nosie i oddech przesiąknięty kawą. Ale nie ten facet. Nie, on wyglądał, jak gdyby wyszedł właśnie z salonu piękności. Ale nawet to nie obeszłoby Rodneya tak bardzo, gdyby nie fakt, że teraz oboje z Lexie hulają gdzieś po okolicy, sam na sam. Rodney zmarszczył gniewnie brwi. A właśnie, dokąd ich poniosło? Nie ma ich w Herbs. Nie ma też w Pike's Diner. Objechał parkingi przy obu tych restauracjach i wrócił z pustymi rękami. Przypuszczał, że powinien wejść do środka i rozpytać o to innych gości, wątpił jednak, czy był to dobry pomysł, ponieważ z pewnością wieść o tym rozeszłaby się lotem błyskawicy. Już i tak wszyscy jego kumple dokuczali mu z powodu Lexie, zwłaszcza ilekroć wspomniał, że znowu umówił się z nią na randkę. Mówili mu, by dał sobie z nią spokój, że Lexie spotyka się z nim tylko dlatego, że jest uprzejma, on jednak wiedział lepiej. Przecież nigdy nie odmawiała, kiedy prosił ją o spotkanie, prawda? Zastanowił się nad tym. Cóż, w każdym razie prawie nigdy. Wprawdzie ani razu nie pocałowała go na pożegnanie, ale nie o to chodzi. Był cierpliwy, przyjdzie czas i na to. Z każdą randką zbliżali się coraz bardziej do czegoś poważniejszego. Wiedział to. Wyczuwał. A jego kumple są po prostu zazdrośni. Miał nadzieję, że Doris orientuje się w planach Lexie, niestety jednak jej również nie zastał. Powiedziano mu, że wyszła do biura księgowego, ale za chwilę wróci Co oczywiście

go nie urządzało, ponieważ jego przerwa na lunch dobiegała końca i nie mógł czekać tutaj na Doris. Poza tym pewnie powiedziałaby, że nie wie, gdzie podziewa się jej wnuczka. Słyszał, że polubiła Cwaniaczka, no i cóż... czy nie jest to nadzwyczajne? - Przepraszam, złotko? - powiedziała Rachel. - Dobrze się czujesz? Rodney podniósł głowę i zobaczył, że podeszła do stolika z dzbankiem kawy. - To nic, Rachel - odrzekł. - To po prostu jeden z tych dni. - Znowu masz problemy z czarnymi charakterami? Rodney pokiwał głową. - Można tak powiedzieć. Uśmiechnęła się. Wyglądała ślicznie, chociaż Rodney chyba tego nie zauważył. Od dawna traktował ją niemal jak siostrę. - Nie martw się, będzie lepiej - pocieszyła go. Pokiwał głową. - Pewnie masz rację. Rachel zacisnęła wargi. Czasami naprawdę martwiła się o Rodneya. - Jesteś pewien, że nie uda ci się przekąsić czegoś na chybcika? Wiem, że się śpieszysz i mogę poprosić, żeby przygotowali coś ekspresowo. - Nie. Nie jestem aż taki głodny. Mam zresztą w samochodzie trochę protein w proszku na później. Poradzę sobie. - Wyciągnął filiżankę. - Ale chętnie napiję się jeszcze kawy. - Proszę bardzo - powiedziała, nalewając mu. - Nie widziałaś przypadkiem tutaj Lexie? Może wpadła, żeby wziąć coś na wynos? Rachel pokręciła przecząco głową. - Nie widziałam jej przez cały dzień. Sprawdzałeś w bibliotece? Mogę zadzwonić, jeśli to coś ważnego. - Nie, nie, to nieważne. Stała przy stole, jak gdyby nie mogła się zdecydować, czy coś jeszcze powiedzieć. - Widziałam, że siedziałeś dzisiaj rano z Jeremym Marshem. - Z kim? - spytał Rodney, udając, że nie wie, o co chodzi. - Z tym dziennikarzem z Nowego Jorku. Nie pamiętasz? - Ach tak. Pomyślałem sobie, że się przedstawię. - Przystojniak z niego, prawda? - Nie zwracam uwagi na to, czy inni mężczyźni są przystojni - burknął. - Cóż, on naprawdę jest. Mogłabym patrzeć na niego przez cały dzień. Ma takie superwłosy. Korci mnie, żeby zanurzyć w nie palce. Wszyscy o nim mówią. - To świetnie - wymamrotał Rodney, czując się coraz gorzej. - Zaprosił mnie do Nowego Jorku - pochwaliła się Rachel. Słysząc jej słowa, Rodney ożywił się, zastanawiając się, czy się przypadkiem nie przesłyszał.

- Doprawdy? - No, przynajmniej coś w tym rodzaju. Stwierdził, że powinnam odwiedzić Nowy Jork, a choć nie powiedział tego całkiem wprost, myślę, że chodziło mu o to, bym odwiedziła jego. - Doprawdy? - powtórzył Rodney. - To wspaniale, Rachel. - Jakie jest twoje wrażenie? Rodney poprawił się na krześle. - Rozmawialiśmy raczej krótko... - To szkoda, powinieneś z nim pogadać. Jest interesujący i bardzo inteligentny. I te jego włosy. Mówiłam ci o jego włosach? - Tak. - Rodney upił łyk kawy, grając na zwłokę, dopóki nie połapie się w sytuacji. Czy Marsh naprawdę zaprosił Rachel do Nowego Jorku? A może Rachel zaprosiła się sama? Nie był tego pewny. Potrafił zrozumieć, że Cwaniaczek uznał ją za atrakcyjną i jest facetem, który podrywa kobiety, ale... ale... Rachel miała skłonność do przesady, a Lexie i Cwaniaczek wypuścili się gdzieś, nie wiadomo gdzie. Coś tutaj nie pasuje, prawda? Podniósł się z krzesła. - Posłuchaj, jeśli spotkasz Lexie, powiedz jej, że wpadłem, dobrze? - Jasne. Chcesz, żebym dała ci kawy na wynos w plastikowym kubku? - Nie, dzięki. Już i tak ściska mnie w żołądku. - Och, biedactwo. Mamy chyba na zapleczu pepto - bis - mol. Przynieść ci trochę? - Szczerze mówiąc, Rach - rzekł, wypinając pierś i próbując przybrać z powrotem oficjalną minę - nie sądzę, by mi to pomogło. W innej części miasta, przed biurem księgowego, burmistrz Gherkin puścił się niemal biegiem, by dogonić Doris. - Oto kobieta, którą chciałem zobaczyć! - zawołał. Doris odwróciła się, patrząc na zbliżającego się mężczyznę. Pomyślała, że w czerwonej marynarce i spodniach w kratkę nasuwa podejrzenie, że jest daltonistą. Najczęściej wyglądał idiotycznie. - W czym mogę ci pomóc, Tom? - Cóż, jak już może słyszałaś, organizujemy wieczorem specjalne przyjęcie dla naszego gościa, Jeremy'ego Marsha - powiedział. - No wiesz, on pisze duży artykuł i... Doris dokończyła w myśli zdanie, wypowiadając bezgłośnie jego dalszy ciąg razem z Gherkinem. - ...zdajesz sobie sprawę, jak ważne może to być dla naszego miasta. - Słyszałam - odparła. - A szczególnie ważne dla twoich interesów. - Myślę o całej społeczności - rzekł, nie zwracając uwagi na jej komentarz. - Całe

przedpołudnie minęło mi na przygotowaniach, toteż zapiąłem wszystko na ostatni guzik. Ale miałem nadzieję, że zechcesz nam pomóc i przyrządzisz coś do jedzenia. - Mam zająć się cateringiem? - Oczywiście nie charytatywnie. Miasto z przyjemnością zwróci ci koszty. Zamierzamy zorganizować tę imprezę za miastem, na dawnej plantacji Lawsona. Rozmawiałem już z tamtymi ludźmi i powiedzieli, że bardzo chętnie użyczą nam pomieszczenia. Pomyślałem, że urządzimy skromne spotkanie towarzyskie i potraktujemy je jako rodzaj otwarcia wycieczki po historycznych domach. Rozmawiałem już z kim trzeba w gazecie i obiecano mi, że przyślą reportera... - Kiedy planujecie to „skromne spotkanie towarzyskie”? - przerwała mu Doris. Przez chwilę wydawał się zbity z tropu jej pytaniem. - No, oczywiście dziś wieczorem... ale, jak już powiedziałem... - Dziś wieczorem? - jeszcze raz przerwała mu Doris - Chcesz, żebym przygotowała jedzenie na to wasze spotkanie towarzyskie na dzisiejszy wieczór? - To w szlachetnym celu, Doris. Zdaję sobie sprawę, że stawiam cię trochę pod murem, ale mogą zdarzyć się wielkie rzeczy i musimy działać szybko, żeby wykorzystać okazję. Zarówno ty, jak i ja dobrze wiemy, że jesteś jedyną osobą, która potrafi sobie z tym poradzić. Oczywiście nic wymyślnego. Myślałem, że może udałoby ci się przygotować twój specjał, czyli kurczęta w sosie pesto, ale bez kanapek... - Czy Jeremy Marsh w ogóle wie o tym? - Jasne, że tak. Rozmawiałem z nim o tym dzisiaj rano i wydawał się autentycznie zachwycony moją propozycją. - Doprawdy? - spytała Doris, bynajmniej mu nie dowierzając. - No i mam nadzieję, że Lexie również będzie mogła przyjść. Wiesz, jak jest ważna dla mieszkańców naszego miasteczka. - Bardzo wątpię. Nie cierpi takich spotkań, chyba że są absolutnie konieczne. A to akurat nie wydaje mi się takie. - Może masz rację. W każdym razie jednak, jak już powiedziałem, chciałbym wykorzystać ten wieczór do rozkręcenia weekendowych atrakcji. - Nie zapomniałeś przypadkiem, że jestem przeciwna pomysłowi wykorzystywania cmentarza jako atrakcji turystycznej? - Wcale nie - odparł. - Dokładnie pamiętam, co mi mówiłaś. Ale chcesz przecież, żeby usłyszano twój głos, prawda? Jeśli się nie pokażesz, nie będzie nikogo, kto zaprezentowałby twój punkt widzenia.

Doris wpatrywała się w Gherkina przez długą chwilę. Facet z pewnością wie, jakie guziki naciskać. Poza tym ma słuszność. Jeśli nie pójdzie na przyjęcie, woli nie wyobrażać sobie, co w końcu napisze Jeremy, jeśli będzie miał do czynienia wyłącznie z burmistrzem i radą miejską. Tom ma też rację - jedynie ona zdoła poradzić sobie z takim zamówieniem w tak krótkim czasie. Oboje wiedzieli, że Doris szykowała się do weekendowej wycieczki po historycznych domach i już przezornie zaopatrzyła się w mnóstwo jedzenia. - Dobrze - skapitulowała. - Zajmę się tym. Ale niech ci nawet nie przejdzie przez myśl, że będę obsługiwała tych wszystkich ludzi. To będzie bufet, a ja zamierzam siedzieć przy stoliku, tak jak cała reszta. Burmistrz Gherkin rozpromienił się w uśmiechu. - Nie wyobrażam sobie, żeby mogło być inaczej, Doris. Zastępca szeryfa Rodney Hopper siedział w samochodzie zaparkowanym na ulicy naprzeciwko biblioteki, bijąc się z myślami, czy wejść do środka i pogadać z Lexie, czy nie. Widział samochód Cwaniaczka na parkingu, co oznaczało, że oboje już wrócili ze wspólnej eskapady, dokądkolwiek pojechali, poza tym w oknie gabinetu Lexie paliło się światło. Wyobrażał sobie Lexie siedzącą przy biurku, zatopioną w lekturze. Nogi ugięte w kolanach, wsparte o krzesło. Przerzucając kartki książki, owija na palcu pasmo włosów. Pragnął z nią porozmawiać, nie potrafił jednak wynaleźć właściwego pretekstu. Nigdy nie zachodził do biblioteki tylko po to, by zamienić z nią kilka słów, ponieważ, szczerze mówiąc, nie był wcale pewny, czy ona by tego chciała. Nigdy nie zaproponowała mu od niechcenia, by ją odwiedził, a ilekroć usiłował zwekslować rozmowę w tym kierunku, zmieniała natychmiast temat. Z jednej strony miało to sens, bo przecież była w pracy, ale z drugiej wiedział, że gdyby udało mu się ją zachęcić, by pozwoliła mu wpadać od czasu do czasu, byłoby to kolejnym małym krokiem w rozwoju ich znajomości. Dostrzegł cień przesuwający się za szybą, co sprawiło, że znowu zaczął się zastanawiać, czy Cwaniaczek jest z nią w gabinecie. Nachmurzył się. To już szczyt wszystkiego! Najpierw wspólny wypad na lunch - on sam nigdy nie wybrał się na lunch z Lexie - a teraz towarzyska wizyta w miejscu pracy. Na samą myśl o tym jego twarz wykrzywiał grymas niezadowolenia. W niecały dzień Cwaniaczek zrobił duże postępy, prawda? Cóż, może powinien przeprowadzić z nim jeszcze jedną krótką rozmowę. Wytłumaczyć mu jasno, jak wygląda sytuacja. Oczywiście to oznaczałoby, że w ogóle jest coś między Lexie a nim, Rodneyem, a w tej chwili nie był tego absolutnie pewny. Jeszcze wczoraj był zadowolony z aktualnego stanu

ich znajomości. No dobrze, może nie całkiem zadowolony. Wolałby, żeby rozwijała się nieco szybciej, ale to nie ma związku z tematem. Chodziło o to, że wczoraj wiedział, że nie ma rywala, natomiast dzisiaj tamtych dwoje siedziało sobie na górze, zapewne śmiejąc się i żartując, bawiąc się znakomicie. On zaś sterczał w samochodzie z niewyłączonym silnikiem, gapiąc się na budynek biblioteki. Ale jest też całkiem możliwe, że Lexie i Cwaniaczek wcale nie są razem w jej gabinecie. Być może Lexie zajmuje się... no, swoimi służbowymi sprawami, a Cwaniaczek siedzi w kącie, pochylony nad jakąś starą książką. Może to po prostu uprzejmość ze strony Lexie, ponieważ facet jest nietutejszy. Zastanawiał się nad tym przez chwilę, dochodząc do wniosku, że jego przypuszczenie ma ręce i nogi. Do diabła, wszyscy wyłażą ze skóry, żeby tylko okazać temu Marshowi gościnność. A burmistrz wiedzie w tym prym. Dzisiejszego ranka, kiedy Rodney przyparł Cwaniaczka do muru, kiedy zamierzał wyznaczyć granice, burmistrz (burmistrz!) pomógł facetowi wywinąć się. No i proszę! Cwaniaczek i Lexie zbierają razem kwiatki i podziwiają tęczę. Może jednak wcale tak nie jest. Najbardziej denerwowało go, że nie wie, co się dzieje. Właśnie gdy zbierał się, by wejść do budynku, tok jego myśli zakłóciło pukanie w szybę. Zobaczył za nią twarz burmistrza. Burmistrz. Pan Specjalista Od Przerywania W Niewłaściwym Momencie. Dwukrotnie. Rodney opuścił szybę, do samochodu wtargnął przenikliwy chłód. Gherkin pochylił się ku niemu, wspierając się dłońmi o karoserię. - Oto człowiek, którego szukałem - powiedział burmistrz. - Przejeżdżałem tędy przypadkiem i kiedy cię zauważyłem, przyszło mi do głowy, że wieczorem potrzebny nam będzie przedstawiciel organu ochrony porządku publicznego. - Do czego? - Oczywiście na naszym skromnym spotkaniu towarzyskim. Na cześć Jeremy'ego Marsha, naszego znakomitego gościa. Na dawnej plantacji Lawsona. Rodney zamrugał powiekami. - Żartujesz, prawda? - Ależ skąd. Prawdę mówiąc, właśnie kazałem Gary'emu zrobić dla niego klucze miasta. - Klucze miasta - powtórzył Rodney. - Tylko nie mów o tym nikomu. To niespodzianka. Ponieważ jednak zanosi się na oficjalne spotkanie, będę ci zobowiązany, jeśli weźmiesz w nim udział. Dzięki temu nasz wieczór będzie trochę bardziej... uroczysty. Miałem nadzieję, że staniesz u mojego boku, gdy wręczę mu klucz.

Rodney nieznacznie wypiął pierś, pochlebiony. Nigdy w życiu nie przyszłoby mu nawet do głowy, że może go spotkać coś takiego. - Myślę, że to raczej przywilej mojego szefa. - Tak, tak, jasne. Ale obaj wiemy, że jest teraz na polowaniu w górach. A ponieważ w czasie jego nieobecności ty dowodzisz wszystkim, to jedna z tych spraw, które spadają na ciebie. - Nie wiem, Tom. Musiałbym wezwać kogoś na zastępstwo. Bardzo żałuję, ale naprawdę nie sądzę, by mi się udało. - Szkoda. Cóż, rozumiem. Służba to służba. Rodney odetchnął z ulgą. - Dzięki. - Ale myślę, że Lexie bardzo by się ucieszyła na twój widok. - Lexie? - Oczywiście. Prowadzi przecież bibliotekę, co czyni ją ważną figurą wśród grona zaproszonych osób. Właśnie przyjechałem, by ją o tym zawiadomić. Jestem jednak pewien, że z przyjemnością dotrzyma towarzystwa naszemu gościowi, nawet jeśli ciebie tam nie będzie. Burmistrz wyprostował się. - Trudno, ale jak już powiedziałem, rozumiem. - Chwileczkę - powstrzymał go Rodney, próbując ochłonąć; jego szare komórki pracowały na dużych obrotach. - Mówiłeś, że ta impreza odbędzie się dziś wieczorem, tak? Burmistrz skinął twierdząco głową. - Coś mi się chyba pomyliło, dzisiaj jest chyba na służbie Bruce, może więc uda mi się wykombinować trochę czasu. Burmistrz uśmiechnął się. - Miło mi to słyszeć - oświadczył. - A teraz pozwól, że pójdę do biblioteki i porozmawiam z panną Darnell. A może właśnie miałeś zamiar się z nią spotkać? Jeśli tak, to chętnie zaczekam. - Nie, nie - odparł Rodney. - Proszę jej tylko powiedzieć, że później do niej wpadnę. - Jasne, szeryfie. Lexie znalazła trochę dodatkowych informacji dla Jeremy'ego, wstąpiła na chwilę do swego gabinetu, a następnie pośpieszyła na zwykłe spotkanie z dziećmi. Siedziała na podłodze w otoczeniu dwadzieściorga malców (niektóre z nich były wygodnie usadowione na kolanach matek), czytając im książkę. Sala jak zwykle tętniła rozgwarem. Na niskim stoliku pod ścianą były ustawione w misach kruche ciasteczka i dzbanek lemoniady. W rogu po drugiej stronie kilkoro mniej zainteresowanych książką dzieci bawiło się

zabawkami, które Lexie trzymała na półkach. Inne malowały palcami na prowizorycznym stole, który sama zaprojektowała. Sala była urządzona w żywych barwach - półki przypominały kolorowe kredki. Pomimo protestów kilku starszych pań pracujących społecznie - które chciały, by dzieci siedziały jak myszki pod miotłą, kiedy czyta im się książki, jak to zawsze bywało przedtem - Lexie pragnęła, by dzieci spędzały wesoło czas w bibliotece, by niecierpliwie czekały na kolejne spotkanie, jeśli nawet wymagało to zgody na zabawki i gry, a w sali panował zgiełk. Z doświadczenia wiedziała, że dziesiątki maluchów, które początkowo tylko się bawiły, później odkryły radość płynącą ze słuchania bajek i opowieści. I to jej wystarczało, dopóki wciąż przychodziły. Ale dzisiaj czuła w trakcie czytania, że jej myśli wędrują do lunchu, na który wyrwała się z Jeremym. Choć ich wypadu nie można było nazwać randką, miała niemal takie wrażenie, co ją odrobinę niepokoiło. Zdała sobie sprawę, że opowiedziała mu o sobie więcej, niż zamierzała, i zastanawiała się nad tym, jak do tego doszło. Jeremy wcale nie był wścibski i nie wypytywał jej. Stało się to tak jakoś po prostu. Ale dlaczego, u licha, wciąż jej to chodzi po głowie? Nie lubiła myśleć o sobie jako o neurotyczce, lecz to niekończące się analizowanie nie leżało w jej naturze. Poza tym wmawiała w siebie, że to nie była randka, raczej wycieczka z przewodnikiem. A jednak, choć bardzo starała się położyć temu kres, obraz Jeremy'ego wciąż nieoczekiwanie pojawiał się przed jej oczami - lekko krzywy uśmiech, malujące się na twarzy rozbawienie, jako reakcja na rzeczy, które mówiła. Mimo woli zastanawiała się, co sądzi o jej życiu tutaj, nie wspominając już o tym, co sądzi o niej. Zaczerwieniła się nawet, gdy powiedział, że jest urocza. O co w tym wszystkim chodzi? Może to dlatego, pomyślała, że wywnętrzyłam się przed nim na temat mojej przeszłości i obnażyłam swoje słabe punkty. Zanotowała w pamięci, by więcej tego nie robić. Jednakże... Nie było tak źle, przyznała. Rozmowa z kimś nowym, z kimś, kto nie znał każdego mieszkańca Boone Creek i nie wiedział o wszystkim, co się dzieje w miasteczku, stanowiła miłą odmianę. Niemal zapomniała, jak może to być wspaniałe. I zaskoczył ją. Doris miała rację, przynajmniej częściowo. Nie był taki, za jakiego go uważała. Bez wątpienia inteligentniejszy, niż z początku założyła, i nawet jeśli miał umysł zamknięty na możliwość istnienia tajemniczych zjawisk, nadrabiał to żartobliwym stosunkiem do ich odmiennych przekonań i stylów życia. I potrafił śmiać się z samego siebie, co było również ujmujące. Dalej czytała dzieciom - dzięki Bogu książka była prosta - ale myśli nie przestawały

kłębić się w jej głowie. No dobrze, polubiła go. Musiała to przyznać. I jeśli miała być szczera wobec siebie, pragnęła spędzać z nim więcej czasu. Lecz nawet ta świadomość nie zagłuszyła cichutkiego głosu rozsądku, który ostrzegał ją, żeby nie pozwoliła się zranić. Musi postępować bardzo ostrożnie, ponieważ - jak wskazują wszelkie znaki na niebie i ziemi - Jeremy Marsh może naprawdę ją zranić, jeśli ona do tego dopuści. Jeremy siedział pochylony nad serią planów Boone Creek, datowanych od pięćdziesiątych lat dziewiętnastego wieku. Im były starsze, tym więcej zawierały szczegółów, i śledząc, dekada po dekadzie, zmiany zachodzące w miasteczku, Jeremy robił dodatkowe notatki. Początkowo senna wioska, przycupnięta wzdłuż kilkunastu ulic, z upływem czasu coraz bardziej rozrastała się we wszystkich kierunkach. Cmentarz, co już wiedział, był położony pomiędzy rzeką a Riker's Hill. Odkrył natomiast, że gdyby wykreślić linię od Riker's Hill do papierni, przeszłaby dokładnie przez cmentarz. Były od siebie oddalone o niewiele ponad pięć kilometrów i Jeremy zdawał sobie sprawę, że jest możliwe, by przy tej odległości następowało załamanie światła nawet podczas mglistych nocy. Był ciekaw, czy papiernia pracuje w systemie trzyzmianowym, ponieważ wtedy zakład musiałby być jasno oświetlony, nawet w nocy. Przy odpowiedniej warstwie mgły i dostatecznej ilości światła wszystko dałoby się wyjaśnić za jednym zamachem. Po namyśle doszedł do wniosku, że powinien był zauważyć bezpośredni związek między papiernią a Riker's Hill, kiedy był na jego szczycie. Zamiast tego zachwycał się widokiem, przyglądał się miastu i gawędził z Lexie. Usiłował też dociec przyczyny niespodziewanej zmiany w jej zachowaniu. Wczoraj nie chciała mieć z nim nic wspólnego, a dzisiaj... no cóż, dzisiaj nastał całkiem nowy dzień, prawda? I niech to diabli, nie potrafił przestać myśleć o niej, i to bynajmniej nie w taki typowo samczy, „łóżkowy” sposób. Nie pamiętał, kiedy zdarzyło mu się to po raz ostatni. Chyba z Marią, ale było to bardzo dawno. Całe wieki temu, gdy był całkiem innym człowiekiem. Ale dzisiaj rozmawiało mu się z Lexie tak naturalnie, tak swobodnie, że choć miał świadomość, iż powinien dokończyć studiowania planów, w istocie jedynym jego pragnieniem było poznać ją lepiej. Dziwne, pomyślał, i zanim dotarło do niego, co robi, wstał od biurka i ruszył w kierunku schodów. Wiedział, że Lexie czyta dzieciom, i nie miał zamiaru jej przeszkadzać, nagle jednak poczuł nieodpartą chęć, by ją zobaczyć. Zszedł na dół, skręcił za róg i zbliżył się do jednej z przeszklonych ścian. Po chwili

dostrzegł Lexie siedzącą na podłodze, otoczoną wianuszkiem dzieci. Czytała im z ożywieniem i Jeremy uśmiechnął się na widok min, jakie przy tym robiła otwierała szeroko oczy, układała wargi w literę „O”, pochylała się do przodu, by położyć nacisk na coś, co się działo w książce. Matki słuchały również, z uśmiechami na twarzach. Kilkoro dzieci zastygło w bezruchu, inne wyglądały, jak gdyby dostały pigułki na wiercenie się. - Ona jest naprawdę niezwykła, prawda? Jeremy obejrzał się zaskoczony. - Pan burmistrz. Co pan tu robi? - Oczywiście przyszedłem zobaczyć się z tobą. I z panną Lexie. W sprawie dzisiejszej kolacji. Wszystko jest już właściwie przygotowane. Myślę, że odniesiesz bardzo pozytywne wrażenie. - Z pewnością - potwierdził Jeremy. - Ale, jak już powiedziałem, ona jest naprawdę niezwykła. Jeremy pominął tę uwagę milczeniem. - Widziałem, jak na nią patrzysz - rzekł Gherkin, mrugając do niego. - Oczy mężczyzny zdradzają go. Oczy zawsze mówią prawdę. - I co takiego mówią? Burmistrz wyszczerzył zęby w uśmiechu. - No cóż, nie wiem. Może ty mi powiesz? - Nie mam nic do powiedzenia. - Jasne, jasne - mruknął Gherkin. Jeremy pokręcił głową. - Proszę posłuchać, panie burmistrzu... Tom... - Och, mniejsza o to. Żartowałem tylko. Ale pozwól, proszę, że opowiem ci o naszym dzisiejszym skromnym spotkaniu towarzyskim. Burmistrz poinformował Jeremy'ego, gdzie odbędzie się przyjęcie, po czym udzielił mu wskazówek, które, jak można się było spodziewać, były miejscowymi charakterystycznymi punktami terenu. Bez wątpienia pobierał lekcje u Tully'ego, pomyślał Jeremy, i był niezwykle pojętnym uczniem. - Mam nadzieję, że trafisz, co? - spytał Gherkin, zakończywszy instruktaż. - Mam mapę - odparł Jeremy. - Może ci się przydać, ale pamiętaj, że na bocznych drogach można zabłądzić, jeśli się nie uważa. Zastanów się, czy nie wybrać się z kimś, kto się dobrze orientuje w terenie. Gdy Jeremy spojrzał na niego pytająco, Gherkin wymownie wskazał wzrokiem szklaną ścianę.

- Sądzi pan, że powinienem zaprosić Lexie? - spytał Jeremy. Oczy burmistrza rozbłysły. - To zależy od ciebie. Jeśli myślisz, że się zgodzi. Wielu mężczyzn uważają za najbardziej łakomy kąsek w hrabstwie. - Zgodzi się - powiedział Jeremy, raczej z nadzieją niż z pewnością. Z oczu burmistrza wyzierało powątpiewanie. - Chyba przeceniasz swoje możliwości. Skoro jednak jesteś taki pewny, nie mam tu już nic do roboty. Widzisz, przyjechałem do biblioteki po to, by zaprosić pannę Darnell, skoro jednak ty się tym zajmiesz, żegnam się i do zobaczenia dziś wieczorem. Burmistrz odwrócił się na pięcie i wyszedł. Po kilku minutach Lexie skończyła czytać. Zamknęła książkę, a gdy rodzice wstali, Jeremy poczuł, że podnosi mu się poziom adrenaliny. Zdumiało go to. Kiedy zdarzyło mu się to ostatni raz? Kilka matek zawołało dzieci, które bawiły się, i chwilę później Lexie wyprowadzała całą grupę z sali. Spostrzegłszy Jeremy'ego, skierowała się ku niemu. - Rozumiem, że jesteś gotów do lektury pamiętników - rzekła domyślnie. - Jeśli znajdziesz czas, by je dla mnie wyszukać - powiedział. - Zostało mi jeszcze trochę roboty z planami. Ale, prawdę mówiąc, mam też inną sprawę. - Tak? - Przekrzywiła lekko głowę. Rozmawiając z nią, czuł wyraźną tremę. Dziwne. - Przed chwilą wpadł burmistrz, żeby zawiadomić mnie, iż dzisiejsze przyjęcie odbędzie się na plantacji Lawsona i nie jest pewien, czy uda mi się samemu tam trafić, zaproponował więc, bym przyprowadził ze sobą kogoś, kto wie, gdzie to jest. A ponieważ jesteś właściwie jedyną osobą, którą znam w mieście, pomyślałem, że może zechcesz mi towarzyszyć. Przez długą chwilę Lexie nie odezwała się słowem. - No jasne - powiedziała wreszcie. Jej reakcja zbiła Jeremy'ego z tropu. - Słucham? - Och, nie chodzi o ciebie, lecz o burmistrza i o sposób, w jaki załatwia sprawy. Wie, że staram się jak ognia unikać takich imprez, chyba że mają coś wspólnego z funkcjonowaniem biblioteki. Domyślał się, że odmówię, jeśli mnie zaprosi, toteż wykombinował sobie, że wykorzysta do tego celu ciebie. No i proszę bardzo... załatwił i ciebie, i mnie. Jeremy zamrugał powiekami, usiłując przypomnieć sobie dokładnie rozmowę z Gherkinem, ale pamiętał ją tylko fragmentarycznie. Od kogo wyszła propozycja, by pojechał z Lexie? Od niego czy od burmistrza? - Dlaczego poczułem się nagle, jakbym znalazł się w samym środku opery mydlanej?

- Ponieważ to prawda. Tak właśnie wygląda życie w małym południowym miasteczku. Jeremy popatrzył na nią niepewnie. - Naprawdę sądzisz, że burmistrz ukartował to wszystko? - Ja wiem, że on to ukartował. Wygląda, jak gdyby nie umiał zliczyć do trzech, ale ma dziwny talent do skłaniania ludzi, by robili dokładnie to, o co mu chodzi, i byli przekonani, że inicjatywa wyszła od nich. Jak sądzisz, właściwie dlaczego mieszkasz w Greenleaf? Jeremy włożył ręce do kieszeni, zastanawiając się nad jej słowami. - Cóż, skoro już wiesz, nie musisz jechać. Jestem pewien, że uda mi się tam trafić samemu. Lexie podparła się pod boki, spoglądając na niego. - Mam rozumieć, że wycofujesz się z zaproszenia? Jeremy znieruchomiał, nie bardzo wiedząc, jak zareagować. - Pomyślałem tylko, że skoro burmistrz... - Chcesz, żebym pojechała z tobą czy nie? - spytała. - Ja chcę, ale jeśli ty nie... - Wobec tego poproś mnie jeszcze raz. - Słucham? - Poproś mnie, żebym wybrała się z tobą na to przyjęcie. Tym razem z własnej inicjatywy, bez wynajdywania pretekstów, że sam nie trafisz. Powiedz coś w rodzaju: „Naprawdę chciałbym zaprosić cię dziś wieczorem na kolację. Mogę wpaść po ciebie później?”. Przyglądał się jej, próbując dojść, czy mówi serio. - Chcesz, bym to powtórzył? - Jeśli tego nie zrobisz, pozostanie wrażenie, że to pomysł burmistrza, i nie pójdę. Jeśli jednak mnie poprosisz, musisz być przekonujący, użyć odpowiedniego tonu. Jeremy wiercił się niczym zdenerwowany uczniak. - Naprawdę chciałbym zaprosić cię dziś wieczorem na kolację. Mogę wpaść po ciebie później? Lexie uśmiechnęła się, kładąc mu dłoń na ramieniu. - Ależ, panie Marsh - powiedziała z wyraźnym południowym akcentem - z przyjemnością dam się zaprosić. Kilka minut później Jeremy przyglądał się, jak Lexie wyjmuje pamiętniki z zamykanej na klucz gablotki w dziale białych kruków. To, co się stało, przyprawiło go o zawrót głowy. Kobiety w Nowym Jorku nigdy nie rozmawiały z nim w taki sposób jak Lexie. Nie potrafił

powiedzieć, czy była rozsądna, czy nierozsądna, a może coś pośredniego między jednym a drugim. „Poproś mnie jeszcze raz i użyj odpowiedniego tonu”. Która kobieta zachowałaby się w ten sposób? I właściwie dlaczego wydało mu się to takie... frapujące? Nie miał pojęcia, ale nagle temat pracy i szansa na program telewizyjny wydały mu się mało ważnymi drobiazgami. Gdy patrzył na Lexie, potrafił myśleć wyłącznie o ciepłym dotyku jej dłoni, gdy położyła ją delikatnie na jego ramieniu.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Tego samego wieczoru, tyle że później, gdy mgła zrobiła się gęsta jak zupa, Rodney Hopper pomyślał, że plantacja Lawsona wygląda, jak gdyby miał się tam odbyć koncert Barry'ego Manilowa. Przez ostatnie dwadzieścia minut kierował samochody na miejsca parkingowe i przyglądał się z niedowierzaniem procesji ciągnącej w podnieceniu w kierunku drzwi. Do tej pory widział już doktora Bensona i doktora Tricketa, dentystę Alberta, ośmiu członków rady miejskiej, łącznie z Tullym i Jedem, burmistrza oraz urzędników Izby Handlowej, radę szkolną w pełnym składzie, wszystkich dziewięciu przedstawicieli władz hrabstwa, wolontariuszy z towarzystwa historycznego, trzech księgowych, cały personel Herbs, barmana z Lookilu, fryzjera, a nawet Toby'ego, który zarabiał na życie opróżnianiem szamb, lecz mimo to prezentował się niezwykle elegancko. Na plantacji Lawsona nie panował taki tłok nawet w okresie Bożego Narodzenia, kiedy były tu przepiękne świąteczne dekoracje i wolny wstęp dla wszystkich w pierwszy piątek grudnia. Dziś jednak było inaczej. Nie była to uroczysta feta, kiedy przyjaciele i znajomi zbierają się po to, by się cieszyć swoim towarzystwem przed gorączkową świąteczną krzątaniną, lecz przyjęcie wydane na cześć kogoś, kto nie ma z miasteczkiem nic wspólnego i nic go ono nie obchodzi. Co gorsza, mimo że Rodney był tutaj służbowo, pomyślał nagle, że nie powinien był zawracać sobie głowy prasowaniem koszuli i pucowaniem butów, wątpił bowiem, by Lexie w ogóle to zauważyła. Wiedział już wszystko. Gdy Doris wróciła do Herbs, by wydać dyspozycje w kuchni, zjawił się burmistrz, przynosząc okropną nowinę o Jeremym i Lexie, a Rachel obrugała go, że za prędko wyciąga wnioski. Rachel zachowała się naprawdę miło, zresztą zawsze była miła. Wiedziała, co Rodney czuje do Lexie, i nie dokuczała mu jak większość miejscowych. W każdym razie odniósł wrażenie, że ona też nie była zachwycona faktem, iż tamtych dwoje ma zamiar pokazać się razem. Rachel potrafiła jednak lepiej od niego ukrywać uczucia, i w tej chwili Rodney wolałby być gdzie indziej. Każdy drobiazg dzisiejszego wieczoru sprawiał, że czuł się podle. Zwłaszcza denerwowało go zachowanie mieszkańców miasteczka, którzy według jego oceny nie byli tacy podekscytowani od czasów, kiedy gazeta „Raleigh News & Observer” przysłała tu dziennikarza, by napisał o Jumpym Waltonie, próbującym zbudować wierną kopię samolotu braci Wright. Zamierzał polecieć tym samolotem dla upamiętnienia setnej rocznicy lotnictwa w Kity Hawk. Jumpy, który zawsze miał nierówno pod sufitem, od

dawna twierdził, że replika jest na ukończeniu, kiedy jednak otworzył drzwi stodoły, by dumnie pokazać, jak niewiele pracy już mu pozostało, dziennikarz zdał sobie sprawę, że Jumpy nie ma zielonego pojęcia o tym, co robi. Stojąca w stodole „replika” wyglądała jak gigantyczna, zniekształcona wersja kurczaka z drutu kolczastego i dykty. A teraz miasteczko stawiało na istnienie duchów na cmentarzu oraz na to, że Cwaniaczek z tego powodu sprowadzi świat w ich progi. Rodney szczerze w to wątpił. A poza tym nie dbał o to, czy świat do nich zawita, dopóki Lexie pozostawała częścią jego świata. Po drugiej stronie miasta, mniej więcej o tej samej porze, Lexie wyszła na werandę, w chwili gdy Jeremy szedł chodnikiem, z małym bukiecikiem polnych kwiatów w dłoni. Sympatyczny gest, pomyślała, mając nadzieję, że nie widać po niej, jak bardzo zmęczona była jeszcze przed kilkoma minutami. Bycie kobietą stanowi czasami duże wyzwanie, a dzisiejszego wieczoru było trudniejsze niż zazwyczaj. Przede wszystkim dlatego, że Lexie zadawała sobie pytanie, czy jest to prawdziwa randka. Zgoda, bardziej przypomina to randkę niż południowy wypad na lunch, nie była to jednak romantyczna kolacja we dwoje i Lexie nie miała pewności, czy w ogóle zgodziłaby się na coś takiego. Poza tym była też kwestia jej wizerunku, tego, jak pragnie być postrzegana nie tylko przez Jeremy'ego, lecz przez wszystkich, którzy zobaczą ich razem. Jeśli dodać do tego fakt, że lepiej czuła się w dżinsach i nie miała zamiaru wkładać niczego wydekoltowanego, powstał jej taki mętlik w głowie, że w końcu dała za wygraną. Ostatecznie postanowiła włożyć brązowe spodnium i bluzkę w kolorze kości słoniowej. I oto nadchodzi on, z miną Johnny'ego Casha, sprawiając wrażenie absolutnie niemyślącego o dzisiejszym wieczorze. - Udało ci się trafić - zauważyła Lexie. - To nie było zbyt trudne - wyjaśnił Jeremy. - Pokazałaś mi, gdzie mieszkasz, ze szczytu Riker's Hill, pamiętasz? - Podał jej kwiaty. - Proszę. To dla ciebie. Wzięła je z uśmiechem. Wyglądała po prostu prześlicznie. I oczywiście bardzo seksownie. Lecz „prześlicznie” wydawało mu się stosowniejszym określeniem. - Dziękuję - powiedziała. - Jak ci poszło z pamiętnikami? - W porządku - odparł. - Na razie nie natrafiłem w nich na nic dramatycznego. - Cierpliwości - rzekła z uśmiechem. - Kto wie, co tam znajdziesz? - Podniosła bukiet do twarzy. - Są naprawdę piękne. Daj mi chwilę, wstawię je do wazonu, włożę płaszcz i możemy jechać.

Jeremy pokiwał głową. - Zaczekam tutaj. Po upływie kilku minut jechali przez miasto w kierunku przeciwnym do cmentarza. Ponieważ mgła gęstniała coraz bardziej, Lexie dawała Jeremy'emu wskazówki, jak jechać podrzędnymi drogami, aż wreszcie dotarli do długiego krętego podjazdu, po którego obu stronach rosły dęby posadzone chyba jakieś sto lat temu. Choć Jeremy nie widział budynku, zwolnił, gdy zbliżyli się do wybujałego żywopłotu, który, jak się domyślał, otaczał kolisty podjazd. Pochylił się nad kierownicą, zastanawiając się, w którą stronę skręcić. - Nie wiem, czy nie powinieneś zaparkować tutaj - zasugerowała Lexie. - Wątpię, czy uda ci się znaleźć miejsce bliżej, poza tym będziesz miał możność wydostania się stąd, kiedy zechcesz. - Jesteś pewna? Nie widać jeszcze budynku. - Zaufaj mi - powiedziała. - Jak sądzisz, po co wzięłam płaszcz? Wahał się tylko przez moment. Czemu nie? Po chwili szli razem podjazdem, Lexie przytrzymywała poły płaszcza, chroniąc się przed chłodem. Minęli zakręt przy żywopłocie i ni stąd, ni zowąd ukazała się w pełnej krasie stara georgiańska rezydencja. Ale pierwszą rzeczą, która rzuciła się Jeremy'emu w oczy, był nie dom, lecz samochody. Dziesiątki samochodów zaparkowanych bezładnie, przodem w różnych kierunkach, jak gdyby właściciele przewidywali, że zechcą się szybko zmyć. Wiele innych krążyło chaotycznie, błyskając światłami stopu lub próbując wcisnąć się w nieprawdopodobnie wąskie odstępy między zaparkowanymi już autami. Jeremy przystanął, gapiąc się na całą scenę. - Podobno miało to być skromne spotkanie towarzyskie z przyjaciółmi. Lexie skinęła głową. - To jest burmistrzowska wersja skromnego spotkania towarzyskiego. Musisz pamiętać, że w całym hrabstwie praktycznie nie ma człowieka, którego by nie znał. - Czyli wiedziałaś, jak to będzie wyglądało? - Jasne. - Dlaczego mi nie powiedziałaś? - Powtarzam ci w kółko, że zapominasz pytać. Poza tym myślałam, że wiesz. - Niby jakim cudem miałem się domyślić, że Gherkin planuje coś takiego? Lexie uśmiechnęła się, spoglądając w stronę rezydencji. - Imponujące, prawda? Nie żebym myślała, iż na to zasługujesz. - Wiesz - mruknął z rozbawieniem Jeremy - naprawdę zaczynam doceniać twój

południowy wdzięk. - Dziękuję. I nie martw się o dzisiejszy wieczór. Nie będzie taki stresujący, jak myślisz. Wszyscy są przyjaźnie usposobieni, a jeśli w to wątpisz, pamiętaj, że jesteś gościem honorowym. Doris z pewnością jest najlepiej zorganizowaną i najsprawniej działającą osobą na świecie, która zajmuje się obsługą przyjęć, myślała Rachel, ponieważ wszystko poszło gładko i z zapasem czasu. Zamiast podawać jedzenie przez cały wieczór, Rachel przechadzała się wśród tłumu, kręcąc biodrami, w swojej najlepszej odświętnej sukni, podróbce Chanel. W pewnej chwili zauważyła, że na werandę wchodzi Rodney. Uznała, że w starannie wyprasowanym mundurze wygląda bardzo oficjalnie, niczym żołnierz piechoty morskiej na jednym ze starych plakatów z okresu drugiej wojny światowej, w budynku VFW przy Main Street. Większość innych zastępców miała brzuchy świadczące o nadmiernych skłonnościach do skrzydełek kurczaka oraz budweisera, Rodney natomiast w wolnym czasie ćwiczył w swojej zaimprowizowanej sali gimnastycznej w garażu. Nigdy nie zamykał drzwi i nieraz, wracając z pracy, Rachel wpadała do niego na chwilę, jak to mają w zwyczaju starzy przyjaciele. W dzieciństwie byli sąsiadami i jej matka przechowywała wspólne zdjęcia obojga, kąpiących się w jednej wannie. Nieliczni starzy przyjaciele mogli się czymś takim pochwalić. Wyjęła z torebki szminkę i musnęła nią wargi, zdając sobie sprawę, że ma do Rodneya słabość. Och, na pewien czas ich drogi się rozeszły, ale w ciągu ostatnich dwóch lat sytuacja się zmieniła. Dwa lata temu, letnią porą, wylądowali razem w Lookilu. Siedzieli blisko siebie i Rachel widziała jego minę, gdy oglądał w dzienniku wiadomość o małym chłopcu, który zginął w tragicznym pożarze w Raleigh. Widok łez w oczach Rodneya bolejącego nad śmiercią nieznajomego wzruszył ją w sposób, jakiego się nie spodziewała. Po raz drugi doświadczyła tego uczucia podczas ubiegłych świąt Wielkiejnocy, kiedy to biuro szeryfa sponsorowało w miasteczku oficjalną imprezę poszukiwania wielkanocnego jajka niespodzianki, a Rodney wziął ją na bok i podpowiedział kilka trudniejszych miejsc, w których ukrył różne smakołyki. Wydawał się bardziej podekscytowany od dzieci, co zabawnie kontrastowało z jego potężnymi bicepsami, i Rachel pamięta, że przeszło jej wtedy przez myśl, iż Rodney będzie kiedyś ojcem, z jakiego byłaby dumna każda żona. Spoglądając wstecz, stwierdziła, że chyba w tym momencie zmieniły się jej uczucia do Rodneya. Nie chodzi o to, że z miejsca się w nim zakochała, lecz właśnie wtedy zdała sobie sprawę, że przestała wierzyć, iż nic do niego nie czuje. Jednakże miała raczej nikłe szanse. Rodney nie widział świata poza Lexie. Zawsze tak było i zawsze tak będzie. Rachel dawno

już doszła do wniosku, że nic nigdy nie zdoła zmienić uczuć Rodneya do Lexie. Czasami niełatwo jej było się z tym pogodzić, kiedy indziej znów zupełnie jej to nie obchodziło. Ostatnio jednak przyznała sama przed sobą, że zdecydowanie rzadziej zdarzały się sytuacje, kiedy się tym nie przejmowała. Przeciskając się przez tłum, żałowała, że nie poruszyła podczas lunchu tematu Jeremy'ego Marsha. Powinna była się domyślić, co gryzie Rodneya. W tej chwili całe miasteczko mówiło o Lexie i Jeremym. Zapoczątkował to właściciel sklepu spożywczego, u którego kupili lunch, a potem wieść rozeszła się lotem błyskawicy, kiedy burmistrz wydał swoje oświadczenie. Rachel chętnie pojechałaby do Nowego Jorku, gdy jednak odtwarzała w pamięci swoją rozmowę z Jeremym, powoli uświadomiła sobie, że nie było to z jego strony zaproszenie, lecz zwyczajnie szukał tematów do rozmowy. Czasami doszukiwała się zbyt wiele w takich sytuacjach. Ale Jeremy Marsh był po prostu taki... doskonały. Kulturalny, inteligentny, czarujący, sławny, a co najważniejsze, nie pochodził stąd. Nie ma mowy, by Rodney miał z nim jakiekolwiek szanse. Miała złe przeczucie, że Rodney również o tym wie. Z drugiej strony Rodney był tutaj i nie miał zamiaru stąd wyjeżdżać, co stanowiło inny rodzaj przewagi, jeśli ktoś popatrzyłby na to właśnie tak. I musiała przyznać, że był także odpowiedzialny i na swój sposób przystojny. - Cześć, Rodney - powiedziała, uśmiechając się. Rodney obejrzał się przez ramię. - O, cześć, Rach. Jak się masz? - Dobrze, dzięki. Niezła imprezka, co? - Super - odparł, nie kryjąc sarkazmu w głosie. - Jak tam w środku? - W porządku. Właśnie zawiesili transparent. - Transparent? - Jasne. Witający przybysza w mieście. Jego nazwisko jest wypisane wielkimi niebieskimi literami. Rodney wypuścił ze świstem powietrze, pierś mu się lekko zapadła. - Super - powtórzył. - Powinieneś zobaczyć, co jeszcze burmistrz ma dla niego w zanadrzu. Nie tylko transparent i wyżerkę, ale kazał zrobić klucze miasta. - Słyszałem - odparł Rodney. - Są tu również Mahi - Mahi - mówiła dalej, mając na myśli kwartet z zakładu fryzjerskiego. Składał się z mieszkańców miasta, którzy śpiewali ze sobą od czterdziestu

trzech lat i mimo że jego dwóch członków poruszało się za pomocą balkonika, a jeden miał nerwowy tik, zmuszający go do śpiewania z zamkniętymi oczami, był to najbardziej znany zespół estradowy w promieniu stu pięćdziesięciu kilometrów. - Świetnie - powiedział Rodney. Przyjrzała mu się bacznie, słysząc wreszcie jego zmieniony ton. - Chyba nie chcesz o tym słuchać, co? - Właściwie nie. - To dlaczego tu przyszedłeś? - Tom mnie namówił. Kiedyś uda mi się wyczuć, skąd nadchodzi, zanim otworzy usta. - Nie będzie tak źle - pocieszyła go Rachel. - To znaczy widziałeś, jak się dziś zachowują ludzie. Każdy chce z nim porozmawiać. Nie zaszyte się z Lexie w jakimś kącie. Stawiam dziesięć do jednego, że nie uda im się zamienić więcej niż dziesięciu słów przez cały wieczór. I tak do twojej wiadomości, zostawiłam ci na później cały talerz żarcia, gdybyś nie miał okazji niczego przekąsić. Rodney zawahał się, po czym uśmiechnął się do niej. Rachel zawsze o niego dbała. - Dzięki, Rach. - Po raz pierwszy zauważył, jak była ubrana, jego spojrzenie zatrzymało się na małych złotych kółkach w jej uszach. - Ładnie dziś wyglądasz. - Dziękuję. - Dotrzymasz mi przez chwilę towarzystwa? - Z przyjemnością - odparła z uśmiechem. Jeremy i Lexie lawirowali między zaparkowanymi samochodami, idąc w kierunku rezydencji, z ich ust unosiły się obłoczki pary. Jeremy widział, jak kolejni goście wchodzą na górę po schodach, zatrzymują się przy wejściu, po czym wchodzą do środka, i niemal natychmiast rozpoznał w tłumie Rodneya Hoppera, stojącego w pobliżu drzwi. Rodney zauważył Jeremy'ego dosłownie w tej samej chwili i uśmiech zniknął z jego twarzy, ustępując miejsca grymasowi niezadowolenia. Nawet z daleka było widać, że jest potężny, zazdrosny i co najważniejsze, uzbrojony, a wszystko to razem nie poprawiało nastroju Jeremy'emu. Lexie, widząc jego spojrzenie, również popatrzyła w tamtym kierunku. - Och, nie przejmuj się Rodneyem - powiedziała. - Jesteś ze mną. - O to właśnie się martwię - odparł Jeremy - Mam niejasne wrażenie, że on nie jest zbytnio zadowolony z tego, że przyszliśmy tu razem. Lexie wiedziała, że Jeremy ma rację, toteż ucieszyła się, widząc Rachel obok zastępcy szeryfa. Rachel zawsze umiała uspokoić Rodneya, i Lexie od dawna uważała, że

dziewczyna byłaby dla niego idealną partnerką. Nie potrafiła jednak wymyślić, jak mu to dać do zrozumienia, nie raniąc jego uczuć. Nie była to rzecz z rodzaju tych, o których można wspomnieć podczas tańca na balu dobroczynnym. - Jeśli dzięki temu poczujesz się lepiej, po prostu pozwól, że to ja z nim porozmawiam zaproponowała Jeremy'emu. - Liczyłem na to. Rachel rozpromieniła się na ich widok. - Witajcie - rzekła z uśmiechem. Kiedy podeszli bliżej, wyciągnęła rękę i dotknęła żakietu Lexie. - Podoba mi się twój kostium, Lex. - Dzięki, Rachel - powiedziała Lexie. - Ty też wyglądasz super. Jeremy oglądał w milczeniu paznokcie, woląc unikać wściekłych spojrzeń, które rzucał w jego kierunku Rodney. W zapadłej nagle niezręcznej ciszy Rachel i Lexie wymieniły spojrzenia. Odczytując niemą prośbę Lexie, Rachel zrobiła krok w przód. - No, no, wyglądasz zabójczo, Panie Sławny Dziennikarzu - wykrzyknęła. - Złamiesz chyba dzisiaj wieczorem wiele kobiecych serc. - Uśmiechnęła się szeroko. - Przepraszam, Lexie, strasznie mi przykro, że wam przeszkadzam, ale czy pozwolisz, że porwę go na chwilę i zaprowadzę do środka? Wiem, że burmistrz już na niego czeka. - Ależ oczywiście - zgodziła się chętnie Lexie, wiedząc, że musi zamienić kilka słów na osobności z Rodneyem. Skinęła głową Jeremy'emu. - Idź, zaraz do was dołączę. Rachel uwiesiła się na ramieniu Jeremy'ego i zanim się obejrzał, pociągnęła go ze sobą. - Byłeś kiedyś na takiej pięknej południowej plantacji? - spytała. - Nie, nigdy - odparł Jeremy, zastanawiając się, czy rzucono go lwom na pożarcie. Lexie spojrzała na Rachel, dziękując jej bezgłośnie, samymi tylko wargami, na co tamta puściła do niej oko. Lexie odwróciła się do Rodneya. - To nie jest tak, jak myślisz - powiedziała, lecz Rodney podniósł dłonie, nie chcąc, by ciągnęła ten temat. - Posłuchaj - rzekł - nie musisz się tłumaczyć. Już to kiedyś widziałem, pamiętasz? Zdawała sobie sprawę, że Rodney pije do Pana Renesansa, i w pierwszym odruchu chciała zapewnić go, że się myli, że tym razem nie zamierza dać się ponieść uczuciom, wiedziała jednak, że kiedyś już złożyła taką obietnicę. Mówiła to Rodneyowi, kiedy próbował delikatnie ją ostrzec, że Pan Renesans nie planuje pozostać w miasteczku. - Żałuję, ale nie potrafię nic na to odpowiedzieć - mruknęła, nienawidząc nuty poczucia winy w swoim głosie. - Nie musisz nic mówić. Jasne, że nie musiała. Nie są przecież parą ani też nie byli nią kiedykolwiek, czuła się

jednak dziwnie, jak gdyby miała do czynienia z byłym małżonkiem po niedawnym rozwodzie, kiedy to rany wciąż są jeszcze świeże. I znowu pomyślała, że najlepiej byłoby, gdyby po prostu odszedł, ale cichutki głos wewnętrzny przypomniał jej, że przez ostatnie dwa lata to ona starała się podsycić tę iskrę, nawet jeśli nie kierowały nią romantyczne pobudki, lecz przyczyną była raczej wygoda i poczucie bezpieczeństwa. . - Cóż, wiedz, że naprawdę nie mogę się doczekać powrotu sytuacji do normalności oznajmiła. - Zaręczam ci, że ja również. Żadne nie odzywało się przez dłuższą chwilę. Lexie odwróciła wzrok, marząc, by Rodney obnosił się ze swoimi uczuciami z nieco większą subtelnością. - Rachel ślicznie dziś wygląda, prawda? - zauważyła. Rodney spuścił głowę, po czym znowu spojrzał na Lexie. Po raz pierwszy na jego wargach pojawił się ledwie dostrzegalny uśmiech. - Tak - zgodził się. - To prawda. - W dalszym ciągu spotyka się z Jimem? - spytała, mając na myśli faceta z Terminiksu. Widziała ich razem w zielonej ciężarówce z umieszczoną na niej ogromną makietą owada, gdy w czasie wakacji jechali do Greenville na kolację. - Nie, to już skończone - odparł. - Umówili się na randkę tylko jeden raz. Rachel powiedziała, że jego samochód cuchnie środkami odkażającymi i przez cały wieczór kichała jak najęta. Mimo napięcia Lexie parsknęła śmiechem. - Coś takiego mogło przydarzyć się chyba tylko Rachel. - Przebolała to. I wcale przez to nie zgorzkniała, ani odrobinę. Jeśli Rachel spadnie z konia, zawsze wstaje i gramoli się z powrotem na grzbiet. - Czasami myślę, że powinna wybierać lepsze konie. A przynajmniej bez gigantycznych owadów na samochodzie. Rodney zachichotał, jak gdyby myślał o tym samym. Ich oczy spotkały się na sekundę, po czym Lexie odwróciła wzrok. Odgarnęła kosmyk włosów za ucho. - Przepraszam, ale muszę chyba wejść do środka - powiedziała. - Wiem. - A ty nie wchodzisz? - Na razie nie. Nie zamierzałem zostać tutaj długo. Poza tym jestem jeszcze na służbie. Całe hrabstwo to trochę dużo jak na jednego człowieka, a w tej chwili w terenie jest tylko Bruce.

Lexie pokiwała głową. - Cóż, gdybyśmy się już dzisiaj nie spotkali, trzymaj się, dobra? - Dobra. Do zobaczenia później. Lexie ruszyła w stronę drzwi. - Hej, Lexie? - Słucham? - spytała, oglądając się. Rodney przełknął nerwowo ślinę. - Ty też ślicznie wyglądasz. Smutek w jego głosie sprawił, że serce jej się ścisnęło, a oczy zaszkliły lekko. - Dziękuję - powiedziała. Rachel i Jeremy starali się nie zwracać na siebie uwagi, krążąc wokół tłumnie zgromadzonych gości. Rachel pokazywała mu portrety różnych członków rodziny Lawsonów, którzy byli do siebie uderzająco podobni nie tylko z pokolenia na pokolenie, lecz, co dziwne, również niezależnie od płci. Mężczyźni mieli zniewieściałe cechy, kobiety zaś męskie, jak gdyby każdy artysta malował tego samego hermafrodytycznego modela. Jeremy był jednak zadowolony, że Rachel całkiem go zaanektowała i trzyma w bezpiecznym miejscu, mimo że nie chciała puścić jego ramienia. Słyszał, że ludzie o nim mówią, lecz nie był jeszcze gotowy, by rozmawiać z nieznajomymi, choć cała sytuacja dość mu pochlebiała. Nate nie potrafił skrzyknąć jednej dziesiątej liczby zebranych tu osób, by obejrzały występ telewizyjny Jeremy'ego, i musiał znęcić je obietnicą darmowego alkoholu. Ale nie tutaj. Nie w małomiasteczkowej Ameryce, gdzie ludzie grają w bingo, chodzą na kręgle i oglądają w TBS powtórki serialu Matloch. Nie widział tyle niebieskich włosów i poliestru od... cóż, nie widział nigdy. Gdy zastanawiał się nad całą sytuacją, Rachel ścisnęła go za ramię, żeby zwrócić jego uwagę. - Przygotuj się, złotko. Czas na przedstawienie. - Słucham? Spojrzała ponad jego ramieniem, w kierunku coraz większego zgiełku za nimi. - Jak się pan miewa, burmistrzu? - spytała, obdarzając Gherkina promiennym, hollywoodzkim uśmiechem. Burmistrz Gherkin był chyba jedyną osobą w pomieszczeniu, która się pociła. Jego łysa głowa lśniła w świetle lamp i jeśli nawet był zaskoczony tym, że Jeremy jest z Rachel, nie okazał tego. - Rachel! Jak zawsze wyglądasz prześlicznie i jak widzę, dzielisz się z naszym gościem znamienitą przeszłością tego wspaniałego domostwa. - Staram się, jak mogę - odpowiedziała. - Świetnie, świetnie. Miło mi to słyszeć. - Rozmawiali jeszcze przez chwilę o wszystkim i

o niczym, po czym Gherkin przeszedł do rzeczy. - I bardzo przepraszam, byłaś ogromnie uprzejma, opowiadając naszemu gościowi o tej pięknej rezydencji, ale ludzie z niecierpliwością czekają na rozpoczęcie naszej skromnej uroczystości. Pozwolisz, że go porwę? rzekł, czyniąc zapraszający gest w stronę Jeremy'ego. - Ależ oczywiście - odparła i w następnej chwili dłoń burmistrza zastąpiła dłoń Rachel na ramieniu Jeremy'ego, i poprowadził dziennikarza przez tłum. Gdy szli, rozmowy milkły, ludzie rozstępowali się niczym Morze Czerwone przed Mojżeszem. Inni gapili się, wytrzeszczając oczy i wyciągając szyje, żeby lepiej widzieć. Dookoła rozlegały się ochy i achy, głośne szepty, że to musi być on. - Nie masz pojęcia, jak się cieszymy, że udało ci się wreszcie dotrzeć tutaj - rzekł Gherkin półgębkiem, nie przestając uśmiechać się do mijanych gości. - Przez chwilę zaczynałem już się martwić. - Może powinniśmy zaczekać na Lexie - odpowiedział Jeremy, robiąc wszystko, by się nie zaczerwienić. Cała sytuacja, zwłaszcza to, że burmistrz oprowadzał go niczym królową balu, była trochę zbyt małomiasteczkowa, nie wspominając już o jej dziwaczności. - Już z nią rozmawiałem, spotka się tam z nami. - Tam, to znaczy gdzie? - Oczywiście musisz poznać resztę członków rady miejskiej. Znasz już Jeda i Tully'ego, a także parę osób, które przedstawiłem ci dzisiaj rano, ale jest jeszcze kilka innych. No i przedstawiciele władz hrabstwa. Podobnie jak ja są pod ogromnym wrażeniem twojej wizyty u nas. Ogromnym. I nie martw się... przygotowali już swoje opowieści o duchach. Wziąłeś ze sobą dyktafon, prawda? - Mam go w kieszeni. - Świetnie, świetnie. Miło mi to słyszeć. I... - Po raz pierwszy odwrócił wzrok od tłumu i spojrzał na Jeremy'ego. - Rozumiem, że później wieczorem wybierasz się na cmentarz... - Zamierzałem i, skoro już o tym mówimy, chciałem się upewnić... - Cóż, jako burmistrz czuję się w obowiązku zapewnić cię - mówił dalej Gherkin, jak gdyby go nie słyszał, jednocześnie kiwając głową i witając tłumnie zgromadzonych gości gestem dłoni - że nie musisz obawiać się spotkania z duchami. Och, jasne, widok jest niesamowity. Wystarczający, by zwalić słonia z nóg. Ale nikt dotychczas nie ucierpiał poza Bobbym Lee Howardem, który staranował znak drogowy. Wypadek miał jednak mniejszy związek z tym, co zobaczył, a raczej wiązał się z faktem, że zanim siadł za kółkiem, wypił dwanaście butelek pabsta. - Aha. - Jeremy zaczął naśladować burmistrza, kiwając głową i machając ręką. -

Postaram się o tym pamiętać. Lexie czekała na niego tam, gdzie miał się spotkać z członkami rady miejskiej, i Jeremy odetchnął z ulgą, gdy stanęła u jego boku, kiedy przedstawiano go miejscowej elicie władzy. Większość zachowywała się dość przyjaźnie - chociaż Jed stał ze zmarszczonymi brwiami i skrzyżowanymi ramionami - ale Jeremy nie potrafił się oprzeć, by nie obserwować Lexie kątem oka. Była wyraźnie roztargniona i Jeremy zastanawiał się, co wydarzyło się między nią a Rodneyem. Nie miał możliwości dowiedzieć się czegokolwiek na ten temat ani nawet chwilę odpocząć przez kolejne trzy godziny, ponieważ reszta wieczoru przypominała staroświecki zjazd partii politycznej. Po spotkaniu z radą - wszyscy razem i każdy z osobna, z wyjątkiem Jeda, najwyraźniej byli poinstruowani przez burmistrza i zapewniali, że „to może być temat wszech czasów”, jak również przypominali mu, że „turystyka jest ogromnie ważna dla miasta” - Jeremy'ego zaprowadzono na podium udekorowane transparentem głoszącym: SERDECZNIE WITAMY JEREMY'EGO MARSHA. Formalnie rzecz biorąc, nie było to podium, lecz długi drewniany stół, nakryty lśniącym purpurowym obrusem. Jeremy musiał skorzystać z krzesła, by wejść nań razem z Gherkinem. Miał przed sobą morze obcych twarzy, wlepione w siebie oczy. Gdy tłum się uciszył, burmistrz wygłosił nużąco długą mowę wychwalającą profesjonalizm i uczciwość Jeremy'ego, jak gdyby znali się od lat. W dodatku Gherkin nie tylko wspomniał o jego występie w Primetime Live - co wywołało przyjazne uśmiechy i skinienia oraz kolejne ochy i achy - lecz również wymienił kilka dobrze przyjętych artykułów, nie wyłączając tego dla „Atlantic Monthly”, dotyczącego badań nad bronią biologiczną w Fort Detrick. Jeremy pomyślał, że choć facet czasami sprawia wrażenie głupka, odrobił swoją pracę domową i zdecydowanie potrafi schlebiać. Pod koniec jego przemowy Jeremy'emu wręczono klucze miasta, a zespół Mahi - Mahi - stojący na drugim stole pod sąsiednią ścianą - zaśpiewał trzy piosenki: Carolina in My Mind, New York, New York i chyba najodpowiedniejszą, temat z Pogromców duchów. O dziwo, Mahi - Mahi byli całkiem nieźli, choć Jeremy nie miał pojęcia, jakim cudem udało im się wdrapać na stół. Ludzie ich kochali i przez chwilę Jeremy przyłapał się na tym, że sam się uśmiecha i dobrze się bawi. Gdy stał na podium, Lexie mrugnęła do niego, co sprawiło, że cała sytuacja wydała mu się jeszcze bardziej surrealistyczna. Następnie burmistrz zaprowadził go w róg sali, gdzie posadzono go na wygodnym antycznym krześle przy antycznym stole. Reszta wieczoru minęła Jeremy'emu na słuchaniu przy włączonym dyktafonie kolejnych historii o spotkaniach z duchami. Gherkin

ustawił ludzi w kolejce i teraz paplali z ożywieniem, czekając na spotkanie z nim, jak gdyby rozdawał autografy. Niestety opowieści, których wysłuchiwał, zaczęły ze sobą kolidować. Wszyscy utrzymywali, że widzieli światła, lecz każdy opisywał je w inny sposób. Niektórzy przysięgali, że wyglądały jak ludzie, inni, że jak światła stroboskopowe. Pewien mężczyzna powiedział, że przypominały kostiumy, jakie się nosi w Halloween, łącznie z prześcieradłem. Najoryginalniejszy opis pochodził od faceta o imieniu Joe, który podobno widział światła więcej niż pół tuzina razy i twierdził z absolutnym przekonaniem, że były podobne do świecącej tablicy reklamującej sieć sklepów spożywczych Piggly Wiggly na drodze numer 54 w pobliżu Vanceboro. Tymczasem Lexie kręciła się w pobliżu, gawędząc z różnymi ludźmi. Od czasu do czasu, gdy byli zajęci rozmową z innymi, ich oczy się spotykały. Lexie uśmiechała się, unosząc brwi, jak gdyby oboje brali udział w prywatnym żarcie, a jej mina wyraźnie mówiła: „Widzisz, w co się wpakowałeś?”. Jeremy pomyślał, że Lexie nie jest podobna do żadnej z kobiet, z którymi się ostatnio spotykał. Mówiła bez ogródek to, co myśli, nie próbowała zrobić na nim wrażenia ani nie zmieniała zdania o nim pod wpływem jego osiągnięć w przeszłości. Zdawała się oceniać go na podstawie tego, jaki jest dzisiaj, nie mając mu za złe ani przeszłości, ani przyszłości. Uświadomił sobie, że była to jedna z przyczyn, dla których ożenił się z Marią. Nie wyłącznie z powodu oszołomienia i przypływu emocji, jakie poczuł, gdy kochali się po raz pierwszy. Raczej zupełnie proste rzeczy wpłynęły na jego przekonanie, że to ona jest tą jedyną. Nie było w niej krzty pretensjonalności, bezlitośnie wytykała mu, jeśli postąpił niewłaściwie, i cierpliwie słuchała, kiedy krążył nerwowo po pokoju, zmagając się z dręczącym go problemem. I mimo że on i Lexie nie przeżyli wspólnie żadnych konkretnych życiowych problemów, nie mógł oprzeć się myśli, że gdyby Lexie zechciała, byłaby dobra w ich rozwiązywaniu. Jeremy zdawał sobie sprawę, że Lexie jest naprawdę przywiązana do ludzi z miasteczka i sprawiała wrażenie autentycznie zainteresowanej wszystkim, co mówili. Swoim zachowaniem dawała do zrozumienia, że nie zamierza nikogo poganiać ani też przerywać w pół słowa, nie miała również zahamowań i śmiała się głośno, gdy ktoś ją rozbawił. Co jakiś czas pochylała się, by kogoś uściskać, a odsuwając się, ujmowała rękę tej osoby i mówiła cicho coś w rodzaju: „Tak się cieszę, że cię znowu widzę”. To, że najwyraźniej nie uważała się za wyjątkową ani nawet nie dostrzegała, że inni ją za taką uważają, przypomniało Jeremy'emu jego ciotkę, która była najmilej widzianą osobą podczas

świątecznych obiadów zwyczajnie dlatego, że poświęcała całą uwagę innym. Gdy po kilku minutach wstał od stołu, by rozprostować nogi, spostrzegł, że Lexie idzie w jego stronę, kołysząc z lekka uwodzicielsko biodrami. Gdy tak się jej przyglądał, przez chwilę, krótką chwilę, miał wrażenie, że to wszystko dzieje się nie teraz, lecz w przyszłości, po prostu jeszcze jedno skromne spotkanie towarzyskie w długim szeregu towarzyskich spotkań w małym południowym miasteczku, tam gdzie diabeł mówi dobranoc.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Gdy przyjęcie zbliżało się ku końcowi, Jeremy stał z burmistrzem Gherkinem na werandzie, a Lexie i Doris trochę z boku. - Mam szczerą nadzieję, że ten wieczór spotkał się z twoją aprobatą - powiedział Gherkin - i że mogłeś sam się przekonać, jaki wspaniały temat ci się trafił. - Rzeczywiście, dziękuję. Ale nie musiałeś robić sobie tyle kłopotu - zaprotestował Jeremy. - Bzdura - odparł burmistrz. - Przynajmniej tyle mogliśmy zrobić. Poza tym chciałem ci pokazać, do czego zdolne jest to miasteczko, kiedy się przyłoży do sprawy. Możesz się tylko domyślać, co uczynimy dla gości z telewizji. Oczywiście podczas weekendu poznasz trochę lepiej klimat naszego miasta. Małomiasteczkową atmosferę, uczucie podróżowania w czasie w trakcie zwiedzania historycznych domów. To coś, czego nie można sobie wyobrazić. - Nie mam co do tego wątpliwości - rzekł Jeremy. Gherkin uśmiechnął się. - A teraz przepraszam, ale mam jeszcze parę rzeczy do załatwienia. Obowiązki burmistrza nigdy się nie kończą, rozumiesz. - Rozumiem. I przy okazji, dziękuję za to - powiedział Jeremy, podnosząc klucze miasta. - Och, bardzo proszę. Zasługujesz na nie. - Podał Jeremy'emu rękę. - Ale niech ci nie przychodzą do głowy żadne dziwne pomysły. Nie uda ci się otworzyć nimi bankowego sejfu. To raczej symboliczny gest. Jeremy z uśmiechem pozwalał burmistrzowi potrząsać swoją dłonią. Gdy Gherkin wreszcie zniknął w środku, Doris i Lexie podeszły do Jeremy'ego, uśmiechając się złośliwie. Mimo to Jeremy zauważył, że starsza pani wygląda na wyczerpaną. - No, no, no - powiedziała. - O co chodzi? - Ach, te pańskie wielkomiejskie maniery. - Słucham? - zdziwił się Jeremy. - Trzeba było posłuchać, co mówią o panu niektórzy tutejsi ludzie - drażniła się z nim Doris. - Cieszę się, że mogę powiedzieć, iż znałam pana już dużo wcześniej. Jeremy uśmiechnął się z wyraźnym zażenowaniem. - To było trochę zwariowane, prawda? - Jeszcze jak - zgodziła się Doris. - Panie z kółka studiowania Biblii przez cały wieczór plotły tylko o tym, jaki jest pan przystojny. Kilka z nich koniecznie chciało zabrać pana do

domu, na szczęście jednak udało mi się wyperswadować im ten pomysł. Poza tym nie sadzę, by ich mężowie byli tym szczególnie zachwyceni. - Serdeczne dzięki. - Udało się panu coś zjeść? Mogłabym upichcić coś naprędce, jeśli jest pan głodny. - Nie, nie jestem. Dziękuję. - Na pewno? To dla pana dopiero początek wieczoru, prawda? - Nic mi nie będzie - zapewnił ją. Rozejrzał się w milczeniu dookoła, spostrzegając, że mgła zgęstniała jeszcze bardziej. - Ale skoro o tym mowa, powinienem już chyba iść. Za żadne skarby nie chciałbym przegapić mojej wielkiej szansy otarcia się o coś nadprzyrodzonego. - Proszę się nie martwić. Nie straci pan okazji zobaczenia świateł - zapewniła go Doris. Ukazują się później, ma pan więc ciągle w zapasie parę godzin. - Zaskakując Jeremy'ego, objęła go i uściskała ze znużeniem. - Chciałam podziękować panu za to, że znalazł pan czas, by porozmawiać z każdym. Nie wszyscy przyjezdni są takimi dobrymi słuchaczami jak pan. - Nie ma sprawy. Cała przyjemność po mojej stronie. Gdy Doris wypuściła go z objęć, Jeremy spojrzał na Lexie, myśląc, że dzieciństwo z Doris musiało wyglądać mniej więcej tak samo jak dzieciństwo z jego własną matką. - Jesteś gotowa, by ze mną jechać? Lexie skinęła twierdząco głową, ale nie odezwała się do niego ani słowem. Pocałowała Doris w policzek, obiecała, że wpadnie do niej jutro, i po chwili szli z Jeremym do samochodu, a żwir cicho chrzęścił pod ich stopami. Młoda kobieta patrzyła gdzieś przed siebie niewidzącym wzrokiem. Po kilku krokach w absolutnym milczeniu Jeremy nie wytrzymał i trącił ją lekko ramieniem. - Dobrze się czujesz? Jesteś taka milcząca. Lexie pokręciła głową, otrząsając się z zamyślenia. - Myślę po prostu o Doris. Dzisiejszy wieczór naprawdę ją zmęczył i mimo że prawdopodobnie nie powinnam się o nią martwić, cały czas mnie to nurtuje. - Wyglądała świetnie. - Tak, zgrywa siłaczkę, a przecież musi się oszczędzać. Dwa lata temu przeszła zawał serca, lecz lubi udawać, że nic takiego się nie stało. A teraz czeka ją również pracowity weekend. Jeremy nie wiedział, co powiedzieć. Nigdy nie przyszłoby mu do głowy, że Doris coś dolega.

Lexie zauważyła jego zakłopotanie i uśmiechnęła się do niego. - Ale z pewnością dobrze się bawiła. Obie miałyśmy okazję porozmawiać z ludźmi, których dawno nie widziałyśmy. - Myślałem, że tutaj wszyscy widują się codziennie. - Owszem, lecz ludzie są zajęci i nieczęsto zdarza się mieć więcej niż pięć minut, by sobie pogadać w przerwie między załatwianiem spraw. Jednakże dzisiaj było sympatycznie. - Rzuciła mu spojrzenie z ukosa. - I Doris miała rację. Ludzie cię pokochali. Sprawiała wrażenie niemal wstrząśniętej tym wyznaniem i Jeremy włożył ręce do kieszeni. - Cóż, nie powinno cię to dziwić. Jestem przecież uroczy, wiesz o tym. Lexie wzniosła oczy ku niebu raczej z figlarną niż zirytowaną miną. Gdy zbliżyli się do żywopłotu, dom zniknął w zamglonej oddali. - Hej, wiem, że to nie moja sprawa, ale jak ci poszło z Rodneyem? Zawahała się przez moment, po czym wzruszyła ramionami. - Masz słuszność. To nie twoja sprawa. Spodziewał się uśmiechu, lecz się go nie doczekał. - Pytam wyłącznie dlatego, że zastanawiałem się, czy uważasz za dobry pomysł wymknięcie się z miasta pod osłoną ciemności? Nie będzie miał wtedy okazji, żeby rozwalić mi głowę gołymi rękami. Tym razem wywołał uśmiech na jej twarzy. - Nic ci nie będzie. Poza tym złamałbyś burmistrzowi serce, gdybyś wyjechał. Nie dla każdego gościa organizuje takie przyjęcie i nie każdemu wręcza klucze miasta. - Otrzymałem je po raz pierwszy w życiu. Zwykle dostaję tylko listy z pogróżkami. Lexie roześmiała się, był to bardzo melodyjny dźwięk. W księżycowej poświacie wyraz jej twarzy wydawał się niezgłębiony i Jeremy przypomniał sobie malujące się na niej ożywienie, kiedy rozmawiała z mieszkańcami miasteczka. Gdy dotarli do samochodu, otworzył jej drzwi. Wsiadając, otarła się o niego lekko. Jeremy był ciekaw, czy zrobiła to w odpowiedzi na sposób, w jaki trącił ją ramieniem, czy też w ogóle nie zwróciła na to uwagi. Okrążywszy samochód, usiadł za kierownicą, włożył kluczyk do stacyjki i zawahał się chwilę przed uruchomieniem silnika. - O co chodzi? - spytała. - Przyszło mi na myśl... - zaczął, po czym umilkł. Jego słowa zdawały się wisieć w powietrzu. Lexie pokiwała głową. - Słyszałam chyba jakiś pisk.

- Bardzo śmieszne. Próbowałem powiedzieć: „Wiem, że robi się późno, ale czy zechciałabyś pojechać ze mną na cmentarz?”. - Na wszelki wypadek, gdybyś miał cykora? - Coś w tym rodzaju. Spojrzała na zegarek, myśląc: O rany... Nie powinna jechać. Naprawdę nie powinna. Otworzyła już drzwi, przychodząc z nim na przyjęcie, a spędzając z nim następne kilka godzin sam na sam, otworzy je jeszcze szerzej. Wiedziała, że nic dobrego z tego nie wyniknie, i nie było najmniejszego powodu, by się na to zgodzić. Zanim jednak zdołała się powstrzymać, słowa same jej się wymknęły: - Musiałabym najpierw wpaść do domu, żeby przebrać się w coś wygodniejszego. - Świetnie - ucieszył się Jeremy. - Jestem jak najbardziej za tym, żeby było ci wygodnie. - Jestem tego absolutnie pewna - rzekła znacząco. - Nie pozwalaj sobie za dużo - powiedział, udając obrażonego. - Zbyt krótko się znamy na takie poufałości. - To moja kwestia - zaprotestowała Lexie. - Tak mi się wydawało, że już gdzieś to słyszałem. - To następnym razem wymyśl coś sam. I tak na wszelki wypadek, niech ci nie przychodzą do głowy żadne śmieszne pomysły co do dzisiejszego wieczoru. - Nie miewam śmiesznych pomysłów. Jestem kompletnie wyzuty z poczucia humoru. - Wiesz, o co mi chodzi. - Nie - odparł, przybierając minę niewiniątka. - A o co? - Po prostu jedź, dobrze? Albo zmienię zdanie. - Jadę, już jadę - rzekł potulnie, przekręcając kluczyk w stacyjce. - Boże, ależ ty potrafisz być czasami namolna. - Dziękuję. To podobno jedna z moich pozytywniejszych cech. - Kto ci to powiedział? - Nie chciałbyś wiedzieć. Taurus toczył się mglistymi ulicami, żółtawe światło latarń sprawiało, że noc wydawała się jeszcze mroczniejsza. Gdy wjechali na podjazd domu Lexie, otworzyła drzwi i powiedziała, odgarniając jak zwykle kosmyk włosów za ucho: - Zaczekaj tutaj. Zajmie mi to nie więcej niż kilka minut. Uśmiechnął się zadowolony, że jest wyraźnie podenerwowana. - Potrzebne ci będą moje klucze miasta, żeby otworzyć drzwi? Z radością ci pożyczę. - Tylko niech panu woda sodowa nie uderzy do głowy, panie Marsh. Wcale nie jest pan

wyjątkowy. Moja matka również otrzymała takie klucze. - Wróciliśmy znowu do „pana Marsha”? A ja już myślałem, że stosunki między nami układają się tak dobrze. - A ja zaczynam myśleć, że ten wieczór uderzył panu do głowy. Wysiadła z samochodu i zatrzasnęła drzwi, usiłując mieć ostatnie słowo. Jeremy parsknął śmiechem. Jest do niego taka podobna. Nie mogąc się powstrzymać, opuścił szybę po stronie pasażera i przechylił się przez siedzenie. - Halo, Lexie! Odwróciła się. - Słucham? - Zapowiada się zimna noc, nie krępuj się, możesz śmiało wziąć butelkę wina. Lexie podparła się pod boki. - Po co? Chcesz mnie uraczyć alkoholem? Jeremy wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Tylko jeśli będziesz miała na to ochotę. Zmrużyła oczy, lecz podobnie jak poprzednio wyglądała raczej na rozbawioną niż obrażoną. - Nie trzymam wina w domu, panie Marsh, ale nawet gdybym je miała, i tak powiedziałabym „nie”. - Nie pijasz w ogóle wina? - Raczej bardzo rzadko - odparła. - A teraz zaczekaj tam - ostrzegła, wskazując na podjazd. - Muszę przebrać się w dżinsy. - Obiecuję, że nawet nie spróbuję zajrzeć przez okno. - Bardzo słusznie. Gdybyś zrobił coś tak głupiego, stanowczo musiałabym poskarżyć się Rodney owi. - To nie brzmi zachęcająco. - Uwierz mi - powiedziała, starając się przybrać surową minę - że naprawdę nie. Jeremy odprowadził ją wzrokiem, gdy szła w stronę domu, pewien, że nigdy nie spotkał kobiety takiej jak ona. Po upływie piętnastu minut zatrzymali się przed bramą Cedar Creek. Jeremy ustawił samochód pod takim kątem, by reflektory oświetlały cmentarz. Natychmiast przeszła mu przez głowę myśl, że nawet mgła wygląda tutaj inaczej. Miejscami była gęsta i nieprzenikniona, miejscami zaś rzadka, a lekki powiew kołysał cienkimi witkami, które wyginały się i skręcały jak żywe. Nisko zwieszone gałęzie magnolii były tylko czarnymi cieniami, a popadające w ruinę groby potęgowały niesamowite wrażenie. Było tak ciemno, że Jeremy nie dostrzegał nawet najmniejszej smugi księżycowej poświaty na niebie. Zostawiwszy samochód na jałowym biegu, otworzył bagażnik. Gdy Lexie zajrzała do

środka, otworzyła szeroko oczy ze zdumienia. - Można by pomyśleć, że wozisz tu materiał do skonstruowania bomby. - Nie - odrzekł. - To tylko fura kapitalnych rzeczy. Faceci lubią swoje zabawki, wiesz o tym. - Przypuszczałam, że masz tylko kamerę wideo czy coś w tym rodzaju. - I nie myliłaś się. Mam cztery. - A po co ci aż cztery? - Oczywiście po to, by filmować pod każdym kątem. A jeśli, na przykład, duchy pójdą w złym kierunku? Mogę nie uchwycić ich twarzy. Lexie zignorowała tę uwagę. - A to? Co to jest? - spytała. - Detektor promieniowania mikrofalowego. A to tutaj - wyjaśnił, pokazując na znajdujący się obok przedmiot - coś pokrewnego. Detektor fal elektromagnetycznych. - Żartujesz. - Wcale nie - odparł. - Jest wymieniony w oficjalnym podręczniku dla łowców duchów. Wzmożona aktywność duchów występuje często na obszarach o wysokiej kumulacji energii, co pomaga wykryć pole zaburzonej energii. - Czy udało ci się kiedykolwiek zdobyć zapis pola zaburzonej energii? - Prawdę mówiąc, tak. Ni mniej, ni więcej tylko w rzekomo nawiedzonym przez duchy domu. Niestety, nie miało to nic wspólnego z duchami. Kuchenka mikrofalowa gospodarzy pracowała wadliwie. - Aha. Jeremy spojrzał na nią. - Teraz ty podkradasz moją kwestię. - Nic innego nie przyszło mi do głowy. Przepraszam. - W porządku. Podzielę się z tobą. - Po co ci te wszystkie rzeczy? - Ponieważ - odparł Jeremy - kiedy podważam ewentualność pojawienia się duchów, muszę używać takich narzędzi, jakich używają badacze zjawisk paranormalnych. Nie chcę, by zarzucono mi, że cokolwiek pominąłem, a ci ludzie przestrzegają pewnych norm. Poza tym informacja, że posługiwałeś się detektorem fal elektromagnetycznych, wywołuje większe wrażenie na czytającym. Sądzą, że wiesz, co robisz. - A ty wiesz? - Jasne. Powiedziałem ci, że korzystam z oficjalnego podręcznika.

Lexie roześmiała się. - To w czym mogłabym ci pomóc? Jestem ci potrzebna do noszenia jakichś utensyliów? - Wykorzystamy wszystko. Jeśli jednak uważasz, że to robota wyłącznie dla mężczyzny, z pewnością poradzę sobie sam, a ty w tym czasie możesz zająć się malowaniem paznokci lub czymś w tym rodzaju. Lexie wyjęła z bagażnika jedną z kamer, przewiesiła ją przez ramię, po czym sięgnęła po drugą. - Dobra, Panie Męski, w którą stronę idziemy? - To zależy. Jak sądzisz, gdzie powinniśmy się ustawić? Ty widziałaś światła, więc może masz jakiś pomysł. Wskazała gestem głowy magnolię, w której kierunku szła, gdy zobaczył ją na cmentarzu po raz pierwszy. - Tam - powiedziała. - Tam właśnie zobaczysz światła. Było to miejsce dokładnie przed Riker's Hill, choć wzgórze całkowicie skrywała mgła. - Czy zawsze pokazują się w tym samym miejscu? - Nie mam pojęcia. Ale tam właśnie je widziałam. Przez następną godzinę Jeremy rozmieszczał cały sprzęt, a Lexie filmowała go jedną z kamer. Zamontował pozostałe trzy kamery wideo na statywach, ustawiając je na planie dużego trójkąta, zakładając na dwóch specjalne filtry na soczewki i regulując zoom w taki sposób, by objąć cały teren. Sprawdził laserowe piloty, a następnie wziął się do sprzętu audio. Zawiesił cztery mikrofony na pobliskich drzewach, piąty zaś umieścił w punkcie centralnym, gdzie znajdowały się już oba detektory, jak również główna kamera. Gdy upewniał się, że wszystko działa prawidłowo, usłyszał, że woła go Lexie. - Hej, jak wyglądam? Odwróciwszy się, zobaczył, że włożyła okulary noktowizyjne, w których przypominała trochę owada. - Bardzo seksownie - powiedział. - Myślę, że zdecydowanie znalazłaś swój styl. - Te okulary są wystrzałowe! Widzę wszystko dookoła. - Coś, czym powinienem się martwić? - Poza kilkoma wygłodzonymi kuguarami i niedźwiedziami jesteś chyba sam. - Już prawie skończyłem. Muszę jeszcze tylko rozsypać trochę mąki i rozwinąć nitkę. - Mąki? Zwykłej mąki? - Tak, dla zabezpieczenia, by nikt nie manipulował przy sprzęcie. Mąka jest po to, bym mógł sprawdzić, czy nie ma śladów stóp, a dzięki nitce będę wiedział, czy nikt się nie zbliża.

- Bardzo sprytne. Ale zdajesz sobie sprawę, że jesteśmy tutaj sami, prawda? - Nigdy nie można mieć pewności - oświadczył. - Och, ja jestem pewna. Ale zajmij się swoimi sprawami, a ja będę trzymała kamerę wycelowaną w odpowiednim kierunku. Nawiasem mówiąc, świetnie sobie radzisz. Jeremy roześmiał się, po czym otworzył torebkę i zaczął okrążać kamery, sypiąc mąkę cienką białą warstwą. W ten sam sposób postąpił z mikrofonami oraz innymi urządzeniami, następnie przywiązał nitkę do gałęzi i otoczył nią duży kwadrat terenu, niczym miejsce zbrodni. Potem przeciągnął drugą nitkę jakieś pięćdziesiąt centymetrów niżej i zawiesił na niej małe dzwoneczki. Kiedy wreszcie skończył, wrócił do Lexie. - Nie wiedziałam, że to wymaga aż tyle zachodu - powiedziała. - Widzę, że zaczynasz nabierać do mnie szacunku, co? - Niezupełnie. Prawdę mówiąc, usiłowałam podtrzymać rozmowę. Kiwnął z uśmiechem głową w stronę samochodu. - Teraz zgaszę reflektory. I mam nadzieję, że wszystkie moje wysiłki nie pójdą na marne. Kiedy wyłączył silnik, cmentarz pogrążył się w kompletnej ciemności i Jeremy czekał przez chwilę, by oczy do niej przywykły. Niestety nie przywykły, było bowiem chyba mroczniej niż w jaskini. Wracając po omacku do bramy niczym ślepy grotołaz, potknął się o wystający korzeń w samym przejściu i omal nie upadł. - Czy mogłabyś mi zwrócić moje noktowizyjne okulary?! - zawołał. - Nie - usłyszał jej odpowiedź. - Mówiłam ci już, że są fantastyczne. Poza tym dobrze sobie radzisz. - Ale nic nie widzę. - Nie masz nic przed sobą. Kilka kroków możesz przejść bezpiecznie. Jeremy szedł powoli, z wyciągniętymi do przodu ramionami, po czym przystanął. - A teraz? - Stoisz przed grobowcem, musisz zboczyć w lewo. - Jeremy pomyślał, że Lexie o wiele za dobrze bawi się całą tą sytuacją. - Zapomniałaś powiedzieć: „Ojciec Wirgiliusz uczył...”. - Chcesz, żebym ci pomogła czy nie? - Chcę tylko, żebyś mi oddała okulary - rzekł niemal błagalnym tonem. - Będziesz musiał przyjść i sam je wziąć. - Zawsze mogłabyś mi je podać. - Mogłabym, ale tego nie zrobię. Znacznie zabawniej jest przyglądać się, jak krążysz tutaj niczym zombi. Teraz jeszcze trochę w lewo. Powiem ci, kiedy się zatrzymać.

Gra toczyła się dalej, dopóki nie znalazł się w końcu przy Lexie. Gdy usiadł obok niej, zdjęła okulary, uśmiechając się szeroko. - Proszę bardzo - powiedziała. - O rety, dziękuję. - Nie ma sprawy. Cieszę się, że mogłam pomóc. Przez następne pół godziny Lexie i Jeremy rozmawiali o tym, co się działo na przyjęciu. Twarz Lexie była niewidoczna w ciemności, ale poczucie jej bliskości w spowijającym ich mroku sprawiało Jeremy'emu dużą przyjemność. - Opowiedz mi, jak to było, kiedy zobaczyłaś światła - poprosił, zmieniając temat. Słyszałem już dzisiaj o przygodach chyba wszystkich poza tobą. Choć nie widział jej miny, odniósł wrażenie, że kazał jej wrócić pamięcią do czegoś, o czym być może nie bardzo chciała pamiętać. - Miałam wtedy osiem lat - powiedziała cicho. - Z jakiegoś powodu zaczęłam miewać koszmarne sny o moich rodzicach. W domu Doris na ścianie wisiała ich ślubna fotografia, i tak właśnie pojawiali się zawsze w moich snach... mama w ślubnej sukni i tata w smokingu. Tyle że w moim śnie byli uwięzieni w swoim samochodzie, który stoczył się do rzeki. Było to tak, jak gdybym patrzyła na nich przez szybę auta z zewnątrz. Widziałam straszliwe przerażenie na ich twarzach, gdy woda powoli wypełniała wnętrze samochodu, a moja mama miała taką ogromnie smutną minę, jakby wiedziała, że to koniec. Nagle samochód zaczynał tonąć szybciej, a ja przyglądałam się temu z góry. Jej głos był dziwnie pozbawiony emocji. Westchnęła cicho. - Budziłam się z krzykiem. Nie wiem, ile razy się to zdarzyło... w tej chwili jest to mgliste wspomnienie... musiało jednak trwać wystarczająco długo, by Doris zorientowała się, iż problem sam nie minie. Przypuszczam, że inni rodzice zaprowadziliby dziecko do psychoterapeuty, Doris natomiast... cóż, obudziła mnie kiedyś późną nocą, kazała mi się ubrać i włożyć ciepłą kurtkę, po czym przyprowadziła mnie tutaj. Powiedziała, że pokaże mi coś cudownego... Pamiętam, że noc była równie ciemna jak dzisiejsza, toteż Doris trzymała mnie za rękę, żebym się nie przewróciła. Szłyśmy między nagrobkami, a potem usiadłyśmy i czekałyśmy dopóty, dopóki nie pojawiły się światła. Wyglądały prawie jak żywe rozświetliły dosłownie cały cmentarz... aż wreszcie po prostu znikły. A my pojechałyśmy do domu. Niemal słyszał, że wzruszyła ramionami. - Mimo że byłam mała, zdawałam sobie wówczas sprawę, co się stało, i po powrocie do domu nie mogłam zasnąć, przed chwilą zobaczyłam bowiem duchy moich rodziców. Byłam

przekonana, że przyszli mnie odwiedzić. Po tym zdarzeniu przestały dręczyć mnie koszmary. Jeremy milczał. Pochyliła się ku niemu bliżej. - Wierzysz mi? - Tak prawdę powiedziawszy, wierzę. Nawet gdybym cię nie znał, z całego dzisiejszego wieczoru zapamiętałbym właśnie twoją opowieść. - A skoro już wiesz, wolałabym raczej, żebyś nie opisywał w artykule mojego przeżycia. - Jesteś tego pewna? Możesz stać się sławna. - Pasuję. Właśnie obserwuję na własne oczy, jak odrobina sławy potrafi zdemoralizować człowieka. Jeremy roześmiał się. - Ponieważ rozmawiamy nieoficjalnie, chciałbym cię spytać, czy zgodziłaś się przyjechać tutaj w nocy po części z powodu tych wspomnień? A może dlatego, że pragnęłaś cieszyć się towarzystwem tak błyskotliwego faceta jak ja? - Ten drugi powód z pewnością nie wchodzi w rachubę - odrzekła, ale nawet gdy to mówiła, wiedziała, że to nieprawda. Była pewna, że Jeremy również jest tego świadom, ale w krótkiej chwili milczenia, jakie nastąpiło po jej uwadze, wyczuła, że jej słowa go dotknęły. - Przepraszam - powiedziała. - W porządku - machnął ręką. - Pamiętaj, że mam pięciu starszych braci. Zniewagi były czymś nieuniknionym w takiej rodzinie jak nasza, jestem więc do nich przyzwyczajony. - Dobrze - rzekła Lexie, prostując się - a zatem wróćmy na serio do twojego pytania... być może rzeczywiście chciałam zobaczyć jeszcze raz te światła. Dla mnie zawsze były źródłem pociechy. Jeremy podniósł z ziemi gałązkę i odrzucił ją na bok. - Twoja babka była bardzo mądrą kobietą. To znaczy, chodzi mi o to, co zrobiła. - Ona jest bardzo mądrą kobietą. - Przyznaję się do pomyłki - powiedział Jeremy. W tym samym momencie Lexie zmieniła pozycję, jak gdyby usiłowała dojrzeć coś w ciemności. - Chyba powinieneś włączyć swoją aparaturę - oznajmiła. - Po co? - Ponieważ się zbliżają. Nie widzisz? Już chciał zażartować sobie, że jest „duchoszczelny”, gdy nagłe dotarło do niego, że widzi nie tylko Lexie, lecz również

ustawione dalej kamery. Widoczna była też droga do samochodu. Na cmentarzu robiło się naprawdę jaśniej! - Obudź się! - ponagliła go. - Bo cię ominie twoja wielka szansa. Zmrużył oczy, by się upewnić, czy wzrok nie płata mu figli, po czym włączył pilotem wszystkie ustawione na planie trójkąta kamery. W oddali zapaliły się czerwone lampki zasilania. Była to jedyna rzecz, którą mógł zrobić, by przyjąć do wiadomości, że naprawdę coś zaczyna się dziać. Rozejrzał się dookoła, szukając wzrokiem przejeżdżających

samochodów czy

oświetlonych domów, lecz kiedy popatrzył z powrotem w kierunku kamer, stwierdził, że zdecydowanie nie ma przywidzeń. Dostrzegał nie tylko kamery, lecz również detektor fal elektromagnetycznych pośrodku trójkąta. Sięgnął po okulary noktowizyjne. - Nie będą ci potrzebne - powiedziała Lexie. Mimo to włożył je i świat nabrał fosforyzującej

zielonkawej

poświaty.

W

miarę

jak

światło

stawało

się

coraz

intensywniejsze, mgła zaczęła wyginać się i wirować, przyjmując różnorodne kształty. Spojrzał na zegarek. Była dwudziesta trzecia czterdzieści cztery i dziesięć sekund. Zanotował dokładny czas w pamięci, zastanawiając się, czy może wzeszedł nieoczekiwanie księżyc. Bardzo w to wątpił, postanowił jednak sprawdzić jego fazę po powrocie do pokoju w Greenleaf. Ale miało to drugorzędne znaczenie. Mgła, tak jak przepowiedziała Lexie, zaczęła się rozświetlać. Zsunął na moment okulary, zwracając uwagę na różnicę w postrzeganiu scenerii. W dalszym ciągu robiło się coraz jaśniej, lecz zmiana była chyba bardziej zauważalna w okularach. Nie mógł się doczekać, by porównać obrazy nagrane z różnych kamer. Teraz jednak mógł jedynie patrzeć prosto przed siebie, tym razem bez noktowizyjnych okularów. Wstrzymując oddech, obserwował mgłę, która właśnie nabrała bardziej srebrzystej barwy, by prawie natychmiast zmienić ją na bladożółtą, potem mlecznobiałą i w końcu wybuchnąć niemal oślepiającą jasnością. Przez chwilę, tylko przez chwilę, widać było większą część cmentarza - niczym boisko do futbolu oświetlone przed ważnym meczem - a plamy mglistego światła zaczynały kłębić się, tworząc małe kółko, po czym nagle rozprzestrzeniły się na zewnątrz skupiska, przypominając pulsującą gwiazdę. Przez sekundę Jeremy wyobraził sobie, że widzi sylwetki ludzkie lub zarysy przedmiotów, potem jednak światło powoli cofnęło się ku środkowi i zanim w ogóle uświadomił sobie, że światła znikły, cmentarz z powrotem pogrążył się w ciemności. Zamrugał powiekami, jak gdyby chcąc się upewnić, że naprawdę się to zdarzyło, potem

jeszcze raz spojrzał na zegarek. Od początku do końca cały incydent trwał dwadzieścia dwie sekundy. Chociaż wiedział, że powinien wstać, by pozbierać sprzęt, przez krótki moment nie mógł się ruszyć, wpatrywał się tylko bez słowa w tamto miejsca gdzie pojawiły się duchy Cedar Creek. Oszustwo,

autentyczne

pomyłki

oraz

zbiegi

okoliczności

były

najczęstszym

wytłumaczeniem zjawisk uważanych za nadprzyrodzone i dotychczas wszystkie zbadane przez Jeremy'ego wydarzenia podpadały pod którąś z tych kategorii. Pierwsza stanowiła przeważające wytłumaczenie w sytuacjach, kiedy ktoś czerpał jakieś korzyści. Pasował do niej na przykład William Newell, który twierdził, że znalazł skamieniałe szczątki olbrzyma na swojej farmie w stanie Nowy Jork w tysiąc osiemset sześćdziesiątym dziewiątym roku, posąg znany jako Olbrzym z Cardiff. Timothy Clausen, medium, również do niej należał. Ale do oszustów zaliczają się również ci, którzy po prostu chcą sprawdzić, ile osób potrafią omamić, i to nie dla pieniędzy, lecz ot tak sobie, żeby się przekonać, czy to możliwe. Doug Bower i Dave Chorley, angielscy farmerzy, którzy stworzyli kręgi w zbożu, mające rzekomo stanowić efekt działalności istot pozaziemskich, są jednym z przykładów takich właśnie ludzi, podobnie jak chirurg, który sfotografował w tysiąc dziewięćset trzydziestym trzecim roku potwora z Loch Ness. W obu przypadkach mistyfikacja miała być początkowo kawałem, lecz publiczne zainteresowanie wzrosło tak szybko, że wyznanie prawdy stało się trudne. Autentyczne pomyłki natomiast są niczym innym jak autentycznymi pomyłkami. Balon meteorologiczny został wzięty za latający talerz, zwykły niedźwiedź za Wielką Stopę. Odkryto, że znalezisko archeologiczne zostało przeniesione na swoje obecne miejsce setki lub tysiące lat później niż pierwotnie twierdzono. W takich wypadkach świadek widzi coś, lecz wyciąga z tego niewłaściwe wnioski. Zbieg okoliczności dotyczy prawie wszystkich innych zdarzeń i jest po prostu funkcją matematycznego prawdopodobieństwa. I niezależnie od tego, jak nieprawdopodobne może coś się wydawać, dopóki jest teoretycznie możliwe, istnieje prawdopodobieństwo zdarzenia się kiedyś, gdzieś, komuś. Weźmy na przykład powieść Roberta Morgana Futility, wydaną w tysiąc osiemset dziewięćdziesiątym ósmym roku - czternaście lat przed rejsem Titanica - i opowiadającą historię największego, najwspanialszego statku pasażerskiego, który wypłynął w swój dziewiczy rejs z Southampton tylko po to, by roztrzaskać się o górę lodową, i którego większość bogatych oraz znanych pasażerów była zawczasu skazana na śmierć w lodowatych wodach północnego Atlantyku, ponieważ brakowało łodzi ratunkowych. Jak na ironię, statek nosił nazwę Titan.

Jednakże tego, co zdarzyło się na cmentarzu, nie da się podciągnąć pod żadną z wymienionych kategorii. Według Jeremy'ego światła nie były ani oszustwem, ani zbiegiem okoliczności, ani też autentyczną pomyłką. Gdzieś istniało gotowe wytłumaczenie, lecz tutaj, na cmentarzu, pod wrażeniem chwili, nie potrafił niczego wymyślić. Przez cały ten czas Lexie siedziała nieporuszona i milcząca. - No i? - spytała w końcu. - Co o tym sądzisz? - Jeszcze nie wiem - przyznał Jeremy. - Nie ulega wątpliwości, że widowisko było niesamowite. - Widziałeś kiedyś coś podobnego? - Nie - odparł. - Szczerze mówiąc, po raz pierwszy byłem świadkiem czegoś, co wydało mi się nawet trochę tajemnicze. - Niewiarygodne, prawda? - powiedziała cicho. - Prawie zapomniałam, jak piękne może to być widowisko. Słyszałam o zorzy polarnej i często zastanawiałam się, czy wygląda właśnie tak. Jeremy nie odpowiedział. Oczyma wyobraźni ujrzał jeszcze raz światła, dochodząc do wniosku, że sposób, w jaki przybierały na intensywności, przypomina mu blask reflektorów nadjeżdżających z naprzeciwka samochodów, wchodzących w zakręt. Pomyślał, że pewnie musiał spowodować je jakiś pojazd. Rzucił okiem w kierunku drogi, czekając, czy nie zobaczy przejeżdżających samochodów, lecz niezbyt zdziwił go fakt, że ich tam nie było. Lexie pozwoliła mu siedzieć przez chwilę w milczeniu, słysząc niemal, jak obracają się trybiki w jego głowie. Wreszcie pochyliła się do przodu i popukała go w ramię, by zwrócić na siebie uwagę. - No i co? - spytała. - Co teraz robimy? Jeremy pokręcił głową, wracając do rzeczywistości. - Czy biegnie niedaleko stąd autostrada? Albo jakaś inna większa droga? - Przez miasteczko biegnie tylko ta droga, którą przyjechaliśmy. - Hm - mruknął, marszcząc brwi. - Co? Tym razem żadnego „aha”? - Jeszcze nie - odparł. - Ale dojdę do tego. - Mimo atramentowej nocy wydawało mu się, że prawie widzi jej pełen wyższości uśmieszek. - Dlaczego mam nieodparte wrażenie, że ty już znasz przyczynę? - Nie mam pojęcia - powiedziała z fałszywą skromnością. - A czemu tak sądzisz? - Och, mam po prostu takie przeczucie. Potrafię odgadywać ludzkie myśli. Facet o

nazwisku Clausen zdradził rai swoje sekrety. Lexie parsknęła śmiechem. - No cóż, w takim razie wiesz, co myślę. Dała mu chwilę na zastanowienie, następnie pochyliła się ku niemu. Jej spojrzenie było zniewalające i choć Jeremy powinien był myśleć o zupełnie czymś innym, przypomniał sobie, jak pięknie wyglądała Lexie na przyjęciu. - Nie pamiętasz mojej opowieści? - spytała szeptem. - To byli moi rodzice. Pewnie chcieli cię poznać. Być może sprawił to jej sierocy ton - smutny i zarazem bojowy - ale nagle coś go ścisnęło za gardło i siłą powstrzymał się, by nie pochwycić jej natychmiast w ramiona, w nadziei, że pozostanie już w nich na zawsze. Załadowali z powrotem sprzęt do bagażnika i po upływie pół godziny dotarli z powrotem pod dom Lexie. Podczas jazdy żadne z nich nie mówiło wiele, a gdy już stanęli przed drzwiami, Jeremy uświadomił sobie, że przez większość czasu myślał nie o światłach, lecz o Lexie. Nie chciał, by wieczór się skończył. Przystanąwszy przed drzwiami, Lexie zasłoniła dłonią usta, tłumiąc ziewnięcie, po czym roześmiała się z zakłopotaniem. - Przepraszam - powiedziała. - Zwykle o tej porze jestem już w łóżku. - Nie szkodzi - odparł, spoglądając jej w oczy. - To był naprawdę wspaniały wieczór. - Dla mnie również - rzekła poważnie. Jeremy zrobił mały krok w przód i gdy Lexie zdała sobie sprawę, że za chwilę spróbuje ją pocałować, udała, że majstruje przy kurtce. - No, to chyba praca skończona - zauważyła, mając nadzieję, że Jeremy zrozumie aluzję. - Jesteś pewna? - spytał. - Gdybyś zechciała, moglibyśmy obejrzeć kasety. Może udałoby ci się pomóc mi w rozwiązaniu zagadki świateł. Odwróciła wzrok ze strapioną miną. - Proszę, nie psuj mi tego, dobrze? - wyszeptała. - Czego? - Tego... wszystkiego... - Zamknęła oczy, próbując pozbierać myśli. - Oboje dobrze wiemy, dlaczego chcesz wejść do środka, ale mimo że ja też tego pragnę, nie wpuszczę cię. Więc nie proś o to. - Czy zrobiłem coś złego? - Nie, absolutnie nic. Spędziłam przemiły dzień, wspaniały dzień. Szczerze mówiąc,

najwspanialszy od bardzo, bardzo dawna. - Zatem o co ci chodzi? - Odkąd tu jesteś, stosujesz wobec mnie pressing, niczym w koszykówce, i wiemy, co się stanie, jeśli przekroczysz próg tych drzwi. Ale ty wyjedziesz. A wtedy to ja będę cierpiała. Po co więc zaczynać coś, czego nie masz zamiaru dokończyć? Gdyby miał do czynienia z kimś innym, zareagowałby jakimś żartem lub zmieniłby temat, a potem usiłowałby wymyślić inny sposób, by wejść do środka. Gdy jednak patrzył na nią, nie potrafił znaleźć odpowiednich słów. Albo, o dziwo, nie chciał. - Masz rację - przyznał, uśmiechając się z przymusem. - Na dziś koniec. Powinienem chyba pójść i pogłówkować, skąd biorą się te światła. Z początku nie była pewna, czy się nie przesłyszała, lecz gdy cofnął się odrobinę, spojrzała mu prosto w oczy. - Dziękuję - powiedziała. - Dobranoc, Lexie. Skinęła głową i po chwili niezręcznego milczenia odwróciła się do drzwi. Jeremy zrozumiał to jako sygnał do odejścia i zszedł po stopniach werandy, a tymczasem Lexie wyjęła klucze z kieszeni kurtki. Wkładała klucz do zamka, gdy usłyszała za sobą jego głos. - Hej, Lexie! - zawołał. Kontury jego postaci rozmazywały się we mgle. - Słucham? - Wiem, że trudno ci będzie w to uwierzyć, ale za nic w świecie nie chciałbym cię zranić ani zrobić niczego, przez co żałowałabyś, że się spotkaliśmy. Jego uwaga wywołała krótki uśmiech na jej twarzy, lecz odwróciła się bez słowa. Brak odpowiedzi był wymowny i po raz pierwszy w życiu Jeremy był nie tylko rozczarowany sobą, lecz nagle pomyślał, że wolałby być kimś zupełnie innym.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Ptaki ćwierkały, mgła zaczynała się przerzedzać, a szopy pracze ganiały po werandzie bungalowu, kiedy Jeremy'ego obudził dzwonek telefonu komórkowego. Nieprzyjemnie szare światło wczesnego poranka przenikało przez podarte zasłony, uderzając go po oczach niczym pięść zawodowego boksera. Szybkie spojrzenie na zegarek powiedziało mu, że jest ósma, o wiele za wcześnie, by z kimś rozmawiać, zwłaszcza po zarwanej nocy. Stwierdził, że robi się za stary na takie noce, i krzywiąc się, sięgnął po telefon. - Lepiej niech to będzie coś ważnego - burknął. - Jeremy? To ty? Gdzie się podziewałeś? I dlaczego nie zadzwoniłeś? Próbowałem się z tobą skontaktować! Nate, pomyślał Jeremy, zamykając z powrotem oczy. O Boże, Nate. Tymczasem Nate nawijał dalej. Musi chyba być dawno zagubionym krewniakiem burmistrza, jęknął w duchu Jeremy. Gdyby na czas rozmowy zamknąć tych dwóch w jednym pokoju i podłączyć ich do generatora, dostarczyliby tyle energii elektrycznej, że wystarczyłoby do oświetlania Brooklynu przez cały miesiąc. - Obiecałeś, że będziemy w kontakcie! Jeremy zmusił się, by usiąść prosto na łóżku, choć bolały go wszystkie mięśnie. - Przepraszam, Nate - powiedział. - Byłem okropnie zajęty, a tutejsza recepcja jest do kitu. - Musisz informować mnie o wszystkim! Próbowałem dodzwonić się do ciebie wczoraj przez cały dzień, ale wciąż włączała się poczta głosowa. Nie masz pojęcia, co się dzieje. Producenci prześladują mnie ze wszystkich stron, przychodzą pytać, co ewentualnie chciałbyś omówić. A sprawy naprawdę posuwają się do przodu. Jeden z nich zaproponował, żebyś zrobił program na temat diet wysokobiałkowych. Wiesz, tych, co to zalecają jeść do woli bekon oraz befsztyki, aby stale chudnąć. Jeremy pokręcił głową, próbując nadążyć za nim. - Zaczekaj! O czym ty mówisz? Kto chce, żebym zajął się dietą? - GMA. A myślałeś, że o kim mówię? Oczywiście powiedziałem, że skontaktuję się z tobą i oddzwonię, ale sądzę, że świetnie sobie z tym poradzisz. Ten człowiek czasami przyprawiał Jeremy'ego o ból głowy! Potarł czoło, krzywiąc się. - Nie interesuje mnie gadanie o nowej diecie, Nate. Jestem dziennikarzem naukowym, a nie Oprah.

- Wobec tego przedstaw to w swoim świetle. To właśnie robisz, prawda? A diety mają coś wspólnego z chemią i nauką. Może nie mam racji? Do diabła, wiesz, że mam rację, i znasz mnie. Kiedy mam rację, to mam rację. Poza tym po prostu rzucam pomysł... - Widziałem światła - przerwał mu Jeremy. - To znaczy, jeśli masz na oku coś lepszego, możemy pogadać. Ale nie mam pojęcia, o co chodzi, a dieta może być sposobem na to, by stanąć na nogi... - Widziałem światła - powtórzył Jeremy, podnosząc głos. Tym razem Nate go usłyszał. - Mówisz o światłach na cmentarzu? - spytał. Jeremy w dalszym ciągu pocierał skronie. - Tak, o nich. - Kiedy? Dlaczego do mnie nie zadzwoniłeś? To już jest coś, jakiś punkt zaczepienia. Och, błagam, powiedz, że masz to na filmie. - Owszem, ale nie widziałem jeszcze kaset, toteż nie wiem, jak to wyszło. - A więc z tymi światłami to prawda? - Tak. Ale przypuszczam, że uda mi się również wyjaśnić, skąd się biorą. - Czyli nie są to prawdziwe... - Poczekaj, Nate, jestem zmęczony, posłuchaj choć przez chwilę, dobrze? Wczoraj wieczorem byłem na cmentarzu i widziałem światła. Szczerze mówiąc, rozumiem, dlaczego niektórzy ludzie uważają je za duchy. To wskutek sposobu, w jaki się ukazują. Wiąże się z nimi całkiem interesująca legenda, a miasto organizuje podczas weekendu wycieczkę, by na nich zarobić. Ale po wyjściu z cmentarza pojechałem szukać ich źródła i jestem właściwie pewien, że je znalazłem. Muszę tylko rozgryźć, dlaczego tak się dzieje, i przychodzi mi do głowy kilka pomysłów również na ten temat. Mam nadzieję, że jeszcze dzisiaj, nieco później, uda mi się to wyjaśnić. Była to jedna z tych niezwykle rzadkich chwil, kiedy Nate'owi zabrakło języka w gębie. Nie na długo jednak - jako wytrawny zawodowiec szybko doszedł do siebie. - Dobra, dobra, daj mi sekundę, bym mógł obmyślić najlepszy sposób rozegrania tego. Chodzi mi o tych ludzi z telewizji... A o kogo innego mogłoby mu chodzić? - uśmiechnął się w duchu Jeremy. - Co sądzisz o tym? - mówił dalej Nate. - Zaczniemy od samej legendy, przygotujemy grunt. Tonący we mgle cmentarz, zbliżenie niektórych grobów, może krótkie ujęcie czarnego kruka o złowieszczym wyglądzie, w tle twój głos... Ten facet był mistrzem hollywoodzkich komunałów i Jeremy spojrzał znowu na zegarek, myśląc, że jest na to o wiele za wcześnie.

- Jestem zmęczony, Nate. Co ty na to? Przemyśl całą sprawę i zadzwoń do mnie później, dobrze? - Tak, tak, możemy się tak umówić. Po to tu jestem, no nie? Żeby ułatwić ci życie. Myślisz, że powinienem zadzwonić do Alvina? - Nie jestem jeszcze pewny. Daj mi najpierw obejrzeć kasety, a potem ja porozumiem się z Alvinem. Zobaczymy, co o tym sądzi. - Dobrze - zgodził się Nate, w jego głosie dźwięczał entuzjazm. - Świetny plan, świetny pomysł! I fantastyczna wiadomość! Prawdziwa historia o duchach! Będą zachwyceni! Mówiłem ci, że napalili się na to, prawda? Wierz mi, powiedziałem im, że masz w zanadrzu tę historię i że nie zainteresuje cię opowiadanie o modnej ostatnio diecie. Ale teraz, kiedy mamy kartę przetargową, oszaleją. Nie mogę się doczekać, by im o tym powiedzieć. Posłuchaj, zadzwonię za kilka godzin, miej więc telefon włączony. Sprawy mogą potoczyć się szybko... - Do widzenia, Nate. Pogadamy później. Jeremy położył się z powrotem, naciągając poduszkę na głowę, lecz nie mógł zasnąć. Wstał z jękiem i poszedł do łazienki, ze wszystkich sił starając się nie zwracać uwagi na wypchane zwierzaki, które zdawały się śledzić każdy jego krok. Mimo to jednak zaczynał się do nich przyzwyczajać i gdy się rozebrał, powiesił ręcznik na wyciągniętych łapach borsuka, dochodząc do wniosku, że może przecież wykorzystać dogodną pozę zwierzęcia. Wskoczywszy pod prysznic, odkręcił maksymalnie kran i przez dwadzieścia minut stał pod pojedynczym strumieniem, dopóki nie zaczęła go szczypać skóra. Dopiero wówczas ożył. Zaledwie dwugodzinny sen potrafi doprowadzić człowieka do takiego stanu. Włożył dżinsy, wziął kasety i wsiadł do samochodu. Mgła wisiała nad drogą niczym parujący suchy lód na scenie koncertowej, a niebo miało taką samą ponurą barwę jak wczoraj. Podejrzewał, że światła mogą pojawić się znowu dzisiejszego wieczoru, co nie tylko dobrze wróżyło weekendowym turystom, lecz oznaczało również, że powinien chyba zadzwonić do Alvina. Jeśli nawet udało mu się sfilmować całkiem dobrze wczorajsze zjawisko, to Alvin był czarodziejem kamery i uchwyci obrazy w taki sposób, że bez wątpienia Nate'owi spuchnie palec od gorączkowego telefonowania. Najpierw jednak musi zobaczyć, co udało mu się nakręcić, choćby po to, by przekonać się, że w ogóle coś uchwycił. Jak się mógł spodziewać, w Greenleaf nie było magnetowidu, ale widział odtwarzacz w dziale białych kruków. Jadąc spokojną drogą prowadzącą do miasteczka, zastanawiał się, jak zachowa się wobec niego Lexie, kiedy się tam zjawi. Czy

znowu przyjmie pozę pełnej dystansu profesjonalistki? Czy pozostaną w niej ciepłe uczucia po wspólnie spędzonym dniu? A może po prostu będzie pamiętała ostatnie chwile na werandzie, kiedy przynaglał ją zbyt mocno? Nie miał pojęcia, co się wydarzy, choć zastanawiał się nad tym w nocy przez wiele godzin. Z pewnością znalazł źródło światła. Podobnie jak większość tajemnic, i ta nie była szczególnie trudna do rozwikłania, zwłaszcza jeśli się wie, czego szukać, toteż szybkie zbadanie terenu przy wsparciu NASA wykluczyło jedyną inną możliwość. Dowiedział się, że Księżyc nie może być odpowiedzialny za światła, ponieważ znajduje się obecnie w fazie nowiu, kiedy to jest zwrócony ku Ziemi częścią nieoświetloną, a Jeremy podejrzewał w cichości ducha, że tajemnicze światła pojawiają się jedynie w tej konkretnej fazie. Miało to sens - przy braku księżycowego blasku nawet ociupina innego światła będzie rzucać się w oczy, zwłaszcza odbita w drobinkach wody we mgle. Gdy jednak stał na zimnie, mając rozwiązanie zagadki na wyciągnięcie ręki, mógł myśleć wyłącznie o Lexie. Wydawało mu się niemożliwe, że poznał ją zaledwie dwa dni wcześniej. Czyste szaleństwo. Oczywiście według Einsteina czas jest pojęciem względnym i Jeremy doszedł do wniosku, że to wszystko wyjaśnia. Jak brzmi stare powiedzenie o względności? Minuta z piękną kobietą mija błyskawicznie, natomiast minuta z dłonią na gorącym palniku wydaje się wiecznością? Tak, właśnie tak. A w każdym razie mniej więcej tak. Jeszcze raz pomyślał z przykrością o swoim zachowaniu na werandzie, po raz setny żałując, że zignorował jej bezgłośny podszept, kiedy pragnął ją pocałować. Lexie jasno wyraziła swoje uczucia, a on je zlekceważył. Normalnie dawno by już o tym zapomniał, bagatelizując całą sytuację jako coś kompletnie bez znaczenia. Z jakiegoś powodu tym razem nie było to łatwe. Chociaż spotykał się z wieloma kobietami i nie stał się odludkiem, gdy odeszła od niego Maria, rzadko zdarzało się, by spędził z kimś cały dzień na rozmowach. Zazwyczaj była to kolacja lub kilka drinków i dostateczna dawka flirtowania, by pozbyć się zahamowań przed „daniem głównym”. W głębi duszy zdawał sobie sprawę, że czas dorosnąć w kwestii randek, może nawet ustatkować się i wieść życie, jakie wiodą jego bracia. Rzecz jasna, bracia oraz ich żony ochoczo popierali takie stanowisko. Wszyscy podzielali opinię, że kobiety powinno się najpierw poznać, a dopiero później można próbować zaciągnąć je do łóżka. Jedna z bratowych posunęła się tak daleko, że umówiła go na randkę z rozwiedzioną sąsiadką o podobnych zapatrywaniach. Oczywiście sąsiadka odrzuciła zaproszenie na drugą randką, w dużej mierze dlatego, że przystawiał się do niej już na pierwszej. W ciągu

ostatnich kilku lat zwyczajnie wydawało mu się, że łatwiej jest nie poznawać kobiet zbyt dobrze, lecz traktować je w kategoriach wiecznych nieznajomych, kiedy wciąż mogą stanowić dla niego nadzieję i otwartą możliwość. I na tym właśnie polegała sprawa. Nie było nadziei ani możliwości. Przynajmniej nie na takie życie, w jakie wierzyli jego bracia i bratowe, ani nawet nie na takie, jakiego pragnęła Lexie. Jego rozwód z Marią był tego dowodem. Lexie to dziewczyna z małego miasteczka, z małomiasteczkowymi marzeniami, a nie wystarczy być wiernym i odpowiedzialnym, by mieć ze sobą coś wspólnego. Większość kobiet pragnęła czegoś innego, stylu życia, jakiego nie mógł im zapewnić. Nie dlatego, że nie chciał, nie dlatego, że uwielbiał kawalerski stan, lecz po prostu dlatego, że było to niemożliwe. Nauka potrafi odpowiedzieć na wiele pytań, nauka potrafi rozwiązać wiele problemów, nie potrafi natomiast zmienić jego konkretnej rzeczywistości. A rzeczywistość jest taka, że Maria zostawiła go, ponieważ nie był ani nigdy nie mógł być takim mężem, jakiego pragnęła. Oczywiście nie wyznał tej bolesnej prawdy nikomu. Ani braciom, ani rodzicom, ani Lexie. I nawet samemu przed sobą trudno było mu się do tego przyznać. Kiedy Jeremy dotarł do biblioteki, była otwarta, ale przeżył wielkie rozczarowanie, gdy otworzył drzwi i zastał gabinet Lexie pusty. Nie było jej. Najwyraźniej przyszła wcześniej salka z białymi krukami nie była zamknięta na klucz, a kiedy zapalił światło, zobaczył na biurku list oraz mapy topograficzne, o których wspominał. List był króciutki, przeczytanie go zajęło mu sekundę. Mam do załatwienia kilka osobistych spraw. Jeśli chcesz, możesz spokojnie korzystać z magnetowidu. Lexie Ani słowa o wczorajszym wieczorze, ani słowa o tym, że zorganizuje wszystko w taki sposób, by się znowu z nim zobaczyć. I nawet ani słowa podziękowania nad podpisem. List nie był właściwie chłodny, jeśli chodzi o samą treść, ale też nie wywoływał ciepłych skojarzeń. Zapewne zbyt wiele się w nim dopatrywał. Lexie mogła po prostu pracować rano w dużym pośpiechu albo na skrobała zaledwie kilka słów, ponieważ zamierzała wkrótce wrócić. Wspomniała, że ma do załatwienia sprawy osobiste, co w przypadku kobiet mogło oznaczać wszystko, począwszy od wizyty u lekarza, a skończywszy na zakupie prezentu na urodziny przyjaciółki. Trudno przewidzieć. Poza tym mam dziś sporo roboty, pomyślał. Nate czeka na telefon, a on naraża swoją karierę na szwank. Jeremy siłą woli skoncentrował się na szukaniu zakończenia analizowanej historii.

Mikrofony

nie

zarejestrowały

żadnych

niezwykłych

dźwięków,

detektory

promieniowania mikrofalowego oraz fal elektromagnetycznych również nie wykryły najmniejszych skoków energii. Zapis na kasetach wideo natomiast pokrywał się ze wszystkim, co Jeremy widział wczorajszego wieczoru. Obejrzał nagrania kilkakrotnie. Kamery zaopatrzone w specjalne filtry świetlne najwyraziściej pokazywały jarzącą się mgłę. Chociaż kasety nadawały się do wykorzystania jako lotosy w jego felietonie, daleko im było do telewizyjnej jakości. Oglądane w czasie rzeczywistym przypominały amatorski film wideo, który skojarzył mu się z kiepskimi kasetami przedstawianymi jako dowód innych zjawisk nadprzyrodzonych. Zanotował sobie w pamięci, że musi kupić profesjonalną, kamerę, bez względu na to, ile łodyżek selera schrupie z tego powodu redaktor naczelny. Mimo że kasety nie miały oczekiwanej jakości, to jednak uchwycenie sposobu zmieniania się świateł w ciągu dwudziestu dwóch sekund, kiedy były widoczne, upewniło go, że faktycznie udało mu się rozwikłać zagadkę. Wyjął kasety, przestudiował uważnie mapy topograficzne i obliczył odległość od Riker's Hill do rzeki. Porównał wcześniejsze zdjęcia cmentarza, które sam zrobił, ze zdjęciami, które znalazł w książkach dotyczących historii miasta, i doszedł do wniosku, że jego założenie było raczej słuszne, biorąc pod uwagę tempo osuwania się cmentarza. Wprawdzie nie udało mu się znaleźć więcej informacji o legendzie związanej z Hettie Doubilet - zapisy z tamtego okresu nie rzuciły światła na ten temat - ale zadzwonił do stanowego instytutu hydrologicznego, by uzyskać informację o wodach podziemnych w tej części stanu, a następnie do departamentu górnictwa, gdzie wypytał o kopalnie eksploatowane na początku wieku. Potem wpisał kilka słów w wyszukiwarce Internetu, szukając interesujących go rozkładów jazdy pociągów, i w końcu, po dziesięciu minutach oczekiwania, odbył rozmowę z panem Larsenem z papierni, który chętnie zgodził się pomóc, w miarę swoich możliwości. W efekcie tych działań wszystkie elementy układanki wreszcie dopasowały się w taki sposób, że Jeremy ostatecznie mógł udowodnić swoją tezę. Prawda przez cały czas znajdowała się na wyciągnięcie ręki. Jak w przypadku większości tajemnic, rozwiązanie było proste i nie mógł zrozumieć, dlaczego nikt do tej pory na to nie wpadł. Chyba że, oczywiście, wpadł, co otwierało drzwi innym ukrytym motywom. Nate będzie bez wątpienia zachwycony, lecz mimo porannego sukcesu Jeremy miał niewielkie poczucie spełnienia. Myślał wyłącznie o tym, że nie było obok niego Lexie, która by mu pogratulowała albo by się z nim droczyła. Szczerze mówiąc, nie obchodziła go jej ewentualna reakcja, pragnął jedynie, by była z nim tutaj. Wstał z krzesła, żeby zajrzeć

znowu do jej gabinetu. Wyglądał właściwie tak samo jak wczoraj. Na biurku piętrzyły się sterty dokumentów, leżały w nieładzie książki, wygaszacz ekranu komputera tworzył i wymazywał kolorowe rysunki. Migała lampka automatycznej sekretarki, stojącej obok niedużej rośliny w doniczce, sygnalizując nieodebrane wiadomości. Mimo to Jeremy nie potrafił pozbyć się uczucia, że bez Lexie pokój mógłby być równie dobrze całkiem pusty.

ROZDZIAŁ DWUNASTY - Mój drogi przyjacielu! - krzyknął Alvin do słuchawki. - Jak ci się wiedzie tam, na Południu? Mimo zakłóceń w telefonie komórkowym Jeremy'ego głos Alvina brzmiał niezwykle radośnie. - Dobrze. Dzwonię, żeby się dowiedzieć, czy w dalszym ciągu masz ochotę przyjechać tutaj i pomóc mi. - Już szykuję sprzęt - odparł Alvin bez tchu. - Nate zadzwonił do mnie godzinę temu i powiedział mi o wszystkim. Spotkamy się w Greenleaf późnym wieczorem. Nate załatwił dla mnie rezerwację. W każdym razie mam samolot za parę godzin. I wierz mi, nie mogę się doczekać, żeby się stąd wyrwać. Jeszcze kilka dni i zwariuję! - O czym ty mówisz? - Nie czytujesz gazet? Nie oglądasz wiadomości? - Jakżeby inaczej. Jeszcze mi się nie zdarzyło przegapić „Boone Creek Weekly”. - Co takiego? - Nic, nic - odrzekł Jeremy. - Nieważne. - Cóż, tak czy owak, zaraz po twoim wyjeździe rozszalała się śnieżyca - poinformował go Alvin. - Istny biegun północny, kiedy nawet nos Rudolfa na nic się nie przyda. Manhattan jest praktycznie zasypany. Wyjechałeś w samą porę. Po raz pierwszy od twojego wylotu samoloty startują mniej więcej zgodnie z rozkładem. Musiałem wykorzystać znajomości, by dostać bilet na rejs, który mi odpowiadał. Jak możesz nie wiedzieć o zadymce? Podczas rozmowy Jeremy stukał w klawisze komputera, wywołując kanał meteo w Internecie. Na mapie krajowej północno - wschodnia część kraju była spowita bielą. No, no, pomyślał. Kto by przypuszczał. - Byłem chyba zajęty - powiedział. - Raczej się ukrywasz - odparł Alvin. - Ale mam nadzieję, że jest tego warta. - O czym ty mówisz? - Nie ze mną takie numery. Jesteśmy przyjaciółmi, pamiętasz? Nate wpadł w panikę, bo nie może się do ciebie dodzwonić, a ty nie czytasz gazet, nie oglądasz wiadomości. Obaj wiemy, co to oznacza. Zawsze tak się zachowujesz, kiedy poznajesz kogoś nowego. - Posłuchaj, Alvin... - Ładna? Założę się, że jest piękna. Zawsze trafiasz na złoto. Niedobrze mi się robi na

myśl o tym. Jeremy zawahał się w pierwszym momencie, po czym dał za wygraną. Skoro Alvin przyjeżdża, to i tak się wkrótce dowie. - Owszem, ładna. Ale to nie tak, jak myślisz. Jesteśmy wyłącznie przyjaciółmi. - Jasne - roześmiał się Alvin. - Tylko że twoje rozumienie słowa „przyjaciel” nieco różni się od mojego. - Nie tym razem - rzekł Jeremy. - Czy ona ma siostrę? - spytał Alvin, nie zwracając uwagi na zapewnienie Jeremy'ego. - Nie. - Ale ma przyjaciółki, prawda? I nie interesują mnie brzydkie, pamiętaj... Jeremy poczuł, że zbliża się znowu ból głowy, powiedział więc ostrym tonem: - Nie jestem w nastroju do takich rozmów, dobra? Alvin milczał przez chwilę. - Hej, co się dzieje? Ja przecież sobie żartuję. - Niektóre twoje żarty nie są zabawne. - Lubisz ją, prawda? To znaczy, bardzo ją lubisz. - Mówiłem ci, że jesteśmy tylko przyjaciółmi. - Nie wierzę w to. Zakochujesz się. - Nie - odparł Jeremy. - Daj spokój, przyjacielu, znam cię jak własną kieszeń, więc nie próbuj zaprzeczać. I myślę, że to wspaniałe. Dziwne, lecz wspaniałe. No, dość tego, nie będę z tobą dłużej gadał, jeśli chcę zdążyć na samolot. Możesz sobie wyobrazić, co się dzieje na ulicach. Ale nie mogę się doczekać, kiedy zobaczę kobietę, która cię w końcu ujarzmiła. - Nie ujarzmiła mnie - zaprotestował Jeremy. - Dlaczego mnie nie słuchasz? - Słucham - rzekł Alvin. - Po prostu słyszę to, czego nie mówisz. - Tak, gadaj zdrów. O której tu będziesz? - Spodziewam się, że gdzieś koło siódmej wieczorem. Spotkamy się wtedy. A tak przy okazji, pozdrów ją ode mnie, dobrze? Powtórz jej, że marzę o tym, by poznać ją oraz jej przyjaciółkę... Jeremy rozłączył się, zanim Alvin zdążył dokończyć zdanie, i jak gdyby stawiając kropkę nad i, schował telefon z powrotem do kieszeni. Nic dziwnego, że miał komórkę wyłączoną. Musiała to być podświadoma decyzja, której przyczyną był fakt, że jego obaj przyjaciele bywali czasami irytujący. Najpierw Nate, Króliczek Energizer i jego niekończące się poszukiwanie sławy. A teraz to. Alvin nie miał zielonego pojęcia, o czym mówi. To prawda, że się przyjaźnią, że spędzili

wiele piątkowych wieczorów przy piwie, gapiąc się na kobiety, że godzinami gadali o życiu i w głębi duszy Alvin może być przekonany, że ma rację. Ale nie ma racji zwyczajnie dlatego, że nie może jej mieć. Fakty mówią przecież same za siebie. Przede wszystkim Jeremy od lat nie był zakochany, lecz choć zdarzyło się to dawno, pamiętał do tej pory, jak się wtedy czuł. Był pewien, że rozpoznałby to uczucie, a szczerze mówiąc, tak się nie stało. Poza tym biorąc pod uwagę to, że dopiero poznał tę kobietę, cały pomysł wydawał się niedorzeczny. Nawet jego ogromnie uczuciowa włoska matka nie wierzyła, że prawdziwa miłość może rozkwitnąć przez jedną noc. Podobnie jak jego bracia i bratowe gorąco pragnęła, by się ożenił i założył rodzinę, gdyby jednak pojawił się na progu jej domu i oświadczył, że poznał kogoś dwa dni temu i jest przekonany, że ta osoba jest dla niego stworzona, matka przetrzepałaby mu skórę miotłą, przeklęłaby po włosku i zaciągnęłaby do kościoła, pewna, że jej syn ma na sumieniu jakieś poważne grzechy, z których powinien się wyspowiadać. Matka znała dobrze mężczyzn. Jednego z nich poślubiła, wychowała sześciu synów i uważała się za eksperta w tej dziedzinie. Wiedziała dokładnie, co na ogół myślą mężczyźni, gdy chodzi o kobiety, i choć kierowała się zdrowym rozsądkiem, a nie wiedzą, była absolutnie stanowcza w swoim przeświadczeniu, że nie można naprawdę pokochać w ciągu dwóch dni. To uczucie może zapalić się szybko, lecz prawdziwa miłość potrzebuje czasu, by przerodzić się w silny i trwały związek. W miłości chodzi przede wszystkim o zaangażowanie, poświęcenie i wiarę, że lata spędzone z określoną osobą stworzą coś więcej niż suma dokonań każdej z osobna. Jednakże tylko czas może pokazać, czy ocena była słuszna. Pożądanie natomiast może pojawić się błyskawicznie i właśnie dlatego matka prześwieciłaby go miotłą. Dla niej definicja pożądania była prosta - dwoje ludzi stwierdza, że są dobrani, wzajemny pociąg rośnie, dochodzi do głosu pierwotny instynkt zachowania gatunku. A wszystko to oznaczało, że skoro w grę wchodzi pożądanie, nie może kochać Lexie. Czyli o to chodzi. Sprawa zamknięta. Alvin się myli, Jeremy ma rację. I znowu prawda go uwolniła. Na jego twarzy zagościł uśmiech zadowolenia, lecz po chwili zmarszczył czoło. A jednak... Cóż, problem tkwi w tym, że nie chodziło o zwykłe pożądanie. A przynajmniej nie dziś rano. Ponieważ silniejsza od pragnienia, by ją obejmować czy całować, była zwykła chęć ponownego zobaczenia Lexie. Przebywania z nią. Rozmawiania. Pragnął przyglądać się,

jak wznosi oczy do góry, gdy on mówi coś śmiesznego, pragnął czuć jej dłoń na ramieniu, tak jak wczoraj. Pragnął patrzeć, jak nerwowo odgarnia niesforny kosmyk włosów za ucho, słuchać, jak opowiada mu o swoim dzieciństwie. Pragnął spytać ją, jakie ma marzenia i nadzieje na przyszłość, poznać jej sekrety. Ale nie tylko o to chodziło. Najdziwniejsze było to, że nie potrafił zrozumieć ukrytych pobudek swoich nagłych pragnień. Zgoda, nie odmówiłby, gdyby chciała pójść z nim do łóżka, lecz nawet gdyby nie zechciała, na razie wystarczyłoby mu tylko przebywać z nią, wspólnie spędzać czas. W głębi duszy nie miał po prostu żadnego ukrytego motywu. Postanowił już, że nigdy więcej nie postawi Lexie w takiej sytuacji jak wczoraj w nocy. Pomyślał, że zdobycie się na to, co powiedziała, wymagało wiele odwagi. Więcej odwagi niż miał on. Przecież przez dwa dni, kiedy się widywali, nie potrafił jej nawet wyznać, że był kiedyś żonaty. Skoro jednak nie mogła to być ani miłość, ani czyste pożądanie, wobec tego, co to było? Sympatia? Czy ją lubił? Oczywiście, że tak, ale i to słowo nie oddawało w pełni jego uczuć. Było trochę zbyt... niejasne i zbyt mdłe. Ludzie lubią lody. Lubią oglądać telewizję. Nie znaczyło nic i w najmniejszym stopniu nie wyjaśniało, dlaczego po raz pierwszy odczuwa potrzebę powiedzenia komuś prawdy o swoim rozwodzie. Jego bracia nie znali prawdy, nie znali jej również rodzice. Ale jakakolwiek była tego przyczyna, zdał sobie sprawę, że zależy mu, by Lexie ją znała. A nie miał pojęcia, gdzie ją teraz znaleźć. Dwie minuty później zadzwonił telefon Jeremy'ego. Numer, który pojawił się na wyświetlaczu, okazał się znajomy. Choć Jeremy nie był w nastroju, wiedział, że musi odebrać albo mężczyzna po drugiej stronie linii dostanie apopleksji. - Cześć, co się dzieje? - spytał Jeremy. - Jeremy! - krzyknął Nate, lecz Jeremy ledwie go słyszał z powodu zakłóceń. Wspaniałe wieści! Nie masz pojęcia, jaki byłem zajęty. Istny szpital wariatów! O drugiej mamy połączenie konferencyjne z ABC. - Świetnie - powiedział Jeremy. - Zaczekaj. Nie słyszę cię. Odbiór jest okropny. - Przykro mi... - Jeremy! Jesteś tam jeszcze? Coś przerywa! - Tak, Nate, jestem... - Jeremy?! - wrzeszczał Nate, nieświadom jego odpowiedzi. - Jeśli mnie słyszysz, musisz skorzystać z telefonu publicznego i zadzwonić do mnie. O drugiej! Zależy od tego twoja kariera! Zależy od tego cała twoja przyszłość!

- Tak, zrozumiałem. - Och, to idiotyczne! - rzekł Nate, mając niemal wrażenie, że gada sam do siebie. - Nie słyszę ani jednego twojego słowa. Wciśnij jakiś klawisz, jeśli usłyszałeś, co mówię. Jeremy wcisnął szóstkę. - Świetnie! Fantastycznie! Druga godzina! I bądź sobą! Oczywiście poza właściwym ci sarkazmem. Oni wydają się dość sztywni... Jeremy wyłączył telefon, zastanawiając się, ile czasu będzie potrzebował Nate, by zorientować się, że nie jest już na linii. Jeremy czekał. Potem odczekał jeszcze trochę. Przemierzył czytelnię, minął gabinet Lexie, wyjrzał przez okno, szukając wzrokiem jej samochodu. W miarę upływu minut narastał w nim niepokój. Było to tylko przeczucie, ale jej dzisiejsza nieobecność wydawała mu się pod każdym względem podejrzana. Starał się jednak przekonać samego siebie, że jest inaczej. Wmawiał sobie, że Lexie w końcu się zjawi i będzie zapewne śmiał się z nonsensownych przeczuć. Lecz teraz, gdy zakończył swoje dociekania - poza ewentualnym wyszukaniem anegdot w części pamiętników, których jeszcze nie zdążył przejrzeć - nie bardzo wiedział, co robić. Greenleaf odpadał - Jeremy nie miał ochoty spędzać tam więcej czasu, niż to było konieczne, chociaż zaczynał lubić wieszaki na ręczniki. Alvin będzie tutaj dopiero wieczorem, a kompletnie nie chciało mu się łazić po mieście, gdzie mógł się napatoczyć na burmistrza Gherkina. Siedzenie w bibliotece też straciło sens. Żałował, że Lexie nie była bardziej konkretna w swoim liście i nie napisała, kiedy się pokaże. Albo dokąd pojechała. Nie rozumiał, o co w nim chodziło, nawet gdy przeczytał go po raz trzeci. Czy ten brak szczegółowych informacji wynikał z nieuwagi, czy też zrobiła to celowo? Żadna z tych możliwości nie poprawiała mu samopoczucia. Musi stąd wyjść. Trudno tu było nie myśleć o najgorszym. Zebrał swoje rzeczy i zszedł na dół, zatrzymując się na chwilę w rejestracji. Starsza pani była zatopiona w lekturze jakiejś książki. Stanąwszy przed nią, odchrząknął. Podniosła głowę i rozpromieniła się. - Ach, pan Marsh! - powiedziała. - Widziałam wcześniej, że pan przyszedł, ale wyglądał pan na tak zaabsorbowanego, że nie chciałam przeszkadzać. Czym mogę służyć? Jeremy poprawił teczkę z notatkami, którą trzymał pod pachą, i spytał, starając się, by zabrzmiało to absolutnie od niechcenia: - Czy wie pani, gdzie mogę znaleźć pannę Darnell? Zostawiła mi list, że jej nie będzie, i zastanawiałem się właśnie, kiedy wróci.

- Dziwne - odparła. - Była tutaj, kiedy przyszłam. - Sprawdziła w swoim kalendarzu. Nie ma zaplanowanych żadnych zebrań, nie widzę też innych umówionych spotkań. Sprawdził pan w jej gabinecie? Może zamknęła się na klucz. Robi tak czasami, gdy nagromadzi jej się dużo pracy. - Sprawdziłem - rzekł Jeremy. - Nie wie pani przypadkiem, czy panna Darnell ma telefon komórkowy? Zależy mi na kontakcie z nią. - Nie ma... to wiem z całą pewnością. Powiedziała mi, że kiedy gdzieś wybywa, za żadne skarby nie chce, żeby ktoś ją znalazł. - No cóż... mimo wszystko dziękuję. - Mogę w czymś jeszcze panu pomóc? - Nie. Potrzebowałem po prostu jej pomocy przy pisaniu artykułu. - Przykro mi, że nie mogłam się na nic przydać. - Nie szkodzi. - A przyszło panu do głowy, żeby wpaść do Herbs? Może pomaga Doris przygotować wszystko na weekend. A może pojechała do domu. Problem z Lexie polega na tym, że jest nieprzewidywalna. Nauczyłam się nie dziwić się niczemu, co robi. - W każdym razie dziękuję. Gdyby jednak się pojawiła, proszę przekazać, że jej szukałem, dobrze? Czując jeszcze większe wzburzenie, Jeremy wyszedł z biblioteki. Zanim udał się do Herbs, zahaczył o dom Lexie. Zasłony w oknach były spuszczone, samochodu nie było na podjeździe. I choć w otaczającej go scenerii nie dostrzegł nic osobliwego, i tym razem odniósł wrażenie, że coś jest nie tak. Gdy wracał tą samą drogą do miasteczka, jego niepokój tylko się pogłębił. Poranny ruch w Herbs zamarł i w restauracji panował chwilowy stan zawieszenia między porą śniadania i lunchu, kiedy to sprząta się po pierwszych klientach i czyni przygotowania do przyjęcia następnych. W tej chwili personelu było więcej niż gości i Jeremy'emu wystarczyło jedno spojrzenie, by stwierdzić, że Lexie tutaj też nie ma. Rachel wycierała właśnie stolik i gdy go zobaczyła, pomachała mu ścierką. - Dzień dobry, złotko - powiedziała, podchodząc do niego. - Trochę późno, ale jeśli jesteś głodny, z pewnością możemy upichcić coś dla ciebie naprędce. Jeremy włożył kluczyki do kieszeni. - Nie, dzięki - odparł. - Nie jestem głodny. Ale może orientujesz się, czy jest tu gdzieś Doris? Bardzo chciałbym zamienić z nią kilka słów, jeśli ma chwilę czasu. - Z powrotem do niej, co? - Rachel uśmiechnięte się i wskazała głową za siebie. - Jest na

zapleczu. Powiem jej, że przyszedłeś. A tak przy okazji, to wczorajsze przyjęcie było super. Ludzie gadali o tobie przez cały ranek, a burmistrz wpadł, żeby zobaczyć, czy doszedłeś do siebie. Był wyraźnie zawiedziony, że cię nie spotkał. - Bawiłem się dobrze. - Podać ci kawę albo herbatę? - Nie, dzięki - odpowiedział znowu. Rachel zniknęła na zapleczu, a chwilę później wyłoniła się stamtąd Doris. Wycierała ręce w fartuch, policzek miała pobrudzony mąką, ale pobrudzony mąką, ale Jeremy zauważył nawet z daleka, że ma worki pod oczami i porusza się chyba wolniej niż zwykle. - Przepraszam za mój wygląd - powiedziała, wskazując na siebie. - Akurat wyrabiałam ciasto. Przez wczorajszy wieczór jestem trochę spóźniona z przygotowaniami do weekendu. Nadgonienie wszystkiego przed najazdem jutrzejszych umów zajmie mi trochę czasu. Mając w pamięci słowa Lexie, spytał: - Ilu osób spodziewasz się podczas tego weekendu? - Kto to wie - odrzekła. - Zazwyczaj w wycieczce bierze udział dwieście osób, czasami trochę więcej. Burmistrz spodziewał się, że w tym roku liczba uczestników osiągnie tysiąc, ale zawsze zgaduję, ile osób przyjdzie na śniadanie i lunch. - Jeśli jego przewidywania się sprawdzą, to byłby niezły skok. - Cóż, przekonamy się, ile są warte jego oczekiwania. Tom ma skłonność do nadmiernego optymizmu, ale musi stwarzać atmosferę pośpiechu, by mieć wszystko gotowe na czas. A poza tym nawet gdyby nie przyjeżdżali turyści, ludzie i tak przychodziliby na sobotnią paradę. No wiesz, członkowie bractwa Shriners śmigają swoimi samochodami, a dzieciaki uwielbiają ich oglądać. W tym roku będzie również nowość małe zoo, w którym można głaskać zwierzęta. - Zapowiada się świetnie. - Byłoby lepiej, gdyby nie to, że jest środek zimy. Festiwal Pamlico zawsze przyciąga największe tłumy, ale on odbywa się w czerwcu i zwykle przyjeżdża wtedy wędrowne wesołe miasteczko. To są weekendy, które mogą zdecydować o sukcesie lub niepowodzeniu. A jeśli mowa o stresie, to jest dziesięć razy większy od tego, który przeżywam teraz. Jeremy uśmiechnął się. - Życie nigdy nie przestaje mnie zadziwiać. - Nie odrzucaj tego, dopóki nie spróbujesz. Mam dziwne uczucie, że spodoba ci się tutaj.

Jej słowa zabrzmiały niemal tak, jakby go sprawdzała, i nie bardzo wiedział, jak zareagować. Za nimi Rachel wycierała stół, plotkując z kucharką stojącą w drugim końcu pomieszczenia. Obie śmiały się z czegoś, co powiedziała któraś z nich. - W każdym razie - mówiła dalej Doris, wybawiając go z kłopotu - cieszę się, że wpadłeś. Lexie wspomniała, że powiedziała ci o moim notatniku. Uprzedziła mnie, że z pewnością nie uwierzysz ani jednemu słowu, ale możesz przejrzeć wszystko, jeśli chcesz. Bardzo proszę. Mam go w biurze na zapleczu. - Chętnie skorzystam. Podobno prowadziłaś dokładne zapiski. - Starałam się, jak mogłam. Prawdopodobnie okażą się dla ciebie niezadowalające, ale przecież nigdy się nie spodziewałam, że ktoś będzie je czytał. - Jestem pewien, że będę szczerze zdumiony. A skoro mowa o Lexie, to po części przyjechałem tutaj z jej powodu. Widziałaś ją może? Nie było jej dziś w bibliotece. Doris pokiwała głową. - Wpadła do mnie do domu dzisiaj rano. Dlatego wiedziałam, że mam przynieść notatnik. Podobno widzieliście wczoraj wieczorem światła. - Rzeczywiście. - I co? - Były zadziwiające, ale jak mówiłaś, to nie duchy. Popatrzyła na niego z zadowoleniem. - Rozumiem, że domyśliłeś się już wszystkiego, w przeciwnym razie nie byłoby cię tu. - Chyba tak. - To dobrze. - Pokazała dłonią na kuchnię. - Przepraszam, że nie mogę dłużej gawędzić z tobą, ale jestem bardzo zajęta, pozwól więc, że przyniosę ci notatnik. Kto wie, może zechcesz napisać kolejny felieton o moim niezwykłym darze. - Nigdy nie wiadomo - odrzekł Jeremy. - Niewykluczone. Odprowadził ją wzrokiem, gdy znikała w kuchni, i zastanawiał się nad ich rozmową. Była bardzo przyjemna, lecz dziwnie bezosobowa. I zauważył, że Doris właściwie nie odpowiedziała na pytanie o to, gdzie przebywa Lexie. Ani nawet nie wymieniła żadnego przypuszczenia, co sugerowało, że bez względu na powód, uważała rozmowę o Lexie za nagle zakazaną. A to nie wróżyło dobrze. Przyglądał jej się, gdy szła z powrotem w jego kierunku. Miała na twarzy ten sam miły uśmiech co przedtem, tym razem jednak na jego widok poczuł nieprzyjemne ściskanie w żołądku. - Jeśli będziesz miał jakiekolwiek pytania w związku z moimi zapiskami - powiedziała Doris, podając mu notatnik - nie krępuj się, dzwoń. I możesz zrobić sobie tyle kopii, ile tylko zechcesz, ale zwróć mi notatnik przed wyjazdem. Ma dla mnie szczególne znaczenie.

- Zrobię to na pewno - obiecał. Stała przed nim w milczeniu i Jeremy odniósł wrażenie, że Doris daje mu w ten sposób do zrozumienia, że ich rozmowa dobiegła końca. Lecz nie zamierzał poddać się tak łatwo. - Och, i jeszcze jedno - rzucił. - Tak? - Czy nie będzie ci przeszkadzało, jeśli oddam notatnik Lexie? Gdybym przypadkiem ją dzisiaj spotkał? - Proszę bardzo - odparła Doris. - Ale, tak na wszelki wypadek, będę tutaj przez cały czas. Gdy dotarło do niego oczywiste znaczenie jej słów, jeszcze bardziej upadł na duchu. - Mówiła coś o mnie? - spytał. - Kiedy widziałaś się z nią dziś rano? - Niewiele. Uprzedziła jednak, że prawdopodobnie do mnie wpadniesz. - Dobrze się czuła? - Lexie - powiedziała powoli Doris, dobierając starannie słowa - bywa czasami trudna do przeniknięcia, nie mam więc pewności, czy potrafię odpowiedzieć na twoje pytanie. Jestem natomiast przekonana, że wszystko u niej w porządku, jeśli o to ci chodzi. - Była na mnie zła? - Nie, to mogę ci zaręczyć bez cienia wątpliwości. Zdecydowanie nie była zła. Jeremy milczał, czekając, by powiedziała coś więcej. W ciszy, która zapadła, usłyszał jej długie westchnienie. Po raz pierwszy od kiedy się poznali, zwrócił uwagę na zmarszczki wokół jej oczu, będące oznaką starości. - Lubię cię, Jeremy, wiesz o tym - zapewniła go łagodnym tonem - lecz stawiasz mnie w trudnej sytuacji. Musisz zrozumieć, że pewne rzeczy są dla mnie na pierwszym miejscu, a jedną z nich jest Lexie. - Co to znaczy? - spytał, czując suchość w ustach. - To znaczy, że wiem, czego chcesz i o co pytasz, ale nie mogę odpowiedzieć na twoje pytania. Zdajesz sobie sprawę, że gdyby Lexie zależało na tym, byś znał jej miejsce pobytu, z pewnością by cię zawiadomiła. - Zobaczę ją jeszcze? Przed wyjazdem? - Nie mam pojęcia - odparła Doris. - To chyba zależy od niej. Po tej uwadze do Jeremy'ego dotarło, że Lexie naprawdę wyjechała. - Nie rozumiem, dlaczego ona robi coś takiego - oznajmił. Doris uśmiechnęła się ze smutkiem. - Nieprawda - powiedziała. - Myślę, że rozumiesz. Wyjechała. Echo tych słów

rozbrzmiewało wciąż w jego głowie. Siedząc za kierownicą samochodu w powrotnej drodze do Greenleaf, Jeremy próbował analizować na chłodno fakty. Nie wpadł w panikę. Nigdy nie wpadał w panikę. Niezależnie od tego, jak bardzo czuł się zdenerwowany, niezależnie od lego, jak bardzo chciał wydusić z Doris informację o miejscu pobytu Lexie czy jej samopoczuciu, podziękował tylko starszej pani za pomoc i skierował się do samochodu, jak gdyby nie spodziewał się niczego innego. Poza tym, przekonywał sam siebie, nie ma powodu do paniki. Przecież nie przydarzyło jej się nic strasznego. Wszystko sprowadzało się do tego, że nie chciała go więcej widzieć. Może powinien był się tego spodziewać. Zbyt wiele od niej oczekiwał, mimo że od samego początku postawiła sprawę absolutnie jasno, dając mu do zrozumienia, że nie jest zainteresowana. Pokręcił głową, dochodząc do wniosku, że wcale nie dziwi go jej unik. Choć pod pewnymi względami była nowoczesna, pod innymi skłaniała się ku tradycjonalizmowi i zapewne zmęczyło ją ciągłe mierzenie się z jego ewidentnymi sztuczkami. Łatwiej jej było widocznie po prostu wyjechać z miasteczka, niż tłumaczyć powody swego postanowienia komuś takiemu jak on. Na czym wobec tego stoi? Lexie wróci lub też nie wróci. Jeśli wróci, nie ma problemu. Lecz jeśli nie... cóż, wtedy sytuacja zaczyna się komplikować. Może siedzieć z założonymi rękami i pogodzić się z tym albo może spróbować ją odnaleźć. Jeśli jest w czymś dobry, to właśnie w odnajdywaniu ludzi. Wykorzystując państwowe archiwa, przyjacielskie rozmowy oraz odpowiednie witryny internetowe, nauczył się iść tropem okruszków do czyjegoś progu. Wątpił jednak, by to było konieczne. Dała mu już przecież odpowiedź, której szuka, i był pewien, że dokładnie wie, dokąd pojechała. Co znaczyło, że on, Jeremy, potrafi poradzić sobie z tą sytuacją po swojemu. Jego myśli stanęły znowu w martwym punkcie. Problem w tym, że nie pomogło mu to w podjęciu decyzji, co powinien zrobić. Przypomniał sobie, że za zaledwie kilka godzin czeka go połączenie konferencyjne, które ma zadecydować o jego dalszej karierze. Gdyby wybrał się teraz na poszukiwanie Lexie, nie udałoby mu się raczej znaleźć automatu telefonicznego, gdy będzie mu potrzebny. Alvin przyjedzie późnym wieczorem - być może będzie to ostatni z mglistych wieczorów - i choć niewątpliwie poradziłby sobie sam z filmowaniem świateł, jutro muszą popracować razem. Nie wspominając o tym, że przydałaby mu się solidna drzemka - miał przed sobą kolejną długą noc, a był wykończony. Z drugiej strony nie chciał, żeby tak się to wszystko skończyło. Pragnął zobaczyć Lexie,

musiał ją zobaczyć. Wewnętrzny głos podpowiadał mu: „Nie pozwól, by rządziły tobą emocje!” i na zdrowy rozum nie widział możliwości, żeby z jego wędrówki w poszukiwaniu Lexie mogło wyniknąć coś dobrego. Nawet jeśli ją znajdzie, Lexie najprawdopodobniej go zlekceważy lub uzna, że jej się narzuca. Tymczasem Nate dostanie niewątpliwie ataku apopleksji, Alvin będzie zdany na własne siły i wścieknie się na niego, a jego własne plany co do rozwinięcia tematu i przyszłej kariery legną w gruzach. Koniec końców decyzja była prosta. Parkując samochód przed swoim bungalowem w Greenleaf, Jeremy pokiwał głową, przytakując samemu sobie. Rozpatrzenie sytuacji w tych kategoriach ułatwiło mu podjęcie decyzji. W końcu piętnaście lat posługiwania się logiką i wiedzą czegoś go nauczyło, nie poszło na marne. Teraz, pomyślał, pozostało mi już tylko się spakować.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Dobrze, przyznała, jestem tchórzem. Nie było najłatwiej przyznać się do tego, że salwowała się ucieczką, lecz przez ostatnie dwa dni nie kierowała się rozsądkiem i mogła sobie wybaczyć, że nie jest doskonała. Prawda była taka, że gdyby została w miasteczku, sytuacja skomplikowałaby się jeszcze bardziej. Nie miało znaczenia, że lubiła Jeremy'ego i że on lubił ją. Dzisiejszego ranka obudziła się ze świadomością, że musi zakończyć całą historię, zanim sprawy zajdą zbyt daleko, i wjeżdżając na piaszczysty podjazd, stwierdziła, że postąpiła słusznie, decydując się na przyjazd tutaj. Nie było tu nic szczególnego do oglądania. Stary dom był zniszczony przez deszcze, wiatry i sól i wtopiony w otaczający go krajobraz. Małe prostokątne okna z białymi zasłonami pokrywała warstwa słonej mgiełki, szalowanie znaczyły szare smugi, ślady pozostałe po huraganowych wichrach. Lexie zawsze uważała ten dom za swojego rodzaju kapsułę czasu. Większość mebli liczyła ponad dwadzieścia lat, rury jęczały, kiedy puściła wodę w prysznicu, palniki w kuchence musiała zapalać zapałką. Jednakże wspomnienia z czasów młodości, która częściowo upływała jej właśnie w tym domu, nigdy nie przestały wpływać na nią wyciszająco. Rozpakowała torby, pochowała produkty spożywcze, które kupiła po drodze na weekend, pootwierała okna, by przewietrzyć dom, po czym otuliwszy się kocem, usiadła na werandzie w fotelu na biegunach, pragnąc jedynie chłonąć widok oceanu. Nieustanny szum fal działał kojąco, niemal hipnotyzująco, a gdy słońce przedarło się przez chmury i promienie światła wyciągnęły się ku wodzie niczym długie palce, Lexie bezwiednie wstrzymała oddech. Było tak zawsze, ilekroć tu przyjeżdżała. Po raz pierwszy zobaczyła świetlne smugi przebijające się w ten sposób wkrótce po wizycie z Doris na cmentarzu, kiedy była jeszcze małą dziewczynką. Pamiętała, że pomyślała wtedy, iż rodzice znaleźli inny sposób, by zaznaczyć swoją obecność w jej życiu. Wierzyła, że niczym zesłane z nieba anioły czuwają nad nią, nieustannie obecni, lecz nigdy nie wtrącający się, jak gdyby czuli, że ich córka zawsze podejmie właściwą decyzję. Przez długi czas potrzebna jej była wiara w takie rzeczy, po prostu dlatego, że często czuła się samotna. Jej dziadkowie byli dobrzy i cudowni i choć kochała ich za troskę i poświęcenie, nigdy w pełni nie przyzwyczaiła się do uczucia, że jest inna niż jej rówieśnicy. Rodzice jej kolegów grali podczas weekendów w softball i w kościele wyglądali młodo nawet w łagodnym świetle poranka. Ta obserwacja kazała jej zastanawiać się, czego jest

pozbawiona, jeśli w ogóle tak jest. Nie mogła rozmawiać z Doris o takich sprawach. Nie mogła też powiedzieć jej o wynikającym z tego poczuciu winy. Nieważne, w jaki sposób by to ujęła, i tak zraniłaby uczucia Doris, miała tę świadomość, mimo że była małą dziewczynką. Jednakże poczucie inności odcisnęło swoje piętno. Nie tylko na niej, lecz również na Doris. Zaczęło się to przejawiać w szczenięcych latach. Gdy Lexie przeciągała strunę, Doris często ustępowała, by uniknąć kłótni, co utwierdzało dziewczynkę w przekonaniu, że może ustalać własne reguły. Jako nastolatka była trochę rozhukana, popełniała błędy, a potem zbyt wielu rzeczy żałowała, lecz później, podczas studiów w college'u, jakimś sposobem spoważniała. W swoim nowym, bardziej dojrzałym wcieleniu zrozumiała, że prawdziwa dorosłość oznacza rozważanie ryzyka dużo wcześniej niż rozważanie nagrody i że sukces oraz szczęście w życiu polegają w równym stopniu na unikaniu błędów i na zaznaczaniu swojej obecności w świecie. Wczoraj wieczorem omal nie popełniła błędu. Spodziewała się, że Jeremy spróbuje ją pocałować, i była zadowolona ze swojego stanowczego zachowania, kiedy chciał wejść do środka. Zdawała sobie sprawę, że zraniła jego uczucia, i było jej przykro z tego powodu. Ale Jeremy zapewne nie wiedział, że dopiero długo po jego odjeździe serce przestało tłuc się w jej piersi jak szalone, ponieważ w głębi serca pragnęła wpuścić go do środka, bez względu na

to,

do

czego

mogłoby

to

doprowadzić.

Znała

ewentualne

następstwa

i

niebezpieczeństwa, lecz nic nie mogła na to poradzić. Co gorsza, gdy wczorajszej nocy rzucała się i przewracała w łóżku, uświadomiła sobie, że być może nie miałaby siły, by następnym razem postąpić słusznie. Musiała uczciwie przyznać, że powinna się była tego spodziewać. W miarę upływu wieczoru zaczęła mimo woli porównywać Jeremy'ego z Averym, jak również z Panem Renesansem, i ku jej zdziwieniu Jeremy utrzymał najlepszą pozycję. Miał cięty dowcip i poczucie humoru Avery'ego oraz inteligencję i wdzięk Pana Renesansa, ale był zdecydowanie swobodniejszy od nich obydwu. Może powinna potraktować to zwyczajnie, cieszyć się, że spędziła wspaniały dzień, jaki nie zdarzył jej się od bardzo dawna. Kiedy ostatnio jadła taki zaimprowizowany lunch? Albo siedziała na szczycie Riker's Hill? Albo wybrała się po przyjęciu na cmentarz? Normalnie

udałaby

się

spiesznie

do

domu

i

położyła

spać.

Niewątpliwie

podekscytowanie i nieprzewidywalność sytuacji przypomniały jej, jak była szczęśliwa, kiedy wierzyła, że Avery i Pan Renesans są mężczyznami z jej marzeń.

Ale pomyliła się wtedy, tak jak myli się teraz. Wiedziała, że Jeremy rozwiąże dzisiaj tajemnicę - zgoda, może to jedynie przeczucie, lecz była tego pewna, ponieważ odpowiedź znajdowała się w jednym z pamiętników i musiał tylko się na nią natknąć - i nie miała wątpliwości, że poprosi ją, by świętowała z nim z tej okazji. Gdyby została w mieście, spędziliby razem większość dnia, a tego nie chciała. Ale w głębi duszy znowu musiała przyznać, że naprawdę właśnie tego pragnęła, przez co czuła się bardziej zagubiona, niż jej się to zdarzyło od lat. Doris wyczuła to wszystko intuicyjnie dzisiaj rano, kiedy Lexie wstąpiła do niej po drodze, nic w tym jednak dziwnego. Sama Lexie zdawała sobie sprawę, że roztacza wokół siebie aurę wyczerpania i wygląda jak wrak człowieka, gdy ni z tego, ni z owego zjawiła się u babki. Wrzuciła do walizki ubrania na kilka dni i wybiegła z domu, nie wziąwszy prysznicu. Nawet nie usiłowała wyjaśniać swoich uczuć. A Doris tylko pokiwała głową, gdy Lexie powiedziała jej, że musi wyjechać. Mimo zmęczenia Doris zdawała się rozumieć, że choć wprawiła wszystko w ruch, nie przewidziała, co w efekcie może się zdarzyć. Tak to już bywa z przeczuciami - o ile na krótką metę mogą się sprawdzać, o tyle na dłuższą trudno coś przewidzieć. A więc Lexie przyjechała tutaj, ponieważ musiała, choćby tylko po to, by zachować zdrowie psychiczne. Pojedzie do Boone Creek, kiedy sytuacja wróci do normy, a stanie się tak z pewnością niedługo. Za kilka dni ludzie przestaną pleść o duchach, historycznych domach i obcym w miasteczku, a turyści będą już tylko wspomnieniem. Burmistrz zajmie się z powrotem grą w golfa, Rachel będzie spotykała się z nie odpowiednimi facetami, a Rodney znajdzie zapewne sposób, by wpaść „przypadkowo” na Lexie w pobliżu biblioteki, bez wątpienia odczuwając ulgę, że ich stosunki mogą ułożyć się po dawnemu. Być może trudno nazwać to emocjonującym życiem, ale było to jej życie i nie miała zamiaru pozwolić, by ktokolwiek lub cokolwiek zakłóciło tę równowagę. W innym czasie i w innym miejscu mogłaby się czuć inaczej, ale takie spekulacje nie miały teraz sensu. Wpatrując się w wody oceanu, zmusiła się, by nie myśleć o tym, co mogłoby być. Lexie otuliła szczelniej ramiona kocem. Jest dużą dziewczynką i poradzi sobie, dojdzie do siebie po przeżyciach z Jeremym, tak jak doszła do siebie po doświadczeniach z innymi. Co do tego nie miała wątpliwości. Mimo że uświadomienie sobie tych rzeczy przyniosło jej pociechę, wzburzone morze przypomniało znowu o uczuciach do Jeremy'ego i siłą powstrzymała łzy wzbierające w oczach. Gdy Jeremy powziął postanowienie, wszystko wydawało się względnie proste i krzątał się w pośpiechu po swoim pokoju w Greenleaf, robiąc jednocześnie niezbędne plany. Na

wszelki wypadek wziął mapę i portfel. Zostawił komputer, nie był mu bowiem potrzebny. Podobnie jak notatki. Włożył dziennik Doris do skórzanej torby na pasku i zabrał ją ze sobą. Napisał list do Alvina i zostawił go w recepcji, nie bacząc na to, że Jed nie wydawał się zbytnio z tego zadowolony. Upewnił się, że ma przy sobie ładowarkę do telefonu komórkowego - i ruszył w drogę. Jazda do Swan Quarter, skąd prom zabierze go do Ocracoke, wioski na Outer Banks, zajmie mu niespełna dziesięć minut. Stamtąd skieruje się na północ do Buxton autostradą numerem 12. Domyślał się, że Lexie pojechała tą właśnie trasą, więc pozostaje mu tylko podążyć za nią i dotrzeć do miejsca przeznaczenia za dwie godziny. Ponieważ jazda prostymi pustymi drogami do Swan Quarter była łatwa, Jeremy przyłapał się na tym, że myśli bez przerwy o Lexie, i wcisnął mocniej pedał gazu, próbując opanować trzęsionkę. Ale trzęsionka była po prostu innym określeniem paniki, a on przecież nie panikował. Szczycił się tym. Niemniej jednak, ilekroć był zmuszony zwolnić w miejscowościach takich jak Belhaven i Leechville - bębnił palcami po kierownicy i mamrotał coś pod nosem. Było to niezwykłe dla niego uczucie, które nasilało się, im bardziej zbliżał się do celu podróży. Nie potrafił tego wyjaśnić, lecz z jakiegoś powodu nie miał ochoty na żadne analizy. Był to jeden z niewielu przypadków w jego życiu, kiedy reagował automatycznie, robiąc dokładnie coś odwrotnego, niż wymagała logika, myśląc wyłącznie o tym, jak zareaguje Lexie, gdy go zobaczy. Właśnie w chwili gdy stwierdził, że zaczyna rozumieć przyczynę swojego dziwnego zachowania, znalazł się na przystani promowej. Chudy mężczyzna w mundurze nie podniósł nawet na niego wzroku znad magazynu, który czytał. Jeremy dowiedział się, że prom do Ocracoke nie kursuje z taką regularnością jak ten ze Staten Island na Manhattan i że nie zdążył na ostatni w tym dniu, co oznaczało, że albo może wrócić tu jutro, albo całkowicie zrezygnować ze swoich planów, a żadnej z tych ewentualności nie chciał brać pod uwagę. - Jest pan pewien, że nie ma innego sposobu, by dostać się do latarni morskiej na cyplu Hatteras? - spytał, czując, że serce zaczyna mu bić jak szalone. - To bardzo ważne. - Może pan tam chyba dojechać samochodem. - A ile czasu mi to zajmie? - To zależy, jak szybko pan jeździ. Oczywiście, pomyślał Jeremy. - Powiedzmy, że jeżdżę szybko. Mężczyzna wzruszył ramionami, jak gdyby temat go

nudził. - Może pięć, może sześć godzin. Musi pan kierować się na północ, dopóki nie dotrze pan do Plymouth, a następnie pojechać drogą numer sześćdziesiąt cztery przez wyspę Roanoke do Whalebone. Stamtąd już prosto na południe do Ruxton. Tam właśnie znajduje się latarnia. Jeremy popatrzył na zegarek. Dochodziła już pierwsza. Kiedy znajdzie się w Buxton, Alvin prawdopodobnie będzie dojeżdżał do Boone Creek. Niedobrze. - A czy prom nie kursuje z żadnej innej miejscowości? - Owszem, wypływa z wyspy Cedar. - Świetnie. Gdzie to jest? - Około trzech godzin stąd w przeciwnym kierunku. Ale i tam będzie pan musiał zaczekać do jutra rana. Nad ramieniem mężczyzny zobaczył plakat pokazujący rozmaite latarnie morskie Karoliny Północnej. Hatteras, największa z nich, znajdowała się pośrodku. - A gdybym powiedział panu, że to sytuacja awaryjna? - spytał Jeremy. Po raz pierwszy mężczyzna podniósł głowę i spojrzał na niego. - A jest to sytuacja awaryjna? - Powiedzmy, że tak. - Wtedy wezwałbym straż przybrzeżną. Albo szeryfa. - Aha - rzekł Jeremy, usiłując zachować cierpliwość. - Ale czy chce mi pan przez to powiedzieć, że w tej chwili nie ma żadnego sposobu, żebym się tam dostał? To znaczy stąd? Mężczyzna potarł palcem brodę. - Skoro panu tak spieszno, mógłby pan chyba wynająć łódź. No, wreszcie coś konkretnego, pomyślał Jeremy. - A w jaki sposób mógłbym to załatwić? - Nie mam pojęcia. Nikt nigdy o to nie pytał. Jeremy wsiadł z powrotem do samochodu, przyznając się w końcu przed sobą, że zaczyna panikować. Może powodem było to, że dotarł już tak daleko, a może uświadomił sobie, że jego ostatnie słowa do Lexie wczorajszego wieczoru sygnalizowały głębszą myśl. Coś nim owładnęło i nie miał odwrotu. Nie chciał zawracać, nie w sytuacji, gdy był tak blisko. Nate będzie czekał na telefon od niego, nagle jednak Jeremy'emu przestało się to wydawać takie ważne jak przedtem. Podobnie zapowiedź przyjazdu Alvina. Jeśli wszystko

pójdzie dobrze, mogą jeszcze filmować i dzisiaj, i również jutro wieczorem. Miał dziesięć godzin do pojawienia się świateł. Obliczył, że szybką łodzią dostanie się do Hatteras za dwie godziny. Zostaje mu mnóstwo czasu na to, by odnaleźć Lexie, porozmawiać z nią i wrócić, oczywiście przy założeniu, że znajdzie kogoś, kto go tam zawiezie. Równie dobrze jego plan może spalić na panewce. Nie wiadomo, czy uda mu się wynająć łódź, lecz gdyby się to nie powiodło, w razie konieczności pojedzie do Buxton. Nie miał jednak żadnej pewności, że zastanie Lexie, nawet jeśli już tam jakoś dotrze. Nic w całym tym scenariuszu nie trzymało się kupy. Ale kto by się tym przejmował? Od czasu do czasu każdemu ma prawo trochę odbić, widocznie teraz przyszła kolej na niego. Ma w portfelu gotówkę i znajdzie sposób, by się dostać do Buxton. Podejmie ryzyko, sprawdzi, jak się sprawy mają, choćby tylko po to, by udowodnić sobie, że może wyjechać i więcej o niej nie pomyśleć. Wiedział, że właśnie na tym polega cała sprawa. Kiedy Doris dała mu do zrozumienia, że nie wiadomo, czy zobaczy Lexie, myśli zaczęły krążyć w jego głowie na najwyższych obrotach. Jasne, za parę dni on opuszcza Boone Creek, ale to wcale nie znaczy, że wszystko musi się skończyć. W każdym razie jeszcze nie. On może przyjeżdżać tutaj, ona do Nowego Jorku, i jeśli jest im pisane być razem, jakoś to sobie ułożą. Przecież ludziom się udaje, prawda? Ale nawet gdyby nie było to możliwe, nawet gdyby była absolutnie zdecydowana definitywnie zakończyć znajomość, chciał, żeby sama mu to powiedziała. Tylko wtedy może wrócić do Nowego Jorku, wiedząc, że nie ma wyboru. A jednak gdy zatrzymał samochód przy pierwszej przystani, którą zobaczył, zdał sobie sprawę, że nie chce usłyszeć od Lexie tych słów. Nie jechał do Buxton po to, by się z nią pożegnać i dowiedzieć, że nie chce go więcej widzieć. W rzeczywistości, pomyślał ze zdumieniem, dobrze wie, że jedzie tam po to, by się przekonać, czy Alvio od początku miał rację. Późne popołudnie było zawsze ulubioną porą dnia Lexie. Łagodne zimowe promienie słońca, w połączeniu z surowym pięknem krajobrazu, sprawiały, że świat wydawał się nierealny. Nawet czarno - białą latarnię morską przypominającą olbrzymi cukierek w postaci laseczki, można było z tej odległości wziąć za fatamorganę i spacerując brzegiem morza, Lexie próbowała wyobrazić sobie, jak trudno było żeglarzom i rybakom odnajdywać drogę, zanim zbudowano latarnię. Przybrzeżne wody, z ich płytkim morskim dnem i nieustannie zmieniającymi się mieliznami, nazwano Cmentarzem Atlantyku; spoczywało tutaj na dnie tysiące wraków. Monitor, który brał udział w pierwszej bitwie pomiędzy małymi okrętami

pancernymi podczas wojny secesyjnej, został zatopiony właśnie tutaj. Podobnie Central America, wyładowana po brzegi kalifornijskim złotem, której zatonięcie przyczyniło się do spowodowania finansowej paniki w tysiąc osiemset pięćdziesiątym siódmym roku. Piracki statek Blackbearda, Queen Anne's Revenge, został podobno odnaleziony w Zatoce Beauforta, a kilka niemieckich łodzi podwodnych, zatopionych podczas drugiej wojny światowej, niemal codziennie odwiedzają płetwonurkowie. Dziadek Lexie był miłośnikiem historii i zawsze gdy spacerował z nią po plaży, trzymając ją za rękę, opowiadał jej o okrętach, które zatonęły tutaj na przestrzeni wieków. Dowiadywała się o huraganach, niebezpiecznych grzywaczach i błędnej nawigacji, z powodu której statki osiadały na mieliźnie, a następnie rozbijały je wściekle wzburzone fale. Choć nie interesowało jej to szczególnie, a czasami nawet przerażały ją wywołane obrazy, melodyjna wymowa dziadka działała osobliwie kojąco i Lexie nigdy nie próbowała zmieniać tematu. Mimo że była wtedy małą dziewczynką, wyczuwała, że opowiadanie o tym wszystkim ma dla niego duże znaczenie. Po wielu latach dowiedziała się, że jego okręt został storpedowany podczas drugiej wojny światowej i ledwie udało mu się ujść z życiem. Przywołując na pamięć te spacery, poczuła nagłą dojmującą tęsknotę za dziadkiem. Były one niezmiennym elementem ich codziennych zajęć, czymś, co robili tylko we dwoje, i zwykle wychodzili na godzinę, przed obiadem, kiedy Doris gotowała. Zazwyczaj czytał wtedy, siedząc w fotelu, w okularach na nosie. Zamykał z westchnieniem książkę i odkładał ją na bok. Wstając, pytał Lexie, czy ma ochotę przejść się z nim, by zobaczyć dzikie konie. Zawsze była podekscytowana na myśl, że zobaczy konie. Nie bardzo wiedziała dlaczego. Nigdy nie jeździła konno ani szczególnie jej to nie kusiło, ale pamiętała, jak zrywała się i pędziła do drzwi, gdy tylko dziadek wspomniał o nich. Konie trzymały się z daleka od ludzi i rzucały się do ucieczki, gdy ktoś się zbliżał, ale o zmierzchu, kiedy lubiły się paść, ich instynkt samoobronny słabł, choćby tylko na kilka minut. Częstokroć udawało się podejść wystarczająco blisko, żeby przyjrzeć się ich charakterystycznemu umaszczeniu, a jeśli miało się szczęście, usłyszeć, jak parskają i rżą, ostrzegając, by nie podchodzić bliżej. Konie wywodziły się z hiszpańskich mustangów, a ich obecność na Outer Banks datuje się od tysiąc pięćset dwudziestego trzeciego roku. W owym czasie obowiązywały najrozmaitsze przepisy, które je chroniły i zapewniały im przeżycie, i konie stały się nieodłącznym elementem krajobrazu, podobnie jak jelenie w Pensylwanii. Jedynym problemem mogła być czasami ich duża liczba. Ludzie mieszkający tutaj przeważnie nie zwracali na nie uwagi, dopóki nie sprawiały k łopotu, natomiast dla wielu turystów były

jedną z głównych atrakcji. Lexie uważała się raczej za miejscową, ale gdy przyglądała się koniom, zawsze miała wrażenie, że jest znowu małą dziewczynką, że wszystko jest jeszcze przed nią - radości i życiowe perspektywy. Pragnęła teraz poczuć się w ten sposób choćby wyłącznie po in, by uciec od stresu dorosłego życia. Zadzwoniła do niej Doris, żeby powiedzieć, iż Jeremy jej szukał. Nie zaskoczyło to Lexie. Choć założyła, że będzie się zastanawiał, co zrobił nie tak lub dlaczego wyjechała, czuła również, że szybko dojdzie do siebie. Jeremy był po prostu jednym z tych szczęściarzy, którzy są pewni wszystkiego, co robią, zawsze prą do przodu, niczego nie żałując ani nie oglądając się za siebie. Taki był Avery i nawet teraz ciągle pamiętała, jak ją zraniło jego poczucie własnych praw, jego obojętność na jej cierpienie. Spoglądając wstecz, zdawała sobie sprawę, że powinna była dostrzegać jego wady, ale wtedy znaki ostrzegawcze uchodziły jej uwagi sposób, w jaki patrzył na inne przedstawicielki płci przeciwnej, zatrzymując na nich spojrzenie odrobinę zbyt długo, lub też sposób, w jaki obejmował kobiety, z którymi - tak się przynajmniej zaklinał - łączyły go wyłącznie przyjacielskie stosunki. Początkowo pragnęła mu wierzyć, kiedy twierdził, że zdradził ją tylko jeden raz, lecz przypomniała sobie fragmenty zapomnianych rozmów: koleżanka z college'u wyznała niegdyś, że doszły ją plotki o Averym i o studentce należącej do pewnej elitarnej korporacji. Jedna z jego współpracownic napomknęła o zbyt wielu niewyjaśnionych nieobecnościach Avery'ego w pracy. Nienawidziła uważać siebie za osobę naiwną, ale taka właśnie była, i dawno już uświadomiła sobie, że o wiele bardziej zawiodła się na sobie niż na nim. Pocieszała się, że przeboleje to, że spotka kogoś wartościowszego... takiego jak Pan Renesans, z którym znajomość ostatecznie dowiodła, że kompletnie nie zna się na mężczyznach. Ani też, jak się wydawało, żadnego nie potrafi przy sobie zatrzymać. Niełatwo jej było przyznać się do tego i bywały chwile, gdy zastanawiała się, czy to możliwe, że uczyniła coś, co odepchnęło od niej obydwu mężczyzn. Zgoda, może nie Pana Renesansa, ponieważ nie był to związek, lecz raczej przelotny romans, ale co z Averym? Kochała go i myślała, że on ją kocha. Jasne, łatwo powiedzieć, że Avery był łajdakiem i że ponosi całkowitą winę za fiasko ich związku, ale jednocześnie Avery musiał uważać, że temu związkowi czegoś brakuje. Ale czego? Czy była zbytnio natarczywa? A może zbyt nudna? Nie był zaspokojony w sypialni? Dlaczego nie wybiegł za nią, nie szukał jej, nie błagał o przebaczenie? Były to pytania, na które nigdy nie potrafiła odpowiedzieć. Jej przyjaciółki oczywiście zapewniały ją, że opowiada głupstwa, Doris mówiła to samo. Mimo to nie było dla niej całkiem jasne, co się stało. W końcu na każdą sprawę można spojrzeć

dwojako. Nawet teraz miała czasami ochotę zadzwonić do Avery'ego i spytać, czy jest coś, co mogła kiedyś robić inaczej. Jak zauważyła jedna z jej przyjaciółek, zamartwianie się takimi rzeczami jest typowe dla kobiet. Mężczyźni wydają się odporniejsi, nie cierpią nigdy na tego rodzaju brak pewności siebie. A nawet jeśli nie są odporni, nauczyli się albo ukrywać uczucia, albo pogrzebać je tak głęboko, by ich nie paraliżowały. Lexie próbowała robić to samo i najczęściej jej się udawało. W oddali, w promieniach słońca pogrążającego się w wodach zatoki Pamlico, miasteczko Buxton ze swoimi domkami z białych desek przypominało kolorową widokówkę. Lexie przeniosła wzrok na latarnię morską i tak jak się spodziewała, dojrzała niewielki tabun koni pasących się w wysokiej trawie porastającej jej podnóże. Było ich w sumie może z tuzin - głównie bułanki i kasztanki - a sierść miały szorstką i zmierzwioną; zmieniły ją już na zimę. Dwa źrebaki stały pośrodku obok siebie, majtając zgodnie ogonami. Lexie przystanęła, by na nie popatrzeć, wkładając ręce do kieszeni kurtki. Im bliżej wieczoru, tym dotkliwiej zaczynały szczypać ją policzki i nos. Powietrze było rześkie i choć chętnie zostałaby tu dłużej, czuła się zmęczona. To był długi dzień, a wydawał się jeszcze dłuższy. Wbrew samej sobie zastanawiała się, co robi teraz Jeremy. Czy przygotowuje się jeszcze raz do nakręcenia filmu? A może wybiera coś do zjedzenia? Albo się pakuje? I dlaczego jej myśli wciąż zwracają się ku niemu? Westchnęła, znając odpowiedź. I choć bardzo pragnęła zobaczyć konie, ich widok kojarzył jej się raczej z tym, że jest samotna niż z nowym początkiem. I choć lubiła myśleć o sobie jako o kobiecie niezależnej, i usiłowała bagatelizować nieustanne uwagi Doris, nie mogła nic poradzić na to, że odczuwała tęsknotę za czyimś towarzystwem, za bliskością. Nie musiało to nawet być małżeństwo. Czasem chciała tylko niecierpliwie czekać na piątkowy lub sobotni wieczór. Tęskniła za tym, by spędzić spokojny poranek, wylegując się w łóżku z kimś, na kim jej zależy, i mimo że ten pomysł wydawał się absolutnie absurdalny, to właśnie Jeremy'ego wyobrażała sobie u swego boku. Lexie pokręciła głową, odpędzając tę myśl. Przyjeżdżając tutaj, miała nadzieję oderwać się od takich refleksji, ale gdy stała nieopodal latarni morskiej i przyglądała się pasącym się koniom, czuła, że świat ją przytłacza. Miała trzydzieści jeden lat, była samotna i mieszkała w małym miasteczku, bez żadnych perspektyw. Jej dziadek i rodzice stanowili już tylko wspomnienie, stan zdrowia Doris był powodem nieustającego zmartwienia, a

jedyny mężczyzna, którego uważała za bodaj umiarkowanie interesującego, wyjedzie na zawsze, nim ona wróci do domu. Właśnie w tej chwili rozpłakała się i długo nie mogła się uspokoić. Gdy wreszcie wzięła się w garść, spostrzegła, że ktoś się zbliża, i otworzyła szeroko oczy, zdając sobie sprawę, kim jest ten człowiek.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Lexie zamrugała powiekami, upewniając się, że to, co widzi, jest realne. To nie może być on, ponieważ on nie może być tutaj. Ta sytuacja była tak nie do przyjęcia, tak nieoczekiwana, że poczuła się, jak gdyby oglądała tę scenę cudzymi oczyma. Jeremy uśmiechnął się, stawiając na ziemi torbę, którą miał przewieszoną przez ramię. - Wiesz, naprawdę nie powinnaś gapić się w ten sposób - powiedział. - Mężczyznom podobają się kobiety, które potrafią zachowywać się taktownie. Lexie nie spuszczała z niego wzroku. - Ty - wybąkała. - Ja - potwierdził, kiwając głową. - Ty... tutaj... - Ja... tutaj - potwierdził znowu. Patrzyła na niego przez zmrużone oczy w gasnącym świetle dnia i Jeremy'emu przyszło na myśl, że Lexie jest jeszcze ładniejsza, niż zachował w pamięci. - Co ty...? - Zawahała się, próbując zrozumieć motywy jego obecności tutaj. - To znaczy, jak...? - To raczej długa historia - przyznał Jeremy. Kiedy nie zrobiła nawet kroku w jego stronę, wskazał gestem głowy latarnię. - Czy to jest ta latarnia, gdzie wzięli ślub twoi rodzice? - Zapamiętałeś? - Pamiętam wszystko - odparł, pukając się palcem w skroń. - Malutkie szare komórki i tak dalej. A gdzie dokładnie odbyła się ceremonia? Rozmawiał swobodnie, jak gdyby była to najzwyklejsza pogawędka, przez co sytuacja wydawała jej się jeszcze bardziej surrealistyczna. - Tam - odrzekła, wskazując palcem. - Od strony oceanu, w pobliżu linii wodnej. - To musiała być piękna uroczystość - zauważył, spoglądając w tamtym kierunku. - Całe to miejsce jest przepiękne. Potrafię zrozumieć, dlaczego tak je kochasz. Zamiast odpowiedzi Lexie odetchnęła głęboko, starając się uciszyć targające nią emocje. - Co ty tu robisz, Jeremy? - Nie byłem pewien, czy wrócisz - odparł po chwili milczenia. - I doszedłem do wniosku, że skoro pragnę cię zobaczyć, to najlepszym rozwiązaniem będzie przyjazd tutaj. - Ale po co? Jeremy w dalszym ciągu wpatrywał się w latarnię morską. - Czułem, że nie mam wyboru. - Nie bardzo rozumiem, co chcesz przez to powiedzieć - rzekła cicho.

Jeremy wbił spojrzenie w stopy i uśmiechnął się przepraszająco. - Jeśli mam być szczery, ja też przez prawie cały dzień usiłowałem to zrozumieć. Gdy tak stali nieopodal latarni, słońce zaczęło kryć się za horyzontem, a niebo przybierało posępnie szarą barwę. Zimna i wilgotna bryza muskała powierzchnię piasku, spieniając wodę przy brzegu. W pewnej odległości jakiś mężczyzna w grubej ciemnej kurtce karmił mewy, rzucając kawałki chleba. Obserwując go Lexie poczuła, że wstrząs wywołany niespodziewanym pojawieniem się Jeremy'ego powoli mija. Z jednej strony chciała być na niego zła, że zignorował jej pragnienie samotności, z drugiej jednak znacznie bardziej pochlebiało jej, że przyjechał aż tutaj, by ją odszukać. Avery nigdy nie zadał sobie trudu, by za nią pojechać, nie mówiąc już o Panu Renesansie. Nawet Rodneyowi przyjazd tutaj nie przyszedłby do głowy, a gdyby ktoś jeszcze pięć minut temu zasugerował, że Jeremy zrobi coś takiego, wyśmiałaby sam pomysł. Ale nagle pojęła, że Jeremy jest inny niż wszyscy mężczyźni, których dotąd znała, i że nie powinien jej zdziwić żaden jego postępek. Widoczne u podnóża latarni konie zaczęły się oddalać, skubiąc tu i ówdzie trawę, gdy wycofywały się za wydmę. Mgła powoli zasnuwała horyzont, sprawiając, że niebo i morze zlewały się ze sobą. Rybitwy podskakiwały na piasku przy linii wody w poszukiwaniu drobniutkich skorupiaków, ich cienkie nóżki poruszały się szybko. W ciszy, która nagle zapadła, Jeremy złożył dłonie w miseczkę i przyłożył do ust, ogrzewając je oddechem, poczuł bowiem, że są tak zziębnięte, że aż go bolą. - Jesteś na mnie zła, że przyjechałem? - spytał w końcu. - Nie - przyznała Lexie. - Zaskoczona, owszem, ale nie zła. Uśmiechnął się z wyraźną ulgą, po jej twarzy również przemknął uśmiech. - Jak się tutaj dostałeś? - zainteresowała się. Machnął ręką w kierunku Buxton. - Podwieźli mnie łodzią dwaj rybacy, którzy płynęli w tę stronę - odrzekł. - Wysadzili mnie na przystani. - Podwieźli cię, ot tak sobie? - Ot tak sobie. - Miałeś szczęście. Większość rybaków ma raczej trudne charaktery. - Być może to prawda, ale ludzie są ludźmi. Nie jestem mocny w psychologii, ale moim zdaniem każdy... nawet nieznajomy... potrafi wyczuć sprawę niecierpiącą zwłoki i większość osób zachowa się jak należy. - Odchrząknął, stawiając rzecz jasno. - Ale kiedy to zawiodło, zaproponowałem im zapłatę. Lexie zachichotała, słysząc to wyznanie.

- Niech zgadnę - powiedziała. - Puścili cię z torbami, prawda? Jeremy wzruszył z zakłopotaniem ramionami. - To chyba zależy od punktu widzenia. Nie wydało mi się to zawrotną sumą za przejażdżkę łodzią. - Naturalnie. To była podróż! Samo paliwo dużo kosztuje. A poza tym zużycie łodzi podczas eksploatacji... - Wspomnieli o tym. - No i oczywiście cenny jest ich czas, w dodatku będą pracowali aż do jutrzejszego świtu. - O tym również wspomnieli. Ostatnie konie zniknęły za daleką diuną. - Mimo to jednak przypłynąłeś? Skinął twierdząco głową, nie mniej zdumiony od niej. - Przedtem jednak upewnili się, że zdaję sobie sprawę, iż jest to podróż w jedną stronę. Zastrzegli, że nie ma mowy, żeby na mnie czekali, toteż chyba jestem tutaj uziemiony. Lexie uniosła brwi. - Och, doprawdy? To w jaki sposób planowałeś się stąd wydostać? Uśmiechnął się szelmowsko. - Cóż, przypadkiem znam pewną osobę, która się tutaj zatrzymała, i miałem zamiar użyć mojego nieodpartego wdzięku w celu przekonania jej, by mnie podrzuciła z powrotem do Boone Creek. - A jeśli na razie stąd nie wyjeżdżam? Albo jeśli powiem, żebyś radził sobie sam? - Nie brałem takiej ewentualności pod uwagę. - A gdzie zamierzałeś się zatrzymać w czasie pobytu tutaj? - Chwilowo też się nad tym nie zastanawiałem. - Przynajmniej jesteś szczery - powiedziała Lexie z uśmiechem. - Ale zdradź mi, co byś zrobił, gdyby mnie tu nie było. - Dokąd jeszcze mogłabyś pojechać? Odwróciła wzrok, mile pogłaskana myślą, że pamiętał o tym, co mu opowiadała. W dali dostrzegła światła trawlera do połowu krewetek, płynącego tak wolno, że niemal wydawało się, iż stoi w miejscu. - Jesteś głodny? - spytała. - Umieram z głodu. Nie miałem nic w ustach przez calutki dzień. - Chciałbyś pójść na kolację? - Znasz jakąś miłą knajpkę? - Przychodzi mi na myśl pewne sympatyczne miejsce. - Akceptują tam karty kredytowe? Wydałem całą gotówkę, żeby tu dotrzeć.

- Jestem pewna - powiedziała - że uda nam się coś wymyślić. Odwróciwszy się od latarni morskiej, ruszyli w przeciwną stronę, krocząc po zbitym piasku tuż nad samą wodą. Istniał między nimi pewien dystans, którego żadne z nich nie chciało przekroczyć. Szli przed siebie miarowym krokiem, jak gdyby oboje przyciągani niewidzialną siłą do miejsca swego przeznaczenia. W milczeniu Jeremy odtwarzał w pamięci swoją podróż tutaj, czując przypływ wyrzutów sumienia z powodu Nate'a i Alvina. Ominęło go połączenie konferencyjne - kiedy płynął przez zatokę Pamlico, nie miał w ogóle zasięgu - i postanowił, że gdy tylko będzie mógł, zadzwoni z telefonu stacjonarnego, mimo że bynajmniej mu się do tego nie paliło. Nate zapewne od kilku godzin działa na zwiększonych obrotach i czeka na jego telefon, by wreszcie ruszyć pełną parą, natomiast Jeremy zamierzał zaproponować, by spotkanie z producentami odbyło się w przyszłym tygodniu, łącznie z przedstawieniem materiału filmowego oraz szkicu tematu, co zresztą, jak podejrzewał, miało być głównym celem rozmowy. Jeśli to nie wystarczyło, by ich ugłaskać, jeśli przegapienie jednej jedynej rozmowy telefonicznej mogłoby zakończyć jego karierę, zanim jeszcze się rozpoczęła, to Jeremy wcale nie był pewien, czy chce pracować dla telewizji. No i Alvin... cóż, to nieco łatwiejsza sprawa. Nie ma mowy, by Jeremy'emu udało się wrócić dziś wieczorem do Boone Creek na spotkanie z przyjacielem - zdał sobie z tego sprawę już w chwili, gdy wysiadł z łodzi rybackiej - lecz Alvin ma telefon komórkowy, zdoła mu więc wyjaśnić, jak się sprawy mają. Alvin nie ucieszy się, że będzie musiał pracować dzisiaj wieczorem sam, ale do jutra mu przejdzie. Jest jednym z tych rzadko spotykanych ludzi, którzy nigdy nie dopuszczają do tego, by cokolwiek trapiło ich dłużej niż przez dzień. Będąc szczery wobec samego siebie, Jeremy musiał przyznać w duchu, że w tej chwili tak naprawdę nie przejmuje się żadną z tych rzeczy. Jedyne, co obecnie miało dla niego znaczenie, to fakt, że spaceruje z Lexie spokojną plażą, tam gdzie diabeł mówi dobranoc, i że podczas tego mozolnego marszu w słonej bryzie w naturalny sposób ujęła go pod ramię. Lexie poprowadziła go na górę po wypaczonych drewnianych schodkach starego bungalowu i powiesiła kurtkę na wieszaku obok drzwi. Jeremy poszedł za jej przykładem, wieszając swoje okrycie i torbę. Gdy Lexie szła przed nim przez salon, nie spuszczał z niej wzroku, znowu myśląc, jaka jest piękna. - Lubisz makaron? - spytała, wyrywając go z zamyślenia. - Żartujesz? Wychowałem się na makaronach. Tak się składa, że moja matka jest Włoszką. - To świetnie - powiedziała. - Bo właśnie to zamierzałam przygotować.

- Jemy tutaj? - Chyba nie mamy wyboru - rzuciła przez ramię. - Nie masz gotówki, zapomniałeś? W malutkiej kuchni żółta farba wyblakła, kwieciste tapety poodklejały się w rogach, szafki były porysowane. Pod oknem siał mały pomalowany na biało stolik. Na bufecie leżały zakupy, które Lexie zrobiła wcześniej. Sięgnęła do pierwszej z brzegu torby i wyjęła z niej paczkę cheerios oraz bochenek chleba. Ze swego miejsca obok zlewozmywaka Jeremy dostrzegł błysk jej skóry, gdy stanęła na palcach, by włożyć je do kredensu. - Pomóc ci? - spytał. - Nie, dziękuję - odparła, odwracając się. Poprawiwszy bluzkę, wyjęła z drugiej torby dwie cebule i odłożyła je na bok razem z dwiema dużymi puszkami pomidorów san marzano. - Ale może napijesz się czegoś, w czasie kiedy ja będę szykowała jedzenie. W lodówce stoi sześciopak piwa, jeśli masz ochotę. Jeremy wytrzeszczył oczy, udając, że jest zaszokowany. - Masz piwo? Podobno niewiele pijesz. - To prawda. - Dla kogoś, kto niewiele pije, skutki wypicia sześciu butelek piwa mogą być zgubne. Pokręcił głową, po czym mówił dalej: - Gdybym nie znał cię lepiej, pomyślałbym, że zamierzasz pójść w tango podczas tego weekendu. Rzuciła mu piorunujące spojrzenie, lecz podobnie jak wczoraj była w nim pewna doza figlarności. - Dziękuję ci bardzo, ta ilość spokojnie wystarczy mi na ponad miesiąc. No, a teraz decyduj się w końcu, chcesz to piwo czy nie? Jeremy uśmiechnął się, czując ulgę, że rozmawia im się tak swobodnie. - Napiję się z wielką przyjemnością. - Wobec tego czy mógłbyś wyjąć je z lodówki? Ja muszę zająć się sosem. Jeremy podszedł do lodówki, otworzył ją i wyjął dwie butelki piwa Coors Light z szesciopaku. Zdjął zakrętki z obu i postawił jedną butelkę przed Lexie. Kiedy na nią spojrzała, Jeremy wzruszył ramionami. - Nie cierpię pić sam - wyjaśnił. Podniósł butelkę w niemym toaście, Lexie również. Stuknęli się nimi bez słowa. Oparłszy się o kredens obok niej, Jeremy założył nogę na nogę. - Tak na marginesie chciałem powiedzieć, że gdybyś potrzebowała jednak pomocy, jestem całkiem dobry w krojeniu. - Zapamiętam to sobie - powiedziała. Jeremy uśmiechnął się.

- Od jak dawna ten dom należy do twojej rodziny? - Moi dziadkowie kupili go tuż po drugiej wojnie światowej. W tamtych czasach na wyspie nie było nawet drogi. Trzeba było jechać po piasku, żeby się tu dostać. W salonie jest kilka zdjęć domu z tego okresu. Widać na nich, jak wtedy wyglądał. - Nie masz nic przeciwko temu, żebym je obejrzał? - Proszę bardzo. Mam jeszcze sporo roboty. Gdybyś chciał się umyć przed kolacją, możesz skorzystać z łazienki. Znajduje się przy pokoju gościnnym, po prawej stronie korytarza. Jeremy

powędrował

do

salonu

i

zaczął

uważnie

przyglądać

się

zdjęciom

przedstawiającym sielskie życie na wybrzeżu, po czym zauważył walizkę Lexie obok kanapy. Po chwili namysłu wziął ją i ruszył korytarzem. Po lewej stronie zobaczył przestronny i widny pokój z wielkim łożem, nakrytym ozdobnie pikowaną kapą we wzorki z muszelek. Na ścianach wisiało więcej zdjęć przedstawiających różne wyspy z archipelagu Outer Banks. Zakładając, że to pokój Lexie, Jeremy postawił jej walizkę tuż za drzwiami. Następnie wszedł do pokoju znajdującego się po drugiej stronie korytarza. Był urządzony w żeglarskim stylu, granatowe zasłony tworzyły sympatyczny kontrast z niskimi drewnianymi stołami i komodą. Zdejmując przy łóżku buty i skarpetki, zastanawiał się, jak będzie mu się tutaj spało ze świadomością, że Lexie jest sama po drugiej stronie korytarza. Stojąc przy umywalce, zerknął na swoje odbicie w lustrze i spróbował choć odrobinę przygładzić dłońmi nieposłuszne włosy. Jego skórę pokrywała cienka warstewka soli i po umyciu rąk ochlapał także twarz wodą. Czując się nieco lepiej, wrócił do kuchni, słysząc z daleka melancholijną melodię Yesterday Beatlesów, płynącą z małego radia na parapecie. - Może tym razem dojrzałaś do tego, by przyjąć moją pomoc? - spytał. Obok niej dostrzegł salaterkę średniej wielkości. Były w niej drobne kawałki pomidorów i oliwki. Myjąc zieloną sałatę, Lexie wskazała mu gestem głowy cebule. - Prawie skończyłam z sałatą, ale będę wdzięczna, jeśli obierzesz cebule. - Jasne. Mam je również pokroić w kostkę? - Nie, nie. Zdejmij tylko łuski. Nóż znajdziesz tam, w szufladzie. Jeremy wyjął nóż do steków i sięgnął po leżące na bufecie cebule. Przez chwilę pracowali bez słowa, słuchając muzyki. Kończąc myć sałatę i odkładając ją na bok, Lexie starała się nie myśleć o tym, jak blisko siebie stoją. Nie mogła jednak powstrzymać się, by nie patrzeć kątem oka na Jeremy'ego i nie podziwiać jego niewymuszonego wdzięku, jak również wąskich bioder i długich nóg, szerokich ramion, wydatnych kości policzkowych.

Jeremy podniósł do góry obraną cebulę, absolutnie nieświadom myśli Lexie. - Tak dobrze? - Doskonale - odparła. - Jesteś pewna, że nie chcesz, bym ją pokroił w kostkę? - Nie. Zepsułbyś mi sos, a tego nigdy bym ci nie wybaczyła. - Wszyscy tak kroją cebulę. Moja włoska matka tak właśnie je kroi. - Nie ja. - A więc zamierzasz włożyć te duże okrągłe cebule w całości do sosu? - Nie. Najpierw przekroję je na pół. - Czy mógłbym przynajmniej to zrobić? - Nie, dziękuję. Za nic nie chciałabym cię fatygować - odparła z uśmiechem. - Poza tym to ja jestem kucharką, pamiętasz? Po prostu patrz i ucz się. Niech ci się wydaje, że jesteś... terminatorem. Jeremy przyjrzał się jej znowu. Po powrocie z zimnego powietrza rumieniec na jej policzkach zbladł, cera lśniła naturalną świeżością. - Terminatorem? - Cóż mogę powiedzieć? - rzekła Lexie, wzruszając ramionami. - Twoja mama może być Włoszką, ale mnie wychowywała babcia, która wypróbowała chyba każdy możliwy przepis. - I to czyni cię ekspertem? - Nie, ale czyni ekspertem Doris, a ja przez długi czas terminowałam u niej. Moja nauka opierała się na procesie osmozy, a teraz przyszła kolej na ciebie. Jeremy podniósł z blatu drugą cebulę. - Zdradź mi, co jest takiego szczególnego w twoim przepisie? Oczywiście poza cebulami wielkości piłeczek baseballowych? Lexie sięgnęła po obraną już cebulę i przekroiła ją na pół. - Cóż, ponieważ twoja matka jest Włoszką, jestem pewna, że musiałeś słyszeć o pomidorach san marzano. - Oczywiście - przytaknął. - To pomidory. Z San Marzano. - Cha, cha - roześmiała się. - W rzeczywistości są to najsłodsze i najbardziej aromatyczne pomidory ze wszystkich, zwłaszcza nadają się do sosów. Teraz patrz i ucz się. Wyjęła spod kuchenki garnek i odstawiła go na szafkę, po czym zapaliła gaz. Błękitny płomień ożył z sykiem i Lexie postawiła pusty garnek na palniku. - Jak na razie jestem pod wrażeniem - rzekł Jeremy, kończąc obierać drugą cebulę i odkładając ją na bok. Wziął swoje piwo i znowu oparł się o kredens. - Powinnaś prowadzić

własny program kulinarny. Nie zwracając na niego uwagi, wlała obie puszki pomidorów do garnka, po czym dodała do sosu całą kostkę masła. Jeremy przyglądał się nad jej ramieniem, jak masło zaczyna się topić. - Wygląda zdrowo - zauważył. - Lekarz zawsze mi mówi, że moja dieta jest zbyt uboga w cholesterol. - Czy wiesz, że masz skłonność do sarkazmu? - Słyszałem o tym - przyznał, podnosząc do góry butelkę. - Ale dzięki, że to dostrzegłaś. - Obrałeś już drugą cebulę? - Jasne, jestem przecież terminatorem, może nie? - odparł, podając jej cebulę. Lexie przekroiła ją również, po czym wrzuciła cztery połówki do sosu. Mieszała wszystko przez chwilę długą drewnianą łyżką, dopóki nie zawrzało, po czym zmniejszyła gaz. - No dobra, to na razie wszystko - powiedziała z zadowoleniem, wracając do zlewozmywaka. - Za jakieś półtorej godziny będzie gotowe. Gdy myła ręce, Jeremy wsadził nos do garnka, marszcząc brwi. - Naprawdę? Ani odrobiny czosnku? Ani odrobiny soli i pieprzu? A kiełbasa? Albo klopsiki? Lexie pokręciła przecząco głową. - Tylko trzy składniki. Oczywiście wylejemy sos na makaron i posypiemy wszystko świeżo startym parmezanem. - To nie jest bardzo włoska potrawa. - A właśnie że jest. Tak to robią od setek lat w San Marzano. Nawiasem mówiąc, San Marzano leży we Włoszech. - Zakręciła kran, otrząsnęła dłonie nad zlewem i osuszyła je ścierką do naczyń. - Ponieważ mamy trochę czasu, chciałabym się ogarnąć przed kolacją powiedziała. - Co oznacza, że na razie będziesz musiał zadowolić się własnym towarzystwem. - Nie przejmuj się mną. Wymyślę sobie jakieś zajęcie. - Możesz wziąć prysznic, jeśli masz ochotę. Zostawię ci w łazience parę ręczników. Czując sól na szyi oraz na rękach, zastanawiał się tylko sekundę, po czym rzekł z wdzięcznością: - Bardzo chętnie skorzystam. Dzięki. - Zaczekaj chwilę, przygotuję dla ciebie rzeczy, dobrze? Uśmiechnęła się i wziąwszy piwo, przecisnęła się obok niego, czując jego spojrzenie na swoich biodrach. Zastanawiała

się, czy Jeremy jest równie zakłopotany jak ona. Otworzyła drzwi ściennej szafy w końcu korytarza, wyjęła z niej dwa ręczniki i położyła je na jego łóżku. Pod umywalką w łazience, z której korzystał Jeremy, znajdowały się różne szampony oraz nowa kostka mydła. Lexie wyjęła je również i ustawiła na umywalce. Spojrzała na swoje odbicie w lustrze i przez chwilę wyobrażała sobie Jeremy'ego owiniętego w ręcznik po prysznicu. Ten obraz wywołał dziwne mrowienie w brzuchu. Wciągnęła nerwowo powietrze, czując się znowu jak nastolatka. - Halo, gdzie jesteś? - usłyszała głos Jeremy'ego. - W łazience - odrzekła zdziwiona, że jej głos brzmi tak spokojnie. - Po prostu sprawdzam, czy masz wszystko, co potrzeba. Pojawił się nagle za jej plecami. - Nie masz przypadkiem w którejś z tych szuflad maszynki do golenia jednorazowego użytku? - Bardzo mi przykro, ale nie mam - odparła. - Zobaczę w mojej łazience, ale... - Drobiazg - powiedział, przesuwając dłonią po zaroście. - Najwyżej będę wyglądał niechlujnie dziś wieczorem. Cieszyłabym się, gdyby tak było, pomyślała Lexie, czując, że się rumieni. Odwróciwszy głowę, by tego nie zauważył, wskazała mu dłonią szampony. - Możesz użyć, którego zechcesz. I pamiętaj, że trzeba chwilę zaczekać, zanim popłynie gorąca woda, bądź więc cierpliwy. - Dobrze, ale najpierw chciałbym cię spytać, czy pozwolisz mi skorzystać z telefonu. Muszę zadzwonić do dwóch osób. Skinęła przyzwalająco głową. - Oczywiście. Telefon jest w kuchni. Przechodząc obok niego, znowu poczuła, że się jej przygląda, ale nie odwróciła się, by się upewnić. Przeszła do swojego pokoju, zamknęła za sobą drzwi i oparła się o nie, speszona absurdalnymi emocjami. Nic się nie zdarzyło, nic się nie zdarzy, powtarzała sobie w duchu. Zamknęła drzwi na klucz, mając nadzieję, że to wystarczy, by położyć tamę jej myślom. Odniosło to nawet chwilowy skutek, dopóki nie zauważyła, że zaniósł jej do pokoju walizkę. Świadomość, że niedawno był tutaj, spowodowała taki przypływ zakazanych oczekiwań, że choć starała się wysiłkiem woli wymazać z głowy te myśli, musiała przyznać, że od początku okłamuje samą siebie. Gdy Jeremy wrócił do kuchni po prysznicu, poczuł aromat sosu gotującego się na wolnym ogniu. Dokończył piwo, znalazł pod zlewem pojemnik na śmieci i wyrzucił

butelkę, po czym wyjął nową z lodówki. Na niższej półce zauważył kawałek świeżego parmezanu i nieotwarty słoik oliwek amfiso. Miał ochotę wziąć ukradkiem jedną, zrezygnował jednak. Wypatrzywszy telefon, zadzwonił do Nate'a i uzyskał błyskawicznie połączenie. Przez pierwsze dwadzieścia sekund trzymał słuchawkę z daleka od ucha, tymczasem Nate wściekał się jak szalony. Jednakże gdy się wreszcie uspokoił, zareagował pozytywnie na propozycję Jeremy'ego, by spotkać się w przyszłym tygodniu. Jeremy zakończył rozmowę obietnicą, że zadzwoni jeszcze raz jutro rano. Do Alvina natomiast nie udało mu się dodzwonić. Po wybraniu numeru zgłaszała się poczta głosowa. Jeremy odczekiwał minutę, po czym próbował znowu, z tym samym rezultatem. Zegar w kuchni wskazywał prawie szóstą i Jeremy domyślił się, że Alvin znajduje się w tej chwili gdzieś na autostradzie. Pełen nadziei, że będą mieli okazję pogadać dziś wieczorem. Nie mając nic do roboty i czekając na pojawienie się Lexie, Jeremy wymknął się przez kuchenne drzwi na werandę. Zrobiło się jeszcze zimniej. Coraz silniejszy wiatr był zimny i przejmujący, i mimo że Jeremy nie widział w ciemności oceanu, fale rytmicznie uderzały z hukiem o brzeg, wprawiając go niemalże w trans. Po jakimś czasie skierował się z powrotem do ciemnego salonu. Gdy wyjrzał na korytarz, zauważył smugę światła pod zamkniętymi drzwiami pokoju Lexie. Nie bardzo wiedząc, co robić, zapalił małą lampkę do czytania w pobliżu kominka. Przy słabym świetle w zaciemnionym pokoju przejrzał książki leżące na gzymsie kominka, po czym przypomniał sobie nagle o swojej torbie. W pośpiechu, by się tu dostać, nie zajrzał jeszcze do notatnika Doris. Wyjął go teraz z torby i wróciwszy z nim do salonu, zagłębił się w dużym wyściełanym fotelu. Gdy się już usadowił wygodnie, poczuł, że po raz pierwszy od wielu godzin zaczyna ustępować napięcie w jego ramionach. Teraz, pomyślał, jest miło. Nie, nie miło. Miał uczucie, że jest tak, jak zawsze powinno być. Lexie stała przy oknie, gdy usłyszała, że Jeremy zamyka drzwi do swojego pokoju. Upiła łyk piwa, zadowolona, że ma coś na uspokojenie nerwów. Oboje prowadzili w kuchni zdawkową rozmowę, zachowując dystans, dopóki sytuacja między nimi się nie wyjaśni. Jadąc tutaj, wiedziała, że powinna wytrwać w swoim postanowieniu, jednakże teraz, odstawiając piwo, uzmysłowiła sobie, że wcale nie chce utrzymywać dystansu. Już nie. Mimo że zdawała sobie sprawę z ryzyka, wszystko ją w tym mężczyźnie ujmowało -

niespodzianka, którą jej sprawił, gdy zobaczyła, że idzie w jej stronę, niewymuszony uśmiech, rozwichrzone włosy, nerwowe, chłopięce spojrzenie - a w tym momencie był mężczyzną, którego znała i zarazem nie znała. Chociaż nie przyznawała się do tego przed sobą, teraz dotarło do niej, że pragnie poznać go od tej strony, którą przed nią ukrywał, cokolwiek to miało być i dokądkolwiek miałoby ich zaprowadzić. Dwa dni temu nigdy nie przyszłoby jej nawet do głowy, że coś takiego jest możliwe, zwłaszcza w przypadku prawie nieznajomego mężczyzny. Została w przeszłości zraniona i uświadomiła sobie, że zareagowała na to wycofaniem się w bezpieczną samotność. Ale życie pozbawione ryzyka doprawdy trudno nazwać prawdziwym życiem i jeśli ma zamiar coś w nim zmienić, to równie dobrze może zacząć od teraz. Po prysznicu usiadła na brzegu łóżka, rozpięła górną kieszeń walizki i wyjęła z niej buteleczkę nawilżającego balsamu do ciała. Nałożyła troszkę na ręce i nogi, następnie wmasowała kosmetyk w piersi oraz w brzuch, rozkoszując się wibrującymi odczuciami własnej skóry. Nie przywiozła ze sobą żadnego wymyślnego stroju. Rano tak się śpieszyła, żeby wyjść z domu, że chwyciła pierwsze lepsze ciuchy. Teraz przerzucała rzeczy w walizce, dopóki nie znalazła swoich ulubionych dżinsów - mocno spłowiały eh, z dziurami na kolanach i wystrzępionymi mankietami. Wskutek niezliczonych prań materiał stał się miększy i cieńszy, i Lexie doskonale wiedziała, w jaki sposób spodnie podkreślają jej figurę. Czuła skrywany dreszczyk emocji na myśl, że Jeremy bez wątpienia to zauważy. Włożyła białą bluzkę z długimi rękawami, które podwinęła do łokci. Nie wpuściła jej w spodnie. Stojąc przed lustrem, zapięła guziki na przodzie, zatrzymując się na niższej niż zwykle dziurce, tak by był odrobinę widoczny dołek między piersiami. Wysuszyła włosy suszarką, po czym wyszczotkowała je lekko. Starała się zrobić najlepszy użytek z tego, co miała ze sobą do makijażu - delikatnie musnęła różem policzki, podkreśliła ołówkiem oczy a wargi szminką. Żałowała, że nie ma perfum, ale nic nie można było na to poradzić. Gdy już była gotowa, zadowolona ze swego wyglądu obciągnęła przed lustrem bluzkę, wygładzając niewidoczne zmarszczki. Z uśmiechem na wargach próbowała sobie przypomnieć, kiedy po raz ostatni tak naprawdę przejmowała się swoim wyglądem. Kiedy Lexie weszła do pokoju, Jeremy siedział w fotelu ze wspartymi wyżej nogami. Spojrzał na nią i przez chwilę miała wrażenie, że chce jej coś powiedzieć, ale słowa uwięzły mu w gardle. Patrzył... Nie mogąc oderwać wzroku od Lexie, Jeremy zrozumiał nagle, dlaczego odszukanie jej

było dla niego takie ważne. Nie miał wyboru, ponieważ wiedział już z całą pewnością, że jest w niej zakochany. - Wyglądasz... cudownie - wyszeptał w końcu. - Dziękuję - powiedziała, słysząc w jego głosie nieskrywane emocje i rozkoszując się wzbierającymi w niej uczuciami. Ich oczy się spotkały i w tym momencie Lexie pojęła, że spojrzenie Jeremy'ego mówi dokładnie to samo co jej własne.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Przez chwilę oboje byli jak sparaliżowani, żadne nie mogło się poruszyć, aż wreszcie Lexie westchnęła głęboko i odwróciła wzrok. Wciąż drżąc na całym ciele, uniosła lekko swoją butelkę po piwie. - Chyba przyda mi się jeszcze jedno - powiedziała z niepewnym uśmiechem. - Ty też się napijesz? Jeremy odchrząknął. - Już się poczęstowałem. Dziękuję. - Za minutkę wracam. Powinnam też zajrzeć do sosu. Lexie przeszła do kuchni na chwiejnych nogach i stanęła przy kuchence. Drewniana łyżka, którą wzięła z blatu, zostawiła na nim plamę sosu pomidorowego i po skończeniu mieszania Lexie położyła ją na tym samym miejscu. Następnie wyjęła z lodówki jeszcze jedno piwo i postawiła je na bufecie obok oliwek. Spróbowała otworzyć słoiczek, lecz ręce tak jej się trzęsły, że nie mogła sobie z tym poradzić. - Może ci pomogę? - spytał Jeremy. Podniosła głowę, zaskoczona. Nie słyszała, jak wszedł, i zastanawiała się, czy jej uczucia są tak ewidentne, jak się wydawało. - Nie mam nic przeciwko temu - odparła. Jeremy wziął od niej oliwki. Przyglądała się, jak napinają się silne mięśnie jego przedramion, gdy odkręcał pokrywkę. Potem, dostrzegłszy na bufecie piwo, otworzył je również i jej podał. Nie szukał wzrokiem jej oczu ani też nie chciał chyba powiedzieć nic więcej. W panującej ciszy Lexie przyglądała mu się, gdy oparł się o szafkę. Paliła się górna lampa, ale jej blask wydawał się teraz łagodniejszy, niż kiedy zaczynali gotować, pewnie dlatego, że przez okna nie sączyło się już zamierające półświatło zmierzchu. Lexie pociągnęła łyk piwa, delektując się jego smakiem, delektując się każdą chwilą tego wieczoru - tym, jak się czuła i jak wyglądała, tym, jak na nią patrzył. Była gotowa wyciągnąć dłoń i dotknąć Jeremy'ego, i w pewnej przelotnej chwili omal tego nie uczyniła, powstrzymała się jednak, odwróciła i podeszła do kredensu. Wyjęła stamtąd oliwę i ocet balsamiczny, wlała po odrobinie jednego i drugiego do małej miseczki, dosypała szczyptę soli i pieprzu. - Wszystko pachnie tak smakowicie - rzekł Jeremy. Skończywszy przygotowywać sos do sałatki, Lexie sięgnęła po oliwki i włożyła je do drugiej miseczki.

- Została nam jeszcze godzina do kolacji - powiedziała. Najwyraźniej mówienie pomagało jej zachować opanowanie. - Ponieważ nie spodziewałam się gości, musi to nam wystarczyć jako przystawka. Gdyby było lato, zaprosiłabym cię na werandę i zaczekalibyśmy tam, ale sprawdzałam wcześniej... jest strasznie zimno. I powinnam cię ostrzec, że krzesła w kuchni nie są szczególnie wygodne. - Co oznacza? - Może przeszlibyśmy z powrotem do salonu i tam sobie usiedli? Jeremy ruszył przodem i zatrzymał się przy fotelu, by wziąć notatnik Doris, po czym powiódł spojrzeniem za Lexie, która usadowiła się na kanapie. Postawiła miseczkę z oliwkami na niskim stoliku, następnie poprawiła się lekko, przyjmując wygodniejszą pozycję. Kiedy usiadł obok niej, poczuł słodki kwiatowy zapach szamponu. Z kuchni dobiegała cichutka muzyka. - Widzę, że masz notatnik Doris - zauważyła Lexie. Jeremy skinął głową. - Pozwoliła mi go przeczytać. - I? - Miałem sposobność zerknąć dopiero na kilka pierwszych stron. Jest tam jednak znacznie więcej szczegółów, niż się spodziewałem. - Wierzysz teraz, że przepowiedziała płeć wszystkich tych dzieci? - Nie - odparł. - Jak już mówiłem, mogła zapisać w notatniku wyłącznie te przypadki, w których jej prognoza się sprawdziła. Lexie uśmiechnęła się. - A różny sposób zapisu tych notatek? Niektóre są robione piórem, niektóre ołówkiem, czasami wyglądają, jak gdyby były nabazgrane w wielkim pośpiechu, a czasami Doris zupełnie się nie śpieszyła. - Nie twierdzę, że notatnik wygląda nieprzekonująco - przyznał Jeremy. - Twierdzę jedynie, że Doris nie potrafi wywróżyć płci dziecka, trzymając kogoś za rękę. - Dlatego że ty tak uważasz. - Nie. Dlatego że jest to niemożliwe. - Czyli statystycznie nieprawdopodobne? - Nie - powtórzył z uporem. - Niemożliwe. - Niech ci będzie, Panie Sceptyku. A jak tam twój temat? Jeremy zaczął dłubać paznokciem nalepkę na butelce z piwem. - Dobrze. Ale, jeśli można, chciałbym jeszcze skończyć przeglądanie niektórych pamiętników w bibliotece. Może znajdę coś do ubarwienia całej historii. - Rozgryzłeś już tajemnicę?

- Tak - odrzekł. - Pozostało mi już tylko to udowodnić. Mam nadzieję, że pogoda będzie mi sprzyjać. - Będzie - zapewniła go Lexie. - Cały weekend ma być mglisty. Słyszałam wcześniej prognozę przez radio. - To świetnie - ucieszył się. - Ale zła wiadomość to lii, że rozwiązanie nie jest bynajmniej tak fajne jak sama legenda. - Wobec tego warto było tu przyjeżdżać? Jeremy pokiwał głową. - Co do tego nie mam najmniejszej wątpliwości - powiedział cicho. - Za żadne skarby świata nie zrezygnowałbym z tej podróży. Słysząc jego ton, wiedziała dokładnie, co Jeremy ma na myśli, i odwróciła ku niemu twarz. Podpierając brodę dłonią, oparła nogę na kanapie, ciesząc się z intymności sytuacji, z tego, że sprawił, iż czuła się seksualnie atrakcyjna. - A więc co to jest? - spytała, pochylając się lekko do przodu. - Możesz mi zdradzić? Światło lampy tworzyło wokół włosów Lexie świetlistą aureolę, jej fiołkowe oczy lśniły spod ciemnych rzęs. - Wolałbym ci pokazać - odparł. Lexie uśmiechnęła się. - Chcesz powiedzieć, że skoro i tak cię odwożę... Mam rację? - Aha. - A chcesz wracać...? - Jutro, jeśli można. - Pokręcił głową, próbując zapanować nad swymi uczuciami, nie chcąc zepsuć wszystkiego, mc chcąc naciskać zbyt mocno, mimo że nie pragnął niczego więcej poza tym, by wziąć ją w ramiona. - Muszę spotkać się z Alvinem. To mój przyjaciel... kamerzysta z Nowego Jorku. Przyjeżdża, by nakręcić profesjonalny materiał filmowy. - Przyjeżdża do Boone Creek? - Prawdę mówiąc, prawdopodobnie przekracza właśnie teraz granice miasteczka. - W tej chwili? Nie powinno cię tam być? - Pewnie powinienem - przyznał. Lexie przetrawiała w myśli jego słowa, poruszona trudem, jaki sobie zadał, by tu dzisiaj przyjechać. - Dobrze - powiedziała. - Wcześnie rano jest prom, który możemy złapać. Będziemy w mieście koło dziesiątej. - Dziękuję - rzekł po prostu. - I zamierzasz kręcić film jutro wieczorem? Jeremy skinął twierdząco głową. - Zostawiłem Alvinowi list, w którym poprosiłem go, by pojechał dzisiaj z kamerą na cmentarz, ale musimy też nakręcić film gdzie indziej. Mamy przecież jutro cały dzień.

Muszę pozapinać wszystko na ostatni guzik, doprowadzić do końca wszystkie wątki. - A co z wiejską zabawą? Zawarliśmy podobno umowę, że jeśli rozwikłasz tajemnicę, zatańczę z tobą. Jeremy spuścił głowę. - Jeśli tylko zdążę, będę tam. Wierz mi, niczego nie pragnę bardziej. Pokój wypełniła cisza. - Kiedy wracasz do Nowego Jorku? - spytała w końcu Lexie. - W sobotę - odpowiedział. - W przyszłym tygodniu mam w Nowym Jorku spotkanie, na którym muszę być. Serce w niej zamarło. Mimo że zdawała sobie sprawę, iż to nastąpi, jego słowa sprawiły jej przykrość. - Wracasz do ekscytującego życia, co? Jeremy pokręcił głową. - Moje życie w Nowym Jorku wcale nie jest takie atrakcyjne. Najczęściej pracuję. Większość czasu spędzam albo na poszukiwaniu materiałów, albo na pisaniu, a to samotne działania. W rzeczywistości czuję się często bardzo samotny. - Nie próbuj brać mnie na litość - powiedziała Lexie, unosząc brwi. - Nie kupuję tego. Spojrzał na nią. - A gdybym wspomniał o moich odrażających sąsiadach? Czy wtedy użaliłabyś się nade mną? - Nie. Jeremy parsknął śmiechem. - Bez względu na to, co sobie myślisz, nie mieszkam w Nowym Jorku dla podniecających wrażeń. Osiadłem tam, ponieważ mieszka tam moja rodzina, ponieważ czuję się tam dobrze. Ponieważ jest to mój dom. Tak jak Boone Creek dla ciebie. - Rozumiem, że twoją rodzinę łączą bliskie stosunki. - Tak - odrzekł - rzeczywiście. Spotykamy się niemal w każdy weekend w domu moich rodziców na Queensie na tych fantastycznych maminych obiadkach. Mój tata przeszedł kilka lat temu zawał serca i bywa to czasami dla niego trudne, ale uwielbia te weekendy. Jest to zawsze istny ogród zoologiczny... gromada dzieciaków biega wszędzie jak szalona, moi bracia z żonami stoją sobie w ogródku. Oczywiście oni wszyscy mieszkają w pobliżu, toteż bywają tam nawet częściej ode mnie. Lexie upiła kolejny łyk piwa, próbując wyobrazić sobie tę scenę. - To sympatyczny obrazek. - Tak. Ale czasami jest mi ciężko. Popatrzyła na niego pytająco. - Nie rozumiem. Milczał, obracając w dłoniach butelkę, po czym rzekł:

- Zdarza się, że i ja nie rozumiem. Może sposób, w jaki to powiedział, sprawił, że Lexie powstrzymała się od komentarza. W ciszy, która nagle zapadła, przyglądała mu się uważnie, czekając na wyjaśnienie. - Miałaś kiedyś jakieś marzenie? - spytał. - Coś, czego pragnęłaś naprawdę mocno, a kiedy już ci się wydawało, że jest to prawie w twoim zasięgu, coś innego ci to odebrało? - Wszyscy mają marzenia, które się nie spełniają - odpowiedziała ostrożnie. Jeremy przygarbił się. - Tak - zgodził się. - Chyba masz rację. - Nie bardzo rozumiem, o co ci chodzi. - Jest coś, czego o mnie nie wiesz - rzekł, odwracając się znowu twarzą do niej. Szczerze mówiąc, nigdy o tym nikomu nie mówiłem. Lexie poczuła, że ramiona jej tężeją, gdy usłyszała te słowa. - Jesteś żonaty - powiedziała, odchylając się na oparcie kanapy. Jeremy pokręcił głową. - Nie. - No to jesteś z kimś związany w Nowym Jorku, i to na poważnie. - Nie, nie o to chodzi. Milczał przez chwilę i Lexie wydało się, że dostrzega cieni wątpliwości na jego twarzy. - W porządku, przepraszam. Tak czy owak to nie moja sprawa. Jeremy pokręcił głową z wymuszonym uśmiechem. - Twój pierwszy strzał był prawie celny - oznajmił, - Byłem żonaty. I rozwiodłem się. Spodziewając się czegoś o wiele gorszego, Lexie omal nie roześmiała się na głos z ulgą, powstrzymała się jednak na widok jego ponurej miny. - Miała na imię Maria. Na początku byliśmy jak ogień i woda, nikt nie potrafił zrozumieć, co w sobie widzimy, Jednakże poza powierzchownym wrażeniem uznawaliśmy oboje te same wartości i mieliśmy podobne poglądy na temat tego, co jest najważniejsze w życiu. Łącznie z pragnieniem dzieci. Ona chciała mieć czworo, ja pięcioro. - Zawahał się, widząc jej minę. - Wiem, że to spora gromadka Jak na dzisiejsze czasy, ale oboje byliśmy do tego przyzwyczajeni. Maria podobnie jak ja pochodziła z licznej rodziny. - Umilkł. - Nie od razu dowiedzieliśmy się, że mamy problem, ale po sześciu miesiącach, kiedy wciąż nie zachodziła w ciążę, poddaliśmy się rutynowym badaniom. Okazało się, że z nią wszystko jest w porządku, natomiast jakichś powodów ze mną nie. Nie znaleziono żadnej przyczyny, nie dano mi żadnej konkretnej odpowiedzi. Po prostu takie rzeczy czasami przytrafiają się ludziom. Kiedy Maria dowiedziała się o tym, podjęła

decyzję, że nie chce dłużej pozostawać ze mną w związku małżeńskim. A teraz... To znaczy, bardzo kocham moją rodzinę, uwielbiam spędzać z nimi czas, ale kiedy tam jestem, zawsze przychodzi mi na myśl rodzina, której nigdy nie będę mógł mieć. Wiem, że to brzmi dziwnie, ale chyba musiałabyś być mną, żeby zrozumieć, jak bardzo pragnąłem mieć dzieci. Gdy skończył, Lexie wpatrywała się w niego przez chwilę bez słowa, próbując poskładać sobie to, co jej powiedział. - Żona cię opuściła, ponieważ dowiedziałeś się, że nie możesz mieć dzieci? - spytała w końcu. - Nie od razu. Ale w rezultacie, tak. - I lekarze nie mogli nic na to poradzić? - Nie - odparł niemal z zakłopotaniem. - Nie stwierdzili wprawdzie, że jest absolutnie niemożliwe, bym spłodził dziecko, lecz wyrazili się jasno, że najprawdopodobniej nigdy się to nie zdarzy. I to jej wystarczyło. - A co z adopcją? Albo ze znalezieniem dawcy? Albo... Jeremy pokręcił głową. - Wiem, że łatwo oceniać Marię jako osobę bez serca, ale to nie tak. Musiałabyś ją znać, by w pełni zrozumieć jej decyzję. Dorastała w przekonaniu, że będzie kiedyś matką. Wszystkie jej siostry zostały matkami i gdyby nie ja, ona też by nią została. - Utkwił wzrok w suficie. - Przez długi czas nie chciałem w to uwierzyć. Nie chciałem myśleć o sobie jako o kimś wybrakowanym, ale taki byłem. I choć wiem, że brzmi to idiotycznie, czułem się po tym wszystkim jak gdyby mniej mężczyzną. Jakbym nie był wystarczająco dobry dla kogokolwiek. - Wzruszył ramionami i mówił dalej coraz bardziej rzeczowym tonem: - Tak, mogliśmy adoptować dziecko, tak, mogliśmy znaleźć dawcę. Proponowałem każdą z tych możliwości. Ale ona nie miała do tego serca. Pragnęła zajść w ciążę, pragnęła przeżyć narodziny dziecka i rozumie się samo przez się, że pragnęła, żeby było to dziecko jej męża. A potem już sprawy potoczyły się po równi pochyłej. Zresztą nie chodziło wyłącznie o nią. Ja też się zmieniłem. Byłem humorzasty... Zacząłem coraz więcej podróżować w celach zawodowych... Nie wiem... może ją zraziłem. Lexie przyglądała mu się bacznie przez długą chwilę. - Dlaczego mówisz mi to wszystko? Jeremy napił się piwa i podrapał znowu paznokciem nalepkę na butelce. - Może dlatego, że chcę, byś wiedziała, w co się pakujesz z kimś takim jak ja. Na te słowa Lexie poczuła, że krew napływa jej do policzków. Pokręciła głową i odwróciła się.

- Nie mów czegoś, czego naprawdę nie myślisz. - A dlaczego uważasz, że tak nie myślę? Na dworze wiatr coraz bardziej się wzmagał i Lexie usłyszała cichy dźwięk dzwoneczków wietrznych zawieszonych nieopodal drzwi. - Bo to prawda. Nie możesz tak myśleć. Albowiem sprawa nie ma nic wspólnego z tym, kim jesteś, nie ma też nic wspólnego z tym, co mi właśnie powiedziałeś - odparła. - Ty i ja... nie jesteśmy tacy sami, mimo że chcesz tak uważać. Ty jesteś tam, ja tu. Ty masz dużą rodzinę, z którą się często widujesz, ja mam tylko Doris, która mnie potrzebuje, zwłaszcza teraz... mówię o jej zdrowiu. Ty lubisz wielkie miasta, ja małe miasteczka. Ty masz pracę, którą kochasz, a ja... cóż, ja mam bibliotekę, i też ją kocham. Gdyby któreś z nas było zmuszone zmienić to, co ma, co zrobilibyśmy z naszym życiem... - Zamknęła na moment oczy. - Wiem, że jest to możliwe w przypadku niektórych ludzi, ale to twardy orzech do zgryzienia, jeśli chodzi o budowanie związku. Sam powiedziałeś, że zakochałeś się w Marii, ponieważ ważne były dla was te same wartości. Ale w naszej sytuacji jedno z nas musiałoby się poświęcić. A skoro ja nie mam na to ochoty, nie byłoby fair oczekiwać poświęcenia od ciebie. Spuściła wzrok i w ciszy, która zapadła, Jeremy słyszał tykanie zegara wiszącego nad kominkiem. Śliczna buzia Lexie posmutniała i Jeremy przeraził się nagle, że straci jakąkolwiek szansę na to, żeby z nią być. Ujął ją pod brodę, zmuszając, by na niego spojrzała. - A jeśli ja nie uważam tego za poświęcenie? - spytał. - Jeśli powiem ci, że wolałbym być z tobą, niż wracać do mojego dawnego życia? Dotyk jego palców był elektryzujący. Usiłując zignorować to doznanie, odparła sztucznie spokojnym tonem: - Wtedy odpowiedziałabym ci, że ja też cudownie spędziłam ostatnie parę dni. To, że cię poznałam... cóż, bardzo wiele dla mnie znaczy. I owszem, wiele dałabym za to, by uwierzyć, że istnieje jakiś sposób na to, by się nam udało. I że mi to pochlebia. - Ale nie chcesz spróbować, czy się uda? Lexie pokręciła głową. - Jeremy... Ja... - W porządku - powiedział. - Rozumiem. - Nie - przerwała mu - nie rozumiesz. Słyszałeś to, co mówiłam, ale nie słuchałeś. To znaczy, że oczywiście chciałabym, żeby nam się udało. Jesteś inteligentny, dobry i uroczy... - Umilkła, wahając się. - No dobra, może czasami jesteś trochę zbyt pewny siebie... Pomimo napięcia Jeremy nie potrafił powstrzymać się od śmiechu. - Zależy mi na tym, byś wiedział, że te dwa dni były dla mnie wprost niewiarygodne -

mówiła dalej Lexie, starannie dobierając słowa - ale pewne rzeczy w mojej przeszłości również poraniły mi psychikę. - Szybko i spokojnie opowiedziała mu o Panu Renesansie. Kiedy skończyła, miała niemal minę winowajcy. - Może dlatego próbuję podchodzić do tej sytuacji praktycznie. Nie zakładam, że znikniesz tak jak on, ale czy możesz uczciwie obiecać, że będziemy czuli do siebie to samo co teraz, jeśli będziemy musieli podróżować, żeby ze sobą być? - Tak - odrzekł stanowczo. - Mogę. Jego odpowiedź prawie ją zasmuciła. - Możesz tak twierdzić dzisiaj, ale co powiesz jutro? Co powiesz za miesiąc? Za oknami wiatr gwizdał, chłoszcząc piaskiem o szyby. Zasłony falowały lekko, gdy przedzierał się przez szpary w starych futrynach. Jeremy wpatrywał się w Lexie, kolejny raz uświadamiając sobie, że ją kocha. - Lexie - odezwał się po chwili, czując suchość w ustach. - Ja... Domyślając się, co chce powiedzieć, podniosła ręce, by go powstrzymać. - Proszę, nie. Nie jestem jeszcze na to gotowa. Na razie zjedzmy po prostu z przyjemnością kolację. Zgoda? - Zawahała się, po czym odstawiła butelkę z piwem na stolik. - Powinnam chyba sprawdzić jak tam sos i nastawić makaron. Jeremy poczuł ściskanie w dołku, widząc, jak Lexie wstaje z kanapy. Przystanęła na chwilę w progu kuchni i odwróciła się, patrząc mu prosto w oczy. - I tak zwyczajnie, do twojej wiadomości, uważam, że twoja żona postąpiła ohydnie i nawet w dużym przybliżeniu nie jest taka wspaniała, jak próbowałeś mi wmówić. Nie zostawia się męża z takiego powodu, a fakt, że w ogóle potrafisz teraz powiedzieć o niej coś miłego, świadczy o tym, że to ona popełniła błąd. Wierz mi... widziałam, na czym polega bycie dobrymi rodzicami. Posiadanie dzieci oznacza opiekowanie się nimi, wychowywanie, kochanie ich oraz wspieranie, i żadna z tych rzeczy nie ma nic wspólnego z tym, kto pocznie je jednej nocy w sypialni, ani z doświadczeniem chodzenia w ciąży. Lexie obróciła się na pięcie i zniknęła w kuchni. Jeremy słyszał dobiegające stamtąd dźwięki piosenki Billie Holiday Il Be Seeing You. Ze ściśniętym gardłem wstał z kanapy i poszedł za Lexie. Wiedział, że jeśli nie wykorzysta tego momentu, druga okazja może już nigdy się nie nadarzyć, zrozumiał nagle, że to Lexie była przyczyną jego przyjazdu do Boone Creek. To Lexie była odpowiedzią, której przez cały czas szukał. Oparł się o framugę kuchennych drzwi, przyglądając się, jak stawia na gazie jeszcze jeden garnek. - Dziękuję ci za to, co powiedziałaś - rzekł cicho. - Nie ma za co - odparła, unikając jego wzroku. Był świadom,

że Lexie usiłuje zapanować nad tymi samymi emocjami, które przeżywa także on, i zachwycała go zarówno jej namiętność, jak i powściągliwość. Mimo to postąpił krok ku niej, wiedząc, że nie może zaprzepaścić tej szansy. - Możesz zrobić coś dla mnie? - spytał. - Ponieważ nie mam pewności, czy zdążę jutro wieczorem na zabawę - poprosił, wyciągając do niej rękę - czy zechcesz zatańczyć ze mną teraz? - Tutaj? - Spojrzała na niego zaskoczona, serce tłukło jej się w piersi jak szalone. Teraz? Bez słowa podszedł bliżej, ujmując jej dłoń i podnosząc z uśmiechem do ust. Ucałował delikatnie palce, po czym opuścił jej rękę i nie odrywając spojrzenia od oczu dziewczyny, otoczył ramieniem jej kibić i łagodnie przyciągnął do siebie. Gdy zaczął delikatnie wodzić palcem po grzbiecie dłoni Lexie i czule wyszeptał jej imię, powoli uległa i dała mu się prowadzić. Zaczęli krążyć w rytm cichej muzyki i choć w pierwszej chwili Lexie odczuwała skrępowanie, w końcu przytuliła się do niego, odprężając się w jego ramionach, rozkoszując się ciepłem jego ciała. Oddech mężczyzny muskał jej szyję, a dłoń czule gładziła plecy. Zamknęła oczy i wtuliła się w niego mocniej, kładąc mu głowę na ramieniu i czując, jak topnieją resztki rezerwy. Uzmysłowiła sobie, że tego właśnie pragnęła od początku, i w malutkiej kuchni poruszali się kołysani przyjemną muzyką, zatraceni w sobie. Za oknami fale nieustannie toczyły się z hukiem, spływając w kierunku diuny. Przejmujący wiatr uderzał ze świstem w ściany bungalowu, znikając gdzieś w coraz głębszym mroku. Kolacja dochodziła na kuchence na wolnym ogniu. Kiedy po jakimś czasie Lexie podniosła głowę, by spojrzeć Jeremy'emu w oczy, oplótł ją mocno ramionami. Musnął wargami jej usta, potem drugi raz, wreszcie przywarł do nich namiętnie. Odsunąwszy się lekko, by sprawdzić, czy Lexie nie protestuje, pocałował ja znowu, ona zaś odwzajemniła pocałunek, rozkoszując się silnym uściskiem jego ramion. Czuła wilgotny, upajający dotyk języka Jeremy'ego, podniosła rękę do jego twarzy, przesuwając ją po lekkim zaroście na policzku. Zareagował na tę pieszczotę, całując ją w policzek i szyję, jego język parzył jej skórę. Całowali się w kuchni długo, długo, delektowali się sobą bez gorączkowego pośpiechu, aż wreszcie Lexie odsunęła się. Zgasiła gaz pod palnikiem i wziąwszy go za rękę, zaprowadziła do swojej sypialni. Kochali się powoli. Poruszając się w niej, Jeremy zapewniał ją szeptem, jak bardzo ją

kocha, i wymawiał cicho jej imię niczym modlitwę. Jego dłonie wędrowały nieustająco po jej ciele, jak gdyby chciał się upewnić, że jest rzeczywista. Nie wyszli z łóżka przez kilka godzin, kochając się i śmiejąc cicho, napawając się wzajemnie swoimi pieszczotami. Wreszcie Lexie wstała i owinęła się szlafrokiem, Jeremy zaś włożył dżinsy i gdy dołączył do niej w kuchni, wspólnie dokończyli szykować kolację. Lexie zapaliła świecę, a on przyglądał się dziewczynie nad pełgającym płomieniem, zachwycając się rumieńcem, który wciąż jeszcze nie zniknął z jej policzków, i jednocześnie pochłaniając z apetytem najwyborniejszy posiłek, jakiego kiedykolwiek próbował, z jakiejś przyczyny wspólne spożywanie tego posiłku w kuchni - on bez koszuli, ona naga pod cienkim szlafroczkiem wydało mu się niemal bardziej intymne niż wszystko, co wydarzyło się tego wieczoru. Potem wrócili do łóżka i Jeremy przyciągnął Lexie blisko do siebie, szczęśliwy, że może po prostu ją tulić. Gdy zasnęła w jego ramionach, Jeremy przyglądał się, jak śpi. Co jakiś czas odgarniał włosy z jej oczu, jeszcze raz przeżywając ten wieczór, zapamiętując każdy jego szczegół i czując w głębi serca, że spotkał kobietę, z którą pragnie spędzić resztę życia. Jeremy obudził się tuż przed świtem i uświadomił sobie, że Lexie przy nim nie ma. Usiadł nagle całkiem przytomny i poklepał kołdrę, jak gdyby chciał się ostatecznie upewnić, po czym wyskoczył z łóżka i naciągnął dżinsy. Jej ubranie leżało na podłodze, brakowało jednak szlafroka, który miała na sobie podczas kolacji. Zapinając dżinsy, dygotał lekko z zimna, i objął się ramionami, gdy szedł korytarzem. Znalazł ją w głębokim fotelu przed kominkiem, na małym stoliku obok stał kubek mleka. Trzymała na kolanach notatnik Doris, otwarty na stronach bliskich początku, nie czytała go jednak. Wpatrywała się w ciemne okno, za którym nie było nic widać. Zrobił jeszcze jeden krok w jej stronę, deski podłogi zaskrzypiały pod jego stopami i Lexie drgnęła, słysząc ten dźwięk. Uśmiechnęła się na widok Jeremy'ego. - Witaj - powiedziała. W przyćmionym świetle Jeremy wyczuł, że coś jest nie tak. Przysiadł obok niej na oparciu fotela i otoczył ją ramieniem. - Dobrze się czujesz? - spytał szeptem. - Tak - odparła. - Wszystko w porządku. - Co ty tu robisz? Jest środek nocy. - Nie mogłam spać. Poza tym musimy zaraz się zbierać, żeby zdążyć na prom. Jeremy skinął głową, mimo że nie ucieszyła go zbytnio jej odpowiedź. - Jesteś na mnie zła? - Nie - odrzekła.

- Żałujesz tego, co się stało? - Nie, nie o to chodzi. - Nie dodała jednak nic poza tym i Jeremy przyciągnął ją bliżej, starając się jej uwierzyć. - To ciekawy notatnik - stwierdził, nie chcąc jej przynaglać. - Mam nadzieję poświęcić mu później trochę więcej czasu. Lexie uśmiechnęła się. - Minęło sporo czasu od chwili, gdy przeglądałam go po raz ostatni. Czytanie go przywołuje wspomnienia. - Jak to? Zawahała się, po czym wskazała na otwartą stronę. - Kiedy czytałeś go wcześniej, zwróciłeś uwagę na ten zapis? - Nie - odparł. - No to przeczytaj go. Jeremy przeczytał szybko wskazany fragment. Pod wieloma względami wydawał się identyczny z innymi. Imiona rodziców, wiek, informacja, w którym miesiącu ciąży była kobieta. Oraz prognoza, że kobieta urodzi dziewczynkę. Gdy skończył czytać, spojrzał na Lexie. - Czy coś to dla ciebie znaczy? - spytała. - Nie bardzo rozumiem, o co pytasz - przyznał. - Imiona Jim i Claire nic dla ciebie nie znaczą? - Nie. - Przyjrzał się dokładnie jej twarzy. - A powinny? - To moi rodzice - odpowiedziała cicho Lexie, spuszczając wzrok. - A to jest notatka, w której Doris przepowiedziała, że będę dziewczynką. Jeremy uniósł brwi w niemym zapytaniu. - O tym właśnie rozmyślałam. Wydaje nam się, że się znamy, ale ty nie wiesz nawet, jakie były imiona moich rodziców. A ja nie znam imion twoich. Jeremy poczuł nagle ściskanie w żołądku. - I to cię gnębi? Że twoim zdaniem za mało się znamy? - Nie - odrzekła. - Gnębi mnie to, że nie mam pewności, czy kiedykolwiek się dobrze poznamy. Następnie, z czułością, która sprawiła, że serce w nim zamarło, otoczyła ramionami jego szyję Przez długi czas siedzieli w fotelu, przytuleni do siebie, a każde z nich marzyło, by ta chwila mogła trwać wiecznie.

ROZDZIAŁ SZESNASTY - A więc to jest twój przyjaciel, co? - spytała Lexie. Wskazała dyskretnie ręką na aresztancką celę. Chociaż Lexie mieszkała w Boone Creek przez całe życie, nigdy nie dostąpiła zaszczytu odwiedzenia więzienia okręgowego - aż do dziś. Jeremy skinął głową. - On normalnie nie jest taki - powiedział szeptem. Wcześniej tego samego ranka spakowali swoje rzeczy i zamknęli domek na plaży. Oboje nie kwapili się, by zostawić za sobą to, co tam przeżyli. Ale gdy zjechali z promu w Swan Quarter, telefon komórkowy Jeremy'ego znalazł się w wystarczającym zasięgu, by mógł odebrać wiadomości. Nate zostawił cztery dotyczące zbliżającego się spotkania. Alvin natomiast nagrał jedną, za to rozpaczliwą - że został aresztowany. Lexie podrzuciła Jeremy'ego do jego samochodu, skąd pojechał za nią do Boone Creek, martwiąc się o Alvina, ale martwiąc się też o Lexie. Jej niepokojący nastrój, który rozpoczął się przed świtem, trwał przez następne kilka godzin. Choć nie odsunęła się, kiedy otoczył ją ramieniem na promie, była milcząca, zapatrzona w wody zatoki Pamlico. Kiedy się uśmiechnęła, był to zaledwie przelotny uśmiech, a kiedy wziął ją za rękę, nie odwzajemniła uścisku. Ani też nie powtórzyła niczego, co powiedziała mu wcześniej. Co dziwne, opowiadała natomiast o licznych wrakach, spoczywających na dnie u wybrzeża, a gdy próbował skierować rozmowę na poważniejsze sprawy, albo zmieniała temat, albo nie odpowiadała wcale. Tymczasem Alvin siedział w okręgowym więzieniu. Sądząc z wyglądu - przynajmniej zdaniem Lexie - pasował do tego miejsca. Ubrany w czarny T - shirt z nadrukiem zespołu Metallica, skórzane spodnie i takąż kurtkę, z nabijaną ćwiekami opaską na nadgarstek, Alvin patrzył na nich błędnym wzrokiem, twarz miał zaczerwienioną. - Co to za jakaś zapadła mieścina? Czy dzieje się tu w ogóle coś normalnego? - Mełł ozorem w podobnym tonie, od chwili gdy przyjechał tu Jeremy z Lexie, palce miał tak mocno zaciśnięte na prętach krat, że aż mu kostki zbielały. - A teraz, czy możecie łaskawie wyciągnąć mnie stąd? Za nimi stał Rodney z marsem na czole i z założonymi na piersi rękami, nie zwracając uwagi na Alvina, co zresztą robił od minionych ośmiu godzin. Facet zdecydowanie za bardzo biadolił, poza tym Rodneya znacznie bardziej interesował Jeremy i Lexie. Jed zdradził mu, że Jeremy nie wrócił do pokoju wczoraj wieczorem, a Lexie również nie było w domu. Mógł to być zwykły zbieg okoliczności, lecz Rodney szczerze w to wątpił.

Oznaczało to, że prawdopodobnie że spędzili razem noc. Niedobrze. - Jestem pewien, że coś wymyślimy - powiedział Jeremy, nie chcąc jeszcze bardziej wkurzyć Rodneya. Wydawał się wystarczająco wściekły, kiedy zobaczył go razem z Lexie. Opowiedz, co się stało. - Co się stało? - powtórzył Alvin, coraz bardziej podnosząc głos. W jego oczach malowało się niemal szaleństwo. - Chcesz wiedzieć, co się stało? Powiem ci, co się stało! To całe miasteczko jest stuknięte, oto co się stało! Najpierw zabłądziłem, próbując znaleźć tę durną mieścinę. To znaczy, było tak: jadę autostradą, mijam dwie stacje benzynowe, po czym zasuwam dalej, no nie? Ponieważ nie widzę żadnego miasta. A po pewnym czasie utykam na kilka godzin w jakimś bagnie. Nie mogłem znaleźć miasteczka prawie do dziewiątej wieczorem. A myślisz, że później ktoś potrafił udzielić mi wskazówek, jak trafić do Greenleaf? Czy to naprawdę takie trudne? W małym miasteczku z jedynym miejscem, gdzie można się zatrzymać? Cóż, znowu zabłądziłem! A potem jakiś facet na stacji benzynowej zagadał mnie niemal na śmierć... - Tully - rzekł Jeremy, kiwając głową. - Słucham? - Mężczyzna, z którym rozmawiałeś. - Niech się nazywa, jak chce... więc w końcu docieram do Greenleaf, nie? A tam wielki owłosiony troglodyta nie jest zbyt przyjaźnie nastawiony i patrzy na mnie wilkiem. Daje mi list od ciebie i pakuje do pokoju pełnego martwych zwierzaków... - Wszystkie pokoje są takie. - Nieważne! - burknął Alvin. - A ciebie oczywiście nie ma... - Bardzo cię za to przepraszam. - Pozwolisz mi skończyć?! - ryknął Alvin. - No więc dobrze, dostaję list i zgodnie z twoimi wskazówkami jadę na cmentarz, tak? Zdążam tam akurat na czas, by zobaczyć światła, jest fantastycznie, sam o tym wiesz. Po raz pierwszy od wielu godzin nie jestem wkurzony! No to postanawiam wpaść na małego drinka przed snem do knajpy o nazwie Lookilu, która to knajpa jest chyba jedynym miejscem w Boone Creek otwartym o tej godzinie. Jest tam zaledwie parę osób, zaczynam więc gawędzić sobie z dziewczyną o imieniu Rachel. Szło nam świetnie. Naprawdę przypadliśmy sobie do gustu, a tu nagle wchodzi ten facet z miną, jak gdyby właśnie połknął jeżozwierza... Kiwnął głową w stronę Rodneya, który uśmiechnął się, nie odsłaniając zębów. - W każdym razie jakiś czas później wsiadam do mojego samochodu, a po chwili ten facet puka w szybę latarką i żąda, żebym wysiadł z auta. Pytam go po co, a on powtarza, że

mam wysiąść. A potem zaczyna mnie maglować, ile wypiłem, i mówi, że może nie powinienem prowadzić. No to odpowiadam, że czuję się świetnie i że pracuję z tobą. I zanim się spostrzegłem, zamknął mnie tutaj na całą noc. A teraz wyciągnij mnie stąd! Lexie obejrzała się przez ramię. - To prawda, Rodney? - spytała. - Częściowo - odrzekł Rodney, odchrząknąwszy. - Ale wolał zapomnieć o tym, że nazwał mnie wielkim tępym Barneyem Fife'em i powiedział, że wniesie przeciwko mnie oskarżenie o nękanie, jeśli natychmiast go nie wypuszczę. Zachowywał się tak idiotycznie, że pomyślałem, iż może jest na prochach albo stanie się agresywny, toteż przywiozłem go tu dla jego własnego bezpieczeństwa. No i jeszcze wyzwał mnie od ograniczonych mięśniaków. - A właśnie że mnie nękałeś! Ja nic nie zrobiłem! - Piłeś i siadłeś za kierownicę. - Dwa piwa! Wypiłem dwa piwa! - Alvin wyglądał znowu, jakby za chwilę miała go trafić apopleksja. - Spytaj barmana! On ci powie! - Już to zrobiłem - odparł Rodney. - I powiedział mi, że podał ci siedem drinków. - On kłamie! - wrzasnął Alvin, przenosząc wzrok na Jeremy'ego. Jego twarz między kratami była wykrzywiona paniką. - Wypiłem dwa piwa! Przysięgam, Jeremy! Nigdy nie siadłbym za kierownicą, gdybym za dużo wypił. Przysięgam na Biblię mojej matki! Jeremy i Lexie popatrzyli na Rodneya, który wzruszył ramionami. - Wykonywałem tylko swoją pracę. - Twoją pracę! Twoją pracę! - krzyczał Alvin. - Aresztowanie niewinnych ludzi! Tu jest Ameryka i nie wolno ci tego robić! I na tym się ta sprawa nie skończy! Kiedy dobiorę ci się do skóry, nie dostaniesz pracy nawet jako ochroniarz w Wal - Marcie! Było jasne, że ci dwaj zachowywali się w taki sposób przez większą część nocy. - Pozwól, że porozmawiam z Rodneyem - powiedziała wreszcie szeptem Lexie do Jeremy'ego. Kiedy wyszła z zastępcą szeryfa, Alvin uspokoił się. - Wydostaniemy cię stąd - zapewnił go Jeremy. - Przede wszystkim nie powinienem był trafić tutaj! - Wiem. Ale nie pomagasz sobie. - On się pastwi nade mną! - Wiem o tym. Ale pozwól, żeby Lexie tym się zajęła. Poradzi sobie. Gdy znaleźli się na korytarzu, Lexie zmierzyła Rodneya pytającym spojrzeniem.

- Co naprawdę zaszło? Rodney natomiast unikał jej wzroku, patrzył wciąż w stroni; aresztanckiej celi. - Gdzie byłaś wczoraj w nocy? - spytał. - W domku na plaży - odparła Lexie, krzyżując ramiona. -Z

nim?

Lexie

zawahała

się,

zastanawiając

się

nad

wyborem

najbardziej

dyplomatycznej odpowiedzi. - Nie pojechałam tam z nim, jeśli o to pytasz. Rodney skinął głową, jak gdyby odgadł, że nie powiedziała mu całej prawdy, lecz nagle zdał sobie sprawą, że nie chce wiedzieć nic więcej. - Dlaczego go zaaresztowałeś? Tylko uczciwie. - Nie zaplanowałem tego. Sam się o to prosił. - Rodney... Odwrócił się, spuszczając nisko głowę. - Dowalał się do Rachel, a nie muszę ci mówić, jaka ona potrafi być po kilku drinkach skłonna do flirtu i pozbawiona odrobiny zdrowego rozsądku. To znaczy, wiem, że to nie moja sprawa, ale ktoś musi jej pilnować. - Zawahał się. - W każdym razie kiedy wychodził, poszedłem za nim, żeby pogadać z facetem i sprawdzić, czy przypadkiem nie zamierza pojechać do niej i jaki on w ogóle jest, a ten zaczął mnie obrażać. A że i ja nie byłem w najlepszym nastroju... Lexie znała przyczynę jego złego humoru i gdy Rodney zamilkł, powstrzymała się od komentarza. Po chwili Rodney pokręcił głową, jakby wciąż usiłował się usprawiedliwić. - Ale faktem jest, że pił i zamierzał siąść za kółkiem. A to wbrew prawu. - Czy miał alkohol we krwi powyżej dopuszczalnej normy? - Nie mam pojęcia. Nie zbadałem. - Rodney! - powiedziała głośnym szeptem Lexie. - Zdenerwował mnie, Lexie. Jest grubiański, przystawiał się do Rachel i wyzywał mnie od różnych, a potem powiedział, że pracuje z tym facetem... - Kiwnął głową w stronę Jeremy'ego. Lexie położyła mu dłoń na ramieniu. - Posłuchaj mnie, dobrze? Zdajesz sobie sprawę, że będziesz miał kłopoty za przetrzymywanie go tutaj bez powodu. Zwłaszcza z burmistrzem. Jeśli się dowie, jak postąpiłeś z kamerzystą... zwłaszcza po tym wszystkim, co przeszedł, by przedstawić jak najlepiej całą historię... będziesz miał duże kłopoty. - Odczekała, by jej słowa dotarły do jego świadomości, po czym mówiła dalej: - Poza tym oboje wiemy, że im wcześniej go wypuścisz, tym prędzej będą mogli obaj wyjechać.

- Naprawdę sądzisz, że on wyjedzie? Lexie spojrzała Rodneyowi prosto w oczy. - Wylatuje jutro. Po raz pierwszy Rodney nie odwrócił wzroku. - Lecisz z nim? Minęła długa chwila, zanim odpowiedziała na pytanie, które zadawała sobie przez cały ranek. - Nie - odparła szeptem. - Moim domem jest Boone Creek. I tutaj zostanę. Po upływie dziesięciu minut Alvin szedł z Jeremym i Lexie w stronę parkingu. Rodney stał w drzwiach więzienia okręgowego, patrząc za nimi. - Nic nie mów - Jeremy ostrzegł jeszcze raz Alvina, ściskając go za ramię. - Po prostu idź przed siebie. - To prostak z gnatem i odznaką. - Nie, to nieprawda - powiedziała stanowczym tonem Lexie. - To porządny facet, bez względu na to, co sobie pomyślałeś. - Zaaresztował mnie bez powodu! - Ale też strzeże ludzi, którzy tu mieszkają. Dotarli do samochodu i Jeremy gestem wskazał Alvinowi, by zajął miejsce na tylnym siedzeniu. - To nie koniec całej sprawy - gderał Alvin, wsiadając do auta. - Zadzwonię do prokuratora okręgowego. Facet wyleci z roboty. - Najlepiej będzie, jeśli zapomnisz o wszystkim - zauważyła Lexie, spoglądając na niego przez otwarte drzwi samochodu. - Mam zapomnieć? Zwariowałaś? Nie miał racji, i dobrze o tym wiesz! - Tak, mylił się. Ponieważ jednak nie wniesiono żadnego oskarżenia, powinieneś to sobie odpuścić. - Kim ty jesteś, żeby mówić mi, co mam robić? - Jestem Lexie Darnell - odrzekła, przeciągając samogłoski w swoim nazwisku. - I jestem nie tylko przyjaciółką Jeremy'ego, lecz muszę mieszkać w tym miasteczku z Rodneyem, i nie kłamię, twierdząc, że czuję się znacznie bezpieczniejsza, kiedy on jest w pobliżu. Wszyscy w mieście czują się bezpieczniejsi dzięki niemu. Ty natomiast jutro wyjeżdżasz i Rodney nie będzie ci się więcej naprzykrzał. - Uśmiechnęła się. - No i daj spokój, ale musisz przyznać, że będziesz miał diabelnie fajną historyjkę do opowiadania po powrocie do Nowego Jorku. Alvin wpatrywał się w nią z niedowierzaniem, po czym przeniósł wzrok na Jeremy'ego. - To ona? - spytał. Jeremy przytaknął w milczeniu. - Ładna - stwierdził Alvin. - Może trochę bezczelna, ale ładna.

- A co więcej, gotuje jak Włoszka. - Tak dobrze jak twoja mama? - Może nawet lepiej. Alvin pokiwał głową, nie odzywając się przez chwilę. - Rozumiem, że ty też jesteś za tym, by odpuścić całą sprawę. - Rzeczywiście. Ona rozumie to miasteczko lepiej niż ty czy ja i jak na razie dobrze wyszedłem na tym, że słucham jej rad. - Jest też inteligentna, co? - Bardzo - odrzekł Jeremy. Alvin uśmiechnął się lubieżnie. - Rozumiem, że tę noc spędziliście razem. Jeremy nic nie odpowiedział. - Ona musi być naprawdę kimś... - Chłopcy, jestem tutaj! - przerwała im wreszcie Lexie. - Doskonale zdajecie sobie sprawę, że słyszę każde wasze słowo. - Przepraszam - powiedział Jeremy. - Stare przyzwyczajenie. - Możemy już jechać? - spytała Lexie. Jeremy spojrzał na Alvina, który zdawał się rozważać ewentualne możliwości. - Jasne - odparł, wzruszając ramionami. - I w dodatku zapomnę o wszystkim, co się tutaj wydarzyło. Pod jednym warunkiem. - Mianowicie jakim? - spytał Jeremy. - Cała ta rozmowa o włoskim jedzeniu okropnie zaostrzyła mi apetyt, a nie jadłem od wczoraj. Postawcie mi lunch, a nie tylko dam spokój jakimkolwiek roszczeniom, lecz w dodatku opowiem wam, jak poszło mi filmowanie wczoraj wieczorem. Rodney odprowadził ich wzrokiem, po czym wszedł z powrotem do środka, zmęczony brakiem snu. Zdawał sobie sprawę, że nie powinien był aresztować tego faceta, mimo to jednak nie odczuwał z tego powodu wyrzutów sumienia. Chciał wyłącznie wywrzeć lekki nacisk, a tamten rozpuścił gębę i zaczął się wywyższać... Podrapał się w czubek głowy, nie chcąc dłużej o tym myśleć. Już po wszystkim. Nie zmienia to jednak faktu, że Lexie i Jeremy spędzili razem noc. Podejrzenia to jedno, ale dowód to co innego, a co ważniejsze, widział na własne oczy, jak zachowywali się dzisiaj rano. Jakoś inaczej niż na przedwczorajszym przyjęciu, co oznaczało, że coś się między nimi i zmieniło. Mimo to nie był do końca pewien, dopóki nie usłyszał na własne uszy, jak chytrze Lexie próbowała odpowiedzieć, nie odpowiadając. „Nie pojechałam tam z nim, jeśli o to pytasz”. Nie, chciał odpowiedzieć. Nie pytał jej o to. Pytał ją, czy tej nocy była z Jeremym w domku na plaży. Ale ta wymijająca odpowiedź mówiła wszystko i nie trzeba

być genialnym uczonym, by domyślić się, co się stało. Gdy sobie to uświadomił, omal serce mu nie pękło i znowu pomyślał, że szkoda, iż nie potrafi lepiej jej zrozumieć. Bywały w przeszłości momenty, kiedy wydawało mu się, że jeszcze trochę i uda mu się ją wyczuć, ale ta eskapada... cóż, po prostu okazało się, że jest inaczej, prawda? Dlaczego, u diabła, pozwoliła, by historia się powtórzyła? Dlaczego nie wyciągnęła wniosków z nauczki, jaką dostała, angażując się w romans z obcym, który był przejazdem w miasteczku? Czy zapomniała, w jaką depresję popadła później? Czy nie wiedziała, że znowu będzie cierpieć? Pomyślał, że musiała zdawać sobie z tego sprawę, widocznie jednak stwierdziła, że przynajmniej przez ten jeden wieczór nie będzie się zastanawiać nad konsekwencjami. Nie miało to sensu i Rodneya zmęczyło już przejmowanie się sprawami Lexie. Miał po dziurki w nosie tego, że ciągle go rani. Owszem, wciąż ją kochał, ale dał jej dość czasu, by się zorientowała w swoich uczuciach do niego. Pora, by Lexie podjęła decyzję w jedną albo w drugą stronę. Gdy udobruchany już Alvin stanął w drzwiach Herbs, zobaczył Jeda siedzącego przy jednym ze stolików. Jed nachmurzył się, kiedy Alvin, Jeremy i Lexie zajęli miejsca przy stoliku pod oknem wychodzącym na ulicę. - Nasz przemiły recepcjonista nie wydaje się szczególnie uszczęśliwiony naszym widokiem - powiedział szeptem Alvin, pochylając się nad blatem. Jeremy rzucił ukradkowe spojrzenie na Jeda. Oczy wielkoluda były małymi szparkami. - Jezu, to naprawdę dziwne. Przedtem zawsze sprawiał takie sympatyczne wrażenie. Musiałeś zrobić coś, co go wyprowadziło z równowagi. - Nic nie robiłem. Tylko się zameldowałem. - Może nie podoba mu się twój wygląd. - A co jest nie tak z moim wyglądem? Lexie uniosła brwi, jak gdyby chciała powiedzieć: „Chyba żartujesz”. - Nie wiem - myślał na głos Jeremy. - Może on nie lubi Metalliki. Alvin popatrzył na swoją koszulę i pokręcił głową. - Nieważne - mruknął. Jeremy puścił oko do Lexie. Uśmiechnęła się do niego, ale miała nieobecny wyraz twarzy, jak gdyby myślami była gdzie indziej. - Filmowanie poszło mi wczoraj wieczorem fantastycznie - rzekł Alvin, biorąc do ręki menu. - Udało mi się uchwycić wszystko pod dwoma kątami. Obejrzałem nagranie później. Rewelacyjny materiał. Stacje telewizyjne będą się o niego biły. Co mi przypomina, że muszę zadzwonić do Nate'a. Ponieważ nie mógł dodzwonić się do ciebie, nękał mnie

telefonami przez całe popołudnie. Nie mam pojęcia, jak ty możesz wytrzymać z tym facetem. Lexie patrzyła na nich, nic nie rozumiejąc, toteż Jeremy pochylił się ku niej. - Alvin mówi o moim agencie - wyjaśnił. - On też tu przyjedzie? - Nie. Jest zbyt zajęty obmyślaniem mojej przyszłej kariery. Na dodatek nie wiedziałby, co robić poza wielkim miastem. To typ faceta, który uważa, że Central Park powinno się rozparcelować i wybudować na jego terenie bloki z mieszkaniami własnościowymi i sklepy. Lexie uśmiechnęła się przelotnie. - To jak to jest z wami? - spytał Alvin. - Jak się poznaliście? Kiedy Lexie wyraźnie nie zamierzała odpowiedzieć, Jeremy poprawił się na krześle. - Lexie jest bibliotekarką i pomaga mi w rozpracowaniu tematu - odparł wymijająco. - Spędziliście razem sporo czasu, co? Kątem oka Jeremy dostrzegł, że Lexie odwraca wzrok. - Zbieranie materiału jest żmudne - powiedział. Alvin spojrzał na przyjaciela, wyczuwając, że coś jest nie tak. Można by niemal pomyśleć, że odbyli pierwszą kłótnię kochanków i choć już się pogodzili, wciąż jeszcze liżą swoje rany. To naprawdę dużo „atrakcji” jak na jeden poranek. - No cóż... dobra - rzekł, postanawiając zostawić na razie ten temat. Zamiast tego zajrzał do karty, aby wybrać coś do zjedzenia. Do stolika podeszła wolnym krokiem Rachel. - Cześć, Lex, cześć, Jeremy - przywitała się. - Witaj, Alvinie. Alvin podniósł wzrok. - Rachel! - Wydawało mi się, że mówiłeś wczoraj, iż przyjdziesz na śniadanie - zauważyła. Prawie postawiłam już na tobie krzyżyk. - Przepraszam bardzo - rzekł Alvin. Popatrzył najpierw na Jeremy'ego, potem na Lexie. - Chyba zaspałem. Rachel sięgnęła do kieszeni fartuszka po mały bloczek i wyjęła ołówek zza ucha. Pośliniła czubek językiem. - Co mogę wam podać? Jeremy zamówił kanapkę, Alvin poprosił o zupę z homara i również kanapkę. Lexie pokręciła głową. - Dziękuję, nie jestem głodna - powiedziała. - Rachel, jest tu gdzieś Doris? - Nie, dzisiaj nie przyszła. Była zmęczona i zdecydowała się wziąć wolny dzień. Pracowała wczoraj do późna, szykując wszystko na weekend.

Lexie przyjrzała jej się, próbując wyczytać coś z twarzy kelnerki. - Doprawdy, Lex - dodała Rachel poważnym tonem - nie ma się o co martwić. Rozmawiałam z nią przez telefon. Jej głos brzmiał zupełnie dziarsko. - Mimo to powinnam chyba zajrzeć do niej - rzekła Lexie. Powiodła spojrzeniem po siedzących przy stoliku, jakby chciała, żeby utwierdzili ją w tym postanowieniu. Rachel odsunęła się, by ją przepuścić. - Może z tobą pojechać? - spytał Jeremy. - Nie, dziękuję - odparła Lexie. - Czeka cię sporo pracy, a ja też mam parę spraw do załatwienia. Jeśli ci to odpowiada, to spotkamy się później w bibliotece, dobrze? Miałeś zamiar dokończyć przeglądanie pamiętników, prawda? - Jeśli można - powiedział Jeremy, niemile dotknięty jej nonszalanckim tonem. Wolałby spędzić resztę popołudnia z nią. - Wobec tego może spotkamy się tam o czwartej? - zaproponowała. - Świetnie - zgodził się. - Ale daj mi znać, co się dzieje, dobrze? - Podobnie jak Rachel jestem pewna, że Doris nic nie jest. Ale wezmę jeszcze z samochodu jej notatnik. Pozwolisz? - Tak, oczywiście. Spojrzała na Alvina. - Miło mi było cię poznać, Alvinie. - Mnie również. Po chwili Lexie wyszła z restauracji, a Rachel wróciła do kuchni. Gdy znalazła się poza zasięgiem głosu, Alvin przechylił się przez stolik do Jeremy'ego. - No dobra, przyjacielu, gadaj. - O co ci chodzi? - Dobrze wiesz, o czym mówię. Najpierw zakochujesz się w niej. Potem spędzacie razem noc. Ale kiedy zjawiacie się oboje w więzieniu, zachowujecie się, jak gdybyście się prawie nie znali. A teraz ona wychodzi stąd pod pierwszym lepszym pretekstem. - Doris to jej babka - wyjaśnił Jeremy - i Lexie martwi się o nią. Starsza pani nie jest zbyt mocnego zdrowia. - Tra ta ta ta - mruknął Alvin, najwyraźniej mu nie wierząc. - A według mnie wpatrywałeś się w nią jak samotny, opuszczony szczeniak, ona zaś robiła wszystko, co w jej mocy, by udawać, że nim nie jesteś. Pokłóciliście się czy co? - Nie - odparł Jeremy. Umilkł, rozglądając się po restauracji. Przy narożnym stoliku siedzieli trzej członkowie rady miejskiej oraz starsza wolontariuszka z biblioteki. Wszyscy pomachali mu zgodnie. - Prawdę mówiąc, nie wiem, co się stało. Przed chwilą było wspaniale, a potem nagle...

Kiedy Jeremy nie powiedział nic więcej, Alvin odchylił się do tyłu. - No cóż, wasz związek i tak nie miał szans na przetrwanie. - Mogło się udać - rzekł z uporem Jeremy. - Czyżby? Jakim cudem? Zamierzałeś przenieść się tutaj, do tego podupadającego miasteczka? A może ona przyjedzie do Nowego Jorku? Jeremy składał i rozkładał serwetkę, nie odpowiadając i nie chcąc, by uświadamiano mu oczywiste. - Muszę stanowczo lepiej poznać tę damę - powiedział Alvin, unosząc brwi. - Nie widziałem, żeby ci ktoś tak zalazł za skórę od czasu Marii. Jeremy podniósł bez słowa głowę, wiedząc, że jego przyjaciel się nie myli. Gdy Lexie zajrzała do sypialni, Doris leżała w łóżku, wsparta wysoko na poduszkach. Spojrzała na nią znad okularów do czytania. - Doris? - spytała cicho Lexie. - Lexie! - wykrzyknęła starsza pani. - Co ty tu robisz? Wchodź, no wchodźże... Odłożyła otwartą książkę na kolana. Wciąż jeszcze miała na sobie piżamę i choć jej skóra przybrała lekko ziemistoblady odcień, ogólnie wyglądała dobrze. Lexie podeszła do łóżka. - Rachel powiedziała mi, że zostałaś dzisiaj w domu, i chciałam sprawdzić, co u ciebie. - Ach nic mi nie jest. Troszkę kiepsko się dziś czułam, i to wszystko. Ale miałaś być podobno w domku na plaży. - Byłam - odparła Lexie, przysiadając na brzegu łóżka. - Musiałam wrócić. - Tak? - Przyjechał Jeremy - wyjaśniła. Doris podniosła ręce obronnym gestem. - Tylko nie zwalaj winy na mnie. Nie zdradziłam mu, gdzie jesteś. Ani też nie kazałam cię szukać. - Wiem. - Lexie uścisnęła uspokajająco jej rękę. - No to skąd wiedział, gdzie cię znajdzie? Lexie splotła dłonie na kolanach. - Opowiedziałam mu przedwczoraj o domku i skojarzył fakty. Nie masz pojęcia, jak byłam zaskoczona, gdy zobaczyłam, jak idzie plażą. Doris przyjrzała jej się bacznie, po czym uniosła się trochę na poduszkach, siadając prosto. - A więc... byliście oboje wczoraj wieczorem w domku na plaży? Lexie skinęła twierdząco głową. - I?

Lexie nie odpowiedziała od razu, po chwili jednak jej wargi rozchyliły się w lekkim uśmiechu. - Przygotowałam dla niego twój słynny sos pomidorowy. - Ach tak? - Był zachwycony - oznajmiła Lexie, przeczesując palcami włosy. - A przy okazji, Jeremy zwrócił twój notatnik. Położyłam go w salonie. Doris zdjęła okulary i zaczęła przecierać szkła rogiem prześcieradła. - Wszystko to nie wyjaśnia jednak, dlaczego już wróciłaś. - Musiałam podwieźć Jeremy'ego. Przyjechał jego przyjaciel... kamerzysta... z Nowego Jorku, żeby profesjonalnie sfilmować światła. Dziś też będą kręcić. - Jaki jest ten jego przyjaciel? Lexie zawahała się, zastanawiając się nad odpowiedzią. - Wygląda jak krzyżówka punka i członka gangu motocyklowego, ale poza tym... jest w porządku. Kiedy znowu zamilkła, Doris wzięła ją za rękę. Ściskając delikatnie, przyglądała się uważnie wnuczce. - Chcesz porozmawiać o tym, dlaczego naprawdę tutaj jesteś? - Nie - odparła Lexie, wodząc palcem po szwach pikowanej narzuty Doris. - Raczej nie. To jest coś, co muszę sama przetrawić w cichości ducha. Doris skinęła głową. Lexie zawsze robiła dobrą minę do złej gry i Doris wiedziała, że czasami lepiej w ogóle nic nie mówić.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Jeremy spojrzał na zegarek, stojąc na werandzie Herbs i czekając, aż Alvin skończy rozmawiać z Rachel. Alvin robił wszystko, na co go stać, a Rachel też wyraźnie nie śpieszyła się, by się pożegnać, co normalnie mogłoby być poczytane za dobry znak. Jednakże Jeremy'emu wydawało się, że Rachel jest raczej po prostu uprzejma, a nie zainteresowana Alvinem, jego przyjaciel zaś źle odczytuje wysyłane przez nią sygnały. No, ale Alvin zawsze miał z tym kłopoty. W końcu się pożegnali i Alvin podszedł do Jeremy'ego z szerokim uśmiechem na twarzy, jak gdyby kompletnie zapomniał już o zajściach wczorajszego wieczoru. I prawdopodobnie właśnie tak było. - Widziałeś to? - spytał. - Chyba jej się podobam. - A co miałoby się nie podobać? - Dokładnie tak uważam - zgodził się Alvin. - Człowieku, ona ma w sobie coś. Uwielbiam sposób, w jaki mówi. Jest taki... seksowny. - Dla ciebie wszystko jest seksowne - zauważył Jeremy. - To nieprawda - zaprotestował Alvin. - Tylko większość rzeczy. Jeremy uśmiechnął się. - Cóż, być może spotkasz ją dziś wieczorem na zabawie. Moglibyśmy tam wpaść, zanim pojedziemy znowu kręcić. - Dziś wieczorem jest zabawa? - W starej suszarni tytoniu. Słyszałem, że będą tam wszyscy mieszkańcy miasteczka. Jestem pewien, że Rachel też się zjawi. - Świetnie - powiedział Alvin, schodząc po stopniach werandy. Potem dodał jednak, właściwie do siebie: - Ciekawe, dlaczego nic mi o tym nie wspomniała. Rachel w roztargnieniu przerzucała karteczki z zamówieniami, patrząc, jak Alvin wychodzi z restauracji razem z Jeremym. Była trochę nieprzystępna, kiedy po raz pierwszy przysiadł się do niej w Lookilu, kiedy jednak wspomniał, po co przyjechał do miasta i że zna Jeremy'ego, nawiązali rozmowę i mniej więcej przez całą następną godzinę opowiadał jej o Nowym Jorku. Odmalował jej życie w tym mieście jako istny raj, a kiedy napomknęła, że ma nadzieję wybrać się tam pewnego dnia, zapisał swój numer telefonu na okładce jej notesika i poprosił, by do niego zadzwoniła. Obiecał nawet, że jeśli będzie chciała, załatwi jej bilety na program Regis and Kelly.

Mimo że jego gest jej pochlebiał, wiedziała, że na pewno nie zadzwoni. Nigdy szczególnie nie lubiła tatuaży i chociaż nie miała zbytniego szczęścia do mężczyzn w ciągu minionych lat, dawno temu przysięgła sobie, że nie będzie się umawiać z facetami, którzy mają więcej kolczyków w uchu niż ona. Musiała jednak przyznać, że nie był to jedyny powód jej braku zainteresowania. Miał z tym również coś wspólnego Rodney. Rodney często odwiedzał Lookilu, by upewnić się, czy nikt nie spróbuje usiąść po kielichu za kierownicą, i niemal każdy, kto tam bywał, wiedział, że zastępca szeryfa może pojawić się o każdej porze nocy. Krążył w pobliżu baru, witał się z różnymi ludźmi i jeśli odniósł wrażenie, że ktoś był zbytnio wstawiony, dawał do zrozumienia, co o tym myśli, i ostrzegał, że będzie miał samochód delikwenta na oku. Mimo że brzmiało to groźnie - i zapewne miałoby przykre konsekwencje, gdyby ktoś wypił za dużo - dodawał też, że z przyjemnością odwiezie go do domu. Był to jego sposób na trzymanie pijanych z daleka od szosy i przez ostatnie cztery lata nie musiał nikogo aresztować. Nawet właścicielowi Lookilu nie przeszkadzały już jego inspekcje. Och, na początku narzekał, że zastępca szeryfa patroluje jego knajpkę, ponieważ jednak nikomu wyraźnie to nie przeszkadzało, powoli zaakceptował ten fakt i nawet zaczął wzywać Rodneya, kiedy uważał, że ktoś w barze dojrzał do tego, by go podwieźć. Wczoraj wieczorem Rodney przyjechał tak jak zwykle i po chwili zauważył siedzącą przy barze Rachel. Kiedyś normalnie uśmiechał się i podchodził, by zamienić parę słów, tym razem jednak, gdy zobaczył ją z Alvinem, przez chwilę miała wrażenie, że wyglądał na urażonego. Była to niespodziewana reakcja i wrażenie minęło prawie równie szybko, jak się pojawiło, ale był chyba zły. W pewnym sensie można by niemal pomyśleć, że jest zazdrosny, i chyba dlatego wyszła z baru tuż po nim. Jadąc do domu, odtwarzała w kółko w pamięci tę scenę, próbując dojść, czy naprawdę, widziała to, co widziała, czy też był to tylko wytwór jej wyobraźni. Później, kiedy leżała już w łóżku, doszła do wniosku, że nie miałaby absolutnie nic przeciwko temu, żeby Rodney był zazdrosny. Może, pomyślała, jest jeszcze dla nas nadzieja. Jeremy i Alvin podjechali najpierw po samochód Alvina, który wciąż był zaparkowany pod Lookilu, a następnie udali się do Greenleaf. Alvin wziął szybki prysznic, Jeremy przebrał się, i przez następne dwie godziny obaj przekopali się przez wszystko, czego dowiedział się Jeremy. Dla Jeremy'ego był to rodzaj ucieczki. Skoncentrowanie się na pracy było jedynym sposobem, by przestać martwić się o Lexie. Taśmy Alvina okazały się tak nadzwyczajne, jak obiecywał, zwłaszcza w porównaniu z tymi, które nakręcił Jeremy. Jasność i kontrast w połączeniu z odtwarzaniem w

zwolnionym tempie ułatwiły wyłapanie szczegółów, których Jeremy'emu w pośpiechu nie udało się zarejestrować. Co więcej, było kilka kadrów, które Jeremy zdołał wyodrębnić i zatrzymać, a które według niego pomogą odbiorcom zrozumieć, co naprawdę widzą. Po wyjściu z Greenleaf Jeremy oprowadził Alvina po miasteczku, pokazując mu historyczne domy i wykorzystując źródła, które znalazł, by objaśnić to, co widzieli. Ale gdy tak przedstawiał dowody w zawiłych szczegółach - wszystkie trzy wersje legendy, mapy, zapiski na temat kopalń, zwierciadła wód gruntowych oraz rozkład jazdy pociągów, różne projekty budowlane i drobiazgowe aspekty załamanego światła - Alvin zaczął ziewać. Nigdy nie interesowały go konkrety pracy Jeremy'ego i w końcu nakłonił przyjaciela, by go zawiózł na drugą stronę rzeki, chciał bowiem sam obejrzeć papiernię. Krążyli przez kilka minut po dziedzińcu, przyglądając się wyładunkowi drewna na pomosty, a w drodze powrotnej przez miasteczko Jeremy pokazał Alvinowi, gdzie będą później filmować. Stamtąd pojechali na cmentarz, żeby Alvin mógł nakręcić trochę materiału za dnia. Alvin ustawiał kamerę w różnych miejscach, a tymczasem Jeremy samotnie spacerował po cichych alejkach, rozmyślając o Lexie i martwiąc się o nią. Wspominał ich wspólny wieczór i jeszcze raz próbował zrozumieć, co sprawiło, że wstała z łóżka w środku nocy. Pomimo jej zaprzeczeń wydawało mu się, że żałuje, a może nawet odczuwa wyrzuty sumienia z powodu tego, co się zdarzyło, ale nawet to nie miało dla niego sensu. Owszem, wyjeżdżał, ale powtarzał jej w kółko, że znajdą sposób, by jakoś to wszystko sobie ułożyć. I tak, to prawda, że nie znają się dobrze, lecz biorąc pod uwagę krótki czas, jaki ze sobą spędzili, dowiedział się o niej wystarczająco dużo, by mieć pewność, że mógłby ją pokochać na zawsze. Potrzebna im była jedynie szansa. Doszedł jednak do wniosku, że Alvin miał rację. Niezależnie od niewątpliwej troski o Doris, zachowanie Lexie dzisiejszego ranka nasuwało przypuszczenie, że szuka pretekstu, by nie przebywać w towarzystwie Jeremy'ego. Nie miał tylko pojęcia, czy dzieje się tak dlatego, że go kocha i myśli, że łatwiej będzie trzymać się od niego z daleka już teraz, czy też dlatego, że go nie kocha i zwyczajnie nie ma ochoty spędzać z nim więcej czasu. Wczorajszej nocy był pewien, że czuła to samo co on. Ale dzisiaj... Pragnął, by udało im się spędzić razem popołudnie. Pragnął usłyszeć, jakie ma obawy, i rozwiać je. Pragnął ją tulić, całować i przekonywać, że znajdzie sposób, by ich związek przetrwał, bez względu na to, jak może okazać się to trudne. Pragnął, żeby wysłuchała jego słów: że nie potrafi wyobrazić sobie życia bez niej, że jego uczucia do niej są prawdziwe. Przede wszystkim jednak pragnął się uspokoić, że ona żywi do niego takie same uczucia. W oddali Alvin przenosił statyw i kamerę na inne miejsce, zaaferowany, pogrążony we

własnym świecie i nieświadom strapień przyjaciela. Jeremy westchnął z rezygnacją, po czym zdał sobie sprawę, że znalazł się w tej części cmentarza, w której Lexie zniknęła mu z pola widzenia, gdy spotkał ją po raz pierwszy. Zawahał się przez chwilę, nawiedziło go niespodziane przeczucie. Zaczął przeszukiwać teren, zatrzymując się co kilka kroków. Po zaledwie kilku minutach wypatrzył rzecz oczywistą. Przekroczywszy mały wzgórek, stanął przed dzikim krzewem rododendronu. Bujne gałęzie i małe gałązki nie były przycinane, lecz o kwaterę znajdującą się przed rododendronem najwyraźniej ktoś dbał. Przykucnąwszy, przesunął kwiaty, które Lexie musiała nieść w torbie, i nagle zrozumiał, dlaczego ani Doris, ani Lexie nie chciały, by ludzie tratowali cmentarz. W szarym świetle dnia patrzył na groby Claire oraz Jamesa Darnellów, zastanawiając się, jak mogło mu to nie przyjść wcześniej do głowy. W drodze powrotnej z cmentarza Jeremy podrzucił Alvina do Greenleaf, żeby przyjaciel mógł uciąć sobie drzemkę, a następnie wrócił do biblioteki, powtarzając w myśli wszystko, co chciał powiedzieć Lexie. Zwrócił uwagę, że panował tam większy niż zazwyczaj tłok, przynajmniej przed biblioteką. Ludzie kręcili się, spacerując po chodniku w grupkach po dwie lub trzy osoby, pokazywali w górę, podziwiali architekturę, jak gdyby wcześniej rozpoczęli wycieczkę po historycznych domach. Prawie wszyscy trzymali w dłoniach chyba ten sam prospekt, który przysłała mu Doris, i czytali na głos podpisy zwracające uwagę na unikatowe cechy budynku. W środku niewątpliwie przygotowywano się również do weekendowego zwiedzania. Kilka ochotniczek zamiatało i odkurzało. Dwie inne rozstawiały dodatkowe lampy w stylu Tiffany'ego i Jeremy przypuszczał, że kiedy rozpocznie się oficjalne zwiedzanie, górne światła zostaną przygaszone, by stworzyć w bibliotece szczególny nastrój. Jeremy minął salę dla dzieci, dostrzegając, że nie ma w niej takiego bałaganu jak przedwczoraj, po czym ruszył po schodach na górę. Drzwi gabinetu Lexie były otwarte i Jeremy przystanął na moment, by wziąć się w garść, zanim wejdzie. Lexie stała zgięta wpół przy biurku, którego blat zdążyła już prawie opróżnić. Podobnie jak wszyscy inni w bibliotece starała się zlikwidować nieporządek, upychając sterty książek i dokumentów pod biurkiem. - Cześć - powiedział. Lexie podniosła głowę. - O, cześć - odparła, wstając. Wygładziła bluzkę. - Przyłapałeś mnie na próbie doprowadzenia tego miejsca do przyzwoitego wyglądu. - Wielki weekend tuż - tuż.

- Tak, raczej powinnam była zająć się tym wcześniej - rzekła, wskazując gestem na pokój - ale przeszłam chyba ciężki przypadek kunktatorstwa. Uśmiechnęła się, piękna mimo włosów w nieładzie. - Zdarza się nawet najlepszym z nas - zauważył Jeremy. - Cóż, mnie się zwykle nie zdarza. - Zamiast podejść do niego, sięgnęła po kolejną stertę i znowu zniknęła z głową pod biurkiem. - Jak się miewa Doris? - spytał. - Dobrze - powiedziała, nie wysuwając głowy. - Tak jak mówiła Rachel, trochę kiepsko się czuła, ale do jutra się pozbiera. - Lexie pojawiła się ponownie tylko po to, by wziąć następną górę dokumentów. - Jeśli będziesz miał trochę czasu, może wpadłbyś do niej przed wyjazdem. Jestem pewna, że się bardzo ucieszy. Przez chwilę tylko na nią patrzył, gdy jednak dotarło do niego, co wynika z tych słów, postąpił krok w jej stronę. Lexie natychmiast obeszła biurko dookoła, udając, że nie zauważyła jego reakcji, lecz pilnując, by dzieliła ich bezpieczna odległość biurka. - Co się dzieje? - spytał. Przełożyła kilka przedmiotów leżących na blacie. - Jestem po prostu zajęta - odrzekła. - Miałem na myśli nas. - Nic się nie dzieje - powiedziała obojętnym tonem, jak gdyby rozmawiali o pogodzie. - Nawet na mnie nie spojrzałaś. Po tych słowach podniosła w końcu wzrok, po raz pierwszy spoglądając mu w oczy. Wyczuwał kipiącą w niej wrogość, mimo że nie bardzo wiedział, czy jest wściekła na niego, czy na siebie. - Kompletnie nie mam pojęcia, co chcesz ode mnie usłyszeć. Wyjaśniłam ci już, że mam sprawy do załatwienia. Możesz mi wierzyć lub nie, ale robię wszystko w strasznym pośpiechu. Jeremy wpatrywał się w nią, nie wykonując najmniejszego ruchu, albowiem nagle wyczuł, że Lexie szuka pretekstu, by wszcząć kłótnię. - Czy mógłbym ci w czymś pomóc? - Nie, dziękuję. Poradzę sobie. - Lexie wsunęła jeszcze jedną stertę pod biurko. - Jak tam Alvin? - spytała, nie wychylając się. Jeremy podrapał się w kark. - Złość mu już minęła, jeśli o to pytasz. - Cieszę się - powiedziała. - Skończyliście swoją robotę? - W zasadzie tak - odparł. Lexie wystawiła głowę, starając się sprawiać wrażenie

ogromnie zaaferowanej. - Wyjęłam dla ciebie pamiętniki. Leżą na biurku w dziale białych kruków. Jeremy uśmiechnął się zdawkowo. - Dziękuję. - I zastanów się, proszę, czego jeszcze możesz potrzebować przed wyjściem - dodała. Ja będę tutaj przynajmniej jeszcze przez godzinę. Wycieczka rozpoczyna się o siódmej, toteż nie powinieneś wyjść stąd później niż o szóstej trzydzieści, ponieważ zostanie wtedy wyłączone górne oświetlenie. - Myślałem, że zamykasz dział białych kruków o piątej. - Ponieważ jutro wyjeżdżasz, pomyślałam, że mogłabym tym razem złagodzić przepisy. - I ponieważ jesteśmy przyjaciółmi, tak? - Jasne - odparła, uśmiechając się mimo woli. - Ponieważ jesteśmy przyjaciółmi. Jeremy wyszedł z gabinetu Lexie i skierował się do działu białych kruków, odtwarzając w myśli ich rozmowę i starając się zrozumieć, o co chodzi. Ich spotkanie potoczyło się nie po jego myśli. Wbrew jej niedbałej ostatniej uwadze miał nadzieję, że pójdzie za nim, choć w głębi duszy wiedział, że tego nie zrobi. Fakt, że popołudnie spędzili osobno, nie poprawił stosunków między nimi. Właściwie chyba jeszcze się pogorszyły. Jeśli przedtem wydawała mu się chłodna, to teraz miał wrażenie, że traktuje go, jak gdyby był radioaktywny. Mimo że jej zachowanie sprawiało mu przykrość, zdawał sobie sprawę, że w pewnym stopniu jest uzasadnione. Może nie powinna być taka... oziębła, ale wszystko sprowadzało się do tego, że on mieszkał w Nowym Jorku, a ona tutaj. Wczoraj, w domku na plaży, łatwo było oszukiwać się, że jakimś cudownym sposobem sprawy się ułożą. I naprawdę w to wierzył. Bo przecież o to chodzi. Kiedy ludziom zależy na sobie, zawsze potrafią znaleźć jakiś modus vivendi. Pomyślał, że zbytnio się śpieszy, ale zawsze tak postępował, kiedy natykał się na problem. Szukał rozwiązań, snuł przypuszczenia, próbował przeanalizować długofalowe scenariusze, żeby dokładnie oszacować ewentualne wyniki. I tego właśnie oczekiwał od niej. Nie spodziewał się natomiast, że zostanie potraktowany jak parias. Albo że będzie udawała, iż między nimi nic w ogóle nie zaszło. Czy jeszcze gorzej - zachowywała się tak, jak gdyby uważała ostatnią noc za pomyłkę. Spojrzał na pamiętniki leżące na biurku i usiadł przy nich. Zaczął oddzielać te, które już przejrzał, od nieprzejrzanych. Zostawił sobie cztery do przekartkowania. Do tej pory żaden z siedmiu pamiętników nie wniósł nic szczególnie przydatnego - dwa opisywały rodzinne

pogrzeby w Cedar Creek - toteż sięgnął po ten, do którego jeszcze nie zaglądał. Zamiast przeczytać pierwszy zapis, usadowił się wygodnie i zaczął kartkować pamiętnik, wybierając strony na chybił trafił. Starał się ustalić, czy autorka pisała o sobie, czy o miasteczku, w którym mieszkała. Dziennik obejmował okres od tysiąc dziewięćset dwunastego do tysiąc dziewięćset piętnastego roku, a należał do nastolatki, Anne Dempsey, i był przede wszystkim osobistą relacją z codziennych wydarzeń w jej życiu w tym okresie. Zapisywała, kogo lubiła, co jadła, swoje uwagi na temat rodziców i przyjaciół, oraz skarżyła się, że chyba nikt jej nie rozumie. Niezwykłe w jej notatkach było to, że dręczył ją ten sam egzystencjalny lęk co obecnie młodych ludzi. Mimo że pamiętnik był interesujący, Jeremy odłożył go na stertę innych, które odrzucił. Następne dwa pamiętniki - obejmujące lata dwudzieste - były również w znacznym stopniu osobistymi zapiskami. Rybak opisał przypływy i połowy z dokładnością niemal co do minuty. Drugi należał do gawędziarskiej nauczycielki o imieniu Glenara, która opisywała swój obiecujący związek z młodym lekarzem rodzinnym w ciągu ośmiu lat, jak również swoje opinie o uczniach i mieszkańcach miasteczka, tych, których znała. Poza tym kilka notatek dotyczyło wydarzeń towarzyskich w miasteczku, które zdawały się głównie polegać na przyglądaniu się żaglówkom na rzece Pamlico, chodzeniu do kościoła, graniu w brydża i spacerowaniu po Main Street w sobotnie popołudnia. Nie znalazł żadnej wzmianki o Cedar Creek. Spodziewał się, że ostatni pamiętnik okaże się kolejną stratą czasu, lecz gdyby dał sobie z nim spokój, oznaczałoby to, że nie ma tu już nic do roboty, a nie wyobrażał sobie, by mógł stąd wyjść, nie porozmawiawszy jeszcze raz z Lexie, choćby tylko po to, by zostawić w stosunkach między nimi otwartą furtkę. Wczoraj mógłby wejść i powiedzieć pierwszą rzecz, jaka by mu przyszła do głowy, lecz ostatni ostry zakręt w ich znajomości, w połączeniu z wyraźnym wzburzeniem Lexie, sprawił, że nie potrafił znaleźć odpowiedzi na pytanie, jak ma postępować, co mówić. Powinien zachować dystans? A może jednak powinien spróbować z nią porozmawiać, mimo iż zdawał sobie sprawę, że Lexie dąży do kłótni? Czy też lepiej udawać, że w ogóle nie zauważył jej nastawienia, i zwyczajnie założyć, że Lexie w dalszym ciągu chce zobaczyć, jak naprawdę powstają tajemnicze światła? Zaprosić ją na kolację? Albo po prostu wziąć w ramiona? I to jest właśnie problem w związkach, gdy emocje zaczynają zaciemniać obraz. Wyglądało to tak, jak gdyby Lexie oczekiwała od niego, że zrobi lub powie absolutnie właściwą rzecz w absolutnie właściwym czasie, cokolwiek to było. Jeremy doszedł do

wniosku, że jest to niesprawiedliwe. Tak, kocha ją. I tak, niepokoi się również o ich wspólną przyszłość. O ile jednak on chciał spróbować jakoś to wszystko ułożyć, o tyle ona zachowywała się, jak gdyby chciała już teraz dać za wygraną. Przypomniał sobie jeszcze raz ich rozmowę. „Jeśli będziesz miał chwilę czasu, może wpadłbyś do niej przed wyjazdem...”. Nie: „Jeśli będziemy mieli chwilę czasu”. „Jeśli będziesz miał...”. A jej ostatnia uwaga? „Jasne”, powiedziała, „ponieważ jesteśmy przyjaciółmi”. Słysząc te słowa, ugryzł się w język, zamiast spytać: „Przyjaciółmi? Po ostatniej nocy stać cię wyłącznie na to, by stwierdzić, że jesteśmy przyjaciółmi? Tylko tyle dla ciebie znaczę?”. Nie tak rozmawia się z kimś, na kim ci zależy. Nie tak traktuje się kogoś, kogo ma się nadzieję spotkać znowu, i im dłużej się nad tym zastanawiał, tym miał większą ochotę zareagować w podobnym stylu. Wycofujesz się? Ja też mogę. Pragniesz kłótni? Proszę bardzo. Przecież nie zrobił nic złego. To, co się stało wczorajszej nocy, zależało w równym stopniu od niej jak i od niego. Usiłował powiedzieć jej, co czuje, lecz ona najwyraźniej nie chciała tego słuchać. Obiecywał, że postara się ułożyć wszystko tak, by im się udało, ona zaś od początku traktowała ten problem lekceważąco. I w końcu to ona zaprowadziła go do sypialni, a nie odwrotnie. Utkwił wzrok w jakimś punkcie za oknem, zaciskając wargi. Nie, pomyślał, nie zamierza dłużej grać z nią w tę grę. Jeśli zechce z nim porozmawiać, to świetnie. Lecz jeśli nie... cóż, widocznie tak być musiało, i szczerze mówiąc, on nie może już nic na to poradzić. Nie zamierza przyczołgać się do jej stóp i błagać, jęczeć, że ich cała przyszłość spoczywa w jej rękach. Lexie wie, gdzie go szukać. Postanowił, że wyjdzie z biblioteki, gdy tylko skończy z pamiętnikami, i wróci do Greenleaf. Może gdy da jej do zrozumienia, iż nie zostanie tutaj dłużej i nie pozwoli się źle traktować, do Lexie dotrze wreszcie, czego sama naprawdę pragnie. Natychmiast po wyjściu Jeremy'ego Lexie przeklęła samą siebie, żałując, że nie potrafiła lepiej wybrnąć z tej sytuacji. Myślała, że rozmowa z Doris rozjaśni jej trochę w głowie, lecz tylko odroczyła nieuniknione. Zanim się obejrzała, wparował Jeremy, zachowując się, jak gdyby nic się nie zmieniło. Jak gdyby nic nie miało się zmienić jutro. Jak gdyby nie wyjeżdżał. Tak, od początku wiedziała, że Jeremy wyjedzie, że zostawi ją tak samo jak Pan Renesans, ale bajka, która rozpoczęła się wczorajszej nocy, mimo to trwała, podsycając marzenia, w których ludzie żyją odtąd długo i szczęśliwie. Skoro potrafił odnaleźć ją na plaży, skoro miał dość odwagi, by mówić jej rzeczy, które powiedział, czy nie potrafi

również znaleźć powodu, by zostać? W głębi duszy wiedziała, że Jeremy żywi nadzieję, iż to ona pojedzie z nim do Nowego Jorku, nie mogła jednak pojąć dlaczego. Czy on nie rozumie, że jej nie zależy na pieniądzach ani na sławie? Ani na chodzeniu na zakupy czy przedstawienia? Nie imponuje jej ani trochę, że może zamówić tajskie jedzenie w środku nocy. Przecież nie do tego życie się sprowadza. Życie polega na tym, by spędzać razem czas, by mieć ten czas na wspólne spacery, trzymanie się za rękę, cichą rozmowę i przyglądanie się zachodowi słońca. Może nie ma tu aż tylu atrakcji, ale pod wieloma względami jest to najlepsze, co życie może człowiekowi zaofiarować. Jak brzmi stare powiedzenie? Kto powiedział kiedykolwiek na łożu śmierci, że ubolewa z powodu, iż nie pracował ciężej? Lub żałuje, że tracił zbyt dużo czasu na rozkoszowanie się spokojnym popołudniem czy przebywanie w rodzinnym gronie? Nie była tak naiwna, by zaprzeczać, że współczesna cywilizacja niesie ze sobą pewne pokusy. Być sławnym, bogatym oraz pięknym i chodzić na ekskluzywne przyjęcia - tylko wtedy będziesz szczęśliwy. Jej zdaniem to stek bzdur, pieśń desperata. Gdyby tak nie było, to dlaczego tak wiele bogatych, pięknych i sławnych osób bierze narkotyki? Dlaczego nie potrafią utrzymać na dłuższą metę małżeństwa? Dlaczego tak często bywają aresztowani? Dlaczego wydają się tacy nieszczęśliwi, kiedy przestają być w centrum zainteresowania? Podejrzewała, że Jeremy'ego znęcił ten szczególny świat, chociaż nie chciał się do tego przyznać. Domyślała się tego, od chwili gdy się poznali, i przestrzegała samą siebie, by nie angażować się uczuciowo. A jednak żałowała, że zachowała się w taki sposób. Nie była jeszcze gotowa na spotkanie z Jeremym, gdy stanął w progu jej gabinetu, lecz mimo to powinna była po prostu mu wszystko powiedzieć, zamiast chować się za biurkiem, udając, że wszystko jest w porządku. Tak, powinna była poradzić sobie z tym lepiej. Mimo że wiele ich dzieliło, Jeremy zasługiwał przynajmniej na tyle. „Przyjaciółmi”, pomyślał znowu Jeremy „ponieważ jesteśmy przyjaciółmi”. Sposób, w jaki to powiedziała, wprawiał go w rozdrażnienie i Jeremy pokręcił głową, stukając piórem w swój notes. Musi skończyć robotę. Rozprężył ramiona, by zmniejszyć napięcie mięśni, sięgnął po ostatni pamiętnik i przysunął się z krzesłem do stolika. Gdy go otworzył, wystarczyło mu zaledwie kilka sekund, by się zorientować, że jest inny od wszystkich, które przeglądał. Zamiast krótkich, osobistych zapisów, zawierał zbiór datowanych i opatrzonych tytułami esejów, pisanych od tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego piątego do tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego drugiego roku. Pierwszy dotyczył budowy kościoła

episkopalnego w tysiąc osiemset pięćdziesiątym dziewiątym roku i odkrycia - podczas robienia wykopów pod fundamenty - że w dawnych czasach znajdowała się na tym miejscu osada Indian Lumbee. Esej miał trzy strony, a po nim następował kolejny, na temat losu garbarni McTautena, wybudowanej na brzegu Boone Creek w tysiąc siedemset dziewięćdziesiątym czwartym roku. Trzeci esej, który sprawił, że Jeremy uniósł brwi ze zdumienia, przedstawiał opinię autora o tym, co naprawdę przydarzyło się osadnikom na wyspie Roanoke w tysiąc pięćset osiemdziesiątym siódmym roku. Jeremy, przypominając sobie mgliście, że Lexie mówiła, iż jeden z pamiętników należy do historyka amatora, zaczął szybciej go kartkować... zwracając baczną uwagę na tytuły, szukając w treści czegoś oczywistego... przewracając coraz niecierpliwiej kartki... przeglądając pobieżnie... zatrzymując się tylko wówczas, gdy widział, że trafia na coś interesującego, wracając do wcześniejszych stron... Nagle zamarł, zdając sobie sprawę z tego, co widzi... Odchylił się na oparcie krzesła, mrugając powiekami i sunąc palcami w dół strony. Rozwiązanie tajemnicy świateł na cmentarzu Cedar Creek Przez całe lata niektórzy mieszkańcy naszego miasteczka twierdzili, że cmentarz Cedar Creek nawiedzają duchy, i trzy lata temu w Journal of the South ukazał się artykuł dotyczący tego zjawiska. Choć nie przedstawiono żadnego wyjaśnienia, postanowiłem przeprowadzić badania na własną rękę. Sądzę, że rozwiązałem tajemnicę świateł, a mianowicie, dlaczego pokazują się w pewnych okolicznościach, a w pewnych nie. Zdecydowanie stwierdzam, że duchy nie nawiedzają cmentarza. Światła pochodzą w rzeczywistości z papierni Henricksona i mają na nie wpływ: pociąg przejeżdżający przez wiadukt, położenie Riker's Hill oraz fazy Księżyca. Czytając dalej, Jeremy przyłapał się na tym, że wstrzymuje oddech. Mimo że autor nie pokusił się o wyjaśnienie, dlaczego cmentarz się zapada - bez czego światła prawdopodobnie nie byłyby w ogóle widoczne - w zasadzie doszedł do tej samej konkluzji co Jeremy. Autor, kimkolwiek był, rozwikłał tajemnicę prawie czterdzieści lat temu. Czterdzieści lat... Jeremy założył stronę skrawkiem papieru i odwrócił pamiętnik okładką do góry, szukając nazwiska autora. Przypomniał sobie w ułamku sekundy swoją pierwszą rozmowę z burmistrzem. I w tym momencie poczuł, że jego podejrzenia zaczynają przystawać do siebie jak elementy układanki. Owen Gherkin.

Pamiętnik należał do ojca burmistrza. Który, zdaniem burmistrza Gherkina, „wiedział o miasteczku wszystko, co trzeba było wiedzieć”. Który domyślił się, co wywołuje światła. Który bez wątpienia powiedział o tym swojemu synowi. A ten z kolei doskonale zdawał sobie sprawę, że w światłach nie ma nic nadprzyrodzonego, a mimo to udawał, że jest inaczej. Co oznacza, że burmistrz Gherkin od początku kłamał, w nadziei, że Jeremy nieświadomie pomoże mu zgarnąć trochę szmalu od niczego niepodejrzewających turystów. A Lexie... Bibliotekarka. Kobieta, która dała mu do zrozumienia, że może znaleźć w pamiętnikach odpowiedzi. Czyli musiała czytać wyjaśnienie Owena Gherkina, wobec czego również kłamała, woląc iść na rękę burmistrzowi. Zastanawiał się, ile jeszcze osób w mieście zna odpowiedź. Doris? To możliwe. Nie, nieprawda, pomyślał z przekonaniem, to pewne. Ona musiała wiedzieć. Podczas ich pierwszej rozmowy powiedziała mu od razu, czym światła nie są. Ale, podobnie jak burmistrz i Lexie, nie uznała za stosowne wyjaśnić, czym faktycznie są. A to oznaczało... że cała sprawa była od pierwszej chwili kawałem. List. Badanie. Przyjęcie. I ten kawał zrobiono jemu! A teraz Lexie się wycofuje, lecz dopiero po fakcie, gdy opowiedziała mu o dziecinnych koszmarach i o tym, jak to Doris zaprowadziła ją na cmentarz, by spotkała się z duchami swoich rodziców. I ta urocza historyjka, że jej rodzice pragnęli go poznać. Zbieg okoliczności? Czy zaplanowane co do joty? No i to całe jej zachowanie... Jak gdyby chciała, żeby wyjechał. Jak gdyby nic do niego nie czuła. Jak gdyby wiedziała, co się stanie... Czy wszystko zostało zaplanowane? A jeśli tak, to dlaczego? Jeremy chwycił pamiętnik i pomaszerował do gabinetu Lexie, zdecydowany uzyskać kilka odpowiedzi. Prawie nie dotarło do niego, że wychodząc, trzasnął drzwiami. Nie zwrócił też uwagi na miny ochotniczek, które odwróciły się, gapiąc na niego. Drzwi gabinetu Lexie były uchylone, popchnął je, wchodząc do środka. Sterty książek i papierów zostały uprzątnięte, Lexie zaś trzymała w jednej ręce pojemnik z emulsją do pielęgnacji mebli, a w drugiej ściereczkę, którą polerowała blat biurka, doprowadzając drewno do niemal lustrzanego połysku. Podniosła głowę, spoglądając na Jeremy'ego, który pokazał jej pamiętnik. - O, cześć - powiedziała z wymuszonym uśmiechem. - Jeszcze chwila i skończę tutaj. Jeremy zmierzył ją gniewnym wzrokiem.

- Możesz przestać udawać - oznajmił. Wyczuwając jego gniew nawet przez całą długość pokoju, odruchowo odgarnęła kosmyk włosów za ucho. - O co ci chodzi? - O to - odparł, trzymając w górze pamiętnik. - Czytałaś to, prawda? - Tak - odrzekła po prostu, rozpoznając dziennik Owena Gherkina. - Czytałam. - Wiedziałaś, że jest w nim ustęp, mówiący o światłach na cmentarzu Cedar Creek? - Tak - potwierdziła znowu. - Dlaczego mi o tym nie powiedziałaś? - Ależ powiedziałam. Powiedziałam ci o pamiętnikach, kiedy po raz pierwszy przyszedłeś do biblioteki. I jeśli dobrze pamiętam, podsunęłam ci myśl, że możesz w nich znaleźć odpowiedzi, których szukasz, już zapomniałeś? - Nie zgrywaj się - rzekł Jeremy, mrużąc ze złością oczy. - Dobrze wiedziałaś, czego szukam. - I znalazłeś to - odparła ostro, podnosząc głos. - Nie rozumiem, na czym polega problem. - Problem polega na tym, że traciłem czas. Pamiętnik wyjaśnia wszystko w całej rozciągłości. Nie ma żadnej tajemnicy. Nigdy nie było. A ty od początku brałaś udział w tej płaskiej farsie. - Jakiej farsie? - Nie zadawaj sobie trudu, by temu zaprzeczać - przerwał jej. W dalszym ciągu trzymał pamiętnik w górze. - Pamiętaj, że mam tutaj dowód. Okłamałaś mnie. Kłamałaś mi prosto w oczy. Lexie wpatrywała się w niego, czując, jak wszystko się w nim gotuje z wściekłości, czując, jak w odpowiedzi na to w niej też narasta gniew. - I po to przyszedłeś tutaj do mnie? Żeby rzucać oskarżenia? - Wiedziałaś! - krzyknął. Podparła się pod boki. - Nie - odrzekła. - Nie wiedziałam. - Ale czytałaś to! - No i co! - odparowała. - Czytałam także artykuł w gazecie. Jak również artykuły tamtych innych ludzi. Skąd, u diabła, miałam wiedzieć, że Owen Gherkin odkrył prawdziwe źródło świateł? I z tego miałoby wynikać, że w ogóle interesował mnie ten temat! Czy naprawdę wydaje ci się, że poświęciłam mu więcej niż minutę uwagi, dopóki się tu nie zjawiłeś? Nie obchodzi mnie to! Nigdy mnie to nie obchodziło! To ty przyjechałeś

tutaj zbadać tę sprawę. I skoro czytałeś pamiętnik dwa dni temu, to znaczy, że też musiałeś mieć wątpliwości. Oboje wiemy, że i tak przeprowadziłbyś swoje badanie. - Nie o to chodzi - powiedział, nie dopuszczając do siebie ewentualności, że Lexie ma rację. - Chodzi o to, że cała ta sprawa to szwindel. Wycieczka, duchy, legenda... to czyste oszustwo. - Co ty pleciesz! Przecież to wycieczka po historycznych domach, no i owszem, dodali do tego cmentarz. Dużo szumu. Wszystko sprowadza się do sympatycznego weekendu w samym środku ponurej pory roku. Nikt nie jest oszukany, nikomu nie wyrządza się krzywdy. I daj spokój, naprawdę myślisz, że większość ludzi uważa te światła za duchy? Większość z nich chętnie tak twierdzi, ponieważ to niezła zabawa... - Czy Doris wiedziała? - spytał, przerywając jej znowu. - O pamiętniku Owena Gherkina? - Lexie pokręciła głową, wściekła, że nie chciał jej wysłuchać. - A niby skąd miałaby wiedzieć? - Widzisz - rzekł, podnosząc palec niczym nauczyciel, który chce zwrócić na coś uwagę ucznia - to jest właśnie ta część, której nie rozumiem. Skoro zarówno ty, jak i Doris, nie chciałyście, by cmentarz został włączony do programu wycieczki, dlaczego nie udałaś się po prostu do gazety, by przedstawić prawdziwe wyjaśnienie? Dlaczego postanowiłaś wciągnąć mnie w wasze gierki? - W nic nie zamierzałam cię wciągać. I to nie są żadne gierki. To niewinny weekend, a ty rozdmuchujesz całą sprawę ponad wszelką miarę. - Niczego nie rozdmuchuję. Zrobiliście to ty i burmistrz. - A więc to ja zostałam teraz jednym z czarnych charakterów? Kiedy Jeremy nie odpowiadał, zmrużyła oczy. - W takim razie po co w ogóle dałam ci pamiętnik? Dlaczego nie ukryłam go przed tobą? - Nie wiem. Może ma to coś wspólnego z notatnikiem Doris. Obie wpychacie mi go, odkąd się tu zjawiłem. Może doszłaś do wniosku, że nie przyjechałbym w tej sprawie, toteż wykombinowałaś to wszystko. - Czy ty nie słyszysz, jak idiotycznie to brzmi? - Oparła się o biurko, twarz jej płonęła. - Ja tylko usiłuję zrozumieć, po co mnie tu ściągnięto. Lexie podniosła ręce, jak gdyby próbowała go powstrzymać. - Nie chcę tego słuchać. - Nie dziwię się. - Wyjdź stąd, dobrze? - powiedziała, chowając do szuflady biurka emulsję do pielęgnacji mebli. - Nie ma tu dla ciebie miejsca i nie chcę z tobą więcej rozmawiać. Wracaj tam, skąd

przyjechałeś. Jeremy skrzyżował ramiona. - Przynajmniej przyznałaś się w końcu do tego, co myślałaś przez cały dzień. - Ach, teraz ty potrafisz czytać w myślach. - Nie, ale nie muszę tego robić, by zrozumieć, dlaczego postępujesz w taki sposób. - Wobec tego pozwól, że teraz ja poczytam w twoich myślach, dobrze?! - syknęła zmęczona jego wyniosłym zachowaniem, zmęczona nim. - Pozwól, że powiem ci, co widzę. - Zdawała sobie sprawę, że mówi tak głośno, iż słychać ją w całej bibliotece, lecz nie miała zamiaru się tym przejmować. - Otóż widzę kogoś, kto jest naprawdę dobry w mówieniu właściwych rzeczy, ale jak przyjdzie co do czego, okazuje się, że nie myślał tego serio. - I co to niby ma znaczyć? Ruszyła przez pokój, gniew usztywniał każdy mięsień jej ciała. - Co? Wydaje ci się, że nie wiem, co naprawdę myślisz o naszym miasteczku? Że jest dla ciebie niczym więcej jak przystankiem na autostradzie? Że w głębi duszy nie potrafisz zrozumieć, jak ktokolwiek może tutaj mieszkać? Że bez względu na to, co mówiłeś wczorajszej nocy, myśl o tym, że mógłbyś tu zamieszkać, jest dla ciebie absurdalna? - Ja tego nie powiedziałem. - Nie musiałeś! - krzyknęła, nienawidząc jego triumfującego tonu. - I o to właśnie chodzi. Kiedy mówiłam o poświęceniu, byłam stuprocentowo pewna, że uważasz, iż to ja powinnam się przenieść. Że to ja powinnam zostawić moją rodzinę, moich przyjaciół, mój dom, ponieważ Nowy Jork jest czymś o wiele lepszym. Że powinnam być posłuszną żonusią, która podąża za mężem wszędzie, gdzie on uważa za stosowne. Nawet przez chwilę nie przyszło ci do głowy, że to ty mógłbyś zmienić miejsce zamieszkania. - Przesadzasz. - Doprawdy? W czym? Spodziewając się, że to ja musiałabym stąd wyjechać? A może planowałeś, wyjeżdżając jutro z miasta, wstąpić do agencji handlu nieruchomościami? Proszę bardzo, mogę ci to ułatwić - powiedziała, sięgając po telefon. - Pani Reynolds ma swoje biuro po drugiej stronie ulicy i z pewnością będzie zachwycona, mogąc pokazać ci dziś wieczorem kilka domów, jeśli czegoś szukasz. Albo może zechcesz kupić tamtą piękną georgiańską rezydencję, którą pokazywałam ci, kiedy byliśmy na Riker's Hill? Mimo że jest to dom moich marzeń, będę szczęśliwa, jeśli go kupisz. Jeremy patrzył na nią w milczeniu, nie będąc w stanie zaprzeczyć jej oskarżeniom. - Nie masz nic do powiedzenia?! - spytała, z trzaskiem stawiając telefon z powrotem na biurku. - Mowę ci odjęło? Wobec tego powiedz mi coś innego. Co miałeś dokładnie na myśli, mówiąc mi, że znajdziemy sposób, by nam się udało? Czy sądzisz, że interesuje mnie

czekanie na twoje wizyty od czasu do czasu, a potem na szybki numerek w łóżku, bez widoków na wspólną przyszłość? A może zamierzałeś przekonać mnie za pomocą tych wizyt, że popełniam błąd, ponieważ twoim zdaniem marnuję tutaj życie i byłabym znacznie szczęśliwsza, wlokąc się z tyłu w twoim życiu? Gniew i cierpienie w jej głosie nie pozostawiały wątpliwości, podobnie jak znaczenie jej słów. Przez długą chwilę żadne z nich się nie odzywało. - Dlaczego nie powiedziałaś mi tego wszystkiego wczoraj wieczorem? - spytał niższym o oktawę głosem. - Próbowałam - odparła. - Tylko ty nie chciałeś słuchać. - Wobec tego czemu... Jego słowa zawisły w powietrzu, wiadomo było, co sugerowały. - Nie wiem. - Lexie odwróciła wzrok. - Jesteś miłym facetem, spędziliśmy dwa sympatyczne dni. Może po prostu byłam w nastroju. Utkwił w niej spojrzenie. - I tylko tyle to dla ciebie znaczyło? - Nie - przyznała, widząc, jaki ból mu sprawiła. - Nie ostatnia noc. Ale to nie zmienia faktu, że wszystko skończone, prawda? - To znaczy, że się wycofujesz? - Nie - powiedziała. Ku swemu przerażeniu, Lexie poczuła, że łzy zaczynają wzbierać jej pod powiekami. - Nie zwalaj tego na mnie. To ty wyjeżdżasz. To ty wkroczyłeś do mojego świata. Było tak, a nie inaczej. Byłam zadowolona, dopóki nie przyjechałeś. Może nie w pełni szczęśliwa, może trochę samotna, lecz zadowolona. Lubię moje życie tutaj. Lubię wpadać do Doris, by ją spytać, jak się miewa. Lubię czytać dzieciom w bibliotece. Lubię naszą skromną wycieczkę po historycznych domach, nawet jeśli masz zamiar obrócić ją w coś okropnego, by móc zrobić wielkie wrażenie w telewizji. Stali naprzeciwko siebie, zastygli w bezruchu, w końcu mierząc się nawzajem wzrokiem bez słowa. Teraz wszystko wyszło na jaw, wszystko zostało powiedziane, z obojga odpłynęła cała energia. - Nie bądź taka - rzekł wreszcie Jeremy. - To znaczy jaka? Taka, co mówi prawdę? Nie czekając na jego odpowiedź, Lexie sięgnęła po kurtkę i torebkę. Wsunąwszy je pod pachę, ruszyła ku drzwiom. Jeremy odsunął się na bok, by ją przepuścić, i Lexie przemknęła obok niego bez słowa. Zdążyła odejść już parę kroków, gdy Jeremy zebrał się na odwagę i spytał: - Dokąd idziesz?

Lexie postąpiła krok do przodu, po czym przystanęła. Z westchnieniem, odwróciła się do niego. - Wracam do domu - odparła, ocierając łzę z policzka i prostując się. - Podobnie jak ty.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Później tego samego wieczoru Alvin i Jeremy ustawili kamery na deptaku nad rzeką Pamlico. W oddali rozlegały się dźwięki muzyki - w stodole Meyera rozpoczęła się wiejska zabawa. Reszta sklepów i zakładów w śródmieściu była zamknięta. Nawet gospoda Lookilu świeciła pustkami. Okutani w kurtki byli tu kompletnie sami. - I co potem? - spytał Alvin. - Nic - odpowiedział Jeremy. - Poszła sobie. - I nie pobiegłeś za nią? - Ona tego nie chciała. - Skąd wiesz? Jeremy potarł oczy, po raz enty odtwarzając w pamięci kłótnię. Minione kilka godzin upłynęło mu w kompletnym otumanieniu. Pamiętał jak przez mgłę, że wrócił do działu białych kruków, ułożył stertę pamiętników na półce i zamknął za sobą drzwi na klucz. W drodze powrotnej do Greenleaf rozmyślał nad tym, co mu powiedziała, uczucie gniewu i zdrady mieszało się ze smutkiem i żalem. Potem długo leżał na łóżku, zastanawiając się, w jaki sposób mógł to rozegrać lepiej. Nie powinien był wpadać jak burza do jej gabinetu. Naprawdę wściekł się aż do tego stopnia z powodu pamiętnika? Z powodu podejrzenia, że został wystrychnięty na dudka? A może po prostu był zły na Lexie i tak jak ona szukał tylko pretekstu do wszczęcia kłótni? Sam nie był pewny, a Alvin też niczego nie podpowiedział, gdy zrelacjonował mu kolejno wypadki dnia. Jeremy czuł tylko, że jest wykończony, i choć zdawał sobie sprawę, że czeka go dziś filmowanie, walczył z pragnieniem, by pojechać do domu Lexie i spróbować wszystko naprawić. Zakładając, że ona w ogóle tam jest. Z tego, co wiedział, mogła być ze wszystkimi na zabawie. Jeremy westchnął, wracając myślami do ostatnich chwil w bibliotece. - Widziałem to w sposobie, w jaki na mnie patrzyła - odparł. - A więc to skończone? - spytał Alvin. - Tak - odrzekł Jeremy. - Skończone. W ciemności Alvin pokręcił głową i odwrócił się. Jak to mogło się stać, że jego przyjaciel tak bardzo przywiązał się do kogoś w tak krótkim czasie? Nie potrafił tego zrozumieć. Lexie nie była przecież aż tak czarująca i zupełnie nie pasowała do pełnego szacunku wyobrażenia o kobietach z Południa, jakie sobie wyrobił. Nieważne. Alvin był przekonany, że to tylko przelotny romans, i nie miał wątpliwości, że Jeremy dojdzie do siebie, gdy tylko wsiądzie na pokład samolotu lecącego do Nowego Jorku.

Jeremy'emu zawsze się to udawało. Na zabawie burmistrz Gherkin siedział samotnie przy narożnym stoliku, oparłszy brodę na dłoni. Miał nadzieję, że Jeremy wpadnie tutaj, najlepiej z Lexie, lecz wkrótce po przyjeździe podsłuchał paplaninę ochotniczek z biblioteki, plotkujących na temat ich kłótni. Jeśli im wierzyć, kłótnia była poważna i miała coś wspólnego z jednym z pamiętników i jakimś szwindlem. Rozmyślając nad tym teraz, doszedł do wniosku, że nie powinien był darować bibliotece pamiętnika swego ojca, ale w tamtym czasie wydawało się to bez znaczenia, a był to całkiem dokładny zapis historii miasta. Biblioteka była chyba odpowiednim miejscem na taką rzecz. Ale kto mógł przewidzieć, co się zdarzy w ciągu następnych piętnastu lat? Kto wiedział, że zakłady włókiennicze zostaną zamknięte, a kopalnia wyeksploatowana? Kto by przypuszczał, że setki ludzi znajdą się bez pracy, że wiele młodych rodzin wyjedzie stąd i nigdy nie powróci? Komu przyszłoby do głowy, że w rezultacie miasteczko będzie zmuszone walczyć o przetrwanie? Może nie powinien był dodawać do wycieczki zwiedzania cmentarza. Może nie powinien był rozgłaszać, że nawiedzają go duchy, skoro wiedział, że są to tylko światła papierni pracującej na nocną zmianę. Ale miasteczko potrzebowało po prostu czegoś, co można by wykorzystać jako podstawę, czegoś, co przyciągałoby ludzi do odwiedzenia go, do spędzenia w nim kilku dni, by mogli się przekonać, jakie to wspaniałe miejsce. Gdyby przewijało się przez nie dość ludzi, może w końcu stałoby się mekką emerytów, tak jak Oriental, Waszyngton czy New Bern. To jedyna nadzieja dla miasta, pomyślał. Emeryci poszukują gościnnych miejsc, gdzie mieliby możliwość smacznie zjeść, pójść na zakupy, zdeponować pieniądze w banku. Wiadomo, sukces wymaga pewnego wkładu pracy i nie osiągnie się go od razu, ale to był jego jedyny plan, a od czegoś trzeba przecież zacząć. Dzięki dodaniu cmentarza z jego tajemniczymi światłami do programu wycieczki sprzedano na nią o kilkaset biletów więcej, obecność Jeremy'ego zaś stworzyła sposobność, żeby usłyszał o nich cały kraj. Och, zawsze był przekonany, że Jeremy jest dość inteligentny, by samodzielnie rozgryźć tę zagadkę. Tym się za bardzo nie przejmował. Co z tego, jeśli dziennikarz odsłoni prawdę w ogólnokrajowym programie telewizyjnym? Albo nawet napisze o tym w swojej rubryce? Ludzie w całym kraju nadal będą słyszeli o Boone Creek i niektórzy być może zechcą odszukać miasteczko. Każda reklama jest lepsza niż jej brak. Oczywiście pod warunkiem, że Jeremy nie użyje słowa

„szwindel”. To takie wstrętne słowo i nie przystające do tego, co się tutaj dzieje. Jasne, on sam wiedział, czym są światła, ale poza nim nie wiedział tego prawie nikt, zresztą co w tym złego? Prawda jest po prostu taka, że istnieje legenda, istnieją światła, a niektórzy ludzie wierzą, że to duchy. Inni po prostu przystają na to, uważając, że dzięki temu miasteczko może wydać się niezwykłe, wyjątkowe. Właśnie teraz mieszkańcy potrzebują tego bardziej niż kiedykolwiek. Jeremy Marsh, wynoszący z miasta miłe wspomnienia, zrozumie to. Jeremy Marsh, nie mając takich wspomnień, może nie zrozumieć. A w tej chwili burmistrz Gherkin nie był pewien, z jakimi wrażeniami Jeremy będzie jutro odjeżdżał. - Burmistrz wygląda na zmartwionego, nie sądzisz? - zauważył Rodney. Rachel spojrzała w tamtą stronę, odczuwając dumę z tego powodu, że prawie przez cały wieczór stoją razem. Tego uczucia nie mógł zepsuć nawet fakt, że Rodney spoglądał od czasu do czasu w stronę drzwi i zdawał się szukać wzrokiem Lexie, z tej prostej przyczyny, że mężczyzna był również wyraźnie zadowolony z jej towarzystwa. - Tak jakby. Ale on zawsze sprawia takie wrażenie. - Nie - zaprzeczył Rodney - to nie to samo. Gryzie się czymś poważnym. - Chcesz z nim pogadać? Rodney zastanowił się nad tym. Podobnie jak burmistrz - chyba jak wszyscy inni słyszał o kłótni w bibliotece, lecz w przeciwieństwie do większości orientował się całkiem dobrze, co się dzieje. Potrafił złożyć elementy układanki, zwłaszcza gdy zobaczył minę burmistrza. Zrozumiał nagle, że Gherkin trapi się, w jaki sposób Jeremy zamierza przedstawić światu ich małą tajemnicę. Co do awantury, to próbował ostrzec Lexie, że kłótnia wisi w powietrzu. Była nieunikniona. Znał dobrze Lexie, wiedział, że jest realistką i nigdy nie ustępuje nikomu. Potrafi być wybuchowa i Jeremy wreszcie odczuł to na własnej skórze. Mimo że Rodney wolałby, żeby nie przeżywała kolejnego zawodu, poczuł ulgę na myśl, że romans należy już do przeszłości. - Nie - odparł - niewiele mam do powiedzenia burmistrzowi. To już wymknęło mu się z rąk. - O czym ty mówisz? - spytała Rachel, marszcząc brwi. - Nic. - Porzucił temat, uśmiechając się do niej. - Nieważne. Rachel przyglądała mu się przez chwilę, po czym wzruszyła ramionami. Właśnie skończyła się jedna piosenka i zespół zaczynał grać nową. Gdy coraz więcej osób

wychodziło na parkiet, Rachel zaczęła przytupywać nogą do taktu. Rodney zdawał się nie zauważać tańczących, pogrążony w myślach. Pragnął porozmawiać z Lexie. W drodze na zabawę przejeżdżał obok jej domu i widział, że palą się u niej światła, a samochód stoi na podjeździe. Otrzymał również raport od drugiego zastępcy szeryfa, że Cwaniaczek oraz jego przyjaciel przypominający postać z filmu rysunkowego ustawiają na deptaku swoje kamery. Co oznaczało, że tamci dwoje się nie pogodzili. Gdyby u Lexie paliło się światło, kiedy będzie wracał do domu po skończonej zabawie, może wpadłby do niej, tak jak to uczynił tamtej nocy, kiedy wyjechał Pan Renesans. Miał wrażenie, że nie byłaby całkiem zaskoczona na jego widok. Zapewne wpatrywałaby się w niego przez chwilę, po czym otworzyłaby mu drzwi. Zaparzyłaby kawy bezkofeinowej i podobnie jak ostatnim razem siedziałby na kanapie, słuchając godzinami, jak wyrzuca sobie, że była taką idiotką. Pokiwał głową. Znał ją lepiej niż samego siebie. Mimo to nie był jeszcze na to gotowy. Po pierwsze Lexie potrzebowała trochę więcej czasu dla siebie, by przemyśleć swoje sprawy, a po drugie musiał przyznać, że jest trochę zmęczony odgrywaniem roli starszego brata i nie ma chyba w nastroju do wysłuchiwania jej. Czuł się dobrze na zabawie i w tym momencie nie miał ochoty znaleźć się w dołku na zakończenie wieczoru. Poza tym zespół był całkiem niezły. Znacznie lepszy od tego, który grał w zeszłym roku. Kątem oka obserwował Rachel kołyszącą się w rytm muzyki, mile połechtany tym, że wybrała go na swego towarzysza, podobnie jak przedwczoraj na przyjęciu. Zawsze kręciła się gdzieś w pobliżu, lecz dziwna rzecz, gdy ją ostatnio spotykał, za każdym razem wydawała mu się ładniejsza, niż pamiętał. Bez wątpienia to tylko igraszki wyobraźni, nie mógł jednak odpędzić myśli, że dziś wieczorem wygląda wyjątkowo ślicznie. Rachel zauważyła, że się jej przygląda, i uśmiechnęła się z zakłopotaniem. - Przepraszam - powiedziała - ale bardzo lubię tę piosenkę. Rodney odchrząknął. - Może zatańczymy? - spytał. Rachel uniosła brwi. - Naprawdę? - Ale ostrzegam, że nie najlepszy ze mnie tancerz... - Zatańczę z tobą z przyjemnością - przerwała mu, biorąc go za rękę. Idąc za nią na parkiet, zadecydował, że później zastanowi się, czy wpaść do Lexie. Doris siedziała w salonie w fotelu na biegunach, patrząc w kierunku okna niewidzącym wzrokiem i zastanawiając się, czy Lexie wpadnie dziś do niej. Intuicja podpowiadała jej, że

raczej nie, lecz była to jedna z tych chwil, kiedy wolałaby się mylić. Wiedziała, że jej wnuczka jest przygnębiona - było to nie tyle przeczucie, ile stwierdzenie oczywistego faktu - i wiązało się to w stu procentach z wyjazdem Jeremy'ego. Żałowała, że w pewnym sensie popchnęła Lexie ku niemu. Spoglądając wstecz, dochodziła teraz do wniosku, że powinna była przewidzieć, iż tak się to skończy, dlaczego więc zrobiła wszystko, co w jej mocy, by popchnąć oboje do tego romansu? Dlatego że Lexie jest samotna? Że popadła w rutynę i tkwi w niej od czasu, gdy zakochała się w tamtym młodym człowieku z Chicago? Ponieważ przypuszcza, że Lexie przeraża myśl, iż mogłaby jeszcze kiedykolwiek w kimś się zakochać? Dlaczego nie umiała zwyczajnie cieszyć się towarzystwem Jeremy'ego? Doprawdy, tylko tego dla niej pragnęła. Jeremy był inteligentny i czarujący, a Lexie po prostu musiała się przekonać, że istnieją tacy mężczyźni jak on. Musiała uświadomić sobie, że nie każdy przypomina Avery'ego czy tamtego młodzieńca z Chicago. Jak ona go teraz nazywa? Pan Renesans? Doris próbowała odszukać w pamięci jego imię, ale to przecież nieważne. Ważna była Lexie, i Doris martwiła się o nią. Och, na dalszą metę dziewczyna poradzi sobie, Doris była tego pewna. Bez wątpienia pogodzi się z tym, co się stało, i znajdzie sposób, by ułożyć sobie życie. Po jakimś czasie przekona nawet samą siebie, że wyszło jej to na dobre. Doris zdążyła się już nauczyć, że jej wnuczka nigdy się nie poddaje. Westchnęła głęboko. Wiedziała, że Jeremy stracił dla niej głowę. Jeżeli Lexie zakochała się w nim, to on jeszcze bardziej, a Lexie była mistrzynią od przechodzenia do porządku dziennego nad zakończonymi związkami i udawania, że nic się nie stało. Biedny Jeremy, pomyślała. To nie fair wobec niego. Na cmentarzu Cedar Creek Lexie stała w gęstniejącej mgle nad grobem, w którym spoczywali jej rodzice. Wiedziała, że Jeremy i Alvin filmują z deptaka wiadukt kolejowy oraz Riker's Hill, co oznaczało, że dzisiejszego wieczoru mogła pozostać sam na sam ze swoimi myślami. Nie zamierzała przebywać tu długo, lecz z jakiegoś powodu czuła potrzebę, by odwiedzić cmentarz. Zachowywała się tak samo po zakończeniu znajomości z Averym i Panem Renesansem. Oświetlając latarką inskrypcje nagrobkowe rodziców, żałowała, że nie ma ich tutaj i nie może z nimi porozmawiać. Zdawała sobie sprawę, że ich idealizuje i że ma to związek z jej nastrojami. Czasami lubiła myśleć o nich jako o ludziach kochających zabawę i rozmownych. Kiedy indziej znowu wolała wierzyć, że byli spokojni i umieli słuchać. W tej chwili pragnęła uważać ich

za mądrych i silnych, za ludzi, których rada sprawiłaby, że wszystko stałoby się mniej pogmatwane. Była zmęczona popełnianiem życiowych błędów. A zawsze je popełniała, pomyślała z przygnębieniem, i w tej chwili jest bardzo bliska popełnienia następnego, bez względu na to, jak postąpi. Po drugiej stronie rzeki we mgle widoczne były wyłącznie światła papierni, natomiast samo miasteczko ginęło w sennym zamgleniu. Alvin sprawdził po raz ostatni kamerę nakierowaną na Riker's Hill - pociąg, zgodnie z rozkładem jazdy, który dostarczył Jeremy, miał przejechać niebawem. To trudne ujęcie. Tamto drugie, na wiadukt kolejowy, było łatwe. Ponieważ Riker's Hill znajdowało się w dużej odległości i kryło się we mgle, Alvin nie był absolutnie pewny, czy kamera sfilmuje to, co trzeba. Nie była przeznaczona do robienia zdjęć filmowych z daleka, a to właśnie okazało się w tym wypadku konieczne. Mimo iż przywiózł swoje najlepsze obiektywy oraz wysoko czułą błonę filmową, żałował, że Jeremy nie podał mu tego drobnego szczegółu, zanim ściągnął go tu z Nowego Jorku. Jeremy nie myślał jasno przez kilka ostatnich dni, toteż można mu było chyba wybaczyć. Normalnie w takiej sytuacji gadałby jak najęty i żartowałby sobie, teraz jednak niewiele się odzywał w ciągu tych dwóch godzin. Alvin zakładał, że będzie to „urlopowa” sesja zdjęciowa, lekka, łatwa i przyjemna, a ona niespodziewanie okazała się trudną pracą, zwłaszcza że w powietrzu czuć było ziąb. Nie do tego się zatrudnił, ale co tam... po prostu podniesie swoje honorarium i wyśle rachunek Nate'owi. Tymczasem Jeremy stał ze skrzyżowanymi ramionami przy balustradzie, wpatrując się w zasnuty mgłą brzeg. - Czy mówiłem ci, że dzwonił Nate? - spytał Alvin, starając się wciągnąć przyjaciela do rozmowy. - Doprawdy? - Przerwał mi drzemkę - rzekł Alvin - i zaczął się na mnie wydzierać, bo nie miałeś włączonej komórki. Mimo że Jeremy był zaabsorbowany własnymi myślami, uśmiechnął się do przyjaciela. - Nauczyłem się wyłączać ją jak najczęściej. - Tak, cóż... szkoda, że mi nie powiedziałeś. - Czego chciał? - W kółko to samo. Żeby go informować o wszystkim na bieżąco. Ale prosił też, byś przygotował próbkę. - Próbkę czego? - Domyślam się, że mówił o duchach. Pytał, czy była jakaś aura, czy coś w tym rodzaju?

Przyszło mu na myśl, że mógłbyś pokazać tę próbkę na spotkaniu z producentami w przyszłym tygodniu. - Aura? Alvin rozłożył ręce. - To jego słowa, nie moje. - Ale on już przecież wie, że to światło z papierni. - Tak, wie. Pomyślał po prostu, że byłby to dobry akcent. Wiesz, wielkie halo, żeby zrobić wrażenie. Jeremy pokręcił z niedowierzaniem głową. Nate miał wiele szalonych pomysłów przez lata ich współpracy, ten jednak to już szczyt wszystkiego. Ale taki już jest Nate. Musi natychmiast powiedzieć wszystko, cokolwiek wpadnie mu do głowy, a potem przeważnie nawet nie pamięta, że to mówił. - Prosił też, żebyś zadzwonił do niego - dodał Alvin. - Zadzwonię - rzekł Jeremy - ale zostawiłem telefon komórkowy w Greenleaf. Nie powiedziałeś mu o pamiętniku, prawda? - spytał po chwili namysłu. - Wtedy nawet o nim nie wiedziałem - odparł Alvin. - Poinformowałeś mnie dopiero po mojej rozmowie z Nate'em. Wspomniałem przecież, że wyrwał mnie z drzemki. Jeremy pokiwał w zamyśleniu głową. - Jeśli znowu do ciebie zadzwoni, zachowaj to chwilowo dla siebie, dobrze? - Nie chcesz, by dowiedział się, że burmistrz dopuścił się małego szwindlu. - Nie - przyznał Jeremy. - Na razie nie. - Na razie czy nigdy? - drążył Alvin, mierząc go pytającym spojrzeniem. Jeremy zwlekał z odpowiedzią. To jest właściwe pytanie. - Jeszcze nie podjąłem decyzji. Alvin spojrzał ponownie przez obiektyw, mrużąc oczy. - Trudna sprawa - zauważył. - Może jest to i temat. Chodzi mi o to, że światła światłami, ale musisz zdawać sobie sprawę, że rozwiązanie wcale nie jest takie frapujące. - Co masz na myśli? - Telewizję. Nie jestem pewien, czy zainteresuje ich to, że przejeżdżający pociąg jest źródłem tajemniczych świateł. - Nie tylko przejeżdżający pociąg - poprawił go Jeremy. - Rzecz polega na tym, w jaki sposób światło padające z papierni zostaje odbite przez pociąg w kierunku Riker's Hill, a większa gęstość mgły na zapadającym się cmentarzu sprawia, że pojawiają się światła. Alvin udał, że ziewa.

- Przepraszam, mówiłeś coś? - To wcale nie jest nudne - twierdził z uporem Jeremy. - Czy nie rozumiesz, ile czynników musiało zaistnieć równocześnie, by powstało to zjawisko? W jaki sposób kamieniołomy zmieniły zwierciadło wód gruntowych i spowodowały zapadanie się cmentarza? Lokalizacja wiaduktu kolejowego? Fazy Księżyca, ponieważ tylko czasami jest na tyle ciemno, że światłą są widoczne? Legenda? Usytuowanie papierni i taki a nie inny rozkład jazdy pociągów? Alvin wzruszył ramionami. - Uwierz mi, to jest nudne przez duże „N”. Szczerze mówiąc, byłoby to znacznie bardziej interesujące, gdybyś nie znalazł rozwiązania zagadki. Widzowie telewizyjni uwielbiają tajemnice. Zwłaszcza w miastach takich jak Nowy Orlean, Charleston lub inne superromatyczne miejsca. Lecz odbite światła w Boone Creek w Karolinie Północnej? Naprawdę sądzisz, że będzie to obchodziło mieszkańców Nowego Jorku czy Los Angeles? Jeremy otworzył usta, by mu odpowiedzieć, lecz nagle przypomniał sobie, że Lexie mówiła o tym zjawisku dokładnie to samo, a ona mieszka tutaj. Alvin wpatrywał się w niego, czekając na odpowiedź. - Jeśli myślisz poważnie o tym telewizyjnym występie, będziesz musiał jakoś go ubarwić, a pamiętnik, o którym mi wspomniałeś, doskonale by się do tego nadawał. Mógłbyś pokazać w swoim programie materiały, które zebrałeś, i zamknąć je pamiętnikiem. Może to wystarczy, by zainteresować producentów, jeśli dobrze to spreparujesz. - Uważasz, że powinienem rzucić miasteczko na pożarcie wilkom? Alvin pokręcił głową. - Tego nie powiedziałem. I szczerze mówiąc, wcale nie jestem pewien, czy pamiętnik wystarczy. Mówię ci tylko, że jeśli nie wystąpisz z czymś nadprzyrodzonym, zastanów się nad wykorzystaniem pamiętnika, albo wyjdziesz na idiotę na spotkaniu z producentami. Jeremy odwrócił wzrok. Wiedział, że pociąg nadjedzie zaledwie za kilka minut. - Lexie nie chciałaby mnie już nigdy widzieć na oczy, gdybym to zrobił - rzekł, wzruszając ramionami. - Zakładając, że jeszcze chce. Alvin nic na to nie powiedział. Jeremy popatrzył na niego pytająco. - Jak sądzisz, co powinienem zrobić? - Sądzę - odparł Alvin, wciągając głęboko powietrze - że wszystko sprowadza się do tego, co jest najważniejsze, prawda?

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY Jeremy spał źle ostatniej nocy w Greenleaf. Skończyli z Alvinem filmowanie - gdy przejechał pociąg, Riker's Hill było ledwie widoczne w odbitym świetle - i po obejrzeniu filmu zdecydowali, że ten materiał wystarczy, by uzasadnić teorię Jeremy'ego, chyba że zechcieliby ściągnąć lepszy sprzęt. Mimo to w drodze powrotnej do Greenleaf Jeremy nie mógł skupić się ani na tajemnicy, ani na prowadzeniu samochodu. Wracał wciąż myślami do ostatnich kilku dni. Przypominał sobie, jak po raz pierwszy spotkał Lexie na cmentarzu oraz ich gorącą wymianę zdań w bibliotece, lunch na szczycie Riker's Hill, spacer po deptaku, swoje zaskoczenie na niezwykłym przyjęciu na jego cześć, a później jak się czuł, gdy zobaczył światła w Cedar Creek. Przede wszystkim jednak wryły mu się w pamięć chwile, kiedy uświadomił sobie, że się w niej zakochuje. Czy to naprawdę możliwe, by tak wiele zdarzyło się w ciągu zaledwie paru dni? Gdy dotarł do Greenleaf i wszedł do pokoju, próbował uchwycić moment, od którego sprawy potoczyły się źle. Nie był pewien, lecz miał teraz wrażenie, że Lexie robi wszystko, by uciec od swoich uczuć, a nie tylko od niego. Więc kiedy zaczęła zdawać sobie sprawę z tego, co do niej czuje? Na przyjęciu, tak jak on? Na cmentarzu? Wcześniej po południu tego samego dnia? Nie miał pojęcia, nie znał odpowiedzi. Wiedział jedynie, że ją kocha i nie potrafi wyobrazić sobie, że nigdy więcej jej nie zobaczy. Godziny mijały powoli. Jego samolot odlatywał z Raleigh w południe, zatem musi niebawem opuścić Greenleaf. Wstał przed szóstą, spakował się i włożył swoje rzeczy do bagażnika. Upewniwszy się, że u Alvina pali się światło, skierował się do recepcji. Na dworze panował przejmujący ziąb. Jed, jak było do przewidzenia, spojrzał na niego spode łba. Włosy miał zmierzwione jeszcze bardziej niż zwykle, ubranie pogniecione, toteż Jeremy domyślił się, że musiał wstać zaledwie przed kilkoma minutami. Położył przed nim klucze. - Niezłe lokum - powiedział. - Nie omieszkam polecić go moim znajomym. Jeśli to możliwe, Jed zrobił jeszcze bardziej nieprzyjemną minę, na co Jeremy uśmiechnął się tylko przypochlebnie. Wracając do pokoju, zobaczył reflektory samochodu powoli nadjeżdżającego we mgle żwirowanym podjazdem. Przez krótką chwilę pomyślał, że to Lexie, i serce zabiło mu szybciej. Kiedy samochód pojawił się w końcu w polu widzenia, jego nadzieje się rozwiały.

Z samochodu wysiadł burmistrz Gherkin, okutany w grubą kurtkę i szalik. Gdy szedł w ciemności po omacku w stronę Jeremy'ego, nie tryskał energią, tak jak podczas poprzednich spotkań. - Pewnie się pakujesz?! - zawołał. - Właśnie skończyłem. - Jed nie wystawił ci chyba rachunku, co? - Nie - odrzekł Jeremy. - Przy okazji chciałem podziękować za gościnę. - Nie ma za co. Jak już mówiłem, przynajmniej tyle mogliśmy dla ciebie zrobić. Mam nadzieję, że miło spędziłeś czas w naszym pięknym miasteczku. Jeremy skinął głową, widząc niepokój malujący się na twarzy Gherkina. - Tak - odpowiedział - bardzo miło. Po raz pierwszy, od kiedy się poznali, burmistrz stracił kontenans. Gdy milczenie stawało się coraz bardziej kłopotliwe, Gherkin poprawił szalik na szyi. - Cóż, po prostu chciałem wpaść, by ci powiedzieć, że ludzie w miasteczku naprawdę cieszą się, iż mogli cię poznać. Wiem, że mówię w imieniu wszystkich, ale zrobiłeś tu duże wrażenie. Jeremy włożył ręce do kieszeni. - Po co ten podstęp? - spytał. Gherkin westchnął. - Masz na myśli zwiedzanie cmentarza włączone do programu wycieczki? - Nie. Mam na myśli fakt, że twój ojciec podał rozwiązanie zagadki świateł w swoim pamiętniku, a ty ukryłeś to przede mną. Twarz burmistrza przybrała smutny wyraz. - Masz absolutną rację - odparł po chwili niepewnym głosem. - Mój tata rzeczywiście rozwikłał tę tajemnicę, ale tak chyba miało być. - Spojrzał Jeremy'emu w oczy. - Czy wiesz, dlaczego tak bardzo interesowała go historia naszego miasteczka? Jeremy pokręcił przecząco głową. - Podczas drugiej wojny światowej tata służył w wojsku razem z mężczyzną, który nazywał się Lloyd Shaumberg. Był porucznikiem, a mój ojciec żołnierzem piechoty. Obecnie nikt nie zdaje sobie chyba sprawy, że w czasie wojny na liniach frontu walczyli zwykli ludzie: piekarze, rzeźnicy, mechanicy. Shaumberg był historykiem. Przynajmniej tak mówił o nim tata. W rzeczywistości Shaumberg uczył historii w szkole średniej w Delaware, lecz ojciec przysięgał, że nie było w wojsku lepszego od niego oficera. Opowiadał swoim żołnierzom historie z przeszłości, których prawie nikt nie znał, dzięki czemu mój tata nie był taki przerażony tym, co się działo. Podczas ofensywy we Włoszech mój tata,

Shaumberg i reszta plutonu zostali otoczeni przez Niemców. Shaumberg kazał swoim ludziom wycofać się, tymczasem sam próbował ich osłaniać. „Nie mam wyboru”, powiedział. Wszyscy zdawali sobie sprawę, że to samobójcza akcja, ale taki był Shaumberg. - Gherkin zamilkł, po czym dodał: - W każdym razie Shaumberg zginął, a tata przeżył i po powrocie z wojny postanowił, że zostanie historykiem, by uczcić pamięć przyjaciela. Kiedy Gherkin przerwał swoją opowieść, Jeremy przyjrzał mu się z zaciekawieniem. - Po co mi to mówisz? - Ponieważ - odparł burmistrz - moim zdaniem ja również nie miałem wyboru. Każde miasto potrzebuje czegoś własnego, co przypominałoby ludziom, że jest to wyjątkowe miejsce na ziemi. W Nowym Jorku człowiek nie musi przejmować się czymś takim. Macie Broadway, Wall Street, Empire State Building, Statuę Wolności. Ale gdy rozejrzałem się dookoła, doszedłem do wniosku, że tutaj, po zamknięciu wszystkich tych przedsiębiorstw, została nam wyłącznie legenda. A legendy... cóż, są po prostu reliktami przeszłości i miasteczko potrzebuje znacznie więcej, żeby przeżyć. Tylko to usiłowałem zrobić... szukałem sposobu, by utrzymać je przy życiu, a wtedy zjawiłeś się ty. Jeremy odwrócił wzrok, myśląc o zabitych deskami oknach wystawowych sklepów, pamiętając komentarz Lexie na temat zamknięcia zakładów włókienniczych i kopalni fosforytów. - I przyjechałeś dziś rano specjalnie po to, by mi przedstawić swoją wersję tej historii? - Nie - rzekł burmistrz. - Przyjechałem po to, by poinformować cię, że był to w całości mój pomysł. Nie rady miejskiej ani też ludzi, którzy tutaj mieszkają. Być może nie miałem racji, być może postąpiłem źle. Być może nie zgadzasz się ze mną. Ale zrobiłem to, co według mnie było dobre dla naszego miasteczka i dla jego mieszkańców. I proszę cię wyłącznie o to, byś pamiętał przy opracowaniu swojego materiału, że nikt poza mną nie maczał w tym palców. Jeśli zechcesz mnie poświęcić, zdołam z tym żyć. I myślę, że mój tata by zrozumiał. Nie czekając na odpowiedź, Gherkin wrócił do samochodu, włączył silnik i po chwili zniknął we mgle. Niebo było zaciągnięte chmurami i w szarym świetle poranka Jeremy pomagał Alvinowi załadować resztę sprzętu do bagażnika, kiedy nagle przyjechała Lexie. Wysiadając z samochodu, wyglądała właściwie tak samo jak wtedy, gdy Jeremy zobaczył ją po raz pierwszy. Nie potrafił niczego wyczytać z jej fiołkowych oczu, mimo że nie spuściła wzroku. Trzymała w ręku pamiętnik ojca burmistrza. Przez chwilę spoglądali na siebie w milczeniu, żadne z nich nie wiedziało, co powiedzieć.

Stojący przy bagażniku Alvin przerwał niezręczną ciszę. - Dzień dobry - przywitał ją. - Cześć, Alvin - odrzekła z wymuszonym uśmiechem. - Wcześnie wstałaś. Wzruszyła ramionami, przenosząc spojrzenie z powrotem na Jeremy'ego. Alvin patrzył to na jedno, to na drugie, wreszcie machnął ręką w stronę bungalowu. - Chyba po raz ostatni rzucę okiem na swój pokój - oznajmił, mimo że nikt nie zwracał na niego uwagi. Kiedy odszedł, Jeremy odetchnął głęboko. - Nie sądziłem, że wpadniesz - powiedział. - Szczerze mówiąc, ja też nie byłam tego pewna. - Cieszę się, że cię widzę. - Pochmurna pogoda przypomniała mu ich spacer po plaży w pobliżu latarni morskiej i poczuł przejmujące ukłucie bólu na myśl, jak bardzo pokochał Lexie. Choć w pierwszym odruchu miał ochotę pochwycić ją w ramiona, jej sztywna poza powstrzymała go. Wskazała głową jego samochód. - Widzę, że jesteś spakowany i gotowy do drogi. - Tak - odrzekł. - Wszystko już w bagażniku. - I skończyłeś filmować światła? Zawahał się zniesmaczony banalnością ich rozmowy. - Naprawdę przyjechałaś tutaj po to, by rozmawiać o mojej pracy lub o tym, czy już się spakowałem? - Nie - odparła. - Rzeczywiście nie. - Wobec tego po co? - Żeby przeprosić cię za moje wczorajsze zachowanie w bibliotece. Nie powinnam była tak cię potraktować. To nie było fair wobec ciebie. - W porządku - powiedział z półuśmiechem. - Zapomnę o tym. Ja też cię przepraszam. Wyciągnęła pamiętnik w jego stronę. - Przywiozłam to dla ciebie. Na wypadek gdyby okazał ci się potrzebny. - Nie sądziłem, że zechcesz, bym go wykorzystał. - Bo nie chcę. - To po co mi go dajesz? - Ponieważ powinnam była poinformować cię wcześniej o zapisie w dzienniku i zależy mi na tym, byś nie myślał, że wszyscy tutaj biorą udział w jakiejś próbie zatuszowania

faktów. Potrafię zrozumieć, że mogłeś podejrzewać, że całe miasto coś knuje, i to jest gałązka oliwna. Ale zapewniam cię, że nie było żadnego wielkiego spisku... - Wiem - przerwał jej Jeremy. - Odwiedził mnie rano burmistrz. Pokiwała głową i spuściła wzrok, po czym ponownie spojrzała mu w oczy. Jeremy odniósł wrażenie, że Lexie zamierzała coś powiedzieć, lecz w ostatniej chwili zmieniła zdanie. - Cóż, to by było tyle - rzekła, wkładając ręce do kieszeni. - Musisz się chyba zbierać, żeby zdążyć na samolot. Nigdy nie byłam zwolenniczką długich pożegnań. - A więc to pożegnanie? - spytał, starając się wytrzymać jej spojrzenie. Przechyliła głowę na bok z niemal smutną miną. - Musi być, prawda? - Czyli tak to wygląda? Wpadłaś, żeby oznajmić mi, że to koniec? - Przeczesał palcami włosy, marszcząc brwi. - Czy ja nie mam tu nic do powiedzenia? - Już to przerabialiśmy, Jeremy - odpowiedziała cicho. - Nie przyjechałam dzisiaj po to, żeby się kłócić, ani też po to, żeby cię rozgniewać. Przyjechałam, ponieważ było mi przykro z powodu tego, jak cię potraktowałam wczoraj. I ponieważ nie chciałam, żebyś pomyślał, że ten tydzień nic dla mnie nie znaczył. Bo znaczył. Odczuł jej słowa jak fizyczny cios. - Ale jesteś zdecydowana to skończyć - rzekł z trudem. - Staram się tylko być realistką. - A gdybym ci powiedział, że cię kocham? Patrzyła na niego przez długą chwilę, po czym odwróciła wzrok. - Nie mów tego. Postąpił krok w jej stronę. - Ale to prawda. Kocham cię. Nic na to nie mogę poradzić. - Jeremy... proszę... Szedł ku niej szybciej, czując, że w końcu zaczyna przełamywać jej opory; jego odwaga rosła z każdym krokiem. - Pragnę zrobić wszystko, żeby się nam udało. - Nie uda nam się - odparła. - Oczywiście, że się uda - rzekł, okrążając samochód. - Możemy wszystko sobie ułożyć. - Nie. - Jej głos brzmiał coraz bardziej stanowczo. Cofnęła się o krok. - Dlaczego? - Ponieważ zamierzam wyjść za Rodneya. Słysząc jej słowa, stanął jak wryty. - O czym ty mówisz? - Wczoraj w nocy po zabawie wstąpił do mnie i długo rozmawialiśmy. Jest uczciwy,

pracowity, kocha mnie i mieszka tutaj. A ty nie. Wpatrywał się w nią, zdumiony jej słowami. - Nie wierzę ci. Odwzajemniała jego spojrzenie z kamiennym wyrazem twarzy. - To uwierz. Jeremy stał, nie mogąc wykrztusić słowa. Lexie podała mu pamiętnik, po czym uniosła dłoń w zdawkowym pożegnaniu i zaczęła iść tyłem, wciąż na niego patrząc, tak jak tamtego dnia na cmentarzu. - Żegnaj, Jeremy - powiedziała w końcu, wsiadając do auta. Wciąż nie mogąc otrząsnąć się z szoku, Jeremy usłyszał, jak Lexie uruchamia silnik, i zobaczył, jak ogląda się przez ramię, zaczynając cofać samochód. Podszedł zamaszystym krokiem i położył dłoń na masce, próbując zatrzymać Lexie, lecz gdy auto ruszyło, palce ześlizgnęły mu się po wilgotnym lakierze i wreszcie usunął się, przepuszczając samochód, który zjechał na podjazd. Przez jeden krótki moment Jeremy'emu wydało się, że widzi łzy w jej oczach, potem jednak odwróciła się i uświadomił sobie nieodwołalnie, że już nigdy jej nie zobaczy. Chciał krzyknąć za nią, wołać, żeby się zatrzymała. Chciał jej powiedzieć, że on może zostać, że pragnie zostać, że jeśli jego wyjazd ma oznaczać, iż ją utraci, to powrót do domu nie jest tego wart. Ale słowa ugrzęzły mu w gardle, a samochód przetoczył się powoli obok niego, nabierając szybkości na podjeździe. Jeremy stał, odprowadzając spojrzeniem auto, dopóki nie rozpłynęło się we mgle i majaczyły tylko jego tylne światła. Potem zniknęło całkowicie z pola widzenia, a warkot silnika ucichł w lesie.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Reszta dnia minęła Jeremy'emu tak, jak gdyby patrzył na wszystko cudzymi oczami. Ledwie pamiętał, jak jechał za Alvinem autostradą wiodącą do Raleigh, zerkając częstokroć we wsteczne lusterko, w nadziei, że jeden z jadących daleko za nim samochodów należy do Lexie. Wprawdzie wyraziła jasno życzenie zakończenia ich znajomości, mimo to czuł, jak podnosi mu się poziom adrenaliny, ilekroć widział auto podobne do tego, którym jeździła. Tymczasem zwiększała się odległość między nim a Alvinem. Jeremy wiedział, że powinien patrzeć przed siebie i uważać na drogę, on zaś przez większość czasu interesował się tym, co się dzieje z tyłu. Oddał wynajęty samochód, po czym przeszedł piechotą do terminalu i ruszył w stronę swojego wyjścia. Mijając zatłoczone sklepy, lawirując między śpieszącymi się dokądś ludźmi, zastanawiał się znowu, dlaczego Lexie tak łatwo zrezygnowała ze wszystkiego, co wspólnie przeżyli. W samolocie Alvin przerwał mu rozmyślania, siadając obok niego. - Dzięki, że załatwiłeś, byśmy mogli siedzieć razem - powiedział z przekąsem. Umieścił swoją torbę na półce nad głową. - Co? - spytał nieprzytomnie Jeremy. - Miejsca. Myślałem, że się tym zajmiesz, zgłaszając się do odprawy. Prosiłem cię o tę przysługę, kiedy dostałem kartę pokładową. Miałem siedzieć w ostatnim rzędzie. - Przepraszam - rzekł Jeremy. - Chyba zapomniałem. - Tak, chyba tak - potwierdził Alvin, sadowiąc się wygodnie. Przyjrzał się Jeremy'emu. Chcesz o tym porozmawiać? Jeremy zawahał się. - Nie bardzo wiem, czy jest w ogóle o czym rozmawiać. - Już to mówiłeś wcześniej. Ale słyszałem, że mogłoby to ci dobrze zrobić. Nie śledzisz ostatnio telewizyjnych talk - show? Wyraź swoje uczucia, odpokutuj winy, szukajcie, a znajdziecie. - Może później - wymamrotał Jeremy. - Rób, jak uważasz - odparł Alvin. - Jeśli nie chcesz gadać, to nie. Wobec tego zdrzemnę się trochę. - Odchylił się na oparcie fotela i zamknął oczy. Alvin przespał prawie cały lot, tymczasem Jeremy patrzył w zamyśleniu przez okno. Gdy Jeremy jechał taksówką z lotniska La Guardia, uderzył go hałas i gorączkowy ruch panujący w mieście - biznesmeni z teczkami śpieszyli we wszystkie strony, matki pchały

wózki z małymi dziećmi, jednocześnie próbując poradzić sobie z torbami pełnymi zakupów, wszędzie unosił się smród spalin, rozlegały się dźwięki klaksonów oraz syren policyjnych. Było to zupełnie normalne, świat, w którym dorósł i uznawał za rzecz oczywistą. Zdumiało go natomiast, że gdy wyglądał przez okno samochodu, próbując przystosować się do swego rzeczywistego życia, pomyślał o Greenleaf i panującej tam absolutnej ciszy. W budynku, w którym mieszkał, jego skrzynka na listy była zapchana reklamami i rachunkami, wydobył wszystko i powlókł się schodami na górę. Mieszkanie wyglądało tak samo jak przed wyjazdem. W salonie leżały porozrzucane czasopisma, gabinet był zagracony tak jak zawsze, w lodówce stały trzy butelki heinekena. Zostawiwszy walizkę w pokoju, otworzył butelkę piwa, a potem położył laptop oraz torbę na biurku. Miał tam wszystkie informacje, które zebrał w ciągu kilku ostatnich dni: notatki, odbitki artykułów, aparat cyfrowy zawierający zdjęcia, które zrobił na cmentarzu, mapę oraz pamiętnik. Gdy zaczął wyjmować rzeczy z torby, na blat wypadł plik widokówek i po chwili przypomniał sobie, że kupił je pierwszego dnia pobytu w miasteczku. Pocztówka znajdująca się na wierzchu przedstawiała widok na miasto od strony rzeki. Zdjąwszy opaskę, zaczął przeglądać resztę. Znalazł zdjęcia ratusza, modrej czapli brodzącej we mgle po płyciznach Boone Creek, żaglówek zgromadzonych na wodzie w wietrzny dzień. Przejrzawszy mniej więcej połowę widokówek, zatrzymał się nad jedną, tą, na której była biblioteka. Siedział bez ruchu, myśląc o Lexie i po raz kolejny uświadamiając sobie, że ją kocha. Ale to już koniec, powiedział sobie, nie przestając przeglądać kartek pocztowych. Trafił na dziwnie ziarnistą fotografię Herbs oraz jeszcze jeden widok na miasteczko, tym razem z Riker's Hill. Nad ostatnią kartką przedstawiającą centrum Boone Creek również zatrzymał się dłużej. Na pocztówce będącej reprodukcją starego czarno - białego zdjęcia widniało miasteczko gdzieś mniej więcej w tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym roku. Na pierwszym planie znajdował się teatr z elegancko ubranymi gośćmi, czekającymi przed kasą biletową, a na dalszym, na małym skwerku tuż obok głównej ulicy, stała udekorowana świąteczna choinka. Na chodnikach ludzie zaglądali do sklepów przez szyby wystawowe, ozdobione girlandami i lampkami, albo spacerowali pod rękę. Przyglądając się fotografii, Jeremy zaczął mimo woli wyobrażać sobie, jak obchodziło się święta w Boone Creek przed pięćdziesięciu laty. Tam gdzie teraz są okna zabite deskami, zobaczył kobiety otulone

szalami, mężczyzn w kapeluszach i dzieci pokazujące palcami sople zwisające z drogowskazów. Złapał się na tym, że myśli o burmistrzu Gherkinie. Widokówka pokazywała nie tylko styl życia w Boone Creek pół wieku temu, lecz również to, na co w przyszłości miał nadzieję burmistrz. Był to wyidealizowany świat, niczym z ilustracji Normana Rockwella, choć w południowym stylu. Jeremy trzymał kartkę w dłoni przez długą chwilę, myśląc o Lexie i zastanawiając się, co zrobi z całą tą historią. Rozmowa z producentami telewizyjnymi była umówiona na wtorkowe popołudnie. Nate spotkał się wcześniej z Jeremym w swojej ulubionej restauracji Smith and Wollensky's, specjalizującej się w stekach. Nate był radosny, podekscytowany spotkaniem z Jeremym. Odczuwał ulgę, że ma go z powrotem w mieście, pod swoim czujnym okiem. Gdy tylko usiedli, zaczął mówić o materiale filmowym Alvina, opisując obrazy jako fantastyczne, jak w tamtym nawiedzonym domu w Amityville, lecz realne”, i zapewniając go, że producenci będą zachwyceni. Jeremy prawie przez cały czas siedział w milczeniu, słuchając paplaniny Nate'a, kiedy jednak dostrzegł, jak z restauracji wychodzi ciemnowłosa kobieta o włosach dokładnie tej samej długości co włosy Lexie, poczuł ściskanie w gardle i przeprosił, że musi wyjść do toalety. Kiedy wrócił, Nate studiował właśnie kartę. Jeremy dodał słodziku do mrożonej herbaty, którą przyniósł mu tymczasem kelner. Przejrzał również menu i stwierdził, że zamówi miecznika. Nate podniósł głowę. - Ale ta knajpa specjalizuje się w stekach - zaprotestował. - Wiem, lecz mam ochotę na coś lżejszego. Nate pogłaskał się z roztargnieniem po brzuchu, jak gdyby zastanawiał się nad wyborem tego samego dania, w końcu zmarszczył brwi i odłożył kartę. - Ja jednak zamówię befsztyk z polędwicy - powiedział. - Myślałem o nim przez cały ranek. Ale o czym to mówiliśmy? - O spotkaniu - przypomniał mu Jeremy i Nate pochylił się ku niemu nad stolikiem. - To nie są duchy, prawda? - spytał Nate. - Wspomniałeś przez telefon, że widziałeś światła i że z dużym prawdopodobieństwem domyślasz się, czym one są. - Nie - odparł Jeremy. - To nie są duchy. - W takim razie co? Jeremy wyjął swoje notatki i przez następne kilka minut monotonnym głosem opowiadał Nate'owi o wszystkim, czego się dowiedział, zacząwszy od legendy i opisując krok po kroku proces odkrywania prawdy. Nate kiwał nieustannie głową, ale gdy opowieść

dobiegła końca, zmarszczył z zatroskaniem czoło. - Papiernia? - powiedział. - Miałem nadzieję, że to jakieś eksperymenty rządowe. Na przykład wojsko testuje nowy samolot czy coś w tym rodzaju. - Umilkł na chwilę. - Jesteś pewny, że to nie wojskowy pociąg? Ludzie uwielbiają, jak się demaskuje różne tajemnice wojskowe. Programy dotyczące tajnej broni, tego typu sprawy. A może słyszałeś o czymś, czego nie potrafisz wytłumaczyć? - Przykro mi - odrzekł Jeremy beznamiętnym tonem. - To po prostu światło, które odbija się od pociągu. Nie było nic innego. Obserwując Nate'a, Jeremy niemal widział, jak obracają się trybiki w jego mózgu. Uświadomił sobie, że jeśli chodzi o tematy, Nate ma lepszy instynkt od jego redaktora naczelnego. - To raczej niewiele - zauważył Nate. - Dowiedziałeś się, która wersja legendy jest prawdziwa? Może będziesz mógł wykorzystać rasowy aspekt całej tej historii. Jeremy pokręcił przecząco głową. - Nie udało mi się potwierdzić, że Hettie Doubilet w ogóle istniała. Poza legendami nie znalazłem żadnego zapisu odnoszącego się do niej w żadnych oficjalnych dokumentach. A po osiedlu Watts Landing dawno już ślad zaginął. - Posłuchaj, nie chcę być grymaśny, ale musisz podkolorować swój materiał, jeśli ma odnieść odpowiedni skutek. Skoro ty nie przejawiasz entuzjazmu, to oni również tego nie kupią. Mam rację czy nie? Oczywiście, że mam. Ale daj spokój, stary, bądź ze mną szczery. Znalazłeś coś, prawda? - O czym ty mówisz? - O Alvinie - odpowiedział Nate. - Kiedy wpadł podrzucić kasety wideo, spytałem go o tę historię, by dowiedzieć się, jakie są jego wrażenia, a on wspomniał, że znalazłeś coś innego, bardzo interesującego. Na twarzy Jeremy'ego nie drgnął nawet jeden mięsień. - Doprawdy? - To on tak twierdzi, nie ja - rzekł Nate najwyraźniej zadowolony z siebie. - Nie zdradził mi jednak, o co chodzi. Stwierdził, że to zależy od ciebie. Co musi oznaczać, że to duża sprawa. Patrząc na Nate'a, Jeremy niemal czuł, jak pamiętnik wypala dziurę w tkaninie jego torby. Nate czekał, bawiąc się swoim widelcem, turlając go w tę i z powrotem po obrusie. - Cóż - zaczął Jeremy, świadomy, że czas, jaki miał na podjęcie decyzji, w końcu minął. Gdy jednak w dalszym ciągu milczał, Nate pochylił się do przodu. - Tak?

Tego samego wieczoru, wróciwszy ze spotkania, Jeremy siedział sam w swoim mieszkaniu, patrząc nieobecnym wzrokiem na świat za oknami. Zaczął znowu padać śnieg, płatki wirowały w powietrzu - hipnotyczny tuman w blasku latarni ulicznej. Spotkanie rozpoczęło się obiecująco. Nate rozgrzał wyobraźnię producentów do tego stopnia, że zamurowało ich z wrażenia, gdy obejrzeli materiał filmowy. Nate robił, co tylko mógł. Później Jeremy opowiedział o legendzie, widząc rosnące zainteresowanie, gdy mówił o Hettie Doubilet i o tym, jak skrupulatnie podszedł do swojego dochodzenia. Urozmaicił opowieść o Boone Creek innymi próbami zgłębienia tajemnicy, kilkakrotnie dostrzegając, jak producenci wymieniają spojrzenia, wyraźnie próbując wykombinować, w jaki sposób wpasować go do programu. Gdy jednak siedział później w nocy z pamiętnikiem na kolanach, zdał sobie sprawę, że nie będzie z nimi pracował. Jego historia - tajemnica cmentarza w miasteczku Boone Creek - przypominała emocjonującą powieść, która ma marne zakończenie. Rozwiązanie było zbyt prozaiczne, zbyt gładkie, i Jeremy wyczuwał rozczarowanie producentów, kiedy się żegnali. Obiecali, że będą w kontakcie, Nate również, lecz Jeremy wiedział, że nikt w tej sprawie nie zadzwoni. Co do pamiętnika, to zachował tę informację dla siebie, podobnie jak wcześniej nie wspomniał o nim Nate'owi. Później zadzwonił do burmistrza Gherkina. Życzenie Jeremy'ego było proste: Boone Creek nie będzie więcej obiecywało uczestnikom wycieczki po historycznych domach, że będą mieli okazję zobaczyć na cmentarzu duchy. Słowo „nawiedzony” zniknie z prospektu, jak również wszelkie sugestie, że światła mają coś wspólnego z siłami nadprzyrodzonymi. Zostanie natomiast przedstawiona w całości legenda i wolno będzie zapowiedzieć turystom, że mogą być świadkami czegoś niezwykle efektownego. Jeśli jacyś turyści zobaczą światła i będą zastanawiali się na głos, czy są to duchy z legendy, przewodnicy będą uprzedzeni, że nie mają prawa sugerować czegoś podobnego. Na koniec Jeremy poprosił burmistrza, by wycofał T - shirty oraz kubki z domu towarowego. W zamian obiecał, że nigdy nie wspomni o niczym, co się wiąże z cmentarzem Cedar Creek, ani w telewizji, ani w swojej rubryce, ani w żadnym niezależnym artykule. Nie ujawni planu burmistrza, by przekształcić miasteczko w upiorną wersję Roswell w Nowym Meksyku, ani nie zdradzi nikomu w Boone Creek, że Gherkin od początku znał prawdę. Burmistrz zaakceptował propozycję. Odłożywszy słuchawkę, Jeremy zadzwonił do Alvina, którego zobowiązał przysięgą do tajemnicy.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY W dniach, które nastąpiły po nieudanym spotkaniu z producentami, Jeremy próbował wrócić do swoich dawnych zajęć. Odbył rozmowę z redaktorem naczelnym w „Scientific American”. Nie mając wiele do roboty i pamiętając jak przez mgłę, że Nate coś mu proponował przed wyjazdem, zgodził się napisać felieton o ewentualnych niebezpieczeństwach diety o niskiej zawartości węglowodanów. Spędził wiele godzin przed komputerem, przeglądając w Internecie niezliczone artykuły w gazetach, szukając innych tematów, które mogłyby okazać się interesujące. Przeżył rozczarowanie, gdy się dowiedział, że Clausen wspomagany przez znaną nowojorską agencję reklamową - w znacznym stopniu szczęśliwie przetrwał burzę, jaka się rozpętała po występie Jeremy'ego w Primetime Live, i był w trakcie negocjacji w sprawie własnego programu telewizyjnego. Ironia tej sytuacji zrobiła na Jeremym wrażenie i przez resztę dnia użalał się nad ludzką łatwowiernością. Stopniowo jego życie zaczęło z powrotem toczyć się utartym torem. A przynajmniej tak mu się wydawało. Mimo że często myślał o Lexie, zastanawiając się, czy jest zajęta przygotowaniami do swojego ślubu z Rodneyem, robił wszystko, co w jego mocy, by wygnać te myśli z głowy. Były po prostu zbyt bolesne. Próbował natomiast powrócić do życia, jakie wiódł, zanim poznał Lexie. W piątek wieczorem wybrał się do nocnego klubu. Wieczór nie był szczególnie udany. Zamiast nawiązywać rozmowę z nieznajomymi i starać się zwrócić uwagę stojących w pobliżu kobiet, usiadł przy barze, sącząc przez cały czas jedno piwo, i wyszedł znacznie wcześniej niż zwykle. Nazajutrz odwiedził swoją rodzinę na Queensie, ale widok braci oraz ich żon, bawiących się z dziećmi, sprawił tylko, że jeszcze raz zrobiło mu się żal tego, czego nigdy nie zazna. W poniedziałkowe południe, gdy rozszalała się kolejna śnieżyca, doszedł ostatecznie do wniosku, że wszystko naprawdę się skończyło. Lexie nie zadzwoniła, on też nie próbował się z nią skontaktować. Czasami te dni spędzone z Lexie wydawały mu się mirażem. To nie mogło zdarzyć się naprawdę, myślał, lecz siedząc przy biurku, przeglądał znowu widokówki z Boone Creek, aż w końcu przypiął do ściany nad biurkiem tę, która przedstawiała bibliotekę. Po raz trzeci w tym tygodniu zamówił lunch z chińskiej restauracji, mieszczącej się na rogu najbliższej przecznicy, po czym usiadł wygodnie w fotelu, rozmyślając nad wyborami, których dokonał. Przez chwilę zastanawiał się, czy Lexie będzie jadła lunch o tej samej porze, ale tę myśl przerwał mu brzęczyk domofonu. Wziął portfel i podszedł do drzwi. Przez trzaski usłyszał w domofonie kobiecy głos.

- Otwarte - powiedział. - Proszę wejść na górę. Poszperał w banknotach, znalazł dwudziestkę i nacisnął klamkę, w chwili gdy usłyszał pukanie. - Niezłe tempo - zauważył. - Zwykle trwa to... Głos zamarł mu w krtani, gdy otworzył drzwi i zobaczył, kto za nimi stoi. Przez chwilę on i jego gość patrzyli na siebie w milczeniu, wreszcie Doris rzekła z uśmiechem: - Niespodzianka! Jeremy zamrugał z niedowierzaniem powiekami. - Doris? Tupała nogami, otrzepując buty ze śniegu. - Okropna śnieżyca na dworze - oznajmiła - i drogi takie oblodzone, że już myślałam, iż nie uda mi się do ciebie dotrzeć. Taksówka bez przerwy wpadała w poślizg. Wpatrywał się w nią bez słowa, próbując odgadnąć powód tej niespodziewanej wizyty. Zsunęła torebkę z ramienia, wytrzymując jego spojrzenie. - Każesz mi czekać w korytarzu czy zaprosisz mnie do mieszkania? - Tak... oczywiście. Proszę... - Zaprosił ją gestem do środka. Doris przeszła obok niego i położyła torebkę na niskim stoliku przy drzwiach. Obrzuciła wzrokiem mieszkanie i zdjęła kurtkę. - Ładnie tutaj - zauważyła, okrążając salon. - Spodziewałam się, że masz mniejsze mieszkanie. Ale te schody to istny koszmar. Naprawdę musisz koniecznie zażądać, by naprawiono windę. - Tak... wiem. Doris przystanęła przy oknie. - To miasto jest piękne nawet podczas śnieżycy. I takie... tętniące życiem. Potrafię zrozumieć, dlaczego niektórzy chcą tu mieszkać. - Ale co ty tutaj robisz? - Oczywiście przyjechałam, żeby z tobą pomówić. - O Lexie? Nie odpowiedziała od razu. Westchnęła, po czym rzekła spokojnie: - Między innymi. - Widząc marsa na czole Jeremy'ego, wzruszyła ramionami. - Masz przypadkiem w domu jakąś herbatę? Wciąż jeszcze jestem trochę zziębnięta. - Ale... - Czeka nas długa rozmowa - wyjaśniła łagodnym tonem. - Wiem, że nurtuje cię wiele pytań, lecz zajmie to trochę czasu. No to poczęstujesz mnie herbatą? Jeremy wszedł do małej kuchenki i podgrzał filiżankę wody w mikrofalówce. Wrzucił do niej torebkę ekspresowej herbaty i zaniósł filiżankę do salonu, gdzie zastał Doris siedzącą na kanapie. Podał jej filiżankę, ona zaś spiesznie upiła łyk. - Przepraszam, że nie zadzwoniłam. Wiem, że powinnam była to zrobić. Pewnie

przeżyłeś szok, chciałam jednak zamienić z tobą parę słów osobiście. - Skąd wiedziałaś, gdzie mieszkam? - Rozmawiałam z twoim przyjacielem Alvinem. Dostałam od niego adres. - Rozmawiałaś z Alvinem? - Wczoraj - odparła. - Dał swój numer telefonu Rachel, toteż zadzwoniłam do niego, a on był tak uprzejmy, że zdradził mi, gdzie mieszkasz. Żałuję, że nie miałam okazji poznać go podczas waszego pobytu w Boone Creek. Sprawia wrażenie dżentelmena w każdym calu. Jeremy czuł, że ta rozmowa o wszystkim i o niczym świadczy o rosnącym zdenerwowaniu Doris, postanowił więc, że chwilowo wstrzyma się od komentarza. Zdawał sobie sprawę, że starsza pani przygotowuje się w ten sposób do tego, co zamierzała mu powiedzieć, cokolwiek to jest. Brzęczyk domofonu odezwał się jeszcze raz i Doris spojrzała w stronę drzwi. - To mój lunch - rzekł poirytowany, że im przerwano. - Zaczekaj minutkę, dobrze? Wstał i podszedłszy do drzwi, wcisnął przycisk domofonu, po czym przekręcił klucz w zamku. Czekając, dostrzegł kątem oka, że Doris wygładza bluzkę. Po chwili zauważył, że nie może usiedzieć w jednym miejscu, i z jakiegoś powodu to, że jest zdenerwowana, pomagało mu opanować własne nerwy. Odetchnął głęboko i wyszedł na klatkę schodową. Rozwoziciel chińszczyzna wchodził właśnie na podest. Jeremy wrócił do mieszkania i kiedy stawiał torbę z jedzeniem na bufecie w kuchni, usłyszał z tyłu kroki Doris. - Co zamówiłeś? - Wołowinę z brokułami, ryż smażony z wieprzowiną. - Ładnie pachnie. Być może sposób, w jaki to powiedziała, sprawił, że Jeremy się uśmiechnął. - Myślę, że przyda się drugi talerz? - Nie chciałabym cię objadać. - Ale jedzenia jest naprawdę mnóstwo - odparł, wyjmując talerze. - Poza tym czy to nie twoje słowa, że lubisz rozmawiać przy smacznym posiłku? Wyłożył porcje na talerze, po czym zaniósł wszystko do stołu. Doris usiadła obok niego. I znowu postanowił, że pozostawi jej inicjatywę. Jedli w milczeniu przez kilka minut. - Pyszne - pochwaliła w końcu. - Nie jadłam dziś śniadania i chyba nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo jestem głodna. Odbyłam niezłą podróż, żeby się tutaj dostać. Musiałam wyjechać bladym świtem, a mój lot był opóźniony z powodu złej pogody; przez pewien czas

nie byłam nawet pewna, czy samolot w ogóle wystartuje. No i okropnie się denerwowałam, ponieważ leciałam samolotem po raz pierwszy w życiu. - Naprawdę? - Nigdy nie było powodu, żeby dokądś lecieć. Lexie prosiła mnie, bym ją odwiedziła, kiedy mieszkała tutaj, ale mój mąż nie cieszył się najlepszym zdrowiem i nigdy jakoś się nie złożyło. A potem Lexie wróciła. Była wtedy wrakiem człowieka. Wiem, że prawdopodobnie uważasz ją za twardą, silną osobę, ale to ona chce, by za taką właśnie ją uważano. W rzeczywistości jest inna, i ta historia z Averym załamała ją. - Doris zawahała się. Opowiadała ci o nim, prawda? - Tak. - Cierpiała w milczeniu, robiła dobrą minę do złej gry, i choć wiedziałam, jak bardzo jest przygnębiona, nie mogłam w żaden sposób jej pomóc. Udawała, że jest ogromnie zajęta, biegała to tu, to tam, rozmawiając ze wszystkimi i próbując wywołać wrażenie, że u niej wszystko świetnie. Nie masz pojęcia, jak bezradna się wtedy czułam. - Dlaczego mi to mówisz? - Ponieważ teraz zachowuje się tak samo. Jeremy grzebał widelcem w swoim jedzeniu. - To nie ja zerwałem tę znajomość, Doris. - O tym również wiem. - Wobec tego pytam jeszcze raz, po co mi to mówisz? - Bo Lexie mnie nie wysłucha. Pomimo napięcia Jeremy wybuchnął śmiechem. - Domyślam się, że w takim razie uznałaś mnie za łatwego przeciwnika? - Nie - odparła. - Mam po prostu nadzieję, że nie jesteś równie uparty jak ona. - Nawet gdybym był skłonny spróbować jeszcze raz, to i tak wszystko zależy od niej. Doris przyglądała mu się bacznie. - Naprawdę w to wierzysz? - Usiłowałem ją przekonać. Zapewniałem ją, że pragnę znaleźć sposób, by nasz związek się udał. Pomijając milczeniem jego uwagę, Doris zapytała: - Byłeś już kiedyś żonaty, prawda? - Dawno temu. Lexie ci powiedziała? - Nie - odrzekła Doris. - Wiem o tym od naszej pierwszej rozmowy. - Znowu zdolności parapsychologiczne? - Nie, nic z tych rzeczy. Raczej wiąże się to z twoim sposobem traktowania kobiet. Cechuje cię pewność siebie, co może podobać się wielu. Jednocześnie mam uczucie, że

rozumiesz, czego pragną kobiety, ale z jakiegoś powodu nie chcesz oddać się całkowicie. - O co ci chodzi? - Kobiety łakną bajki. Oczywiście nie wszystkie kobiety, lecz większość dorasta, marząc o mężczyźnie, który zaryzykuje dla nich wszystko, nawet jeśli wiedzą, że mogą zostać zranione. - Zamilkła. - Tak jak wtedy gdy odnalazłeś Lexie na plaży. Dlatego zakochała się w tobie. - Ona nie jest we mnie zakochana. - Owszem, jest. Jeremy otworzył usta, by zaprzeczyć, lecz nie mógł wykrztusić słowa. Pokręcił tylko głową. - Zresztą to nie ma znaczenia. Wychodzi za Rodneya. Doris wpatrywała się w niego. - Nie, nie wychodzi. Ale zanim pomyślisz, że zrobiła to, żeby cię odepchnąć, powinieneś zdać sobie sprawę, że poinformowała cię o tym wyłącznie po to, by po twoim wyjeździe nie leżeć w nocy bezsennie, zastanawiając się, dlaczego do niej nie wróciłeś. - Umilkła, chcąc, aby jej słowa w pełni do niego dotarły. - Poza tym nie uwierzyłeś jej do końca, prawda? Sposób, w jaki to powiedziała, przypomniał mu jego pierwszą reakcję, kiedy Lexie oznajmiła mu nowinę o Rodneyu. Nie, uświadomił sobie nagle, nie uwierzył jej wtedy. Doris sięgnęła ponad stołem i ujęła jego dłoń. - Jesteś dobrym człowiekiem, Jeremy. I zasługujesz na to, by poznać prawdę. Właśnie po to tutaj przyjechałam. Wstała od stołu. - Muszę zdążyć na samolot. Jeśli nie wrócę dziś wieczorem, Lexie domyśli się, że coś się dzieje. Wolałabym, żeby nie dowiedziała się o mojej wizycie u ciebie. - To ciężka podróż. Mogłaś po prostu zadzwonić. - Wiem. Ale chciałam zobaczyć twoją twarz. - Po co? - Żeby się przekonać, czy ty też jesteś w niej zakochany. - Poklepała go po ramieniu, a następnie przeszła do salonu i wzięła swoją torebkę. - Doris?! - zawołał Jeremy. Odwróciła się do niego. - Tak? - I znalazłaś odpowiedź, której się spodziewałaś? - Naprawdę chodzi o to, czy ty ją znalazłeś - odparła z uśmiechem.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI Jeremy chodził tam i z powrotem po salonie. Musiał pomyśleć, rozważyć różne ewentualności, by podjąć decyzję. Przeczesał palcami włosy, po czym pokręcił głową. Nie było czasu na niezdecydowanie. Nie teraz, gdy wiedział to, co wiedział. Musi wrócić. Wsiądzie do pierwszego samolotu, jaki uda mu się złapać, i jeszcze raz ją odszuka. Porozmawia z nią, spróbuje ją przekonać, że nigdy w życiu nie był tak poważny jak wtedy, gdy mówił jej, że ją kocha. Powie, że nie potrafi wyobrazić sobie życia bez niej. Że zrobi wszystko, czego będzie wymagała sytuacja, aby tylko mogli być razem. Zanim jeszcze Doris zdążyła przywołać na dole taksówkę, sięgnął po telefon i zadzwonił do linii lotniczych. Kazano mu chwilę zaczekać, a jemu ten czas wydawał się wiecznością, z każdą chwilą był coraz bardziej wzburzony. Wreszcie połączono go z przedstawicielem, który udzielił mu informacji. Ostatni samolot do Raleigh odlatywał za dziewięćdziesiąt minut. Nawet przy dobrej pogodzie taksówka jedzie na lotnisko około czterdziestu pięciu minut, ale miał do wyboru albo zaryzykować, albo czekać do jutra. Musi działać szybko. Chwyciwszy z szafy worek podróżny, wrzucił do środka dwie pary dżinsów, parę koszul, skarpetki i bieliznę. Włożył kurtkę i wepchnął do kieszeni telefon komórkowy. Złapał ładowarkę leżącą na blacie biurka. Laptop? Nie, nie będzie go potrzebował. Co jeszcze? Ach, oczywiście. Wszedł spiesznie do łazienki i sprawdził zawartość kosmetyczki. Przypomniał sobie o maszynce do golenia i szczoteczce do zębów. Pogasił światła, wyłączył komputer, wziął portfel. Zajrzawszy do niego, stwierdził, że ma dość pieniędzy na dojazd do lotniska - na razie to wystarczy. Kątem oka zauważył pamiętnik Owena Gherkina na wpół ukryty pod stertą papierów. Dołożył go do podróżnego worka razem z kosmetyczką, zastanowił się przez moment, czy potrzebuje jeszcze czegoś, po czym dał sobie spokój. Nie ma na to czasu. Chwycił klucze ze stolika przy drzwiach, rozejrzał się po raz ostatni, po czym zamknął drzwi i zbiegł pędem po schodach. Przywołał taksówkę, powiedział kierowcy, że się ogromnie śpieszy, i usiadł z westchnieniem, mając nadzieję, że uda mu się dotrzeć na czas. Doris miała rację, z powodu opadów śniegu jechało się fatalnie i kiedy zatrzymali się na moście nad East River, Jeremy zaklął pod nosem. By skrócić trwanie kontroli przy stanowisku ochrony, zdjął pasek, po

czym wsunął go do worka razem z kluczami. Kierowca zerknął na niego we wstecznym lusterku. Miał znudzoną minę i choć jechał szybko, absolutnie nie wyczuwało się u niego pośpiechu. Jeremy ugryzł się w język, zdając sobie sprawę, że jeśli go zirytuje, zadziała tylko na własną szkodę. Mijały minuty. Śnieżyca, która na chwilę ustała, rozszalała się znowu, jeszcze bardziej ograniczając widoczność. Do odlotu samolotu pozostało jeszcze czterdzieści pięć minut. Samochody znowu zaczęły posuwać się wolniej i Jeremy westchnął głośno, spoglądając jeszcze raz na zegarek. Trzydzieści pięć minut do odlotu. Po upływie kolejnych dziesięciu minut dotarli do wjazdu na lotnisko i skierowali się do pasażerskiego terminalu. Nareszcie. Ledwie taksówka się zatrzymała, Jeremy otworzył drzwi i rzucił kierowcy dwie dwudziestki. W terminalu zawahał się tylko sekundę przed elektroniczną tablicą odlotów, by się zorientować, jaki jest numer stanowiska, z którego odlatuje jego samolot. Stanął w krótkiej na szczęście kolejce po elektroniczny bilet, a następnie ruszył w stronę stanowisk ochrony. Serce w nim zamarło, gdy zobaczył, jak długie są kolejki, lecz udało mu się wcisnąć, gdy otwarto niespodziewanie nową bramkę. Czekający ludzie zaczęli powoli przesuwać się w tamtym kierunku. Jeremy wyprzedził biegiem trzy osoby. Wyjście do jego samolotu zamykano za niespełna dziesięć minut. Po odprawie puścił się pędem w tamtą stronę. Biegł coraz szybciej, lawirując w tłumie. Licząc stanowiska, wyjął z kieszeni prawo jazdy. Gdy w końcu dotarł do właściwego wyjścia, był potwornie zadyszany i czuł, że zaczyna się pocić. - Zdążyłem? - wysapał. - Wyłącznie dlatego, że mamy małe opóźnienie - powiedziała kobieta przy kontuarze, wstukując jego nazwisko do komputera. Stewardesa stojąca przy wejściu zmierzyła go piorunującym wzrokiem. Wzięła od niego bilet, zamknęła za nim drzwi i Jeremy ruszył po schodkach. Wsiadając do samolotu, chwytał z trudem oddech. - Za chwilę kołujemy na pas startowy. Jest pan ostatni, więc proszę usiąść, gdzie tylko pan zechce - oznajmiła stewardesa, odsuwając się, by go przepuścić. - Dziękuję. Idąc przejściem między rzędami foteli, dziwił się, że mu się udało. Dostrzegł wolne miejsce przy oknie, mniej więcej w połowie drogi. Wkładał worek na półkę nad głową, gdy zauważył Doris siedzącą trzy rzędy za nim. Uśmiechnęła się do niego bez słowa.

Samolot wylądował w Raleigh o wpół do czwartej. Wraz z Doris doszli do wyjścia z terminalu, gdy Jeremy obejrzał się przez ramię. - Muszę wynająć samochód - powiedział. - Z przyjemnością cię podrzucę - rzekła Doris. - Jadę w tę samą stronę. Widząc jego wahanie, dodała z uśmiechem: - I pozwolę ci prowadzić. Przez całą drogę nie dopuścił, by prędkość spadła poniżej stu dwudziestu kilometrów na godzinę, skracając w ten sposób trzygodzinną jazdę o czterdzieści pięć minut. Gdy zbliżali się do obrzeży miasta, zapadł już zmrok. Czas upłynął mu niezauważenie, nie zapamiętał też wiele z samej jazdy, ponieważ oczyma wyobraźni widział wciąż Lexie. Powtarzał sobie w myśli to, co chciał powiedzieć, starając się przewidzieć jej reakcję, nie miał jednak pojęcia, jak się sprawy potoczą. Nie miało to znaczenia. Jeśli nawet działał pod wpływem impulsu, kierując się intuicją, nie potrafił sobie wyobrazić, że mógłby postąpić inaczej. Gdy wjechali do śródmieścia, na ulicach Boone Creek panował spokój. - Czy mógłbyś podrzucić mnie do domu? - spytała Doris. Jeremy spojrzał na nią, uświadamiając sobie, że od momentu gdy opuścili lotnisko, właściwie nie zamienili ze sobą słowa. Uszło to jego uwagi, tak był skoncentrowany na Lexie. - Nie będzie ci potrzebny samochód? - Dopiero jutro. Poza tym jest zbyt zimno na piesze spacery. Stosując się do wskazówek Doris, Jeremy zatrzymał się w końcu przed jej domem. Dostrzegł z daleka gazetę opartą o drzwi małego białego bungalowu. Sierp księżyca wisiał tuż nad linią dachu i w jego mglistej poświacie Jeremy przejrzał się w lusterku wstecznym. Wiedząc, że tylko minuty dzielą go od spotkania z Lexie, przeczesał palcami włosy. Doris zauważyła jego nerwowy gest i poklepała go po udzie. - Wszystko będzie dobrze - zapewniła. - - Zaufaj mi. Jeremy uśmiechnął się z przymusem, próbując ukryć zwątpienie. - Nie dasz mi żadnej rady w ostatniej chwili? - Nie - odparła, kręcąc głową. - Poza tym już zrobiłeś wszystko, co mogłabym ci poradzić. Jesteś tutaj, prawda? Jeremy skinął głową, a Doris pochyliła się ku niemu i pocałowała w policzek. - Witaj w domu - powiedziała szeptem. Jeremy zawrócił z piskiem opon, ruszając z nadmierną prędkością w stronę biblioteki. Lexie wspomniała kiedyś, że stara się, żeby biblioteka była otwarta dla ludzi, którzy przychodzą po pracy, prawda? Podczas którejś z ich rozmów? Tak, pomyślał, na sto

procent, ale za nic nie potrafił sobie przypomnieć kiedy. Tego dnia, gdy się poznali? Nazajutrz? Westchnął, zdając sobie sprawę, że ta potrzeba przeanalizowania historii ich znajomości jest po prostu próbą uspokojenia nerwów. Czy jego przyjazd był dobrym pomysłem? Czy Lexie ucieszy się na jego widok? Resztki pewności siebie ulatniały się, im bardziej zbliżał się do biblioteki. Centrum miasteczka rysowało się przed jego oczyma ostro i wyraźnie, w przeciwieństwie do zamglonych obrazów, które zapamiętał. Przejechał obok Lookilu. Przed gospodą stało z pół tuzina zaparkowanych samochodów, kolejnych kilka przed pizzerią. Grupka nastolatków szwendała się bez celu na rogu ulicy. W pierwszej chwili pomyślał, że palą papierosy, potem jednak zdał sobie sprawę, że to po prostu ich ciepłe oddechy skraplają się w mroźnym powietrzu. Skręcił jeszcze raz. Nawet z tej odległości dostrzegł, że w bibliotece, na drugim końcu przecznicy, palą się światła na obydwu piętrach. Zaparkował samochód i wysiadł. Owionęło go zimne nocne powietrze. Odetchnąwszy głęboko, ruszył szybkim krokiem do frontowych drzwi i otworzył je energicznie. W holu na dole nie było nikogo, toteż zajrzał przez oszklone drzwi do sali bibliotecznej, znajdującej się na parterze. Wśród stałych bywalców nie było widać Lexie. Omiótł spojrzeniem pomieszczenie, by się upewnić, że jej nie przeoczył. Przypuszczając, że Lexie jest w gabinecie lub w głównej sali, pośpieszył korytarzem, potem wbiegł po schodach na górę. Rozejrzał się dookoła, po czym skierował się do gabinetu. Z daleka już zauważył, że przez szparę pod drzwiami nie sączy się światło. Nacisnął klamkę, lecz okazało się, że drzwi są zamknięte na klucz. Po drodze do działu białych kruków sprawdził też przejścia między regałami. Dział białych kruków również był zamknięty. Spiesznie przeszedł zygzakiem główną salę, nie zwracając uwagi na ciekawskie spojrzenia ludzi, którzy bez wątpienia go rozpoznali, po czym zbiegł z powrotem na dół. Idąc do wyjścia, uświadomił sobie, że przecież powinien był popatrzeć, czy samochód Lexie stoi przed biblioteką, i zastanawiał się, czemu tego nie zrobił. Nerwy, usłyszał wewnętrzny głos. Nieważne. Skoro nie ma jej tutaj, to przypuszczalnie jest w domu. Nagle pojawiła się jedna ze starszych pań, pracujących społecznie w bibliotece, z naręczem książek. Oczy jej rozbłysły na widok Jeremy'ego. - Pan Marsh?! - zawołała śpiewnie. - Nie spodziewałam się, że jeszcze kiedyś pana zobaczę! Co pan tu właściwie robi?

- Szukam Lexie. - Wyszła jakąś godzinę temu. Chyba pojechała do Doris, sprawdzić, jak się czuje. Wiem, że dzwoniła wcześniej, ale nikt nie odbierał telefonu. - Ach tak? - mruknął Jeremy z kamienną twarzą. - I wiem jeszcze, że Doris nie było w Herbs. Próbowałam uspokoić Lexie, tłumacząc, że Doris zapewne załatwia jakieś sprawy, ale wie pan, jak Lexie się o nią martwi. Zachowuje się jak kwoka. Doprowadza czasem Doris do szału, ale ona rozumie, że Lexie okazuje w ten sposób, jak bardzo ją kocha. - Umilkła, uświadamiając sobie nagle, że Jeremy nie podał przyczyny swojego powrotu do miasteczka. Już miała go o to zapytać, lecz nie dał jej dojść do słowa. - Przepraszam bardzo, chętnie bym jeszcze z panią pogawędził, ale naprawdę mam pilną sprawę do Lexie. - Chodzi o tę pańską historię? Może ja mogłabym w czymś pomóc. Mam klucz do działu białych kruków, jeśli chce się pan tam dostać. - Nie, nie, to nie jest konieczne. Ale dziękuję pani. Był już przy drzwiach wyjściowych, gdy usłyszał jej głos: - Jeśli Lexie wróci, mam powiedzieć, że szukał jej pan tutaj? - Nie! - zawołał przez ramię. - To niespodzianka. Gdy wyszedł na dwór, przeniknął go ziąb, więc pędem pognał do samochodu. Wydostał się na biegnącą łukiem główną ulicę i dojechał do obrzeży miasteczka, dostrzegając, że niebo jeszcze bardziej pociemniało. Nad drzewami migotały gwiazdy, tysiące gwiazd. Miliony. Przemknęła mu przez głowę myśl, jak też wyglądałyby ze szczytu Riker's Hill. Skręcił w uliczkę, przy której mieszkała Lexie, i na widok jej domu poczuł, że coś się w nim załamuje. W oknach się nie świeciło, na podjeździe nie było jej samochodu. Nie wierząc własnym oczom, przejechał obok domu powoli, mając nadzieję, że się pomylił. Skoro nie ma jej w bibliotece, skoro nie ma jej w domu, to gdzie jest? Czy minęli się, gdy jechała do Doris? Starał się przypomnieć sobie, czy spotkał kogoś na drodze. Nikogo nie zapamiętał, lecz tak naprawdę był zaprzątnięty myślami i nie zwracał na nic uwagi. Ale przecież rozpoznałby jej samochód... Postanowił wpaść do Doris, by się po prostu upewnić. Jadąc z nadmierną prędkością przez miasteczko i rozglądając się jednocześnie za samochodem Lexie, wrócił pod jej biały bungalow. Jeden rzut oka wystarczył, by się przekonać, że Doris położyła się już spać. Mimo to stał przez chwilę przed jej domem, z włączonym silnikiem, próbując domyślić

się, dokąd pojechała Lexie. Miasteczko było nieduże i możliwości niewiele. Przyszedł mu na myśl Herbs, ale przypomniał sobie, że wieczorami restauracja nie pracuje. Nie widział jej samochodu pod Lookilu ani też nigdzie indziej w śródmieściu. Przypuszczał, że być może zajmuje się jakimiś prozaicznymi sprawami: robi zakupy w sklepie spożywczym albo zwraca kasety wideo w wypożyczalni, odbiera pranie... albo... albo... I nagle uświadomił sobie, gdzie jest Lexie. Jeremy zaciskał dłonie na kierownicy, próbując się uspokoić, zanim dojedzie na miejsce. Mięśnie miał napięte, oddech przyśpieszony tak jak wtedy, kiedy zajmował miejsce w samolocie. Trudno mu było uwierzyć, że rozpoczął dzień w Nowym Jorku, myśląc, że już nigdy nie zobaczy Lexie, a teraz był w Boone Creek, zamierzając zrobić to, co uważał za niemożliwe. Jechał szosą w ciemności i wciąż zżerał go niepokój, jak też Lexie zareaguje na jego powrót. W blasku księżyca cmentarz był niemal niebieskawego koloru, płyty nagrobkowe sprawiały wrażenie podświetlonych słabo od wewnątrz. Ogrodzenie wykonane z kutego żelaza podkreślało niesamowitość widoku. Gdy Jeremy był już blisko bramy cmentarnej, zauważył zaparkowany tam samochód Lexie. Podjechał i stanął obok niego. Wysiadając z samochodu Doris, słyszał tykanie stygnącego silnika. Liście zatrzeszczały mu pod stopami, wciągnął głęboko powietrze. Położywszy dłoń na masce auta Lexie, poczuł, że jest jeszcze ciepła, co świadczyło, że dziewczyna nie przebywa tutaj długo. Wszedł przez bramę i zobaczył magnolię, jej liście czarne i lśniące, jakby zanurzone w oleju. Przekroczył nisko zwisającą gałąź i przypomniał sobie, jak tamtej mglistej nocy, kiedy był tu z Lexie, posuwał się przez cmentarz, kompletnie nic nie widząc, po omacku. W oddali usłyszał pohukiwanie sowy siedzącej na którymś drzewie. Zszedł z alejki i zaczął okrążać zapadający się grób, idąc powoli, by robić jak najmniej hałasu, i pokonując lekką pochyłość terenu. Nad jego głową księżyc wisiał na niebie jak przypięty do ufarbowanego na czarno prześcieradła. Jeremy'emu wydało się, że słyszy cichy szmer głosu i gdy przystanął, wsłuchując się weń, poczuł, jak gwałtownie podnosi mu się poziom adrenaliny. Zjawił się tutaj po to, by ją odnaleźć, by odnaleźć siebie, i jego ciało przygotowywało go do tego, co nastąpi, cokolwiek to będzie. Wspiął się na mały wzgórek, wiedząc, że rodzice Lexie są pochowani po jego drugiej stronie. Nadszedł czas. Za moment zobaczy Lexie, a ona zobaczy jego. Obiecał sobie, że załatwi to raz na zawsze... tutaj, gdzie się wszystko zaczęło. Lexie stała tam, gdzie się spodziewał, skąpana w srebrzystej poświacie. Jej twarz miała

szczery, niemal żałosny wyraz, oczy świetliście fiołkową barwę. Była ubrana stosownie do pogody - szyja otulona szalem, na dłoniach czarne rękawiczki, co stwarzało wrażenie, że jej ręce są tylko cieniami. Mówiła coś cicho, lecz Jeremy nie rozróżniał słów. Gdy tak na nią patrzył, umilkła i podniosła głowę. Przez długą, długą chwilę po prostu patrzyli sobie w oczy. Można by pomyśleć, że Lexie zmieniła się w słup soli - stała, wpatrując się w niego bez słowa. W końcu spuściła wzrok. Jej spojrzenie spoczęło znowu na grobach rodziców i Jeremy zdał sobie sprawę, że nie ma pojęcia, o czym Lexie myśli. Nagle przeraził się, że popełnił błąd, przyjeżdżając do Boone Creek. Nie chciała go tutaj, nie chciała go w ogóle. Poczuł dławienie w gardle i już zamierzał odwrócić się i odejść, kiedy zauważył, że Lexie uśmiecha się leciutko. - Wiesz co, naprawdę nie powinieneś gapić się w taki sposób - powiedziała. - Kobietom podobają się mężczyźni, którzy potrafią zachowywać się taktownie. Ogarnęła go niewypowiedziana ulga i postąpił krok do przodu. Kiedy już znalazł się na wyciągnięcie ręki, położył jej delikatnie dłoń na karku. Nie odsunęła się, wręcz przeciwnie - przytuliła się do niego. Doris się nie myliła. Był w domu. - Nie - powiedział szeptem, muskając wargami jej włosy. - Kobietom podobają się mężczyźni, którzy udają się za nimi na koniec świata, a nawet do Boone Creek, jeśli tego trzeba. Przyciągnąwszy Lexie do siebie bliżej, uniósł jej twarz i pocałował, wiedząc, że już nigdy jej nie opuści.

EPILOG Jeremy i Lexie siedzieli razem, otuleni kocem, spoglądając na rozciągające się w dole miasteczko. Był czwartkowy wieczór, trzy dni po powrocie Jeremy'ego do Boone Creek. Białe oraz żółte światełka miasta, przetykane gdzieniegdzie czerwonymi i zielonymi, migotały jak gwiazdy, i Jeremy dostrzegał pióropusze dymu unoszące się z kominów. Niebo odbijało się w rzece połyskującej jak płynny węgiel. Za rzeką światła papierni rozbiegały się we wszystkich kierunkach, oświetlając wiadukt kolejowy. Przez ostatnie dwa dni on i Lexie bardzo dużo ze sobą rozmawiali. Przeprosiła go za to, że skłamała co do ślubu z Rodneyem, i wyznała, że chwila kiedy odjeżdżała, zostawiając Jeremy'ego na żwirowym podjeździe Greenleaf, była najtrudniejszym przeżyciem, jakie pamięta. Opisała, jak koszmarny tydzień spędziła, kiedy byli oddaleni od siebie. To uczucie Jeremy w pełni podzielał. Powiedział jej, że o ile Nate nie był zachwycony jego przeprowadzką, redaktor naczelny „Scientific American” był skłonny zgodzić się na to, by Jeremy pracował w Boone Creek, pod warunkiem że będzie przyjeżdżał regularnie do Nowego Jorku. Jeremy nie wspomniał jednak o wizycie Doris w Nowym Jorku. Drugiego dnia jego pobytu w miasteczku Lexie zabrała go wieczorem na kolację do Doris, a starsza pani odciągnęła go na bok i poprosiła, by jej nie zdradził. - Nie chcę, by mi zarzucała, że się wtrącam w jej życie - powiedziała z oczyma błyszczącymi radością. - Wierz mi lub nie, ona uważa, że jestem namolna. Czasami trudno mu było uwierzyć, że naprawdę jest tutaj, z Lexie. Z drugiej strony trudno było też uwierzyć, że w ogóle stąd wyjechał. Przebywanie z nią wydawało się tak naturalne, jak gdyby była domem, którego szukał. Choć Lexie wyraźnie przeżywała to podobnie, nie pozwoliła mu zatrzymać się u siebie. - Nie chciałabym dawać mieszkańcom miasteczka powodu do plotek - wyjaśniła. Jeremy czuł się jednak dość swobodnie w Greenleaf, chociaż Jed w dalszym ciągu nie zdobył się na uśmiech. - A więc sądzisz, że między Rodneyem i Rachel to poważna sprawa? - spytał Jeremy. - Na to wygląda - odrzekła Lexie. - Ostatnio spędzają ze sobą dużo czasu. Rachel rozpromienia się za każdym razem, gdy Rodney pojawia się w Herbs, i przysięgam, że Rodney się rumieni. Myślę, że naprawdę bardzo do siebie pasują. - Wciąż nie mogę uwierzyć, że powiedziałaś mi, iż za niego wychodzisz. Lexie trąciła go ramieniem.

- Nie chcę do tego wracać. Przeprosiłam cię już. I wolałabym, żebyś mi o tym nie przypominał przez resztę życia, dziękuję ci bardzo. - Ale to taka świetna historia. - Tak uważasz, bo wtedy ty wychodzisz na tego dobrego, a ja na tę złą. - Byłem dobry. Pocałowała go w policzek. - Tak, byłeś, to prawda. Przyciągnął ją do siebie bliżej, obserwując spadającą gwiazdę. Siedzieli przez chwilę w milczeniu. - Jesteś jutro zajęta? - spytał. - To zależy - odpowiedziała. - A co masz zamiar robić? - Dzwoniłem do pani Reynolds i zamierzam obejrzeć kilka domów. Chciałbym, żebyś pojechała ze mną. W takim miasteczku jak to wolałbym nie znaleźć się w nieodpowiednim sąsiedztwie. Objęła go mocniej. - Z przyjemnością. - I chciałbym też zabrać cię do Nowego Jorku. Któregoś dnia w ciągu najbliższych dwóch tygodni. Moja mama pali się do tego, by cię poznać. - I wzajemnie. Poza tym zawsze uwielbiałam to miasto. Mieszka tam kilka najsympatyczniejszych osób, jakie w życiu spotkałam. Jeremy wzniósł oczy do góry. Po niebie płynęły rzadkie obłoczki, zasnuwając od czasu do czasu tarczę Księżyca, lecz na horyzoncie Jeremy widział zbierające się chmury burzowe. Za parę godzin zacznie padać deszcz, ale wtedy będą już popijać z Lexie wino w jej salonie, słuchając, jak krople stukają o dach. Po pewnym czasie Lexie odwróciła ku niemu twarz. - Dziękuję ci, że wróciłeś. Za to, że przeniosłeś się do Boone Creek... Za wszystko. - Nie miałem wyboru. Miłość wyprawia różne dziwne rzeczy z ludźmi. Uśmiechnęła się. - Ja też cię kocham, wiesz o tym. - Tak, wiem. - Słucham? Nie powiesz mi tego? - A czy muszę? - Jasne, że musisz, i to odpowiednim tonem. Musisz powiedzieć to w taki sposób, bym wiedziała, że naprawdę tak myślisz. Uśmiechnął się szeroko, zastanawiając się, czy zawsze będzie dyrygowała jego „tonem”.

- Kocham cię, Lexie. W oddali rozległ się gwizd pociągu i Jeremy dostrzegł w ciemności punkcik światła. Gdyby noc była mglista, na cmentarzu ukazałyby się niebawem światła. Lexie zdawała się czytać w jego myślach. - A więc powiedz mi, Panie Dziennikarzu Naukowy, czy w dalszym ciągu wątpisz w istnienie cudów? - Już ci mówiłem. Ty jesteś moim cudem. Oparła mu głowę na ramieniu, po czym ujęła jego dłoń. - Ja mam na myśli prawdziwe cuda. Kiedy zdarza się coś, co nigdy nie wydawało się możliwe. - Nie - odparł Jeremy. - Myślę, że na wszystko można znaleźć wytłumaczenie, jeśli ktoś kopie dostatecznie głęboko. - Nawet jeśli ten cud miałby się zdarzyć nam? Powiedziała to cicho, prawie szeptem, i Jeremy spojrzał na nią. Widział w jej oczach migotliwe odbicie świateł miasta. - O czym ty mówisz? Lexie odetchnęła głęboko. - Doris podzieliła się dzisiaj ze mną pewną nowiną. Jeremy wpatrywał się w twarz Lexie, nie rozumiejąc, o co jej chodzi, nawet gdy wyraz niezdecydowania zastąpiło ożywienie, a następnie niecierpliwość. Patrzyła na niego, czekając na jakąś reakcję, lecz jego umysł w dalszym ciągu nie chciał zarejestrować jej słów. Z jednej strony jest nauka, z drugiej są sprawy, które nie dadzą się wyjaśnić. Jeremy przez całe swoje życie starał się pogodzić te dwa sprzeczne fakty. Żył w realnym świecie, szydził z magii i współczuł tym, którzy głęboko w nią wierzą. Gdy jednak świdrował wzrokiem Lexie, próbując zrozumieć, o czym usiłuje mu powiedzieć, poczuł, jak opuszcza go dawna pewność. Nie, nie potrafił tego wyjaśnić, i nigdy mu się nie uda. Zaprzeczało to prawom biologii, zachwiało jego przeświadczeniem co do tego, jakim jest człowiekiem. Po prostu było to niemożliwe, lecz kiedy Lexie położyła delikatnie jego dłoń na swoim brzuchu, uwierzył z zaskakującym, euforycznym przekonaniem w słowa, których nie spodziewał się w życiu usłyszeć. - To jest nasz cud - wyszeptała Lexie. - Nasza córeczka.