Nichols Mary Sezon na meza

Mary Nichols

Sezon na męża Tłu​ma​cze​nie: Bo​że​na Ku​cha​ruk

ROZDZIAŁ PIERWSZY 1819 rok Pan​na So​phie Ca​ven​hurst nie grze​szy​ła nad​mia​rem cier​pli​wo​ści ani tak​tu. Nie ucho​dzi​ła też za wcie​le​nie zdro​we​go roz​sąd​ku. Te bra​ki rów​no​wa​ży​ła uro​dą i po​god​nym uspo​so​bie​niem. Kan​dy​da​ci do ręki So​phie nie​zmien​nie spo​ty​ka​li się z od​mo​wą, któ​rej udzie​la​ła ze słod​kim uśmie​chem. Po​rów​ny​wa​ła swo​ich ad​o​ra​to​rów z mał​żon​ka​mi dwóch star​szych sióstr. Mark, lord Wyn​dham, mąż Jane, był do​bro​dusz​ny i spo​le​gli​wy. Mąż Isa​bel, od nie​daw​na po​sia​dacz ho​no​ro​we​go ty​tu​łu szla​chec​kie​go, sir An​drew Ash​ley, wy​róż​niał się fan​ta​zją i wi​go​rem. Czę​sto za​bie​rał Isa​bel w po​dró​że do róż​nych kra​jów. Obaj byli za​moż​ni: Mark otrzy​mał spa​dek, a Drew wzbo​ga​cił się na han​dlu za​gra​nicz​nym. Sta​ra​ją​cy się o rękę So​phie na​wet się do nich nie umy​wa​li. Nie chcia​ła jed​nak zy​skać opi​nii oso​by tak nie​po​waż​nej jak jej brat, choć to​wa​rzy​stwo myl​nie go oce​nia​ło. Szcze​rze go ko​cha​ła i pa​mię​ta​ła, że prze​żył nie​ła​twe chwi​le w In​diach. Po​nad​to za​po​biegł utra​cie ca​łe​go ro​dzin​ne​go ma​jąt​ku. Była go​to​wa wie​le mu wy​ba​czyć, na​wet to, że cza​sem z niej drwił. – So​phie, od​rzu​ci​łaś już wszyst​kich ka​wa​le​rów z są​siedz​twa – zwró​cił się do niej pew​ne​go dnia. – Zy​sku​jesz re​pu​ta​cję oso​by, któ​rej nie spo​sób za​do​wo​lić. – A co w tym złe​go? Mał​żeń​stwo to po​waż​na spra​wa. Nie chcę po​peł​nić błę​du, ja​kie​go była bli​ska Is​sie. – A nie bo​isz się sta​ro​pa​nień​stwa? – Ow​szem… I wła​śnie dla​te​go chcia​ła​bym udać się na se​zon w Lon​dy​nie… Po​znam no​wych lu​dzi i… – Na​praw​dę my​ślisz o se​zo​nie?! Nie mo​gła wy​znać bra​tu, że pod​ko​chu​je się w Mar​ku. Do​szła do wnio​sku, że po​win​na na pe​wien czas wy​je​chać z Ha​dlea i po​szu​kać męża po​dob​ne​go do nie​go. – My​ślę o tym od dłuż​sze​go cza​su. Lucy Mar​tin​da​le de​biu​tu​je w tym roku i nie mówi o ni​czym in​nym. – Ma​ją​tek Mar​tin​da​le’ów był od​da​lo​ny o pięt​na​ście ki​lo​me​trów od Ha​dlea, a So​phie zna​ła Lu​cin​dę od cza​sów szkol​nych. Pi​sy​wa​ły do sie​bie i czę​sto się od​wie​dza​ły. – Ro​zu​miem, dla​cze​go o tym my​ślisz, ale co na to mówi nasz dro​gi oj​ciec? – Jesz​cze go nie py​ta​łam. – Wąt​pię, żeby chciał cię za​brać do Lon​dy​nu. Mama bar​dzo źle zno​si jaz​dę po​wo​zem, a papa jej nie zo​sta​wi. – Wiem. – Wes​tchnę​ła. – Ale za​wsze będę mo​gła po​je​chać z tobą… praw​da? – Co też ci przy​szło do gło​wy?! – Kto w ta​kim ra​zie mógł​by mi po​móc? – Za​py​taj Jane. – Ile​kroć w ro​dzi​nie po​ja​wiał się pro​blem, zwra​ca​no się wła​śnie do niej.

– Jane jest za​ję​ta ma​łym dziec​kiem, a Is​sie pły​wa so​bie gdzieś po mo​rzach i oce​anach. Gdy​byś się zgo​dził mi to​wa​rzy​szyć, papa nie miał​by żad​nych za​strze​żeń. – Mu​sisz go naj​pierw za​py​tać. Zna​la​zła ojca w sa​lo​nie. Czy​tał ga​ze​tę, któ​rą co​dzien​nie do​star​cza​no z Lon​dy​nu. Lu​bił wie​dzieć, co się dzie​je w świe​cie, cho​ciaż ostat​nio trud​no było zna​leźć do​bre wia​do​mo​ści. W re​jo​nach prze​my​sło​wych na pół​no​cy pa​no​wał nie​po​kój. Gwał​tow​nie ma​la​ła po​pu​lar​ność księ​cia re​gen​ta. Po​dob​no za​mie​rzał się roz​wieść z żoną, z któ​rą po​zo​sta​wał w se​pa​ra​cji. Plot​ko​wa​no, że chciał oże​nić się po​now​nie i spło​dzić dzie​dzi​ca. Wi​dząc naj​młod​szą cór​kę, oj​ciec odło​żył ga​ze​tę. – Papo, ko​cha​ny papo! – za​czę​ła przy​mil​nym to​nem. – Mam do cie​bie proś​bę. Uśmiech​nął się. – Czu​ję, że bę​dzie mnie to dużo kosz​to​wać. – Cóż… rze​czy​wi​ście to bę​dzie kosz​tow​ne, ale to dla mnie ta​kie waż​ne! – Po​wiedz za​tem, o co cho​dzi. – Chcia​ła​bym spę​dzić se​zon w Lon​dy​nie. – Se​zon! Spo​dzie​wa​łem się, że po​pro​sisz mnie o nową suk​nię albo ja​kąś bły​skot​kę, tym​cza​sem cho​dzi o cały se​zon! Skąd ci to przy​szło do gło​wy? – Wszyst​kie mło​de damy mają swój de​biut… To dzię​ki temu znaj​du​ją mę​żów. Chy​ba nie chcesz, że​bym zo​sta​ła sta​rą pan​ną? – Nie gro​zi ci sta​ro​pa​nień​stwo. – Na​wet Ted​dy po​wie​dział, że sko​ro nie spodo​bał mi się nikt z są​siedz​twa, mu​szę szu​kać da​lej. Je​śli ty nie bę​dziesz mógł po​je​chać, go​tów jest mi to​wa​rzy​szyć. – Nie chciał​bym obar​czać go tak od​po​wie​dzial​nym za​da​niem. – W ta​kim ra​zie za​wie​zie​cie mnie do Lon​dy​nu z mamą? – So​phie, dro​ga cór​ko, nie zaj​mu​je​my tak wy​so​kiej po​zy​cji spo​łecz​nej. Poza tym zwy​czaj​nie nas na to nie stać. Two​je sio​stry nie mia​ły de​biu​tu… – Ale po​je​cha​ły do Lon​dy​nu i za​trzy​ma​ły się u ciot​ki Em​me​li​ne na Mo​unt Stre​et. – Miesz​ka​ły tam rap​tem dwa ty​go​dnie. Nie po​trze​bo​wa​ły ba​lów ani przy​jęć, żeby zna​leźć mę​żów. – Wiem, ale jak ina​czej znaj​dzie​my ko​lej​nych Mar​ka albo Drew? – Mark i An​drew to god​ni sza​cun​ku mło​dzi dżen​tel​me​ni, ale dla​cze​go chcesz, żeby twój przy​szły mąż był po​dob​ny do któ​re​goś z nich? Praw​dzi​wy po​wód So​phie chcia​ła za​cho​wać w ta​jem​ni​cy, więc po​wie​dzia​ła tyl​ko: – Są dla mnie ide​ała​mi. Oj​ciec ro​ze​śmiał się. – So​phie, w swo​im cza​sie znaj​dziesz od​po​wied​nie​go męż​czy​znę. Masz dzie​więt​na​ście lat. Na​praw​dę nie mu​si​my się spie​szyć. – Więc nie po​zwa​lasz mi po​je​chać? – Nie​ste​ty, ale nie. A te​raz, je​śli po​zwo​lisz, chciał​bym wró​cić do lek​tu​ry. Roz​cza​ro​wa​na So​phie nie po​wie​dzia​ła nic wię​cej i uda​ła się na po​szu​ki​wa​nie mat​ki. Lady Ca​ven​hurst ści​na​ła żon​ki​le. Set​ki tych kwia​tów zdo​bi​ły ogród. – Prze​ko​nasz papę, praw​da, mamo? Prze​cież wiesz, jak waż​ne dla mło​dej damy jest od​po​wied​nie to​wa​rzy​stwo. Nie znaj​dę do​bre​go męża w Ha​dlea. Mat​ka ukła​da​ła kwia​ty w ko​szu za​wie​szo​nym na ra​mie​niu.

– Ale skąd ta na​gła po​trze​ba za​mąż​pój​ścia, So​phie? – Wca​le nie jest na​gła. My​ślę o mał​żeń​stwie, od​kąd Jane i Is​sie wy​szły za mąż. Czu​ję, że po​win​nam bar​dziej się za​an​ga​żo​wać, je​śli chcę zna​leźć męża ta​kie​go jak Mark albo Drew – Wy​so​ko mie​rzysz, dro​gie dziec​ko. – Czy jest w tym coś złe​go? – Nie… oczy​wi​ście, że nie. – Więc po​roz​ma​wiasz z papą? Cio​cia Em​me​li​ne chy​ba zgo​dzi się mnie przy​jąć pod swój dach. – Cio​cia Em​me​li​ne ma już swo​je lata, So​phie. Wąt​pię, by czę​sto wy​cho​dzi​ła z domu. – Ted​dy obie​cał, że bę​dzie mi to​wa​rzy​szył… Po​roz​ma​wiaj z papą, pro​szę… Mat​ka wes​tchnę​ła. – Do​brze, do​brze, ale je​śli już pod​jął de​cy​zję, nie uda mi się go prze​ko​nać. – Dzię​ku​ję, mamo. So​phie wró​ci​ła do domu. Prze​szła do swe​go po​ko​ju, się​gnę​ła po ka​pe​lusz i szal, a po​tem uda​ła się do sio​stry w Bro​ada​cres. Była to wspa​nia​ła re​zy​den​cja od​le​gła o oko​ło pię​ciu ki​lo​me​trów od Grey​sto​ne Ma​nor. So​phie zo​sta​ła wpusz​czo​na do środ​ka przez lo​ka​ja. – Pani jest w po​ko​ju dzie​cin​nym – po​wie​dział. – Czy mam za​anon​so​wać wi​zy​tę? – Dzię​ku​ję, pój​dę sama. Do​sko​na​le zna​ła roz​kład po​miesz​czeń i wkrót​ce sta​nę​ła przed od​po​wied​ni​mi drzwia​mi. Sio​stra ba​wi​ła się na pod​ło​dze ze swo​im dzie​się​cio​mie​sięcz​nym syn​kiem Har​rym. Na wi​dok So​phie wsta​ła. – So​phie, co cię tu spro​wa​dza? Mam na​dzie​ję, że nie sta​ło się nic złe​go. – Czy nie mogę tak po pro​stu od​wie​dzić mo​jej sio​stry? – Oczy​wi​ście, że mo​żesz. Za​wsze. – Od​cią​gnę​ła racz​ku​ją​ce​go Har​ry’ego od szaf​ki. – Mia​łam za​miar wy​brać się na spa​cer. Pój​dziesz ze mną? – Tak, chęt​nie. Niań​ka otrzy​ma​ła po​le​ce​nie, by cie​pło ubrać mal​ca i znieść go do tyl​ne​go holu, gdzie trzy​ma​no wó​zek. – A te​raz po​wiedz mi, co sły​chać w Grey​sto​ne – po​pro​si​ła Jane, gdy we​szły do jej po​ko​ju. – Nic. Jest nud​no jak zwy​kle. Ale po​pro​si​łam papę o moż​li​wość de​biu​tu w se​zo​nie. – My​ślisz, że dzię​ki temu prze​sta​niesz się nu​dzić? – Tak, oczy​wi​ście. I znaj​dę męża. – Mo​żesz go zna​leźć tu​taj, w Nor​folk. – Ted​dy twier​dzi, że onie​śmie​li​łam już wszyst​kich tu​tej​szych ka​wa​le​rów. Jane ro​ze​śmia​ła się. – Ilu ci się oświad​czy​ło? – Ri​chard Fan​sha​we… Ma okrop​ne ma​nie​ry i wpadł w złość, kie​dy nie przy​ję​łam jego oświad​czyn. Po​tem sir Re​gi​nald Sway​le, któ​ry po​zu​je na dan​dy​sa, a w re​zul​ta​cie wy​glą​da po pro​stu cu​dacz​nie, i lord Go​ran​ge, le​ci​wy wdo​wiec, oj​ciec dwoj​ga dzie​ci. Za​sta​na​wiam się, jak do​szło do tego, że papa po​zwo​lił mu ze mną po​roz​ma​wiać. Prze​cież nie mogę wyjść za ko​goś ta​kie​go, praw​da?

– Ro​zu​miem cię. A co po​wie​dział papa na te​mat se​zo​nu? – Jane wło​ży​ła buty, po​de​szła do lu​stra i za​wią​za​ła wstąż​ki ka​pot​ki pod bro​dą. – Nie zgo​dził się. Ze​szły na dół. Sy​nek Jane sie​dział w wóz​ku i uśmie​chał się pro​mien​nie. – Nie​dłu​go za​cznie cho​dzić – po​wie​dzia​ła Jane, gdy ru​szy​ły ścież​ką pro​wa​dzą​cą do par​ku i ogro​dów. – Po​tra​fi już stać, trzy​ma​jąc się me​bli. Mark osza​lał na jego punk​cie. – Wiem… a i ty świa​ta poza nim nie wi​dzisz. Niań​ka nie ma chy​ba wie​le za​jęć. – Uwiel​biam spę​dzać czas ze swo​im syn​kiem i naj​chęt​niej po​świę​ca​ła​bym mu całe dnie, ale nie po​zwa​la​ją mi na to obo​wiąz​ki. Wte​dy Til​ly ma mnó​stwo pra​cy. Sio​stra za​ło​ży​ła sie​ro​ci​niec Ha​dlea Home w po​bli​żu Wi​the​ring​ton. Czę​sto spę​dza​ła tam czas, po​ma​ga​jąc przy dzie​ciach. – Więc nie zo​sta​wi​ła​byś Har​ry’ego, żeby po​je​chać na chwi​lę do Lon​dy​nu? – Nie, So​phie. W żad​nym ra​zie. Czy wła​śnie po to do mnie przy​szłaś? Żeby mnie na​mó​wić na wspól​ny wy​jazd? – Do​my​śla​łam się, że nie bę​dziesz chcia​ła mi to​wa​rzy​szyć. Ted​dy by ze mną po​je​chał, ale papa uwa​ża, że jest tro​chę na​zbyt nie​od​po​wie​dzial​ny. – Papa wie, co mówi. – Nie wiem, dla​cze​go tak się uwzię​li​ście na Ted​dy’ego. Od po​wro​tu z In​dii może ucho​dzić za wzór cnót. Jane ro​ze​śmia​ła się. – Aku​rat! Zdą​żył już roz​trwo​nić więk​szość pie​nię​dzy, któ​re zo​sta​ły po tym, jak oca​lił Grey​sto​ne. – Gdy​by​śmy jed​nak za​miesz​ka​li u ciot​ki Em​me​li​ne… – Wszyst​ko już za​pla​no​wa​łaś? Cze​go więc ode mnie ocze​ku​jesz? – Pro​szę, prze​ko​naj papę, że może za​ufać Ted​dy’emu. Mama obie​ca​ła, że zro​bi, co w jej mocy, ale gdy​byś ty też po​roz​ma​wia​ła z tatą, to na pew​no bar​dzo by po​mo​gło. – Skąd u cie​bie ta na​gła chęć wy​jaz​du do Lon​dy​nu? – Wca​le nie jest na​gła. My​śla​łam o tym, od​kąd po​je​cha​ły​ście tam z Is​sie, ale za​wsze coś sta​wa​ło mi na prze​szko​dzie. Naj​pierw ta spra​wa z lor​dem Bol​so​ver, a po​tem dwór po​grą​żył się w ża​ło​bie po śmier​ci księż​nicz​ki Char​lot​ty i jej syn​ka. Nie wiem, dla​cze​go mia​ła​bym nie po​je​chać do Lon​dy​nu w tym roku. Ni​g​dy tam nie by​łam, pod​czas gdy ty by​łaś kil​ka​na​ście razy, a Is​sie zwie​dzi​ła cały świat. To nie fair. Skoń​czę jako sta​ra pan​na. – Och, So​phie, to mało praw​do​po​dob​ne. Nie​wie​le dam w two​im wie​ku może się po​chwa​lić od​rzu​ce​niem trzech pro​po​zy​cji mał​żeń​stwa. – To nie byli od​po​wied​ni męż​czyź​ni. – W ta​kim ra​zie po​wiedz mi, jaki ma być ten od​po​wied​ni. Pa​mię​taj, że nikt nie jest ide​ałem. – Nie chcę, żeby był ide​ałem, ale mu​szę go po​ko​chać, i to z wza​jem​no​ścią. Ty i Mark się ko​cha​cie. – To oczy​wi​ste, ale czy za​sta​na​wia​łaś się nad tym, jaki ma być twój przy​szły mąż, że​byś mo​gła go po​ko​chać? – Musi być wy​so​ki, przy​stoj​ny, zgrab​ny…

– To też jest oczy​wi​ste. So​phie zda​wa​ła so​bie spra​wę, że sio​stra się z nią dro​czy. – Musi być do​bry, hoj​ny i od​po​wie​dzial​ny. – Wspa​nia​łe ce​chy. Po​chwa​lam twój zdro​wy roz​są​dek. – Chcia​ła​bym też, żeby po​tra​fił mnie za​ska​ki​wać… spra​wiać, by moje ser​ce biło szyb​ciej… – Nie​spo​dzian​ki nie za​wsze są przy​jem​ne. – Och, my​ślę o przy​jem​nych nie​spo​dzian​kach. Nie trak​tu​jesz mnie po​waż​nie, Jane! – Nic po​dob​ne​go! Prze​ko​nasz się, że kie​dy się za​ko​chasz, twój wy​bra​nek bę​dzie miał tyl​ko kil​ka spo​śród wy​mie​nio​nych cech. Mi​łość nie zja​wia się na za​wo​ła​nie, po pro​stu się zda​rza… – Wiem, ale prze​cież nie w Ha​dlea. – Mnie się zda​rzy​ła w Ha​dlea. – No tak… Ale jest tyl​ko je​den Mark. – Tak. – Jane uśmiech​nę​ła się. – Wi​dzę, że się upar​łaś. Spy​tam Mar​ka o zda​nie, a je​śli uzna, że mo​żesz je​chać, po​roz​ma​wiam z papą. – Och, je​steś naj​lep​szą sio​strą pod słoń​cem! Dzię​ku​ję ci, dzię​ku​ję! Pew​na suk​ce​su So​phie prze​szła na inne te​ma​ty. Po​dzie​li​ły się naj​now​szy​mi plot​ka​mi, roz​ma​wia​ły o ubra​niach, osią​gnię​ciach Har​ry’ego i o dzie​ciach z Ha​dlea Home. Za​sta​na​wia​ły się też, gdzie prze​by​wa te​raz Isa​bel i kie​dy będą mo​gły znów się z nią spo​tkać. – Ostat​nio pi​sa​ła do mnie z In​dii, ale mie​li za​miar udać się z Drew do Sin​ga​pu​ru – po​wie​dzia​ła Jane. – Może masz śwież​sze wia​do​mo​ści? – Nie. Mama do​sta​ła po​dob​ny list. Ted​dy uwa​ża, że Drew pil​nu​je in​te​re​sów w kra​jach Orien​tu i za​pew​ne kupi ko​lej​ny sta​tek. Gdy​by wró​ci​li do domu przed roz​po​czę​ciem se​zo​nu, mo​gli​by mi po​móc fi​nan​so​wo. – My​śli So​phie wciąż krą​ży​ły wo​kół de​biu​tu. – Ale nie za​mie​rzam na to li​czyć. – Słusz​nie. Wró​ci​ły do domu tą samą dro​gą. Jane od​da​ła Har​ry’ego pod opie​kę niań​ki i po​pro​si​ła, by przy​nie​sio​no im her​ba​tę do sa​lo​nu. – Mark wy​je​chał do Nor​wich – po​wie​dzia​ła. – Mia​łam na​dzie​ję, że już bę​dzie w domu, ale wi​docz​nie za​ła​twia​nie spraw za​ję​ło mu wię​cej cza​su, niż przy​pusz​czał. Po​roz​ma​wiam z nim, So​phie, ale nie spo​dzie​waj się cu​dów. Pół go​dzi​ny póź​niej So​phie lek​kim kro​kiem uda​ła się do domu. Mark, Jane i Har​ry zja​wi​li się w Grey​sto​ne po dwóch dniach. Nie było w tym nic dziw​ne​go, jako że czę​sto tu za​glą​da​li, jed​nak So​phie do​my​śla​ła się, że tym ra​zem przy​by​li w związ​ku z jej proś​bą. Do​łą​czy​ła do nich w sa​lo​nie. – Cie​szę się, że was wi​dzę – po​wie​dzia​ła, bio​rąc Har​ry’ego na ręce. – Wszy​scy się cie​szy​my – do​da​ła mat​ka. – Po​dej​rze​wam jed​nak, że twój en​tu​zjazm ma zwią​zek z lon​dyń​skim se​zo​nem. Mam ra​cję? – Po​my​śla​łam, że Jane mo​gła​by po​móc. Lady Ca​ven​hurst zwró​ci​ła się do naj​star​szej cór​ki. – Za​mie​rzasz wy​je​chać do Lon​dy​nu na se​zon, Jane?

– Nie, mamo. Nie zo​sta​wię tu Har​ry’ego ani Ha​dlea Home. Sły​sza​łam jed​nak, że Ted​dy zgo​dził się to​wa​rzy​szyć So​phie. – Nie wiem, jak uda​ło jej się go do tego na​kło​nić… – po​twier​dzi​ła mat​ka. – Nie spo​dzie​wa​łam się tego. – Dla​cze​go? – spy​ta​ła So​phie. – My​śla​łam, że cze​ka​ją​ce go tam obo​wiąz​ki wy​da​dzą mu się nud​ne. Poza tym jest za mło​dy. Po​trze​bu​jesz ko​goś doj​rza​łe​go na tyle, by wie​dział, jak mło​da dama po​win​na za​cho​wy​wać się w to​wa​rzy​stwie i ja​kie cze​ka​ją ją pu​łap​ki. Ła​two jest nie​chcą​cy zna​leźć się w sy​tu​acji, któ​ra może fa​tal​nie wpły​nąć na re​pu​ta​cję. – Wiem o tym i do​sko​na​le dam so​bie radę – oznaj​mi​ła So​phie. – Je​stem pew​na, że Ted​dy też do​brze o tym wie. Poza tym cio​cia Em​me​li​ne bę​dzie moją przy​zwo​it​ką i do​pil​nu​je, że​bym zna​la​zła się w od​po​wied​nim to​wa​rzy​stwie. – Co o tym są​dzisz, Jane? – za​py​ta​ła mat​ka. Jane za​my​śli​ła się. – Na​praw​dę nie wiem. A roz​ma​wia​łaś o tym z Ted​dym? Co po​wie​dział? – Oczy​wi​ście, chce po​móc, ale wciąż po​zo​sta​je kwe​stia kosz​tów wy​jaz​du. – Pie​nią​dze nie sta​no​wią pro​ble​mu – ode​zwał się mil​czą​cy do​tąd Mark. – Z przy​jem​no​ścią we​sprę So​phie, ale tyl​ko wte​dy, gdy pani i sir Edward wy​ra​zi​cie zgo​dę na wy​jazd. – Och, Mar​ku! – Oczy So​phie roz​bły​sły. – Na​praw​dę mi po​mo​żesz? – Tak, je​śli twoi ro​dzi​ce po​wie​dzą, że mo​żesz je​chać. – To bar​dzo hoj​ny gest, Mar​ku – od​rze​kła lady Ca​ven​hurst. – Pro​po​nu​ję, że​byś po​roz​ma​wiał z moim mę​żem. Za​sta​niesz go w bi​blio​te​ce. Prze​każ też mu, że bę​dzie nam miło, je​śli do nas do​łą​czy. Ka​za​łam po​dać her​ba​tę. Mark wstał i wy​szedł. – Och, nie mogę się do​cze​kać – emo​cjo​no​wa​ła się So​phie, tu​ląc Har​ry’ego. Dzie​ciak wier​cił się nie​spo​koj​nie, a gdy opu​ści​ła go na pod​ło​gę, szyb​ko prze​mie​ścił się na czwo​ra​kach w stro​nę swo​jej mamy, któ​ra wzię​ła go na ko​la​na. – My​ślę, że ciot​ka Em​me​li​ne może nie czuć się na tyle do​brze, by przy​jąć cię pod swój dach. Kie​dy ostat​nio tam by​li​śmy, za​uwa​ży​łam, że ła​two się mę​czy i nie​do​sły​szy. Je​śli zgo​dzi się cie​bie go​ścić, mu​sisz o tym pa​mię​tać – po​wie​dzia​ła Jane. Słu​żą​ca wnio​sła tacę z her​ba​tą i po​sta​wi​ła na sto​le. Po nie​dłu​gim cza​sie w po​ko​ju zja​wi​li się sir Edward, Mark i Ted​dy. Ted​dy miał na so​bie strój do kon​nej jaz​dy. Nie​daw​no wró​cił z prze​jażdż​ki. – Prze​pra​szam, mamo – po​wie​dział. – Za​raz się prze​bio​rę. – No i… ? – za​py​ta​ła nie​cier​pli​wie So​phie. – Mogę je​chać? Oj​ciec z wes​tchnie​niem za​jął miej​sce na so​fie tuż obok lady Ca​ven​hurst. – Wy​glą​da na to, że zo​sta​łem prze​chy​trzo​ny. – To zna​czy, że się zga​dzasz?! – So​phie ze​rwa​ła się na rów​ne nogi, ob​ję​ła ojca i uca​ło​wa​ła go w po​li​czek. – Och, dzię​ku​ję ci, papo! De​li​kat​nie wy​swo​bo​dził się z jej ob​jęć. – Po​win​naś dzię​ko​wać Mar​ko​wi. Po​wie​dział, że w przy​szłym mie​sią​cu je​dzie do Lon​dy​nu w in​te​re​sach. Za​wie​zie cie​bie i Ted​dy’ego do domu lady Car​tro​se. Po​tem ra​zem z two​im bra​tem do​pil​nu​ją, by nie sta​ła ci się krzyw​da. Zwró​ci​ła się w stro​nę Mar​ka.

– Och, je​steś naj​lep​szym, naj​cu​dow​niej​szym szwa​grem! By​ła​bym szczę​śli​wa, ma​jąc męża ta​kie​go jak ty. – So​phie! – na​po​mnia​ła cór​kę lady Ca​ven​hurst. Mark za​śmiał się, by po​kryć zmie​sza​nie. – W swo​im cza​sie znaj​dziesz od​po​wied​nie​go męża – za​pew​nił ją. – Nie bądź w go​rą​cej wo​dzie ką​pa​na. Wró​cił Ted​dy ubra​ny we frak i ja​sne pan​ta​lo​ny. – De​cy​zja już za​pa​dła? – za​py​tał, roz​glą​da​jąc się po twa​rzach ze​bra​nych w sa​lo​nie. – Tak – od​po​wie​dział oj​ciec. – Mam na​dzie​ję, że wiesz, cze​go od cie​bie ocze​ku​je​my. Ted​dy usiadł i wziął fi​li​żan​kę od mat​ki. – Mam pil​no​wać sio​stry i dbać o to, żeby nie wplą​ta​ła się w żad​ną kło​po​tli​wą sy​tu​ację. – No wła​śnie. Sam też mu​sisz za​cho​wać roz​są​dek. Żad​ne​go ha​zar​du. – Żad​ne​go?! To zbyt trud​ne. – Mo​żesz grać ze zna​jo​my​mi z to​wa​rzy​stwa za ni​skie staw​ki i tyl​ko wte​dy, gdy So​phie bę​dzie mia​ła przy​zwo​it​kę. Ale nie wol​no ci od​wie​dzać ja​skiń ha​zar​du. – Oczy​wi​ście, to wła​śnie mia​łem na my​śli. – W ta​kim ra​zie, je​śli lady Car​tro​se się zgo​dzi, mo​żesz sko​rzy​stać z uprzej​mo​ści Mar​ka i za​brać sio​strę do Lon​dy​nu. Bes​sie po​je​dzie z wami. – Bes​sie Sa​dler była po​ko​jów​ką mat​ki. Miesz​ka​ła z ro​dzi​ną od wie​lu lat, a gdy wiek dał jej o so​bie znać, za​czę​ła przy​spo​sa​biać do pra​cy mło​dą na​stęp​czy​nię. So​phie, jak za​wsze spon​ta​nicz​na, pod​bie​ga​ła ko​lej​no do wszyst​kich z wy​lew​ny​mi po​dzię​ko​wa​nia​mi. Jej ra​do​sny na​strój udzie​lił się zgro​ma​dzo​nym. Po pew​nym cza​sie pod​ję​li te​mat Ha​dlea Home. Sie​ro​ci​niec roz​wi​jał się i po​trze​bo​wał fun​du​szy. Jed​nym z naj​waż​niej​szych za​dań Jane było za​pew​nie​nie od​po​wied​nich środ​ków. Mark jej w tym po​ma​gał dzię​ki po​zy​cji i wpły​wo​wym zna​jo​mym. To wła​śnie w tym celu wy​bie​rał się wkrót​ce do Lon​dy​nu. Za​mie​rzał zor​ga​ni​zo​wać kon​cert po​łą​czo​ny ze zbiór​ką pie​nię​dzy. Ten po​mysł za​czerp​nął od do​bro​czyń​ców szpi​ta​la dla po​rzu​co​nych dzie​ci. Do wy​jaz​du po​zo​stał jesz​cze mie​siąc. W mię​dzy​cza​sie lady Car​tro​se za​pew​ni​ła li​stow​nie, że z ra​do​ścią bę​dzie go​ścić So​phie i Ted​dy’ego. So​phie nie​ustan​nie roz​my​śla​ła o tym, co bę​dzie ro​bić w Lon​dy​nie, cie​szy​ła się na myśl o ba​lach, przy​ję​ciach i no​wych zna​jo​mo​ściach. Za​sta​na​wia​ła się, ja​kie stro​je po​win​na za​brać ze sobą. W jej sza​fie znaj​do​wa​ło się dużo ubrań na roz​ma​ite oka​zje, ale uzna​ła, że nie na​da​ją się na de​biut. Na​tych​miast zo​sta​ła​by uzna​na za wiej​ską gą​skę. Mia​ła pięk​ną suk​nię ba​lo​wą, w któ​rej wy​stą​pi​ła na we​se​lu sióstr, a tak​że suk​nię po​po​łu​dnio​wą z nie​bie​skiej kre​py, ozdo​bio​ną ja​sno​nie​bie​skim i bia​łym ha​ftem. Wy​stą​pi​ła w niej na chrzci​nach Har​ry’ego. To sta​now​czo za mało. Na szczę​ście sio​stra przy​szła jej z po​mo​cą, za​nim So​phie zdo​by​ła się na od​wa​gę, by udać się z ko​lej​ną proś​bą do ojca. – Mark jest aż na​zbyt hoj​ny – po​wie​dzia​ła Jane, gdy So​phie od​wie​dzi​ła ją w Bro​ada​cres, by uskar​żyć się na brak stro​jów. – Cią​gle za​chę​ca mnie do ku​po​wa​nia no​-

wych ubrań. Moja sza​fa pęka w szwach i są tam suk​nie, któ​rych na pew​no już nie wło​żę. Mo​że​my do​ko​nać po​pra​wek we​dług naj​now​szej mody. Spra​wi​my, że będą na to​bie le​ża​ły jak ulał. Wkrót​ce wo​kół nich pię​trzy​ły się suk​nie, no​życz​ki, nici i igły, ko​ron​ki, wstąż​ki i prze​róż​ne ozdo​by z je​dwa​biu. Jane była praw​dzi​wą ar​tyst​ką w kra​wiec​kim fa​chu i ko​lej​ne suk​nie zmie​nia​ły się nie do po​zna​nia. So​phie prze​sta​ła ża​ło​wać, że nie spra​wi so​bie cał​ko​wi​cie no​wej gar​de​ro​by. – Mam dla cie​bie mały pre​zent – po​wie​dzia​ła Jane, jak​by nie dość było ubrań mo​gą​cych za​do​wo​lić samą kró​lo​wą. – Bę​dzie pa​so​wać do two​jej nie​bie​skiej suk​ni. – Po​da​ła So​phie nie​wiel​kie pu​deł​ko miesz​czą​ce srebr​ny na​szyj​nik wy​sa​dza​ny sza​fi​ra​mi i dia​men​ta​mi. – Jane! Jest pięk​ny, ale czy na​praw​dę mo​żesz mi go dać, sko​ro Mark ku​pił go dla cie​bie? – To był jego po​mysł, So​phie. Kie​dy zo​ba​czył suk​nię, któ​rą prze​ra​bia​łam, po​wie​dział, że ten na​szyj​nik bę​dzie do niej pa​so​wał. Mam mnó​stwo bi​żu​te​rii i z ra​do​ścią ci go ofia​ru​ję. So​phie za​rzu​ci​ła sio​strze ręce na ra​mio​na. – Och, to ta​kie po​dob​ne do Mar​ka. Pro​szę, ser​decz​nie mu po​dzię​kuj ode mnie. Dzię​ki wam będę naj​pięk​niej​szą pan​ną na balu! – Mam taką na​dzie​ję, ale ra​dzę ci, że​byś za​cho​wy​wa​ła się nie​co po​wścią​gli​wiej w obec​no​ści cio​ci Em​me​li​ne. Z dru​giej stro​ny, nie bądź też na​zbyt ule​gła. Pa​mię​taj, że na​le​żysz do ro​dzi​ny Ca​ven​hur​stów. – Oczy​wi​ście, dro​ga Jane. Pew​ne​go po​ran​ka pod ko​niec maja roz​pro​mie​nio​na So​phie po​że​gna​ła się z ro​dzi​ca​mi i wsia​dła do po​wo​zu Mar​ka. Mar​twi​ła ją tyl​ko nie naj​lep​sza po​go​da. Było prze​ni​kli​wie zim​no, tak że mu​sia​ła wło​żyć cie​płą pe​le​ry​nę na nową suk​nię po​dróż​ną, a dło​nie wsu​nąć w fu​trza​ną muf​kę. Sto​py opar​ła na ogrza​nej ce​gle owi​nię​tej we fla​ne​lę. Po​dróż trwa​ła dwa dni, na szczę​ście po​wóz był bar​dzo wy​god​ny. Na po​sto​jach zmie​nia​no ko​nie, a Mark przy​no​sił do po​wo​zu nowe pod​grza​ne ce​gły. Do​tar​li do Lon​dy​nu wie​czo​rem dru​gie​go dnia po​dró​ży po spę​dze​niu nocy w za​jeź​dzie Cross Keys w Saf​fron Wal​den. Wszyst​kie bu​dyn​ki pań​stwo​we i nie​któ​re domy pry​wat​ne były ude​ko​ro​wa​ne fla​ga​mi dla uczcze​nia przyj​ścia na świat ma​łej księż​nicz​ki, cór​ki księż​nej Ken​tu. So​phie uzna​ła to za do​bry znak. W mie​ście bę​dzie pa​no​wał ra​do​sny na​strój, po​my​śla​ła. Mark po​słał stan​gre​ta do swe​go lon​dyń​skie​go domu przy So​uth Au​dley Stre​et, a sam wraz z So​phie i Ted​dym udał się do domu lady Car​tro​se na Mo​unt Stre​et. Lady Car​tro​se, znacz​nie pulch​niej​sza i bar​dziej głu​cha niż daw​niej, przy​wi​ta​ła ich nie​zwy​kle ser​decz​nie. – Chodź, moje dziec​ko – po​wie​dzia​ła, uj​mu​jąc So​phie za ręce. Dłu​go trzy​ma​ła ją na od​le​głość wy​cią​gnię​tych ra​mion, by jej się przyj​rzeć. – Je​steś bar​dzo ład​na. Nie bę​dzie​my mie​li kło​po​tu ze zna​le​zie​niem ci męża. So​phie za​chi​cho​ta​ła. Em​me​li​ne zwró​ci​ła się w stro​nę Ted​dy’ego i pod​da​ła go po​dob​nym oglę​dzi​nom.

– Nie pa​mię​tam już, kie​dy cię ostat​nio wi​dzia​łam, mło​dy czło​wie​ku. Chy​ba na we​se​lu two​ich sióstr. Cóż to było za wspa​nia​łe, ra​do​sne wy​da​rze​nie. Masz już na​rze​czo​ną? – Nie, cio​ciu. – Zo​ba​czy​my, co uda się zro​bić w tej spra​wie. Wie​lu mo​ich przy​ja​ciół ma pięk​ne cór​ki. – Nie przy​je​cha​łem tu, by szu​kać na​rze​czo​nej. To​wa​rzy​szę mo​jej sio​strze – nie​mal wy​krzyk​nął ciot​ce do ucha. – Ooo… – Po​pa​trzy​ła na Mar​ka. – Jak miło cię wi​dzieć! Jak się mie​wa moja dro​ga Jane? A mały Har​ry? Mam na​dzie​ję, że kie​dyś go zo​ba​czę. Pro​szę, zo​stań na ko​la​cję i mi o nim opo​wiedz. Mark wy​mó​wił się od ko​la​cji, ale przy​jął za​pro​sze​nie na her​ba​tę i cier​pli​wie od​po​wia​dał na py​ta​nia ciot​ki o Jane i syn​ka. So​phie my​śla​mi była da​le​ko. Za​sta​na​wia​ła się, co będą ro​bić pod​czas po​by​tu w Lon​dy​nie. W chwi​li prze​rwy za​py​ta​ła: – Co za​pla​no​wa​łaś na ju​tro, cio​ciu Em​me​li​ne? – Mu​sia​ła po​wtó​rzyć to py​ta​nie dwa razy. – Po​my​śla​łam, że bę​dzie​cie zmę​cze​ni po po​dró​ży, więc nie prze​wi​dzia​łam wiel​kich atrak​cji – od​po​wie​dzia​ła ciot​ka. – Po po​łu​dniu mo​że​my wy​brać się na prze​jażdż​kę po​wo​zem w Hyde Par​ku, o ile nie bę​dzie zbyt zim​no. A po​tem zje​my ko​la​cję tu​taj. So​phie, któ​ra spo​dzie​wa​ła się spo​tkań to​wa​rzy​skich od pierw​szej chwi​li po przy​jeź​dzie, wy​raź​nie po​smut​nia​ła. Czyż​by mia​ła się tu nu​dzić tak jak w domu? Mark uśmiech​nął się do niej. – Nie martw się, So​phie, kie​dy od​pocz​niesz, z tym więk​szą ener​gią wy​ru​szysz na pod​bój Lon​dy​nu. Weź​miesz sto​li​cę sztur​mem. – Sztorm? – za​in​te​re​so​wa​ła się lady Car​tro​se. – Och, tyl​ko nie to. Kie​dy na mo​rzu jest sztorm, po​gar​sza się mój reu​ma​tyzm. Mark cier​pli​wie wy​ja​śnił ciot​ce, o co mu cho​dzi​ło. Ted​dy i So​phie z tru​dem po​wstrzy​my​wa​li się od śmie​chu. – Te​raz ro​zu​miem – po​wie​dzia​ła star​sza dama. – Nie sły​sza​łam cię do​brze. Je​stem pew​na, że So​phie olśni wszyst​kich. Moja przy​ja​ciół​ka, pani Mal​tho​use, ma cór​kę w wie​ku So​phie. Cas​san​dra jest uro​cza i rów​nież de​biu​tu​je w tym roku. Czu​ję, że mło​de damy się za​przy​jaź​nią. Bę​dzie mia​ła swój bal nie​co póź​niej w se​zo​nie i na pew​no So​phie bę​dzie za​pro​szo​na. W przy​szłym ty​go​dniu od​bę​dzie się na​to​miast bal u Row​lan​dów. To do​sko​na​ła oka​zja do prze​ćwi​cze​nia kro​ków ta​necz​nych… Bez wąt​pie​nia Au​gu​sta wy​śle ci za​pro​sze​nie, kie​dy ją o to po​pro​szę. Usły​szaw​szy to, So​phie po​czu​ła się zde​cy​do​wa​nie le​piej. Po​dzię​ko​wa​ła ciot​ce i za​czę​ła się za​sta​na​wiać, jaką suk​nię wło​ży na tę oka​zję. Kil​ka lat wcze​śniej przy​jazd do Lon​dy​nu Ada​ma Tren​ta, wi​ceh​ra​bie​go Kim​ber​ley, wy​wo​łał​by nie​ma​łe po​ru​sze​nie wśród mło​dych pa​nien, a na​wet wśród mę​ża​tek z to​wa​rzy​stwa. Ten nie​zwy​kle przy​stoj​ny, bo​ga​ty ka​wa​ler sta​no​wił praw​dzi​wą ozdo​bę klu​bów i sa​lo​nów sto​li​cy. Bu​dził du​cha ry​wa​li​za​cji wśród ma​tek de​biu​tan​tek, a cór​ki wo​dzi​ły za nim cie​lę​cym wzro​kiem. – Masz dwa​dzie​ścia osiem lat i wciąż je​steś sta​nu wol​ne​go. Jak ci się uda​ło unik​nąć mał​żeń​skich si​deł? – spy​tał go kie​dyś jego ku​zyn Mark.

– To pro​ste. Ni​g​dy nie spo​tka​łem ko​bie​ty, z któ​rą chciał​bym spę​dzić resz​tę ży​cia, a poza tym je​stem bar​dzo za​ję​ty. – W owym cza​sie Adam odzie​dzi​czył po ojcu ty​tuł i ma​ją​tek w Sad​dle​worth w York​shi​re, co bez wąt​pie​nia pod​nio​sło jego atrak​cyj​ność. Po​tem jed​nak zro​bił coś nie​wy​ba​czal​ne​go w oczach to​wa​rzy​stwa i oże​nił się z Anne Bam​ford, cór​ką wła​ści​cie​la przę​dzal​ni i tkal​ni z Sad​dle​worth. Nie wia​do​mo, czy było to mał​żeń​stwo z mi​ło​ści, czy też ce​lem związ​ku było po​więk​sze​nie ma​jąt​ku. W każ​dym ra​zie póź​niej nikt nie po​tra​fił po​wie​dzieć zbyt wie​le na te​mat jego ży​cia i w koń​cu wspo​mi​na​no go tyl​ko jako ko​goś, kto wy​je​chał. Jego teść zmarł wkrót​ce po we​se​lu, zo​sta​wia​jąc mu przę​dzal​nię i tkal​nię Bam​ford, a rok póź​niej żona nie prze​ży​ła po​ro​du syn​ka, któ​ry tak​że zmarł. Adam po​now​nie zo​stał sam. Żeby nie osza​leć z bólu, rzu​cił się w wir pra​cy w ma​jąt​ku i nie​zmier​nie rzad​ko od​wie​dzał Lon​dyn. Tego wie​czo​ru, gdy szedł So​uth Au​dley Stre​et w stro​nę Pic​ca​dil​ly, na​tknął się na ku​zy​na. – Mark! Cie​szę się, że cię wi​dzę! Mark omi​jał wła​śnie ka​łu​żę. Uniósł gło​wę na dźwięk swe​go imie​nia. – Ada​mie, co cię spro​wa​dza do Lon​dy​nu? – Pil​ne in​te​re​sy, ina​czej bym tu nie przy​je​chał. – Ser​decz​nie ci współ​czu​ję… Przyj​mij, pro​szę, moje szcze​re kon​do​len​cje! Sły​sza​łem o śmier​ci two​jej żony. – Nie ukry​wam, że jest mi bar​dzo cięż​ko. Ra​dzę so​bie jed​nak, zaj​mu​jąc się pra​cą. – Te sło​wa nie od​da​wa​ły tego, co na​praw​dę czuł, nie chciał jed​nak się zwie​rzać. – Nie​do​brze jest sku​piać się wy​łącz​nie na pra​cy. Okres ża​ło​by już się skoń​czył. – Ale nie czas smut​ku, ku​zy​nie. – Tak, oczy​wi​ście… Wy​bacz. – Przyj​mu​ję two​je prze​pro​si​ny. Idę do Whi​te’a. Może do mnie do​łą​czysz? Wkrót​ce sie​dzie​li nad ko​la​cją w zna​nym klu​bie. – Jak ukła​da ci się ży​cie mał​żeń​skie? – spy​tał Adam. – Przy​kro mi, że nie mo​głem być na two​im ślu​bie, ale aku​rat prze​ją​łem przę​dzal​nię i tkal​nię i mu​sia​łem zmie​rzyć się z wy​bu​chem nie​za​do​wo​le​nia pra​cow​ni​ków. Prze​ko​ny​wa​łem ich, żeby nie przy​łą​cza​li się do mar​szu Blan​ke​te​ers. Marsz gło​do​wy na Lon​dyn, zor​ga​ni​zo​wa​ny przed dwo​ma laty przez tka​czy z Lan​ca​shi​re z prze​my​sło​wej pół​no​cy, miał na celu uzmy​sło​wie​nie księ​ciu re​gen​to​wi ich roz​pacz​li​we​go po​ło​że​nia, a jed​no​cze​śnie był pro​te​stem prze​ciw za​wie​sze​niu usta​wy Ha​be​as Cor​pus Act, co ozna​cza​ło, że wszy​scy uzna​ni za mą​ci​cie​li mo​gli tra​fić do wię​zień bez oskar​że​nia. Pro​te​stu​ją​cy mie​li ze sobą koce, dy​wa​ny, kapy – sym​bo​le ich fa​chu – słu​żą​ce za po​sła​nia. Spo​dzie​wa​li się, że ich marsz po​trwa kil​ka dni, po​chód zo​stał jed​nak roz​pę​dzo​ny przez woj​sko, a jego przy​wód​ców wtrą​co​no do wię​zie​nia. Uczest​ni​cy mar​szu nie mie​li na​wet oka​zji przed​sta​wić swo​ich po​stu​la​tów. – I uda​ło ci się? – Nie​ste​ty, nie. Za​do​wo​li ich tyl​ko moż​li​wość de​cy​do​wa​nia o swo​im lo​sie. Oba​wiam się, że je​śli nie zo​sta​ną wy​słu​cha​ni, może dojść do ka​ta​stro​fy. – Prze​cież je​steś zna​ny z tego, że do​brze trak​tu​jesz pra​cow​ni​ków. – Sta​ram się, ale to nie po​wstrzy​mu​je go​rą​cych głów.

– Co mo​żesz zro​bić? – Nie wiem. Pła​cę im wię​cej i za​pew​niam obia​dy, ale to na​ra​ża mnie na kry​ty​kę ze stro​ny in​nych wła​ści​cie​li za​kła​dów. Po​dob​no daję zły przy​kład i do​pro​wa​dzam nasz prze​mysł do ru​iny. Znaj​du​ję się po​mię​dzy mło​tem a ko​wa​dłem, ale mam na​dzie​ję, że uda się po​ko​nać trud​no​ści in​ny​mi spo​so​ba​mi. – Woj​sko? – To osta​tecz​ność. Ucier​pie​li​by nie​win​ni lu​dzie. Za​mie​rzam prze​mó​wić w Izbie Lor​dów w na​dziei, że rząd po​słu​cha gło​su roz​sąd​ku i speł​ni przy​naj​mniej część żą​dań ro​bot​ni​ków. – My​ślisz, że to moż​li​we? – Wąt​pię, ale mu​szę spró​bo​wać. Je​śli zgro​ma​dzę wo​kół sie​bie roz​sąd​nych lu​dzi, może uda się wspól​nie coś osią​gnąć. Cza​sy się zmie​nia​ją, Mar​ku, i my tak​że mu​si​my się zmie​nić, bo ina​czej pój​dzie​my na dno. Po tym, jak odzie​dzi​czy​łem przę​dzal​nię i tkal​nię spró​bo​wa​łem po​sta​wić się w sy​tu​acji mo​ich pra​cow​ni​ków. Skró​ci​łem dzie​ciom czas pra​cy o po​ło​wę, za​pew​ni​łem po​miesz​cze​nie do na​uki i za​trud​ni​łem na​uczy​cie​la. Ale na​wet to po​tra​fi wzbu​dzić nie​za​do​wo​le​nie. Część ro​dzi​ców oskar​ża mnie, że za​szcze​piam dzie​ciom idee nie​przy​sta​ją​ce do ich po​zy​cji spo​łecz​nej. Od​po​wie​dzia​łem na to pro​po​zy​cją kształ​ce​nia do​ro​słych. To z ko​lei roz​zło​ści​ło in​nych wła​ści​cie​li fa​bryk. Boją się, że wy​kształ​ce​ni pra​cow​ni​cy sta​ną się jesz​cze bar​dziej rosz​cze​nio​wi. – Wy​da​je mi się, że czło​wiek po​tra​fią​cy czy​tać i pi​sać bę​dzie lep​szym pra​cow​ni​kiem. – I to jest mój ar​gu​ment. Wszy​scy po​win​ni mieć moż​li​wość roz​wo​ju. Do​szły mnie słu​chy, że ro​bisz coś po​dob​ne​go. – Pro​wa​dzi​my sie​ro​ci​niec i też mamy kla​sę szkol​ną i do​brych na​uczy​cie​li. To wy​my​śli​ła moja żona, a ja sta​ram się jej po​ma​gać. Na po​cząt​ku była tyl​ko garst​ka dzie​cia​ków, a mu​si​my już my​śleć o roz​bu​do​wie. Przy​je​cha​łem tu, żeby za​trud​nić ar​chi​tek​ta i po​zy​skać fun​du​sze. Wszyst​ko jest te​raz ta​kie dro​gie… Mu​si​my się bar​dzo sta​rać. – Ale chy​ba nie wpa​dli​ście w ta​ra​pa​ty fi​nan​so​we? Sły​sza​łem, że Bro​ada​cres kwit​nie. – To praw​da. Jane pra​gnie, by Ha​dlea Home utrzy​my​wał się sam, a ja lu​bię speł​niać jej ży​cze​nia i po​ma​gam, choć nie w bez​po​śred​ni spo​sób. Spo​czy​wa na mnie obo​wią​zek zo​sta​wie​nia sy​no​wi ma​jąt​ku w do​brym sta​nie, a da​ro​wi​zny na wiecz​ne po​trze​by sie​ro​ciń​ca nie po​mo​gły​by mi w osią​gnię​ciu tego celu. – Zo​sta​łeś oj​cem?! – Tak. Har​ry ma dzie​sięć mie​się​cy i jest oczkiem w gło​wie swo​jej mamy. – Nie tyl​ko mamy. Nie mam co do tego żad​nych wąt​pli​wo​ści… Wiesz, że stra​ci​łem syna. – Szcze​rze ci współ​czu​ję… ale prze​cież kie​dyś po​now​nie się oże​nisz i bę​dziesz miał dzie​ci. – Wąt​pię. Nie wy​obra​żam so​bie, by ja​ka​kol​wiek ko​bie​ta mo​gła mi za​stą​pić Anne. – Ro​zu​miem cię do​sko​na​le. Ko​cha​my i je​ste​śmy ko​cha​ni z róż​nych po​wo​dów. Ale to nie wy​klu​cza moż​li​wo​ści po​wtór​ne​go ożen​ku. – Kie​dy Anne umar​ła w bó​lach, przy​rze​kłem so​bie, że ni​g​dy nie do​pusz​czę do

tego, żeby coś po​dob​ne​go się po​wtó​rzy​ło. – Za​milkł. Ten, kto nie miał za sobą po​dob​nych prze​żyć, nie mógł go zro​zu​mieć. Za​sta​na​wiał się, jak zmie​nić te​mat. – Może za​gra​my w wi​sta? – Nie dzi​siaj, ku​zy​nie. Przy​wio​złem do Lon​dy​nu sio​strę żony. Za​trzy​ma​ła się u swo​jej ciot​ki przy Mo​unt Stre​et, a ja nie by​łem jesz​cze w Wyn​dham Ho​use. Słu​żą​cy na mnie cze​ka​ją. Gdzie się za​trzy​ma​łeś? – U Gril​lo​na. Nie mam domu w Lon​dy​nie, by​wam tu bar​dzo rzad​ko. – W ta​kim ra​zie za​trzy​maj się u mnie, w Wyn​dham Ho​use. Adam po​my​ślał, że miłe to​wa​rzy​stwo i do​sko​na​ły ad​res mogą mu po​móc w po​myśl​nym za​ła​twie​niu spra​wy, któ​ra go tu przy​wio​dła. – Dzię​ku​ję. Z przy​jem​no​ścią sko​rzy​stam z pro​po​zy​cji. Wy​szli z klu​bu. Mark udał się do domu, by za​po​wie​dzieć go​ścia. Adam po​szedł do ho​te​lu Gril​lon ure​gu​lo​wać ra​chu​nek i po​le​cić ka​mer​dy​ne​ro​wi, Al​fre​do​wi Far​ley​owi, żeby za​wiózł ba​ga​że do Wyn​dham Ho​use.

ROZDZIAŁ DRUGI Gdy So​phie obu​dzi​ła się na​stęp​ne​go dnia, świe​ci​ło słoń​ce, jed​nak wciąż było zim​no. Bes​sie krzą​ta​ła się po po​ko​ju, szu​ka​jąc cie​płych ubrań. – Taka po​go​da w maju… – Wes​tchnę​ła. – Moż​na po​my​śleć, że to zima, a nie po​czą​tek lata. My​śli pa​nien​ka, że bę​dzie mo​gła dzi​siaj wyjść? – Tak, je​stem zde​cy​do​wa​na. Je​śli cio​cia Em​me​li​ne zmie​ni pla​ny, po​pro​szę Ted​dy’ego, by mi to​wa​rzy​szył. Nie przy​je​cha​łam do Lon​dy​nu po to, by sie​dzieć w domu. Po na​le​ga​niach po​ko​jów​ki wło​ży​ła weł​nia​ną suk​nię w ja​snym od​cie​niu błę​ki​tu i ze​szła na dół do ja​dal​ni, gdzie po​si​li​ła się jaj​kiem na mięk​ko, chle​bem z ma​słem i wy​pi​ła go​rą​cą cze​ko​la​dę. Lady Car​tro​se nie lu​bi​ła wcze​śnie wsta​wać, a kie​dy So​phie za​py​ta​ła słu​żą​ce​go, czy wi​dział rano pana Ca​ven​hur​sta, do​wie​dzia​ła się, że brat wró​cił do domu o świ​cie i jesz​cze śpi. Mu​sia​ła ra​dzić so​bie sama. Po śnia​da​niu obej​rza​ła po​ko​je na par​te​rze, prze​szka​dza​jąc słu​żą​cym, za​ję​tym pra​ca​mi, któ​re mu​sia​ły być wy​ko​na​ne przed wyj​ściem pani z sy​pial​ni. Bez​czyn​ność wpra​wia​ła ją w stan znie​cier​pli​wie​nia. Zna​la​zł​szy się w swo​im po​ko​ju, wło​ży​ła dłu​gą pe​li​sę, ak​sa​mit​ny ka​pe​lusz, buty, wsu​nę​ła dło​nie w muf​kę i uda​ła się do ogro​du. Po krót​kim cza​sie za​koń​czy​ła zwie​dza​nie. Ku​sił ją świat za ogro​dze​niem. Za​uwa​ży​ła nie​wiel​ką furt​kę pro​wa​dzą​cą do staj​ni, w któ​rych trzy​ma​no ko​nie i po​wóz ciot​ki. Na pię​trze miesz​ka​li sta​jen​ni. Mi​nę​ła bu​dyn​ki i wy​szła na Park Lane. Było jesz​cze wcze​śnie rano, ale dro​gę wy​peł​nia​ły naj​prze​róż​niej​sze po​jaz​dy. Ekwi​pa​że i wozy prze​jeż​dża​ły obok z tur​ko​tem, jeźdź​cy na ko​niach truch​ta​li w stro​nę par​ku, prze​chod​nie spie​szy​li do swo​ich spraw, dzie​ci szły do szko​ły w to​wa​rzy​stwie nia​niek. Trzej żoł​nie​rze, do​brze wi​docz​ni w czer​wo​nych kurt​kach mun​du​ru ob​rzu​ci​li So​phie lu​bież​ny​mi spoj​rze​nia​mi. Je​den z nich zdjął na​wet czap​kę i ni​sko się skło​nił. Mi​nę​ła go, dum​nie uno​sząc pod​bró​dek, i nie za​uwa​ży​ła za​mar​z​nię​tej ka​łu​ży! Upa​dła na ple​cy; spód​ni​ce za​dar​ły się jej do ko​lan, od​sła​nia​jąc kształt​ne łyd​ki. Na​tych​miast ru​szył jej na po​moc. Po​mi​mo za​pew​nień, że nic się jej nie sta​ło i za chwi​lę sama wsta​nie, żoł​nierz chwy​cił ją pod pa​chy i uniósł. Drża​ła z obu​rze​nia, że ośmie​lił się ją tknąć i wca​le się nie spie​szył z od​su​nię​ciem rąk. – Puść mnie! – za​wo​ła​ła. – Prze​cież pani upad​nie. – Nie upad​nę. Na​le​gam, że​byś mnie pu​ścił. Wy​nio​sły ton jej gło​su spra​wił, że żoł​nie​rze na​bra​li ocho​ty do za​ba​wy. – Po​patrz, jak ci się od​wdzię​cza! – za​re​cho​tał któ​ryś. – Czy two​ja mat​ka nie uczy​ła cię do​brych ma​nier, pa​nie​necz​ko? – Puść mnie! Bo za​wo​łam po​li​cjan​ta! – Po​li​cjan​ta? Nie wi​dzę tu żad​ne​go, a ty, Ja​mie? – Ani jed​ne​go – od​rzekł dru​gi. Pod​niósł z zie​mi ka​pe​lusz So​phie, wło​żył go so​bie

na gło​wę i za​czął w nim pa​ra​do​wać. Scen​ka przy​cią​gnę​ła licz​nych ga​piów, ale nikt nie za​mie​rzał się wtrą​cać. Więk​szość do​brze się ba​wi​ła. – Lód się pod tobą za​ła​mał. Twój dro​gi płaszcz jest mo​kry i brud​ny Co na to po​wie two​ja mama? – ode​zwał się ten trzy​ma​ją​cy ją w moc​nym uści​sku. Do​brze zda​wa​ła so​bie spra​wę ze sta​nu pe​li​sy; zim​no i wil​goć prze​ni​ka​ły ją na wskroś. – Puść mnie, pro​sta​ku! – Bez​sku​tecz​nie sta​ra​ła się uwol​nić, lecz ści​skał ją tym moc​niej. – No, no, co za ję​zyk! Ale ja się nie ob​ra​żam… Boję się, że je​śli po​zwo​lę ci odejść, zno​wu się prze​wró​cisz, a po​nie​waż nie od​po​wia​da ci moje to​wa​rzy​stwo, zo​sta​wię cię sie​dzą​cą w ka​łu​ży. No ale gdy​byś ład​nie mnie po​pro​si​ła i dała mi bu​zia​ka w na​gro​dę, to by​ło​by zu​peł​nie coś in​ne​go. – Nie ma mowy. – Duma ustę​po​wa​ła miej​sca stra​cho​wi, cho​ciaż So​phie nie da​wa​ła tego po so​bie po​znać. Nikt nie ostrzegł jej przed nie​bez​pie​czeń​stwa​mi wyj​ścia na uli​cę bez to​wa​rzy​stwa. Zresz​tą na​wet gdy​by ktoś ją prze​strze​gał, i tak by go nie po​słu​cha​ła, pew​na, że świet​nie da so​bie radę sama. W Ha​dlea mo​gła do woli prze​cha​dzać się po wio​sce i ni​ko​mu się nie śni​ło, by ją za​cze​piać. Wal​cząc ze łza​mi na​pły​wa​ją​cy​mi jej do oczu, zo​ba​czy​ła, że przez tłum prze​dzie​ra się ja​kiś dżen​tel​men. Chwy​cił trzy​ma​ją​ce​go ją żoł​nie​rza i moc​no ode​pchnął. – Idź​cie stąd, bo wasz do​wód​ca do​wie się o tym, co za​szło – po​wie​dział sta​now​czym to​nem. Uzna​jąc męż​czy​znę za ko​goś waż​ne​go, żoł​nie​rze ucie​kli, zo​sta​wia​jąc ka​pe​lusz So​phie. Jej wy​baw​ca trzy​mał ją przez chwi​lę w ra​mio​nach, cze​ka​jąc, aż się uspo​koi. Za​raz po​tem ją pu​ścił. Miał twarz ogo​rza​łą od słoń​ca i wia​tru, co do​wo​dzi​ło, że czę​sto prze​by​wa na po​wie​trzu. Nad piw​ny​mi ocza​mi ry​so​wa​ły się wy​ra​zi​ste brwi. Ja​sno​brą​zo​we wło​sy, czę​ścio​wo okry​te wy​so​kim ka​pe​lu​szem, opa​da​ły luź​ny​mi kę​dzio​ra​mi na szy​ję. Był ubra​ny sty​lo​wo, ale nie eks​tra​wa​ganc​ko. Jaw​nie po​wstrzy​my​wał się od śmie​chu, co ją iry​to​wa​ło. Po​dzię​ko​wa​ła mu wy​nio​śle, by uznał, że jego po​moc po pro​stu na​le​ża​ła jej się jako da​mie. Uniósł jej ka​pe​lusz i sta​rał się ze​trzeć z nie​go bło​to, lecz jego wy​sił​ki oka​za​ły się da​rem​ne. – Ma pani przed sobą da​le​ką dro​gę? – Tyl​ko na Mo​unt Stre​et. – Od​pro​wa​dzę pa​nią. – Nie ma ta​kiej po​trze​by. Ży​czę panu mi​łe​go dnia. – Ode​szła, ma​rząc o tym, by jak naj​szyb​ciej zna​leźć się w ogro​dzie ciot​ki. Za​sta​na​wia​ła się, jak wy​tłu​ma​czy się ze swe​go wy​glą​du. Na szczę​ście ciot​ka i brat jesz​cze spa​li i mo​gła prze​mknąć do swe​go po​ko​ju nie​zau​wa​żo​na. Bes​sie koń​czy​ła wy​pa​ko​wy​wać rze​czy z ku​fra. – Boże, pa​nien​ko, co się sta​ło? – za​py​ta​ła, wle​piw​szy w So​phie wzrok. – Po​śli​znę​łam się na lo​dzie i wpa​dłam w ka​łu​żę. – Ska​le​czy​łaś się? – Nie. Zra​ni​łam tyl​ko moją dumę. – Pro​szę zdjąć te mo​kre rze​czy, za​nim się prze​zię​bisz. – Bes​sie za​ję​ła się szu​ka​-

niem ubrań dla So​phie. – Gdzie to się sta​ło? – W dro​dze do par​ku. Zo​ba​czy​łam wszyst​ko, co było do obej​rze​nia w nie​wiel​kim ogro​dzie cio​ci, i po​my​śla​łam, że się tro​chę prze​spa​ce​ru​ję. – Pa​nien​ko! – po​wie​dzia​ła Bes​sie, po​ma​ga​jąc So​phie zdjąć ubra​nia. – Na​praw​dę nie mo​żesz wy​cho​dzić sama. – Po​ko​jów​ka żyła z ro​dzi​ną tak dłu​go, że po​zwa​la​ła so​bie na szcze​rość w sto​sun​ku do mło​dej damy, któ​rą zna​ła od dnia na​ro​dzin. – To jest Lon​dyn, a nie Ha​dlea. Tu wszyst​ko może się zda​rzyć. Czy ktoś cię wi​dział? – Tyl​ko prze​chod​nie, ale za​raz wsta​łam i przy​szłam do domu. – Po​win​naś była wró​cić z ogro​du do domu i po​pro​sić mnie, że​bym z tobą wy​szła. – Nie po​my​śla​łam o tym. Ni​g​dy wcze​śniej nie mu​sia​łam tego ro​bić. – To, co ucho​dzi w Ha​dlea, nie przy​stoi w Lon​dy​nie. – Nie po​wiesz cio​ci? Prze​ży​łam okrop​ne upo​ko​rze​nie. – Oczy​wi​ście, że nie, ale nie rób tego wię​cej. Mo​głaś skrę​cić kost​kę albo zro​bić so​bie coś gor​sze​go. Masz szczę​ście, że nic ta​kie​go ci się nie przy​da​rzy​ło. – To było gor​sze niż ból… Kie​dy w po​łu​dnie ciot​ka ze​szła na dół, za​sta​ła So​phie w sa​lo​nie, po​chy​lo​ną nad po​wie​ścią Jane Au​sten. Tak na​praw​dę So​phie nie czy​ta​ła, tyl​ko od​da​wa​ła się ma​rze​niom. Nie mo​gła się sku​pić. Nie przy​pusz​cza​ła, że kie​dy​kol​wiek bę​dzie się aż tak nu​dzić. To było gor​sze niż ży​cie w Ha​dlea, gdzie przy​naj​mniej mo​gła wy​brać się na spa​cer, prze​jażdż​kę albo od​wie​dzić sio​strę. – Po dru​gim śnia​da​niu wy​bie​rze​my się na prze​jażdż​kę po​wo​zem – po​wie​dzia​ła ciot​ka. – Mu​szę wy​mie​nić książ​kę w bi​blio​te​ce. – Ru​chem gło​wy wska​za​ła tom trzy​ma​ny przez So​phie. – Chy​ba że chcesz ją prze​czy​tać. – Nie, cio​ciu. Już ją czy​ta​łam. – W ta​kim ra​zie po​je​dzie​my do bi​blio​te​ki, a po​tem wstą​pi​my do mo​jej przy​ja​ciół​ki, pani Mal​tho​use, na Ha​no​ver Squ​are. Pań​stwo Mal​tho​use są bar​dzo za​moż​ni. Czę​sto opo​wia​da​łam im o to​bie i na​szych dro​gich Jane i Is​sie oraz o ich mę​żach… o tym, jak wy​so​ko za​szli. Nie po​win​naś więc czuć się gor​sza. So​phie nie ro​zu​mia​ła, z ja​kie​go po​wo​du mia​ła​by czuć się gor​sza, i chcia​ła o to za​py​tać, ale ugry​zła się w ję​zyk. Pani Mal​tho​use była jesz​cze okrą​glej​sza niż ciot​ka Em​me​li​ne. Mimo to no​si​ła bo​ga​to zdo​bio​ne suk​nie, z licz​ny​mi ko​ron​ko​wy​mi fal​ba​na​mi i wstąż​ka​mi. Jej cór​ka, Cas​san​dra, nie była po​dob​na do mat​ki. Wy​so​ka i szczu​pła, mia​ła brą​zo​we wło​sy uło​żo​ne w pu​kle i we​so​ły uśmiech. – Pa​mię​tasz, jak ci mó​wi​łam o ro​dzi​nie mo​jej sio​stry? – za​ga​iła lady Car​tro​se. – So​phie za​trzy​ma​ła się u mnie, ale, jak wiesz, rzad​ko by​wam te​raz na przy​ję​ciach. Brat So​phie tak​że u mnie miesz​ka i bę​dzie jej to​wa​rzy​szył. Wszy​scy wie​dzą, że pra​wie nie wy​cho​dzę z domu, więc otrzy​mu​ję nie​zbyt wie​le za​pro​szeń. Chcia​ła​bym cię pro​sić o po​moc. Sły​sza​łam, że Cas​san​dra zo​sta​ła za​pro​szo​na na bal u Row​lan​dów. Za​sta​na​wiam się, czy mo​gła​byś ich na​kło​nić, żeby za​pro​si​li też So​phie. So​phie nie po​do​ba​ło się to, że ciot​ka bła​ga o przy​słu​gę w jej imie​niu. Wo​la​ła​by zre​zy​gno​wać z balu niż być za​pro​szo​ną z li​to​ści. – Cio​ciu, nie po​win​ny​śmy sta​wiać pani Mal​tho​use w nie​zręcz​nej sy​tu​acji – wtrą​ci​-

ła. – Na pew​no otrzy​ma​my inne za​pro​sze​nia. – Ale to jest pu​blicz​ny bal z wstę​pem za opła​tą – po​wie​dzia​ła Cas​san​dra. – Od​by​wa się u Row​lan​dów tyl​ko dla​te​go, że mają wiel​ką salę. Musi pani je​dy​nie ku​pić bi​let, kosz​tu​je chy​ba pięć gwi​nei. – To ko​lo​sal​na suma – stwier​dzi​ła Em​me​li​ne. – Jest tak wy​so​ka, żeby od​stra​szyć nie​po​żą​da​nych go​ści – wy​ja​śni​ła pani Mal​tho​use. – Do​chód z balu zo​sta​nie prze​zna​czo​ny na pre​zent dla ma​łej księż​nicz​ki. Otrzy​ma na chrzcie imię Alek​san​dry​na Wik​to​ria, ale coś mi mówi, że bę​dzie zna​na jako Wik​to​ria. – W ta​kim ra​zie oczy​wi​ście ku​pię bi​le​ty dla Ted​dy’ego i So​phie – po​wie​dzia​ła Em​me​li​ne. – Ja nie pój​dę. – Je​śli So​phie po​trze​bu​je to​wa​rzy​stwa, to wraz z bra​tem może do​łą​czyć do nas – do​da​ła pani Mal​tho​use. – Dzię​ku​ję, Au​gu​sto. Wie​dzia​łam, że mogę na cie​bie li​czyć – rze​kła Em​me​li​ne. So​phie wy​ra​zi​ła wdzięcz​ność, za​sta​na​wia​jąc się, kto za​pła​ci za bi​le​ty. Jej kie​szon​ko​we na pew​no nie wy​star​czy na ten cel. Ciot​ka wy​da​wa​ła się tym nie przej​mo​wać. Być może my​śla​ła, że Mark jesz​cze raz się​gnie do kie​sze​ni… Oby, po​my​śla​ła w du​chu. So​phie prze​ży​ła​by wiel​kie roz​cza​ro​wa​nie, nie mo​gąc uczest​ni​czyć w balu. – Może pój​dzie​my na spa​cer do ogro​du? – za​pro​po​no​wa​ła Cas​san​dra. – Mama i lady Car​tro​se będą mo​gły swo​bod​nie po​roz​ma​wiać. So​phie chęt​nie się zgo​dzi​ła i po chwi​li mło​de damy wy​szły z domu przez ogród zi​mo​wy. Słoń​ce zdą​ży​ło już sto​pić lód i przy​jem​nie było prze​cha​dzać się alej​ka​mi sta​ran​nie utrzy​ma​ne​go ogro​du. – Była już pani w Lon​dy​nie? – za​py​ta​ła Cas​san​dra. – Nie, cho​ciaż moje sio​stry tu by​wa​ły. Są star​sze ode mnie i już za​męż​ne. Jane wy​szła za lor​da Wyn​dham, a Isa​bel za sir An​drew Ash​leya. Drew jest wła​ści​cie​lem szyb​kie​go kli​pe​ru i za​bie​ra Is​sie w po​dró​że po ca​łym świe​cie. A do Lon​dy​nu przy​je​chał ze mną mój brat Ted​dy. Jest star​szy od Is​sie, ale młod​szy od Jane. – Sły​sza​łam, jak lady Car​tro​se mó​wi​ła o pani sio​strach. Pani oj​ciec ma duży ma​ją​tek w Nor​fol​ku? – Tak, nasz ma​ją​tek jest bar​dzo roz​le​gły. Są tam głów​nie zie​mie orne i pa​stwi​ska. Papa czę​sto mówi, że zie​mie są bar​dzo ży​zne, ale nie znam się na rol​nic​twie, więc nie mogę za to rę​czyć. – Nie mamy wiej​skiej po​sia​dło​ści. Nie dla​te​go że nas na nią nie stać, ale papa jest zna​nym praw​ni​kiem i cią​gle ma mnó​stwo spraw w Lon​dy​nie, tak że pra​wie w ogó​le by​śmy tam nie by​wa​li. Cza​sa​mi jeż​dżę na wieś z ciot​ką i wu​jem, ale wte​dy bar​dzo bra​ku​je mi roz​ry​wek, skle​pów i spo​tkań z przy​ja​ciół​mi. Z wiel​ką ra​do​ścią wra​cam do domu. – Ro​zu​miem. Je​stem pew​na, że czu​ła​bym to samo. – Jest pani bar​dzo ład​na. Po​dzi​wiam też pani strój – po​wie​dzia​ła Cas​san​dra, przy​glą​da​jąc się żół​tej je​dwab​nej suk​ni z wy​so​kim sta​nem i bu​fia​sty​mi rę​ka​wa​mi, do któ​rej So​phie no​si​ła do​pa​so​wa​ny je​dwab​ny szal. – Mu​sia​ła ją uszyć do​sko​na​ła mod​niar​ka. – Rze​czy​wi​ście tak było – od​par​ła So​phie. – To że miesz​kam na wsi, nie zna​czy, że nie śle​dzę naj​now​szej mody i nie mogę so​bie spra​wić naj​lep​szych ubrań. – Za​-

brzmia​ło to cheł​pli​wie i nie do koń​ca było praw​dą, jed​nak So​phie nie chcia​ła być trak​to​wa​na jak pro​win​cjusz​ka. Poza tym Jane do​rów​ny​wa​ła ta​len​tem naj​lep​szym lon​dyń​skim mod​niar​kom. – Miło mi to sły​szeć, pan​no Ca​ven​hurst. Nie znio​sła​bym chy​ba sy​tu​acji, w któ​rej nie mo​gła​bym so​bie na coś po​zwo​lić. Mamy szczę​ście, że nie mu​si​my się tym tra​pić. Naj​wy​raź​niej ciot​ka zdą​ży​ła już wszyst​kim roz​gło​sić, że sio​strze​ni​ca ma do​sko​na​łe ko​nek​sje. – Sko​ro mamy zo​stać przy​ja​ciół​ka​mi, pro​szę zwra​cać się do mnie po imie​niu. Je​stem So​phie. – Oczy​wi​ście! Mów mi za​tem Cas​sie. Wszy​scy mnie tak na​zy​wa​ją z wy​jąt​kiem mamy, papy i dziad​ków. – Cas​sie, masz uko​cha​ne​go? – Nie. Mama by tego nie po​chwa​la​ła przed de​biu​tem. Mam na​dzie​ję, że w tym roku znaj​dę męża. A ty? Chcesz po​znać przy​szłe​go męża pod​czas po​by​tu w Lon​dy​nie? – Prze​cież po to jest se​zon. – To praw​da. Masz ko​goś na oku? – Nie. Brat twier​dzi, że je​stem zbyt wy​bred​na, ale nie za​mie​rzam wyjść za mąż dla sa​me​go mał​żeń​stwa. Od​rzu​ci​łam już trzy pro​po​zy​cje. – Trzy! – wy​krzyk​nę​ła Cas​san​dra. – To nie​moż​li​we. – To praw​da. – Czy byli przy​stoj​ni, bo​ga​ci? Mie​li ty​tu​ły? – Je​den był przy​stoj​ny i dość za​moż​ny, dru​gi miał ty​tuł ba​ro​ne​ta, ale ża​den nie po​sia​dał cech, któ​re uwa​żam za nie​zbęd​ne. Lord był wdow​cem z dwój​ką dzie​ci, a nie chcę być dru​gą żoną. Nie za​sta​na​wia​łam się ani chwi​li i ich od​trą​ci​łam. – Znów się chwa​li​ła, cho​ciaż tym ra​zem mó​wi​ła szcze​rą praw​dę. Ba​wił ją wy​raz szo​ku i nie​do​wie​rza​nia ma​lu​ją​cy się na twa​rzy Cas​san​dry. – Ja​kie​go męż​czy​zny szu​kasz? – My​ślę, że nie je​stem w tym ory​gi​nal​na. Chcia​ła​bym, żeby był przy​stoj​ny, bo​ga​ty i miał ty​tuł, ale musi też być uprzej​my, tro​skli​wy i in​te​re​so​wać się tym, co jest dla mnie waż​ne. A przede wszyst​kim musi ko​chać mnie do sza​leń​stwa, tak jak ja jego. – My​śli​my po​dob​nie, So​phie. Miej​my na​dzie​ję, że nie spodo​ba nam się ten sam męż​czy​zna, je​śli w ogó​le taki ide​ał ist​nie​je, jest wol​ny i szu​ka żony. – Po​wiedz mi coś o balu. – So​phie uzna​ła, że na​le​ży zmie​nić te​mat. – Jak bę​dziesz ubra​na? – Mama nie po​zwo​li mi wło​żyć ko​lo​ro​wej suk​ni aż do de​biu​tu, któ​ry na​stą​pi w trak​cie se​zo​nu, więc wy​stą​pię w bie​li, ale będę mia​ła ko​lo​ro​we wstąż​ki we wło​sach i ko​lo​ro​wą szar​fę. Jak my​ślisz, jaki ko​lor do mnie pa​su​je? – Zde​cy​do​wa​nie zie​lo​ny… zie​lo​ne wstąż​ki pod​kre​ślą bar​wę two​ich oczu. A do tego zie​lo​ne pan​to​fel​ki… Cas​san​dra kla​snę​ła w dło​nie. – Tak! My​ślę, że mama mi na to po​zwo​li. A ty masz ja​sne wło​sy i nie​bie​skie oczy, więc bę​dzie ci do​brze w nie​bie​skim. Albo w ró​żo​wym. Lu​bisz ró​żo​wy? – To za​le​ży od od​cie​nia, ale naj​bar​dziej lu​bię nie​bie​ski. Mam pięk​ną nie​bie​ską suk​nię ba​lo​wą i ró​żo​wą mu​śli​no​wą na wie​czór.

– To zna​czy, że two​je suk​nie są ko​lo​ro​we, nie bia​łe? – Nie cier​pię bie​li. Może na to​bie wy​glą​da wspa​nia​le, ale ja pre​zen​tu​ję się bar​dzo nie​cie​ka​wie, mdło. – Czy two​ja cio​cia aby na pew​no ci na to po​zwo​li? – A dla​cze​go mia​ła​by nie po​zwo​lić? – Bo wy​ła​miesz się z obo​wią​zu​ją​cej kon​wen​cji. – Oba​wiam się, że nie dbam na tyle o kon​we​nan​se. Cas​san​dra ro​ze​śmia​ła się. – O, wi​dzę, że za​sko​czysz to​wa​rzy​stwo nie tyl​ko stro​jem. – I oto cho​dzi! – So​phie za​my​śli​ła się. – Suk​nie za​pre​zen​tu​ję do​pie​ro na przy​ję​ciach, dla​te​go pro​szę, nie mów o nich swo​jej ma​mie. – Do​brze. Może już wej​dzie​my do domu? Lady Car​tro​se nie​dłu​go bę​dzie chcia​ła się po​że​gnać. W sa​lo​nie za​sta​ły bra​ta Cas​san​dry, Vin​cen​ta, i So​phie zo​sta​ła mu przed​sta​wio​na. Vin​cent był po​dob​ny do sio​stry, ale o pół gło​wy wyż​szy i zbyt chu​dy, żeby moż​na go było na​zwać przy​stoj​nym. Miał na so​bie ciem​no​sza​ry frak i pan​ta​lo​ny w ja​śniej​szym od​cie​niu sza​ro​ści, sztyw​no kroch​ma​lo​ną ko​szu​lę i wy​myśl​nie za​wią​za​ny fu​lar. Jego dość krót​ko ob​cię​te ciem​ne wło​sy lek​ko się krę​ci​ły. Skło​nił się przed So​phie i ujął jej dłoń. – Pan​no Ca​ven​hurst. Sły​sza​łem, że uczy​ni nam pani za​szczyt i bę​dzie nam to​wa​rzy​szyć na balu u Row​lan​dów. Bar​dzo mnie to cie​szy. Cof​nął dłoń. So​phie uśmiech​nę​ła się do nie​go. – Jest pan bar​dzo uprzej​my. – Chodź​my, So​phie – po​wie​dzia​ła Em​me​li​ne. – Czas już wra​cać. Bę​dzie​my dziś mia​ły to​wa​rzy​stwo. Lord Wyn​dham zje z nami ko​la​cję. Kie​dy za​ję​ły miej​sca w czte​ro​oso​bo​wym po​wo​zie z roz​kła​da​ną budą i po​je​cha​ły Bro​ok Stre​et w stro​nę Park Lane, ciot​ka za​py​ta​ła So​phie, co są​dzi o Cas​san​drze. – My​ślę, że się za​przy​jaź​ni​my – od​par​ła gło​śno So​phie do ucha cio​ci. – Już te​raz trak​tu​je mnie jak przy​ja​ciół​kę. – To do​brze. Bę​dziesz mia​ła to​wa​rzy​stwo na przy​ję​ciach, kie​dy nie będę mo​gła się ru​szyć z domu. A jak ci się po​do​ba Vin​cent? – W ogó​le o tym nie my​śla​łam, cio​ciu. Na​sze spo​tka​nie trwa​ło za​le​d​wie chwil​kę. – To bar​dzo do​brze uło​żo​ny mło​dy czło​wiek, a cho​ciaż nie ma ty​tu​łu, w swo​im cza​sie odzie​dzi​czy wiel​ką for​tu​nę. Na ra​zie pra​cu​je w kan​ce​la​rii praw​ni​czej ojca. – Je​śli jest po​dob​ny do Ted​dy’ego, to z pew​no​ścią się nie prze​pra​co​wu​je. – So​phie mu​sia​ła to po​wtó​rzyć dwa razy, za​nim ciot​ka roz​róż​ni​ła sło​wa. – Na​zbyt su​ro​wo trak​tu​jesz swo​je​go bra​ta, So​phie. Sły​sza​łam, że bar​dzo cięż​ko pra​co​wał w In​diach i do​szedł tam do du​żych pie​nię​dzy, dzię​ki cze​mu mógł wy​cią​gnąć wa​sze​go ojca i sie​bie z ta​ra​pa​tów. – Nie za​po​mi​nam o tym, ale je​śli cho​dzi o pra​cę w kan​ce​la​rii, to nie​na​wi​dził sie​dze​nia za biur​kiem przez cały dzień. Te​raz po​ma​ga ojcu w spra​wach do​ty​czą​cych ma​jąt​ku. Pan Mal​tho​use nie ma ma​jąt​ku na wsi. – To praw​da. Ale Vin​cent Mal​tho​use jest za​le​d​wie pierw​szym z wie​lu mło​dych męż​czyzn, ja​kich po​znasz w Lon​dy​nie. Je​stem prze​ko​na​na, że bę​dziesz mo​gła wy​bie​rać do woli.

So​phie nie po​dzie​la​ła en​tu​zja​zmu ciot​ki, zwa​żyw​szy na to, że na ra​zie cze​kał ją je​dy​nie płat​ny bal. Tym​cza​sem skrę​ci​li do par​ku i So​phie mo​gła przyj​rzeć się dłu​giej ko​lum​nie mi​ja​ją​cych je po​wo​zów, ja​dą​cych w prze​ciw​nym kie​run​ku. Lady Car​tro​se zna​ła tak wie​le osób, że cią​gle się za​trzy​my​wa​li na krót​kie po​ga​węd​ki po​łą​czo​ne z pre​zen​ta​cją So​phie. Po​chy​la​ła gło​wę i uprzej​mie od​po​wia​da​ła na py​ta​nia, czy po​do​ba jej się Lon​dyn. Wąt​pi​ła w to, że bę​dzie w sta​nie za​pa​mię​tać roz​mów​ców. Z pew​no​ścią jed​nak nie za​po​mni pew​ne​go jeźdź​ca, cho​ciaż się nie za​trzy​mał. Naj​wy​raź​niej nie znał jej ciot​ki, za co So​phie mo​gła dzię​ko​wać Opatrz​no​ści. Nie była pew​na, czy ją roz​po​znał, ale na wszel​ki wy​pa​dek od​wró​ci​ła gło​wę. – Są już pięk​ne li​ście na drze​wach – po​wie​dzia​ła. – Za​czy​nam my​śleć o le​cie. – Miej​my na​dzie​ję, że bę​dzie lep​sze niż ostat​nie – od​po​wie​dzia​ła ciot​ka, nie za​uwa​ża​jąc oży​wie​nia u sio​strze​ni​cy. – No wi​dzisz – oznaj​mi​ła, kie​dy wró​ci​ły do domu. – Wszy​scy już te​raz wie​dzą, że je​steś w Lon​dy​nie. Mark przy​był punk​tu​al​nie o szó​stej. Był w do​sko​na​łym na​stro​ju i uważ​nie wy​słu​chał spra​woz​da​nia lady Car​tro​se z prze​bie​gu po​po​łu​dnia. – Nie​dłu​go od​bę​dzie się bal na cześć nowo na​ro​dzo​nej księż​nicz​ki – po​wie​dzia​ła. – Czy masz coś prze​ciw​ko temu, by So​phie uda​ła się tam z pań​stwem Mal​tho​use i ich cór​ką Cas​san​drą? To lu​dzie bar​dzo sza​no​wa​ni i ce​nie​ni w to​wa​rzy​stwie. Wiem, że So​phie nie po​win​na by​wać na ba​lach przed de​biu​tem, ale to jest szcze​gól​ne przy​ję​cie, zor​ga​ni​zo​wa​ne w szla​chet​nym celu. – Mi​la​dy, nie mam nic do po​wie​dze​nia w tej spra​wie, je​stem tyl​ko wi​dzem. To ty, cio​ciu, i brat So​phie de​cy​du​je​cie, co jest dla niej sto​sow​ne. Lady Car​tro​se zwró​ci​ła się w stro​nę Ted​dy’ego. – Co o tym są​dzisz? Po​win​nam po​zwo​lić So​phie? – A dla​cze​go nie? – od​po​wie​dział le​ni​wie. – Co to za bal? Nie słu​chał roz​mo​wy i ciot​ka mu​sia​ła po​wtó​rzyć. – To bar​dzo wy​jąt​ko​wy wie​czór ta​necz​ny. Bi​let kosz​tu​je pięć gwi​nei – do​da​ła. – Pięć gwi​nei! Kto to sły​szał, żeby pła​cić za za​pro​sze​nie do tań​ca! Bar​dzo dziw​ne. – Cho​dzi o zgro​ma​dze​nie pie​nię​dzy na pre​zent dla nowo na​ro​dzo​ne​go dziec​ka w kró​lew​skiej ro​dzi​nie – wy​ja​śni​ła So​phie. – A cze​góż to mała księż​nicz​ka może so​bie ży​czyć na pre​zent? Z pew​no​ścią nie za​brak​nie jej pie​nię​dzy. – Och, Ted​dy, nie kom​pli​kuj spra​wy – po​wie​dzia​ła So​phie. – Chcę iść na ten bal. W koń​cu po to przy​je​cha​łam do Lon​dy​nu. – Żeby cho​dzić na płat​ne tań​ce? – Wiesz, co mam na my​śli. Chy​ba mnie nie za​wie​dziesz? – Nie, sio​strzycz​ko. Pój​dzie​my na ten twój bal, a ja ku​pię bi​le​ty. Czy to cię sa​tys​fak​cjo​nu​je? Mark zmie​rzył Ted​dy’ego ostrym spoj​rze​niem. So​phie tego nie za​uwa​ży​ła, zwra​ca​jąc się z uśmie​chem w stro​nę bra​ta. – Je​steś ko​cha​ny. Dzię​ku​ję! – Sko​ro mó​wi​my o zbiór​ce pie​nię​dzy – rzekł Mark – to dzi​siaj uda​ło mi się sfi​na​li​zo​wać przy​go​to​wa​nia do kon​cer​tu. Mam na​dzie​ję, że za​szczy​ci​cie mnie swą obec​-

no​ścią. Od​bę​dzie się w Wyn​dham Ho​use w przy​szłą so​bo​tę. Wy​stą​pią do​sko​na​li mu​zy​cy. – Czy bę​dzie​my mu​sie​li za​pła​cić za wej​ście? – za​py​tał z uśmie​chem Ted​dy. – Dat​ki są do​bro​wol​ne – od​rzekł Mark. – Ale wi​dząc, że nie bra​ku​je wam środ​ków, spo​dzie​wam się i wa​sze​go wspar​cia. Czy​ta​jąc mię​dzy wier​sza​mi, So​phie prze​nio​sła wzrok z bra​ta na Mar​ka. – O co cho​dzi? – O nic – od​parł Ted​dy. – Po pro​stu nie za​wsze dys​po​nu​ję od​po​wied​ni​mi środ​ka​mi. – Wiem – rze​kła. – Ale te​raz papa dał ci pie​nią​dze, że​byś mógł mnie cza​sem wes​przeć w po​trze​bie. – No wła​śnie – od​po​wie​dział z wy​raź​ną ulgą. Po skoń​czo​nym po​sił​ku wszy​scy prze​szli do sa​lo​nu na her​ba​tę. Roz​ma​wia​no głów​nie o tym, kto bę​dzie obec​ny na balu u Row​lan​dów. Mark oba​wiał się, że przed​sta​wi​cie​le eli​ty mogą nie mieć ocho​ty na udział w balu, na któ​ry może przyjść każ​dy, ale do​szedł do wnio​sku, że wy​so​ka cena bi​le​tów od​stra​szy nie​po​żą​da​nych go​ści. Wy​ra​ził na​dzie​ję, że ro​dzi​ce księż​nicz​ki ak​cep​tu​ją te po​czy​na​nia. – Któ​ra w ko​lej​no​ści do tro​nu jest księż​nicz​ka? – za​py​ta​ła So​phie. – Jest ksią​żę re​gent, po​tem jego bra​cia… cała szóst​ka – od​po​wie​dział Mark. – Księż​nicz​ka jest obec​nie ich je​dy​nym dziec​kiem z pra​we​go łoża, ale to się może zmie​nić, kie​dy ksią​żę roz​wie​dzie się z żoną i na świat przyj​dzie jego po​to​mek z dru​gie​go mał​żeń​stwa. – Któ​ra chcia​ła​by wyjść za nie​go? – So​phie aż się za​trzę​sła z obrzy​dze​nia. – Pra​wie każ​da – od​parł Ted​dy. – Moż​li​wość zo​sta​nia kró​lo​wą An​glii to nie lada grat​ka. – Ani tro​chę mnie to nie kusi. – Wąt​pię, by los dał ci tę szan​sę – po​wie​dział Ted​dy. – Bę​dziesz mu​sia​ła za​do​wo​lić się po​śled​niej​szym ty​tu​łem albo nie bę​dziesz mia​ła go wca​le. – Nie ob​cho​dzą mnie ty​tu​ły, tyl​ko czło​wiek. – Do​brze po​wie​dzia​ne, So​phie. – Mark ro​ze​śmiał się. – A te​raz wy​bacz​cie, ale mu​szę już iść. Gosz​czę w Wyn​dham Ho​use ku​zy​na i ha​nieb​nie go za​nie​dbu​ję. – Wstał, skło​nił się przed lady Car​tro​se, po​dzię​ko​wał za go​ścin​ność, uca​ło​wał dłoń So​phie i wy​szedł. Był to dla lady Car​tro​se sy​gnał do uda​nia się na spo​czy​nek. Brat i sio​stra zo​sta​li sami. – O ja​kim ku​zy​nie mó​wił Mark? – za​py​ta​ła So​phie. – Pa​mię​tam, że było ich kil​ku na po​grze​bie jego ojca i na we​se​lu. Nie przy​po​mi​nam so​bie ich imion. – Bez wąt​pie​nia do​wie​my się tego na kon​cer​cie. – Ted​dy… Wi​dzę, że je​dy​nym źró​dłem roz​ryw​ki ma być dla mnie nud​ny kon​cert, na któ​rym będą sami star​si lu​dzie i mał​żeń​stwa. Nie spo​dzie​wam się tam żad​nych atrak​cji. – Jest prze​cież bal u Row​lan​dów. – Ale to do​pie​ro za ty​dzień. – Nic na to nie po​ra​dzę. – Ale mo​żesz za​brać mnie na prze​jażdż​kę. Bra​ku​je mi mo​ich prze​jaż​dżek w Ha​dlea. Mo​gli​by​śmy po​je​chać do Hyde Par​ku. Prze​cież tam jeż​dżą wszy​scy. – A skąd weź​mie​my ko​nie?

– Mo​żesz je wy​po​ży​czyć. Jane uszy​ła dla mnie pięk​ny strój do kon​nej jaz​dy z zie​lo​nej ta​fty. Ro​ze​śmiał się. – Do​brze już, do​brze. – Więc bę​dziesz mi to​wa​rzy​szył? Na przy​kład ju​tro wcze​śnie rano. Nie masz chy​ba żad​nych pil​nych za​jęć? – Ow​szem, nie mam. A te​raz pój​dę już, bo zo​sta​ną nam same cha​be​ty. – Wstał. – Nie cze​kaj na mnie. So​phie się​gnę​ła po książ​kę wy​po​ży​czo​ną przez ciot​kę z bi​blio​te​ki i uda​ła się na spo​czy​nek. Bes​sie nie wi​dzia​ła ni​cze​go nie​wła​ści​we​go w prze​jażdż​ce So​phii z bra​tem. Zgod​nie z po​le​ce​niem obu​dzi​ła ją wcze​śnie rano i przy​nio​sła śnia​da​nie na tacy. Po​tem po​mo​gła wło​żyć suk​nię ama​zon​ki z ob​szer​ną spód​ni​cą i do​pa​so​wa​nym sta​ni​kiem ozdo​bio​nym sza​me​run​kiem. Stro​ju do​peł​nia​ła bia​ła je​dwab​na bluz​ka z fal​ban​ka​mi przy szyi i nad​garst​kach, czar​ny cy​lin​der z wy​gię​tym ron​dem i nie​wiel​ka wo​al​ka. – Pa​nien​ka wy​glą​da jak z ob​raz​ka – oce​ni​ła po​ko​jów​ka. – Mam na​dzie​ję, że nie bę​dzie pa​nien​ka pró​bo​wa​ła ga​lo​pu. – Och, nie, Bes​sie. Chcę za​pre​zen​to​wać się jak naj​le​piej, a to by​ło​by nie​moż​li​we, gdy​bym pu​ści​ła się ga​lo​pem. Wcią​gnę​ła buty, się​gnę​ła po szpi​cru​tę i ze​szła na dół, spo​dzie​wa​jąc się za​stać tam bra​ta. Nie było go jed​nak. Czu​jąc ro​sną​cą złość, po​sła​ła słu​żą​ce​go, by go zbu​dził. Ted​dy zja​wił się na par​te​rze pół go​dzi​ny póź​niej, ubra​ny w strój do kon​nej jaz​dy. – Je​steś nie​moż​li​wy. Cze​ka​łam na cie​bie, a ty so​bie spa​łeś w naj​lep​sze. Ziew​nął. – Prze​pra​szam, sio​stro, za​spa​łem. – Dla​cze​go? O któ​rej po​ło​ży​łeś się do łóż​ka? – Nie pa​mię​tam. Ja​koś po pół​no​cy. – Do​brze, że już je​steś. Go​to​wy do dro​gi? – Naj​pierw mu​szę zjeść śnia​da​nie. Nie chcesz chy​ba, żeby twój to​wa​rzysz za​słabł? Z wiel​kim tru​dem opa​no​wa​ła znie​cier​pli​wie​nie i po​pa​trzy​ła na po​si​la​ją​ce​go się bra​ta. Po​sta​no​wi​ła wy​słać słu​żą​ce​go do staj​ni, tak by mo​gli wy​ru​szyć za​raz po tym, kie​dy Ted​dy zje śnia​da​nie. Pół​to​rej go​dzi​ny póź​niej, niż za​mie​rza​li, prze​kro​czy​li bra​mę par​ku. So​phie nie do​strze​gła dam w po​wo​zach, ale było już wie​lu jeźdź​ców, wśród któ​rych wy​pa​trzy​ła kil​ka dam w to​wa​rzy​stwie. Uśmie​cha​ła się ra​do​śnie do wszyst​kich i co chwi​la od​wra​ca​ła się w stro​nę bra​ta. – Och, te​raz czu​ję, że je​stem w sto​li​cy. Świe​ci słoń​ce, pta​ki śpie​wa​ją i wszy​scy się do mnie uśmie​cha​ją. – Wca​le mnie to nie dzi​wi – od​rzekł. – Bar​dzo pięk​nie pre​zen​tu​jesz się w tym stro​ju, cho​ciaż nie po​wi​nie​nem tego mó​wić, bo zro​bisz się jesz​cze bar​dziej za​ro​zu​mia​ła.

– Wca​le nie je​stem za​ro​zu​mia​ła. – W ta​kim ra​zie prze​stań się uśmie​chać jak kot z Che​shi​re. Okaż tro​chę skrom​no​ści. – No do​brze. – Przy​bra​ła po​nu​ry wy​raz twa​rzy, co wy​wo​ła​ło wy​buch we​so​ło​ści u Ted​dy’ego. Przy​cią​ga​li życz​li​wą uwa​gę in​nych jeźdź​ców, a zwłasz​cza jed​ne​go z nich. Kie​dy pod​je​chał, nie​znacz​nie ski​nął gło​wą w stro​nę So​phie. Roz​po​zna​ła go od razu po wy​pro​sto​wa​nej syl​wet​ce, kę​dzie​rza​wych ja​sno​brą​zo​wych wło​sach, piw​nych oczach i kształ​cie warg, skrzy​wio​nych w lek​kim uśmie​chu. Po​czu​ła, że się ru​mie​ni. Szyb​ko zmu​si​ła się do opa​no​wa​nia i pu​ści​ła się kłu​sem. – Kto to był? – spy​tał Ted​dy, kie​dy ją do​go​nił. – Ktoś zna​jo​my? Zwol​ni​ła. – O kim mó​wisz? – O tym męż​czyź​nie na gnia​do​szu. Jest pięk​ny. – Mó​wisz, że ten męż​czy​zna jest pięk​ny? – Koń, głup​ta​sie, a nie jeź​dziec, cho​ciaż jeźdź​co​wi też ni​cze​go nie bra​ku​je. Kto to jest? – Nie mam po​ję​cia. – Ale uśmiech​nę​łaś się do nie​go. – Nie​moż​li​we. Skąd ci to przy​szło do gło​wy? – Uśmiech​nął się i ci się ukło​nił, jak​by cię znał. To dla​te​go chcia​łaś tu przy​je​chać? Żeby się z nim spo​tkać? – Nie i nie mam po​ję​cia, kto to jest. – Czu​łem, że to stro​sze​nie pió​rek na​py​ta ci kło​po​tów. Nie​zna​jo​my męż​czy​zna uśmie​cha się i ci się kła​nia. To mi się nie po​do​ba, So​phie. – Prze​cież nic nie mogę po​ra​dzić na to, że się do mnie uśmie​cha. Nie pro​si​łam go, żeby mi się ukło​nił. – Ale go do tego za​chę​ci​łaś. – Nic po​dob​ne​go. Po co mia​ła​bym to ro​bić? Musi być bar​dzo za​ro​zu​mia​ły, je​śli tak po​my​ślał. Je​śli znów go spo​tkam, nie omiesz​kam mu o tym po​wie​dzieć. Oczy​wi​ście wca​le nie chcę się z nim spo​tkać – do​da​ła szyb​ko. – Oczy​wi​ście, że nie – za​drwił. – Jedź​my już do domu. Zo​bacz​my, czy cio​cia Em​me​li​ne wsta​ła. Może uda mi się ją na​mó​wić na za​ku​py. – Za​sta​na​wiam się, co ko​bie​ty wi​dzą w cho​dze​niu po skle​pach. Prze​cież masz wszyst​ko, cze​go po​trze​bu​jesz. – Nic nie wiesz na ten te​mat – orze​kła. – Ale do​wiesz się, kie​dy się oże​nisz i bę​dziesz chciał spra​wić przy​jem​ność swo​jej wy​bran​ce. Ro​ze​śmiał się i w do​brych hu​mo​rach wró​ci​li na Mo​unt Stre​et. Adam roz​po​znał w ko​bie​cie na ko​niu dziew​czy​nę, któ​rą wi​dział z żoł​nie​rza​mi. Za​sta​na​wiał się, kim jest owa pięk​na nie​zna​jo​ma. Kie​dy się uśmie​cha​ła, jej nie​bie​skie oczy błysz​cza​ły we​so​ło. Nie to​wa​rzy​szy​ła jej przy​zwo​it​ka ani sta​jen​ny. Może ob​ser​wo​wa​li ją z ukry​cia, a może jej ro​dzi​ce albo opie​ku​no​wie nie dba​li o kon​we​nan​se. Za​pew​ne wy​mknę​ła się po​ta​jem​nie ze swo​im ad​o​ra​to​rem i do​brze się ba​wi​ła, nie

zwa​ża​jąc na wy​mo​gi przy​zwo​ito​ści. Dzień wcze​śniej wi​dział ją w po​wo​zie ze star​szą ko​bie​tą, za​pew​ne krew​ną lub opie​kun​ką. Kim​kol​wiek była, nie przej​mo​wa​ła się swo​ją rolą, sko​ro po​zwo​li​ła, by mło​da dama wy​szła na uli​cę i wpa​dła w ręce żoł​nie​rzy. Uśmiech​nął się na to wspo​mnie​nie. Oka​za​ła się bar​dzo dziel​na, nie dała się onie​śmie​lić na​wet w mo​krym, ubło​co​nym ubra​niu. Za​wró​cił w stro​nę So​uth Au​dley Stre​et. Po​wi​nien wy​ma​zać tę damę z pa​mię​ci. Miał na gło​wie waż​niej​sze spra​wy niż dziew​czy​ny, choć​by i naj​uro​dziw​sze. Mu​siał przy​go​to​wać wy​stą​pie​nie. Pra​cow​nik fa​bry​ki ostrzegł go, że Hen​ry Hunt, zna​ny jako Mów​ca, szy​ku​je ko​lej​ny pro​test. Adam ro​zu​miał ro​bot​ni​ków pra​cu​ją​cych za bar​dzo nie​wiel​kie wy​na​gro​dze​nie. Inni wła​ści​cie​le za​kła​dów nie mie​li skru​pu​łów, by ob​ni​żać wy​pła​ty, gdy ma​la​ły do​cho​dy. Wy​na​gro​dze​nie tka​cza, wy​no​szą​ce pięt​na​ście szy​lin​gów za pra​cę sześć dni w ty​go​dniu w roku do​brej ko​niunk​tu​ry tuż po woj​nie, zma​la​ło te​raz do pię​ciu szy​lin​gów. Ro​bot​ni​kom nie po​mo​gły usta​wy zbo​żo​we, utrzy​mu​ją​ce wy​so​kie ceny psze​ni​cy, a co za tym idzie – chle​ba. Sir John Mi​cha​el​son, wła​ści​ciel fa​bry​ki z są​siedz​twa, był tak nie​czu​ły, że wie​lu jego ro​bot​ni​ków po​rzu​ci​ło pra​cę i za​trud​ni​ło się w Bam​ford Mill, gdy tyl​ko usły​sze​li, że są tam wol​ne miej​sca. Są​siad nie krył swe​go obu​rze​nia. – Zro​zum – mó​wił do Ada​ma. – Nie mo​żesz pła​cić im tak wy​gó​ro​wa​nych sum. To daje fał​szy​wy ob​raz war​to​ści ich pra​cy i pro​wa​dzi do tego, że sta​ją się nie​prze​wi​dy​wal​ni. Psu​jesz ich i ro​bisz krzyw​dę nam wszyst​kim. Nie​do​ja​da​nie ni​g​dy jesz​cze im nie za​szko​dzi​ło. Zmu​sza ich za to do cięż​szej pra​cy. – Oni gło​du​ją – od​po​wie​dział Adam, ma​jąc na my​śli pra​cow​ni​ków Mi​cha​el​so​na. – Gło​du​ją​cy lu​dzie nie mogą do​brze pra​co​wać. – Więc ich do​kar​miasz. – Tak i jest to wy​łącz​nie moja spra​wa. – Je​śli nie bę​dzie​my się wspie​rać, wszy​scy stra​ci​my – rzu​cił wo​jow​ni​czo sir John. – Je​stem pe​wien, że to samo mó​wią ro​bot​ni​cy – od​po​wie​dział Adam. – A ty bez wąt​pie​nia wiesz, co mó​wią. Je​stem obu​rzo​ny two​ją po​sta​wą. Je​steś zdraj​cą. Adam po​wró​cił do Wyn​dham Ho​use i usiadł w bi​blio​te​ce, by na​pi​sać prze​mó​wie​nie. Nie był uro​dzo​nym mów​cą jak Hen​ry Hunt i ni​g​dy do​tąd nie prze​ma​wiał pu​blicz​nie z wy​jąt​kiem spo​tkań ze swo​imi pra​cow​ni​ka​mi. Na bie​żą​co in​for​mo​wał ich o tym, jak idą in​te​re​sy, po​wia​da​miał o du​żych za​mó​wie​niach, usta​lał ter​mi​ny re​ali​za​cji i gra​tu​lo​wał im, je​śli skoń​czy​li pra​cę na czas. Otrzy​my​wa​li wte​dy do​dat​ko​we wy​na​gro​dze​nie i bar​dziej się sta​ra​li. Te​raz jed​nak mu​siał wy​stą​pić przed rów​ny​mi so​bie, w więk​szo​ści po​dzie​la​ją​cy​mi po​glą​dy sir Joh​na. Wie​dział, że nie bę​dzie ła​two ich prze​ko​nać. Za​peł​niał pi​smem ko​lej​ne kart​ki pa​pie​ru, a po​tem je miął i rzu​cał na pod​ło​gę. W pew​nej chwi​li do po​ko​ju wszedł Mark. – Spra​wiasz wra​że​nie za​ję​te​go. – Wszyst​ko nada​rem​no! Nie po​tra​fię zna​leźć wła​ści​wych słów. – Sło​wa, któ​rych uży​łeś w roz​mo​wie ze mną, wy​da​wa​ły mi się od​po​wied​nie.

– To było kil​ka zdań, a te​raz mu​szę na​pi​sać całą prze​mo​wę. A pu​blicz​ność nie bę​dzie dla mnie tak życz​li​wa jak ty. – Prze​mów w mo​jej obec​no​ści, a ja będę ad​wo​ka​tem dia​bła. – Mark ro​ze​śmiał się. – Mogę na​wet ci prze​szka​dzać, żeby zo​ba​czyć, jak so​bie z tym ra​dzisz… Go​dzi​nę póź​niej Adam czuł się już le​piej na myśl o cze​ka​ją​cym go za​da​niu. – Je​steś bar​dziej prze​ko​nu​ją​cy, kie​dy two​je sło​wa pły​ną pro​sto z ser​ca – wy​znał Mark. – Nie mu​sisz pi​sać ca​łej prze​mo​wy. Wy​star​czą ci no​tat​ki. – My​ślisz, że mam szan​sę ko​goś prze​ko​nać? – Na pew​no tych nie​zde​cy​do​wa​nych. Go​rzej bę​dzie z twar​do​gło​wy​mi. Może le​piej ci pój​dzie w Izbie Gmin, je​śli znaj​dziesz tam ko​goś, kto cię po​prze. – My​ślę, że człon​ko​wie par​la​men​tu z Lan​ca​shi​re nie zaj​mą się tą spra​wą. Sie​dzą w kie​sze​ni sir Joh​na. To ha​nieb​ne, że z gę​sto za​lud​nio​ne​go hrab​stwa wy​ła​nia​ni są dwaj człon​ko​wie par​la​men​tu, i tak​że dwaj z tak nie​wiel​kiej miej​sco​wo​ści jak Dun​wich. Ko​niecz​na jest re​for​ma. – Zga​dzam się z tobą, ale prze​cież nie uda ci się prze​ko​nać par​la​men​ta​rzy​stów z tych zgni​łych mia​ste​czek, żeby zrze​kli się swo​ich sta​no​wisk. – Gdy​by ro​bot​ni​cy mo​gli gło​so​wać, to wszyst​ko by się zmie​ni​ło – cią​gnął Adam. – A gdy​by mo​gli tak​że kan​dy​do​wać w wy​bo​rach, za​czę​li​by​śmy spra​wie​dli​wiej rzą​dzić kra​jem. Mark za​śmiał się. – I o to ci cho​dzi, praw​da? Ra​dzę ci dzia​łać krok po kro​ku, je​śli nie chcesz po​grze​bać ca​łej spra​wy. Zro​bi​łeś już bar​dzo wie​le… Tym​cza​sem… mu​szę ci przy​znać, że zgłod​nia​łem. Wstą​pi​my do klu​bu? Opo​wie​dział​bym ci o mo​ich pla​nach i mógł​byś mi do​ra​dzić.

ROZDZIAŁ TRZECI So​phie stwier​dzi​ła, że suk​nię, w któ​rej wy​bie​ra się na kon​cert, na​le​ża​ło​by przy​ozdo​bić szar​fą. – Ni​g​dy nie wia​do​mo, kogo tam spo​tkam – po​wie​dzia​ła do Bes​sie. – Mark może wpaść na po​mysł, aby przed​sta​wić mnie paru zna​jo​mym. Cie​ka​we, czy ten jego ku​zyn też bę​dzie. Za​trzy​mał się w Wyn​dham Ho​use. – Zna pa​nien​ka tego dżen​tel​me​na? – Nie wiem. Może po​zna​łam na we​se​lu u sio​stry. – To nie​zbyt wpadł pa​nien​ce w oko, sko​ro pa​nien​ka go nie pa​mię​ta. – Mark nie wy​mie​nił na​zwi​ska. My​ślisz, że może być po​dob​ny do nie​go? – Czy​li pa​nien​ka chce się bar​dziej przy​stro​ić, żeby zro​bić wra​że​nie na nie​zna​jo​mym dżen​tel​me​nie. – Chcę po pro​stu jak naj​le​piej wy​glą​dać. Wyn​dham Ho​use to re​pre​zen​ta​cyj​na sie​dzi​ba, a zna​jo​mi Mar​ka na pew​no na​le​żą do eli​ty. No i nie mogę dać się przy​ćmić Cas​san​drze. – Czy lady Car​tro​se za​mó​wi​ła po​wóz na dzi​siej​szy ra​nek? – Tak, ale nie dla mnie. Je​dzie gdzieś z za​le​głą wi​zy​tą. Boże, gdzie ten Ted​dy? Mo​że​my się przejść? – Oczy​wi​ście, pa​nien​ko. Za​raz po wy​jeź​dzie lady Car​tro​se, So​phie i Bes​sie ru​szy​ły pie​szo na Bond Stre​et. Spadł deszcz; uli​ce były mo​kre i błot​ni​ste. Mu​sia​ły pod​ka​sać spód​ni​ce i uwa​żać na każ​dy krok. Bes​sie wo​la​ła​by odło​żyć wyj​ście, So​phie jed​nak nie chcia​ła o tym sły​szeć. Szły ru​chli​wą uli​cą, gdy obok pę​dem prze​je​chał mod​ny fa​eton, ochla​pu​jąc So​phie brud​ną wodą. – Co za bez​czel​ny łaj​dak! – krzyk​nę​ła. – Mu​szę wró​cić i się prze​brać. – Za​uwa​ży​ła jed​nak, że po​wóz się za​trzy​mał, a po​wo​żą​cy nim zsia​da, aby do nich po​dejść. Bes​sie po​cią​gnę​ła ją za ra​mię. – Niech pa​nien​ka z nim nie roz​ma​wia, bła​gam. – Dla​cze​go? Po​wiem mu, co o nim są​dzę. Gdy zwró​cił się ku niej twa​rzą, roz​po​zna​ła sir Re​gi​nal​da Sway​le’a, daw​ne​go ad​o​ra​to​ra. – Boże, to ten dan​dys Reg​gie – wy​szep​ta​ła. Miał na so​bie frak z dłu​gi​mi ja​skół​ka​mi, z ele​ganc​kiej ciem​no​nie​bie​skiej weł​ny, do tego za​wa​diac​ko za​wią​za​ny fu​lar, żół​te spodnie i cy​lin​der z wą​skim ron​dem. Uchy​lił na​kry​cie gło​wy. – Ty​siąc​krot​nie prze​pra​szam, pan​no Ca​ven​hurst. Gdy​bym wie​dział, że to pani, za​trzy​mał​bym się i pa​nią za​brał. – A gdy​by to był kto​kol​wiek inny, za​pew​ne by się pan nie za​trzy​mał. Bar​dzo nie​ład​nie z pana stro​ny. Je​chał pan jak sza​le​niec, nie zwa​ża​jąc na pie​szych.

– Damy nie po​win​ny cho​dzić po mo​krych uli​cach. – A więc to moja wina, że mam znisz​czo​ną suk​nię i za​miast iść na za​ku​py, mu​szę wró​cić do ciot​ki się prze​brać. – O nic pani nie wi​nię. Pro​szę mi po​zwo​lić za​wieźć się do domu, a po​tem po nową suk​nię. – Nie ma ta​kiej po​trze​by, dzię​ku​ję. – Na​le​gam, po​mo​gę pani wsiąść. – Nie ma miej​sca dla mo​jej po​ko​jów​ki. – Może iść pie​szo. – Pa​nien​ko, pro​szę nie wsia​dać, bła​gam – ode​zwa​ła się Bes​sie. – Szyb​ko doj​dzie​my na Mo​unt Stre​et. – Nie mam ocho​ty pa​ra​do​wać uli​cą w tym sta​nie – od​po​wie​dzia​ła So​phie. – Reg​gie to nie jest obcy. – W żad​nym ra​zie. – Po​dał jej ra​mię. – Do zo​ba​cze​nia w Car​tro​se Ho​use – rzu​ci​ła w stro​nę Bes​sie. Po​mógł jej wsiąść do nie​zwy​kłe​go po​jaz​du, a po​tem wspiął się na górę i ujął wo​dze. – Mu​szę uje​chać spo​ry ka​wa​łek, aby za​wró​cić – po​wie​dział. – Ale zaj​mie to rap​tem kil​ka mi​nut. Czu​ła się jak bo​gi​ni, pa​trzą​ca z wy​so​ko​ści na zwy​kłych śmier​tel​ni​ków. – Mój po​wóz jest szczy​tem mody i jest przy tym bar​dzo szyb​ki – oznaj​mił. – Wła​śnie za​uwa​ży​łam. Za szyb​ki na mia​sto. – Do​pie​ro w par​ku na​praw​dę po​tra​fi się roz​pę​dzić. Wła​śnie tam je​cha​łem. Spró​bu​je​my, pan​no Ca​ven​hurst? I tak nie je​stem w sta​nie za​wró​cić wcze​śniej niż na Pic​ca​dil​ly, a wte​dy już bę​dzie​my pra​wie w par​ku… Obie​cu​ję póź​niej wy​je​chać pro​sto na Park Lane, jako że po​ko​jów​ka wspo​mnia​ła Mo​unt Stre​et… Nie zna​jąc lon​dyń​skich ulic, przy​ję​ła to wy​ja​śnie​nie za do​brą mo​ne​tę. – Są​dzę, że to bę​dzie nie​sto​sow​ne. Poza tym mam ubło​co​ną su​kien​kę – za​opo​no​wa​ła. – Nikt tego nie za​uwa​ży – po​wie​dział. – A poza tym wy​glą​da pani bar​dzo po​cią​ga​ją​co. – Czy to pró​ba na​kło​nie​nia mnie do przy​ję​cia two​je​go pla​nu? – A jest na to szan​sa? – Nie. Co ro​bisz w Lon​dy​nie? Usły​sza​łeś, że tu je​stem? – O tym, co się dzie​je u Ca​ven​hur​stów w Ha​dlea, wie​dzą wszy​scy. Nie sądź jed​nak, że to je​dy​ny po​wód mo​je​go przy​jaz​du. Sko​ro nie mam szans u cie​bie, mu​szę się za​do​wo​lić inną. – Szko​da mi jej. To upo​ka​rza​ją​ce, być „dru​gą w ko​lej​no​ści”. – Na pew​no się o tym nie do​wie. – My​ślisz, że się nie do​my​śli? No cóż. Za​wsze mo​żesz się na​praw​dę za​ko​chać. Par​sk​nął śmie​chem i skrę​cił po​wo​zem w bra​mę par​ku. – Wy​je​dzie​my po​tem przez Gro​sve​nor Gate. Za​czy​na​ła się bać, że spró​bu​je ją po​rwać. Do​szła jed​nak do wnio​sku, że nie zde​cy​do​wał​by się na to w Hyde Par​ku, wśród se​tek lu​dzi, któ​rych moż​na za​wo​łać na po​moc. To już te set​ki lu​dzi sta​no​wi​ły więk​szy pro​blem. Ciot​ka przed​sta​wia​ła ją licz​nym zna​jo​mym. So​phie po​ło​wy z nich nie za​pa​mię​ta​ła, ale gdy​by oni ją za​pa​mię​-

ta​li i roz​po​zna​li? Sie​dzi tak wy​so​ko, że nie da się jej nie za​uwa​żyć. Po​zo​sta​ło jej ro​bić do​brą minę do złej gry. – Nad​zwy​czaj​ny po​jazd – po​wie​dzia​ła, od​wra​ca​jąc się ty​łem do pa​sa​że​rów mi​ja​ne​go po​wo​zu. – Ale nie wiem, czy taki bez​piecz​ny. – Je​śli po​wo​żą​cy jest wpraw​ny, nie ma się cze​go bać. Ale gdy​by wziął go ja​kiś żół​to​dziób, mógł​by zro​bić so​bie krzyw​dę. – Ro​zu​miem, że je​steś wpraw​ny. – Tak. Po​ka​zać ci? – Za​miast skrę​cić na pół​noc ku Park Lane, wje​chał w Rot​ten Row i pu​ścił ko​nie kłu​sem. – Reg​gie, bła​gam, nie! – za​wo​ła​ła, chwy​ta​jąc się po​wo​zu. – Za​wróć i za​wieź mnie do domu. – Chy​ba nie bo​isz się wy​wrot​ki? Nie wie​dzia​łem, że taki z cie​bie tchórz. Gdzie po​dzia​ła się ta daw​na, żąd​na przy​gód So​phie? – Nie boję się, ale wca​le mi się nie po​do​ba, że zwra​ca​my na sie​bie uwa​gę. – Co złe​go może być w spoj​rze​niach peł​nych po​dzi​wu? – Reg​gie, do​sko​na​le wiesz co. Je​śli nie zwol​nisz do spa​ce​ro​we​go tem​pa i nie za​wró​cisz, znisz​czysz mi re​pu​ta​cję. – Mu​szę do​je​chać do koń​ca, nie mam tu gdzie za​wró​cić. – Na szczę​ście zwol​nił. Mo​dli​ła się, żeby nikt jej nie roz​po​znał, tym​cza​sem na​po​tka​ła naj​mniej po​żą​da​ną w tej chwi​li oso​bę. Je​chał na swo​im gnia​do​szu, a zbli​żyw​szy się, uchy​lił ka​pe​lu​sza. W jego piw​nych oczach bły​snę​ło roz​ba​wie​nie. Uda​ła, że go nie za​uwa​ża. – Kto to był? – za​py​tał Reg​gie. – Nie mam po​ję​cia, ale spo​ty​kam go za każ​dym ra​zem, kie​dy gdzieś wyj​dę. Dziw​ny czło​wiek. – Chy​ba wy​so​ko uro​dzo​ny. Cie​ka​we, ile fu​la​rów zmar​no​wał, żeby ten je​den tak za​wią​zać – mruk​nął. – Nie wiem i nie in​te​re​su​je mnie to. – A po​wiedz mi – zmie​nił na​gle te​mat – przy​je​cha​łaś do Lon​dy​nu na se​zon? – Tak. I bar​dzo mi się tu po​do​ba. – To pew​nie ozna​cza, że o two​ją rękę biją się tu​zi​ny wiel​bi​cie​li. – Całe tu​zi​ny – mruk​nę​ła, chcąc go znie​chę​cić. Wes​tchnął, gdy do​tar​li do miej​sca, gdzie mo​gli wresz​cie za​wró​cić, nie zde​rza​jąc się z in​ny​mi po​wo​za​mi. – Czy​li lu​bisz być po​dzi​wia​na i szczuć jed​ne​go wiel​bi​cie​la na dru​gie​go. To okrut​ne, So​phie. – Reg​gie, nie ro​bię tego ce​lo​wo. – A mnie, nie​ste​ty, znasz za do​brze. I nie znaj​du​jesz we mnie ni​cze​go eks​cy​tu​ją​ce​go. – Jaz​da w tej pie​kiel​nej ma​chi​nie jest aż nad​to eks​cy​tu​ją​ca. Je​cha​li póź​niej w mil​cze​niu, aż zna​leź​li się na Park Lane, skąd skrę​ci​li w Mo​unt Stre​et. Omal nie pod​sko​czy​ła ze szczę​ścia na wi​dok drzwi Car​tro​se Ho​use. Ze​sko​czył, aby po​móc jej zsiąść, i wte​dy wła​śnie z domu wy​szedł Ted​dy. – O, je​steś So​phie. Już sze​dłem cię szu​kać. Bes​sie była roz​trzę​sio​na. – Za​uwa​żył Reg​gie​go, a po​tem oka​za​ły fa​eton. – Wi​taj, Reg​gie. Czy​li to tego po​jaz​du tak się

Bes​sie prze​ra​zi​ła. Jak się czymś ta​kim jeź​dzi? – Cał​kiem ła​two. Nie wol​no tyl​ko brać zbyt ostrych za​krę​tów, ale na​praw​dę moż​na się po​rząd​nie roz​pę​dzić. So​phie we​szła do domu, gdzie przy​wi​ta​ła ją Bes​sie, cała we łzach. – Gdzie pa​nien​ka się po​dzie​wa​ła? Z Bond Stre​et po​wo​zem je​dzie się tu​taj parę mi​nut, a pa​nien​ki nie było przez po​nad go​dzi​nę. – Na​praw​dę tak dłu​go? Nie mia​łam po​ję​cia. Ten fa​eton cięż​ko za​wra​ca, przy​naj​mniej tak mi mó​wił Reg​gie, więc mu​sie​li​śmy do​je​chać aż do Pic​ca​dil​ly i po​tem do Hyde Park Cor​ner. Reg​gie po​sta​no​wił prze​je​chać się po par​ku. – Wcho​dzi​ła po scho​dach, a zde​ner​wo​wa​na po​ko​jów​ka tuż za nią. – Och, pan​no So​phie, jak może so​bie pani po​zwa​lać na ta​kie za​cho​wa​nie? Co by po​wie​dzie​li ro​dzi​ce pa​nien​ki? – Bes​sie, ro​dzi​ce ni​g​dy się o tym nie do​wie​dzą. Mu​szę się szyb​ko prze​brać. Nie​ste​ty na szu​ka​nie wstą​żek wy​bio​rę się ju​tro, bo dziś jest już za póź​no. – Mam na​dzie​ję, że pój​dzie pa​nien​ka z lady Car​tro​se, dru​gie​go ta​kie​go wyj​ścia nie prze​ży​ję. – Za​ję​ła się na​le​wa​niem wody do mi​ski na sto​li​ku, by So​phie mo​gła ob​myć ręce i twarz. So​phie zrzu​ci​ła z sie​bie ubło​co​ną suk​nię. – Bes​sie, ja mam bło​to na twa​rzy! – wy​krzyk​nę​ła, zer​k​nąw​szy w lu​stro. – Coś okrop​ne​go! – Jej my​śli po​wę​dro​wa​ły na​tych​miast do nie​zna​ne​go jeźdź​ca, któ​ry kła​niał się jej, wy​raź​nie roz​ba​wio​ny. – Pa​nien​ka tak szyb​ko znik​nę​ła z tym sir Re​gi​nal​dem, że nie zdą​ży​łam nic po​wie​dzieć. Bes​sie szu​ka​ła w sza​fie suk​ni na prze​bra​nie. – Może ta zie​lo​na mu​śli​no​wa? – Może być. Bes​sie, nie mów lady Car​tro​se ani sło​wa o tym wy​da​rze​niu, do​brze? – Na mnie pa​nien​ka może po​le​gać, ale co bę​dzie, je​śli zo​ba​czył was ja​kiś jej zna​jo​my? Le​piej, żeby nie do​wie​dzia​ła się o tym od ko​goś in​ne​go. – My​ślisz, że po​win​nam jej sama po​wie​dzieć? – Tak by było naj​le​piej. – A ciot​ka jest w domu? – Na szczę​ście jesz​cze nie, bo nie wiem, co bym jej po​wie​dzia​ła, gdy​by za​py​ta​ła, gdzie pa​nien​ka się po​dzie​wa. Chy​ba​by mnie zwol​ni​ła. – Ciot​ka nie może cię zwol​nić, Bes​sie, bo nie ona cię za​trud​ni​ła. Poza tym to w żad​nym ra​zie nie jest two​ja wina. – Cie​szę się, że pa​nien​ka tak są​dzi. So​phie ze​szła do ba​wial​ni. Cze​kał już na nią Ted​dy, sie​dząc okra​kiem na krze​śle. Wy​pro​sto​wał się na jej wi​dok. – So​phie, wy​cho​dze​nie sa​mej na mia​sto jest do​sta​tecz​nie na​gan​ne. Ale wo​że​nie się fa​eto​nem? To prze​cho​dzi ludz​kie po​ję​cie. Co ty wy​pra​wiasz?! – Chcia​łam tyl​ko szyb​ko wró​cić do domu i się prze​brać. Mia​łam do wy​bo​ru, albo po​je​chać z Reg​giem, albo iść pie​szo w prze​mo​czo​nej su​kien​ce, le​pią​cej mi się do nóg. – To żad​ne uspra​wie​dli​wie​nie, So​phie. Gdy​byś mia​ła choć odro​bi​nę ro​zu​mu, we​-

szła​byś do pierw​sze​go na​po​tka​ne​go skle​pu i ku​pi​ła so​bie suk​nię. – Nie przy​szło mi to do gło​wy, a poza tym nie mia​łam ze sobą dość pie​nię​dzy. – Mo​głaś wziąć na ra​chu​nek. – Na czyj ra​chu​nek? Twój? Cio​ci Em​me​li​ne? Mar​ka? – Moje na​zwi​sko nic by ni​ko​mu nie po​wie​dzia​ło, ale cio​cia Em​me​li​ne na pew​no zgo​dzi​ła​by się za​pła​cić, po​dob​nie jak Mark. – Wes​tchnął. – Te​raz już za póź​no. Sta​ło się. Reg​gie chciał ku​pić ci nową suk​nię, ale go od tego od​wio​dłem. To nie ucho​dzi, póki nie je​steś z nim za​rę​czo​na. – Ted​dy, mam swój ro​zum, a z nim ni​g​dy nie będę za​rę​czo​na. Mo​żesz być pew​ny, że nie przyj​mę od nie​go żad​ne​go pre​zen​tu. A poza tym chy​ba nikt mnie w tym fa​eto​nie nie wi​dział. – Od razu sta​nął jej przed oczy​ma uśmiech​nię​ty nie​zna​jo​my o piw​nych oczach. – Obyś się nie my​li​ła. Mam sło​wo Reg​gie​go, że ni​ko​mu nie po​wie. Gdy papa po​wie​rzał mi cie​bie pod opie​kę, nie mia​łem po​ję​cia, że to bę​dzie ta​kie trud​ne. So​phie, bła​gam, nie pa​kuj się w ko​lej​ne kło​po​ty. Do​pie​ro po ko​la​cji So​phie nie​chęt​nie przy​zna​ła się ciot​ce do przed​po​łu​dnio​we​go zaj​ścia. – Oczy​wi​ście wi​dzia​łam ta​kie fa​eto​ny – rze​kła ciot​ka. – Wy​glą​da​ją na bar​dzo nie​bez​piecz​ne. Cud, że się nie prze​wró​ci​li​ście i się nie za​bi​łaś. So​phie spo​dzie​wa​ła się ostrej re​pry​men​dy. Spo​koj​ne stwier​dze​nie, że naj​waż​niej​sze, że nic jej się nie sta​ło, było za​sko​cze​niem. – Nie jest cio​cia na mnie zła? – Ależ skąd, moje dziec​ko. W two​im wie​ku ro​bi​łam o wie​le gor​sze rze​czy. Trze​ba tyl​ko mieć na​dzie​ję, że ów mło​dy dżen​tel​men nie bę​dzie się tym chwa​lił. – Obie​cał Ted​dy’emu, że za​cho​wa dys​kre​cję. Ted​dy mu wie​rzy. Zna​ją się jesz​cze ze szko​ły. Tak go zresz​tą po​zna​łam. – Za​tem nie ma o czym mó​wić. Na szczę​ście od​tąd będę mo​gła ci to​wa​rzy​szyć. Ju​tro przyj​mie​my paru go​ści i ku​pi​my tę wstąż​kę. Wie​czo​rem może za​gra​my par​tyj​kę wi​sta. W czwar​tek wie​czo​rem zwy​kle przy​cho​dzą pań​stwo Mal​tho​use, czwar​ta jest Mar​ga​ret, ale zre​zy​gnu​je, że​byś ty mo​gła za​grać. – Cio​ciu, ja nie umiem grać w kar​ty – przy​zna​ła się So​phie. – W na​szej ro​dzi​nie Ted​dy jest spe​cja​li​stą od kart. Ted​dy wła​śnie wszedł do po​ko​ju i usły​szał ostat​nią uwa​gę. – O, nie. Przy​rze​kłem so​bie, że nie będę już grał. – Miło mi to sły​szeć – po​wie​dzia​ła Em​me​li​ne. – Ale mała par​tyj​ka z ro​dzi​ną i przy​ja​ciół​mi chy​ba ci nie za​szko​dzi. Ted​dy wy​pił z nimi fi​li​żan​kę her​ba​ty, wy​mó​wił się i wy​szedł. So​phie tro​chę się nie​po​ko​iła tym, do​kąd brat mógł się udać. Stwier​dzi​ła jed​nak, że nie po​win​na go o nic po​dej​rze​wać, sko​ro jej za​cho​wa​nie da​le​kie było od wzo​ro​we​go. – Mar​ku, tkwisz już w tym po​ko​ju sta​now​czo za dłu​go – po​wie​dział Adam. – Zo​staw te pa​pie​ry, zje​my ra​zem ko​la​cję u Whi​te’a. – Wszyst​ko przez ten kon​cert – wy​ja​śnił. – Nie masz po​ję​cia, ile to wy​ma​ga przy​go​to​wań. Mu​zy​cy, śpie​wa​cy, co je​den to bar​dziej ka​pry​śny, cią​gle któ​re​goś trze​ba

udo​bru​chać, usta​lić pro​gram, ko​lej​ność utwo​rów, uwa​żać, żeby broń Boże któ​ryś się nie ob​ra​ził. Za​dbać o prze​ką​ski, na​po​je, usta​wie​nie me​bli, wy​my​ślić, jak bę​dzie pro​wa​dzo​na zbiór​ka – czy na tacę, czy do wo​recz​ka, czy w prze​rwie, czy na koń​cu. O ile w ogó​le coś się uda ze​brać, bo je​śli nie, to wszyst​ko bę​dzie mar​no​traw​stwem cza​su i pra​cy, nie mó​wiąc już o tym, jak Jane bę​dzie roz​cza​ro​wa​na… – Nie masz se​kre​ta​rza? – Zo​stał w Bro​ada​cres, po​my​śla​łem, że tam bę​dzie bar​dziej po​trzeb​ny. – Mar​ku, masz jesz​cze cały ty​dzień, chy​ba na chwi​lę mo​żesz so​bie zro​bić wol​ne? Kto mi nie​daw​no po​wta​rzał, że nie samą pra​cą czło​wiek żyje? Mark wstał. – Masz ra​cję. Chodź​my. Mo​gli sko​rzy​stać z miej​skie​go po​wo​zu Mar​ka albo z lek​ty​ki, po​sta​no​wi​li jed​nak się przejść. Deszcz mi​nął, noc była po​god​na i cie​pła, a Mark chciał za​czerp​nąć świe​że​go po​wie​trza. – A ty jak się ba​wi​łeś? – za​py​tał po dro​dze Ada​ma. – Za​ba​wą bym tego nie na​zwał. Usi​ło​wa​łem od​szu​kać Hen​ry’ego Hun​ta i wy​py​tać go o jego za​mia​ry, ale nikt nie chce mi po​wie​dzieć, gdzie go moż​na zna​leźć. Chy​ba się przede mną ukry​wa. – Nic dziw​ne​go. Re​pre​zen​tu​jesz gro​no znie​na​wi​dzo​nych cie​mię​ży​cie​li ubo​gich. – Prze​cież tak nie jest. – Ale oni o tym nie wie​dzą. Gdy​byś się po​ja​wił na spo​tka​niu z jego udzia​łem, pew​nie uzna​li​by cię za pro​wo​ka​to​ra i za​raz wy​pro​wa​dzi​li. – Chy​ba tak. Mu​szę po​prze​stać na prze​mó​wie​niu. Może wte​dy zro​zu​mie​ją, że je​stem po ich stro​nie. – A jak ci idzie pi​sa​nie? – Opor​nie. Za​sta​na​wiam się, czy do​brze zro​bi​łem, przy​jeż​dża​jąc do Lon​dy​nu… Może po​wi​nie​nem był zo​stać w Sad​dle​worth. – Sko​ro jed​nak już tu je​steś, mo​żesz się tro​chę za​ba​wić w wol​nym cza​sie. Adam par​sk​nął śmie​chem. – To samo do​ty​czy cie​bie, ku​zy​nie. – To​uché. Skrę​ci​li do klu​bu i za chwi​lę sie​dzie​li już za sto​łem. Za​mó​wi​li zupę ce​bu​lo​wą, tur​bo​ta, pie​czo​ne ku​ro​pa​twy, pasz​te​ci​ki z ba​ra​ni​ną, sma​żo​ne grzyb​ki i wa​rzy​wa. Na de​ser wzię​li cia​stecz​ka ze słod​ką śmie​tan​ką i dże​mem. Na​sy​ce​ni, uda​li się do sali gier na parę roz​dań wi​sta. Gra​li nie​zbyt wy​so​ko, ale wy​star​cza​ją​co, aby za​do​wo​lić dwóch prze​ciw​ni​ków. Jed​nym był zna​ny Mar​ko​wi sir Re​gi​nald Sway​le, dru​gim, szu​ka​ją​cy roz​ryw​ki na prze​pu​st​ce, ka​pi​tan Mo​un​twor​thy z ka​wa​le​rii. Nie był tak ma​jęt​ny jak resz​ta, więc tuż po pół​no​cy od​szedł od sto​łu, do​tarł​szy do koń​ca puli, któ​rą so​bie wy​zna​czył. Adam i Mark tak​że wsta​li. Już mie​li mi​nąć się z dwo​ma dżen​tel​me​na​mi, któ​rzy wła​śnie przy​szli, gdy Adam usły​szał, jak ku​zyn od​zy​wa się do jed​ne​go z nich: – Ted​dy, ty tu​taj? – Chy​ba nie spo​dzie​wasz się, że cały wie​czór będę słu​chał, jak So​phie usi​łu​je pro​wa​dzić roz​mo​wę z ciot​ką Em​me​li​ne. Umarł​bym z nu​dów.

Mark od​wró​cił się do Ada​ma. – Ada​mie, to jest brat mo​jej żony, pan Edward Ca​ven​hurst. Ted​dy, mój ku​zyn Adam Trent, wi​ceh​ra​bia Kim​ber​ley. Uści​snę​li so​bie dło​nie i wy​re​cy​to​wa​li for​muł​ki grzecz​no​ścio​we, po czym Ted​dy, wska​zu​jąc swo​je​go to​wa​rzy​sza, za​py​tał: – A ka​pi​ta​na Toby’ego Mo​ore’a zna​cie? – Ja znam – wy​ce​dził Mark przez zęby tak nie​chęt​nym to​nem, że Adam od​wró​cił się zdu​mio​ny. Usły​sze​li jesz​cze, jak Ted​dy ser​decz​nie wita się z sir Re​gi​nal​dem. – Mło​dy dan​dys – po​wie​dział Adam po dro​dze. – Nie ucie​szy​łeś się na jego wi​dok. – Ależ nie, lu​bię go, ale tro​chę za bar​dzo upodo​bał so​bie zie​lo​ny sto​lik. Przy​je​chał, żeby opie​ko​wać się sio​strą, a nie pie​lę​gno​wać swój na​łóg. – Jego sio​stra to ta mło​da dama, któ​rą po​wie​rzy​łeś opie​ce swo​jej ciot​ki? – Tak. – Spo​dzie​wał​bym się, że przy​je​dzie z ro​dzi​ca​mi. – Lady Ca​ven​hurst bar​dzo źle zno​si po​dró​że, a sir Edwar​da za​przą​ta​ją spra​wy ma​jąt​ku, któ​ry do​pie​ro te​raz dźwi​ga się po ka​ta​stro​fie sprzed dwóch lat. Nad​mie​nię tu, że te wiel​kie kło​po​ty spo​wo​do​wał w du​żej mie​rze ka​pi​tan Mo​ore, pod​ły szu​bra​wiec. Bar​dzo mnie dzi​wi, że Ted​dy znów się z nim bra​ta. Chy​ba będę mu​siał go mieć na oku, póki tu je​stem, bo po kon​cer​cie mu​szę wra​cać do Ha​dlea. – Mar​ku, nie je​steś jego stró​żem, a poza tym jest do​ro​sły. – Ha​zard to na​łóg. Ted​dy ma do​bre in​ten​cje, ale gdy po​ja​wia się choć​by naj​lżej​sza po​ku​sa, to ko​niec. Źle się sta​ło, że tu przy​je​chał, jed​nak tyl​ko on mógł za​opie​ko​wać się So​phie. – Uśmiech​nął się bla​do. – Kie​dy So​phie so​bie coś po​sta​no​wi, nie ma na to rady. Wszy​scy jej we wszyst​kim ustę​po​wa​li jako naj​młod​szej w ro​dzi​nie… nie tyl​ko ro​dzi​ce, ale i brat, i star​sze sio​stry rów​nież. – Jest roz​pusz​czo​na? – O, nie, źle mnie zro​zu​mia​łeś. To uro​cza mło​da dama, je​dy​nie tro​chę upar​ta. Od​rzu​ci​ła licz​nych ad​o​ra​to​rów w Ha​dlea. Nie wiem, czy w Lon​dy​nie też bę​dzie mia​ła ta​kie po​wo​dze​nie. Zo​ba​czysz ją na kon​cer​cie. – Mam na​dzie​ję, że mnie przed​sta​wisz – po​wie​dział Adam. Adam za​jął się zy​ski​wa​niem po​par​cia dla ro​bot​ni​ków przę​dzal​ni oraz tkal​ni i ape​lo​wa​niem o znie​sie​nie ustaw zbo​żo​wych. Ary​sto​kra​ci i inni wła​ści​cie​le za​kła​dów nie za​mie​rza​li na​wet o tym roz​ma​wiać. Po​trze​bo​wał więc po​par​cia w Izbie Gmin, choć i tam nie​wie​lu par​la​men​ta​rzy​stów wy​wo​dzi​ło się z kla​sy pra​cu​ją​cej. Gdy​by tyl​ko uda​ło mu się prze​ko​nać Hun​ta do pój​ścia na kom​pro​mis! Mów​ca jed​nak za​czął się ukry​wać. Po​pro​sił więc Al​fre​da Far​leya, swo​je​go ka​mer​dy​ne​ra, aby spró​bo​wał go wy​tro​pić. Al​fred słu​żył wi​ceh​ra​bie​mu Kim​ber​ley, od​kąd czte​ry lata temu Adam zna​lazł go w za​uł​ku przy Se​ven Dials, głod​ne​go i że​brzą​ce​go, i zli​to​wał się nad nim. Po​tem do​wie​dział się, że Al​fred był nie​gdyś żoł​nie​rzem i słu​żył pod bra​tem Ada​ma. Zo​stał tra​fio​ny odłam​kiem w nogę. Rana się za​go​iła, ale za​czął uty​kać i zwol​nio​no go ze służ​by. Nie był ide​al​nym ka​mer​dy​ne​rem, ale wy​róż​niał się lo​jal​no​ścią i bez​gra​nicz​nym od​da​niem. Te​raz mu​siał to jed​nak odło​żyć, aby pójść na kon​cert zor​ga​ni​zo​wa​ny przez Mar​-

ka. Cały ogrom​ny dom zna​lazł się w wi​rze przy​go​to​wań. Wyn​dha​mo​wie byli zna​ni i sza​no​wa​ni w mie​ście tak samo jak w Ha​dlea. Adam nie miał wąt​pli​wo​ści, że pu​blicz​ność sta​wi się tłum​nie. Wszyst​ko było do​pię​te na ostat​ni gu​zik. O szó​stej zjadł z Mar​kiem lek​ką ko​la​cję i po​szedł do po​ko​ju się prze​brać. Daw​no zre​zy​gno​wał z eks​tra​wa​ganc​kich stro​jów, w któ​rych gu​sto​wał w mło​do​ści. Te​raz wo​lał pro​sto​tę, dbał jed​nak o to, by strój pod​kre​ślał jego do​sko​na​łą fi​gu​rę. Tego dnia wy​brał ciem​no​gra​na​to​wy frak z naj​przed​niej​szej weł​ny, pan​ta​lo​ny w tym sa​mym ko​lo​rze oraz bia​łą bro​ka​to​wą ka​mi​zel​kę ze srebr​ny​mi gu​zi​ka​mi. Fry​zu​rze ni​g​dy nie po​świę​cał spe​cjal​nej uwa​gi. Po​zwo​lił je​dy​nie Far​ley​owi prze​cze​sać na​tu​ral​nie fa​lu​ją​ce wło​sy. Scho​dząc na pierw​sze pię​tro, usły​szał, że przy​by​wa​ją go​ście. Mar​ka za​stał pod drzwia​mi sali ba​lo​wej. Spe​cjal​nie na ten wie​czór wznie​sio​no tam nie​wiel​ką sce​nę i usta​wio​no krze​sła. Usły​sze​li z holu na dole gło​sy ko​lej​nych go​ści i już za chwi​lę po​ja​wi​ła się grup​ka, pro​wa​dzo​na przez sta​tecz​ną ma​tro​nę w szka​rad​nej fio​le​to​wej suk​ni i tur​ba​nie z dłu​gim pió​rem. Da​mie to​wa​rzy​szył mło​dy Ca​ven​hurst. Adam jed​nak pra​wie na nich nie spoj​rzał, zo​ba​czył bo​wiem mło​dą damę, któ​rej wi​dok za​pie​rał dech w pier​siach. – Lady Car​tro​se – po​wi​tał ma​tro​nę Mark. Adam po​wstrzy​my​wał drżą​ce war​gi od uło​że​nia się w sze​ro​ki uśmiech. – Czy mogę przed​sta​wić mego ku​zy​na, lor​da Kim​ber​ley? Adam wy​ko​nał ukłon. – Mi​la​dy. – A to jest moja szwa​gier​ka, pan​na So​phie Ca​ven​hurst – cią​gnął Mark, nie​świa​do​my, że spo​tka​li się już wcze​śniej. – Pan​no Ca​ven​hurst – po​wie​dział Adam i się skło​nił. Na scho​dy wstę​po​wa​li ko​lej​ni go​ście. – Ada​mie, pro​szę, znajdź lady Car​tro​se i pan​nie Ca​ven​hurst do​bre miej​sca. Póź​niej do was do​łą​czę. To po​wie​dziaw​szy, za​czął się wi​tać z nowo przy​by​ły​mi. Zna​leź​li czte​ry miej​sca w sa​mym środ​ku sali. Adam usiadł po​mię​dzy So​phie i jej ciot​ką. Uważ​nie ob​ser​wo​wał ją, gdy prze​glą​da​ła le​żą​cy na krze​śle pro​gram. Była ślicz​na, bez dwóch zdań – mia​ła świe​żą cerę, ja​sne loki i wy​ra​zi​ste nie​bie​skie oczy. Trud​no mu było uwie​rzyć, że to ta sama dziew​czy​na, któ​rą ura​to​wał przed żoł​nie​rza​mi i któ​ra je​cha​ła fa​eto​nem w to​wa​rzy​stwie tego bu​fo​na, sir Re​gi​nal​da Sway​le’a. Po​znał jego na​zwi​sko do​pie​ro u Whi​te’a. – Po​do​ba się pani w Lon​dy​nie? – za​gad​nął. – Na ra​zie tak – od​par​ła, nie pa​trząc na nie​go. – Na ra​zie? – No cóż, ni​g​dy nie wia​do​mo, co się czai za ro​giem… – To praw​da. Ani kogo gdzie się spo​tka – do​dał. – Cza​sa​mi są to lu​dzie, któ​rych nie chcia​ło​by się spo​tkać. – Przy​kro mi, je​śli coś ta​kie​go się pani przy​da​rzy​ło – po​wie​dział, za​kła​da​jąc, że cho​dzi o nie​go. – Cza​sa​mi jed​nak nie da się tego unik​nąć. – Tak.

Za​pa​no​wa​ło mil​cze​nie. Wy​raź​nie nie mia​ła ocho​ty na dal​szą roz​mo​wę. Miej​sca się za​peł​nia​ły, a mu​zy​cy za​czę​li stro​ić in​stru​men​ty. Adam zwró​cił się w stro​nę lady Car​tro​se, któ​ra jed​nak w pa​nu​ją​cym gwa​rze nie roz​róż​nia​ła jego słów, więc jesz​cze raz się pod​dał. Tym​cza​sem na śro​dek sali wy​szedł Mark, aby za​po​wie​dzieć otwie​ra​ją​cy kon​cert wy​stęp kwar​te​tu. Pod​czas prze​rwy po​da​no prze​ką​ski. Adam od​pro​wa​dził ma​ło​mów​ne damy do sali ja​dal​nej, gdzie do​łą​czy​li do nich pań​stwo Mal​tho​use oraz lord i lady Mar​tin​da​le z Lu​cin​dą. Oka​za​ło się, że pan​na Ca​ven​hurst nie jest z na​tu​ry mil​czą​ca. Na​tych​miast wda​ła się z Cas​san​drą i Lu​cin​dą w oży​wio​ną roz​mo​wę o mu​zy​ce, pu​blicz​no​ści i stro​jach. – Masz wspa​nia​łą suk​nię – po​wie​dzia​ła Cas​san​dra do So​phie. – Gdzie zna​la​złaś taką pięk​ną tka​ni​nę? Ta zie​leń ko​ja​rzy mi się z szał​wią prze​ty​ka​ną sre​brem. – Sio​stra mi ją dała. Moż​li​we, że jest z In​dii. I brat, i szwa​gier tam ba​wi​li. – Suk​nia ma bar​dzo ele​ganc​ki krój. Nie​praw​daż, mi​lor​dzie? Wy​wo​ła​ny w ten spo​sób Adam od​wró​cił się do So​phie i uśmiech​nął uprzej​mie. – Oczy​wi​ście. Ale pani suk​nia, pan​no Mal​tho​use, w ni​czym jej nie ustę​pu​je. Ide​al​nie na pani leży. Cas​san​dra spą​so​wia​ła. – Jest pan bar​dzo uprzej​my, mi​lor​dzie. – Pro​szę i pan​ny Mar​tin​da​le nie po​mi​nąć w kom​ple​men​tach – do​da​ła So​phie, uśmie​cha​jąc się do przy​ja​ciół​ki. – We​dług mnie ten ja​sny róż do​sko​na​le pa​su​je do jej kar​na​cji. – Ależ nie za​mie​rza​łem – od​rzekł. – Ubie​gła mnie pani swo​ją jak​że słusz​ną uwa​gą! Wszyst​kie trzy je​ste​ście zja​wi​sko​we. Za​tem pro​szę, wy​bacz​cie. – Ukło​nił się każ​dej po ko​lei i się od​da​lił. Do​łą​czył do sto​ją​ce​go z boku Mar​ka, któ​ry pil​no​wał, aby go​ście zo​sta​li na​le​ży​cie ob​słu​że​ni i by służ​ba do​no​si​ła peł​ne pół​mi​ski w miej​sce opróż​nio​nych. – Wi​dzę, że nie stra​ci​łeś po​wa​bu – po​wie​dział Mark. – Trzy mło​de damy chło​ną każ​de two​je sło​wo. Czu​ję, że już nie​dłu​go po​le​cą trzy chu​s​tecz​ki. – A ja nie za​mie​rzam się po nie schy​lać. Już ci mó​wi​łem, że nie pla​nu​ję się po​wtór​nie że​nić. – Cie​ka​we, jak dłu​go bę​dzie w Lon​dy​nie – za​sta​na​wia​ła się Cas​san​dra. – My​śli​cie, że przy​szedł​by do mnie na bal, gdy​bym go za​pro​si​ła? – Czy​li za​rzu​casz na nie​go si​dła? – Dla​cze​go nie? Jest nie​brzyd​ki, ma ty​tuł… – I ma​ją​tek – do​da​ła Lu​cin​da. – Skąd wie​cie? – Za​py​ta​łam tatę, po​wie​dział, że on ma wiel​ki ma​ją​tek w York​shi​re i jesz​cze przę​dzal​nię oraz tkal​nię na do​kład​kę. – Nie chcia​ła​bym miesz​kać w York​shi​re – stwier​dzi​ła So​phie. – Na pew​no przy​wo​ził​by żonę do mia​sta, kie​dy by tyl​ko ze​chcia​ła – roz​ma​rzy​ła się Lu​cin​da. – Ty też, Lucy?

– Co? – Obu wam aż się ko​la​na ugię​ły, kie​dy zo​ba​czy​ły​ście przy​stoj​ną twarz i usły​sza​ły​ście parę kom​ple​men​tów. – Aha, czy​li to​bie nie? – iro​ni​zo​wa​ła Cas​san​dra. – Oczy​wi​ście, że nie. Każ​dy może się na​uczyć sy​pać kom​ple​men​ta​mi. Poza tym on jest wdow​cem, a ja nie za​mie​rzam być tą dru​gą. – Tego nie wie​dzia​łam – mruk​nę​ła Lu​cin​da. Cas​san​dra po​zo​sta​ła nie​zra​żo​na. – A ja​kie to ma zna​cze​nie? Po​pro​szę mamę, żeby za​pro​si​ła go na mój de​biut. Bę​dzie zo​bo​wią​za​ny, żeby ze mną za​tań​czyć. – No to ży​czę po​wo​dze​nia – ucię​ła So​phie. Mo​gła so​bie da​ro​wać zło​śli​wo​ści, ale wi​ceh​ra​bia Kim​ber​ley dziw​nie ją nie​po​ko​ił, choć nie mia​ła ocho​ty się do tego przy​zna​wać. Zro​bi​ło jej się wstyd, gdy do​wie​dzia​ła się, że przed żoł​nie​rza​mi ura​to​wał ją ku​zyn szwa​gra. Nie mo​gła go zbyć wzru​sze​niem ra​mion, jak nie​zna​jo​me​go, zwłasz​cza że po​tem wi​dział ją z Reg​giem w jego fa​eto​nie. Je​śli wyda ją przed Mar​kiem, Mark opo​wie o wszyst​kim Jane i za​bio​rą ją do domu, okry​tą nie​sła​wą. Gdy​by dziś spo​tka​li się po raz pierw​szy, wy​warł​by na niej ta​kie samo wra​że​nie, jak na przy​ja​ciół​kach. Pod​cho​dzi​ła po​tem do in​nych go​ści Mar​ka, za​ga​dy​wa​ła ich we​so​ło, roz​ma​wia​ła z nimi o domu w Ha​dlea, chwa​li​ła pra​cę sio​stry i szwa​gra, a tak​że nad​sta​wia​ła ak​sa​mit​ny wo​re​czek na pie​nią​dze. Jej en​tu​zjazm oka​zał się za​raź​li​wy – lu​dzie wpła​ca​li na​wet wię​cej, niż za​mie​rza​li. Adam to za​uwa​żył. Pan​na So​phie Ca​ven​hurst wy​raź​nie zy​ski​wa​ła przy bliż​szym po​zna​niu.

ROZDZIAŁ CZWARTY Przez kil​ka dni So​phie oba​wia​ła się prze​jaż​dżek ze wzglę​du na moż​li​wość spo​tka​nia z wi​ceh​ra​bią Kim​ber​ley, jed​nak kie​dy go nie wi​dzia​ła, wra​ca​ła na Mo​unt Stre​et roz​cza​ro​wa​na. Wist ją na szczę​ście omi​nął, cho​dzi​ła jed​nak z ciot​ką na her​bat​ki i inne spo​tka​nia. Lady Car​tro​se urzą​dza​ła tak​że przy​ję​cia u sie​bie – przy​cho​dzi​ły wte​dy lady Mar​tin​da​le, pani Mal​tho​use i inne zna​jo​me. So​phie, Lu​cin​da i Cas​san​dra prze​sia​dy​wa​ły ra​zem, go​dzi​na​mi oma​wia​jąc swo​je to​wa​rzy​skie wy​stę​py w naj​drob​niej​szych szcze​gó​łach, aż po naj​mniej​szą ko​kar​dę przy suk​ni. Ob​my​śla​ły też, jak będą się za​cho​wy​wać, i zwie​rza​ły ze skry​wa​nych na​dziei. Cas​sie chcia​ła wpaść w oko wi​ceh​ra​bie​mu Kim​ber​ley i za​sta​na​wia​ła się nad stra​te​gią. – Upusz​czę wa​chlarz albo skrę​cę so​bie kost​kę, żeby mu​siał przyjść mi z po​mo​cą – po​wie​dzia​ła któ​re​goś dnia, gdy sie​dzia​ły w ogro​dzie Car​tro​se Ho​use, roz​ko​szu​jąc się słoń​cem. Po​go​da wresz​cie się po​pra​wi​ła. Mo​gły wło​żyć mu​śli​no​we su​kien​ki i ka​pe​lu​sze z sze​ro​kim ron​dem. – Po​tem z nim tro​chę po​flir​tu​ję. So​phie par​sk​nę​ła śmie​chem. – Umiesz flir​to​wać, Cas​sie? Bo on na pew​no jest mi​strzem. – Skąd ty o tym wiesz? – za​py​ta​ła przy​ja​ciół​ka. – Je​stem pew​na, że nie w ten spo​sób przy​cią​ga się uwa​gę ko​goś ta​kie​go, jak wi​ceh​ra​bia Kim​ber​ley. – Ty już na star​cie masz prze​wa​gę – stwier​dzi​ła Cas​sie. – Jest ku​zy​nem two​je​go szwa​gra. – On mnie nie in​te​re​su​je. Iry​tu​je mnie jego po​czu​cie wyż​szo​ści. Cią​gle pa​trzy z góry, a kie​dy tego nie robi, to się śmie​je. – Ni​g​dy ni​cze​go ta​kie​go nie za​uwa​ży​łam – ode​zwa​ła się Lucy. – Ani ja – do​da​ła Cas​sie. – Za​wsze za​cho​wy​wał się jak praw​dzi​wy dżen​tel​men. Może coś zro​bi​łaś albo po​wie​dzia​łaś, że tak cię po​trak​to​wał? – Ależ skąd – obu​rzy​ła się So​phie. – Przed​sta​wio​no mnie wi​ceh​ra​bie​mu tego sa​me​go wie​czo​ru, co was. Zresz​tą jest wdow​cem, a wszy​scy mó​wią, że ko​chał żonę. Nie mia​ła​bym ocho​ty być czy​jąś za​stęp​czy​nią. – Kto cię w ta​kim ra​zie in​te​re​su​je? – za​cie​ka​wi​ła się Lucy. – Sir Re​gi​nald Sway​le? Pan Fan​sha​we? Sły​sza​łam, że też jest w mie​ście. – Do​brze wiesz, Lucy, że od​mó​wi​łam i jed​ne​mu, i dru​gie​mu, lor​do​wi Go​ran​ge’owi zresz​tą tak​że. Mo​że​my zmie​nić te​mat? Ten za​czy​na mnie nu​dzić. – Nie chcia​ła przy​znać, że za​czy​na się nie​po​ko​ić. Za​czę​ły roz​ma​wiać o tym, czy bę​dzie im wol​no za​tań​czyć wal​ca. – A dla​cze​go by nie? – wy​ra​zi​ła zdzi​wie​nie So​phie. – Po​dob​no wszy​scy go te​raz tań​czą, na​wet u Al​mac​ka jest do​zwo​lo​ny. – Walc przez dłuż​szy czas ucho​dził za nie​przy​zwo​ity. W koń​cu jed​nak wkro​czył na sa​lo​ny. – Tak, ale my jesz​cze nie za​de​biu​to​wa​ły​śmy – po​wie​dzia​ła Cas​sie. – Mam na​dzie​-

ję, że mama nie bę​dzie ro​bić trud​no​ści, je​śli lady Row​land po​zwo​li or​kie​strze go za​grać. – Za​py​tam tatę – oznaj​mi​ła Lucy. – On za​wsze mi na wię​cej po​zwa​la. – Cio​cia Em​me​li​ne jest bar​dzo wy​ro​zu​mia​ła, po​dob​nie jak mój brat – rze​kła So​phie. – Sam mnie uczył kro​ków. – Ta​niec z bra​tem to zu​peł​nie coś in​ne​go, niż kie​dy obej​mu​je ra​mie​niem obcy męż​czy​zna. – Któ​ry jesz​cze za​glą​da w de​kolt i sa​pie w twarz – do​da​ła Cas​sie i wszyst​kie się ro​ze​śmia​ły. – A twój brat bę​dzie na balu? – za​py​ta​ła po chwi​li Lucy. – Oczy​wi​ście. Jest moim opie​ku​nem. – Za​wsze go lu​bi​łam. Od dziec​ka. – Po​do​ba ci się bar​dziej niż wi​ceh​ra​bia Kim​ber​ley? – Przy​naj​mniej ła​two się z nim roz​ma​wia. Kie​dy jego lor​dow​ska mość się do mnie od​zy​wa, cała się trzę​sę. – Głup​ta​sie! To tyl​ko czło​wiek z krwi i ko​ści, taki sam jak inni. – Na​praw​dę trud​no to​bie do​go​dzić, So​phie – oce​ni​ła Lucy. – Ted​dy mówi to samo. Ale mał​żeń​stwo to bar​dzo po​waż​na spra​wa. Sko​ro mam z kimś spę​dzić resz​tę ży​cia, to chy​ba po​win​nam naj​pierw zy​skać pew​ność, że to od​po​wied​ni czło​wiek. – Niby tak, ale czy moż​na w ogó​le mieć pew​ność? – do​da​ła Cas​sie. – Mama mówi, że w spra​wie wy​bo​ru męża trze​ba słu​chać star​szych, bo oni wie​dzą le​piej, a po​tem sta​rać się być do​brą żoną. – Pff! – prych​nę​ła So​phie. – Ja za​mie​rzam słu​chać gło​su ser​ca. Chcę być po uszy za​ko​cha​na w męż​czyź​nie, któ​re​go po​ślu​bię, i mu​szę być pew​na, że on czu​je do mnie to samo. – A po czym to po​znasz? – za​py​ta​ły rów​no​cze​śnie obie przy​ja​ciół​ki. – Moja sio​stra Jane mówi, że je​śli będę mieć ja​kie​kol​wiek wąt​pli​wo​ści, to zna​czy, że to nie jest od​po​wied​ni kan​dy​dat. – Obyś tyl​ko nie wpa​dła we wła​sne si​dła – ostrze​gła Cas​sie. Pod​szedł ku nim lo​kaj. – Sza​now​ne pa​nie – po​wie​dział. – Mi​la​dy pro​si na her​ba​tę do sa​lo​nu. Uda​ły się za nim do domu. Tym​cza​sem do pani Mal​tho​use i lady Mar​tin​da​le przy​łą​czy​li się Vin​cent i Ted​dy. – Już dość się na​plot​ko​wa​ły​ście – zwró​ci​ła się do mło​dych dam lady Car​tro​se. – Te​raz przy​wi​taj​cie się z pa​nem Mal​tho​use’em i pa​nem Ca​ven​hur​stem i usiądź​cie. Na​pi​je​my się her​ba​ty. Usia​dły jed​na przy dru​giej na so​fie. – O czym wy mo​że​cie roz​ma​wiać przez tyle cza​su? – prych​nął Ted​dy. – A ty o czym ga​dasz przez tyle go​dzin w swo​im klu​bie? – od​cię​ła się So​phie. – Za​ło​żę się, że nie o sy​tu​acji go​spo​dar​czej ani o lo​sie bied​nych, tyl​ko o kro​ju sur​du​ta, nie​dbal​stwie ka​mer​dy​ne​ra albo o kar​tach. Vin​cent par​sk​nął śmie​chem. – Ko​niec z kłót​nia​mi – ucię​ła ciot​ka Em​me​li​ne. – A ty, Edwar​dzie, po​wi​nie​neś się grzecz​niej od​no​sić do sio​stry.

– Cio​ciu, nie zwra​caj na nie​go uwa​gi – po​wie​dzia​ła So​phie. – My się bar​dzo lu​bi​my, zresz​tą co ja bym po​czę​ła bez Ted​dy’ego? Kto by mi to​wa​rzy​szył na tań​cach u Row​lan​dów? – Chęt​nie słu​żę swo​ją oso​bą – ode​zwał się Vin​cent. – Dzię​ku​ję, pa​nie Mal​tho​use, ale nie na​le​ży pan do ro​dzi​ny i nie może pan być moim opie​ku​nem. – Oczy​wi​ście, wiem – przy​znał z ża​lem. – Li​czę jed​nak, że za​cho​wa pani dla mnie je​den ta​niec. – Obie​cu​ję. Cas​sie za​chi​cho​ta​ła, a w drzwiach sta​nął lo​kaj. – Mi​la​dy, wi​ceh​ra​bia Kim​ber​ley i lord Wyn​dham. – Z tymi sło​wa​mi usu​nął się, by ich wpu​ścić. W sa​lo​nie za​pa​no​wa​ło na​pię​cie. Cas​sie uśmiech​nę​ła się, Lucy spą​so​wia​ła, a So​phie ze​sztyw​nia​ła, jak​by przy​go​to​wu​jąc się do od​par​cia ata​ku. – Wła​śnie tędy prze​jeż​dża​li​śmy – zwró​cił się Mark do lady Car​tro​se – i po​sta​no​wi​li​śmy zło​żyć krót​ką wi​zy​tę. Mamy na​dzie​ję, że nie prze​szka​dza​my. – Nic po​dob​ne​go – od​par​ła dama. – Miło was wi​dzieć. Za​raz po​pro​szę o her​ba​tę. Usiądź​cie. Wła​śnie roz​ma​wia​ły​śmy o tań​cach u Row​lan​dów. Czy bę​dzie pan tam ra​zem z nami? – Po​ju​trze wra​cam do Ha​dlea – po​wie​dział Mark. – Przy​sze​dłem za​py​tać, czy So​phie chcia​ła​by coś prze​ka​zać sir Edwar​do​wi i lady Ca​ven​hurst. Za to mój ku​zyn z przy​jem​no​ścią się do was przy​łą​czy. – Tak, mi​lor​dzie? – Cas​sie po​pa​trzy​ła na Ada​ma błysz​czą​cy​mi ocza​mi. – Będę za​szczy​co​ny, o ile nie po​ja​wią się inne, pil​niej​sze spra​wy. – Pla​no​wa​na jest tam kwe​sta na po​da​ru​nek dla ma​leń​kiej księż​nicz​ki – po​wie​dzia​ła Cas​sie, gdy słu​żą​ca przy​nio​sła her​ba​tę. – Ale ja trak​tu​ję ten bal jako pró​bę ge​ne​ral​ną przed moim lip​co​wym de​biu​tem. Mi​lor​dzie, czy tań​czy pan wal​ca? – Moja świę​tej pa​mię​ci mał​żon​ka na​uczy​ła mnie kro​ków, ale po jej śmier​ci nie mia​łem oka​zji w ogó​le tań​czyć. – Och. – Cas​sie spło​nę​ła ru​mień​cem. – Tak mi przy​kro, nie po​win​nam była o tym wspo​mi​nać. – Dla​cze​go? Nie mo​gła pani o tym wie​dzieć. Po​wie​dział to po​zor​nie lek​kim to​nem, jed​nak So​phie do​my​śli​ła się praw​dzi​we​go sta​nu jego uczuć i po​sła​ła mu współ​czu​ją​cy uśmiech. – Ted​dy na​uczył mnie kro​ków – oznaj​mi​ła. – Sio​strzycz​ka oka​za​ła się bar​dzo po​jęt​ną uczen​ni​cą… Przy her​ba​cie czas mi​jał szyb​ko i przy​jem​nie. Roz​ma​wia​no o tań​cach. So​phie prze​ka​za​ła wia​do​mo​ści dla ro​dzi​ców i sio​stry, a po​tem Mark i Adam po​że​gna​li się. – Ty sta​ry dra​niu – rzu​cił Adam do ku​zy​na po dro​dze. – To był pod​stęp, praw​da? – Jaki pod​stęp? – Mark zro​bił minę nie​wi​niąt​ka. – Nie masz ocho​ty iść na ten bal? – Od​no​szę wra​że​nie, że chcą mnie wy​swa​tać z jed​ną z tych mło​dych dam, a ja nie mam na to naj​mniej​szej ocho​ty. – Ku​zy​nie, na pew​no bę​dziesz umiał tak​tow​nie od​mó​wić. Uga​nia​nie się po mie​ście za kimś, kto nie chce dać się zna​leźć, musi być bar​dzo mę​czą​ce. Od​pocz​nij przez

chwi​lę. Adam wes​tchnął. – Chy​ba nie mam wyj​ścia. A ty na​praw​dę mu​sisz wra​cać do Ha​dlea? – Nie​ste​ty mu​szę, ale mo​żesz zo​stać w Wyn​dham Ho​use. – Dzię​ku​ję. – Jed​no jed​nak mnie mar​twi. Oba​wiam się, że Ted​dy za​czy​na wra​cać do sta​rych na​ło​gów. Spę​dza dużo cza​su z To​bym Mo​ore’em. – Wspo​mi​na​łeś już o ka​pi​ta​nie Mo​orze. Po​wiesz mi o nim coś wię​cej? – Ka​pi​tan Mo​ore i lord Bol​so​ver za​ło​ży​li spół​kę szu​ler​ską i za​ro​bi​li ogrom​ną for​tu​nę. Oka​za​li się na tyle spryt​ni, że nikt nie był w sta​nie udo​wod​nić im zmo​wy ani oszustw. Okan​to​wa​li Ted​dy’ego na parę ty​się​cy fun​tów, któ​rych nie był w sta​nie spła​cić. Lord Bol​so​ver omal nie do​pro​wa​dził sir Edwar​da do ru​iny, sku​pu​jąc wszyst​kie dłu​gi i żą​da​jąc spła​ty z ogrom​ny​mi od​set​ka​mi. Ted​dy uciekł przed nimi do In​dii i za​ro​bił tam spo​ro pie​nię​dzy. Dzię​ki temu ura​to​wał ma​ją​tek. Bol​so​ver zo​stał zde​ma​sko​wa​ny i uciekł na wieś. Ma twarz oszpe​co​ną od po​pa​rze​nia przez ogień, co sta​ło się, kie​dy usi​ło​wał po​rwać Jane… – Two​ją żonę? – Tak, ale wte​dy nie by​li​śmy jesz​cze mał​żeń​stwem. Mo​ore ob​wi​nia Ca​ven​hur​stów o znisz​cze​nie jego zy​skow​nej spół​ki. Bez wąt​pie​nia pała żą​dzą ze​msty. Nie mam po​ję​cia, jak mu się uda​ło z po​wro​tem zjed​nać Ted​dy’ego. To całe za​mie​sza​nie z Bol​so​ve​rem mia​ło miej​sce, kie​dy Ted​dy ba​wił w In​diach, więc może nie wie​dzieć, że ka​pi​tan ma​czał w tym pal​ce. – Co za hi​sto​ria! Ostrze​ga​łeś Ca​ven​hur​sta? – Tak, tyl​ko że on po​sta​no​wił nie słu​chać. – Za​my​ślił się na chwi​lę i kon​ty​nu​ował: – Był​bym ci bar​dzo wdzięcz​ny, gdy​byś miał Ted​dy’ego na oku. Po​ślij po mnie, gdy spra​wy zno​wu się skom​pli​ku​ją; przy​ja​dę na​tych​miast. – Mar​ku, pil​no​wa​nie two​je​go do​ro​słe​go szwa​gra nie na​le​ży do na​szych obo​wiąz​ków. – Wiem, ale przez wzgląd na Jane i jego ro​dzi​ców, chciał​bym go w mia​rę moż​no​ści uchro​nić przed kło​po​ta​mi. Ma opie​ko​wać się So​phie, więc co się z nią sta​nie, je​śli brat zej​dzie na ma​now​ce? So​phie nie bę​dzie bier​nie cze​kać na roz​wój wy​pad​ków. Nie wia​do​mo, co strze​li jej do gło​wy. Adam z ła​two​ścią mógł so​bie wy​obra​zić, że peł​na ży​cia pan​na Ca​ven​hurst pa​ku​je się w kło​po​ty. Za przy​kład mo​gła słu​żyć choć​by prze​jażdż​ka bez przy​zwo​it​ki fa​eto​nem sir Re​gi​nal​da. Nie miał jed​nak po​ję​cia, jak ją po​wstrzy​mać. Mu​siał​by zo​stać peł​no​moc​ni​kiem jej ro​dzi​ców i za​dzia​łać in loco pa​ren​tis. Nie są​dził, by So​phie się na to zgo​dzi​ła, a i on nie był go​tów od​gry​wać roli ro​dzi​ca. Róż​ni​ca wie​ku po​mię​dzy nimi nie była aż tak duża, wy​no​si​ła naj​wy​żej dzie​sięć lat. Mark był jed​nak dla nie​go bar​dzo go​ścin​ny, po​zwa​la​jąc mu za​trzy​mać się w Wyn​dham Ho​use, a ka​pi​tan Mo​ore wy​glą​dał na praw​dzi​we​go łaj​da​ka. – Zro​bię, co w mo​jej mocy, ale nie​dłu​go sam wra​cam do York​shi​re – po​wie​dział. – Geo​r​ge Har​co​urt, za​rząd​ca mo​jej fa​bry​ki, to czło​wiek god​ny za​ufa​nia, nie​mniej nie wiem, jak so​bie po​ra​dzi w ra​zie kło​po​tów. – Obie​caj w ta​kim ra​zie, że od​wie​dzisz nas po dro​dze. Po​znasz moją żonę i syn​ka. A może nie bę​dzie żad​nych za​mie​szek?

– Mam na​dzie​ję, że się nie my​lisz. Wstą​pisz ju​tro do Izby Lor​dów wy​słu​chać mo​jej mowy? Może uda mi się prze​ko​nać Hun​ta, że nie je​stem jego prze​ciw​ni​kiem, i prze​sta​nie się przede mną ukry​wać. – Na pew​no przyj​dę. Izba Lor​dów była wy​peł​nio​na po brze​gi. Po​ja​wi​li się na​wet pa​ro​wie, któ​rych nie wi​dzia​no w niej od lat. Zwy​kle spo​koj​ny Adam po​czuł, że no​tat​ki sze​lesz​czą mu w trzę​są​cej się dło​ni, gdy we​zwa​no go na mów​ni​cę. Odło​żył je. Do​brze wie​dział, co chce po​wie​dzieć. – Wy​so​ka Izbo – za​czął, gdy szmer gło​sów przy​cichł. – Je​stem tu​taj, aby przed​sta​wić punkt wi​dze​nia czło​wie​ka pra​cy. Cza​sy się zmie​nia​ją. Nasi pra​cow​ni​cy wie​dzą, że bez nich na​sze fa​bry​ki nie mają szans na prze​trwa​nie. Do​brzy ro​bot​ni​cy przy​czy​nią się do na​sze​go suk​ce​su, a co za tym idzie, do suk​ce​su ca​łe​go kra​ju. Ci lu​dzie za​słu​gu​ją na na​le​ży​te wy​na​gro​dze​nie. Re​du​ko​wa​nie im wy​płat, gdy zy​ski spa​da​ją, a cena chle​ba jest tak wy​so​ka, jest dro​gą do​ni​kąd… – On chciał​by nas wszyst​kich pu​ścić z tor​ba​mi! – za​wo​łał ktoś z sali. Adam zi​gno​ro​wał go i mó​wił da​lej. – Usta​wy zbo​żo​we po​win​ny zo​stać znie​sio​ne. – Non​sens! – do​łą​czył inny głos. – Nasz świat był​by lep​szy, gdy​by​śmy żyli w zgo​dzie i har​mo​nii – cią​gnął Adam. – Aby to się sta​ło, mu​si​my po​móc pro​stym lu​dziom zdo​być choć​by pod​sta​wo​we wy​kształ​ce​nie, by wie​dzie​li, jak pro​wa​dzić in​te​re​sy. Lu​dzie wy​kształ​ce​ni, do​brze od​ży​wie​ni, zdro​wi le​piej będą słu​żyć wspól​nej spra​wie. Po​win​ni mieć coś do po​wie​dze​nia na te​mat swe​go kra​ju i… praw, któ​re mają wpływ na ich ży​cie… – To wi​chrzy​ciel​stwo! – Re​wo​lu​cjo​ni​sta! Od​cze​kał, aż bu​cze​nie i krzy​ki usta​ną. – Lu​dzie, któ​rzy osią​gną pe​wien po​ziom wy​kształ​ce​nia, w przy​szło​ści po​win​ni tak​że zy​skać pra​wa oby​wa​tel​skie… To już było dla nie​któ​rych za wie​le. – Chce pan mieć tu ter​ror? – Nie wie pan, co się sta​ło we Fran​cji? – Ka​zać mu zejść z mów​ni​cy! – Aresz​to​wać go! – To tak sza​cow​ny par​la​ment pro​wa​dzi swo​je ob​ra​dy? – prze​krzy​czał wrza​wę. – Je​ste​ście jak ban​da roz​wy​drzo​nych dzie​cia​ków, któ​rym od​bie​ra się za​baw​ki! Na Ada​ma po​le​cia​ły z bal​ko​nu zgni​łe jaja i gwiz​dy na​si​li​ły się. Zre​zy​gno​wa​ny wró​cił na swo​je miej​sce. Wkrót​ce głos za​bra​li inni, lecz Ada​ma nie po​parł nikt poza Mar​kiem. Ku​zyn po​wie​dział, że każ​dy ma pra​wo zo​stać wy​słu​cha​ny, nie​za​leż​nie od po​glą​dów. Za​krzy​cza​no go jed​nak, że nie ma po​ję​cia o prze​my​śle i niech się trzy​ma rol​nic​twa. Gdy za​pa​no​wał spo​kój, za​czę​to oma​wiać spo​so​by opa​no​wa​nia ewen​tu​al​nych nie​po​ko​jów wśród ro​bot​ni​ków. Mó​wio​no o służ​bach po​rząd​ko​wych i o za​ka​zie zgro​ma​dzeń pod karą strycz​ka. Adam ze​rwał się kil​ka razy, by za​pro​te​sto​wać prze​ciw​ko ta​kim dra​koń​skim środ​kom, nikt go jed​nak nie słu​chał.

– Li​czę już tyl​ko na to, że Hunt prze​czy​ta w ga​ze​tach re​la​cję z ob​rad i sam do mnie przyj​dzie – po​wie​dział Mar​ko​wi, gdy wra​ca​li do Wyn​dham Ho​use. – I co mu po​wiesz? Bę​dziesz mu ra​dził, by nie wzy​wał do de​mon​stra​cji? – Nie. To je​dy​ny spo​sób, aby​śmy usły​sze​li ich głos. Chciał​bym jed​nak, żeby na de​mon​stra​cjach pa​no​wał po​rzą​dek i by nie do​szło do zbroj​ne​go po​wsta​nia. Nie moż​na dać stra​ży pre​tek​stu do uży​cia siły. – Boże ucho​waj! – Amen! Na​za​jutrz lady Car​tro​se po​sta​no​wi​ła od​po​cząć. Ted​dy gdzieś znik​nął, a So​phie nie mia​ła nic do ro​bo​ty. Usia​dła w ogro​dzie, by do​koń​czyć lek​tu​rę książ​ki z bi​blio​te​ki. Po​tem po​pro​si​ła Bes​sie, by po​szła z nią wy​po​ży​czyć coś in​ne​go. Na Bond Stre​et spo​tka​ły Ted​dy’ego i ka​pi​ta​na Mo​ore’a. – O, moja ko​cha​na sio​strzycz​ka. – Ted​dy się za​trzy​mał. Chwiał się tro​chę na no​gach i lek​ko beł​ko​tał. – Chy​ba jesz​cze nie po​zna​łaś mo​je​go przy​ja​cie​la, ka​pi​ta​na Toby’ego Mo​ore’a… Toby, moja sio​stra, pan​na So​phie Ca​ven​hurst. Ka​pi​tan się skło​nił. – Miło mi nie​zmier​nie, pan​no Ca​ven​hurst. Ted​dy czę​sto o pani mówi z wiel​ką aten​cją i mi​ło​ścią. – Czy​li ma pan prze​wa​gę – po​wie​dzia​ła. – Bo mnie ni​g​dy o panu nie wspo​mi​nał. – Nie było oka​zji – wy​mam​ro​tał brat. – Sły​sza​łem, że wie​czo​rem wy​bie​ra​cie się pań​stwo do Row​lan​dów – cią​gnął ka​pi​tan Mo​ore. – Cie​szę się, że pa​nią tam spo​tkam. Może na​wet zgo​dzi się pani ze mną za​tań​czyć? – Bę​dziesz się mu​siał usta​wić w ko​lej​ce – za​chi​cho​tał Ted​dy. – So​phie jest roz​chwy​ty​wa​na. Od​rzu​ci​ła już trzy pro​po​zy​cje mał​żeń​stwa, a nie​szczę​śni za​lot​ni​cy zje​cha​li się te​raz do mia​sta. – Wszy​scy trzej? – So​phie skrzy​wi​ła się. – Wiem, że są tu sir Re​gi​nald i pan Fan​sha​we, ale lord Go​ran​ge…? – Wi​dzia​łem go wczo​raj wie​czo​rem w klu​bie. To nie była do​bra wia​do​mość. – Co mó​wił? – Nie roz​ma​wia​li​śmy. Sprze​czał się z Fan​sha​we’em i to bar​dzo ostro. Nie chcia​łem się wtrą​cać. Na two​im miej​scu, sio​stro, trzy​mał​bym się Reg​gie​go. On jest z nich wszyst​kich naj​lep​szy. – Nie będę się „trzy​mać” Reg​gie​go ani żad​ne​go in​ne​go – burk​nę​ła. Ted​dy wzru​szył ra​mio​na​mi. – Jak so​bie chcesz. Do​kąd idzie​cie? – Do Ho​okham od​dać książ​kę. – Bez opie​ki? So​phie, ko​cha​nie, czy ty ni​g​dy się nie na​uczysz? – Nie po​trze​bu​ję opie​ku​na, jest ze mną Bes​sie. A ty, gdy​byś był roz​sąd​ny, po​szedł​byś na Mo​unt Stre​et i się po​rząd​nie wy​spał, ina​czej wie​czo​rem nie bę​dziesz się do ni​cze​go nada​wał. Do wi​dze​nia, pa​nie ka​pi​ta​nie. Bes​sie, idzie​my. Usły​sza​ła, jak brat chi​cho​cze. Za​raz po​tem po dru​giej stro​nie za​tło​czo​nej uli​cy wy​pa​trzy​ła wi​ceh​ra​bie​go Kim​ber​ley. Ob​ser​wo​wał ją. Uda​ła, że go nie wi​dzi, i nie

oglą​da​jąc się za sie​bie, ru​szy​ła na​przód. – Jesz​cze tam jest? – zwró​ci​ła się do Bes​sie. – Kto? Brat pa​nien​ki? – Nie. Kim​ber​ley, ku​zyn Mar​ka. Bes​sie od​wró​ci​ła się. – Nie wi​dzę. Strasz​nie tu dużo lu​dzi. – Ow​szem, ale on jest o gło​wę wyż​szy od wszyst​kich. Chy​ba so​bie po​szedł. – Ru​szy​ła szyb​kim kro​kiem. Nie mia​ła po​ję​cia, dla​cze​go aku​rat wi​ceh​ra​bia Kim​ber​ley tak ją wy​pro​wa​dza z rów​no​wa​gi. Z in​ny​mi męż​czy​zna​mi ra​dzi​ła so​bie bez pro​ble​mu. Mimo wy​so​kich cen bi​le​tów wiel​ka sala ba​lo​wa lor​da Row​lan​da była wy​peł​nio​na po brze​gi. Wśród eli​ty zna​leź​li się nu​wo​ry​sze, chcą​cy się choć​by otrzeć o szla​chet​nie uro​dzo​nych. So​phie, któ​rej to​wa​rzy​szył brat i lady Car​tro​se, mia​ła na so​bie suk​nię z bla​do​nie​bie​skiej gazy na bia​łej atła​so​wej hal​ce, z krót​ki​mi, bu​fia​sty​mi rę​ka​wa​mi i de​kol​tem w kształ​cie ser​ca. Sta​nik suk​ni zdo​bi​ły je​dwab​ne kwiat​ki. Lady Car​tro​se aż za​nie​mó​wi​ła, gdy So​phie do​łą​czy​ła do niej w sa​lo​nie przed przy​jaz​dem po​wo​zu. – Mło​de damy, któ​re nie mia​ły jesz​cze de​biu​tu, nie po​win​ny no​sić się na ko​lo​ro​wo. – Ależ, cio​ciu, nikt mi nie urzą​dzi balu, więc sam fakt, że je​stem tu z tobą i po​ka​zu​ję się w mie​ście, ozna​cza, że mam już de​biut za sobą. – Mó​wi​ła do​bit​nie i gło​śno, uśmie​cha​jąc się przy tym słod​ko. – Poza tym otrzy​ma​łam już kil​ka pro​po​zy​cji mał​żeń​stwa. Lady Car​tro​se za​śmia​ła się. – So​phie, wi​dzę, że na wszyst​ko masz od​po​wiedź, ale że​byś po​tem nie mia​ła do mnie pre​ten​sji. Przy​by​li nie​co spóź​nie​ni i tań​ce już się roz​po​czę​ły. So​phie wy​pa​trzy​ła ro​dzi​nę Mal​tho​use’ów z Cas​san​drą w dzie​wi​czej bie​li, przy​stro​jo​nej zie​lo​ny​mi wstąż​ka​mi. Po​de​szły do nich, a Ted​dy, skło​niw​szy się, po​pro​sił Cas​sie do trwa​ją​ce​go już lu​do​we​go tań​ca. Vin​cent zaś po​dał ra​mię So​phie. – Prze​pięk​nie dziś wy​glą​dasz – po​wie​dział, gdy tań​czy​li. – To zna​czy, że kie​dy in​dziej tak nie wy​glą​dam? – Ależ skąd! Za​wsze pięk​nie wy​glą​dasz, ale dziś wy​jąt​ko​wo. Wi​dzę, że nie brak ci śmia​ło​ści. – Nie ro​zu​miem… – Ubra​łaś się ko​lo​ro​wo, mimo że jesz​cze nie mia​łaś de​biu​tu. – Ależ ja już wła​ści​wie je​stem po de​biu​cie. Poza tym źle wy​glą​dam w bie​li. Ja​koś tak… tru​pio. – Trud​no mi to so​bie wy​obra​zić. Za​wsze je​steś peł​na ży​cia. Oczy ci błysz​czą, a twój uśmiech… – Pa​nie Mal​tho​use, pro​szę prze​stać. Za​raz się za​ru​mie​nię. – I bę​dzie to prze​pięk​ny ru​mie​niec. – Na​chy​lił się i szep​nął jej do ucha: – Chęt​nie go zo​ba​czę. – Pa​nie Mal​tho​use, pro​szę się sku​pić na tań​cu. Już dru​gi raz myli pan krok. – Prze​pra​szam. – So​phie ucie​szy​ła się, gdy mu​zy​ka uci​chła i Vin​cent od​pro​wa​dził

ją na miej​sce obok lady Car​tro​se. Wró​cił też Ted​dy z Cas​sie. – Nie wi​dzę wi​ceh​ra​bie​go Kim​ber​ley – po​wie​dzia​ła Cas​sie. – Mó​wił, że przyj​dzie… – Je​śli nie bę​dzie miał in​nych, pil​niej​szych spraw – przy​po​mnia​ła jej So​phie. – Nie mo​żesz na nie​go li​czyć. Do ko​la​cji So​phie nie prze​sie​dzia​ła ani jed​ne​go tań​ca. Dżen​tel​me​ni ob​le​ga​li ją z za​pro​sze​nia​mi; nie za​bra​kło wśród nich sir Re​gi​nal​da i pana Ri​char​da Fan​sha​we’a, wy​stro​jo​ne​go w czerń i biel. – Co spro​wa​dza pana do mia​sta? – za​py​ta​ła go, gdy tań​czy​li cha​îne an​gla​ise. – Gdy w mie​ście jest naj​pięk​niej​szy kwiat An​glii, nie może w nim za​brak​nąć i mnie – od​parł. – Ale nie tyl​ko pan tu przy​był – stwier​dzi​ła, pusz​cza​jąc po​chleb​stwo mimo uszu. – Jest i sir Re​gi​nald. – Wiem. Roz​ma​wia​li​śmy. Zgo​dzi​li​śmy się na przy​ja​ciel​ską ry​wa​li​za​cję. – O co? – Pan​no Ca​ven​hurst, to oczy​wi​ste, że cho​dzi o ry​wa​li​za​cję o pani rękę. – Za​tem obaj tra​ci​cie czas. W Lon​dy​nie jest mnó​stwo pięk​nych mło​dych ko​biet, ta​kich jak na przy​kład pan​na Mal​tho​use czy pan​na Mar​tin​da​le. – Cóż… nie są tak cza​ru​ją​ce jak pani. Po​czu​ła ulgę, gdy kro​ki tań​ca ich roz​dzie​li​ły. Te​mat nie wró​cił, kie​dy z po​wro​tem wzię​li się za ręce. Ci dwaj męż​czyź​ni mogą zruj​no​wać jej cały se​zon. Pra​gnę​ła cie​szyć się Lon​dy​nem i po​zna​wać no​wych lu​dzi bez nie​szczę​snych dwóch za​lot​ni​ków, któ​rych od​trą​ci​ła w Ha​dlea. Jak do​tąd zdą​ży​ła po​znać je​dy​nie Vin​cen​ta Mal​tho​use’a, ka​pi​ta​na Mo​ore’a i wi​ceh​ra​bie​go Kim​ber​ley. Vin​cent był tę​pa​wy, a ka​pi​tan Mo​ore znacz​nie od niej star​szy i z ja​kie​goś nie​wy​tłu​ma​czal​ne​go po​wo​du skó​ra jej cier​pła na jego wi​dok. Za​cho​dzi​ła w gło​wę, cze​mu Ted​dy się z nim za​da​je. Zo​sta​wał za​tem wi​ceh​ra​bia Kim​ber​ley, tak​że spo​ro od niej star​szy i już wcze​śniej żo​na​ty. Zła​pa​ła się na tym, że za​sta​na​wia się, cze​mu go tu nie ma. Pierw​szym tań​cem po ko​la​cji był ko​ty​lion i So​phie na​gle zo​ba​czy​ła przed sobą kła​nia​ją​ce​go się z wy​cią​gnię​tą dło​nią ka​pi​ta​na Mo​ore’a. – Pan​no Ca​ven​hurst, czy mogę li​czyć na ten za​szczyt? Nie​chęt​nie dała mu się po​pro​wa​dzić na par​kiet. – Kie​dy pan po​znał mo​je​go bra​ta? – Daw​no temu, jesz​cze przed wy​jaz​dem do In​dii, ale po​tem stra​ci​li​śmy kon​takt. Bar​dzo się ucie​szy​łem, że w tym roku znów się spo​tka​li​śmy. – Miesz​ka pan w Lon​dy​nie? – Nie. Ale co roku przy​jeż​dżam na se​zon. – Aby zna​leźć żonę? – Nie. Je​stem ka​wa​le​rem i po​zo​sta​nę nim do koń​ca ży​cia. Przy​jeż​dżam, by się ro​ze​rwać. – Na przy​kład tań​ca​mi? – Mię​dzy in​ny​mi. – Ha​zar​dem? – Cza​sem lu​bię po​grać w kar​ty. A dla​cze​go pani pyta?

– Bo Ted​dy bar​dzo lubi grać i po​dej​rze​wam, że spę​dza dużo cza​su przy sto​li​kach. Mam na​dzie​ję, że nie prze​gry​wa zbyt wie​le. – Prze​ciw​nie, pan​no Ca​ven​hurst, ma te​raz świet​ną pas​sę. Przy​ję​ła to z nie​po​ko​jem. Zwy​cię​skie pas​se prze​waż​nie nie trwa​ły zbyt dłu​go, zwłasz​cza w przy​pad​ku Ted​dy’ego. Cie​ka​we, co zro​bił​by oj​ciec, gdy​by się do​wie​dział, że syn zła​mał obiet​ni​cę. Musi z bra​tem o tym po​roz​ma​wiać. – Mam na​dzie​ję, że nie na​kła​nia go pan do zbyt wy​so​kich sta​wek. – Ja? – Udał zdzi​wie​nie. – Dla​cze​góż miał​bym to ro​bić? Czło​wiek, któ​ry nie spła​ca dłu​gów, na​ra​ża się na ostra​cyzm. Nie chciał​bym, aby to spo​tka​ło mo​je​go przy​ja​cie​la. Przy​kro mi, że pani mnie po​dej​rze​wa o nie​go​dzi​wość. – Prze​pra​szam. Nie mia​łam nic złe​go na my​śli. – Pro​szę po​wie​dzieć, po​do​ba się pani po​byt w Lon​dy​nie? – Tak, na​wet bar​dzo. – A dłu​go pani za​mie​rza ba​wić w mie​ście? – Do balu mo​jej przy​ja​ciół​ki Cas​san​dry. Po​tem wra​cam do Ha​dlea. – Pani nie bę​dzie mia​ła de​biu​tu? – Nie. To nie​moż​li​we. – Ni​g​dy nie wia​do​mo – po​wie​dział – Ted​dy może wy​cią​gnąć ja​kie​goś asa z rę​ka​wa i roz​wią​zać ten pro​blem. Spoj​rza​ła nań, za​nie​po​ko​jo​na, jed​nak tyl​ko uśmie​chał się obo​jęt​nie. Cze​mu mia​ła wra​że​nie, że to groź​ba? Gdy ta​niec do​biegł koń​ca, od​pro​wa​dził ją na miej​sce. Zo​ba​czy​ła, że do to​wa​rzy​stwa do​łą​czył Kim​ber​ley i wła​śnie za​tań​czył z Cas​sie. Przy​ja​ciół​ka cała w pą​sach wa​chlo​wa​ła się ener​gicz​nie. – Mu​szę chy​ba za​czerp​nąć świe​że​go po​wie​trza – po​wie​dzia​ła. – Mamo, czy mogę wyjść na ta​ras? – Tak, ale nie sama. Vin​cent, idź z sio​strą i nie baw​cie tam dłu​go. – Od​wró​ci​ła się do Ada​ma. – Mi​lor​dzie, mo​jej cór​ce jest go​rą​co. Nie​dłu​go wró​ci. – Ro​zu​miem. – Zwró​cił się do So​phie. – Pan​no Ca​ven​hurst, za​szczy​ci mnie pani ko​lej​nym tań​cem? To walc. Zer​k​nę​ła do kar​ne​tu, choć do​brze wie​dzia​ła, że za​cho​wa​ła wal​ca na wy​pa​dek, gdy​by wi​ceh​ra​bia ją za​pro​sił. – Z przy​jem​no​ścią, to mój je​dy​ny wol​ny ta​niec – od​po​wie​dzia​ła. Wy​cią​gnął dłoń, po​pro​wa​dził So​phie na par​kiet i się skło​nił. Dy​gnę​ła, de​li​kat​nie wło​ży​ła mu pra​wą dłoń w jego lewą, a dru​gą unio​sła do ra​mie​nia. Jesz​cze ni​g​dy nie była tak bli​sko z żad​nym męż​czy​zną. Prze​szył ją dreszcz emo​cji. Te​raz już ro​zu​mia​ła, dla​cze​go nie​któ​rzy na​dal uwa​ża​ją ten ta​niec za nie​sto​sow​ny. Wi​ceh​ra​bia oka​zał się do​brym tan​ce​rzem. – Za​uwa​ży​łem, że ma pani wiel​kie po​wo​dze​nie. Za​pew​ne więc bawi się pani świet​nie. – Tak, ale… – Ale co? Pro​szę mó​wić. Za​in​try​go​wa​ła mnie pani. – Więk​szość z mo​ich ad​o​ra​to​rów śmier​tel​nie mnie nu​dzi. Par​sk​nął śmie​chem. – Na​wet lord Go​ran​ge albo ka​pi​tan Mo​ore? Star​si męż​czyź​ni są cza​sa​mi lep​szy​mi

mę​ża​mi od mło​dych. – Lor​do​wi Go​ran​ge’owi już od​mó​wi​łam. Skąd pan o tym wie? – Mark mi po​wie​dział. – No tak. Co jesz​cze panu zdra​dził? – Że ma pani cały wia​nu​szek wiel​bi​cie​li, a więk​szość pani od​pra​wi​ła. Cie​ka​wi mnie dla​cze​go. Bar​dzo trud​no jest pa​nią za​do​wo​lić. – To samo mówi mój brat, ale nie za​mie​rzam paść do stóp pierw​sze​mu męż​czyź​nie, któ​ry mi się oświad​czy. – Ani dru​gie​mu, ani trze​cie​mu… – Żad​ne​go z nich nie ko​cham ani oni mnie nie ko​cha​ją. Dla​cze​go chcą się ze mną oże​nić, nie mam po​ję​cia, ale na pew​no nie z mi​ło​ści. – A to dla pani waż​ne? – Waż​ne. Pan ko​chał swo​ją żonę, praw​da? – Tak. Bar​dzo. – A więc pan mnie ro​zu​mie. – Sta​ram się. Pro​szę mi po​wie​dzieć… Sko​ro nie​daw​no od​rzu​ci​ła pani za​lo​ty sir Re​gi​nal​da Sway​le’a, dla​cze​go zgo​dzi​ła się pani na jaz​dę jego fa​eto​nem? Czy zo​sta​ła pani na​kło​nio​na do jaz​dy wbrew wła​snej woli? – To nie sta​ło się wbrew mo​jej woli, mi​lor​dzie. – Nie chcia​ła​by, aby my​ślał, że ła​two jest ją do cze​goś na​kło​nić. – Ro​zu​miem, że sama pani de​cy​du​je, z kim pani je​dzie i z kim tań​czy. Je​stem za​tem za​szczy​co​ny. W koń​cu je​stem star​szy od sir Re​gi​nal​da i mam pra​wie tyle lat, co lord Go​ran​ge. – No tak, ale nie oświad​czył mi się pan. – To praw​da. Jak zwy​kle nie uda​ło jej się utrzy​mać ję​zy​ka za zę​ba​mi i te​raz nie wie​dzia​ła, jak wró​cić na bez​piecz​niej​szy grunt. – Lord Go​ran​ge jest wdow​cem i ma dwój​kę ma​łych dzie​ci. Są​dzę, że szu​ka ko​goś na miej​sce po​przed​niej żony, a ja nie chcę być ni​czy​ją za​stęp​czy​nią. Boże, po​grą​żam się co​raz bar​dziej! Po​czu​ła, że pą​so​wie​je. – Je​śli to ma w czymś pani po​móc, to nie szu​kam za​stęp​czy​ni żony – po​wie​dział. – Nikt nie jest w sta​nie za​stą​pić Anne. Moja pan​no, nie wszy​scy przy​jeż​dża​ją do mia​sta na tar​gi ma​try​mo​nial​ne. – Tak, wiem. Nie mia​łam… zresz​tą nie​waż​ne… Uśmiech​nął się. – Wy​ba​czam pani. Na pa​nią nie moż​na się dłu​go gnie​wać. Może dla​te​go pani za​lot​ni​cy są tacy wy​trwa​li. Zręcz​nie wy​do​był ją z ta​ra​pa​tów, w któ​re się sama wpa​ko​wa​ła. Była mu za to głę​bo​ko wdzięcz​na. – Trzem pani od​mó​wi​ła. Ale są inni, na przy​kład pan Mal​tho​use i ka​pi​tan Mo​ore. – Vin​cent Mal​tho​use ma przy​cięż​ki umysł, a ka​pi​tan Mo​ore jest by​stry, ale mi się nie po​do​ba. Oba​wiam się, że spro​wa​dza Ted​dy’ego na złą dro​gę. – Nie​wy​klu​czo​ne, że się pani nie myli. Ale co moż​na z tym zro​bić? – Nic. Ted​dy ni​g​dy mnie nie słu​cha. Na​rze​ka, że psu​ję mu każ​dą za​ba​wę. – Bra​cia cza​sa​mi są okrop​ni.

– Tak. Ma pan bra​ci? – Mia​łem jed​ne​go, ale zgi​nął pod Sa​la​man​ką. – Przy​kro mi to sły​szeć. Prze​żył pan tak wie​le… – To praw​da. Ale nie mów​my o tym. – Nie mam nic prze​ciw​ko temu, nie prze​pa​dam za ja​ło​wą pa​pla​ni​ną. – Wca​le tak nie po​my​śla​łem. Ale roz​ma​wia​li​śmy o pani. – Tak? Za​tem zmień​my te​mat. Wró​ci​ła pan​na Mal​tho​use i na nas pa​trzy. Czy ko​lej​ny ta​niec za​tań​czy pan wła​śnie z nią? – Nie. Nie są​dzę. – Ale zo​sta​nie pan w mie​ście na jej de​biut, praw​da? – Je​stem za​pro​szo​ny. Zo​sta​nę. Ro​zu​miem, że pani tak​że się po​ja​wi? – Je​śli moja re​pu​ta​cja do tego cza​su cał​kiem nie le​gnie w gru​zach. – A dzie​je się z nią coś złe​go? – Nie​ste​ty tak. Po​zwo​li​łam, aby na​ga​by​wa​li mnie po​spo​li​ci żoł​nie​rze, po​tem ta prze​jażdż​ka z sir Reg​giem, a te​raz ko​lo​ro​wa suk​nia… A są pew​nie i inne grze​chy, o któ​rych nic nie wiem. – Suk​nia jest pięk​na. – Mó​wio​no mi, że po​win​nam wy​stą​pić w bie​li, bo nie mia​łam jesz​cze ofi​cjal​ne​go de​biu​tu. – Na​praw​dę? I pani się tym przej​mu​je? – Ani tro​chę. Ta​niec do​biegł koń​ca. Adam się skło​nił, So​phie dy​gnę​ła, a po​tem wziął ją pod rękę i od​pro​wa​dził do lady Car​tro​se.

ROZDZIAŁ PIĄTY Na​za​jutrz So​phie z ciot​ką od​wie​dzi​ły pa​nią Mal​tho​use i Cas​san​drę, aby omó​wić, co się wy​da​rzy​ło na balu. Lady Mar​tin​da​le i Lu​cin​da zja​wi​ły się przed nimi. Te​ma​tów do plo​tek było aż nad​to, a gdy w koń​cu się znu​dzi​ły, za​ję​ły się pla​no​wa​niem przy​szło​ści. Do de​biu​tu Cas​sie po​zo​sta​ły jesz​cze trzy ty​go​dnie i na​le​ża​ło ja​koś wy​peł​nić ten czas. – Mo​że​my pójść do Ra​ne​lagh Gar​dens któ​re​goś wie​czo​ru, kie​dy są fa​jer​wer​ki – pod​su​nę​ła Cas​sie. – Albo do Astleya zo​ba​czyć tre​so​wa​ne zwie​rzę​ta i li​no​skocz​ków – po​wie​dzia​ła Lucy. – Bul​lock’s Mu​seum tak​że jest in​te​re​su​ją​ce – wtrą​ci​ła lady Mar​tin​da​le. – A w Co​vent Gar​den wy​sta​wia​ją We​se​le Fi​ga​ra. – Po​go​da jest te​raz taka pięk​na, wo​la​ła​bym coś na świe​żym po​wie​trzu – ode​zwa​ła się So​phie. – W ta​kim ra​zie, co po​wie​cie na pik​nik? – za​py​ta​ła pani Mal​tho​use. – Pik​nik! – Cas​sie kla​snę​ła w dło​nie. – Wspa​nia​ły po​mysł! Do​kąd pój​dzie​my i kogo za​pro​si​my? My​śli​cie, że przy​szedł​by wi​ceh​ra​bia Kim​ber​ley? – Oczy​wi​ście za​pro​si​my go – po​wie​dzia​ła jej mat​ka. – Może jed​nak mieć inne zo​bo​wią​za​nia. – A do​kąd pój​dzie​my? – za​py​ta​ła So​phie. – O tej po​rze roku za​wsze przy​jem​ny jest Rich​mond Park. – Lady Car​tro​se uda​wa​ło się na​dą​żać za roz​mo​wą, gdy sku​pia​ła się in​ten​syw​nie na mó​wią​cych. – Męż​czyź​ni mogą przy​je​chać kon​no, a ko​bie​ty po​wo​za​mi. – Ja też wo​la​ła​bym kon​no – po​wie​dzia​ła So​phie. – Ted​dy wy​po​ży​czy mi wierz​chow​ca. – My​ślisz, że dasz radę? Na​dą​żysz za nimi? – zdzi​wi​ła się pani Mal​tho​use. – Bo wiesz, to jest kil​ka ki​lo​me​trów. – To dla mnie frasz​ka. Je​stem przy​zwy​cza​jo​na do dłu​gich wy​praw po po​lach wo​kół Ha​dlea. – Za​py​tam two​je​go bra​ta, co o tym są​dzi, kie​dy przyj​dzie – stwier​dzi​ła ciot​ka. – Oczy​wi​ście, że So​phie na​dą​ży. Jeź​dzi świet​nie – oświad​czył póź​niej Ted​dy, gdy lady Car​tro​se po​wie​dzia​ła mu o wy​ciecz​ce i po​dzie​li​ła się z nim wąt​pli​wo​ścia​mi co do umie​jęt​no​ści jeź​dziec​kich So​phie. – Dzię​ku​ję, bra​cie! – So​phie uśmiech​nę​ła się do nie​go. – Wy​po​ży​czysz mi po​rząd​ne​go wierz​chow​ca? – Oczy​wi​ście. Sam też po​ja​dę. Przy​da mi się wy​ciecz​ka za mia​sto. – Lucy się ucie​szy. – Lucy? – Jak to, nie wiesz? Po​do​basz jej się.

– So​phie, nie baw się w swat​kę. Jesz​cze nie mam ocho​ty sku​wać się kaj​da​na​mi mał​żeń​stwa. – Co za okrop​ne wy​ra​że​nie! – ode​zwa​ła się lady Car​tro​se. – Ja​kie pro​stac​kie! Gdzie wy, mło​dzi, się ich uczy​cie? – W Lon​dy​nie, cio​ciu. – Przy​da​ła​by ci się żona, żeby za​szcze​pić ci tro​chę sub​tel​no​ści. – Może w swo​im cza​sie… – mruk​nął. – Naj​pierw wy​da​my So​phie. Dwa dni póź​niej wcze​snym ran​kiem to​wa​rzy​stwo uda​ło się na pik​nik wiel​ką ka​wal​ka​dą po​wo​zów i jeźdź​ców, wśród któ​rych, ku nie​zmier​nej ra​do​ści Cas​sie, był tak​że wi​ceh​ra​bia Kim​ber​ley. Vin​cent, sir Re​gi​nald i pan Ri​chard Fan​sha​we zja​wi​li się zaś chy​ba tyl​ko po to, żeby ze​psuć hu​mor So​phie. W do​dat​ku Fan​sha​we uparł się je​chać obok niej. – Z pew​no​ścią wo​lał​by pan je​chać z dżen​tel​me​na​mi – po​wie​dzia​ła, zo​sta​jąc w tyle w na​dziei, że znie​chę​ci go po​wol​ną jaz​dą. – Ależ w żad​nym ra​zie. Pani to​wa​rzy​stwo, pan​no Ca​ven​hurst, to je​dy​ne, cze​go pra​gnę. – Trzy mie​sią​ce temu wy​ra​zi​łam się ja​sno, że nie za​mie​rzam za pana wyjść. – Mło​de damy za pierw​szym ra​zem za​wsze od​ma​wia​ją. – W tym przy​pad​ku myli się pan. Jest to od​mo​wa osta​tecz​na. – Dla​cze​go? – Nie mam obo​wiąz​ku tego panu wy​ja​śniać. Ale je​śli ma to panu w czymś po​móc, to po pro​stu dla​te​go, że pana nie ko​cham. – Mi​łość! Mło​de damy na​czy​ta​ły się zbyt wie​lu po​wie​ści i my​ślą, że tak wy​glą​da praw​dzi​we ży​cie. Mia​łem pa​nią za oso​bę prak​tycz​ną. – Pa​nie Fan​sha​we… – za​czę​ła, a tym​cza​sem od dru​giej stro​ny pod​je​chał do niej sir Re​gi​nald. – So​phie, Dic​kie nie może cię nam od​bie​rać. Pro​szę, po​zwól mi się do was przy​łą​czyć. – Och, Boże! – wes​tchnę​ła i pu​ści​ła się kłu​sem. Obaj po​je​cha​li za nią. Nie mo​gąc się ich po​zbyć, po​ga​lo​po​wa​ła, a po​tem, zde​spe​ro​wa​na, wbi​ła pię​ty w boki wierz​chow​ca i prze​szła w cwał. Wie​dzia​ła, że nie po​win​na cwa​ło​wać na nie​zna​nym ko​niu i w dam​skim sio​dle, była jed​nak wście​kła. Uda​ło jej się wy​mi​nąć pę​dzą​cy do mia​sta dy​li​żans pocz​to​wy, a po​tem star​sze​go prze​chod​nia, któ​ry po​gro​ził jej la​ską. Skrę​ci​ła w bocz​ną dro​gę. My​śląc, że zmy​li​ła trop, zwol​ni​ła do kłu​sa, jed​nak męż​czyź​ni byli bli​sko i krzy​cze​li, że ma się za​trzy​mać. – Je​śli bę​dzie pani tak pę​dzić, wpad​nie pani do rze​ki! – wo​łał Reg​gie. Za​wró​ci​ła ku nim. – Wra​cam do resz​ty to​wa​rzy​stwa – rzu​ci​ła szorst​kim to​nem. – I nie chcę was wi​dzieć koło sie​bie, je​śli o to nie po​pro​szę. – Ja tyl​ko oba​wia​łem się o pan​ny bez​pie​czeń​stwo i re​pu​ta​cję – rzekł Reg​gie. – Moją re​pu​ta​cję! A kto mnie pod​stęp​nie skło​nił, że​bym wsia​dła do fa​eto​nu? Wte​dy nie przej​mo​wał się pan moją re​pu​ta​cją. – Ha! – rzu​cił Ri​chard. – I co ty na to, Sway​le?

– To nie twój in​te​res, Fan​sha​we. – Bez​pie​czeń​stwo pan​ny Ca​ven​hurst to mój in​te​res, jak naj​bar​dziej. – Że też śmiesz coś ta​kie​go twier​dzić. Nie sły​sza​łem o żad​nych for​mal​nych kro​kach, któ​re mo​gły​by to uza​sad​niać. – To tyl​ko kwe​stia cza​su. So​phie mia​ła już ser​decz​nie dość tej wy​mia​ny zdań. – Kie​dy do was w koń​cu do​trze, że nie roz​wa​żam kan​dy​da​tu​ry żad​ne​go z was? Od​mó​wi​łam wam obu i nie zmie​nię zda​nia. A te​raz prze​pra​szam. Wy​prze​dzi​ła ich i po​ga​lo​po​wa​ła z po​wro​tem na głów​ną dro​gę. Nie​ste​ty po​wo​zy już znik​nę​ły z pola wi​dze​nia. Skrę​ci​ła, jak się jej wy​da​wa​ło, w do​brą stro​nę, pa​mię​ta​jąc, że dwaj męż​czyź​ni dep​czą jej po pię​tach. Je​cha​ła, aż do​tar​ła do roz​sta​jów i tam za​trzy​ma​ła się, nie wie​dząc, któ​rą dro​gę wy​brać. Po​zwo​li​ła za​lot​ni​kom się do​go​nić, jed​nak nie zwra​ca​jąc na nich uwa​gi, skrę​ci​ła w lewo, za​kła​da​jąc, że mają je​chać na po​łu​dnie. Obaj po​dą​ży​li za nią. Nie​ba​wem do​tar​ła do drew​nia​ne​go mo​stu na rze​ce, któ​ry mu​sia​ła prze​kro​czyć, a nie mia​ła pie​nię​dzy na myto. Zo​sta​wi​ła to​reb​kę z port​mo​net​ką w po​wo​zie lady Car​tro​se. Pa​no​wie znów zna​leź​li się przy niej i szyb​ko się do​my​śli​li, jaki ma pro​blem. – Pani po​zwo​li – po​wie​dział Fan​sha​we, ofe​ru​jąc mo​sto​we​mu pie​nią​dze za wszyst​kich. So​phie po​dzię​ko​wa​ła, a po​tem cała trój​ka prze​je​cha​ła przez most. Do​go​ni​li resz​tę to​wa​rzy​stwa tuż przed bra​mą par​ku. – Gdzie by​łaś, So​phie? – za​in​te​re​so​wa​ła się ciot​ka, mie​rząc wzro​kiem jej to​wa​rzy​szy. – Już my​śle​li​śmy, że coś ci się sta​ło. Gdzie się po​dział Edward? – Skrę​ci​łam w nie​wła​ści​wą stro​nę – od​po​wie​dzia​ła. – A Ted​dy’ego nie wi​dzia​łam. – Po​je​cha​li z ka​pi​ta​nem Mo​ore’em cię szu​kać. – W ta​kim ra​zie mu​sie​li​śmy się mi​nąć. Na szczę​ście sir Re​gi​nald i pan Fan​sha​we mnie zna​leź​li. – Jedź​my więc da​lej, a ty trzy​maj się, pro​szę, bli​sko po​wo​zu. Nie wiem, co bym po​wie​dzia​ła two​im ro​dzi​com, gdy​by sta​ło ci się coś złe​go. So​phie chęt​nie usłu​cha​ła. Za​uwa​ży​ła peł​ne dez​apro​ba​ty spoj​rze​nia in​nych dam, a tak​że mar​so​wą minę wi​ceh​ra​bie​go Kim​ber​ley. Że też za​wsze mu​siał być świad​kiem jej upo​ko​rze​nia! Pan i pani Mal​tho​use po​je​cha​li wiel​kim po​wo​zem ze skła​da​nym da​chem; przo​dem po​sła​li inny po​wóz ze słu​żą​cy​mi, je​dze​niem, bu​tel​ka​mi wina i li​kie​ru. Gdy resz​ta do​łą​czy​ła do nich, oka​za​ło się, że wy​bra​li już od​po​wied​nie miej​sce pod drze​wem. Wy​ła​do​wy​wa​no ko​sze i roz​kła​da​no na​kry​cia na le​żą​cym na tra​wie bia​łym ob​ru​sie. Po​dróż​ni ro​ze​szli się do​oko​ła, aby roz​pro​sto​wać nogi. – Co się sta​ło? – za​py​ta​ła Cas​sie. – Cze​mu się gdzieś od​da​li​łaś z tymi dwo​ma? – Po pro​stu zo​sta​łam z tyłu i źle skrę​ci​łam. – Zo​sta​łam z tyłu! – za​śmia​ła się Cas​sie. – To było ce​lo​we dzia​ła​nie, aby zo​stać sam na sam ze swo​im amo​ur? – Nie by​łam sam na sam. – No tak, bo było ich dwóch. Och, So​phie, ty na​praw​dę stwa​rzasz dziw​ne sy​tu​acje. W ży​ciu bym się na coś ta​kie​go nie od​wa​ży​ła.

– Nie pro​si​łam ich, żeby za mną je​cha​li. Praw​dę mó​wiąc, nie mogę się do​pro​sić, żeby dali mi spo​kój. – Może oni po​lu​ją na twój ma​ją​tek. – Ma​ją​tek? – po​wtó​rzy​ła zdu​mio​na So​phie. – Prze​cież mó​wi​łaś, że je​steś bo​ga​ta. – Tak mó​wi​łam? – Po​wie​dzia​łaś, że mo​żesz so​bie po​zwo​lić na naj​lep​sze suk​nie i że nie mu​sisz oszczę​dzać, nie pa​mię​tasz? A i ten strój do jaz​dy, któ​ry masz na so​bie, jest bar​dzo ele​ganc​ki i z pew​no​ścią kosz​to​wał for​tu​nę. – Tak, tak. Ale to prze​cież nie jest wy​star​cza​ją​cy po​wód… – Oczy​wi​ście, że jest. Tyl​ko męż​czy​zna bo​ga​ty jak Kre​zus, na przy​kład wi​ceh​ra​bia Kim​ber​ley, może so​bie po​zwo​lić na nie​za​sta​na​wia​nie się nad tym, co ko​bie​ta wnie​sie w po​sa​gu. Zdą​ży​ła za​po​mnieć o swo​ich prze​chwał​kach, jed​nak obaj dżen​tel​me​ni byli z wi​zy​tą w Grey​sto​ne Ma​nor i z pew​no​ścią zna​li jej praw​dzi​wą sy​tu​ację. – Są inne bo​ga​te damy – po​wie​dzia​ła. – Na przy​kład ty. Więc cze​mu mnie się ucze​pi​li? – Kto wie? – Cas​sie wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Chodź, skosz​tu​je​my tych pysz​no​ści, któ​re przy​wio​zła mama. So​phie uda​ła się za Cas​sie na miej​sce pik​ni​ku. Star​sze damy sie​dzia​ły na krze​słach, po​zo​sta​li na ko​cach na tra​wie. Cas​sie uda​ło się zna​leźć miej​sce w po​bli​żu wi​ceh​ra​bie​go, a po​nie​waż trzy​ma​ła So​phie moc​no za ra​mię, ona tak​że zna​la​zła się nie​opo​dal. – Mam na​dzie​ję, że wy​szła pani cało ze swo​ich przy​gód, pan​no Ca​ven​hurst? – za​py​tał po​zor​nie lek​kim to​nem. – To nie była żad​na przy​go​da, mi​lor​dzie. Po pro​stu zo​sta​łam z tyłu i źle skrę​ci​łam. – A sir Re​gi​nald i pan Fan​sha​we aku​rat byli na miej​scu i po​ka​za​li pani do​brą dro​gę. – Tak – ucię​ła. – Pro​szę po​wie​dzieć – ode​zwał się po chwi​li – dla​cze​go po​sta​no​wi​ła pani je​chać kon​no, a nie w ka​re​cie z ciot​ką? – Bra​ku​je mi co​dzien​nych prze​jaż​dżek wo​kół Ha​dlea. – Ro​zu​miem. A gdzie się po​dział pani brat? Czyż nie po​wi​nien być z pa​nią? – Mi​lor​dzie, nie mam po​ję​cia, gdzie on jest. Ciot​ka mi po​wie​dzia​ła, że za​wró​cił i po​je​chał mnie szu​kać. – W ta​kim ra​zie po​wi​nien już daw​no wró​cić. – Mi​lor​dzie! – rzu​ci​ła ze zło​ścią. – Nie wiem, cze​mu mnie pan tak prze​słu​chu​je. Mój brat jest do​ro​sły. Cas​sie za​czy​na​ła się iry​to​wać, że nie zwra​ca​ją na nią uwa​gi. Unio​sła ta​le​rzyk z ma​leń​ki​mi pasz​te​ci​ka​mi i pod​su​nę​ła je Ada​mo​wi. – Pro​szę spró​bo​wać, mi​lor​dzie. Są prze​pysz​ne. Nasz ku​charz je przy​rzą​dził, a jest praw​dzi​wym mi​strzem. – Dzię​ku​ję – po​wie​dział, się​ga​jąc po pasz​te​cik. – Jak dłu​go za​ba​wi pan w Lon​dy​nie, mi​lor​dzie? – za​py​ta​ła Cas​sie, trze​po​cząc rzę​sa​mi.

– Nie je​stem pe​wien, pan​no Mal​tho​use. Za​le​ży to od wie​lu spraw… na nie​któ​re z nich nie mam wpły​wu. – Na przy​kład na za​pro​sze​nia, któ​re pan otrzy​mu​je? Uśmiech​nął się. – Nie to mia​łem na my​śli, je​śli jed​nak są tak wspa​nia​łe, jak to, któ​re otrzy​ma​łem dzi​siaj, naj​czę​ściej uwzględ​niam je w swo​ich pla​nach. – Wiem, że mama chcia​ła​by, żeby pan przy​szedł. To bę​dzie ostat​ni bal se​zo​nu, wiel​kie wy​da​rze​nie. Pro​szę obie​cać, że pan przyj​dzie. Pana obec​ność uświet​ni mój de​biut. – Po​chle​bia mi pani. – Ależ skąd! Wszyst​kie przy​ja​ciół​ki będą mi za​zdro​ścić, że uda​ło mi się pana za​kle​pać. – Za​kle​pać?! Jak​bym był bu​tem u szew​ca? – Och, nie – od​po​wie​dzia​ła, pą​so​wie​jąc. – Nie cho​dzi​ło mi… Boże… A ty, So​phie, prze​stań się śmiać. – Prze​pra​szam – wy​krztu​si​ła So​phie. – Ale sama je​steś so​bie win​na. Adam rów​nież le​d​wie się po​wstrzy​my​wał. – Z przy​jem​no​ścią dam się za​kle​pać na pani bal, pan​no Mal​tho​use – po​wie​dział w koń​cu, bio​rąc w pal​ce ko​lej​ny pasz​te​cik. – Od razu po​wiem ma​mie! – Cas​sie ze​rwa​ła się na nogi, a wi​dząc pod​no​szą​ce​go się Ada​ma, do​da​ła: – Nie, mi​lor​dzie, pro​szę nie wsta​wać. – Pój​dę za Cas​sie – ode​zwa​ła się So​phie. – Bar​dzo się zde​ner​wo​wa​ła. – Pro​szę ją za​pew​nić, że się nie ob​ra​zi​łem. Od​da​li​ły się nie​znacz​nie. So​phie wzię​ła ją za rękę. – Cas​sie, nie przej​muj się sło​wa​mi jego lor​dow​skiej mo​ści, on tyl​ko się z tobą prze​ko​ma​rzał. – Ale ty się śmia​łaś! – Prze​pra​szam. Nie​ład​nie z mo​jej stro​ny. Wy​ba​czysz mi? – Oczy​wi​ście. Sama nie uświa​do​mi​łam so​bie, co po​wie​dzia​łam. Co on so​bie o mnie po​my​ślał!? – Po​pro​sił, abym cię za​pew​ni​ła, że nie po​czuł się ura​żo​ny. – So​phie, ty na pew​no nie po​peł​ni​ła​byś ta​kie​go głu​pie​go błę​du. – Oj, ja też po​peł​niam błę​dy, Cas​sie. I to o wie​le gor​sze. Cas​sie roz​po​go​dzi​ła się. – Mów. – Hm… Wsia​dłam z sir Re​gi​nal​dem do jego fa​eto​nu i prze​je​cha​li​śmy się ra​zem po Hyde Par​ku. – Sam na sam? – Tak. – Ktoś cię wi​dział? – Pew​nie pół Lon​dy​nu. – Wyj​dziesz za sir Re​gi​nal​da? – W żad​nym ra​zie. – Czy​li za pana Fan​sha​we’a? – Też nie. Szko​da, że przy​szli na ten pik​nik.

– My​śla​łam, że to ty ich za​pro​si​łaś. – Ni​g​dy w ży​ciu. Sir Re​gi​nald to ko​le​ga mo​je​go bra​ta, a pan Fan​sha​we to są​siad Mar​tin​da​le’ów w Nor​fol​ku. À pro​pos Mar​tin​da​le’ów… Gdzie jest Lucy? – Z ro​dzi​ca​mi. W ka​re​cie zro​bi​ło jej się nie​do​brze. – W ta​kim ra​zie mu​szę do niej pójść. – Ja też. Ob​ję​ły się i po​de​szły do resz​ty go​ści. Lucy czu​ła się znacz​nie le​piej i wszyst​kie trzy uda​ły się na spa​cer wzdłuż rze​ki. Słoń​ce świe​ci​ło na bez​chmur​nym błę​kit​nym nie​bie. Woda skrzy​ła się sre​brzy​ście. W górę rze​ki pły​nę​ło parę ło​dzi wy​ciecz​ko​wych oraz kil​ka cięż​kich ba​rek ho​lo​wa​nych przez ko​nie na brze​gu. Obok sie​dzie​li węd​ka​rze z ki​ja​mi w dło​niach, chy​ba jed​nak nie uda​wa​ło im się ni​cze​go zło​wić. – Nie cier​pię jaz​dy po​wo​zem – po​wie​dzia​ła Lucy, uj​mu​jąc dło​nie przy​ja​ció​łek. – Kie​dy je​cha​li​śmy z Nor​fol​ku do Lon​dy​nu, mu​sie​li​śmy się co chwi​la za​trzy​my​wać. Ja już wo​la​ła​bym nie je​chać, ale mama się upar​ła, że mu​szę mieć swój se​zon, bo ina​czej nie znaj​dę so​bie męża. Przy​go​to​wa​ła dłu​gą li​stę dżen​tel​me​nów, ale ża​den nie może się rów​nać z pa​nem Ca​ven​hur​stem, a żeby się z nim spo​tkać, nie po​trze​bo​wa​łam je​chać do Lon​dy​nu. – A wi​ceh​ra​bia Kim​ber​ley? – spy​ta​ła Cas​sie. – Bądź spo​koj​na, Cas​sie, mo​żesz go za​cho​wać dla sie​bie. O ile ci się uda go zdo​być. Bo wy​glą​da na to, że on lubi roz​ma​wiać tyl​ko z So​phie. – Przede wszyst​kim śmie​je się z faux pas, któ​re cią​gle po​peł​niam – wy​ja​śni​ła So​phie. – I mnie wciąż kry​ty​ku​je, choć nie ma do tego pra​wa. – Sły​sza​łam, że nie ma za​mia​ru po​wtór​nie się że​nić – wtrą​ci​ła Lucy. – Mama mówi, żeby nie zwra​cać na to uwa​gi – po​wie​dzia​ła Cas​sie. – Je​śli na​praw​dę mu się spodo​bam, w koń​cu ustą​pi. So​phie par​sk​nę​ła śmie​chem. – Cie​ka​we, co by po​wie​dział, sły​sząc na​szą roz​mo​wę. Adam od​pro​wa​dzał trzy przy​ja​ciół​ki wzro​kiem. Pan​na So​phie Ca​ven​hurst nie była wca​le tak lek​ko​myśl​na, jak mu się wcze​śniej wy​da​wa​ło. To tem​pe​ra​ment i żą​dza przy​gód spra​wia​ły, że pa​ko​wa​ła się w ta​ra​pa​ty. Jej brat nie nada​wał się na obroń​cę, zaś ciot​ka była zbyt po​błaż​li​wa, by ją okieł​znać. Naj​wy​raź​niej lady Car​tro​se do​sko​na​le pa​mię​ta​ła wła​sne sza​lo​ne lata. Za​sta​na​wiał się, co knu​ją Sway​le i Fan​sha​we. Roz​ma​wiał z nimi, ale ni​cze​go waż​ne​go się nie do​wie​dział. Obaj po​wie​dzie​li, że na​tknę​li się na So​phie i to​wa​rzy​szy​li jej po​tem w dro​dze na pik​nik. Nie by​ło​by to ko​niecz​ne, gdy​by jej brat do​brze wy​peł​niał obo​wiąz​ki. Tym​cza​sem nie wia​do​mo, gdzie się po​dzie​wał. – W nie​złą ka​ba​łę mnie wpa​ko​wa​łeś, ku​zy​nie – mruk​nął, zwra​ca​jąc się do nie​obec​ne​go Mar​ka. Po​cią​ga​ła go ta peł​na ży​cia, by​stra dziew​czy​na, za nic ma​ją​ca wy​mo​gi ety​kie​ty. Po​dej​rze​wał, że pew​no​ścią sie​bie ma​sku​je ja​kąś sła​bość. Na pew​no nie​ła​two było jej się po​rów​ny​wać z dwie​ma sio​stra​mi, któ​re do​sko​na​le wy​szły za mąż. Pan​ny za​wró​ci​ły ze ścież​ki ho​low​ni​czej i po nie​dłu​gim cza​sie stra​cił je z oczu. Aż się zdzi​wił, jaką ulgę po​czuł, gdy z po​wro​tem je zo​ba​czył. Dla​cze​go tak nie​po​ko​ił się o So​phie?

– Mi​lor​dzie! – za​wo​łał do nie​go Reg​gie. – Bę​dzie​my grać w kry​kie​ta, przy​łą​czy się pan? Adam przy​tak​nął. Mie​li już kij, pił​kę, pa​li​ki i dys​ku​to​wa​li o za​sa​dach. Było za mało gra​czy, żeby utwo​rzyć dwie dru​ży​ny, wy​bra​no więc in​dy​wi​du​al​ną punk​ta​cję. Rzu​ci​li mo​ne​tą, żeby usta​lić, kto pierw​szy wy​bi​ja. Wy​grał sir Re​gi​nald. Adam miał rzu​cać. – Chodź, usiądź z nami! Nie stój tam, ude​rzą cię pił​ką! – za​wo​ła​ła ciot​ka do So​phie. – Je​śli przy​le​ci do mnie pił​ka, zła​pię ją i wy​eli​mi​nu​ję Reg​gie​go! – Ro​ze​śmia​ła się So​phie. Adam uśmiech​nął się sze​ro​ko. Czyż​by bul​wer​so​wa​nie dam z to​wa​rzy​stwa spra​wia​ło So​phie ra​dość? Rzu​cił pierw​szą pił​kę, któ​rej Reg​gie nie od​bił. Lord Mar​tin​da​le pod​niósł ją i od​rzu​cił. Dru​gą pił​kę Reg​gie od​bił w kie​run​ku So​phie. Wy​chy​li​ła się ku niej i zgrab​nie ją zła​pa​ła. – Wy​pa​dasz! – za​wo​ła​ła trium​fal​nie. Reg​gie prze​ka​zał kij na​stęp​ne​mu gra​czo​wi i za​jął jego miej​sce na polu. Gra to​czy​ła się da​lej. Adam oka​zał się do​sko​na​łym gra​czem. Od​bi​jał pił​ki jed​na za dru​gą. W pew​nej chwi​li So​phie pod​bie​gła i zła​pa​ła pił​kę. Po​czu​ła pie​cze​nie dło​ni. Na​wet ko​bie​ty biły jej bra​wo. Adam po​słał jej uśmiech, w któ​rym nie było we​so​ło​ści. W od​po​wie​dzi wy​ję​ła mu kij z dło​ni. – Moja ko​lej. Nie pro​te​sto​wał. Po​dał pił​kę lor​do​wi Mar​tin​da​le’owi, a So​phie sta​nę​ła pod bram​ką, sta​ran​nie trzy​ma​jąc kij za wy​ty​czo​ną na tra​wie li​nią. Jego lor​dow​ska mość rzu​cił jej po​wol​ną pił​kę, któ​rą od​bi​ła w tra​wę i zro​bi​ła pięć run​dek, do​pó​ki nie zna​leź​li pi​łecz​ki. Po​dob​nie było za dru​gim i za trze​cim ra​zem. Na​stęp​nie rzu​cał Adam. Nie za​mie​rzał jej oszczę​dzać. Od​bi​ła pił​kę, jed​nak nie była w sta​nie skie​ro​wać jej tam, gdzie chcia​ła. Wy​star​czy​ło kil​ka szyb​kich kro​ków i ją zła​pał. – Scho​dzi pani, bo​jo​wa pan​no – po​wie​dział. – Ma pani na​ucz​kę, aby nie grać z męż​czy​zna​mi! Do​tar​ło do niej, że ma na my​śli nie tyl​ko kry​kie​ta. Za​brzmia​ło to jak ostrze​że​nie. – A pan nie po​wi​nien grać z ko​bie​ta​mi, bo po​tra​fią się okrut​nie zre​wan​żo​wać – od​pa​li​ła. Za​śmiał się ser​decz​nie i z peł​ną apro​ba​tą. Ten dia​log za​koń​czył grę i za​czę​to się szy​ko​wać do po​wro​tu. Sko​ro nie było Ted​dy’ego, Adam po​sta​no​wił, że bę​dzie to​wa​rzy​szył So​phie w dro​dze do domu, za​stę​pu​jąc w ten spo​sób Reg​gie​go i Ri​char​da. Nie na​rze​ka​ła, jego to​wa​rzy​stwo od​po​wia​da​ło jej o wie​le bar​dziej. – Gdzie się pani na​uczy​ła grać w kry​kie​ta? – za​py​tał. – Gra​łam z Ted​dym i jego ko​le​ga​mi ze szko​ły, kie​dy przy​jeż​dża​li na wa​ka​cje. Za​wsze ko​goś bra​ko​wa​ło, więc wo​ła​li mnie. Był wśród nich i sir Re​gi​nald. – Czy​li zna go pani od daw​na? – Tak. Nie​ste​ty, nie po​tra​fi się po​go​dzić z tym, że nie wyj​dę za nie​go. – A dla​cze​go nie? – Bo go nie ko​cham.

– To dla pani waż​ne? – Oczy​wi​ście, że tak. To naj​waż​niej​sza rzecz w mał​żeń​stwie. Pan się nie zga​dza? – Zga​dzam się, rzecz ja​sna. Chwi​lę mil​cze​li, roz​wa​ża​jąc wła​sne sło​wa. Mi​łość Ada​ma do Anne oka​za​ła się głęb​sza i trwal​sza, niż się spo​dzie​wał. Po​padł w roz​pacz. Stał się twar​dy i zim​ny. Czuł pust​kę i ob​wi​niał się o śmierć żony. Po chwi​li pod​jął roz​mo​wę. – Świet​nie pani jeź​dzi kon​no, mu​sia​ła mieć pani do​bre​go na​uczy​cie​la. To też Ted​dy? – Ted​dy i sta​jen​ny. Wsa​dzi​li mnie na ku​cy​ka, kie​dy tyl​ko tro​chę pod​ro​słam. – Z pew​no​ścią po mę​sku. Prze​ko​ma​rzał się z nią. – Tak, w ca​łej staj​ni nie było ma​łe​go dam​skie​go sio​dła, więc się przy​zwy​cza​iłam do mę​skiej jaz​dy. I mnie jest tak wy​god​niej, i wierz​chow​co​wi. Ga​lo​po​wa​nie po dam​sku jest nie​bez​piecz​ne. – Ko​bie​ty nie są stwo​rzo​ne do ga​lo​pu. – Ja je​stem. – Co jesz​cze pani po​tra​fi? Od​wró​ci​ła się i przyj​rza​ła mu bacz​nie. Znów się z nią dro​czył? – Hmm. Czy​tać, pi​sać, li​czyć… – Te​raz to pani ze mnie drwi. – Sam pan się o to pro​sił. – Istot​nie. Czy​ta pani, pi​sze, li​czy, tań​czy wal​ca, gra w kry​kie​ta, jeź​dzi kon​no jak uro​dzo​na w sio​dle… Li​sta pani ta​len​tów chy​ba nie ma koń​ca. – Umiem też strze​lać i ło​wić ryby. – Brat pa​nią na​uczył? – Oczy​wi​ście. – A na​uczył pa​nią grać w kar​ty? – Nie. Wie, że to może być zgub​ne. A dla​cze​go pan pyta? – Bez po​wo​du. Jest pani bar​dzo przy​wią​za​na do bra​ta? – Na​tu​ral​nie. Za​wsze znaj​do​wał dla mnie czas, zwłasz​cza po tym, gdy sio​stry wy​szły za mąż. Wo​ził mnie po ma​jąt​ku i po​zwa​lał na​śla​do​wać we wszyst​kim, co ro​bił. Zresz​tą, gdy​by nie za​pro​po​no​wał, że od​wie​zie mnie do Lon​dy​nu, nie by​ło​by mnie tu​taj. – A gdzie on te​raz jest? – Nie wiem. Może wra​ca​jąc, spo​tka​my się z nim. – A może zre​zy​gno​wał z po​szu​ki​wa​nia pani i cze​ka w domu? Musi prze​cież wie​dzieć, że wśród tylu przy​ja​ciół jest pani bez​piecz​na. – Dla​cze​go nie mia​ła​bym być bez​piecz​na?! – Choć​by dla​te​go że lubi pani wpa​dać w ta​ra​pa​ty. – Pró​bu​je mnie pan na​stra​szyć? – My​ślę, że kil​ka ostrze​żeń to za mało, aby pa​nią na​stra​szyć. – Uśmiech​nął się. – A przed czym mnie pan ostrze​ga? – Przed ni​czym kon​kret​nym, po pro​stu pro​szę uwa​żać, bo zy​ska so​bie pani re​pu​ta​cję ło​bu​zi​cy.

– Nie je​stem ło​bu​zi​cą! Po pro​stu nie ro​zu​miem, dla​cze​go ko​bie​ty nie mogą się cie​szyć nie​któ​ry​mi mę​ski​mi roz​ryw​ka​mi. Tkwią w sie​ci kon​we​nan​sów. – Kon​we​nan​se są mię​dzy in​ny​mi po to, by chro​nić słab​szą płeć. – Ra​czej po to, by ko​bie​ty były za​leż​ne od męż​czyzn! – wy​pa​li​ła. – Mają je​dy​nie za​spo​ka​jać ich próż​ność i pło​dzić po​tom​ków. – Skąd taki cy​nizm u tak mło​dej damy? Są​dzi pani, że każ​dy męż​czy​zna jest taki? – Nie. Są wy​jąt​ki. Na przy​kład Mark i Drew. – A Drew to kto? – Sir An​drew Ash​ley. To mój dru​gi szwa​gier. Ma kli​per i za​bie​ra żonę we wszyst​kie po​dró​że. – Więc pani pra​gnie przy​gód? – Są wspa​nia​łe. – Ale tak​że nie​bez​piecz​ne. – I wró​ci​li​śmy do ostrze​żeń… – Nie. Nie za​mie​rzam rzu​cać gro​chem o ścia​nę. Za​śmia​ła się ra​do​śnie. Nie po​tra​fi​ła zbyt dłu​go za​cho​wy​wać po​wa​gi. Ri​chard i Reg​gie zer​k​nę​li po so​bie i unie​śli brwi. Ich przy​ja​ciel​ska ry​wa​li​za​cja nie obej​mo​wa​ła wi​ceh​ra​bie​go Kim​ber​ley. Koń wi​ceh​ra​bie​go je​chał łeb w łeb z wierz​chow​cem So​phie, a po dru​giej stro​nie to​czył się po​wóz jej ciot​ki. Od cza​su do cza​su, co​raz czę​ściej w mia​rę zbli​ża​nia się do mia​sta, wszy​scy mu​sie​li usta​wiać się gę​sie​go, aby prze​pu​ścić po​jaz​dy z na​prze​ciw​ka, po​tem jed​nak wi​ceh​ra​bia z po​wro​tem zaj​mo​wał miej​sce przy So​phie. So​phie roz​ma​wia​ła z Ada​mem, nie​świa​do​ma wzbu​dza​nych emo​cji w Cas​sie, któ​ra wprost nie po​sia​da​ła się ze zło​ści. Po​pro​si​ła, aby po​wie​dział, jak odzie​dzi​czył wiel​ki ma​ją​tek i za​trud​nia​ją​cą set​ki pra​cow​ni​ków przę​dzal​nię i tkal​nię. – Nie mia​łem po​ję​cia o przę​dze​niu czy tka​niu i oni otwar​cie wy​śmie​wa​li się ze mnie. – Nie wy​obra​żam so​bie, mi​lor​dzie, by kto​kol​wiek miał czel​ność się z pana śmiać – mruk​nę​ła. – Pani cza​sa​mi ma. – Nic po​dob​ne​go. Pan po​tra​fi uci​szyć jed​nym spoj​rze​niem. – Na ro​bot​ni​ków to nie dzia​ła​ło, za​pew​niam pa​nią. Mia​łem jed​nak do​bre​go za​rząd​cę. Od lat pra​co​wał w fa​bry​ce i od nie​go na​uczy​łem się wszyst​kie​go po ko​lei, na weł​nie z mo​ich wła​snych owiec. Nie mia​łem po​ję​cia, ilu umie​jęt​no​ści to wy​ma​ga i jaka to cięż​ka pra​ca. Wy​trwa​łem jed​nak i na ko​niec zy​ska​łem ich sza​cu​nek, nie mó​wiąc już o kocu, z któ​re​go je​stem bar​dzo dum​ny. – Wśród ro​bot​ni​ków czę​sto wy​bu​cha​ją nie​po​ko​je, praw​da? – Tak. Dla​te​go wła​śnie je​stem w Lon​dy​nie. Chcę ne​go​cjo​wać z in​ny​mi fa​bry​kan​ta​mi lep​sze wa​run​ki pra​cy dla wszyst​kich. Nie​któ​rzy wła​ści​cie​le za​kła​dów włó​kien​ni​czych w ży​ciu nie po​sta​wi​li sto​py w przę​dzal​ni, zresz​tą tak jak wła​ści​cie​le ko​palń, któ​rzy w ży​ciu nie byli na dole. Nie zna​ła wi​ceh​ra​bie​go od tej stro​ny. – Sły​sza​łam, że to cięż​ka wal​ka. – To praw​da. Moi pra​cow​ni​cy mi ufa​ją, inni jed​nak są na​sta​wie​ni scep​tycz​nie, nie mó​wiąc już o fa​bry​kan​tach. Wła​ści​cie​le fa​bryk uwa​ża​ją, że moje po​my​sły do​pro​wa​-

dzą do bun​tu. Mu​szę ich prze​ko​nać. – Ży​czę po​wo​dze​nia, mi​lor​dzie. – Dzię​ku​ję. – Nie​któ​rzy my​ślą, że przy​je​chał pan do Lon​dy​nu szu​kać żony. Za​śmiał się. – Nie wie​dzia​łem. – Bawi to pana? – Dla​cze​go nie? Do​strzegł w jej oczach fi​glar​ny błysk i uśmiech​nął się. Po raz pierw​szy od lat ocza​ro​wa​ła go dama, do tego zu​peł​nie nie​świa​do​ma, ja​kie wra​że​nie na nim zro​bi​ła. Mu​siał na sie​bie uwa​żać. Ted​dy’ego nie było w Car​tro​se Ho​use. Nie po​ja​wił się do zmro​ku i So​phie za​czę​ła się bar​dzo nie​po​ko​ić. – Coś mu​sia​ło się mu stać – stwier​dzi​ła po ko​la​cji, kie​dy sie​dzia​ły z ciot​ką w ba​wial​ni. – Leży gdzieś w ro​wie, cięż​ko ran​ny. Albo… – Nie była w sta​nie wy​po​wie​dzieć tego sło​wa na głos. – Póki my​śla​łam, że jest w domu, nie de​ner​wo​wa​łam się, ale te​raz… – So​phie, nie przej​muj się aż tak bar​dzo – uspo​ka​ja​ła ją ciot​ka. – Gdy​by na​pad​nię​to go na dro​dze, już by​śmy się o tym do​wie​dzia​ły. Na pew​no wró​cił do domu, zo​ba​czył, że ni​ko​go nie ma i po​je​chał do swo​je​go klu​bu na ko​la​cję. Wró​ci. Po​cze​ka​ły do wpół do je​de​na​stej. So​phie nie była w sta​nie usie​dzieć na miej​scu. Cho​dzi​ła po sa​lo​nie tam i z po​wro​tem, co chwi​lę pod​bie​ga​jąc do fron​to​wych drzwi i wy​glą​da​jąc na uli​cę. Pój​ście do łóż​ka nie wcho​dzi​ło w grę. – Tyle razy mu się zda​rza​ło znik​nąć od razu po śnia​da​niu i się nie nie​po​ko​iłaś. Cze​mu dzi​siaj tak się de​ner​wu​jesz? – Bo był z nami i po​je​chał mnie szu​kać. Prze​cież po​wi​nien wró​cić do resz​ty to​wa​rzy​stwa i po​wie​dzieć, że mnie nie zna​lazł. – On jest cza​sa​mi taki bez​myśl​ny – mruk​nę​ła lady Car​tro​se. – Mło​dzień​cy tak mają. Pew​nie do​brze się bawi i stra​cił ra​chu​bę cza​su. Mnie w każ​dym ra​zie do czu​wa​nia nie zmu​si. Idę spać. I to​bie ra​dzę to samo. Je​śli do rana się nie po​ja​wi, po​pro​si​my pana Mal​tho​use’a, żeby wsz​czął po​szu​ki​wa​nia. Z całą pew​no​ścią przy​łą​czy się tak​że lord Mar​tin​da​le i wi​ceh​ra​bia. Star​sza dama wsta​ła i uda​ła się do sy​pial​ni. Przy​szła Bes​sie i za​py​ta​ła, czy pa​nien​ka nie wy​bie​ra się na górę. So​phie jed​nak ode​sła​ła ją spać i da​lej cho​dzi​ła po po​ko​ju w tę i we w tę. Świ​ta​ło, cie​nie w ogro​dzie i na uli​cy ustę​po​wa​ły przed dniem, mle​czar​ki już ob​cho​dzi​ły domy z kro​wa​mi, służ​ba przy​go​to​wy​wa​ła się do ko​lej​ne​go dnia pra​cy, gdy ja​kiś od​głos wy​rwał So​phie z nie​spo​koj​nej drzem​ki na ka​na​pie. Ktoś wcho​dził przez fron​to​we drzwi. Po​bie​gła do holu, by zo​ba​czyć bra​ta, od​kła​da​ją​ce​go ka​pe​lusz na sto​lik. – Wcze​śnie wsta​jesz, So​phie. – Chwiał się na no​gach pi​ja​ny. – Oka nie zmru​ży​łam. – Za​czę​ła okła​dać go pię​ścia​mi, pła​cząc za​ra​zem z ulgi i zło​ści. – Jak mo​głeś?! Gdzie by​łeś?

Chwy​cił ją za dło​nie. – U Whi​te’a. Spo​tka​łem paru ko​le​gów, nie ma po​wo​du do zde​ner​wo​wa​nia… – Za​wio​dłeś mnie. Zo​sta​wi​łeś mnie samą. – Mia​łaś prze​cież Reg​gie​go i Ri​char​da… i ciot​kę Em​me​li​ne. Nie by​łem ci po​trzeb​ny. – Po​je​cha​łeś mnie szu​kać, tak przy​naj​mniej wszy​scy mó​wi​li. Na​praw​dę mnie szu​ka​łeś? – Oczy​wi​ście, że tak. Prze​je​cha​łem całą dro​gę do mia​sta, nie zo​ba​czy​łem cię, więc po​my​śla​łem, że mu​sia​łem cię prze​oczyć na dro​dze. Nie było już sen​su wra​cać. – Do​brze, idź do łóż​ka. Je​stem zbyt zmę​czo​na, żeby się z tobą kłó​cić. – Pchnę​ła go ku scho​dom. W sy​pial​ni zdję​ła suk​nię i rzu​ci​ła się na łóż​ko. Mar​twi​ła się o bra​ta. Prze​szło jej przez myśl, że może trze​ba go po​pro​sić, aby od​wiózł ją do domu, gdzie nic go nie bę​dzie ku​si​ło. Był​by to ża​ło​sny fi​nał se​zo​nu. Ko​niec przy​jęć, ko​niec ba​lów, żad​nych wi​do​ków na zna​le​zie​nie męża. Ze zło​ścią wal​nę​ła ręką w po​dusz​kę.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Kie​dy So​phie się obu​dzi​ła, do​cho​dzi​ło po​łu​dnie. Za​dzwo​ni​ła na Bes​sie i wsta​ła z łóż​ka, by od​su​nąć za​sło​ny. Świe​ci​ło słoń​ce, na uli​cy pa​no​wał ruch. Nie mo​gła so​bie przy​po​mnieć, co mie​li w pla​nach na dziś. – Pa​nien​ka na​resz​cie wsta​ła – po​wie​dzia​ła Bes​sie, wcho​dząc do po​ko​ju z dzban​kiem cie​płej wody. – O któ​rej pa​nien​ka po​szła spać? – Nie wiem. Już świ​ta​ło. – A pan Edward wró​cił do domu? – Wla​ła wodę do mi​ski na sto​li​ku. So​phie zdję​ła ko​szu​lę i się umy​ła. – Tak. Był w klu​bie. Po​wie​dział, że nie po​trze​bo​wa​łam go, bo za​opie​ko​wa​li się mną sir Re​gi​nald i pan Fan​sha​we. – To prze​cież praw​da. – Ale ja nie ży​czy​łam so​bie ich opie​ki. Ted​dy był mi po​trzeb​ny, żeby mnie chro​nić przed nimi. – Prze​cież nie zro​bi​li​by pa​nien​ce krzyw​dy. – Oczy​wi​ście, że nie, ale oni nie chcą przy​jąć od​mo​wy. Wy​glą​da to tak, jak​by je​den z dru​gim ry​wa​li​zo​wał, czy uda się na​kło​nić mnie do zmia​ny zda​nia. Kie​dy ta​kich dwóch się krę​ci do​oko​ła, mam ni​kłe szan​se na przy​cią​gnię​cie męż​czy​zny, któ​ry by mi na​praw​dę od​po​wia​dał. – A kto to taki? – Nie wiem. Jesz​cze go nie spo​tka​łam. – Po​wie​dzia​ła to sta​now​czym to​nem, choć w ser​cu tli​ła się wąt​pli​wość. Bes​sie za​śmia​ła się. – Za bar​dzo się tym przej​mu​jesz, dro​gie dziec​ko. O wszyst​kim za​de​cy​du​je los. – Pew​nie tak. – Co pa​nien​ka chce dziś wło​żyć? Jest bar​dzo cie​pło. – Ba​weł​nia​ną suk​nię w nie​bie​skie kwia​tusz​ki. Po pew​nym cza​sie So​phie ze​szła na śnia​da​nie. Ciot​ka sie​dzia​ła nad fi​li​żan​ką kawy i czy​ta​ła ga​ze​tę. – Ach, je​steś – po​wie​dzia​ła. – O któ​rej wró​cił Edward? – Do​pie​ro nad ra​nem. Był u Whi​te’a i wró​cił pod​pi​ty. – Usia​dła, na​la​ła so​bie fi​li​żan​kę kawy, wzię​ła chleb i ma​sło. – Nie mó​wi​łam? Nie​po​trzeb​nie się tak de​ner​wo​wa​łaś. Ko​niecz​nie zjedz jaj​ko. Świe​żo przy​sła​ne ze wsi. – Nie, dzię​ku​ję. Co bę​dzie​my dziś ro​bić? – My​ślę, że po​win​naś od​po​cząć. Mia​łaś mę​czą​cy dzień, a po​tem sie​dzia​łaś do póź​na. Ja w każ​dym ra​zie po​po​łu​dniem nie ru​szam się z domu. Wie​czo​rem je​ste​śmy umó​wio​ne do Ra​ne​lagh Gar​dens. – Z kim? – Będą pra​wie wszy​scy z pik​ni​ku. Nie sły​sza​łaś, jak się uma​wia​li​śmy?

– Nie. – Pew​nie by​łaś zbyt za​ję​ta za​ba​wia​niem ad​o​ra​to​rów. Za​uwa​ży​łam, że to wi​ceh​ra​bia Kim​ber​ley ze​pchnął in​nych na dal​szy plan. – Cio​ciu, mam na​dzie​ję, że nie trak​tu​jesz tego po​waż​nie. Jego lor​dow​ska mość wie​dział po pro​stu, że nie mam ocho​ty prze​by​wać w ich to​wa​rzy​stwie… – Hm… Ale te​ma​tów do roz​mo​wy wam nie bra​ko​wa​ło. – To była zu​peł​nie zwy​czaj​na roz​mo​wa. – Cas​san​dra przez całą dro​gę do domu pa​trzy​ła na cie​bie mor​der​czym wzro​kiem. – Och, nie! Nie po​my​śla​łam o tym. Mu​szę się z nią spo​tkać i po​roz​ma​wiać. – Dziś mam „po​po​łu​dnie w domu”, Cas​san​dra może tu przyjść z mat​ką. Le​piej, że​byś jej wszyst​ko wy​ja​śni​ła. Chy​ba że sama wią​żesz z tym dżen​tel​me​nem ja​kieś na​dzie​je. To zmie​nia po​stać rze​czy. – Nie wią​żę z nim żad​nych na​dziei, cio​ciu, a w ogó​le mó​wisz tak, jak​by on nie miał w tej kwe​stii nic do po​wie​dze​nia. Tym​cza​sem jest na tyle do​ro​sły i mą​dry, że ma swo​je zda​nie. – A ty z ko​lei nie je​steś ani na tyle do​ro​sła, ani mą​dra, żeby mieć wy​ro​bio​ne zda​nie. So​phie za​mil​kła, roz​my​śla​jąc nad sło​wa​mi ciot​ki. Jak naj​bar​dziej mia​ła wła​sne zda​nie i to wła​śnie dla​te​go od​trą​ca​ła każ​de​go męż​czy​znę, któ​ry nie pa​so​wał do jej wi​ze​run​ku ide​al​ne​go męża. Pierw​sze spo​tka​nie z wi​ceh​ra​bią wią​za​ło się z upo​ko​rze​niem. Pod​czas ko​lej​nych roz​mów ni​g​dy nie była pew​na, czy się z niej nie śmie​je. Z dru​giej stro​ny, kie​dy opo​wia​dał o przę​dzal​ni i o tym, jak dba o swo​ich lu​dzi, był bar​dzo po​waż​ny. Taki Adam bar​dzo jej się po​do​bał. – Mam na​dzie​ję, że po po​łu​dniu nie przyj​dzie zbyt wie​lu go​ści – ode​zwa​ła się ciot​ka. – Je​stem bar​dzo zmę​czo​na. No i jesz​cze ten upał. – Nie mo​żesz po​wie​dzieć, że je​steś nie​dy​spo​no​wa​na? – Nie. Rzad​ko wy​cho​dzę i go​ście są dla mnie waż​ni. Gdzie po​tem usły​szę naj​śwież​sze plot​ki, żeby być na bie​żą​co? Pani Mal​tho​use przy​szła wcze​śniej niż zwy​kle i bez Cas​sie. – Cas​sie nie naj​le​piej się dziś czu​je – wy​ja​śni​ła. – Chy​ba zbyt dłu​go prze​by​wa​ła wczo​raj na słoń​cu. Czło​wiek za​po​mi​na, że pod​czas jaz​dy w od​kry​tym po​wo​zie jest chłod​niej, ale słoń​ce grze​je tak samo moc​no. A i ten spa​cer po par​ku też jej się nie przy​słu​żył. – Tak mi przy​kro – od​par​ła So​phie. Naj​wy​raź​niej przy​ja​ciół​ki nie cie​szy​ły się tak do​brym zdro​wiem jak ona: Lucy mdli​ło w po​wo​zie, a Cas​sie nie zno​si​ła słoń​ca. – Chy​ba po​win​nam ją od​wie​dzić. – Dzi​siaj nie jest w na​stro​ju do to​wa​rzy​stwa. Em​me​li​ne rzu​ci​ła So​phie po​ro​zu​mie​waw​cze spoj​rze​nie. – A wie​czo​rem, je​śli Cas​sie po​czu​je się le​piej, przyj​dzie do Ra​ne​lagh Gar​dens? – za​py​ta​ła So​phie. – Bę​dzie już dużo chłod​niej. – Mó​wi​ła, że nie, ale po​sta​ram się ją prze​ko​nać. To nie pora, aby cho​wać się przed to​wa​rzy​stwem. Lord Kim​ber​ley nie za​ba​wi w mie​ście dłu​żej niż przez trzy ty​go​dnie; Cas​sie nie może so​bie po​zwo​lić te​raz na cho​ro​wa​nie. – Prze​cież nie za​cho​ro​wa​ła umyśl​nie – po​wie​dzia​ła So​phie.

– Oczy​wi​ście, że nie. Ale je​śli Cas​sie przyj​dzie, mam na​dzie​ję, że nie bę​dziesz ab​sor​bo​wać lor​da swo​ją oso​bą tak jak wczo​raj. To było bar​dzo nie​ład​ne z two​jej stro​ny. – Nie pro​si​łam wi​ceh​ra​bie​go, żeby ze mną je​chał, a po​tem nie mo​głam być prze​cież wo​bec nie​go nie​uprzej​ma. – Dla​cze​go nie? Sir Re​gi​nal​da i pana Fan​sha​we’a od​trą​ci​łaś bez opo​rów. Na pew​no było im przy​kro, zwłasz​cza że ura​to​wa​li cię, kie​dy się zgu​bi​łaś i omal nie wje​cha​łaś pro​sto do rze​ki. – To nie​do​rzecz​ne. My​śle​li, że nie wi​dzę rze​ki? A może są​dzi​li, że tak kiep​sko jeż​dżę, że po​zwo​lę, aby koń wsko​czył pro​sto do wody? Poza tym wca​le się nie zgu​bi​łam. Bez tru​du tra​fi​ła​bym sama z po​wro​tem. Po pro​stu chcie​li ucho​dzić za bo​ha​te​rów. – Może i tak było. W każ​dym ra​zie two​ja jaz​da z po​wro​tem z wi​ceh​ra​bią zo​sta​ła za​uwa​żo​na. So​phie już otwie​ra​ła usta, by za​pro​te​sto​wać, prze​rwa​ło jej jed​nak przy​by​cie ko​lej​nych go​ści. Sa​lon za​peł​nił się zna​jo​my​mi i przy​ja​ciół​mi. Spo​ro z nich bra​ło udział w pik​ni​ku i było umó​wio​nych na wie​czór. Reg​gie i Ri​chard przy​szli ra​zem. Ukło​niw​szy się go​spo​dy​ni i przy​wi​taw​szy z resz​tą, po​de​szli do So​phie. Z uprzej​mym uśmie​chem wy​mó​wi​ła się pre​tek​stem, że musi po​móc ciot​ce, sie​dzą​cej w fo​te​lu przy otwar​tym oknie. – Może coś cio​ci przy​nieść? – Ach, tak. Dzię​ku​ję ci. Przy​nieś mój duży chiń​ski wa​chlarz. Jest w ko​mo​dzie w sy​pial​ni, w gór​nej szu​fla​dzie. Ten jest za mały. Wy​cho​dząc z po​ko​ju, So​phie usły​sza​ła do​bie​ga​ją​cy skądś głos pani Mal​tho​use. – Spryt​na z niej flir​cia​ra mimo mło​de​go wie​ku, a Em​me​li​ne chy​ba nie daje so​bie z nią rady. Boję się o Vin​cen​ta. – Sły​sza​łam, że je​cha​li z sir Re​gi​nal​dem tym jego fa​eto​nem, tyl​ko we dwo​je – do​da​ła jej roz​mów​czy​ni. – Ale to chy​ba nie​praw​da. – Naj​praw​dziw​sza praw​da. Sama o tym po​wie​dzia​ła Cas​san​drze. Wo​la​ła​bym, żeby nie po​ka​zy​wa​ła się u mo​jej cór​ki na balu, ale za​pro​sze​nie zo​sta​ło daw​no wy​sła​ne, prze​cież nie mogę go wy​co​fać. Poza tym So​phie jest sio​strze​ni​cą lady Car​tro​se, a z Em​me​li​ne przy​jaź​nię się od lat. So​phie wy​szła na ko​ry​tarz. Co za nie​spra​wie​dli​we sło​wa! Wca​le nie jest „flir​cia​rą”. To nie jej wina, że Reg​gie i Ri​chard ją prze​śla​do​wa​li, a co do Vin​cen​ta, przez całą dro​gę za​mie​ni​ła z nim może dzie​sięć słów. Za​czy​na​ła nie​na​wi​dzić Lon​dy​nu i tu​tej​szych elit, ale je​śli po​pro​si Ted​dy’ego, aby od​wiózł ją do domu, wszy​scy po​my​ślą, że tchó​rzy. Nie mo​gła do tego do​pu​ścić. Po​szła do po​ko​ju ciot​ki, zna​la​zła wa​chlarz i wró​ci​ła na dół. – Dzię​ku​ję ci, ko​cha​nie. Do​bra z cie​bie dziew​czy​na. – Pani Mal​tho​use jest in​ne​go zda​nia. – Nie zwra​caj na nią uwa​gi. Jest po pro​stu za​zdro​sna, że jej cór​ka nie przy​cią​ga ta​kiej uwa​gi męż​czyzn jak ty. – Wo​la​ła​bym nie zwra​cać ni​czy​jej uwa​gi. – Chy​ba jed​nak po to przy​je​cha​łaś do Lon​dy​nu?

– Na pew​no nie po to, żeby sir Re​gi​nald i pan Fan​sha​we nie od​stę​po​wa​li mnie na krok. Cze​mu nie zo​sta​li w Nor​fol​ku? – Bo ty tu je​steś, ko​cha​na. – Ciot​ka ro​ze​śmia​ła się. – Poza tym ich wzglę​dy na swój spo​sób ci słu​żą… przy​cią​ga​ją in​nych męż​czyzn. – Chcia​ła​bym wie​dzieć, co się tu na​praw​dę dzie​je. Sły​sza​łam, że lord Go​ran​ge też przy​je​chał, a jak do​tąd go nie wi​dzia​łam. – Może to po pro​stu przy​pa​dek. – Mam na​dzie​ję. – Unio​sła wzrok, gdy do po​ko​ju wszedł Ted​dy. Był trzeź​wy i pre​zen​to​wał się nie​na​gan​nie. Ob​szedł wszyst​kich go​ści, uśmie​cha​jąc się i za​mie​nia​jąc z każ​dym kil​ka słów, aż do​tarł do sio​stry. – So​phie – po​wie​dział z roz​bra​ja​ją​cym uśmie​chem. – Czy moje za​cho​wa​nie zo​sta​nie mi wy​ba​czo​ne? – Tak, je​śli bę​dziesz nam wie​czo​rem to​wa​rzy​szyć do Ra​ne​lagh Gar​dens i zo​sta​niesz z nami. I do na​sze​go wy​jaz​du nie zo​sta​wisz mnie w to​wa​rzy​stwie Reg​gie​go i Ri​char​da. – Oni tyl​ko chcą, że​byś zmie​ni​ła zda​nie. – Ale ja nie za​mie​rzam go zmie​niać. – Obie​cu​jesz, sio​strzycz​ko? – Tak. – Świet​nie, ale im o tym nie mów. – Dla​cze​go? – Bo bawi mnie, gdy na nich pa​trzę. – Od​wró​cił się do drzwi. – O pro​szę, wi​ceh​ra​bia Kim​ber​ley. Te​raz mo​żesz go za​chę​cać, ile tyl​ko chcesz. – Ted​dy, co ty knu​jesz? – Nic a nic. Po pro​stu two​je szczę​ście leży mi na ser​cu. – Od​wró​cił się do Ada​ma. – Dzień do​bry, mi​lor​dzie. Na​le​ży się panu po​dzię​ko​wa​nie za to, że za​opie​ko​wał się pan wczo​raj moją sio​strą. – Cała przy​jem​ność po mo​jej stro​nie. Dzień do​bry, pan​no Ca​ven​hurst. Mam na​dzie​ję, że ma się pani do​brze. – Bar​dzo do​brze, mi​lor​dzie, dzię​ku​ję. Mi​nę​li​śmy się z bra​tem i po​sta​no​wił nie wra​cać do Rich​mond. – So​phie mia​ła tylu wiel​bi​cie​li, że był​bym tam zbęd​ny – po​wie​dział Ted​dy. – A ja spo​dzie​wa​łem się, że wła​śnie w tych oko​licz​no​ściach bę​dzie pan wy​jąt​ko​wo czuj​ny. – Dla​cze​go? Reg​gie​go i Ri​char​da znam od dziec​ka. W ich to​wa​rzy​stwie włos nie spad​nie jej z gło​wy. – A jed​nak chcie​li na​ra​zić ją na plot​ki. – Pro​szę prze​stać! – wy​krzyk​nę​ła So​phie. – Nic mi się nie sta​ło i o nic nie ob​wi​niam Ted​dy’ego. Dzi​siaj to on bę​dzie mi to​wa​rzy​szył do ogro​dów. – Pan też się tam wy​bie​ra? – za​py​tał Ted​dy Ada​ma. – Jesz​cze się nie zde​cy​do​wa​łem. – Ależ pro​szę przyjść – po​wie​dzia​ła So​phie, wie​dząc, że Cas​sie prze​ży​je wiel​kie roz​cza​ro​wa​nie, je​śli wi​ceh​ra​bia się nie po​ja​wi. Może na​wet oskar​ży przy​ja​ciół​kę, że go spło​szy​ła. Na​le​ża​ło​by dać Cas​sie do zro​zu​mie​nia, że So​phie nie ma żad​nych pla​nów zwią​za​nych z wi​ceh​ra​bią.

– O ósmej spo​ty​ka​my się w Ro​tun​dzie na ko​la​cji – zwró​ci​ła się do wi​ceh​ra​bie​go lady Car​tro​se. – Pro​szę do nas do​łą​czyć. – Pla​no​wa​ny jest po​kaz fa​jer​wer​ków. To pięk​ne wi​do​wi​sko, a dziś na cześć no​wej księż​nicz​ki po​kaz ma być wy​jąt​ko​wo efek​tow​ny – do​dał Ted​dy. – Do​brze. Przyj​dę. – Adam skło​nił się i wy​szedł, a po nim wszy​scy za​czę​li się roz​cho​dzić. – Udam się na spo​czy​nek – po​wie​dzia​ła lady Car​tro​se, wsta​jąc. – So​phie, po​win​naś uczy​nić to samo. A ty, Edwar​dzie, zo​stań w domu. Chcia​ła​bym, abyś był tu obec​ny, kie​dy pod​je​dzie po​wóz. Skło​nił się i po​dał ra​mię ciot​ce, by po​móc jej wejść na górę. Po​tem wró​cił do So​phie, pa​trzą​cej przez okno na tło​czą​ce się na uli​cy ele​ganc​kie po​wo​zy i zwy​kłe wozy, jeźdź​ców i pie​szych. Od​wró​ci​ła się na od​głos kro​ków. – Ted​dy, co się dzie​je? Co ty knu​jesz? – Nic, sio​strzycz​ko. Co miał​bym knuć? Za​nie​dba​łem moje obo​wiąz​ki, otrzy​ma​łem re​pry​men​dę i je​stem pe​łen skru​chy. – Chcia​ła​bym wie​dzieć, dla​cze​go sir Re​gi​nald i pan Fan​sha​we przy​je​cha​li do Lon​dy​nu i krę​cą się wo​kół mnie. Od​mó​wi​łam im; do​brze wie​dzą, że nie zmie​nię zda​nia. – Może jed​nak tego nie wie​dzą. – Ted​dy, czy ty coś im su​ge​ro​wa​łeś na mój te​mat? – Ab​so​lut​nie nie. To nie moja wina, że je​steś taka ślicz​na. – Da​ruj so​bie. A do tego dziś jesz​cze usły​sza​łam, że przy​je​chał lord Go​ran​ge. To już nie może być przy​pa​dek. – A cóż in​ne​go? – Dla​cze​go po​wie​dzia​łeś, że mogę za​chę​cać wi​ceh​ra​bie​go Kim​ber​ley? – Skar​bie, wi​ceh​ra​bia to o wie​le lep​sze roz​da​nie niż Reg​gie i Dick. – Lep​sze roz​da​nie! – Pod​nio​sła głos. – Ko​lej​ne z tych two​ich kar​cia​nych po​wie​dzo​nek. Nie je​stem wy​gra​ną w grze w kar​ty, Ted​dy! – Prze​pra​szam. Cho​dzi​ło mi po pro​stu o to, że jest od nich bo​gat​szy i wy​so​ko uro​dzo​ny. Sta​no​wi do​sko​na​łą par​tię pod każ​dym wzglę​dem. – Jest tak​że wdow​cem, któ​ry bar​dzo ko​chał swo​ją żonę i po​sta​no​wił nie że​nić się po raz wtó​ry. – Skąd to wiesz? – Sam mi po​wie​dział. – Dość in​tym​ne zwie​rze​nie jak na tak prze​lot​ną zna​jo​mość. – Prze​cież on się z tym przed ni​kim nie kry​je. – Mo​gła​byś spra​wić, by zmie​nił zda​nie. – Na​wet nie za​mie​rzam pró​bo​wać. Po​wie​dzia​łam już Cas​sie i Lucy, że nie będę na​stęp​czy​nią ani za​stęp​czy​nią zmar​łej żony. Za​śmiał się, trą​cił sio​strę w pod​bró​dek i wy​szedł z po​ko​ju. So​phie uzna​ła, że pój​dzie w śla​dy ciot​ki i od​pocz​nie, a po​tem przy​go​tu​je się na nad​cho​dzą​cy wie​czór. Zde​cy​do​wa​na za​dać kłam plot​kom, ubra​ła się skrom​nie w bia​łą mu​śli​no​wą suk​nię ob​szy​tą nie​bie​ską wstąż​ką. Ted​dy rów​nie wzo​ro​wo sta​wił się do to​wa​rzy​stwa. Gdy sia​da​li do lek​kiej ko​la​cji, za​ję​ła miej​sce po​mię​dzy ciot​ką a bra​tem, ku nie​za​do​wo​le​niu sir Re​gi​nal​da i pana Fan​sha​we’a. Uśmiech​nę​ła się przez stół do Cas​sie, sie​dzą​-

cej obok wi​ceh​ra​bie​go Kim​ber​ley, ta jed​nak ją zi​gno​ro​wa​ła i za​czę​ła szyb​ko coś mó​wić do Ada​ma. Po ci​chu jej od​po​wie​dział, a ona się za​ru​mie​ni​ła. Po ko​la​cji spa​ce​ro​wa​li w ocze​ki​wa​niu na fa​jer​wer​ki. Cas​sie i Lucy szły obok sie​bie, od​pro​wa​dza​ne przez Vin​cen​ta i Ada​ma. So​phie to​wa​rzy​szy​ła ciot​ce, po​ru​sza​ją​cej się w śli​ma​czym tem​pie. Wkrót​ce ciot​ka za​czę​ła na​rze​kać, że musi od​po​cząć, zna​la​zły więc ław​kę, na któ​rej wkrót​ce po​tem usia​dły lady Mar​tin​da​le i pani Mal​tho​use. – Idź, skar​bie, do​łącz do swo​ich przy​ja​ciół – za​chę​ci​ła ciot​ka. – My tu so​bie wy​god​nie po​sie​dzi​my, póki nie za​czną się fa​jer​wer​ki. So​phie po​szła szu​kać Ted​dy’ego, ale ni​g​dzie go nie zna​la​zła. Było już pra​wie ciem​no, na drze​wach wzdłuż głów​nych ale​jek pło​nę​ły lam​pio​ny, ale bocz​ne ścież​ki po​zo​sta​wa​ły w głę​bo​kim cie​niu. W pew​nej chwi​li na​tknę​ła się na Cas​san​drę i wi​ceh​ra​bie​go oraz to​wa​rzy​szą​ce​go im Vin​cen​ta. Nie mia​ła po​ję​cia, jak uda​ło im się zgu​bić Lucy, chy​ba że przy​ja​ciół​ka spa​ce​ro​wa​ła z Ted​dym. Po​de​szła do Vin​cen​ta. Cas​sie cały czas ga​da​ła za dużo, pra​wie nie bio​rąc od​de​chu. Adam uśmie​chał się po​błaż​li​wie, od cza​su do cza​su wtrą​ca​jąc: „Na​praw​dę?”. – Na szczę​ście zro​bi​ło się chłod​niej – po​wie​dzia​ła So​phie do Vin​cen​ta. – Tak. Dzię​ki Bogu. Cas​sie nie zno​si upa​łu. – Od​wró​cił się ku swej to​wa​rzysz​ce. – Na​to​miast pani, pan​no Ca​ven​hurst, wy​da​je się roz​kwi​tać w cie​ple. – Za​pew​ne dla​te​go, że lu​bię prze​by​wać na świe​żym po​wie​trzu. – Czy​li po​do​bał się pani pik​nik? – Bar​dzo. A panu? – O tak, zwłasz​cza kry​kiet. Nie spo​dzie​wa​łem się uj​rzeć mło​dej damy, któ​ra z ta​kim za​pa​łem od​bi​ja pił​kę i do​bie​ga do bram​ki. – Ted​dy mnie na​uczył. Cza​sa​mi jako dziec​ko prze​bie​ra​łam się w spodnie, z któ​rych wy​rósł. O wie​le ła​twiej jest grać, gdy czło​wiek może się swo​bod​nie po​ru​szać. – A co mó​wi​li na to pani ro​dzi​ce? – Nie mie​li nic prze​ciw​ko temu, o ile gra​li​śmy na te​re​nie na​szej po​sia​dło​ści. Oczy​wi​ście, kie​dy do​ro​słam, mu​sia​łam prze​stać. – Wie​dzia​ła, że wpra​wia Vin​cen​ta w stan osłu​pie​nia i spra​wia​ło jej to przy​jem​ność. – A te​raz już pani tego nie robi? – Nie, to by​ło​by bar​dzo nie​sto​sow​ne. Adam na chwi​lę od​wró​cił się do nich. Po jego uśmie​chu po​zna​ła, że sły​szał jej sło​wa. – Chy​ba już pora kie​ro​wać się tam, gdzie od​bę​dzie się po​kaz fa​jer​wer​ków – po​wie​dział. – Póź​niej nie bę​dzie już miejsc z do​brym wi​do​kiem. Za​wró​ci​li i przy​łą​czy​li się do tłu​mu ota​cza​ją​ce​go od​gro​dzo​ny li​na​mi te​ren po​ka​zu. – Co pani knu​je? – szep​nął Adam do jej ucha, aż pod​sko​czy​ła. Nie uświa​da​mia​ła so​bie, że znaj​du​ją się tak bli​sko sie​bie. Cas​sie sta​ła obok mat​ki, kil​ka me​trów da​lej. Ted​dy trzy​mał pod rękę ciot​kę Em​me​li​ne. Lucy i pani Mar​tin​da​le za​trzy​ma​ły się nie​opo​dal. – Jak to „knu​ję”, mi​lor​dzie? O co panu cho​dzi? – Do​sko​na​le pani wie. Nie​mal sta​wa​ła pani na gło​wie, żeby pan​na Mal​tho​use sie​dzia​ła ze mną przy ko​la​cji. To było tak oczy​wi​ste, że aż dziw, że wszy​scy tego nie za​uwa​ży​li.

– Dla​cze​go mia​ła​bym to ro​bić? – Tego nie wiem, ale to nie​ład​nie z pani stro​ny. Przez całą ko​la​cję i po​tem na spa​ce​rze mu​sia​łem słu​chać tego, co pani przy​ja​ciół​ka mia​ła mi do po​wie​dze​nia. Je​stem wy​czer​pa​ny. – Pew​nie się de​ner​wo​wa​ła, bie​dacz​ka. – Na li​tość bo​ską, dla​cze​go? Nie je​stem prze​cież lu​do​ja​dem. – Mi​lor​dzie, do​pie​ro co mnie oskar​żo​no, że je​stem ło​bu​zi​cą i flir​cia​rą. Cas​sie jest prze​ko​na​na, że sta​ram się pana jej ode​brać. Mu​sia​łam ją prze​ko​nać, że tak nie jest. – To praw​da. Nie sta​ra się pani. – Prze​cież oświad​czył pan, że nie szu​ka dru​giej żony. – Istot​nie. – A ja nie je​stem go​to​wa nią zo​stać, więc bądź​my po pro​stu przy​ja​ciół​mi. – Och, So​phie, je​śli zmie​nił​bym zda​nie, to zro​bił​bym to tyl​ko dla cie​bie. – Te wy​po​wie​dzia​ne szep​tem sło​wa za​głu​szył huk rac wy​strze​li​wa​nych w nie​bo. Przez kil​ka​na​ście mi​nut wie​lo​barw​ne gwiaz​dy roz​pry​ski​wa​ły się po nie​bie i po​wo​li ga​sły, opa​da​jąc na zie​mię. Po po​ka​zie So​phie i Adam od​wró​ci​li się w stro​nę wyj​ścia. Wte​dy zo​ba​czy​ła Reg​gie​go i Ri​char​da, roz​ma​wia​ją​cych z lor​dem Go​ran​ge’em. Ser​ce za​mar​ło jej w pier​si. – Tyl​ko nie to. – Co się sta​ło? – Tam jest lord Go​ran​ge. – Ru​chem gło​wy wska​za​ła trzech męż​czyzn. – Sły​sza​łam, że przy​je​chał do mia​sta. – Czy to je​den z pani daw​nych wiel​bi​cie​li? – Tak. Tu się dzie​je coś bar​dzo po​dej​rza​ne​go. Ted​dy twier​dzi, że nie ma z tym nic wspól​ne​go, ale cze​mu oni się tu zje​cha​li i przy​cho​dzą na każ​de to​wa​rzy​skie spo​tka​nie, w któ​rym uczest​ni​czę? – Nie su​ge​ro​wa​ła pani cza​sem któ​re​muś z nich, że go​to​wa jest zmie​nić zda​nie? Może z pani ust pa​dło ja​kieś słów​ko da​ją​ce na​dzie​ję? Albo po​trak​to​wa​li coś jako wy​zwa​nie, któ​re​mu mu​szą po​do​łać, aby zdo​być pani rękę? – Nic ta​kie​go nie mia​ło miej​sca. Nie je​stem aż tak nie​od​po​wie​dzial​na. – Miło mi to sły​szeć. Mał​żeń​stwo to po​waż​ne przed​się​wzię​cie, nie na​le​ży go trak​to​wać lek​ko​myśl​nie. – Do​kład​nie tak samo uwa​żam, mi​lor​dzie. Do​tar​li do grup​ki, że​gna​ją​cej się przed od​jaz​dem. Adam prze​pro​sił i po​szedł po​roz​ma​wiać z Cas​san​drą i jej mat​ką. Po​czu​ła się dziw​nie sa​mot​na i bez​bron​na. Po chwi​li pod​szedł do niej lord Go​ran​ge. – Pan​no Ca​ven​hurst. – Ukło​nił się. Dy​gnę​ła. – Mi​lor​dzie, jak się pan mie​wa? – Do​sko​na​le. A to kto? – za​py​tał, wska​zu​jąc Ada​ma. – Wi​ceh​ra​bia Kim​ber​ley z Sad​dle​worth. – O, wi​ceh​ra​bia? Wi​dzę, że nie tra​ci​ła pani cza​su. – Co ma pan na my​śli? – Zna​le​zie​nie kan​dy​da​ta na męża. Kie​dy usły​sza​łem, że jest pani w Lon​dy​nie, że są tu tak​że Reg​gie i Dick, mu​sia​łem przy​je​chać i zo​ba​czyć, co się świę​ci.

– Nic się nie świę​ci, mi​lor​dzie. A te​raz pro​szę wy​ba​czyć, ale moja ciot​ka chcia​ła​by już udać się do domu, nie mogę jej ka​zać cze​kać. Skło​nił się. – Za po​zwo​le​niem, od​wie​dzę jesz​cze pa​nią. – W ja​kim celu? – za​py​ta​ła. – Cho​dzi o pew​ne nie​do​koń​czo​ne spra​wy, pan​no Ca​ven​hurst. Nie mogę po​zwo​lić, aby w wy​ści​gu bra​li udział tyl​ko Sway​le i Fan​sha​we. Mó​wił jak ha​zar​dzi​sta, dla któ​re​go li​czą się je​dy​nie za​kła​dy, roz​da​nia i wy​ści​gi. Po​czu​ła przy​pływ gnie​wu. – Mo​że​cie się ści​gać, ile so​bie chce​cie – po​wie​dzia​ła. – Nie je​stem na​gro​dą do zdo​by​cia. Je​śli nie znaj​du​je pan in​nych po​wo​dów, aby ba​wić w Lon​dy​nie, pro​po​nu​ję, żeby udał się pan do domu i po​świę​cił tro​chę cza​su cór​kom. – Wró​cę tam tyl​ko z żoną u boku. – Za​tem ży​czę po​wo​dze​nia w po​szu​ki​wa​niach. A te​raz na​praw​dę mu​szę iść. Szyb​ko się od​da​li​ła, a po​tem wsia​dła ra​zem z ciot​ką do po​wo​zu. Adam nie przy​je​chał do ogro​dów po​wo​zem i nie za​mie​rzał po​tem wra​cać do Wyn​dham Ho​use. Skie​ro​wał się do Bel​le Sau​va​ge, jed​ne​go z naj​więk​szych za​jaz​dów dla po​dróż​nych, spod któ​re​go dniem i nocą dy​li​żan​se roz​jeż​dża​ły się we wszyst​kie stro​ny kra​ju. Po​wi​nien był wziąć do​roż​kę albo lek​ty​kę, bo od​le​głość była spo​ra, nie spie​szy​ło mu się jed​nak. Al​fred Far​ley usta​lił, że Hen​ry Hunt bę​dzie do póź​na roz​ma​wiał ze swy​mi pod​wład​ny​mi. Hen​ry Hunt był przy​stoj​nym męż​czy​zną o god​nej po​zaz​drosz​cze​nia fi​gu​rze, zna​nym ze spraw​no​ści fi​zycz​nej, a szcze​gól​nie z upodo​ba​nia do bok​su. Nie grze​szył skrom​no​ścią. Dys​po​no​wał gło​sem, któ​ry przy​cią​gał uwa​gę, a gdy go pod​no​sił, sły​chać go było na​praw​dę z da​le​ka. Adam jed​nak nie po​tra​fił zro​zu​mieć, dla​cze​go do​brze pro​spe​ru​ją​cy zie​mia​nin zo​stał obroń​cą niż​szych warstw. Szedł Stran​dem, po​tem Fle​et Stre​et i Lud​ga​te Hill. Na​wet o tak póź​nej po​rze na uli​cach pa​no​wał duży ruch, a chod​ni​ki były za​tło​czo​ne. Więk​szość lu​dzi, któ​rzy mo​gli so​bie na to po​zwo​lić, je​cha​ła po​wo​za​mi lub da​wa​ła się nieść w lek​ty​kach. Wśród pie​szych prze​wa​ża​li za​tem ro​bot​ni​cy, że​bra​cy i kró​lo​we nocy. Je​śli na​wet za​uwa​ża​li po​śród sie​bie do​brze ubra​ne​go dżen​tel​me​na, uda​wa​li, że go nie wi​dzą. Adam za​cho​wy​wał naj​wyż​szą czuj​ność. Do​tarł do Bel​le Sau​va​ge, któ​rej dzie​dzi​niec, ja​sno oświe​tlo​ny po​chod​nia​mi, pe​łen był dy​li​żan​sów i po​dróż​nych. Wszedł do po​cze​kal​ni i ro​zej​rzał się do​ko​ła. Hunt sie​dział przy sto​le w rogu nad reszt​ka​mi po​sił​ku. W dło​ni trzy​mał nie​mal pu​sty ku​fel piwa. Adam pod​szedł do nie​go. – Pa​nie Hunt, po​wie​dzia​no mi, że tu pana za​sta​nę. Je​stem Adam Trent. – Wia​do​mo mi, kim pan jest, wi​ceh​ra​bio Kim​ber​ley. – Czy mogę po​sta​wić panu ko​lej​ne piwo? – Pro​szę bar​dzo. Dzię​ku​ję. Adam kiw​nął na kel​ne​ra, za​mó​wił dwa duże ale i usiadł na​prze​ciw​ko mów​cy. – Sko​ro wie pan, kim je​stem, to może wie pan tak​że, po co przy​cho​dzę. – Pro​szę mi po​wie​dzieć. – Do​tar​ły do mnie po​gło​ski o ko​lej​nym zgro​ma​dze​niu…

– Zgro​ma​dze​nia od​by​wa​ją się cały czas. – Tak, ale kie​dy prze​ma​wiać ma Wiel​ki Ora​tor Hunt, przy​by​wa​ją na nie ty​sią​ce lu​dzi z ca​łe​go kra​ju. – Po​chle​bia mi pan. Kel​ner przy​niósł ale. Prze​rwa po​słu​ży​ła Ada​mo​wi na ze​bra​nie my​śli. Wy​da​wa​ło się, że Hunt nie za​mie​rza mu po​móc. – Sły​sza​łem, że to ma być naj​więk​sze ze zgro​ma​dzeń, że bę​dzie pan na​wo​ły​wał do wpro​wa​dze​nia po​wszech​ne​go pra​wa wy​bor​cze​go i znie​sie​nia ustaw kne​blu​ją​cych. – No i? – Szcze​rze mó​wiąc, nie sprze​ci​wiam się tym po​stu​la​tom. Prze​ciw​nie, po​pie​ram je, mam jed​nak oba​wy, czy nie wy​buch​ną roz​ru​chy, tak jak w Spa Fields, gdy tłum wy​mknął się spod kon​tro​li. Po​ja​wi się woj​sko i doj​dzie do roz​le​wu krwi. – Uwa​ża pan, że o tym nie po​my​śla​łem? Ale, nie​ste​ty, za po​stęp trze​ba pła​cić. A sko​ro rzą​dzą​cy są głu​si na na​sze po​stu​la​ty… Cóż in​ne​go nam po​zo​sta​je? – To nie zjed​na zwo​len​ni​ków wa​szej spra​wie. Hunt upił łyk piwa. – Będę na​wo​ły​wał do spo​ko​ju i roz​wa​gi. Nic wię​cej uczy​nić nie mogę. – A kie​dy i gdzie od​bę​dzie się to zgro​ma​dze​nie? – Tego nie mogę panu po​wie​dzieć. – Zno​wu na Spa Fields? – Już mó​wi​łem, nie mogę… zresz​tą nie po​wie​dział​bym na​wet, gdy​bym mógł. – Nie ufa mi pan? Hunt za​śmiał się chra​pli​wie. – Mi​lor​dzie, pan jest ary​sto​kra​tą i prze​my​słow​cem. W pana in​te​re​sie leży zu​peł​nie co in​ne​go niż w in​te​re​sie czło​wie​ka pra​cu​ją​ce​go. – Jak może pan tak mó​wić? Ja rów​nież chciał​bym zmie​nić trud​ną sy​tu​ację ro​bot​ni​ków i nie je​stem je​dy​nym prze​my​słow​cem, któ​ry po​chy​la się nad lo​sem pro​ste​go czło​wie​ka. – Jest was zbyt mało – stwier​dził la​ko​nicz​nie Hunt. – I nikt was nie słu​cha. – A sły​szał pan moją mowę w Izbie Lor​dów? – Czy​ta​łem re​la​cję. – I? – To nic nie zmie​nia, mi​lor​dzie. Pro​szę wra​cać do domu i się nie wtrą​cać. Adam, wi​dząc, że nic nie wskó​ra, po​że​gnał się. Ru​szył z po​wro​tem, gdy na​gle uświa​do​mił so​bie, że ktoś za nim idzie. Sta​nął, kro​ki z tyłu tak​że usta​ły. Adam uznał, że to ra​buś – w tej oko​li​cy gra​so​wa​ło ich spo​ro. Skrę​cił w bocz​ną ulicz​kę, po​tem w ko​lej​ną i ko​lej​ną, póki od​głos kro​ków z tyłu nie ustał. Nie wie​dział do​kład​nie, gdzie jest, a do​oko​ła było ciem​no jak w gro​bie. Zna​lazł się w wą​skim za​uł​ku z do​ma​mi o oknach za​sło​nię​tych okien​ni​ca​mi. Bruk był tłu​sty od bru​du. Ja​kiś kot miauk​nął prze​raź​li​wie. Adam szedł da​lej, aż zo​ba​czył przed sobą świa​tła i uświa​do​mił so​bie, że znaj​du​je się przed wię​zie​niem Fle​et – pra​wie za​to​czył koło. Spoj​rzał na po​tęż​ną bu​dow​lę i wy​obra​ził so​bie uwię​zio​nych – nie​któ​rych za kra​dzież bo​chen​ka chle​ba, in​nych za za​bór mie​nia znacz​nej war​to​ści, za zbroj​ny bunt, a na​wet za mor​der​stwo. Wzdry​gnął się i wró​cił na Fle​et Stre​et, a po​tem na Strand, gdzie uda​ło mu się zła​pać do​-

roż​kę, któ​ra za​wio​zła go pro​sto do Wyn​dham Ho​use. Po​wie​dział go​spo​dy​ni, aby na nie​go nie cze​ka​ła, zo​sta​wi​ła mu jed​nak tacę z chle​bem, se​rem, szyn​ką i ka​raf​ką wina, na wy​pa​dek gdy​by był głod​ny po po​wro​cie. Usiadł, aby zjeść, na​pić się i prze​my​śleć wy​da​rze​nia mi​nio​ne​go wie​czo​ru. A było o czym roz​my​ślać. Miał za sobą roz​mo​wę z Hen​rym Hun​tem, w któ​rej nie osią​gnął nic poza ła​god​nym ostrze​że​niem, aby pil​no​wał swo​je​go nosa, oraz mi​mo​wol​ną wy​ciecz​kę w mrocz​ne re​jo​ny sto​li​cy, gdzie ni​czym szczu​ry prze​my​ka​li naj​bied​niej​si jej miesz​kań​cy. Trze​ba by pójść tam za dnia i zo​ba​czyć, jak żyją, po​my​ślał.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Na​stęp​ne​go dnia, gdy So​phie ze​szła na śnia​da​nie, Ted​dy już sie​dział przy sto​le i z po​nu​rą miną mie​szał zim​ną kawę. – Wcze​śnie wsta​jesz – po​wie​dzia​ła, na​ło​żyw​szy so​bie je​dze​nie z bocz​ne​go sto​li​ka. – Nie mo​żesz spać? – Nie. Mę​czą mnie róż​ne my​śli. – Je​steś w ta​ra​pa​tach? – Na​la​ła so​bie kawy z dzban​ka na sto​le. – Moż​na tak po​wie​dzieć. – Pew​nie cho​dzi o dług kar​cia​ny. – Nie​je​den. – Ted​dy, kie​dy ty zmą​drze​jesz? – Prze​pra​szam, sio​stro. Wes​tchnę​ła. – Ile? – Kil​ka ty​się​cy. – Ted​dy, dla​cze​go to ro​bisz? Tak nie moż​na… – Nie ro​bię tego umyśl​nie. Po pro​stu nie mogę się po​wstrzy​mać. Po​wta​rzam so​bie, że nie będę grał, ale przy​cho​dzi oka​zja i my​ślę so​bie: za​ry​zy​ku​ję… – I prze​gry​wasz. – Nie za​wsze prze​gry​wam. – Ale prze​waż​nie tak. A obie​cy​wa​łeś ta​cie… – Wiem. I mó​wi​łem szcze​rze. A te​raz boję mu się przy​znać. – Za​sta​na​wia​łeś się nad ko​lej​nym wy​jaz​dem do In​dii? – Dzi​siaj już nie jest tak ła​two tam się do​ro​bić. Zresz​tą nie stać mnie na wy​jazd. – Więc co za​mie​rzasz? – Nie wiem. Chciał​bym po​ga​dać z Mar​kiem, ale boję się, że Jane mnie roz​szar​pie. – I do​brze by zro​bi​ła! Była już go​to​wa ofia​ro​wać się lor​do​wi Bol​so​ve​ro​wi, żeby wy​cią​gnąć z kło​po​tów cie​bie i tatę. Gdy​by nie Mark, Greg i ten dziel​ny dżen​tel​men z Por​tu​ga​lii, mo​gło​by do tego dojść. – Drew! Gdzie on te​raz jest? Może wiesz? – Nie wiem. Is​sie pi​sa​ła, że jadą do Sin​ga​pu​ru. – W ta​kim ra​zie nie mogę na nie​go li​czyć. – Za​wa​hał się. – So​phie, a gdy​byś zna​la​zła bar​dzo bo​ga​te​go męża… – Ted​dy! – To jest prze​cież moż​li​we. Po to przy​je​cha​łaś do Lon​dy​nu. Mo​gła​byś wyjść za wi​ceh​ra​bie​go Kim​ber​ley. – Wi​ceh​ra​bia nie jest mną za​in​te​re​so​wa​ny. – Mo​żesz spra​wić, że zmie​ni zda​nie. – Nie mam za​mia​ru. – To znaj​dziesz mnie gdzieś w za​uł​ku z po​de​rżnię​tym gar​dłem.

– Nie prze​sa​dzaj. Kto by cię za​bił dla​te​go, że nie spła​casz dłu​gów? Nic by na tym nie zy​skał. – Toby Mo​ore. – Czu​łam, że ten czło​wiek przy​spo​rzy nam zmar​twień. Dla​cze​go się z nim za​da​jesz? – Dla ze​msty. To on zmu​sił mnie do wy​jaz​du do In​dii i ni​g​dy mu tego nie wy​ba​czy​łem. Na po​cząt​ku wy​gry​wa​łem i po​my​śla​łem, że do​pro​wa​dzę go do ru​iny, tak jak on mnie kie​dyś… – Ted​dy, kie​dy wresz​cie do cie​bie do​trze, że ha​zar​dem nisz​czysz nie tyl​ko wła​sne ży​cie, ale i wszyst​kich lu​dzi, któ​rzy cię ko​cha​ją? – Wiem… – W oczach sta​nę​ły mu łzy. – Ted​dy, tyl​ko nie płacz. – Po​de​szła do nie​go i ob​ję​ła ra​mio​na​mi. – Coś wy​my​śli​my. Ale nie zbli​żaj się do żad​ne​go domu gry. I nie spo​ty​kaj się już z ka​pi​ta​nem Mo​ore’em. – Bę​dzie chciał, że​bym mu od​dał pie​nią​dze. – Cóż, bę​dzie mu​siał na nie tro​chę po​cze​kać. Chy​ba po​wi​nie​neś wró​cić do Ha​dlea, do domu. – A twój se​zon… – Se​zon… Już i tak mi go zmar​no​wa​łeś. – Och, So​phie… – Może w ta​kim ra​zie ty po​szu​kasz po​saż​nej pan​ny… – za​pro​po​no​wa​ła. – Wła​ści​wie to już oświad​czy​łem się Lucy. – Boże! Kie​dy?! – Na spa​ce​rze po Ra​ne​lagh Gar​dens. Wie​czór był taki pięk​ny, ona trzy​ma​ła mnie pod rękę, by​li​śmy sam na sam. – I przy​ję​ła oświad​czy​ny? – Tak. Od razu. Ale nic nie wie o mo​ich kło​po​tach. Nie mo​głem jej o tym po​wie​dzieć. Była taka szczę​śli​wa! Obie​ca​ła, że za​raz po​roz​ma​wia z ro​dzi​ca​mi. – Ted​dy, co ja mam z tobą zro​bić? – Wy​przyj się mnie. – Nie po​tra​fię. Je​steś moim bra​tem… Poza tym cię ko​cham. – Och, sio​stro… – Idź le​piej do po​ko​ju i do​pro​wadź się do po​rząd​ku, za​nim zej​dzie cio​cia Em​me​li​ne. Nie może się o tym do​wie​dzieć. Wy​szedł, zo​sta​wia​jąc So​phie po​grą​żo​ną w po​nu​rych roz​my​śla​niach. Oba​wia​ła się, że przyj​dzie jej po​że​gnać się z ma​rze​nia​mi o mał​żeń​stwie z mi​ło​ści. Coś złe​go dzie​je się z So​phie, po​my​ślał Adam, gdy wstą​pił póź​niej tego dnia do domu przy Mo​unt Stre​et, by się po​że​gnać. Twarz mia​ła bla​dą, po​wie​ki opuch​nię​te i nie​wie​le mó​wi​ła. – Pan​no Ca​ven​hurst, źle się pani czu​je? – za​py​tał. – Czu​ję się zna​ko​mi​cie. Je​stem tyl​ko tro​chę zmę​czo​na. Tego dnia lady Car​tro​se przyj​mo​wa​ła go​ści. Do​my​ślał się, że o ni​czym nie wie. So​phie mu​sia​ła się zna​leźć w nie lada ta​ra​pa​tach, sko​ro w jej ślicz​nych oczach zga​sło świa​tło i po​pa​dła w stan apa​tii. Miał ocho​tę wziąć ją w ra​mio​na i utu​lić. Mu​siał po​-

roz​ma​wiać z So​phie w czte​ry oczy. Adam po​cze​kał, aż upły​nie zwy​cza​jo​wy czas po​po​łu​dnio​wych wi​zyt i go​ście za​czną wy​cho​dzić. – Pan​no Ca​ven​hurst – szep​nął, gdy lady Car​tro​se że​gna​ła się z pa​nią Mal​tho​use. – Chciał​bym po​roz​ma​wiać z pa​nią na osob​no​ści. Mia​ła wzrok wbi​ty w pod​ło​gę. Unio​sła gło​wę. – Mi​lor​dzie, nie mogę. – Dla​cze​go? – To nie​sto​sow​ne. – Nie po​zna​ję pani. Nie za​mie​rzam skła​dać żad​nej pro​po​zy​cji, je​śli tego się pani oba​wia. Chciał​bym po​roz​ma​wiać z pa​nią jako przy​ja​ciel. A więc była dla Ada​ma tyl​ko przy​ja​ciół​ką. Dla​cze​go jej to nie sa​tys​fak​cjo​no​wa​ło? – Co wy tam so​bie szep​cze​cie? – za​py​ta​ła lady Car​tro​se. Głu​cho​ta do​skwie​ra​ła jej co​raz bar​dziej. – Py​tam wła​śnie pan​nę Ca​ven​hurst, czy ze​chcia​ła​by wy​brać się ze mną na prze​jażdż​kę kon​ną ju​tro rano – od​po​wie​dział dość gło​śno Adam. – Je​śli tyl​ko So​phie ma ocho​tę, nie zgła​szam sprze​ci​wu – od​par​ła lady Car​tro​se. – Na pew​no bę​dzie to​wa​rzy​szył jej Edward. – W ta​kim ra​zie wy​bie​rze się pani? – zwró​cił się do So​phie. – Z sa​me​go rana, póki słoń​ce jesz​cze tak nie pra​ży. – Tak. Z przy​jem​no​ścią. – Świet​nie. Przyj​dę oko​ło dzie​wią​tej i przy​pro​wa​dzę wierz​chow​ca dla pani. – Dzię​ku​ję. Uniósł ka​pe​lusz ze sto​li​ka w holu. – Gło​wa do góry. Nie bę​dzie aż tak źle – szep​nął. Od​pro​wa​dza​jąc go wzro​kiem, mia​ła wra​że​nie, że za​raz pęk​nie jej ser​ce. So​phie po​pa​dła w apa​tię. Na​wet ciot​ka za​nie​po​ko​iła się jej sta​nem. – Dziec​ko, czy ty do​brze się czu​jesz? – Je​stem zmę​czo​na, cio​ciu. Nie przy​wy​kłam do ta​kich nie​koń​czą​cych się wi​zyt. – W ta​kim ra​zie spę​dzi​my dzień w domu, od​pocz​nij so​bie. Wzię​ła książ​kę i uda​wa​ła, że czy​ta, a w gło​wie mia​ła go​ni​twę my​śli, pro​wa​dzą​cych do​ni​kąd. Za​bra​ła się za haft, któ​re​go nie do​koń​czy​ła ciot​ka, ale po paru krzy​ży​kach opadł jej na ko​la​na. Na dwo​rze świe​ci​ło słoń​ce. Wzię​ła więc pa​ra​sol i wy​szła do ogro​du. Za​czę​ła cho​dzić tam i z po​wro​tem, roz​my​śla​jąc o kło​po​tach Ted​dy’ego, aż zmie​sza​ły się w jed​no z jej wła​snym pro​ble​mem. Była za​ko​cha​na, a szczę​śli​we za​koń​cze​nie nie wcho​dzi​ło w grę. Ted​dy za​pew​ne po​wie​dział​by, że po​win​na spra​wić, by jej wy​bra​nek zmie​nił zda​nie w kwe​stii po​wtór​ne​go ożen​ku, i go zdo​być. Wi​ceh​ra​bie​go Kim​ber​ley z pew​no​ścią bę​dzie stać na spła​ce​nie pa​ro​ty​sięcz​ne​go dłu​gu. Nie mo​gła​by jed​nak żyć z po​czu​ciem, że wy​ko​rzy​stu​je czy​jąś do​broć. Za wszyst​ko wi​ni​ła ka​pi​ta​na Mo​ore’a. Ted​dy naj​wy​raź​niej nie za​mie​rzał go pro​sić o prze​dłu​że​nie ter​mi​nu spła​ty, ona jed​nak mo​gła​by to zro​bić. Ale gdzie moż​na go zna​leźć? Je​dy​ne miej​sce, któ​re przy​cho​dzi​ło jej do gło​wy, to klub Whi​te’a. Tam jed​nak nie wpusz​cza​no dam. Wró​ci​ła do domu i uda​ła się do sy​pial​ni bra​ta.

So​phie nie​znacz​nie uchy​li​ła drzwi po​ko​ju. W środ​ku nie było ni​ko​go. Szyb​ko zna​la​zła po​trzeb​ne czę​ści ubra​nia, fu​lar i cy​lin​der, a po​tem po​bie​gła do swej sy​pial​ni, żeby się prze​brać. Po kil​ku chwi​lach spoj​rza​ła w lu​stro nad noc​nym sto​li​kiem i stwier​dzi​ła, że cał​kiem ład​ny z niej chło​pak. Buty Ted​dy’ego były na nią o wie​le za duże, wło​ży​ła więc wła​sne buty do jaz​dy kon​nej i wci​snę​ła no​gaw​ki spodni do środ​ka. Ostroż​nie otwo​rzy​ła drzwi i wyj​rza​ła na ko​ry​tarz. Nie​dłu​go po​tem szła uli​cą. Ża​den męż​czy​zna nie zwró​cił na nią uwa​gi – naj​wy​raź​niej prze​bra​nie zda​wa​ło eg​za​min. Na St. Ja​mes Stre​et pa​no​wał wiel​ki ruch. Mie​ści​ło się tam kil​ka klu​bów dla pa​nów. Męż​czyź​ni wcho​dzi​li do nich, wy​cho​dzi​li, przy​by​wa​li pie​szo, za​jeż​dża​li po​wo​za​mi i do​roż​ka​mi. Je​dy​ne ko​bie​ty, ja​kie wi​dzia​ła w po​bli​żu, były po​dej​rza​nej kon​du​ity. W drzwiach Whi​te’a za​trzy​mał ją por​tier. – Mło​dy czło​wie​ku, wstęp tyl​ko dla człon​ków klu​bu. – Szu​kam ka​pi​ta​na Mo​ore’a – po​wie​dzia​ła zni​żo​nym gło​sem. – Mam dla nie​go waż​ną wia​do​mość. Ka​za​no jej po​cze​kać, aż ka​pi​tan wyj​dzie. Z głę​bi bu​dyn​ku sły​sza​ła mę​skie gło​sy, po​krzy​ki​wa​nia i śmiech. Wkrót​ce zo​ba​czy​ła wy​cho​dzą​ce​go ka​pi​ta​na i w jed​nej chwi​li opu​ści​ła ją od​wa​ga. – Pan do mnie? – za​py​tał, za​trzy​mu​jąc się tuż przed nią. – Tak. – Nie znam pana. Na​zwi​sko? – To nie​istot​ne. Mu​szę z pa​nem po​mó​wić na osob​no​ści. – Za​tem przejdź​my się ka​wa​łek. Co ma mi pan do po​wie​dze​nia? Wsta​łem od gry, chciał​bym za​raz wró​cić. – Pan Ca​ven​hurst jest z pa​nem? – Ca​ven​hurst? Nie. Dziś w ogó​le się nie wi​dzie​li​śmy. Wy​da​ła wes​tchnie​nie ulgi. – To do​brze. Sły​sza​łem, że jest panu wi​nien spo​rą sumę. – To praw​da. Ale co to pana ob​cho​dzi? – To mój przy​ja​ciel. Przy​cho​dzę pro​sić pana, żeby dał mu pan wię​cej cza​su na spła​tę dłu​gu. – Co za tchórz! Wy​sy​ła do mnie ta​kie​go go​ło​wą​sa? – Za​re​cho​tał. – Choć oczy​wi​ście, ża​den z pani go​ło​wąs, pan​no Ca​ven​hurst! – Zdjął jej ka​pe​lusz; wło​sy roz​sy​pa​ły się na ra​mio​na. – Pięk​ny z cie​bie chło​pak, ko​cha​na, ale mu​siał​bym być chy​ba śle​py, żeby dać się na​brać. – To był je​dy​ny spo​sób, żeby móc z pa​nem po​roz​ma​wiać. Lu​dzie przy​pa​try​wa​li się im z życz​li​wym za​cie​ka​wie​niem. So​phie wy​rwa​ła ka​pe​lusz z rąk ka​pi​ta​na i wło​ży​ła z po​wro​tem, upy​cha​jąc w nie​go wło​sy. – Po​chle​bia mi to. – A nie po​win​no. Wie​dział pan, że Ted​dy nie po​tra​fi się oprzeć ha​zar​do​wi. Dla​cze​go go pan na​ma​wiał do gry? – Nie trze​ba go było na​ma​wiać. Uzmy​sło​wi​ła so​bie, że to praw​da.

– Mógł mu pan od​mó​wić. – Miał​bym od​mó​wić so​bie przy​jem​no​ści osku​ba​nia go z pie​nię​dzy? – On nie ma pie​nię​dzy. – Wiel​ka szko​da, bo musi mi prze​cież za​pła​cić. – Pro​szę mu dać wię​cej cza​su. – A niby z ja​kie​go po​wo​du? – Bo ina​czej w ogó​le nie do​sta​nie pan tych pie​nię​dzy. – Do​praw​dy? – Uśmiech​nął się, uka​zu​jąc uła​ma​ny ząb. – Wi​dzę inne wyj​ście. Ten pani strój bu​dzi moje uśpio​ne żą​dze. Cały czas my​ślę, jak by to było mieć w łóż​ku mło​de​go chłop​ca, któ​ry po​tem oka​zu​je się pięk​ną dziew​czy​ną. Za taką przy​jem​ność mógł​bym da​ro​wać dług pani bra​tu. – Co za plu​ga​stwo! Wzru​szył ra​mio​na​mi. – Za​tem Ted​dy musi coś wy​my​ślić. Niech mu pani przy​po​mni, że za każ​dy dzień na​li​czam pro​cent. Wró​ci​ła na Mo​unt Stre​et, nie​po​mna, że zdra​dza​ją ją wy​sy​pu​ją​ce się spod ka​pe​lu​sza wło​sy i drob​ny krok. W gło​wie jej wi​ro​wa​ło. Po​zna​ła się na ka​pi​ta​nie już za pierw​szym ra​zem. Skó​ra jej cier​pła na jego wi​dok. We​szła do domu bocz​ny​mi drzwia​mi i po​bie​gła na górę, żeby się prze​brać. Po​kój Ted​dy’ego wy​glą​dał do​kład​nie tak jak po​przed​nio. Odło​ży​ła ubra​nia na miej​sce, wró​ci​ła do sie​bie, usia​dła na łóż​ku i skry​ła twarz w dło​niach. Tak za​sta​ła ją Bes​sie, gdy przy​szła po​móc jej ubrać się na ko​la​cję. – Coś się sta​ło, pan​no So​phie? – Nic… Wi​dzia​ła pani może Ted​dy’ego? – Od rana nie wi​dzia​łam. – Za​sta​na​wiam się, gdzie się po​dzie​wa. – Nie​ba​wem wró​ci. Pa​nien​ka wy​cho​dzi dziś wie​czo​rem? – Nie. Przy​cho​dzą pań​stwo Mal​tho​use. – To może wło​ży pa​nien​ka tę ró​żo​wą, je​dwab​ną suk​nię w ró​życz​ki? Bes​sie naj​wy​raź​niej w ogó​le nie przej​mo​wa​ła się nie​obec​no​ścią Ted​dy’ego i naj​praw​do​po​dob​niej nie mia​ła po​ję​cia o jej po​po​łu​dnio​wej eska​pa​dzie. So​phie zja​dła ko​la​cję z ciot​ką i Mar​ga​ret. Dwie pa​nie na szczę​ście mia​ły całe mnó​stwo te​ma​tów do plo​tek i nie za​uwa​ży​ły, że So​phie jest mil​czą​ca. – My​śla​łam, że Edward zje z nami – po​wie​dzia​ła Em​me​li​ne. – Miał być czwar​ty do wi​sta. Pań​stwo Mal​tho​use przy​szli na zwy​cza​jo​wą par​tyj​kę To​wa​rzy​szy​ła im Cas​sie. W Ra​ne​lagh Gar​dens mo​gła do woli cie​szyć się to​wa​rzy​stwem wi​ceh​ra​bie​go i była za to wdzięcz​na So​phie. Znów więc zo​sta​ły przy​ja​ciół​ka​mi. Mar​ga​ret usia​dła do wi​sta jako czwar​ta, mło​de damy mia​ły więc dużo cza​su dla sie​bie. Cas​sie nie kry​ła za​chwy​tu. – Jest jesz​cze mil​szy, niż my​śla​łam – po​wie​dzia​ła o wi​ceh​ra​bim Kim​ber​ley. – Z wiel​ką uwa​gą mnie słu​chał i pra​wie we wszyst​kim się ze mną zga​dzał. Kie​dy się po​tknę​łam, wziął mnie pod rękę i pod​trzy​mał. Na pew​no już nie​dłu​go bę​dzie chciał po​roz​ma​wiać z tatą.

So​phie nie za​mie​rza​ła po​zba​wiać przy​ja​ciół​ki złu​dzeń. Na wszel​ki wy​pa​dek bar​dzo uwa​ża​ła, by nie za​jąk​nąć się choć​by sło​wem, że na​za​jutrz wy​bie​ra się z wi​ceh​ra​bią na prze​jażdż​kę. Mia​ła na​dzie​ję, że ciot​ka o tym nie wspo​mni. – Cas​sie, sły​sza​łam, że pięk​nie grasz na pia​no​for​te – po​wie​dzia​ła, chcąc czym prę​dzej za​koń​czyć te​mat wi​ceh​ra​bie​go. – Może za​grasz coś dla nas? – Och, nie wiem… – Tak, tak, Cas​san​dro – wtrą​ci​ła jej mat​ka, zdra​dza​jąc się, że słu​cha ich roz​mo​wy. – Za​graj to, co ostat​nio ćwi​czy​łaś. – Pro​szę, za​graj – do​da​ła So​phie. – Ja nie po​tra​fię. Papa po​wie​dział, że lek​cje dla mnie to stra​ta pie​nię​dzy, więc zre​zy​gno​wa​łam. Cas​sie po​de​szła do in​stru​men​tu i usia​dła. Gra​ła pięk​nie. Lord Kim​ber​ley bez wąt​pie​nia to do​ce​ni. So​phie mo​gła się po​chwa​lić je​dy​nie re​pu​ta​cją awan​tur​ni​cy i bra​tem – na​ło​go​wym ha​zar​dzi​stą. Jej okla​ski i po​chwa​ły po za​koń​cze​niu krót​kie​go utwo​ru były jed​nak szcze​re. – Bis! – za​wo​ła​ła. Cas​sie gra​ła, do​pó​ki par​tia wi​sta nie do​bie​gła koń​ca. Po wyj​ściu go​ści ciot​ka przy​po​mnia​ła so​bie o Kim​ber​leyu. – Nie po​wie​dzia​łaś Cas​san​drze, że ju​tro wy​bie​rasz się na prze​jażdż​kę z wi​ceh​ra​bią – rze​kła. – Oj, za​po​mnia​łam. Ciot​ka uśmiech​nę​ła się. – To bar​dzo roz​trop​ne z two​jej stro​ny, moja dro​ga. Uwa​żasz, że wi​ceh​ra​bia rze​czy​wi​ście oświad​czy się Cas​san​drze, czy dziew​czy​na tyl​ko próż​no się łu​dzi? – Nie wiem, cio​ciu, ja​kie są jego za​mia​ry. – Nikt tego nie wie. Ale prze​cież nie za​pro​sił​by cię na prze​jażdż​kę, gdy​by pra​gnął oświad​czyć się in​nej. – Może chce mi o tym po​wie​dzieć. – A po co miał​by to ro​bić? Chy​ba że czu​je, że masz do nie​go sła​bość i chce wszyst​ko tak​tow​nie wy​ja​śnić. – Och, cio​ciu, co za non​sens. – Zo​ba​czy​my. Idę się po​ło​żyć. Ra​dzę ci zro​bić to samo, je​śli masz wstać o od​po​wied​niej po​rze na prze​jażdż​kę. Na bra​cisz​ka w każ​dym ra​zie nie cze​kaj. Nie wia​do​mo, kie​dy wró​ci. Ka​za​łam zo​sta​wić mu zim​ną ko​la​cję. Po​łóż mu ja​kiś bi​le​cik na tej tacy, by wie​dział, że z rana ma ci to​wa​rzy​szyć… Gdy na​stęp​ne​go dnia rano So​phie ze​szła na dół ubra​na do jaz​dy, stwier​dzi​ła, że i taca, i jej li​ścik po​zo​sta​ły nie​tknię​te. Po​sła​ła lo​ka​ja, aby spraw​dził, czy brat jest w po​ko​ju. Oka​za​ło się, że w łóż​ku Ted​dy’ego nikt nie spał mi​nio​nej nocy. Przy​po​mnia​ły jej się sło​wa bra​ta o za​uł​ku i po​de​rżnię​tym gar​dle. Może sta​ło mu się coś strasz​ne​go? Nie mia​ła jed​nak cza​su na roz​my​śla​nia, bo wła​śnie wpro​wa​dzo​no Ada​ma. Skło​nił się. – Dzień do​bry, pan​no Ca​ven​hurst. Wi​dzę, że jest pani go​to​wa. – Tak, ale nie je​stem pew​na… – Cze​go?

– Czy mogę je​chać. Nie ma Ted​dy’ego. A po​wi​nien nam to​wa​rzy​szyć. – Gdzie on się po​dzie​wa? – Nie wiem. Nie wró​cił do domu na noc. – Po​pro​szę za​tem sta​jen​ne​go. Czy to wy​star​czy? – Oczy​wi​ście, cho​ciaż moja re​pu​ta​cja i tak już le​gła w gru​zach. Po​ło​żył jej dłoń na ra​mie​niu. – Nie​po​koi się pani o bra​ta. – Ow​szem. – My​ślę, że nie​po​trzeb​nie się pani mar​twi. Brat pew​nie gdzieś hula z kom​pa​na​mi, a może na​wet zna​lazł so​bie inne, przy​jem​niej​sze to​wa​rzy​stwo. – Tak pan my​śli? – Prze​cież jest mło​dy i musi się wy​szu​mieć. Kie​dy wró​ci​my z prze​jażdż​ki, za​pew​ne bę​dzie już w domu, skru​szo​ny. – Jak zwy​kle. – Chodź​my. Ko​nie nie po​win​ny tak stać na uli​cy. Je​śli brat nie zja​wi się przed na​szym po​wro​tem, obie​cu​ję, że go po​szu​kam. Wy​szła za Ada​mem na uli​cę, gdzie stał jego gnia​dosz i pięk​na kasz​ta​no​wa klacz, trzy​ma​ne za wo​dze przez ma​łe​go urwi​sa. Adam dał mu czte​ro​pen​sów​kę i ka​zał ku​pić so​bie po​rząd​ny obiad. Chło​pa​czek aż pod​sko​czył z ra​do​ści. – Co pani o niej są​dzi? – za​py​tał Adam, przej​mu​jąc wo​dze kasz​ta​no​wej kla​czy i pod​pro​wa​dza​jąc ją do So​phie. – Na​zy​wa się Swift. – I jest szyb​ka? – Prze​ko​na się pani. – Po​chy​lił się i zro​bił dla niej sto​pień z dło​ni, po czym pod​sa​dził na sio​dło. Wzię​ła wo​dze, wsu​nę​ła sto​pę w strze​mię i roz​po​star​ła spód​ni​cę. – Za​sta​na​wiam się, czy jej nie ku​pić – do​dał – i cie​kaw je​stem pani opi​nii. – Mo​jej opi​nii, mi​lor​dzie? A cóż ja mogę panu po​wie​dzieć no​we​go o ko​niach? – Na przy​kład to, czy wy​god​nie się na niej je​dzie i czy do​brze re​agu​je na wo​dze. – Prze​cież sam pan może się o tym prze​ko​nać. – Tak, ale nie z dam​skim sio​dłem. – Za​tem pan chce ją ku​pić dla damy? – Nie​wy​klu​czo​ne. – Och. – Nie był żo​na​ty, nie miał cór​ki, mo​gło więc cho​dzić tyl​ko o ko​chan​kę lub kan​dy​dat​kę na żonę. Może Cas​sie? Do​siadł gnia​de​go; po​je​cha​li stę​pa przez Mo​unt Stre​et, a po​tem Park Lane do wej​ścia do Hyde Par​ku. Pa​no​wał duży ruch i do​pie​ro w par​ku mo​gli je​chać obok sie​bie. – Na​resz​cie mamy ład​ne lato – po​wie​dział. – Zbio​ry pew​nie będą uda​ne. Cie​szy mnie to po tak mar​nym roku jak ubie​gły. Zer​k​nął na nią z boku, ona jed​nak pa​trzy​ła na wprost, po​nad usza​mi kla​czy. – Po​ga​lo​pu​je​my? Aby to uczy​nić, mu​sie​li zmie​nić tra​sę ze wzglę​du na in​nych jeźdź​ców. Adam ru​szył pierw​szy, po nim So​phie i za​raz zo​sta​wi​li tłum za sobą. Do​tar​li pod kępę drzew i tam za​trzy​ma​li się na od​po​czy​nek. – Co pani są​dzi o Swift? – za​py​tał, gdy zsie​dli, a ko​nie za​czę​ły sku​bać tra​wę. Przez gło​wę prze​bie​ga​ły jej ty​sią​ce my​śli. Nie czu​ła się upraw​nio​na do wy​da​wa​nia opi​nii, przez cały czas za​sta​na​wia​ła się, dla kogo jest prze​zna​czo​na, a do tego

do​cho​dzi​ła nie​usta​ją​ca oba​wa o Ted​dy’ego. – Każ​da dama by​ła​by za​chwy​co​na ta​kim ko​niem. Nie wi​dzę żad​nych wad. – Ale jest chy​ba tro​chę zbyt spo​koj​na jak dla pani? – Pew​nie po​czu​ła​by przy​pływ ener​gii, gdy​by zo​ba​czy​ła roz​le​głe te​re​ny. – Ma pani ra​cję. Pu​ścił luź​no wo​dze swo​je​go wierz​chow​ca i pod​szedł do niej. Po​czu​ła, jak jej ser​ce przy​spie​sza. – Te​raz pro​szę mi po​wie​dzieć, co jest nie tak. – Nic. Mó​wi​łam panu, nie wi​dzę żad​nych wad. – Nie mó​wię o ko​niu. – Wszyst​ko jest w po​rząd​ku, mi​lor​dzie. Cze​mu pan pyta? – Czu​ję, że dzie​je się coś nie​po​ko​ją​ce​go. – Nie, nie. – Ależ tak. Niech zgad​nę. To pani brat spro​wa​dza mar​sa na pani czo​ło i po​zba​wia pani po​licz​ki ko​lo​ru. Czy do​brze mó​wię? Ła​twiej było przy​tak​nąć, niż sa​mej po​wie​dzieć praw​dę. – Nie było go całą noc. Oba​wiam się, że sta​ło mu się coś złe​go. – Dla​cze​go pani tak są​dzi? – Bo… bo wo​kół czai się tylu zło​dziei i ban​dy​tów. Wziął ją za ra​mio​na i ob​ró​cił twa​rzą ku so​bie. – A te​raz pro​szę spoj​rzeć mi w oczy i po​wie​dzieć praw​dę. Ser​ce mnie boli, gdy wi​dzę pa​nią w ta​kim sta​nie. – Mi​lor​dzie… – Będę więc da​lej zga​dy​wać, je​śli pani po​zwo​li. Brat to​nie w dłu​gach i zwró​cił się do pani o po​moc. – Nie zro​bił​by tego. Wie, że nie je​stem w sta​nie mu po​móc. – Na​le​ża​ło​by go po​rząd​nie wy​chło​stać! – rzu​cił Adam ze zło​ścią. – Och, nie! On nie jest ni​cze​mu win​ny. To na​łóg. – Wi​dzę, że mi​łość na​praw​dę wszyst​ko wy​ba​cza. – Jedź​my już do domu i zo​ba​czy​my, czy wró​cił – po​pro​si​ła. – Nie po​tra​fię cie​szyć się jaz​dą, kie​dy się o nie​go nie​po​ko​ję. – Do​brze. Po​mógł jej wsiąść, po​tem sam wsko​czył na sio​dło. – Wi​dzia​ła pani ostat​nio ka​pi​ta​na Mo​ore’a? – za​py​tał. Za​sko​czo​na, bez​wied​nie za​ci​snę​ła dło​nie na wo​dzach i Swift się spło​szy​ła. Uspo​ka​ja​nie kla​czy dało So​phie czas na od​po​wiedź. – Nie. A cze​mu pan pyta? – Bo pani brat jest za​pew​ne tam, gdzie ka​pi​tan. – Ka​pi​tan też go nie wi​dział. – Prze​cież mó​wi​ła pani, że się z nim ostat​nio nie wi​dzia​ła. – Ach, za​po​mnia​łam. Spo​tka​łam go przy​pad​ko​wo wczo​raj i mi to po​wie​dział. – Aha. Wie​dzia​ła, że Adam jej nie wie​rzy, ale nie była go​to​wa na wy​zna​nie praw​dy. Nie mo​gła mu też po​wie​dzieć, ja​kie roz​wią​za​nie za​su​ge​ro​wał Ted​dy, bo to by go po​sta​wi​ło w bar​dzo nie​zręcz​nej sy​tu​acji. Dal​szą dro​gę od​by​li w mil​cze​niu.

Gdy pod​je​cha​li pod dom ciot​ki, Adam zsiadł i wy​cią​gnął rękę, by po​móc So​phie. Ze​śli​znę​ła się z sio​dła pro​sto w jego ob​ję​cia. Przy​trzy​mał ją tro​chę dłu​żej, niż wy​pa​da​ło, na tyle dłu​go, że po​czu​ła jego cie​pło i bi​cie ser​ca. Pu​ścił ją i się uśmiech​nął. – Zo​bacz​my, czy pani brat już wró​cił. Ted​dy’ego jed​nak wciąż nie było i już na​wet lady Car​tro​se za​czy​na​ła się nie​po​ko​ić. – Czło​wiek cią​gle sły​szy okrop​ne opo​wie​ści o na​pa​dach na dro​dze i in​nych okro​pień​stwach – po​wie​dzia​ła Ada​mo​wi. – Wy​sła​łam po​słań​ca do pani Mal​tho​use i do lady Mar​tin​da​le, ale nie wi​dzia​ły go od cza​su pik​ni​ku. Do klu​bów dla dżen​tel​me​nów pójść nie mogę. Czy pan go ostat​nio gdzieś wi​dział, mi​lor​dzie? – Nie​ste​ty, nie, mi​la​dy. Ale pro​szę się nie nie​po​ko​ić. Za​pro​wa​dzę Swift do staj​ni, a po​tem po​szu​kam pana Edwar​da. – Po​szu​ka go pan? Jest pan dla nas bar​dzo uprzej​my, nie​praw​daż, So​phie? – Tak, to bar​dzo miło z pana stro​ny. Ale czy to nie po​krzy​żu​je pań​skich pla​nów? – Te spra​wy mogą po​cze​kać – od​parł. – Znaj​dę pana Ca​ven​hur​sta i przy​pro​wa​dzę z po​wro​tem do domu. – A je​śli to się panu nie uda? – za​py​ta​ła So​phie. – To wró​cę i zdam spra​woz​da​nie. Czy ma​cie pa​nie pla​ny na dzi​siej​sze po​po​łu​dnie? – Tyl​ko prze​jażdż​kę po​wo​zem na drob​ne za​ku​py – od​po​wie​dzia​ła lady Car​tro​se. – Mo​że​my to prze​ło​żyć. Wie​czo​rem wszy​scy wy​bie​ra​my się do ope​ry. – My​ślę, że do tego cza​su zdo​łam zna​leźć pana Edwar​da. Wy​ru​szył na po​szu​ki​wa​nia. Sta​wiał na to, że bez​tro​ski mło​dzie​niec sie​dzi w jed​nym z klu​bów i po​grą​ża się co​raz głę​biej w dłu​gach. Stryj Ada​ma, brat ojca, też zła​pał bak​cy​la ha​zar​du. Adam do​brze wie​dział, jak zgub​ny wpływ ma na​łóg na ży​cie ro​dzi​ny. Stra​ci​li cały ma​ją​tek, a na ko​niec stryj po​peł​nił sa​mo​bój​stwo. Adam trosz​czył się o jego żonę i cór​kę. Nie chciał​by, aby So​phie do​świad​czy​ła cze​goś po​dob​ne​go. Zo​sta​wił ko​nie w staj​ni i udał się pie​szo na St. Ja​mes, gdzie mie​ści​ła się więk​szość klu​bów dla dżen​tel​me​nów. W żad​nym nie było Ted​dy’ego. Toby Mo​ore też go nie wi​dział, a chciał go zna​leźć jak mało kto. – Jest mi wi​nien pie​nią​dze, a ja ich po​trze​bu​ję – oświad​czył ka​pi​tan. – Nie wiesz, gdzie się po​dzie​wa? – Nie mam po​ję​cia. I to samo po​wie​dzia​łem tej dzier​lat​ce. – Dzier​lat​ce? – No, jego sio​strze. – Przy​szła tu​taj? – Ada​mo​wi nie uda​ło się ukryć zdzi​wie​nia. – A jak​że, w ubra​niu bra​ta, z wło​sa​mi scho​wa​ny​mi pod ka​pe​lu​szem. Mu​szę przy​znać, że wy​glą​da​ła bar​dzo po​nęt​nie. Adam ze​sztyw​niał. Czy So​phie po​stra​da​ła zmy​sły? Damy nie za​pusz​cza​ły się na St. Ja​mes, a już na pew​no nie pró​bo​wa​ły wcho​dzić do klu​bów. – Szu​ka​ła bra​ta. – Przede wszyst​kim przy​szła mnie bła​gać, że​bym dał mu wię​cej cza​su. – A ty się nie zgo​dzi​łeś. – Prze​ciw​nie, po​wie​dzia​łem, że je umo​rzę… oczy​wi​ście w za​mian za pew​ną przy​-

słu​gę. Od​mó​wi​ła. Adam do​my​ślał się, jaką przy​słu​gę miał na my​śli ka​pi​tan. Bez​wied​nie za​ci​snął dło​nie w pię​ści. – Za kogo ją masz? To dama. – Da​mom też zda​rza​ją się… przy​go​dy. – Ra​dzę ci dać spo​kój pan​nie Ca​ven​hurst. Ona ci nie po​mo​że od​zy​skać dłu​gu. Ile on w ogó​le wy​no​si? – Pięć ty​się​cy sie​dem​set sześć​dzie​siąt gwi​nei. – Nie​źle go osku​ba​łeś. – Praw​da, cał​kiem nie​źle. – Uśmie​chał się z taką sa​tys​fak​cją, aż Adam miał ocho​tę ude​rzyć go w twarz. – Ale za​słu​żył so​bie na to. Przy​czy​nił się do ze​rwa​nia bar​dzo ko​rzyst​nej umo​wy z moim przy​ja​cie​lem, lor​dem Bol​so​ve​rem. Stra​ci​łem na tym wie​le ty​się​cy, a lord stra​cił na uro​dzie. – To nie ma nic wspól​ne​go z pan​ną Ca​ven​hurst. – Nie ma. Z tobą też nie. Więc nie wtrą​caj się w nie swo​je spra​wy, Kim​ber​ley. – To są moje spra​wy. – No, no! Cie​ka​we, co by po​wie​dzia​ła na to pan​na Mal​tho​use? – Ju​tro prze​ślę ci te pie​nią​dze – wy​ce​dził Adam. – Pięć ty​się​cy sie​dem​set sześć​dzie​siąt gwi​nei. – Do ju​tra ta suma wzro​śnie o ko​lej​ne dzie​sięć pro​cent. Adam nie za​mie​rzał się tar​go​wać. – Do​ło​żę jesz​cze pięć​set gwi​nei z okła​dem, ale mu​sisz mi wy​sta​wić po​kwi​to​wa​nie i zo​bo​wią​zać się, że ni​g​dy wię​cej nie bę​dziesz grać z pa​nem Ca​ven​hur​stem. A naj​le​piej gdzieś wy​jedź. – Prze​cież nie tyl​ko ja gram w kar​ty. Ted​dy za​raz so​bie znaj​dzie ko​goś in​ne​go. Na przy​kład Reg​gie​go, Dic​ka albo Ber​tie​go Go​ran​ge’a. Zaj​rzyj so​bie do książ​ki za​kła​dów, to zo​ba​czysz coś cie​ka​we​go. Uśmiech​nął się zło​śli​wie, gdy Adam za​raz po​pro​sił o książ​kę. Otwo​rzył ją i prze​czy​tał: „Pan Edward Ca​ven​hurst sta​wia ty​siąc gwi​nei, że sir Re​gi​nald Sway​le do koń​ca lip​ca nie za​rę​czy się z pan​ną So​phie Ca​ven​hurst. Pan Ca​ven​hurst zo​bo​wią​zu​je się w ża​den spo​sób nie wpły​wać na de​cy​zję pan​ny So​phie Ca​ven​hurst”. Pod spodem wid​nia​ła data, pierw​sze​go maja, i pod​pi​sy obu dżen​tel​me​nów. Dru​gi po​dob​ny za​kład do​ty​czył Ri​char​da Fan​sha​we’a, trze​ci – lor​da Go​ran​ge’a. To wszyst​ko zo​sta​ło omó​wio​ne jesz​cze przed przy​jaz​dem So​phie do Lon​dy​nu. Adam gło​śno za​trza​snął księ​gę. – Jak do tego do​szło? – za​py​tał sze​fa klu​bu. – Gra​li w kar​ty i na​rze​ka​li, że ich od​trą​ci​ła. Każ​dy z nich był prze​ko​na​ny, że na​kło​ni pan​nę Ca​ven​hurst do zmia​ny zda​nia. Za​kła​da​li się o to. I wte​dy wtrą​cił się pan Ca​ven​hurst. Po​wie​dział, że jego sio​stra jest zbyt upar​ta, by zmie​nić zda​nie, i że on twier​dzi, że żad​ne​mu się nie uda. Wzię​li go za sło​wo. Cie​ka​we, czy So​phie o tym wie, po​my​ślał Adam. – A kie​dy ostat​ni raz pan wi​dział pana Ca​ven​hur​sta? – Dwa dni temu. Adam spę​dził resz​tę dnia na po​szu​ki​wa​niach Ted​dy’ego, jed​nak ża​den zna​jo​my go

nie wi​dział. Być może mło​dzie​niec po​je​chał do domu, do Ha​dlea. Wró​cił na Mo​unt Stre​et, aby zdać re​la​cję pa​niom. Były już ubra​ne do ope​ry. – Może pan Edward po​je​chał do Ha​dlea – za​su​ge​ro​wał. – Ra​czej by nam o tym po​wie​dział – stwier​dzi​ła So​phie. – Poza tym nie chciał mó​wić ojcu o… – Głos jej się za​ła​mał. – Ma ja​kichś przy​ja​ciół w Lon​dy​nie, u któ​rych mógł​by się za​trzy​mać? – Przy​cho​dzi mi do gło​wy tyl​ko sir Re​gi​nald i pan Fan​sha​we. – Py​ta​łem ich. Nie wi​dzie​li go. – Po​wie​dział im pan, że za​gi​nął? – Je​dy​nie to, że go szu​kam i że nie ma go w domu. – Po​win​ny​śmy zgod​nie z pla​nem je​chać do ope​ry – oświad​czy​ła lady Car​tro​se. – Nie mo​że​my do​pu​ścić, aby w to​wa​rzy​stwie za​czę​to plot​ko​wać na ten te​mat. Po​wie​my, że Edwar​da za​trzy​ma​ły waż​ne spra​wy ojca. Poza tym Edward wie, do​kąd się wy​bie​ra​my. Może przy​je​dzie do ope​ry. – Od​wró​ci​ła się do Ada​ma. – A pan się tam wy​bie​ra, mi​lor​dzie? – Nie, będę szu​kał da​lej. Wró​cę tu ju​tro. – Zu​peł​nie za​po​mniał, że pla​no​wał na​za​jutrz wy​je​chać z Lon​dy​nu.

ROZDZIAŁ ÓSMY Znik​nię​cie Ted​dy’ego mar​twi​ło So​phie tak bar​dzo, że nie mo​gła sku​pić się na ope​rze. Pod​czas prze​rwy do loży we​szli Reg​gie i Ri​chard, a za​raz po​tem lord Go​ran​ge. Za​bie​ga​li o jej wzglę​dy, choć nie była w sta​nie za​szczy​cić ich uwa​gą. A kie​dy po​ja​wi​li się lor​do​stwo Mar​tin​da​le z Lucy, mia​ła ocho​tę uciec z krzy​kiem. – Gdzie jest twój brat? – za​py​ta​ła Lucy. – By​łam pew​na, że tu bę​dzie i po​tem pój​dzie z nami na ko​la​cję. Obie​cał, że po​roz​ma​wia z oj​cem. – Za​trzy​ma​ły go waż​ne spra​wy – od​po​wie​dzia​ła So​phie. – Mam na​dzie​ję, że do nas do​łą​czy. – A mó​wił ci… – Że się oświad​czył? Tak. – Je​stem taka szczę​śli​wa. Oka​za​ło się, że nie mu​sia​łam jeź​dzić do Lon​dy​nu, żeby po​znać wy​ma​rzo​ne​go męż​czy​znę. – Na to wy​glą​da. Moje gra​tu​la​cje. – W in​nej sy​tu​acji So​phie cie​szy​ła​by się ich szczę​ściem, te​raz jed​nak my​śla​ła tyl​ko o tym, że nie​dłu​go trze​ba bę​dzie po​wia​do​mić Lucy o znik​nię​ciu Ted​dy’ego. – A ty, So​phie? – za​py​ta​ła szep​tem Lucy. – Przyj​miesz oświad​czy​ny sir Re​gi​nal​da czy pana Fan​sha​we’a? Bo nie wy​obra​żam so​bie, że przy​pad​nie ci do gu​stu lord Go​ran​ge, choć jest z nich naj​bo​gat​szy. – Tak? Nie wie​dzia​łam. – Tata tak mówi. Prze​rwa​ło im wej​ście pani Mal​tho​use i Cas​san​dry. W loży zro​bi​ło się bar​dzo tłocz​no. Pań​stwo Mar​tin​da​le wy​szli, ustę​pu​jąc miej​sca nowo przy​by​łym. Cas​sie od​cią​gnę​ła So​phie w kąt. – Co ro​bi​łaś z wi​ceh​ra​bią Kim​ber​ley? – Co masz na my​śli?! – Sta​jesz na uszach, żeby go mi ode​brać. Po​wie​dzia​łaś, że nie je​steś nim za​in​te​re​so​wa​na, a tu na​gle na oczach wszyst​kich jeź​dzisz z nim kon​no. I to tyl​ko we dwo​je. Tak się nie robi, So​phie. – Py​tał mnie o zda​nie w spra​wie ko​nia, któ​re​go chce ku​pić. Cas​sie za​śmia​ła się iro​nicz​nie. – A co ty wiesz o ko​niach, cze​go on by nie wie​dział? – Nic. Py​tał tyl​ko, czy moim zda​niem ten koń był​by od​po​wied​ni dla damy. – Ja​kiej damy? – Tego nie po​wie​dział. – Och! Cas​sie za​my​śli​ła się, a po chwi​li jej twarz się wy​po​go​dzi​ła. – A jaki to był koń? – Prze​ślicz​na kasz​tan​ka. Za​zdrosz​czę tej da​mie. – Czy​li to nie ty?

– Cas​sie, oczy​wi​ście, że nie. Prze​cież ci mó​wi​łam… – Wiem. Prze​pra​szam. Da​lej je​ste​śmy przy​ja​ciół​ka​mi, praw​da? – Oczy​wi​ście. – A gdzie się dzi​siaj wi​ceh​ra​bia po​dzie​wa? – Nie mam po​ję​cia. Czy nie miał się po​ja​wić tu​taj? – My​śla​łam, że przyj​dzie do loży, a po​tem zje z nami ko​la​cję. – Na pew​no ma waż​ne spra​wy. Nie przy​je​chał do Lon​dy​nu tyl​ko dla przy​jem​no​ści. – Masz ra​cję – stwier​dzi​ła po na​my​śle Cas​san​dra. – Mu​szę już iść. Zo​ba​czy​my się ju​tro? – Nie wiem, Cas​sie. Nie wiem jesz​cze, ja​kie są pla​ny cio​ci. Cas​sie wy​szła z ro​dzi​ca​mi, a So​phie wró​ci​ła na miej​sce, by oglą​dać dru​gi akt ope​ry. Jej my​śli krą​ży​ły jed​nak głów​nie wo​kół bra​ta i wi​ceh​ra​bie​go Kim​ber​ley. Ted​dy mógł pójść na kar​ty nie tyl​ko do klu​bów dla dżen​tel​me​nów, ale i do roz​ma​itych ka​wiarń albo wręcz do ob​skur​nych do​mów gry, gdzie nikt go nie znał. Adam po​świę​cił resz​tę wie​czo​ru i więk​szość nocy na od​wie​dza​nie tych przy​byt​ków. Nikt nie sły​szał o Edwar​dzie Ca​ven​hur​ście. Na wy​pa​dek, gdy​by przed​sta​wiał się ina​czej, Adam po​da​wał ry​so​pis. Ni​g​dzie nie na​tra​fił choć​by na ślad Ted​dy’ego i po​sta​no​wił wró​cić do domu, do Wyn​dham Ho​use, trzy​ma​jąc się ru​chli​wych ulic. Na​za​jutrz o dzie​wią​tej rano po​ja​wił się na Mo​unt Stre​et i za​stał So​phie sa​mot​nie je​dzą​cą śnia​da​nie. Mo​gła po​pro​sić Bes​sie albo ko​goś ze służ​by o to​wa​rzy​sze​nie im w roli przy​zwo​it​ki, tym​cza​sem je​dy​nie za​chę​ci​ła go, by usiadł, i na​la​ła mu go​rą​cej cze​ko​la​dy. Za​uwa​żył, że trzę​są jej się dło​nie. Brat nie wró​cił do domu. – Cze​goś się pan do​wie​dział, mi​lor​dzie? – Nie​ste​ty, ni​cze​go. Od​wie​dzi​łem całe mnó​stwo klu​bów i ka​wiarń w ca​łym Lon​dy​nie. Nikt go nie wi​dział. – Mu​sia​ło się mu stać coś złe​go. Wspo​mi​nał mi, że się boi, że znaj​dą go w za​uł​ku z po​de​rżnię​tym gar​dłem. – Głos jej się za​ła​mał. – Jak mógł pani coś ta​kie​go po​wie​dzieć? – Na​krył jej dłoń swo​ją. – To nie​do​rzecz​ne, So​phie, i do​brze o tym wiesz. Ka​pi​tan Mo​ore nie jest mor​der​cą. Bez​wied​nie zwró​cił się do niej po imie​niu. Na szczę​ście tego nie za​uwa​ży​ła. Po​sta​no​wił nie prze​pra​szać. – Nie oka​za​łam Ted​dy’emu współ​czu​cia i te​raz tego ża​łu​ję. – Jest pani pew​na, że nie wró​cił do domu, do Ha​dlea? – Ni​cze​go już nie je​stem pew​na. Ale nie mie​ści mi się w gło​wie, że mógł​by mnie tak zo​sta​wić w Lon​dy​nie. Jak mam te​raz wró​cić stąd do domu? – Chce pani wra​cać? Je​śli tak, z przy​jem​no​ścią pa​nią od​wio​zę. – Mi​lor​dzie, nie śmia​ła​bym o to pana pro​sić. Jest de​biu​tanc​ki bal Cas​sie… – Do dia​bła z ba​lem Cas​sie! – Mi​lor​dzie! – Prze​pra​szam. Nie po​wi​nie​nem był użyć ta​kich słów. – Za​wa​hał się. – Czy mó​wi​ła pani ko​muś o za​gi​nię​ciu bra​ta?

– Nie. Ciot​ka Em​me​li​ne uwa​ża, że nie po​win​ny​śmy nic ni​ko​mu mó​wić, choć prze​cież nie da się utrzy​my​wać ta​jem​ni​cy w nie​skoń​czo​ność. Wie pan, jak szyb​ko roz​cho​dzą się plot​ki. Za​pew​ne ka​pi​tan Mo​ore nie bę​dzie trzy​mać ję​zy​ka za zę​ba​mi. – Ka​pi​ta​na Mo​ore’a pro​szę zo​sta​wić mnie. – Mi​lor​dzie, za​da​je pan so​bie zbyt wie​le tru​du z mo​je​go po​wo​du. Nie mogę na to po​zwo​lić. – Do​brze pani wie, że nie może sama prze​szu​ki​wać Lon​dy​nu. A może brat wy​je​chał z mia​sta? – Chy​ba po​win​nam po​słać po Mar​ka. – A co może zro​bić Mark, cze​go nie mógł​bym zro​bić ja? – Nie wiem… – So​phie, list do Mar​ka bę​dzie szedł kil​ka dni, upły​nie też tro​chę cza​su, za​nim Mark tu przy​je​dzie. A ja je​stem tu​taj, do pani dys​po​zy​cji. Po jej po​licz​kach spły​wa​ły łzy. Klęk​nął obok niej i oto​czył ją ra​mio​na​mi. – Ko​cha​nie, nie płacz. Znaj​dzie​my go, wszyst​ko bę​dzie do​brze. A Toby Mo​ore nie bę​dzie już go nę​kał. – Skąd pan to wie? – Po​cią​gnę​ła no​sem. – Roz​ma​wia​łem z nim. – Co po​wie​dział? – Po​win​na wstać, uwol​nić się z jego ob​jęć, ale, ku swe​mu za​sko​cze​niu, nie mia​ła na to ocho​ty. – Chciał je​dy​nie od​zy​skać pie​nią​dze. Za​pro​po​no​wa​łem, że mu je zwró​cę pod wa​run​kiem, że ni​g​dy wię​cej nie usią​dzie z pani bra​tem do gry. – Dla​cze​go pan to zro​bił? – Chcia​łem po​móc. Pro​blem w tym, że to pani bra​ta nie wy​le​czy. Za​pew​ne w tej chwi​li już gra z kimś in​nym. – Obie​cał mi, że rzu​ci ha​zard. – Bę​dzie mu​sia​ła od​dać Ada​mo​wi pie​nią​dze. Kil​ka ty​się​cy! Skąd wziąć taką sumę? – Aha. Obie​cał. – My​śli pan, że nie do​trzy​ma sło​wa? – Cóż… Nie mam wąt​pli​wo​ści, że wte​dy mó​wił to szcze​rze. – Ła​god​nie od​su​nął So​phie i usiadł obok niej. – Będę na​dal szu​kał pani bra​ta, my​ślę jed​nak, że czas zwró​cić się o po​moc. W tym mo​men​cie do po​ko​ju we​szła lady Car​tro​se. – Kim​ber​ley, pan tu​taj? Tak wcze​śnie? – Przy​sze​dłem zdać pa​niom spra​wę z po​szu​ki​wań Edwar​da. – I? – Do​tknę​ła dzban​ka z cze​ko​la​dą. Był pra​wie zim​ny. Cmok​nę​ła z nie​za​do​wo​le​niem i za​dzwo​ni​ła na służ​bę. – Nie​ste​ty, nie do​wie​dzia​łem się ni​cze​go istot​ne​go. – No cóż, mło​dzień​cy by​wa​ją nie​kie​dy bez​myśl​ni. Na ra​zie nie ma się czym nie​po​ko​ić. – Zwró​ci​ła się do słu​żą​cej, któ​ra wła​śnie we​szła: – Lil​ly, przy​nieś go​rą​cą cze​ko​la​dę. I tro​chę kon​fi​tur. So​phie od​cze​ka​ła, aż słu​żą​ca wyj​dzie. – Cio​ciu, to już trzy dni – po​wie​dzia​ła. – Na pew​no po​je​chał na wieś. Tak ro​bią mło​dzi męż​czyź​ni, gdy wpa​ku​ją się w po​waż​ne ta​ra​pa​ty.

– A skąd cio​cia wie, że Ted​dy jest w ta​ra​pa​tach? Ciot​ka lek​ko unio​sła ra​mio​na. – To oczy​wi​ste. Nie​je​den raz wi​dzia​łam go przy zie​lo​nym sto​li​ku. Nie po​tra​fi się opa​no​wać i gra o zbyt wy​so​kie staw​ki. – Mi​la​dy – ode​zwał się Adam. – Roz​py​ty​wa​łem we wszyst​kich za​jaz​dach w oko​li​cy i jak mi wia​do​mo, nie było go w żad​nym dy​li​żan​sie, ani pa​sa​żer​skim, ani pocz​to​wym. – Mógł po​pro​sić ko​goś, aby go za​wiózł. – No tak – przy​znał Adam. – Je​ste​śmy w krop​ce – pod​su​mo​wa​ła So​phie. – Nie do koń​ca. Znam ko​goś, kto bar​dzo nam się przy​da w po​szu​ki​wa​niach. Ten czło​wiek zna mia​sto na wy​lot i ma zna​jo​mo​ści w ta​kich miej​scach, gdzie nie ośmie​li​li​by​śmy się za​pu​ścić. Czy mogę sko​rzy​stać z jego po​mo​cy? – Kto to jest? – Uczci​wy czło​wiek, któ​ry słu​żył mi wier​nie przez lata, a do tego umie trzy​mać ję​zyk za zę​ba​mi. – Co o tym są​dzisz, cio​ciu? – Pro​szę dzia​łać we​dług swe​go uzna​nia, byle tyl​ko to zmie​ni​ło jej po​nu​rą minę – po​wie​dzia​ła ciot​ka do Ada​ma, a po​tem do​da​ła: – Nie mo​żesz tak wy​glą​dać na balu u Cas​san​dry, So​phie. – Bal u Cas​sie! Chy​ba cio​cia nie spo​dzie​wa się, że tam pój​dę? – Mu​sisz pójść na ten bal. Au​gu​sta cię po​le​ci​ła, a Cas​san​dra to two​ja przy​ja​ciół​ka. Nie mo​że​my ich za​wieść. – Po​now​nie zwró​ci​ła się do Ada​ma. – Pan też bę​dzie, praw​da, mi​lor​dzie? Zer​k​nął na So​phie i uśmiech​nął się, wie​dząc, że na pew​no pa​mię​ta jego nie​po​chleb​ną uwa​gę o balu. – Je​śli tyl​ko nie wy​da​rzy się coś nie​prze​wi​dzia​ne​go, przyj​dę na ten bal A te​raz mu​szę się z pa​nia​mi po​że​gnać. – Po​pa​trzył na So​phie. – Pro​szę spró​bo​wać się przez chwi​lę nie przej​mo​wać. – Na​pi​szę chy​ba do Jane i Mar​ka na wy​pa​dek, gdy​by Ted​dy po​ja​wił się w domu – po​wie​dzia​ła So​phie, gdy za Ada​mem za​mknę​ły się drzwi. – Nie chcę pi​sać do ro​dzi​ców, bo będą się nie​po​ko​ić. W każ​dym ra​zie po balu Cas​sie przy​je​dzie po mnie Mark. – Przy​kro mi, dziec​ko, że twój po​byt w Lon​dy​nie nie oka​zał się tak owoc​ny, jak li​czy​łaś. – Ależ to nie two​ja wina, cio​ciu. Poza tym na​praw​dę do​brze się ba​wi​łam, póki Ted​dy nie wpadł w ta​ra​pa​ty. Jesz​cze tak nie​daw​no ze mnie drwił, mó​wił, że za​cho​wu​ję się nie​od​po​wie​dzial​nie. Od​da​ła​bym wszyst​ko, żeby tu był i mógł te sło​wa po​wtó​rzyć. – Jesz​cze nie wszyst​ko stra​co​ne, skar​bie. Je​stem pew​na, że wró​ci ze skru​szo​ną miną. Zo​sta​ły trzy dni. Kto wie, co się jesz​cze zda​rzy? – Masz na my​śli to, że ktoś mi się oświad​czy? Nie, cio​ciu, nic ta​kie​go się nie sta​nie, chy​ba że to bę​dzie któ​ryś z tych pa​nów, któ​rym już od​mó​wi​łam. – Nie za​mie​rzasz zmie​niać zda​nia? – Nie wiem. Być może bę​dzie mi po​trzeb​ny bo​ga​ty mąż…

– Jest jesz​cze wi​ceh​ra​bia Kim​ber​ley. – Cze​mu cio​cia o nim wspo​mi​na? – Och, So​phie, czy ty nie wi​dzisz, że on jest w to​bie za​ko​cha​ny? So​phie wy​ba​łu​szy​ła oczy. – Skąd to cio​ci przy​szło do gło​wy? – Wi​dzę, jak na cie​bie pa​trzy i jak się o cie​bie trosz​czy. Ma ocho​tę cię ob​jąć, ale pa​mię​ta, że mu nie wol​no. Czy męż​czy​zna, któ​ry nie jest za​ko​cha​ny, je​chał​by przez całe mia​sto, żeby ci do​dać otu​chy? – Och, cio​ciu. Wi​ceh​ra​bia nie za​mie​rza po​wtór​nie się że​nić, a poza tym to Cas​sie pla​nu​je go usi​dlić. – A ty po​wie​dzia​łaś kie​dyś, że nie za​mie​rzasz być dru​gą żoną. Ja​kie zna​cze​nie mają oświad​cze​nia, gdy dwa ser​ca biją w jed​nym ryt​mie? – A co cio​cia wie o moim ser​cu? Ciot​ka ro​ze​śmia​ła się. – No​sisz je na dło​ni. Czy to było aż tak oczy​wi​ste? Czy Adam to zo​ba​czył? I Cas​sie? Za​pra​gnę​ła uciec jak Ted​dy i skryć się bez​piecz​nie w Grey​sto​ne Ma​nor u ro​dzi​ców. Po​szła do po​ko​ju śnia​da​nio​we​go i usia​dła przy se​kre​ta​rzy​ku ciot​ki, aby na​pi​sać do Jane i Mar​ka. Nad​szedł dzień balu Cas​sie, a o Ted​dym wciąż nie było żad​nych wie​ści. Jane od​pi​sa​ła, że nie ma go w domu i nie ma po​ję​cia, gdzie prze​by​wa. Adam kil​ka razy zja​wił się przy Mo​unt Stre​et, ale nie miał do​brych wia​do​mo​ści, a poza tym nic nie świad​czy​ło o tym, by So​phie była dla nie​go kimś wię​cej niż przy​ja​ciół​ką. Mu​siał mieć już po​wy​żej uszu i So​phie, i jej nie​zno​śne​go bra​ta. Tym​cza​sem Cas​sie, któ​ra przy​szła po​przed​nie​go dnia, była cała w skow​ron​kach, prze​ko​na​na, że wi​ceh​ra​bia Kim​ber​ley oświad​czy się jej jesz​cze na de​biu​tanc​kim balu, a wkrót​ce po​tem po​da​ru​je jej ko​nia. So​phie z nie​chę​cią uda​ła się na górę do po​ko​ju, aby prze​brać się w suk​nię ba​lo​wą. Bes​sie już cze​ka​ła, żeby jej po​móc. Po​ko​jów​ka tak​że nie była w sta​nie wy​krze​sać z sie​bie ani odro​bi​ny en​tu​zja​zmu. – Pa​nicz Ted​dy jest jak krnąbr​ny uczniak – po​wie​dzia​ła. – Za​wsze chce po​sta​wić na swo​im, a gdy nie może, wpa​da w złość. – Bes​sie, je​steś wo​bec nie​go nie​spra​wie​dli​wa. Gdy​byś tyl​ko wi​dzia​ła, jaki był skru​szo​ny i jak prze​pra​szał… – Sło​wa​mi to się jesz​cze nikt nie najadł. So​phie sta​ła w hal​ce i cze​ka​ła na wło​że​nie błę​kit​nej suk​ni. Wy​jeż​dża​jąc z Ha​dlea do Lon​dy​nu, była pod​eks​cy​to​wa​na jak pen​sjo​nar​ka. Wma​wia​ła so​bie, że to bę​dzie jej se​zon, zo​sta​nie kró​lo​wą wszyst​kich ba​lów i znaj​dzie ko​cha​ją​ce​go męża, któ​ry speł​ni wszyst​kie jej wy​ma​ga​nia. Oka​za​ła się na​iw​na jak dziec​ko. W tym krót​kim cza​sie od wy​jaz​du z domu mu​sia​ła gwał​tow​nie do​ro​snąć i po​zbyć się złu​dzeń. Mi​łość rzą​dzi​ła się swo​imi pra​wa​mi i by​wa​ła nie​odwza​jem​nio​na… Tka​ni​na opa​dła mięk​ki​mi fał​da​mi do stóp. So​phie mia​ła wra​że​nie, że od cza​su, gdy chwa​li​ła się suk​nią przed Cas​sie, mi​nę​ło sto lat. Gdy​by mo​gła cof​nąć czas do po​cząt​ku maja, czy na​dal bła​ga​ła​by ro​dzi​ców o wy​jazd do Lon​dy​nu? A gdy​by tu nie przy​je​cha​ła, czy dane by jej było po​znać wi​ceh​ra​bie​go Kim​ber​ley? Czy w in​nych

oko​licz​no​ściach też zła​mał​by jej ser​ce? – Ślicz​nie pa​nien​ka wy​glą​da. – Głos Bes​sie wy​rwał ją z za​my​śle​nia. – Ale musi pa​nien​ka przy​brać bar​dziej po​god​ną minę. Prze​cież uda​je się pa​nien​ka na naj​waż​niej​szy bal se​zo​nu. So​phie przyj​rza​ła się wła​sne​mu od​bi​ciu w lu​strze. Jej oczy stra​ci​ły blask. Na​wet wło​sy wy​da​wa​ły się ma​to​we. Za to błę​kit​na suk​nia z wy​so​kim sta​nem była prze​pięk​na. Mia​ła do​pa​so​wa​ny sta​nik z łód​ko​wym de​kol​tem i bu​fia​ste rę​ka​wy. Ra​mio​na i głę​bo​ki de​kolt okry​wa​ła do​bra​na od​cie​niem do suk​ni ja​sno​nie​bie​ska ko​ron​ko​wa chu​s​ta. Spód​ni​ca skła​da​ła się z kil​ku warstw, ob​rę​bio​nych srebr​ną wstąż​ką. – Musi pa​nien​ka wziąć się w garść – po​wie​dzia​ła Bes​sie, zaj​mu​jąc się ukła​da​niem lo​ków So​phie i wpla​ta​niem w nie sre​brzy​stej wstąż​ki. – Trze​ba prze​ko​nać wszyst​kich, że nic złe​go się nie dzie​je, że pa​nien​ka jest ra​do​sna jak zwy​kle. Bo ina​czej po​zo​sta​je pa​nien​ce scho​wać się za spód​ni​cą ciot​ki i cze​kać, aż ktoś się zli​tu​je. – Nie po​trze​bu​ję ni​czy​jej li​to​ści. – Pew​nie, że nie. Czy mam pa​nien​kę tro​chę uma​lo​wać, do​dać po​licz​kom ko​lo​ru? Samo szczy​pa​nie to za mało. – Tak, ale pro​szę, tyl​ko odro​bi​nę. Gdy Bes​sie skoń​czy​ła, z za​do​wo​le​niem przyj​rza​ła się swe​mu dzie​łu. – Pro​szę! Chy​ba nie za dużo, praw​da? – Nie. Do​sko​na​le się spi​sa​łaś. – Cza​sa​mi po​ma​ga​łam two​jej mat​ce. – O, tro​chę pu​dru wy​sy​pa​ło się na chu​s​tę. – So​phie zdję​ła ko​ron​ko​wą fi​chu i pró​bo​wa​ła strzep​nąć pu​der, ale tyl​ko go roz​ma​za​ła. Bes​sie się​gnę​ła po chu​s​tę. – Ojej, po​win​nam była przy​kryć pa​nien​kę pe​le​ryn​ką. Spró​bu​ję to zmyć. – Nie trudź się. Je​śli mam wszyst​kich szo​ko​wać, to pój​dę na ca​łość. – So​phie! – Na​szyj​nik tro​chę za​sło​ni mi szy​ję, a rę​ka​wy na​su​nę wy​żej na ra​mio​na. Na​szyj​nik! Do​tknę​ła go, gdy Bes​sie go za​pi​na​ła. Mark z całą pew​no​ścią nie dał Jane bi​żu​te​rii ze stra​sem. Na pew​no był spo​ro wart. Mo​gła​by go sprze​dać i spła​cić dług u wi​ceh​ra​bie​go. Nie mu​sia​ła​by wy​cho​dzić za mąż za żad​ne​go z daw​nych wiel​bi​cie​li. Na​gle po​czu​ła się o wie​le le​piej. Gdy​by tak jesz​cze po​ja​wił się Ted​dy, cały i zdro​wy! Wło​ży​ła pan​to​fle, okry​ła się je​dwab​ną chu​s​tą i się​gnę​ła po siat​ko​wą to​re​becz​kę. – Je​stem go​to​wa – oznaj​mi​ła i po​szła do ciot​ki. Lady Car​tro​se, w atła​so​wej suk​ni w ko​lo​rze bur​gun​da i kom​po​nu​ją​cym się z nią ko​lo​ry​stycz​nie tur​ba​nem, cze​ka​ła już na przy​jazd po​wo​zu. Pań​stwo Mal​tho​use sta​li u pod​nó​ża scho​dów i wi​ta​li przy​by​wa​ją​cych go​ści. Cas​sie mia​ła na so​bie bia​łą je​dwab​ną suk​nię, skrom​nie ozdo​bio​ną ha​fto​wa​ny​mi kwia​tusz​ka​mi w pa​ste​lo​wych ko​lo​rach. Wy​so​ki stan owi​ja​ła szar​fa w bar​wach kwiat​ków, zwią​za​na w wiel​ką ko​kar​dę na ple​cach. Po​de​szła, aby uca​ło​wać So​phie. – Pięk​nie wy​glą​dasz – po​wie​dzia​ła So​phie. – Ty też. Nie przy​pusz​cza​łam, że od​wa​żysz się wy​stą​pić w tej suk​ni. – Prze​cież mó​wi​łam, że ją wło​żę.

– Wszy​scy tu są. – Jak to „wszy​scy”? – Sir Re​gi​nald, pan Fan​sha​we i lord Go​ran​ge, za​bój​czo wy​stro​je​ni. – Och, cze​mu ich wszyst​kich za​pro​si​łaś? – Chcę, że​byś była dziś tak samo szczę​śli​wa jak ja. Mu​sisz tyl​ko wy​brać so​bie jed​ne​go z nich. – Wca​le nie mu​szę. Po​wie​dzia​łam, że oni mnie nie in​te​re​su​ją. – So​phie, mu​si​my się prze​su​nąć – wtrą​ci​ła ciot​ka, bio​rąc z rąk lo​ka​ja kar​ne​cik dla So​phie. – Blo​ku​je​my dro​gę na​stęp​nym go​ściom. Prze​szły do ogrom​nej sali ba​lo​wej i ro​zej​rza​ły się do​ko​ła. Z po​miesz​cze​nia usu​nię​to dy​wa​ny i me​ble, z wy​jąt​kiem usta​wio​nych pod ścia​na​mi krze​seł dla przy​zwo​itek, a pod​ło​gę wy​wo​sko​wa​no na wy​so​ki po​łysk. Na pod​wyż​sze​niu w koń​cu sali gra​ła już or​kie​stra. Ścia​ny po​mię​dzy wy​so​ki​mi okna​mi przy​ozdo​bio​no pa​sa​mi lśnią​cej tka​ni​ny, obok sta​ły wa​zo​ny z eg​zo​tycz​ny​mi kwia​ta​mi. Przy​by​ła tu chy​ba po​ło​wa beau mon​de. So​phie, świa​do​ma peł​nych uzna​nia spoj​rzeń mło​dych męż​czyzn i dez​apro​ba​ty ze stro​ny ma​tron, uśmie​cha​ła się ra​do​śnie. Tego wie​czo​ru nikt, ale to nikt, nie ma pra​wa się do​my​ślić, że ktoś zła​mał jej ser​ce. So​phie szła za lady Car​tro​se, któ​ra wy​pa​trzy​ła w tłu​mie lor​do​stwo Mar​tin​da​le. Lucy aku​rat tań​czy​ła z Vin​cen​tem ta​niec lu​do​wy. So​phie na​wet nie zdą​ży​ła usiąść, gdy ob​le​gli ją za​lot​ni​cy. Reg​gie sta​nął przy niej jako pierw​szy. Był ubra​ny od stóp do głów na zie​lo​no, nie wy​łą​cza​jąc fu​la​ru. Tyl​ko ko​szu​lę miał bia​łą. – Pan​no Ca​ven​hurst, czy za​szczy​ci mnie pani na​stęp​nym tań​cem? W mil​cze​niu po​da​ła mu swój kar​ne​cik. Wpi​sał się i od​dał go, po czym od​su​nął się, by zro​bić miej​sce dla Ri​char​da w czar​nym ubra​niu z kon​tra​stu​ją​cą bia​łą ka​mi​zel​ką i fu​la​rem. On tak​że po​pro​sił o ta​niec i wpi​sał się do kar​ne​tu. Po nich pod​szedł lord Go​ran​ge, ubra​ny w sta​ro​świec​kie spodnie, poń​czo​chy i buty z kla​mer​ka​mi. Wszy​scy trzej usta​wi​li się obok niej i cze​ka​li, aż skoń​czy się ta​niec. – Sza​now​ni pa​no​wie – ode​zwa​ła się. – Po​wiedz​cie mi, pro​szę, cze​mu za​wsze trzy​ma​cie się ra​zem? Gdy wi​dzę jed​ne​go z was, za​wsze obok są po​zo​sta​li. – Je​śli o mnie cho​dzi – od​po​wie​dział Reg​gie – to nie mogę do​pu​ścić, aby ktoś inny mnie uprze​dził. Ja pierw​szy po​pro​si​łem pa​nią o rękę i… Ro​ze​śmia​ła się w głos, aż są​sie​dzi się obej​rze​li i zmie​rzy​li ją kar​cą​cy​mi spoj​rze​nia​mi. – Ach tak, czy​li li​czy się ko​lej​ność? – Nie – rzekł lord Go​ran​ge. – Są inne ar​gu​men​ty. Na przy​kład ja mam do za​ofe​ro​wa​nia… – Buty po zmar​łej żo​nie i dwie pół​sie​ro​ty – do​koń​czy​ła za nie​go. – To nie wszyst​ko – od​parł ura​żo​ny. – Je​śli zo​sta​nie pani dru​gą lady Go​ran​ge, ni​cze​go nie bę​dzie pani bra​ko​wa​ło. – A pan, pa​nie Fan​sha​we? Co ma mi pan do po​wie​dze​nia? – To, że ni​cze​go nie bę​dzie pani bra​ko​wa​ło, ro​zu​mie się samo przez się. Mam re​zy​den​cję w mie​ście i po​sia​dłość na wsi, obie w zna​ko​mi​tym sta​nie, o czym by się pani prze​ko​na​ła, gdy​by zgo​dzi​ła się pani je od​wie​dzić. Ni​g​dy nie by​łem żo​na​ty i nie

mam dzie​ci, a przy​naj​mniej nic mi o tym nie wia​do​mo. Nie bę​dzie pani obar​czo​na cię​ża​rem z prze​szło​ści. – To jest po​waż​ny ar​gu​ment – przy​zna​ła pół​gło​sem. – Ale nie de​cy​du​ją​cy. – So​phie, jak mo​żesz tak mó​wić? – ode​zwał się Reg​gie. – Zna​my się od dziec​ka i za​wsze cię po​dzi​wia​łem. Ted​dy do​brze o tym wie. – A co ma do tego Ted​dy? – za​py​ta​ła, wo​dząc wzro​kiem po ich twa​rzach. Mie​li spło​szo​ne miny. – Nic – wy​ją​ka​li. Po​my​śla​ła, że mia​ła ra​cję, po​dej​rze​wa​jąc ja​kieś za​ku​li​so​we roz​gryw​ki. – A wie​cie, gdzie on jest? – za​py​ta​ła. – Nie – po​wie​dział Reg​gie. – To dziw​ne, ale wi​ceh​ra​bia Kim​ber​ley parę dni temu py​tał o to samo. Tak się za​sta​na​wiam… rze​czy​wi​ście nie wi​dzia​łem Ted​dy’ego pra​wie od ty​go​dnia. – Mó​wił, że nie bę​dzie się mie​szał – rzekł Ri​chard. – Do cze​go? – za​py​ta​ła. – Cho​dzi o to, by pani nie po​ma​gał w do​ko​na​niu wy​bo​ru mię​dzy nami – wy​ja​śnił po​spiesz​nie lord Go​ran​ge. – I tak ni​cze​go by nie wskó​rał. Sama de​cy​du​ję o so​bie. – I zde​cy​do​wa​ła pani? – za​py​tał Reg​gie. – Czy do was nie do​cie​ra sło​wo „nie”? – Nie za pierw​szym ani za dru​gim ra​zem. – Ani za trze​cim, czwar​tym i pią​tym – do​dał Go​ran​ge. – A na pew​no nie do​trze do koń​ca mie​sią​ca – po​wie​dział Ri​chard. Dwaj po​zo​sta​li spoj​rze​li na nie​go ze zło​ścią. – Dla​cze​go do koń​ca mie​sią​ca? – Taki so​bie wy​zna​czy​łem cel. Bo po​tem… – Wzru​szył ra​mio​na​mi. – Och… – wes​tchnę​ła afek​to​wa​nie. – I co ja mam te​raz po​cząć? Ta​niec do​biegł koń​ca i wszy​scy za​czę​li wra​cać na miej​sca. Vin​cent od​pro​wa​dził Lucy do mat​ki, po czym za​pew​nił so​bie ko​lej​ne tań​ce, wpi​su​jąc się dwa razy do kar​ne​tu So​phie. To naj​wy​raź​niej zmo​bi​li​zo​wa​ło in​nych. Ode​bra​li mu kar​net i za​pi​sa​li się na na​stęp​ne tań​ce. So​phie za​czę​ła się za​sta​na​wiać, czy zo​sta​nie ja​kieś miej​sce dla Ada​ma, kie​dy w koń​cu zja​wi się na balu. – To Ted​dy’ego nie ma z tobą? – za​py​ta​ła Lucy. – Gdzie on się po​dzie​wa? – Nie mam po​ję​cia, ale wła​śnie się do​wie​dzia​łam, że trzy​ma się z da​le​ka, aby nie wpły​wać na moją de​cy​zję zwią​za​ną z wy​bo​rem kan​dy​da​ta na męża spo​śród trzech obec​nych tu dżen​tel​me​nów. – To nie​po​waż​ne. – Też tak uwa​żam. – Obie​cał mi, że przyj​dzie. Za​re​zer​wo​wa​łam dla nie​go dwa tań​ce. Chcia​łam na​wet wię​cej, ale mama mówi, że nie wy​pa​da tań​czyć z męż​czy​zną wię​cej niż dwa razy przed ogło​sze​niem za​rę​czyn. – Może jesz​cze przyj​dzie. – Mam na​dzie​ję. Je​śli nie, będę mia​ła ze​psu​ty wie​czór. So​phie już daw​no stra​ci​ła złu​dze​nia co do tego wie​czo​ru, choć roz​ma​wia​ła, śmia​ła

się i tań​czy​ła jak​by ni​g​dy nic. Co chwi​la zer​ka​ła na drzwi, li​cząc, że zo​ba​czy w nich Ada​ma. Go​ście przy​cho​dzi​li i wy​cho​dzi​li, ale on się nie zja​wiał, choć obie​cał, że przyj​dzie. Prze​cież nie szu​kał Ted​dy’ego oso​bi​ście, zle​cił to za​da​nie panu Far​ley​owi. Chcia​ła po​wtó​rzyć Ada​mo​wi sło​wa pana Fan​sha​we’a o tym, że brat ce​lo​wo trzy​ma się na ubo​czu. Tym​cza​sem za​rzą​dzo​no prze​rwę w tań​cach, po​da​no ko​la​cję, a po​tem pan Mal​tho​use wy​gło​sił krót​ką prze​mo​wę, w któ​rej po​wi​tał wszyst​kich i wy​chwa​lał za​le​ty cór​ki. Je​śli wcze​śniej li​czył na to, że bę​dzie ogła​szać za​rę​czy​ny, to się z tym nie zdra​dził i ży​czył wszyst​kim szam​pań​skiej za​ba​wy. Cas​sie po​de​szła do So​phie. – Gdzie jest wi​ceh​ra​bia Kim​ber​ley? – za​py​ta​ła szep​tem. – Nie mam po​ję​cia. – Obie​cał mi, że przyj​dzie. – Coś mu​sia​ło go za​trzy​mać. Je​śli to ma cię po​cie​szyć, Ted​dy tak​że nie przy​szedł i Lucy roz​pa​cza. Mo​że​cie so​bie na​wza​jem ocie​rać łzy. – A to​bie jest wszyst​ko jed​no. Masz wiel​bi​cie​li na pęcz​ki i ba​wisz się, roz​gry​wa​jąc jed​nych prze​ciw dru​gim. – Oj, Cas​sie, po​win​naś się sama prze​ko​nać, jaka to świet​na za​ba​wa. – Wiesz, je​steś nie​moż​li​wa. Na two​im miej​scu uwa​ża​ła​bym na sie​bie. Szyb​ko wy​ra​biasz so​bie re​pu​ta​cję uwo​dzi​ciel​ki. Któ​re​goś dnia ktoś na​praw​dę zła​mie ci ser​ce i wte​dy zo​ba​czysz, jak to jest. So​phie nie od​po​wie​dzia​ła. Pod​szedł do niej Vin​cent, a ona z uśmie​chem po​da​ła mu dłoń i dała się po​pro​wa​dzić na par​kiet. Resz​ta wie​czo​ru mi​nę​ła jej jak we mgle. Zbyt gło​śno się śmia​ła, za dużo wy​pi​ła, po​zwo​li​ła rę​ka​wom suk​ni opaść i od​sło​nić mlecz​no​bia​łe ra​mio​na. W po​wo​zie ja​dą​cym do domu wy​buch​nę​ła pła​czem. – No, no – uspo​ka​ja​ła ciot​ka, po​kle​pu​jąc So​phie po dło​ni. – Już po wszyst​kim. Gło​wa do góry. Nie przy​szedł i nie na​pi​sał. Zresz​tą i tak nie są​dzi​łam, że oświad​czy się tej smar​ku​li, jest dla nie​go zbyt pło​cha. Jesz​cze nie wszyst​ko stra​co​ne. – Wszyst​ko mi jed​no. – Po​cią​gnę​ła no​sem. – Po​ja​dę do domu i będę po​ma​gać Jane przy sie​ro​tach. – Nie mo​żesz wra​cać, póki Mark po cie​bie nie przy​je​dzie i nie od​naj​dzie się Edward. – Po​dob​no wy​je​chał z Lon​dy​nu, żeby nie wpły​wać na moje de​cy​zje do​ty​czą​ce za​mąż​pój​ścia. Ale to chy​ba nie​praw​da. – To nie​wy​klu​czo​ne. A te​raz gło​wa do góry. Coś mi się zda​je, że wi​ceh​ra​bia Kim​ber​ley go zna​lazł. – Na pew​no już by nam o tym po​wie​dział. – Czu​ję, że ju​tro się o tym do​wie​my. Po​pro​szę Bes​sie, żeby ci zro​bi​ła mik​stu​rę na​sen​ną. Prze​śpisz resz​tę nocy. – Reszt​kę nocy – po​pra​wi​ła z uśmie​chem So​phie. Adam stał przed lu​strem w sy​pial​ni w Wyn​dham Ho​use i przy​glą​dał się wła​snej twa​rzy. Wy​glą​dał okrop​nie. Pra​we oko było moc​no opuch​nię​te, z roz​cię​te​go łuku

brwio​we​go są​czy​ła się krew. War​ga tak​że była roz​cię​ta, a na pod​bród​ku wid​niał si​niak. Do​tknął go i skrzy​wił się, gdy ból w ra​mie​niu przy​po​mniał mu, że miał je wy​krę​co​ne do tyłu. Nie mógł pójść na bal w ta​kim sta​nie. Na​lał do mi​ski zim​nej wody z dzban​ka na sto​li​ku i zwil​żył ręcz​nik, aby zmyć krew. Gdy skoń​czył, pre​zen​to​wał się już dużo le​piej, choć jego wy​gląd prze​ra​ził​by damy. Z sa​me​go rana na​pi​sze list z prze​pro​si​na​mi do pan​ny Mal​tho​use. Po​wi​nien też chy​ba na​pi​sać do So​phie. Ale co ma jej po​wie​dzieć? „Za​sko​czy​li mnie w za​uł​ku i zbi​li na kwa​śne jabł​ko. Je​stem nie​udol​nym de​tek​ty​wem oraz rów​nie nie​udol​nym obroń​cą ubo​gich. Nie ufa​ją mi. Co gor​sza, nie ra​dzę so​bie rów​nież w ży​ciu oso​bi​stym. Nie​zwłocz​nie wy​jeż​dżam z Lon​dy​nu, póki nie za​po​mnę, kim je​stem”. To była praw​da: za​ata​ko​wa​li go z za​sko​cze​nia w za​uł​ku i ob​ra​bo​wa​li z port​fe​la, ze​gar​ka kie​szon​ko​we​go, sy​gne​tu i szpil​ki do fu​la​ru, któ​ra była pre​zen​tem od Anne na pierw​szą rocz​ni​cę ślu​bu; ta stra​ta mar​twi​ła go naj​bar​dziej. Na​pad nie był za​pla​no​wa​ny, a ża​den z dwóch oprysz​ków nie oka​zał się czło​wie​kiem, któ​ry go wcze​śniej śle​dził. Prze​ciw​nie – ów przy​szedł mu z po​mo​cą i po​mógł po​ko​nać na​past​ni​ków. – Kim pan jest? – za​py​tał Adam, po​dzię​ko​waw​szy mu. Męż​czy​zna był wy​so​ki, po​tęż​nie zbu​do​wa​ny, szyb​ki w pię​ściach i za​dzi​wia​ją​co zwin​ny. – Na​zwi​sko jest tu nie​istot​ne. – Cze​mu pan za mną cho​dzi? – Ktoś za pa​nem cho​dzi? – Tak, i pan do​brze o tym wie. – Pan po​zwo​li, że od​pro​wa​dzę go do domu. – Z całą pew​no​ścią wie pan, gdzie miesz​kam. – Tak jest, sir. – Sam tam tra​fię. – Do​brze. – Pod​niósł ka​pe​lusz Ada​ma i mu po​dał. Adam naj​chęt​niej od​szedł​by dum​nym kro​kiem, sztyw​no wy​pro​sto​wa​ny, jed​nak ob​ra​że​nia na to nie po​zwo​li​ły. Po​kuś​ty​kał naj​szyb​ciej, jak mógł, wie​dząc, że tam​ten idzie w nie​wiel​kiej od​le​gło​ści za nim. Nie wi​dział już sen​su w uni​ka​niu go i udał się na So​uth Au​dley Stre​et naj​prost​szą moż​li​wą dro​gą. A wio​dła ona przez Ha​no​ver Squ​are. W domu pa​li​ły się wszyst​kie świa​tła, sły​szał też mu​zy​kę – wal​ca. Ona na pew​no tam jest, tań​czy ze swy​mi wiel​bi​cie​la​mi, uda​je, że nic się nie sta​ło, a może na​wet do​brze się bawi, bo ufa, że może na nie​go li​czyć. Tym​cza​sem ją za​wiódł i bar​dzo go to bo​la​ło. Szedł da​lej, mu​zy​ka sta​wa​ła się co​raz cich​sza, aż cał​kiem za​mil​kła. Gdy do​tarł do domu, Far​leya nie było, pew​nie zno​wu po​szedł szu​kać nie​uchwyt​ne​go Ca​ven​hur​sta. Nie chciał bu​dzić go​spo​dy​ni, więc sam po​szedł na górę. Nie za​pa​la​jąc świec, zbli​żył się do okna i wyj​rzał na uli​cę. Na środ​ku dro​gi stał czło​wiek, któ​ry go śle​dził. Pa​trzył te​raz na nie​go, za​dzie​ra​jąc gło​wę. Po chwi​li uśmiech​nął się, za​sa​lu​to​wał i od​szedł. Kim on był i po co go śle​dził, sko​ro nie miał nic złe​go na my​śli? Nie miał też nic wspól​ne​go z Ted​dym Ca​ven​hur​stem, bo cho​dził za nim, za​nim Ted​dy za​gi​nął. Za​czę​ło się to po roz​mo​wie z Hen​rym Hun​tem. Ale po co Hunt miał​by ka​zać go śle​dzić?

Te dy​le​ma​ty trze​ba zo​sta​wić na rano. Zdjął ubra​nie i rzu​cił się na łóż​ko.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Na​za​jutrz po balu lady Car​tro​se spa​ła jesz​cze dłu​żej niż zwy​kle, więc So​phie mo​gła wyjść z domu, nie na​ra​ża​jąc się na żad​ne py​ta​nia. Nie wzię​ła ze sobą na​wet Bes​sie. Na​szyj​nik, spo​czy​wa​ją​cy w pu​de​łecz​ku, nio​sła w to​reb​ce. We​wnątrz pu​de​łecz​ka wid​nia​ła na​zwa: Run​dell, Brid​ge i Run​dell, Lud​ga​te Hill. Tam wła​śnie szła. Nie mia​ła po​ję​cia, jak za​wo​łać do​roż​kę, więc po​sta​no​wi​ła pójść pie​szo. Ubra​ła się w ba​weł​nia​ną su​kien​kę w zie​lo​no-żół​te pa​secz​ki, na któ​rą na​rzu​ci​ła lek​ki szal. Pro​sty słom​ko​wy ka​pe​lusz, prze​wią​za​ny pod szy​ją zie​lo​ną wstąż​ką, miał sze​ro​kie ron​do, któ​re skry​wa​ło jej twarz. Li​czy​ła, że ten skrom​ny strój nie bę​dzie przy​cią​gał uwa​gi prze​chod​niów. Cze​kał ją dłu​gi spa​cer. So​phie nie była pew​na, czy tra​fi na miej​sce, wie​dzia​ła jed​nak, że je​śli za​py​ta ko​goś o dro​gę, zo​sta​nie ostrze​żo​na, by sa​mot​nie nie kon​ty​nu​ować mar​szu. I tak oto zgu​bi​ła się w nie​zna​nej so​bie dziel​ni​cy Lon​dy​nu. Po​mię​dzy gór​ny​mi pię​tra​mi prze​lud​nio​nych czyn​szó​wek zwi​sa​ły sznu​ry z pra​niem, ob​dar​te dzie​ci ba​wi​ły się w śmier​dzą​cych rynsz​to​kach, pies wal​czył z ko​tem wśród sy​cze​nia, war​ko​tu i bły​sku ob​na​żo​nych zę​bów. W bra​mach sta​ły za​bie​dzo​ne ko​bie​ty, sta​ru​szek sie​dział na sto​łecz​ku pod otwar​tym oknem. Na stra​ga​nach wzdłuż uli​cy sprze​da​wa​no uży​wa​ne ubra​nia, sta​re buty i pod​nisz​czo​ną bi​żu​te​rię, któ​ra mu​sia​ła przejść przez nie​jed​ne ręce. So​phie wie​dzia​ła, że sta​ła się obiek​tem za​in​te​re​so​wa​nia, nie mo​gła się jed​nak wy​co​fać. Ża​ło​wa​ła, że za​pu​ści​ła się tak da​le​ko od Mo​unt Stre​et bez to​wa​rzy​stwa. Nie była na​wet pew​na, czy zmie​rza w do​brym kie​run​ku. Po nie​dłu​gim cza​sie So​phie zna​la​zła się na ja​kimś skrzy​żo​wa​niu. Dzię​ki Bogu, pa​no​wał tu więk​szy ruch po​jaz​dów, pie​szych i kon​nych. Skrę​ci​ła w lewo i po chwi​li z ulgą roz​po​zna​ła bu​dy​nek ope​ry Co​vent Gar​den. Je​śli go mi​nie, nie​ba​wem wyj​dzie na Strand. Je​cha​ła tędy z ciot​ką po​wo​zem i wie​dzia​ła, że idąc da​lej na wschód do​trze do Lud​ga​te Hill. Po chwi​li wy​pa​trzy​ła sklep ju​bi​le​ra. Kie​dy wy​cią​gnę​ła na​szyj​nik i za​py​ta​ła mło​de​go su​biek​ta, ile jest wart, ten zo​sta​wił ją przed ladą i udał się na za​ple​cze. Usły​sza​ła szmer gło​sów, po czym wy​szedł do niej star​szy dżen​tel​men. – Skąd pani ma ten na​szyj​nik? – Sio​stra mi go po​da​ro​wa​ła. – A pani sio​stra na​zy​wa się… My​ślą, że go ukra​dła! Skon​tak​tu​ją się z Jane, a Jane bę​dzie wstrzą​śnię​ta, że So​phie chcia​ła sprze​dać na​szyj​nik! Wy​rwa​ła na​szyj​nik z ręki męż​czy​zny. – Przy​kro mi. Zmie​ni​łam zda​nie. We​tknę​ła go do kie​sze​ni spód​ni​cy i pu​ści​ła się pę​dem. – Ejże! – Mło​dy su​biekt ru​szył za nią, krzy​cząc: – Ła​pać zło​dziej​kę! Prze​chod​nie przy​sta​wa​li, ale nikt jej nie za​trzy​mał. Bra​ko​wa​ło jej tchu, a nogi od​ma​wia​ły już po​słu​szeń​stwa, gdy pod​je​chał do niej po​wóz. Drzwicz​ki się otwo​rzy​ły, ktoś wy​sko​czył, wcią​gnął ją do środ​ka i ru​szył. Sta​ło

się to tak szyb​ko, że nie zdą​ży​ła za​pro​te​sto​wać. Od​wró​ci​ła się ku swe​mu wy​baw​cy. Był nim lord Go​ran​ge. – Pan​no Ca​ven​hurst, co się sta​ło? Kim był ten mło​dy czło​wiek? I co pani robi sama tak da​le​ko od Mo​unt Stre​et? So​phie jesz​cze nie od​zy​ska​ła tchu. – Nie wiem, kto to był. Po​szłam do Run​del​la, Brid​ge’a i Run​del​la. Ze​psu​ło mi się za​pię​cie w na​szyj​ni​ku i chcia​łam je na​pra​wić, za​nim go zgu​bię. – I dla tego na​szyj​ni​ka on pa​nią go​nił? – Chy​ba tak – od​par​ła, ła​piąc się pierw​sze​go pod​su​nię​te​go wy​tłu​ma​cze​nia. – Ale dla​cze​go nie po​pro​si​ła pani lady Car​tro​se o po​wóz i ko​goś do to​wa​rzy​stwa? – Nie chcia​łam jej ro​bić kło​po​tu. – Całe szczę​ście, że aku​rat prze​jeż​dża​łem! – Dzię​ku​ję, mi​lor​dzie. – Ni​g​dy bym so​bie nie wy​ba​czył, gdy​by coś się pani sta​ło. – Urwał, do​pie​ro te​raz za​uwa​ża​jąc jej ubra​nie w nie​ła​dzie. – Moja dro​ga. Wiem, że nie jest pani przy​zwy​cza​jo​na do Lon​dy​nu, ale to, co ucho​dzi w Ha​dlea, w Lon​dy​nie spo​ty​ka się z dez​apro​ba​tą. Na​ra​ża pani na szwank swo​ją re​pu​ta​cję. – Moja re​pu​ta​cja już daw​no le​gła w gru​zach. – Mał​żeń​stwo szyb​ko temu za​ra​dzi. – Być może. – Wie​dzia​ła, do cze​go zmie​rzał, i chcia​ła go po​wstrzy​mać. – Mi​lor​dzie, czy wi​dział pan w tych dniach mo​je​go bra​ta? – Już daw​no go nie wi​dzia​łem. Po​dej​rze​wam, że gdzieś się ukry​wa. – Ukry​wa? – Przed wie​rzy​cie​la​mi. To ta​jem​ni​ca po​li​szy​ne​la, że to​nie w dłu​gach i że szu​ka go ka​pi​tan Mo​ore. – Ka​pi​tan Mo​ore to łaj​dak. – Moja pan​no, na​wet gdy​bym się tu z pa​nią zgo​dził, uwa​żam, że dłu​gi kar​cia​ne trze​ba spła​cać. – Od​chrząk​nął. – Ale wy​star​czy jed​no pani sło​wo i zdej​mu​ję pani bra​tu z ple​ców Toby’ego Mo​ore’a. Mo​że​my to na​wet za​pi​sać w in​ter​cy​zie. – Mi​lor​dzie, nie ma po​trze​by. Dłu​gi Ted​dy’ego już zo​sta​ły spła​co​ne. – Na​praw​dę? – Nie krył za​sko​cze​nia. – A kto je spła​cił? – Jak to kto? Ted​dy. – Prze​pra​szam, ale nie wie​rzę. Wszy​scy wie​dzą, że Ted​dy ma pu​ste kie​sze​nie. Do​my​ślam się, że to Reg​gie albo Dic​kie mnie wy​prze​dzi​li. Za​śmia​ła się szcze​rze po raz pierw​szy, od​kąd znik​nął brat. – Ja ca​łej wa​szej trój​ki w ogó​le nie ro​zu​miem. Cze​mu je​ste​ście tacy upar​ci? – To spra​wa ho​no​ru – od​rzekł i za​nim zdą​ży​ła za​py​tać, co ma na my​śli, do​dał: – Poza tym nie zniósł​bym my​śli, że jest pani żoną któ​re​goś z po​zo​sta​łych, choć to cał​kiem przy​zwo​ici lu​dzie. Nie od​po​wie​dzia​ła. – Pro​szę przy​naj​mniej obie​cać, że roz​wa​ży pani moją pro​po​zy​cję – po​pro​sił po chwi​li mil​cze​nia. – Bo wieść o pani eska​pa​dzie się roz​nie​sie… Ucie​kał się do szan​ta​żu! Nie chcia​ła jed​nak za​ogniać sy​tu​acji. – Do​brze. Wszyst​ko prze​my​ślę. Uśmiech​nął się i uniósł jej dłoń do warg.

– To jest krok we wła​ści​wym kie​run​ku. Po​wóz po kil​ku mi​nu​tach za​je​chał na Mo​unt Stre​et pod Car​tro​se Ho​use. Go​ran​ge po​mógł So​phie wy​siąść i ra​zem z nią wszedł do domu. Ciot​kę za​sta​li w po​ko​ju śnia​da​nio​wym, nad ga​ze​tą. Gdy we​szli, unio​sła wzrok. – O So​phie, je​steś. Nie wie​dzia​łam, że by​łaś umó​wio​na i to tak wcze​śnie. – Wy​szłam na spa​cer, a lord Go​ran​ge za​uwa​żył mnie i pod​wiózł do domu. – Na spa​cer? Beze mnie, bez Bes​sie? So​phie, tak nie wol​no. Dzień do​bry, mi​lor​dzie. Dzię​ku​ję za ura​to​wa​nie re​pu​ta​cji mo​jej sio​strze​ni​cy. Mam na​dzie​ję, że nikt pań​stwa nie wi​dział. – Nikt, na pew​no. So​phie mu​sia​ła się po​wstrzy​mać, by nie par​sk​nąć śmie​chem. Pół Lon​dy​nu mu​sia​ło wi​dzieć, jak bie​gnie uli​cą, a po​tem ktoś ją wcią​ga do po​wo​zu. Mo​dli​ła się tyl​ko, aby ża​den świa​dek jej nie roz​po​znał. – Czy​li nic się nie sta​ło – orze​kła lady Car​tro​se. – Nic – od​parł Go​ran​ge. – Te​raz mu​szę się po​że​gnać, ale je​śli moż​na, przyj​dę z wi​zy​tą za parę dni. Do wi​dze​nia, mi​la​dy, do wi​dze​nia, pan​no Ca​ven​hurst. Ukło​nił się i wy​szedł. – Mi​lor​dzie – ode​zwał się Far​ley, sto​ją​cy przed swo​im pa​nem, któ​ry de​lek​to​wał się póź​nym śnia​da​niem w ja​dal​ni Wyn​dham Ho​use i czy​tał otrzy​ma​ny przed chwi​lą list. – Po​trze​bu​je pan le​ka​rza. – Nic po​dob​ne​go. – Adam miał obo​la​łą twarz i że​bra, jed​nak nie przy​zna​wał się. – Po​wiedz mi, co od​kry​łeś. Zna​la​złeś tego nic​po​nia? – Ulo​ko​wał się w ob​skur​nej ta​wer​nie przy por​cie… – O! Roz​ma​wia​łeś z nim? – Już go tam nie było. Obe​rży​sta po​wie​dział, że po​rwa​no go siłą na sta​tek. – Je​steś tego pe​wien? – Tak, mi​lor​dzie. Gdy po nie​go przy​szli, bar​dzo pro​te​sto​wał i usi​ło​wał ich prze​ko​nać, że jest dżen​tel​me​nem. Po​dał im na​zwi​sko. Chy​ba nie mu​szę mó​wić, że nie zro​bi​ło to na nich wra​że​nia. Jak są​dzę, nie wy​glą​dał na dżen​tel​me​na. Obe​rży​sta po​twier​dził to i po​wie​dział, że po​pro​sił o naj​tań​szy po​kój, za któ​ry nie za​pła​cił, gdy go za​bie​ra​no. Spła​ci​łem go z pie​nię​dzy, któ​re mi pan po​wie​rzył. Wię​cej nie mo​głem zro​bić, bo sta​tek już od​pły​nął. Adam za​czął się śmiać, a Far​ley zro​bił zdzi​wio​ną minę. – Mi​lor​dzie? – za​py​tał. – Czy zro​bi​łem coś źle? – W żad​nym ra​zie. Cięż​ka pra​ca i brak pie​nię​dzy na ha​zard. To mu do​brze zro​bi. A pan​na Ca​ven​hurst pew​nie sza​le​je z nie​po​ko​ju. – Je​śli cho​dzi o pan​nę Ca​ven​hurst, mi​lor​dzie, to kie​dy wra​ca​łem, zo​ba​czy​łem, jak pę​dzi przez Lud​ga​te Hill, a goni ją mło​dy czło​wiek w czar​nym gar​ni​tu​rze i krzy​czy: „Ła​pać zło​dziej​kę!”. Wy​bie​gli chy​ba od ju​bi​le​ra. – Z całą pew​no​ścią się my​lisz. – Nie wy​da​je mi się, mi​lor​dzie. Je​stem pe​wien, że to była ona. – I do​go​nił ją? – Nie. Pod​je​chał po​wóz i ktoś wcią​gnął ją do środ​ka. – Czyj po​wóz?

– Nie wiem, choć mam wra​że​nie, że już go gdzieś wi​dzia​łem. Mógł to być jej wspól​nik… – Co za bred​nie! – Sko​ro pan tak mówi, mi​lor​dzie. – Mogę się tyl​ko mo​dlić, aby to nie było po​rwa​nie. Mu​szę na​tych​miast iść na Mo​unt Stre​et. – Mi​lor​dzie, z pań​ską twa​rzą… Poza tym ten łotr może się tam jesz​cze gdzieś cza​ić. – Nie będę się przez wzgląd na nie​go ukry​wał w domu. No wiesz, Far​ley? Zresz​tą, czy ja gdzieś nie mam czar​nej prze​pa​ski na oko? Kie​dyś ją przez chwi​lę no​si​łem. – Ach tak, kie​dy starł się pan na pię​ści z tym roz​ra​bia​ką w fa​bry​ce. Za​sko​czył go pan. Adam uśmiech​nął się. – Po wszyst​kim wy​glą​dał znacz​nie go​rzej niż ja. – O, tak. Czy mam iść po​szu​kać prze​pa​ski? – Tak. A kie​dy wyj​dę, mo​żesz za​cząć przy​go​to​wa​nia do wy​jaz​du. – Do​brze, mi​lor​dzie. – Po​tem wy​naj​mij dy​li​żans na ju​tro rano. Mu​si​my wcze​śnie wy​ru​szyć w dro​gę. – Tak, mi​lor​dzie. Ro​zu​miem, że wra​ca​my do Sad​dle​worth? – Nie. Je​dzie​my do Ha​dlea w Nor​fol​ku. Wy​py​taj, jak wy​glą​da dro​ga, i zde​cy​duj, czy po​trzeb​na bę​dzie zmia​na koni. Far​ley nie oka​zał za​sko​cze​nia i bez sło​wa udał się na po​szu​ki​wa​nie prze​pa​ski. So​phie sie​dzia​ła przy oknie i uda​wa​ła, że czy​ta, choć my​śla​mi była zu​peł​nie gdzie in​dziej. Ciot​ka za​to​pi​ła się w lek​tu​rze ga​ze​ty, nie​świa​do​ma, że sio​strze​ni​cą tar​ga​ją sprzecz​ne emo​cje. Gdy​by nie lord Go​ran​ge, So​phie mo​gła​by sie​dzieć w wię​zie​niu, oskar​żo​na o kra​dzież wła​sne​go na​szyj​ni​ka. Za​pew​ne wła​dze po​zwo​li​ły​by jej skon​tak​to​wać się z lady Car​tro​se, któ​ra ka​za​ła​by ją wy​pu​ścić. Ale jaki to był​by wstyd! Mu​sia​ła​by się tłu​ma​czyć, co ro​bi​ła na Lud​ga​te Hill bez to​wa​rzy​stwa. Wieść do​tar​ła​by do Jane, do papy i mamy. Mu​sia​ła po​le​gać na Go​ran​ge’u, że ni​ko​mu nie po​wie praw​dy. Aby o to za​dbać, obie​ca​ła, że roz​wa​ży jego pro​po​zy​cję. Im dłu​żej ją roz​wa​ża​ła, tym okrop​niej​sza wy​da​wa​ła jej się per​spek​ty​wa mał​żeń​stwa z nim. A je​śli plot​ka o jej ostat​niej eska​pa​dzie się roz​nie​sie? Co so​bie o niej po​my​śli wi​ceh​ra​bia Kim​ber​ley? Mu​sia​ła chy​ba przy​wo​łać go my​śla​mi, bo​wiem do sa​lo​nu wszedł lo​kaj. – Mi​la​dy, wi​ceh​ra​bia Kim​ber​ley za​py​tu​je, czy go pani przyj​mie. – Wpro​wadź go – po​wie​dzia​ła Em​me​li​ne. Jego lor​dow​ska mość skło​nił się da​mom. – Jak​że się cie​szę, że za​sta​łem tu obie pa​nie. Mam na​dzie​ję, że w do​brych hu​mo​rach. – Jak pan wi​dzi – od​rze​kła lady Car​tro​se, a ser​ce So​phie gwał​tow​nie za​trze​po​ta​ło w pier​si. Dla​cze​go niby się cie​szył, że za​stał je obie? Spo​dzie​wał się, że któ​rejś nie bę​dzie? Nie mógł prze​cież wie​dzieć… Na​wet w Lon​dy​nie wie​ści nie roz​cho​dzą się aż tak szyb​ko. – Mi​lor​dzie, pro​szę usiąść – za​pro​po​no​wa​ła ciot​ka. – Pra​wie mi​nął się pan z lor​-

dem Go​ran​ge’em. Może coś pan zje, mi​lor​dzie? A może na​pi​je się kawy lub her​ba​ty? Od​gar​nął poły sur​du​ta i usiadł. – Dzię​ku​ję, mi​la​dy, ale je​stem świe​żo po śnia​da​niu. – Co się panu sta​ło? – za​py​ta​ła So​phie. Pa​trzy​ła na prze​pa​skę na jego oku i świe​że ska​le​cze​nie tuż nad nim. – Wy​glą​da pan jak pi​rat. – Mia​łem drob​ną róż​ni​cę zdań z drzwia​mi. – Czy to z tego po​wo​du nie po​ja​wił się pan wczo​raj na balu? – Nie​ste​ty tak. Nie mo​głem po​ka​zać się lu​dziom. – To musi bar​dzo bo​leć. – Nic po​dob​ne​go. – Pan​na Mal​tho​use była ogrom​nie za​wie​dzio​na. – Bar​dzo mi przy​kro. Na​pi​sa​łem do pani Mal​tho​use list z prze​pro​si​na​mi. – Ale do nas przy​szedł pan oso​bi​ście się wy​tłu​ma​czyć. – Tak, po​nie​waż mam tak​że inne wie​ści. – Zna​lazł pan Ted​dy’ego! – Wy​chy​li​ła się ku nie​mu w sku​pie​niu. – Nie​zu​peł​nie zna​la​złem, ale wiem, gdzie jest. – Och, dzię​ki Bogu! Już ba​łam się naj​gor​sze​go. Mu​si​my na​tych​miast się do nie​go udać. Gdzie on jest? Dla​cze​go nie przy​jeż​dża do domu? Uniósł dłoń, aby po​wstrzy​mać falę py​tań. – Po​wo​li, pan​no Ca​ven​hurst. – Prze​pra​szam. – Schro​nił się w ta​wer​nie w dziel​ni​cy por​to​wej. Moż​li​we, że cze​kał na sta​tek… – Chciał wró​cić do In​dii! – krzyk​nę​ła. – Już tak kie​dyś zro​bił, ale kie​dy nie​ca​ły ty​dzień temu py​ta​łam go, czy to roz​wa​ża, od​po​wie​dział, że nie ma pie​nię​dzy na po​dróż. Za​pew​ne ja​koś je zna​lazł. – Może taki miał za​miar. Ale nie uda​ło mu się go zre​ali​zo​wać. Wcią​gnę​li go siłą do za​ło​gi. – Siłą! W cza​sie po​ko​ju? Prze​cież to nie​moż​li​we. – Je​śli sta​tek wy​pły​wa, a ma nie​kom​plet​ną za​ło​gę, to zu​peł​nie moż​li​we. We​zmą każ​de​go, kto się na​wi​nie, zwłasz​cza gdy wio​zą ja​kiś waż​ny ła​du​nek. A pani brat miesz​kał w ta​wer​nie od​wie​dza​nej przez ma​ry​na​rzy, zresz​tą wcze​śniej z nimi pił. To pew​nie oni do​nie​śli po​ry​wa​czom… – Och! Da się go uwol​nić? – Nie​ste​ty, kie​dy Far​ley uzy​skał tę in​for​ma​cję, sta​tek już od​pły​nął. – Był pew​ny, że to Ted​dy? – Tak, pani brat sta​wiał opór i po​dał na​zwi​sko, li​cząc, że go uwol​nią. Nie​ste​ty, nic im nie po​wie​dzia​ło i za​pro​wa​dzi​li go na po​kład. – Bied​ny Ted​dy! A do​kąd pły​nie ten sta​tek? – Są​dzę, że do Au​stra​lii. To sta​tek ze ska​zań​ca​mi. – Boże! Sły​sza​łam okrop​ne hi​sto​rie o ta​kich stat​kach. – Ted​dy jest w za​ło​dze, nie wśród więź​niów. Nic mu nie bę​dzie. – Co po​wie​dzą na to mama i papa?! – Wła​śnie. To jest dru​ga wia​do​mość, z któ​rą przy​cho​dzę. Dziś rano otrzy​ma​łem list od ku​zy​na Mar​ka. Nie bę​dzie w sta​nie przy​je​chać po pa​nie zgod​nie z pla​nem.

Pi​sze, że spo​dzie​wa się za​ła​ma​nia do​brej po​go​dy i musi wcze​śniej zwieźć sia​no. – Tak, kie​dy tyl​ko może, pra​cu​je ra​zem ze swo​imi ludź​mi. My​ślę, że w głę​bi du​szy jest nie​speł​nio​nym far​me​rem, ale dla​cze​go nie na​pi​sał wprost do nas? – Po​pro​sił mnie, abym za​wiózł pa​nią do domu. – Pan, mi​lor​dzie?! – Tak. – Ależ to zbyt wiel​ki kło​pot. Ra​zem z Bes​sie po​je​dzie​my dy​li​żan​sem. – Nie ma mowy – stwier​dził sta​now​czo. – I tak pla​no​wa​łem od​wie​dzić Mar​ka przed po​wro​tem do York​shi​re, więc to żad​na nie​do​god​ność. So​phie spoj​rza​ła na lady Car​tro​se, tro​chę z na​dzie​ją, że za​pro​te​stu​je, jed​nak ciot​ka tyl​ko uśmiech​nę​ła się po​ro​zu​mie​waw​czo. – So​phie, to wiel​ka uprzej​mość ze stro​ny wi​ceh​ra​bie​go. – Zwró​ci​ła się do nie​go. – Kie​dy pla​nu​je pan wy​jazd, mi​lor​dzie? – Ju​tro, je​śli to pa​niom od​po​wia​da. – Tak szyb​ko? – wes​tchnę​ła ciot​ka. – No cóż, będę tę​sk​nić za moją ko​cha​ną So​phie i przy​kro mi, że za​wie​zie pan do Ha​dlea złe wie​ści… Jed​nak​że im szyb​ciej, tym le​piej. W każ​dym ra​zie se​zon do​bie​ga już koń​ca i wkrót​ce wszy​scy będą wy​jeż​dżać z po​wro​tem na wieś. So​phie, ile cza​su bę​dzie Bes​sie po​trze​bo​wać na spa​ko​wa​nie rze​czy? – Nie​wie​le, je​śli jej po​mo​gę, ale, mi​lor​dzie, czy pan na​praw​dę chce być obar​czo​ny na​szym to​wa​rzy​stwem? Wstał i się skło​nił. – Cała przy​jem​ność po mo​jej stro​nie. Przy​ja​dę po​wo​zem punk​tu​al​nie o dzie​wią​tej. – Do​brze – od​par​ła So​phie, wsta​jąc, aby się z nim po​że​gnać. – Bę​dzie​my go​to​we. – No i pro​szę – po​wie​dzia​ła ciot​ka, gdy po​szedł. – Spę​dzisz co naj​mniej dwa dni w jego to​wa​rzy​stwie. Je​śli po czymś ta​kim ci się nie oświad​czy, doj​dę do wnio​sku, że coś jest z nim nie tak. – Cio​ciu, mó​wił, że nie oże​ni się po​wtór​nie, a to nie jest czło​wiek, któ​ry rzu​ca sło​wa na wiatr. Poza tym, dla​cze​go miał​by wy​brać mnie, cią​gle pa​ku​ję się w kło​po​ty? – Nie wąt​pię, że kie​dy to mó​wił, był o tym prze​ko​na​ny, ale za​wsze może zmie​nić zda​nie… tak samo jak ty. Mu​sisz tyl​ko tro​chę się przy​ło​żyć, aby go do tego za​chę​cić. – Wy​gło​siw​szy tę su​ge​stię, do​da​ła: – A te​raz ra​dzę ci iść i po​móc Bes​sie w pa​ko​wa​niu, nie ma cza​su do stra​ce​nia. Wy​ślę Au​gu​ście li​ścik, że we​zwa​no cię do domu w pil​nej spra​wie i nie mia​łaś cza​su po​że​gnać się oso​bi​ście z Cas​san​drą. Do​wie​dziaw​szy się, że na​za​jutrz z sa​me​go rana wy​ru​sza​ją do domu, Bes​sie za​pro​te​sto​wa​ła, mó​wiąc, że nie zdą​żą się spa​ko​wać. – Ależ mu​si​my – od​par​ła So​phie. – Mark po​pro​sił wi​ceh​ra​bie​go Kim​ber​ley, żeby nas od​wiózł, a jego lor​dow​ska mość wy​na​jął już dy​li​żans i ma u nas być o dzie​wią​tej rano. – Ale co z pa​nem Edwar​dem? Prze​cież nie wy​je​dzie pani, nie do​wie​dziaw​szy się, gdzie on jest? – Wiem, gdzie jest mój brat. – Po​wtó​rzy​ła Bes​sie całą hi​sto​rię. – Jest bez​piecz​ny – do​koń​czy​ła. – Ka​pi​tan Mo​ore nic mu nie może te​raz zro​bić.

– Do​bre choć tyle. My​śli pa​nien​ka, że to ka​pi​tan Mo​ore pod​bił oko wi​ceh​ra​bie​mu? – Skąd wiesz, że ma pod​bi​te oko? – Wi​dzia​łam z pół​pię​tra, jak wy​cho​dził. Za​trzy​mał się, żeby po​pra​wić so​bie ka​pe​lusz przed lu​strem. – Po​wie​dział, że ude​rzył się drzwia​mi, ale mnie to nie prze​ko​na​ło. – Bę​dzie pa​nien​ka mia​ła dużo cza​su, aby się do​wie​dzieć. Czy rze​czy pani bra​ta też mam spa​ko​wać? So​phie za​my​śli​ła się. – Nie. Kie​dy sta​tek przy​bi​je, na pew​no przyj​dzie tu do cio​ci. Będą mu po​trzeb​ne ubra​nia na zmia​nę. Zo​staw je w sza​fie. Resz​tę po​po​łu​dnia po​świę​ci​ły na pa​ko​wa​nie. So​phie mia​ła te​raz wię​cej ba​ga​żu, więc aby za​mknąć ku​fer, mu​sia​ły obie na nim usiąść. Po​zo​sta​łe dro​bia​zgi i rze​czy na jed​ną noc za​mie​rza​ły wło​żyć do mniej​szej wa​liz​ki. Kie​dy koń​czy​ły, była już pora ko​la​cji. So​phie uda​ła się na dół do ciot​ki. Wie​czor​ny po​si​łek spo​ży​ły w to​wa​rzy​stwie Mar​ga​ret. Roz​mo​wa ze​szła na te​ma​ty ogól​ne, co cie​szy​ło So​phie. Po ko​la​cji od razu po​ło​ży​ła się do łóż​ka, żeby wy​spać się przed po​dró​żą. Nie mo​gła jed​nak za​snąć. Zbyt wie​le my​śli kłę​bi​ło jej się w gło​wie. Bę​dzie mu​sia​ła spę​dzić dwa dni w to​wa​rzy​stwie Ada​ma i za​cho​wać po​wścią​gli​wość, by nie wpra​wiać go w za​kło​po​ta​nie. On sam wy​da​wał się bez resz​ty nad sobą pa​no​wać. Czy kie​dy​kol​wiek po​ka​zał się swo​jej żo​nie ze słab​szej stro​ny? Cie​ka​we… Prze​wró​ci​ła się na dru​gi bok i po​pra​wi​ła po​dusz​kę. – Prze​stań o nim my​śleć – mruk​nę​ła do sie​bie. Gdy Bes​sie obu​dzi​ła ją o siód​mej rano, So​phie nie​mal jęk​nę​ła. – Przy​nio​słam pa​nien​ce go​rą​cą cze​ko​la​dę – po​wie​dzia​ła po​ko​jów​ka, sta​wia​jąc ta​le​rzyk z fi​li​żan​ką na sto​li​ku noc​nym. – Pro​szę wy​pić, a ja przy​nio​sę dzba​nek go​rą​cej wody i przy​go​tu​ję ubra​nia. – Po​de​szła do okna i roz​su​nę​ła za​sło​ny. Po​kój za​lał blask słoń​ca. – Znów go​rą​cy dzień. Nie taki jak ten, w któ​rym tu przy​je​cha​ły​śmy… So​phie nie od​po​wia​da​ła. Sie​dzia​ła na brze​gu łóż​ka w ko​szu​li noc​nej i piła cze​ko​la​dę. Ogar​niał ją przy​gnia​ta​ją​cy smu​tek. W cią​gu sze​ściu ty​go​dni spę​dzo​nych w Lon​dy​nie ni​cze​go nie osią​gnę​ła, a wra​ca​ła ze zła​ma​nym ser​cem. Jej se​zon oka​zał się jed​nym wiel​kim roz​cza​ro​wa​niem. Na śnia​da​nie ciot​ka ze​szła na dół w szla​fro​ku z ró​żo​we​go atła​su. – Ko​niecz​nie mu​sisz znów mnie od​wie​dzić – po​wie​dzia​ła, czę​stu​jąc się z bocz​ne​go sto​li​ka jaj​ka​mi w ko​szul​kach i trze​ma pla​stra​mi szyn​ki. – Po​lu​bi​łam te na​sze wy​ciecz​ki. So​phie spoj​rza​ła na chleb i ma​sło. Nie mia​ła ape​ty​tu. – Ja też, cio​ciu. Bar​dzo ci dzię​ku​ję, że mnie przy​ję​łaś. Prze​pra​szam, że Ted​dy przy​spo​rzył ci tylu zmar​twień. – Jest mło​dy, sil​ny, da so​bie radę – po​wie​dzia​ła ciot​ka. – Bar​dziej mar​twię się o cie​bie. – O mnie? Dla​cze​go? – Je​steś za​ko​cha​na w wi​ceh​ra​bim Kim​ber​ley, a on jest zbyt śle​py, żeby to za​uwa​-

żyć. Je​śli go pra​gniesz, bę​dziesz mu​sia​ła o nie​go wal​czyć. – Cio​ciu, na​wet ja wiem, że da​mie nie wy​pa​da wy​ko​ny​wać pierw​sze​go ru​chu… A poza tym wca​le nie chcę wal​czyć o wzglę​dy Ada​ma. Ciot​ka uśmiech​nę​ła się, sły​sząc po​spiesz​nie do​da​ne sło​wa. – Mu​sisz tak to za​aran​żo​wać, żeby uwie​rzył, że to on o cie​bie za​bie​ga, ko​cha​na. Pod​czas po​dró​ży bę​dzie zna​ko​mi​ta ku temu oka​zja. Będę nie​zmier​nie za​wie​dzio​na, je​śli wró​ci do Lon​dy​nu i oświad​czy się Cas​san​drze. Na to So​phie nie mia​ła od​po​wie​dzi, zresz​tą nie było cza​su – dźwięk ko​łat​ki ozna​czał przy​by​cie wi​ceh​ra​bie​go. Wszedł, na​dal z prze​pa​ską, uchy​lił ka​pe​lu​sza i skło​nił się ni​sko. – Dzień do​bry, mi​la​dy, dzień do​bry, pan​no Ca​ven​hurst. Po​zwo​li​łem so​bie po​pro​sić słu​żą​ce​go, aby za​ła​do​wał ku​fer na dach. Je​śli mamy do​je​chać na miej​sce w dwa dni, nie mo​że​my so​bie po​zwo​lić na zwło​kę. Po​sła​łem Far​leya przo​dem, żeby za​dbał o ko​nie i noc​le​gi. Na​stą​pi​ła go​rącz​ko​wa krzą​ta​ni​na; ku​fer So​phie wcią​gnię​to na li​nach na dach po​jaz​du obok ku​fra wi​ceh​ra​bie​go, a wa​liz​ki jej i Bes​sie umiesz​czo​no w ko​mo​rze z tyłu. So​phie wło​ży​ła cze​pek, a szal po​sta​no​wi​ła po​nieść w ręku, bo za​po​wia​dał się go​rą​cy dzień. Się​gnę​ła po to​reb​kę i od​wró​ci​ła się, by uści​skać ciot​kę. – Do wi​dze​nia, ko​cha​na cio​ciu. Je​stem ci ogrom​nie wdzięcz​na za wszyst​ko, co zro​bi​łaś dla mnie i dla Ted​dy’ego. Kie​dy wró​ci, bez wąt​pie​nia cię od​wie​dzi. – Od razu ode​ślę go do domu. Na​pisz do mnie, pro​szę, gdy do​je​dzie​cie. Mam na​dzie​ję, że otrzy​mam do​bre wie​ści. – Ależ, cio​ciu… – Po​czu​ła, że ob​le​wa się ru​mień​cem. Ciot​ka uśmiech​nę​ła się i ją uca​ło​wa​ła. So​phie wsia​dła do dy​li​żan​su za Bes​sie. Ru​szy​li od razu. Obej​rza​ła się i zo​ba​czy​ła, że ciot​ka wciąż stoi w drzwiach, w szla​fro​ku, ma​cha​jąc chu​s​tecz​ką. Po​tem skrę​ci​li za róg i stra​ci​ła ją z oczu. Usa​do​wi​ła się na sie​dze​niu, za​sta​na​wia​jąc się, czym się za​jąć w tak dłu​giej po​dró​ży. Czy po​win​na coś po​wie​dzieć, czy po​zwo​lić jemu roz​po​cząć roz​mo​wę? Nie wy​da​wał się ku temu skłon​ny. Sie​dział w prze​ciw​le​głym rogu, uwa​ża​jąc, aby nie do​ty​kać no​ga​mi jej spód​nic. W dy​li​żan​sie pa​no​wał mor​der​czy upał. Była wdzięcz​na ciot​ce za bu​tel​kę zim​nej le​mo​nia​dy. Na​la​ła odro​bi​nę do ku​becz​ka i pod​su​nę​ła go wi​ceh​ra​bie​mu. Po​krę​cił gło​wą. – Dzię​ku​ję, pan​no Ca​ven​hurst. Wy​pi​ję coś na po​sto​ju. Po​da​ła ku​be​czek Bes​sie. Po​ko​jów​ka łap​czy​wie wy​pi​ła. Pot per​lił się na jej czo​le i mia​ła czer​wo​ne po​licz​ki. Upał da​wał się jej we zna​ki. – Bes​sie, może się za​trzy​ma​my, że​byś za​czerp​nę​ła świe​że​go po​wie​trza? – Ależ, pan​no So​phie, spóź​ni​my się… – To trud​no. Nie chcę, abyś mi tu ze​mdla​ła. – Zwró​ci​ła się do Ada​ma. – Pro​szę po​pro​sić stan​gre​ta, żeby się za​trzy​mał. Dy​li​żans przy​sta​nął pod drze​wem da​ją​cym odro​bi​nę cie​nia. Wszy​scy wy​sie​dli, Bes​sie prze​szła się tro​chę tam i z po​wro​tem, chło​dząc się wa​chla​rzem So​phie. – Po​win​ni​śmy ru​szać – po​wie​dział po paru mi​nu​tach Adam. – W za​jeź​dzie mogą dać na​sze ko​nie na zmia​nę ko​muś in​ne​mu. – Ro​zu​miem. My​śli pan, że stan​gret bę​dzie miał coś prze​ciw​ko temu, żeby Bes​sie

usia​dła obok nie​go na koź​le? Dam jej swój pa​ra​sol dla osło​ny przed słoń​cem. Tam bę​dzie chłod​niej. – Pan​no So​phie… – za​pro​te​sto​wa​ła bez prze​ko​na​nia Bes​sie. – Tyl​ko do cza​su zmia​ny koni – do​da​ła So​phie. – Na pew​no wte​dy już się le​piej po​czu​jesz. – Do​brze. Dała Bes​sie swój pa​ra​sol, a Adam po​mógł po​ko​jów​ce wspiąć się na ko​zioł obok stan​gre​ta, któ​ry uśmiech​nął się sze​ro​ko. – Je​stem Joe Bran​don – po​wie​dział. – Wi​tam u sie​bie. So​phie i Adam za​ję​li miej​sca w środ​ku, choć tym ra​zem usiadł obok niej. Pa​trzy​ła przez okno na mi​ja​ny wiej​ski kra​jo​braz, doj​mu​ją​co świa​do​ma bli​skiej obec​no​ści męż​czy​zny. Wi​ceh​ra​bia na​su​nął ka​pe​lusz na oczy, jak​by za​mie​rzał się zdrzem​nąć. – Mi​lor​dzie, czy uda​ło się panu po​za​ła​twiać wszyst​kie spra​wy? – za​py​ta​ła, gdy już nie mo​gła znieść mil​cze​nia. Po​pra​wił ka​pe​lusz. – Ja​kie spra​wy? – Te, któ​re spro​wa​dzi​ły pana do Lon​dy​nu. Mam na​dzie​ję, że nasz wy​jazd nie po​krzy​żo​wał ich. – W żad​nym ra​zie. I tak pla​no​wa​łem ry​chły po​wrót do Sad​dle​worth. – Ale na​kła​da pan dro​gi, aby mnie za​wieźć. Czu​ję się win​na. – Nie​po​trzeb​nie, pan​no Ca​ven​hurst. Obie​ca​łem prze​cież Mar​ko​wi, że zaj​rzę do Ha​dlea. Nie mia​łem jesz​cze oka​zji po​znać jego żony i syna. – Har​ry jest wspa​nia​ły! Sta​le się uśmie​cha i chęt​nie roz​da​je bu​zia​ki. Nie​dłu​go pew​nie za​cznie cho​dzić. Już te​raz racz​ku​je po ca​łym domu, taki jest cie​kaw​ski. – Mark i Jane mają szczę​ście. – Pan nie ma dzie​ci? – Nie​ste​ty nie. Moja żona zmar​ła w po​ło​gu, ra​zem z sy​nem. – Tak mi przy​kro! Nie wie​dzia​łam. Nie chcia​łam panu spra​wić bólu. – Pro​szę nie prze​pra​szać. Każ​dy boi się wspo​mnieć Anne, jak​by w ogó​le nie ist​nia​ła. – A chciał​by pan mi o niej opo​wie​dzieć? – Sama nie wie​dzia​ła, dla​cze​go o to py​ta​ła. Za​wa​hał się i kiw​nął nie​znacz​nie gło​wą. – Po​zna​łem ją w Sad​dle​worth. Jej oj​ciec, Si​las Bam​ford, miał przę​dzal​nię i tkal​nię weł​ny. Za​trud​niał pra​wie ty​siąc ro​bot​ni​ków, część w sa​mej fa​bry​ce, część jako cha​łup​ni​ków. Anne pew​ne​go dnia je​cha​ła z nim po​wo​zem, gdy za​trzy​mał ich gniew​ny tłum ro​bot​ni​ków. Gro​zi​li, że prze​wró​cą po​wóz. Pan Bam​ford jed​nak nie da​wał się ła​two za​stra​szyć i sta​wił im czo​ło, choć Anne była prze​ra​żo​na. Ja do​wo​dzi​łem miej​sco​wą stra​żą cy​wil​ną, usły​sza​łem o tej de​mon​stra​cji i przy​by​łem z mo​imi ludź​mi w samą porę, aby ich ura​to​wać. Na szczę​ście ni​ko​mu nic się nie sta​ło i pod moją eskor​tą tra​fi​li do domu… A po​tem… Resz​tę może so​bie pani do​po​wie​dzieć. Sta​łem się ich czę​stym go​ściem, a w roku ty​siąc osiem​set szes​na​stym wzię​li​śmy z Anne ślub. Spę​dzi​li​śmy ra​zem le​d​wie rok, kie​dy los mi ją ode​brał. – To mu​sia​ło być strasz​ne – szep​nę​ła, za​uwa​ża​jąc, że za​pa​trzył się w dal nie​obec​nym wzro​kiem.

– Tak. Była pięk​na, peł​na ży​cia i wraż​li​wo​ści… to było okrut​ne zrzą​dze​nie losu, że ode​szła w tak mło​dym wie​ku… ra​zem z na​szym dziec​kiem. – Wolę nie wy​obra​żać so​bie, jak mu​siał się pan czuć. – Oby ni​g​dy się tego pani nie do​wie​dzia​ła. – Mógł​by pan się po​wtór​nie oże​nić i jesz​cze do​cho​wać się dzie​ci. Zer​k​nął na nią ostro, jak​by po​su​nę​ła się o krok za da​le​ko. – Mógł​bym, ale gdy​bym mu​siał jesz​cze raz przez coś ta​kie​go przejść, po​stra​dał​bym zmy​sły. – To dla​te​go nie był pan na ślu​bie Mar​ka i Jane? – Tak. Nie po​tra​fi​łem wte​dy cie​szyć się ni​czy​im szczę​ściem. – Uśmiech​nął się. – Za to te​raz po​znam żonę ku​zy​na i ma​łe​go Har​ry’ego. – A póź​niej po​je​dzie pan do York​shi​re? – Tak. – Nie do Lon​dy​nu? – Po co miał​bym tam wra​cać? – Tak się za​sta​na​wia​łam… Po​my​śla​łam, że pan​na Mal​tho​use… – A więc to dla​te​go pani mnie tak wy​py​tu​je? Chce pani po​znać moje za​mia​ry, aby do​nieść o nich przy​ja​ciół​ce? Pro​szę prze​ka​zać pan​nie Mal​tho​use, że Adam Trent nie jest za​in​te​re​so​wa​ny po​wtór​nym ożen​kiem, ani z nią, ani z ni​kim in​nym. – Źle zin​ter​pre​to​wał pan moje in​ten​cje – po​wie​dzia​ła. – Pro​szę za​tem mnie po​pra​wić. So​phie jed​nak nie była w sta​nie wy​znać praw​dy. – Pod​trzy​my​wa​łam je​dy​nie roz​mo​wę… – Aż się boję po​my​śleć, co by to było, gdy​by mnie pani na​praw​dę wy​py​ty​wa​ła, pan​no Ca​ven​hurst. Może te​raz od​wró​ci​my role? – Nie je​stem szcze​gól​nie in​te​re​su​ją​ca. – Cóż… po​zwo​lę so​bie nie zgo​dzić się z pa​nią. Weź​my choć​by pe​wien po​ra​nek, kie​dy ucie​ka​ła pani ze skle​pu ju​bi​le​ra, a su​biekt go​nił pa​nią i krzy​czał „ła​pać zło​dziej​kę”. To jest nie​zmier​nie in​te​re​su​ją​ce. Wes​tchnę​ła cięż​ko. – Są​dzi pan, że na​praw​dę coś ukra​dłam? – Chciał​bym bar​dzo po​znać tę hi​sto​rię. – Nie wiem, gdzie pan to usły​szał, ale nie je​stem zło​dziej​ką. – O nic po​dob​ne​go pani nie oskar​żam. Cie​szę się, że pani jed​nak nie za​prze​cza… Nie chciał​bym mieć pani za kłam​czu​chę. Czu​ła, jak palą ją po​licz​ki. Wi​ceh​ra​bie​go nie dało się zbyć wy​krę​ta​mi. – Nie wie​dzia​łam… – …że ktoś pa​nią wi​dział. Nie​ste​ty tak, moja ko​cha​na. – Och, nie! – Pro​szę się uspo​ko​ić… Na szczę​ście to tyl​ko Far​ley, mój ka​mer​dy​ner. Wła​śnie wra​cał z por​tu, gdzie wy​śle​dził pani bra​ta, gdy zo​ba​czył, jak pani bie​gnie, a po​tem ktoś wcią​ga pa​nią do po​wo​zu. Prze​stra​szy​łem się, że pa​nią po​rwa​no, on na​to​miast był zda​nia, że pa​sa​żer po​wo​zu to pani wspól​nik. – Przy​zna pan, wi​ceh​ra​bio, że brzmi to dość gro​te​sko​wo. – So​phie, kto był w tym po​wo​zie?

– Przy​ja​ciel. – Czy pani się z nim umó​wi​ła? – Ależ skąd! To był szczę​śli​wy traf. – Wes​tchnę​ła. – Och. Chy​ba mu​szę panu wszyst​ko opo​wie​dzieć. – Tak by​ło​by naj​le​piej. – Po​szłam do Run​del​la, Brid​ge’a i Run​del​la, żeby sprze​dać mój na​szyj​nik, ale za​czę​li mnie wy​py​ty​wać, skąd go mam. Uświa​do​mi​łam so​bie, że my​ślą, że go ukra​dłam, i dla​te​go ucie​kłam. – Ale prze​cież mo​gła​by pani z ła​two​ścią od​po​wie​dzieć na ich py​ta​nia? – Mu​sia​ła​bym po​dać na​zwi​sko Jane, a ona ob​ra​zi​ła​by się, że sprze​da​ję pre​zent od niej. – A dla​cze​go nie po​my​śla​ła pani o tym przed wi​zy​tą u ju​bi​le​ra? – Nie wiem. By​łam bar​dzo zde​ner​wo​wa​na… – Za​pew​ne ten łaj​dak, pani brat, przy​szedł i po​pro​sił o pie​nią​dze, żeby mieć na bi​let na sta​tek. Mia​ła się pani z nim spo​tkać w por​cie? Ten przy​ja​ciel miał pa​nią tam za​wieźć? – Ależ nie! Nie mia​łam wte​dy po​ję​cia, gdzie jest Ted​dy. Prze​cież pan go szu​kał na moją proś​bę! I po​dej​rze​wam, że to pod​czas tych po​szu​ki​wań ktoś pod​bił panu oko. Li​czy​ła, że uda się jej w ten spo​sób zmie​nić te​mat; za​wio​dła się. – Po co więc były pani po​trzeb​ne pie​nią​dze? Czy pani tak​że gra? Wy​trzesz​czy​ła oczy z za​sko​cze​nia. Czyż​by na​praw​dę tak my​ślał? – Mi​lor​dzie… – Pro​szę od​po​wie​dzieć. Ile jest pani win​na i komu? – Do​kład​nej kwo​ty nie znam, a win​na je​stem wła​śnie panu. – Mnie? – za​py​tał zdu​mio​ny. – Tak. Spła​cił pan dłu​gi Ted​dy’ego. W mo​ich oczach to tyl​ko po​życz​ka. – To jego dług, nie pani. Dla​cze​go pani cią​gle obar​cza się pro​ble​ma​mi bra​ta? – Bo to mój brat. Ko​cham go mimo jego wad. Za​wsze by​li​śmy bar​dzo bli​sko. Wiem, że sta​rał się po​wstrzy​mać od ha​zar​du. Wes​tchnę​ła i za​pa​trzy​ła się w okno. Byli te​raz da​le​ko poza mia​stem. Za oknem mi​ga​ły na prze​mian pola, drze​wa i go​spo​dar​stwa. Wkrót​ce dy​li​żans za​trzy​mał się w za​jeź​dzie w Ep​ping, gdzie mie​li zmie​nić ko​nie.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Roz​ko​ły​sa​ny dy​li​żans prze​dzie​rał się przez wy​bo​isty go​ści​niec, po​prze​ci​na​ny ko​rze​nia​mi drzew wy​ła​nia​ją​cy​mi się z twar​de​go grun​tu. Adam przy​glą​dał się sie​dzą​cej obok mło​dej da​mie. So​phie była tak róż​na od Anne… Jej oj​ciec ha​ro​wał, sta​ra​jąc się o po​sa​dę za​rząd​cy przę​dzal​ni, po czym prze​jął ją, gdy wła​ści​ciel prze​szedł na eme​ry​tu​rę. Nie grze​szył by​stro​ścią, był do bólu przy​ziem​ny, lecz wy​cho​wał osie​ro​co​ną cór​kę na uoso​bie​nie wy​twor​nych ma​nier, tak​tu i do​bre​go sma​ku. Uczy​nił to z po​mo​cą cór​ki szlach​ci​ca, któ​ra po​pa​dła w kło​po​ty i po​trze​bo​wa​ła da​chu nad gło​wą oraz za​rob​ku. Anne była ko​cha​ją​ca, po​słusz​na i ufna. Adam ją uwiel​biał. Ni​g​dy nie za​cho​wa​ła​by się tak ło​bu​zer​sko jak So​phie Ca​ven​hurst. Nie zlek​ce​wa​ży​ła​by kon​we​nan​sów, nie spa​ce​ro​wa​ła​by sa​mot​nie po mie​ście w mę​skim stro​ju, nie gra​ła​by w kry​kie​ta ani nie jeź​dzi​ła​by kon​no jak męż​czy​zna. Czy wła​śnie dla​te​go So​phie wy​da​ła mu się tak uj​mu​ją​ca? Nie pró​bo​wa​ła ni​ko​go uda​wać; była nie​zno​śna, lo​jal​na i do bólu szcze​ra. – Cze​mu się uśmie​chasz? – usły​szał na​gle głos So​phie tuż obok le​we​go ucha. – Uśmie​cha​łem się? – Tak. Pro​szę, po​dziel się ze mną swo​imi my​śla​mi. – Nie na​da​ją się dla uszu damy. – W ta​kim ra​zie to nie​uprzej​me z two​jej stro​ny, że my​ślisz o czymś ta​kim w jej obec​no​ści. – Wy​bacz mi. My​śla​łem o Ber​tiem Go​ran​ge’u. – O lor​dzie Go​ran​ge’u? Dla​cze​go? – To on ura​to​wał cię przed aresz​to​wa​niem? – Skąd o tym wiesz? – Sły​sza​łem, jak two​ja ciot​ka mó​wi​ła coś o wczo​raj​szej wi​zy​cie lor​da. Przy​pusz​czam, że od​wiózł cię do domu. – Aku​rat prze​jeż​dżał obok skle​pu ju​bi​le​ra. – Tak po pro​stu? – Ow​szem, i je​stem mu za to wdzięcz​na. – Jak bar​dzo? – Mi​lor​dzie, czy pana rów​nież mam za​pew​nić, że nie za​mie​rzam po​ślu​bić żad​ne​go z owych trzech dżen​tel​me​nów? Zu​peł​nie nie ro​zu​miem, dla​cze​go tak się na mnie upar​li. Nie mam ma​jąt​ku, za​wsze pa​ku​ję się w kło​po​ty, a zda​niem nie​któ​rych je​stem za​lot​na. – Za​lot​na, pan​no Ca​ven​hurst? Nie do​strze​głem tego. A ci dżen​tel​me​ni bez wąt​pie​nia mają swo​je po​wo​dy. – Może pan wie ja​kie? Ku​si​ło go, aby jej po​wie​dzieć, jed​nak po​wstrzy​mał się, uzna​jąc, że spra​wił​by jej tym przy​krość. – Nie, ale za​wsze może pani wyjść za ko​goś in​ne​go. Wte​dy po​ło​ży​ła​by pani temu

kres. So​phie spio​ru​no​wa​ła go wzro​kiem. – Zro​bi​ła​bym to, gdy​by ktoś ko​chał mnie tak bar​dzo jak ja jego. – Jest pani za​ko​cha​na? – Nie, mó​wi​łam ogól​nie – od​par​ła, czu​jąc że czer​wie​nie​ją jej po​licz​ki. – Może zmie​ni​my te​mat? – Jak pani so​bie ży​czy. – Pro​szę mi opo​wie​dzieć, co pana spro​wa​dza do Lon​dy​nu, sko​ro nie cho​dzi o szu​ka​nie żony. – Przy​je​cha​łem, aby wy​gło​sić w Izbie Lor​dów mowę na te​mat trud​ne​go po​ło​że​nia ro​bot​ni​ków oraz kil​ku roz​wią​zań, któ​re mo​gły​by choć tro​chę po​pra​wić ich los. I ich dzie​ci. – Co pana zda​niem na​le​ży zro​bić? Te​raz zna​leź​li się na bez​piecz​niej​szym grun​cie i Adam przed​sta​wił jej swój punkt wi​dze​nia. So​phie słu​cha​ła uważ​nie. – Nie​ste​ty, le​d​wie po​zwo​li​li mi skoń​czyć. Oba​wiam się, że ro​bot​ni​cy we​zmą spra​wy w swo​je ręce i doj​dzie do naj​gor​sze​go. – Ma pan na my​śli bunt? – Być może. Na pew​no pla​nu​ją ko​lej​ny wiec. – A pan za​mie​rzał ich po​wstrzy​mać? – Chciał​bym móc to zro​bić. Nie wiem jed​nak, kie​dy i gdzie ma się od​być. A żad​na ze stron nie chcia​ła mnie wy​słu​chać. – Zna​lazł się pan po​mię​dzy mło​tem a ko​wa​dłem? – Moż​na tak po​wie​dzieć. – Czy wła​śnie dla​te​go na​pad​nię​to pana? – Ma pani na my​śli to? – Wska​zał opa​skę na oku. – Tak oraz inne ob​ra​że​nia, któ​rych nie wi​dać. Za​uwa​ży​łam, że wzdry​gnął się pan, kie​dy sta​jen​ny wpadł na pana pod​czas zmia​ny koni. Poza tym wier​ci się pan na sie​dze​niu, mó​wiąc wprost, jak​by trud​no było panu zna​leźć do​god​ną po​zy​cję. – Jest pani bar​dzo spo​strze​gaw​cza. – Ted​dy za mło​du za​wsze był po​obi​ja​ny i uda​wał, że nic się nie sta​ło. Na​uczy​łam się do​strze​gać szcze​gó​ły. – Zo​sta​łem na​pad​nię​ty przez ra​bu​siów. Nie są​dzę, aby mia​ło to ja​ki​kol​wiek zwią​zek z moją mi​sją w Lon​dy​nie. – Przy​kro mi, mi​lor​dzie. – Nie ma po​wo​du. Prze​ży​ję. Uśmiech​nął się do niej, spra​wia​jąc że pod​sko​czy​ło jej ser​ce. Im wię​cej się o nim do​wia​dy​wa​ła, tym bar​dziej go ko​cha​ła. Dbał o in​nych, szcze​gól​nie o tych, za któ​rych był od​po​wie​dzial​ny. Był po​waż​ny i szczo​dry. Kto inny spła​cił​by dłu​gi Ted​dy’ego? Z pew​no​ścią nie Reg​gie ani Ri​chard Fan​sha​we, zaś lord Go​ran​ge za​pro​po​no​wał to, ale za cenę mał​żeń​stwa. – Przez to nie uczest​ni​czył pan w de​biu​tanc​kim balu Cas​sie. – Bar​dzo tego ża​łu​ję. Czy bal się udał? – Tak. Była świet​na mu​zy​ka i do​sko​na​łe je​dze​nie. Bra​ko​wa​ło nam pana. – Pani też mnie bra​ko​wa​ło?

– Wszyst​kim, a szcze​gól​nie Cas​sie – od​rze​kła po​spiesz​nie. – W ta​kim ra​zie może le​piej, że mnie tam nie było. Nie chciał​bym wzbu​dzać próż​nych na​dziei. Pan​na Mal​tho​use na pew​no wkrót​ce po​zna ko​goś in​ne​go. Ko​nie zwol​ni​ły bie​gu. Zbli​ża​li się do ko​lej​ne​go miej​sca po​sto​ju, gdzie za​mie​rza​li coś zjeść. We​so​ły stan​gret po​mógł Bes​sie zejść z ko​zła, aby mo​gła do​łą​czyć do nich przy po​sił​ku. Wszel​kie in​tym​ne roz​mo​wy ze​szły więc na dal​szy plan. Po nie​ca​łej go​dzi​nie ru​szy​li da​lej, lecz tym ra​zem Bes​sie sie​dzia​ła w po​wo​zie. Kon​wer​sa​cja to​czy​ła się bez en​tu​zja​zmu, zdo​mi​no​wa​na przez słu​żą​cą, któ​rą So​phie za​chę​ci​ła do zre​la​cjo​no​wa​nia roz​mo​wy ze stan​gre​tem, oraz mi​ja​nych po dro​dze wi​do​ków. Gdy za​czął za​pa​dać zmierzch, póź​ny o tej po​rze roku, do​tar​li do Cross Keys w Saf​fron Wal​den, gdzie ocze​ki​wał ich Al​fred Far​ley i za​re​zer​wo​wa​ne wcze​śniej po​ko​je. Zje​dli ko​la​cję ra​zem: pan i ka​mer​dy​ner, pani i po​ko​jów​ka, lecz ni​ko​mu to nie prze​szka​dza​ło. Ich stan​gret zna​lazł miłe to​wa​rzy​stwo gdzie in​dziej. So​phie była przy​zwy​cza​jo​na do dzie​le​nia po​ko​ju z Bes​sie, lecz za​sko​czy​ła ją za​ży​łość Ada​ma i jego ka​mer​dy​ne​ra Far​leya, któ​ry nie za​cho​wy​wał się wpraw​dzie or​dy​nar​nie, lecz był czło​wie​kiem pro​stym i po​zwa​lał so​bie na wie​le w obec​no​ści wi​ceh​ra​bie​go. Uzna​ła, że jest to jesz​cze jed​na za​le​ta cha​rak​te​ru jego lor​dow​skiej mo​ści. Za​raz po ko​la​cji So​phie i Bes​sie po​szły na górę do sy​pial​ni, zo​sta​wia​jąc obu pa​nów nad ku​fla​mi piwa. – Nie miał pan żad​nych trud​no​ści po dro​dze, mi​lor​dzie? – za​py​tał Far​ley. – Nie, dzię​ki to​bie wszyst​ko po​szło gład​ko. Ale za​sta​na​wia​łem się, czy ktoś nas nie śle​dzi. Na tward​szych dro​gach sły​sza​łem za nami od​głos ko​pyt. Kie​dy za​trzy​ma​li​śmy się, aby po​ko​jów​ka pan​ny Ca​ven​hurst mo​gła zsiąść z ko​zła, wszyst​ko uci​chło, a po​tem zno​wu się za​czę​ło, kie​dy tyl​ko od​je​cha​li​śmy. – Wje​cha​li tu za pań​stwem na dzie​dzi​niec? – Nie, nie są​dzę. Może to tyl​ko moja wy​obraź​nia. – A może ten gość, któ​ry nie od​stę​po​wał pana na krok w Lon​dy​nie. – Ale dla​cze​go? – Nie mam po​ję​cia, mi​lor​dzie, ale wy​glą​da na to, że ktoś bar​dzo chce się do​wie​dzieć, co pan za​mie​rza. – Nie ro​bię ni​cze​go ta​jem​ni​cze​go. – Pan nie, ale on tak. – Czy za​re​zer​wo​wa​łeś dla nas ko​nie na resz​tę dro​gi? – Tak, mi​lor​dzie, aż do Do​wn​ham Mar​ket. Ostat​nia czwór​ka po​win​na do​wieźć pań​stwa do Ha​dlea, je​śli stan​gret nie bę​dzie jej zbyt​nio po​spie​szał. – Do​brze. Jak zna​la​złeś klacz? Dała radę? – Tak, mi​lor​dzie. Twar​da z niej sztu​ka, trze​ba przy​znać. – Nie for​so​wa​łeś jej za bar​dzo? – Nie, mi​lor​dzie. Zo​sta​wi​łem ją w jed​nym za​jeź​dzie, żeby mo​gła od​po​cząć. Ode​bra​łem ją, ja​dąc z po​wro​tem, tak jak pan ka​zał. Jest w do​sko​na​łej for​mie. – W ta​kim ra​zie po​je​dziesz ju​tro za nami, a je​śli za​uwa​żysz, że ktoś in​te​re​su​je się nami po​nad mia​rę, dasz mi znać. Nie mu​szę ci chy​ba mó​wić, abyś nie wspo​mi​nał o ni​czym pa​niom, praw​da? – Nie, mi​lor​dzie, oczy​wi​ście, że nie.

– Le​piej już się po​łóż​my. Przed nami dłu​ga dro​ga. Dam so​bie radę sam. – Do​brze, mi​lor​dzie. Far​ley wstał sztyw​no, co było efek​tem dłu​gich go​dzin spę​dzo​nych w sio​dle. Adam pa​trzył z uśmie​chem, jak ka​mer​dy​ner wcho​dzi po scho​dach, opie​ra​jąc się cięż​ko na po​rę​czy. Dłu​go trwa​ło, za​nim tra​fił na czło​wie​ka tak od​da​ne​go i lo​jal​ne​go jak Al​fred Far​ley. Do​brze było mieć ko​goś ta​kie​go przy so​bie w trud​nej sy​tu​acji. Wstał i udał się do sy​pial​ni, lecz przed snem na​ła​do​wał pi​sto​let i spraw​dził za​pas na​boi. Na​stęp​ne​go dnia po​dróż prze​bie​ga​ła po​dob​nie, wy​peł​nio​na roz​mo​wa​mi i czę​sty​mi po​sto​ja​mi na zmia​nę koni. So​phie z roz​ba​wie​niem spo​strze​gła, że Far​ley je​dzie w bli​skiej od​le​gło​ści. Co ja​kiś czas zjeż​dżał gdzieś na bok, lecz wkrót​ce po​wra​cał na daw​ne miej​sce na ty​łach. – Wi​dzę, że twój ka​mer​dy​ner je​dzie na Swift – ode​zwa​ła się So​phie. – Tak, po pierw​sze jest to spo​sób trans​por​tu zwie​rzę​cia, a poza tym mu​siał po​je​chać przo​dem, aby za​re​zer​wo​wać ko​nie. Nie chcia​łem żad​nych nie​spo​dzie​wa​nych sy​tu​acji. – Ca​ło​dzien​na jaz​da chy​ba go zmę​czy​ła. Kie​dy zsiadł z ko​nia na po​przed​nim po​sto​ju, zwró​ci​łam uwa​gę, że sztyw​no cho​dzi. – Tak, ja też to do​strze​głem. Wkrót​ce ja będę je​chał kon​no, a Far​ley usią​dzie obok stan​gre​ta. Przy na​stęp​nej zmia​nie koni Adam prze​siadł się na klacz, zaś Far​ley usa​do​wił się na koź​le. So​phie i Bes​sie mia​ły więc dla sie​bie całe wnę​trze po​wo​zu. Było dusz​no i Bes​sie wy​raź​nie cier​pia​ła. – Nie​dłu​go zno​wu się za​trzy​ma​my – po​cie​szy​ła ją So​phie. – Po​pro​szę jego lor​dow​ską mość, że​by​śmy zo​sta​li tam tro​chę dłu​żej. Bę​dziesz mo​gła wejść do za​jaz​du, na​pić się cze​goś zim​ne​go i od​po​cząć w cie​niu. – Nie mo​że​my opóź​niać po​dró​ży – od​rze​kła po​ko​jów​ka. – Pa​mię​ta pani, jaki był zły ostat​nim ra​zem. – Może się zło​ścić, ile chce, i tak będę na​le​gać. – Prze​pra​szam, że spra​wiam pani tyle kło​po​tu. – Nie myśl tak, Bes​sie. Nie spra​wiasz mi na​wet po​ło​wy tego kło​po​tu, któ​ry ja spra​wi​łam to​bie. – Chcia​ła​bym, żeby się ochło​dzi​ło, wte​dy czu​ła​bym się le​piej. Nie uje​cha​li zbyt da​le​ko, kie​dy ży​cze​nie Bes​sie się speł​ni​ło. Ciem​ne chmu​ry nad​pły​wa​ją​ce z pół​no​cy przy​kry​ły słoń​ce i w po​wo​zie zro​bi​ło się ciem​no jak w nocy. – Bę​dzie pa​dać – po​wie​dzia​ła So​phie. – To przy​nie​sie nam wszyst​kim ochło​dę. W tej sa​mej chwi​li uj​rza​ły błysk, a w chwi​lę póź​niej roz​legł się grzmot. Adam, któ​ry je​chał za nimi, krzyk​nął do stan​gre​ta, aby się za​trzy​mał. Zsiadł z kla​czy i przy​wią​zał ją z tyłu po​wo​zu. – Al​fre​dzie, wsia​daj do środ​ka – po​wie​dział. Stan​gret wkła​dał już cięż​ką kil​ku​war​stwo​wą pe​le​ry​nę. – Mo​że​my je​chać da​lej?

– Tak, mi​lor​dzie, cho​ciaż ko​nie mogą się tro​chę spło​szyć. Bły​ska​wi​ca zno​wu prze​szy​ła nie​bo, a grzmot ode​zwał się nie​co bli​żej. Ko​nie po​ru​szy​ły się nie​spo​koj​nie. – W ta​kim ra​zie znajdź ja​kieś miej​sce, gdzie mo​gli​by​śmy się scho​wać… za​jazd albo bu​dy​nek go​spo​dar​ski. Nie drze​wa. – Prze​cież wiem – od​parł ura​żo​ny stan​gret. Adam do​siadł się do ka​mer​dy​ne​ra i pań w po​wo​zie, ku​ląc się, aby zo​sta​wić im dość miej​sca. Bes​sie drża​ła, bar​dziej ze stra​chu niż z zim​na. Za​wsze bała się bu​rzy i za każ​dym ra​zem, gdy nad​cho​dzi​ła, za​kry​wa​ła w ca​łym domu lu​stra i spraw​dza​ła, czy sztuć​ce są scho​wa​ne w szu​fla​dach. Ko​nie rów​nież były wy​raź​nie zde​ner​wo​wa​ne. Ga​lo​po​wa​ły przed sie​bie, zaś do po​wo​zu do​bie​ga​ły okrzy​ki stan​gre​ta, któ​ry pró​bo​wał je uspo​ko​ić. Na do​miar złe​go deszcz bęb​nił gło​śno w dach. Bes​sie na​rzu​ci​ła so​bie szal na gło​wę i na​wet So​phie za​nie​po​ko​iła się, gdy po​jazd za​czął ko​ły​sać się z boku na bok. Na​gle wje​cha​li na dzie​dzi​niec ja​kie​goś go​spo​dar​stwa, skrę​ci​li do otwar​tej sto​do​ły i za​trzy​ma​li się gwał​tow​nie. So​phie wy​rzu​ci​ło z sie​dze​nia pro​sto na ko​la​na Ada​ma. Chwy​cił ją in​stynk​tow​nie. So​phie zna​la​zła się w jego ob​ję​ciach, z gło​wą na jego pier​si. Sły​sza​ła mia​ro​we bi​cie jego ser​ca. Unio​sła gło​wę, żeby spoj​rzeć mu w oczy. Uśmie​chał się. – Bar​dzo bym chciał na​cie​szyć się tą chwi​lą, ale oba​wiam się, że mu​szę pa​nią pu​ścić – wy​mam​ro​tał jej do ucha. – Mu​szę po​móc przy ko​niach. So​phie wsta​ła z jego ko​lan i po​wró​ci​ła na swo​je miej​sce. Adam i Far​ley wy​sie​dli z po​wo​zu, po​sta​no​wi​ła więc pójść za nimi. Swift, bez jeźdź​ca na grzbie​cie, nie mia​ła trud​no​ści z do​trzy​ma​niem kro​ku po​wo​zo​wi, lecz drża​ła na ca​łym cie​le i mia​ła źre​ni​ce roz​sze​rzo​ne ze stra​chu. So​phie po​de​szła, aby ją uspo​ko​ić. Ob​ję​ła jej gło​wę i szep​ta​ła ła​god​nie do ucha. – Spo​koj​nie, moja pięk​na. Spo​koj​nie. Nie​dłu​go bę​dzie po wszyst​kim. Deszcz siekł zie​mię tak moc​no, że po​dwó​rze na​tych​miast za​mie​ni​ło się w bło​to. Klacz uspo​ko​iła się nie​co, lecz drża​ła, ile​kroć za​brzmiał grzmot. Roz​le​gło się szcze​ka​nie psa. Od​wró​ci​li się w mo​men​cie, gdy wiel​ki kun​del wbiegł do sto​do​ły i za​trzy​mał się, ob​na​ża​jąc z war​cze​niem kły. Za​raz za nim po​ja​wił się przy​sa​dzi​sty męż​czy​zna w płasz​czu i bry​cze​sach, z wor​kiem na ra​mio​nach. Z ka​pe​lu​sza z sze​ro​kim ron​dem spły​wa​ła woda. – A co wy tu ro​bi​ta? – za​py​tał gniew​nie. Adam po​stą​pił o krok. – Dzień do​bry. Był​bym zo​bo​wią​za​ny, gdy​by od​wo​łał pan psa. Ko​nie się go boją. Oba​wiam się, że mogą się spło​szyć i na​ro​bić szkód. Męż​czy​zna przy​wo​łał psa, któ​ry pod​szedł po​słusz​nie, ale na​dal był czuj​ny. – Jest pan wła​ści​cie​lem tej sto​do​ły? – za​py​tał Adam. – Dzier​żaw​cą. Co pań​stwo tu robi? Krad​nie​cie moje sia​no. Od​po​wie​cie mi za to. – Za​pła​ci​my za nie, oczy​wi​ście. Nie​ste​ty na​sze ko​nie prze​stra​szy​ły się bu​rzy i po​my​śle​li​śmy, że naj​le​piej bę​dzie po​szu​kać schro​nie​nia. Od​je​dzie​my, kie​dy tyl​ko po​go​da się po​pra​wi. – No do​bra, ale jak że​ście coś znisz​czy​li… – Je​stem pe​wien, że nie, cho​ciaż na​wieź​li​śmy do środ​ka tro​chę bło​ta na ko​łach.

Oczy​wi​ście za​pła​cę za te nie​do​god​no​ści. – A kto pan je​steś? – Wi​ceh​ra​bia Kim​ber​ley z Sad​dle​worth. A to jest – wska​zał So​phie, wciąż tu​lą​cą do sie​bie gło​wę Swift – moja ku​zyn​ka, pan​na Ca​ven​hurst. Je​dzie​my do Nor​fol​ku. – Wąt​pię, że​by​ście tam dzi​siaj do​je​cha​li – po​wie​dział męż​czy​zna. – Ni​g​dy żem jesz​cze nie wi​dział ta​kiej bu​rzy, wszyst​kie dro​gi pły​ną. Nie zdzi​wił​bym się, gdy​by rze​ka wy​stą​pi​ła z brze​gów. – Czy mógł​by pan przy​nieść nam tro​chę je​dze​nia i coś do pi​cia, za​nim bę​dzie​my mo​gli ru​szyć da​lej? – spy​tał Adam, jak​by te wie​ści nie zro​bi​ły na nim wra​że​nia. – Pla​no​wa​li​śmy za​trzy​mać się w Ru​tland Arms w New​mar​ket na ko​la​cję, ale je​śli jest tak, jak pan mówi, to pew​nie nie do​je​dzie​my tam na czas. – Pój​dę za​py​tać mo​jej pani. – Męż​czy​zna wy​szedł na deszcz, a pies po​dą​żył za nim. – My​śli pan, że to praw​da? – ode​zwa​ła się So​phie. – Rze​ka na​praw​dę mo​gła wy​lać? – Nie wiem. Kie​dy prze​sta​nie pa​dać, wyj​dę i zo​rien​tu​ję się w sy​tu​acji. – Adam zwró​cił się do stan​gre​ta. – W mię​dzy​cza​sie pro​szę wy​prząc ko​nie, pa​nie Bran​don. Niech od​pocz​ną. Al​fre​dzie, po​móż mu. Pod​czas gdy męż​czyź​ni wy​peł​nia​li jego po​le​ce​nie, Adam pod​szedł do wrót sto​do​ły i spoj​rzał w oło​wia​ne nie​bo. Wiatr ucichł; nic nie było w sta​nie prze​gnać chmur. Deszcz wa​lił w dach sto​do​ły, po​dwó​rze wy​glą​da​ło już jak staw. Na szczę​ście bu​dy​nek nie prze​cie​kał. Tem​pe​ra​tu​ra spa​dła jed​nak znacz​nie i obie pa​nie drża​ły z zim​na – szcze​gól​nie So​phie, któ​ra okry​ła swo​im sza​lem grzbiet Swift. – Pro​szę wło​żyć szal, pan​no Ca​ven​hurst – po​wie​dział Adam. – Po​trze​bu​je go pani bar​dziej niż klacz. – Czy do ku​zyn​ki na​le​ży zwra​cać się tak ofi​cjal​nie? – Nie jest pani na​praw​dę moją ku​zyn​ką. – Ale tak po​wie​dział pan temu far​me​ro​wi. – Tak było pro​ściej. So​phie uśmiech​nę​ła się. – W ta​kim ra​zie le​piej bę​dzie mó​wić do mnie So​phie, nie uwa​ża pan? – So​phie – zgo​dził się. – Ale ty mu​sisz na​zy​wać mnie Ada​mem. So​phie my​śla​ła tak o nim już od pew​ne​go cza​su. – Do​sko​na​le… Ada​mie. Far​mer wró​cił, nio​sąc szorst​ki płaszcz i ster​tę wor​ków. – Czy przej​dą pań​stwo do domu, mi​lor​dzie? – za​py​tał, po​da​jąc So​phie płaszcz i wrę​cza​jąc resz​cie wor​ki. – Moja Mol​ly szy​ku​je dla was stra​wę. Pro​szę za mną, po​pro​wa​dzę mniej pod​mo​kłą dro​gą. So​phie przy​kry​ła gło​wę płasz​czem, na tyle gru​bym, aby za​bez​pie​czyć przed naj​sil​niej​szym desz​czem. Zro​bi​ła krok na ze​wnątrz, zda​jąc so​bie spra​wę, że prze​mo​czy sto​py, lecz za​nim ru​szy​ła da​lej, Adam po​rwał ją na ręce i po​niósł. – Mi​lor​dzie… – Ada​mie – po​pra​wił ją, ma​sze​ru​jąc za far​me​rem. – Mam wy​so​kie buty, a ty nie, więc pro​szę nie dys​ku​to​wać. Joe, któ​ry tak​że miał na so​bie so​lid​ne obu​wie, po​szedł za jego przy​kła​dem: pod​-

niósł Bes​sie i nie zwa​ża​jąc na jej nie​zbyt prze​ko​nu​ją​ce pro​te​sty, kro​czył tuż za pa​nem. So​phie ob​ję​ła Ada​ma za szy​ję i wtu​li​ła się w nie​go. Miał szczu​płe, mu​sku​lar​ne cia​ło, z sze​ro​ki​mi ra​mio​na​mi i wą​ski​mi bio​dra​mi. Czu​ła, jak mię​śnie na​pi​na​ją się pod jego ubra​niem, i za​sta​na​wia​ła się, jak wy​glą​dał​by nago. Za​raz jed​nak przy​po​mnia​ła so​bie o jego ob​ra​że​niach. Albo wy​le​czy​ły się wy​jąt​ko​wo szyb​ko, albo Adam po​tra​fił igno​ro​wać ból. – No i kto te​raz cie​szy się chwi​lą? – wy​mam​ro​ta​ła So​phie. Adam za​śmiał się szcze​rze. – Ja. To nie​zwy​kłe, jak atrak​cyj​na po​tra​fi być mo​kra twarz i za​tę​chły płaszcz. So​phie po​czu​ła, że robi jej się go​rą​co; noz​drza wy​peł​niał za​pach Ada​ma; ich ser​ca biły rów​nym ryt​mem. Czu​ła się tak, jak​by sta​wa​li się jed​no​ścią. Cał​ko​wi​cie pod​da​ła się temu cu​dow​ne​mu uczu​ciu, ale nie dane jej było de​lek​to​wać się tą chwi​lą zbyt dłu​go. Za​raz bo​wiem sta​nę​li u drzwi go​spo​dar​stwa, a far​mer już za​pra​szał do środ​ka. Adam po​sta​wił ją na zie​mi, zdjął z jej ra​mion płaszcz i od​dał go far​me​ro​wi. – Pro​szę tędy, mi​lor​dzie – po​wie​dział, wio​dąc ich wą​skim ko​ry​ta​rzem do po​miesz​cze​nia, któ​re naj​wy​raź​niej słu​ży​ło za sa​lon. Było tam zim​no, a w po​wie​trzu uno​sił się przy​kry za​pach stę​chli​zny. Przed pu​stym ko​min​kiem sta​ły dwa głę​bo​kie fo​te​le, pod​nisz​czo​na ka​na​pa, kil​ka krze​seł z twar​dy​mi opar​cia​mi oraz stół. Nad ko​min​kiem wi​sia​ła ha​fto​wa​na ma​kat​ka. Bes​sie gwał​tow​nie dy​go​ta​ła i So​phie oba​wia​ła się, że mo​gła się prze​zię​bić. Zwró​ci​ła się w stro​nę far​me​ra. – Pa​nie… jak się pan na​zy​wa? – Brown, pro​szę pani. – Pa​nie Brown, oba​wiam się, że moja po​ko​jów​ka nie czu​je się zbyt do​brze. Czy mo​gła​by usiąść przy ogniu i się ogrzać? Może po​mo​gło​by jej tak​że coś go​rą​ce​go do pi​cia. – Wszy​scy by​li​by​śmy wdzięcz​ni za coś go​rą​ce​go do pi​cia – ode​zwał się Adam. – Ale naj​pierw zaj​mij​cie się po​ko​jów​ką. – Pro​szę ze mną – po​wie​dział far​mer do Bes​sie. Bes​sie spoj​rza​ła na So​phie, któ​ra ski​nę​ła gło​wą. – Idź. – Ja też pój​dę – po​wie​dział Joe. Ru​szył za Brow​nem i Bes​sie, zo​sta​wia​jąc Ada​ma i So​phie sa​mych. – Gdzie jest pan Far​ley? – za​py​ta​ła So​phie. – Usta​wia po​wóz i ko​nie, żeby nie były wi​docz​ne z dro​gi. By​ło​by pew​ną nie​do​god​no​ścią, gdy​by​śmy od​kry​li rano, że ich nie ma. – A kto mógł​by je​chać dro​gą w taką po​go​dę? – wska​za​ła na okno, po któ​rym spły​wa​ły stru​mie​nie wody. – Gdy​by ktoś po​dró​żo​wał pie​szo lub kon​no, per​spek​ty​wa jaz​dy su​chym po​wo​zem mo​gła​by oka​zać się bar​dzo ku​szą​ca. – To chy​ba stan​gret po​wi​nien do​pil​no​wać, aby nic ta​kie​go się nie sta​ło? – Tak, ale zda​je się, że w tej chwi​li zaj​mu​je się głów​nie pan​ną Sa​dler. So​phie ro​ze​śmia​ła się.

– Rze​czy​wi​ście, chy​ba mają się ku so​bie. – To two​ja wina, sama za​pro​po​no​wa​łaś, żeby je​cha​ła na koź​le. – Było jej nie​do​brze, a ty nie chcia​łeś opóź​niać po​dró​ży. Co in​ne​go mo​głam zro​bić? – Nie kry​ty​ku​ję cię, po pro​stu stwier​dzam fakt. A kil​ku​mi​nu​to​we opóź​nie​nie nie ma te​raz żad​ne​go zna​cze​nia. Bę​dzie​my na miej​scu o parę go​dzin póź​niej i oba​wiam się, że na​wet je​śli wy​ru​szy​my za​raz, i tak bę​dzie​my mu​sie​li prze​no​co​wać gdzieś po dro​dze. – Na​dal pada, ale grzmo​ty i bły​ska​wi​ce już usta​ły. – Za​uwa​ży​łem. Kie​dy tyl​ko coś zje​my, po​ja​dę przo​dem na Swift i roz​po​znam te​ren. – Cze​mu nie po​ślesz pana Far​leya? – Po​nie​waż bę​dzie chciał coś zjeść, wy​pić i się ogrzać. – Bar​dzo o nie​go dbasz. – A on dba o mnie. – Wiesz, je​steś bar​dzo po​dob​ny do Mar​ka. To chy​ba u was ro​dzin​ne. Je​steś z nim bli​sko spo​krew​nio​ny? – Na​sze mat​ki były sio​stra​mi. Moja umar​ła, kie​dy by​łem w szko​le. Przy​je​cha​łem do domu na Wiel​ka​noc, czu​ła się do​sko​na​le, ale ode​szła przed moim po​wro​tem na wa​ka​cje. – Przy​kro mi. To mu​sia​ło być dla cie​bie nie​zwy​kle trud​ne. – Tak. Była mi bar​dzo bli​ska. Na​uczy​ła mnie tak wie​le o ży​ciu na wsi, o od​po​wie​dzial​no​ści, pra​cy na rzecz in​nych, o prze​ba​cze​niu i wy​ro​zu​mia​ło​ści… – Głos mu się za​ła​mał. Prze​łknął gło​śno. So​phie wy​cią​gnę​ła rękę i do​tknę​ła jego ra​mie​nia. Gdy Adam spoj​rzał na jej dłoń, cof​nę​ła ją po​spiesz​nie. – Pój​dę zo​ba​czyć, co z Bes​sie. Opu​ści​ła go, aby mógł się po​zbie​rać. Gdy​by zo​sta​ła przy nim jed​ną chwi​lę dłu​żej, za​rzu​ci​ła​by mu ra​mio​na na szy​ję i za​sy​pa​ła twarz po​ca​łun​ka​mi. Ktoś tak dum​ny jak Adam nie był​by z tego za​do​wo​lo​ny. Bes​sie sie​dzia​ła w kuch​ni przy pie​cu owi​nię​ta w koc, grze​jąc so​bie dło​nie cie​płym ku​flem. Żona far​me​ra krzą​ta​ła się wo​kół niej, mie​sza​jąc za​war​tość ko​cioł​ka wi​szą​ce​go nad ogniem. Na nie​ma​lo​wa​nym sto​le le​ża​ła taca z chle​bem, ma​sel​nicz​ką i sto​sem ta​le​rzy. Czy mogę w czymś po​móc, pani Brown? – Ależ skąd. Pro​szę wra​cać do jego lor​dow​skiej mo​ści. Sama przy​nio​sę pań​stwu je​dze​nie. Da​łam pani po​ko​jów​ce zio​ło​we le​kar​stwo, bo chy​ba zła​pa​ła prze​zię​bie​nie. Stan​gret po​szedł przy​nieść jej tor​bę. Po​ście​lę jej łóż​ko w go​ścin​nym po​ko​ju. Śpią w nim na​sze wnu​ki, kie​dy do nas przy​jeż​dża​ją, ale te​raz ich nie ma. Brzmia​ło to tak, jak​by spo​dzie​wa​ła się, że nie​pro​sze​ni go​ście zo​sta​ną na noc. So​phie opo​wie​dzia​ła o tym Ada​mo​wi. – Nie wiem, gdzie ona chce nas wszyst​kich po​ło​żyć – po​wie​dzia​ła. – To so​lid​ny dom, ale nie są​dzę, żeby mie​li wię​cej niż trzy sy​pial​nie. Poza tym do​my​ślam się, że chciał​byś już ru​szyć w dal​szą dro​gę. Je​śli Bes​sie nie może po​dró​żo​wać, to le​piej zo​staw nas tu​taj i jedź da​lej. Mark przy​je​dzie i za​bie​rze nas stąd.

– Nie bądź nie​mą​dra, So​phie. – To bar​dzo roz​sąd​na pro​po​zy​cja. – Nie. Obie​ca​łem do​wieźć cię bez​piecz​nie do domu i to wła​śnie mam za​miar zro​bić. Za kogo ty mnie masz? Mu​sisz zro​zu​mieć, że ni​g​dy bym cię nie zo​sta​wił. – Ni​g​dy? – So​phie unio​sła brwi. – Wiesz, o co mi cho​dzi. Mu​szę iść po​roz​ma​wiać z na​szą do​brą go​spo​dy​nią. Adam wy​szedł z po​ko​ju, za​nim zdą​żył po​wie​dzieć coś, cze​go mógł​by ża​ło​wać. So​phie ze swo​ją prze​ni​kli​wo​ścią, szcze​ro​ścią i za​lot​no​ścią na​praw​dę za​czy​na​ła mu się po​do​bać. Sta​no​wi​ła prze​dziw​ną mie​szan​kę na​iw​no​ści i mą​dro​ści; ni​g​dy nie był pe​wien, jak jej od​po​wie​dzieć. Pani Brown była w kuch​ni, koń​cząc przy​go​to​wy​wa​nie do​mo​we​go po​sił​ku. – Sza​now​na pani – za​czął. – Pro​si​łem o je​dze​nie, nie o ucztę. Oba​wiam się, że spra​wi​li​śmy pań​stwu zbyt wie​le kło​po​tu… – Je​dze​nia to aku​rat mamy pod do​stat​kiem, mi​lor​dzie. Są pań​stwo mile wi​dzia​ni. W taką po​go​dę na​wet psa nie wy​go​ni​ła​bym na dwór. Pod sto​łem na szorst​kim kocu le​żał kun​del, po​twier​dza​jąc praw​dzi​wość jej słów. – Moja ku​zyn​ka mówi, że za​mie​rza pani zna​leźć łóż​ko dla jej po​ko​jów​ki. – Tak. Nie jest z nią do​brze. Nie po​win​na ni​g​dzie je​chać, za​nim nie wy​do​brze​je, za po​zwo​le​niem wa​szej lor​dow​skiej mo​ści. – W ta​kim ra​zie mu​si​my tu zo​stać wszy​scy. Moja ku​zyn​ka nie chce je​chać bez Bes​sie, a ja nie ru​szę da​lej bez ku​zyn​ki. – Mi​lor​dzie… – za​pro​te​sto​wa​ła Bes​sie. – Po​ra​dzę so​bie. Adam od​wró​cił się do niej. Sie​dzia​ła w ką​cie owi​nię​ta w pled. Mia​ła pod​puch​nię​te oczy i za​czer​wie​nio​ny nos. – Za​de​cy​du​je​my o tym ju​tro – po​wie​dział. – Czy ma pani po​kój dla pan​ny Ca​ven​hurst? – zwró​cił się do pani Brown. – Tak, mi​lor​dzie, ale… – urwa​ła, zaś Adam do​my​ślił się, że roz​wa​ża moż​li​wość od​da​nia jed​ne​mu z nich swo​je​go wła​sne​go łóż​ka. – Męż​czyź​ni będą spa​li w po​wo​zie – za​pew​nił ją. – I tak ktoś musi go pil​no​wać. A mnie bę​dzie bar​dzo wy​god​nie na so​fie. – Jest pan pe​wien? – Oczy​wi​ście. I nie musi pani na​kry​wać do sto​łu w sa​lo​nie. Zje​my tu​taj. Nie chce​my spra​wiać pani jesz​cze wię​cej kło​po​tu. – Do​sko​na​le, mi​lor​dzie, zro​bię, jak pan so​bie ży​czy. Po​si​łek bę​dzie go​to​wy za chwi​lę. – Pój​dę za​wo​łać mo​ich lu​dzi. – Na​dal pada. Niech pan weź​mie płaszcz – kiw​nę​ła gło​wą w kie​run​ku wie​sza​ka na drzwiach. Adam okrył ra​mio​na płasz​czem i ru​szył do sto​do​ły przez za​la​ne wodą po​dwó​rze. Al​fred i stan​gret sie​dzie​li w po​wo​zie, roz​ma​wia​jąc o moż​li​wo​ści dal​szej jaz​dy. – Cały czas pada, ale prze​sta​ło grzmieć i bły​skać się – mó​wił Joe. – My​ślę, że mo​gli​by​śmy się ja​koś prze​do​stać. – Prze​do​stać? – za​py​tał Adam. – Po​wódź, mi​lor​dzie – od​parł Far​ley. – Po​je​cha​łem się ro​zej​rzeć. Przez dro​gę pły​-

nie stru​mień wody, pro​sto do rze​ki. Głę​bo​ki na ja​kieś dwie sto​py. Prze​je​cha​łem przez nie​go na Swift, cho​ciaż nie pa​li​ła się do tego. Most jest ka​mien​ny i na moje oko so​lid​ny, a dro​ga za nim jest prze​jezd​na. – Nie po​je​dzie​my dziś da​lej – po​wie​dział Adam. – Pan​na Sa​dler się prze​zię​bi​ła i go​spo​dy​ni wła​śnie kła​dzie ją do łóż​ka, a to ozna​cza, że mu​si​my zo​stać wszy​scy. W kuch​ni cze​ka na nas ko​la​cja, więc chodź​my coś zjeść. Ju​tro bę​dzie​my się mar​twić co da​lej. – Chy​ba nie po​win​ni​śmy zo​sta​wiać po​wo​zu bez do​zo​ru – ode​zwał się Joe. – Więc zo​stań tu, a ja każę ci przy​nieść coś do je​dze​nia. Al​fre​dzie, chodź​my. Prze​do​sta​li się przez błot​ni​ste po​dwó​rze. Deszcz tra​cił na sile i woda po​ma​łu wsią​ka​ła w zie​mię. – My​ślę, że do ju​tra bę​dzie po wszyst​kim – po​wie​dział Far​ley. – Szko​da mi pan​ny Sa​dler. – Tak. Sły​sza​łeś ko​nia za​raz po tym, jak wje​cha​li​śmy do sto​do​ły? – Tak, mi​lor​dzie. – Far​ley uśmiech​nął się sze​ro​ko. – Mi​nął nas ga​lo​pem. Cie​kaw je​stem, jak da​le​ko uje​chał, za​nim zo​rien​to​wał się, że nas zgu​bił. – Tak czy owak, mu​siał być kom​plet​nie mo​kry! – ro​ze​śmiał się Adam. – Do​brze mu tak. – Te​raz ani sło​wa. We​szli do kuch​ni, gdzie na wiel​kim sto​le cze​kał na nich tre​ści​wy po​si​łek. Bes​sie znik​nę​ła, przy​pusz​czal​nie po​szła się po​ło​żyć. Pan Brown i So​phie sie​dzie​li już przy sto​le. So​phie pod​nio​sła na nich wzrok. – Czy wszyst​ko w po​rząd​ku? – za​py​ta​ła. – Tak. Stan​gret zo​stał w po​wo​zie. Pani Brown, czy mógł​bym mu za​nieść tro​chę je​dze​nia? – Ja mu za​nio​sę – po​wie​dział Far​ley, wy​cią​ga​jąc rękę po ta​lerz, któ​ry go​spo​dy​ni już na​peł​nia​ła. Adam usiadł obok So​phie. – Jak się czu​je pan​na Sa​dler? – Nie​zbyt do​brze, ale pani Brown dała jej zio​ło​we le​kar​stwo, żeby mo​gła za​snąć. Za​pew​nia​ła mnie, że po​ma​ga na wszyst​ko. Chy​ba jej wie​rzę. Bes​sie mia​ła kwa​śną minę, kie​dy je wy​pi​ła. – Urwa​ła na chwi​lę. – Prze​pra​szam, że spra​wiam ci tyle kło​po​tu… Nie​omal do​da​ła „mi​lor​dzie”, ale w porę przy​po​mnia​ła so​bie, że uda​ją krew​nych. – Nie ma na to rady, So​phie. Ozna​cza to, że do​trze​my do Ha​dlea o dzień lub dwa póź​niej, to wszyst​ko. Naj​wy​raź​niej pa​mię​tał. So​phie po​czu​ła przy​pływ go​rą​ca, sły​sząc, jak wy​po​wia​da jej imię. Ja​kie to głu​pie, że taki dro​biazg wpra​wiał ją w za​do​wo​le​nie.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Utknę​li w go​spo​dar​stwie, nie ma​jąc nic do ro​bo​ty i nie mo​gąc się do​cze​kać wy​ru​sze​nia w dal​szą dro​gę, co nie słu​ży​ło sko​ła​ta​nym ner​wom. So​phie opie​ko​wa​ła się Bes​sie i sta​ra​ła się po​ma​gać pani Brown. Joe spo​żyt​ko​wał ten czas na do​kład​ną in​spek​cję po​wo​zu: spraw​dził koła i osie, choć wie​dział, że są w do​brym sta​nie, wy​mie​nił lek​ko tyl​ko znisz​czo​ne skó​rza​ne ele​men​ty i wy​czy​ścił cały po​jazd. Kie​dy skoń​czył, po​wóz wy​glą​dał jak nowy. Oczy​ścił ko​nie tak, że ich sierść lśni​ła jak lu​stro, a tak​że wy​cze​sał ich grzy​wy i ogo​ny, po czym wplótł w nie wstąż​ki. Adam tym​cza​sem nie wie​dział, co ze sobą zro​bić. Ob​szedł pola ra​zem z go​spo​da​rzem. – Za​po​wia​da się chu​da zima – mruk​nął pan Brown, pa​trząc na mo​krą, po​czer​nia​łą psze​ni​cę. – Będę mu​siał to za​orać. – Ze​brał pan jęcz​mień i owies przed bu​rzą? – Tak, ale było tego tyl​ko parę akrów. Sła​bo ro​sły na po​cząt​ku, bo wio​sna była zim​na, ale w czerw​cu i lip​cu się po​pra​wi​ło, i w koń​cu ze​bra​łem na czas, ale to nie po​kry​je stra​ty psze​ni​cy. Była go​to​wa do zżę​cia. Je​cha​łem do mia​stecz​ka, żeby na​jąć do​dat​ko​wych po​moc​ni​ków na przy​szły ty​dzień. – Wes​tchnął. – Nie wiem, co my te​raz zro​bi​my. Dzię​ki Bogu, przy​naj​mniej by​dlę​ta są zdro​we. Z nich bę​dzie​my mu​sie​li wy​żyć. Adam za​no​to​wał w pa​mię​ci, aby przy wy​jeź​dzie so​wi​cie wy​na​gro​dzić pań​stwa Brown za noc​leg i po​czę​stu​nek. Trze​cie​go dnia Adam, zdjąw​szy opa​skę z oka, po​je​chał na Swift do New​mar​ket, aby wy​słać Mar​ko​wi list wy​ja​śnia​ją​cy sy​tu​ację oraz by zo​rien​to​wać się, czy w mie​ście po​ja​wi​li się ja​cyś obcy. Jego trud oka​zał się da​rem​ny: mia​sto było peł​ne przy​by​łych na wy​ści​gi, on zaś nie miał po​ję​cia, kogo szu​ka. Oczy​wi​ście obaj z Al​fre​dem mo​gli tyl​ko wy​obra​zić so​bie owe​go ga​lo​pu​ją​ce​go ko​nia; mógł to być rów​nież miej​sco​wy, ucie​ka​ją​cy do domu przed desz​czem. Wró​ci​li na far​mę, gdzie za​sta​li So​phie w sto​do​le, po​grą​żo​ną w roz​mo​wie z Joem i Al​fre​dem. Uśmie​cha​ła się. – Bes​sie wy​zdro​wia​ła – po​wie​dzia​ła mu. – Je​ste​śmy go​to​we do dro​gi. – Je​steś pew​na? – za​py​tał. Po trzech dniach opie​ki nad po​ko​jów​ką wy​glą​da​ła na zmę​czo​ną, ale umy​ła wło​sy i wło​ży​ła świe​żą suk​nię w krat​kę, wy​ję​tą z ku​fra. – Two​ja po​ko​jów​ka wy​zdro​wia​ła, ale jak ty się czu​jesz? – Do​sko​na​le. Pew​nie bar​dzo już chcesz ru​szyć da​lej… i je​stem pew​na, że pani Brown z ra​do​ścią się nas po​zbę​dzie. Oba​wiam się, że spra​wi​li​śmy jej ogrom​ny kło​pot. – W ta​kim ra​zie wy​je​dzie​my ju​tro rano. Al​fre​dzie, po​je​dziesz pierw​szy i za​re​zer​wu​jesz dla nas zmia​nę koni. Spo​tka​my się w Do​wn​ham Mar​ket. Te​raz na​karm i na​pój Swift i daj jej od​po​cząć.

– Tak, mi​lor​dzie. – So​phie, bę​dziesz go​to​wa? – Na​tu​ral​nie. Po​szli ra​zem do domu. – To były dziw​ne dni – ode​zwa​ła się So​phie. – Do​wie​dzia​łam się tro​chę, co to zna​czy być żoną far​me​ra. Wie​dzia​łam, że to cięż​kie ży​cie, ale ni​g​dy przed​tem nie zda​wa​łam so​bie spra​wy jak bar​dzo. Za​czę​łam współ​czuć tym, któ​rzy nie mają tyle szczę​ścia co ja. – Je​stem pe​wien, że za​wsze mia​łaś w so​bie wie​le współ​czu​cia – wy​mam​ro​tał Adam. – Mark opo​wia​dał mi, jak mu po​ma​gasz. – Lu​bię ro​bić co w mo​jej mocy, aby choć tro​chę uła​twić im ży​cie. Daje mi to wiel​ką sa​tys​fak​cję. – So​phie unio​sła na nie​go wzrok. Pod jego okiem na​dal wi​dać było bled​ną​cy si​niak. – Są​dzę, że ty czu​jesz to samo wo​bec swo​ich ro​bot​ni​ków. Czy​ta​łam w ga​ze​cie ar​ty​kuł o two​im prze​mó​wie​niu. – Tak, ale to nie wy​star​czy, So​phie. Nie uda​ło mi się zro​bić nic do​bre​go. Mó​wie​nie do sie​bie po imie​niu wy​da​wa​ło im się te​raz cał​ko​wi​cie na​tu​ral​ne. Adam czuł się przy niej swo​bod​niej. Jego zmien​ne na​stro​je gdzieś znik​nę​ły; roz​ma​wia​li jak sta​rzy przy​ja​cie​le. Tak przy​naj​mniej przy​pusz​cza​ła So​phie. Nie było to do koń​ca to, cze​go pra​gnę​ła, po​nie​waż była w nim za​ko​cha​na, ale mu​sia​ła się tym za​do​wo​lić. – Zro​bi​łeś dla mnie wie​le do​bre​go – po​wie​dzia​ła. Spoj​rzał na nią ostro, z unie​sio​ną brwią, a So​phie ro​ze​śmia​ła się. – Spra​wi​łeś, że do​ro​słam, Ada​mie. – Zro​bi​ła​byś to i bez mo​jej po​mo​cy. – Być może, ale nie tak szyb​ko i nie z taką przy​jem​no​ścią. – Och, So​phie – od​rzekł. – Ni​g​dy się nie zmie​nisz, praw​da? Nie umia​ła mu od​po​wie​dzieć. We​szli do domu, aby po​wia​do​mić pań​stwa Brown o swo​im ry​chłym wy​jeź​dzie. Pod​czas po​że​gna​nia pan Brown otrzy​mał kwo​tę, ja​kiej ni​g​dy wcze​śniej nie miał w ręku. Po​dróż​ni wsie​dli do po​wo​zu i ru​szy​li w dro​gę. Po​ziom wód ob​ni​żył się, a choć dro​gi były na​dal peł​ne bło​ta i ka​łuż, to po​go​da była ład​na i je​cha​ło się do​brze. Al​fred Far​ley za​re​zer​wo​wał dla nich wy​po​czę​te ko​nie na każ​dym po​sto​ju. Wcze​snym po​po​łu​dniem do​tar​li do Do​wn​ham Mar​ket, gdzie za​trzy​ma​li się na po​si​łek. Do po​wo​zu za​przę​gnię​to ostat​nią zmia​nę koni. – Po​win​ni​śmy do​je​chać do Ha​dlea przed zmro​kiem – po​wie​dział Adam, kie​dy po​now​nie pod​ję​li po​dróż. Far​ley zno​wu je​chał za nimi na Swift. Bes​sie, na​dal lek​ko za​ka​ta​rzo​na, sie​dzia​ła na​prze​ciw nich ze sto​pa​mi na sie​dze​niu, owi​nię​ta ple​dem. Drze​ma​ła te​raz, za​pew​ne na sku​tek zio​ło​wej mik​stu​ry, któ​rą pani Brown po​da​ła jej przed wy​jaz​dem. – Naj​pierw od​wio​zę cię do domu, a po​tem po​ja​dę do Bro​ada​cres. Na pew​no ucie​szysz się z po​wro​tu do ro​dzi​ców. – Tak – od​rze​kła, lecz myśl o koń​cu po​dró​ży bu​dzi​ła w niej mie​sza​ne uczu​cia. Oczy​wi​ście pra​gnę​ła zna​leźć się w domu i zo​ba​czyć znów mat​kę i ojca, lecz to ozna​cza​ło rów​nież po​że​gna​nie z Ada​mem. Przez ostat​nich kil​ka dni ich sto​sun​ki sta​ły się o wie​le bar​dziej za​ży​łe, niż by​ło​by to moż​li​we w nor​mal​nych oko​licz​no​ściach. Przy​zwy​cza​iła się do jego co​dzien​nej bli​sko​ści, po​zna​wa​nia niu​an​sów jego cha​rak​te​ru, wspól​ne​go śmie​chu, sprze​czek, po​sił​ków – wszyst​kie​go… oprócz sy​pia​nia ra​-

zem. Wzmoc​ni​ło to wszyst​ko jej mi​łość do nie​go i pra​gnę​ła, aby ten stan trwał wiecz​nie. Chcia​ła, aby sta​li się so​bie jesz​cze bliż​si, lecz Adam wy​da​wał się za​do​wo​lo​ny z obec​nej sy​tu​acji. Ciot​ka Em​me​li​ne mó​wi​ła, że So​phie musi wy​wrzeć na​cisk, lecz nie mia​ła po​ję​cia, jak to zro​bić. Gdy pró​bo​wa​ła z nim flir​to​wać, po​dej​mo​wał grę, lecz pro​wa​dzi​ło to do​ni​kąd. Je​śli go o coś wy​py​ty​wa​ła, od​po​wia​dał uprzej​mie albo uni​kał od​po​wie​dzi i zmie​niał te​mat. Raz czy dwa zo​rien​to​wa​ła się, że pa​trzy na nią z nie​prze​nik​nio​nym wy​ra​zem twa​rzy, jak​by sta​no​wi​ła dla nie​go kło​pot. A te​raz mie​li się roz​stać przed koń​cem dnia. – Jak dłu​go masz za​miar zo​stać w Bro​ada​cres? – spy​ta​ła. – Kil​ka dni. – A po​tem wra​casz do Sad​dle​worth? – Tak. – Na pew​no też się cie​szysz z po​wro​tu do domu. – Tak. Zbyt dłu​go mnie tam nie było. – Czy ktoś tam na cie​bie cze​ka? Spoj​rzał na nią ostro, za​sta​na​wia​jąc się nad po​wo​dem tego py​ta​nia. – Wie​le osób – od​parł. – Służ​ba, ro​bot​ni​cy… – Nie, mia​łam na my​śli damę. – Ach, ro​zu​miem, na​dal roz​po​zna​jesz grunt w imie​niu przy​ja​ciół​ki. – Nie. Ro​zu​miem, że to prze​gra​na spra​wa. Za​sta​na​wia​łam się tyl​ko, dla kogo jest prze​zna​czo​na klacz. Mó​wi​łeś, że dla damy. Adam ro​ze​śmiał się. – To praw​da. Mark po​pro​sił mnie, abym ku​pił ją dla Jane. Ma to być nie​spo​dzian​ka od nie​go na jej uro​dzi​ny. – Dla Jane? – spy​ta​ła za​sko​czo​na. – Tak, dla two​jej sio​stry. Znasz ją naj​le​piej. Są​dzisz, że spodo​ba jej się pre​zent? Pięt​na​ste​go lip​ca były uro​dzi​ny Jane, a ona zu​peł​nie o nich za​po​mnia​ła. – Bę​dzie za​chwy​co​na – od​rze​kła. – Cały Mark. Za​wsze za​ska​ku​je ją pre​zen​ta​mi. Może Jane po​zwo​li mi się cza​sem prze​je​chać, wte​dy po​my​ślę o to​bie. – Na​praw​dę? – Oczy​wi​ście. Jak mo​gła​bym o to​bie za​po​mnieć… po tym wszyst​kim, co ra​zem prze​szli​śmy? – To było nie​za​po​mnia​ne prze​ży​cie. – Opo​wiedz mi o Sad​dle​worth – po​pro​si​ła. – Będę mo​gła so​bie cie​bie wy​obra​żać, kie​dy od​je​dziesz. – Sad​dle​worth jest po​ło​żo​ne w dłu​giej do​li​nie po​mię​dzy York​shi​re a Lan​ca​shi​re i skła​da się z czte​rech siół: Qu​ick Mere, Lord’s Mere, Shaw Mere i Friar Mere. Jest zna​ne z wy​ro​bu tka​nin weł​nia​nych, w więk​szo​ści nie​zwy​kle cien​kich. – Ach, to dla​te​go no​sisz ta​kie do​sko​na​łe fra​ki i sur​du​ty. Weł​na po​cho​dzi z two​jej tkal​ni. – Tak, i z mo​jej zie​mi. Friar Mere na​le​ża​ło kie​dyś do za​ko​nu do​mi​ni​ka​nów, lecz te​raz wcho​dzi w skład mo​je​go ma​jąt​ku. Upra​wia​my tro​chę zbo​ża, ale głów​nie zaj​mu​je​my się ho​dow​lą owiec. – A dom?

– Black​friars leży na wzgó​rzu, po​nad do​li​ną. Kie​dyś miesz​ka​li tam za​kon​ni​cy. Anne za​czę​ła go prze​bu​do​wy​wać, ale nie zdą​ży​ła do​koń​czyć prac przed śmier​cią, więc dom jest w po​ło​wie bar​dzo sta​ry i zim​ny, a w po​ło​wie no​wo​cze​sny i za​dba​ny. – Nie kon​ty​nu​owa​łeś prze​bu​do​wy? – Nie. Nie mia​łem po​wo​du. Poza tym by​łem bar​dzo za​ję​ty ma​jąt​kiem i fa​bry​ką. – Urwał na chwi​lę. – Je​śli uda mi się na​mó​wić Mar​ka i Jane, aby do mnie przy​je​cha​li, mo​gli​by za​brać cię ze sobą… Zo​ba​czy​ła​byś to wszyst​ko. – By​ło​by mi bar​dzo miło – po​wie​dzia​ła ci​cho. Oko​li​ca, przez któ​rą prze​jeż​dża​li, sta​ła się bar​dziej pła​ska i po​prze​ci​na​na gro​bla​mi; do​oko​ła wi​dać było mły​ny wod​ne. Je​cha​li te​raz wol​niej, po​nie​waż Adam nie pla​no​wał już zmia​ny koni, a od​ci​nek dro​gi był dłuż​szy niż zwy​kle. Po​ru​sza​li się spo​koj​nym kłu​sem, któ​ry nie prze​szka​dzał So​phie tyl​ko dla​te​go, że mo​gła dzię​ki temu dłu​żej sie​dzieć obok Ada​ma, czuć do​tyk jego ra​mie​nia i cie​pło jego cia​ła przy swo​im boku ze świa​do​mo​ścią, że to ostat​ni raz. I w koń​cu do​je​cha​li do Ha​dlea, wio​ski, w któ​rej So​phie się uro​dzi​ła i wy​cho​wa​ła. Na rogu głów​nej uli​cy znaj​do​wał się pub Fox and Ho​unds, da​lej ko​ściół, a po kil​ku mi​nu​tach jaz​dy po​ja​wi​ła się bra​ma Grey​sto​ne Ma​nor. – Je​steś w domu – po​wie​dział Adam, kie​dy po​wóz za​trzy​mał się przed fron​to​wy​mi drzwia​mi. Joe le​d​wie zdą​żył ze​sko​czyć z ko​zła, otwo​rzyć drzwicz​ki i opu​ścić schod​ki, kie​dy z domu wy​szła lady Ca​ven​hurst, aby ich po​wi​tać. So​phie wy​sko​czy​ła z po​wo​zu pro​sto w jej ra​mio​na. Pod​czas ostat​nich pię​ciu ki​lo​me​trów po​dró​ży Adam od​czu​wał ogrom​ną pust​kę. Miał uczu​cie, że utra​cił coś cen​ne​go, co musi od​szu​kać. Było to nie​mal bo​le​sne, lecz nie miał ocho​ty na​zy​wać tego po imie​niu. Sir Edward oraz lady Ca​ven​hurst po​wi​ta​li go, za​pro​po​no​wa​li ko​la​cję i raz po raz dzię​ko​wa​li za bez​piecz​ne od​wie​zie​nie cór​ki. Do​wie​dziaw​szy się od Mar​ka o znik​nię​ciu Ted​dy’ego oraz o tym, że to Adam od​krył, co się z nim sta​ło, szcze​gó​ło​wo go o wszyst​ko wy​py​ta​li. – Trze​ba mieć na​dzie​ję, że po​dróż do​brze mu zro​bi – po​wie​dział w koń​cu sir Edward. – Im bę​dzie trud​niej​sza, tym le​piej. Adam zgo​dził się z nim w mil​cze​niu i oświad​czył, że nie po​wi​nien ka​zać zbyt dłu​go cze​kać zmę​czo​nym ko​niom, tym bar​dziej że Mark i Jane wy​glą​da​ją jego przy​by​cia. Swift mia​ła zo​stać w staj​ni Grey​sto​ne Ma​nor przez naj​bliż​sze dwa dni, do uro​dzin Jane. Po dłu​giej po​dró​ży po​trze​bo​wa​ła od​po​czyn​ku i tro​skli​wej opie​ki, któ​rej pod​ję​ła się So​phie. Adam zna​lazł się więc zno​wu je​dy​nie w to​wa​rzy​stwie Far​leya, wciąż czu​jąc dziw​ną pust​kę, a tak​że chęć po​wro​tu do So​phie. Po​wóz skrę​cił w dłu​gi pod​jazd do Bro​ada​cres i oczom Ada​ma uka​zał się wy​jąt​ko​wo pięk​ny dom. Był do​sko​na​le pro​por​cjo​nal​ny, zaś okna ja​rzy​ły się świa​tłem na jego po​wi​ta​nie. Far​ley wy​sko​czył z po​wo​zu i za​stu​kał do drzwi fron​to​wych cięż​ką ko​łat​ką. So​phie ra​do​wa​ła się z po​wro​tu do domu. Opo​wie​dzia​ła ro​dzi​com o wszyst​kim, co sły​sza​ła, wi​dzia​ła i ro​bi​ła w sto​li​cy, uwa​ża​jąc, aby nie szo​ko​wać ich szcze​gó​ła​mi

swo​ich eska​pad. Obe​szła całą po​sia​dłość i przy​le​głe te​re​ny, za​chwy​ca​jąc się wszyst​kim, jak​by nie było jej w domu całe lata. Opie​ko​wa​ła się Swift tak tro​skli​wie, jak​by klacz była jej dziec​kiem… lecz nic nie mo​gło zła​go​dzić bólu w jej ser​cu. Do​strze​gła to lady Ca​ven​hurst. – So​phie, naj​droż​sza – ode​zwa​ła się mat​ka na​stęp​ne​go po​po​łu​dnia, kie​dy sie​dzia​ły we dwie w sa​lo​nie. Odło​ży​ła na bok swo​ją ro​bót​kę. – Czy coś się sta​ło? So​phie, któ​ra wy​glą​da​ła przez okno w na​dziei na przy​jazd Ada​ma, od​wró​ci​ła się do niej. – Nie, mamo, co mia​ło​by się stać? – Nie wiem, ale czu​ję, że coś się dzie​je. Czy spo​tka​łaś ko​goś w Lon​dy​nie, może ja​kie​goś mło​de​go dżen​tel​me​na, o któ​rym nam nie po​wie​dzia​łaś? – Nie, mamo. Je​dy​ny​mi męż​czy​zna​mi, któ​rych spo​tka​łam, byli sir Re​gi​nald, pan Fan​sha​we i lord Go​ran​ge. Wi​dok żad​ne​go z nich nie spra​wił mi przy​jem​no​ści. Krę​ci​li się wo​kół mnie i wszyst​ko psu​li. – Och… A wi​ceh​ra​bia Kim​ber​ley? – Co masz na my​śli? – Czy ci się spodo​bał? Z tego, co sły​sza​łam, w Lon​dy​nie czę​sto prze​by​wa​łaś w jego to​wa​rzy​stwie, a po​tem spę​dzi​li​ście ra​zem nie​mal ty​dzień… – Wi​ceh​ra​bia Kim​ber​ley jest wdow​cem, mamo. Przy​siągł ni​g​dy nie oże​nić się po​now​nie. Wi​dzisz, tak bar​dzo ko​chał swo​ją żonę… – To nie jest od​po​wiedź na moje py​ta​nie. – Ależ tak. Tur​kot kół na pod​jeź​dzie za​po​wie​dział przy​by​cie go​ści. Ser​ce So​phie pod​sko​czy​ło. Chwi​lę póź​niej wszedł Adam w to​wa​rzy​stwie Mar​ka, Jane i ma​łe​go Har​ry’ego i wszy​scy za​czę​li się wi​tać ze wszyst​ki​mi. Jane przy​tu​li​ła ją, Mark po​ca​ło​wał w po​li​czek, zaś Adam skło​nił się sztyw​no, ty​tu​łu​jąc pan​ną Ca​ven​hurst i za​py​tu​jąc o sa​mo​po​czu​cie. – Dzię​ku​ję, mi​lor​dzie – od​par​ła rów​nie for​mal​nie, dy​ga​jąc i po​chy​la​jąc gło​wę. – A jak pan się mie​wa? – Do​sko​na​le – od​rzekł. Lady Ca​ven​hurst ka​za​ła po​dać her​ba​tę i cia​sto, po​sła​ła słu​żą​ce​go po sir Edwar​da i po​pro​si​ła, aby usie​dli na ka​na​pach i fo​te​lach. So​phie po​sa​dzi​ła so​bie na ko​la​nach Har​ry’ego i go przy​tu​li​ła. – Ob​wieź​li​śmy Ada​ma po ma​jąt​ku – po​wie​dzia​ła Jane. – Za​in​te​re​so​wał się Ha​dlea Home, więc po​je​cha​li​śmy tak​że do Wi​the​ring​ton. Roz​bu​do​wa po​stę​pu​je zgod​nie z pla​nem i wkrót​ce bę​dzie​my mo​gli przy​jąć wię​cej dzie​ci. Po​sta​no​wi​li​śmy wpaść do was przed po​wro​tem do domu. Adam ko​niecz​nie chciał się upew​nić, czy So​phie nie ucier​pia​ła pod​czas po​dró​ży, a ja, oczy​wi​ście, ko​niecz​nie mu​szę usły​szeć od niej całą hi​sto​rię. So​phie spoj​rza​ła szyb​ko na Ada​ma sie​dzą​ce​go w pew​nej od​le​gło​ści od niej. Nie wie​dzia​ła, czy zro​bił to ce​lo​wo, czy po pro​stu nie było in​ne​go wol​ne​go fo​te​la. – Co pan my​śli o dzia​łal​no​ści Jane? – za​py​ta​ła. – To im​po​nu​ją​ce. Dzie​ci wy​da​wa​ły się zdro​we i szczę​śli​we. Nie są rów​nież nie​śmia​łe. Roz​mo​wa z nimi spra​wi​ła mi praw​dzi​wą przy​jem​ność. – Czy zna​lazł pan tam in​spi​ra​cję dla swo​jej szko​ły?

Adam ock​nął się ze wspo​mnień. – Ow​szem. – So​phie, opo​wiedz nam o Lon​dy​nie – wtrą​ci​ła Jane. – Czy po​zna​łaś ko​goś in​te​re​su​ją​ce​go? So​phie nie wie​dzia​ła, jak od​po​wie​dzieć na to py​ta​nie w obec​no​ści Ada​ma w taki spo​sób, aby się nie zdra​dzić. – Spo​tka​łam wie​le osób, lecz nie było wśród nich mo​je​go przy​szłe​go męża. – Pan​na Ca​ven​hurst była oto​czo​na wiel​bi​cie​la​mi – po​wie​dział Adam z po​nu​rym uśmie​chem – lecz ża​den jej nie od​po​wia​dał. – Czyż​by? – To byli tyl​ko sir Re​gi​nald, pan Fan​sha​we i lord Go​ran​ge – wy​ja​śni​ła So​phie. – Nie chcie​li zo​sta​wić mnie w spo​ko​ju. Je​stem pew​na, że przy​je​cha​li do Lon​dy​nu tyl​ko dla​te​go, że ja tam by​łam. – Chcesz po​wie​dzieć, że ża​den z nich nie zło​żył bro​ni? – Nie, i żad​ną mia​rą nie mo​głam ich prze​ko​nać. Dzię​ki Bogu, zo​sta​wi​li​śmy ich w Lon​dy​nie. Wnie​sio​no po​czę​stu​nek, a za chwi​lę wszedł sir Edward. Usa​do​wiw​szy się w fo​te​lu, ob​jął wzro​kiem całą ro​dzi​nę. – Jak to miło wi​dzieć was wszyst​kich ra​zem – po​wie​dział. – Wszyst​kich z wy​jąt​kiem Ted​dy’ego – ode​zwa​ła się So​phie. – Nie bę​dzie​my o nim roz​ma​wiać. – Och, papo! – wy​krzyk​nę​ła. – Wiesz, że nie po​ra​dzi so​bie sam. – Po​wie​dzia​łem, że nie bę​dzie​my o nim mó​wić, So​phie. Umil​kła z twa​rzą za​czer​wie​nio​ną z obu​rze​nia. – Adam zo​sta​nie u nas na kil​ka dni – po​wie​dzia​ła szyb​ko Jane. – Może przy​je​cha​li​by​ście ju​tro do Bro​ada​cres na ko​la​cję? Po​pro​szę ku​char​kę, żeby przy​go​to​wa​ła coś wy​jąt​ko​we​go. Prze​cież to moje uro​dzi​ny. – Nie za​po​mnie​li​śmy o tym – od​rzekł ze śmie​chem Mark. – Nie po​zwo​li​łaś nam na to. Go​ście po​sie​dzie​li jesz​cze pół go​dzi​ny, roz​ma​wia​jąc o Lon​dy​nie, ciot​ce Em​me​li​ne, pik​ni​ku w Rich​mond, ope​rze i pań​stwu Mal​tho​use. Adam pra​wie nie uczest​ni​czył w kon​wer​sa​cji. Przy po​że​gna​niu za​cho​wy​wał się rów​nie ofi​cjal​nie, jak na po​cząt​ku, i le​d​wie zdo​był się na uśmiech. So​phie była zroz​pa​czo​na. Naj​wy​raź​niej Adam zno​wu stał się tym po​wścią​gli​wym, dum​nym męż​czy​zną, ja​kim był, kie​dy się po​zna​li. Czyż​by za​po​mniał, jacy bli​scy sta​li się so​bie w tym go​spo​dar​stwie? Czy to nic dla nie​go nie zna​czy? Przy​po​mnia​ła so​bie ze smut​kiem, jak sama kie​dyś za​rze​ka​ła się, że nie po​ślu​bi wdow​ca, po​nie​waż nie chce być za​stęp​czą żoną. Czy te​raz wy​szła​by za nie​go, gdy​by mia​ła taką moż​li​wość? – Niech cię dia​bli, Anne Kim​ber​ley – wy​mam​ro​ta​ła. – Co mó​wi​łaś, So​phie? – spy​ta​ła mat​ka. – Nic. Chy​ba prze​ja​dę się kon​no. Wzię​ła swo​ją sza​rą klacz Patch, nie Swift. Po​my​śla​ła, że ni​g​dy już nie bę​dzie jej do​sia​dać – wspo​mnie​nia były zbyt bo​le​sne. Po​je​cha​ła w stro​nę Wi​the​ring​ton i mo​-

kra​dła. Ba​wi​li się tam z Ted​dym jako dzie​ci. Wal​czy​li drew​nia​ny​mi mie​cza​mi, a zruj​no​wa​na chat​ka słu​ży​ła im za for​te​cę. Bied​ny Ted​dy. Papa był dla nie​go zbyt su​ro​wy. A ona na​dal nie mia​ła po​ję​cia, jak od​wdzię​czyć się Ada​mo​wi. Musi to zro​bić, aby ra​to​wać wła​sną dumę. Zsia​dła z ko​nia w miej​scu, gdzie dro​ga koń​czy​ła się nad brze​giem je​zio​ra, i sta​ła tam, wpa​tru​jąc się w ciem​ną wodę i dłu​gie, tra​wia​ste wo​do​ro​sty ko​ły​szą​ce się tuż pod jej po​wierzch​nią. Usły​szaw​szy za sobą stu​kot ko​pyt, od​wró​ci​ła się i spo​strze​gła lor​da Go​ran​ge’a ja​dą​ce​go w jej kie​run​ku. Ser​ce w niej za​mar​ło. Za ple​ca​mi mia​ła je​zio​ro od​ci​na​ją​ce dro​gę uciecz​ki. Cze​ka​ła więc, czu​jąc, jak na​ra​sta w niej złość. Za​trzy​mał ko​nia obok niej i zsiadł. – Pan​no Ca​ven​hurst. – Co pan tu robi? – Była tak wście​kła, że nie umia​ła na​wet zdo​być się na uprzej​me po​wi​ta​nie. – Szu​kam pani. – Po co? – Głu​pie py​ta​nie, So​phie… – Nie po​zwo​li​łam panu zwra​cać się do mnie po imie​niu. – Och, daj spo​kój, So​phie, nie bądź​my tacy nie​śmia​li. Pa​mię​tam, że kie​dyś bar​dzo cie​szył cię mój wi​dok. I po​wie​dzia​łaś, że prze​my​ślisz moją pro​po​zy​cję. – Prze​my​śla​łam i moja od​po​wiedź na​dal brzmi: nie. – Zmie​nisz zda​nie. – Ni​g​dy. – W ta​kim ra​zie będę oczy​wi​ście mu​siał opo​wie​dzieć two​im ro​dzi​com, co się wy​da​rzy​ło w po​wo​zie, kie​dy by​li​śmy sami. – Nic się nie wy​da​rzy​ło. – Nic? Za​po​mnia​łaś o tej in​tym​nej chwi​li, któ​rą prze​ży​li​śmy, a któ​ra mo​gła do​pro​wa​dzić tyl​ko do jed​nej rze​czy? – Osza​la​łeś. Nic ta​kie​go się nie wy​da​rzy​ło. Znajdź so​bie ko​goś in​ne​go do drę​cze​nia. Pró​bo​wa​ła wsiąść na ko​nia, lecz Go​ran​ge ścią​gnął ją i chwy​cił w ra​mio​na. Za​czę​ła mu się wy​ry​wać. – Zo​staw mnie! Puść mnie! Będę krzy​czeć! Ro​zej​rzał się po ota​cza​ją​cym ich pust​ko​wiu. – Kto cię tu usły​szy? – Puść mnie! – Je​den mały ca​łu​sek na po​czą​tek – wy​szep​tał, usi​łu​jąc ją po​ca​ło​wać. Od​wró​ci​ła gło​wę i jego mo​kre war​gi spo​czę​ły na jej uchu. – O, to nie było uprzej​me – po​wie​dział. – Pusz​czę cię, je​śli mnie po​ca​łu​jesz. – A je​śli nie? Trze​ba skło​nić go do ga​da​nia, żeby ob​my​ślić spo​sób na uciecz​kę, po​my​śla​ła. – I tak cię po​ca​łu​ję. Po​tem po​je​dzie​my ra​zem do Ha​dlea i po​wiesz swo​je​mu pa​pie, że chcę z nim po​roz​ma​wiać. – Co chcesz mu po​wie​dzieć? – Moja miła, to za​le​ży tyl​ko od cie​bie. Je​śli po​wiesz „tak”, bę​dzie to roz​mo​wa o umo​wie mał​żeń​skiej, do​ty​czą​cej rów​nież dłu​gów two​je​go bra​ta. Je​śli po​wiesz nie,

o two​jej lek​ko​myśl​no​ści do​wie​dzą się nie tyl​ko twoi ro​dzi​ce, ale tak​że cały świat. Moż​li​wość, że wszy​scy, łącz​nie z Ada​mem, usły​szą jego kłam​stwa i uwie​rzą w nie, spra​wi​ła, że dreszcz prze​biegł jej po ple​cach. – Dla​cze​go mi to ro​bisz? Nie mogę uwie​rzyć, że na​praw​dę chcesz mieć nie​chęt​ną ci żonę. – W koń​cu nie bę​dziesz nie​chęt​na, moja dro​ga. A ja chcę mieć mat​kę dla mo​ich dziew​czy​nek. Ro​sną i co​raz trud​niej nad nimi za​pa​no​wać. Nie je​steś od nich wie​le star​sza i je​stem pe​wien, że do​brze się do​ga​da​cie. – Szko​da mi two​ich có​rek, ale to nie zna​czy, że kie​dy​kol​wiek zgo​dzę się cie​bie po​ślu​bić. To do​ty​czy rów​nież sir Re​gi​nal​da i pana Fan​sha​we’a. – O nich nie mu​sisz się mar​twić! – ro​ze​śmiał się. – Zre​zy​gno​wa​li z ry​wa​li​za​cji i po​szli szu​kać ła​twiej​szych pod​bo​jów. Kie​dy wy​jeż​dża​łem z mia​sta, Dic​kie za​le​cał się do pan​ny Mal​tho​use, a Reg​gie za​giął pa​rol na pan​nę Mar​tin​da​le. – Prze​cież Lucy jest przy​rze​czo​na mo​je​mu bra​tu – po​wie​dzia​ła, lek​ko zdez​o​rien​to​wa​na wia​do​mo​ścią. – Och, ale gdzież on te​raz jest? Za da​le​ko, żeby się na co​kol​wiek przy​dać, jak są​dzę. A w tych oko​licz​no​ściach ja​koś nie wi​dzę, aby lord Mar​tin​da​le mile go po​wi​tał, nie​praw​daż? – Uśmiech​nął się. – Dla​te​go tyl​ko ja od​bio​rę moją na​gro​dę. – Nie je​stem na​gro​dą. – Oczy​wi​ście, że je​steś, ko​cha​nie. Te​raz daj mi bu​zia​ka i zo​stań​my przy​ja​ciół​mi. Był ni​ski i gru​by, nie po​tra​fił​by wsiąść na ko​nia bez stoł​ka czy choć​by gła​zu, a So​phie była spraw​na i zwin​na. Spoj​rza​ła mu w twarz: z nie​cier​pli​wo​ścią wy​cze​ki​wał, że mu się pod​da. Po​chy​li​ła się w jego stro​nę, jak​by po​zwa​la​ła mu się po​ca​ło​wać, po czym wbi​ła ko​la​no w jego kro​cze naj​moc​niej, jak po​tra​fi​ła. Zgiął się z bólu, ona zaś wsko​czy​ła na Patch i po​ga​lo​po​wa​ła jak wi​cher w kie​run​ku Ha​dlea. Adam, spa​ce​ru​jąc po wsi, uj​rzał So​phie wy​jeż​dża​ją​cą ga​lo​pem zza za​krę​tu od stro​ny Wi​the​ring​ton, jak​by go​ni​ło ją sta​do wil​ków. Umia​ła do​sko​na​le jeź​dzić kon​no, lecz nie do​strzegł na gło​wie ka​pe​lu​sza, a jej wło​sy były w nie​ła​dzie. Czy to mia​ła na my​śli, prze​chwa​la​jąc się na te​mat ga​lo​po​wa​nia przez wieś? Już miał ją za​wo​łać, lecz spo​strzegł in​ne​go jeźdź​ca po​dą​ża​ją​ce​go tą samą dro​gą i zre​zy​gno​wał, roz​po​znaw​szy lor​da Go​ran​ge’a. Nie po​je​chał za So​phie, tyl​ko za​trzy​mał się na dzie​dziń​cu Fox and Ho​unds i zsiadł z ko​nia. Co się dzie​je? Czy So​phie okła​ma​ła go w spra​wie swo​je​go związ​ku z Go​ran​ge’em, czy też on na​dal na​przy​krzał się jej, usi​łu​jąc wy​grać za​kład? So​phie sama mu po​wie​dzia​ła, że to nie jego spra​wa, po​nie​waż wy​je​dzie za kil​ka dni i za​po​mni o niej. Zo​sta​nie na uro​dzi​no​wej ko​la​cji, po​nie​waż obie​cał to Mar​ko​wi i Jane, ale na​za​jutrz wró​ci do domu. Wszedł do Fox and Ho​unds, aby za​py​tać o dy​li​żans ja​dą​cy na pół​noc. Go​ran​ge sie​dział w sa​lo​nie nad kie​lisz​kiem ko​nia​ku. Adam, za​cie​ka​wio​ny, pod​szedł do nie​go. – Dzień do​bry, Go​ran​ge. Co cię tu spro​wa​dza? Go​ran​ge pod​niósł wzrok znad bursz​ty​no​we​go pły​nu. – A, to ty, Kim​ber​ley. Mógł​bym za​py​tać cię o to samo. Adam ka​zał po​dać so​bie szklan​kę ale i usiadł. – Chcia​łem za​py​tać o roz​kład jaz​dy dy​li​żan​sów.

– Wra​casz do Lon​dy​nu? – Nie, do York​shi​re. – Zre​zy​gno​wa​łeś, co? – Zre​zy​gno​wa​łem? – Z ma​łej pan​ny Ca​ven​hurst. No i do​brze, bo mamy się po​brać. Adam stłu​mił jęk, z tru​dem za​cho​wu​jąc spo​koj​ny ton. – Zgo​dzi​ła się? – Coś w tym ro​dza​ju. Te​raz trze​ba tyl​ko zgo​dy sir Edwar​da, a nie są​dzę, żeby jej nie udzie​lił w tych oko​licz​no​ściach. – Ja​kich oko​licz​no​ściach? – No wiesz, tro​chę zbyt na​mięt​ne spo​tka​nie w po​wo​zie. Wiesz, jak to jest… – Nie, nie wiem. – Nie? Nie mów mi, że spę​dzi​łeś z nią wie​le dni w dro​dze i nie pró​bo​wa​łeś jej uwieść. Chy​ba tra​cisz in​stynkt, Kim​ber​ley. Ale cie​szę się z tego. Nie chciał​bym mieć do czy​nie​nia z wy​bra​ko​wa​nym to​wa​rem. Adam wstał tak gwał​tow​nie, że krze​sło z hu​kiem prze​wró​ci​ło się na pod​ło​gę. Dźwięk ten przy​po​mniał mu, gdzie się znaj​du​je. Opu​ścił unie​sio​ną pięść i opa​no​wał się z naj​wyż​szym wy​sił​kiem. – Gdy​byś nie był ta​kim nie​war​tym wal​ki sta​rym lu​bież​ni​kiem, na​tych​miast bym cię za to wy​zwał – po​wie​dział przez za​ci​śnię​te zęby. – Ale je​śli jesz​cze kie​dy​kol​wiek cię spo​tkam, zro​bię wszyst​ko, abyś ża​ło​wał tych słów do koń​ca ży​cia. Wy​padł z pubu, sły​sząc za sobą śmiech Go​ran​ge’a. Za​po​mniał o po​wo​dzie, dla któ​re​go tam wszedł. Czyż​by So​phie się pod​da​ła po​mi​mo swo​ich de​kla​ra​cji, że nie wyj​dzie za żad​ne​go z za​lot​ni​ków? Miał ocho​tę ją od​na​leźć, po​trzą​snąć nią i krzy​czeć, aby tego nie ro​bi​ła. Kie​dy do​je​chał do Bro​ada​cres, zdą​żył już nie​co się uspo​ko​ić. Ro​zum pod​po​wia​dał mu, że po​stę​po​wa​nie So​phie Ca​ven​hurst nie ma nic wspól​ne​go z jego oso​bą… Dla​cze​go więc wszyst​ko krzy​cza​ło w nim, że jest ina​czej? Mógł zro​bić tyl​ko jed​no: po​wie​dzieć Mar​ko​wi o nie​do​rzecz​nych za​kła​dach Go​ran​ge’a i jego szwa​gra. Je​śli na​le​ży coś w tej spra​wie zro​bić, uczy​ni to Mark. Duma na​ka​za​ła So​phie przy​wdziać błę​kit​ną suk​nię na wi​zy​tę w Bro​ada​cres. Po​sta​no​wi​ła za​bły​snąć, spę​dzi​ła więc wie​le cza​su w gar​de​ro​bie. Po​le​ci​ła Bes​sie uło​żyć so​bie wło​sy w wy​ra​fi​no​wa​ną co​if​fu​re. Za​ło​ży​ła rów​nież na​szyj​nik, któ​ry stał się przy​czy​ną jej kło​po​tów. – Nie idzie pani na bal – ode​zwa​ła się Bes​sie. – Wiem, ale to uro​dzi​ny Jane, szcze​gól​na oka​zja. To ona uszy​ła tę suk​nię i dała mi na​szyj​nik, a nie wi​dzia​ła mnie w niej w Lon​dy​nie. – Ro​zu​miem, pro​szę pani. Był to ostat​ni dzień Ada​ma w Bro​ada​cres, na​za​jutrz miał wra​cać do domu; on tak​że nie wi​dział jej w tej suk​ni, po​nie​waż aku​rat ktoś go na​padł. Po​ka​że mu, co tra​ci – może wów​czas za​cznie ża​ło​wać i po​czy​ni ja​kieś kro​ki. Wsu​nę​ła pan​to​fel​ki na sto​py, chwy​ci​ła szal i pe​le​ry​nę, po czym ze​szła na dół do ro​dzi​ców. Tego ran​ka Mark wy​słał swe​go sta​jen​ne​go do Grey​sto​ne Ma​nor po Swift. Klacz

za​chwy​ci​ła Jane. So​phie za​raz po przy​jeź​dzie wrę​czy​ła jej swój pre​zent – nową szpi​cru​tę wy​ko​na​ną przez miej​sco​we​go ry​ma​rza. Sio​stra uści​ska​ła ją i otwo​rzy​ła po​zo​sta​łe pre​zen​ty wśród ra​do​snych okrzy​ków. Po​da​no ko​la​cję i wszy​scy zgro​ma​dzi​li się w ja​dal​ni. Po​si​łek upły​nął we wspa​nia​łej at​mos​fe​rze. Te​ma​tów do roz​mo​wy nie bra​ko​wa​ło: ostat​nie plo​tecz​ki, moda, pro​wa​dze​nie sie​ro​ciń​ca, naj​now​sze po​stę​py ma​łe​go Har​ry’ego oraz prze​mo​wa Ada​ma w Izbie Lor​dów, któ​rą zre​la​cjo​no​wa​ło w ca​ło​ści pi​smo „Thun​de​rer”, co spo​wo​do​wa​ło la​wi​nę li​stów do re​dak​cji. Część z nich za​wie​ra​ła wy​ra​zy po​par​cia dla Ada​ma, lecz więk​szość była skie​ro​wa​na prze​ciw​ko nie​mu. Ro​bot​ni​cy, któ​rych wspie​rał, nie pi​sy​wa​li do ga​zet. Wy​da​wa​ło się, że nikt nie za​uwa​żył, że So​phie w swo​jej pięk​nej suk​ni i klej​no​tach nie​wie​le się od​zy​wa. W gło​wie mia​ła tyl​ko groź​by lor​da Go​ran​ge’a. Kil​ka słów rzu​co​nych mi​mo​cho​dem na te​mat jej wąt​pli​wej nie​win​no​ści może wszyst​ko ze​psuć i po​now​nie po​grą​żyć Grey​sto​ne Ma​nor i Bro​ada​cres w skan​da​lu. Nie mia​ła po​ję​cia, jak temu za​po​biec, nie po​ślu​bia​jąc go. Mat​ka do​strze​gła jej nie​na​tu​ral​ne mil​cze​nie do​pie​ro, kie​dy pa​nie prze​szły do sa​lo​nu, zo​sta​wia​jąc męż​czyzn przy cy​ga​rach i por​to. – So​phie, przez cały wie​czór nie ode​zwa​łaś się pra​wie ani sło​wem – po​wie​dzia​ła. – Chy​ba nie za​ra​zi​łaś się prze​zię​bie​niem od Bes​sie? Była to do​sko​na​ła oka​zja, żeby wy​tłu​ma​czyć swój zły na​strój, lecz So​phie na​gle uzna​ła, że praw​da jest naj​waż​niej​sza. – Nie, mamo, to nie prze​zię​bie​nie… – Ach, ro​zu​miem. To wi​ceh​ra​bia Kim​ber​ley. – Adam? – ode​zwa​ła się Jane. – Nie – prze​rwa​ła jej So​phie. – Będę mu​sia​ła wyjść za tego kosz​mar​ne​go lor​da Go​ran​ge’a i… – Do​bry Boże, dla​cze​go? Wte​dy wy​rzu​ci​ła z sie​bie całą tę ża​ło​sną hi​sto​rię, a pod ko​niec za​czę​ła szlo​chać. Mat​ka chwy​ci​ła ją w ra​mio​na. – Och, So​phie, dla​cze​go nie po​wie​dzia​łaś nic wcze​śniej? Nie ma mowy o tym, że​byś po​ślu​bi​ła Go​ran​ge’a wbrew swo​jej woli. Niech robi, co chce. – Ale co po​wie papa? – Że miał ra​cję, nie ufa​jąc Ted​dy’emu w spra​wie opie​ki nad tobą, co do tego nie mam wąt​pli​wo​ści. – Ale to nie była wina Ted​dy’ego. – Gdy​by te​raz tu był, my​ślę, że z ra​do​ścią da​ła​bym mu w twarz – do​da​ła Jane. – Ale Ted​dy był prze​ciw​ny mo​je​mu mał​żeń​stwu z któ​rym​kol​wiek z tych trzech… – Oczy​wi​ście, że tak – pod​chwy​ci​ła Jane. – Mamo, Adam po​wie​dział nam, że Ted​dy za​ło​żył się z nimi, że So​phie nie po​ślu​bi żad​ne​go z nich przed koń​cem lip​ca. Każ​dy z nich chciał wy​grać. So​phie wpa​try​wa​ła się w sio​strę. – Czy to praw​da? – Tak. Adam by tego nie wy​my​ślił, praw​da? – Dla​cze​go mi o tym nie po​wie​dział?

– Są​dził, że by​ło​by ci przy​kro, i za​py​tał nas, czy po​win​naś się o tym do​wie​dzieć. Ja uwa​ża​łam, że po​win​naś, bo to po​mo​gło​by ci wszyst​ko zro​zu​mieć. – To wy​ja​śnia, dla​cze​go lord Go​ran​ge po​wie​dział kie​dyś, że tam​ci dwaj go ubie​gli, a wczo​raj mó​wił, że się pod​da​li i ustą​pi​li mu pola. – Wczo​raj? – za​py​ta​ła mat​ka. – Czy jego lor​dow​ska mość jest w Ha​dlea? – Tak. Osa​czył mnie wczo​raj na prze​jażdż​ce i za​cho​wy​wał się bar​dzo nie​sto​sow​nie. – So​phie urwa​ła. – Mamo, nie chcę spro​wa​dzić na ni​ko​go skan​da​lu. By​łam głu​pia i na​iw​na. Prze​bacz mi, bła​gam cię. – Och, So​phie – od​rze​kła mat​ka. – Nie mam ci nic do wy​ba​cze​nia. Ale nie po​wie​my o tym ojcu. Już i tak jest bar​dzo zły na Ted​dy’ego. Nie chcę do​da​wać mu zmar​twie​nia. – W ta​kim ra​zie będę mu​sia​ła wyjść za Go​ran​ge’a. – Nie bę​dziesz mu​sia​ła. Zo​staw to mnie. Po​wiem ojcu tyle, ile musi wie​dzieć, żeby w two​im imie​niu dać lor​do​wi od​pra​wę. – Naj​le​piej zro​bisz – ode​zwa​ła się na​gle lady Wyn​dham – je​śli wyj​dziesz za ko​goś in​ne​go. To po​ło​ży kres bła​zeń​stwom jego lor​dow​skiej mo​ści. Zu​peł​nie za​po​mnia​ły, że wdo​wa rów​nież jest w sa​lo​nie. Od​wró​ci​ły się do niej, za​sko​czo​ne. – Znam pew​ne​go mło​de​go czło​wie​ka; do​sta​tecz​nie dłu​go opła​ki​wał już zmar​łą żonę. Po​wi​nien oże​nić się po​now​nie i spło​dzić dzie​dzi​ca, ina​czej jego ród wy​ga​śnie. Tak mu też po​wie​dzia​łam. So​phie przez kil​ka se​kund pa​trzy​ła z otwar​ty​mi usta​mi na star​szą pa​nią, po czym wy​buch​nę​ła pła​czem. W tej sa​mej chwi​li do sa​lo​nu we​szli pa​no​wie. – Co się sta​ło So​phie? – za​py​tał sir Edward. – My​ślę, że po​win​ni​śmy za​brać ją do domu – wy​ja​śni​ła mu żona. – Pro​szę wszyst​kich o wy​ba​cze​nie. – Oczy​wi​ście – po​wie​dział Mark – Za​cho​ro​wa​ła? – Wy​da​je mi się, że za​ra​zi​ła się prze​zię​bie​niem od Bes​sie – od​rze​kła lady Ca​ven​hurst, ota​cza​jąc So​phie ra​mie​niem i po​ma​ga​jąc jej wstać. – Z pew​no​ścią po​czu​je się le​piej, kie​dy za​ży​je jed​no z le​karstw na​szej ku​char​ki i do​brze się wy​śpi. Przy​nie​sio​no sza​le i pe​le​ry​ny, sir Edward, co​kol​wiek za​nie​po​ko​jo​ny, prze​pro​sił wszyst​kich za na​głe wyj​ście i So​phie zo​sta​ła wy​pro​wa​dzo​na do po​wo​zu. Jane mu​sia​ła wy​ja​śnić wszyst​ko Mar​ko​wi i Ada​mo​wi. – Do​sko​na​le wiem, jak bied​na So​phie się czu​je – po​wie​dzia​ła. – My​śli, że nie ma wy​bo​ru i musi ulec lor​do​wi Go​ran​ge’owi dla do​bra ro​dzi​ny. – To strasz​ne! – wy​buch​nął Adam. – Prze​cież nikt nie ocze​ku​je, że za nie​go wyj​dzie. – Co więc pro​po​nu​jesz? – spy​ta​ła z uśmie​chem wdo​wa. – So​phie musi się mu prze​ciw​sta​wić, cio​ciu He​le​no. Taki zwią​zek jest nie do po​my​śle​nia. – W ta​kim ra​zie dla​cze​go sam się z nią nie oże​nisz? Za​pa​dła peł​na zdu​mie​nia ci​sza. Adam w osłu​pie​niu wpa​try​wał się w ciot​kę. – Cio​ciu, nie my​ślę, że…

– W ta​kim ra​zie pro​po​nu​ję, że​byś po​my​ślał – prze​rwa​ła mu. – Je​steś zdro​wym mło​dym czło​wie​kiem i masz przed sobą całe ży​cie. Za​mie​rzasz je spę​dzić, za​mie​nia​jąc się w sta​re​go, zgryź​li​we​go od​lud​ka po​zba​wio​ne​go przy​ja​ciół, bez dzie​ci i wnu​ków sta​no​wią​cych pod​po​rę na sta​rość? So​phie Ca​ven​hurst do​sko​na​le się dla cie​bie na​da​je. Jest może nie​co sza​lo​na, ale ma do​bre ser​ce, a ty mógł​byś ją tro​chę utem​pe​ro​wać. – Na​wet by mi się nie śni​ło jej tem​pe​ro​wać. – Nie? – Star​sza pani uśmiech​nę​ła się. – Więc bierz ją taką, jaka jest. – Ona mnie nie ze​chce. – A py​ta​łeś ją? – Nie. – To ra​dzę ci, abyś za​py​tał. – Mamo – wtrą​cił Mark, wi​dząc, że ku​zyn nie wie, co po​wie​dzieć. – Za​wsty​dzasz Ada​ma. – Trze​ba go tro​chę za​wsty​dzić. Poza tym je​ste​śmy ro​dzi​ną, praw​da? – Prze​pra​szam – po​wie​dział Adam i po​spiesz​nie opu​ścił po​kój. Wy​szedł do ogro​du w cie​płą, ja​sną noc roz​świe​tlo​ną gwiaz​da​mi i księ​ży​cem w peł​ni. Lek​ki wie​trzyk ko​ły​sał li​ść​mi. Kot tro​pił swą zdo​bycz w wy​so​kiej tra​wie, ugiąw​szy ni​sko łapy. Gdzieś za​hu​ka​ła sowa. Po​mi​mo tego spo​ko​ju my​śli Ada​ma wi​ro​wa​ły jed​nak jak sza​lo​ne. Ciot​ka prze​kro​czy​ła gra​ni​ce do​brych ma​nier, co bar​dzo go roz​gnie​wa​ło. Nie po​win​na mó​wić mu, co ma ro​bić. Z dru​giej stro​ny praw​do​po​dob​nie mia​ła ra​cję – w koń​cu bę​dzie mu​siał się oże​nić. Pla​no​wał zro​bić to dużo póź​niej, kie​dy bę​dzie w śred​nim wie​ku i znaj​dzie so​bie ja​kąś miłą ko​bie​tę, któ​ra da mu dzie​ci i nie bę​dzie się do ni​cze​go wtrą​cać. Bę​dzie spo​koj​na, a nie sza​lo​na, tak​tow​na, a nie szcze​ra do bólu. Może być na​wet tro​chę zwy​czaj​na, nie aż tak pięk​na, aby wstrzy​my​wał od​dech na jej wi​dok. Prze​mknął mu przed ocza​mi ob​raz So​phie w pięk​nej suk​ni, z błę​kit​ny​mi ocza​mi peł​ny​mi łez. Jej nie​wąt​pli​we cier​pie​nie chwy​ci​ło go za ser​ce. Ale to jesz​cze nie ozna​cza​ło, że musi się z nią oże​nić. Za​czął spa​ce​ro​wać tam i z po​wro​tem po ogro​dzie, po czym skrę​cił na pod​jazd i ru​szył w kie​run​ku wsi. Na​za​jutrz po​je​dzie do domu i za​bie​rze się do pra​cy. Uczci​wy trud na​peł​ni go spo​ko​jem. Ju​tro bę​dzie mógł o niej za​po​mnieć.

ROZDZIAŁ DWUNASTY So​phie nie prze​ży​ła za​sko​cze​nia, kie​dy lord Go​ran​ge przy​je​chał na​stęp​ne​go przed​po​łu​dnia. Wyj​rza​ła z bal​ko​nu i usły​sza​ła, jak pyta Tra​ver​sa, czy sir Edward go przyj​mie. Słu​żą​cy znik​nął, a Go​ran​ge po​pra​wił kra​wat w lu​strze, uśmie​cha​jąc się z sa​tys​fak​cją. Tra​vers po​pro​wa​dził go do bi​blio​te​ki i za​mknął za nim drzwi. So​phie wró​ci​ła do swo​je​go po​ko​ju i za​czę​ła cze​kać. Nie​dłu​go póź​niej po nią po​sła​no. – Lord Go​ran​ge po​pro​sił o roz​mo​wę z tobą – po​wie​dział oj​ciec. – Czy chcesz go wy​słu​chać? – Nie, papo. Ży​czę so​bie, aby stąd wy​szedł. Oj​ciec zwró​cił się do Go​ran​ge’a: – Oba​wiam się, że po​znał pan już od​po​wiedź mo​jej cór​ki. Jego lor​dow​ska mość wo​dził po nich spoj​rze​niem peł​nym za​sko​cze​nia. – Re​pu​ta​cja pan​ny Ca​ven​hurst ucier​pi przez tę od​mo​wę. Nie udzie​li​ła mi na​wet ła​ski wy​słu​cha​nia – rzekł pom​pa​tycz​nie. – Nie są​dzę. Je​śli usły​szę choć​by jed​ną plot​kę, będę zmu​szo​ny po​in​for​mo​wać wszyst​kich o per​fid​nym za​kła​dzie, w któ​rym wziął pan udział, a tak​że o tak​ty​ce, któ​rą za​sto​so​wał pan, aby wy​grać. My​ślę, że pań​ska re​pu​ta​cja mo​gła​by ucier​pieć tym bar​dziej. Że​gnam, mi​lor​dzie. Ży​czę panu szyb​kie​go po​wro​tu do domu. Lor​do​wi nie po​zo​sta​ło już nic poza opusz​cze​niem po​ko​ju. So​phie pod​bie​gła, aby uści​skać ojca. – Och, papo, dzię​ku​ję. Ale skąd wie​dzia​łeś o za​kła​dzie? Mama mó​wi​ła… – Wiem, co mó​wi​ła, ale nie wie​dzia​ła, że Mark i Adam już mnie o wszyst​kim po​wia​do​mi​li. Po​stą​pi​łaś bar​dzo nie​mą​drze, ja​dąc sama do mia​sta i pró​bu​jąc sprze​dać na​szyj​nik. Jest nie​zwy​kle cen​ny i nie dzi​wię się, że Run​dell są​dził, że go ukra​dłaś. – Uśmiech​nął się. – Do​brze, już ko​niec łez. Je​steś z po​wro​tem w domu i za​po​mi​na​my o wszyst​kim. – Ale, papo, wi​ceh​ra​bia Kim​ber​ley spła​cił dłu​gi Ted​dy’ego, a ja nie będę mu te​raz mo​gła zwró​cić pie​nię​dzy. – Dla​cze​go mia​ła​byś to ro​bić? Nie je​steś od​po​wie​dzial​na za lek​ko​myśl​ność swo​je​go bra​ta. Za​rów​no ja, jak i Mark chcie​li​śmy zwró​cić Ada​mo​wi pie​nią​dze, ale nie chciał o tym sły​szeć. Bła​gał nas, aby​śmy ni​g​dy już o tym nie wspo​mi​na​li. Po​wie​dział, że twój uśmiech był wy​star​cza​ją​cą re​kom​pen​sa​tą. – Och… – Bie​gnij do sie​bie, mam dużo pra​cy. So​phie jesz​cze raz uści​ska​ła ojca i wy​szła. Po​sta​no​wi​ła od​wie​dzić Jane. Prze​cho​dzi​ła wła​śnie obok pubu Fox and Ho​unds, kie​dy zo​ba​czy​ła dy​li​żans wjeż​dża​ją​cy na po​dwó​rze póź​niej niż zwy​kle. Kil​ku pa​sa​że​rów wy​sia​dło, wsia​da​li nowi. Do​strze​gła Ada​ma, któ​ry pa​trzył, jak ła​du​ją jego ku​fer; po​spie​szy​ła więc w dół Church Lane, aby jej nie zo​ba​czył. Nie po​tra​fi​ła​by znieść bólu po​że​gna​nia. Pani Caul​der, żona pro​bosz​cza, była w ogro​dzie.

– So​phie, wró​ci​łaś! Jak było w Lon​dy​nie? – Bar​dzo cie​ka​wie, pani Caul​der. – Opo​wiedz mi, co ro​bi​łaś. Po​zna​łaś ko​goś szcze​gól​ne​go? So​phie za​ser​wo​wa​ła jej zła​go​dzo​ną wer​sję swo​ich przy​gód. Kie​dy wró​ci​ła na głów​ną dro​gę, dy​li​żans już od​je​chał, a po​dwó​rze za​jaz​du opu​sto​sza​ło. Z cięż​kim ser​cem ru​szy​ła w dro​gę. Od​je​chał. Prze​szła przez wieś i skie​ro​wa​ła się w stro​nę Bro​ada​cres. Dro​ga pro​wa​dzi​ła wzdłuż rzę​du chat, po​tem obok kuź​ni, a da​lej była już otwar​ta prze​strzeń. Po​grą​żo​na w po​sęp​nych my​ślach nie zwra​ca​ła uwa​gi na in​nych. Ze​szła na bok do​pie​ro wte​dy, gdy usły​sza​ła za sobą tę​tent ko​pyt, i nie​mal krzyk​nę​ła, wi​dząc, że to lord Go​ran​ge. Prze​je​chał obok niej i skrę​cił gwał​tow​nie, ta​ra​su​jąc jej dro​gę. – My​śla​łaś, że się mnie po​zbę​dziesz jed​ną sztucz​ką? – za​py​tał z uśmie​chem. – Mam swo​je spo​so​by. – Trud​no mi so​bie wy​obra​zić, że tak bar​dzo po​trze​bu​je pan ty​sią​ca fun​tów, że musi na​dal mi się na​przy​krzać – od​rze​kła wy​nio​śle. – Szcze​gól​nie że Ted​dy jest da​le​ko stąd i nie bę​dzie mu pan mu​siał pła​cić. Ro​ze​śmiał się. – Nie ob​cho​dzi mnie śmiesz​ny za​kład Ted​dy’ego, lecz inny, o wie​le więk​szy. So​phie nie umia​ła po​wstrzy​mać cie​ka​wo​ści. – Z kim? – Z ka​pi​ta​nem Mo​ore’em. – Z tym oszu​stem! Nie ro​zu​miem, co on ma z tym wspól​ne​go. – Za​kład to za​kład, trze​ba pła​cić, a ja nie za​mie​rzam prze​grać. – To nie moja spra​wa. Lor​dzie Go​ran​ge, do​stał pan od​po​wiedź, pro​szę więc od​su​nąć się na bok, że​bym mo​gła przejść. Nie po​słu​chał jej, więc od​wró​ci​ła się i ru​szy​ła z po​wro​tem. Go​ran​ge po​je​chał za nią i zno​wu za​blo​ko​wał jej dro​gę, za​trzy​maw​szy ko​nia tak bli​sko, że oba​wia​ła się, że ogier może ją kop​nąć. Chwy​ci​ła jed​ną ręką wo​dze, dru​gą zaś zła​pa​ła Go​ran​ge’a za sto​pę i pchnę​ła ją w górę naj​moc​niej, jak po​tra​fi​ła, aby wy​su​nąć ją ze strze​mie​nia. Lord Go​ran​ge wrza​snął i spadł z ko​nia na dru​gą stro​nę. So​phie była za​sko​czo​na, że tak ła​two to po​szło. Spoj​rza​ła na nie​go, po czym uśmiech​nę​ła się z sa​tys​fak​cją, wsko​czy​ła na ko​nia i po​ga​lo​po​wa​ła do wio​ski. Do​pie​ro w po​bli​żu chat zo​rien​to​wa​ła się, jak ża​ło​sny ob​raz musi sobą przed​sta​wiać. Zsia​dła z ko​nia i od​pro​wa​dzi​ła go do staj​ni obok za​jaz​du, skąd za​pew​ne zo​stał wy​po​ży​czo​ny. – Zna​la​złam to zwie​rzę błą​ka​ją​ce się po trak​cie – po​wie​dzia​ła sta​jen​ne​mu. – Pew​nie zrzu​cił z sie​bie jeźdź​ca. – Każę go po​szu​kać, pan​no Ca​ven​hurst. So​phie wrę​czy​ła mu wo​dze i wy​szła, prze​cho​dząc przed wej​ściem do za​jaz​du. – Oba​wiam się, że to jesz​cze nie ko​niec z jego lor​dow​ską mo​ścią – usły​sza​ła tuż obok sie​bie. – Trze​ba po​my​śleć o ja​kimś trwal​szym roz​wią​za​niu. So​phie od​wró​ci​ła się gwał​tow​nie. – Adam?! – Jak wi​dzisz. – Ale prze​cież wy​je​cha​łeś. Wi​dzia​łam cię…

– A ja cie​bie. Na​gle jed​nak skrę​ci​łaś w tam​tą ulicz​kę. Do​my​śli​łem się, że nie chcesz mnie wi​dzieć. Ka​za​łem zdjąć ku​fer z dy​li​żan​su i cze​ka​łem, bo wiem, że ta dro​ga pro​wa​dzi tyl​ko do ko​ścio​ła i pro​bo​stwa. – Ale dla​cze​go? – Cie​ka​wość, moja dro​ga. Zo​ba​czy​łem, że wra​casz i zno​wu idziesz tędy, nie od​wra​ca​jąc gło​wy, więc po​sze​dłem za tobą. – Uśmiech​nął się. – Sta​ra​łem się po​zo​stać nie​zau​wa​żo​ny, więc by​łem o wie​le da​lej, niż​bym so​bie tego ży​czył, kie​dy Go​ran​ge za​trzy​mał się obok cie​bie. Mój Boże, to było wiel​kie ry​zy​ko, So​phie. Ten ogier mógł cię stra​to​wać na śmierć. – Ale nie stra​to​wał. – Na szczę​ście nie. To wszyst​ko dzia​ło się tak szyb​ko, a ja by​łem zbyt da​le​ko, żeby ci po​móc. Za​czą​łem biec, ale prze​ga​lo​po​wa​łaś obok mnie, a gło​wę mia​łaś po​chy​lo​ną. Albo mnie nie sły​sza​łaś, albo po​sta​no​wi​łaś mnie zi​gno​ro​wać. – My​śla​łam, że to lord Go​ran​ge krzy​czy. – Nie był w sta​nie krzy​czeć. – O Boże, chy​ba go nie za​bi​łam? – My​ślę, że prze​ży​je, cho​ciaż bę​dzie obo​la​ły. – Dzię​ki Bogu. – Ni​g​dy wię​cej tak nie rób, So​phie. Moje ser​ce tego nie wy​trzy​ma. – Ser​ce? To ty masz ser​ce? – A jak​że! – Ujął jej dłoń i po​ło​żył ją so​bie na pier​si. – Wie​rzysz mi? – Tak, ale… – Spoj​rza​ła mu w oczy. Uśmie​chał się, spra​wia​jąc, że w jej brzu​chu za​trze​po​ta​ły mo​ty​le. – Dla​cze​go za mną po​sze​dłeś, sko​ro po​wi​nie​neś być w dy​li​żan​sie? – Zmie​ni​łem zda​nie. – Dla​cze​go? Adam ujął ją pod ra​mię i po​wiódł do chłod​ne​go wnę​trza za​jaz​du. Na​stęp​ny dy​li​żans miał przy​je​chać do​pie​ro za ja​kiś czas, a było jesz​cze zbyt wcze​śnie, aby za​czę​li się tam gro​ma​dzić miej​sco​wi; więk​szość pra​co​wa​ła te​raz w polu. Pub był pu​sty. Po​sa​dził So​phie na ka​na​pie w rogu i usiadł obok niej. – Zro​zu​mia​łem, że nie mogę cię opu​ścić, So​phie. Ni​g​dy. – Uśmiech​nął się zno​wu. – I że ktoś musi cię pil​no​wać, że​byś nie wpa​da​ła w kło​po​ty. – Co masz na my​śli? Adam wziął ją za rękę. – To, że chcę się tobą za​opie​ko​wać. Na za​wsze. So​phie usi​ło​wa​ła za​cho​wać ja​kie​kol​wiek po​zo​ry opa​no​wa​nia. – I pod​ją​łeś taką de​cy​zję w chwi​li, gdy zo​ba​czy​łeś mnie, wsia​da​jąc do dy​li​żan​su? – Nie. Są​dzę, że myśl o tym na​cho​dzi​ła mnie już od ja​kie​goś cza​su, ale sta​ra​łem się ją igno​ro​wać. Kie​dy mia​łem wsiąść do dy​li​żan​su, po​ją​łem, że nie je​stem w sta​nie tego zro​bić. Nogi nie chcia​ły mnie słu​chać. Pod​niósł jej dłoń i przy​ci​snął do ust. So​phie po​czu​ła, że dreszcz prze​szy​wa ją do głę​bi. – Ale co z two​ją przy​się​gą, że ni​g​dy nie oże​nisz się po​now​nie? Bo przy​pusz​czam, że pro​po​nu​jesz mi mał​żeń​stwo, a nie ja​kiś inny układ? – So​phie! – wy​krzyk​nął zbul​wer​so​wa​ny. – Chy​ba nie my​śla​łaś, że… Niech dia​bli

po​rwą mnie i moją nie​zręcz​ność. Oczy​wi​ście, że mia​łem na my​śli mał​żeń​stwo. – A Anne? – Ko​cha​łem Anne i sza​nu​ję jej pa​mięć. Nie będę uda​wał, że jest ina​czej. Ale przez ostat​nich kil​ka ty​go​dni uświa​do​mi​łem so​bie, że mogę nie​po​strze​że​nie za​mie​nić się w zgorzk​nia​łe​go sa​mot​ni​ka, któ​re​go nikt nie ko​cha. A co gor​sza, stra​cę cie​bie. Dla​te​go, ko​cha​nie, zła​mię przy​się​gę, że ni​g​dy nie oże​nię się po​now​nie, je​śli ty zła​miesz swo​ją, że ni​g​dy nie bę​dziesz dru​gą żoną. So​phie? Nie od​po​wie​dzia​ła na​tych​miast, tyl​ko pa​trzy​ła na ich złą​czo​ne dło​nie. – Po​wiedz „tak”, So​phie. Pro​szę, nie mów, że za​sta​na​wia​łem się zbyt dłu​go i że wo​lisz nie wią​zać się z czło​wie​kiem, któ​ry po​trze​bu​je tyle cza​su na pod​ję​cie de​cy​zji. – Po​zna​li​śmy się nie​ca​łe dwa mie​sią​ce temu. To chy​ba bar​dzo krót​ko jak na za​lo​ty, praw​da? – Czy to zna​czy „tak”? – To zna​czy „tak, pro​szę”. – Och, moja naj​droż​sza. Obie​cu​ję ci, że bę​dzie​my szczę​śli​wi. Chwy​cił ją w ra​mio​na i po​ca​ło​wał. Gło​sy lu​dzi pra​cu​ją​cych w za​jeź​dzie, stu​kot koń​skich ko​pyt i tur​kot wo​zów na dro​dze oraz śpiew ku​cha​rza przy​ci​chły – So​phie i Adam byli te​raz sami na świe​cie, sple​ce​ni ra​mio​na​mi. – Ada​mie – ode​zwa​ła się, uwal​nia​jąc się z jego uści​sku. – Jak my​ślisz, co wszy​scy na to po​wie​dzą? – Czy to ma ja​kieś zna​cze​nie? – Dla mnie nie. – Dla mnie też nie. – Kie​dy po​roz​ma​wiasz z moim oj​cem? – Naj​le​piej te​raz. Jest w domu? Zo​ba​czy​li, że ktoś wcho​dzi do za​jaz​du. Był to lord Go​ran​ge. Ku​lał i obej​mo​wał ręką ło​kieć. Jego sur​dut był po​kry​ty bło​tem, spodnie roz​dar​te, zaś przy jed​nym z bu​tów bra​ko​wa​ło ob​ca​sa. Adam i So​phie wy​buch​nę​li śmie​chem. – Mo​żesz mi po​gra​tu​lo​wać, Go​ran​ge – za​wo​łał Adam. – Po​bie​ra​my się. – Mhm – Go​ran​ge prych​nął, od​wró​cił się na pię​cie i wy​szedł, za​trza​sku​jąc za sobą drzwi. – Chodź – po​wie​dział Adam, wsta​jąc i wy​cią​ga​jąc do niej rękę. – Mu​si​my prze​ka​zać wszyst​kim do​bre wie​ści. Po​wę​dro​wa​li do Grey​sto​ne Ma​nor, nie do​ty​ka​jąc się, bo prze​cież do​oko​ła byli lu​dzie, lecz nie mo​gli się po​wstrzy​mać od cią​głe​go spo​glą​da​nia na sie​bie z uśmie​chem. Każ​dy, kto miał oczy, do​my​ślił​by się, co się świę​ci. Pań​stwo Ca​ven​hurst sie​dzie​li w ba​wial​ni. So​phie we​szła, trzy​ma​jąc moc​no ra​mię Ada​ma. – Mamo, papo – po​wie​dzia​ła z błysz​czą​cy​mi ocza​mi – Adam po​pro​sił mnie o rękę, a ja się zgo​dzi​łam. Mat​ka wy​da​ła stłu​mio​ny okrzyk, po czym uśmiech​nę​ła się sze​ro​ko. – Och, So​phie… – So​phie – ode​zwał się oj​ciec z uda​wa​ną su​ro​wo​ścią. – Wszyst​ko źle. To wi​ceh​ra​bia Kim​ber​ley po​wi​nien przyjść naj​pierw do mnie i po​pro​sić o zgo​dę na roz​mo​wę

z tobą. – Och, papo, wiem. Ale prze​cież i tak byś się zgo​dził, praw​da? – To sta​ło się tak nie​spo​dzie​wa​nie – po​wie​dzia​ła mat​ka. – Są​dzi​łam, że wi​ceh​ra​bia ma dzi​siaj wy​je​chać. – Zmie​nił zda​nie. – Sir Edwar​dzie – wtrą​cił się Adam. – Zda​ję so​bie spra​wę, że to nie​co wbrew zwy​cza​jo​wi, ale może ze​chciał​by pan po​roz​ma​wiać ze mną te​raz? – Na​tu​ral​nie. Chodź​my do bi​blio​te​ki, żeby pa​nie mo​gły roz​pra​wiać o we​se​lu. Wy​szli z ba​wial​ni, a So​phie zwró​ci​ła się do mat​ki. – Och, mamo, je​stem taka szczę​śli​wa! – Cie​szę się z two​je​go szczę​ścia. Ale jak to się sta​ło? – Chcia​łam od​wie​dzić Jane, a Adam wła​śnie wsia​dał do dy​li​żan​su… Zo​ba​czył mnie i zro​zu​miał, że nie chce mnie zo​sta​wiać, więc po​szedł za mną, a dy​li​żans od​je​chał. Po​pro​sił mnie do sa​lo​nu w za​jeź​dzie i się oświad​czył. – W za​jeź​dzie? Och, So​phie, prze​cież to nie wy​pa​da. – Mamo, nie dbam o miej​sce, naj​waż​niej​sze, że to się sta​ło. – My​ślę, że Adam bę​dzie bar​dzo do​brym mę​żem, So​phie, i na​praw​dę bar​dzo się cie​szę, tyl​ko że… – Tyl​ko że co? – Jego dom jest tak da​le​ko stąd. – Wiem, ale bę​dzie​my czę​sto przy​jeż​dżać. Adam mi to obie​cał. Oczy​wi​ście bę​dzie mu​siał ju​tro wy​je​chać i zo​sta​wić mnie tu​taj, ale wró​ci na ślub, a po​tem za​bie​rze mnie ze sobą do Black​friars. – A czy nie prze​szka​dza ci, że był już żo​na​ty? – Za​py​tał mnie o to, ale od​po​wie​dzia​łam, że nie będę go zmu​sza​ła, aby za​po​mniał o Anne, tyl​ko po​sta​ram się, by ra​do​wał się no​wym ży​ciem ze mną. Chy​ba się z tego bar​dzo ucie​szył. Mat​ka ro​ze​śmia​ła się. – So​phie, cza​sa​mi wy​da​je mi się, że ni​g​dy nie wy​ro​słaś z dzie​ciń​stwa, a chwi​la​mi my​ślę, że je​steś nad wy​raz doj​rza​ła i roz​sąd​na. Cie​ka​wa je​stem dla​cze​go? – Nie wiem, mamo. Pew​nie dzię​ki lu​dziom, któ​rzy mnie ota​cza​ją. Dzię​ki to​bie, pa​pie, Jane, Is​sie i Ted​dy’emu. Bar​dzo mi smut​no z jego po​wo​du. – Mnie tak​że, dziec​ko, ale papa ma ra​cję. Sam spro​wa​dził na sie​bie kło​po​ty. Lady Ca​ven​hurst unio​sła wzrok. W drzwiach sta​nął jej mąż i przy​szły zięć, obaj uśmiech​nię​ci. – Czy wszyst​ko w po​rząd​ku? – spy​ta​ła So​phie, zwra​ca​jąc się do Ada​ma. – Czy papa nie ma nic prze​ciw​ko temu? – Nic a nic – od​parł sir Edward. – Te​raz po​szu​kam ka​mer​dy​ne​ra i każę otwo​rzyć bu​tel​kę szam​pa​na, aby​śmy mo​gli wznieść to​ast. – A po​tem mu​si​my po​je​chać z wia​do​mo​ścią do Jane i Mar​ka – po​wie​dzia​ła So​phie. – Nie wie​dzą, że Adam zo​sta​je i że zno​wu będą mie​li go​ścia na noc. Czas po​że​gna​nia nad​szedł zbyt szyb​ko. Adam przy​je​chał do Grey​sto​ne Ma​nor i po​że​gnał się z pań​stwem Ca​ven​hurst, a na​stęp​nie So​phie od​pro​wa​dzi​ła go pod rękę do Fox and Ho​unds.

– Nie zmie​nisz już zda​nia? – za​py​ta​ła, kie​dy byli pra​wie na miej​scu. Adam spoj​rzał na nią z uśmie​chem. – Nie, ko​cha​nie. Nie zmie​nię. – Ja też nie – za​pew​ni​ła. – Te sześć ty​go​dni bę​dzie mi się bar​dzo dłu​żyć. Szko​da, że nie mogę po​je​chać z tobą. – Na​stęp​nym ra​zem. Wte​dy ni​g​dy wię​cej się nie roz​sta​nie​my. Dy​li​żans stał już na po​dwó​rzu, ła​do​wa​no ba​ga​że. Adam za​trzy​mał się. – Bądź grzecz​na, So​phie. Żad​nych zwa​rio​wa​nych eska​pad, bo nie bę​dzie mnie tu​taj, że​bym mógł cię ura​to​wać. Ro​zej​rzał się wo​kół, po czym po​cią​gnął ją za drze​wo, żeby ją po​ca​ło​wać. W pew​nej chwi​li usły​sze​li głos stan​gre​ta: – Pro​szę wsia​dać! Pa​sa​że​ro​wie, wsia​dać! Ode​rwa​li się od sie​bie i we​szli na po​dwó​rze za​jaz​du. Al​fred Far​ley za​jął się ba​ga​żem pana, a te​raz sie​dział już w po​wo​zie. Adam wsiadł i za​mknął za sobą drzwicz​ki. Pa​trzył na nią przez okno, kie​dy od​jeż​dża​li. So​phie po​ma​cha​ła i po​sła​ła mu ca​łu​sa. – Mi​lor​dzie, ja​kiś dżen​tel​men chce się z pa​nem wi​dzieć – po​wie​dział ka​mer​dy​ner. – Mówi, że na​zy​wa się An​tho​ny By​ers. Nie po​wie​dział, o co cho​dzi, ale twier​dzi, że to waż​ne. – W ta​kim ra​zie wpro​wadź go. Adam odło​żył na bok księ​gę ra​chun​ko​wą. Od po​wro​tu do domu trzy ty​go​dnie temu spra​wy fa​bry​ki i ma​jąt​ku wy​peł​nia​ły nie​mal każ​dą chwi​lę jego ży​cia. Nie zro​bił wie​le w spra​wie ślu​bu, choć ka​zał go​spo​dy​ni wy​jąć z szaf suk​nie Anne, za​pa​ko​wać je do ku​frów i wy​nieść do sta​re​go skrzy​dła domu, za​nim po​kój zo​sta​nie przy​go​to​wa​ny dla no​wej pani. Czas spę​dzo​ny w Lon​dy​nie, a szcze​gól​nie po​dróż do Ha​dlea, wy​da​wa​ły mu się te​raz snem, lecz li​sty od So​phie przy​wra​ca​ły go do rze​czy​wi​sto​ści. Pod ko​niec pra​co​wi​te​go dnia sia​dy​wał, aby prze​czy​tać ko​lej​ny list i uło​żyć od​po​wiedź. Wciąż jed​nak drę​czy​ły go wąt​pli​wo​ści. Czy So​phie bę​dzie szczę​śli​wa tak da​le​ko od domu, w śro​do​wi​sku tak róż​nym od tego, w któ​rym się wy​cho​wa​ła? Czy zro​zu​mie, że on musi pra​co​wać i że ona bę​dzie spę​dzać sama więk​szą część dnia? Jak on sam bę​dzie się czuł, idąc z inną ko​bie​tą do łóż​ka, w któ​rym spał z Anne? Pod​niósł wzrok, gdy lo​kaj za​anon​so​wał go​ścia. Po​mi​mo że nie wi​dział go już od mie​sią​ca, na​tych​miast roz​po​znał w nim czło​wie​ka, któ​ry śle​dził go w Lon​dy​nie i po​zdro​wił go na środ​ku dro​gi. Od razu stał się czuj​ny. – Po​proś pana Far​leya, aby do nas do​łą​czył – na​ka​zał lo​ka​jo​wi. – Mi​lor​dzie, cie​szę się, że po​wró​cił pan bez​piecz​nie do domu – ode​zwał się męż​czy​zna. – Nie​waż​ne. Pro​szę przejść do rze​czy… za​czy​na​jąc od wy​ja​śnie​nia, dla​cze​go je​chał pan za mną ze sto​li​cy. To był pan, praw​da? – Tak. Czy mogę usiąść? – Adam ski​nął gło​wą i gość za​jął krze​sło na​prze​ciw biur​ka. – Po​pro​szo​no mnie, abym spraw​dził pana uczci​wość i to, jak da​le​ko go​tów jest się pan po​su​nąć w obro​nie swo​ich prze​ko​nań, mi​lor​dzie. Do po​ko​ju wszedł Al​fred. Adam po​pro​sił go, aby usiadł.

– Mamy tu nie​ja​kie​go pana By​er​sa, pa​nie Far​ley. Są​dzę, że nie​dłu​go po​zna​my od​po​wiedź na drę​czą​ce nas py​ta​nie. – Zwró​cił się w stro​nę przy​by​sza: – Po​glą​dów do​ty​czą​cych cze​go? Po co? Na czy​je zle​ce​nie? – Man​che​ster​skie​go Związ​ku Pa​trio​tycz​ne​go, a kon​kret​nie pana Hen​ry’ego Hun​ta. – Pan Hunt wąt​pi w moją uczci​wość? – Było już wie​le prób prze​nik​nię​cia do na​sze​go śro​do​wi​ska, mi​lor​dzie. Ro​bi​li to mię​dzy in​ny​mi po to, by służ​by po​rząd​ko​we mo​gły na​tych​miast prze​rwać ja​ki​kol​wiek pla​ny wie​cu. – I po​my​ślał, że je​stem jed​nym z nich? – Chciał mieć pew​ność, że pan nim nie jest. – A ja​kie wnio​ski pan wy​cią​gnął? – Nie mam pew​no​ści, mi​lor​dzie. Nie​ocze​ki​wa​nie Adam się ro​ze​śmiał. – W ta​kim ra​zie jest pan w krop​ce, pa​nie By​ers, ale pro​szę mi wy​ja​wić, dla​cze​go pan Hunt tak bar​dzo chce się tego do​wie​dzieć? Nie by​łem na żad​nym z wa​szych wie​ców. – Nie, ale wy​ka​zy​wał pan po​nad​prze​cięt​ne za​in​te​re​so​wa​nie pla​na​mi związ​ku. – To praw​da. Czy pro​si mnie pan, abym prze​stał się nimi in​te​re​so​wać? – Nie, mi​lor​dzie. Ale pro​szę nie przy​cho​dzić na wiec. Pań​ska obec​ność mo​gła​by pod​grzać na​stro​je i od​wró​cić uwa​gę tłu​mu od celu zgro​ma​dze​nia. – Ach, tak – od​rzekł Adam z uśmie​chem. – Czy​li wiec jed​nak się od​bę​dzie. Kie​dy i gdzie? – Nie wol​no mi o tym mó​wić, mi​lor​dzie. – W ta​kim ra​zie skąd mam wie​dzieć, gdzie nie wol​no mi przy​cho​dzić? – Z pew​no​ścią do​wie się pan. – A je​śli nie po​słu​cham? – Pan Hunt ma wiel​ką na​dzie​ję, że pan po​słu​cha, mi​lor​dzie. – Niech pan wra​ca do pana Hun​ta i po​wie mu, że zro​bię to, co będę uwa​żał za sto​sow​ne. Zna moje po​glą​dy na kwe​stię pra​wa wy​bor​cze​go i wal​ki z ubó​stwem. Ogło​si​łem je pu​blicz​nie. Je​śli mi nie wie​rzy, to jego spra​wa. Nie będę nic udo​wad​niał. – Do​sko​na​le, mi​lor​dzie. Gość wstał, wziął z biur​ka swój ka​pe​lusz i wy​szedł. Gdy tyl​ko znik​nął, Adam zwró​cił się do Far​leya. – Co o tym są​dzisz, Al​fre​dzie? – Chcą pana od​stra​szyć, mi​lor​dzie. – Był bar​dzo wy​trwa​ły, nie są​dzisz? Śle​dził mnie w mie​ście i dep​tał nam po pię​tach w dro​dze na far​mę, cho​ciaż póź​niej go nie wi​dzia​łem. Pew​nie po​je​chał zło​żyć ra​port Hun​to​wi, kie​dy nas zgu​bił. – Zmar​twił ich pan, mi​lor​dzie. Czy za​mie​rza ich pan po​słu​chać? – Nie mogę nic zro​bić, je​śli cho​dzi o wiec, sko​ro nie znam miej​sca ani daty. Poza tym za nie​ca​ły mie​siąc wra​cam do Ha​dlea na ślub. – Sko​ro mowa o ślu​bie, mi​lor​dzie, czy my​ślał pan już, w co się pan ubie​rze? Czas ucie​ka.

– Wiem o tym. Po​roz​ma​wiam z pa​nem Har​co​ur​tem o tka​ni​nie na ubra​nie. Uszy​je je mój kra​wiec. To​bie zo​sta​wię wy​bór ko​szul, kra​wa​tów i cze​go tam jesz​cze będę po​trze​bo​wał. – Do​sko​na​le, mi​lor​dzie, na​tych​miast się tym zaj​mę. Wy​szedł, zo​sta​wia​jąc Ada​ma sam na sam z my​śla​mi. Pra​gnę tego ślu​bu, po​wie​dział so​bie. Jego wąt​pli​wo​ści do​ty​czy​ły je​dy​nie uczuć pan​ny mło​dej. Jak spodo​ba jej się jego na wpół wy​koń​czo​ny dom? Nie było cza​su na do​koń​cze​nie re​mon​tu przed wy​jaz​dem do Ha​dlea, ale mógł​by zro​bić coś z łóż​kiem. Za​dzwo​nił po go​spo​dy​nię. – Pani Grant – po​wie​dział, gdy sta​nę​ła w drzwiach. – Pro​szę po​le​cić, by ku​pio​no nowe łóż​ko, a tak​że nową po​ściel i za​sło​ny. Sta​re niech zo​sta​nie prze​nie​sio​ne do in​nej czę​ści domu. – Tak, mi​lor​dzie. Pani Grant dy​gnę​ła i wy​szła. Adam udał się do staj​ni, ka​zał za​prząc ko​nia do dwu​kół​ki i wkrót​ce zdą​żał do do​li​ny, gdzie po​ło​żo​na była fa​bry​ka Bam​ford Mill. Jego przy​jazd, choć nie​za​po​wie​dzia​ny, ni​ko​go nie za​sko​czył. Nie​wie​le było dni, kie​dy nie przy​jeż​dżał, aby zo​ba​czyć, co się dzie​je. Zna​lazł Geo​r​ge’a Har​co​ur​ta w biu​rze, ślę​czał nad du​żym za​mó​wie​niem, któ​re wła​śnie otrzy​ma​li. Cza​su było nie​wie​le, lecz Har​co​urt był pe​wien, że da​dzą radę. – Dzień do​bry, mi​lor​dzie. – Męż​czy​zna pod​niósł się z krze​sła. Adam od​po​wie​dział na po​wi​ta​nie. – Wszyst​ko idzie gład​ko, Geo​r​ge? – W tej chwi​li tak, mi​lor​dzie, ale lu​dzie są nie​spo​koj​ni. Po​słu​cha​li ko​goś od Hun​ta i po​wie​dzie​li mi, że szes​na​ste​go za​mie​rza​ją prze​rwać pra​cę i iść na wiec. – Czy ten czło​wiek na​zy​wał się może By​ers? – Tak, mi​lor​dzie. Był też bar​dzo prze​ko​nu​ją​cy. Roz​ma​wiał z ludź​mi sir Joh​na Mi​cha​el​so​na i wszy​scy zgo​dzi​li się przyjść, co do jed​ne​go. Sir John za​gro​ził im na​tych​mia​sto​wym zwol​nie​niem, je​śli pój​dą, ale wy​glą​da na to, że nic to nie dało. – Prze​rwał, po czym do​dał po chwi​li: – Mógł​bym po​stra​szyć na​szych pra​cow​ni​ków zwol​nie​niem. W grun​cie rze​czy to roz​sąd​ni lu​dzie i wie​dzą, że gdzie in​dziej nie trak​to​wa​no by ich tak do​brze. – Nie, pa​nie Har​co​urt. Niech idą. – Ależ, mi​lor​dzie, stra​ci​my ca​ło​dnio​wą pro​duk​cję. – Trud​no. Je​śli spró​bu​je​my ich po​wstrzy​mać, i tak pój​dą, a zwol​nie​nia nie po​mo​gą nam w do​trzy​ma​niu ter​mi​nów. Pro​szę dać im wol​ne. – Tak, mi​lor​dzie – od​rzekł bez prze​ko​na​nia Har​co​urt. Upo​raw​szy się z pro​ble​mem wie​cu ro​bot​ni​ków, Adam za​jął się spra​wą tka​ni​ny na ślub​ny strój. – Po​trze​bu​ję na​szej naj​lep​szej weł​ny – po​wie​dział. – Sza​rej. – Czy nie wo​lał​by pan nie​co żyw​sze​go ko​lo​ru, mi​lor​dzie? – Nie, Geo​r​ge. To moje dru​gie mał​żeń​stwo, a nie mam zwy​cza​ju ubie​rać się ja​skra​wo. Go​łę​bia sza​rość bę​dzie bar​dzo od​po​wied​nia. – Mamy do​kład​nie to, cze​go pan szu​ka, mi​lor​dzie. Tka​ni​na jest tak cien​ka, że wy​glą​da pra​wie jak je​dwab. Wła​śnie do​pra​co​wa​li​śmy tech​no​lo​gię. Bę​dzie pan na​szą naj​lep​szą re​kla​mą.

Adam ro​ze​śmiał się. – Mam cho​dzić z ta​blicz​ką re​kla​mo​wą na szyi? Nie są​dzę, aby moja na​rze​czo​na była tym za​chwy​co​na. – Nie, mi​lor​dzie, oczy​wi​ście, że nie. – Har​co​urt tak​że się uśmiech​nął. – Tka​ni​na sama się za​re​kla​mu​je. – Wy​sta​wił gło​wę przez drzwi i krzyk​nął na ko​goś, a po chwi​li po​ja​wił się kę​dzie​rza​wy chło​pak w wie​ku oko​ło trzy​na​stu lat. – Bil​ly, przy​nieś z ma​ga​zy​nu belę tej no​wej cien​kiej weł​ny w ko​lo​rze ja​sno​sza​rym. Po​spiesz się, jego lor​dow​ska mość nie może cze​kać. Chło​piec wy​biegł i kil​ka mi​nut póź​niej wró​cił zgię​ty pod cię​ża​rem beli. Po​ło​żył ją na biur​ku i uciekł. Adam w za​my​śle​niu do​tknął tka​ni​ny. – Pięk​na – po​wie​dział. – Bę​dzie do​sko​na​ła. Po​ślij to do mnie do domu. Ju​tro we​zwę kraw​ca. Zna​jąc jego sta​ran​ność, bę​dzie po​trze​bo​wał dużo cza​su. – Tak, mi​lor​dzie. Adam wy​szedł i wsiadł do dwu​kół​ki. Za​miast wró​cić pro​sto do Black​friars, skie​ro​wał się na wzgó​rze, usiadł na jego szczy​cie i oparł się o wiel​ki głaz, aby po​pa​trzeć na oko​li​cę. W do​li​nie wy​so​kie bu​dyn​ki fa​brycz​ne i dy​mią​ce ko​mi​ny są​sia​do​wa​ły ze skrom​ny​mi dom​ka​mi ro​bot​ni​ków. Te na​le​żą​ce do sir Joh​na znaj​do​wa​ły się w opła​ka​nym sta​nie. Do​pó​ki nie prze​cie​ka​ły w nich da​chy, wła​ści​ciel nie za​mie​rzał w nie in​we​sto​wać. W prze​ci​wień​stwie do nich domy sta​no​wią​ce wła​sność Ada​ma były do​brze utrzy​ma​ne, zaś na​jem​cy z dumą dba​li o po​rzą​dek. Trud​no było uwie​rzyć, że miesz​kań​cy tych do​mów mo​gli​by po​wstać prze​ciw​ko nie​mu, lecz Adam nie był tego pe​wien. Może do​brym po​my​słem by​ło​by pójść na wiec i sa​me​mu prze​mó​wić. Je​śli zja​wi​ło​by się wy​star​cza​ją​co dużo jego pra​cow​ni​ków, mo​gli​by do​pu​ścić go do gło​su. Spoj​rzał w dru​gą stro​nę. Przed jego wzro​kiem roz​cią​ga​ły się zie​lo​ne pola po​prze​ci​na​ne ka​mien​ny​mi mur​ka​mi i na​kro​pio​ne set​ka​mi owiec. Z ich weł​ny po​wsta​wa​ły jego tka​ni​ny, z ich mle​ka wy​twa​rza​no smacz​ny ser, ich mię​so ży​wi​ło jego lu​dzi. Od uro​dze​nia tu był jego dom. Jako dzie​ci obaj z bra​tem ką​pa​li się w tu​tej​szych stru​mie​niach. Na​uczy​li się za​ga​niać owce, a na​wet je strzyc, choć nie byli tak zręcz​ni jak wę​drow​ni po​strzy​ga​cze, któ​rzy po​ja​wia​li się każ​dej wio​sny. On i brat byli pią​tym po​ko​le​niem uro​dzo​nym w Black​friars i upra​wia​ją​cym tę zie​mię. Brat od​szedł na wiecz​ny spo​czy​nek, więc utrzy​ma​nie cen​ne​go dzie​dzic​twa spo​czy​wa​ło na jego bar​kach. Miał na​dzie​ję, że So​phie też na​zwie to miej​sce do​mem, choć oba​wiał się, że bę​dzie tę​sk​nić za tak od​mien​nym kra​jo​bra​zem ni​zin oraz za Grey​sto​ne Ma​nor i swo​ją naj​bliż​szą ro​dzi​ną. So​phie od kil​ku dni nie mia​ła żad​nych wie​ści od Ada​ma. Od po​wro​tu do Sad​dle​worth pi​sy​wał do niej nie​mal co​dzien​nie. Cza​sa​mi li​sty były dłu​gie i peł​ne szcze​gó​łów; by​wa​ły jed​nak krót​kie, kie​dy mu​siał za​jąć się spra​wa​mi w fa​bry​ce. Wie​dział, że ro​dzi​ce prze​czy​ta​ją jego sło​wa, nie pi​sał więc zbyt wy​lew​nie, choć za​wsze ser​decz​nie. Nie prze​szka​dza​ło jej to; umia​ła czy​tać mię​dzy wier​sza​mi i wie​dzia​ła, że Adam z nie​cier​pli​wo​ścią wy​cze​ku​je ich spo​tka​nia i ślu​bu. Nie​za​leż​nie jed​nak od dłu​go​ści, li​sty za​wsze przy​cho​dzi​ły re​gu​lar​nie. Ostat​nią wia​do​mość otrzy​ma​ła ty​dzień temu. Za​czę​ła się oba​wiać, że Adam zmie​nił zda​nie. Zna​la​zł​szy się z po​wro​tem wśród rze​czy zmar​łej żony, uznał, że mimo

wszyst​ko nie może zła​mać przy​się​gi. – So​phie, je​stem pew​na, że to wszyst​ko da się ja​koś roz​sąd​nie wy​tłu​ma​czyć – po​wie​dzia​ła Jane któ​re​goś dnia, gdy So​phie przy​je​cha​ła do Bro​ada​cres. – Czy Mark miał od nie​go ja​kieś wie​ści? – Nie, ale ni​g​dy nie ko​re​spon​do​wa​li ze sobą re​gu​lar​nie. – Jane umil​kła. – Chodź​my do szwal​ni, zo​ba​czysz, jak wy​glą​da two​ja suk​nia. Jesz​cze jed​na przy​miar​ka i po​win​no być do​brze. Nie mam pew​no​ści co do de​kol​tu. – Są​dzisz, że będę jej jesz​cze po​trze​bo​wa​ła? – Oczy​wi​ście, że tak. Nie bądź nie​mą​dra. Adam ni​g​dy nie zła​mał​by da​ne​go sło​wa. – Ale już to prze​cież zro​bił – od​rze​kła So​phie, kie​dy szły po scho​dach. – Zła​mał przy​się​gę, że już ni​g​dy się nie oże​ni. Je​stem pew​na, że te​raz tego ża​łu​je. – So​phie, wy​tar​gam cię za uszy, je​śli nie prze​sta​niesz mó​wić ta​kich rze​czy. Suk​nia z kre​mo​wej sa​ty​ny ozdo​bio​nej fla​mandz​ką ko​ron​ką była wspa​nia​ła. Mia​ła do​pa​so​wa​ny sta​nik, łód​ko​wy de​kolt i spód​ni​cę cię​tą ze sko​su, dzię​ki cze​mu tka​ni​na opa​da​ła od ta​lii ku zie​mi ła​god​ny​mi fał​da​mi. Jane zro​bi​ła set​ki ma​leń​kich ró​żo​wych kwiat​ków z je​dwa​biu i za​mie​rza​ła po​na​szy​wać je na ca​łej suk​ni. – Adam za​ko​cha się w to​bie po raz dru​gi, kie​dy cię w tym zo​ba​czy – po​wie​dzia​ła, się​ga​jąc po szpil​ki. – W tym wła​śnie kło​pot – jęk​nę​ła So​phie. – Po​pro​sił mnie o rękę i po​wie​dział, że chce się mną za​opie​ko​wać, ale ni​g​dy nie mó​wił, że mnie ko​cha. – Ścią​gnę​ła z sie​bie suk​nię, za​nim Jane zdą​ży​ła ją upiąć. – Za​bierz ją. Ni​g​dy jej nie wło​żę. Jane wes​tchnę​ła i ostroż​nie za​wi​nę​ła suk​nię w bi​buł​kę. Je​śli sio​stra na​dal bę​dzie mia​ła taki na​strój, bę​dzie mu​sia​ła do​koń​czyć pra​cę bez ko​lej​nej przy​miar​ki. So​phie wło​ży​ła swo​ją płó​cien​ną suk​nię i obie ze​szły na dół. Wie​dzia​ła, że zde​ner​wo​wa​ła Jane, któ​ra po​świę​ci​ła tyle pra​cy na jej strój, lecz smu​tek spra​wiał, że czu​ła się roz​draż​nio​na i sko​ra do zgryź​li​wych uwag. Prze​pro​si​ła i ru​szy​ła do domu. Już sam stan za​ko​cha​nia był huś​taw​ką emo​cjo​nal​ną, ale cier​pie​nie z po​wo​du nie​odwza​jem​nio​nej mi​ło​ści wy​kra​cza​ło po​nad jej siły. So​phie po​pa​trzy​ła na wi​docz​ny w od​da​li Grey​sto​ne Ma​nor z jego sza​ry​mi ścia​na​mi i ozdob​ny​mi ko​mi​na​mi. Tu się uro​dzi​ła i wy​cho​wa​ła… i przy​pusz​cza​ła, że tu tak​że umrze z po​wo​du zła​ma​ne​go ser​ca. – So​phie, czy to ty? – za​wo​ła​ła mat​ka z sa​lo​nu, kie​dy So​phie wła​śnie mia​ła wejść na scho​dy wio​dą​ce do jej sy​pial​ni. – Tak, mamo. Za​wró​ci​ła i we​szła do sa​lo​nu. – Je​steś na​resz​cie. Już mia​łam po​słać po cie​bie sta​jen​ne​go. Jest do cie​bie list. Przy​wiózł go po​sła​niec. Kiw​nę​ła gło​wą w kie​run​ku prze​sył​ki le​żą​cej na tacy. So​phie po​rwa​ła ją, lecz nie była to wia​do​mość od Ada​ma. Zna​ła już do​sko​na​le jego pi​smo. – Otwórz, dziec​ko. Nie trzy​maj mnie w nie​pew​no​ści. Po​win​nam wie​dzieć, kto do cie​bie pi​sze bez ze​zwo​le​nia ro​dzi​ców, ale nie chcia​łam czy​tać tego przed tobą. So​phie prze​ła​ma​ła pie​częć i prze​bie​gła wzro​kiem po kil​ku krót​kich zda​niach. Sza​now​na Pan​no Ca​ven​hurst!

Mój pan, wi​ceh​ra​bia Kim​ber​ley, zo​stał ran​ny i praw​do​po​dob​nie nie prze​ży​je. Chce Pa​nią wi​dzieć. Pro​szę przy​je​chać jak naj​pil​niej. Słu​ga uni​żo​ny, Al​fred Far​ley Pa​pier wy​su​nął się jej z ręki i So​phie opa​dła na pod​ło​gę.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY – Och, So​phie… – po​wie​dzia​ła mat​ka, ocu​ciw​szy cór​kę so​la​mi trzeź​wią​cy​mi i prze​czy​taw​szy list. Wy​sła​ła słu​żą​ce​go po sir Edwar​da, gdyż sy​tu​acja wy​ma​ga​ła jego obec​no​ści. – Tak mi przy​kro ze wzglę​du na was obo​je, ale nie wiem, jak mia​ła​byś po​je​chać do Sad​dle​worth. – Mogę po​je​chać dy​li​żan​sem. Inne ko​bie​ty tak ro​bią. – Ale nie damy. – Mamo, mu​szę po​je​chać do Ada​ma. Gdy​by to papa był cho​ry… umie​ra​ją​cy… nie wa​ha​ła​byś się, praw​da? – Oczy​wi​ście, że nie, ale ja je​stem za​męż​na, So​phie, a ty nie. – Co to ma do rze​czy? Tak czy ina​czej po​bra​li​by​śmy się za trzy ty​go​dnie. – Na myśl o tym wy​buch​nę​ła pła​czem. – Och, So​phie… Mat​ka pod​nio​sła wzrok, gdy do po​ko​ju wszedł jej mąż. – Co ta​kie​go się sta​ło, że je​stem pil​nie po​szu​ki​wa​ny? Bez sło​wa po​da​ła mu list. – To na​praw​dę bar​dzo złe wie​ści – po​wie​dział, prze​czy​taw​szy wia​do​mość. So​phie pod​nio​sła gło​wę. – Papo, mu​szę do nie​go po​je​chać. Chce mnie wi​dzieć. – Tu​taj jest na​pi​sa​ne, że zo​stał ran​ny. Gdy​by to był wy​pa​dek, ten czło​wiek na​pi​sał​by, że Adam od​niósł ob​ra​że​nia, a nie rany. To brzmi tak, jak​by z kimś wal​czył. – Do​wiem się, co za​szło, kie​dy już tam będę. Jak mo​że​cie być tacy spo​koj​ni? Mu​szę do nie​go po​je​chać. Na​tych​miast! – So​phie, wy​star​czy, że ty pa​ni​ku​jesz. Te​raz idź i po​łóż się. Mama da ci coś na uspo​ko​je​nie. Ja po​ja​dę do Bro​ada​cres i po​roz​ma​wiam z Mar​kiem. Może wie coś wię​cej. – Jadę z tobą – po​wie​dzia​ła So​phie, wy​su​wa​jąc się z ob​jęć mat​ki. – Sko​ro mu​sisz… – Oj​ciec wes​tchnął. Obo​je wy​szli z po​ko​ju. Mark i Jane sie​dzie​li w ma​łym sa​lo​ni​ku, oma​wia​jąc spra​wy zwią​za​ne z roz​bu​do​wą sie​ro​ciń​ca. Je​śli Jane zdzi​wi​ła się na wi​dok sio​stry, nie oka​za​ła tego. Wy​raz szo​ku na twa​rzy So​phie mó​wił wy​raź​nie, że sta​ło się coś po​waż​ne​go. Wsta​ła i ob​ję​ła sio​strę. – Adam umie​ra – po​wie​dzia​ła So​phie, szlo​cha​jąc. – On umie​ra, Jane. Mu​szę do nie​go je​chać, a papa mówi… – Mogę mó​wić za sie​bie – wtrą​cił się sir Edward. Zwró​cił się do Mar​ka i po​dał mu list. – To przy​szło dzi​siaj. Czy wiesz coś na ten te​mat? Mark prze​czy​tał pi​smo i po​dał je Jane. – Nie, nic nie sły​sza​łem. Ran​ny… Wąt​pię, aby mój ku​zyn sta​nął do po​je​dyn​ku, chy​-

ba że ktoś bar​dzo moc​no by go spro​wo​ko​wał. – Urwał, bo coś przy​szło mu do gło​wy. – Bło​nia Świę​te​go Pio​tra! Wiec! Wszyst​kie ga​ze​ty o tym trą​bią. Po​dob​no to była ma​sa​kra. Dzie​siąt​ki za​bi​tych i mnó​stwo ran​nych. We​zwa​no po​li​cję. – Czy​ta​łem o tym – od​rzekł sir Edward. – Ale Man​che​ster jest ka​wał dro​gi od Sad​dle​worth. Czyż​by wi​ceh​ra​bia się w to wmie​szał? – My​ślę, że mógł to zro​bić. W Lon​dy​nie pró​bo​wał do​wie​dzieć się cze​goś o pla​no​wa​nym wie​cu. Roz​ma​wiał o tym z pa​nem Hun​tem. – Wy tu so​bie sto​icie i dys​ku​tu​je​cie, a Adam umie​ra! – wy​krzyk​nę​ła So​phie. – Ko​niecz​nie mu​szę do nie​go je​chać! – Za​bio​rę cię do nie​go, So​phie – od​rzekł Mark. – Je​śli co​kol​wiek sta​nie się Ada​mo​wi, trze​ba się bę​dzie za​jąć wie​lo​ma spra​wa​mi, a ja je​stem jego je​dy​nym ku​zy​nem. Jak szyb​ko bę​dziesz go​to​wa? – Kie​dy tyl​ko ty bę​dziesz go​tów – od​par​ła. – Och, Mark, tak bar​dzo ci dzię​ku​ję. Mimo że je​cha​li po​wo​zem Mar​ka, ga​lo​pu​jąc, gdy tyl​ko było moż​na i zmie​nia​jąc ko​nie co pięt​na​ście ki​lo​me​trów, po​dróż i tak za​ję​ła im trzy dni. Pra​gnę​li jak naj​szyb​ciej zna​leźć się na miej​scu. So​phie upar​ła się, że i tak nie za​śnie, je​śli za​trzy​ma​ją się gdzieś na noc​leg, je​cha​li więc rów​nież nocą. Roz​ma​wia​li nie​wie​le. Mark opo​wie​dział jej tro​chę o wie​cu. – Nie​któ​re ga​ze​ty pi​szą o sześć​dzie​się​ciu ty​sią​cach lu​dzi – mó​wił. – Inne wspo​mi​na​ją o osiem​dzie​się​ciu. Dzień był sło​necz​ny, na wiec przy​szły tak​że ko​bie​ty z dzieć​mi, trak​tu​jąc to jako wol​ny dzień i oka​zję do pik​ni​ku. Miej​sco​we wła​dze oba​wia​ły się, że tłum wy​mknie się spod kon​tro​li, i po​le​ci​ły woj​sko​wym aresz​to​wać pana Hun​ta i in​nych, któ​rzy za​mie​rza​li wy​gło​sić mowy. Adam mógł być wśród nich. Ka​wa​le​ria za​ata​ko​wa​ła lu​dzi. W za​mie​sza​niu zgi​nę​ło pięt​na​ście osób, a po​nad sie​dem​set zo​sta​ło ran​nych. – To po​twor​ne. Czy na​praw​dę są​dzisz, że Adam był wśród nich? – Nie zdzi​wi​ło​by mnie to. Wy​mę​czo​ny umysł So​phie pod​su​wał jej ob​ra​zy Ada​ma w środ​ku krwa​wej jat​ki. A może to ro​bot​ni​cy zwró​ci​li się prze​ciw​ko nie​mu? Jej my​śli wi​ro​wa​ły bez ustan​ku i wciąż czu​ła lo​do​wa​ty strach, że nie zdą​żą na czas. So​phie była po​grą​żo​na w nie​spo​koj​nej drzem​ce w rogu prze​stron​ne​go po​wo​zu, gdy Mark po​ło​żył jej dłoń na ra​mie​niu. – So​phie, je​ste​śmy na miej​scu. Ze​rwa​ła się na​tych​miast. Po​wóz za​trzy​mał się przed wiel​kim ka​mien​nym bu​dyn​kiem, któ​ry tak bar​dzo przy​po​mi​nał Grey​sto​ne Ma​nor, że po​my​śla​ła, że jest zno​wu w domu. Po chwi​li jed​nak oprzy​tom​nia​ła. Obok otwar​tych drzwi​czek po​wo​zu stał Al​fred Far​ley. So​phie po​spie​szy​ła ku nie​mu. – Co z nim? Chy​ba nie… – Trzy​ma się, pan​no Ca​ven​hurst. – Pro​szę mnie do nie​go za​pro​wa​dzić. – Nie chcia​ła​byś naj​pierw się umyć i coś zjeść? – ode​zwał się Mark, świa​dom, że nie uda mu się prze​ko​nać jej, że to nie​wła​ści​we, aby nie​za​męż​na dama wcho​dzi​ła do sy​pial​ni dżen​tel​me​na.

– Póź​niej. Chodź​my, pa​nie Far​ley. Adam le​żał na ple​cach w ogrom​nym łożu; klat​kę pier​sio​wą miał owi​nię​tą ban​da​ża​mi. Jego twarz mia​ła ko​lor per​ga​mi​nu z wy​jąt​kiem ciem​nych cie​ni pod za​mknię​ty​mi ocza​mi. So​phie osu​nę​ła się na ko​la​na obok łóż​ka. – Ada​mie, to ja. Przy​je​cha​łam, żeby być z tobą, że​byś po​czuł się le​piej. Od​wró​ci​ła się do sto​ją​ce​go za nią Far​leya. – Czy on mnie sły​szy? Od​po​wiedź nad​pły​nę​ła od stro​ny łóż​ka. – Sły​szę cię. – Och, Ada​mie… – Chwy​ci​ła go za rękę. – Wy​je​cha​łam, kie​dy tyl​ko otrzy​ma​łam list pana Far​leya. Mark też tu jest. Zaj​mie się wszyst​kim, a ja będę się tobą opie​ko​wać. – Moja So​phie – wy​mam​ro​tał. – Nie mów tyle, zmę​czysz się – od​par​ła. – Je​stem przy to​bie. I za​wsze będę. Far​ley bez​sze​lest​nie opu​ścił sy​pial​nię. So​phie klę​cza​ła u boku Ada​ma, trzy​ma​jąc go za rękę i szep​cząc do nie​go. Mó​wi​ła o chwi​lach wspól​nie spę​dzo​nych w Lon​dy​nie, o nie​zręcz​no​ściach, któ​re po​peł​nia​ła, oraz o prze​dłu​żo​nej po​dró​ży do Ha​dlea. – Już wte​dy by​łam w to​bie za​ko​cha​na – szep​ta​ła. – Nie wie​dzia​łeś o tym, praw​da? Będę cię ko​chać, do​pó​ki nie umrę. Nie od​po​wie​dział; sły​sza​ła tyl​ko jego cięż​ki od​dech. – Nie będę cię już za​mę​czać ga​da​niem, ale nie wyj​dę stąd. Za​śnij, a ja będę przy to​bie, kie​dy się obu​dzisz. Wsta​ła i po​de​szła sztyw​nym kro​kiem, aby przy​su​nąć so​bie krze​sło. Dłoń Ada​ma po​wę​dro​wa​ła ku niej i chwy​ci​ła ją. Usia​dła, ob​ser​wu​jąc jego pod​no​szą​cą się i opa​da​ją​cą pierś, któ​ra chwi​la​mi drża​ła, jak​by od​dech spra​wiał mu ból. Wciąż jed​nak żył. Dwie go​dzi​ny póź​niej po​ja​wił się Mark, aby ją stam​tąd za​brać. – So​phie, mu​sisz zejść na dół i coś zjeść, a po​tem po​ło​żyć się spać cho​ciaż na parę go​dzin. Go​spo​dy​ni, pani Grant, przy​go​to​wa​ła dla cie​bie po​kój. – Nie mogę go zo​sta​wić. – Ktoś bę​dzie przy nim czu​wał przez ten czas. Je​śli na​stą​pi ja​kaś zmia​na, na​tych​miast po cie​bie po​ślę. So​phie wsta​ła i uca​ło​wa​ła Ada​ma w czo​ło. – Wró​cę do cie​bie, ko​cha​ny. Wy​szła za Mar​kiem z po​ko​ju, mi​ja​jąc w drzwiach pie​lę​gniar​kę, któ​ra mia​ła za​jąć jej miej​sce. Była tak zmę​czo​na, że nie zwra​ca​ła uwa​gi na wnę​trze domu. W ma​łej ja​dal​ni stół za​sta​wio​no zim​ny​mi mię​sa​mi i po​tra​wa​mi z wa​rzyw. So​phie sku​ba​ła je​dze​nie – po​wo​li i bez ape​ty​tu. – Pan Far​ley opo​wie​dział mi tro​chę, jak to się sta​ło – za​czął Mark, sia​da​jąc obok niej. – Tak jak przy​pusz​cza​łem, Adam był na Bło​niach Świę​te​go Pio​tra. Mó​wią na to miej​sce Pe​ter​loo, od bi​twy pod Wa​ter​loo. Po​noć było jesz​cze go​rzej, niż pi​sa​li w ga​ze​tach. Kom​plet​ny cha​os. Adam był prze​bra​ny za ro​bot​ni​ka, aby wy​słu​chać mów​ców i sa​me​mu za​brać głos, je​śli nada​rzy​ła​by się oka​zja. Za​mie​rzał po​wstrzy​mać w go​rą​cej wo​dzie ką​pa​nych, żą​da​ją​cych ra​dy​kal​nych po​su​nięć. Wła​dze po​sta​no​wi​ły

prze​rwać wiec i roz​ka​za​ły ka​wa​le​rii wkro​czyć do ak​cji. Jeźdź​cy byli bez​względ​ni, ma​cha​li sza​bla​mi na pra​wo i lewo, nie ba​cząc, że ra​nią ko​bie​ty i dzie​ci. Adam ura​to​wał dziec​ko spod koń​skich ko​pyt i wte​dy otrzy​mał głę​bo​kie cię​cie sza​blą. Dok​tor oba​wia się, że jed​no z że​ber mo​gło prze​bić płu​co. – Cały Adam. Nie my​śli o so​bie – po​wie​dzia​ła szep​tem So​phie. – Umrze, bo pró​bo​wał ura​to​wać dziec​ko. – Ura​to​wał je, So​phie, a poza tym na​dal żyje. Cią​gle jest na​dzie​ja. Go​spo​dy​ni za​pro​wa​dzi​ła So​phie do po​ko​ju są​sia​du​ją​ce​go z sy​pial​nią Ada​ma. – Ten po​kój bę​dzie słu​żył pani jako gar​de​ro​ba, kie​dy zo​sta​nie pani lady Kim​ber​ley – po​wie​dzia​ła. – Mam na​dzie​ję, że pani od​po​wia​da. Usły​szy pani, je​śli jego lor​dow​ska mość bę​dzie pani po​trze​bo​wał. So​phie po​dzię​ko​wa​ła jej i wy​cią​gnę​ła się na szez​lon​gu, nie roz​bie​ra​jąc się. Nie są​dzi​ła, że za​śnie, ale szyb​ko za​pa​dła w sen. Mi​nął dzień ich ślu​bu. Adam wciąż żył. So​phie nie po​tra​fi​ła orzec, czy jego stan zmie​nia się na lep​sze, czy na gor​sze. Nie​kie​dy jego od​dech wy​da​wał się spo​koj​niej​szy; były jed​nak dni, kie​dy każ​dy haust po​wie​trza spra​wiał mu wy​raź​ny ból. Czu​wa​ła przy nim z od​da​niem, po​da​jąc wodę i kar​miąc bu​lio​nem, na​ma​wia​jąc, aby prze​łknął lek prze​ciw​bó​lo​wy prze​pi​sa​ny przez le​ka​rza, i nie​ustan​nie kła​dąc mu na czo​ło chłod​ne kom​pre​sy. Po​ma​ga​ła na​wet Far​ley​owi zmie​niać Ada​mo​wi noc​ną ko​szu​lę, choć zo​sta​wia​ła ka​mer​dy​ne​ro​wi za​da​nia ta​kie jak go​le​nie oraz my​cie in​tym​nych czę​ści cia​ła. Mark z po​cząt​ku pró​bo​wał pro​te​sto​wać, lecz od​po​wie​dzia​ła mu ostro: – Nie ma ni​ko​go in​ne​go, kto mógł​by to ro​bić… A na​wet je​śli​by był, to i tak bym mu nie ufa​ła. Pew​nej nocy Adam stał się bar​dzo nie​spo​koj​ny. Jego cia​ło było roz​ognio​ne, twarz nie​mal pło​nę​ła. Mark we​zwał le​ka​rza, któ​ry stwier​dził, że nad​szedł kry​zys, i na​stęp​nych kil​ka go​dzin prze​są​dzi o lo​sie Ada​ma. So​phie sie​dzia​ła przy nim przez całą noc, ob​my​wa​jąc mu twarz i pier​si zim​ną wodą i prze​ma​wia​jąc do nie​go czu​le. Była na gra​ni​cy wy​czer​pa​nia, ale nie chcia​ła od​po​cząć. Mo​dli​ła się tak żar​li​wie, jak jesz​cze ni​g​dy przed​tem. Przed świ​tem oczy same za​czę​ły jej się za​my​kać i zdrzem​nę​ła się, lecz obu​dzi​ła się na​tych​miast, gdy usły​sza​ła ja​kiś ruch od stro​ny łóż​ka. Adam miał otwar​te oczy i się uśmie​chał. – Na​dal tu je​steś, So​phie? – Oczy​wi​ście. Gdzie mia​ła​bym być? – To wy​so​ce nie​wła​ści​we. So​phie uśmiech​nę​ła się sze​ro​ko. – Kogo to ob​cho​dzi? Poza tym by​li​by​śmy już mał​żeń​stwem, gdy​byś był zdro​wy. – Jak to? Jaki dziś dzień? – Nie​dzie​la, dwu​na​ste​go wrze​śnia. To miał być pierw​szy dzień na​sze​go wspól​ne​go ży​cia. Adam uśmiech​nął się i zno​wu za​mknął oczy. – Ubio​rę się – po​wie​dział jej ja​kiś ty​dzień póź​niej.

– Po​mo​gę ci. – Nie ma mowy! Al​fred mi po​mo​że. Za to mu pła​cę. Te​raz idź i czymś się zaj​mij. So​phie, ura​żo​na jego szorst​kim za​cho​wa​niem, wy​szła i za​czę​ła spa​ce​ro​wać po domu. Adam miał ra​cję, opi​su​jąc go jako na wpół sta​ry i zim​ny, na wpół no​wo​cze​sny i ele​ganc​ki. W prze​bu​do​wa​nym skrzy​dle – sa​lo​nie, ja​dal​ni, po​ko​ju śnia​da​nio​wym, bi​blio​te​ce i kil​ku sy​pial​niach – znać było wy​twor​ny gust Anne – me​ble we fran​cu​skim sty​lu, za​sło​ny z naj​pięk​niej​szych tka​nin, po​cho​dzą​cych bez wąt​pie​nia z ów​cze​snej fa​bry​ki jej ojca; wszę​dzie wi​sia​ły ob​ra​zy i ozdo​by. Je​den z por​tre​tów w sa​lo​nie przed​sta​wiał pięk​ną mło​dą damę w suk​ni z bursz​ty​no​we​go je​dwa​biu. Mia​ła ła​god​ne brą​zo​we oczy i ciem​ne, lśnią​ce wło​sy ozdo​bio​ne sznu​rem klej​no​tów. Na jej czo​le wid​nia​ła per​ło​wa za​wiesz​ka. Dło​nie i sto​py ko​bie​ty były drob​ne i de​li​kat​ne. To mu​sia​ła być Anne. Obok niej wi​siał por​tret Ada​ma w ciem​no​zie​lo​nym sur​du​cie i bia​łych spodniach, z błysz​czą​cą szpil​ką wpię​tą w fu​lar. So​phie od​wró​ci​ła się z cięż​kim ser​cem i po​szła da​lej zwie​dzać dom. Był taki jak dwie​ście lat wcze​śniej. Ka​mien​ne po​sadz​ki po​kry​wa​ły dy​wa​ny, na ścia​nach wi​sia​ły wy​bla​kłe tka​ni​ny, me​ble były cięż​kie i ciem​ne. Wy​obra​zi​ła so​bie mni​chów miesz​ka​ją​cych tam przed wie​ka​mi. Wró​ci​ła do za​miesz​ka​nej czę​ści domu i na​tknę​ła się na Ada​ma, sie​dzą​ce​go w sa​lo​ni​ku przy ogniu bu​zu​ją​cym w ko​min​ku. Miał na so​bie spodnie z cien​kiej weł​ny i ko​szu​lę, bez fu​la​ru ani sur​du​ta. Wi​dząc go w tak do​brej for​mie, So​phie po​czu​ła, że ser​ce za​bi​ło jej moc​niej. – Wy​glą​dasz o wie​le le​piej – po​wie​dzia​ła, pod​cho​dząc i klę​ka​jąc przy nim. – Tak, dzię​ki to​bie już pra​wie do sie​bie do​sze​dłem. – Nie zro​bi​łam nic, cze​go nie mógł​by zro​bić ktoś inny. Ujął jej dłoń. – Zro​bi​łaś. Może nie było tego po mnie wi​dać, ale wie​dzia​łem, że je​steś przy mnie przez cały czas. Da​łaś mi siłę do wal​ki. Ale dla​cze​go przy​je​cha​łaś? – Pan Far​ley po mnie po​słał. Na​pi​sał, że mnie po​trze​bu​jesz. – Będę mu​siał z nim po​roz​ma​wiać. – Dla​cze​go? Nie chcia​łeś, że​bym przy​jeż​dża​ła? – Nie chcia​łem, że​byś oglą​da​ła mnie w tak nie​mę​skim sta​nie. – Ni​g​dy nie by​łeś nie​mę​ski, Ada​mie, i nikt by mnie nie po​wstrzy​mał przed przy​jaz​dem, kie​dy do​wie​dzia​łam się, że two​je ży​cie jest za​gro​żo​ne. – Dzię​ku​ję za to Bogu, ale te​raz, kie​dy czu​ję się le​piej, mo​żesz zo​sta​wić mnie w rę​kach Al​fre​da. Idź i od​pocz​nij. Wy​glą​dasz na zmę​czo​ną. – Już mnie nie chcesz. Ro​zu​miem. Je​steś w swo​im wła​snym domu, oto​czo​ny wspo​mnie​nia​mi o Anne; dla mnie nie ma tu miej​sca. Za​py​tam Mar​ka, czy mo​że​my dzi​siaj wy​je​chać. Pod​nio​sła się i po​bie​gła do są​sied​nie​go po​ko​ju, w któ​rym sy​pia​ła, go​to​wa obu​dzić się i iść do Ada​ma, gdy tyl​ko się po​ru​szy. Usia​dła na łóż​ku, ukry​ła twarz w dło​niach i za​pła​ka​ła. Jak mo​gła my​śleć, że za​po​mni o pierw​szej żo​nie? Jak mo​gła​by żyć z nim wśród tych wszyst​kich pa​mią​tek? Wsta​ła i za​czę​ła wrzu​cać swo​je ubra​nia do tor​by po​dróż​nej. – Co ty wy​pra​wiasz, na mi​łość bo​ską? Adam stał w drzwiach, od​dy​cha​jąc cięż​ko.

– Pa​ku​ję się. Wy​peł​ni​łam swo​je za​da​nie. Czas wra​cać do domu. Pod​szedł do niej, chwy​cił ją za ra​mio​na i upadł ra​zem z nią na łóż​ko. – So​phie, naj​chęt​niej dał​bym ci klap​sa. Może jed​nak coś in​ne​go tak​że ci po​mo​że. Po​ca​ło​wał ją na​mięt​nie. Za​czę​ła mu się wy​ry​wać, lecz Adam był sil​niej​szy, niż jej się wy​da​wa​ło, i trzy​mał ją moc​no. Stop​nio​wo się uspo​ka​ja​ła. Czu​ła, że się otwie​ra i za​czy​na pra​gnąć stać się z nim jed​no​ścią. W koń​cu Adam się od​su​nął. – Na​dal chcesz wra​cać do domu? – Ada​mie, je​stem zdez​o​rien​to​wa​na. Nie wiem, cze​go chcę. – W ta​kim ra​zie będę mu​siał spró​bo​wać jesz​cze raz. Tym ra​zem So​phie od​czu​ła nie​mal bo​le​sne pra​gnie​nie. – Cze​mu je​steś zdez​o​rien​to​wa​na? – wy​szep​tał. – Roz​glą​da​łam się po domu… – Za​mie​rza​łem przy​go​to​wać go na twój przy​jazd. – Wi​dzia​łam wszę​dzie śla​dy Anne i jej por​tret w sa​lo​nie. Była taka pięk​na… Nie mogę kon​ku​ro​wać z two​imi wspo​mnie​nia​mi, Ada​mie. – Nie mu​sisz. Wiesz, co po​wie​dział mi Mark parę ty​go​dni temu, kie​dy by​li​śmy w Lon​dy​nie? Przy​na​glał mnie, abym zno​wu się oże​nił, a ja mó​wi​łem, że tego nie zro​bię. – Po​ło​żył jej pa​lec na ustach. – Po​wie​dział, że każ​dy czło​wiek jest inny i ko​cha się go z róż​nych po​wo​dów. I miał ra​cję. Ko​cha​łem Anne, nie będę uda​wał, że tak nie było. Ale te​raz ko​cham cie​bie, bar​dzo, bar​dzo moc​no. – Na​praw​dę? Ni​g​dy mi tego nie mó​wi​łeś. – Czyż​by? Co za nie​do​pa​trze​nie. Po​wiem to jesz​cze raz, do​brze? Ko​cham cię, So​phie Ca​ven​hurst. Pa​mię​tam rów​nież, jak mi po​wie​dzia​łaś, że nie chcesz, abym za​po​mniał o Anne, ale po​sta​rasz się, bym się cie​szył na nowe ży​cie z tobą. Czyż​byś nie mó​wi​ła po​waż​nie? – Ale… – So​phie, mo​żesz urzą​dzić ten dom, jak tyl​ko ze​chcesz. Za​mie​rza​łem ka​zać prze​nieść rze​czy Anne przed two​im przy​jaz​dem, ale sy​tu​acja się zmie​ni​ła. Prze​pra​szam, je​śli po​czu​łaś się za​nie​po​ko​jo​na. Chcę, aby to był nasz dom, twój i mój, a nie mau​zo​leum mo​jej zmar​łej żony. – Och, Ada​mie… – Oczy​wi​ście! Ale i tak będę mu​siał ode​słać cię do Ha​dlea – po​wie​dział z sze​ro​kim uśmie​chem. – Wciąż po​zo​sta​je drob​na kwe​stia na​sze​go ślu​bu. Paź​dzier​nik oka​zał się cu​dow​ną porą na we​se​le. Nie​zno​śne let​nie upa​ły skoń​czy​ły się, a zim​ne dni jesz​cze nie na​de​szły. Drze​wa w par​ku i w ale​jach mie​ni​ły się nie​zli​czo​ny​mi od​cie​nia​mi ru​do​ści, brą​zów i ciem​nej czer​wie​ni. W Grey​sto​ne Ma​nor wrza​ło jak w ulu. Dzię​ki umie​jęt​no​ściom Jane suk​nia ślub​na zro​bi​ła fu​ro​rę. Dom wy​peł​niał za​pach kwia​tów, a w kuch​ni koń​czo​no przy​go​to​wy​wać we​sel​ną ucztę. Roz​wia​ły się oba​wy So​phie, że Adam się nie zja​wi z po​wo​du ja​kie​goś kry​zy​su w fa​bry​ce lub – co nie daj Boże – po​gor​sze​nia sta​nu zdro​wia. Przy​był do Bro​ada​cres dzień wcze​śniej i od​wie​dził So​phie, aby ją uspo​ko​ić. Po​je​cha​li ra​zem do ko​ścio​ła na pró​bę przy​się​gi mał​żeń​skiej, po któ​rej wie​leb​ny Caul​der ura​czył ich krót​kim ka​za​niem na te​mat obo​wiąz​ków każ​de​go z mał​żon​ków. Wy​szli z ko​ścio​-

ła ręka w rękę, śmie​jąc się ra​do​śnie. Nie mo​gli uwie​rzyć w swo​je szczę​ście. Na​za​jutrz w ko​ście​le mie​li po​ja​wić się go​ście: ciot​ka Em​me​li​ne, lord i lady Mar​tin​da​le wraz z Lucy i jej na​rze​czo​nym, sir Re​gi​nal​dem Sway​le’em, a tak​że ro​dzi​na Mal​tho​use z Cas​sie i pa​nem Ri​char​dem Fan​sha​we’em. Ci ostat​ni mie​li się po​brać w Nowy Rok. Cas​sie oświad​czy​ła, że jest wdzięcz​na So​phie za przed​sta​wie​nie ich so​bie, i przy​jaźń mło​dych dam zo​sta​ła od​no​wio​na. Za​pro​szo​no rów​nież krew​nych i zna​jo​mych z da​le​ka, a tak​że całą wieś. So​phie wie​dzia​ła, że bę​dzie jej bra​ko​wa​ło Ted​dy’ego, Is​sie i Drew, ale nic nie mo​gła na to po​ra​dzić. Swój ostat​ni pa​nień​ski wie​czór spę​dzi​ła spo​koj​nie w domu z ro​dzi​ca​mi, choć wła​ści​wie trud​no było mó​wić o spo​ko​ju, gdy służ​ba czy​ni​ła ostat​nie przy​go​to​wa​nia, a So​phie była tak zde​ner​wo​wa​na, że nie po​tra​fi​ła dłu​żej usie​dzieć w jed​nym miej​scu. – Nie za​snę – po​wie​dzia​ła mat​ce. – Je​stem zbyt pod​eks​cy​to​wa​na! – Bes​sie da ci le​kar​stwo na sen. – Po​ko​jów​ka zgo​dzi​ła się po​je​chać za swo​ją pa​nią do Black​friars jako wier​na to​wa​rzysz​ka. – Nie mo​żesz zie​wać pod​czas na​bo​żeń​stwa. – Kto to? – spy​ta​ła So​phie, sły​sząc tur​kot kół na żwi​ro​wym pod​jeź​dzie. – Spo​dzie​wa​my się ko​goś o tej po​rze? Wsta​ła i od​su​nę​ła za​sło​nę. Pa​sa​że​ro​wie wy​sia​da​li z ubło​co​ne​go po​wo​zu w świe​tle po​chod​ni umiesz​czo​nych przy drzwiach wej​ścio​wych. So​phie pi​snę​ła ra​do​śnie. – To Is​sie i Drew! I cio​cia Em​me​li​ne! Wpa​dła do holu aku​rat w chwi​li, gdy sio​stra we​szła w to​wa​rzy​stwie swo​je​go wy​so​kie​go, przy​stoj​ne​go męża i ich ciot​ki. – Is​sie, przy​je​cha​łaś! Tak się cie​szę. Te​raz to bę​dzie wy​ma​rzo​ny ślub. Is​sie ro​ze​śmia​ła się i ją uści​ska​ła. – Prze​cież nie mo​gli​śmy prze​ga​pić two​je​go wiel​kie​go dnia. Niech ci się przyj​rzę. – Od​su​nę​ła się na od​le​głość ra​mie​nia. – Zmie​ni​łaś się, mała So​phie. – Do​ro​słam. – To praw​da. Ro​dzi​ce szli wła​śnie, by po​wi​tać po​dróż​ni​ków. Resz​ta wie​czo​ru mi​nę​ła na wy​mia​nie wie​ści i wspól​nym po​sił​ku. Is​sie i Drew wy​bie​ra​li się już do domu, kie​dy w Kal​ku​cie do​tar​ła do nich wieść o za​rę​czy​nach So​phie. O tym, że ślub zo​stał prze​ło​żo​ny z po​wo​du wy​pad​ku Ada​ma, do​wie​dzie​li się do​pie​ro po przy​jeź​dzie do domu lady Car​tro​se na Mo​unt Stre​et. – I wte​dy zro​zu​mie​li​śmy, że je​śli wy​ru​szy​my na​tych​miast, to przy​je​dzie​my do was na czas. – Za​pro​po​no​wa​li, że we​zmą mnie ze sobą – do​da​ła Em​me​li​ne. – Bra​ku​je tyl​ko jed​nej oso​by – po​wie​dzia​ła ze smut​kiem lady Ca​ven​hurst. – Ted​dy’ego – od​rze​kła Is​sie. – Wi​dzie​li​śmy go. – Kie​dy? Gdzie? Za​mie​rza wró​cić do domu? – Cze​ka​li​śmy w do​kach w Kal​ku​cie, żeby wejść na po​kład „The Lady Isa​bel”, bo zro​bi​li​śmy so​bie tam prze​rwę w po​dró​ży po​wrot​nej do An​glii. Nie​da​le​ko cu​mo​wał sta​tek ze ska​zań​ca​mi, uzu​peł​niał za​pa​sy wody i pro​wian​tu. Oczy​wi​ście ni​ko​mu nie po​zwo​lo​no zejść ze stat​ku i wszy​scy ci nie​szczę​śni​cy tło​czy​li się na po​kła​dzie. Usły​-

sza​łam, że ktoś wy​krzy​ku​je moje imię i zo​ba​czy​łam Ted​dy’ego, jak wy​chy​la się przez ba​rier​kę, ma​cha do mnie i krzy​czy. Nie mo​głam uwie​rzyć, że to on. – Wo​kół był taki ha​łas, że nie sły​sze​li​śmy, co pró​bo​wał nam po​wie​dzieć – do​dał Drew. – Uda​ło mi się jed​nak wejść na po​kład i po​roz​ma​wiać. – Jak on się ma? Czy do​brze się czu​je? Wy​pro​wa​dzi​łeś go stam​tąd? – Pro​po​no​wa​łem, ale on nie chciał. Pro​sił, że​bym wam prze​ka​zał, że ma się do​brze i że uczy się być ma​ry​na​rzem. Kie​dy w oko​li​cach Przy​ląd​ka ka​pi​tan zo​rien​to​wał się, że Ted​dy jest wy​kształ​co​ny, nie tak jak po​zo​sta​li, po​wie​rzył mu za​da​nie uzu​peł​nia​nia za​pa​sów. – Nie chciał wró​cić do domu? – Po​wie​dział, że wró​ci do ro​dzi​ny, kie​dy od​po​ku​tu​je za grze​chy. Jest mu nie​zmier​nie przy​kro, że przy​spo​rzył wam tyle bólu i za​wiódł So​phie. Mó​wi​łem mu, że je​steś za​rę​czo​na i że wra​ca​my do domu, a on się ro​ze​śmiał i po​wie​dział: „Ko​cha​na So​phie. Mó​wi​łem jej, że to jej naj​lep​szy za​kład. Mój też”. Nie wiem, co miał na my​śli. – Ja wiem – ode​zwa​ła się So​phie, po czym opo​wie​dzia​ła im o za​kła​dach. – Obaj są mu win​ni po ty​siąc fun​tów. – W ta​kim ra​zie te pie​nią​dze pój​dą na spła​tę dłu​gu u Ada​ma – po​wie​dział sir Edward. – Wąt​pię, aby je przy​jął – od​rze​kła So​phie z uśmie​chem. – Mó​wił, że to nie​wiel​ka cena za mnie. – Chy​ba czas po​ło​żyć się spać – orzekł jej oj​ciec. – Przed nami dłu​gi dzień. Ślub był ra​do​snym wy​da​rze​niem, w któ​rym uczest​ni​czy​ła cała wieś. So​phie pro​mie​nia​ła u boku przy​stoj​ne​go i dum​ne​go Ada​ma. Wszy​scy mó​wi​li, że pań​stwo mło​dzi sta​no​wią pięk​ną i do​bra​ną parę. We​sel​ne śnia​da​nie, mu​zy​ka i tań​ce prze​cią​gnę​ły się dłu​go w noc, lecz Adam i So​phie wkrót​ce wy​co​fa​li się do sy​pial​ni, któ​rą przy​go​to​wa​no dla nich w od​le​głej czę​ści domu. Zre​zy​gno​wa​li z po​mo​cy ka​mer​dy​ne​ra i po​ko​jów​ki. – Sły​sza​łam, jak mó​wią, że je​ste​śmy do​bra​ną parą – ode​zwa​ła się So​phie. Adam już zdej​mo​wał z niej pięk​ny strój. – Oczy​wi​ście, że je​ste​śmy. – Odło​żył suk​nię i za​czął roz​wią​zy​wać ta​siem​ki hal​ki. – Ja je​stem nud​ny i sta​tecz​ny, a ty mło​da i nie​prze​wi​dy​wal​na… i już mamy dwie po​łów​ki ca​ło​ści. – Da​le​ko ci do nudy, ale może to ty je​steś nie​prze​wi​dy​wal​ny? Pa​mię​tasz, jak mó​wi​łeś, że ni​g​dy wię​cej się nie oże​nisz? – A pa​mię​tasz, jak ty mó​wi​łaś, że nie bę​dziesz dru​gą żoną? Była nie​mal naga. Roz​pię​ła Ada​mo​wi ko​szu​lę i wy​czu​ła pod pal​ca​mi bli​znę – znak jego tro​ski o in​nych. Uśmiech​nę​ła się i zsu​nę​ła dło​nie w kie​run​ku spodni. – So​phie – ode​zwał się Adam. – Co ro​bisz? Uśmiech​nę​ła się. – My​ślę, że za​raz obo​je się tego do​wie​my.

Ty​tuł ory​gi​na​łu: The Hus​band Se​a son Pierw​sze wy​da​nie: Har​le​qu​in Mills & Boon Ltd, 2015 Re​dak​tor se​rii: Do​m i​nik Osuch Opra​c o​wa​nie re​dak​c yj​ne: Do​m i​nik Osuch Ko​rek​ta: Li​lian​na Miesz​c zań​ska © 2015 by Mary Ni​c hols © for the Po​lish edi​tion by Har​per​C ol​lins Pol​ska sp. z o.o., War​sza​wa 2017 Wy​da​nie ni​niej​sze zo​sta​ło opu​bli​ko​wa​ne na li​c en​c ji Har​le​qu​in Bo​o ks S.A. Wszyst​kie pra​wa za​strze​żo​ne, łącz​nie z pra​wem re​pro​duk​c ji czę​ści dzie​ła w ja​kiej​kol​wiek for​m ie. Wszyst​kie po​sta​c ie w tej książ​c e są fik​c yj​ne. Ja​kie​kol​wiek po​do​bień​stwo do osób rze​c zy​wi​stych – ży​wych i umar​łych – jest cał​ko​wi​c ie przy​pad​ko​we. Har​le​qu​in i Har​le​qu​in Ro​m ans Hi​sto​rycz​ny są za​strze​żo​ny​m i zna​ka​m i na​le​żą​c y​m i do Har​le​qu​in En​ter​pri​ses Li​m i​ted i zo​sta​ły uży​te na jego li​c en​c ji. Har​per​C ol​lins Pol​ska jest za​strze​żo​nym zna​kiem na​le​żą​c ym do Har​per​C ol​lins Pu​bli​shers, LLC. Na​zwa i znak nie mogą być wy​ko​rzy​sta​ne bez zgo​dy wła​ści​c ie​la. Ilu​stra​c ja na okład​c e wy​ko​rzy​sta​na za zgo​dą Har​le​qu​in Bo​o ks S.A. Wszyst​kie pra​wa za​strze​żo​ne. Har​per​C ol​lins Pol​ska sp. z o.o. 02-516 War​sza​wa, ul. Sta​ro​ściń​ska 1B, lo​kal 24-25 www.har​le​qu​in.pl ISBN 978-83-276-3059-9 Kon​wer​sja do for​m a​tu MOBI: Le​gi​m i Sp. z o.o.

Spis treści Strona tytułowa Rozdział pierwszy Rozdział drugi Rozdział trzeci Rozdział czwarty Rozdział piąty Rozdział szósty Rozdział siódmy Rozdział ósmy Rozdział dziewiąty Rozdział dziesiąty Rozdział jedenasty Rozdział dwunasty Rozdział trzynasty Strona redakcyjna