Nichols Mary Tajemnicza dama

Mary Nichols

Tajemnicza dama

Rozdział pierwszy Wczesna wiosna 1750 roku James dotarł zdyszany do zajazdu Pod Błękitnym Odyńcem w Holborn w chwili, kiedy dyliżans znikał w kurzu gościńca. - Niech to szlag, Sam! Ci dwaj znowu nam się wymknęli. Są śliscy jak piskorze. - Chyba podejrzewali, że depczemy im po piętach. - Przecież polujemy na nich dwa lata. Nie poddam się dopóty, dopóki starczy mi tchu w piersiach. Kapitan James Drymore skierował się do środka budynku, żeby zasięgnąć języka. Nie liczył na wiele. Na pewno Morgan Randle i Jeremy Smith znowu posłużyli się fał-

R

szywymi nazwiskami i prawdopodobnie podróżowali w przebraniu. Dopiero dzisiaj rano dowiedział się, że poszukiwani umówili się o dziewiątej Pod Błękitnym Odyńcem, skąd

L T

mieli wyruszyć na północ. Pospieszył do domu, aby spakować najpotrzebniejsze rzeczy, wziąć pieniądze i pistolet, po czym wraz z nieodłącznym Samem ruszył śladem ściganych.

- Dwaj mężczyźni podróżujący razem? - upewnił się właściciel zajazdu. - Byli tacy. Duchowni. Ciemne ubrania, peruczki z harcapem, płaskie kapelusze. - Jeden chudy jak patyk, drugi gruby z bulwiastym nosem? - James wymienił cechy, które trudno zamaskować ubraniem. - Zgadzałoby się. Mogę zapytać o przyczynę pańskiego zainteresowania? - Sędzia z Bow Street nakazał aresztować ich za rabunek i morderstwo. Jeśli coś o nich wiecie, to powinniście mi powiedzieć. - Nie wypytuję pasażerów dyliżansów, kim są. Tego się nie praktykuje. - Może chociaż poinformowalibyście mnie, dokąd się wybierali. - Kupili bilety do Peterborough. - Kiedy odjeżdża następny dyliżans? - Do Peterborough? Dopiero jutro, ale za pół godziny rusza wóz do Ely. W Downham Market może się pan przesiąść do Peterborough.

- Dobra rada. Kapitan kupił bilety dla siebie i Sama, zarazem przyjaciela i sługi. Pół godziny pozostałe do odjazdu spędzili w poczekalni. W kominku buzował ogień, przy którym mogli ogrzać skostniałe stopy, posilając się grzanym winem. James Drymore miał istotny powód, by doprowadzić do skazania Randle'a i Smitha. Ofiarą morderstwa, o którym wspominał właścicielowi zajazdu, była jego żona Caroline. Znalazła się w niewłaściwym czasie w nieodpowiednim miejscu, mianowicie w sklepie złotnika, na który ci dwaj przestępcy napadli. Właściciel, który uszedł z życiem, zeznał, że kupowała srebrną szpilkę do krawata. Wyjawiła mu, że podaruje ją mężowi, który po dwóch latach nieobecności w kraju, wkrótce zjawi się w domu. Złodzieje wymachiwali pistoletami, ponaglając złotnika, by oddał wszystko, co ma. Jeden wystrzelił, kula odbiła się rykoszetem od ściany i śmiertelnie ugodziła Caroline. Zaniesiono ją do Colbridge House, domu rodziców Jamesa, usytuowanego na Golden Square. Mimo nie-

R

zwykle troskliwej opieki, Caroline odeszła tego samego dnia.

L T

- Umierała z twoim imieniem na ustach - powiedział Jamesowi ojciec, wręczając mu srebrną szpilkę. - Prosiła, abym ci to przekazał.

James długo rozpaczał. Z czasem zaczęło go prześladować poczucie winy. Doszedł do wniosku, że był złym mężem, nie dość często mówił żonie, ile dla niego znaczyła. Gdybym nie przebywał tak często poza domem, ubolewał, moglibyśmy mieć dzieci. Wiedział, że Caroline ich pragnęła, on zresztą też widział się otoczony potomstwem. Kochane biedactwo, rozczulał się nad losem nieżyjącej żony, chciała mnie powitać prezentem. Obok żalu odczuwał gniew na niesprawiedliwy i okrutny los. Lojalny Sam Roker cierpliwie znosił wybuchy bezsilnej złości przeplatane atakami rozpaczy swojego pana. Pewnego dnia James udał się na Bow Street i oskarżył detektywów sądowych o brak działań zmierzających do ukarania winnych. Okazało się, że podlegli sądowi pracownicy nie mają uprawnień do przeprowadzenia śledztwa, mogą jedynie aresztować wskazanego im przestępcę. W tej sytuacji James zdecydował, że schwyta bandytów, po czym postanowienie to wprowadził w czyn. Niestety, wieść o jego poszukiwaniach musiała dotrzeć do złoczyńców, bo ilekroć natrafiał na ich miejsce pobytu, okazywało się,

że zdążyli umknąć. W końcu dzięki sutej nagrodzie wypłaconej pewnemu informatorowi dowiedział się o ich spotkaniu w zajeździe Pod Błękitnym Odyńcem, ale znowu byli szybsi. Popijał aromatyczne, korzenne wino i wspominał życie z Caroline. Dużo czasu spędzał na morzu, ale kiedy wracał do domu, byli bardzo szczęśliwi. Upajali się sobą. Chodzili na kolacje, do teatru, odwiedzali przyjaciół, spacerowali i planowali powiększenie rodziny. Ostatnim razem, gdy James udawał się w rejs, obiecał sobie, że po powrocie opuści służbę i jako oddany mąż i ojciec poświęci się życiu rodzinnemu. Kiedy zabrakło Caroline, plan powrotu do niewielkiej posiadłości ziemskiej pod Newmarket, gdzie James zamierzał spędzić resztę życia, zajmując się gospodarowaniem, przestał go interesować. Zostawił majątek pod nadzorem rządcy i wyruszył w pogoń za zabójcami żony, których ujęcie stało się celem jego życia. Śledząc ich, przyczynił się do wykrycia sprawców innych przestępstw, których

R

oddał w ręce sprawiedliwości, dzięki czemu niekiedy nazywano go łowcą głów, czego

L T

nie znosił. Łowcy głów nie cieszyli się sympatią, gdyż działali z niskich pobudek - za doprowadzenie do skazania otrzymywali gratyfikację. On nie potrzebował pieniędzy. Co prawda, był drugim synem hrabiego Colbridge'a i nie dziedziczył po ojcu, ale dożywotnia renta po babce ze strony matki, pensja kapitana i udział w zyskach z ekspedycji, którymi kierował, zapewniły mu niezależność materialną. Kwoty, które otrzymywał za usługi dla prawa, przekazywał na działalność charytatywną. - Potrzebujemy - powtarzał z upodobaniem Samowi - niezależnej policji, opłacanej z podatków, składającej się z dociekliwych i niedających się skorumpować ludzi, do których można mieć pełne zaufanie. - Prędzej świnie nauczą się latać - zwykł odpowiadać Sam. - Ludzie nie zechcą płacić na policję. Usłyszeli głos trąbki i turkot kół dyliżansu zajeżdżającego na dziedziniec. Dołączyli do grupki oczekujących pasażerów. Oprócz nich do środka wsiadły trzy osoby: czarno ubrany pastor w peruce i kapeluszu z szerokim rondem oraz mężczyzna i młoda kobieta, chyba podróżujący razem. James zajął miejsce naprzeciw nich i ukradkiem obserwował kobietę.

Była przerażająco blada, nawet usta były pozbawione koloru, a z niebieskich oczu wyzierał strach. Miała na sobie pelerynę, ale nie zauważył ani kapelusza, ani rękawiczek. Cienkie pantofelki nie nadawały się do podróży. Jasne włosy zwisały do ramion, jakby kobieta nie zdążyła się uczesać przed pospiesznym wyjściem z domu. Może została uprowadzona? - zadał sobie w duchu pytanie James. Zauważyła, że się jej przygląda, i odwróciła wzrok. Była chora? A może nie nawykła do podróżowania środkami transportu publicznego? Nie patrzyła na swojego towarzysza, a kiedy położył dłoń na jej ramieniu, wzdrygnęła się z odrazą. Mężczyzna miał na sobie wyświechtane ze starości, czarne ubranie, bobrowy kapelusz, pod nim brudną i potarganą perukę. Kobieta i ów mężczyzna nie należą do tej samej warstwy społecznej, doszedł do wniosku James. To pewnie sługa, ale niedarzony zaufaniem. - Daleko państwo jadą? - zagadnął grzecznie mężczyznę James. - To nasza sprawa - uciął.

R

James zauważył, że młoda kobieta nieznacznie pokręciła głową, jakby ostrzegając

L T

go, by nie drążył tematu. Zwrócił się więc do pastora. - Długa podróż przed ojcem?

- Do Cambridge, jeśli Bóg dopuści i pogoda pozwoli. Ta zima wyjątkowo się dłuży. W dodatku trzęsienia ziemi i inne plagi. Bóg karze nas za niegodziwość. - Wszystkich? - zapytał James. - Przecież sprawiedliwi nie powinni być karani na równi z niegodziwcami. Pastor nie uznał za konieczne ustosunkować się do tej uwagi, natomiast nieoczekiwanie wyjawił: - Nigdy nie wybrałbym się do stolicy, gdybym nie był do tego zmuszony. Nienawidzę Londynu i tamtejszego brudu i smrodu. Co za miasto! Pełne złodziei i rzezimieszków. Wczoraj, gdy spacerowałem po Hyde Parku, rozcięto mi kieszeń. - Przykro mi - powiedział James. Nie interesowały go wynurzenia duchownego. Spod oka obserwował młodą kobietę. Siedziała bez ruchu, zapatrzona przed siebie, najwyraźniej nieobecna duchem. Zastanawiał się, czy wciągnąć ją do rozmowy, ale zrezygnował z tego pomysłu. - Dużo ojcu ukradli?

- Kilka gwinei. Ten kraj stacza się, jeśli osoba duchowna może być w biały dzień zuchwale obrabowana. Wymiar sprawiedliwości jest bardziej zainteresowany ściganiem jakobitów* niż ochroną uczciwych obywateli. - Słyszałem, że Młodszy Pretendent* zamierza znowu upomnieć się o Koronę wtrącił się nagle do rozmowy Sam. - Chyba nie podejmie nowej próby bez pomocy Francuzów - zaniepokoił się pastor. - To plotki - uspokoił go James. - Tym razem Szkoci nie przyjdą mu z pomocą, zwłaszcza po rzezi, jaką sprawił im Cumberland pod Culloden*. A poza tym gdzie znajdzie pieniądze na opłacenie wojska i zakup broni? Powszechnie wiadomo, że ma puste kieszenie i żebrze o wsparcie. - A skarb z jeziora Arkaig? - znowu wtrącił Sam. - Muszą go w końcu odnaleźć*.

R

* Jakobici - stronnicy Jakuba II Stuarta oraz jego potomków usiłujących po rewolucji 1688-89 odzyskać panowanie w Anglii i Szkocji; wywołali powstania w Szkocji 1715-16 1719 i 1745-46. (przyp. red.)

L T

* Młodszy Pretendent - Karol III Stuart (1720-1788), zwany Bonnie Prince Charlie (Dobry Książę Charlie), syn Jakuba III, Starszego Pretendenta i Marii Klementyny Sobieskiej, wnuczki Jana III Sobieskiego. (przyp. tłum.)

* Culloden - wrzosowiska koło Inverness w Szkocji; 16 IV 1746 ostateczna klęska jakobitów pod wodzą Karola Edwarda Stuarta w bitwie z armią brytyjską. (przyp. red.)

* Skarb z Loch Arkaig - złoto jakobitów, pieniądze dostarczone przez Hiszpanię w celu sfinansowania powstania jakobitów w Szkocji w 1745 r. Podobno skarb ciągle spoczywa w szkockim jeziorze Loch Arkaig. (przyp. tłum.)

James służył na jednym z angielskich okrętów, który miał za zadanie zatrzymać francuskie statki wiozące zaopatrzenie dla szkockich rebeliantów, uczestników bitwy nad jeziorem Loch Nan Uamh. Zanim Anglicy odpędzili francuskie jednostki, widzieli, jak szkoccy górale wyładowali na brzeg i ukryli w lasach ogromny ładunek. W każdej transportowanej baryłce mogły się znajdować tysiące złotych luidorów. Trudno uwie-

rzyć, by Szkoci nie przywłaszczyli sobie choć trochę złota. Zatrzymani przywódcy rewolty zeznali, że część złota przepadła bezpowrotnie. - Mam nadzieję, że do niczego nie dojdzie - odezwał się James. - Oznaczałoby to wojnę i, chociaż nie wątpię w nasze zwycięstwo, nie chciałbym być świadkiem egzekucji kolejnego monarchy. - Pan sympatyzuje z jakobitami? - zdziwił się pastor. - W żadnym razie. Służę królowi i Koronie i uważam, że zbrojne rebelie powinny być tłumione. Nie znaczy to, że aprobuję wszelkie metody, służące temu celowi. Moim zdaniem, ludzie nie powinni być prześladowani za przekonania. Żyjemy w wolnym kraju. - Wolnym! - nie wytrzymał towarzyszący młodej kobiecie mężczyzna. - Wolnym od czego, chciałbym wiedzieć. Tylko tacy jak pan czy pastor mogą nazywać się wolnymi.

R

- Proszę - odezwała się kobieta - rozmawiacie za głośno. Boli mnie głowa.

L T

- Bardzo przepraszam, szanowna pani - powiedział kapitan. - Na najbliższym postoju zamówię dla pani herbatę.

- Dziękuję - odparła, odwracając się do okna i prezentując profil. Nieco wydatna żuchwa mogła świadczyć o odwadze lub uporze. James zauważył łzę spływającą po policzku. Zanim się zorientował, co robi, otarł ją palcem. Kobieta spojrzała na niego, spłoszona, ale James uśmiechnął się uspokajająco. Zdjął surdut, zrulowal go i wsunął jej pod głowę jak poduszkę. - Proszę się oprzeć i zamknąć oczy. To pomoże. Zrobiła, jak radził, chociaż jej towarzysz wrogo popatrzył na Jamesa. Kapitan zaczął udawać, że drzemie, i spod przymkniętych powiek obserwował młodą kobietę. Napięcie jej nie opuszczało. James czuł przez skórę, że nie chodzi o ból głowy. Zastanawiał się, czy powinien interweniować, doszedł jednak do przekonania, że to nie jego sprawa. Kobieta mogła uciec od rodziny lub niechcianego kandydata na męża albo opuścić Londyn z obawy przed nowym trzęsieniem ziemi.

W czasie ostatnich dwóch, które nastąpiły w odstępie miesiąca*, mieszkańcy masowo wyjeżdżali ze stolicy. Dlaczego jednak podróżowała sama, w towarzystwie tego prostego człowieka? Czemu nie miała przyzwoitki? A może uciekła wcześniej, a teraz została schwytana i wbrew woli odwożona do domu? * Trzęsienia ziemi nawiedziły Londyn 8 lutego i 8 marca 1750 roku. (przyp. tłum.)

Dyliżans kilkakrotnie zatrzymywał się w celu zmiany koni, lecz pasażerowie nie wysiadali. Dopiero w Wadesmill mieli pół godziny na rozprostowanie nóg i posiłek. Młoda kobieta oddała surdut Jamesowi. - Czy mogę coś dla pani zrobić? - szepnął, narzucając go na ramiona. Po raz pierwszy w jej ładnych oczach zabłysła nadzieja, która zgasła, gdyż jej towarzysz wziął ją pod ramię i zaprowadził do stołu w kącie, gdzie popchnął ją na krzesło.

R

- Zbiegowie, nie uważa pan? - zagadnął Sam, gdy wraz z Jamesem sadowili się przy stole. - Kto?

L T

- Tych dwoje. - Wskazał głową młodą kobietę. James zauważył, że ona nie je, tylko machinalnie grzebie widelcem w potrawie. - Rzeczywiście wyglądają podejrzanie.

- Chyba nie zamierza pan się wtrącać, kapitanie? - I pozwolić, by Randle i Smith znowu się wymknęli? Oczywiście, że nie. Ilekroć wyobrażał sobie, co musiała czuć bezbronna Caroline, stojąc oko w oko z wymachującym pistoletem rabusiem, odżywał w nim gniew. Bandyci zapłacą za swoją zbrodnię i to wysoką cenę - już on tego dopilnuje! - Długa droga przed nami - dodał. - Zobaczymy, jak potoczą się wypadki. Było ciemno, kiedy zajechali do Cambridge, gdzie wysiadł pastor. James przypuszczał, że mężczyzna i młoda kobieta zatrzymają się w Cambridge na noc, ale musiało się im spieszyć, bo zdecydowali się jechać dalej na północ. Droga wiodąca wzdłuż głębokiego wąwozu, na którego dnie płynęła rzeka, okazała się wyjątkowo wyboista. Po drugiej stronie ciągnął się dość rzadki zagajnik. Niespodziewanie wyłoniło się z niego

dwóch jeźdźców, którzy wymachując pistoletami, nakazali woźnicy zatrzymać pojazd. Wykonał polecenie tak nagle, że pasażerowie powpadali na siebie, a młoda kobieta znalazła się w ramionach Jamesa. Drzwiczki otworzył zamaskowany mężczyzna. - Wysiadać! - wykrzyknął, machając pistoletem. - Dajcie kosztowności, jeśli wam życie miłe. James pomógł młodej kobiecie wydostać się z pojazdu i w opiekuńczym geście otoczył ją ramieniem. Drugą ręką wyjął z kieszeni zegarek i sakiewkę z kilkoma gwineami i oddał ją rabusiowi. Zegarek i sakiewka zniknęły w przepaścistej kieszeni płaszcza bandyty, a on sam wszedł do dyliżansu. Zauważył wciśniętego w kąt mężczyznę i wybuchnął śmiechem. - Jerry, chodź. Zobacz, kogo tu mamy! - zawołał do kompana. Wspólnik, który pilnował woźnicy, zajrzał do środka. On też był zamaskowany, odsłonięte miał tylko oczy. - Gus Billings, niech mnie kule biją!

L T

R

James wyczuł drżenie dziewczyny. Gdyby jej nie podpierał, upadłaby. - Spełniam wasze rozkazy - odezwał się Billings. - Jeśli chcecie położyć swoje łapy wiecie na czym, to pozwolicie mi jechać dalej.

- A to kto? - Jerry machnął pistoletem w stronę Jamesa. - Nie wiem - odparł Billings.

- Jestem James Drymore, kapitan marynarki Jego Królewskiej Mości - oznajmił James. - Radzę wam, puśćcie nas, bo pożałujecie! - dodał ostrym tonem, lecz nic nie mógł uczynić. Pistolet tkwił w kieszeni płaszcza, do której nie mógł sięgnąć, a Sam nie miał broni. Rabusie zareagowali śmiechem. Kiwnęli na Billingsa, by się do nich zbliżył. Wymienili kilka słów szeptem. Billings wrócił, chwycił młodą kobietę za rękę i popchnął ją do środka dyliżansu. W tym momencie James sięgnął do kieszeni po pistolet, lecz nie zdążył go wyciągnąć. Tuż przy uchu świsnęła mu kula. - Wsiadaj i odjeżdżajcie - rozkazał jeden z rabusiów. - Wasze szczęście, że mam dzisiaj dobry humor. Woźnica machnął batem i dyliżans ruszył.

- Jak się pani czuje? - zapytał młodą kobietę James. - Zostaw ją - burknął Billings. - Nie widzisz, że jest zdenerwowana? - Widzę, lecz nie ja jestem tego przyczyną. - Napad usprawiedliwia zdenerwowanie. - Fakt. Zauważyłem, że ty nie byłeś zaniepokojony, lecz zaskoczony. Znasz tych łajdaków. - Dziękuję panu za troskę, czuję się doskonale - odezwała się cicho młoda kobieta. Może, rozważał James, w stosownej chwili uda się z pomocą Sama obezwładnić towarzysza podróży kobiety. Tylko co by z nią począł? Czy może mieć pewność, że rabusie, którzy napadli na dyliżans, nie jadą za nimi? Woźnicy musiała przyjść do głowy ta sama myśl, bo popędzał konie, polegając na bladej księżycowej poświacie i oświetlających drogę lampach, przymocowanych po bokach pojazdu. Trudno było w tych warunkach rozmawiać.

R

James postanowił, że na postoju w Downham Market postara się odseparować Bil-

L T

lingsa od młodej kobiety, aby jemu i jej zadać kilka pytań na osobności. Cokolwiek się dowie, przekaże miejscowemu sędziemu. Szkoda, że nie będzie mógł dostarczyć rysopisu rabusiów. Było ciemno, a oni przysłonili twarze chustami, a ciała pelerynami. James cieszył się, że okazał się przezorny, ukrywając cenną szpilkę do krawata i większość pieniędzy w pasie, którym otoczył talię, i tylko kilka monet pozostawił w sakiewce. Wielu podróżnych tak postępowało i James zdziwił się, że rabusie o tym nie wiedzieli. Przypuszczał, że zaskoczyła ich obecność znajomka w dyliżansie i rozmowa z nim odwróciła ich uwagę od reszty pasażerów. Te rozmyślania przerwał nagły wstrząs pojazdu. Koła zapadły się w wyjątkowo głęboką dziurę, z której się wydostały, jednak dyliżans wypadł z drogi. Pomimo heroicznych wysiłków woźnicy nie udało mu się zapanować nad pojazdem i przy akompaniamencie przeraźliwego kwiku koni dyliżans runął w dół ku rzece. Woźnica wrzeszczał, Sam przeklinał, Billings wył z bólu. Wreszcie pudło zatrzymało się na stromym zboczu zaledwie kilka cali od wody. James, który wyszedł ze zdarzenia bez szwanku, wydostał się na zewnątrz i chciał pomóc młodej kobiecie. Była nieprzytomna, ale żyła. Wyciągnął ją ze środka i ułożył na

trawie. Sam, oszołomiony, ale cały, wygrzebał się o własnych siłach. Billings mógł złamać kark, bo jego głowa zwisała pod nienaturalnym kątem. Wyglądał na martwego. Woźnica, który wpadł do rzeki, wyszedł z wody oblepiony wodorostami. James ruszył mu z pomocą. Sam wspólnie ze strażnikiem dyliżansu zajęli się końmi. Jeden się zabił, drugi zdołał się uwolnić, wpadł do rzeki i teraz płynął ku przeciwległemu brzegowi. Pozostałe wciąż tkwiły w uprzęży. Po uwolnieniu z poplątanych rzemieni, jeden z nich pogalopował w stronę, z której przyjechali. Kolejny był ogłuszony, ale bez obrażeń, i dał się wprowadzić na drogę. Pudło dyliżansu nie nadawało się do użytku. - Myśli pan, że rabusie jadą za nami? - zapytał woźnica. James zajmował się młodą kobietą. Miała wielki guz na czole, ale kości raczej całe. - Trudno powiedzieć. Gdyby nawet, to przecież nam nie pomogą. - Naturalnie. Im szybciej stąd się wydostaniemy, tym lepiej. - Woźnica próbował

R

doprowadzić do ładu perukę, ale była nasiąknięta wodą i potargana, zrezygnował więc i wepchnął ją do mokrej kieszeni.

L T

- Jak daleko stąd do najbliższej wioski? - zapytał James. - Do Highbeck będzie ze cztery mile - odrzekł woźnica. - Właśnie tam zmierzaliśmy.

- Dobrze. Wobec tego wraz z młodą damą pojadę tam konno, a wy pójdziecie. - Jak utrzyma pan nieprzytomną na końskim grzbiecie? - spytała Sam. - Po wypadku zwierzę jest niespokojne. - Poprowadzę go jedną ręką, a tę biedulę przywiążecie do mnie. James znalazł w rozbitym pudle pojazdu swój kapelusz, dosiadł konia i uspokoił go łagodnym głosem. Pętlą z rzemieni Sam obwiązał w talii zemdloną kobietę i umieścił ją na końskim grzbiecie przed Jamesem, który okrył ją połami surduta, a pętlę wsunął sobie przez głowę pod ramiona. - Doskonale. Do zobaczenia w gospodzie. Wioska tonęła w ciemnościach. W obejściu po prawej stronie zaszczekał pies, odpowiedział mu inny z dziedzińca kościelnego po lewej. James dojechał do skrzyżowania

dróg, przy którym stała gospoda. Zatrzymał konia, uwolnił się od pętli przytrzymującej nieprzytomną kobietę i zawołał o pomoc. Z budynku wybiegł mężczyzna, trzymając w dłoni lampę. - Szybciej, człowieku. Jest tu ranna kobieta. Trzeba ją położyć do łóżka. Znajdzie się w okolicy lekarz? - Dopiero w Downham. Moja żona się nią zajmie. James ostrożnie opuścił nieprzytomną w ramiona właściciela gospody, zsiadł z konia i odebrał ją od niego. W tym momencie zjawiła się żona karczmarza. - Co się stało? - Cztery mile przed wioską przewrócił się dyliżans, którym podróżowaliśmy - wyjaśnił James. - Jeden z pasażerów poniósł śmierć na miejscu, padł też koń. Woźnica, strażnik i mój służący idą tu na piechotę. Będą potrzebowali pomocy, najpierw jednak trzeba się zająć młodą damą.

R

Pokój na piętrze okazał się nieduży, ale wysprzątany, a pościel i kurtyny wokół łóżka - czyste.

L T

- Jeszcze coś? Może przynieść gorącej wody? Pewnie pan głodny? - dopytywała się kobieta.

- Wszystko w swoim czasie. Poczekam, aż ona odzyska świadomość. Nawet nie wiem, jak się nazywa - odparł James, kładąc młodą kobietę na łóżku. - Dobry Boże, ja ją znam! - wykrzyknęła żona karczmarza. - Mieszkała kiedyś w Blackfen Manor, niedaleko stąd. Nie pamiętam jej nazwiska, ale dobrze znam panie z tego dworu. To panny Hardwick. - W takim razie proszę po nie posłać. Tymczasem nieprzytomna kobieta się ocknęła i otworzyła oczy. - Gdzie ja jestem? - W gospodzie Pod Królewskim Herbem w Highbeck - odparł James. - Uderzyła się pani w głowę, gdy dyliżans przekoziołkował. - Dyliżans? - Jechała pani w nim. Nie pamięta pani? - Nie. Gdzie jechałam?

- Chyba tutaj. - Tutaj? - Ma pani krewne w Blackfen Manor - wtrąciła karczmarka. - Chyba chciała je pani odwiedzić. - Nie pamiętam. - Nic dziwnego - orzekł James. - Po uderzeniu w głowę straciła pani przytomność. - Kim pan jest? - Kapitan Drymore, do usług. Jechałem tym samym dyliżansem. Teraz musi pani odpocząć. Wyślemy posłańca do Blackfen Manor, żeby ktoś się panią zajął. Zostawiam panią z właścicielką gospody. - Sama podróżowała? - zapytała karczmarka, odprowadzając Jamesa do drzwi. - Z kimś, ale ten ktoś nie żyje - odparł szeptem. - Nie wiem, czy jej o tym mówić, czy nie.

R

- Powiemy o tym paniom ze dworu, gdy przyjadą.

L T

James zszedł na dół. Pozostali ocaleni z katastrofy zdążyli przyjść do gospody. Rozsiedli się przy stole i popijali piwo w oczekiwaniu na jedzenie. - Co teraz? - zapytał Sam.

- Okazuje się, że właścicielka gospody zna dziewczynę. - Chwała Bogu, bo zaczynałem się bać, że będziemy mieli przez nią związane ręce. - A ty byś tego nie chciał, przyjacielu? - To by nam pomieszało szyki. Czy odzyskała świadomość? - Tak i nie. Jest przytomna, ale wciąż zamroczona. Nie wie, co się z nią dzieje. Widok krewnych na pewno ją uspokoi. - Wyruszamy dalej? - Do Peterborough? - Już pan zapomniał, dokąd jedziemy i po co? - Nie zapomniałem. Licz się ze słowami. - Przepraszam, ale przyzna pan, że nie powinien zawracać sobie głowy tą kobietą, gdy jesteśmy tak blisko osiągnięcia celu. - Skąd ta pewność?

- Wiemy, że wsiedli do dyliżansu jadącego do Peterborough. - To, że zapłacili za przejazd do Peterborough, nie oznacza, że tam zamierzali się udać. Mogli wysiąść na każdym postoju, by nas zmylić. - Równie dobrze mogli być zatrzymani na drodze przez rabusiów. - Owszem. - Pozwoliłem sobie zasięgnąć języka, panie kapitanie, i dowiedziałem się, że o brzasku przyjeżdża dyliżans, który zawiezie nas do Downham Market, gdzie możemy się przesiąść do pojazdu zmierzającego do Peterborough. - Dobrze. Tymczasem nie mamy nic do roboty. Zjedli, po czym James poszedł na górę pożegnać się z młodą kobietą. Dowiedział się, że skubnęła trochę jedzenia, ale wciąż była oszołomiona. - Panny Hardwick przyjadą jutro rano - poinformowała go karczmarka. - To pewne?

R

James rozważał, czy zaczekać na panny Hardwick, czy kontynuować pościg za

L T

zabójcami żony. Poczucie odpowiedzialności nakazywałoby zostać i upewnić się, że młodą kobietą zaopiekują się krewne. Niezłomne postanowienie schwytania morderców nakazywało ruszyć na poszukiwania.

- O tak. To miłe panie, zawsze znajdują życzliwe słowo dla każdego i świadczą wiele dobra mieszkańcom. Ona jest chyba ich siostrzenicą. Dziwi mnie, że nie miała bagażu ani pieniędzy. - Zapłacę za jej jedzenie i nocleg. - Nie o to chodzi, proszę pana. Jestem pewna, że panny Hardwick nie zapomną o tym. Wspomniałam o tym, bo to niecodzienne. - Czy do przyjazdu krewnych mogę ją zostawić pod pani opieką? - Naturalnie. Panu musi się spieszyć, żeby ruszyć w dalszą drogę. - Właśnie. Wyjedziemy wczesnym rankiem, ale przed tym chciałbym się przespać w łóżku. - Rozumie się. Zaraz się tym zajmę. James wręczył kobiecie kilka monet. - Wejdę się z nią pożegnać. Rano się nie zobaczymy - oznajmił.

Kobieta leżała w łóżku wpatrzona w sufit, zatopiona w myślach. - Kapitan Drymore? Dobrze zapamiętałam pana nazwisko? - Tak. Czy może mi pani podać swoje? Po jej policzku spłynęła łza. - Musiałam rzeczywiście mocno uderzyć się w głowę, bo nie pamiętam. Wytężam pamięć, lecz nie potrafię sobie przypomnieć. - Proszę się nie martwić. Gdy znajdzie się pani w otoczeniu krewnych i w znajomym domu, pamięć wróci. - Oby miał pan rację. Dziękuję panu za wszystko, co pan dla mnie zrobił. Jestem pańską dłużniczką. - Nic podobnego. Przyszedłem pożegnać się i życzyć pani wszystkiego najlepszego. Wyruszam wcześnie rano. Gospodyni zapewniła mnie, że mogę panią zostawić pod jej opieką do czasu przyjazdu krewnych.

R

- Jestem panu ogromnie wdzięczna za to, że pan się mną zajął.

L T

James ukłonił się i wyszedł. Niechętnie zostawiał podopieczną, lecz nic więcej nie mógł dla niej zrobić. Byli obcymi ludźmi, którzy razem spędzili kilka godzin w podróży. To wszystko. Być może któregoś dnia, gdy sprawiedliwości stanie się zadość, on wpadnie do Blackfen Manor i zapyta o jej zdrowie.

Rozdział drugi Spacerowała po polach wokół Blackfen Manor. Zatrzymywała się raz po raz, aby popatrzeć na przelatującego motyla lub posłuchać wyśpiewującego tryle skowronka. Doszła do rzeki uklękła na brzegu. W gładkiej tafli wody ujrzała swoje odbicie: bladą i smutną, ubraną w prostą sukienkę młodą kobietę z jasnymi włosami, przewiązanymi wstążką. - Kim jesteś? - szepnęła. „Nie zamartwiaj się, przypomnisz sobie" - zwykła pocieszać ją panna Matilda. Była tą okrąglejszą i wylewniejszą spośród dwóch pań, które przyjechały do gospody. Druga, wyższa i szczuplejsza, miała na imię Harriet i nie była skłonna do wzruszeń. Obie w modnych sukniach, w białych, pudrowanych peruczkach, oznajmiły, że są siostrami jej matki i nazywają się panny Hardwick. Nazwisko nic jej nie mówiło. Nawet własnego nazwiska nie pamiętała.

L T

R

- Ty jesteś Amy - poinformowała ją ciotka Harriet; spłakana ze wzruszenia Matilda nie była w stanie wykrztusić słowa. - Zabierzemy cię do domu i tam na pewno odzyskasz pamięć. To efekt szoku powypadkowego. Jutro ustąpi, a wtedy opowiesz nam, co się wydarzyło.

- Cieszę się, że znalazł się ktoś, kto mnie zna - odparła z ulgą. Czuła się okropnie, nie wiedząc, kim jest i skąd się wzięła w gospodzie. - Wychowywałyśmy cię od dziecka. Przypuszczam, że wybrałaś się do nas z wizytą. Bardzo nam miło, tylko dlaczego nie uprzedziłaś listownie, że mamy cię oczekiwać? Panny Hardwick przywiozły Amy do Blackfen Manor swoją szykowną dwukółką, ulokowały w łóżku i wezwały lekarza. Doktor orzekł, że kości są całe, a potłuczenia znikną w krótkim czasie. Był przekonany, że pamięć wróci, gdy Amy wstanie z łóżka i rozejrzy się po znajomym otoczeniu. Minęły dwa miesiące, a ona wciąż nie potrafiła sobie przypomnieć, co robiła przed kraksą dyliżansu, i prawie niczego nie pamiętała z tego, co wydarzyło się później. Ciotki dwoiły się i troiły. Poiły rosołem wołowym, karmiły pieczonymi kurczakami i owocowymi ciastami, twierdząc, że jest chuda. Kupiły jej nowe sukienki, myślały bowiem, że

bagaż ukradziono z rozbitego pojazdu. Pokazywały różne przedmioty w nadziei, że kiedy je zobaczy, odzyska pamięć. - A to pamiętasz? - Spójrz na ten obrazek. To my, a to twoja mama. Namalował go nasz papa przed jej ślubem z sir Johnem Charronem. - Więc jestem Amy Charron - szepnęła. - Już nie - wyjaśniła Matilda. - Pięć lat temu wyszłaś za mąż za Duncana Macdonalda. - Za mąż? - powtórzyła zaskoczona Amy. - Tak. - A gdzie on jest i dlaczego nie ma go przy mnie? - Nie wiemy. Przypuszczam, że przyjedzie, jak będzie mógł. - Czy żyłam z nim w zgodzie? Byliśmy szczęśliwi?

R

- Tylko ty możesz to wiedzieć - odrzekła Harriet. - Nie narzekałaś na męża, więc

L T

można założyć, że byliście udanym stadłem. - Mamy dzieci?

- Nie musisz się spieszyć z potomstwem. Wciąż jesteś młoda. - Ile mam lat? - Dwadzieścia pięć.

Dwadzieścia pięć lat i wszystkie spowite mgłą tajemnicy! Amy napisała do męża, powiadamiając, co się jej przydarzyło, aczkolwiek było to dla niej trudne, ponieważ go nie pamiętała. Mogła liczyć tylko na to, czego dowiedziała się od ciotek. Okazało się, że Duncan jest artystą malarzem. Ciotki podały jej adres męża i list został wysłany. Jednak odpowiedź nie nadeszła. Wszystko to było deprymujące. Nie pamiętała własnego męża. Jak on wygląda? Czy go kocha? Chyba tak, inaczej nie zgodziłaby się na ślub. Czy poznałaby go, gdyby przyjechał? Dlaczego wybrała się w podróż bez Duncana? Czemu jej nie towarzyszył? Nie jechała sama. Usłyszała, że był z nią mężczyzna, który zginął w wypadku dyliżansu. Czy uciekła z nim od męża? Skąd ma wiedzieć, czy jest osobą złą, czy dobrą? Gdy zapytała o to ciotki, oburzyły się, zapewniając:

- Przecież wychowałyśmy cię na dobrą chrześcijankę. - Dlaczego mnie wychowywałyście? - Twoja mama jest śpiewaczką. Jeździła od jednego teatru do drugiego. Przy takim trybie życia nie mogła ci stworzyć warunków odpowiednich dla małego dziecka. Zaproponowałyśmy więc, że się tobą zajmiemy - wyjaśniła Matilda. - Napisałyśmy do niej, że jesteś u nas i nic ci nie grozi. Jestem pewna, że przyjechałaby cię zobaczyć, gdyby nie była to pełnia sezonu w Drury Lane Theatre. - A mój ojciec? - Mieszka za granicą. - Dlaczego? - Bóg jeden wie - odrzekły zgodnie panny Hardwick, wzruszając ramionami. Amy przeczuwała, że nie były szczere. - Kochałam go?

R

- Oczywiście, że tak - zapewniła Harriet. - Byliście sobie bardzo bliscy. Tęskniłaś za nim, gdy wyjechał.

L T

Ciotki pokazały Amy portret ojca. Twarz tego pogodnego, szarookiego mężczyzny ze spiczastą bródką była jej obca.

Zawróciła w stronę dworu. Była to solidna rezydencja z epoki Tudorów, otoczona fosą, nad którą przerzucono most. Dwie wieże wyrastały po obu stronach bramy zamykającej wewnętrzny dziedziniec. Amy nie mogła uwierzyć, że tu upłynęło jej dzieciństwo. Spacerowała po ogrodach w obrębie fosy i poza nią, wspinała się na szczyt wieży obserwacyjnej na krańcu posiadłości, skąd roztaczał się rozległy widok na okolicę. Widać było rzekę, drogę, zabudowania wsi, kościół i gospodę. Wszystko to, według ciotek, ukochane przez nią od dzieciństwa. Napotykani w wiosce ludzie zagadywali przyjaźnie, wypytywali o samopoczucie. Niekiedy zwracali się do niej „pani Macdonald", częściej jednak „panienko Amy". Ona odpowiadała im grzecznie, nie dając po sobie poznać, że nie pamięta ani twarzy, ani nazwisk. Nie przypominała sobie nawet Susan, obecnie trzydziestokilkuletniej, która służyła u rodziny Hardwicków od dwunastego roku życia. Zaczynała w kuchni, potem awanso-

wała na pokojową pań domu i jednocześnie osobę do towarzystwa. Znała Amy od dziecka. Panny Hardwick martwiły się stanem siostrzenicy. - Obawiam się, że wszystkiemu jest winne jakieś przeżycie sprzed wypadku orzekła nie dalej jak wczoraj Matilda. - Na tyle wstrząsające, że zablokowało mi pamięć? - Być może. Jestem przekonana, że widok Duncana bardzo by ci pomógł. - Dlaczego nie odpisał na list? - Tego nie wiemy - odrzekła Harriet. - Widocznie jemu też musiało się coś przydarzyć. Napisałam do twojej matki, żeby się tym zainteresowała. Matka, jak utrzymywały panny Hardwick, mieszkała w pobliżu Drury Lane Theatre i niedaleko Henrietta Street, przy której był usytuowany dom Amy i jej męża. Tydzień temu lady Charron odpisała, informując, że nie udało się jej spotkać Duncana, a

R

dom stoi pusty. Na jedno z niedawnych przedstawień, wyjaśniła, przyszedł lord Tren-

L T

tham, z którym po spektaklu wybrała się na kolację. Korzystając z okazji, poprosiła go, by pomógł rozwikłać zagadkę zniknięcia Duncana Macdonalda. Ciotka Harriet dodała, że lord Trentham to długoletni przyjaciel rodziny, człowiek bywały i o rozległych koneksjach. Amy nie miała pewności, czy jego pomoc na coś się przyda, ale uznała, że to, jak na razie, jedyna szansa na rozwikłanie zagadki.

James zmierzał do siedziby magistratu londyńskiego, mieszczącego się przy Bow Street, na spotkanie z Henrym Fieldingiem*. * Henry Fielding - pisarz i dramaturg angielski, 1707-1754. Najbardziej znane dzieło to Historia życia Toma Jonesa, czyli dzieje podrzutka. W 1963 roku powstała nagrodzona czterema Oskarami filmowa adaptacja zatytułowana Tom Jones, jedna z najpopularniejszych komedii brytyjskich. Henry Fielding był również prawnikiem, pełnił m.in. funkcję sędziego pokoju w londyńskiej dzielnicy Westminster. Wraz z bratem Johnem stworzył w 1750 r. pierwszą prawdziwą policję miejską, Bow Street Runners. (przyp. tłum.)

Z powodu kraksy dyliżansu i późnego przyjazdu do Peterborough nie udało mu się zatrzymać zabójców żony. Zgubił ich trop, wrócił więc do stolicy. Podobnie postąpiło

tysiące londyńczyków, którzy uznali, że nie wystąpią ponowne wstrząsy podziemne i świat nie zmierza ku gwałtownemu końcowi. James postanowił zatrzymać się u rodziców w Colbridge House i czekać. Spodziewał się, że Smith i Randle przyjadą do Londynu, gdy uznają, że nikt ich nie ściga. Upłynęły jednak dwa miesiące, a informatorzy Jamesa wciąż na nich nie natrafili. W gabinecie szefa magistratu James zastał lorda Trenthama, niegdyś admirała, którego znał z czasów służby w marynarce królewskiej. - Oto człowiek, którego pan potrzebuje - zwrócił się do Trenthama Henry Fielding po zaproponowaniu kapitanowi kieliszka koniaku. - Pomoże panu rozwikłać zagadkę. - O co chodzi? - zapytał ostrożnie James, sądząc, że chcą go zaangażować w kolejne polowanie na złodziei. - Zaginął człowiek i jego lordowska mość chce go odszukać. - Ludzie giną, to się zdarza. Znam dwóch, których bardzo pragnąłbym odnaleźć.

R

- Szczęście wciąż panu nie dopisuje? - zainteresował się Henry Fielding.

L T

- Niestety. Uganiam się za nimi po całym kraju. Uważam, że potrzeba nam opłacanej przez państwo policji, która zajmowałaby się prowadzeniem śledztw i zatrzymywaniem przestępców. Ludzi w mundurach, których każdy rozpoznawałby jako stróżów prawa i porządku.

- Podzielam pańską opinię. Pracuję nad tym i któregoś dnia doczekamy się policji z prawdziwego zdarzenia. Tymczasem muszę polegać na takich ludziach jak pan. - Moje zaangażowanie wynika z determinacji zaprowadzenia Smitha i Randle'a na szubienicę. - Proszę ich tu przyprowadzić, a zawisną. Tymczasem może zechce pan wyświadczyć przysługę lordowi Trenthamowi? - Domyślam się, że zaginiony jest uwikłany w przestępstwo. - Prawdę powiedziawszy, nie wiemy - odezwał się lord Trentham. - Może tak, a może nie. Poszukuje go rodzina jego żony. - Zbiegły mąż. - Tego też nie wiemy.

- To tajemnicza sprawa, a pan jest mistrzem w rozwiązywaniu zagadek i można polegać na pana dyskrecji - orzekł Fielding. - Pochlebia mi pan. Nie jestem jednak pewny, czy chciałbym się zajmować tą właśnie zagadką. Nie mam zwyczaju mieszać się w rodzinne sprawy. - Pozwoli pan, że zanim pan odmówi, opowiem całą historię - wtrącił lord Trentham. - Zatem proszę mówić. - James uznał, że skoro został uraczony doskonałym koniakiem, grzeczność wymaga, by przynajmniej wysłuchał lorda Trenthama. - Żona, o którą chodzi, jest córką mojej serdecznej przyjaciółki, Sophie Charron... - Śpiewaczki operowej? - Tak. Dwa miesiące temu ta młoda kobieta jechała dyliżansem do krewnych zamieszkałych w Highbeck. Dyliżans został na drodze napadnięty przez rabusiów, a pół godziny później uległ wypadkowi. Kobieta wydobrzała z odniesionych obrażeń, nie pa-

R

mięta jednak niczego, co miało miejsce przed kraksą, a jej mąż zaginął. Dom, w którym

L T

mieszkali w Londynie, został splądrowany. Uważamy, że coś musiało mu się stać. James słuchał coraz uważniej, zdając sobie sprawę, że opowieść dotyczyła tajemniczej dziewczyny, którą spotkał w dyliżansie jadącym do Peterborough. Nie potrafił o niej zapomnieć. Zastanawiał się, czy zostawił ją w dobrych rękach. Czy zrobił wszystko, co możliwe, by jej pomóc? Pocieszał się myślą, że kiedyś odwiedzi tamte strony i zapyta, jak się jej wiedzie. Jednak Highbeck nie leżało na terenie jego poszukiwań, a on nie mógł mieć pewności, czy wciąż ją tam zastanie, więc nie zrealizował zamiaru. - Spotkałem tę damę - powiedział. - Jechałem tym samym dyliżansem. - Doprawdy? - zdumiał się lord Trentham. - W takim razie wie pan więcej niż my. - Raczej nie. Nawet nie wiedziałem, że jest mężatką. James opowiedział, co mu się przytrafiło w czasie pamiętnej podróży. Podzielił się też swoimi wrażeniami na temat zachowania młodej kobiety. - Zostawiłem ją pod opieką żony właściciela zajazdu. Zapewniono mnie, że jej krewne zostały powiadomione i na pewno się nią zaopiekują, często jednak miałem wątpliwości, czy dobrze zrobiłem.

- Jej krewne, siostry lady Charron, przyjechały po nią i teraz mieszka z nimi w Blackfen Manor - uspokoił go lord Trentham. - Jak wspomniałem, jej mąż zaginął. - Co pan o nim wie? - Nazywa się Duncan Macdonald. - Szkot? - Tak sądzę, jednak zamieszkały od lat w Anglii. Jest artystą, chociaż niezbyt wziętym. Gra w karty, przypuszczam więc, że ta para miała kłopoty finansowe. - Wyprawić żonę do krewnych i zniknąć. To podłość! - Zgadzam się, o ile rzeczywiście tak postąpił. Mógł zaginąć przed jej wyjazdem. Może go szukała? - W takim razie wybrała się na poszukiwania w dziwnym towarzystwie. To był prostak i wydawało mi się, że ona się go bała. Ponadto rabusie, którzy napadli na dyliżans, znali go. Sądzę, że ona też ich rozpoznała, choć może się mylę - zauważył James.

R

- Jest gorzej, niż przypuszczałem - skonstatował z westchnieniem lord Trentham. -

L T

Czy dowiedział się pan, jak nazywał się ów towarzyszący jej człowiek? - Gus Billings. Tak nazwał go jeden z bandytów. Czy mógł to być jej mąż ukrywający się pod fałszywym nazwiskiem?

- Mało prawdopodobne. Raz tylko spotkałem Duncana Macdonalda w teatrze. On i Amy przyszli za kulisy porozmawiać z lady Charron. Był wytwornie ubrany i odznaczał się dobrymi manierami. Droga Amy z pewnością nie należy do kobiet, które zadawałyby się z przestępcami. - To zagadkowa sprawa - przyznał James. - Podejmie się pan wyjaśnienia tej tajemnicy? - spytał lord Trentham. - Matka i ciotki martwią się o Amy. Obiecałem, że zrobię, co się da, żeby im pomóc. - Niekiedy w sytuacjach zbyt bolesnych dla człowieka pamięć się wyłącza stwierdził James. - Nie można działać zbyt pochopnie ani forsownie. Dla pani Macdonald mogłoby być lepiej, gdyby niczego sobie nie przypomniała. - Istotnie. Gdybyśmy jednak wyjaśnili tę sprawę bez włączania jej w dochodzenie, po fakcie wiedzielibyśmy, jak postąpić.

James był rozdarty między pokusą podjęcia się ciekawej sprawy a kontynuowaniem tropienia zabójców żony. Poszukiwania trwały długo i dostarczały mu niewiele satysfakcji, pomyślał więc, że nic się nie stanie, jeśli je przerwie na tydzień lub dwa. Zajmie się sprawą, choćby tytułem rekompensaty za poprzednie zaniechanie. - Jeśli zaopatrzy mnie pan w list polecający do ciotek owej damy, to pojadę do Highbeck i podejmę działania - zadeklarował.

Kiedy Amy wychodziła z młyna, dokąd wybrała się po mąkę na chleb, na dziedzińcu sąsiadującego z młynem zajazdu dwaj podróżni zsiadali z koni. Jeden z nich zawahał się na jej widok i Amy odniosła wrażenie, że chciał się do niej odezwać. Był wysoki, przystojny, o przenikliwym spojrzeniu zielonych oczu. Trójgraniasty kapelusz przykrywał wyblakłe na słońcu włosy, przewiązane na karku wąską czarną wstążką. I tym razem, tak jak zawsze, ilekroć spotykała w wiosce obcego dżentelmena, zastanawiała się,

R

czy to nie Duncan, jednak nieznajomy skłonił się jej nieznacznie i bez słowa wszedł do

L T

zajazdu. Amy uznała więc, że to nie był mąż, którego oczekiwała, i poszła po sprawunki. Po ich zakończeniu zamierzała wstąpić do wdowy Twitch, starej kobiety mieszkającej w niewielkim domku na drugim końcu wioski, która odbierała porody i miała dar przepowiadania przyszłości.

James od razu poznał Amy. W pierwszej chwili chciał się z nią przywitać, ale zmienił zdanie. Zadał sobie w duchu pytanie, czy przypomniała sobie, że przywiózł ją do gospody z miejsca wypadku. Rozmawiał z nią później i przekonał się, że zapamiętała jego nazwisko, jednak dzisiaj w jej niebieskich oczach nie dostrzegł żadnych oznak, że go rozpoznała. Postanowił, że najpierw porozmawia z pannami Hardwick. Nie był głodny, ponieważ jedli dwie godziny wcześniej w gospodzie w Ely, zostawił więc bagaże w zamówionych dla siebie i Sama pokojach i wynajął konia, aby pojechać do Blackfen Manor. Własnego kazał zaprowadzić do stajni, żeby odpoczął po podróży. Kłusując utwardzoną ścieżką między polami niedojrzałego jęczmienia, zastanawiał się, czy dogoni Amy. Minął bramę posiadłości i kontynuował jazdę wysypaną żwirem drogą, na której końcu jego oczom ukazał się dwór wzniesiony z czerwonej cegły. Nie zdziwiłby się,

gdyby nieproszonemu gościowi zamknął drogę zwodzony most. Most rzeczywiście był, ale podniesiony, a wielką dębową bramę rozwarto na oścież. James wjechał na wybrukowany kocimi łbami dziedziniec i zsiadł z konia pod wejściem do mieszkalnej części budowli. Został przyjęty przez starego służącego, któremu wręczył list polecający od lorda Trenthama. Sługa zniknął w głębi domu, po czym wrócił po kilku minutach i wprowadził Jamesa do obszernej bawialni. - Witamy pana, kapitanie - odezwała się jedna z dwóch starszych dam, które wstały na powitanie. Była wysoka i koścista. Jej towarzyszka była niższa i pulchna. Obie ubrane były jednakowo w brokatowe suknie z haftowanymi przodami i jedwabnymi chustami osłaniającymi dekolt. Na głowach miały białe peruczki, a na nich białe lniane czepeczki przewiązane pod brodą.

R

- Ja jestem Harriet Hardwick, a to moja siostra, Matilda Hardwick. Jesteśmy sio-

L T

strami lady Charron. Proszę, niech pan spocznie.

- Miło pana poznać - powiedziała Matilda, siadając obok siostry na kanapie. - Napije się pan herbaty? - Dziękuję.

James usadowił się w fotelu. Czekając na poczęstunek, rozejrzał się po pokoju. Gipsowe sztukaterie wykonano misternie, tapety były w najlepszym gatunku, choć mocno wyblakłe. Niektóre dębowe meble poczerniały ze starości, kanapy i fotele były wszakże świeższej daty. Na ścianach wisiało kilka niezłych obrazów, a piękny zegar oraz kilka kosztownych bibelotów zdobiło gzyms nad kominkiem. W kącie pod oknem stał klawesyn. - Przywozi pan jakieś wieści? - zagadnęła Matilda. - Pan Macdonald został odnaleziony? - Nie, przynajmniej do czasu mojego wyjazdu ze stolicy - odrzekł James. - Wici zostały rozpuszczone. Przyjechałem, żeby poznać panie i dowiedzieć się, w jakim stopniu wróciła pamięć pani Macdonald. - W żadnym. Próbowałyśmy wszystkiego.

Służący wniósł tacę z czajnikiem, dzbankiem i filiżankami i postawił ją na stoliku obok kanapy. Harriet otworzyła puszkę z herbatą kluczem wiszącym na łańcuszku, przyczepionym do paska. W milczeniu odmierzyła porcję herbacianych listków do dzbanka i zalała je wrzątkiem z czajnika. Oszczędna gospodyni, pomyślał James. Z zamiłowania czy z konieczności? - Proszę nam opowiedzieć o sobie - zażądała Harriet, podając Jamesowi filiżankę. Uśmiechnął się. Te panie nie były gotowe wierzyć mu na piękne oczy. - Jak się panie dowiedziały z listu lorda Trenthama, nazywam się kapitan James Drymore. Jestem drugim synem hrabiego Colbridge'a. Mam dwadzieścia siedem lat i większość dorosłego życia spędziłem na morzu, służąc jako oficer na okrętach Jego Królewskiej Mości. Dwa lata temu sprzedałem patent oficerski i wróciłem do cywilnego życia. - Jest pan żonaty? - Jestem wdowcem.

L T

R

- Przykro mi - powiedziała Matilda. - Bez wątpienia taki przystojny mężczyzna jak pan wkrótce ożeni się ponownie.

- Tilly! - zganiła siostrę Harriet. - Nie wprawiaj kapitana w zakłopotanie. - Niech się pani nie przejmuje, panno Matildo - wtrącił z uprzejmym uśmiechem James. - To naturalne, że chce pani dowiedzieć się o mnie wszystkiego, jeśli mam paniom służyć pomocą. - O, mam nadzieję, że pańska pomoc okaże się nieoceniona. Amy wkrótce wróci i będzie pan mógł ją poznać. - Jeśli się nie mylę, już poznałem tę młodą damę. Byłem w dyliżansie, który uległ wypadkowi. - Co pan powie? - ożywiła się Matilda. - Zatem pan wszystko wie. Rozmawiał pan z Amy po drodze? Kim był ten człowiek, który się zabił? Harriet widziała jego ciało złożone w zajeździe przed pogrzebem i była pewna, że to nie był Duncan Macdonald. - To było pierwsze pytanie, jakie zamierzałem paniom zadać - odrzekł James. - Nie mamy pojęcia, kim mógł być ów człowiek - dodała Harriet - ani dlaczego podróżował z Amy.

James opowiedział damom o podróży, napaści rabusiów i o kraksie dyliżansu, zatrzymał jednak dla siebie informację, że siostrzenica obawiała się swojego towarzysza i że był on znany rabusiom. Nie chciał ich niepotrzebnie martwić. - Czy panie z kolei opowiedzą mi o pani Macdonald i jej mężu? Rozumieją panie, że muszę poznać jak najwięcej szczegółów. - Oczywiście - zgodziła się Matilda. - Wychowałyśmy Amy. Jest dla nas jak córka. Poznała swojego męża, Duncana Macdonalda, kiedy przed ponad pięcioma laty pojechała odwiedzić matkę w Londynie. Byłyśmy zdziwione, gdy nam oznajmiła, że wyjdzie za niego za mąż. Niewiele o nim wiedziałyśmy poza tym, że był bliskim przyjacielem jej ojca. Ona tego nie pamięta. - Duncan jest artystą - uzupełniła opowieść siostry Harriet. - Tak przynajmniej twierdzi, chociaż my nie widziałyśmy żadnej z jego prac. - A jego panie poznały?

R

- Tak. Pierwszy raz spotkałyśmy go wkrótce po ślubie, a potem jakieś dwa lata te-

L T

mu, kiedy Amy wraz z mężem przyjechała do nas z wizytą. Przyznam się, że niezbyt przypadł mi do gustu. Był wobec nas przesadnie nadskakujący, wyczułam w tym nieszczerość. Tak samo wobec naszej siostrzenicy. Być może oceniam go za surowo. Rozmowę przerwało wejście Amy. Zatrzymała się niepewnie na widok gościa. James wstał i złożył jej ukłon.

- To kapitan Drymore - przedstawiła go Harriet. - Pamiętasz pana? Amy spojrzała uważnie. To ten sam człowiek, którego widziała na dziedzińcu zajazdu. Odniosła wrażenie, tak samo jak wtedy, gdy go tam zauważyła, że spotkała go wcześniej. Jak można zapomnieć tak przystojnego mężczyznę o przejrzystych zielonych oczach, patrzących na nią w taki sposób, że zapiera jej dech w piersiach? - Widziałam pana w gospodzie Pod Królewskim Herbem dzisiaj po południu. - A przedtem? - naciskała Matilda. - Przedtem nie. A powinnam pana pamiętać? - Byłoby mi miło. - Uśmiechnął się James. - Jechaliśmy razem dyliżansem, który uległ wypadkowi. - To pan musi być moim tajemniczym zbawcą.

- Zrobiłem to, co należy do dżentelmena. - Proszę mi opowiedzieć wszystko, co się wydarzyło, z najdrobniejszymi szczegółami. Dojmująco świadomy jej bliskości, James powtórzył to, co wcześniej powiedział jej ciotkom. Ani więcej, ani mniej. - Czy mówiłam panu, dlaczego znalazłam się w tym dyliżansie? - Nie. - Jechał ze mną mężczyzna. Powiedziano mi, że nie żyje. Pan wie, kim on był? - Niestety, nie. Może służący, ktoś, komu pani mąż zaufał, że bezpiecznie dowiezie panią do miejsca przeznaczenia. - Niewykluczone. Mąż zaginął... Wiem, że nie powinnam zawracać panu głowy swoimi kłopotami, podczas gdy był pan tak miły i przyjechał, aby się dowiedzieć, jak sobie radzę.

R

James skinął głową, postanowił bowiem na razie nie wyjawiać powodu przyjazdu.

L T

Czuł, że dowie się więcej, jeśli nie będzie występował w roli śledczego. - Często zastanawiałem się, co u pani słychać, a ponieważ trafiła mi się sprawa do załatwienia w tej okolicy, postanowiłem złożyć pani wizytę. W pełni wydobrzała pani po wypadku?

- Owszem. Miałam tylko kilka siniaków i potłuczenia. Najgorsza jest utrata pamięci, ale ciotki zapewniają, że przejściowa.

- Czy to nie dziwne, że kapitan jest znajomym lorda Trenthama? - wtrąciła Matilda. - Może wcześniej poznaliśmy się za jego pośrednictwem? - zapytała Amy Jamesa. - Nie sądzę. O kimś tak czarującym trudno byłoby zapomnieć. James dawno nie przebywał w eleganckim towarzystwie, sam siebie więc zadziwił łatwością, z jaką zdobył się na komplement. - Dziękuję, jest pan bardzo uprzejmy. - Amy roześmiała się dźwięcznie. Jak się wydawało, nie była przytłoczona wspomnieniem strachu, jaki ją kiedyś gnębił. Jamesa ponownie nawiedziły wątpliwości, czy dobrze robi, że zajmuje się tą sprawą. - Gdzie się pan zatrzymał, kapitanie? - zainteresowała się starsza panna Hardwick.

- Pod Królewskim Herbem. To dogodne miejsce z punktu widzenia sprawy, którą mam do załatwienia. - Jeśli ta sprawa nie jest zbyt pilna, to może zjadłby pan z nami kolację? Rzadko miewamy gości, zwłaszcza ze stolicy, znajdzie się wiele tematów do rozmowy. - Dziękuję. Będę zaszczycony. Wstał, żeby się pożegnać. Skłonił się każdej damie z osobna, według starszeństwa. Na dłoni Amy złożył pocałunek. - Do zobaczenia wieczorem, kapitanie Drymore. Po jego wyjściu Amy została z ciotkami. - Gdy kapitan powiedział, że jechał tym samym dyliżansem, miałam nadzieję, że pomoże rozjaśnić mi w głowie - odezwała się z żalem w głosie. - Chyba jednak nic z tego nie będzie. - Być może dowiemy się czegoś więcej podczas kolacji - pocieszyła siostrzenicę

R

Harriet. - Mam nadzieję, że zostanie w naszej okolicy na jakiś czas. Tak miło mieć gości.

L T

- A jaki z niego szarmancki mężczyzna - pochwaliła kapitana Matilda. - Prawie pożałowałam, że nie jestem młoda.

- Co też ty mówisz, Tilly - upomniała ją siostra. - Jesteś za stara na marzenia. - Wiem. Z niego naprawdę przystojny młody człowiek, prawda? - Owszem - przyznała bez specjalnego entuzjazmu Amy, nie chcąc ujawniać, że kapitan wydał się jej nadzwyczaj atrakcyjnym mężczyzną. - Jesteś mężatką - odezwała się Harriet i Amy przestraszyła się, że ciotka potrafi czytać w jej myślach. - Nie pamiętasz męża, lecz to nie oznacza, że on nie istnieje. - Czy Duncan jest przystojny? - zapytała. - Niektórzy tak uważają. - A ja? - Och, jestem pewna, że tak. - Chciałabym wiedzieć, gdzie on jest. Wdowa Twitch mówiła bardzo zagadkowo. Amy zrozumiała, że ma to związek z poszukiwaniami skarbu, które doprowadzą do czyjejś śmierci, na szczęście nie jej. Amy

powinna zaufać tym, którzy ruszą jej z pomocą, poradziła stara kobieta, nie wyjawiła jednak, kim mogą być owi życzliwi pomocnicy. - Cierpliwości, moja kochana, więcej cierpliwości - uspokajała ją Matilda, podczas gdy Harriet pospieszyła na naradę z kucharką na temat kolacji. - Wszystko się ułoży, jestem tego pewna. - Co włożysz na wieczór? Musisz ślicznie wyglądać. Kwestia garderoby stanowiła odrębny problem. Składała się z sukienek, które Amy zostawiła u ciotek po wyjściu za mąż, bo już wtedy były podniszczone albo niemodne, z sukien przerobionych po ciotkach i z niektórych nowych, nabytych podczas ekspedycji do sklepów w Downham. Amy nie potrafiła zrozumieć, dlaczego wybrała się w podróż bez pieniędzy i bagażu. Ciotka Harriet twierdziła, że bagaż ukradziono z rozbitego dyliżansu albo zabrali go rabusie. Do kraksy doszło niedługo po napadzie. To musiał być wstrząs, lecz ona nie pamiętała nawet tego. - Myślę, że ta w stylu Watteau* będzie stosowna - powiedziała.

L T

R

* Antoine Watteau - francuski malarz z XVIII wieku. (przyp. tłum.)

Przerobiona suknia Harriet miała z tyłu coś w rodzaju pelerynki opadającej z ramion aż do podłogi, koronkową wstawkę z przodu, przykrywającą biały haftowany gorset i dekolt z kokardą z błękitnej wstążki. Takie same kokardy zdobiły obcisłe, sięgające łokci rękawy wykończone żabotami z marszczonej cienkiej koronki. Przeróbka sukni nie była trudna, jako że był to fason niewymagający dokładnego dopasowania do figury. - O tak. Ładnie ci w niej - przyznała ciotka. - Susan uczesze cię i możesz włożyć moje perły. I tak kiedyś będą twoje. - Jesteś taka dla mnie dobra, cioteczko. - Amy podskoczyła, żeby uściskać starą pannę. - Nie wiem, czy na to zasługuję. - Nonsens! Pewnie, że zasługujesz. Jesteś moją najukochańszą siostrzenicą i radością moich oczu, od kiedy przyjechałaś do Highbeck jako mała dziewczynka. Biegnij teraz do siebie i odpocznij, zanim zaczniesz się ubierać. Wieczorem musisz być w dobrej formie.

James był w refleksyjnym nastroju. Nieustannie wracał myślami do dnia, w którym on i pani Macdonald podróżowali tym samym dyliżansem na północ. Pamiętał jej napiętą twarz i oczy osoby dręczonej wielkim zmartwieniem. Podróżowanie bez bagażu i pieniędzy było lekkomyślne, wręcz głupie, i mogło świadczyć jedynie o tym, że Amy opuściła dom w wielkim pośpiechu. Dobrowolnie czy nie, to osobna kwestia. Lord Trentham mówił, że dom, w którym mieszkała był zdewastowany, o czym James przekonał się na własne oczy przed wyjazdem z Londynu. Musiały tam się rozgrywać gwałtowne sceny, niewykluczone, że po wyjeździe Amy. Mężczyzna, z którym jechała, to był prostak, człowiek z nizin społecznych. Czy kogoś takiego dama wybrałaby na opiekuna? Gdzie oni mogli się spotkać? Czym on trzymał ją w szachu? Był bez wątpienia znany rabusiom. Amy bała się go, ale w tamtych okolicznościach każda młoda dama byłaby przestraszona. Gdzie podział się jej mąż? Czy Amy rzeczywiście była niewinna? Może była równie dobrą aktorką jak jej matka?

R

James penetrował środowiska przestępców na tyle długo, by wiedzieć, że pozory

L T

często mylą. Niektóre, wydawałoby się niewinne młode kobiety, były bardziej przebiegłymi przestępcami od mężczyzn. Pani Macdonald byłaby do nich podobna? Im więcej o tym myślał, tym był pewniejszy, że nie spocznie dopóty, dopóki nie uzyska odpowiedzi na wszystkie nękające go pytania.

Po powrocie do zajazdu wdał się w rozmowę z Samem, ale nie miał on nic nowego do powiedzenia. Martwił się zaangażowaniem Jamesa w rozwikłanie tej zagadki. - Coś mi się widzi, proszę pana, że dał się pan opętać urokowi ponętnych niebieskich oczu - stwierdził. - Co ty pleciesz? Nasza obecność w tamtym dyliżansie była zupełnie przypadkowa, spotkanie u Fieldinga też. - Nie musiał pan jednak proponować, że tu przyjedzie. - Byłem ciekawy. - Otóż to! Założyłbym się o swoją najlepszą perukę, że nie byłby pan taki skłonny do złożenia wizyty, gdyby ona była szpetną starą wiedźmą z palcami jak szpony i spiczastą brodą.

- Wiedźmy latają na miotłach, nie jeżdżą dyliżansami - zauważył ze śmiechem James. - Co pan zamierza? - Żartobliwy ton Jamesa udobruchał Sama. - Zjeść kolację w Blackfen Manor. A tobie proponuję, byś zawarł znajomości z miejscowymi ludźmi. Nigdy nie wiadomo, czego się można dowiedzieć.

Punkt siódma James wchodził do bawialni w Blackfen Manor, gdzie czekały na niego panie. Widać było, że zadały sobie trud, żeby pięknie się prezentować. Pani Macdonald wyglądała wyjątkowo pociągająco w niebieskiej sukni, której kolor idealnie pasował do jej oczu. Starannie utrefione włosy były upudrowane. James skłonił się dwornie. Panie odpowiedziały dygnięciem. Harriet wskazała mu fotel i zaproponowała kieliszek domowego owocowego wina. - Jest panu wygodnie w gospodzie, kapitanie? - zapytała Amy.

R

Zauważył, że zaskoczył ją wyglądem. Zamiast podróżnego żakietu i zwykłej ko-

L T

szuli, miał na sobie wytworny strój z dobrej wełny w kolorze bordo, ozdobiony srebrnym szamerunkiem na przodzie i na klapach kieszeni z dwoma rzędami srebrnych guzików. Całość uzupełniała kamizelka z kremowego jedwabiu haftowana srebrną i złotą nicią, a także koronkowy żabot, w którego fałdach tkwiła srebrna szpilka. - Tak, dziękuję pani.

- A gdzie pan mieszka na stałe? - Służąc w marynarce, nie miałem swojego domu, dlatego żona mieszkała z moimi rodzicami w Colbridge House w Londynie. Tuż przed opuszczeniem służby zakupiłem niewielką posiadłość ziemską niedaleko Newmarket, gdzie zamierzałem osiąść, lecz do tego nie doszło. - Mogę zapytać dlaczego? - Żona zmarła. - Och, jakże mi przykro! Nie chciałam pana urazić. - Proszę o tym nie myśleć, pani Macdonald. To wydarzyło się, gdy byłem na morzu. Nawet przed pogrzebem nie zdołałem się z nią pożegnać. - Musiało to być dla pana podwójnie trudne do zaakceptowania.

- Ma pani rację. - To wszystko, co możemy zrobić, prawda? Pogodzić się z wolą bożą, chociaż nie rozumiemy, dlaczego jest taka a nie inna. Być może w tym, że utraciłam pamięć, jest zamysł Boga, który muszę zaakceptować. James był wdzięczny Amy za intuicyjne wczucie się w jego sytuację i za zręczną zmianę tematu, dzięki czemu mógł podjąć salonową konwersację. - Nie wątpię, że pamięć wróci. Może nagle, a może powoli, stopniowo. Do bawialni wszedł kamerdyner i oznajmił, że podano do stołu. Kapitan podał ramię Amy i razem przeszli do jadalni, idąc śladem panien Hardwick. Był to obszerny pokój wyłożony dębową boazerią i umeblowany ciężkimi dębowymi sprzętami, pochodzącymi najprawdopodobniej z czasów, gdy na tronie zasiadała królowa Elżbieta Tudor. Zajęli miejsca przy końcu długiego stołu. Służba podawała kolejno zupę, gotowanego karpia, pieczone kurczęta, pieczyste z szynki, groszek, brokuły i sałatę, a na końcu kilka rodzajów ciast.

L T

R

- Orientuje się pan, czy ci dwaj przestępcy zostali postawieni przed sądem? - zapytała Amy.

- Dwaj przestępcy? - powtórzył zaskoczony, skąd wie o Randle'u i Smisie. - Ci, którzy napadli na dyliżans. Ciotki uważają, że ukradli mój bagaż. - Ach, tych dwóch! Bardzo możliwe, że pojechali za nami i obrabowali dyliżans, gdy go opuściliśmy. - Tak sądziłam - wtrąciła Harriet. - Nie wyruszyłabyś w podróż bez ubrania na zmianę. - Dziwne, że takie znamienne wydarzenie mogło zniknąć z mojej pamięci - stwierdziła Amy. - Powinno raczej wyryć się w niej na zawsze, prawda? Czy oni byli zamaskowani? Czy kogoś zranili? - Byli ordynarni - odparł James. - Twarze ukryli pod chustami, a sylwetki otulały peleryny. Trudno będzie ich zidentyfikować. Mieli broń palną, lecz nikomu nie zrobili żadnej krzywdy. Myślę, że było im pani żal, bo po obrabowaniu mnie puścili nas wolno. - Dużo pan stracił? - Kilka gwinei z sakiewki. Resztę pieniędzy i kosztowności ukryłem przy sobie.

- Bardzo mądrze. - Sporo podróżuję, pani Macdonald, i nauczyłem się być równie pomysłowy jak przestępcy. Amy zadała sobie w duchu pytanie, jaki mógł być cel podróży. Zapewne kapitan więcej wiedział o świecie przestępczym, niż się do tego przyznawał. Nawet mógł do niego należeć. Co prawda, wylegitymował się listem polecającym od lorda Trenthama, ale taki list można sfałszować. Dlaczego jestem podejrzliwa i nieufna? Zawsze taka byłam czy dopiero ostatnio taką się stałam? - Nie słyszał pan o ich aresztowaniu? - zapytała. - Niestety, nie. - Proszę jeszcze raz opowiedzieć o mężczyźnie, który zmarł na skutek wypadku. - Nic o nim nie wiem. Wsiadł do dyliżansu razem z panią i miał zarówno swój, jak i pani bilet. - Byłam od niego zależna? - Na to wyglądało. - Jak przyjęłam jego śmierć?

L T

R

- Była pani nieprzytomna, o niczym pani nie wiedziała. - Jak długo byłam nieprzytomna i jak trafiłam z rozbitego pojazdu do gospody? - Przywiozłem panią na jednym z uratowanych z wypadku koni. Nie przypomina pani sobie? - Nie - zaprzeczyła pospiesznie. Nie przyznała się, że jednak pamiętała. Jechała, siedząc na koniu bez siodła. Było jej ciepło i czuła się bezpiecznie, otoczona ramionami kapitana i otulona połami jego płaszcza. Nie przypominała sobie momentu przyjazdu do gospody, musiała znowu stracić przytomność. James zauważył wykwitłe na jej policzkach rumieńce i był pewny, że skłamała. Co jeszcze przed nim ukrywa? - Zrobiłem, co do mnie należało. Amy zmieniła temat. Zapytała go o zdanie na temat wioski i okolicy. Odpowiedział, że nie miał jeszcze możliwości ich poznać, a uczyni to, jeśli mu czas pozwoli.

Po kolacji James przeszedł z paniami do bawialni na herbatę. Wcześniej zauważył stojący w rogu klawesyn. Zapytał, kto na nim gra. - Przed laty ja grałam - wyjaśniła Matilda - a teraz zasiada do niego Amy. - Można panią zaprosić do instrumentu? - zwrócił się do niej kapitan. Po krótkim namyśle bezbłędnie i z wielką wrażliwością zagrała Greensleeves. Gdy wybrzmiały ostatnie nuty, powiedziała wyraźnie uradowana: - Wiem, że zawsze kochałam muzykę, tak samo jak przyrodę. Pamiętam nazwy kwiatów i rozpoznaję śpiew ptaków. - To dobry znak - zauważył z uśmiechem James. - Jeździ pani konno? - O tak. Kocham jazdę konną. - W takim razie może jutro pokaże mi pani okolicę? Sądzę, że z takim przewodnikiem bardzo mi się spodoba. Amy chętnie się zgodziła. Wieczór dobiegł końca. James wrócił do gospody w pogodnym nastroju, jakiego nie odczuwał od lat.

L T

R

Rozdział trzeci Gdy nazajutrz kapitan wjeżdżał na dziedziniec na potężnym, czarnym ogierze, Amy już na niego czekała przebrana do konnej jazdy w ciemnoniebieską amazonkę, której uzupełnienie stanowił kapelusz z szerokim rondem ozdobionym piórem. - Jest pan punktualny, kapitanie. - Byłbym bardzo nieuprzejmy, każąc damie czekać - rzekł, pozostając w siodle i szerokim gestem zdejmując z głowy bobrowy kapelusz ze srebrną klamerką. Z czarnej wąskiej aksamitnej wstążki, którą przewiązał włosy wymykały się krótsze od reszty pasemka, tworząc loczki nad czołem i uszami. Takie uczesanie spotkałoby się z krytyką londyńskich elegantów, ale Amy się spodobało. Właściwie wszystko jej się w kapitanie podobało. Stajenny przyprowadził kasztankę i pomógł Amy jej dosiąść. - Dokąd chciałby pan pojechać? - zapytała.

L T

- Zdaję się na panią. Nie znam okolicy. Ruszyli kłusem przez zwodzony most.

R

- Czy widział pan gdzieś takie niebo? Będąc dzieckiem, wyobrażałam sobie, że wraz z chmurami tworzy spiętrzone morze, po którym żeglują galeony* pod różowymi lub fioletowymi, a niekiedy złotymi lub czerwonymi żaglami. A jakie wspaniałe są tęcze! - Wszystko to pani pamięta? - To dziwne, prawda? Nie zdawałam sobie z tego sprawy dopóty, dopóki tego panu nie powiedziałam. Ma pan na mnie dobry wpływ, kapitanie. * Galeon - żaglowy okręt wojskowy z XV-XVII wieku; kilkupokładowy, o czterech lub trzech masztach, z kilkuset marynarzami i żołnierzami, uzbrojony w liczne działa. Pierwowzór okrętu liniowego. (przyp. red.)

Amy cieszyła się odzyskanymi wspomnieniami z dzieciństwa. Przywrócenie pamięci o ostatnich wydarzeniach może się okazać bolesne, uznał James. Wciąż nie był przekonany o słuszności ingerencji w jej sprawy. Podziwiał jej zapał i odwagę i nie

chciałby, żeby przygasły, a ona zmieniła się w zastrachaną i przygnębioną kobietę, którą była, gdy po raz pierwszy ją zobaczył. Minęli kościół z plebanią, gospodę i dwa rzędy domków. Nieliczni napotykani ludzie pozdrawiali ich przyjaźnie. Za wsią skręcili z głównej drogi na ścieżkę biegnącą wzdłuż rzeki. Przy brzegu z pokrytej rzęsą powierzchni wody sterczały dumnie żółte kolby tataraku. Łabędzie i kaczki krzyżówki pływały, nie zwracając uwagi na ludzi. - Jaki tu spokój - zauważyła z westchnieniem Amy. - Ogromnie lubię to miejsce. - Przed wypadkiem mieszkała pani w Londynie? - Tak. Mąż musi przebywać w stolicy, bo tam dostaje zamówienia. Jest artystą malarzem. - Pamięta to pani? - Nie. Wiem od ciotek. - Jakiego rodzaju jest malarzem? Pejzażystą czy portrecistą? A może ilustratorem lub karykaturzystą?

L T

- Niestety, nie potrafię powiedzieć.

R

- Wydaje mi się, że amnezja ma związek z pani życiem w Londynie. Może powinna pani tam pojechać?

- Myślałam o tym, ale perspektywa powrotu wywołuje we mnie lęk. - A czego się pani boi? - zainteresował się James. - Nieznanego. Ciocia Matilda radzi, żebym nie planowała wyjazdu do Londynu, zanim nie poczuję się bardziej pewna siebie. Wciąż żywię nadzieję, że mąż się zjawi i pomoże mi. Ciotki są przekonane, że jechałam do nich w odwiedziny. Nie przychodzi mi do głowy inny powód podróżowania w owym dyliżansie. Nie wyjadę stąd dopóty, dopóki cała sprawa się nie wyjaśni. Możliwe, że tu umówiłam się z mężem. Jechali stępa, obserwując ruch na rzece. Kilka tratw z wikliną i turzycą bagienną holowały idące brzegiem konie pociągowe. Były też łodzie załadowane produktami wyhodowanymi na żyznej tutejszej ziemi, takimi jak kapusta, marchew i brukiew, ciesząca się coraz większym wzięciem na londyńskim rynku. Amy wyjaśniła, że drogą wodną przewożono także beczki z węgorzami, a w lecie popłyną wiśnie, jabłka i ziarno. James słuchał jej melodyjnego głosu, zadowolony, że ona coraz więcej sobie przypomina.

- Prawie wszystko jest dostarczane rzeką - ciągnęła. - Ten środek transportu jest o niebo lepszy niż drogi. Torf oraz glina kurczą się, wysychając, w efekcie czego na traktach tworzą się dziury i wyboje. - W dyliżansie, który nas wiózł do Highbeck, rzucało solidnie - przyznał James. A co do jazdy na oklep... - To naprawdę musiało być trudne, gdy ma się przed sobą nieprzytomną kobietę wpadła mu w słowo Amy. - Ani trochę. Cieszę się, że nie doznała pani żadnego trwałego uszczerbku. - Z powodu jazdy na koniu? Najmniejszego. Dobrze pan o mnie dbał. Gdybym mogła tylko przypomnieć sobie... - Urwała, bo nagle wróciło wspomnienie, jak czuła się w ramionach kapitana, i spłonęła rumieńcem. - Cierpliwości - powiedział, naśladując jej ciotki. - Nie powinna pani zbytnio wysilać pamięci.

R

Dojechali do porośniętego trzciną trzęsawiska. W oczkach wody odbijały się promienie słoneczne.

L T

- To Czarne Bagna - wyjaśniła Amy. - W okolicy było dużo moczarów, zanim wydrenowano pola. To było przedsięwzięcie na wielką skalę, gdzieniegdzie prace wciąż trwają. To dlatego pola są poprzecinane siatką rowów, a nie żywopłotów. Osuszona ziemia jest bardzo urodzajna.

Amy zsiadła z konia na skraju bagna. Wskazała chatkę po drugiej stronie rozlewiska. Obok niej stał pomost z przycumowaną łódką. - Tam mieszka przewoźnik. Można go przywołać, a on zawiezie pana, gdzie pan zechce. James zeskoczył z siodła i stanął obok niej. - Może któregoś dnia wynajmę łódź i upoluję parę kaczek. - Zamierza pan zostać tu przez pewien czas? - Owszem. Moje interesy wymagają dłuższego pobytu, niż sądziłem. - To wiejska okolica. Jakie interesy mogą tu zatrzymywać dżentelmena z miasta? James zastanawiał się, czy wyjawić Amy, dlaczego przyjechał do Highbeck. Uznał, że będzie lepiej nie popsuć świeżo zadzierzgniętych nici przyjaźni.

- To sprawa osobista - stwierdził. - Przepraszam, kapitanie, nie chciałam być wścibska. Od czasu wypadku ciągle zadaję pytania. Czytam też to, co wpadnie mi w ręce, na temat Highbeck i Blackfen Manor, a także artystycznej społeczności Londynu. Interesuję się wszystkim, co pomogłoby mi przypomnieć sobie, kim jestem. Jeszcze raz proszę o wybaczenie. - Droga pani, doprawdy nie ma za co przepraszać. Amy odwróciła konia, chcąc go dosiąść, a James pospieszył z pomocą. Poczekała, by i on znalazł się w siodle swojego wierzchowca. W niekrępującym milczeniu dojechali do wioski i zbliżyli się do kościoła. - Wejdziemy do środka? - zaproponował James. Kościół nie był duży, ale bardzo piękny. Przyklękli, po czym zaczęli spacerować po wnętrzu, odczytując napisy na nagrobkach. Na wielu widniało nazwisko „Hardwick". - Nasz ród mieszka tu od pokoleń - zaczęła Amy, kiedy stanęli przed tablicą upa-

R

miętniającą sir Charlesa Hardwicka, zmarłego w 1645 roku w wieku czterdziestu sześciu

L T

lat. - Przypuszczam, że on walczył w wojnie domowej króla z parlamentem. Chyba poległ w bitwie.

- Możliwe. Wielu poległo. O, tu jeszcze jeden sir Charles. Ten żył pomiędzy tysiąc sześćset dwudziestym siódmym a siedemdziesiątym szóstym rokiem. I jeszcze jeden. Wygląda na to, że najstarszym synom nadawano imię Charles. Nie, jestem w błędzie, bo tu widzimy sir Roberta. Urodził się w tysiąc sześćset sześćdziesiątym, a zmarł w tysiąc siedemset dwudziestym. - Przypuszczam, że to mój dziadek. Chodzili po kościele i studiowali inskrypcje na tablicach nagrobnych, próbując odgadywać, kto był kim dla kogo, po czym opuścili świątynię. Na skrzyżowaniu przy zajeździe Amy wybrała inną drogę powrotną do dworu. - W ten sposób zobaczy pan wszystko, co warte obejrzenia. Któregoś dnia może zechce pan zapuścić się dalej, do Downham Market lub do Ely. To dwa najbliższe miasteczka. Jeszcze dalej są Lynn i Wisbech, bardzo ruchliwe porty. Nie jesteśmy tak bardzo odcięci od świata, jak myślą ludzie z metropolii.

- Jest pani lokalną patriotką, pani Macdonald. Przejeżdżałem przez Ely. Katedra jest rzeczywiście warta zobaczenia. Chętnie poznam wszystkie miejsca, o których pani mówiła, a jeśli pani zostanie moją przewodniczką, przyjemność będzie tym większa. James zdziwił się, że potrafi prawić komplementy kobiecie. Na pewno kapitan nadal opłakuje stratę żony, pomyślała Amy. Przejawiało się to sposobie mówienia o niej i w smutku, który zasnuwał mu oczy, gdy o niej wspominał. Mimo to potrafi odczuwać przyjemność z damskiego towarzystwa. Może to on jest osobą, o której mówiła wdowa Twitch, zesłaną, żeby jej pomóc? Nie, osoba, która pomoże jej odzyskać pamięć, będzie kimś z kręgu bliskich. Może Duncan? Oby tylko przyjechał! Czy nie za bardzo polegam na przepowiedniach wdowy Twitch? - zaniepokoiła się. Komu zaufać? Przejechali ćwierć mili. Krajobraz zmienił się. Wzdłuż ścieżki wyrosły żywopłoty z głogu, porośnięte jeżynami i powojem, na pastwiskach pasły się krowy. Minęli farmę i

R

kilka domków. Amy wskazała jeden, położony w pewnym oddaleniu od pozostałych. Na

L T

małym podwórku pasły się świnie i kury, na niskim murku wygrzewał się kot. - Tam mieszka wdowa Twitch, miejscowa znachorka. Przepowiada przyszłość. - Rozmawiała z nią pani?

- Tak. Wyraziła się zagadkowo. Mówiła, że trzeba szukać skarbu. - Zamilkła nagle. - Chyba pan skarbu nie szuka?

- Rzeczywiście, nie zwabiła mnie tu wizja bogactwa. O jaki skarb, pani zdaniem, może chodzić? - Nie mam pojęcia, zresztą, co to mogłoby mieć wspólnego ze mną? - Nie wiem. To, jak się pani wyraziła, jest zagadką. Co jeszcze pani usłyszała do wróżki? - Mówiła o trudnych próbach, na które los mnie wystawi, i o śmierci. - Niech pani nie przywiązuje do tego wagi. Nie wierzę w niczyją zdolność odczytywania przyszłości. Gdyby to było możliwe, unikalibyśmy błędów i przykrych niespodzianek, jakie niesie życie. - Może mówiła o czymś, co już się wydarzyło? Na przykład o śmierci tego człowieka z dyliżansu.

- Niewykluczone. Czy przypomniała sobie pani coś na jego temat? - Nie. Ciotka Harriet jest pewna, że go nie znała. Widziała go przed pogrzebaniem. Ciotka Matilda jest bardziej wrażliwa; nigdy by się na to nie zdobyła. - Pani kocha ciotki, prawda? - Tak. Po wypadku pokochałam je na nowo. Jestem pewna, że dawniej też je kochałam. Moje obawy nie są związane ani z Highbeck, ani z Blackfen Manor. - Żywi pani obawy? - Tak. Sądzę, że są to wyłącznie obawy przed nieznanym. - Takie lęki miewa każdy. Prawdopodobnie dlatego ludzie chodzą do wróżek. - Racja. Kopyta stukały na zwodzonym moście. - Wejdzie pan i odpocznie? - Dziękuję. - Rzucił wodze stajennemu, który wybiegł odebrać od nich konie.

R

Panny Hardwick zastali w małym salonie. Jedna szyła, druga czytała. Wstały, by się przywitać.

L T

- Jak się udała przejażdżka, kapitanie? - zagadnęła Matilda. - Bardzo dobrze. Widziałem wioskę, mokradła, odwiedziliśmy kościół, rozmawialiśmy o zajęciach tutejszych ludzi, włącznie z... - odwrócił się do Amy - jak się nazywa ta wróżka?

- Wdowa Twitch - podpowiedziała. - Och, to nieszkodliwa postać - stwierdziła Harriet. - Niektórzy wierzą każdemu jej słowu, ale uważam, że większość z tego, co mówi, to bełkot. Każda młoda dziewczyna marzy o bogatym i przystojnym młodzieńcu, który przyjedzie po nią i uwiezie ją w wielki świat, zaś każdy młodzieniec marzy o znalezieniu garnka ze złotymi monetami. Czysty nonsens. James uśmiechnął się do Amy, która zaczerwieniła się gwałtownie. - Doszliśmy do tego samego wniosku, prawda, pani Macdonald? - Tak. - Spojrzała na jedną i na drugą ciotkę. Matilda niepostrzeżenie pokręciła głową. To ona zasugerowała, by Amy poszła do starej Twitch i teraz bała się reprymendy ze strony Harriet.

- Zastanawiam się, czy wiedzą panie o jakimś domu do wynajęcia w tej okolicy? James skierował pytanie do Harriet. - Załatwienie sprawy, z powodu której tu przyjechałem, może wymagać więcej czasu, niż sądziłem. Byłoby mi wygodniej we własnym lokum niż w gospodzie. Matilda spojrzała na siostrę. - Co powiesz o Lodge? - spytała. Harriet zastanowiła się, po czym pokraśniała z zadowolenia. - To kapitalny pomysł. Jeśli ten dom będzie zajęty, to nie będziemy musiały się kłopotać kuzynem Geraldem. Kuzyn - zwróciła się do Jamesa - próbuje nas przekonać, żebyśmy wyprowadziły się z dworu do tego domu, w którym mogłybyśmy mieszkać dożywotnio, podobnie jak wdowy. - Niech mówi, co chce! - zaperzyła się Matilda. My nie jesteśmy wdowami, a nawet gdybyśmy były, to też nie ma prawa niczego nam dyktować. Dwór należy do nas.

L T

R

- Tilly - upomniała Matildę siostra - kapitana nie interesują nasze problemy. To, że były jakieś problemy; stanowiło dla Amy nowość. Spotkała sir Geralda Hardwicka tylko raz, wkrótce po wypadku. Przyjechał, żeby ją zobaczyć, co uznała za uprzejmość z jego strony. Okazał się zwolennikiem ostrzejszego podejścia w kwestii metod przywracania jej pamięci. Poróżnił się w tej sprawie z ciotkami. „Amy bez wątpienia dojdzie w pełni do siebie, możesz więc zabierać swoją zachłanną osobę do Ely wyprosiła go Harriet". Amy uznała, że ciotka potraktowała go za ostro, ale Harriet była zdania, że na to zasłużył. - Nie chciałbym wprowadzać niezgody między panie a kuzyna - zastrzegł się James. - Rozejrzę się gdzie indziej. - Nie wprowadzi pan - zapewniła go Harriet. - Będzie nam bardzo na rękę, że zamieszka pan w tym domu. - A zatem akceptuję propozycję. Proszę mi powiedzieć, czy jest coś, co mógłbym dla pań zrobić. - Patrzył to na jedną, to na drugą, czekając, czy zaspokoją jego ciekawość, ale w odpowiedzi usłyszał tylko zgodne „dziękujemy".

- Powinien pan najpierw obejrzeć dom - stwierdziła Matilda. - Może panu nie odpowiadać. Amy pana zaprowadzi. - Oczywiście. Pójdziemy zaraz? Pański koń zostanie pod dobrą opieką do naszego powrotu. James zgodził się, więc Amy udała się do swojego pokoju, żeby zmienić strój do konnej jazdy na coś odpowiedniejszego do chodzenia. - Zgaduję, że nie powiedział pan Amy o prawdziwej przyczynie pańskiego przyjazdu? - zapytała Harriet, gdy siostrzenica nie mogła usłyszeć. - Nie. Ona traktuje mnie jak przyjaciela rodziny. Nie chcę tego zepsuć. Jeśli sądzi pani, że powinienem... - Ależ nie - zaprzeczyła skwapliwie. - Niech pan robi, co uważa. Zapytałam, żeby wiedzieć, jak mamy się zachowywać. Dowiedział się pan czegoś nowego? - Pani siostrzenica zaczyna przypominać sobie dzieciństwo, i to dobry prognostyk,

R

jednak niczego nie pamięta z okresu londyńskiego. Sądzę, że coś dramatycznego musiało

L T

się wydarzyć, zanim znalazła się w dyliżansie.

- Też tak uważamy - powiedziała Matilda - i dlatego odradzamy jej powrót do Londynu.

- Chyba słusznie. Dopóty, dopóki sami nie poznamy prawdy, będzie jej najlepiej pod pań nieocenioną opieką.

- Ale jak do tej prawdy dotrzemy? Nie bywamy w Londynie. - Wyślę do stolicy swojego sługę. Jechałem tu, nie spodziewając się, że zostanę dłużej niż dzień najwyżej dwa, nie mam więc ubrania na zmianę. Polecę mu, żeby spróbował dowiedzieć się czegoś o Billingsie i wybadał, co wydarzyło się w domu państwa Macdonaldów, a także czy są jakieś wiadomości o panu Macdonaldzie. - Czy to człowiek godny zaufania? - Powierzyłbym mu swoje życie. Umie także trzymać język za zębami. Nie musi się pani obawiać. - Doskonale. - Na schodach dały się słyszeć kroki. - Nadchodzi Amy. Myślę, że na razie lepiej nic jej nie mówić o wyprawie pańskiego człowieka do Londynu. - Zgadzam się.

Weszła Amy w muślinowej sukience, z lekkim szalem na ramionach. Kapelusz przytrzymywała wstążka zawiązana pod brodą. - Jestem gotowa - powiedziała. Za zwodzonym mostem skręcili z podjazdu na murawę i weszli na dróżkę, wiodącą przez niewielki zagajnik. - Te drzewa zasadził jeden z naszych przodków, by chronić dwór przed przeważającymi wschodnimi wiatrami - wyjaśniła. - Zimą bywają przenikliwie zimne. - Wyobrażam sobie. Nie ma tu żadnej osłony od strony Arktyki - zażartował James. - Może dlatego ludzie z bagien są twardzi. Tą dróżką dojdziemy do bramy na tyłach posiadłości. Dom stoi przy wjeździe. O, już go widać. Między drzewami wyłoniła się bryła budynku z czerwonej cegły. Był piętrowy, na środku fasady znajdowały się drzwi wejściowe, po ich obu stronach okna. Za domem, w

R

murze otaczającym posiadłość, widniała wysoka brama, za którą biegła droga.

L T

- Ten dom strzeże dworu, podobnie jak wieża po drugiej stronie. Jestem pewna, że odgrywał ważną rolę podczas oblężeń. - Dwór był oblegany?

- Nie wiem. Mogło się to zdarzyć w czasie wojny domowej między królem Karolem Pierwszym a parlamentem*.

- Ta okolica sprzyjała Cromwellowi, jak przypuszczam. - Tak, ale Hardwickowie dochowali lojalności królowi. - W takim razie potrzebowali silnych umocnień. * Karol I, usiłując siłą narzucić Szkotom anglikanizm, doprowadził do wojen w 1639 i 1640 roku, które ogołociły królewski skarbiec. Zażądał od parlamentu uchwalenia nowych podatków, ale napotkał opór. Wystąpił więc zbrojnie przeciwko stronnikom parlamentu i w wojnie domowej (1642-1648) poniósł klęskę. W 1649 roku specjalny trybunał skazał Karola I na śmierć. Proklamowano Commonwealth - republikę. (przyp. red.)

Amy otworzyła dom kluczem, który dała jej Harriet, i weszli do środka. Znaleźli się w niewielkiej sieni. Po prawej i po lewej stronie drzwi prowadziły do pokojów, na środku biegły schody.

- Jestem tu po raz pierwszy od wypadku - powiedziała Amy. - Czuć stęchliznę, bo od dawna nikt tu nie mieszkał. Otwórzmy okna, żeby się wywietrzyło. - Jak długo dom stoi pusty? - Nie wiem. Obejrzymy wnętrze? Chodzili od pokoju do pokoju i w każdym pomieszczeniu otwierali okna. Jak młode małżeństwo poszukujące pierwszego domu, pomyślała Amy. Skojarzenie rozbawiło ją. Przecież jest mężatką i ma dom. Jak wypadłby Duncan w porównaniu z mężczyzną, który jej towarzyszył? Czy był tak samo przystojny, cierpliwy i sympatyczny? Czy odznaczał się poczuciem humoru? - Słucham? - Dotarło do niej, że kapitan coś mówi. - Przepraszam, zamyśliłam się. - Coś sobie pani przypomniała? - Bardzo żałuję, lecz nie. Co pan powiedział? - Będę potrzebował dodatkowych mebli.

R

- Rzeczywiście. Prawdopodobnie ciotki uznały, że kanapy i wyściełane meble mo-

L T

głyby zapleśnieć. Jestem pewna, że znajdzie się na to rada. - Oczywiście. Wystarczy krótka wyprawa do sklepów. Inne meble, takie jak stoły i krzesła, szafy i półki były w dobrym stanie, jakkolwiek pokryte grubą warstwą kurzu.

- Wydaje mi się, że na początek należy solidnie posprzątać. Ciocia Harriet zna kogoś odpowiedniego do zaprowadzenia porządku - stwierdziła Amy, przesuwając palcem po zakurzonej poręczy schodów. Weszli na piętro. Było tu pięć skąpo umeblowanych pokojów. Zajrzeli do każdego z nich. James podjął decyzję, który przeznaczy dla siebie, a który dla Sama. - Będę potrzebował na stałe gospodyni. Do sprzątania i prania mogą być kobiety dochodzące. Amy podeszła do okna w głównej sypialni i otworzyła je na całą szerokość. - Proszę popatrzeć - powiedziała. - Ten widok jest lepszy, niż przypuszczałam. Okno nie było duże, stali więc blisko, tak że Amy poczuła emanujące od kapitana ciepło.

- Widzę wiodącą do dworu dróżkę i kominy nad drzewami, a także wieżę na drugim krańcu posiadłości. W czasie oblężenia była możliwość przekazywania sygnałów stąd do wieży stwierdził kapitan. - Nie szykujemy się do oblężenia, prawda? - zauważyła ze śmiechem Amy, chcąc ukryć zakłopotanie. Kapitan oparł dłoń o mur po jej stronie, zaledwie kilka cali od jej ramienia, by wychylić się z okna. Wystarczyło, żeby niechcący opuścił rękę, a ona znalazłaby się w jego objęciu. Amy pomyślała, że byłoby to całkiem miłe. Skarciła się w duchu: jesteś mężatką i nie powinnaś pozwalać sobie na takie fantazje. Kapitan wyprostował się. - Dzięki Bogu, nie. Zejdziemy na dół? Chciałbym obejrzeć kuchnię i pomieszczenia gospodarcze. Nie było tam żadnych luksusów.

L T

R

- Życie na statku oferuje tylko podstawowe wygody - powiedział. - Człowiek uczy się nie zwracać na to uwagi.

- Musiało to być dla pana trudne, zważywszy, że pochodzi pan ze znakomitej rodziny.

- W miarę upływu czasu można się przyzwyczaić do wszystkiego. Prości marynarze mieli znacznie gorzej. - Byli zmuszani do służby? - Właśnie. Nie zgadzam się z kompletowaniem załóg przemocą, czasami jest to jednak konieczne. Niektórym trudno się przystosować do życia na morzu, ale czas robi swoje. Rozmawiając, obeszli dom i pozamykali otwarte okna. - Przypominam sobie, jak pan mówił, że opuścił służbę - zagadnęła Amy w drodze powrotnej. - Tak. Zamierzałem osiąść na lądzie... - Tymczasem znowu pan wędruje, tyle że po lądzie. - Rzeczywiście.

James pomyślał o Caroline i pogoni za jej zabójcami. W końcu ich złapie, nawet gdyby musiał ich ścigać do końca życia. Podejmując się obecnego zadania, nie zapomniał o tym najważniejszym. Zaalarmowana milczeniem kapitana, Amy spojrzała na niego uważnie. - Przepraszam - powiedziała. - Nie chciałam być wścibska. Wybaczy mi pan? - Nie mam nic do wybaczenia. Zostanę tu na jakiś czas. Okolica mi się podoba, a dom mi odpowiada. - Zatem będziemy sąsiadami. - Cieszy mnie to. - Moje ciotki również. Polubiły pana, a to rzadko się im zdarza. Zazwyczaj cechuje je rezerwa biorąca się z nieśmiałości. - Starsza panna Hardwick nie wydaje mi się nieśmiała. - Może powinnam powiedzieć: małomówna i nieufna wobec obcych. Przecież pan

R

nie jest obcy. Jest pan znajomym lorda Trenthama, który ma o panu wysokie mniemanie.

L T

Moim ciotkom to wystarcza. A jeśli one pana aprobują, to ja również. - Dziękuję. Zna pani jego lordowską mość?

- Nie pamiętam go, mówiono mi jednak, że zalecał się do mojej matki. Wybrała jednak mojego ojca. Uważała, że kapitan marynarki, chociaż utytułowany, będzie rzadkim gościem w domu, a tego sobie nie życzyła, więc go odrzuciła. Naturalnie, wiem o tym od ciotek. - Pamięta pani ojca? - Nie. Według ciotek, od czterech lat przebywa zagranicą. Podejrzewam, że rodzice nie byli zgodnym stadłem. Matka jest śpiewaczką operową. - Przypuszczam, że nienawykłą do roli strażniczki domowego ogniska - zauważył James. Przypomniał sobie, że zaledwie kilka mil na północ od miejsca, w którym się znajdowali, wylądował na ziemi angielskiej książę Charlie, siejąc chaos i zamieszanie w związku z próbą osadzenia na angielskim tronie swojego ojca, Jakuba III. Po niepowodzeniu rebelii wielu jego angielskich sympatyków było zmuszonych do opuszczenia kraju. Czyżby Charron należał do nich?

Wrócili do dworu. James wszedł do środka, by przy kieliszku reńskiego wina powiedzieć pannom Hardwick, że chciałby wynająć Lodge. Ustalono wysokość czynszu. Harriet obiecała znaleźć kobietę odpowiednią do roli gospodyni oraz ją poinstruować. - Dobrze, że znowu ktoś zamieszka w Lodge - stwierdziła Matilda, gdy po odjeździe kapitana ucichł odgłos końskich kopyt na bruku dziedzińca. - Na dodatek ktoś tak sympatyczny. Jestem pewna, że będziemy mogły na nim polegać, gdy zjawi się kuzyn Gerald. - Dlaczego chce przenieść was do Lodge? - zapytała Amy, milcząco akceptując opinię, że kapitan to sympatyczny człowiek. Uznała, że jak na kogoś przywykłego do życia na morzu, okazał się delikatny i taktowny. Nie miał obowiązku zajmować się nią po wypadku ani potem interesować tym, co ona porabia, mimo że przywiodły go w te strony interesy. Amy przestała o nie wypytywać, kiedy okazało się, że kapitan sobie tego nie życzy.

R

- Chodzi o testament naszego ojca - wyjaśniła Harriet. - Ojciec, jako najstarszy syn,

L T

odziedziczył posiadłość po swoim ojcu. Gerald jest synem młodszego brata naszego ojca i, jako męski potomek, uważa się za następcę w porządku dziedziczenia. Był wściekły, kiedy się dowiedział, że posiadłość nie stanowiła ordynacji i ojciec mógł ją przekazać, komu chciał. W testamencie wskazał nas i dlatego od początku Gerald podważał ten dokument.

- Myślicie, że może postawić na swoim?

- Nie. Zatrudniłyśmy bardzo dobrego prawnika, który jest przekonany, że Gerald nie ma żadnych szans na zmianę testamentu. Nie zrezygnujemy z twoich przyrodzonych praw - zapewniła Harriet. - Moich? - Naturalnie, że twoich. Dziedziczysz po nas. - Mam nadzieję, że kuzyn Gerald nie przysporzy kłopotów kapitanowi Drymore'owi - powiedziała Amy. Harriet zaśmiała się. - Jestem pewna, że kapitan nie da sobie w kaszę dmuchać. Pomoże nam, gdyby zaszła taka konieczność.

Czy ciotki lub matka, poprzez lorda Trenthama, zamierzały wykorzystać kapitana pod pozorem wyświadczenia mu przysługi? - zastanawiała się Amy. A może sprawa, którą miał do załatwienia w Highbeck, sprowadzała się właśnie do chronienia ciotek przed Geraldem? Amy wolałaby w tym nie uczestniczyć, gdyby rzeczywiście tak było, a jednocześnie nie chciałaby, żeby wyjechał. - Zostaje pan? - powtórzył Sam. - Serio? - Owszem. Wynajmę dom. - Nie rozumiem. Tutaj pan nie znajdzie Smitha i Randle'a. - Wiem, ale mam tu do rozwikłania pewną zagadkę. - Doskonale. Kiedy się przenosimy? - Wkrótce. Najpierw muszę dokonać pewnych zakupów i zaangażować służbę. W tym czasie wrócisz do Colbridge House i spakujesz moje rzeczy - ubrania, książki, szablę, pistolety, wszystko, czego mógłbym potrzebować - wynajmiesz wóz i wyekspediu-

R

jesz go tutaj. Następnie zasięgniesz języka na temat niejakiego Duncana Macdonalda. Podobno jest artystą malarzem. - To mąż pani Macdonald?

L T

- Tak. Pójdziesz do ich domu i rozejrzysz się w sąsiedztwie, ale dyskretnie. Popytaj w kawiarniach uczęszczanych przez jemu podobnych, a także w klubach. - Przecież pan wie, że nie zostanę wpuszczony za próg klubu dla dżentelmenów. - Rzeczywiście, ale jest wiele klubów dla ludzi ze średnich warstw. Nie sądzę, by Macdonald aspirował wyżej. Dam ci listy do lorda Trenthama i pana Fieldinga. Nadstawiaj ucha - może usłyszysz coś o Gusie Billingsie. - Tym, który zginął w wypadku? - Tak, a także o dwóch rabusiach drogowych. Znali go. - A co z tamtymi dwoma, Smithem i Randle'em, o nich też wypytywać? - Naturalnie. Jak tylko dowiesz się czegoś, natychmiast tu przyjeżdżaj. - To może potrwać parę tygodni. Jak pan sobie poradzi beze mnie? - Nie jestem bezradnym staruszkiem. Dopóki nie przyślesz mi garderoby, dopóty będę miał jedną zmianę bielizny, jeden dodatkowy żakiet i parę butów. Czy w tej sytuacji, zważywszy na to, że nie noszę peruki, potrzebuję kamerdynera?

- Nie jestem kamerdynerem - obraził się Sam. - Istotnie. Jesteś moim pomocnikiem i przyjacielem. Właśnie dlatego mogę ci powierzyć to zadanie. Z lekka udobruchany, Sam poszedł zamówić dla nich kolację, mrucząc pod nosem o parze niebieskich oczu, które zawróciły w głowie jego panu. James to słyszał, nie zamierzał jednak udzielać mu reprymendy. Natomiast zadał sobie w duchu pytanie, czy podjął właściwą decyzję. Czy nie powinien prowadzić dochodzenia w Londynie? Czego jeszcze może dowiedzieć się o Duncanie Macdonaldzie lub Gusie Billingsie w Highbeck? Bardzo niewiele, chyba że Amy przypomni sobie, dlaczego podróżowała bez pieniędzy i właściwej opieki. Poza tym wolał być na miejscu, gdyby Amy wróciła pamięć. Para niebieskich oczu! Też coś! Uśmiechnął się do siebie. Z tych oczu biły inteligencja i poczucie humoru. Amy miała nieskazitelną cerę, zgrabną figurę i gęste, jasne włosy, okalające doskonały owal

R

twarzy. Nie potrzebowała piętrowych peruk, pudru i różu. Nie musiała poprawiać tego,

L T

czym obdarzyła ją natura. James uzmysłowił sobie, że od śmierci Caroline nie myślał tak o żadnej kobiecie. Może tylko chwilowo, ale jednak obsesja na punkcie odnalezienia Smitha i Randle'a zeszła na dalszy plan. Czy powinien być z tego zadowolony, czy w ten sposób zdradza pamięć żony?

Tymczasem wrócił Sam i oznajmił, że czeka kolacja. Zazwyczaj jadali razem, chyba że James był w towarzystwie lub przyjmował gości. Przy posiłku rozmawiali o poszukiwaniach w Londynie oraz o urządzeniu Lodge. Doszli do wniosku, że niektóre rzeczy lepiej kupić w Londynie i przysłać je do Highbeck. Po kolacji James napisał listy do lorda Trenthama i Fieldinga, poinformował też Sama o londyńskim adresie państwa Macdonaldów. Henrietta Street to nie był adres godny dżentelmena, czy jednak lord Trentham nie uprzedzał, że Macdonaldowie mogli mieć kłopoty finansowe? Biedna Amy! Nie powinienem tak o niej myśleć, skarcił się w duchu James. Zależało jej na odnalezieniu męża. Czy będzie szczęśliwa, czy rozczarowana, gdy to nastąpi? James był zdecydowany rozwikłać zagadkę, a to oznaczało, że będzie spędzał czas w towarzystwie Amy. Postanowił, że poprosi ją o pomoc w zakupach przedmiotów niezbędnych do uzupełnienia wyposażenia domu.

Następnego dnia pojechał do pobliskiego Ely, a wrócił nowo zakupioną dwukółką. Zajeżdżał właśnie na dziedziniec gospody Pod Królewskim Herbem, kiedy zauważył Amy. Zeskoczył na ziemię, by się przywitać. - Co to takiego? - zapytała, wskazując głową powozik. - Prezentuje się elegancko. - Cieszę się, że tak pani uważa. Doszedłem do wniosku, że nie mogę mieszkać w Lodge bez środka transportu. Muszę jeździć po zakupy i z wizytami. Pani Macdonald, chciałbym panią prosić o pewną grzeczność. - Wyświadczę ją panu jeśli będzie to w mojej mocy. - Chciałbym, żeby pomogła mi pani umeblować Lodge. To wymaga kobiecej ręki. Zrobi to pani? - Z miłą chęcią. - Pojedzie pani ze mną jutro do Downham Market? - Tą dwukółką? - Tak. Obiecuję, że będę prowadził ostrożnie. - Jakże mogłabym odmówić?

L T

R

Amy opowiedziała ciotkom o spotkaniu i zapytała:

- Czy pomożecie mi sporządzić listę rzeczy, których będzie potrzebował kapitan w Lodge?

- Naturalnie. W czasie podróży powinnaś mieć przyzwoitkę - zatroskała się Harriet. - Może weźmiecie Susan...

- Ależ ciociu, to dwukółka. Nie ma w niej miejsca na trzy osoby, chyba że bardzo się ścieśnią. W towarzystwie kapitana nic mi nie grozi - zaoponowała Amy. - Na pewno nie, lecz nie wypada... - Myślę, że za późno troszczyć się o to, co wypada, a co nie. Czy nie jechałam publicznym dyliżansem z obcym mężczyzną? - Niewykluczone, że go znałaś - zauważyła Harriet. - Jeśli będziesz nalegała na towarzystwo przyzwoitki, to kapitan pomyśli, że mu nie ufasz, a po uratowaniu mnie od śmierci... - Uratowaniu ciebie od śmierci? Jak to?! - wykrzyknęła ciotka. - Mogłam umrzeć, gdyby kapitan nie wyciągnął mnie z rozbitego dyliżansu i nie zawiózł w bezpieczne miejsce.

Matildę rozśmieszyła ta sprzeczka. - Harriet, pozwól, niech jedzie - powiedziała. - Nic jej się nie stanie. - Napychasz jej głowę bzdurami - zwróciła się przeciwko siostrze Harriet. - Myślisz, że nie wiem, iż wysłałaś ją do wdowy Twitch? Założę się, że ta kobiecina nie miała nic do powiedzenia o Duncanie, natomiast poczęstowała naszą siostrzenicę nonsensami na temat rycerzy na białym koniu i garnków złota. Amy nie mogła powstrzymać wybuchu śmiechu. Ciotki przyłączyły się do niej. Kwestia przyzwoitki zeszła na dalszy plan, ponieważ Amy opowiedziała dokładnie, co usłyszała do wdowy Twitch. - A nie mówiłam? Czysty nonsens - upierała się Harriet. Amy uściskała obie starsze panie. - Kiedy spiszemy listę? Myślicie, że to ważne, ile kapitan zapłaci za zakupy? - Oczywiście, że nie. Najpierw jednak zjedzmy kolację.

L T

R

Nazajutrz Amy była gotowa, gdy kapitan zajechał przed frontowe drzwi. Zeskoczył, by pomóc jej wsiąść. - Zna pani drogę? - spytał.

- Tak - odparła i się zreflektowała. - Skąd wiem, że znam? - To należy do zasobu pani pamięci sprzed wyjazdu do Londynu. Przekonaliśmy się, że dość szybko powracają wspomnienia z tamtego okresu. - Ma pan rację. Pojedziemy przez wieś i na rozdrożu skręcimy w prawo. Stamtąd prowadzi droga prosta, jak strzelił. Pogoda dopisywała. James nie poganiał konia. Czy mogło być coś przyjemniejszego od towarzystwa siedzącej obok niego młodej kobiety, pokazującej mu charakterystyczne punkty krajobrazu i rozmawiającej z nim z ożywieniem? Chciał, by ten dzień upłynął Amy przyjemnie, żeby nie myślała o kłopotach. Uważał, że szybciej odzyska pamięć, jeśli nie będzie czuła przymusu. Amy mgliście pamiętała, że nie zawsze czuła się swobodnie w towarzystwie mężczyzn. Tymczasem nie była skrępowana w obecności kapitana. Chociaż wydawał się szczery i otwarty, wyczuła, że skrywał jakąś tajemnicę. Uznała, że chodziło o sprawę,

która go zatrzymała w Highbeck, lecz nie chciała go wypytywać, by nie zakłócić przyjaznej atmosfery wspólnej wyprawy. - Uważam, że wszelkie zakupy wyposażenia kuchni możemy pozostawić pani Landis - powiedziała. Pani Landis była kobietą poleconą przez ciotkę Harriet do pracy w charakterze kucharki i gospodyni. Już przystąpiła do zajęć, kierując dwiema sprzątaczkami. James spodziewał się, że po powrocie z zakupów zastanie dom w znacznie lepszym stanie, niż go zostawił. - Skoncentrujemy się na bawialni i sypialniach. - Zdaję się na panią. - Ciotka Harriet wspomniała, że zasłony okienne są przechowywane we dworze, powinny więc być w dobrym stanie. Wystarczy parę dywaników, kanapa lub dwie sofy, dwa stoliki, zegar, kilka obrazków i bibelotów. Może również półka na książki.

R

- Mój człowiek przyśle książki wraz z innymi rzeczami - wyjaśnił James.

L T

- Do każdej sypialni przydałyby się komoda i toaletka. Czy łóżka, które tam stoją, zadowalają pana?

- Najzupełniej, jednak trzeba nabyć pościel. - Wątpię, czy w ciągu jednego dnia uda się wszystko kupić. - W takim razie wybierzemy się ponownie.

Amy spodobał się pomysł kolejnego wyjazdu z kapitanem. Cieszyła się, że może mu pomóc w zagospodarowaniu się w Lodge. Polubiła jego towarzystwo. Zachowywał się z wyczuciem. Wiedział, kiedy rozmawiać, i orientował się, gdy ona wolałaby pomilczeć. Wyczuwał moment, w którym Amy miała ochotę pożartować, a kiedy zachować powagę. Chętnie dowiedziałaby się o nim czegoś więcej. Oczywiście, jeśli pojawi się Duncan, będzie musiała się nim zająć. Czy go pozna? Obiecała sobie nie martwić się dzisiaj utratą pamięci, więc odsunęła od siebie te myśli. - Musi mi pan dać znać, czy nie za głęboko sięgam do pańskiej sakiewki. - Och, sądzę, że udźwignę bez trudu koszt urządzenia małego domu. Proszę się tym nie kłopotać.

Okazało się, że w Downham trafili na dzień targowy. Miasto było pełne ludzi. Zostawili powozik i konia w stajni i wyruszyli na zakupy pieszo. W pewnym momencie James zauważył, że Amy boi się tłumu - zbladła i się wzdrygnęła. Bez słowa podał jej ramię i nakrył jej dłoń swoją ręką. Zareagowała na ten opiekuńczy gest uśmiechem, wyrażając tym samym wdzięczność, że zrozumiał i nie musiała się tłumaczyć. Nie wiedziała, co wywołało jej obawy i dlaczego dopadły ją właśnie teraz. - Od czego zaczniemy? - zapytała. - Od pościeli - odparł James. - Będę jej potrzebował, skoro jutro planuję się wprowadzić. Natomiast bez mebli mogę się obyć przez dzień czy dwa. - Zamierza pan wprowadzić się jutro? - zdziwiła się Amy. - Dlaczego nie? Po co mieszkać w zajeździe, skoro do mojej dyspozycji został oddany wygodny dom? Znaleźli stragan, gdzie sprzedawano kołdry i poduszki wypełnione gęsim pierzem i

R

drugi z pościelą i kocami. James zapłacił i zostawił adres, pod który zakupy miały być dostarczone.

L T

- Wątpię, czy znajdziemy tu kanapy - stwierdziła Amy. - Ciotki wspominały o magazynach w Wisbech i Lynn, tam najprawdopodobniej znajdzie pan to, czego szuka... Urwała i się potknęła.

James podtrzymał ją i zorientował się, że Amy wpatruje się w dwóch pospolicie wyglądających mężczyzn, którzy szybko wmieszali się w tłum. James pomyślał o Smisie i Randle'u. Gdyby był bez Amy, ruszyłby za nimi, tak jak to czynił od dwóch lat, ścigając inną parę złoczyńców. - Zna pani tamtych dwóch? - zapytał, wskazując głową w stronę, w której zniknęli. - Kogo? - Na końcu rzędu straganów stało dwóch mężczyzn. Wydawało mi się, że zwrócili pani uwagę. - Nie sądzę, lecz nie mam pewności. Pewnie pan myśli, że to głupio z mojej strony wpadać w popłoch na widok każdego obcego, który popatrzy na mnie. Chyba po wypadku za długo przebywałam w Blackfen Manor, z dala od ludzi.

- Wcale tak nie myślę - zapewnił James. - Uważam, że zdziałaliśmy dosyć jak na pierwszy raz. Wracajmy do domu. Po resztę zakupów przyjedziemy innego dnia. Wziął ją pod rękę i poprowadził do zajazdu, w którym napili się kawy w oczekiwaniu na zaprzężenie konia do dwukółki. W drodze powrotnej Amy milczała, a James nie próbował nawiązać rozmowy. Nie zbliżył się do wyjaśnienia tajemnicy, lecz ani myślał się poddać. Uśmiechnął się z przekąsem. Gdyby Sam nie wyjechał do Londynu, miałby bez wątpienia sporo do powiedzenia na temat pary pięknych niebieskich oczu.

L T

R

Rozdział czwarty W ciągu najbliższych dni James i Amy wyprawiali się kilkakrotnie do Wisbech i Lynn. Kupili dwie kanapy, parę eleganckich niskich stolików, fotele, ekrany kominkowe, zegar, kandelabr do bawialni, biurko i półki na książki, szafę na ubranie, toaletki, lustra i świeczniki do sypialni. Podobały im się odmienne przedmioty i od czasu do czasu dochodziło do sprzeczki, przy czym James ustępował Amy za każdym razem. Stopniowo Lodge upodobniał się do wygodnego domostwa, urządzonego może nie tak elegancko i kosztownie, jak byłoby to możliwe w innych warunkach, i zapewne nie na miarę oczekiwań syna hrabiego, ale James zapewniał, że jest zadowolony. Z Londynu dotarł wóz z ubraniami i osobistymi rzeczami Jamesa, tak więc mógł ubierać się stosownie do okoliczności. Na kolacje do dworu, które jadał wraz z Amy i jej ciotkami, przychodził ubrany w wytworne żakiety i kamizelki, w dobrze uszytych

R

spodniach i śnieżnobiałych koszulach i z tą samą prostą szpilką, tkwiącą w żabocie.

L T

Był wdzięcznym gościem i interesującym rozmówcą, dobrze zorientowanym w wydarzeniach w stolicy, ba - nawet całego świata. Dla Amy wciąż stanowił pewnego rodzaju zagadkę. W trakcie ożywionej dyskusji potrafił zamyślić się, jego oczy gasły, jakby przypominał sobie coś, co sprawiało mu ból, i wówczas sięgał dłonią do szpilki w krawacie. Nie trwało to długo, zazwyczaj szybko otrząsał się z zadumy. Czasami zadziwiała surowość, z jaką domagał się ukarania dla sprawców przestępstw, mimo to Amy przypuszczała, że kapitan to dobry i wrażliwy człowiek. Potwierdziło się to w czasie wyprawy do Ely. Chociaż tamtejsza katedra imponowała rozmachem, samo miasteczko było niewiele większe od wioski. James i Amy objechali je wzdłuż i wszerz, po czym zostawili dwukółkę w zajeździe i wybrali się na przechadzkę po uliczkach. W pewnym momencie przebiegł obok nich chłopiec, którego gonił mężczyzna i głośno krzyczał: - Złodziej! Łapać złodzieja! Amy usunęła się na bok, ale James wykonał dwa wielkie kroki do przodu i schwycił chłopca. Ten nie miał więcej niż dziesięć lat, był bosy i obdarty, chudy jak patyk, a mimo to niespodziewanie energicznie się wyrywał.

- Jestem panu wielce zobowiązany - powiedział do Jamesa ścigający chłopca mężczyzna. - Ten łobuz ukradł mój obiad. - Pański obiad? - zdziwił się James. - Tak, nadziewany mięsem pasztecik, który położyłem na chwilę na murku obok straganu, gdy witałem się ze znajomym. - Gdzie masz ten pasztecik? - zapytał chłopca James. - Nie mam go. - Nie kłam, zjadłeś go - nastawał poszkodowany mężczyzna. - Przecież nie mógł jeść w biegu - poczuła się w obowiązku interweniować Amy. - Niech pani się do tego nie miesza - poradził James. - Na koszuli ma resztki sosu. - Upuściłem go - wyznał chłopiec i się rozpłakał. - Przecież to biedne dziecko jest głodne. Jak można je oskarżać! - oburzyła się Amy.

L T

R

- Owszem, można - upierał się mężczyzna. - Niech pan przekaże go w ręce straży. - Kapitanie, proszę się wstrzymać. - Amy spojrzała na Jamesa błagalnym wzrokiem. - Ten biedak na pewno pomyślał, że pasztecik został pozostawiony na murze. Przecież nie będziemy się zajmować aresztowaniem ludzi, a tym bardziej dzieci. - To mój więzień. Jestem poszkodowany i domagam się sprawiedliwości - nalegał mężczyzna. - Oto pańska rekompensata. - James wręczył mu gwineę. - Może pan jeść do syta przez tydzień. Zajmę się winowajcą. Mężczyzna wziął pieniądze i pospiesznie odszedł. - Nie wyda go pan straży, prawda? Proszę, niech pan tego nie robi - odezwała się Amy. - Dzieci muszą się nauczyć odróżniać dobro od zła - zaczął z poważną miną James, po czym uśmiechnął się. - Wątpię, czy on nauczy się tego w więzieniu. - Kucnął przy chłopcu. - Jak się nazywasz? - Joe Potion. - Słuchaj, Joe, jeśli cię puszcze wolno, obiecujesz więcej nie kraść?

Chłopiec energicznie pokiwał głową. James znalazł w kieszeni sześciopensówkę i włożył ją w jego dłoń. - A teraz biegnij - polecił. - Pani mnie rozbraja, pani Macdonald - zwrócił się do Amy. - Jedyne, czego nauczyliśmy tego chłopca, to że przestępstwo czasami popłaca. - To pan dał mu sześciopensówkę, nie ja - zauważyła ze śmiechem. - Wiem. Miała pani rację. On wziął ten pasztecik, bo był głodny, a ponieważ go zgubił, pozostał głodny. Mogłem go tak zostawić? - Sądzę, że pan wcale nie jest taki surowy, za jakiego pragnąłby uchodzić - orzekła Amy. - W głębi serca jest pan litościwy. - Być może w stosunku do dzieci. One nie rodzą się złe, stają się takie pod wpływem dorosłych. Zupełnie inna sprawa z dorosłymi, którzy kradną i zabijają. Powiedział to z taką zawziętością, że Amy z uwagą przyjrzała się kapitanowi. Doszła do wniosku, że musiało się coś zdarzyć w przeszłości, co ciągle nie dawało mu spo-

R

koju. Korciło ją, by o to zapytać, lecz ponura mina kapitana nie zachęcała do zadawania

L T

pytań, więc w milczeniu wrócili do zajazdu.

Ulokowali się w dwukółce i ruszyli w drogę do domu. Kapitan szybko odzyskał dobry humor i z ożywieniem opowiadał, jak dobrze czuje się w Lodge. Nie ukrywał, że to dzięki pomocy Amy, którą nazwał uroczą pomocniczką, co naturalnie jej pochlebiło. Przed dwór zajechali w doskonałych humorach. Po wymianie uprzejmości z pannami Hardwick James udał się do Lodge, natomiast Amy zrelacjonowała incydent z chłopcem. - Nazwał mnie uroczą pomocniczką. Czy to nie osobliwy komplement? Wszystkie trzy śmiały się z kapitana, ciotka Harriet poczuła się jednak w obowiązku przypomnieć siostrzenicy, że jest mężatką i nie powinna zachęcać kapitana do poufałości. Uwaga ciotki zniweczyła zadowolenie Amy z wyprawy do miasteczka. Postanowiła, że mimo to nie zrezygnuje z roli doradczyni w urządzaniu Lodge. Dzięki temu miała coś pożytecznego do zrobienia, a dobieranie kolorów, materiałów, wyszukiwanie obrazków i bibelotów odwracało jej uwagę od własnych kłopotów. Mniej więcej tydzień po wyprawie do miasteczka Amy szła przez zagajnik do Lodge, aby odwiedzić kapitana. W pewnym momencie zorientowała się, że ktoś podąża jej śladem. Przypuszczając, że to wiejskie dzieci chcą jej spłatać psikusa, odwróciła się ze

śmiechem, aby je odgonić. Ze strachem ujrzała dwóch mężczyzn, którzy, widząc, że ona się ogląda, przycupnęli za krzakami. Uznając, że to ci, których widziała w Downham Market, gdy robiła zakupy z kapitanem, puściła się biegiem w stronę Lodge. Wpadała do środka bez pukania. - Co się stało? - pospieszył ku niej zaniepokojony James. Schroniła się w jego ramionach, nie zauważając, że zwrócił się do niej po imieniu. James nie wiedział, dlaczego Amy się przestraszyła, i gotów był trzymać ją w ramionach tak długo, aż ochłonie na tyle, by mu o tym powiedzieć. Miękkie włosy muskały mu podbródek i pachniały lawendą. Kapitan z trudem oparł się pokusie, by je pocałować. - Jest pani ze mną bezpieczna - zapewnił. - Nikomu nie pozwolę pani skrzywdzić. - Przepraszam za swoje zachowanie - odparła, wysuwając się z jego objęć. - Bardzo się zlękłam. - To widzę. Wejdźmy do bawialni, opowie mi pani, co się wydarzyło.

R

Usiedli na nowej kanapie. Ponownie objął ją ramieniem, a ona nie oponowała. - Śledziło mnie tych dwóch. - Jakich dwóch?

L T

- Tych, których widziałam w Downham Market, gdy pojechaliśmy kupować dla pana pościel.

- Jest pani pewna? Coś do pani mówili?

- Nie zdążyli, bo uciekłam. - Roześmiała się nerwowo. - Najwyraźniej jestem nierozgarnięta. Powinnam do nich podejść i zapytać, co robią w naszej posiadłości. A także kazać im ją opuścić. - W żadnym razie. Gdyby mieli złe zamiary... - James urwał. Podszedł do barku i nalał trochę brandy do kieliszka. - Niech pani to wypije i nie rusza się stąd na krok. Zaraz wrócę. Kapitan przeszukał zagajnik na tyle rzadki, że trudno byłoby się w nim skutecznie ukryć. Dotarł do dworu, nie napotykając po drodze żywej duszy, wrócił, obszedł naokoło Lodge i sąsiadujące z nim zabudowania. Żadnego śladu intruzów. - Nikogo nie ma - poinformował Amy po powrocie. - Nie wymyśliłam ich.

- Jestem tego pewny. Uciekli, kiedy zdali sobie sprawę, że zostali przyłapani na terenie czyjejś własności. - Oni szli za mną. - Dlaczego pani tak uważa? Kapitan pomyślał o Billingsie i bandytach, którzy napadu na dyliżans. Był niemal pewny, że Amy ich rozpoznała, choć byli zamaskowani. Czyżby to byli ci sami ludzie? A jeśli tak, to skąd ich znała? - zastanawiał się. Nie ujawnił swoich podejrzeń, nie chcąc jeszcze bardziej przestraszyć Amy. - Nie wiem. Takie odniosłam wrażenie. Jak pan sądzi, co tu robili? - Może to jacyś biedacy. Zapędzili się za królikiem albo szukają zajęcia bądź jałmużny. - Ma pan rację, jestem nierozsądna. - Amy spróbowała się uśmiechnąć. - Proszę tak nie mówić. Dziwię się, że po tym, co pani przeszła, nie jest pani jeszcze bardziej lękliwa.

L T

- Skąd pan wie, przez co przeszłam?

R

- Myślę o napadzie, wypadku dyliżansu i śmierci pani towarzysza podróży, nie wspominając o utracie pamięci.

- Wielka szkoda, że nie przypominam sobie, co wydarzyło się wcześniej. Dlaczego utraciłam pamięć? Czemu nie pamiętam własnego męża? Gdyby nie ciotki, które go znają, wątpiłabym nawet w jego istnienie. Czy ta częściowa amnezja chroni mnie przed czymś? Czy ci mężczyźni odgrywali jakąś rolę w moim życiu? - Trudno orzec. Nie powinna pani jednak opuszczać domu bez towarzystwa, nawet pozostając na terenie posiadłości. Jeśli chodzi o tych dwóch, to intuicja podpowiada mi, że znaleźli się tu przypadkowo. Kapitan starał się być przekonujący, ale nawet dla niego te słowa nie brzmiały wiarygodnie. Wyjął z dłoni Amy niedopity kieliszek i odstawił go na stolik, po czym pomógł jej wstać. - Już pani lepiej? - zapytał. - Tak, dziękuję.

Obecność kapitana dodawała otuchy Amy. Czy dlatego szukała schronienia w jego ramionach, choć to nie przystoi damie, w dodatku mężatce? Powinna się zawstydzić, tymczasem nie czuła wstydu. - Przyszłam, żeby pomóc panu rozwiesić zakupione obrazki. - Zrobimy to kiedy indziej. Będzie lepiej, jeśli pani odpocznie. Odprowadzę panią. Włożył do kieszeni pistolet. W drodze do dworu trzymał się tak blisko Amy, że gdyby stanął im ktoś na drodze, z łatwością mógłby ją sobą osłonić, lecz nie spotkali nikogo. Kapitanowi sprawiała przyjemność bliskość Amy, a także zaufanie, z jakim poszukała schronienia w jego ramionach. Nie doświadczał podobnych odczuć od czasu pożegnania z Caroline przed wyruszeniem na morze. Wiedział jednak, że nie powinien zapominać, że ma do czynienia z mężatką. Panny Hardwick powitały go ze zwykłą serdecznością, poważnie jednak zmartwiły się opowieścią Amy i starały się uzyskać od niej w miarę szczegółowy opis napotkanych osobników.

R

- Czy to mogą być ludzie z wioski? - zapytał James. - Może kłusownicy?

L T

- Sądząc z opisu, raczej nie - odparła Harriet. - Dobrze znam naszych sąsiadów. - Dopóty, dopóki nie dowiemy się, kim oni są, należy zachować ostrożność - orzekła Matilda. - Ostrzegę służbę. Na zewnątrz dziewczynom musi towarzyszyć mężczyzna. Amy, ty też nie powinnaś wychodzić z domu sama. - Powiedziałem to samo - zauważył z uśmiechem James. Amy zrobiło się ciepło na sercu. Kapitan był w stosunku do niej dżentelmeński i opiekuńczy, chociaż nie musiał. Była mu za to ogromnie wdzięczna. - Stawiam sobie za punkt honoru towarzyszyć pani Macdonald, ilekroć zechce wyjść z domu - dodał James. - Oczywiście, za pozwoleniem pań. - A pańskie interesy, kapitanie? - zapytała Amy. - Nie powinien ich pan zaniedbywać przeze mnie. - Poczekają. Pani bezpieczeństwo i dobre samopoczucie jest ważniejsze. Amy nie czuła się mężatką. Była jak pusty dzban. Komplementy, miłe słowa, uśmiechy i kurtuazja kapitana, poczucie bezpieczeństwa, jakie znajdowała w jego ramionach, mogły ten dzban napełnić. Co potem, kiedy ona odzyska pamięć i okaże się, że w jej życiu nie ma dla niego miejsca?

- Jesteśmy panu wielce zobowiązane - powiedziała Harriet. - W takim razie chciałbym jutro zabrać panią Macdonald na rozlewisko, jeśli pogoda będzie sprzyjać. Pamięta pani, jak mówiłem o przejażdżce łódką i ustrzeleniu paru kaczek? - Naturalnie - odrzekła Amy. - Pamiętam wszystko, co wydarzyło się od czasu, gdy po wypadku ciocie przywiozły mnie do siebie. Prześladuje mnie obawa o to, co wydarzyło się przed tym, ponieważ niczego nie potrafię sobie przypomnieć. Drżę, że pojawią się jakieś widma z przeszłości. - Rozumiem. - James był pod wrażeniem jej sugestywnego sposobu wyrażania się. - Wyświadczy mi pani zaszczyt i wybierze się ze mną? Amy wahała się tylko chwilę, ponieważ przy kapitanie czuła się bezpieczna. - Z przyjemnością. - Godzina dziesiąta rano odpowiada pani? - Najzupełniej.

L T

R

- Poproszę kucharkę, by przygotowała dla was koszyk piknikowy - oznajmiła Matilda.

Mina Harriet wyrażała lekką dezaprobatę, ale Matilda się tym nie przejęła.

O umówionej porze wyruszyli nad rzekę do Highbeck. W jednej ręce James niósł koszyk ze smakołykami, ramieniem drugiej ręki trzymał strzelbę. Amunicję włożył do kieszeni skórzanego żakietu. Amy wyglądała prześlicznie w jasnoniebieskiej sukni i słomkowym kapeluszu z dużym rondem, przewiązanym pod brodą szeroką wstążką. Niosła niewielkie pudełko ze szkicownikiem i węglem do rysowania. James wynajął łódź na cały dzień i wkrótce płynęli w górę rzeki. Amy, z dłonią zanurzoną w wodzie, patrzyła, jak kapitan sprawnie wiosłuje. Szybko minęli zabudowania wioski i mozolnie posuwające się barki. Wśród majestatycznych łabędzi, na które polowanie było nielegalne, bo stanowiły własność Korony, wpłynęli nu otwarte rozlewisko. Na środku kapitan przestał wiosłować, pozwalając łodzi dryfować, i zaczął się rozglądać za kaczkami. Spostrzegł ich kilka w pobliżu, ale na wodzie było tak spokojnie, nie

było słychać niczego poza ich kwakaniem, że nie miał serca przerywać tej idylli szczękiem broni. Siedział nieruchomo z dłońmi na wiosłach i przypatrywał się rysującej Amy. Spuściła na plecy kapelusz i przewiązane niebieską kokardą włosy obramowywały doskonały owal jej twarzy o jasnej karnacji i z naturalnie zaróżowionymi policzkami. Wydawała się odprężona, w oczach nie było śladu wczorajszego przestrachu, i to go cieszyło. Nie wolno mu było jednak zapominać, że proszono go o ustalenie, gdzie się podziewa Duncan Macdonald i dlaczego Amy podróżowała z Gusem Billingsem. Coraz bardziej tracił serce do tego zadania. Jeśli mogła być szczęśliwa, nie znając swojej przeszłości, to czy on nie powinien zawiesić dochodzenia? Nie zależało mu na poznaniu jej przeszłości. Przecież podoba mu się taka, jaka jest. Zreflektował się. Czy nie posunął się za daleko? Zapomniał, że jest mężatką? A co z Caroline i przysięgą, że doprowadzi do ukarania jej zabójców? Powinien wracać pierwszym dyliżansem do Londynu, zapomnieć o Highbeck, Blackfen Manor i jego mieszkankach i podjąć poszukiwania Smitha i Rand-

R

le'a. Czy jednak zdoła zostawić własnemu losowi tę wdzięczną i sympatyczną młodą kobietę, która siedzi obok niego?

L T

Amy uniosła wzrok znad szkicownika i zauważyła, że kapitan przygląda się jej z ponurą miną. Dostrzegła ją u niego wcześniej raz czy dwa. Uśmiechnęła się. - O czym pan myśli?

- O niczym szczególnym. - Kapitan zrobił unik. - Kontemplowałem ciszę. - Zupełnie inny świat niż w gwarnych miastach, prawda? Jak gdyby Bóg chciał zarezerwować ten skrawek ziemi dla siebie i nie pozwalał zakłócać sobie spokoju. Czuję się tutaj bliżej niego niż w kościele. - A zatem nie wolno mi zabijać jego ptaków. - Przecież w tym celu pan tu przypłynął. - To tylko jeden z powodów i z niego najłatwiej mi zrezygnować. - Szukał pan stosownych warunków do przemyśleń? - Tak - przyznał James. - Doszedł pan do jakiegoś wniosku? - Nie, z wyjątkiem tego, że nie możemy popędzać natury, nawet nie powinniśmy próbować.

- Im usilniej próbuję coś sobie przypomnieć, tym bardziej mi to umyka. Czy mogę być szczęśliwa, nie znając swojej przeszłości? - Tylko pani to wie, moja droga. Czy był świadomy, jak się do mnie zwrócił? - zastanawiała się Amy. Wczoraj też nie zauważył, że mówił do niej po imieniu. Powinna zniechęcić go do takich poufałości? Nie chciała wprowadzać dysonansu w ich relacje, domagając się większego szacunku. A czy miała prawo do szacunku? - Nie wiem. Są dni, takie jak dzisiejszy, kiedy myślę, że mogłabym być szczęśliwa, nie znając przeszłości. Kiedy indziej, gdy coś wytrąci mnie z równowagi albo mnie przerazi, chcę wiedzieć wszystko i czuję narastający w sobie gniew. - Nieoczekiwanie schowała szkicownik i ołówki. - Lepiej nie rozmawiajmy o moich problemach. Znajdźmy miejsce, w którym będziemy mogli urządzić piknik. Kapitan chwycił za wiosła. Popłynęli ku przeciwległemu brzegowi, który wyglądał

R

obiecująco. Pokrywała go opadająca ku brzegowi murawa, ocieniona głogiem, o tej po-

L T

rze roku pokrytym kwieciem. Kapitan doprowadził łódź prawie pod sam brzeg i wyskoczył z niej, by zaciągnąć ją do płytkiej zatoczki, następnie wrócił po Amy i na rękach zaniósł ją na suchy ląd.

Nie była ciężka. Przez kilka sekund wdychał jej zapach. Przypomniał sobie, jak wynosił ją z rozbitego podczas wypadku dyliżansu i jak była wówczas bezbronna. Dzisiaj nie była bezbronna, ale wciąż potrzebowała pomocy. Postawił ją na ziemi, zdjął żakiet i rozłożył go na trawie, aby usiadła, po czym wrócił do łódki po koszyk i pudełko z przyborami do szkicowania. Wspólnie rozpakowali zawartość koszyka, wykrzykując z zachwytu nad przygotowanymi dla nich smakołykami. - Starczyłoby do nakarmienia armii - zażartowała Amy, wyciągając kurze udka, paszteciki mięsne, szynkę, chleb z masłem, kruche ciasteczka i butelkę domowej lemoniady. Po jedzeniu kapitan wyciągnął się na trawie, natomiast Amy, oparta plecami o chropowaty pień głogu, sięgnęła po pudełko z przyborami do rysowania, by dokończyć szkic. Spod jej palców wyłaniała się podobizna kapitana: zdecydowany zarys szczęki,

gęsta jasna czupryna, muskularne ramiona dzierżące wiosła, prosty brązowy żakiet z perłowymi guzikami, długie nogi w opinających je bryczesach. Emanował siłą i męskością. Był w nim jednak jakiś rys miękkości, trudny do sportretowania, który początkowo Amy bezskutecznie próbowała uchwycić, by wreszcie odmalować wyraz smutku i zadumy. Kapitana lepiej było nie mieć za wroga, ale gdy został przyjacielem, to takim, na jakiego można było liczyć w najtrudniejszych okolicznościach. Skończyła portret i zajęła się szkicowaniem tła. Wody, trzciny, kaczek, łabędzi i wysokiego nieba. Dzisiaj było na nim zaledwie parę obłoków, ale Amy dodała jeszcze kilka przypominających wielkie galeony pod pełnymi żaglami, o których opowiadała kapitanowi. Jeden z nich, ciemniejszy, przedstawiał się groźniej niż pozostałe. Amy dorysowała mu twarz nieprzedstawiającą znanej jej osoby. Była tak zajęta pracą, że nie zauważyła, kiedy kapitan uniósł się na łokciu i zaczął przypatrywać się rysunkowi. - Pani ma talent! - wykrzyknął. - Podobieństwo jest uderzające. - Dziękuję.

L T

- A to kto? - Wskazał twarz na chmurze.

R

- Nikt. Chciałam nadać osobowość temu obłokowi. Zastanawiałam się, czy dla kontrastu drugiemu nie narysować buzi cherubina. - Doskonała myśl, ale powinna pani odłożyć ten zamiar na później. Zrywa się wiatr. Wkrótce pojawią się prawdziwe chmury i obawiam się, że zacznie padać. Nasza idylla dobiega końca. Zaabsorbowana pracą Amy nie zauważyła, że znacznie się ochłodziło. Odłożyła na bok szkic i zaczęła pomagać kapitanowi pakować resztki pikniku. Okruchy chleba i pasztecików rzuciła kaczkom, które pochłaniały je z kwakaniem, przepychając się jedna przez drugą. Amy śmiała się, obserwując je, podczas gdy kapitan wkładał żakiet. Na koniec zaniósł ją do łodzi, sam wskoczył do środka i powiosłował ku nabrzeżu. Na drodze z nabrzeża do dworu napotkali zgiętą wdowę Twitch, dźwigającą worek z zebranymi ziołami. - Dzień dobry, panienko Amy. Widzę, że ma pani dzielnego dżentelmena u boku. - To kapitan Drymore. Zamieszkał w Lodge. - Wiem. Szuka tam spokoju ducha.

- Powiedzcie mi coś, o czym nie wiem, dobra kobieto - odezwał się ze śmiechem James. - Sam się pan dowie, gdy przestanie szukać. - Wezmę to pod uwagę. - To samo dotyczy mnie? - zapytała Amy. - Panienki przypadek jest inny. Musi panienka odnaleźć coś, co zgubiła. - Stara wyciągnęła gałązkę z wiązki, którą trzymała w rękach i ofiarowała ją Amy. - To rozmaryn. Służy odświeżeniu pamięci. Niech go panienka włoży przed zaśnięciem pod poduszkę. - Dziękuję. To rzeczywiście przywróci mi pamięć? - Okaże się, nie daję gwarancji. - Założę się, że to na nic - orzekł James, gdy się oddalili. - Ona nie myślała o niczym złym.

R

- Nie, ale zło może się przytrafić bez jej udziału.

L T

- Twierdzi pan, że przywrócenie pamięci może mi zaszkodzić? A może też i innym ludziom?

- Kto wie. Wdowa trafiła w sedno. Niekiedy znajdujemy coś wtedy, gdy przestajemy tego szukać. Już mi się to zdarzało. Kiedy gubiłem sprzączkę albo inną podobną rzecz, odnajdywała się, gdy postanawiałem użyć innej. Nie doświadczyła pani tego? - Często. - Słowa tej kobiety wcale nie są dziwne, lecz i nie dowodzą, że posiada ona dar widzenia przyszłości. - Chwycił Amy pod rękę. - Naprawdę powinniśmy się pospieszyć. Chmurzy się i to jest coś, o czym poczciwa wdowa nas nie uprzedziła. Zaczęło padać, ale oni byli już na zwodzonym moście. Przebiegli ostatnie jardy przez dziedziniec, a kiedy wpadli do holu, za ich plecami rozległ się głośny grzmot. - Powinien pan przeczekać burzę - powiedziała Amy. - Poszukajmy ciotek. Panny Hardwick poparły propozycję siostrzenicy, a ponieważ zbliżała się pora obiadu, dodano dla Jamesa dodatkowe nakrycie na stole. - Jak było na rozlewisku? - zaczęła rozmowę Harriet, przekazując Jamesowi wazę z zupą.

- Nadzwyczajnie. - A ile kaczek pan ustrzelił? - Żadnej - wtrąciła ze śmiechem Amy. - Kapitan nie chciał zakłócać ciszy. - Tego bym się spodziewała raczej po naszej siostrzenicy - skomentowała Harriet. Ona ma miękkie serce. Mężczyzna, na dodatek wojskowy, który nie chce spłoszyć kaczek, to wypadek zaiste szczególny. Gdyby wszyscy byli tacy, wokół zapanowałby głód. - Akceptuję przyganę - uśmiechnął się z przymusem James - i obiecuję poprawę. Następnym razem przyniosę tuzin kaczek. - Mam nadzieję, że nie - odezwała się Amy. - To takie piękne ptaki. - A ty spędziłaś miło czas? - zapytała siostrzenicę Matilda. - Naturalnie. Przybiliśmy do brzegu w pięknym miejscu po drugiej stronie rozlewiska i siedzieliśmy w cieniu kwitnącego głogu. Ja rysowałam, a kapitan drzemał. - Nie drzemałem - zaprotestował. - Rozmyślałem i obserwowałem, jak pani rysuje.

R

- Amy jest utalentowana - orzekła Matilda. - Nie wiem, jakim artystą był jej mąż,

L T

bo nigdy nie widziałam żadnej pracy, wątpię jednak, żeby był od niej lepszy. Co rysowałaś?

- Rozlewisko, niebo i kapitana w łodzi. - Po obiedzie pokażesz nam rysunek.

- W drodze powrotnej spotkaliśmy wdowę Twitch. Powiedziała, że powinnam starać się odzyskać pamięć, i dała mi gałązkę rozmarynu do włożenia pod poduszkę. Zaś kapitanowi radziła przestać szukać spokoju ducha, ponieważ odzyska go dopiero wtedy, gdy przestanie szukać. - Czysty nonsens - stwierdził James. - Mój duch żyje w spokoju, zwłaszcza tutaj, w towarzystwie dobrych przyjaciół, którzy mnie przyjmują wręcz po królewsku. - Dziękujemy - odezwały się damy. Po obiedzie panny Hardwick wycofały się do swoich pokojów na drzemkę, a ponieważ ciągle padało, Amy zaproponowała kapitanowi obejrzenie dworu. - O ile nie ma pan nic lepszego do roboty - dodała. James widział bawialnię, jadalnię i rozległy hol z poczerniałymi ze starości dębowymi schodami, był więc ciekaw, jak wygląda reszta domostwa. Zdziwiła go liczba sto-

sunkowo niewielkich pokojów, których przeznaczenia trudno było nieraz odgadnąć. Jeden służył zapewne jako prywatna bawialnia dla pań, drugi z całą pewnością jako biblioteka, o czym świadczyły półki ze starymi księgami, jeszcze inny prawdopodobnie jako składzik. Zaintrygowało go szczególnie pomieszczenie zagracone kurtkami i pelerynami, butami z cholewami i karabinami, z których nie strzelano od wielu lat. W narożniku znajdowały się spiralne schody wiodące do piwnicy, w której przechowywano wina i przetwory domowe. W piwnicy odkryli niskie drzwi. Amy otworzyła je, ujawniając niszę wyglądającą tak, jakby została wydrążona w zewnętrznym murze. - Księża skrytka - oznajmiła. - Tak mi przynajmniej mówiono. - Albo dawna wygódka. Wątpię, by do księżej skrytki prowadziły tak widoczne drzwi. - Może i tak. Drzwi dałoby się ukryć, zastawiając jakimś ciężkim meblem, nie sądzi pan?

R

- Możliwe, tylko że wtedy ten biedak za drzwiami nie miałby czym oddychać.

L T

Amy zaprowadziła kapitana na górę. Po cichu minęła sypialnie ciotek i zatrzymała się przed kolejnymi drzwiami.

- To mój pokój - wyjaśniła i ruszyła dalej. - Tutaj są pokoje gościnne, a na końcu korytarza znajduje się klatka schodowa, wiodąca do pomieszczeń dla służby na dole i na wyższe piętro, którego nie używamy, ale z okien pokojów rozciąga się piękny widok. Chce pan zobaczyć? - Niech pani prowadzi. Kamienna klatka schodowa mieściła się w jednej z narożnych wież i miała wąskie, szczelinowe okna, służące zapewne do ostrzeliwania terenu z broni palnej bądź w przeszłości z łuków. Całe domostwo przypominało zamek obronny, chociaż było zbudowane z cegły, nie z kamienia. Na szczycie wieży znajdowało się pomieszczenie z oknami wychodzącymi na cztery strony świata. Widać było stamtąd okrągłą wieżę obserwacyjną na skraju posiadłości, a po drugiej stronie dach Lodge, częściowo przesłonięty drzewami. - Nie chciałbym dowodzić atakiem na tę fortecę - zauważył kapitan. - Oblegający są widoczni na mile, a poza rzadkim zagajnikiem nie ma żadnej osłony. Jedynym sposobem pokonania obrońców byłoby wzięcie ich głodem.

- Tak też bywało w przeszłości. - Zaciekawia mnie pani. Zejdziemy do biblioteki? Podejrzewam, że są tam dokumenty, które mogą rzucić więcej światła na historię tego domostwa. W bibliotece Amy znalazła na biurku klucz do szafy wypełnionej zrolowanymi dokumentami. Porozkładali je na podłodze i studiowali na klęczkach. Wśród papierów była pożółkła ze starości karta z epoki elżbietańskiej, której James nie chciał rozwijać, by jej nie zniszczyć. Zainteresowały go nowsze dokumenty, z których wynikało, że podczas wojny domowej toczonej w ubiegłym stuleciu właściciele majątku opowiedzieli się po stronie królewskiej. Sir Charles Hardwick był nawet z tego powodu więziony przez zwolenników Cromwella, ale nie stanął przed sądem. Odzyskał wolność i włości po restauracji monarchii, kiedy do kraju wrócił Karol II i objął tron po ściętym na szafocie ojcu. - Niedawną rebelię jakobitów wywołał bratanek Karola Drugiego - zauważył James.

L T

- Mówi się, że rebelia rozgorzeje na nowo.

R

- Młodszy Pretendent nie ma dość pieniędzy, ludzi i broni, by dokonać inwazji. Moim zdaniem, to tylko plotki.

- Czy to może mieć związek z utratą przez mnie pamięci? Jak pan sądzi? - zaniepokoiła się nagle Amy. - Wszyscy twierdzą, że miałam kłopoty w Londynie, a tutaj przyjechałam w odwiedziny. Załóżmy jednak, że przybyłam tu z innego, bardziej złowieszczego powodu. - Jestem przekonany, że to fantazja. - Możliwe. Jednak wdowa Twitch miała rację. Muszę się tego dowiedzieć. - Proszę więc włożyć gałązkę rozmarynu pod poduszkę. - Pan żartuje! - Tak, bo nie wierzę w przepowiednie i wróżby. Co za pomysł, że mogłaby pani mieć coś wspólnego z jakobitami. Czysta fantazja! - Ma pan rację. - Zmartwiona mina znikła z twarzy Amy. - Ciotka Harriet uważa, że mam wybujałą wyobraźnię. Włóżmy te papiery do szafy i chodźmy stąd. Chyba przestało padać.

Wyszli do ogrodu, gdzie podziwiali świeżość trawy i piękno roślin. Po spacerze James wziął pozostawioną w holu strzelbę i udał się do Lodge. Amy patrzyła, jak odchodził, zastanawiając się, co mogła znaczyć rada wdowy Twitch, adresowana do kapitana. Uświadomiła sobie, że w czasie pierwszego spotkania kapitan wspominał, że czegoś szuka. Amy wróciła do domu, sięgnęła po swój rysunek i zaczęła mu się uważnie przyglądać. Tak, w twarzy kapitana było coś, co świadczyło o tym, że zaprzątają go inne sprawy niż ustrzelenie kilku kaczek. To coś musiało mieć związek z Highbeck, dlaczego bowiem przyjechałby do tej zabitej deskami dziury? Wspominał o rebelii jakobitów, do której doszło pięć lat temu, ale rebelia należała do przeszłości. Zapewne doświadczenie tych, którzy znaleźli się na obszarze objętym rebelią musiało być przerażające, lecz nie rozlała się ona dalej na południe niż do Wash. Musiałam wtedy przebywać w Highbeck, ponieważ było to przed zamążpójściem, uznała Amy, lecz tego nie pamiętam.

R

Pogładziła palcem wizerunek kapitana, jakby to była prawdziwa twarz, z krwi i

L T

kości, i zadrżała. Polubiła tego człowieka, nawet bardzo. Szkoda, że nie może mu pomóc pozbyć się smutku, przezierającego poprzez pozornie pogodne oblicze. Tej nocy nawiedził ją koszmarny sen, bardziej sugestywny niż poprzednie. Znajdowała się w jakimś pokoju i wyglądała przez okno, szukając kogoś. Za jej plecami leżała torba pełna złotych i srebrnych monet oraz lśniących klejnotów, a na wierzchu złowrogo wyglądający nóż. W pokoju znajdował się nieznajomy, a ona czuła się zagrożona. Złapał ją za ramiona i zaczął nią potrząsać. Potrząsał nią i wołał: „Gdzie to jest?". Przerażona sięgnęła po nóż i uniosła go nad głowę. W tym momencie obudziła się. Siedziała na łóżku omotana jego zasłonami. Po policzku spływały jej łzy, a prawa dłoń była zaciśnięta, jakby rzeczywiście trzymała nóż. Czyżby śniła o czymś, co rzeczywiście się wydarzyło? Czy użyła noża? Zabiła nim owego mężczyznę i uciekła, szukając schronienia w Blackfen Manor? Czy dlatego żyła w strachu przed zemstą? Czy ci dwaj napotkani w miasteczku i w zagajniku mężczyźni wiedzą o tym? Czy śledzili ją, bo chcą się zemścić, czy ją szantażować? Poza nią nikt ich nie widział, więc może tylko się jej przyśnili? Nie mogła się wyzbyć przekonania, że jej

przeszłość kryła coś złego. Czy była złą osobą? Czy popełniła uczynek tak straszny, że wyparła go na zawsze z pamięci? Rozprostowała pięść, spodziewając się, że będzie zbroczona krwią, lecz oczywiście nie była. Sięgnęła pod poduszkę, wyciągnęła spod niej gałązkę rozmarynu i odrzuciła ją tak daleko, jak zdołała. Próbowała znowu zasnąć. Bezskutecznie. Przewracała się z boku na bok i marzyła o tym, żeby znaleźć się w ramionach Jamesa, który by ją pocieszył i zapewnił, że się nią zaopiekuje. Uprzytomniła sobie, że ciągle o nim myśli, o jego przystojnej męskiej sylwetce, ciepłym uśmiechu, dobrotliwych żartach. Po meczącej nocy wreszcie przyszedł poranek. Amy ubrała się i wyszła na dziedziniec, lecz nie ośmieliła się pójść poza zwodzony most. Spacerowała, aż usłyszała, że w kuchni zrobił się ruch. Wróciła do domu, aby pomóc kucharce przygotować tace ze śniadaniem dla ciotek, po czym sama zjadła cokolwiek i niespokojnie snuła się po domu, nie mogąc się doczekać panien Hardwick. Groza nocnego koszmaru, choć przyblakła,

R

wisiała nad nią jak chmura, którą narysowała nad rozlewiskiem.

L T

Pierwsza zjawiła się na dole Harriet. Zdziwiła się, że Amy wstała tak wcześnie, po czym natychmiast zniknęła w kuchni, by omówić z kucharką całodzienne menu. Dopiero po zejściu ciotki Matildy nadarzyła się sposobność porozmawiania we trójkę. - Dlaczego wstałaś tak wcześnie, Amy? - zapytała Harriet. - Nie mogłaś spać? - Miałam straszny sen, po którym na próżno usiłowałam zasnąć. - Nie powinnaś jeść tyle sera na kolację - orzekła Harriet. - To nie z powodu sera - powiedziała lekko urażona Amy. - Więc z jakiego? Nie mów, że włożyłaś rozmaryn pod poduszkę? Co za głupota! - Co ci się przyśniło? - zainteresowała się Matilda. Amy opowiedziała sen. Matilda zakryła dłonią usta, by stłumić okrzyk przerażenia. Harriet westchnęła ciężko i oznajmiła, że jak spotka wdowę Twitch, to powie jej parę słów do słuchu. - W tym musi być ziarno prawdy - zauważyła Amy. - Takie sny nie biorą się znikąd. Czy użyłam noża? Jestem zbrodniarką? Może jestem poszukiwana? Jeśli tak, to wystawiam was na zarzut pomagania mi w ukrywaniu się przed aresztowaniem.

- Jak żyję, nie słyszałam podobnych bredni - stwierdziła Harriet, a ponieważ w drzwiach stanął lokaj i zaanonsował przybycie kapitana Drymore'a, nakazała wpuszczać go co prędzej. - Zobaczymy, co kapitan powie na temat snu - dodała. James wszedł i ukłonił się wszystkim paniom po kolei. Zauważył, że Harriet miała zaciśnięte usta, Matilda rozpalony wzrok, zaś Amy była tak niespokojna jak wtedy, kiedy spotkał ją po raz pierwszy. - Co się stało? Znowu widziała pani tych dwóch? - Nie - odpowiedziała za Amy Harriet. - Nasza siostrzenica miała niespokojną noc. - To był tylko zły sen - wyjaśniła Amy. - Proszę usiąść, kapitanie. Zapominamy o dobrych manierach. - Czy to znaczy, że pani coś sobie przypomniała? - zapytał, zajmując miejsce na krześle. - Nie wiem. Jeśli to wspomnienie, to było tak okropne, że nic dziwnego, że wolałabym o nim zapomnieć.

L T

R

- Wspomnienie, dobre sobie! - odezwała się Harriet. - Bardziej prawdopodobne, że najadłaś się za dużo sera przed pójściem spać. Amy prześladuje niemądre podejrzenie, że popełniła straszny czyn i zostanie za to ukarana.

- Proszę mi wszystko opowiedzieć. - Kapitan zwrócił się łagodnym tonem do Amy. - Naturalnie, pod warunkiem, że nie sprawi to pani przykrości. Amy spełniła prośbę kapitana i uznała, że w jego obecności senny koszmar stracił przerażającą wymowę. - Proszę mnie zapewnić, że to nie zdarzyło się naprawdę - poprosiła - że nie użyłam noża i nie jestem zbrodniarką. - Jestem o tym przekonany. Przecież nie przyśniło się pani, że użyła noża, prawda? - Nie... - W jej głosie dało się słyszeć wahanie. - Otóż to. - Siostrzenica od dawna cierpi na przerost wyobraźni - orzekła Harriet. - Teraz mamy tego najlepszy dowód. Co wyczytałaś w książkach, dziecko? - Nic. Oglądałam dokumenty dotyczące konfiskaty domu za czasów Cromwella i jego zwrotu po powrocie na tron króla Karola.

- To miało miejsce sto lat temu i z pewnością nie mogło stać się powodem złych snów - uznała panna Hardwick. - Rozmawialiśmy jednak o rebelii jakobitów i o możliwości ponownej inwazji księcia Charliego. - My? - Tak. Wraz z kapitanem przejrzeliśmy dokumenty podczas waszej wczorajszej poobiedniej drzemki. Może nie powinnam myszkować - zreflektowała się Amy. - Nie mamy nic do ukrycia. - Zastanawiam się - zabrał głos James - czy należy zabiegać o przywrócenie pamięć pani Macdonald. Być może lepiej nie budzić licha. Uwaga ta przekonała Amy, że kapitan wie więcej, niż ujawnił, i że nie są to dobre wiadomości. Co naprawdę sprowadziło Jamesa Drymore'a do Highbeck? I kim są ci dwaj mężczyźni, których widziała? Amy poczuła się tak, jakby zaciskała się wokół niej pętla. Zabrakło jej powietrza.

L T

R

- Muszę wyjść na zewnątrz - oznajmiła i wstała.

- Proszę jej towarzyszyć, kapitanie - powiedziała Matilda. - Trzeba jej dodać otuchy. Dam głowę, że nie zrobiła nic złego, i pan musi ją o tym przekonać. James dogonił Amy na zwodzonym moście. - Dokąd pani idzie?

- Nie wiem. - Odwróciła się do niego twarzą. - Może do wdowy Twitch. Tak, do niej. Muszę z nią porozmawiać. - Niech pani tego nie robi. Jestem przekonany, że pani sen był skutkiem zupełnie niezwiązanych ze sobą spraw. Przestraszyli panią dwaj mężczyźni w lasku wdowa Twitch naopowiadała bzdur, potem rozmawialiśmy o oblężeniu i jakobitach, a podczas pikniku narysowała pani groźną burzową chmurę. Wszystko razem wywołało bezsensowny sen. - Chciałabym, żeby tak było. - Właśnie tak jest. Teraz, moja droga, proszę przestać o tym myśleć i podpowiedzieć mi, jak rozwiesić obrazki. Musimy zostawić miejsce na pani rysunek, Oczywiście, jeśli będzie pani tak miła i podaruje mi go.

- Nie jest na tyle dobry, by go wieszać - odparła Amy, ale się uśmiechnęła. - Ależ z całą pewnością jest. Proszę tylko bardziej wyeksponować chmurę z twarzą cherubina. Idziemy do Lodge? - Z przyjemnością. Podał jej ramię, przeszli razem przez most i skierowali się ku zagajnikowi. - Pani to mój dobry domowy duszek - odezwał się pieszczotliwie James. - Bez pani Lodge byłoby tylko pustymi czterema ścianami. - Jest pan bardzo miły - odrzekła Amy, zastanawiając się, po co to powiedział. Jeśli chciał, żeby poczuła się lepiej, to osiągnął cel. - Kiedy czuję się niepewnie, pan dodaje mi odwagi. - Cieszę się. - Nie powinien pan pozwolić, by moje problemy odwróciły pańską uwagę od własnych spraw.

R

James poczuł nagły przypływ poczucia winy, że nie szuka zabójców żony. Dawniej

L T

nic nie odwiodłoby go Z drogi zemsty, a ostatnio jego zapał osłabł. Czy z powodu Amy? - Co się odwlecze, to nie uciecze. Zajmę się moimi sprawami we właściwym czasie.

- Zechce mi pan o nich opowiedzieć? - Może kiedyś.

Podał ramię wyraźnie odprężonej Amy, i tak dotarli do Lodge. Kapitan zdawał sobie sprawę z tego, że pewnego dnia pani Macdonald odzyska pamięć. Obawiał się, że wówczas jej cierpnie okaże się jeszcze trudniejsze do zniesienia.

Rozdział piąty - Panno Hardwick, przyszedł niejaki pan Martin Gotobed - zameldował lokaj. - Kto to? - zapytała Harriet, przerywając rozmowę, którą prowadziła z siostrą na temat nadesłanego listu od prawnika. - Wygląda na dżentelmena, proszę pani. Ma na sobie brązowy jedwabny żakiet z perłowymi guzikami, obcisłe spodnie do kolan i buty ze srebrnymi klamerkami i czerwonymi obcasami. Nosi perukę i cały jest obwieszony biżuterią, trudno orzec, czy prawdziwą. Panny Hardwick uśmiechnęły się. Pochylona nad szkicem Amy również rozchyliła wargi w uśmiechu. Lokaj Johnson szczycił się swoim zmysłem obserwacyjnym. - Powiedział, w jakiej sprawie? - Nie, proszę pani. Twierdzi, że przybywa z polecenia. - W takim razie wprowadź go.

L T

R

Starsze panie zdążyły odłożyć korespondencję, wygładzić spódnice i poprawić peruczki, zanim do salonu wkroczył nieznajomy, trzymając pod pachą trójgraniasty kapelusz. Po chwili zgiął się w eleganckim ukłonie. - Szanowne panie, sługa uniżony.

- Czemu zawdzięczamy pańską wizytę? - zapytała Harriet. - Podróżuję po tej części kraju, a ponieważ słyszałem, że Blackfen Manor jest wyjątkowym przykładem rezydencji w stylu Tudorów, stawiam się, licząc na to, że wyświadczą mi panie honor i pokażą dom. Mam nadzieję, że nie zakłócam paniom spokoju. - Nie zakłóca pan, ale od kogo słyszał pan o Blackfen Manor? - zaciekawiła się Harriet. - Od pana Duncana Macdonalda. - Co takiego?! - wykrzyknęła Amy, w podniecaniu upuszczając na podłogę ołówek, który potoczył się do stóp gościa. Ów schylił się, podniósł go i wręczył Amy. - Rozmawiał pan z nim? - Owszem. Jesteśmy dobrymi znajomymi. - Kiedy pan z nim rozmawiał? Gdzie on jest? Czy się tu wybiera?

- Jeśli chodzi o ostatnie pytanie, to odpowiedź brzmi: Nie wiem. Nie mam pojęcia, gdzie przebywa pan Macdonald. Widziałem się z nim... niech pomyślę kiedy to było... Amy wydawało się, że przybyły droczy się z nią i nie podobało się jej to. - Wydaje mi się, że przed trzema miesiącami. Może trochę wcześniej lub później. Trudno dokładnie określić. - Czy on jest zdrowy? Co panu mówił? Wspominał o mnie? Jestem jego żoną. - Domyśliłem się na podstawie jego opisu. Wspomniał, że prawdopodobnie panią tu spotkam, i prosił, by przekazać pani wyrazy jego dozgonnego przywiązania. - Dlaczego sam nie przyjechał? Jest chory? - gorączkowała się Amy. - Nie cieszył się najlepszym zdrowiem, proszę pani. - Co mu było? - Hm... myślę, że pani to wie. - Nie... - Amy zawahała się.

R

Nie zamierzała obdarzać zaufaniem obcego człowieka i opowiadać mu o swoich

L T

problemach. Musiała jednak się dowiedzieć, co porabia jej mąż. - Nasza siostrzenica nie czuła się najlepiej - pospieszyła jej z pomocą Harriet. Odbywa u nas rekonwalescencję. Jeśli ma pan wiadomości o panu Macdonaldzie, to proszę je nam przekazać.

- Obaj przebywaliśmy w szpitalu. On z powodu rany zadanej nożem. Amy wydała cichy okrzyk i bez przytomności osunęła się na podłogę. W zamieszaniu, które nastąpiło, Gotobed wycofał się pospiesznie ku drzwiom, obiecując, że wróci w bardziej odpowiedniej chwili. Panny Hardwick nie zwracały na niego uwagi, zajęte Amy. Wymachiwały jej przed twarzą wachlarzami i wołały, by się ocknęła. Gotobed zdążył wyjść, gdy pojawił się kapitan Drymore. Frontowe drzwi stały otworem, a z bawialni dochodziły okrzyki zaniepokojenia. James pospieszył tam, nie czekając, aż zostanie zameldowany. Amy leżała na podłodze, obok klęczały jej ciotki. Wokół bezradnie krążyła pokojówka Susan. - Co się stało? - Przestraszony kapitan podbiegł do leżącej nieruchomo Amy.

- Zemdlała, usłyszawszy, co powiedział o Duncanie pan Gotobed - wyjaśniła Harriet. - Trzeba ją położyć do łóżka i zawołać doktora, ale nie mamy siły jej podnieść. - W tym momencie zauważyła Susan i poleciła jej: - Biegnij po Johnsona. - Nie ma potrzeby. - James bez wysiłku uniósł Amy z podłogi - ja ją zaniosę. Starsze panie były zbyt zdenerwowane, żeby protestować. Podążyły na piętro za kapitanem. James ostrożnie złożył Amy na łóżku. Zaczęła się poruszać, a z jej ust wydobył się stłumiony jęk. - Proszę zachować spokój - ostrzegł James. - Przeżyła pani szok. - Ten człowiek... - Już go nie ma - wtrąciła Harriet. - Poszedł! Och, nie! - Amy próbowała się podnieść, ale James delikatnie ją przytrzymał w pozycji leżącej. - Muszę z nim porozmawiać! Muszę się dowiedzieć... - Urwała.

R

Czy naprawdę chciała uzyskać potwierdzenie, że ugodziła męża nożem? Bardzo go

L T

zraniła? Kto zawiózł go do szpitala i którego? Ciągle tam leży czy już wyszedł? Nic dziwnego, że nie chciał się z nią zobaczyć. Z drugiej strony, przesłał wyrazy dozgonnego przywiązania przez pana Gotobeda. Kim on jest? Zamierza wydać ją w ręce sprawiedliwości?

- Gdybym wiedziała, co usłyszymy od tego człowieka, nie wpuściłabym go za próg - oznajmiła Harriet. - Nie pozwolę na to, żeby kręcili się tu obcy ludzie i doprowadzali siostrzenicę do takiego stanu. - Kto to był? - zapytał James. - Twierdził, że nazywa się Martin Gotobed - odezwała się Matilda, która siedziała przy łóżku, trzymając Amy za rękę. - Opowiadał, że podróżuje po kraju i chce obejrzeć nasz dwór. Ludzie często nas odwiedzają i proszą o oprowadzenie po Blackfen Manor. Kiedy powiedział, że przybywa z rekomendacji Duncana, wytrącił Amy z równowagi. James spojrzał na Amy. - Zna pani tego dżentelmena? - zapytał.

- Nie sądzę... Właściwie nie wiem. Wyjaśnił, że rozpoznał mnie na podstawie opisu męża. - Nie wierzę w ani jedno jego słowo - oznajmiła Harriet. - Susan przyniesie ci coś z apteczki kucharki i odpoczywaj - zwróciła się do siostrzenicy. - Jak mogę odpoczywać? W głowie aż huczy mi od pytań. Muszę z nim porozmawiać... - Za pozwoleniem, spotkam się z nim w pani imieniu - zaproponował James. - I opowie mi pan wszystko, czego się od niego dowie? - Droga pani, ja nie kłamię - oznajmił z godnością James. - Przepraszam - zmitygowała się Amy. - Nie jestem sobą. - Dlatego powinnaś odpocząć - orzekła Harriet. - Chodźmy, kapitanie, zostawmy ją z Matildą. Zeszli do bawialni, chociaż James wolałby porozmawiać z panią Macdonald. Od-

R

niósł wrażenie, że ona się boi, podobnie jak podczas podróży dyliżansem. Czyżby odzyskała pamięć?

L T

- Idąc tu, minąłem na zwodzonym mości jakiegoś fircyka. Przypuszczam, że to był ów Gotobed. - Tak.

- Proszę mi powiedzieć, co wytrąciło z równowagi panią Macdonald? - Amy zemdlała, gdy ten jegomość wspomniał, że Duncan został raniony nożem. Po tym koszmarnym śnie i tak była prawie przekonana, że użyła owego noża, a tu zjawia się ktoś, kto to potwierdza... Czy można się dziwić, że biedne dziecko zemdlało? James zamyślił się. Amy była mocno przestraszona, kiedy ją spotkał po raz pierwszy, później nieraz wykazywała nadmierną nerwowość. Poza tym bała się, że jest śledzona. Stan jej londyńskiego domu świadczył o tym, że doszło tam do przemocy. Czyżby w skrajnej sytuacji rzeczywiście śmiertelnie ugodziła nożem męża? - Nie, w żadnym wypadku - zgodził się. - Myśli pani, że mogłaby użyć noża w sytuacji zagrożenia życia lub w skrajnej desperacji? - Kapitanie, jak pan może! - oburzyła się Harriet i James nie miał jej tego za złe. Kochała siostrzenicę i trudno jej było uwierzyć, że mogłaby ona zrobić coś złego. - Za-

pewne poznał pan naszą krewną dostatecznie dobrze, by wykluczyć możliwość popełnienia przez nią jakiejkolwiek niegodziwości. - Proszę wybaczyć. Po prostu wcieliłem się w rolę adwokata diabła. - Może byłoby lepiej, gdyby praktykował pan te metody wobec pana Gotobeda. Przypuszczam, że zatrzymał się w gospodzie Pod Królewskim Herbem. Zapowiedział, że odwiedzi nas ponownie, ale nie wpuszczę go za próg. Amy coraz lepiej się czuła. Za nic w świecie nie dopuszczę do pogorszenia jej stanu. - Zrobię to i, za pani pozwoleniem, wpadnę do pań jutro. Skłonił się i ruszył ku wyjściu. W drzwiach dogonił go głos Harriet: - Kapitanie, stał się pan lojalnym przyjacielem naszej rodziny. Chciałabym wszak przypomnieć panu, że został pan zatrudniony przez lorda Trenthama do ustalenia miejsca pobytu Duncana Macdonalda i wyjaśnienia, dlaczego Amy wybrała się do nas w dziwnych okolicznościach. Do tej pory nie byłam szczególnie zainteresowana jego odnalezie-

R

niem, ale zmieniłam zdanie. Musimy dotrzeć do prawdy tak szybko, jak to możliwe. Za

L T

grosz nie ufam Martinowi Gotobedowi.

James nie uważał się za zatrudnionego, ponieważ odmówił przyjęcia wynagrodzenia od lorda Trenthama, jednak skinął głową na znak zgody i wyszedł. Panna Hardwick przypomniała mu o jego obowiązku. Nie przybył tu, by mile spędzać czas w towarzystwie ładnej, młodej damy, zabierać jej na zakupy i na pikniki, lecz aby rozwikłać związaną z nią zagadkę. W drodze do Lodge gorączkowo rozmyślał. Amy była tak łagodna i wrażliwa, że nie potrafiłaby skrzywdzić zwierzęcia, a co dopiero człowieka. Ucieszyła się, gdy zdecydował, że nie będzie strzelał do kaczek. Ile współczucia okazała biednemu, głodnemu urwisowi! Czy w sytuacji skrajnej mogłaby rzucić się z nożem na męża? Doszedł do wniosku, że nie. Postanowił, że to udowodni i przywróci jej spokój ducha. Zastanawiał się także nad tym, czy pomóc Amy odzyskać pamięć, czy raczej ustalić, co stało się z jej mężem? Szkoda, że Sam jeszcze nie przyjechał z Londynu. Mógłby przywieźć pomocne informacje. James nie miał wieści od służącego od czasu przybycia wozu z rzeczami. Sam nie był wykształcony, pisanie listów nie przy-

chodziło mu łatwo. To oczywiste, że nie poprosiłby nikogo o napisanie listu, gdyby miał do przekazania wieści, których wolałby nikomu obcemu nie ujawnić. James wyruszył do gospody po zjedzeniu obiadu w samotności, zamiast jak do tej pory z paniami we dworze. Z tego co słyszał, spodziewał się, że nowo przybyłego łatwo będzie rozpoznać. I rzeczywiście, Martin Gotobed siedział w otoczeniu miejscowych, którzy raczyli się talerzem gorącej zupy po całym dniu ciężkiej pracy i, ku ich uciesze, pysznił się przed nimi jak paw. Było jasne, że stawiał im piwo, licząc na to, że rozwiążą się im języki. James uśmiechnął się pod nosem. Najwyraźniej Gotobed nie pochodził z tej części kraju, inaczej wiedziałby, że tutejsi mieszkańcy są wyjątkowo małomówni. James podszedł do stołu, a ponieważ był już znany w Highbeck, niektórzy witali się z nim i zapraszali do towarzystwa. - Jest tu pan Martin Gotobed, kapitanie - zachęcał Dusty Green, młynarz. - Dopiero co przyjechał z Londynu.

R

- Kapitan Drymore, do usług - skłonił się James.

L T

Gotobed kiwnął na oberżystę, by podał kolejne kufle piwa. Siedzący przy stole rozsunęli się, by zrobić miejsce dla Jamesa.

- Napije się pan ze mną, kapitanie? - zapytał Gotobed. - Tak, dziękuję. - Skąd się pan wziął?

- Jestem obieżyświatem. Podróżuję. - Gdzieś musiała się zacząć ta podróż. - Moje życie zaczęło się w Hertfordshire. Tam upłynęło mi dzieciństwo i młodzieńcze lata. Czy taka odpowiedź zadowala pana? - Owszem. - A pan skąd wyruszył? - spytał James, - Z pewnego domu przy Piccadilly. Ja także podróżowałem, ale nie ma to jak zielony angielski krajobraz i wesoła kompania rodaków. Nie trzeba lepszej zachęty, by zamieszkać na stałe. - Zamierza pan tu osiąść? - Szukam domu w tej okolicy - potwierdził Gotobed.

- Dlaczego tutaj? - A dlaczego nie? Tak samo dobre miejsce jak każde inne, a może nawet lepsze, gdyż ludzie są tu przyjaźni - dodał, uśmiechając się do zgromadzonych przy stole. - Kapitan przeniósł się do Lodge - oznajmił kowal George Merryweather, potężny mężczyzna o muskularnych ramionach. - Dokąd? - Do Lodge położonego na terenie majątku naszych dziedziczek. - Ach, teraz sobie przypominam. Minęliśmy się, gdy wychodziłem z dworu. - Tak. Obawiam się, że swoją wizytą wywołał pan zamieszanie. - Niezamierzone, drogi panie. Sądziłem, że pozdrowienia od męża uradują panią Macdonald. - Kiedy i gdzie go pan spotkał? Gotobed spojrzał bacznie na Jamesa, który zreflektował się, że był zanadto obcesowy. Te obawy potwierdziły się, gdy usłyszał: - A co to pana obchodzi?

L T

R

- Jestem przyjacielem rodziny, na którego nałożono obowiązek troszczenia się o panie, zwłaszcza o panią Macdonald. - Doprawdy?

Była w tym wyraźna nuta insynuacji. James udał, że niczego nie zauważył. - Gdzie jest jej mąż? - Do tej pory zdążyła już, jak sądzę, przykryć go ziemia. - Nie żyje? Skonsternowany James stwierdził ze wstydem, że poczuł ulgę ze względu na Amy. Po chwili przyszło zastanowienie. Jeżeli ten człowiek zmarł od ran, to kto mu je zadał? - Był śmiertelnie ranny - oznajmił Gotobed. - Kto go zranił? - Kto może to wiedzieć? Nie mówił. - Słowom towarzyszyło wzruszenie ramion. - Ale opowiadał o żonie. - Nasze łóżka sąsiadowały ze sobą, a ponieważ nudziliśmy się, nic dziwnego, że rozmawialiśmy.

- Nie zwierzył się panu, kto go zranił? - Nie naciskałem. - Przekazał pozdrowienia dla żony. - Nie, ale myślałem, że to ją ucieszy. James się zmartwił. Najwyraźniej Macdonald powiedział wystarczająco wiele, by Gotobed mógł odnaleźć jego żonę. Tylko po co? Co jeszcze wiedział Gotobed? Czy Amy go nie znała? A może znała, ale w obecnym stanie nie mogła sobie tego przypomnieć? James dopił piwo, pożegnał się i wrócił do Lodge. Nie uzyskał informacji na temat tego, co działo się z Amy, zanim wsiadła do dyliżansu. Dowiedział się jednak, że z jakiegoś nieznanego, a jednak wystarczająco ważnego powodu Gotobed znalazł się w jej pobliżu. Zresztą nie tylko on - byli jeszcze ci dwaj, którzy ją śledzili. James nie mógł mieć pewności, że Duncan Macdonald nie żyje, jak utrzymywał Gotobed. Jeśli wkrótce Sam nie wróci z Londynu, on wybierze się tam osobiście się o tym przekonać.

L T

R

Następnego ranka udał się do dworu o wiele wcześniej, niż pozwalała na to grzeczność. Nie zapomniał bowiem o upomnieniu ze strony panny Hardwick, która ponagliła go do działania.

Otworzył mu Johnson i natychmiast zaprowadził go do niewielkiej bawialni na tyłach domu, gdzie James zastał Amy. Była sama, na kolanach rozłożyła szkicownik, w dłoni trzymała ołówek, ale najwyraźniej nie była zajęta rysowaniem. Chyba nie usłyszała, jak wszedł, bo aż podskoczyła, gdy dyskretnie odkaszlnął. - Przestraszył mnie pan, kapitanie! - Przepraszam! - ukłonił się. - Jeśli nie życzy sobie pani, bym jej przeszkadzał, to wyjdę. - Jestem w stanie takiego zamętu, że nie może mi pan zaszkodzić. Proszę usiąść. - Rozumiem. - Znalazł krzesło i postawił je blisko Amy, po czym usiadł. - Widzę, że kończy pani dla mnie rysunek. - Tak, ale wątpię, czy pan go zechce po tym, co zdarzyło się wczoraj. - A co to ma wspólnego ze mną? - Rzucił okiem na rysunek.

Okrągła, roześmiana buzia cherubinka miała rysy urwisa Joe Pottona. Jego skrzydełka rozmywały się w otaczającej go chmurce. - Wszystko. Jedna chmura groźna, druga pogodna; patrzą, co robimy. Myślę, że ta groźna bierze przewagę. - Na pewno nie - zaoponował spokojnie. - Wczoraj przeżyłam szok... - Wiem. Czy to pomogło pani odzyskać pamięć? - Nie. Jednak nie mogę pozbyć się wrażenia, że to, co mi się przyśniło, wydarzyło się na jawie. Gotobed to potwierdził. - Przecież nie ma pani pewności. Uśmiechnęła się blado. - Dziękuję panu, kapitanie, za pokładaną we mnie wiarę, lecz nie da się uciec od prawdy. Prawie na pewno dźgnęłam męża nożem. Co mnie do tego skłoniło? I jak mocno go zraniłam? Gotobed tego nie wyjawił.

L T

- Nie wierzyłbym wszystkiemu, co on mówi. - Rozmawiał pan z nim? James zawahał się.

R

- Jestem przekonany, że on nie zna dobrze pani męża. Po prostu leżeli obok siebie w szpitalu i rozmawiali dla zabicia czasu. Jeszcze nie odkryłem, po co tutaj przyjechał. - Niech pan o mnie zapomni, kapitanie, i wraca do spraw, które sprowadziły pana do Highbeck. Lord Trentham powierzył Jamesowi zadanie wyjaśnienia przyczyn zaginięcia Duncana Macdonalda oraz przyczynienia się do odzyskania pamięci przez Amy, lecz nie tylko dlatego kapitan tu przebywał. Po raz pierwszy od czasu tragicznej śmierci żony odprężył się i niemal pogodził z losem, który zabrał mu Caroline. Amy i sielskie wiejskie życie oddziaływały na niego wręcz magicznie. Chyba głównie dlatego nie wyjawił jej, co sprowadziło go do Blackfen Manor. Nie byłaby przy nim tak swobodna, ufna, tak bezpośrednia w obejściu, gdyby wiedziała, co każe mu pozostawać w jej pobliżu. - Z pana milczenia wnoszę, że pan się ze mną zgadza - powiedziała Amy, dzielnie powstrzymując łzy.

Gdyby on uwierzył w jej winę, jaka nadzieja by jej pozostała? - W żadnym razie. Po prostu zastanawiałem się nad sensem tego wszystkiego. - I odkrył pan jakiś sens? - Nie. Jest zbyt wiele pytań bez odpowiedzi. - Myślę, że Gotobed jest łowcą głów, który przyjechał, by mnie wydać w ręce sprawiedliwości. Gdy się tu ponownie zjawi, poddam mu się dobrowolnie. - Nie zrobi pani tego! - James podniósł głos. Spojrzała zdziwiona, więc złagodził ton. - To bardzo tajemnicza sprawa, ale takie drastyczne kroki byłyby nie na miejscu. Moim zdaniem, Gotobed nie ma nic wspólnego z wymiarem sprawiedliwości. - A jak takie osoby wyglądają? Równie dobrze pan mógłby być kimś takim. James poczuł się nieswojo. - Naprawdę pani tak sądzi? - Oczywiście, że nie. Czyż nie jest pan znajomym lorda Trenthama, przyjaciela

R

naszej rodziny? A ponadto, czy siedziałby pan tyle tygodni w Highbeck, gdyby mógł

L T

mnie pan aresztować pierwszego dnia po przybyciu?

- Dziękuję, że pani tak myśli - powiedział z przekąsem James. - To niczego nie zmienia. Muszę porozmawiać z Gotobedem. Widział się z Duncanem już po moim wyjeździe. Muszę go zapytać, co działo się z mężem, nawet jeśli oznacza to, że dowiem się czegoś złego na swój temat i zostanę aresztowana. - Amy, niech pani przestanie ciągle mówić o aresztowaniu. Nie ma żadnych dowodów na to, że zrobiła pani coś złego. James nie mógł dopuścić do tego, by Gotobed zorientował się, jak łatwą do skrzywdzenia osobą jest Amy. - Nie wolno pani popełnić głupstwa - podkreślił, zbierając się do wyjścia, gdy do pokoju wkroczyła Matilda. - Nie wiedziałam, że pan przyszedł, kapitanie. Jak znajduje pan naszą Amy? - W dużo lepszej kondycji, lecz jeszcze nie jest w pełni sobą. - W ogóle nie wiem, kim jestem! - wykrzyknęła Amy.

- Nie martw się, my to wiemy, kochanie - pocieszyła ją Matilda. - Jesteś chodzącą dobrocią, miłą, utalentowaną, wrażliwą osobą, która nie skrzywdziłaby nawet muchy. Prawda, kapitanie? - Naturalnie. - James ukłonił się i zwrócił do Amy: - Jeśli nie ma pani nic przeciwko temu, to chciałbym pani zaproponować konną przejażdżkę, najlepiej jutro. - Ruch na świeżym powietrzu dobrze ci zrobi - zachęciła Matilda, widząc wahanie siostrzenicy. - Siedzenie w domu i zamartwianie się niczego dobrego nie przyniesie. Może rzeczywiście przejażdżka, zwłaszcza z kapitanem, ożywi mnie i zarazem uspokoi, pomyślała Amy i powiedziała: - Chętnie się z panem przejadę. O jedenastej? Odpowiada panu? - Jak najbardziej. Wyrwała rysunek ze szkicownika i podała kapitanowi. - Ciągle jeszcze pan go chce?

R

- Naturalnie. - James wziął rysunek i skłonił głowę.

L T

- Mamy szczęście, że kapitan się nami opiekuje - orzekła po wyjściu Jamesa panna Hardwick. - Okazał się niezawodnym przyjacielem. Zgadzasz się ze mną? - Tak - przyznała Amy.

Żałowała, że powiedziała, iż mógłby być łowcą głów. Nie zastanowiła się nad tym, co mówi, i zauważyła, że było mu przykro. Wszystko przez Martina Gotobeda. Zanim się pojawił, amnezja skrywająca jej życie przed przybyciem do Highbeck prawie przestała jej przeszkadzać. Cieszyła się towarzystwem kapitana i było jej wygodnie, że nie pamięta, iż jest mężatką i nie powinna tak chętnie z nim przebywać. Później nawiedził ją koszmarny sen, po którym pozostało w głowie mnóstwo wątpliwości i zaraz po tym zjawił się Gotobed ze swoimi rewelacjami. Żyła w błogiej nieświadomości, chroniona i wręcz zachęcana przez ciotki do kontynuowania takiego stanu rzeczy. Czas przebudzić się i poznać prawdę.

Następnego dnia rano spakowała do koszyka jedzenie pozostałe z kolacji i wyruszyła do wsi, aby, co często czyniła, nakarmić biedaków. Nadal była podenerwowana i swój stan przypisywała dwóm mężczyznom, na których natrafiła na terenie posiadłości,

oraz Gotobedowi. Postanowiła, że jeśli ich ponownie spotka, to nie ucieknie, lecz zapyta, czego od niej chcą. Może kapitan odkrył coś nowego? Dziwne, jak bardzo zaczynała na nim polegać. Czekała na jego odwiedziny i wspólne wyjścia. W jego towarzystwie zapominała o swoich problemach. Niestety, pojawił się Gotobed i wszystko zepsuł, przypominając jej, że ma męża. Amy nie czuła się mężatką i z tego powodu czuła dodatkowy wyrzut sumienia, jakby mało było złych uczynków, które sobie przypisywała. Skręcała na podjazd wiodący do dworu, gdy stanęła oko w oko z Gotobedem. Był tak samo pstrokato ubrany jak poprzednio, z tym że dzisiaj w jego stroju dominowały kolory różowy i zielony. Skłonił się jej szarmancko. - Pani Macdonald, sługa uniżony. Zaalarmowana jego obecnością, Amy zastanawiała się, czy takie powitanie było czymś zwyczajnym dla łowcy głów, który za chwilę dokona zatrzymania osoby podejrzanej, czy też miało na celu uśpienie jej czujności, by wymusić przyznanie się do winy?

R

- Dzień dobry, panie Gotobed. Zmierza pan nas odwiedzić? Chce mi pan powiedzieć coś więcej o mężu?

L T

- Niczego więcej nie wiem. Przyszedłem, by panią ostrzec. - Ostrzec? - żachnęła się.

- Tak. Z przykrością muszę stwierdzić, że kapitan Drymore nie jest przyjacielem, za jakiego pani go uważa.

Tego Amy się nie spodziewała. - Panie Gotobed, nie uchodzi mówić tak o dżentelmenie za jego plecami. - Prawdę mówiąc, liczyłem na to, że go zastanę, bo wtedy mogłaby pani się przekonać, jak przyjąłby to, co mam o nim do powiedzenia. - Zagadkowo się pan wyraża. Proszę mówić wprost. - Zamierzam. - Gotebed skłonił się ponownie. - Kapitan Drymore został opłacony przez władzę sądowniczą, aby znaleźć i aresztować pani męża. Wiem to z najlepszych źródeł. - Jest łowcą głów? - Amy starała się nie dać po sobie poznać, jak bardzo wstrząsnęła nią ta informacja.

- Jest tajnym agentem, który wkrada się w życie ludzi i zdobywa ich zaufanie w celu znalezienia dowodów. Jeśli ich nie znajduje, to je fabrykuje i stawia przed sądem niewinne osoby po to, by dostać przyrzeczoną nagrodę. - Nonsens. Nie wierzę panu. - To tylko dowodzi, jak bardzo kapitan jest przebiegły. - A co mój mąż rzekomo zrobił? - Proszę zapytać kapitana. - Panie Gotobed, obawiam się, że nie mam czasu ani ochoty wysłuchiwać niedorzeczności. Jestem umówiona i spieszę się. - Amy starała się nadać głosowi ton wyższości. - Doskonale, już odchodzę. Przekona się pani, że mam rację. Proszę wtedy pamiętać, że przyszedłem jako przyjaciel i chciałem pani pomóc. - Pożegnawszy się, odszedł, cały w uśmiechach i zgięty w ukłonie.

R

Kapitan James Drymore, syn hrabiego, miałby być łowcą głów? - zdumiała się

L T

Amy. To nieprawdopodobne, ale załóżmy, czysto teoretycznie, że tak istotnie sprawy się mają, rozmyślała. Skąd mogła wiedzieć, że jest tym, za kogo się podaje? Wprawdzie stawił się w Blackfen Manor, legitymując się listem lorda Trenthama, ale list mógł być sfałszowany. A ten incydent w Ely? Bez wahania zatrzymał chłopca, podczas gdy inni rozstępowali się na boki, by pozwolić mu uciec. Oddałby go w ręce sprawiedliwości, gdyby nie jej interwencja? Narzekał, że przy niej jest zbyt wyrozumiały, jakby to było coś, czego należy się wstydzić. Utraciłam nie tylko pamięć, uznała Amy, ale również umiejętność odróżniania prawdy od fikcji oraz dobra od zła. W jej oczach każdy był podejrzany. Od kapitana do owych dwóch mężczyzn, od Gotobeda do wdowy Twitch. Ruszyła pędem do domu, pobiegła na górę i zamknęła się w sypialni. Siedziała na łóżku, zapatrzona przed siebie. Myśli wirowały w głowie jak jesienne liście na wietrze. Rozległo się pukanie do drzwi, po czym na progu stanęła Susan. - Przyszedł kapitan. Panienko Amy, wygląda pani, jakby zobaczyła ducha. Źle się panienka czuje?

- Nie... tak... - Amy czuła się fatalnie. Nie miała ochoty widzieć kapitana, a cóż dopiero jechać z nim na przejażdżkę. - Powiedz kapitanowi, że dostałam bólu głowy. - Dobrze. Za chwilę przyniosę panience ziółka, proszę odpoczywać. Przeżyła panienka szok, nic dziwnego, że dostała migreny. Kapitan przyjął z niepokojem wiadomość. Nie chodziło o przejażdżkę, chociaż od wczoraj cieszył się na wspólne spędzenie czasu, ale o pogorszenie samopoczucia Amy. Widocznie szok, jaki przeżyła podczas wizyty Gotobeda, był poważniejszy, niż przypuszczał. Podczas kolejnego wieczoru spędzonego w jego towarzystwie nie udało się wydobyć z niego żadnych dodatkowych informacji na temat Macdonalda i okoliczności, w jakich został dźgnięty nożem, mimo że James posunął się do grożenia Gotebedowi konsekwencjami prawnymi. Ten podejrzany typ śmiał się z tego, co tylko utwierdziło Jamesa w przekonaniu, że to kanalia. - Proszę powiedzieć pani Macdonald, że jest mi przykro z powodu jej niedyspozy-

R

cji i że wpadnę w ciągu dnia dowiedzieć się, jak ona się czuje.

L T

Na dziedzińcu, zanim dosiadł konia, popatrzył w okno sypialni Amy. Mignął w nim przelotny cień. Czy rzeczywiście cierpi na migrenę? Czy naprawdę nie pamięta tego, co zdarzyło się w najbliższej przeszłości? Niektóre fakty z dawniejszego okresu potrafiła sobie przypomnieć bez trudności. Dlaczego nie wszystkie? Czyżby bała się jego pytań i z rozmysłem zaczęła go unikać? Czy mogło to znaczyć, że odzyskiwała pamięć i nie chciała, aby o tym wiedział? Naprawdę ona wierzy w swoją winę? A on, czy też w nią wierzy? Nie, stwierdził stanowczo. Nie zmieniało to jednak faktu, że Duncan Macdonald był zamieszany w podejrzane machinacje. Najwyższy czas, żeby wreszcie odkryć, co to takiego. Zatem trzeba pojechać do Londynu. W Lodge zastał Sama. Siedział przy kuchennym stole i z wilczym apetytem pochłaniał mięsną zapiekankę, którą poczęstowała go pani Landis. - Wróciłeś - stwierdził James. Powitanie nie było wylewne, ale Sam dobrze znał swojego pana i wiedział, że ucieszył go jego przyjazd. - Tak, kapitanie - odparł Sam, przełykając w pośpiechu kolejną porcję. - Będzie z pół godziny, jak przyjechałem. Spieszyłem się, nie traciłem czasu na zbędne postoje.

- Jeśli się najadłeś, to przebierz się i przyjdź do bawialni. Opowiesz, czego się dowiedziałeś. Pani Landis wskaże ci twój pokój. James czekał cierpliwie. Jeśli Sam dobrze się spisał, to być może znajdą się odpowiedzi na niektóre trapiące go pytania. Zaczął chodzić po pokoju. Co zrobi, jeśli wieści okażą się niepomyślne? Jeśli Amy rzeczywiście ugodziła męża na tyle poważnie, że znalazł się w szpitalu, a może nawet zmarł? James znał swoje obowiązki, ale tym razem spełniałby je z oporami. Gdy podejmował się zadania, nie przewidział pewnej okoliczności, tej mianowicie, że obdarzył wielkim szacunkiem Amy oraz jej ciotki. Już po raz czwarty okrążył bawialnię, gdy wreszcie zjawił się Sam przebrany w prosty brązowy żakiet i czystą koszulę. - No i co? - zapytał kapitan. - Pani Landis mówiła mi, że transport dotarł bez zakłóceń... - Mniejsza o to. Czego dowiedziałeś się o Duncanie Macdonaldzie? - Nie żyje. - Jesteś pewny?

L T

R

- Najzupełniej. Widziałem miejsce, gdzie go pochowali. Gotobed mówił prawdę. James ciężko usiadł w jednym ze swoich nowych foteli, wskazując Samowi drugi. - Mów dalej - polecił. - Nie spodoba się to panu. - Na litość boską, mów! Sam zdziwił się, ponieważ kapitan nie zwykł podnosić głosu. - Umarł w więzieniu. - W więzieniu! Nie w szpitalu? - To był szpital więzienny. Dla mnie bez znaczenia, gdzie wydał ostatnie tchnienie, ważne jest to, co wydarzyło się wcześniej. - Co takiego? - Nikt nie zna szczegółów. Konstablowi doniesiono, że w domu Macdonaldów popełniono morderstwo, a kiedy tam poszedł, znalazł Macdonalda. Leżał w łóżku i był

śmiertelnie ranny. Konstabl posłał po doktora, który opatrzył rannego i orzekł, że jego stan pozwala na transport, więc Macdonald został przewieziony do Newgate. - Został aresztowany? - Tak. - Pod jakim zarzutem? - Kradzieży i morderstwa. Wygląda na to, że brał udział w napadach na drogach. On i jego dwaj wspólnicy zatrzymali dyliżans i zastrzelili pasażera. - Coś podobnego! Był rabusiem! - James zyskał pewność, że bandyci, którzy napadli na dyliżans w drodze do Highbeck, to wspólnicy Macdonalda. - Jak do tego doszedłeś? - Plotkowano o tym w knajpach, gdzie takie męty się zbierają. Chciał pan przecież, żebym zasięgnął języka. Zatem Macdonald nie żył albo umierał w czasie, gdy oni podróżowali do High-

R

beck. Jeśli Amy o tym wiedziała to nic dziwnego, że była nieswoja i wystraszona.

L T

James wstał i podszedł do kredensu, aby nalać sobie i Samowi piwa z dzbanka. Myślami wrócił do podróży dyliżansem. Amy była w godnym pożałowania stanie, a pojawienie się dwóch rabusiów tak nią wstrząsnęło, że gdyby jej nie podtrzymywał, upadłaby. James był gotów się założyć, że byli to ci sami ludzie, których potem zauważyła w Downham Market i którzy ją śledzili w pobliżu Blackfen Manor. Trapiące ją senne koszmary mogły świadczyć o tym, że coś wiedziała. Przed powrotem Sama James był w rozterce. Teraz jego wątpliwości się nasiliły. - Kiedy to było? - Ponad trzy miesiące temu. On mógł przeżyć, ale pan wie, jakie morowe powietrze panuje w Newgate. Rana zaczęła ropieć i wyzionął ducha, zanim postawili go przed sądem. - Gotobed miał rację - rzekł James. - Co to za jeden, ten Gotobed? - Osobnik, który pojawił się we dworze i oznajmił, że znał Macdonalda. Śmiertelnie wystraszył panią Macdonald. Mnie powiedział, że Duncan nie żyje. Myślałem, że kłamie.

- Pani Macdonald wie o śmierci męża? - Przypuszczam, że nie. - Zamierza pan jej powiedzieć? - Ktoś będzie musiał. - James nie miał pojęcia, jak to zrobić. Jeśli Macdonald rzeczywiście był złodziejem i mordercą, to dla jego żony lepiej, że odszedł na zawsze, chociaż ona może uważać inaczej. Czy kochała męża, mimo że był przestępcą? Przypuszczalnie mogła nie wiedzieć o jego procederze. - Najpierw porozmawiam z jej ciotkami zdecydował kapitan. - Masz jeszcze jakieś wieści? - W tej sprawie żadne. O zabójcach pańskiej żony również nie słyszałem. Nie wrócili do Londynu albo ich kompani trzymają język za zębami. - Najwidoczniej nie wierzą, że przestałem ich szukać. - A przestał pan? - Oczywiście, że nie. Rozprawię się z nimi w stosownym czasie.

R

James był zdziwiony własną reakcją. Kiedyś zerwałby się na nogi, osiodłał konia i

L T

pognał za zabójcami Caroline. Niecały miesiąc w Highbeck w towarzystwie Amy do tego stopnia złagodził jego ból po stracie żony, że chęć doprowadzenia jej morderców przed sąd przestała stanowić sens jego egzystencji. Stało się to niemal niezauważalnie, ale jednak do tego doszło.

Rozdział szósty Biegła ulicą w cienkich domowych pantofelkach. Serce biło jej tak, że rozsadzało pierś, z trudem łapała oddech. Nie wiedziała, jak długo jeszcze będzie w stanie uciekać, gdy potknęła się i ten ktoś, czy raczej to coś, co było za jej plecami, pochwyciło ją. Krzyknęła z przerażenia. Krzyk ją obudził. Była omotana pościelą. Z płaczem próbowała odzyskać swobodę ruchów, gdy do pokoju wbiegła Matilda, mając na sobie koszulę nocną i czepek. - Amy! Co ci jest? Co się stało? - Znowu miałam koszmarny sen. Uciekałam. - Przed czym? - Nie wiem. Widziałam tylko jakiś cień, podobny do chmury z mojego rysunku. Złapał mnie. Obudziłam się przerażona.

R

Do pokoju weszła Harriet. Zdążyła narzucić szlafrok. Przysiadła na łóżku po przeciwnej stronie niż Matilda.

L T

- Biegłam ulicą - ciągnęła Amy. - Miała nierówny bruk i jakieś domy po obu stronach. W oddali widziałam duży kościół ze schodami aż do samych drzwi. Było ciemno, ale na ulicy byli ludzie. Nikt nie ruszył mi z pomocą. - Przypuszczam, że to Henrietta Street w okolicy Covent Garden - powiedziała Harriet. - Mieszkałaś tam z Duncanem. - Zatem wraca mi pamięć. - Możliwe. - Jeśli ten sen nawiązuje do prawdziwych zdarzeń, to znaczy, że poprzedni również. Ugodziłam nożem Duncana. - Nie zrobiłaś tego. Nie byłabyś do tego zdolna - orzekła zdenerwowana Matilda. Harriet, powiedz jej, że nie przyjmujesz do wiadomości, by Amy mogła wyrządzić komuś krzywdę, a co dopiero mężowi. - Nawet gdybyś chciała to zrobić, wątpię, by starczyło ci siły - stwierdziła praktyczna Harriet. - Mężczyzna z łatwością odparłby twój atak. - Podeszła do okna i odcią-

gnęła zasłony. - Spójrz, jest już dzień, ubierzmy się i zjedzmy śniadanie. Poczujesz się lepiej, a wtedy pomyślimy, co dalej. Ciotki opuściły pokój. Zjawiła się Susan z ciepłą wodą do mycia i pomogła swojej pani się ubrać. Amy zeszła na śniadanie, lecz nie była w stanie niczego wziąć do ust. - Powinnaś opowiedzieć sen wdowie Twitch - poradziła Matilda, podsuwając siostrzenicy filiżankę gorącej czekolady. - Będzie wiedziała, jak go wytłumaczyć. - Absurd! - zganiła siostrę Harriet. - Lepiej poprosić o opinię kapitana. - Kapitana?! - wykrzyknęła Amy. - On nas oszukał. Jest łowcą głów i tajnym agentem, którzy przyjechał, żeby mnie aresztować. Ciotka roześmiała się. - Wczoraj byłaś przekonana, że Gotobed zamierza cię aresztować, podczas gdy nie ma z tym nic wspólnego ani jeden, ani drugi. - Skąd ciocia może wiedzieć?

R

- Gotobed to awanturnik i prawdopodobnie chce wyciągnąć od nas pieniądze, na-

L T

tomiast kapitan przyjechał na prośbę lorda Trenthama, by wyjaśnić zagadkę zniknięcia twojego męża i zorientować się, czy może cię wesprzeć w odzyskaniu pamięci. - Wiedział! - zawołała zdumiona Amy. - Zanim przyjechał do Highbeck?! - Tak. Twoja matka zwróciła się do lorda Trenthama, by znalazł kogoś, kto nam pomoże.

- Dlaczego się do tego nie przyznał? Czemu nie powiedziałyście mi o tym? Brak mi słów, by wyrazić oburzenie. Amy miała żal do Jamesa, ciotek i przede wszystkim do Gotobeda, który wyjawiając prawdę o kapitanie, zniszczył jej złudzenia. Wybiegła z pokoju. - Dokąd?! - zawołała za nią Matilda. - Muszę się z nim rozprawić. W drodze do Lodge trochę ochłonęła, ale gdy kapitan otworzył jej drzwi, złość wybuchła na nowo. - Pani Macdonald, właśnie się wybierałem do dworu, żeby zapytać o pani samopoczucie. - Jego uśmiech zgasł, gdy zorientował się, w jakim stanie jest Amy.

- Nie poprawiło się od tego, czego się przed chwilą dowiedziałam. Jak pan mógł oszukiwać, wiedząc, że mu ufam? Taki był plan, prawda? Zbliżyć się do mnie, zyskać moje zaufanie, moje... - Zaplątała się, nie mogąc znaleźć słów, żeby wyrazić, co czuła. Zaczęła uderzać pięściami w pierś kapitana. Pochwycił Amy za nadgarstki. Podejrzewał, że dowiedziała się o śmierci męża od Gotobeda, bo nie miała okazji rozmawiać z Samem, zresztą on i tak by jej nie powiedział. - Proszę się uspokoić. Porozmawiajmy. - Niech mnie pan nie dotyka - szamotała się, chcąc mu się wyrwać - wstrętna... wstrętna żmijo! James nie wytrzymał i roześmiał się, co pogorszyło sytuację. Do białej gorączki doprowadzała Amy myśl, że pragnęła towarzystwa kapitana, szukała u niego pocieszenia, gdy czuła się nieszczęśliwa, że mu się zwierzała. Problem polegał na tym, że

R

złościło ją, że nie okazał się rycerzem na białym koniu, jakiego w nim chciała widzieć,

L T

ale człowiekiem z misją do wykonania, za którą został na dodatek wynagrodzony. - Śmieje się pan, ale mnie nie jest do śmiechu.

Jeśli kapitan żywił jakiekolwiek wątpliwości wobec Amy, to znikły w momencie, gdy wziął ją w ramiona.

- Cicho, moja droga - szepnął. - Już się nie śmieję. To było nieodpowiednie zachowanie z mojej strony, ale pani jest urocza, gdy się gniewa. Ku własnemu niezadowoleniu, Amy oparła głowę na ramieniu kapitana, jakby przed chwilą nie złorzeczyła mu niczym rozsierdzona żona. Stali blisko, ich ciała zdawały się idealnie do siebie pasować. - Lepiej? Skinęła głową jak w transie. Nie potrafiła się gniewać na kapitana, gdy okazywał jej czułość. Wziął ją za rękę i zaprowadził do bawialni, gdzie usadowił ją obok siebie na sofie. - A teraz proszę mi powiedzieć, czym zasłużyłem na takie zbesztanie. Łzy Amy zdążyły obeschnąć. Fakt, że płaczem niczego nie osiągnęła, a tylko pozwoliła mu wykorzystać jej słabość, rozzłościł ją na nowo. Odsunęła się.

- Nigdy więcej nie dam się panu owinąć dookoła małego palca. Wiem, kim pan jest. - Kim? - Łowcą głów, tajnym agentem i człowiekiem bez serca. - Kto przekazał pani te rewelacje? - Gotobed. - To niegodziwy oszczerca. Wierzy mu pani? - James zirytował się, ale już dawno nauczył się panować nad emocjami. Gniew nie pomagał rozwiązywać problemy. Zresztą powinien być skierowany przeciwko Gotobedowi, a nie Amy. - Nie dałabym mu wiary, ale ciotki to potwierdziły. Nigdy tak się na nikim nie zawiodłam... Dobre sobie! Skąd mogę to wiedzieć? Przecież niczego nie pamiętam. James uśmiechnął się nad jej głową. Kochane biedactwo, nic dziwnego, że była zdezorientowana.

L T

- Co takiego potwierdziły panny Hardwick?

R

- Lord Trentham wysłał pana do Highbeck, aby wyjaśnić zagadkę zniknięcia Duncana i pomóc mi odzyskać pamięć. Nie przyjechał pan w interesach. - Rzeczywiście, przybyłem w wymienionym przez panią celu, ale zrobiłem to jako przyjaciel. Nie zgadzam się na określenie mnie łowcą głów. - Aresztuje pan ludzi? - Nie mam takiej władzy. Jeśli widzę zło, to zawiadamiam odpowiednie władze i one dokonują aresztowania. - A pan dostaje nagrodę. - Nic podobnego. Nie potrzebuję pieniędzy. - Zamierza pan mnie wydać? - Dlaczego? - Bo zadźgałam męża nożem. - Pamięta więc pani, że to zrobiła? - Niedokładnie, ale gdybym była niewinna, nie męczyłyby mnie koszmary.

- Droga pani Macdonald, wystawia pani na ciężką próbę moją cierpliwość. - James chwycił Amy za ramiona, aby nią potrząsnąć, ale spojrzał na jej usta i opanowała go nieprzeparta pokusa, aby je pocałować. Szybko opuścił ręce. Jak mógł zapomnieć się do tego stopnia? Amy chciała się nadal gniewać, ale zauważyła, jakim wzrokiem patrzył na nią kapitan. Przemknęła jej przez głowę myśl, że on ją pocałuje, i uzmysłowiła sobie, że tego pragnie. Dlaczego czuję do niego słabość? - Idę do domu - powiedziała. - W takim razie odprowadzę panią. - James chciał poinformować panny Hardwick, że Duncan Macdonald nie żyje, i poradzić się, czy powiedzieć o tym Amy i kto powinien to zrobić. - Dlaczego? Obawia się pan, że pańska branka panu umknie? - Nic podobnego. Podjąłem się troszczyć o pani bezpieczeństwo, gdy znajduje się

R

pani poza domem, i zamierzam w tym postanowieniu wytrwać.

L T

Szli w milczeniu. Po raz pierwszy pokłócili się i Amy czuła się z tego powodu nieszczęśliwa. Ich dotychczas przyjazne relacje skomplikowały się, i to z jej winy. Jamesa też gnębiły wyrzuty sumienia. Nie mógł sobie darować, że niewiele brakowało, a uległby pokusie i pocałował Amy. Świadomość ta napełniała go poczuciem winy nie tylko wobec nieżyjącej Caroline, którą poprzysiągł pomścić, a ostatnio nic nie robił w tym kierunku. Całowanie szanującej się mężatki, od niedawna wdowy, było niegodne dżentelmena, zwłaszcza gdy czynił to w gniewie. Co prawda, nie zrobił tego, ale niewiele brakowało. Przekroczyli zwodzony most i ujrzeli przed drzwiami wejściowymi czterokonną karetę. Amy nadal miała żal do Jamesa, była jednak zadowolona z jego obecności, od pewnego czasu bowiem obawiała się gości. Razem weszli do bawialni. Panny Hardwick rozmawiały z kuzynem Geraldem, a raczej słuchały jego tyrady z kamiennymi twarzami. James nie miał do tej pory okazji poznać owego dżentelmena. Przedstawiony, ukłonił się, co zostało skwitowane obojętnym skinieniem głowy, po czym gość podjął przemowę. James, przybyły z zamiarem porozmawiania z pannami

Hardwick o rewelacjach przywiezionych przez Sama, w tej sytuacji zaczął wycofywać się do drzwi, ale Harriet dała mu znak, żeby pozostał. W ocenie Jamesa gość zachowywał się prostacko wobec sędziwych krewniaczek. - Czy słyszał kto, by takimi dobrymi włościami rządziło stado kobiet? Doprowadzicie je do ruiny. Do tego potrzeba mężczyzny. Nie wyobrażam sobie, żeby stryj chciał do tego dopuścić... - Już to kiedyś mówiłeś - przerwała mu Harriet. - Nie warto tego powtarzać. - Nie potrzebowałbym, gdybyście brały pod uwagę moje słowa. Zaakceptujcie przegraną i wycofajcie się do Lodge. Zbudowano go dla wdów i niezamężnych kobiet w rodzinie, aby dożywały spokojnej starości, wolne od trosk o prowadzenie dworu. Przecież nie możecie lubić zarządzania majątkiem ziemskim, zakładając nawet, że macie pojęcie, jak się to powinno czynić. - Dajemy sobie doskonale radę od śmierci naszego ojca - powiedziała Matilda. Dwór nie należy do ordynacji.

L T

R

- Jestem przekonany, że powinien. Wasz ojciec zdecydował wbrew prawu. Tylko ja, bezpośredni męski spadkobierca naszego pradziadka, jestem uprawniony do dziedziczenia dworu. I tak nie macie go komu zostawić, podczas gdy moi synowie... - Mamy Amy - przerwała Geraldowi Harriet. - Też mi coś! Kolejna kobieta - skwitował i odwrócił się do Amy. - Ona, nie będąc przy zdrowych zmysłach, nadaje się jeszcze mniej niż wy. Amy jęknęła, a starsze panie spiorunowały kuzyna wzrokiem. - Nie są to słowa godne dżentelmena, sir Geraldzie. - James poczuł się w obowiązku interweniować. Ujął dłoń Amy i lekko ją uścisnął. - Pani Macdonald częściowo utraciła pamięć, nie rozum. - Akceptuję uwagę. - Gerald skłonił się zdawkowo kuzynce. - Przepraszam, ale to nie zmienia mojej opinii w sprawie testamentu. - Przedstawi pan dowody na poparcie tej tezy? - nalegał James. - Kim pan jest, że zadaje takie pytania? Nowym prawnikiem? - Nie, przyjacielem rodziny. Jeszcze raz pytam, przedstawi pan dowody na poparcie swoich pretensji?

- Owszem, zamierzam. Dlatego przyjechałem. - Gerald ponownie zwrócił się do Harriet: - Zaoszczędzicie sobie wielu kłopotów, jeśli bezzwłocznie przeprowadzicie się do Lodge. - Obawiam się, że te panie nie mogą tego zrobić, nawet gdyby chciały - zauważył James. - Dom jest zajęty. - Zajęty? - powtórzył zdziwiony sir Gerald. - Można wiedzieć przez kogo? - Przeze mnie. - Radzę więc panu się wyprowadzić. - Mam wiążący kontrakt, będę przy nim obstawał. - Zobaczymy. Najwyraźniej Gerald uznał, że nic nie wskóra w obecności Jamesa, który bronił interesów Harriet i Matildy, i wycofał się wielce poirytowany, mrucząc pod nosem, że w stosownym czasie będą miały do czynienia z jego prawnikami. Po jego wyjściu Amy opadła na kanapę.

L T

- Obrzydliwiec! - orzekła Harriet.

R

- Czy ma podstawy przypuszczać, że wygra? - zapytał kapitan, siadając obok Harriet na jej wyraźne życzenie.

- Żadnych, według naszego prawnika.

- Myślę, że warto byłoby spisać umowę między paniami a mną - rzekł James. - To znaczy, że nie ma umowy? - zapytała Amy. - Wystarcza nam słowo dżentelmena - oświadczyła Matilda. - Ufamy kapitanowi. - Jednak ma pan rację - zgodziła się Harriet. - Ostrożność nie zawadzi. Na jak długo spiszemy kontrakt? Sześć miesięcy od daty wprowadzenia się? - Och, myślę, że kapitan doprowadzi do końca swoje sprawy wcześniej niż w ciągu pół roku - wtrąciła z przekąsem Amy. - Śmiem twierdzić, że już teraz planuje wyjazd do Londynu. Ciotki ze zdziwieniem spojrzały na siostrzenicę. Złośliwość nie leżała w jej charakterze. - Tego nie powiedziałem - zaprzeczył James, chociaż właśnie o tym myślał.

- Nie, ale chyba nie zamierza pan przedłużać pobytu, skoro prawdziwy cel pana obecności został ujawniony. Pamięć wraca mi powoli, a czego nie zdołam sobie przypomnieć, przypomni mi, jestem o tym przekonana, pan Gotobed. - Gotobed jest łajdakiem. Zabraniam pani rozmawiać z nim. - Zabraniam? A co to ma znaczyć?! Nie jest pan moim mężem, by mi cokolwiek zabraniać - oburzyła się Amy. - Nie jestem, a szkoda. - Co pan powiedział? James wycofał się. Rozmowa zaczynała dotyczyć niebezpiecznego tematu, a on nie był gotowy analizować swoich uczuć, a tym bardziej przyznawać się do nich komukolwiek. Z drugiej strony, grubiaństwem byłoby zaprzeczyć, że Amy jest kobietą atrakcyjną, godną tego, by się jej oświadczyć. - Chciałem powiedzieć, że gdybym był pani mężem, byłaby pani zapewne bardziej skłonna brać pod uwagę moje słowa. - Dlaczego?

L T

R

- Dzieci, dzieci - odezwała się pojednawczo Harriet i James popatrzył na nią ze zdumieniem. Dawno nikt nie nazwał go dzieckiem. - Nie kłóćcie się. Amy, ciągle gniewasz się na kapitana? Musisz przyznać, że okazał ci wyłącznie życzliwość. Trzymaliśmy jego misję w sekrecie, żeby ci pomóc. Gdybym wiedziała, że będziesz mu miała to za złe, na początku o wszystkim bym ci opowiedziała. Bądźcie znowu przyjaciółmi. - Pokój? - James wyciągnął rękę do Amy. Z wahaniem podała mu swoją. - Niech będzie. Uznaję, że wszyscy mieliście na uwadze moje dobro, życzyłabym sobie jednak więcej otwartości z pana strony w przyszłości. Uniósł jej dłoń do ust, żeby uniknąć odpowiedzi. Musiał jeszcze uzgodnić z pannami Hardwick, jak postąpić z najnowszymi wiadomościami o Duncanie Macdonaldzie. - Chwała Bogu, mamy to za sobą - odezwała się Matilda. - Amy, opowiedziałaś kapitanowi swój ostatni sen? - Nie, byłam za bardzo na niego zła. - W takim razie zrób to teraz.

- Po co? To nic wielkiego. Była świadoma, że James wciąż przytrzymuje jej rękę i patrzy na nią z głęboką troską. Poczuła się głupio. Wyrwała mu swoją dłoń. - Nic wielkiego!? - zawołała Matilda. - Obudziłaś się z krzykiem, przerażona. Nocne koszmary muszą coś znaczyć. Ktoś powinien je wyjaśnić. - Tylko nie wdowa Twitch, błagam - wtrąciła Harriet. - Ona więcej szkodzi, niż pomaga. - Co tak bardzo panią przestraszyło? - zapytał łagodnym tonem James. Amy się poddała i opowiedziała mu ostatni sen. - Ciotka Harriet twierdzi, że przyśniła mi się ulica w pobliżu Covent Garden, przy której mieszkaliśmy z mężem - dodała. - Jeśli to prawda, to czemu uciekałam i kto mnie gonił? Dlaczego nie pamiętam, że kupowałam bilet i wsiadałam do dyliżansu? - Bilet miał mężczyzna towarzyszący pani w podróży. - Kim on był?

L T

R

- Nazywał się Gus Billings. Moim zdaniem, nie był pani opiekunem, tylko strażnikiem, a pani wyraźnie się go bała. Rabusie, którzy napadli na dyliżans, rozmawiali z nim, zanim pozwolili nam odjechać... - Urwał, widząc, że Amy zbladła. - Mam kontynuować? - Proszę.

- Podejrzewam, że to ci sami, których spotkała pani na terenie Blackfen Manor. - Kapitanie, dosyć - wtrąciła Harriet. - Nie widzi pan, jak pańskie słowa działają na biedną Amy? - Nie zamierzam jej straszyć. Jestem przekonany, że przyczyną utraty pamięci był szok, więc być może teraz też trzeba szoku, by pamięć wróciła. Pani ciotki - zwrócił się do Amy - odradzały pani powrót do Londynu, natomiast ja uważam, że pora, by pani odwiedziła dom przy Henrietta Street. Jego widok może się okazać dostatecznie silnym bodźcem. Jeśli pani się zgadza, to będę szczęśliwy, mogąc zabrać panią do stolicy. - Kapitanie! - zaprotestowała Matilda. - To wykluczone. - Jestem gotowa spróbować wszelkich środków, nawet bolesnych, aby odzyskać pamięć - oznajmiła Amy. - Muszę się dowiedzieć, co kryje moja przeszłość, nie potrafię

dłużej żyć w niepewności. Być może okaże się, że Duncan nie był poważnie ranny i mi wybaczy. W tym momencie James odczuł pokusę powiedzenia jej o tym, czego dowiedział się od Sama, lecz się pohamował. Chciał, żeby Amy sama wszystko sobie przypomniała. Tylko wtedy będzie w stanie rozpocząć życie na nowo, zamknąć przeszłość i pomyśleć o przyszłości. - Kiedy wyjedziemy? - zapytał. - Jutro? - Nie za szybko? - sprzeciwiła się Matilda. - Jeszcze nie wydobrzałaś po źle przespanej nocy. - Wydobrzeję, jeśli coś zacznę robić, cioteczko. Kapitanie, dostosuję się do wybranego przez pana terminu. - Muszę wynająć karetkę pocztową - oznajmił. - Podróż publicznym dyliżansem trwa zbyt długo i jest bardzo męcząca. - To poważny wydatek.

L T

R

- Proszę się tym nie kłopotać. Wyruszymy pojutrze z samego rana, dobrze? Wyślę kogoś przodem, aby zarezerwował konie pocztowe. Jeśli dobrze pójdzie, dotrzemy do stolicy po dziesięciu, jedenastu godzinach i nie będziemy musieli nigdzie nocować. To znaczy, o ile pani wytrzyma taką podróż.

- Dam radę. Im szybciej będziemy w Londynie, tym lepiej. - Weź Susan - poradziła Harriet. - Będziesz potrzebowała służącej i przyzwoitki. Na wsi możesz chodzić bez asysty, lecz w mieście to nie do pomyślenia. - Porozmawiam z nią. Jeśli się zgodzi, to jutro się spakujemy. Dużo rzeczy ze sobą nie wezmę, musiałam przecież zostawić jakieś ubrania w domu. - Będzie nam jej okropnie brakowało - odezwała się po wyjściu Amy Matilda. - To niegodne z mojej strony życzyć jej mężowi nieszczęścia, ale mam nadzieję, że ona go nie odnajdzie i prędko wróci do nas. Oto odpowiedni wstęp do zamierzonej rozmowy, pomyślał James. - Może szybciej, niż pani się spodziewa - powiedział. - Otrzymałem wiadomości na temat pana Duncana Macdonalda.

- Proszę nie trzymać nas w napięciu, kapitanie. James zdał relację ze wszystkiego, czego dowiedział się od Sama, co obie damy przyjęły z wielkim zdenerwowaniem. Nawet obawiał się, że Matilda zemdleje. Harriet trzymała się nieco lepiej. - Mogłem o tym powiedzieć pani Macdonald - rzekł, kończąc - ale bałem się, że to pogorszy jej stan, i dlatego najpierw paniom przekazałem informację. Może panie wolą osobiście ją powiadomić. - To istotnie zła nowina - orzekła Harriet. - Nie chodzi oto, że ten człowiek nie żyje, bo nigdy go nie lubiłam, boję się o skutek, jaki będzie miała dla Amy. - Ja jej tego nie powiem - oznajmiła zdenerwowana Matilda. - Czy w tej sytuacji warto wyprawiać się do Londynu? Lepiej będzie, jak siostrzenica zostanie tutaj. - Pani Macdonald przeczuwa, że wokół niej działo się coś złego - zauważył James. - Dopóki nie odzyska pamięci i nie pogodzi się z przeszłością, dopóty nie poczuje się

R

wolna i silna na tyle, by dalej iść przez życie. Być może kochała męża.

L T

- Amy nie mogła kochać kogoś takiego.

- Nie wiemy, czy był przestępcą. Może padł ofiarą niesłusznych oskarżeń. Na wyjeździe do Londynu zależy mi z innego powodu. Chcę zweryfikować uzyskane informacje. Do tego czasu... - Urwał, słysząc kroki na kamiennej posadzce sąsiedniego pokoju, świadczące o tym, że Amy wraca. - Czy w dalszym ciągu panie pozostawiają mnie całą tę sprawę? - Naturalnie - odparła Harriet. - Mam do pana prośbę, kapitanie - dodała. - Czy będąc w Londynie, wyświadczyłby pan nam pewną przysługę? - Jeśli tylko będzie to leżało w mojej mocy. - Pan Smithson, nasz prawnik, prosił o dostarczenie mu pewnych dokumentów do przejrzenia. Ma testament naszego ojca, ale potrzebuje wyciągów z ksiąg gruntowych i testamentu naszego dziadka. Nie uważałam tego za pilne, jednak wizyta Geralda spowodowała, że zmieniłam zdanie. Nie chciałybyśmy powierzać ich poczcie, będziemy więc panu wielce zobowiązane, jeśli przekaże je panu Smithsonowi. - Zrobię to z ochotą - zapewnił James i odwrócił się z uśmiechem do wchodzącej do pokoju Amy.

- Susan bardzo spodobał się pomysł wyjazdu do Londynu - oznajmiła. - Zapewnia, że możemy być gotowe na ósmą rano pojutrze. James podniósł się z krzesła. Nadszedł czas działania.

Umówionego dnia kapitan Drymore zajechał przed Blackfen Manor najlepszym ekwipażem, jaki można było dostać w okolicy, zaprzężonym w czwórkę koni. Nie zamierzał podejmować najmniejszego ryzyka, dlatego na koźle obok stangreta siedział uzbrojony Sam. Nie zdążył wyskoczyć na dziedziniec, gdy otwarły się drzwi wejściowe i James ujrzał Susan siłującą się z dwiema walizami i pudłem na kapelusze. Podczas gdy lokaj mocował bagaże w koszu z tyłu pojazdu, z domu wyszła Amy w towarzystwie panien Hardwick. Matilda miała oczy pełne łez, natomiast Harriet prezentowała pochmurną twarz.

R

- Wrócę, zanim zdążycie za mną zatęsknić - pocieszała ciotki Amy, ściskając je. -

L T

Z Duncanem lub bez. Kapitanie - zwróciła się do Jamesa - jestem gotowa. - Z Bogiem! - wykrzyknęły starsze panie, gdy powóz zaczął się toczyć po dziedzińcu.

Amy machała do nich dopóty, dopóki mogła je widzieć, po czym ulokowała się wygodnie na kanapie powozu. Nawet nie próbowała odgadnąć, co czeka ją w Londynie. Początkowo, podobnie jak James, milczała. Ponieważ nie sposób było spędzić wielu godzin w zamkniętym wnętrzu pojazdu i ze sobą nie rozmawiać, Amy zagadnęła kapitana: - Bardzo wygodny powóz. - Pogłaskała czerwone aksamitne siedzenie. - Gdzie pan go znalazł? - W Downham Market. Właściciel zajazdu ma brata, który zajmuje się powozami. On też pomógł dobrać konie. - Dziękuję, że wziął pan na swoje barki organizację podróży. - Nawet nie warto o tym wspominać. Podróż z panią to dla mnie zaszczyt i przyjemność. James nie dziwił się widocznemu zdenerwowaniu Amy, zważywszy na to, co wydarzyło się podczas poprzedniej podróży. On też odczuwał pewne obawy; napady na

powozy nie były rzadkością. Właśnie zostawili za sobą Highbeck i wjechali na wiodącą wzdłuż rzeki drogę do Ely, gdzie poprzednio doszło do ataku na dyliżans. - Powinniśmy dotrzeć na miejsce przeznaczenia w zaplanowanym czasie. Te konie są wypoczęte, a przodem wysłałem człowieka, który zadba o zmiany koni. Tak więc podróż powinna przebiec bez zakłóceń. - Powinna - powtórzyła Amy - o ile nie zostaniemy napadnięci. - Modlę się, żeby do tego nie doszło - wtrąciła Susan. - Sam siedzi na koźle i jest uzbrojony - wyjaśnił James. - Proszę się nie obawiać. Wkrótce okazało się, że Susan cierpi na chorobę lokomocyjną. Konie były rącze, powóz wygodny, nic jednak nie można było poradzić na stan dróg. Musieli zatrzymać powóz i Amy wysiadła wraz z pokojówką. - Odwieźć cię do dworu? - zapytała. - Nie chciałabym, żebyś przeze mnie cierpiała. - Nakazano mi troszczyć się o panienkę, a ja nie zaniedbuję obowiązków, choćby

R

były uciążliwe. Czuję się znacznie lepiej teraz, kiedy zwróciłam śniadanie.

L T

Pokojówka była blada, lecz nie chciała słyszeć o przerwaniu podróży, więc Amy przyprowadziła ją do powozu.

James czekał przy otwartych drzwiczkach.

- Lepiej ci na powietrzu? - zapytał Susan. - Możesz wcisnąć się na siedzenie na koźle między Sama a stangreta. Sam, nie masz nic przeciwko temu? - Oczywiście, że nie, kapitanie - odparł z uśmiechem Sam - jeśli tylko panna Bedson zechce podróżować w taki sposób. - Spróbuję. Sam zeskoczył, aby pomóc Susan wdrapać się wysoko, a usadziwszy ją bezpiecznie między sobą a stangretem, podał jej niewielką flaszkę, którą wyciągnął z kieszeni. - Napij się z tego, moja pięknotko, a założę się, że rumieńce wrócą ci na policzki. - Susan, musisz natychmiast dać znać, jeśli zechcesz wrócić do środka - powiedziała Amy, po czym zajęła miejsce na kanapie powozu. James pospieszył jej śladem i ruszyli. - Czy naprawdę będzie jej lepiej na koźle? - zapytała Amy.

- Jestem przekonany, że towarzystwo Sama okaże się dobrym lekarstwem, nawet jeśli świeże powietrze i koniak nie zadziałają - odrzekł z uśmiechem James. - Straciliśmy pół godziny. Nadrobimy to? - Sądzę, że tak. Teraz, gdy został z Amy sam na sam, postanowił zabawiać ją beztroską rozmową, aby rozproszyć niepokoje związane z podróżą. Zaczął od pogody, która była rzeczywiście piękna, po czym przeszedł na stan dróg i opowiadał, gdzie czekają na nich konie na zmianę i gdzie można coś zjeść oraz wypić, wreszcie zaczął mówić o przewidywanym czasie przyjazdu do Londynu. Amy uczestniczyła w rozmowie, z czego wyciągnął wniosek, że już się na niego nie gniewa. James przewidywał, że znowu znajdzie się w kłopocie, kiedy wyjdzie na jaw, że wiedział o śmierci jej męża, lecz jej o tym nie powiedział. Trzeba znaleźć sposób żeby oględnie przekazać jej tę wiadomość. Nie miał pojęcia, czy dowiedziawszy się o śmierci

R

męża, Amy pod wpływem szoku odzyska pamięć. Zależało mu na tym by sama sobie o

L T

wszystkim przypomniała, bez udziału osób trzecich.

- Domyślam się, że chce pani pojechać prosto do domu - powiedział. - Będzie bardzo późno, gdy znajdziemy się w Londynie, i może byłoby wskazane, abyśmy udali się na Henrietta Street następnego dnia rano kiedy pani wypocznie. - W takim razie, gdzie przenocuję?

- W Colbridge House, domu moich rodziców. Chętnie udzielą pani gościny, a jutro razem udamy się do pani domu. - Pójdzie pan ze mną? - Ależ oczywiście. Nie wiadomo, co tam zastaniemy. Może pani mnie potrzebować. - Ostatnio ciągle pana potrzebowałam, kapitanie i zastanawiam się, jak pan to wytrzymywał. - Nie miałem z tym żadnego problemu. Towarzyszyć pani to przyjemność, z której nie chciałbym rezygnować. - James dziwił się, skąd u niego tyle galanterii, ale był szczery. Wprost uwielbiał przebywać w pobliżu Amy.

- Pan mnie nie zna. Wie pan o mnie tyle, ile powiedziały moje ciotki i pan Gotobed. Te dwa wizerunki nie przystają do siebie. Czy jestem ucieleśnieniem dobroci, jak twierdzą ciotki, czy zbrodniarką, jak sugerował Gotobed? - Mam oczy i uszy. Gdyby uzyskanie odpowiedzi na to pytanie nie było dla pani ważne, nie dbałbym o to, czy odzyska pani pamięć. Jest pani, Amy, moim dobrym domowym duszkiem. - Dziękuję, kapitanie. - Czy mogłaby pani zwracać się do mnie po imieniu? Przecież ja zwracam się do pani po imieniu już od pewnego czasu. - Powinnam była pana poprawiać, nie sądzę jednak, bym miała prawo spodziewać się okazywania mi szacunku. - Szanuję i podziwiam panią za jej odwagę, wrażliwość i miłość, jaką żywi pani do ciotek. Poznałem panią dobrze w ostatnich tygodniach i zostałem wyróżniony, mogąc

R

zaoferować pani pocieszenie i ochronę. Dlatego też oficjalny sposób zwracania się do

L T

pani wydaje mi się nienaturalny. Dla mnie będzie pani na zawsze drogą Amy. - A jeśli okażę się zbrodniarką, będzie pan czuł to samo? - Jeśli popełniono jakąś zbrodnię, to nie pani przyłożyła do niej rękę. Jestem gotów to przysiąc.

- Nie wiezie mnie pan do Londynu, by mnie oddać sprawiedliwości? - Boże uchowaj! Jestem jak najdalszy od takiej myśli. - Kapitanie... - Jamesie... - Jamesie, niech będzie. Jak to się stało, że człowiek o pańskiej pozycji towarzyskiej stał się łowcą głów? Gotobed nie krył pogardy, kiedy mi o tym mówił. - Przez czysty przypadek natknąłem się na kryminalistów w czasie swoich podróży i przyczyniłem się do oddania ich w ręce wymiaru sprawiedliwości. To nie to samo co bycie łowcą głów. Za zatrzymanie przestępców łowcy głów inkasują nagrody i z tego powodu nie zawsze są tacy skrupulatni, jak powinni. Czasami aresztują osoby niewinne. - Gotobed wspomniał o tym. Mówił, że panu zdarza się fabrykować fałszywe dowody...

- Chyba nie wierzy pani, że mógłbym się do tego posunąć! - Oczywiście, że nie. Proszę mi jednak powiedzieć, jak to się zaczęło oraz jak doszło do tego, że zajął się pan moją sprawą. - Zostałem poproszony przez lorda Trenthama, do którego zwróciła się pani mama, zmartwiona pani sytuacją. - Mógł pan odmówić. - Może i tak, ale pamiętałem o naszym spotkaniu w dyliżansie do Highbeck. Często myślałem o tym, co działo się z panią po moim wyjeździe, więc się zgodziłem. - Rozumiem, i jestem z tego zadowolona. W jakich okolicznościach znalazł się pan w owym dyliżansie? Highbeck to zabita deskami mieścina... - Jechałem do Downham Market, gdzie zamierzałem przesiąść się do Peterborough. Dyliżans uległ wpadkowi, co mnie opóźniło, i podróż stała się bezcelowa. - Jakże mi przykro.

R

- Zdarzało mi się to często. Przywykłem do tego.

L T

- Wdowa Twitch twierdziła, że szuka pan spokoju ducha i znajdzie go, gdy przestanie szukać - przypomniała Amy.

- Może miała rację. Mój spokój ducha wiąże się nierozerwalnie z doprowadzeniem do sądu dwóch rabusiów winnych morderstwa. Zależało mi i nadal mi zależy na tym, by ujrzeć ich na szubienicy. - James dotknął spinki wpiętej w krawat, z trudem hamując emocje. - Oni zabili moją żonę...

- Och, Jamesie, przepraszam. - Położyła mu dłoń na ramieniu. - Nie powinnam pana wypytywać. To niedelikatność z mojej strony. - Musiałem to pani powiedzieć. - Znalazł ich pan? - Nie. Zapadli się pod ziemię, jak to już wielokrotnie im się udawało w ostatnich dwóch latach. Byłem zmuszony wrócić do Londynu z pustymi rękami. Wtedy spotkałem lorda Trenthama. - Chce pan powiedzieć, że zaniechał pan poszukiwań, by mi pomóc? - Mogę je wznowić później.

- O ile to nie za bardzo bolesne, czy zechciałby pan opowiedzieć mi o żonie? - zapytała Amy. Po zabójstwie Caroline James przed nikim się nie otworzył. Rodzina i Sam byli świadkami jego gwałtownej reakcji i bez wątpienia domyślali się stanu jego emocji. Teraz, w obecności Amy, odczuł potrzebę zwierzeń. - Planowałem porzucenie służby i oddanie się zajęciu, które zatrzyma mnie w domu - powiedział jej na zakończenie. - Gdybym zrobił to wcześniej, Caroline by żyła. - Nie może pan się obwiniać. - Amy była do tego stopnia poruszona, że zapomniała o własnych kłopotach. - To przecież mogło się zdarzyć już po pana powrocie. Pańska żona mogła pójść na zakupy w czasie, gdy pan był czymś zajęty i nie miałby żadnej możliwości zapobieżenia nieszczęściu. James uzmysłowił sobie, że przez ostatnie dwa lata mobilizowało go właśnie poczucie winy.

R

- Niech panią Bóg błogosławi. - Przykrył jej spoczywającą na kolanach dłoń swoją

L T

dłonią. - Sprawiła pani, że lżej mi na duszy. - Wciąż jednak pragnie pan zemsty?

- Zemsty? - powtórzył ostrym tonem. - Czy to mściwość, że chcę zobaczyć morderców żony na stryczku?

- Może i nie. Zastanawiał się pan nad tym, czy ona chciałaby, żeby spędzał pan resztę życia, ścigając jej zabójców? Czy nie wolałaby, by pan był szczęśliwy? - zapytała cicho Amy. - Będę szczęśliwy, jak zawisną. Amy nie nalegała. Dała mu czas do namysłu nad tym, co powiedziała. Kilka minut później zajechali do zajazdu zmienić konie i wysiedli z powozu, aby coś przekąsić. Przed wyruszeniem w dalszą drogę Amy zapytała Susan, czy nie chciałaby wrócić do środka, ale pokojówka odmówiła. - Podoba mi się na górze - powiedziała. - Widać całą drogę, a świeże powietrze dobrze mi robi. Sam puścił oko do Jamesa, gdy pomagał Susan wdrapać się na kozła.

Ruszyli. Amy była zadowolona, że kapitan jej się zwierzył. Ujrzała tego mężczyznę winnym świetle. To dzielny i porządny człowiek, który potrafi kochać, cierpieć i trwać przy podjętej decyzji, a jednocześnie dobry i współczujący.

Rozdział siódmy - Niech się pani obudzi. - James delikatnie uniósł głowę śpiącej Amy ze swego ramienia. Po ostatniej zmianie koni Amy dzielnie walczyła z sennością, ale w końcu się poddała. James objął ją ramieniem, żeby było jej wygodniej. Siedział nieruchomo, absorbując ciałem wstrząsy powozu, i rozmyślał. Amy miała do pewnego stopnia rację. Rzeczywiście, nie powinien obwiniać się o tragiczną śmierć Caroline. Zginęła, bo przez przypadek znalazła się w nieodpowiednim czasie w niewłaściwym miejscu. Fakt, że on

R

pływał na statku, nie miał wpływu na to, co spotkało żonę. Jednak Amy nie powinna

L T

mówić, że chęć zemsty przesłoniła mu życie, mimo że mogła mieć rację. Co nie zmienia faktu, bo on się nie podda i sprawiedliwości stanie się zadość. Zabójcy są niebezpieczni i nie powinni pozostawać na wolności.

Wysunął ramię spod pleców Amy, bo zaczęła się budzić. - Przyjechaliśmy.

W pierwszej chwili Amy nie mogła się zorientować, gdzie jest. Powóz stał, na zewnątrz paliło się światło. - Zasnęłam - zdziwiła się. Ostatnio bała się zasypiać, bo spodziewała się koszmarów, jednak tym razem nic jej się nie śniło. - Tak. - Która godzina? - Dziewiąta. Stangret otworzył drzwiczki i opuścił stopnie. James wysiadł pierwszy i podał Amy rękę. - Chodźmy, musi być pani zmęczona i głodna.

Hrabiego i hrabiny nie było w domu. Lokaj poinformował Jamesa, że jego rodzice wyjechali na wieś w odwiedziny do przyjaciół. James postawił służbę na nogi, prosząc o lekką kolację i o przygotowanie pokojów dla pani Macdonald i jej pokojówki. Amy, ciągle rozespana, odniosła wrażenie, że wszyscy wokół szepczą na jej temat. Susan zniknęła w pomieszczeniach służbowych i Amy była pewna, że zostanie tam dokładnie wypytana. Była jednak pewna dyskrecji służącej. Weszli do salonu. - Niech pani usiądzie. Kolacja nie potrwa długo, potem położy się pani do łóżka. - Mam wątpliwości, czy wypada - rzekła, rozglądając się nerwowo po wytwornie urządzonym pokoju. W Blackfen Manor było sporo wartościowych przedmiotów, ale nie dorównywały tym, które widziała tutaj. To była prawdziwie pańska rezydencja. - Nie powinnam była tu przyjeżdżać. - Dlaczego? - Pańskich rodziców nie ma w domu.

L T

R

- To również mój dom, a poza tym jestem pewny, że rodzice nie mieliby nic przeciwko pani wizycie.

W gruncie rzeczy James był zadowolony z nieobecności rodziców. Zaczęliby go wypytywać, dlaczego zaniechał ścigania zabójców Caroline i czy zamierza się ponownie ożenić. Nie oszczędziliby także Amy i zasypali ją pytaniami. - Powinnam pojechać do własnego domu. Mój mąż... James miał na końcu języka, że ona już nie ma męża, ale uznał, że jest zbyt zmęczona, by jej zakomunikować tę wiadomość. Jutro udadzą się na Henrietta Street i niewykluczone, że Amy przypomni sobie, co się tam wydarzyło. Jeśli nie odzyska pamięci, to on poinformuje ją o śmierci Duncana Macdonalda. - Moja droga, jest pani zbyt zmęczona, żeby o tym rozmawiać. Wyczerpana podróżą, Amy zastanawiała się, czy nie pójść od razu do łóżka, ale lokaj oznajmił, że w małej jadalni podano posiłek. Z jego tonu i postawy wynikało, że przybywający o tak późnej porze goście, w dodatku zasiadający do stołu bez zmiany podróżnych strojów, nie spotykają się z aprobatą.

- Pokojówka pani Macdonald - dodał - je w kuchni i zaraz po kolacji będzie czekała na swoją panią w pokoju. Amy zadowoliła się kilkoma kęsami. - Kochane biedactwo, jest pani wykończona. - James zrezygnował z jedzenia, wstał i podał jej ramię. - Zaprowadzę panią do pokoju. Jutro pojedziemy na Henrietta Street, a potem wstąpimy do pani mamy. Proszę się dobrze wyspać. Amy była szczęśliwa, że nie nalegał, by zjadła więcej, i nie przeciągał rozmowy. Wsparta na jego ramieniu, pozwoliła poprowadzić się okazałymi marmurowymi schodami na pierwsze piętro, gdzie znajdowały się reprezentacyjne sale recepcyjne. - Jutro je pani obejrzy - powiedział James, prowadząc Amy piętro wyżej, gdzie otworzył jedne z drzwi. - To pani pokój, mam nadzieję, że będzie tu pani wygodnie. - Jestem tego pewna. Dobranoc, kapitanie. - Jamesie - przypomniał jej.

R

- „Jamesie" było stosowne w czasie podróży. Teraz jesteśmy w Londynie i musimy stosować się do wymagań etykiety.

L T

- Doskonale, pani Macdonald - zgodził się ze śmiechem. - Dobranoc. - Uniósł jej dłoń do ust. Najpierw ucałował jej grzbiet, potem obrócił ją i złożył pocałunek na przegubie.

Pocałunek zelektryzował Amy. W czasie prawie dwunastogodzinnej podróży, wieńczącej kilkutygodniową zażyłość, która wywiązała się między nimi w Highbeck, bliżej poznała Jamesa. Zrozumiała, że jej uczucia wobec niego są głębsze niż powinny, zważywszy na to, że jest mężatką. Bez słowa wyrwała dłoń, weszła do pokoju i zatrzasnęła mu przed nosem drzwi. Oparła się o nie, ciężko oddychając. Dopiero gdy z sąsiedniego pokoju wyszła Susan, Amy pozbierała się i zaczęła zachowywać tak, jak gdyby nic się nie wydarzyło. James stał pod drzwiami, mocno poruszony. Coraz trudniej przychodziło mu trzymać się z dala od Amy i nie panować nad emocjami. Jutro ona dowie się, że jej mąż nie żyje. Być może odzyska pamięć, a kiedy to nastąpi, jego misja będzie skończona i Amy zniknie z jego życia. Zamiast czerpać satysfakcję z dobrze wykonanego zadania, czuł pustkę. Wrócił na dół, by dokończyć kolację, i położył się spać.

Amy obudziła się wcześnie. Leżała, błądząc wzrokiem po bogatych zasłonach wokół łóżka. Nie powinna przebywać pod jednym dachem z dżentelmenem pod nieobecność jego rodziców. To skandaliczne zachowanie w przypadku każdej kobiety, a co dopiero mężatki. Możliwe, że dzisiaj uda się wyjaśnić, co miało miejsce w dniach poprzedzających podróż do Highbeck, a także gdzie przebywa Duncan. Jeśli tak, to misja kapitana oraz ich znajomość dobiegną końca. W jakim świetle ujawnienie prawdy postawi ją, Amy? Gdyby się okazało, że w złym, to wolałaby, aby James się o tym nie dowiedział. Należy więc uprzedzić bieg wypadków, uznała Amy, i jak najszybciej obejrzeć dom przy Henrietta Street. Szybko wstała z łóżka i przeszła do sąsiedniego pokoju, by obudzić Susan. Kazała się jej pakować. - Zaraz wychodzimy - oznajmiła. - Co się stało?

R

- Nic. Pospiesz się. Chcę wyjść, zanim kapitan Drymore zorientuje się, że już wstałam.

L T

Kilka minut później znalazły się na ulicy. - Dokąd się wybieramy, panienko? - Na Henrietta Street.

- A wie panienka, gdzie to jest?

- Nie, ale jak dojdziemy na koniec ulicy, wynajmiemy lektykę. Amy była szczęśliwa, że ma przy sobie sakiewkę z pieniędzmi, którą przekazała jej ciotka Harriet przed wyjazdem z Blackfen Manor. „Weź to - powiedziała starsza pani nie możesz się spodziewać, że kapitan, choć jest wielkoduszny, będzie za wszystko płacił". Dotarły pod właściwy adres, jednak jego widok z niczym się Amy nie kojarzył. Poczuła rozczarowanie nie dlatego, że budynek był niewielki. Spodziewała się, że widok ulicy i domu ożywi jej wspomnienia, a tymczasem nic takiego nie nastąpiło. Drzwi wejściowe były zamknięte i nikt ich nie otworzył, gdy zapukały. Znalazły przejście obok domu, wiodące do kuchennych drzwi, ale również były zamknięte. - Gdzie jest służba? - zapytała Susan.

- Bez wątpienia opuściła dom. Musimy się włamać. - Amy podniosła z ziemi kamień i rzuciła nim w okno. Hałas zbitego szkła sprawił, że rozejrzała się dookoła bojaźliwie, lecz nikt się nie pojawił. Okrytą rękawiczką dłonią Amy wyłamała całkiem spory otwór w szybie. - Chyba nie zamierza panienka wciskać się w tę dziurę? - przestraszyła się Susan. - Zamierzam. Nie ma innego sposobu. - Szkoda, że nie zaczekałyśmy na kapitana. Czuję się nieswojo. Amy miała duszę na ramieniu, ale skoro tu dotarła, zamierzała dostać się do środka. Zagadka musi się wyjaśnić. Udało się jej wsunąć górną połowę ciała w otwór i zastanawiała się, jak wejść bez narażenia się na skaleczenie rozbitą szybą, gdy ktoś schwycił ją w pasie. - Susan, zostaw. Przeszkadzasz. - Wychodź, niemądra kobieto. - Poirytowany głos należał do kapitana. Wycofała się i zapytała: - Co pan tu robi?

L T

R

- Szukam pani. Co pani najlepszego wyprawia? - Próbuję wejść do własnego domu. - Proszę się odsunąć.

James wszedł do środka przez rozbite okno i po chwili otworzył drzwi. Kuchnia wyglądała jak pobojowisko. Sprzęty były poprzewracane, naczynia porozbijane, podłogę pokrywały plamy krwi. Amy stała nieruchomo, z niedowierzaniem rozglądając się wokół. Z trudem łapała oddech, żołądek podszedł jej do gardła. - Miałam rację - szepnęła. - Zrobiłam to. - Bzdura! James był tu wcześniej. Zdawał sobie sprawę z tego, że Amy będzie zdruzgotana tym widokiem, i planował przygotować ją na to, co zobaczy, a nawet poinformować o śmierci Duncana. Nie przyszło mu do głowy, że ona po kryjomu wyjdzie z Colbridge House. Poprzedniego wieczoru była bardzo zmęczona, nie był więc zdziwiony, że długo spała. Dopiero dowiedziawszy się od lokaja, że od rana nikt nie widział Susan, posłał na górę pokojówkę, by sprawdziła, co się dzieje.

Najpierw zirytował się, że Amy wyszła bez słowa, potem zaczął się martwić. Domyślił się, że chciała obejrzeć dom przy Henrietta Street, ale czy wiedziała, jak się tam dostać? Czy miała pieniądze? Gdyby poszła pieszo, naraziłaby się na zaczepki uliczników i rozmaitych wydrwigroszy. James złapał w pośpiechu pistolet i ruszył na Henrietta Street. Kamień spadł mu z serca, gdy zastał Amy przy posesji. Teraz stała w kuchni blada i drżąca. Powoli ruszyła śladami zaschniętej na podłodze krwi. Zaprowadziły ją na piętro do sypialni, gdzie na łóżku zastała zakrwawioną pościel. Bezsilnie oparła się o słupek łóżka. Nagle przypomniała sobie głos mówiący „Jedź do Blackfen Manor. Tam do ciebie dołączę. Nikomu nic nie mów". - Gdzie on jest?! - zawołała. - Kto? - James wbiegł do sypialni, gotów podtrzymać Amy, gdyby miała zemdleć. Susan nie śmiała przekroczyć progu pokoju, przerażona makabrycznym widokiem. - Mój mąż.

R

James uznał, że dłużej nie może ukrywać przed Amy prawdy o Duncanie Macdonaldzie. Jak zacząć?

L T

- Muszę pani coś powiedzieć...

- O Duncanie? - zapytała zduszonym głosem. - Tak. Zejdźmy do bawialni. Nie powinna pani tu stać. Bawialnia, usytuowana na parterze we frontowej części budynku, nie była w tak strasznym stanie jak reszta domu. James usadowił Amy na kanapie. Wysłał Susan, równie bladą jak jej pani, do kuchni po coś do picia. - Wiem, co się wydarzyło - zaczął - lecz nie wszystko. Mam nadzieję, że pani przypomni sobie resztę. - Wie pan, gdzie jest mój mąż? - Obawiam się, że nie żyje. - Wiedziałam. - Powiedziała to niemal obojętnie, bez nadmiernych emocji. Od pewnego czasu przeczuwała, że Duncana nie ma wśród żywych. Koszmarne sny to potwierdzały. - Zrobiłam to, zabiłam go. - Nie przypuszczam. - James nakazał sobie zachować spokój, chociaż był bardzo zdenerwowany.

Czy mógł wyjawić Amy wszystko, czego się dowiedział? Że jej mąż był złodziejem i mordercą? Czy wtedy poczułaby się lepiej, czy wręcz przeciwnie? - Ale nie wie pan na pewno - zauważyła Amy. Dlaczego w domu nie było ciała Duncana? Czy po ugodzeniu nożem zdołał wydostać się z domu i umarł na zewnątrz? Powinna czuć smutek z powodu jego straty, lecz nie potrafiła opłakiwać męża, którego nie pamiętała. - Pańskie milczenie jest dość wymowne - stwierdziła ponuro. - Musi pan czynić, co do pana należy, i wydać mnie w ręce sprawiedliwości. - Nie pyta pani, jak doszło do tego, że zabiła pani męża, ani dlaczego pani to zrobiła. Czyżby pani pamiętała? - Nie, ale dowody są wystarczające. Wszędzie ta krew... - Wzdrygnęła się. - I moje sny. - Załóżmy, że ktoś inny pozbawił życia Duncana Macdonalda, a pani była jedynie świadkiem zbrodni. Zastanówmy się, kto mógł to zrobić. - Kto? - powtórzyła jak echo.

L T

R

- Tak. - James uznał, że musi wyjawić całą prawdę o Macdonaldzie. - Amy, obawiam się, że pani mąż zadawał się z podejrzanymi typami. Nie wiem, jak do tego doszło, ale był poszukiwany wraz z nimi, za rozboje na drogach i za zabójstwo. Ktoś poinformował władze, że w pani domu popełniono morderstwo. Przybyła na miejsce straż zastała tylko pani męża. Zabrali go do Newgate, gdzie jego rana została zainfekowana i zmarł. Nawet więzienne szpitale nie należą do najczystszych miejsc. - Znowu zamilkł, chcąc dać jej czas na oswojenie się z tym, co usłyszała. - Bardzo mi przykro - podjął po chwili - nie chciałbym pani martwić i nawet teraz mam wątpliwości, czy nie powinienem utrzymywać pani w niewiedzy. - Niewiedza jest gorsza niż najgorsza prawda - stwierdziła Amy. Jamesa zdumiało, jak niewielkie wrażenie zrobiła na niej usłyszana wiadomość. - Poczynania Duncana i jego wspólników nie dowodzą mojej niewinności. - To będzie moje kolejne zadanie - odparł James całkowicie przekonany o tym, że Amy padła ofiarą złych ludzi, i był gotów ją chronić. - Zrobię wszystko co w mojej mocy - obiecał. Z kuchni wróciła Susan. Znalazła resztki czekolady i butelkę nalewki w szafce.

- Jest jeszcze napoczęta butelka brandy - oznajmiła. - Przynieś ją - polecił James. - Myślę, że brandy lepiej zrobi twojej pani niż nalewka. - Czy informacje o moim mężu zebrał pan przed przyjazdem do Highbeck, lecz postanowił ich nie ujawniać? - zapytała Amy, gdy Susan poszła po brandy. - Nie. Przed wysłaniem Sama Rokera do Londynu po moje rzeczy poleciłem mu zasięgnąć języka o panu Macdonaldzie. On ma wyjątkowego nosa do takich spraw i rzeczywiście sporo się wywiedział. Byłbym podzielił się z panią informacjami zaraz po jego powrocie, ale nie chciałem zakłócać pani spokojnej egzystencji w Blackfen Manor. Zapamiętałem, że przy jakiejś okazji wyjawiła pani, iż mogłaby żyć bez wspomnień... Gdyby nie pojawił się Gotobed... - On też należał do gangu? - Nie sądzę, twierdził jednak, że widział pana Macdonalda przed śmiercią. - Kreci mi się w głowie od tego wszystkiego.

L T

R

- Biedna Amy. Gdzie ta Susan? Wypije pani odrobinę brandy, a potem zawiozę panią do domu. - Tu jest mój dom.

- Miałem na myśli Colbridge House.

- Nie wypada, żebyśmy przebywali pod jednym dachem. Pojadę do matki. - Naturalnie, skoro pani tego sobie życzy - odparł James, myśląc, że Amy potrzebuje matki, a nie mężczyzny, któremu ufa tylko częściowo. Zrezygnował z szukania lektyki lub dorożki, bo bał się, że Amy znowu ucieknie, i postanowił, że pójdą piechotą. Od pewnego czasu nie padało, a lady Charron mieszkała w pobliżu. Służący, który otworzył im drzwi, poinformował, że lady Charron jest na próbie w Drury Lane Theatre. James wysłał napotkanego ulicznika, by sprowadził dorożkę, i pojechali do teatru. Po przyjeździe na miejsce polecił Susan zaczekać w dorożce, czemu woźnica nie sprzeciwiał się, bo otrzymał stosowaną zapłatę. W teatrze wręczył pół gwinei odźwiernemu, skłaniając go, by zaprowadził ich do garderoby lady Charron. Tam postanowili czekać na zakończenie próby.

Amy usiadła na stołku przed lustrem. Jej nerwy były w okropnym stanie. Nie mogła opanować drżenia. James patrzył na nią z troską, całym sercem pragnął ulżyć jej udręce. Stanął za nią i delikatnie położył dłonie na jej ramionach. Spojrzała na niego z wdzięcznością i zdobyła się na lekki uśmiech. Uznała, że mu zaufa i da wiarę jego słowom. Muzyka ucichła w oddali i zaraz potem do garderoby weszła Sophie Charron w kostiumie scenicznym. Krynolina była tak szeroka, że lady Charron przeciskała się przez drzwi bokiem. - Amy! Mówiono mi, że tu jesteś. Cieszę się, że cię widzę. - Nachyliła się, by pocałować córkę w policzek. - Co cię sprowadza? Myślałam, że przebywasz w Blackfen Manor pod opieką ciotek. Matka była pulchniejsza, niż Amy się spodziewała. Twarz, pokrytą grubym makijażem, zdobiły trzy czarne muszki. Na głowie miała piętrową perukę zwieńczoną pióra-

R

mi. Haftowany stanik sukni był głęboko wycięty, odsłaniając więcej, niż wypadało.

L T

- Mama? - Amy wstała i dygnęła. - W jej głosie dźwięczało zdziwienie. - Oczywiście, że jestem twoją mamą. A kim miałabym być? Istotnie, spędziłaś większość życia z ciotkami, ale ja odwiedzałam cię od czasu do czasu, a i ty przychodziłaś do mnie, gdy zamieszkałaś w Londynie z Duncanem Macdonaldem. Nie pamiętasz?

- Niczego nie pamiętam. Czy mogę ci przestawić kapitana Jamesa Drymore'a? Sophie przyłożyła lorgnon do oka. - Cieszę się, że pana poznałam, kapitanie. Lord Trentham opowiadał mi o panu. - Milady. - James ukłonił się zamaszyście. - Czy zdołał pan wyjaśnić zagadkę? - Tylko częściowo. - Duncan nie żyje - powiedziała bezbarwnym głosem Amy. - Ja... - Został zaatakowany i śmiertelnie ranny - pospieszył z wyjaśnieniem James, zanim Amy zdążyła oznajmić, że zabiła męża. - Rzeczywiście? No cóż, nie jestem zdziwiona - oświadczyła lady Charron. - Dlaczego? - zapytała Amy. - Wiesz, co stało się z moim mężem?

- Nie mam pojęcia. Wiem natomiast, że lekkomyślnie dobierał sobie przyjaciół. Obracał się wśród hazardzistów. Pewnego razu widziałam ich w Almacku; grali zawzięcie. Bez wątpienia miał u nich długi, których nie mógł spłacić. Tacy ludzie bywają bardzo niebezpieczni. - Nie wiedziałam o tym. - Oczywiście, że wiedziałaś. Przyszłaś kiedyś do mnie we łzach, szukając rady i pomocy. Dałam ci trochę pieniędzy, bo Duncan zostawił cię bez grosza. - Nie pamiętam. - Nie po raz pierwszy Amy zadała sobie w duchu pytanie, czy kochała Duncana i dlaczego za niego wyszła. - Niczego nie jesteś w stanie sobie przypomnieć? - spytała, wyraźnie zniecierpliwiona lady Charron. - Pamiętam niektóre szczegóły z dzieciństwa, natomiast nie potrafię przywołać wspomnień z późniejszego okresu. Nawiedzają mnie koszmary i przypuszczam, że za-

R

wierają część prawdy o tym, co mi się przydarzyło. Boję się ich, tyle w nich przemocy.

L T

Kiedyś przyśniła mi się torba pełna złotych monet i klejnotów... - Słyszał kto takie rzeczy? - Sophie spojrzała pytająco na Jamesa. - Nie, milady.

- Duncan Macdonald był pod wieloma względami podobny do sir Johna - stwierdziła lady Charron. - Obaj potrafili być uosobieniem uroku osobistego i dobrych manier, kiedy im to odpowiadało, ale w gruncie rzeczy byli Magierami i mieli gwałtowne charaktery, zwłaszcza gdy wypili. Dobrze, że się ich pozbyłyśmy. - Mój ojciec nie żyje? - zapytała Amy. - Przebywa na kontynencie. Nie wiem, gdzie dokładnie, bo nie otrzymałam od niego żadnej wiadomości od trzech lat. - Czy on jest jakobitą? - Co ci przyszło do głowy? Duncan ci to powiedział? - oburzyła się matka. - Jeśli nawet, to nie pamiętam. Susan wspominała, że pan Roker opowiadał jej o jakobitach. Ponoć wielu z nich uciekło do Francji po klęsce ich rebelii, a w Anglii ukryli skarb. - Kto to ten pan Roker? - zainteresowała się lady Charron.

- To mój służący, milady - wyjaśnił James. - Historia o ukrytym skarbie podnieca jego wyobraźnię i uznał, że może zabawić nią Susan. - To plotki! - zaperzyła się lady Charron. - Proszę, kapitanie, niech pan przywoła do porządku służącego. Pogłoski o tym, że byłam związana ze zdrajcami i rebeliantami, mogą zrujnować moją reputację, chociaż nie mają nic wspólnego z prawdą. Zostanę odsunięta od występów. Kapitan skłonił się, chociaż nie wyobrażał sobie, jak można zamknąć ludziom usta, tym bardziej że zaczynały krążyć pogłoski, jakoby Młodszy Pretendent przebywał w Londynie, gdzie szukał poparcia dla kolejnego powstania. Czy wywoła nowe niepokoje? James nie wyobrażał sobie, by to było realne. Jego szkoccy zwolennicy zostali poddani drakońskim karom, wielu z nich deportowano do Ameryki i Indii Zachodnich. Książę Charlie nie cieszył się popularnością w Anglii, natomiast Francja i Hiszpania nie były skłonne go wspierać dopóty, dopóki nie zdobędzie powszechnego poparcia wśród roda-

R

ków. Sam nie wspomniał o sir Johnie, dlaczego więc Amy wyciągnęła taki wniosek?

L T

Zagadka coraz bardziej się gmatwała.

Rozmowę przerwało wtargnięcie do garderoby nieznajomego młodego człowieka. - Och, nie wiedziałem, że masz gości, Sophie - powiedział i chciał się wycofać. - Wejdź, Harry. - Skinęła na niego lady Charron. - Poznaj moją córkę, panią Macdonald, i kapitana Jamesa Drymore'a. Kapitanie, Amy, to jest mój protegowany, Harry Portman, syn i spadkobierca lorda Portmana z Braintree. Nowo przybyły był mniej więcej w tym samym wieku, co James. Miał na sobie jedwabny żakiet koloru lila, białą kamizelkę i białe pończochy podwiązane w kolanach liliową wstążką. Z szyi zwisały na ozdobnych tasiemkach monokl i zegarek. Na palcach iskrzyły się złote pierścień nie. Był, w ocenie Jamesa, równie ekscentryczny co Gotobed, może tylko miał odrobinę więcej dobrego gustu. - Pani Macdonald, pokorny sługa. - Skłonił się Amy i ucałował jej dłoń. Następnie zwrócił się do kapitana: - Witam pana. Pańska sława pana poprzedza. - Czyżby? W związku z czym? - zapytał James.

- Jak to z czym? W związku z pańskimi sukcesami w ściganiu przestępców. Lord Trentham twierdzi, że żaden z nich nie może się czuć bezpieczny, jeśli pan jest na jego tropie. - Lord Trentham jest nadto łaskawy, a poza tym myli się - skwitował James. - Przyszedłem, by przekazać, że jest pani oczekiwana na scenie. Rozpoczynamy drugi akt - zwrócił się Harry do lady Charron. - Amy, przyprowadź kapitana później. Opowiesz mi, co się z tobą ostatnio działo. Jestem bardzo ciekawa, jak miewają się moje siostry i co słychać w Highbeck. Jak tylko będę mogła, to je odwiedzę. - Mamo, ja nie mam dokąd pójść. - A dom przy Henrietta Street? - Musiałam zbić okno, żeby dostać się do środka. Poza tym dom został doszczętnie splądrowany. Ubrania zniknęły, szafy kuchenne są puste.

R

- Przykro mi, lecz nie widzę możliwości goszczenia cię w moim apartamencie. Nie

L T

ma tam dość miejsca, a poza tym wpadam do domu jak po ogień i znikam. Z pewnością byś się zanudziła.

James zauważył, że odmowa sprawiła przykrość Amy, jednak jej matka zdawała się tego nie dostrzegać. Miał ochotę potrząsnąć tą kobietą, by okazała większe zainteresowanie córką.

- To bez znaczenia - wtrącił. - Pani Macdonald jest mile widziana w Colbridge House. - No właśnie! - Chodźmy - zwrócił się łagodnym tonem do Amy - zawiozę panią do Colbridge House. Wrócimy na wieczorne przedstawienie, a potem może lady Charron zje z nami kolację u Fentona. - Mogę się przyłączyć do towarzystwa? - odezwał się Portman. - Jestem ciekaw pańskich sukcesów w ściganiu zbrodniarzy. Propozycja nie ucieszyła Jamesa, jednak naprędce nie zdołał wymyślić, pod jakim pretekstem odmówić Portmanowi, zwłaszcza że lady Charron skwapliwie podchwyciła pomysł.

- Czy mogę wracać do domu pańskich rodziców - zaniepokoiła się Amy kiedy wsiadali do dorożki, w której czekała Susan - skoro ich nie ma? - Wczoraj wieczorem też ich nie było - zauważył James. - To co innego. Skoro jestem wolna, to chciałabym wrócić do Highbeck. Możemy pojechać z Susan dyliżansem. Pokojówka westchnęła; nie była zachwycona pomysłem swojej pani. Czyżby miało to coś wspólnego z Samem? - zadał sobie w duchu pytanie James. - Nigdy do tego nie dopuszczę - powiedział. - Jeśli zdecyduje się pani na podróż do Highbeck, to będę pani towarzyszył. Amy żałowała, że opuściła przyjazne Blackfen Manor. Niczego nie zyskała, a czuła się znacznie gorzej niż przed wyjazdem. Jedynym plusem była obecność Jamesa, nadal gotowego opiekować się nią i udowodnić jej niewinność. - Muszę wykorzystać obecność w mieście do spotkania się z kilkoma osobami,

R

mam ponadto dostarczyć przesyłkę od pani ciotek panu Smithsonowi. Poza tym wieczo-

L T

rem wybieramy się do teatru. Zastanawiam się, czy nie jest pani zmęczona i czy nie powinna pani raczej odpocząć. Wiadomość o śmierci męża musiała być dla pani ciosem... - Nie ma mowy o odpoczynku, jestem zanadto wzburzona. Zamierzam porozmawiać z matką, żeby zebrać jak najwięcej informacji. A co do śmierci o męża, to wydaje mi się sprawą tak odległą, jak gdyby zdarzyła się w innym życiu. Podejrzewam, że tak było - powiedziała ze smutkiem. - Zrobimy więc tak. Pojedziemy do Colbridge House i zjemy coś, od wczoraj bowiem nie miała pani prawie nic w ustach. Potem pani zdrzemnie się, a ja pójdę pozałatwiać swoje sprawy. Susan obudzi panią na czas, żeby zdążyła pani przebrać się do kolacji i do opery. Jutro zadecydujemy o powrocie do Highbeck. Zgadza się pani? - Chyba muszę. Amy słaniała się, gdy wysiadła z dorożki przed Colbridge House. W drodze do drzwi James podtrzymywał ją za łokieć. Kamerdyner nie krył zdziwienia, że znowu widzi panią Macdonald. - Prosimy o lunch - zwrócił się do sługi James i wprowadził Amy do salonu.

Amy wolałaby natychmiast schronić się w pokoju, w którym spędziła noc, i w samotności jeszcze raz przemyśleć wydarzenia dnia obfitującego w niespodzianki i rewelacje. Na szczęście, James okazał jej zrozumienie i czas oczekiwania na posiłek urozmaicił opowieściami o swoich przygodach na morzu. Po lunchu odprowadził ją do pokoju i, w odróżnieniu od wczorajszego wieczoru, trzymał się w pewnej odległości, złożył jej oficjalny ukłon i odszedł. Amy położyła się, nie spodziewając się, że zaśnie, ale była tak bardzo zmęczona, że natychmiast zapadła w sen. W pierwszym rzędzie James udał się do Smithsona prawnika panien Hardwick, któremu dostarczył otrzymane od nich dokumenty. Potem odwiedził swojego prawnika, któremu zostawił instrukcje odnośnie posiadłości w Newmarket. Następnie skierował się do więzienia Newgate, gdzie za gwineę uzyskał informację, które potrzebował, a mianowicie, że Duncan Macdonald rzeczywiście zmarł w więzieniu.

R

- Czy odwiedził go mężczyzna o nazwisku Gotobed? - zapytał jeszcze strażnika. Strażnik roześmiał się.

L T

- Gotobed nie był tu jako gość. Siedział w tym samym czasie, co Macdonald. Obaj to takie same złodziejaszki. Cały czas coś między sobą szeptali. Gdyby ten Szkot nie był umierający, powiedziałbym, że coś planowali. - Gotobed był skazany?

- Czekał na proces w sprawie o oszustwo, ale został zwolniony. Miał dobrego adwokata i dość pieniędzy, aby przekupić świadków. Z Newgate James udał się do Henry'ego Fieldinga. - Kapitan Drymore? W samą porę! - powitał go Fielding, wstając zza biurka. - Jest pan zajęty? - James obrzucił wzrokiem papiery zalegające biurko. - Przygotowuję projekt ustawy o powołaniu patrolującej ulice służby do walki z przestępczością. - Chodzi o łowców głów? - Nie. Ci ludzie będą otrzymywali wynagrodzenie za pracę, zamiast nagrody za doprowadzenie przestępcy. Będą reagowali na informację o popełnionym przestępstwie i

udawali się na miejsce, by zatrzymać sprawców, zanim zbiegną. Przestępcy mają się ich bać, a ludzie szanować. - Policja? - Nie, w społecznym odczuciu słowo to kojarzy się z francuskimi żandarmami i rewolucją. Takim ludziom społeczeństwo nie zaufa. - Agenci Fieldinga? - Też nie. Może Agenci z Bow Street, ponieważ będą operowali z tego urzędu. Ale o tym dość. Przyszedł pan, aby dowiedzieć się o tych łotrów, Smitha i Randle'a? - To też. Wysłał mnie pan ze zleceniem lorda Trenthama. - Istotnie. Proszę mi powiedzieć, co pan odkrył. James zrelacjonował wydarzenia, omijając to, co wiązało się z koszmarami sennymi Amy i jej przekonaniem, że była winna popełnienia przestępstwa. Wiedział, że sądy często traktowały przyznanie się do winy jako dowód w sprawie i wydawały wyrok skazujący.

L T

R

- Nie miałem pojęcia, że ten człowiek był w więzieniu, kiedy prosiłem pana o jego odnalezienie - tłumaczył się sędzia. - Czy coś wyznał na łożu śmierci? - Jeśli już, to niejakiemu Martinowi Gotobedowi, który w tym samym czasie siedział w Newgate.

- Wywinął się od odpowiedzialności za popełnione przestępstwa, bo świadkowie zmienili zeznania. Nie mam cienia wątpliwości, że ich przekupił - oznajmił Fielding. - Był w Highbeck, gdy stamtąd wyjeżdżałem - poinformował James. - Zresztą byli także dwaj mężczyźni, którzy, jak sądzę, współpracowali z Macdonaldem. Dlaczego nagle odwiedzają odległą miejscowość, jaką jest Highbeck? - Niech się pan tym zainteresuje. - Znowu mam się przeistoczyć w łowcę głów? - Polegam na panu, ponieważ wiem, że jest pan człowiekiem zasad i uczciwie wykonuje zadania. Szkoda, że inni nie są tacy jak pan. Gdyby tak było, przestępcy pokroju Gotobeda, których stać na przekupienie i zastraszenie świadków, nie uniknęliby sprawiedliwości.

- Zasady i uczciwość nie pomogły mi schwytać Smitha i Randle'a - zauważył z goryczą James. Pogodził się ze śmiercią Caroline, ale mordercy nie powinni czuć się bezkarni i dopuszczać się nowych zbrodni. Jeśli już nie kierowało nim poczucie zemsty, to nadal było w nim silne pragnienie zadośćuczynienia sprawiedliwości. - Kiedy skończę obecne dochodzenie, podążę za nimi choćby na koniec świata zapewnił. Następnie James skierował się do okazałego domu na Grosvenor Square. Jego właściciel, lord Trentham szykował się do wyjścia, ale dowiedziawszy się o przyjściu kapitana Drymore'a, poprosił lokaja o wprowadzenie go do gotowalni. - Porozmawiamy, gdy będę się przebierał, o ile to panu nie przeszkadza. Przyjeżdża pan z Highbeck? - Tak. Przywiozłem panią Macdonald. Myślałem, że kiedy zobaczy dom przy Henrietta Street, odzyska pamięć, ale skończyło się to fatalnie. Dzisiaj wieczorem idziemy do

R

teatru na zaproszenie lady Charron. Mam nadzieję, że to wprowadzi panią Macdonald w lepszy nastrój.

L T

- Jest pan przekonany o jej niewinności - rzekł z uśmiechem lord Trentham. - Tak. - James dokładnie zrelacjonował wydarzenia. - Poznałem przyjaciela lady Charron - poinformował na zakończenie - niejakiego Harry'ego Portmana. Milady przedstawiła go jako swojego protegowanego. Wprosił się do naszego towarzystwa. Wspominał o panu. - Owszem, znam go. - Zastanawiam się, co opowiedziała mu lady Charron. - Wszystko, jak sądzę. Zanim ją pan za to potępi, muszę pana zapewnić, że Harry Portman nie jest tym, na kogo wygląda. Mało kto o tym wie i wątpię, by lady Charron była tego świadoma. Harry Portman jest dobrze widziany w kołach rządowych. Więcej nie mogę wyjawić poza tym, że jeśli on ma coś do powiedzenia w jakiejś sprawie, warto tego posłuchać. James pożegnał się. Idąc energicznym krokiem do domu, rozmyślał o Amy i jej problemach, które w ciągu ostatnich kilku tygodni stały się jego problemami. Nie mógł

pozbyć się wrażenia, że klucz do zagadki kryje się w Blackfen Manor. Był zadowolony, że jutro tam wracają. Przyniesiono na górę gorącą wodę i Amy zajęła się swoją toaletą. - Powinnam ubrać się, jak przystało wdowie - powiedziała do Susan. - Byłoby jednak hipokryzją, gdybym udawała żałobę, więc co mam włożyć? Gdy Amy spała, Susan wyciągnęła z walizki suknię. Była to prosta suknia w kolorze gołębim, z brokatowym przodem wykończonym koronkową wstawką osłaniającą dekolt. Przez koronkowy czepeczek zasłaniający spiętrzone włosy służąca przeplotła czarne wstążki, podkreślające wdowi stan swojej pani. Amy zdążyła wsunąć stopy w pantofelki i wyjść na półpiętro, gdy zadzwonił gong na kolację. James ukazał się w drzwiach gotowalni ubrany w jedwabny żakiet w kolorze ciemnej morwy. - Dobry wieczór, pani Macdonald - ukłonił się. - Wypoczęła pani? - Tak. Nie przypuszczałam, że zasnę, a jednak zapadłam w sen. - To dobrze.

L T

R

Zaoferował jej ramię. Ruszyli uroczystym krokiem do jadalni. Po drodze James pokazywał Amy portrety rodzinne, którymi były obwieszone ściany klatki schodowej, i opowiadał historię rodziny.

- To mój brat Edward, wicehrabia Drymore, który jest spadkobiercą rodu. Ponieważ rodzice wolą mieszkać w Londynie, on rezyduje z żoną i czworgiem dzieci w rodowym majątku w Hertfordshire. - Często pan odwiedza brata? - Tak. Właśnie przyszedł mi do głowy pewien pomysł. Moglibyśmy przerwać naszą podróż do Highbeck i przenocować u mojego brata. Podróż nie będzie się nam dłużyła, jeśli podzielimy ją na dwa etapy. Co pani na to? Amy była zaskoczona. - Jest pan pewny, że brat nie będzie miał nic przeciwko temu? - Będzie zachwycony - zapewnił James. - Doskonale, zróbmy więc tak - zgodziła się Amy. - Zajmę się tym. Tymczasem zjedzmy coś. Posiłek będzie lekki, zważywszy, że po przedstawieniu wybieramy się na kolację.

Na stole znalazło się siedem dań, włącznie z ciastami i owocami. Amy zastanawiała się, jak w tym wielkopańskim domu wyglądałaby pełna kolacja. Do teatru pojechali wygodnym powozem, a w Drury Lane Theatre zajęli miejsca w loży wynajmowanej przez rodziców Jamesa. Po spektaklu przeszli do garderoby lady Charron, gdzie dołączył do nich Harry Portman, ubrany ekstrawagancko we wzorzysty jedwabny żakiet i bogato haftowaną kamizelkę ze srebrnego brokatu. Miał zwiewne koronki wokół szyi i różowe pończochy z kokardami u kolan. W czasie kolacji James zapoznał lady Charron z postępami dochodzenia. Opowiedział jej o dwóch podejrzanych mężczyznach, których Amy spotkała w posiadłości ciotek. Wyraził przekonanie, że są to bandyci, którzy napadli na dyliżans i których musiał znać pan Macdonald. - Uważam, że są oni zamieszani w wydarzenia, do których doszło w domu przy Henrietta Street - podkreślił.

L T

R

- Naprawdę nic z tego nie pamiętasz? - zwróciła się do córki lady Charron. - Nie, mamo. Przecież wiesz, że uderzyłam się w głowę... - I to rzuciło ci się na mózg.

- Sophie, posuwasz się za daleko - wycedził Harry Portman, który sprawiał wrażenie, że nie przysłuchiwał się rozmowie. - Jeśli pani Macdonald twierdzi, że nie pamięta, to znaczy, że nie pamięta. Jestem przekonany, że nie ma to nic wspólnego ze stanem jej rozumu. Zostawmy tę sprawę kapitanowi Drymore'owi i zmieńmy temat. Co pan sądzi o naszym nowym moście, kapitanie? Nowy most nad Tamizą między Lambeth a Westminster był bliski ukończenia. - Słyszałem, że budowa nie podoba się przewoźnikom obsługującym promy - powiedział James. Zaczęli dyskutować o architekturze mostu i o tym, jak ułatwi on przerzucenie wojska, jeśli zajdzie konieczność stłumiania nowej rebelii, która, jak się wszyscy spodziewali, będzie się rozprzestrzeniała od południa. Amy, szczęśliwa, że już nie jest w centrum uwagi, nie przyłączyła się do dyskusji. James raz czy dwa uśmiechnął się do niej, na co odpowiadała bladym uśmiechem. Tkwi-

ła w swoim świecie cieni i James przysiągł sobie, że któregoś dnia sprawi, że Amy znowu będzie szczęśliwa.

Rozdział ósmy W Highbeck trwały sianokosy. Wieśniacy uwijali się na łąkach - kosili, grabili, zwozili. Powóz wzbudzał powszechne zainteresowanie, każdy chciał zobaczyć, kto przyjeżdża. Ludzie pozdrawiali Amy, a ona machała im na powitanie. Tu był jej azyl, a w obecności Jamesa miała poczucie bezpieczeństwa. Czy przypadkiem nie narażał swojej reputacji człowieka honoru, pozwalając jej cieszyć się wolnością? Czy powinna mieć wyrzuty sumienia? Odwróciła się do niego. - Przyjechała pani do domu, Amy. - Tak. - Ja też. - Naprawdę?

L T

R

- Tak. Nie wyobrażam sobie, że mógłbym mieszkać gdzie indziej. - Przecież ma pan majątek w Suffolk.

- Nie mieszkałem tam i już nie zamieszkam. Poleciłem prawnikowi wystawić posiadłość na sprzedaż. Zostanę w Lodge do czasu, aż kupię odpowiednią siedzibę w tej okolicy. Po raz pierwszy od wielu dni Amy się roześmiała, rozbawiona stanowczością Jamesa. - Ciotki będą zadowolone, natomiast kuzyn Gerald wprost przeciwnie. - A pani? - zapytał. - Bardzo się cieszę - odparła Amy, ku radości kapitana. - W ciągu ostatnich kilku tygodni zrozumiałem dzięki pani, że pogoń za zemstą nie powinna wypełniać mi życia. Poprzednio wierzyłem, że przyniesie mi spokój ducha. Pani udowodniła mi, że się myliłem. Mogę spożytkować energię na osiągnięcie innego celu. - Mianowicie jakiego?

- Jeszcze nie jestem pewny. Chciałbym zrobić coś pożytecznego, pomagać ludziom. - Tak jak mnie? - Przecież nie odzyskała pani pamięci i wciąż nie wiemy, dlaczego pani mąż został ranny i umarł. - Mimo to bardzo mi pan pomógł - zaoponowała Amy. - Dzięki panu jestem w zgodzie sama z sobą. Nie wierzy pan, że zabiłam męża, a ja chcę wierzyć, że ma pan rację. - Ogromnie mnie to cieszy. - Powinnam zdać się na opatrzność, która przywróci mi pamięć, jeśli i kiedy jej się spodoba. Czas zająć się czymś bardziej pożytecznym. Pan sprawił, że to zrozumiałam. Uradowany James ujął w swoje dłonie smukłą dłoń Amy, zapominając o siedzącej naprzeciwko Susan.

R

- Dziękuję, moja kochana. Powiedzmy więc, że korzyść jest obopólna. - Uniósł jej

L T

dłoń do ust. - To jest nasz punkt startowy, zgoda? - Zgoda.

James zauważył, że Susan zrobiła wielkie oczy, i wypuścił dłoń Amy z czułego uścisku. Spojrzał za okno. To, co zobaczył, sprawiło, że oniemiał. Przy drodze stali, przypatrując się mijającemu ich powozowi, dwaj mężczyźni, których natychmiast rozpoznał. Jeden chudy jak szczapa, drugi wielki i zwalisty z czerwonym nosem - Smith i Randle. Co robili w Highbeck? Czy właśnie ich dwóch widziała Amy w Downham Market i na terenie posiadłości? Czy to oni napadli na dyliżans? To możliwe. Wyjechali z Londynu wcześniejszym dyliżansem niż on z Samem, wysiedli w Ely i wynajęli konie. Może nie mają nic wspólnego z Macdonaldami, rozważał James. Tyle że Gus Billings ich znał. A skoro tak, to poznali się przez Duncana Macdonalda. Obrzucił Amy bacznym spojrzeniem, lecz ona ich nie zauważyła. Powinien jej powiedzieć i zburzyć z trudem osiągnięty spokój, czy nic nie mówić? Kwestia ta zajmowała jego myśli do momentu, w którym koła powozu zastukały na zwodzonym moście. Ledwo pojazd zatrzymał się przed Blackfen Manor, drzwi otwarły się i wybiegły z nich panny Hardwick. James zeskoczył na ziemię i podał rękę Amy.

- Zgodnie z obietnicą, przywiozłem paniom siostrzenicę - rzekł na powitanie. Amy serdecznie uściskała ciotki i powiedziała: - Jak dobrze znowu być w domu. Bardzo za wami tęskniłam. - My za tobą też - zapewniła Matilda. - Dlaczego nie zawiadomiłaś nas, że wracacie? - Nie zdążyłam, bo zdecydowaliśmy się na to przedwczoraj. - Wejdźcie - zaprosiła Harriet, przepuszczając Amy i Jamesa przodem. Tymczasem Sam wyjął walizki z kosza bagażowego i podał je Susan. - Sam, zaprowadź powóz do Lodge. Ja wrócę piechotą - polecił służącemu James. W małym saloniku, gdzie oczekiwano na podanie herbaty i przekąski, Harriet zażądała relacji z wyprawy. James, zajęty myślami o nieoczekiwanym spotkaniu Smitha i Randle'a, zostawił to Amy. Opisała splendor Colbridge House, opowiedziała przebieg spotkania z matką i

R

wieczór w teatrze, na koniec wyjawiła, jak zareagowała na straszliwy rozgardiasz w domu przy Henrietta Street.

L T

- Przypomniałaś sobie, co się tam wydarzyło? - zapytała Matilda. - Nie, ciociu.

- Chyba już nie myślisz, że ponosisz odpowiedzialność za śmierć Duncana? - Wiedziałaś, że on nie żyje? - zdziwiła się Amy. - Ja nie miałam o tym pojęcia. Kapitan poinformował mnie dopiero w Londynie. - Powiedział nam przed waszym wyjazdem - wtrąciła Harriet. - Nie miej mu tego za złe. Radził się nas, kto powinien cię powiadomić o śmierci męża, i zostawiłyśmy to jemu. Zrobiłyśmy tak dla twojego dobra. - Kapitan przekonał mnie, że nie powinnam obwiniać się o śmierć Duncana. Mogłam jedynie być świadkiem. Starsze panie odwróciły się do kapitana, który siedział w milczeniu, zastanawiając się, jak doprowadzić do aresztowania Smitha i Randle'a. Rwał się do działania, a uprzejmość nakazywała poczekać na podanie herbaty. Siedział jak na rozżarzonych węglach.

- Ustalił pan, kto mógłby być odpowiedzialny? - Pytanie Harriet odwróciło uwagę Jamesa od zabójców żony. - Któryś ze wspólników, jak sądzę. Na przykład ów Billings, lecz on nie żyje... Urwał, bo przyszło mu do głowy, że Smith i Randle mogli zamordować Duncana Macdonalda. - Jedyne, co mi się mgliście przypomniało, to głos, zapewne Duncana, mówiący: „Jedź do Blackfen Manor. Tam do ciebie dołączę. Nie mów nikomu" - wyjawiła Amy. - To dlatego znalazłaś się w dyliżansie - domyśliła się Harriet. - Duncan musiał żyć, gdy wyjeżdżałam. Najważniejsza część zagadki została wyjaśniona: to nie ja go zraniłam. Postanowiłam nie martwić się resztą. - Zamierzasz zostać z nami? - chciała się upewnić Matilda. - Tak. Kapitan też planuje zostać. Twierdzi, że podoba mu się okolica. - O ile panie będą tak miłe i pozwolą mi zajmować Lodge do czasu, aż kupię w sąsiedztwie dom.

L T

R

- Niech pan mieszka tak długo, jak pan chce - oznajmiła Harriet. - Na marginesie, dostarczył pan dokumenty prawnikowi?

- Oczywiście. Prosił przekazać, że napisze do pań, jak tylko je przestudiuje, wyraził przy tym przekonanie, że nie mają panie podstaw do obaw. - Cieszę się, że to słyszę. Nie wątpiłam w nasze prawa do Blackfen Manor, ale Gerald stał się nachalny. Wczoraj znowu nas odwiedził i zachowywał się tak samo nieprzyjemnie, jak zazwyczaj. Uparł się, by obejść dwór i sporządzić inwentarz ruchomości. Twierdził, że dom wymaga napraw, których nie jesteśmy w stanie dokonać, co mnie mocno zirytowało. Chodziłam za nim, żeby widzieć, co pisze, ale nie był zainteresowany robieniem listy. Sądzę, że chciał nam zrobić na złość. - Gerald obawia się, że Amy może wyjść za mąż za kapitana i zniweczyć jego nadzieje na przejęcie dworu - zauważyła Matilda. Amy gwałtownie się zaczerwieniła, a James był zaskoczony. - Tilly! - upomniała siostrę Harriet. - Zawstydzasz Amy i stawiasz w kłopotliwym położeniu kapitana.

James czuł, że powinien zareagować, ale nie miał pewności jak. Czy zaprzeczyć, że kiedykolwiek brał pod uwagę ślub z Amy? To by ją zraniło, lecz nie chciał być zmuszony do składania deklaracji. Jeszcze do nich nie dojrzał. - Nie dalej jak tydzień temu wszyscy byliśmy przekonani, że pani Macdonald jest mężatką - stwierdził wymijająco. - Jestem pewny, że nie jest jeszcze gotowa do rozważenia propozycji wejścia w nowy związek. Amy poczuła się upokorzona. Aż do tej chwili nie zastanawiała się nad pogłębiającą się sympatią do Jamesa. Teraz zyskała pewność, że pokochała go i byłaby szczęśliwa, gdyby obdarzył ją miłością. Najwyraźniej dał jej do zrozumienia tak subtelnie, jak tylko potrafił, że nie jest zaangażowany. Czy mogła mieć mu to za złe? Jeśli nie ona pchnęła nożem męża, to musiała widzieć, jak to się stało, i znała osobę, która to zrobiła, a to czyniło ją poniekąd wspólnikiem owej osoby. James, człowiek szanujący porządek prawny, nie ożeni się z taką kobietą jak ona. Radość z powrotu do Highbeck znikła. Znowu poczuła się nieszczęśliwa.

L T

R

- Ciekawa, jestem co ciocie porabiały podczas naszej nieobecności? - zapytała z pozorną beztroską. - Oczywiście poza zabawianiem kuzyna Geralda? - Zajmowałyśmy się majątkiem - odparła Harriet. - Doglądałyśmy sianokosów i uprzątałyśmy stodołę przed żniwami. Miałyśmy też dwóch nowych gości. Swoją drogą, ciekawe, dlaczego nasz dom nagle zaczął wzbudzać większe zainteresowanie? - Miały panie gości? - zainteresował się James. - Któż to taki? - Niejacy panowie Miller i Wade, dżentelmeni z Londynu, jak się przedstawili. Studiują architekturę. Prosili o oprowadzenie po domu. To nie była dobra wiadomość. James zastanawiał się, czy ostrzec starsze panie, czy zmilczeć. Musiał być jakiś powód, dla którego nagle do Blackfen Manor zaczęli przyjeżdżać nieproszeni goście. Ci dwaj, którymi na pewno byli Smith i Randle. Wcześniej Gotobed, którego widziano, jak szeptał z umierającym Duncanem Macdonaldem. Wreszcie Gerald Hardwick. James zadał sobie w duchu pytanie, o czym Amy miała nie mówić? Może przypomniała sobie, lecz postanowiła go w tej sprawie nie oświecać? - I oprowadziły ich panie? - zwrócił się do ciotek.

- Nie. Zdążyli wejść do holu i zaczęli wypytywać, ile mamy pokoi. Nie podobali mi się, byli zbyt wścibscy, zachowywali się, jakby mnie przesłuchiwali, kazałam im więc wyjść - wyjaśniła Harriet. - Doskonale. Byłoby rozsądniej, gdyby w przyszłości były panie mniej gościnne poradził James. Amy popatrzyła na niego uważnie. Przestrzegał z ostrożności czy uważał, że za tymi wizytami coś się kryło? Czy ma to coś wspólnego z nią? Nigdy by sobie nie darowała, gdyby okazało się, że sprowadziła niebezpieczeństwo na ciotki. Kapitan pochwycił wzrokiem jej spojrzenie. - Zwykła ostrożność - zapewnił z uśmiechem. Posiedział jeszcze kilka minut, po czym się pożegnał. Szybkim krokiem ruszył do Lodge.

R

Sam wyprzągł konie i wyładował bagaże. Rozpakowywał je w sypialni, gdy nadszedł James.

L T

- Wszystko w porządku we dworze? - zapytał.

- Nie jestem pewny. Znowu był sir Gerald Hardwick. Pojawili się też dwaj mężczyźni z prośbą o oprowadzenie po domu. Wygląda na to, że nie my znaleźliśmy Smitha i Randle'a, ale oni nas odszukali. Przyszło mi do głowy, że może napadli na dyliżans podczas naszej pierwszej podróży do Highbeck. Byli zamaskowani i okryci pelerynami, trudno było ich rozpoznać. Pani Macdonald przypomniała sobie, że mąż kazał jej jechać do Highbeck, gdzie miał się z nią spotkać. Przypuszczalnie ci dwaj o tym wiedzieli. Podobnie Billings. Wszyscy zmierzali do Blackfen Manor. - Wynika z tego, że jest tu coś, na czym im zależy. Może złoto, klejnoty... - Na jakiej podstawie tak twierdzisz? - zapytał James. Amy wyjawiła mu, że przyśniła się jej torba z luidorami i klejnotami, Sam nie mógł jednak tego wiedzieć. - Złodzieje zazwyczaj kradną wartościowe rzeczy. A może ukryto tu skarb z jeziora Arkaig? James roześmiał się, mimo że słowa Sama dawały do myślenia. Pogłoski o skarbie znajdującym się w Blackfen Manor mogły mieć przykre konsekwencje dla mieszkanek

dworu. I nie chodziło tylko o zagrożenie ze strony różnej maści kryminalistów. Od lat władze bez powodzenia próbowały zlokalizować skarb, a ukrywanie go równało się zdradzie stanu. Zapewne Amy nie miała o tym najmniejszego pojęcia i należałoby ją ostrzec. Najlepiej byłoby znaleźć skarb, przekazać go władzom i uwolnić Amy od ewentualnych podejrzeń. Misja nabierała nowego znaczenia. Przysłał mnie tutaj Fielding, czyżby wiedział więcej, niż powiedział? Czy mnie wykorzystał? - zastanawiał się James. Zdenerwował się do tego stopnia, że przez chwilę rozważał, czy pojechać do Londynu i odbyć szczerą rozmowę z Fieldingiem. Ostatecznie uznał, że w tych okolicznościach nie zostawi Amy samej. - Może byłoby celowe przeszukanie terenu i zabudowań dworskich - powiedział. - Aby zbadać, czy nie ma skarbu? - Nie, żeby sprawdzić, czy nie ukrywają się ci dwaj mordercy. Musimy ich odnaleźć i mieć na oku. Gotobeda również.

L T

R

- Zatrzymał się w gospodzie Pod Królewskim Herbem. Może nadal tam mieszka. - Przekonamy się o tym dzisiaj wieczorem.

Amy nie spała. Chociaż oświadczyła, że będzie cierpliwie czekała, aż opatrzność przywróci jej pamięć, rozmyślała o tym, czego dowiedziała się o Duncanie. Zastanawiała się także nad uwagami matki na temat jego związków z podejrzanymi osobnikami. Zadała sobie również pytanie, kim byli mężczyźni, na których natknęła się w posiadłości. James nie powiedział tego wprost. Poznała go jednak na tyle dobrze, by wiedzieć, że brał pod uwagę, iż mogli być to ci sami, którzy odwiedzili Blackfen Manor i chcieli obejrzeć dwór. Ostrzeżenia ze strony Jamesa mocno Amy zaniepokoiły. Drogi James! Jakże go kocha! Ucieleśniał samo dobro i dlatego ona musi się upewnić, że jest wolna od zła. Za wszelką cenę powinna przypomnieć sobie, co wydarzyło się w domu przy Henrietta Street. Z rozmysłem przywołała obraz wnętrza, próbując uprzytomnić sobie, jak wyglądało, zanim zostało zdemolowane podczas stoczonej w nim walki. Do tej pory bała się konfrontacji z własną niedawną przeszłością, teraz postanowiła nie tylko przywołać wspomnienia, ale także stawić im czoło. Skupiła się i pomału w za-

kamarkach pamięci pojawiały się obrazy. Czterech mężczyzn. Kłócą się. Jeden drugiemu wymyśla. Rzucają naczyniami kuchennymi i meblami. Jest nóż i dużo krwi. Ona krzyczy. Jest przerażona tym, co widzi. Słyszy stłumiony głos Duncana, bo mąż jest ranny. Mówi jej, by jechała do Highbeck i tam na niego czekała. Ile w tym prawdy, a ile wyobrażeń wynikających z tego, co się jej przyśniło i co usłyszała od ludzi? Czy teraz też śni? Nagle przypomniała sobie, że biegła ulicą, jakby gonił ją sam diabeł... Zadrżała. Poczuła, że przełom, którego tak pragnęła i zarazem się bała, jest blisko. Wiedząc, że już nie zaśnie, wstała z łóżka i odciągnęła zasłony. Dniało, ale było za wcześnie, by się ubrać i zejść na śniadanie. Narzuciła szlafrok i usiadła przy sekretarzyku. Sięgnęła po pióro, inkaust i papier, schowane w szufladzie, i zaczęła zapisywać wszystko, co sobie przypomniała i co jej opowiadano. Kartka szybko się zapełniała, jak gdyby jej pamięć komunikowała się bezpośrednio z piórem i papierem. Pomogła rannemu, broczącemu krwią mężowi dojść do łóżka i opatrzyłam mu ra-

R

ny. Tamci trzej wciąż się kłócili w kuchni. Duncan chciał, by go zostawiła.

L T

- Uciekaj, póki możesz. Wiesz, co z tobą zrobią, jeśli im nie umkniesz. Nie będą mieli litości. Ukryj się w Highbeck. Nikomu nie mów, dokąd jedziesz. - Nie mogę cię zostawić!

- Wyzdrowieję, nie bój się. Przyjadę do ciebie. - Co oni z tobą zrobią?

- Nic. Mam coś, na czym im ogromnie zależy. Większej krzywdy już mi zrobić nie mogą. Mam coś, czym ich skuszę. Nie zostawiłabym męża, gdybym wiedziała, że on umrze albo gdyby go kochała. Tymczasem czuła jedynie żal, że swoim niegodnym zachowaniem sprowadził na nich kłopoty. Pijackie śmiechy, które dochodziły z kuchni, przekonały ją ostatecznie, że powinna uciekać. Narzuciła pelerynę i wymknęła się z domu. Pędziła ulicą, nie wiedząc dokąd. Pomyślała, że trzeba znaleźć konstabla lub strażnika, ale zreflektowała się, że tym samym narazi Duncana. Zdecydowała więc, że poszuka doktora. Zatrzymała się, nie wiedząc, w którą stronę się udać, gdy dogonił ją Gus Billings i postawił jej ultimatum: albo zgodzi się jechać wraz z nim do Highbeck, albo on zaprowadzi ją z powrotem do domu i zostawi na pastwę swoich kompanów.

- Nie będą się z tobą cackali, moja miła - uśmiechnął się chytrze, boleśnie chwytając ją za ramię - a ja chcę ci pomóc. Zresztą Duncan sobie tego życzy. Wszyscy pasażerowie dyliżansu wsiedli w Londynie. Kapitan James Drymore, Sam Roker, pastor, ona i Billings. James od początku okazywał troskę o jej wygodę, na przykład podłożył jej pod głowę swój zrulowany płaszcz. Przemawiał do niej życzliwie, a na postoju kupił jej herbatę. Wyczuwała w nim pewną niecierpliwość, jakby dokądś mu się spieszyło. W drodze na dyliżans napadli bandyci. Byli zamaskowani i skrywali się pod obszernymi kapeluszami i pelerynami. Nie zorientowała się, kim są, ale rozpoznał ich jej nieproszony towarzysz podróży. Rozmawiali ze sobą, podczas gdy kapitan stanął obok niej i otoczył ją ramieniem. Bandyci pozwolili im kontynuować podróż. Czuła się wykończona, próbowała zasnąć. Wtedy nastąpił gwałtowny wstrząs i James pochwycił ją w ramiona, podczas gdy powóz staczał się z drogi w dół do rzeki. Wyciągnął ją z rozbitego

R

pudła i zaopiekował się nią. Wśród szczątków roztrzaskanego dyliżansu leżał martwy

L T

Billings. Z tyłu głowy wyrósł jej olbrzymi guz, który bardzo bolał, gdy go dotykała, po czym zapadła w ciemność.

Wycieńczona Amy odłożyła pióro. Wreszcie wypełniła się luka w jej pamięci. Po kraksie dyliżansu James zawiózł ją na koniu do gospody Pod Królewskim Herbem. Pozostało wspomnienie ciepła jego ciała i łagodnego głosu, którym do niej przemawiał, chcąc ją podtrzymać na duchu. W gospodzie zapadła w dobroczynny sen, a kiedy się obudziła, ujrzała ciotki. Na podwórzu zapiał kogut, rozległo się szczękanie konwi na mleko, pod drzwiami przebiegła Susan; jej kroki ucichły na dole. Wstał nowy dzień. Nie czekając na przyniesienie gorącej czekolady, Amy ubrała się i zeszła na śniadanie do kuchni, co często robiła. Ciotki wciąż pozostawały w łóżkach, a ona nie chciała trudzić służby nakrywaniem specjalnie dla niej w jadalni. Poza tym lubiła poranki w kuchni. Od służących można się było sporo dowiedzieć o życiu mieszkańców Highbeck. Po śniadaniu przeszła ze szkicownikiem do saloniku na tyłach domu, gdzie światło był odpowiednie, i zabrała się do ilustrowania wspomnień. Najbardziej zależało jej na naszkicowaniu twarzy dwóch kompanów Billingsa. Patrząc na rysunek, nabrała przeko-

nania, że rozpozna tych dwóch, jeśli ich znowu spotka. Czy zna ich nazwiska? Czy kiedykolwiek je znała? Rzekomi architekci przedstawili się jako Miller i Wade, ale mogły to być nazwiska zmyślone. Musi ich zobaczyć. Kapitan Drymore był przekonany, że zatrzymali się w Highbeck. Czy udałoby się ich odnaleźć? Usłyszała dźwięk kołatki u drzwi wejściowych i pomyślała, że to James. Była zupełnie nieprzygotowana, gdy lokaj oznajmił, że chce się z nią widzieć pan Martin Gotobed. W pierwszym odruchu zamierzała poprosić lokaja, by powiedział, że nie ma jej w domu, ale zwyciężyła ciekawość. Zapragnęła dowiedzieć się, co powiedział Gotobedowi umierający Duncan. Poleciła więc lokajowi, aby wprowadził gościa i przysłał do salonu Susan. Gotobed, ubrany w żółte spodnie, zielony żakiet i kamizelkę w żółto-brązowe paski, wyglądał dziwacznie. - Pani, twój uniżony sługa. - Kłaniając się, powiódł kapeluszem po podłodze. - Witam pana.

L T

R

Amy wstała, ale nie dygnęła. Czekała, żeby nieproszony gość wyjaśnił, jaki jest cel jego wizyty. Nie zamierzała ułatwiać mu sytuacji nawiązaniem rozmowy. Do pokoju wślizgnęła się Susan i zajęła miejsce przy drzwiach. Gotobed nie zwrócił uwagi na pokojówkę.

- Pani, mam nadzieję, że czujesz się dobrze - zaczął. - Bardzo dobrze, dziękuję. Nie poprosiła go, żeby zajął miejsce, a ponieważ nie usiadła, nie pozostawało mu nic innego, jak stać. - Mam nadzieję, że podróż do stolicy okazała się owocna? - Skąd pan wie, że byłam w Londynie? - Proszę pani, to mała miejscowość. Kapitan Drymore dowiadywał się, gdzie można wynająć powóz i konie... Amy pozwoliła sobie na cień uśmiechu. - Odpowiedź na pana pytanie brzmi zatem „tak". Podróż była do pewnego stopnia owocna. - Zatem wie pani o śmierci pana Macdonalda.

- Owszem. - Zirytował Amy i nie zamierzała tego ukrywać. - Poinformowano mnie, że pan był przy moim mężu, gdy umierał. Zabrakło panu przyzwoitości, żeby mi o tym wspomnieć, kiedy przyszedł pan tu po raz pierwszy. - Nie było mnie przy nim w chwili śmierci, ale z całą pewnością był śmiertelnie chory, gdy go opuszczałem. Powiedziałbym o tym, droga pani, lecz trudno się przecisnąć w pani pobliże, jest pani tak dobrze strzeżona. - Strzeżona? Przez kogo, przez panny Hardwick? - Mam na myśli kapitana, który jest łowcą głów, a pani nie odstępuje na krok. Chciałem panią ostrzec... - I ostrzegł pan, ale jak pan widzi, nie zostałam zaaresztowana. Panie Gotobed, po co pan przyszedł? - Aby przekazać słowa umierającego męża i zadać pewne pytanie. - Słucham.

R

- Ostatnie słowa Duncana były skierowane do pani. Prosił, abym je pani przekazał.

L T

Powiedział, że wysłał panią do Blackfen Manor, gdzie miał nadzieję do pani dołączyć... Kiedy zorientował się, że umiera i nie dotrzyma słowa, poprosił mnie, żebym pojechał w jego imieniu. Chciał, abym się panią zaopiekował. - Nie potrzebuję niczyjej opieki. A gdybym potrzebowała, mam przyjaciół i krewnych, którzy mi ją zapewnią.

- Niemniej, taka była jego ostatnia wola i przychodzę, aby dotrzymać złożonej mu obietnicy. Był przekonany, że otoczą panią pozbawieni skrupułów mężczyźni, przed którymi trzeba panią ochronić. Dlatego pokornie ośmielam się zaoferować pani swoje nazwisko i silną prawicę. Amy zdusiła śmiech. - Panie Gotobed, czy to oświadczyny? - Tak. - Nie mogę uwierzyć, że mówi pan poważnie. - Obietnica złożona umierającemu jest dla mnie święta i muszę dodać, że spełnię ją z przyjemnością.

- Przykro mi, że pana rozczaruję, ale nie zamierzam pana poślubić. Prawie pana nie znam, a z tego, czego się o panu dowiedziałam, wynika, że nie zawsze żył pan w zgodzie z prawem. - Zostałem niesłusznie i z rozmysłem oczerniony, a o mojej niewinności orzekł sąd. Pani nie ma prawa mnie potępiać, bowiem nie jest pani uosobieniem niewinności, za jakie pragnie uchodzić. Jeśli kapitan Drymore do tej pory pani nie aresztował, to tylko dlatego, że czeka, aby poprzez panią dotrzeć do grubszej ryby. Proszę za mnie wyjść, a będzie pani bezpieczna. Kiedy pętla się zaciśnie, wyjedziemy za granicę, gdzie angielscy łowcy głów nie mają czego szukać. Susan głośno westchnęła. Gotobed odwrócił się, gromiąc ją wzrokiem. - Panie Gotobed - powiedziała Amy, uśmiechając się do nastroszonej bojowo Susan - proszę natychmiast wyjść i nie wracać. - Obawiam się, droga pani, że pożałuje pani tej decyzji. Inni nie okażą pani tyle

R

względów. Proszę to zapamiętać. - Gotobed ukłonił się i wyszedł z saloniku.

L T

Amy opadła na kanapę. Susan natychmiast do niej podbiegła. - Moje biedne, małe jagniątko. Co za niesłychana bezczelność! Już poszedł, może pani odetchnąć.

- Miałabym rozważać poślubienie tego... tego insekta! Udało mu się jednak posiać niepokój. Groził mi... Wolałabym, żeby nie mówił takich rzeczy o kapitanie i grubszej rybie. On musi coś wiedzieć... - Dzień dobry paniom. Do saloniku wszedł James. Starał się nadać głosowi radosne brzmienie, ale widok Gotobeda przechodzącego nonszalanckim krokiem przez zwodzony most zepsuł mu humor. Widok zdenerwowanej Amy nie poprawił mu nastroju. - Dzień dobry, kapitanie. - Amy wstała i dygnęła, podczas gdy Susan zerwała się z klęczek i szybko opuściła pokój. - Jak się pani czuje? - Dobrze. Rysowałam. - Mogę zobaczyć? - Proszę. - Podała mu szkicownik.

Rysunek przedstawiał kuchnię w domu przy Henrietta Street. Przy stole siedzieli dwaj mężczyźni. Trzeci, Billings, stał przy drzwiach. Czwarty, który musiał być Duncanem Macdonaldem, stał przy piecu i wymachiwał nożem. Amy nie narysowała siebie. - Co to jest? - To, co sobie przypomniałam. - Wszystko, co pani sobie przypomniała? - Nie wszystko - przyznała. - Nóż trzyma pani mąż, prawda? - Tak. Doszło do gwałtownej sprzeczki i on próbował się bronić, lecz nie dorównywał tamtym siłą. Ranili go, gdy chcieli odebrać mu nóż. - Dzięki Ci, Boże! - James odetchnął z ulgą. - Co pan mówi? Przecież on umarł! - Smutno mi z tego powodu, ale teraz pani rozumie, jak nierozsądnie było oskarżać

R

się o jego śmierć. - Pociągnął Amy na kanapę i usiadł przy niej, trzymając ją za rękę. Co wydarzyło się potem?

L T

- Zaprowadziłam Duncana do łóżka i opatrzyłam mu ranę. Wtedy wyszeptał, żebym pojechała do Highbeck. Nie wiedziałam, że jego rana jest śmiertelna, inaczej nie zostawiłabym męża.

- Powiedziano mi, że nie umarłby od tej rany, gdyby w czasie pobytu w więzieniu nie wdała się infekcja. - Nie wiedziałam o tym. Wykradłam się z domu z zamiarem sprowadzenia pomocy, ale za mną poszedł Billings. - Amy opowiedziała kapitanowi to, co spisała rano. - Oni wszyscy zbiegli się teraz do Highbeck - stwierdziła na koniec. - To wiemy. Czego tu szukają? Przypomniała sobie pani? - Nie. Zamierzam ich odnaleźć i zapytać, po co przyjechali do Highbeck. - Niemądra kobieto! Jeszcze pani nie zrozumiała, że oni są groźni? Rysunek tego dowodzi. - W takim razie zapytam Gotobeda. Wątpię, by zrobił mi krzywdę. - Moja kochana Amy, nie wolno pani tego robić! On jest nie mniej niebezpieczny niż tamci dwaj. Potrafi udawać dżentelmena, ale nim nie jest.

Powiedział „kochana"? Serce Amy zabiło żywiej. - Muszę się dowiedzieć - powiedziała. - Myślałem, że postanowiła pani nie budzić licha. Zacząć od teraz, uzgodniliśmy to przecież. - Nie mogę tak żyć: udawać, że jest dobrze, podczas gdy tak nie jest. Proszę mi nie wmawiać, że nie zaniepokoił się pan na wieść, że dwóch nieznajomych mężczyzn nalegało, aby ciotki pokazały im dwór, bo i tak panu nie uwierzę. - Jestem zaniepokojony. Błagam panią, niech pani zostawi to mnie. - Bo jest pan łowcą głów - odparła z goryczą. - Tak, jeśli tak pani uważa. - A co pan zrobi pan ze mną, jak pan ich złapie? - Potrząsnę, żeby pani oprzytomniała. - To wszystko?

R

- Nie. Reszta może poczekać. Wybierzmy się teraz na konną przejażdżkę. Proszę się przebrać.

L T

Amy wiedziała, że nie ma sensu się opierać, bo uparty kapitan nie ustąpi. Poszła na górę, by spełnić jego prośbę. Tymczasem James wziął do ręki rysunek. Amy ma talent. Gdyby Smith i Randle zobaczyli ten szkic, uznaliby, że wróciła jej pamięć, co wystawiłoby ją na jeszcze większe niebezpieczeństwo. James złożył rysunek i schował go do kieszeni.

Rozdział dziewiąty Amy uspokoiła się, jadąc obok Jamesa przez ulubioną okolicę. W Highbeck czuła się szczęśliwa. Uświadomienie sobie, że pokochała Jamesa, następowało powoli, w miarę upływu wspólnie spędzanego czasu i coraz lepszego poznawania tego niezwykłego mężczyzny. Był przystojny, lecz nie próżny, uczciwy i wierny zasadom, choć nie ślepo. Był też delikatny i opiekuńczy oraz godny zaufania. Pragnęła, by ją pokochał, wiedziała bowiem, że nie darzy jej poważnym uczuciem. Nadal kochał nieżyjącą żonę. James z ulgą zauważył, że Amy się odprężyła. Ostatnie doświadczenia musiały ją bardzo dużo kosztować. Jeszcze do tego ten odrażający Gotobed. Obawiał się, że Amy z własnej inicjatywy nie opowie, czego od niej chciał ten łobuz, zdecydował się więc sam zagadnąć: - Dzisiaj rano odwiedził panią Gotobed. - Owszem. - Zdenerwował panią?

L T

R

- Zdenerwował? Nie. Najpierw byłam na niego zła, a potem mnie zadziwił i rozbawił. Miał czelność złożyć mi propozycję.

- Propozycję? - powtórzył James, nie posiadając się ze zdumienia. - Zapewne nie chodzi pani o ofertę matrymonialną?

- Ależ tak. Oświadczył, że Duncan prosił go na łożu śmierci, aby się mną zaopiekował. - Pani w to wierzy? - Nie wiem, w co wierzyć. - Amy - zaczął poważnym tonem James - niech pani uważa na siebie, kiedy mnie nie ma mnie przy pani, bardzo proszę. - Nie rozumiem. - Gotobed chce od pani czegoś, co pani posiada, lecz o tym nie wie. Ten drań zrobi wszystko, żeby to dostać. - Skąd pan wie?

- Domyślam się. Tak samo jak tego, że dwaj mężczyźni, którzy z taką łatwością pojawiają się i znikają, także chcą zabrać coś, jeśli nie bezpośrednio pani, to z Blackfen Manor. Jeśli mąż prosił, żeby pani pojechała do Highbeck, mógł także powiedzieć Gotobedowi, dlaczego panią tu wysłał. Gotobed rezydował w zajeździe Pod Królewskim Herbem, nikt jednak nie znał miejsca pobytu Smitha i Randle'a. Możliwe, że ukrywali się w podejrzanej spelunce w okolicy, choć należało pamiętać, że jeśli im zależało, potrafili przedzierzgnąć się w dżentelmenów. Wraz z Samem James przeszukał całą posiadłość, zajrzał do każdej stodoły, szopy i stajni, nawet wdrapał się na wieżę, w której nie było nic oprócz krętych schodów wiodących na szczyt, skąd roztaczał się rozległy widok. Nie natrafił na żaden ślad - Być może Duncan wysyłał mnie tu tylko dlatego, żebym była bezpieczna. - Dałby Bóg, aby tak było. - Pan mnie przeraża.

L T

R

- Nie to jest moim celem, jednak musza panią ostrzec, żeby pani nie przyjmowała obcych w domu, a przed udaniem się na spoczynek sprawdzała wszystkie zamki u drzwi i okien.

- Następnie zaproponuje pan spuszczanie zwodzonego mostu - odparła ze śmiechem Amy, aby rozładować atmosferę.

- Wątpię, czy mechanizm działa. Nie używano go chyba od wieków. - Niech pan nie wspomina o tych zaleceniach ciotkom. Nie chcę ich denerwować. Wydam polecenie służbie, aby zachowała szczególną ostrożność, a przed pójściem spać będę sprawdzała wszystkie zamki. - Dobrze. Proszę nie wpuszczać do dworu Gotobeda. Amy przyjrzała się uważnie kapitanowi. Czyżby był zazdrosny? - Wspominał o wyjeździe z kraju po ślubie - powiedziała. - Uważa, jak mi się wydaje, że muszę uciekać przed prawem i pewnym jego stróżem. James odwrócił się gwałtownie w siodle i spostrzegł, że Amy się uśmiecha. Patrzyła na niego przekornie ślicznymi oczami i uzmysłowił sobie, że dał się sprowokować.

Dzisiaj zyskał pewność, że kocha i nie chce bez niej żyć. Zanim jednak otwarcie powie o tym Amy, musi pokonać pewne przeszkody. Oby okazały się do pokonania. - Chce pani uciec? - zapytał cicho. - A muszę? Zatrzymał konia, zsiadł i podał Amy rękę. Zsunęła się w jego ramiona. Trwało chwilę, zanim postawił ją na ziemi. - Jeśli chodzi o mnie, nie musi pani uciekać. - Cieszę się. - Czy pani odprawiła Gotobeda? - Chce pan, żebym się na pana obraziła? Naprawdę przyszło panu do głowy, że mogłabym rozważać poślubienie tej kreatury? Na samą myśl robi mi się niedobrze. Ucieszony James bez namysłu pocałował Amy. Ta uniesiona ku niemu twarz, błyszczące oczy, w których odbijały się nastroje Amy od radości do smutku, różane war-

R

gi złożone jak do pocałunku... Nie zdołał się powstrzymać.

L T

Amy nawet nie udawała, że się gniewa. Zarzuciła Jamesowi ręce na szyję i z pasją oddała pocałunek. Wszystko inne poszło w zapomnienie. Drżała z przenikającego ją szczęścia. Nagle odskoczyli od siebie, słysząc czyjś chichot w pobliżu. Między ich końmi stała wdowa Twitch i trzymała w ręku wodze obu wierzchowców. - Powiedzcie, moi piękni, wszystko się wyjaśniło? - zapytała. - O czym mówicie? - Amy poprawiała przekrzywiony na głowie kapelusz, James wygładził włosy. - O waszych kłopotach. Wróciła ci pamięć, a kapitan odnalazł spokój ducha? - Tak - odparł James. - Nie. - Niemal równocześnie zaprzeczyła gwałtownie Amy. - Nie mówicie jednym głosem, niedobrze. Musicie postarać się jak najszybciej to zmienić, bo dojdzie do dalszych nieporozumień. Rozmaryn nie pomógł? - Nie. Miałam nowe koszmary - stwierdziła Amy. - Żałuję, że włożyłam go pod poduszkę. - Tylko sny posuną cię naprzód, moja droga. Nie stój w miejscu i nie zawracaj...

- Odejdźcie, kobieto - odezwał się James. - Mówicie rzeczy oczywiste. Nie ma żadnej magii w waszych słowach. - Nigdy nie twierdziłam, że mam coś wspólnego z magią. Jestem kobietą mądrą, nie czarownicą. - Przyjmuję wasze słowa. A teraz pozwólcie nam odjechać. - Przejął wodze z rąk wdowy Twitch i odwrócił się, by pomóc Amy wsiąść na konia. Był do pewnego stopnia zadowolony, że im przerwano, zanim na dobre zapomniał, co wypada. - Ci, których pan szuka, są w Ely - oznajmiła wdowa Twitch. - Co o nich wiecie? - Powiedziano mi, że pan on nich pytał. Widziałam ich wczoraj po południu w zajeździe Pod Królewskim Herbem. Podsłuchałam, jak mówili, że czekają na dyliżans do Ely. - Są w Ely? Gdzie? - Nie wiem.

L T

R

- Myśli pan, Jamesie, że to ci sami, którzy chcieli, by ciotki pokazały im dom? Ci, których narysowałam?

- Możliwe. - James nie chciał się przyznać, że wie, kim są mężczyźni. To by niepotrzebnie powiększyło niepokój Amy. - Wracajmy do domu. Jechali w milczeniu. Jeśli Smith i Randle są w Ely, obiecał sobie w duchu kapitan, to tym razem nie pozwoli im uciec i nie dopuści, by zagrozili Amy. Czy nie powinien postawić na straży kogoś, żeby nocą pilnował dworu? Na dziedzińcu zaskoczył ich widok stert bagażu, wyładowanych z karety. Najwyraźniej ekwipaż pokonał długą drogę, bo konie i pojazd pokrywała gruba warstwa kurzu. W domu, w bawialni, zastali lady Sophie Charron i Harry'ego Portmana w towarzystwie panien Hardwick. - Mama! - wykrzyknęła Amy, podbiegając, żeby się przywitać. - Co tu robisz? Przepraszam, dzień dobry, panie Portman - zwróciła się do Harry'ego, który wstał i skłonił się najpierw jej, a potem kapitanowi. James odwzajemnił ukłon. - Siadajcie - zakomenderowała Harriet. - Panie kapitanie, podać panu herbatę? Twoja matka zaskoczyła nas. Nie miałyśmy pojęcia o jej przyjeździe.

- Martwiłam się o Amy - podkreśliła lady Charron. - Nie wyglądała dobrze, kiedy ostatnio się widziałyśmy, poczułam, że powinnam zrobić dla niej coś więcej. Lepiej późno, niż wcale, pomyślał James. - Zajrzałam więc do Colbridge House. Nie wiedziałam, że Amy i kapitan postanowili wrócić do Highbeck. Nieważne. Zakończyliśmy występy i przez najbliższe dwa tygodnie nie będzie prób, więc postanowiłam przyjechać i zobaczyć, jak radzi sobie moja córka. Pan Portman niezwykle uprzejmie zaoferował mi eskortę. - Służba przygotuje pokoje - oznajmiła Harriet. Była nieco sztywna, jakby nie miała pewności, czy cieszyć się przybyciem gości. James zastanawiał się, czy wzięła sobie do serca jego ostrzeżenie, by nie okazywać nadmiernej gościnności. Być może tylko nie aprobowała przyjaźni siostry z Portmanem. Możliwe, że bała się, iż lady Charron zechce zabrać Amy. O to nie musiała się martwić. Jeśli Amy wyjedzie, to nie z matką, lecz z nim. Nastąpi jednak po wyjaśnieniu zagadki.

R

James odsiedział jeszcze parę minut, uczestnicząc w rozmowie na temat przebiegu

L T

podróży i ostatnich plotek ze stolicy. Kiedy wstał, by wyjść, Harriet zaprosiła go na obiad.

- A teraz, córko - odezwała się Sophie, gdy James wyszedł - powiedz, co nowego? Czy kapitan już ci się oświadczył?

- Nie, skąd ten pomysł? - Amy poczuła, że oblewa się rumieńcem. - W takim razie po co siedzi tak długo w tej zabitej deskami dziurze? Dlaczego przywiózł cię do Londynu? Po co miałby to robić, gdyby nie planował oświadczyn? Chciał uzyskać akceptację ze strony rodziny, to jasne - ciągnęła niezrażona Sophie. - Mamo, dobrze wiesz, po co kapitan zawiózł mnie do Londynu. Kiedy przeprowadziliśmy to, co zamierzaliśmy, wróciliśmy do Highbeck. Kapitan utracił żonę, którą bardzo kochał i, jestem pewna, że nie myśli o ponownym ożenku, a już z całą pewnością nie ze mną. Nie mam mu nic do zaoferowania, a poza tym niedawno owdowiałam. Przytaczając te argumenty, Amy bardziej pragnęła przekonać siebie niż matkę. - To nie są poważne przeszkody - stwierdziła lady Charron.

- Sophie, zostaw dziewczynę w spokoju - ujęła się za siostrzenicą Harriet. - Kapitan robił to, o co poprosił go lord Trentham. Pomagał Amy odzyskać pamięć i wyjaśnić zagadkę śmierci jej męża. - Przecież wiemy, co się z nim stało! - zaperzyła się Sophie. - A co do Amy, to wcale nie jestem pewna, że ona nie pamięta. - Mamo, uwierz mi, że próbowałam. - Amy nie przyznała się, że przypomniała sobie, co wydarzyło się w domu przy Henrietta Street i w jakich okolicznościach spotkała mężczyzn, którzy koniecznie chcieli obejrzeć wnętrza Blackfen Manor. Obawiała się o ciotki. Wolała ich nie denerwować. Poza tym James obiecał, że zajmie się kompanami Billingsa. - Amy ma dość zmartwień, nie musisz na nią naciskać - broniła siostrzenicy Harriet. - Zachowujesz się jak kwoka broniąca kurczęcia - orzekła ze śmiechem Sophie.

R

- Dobrze, że ma nas, bo ty się o nią zanadto nie troszczysz - oświadczyła Matilda. Gdyby Amy była moją córką...

L T

- A co ty możesz wiedzieć o dzieciach? - zaatakowała ją Sophie. - Żaden mężczyzna nigdy nie obejrzał się za tobą.

Matilda poczerwieniała i pospiesznie wyszła z pokoju. - Mamo! Jak mogłaś! - wykrzyknęła Amy i pobiegła za ciotką. Znalazła ją w pokoju. Siedziała na łóżku i płakała. - Stara, a głupia. - Otarła twarz chusteczką, próbując się uśmiechnąć. - Nie powinnam przejmować się docinkami Sophie. Zawsze taka była. Zadzierała nosa, bo była piękna i mogła przebierać w kandydatach na męża. A ja i Harriet zostałyśmy na lodzie. - Dla mnie ty, cioteczko, jesteś piękna i nie potrzebujesz tego udowadniać - pocieszała ją Amy. - Kiedy dorastałaś, martwiłam się, że któregoś dnia nas opuścisz. Nie byłam szczęśliwa, gdy wyszłaś za mąż za Duncana Macdonalda. - Nie lubiłaś go?

- Nie. Był jednocześnie zbyt gładki i za bardzo dominujący. Mężczyzna powinien opiekować się żoną, doradzać jej, delikatnie ją prowadzić, a nie rozkazywać niczym dyktator. - Duncan taki był? - Tak. Widziałam, że nie jesteś szczęśliwa. Trudno mi po nim płakać. Harriet miałaby mi miała za złe, że to ci mówię, ale wiem, iż w głębi duszy zgadza się ze mną. - Może dlatego zapomniałam o nim. Tak było łatwiej, niż stawić czoło prawdzie, że popełniłam błąd, wychodząc za niego za mąż. - Jesteś jeszcze młoda, ponownie zostaniesz mężatką i znowu nas zostawisz. - Nie sądzę. - Tak będzie, lecz tym razem nie będzie mi przykro. Kapitan James Drymore jest zupełne inny niż Duncan Macdonald. - Kapitan Drymore!

R

- Naturalnie. Przecież jest w tobie zakochany jak sztubak.

L T

- Ciociu Matildo, nie mów takich rzeczy. Gdyby kapitan to usłyszał, byłby upokorzony. Wciąż kocha żonę i nie da się nakłonić do ślubu ze mną tylko dlatego, że tego sobie życzysz.

- Przyznaj, że i ty tego chcesz.

- Owszem, i to bardzo - wyznała Amy.

- Zatem powinnaś zrobić pierwszy krok, jeśli on go nie uczyni. - Nie mogę. Zostałam zaplątana w przestępcze machinacje złych ludzi, a on jest człowiekiem prawa. Jedno do drugiego nie przystaje. - Bzdura! Jesteś niewinna jak nowo narodzone dziecię. Nie przyjmuję do wiadomości, że mogłoby być inaczej. Jeśli kapitan tego nie widzi, to niech się wybierze do okulisty. Amy udała, że uwaga ciotki ją bawi. Wstała zdenerwowana. - Już dobrze. Chodźmy. Mama więcej nie będzie dla cioci nieprzyjemna, inaczej będzie miała do czynienia ze mną. Zeszły na dół i dowiedziały się od Harriet, że Sophie i pan Portman poszli przebrać się do obiadu. Potrzebowali na to dwóch, trzech godzin. Z tego powodu Harriet zarzą-

dziła obiad dopiero na szóstą, ponadto chciała dać czas kucharce, która musiała przygotować potrawy na więcej osób. - Nie pozwól, by matka cię przyćmiła, Amy - szepnęła do siostrzenicy Matilda. Musisz pięknie wyglądać. Będzie kapitan... - Cioteczko! - upomniała ją Amy. - Kapitan nie pierwszy raz będzie u nas gościem przy stole. Co jest nadzwyczajnego w jego dzisiejszej wizycie? - zdziwiła się Harriet. - To pierwsza taka uroczysta okazja - wyjaśniła Matilda. - Może będzie chciał poprosić Amy o rozmowę w cztery oczy. - Tilly, tracę do ciebie cierpliwość - zirytowała się Harriet. - Kapitan i Amy spędzili wiele godzin na osobności od czasu jego przyjazdu do Highbeck. Miał mnóstwo okazji do porozmawiania z nią bez świadków. Błagam cię, daj temu spokój. - Słusznie, cioteczko - poparła Harriet Amy.

R

Gdyby James chciał się zdeklarować, nie brakowało sprzyjających sytuacji, na

L T

przykład wtedy, gdy ją pocałował. Tyle że to było spontaniczne zachowanie, natomiast złożenie propozycji małżeńskiej wymagało głębokiego namysłu. Nawet jeśli kiedykolwiek rozważał ten pomysł, pewnie zrezygnował z niego. Czy można go o to winić? Włożyła suknię, w której Jamesowi się podobała. Kiedy ciotka Matilda radziła jej wykazać więcej inicjatywy w kierunku zwrócenia na siebie uwagi kapitana, zaprotestowała, a teraz właśnie to robiła. Po przebraniu się dołączyła do ciotek w bawialni. Obie były w znakomitej formie, ubrane w strojne jedwabne suknie. Amy nie przypuszczała, że starsze pani posiadają tak piękne stroje. Doszła do wniosku, że chcą udowodnić, że nie zapomniały, jak przyjmuje się gości w wielkim stylu. James stawił się kwadrans przed wyznaczoną godziną. Ukłonił się każdej damie z osobna, ucałował ich dłonie i posłusznie zajął wskazane mu przez Harriet miejsce na kanapie obok Amy. - Wiatr się wzmaga - nawiązała rozmowę Matilda. - Myślę, że niedługo zacznie padać. - Miejmy nadzieję, że ludzie uporają się wcześniej z sianokosami - podjęła temat Harriet.

- Moim zdaniem, są już blisko końca. James i Amy milczeli. Każde z nich, świadome bliskości drugiego, trzymało uczucia na wodzy. Z jednej strony, woleliby zostać sami, z drugiej, nie wiedzieli, jak by to się skończyło: porozumieniem czy rozczarowaniem. Do bawialni wszedł Harry Portman. Był cały na różowo. Od wytwornie skrojonego żakietu poprzez spodnie, pończochy, wstążki - wszystko w rozmaitych odcieniach różu. Nawet żabot przy szyi był z bladoróżowego muślinu. - Dobry wieczór paniom i panu, kapitanie Drymore. - Złożył obecnym głęboki ukłon. - Widzę, że nie jestem ostatni. Oczywiście, że nie. Ostatnia jest zawsze Sophie. Lubi mieć wielkie wejście. Czyż nie jest znaną artystką? Ledwo skończył mówić, do pokoju weszła lady Charron. Zrobiła to, jak zawsze, bokiem, żeby zmieścić się w drzwiach w monstrualnie szerokiej spódnicy, chociaż drzwi we dworze nie należały do wąskich. Od jej biżuterii oraz srebrnych i złotych haftów na

R

kremowej sukni biła łuna. Na szyi pysznił się brylantowy naszyjnik, z uszu zwisały bry-

L T

lantowe kolczyki, nawet zawieszone na wstążce na szyi lorgnon było oprawne w brylanty. W dłoni trzymała wielki wachlarz. Wysoką perukę dodatkowo przedłużały pióra. - Cóż to, jestem ostatnia?

- Warto na ciebie czekać, moja droga - powiedział, podając jej dłoń Harry. - Takiego widoku jeszcze nie widziałem.

- Pleciesz. - Sophie rozwinęła wachlarz. - Widziałeś, i to wiele razy. Kiedy wychodzimy na kolację, nie wyglądam gorzej niż dzisiaj. - Dzisiaj prześcignęłaś samą siebie. Nie mam racji, kapitanie? Jamesowi udało się uniknąć odpowiedzi, gdyż wszedł lokaj i oznajmił, że podano do stołu. - Co za wyczucie czasu - szepnął do Sophie Harry, podając jej ramię. Szli do jadalni za ciotkami. James i Amy zamykali grupkę. Na cześć gości obiad podano w wielkiej, na co dzień nieużywanej sali jadalnej. Dębowa boazeria była tak stara jak dom, ale wypolerowana na połysk wizualnie rozjaśniała wnętrze. Na nakrytym białym obrusem stole lśniły w świetle świec kryształowe

kieliszki i srebrna zastawa. Harriet zasiadła u szczytu stołu, Matilda na przeciwległym końcu, Harry i Sophie wzdłuż jednego boku, James i Amy naprzeciw nich. Do stołu podawał kamerdyner i dwóch lokajów, którzy wnieśli dwa rodzaje zup, potem pieczone węgorze, kaczki, raki i bekasy. Były to lokalne produkty, doskonale przyrządzone i pięknie udekorowane. Następnie podano pieczeń wieprzową, gotowaną szynkę, pieczone kurczęta i zające. Po nich postawiono na stole tarty: wiśniową i z jabłek. Poza tym deser składał się z kandyzowanych owoców i słodyczy. Sophie i Harry zabawiali towarzystwo opowieściami z życia teatru, komentowali występy. Przerzucali się rewelacjami, kto z kim romansuje, potem zajęli się plotkami dworskimi ma temat niesnasek między królem* a jego najstarszym synem, księciem Fryderykiem. Amy słuchała, lecz niewiele jadła. Co pewien czas James rzucał jakąś uwagę, by ją rozweselić, więc uśmiechała się, żeby nagrodzić jego wysiłki. Rozmyślała o tym, co usłyszała od Matildy: że James jest w niej zakochany. Co ciotka mogła wiedzieć

R

o skomplikowanych mężczyznach, do których należał James Drymore? Była niepo-

L T

prawną romantyczką, prawdziwe życie odbiegało od jej wyobrażeń. * Mowa o wywodzącym się z dynastii hanowerskiej Jerzym II (1683-1760). Książę Fryderyk zmarł przed śmiercią ojca, w roku 1751. Tron odziedziczył syn Fryderyka, Jerzy III (1737-1820). (przyp. tłum.)

Panie wstały od stołu, zwyczajowo zostawiając mężczyzn nad kieliszkami porto i brandy. - Czy pańskie dochodzenie posuwa się do przodu, kapitanie? - zapytał Harry Portman, gdy zamknęły się drzwi za kobietami. Nonszalancka poza zniknęła. Z oczu biła czujność i inteligencja. James przypomniał sobie, że lord Trentham scharakteryzował Portmana jako wpływowego człowieka zbliżonego do kręgów rządowych, wybitnie zdolnego i bystrego. Nie wspomniał, czym Portman się zajmował, jedno było pewne - nie życzył sobie, żeby o tym wiedziano. - Pomału - odparł James i opowiedział o wizycie Smitha i Randle'a w Blackfen Manor i o oświadczynach Gotobeda. - Coś się za tym kryje - stwierdził na zakończenie. Obawiam się o bezpieczeństwo pani Macdonald i panien Hardwick. - Niestety, ma pan rację. Dlatego tu przyjechałem.

- Dlatego przyjechał pan do Highbeck? - nie krył zdziwienia James. - Moje przebranie bardzo się przydaje, lecz niech pana nie zwiedzie. W trudnych sytuacjach radzę sobie nie gorzej niż inni. - Nie wątpię. Lord Trentham wspominał mi o tym. Proszę jednak o wyjaśnienie. - Przyjechałem, by pomóc panu ujrzeć sprawy we właściwym świetle. Śledzę zwolenników jakobitów w imieniu rządu i Korony od upadku ich rebelii z czterdziestym piątym roku, a przy okazji staram się zlokalizować skarb z jeziora Arkaig. Musimy go znaleźć, zanim uda się to zwolennikom księcia Charliego. Bez tych pieniędzy trudno mu będzie zorganizować kolejne powstanie. - Podejrzewa pan, gdzie skarb może się znajdować? - Nie mam pojęcia. Natomiast Duncan Macdonald musiał coś wiedzieć. - Co pana skłania do takiego mniemania? - Ojciec Amy, sir John Charron, był zaprzysięgłym jakobitą. W tysiąc siedemset

R

czterdziestym szóstym roku szukał schronienia w Highbeck, ale wojska rządowe deptały

L T

mu po piętach i nie miał odwagi zostać tu dłużej. Duncan Macdonald umożliwił mu ucieczkę z Lynn na pokładzie łodzi rybackiej. Charron, zanim uciekł, przechwalał się, że zna miejsce ukrycia części złota z Arkaig. - Nie były to czcze przechwałki?

- Nie mamy żadnej pewności. Sophie jest przekonana, że powiedział o tym Duncanowi, a Duncan mógł zwierzyć się żonie. Sophie wierzy, że sir John ukrył złoto w Blackfen Manor, w domu albo na terenie majątku. - Sądzi pan, że Amy wie gdzie? - James zapamiętał, jak opowiadała mu, że we śnie widziała torbę pełną złota i kosztowności. Czy to miał na myśli Duncan, gdy prosił żonę, by nikomu nic nie mówiła? - Niewykluczone, że niechcący się dowiedziała. Wystarczy, że inni też się dowiedzieli, prawdopodobnie od Macdonalda. - I zlecieli się tutaj jak pszczoły do miodu. Co pan proponuje? - Znaleźć złoto, zanim innym to się uda. Dyskutowali jeszcze chwilę, jak to zrobić, po czym dołączyli do pań w bawialni, gdzie Harry Portman przeistoczył się na powrót w zniewieściałego bawidamka.

Podczas gdy Sophie zabawiała towarzystwo śpiewem, do którego akompaniowała jej na klawikordzie Amy, James rozmyślał nad tym, co usłyszał od Portmana. Patrzył na Amy i zastanawiał się, ile może wiedzieć. Niewykluczone, że stąd wziął się jej strach w czasie podróży z Billingsem i późniejsza obojętność na fakt, że zginął. Również tym można by wytłumaczyć panikę, w jaką wpadła, gdy spotkała bandytów w Highbeck. James miał ochotę podejść i potrząsnąć nią, zmusić, by powiedziała, co wie, po to, by on mógł odzyskać spokój ducha. Zdawał sobie jednak sprawę, że tego nie uczyni. Nad wszystkimi jego uczuciami dominowała potrzeba roztoczenia opieki nad Amy. Zresztą Harry Portman mógł się mylić. Gotobedowi zaś mogło zależeć na majątku, który Amy odziedziczy po ciotkach, a sir Gerald Hardwick pragnął odzyskać to, co uważał za swoje w spadku po zmarłym stryju. Co do Smitha i Randle'a, to ich celem mógł być on, nie Amy. Na szczęście, dzisiaj w nocy wszystko się rozstrzygnie i rozpocznie się przyjemniejszy okres w jego życiu. Siedział jak na szpilkach i był szczęśliwy, gdy wizyta dobiegła końca i mógł pożegnać towarzystwo.

L T

R

W Lodge przebrał się w spodnie do konnej jazdy i zwykły płócienny żakiet. Tymczasem Sam osiodłał konie. Zgodnie z przygotowanym wcześniej planem, na skrzyżowaniu dróg, w wiosce, przyłączyli się do nich George Merryweather i Dusty Green, wielkie chłopiska uzbrojone w pałki i nieobawiające się ich użyć. Ely było niewielką mieściną, w centrum nie brakowało jednak podwórzy i zaułków, w których gnieździła się lokalna biedota. Najbiedniejsi spali na progach domów, w cieniu murów starej katedry albo nad rzeką. James ze swoimi towarzyszami sprawdzali uliczkę po uliczce, zaglądali do gospód i oberży. - Smith? - wypytywał James. - Randle? Odpowiedź była zawsze jednakowa. Nikt o takich nie słyszał. Wade i Miller? Podobnie. Nie rokowało to najlepiej. Cierpliwie posuwali się w dół, ku rzece. - Halo, proszę pana. Głos dobiegał z kupki łachmanów przy drzwiach do sklepiku kramarza. James poświecił tam latarnią. Łachmany poruszyły się i ukazała się w nich buzia Joe Pottona, chłopca, który uciekał z ukradzionym pasztecikiem. - A ty co tu robisz, mały urwisie?

- Próbuję zasnąć. - Nie masz domu? - Nie wrócę tam. Nowy kompan mamy nie żałuje pięści. Słyszałem, że szuka pan takiego, co się nazywa Randle. - Znasz go? - To nowy kompan mamy. - Zaprowadź mnie do niego. - Ani myślę. On mnie spierze. - W takim razie pokaż, gdzie go znajdę. Najwyraźniej chłopiec uznał, że jest coś winien Jamesowi, bo wstał i pobiegł uliczką. James i jego trzej towarzysze ruszyli za nim. Po dwóch lub trzech minutach chłopak przystanął i wyciągnął rękę w stronę drzwi do oberży. - Tam. - Są tu jeszcze inne drzwi? - zapytał James. - Tak, na podwórze.

L T

R

- Dobrze. A teraz, jeśli chcesz nagrody za swoją pracę, wracaj tam, gdzie cię znaleźliśmy, i czekaj na mnie.

- Wolałbym dostać ją teraz, łaskawy panie. Jak pan nie wróci... James zaśmiał się i dał sześciopensówkę chłopcu, który wziął nogi za pas. Dwaj wieśniacy stanęli na straży przy tylnym wejściu, zaś James i Sam z pistoletami gotowymi do strzału wkroczyli do oberży. Przy stole na środku sali grali w karty czterej mężczyźni. Inni goście siedzący na krzesłach pod ścianą i na podłodze byli bardziej lub mniej zamroczeni alkoholem. Niektórzy poruszyli się na widok wchodzących, inni zachowali bierność. James nie zwracał uwagi na nikogo oprócz tych siedzących przy stole karcianym. Jeden z nich był cienki jak tyczka, drugi masywny, z czerwonym bulwiastym nosem z brodawką na czubku. Randle i Smith. Wreszcie ich dopadł. - Miejsce jest otoczone! - wykrzyknął. - Jesteście aresztowani! Nie zapytali za co. Przewrócili stół i ruszyli biegiem. W powstałym zamieszaniu, gdy wszyscy obecni rzucili się do zbierania z podłogi rozrzuconych pieniędzy, James i Sam pobiegli za uciekającymi. Tamci pędzili długim korytarzem, potem przez pokoje,

gdzie wyrwani ze snu goście przeklinali ich na głos. Następnie wyskoczyli na podwórze zamknięte łukowatą bramą, wystarczająco wysoką, by mógł pod nią przejechać wóz. Skierowali się ku bramie, gdzie drogę zagrodzili im Merryweather i Green. Wtedy rozpierzchli się na boki, jeden w lewo, drugi w prawo. James bał się strzelać, by nie zranić swoich ludzi, i ruszył za Randle'em. Dopadł go i przewrócił na ziemię. Bandycie udało mu się wydobyć nóż. James wykonał unik, ale nie dość szybko. Poczuł piekące cięcie w policzek. Nie zważając na to, że krwawi, przygniótł Randle'a i po omacku odszukał pistolet. Przyłożył go mordercy do głowy. - Poddaj się, bo strzelę. - Dobra, masz mnie. James wstał, okazało się jednak, że Randle nie zrezygnował. Poderwał się z nożem. W tym momencie huknął strzał. Bandyta runął na ziemię. James obejrzał się. Za nim stał Sam z dymiącym jeszcze pistoletem. - Dzięki, ale chciałem dostać go żywcem.

L T

R

Zdziwił się własnym słowom. Rok temu chętnie użyłby broni, by położyć kres egzystencji mordercy. Pod wpływem Amy zrozumiał, że to nie załatwia sprawy. Nie na tym polega wymiar sprawiedliwości.

- Cała przyjemność po mojej stronie, kapitanie. Ja mu tylko przestrzeliłem skrzydełko - odparł Sam.

Tak było. Randle usiadł, trzymając się za ramię. Spomiędzy palców ściekała krew. James ucieszył się, że bandyta nie został zabity. Chciał, żeby stanął przed sądem wraz ze swoim wspólnikiem, którego unieszkodliwili wieśniacy. - Odwaliliśmy kawał dobrej roboty - pochwalił się Merryweather. - Co mamy z nimi zrobić? - Zaprowadzimy ich na noc do aresztu. Jutro zostaną przewiezieni do Londynu. - Trzeba opatrzyć pana ranę - zwrócił uwagę kapitanowi Green. - To tylko draśnięcie. - James przyłożył chusteczkę do policzka. - Najpierw dopilnuję, by ci dwaj trafili za kratki.

Skuli zatrzymanych łańcuchem, nie zwracając uwagi na okrzyki bólu Randle'a. Popychając skutych przodem, ruszyli do miejskiego aresztu. Na rogu High Street natknęli się na Joego. - Co z nimi będzie? - zapytał. - Staną przed sądem za zabójstwo - odrzekł James. Zasłużyłeś na nagrodę za pomoc w ich schwytaniu. - Dostanę nagrodę? - rozpromienił się Joe. - Jestem łowcą głów? - Chyba tak - odparł ze śmiechem James. - Nie chcesz popracować? Było mu żal chłopca. Co to za matka, że pozwoliła mu spać na ulicy, gdy ona przyjmowała mężczyznę? - Co to za praca? - W stajni. Chyba nie boisz się koni, co? - Jasne, że nie. James zwrócił się do Sama.

L T

R

- Idź, poszukaj jego matki. Jeśli się zgodzi, to zabierz go do domu i poproś panią Landis, żeby go nakarmiła. Dopilnuj, żeby się umył.

Zanim sporządził raport dla sędziego na temat okoliczności zatrzymania obu bandytów, a lekarz obejrzał Randle'a i uznał, że można go osadzić w areszcie, zaczęło dnieć. Była to długa i brzemienna w wydarzenia noc, ale już się skończyła. Drzwi do przeszłości zatrzasnęły się wraz z kratą więzienną za Smithem i Randle'em. Przyszłość stała otworem. James odnalazł konia tam, gdzie go zostawił, i pojechał do Highbeck. Służąc w marynarce przywykł do długich godzin bezsenności. Wciąż był podekscytowany i nade wszystko pragnął zobaczyć się z Amy.

Rozdział dziesiąty Świtało, kiedy Amy zbudziło pukanie w okno. Przestraszona, usiadła w pościeli. Uspokoiła się, stwierdziwszy, że wiatr tłukł gałęzią drzewa o szybę. Wieczorem, gdy wszyscy domownicy położyli się spać, obeszła dom, sprawdzając, czy rygle na drzwiach zostały zasunięte, a okna zamknięte. Mimo to każdy trzask deski podłogowej czy każde skrzypnięcie okiennicy napawały ją strachem. Nie mogła przestać myśleć o ostatnim spotkaniu z wdową Twitch, która poinformowała Jamesa, że ludzie, których szuka, przebywają w Ely. Amy nie miała wątpliwości, że James tam pojedzie. Jeśli ich znajdzie, to czy dojdzie do starcia? A jeśli go zranią? Wiedziała, że już nie zaśnie. Postanowiła wstać i się ubrać. O tej porze ciotki, matka i pan Portman pozostawali w swoich pokojach, nawet jeśli nie spali. Prawdopodobnie pojawią się w bawialni dopiero przed południem, uznała

R

Amy, zjadła śniadanie ze służbą i pospieszyła do Lodge.

L T

Tam ujrzała Jamesa wracającego ze stajni. Sprawiał wrażenie bardzo zmęczonego. Miał zakrwawioną twarz, jednego siniaka nad brwią, drugiego na brodzie i zmierzwione włosy. Ubranie było częściowo podarte.

Przestraszona, podbiegła ku niemu. - Jest pan ranny.

- To tylko draśnięcie. - Uśmiechnął się lekko James. - Wygląda groźnie i wymaga opatrzenia. Wejdźmy do domu. - Na Boga, co się panu stało? - Pani Landis załamała ręce na widok kapitana. - Nic wielkiego. Muszę się umyć i zdrzemnąć. - Znajdzie się w domu maść dezynfekująca? - spytała Amy. - Będę potrzebowała gorącej wody i kawałek czystego płótna. Proszę przynieść to do sypialni kapitana. Opatrzę mu ranę, a potem musi odpocząć. - Moja droga, po co to wszystko? - oponował James, podczas gdy Amy prowadziła go na górę. - Przybywam z pomocą. Pan też to robił, gdy ja byłam w opałach. Nie wygląda tak źle - orzekła po przemyciu rany. - Zechce mi pan opowiedzieć, co się wydarzyło?

- Ostatniej nocy zamknąłem pewien rozdział swojej przeszłości. - Nie rozumiem. - Okazało się, że mężczyźni, którzy usiłowali namówić panny Hardwick na wpuszczenie do dworu, to mordercy, których ścigałem od dwóch lat. - Ci, którzy zabili pana żonę? Czy to znaczy, że nie mieli nic wspólnego z Duncanem? - Tego nie powiedziałem. Prześladowali pani męża, a także napadli na dyliżans, którym podróżowaliśmy. - Nie znali pana? - Naturalnie, że nie. Penetrując różne podejrzane miejsca i zbierając informacje na ich temat, posługiwałem się fałszywymi nazwiskami. Już nam nie zagrożą, są w areszcie. - To oni pana zranili? - Doszło do przepychanki. Jeden z nich ciął mnie nożem. - Och, mógł pan zginąć!

L T

Kapitan przyciągnął Amy do siebie. - Martwi się pani o mnie? - Oczywiście.

R

Poprzez cienki stanik sukni Amy czuła ciepło dłoni Jamesa. Miała ochotę dłużej pozostać w jego ramionach, ale zreflektowała się, że to by było niewłaściwe. Choćby dlatego, że dopiero co pomścił śmierć ukochanej żony. Odsunęła się. - Pan potrzebuje odpoczynku. - Chyba tak. Niech pani idzie do domu, najdroższa. Później panią odwiedzę i dokończymy wczorajszą wycieczkę. Amy zaczerwieniła się na wspomnienie nie tyle pocałunku, co własnej reakcji. Gdyby nie zjawiła się wdowa Twitch, ona, głucha na głos rozsądku, wyznałaby Jamesowi, że go kocha, i naraziłaby się na odrzucenie. Była teraz zadowolona, że się powstrzymała. - Niech pan się nie fatyguje, jeśli nie czuje pan potrzeby - powiedziała. - Obejdę się bez przejażdżki - dodała ostrzejszym tonem, niż zamierzała. Podszedł do drzwi, otworzył je i uniósł do ust jej dłoń.

- Mimo to się stawię. Gdy zniknęła, runął na łóżko i natychmiast zapadł w głęboki, ozdrowieńczy sen. Amy spędziła resztę przedpołudnia, rysując. Wbrew temu, co powiedziała, niecierpliwie czekała na Jamesa. Nasłuchiwała, czy na dziedzińcu nie zastukają kopyta. Kapitan przyjechał po pierwszej, ubrany do konnej jazdy. Siniaki były mocno widoczne, ale wydawało się, że humor mu dopisuje. - Czuje się pan na siłach dosiąść konia? - zapytała. - Naturalnie. Jest pani gotowa? - Tak. Włożę tylko kapelusz i buty. Byłby pan tymczasem łaskaw poprosić, by osiodłano mojego wierzchowca? - Oczywiście. Będę czekał na podwórzu przed stajnią. - Wiedziałam, że po informacji wdowy Twitch pojedzie pan do Ely. Niepokoiłam się o pana - wyjawiła Amy, jadąc obok kapitana.

R

- To dlatego przyszła pani do Lodge tak wcześnie?

L T

- Tak. Chciałam się dowiedzieć, co z panem. - Dziękuję za troskę. Jest jeszcze Gotobed.

- Może gdy usłyszy, że tamci są pod kluczem, wyjedzie i zostawi nas w spokoju. - Miejmy nadzieję - powiedział kapitan, ale bez przekonania. Zatrzymali się, by porozmawiać z ludźmi pracującymi w polu, następnie dojechali do rozlewiska, za którym wzdłuż kanałów odwadniających stały rzędem wiatraki. Objechali dookoła rozlewiska i wrócili do dworu. James pomógł Amy zsiąść i wraz z nią wszedł do środka. Poszła na górę się przebrać, a on wszedł do bawialni, gdzie zastał Sophie i Harry'ego oraz panny Hardwick. - Mam nadzieję, że nie przeszkadzam - rzekł z ukłonem. - Ani trochę, kapitanie, jest pan zawsze mile widziany - zapewniła go Harriet. - A cóż to? Koń pana zrzucił? - zapytała, dostrzegłszy siniaki. - Nie, to nie był koń. - Wygląda mi to na obrażenia odniesione w bójce - zauważył Harry.

- Bo tak jest. Zapewne ucieszy się pani - zwrócił się do Harriet - gdy usłyszy, że nie będą pani nachodzić niepożądani goście. Wytropiłem ich w Ely. Doszło tam do szarpaniny, ale z pomocą Sama oraz młynarza i kowala udało mi się doprowadzić ich do aresztu. - Cieszę się, że to słyszę - powiedziała Harriet. - Jesteśmy pańskimi dłużniczkami. - Nic podobnego. Poszukiwałem ich od dwóch lat, to notoryczni przestępcy. Teraz, gdy znaleźli się są za kratkami, każdy może spać spokojniej. - Dzięki ci, Boże! - wykrzyknęła Matilda. - Czy Amy o tym wie? - Dowiedziała się z samego rana, kiedy było po wszystkim. Obawiam się, że prezentowałem godny ubolewania widok. - Nie był pan jednak w stanie, który wykluczyłby konną przejażdżkę - zauważyła Sophie. - Udała się? - Owszem. Oglądaliśmy wiatraki i rozmawialiśmy z wieśniakami spieszącymi się, by zwieźć siano, zanim zaczną się deszcze.

L T

R

- Chętnie bym popatrzył na prace w polu - odezwał się Harry. - Dotrzyma mi pan towarzystwa, kapitanie?

James domyślił się, że Portman chce z nim porozmawiać. - Pański strój nie jest stosowany na przechadzkę po polach - zauważył. - Zaraz się przebiorę.

- Co mu się stało? - zdziwiła się Sophie. - Zazwyczaj nie jest taki szybki. Skoro on wychodzi, to pójdę poćwiczyć gamy. - Jak pan znalazł Amy dzisiaj rano? - zapytała Matilda, gdy starsze panie zostały same z kapitanem. - Słyszałam, jak o świcie schodziła na dół, i martwiłam się, że nie mogła spać. - Przypuszczam - odparł po chwili zastanowienia James - że zaczyna jej wracać pamięć. Opowiedziała mi, w jakich okolicznościach opuściła Londyn, jadąc do Blackfen Manor. - Mam nadzieję, że wkrótce wszystko to sobie poukłada i znowu będzie szczęśliwa. - Życzę jej tego z całego serca nie mniej gorąco niż panie. Matilda uśmiechnęła się szeroko.

- Już dawno się zorientowałam, że przejawia pan więcej niż przelotne zainteresowanie naszą siostrzenicą. - A zatem wcześniej ode mnie - odrzekł, bardziej rozbawiony niż poirytowany James. - Jeszcze tydzień temu byłem przekonany, że pani Macdonald jest kobietą zamężną. - Teraz jest wdową i nic nie stoi na przeszkodzie - odparła Matilda. - Z wyjątkiem uczuć zainteresowanej damy - zauważył cierpko. Nie zamierzał niczego potwierdzać, zanim nie porozmawia z Amy. - Jeśli tylko o to chodzi, to już jesteście po słowie - stwierdziła zadowolona z siebie Matilda. W tym momencie do pokoju weszła Amy w niebieskiej, haftowanej w kwiaty sukni, która podkreślała kolor jej pięknych oczu. Tuż za nią pojawił się Harry Portman w płóciennym żakiecie i spodniach do jazdy konnej. James uznał, że ten strój nie zwiedzie wieśniaków, którzy potrafią wyczuć obcego na milę, przy czym dla nich obcy to każdy

R

spoza ich miejscowości. Gdy panowie opuścili bawialnię, James zdał Portmanowi relację ze swoich nocnych przygód.

L T

- Szkoda, że nie zdradził pan, co zamierza - powiedział z pretensją w głosie Harry. - Wybrałbym się z panem.

- Wątpię, by się panu podobało.

- Dlaczego nie? Proszę mi wierzyć, radzę sobie w bójkach. Poza tym uprzedzałem pana, że chcę porozmawiać z tymi ludźmi.

- Wciąż może pan to zrobić, chociaż wątpię, by okazali się bardzo rozmowni. - A co ze skarbem? Dowiedział się pan czegoś od nich na ten temat? - Nie. Jestem przekonany, że ów skarb istniał wyłącznie w wyobraźni Duncana Macdonalda. - Oby miał pan rację. Słyszałem jednak, że jest jeszcze ktoś inny, kto węszy w okolicy, być może poszukuje skarbu. - Martin Gotobed. Poznał Macdonalda w więzieniu. Został wypuszczony na wolność z braku dowodów winy i, o ile wiem, po uwolnieniu nie popełnił żadnego przestępstwa. Nie mam za co go aresztować. Nie przeczę - dodał kapitan - że zrobiłbym to z przyjemnością. Złożył ofertę matrymonialną pani Macdonald, ale niewykluczone, że

szukał sposobu na przeszukanie dworu i posiadłości. Przecież kiedyś będą należały do pani Macdonald. - Natomiast pan kieruje zainteresowanie w inną stronę, prawda? - Harry uderzył Jamesa żartobliwie w ramię. - Dama jest urocza i wolna. Kapitan zirytował się. Dlaczego wszyscy popychają go ku Amy? Czyżby jego uczucia były aż tak widoczne? Nie chciałby, żeby ukochana stała się celem docinków. - Dysponuje pan pojazdem? - zapytał Harry. - Tak. Dlaczego pan pyta? - Chciałbym go pożyczyć i pojechać do Ely, żeby porozmawiać z aresztowanymi. - Zawiozę pana. - James nie miał okazji przesłuchać w nocy Smitha i Randle'a, a chętnie by to zrobił. Zawrócili w stronę Lodge. W stajni zastali Joe Pottona. Umyty, uczesany i porządnie ubrany chłopiec nie przypominał zabiedzonego włóczęgi. Zręcznie zabrał się do zaprzęgania konia do dwukółki.

L T

- Kto cię tego nauczył? - zdziwił się James. - Sam. - Podoba ci się u nas?

R

- Jeszcze jak. Co to za przyjemność spać na progu i zbierać kopniaki od podpitych włóczęgów, jak ci, których przyskrzynił pan w nocy? - Co o nich wiesz, chłopcze? - spytał Harry. - A co panowie chcą wiedzieć? - Joe spojrzał przelotnie na Harry'ego, ale zwracał się wyłącznie do Jamesa. - Wszystko. - Przychodzili do oberży, gdzie pracuje mama. Tak ją poznali. Podsłuchiwałem ich. - Mów dalej - zachęcił go James. - Opowiadali, że słyszeli o skarbie ukrytym w Blackfen Manor, lecz nie mieli pojęcia, jak się do niego dobrać. Potem dowiedzieli się, że z paniami ze dworu jest spokrewniony sir Gerald, więc poszli do niego i opowiedzieli mu o skarbie. Śmiali się, że jak tylko o tym usłyszał, czym prędzej pojechał do Highbeck. Nic tam nie wskórał, więc

kupił tym dwóm nowe ubrania, żeby mogli pojechać do starszych pań i udawać, że interesuje ich ar... ar... - Architektura - podpowiedział James. - Właśnie. Starsze panie rozzłościły się i nie wpuściły ich za próg. Mówili mamie, że sir Gerald się wściekł, bo zmarnował forsę na ich ciuchy. Planowali jeszcze raz spróbować. Dwukółka była gotowa do drogi. Kapitan i Portman wsiedli i ruszyli. - Smith i Randle pojechali za nami do Highbeck po napadzie na dyliżans przekonani, że pani Macdonald wie, gdzie jest złoto - zaczął rozmowę kapitan. - Nie mieli jednak pomysłu, jak się dostać się do dworu i gdzie szukać. Dowiedzieli się, że spokrewniony z paniami Hardwick sir Gerald rości pretensje do ich majątku i postanowili się nim posłużyć. Opowieściami o złocie pobudzili jego chciwość. - A chłopak? - spytał Harry.

R

- Joe? Kiedyś okazałem mu trochę dobroci. Słyszał, że poszukiwałem tych ludzi i pomógł mi do nich dotrzeć.

L T

- Dlatego wziął go pan pod swoje skrzydła?

- Zgadza się. On nie mówi tego wprost, ale z obserwacji Sama wynika, że jego matka jest kobietą lekkich obyczajów i nie dba o syna. Postaram się dać mu lepszy życiowy start. Zaraz się przekonamy, czy moje przypuszczenia są słuszne - dodał, gdy skręcali na podwórze więzienne. Amy znowu źle spała tej nocy. W pewnym momencie z niepokojem zauważyła cień na tle okna. Pomyślała, że pewnie wiatr porusza gałązką drzewa, ale spostrzegła z przerażeniem, że ktoś skrada się w stronę łóżka. Usiadła i krzyknęła na całe gardło. Intruz zatkał jej usta dłonią. - Cicho bądź! - Amy rozpoznała głos Gotobeda. - Powiedz, gdzie to jest, a nie zrobię ci nic złego. - Odsunął dłoń od jej twarzy, ale wykręcił jej ramię, gotowy w każdej chwili ponownie zatkać jej usta, gdyby zaczęła krzyczeć. - Nie wiem, o czym pan mówi.

- Nie kłam. - Boleśnie docisnął ramię do pleców. - O złocie, które obiecał mi twój niewydarzony mąż. - Nic nie wiem o żadnym złocie - zapewniła z jękiem Amy. Uniósł rękę, żeby ją uderzyć, ale nagle od niej odskoczył. Do pokoju wtargnęła Susan w koszuli nocnej i nocnym czepku, szarżując na niego z pogrzebaczem. Za nią ukazała się Harriet w szlafroku i bez peruki. Gotobed dał nurka między nie, odpychając je na boki, i uciekł. - Uderzył cię? - zapytała siostrzenicę Harriet. - Nie zdążył dzięki Susan. - Amy trzęsła się ze zdenerwowania. - Jak on tu wszedł? Przecież przed pójściem do łóżka sprawdziłam wszystkie drzwi i okna. - Musimy postawić na nogi służbę - zdecydowała Harriet. Wyjęła z Amy łóżka podgrzewacz pościeli, odebrała Susan pogrzebacz i zaczęła walić jednym o drugi w otwartych na korytarz drzwiach, krzycząc: - Na pomoc! Gońcie go!

R

Poskutkowało. Wzdłuż korytarza otwarły się drzwi. Pierwszy przybiegł Harry, po

L T

nim Sophie i jej pokojówka. Z pokojów na górze biegli lokaje w nocnych koszulach. - Łapać intruza! - wołała Harriet.

Nikt nie wiedział, gdzie go szukać. Nagle usłyszano odgłosu kroków oddalających się w stronę jednej z wież. Harry z lokajem rzucili się tamtym kierunku. Harriet zajęła się Amy, stojącą bezradnie w środku tego rozgardiaszu. - Naprawdę nic ci nie zrobił, kochanie? - Nie. Tylko mnie przestraszył. Obawiałam się, że ten straszny człowiek nie pogodzi się z odmową. - Wracaj do łóżka, Susan przyniesie ci ziółka. - I tak nie zasnę. Pokazał się Harry. - Ten dom to istny labirynt - orzekł. - Nie złapał go pan? - spytała Amy. - Nie zdołałem. Skrył się w pomieszczeniu nad zwodzonym mostem, stamtąd wydostał się przez szczelinę, z której zwisa łańcuch. Spuścił się po nim na dół ze zręcznością małpy. Było to jedyne miejsce, którego sprawdzenie nie przyszło Amy do głowy w czasie jej wieczornego obchodu.

- Myśli pan, że wróci? - przestraszyła się. - Dzisiaj już nie. - Musimy posłać po kapitana - orzekła Susan. - Tylko on może go schwytać. James już był w drodze. Zgodnie z poleceniem kapitana, Sam przez całą noc patrolował teren wokół dworu. Szedł wzdłuż fosy, kiedy zobaczył, że ktoś spuszcza się po łańcuchu na zwodzony most i kryje się w wysokiej trawie rosnącej nad fosą. Sam puścił się w pogoń, ale w zagajniku zgubił trop. W tej sytuacji postanowił obudzić kapitana. Złożył mu relację i na koniec powiedział: - Według mnie, ten człowiek dostał się do środka i ukrył. James polecił Samowi iść na wieś, zbudzić ludzi i wszcząć obławę, natomiast sam udał się do dworu. Zastał wszystkich domowników na nogach, jedni przez drugich opowiadali, co się wydarzyło.

R

- A co z panią? - James opiekuńczo objął Amy ramieniem.

L T

- Trochę się boję, lecz nic mi się nie stało. - Poczuła się dużo pewniej, gdy się zjawił. - Wszystko dzięki Susan. Była bardzo dzielna.

James posadził ją na kanapie i zajął miejsce obok. - Lepiej? - Tak. Dziękuję.

James obwiniał siebie o lekkomyślność. Powinien poprosić panny Hardwick, żeby pozwoliły mu zostać, gdzie mógłby się okazać pomocny. Niepotrzebnie pojechał z Portmanem do Ely, ponieważ nie dowiedzieli się niczego nowego. Aresztowani stanowczo odmówili wszelkich wyjaśnień. Do tej pory kapitan nie miał podstaw do oskarżania Gotobeda, ale po jego ostatnim wyczynie to się zmieniło i James postanowił dopilnować, by nędznik został potraktowany z całą surowością. - O co mu chodziło? - spytał Amy. - Pytał, gdzie jest złoto. Twierdził, że Duncan mu je obiecał. - A nie mówiłem? - powiedział zadowolony z siebie Harry. - Przecież nie mamy złota! - zirytowała się Matilda. - Co temu człowiekowi przyszło do głowy?

- Chodzi o skarb z jeziora Arkaig - wyjaśniła Sophie. - Sir John ukrył go w Blackfen Manor. - Bzdura! - wykrzyknęła Harriet. - Nigdy byśmy na to nie pozwoliły. - Nic nie wiem o ani o skarbie, ani o złocie - zapewniła Amy, spoglądając na wszystkich po kolei. - Jednak przyśniła się pani torba wypełniona złotem i klejnotami - przypomniał James, uznając, że należy wyjaśnić sprawę do końca. - To nie był skarb - Amy była bliska płaczu - lecz kosztowności pochodzące z rabunku na drodze. Biżuteria i złote suwereny odebrane podróżnym. Duncan miał przechować ukradzione przedmioty, lecz przegrał je W karty. Kompani byli na niego wściekli. - Opowiadała pani, że we śnie widziała je leżące na stole. - Owszem. - Nagle do Amy wróciły wspomnienia. - Tyle że nie tamtego wieczoru,

R

gdy kompani ranili Duncana podczas kłótni. Znalazłam kosztowności kilka dni wcześniej

L T

i poprosiłam męża o wyjaśnienia. Wyznał, w co jest zamieszany. James wyjął z kieszeni rysunek Amy. Figurowali na nim mężczyźni, lecz na stole nie było torby. Wręczył rysunek Harry'emu.

- Tych dwóch ewidentnie uwierzyło w skarb, Gotobed także. Z jakiego powodu? spytał Portman.

- Macdonald umyślnie utrzymywał ich w przekonaniu, że on istnieje - odrzekł James. Do pokoju wróciła Harriet wraz z pokojówką, która niosła tacę z gorącą czekoladą. Po wypiciu czekolady Sophie oznajmiła, że wraca do łóżka. - Dobry pomysł - poparła ją Harriet. - Nie wiem, czy zdołam zasnąć - powiedziała Amy. - Posiedzę z panią - zaproponował James. Harriet obrzuciła ich spojrzeniem pełnym dezaprobaty, natomiast Matilda uśmiechnęła się z zadowoleniem. Przyniesiono koc i zostawiono Amy samą z kapitanem. Przesunął się tak, by ukochana mogła złożyć głowę na jego kolanach. - Niech pani się zdrzemnie. W mojej obecności nic pani nie grozi.

- Wiem. Kłopot w tym, że nie jestem senna. - Woli pani porozmawiać? - spytał James, całując włosy Amy. - Tak. Proszę sobie wyobrazić, że pamięć wróciła w pełni. - I nie ma w niej luk? - Wydaje mi się, że nie. - Opowie mi pani o tym? - Był pan dla mnie tak dobry, że musi wszystko wiedzieć. - Nie muszę, jeśli opowiadanie ma panią zdenerwować. Kocham panią i będę kochał do końca życia. Myślę o przyszłości, nie o przeszłości. - Kocha mnie pan? - Tak. - Popatrzył na Amy z taką czułością, że ogarnęła ją radość. - Chyba pani w to nie wątpi? - Nie wiem, jak to możliwe.

R

- Nie wie pani? - James się roześmiał. - Jak mógłbym nie kochać tak zachwycającej istoty? Uwielbiam panią.

L T

- Nie jestem pana godna. Mój mąż brał udział w rabunkach na drogach, a jego wspólnicy zabili pańską żonę.

- Przecież pani nie ponosi winy, czy nie tak? - Owszem, lecz nie wydałam Duncana, gdy dowiedziałam się o jego przestępczej działalności. - Bo pani kochała go? - Zastanawiałam się, czy kiedykolwiek go kochałam, i doszłam do wniosku, że nie. Uwiódł mnie swoim wyglądem i ujmującymi manierami. Nie wiedziałam, te był hazardzistą dopóty, dopóki nie okazało się, że zaczyna brakować nam pieniędzy. Zawsze miał dobre wytłumaczenie. Twierdził, że nie dostał wynagrodzenia za obraz, a musi kupić płótno i farby na wykonanie następnego zamówienia. Farby były ważniejsze niż ubranie i jedzenie. Najpierw zaczął wyprzedawać moją biżuterię, potem najlepsze ubrania... - Kochane biedactwo. Nie musi pani mówić więcej. - Ale chcę. Któregoś dnia sprzątałam - służby już nie mieliśmy - i znalazłam na dnie szafy torbę podróżną pełną klejnotów i złotych suwerenów. Wyciągnęłam je z torby

i poukładałam na stole w kuchni. Usiadłam i czekałam na Duncana. Wrócił bardzo późno i do tego pijany, mimo to zażądałam wyjaśnień. Zaczął się awanturować, a w końcu oznajmił, że dostał torbę na przechowanie od przyjaciela, który obawiał się, żeby mu jej nie ukradziono. Po raz pierwszy zorientowałam się, że kłamie. Kazałam mu jak najszybciej oddać kosztowności. Przysięgam, nie miałam pojęcia o istnieniu Randle'a, Smitha i Billingsa. Ujrzałam ich dopiero wtedy, gdy przyszli z żądaniem zwrotu części złodziejskiego łupu. James pocałował Amy w czoło, po czym powiedział: - Wystarczy, reszta tej historii może poczekać. - Proszę, niech pan mi nie przerywa i pozwoli skończyć. Nie wiedziałam, że Duncan przegrał w karty zawartość torby. Wyznał mi to dopiero, gdy został ranny. Powiedział, że miał nadzieję odegrać się i zacząć nowe życie. Podejrzewał, że karty były znaczone, bo inaczej by wygrał. Nawet brocząc krwią, myślał o powrocie do stolika karcia-

R

nego. Zapytałam go, jak to możliwe, że upadł tak nisko. Wyznał, że nie miał na to

L T

wpływu. Poznał tych mężczyzn w szulerni i w krótkim czasie zadłużył się u nich na ogromną kwotę. Ponieważ nie mógł oddać długu, zaproponowali, by spłacił ich tym, co ukradnie. Zgodził się i zaczął zabierać mnie na eleganckie bale i koncerty, gdzie gromadzili się bogaci londyńczycy. Cieszyłam się i wierzyłam, że pieniądze na opłacenie wstępu pochodzą ze sprzedaży obrazów. Nigdy nie zadałam sobie pytania, jak to się działo, że podczas każdej imprezy, w której braliśmy udział, ktoś z gości tracił kosztowną biżuterię. - Amy uniosła wzrok na Jamesa i dodała: - Stałam się wspólniczką. - Nie miała pani o niczym pojęcia. Nie daruję nikomu, kto ośmieli się twierdzić, że było inaczej. Uśmiechnęła się smutno. - Dziękuję, drogi Jamesie, ale to nie jest jeszcze najgorsze. Ranny mąż wyznał mi tamtego feralnego wieczoru, że wraz ze wspólnikami zaplanował napad na dyliżans na Hamstead Heath. Dyliżansowi towarzyszyła zbrojna eskorta. Doszło do strzelaniny i jeden z ludzi ochrony został zabity. Duncan i jego koledzy rozpierzchli się w różnych kierunkach, a ponieważ mój mąż był jedynym spośród nich bez kryminalnej przeszłości, zaopiekował się łupem, torbą, którą później znalazłam. Wspólnicy czekali, aż ucichnie

wrzawa wokół tego wydarzenia, po czym zgłosili się po swoją część. Duncan powiedział im, że ukrył zrabowane kosztowności poza domem. Nie uwierzyli mu i przewrócili dom do góry nogami, by je znaleźć. On się z nich śmiał, twierdząc, że kosztowności są niewiele warte, natomiast on wie, gdzie Znajduje się kryjówka, w której jest więcej złota, niż można sobie wyobrazić. Kompani zażądali, żeby im powiedział, gdzie jest ta kryjówka, a kiedy odmówił, dolilo do bójki. Duncan w obronie wyjął nóż, ale i tak mieli nad nim przewagę. W powstałym zamieszaniu został ranny. Pozwolili mi opatrzyć jego ranę, tymczasem sami grali w karty i pili. - Wtedy Duncan polecił mi, żebym pojechała do Highbeck, licząc na to, że jego kompani udadzą się za mną, a on się im wymknie. Ukradkiem opuściłam dom, chcąc sprowadzić pomoc. Billings jednak podsłuchał nas i podążył za mną. Powiedział, że nie zrobi mi nic złego, a jeśli pomogę mu znaleźć złoto, dopilnuje, żebym nigdy nie była niepokojona przez pozostałych wspólników. Nie uwierzył mi, kiedy zapewniłam, że nic nie wiem o złocie i siłą wsadził mnie do dyliżansu jadącego do Highbeck. Teraz już pan wie wszystko.

L T

Ulżyło jej, ale czuła się wyczerpana.

R

- Moje kochane, dzielne biedactwo - powiedział James. - Przeszła pani przez piekło. Od tej pory nikt nie będzie pani niepokoił, już ja o to zadbam. Amy usiadła i dotknęła dłonią twarzy kapitana. On zaczął po kolei całować jej palce. Pieszczota sprawiła Amy niewypowiedzianą przyjemność, bo z całego serca kochała tego wspaniałego mężczyznę, który jej nie potępił i wyznał miłość. Szczęśliwe chwile zakłóciła niepokojąca myśl. - Gotobed wciąż jest na wolności. - Niedługo. Sam wraz z ludźmi ze wsi prowadzi obławę w okolicy. Może już go znaleźli - odparł kapitan i otoczył ukochaną ramieniem. - Śpij, moja dzielna. Jutro porozmawiamy o przyszłości. - Już jest jutro - zauważyła sennym głosem Amy. Uśmiechnął się w odpowiedzi. Poza jednostajnym bębnieniem deszczu o szyby nic nie było słychać i po chwili oboje zapadli w drzemkę. Za drzwiami dały się słyszeć odgłosy krzątaniny służących. James, który jakiś czas temu otworzył oczy, obudził Amy delikatnym pocałunkiem.

- Pora wstać, kochanie. Poruszyła się i uśmiechnęła. - Byłeś tu cały czas? - Tak. Powinnaś pójść na górę i zadbać o swój wygląd. Odwróciła się, żeby go pocałować. - Śniło mi się, czy naprawdę powiedziałeś... - Urwała speszona. - ...że cię kocham? Tak. Nie przypominam sobie, byś zapewniła mnie, że odwzajemniasz moje uczucie. - Kocham, drogi Jamesie. Naprawdę cię kocham. - Czy to znaczy, że za mnie wyjdziesz? - Wyszłabym, ale... Caroline... James zamyślił się chwilę, po czym powiedział: - Kochałem Caroline i nigdy jej nie zapomnę. Miałaś rację, twierdząc, że ona

R

chciałaby, abym był szczęśliwy. Pogodziłem się z tym, co się wydarzyło. Taka była wi-

L T

dać wola opatrzności i jestem święcie przekonany, że również z woli Najwyższego spotkałem ciebie. Caroline jest częścią mojej przeszłości, podczas gdy z tobą, najdroższa, wiążę swoją przyszłość. Będę ogromnie szczęśliwy, jeśli zgodzisz się zostać moją żoną. - Oczywiście, że zostanę - odparła, całując go w policzek. Oswobodziła się z koca i wstała. - Pójdę się ubrać, a potem oznajmimy wszystkim dobrą nowinę. James wrócił do Lodge. Chciał się odświeżyć i przebrać. Ciekawiło go także, jak powiodło się Samowi. Okazało się, że czekał na swojego pana z gorącą wodą i ubraniem na zmianę. - Co mi powiesz? - Wszystko w jak najlepszym porządku, kapitanie. Łobuz został złapany i siedzi związany w wieży, gdzie pilnuje go Merryweather. Nie wydostanie się stamtąd, chyba że umie latać. - Doskonale. Gdzie go dopadliście? - Próbował ukraść łódź przewoźnikowi. Nie wiedział, iż ten na wszelki wypadek usuwa na noc czop na dnie. Łódź zatonęła, zanim Gotobed odpłynął dwadzieścia stóp od

brzegu. Gdy go znaleźliśmy nad wodą, ociekał wodą i był cały w wodorostach. Nie stawiał większego oporu. A co się wydarzyło w Blackfen Manor? James opowiedział o napaści Gotobeda na Amy. - Susan była gotowa zdzielić go pogrzebaczem, ale zdołał uciec. - Susan? Nie wierzę! - W obronie swojej pani zmierzyłaby się z samym diabłem. - To ci dziewczyna! - James spojrzał uważnie na Sama, więc ten szybko zmienił temat. - Gotobed coś powiedział. - Mam nadzieję, że nie poturbowałeś go zanadto. - Zanadto nie. To tchórz, kapitanie. Powiedział, że w więzieniu Macdonald opowiadał mu o żonie, jej powiązaniach z rodziną Hardwicków oraz o pięknym domu, który kiedyś będzie do niej należał. Chwalił się też, że wie, gdzie jest ukryte złoto z jeziora Arkaig, i obiecywał, że podzieli się z nim w zamian za pomoc w ucieczce z więzienia.

R

Jednak Macdonald zmarł. Wątpię, by Gotobed zamierzał dla niego cokolwiek zrobić.

L T

Można przypuszczać, że prędzej pomógłby mu dostać się do wieczności. Dzięki przekupionym świadkom wyszedł na wolność i natychmiast wyruszył do Highbeck z zamiarem uwiedzenia pani Macdonald i położenia łapy na jej schedzie i skarbie. - Z tego wynika, że nie miał nic wspólnego ze Smithem i Randle'em? - Działali niezależnie od siebie.

Kończąc toaletę, James wygładził szczotką włosy i podał Samowi wstążkę, by je przewiązał z tyłu nad karkiem. - Oto co chciwość robi z człowieka. Założę się, że Macdonald nie wyjawił żadnemu z nich, gdzie szukać skarbu z Arkaig. - Dawał do zrozumienia, że w domu, ale nie podał wskazówek. - Portman też, jak się zdaje, uważa, że złoto jest we dworze. Tyle że on pracuje dla rządu. - On? Niech mnie kule biją! - Zastanawiam się, co by było, gdyby okazało się, że Duncan kłamał na temat skarbu, pragnąc odwrócić od siebie uwagę wspólników. - Byłaby to dla nich niezła niespodzianka.

Sam pomógł swojemu panu włożyć ciemnozielony jedwabny żakiet obszyty z przodu, na kieszeniach i mankietach srebrnym haftem. - Wracam do dworu - oznajmił kapitan. - Trzeba poszukać osławionego skarbu. Przy okazji, możesz mi pogratulować. Żenię się z panią Macdonald. Sam nie próbował udawać, że jest zaskoczony. - Z całego serca panu gratuluję.

L T

R

Rozdział jedenasty W Blackfen Manor James zastał domowników przy śniadaniu. Usiadł przy stole, gdy go o to poproszono, i nie odrywał oczu od Amy. Miała na sobie niebieską suknię, którą tak bardzo lubił, ale wyglądała mizernie. Przeżycia, które stały się jej udziałem, mogły załamać osobę obdarzoną najsilniejszym charakterem. Na szczęście, było po wszystkim, a James zamierzał dopilnować, by w przyszłości żyła spokojnie i szczęśliwie. Uśmiechał się do ukochanej, która rewanżowała się uśmiechem, wyraźnie zadowolona z widoku Jamesa. Rozmowa krążyła wokół wydarzeń ostatniej nocy. James opowiedział wszystko, czego dowiedział się od Sama. - Kuzyn Gerald był w to zamieszany! - zdumiała się Harriet. - Tak. Chciał usunąć panie ze dworu, by móc dokładnie przeszukać budynek i po-

R

siadłość. Kiedy panie stawiły opór, nasłał Smitha i Randle'a.

L T

- Wiedziałam, że to łajdak - orzekła Harriet. - Całe szczęście, że ich plan spalił na panewce.

- Gotobed należał do zmowy? - zapytała Amy. - Spotkałam go dopiero w Highbeck.

- Działał samodzielnie. Pan Duncan Macdonald napuścił jednych na drugich. - Czy rzeczywiście skarb istnieje? - Mam poważne wątpliwości. - Zamierzam go poszukać - oznajmił Harry Portman. - Naturalnie, za pani pozwoleniem, panno Hardwick - dodał. - Niech pan szuka - zgodziła się Harriet. - Wątpię, czy coś pan znajdzie. - Trzeba przetrząsnąć Lodge - odezwała się Sophie. - John tam nocował. - Opowiedz o tym, mamo - poprosiła Amy. - Pamiętam, że spotkałam ojca, gdy przyjechaliśmy z Duncanem w odwiedziny. - Widzę, że pamiętasz więcej, niż się do tego przyznajesz - stwierdziła z przekąsem lady Charron. - Mogłaś nam oszczędzić wielu zmartwień, gdybyś od razu wszystko opowiedziała.

- Łaskawa pani - odezwał się James, przykrywając dłoń Amy swoją dłonią, co nie umknęło uwagi siedzących - pani Macdonald niczego nie udawała. Gdyby pani wiedziała, co spowodowało utratę pamięci, nie żywiłaby pani pretensji do córki. - Proszę, proszę. Masz gorącego obrońcę w osobie kapitana Drymore'a - zwróciła się do córki Sophie. - Ciekawa jestem, czy jest dla ciebie kimś więcej. Amy spojrzała na matkę, potem na kapitana, którego spytała: - Powiemy im? - Dlaczego nie? - odparł z uśmiechem. - Mogą państwo pogratulować nam - zwrócił się do obecnych. - Amy była tak dobra, że zgodziła się zostać moją żoną. - Cudownie! - klasnęła w dłonie Matilda. - Przez całe życie nie widziałam bardziej dobranej pary. - Ciociu - upomniała ją Amy, rumieniąc się. Harriet wyciągnęła ponad stołem rękę i położyła ją na splecionych dłoniach Jamesa i Amy. - Niech was Bóg błogosławi.

L T

R

- Moje gratulacje - powiedział Harry Portman.

Sophie wstała i obeszła stół, by ucałować córkę. - Cieszę się w twoim imieniu, moja droga. Po znalezieniu złota zapomnisz o nieprzyjemnych przeżyciach.

- Jest pani pewna, że złoto zostało ukryte w Blackfen Manor? - zapytał James, odnotowując w myśli, że lady Charron coraz bardziej interesuje się skarbem. - Tak. Sir John, ścigany przez wojska rządowe po klęsce powstania jakobitów, schronił się latem czterdziestego szóstego roku w Blackfen Manor. - Wygnałyśmy go - przypomniała Harriet. - Zatrzymał się w Lodge, nie we dworze - wyjaśniła Sophie. - Duncan, który w tym czasie wraz z Amy składał wam wizytę, spotkał się z sir Johnem i pomógł mu w ucieczce statkiem z Lynn do Niderlandów. John wyjawił Duncanowi, że wie, gdzie została ukryta część złota Stuartów, nie powiedział mu jednak gdzie, bo zamierzał po nie wrócić, gdy ustaną poszukiwania księcia Charliego. Nigdy się nie pokazał, należy więc przypuszczać, że złoto wciąż jest gdzieś tutaj.

- Musimy to rozstrzygnąć raz na zawsze - oświadczył James. - Amy i ja nie możemy robić planów na przyszłość dopóty, dopóki ta sprawa pozostaje nierozwiązana. Zawiozę więźniów do Londynu i przekażę ich odpowiednim władzom, razem ze złotem, o ile je odszukamy, w co wątpię. Jak sir John mógł je przewieźć do Highbeck, kiedy palił mu się grunt pod nogami i walczył o życie? Złoto jest ciężkie i niełatwo je transportować i ukryć. - Racja - usłyszeli nagle czyjś głos. Wszystkie głowy zwróciły się ku drzwiom, w których pojawiła się brodata postać odziana w wytworne niegdyś ubranie, teraz brudne i podarte. Wyświechtany kapelusz przykrywał przerzedzone włosy. - Mój Boże! - wykrzyknęła Sophie. - Co tu robisz? - Miłe powitanie! - Przybysz wszedł do środka, zdjął kapelusz, ukłonił się. - Nie cieszysz się, że mnie widzisz, żono?

R

- Nie - odparła lady Charron. - Wyjechałeś do Francji, by dzielić wygnanie ze

L T

swoim idolem, i miałeś nie wracać do Anglii. Po co tu jesteś? - Powiem ci później. Teraz jestem zmęczony i głodny. - Papa! - Amy podbiegła i zarzuciła przybyszowi ramiona na szyję. - Pamiętam cię. Chodziłeś ze mną na ryby, uczyłeś mnie jeździć konno i rysować. Dobrze, że przyjechałeś.

- Przynajmniej córka się cieszy. - Siadaj i jedz - rzuciła ostro Harriet - a potem znikaj. Nie udzielamy schronienia zdrajcom. - Kto jest zdrajcą, droga pani? Ci, którzy nadskakują dzisiaj dynastii hanowerskiej, czy zwolennicy prawowitego króla? - Sir John, nie czekając na odpowiedź, usiadł przy stole i przysunął sobie półmiski z jedzeniem. Kapitan porozumiewawczo zerknął na Harry'ego. Sir John sam się oskarżył. Powinien zostać aresztowany i przetransportowany wraz z pozostałymi więźniami do Londynu. Jednak od pewnego czasu szczęście Amy stało się dla Jamesa najważniejsze. - Niech pan nam zdradzi, po co tu przyjechał - zagadnął kapitan. - Zakładam, że jest pan sir Johnem Charronem.

- Zgadza się. A pan kim jest? - Nazywam się kapitan James Drymore. Mam honor być narzeczonym pańskiej córki. - A gdzie się podział Duncan Macdonald? - Nie żyje, papo - powiedziała Amy. - Szkoda. Bardzo mi pomógł. - Był złodziejem, kłamcą i hazardzistą - wtrąciła zirytowana Sophie. - Owszem - potwierdził sir John. - Mogłabyś jeszcze dodać, że był chciwy. Za obietnicę paru luidorów sprzedałby własną matkę. - Skoro mowa o luidorach - wtrącił Harry - gdzie jest ukryte złoto? - O ile mi wiadomo, nadal w Szkocji, panie Portman. - Pan zna moje nazwisko? - Tak. Ostrzegano mnie, bym miał na pana szczególne baczenie.

R

- Zatem nie miał pan do czynienia ze skarbem? - zapytał James.

L T

- Tego nie twierdzę. Korzystałem z jego części. Jakim sposobem, pana zdaniem, zdołałbym tak długo wymykać się wrogom? To, co zostało, zabrałem do Holandii. - Po co więc przyjechałeś?! - wykrzyknęła Sophie. - Jest amnestia. Chciałem zobaczyć żonę i córkę. Co w tym złego? - Amnestia dotyczy więźniów - stwierdził Harry. - Raczej nie obejmuje tych, którzy wybrali emigrację, a potem nagle postanowili wrócić do ojczyzny, zwłaszcza że ich obecność zbiegła się z pobytem Młodszego Pretendenta w Londynie. - Jego Wysokość wrócił do Londynu? Jestem zaskoczony. Wszyscy wiedzieli, że sir John kłamie. - Nie będzie pan jednak zaskoczony, gdy pana aresztuję - powiedział Harry. - Nawet bardzo. - Skończył jeść i odsunął talerz. - Zanadto lubi pan Sophię, aby narażać na szwank jej bezpieczeństwo i karierę. A pan - zwrócił się do Jamesa - nie chciałby skompromitować mojej córki. - Zabieraj się stąd - nie ustępowała Harriet. - Nic tu po tobie. Idź i więcej się nie pokazuj.

- Właśnie tak zrobię, jak tylko się zdrzemnę. Jestem w drodze od dwudziestu czterech godzin i czuję się zmęczony. - Sir John wstał i nonszalanckim krokiem wyszedł z pokoju. James także się podniósł, ale zatrzymała go Amy. - Pozwól mu odejść. Niech to diabli! Ten człowiek miał rację. Aresztowanie, proces i nieunikniona egzekucja ojca zrujnowałyby Amy. Błoto ma tę właściwość, że przywiera. Z drugiej strony, nikt nie powinien stać ponad prawem. - To zdrajca - odezwał się Harry. - Moim obowiązkiem jest aresztowanie go. - Niech się wyśpi. Pójdę dopilnować, by przygotowano mu łóżko - zdecydowała Amy. Po jej wyjściu w pokoju wybuchła ożywiona dyskusja. James w niej nie uczestniczył. Podążył za narzeczoną. Zastał ją wychodzącą z jednego z nieużywanych pokojów przy korytarzu wiodącym do wieży. - Och, Jamesie, czy to się kiedyś skończy?

L T

Przytulił ją, pogłaskał po głowie i pocałował.

R

- Cierpliwości, kochanie. Przed nami przyszłość...

- Trudno mi to sobie wyobrazić. Wybuchnie wielki skandal. Nie mogę ciebie w to mieszać. Nie chcę także, by mój ojciec umarł w niesławie. Na korytarzu pojawił się jeden z lokajów i poinformował, że pan Harry Portman polecił mu stanąć na straży pod drzwiami więźnia. - Skoro tak, róbcie, co do was należy - rzekł James i odciągnął Amy spod drzwi. Poszli w stronę wieży, po czym wspięli się na jej szczyt. Amy nie zdołała się powstrzymać od płaczu, łzy ściekały jej po policzkach. James ocierał je chusteczką. - Nie płacz, mój skarbie. Znajdziemy sposób. - Jamesie, kocham cię, ale bardzo się boję... - Bez powodu - zapewnił ją, choć czuł, że nie będzie łatwo. Będzie musiał doprowadzić tę sprawę do końca w taki sposób, żeby nazwisko Amy nie pojawiło się w sądzie, a jej rodzina nie stała się obiektem plotek i domysłów. Nie miał pojęcia, jak to zrobić, by pozostać w zgodzie w własnymi zasadami.

Mimo zapewnienia ze strony sir Johna, że złoto nigdy nie trafiło do Highbeck, wszyscy z wyjątkiem Amy, panien Hardwick i kapitana zabrali się do przetrząsania domu. James wrócił do Lodge, chciał bowiem pogadać z Samem. Harriet i Matilda uznały, że poszukiwania są stratą czasu, i wycofały się do swoich pokojów. Amy schroniła się w salonie, zastanawiając się, jak pomóc ojcu w ucieczce. Poszukiwania okazały się bezowocne. Harry poddał się i skupił na organizowaniu transportu więźniów do Londynu, planowanym na następny dzień. Udało mu się znaleźć solidny kryty wóz zaprzężony w cztery silne konie. Eskortę mieli zapewnić jeźdźcy wyznaczeni spośród mieszkańców wsi, którzy zgodzili się na to z ochotą, będąc przekonani, że ratują Amy i jej ciotki z wielkiej opresji. James wrócił do dworu na kolację i zaaprobował przygotowania. Atmosfera towarzysząca posiłkowi była napięta, chociaż zebrani przy stole udawali, że ten wieczór nie różni się od pozostałych. Grali na klawikordzie, śpiewali, recytowa-

R

li poezję, grali w karty na guziki i rozmawiali o wszystkim z wyjątkiem jakobitów, ich

L T

skarbu i zbiegów. Amy była szczęśliwa, gdy wieczór dobiegł końca. Po kolacji James pospieszył do Lodge, zrzucił wieczorowy strój, włożył ciemny płócienny żakiet i brązowe spodnie do konnej jazdy. Ponownie udał się do dworu, skrył się w cieniu zwodzonego mostu i czekał. Czas dłużył się niemiłosiernie, zanim w otworze, przez który uciekł Gotobed, ukazała się męska sylwetka. Człowiek ów mozolnie zsunął się po łańcuchu.

- Wszystko w porządku? - zapytał James. - Czy ktoś pana widział? - Nie - odparł zapytany. - Strażnik spał jak zabity pod drzwiami. To Sam zaproponował, żeby Susan podała lokajowi pilnującemu sir Johna środek nasenny. Lokaj nie miał żadnych podejrzeń, gdy przyniosła mu coś do picia, użalając się nad jego losem. - Idziemy - rzucił James. Ruszył przodem przez zagajnik do Lodge. W Lodge dołączył do nich Sam. We trójkę skierowali się ku kanałowi, który odprowadzał wodę z fosy. Pod rozklekotanym mostem była uwiązana łódź wiosłowa.

- Tylko w ten sposób nie zwrócimy na siebie uwagi mieszkańców wioski - wyjaśnił James sir Johnowi. - Dźwięk końskich kopyt na pewno by ich zaalarmował. - Zakładam, że pomaga mi pan ze względu na moją córkę. - Słusznie. Dla nikogo innego nie zrezygnowałbym ze swoich zasad, lecz nie robię tego za darmo. - Jeśli chodzi panu o złoto... - Złoto! - z pogardą wykrzyknął James. - Zdobyłem coś, co jest warte więcej niż złoto tego królestwa: miłość pańskiej córki. Od pana domagam się przysięgi, że więcej pan nie pojawi się w Anglii i nie przyłoży ręki do powrotu ani Starszego, ani Młodszego Pretendenta. Zakładam, że książę Charlie opuścił kraj. - Tak - potwierdził sir John. - Przybył do Anglii, mając nadzieję, że jego zwolennicy zbiegną do niego tysiącami, a wtedy będzie mu łatwiej pozyskać zgodę króla Ludwika na inwazję. Przeliczył się. Uprzedzałem go, że ludzie nie dadzą pieniędzy i broni

R

komuś, kto wcześniej poniósł sromotną porażkę, nawet jeśli symparyzują ze sprawą. Po-

L T

rządnie się napracowaliśmy, żeby skłonić go do powrotu na statek. James poczuł ulgę. Nie był przekonany, czy zgodziłby się na tę eskapadę, gdyby książę wciąż znajdował się na angielskiej ziemi. - Dlaczego pan nie wyjechał z nim?

- Chciałem zobaczyć Amy. Wbrew temu co może pan myśleć, bardzo kocham córkę. - Nie wątpię. Któż mógłby jej nie kochać. - Cieszę się, że spotkała pana. Oddaję ją panu pod opiekę. Przykro mi, że nie będę na waszym weselu. - Niech pan będzie spokojny, sir Johnie. Otoczę Amy miłością i troską, na jakie tylko mnie stać. Będzie szczęśliwa, że pan jest bezpieczny. - A co ze złotem? - zapytał Sam. - Nawet jeżeli ono jest, to ja nie wiem gdzie. Widzę, że was rozczarowałem. Minęli wieś. Rów łączył się z rzeką. Sam wciągnął do łodzi wiosła i przybił do brzegu. Na ścieżce dla koni holujących barki stały dwa wierzchowce. Brakowało czarnego ogiera Jamesa.

- Sam, gdzie mój koń? - Pan wybaczy, kapitanie, ale nie pojedzie pan dalej. Gdybym miał więcej do gadania, nie dotarłby pan nawet dotąd. Dostarczę tego dżentelmena na odpływający do Holandii statek i będę czekał, aż podniesie żagle, by mieć pewność, że opuścił Anglię. Pan wróci do domu. - Ja pojadę, a ty wrócisz. - Przepraszam pana, lecz nie możemy się kłócić całą noc. - Sam wymierzył Jamesowi tak silny cios w szczękę, że ten padł na ziemię. Kiedy oprzytomniał, Sama i sir Johna nie było widać. Bez konia nie miał szansy ich dogonić. Co było robić, wsiadł do łodzi i powiosłował w stronę domu. James przekradł się na górę do swojego pokoju, ale zamiast się położyć, usiadł przy oknie i patrzył na skąpany w świetle księżyca krajobraz. Bał się o Sama. Nie potrafiłby zasnąć, nie znając losu wiernego sługi. Postanowił zaczekać, by się przekonać, że

R

jest cały i zdrowy. Nie znaczy to, że nie powie mu paru słów do słuchu. Roześmiał się.

L T

Nikt oprócz Sama nie odważyłby się pozbawić kapitana Drymore'a przytomności. Nad wierzchołkami drzew majaczył dach i wieże dworu. Ciekawe, czy Amy śpi. Może myśli o mnie, zastanawiał się James. Nie mógł się doczekać rana, tak bardzo chciał ją zobaczyć.

Zaczęło świtać. Nad horyzontem pokazało się słońce - złota kula zaczęła się wspinać po niebie. James umył się, ogolił i ubrał. Śniadanie zjadł niespiesznie; wolał nie okazywać niecierpliwości. Usiadł przy biurku i zabrał się do napisania raportu dla Henry'ego Fieldinga na temat okoliczności zatrzymania Smitha, Randle'a i Gotobeda. Kończył, gdy wrócił Sam. Jamesowi ulżyło, ale ukrył radość pod maską surowości. - Co masz na swoją obronę? - Przepraszam, kapitanie, nie miałem wyjścia. - Powinienem cię zwolnić. - James zauważył, że Samowi zrzedła mina. - Skoro jednak sir John opuścił Anglię, wybaczam ci. - Klepnął go po plecach. - Zdążyliśmy na czas. Statek wypłynął przed świtem. - To dobrze, połóż się. Idę do Blackfen Manor.

Harry i Sophie stali przed karetą, którą zamierzali odbyć podróż do Londynu. Wóz z trzema więźniami, otoczony konną eskortą, miał w drodze jechać przed karetą. Jamesowi powiedziano, że czwarty więzień zniknął w nocy. - Pan nic o tym nie wie, Drymore? - zapytał Harry Portman. - Dlaczego ja miałbym coś wiedzieć? - zapytał z niewinną miną James. Rozglądał się za Amy, lecz nie dostrzegł jej w gronie żegnających, a było tego prawie pół wsi. Uciekł? Jak? - Nie mam pojęcia. Postawiony na warcie lokaj przysięga się, że nie przeszedł obok niego. Uderzył się pan w brodę? - Harry dostrzegł siniec na żuchwie kapitana. - Nic takiego. Wpadłem po ciemku na drzewo. - Dziwne to drzewo, chyba miało dwie nogi. James uśmiechnął się szeroko, lecz nie skomentował uwagi. - Cieszę się, że uciekł - odezwała się Sophie. - Nie zniosłabym skandalu. Jedźmy już. Nie mogę się doczekać powrotu do Londynu.

L T

- Jedzie pan z nami? - zapytał kapitana Harry.

R

- Nie, mam tu coś do załatwienia, ale może weźmie pan łaskawie raport dla Henry'ego Fieldinga.

James patrzył, jak kawalkada znika, po czym zawrócił do domu. Zauważył ukochaną w oknie sypialni.

Wbiegł na górę, przeskakując po dwa stopnie naraz i wtargnął do środka ku zgorszeniu Susan. - Idź, poszukaj Sama - odesłał ją. Amy była w kremowym peniuarze, rozpuszczone włosy opadały na ramiona. Wyglądała uroczo. Patrzyli na siebie bez słowa. James spodziewał się, że narzeczona rzuci mu się w ramiona, lecz tego nie uczyniła, co go zaniepokoiło. W tym momencie kapitan wydał się Amy chłopcem oczekującym na nagrodę za dobre sprawowanie. Zdawała sobie sprawę z tego, że ukochany musiał dla niej sprzeniewierzyć się swoim zasadom. Nie wiedziała, czy się na niego gniewać, czy okazywać mu wdzięczność. Była równie zakłopotana jak on. - Najdroższa, jak się czujesz?

- Dobrze. Wpadłeś jak po ogień, żeby o to zapytać? - To dla mnie ważne. Widziałaś, jak odjeżdżali? - Bez mojego ojca. Gdzie on jest? - W połowie drogi do Holandii, jak sądzę. - Pomogłeś mu. Nie pytała, stwierdziła. Nie mógł zaprzeczyć. - Wolałabyś widzieć go w transporcie do Londynu, a przez sąd oskarżonego o zdradę stanu? - Wiesz, że nie. - Nie mogłem do tego dopuścić. Zły czy dobry, to twój ojciec. - James mimowolnie dotknął ręką brody. Cios był wyjątkowo silny, wciąż go bolało. - On ci to zrobił? - Nie, Sam. Nie chciał się podzielić ze mną chwałą. - Moja matka wie? A pan Portman?

L T

R

- Jeśli się domyślają, to zatrzymają podejrzenia dla siebie. Myślę, że lady Charron jest szczęśliwa, że uniknie skandalu. - Zbliżył się do narzeczonej. - Amy, pragnę cię przytulić i zapewnić o swojej miłości.

Nie mogła dłużej się powstrzymać, rzuciła mu się w ramiona. Całował ją tak długo i namiętnie, że zabrakło jej tchu.

- Och, kochany, żebyś wiedział, jak bardzo się martwiłam - powiedziała, gdy w końcu usiedli obok siebie na brzegu łóżka. James nie miał pojęcia, jak tam się znaleźli, ale uzmysłowił sobie, że jeśli wkrótce się nie pobiorą, on długo nie utrzyma na wodzy pożądania. - Gdy Susan powiedziała mi, co zamierzasz, myślałam, że umrę ze strachu. Wyobrażałam sobie, że spotka cię coś strasznego. - Jak widzisz, nic mi się nie stało. Już po wszystkim, kochanie, koniec trosk i zmartwień. W kraju będzie pokój, przestępcy trafili za kratki, a ciebie i mnie czeka wspaniała przyszłość.

Amy uzmysłowiła sobie, że to, na co zdobyli się kapitan i jego sługa, chociaż wątpliwe pod względem prawnym, przysłużyło się sprawie pokoju i zapobiegło wielu ofiarom. - Opowiedz mi o naszej przyszłości. - Wszystko zacznie się od ślubu... - Ale gdzie? - Nie mam specjalnych życzeń. - Wobec tego w Highbeck. Co dalej? - Potrzebujemy domu, niewielkiej posiadłości, gdzie będziemy wychowywać nasze dzieci. - Pocałował ukochaną jeszcze raz, ale tym razem trzymał na wodzy namiętność, był to delikatny pocałunek na znak trwałej miłości, która nie wygaśnie do końca życia. Zadbam o to, byś nie miała złych snów ani wspomnień. - To brzmi jak cudowna bajka. Ale czy to ci wystarczy? Pamiętam, jak mówiłeś, że chcesz uczynić coś dobrego dla ludzi.

L T

R

- Istotnie, tak mówiłem, i zrobię to. Interesują mnie kwestie utrzymania prawa i porządku. Pan Fielding tworzy instytucję służącą temu celowi i prosił mnie o pomoc. - Powinieneś kandydować do parlamentu.

- Mógłbym, ale mam czas na decyzję. Najpierw chcę spędzić jakiś czas u boku żony.

Odskoczyła od niego, słysząc kroki na korytarzu. - Muszę się ubrać. James roześmiał się. Zdążył podejść do okna, zanim do pokoju weszła Susan. - Dzięki Bogu, jest bezpieczny - powiedziała. - O, przepraszam, kapitanie. Nie wiedziałam, że pan tu jest. - Już wychodziłem. Czy możemy pogratulować? - zapytał. - Tak, ale nie zamierzaliśmy nic mówić do czasu państwa ślubu - odrzekła czerwona jak piwonia Susan. - Och, tak się cieszę! - wykrzyknęła Amy i uściskała pokojówkę. - Zasługujesz na całe szczęście, jakie tylko jest na świecie. James uśmiechnął się do siebie. On też nie miał powodu do narzekania na los.

Ślub odbył się sześć tygodni później w kościele w Highbeck. Był to najwcześniejszy termin, na jaki zgodziła się Harriet, narzekając, że i tak pozostało za mało czasu na przygotowania. W końcu nastał upragniony dzień. Amy obudziło stukanie. To w jadalni, gdzie miało się odbyć przyjęcie weselne, służba rozwieszała ostatnie dekoracje pod nadzorem ciotek, wydających co chwila sprzeczne polecenia. Amy wyskoczyła z łóżka i podbiegła do okna. Słońce świeciło na bezchmurnym niebie, śpiewały ptaki - zapowiadał się piękny dzień. Ślub Susan i Sama odbył się tydzień wcześniej. Pokojówka poinformowała Amy, że ona i mąż postanowili pozostać na służbie. Teraz weszła do pokoju z dwojgiem innych służących, którzy wnieśli wannę i cebrzyki z gorącą wodą. - Czas ubierać się, panienko - powiedziała. - Nazywasz mnie panienką, a przecież byłam mężatką. - To się nie liczy. Będzie pani panienką Amy dopóty, dopóki nie wyjdzie dzisiaj z

R

kościoła. Wtedy z dumą będę się do pani zwracała „pani Drymore".

L T

- Pani Drymore - powtórzyła Amy. - Ja też będę dumna z tego, że nią wkrótce zostanę.

Susan pomogła swojej pani wykąpać się i ubrać. Amy nie chciała krynoliny, bo nie mogłaby stać w kościele blisko ukochanego Jamesa. Wybrała prostą suknię z wzorzystego brokatu w kolorze niebieskim jak niezapominajki, lekko wywatowaną na biodrach. Wycięcie pod szyją oraz sięgające łokci rękawy były wykończone koronkową falbaną. Przód staniczka, bogato haftowany w wijące się gałązki, kwiaty i liście, był w ciemniejszym odcieniu. Susan przygotowała peruczkę, ale Amy nie chciała jej włożyć. - Zrób mi prostą fryzurę z moich włosów - poprosiła. Susan zdążyła upiąć skręcone w loczki włosy Amy i zapiąć jej na szyi naszyjnik z pereł i szafirów, ślubny prezent od Jamesa, gdy przed dom zajechała kareta. Amy wsunęła stopy w atłasowe pantofelki i powoli zeszła na dół. Wszyscy goście i część służby, która mogła opuścić dwór, byli już w kościele. W domu zapanowała cisza, jakże odmienna od gwaru ostatnich dni. Na ślub Jamesa przyjechali jego rodzice, brat z bratową i czwórką dzieci. Panny Hardwick odznaczały się gościnnością i pragnęły dowieść, że nie zapomniały, jak urzą-

dza się zjazdy rodzinne. Ogłosiły, że po weselu przeniosą się do Lodge, a dwór pozostawią młodej parze. Decyzja ciotek zdumiała Amy. Zaprotestowała. - Kochacie ten dom, walczyłyście o niego z kuzynem Geraldem, dlaczego teraz zmieniacie zdanie? - Nie zmieniamy. Oddanie dworu Geraldowi to zupełnie co innego niż tobie i Jamesowi. Zresztą Gerald miał rację co do jednego - gospodarowanie staje się dla nas zbyt uciążliwe. Lodge wystarczy nam w zupełności, a przecież będziemy blisko was. Jadąc ubraną kwiatami karetą, Amy nie mogła uwierzyć, że to dzieje się naprawdę. Z Duncanem wzięli cichy ślub, na skromną ceremonię przybyła garstka gości, przeważnie przyjaciół Duncana i rodziców Amy. Późniejsze życie też nie obfitowało w radości. James kocha ją i nigdy jej nie skrzywdzi, była o tym głęboko przekonana. Nic i nikt tego nie odmieni. Celem jej życia będzie uczynienie go szczęśliwym. Wysiadła przed kościołem i cierpliwie czekała, aż Susan ułoży fałdy jej sukni, po-

R

tem wzięła głęboki oddech i uroczystym krokiem weszła do nawy. Kościół pękał w

L T

szwach, stawili się niemal wszyscy mieszkańcy Highbeck, którzy przyszli zobaczyć zaślubiny „panienki Amy". James, w kremowym atłasowym fraku, kremowych jedwabnych spodniach i haftowanej złotą i srebrną nicią kamizelce, odwrócił się i patrzył, jak ukochana się do niego zbliża. Serce mało nie wyskoczyło mu z piersi. Wyciągnął do niej dłoń. Stanęła obok niego.

- Wszystko dobrze? - zapytał szeptem. - Doskonale - odpowiedziała z błyszczącymi oczyma.

Epilog Marzec 1754 roku James nerwowo przemierzał hol Blackfen Manor, gdy nagle usłyszał krzyk niemowlęcia, na którego przyjście na świat czekał w wielkim napięciu. Pobiegł do sypialni. Nie zapukał, lecz wtargnął do środka i padł na kolana obok łóżka. Amy była zmęczona, włosy miała posklejane od potu, ale jej oczy lśniły z radości. Uśmiechała się. - Wszystko dobrze, kochanie? - zapytał, ignorując słowa dezaprobaty ze strony akuszerki. Była nowa, inaczej wiedziałaby, że kapitan Drymore jest wrogiem ceremonialnego sposobu bycia, zwłaszcza wobec ukochanej żony. - Tak - zapewniła. - Chcesz zobaczyć naszego synka?

R

- Synka? - Wziął maleństwo z rąk akuszerki. - Dałaś mi syna! - wykrzyknął w zachwycie. - Och, najdroższa, jestem z ciebie taki dumny.

L T

- Nie zrobiłam tego sama, miałeś w tym udział.

Akuszerka żachnęła się i podeszła, żeby odebrać dziecko od Jamesa, ale on go nie oddał. Usiadł na brzegu łóżka i zaczął rozwiązywać krępujące malucha powijaki. - Chcę go zobaczyć.

Uwolniony od pieluszek noworodek leżał na pleckach na kolanach Jamesa i kopał nóżkami. Nie płakał. - John - powiedział miękko James. Nazwał dziecko imieniem, które wybrali na wypadek, gdyby urodził im się syn. Pogłaskał małe ciałko, mocno różowe od wysiłku, jakim było przyjście na świat. - John James - poprawiła męża Amy, dotykając rączki dziecka. - Będzie jak jego ojciec. - Pani Drymore musi odpocząć - odezwała się stanowczym tonem akuszerka. - A chłopca trzeba nakarmić. Czy jest mamka? - Nie ma - odparła Amy. - Sama będę go karmiła. - Naprawdę? - zdziwiła się kobieta. - To niespotykane wśród dam.

- Mimo to zamierzam to robić. Bez trudności wykarmiłam Amelię Harriet i jest zdrową i silną dziewczynką. - Gdzie ona jest? - zapytała Jamesa. - Na pewno chce zobaczyć braciszka. James wyszedł, by przyprowadzić dwuletnią córeczkę. Wrócił, niosąc ją na rękach. Miała niebieskie oczy i jasne włosy i wyglądała jak miniatura matki. Postawił ją obok łóżka. Wspięła się na nie i popatrzyła na ponownie owiniętego w pieluszki brata. - Jest mały - zdziwiła się. - Urośnie, tymczasem musisz obchodzić się z nim bardzo delikatnie - przestrzegła Amy. - Ma na imię John jak twój dziadek. Chcesz go dotknąć? Amelia wyciągnęła rączkę do brata, który zacisnął na niej paluszki. - Ojej! - Roześmiała się dziewczynka. Później, gdy dzieci zostały zaniesione do pokojów dziecięcych, a akuszerka była zajęta układaniem bielizny w sąsiednim pokoju, James miał okazję porozmawiać z żoną.

R

- Mam wszystko, czego pragnę - powiedział, trzymając ją za rękę. - Ukochaną żo-

L T

nę, piękny dom, dwoje ślicznych dzieci i szacunek mieszkańców Highbeck. Każdego dnia dziękuję Bogu. - Tak, ale? - zapytała Amy.

- Myślę, że powinienem dać coś w zamian.

- Przecież dajesz. Możesz być przykładem dla każdego właściciela majątku. Ziemia nigdy nie rodziła lepiej, dzierżawcy są zadowoleni, a ty, jako sędzia pokoju, cieszysz się opinią sprawiedliwego i wyrozumiałego. - To za mało. Zanim się pobraliśmy, powiedziałem ci, że Henry Fielding liczył na moją pomoc. - Tak, ale, niestety, zmarł. - Jego brat, sir John, podjął jego dzieło. Agenci z Bow Street zyskali renomę, ludzie liczą się z nimi. Ich działalność stanowi postęp w ściganiu przestępców, niestety, daleko im jeszcze do prawdziwej policji. - Wiem. - James kochał ją i dzieci, co do tego nie żywiła najmniejszych wątpliwości. Był jednak człowiekiem, który uważał, że ciążą na nim szczególne obowiązki wobec społeczeństwa, i nie zamierzał się od nich uchylać. - Czego sir John oczekuje od ciebie?

- W ostatnich trzech latach prosił mnie kilkakrotnie, bym wykorzystał swoje umiejętności w ściganiu niebezpiecznych przestępców, których nie udało się postawić przed sądem albo z braku dowodów winy, albo dlatego, że skutecznie się ukrywali. - Wiem. I co dalej? - Rząd nie jest skłonny finansować rozwoju instytucji wymyślonej przez Henry'ego Fieldinga, pomyślałem więc, że mógłbym - tylko z twoim poparciem ma się rozumieć zgromadzić grupę myślących podobnie jak ja dżentelmenów, gotowych poświęcić czas i zasoby na rzecz walki z przestępczością. - Łowców głów... - Możesz ich tak nazywać, ja nazwałbym ich specjalistami od rozwiązywania zagadek kryminalnych. Doskonale znając męża, Amy domyśliła się, że starannie przemyślał projekt. Z pewnością zastanawiał się nad nim od miesięcy, czekał tylko na przyjście na świat małego Johna, żeby jej o tym powiedzieć.

L T

- Jak sobie wyobrażasz ich działalność?

R

- Bralibyśmy pod lupę wyjątkowo zagmatwane sprawy zlecane bezpośrednio przez poszkodowanych lub z polecenia sir Johna czy lorda Trenthama. Rozmawiałem już z nimi, sprzyjają mojemu pomysłowi. Spotykalibyśmy się na początek, powiedzmy, raz na miesiąc. - Tutaj? - Wykluczone. Nie zamierzam mieszać w to rodziny. Zaproponowałem siedzibę sądu przy Bow Street. Sir John zasadniczo nie jest temu przeciwny, wolałby jednak nie wiązać naszej inicjatywy z funkcjonowaniem tamtejszych agentów. Musimy być organizacją całkowicie niezależną. - Zgadzam się z nim, kochanie. W przeciwnym razie mogą ulegać pokusie wtrącania się w prowadzone przez was sprawy, dyktowania wam, jak mają być prowadzone, a wówczas nigdy nie zapracujecie na rzetelną opinię o waszej inicjatywie. - Zatem nie sprzeciwiasz się?

- Nie, mój kochany. Przecież spotkaliśmy się dzięki temu, że byłeś zaangażowany w podobną działalność, i jestem za to nieskończenie wdzięczna opatrzności. Czy nie mógłbyś zaczekać do chrzcin małego Johna? - Nie twierdzę, że zamierzałem zacząć już jutro. Najpierw muszę znaleźć miejsce, w którym moglibyśmy organizować spotkania. Trzeba porozmawiać z kilkoma osobami, na przykład z Harrym Portmanem. Jestem pewny, że on się nam przyda. - Długo o tym myślałeś, prawda? - Przyznam, że tak. Przestępczość stała się plagą i ciągle rośnie. Trzeba coś z tym zrobić. - Ci, których wymieniłeś, wywodzą się z bogatej arystokracji. Potrzebujesz osoby albo nawet kilku osób, które mógłbyś posłać tam, gdzie dżentelmeni za bardzo rzucaliby się w oczy. - Oto cała moja żona, jak zawsze praktyczna. Popierasz mój pomysł?

R

- Naturalnie. Jedyne moje zmartwienie to kwestia twojego bezpieczeństwa.

L T

- Nie będę podejmował niepotrzebnego ryzyka, obiecuję. A co do ludzi, to masz rację. Zwrócić się do Sama Rokera?

- On byłby idealny. Jest bezapelacyjnie uczciwy i rozumie cię. - Amy od razu pomyślała o Samie, wiernym, zaprzyjaźnionym słudze, gotowym strzec Jamesa przed każdym zagrożeniem.

- Porozmawiam z nim. Teraz musisz odpocząć. Pocałował ją. Amy poczuła, że nawet kilka godzin po wydaniu na świat dziecka mężowski pocałunek sprawił jej przyjemność. Coś mi się zdaje, pomyślała, że gromadka naszych dzieci nie skończy się na Johnie Jamesie. - Odpocznę, ale obiecaj mi coś. - Co takiego, kochanie? - Położysz się obok mnie, dobrze? Nie zwracaj uwagi na akuszerkę i tego nudnego doktora, chcę cię mieć przy sobie. - Nie odciągną mnie od ciebie nawet końmi - zapewnił James i ponownie pocałował ukochaną.

Kilka tygodni po chrzcinach Johna Jamesa, na które licznie przybyli miejscowi, a także ciotki, lady Charron, rodzice kapitana i jego brat z powiększającą się gromadką dzieci, powołane zostało Towarzystwo do Walki z Przestępczością. Założyciele spotykali się u lorda Trenthama, w jego domu przy Piccadilly. Tam przyjmowali zlecenia, przesłuchiwali poszkodowanych, decydowali, których spraw się podjąć, i tam zdawali relacje z wyników prowadzonych dochodzeń. Miarą sukcesów przedsięwzięcia było nadanie Jamesowi tytułu szlacheckiego za zasługi w dziedzinie utrzymania prawa i porządku. Od tej pory nazywał się baronem Drymore z Highbeck. James zdał sobie sprawę z tego, jaki rozgłos uzyskała jego inicjatywa, kiedy skontaktowała się z nim grupka utytułowanych młodych dżentelmenów zainteresowana wstąpieniem do towarzystwa, które stało się znane jako Klub Piccadilly. - Niektórzy szukają przygód, inni nie nadają się do angażowania w taką delikatną materię - zauważył James w rozmowie z żoną.

L T

R

Gdziekolwiek był i cokolwiek robił, sercem zawsze pozostawał w Highbeck. Zresztą nie opuszczał domu na długo. Ciągnęło go do Amy i dzieci. Rozważał, czy przynajmniej na część roku nie wynająć domu w Londynie po to, aby nawet na krótko nie rozstawać się z rodziną. Zrezygnował z tego pomysłu w obawie o bezpieczeństwo najbliższych. Poza tym Amy kochała Blackfen Manor i Highbeck, cudowny azyl znakomity do wychowywania dzieci. Ostatecznie James kupił powóz na doskonałych stalowych resorach, aby podróże były bardziej komfortowe, a on nie tracił czasu, mogąc w czasie jazdy zapoznawać się z różnymi dokumentami. - Takich ludzi nie potrzebujemy - ciągnął. - Nasi współpracownicy muszą być niezależni finansowo. Jeśli poszkodowani są ubodzy, pokrywają tylko wydatki, a często nawet tego nie. Nie ma mowy o nagrodach. - Tym się zajmowałeś w bieżącym tygodniu? - Tak. Jest jeden obiecujący kandydat. Jonathan, wicehrabia Leinster, dziedzic hrabiego Chastonbury. Ma głowę na karku. Obiecałem, że dam mu szansę.

Dzieci spały w swoich pokojach, Amy siedziała na kolanach męża, obejmując go za szyję. Była ciężka, ponieważ spodziewała się kolejnego dziecka. Jamesowi zdrętwiały nogi, więc delikatnie przeniósł żonę na kanapę. - Kochanie, czy tym razem aby nie urodzisz słonia? - A co byś wolał: słonika czy słoniczkę? - Nie mam żadnych preferencji. Chciałbym tylko, żebyś urodziła szczęśliwie. - Obecna dwójka nie sprawiła mi trudności. A ty, czy zamierzasz na kilka tygodni zapomnieć o Klubie Piccadilly? - To oczywiste. Dwa tygodnie później o swojej obecności dała znać o siódmej nad ranem mała Charlotte Matilda. Była pulchnym, zdrowym dzieckiem i zupełnie nie przypominała słonika. Tym razem akuszerka nie broniła Jamesowi wstępu do pokoju żony. Mała była głośniejsza od starszego rodzeństwa. Było ją słychać w całym domu. James nosił ją na rękach dopóty, dopóki się nie uspokoiła.

L T

R

- Idę po pozostałą dwójkę - rzekł, przekazując noworodka w ręce Amy. - Myślisz, że można by nas uznać za najszczęśliwszą rodzinę w królestwie? - zapytała Amy.

- W królestwie? Na całym świecie! - zapewnił James.

Od Autorki W osiemnastowiecznej Anglii nie było policji, ulice patrolowały straże wyznaczane spośród członków poszczególnych parafii. Ponad członkami straży stali nieopłacani konstable parafialni, którzy mogli aresztować podejrzanego i doprowadzić go przed sędziego. Sędzia rozpatrywał drobniejsze sprawy, a poważniejsze odsyłał do sądu przysięgłych. Henry Fielding, który w 1749 roku został Głównym Sędzią Westminsteru, ustanowił instytucję Agentów z Bow Street. Po śmierci Henry'ego jego dzieło kontynuował brat, sir John. Działalność funkcjonariuszy Bow Street była jednak ograniczona. Nie mieli oni, na przykład, kompetencji do prowadzenia dochodzeń. Klub Piccadilly utworzyli dżentelmeni, zwolennicy przestrzegania prawa i porządku, którzy dostrzegli braki w ściganiu przestępstw i chcieli przyczynić się do ogra-

R

niczenia bezprawia. Członkowie Klubu Piccadilly byli na tyle zamożni, że nie oczekiwali

L T

zapłaty za świadczone usługi, a jeśli klient był bardzo majętny, oferowane honoraria przekazywali na cele dobroczynne; Nie było mowy, żeby członkowie Klubu Piccadilly przyjmowali łapówki, co zdarzało się tak zwanym łowcom głów. Do działania popychała ich, oprócz żądzy przygód, chęć uczynienia z Anglii bezpiecznego kraju.