Nina Reichter LOVE Line (+18)

Remkowi – bo nauczył mnie liczyć. I Matthew. Bo uratował mi tyłek.

SPIS TREŚCI

CZĘŚĆ I. SIEDEM LAT WCZEŚNIEJ CZĘŚĆ II. SIEDEM LAT PÓŹNIEJ Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Rozdział 15 Rozdział 16 Rozdział 17 Rozdział 18 Rozdział 19 Rozdział 20

Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Playlista

21 22 23 24 25 26 27

CZĘŚĆ I

SIEDEM LAT WCZEŚNIEJ

Zapytasz mnie, dlaczego nie opowiedziałam ci tego wcześniej. Ponieważ wiem, jaką siłę ma opowieść. Może zmienić bieg historii. Może ocalić życie. Ale można też w niej zatonąć na dobre. Jodi Picoult

playlista na końcu książki

Piątek, 22 grudnia, Nowy Jork

Dla Matthew to była ostatnia szansa. Niestety śnieg padał bez przerwy. Jak to przed świętami, Nowy Jork wibrował magiczną atmosferą, ale Matt, stercząc od dwóch godzin w Central Parku, wcale jej nie czuł. Stres i widmo rosnących długów ubijały mu nastrój, tak że w nosie miał świecące dekoracje. Ponadto zimno już dawno znalazło drogę pod płaszcz. Kawały zbitego śniegu, który zalegał chodniki, zmieniały się w maź i od dłuższej chwili czuł denerwującą wilgoć w butach. Może i drzewa przystrojone migocącymi lampkami były czarujące, ale razem z Trevornem spędzili tu większość popołudnia, więc trudno było o entuzjazm. Pieniądze się kończyły, a pech chciał, że egzaminator Jack Trevorn go nie lubił, więc jeśli teraz Matt jakoś nie błyśnie, to będzie musiał przełożyć robienie certyfikatu. A wtedy równie dobrze mógł pakować walizkę i wracać do Wielkiej Brytanii, bo po opłaceniu szkoleń i tak nie miał już złamanego grosza. Nie przypuszczał, że wyprawa do Stanów będzie taką porażką. W Londynie mówili, że się do tego nadawał… Że „miał warunki i był niezły, bo umiał improwizować

i zwracał uwagę”. – No dobra, panie Lloyd, ta w futrzanych butach, z gazetą w dłoni. – Tylko numer? – Zobaczymy. Ale tym razem nie ma zmiłuj, że weszła do metra. I żadnych zmian targetu. Albo ci się uda, albo nie nadajesz się do tej roboty. I pamiętaj… – Postukał palcem w swoje ucho. – Żadnych sztuczek. Matt przełknął ślinę i kiwnął głową. A potem ruszył w kierunku parkowej alei. I wtedy stało się najgorsze. Rzutki młody chłopak pojawił się znikąd i zajął mu cel. * Gdy spotkasz kogoś, w kim mógłbyś się zakochać, wiesz o tym od razu – kusił nagłówek wewnątrz czasopisma. Beth przerzuciła wzrok z powrotem na okładkę. „Galaxy”. Piękny błyszczący papier. Ekskluzywny magazyn dla kobiet. Wracała przez Central Park z uniesioną wysoko głową. Mokry śnieg na chodnikach sprawił, że wilgoć przesiąkła jej do butów, a elegancka garsonka i płaszcz były fatalnym strojem na tę pogodę, ale dziś niewiele ją to obchodziło. Klapiąc w futrzanych śniegowcach po chodniku pokrytym breją, ze szpilkami upchniętymi w wielkiej torbie, wizualizowała sobie ostatnie piętnaście minut, które spędziła w ciasnym pokoju na czterdziestym drugim piętrze przy

Ósmej Alei. I nie miała wątpliwości. W „Galaxy” chcieli ją przyjąć. Serce jej dudniło i gdy tylko wyfrunęła z budynku, poczuła dreszcz podniecenia. Ale było coś jeszcze. Oczywiście to mogły być nerwy. Starała się nie jeść tego ranka, bo z doświadczenia wiedziała, że gdy czekało ją coś stresującego, żołądek wpadał w spazmy. Przezornie przełknęła tylko parę biszkoptów; suchych, mdłych i niegroźnych. A jednak czuła dyskomfort i nie opuszczało jej wrażenie, że powinna się napić ciepłej herbaty. Dziwne uczucie mdłości pojawiało się i przechodziło. Teraz chyba znowu nieco słabło. Gdy oddaliła się na kilkanaście metrów od wejścia do Hearst Tower, niecierpliwie chwyciła za telefon. Męski głos pojawił się w słuchawce już po drugim sygnale. – To pilne? – rzucił Robert. – No nie wiem – odparła zaczepnym tonem. – Ale co ty na to, że redaktorka czołowego miesięcznika dla kobiet zaprasza cię dziś na kolację? – zapytała entuzjastycznie. Reakcja z drugiej strony brzmiała jak westchnięcia przeplatane zmęczonym pocieraniem twarzy. – Beth… Energicznym krokiem wskoczyła na chodnik. – Zrobię sushi, a potem poświętujemy. Dostałam tę robotę! – To fajnie. Naprawdę się cieszę.

– Ale? – Trafnie wyczuła jego rezerwę. – Zrozum, mam dziś kupę pracy. Przed świętami w „New Jork Timesie” chodzą wszystkie tłoki. Powstrzymała ręką człowieka, który chciał wcisnąć jej ulotkę, a potem jeszcze dwóch, którzy stali obok niego. Po co nadal produkowano te świstki? Nikt ich nie chciał. Ale nim zrobiła kolejne dwa kroki, przypomniało jej się, co zawsze powtarza ojciec: „Stoją na mrozie i pewnie dostają centa za każdą…”. Cofnęła się, wzięła po ulotce od wszystkich mężczyzn, a jeden z nich podziękował jej krzywym, lecz bardzo szczerym uśmiechem. Na myśl o ojcu odruchowo sięgnęła do szyi, gdzie znajdował się pewien srebrny łańcuszek. Dotyk znajomego metalu zawsze ją uspokajał. Gdy wróci do domu, sprawdzi, która godzina jest w Palestynie. Być może teraz, gdy praktycznie już dostała tę pracę, ojciec spuści z tonu i będą mogli porozmawiać o „Galaxy” bez jego wyrzutów. Ta ostatnia kłótnia przed jego wyjazdem była naprawdę okropna. – A w weekend? – zaczęła znowu. – Kupię szampana. – Albo bitą śmietanę, a potem nakryjemy ręcznikami łóżko? – To był ten sam dwuznaczny sugestywny ton, na który Robert kiedyś ją poderwał. Liceum jednak było dawno temu. Poza tym teraz Beth już wiedziała na pewno, że poza miłym dreszczem, który ją przechodził, gdy Robert mówił tym tonem, nie czeka jej nic specjalnego. Odkąd pracował w „New York Timesie”, przychodził do mieszkania wypruty

z entuzjazmu i zmęczony. Poza tym ostatnio zachowywał się tak, jakby normalny seks z nią już trochę go nudził. Stąd brały się pomysły, jak ta idiotyczna bita śmietana. A potem, w te dni, gdy miał więcej stresu w pracy, odstawiał jednoosobowy popis, jakby chciał udowodnić – przede wszystkim sobie – jakim to jest odpornym, sprawnym, osiągającym wyniki mężczyzną. Nie miało to nic wspólnego z wybuchem pożądania. W te dni najciekawszą częścią wieczoru była dla Beth leniwa rozmowa, gdy leżeli potem w łóżku, zmęczeni i nieco rozczarowani. Jednak mimo to, żeby wydać się miłą, rzuciła do niego zabawnie: – Przygotuj listę życzeń. Nic nie odpowiedział. A potem dodała melancholijnie: – Prawdopodobnie będę miała swój boks w skrzydle B… pod starym gabinetem taty. W tle usłyszała wysoki kobiecy śmiech, brzmiący, jak gdyby ktoś kogoś łaskotał. Najpierw wyraźny, potem stłumiony, a następnie zastąpił go odgłos, jakby słuchawka telefonu otarła się o sweter. – To Sara? – zapytała Beth, starając się mówić z luzem, którego nie czuła. – Taa, wiesz, jaka ona jest… Zwariowalibyśmy w tej pracy, gdyby nie drobne koleżeńskie żarty. – Aha – bąknęła bez przekonania. Po chwili Robert znów się odezwał: – Słuchaj, muszę kończyć. Nie czekaj dziś na mnie. Wyjdę

pewnie po północy i nie chce mi się jechać do East Hills. Oblejemy to w weekend. Upichcę coś, jeśli zrobisz zakupy – powiedział, jakby oferował jej coś specjalnego. Ale zanim się rozłączył, rzucił jeszcze coś, co widocznie skojarzyło mu się z ojcem Beth: – Sajgon tu jak na wojnie. „To było wyjątkowo delikatne…” – Sajgon tu jak na wojnie… – powtórzyła Beth, wsuwając telefon do kurtki. – Zwariowalibyśmy… A świstak siedzi i zawija je w te sreberka… – mruknęła, mijając Wollman Rink, po którym w mroźnym powietrzu ludzie szusowali na łyżwach wśród wirujących płatków śniegu. Zwolniła na chwilę. Zawsze lubiła to miejsce. Zimą tętniło życiem. Otoczone z jednej strony parkiem, a z drugiej światłami Nowego Jorku, skąpane w śniegu, o tej porze roku wyglądało niemal jak upudrowane. W tej samej chwili doszły ją odgłosy wybuchającej awantury. – Przecież nic jej nie napisałem! Możesz sobie przejrzeć! – Jasne. Czyli esemesuje bez powodu! Mieli może po szesnaście lat. Ona zamaszyście wyrywała się z jego objęć, by odejść, jednak gdy się odwróciła i ruszyła, on gwałtownie chwycił ją za kurtkę i obrócił do siebie. „Pasja” – pomyślała Beth. „Jeszcze nie wiedzą, jakie to ulotne”. Nim minęła chwila, para zaczęła się całować, a wirujące Wollman Rink za nimi wyglądało jak filmowe tło. W tamte wieczory, kiedy Robert przyjeżdżał do East Hills

i zostawał na noc, już się nie kłócili. Gdy się nie zgadzali, rozchodzili się po prostu w różne strony. Właśnie w chwili, gdy Beth zastanawiała się, dlaczego nigdy nie przyszli tu na łyżwy, usłyszała młodzieńczy, nabrzmiały handlowym entuzjazmem głos. – Dzień dobry! Obiecuję, że zajmę pani tylko chwilę! – zawołał młokos, przypominający domorosłego sprzedawcę polis ubezpieczeniowych. Utkwił w niej wzrok, zastąpił jej drogę i stanął idealnie na wprost. Słyszała kiedyś, że tego właśnie uczą tych wyrostków. Gdy chcesz sprzedać coś mężczyźnie, nie powinieneś stawać na wprost niego, patrzyć mu w oczy ani zachodzić mu drogi. Prowokowało to jakiś atawizm. Teoria polecała stanąć z boku. Natomiast kobietę należało zdominować. Wykorzystywali to uliczni handlarze. Zachodzili drogę, patrzyli prosto w oczy – kobiety zatrzymywały się odruchowo. Czytała kiedyś, że niektórzy dla lepszego efektu unosili także dłoń, jak policjanci kierujący ruchem. Idioci. Irytacja rozmową z Robertem momentalnie ustąpiła, gdy silniejsza stała się ochota utemperowania wyrostka. – To pani szczęśliwy dzień! – Doprawdy? Jednak Beth spojrzała na młokosa. Miał przekrzywiony krawat, a spod kurtki, stanowczo za cienkiej jak na ten mroźny wieczór, wystawał pomięty garnitur. Chłopak musiał zaczepiać tu ludzi już od dłuższego czasu. W rękach trzymał podkładkę z klipem, jak konferansjer prowadzący event. Jego

wzrok, wyrazisty i skupiony, z nastoletnim skrępowaniem zlustrował ją z góry na dół. – Czy dostała już pani prezent od naszej firmy? Na razie wygrała litość. Póki nie przegiął, postanowiła oszczędzić mu lekcji. – Nie biorę prezentów od nieznajomych. – Wyminęła go. – To mądra zasada. W takim razie poznajmy się. – Wskoczył znów przed nią, tym razem z wyciągniętą ręką. – Jestem… Spojrzała na jego dłoń. – Twardy zawodnik, co? Nabrał powietrza w pierś, najwyraźniej połechtany. – Naprawdę się śpieszę… – To było ostatnie ostrzeżenie. – Nasza firma organizuje promocję! Ten flakon perfum jest już pani! – Wepchnął jej pudełko do ręki. Opakowanie wyglądało na tandetną podróbkę zapachu od Naomi Campbell. – Dziękuję. – Oddała mu kartonik. – Nalegam. – Zwrócił jej go z uśmiechem. – Jesteś natrętny – powiedziała stanowczo i ruszyła przed siebie. – Ale przynajmniej nie nieelegancki… – ocenił śpiewnym tonem, gdy zostawiła go za plecami. Zatrzymała się. – Jest pani mądrą kobietą… – perorował dalej, niezrażony. – Na pewno pani wie, że prezentów się nie zwraca… A jednak. Nie biedny studenciak, ale młoda akwizytorska

żmija. Gdy Beth się odwróciła, jej brew drapieżnie celowała w górę. Chłopak triumfował z cwaniackim uśmiechem na ustach. Najwyraźniej niczego się nie spodziewał. – Mały ten Nowy Jork… nie sądzisz? – powiedziała. Zamrugał. Jego uśmiech jeszcze miał się dobrze. – Czy moja uroda jest aż tak pospolita, że od popołudnia o mnie zapomniałeś? Uśmiech na jego twarzy powoli zmieniał się w wyraz konsternacji. Cyniczna kokieteria w jej głosie umknęła uwadze młokosa, ale i tak chyba instynktownie czuł, że grunt zaczął palić mu się pod nogami, bo się wyprostował. – Słucham? – Spotkaliśmy się już. Dziś. Przy metrze. Nie pamiętasz? – zmyśliła. – Zaczepiłeś mnie… Proponowałeś perfumy. Na pewno byłam tylko jedną z wielu. A ja… musiałam wtedy iść do pracy. Ale potem myślałam o tobie. Nie miałam wtedy nic pod płaszczem… – Miękko przekrzywiła głowę, patrząc mu cały czas w oczy i rozchylając usta niczym Marilyn Monroe. Jego topniejący wzrok aż przyprawiał o litość. – Ja mogę… to znaczy… – wybąkał, lecz wtedy z tyłu dobiegł niski głos: – Jeremy, to nie będzie konieczne. – Z pewnością starszy od wyrostka, ale wciąż młody mężczyzna położył chłopakowi rękę na barku i odsunął go do tyłu. – Dziękuję, że zatrzymałeś tę panią, i wierzę, że robiłeś, co mogłeś, by

sprzedać nasz produkt. Mówił z nadętym brytyjskim akcentem i wyglądał niczym wczesny Gosling w tym swoim długim płaszczu. Beth lekko się wyprostowała i poczuła się dziwnie skrępowana. Dawno jej się to nie zdarzyło. Ostatnim razem w szkole średniej, gdy Nathan Deeds, kapitan drużyny koszykarskiej, zderzył się z nią w stołówce zaraz po tym, jak wyobrażała sobie, że się całowali. To był ten typ mężczyzny, który zdobywał serce dziewczyny jednym uśmiechem; mógłby grać w każdej reklamie i właśnie dla niego wymyślono kremowe wełniane golfy. Momentalnie poczuła się świadoma wszystkich swoich niedoskonałości. Makijaż z rana z pewnością się starł, ukazując teraz poróżowiałą z zimna cerę, i miała fatalne buty, które włożyła, gdy ściągnęła szpilki po wyjściu z rozmowy kwalifikacyjnej. Zerknęła na niego ukradkiem. „Ile może mieć lat?” – pomyślała. „Dwadzieścia jeden? Dwadzieścia trzy?” Starała się nie dać po sobie poznać, że poczuła się przy nim nieswojo. – To teraz działacie dwójkami? – Po kolei spojrzała w twarz każdemu z nich. – To twój skrzydłowy? – Kiwnęła głową na blondyna. Mina młokosa mówiła, że spodziewa się zaraz odkryć, że jest w ukrytej kamerze. – Jeśli tak, powinieneś się lepiej wystroić, bo kolega sprzątnie ci chętnych sprzed nosa. – Oderwała wzrok od szczeniaka. –

A ty… – Matt. – Matt. Powinieneś wpaść trochę później. Być może udać zadowolonego klienta lub kogoś w tym stylu. No i nie możesz mu przerywać. To niekoleżeńskie – pouczała. – Najambitniejsza studentka na roku? Cofnęła się trochę. – Co to ma do rzeczy? – W zasadzie nic. – Roześmiał się protekcjonalnie. – W książkach dla handlowców piszą, żeby używać nadętego tonu? Normalnie nigdy nie wdałaby się w tę dyskusję. Starała się zdusić myśl, która podsuwała powód tego zachowania. Z drugiej strony zawsze była zacięta. Matka powtarzała jej, że to dlatego, że wychowała się z Gemmą. Facet uśmiechnął się i pokiwał głową, jakby przyjmował feedback, mimo że brwi miał kpiąco uniesione. – Jak masz na imię? Wahanie trwało tylko chwilę. Potem odparła: – Bethany. – Bethany. Kiepski dzień? – Uśmiechnął się, znów wyglądał jak ktoś, kto jest o krok do przodu. A potem wyciągnął z portfela jakiś banknot, wcisnął go w rękę młokosowi, który dotąd ruszał głową, jakby oglądał mecz ping-ponga, i następnie poklepał go po ramieniu. Matthew nie uważał, że przekupstwo to dobra metoda. Ale ten przypadkowy uliczny sprzedawca mógł pokrzyżować mu plany. Najwyraźniej pech miał wiele odmian.

– Jeremy, nie przychodź jutro do pracy, widocznie to nie dla ciebie. Rozliczenie za zeszły tydzień prześlę ci po weekendzie. Przykro mi, wiem, że masz kiepską sytuację, ten chory pies i nieopłacony czynsz, ale pani poczuła się osaczona. – Posmutniał. – Nie każdy ma talent do pracy z ludźmi. Beth drętwiała, stojąc bez słowa. – Chociaż blef z płaszczem i niczym pod spodem był naprawdę świetny – powiedział teraz do niej, spoglądając spod długich rzęs. Miał jasne włosy i ciemną oprawę oczu, jak członek boysbandu, w którym kochała się jako dziecko. Nagle przypomniała sobie, że wychodząc z biurowca „Galaxy”, nie spojrzała w lustro. On natomiast wydawał się skupiony, jakby tłumił jakieś uczucie. Co to było? Rozbawienie? – Chyba zaszła pomyłka… – bąknął w końcu młokos. – Nie nazywam się… Tajemniczy Gosling wszedł mu w słowo. – Istotnie! Zaszła! Nie ubrałeś się tak, jak kazałem. – Surowo zmierzył go wzrokiem. – To nie jest krawat, który dostałeś od firmy, zgadza się? Oczywiście zdasz służbowe ubranie, ale możesz wysłać je pocztą. – Spojrzał na niego ponownie. Zamilkł i w końcu machnął ręką. – Nie powinienem darować ci garnituru, choćby był wart pięćdziesiąt dolców, ale specjalnie skracaliśmy nogawki, więc weź go, trudno. Służbowy telefon oddasz… – Chwileczkę! – wcięła się Beth, zanim zdążyła pomyśleć.

– Nie może pan… – zreflektowała się, że najprawdopodobniej rozmawia z równolatkiem. – Nie możesz tak po prostu go zwolnić! Trudno było uwierzyć, że go zatrudniał. Kierować firmą w jego wieku? A może to taka piramida? Jak Avon albo Mary Kay? – Obawiam się, że mogę, i właśnie to zrobiłem. – Uśmiechnął się z pobłażaniem. Oczywiście zastanawiała się, czy to nie jakaś… taktyka handlowa. Ale jeżeli istniała szansa, że ten gość się nie zgrywa, nie chciała nikomu zaszkodzić. Jasne, uliczni handlowcy byli zmorą, ale dziś sama czuła się oceniana. I mimo kilku potknięć przy pytaniach o historię prasy drukowanej udało się! A teraz miałaby jak hipokrytka zostawić to tak i pójść dalej? „Pamiętaj, karma wraca” – zagrzmiał jej w głowie głos Nathalie, zakręconej na punkcie New Age dziewczyny, z którą siedziała na warsztatach z technik nowych mediów. Beth uznała, że nie chce pogrążać młokosa z fatalnym krawatem. – A gdybym tak wzięła te perfumy? Matt powstrzymał ją uniesieniem ręki. A potem zwrócił się do niej najbardziej rzeczowym tonem, na jaki mógł się zdobyć, aby nie wpaść w dołek, który sam wykopał. – Musimy jakoś testować pracowników. Jeremy trafił na ciebie… Miał pecha, czasem tak się zdarza. Poza tym wybrał kiepskie miejsce. Przy Columbus każdy się śpieszy. – Zrobił

szeroki gest ręką. – Niewiele to lepsze od wejścia do metra. – Zamilkł na chwilę, a potem wypuścił powietrze. – Chodźmy, przyjacielu. – Chwycił młokosa lekko za bark i poprowadził kilka metrów, a w tej samej chwili powiedział półgłosem: – Zmyj się stąd, tylko dyskretnie, a jak przejdziesz za róg, to sięgniesz do kieszeni, gdzie oprócz forsy masz moją wizytówkę. Zmyjesz się, a jutro, jak się odezwiesz, dostaniesz następny taki banknot, stoi? Młokos kiwnął głową. Puścił się przed siebie szybkim krokiem, a Matt, idąc noga za nogą, w myśli odliczył: „trzy, dwa, jeden”. – Chwileczkę! – zawołała Beth, na co Matt zatrzymał się z uśmiechem. Uśmiech ten oczywiście zniknął, gdy aktorskim piwotem odwrócił się do kobiety. Ostatni raz krzyknął za chłopakiem: – Rozliczenie przyjdzie koło wtorku. – Tak nie można. Poczekaj! – zawołała Beth za tamtym, ale młokos nie zwolnił, za to Matt uczynił krok w jej stronę. – Proszę natychmiast zawołać to dziecko. Nie zrobił nic złego. Żądam… – Jedynaczka? Zamrugała. – Słucham? – Albo problemy z uznaniem autorytetów. Jedno z dwóch. – Potarł dłonie w rękawiczkach. – W grę wchodzi jeszcze córeczka tatusia, ale tu nie zaryzykuję. Nie mówiłabyś wtedy o skrzydłowych. – Zrobił cyniczną minę. Mogłaby przysiąc, że się bawił. W przerwach, gdy nie

hipnotyzował jej wzrokiem. Nagle spojrzał na jej buty. – Planowałaś dzisiaj ciężki dzień? Naraz zatęskniła za ładnymi szpilkami, które tuż po wyjściu z redakcji „Galaxy” zmieniła na zniszczone futrzaste kozaki. Śniegowce wydały jej się tandetne przy jego eleganckim płaszczu ze stójką. Po raz drugi dziś poczuła, że tęskni za przedmieściami i że Nowy Jork ją przytłacza. Tu wszystko musiało być piękne, wyjątkowe. – A co to ma do rzeczy? – obruszyła się. – Zaiste niewiele – odparł z nonszalancją, która uchodziła jedynie Anglikom. – Powiedz, to był czynsz czy pies? – Słucham? – Co zadziałało? Zaczęłaś go bronić. Milczała. A potem zmarszczyła brwi. – No więc? – dopytywał. W jednej chwili odzyskała rezon, a potem założyła ręce przed sobą. – Nie jesteś jego szefem. – Nie jestem – przyznał. – Ale tak jakbym był, bo właśnie zarobił dwadzieścia baksów, myślisz, że mogę to odliczyć od podatku? Wydawał się zaprawiony w tego typu potyczkach. Nagle puzzel trafił w odpowiednie miejsce układanki. Młody bóg, ubrany w elegancki płaszcz, zaczepia dziewczynę u wyjścia z parku, a gdy już zagadają się na amen i odejdą razem w stronę metra, on odwróci jej uwagę rozmową, podczas gdy jego kumple, tworząc sztuczny tłok na

schodach, rozetną od spodu jej torebkę i… Nagle zorientowała się, że w głowie zamiast racjonalnych myśli słyszy gderanie własnej matki. Miała wrażenie, że milczy zbyt długo. – Czego chcesz, Houdini? – zapytała, ale zaraz się zreflektowała. – Nie. – Podniosła ręce. – Wcale mnie to nie interesuje. A teraz przepraszam. Ruszyła w stronę, którą powinna podążać już dziesięć minut temu. Do stacji metra przy Columbus Circle. – Nie jesteś zainteresowana? – zawołał. – Tobą? – Tym, dlaczego to zrobiłem! Odwróciła się, zaczęła maszerować tyłem i zobaczyła, że za nią nie idzie. Stał pewny siebie, z rękami w kieszeniach, unosząc brodę. Wzruszyła ramionami. – Nie wiem… Z kimś się założyłeś? – odparła obojętnie. A potem znów się odwróciła i Matt zrozumiał, że jeśli zaraz czegoś nie wymyśli, obleje egzamin. Powiedzenie jej prawdy oczywiście nie wchodziło w grę. Musiał coś wykombinować, naprędce posklejać wiarygodną historię. Miejsce było idealne, więc nie wydało mu się to trudne. Z drugiej strony wiedział, że musi wyłączyć mikrofon, bo jeśli Trevorn usłyszy, że zaczął coś kręcić, bez żadnych skrupułów w sekundę go udupi. Pada śnieg, najwyżej powie mu, że urządzenie zamokło. „Może bycie PUA to nie jest twoje przeznaczenie” –

usłyszał w myślach głos ojca. W sytuacjach stresowych „tatuś” często tak mu pomagał. Dodatkowo uroda Beth trochę go rozpraszała. Musiał przyznać, że chętnie umówiłby się z nią nawet bez staruszka Trevorna sapiącego mu w uchu. Lekko zadarty nos, drobna twarz. W głosie próżniacza maniera wyższej klasy średniej – częsta u osób, które wychowały się w otoczeniu stwierdzeń, że są „no cóż, w tych uprzywilejowanych trzech procentach społeczeństwa”. Miała subtelny rodzaj urody, bezpretensjonalną fryzurę do ramion i cienki kolorowy szalik, przełamujący spokojny strój, który dyskretnie obiecywał, że nie jest banalna. No i to figlarne spojrzenie, którym trochę uciekała od rozmówcy. Zdradzało pewność siebie, którą ktoś musiał za młodu tłamsić. Stąd uniki. Był ciekawy, co wynikłoby z jego analiz, gdyby mógł obserwować ją dłużej. Szczerze mówiąc, był więcej niż ciekawy… Ale teraz oddalała się, idąc ośnieżoną alejką pośród migoczących świateł. Stawiając krok za krokiem, wyglądała naprawdę uroczo. I poza „powodem”, który nie pozwalał mu po prostu dać jej odejść, Matt zyskał kolejny. – Bethany! Udawała, że go nie słyszy. – Beth! Najpierw celowo nie zwolniła kroku, lecz potem, w końcu, zatrzymała się. Rozłożone ręce wskazywały, że sytuacja zaczyna ją irytować. Z ociąganiem obróciła się

w jego stronę. – Czego chcesz? Nie lubiła takich pokręconych akcji. Powolnym krokiem zbliżał się w jej stronę. Patrzył wprawdzie w chodnik, lecz policzki miał uniesione w uśmiechu. Jak ktoś, kto ma plan. „Wygląda, jakby miał przećwiczony każdy krok” – pomyślała. „Jakby był pewien, że jego następny ruch zrobi na niej wrażenie”. Gdy przed nią stanął, tylko czekała, aż przesadnie wolno otrze kciukiem wargi lub zrobi inny z tych telewizyjnych gestów, które uchodzą w telenoweli, ale w normalnym życiu wyglądają idiotycznie. – Skoro już się go pozbyliśmy… – Kiwnął głową w stronę zaułka, w którym przed chwilą zniknął „Jeremy”. – To może uprośćmy sytuację – powiedział z pewnością w głosie. – Chcę dostać twój numer. Jak myślisz – co powinienem zrobić? Odniosła wrażenie, że sposób wypowiadania tych zdań był dopieszczony niczym w teatrze. Poczuła się nagle jak na studenckiej imprezie. Choć tam chłopak pytał dziewczynę wprost, czy się z nim umówi, wyłącznie wtedy, gdy już się chwiał… Zaśmiała się gromko, choć z przesadą właściwą tak sztucznym momentom. „To najtrudniejszy etap” – myślał. Niekomfortowy dla każdej dziewczyny, bo wymaga określenia się. Jeśli za łatwo się zgodzi, wyjdzie na zbajerowaną nieporadną kozę. Dlatego każda udawała twardą. Każda. – I po tym wszystkim serwujesz taki banał?

Wywrócił oczy ku niebu. – A czy to nie prostsze? – oznajmił, jakby rozwiązywał problem. – Kobiety fantazjują o idealnych randkach. O romantycznych kwestiach, które facet mógłby powiedzieć, żeby z humorem je zdobyć. Na Boga, stworzył się nawet wokół tego biznes! – Rozłożył ręce, ale nie wchodził w szczegóły. – Jesteśmy w Central Parku, świąteczny nastrój leje się zewsząd jak z fontanny. Spławiłem jakiegoś podrostka, żeby cię zagadnąć, a teraz sterczę tu jak kołek, w cholernie niewygodnych butach, w których jest mi zimno. Parsknęła śmiechem. – Pada śnieg, jest romantycznie. W całym parku porozstawiano świecące sarenki… – Renifery – wtrąciła, ale zbył ją machnięciem ręki. – Drzewa przyozdobione mrugającymi światłami wyglądają jak marzenie. Czego jeszcze chcesz, by ten moment był bardziej perfekcyjny? – Wyczuwam sarkazm. – I słusznie! – Nie interesuje mnie, co powiesz, tylko co byłbyś gotów zrobić… – Nagle usłyszała swój kokieteryjny ton. Z jakiegoś powodu wydawało jej się, że ma kilka lat mniej. Znów szła tyłem, a on powoli kroczył w jej stronę. Próbowała ignorować skupione na niej piękne szaroniebieskie oczy. Poczuła wiatr na swojej twarzy. Przystanęła i teraz dzieliło ich tylko kilkadziesiąt centymetrów, w których szalały płatki śniegu. – Lubisz, gdy mężczyzna udowadnia zainteresowanie?

– Znasz jakiś inny powód waszej egzystencji? Nadal kryjąc dłonie w kieszeniach, rozłożył ręce na boki, co spowodowało, że płaszcz uniósł mu się śmiesznie. – Pomyłka ewolucji? Roześmiała się. Gdy to zrobiła, powtórzył gest, jednak tym razem z wyrazem twarzy mówiącym: Jak chcesz, mogę robić z siebie idiotę. Nie ma problemu. – Jesteś zdesperowany. – Mówi to kobieta w butach, które wyglądają, jakby miały stąd odlecieć – odpowiedział bez wahania. – Więc jak? Wtedy para nastolatków, która kwadrans wcześniej kłóciła się przy Wollman Rink, minęła ich, trzymając się za ręce. Na widok tej dwójki uśmiech Beth nagle zastygł na twarzy. Może między nią i Robertem nie było pasji, ale w zasadzie tworzyli zgodną parę. Jasne, płomienne uczucie dawno wygasło, coraz częściej myślała o tym, że łączy ich tylko przywiązanie, ale miała dwadzieścia jeden lat… przestała już wierzyć w szaleńcze zauroczenia i w to, że poza chwilowym hajem, związanym z eksplozją hormonów, takie emocje prowadzą do czegoś dobrego. – Więc jak? – zapytał znowu. Spojrzała na niego. Kilka zabłąkanych płatków śniegu usiadło mu na nosie. „Bardzo prostym nosie” – dodała w duchu. Osadzonym na przystojnej twarzy filmowego amanta, ze staranną fryzurą ułożoną z włosów w jasnym odcieniu blondu, który rzadko

występował naturalnie u mężczyzn. Jeżeli tylko kobieta miała trochę rozumu, orientowała się, że wyglądał jak jedno wielkie ostrzeżenie, by się do niego nie zbliżać. – Nie mogę ponieść takiej ofiary… – odrzekła, choć nie miała pojęcia, skąd jej się to wzięło. – I tak już każde z nas ponosi ofiarę. – Nie tracił rezonu. – Tak? – Oczywiście. Oboje jeszcze tu stoimy. A ty nie uciekłaś, chociaż już raz próbowałaś. Nie odpowiedziała. Po chwili ciszy cmoknął. – Ona milczy. Co powinienem zrobić? – Uśmiech miał taki, że rozświetlał nim mrok w połowie parku. Westchnęła. Powiedziała prawdę. Chociaż naciąganą. – Wziąć mój numer od chłopaka. W zasadzie narzeczonego. Z którym mam trójkę dzieci. Dwa psy. I kieszonkową małpkę. Popatrzył na nią z ujmującym spokojem. Tak jakby wiedział lepiej. – Nie masz małpki. W duchu natomiast siarczyście zaklął. Rozmowa szła w zupełnie innym kierunku, niż założył. – Skąd wiesz? Matt nie mógł się powstrzymać, by kątem oka nie spojrzeć na Trevorna. – Są w Stanach nielegalne. Będę z tobą szczery. Zaplotła ręce na piersi. Gdy matka mówiła, że „będzie z nią szczera”, zwykle kończyło się to reprymendą usianą

przytykami o jej kiepsko wybranych studiach, oczekiwaniach ojca i o tym, że powinna dopilnować, by Robert znalazł wreszcie czas na ustalenie daty ślubu. – Ach! Więc ty teraz chcesz mi coś sprzedać. – Wyrozumiale pokiwała głową. – OK. – Akurat dziś chcę sprzedać tylko siebie. Nadal milczała. – Ale nie tobie. Tamtemu panu. – Wskazał na postać stojącą niepewnie w głębi parku. Spojrzała. Facet rzeczywiście tkwił w miejscu, lecz nie wyglądał, jakby podziwiał panoramę miasta. – To zabrzmiało jak ostatni tekst, który kobieta słyszy, zanim zadzwoni po gliny. Wiesz o tym? – Lubisz swoją pracę? Zbił ją z tropu. – Słucham? – Czy lubisz swoją pracę? Nie wiedziała, dlaczego stanęła jej przed oczami kobieta, która dziś ją przyjmowała, tylko z jej własną, ale postarzałą twarzą. Jeśli się sprawdzi, skończy tak jak ona. W najlepszym wypadku. W końcu pójdzie wyżej. Oczywiście pod warunkiem, że się wybije. I jeszcze przez kilkanaście lat będzie pisała… o czym właściwie? Tym razem przed oczami stanął jej nagłówek, który widziała wcześniej na okładce – Gdy spotkasz kogoś, w kim mógłbyś się zakochać, wiesz o tym od razu. Poczuła niepokój. Przywołała następny. Ten wydawał się bezpieczny. Brzmiał: Jak ujędrnić pośladki na dziesięć sposobów.

– Lubisz? – Jeszcze nie wiem – przyznała szczerze. W zasadzie pisanie o takich banałach wydawało jej się prymitywne, ale z drugiej strony na co mogła liczyć na stażu? I tak miała szczęście, że dostanie pensję, jej znajomi w większości okupowali staże za frajer. – Bo widzisz. Ja uwielbiam – powiedział. Nagle zmieniło się coś w jego twarzy. – Tamten facet za mną… Tylko się nie gap – powiedział. Zerknęła. – To mój szef. A ja… w tej chwili jestem oceniany. Tania gra na emocjach; poza tym nie trawił tej taktyki. Jego zdaniem stawiała go w złym świetle przed kobietą, bez znaczenia, czy owym szefem był, jak dziś, trener, czy – w przyszłości – klient. Ale skoro wyłączył mikrofon, Trevorn zażąda na dowód czegoś więcej niż numer telefonu. Ten w końcu przecież sam mógł sobie naskrobać. I jeszcze ta jej niewinna szczerość, którą tak niefortunnie mu zaserwowała. To było jak gol do własnej bramki. Za każdym razem, gdy kobieta wyskakiwała z „mam kogoś”, wiedział, że sprawa robiła się głupia i przegrana. Mógł zastosować jeszcze sto technik, żeby ją sobą zainteresować, ale nawet gdyby zmieniła zdanie i chciała się z nim umówić, co z pewnością by nastąpiło, to po takiej deklaracji nie mogła się do tego przyznać. Szach-mat. Co powodowało, że Matthew z reguły odpuszczał. Oczywiście nie wtedy, kiedy na szali były jego długi.

Inna sprawa, że niewiele kobiet przy spotkaniu z nim wyskakiwało z „mam chłopaka”. Z reguły wolały najpierw dwa razy przemyśleć ten temat. – Jestem psychologiem w korporacji. Ten bubek to szef HR w mojej firmie. Wybraliśmy się na pogawędkę po pracowniczej Wigilii, wypiliśmy po dwa drinki, upatrzył sobie ciebie, jak szłaś… powiedział, że skoro mam podejście do ludzi… to będę potrafił zgarnąć cię z ulicy i się ze mną umówisz. Od niego zależy mój awans. Dlatego chciałbym mu zaimponować – powiedział, aktorsko wypuszczając powietrze, by sprawić wrażenie, że właśnie mu ulżyło. W tej samej chwili mógł zaobserwować, jak kąciki jej oczu delikatnie opadają, a kąciki ust trzymają się w górze już tylko siłą mięśni. To był właśnie drugi powód, dlaczego nie lubił tej taktyki. Raniła. A tę dziewczynę w dodatku niesprawiedliwie, bo chętnie wyciągnąłby ją gdzieś w innych okolicznościach. Dziś jednak co innego miało priorytet. – Mogę się za to odwdzięczyć. Któregoś dnia zabiorę cię na łyżwy. O tam. Odwróciła głowę. Robiło się coraz ciemniej, lecz wtedy podświetlone Wollman Rink wyglądało jeszcze piękniej. Z powrotem spojrzała na Matthew. Rozłożył ręce. – To test. Przepraszam, że stawiam cię w głupiej sytuacji. – Byłeś przynajmniej szczery – powiedziała bezbarwnym głosem. A potem dodała: – Kiedy dotrzesz do krańca liny, zawiąż węzeł i trzymaj się go.

– Słucham? – Adekwatne, prawda? To cytat. Jeśli zgadniesz czyj, wybawię cię z opresji. – A jeśli nie? – Grał na czas. – Wtedy, Houdini, przykro mi. Popatrzył na nią jeszcze raz. Na stonowany strój, dyskretny makijaż. Przeanalizował lekko wyniosły ton, którym to powiedziała, i uśmiech, który sugerował, że jest z siebie dumna. Nie wymyśliła tej zagadki teraz. Nawet przy lekkim stresie, jakim jest konwersacja z nieznajomym, skłonność do ryzyka mocno się ogranicza. Człowiek powtarza wtedy wcześniej zasłyszane żarty, opowiada sprawdzone anegdoty… Przypomina mu się coś, co słyszał wiele razy. Ale od kogo mogła to usłyszeć? W jakim celu zostało to powiedziane? Co pytający chciał osiągnąć? – Któryś z amerykańskich prezydentów – zaryzykował. Na jej twarzy ujrzał poważne zaskoczenie. Uśmiechnął się. – Jefferson. Interesujesz się polityką? – zapytała po chwili, już innym tonem. – Tylko trochę. „Ale któreś z jej rodziców interesowało się z pewnością” – pomyślał. * Nie był to jego dzień. Jednak miał nadzieję, że przynajmniej wsunął stopę między drzwi…

Certyfikowani trenerzy podrywu zarabiali krocie. Może przeniósłby rodzinę na któreś z bezpieczniejszych przedmieść? Konkurencja w gronie PUA była spora, ale on był niezły. On. „Mystery”. Skuteczny, ulotny. Niczym duch. Duch, który już nigdy nie chciał wracać do Harlesden pod Londynem. Ale na plany było jeszcze za wcześnie. Na razie więc liczył, że Olaf zrobił dobre zdjęcia. I że Trevorn tego nie zauważył. * Beth McCallum siedziała w czterdziestodwumetrowym mieszkaniu przy Weirfield Street, które od niedawna zajmowali z Robertem. Trzymając w dłoniach kubek herbaty pachnącej cynamonem i rozczarowaniem, samotnie wpatrywała się w trójkątny bożonarodzeniowy świecznik z małymi lampkami, który postawili w oknie. Nie mogła uwierzyć w to, co zrobiła. Robert nie przyjechał. Ani do East Hills, ani tutaj. Mimo że było już po trzeciej w nocy, nadal siedziała, trzymając nogi na elektrycznym grzejniku, i zastanawiała się, co właściwie ta noc oznacza dla jej związku. Do niedawna ich życie, ruchliwe i hektyczne, wypełnione było znajomymi. Studentami w campusie, imprezami i kontrolowanymi szaleństwami z zawsze nowymi, ciekawymi ludźmi. Odkąd Robert zaczął pracować w „New York Timesie”,

coraz częściej przychodziło jej do głowy to, co powtarzała matka. Że „dorosłość to żadna wolność, tylko marazm i rachunki”. „Gdybyś miała więcej ikry, nie nudziłabyś się tak straszliwie” – myślała wcześniej Beth o matce. „Czy to takie trudne – wziąć się w garść i po prostu zrobić coś ze swoim życiem?” Zadziwiające, jak szybko minęła euforia związana z wyprowadzeniem się na swoje. Ni stąd, ni zowąd okazało się, że trzeba myśleć o czymś tak dotychczas nierealnym jak opłata za wywóz śmieci. Dorosłość była również inna, niż obiecywały reklamy i romantyczne filmy fabularne. Po poznaniu się, młodzieńczym związku i zaręczynach powinno, według scenariusza, nastąpić emocjonujące wspólne życie. Jednak już od jakiegoś czasu nachodziła Beth myśl, że to nieszczęsne „żyli długo i szczęśliwie”, które rysowało się przed nią, mogłoby wyglądać lepiej. Jasne, byli dopiero u progu nowych wyzwań. Lecz idea pokonywania tych wyzwań z Robertem i spędzenie z nim kolejnych dziesięciu, a może nawet dwudziestu lat wydawała się przygnębiająca. Teraz w ogóle wydawała się nieco absurdalna. Komórka leżała na stole jak zdechłe zwierzątko, a Beth myślała o tym, co powiedziałby Robert, gdyby dziś zobaczył ją z Mattem przy tym samotnym stoliku w restauracji L’Adrienne. Zastanawiała się, czy w ogóle by go to obeszło. I czy naprawdę chciałaby, aby ich zobaczył. Chyba tak.

Dawno nie spędziła tak miło kilku godzin. Dawno nikt tak jawnie jej nie adorował. A potem stamtąd wyszli. I wszystko, co stało się później, było jedną z tych historii, które kobieta zamyka głęboko w sobie i tylko czasami przypomina je sobie przed snem. Oczywiście, że miała wyrzuty sumienia. Zagalopowała się tak mocno, że nawet nie znała na to słów. W zasadzie powinna czuć się okropnie. Złamała reguły. Te niepisane oraz te dość oczywiste. Ale czuła jedynie pustkę, przyjmując mętne założenie, że skoro wyrzuty sumienia nie były aż tak dotkliwe, to może wcale nie powinno ich być. Może tylko wyszła z od dawna za ciasnej skorupy, której pęknięcia wcześniej ignorowała. Nie usprawiedliwiała się ani nie rozgrzeszała. Lecz jeśli istniał cień szansy, że codziennie mogłaby patrzeć w oczy w kolorze burzy… Przymknęła własne. Nie zakochuj się. Na Boga, nie zakochuj się. Zamek w drzwiach szczęknął dopiero koło czwartej, a potem w mieszkaniu rozległ się cichy odgłos otrzepywania zimowych butów. Beth odwróciła się na drugi bok, nie miała zamiaru wstawać. Robert znał przecież drogę do ich wspólnego łóżka. Jeszcze zanim zasnęła, podjęła decyzję. Nie dała mu numeru, bo nie chciała, by dzwonił, ale umówili się jutro o szóstej wieczorem przy Wollman Rink. Oczywiście zdawała sobie sprawę, że „podziękowanie” to tylko pretekst. Ale – wiedząc, co robi – podjęła decyzję i postanowiła iść.

* Gdy wstała, Roberta już znowu nie było. Został tylko kubek na blacie w łazience, odkręcona pasta i wieszak po koszuli, którą wyciągnął dzisiaj rano z szafy. Często, szczególnie na początku, gdy zaczęli razem mieszkać, zostawiała mu miłe wiadomości na samoprzylepnych kartkach. Umieszczała je na lustrze albo na jabłkach, które zabierał do pracy, by przegryźć coś jeszcze przed lunchem. Nigdy się nie odwdzięczył. Licealne uczucie, niewinne i urocze jak letnie wspomnienie, przerodziło się nie wiadomo kiedy w uniwersytecki związek z przytłaczająco długim stażem. Robert się zmienił, stał się spięty i z chłopaka, który kiedyś wykradł ojcu cadillaca, żeby zawieźć ją na koncert, stał się tym hiperpoważnym studentem z nosem wiecznie wciśniętym w „The Independent”, prowadzącym dyskusje w stołówce takim tonem, jakby co najmniej miały zmienić losy świata. Dawno już nie poprawiała dla niego włosów, gdy przychodził do domu. Nie przebierała się trzy razy, zastanawiając się, jaki kolor rajstop lubi. Nie spędzała piętnastu minut przed lustrem, by podjąć decyzję – ze szminką czy bez. Gdy wczoraj przypatrywała się Matthew, jej myśli gwałtownie przeskakiwały naprzód. Dzień, w którym obchodzą pierwszy wspólny miesiąc bycia razem. Dzień, w którym przy wrzawie i śmiechu opowiadają w pubie grupie jej znajomych, w jak pokręcony sposób się poznali, i wszyscy

klaszczą, Nath zielenieje z zazdrości, a Cal ją pociesza. Mówią, że gdy coś się zaczyna, nie potrzeba czasu. Zawsze o tym wiesz. Więc może artykuły w „Galaxy” nie były aż tak prymitywne? Nie wahała się, gdy w sobotę po południu przywdziała kolorowy szalik, futrzane buty, przejechała usta błyszczykiem i zabierając tylko komórkę oraz klucze, z podekscytowaniem pofrunęła do drzwi. Telefon zadzwonił kwadrans po piątej. Odebrała, stojąc już po drugiej stronie drzwi i przekręcając klucz w zamku. Głos matki był przepełniony przerażeniem. Szlochała tak mocno, że niemal nie mogła złapać tchu. – Włącz telewizor. Beth zmarszczyła brwi, lecz posłuchała. Weszła z powrotem do środka i chwyciła pilota. W ich mieszkaniu, podobnie jak w domu rodzinnym, najczęściej oglądanym kanałem był oczywiście informacyjny subkanał CBS. Na ekranie pojawił się smutny korespondent, z kamienną twarzą powtarzający słowo „zniszczenia”. Przy dyskretnych dźwiękach hymnu Stanów Zjednoczonych kamera pokazywała teraz tylko maszerujący kordon żołnierzy, ich buty i pustynny piach. Głos płynący z tła mówił o tragedii; konwój wjechał na niestrzeżone terytorium, saperzy niedokładnie zbadali to miejsce. Ale zanim Beth zdążyła uchwycić sedno wypowiedzi, oddał głos do studia. Relacja musiała trwać już jakiś czas. Tam, w eleganckiej ramie podwyższonej na trójnogu, za

stołem, przy którym siedzieli jacyś eksperci, wyświetlało się duże czarno-białe zdjęcie jej ojca. Dopiero teraz zwróciła uwagę na przewijający się czerwony pasek u dołu ekranu: KORESPONDENT WOJENNY OFIARĄ EKSPLOZJI NIEDALEKO BAZY W DEIR AL-BALAH. Nagle ogarnęło ją odczucie zimna na skórze, jakby ktoś otworzył na oścież okno. Miała wrażenie, że stoi na zewnątrz pośród śniegu zamiast w ciepłym, przytulnym pokoju. – Beth, jesteś tam? – załkała jej matka. Odjęła od ucha telefon i opuściła rękę. Tego dnia ani razu nie pomyślała już o mężczyźnie czekającym na nią przy Wollman Rink. Nigdy tam nie dotarła.

CZĘŚĆ II

SIEDEM LAT PÓŹNIEJ

Przyszłość jest zawsze trochę chwiejna. Dowolny drobiazg, jak upadek płatka śniegu albo upuszczenie niewłaściwego rodzaju łyżki, może pchnąć przyszłość na całkiem inną ścieżkę. Albo nie. Terry Pratchett

ROZDZIAŁ 1

Ponad

pachnącym pomarańczami sorbetem rozległ się odgłos stukania sztućcem o kieliszek. Olaf wstał. Przytrzymał się oparcia krzesła. – Kochani, wiem, że wszyscy macie już nieźle w czubie, ale nie urońcie ani kropli, bo to jest naprawdę dobry szampan – ogłosił i chwiejnym gestem wzniósł toast nad stołem, podczas gdy inni goście zaśmiali się serdecznie. – A wszystko fundnięte przez tego pana! – Wskazał młodego mężczyznę w garniturze, na którego barku spokojnie opierała brodę efektowna blondynka. Miała prawie metr osiemdziesiąt wzrostu, pociągłą twarz i elegancką urodę kobiety z klubu jachtowego, która wygląda dobrze nawet w prostym swetrze. Rzecz jasna koszmarnie drogim, choć logo jest bardzo dyskretne. – Ale jeśli ten pan chce nas upić moët&chandon, no cóż, nie mam nic przeciwko. Śmiech. – W każdym razie… – Uniósł kieliszek wyżej. Za plecami Olafa, przez ścianę z wielkich szyb, błyszczał nocny Nowy Jork. – Liczę, że jako twój PR-owiec dorobię się kiedyś takiego widoku!

Wśród zgromadzonych zapanowało jeszcze większe rozbawienie. Gwar rozmów podniósł się na tyle, że podchmielony Olaf zdyscyplinował przyjaciół ponownym stuknięciem w kieliszek. – Cisza! Cisza! – powiedział z rękami w górze, a w tej samej chwili efektowna blondynka nachyliła się do Matthew i poufale wyszeptała: – Jak myślisz, ile wypił? – Za dużo – odparł pobłażliwie, a potem gwizdnął i uniósł nad głowę klaszczące dłonie. Olaf skinął na znak, że nie potrzeba mu gestów otuchy. – A to wszystko dlatego – zaczął znów podniosłym tonem – że ojciec tej miłej pani… O pardon! – Huśtając kieliszkiem, chlapnął szampanem na pozostałości po deserze. Bree ukryła uśmiech w dłoni. – Postanowił kupić pewną prowincjonalną, lokalną stację telewizyjną. Nie przejmujcie się, jeżeli jej nie znacie, nazywa się NCC! – Z dzikością w oczach przejechał wzrokiem po znajomych, którzy unieśli klaszczące ręce i zaczęli wiwatować. – I być może! – Uniósł palec. – Być może przyszłej wiosny LOVE Line z podrzędnej audycji radiowej, której słucha tylko… trzysta tysięcy kobiet w całym kraju, stanie się jedyną audycją datingową, która, oprócz zabójczo przystojnego PR-owca, zyska także własny show w prime timie! Wow! Wow! – ogłosił, boksując pięścią powietrze. – Nie powinien był tego mówić… – rzekł Matt, pochylając się do Bree, choć dyskretnie nie przerywał oklasków. – Daj spokój, to Olaf. Poza tym ojciec nie miałby nic przeciwko.

– Teraz pomyślą, że mam protekcję. – Przestań, musiałbyś spać z całą radą nadzorczą. – Wstała. – A nie jedynie z córką wodza. – Posłała mu perskie oko, po czym nachyliła się nad stołem po talerze. – Dobra, kto nie dokończył, niech się pośpieszy, bo chcemy was wszystkich wyprosić – powiedziała żartem, w planie mając jeszcze dalszą część kulinarnej uczty. * Dwie godziny później stali przy drzwiach. – Tylko pamiętaj o piątku. – Ubrany w płaszcz Olaf ściskał Matta za ramiona już dłuższą chwilę. – Będę pamiętał – uspokoił go Matthew i uniósł rękę na pożegnanie innych wychodzących gości. – I dobrze się wyśpij – powtórzył Olaf ze śmiertelną powagą podpitego. Matt kiwnął głową. – Najpierw wizyta w Kiss FM, potem Greenwood. Założył Olafowi na szyję pepitkowy szal, którego ten byłby zapomniał. – Tylko się nie spóźnij. – Nigdy się nie spóźniam. Idź już. – Poklepał Olafa po ramieniu. Ten ruszył w stronę drzwi, po czym odwrócił się z powrotem, ujął twarz Matta w rozwarte palce i z uśmiechem na twarzy oraz obłędem w oczach przyciągnął go do siebie. A potem zasadził mu mlaszczącego buziaka na policzku.

– Jesteś piękny! – A ty jesteś pijany. – Matt otworzył drzwi. – Do jutra. – Uważaj na niego! Kiedyś był PUA – wrzasnął jeszcze zza progu do Bree, która stała przy wyspie i wkładała naczynia do zlewu. – Będę! A ty weź przed snem aspirynę! Matt zamknął drzwi na zasuwę. – Pomóc ci? – Wszedł po paru schodach oddzielających jadalnię i kuchnię. Bree wycierała ręce. – Nie, myję tylko te ze złocieniem. Na jutro zamówiłam panią Gutierez. – Uśmiechnęła się. Z westchnieniem objął palcami jej twarz. – Zobaczymy się jeszcze przed twoim odlotem? Znów miała lecieć do Bostonu, a parę tygodni później do Paryża. Podróżowała zbyt często. Większość jej wyjazdów wiązała się z pracą. Gdy koncern jej ojca zaczął przejmować kolejne spółki, konsultowanie umów handlowych stało się zajęciem, które rzucało ją po świecie kilka razy w miesiącu. Zdarzało się, że więcej czasu w tygodniu spędzała na wyjazdach niż w domu. I teraz, gdy od niespełna pół roku mieszkała z Matthew, zastanawiała się, co wywoływało u niej większe zmartwienie – to, że musiała tak często za nim tęsknić, czy też to, że tak często zastanawiała się, czy on w ogóle tęskni za nią. – Pewnie tak – odparła. Ułożył usta na czubku jej głowy, a potem sięgnął do tyłu w poszukiwaniu klamry do włosów i rozpiął jej wytworny

kok. Proste, jasne pasma rozsypały się po barkach. – A może chcesz dzisiaj zostać? – zapytał. Oczy w kolorze burzowego nieba błysnęły, gdy zetknął czoło z jej czołem. Rękawy koszuli ładnie opięły mu się na ramionach. Odsunęła mu blond kosmyk z czoła. – Chciałabym. – Tak? Pocałowała go, a on zrobił krok w przód, tak że nie miała wyboru i oparła się pupą o wyspę. Roześmiała się. Uwielbiała, gdy był właśnie taki. – Ale nie powinnam. Obiecałam ojcu, że jeszcze dziś przejrzę papiery jednej spółki związanej z NCC. I tak będę siedzieć po nocy. – W takim razie nie mogę cię zatrzymywać. – Chwycił w dwa palce jej brodę i uśmiechnął się, ale nie zrobiły tego jego oczy. Był dyskretny w swojej obojętności. A Bree jedynie zamrugała, po czym w milczeniu się uśmiechnęła. Gdy idąc do sypialni, rozpinał mankiety koszuli, śledziła wzrokiem jego oddalającą się sylwetkę. A uśmiech efektownej kobiety na jej twarzy powoli gasł. * Znużona czarnoskóra sędzia spojrzała znad łódkowych okularów w kierunku stron w tej samej chwili, kiedy poproszona o powstanie Beth McCallum po raz trzeci poczuła wibracje telefonu w marynarce.

Zapowiadała w redakcji, że pojawi się w biurze po lunchu – w końcu ta „śmieszna sprawa” nie wymagała brania wolnego na cały dzień. A jednak gdy spojrzała na zegarek, była już prawie druga, natomiast ona nadal tkwiła w salce konferencyjnej, przy podłużnym stole, naprzeciwko Roberta i jego wyfiokowanej adwokatki o nachalnie podkreślonych ustach. Świadkami tego cyrku byli ponadto: mecenas Bronson, elegancki, choć nieśmiały mężczyzna, którego wynajęła za radą Benjiego dwa miesiące temu, oraz przywiędła paprotka na parapecie. Paprotce się nie dziwiła. Sama miała ochotę zwiędnąć w tej duchocie. Czuła strużkę potu, która spływała jej pod sztywną białą bluzką i biegła powoli w dół pleców. Skoro wina Roba – przynajmniej dla niej – była ewidentna, Beth myślała, że rozwód to formalność. Tymczasem okazało się, że ciągnęły się już pierwsze mediacje! – Nie jestem pewna, czy mnie pani rozumie. – Sędzia ściągnęła okulary, z miną belferki zwracającej się do niekumatego dziecka. – Będzie pani musiała spłacić mężowi koszty remontów, które poniósł podczas trwania małżeństwa. Zdaje sobie pani sprawę, jak były duże? I że właśnie z powodu ich wysokości roszczenia pana Forleya uważam za przynajmniej częściowo uzasadnione. – Wlepiała w Beth wzrok. – Nie widzę powodu do spłacania czegokolwiek. Dom formalnie jest mój, a małżeństwo przestało funkcjonować z winy męża. – Starała się zachować zimną krew, choć

Bronson uprzedzał ją przed prawdopodobieństwem takiego obrotu sprawy. Okulary sędzi dyndały pomiędzy dwoma palcami. Chwilę milczała, słuchając długiego i brzmiącego dość niepewnie wywodu Beth, aż w końcu, zniecierpliwiona, przekrzywiła głowę i weszła jej w słowo: – Mówimy o spornych czterystu tysiącach dolarów, a pani przytacza argumenty, jakbyście się spierali o plastikowe wiaderko. Nieruchomości w East Hills są wyceniane na około półtora miliona dolarów, ale dokładną wartość domu pani matki oszacuje rzeczoznawca. W pani sytuacji o wiele rozsądniej byłoby po prostu oddać prawo do części tej nieruchomości. W ten sposób, bez konieczności sprzedaży domu, zadośćuczyniłaby pani roszczeniu męża. Pani Forley… – ciągnęła. – McCallum – poprawiła ją Beth. – Słucham? – Nie nazywam się Forley. Tylko McCallum. Sędzia utkwiła w niej wzrok. – Jeszcze nie – oznajmiła protekcjonalnie, a kiedy Beth nadal wytrzymywała jej spojrzenie, z westchnieniem się poddała. – Pani McCallum. Proszę zrozumieć, że ta ugoda to dla pani szansa. Być może nie ma potrzeby, żebyśmy spotykali się tu i kolejny raz omawiali te same szczegóły. Aby spłacić część kosztów remontu należną panu Forleyowi, musiałaby pani wziąć potężny kredyt, którego, o ile mnie pamięć nie myli – zerknęła teatralnie w dół do papierów, a potem znów

na Beth – pani pensja nie udźwignie. Nie czytam „Galaxy”, ale zdaje się, że to nie opiniotwórczy miesięcznik polityczny? Ten przytyk nawet nie był zawoalowany. – Nie. – Aha. W takim razie nawet na wyższych stanowiskach, zakładając, że dostałaby pani awans – tu ton głosu złośliwie fluktuował – płaca nie jest z pewnością oszałamiająca. Beth zauważyła, że adwokatka Roberta przytknęła zwiniętą dłoń do ust, tłumiąc śmiech. – Na Boga, w przeciwnym razie będziecie państwo musieli wystawić dom na sprzedaż! A przecież zamieszkuje go pani matka – skonstatowała sędzia i wymownie zawiesiła głos. Beth przesunęła wzrok w stronę spuszczającego psie oczy Roberta. Było mu wstyd za to, co się tu działo, to jasne. Gdyby nie ta harpia siedząca obok, nigdy by na coś takiego nie wpadł. Tego Beth była pewna. Znała go w końcu dość długo – na długo przed tym, zanim wyprzystojniał i zanim ta mała blizna na górnej wardze zaczęła dodawać mu charakteru. – Wysoki sądzie, mam wrażenie, że moja klientka rozumie stanowisko sądu – wciął się Bronson. – Ma jednak prawo do własnej oceny. Sędzia niecierpliwie zamrugała oczami. – Dobrze, ale to nie godzina medytacji. Więc jak będzie? – Z jej miny można było wyczytać, co myśli na temat uporu w tej sprawie. Gdy patrzyła na Beth, twarz miała obwisłą ze znudzenia

i z rozczarowania, a Beth mimowolnie przeszło przez myśl, czy białemu sędziemu uchodziłoby tak jaskrawe okazywanie poglądów w orzekanej sprawie. Gdy sędzia ponaglająco chrząknęła, Beth poczuła, że cynizm kobiety tylko wzmaga w niej zacietrzewienie. – Wiem, że tata chciałby, aby posiadłość została w rodzinie – poinformowała. Sędzia wbiła w nią wzrok. – Jak pani chce. – Zatrzasnęła teczkę. – Dokładną wartość nieruchomości określi rzeczoznawca. – Uśmiechnęła się, lecz nie z sympatią. – Idę na lunch. Jack? – zwróciła się do aplikanta, który dotąd nie wychylał się znad laptopa. Kiwnął głową. Bethany McCallum powoli wstała z fotela. Jej mąż zerknął na nią kilkakrotnie z ukosa, pakując swoje papiery. Bronson rzucił na nich okiem, a potem uprzejmie odszedł, dając im przestrzeń. Robert jeszcze trochę się grzebał. W końcu zaczął znad teczek: – Nie chciałem tego. To okropne, że tak się to skończyło. – Przerzucał je jedna na drugą, jak pierwszoklasista podręczniki szkolne. Beth zrozumiała, że potrzebował pretekstu, aby nadal stać z nią przy konferencyjnym stole. – No cóż, wnioskowałeś o dom. – Nie mówię teraz o domu. Podniósł na nią udręczony wzrok. Jego ciemne oczy zdawały się przeszywać ją smutkiem na wylot. Dla Bethany to również było trudne.

Po krótkiej chwili jej ruchy spowolniły. Przestała się pakować i westchnęła. – Naprawdę uważasz, że to najlepszy czas na przeprosiny? – powiedziała i milcząco wpatrywała się w niego, aż w końcu opuścił wzrok. Ktoś z tyłu upuścił długopis i szybko przeprosił, a potem wyszedł. Beth wiedziała, że Robert się starał. Lecz czasem bywa po prostu za późno. – Gdybyś tylko się zastanowiła… – Nad czym?! – Rozłożyła ręce. – Dwa lata temu, kiedy jeszcze było co ratować, nie byłeś taki skłonny do… – Przepraszam, za dziesięć minut będziemy potrzebowali tej sali. – Młoda asystentka wetknęła głowę przez drzwi. Gdy na nich spojrzała, milczeli, wstrzymawszy powietrze. Obrzuciła ich znaczącym wzrokiem, po czym wyszła. Robert westchnął. – Po prostu nie chcę, żeby Faith wychowywała się bez ojca – powiedział cichszym głosem i ponownie zabrał się do wrzucania papierów do teczki. – Spisałeś mnie już na straty? – odparła Beth ze śmiechem. Ale jedynie z przekory. Nie miała ochoty na randki. Spojrzał na nią, a w jego wzroku zobaczyła podobne zwątpienie, jak u sędzi przed chwilą. Była nieprzyjemnie świadoma, co myślał. Z szuraniem zabrał teczkę ze stołu. – Będę w piątek po dziewiętnastej. Zadzwoń, jeśli coś się

zmieni. Kiwnęła głową. Przynajmniej kwestie opieki mieli dogadane. Odchodząc, wskazał jeszcze na jej kieszeń. – Coś ci dzwoni. – Telefon świecił się w marynarce, co – niczym kuriozalna reklama wyświetlacza Retina – przebijało się nawet przez podszewkę. Znowu Martha. Trudno, oddzwoni. Gdy odrzucała połączenie, chciała jeszcze coś powiedzieć, ale Robert już zamykał za sobą drzwi. Musiała przyznać, że jego obwisłe ramiona i smutny wzrok wcale jej nie cieszyły. Nie czerpała satysfakcji z tego, że teraz to ona utrudniła mu życie i wniosła o rozwód, mimo że wiele kobiet w jej sytuacji lepiej porównałoby odważniki na szali. W końcu zdrada się zdarza. Jest niczym fala przetaczająca się przez małżeństwa z pewnym stażem. Jednych przykrywa, lecz potem spod niej wypływają – choć Beth nigdy nie wierzyła w bajki, że silniejsi – a drugich zmiata jak tsunami. Bethany powątpiewała, że końcowy rezultat zależał tu od świadomego wyboru dwojga ludzi. W gruncie rzeczy nie sama zdrada była problemem. Ot, piętnaście minut kiepsko skoordynowanych ruchów i ciężkich posapywań. W znacznie większym stopniu chodziło o oszustwo. Piętrowe oszustwo, jakim jest stała relacja, długotrwały romans. Chodziło o nieodebrane telefony, późniejsze krętackie wymówki, rzucane z irytacją „chcesz mnie

sprawdzać?”, tak jakby była obsesyjnie nachalna. O chwile, gdy był zbyt zmęczony, ale wzbudzał w niej poczucie winy; o momenty, kiedy zmuszał ją do starań, których nie miał zamiaru docenić. Nie umiała sobie wyobrazić, by mogła mu znowu zaufać, gdy twierdził, że musi zostać dłużej w pracy, ani zrozumieć, dlaczego to ona miała ukrywać swoje bolesne zwątpienie. Zdawało jej się, że gdy psycholog (mężczyzna) na ich wspólnych sesjach radził: „Jeśli wybaczasz, nie możesz dalej wypominać”, chodziło mu w istocie o „Gdy nadal go podejrzewasz, łamiesz waszą umowę. Po prostu trochę się postaraj. No i, na Boga, nie gderaj”. – To była dobra decyzja – powiedział niespodziewanie Bronson, gdy wychodziła na korytarz. Niewątpliwie zaszła pewna zmiana, bo wcześniej się nie spoufalał. Ustalili wprawdzie kierunek działań, ale nie pozwalał sobie na opiniowanie jej decyzji. Beth chciała jak najszybciej biec do metra, ale Bronson stanął naprzeciwko niej i najwyraźniej liczył na kilkuminutową rozmowę. – Z domem to oczywiście taka taktyka. Powinni odpuścić. – Oby. – Mecenas McKay może na to nie wygląda, ale jest profesjonalistką. W odpowiednim momencie doradzi klientowi, aby skupił się na odzyskaniu tego, na czym naprawdę mu zależy. Beth spojrzała na niego. Patrzył nieruchomym wzrokiem. A potem odchrząknął i powiedział:

– Jednym słowem, proszę się nie obawiać. Mam drogiego adwokata – chciała powiedzieć, ale odparła jedynie: – Dziękuję, będę o tym pamiętać. Słowa Bronsona to była tylko kurtuazja. Robert mógł mieć różne wady, ale żyli ze sobą wystarczająco długo, by miała świadomość, że nie zażądałby pieniędzy, gdyby miał inne wyjście. Trzy lata temu, gdy odkryła jego romans, wyprowadził się z East Hills. Trochę z tym zwlekał, ale gdy złożyła papiery rozwodowe, zrozumiał, że musi kupić nowe mieszkanie. I nagle jego pensja finansowała już dwa kredyty. Jeden na własne lokum; a drugi na spłatę hipoteki domu rodzinnego Beth, którego remont swego czasu pochłonął niebotyczne środki. Do tego dochodziły alimenty na Faith – wtedy jeszcze nieformalne, ale trzeba było przyznać, że wraz z opuszczeniem domu Robert nie zapomniał – jak niektórzy – że ma dziecko. W dodatku od chwili podjęcia decyzji o rozstaniu Beth nie mogła dogadać się z matką. Helen McCallum, typowa baptystka, uważała, że rozwód „nie jest najlepszym wyjściem dla wszystkich w rodzinie”, toteż Bethany powinna zacisnąć zęby. Wyprowadzka Beth i Faith z East Hills odebrała im ostatni bastion pasywnego dochodu, jakim było wynajmowanie mieszkania, które mieli jeszcze z czasów studiów. I wtedy okazało się, że nawet pensja dziennikarza „New York Timesa” to ograniczona suma, a potem czuć już

tylko filc w sakiewce. Wyjścia z sytuacji, które Beth miała dziś do wyboru, przedstawiały się następująco: wrócić do mężczyzny, który przez trzy lata ją zdradzał, i z powrotem zamieszkać pod dachem matki w ogromnym domu w East Hills, ku uciesze części zainteresowanych, albo sprzedać dom w East Hills, spłacić męża, rozwieść się i mieć spokój; lecz jednocześnie stracić posiadłość, którą jej zmarły ojciec uważał za dorobek swojego życia. Była jeszcze trzecia możliwość. Wygrana w New York Lottery. Albo skłonienie Marthy Walsh lub Jaspara, aby dali jej podwyżkę – oba warianty równie prawdopodobne. Ale Benji mówił, że Bronson jest dobry. Podobno rozwiódł parę znajomych gejów, którzy musieli podzielić między sobą sporą firmę projektującą dekoracje wnętrz. „Jest genialny. Choć dość dziwny. Wycofany. Specjalizuje się w beznadziejnych sprawach” – dorzucił. Beth już chciała odejść, ale mężczyzna specjalizujący się w beznadziejnych sprawach, trzymając teczkę za plecami, cicho chrząknął. Potem, patrząc na Beth z grymasem, jakby bezskutecznie próbował się uśmiechnąć, zaczął: – Czy byłaby pani skłonna… – Tak? – Zjeść ze mną lunch? – powiedział nieco zbyt sztywnym, tubalnym tonem. A potem spuścił wzrok i prawie natychmiast dodał: – Oczywiście w celu ustalenia dalszej strategii działania… – wyrzucił z siebie w takim tempie, jakby miał się

udusić. Miała wrażenie, że się przesłyszała. Gdy odparła, że przykro jej, lecz musi wracać do pracy, powiedział tylko „oczywiście”, zignorował grzecznościowo rzucone „może innym razem”, a Beth w tej samej chwili znów poczuła wibracje telefonu ukrytego w marynarce. – Przepraszam. – Wskazała na aparat, łapiąc się na tym, że robi usprawiedliwiające gesty i pewnie wygląda przy tym jak idiotka, a ponieważ się nie pożegnali, Bronson nadal sterczał jak kołek, wyglądając coraz bardziej jak osoba, która chce stamtąd uciec. W końcu, na moment przykładając dłoń do aparatu, pożegnała się z nim, on skłonił się i czym prędzej odszedł. * Spodziewała się pretensji, więc gdy ton Marthy okazał się dziwnie łagodny, uznała to za cyniczne podchody. – Moje gratulacje. Będziesz dziś świętować? Mając dwa na koncie, Martha wiedziała, jak długo ciągną się rozwody. Chciała po prostu podkreślić, że ma sprawy Beth za błahe, i przed podniesieniem słuchawki nie poświęciła im ani jednej myśli. Zresztą, nie czekała wcale na odpowiedź, tylko zrobiła kosmetyczną pauzę, a potem nawijała dalej, jakby po przecinku: – Na otarcie łez zaproponowałabym ci podwyżkę, bo niezamężne mają ostrzejsze pióro, ale sama rozumiesz, cięcia! – stwierdziła i wyglądało na to, że uznała temat

okazjonalnej premii za zamknięty. Przeszła do narzekań: – W dodatku ten ostatni rok był taaaki fatalny! Dasz wiarę, że aby mieć przyzwoity zasięg, Blanka musiała ostatnio namawiać do współpracy blogerki modowe? Dobrze słyszałaś. Namawiać! – perorowała, gdy Beth gnała do metra na złamanie karku. – Nie uwierzysz, jak się teraz cenią! Ile żądają za jeden promocyjny post! Co się stało z tym światem? Gdzie jest czwarta władza? Po trzech latach z Marthą jako przełożoną Beth wiedziała, że ten small talk był prawdopodobnie przedsionkiem do prośby. – Jeśli chcesz kawę ze Starbucksa, to nie będę go mijać, jadę metrem – uprzedziła kierowana doświadczeniem. – Nie. Ale kup mi „The View”. Jak Blanka szła do pracy, jeszcze nie mieli. Ale teraz? – powiedziała, chcąc wytknąć Beth spóźnienie. Aby zmienić temat, Beth spytała: – W „The View” ma być coś konkretnego? – Nie otwierałaś dziś social mediów? – odrzekła oskarżycielskim tonem Martha. Beth mogła się założyć, że zrobiła to z paskudnym uśmieszkiem. – À propos, założyłaś Snapchata? A potem zaczęła wykład na temat tego, że Bethany z tym swoim „staroświeckim podejściem” nigdzie dziś nie zajdzie, nawet jako dziennikarka. Ale zakończyła ciekawie. Beth odniosła wrażenie, że wcześniejsze przytyki miały złagodzić ból, którego Martha doznała podczas przekazywania zasadniczej wiadomości:

– Mam dla ciebie pewną propozycję. – Westchnęła. – Oczywiście do tej fuchy zasugerował cię Jaspar. Ale to nie na telefon. Widzę cię w Hearst Tower przed piętnastą, uzbrojoną w dobre nastawienie. * Gdy kwadrans później siedziała w wagoniku odjeżdżającym ze stacji Yankee Stadium, poczuła zobojętnienie. Dawno temu obiecała sobie, że zapamięta ten moment, gdy oboje z Robertem zostaną poproszeni o powstanie, a sędzia będzie wygłaszała ostatnie zdania. Zastanawiała się, co będzie wtedy czuła. Złość? Rozgoryczenie? Ból? Czy może dopiero wtedy dotrze do niej, co się stało? Zapragnie krzyczeć, wymazać wszystko i rzuci się Robertowi na szyję? Gdy podjęła decyzję o rozwodzie, matka mówiła bez przerwy: „Jeszcze pożałujesz. Masz dziecko i nie młodniejesz. Nie masz pojęcia, jak trudna jest samotna starość”. A potem dodawała z patosem: „Nikt tego nie wie, dopóki takiej nie dożyje”. Jednak gdy sędzia kończyła posiedzenie mediacyjne, Beth wypełniała obojętność. Serce nie kołatało, nie poczuła nawet ścisku w dole brzucha. Nie przeszył ją strach ani zimno. W zasadzie było jej nawet trochę przykro i zastanawiała się, czy nastąpi to, o czym w liście do redakcji napisała kiedyś jedna z czytelniczek – że patrzy na facebookowe zdjęcie męża, z którym rozwiodła się dziesięć

lat temu, jakby był obcym człowiekiem. Próbuje przypomnieć sobie, jak głaskała tę twarz, jak koło niej zasypiała, i niby potrafi przywołać ten obraz. Ale on nic nie znaczy. Jest sztuczny jak wyobrażenie i tak daleki, jakby to się nigdy nie wydarzyło. Z własnych myśli i wsłuchiwania się w jednostajny, rytmiczny stukot wagonów wyrwał ją młodzieńczy śmiech. Była już przy Union City, metro w tym miejscu wyjeżdżało na powierzchnię i przez szyby wpadło trochę słońca. Dwie roześmiane twarze, dwie czternastolatki w kolorowych czapkach siedziały przytulone do siebie barkami i trzymając za okładkę, każda jedną ręką, z ekscytacją tak żywą, jaka zdarza się tylko w tym wieku, czytały „Teen Vogue”, raz po raz chichocząc albo zasłaniając twarz. Pochylały głowy, robiły długopisem ptaszki, a potem żywo komentowały wyniki psychotestu i miało się wrażenie, że odkrywały jakąś tajemnicę, tak bardzo były pochłonięte ich treścią i skupione. Tego skupienia i entuzjazmu od dawna Beth brakowało. One też za nim zatęsknią, gdy skończą dwadzieścia osiem lat. Na mur-beton. A potem odwróciły stronę i wzrok Beth, którym głaskała okładkę, padł na nagłówek: 10 SPOSOBÓW NA TO, BY OSZALAŁ NA TWOIM PUNKCIE (i 15 błędów, które być może nieświadomie popełniałaś w związku). Wtedy cichy śmiech wyrwał jej się z płuc jak dawno niewidziany gość i w końcu zamaskowała go kaszlnięciem.

– Przewaga „A”, „seksowna kocica”. Pasuje do niej „romantyczny drapieżca” – powiedziała z dumą jedna z nastolatek. – Bullshit. Ściemniłaś przy eksperymentach. Inaczej wyszedłby ci „biurowy łajdak”, bo w czternastym miałabyś „B”. Z pozoru wydawało się, że tego typu treści tworzone są z myślą o dorosłych kobietach. Tyle jest przecież czasopism dla wyzwolonych singielek. Piszą o tym, co interesuje niezależną, pracującą kobietę. Dwanaście uniwersalnych ciuchów, z których stworzysz sześć modnych kompletów do biura, wszystko z H&M. Szybka kawa przed pracą? Co jest bardziej cool – Macchiato Inc czy Starbucks? Test tuszów do rzęs – produkty do dziesięciu dolarów! Dwanaście ukrytych znaków, po których poznasz, że on ma na ciebie ochotę. I w końcu – tajemnice bycia popularną. Chcesz brylować? Poznaj porady eksperta i pożegnaj nieśmiałość! W rzeczywistości docelowy odbiorca tych gazet był inny. Mniej niezależny niż ilustrujące artykuły bizneswoman w garsonkach i młodszy niż modelki z wyższością uśmiechające się z okładki. To były właśnie te dziewczynki. Dokładnie takie. Dorosłe kobiety dawno się przekonały, że dobrych ubrań do biura nie kupisz w H&M, dzięki kawie ze Starbucksa nie staniesz się cool i że nie ma ukrytych oznak zainteresowania – są tylko jawne. A jeśli ich brak, nie pomogą nawet porady eksperta, często kolegi z redakcji autorki pseudoartykułu, samej będącej ledwo po dwudziestce i trzęsącej dupą na

bezpłatnym stażu. Niestety droga do dorosłości dziewczynek z Zachodu biegła torem wytyczonym przez te magazyny. Schudnij. Zyskaj. Zdobądź. Porzuć. Ale przede wszystkim KUP. Gazetę za kilka dolarów. A gdy wypierze ci mózg i zainstaluje w głowie górę bezwartościowych przekonań, kup sesję terapeutyczną, aby się ich wszystkich pozbyć. Może ktoś zdoła ci pomóc, zanim dopadnie cię klimakterium. Pociąg zbliżał się do Columbus Circle. Wsiadło więcej ludzi, zrobiło się tłoczno. Beth wstała i chwyciła się rurki przy drzwiach. Dziewczynki nadal chichotały, pokazując sobie coś wzajemnie. „Hej, chcecie zarobić?” – miała ochotę rzucić, a wtedy pewnie spojrzałyby na nią, jakby nie wiedziały, czy się roześmiać, czy uciec. „Dam dwadzieścia dolarów za tego «Vogue’a». To niezły deal” – chciała powiedzieć. Ale mówiła to do siebie tylko w myślach. Gdyby tak postąpiła, pewnie wzruszyłyby ramionami i po wyjściu z podziemi kupiły to samo pismo za ułamek swego łupu, pytając jedna drugą: „Może wyprzedali?” i wymieniając uwagi o totalnych naiwniarach, a w dodatku zyskując pewność, że szmatławiec jest coś wart. „No jak nie, jak tak? Skoro stara dała za niego tyle kasy?” Dlatego Beth nie zrobiła nic. Gdy hamulce zapiszczały, po prostu wysiadła przy Columbus Circle.

One nie mogły rozumieć, że życie trzydziestolatki w ołówkowej spódnicy wcale nie jest fajne ani proste. Że ich życie jest lepsze. Barwniejsze. Emocjonujące. Że ona kupuje kawę w Starbucksie, bo się śpieszy, a nie dlatego, że latte z zielonym logo zapewnia jej chwilowy prestiż. Dotarła na róg Ósmej Alei i Pięćdziesiątej Siódmej Ulicy i znalazła się przed redakcją „Galaxy”. Miesięcznika spod znaku kiczu, kultu wizerunku, promowania lansu. I niebywałej hipokryzji. Pisma dokładnie z tej samej półki, co to, które chciała kupić dziś w metrze za dwadzieścia dolarów. Tylko że idealizm to jedno, a zobowiązania i rachunki dorosłego człowieka – drugie. Z poczuciem zobojętnienia, jakie cechuje ludzi w korporacjach, przyłożyła przepustkę do czytnika w windzie. „Elastyczność – cecha warunkująca sukces w dwudziestym pierwszym wieku” – perorowała na ostatnim zebraniu Martha. „Nie jakieś tam zasady czy kręgosłup moralny…” „Elastyczność” – zapisała w personalizowanym notesie Moleskine Beth. Miała ich masę, kolejną wersję notatnika dostawała na każdą pracowniczą Wigilię; stos z ubiegłych lat zalegał w szufladzie. Może przemyci tę puentę w jednym z tych wyliczeniowych artykułów? Dziesięć sposobów na…, piętnaście cech, dzięki którym… Gdy dotarła na właściwe piętro, a przed oczami stanął jej

zabiegany tłumek, przez myśli przebiegło pytanie: na którym zakręcie w życiu się zgubiłam? Siedem lat temu? Tak, chyba dokładnie wtedy – podpowiedział jej wewnętrzny głos. Ręka Beth z przyzwyczajenia powędrowała do szyi, by dotknąć łańcuszka ze srebrną zawieszką. * Stonowana garsonka i bluzka – strój, który Beth włożyła rano do sądu – w wibrujących hipsterską estetyką korytarzach „Galaxy”, „najbardziej postępowego miesięcznika dla znających swoją wartość kobiet”, wyglądał jak szkolny uniform. Psycholog HR, egzaltowany gej Arnie, skomentowałby go pewnie: „Nudna stylizacja równa się nudna osoba, równa się nudne artykuły”. I dodałby to swoje nieśmiertelne: Oh, Duh! W redakcji tajemnicą poliszynela było, że podczas rozmów kwalifikacyjnych Arnie oceniał kandydatów na równych zasadach z Marthą Walsh, prawą ręką redaktora naczelnego. To sprawiało, że i po przyjęciu na etat, by nie stracić względów Arniego, połowa biura zestawiała ze sobą miks cyrkowych ubrań. Druga połowa, wzorem rockmanów i celebrytów, goliła wzdłuż przedziałka lewą stronę głowy na łyso. I to wszystko dlatego, by jeden wymuskany człowiek nie zrobił skrzywionej miny, spotykając ich przy automacie do kawy. Winter, jedna z młodych researcherek, uśmiechnęła się

wymuszenie, gdy minęła Beth w korytarzu. Idiotyczne zielone końcówki włosów i upiorny makijaż oczu robiły z niej postać z Corpse Bride. – Winter, czy Martha jest u siebie? Winter kiwnęła głową. Pośród innych nowojorskich biur redakcja „Galaxy” miała swoją specyfikę – więcej tu było bohemy. Ale jak każde centrum dowodzenia wielkiej korporacji – była mikrokosmosem. Zbiorem orbit, satelitów i drobnych wzajemnych zależności. Konglomeratem charakterów zamkniętych na małej przestrzeni. W tej przestrzeni współistniały planety, mające dużą grawitację, lekko oślizgłe księżyce i asteroidy patrzące tylko, by w kogoś znienacka przywalić. Jedna z nich – Blanka Gaston – uniosła zza swojego boksu rękę na powitanie. Bethany zrobiło się niedobrze od fałszu w tym uśmiechu. Gdy mijała boks stylistów, Benji, z centymetrem owiniętym wokół szyi, przystawił dwa palce do ucha, ale Beth dała mu znak, że się śpieszy. Benji pomachał jej tylko, wracając do katalogów ubrań. Gwarny open space, nienaturalnie wręcz naprężony, szumiał pracą drukarek, stukaniem w klawiatury i wydawanymi półgłosem komendami. Korytarz aż drżał od bieganiny „dzieci na chwiejnych kontraktach”. – Beth? – zawołał jeszcze Benji i wskazał na gabinet szefowej. – Dzwoniła – odparła, dając do zrozumienia, że wie, że na

nią czekają. Ale gdy Beth weszła, Martha wcale nie czekała. Rozmawiała przez telefon, nakręcając kabel na palec w tym samym tempie, w jakim kręciła butem na stopie pod stołem. Załatwiała coś, ale sądząc po tonie wypowiedzi, jak na nią i tak była dyplomatyczna. – Powiedz im, że jeśli przekroczą deadline, to postaram się o taką karę umowną, że wystawią swoje tyłki na eBayu! Gdy odłożyła słuchawkę, spojrzała na Beth. – I jak? Rozwiedziona? Gotowa do pracy? – Jej empatycznym uwagom można by postawić pomnik. – To świetnie! – Klasnęła w dłonie. – Bo musimy pogadać. – Wstała zza biurka i przybrała pozę pełną gotowości, biorąc się pod boki. Wyglądała tak, jakby już miała zacząć swą zwyczajową dyrygenturę, gdy do pokoju wpadła Olivia. Olivia miała pecha być bezpośrednią asystentką Marthy – fucha, którą dawali w piekle za najcięższe przewinienia. – Tak? To tylko pozornie było pytanie. Poprzedzało je przymknięcie oczu tak znużone, jakby cały Nowy Jork okazywał Olivii pogardę. – Dzwonił handlowiec Pro-Farme, ale powiedziałam, że jesteś zajęta – wytłumaczyła, a potem bez przekonania spojrzała na Beth. – Zapisałaś, co chciał? – Reklamy produktu pod wzmianką na temat rozwodu Johnny’ego Deppa. To teraz głośna sprawa. Przemoc domowa, alkohol…

– Reklamy czego konkretnie? – Reparixu. To na wątrobę. – Pieprzyć go. O Johnnym zrobimy special w przyszłym miesiącu. A ten patałach pewnie chciał to mieć wplecione w artykuł! – dodała i w kilku zdaniach podsumowała, co myśli na temat koncernów farmaceutycznych, które ostatnio drzwiami i oknami pchały się, aby sponsorować „artykuły poradnikowe”, niebędące niczym innym, jak reklamą natywną[1] w prasie kobiecej i parentingowej. Przynajmniej w tym jednym się z Marthą zgadzały. – Beth? – Zwróciła wzrok znowu w jej stronę, zbywając Olivię wachlowaniem dłoni. – Mamy tu chyba grubszą sprawę. – Coś z socjologii? Badania? Martha, gryząc ołówek, pokręciła głową. – Lepiej. – Lepiej? – Beth starała się, aby jej głos nie nabrał żebraczego entuzjazmu. Od kilkunastu miesięcy nie miała rozwojowego tematu. Same śmieci o dietach, ćwiczeniach i wywiady z WAGs, które tyle wiedziały o normalnym życiu, co hodowlana świnia o dziko rosnących truflach. – Mam coś dla ciebie i jeśli się sprawdzisz… pójdziesz wyżej – powiedziała, kiwając głową na boki jak Święty Mikołaj i chcąc najwyraźniej sprawić wrażenie łaskawej. Beth zapytała o konkrety. – „Newsweek”. Reportaż – ogłosiła Martha. A po chwili dodała, asekurancko unosząc ręce: – Ale tylko jeśli przez następne tygodnie osiągniesz totalne sto procent. Chcesz posłuchać? – przeciągnęła.

Ewidentnie chciała być proszona. – Cóż, „Newsweek” brzmi nieźle. – Beth starała się trzymać własnych zasad gry. – O czym konkretnie piszemy? – Na razie góra nie dała jeszcze zielonego światła. – Starając się wyjść na profesjonalnie dyskretną, Martha ściszyła głos i położyła palce na blacie biurka. – Czekamy na moment, kiedy zyskamy pewność, że możemy zadrzeć z… pewnymi wpływowymi ludźmi. – Brzmisz, jakbyśmy mieli obmalować królową brytyjską. Martha spojrzała na Beth, jak na kota, który sika na dywan. – Nie sądzisz, że powinnaś świętować? – Na razie nie wiem, o co chodzi – odrzekła Beth. – Na razie nie mogę o tym mówić. – No to na razie nie wstrząsam szampanem! – odparła Beth. W ciągu ostatnich trzech lat kilkakrotnie zdarzało się, że Martha, powołując się na pogłoski o planowanych awansach lub redukcji, nakładała na Beth dodatkowe obowiązki lub wrabiała ją w świąteczne nadgodziny. Po pierwszej takiej akcji zawód bolał. Kolejne były tylko dalekim echem uczucia, jakie pojawiło się za pierwszym razem. – Czy to wszystko, co miałaś mi do przekazania? – zapytała Beth, ruszając znacząco w stronę drzwi. – Gdy dostaniemy zgodę, trzeba będzie z miejsca stanąć do wyścigu. Chcemy to utrzymać w tajemnicy, więc flaga może się podnieść niespodziewanie – rzekła. – Chciałam,

żebyś była gotowa. Beth spojrzała na nią z kpiną w oczach. – Doprawdy? – Doprawdy – odparła Martha. – Urodziłam się gotowa – rzuciła Beth przez ramię. I wyszła. [1]

Reklama natywna – artykuł sponsorowany, podany w ładniejszym opakowaniu. Często zawierający pseudowartościową treść. Przykład: autor artykułu rozwodzi się nad tym, jak szkodliwa dla naszych oczu jest wielogodzinna praca przed komputerem. Treść podpiera krótkim wywiadem z okulistą. Pytania są tak ułożone, aby czytelnik odniósł wrażenie, że i dziennikarz, i ekspert uważają stosowanie kropli do oczu za zdrowotną oczywistość. Nazwa konkretnych kropli często nie pada (z obawy, że czytelnik zorientuje się, na co się go nabiera) – reklamę konkretnych kropli drukuje się dwie strony dalej.

ROZDZIAŁ 2

Gdy

tylko poczuła się bezpieczna za drzwiami swojego mieszkania, buty wylądowały na posadzce tuż obok komody. Nie podniesie ich pewnie przez cały weekend. Ale bałagan dobrze się wpisywał w wystrój. Brak firanek w oknach, niepodlane kwiaty. Wiecznie rozbebeszone łóżko, ale to dlatego, że tam najlepiej jej się pracowało. Na biurku sterta książek i kilka kubków po kawie. Z boku – w pudełku po butach – setki karteczek Notepad, których gromadzenie szumnie nazywała researchem do artykułów. Dziś znowu pewnie doda kilka, chociaż wcale nie zaglądała do poprzednich. Na tym etapie, u progu dwudziestych ósmych urodzin, jej życie było jednym wielkim bałaganem. Ale jeśli zabałaganione biurko jest oznaką zabałaganionego umysłu – jak mówiła jej matka – to posiadanie czystego zdawało się Beth dość niepokojące. Usiadła i westchnęła z dłonią na klapie laptopa. Zanim go otworzyła, obiecała sobie, że nie skończy się jak zwykle. Zaczynało się od niewinnego sprawdzenia poczty elektronicznej koniecznej – no przecież! – do pracy. W poczcie zero ważnych maili, a za to co? Promocje i zniżki.

Okazji się nie omija, poza tym kto by nie chciał zaoszczędzić czterdziestu procent na piątej, zupełnie zbędnej, parze dżinsów? Nie wiedziała, kiedy płynnie przechodziła do facebookowego news feedu, a tam czekała na nią istna kakofonia krzyku. Linki do ulubionych piosenek od ludzi, których ostatni raz widziała w podstawówce. Górnolotne cytaty z Coelho zamieszczone przez znajomego, który pozuje na zdjęciu z do połowy opróżnioną flaszką. Zdjęcia wykwintnych śniadań na tle piaszczystej plaży – według meldunku cyknięte w Hotelu Mam Pieniądze na Seszelach – tudzież śniadanko na tle białej pościeli, bez meldunku, ale za to ze wzmianką, że to wciąż-szaleńczo-zakochany mężuś upolował croissanta dla księżniczki o dziewiątej rano. I oczywiście podziękowania. Te zawsze najbardziej ją bawiły. Długie i wylewne, najczęściej dotyczące tego, jak to w czasie niedawnych wybojów życiowych, których sedna, znając zasady suspensu, autor nie ujawnia, ze strony facebookowych znajomych zalała go fala zainteresowanej życzliwości, wsparcia i pomocy. „Obezwładniła mnie ogromna ilość waszych maili” – wyznaje wzruszony. „To wspaniałe wiedzieć, ilu cudownych ludzi ma się wokół siebie!” Pod postem, wiszącym smętnie bez komentarzy, widnieje żałośnie kilka lajków i, zaiste, wygląda to strasznie. Zainteresowana życzliwość musiała się przelewać na privie. A jakże! Inaczej to rzucone w przestrzeń przemówienie tylko

wprawiłoby w zdziwienie tych trzystu wspaniałych ludzi, którzy późnym wieczorem otworzyli laptopy i czytają je z zażenowaną miną. W internecie każdy miał wspaniałe życie. Gdy wychodziła na ulicę, widziała morze szarych, płynących beznamiętnie ludzi. Wyspy szczęścia, które szumnie reklamowały się w mediach społecznościowych, musiały chyba żyć gdzie indziej, bo na pewno nie jeździły z nią tym samym metrem. Spod spuszczonych głów, pochylonych nad smartfonami, nie błyskał zuchwały wzrok zwycięzców, a stylizacje przygotowane do wpisu na bloga zostały widocznie w pralni… No i oczywiście gdy otwierała laptopa, była jeszcze praca. Niekończąca się lawina niezałatwionych spraw, powiadomień i to do list. Minęło siedem lat, odkąd po studenckim stażu utknęła w gazecie, której nie szanowała, śmiertelnie poważnie pisząc o sprawach, które ją śmieszyły, w dodatku udając, że jest z tego dumna. Miała wrażenie, że jej życie to długi, ciemny korytarz i wprawdzie wydaje jej się, że widzi na końcu światło, ale po drodze są tylko wilgotne zmurszałe ściany i żadnych wyjść pożarowych. Mieszkając na powrót w swoim studenckim mieszkaniu przy Weirfield Street, mając dziecko i będąc w trakcie rozwodu, czuła się jak ktoś, kto dopiero wchodzi w dorosłość i niespecjalnie orientuje się, jak sobie radzić. Jako prawie trzydziestolatka mogła z powrotem postawić się na miejscu

studenta dzielącego z kumplem kawalerkę, śpiącego na gołym materacu i trzęsącego się ze strachu przed rozmową kwalifikacyjną. Brakowało jej tylko śmiesznych nieregularnych wąsów nad górną wargą. Może dlatego w wolne wieczory oddawała się pewnemu grzesznemu zajęciu. Zazwyczaj była jak otwarta księga. Jednak gdy włączała laptopa, logowała się do wyjątkowego świata, w którym była jak Martha – wygłaszała opinie w sposób nieobarczony dyplomacją i nieskrępowany. I nikt oprócz współsprawczyni – a może należałoby powiedzieć, partnerki w zbrodni – nie znał jej tożsamości. Gapiąc się w monitor, myślała o Nathalie. Przynajmniej były w życiu w tym samym miejscu. Samotne, obie koło trzydziestki. Chociaż Nathalie nie miała dziecka ani rozwodu na głowie, a jej rollercoaster zdawał się zakręcać trochę łagodniej. Jakby zrządzeniem losu zawibrowała komórka na biurku. Być może to całe gadanie matki o „przyciąganiu myślami” jednak nie było kupą bzdur. Z westchnieniem odczytała esemesa: „I co, rozwiedziona?”. Odpowiedziała: „Nawet nie zaczynaj”. „Czyli mamy co uczcić”. Na końcu Nathalie dołączyła ten sam pijący drinka emotikon, który dodawała po każdej kolejnej rundzie negocjacji odbywanych przez Beth w sądzie. To, że pójdą się napić, stało się w pewnym sensie smutną tradycją. Znały się jeszcze ze studiów dziennikarskich na

Uniwersytecie Columbia, ale zaprzyjaźniły się znacznie później – wtedy kiedy obie wylądowały w dołku i postanowiły zafundować sobie wspólne sekretne hobby. Prześmiewczy portal o feministycznym sznycie – Middlefinger.com – rozrastał się wraz z każdą zawiedzioną życiem kobietą, która trafiła na niego w sieci. Redakcja nie robiła reklamy, nie zabiegała o popularność. Tym bardziej, działając incognito i niszowo, Bethany i Nathalie czuły się jak wojowniczki słowa, szczególnie gdy artykuły w kilka godzin zyskiwały tysiące wyświetleń. Anonimowość dawała im poczucie siły, a poczucie siły z kolei wyostrzało ich pióra. Pisały więc, co myślały: o mężczyznach, pracy, płacy, seksie. Pisały w sposób, który przemawiał do tysięcy podobnych im kobiet w ich wieku. Ktoś kiedyś zostawił komentarz, że są głosem rozczarowanego pokolenia. Beth nie wiedziała, czy była czyimkolwiek głosem, ale pisanie dla innych czyniło ją wolną. No i zawsze było w tym coś dobrego po krzywdach, które wyrządzały artykuły, jakie tworzyła na etacie. „Carroll’s Inn?” – zasugerowała Beth. Po paru chwilach dostała odpowiedź: „Nie. Zaszalejemy. Porżniemy głupa wśród sztywniaków. Obstawiam klub z selekcją”. „Sorry, brak funduszy”. „Ja stawiam. Poza tym mam ci coś do powiedzenia”. „Twoje książki zaczął sprzedawać Barnes&Noble?” – zgadywała Beth.

Nathalie umilkła na kilka minut. „Nie. Ale dzisiaj na lunchu siedziałam dwa stoliki od Blanki Gaston. I słyszałam wszystko, co mówiła na temat jakiegoś tajemniczego artykułu, który mógłby kogoś wynieść na stanowisko w biurze dwa piętra wyżej”. Beth coś nie pasowało. „I o tym chciałaś pogadać?” „Nie. Ale to dobry wstęp” – odpisała Nath tajemniczo. Po jakimś czasie ustaliły, że poświętują w sobotę. Sobota była „dniem Roberta”. Beth jeszcze dobrze nie zdążyła się umówić, jak do pokoju weszła Faith, sprawiając wrażenie dziecka, które w tej właśnie chwili coś knuje. W rękach trzymała bluzkę w aniołki, bez wątpienia najlepszą, jaką miała, i przykładała ją do siebie. – Myślisz, że mogę w niej być w samolocie? – zapytała sprytnie, kręcąc ramionami jak mała modelka. – Rozumiem, że pytasz mnie o opinię, nie o pozwolenie. – Beth przyciągnęła ją do siebie, po czym czule pacnęła ją palcem w nos. – Syrenko. Mała zachichotała. – Powinnaś polecieć w tym, w czym będzie ci wygodnie. – Ilekroć pomyślała o tym, że podpisała zgodę na wyjazd, coś bardzo podobnego do duszącego strachu mroziło ją za mostkiem. No ale każda dziewczynka w jej wieku – a zdarzało się czasem, że i starsze – marzyła o tym, żeby pojechać do Paryża. Wprawdzie Robert planował wakacje dopiero za miesiąc,

ale w pokoju Faith leżała rozbebeszona walizka, do której mała już teraz wkładała kolorowe sweterki. Reagowała płaczem za każdym razem, gdy Beth lub pani Hookman próbowały złożyć tę zastawioną na dywanie pułapkę, ale ostatecznie, na drodze kompromisu, udało się umieścić ją w rogu pokoju. Na szczęście szkoła nie robiła problemów – choć mogła, bo bądź co bądź był to trzytygodniowy wyjazd w środku roku. Oczywiście redaktor Forley poszedł do dyrekcji i jednym śmiałym uśmiechem ust z blizną załatwił sprawę. – A Lauren mówi, że nie powinno się wyglądać wygodnie, tylko ładnie – powiedziała z lisią miną siedmiolatka. Beth lekko opuściła barki. Ostatnio Faith coraz częściej mówiła o Lauren, niby przypadkowo wtrącała jej imię w konwersację, podawała ją za przykład. Zerkała przy tym badawczo na Beth – manipulacja w tym wieku jeszcze nie była wyrafinowana. – Lauren może wyglądać, jak uważa. – Tata mówi na nią „kicia” – rzuciła niedbale córka, odchodząc z rozbujanymi biodrami niczym modelka na wybiegu i oglądając się przez ramię. Oczy Beth zrobiły się szare niczym dwa tunele prowadzące do pustego wnętrza. „Tylko nie ty” – pomyślała. – Mogę iść jutro po szkole do Jess? – rzuciła Faith jeszcze z przedpokoju. – Tylko jeśli pani Hookman cię odwiezie – odparła Beth. A potem chwyciła za telefon. Nath jeszcze nie miała dzieci. Do tego – co raczej niepopularne – otwarcie ich nie

lubiła. Dlatego to ona pisała na Middlefingerze artykuły o „małych terrorystach”. Była bardziej dosadna. Ale, co ciekawe, schowane za monitorami matki w swojej bezpiecznej anonimowości przyklaskiwały tym postom. Właśnie dlatego Beth napisała: „Moja córka właśnie użyła świni podjazdowej, żeby mi dokuczyć”. Nic nie przyszło. „Powinnam cieszyć się z jej inteligencji czy wmawiać sobie, że ma to po ojcu?” W odpowiedzi dostała: „Wychowujesz żmiję. A może tak napuścić ją na Lauren?” „Odpada. Muszę być teraz dla niej miła, skoro przez trzy tygodnie ma się opiekować moim dzieckiem”. „Powiedziałabym, że jak na faceta, któremu marzy się powrót do ciebie, twój były ma naprawdę ciekawe metody”. Jednak Beth wiedziała, że sytuacja wyglądała inaczej. Robert wielokrotnie podkreślał, że wróci, jeżeli tylko mu na to pozwoli. Jednak ona zdawała sobie sprawę, że wybaczyć można z dnia na dzień, lecz znacznie trudniej zapomnieć. Dlatego gdy co jakiś czas napadało go, że „powinni spróbować od nowa”, i heroicznie ogłaszał, że zerwie z Lauren, Beth za każdym razem powtarzała mu, że nie ma sensu, by rozmontowywał swój trzyletni i jakoś tam funkcjonujący związek tylko po to, żeby wyglądać trochę przyzwoiciej, stojąc u niej na progu i prosząc o kolejną szansę, której i tak nie dostanie. Więc – mówiła – takie zachowanie, rozstanie dla idei,

byłoby tylko posunięciem, w którym brakowałoby zdrowego rozsądku. „Swoją drogą ciekawe, co by na to powiedziała Helen” – napisała Nath. Trzy lata temu, kiedy wyszły na jaw pewne nieścisłości w wymiarze pracy po godzinach, który deklarował Robert, Helen, matka Beth, wzięła zięcia w obronę i tym samym stała się dla Beth najbardziej niespodziewanym zdrajcą na tym świecie. W chwili, kiedy rana była świeża, a Beth nadal rozżalona, postawa matki zabolała podwójnie. W czasie jednej z kłótni, których w tamtym okresie odbyły kilka, matka wymawiała Beth, że chcąc rozwodu, nie myśli o dobru rodziny. Tak jakby Robert znalazł sobie kochankę właśnie w celu ochrony tego dobra! Matka reprezentowała pokolenie, które oczekiwało, by „dobro rodziny” od chwili jej zawiązania stało się dla kobiety wartością niemal pozbawiającą ją prawa do swobodnego wyboru. Od tamtej pory Beth bywała w East Hills jedynie dwa razy w miesiącu – wtedy gdy przypadał jej dyżur. Na zmianę z Gemmą dostarczały matce zakupy i dbały o sprawy bieżące. Jednak ich rozmowy ograniczały się do wymiany koniecznych informacji oraz potakiwań. Spojrzała za okno. Płatki śniegu majestatycznie kołysały się w powietrzu. Za niedługo nadejdą kolejne święta i Beth cierpła skóra na myśl o tym, jak zniesie sztywną atmosferę przy rodzinnym stole, przy którym – jak zawsze, w każde święta – zasiądzie matka, Faith, ale też jej troskliwy kochający ojciec, Robert

Forley. * Było przed pierwszą we wtorek, gdy Jaspar Queen koleżeńsko ją zawołał. Przechodziła właśnie obok jego gabinetu, drzwi były uchylone. Musiał dostrzec jej… nogi, kiedy zmierzała do windy. – Wchodź, nie krępuj się, gabinet naczelnego to nie jaskinia drapieżnika – rzucił, odrywając twarz od monitora, i wstał zapraszająco, co trochę krępowało Beth. Zamykając drzwi, spojrzała za siebie. Uchwyciła wzrok młodego researchera, który zaraz znów spuścił oczy na swoje biurko, jakby zobaczył coś niestosownego. Zrobiła parę kroków w głąb gabinetu Jaspara, niepewnie złączając dłonie i rozglądając się wokół siebie. – Bethany… jak miło – rzekł uprzejmie naczelny. – Wiem, że kilka dni temu była ta twoja sprawa rozwodowa… Między negocjacjami a rozprawą istniała ogromna różnica, ale Jaspar zagaił tylko grzecznościowo, nie było więc sensu prostować. – Wieści aż tak wysoko się niosą? – odparła, licząc na to, że żart rozwieje gęstą atmosferę. Trzy lata temu, w dawno zapomnianym skrawku świadomości, nadal żyło wspomnienie, jak na pewnym balu VanCorporate&Co. pijany Jaspar najpierw robił do niej niewybredne awanse, a potem poszedł za nią korytarzem do hotelowego pokoju…

Było pusto, docisnął ją do ściany… Od obmacywanek uratował ją steward, który właśnie wracał z pokoju jakiegoś prominentnego jegomościa, któremu po nocy dostarczał bagaże, i donżuan się spłoszył. „Oczywiście to było niezręczne, ale wiesz, alkohol” – powiedział na drugi dzień Jaspar, skupiwszy wzrok na Beth w taki sposób, aby zrozumiała, że to ultimatum. Albo będziemy to drążyć i pójdą za tym inne rzeczy, albo zapomnimy o sprawie… Wtedy była młodsza, głupsza. Pomyślała, że przecież nic wielkiego się nie stało. Nie mogłaby o nic go oskarżyć… Nawet nie chciała. Podciągnięcie sukienki pracownicy i szeptanie do ucha świństw to może i było molestowanie, ale nie pozostawiało sińców ani dowodów. Sprytny Jaspar nie wysyłał sprośnych esemesów. Dwuznacznych albo niestosownych maili. No i przecież do niczego nie doszło! „Daj spokój, nie przesadzaj, zwykła dziecinada” – skomentowała wtedy Nath. – Nie zasługiwał na ciebie – oznajmił z uśmiechem Jaspar, a Beth wróciła do teraźniejszości. Wstał zza biurka. – Twoja córka… – Faith… – Faith… Jest w podstawówce, prawda? Przez chwilę zastanawiała się, do czego Jaspar zmierza, ale nim zdążył okrążyć biurko wielkości lotniskowca, stało się to jasne. – Zdąży się jeszcze przyzwyczaić. Gdybyś… wiesz… nie zeszła całkowicie z rynku… – Spojrzał wprost na nią, a ona

po pierwszej, pełnej konsternacji, chwili opuściła głowę, chrząknęła i zaraz znowu ją podniosła. Nie było siły, by nie dostrzegł, że wciąganie jej w tę dyskusję ją krępuje. Podobno siedemdziesiąt procent informacji przekazujemy niewerbalnie. – Dziękuję ci… Jaspar, za tę… głęboką radę. Tworząc iluzję bycia zajętym, ruszył w powrotny spacer wokół biurka. – Nie ma za co. – Czy to wszystko? Właśnie szłam na lunch… – Sięgnęła ręką w stronę drzwi. – Znam szczęśliwca? – Uśmiechnął się Jaspar z sympatią. Już niemal pomyślała, że jej ostrożność to przesada. – Zjem z Benjim. Jaspar wysunął dolną wargę i pokiwał głową, jak ktoś zadowolony z obrotu sprawy. – Będziemy omawiać… – zaczęła, chcąc zasugerować, że zamierza podczas lunchu załatwiać sprawy z pracy. – Z nim możesz omawiać nawet Kamasutrę. – Jaspar… – Próbowała obśmiać tę uwagę. – Założę się, że nigdy nie myślał o tobie pod prysznicem… – Brew Jaspara wyraźnie powędrowała w górę. Trudno stwierdzić, czy ten wyraz twarzy wyglądał bardziej na lubieżny, czy przekazywał zakamuflowane „uważaj”. – Martha mówiła, że miałyście małe spięcie – zaczął po chwili jakby nigdy nic, nagle spuszczając wzrok na kartki, które wyrównał, stukając o biurko, a Beth zorientowała się, że wstrzymywała oddech. – Prawda to?

Podniósł znacząco wzrok. Beth ciasno zwarła usta. – To żadna sprzeczka. Po prostu nie przepadamy za sobą. Stąd pojawiają się tarcia, ale to drobne sprawy. Pokręcił głową, cmokając, jakby układał napomnienie, które skieruje do niegrzecznego dziecka. – Martha jest twoją szefową. – Która kiedyś była moją podwładną – odparła. – To niezręczna sytuacja, wiesz o tym. – Zachowała się wobec ciebie nie w porządku? – Nie mam zwyczaju skarżyć się na… – To nie skarżenie się – przerwał jej. – Nazywamy to feedbackiem. – OK, więc nie kochamy się z Marthą. Kropka. Ale przeżyjemy. Nie mam z tym problemu. Jaspar westchnął, a potem ojcowsko położył dłoń na ramieniu Beth. – Świetnie – rzekł. – Bo atmosfera w pracy to podstawa. – Lekko ścisnął ją za bark, masując. – Wiesz o tym. – Będę o tym pamiętać. – Chrząknęła. – To dobrze. – Uśmiechnął się na całą szerokość twarzy. – To dobrze. Znów przeszedł za swoje biurko. – W takim razie pozdrów ode mnie Benjiego – powiedział. – I przypomnij mu, że termin jego sekcji mija jutro. To wszystko. – Ponownie się uśmiechnął, jakby wypraszanie z gabinetu kogoś, nad kim miał władzę, było najprzyjemniejszą czynnością, jaką znał.

* Numery pięter na panelu windy zmieniały się jednostajnie i powoli. Trzydzieści siedem, trzydzieści sześć, trzydzieści pięć. Podróżujące pudło przesiąkło różnymi zapachami. Fahrenheit, Chloé, Givenchy. Winda staje. Cześć, Julia. Uśmiech. Na lunch? Och, to świetnie. Miłego dnia. Uśmiech. A potem aż na sam dół w krępującej ciszy. Nienawidziła korporacji. Nienawidziła sztucznych uśmiechów. I nienawidziła hierarchicznej struktury, w której jedni musieli być służalczy wobec drugich. Miała pełną świadomość, że gdyby kobieta w jej sytuacji wystąpiła u Oprah, połowa sali by jej współczuła, a połowa wyzywała od idiotek. „Czemu nic z tym nie zrobi?” „Niczego nie powie?” „Sama jest sobie winna”. „Nienawidzę takich bezradnych pip”. Ta druga połowa miałaby na karku średnio dwadzieścia jeden wiosen, totalnie buńczuczne nastawienie i prostą filozofię życia, coś w stylu keep calm and be awesome. W bardzo ostrych słowach wypowiadałaby się o sprawach, o których nie miałaby pojęcia, oceniała wszystkich i wszystko, a na każdy problem trzymała w zanadrzu gotowe rozwiązanie. Ta połowa z hukiem zwolniłaby się z pracy i narobiłaby smrodu w papierach… A potem wyciągnęła do taty rękę po

kieszonkowe. Bo tylko osoba, która sama na siebie nie zarabia, mogłaby uznać sytuację Beth za zero-jedynkową. A poza tym rzucać ocenami opartymi na „a ja to bym” jest naprawdę bardzo łatwo. „No i przecież nic się nie stało. Naprawdę… naprawdę nic wielkiego się nie stało!” Poza tym trzeba powiedzieć, że poza relatywnie rzadkimi wyskokami Jaspar zachowywał się nienagannie, przyzwoicie i w swojej pracy był świetnym fachowcem. Czy dla dobra sprawy naprawdę tak trudno było znieść głupi żart albo „przypadkowe” muśnięcie w windzie raz na jakiś czas? Zazwyczaj, gdy nie skończyła zaplanowanych zadań, omijała lunch, ale dziś myśl, że spotka się z Benjim, była wybawieniem. Trochę jej przypominał te dwudziestojednolatki, czyli drugą połowę publiczności u Oprah. Również wygłaszał kategoryczne opinie, ale te jego nie były szkodliwe. Wszystkim się przejmował, wszystkim emocjonował i Beth miała wrażenie, że gdyby wziąć pod uwagę jej obie siostry oraz zbliżone wiekiem koleżanki, tylko on jeden miał jeszcze coś, co przypominało ciekawe życie uczuciowe. – Jest fiutem. Zostawił cię w czterdziestodwumetrowym mieszkaniu. Równie dobrze mógł ci kupić budę dla psa! – ogłosił znad swojego talerza, bardzo zdegustowany. Beth spojrzała na niego, dziobiąc swoje fettuccine. – Nie kupiliśmy go. Zostało po studiach. – Tym bardziej! – zawołał z pełnymi ustami. – Nie wydał na ciebie ani grosza. A to on powinien płacić. Słono płacić!

W końcu, z pewnym trudem, przełknął makaron. – Na Boga, w „The Timesie” chyba nie oszczędzają na gwiazdach… – No, nie oszczędzają – odpowiedziała w talerz, nadal dziobiąc fettuccine. – I w NCC też nie. – Wpatrywał się w nią. Gdy podniosła wzrok znad talerza, wyglądał jak szpieg badający jej reakcję. Zdawało się, że nawet przestał żuć. Z widelcem zawieszonym w powietrzu przeszyła go wzrokiem. – O czym ty mówisz? – Coś widziałem. Coś słyszałem… Ptaszki ćwierkały. – Cały się kołysał, raz w jedną, raz w drugą stronę. Łgał tak słabo, że przypominał Murzynkę Prissy z Przeminęło z wiatrem. Minę też miał podobną. W końcu machnął ręką. – Tak naprawdę powiedział mi Marc z działu prawnego tej dziwnej firmy, która przejęła NCC, ale nie wiesz o tym ode mnie, bo jeszcze nie zrobił coming outu, a mnie nie wolno rozpowiadać, że jest gejem. Siedziała z nieprzytomnym wyrazem twarzy, a Benji, nim minęło kilka sekund, przysłonił jeszcze usta wewnętrzną stroną dłoni i wyszeptał: – Lubi zabawy ze smyczą… – Wywrócił oczami. – Totalna perwersja. Wyglądał na bardzo zadowolonego. Następnie popatrzył na Beth i wskazał wzrokiem grzankę z serem na boku jej talerza.

– Będziesz to jeść? Milczała. Dopiero po chwili, gdy nie spuszczał z niej oczu, odpowiedziała: – Częstuj się. Straciłam apetyt. Natychmiast sięgnął ręką przez stół i delikatnie ujął grzankę w dwa palce. Nigdy nie przypuszczała, że Benji, poprzez swoje łóżkowe koneksje, będzie lepiej niż ona sama wiedział, co dzieje się w życiu jej męża. OK, byłego męża… No, prawie. Ale co to zmieniało? Czy naprawdę się nie przyznał, że z dziennikarza prasowego przeszedł do telewizji, żeby nie wystąpiła o wyższe alimenty? To byłoby do niego niepodobne. Ale cóż, widocznie sława zmienia ludzi. W końcu Beth westchnęła. – Przynajmniej kogoś spotkałeś po Paulu. – I natychmiast uniosła ręce. – Którego czas jest słusznie miniony! – poprawiła się, a Benji uraczył ją zadowolonym uśmiechem. Mieli swój osobisty żart. Ilekroć wspominali o Paulu, należało wspomnieć też o tym, jak to dobrze, że zniknął z życia Benjiego. Jak z odpukiwaniem w niemalowane drewno albo z niewymienianiem głośno nazwiska Voldemort. – Ja już nikogo nie spotkam – dodała. – A kogo chciałabyś spotkać? – Bo ja wiem? Ciebie? W wersji hetero? – Zaśmiała się. Przymykając figlarnie jedno oko, cmoknął i pochylił się nad stołem. – Nie lubisz ostrych gierek. Nigdy nie mogłoby się nam

udać. – Puścił jej oko. – Ale przynajmniej byłoby interesująco…? – zażartowała. – Racja, hetero są albo brzydcy, albo nudni. Do tego zaniedbani. Jedyny interesujący hetero, którego ostatnio spotkałem, był łysy. Wyobrażasz to sobie? Beth już chciała mu wytłumaczyć, że to nie do końca czyjaś wina, że jest łysy, gdy przy stoliku przy oknie zrobiło się jakieś zamieszanie. Zwróciła głowę w tamtą stronę. To był ten sam stolik, przy którym już tu kiedyś siedziała, lecz wtedy restauracja była pusta, a otworzyli ją tylko dla pewnej pary, na jeden dzień przed oficjalnym otwarciem. „Chcę się tu oświadczyć. To dobra reklama dla waszej restauracji. Będzie świetnie wyglądać w gazetach”. Pamiętała zadziorny błysk w jego oczach. I ten wzrok. Zdecydowany, a zarazem czuły. Sprawiający, że pragnęła odgadnąć jego myśli. Smutno przymknęła powieki. Gdy po chwili odwróciła głowę, Benji dalej mówił. Tym razem o tym, że Philippe, jedyny łysy gej, z jakim kiedykolwiek spał, miał włosy w nosie. Nagle zamilkł. – Co tak pobladłaś. Dostrzegłaś Jezusa na szybie? Westchnęła. A potem zaczęła nerwowo kręcić głową. – Po prostu czasami mi się przypomina… pewna szalona noc sprzed tysiąca lat, która pewnie nawet wcale się nie wydarzyła. Patrzył na nią nieruchomo, przeżuwając grzankę. Komicznie to wyglądało. Życiowo Benji po prostu zatrzymał się na innym piętrze. – Gdy tak gadasz, wyglądasz jak sfrustrowana stara

baba. Wiesz, co mówią. Popraw koronę i zapier… Westchnęła. Miała wrażenie, że wzdycha coraz częściej. – Sfrustrowana baba, która musi wracać do pracy. W tamtej chwili Benji znów obejrzał się w obie strony, jakby sprawdzał, czy nikt go nie słyszy. Jednak do L’Adrienne nie przychodziło wielu pracowników „Galaxy”. Woleli knajpy z szybką obsługą. – Podobno Blanka Gaston wie coś więcej o tym artykule, który ma wylądować w „Newsweeku” – zagaił. – Słyszałem, jak piała do telefonu, że chyba dostanie szansę na tekst w poważnym tygodniku. Pociągnę ją za język. – Jego uśmiech mógłby reklamować pastę Colgate, gdyby nie był tak złośliwy. – Może dostała gdzieś lepszą robotę? – Nie sądzę. Dziesięć minut tłumaczyła rozmówcy, dlaczego dziennikarz pracujący w „Galaxy” może drukować gdzie indziej. Ten ktoś nie miał pojęcia, że „Galaxy” i „Newsweek” to pisma jednego koncernu. – Sama bym się nie domyśliła – powiedziała Beth z krzywym uśmiechem i wymienili z Benjim porozumiewawcze spojrzenia. Postronnym ludziom nie przychodziło do głowy, że pojedynczy koncern medialny zazwyczaj jest właścicielem wielu tytułów: od poważnych przez kobiece po całkiem brukowe. Zdarzało się, że spośród gazet mających tego samego właściciela jedna potwierdzała coś, czemu inna z oburzeniem zaprzeczała. Na przykład ostatnio dwa różne tytuły należące do VanCorporate&Co. prezentowały odmienne stanowiska co do tego, czy Donald

Trump jest idiotą. – Powęszę i dam ci znać – powiedział Benji. – Dobrze by było. Bo na razie panna Walsh robi z całej sprawy tajemnicę. – Żadna tajemnica mi się jeszcze nie oparła. – Mrugnął zabawnie. Beth wiedziała, że Benji dobrze znał się z Arniem, Arnie z Marthą, a ta z kolei miała problem, bo gdy rozmawia dwóch gejów, dobra świeża plotka jest cenna jak produkty Louisa Vuittona. Beth wstała, przyciągnęła go przez stół i pocałowała w czoło. A potem, z twarzą pięć centymetrów przy jego twarzy, powiedziała: – Martha powinna cię zabić. Wyszczerzył zęby. – Do usług. * Gdy w sobotni wieczór wchodziły do dość ekskluzywnego klubu przy Ósmej Alei, Beth szybko doszła do wniosku, że jej konserwatywny outfit i płaskie pantofle nie pasują do tego miejsca. Salę zalewało zmysłowe stonowane światło, z głośników sączyła się rytmiczna muzyka, pachniało liliowymi kadzidłami. W tę i z powrotem przechadzali się mężczyźni w marynarkach i kobiety na wysokich szpilkach: innymi słowy, wkroczyła na wybieg dla pawi. Domyśliła się, że ci ludzie spędzą tu wieczór na piciu wytrawnych drinków, zerkaniu na siebie i mniej lub bardziej

bezpośrednim podrywie, ale nie mogła się stlenić – przede wszystkim dlatego, że chciała pogadać z Nathalie. Nathalie, ta offowa, wiecznie zbuntowana intelektualistka, pisząca niezrozumiałe książki, których żaden wydawca nie mógł dobrze sprzedać, zawsze działała na nią kojąco, gdy w jej głowie pojawiał się ten przepełniony wątpliwościami szum – czy dobrze robię, czy nie powinnam jakoś bardziej wziąć się w garść, „przecież-to-prawdziwe-życie”. Za każdym razem, kiedy Beth była o krok od przywiązywania wagi do myśli, które niebezpiecznie przypominały nagłówki w „Galaxy”, Nathalie swoją nonszalancją potrafiła skutecznie sprowadzić ją na ziemię. Chociaż teraz znajdowały się wysoko nad nią. Klub The Perspective był położony na jednym z wyższych pięter wysokościowca przy Brodway Street i wydawał się nieco lanserski. Za wielkimi szybami roztaczał się widok na rozjarzony światłami Manhattan i bez wątpienia odbijało się to na cenach drinków. Ale Nathalie, która przyszła tu ubrana w ciuchy vintage, które aż krzyczały, że to „offowa artystka”, lubiła taki rodzaj ironii. Nazywała to „zabawą konwencją”. A poza tym uprzedziła, że stawia. Najwyraźniej ostatnio lepiej jej się powodziło. – Trzeba to było przełożyć na jutro, dziś naprawdę nie jestem w nastroju – powiedziała Beth, kiedy już usiadła na barowym krześle i zamówiła martini. – Ty nigdy nie jesteś w nastroju na dawanie sobie szans… – odparła Nathalie flirciarsko, zakładając nogę na nogę gestem tak wymownym, jakby gdzieś obok była kamera,

a one miały kręcić Nagi instynkt. – Przyprowadzenie mnie tu traktujesz jak dobry uczynek? – Nie jestem aż taką altruistką. Jesteś młodsza, kogoś przyciągniesz. – Czyli mam być przynętą? – Powiedziałabym raczej, że appetizerem – powiedziała Nathalie, prezentując najdoskonalszą wersję flirciarskiego oczka. Beth uwielbiała jej poczucie humoru. Na Middlefingerze ich wspólne artykuły miały zawsze największą liczbę wyświetleń; były przepełnione celną ironią. Beth odpędzała od siebie myśl, że to dlatego, że obie są kobietami, z których wychodzi zgorzknienie. Wolała myśleć, że są po prostu inteligentne. Każdy woli tak myśleć. Ale przy Nathalie jej wątpliwości nie dochodziły do głosu. – Ten fiut dalej się upiera przy spłacie? Nadal mu nie wstyd? – Energicznie rozgniatała słomką miętę w swoim mojito za piętnaście dolców. – Wiesz, jak to jest, gdy chodzi o kasę. Z drugiej strony nie ma się co dziwić, to naprawdę kupa pieniędzy. Nathalie potrząsnęła głową, burza nieułożonych loków obiła się o jej policzki. – Ale co z niego za kutas! – Lubiła kląć. – Najpierw nie chciał dać ci rozwodu, potem jeszcze długo się do ciebie dostawiał, a teraz zawija interes, i to jeszcze z przytupem. – Nigdy nie poznasz człowieka, dopóki się z nim nie rozejdziesz. Tak mawiał mój ojciec. – Beth wzięła potężny łyk drinka.

– Dobrze się zastanowiłaś? – Nathalie popatrzyła na nią spod zmarszczonego czoła, ze słomką w ustach. – To znaczy? – No wiesz, dorosłość. Dorośli zagryzają zęby. – I to mówi była hippiska, która na ścianie ma plakat z napisem „Precz z męską dominacją”. – Ależ właśnie o to mi chodzi. Teraz zapędził cię w kozi róg! Ty będziesz spłacać mu pieniądze, za które on za pół roku zabierze nową dupę na wakacje na pieprzony Mauritius. Uniosłaś się dumą i w porządku. Ale może warto być po prostu sprytną. Chciał powrotu, niech go ma. W końcu nigdzie nie jest napisane, że potem musicie spać w jednym łóżku. – Nie nadaję się do tego, Nathalie. – A nadajesz się, żeby wracać do randek? Ja bym puściła pawia. – Ty masz Cala – odparła Beth. – Słaba pociecha. – Kto powiedział, że muszę do czegoś wracać? Nathalie odwróciła wzrok i odstawiła drinka na kontuar. – No jasne, nikt też nie powiedział, że Faith powinna mieć ojca. Beth patrzyła na nią, aż Nathalie westchnęła z rezygnacją. – I dlatego zaciągnęłaś mnie do tego miejsca? – zapytała rozbawiona Beth. – Nie chcę cię rozczarować, ale nie znajdę tu faceta, bo ich tu po prostu nie ma. Rozejrzyj się. Rzeczywiście, pomimo tego, że po klubie, szczególnie jak

na wieczór w środku tygodnia, kręciło sporo osób, łatwo było rozróżnić poszczególne typy. Były ochotne flirciary, wystrojone w obcisłe sukienki, które bardziej niż do klubu nadawały się na wybory Miss America, były szemrzące intelektualistki, które przyszły tu tylko dlatego, by móc obgadywać te pierwsze, no cóż. Byli mężczyźni ściemniacze. To znaczy – ściemniam, że nikogo nie mam. Bo tak naprawdę psychicznie jestem nadal związany z byłą żoną, a teraz siedzę przy barze nad whisky. Ci wyglądali tak samo żałośnie, jak zapewne się czuli. Byli kumple. Grzali stołki barowe zazwyczaj w większych, mniej więcej czteroosobowych grupach, z których łatwiej było im puszczać oczka i machać do kobiet, ale żaden nigdy nie podchodził. To kategoria spod znaku: „Miałbym ją trzy razy tej nocy, gdybym chciał”. Głównie puszczali niewybredne komentarze. I „bym” było dodatkiem, którego tak często nadużywali, że chyba powinni wytatuować go sobie na klacie. I byli gracze. Co prawda zaledwie kilku, ale zawsze tak widocznych, że ich nażelowane włosy równie dobrze mogły podtrzymywać neon świecący na czole. – Wiesz dobrze, że nie mówię ci, abyś wybaczyła Robertowi, bo pieniądze pieniędzmi, ale jednak ważniejsza jest godność. Tylko po co komplikować sobie życie? On był sprytny. Zdradzał cię, ale nie pozostawił śladów. Ty też bądź sprytna. – Powiem ci, co zrobię. – Beth pochyliła się do Nathalie. – W listopadzie napiszę najlepszy artykuł, jaki kiedykolwiek

wyszedł spod mojej ręki i oddam go pannie Walsh. Potem zacisnę zęby i co tydzień będę udowadniała Jasparowi, na co mnie stać, aż w końcu mnie awansuje. I właśnie w ten sposób zachowam się odpowiedzialnie. Ale nie będę mieszkać pod jednym dachem z człowiekiem, który był w stosunku do mnie nielojalny. I nie będę szukać następnego tylko po to, żeby czytał Faith bajki, a potem, jak się znudzi, zwinął się z naszego życia, zabierając przy okazji poczucie własnej wartości mojego dziecka. – Beth uśmiechnęła się. Nathalie znała ten uśmiech. Podjęła feministyczną dysputę. – Czyli postawa matki cierpiętnicy. Zajebiście. Mogę cię kiedyś opisać? – Uniosła pusty kieliszek, a gdy podszedł kelner, zamówiła martini. – Tylko jeśli podzielisz się prawami. – O współautorstwie zapomnij. Ale jak już to wydam, z tantiem spłacę za ciebie tego dupka. – Nathalie się uśmiechnęła. – Wiesz, dlaczego lubię tu przychodzić? – By poudawać, że jesteś elitą? Nie mam pojęcia. Odwróciła twarz do okna. – Bo gdy patrzysz na horyzont, zyskujesz perspektywę i tracisz z oczu czubek własnego nosa. Z humorystycznej i cynicznej atmosfera przerodziła się w niebezpiecznie poważną i Beth zaczęła przypuszczać, że nie stało się to przypadkowo. Zazwyczaj Nathalie gardziła nostalgią, a popadanie w patos rezerwowała dla – jak to nazywała – pisarzy pokroju Coelho. – Callanel mi się oświadczył – powiedziała i odwróciła

wzrok, biorąc wykałaczkę do rąk. Dziobała nią oliwkę w swoim martini, jakby ta była laleczką voodoo. – Powiedziałabym „tak szybko”, ale po dziewięciu latach to chyba nie na miejscu. – Beth nie wiedziała, jak to skomentować. Dziwne uczucie, które rodzajem przypominało żal, zaczęło skradać się jej po plecach. Nathalie nie kochała Cala. Owszem, sypiała z nim, przez jakiś czas nawet pomieszkiwali razem, ale traktowała go raczej jak kumpla, który zawsze jest obok, jak przejściowego współlokatora, z którym co jakiś czas może iść do łóżka. Jednak różnica między współlokatorami na studiach a nią i Calem była taka, że żadne z nich nie miało „całego życia przed sobą”. A od jakiegoś czasu sytuacja wyraźnie uległa zmianie, bo odkąd Nath skończyła trzydzieści dwa lata, Cal nagle i niespodziewanie stał się jedynym mężczyzną, który się koło niej kręcił. W głowie Beth pojawił się pomysł na nagłówek nowego artykułu na MF – Wybór ostatniej szansy. Oczywiście nigdy nie powiedziałaby tego głośno. – Posłuchaj, wiem, co myślisz… – zaczęła Nathalie. Beth uniosła ręce i pokręciła głową. – Nic nie myślę. Gratulacje. – Daj spokój. Obie wiemy, jak to wygląda… – odparła. – Nie powinnam ogłaszać tego na Middlefingerze, co? – zapytała gorzko. – Zależy, czy opatrzyłabyś to przypisami. Nathalie prychnęła. A potem przez chwilę nieomal zamieniła się w jedną z tych kobiet, z których czasem szydziły w artykułach.

Wspomniała o kroju sukienek dla druhen i o tym, jak długo u Tiffany’ego czeka się na zrobienie obrączek. Ale to trwało tylko chwilę. – Nie przejmuj się, to nie znaczy, że stracę swoje ideały. Po prostu postanowiłam dać sobie szansę. – I dodała: – Pieprzyć to! – jakby nadal mówiły cynicznie o związkach lub pisały kąśliwy artykuł na Middlefingera. – Jasne – odparła Beth. Okazało się, że Nathalie pomyślała już o liście gości, ale zastanawiała się, czy zrobić uroczystość tutaj, czy może zaprosić ludzi w bardziej egzotyczne miejsce. No cóż, Cal, którego przypadkowo poznały lata temu w klubie dla studentów i który wtedy był pijącym zbyt dużo piwa pryszczatym informatykiem, cztery lata temu zaczął projektować aplikacje na urządzenia mobilne i kiedy Nathalie nadal grzęzła w wydawniczych trybikach Simon&Schusters, jego praca sprzedawała się dzięki internetowi na wielu rynkach. – Może na miłość jest za późno. Nie przeżyję już zauroczenia. Ale nasze życie jeszcze się nie skończyło, no nie? – Oczywiście – powiedziała Beth. – Ty też się nie poddawaj – podsumowała Nathalie z emfazą. – Ja? Nie zamierzam. Lecz tym razem, co nie zdarzało się wcześniej, Nathalie nie wychwyciła dwuznaczności lub postanowiła ją wygodnie zignorować.

Poza tym złośliwość nie była zamierzona. Beth naprawdę jak najlepiej jej życzyła. – To dlatego mówiłaś, żebym się zastanowiła, jeśli chodzi o Roberta? – Po prostu nie chcę, żebyś została w tym sama. No tak. – Przepraszam, nie chciałam tego powiedzieć. Beth uśmiechnęła się, spojrzała w dal, a potem na swoją przyjaciółkę, która wyglądała na winną z powodu tego, że jednak myśli to, co myśli. – Daj spokój – powiedziała. – Wiesz już, gdzie zamówicie tort?

ROZDZIAŁ 3

Matt

stał skulony i masował sobie bok. Czuł się tak, jakby bolało go każde żebro z osobna. Do tego miał chyba obitą wątrobę. Po ciężkim tygodniu lubił umawiać się z Angusem, ale wtedy z reguły dostawał w ringu konkretne bęcki. Ściągnął mokrą od potu koszulkę, zmienił buty i wpakował je do torby. Gdy wstawał z ławki z ręcznikiem przewieszonym przez kark, Angus, ta wytatuowana góra mięśni, zbliżył się spokojnym krokiem. Na znak sztamy podali sobie ręce i lekko uderzyli się barkami. – Robisz postępy. Dawno nie miałem nikogo tak zmotywowanego. Matt ściągnął ręcznik z szyi i spakował go. – Miło to słyszeć. Jak tam rodzina? Jenice już urodziła? Angus pokiwał głową jakby nieco zmieszany. – Tak, zdrowy chłopak. – Rozpromienił się. – Dziesięć punktów w skali Agpar. – Gratulacje. Po chwili Angus nieco spuścił głowę. – Matt… myślisz, że mógłbym dostać u ciebie jakąś zniżkę? Matthew spojrzał na niego. Angus wyglądał… no cóż, jak

każdy człowiek w chwili, kiedy niewprawnie próbuje dostać rabat. Chwycił go za ramię, z którego straszył błyszczący od potu ciemny tribal. – Potrzebujesz wskazówek, jak sobie radzić z kobietami? Angus posłał mu takie spojrzenie, że Matt musiał zwalczyć ochotę, żeby zrobić unik. – Chodzi o Angel. Ma już siedemnaście lat, cholera, jak ten czas leci… – Pogłaskał się po łysej głowie. – Ostatnio kręci się koło niej taki typ – wydusił z siebie i posłał Mattowi spojrzenie, które można było opisać tylko jako porozumiewawcze. – On mi się wcale nie podoba. Matthew się zaśmiał. – Przekleństwo ojcostwa, wieczne zmartwienia. – Ale ile radości! – Być może. – Matthew zarzucił torbę na ramię. – Ty też zrobiłbyś z siebie pożytek. Te skandynawskie geny nie mogą się zmarnować. Zastanowił się, czy Angus ma świadomość, że Wielka Brytania nie leży w Skandynawii, ale pewnie bokser oceniał po włosach. – Oczywiście miałem na myśli ten fryz – sprostował Angus, coraz bardziej czerwony. – Oczywiście. – Matt się uśmiechnął. – Słuchaj, nie pytaj o pieniądze, tylko przyślij Angel. – Naprawdę? – Będzie miała miejsce w pierwszym rzędzie, o cenie zapomnij.

– Mogę się jakoś odwdzięczyć? Matt poklepał go po ramieniu. – Robisz to za każdym razem, jak oszczędzasz moją wątrobę – powiedział i cicho syknął, na co Angus w przepraszającym geście uniósł ręce. W torbie Matta zadzwonił telefon. Odebrał. To był Olaf. Podczas gdy Matthew go słuchał, wyraz jego twarzy zmieniał się z rozbawionego i rozluźnionego w spięty i rozdrażniony. Rewelacje Olafa dotyczyły, jak zawsze ostatnimi czasy, The Date, projektu, który dwa miesiące temu przedstawili NCC. Show był świetnie przemyślany, Matthew włożył w niego naprawdę dużo serca. Uważał, że poza rozpoznawalnością, która przełoży się na liczbę kobiet, które włączą radio i usłyszą jego dobre rady w LOVE Line, dotrze jeszcze dodatkowo do nowych odbiorców. Młodych dziewczyn, które być może obejrzą go zamiast reality show Kardashianów, lecącego w tym samym paśmie i uczącego, że karierę można zacząć od wypuszczenia sekstaśmy. Program, którego projekt Matthew opracował, był wartościowy. Ale drogi. Z drugiej strony Matt myślał, że gdyby mógł dotrzeć do dziewczyn w wieku, w jakim kilka lat temu była Camille, każde poświęcenie byłoby tego warte. Niestety decydenci stacji patrzyli jedynie na prognozy przychodów z oglądalności reklam, a nie na wartość samą w sobie.

– Dlatego myślę, że mamy szczura na ogonie – oznajmił Olaf. Matt ciężko nabrał powietrza. – Jesteś pewien? – Oczywiście, że nie. Ale wszystko za tym przemawia. Zgłosił się akurat w chwili, kiedy NCC zastanawia się, czy zainwestować w twój projekt. Po ostatnim spotkaniu już wiedzą, że chcesz być trenerem. Chcą cię sprawdzić. Dodatkowo facet powiedział, że cena nie gra roli. – To, że nie liczy się z pieniędzmi, świadczy jedynie o desperacji. – Albo o tym, że ma zewnętrzne finansowanie. Tu Matt musiał przyznać Olafowi rację. Już od jakiegoś czasu spodziewali się „szczura”, czyli osoby, która nie będzie sprawdzać go na podstawie przedstawionych w NCC wyników z radia, YouTube’a czy innych statystyk, ale zechce sprawdzić go „w terenie”. Tak zwany infield już dawno nie był jego działką. Od lat nie zajmował się podrywaniem kobiet na zlecenie, uczeniem mężczyzn, jak to robić, ani prezentowaniem swoistego show, który poprzez urządzenie nadawcze pod klapą jego płaszcza miał stanowić lekcję poglądową. Ale NCC musiało sprawdzić, jak działa, jak wypada na żywo, czy jego osobowość sprzeda się na wizji. – Powiedziałeś mu, że trening pick-upu nie wchodzi w grę? – Powiedziałem. – I co zrobił? – Zaśmiał się i tylko podbił stawkę. – Olaf westchnął. –

Matt, gdyby istniał jakiś podręcznik, jak rozpoznać szczura, ten gość uruchomiłby wszystkie syreny alarmowe. Chwila ciszy, która nastała, nie była przyjemna. – Nic ci się nie stanie, jeżeli zrobisz to jeszcze raz – odezwał się w końcu Olaf. – W dzisiejszych czasach chodzi o… – Elastyczność – przerwał mu. – To miałeś zamiar powiedzieć? Głęboki wdech, który słychać było w słuchawce, świadczył o tym, że na ten temat rozmawiali już milion razy. – A nawet jeśli tak? – zapytał Olaf. – Jesteś w stanie oddać The Date i telewizyjne zasięgi za widzimisię, że pickup to zamknięty rozdział? Matt nie odpowiedział. Odpowiedź była oczywista. – Umówię was na sobotę. Trochę sobie przypomnisz – zaśmiał się Olaf. * Gdy w następną sobotę to Beth odwiozła Faith do Roberta, w drodze powrotnej było już całkiem ciemno. Autobus dojeżdżał do przystanku, hamulce zapiszczały, a ona przypomniała sobie, że dziś rano piła okropną gorzką kawę. Jeśli nie kupi mleka, jutrzejszy ranek również wzbogaci ta „cudna przyjemność”. Jechała właśnie Halsey Street, przystanek był sto metrów od domu, akurat przy stacji benzynowej. Ubrany w uniform Statoila, zawsze bardzo miły Amid uśmiechnął się krzywo, gdy przysunął do niej towar, a potem

nadstawił terminal, żeby mogła do niego zbliżyć kartę. – Życzę udany tydzień. Ta jego twarz i ciemne oczy, ciągle zaczepne, sprawiały, że Beth nigdy nie wiedziała, czy to, co mówi, to żart, kulawy komplement – czy coś wręcz przeciwnego. Wprawdzie nigdy nie złapała go na byciu otwarcie niegrzecznym lub mówieniu jawnie niestosownych rzeczy. Jednak było coś w jego uwagach… Coś w wykorzystywaniu tego, że mówił niegramatycznie po angielsku… Coś, co napełniało ją obawą. Jakiś czas temu zorientowała się, że w jego kulturze życzyło się udanego tygodnia tak samo jak udanego weekendu. – Jeszcze nie teraz. Dziś jest sobota, Amid. – Wiem. – Jego szeroki uśmiech zastygł i ani drgnął. – Ale przychodzisz tu codziennie. Odkąd się wprowadziłaś. Jednak w niedzielę nigdy – wyjawił swoją obserwację z miną dziecka; Beth poczuła się dziwnie nieswojo. – Więc udanego tygodnia. – W niedzielę niczego mi nie braknie… I wtedy poczuła się jeszcze gorzej. Była kobietą, która codziennie kupuje brakujące produkty na stacji benzynowej. Tą, która potrzebuje tylko pół kostki masła i bierze mały chleb tostowy, bo duży wysycha. Tą, która wpada przed zamknięciem, przychodzi sama i nigdy nie mówi, że mąż odbierze zamówione rogaliki o siódmej rano, by były ciepłe do kawy. Odkąd się tu wprowadziła, Amid z nikim jej nie widział.

A zawartość jej koszyka prawdopodobnie wykazywała wszelkie żałosne cechy zakupów samotnych kobiet z dzieckiem. Nagle znów dostrzegła jego szeroki uśmiech. Za szeroki. – I butelkę pinot noir. – Wskazała na półkę za kasą, trzepiąc włosami jak ktoś stremowany. – Masz rację, czasem warto zacząć weekend trochę wcześniej. – Każdy ma swój sposób – odparł tajemniczo. Uniosła wzrok. – To znaczy? Nie speszył się ani na jotę. – Każdy ma swój sposób na spędzanie wieczoru. – Uśmiechnął się wyniośle. Tym razem była pewna, że jej się nie wydawało. „Każdy ma swój sposób. No tak – swój. Skurwysyn…” – pomyślała. – Aha, i dwa świeże croissanty na jutro. Narzeczony rano odbierze. Gdy wychodziła, zrobiło jej się dziwnie przykro. Było coś bardzo smutnego w dźwięku butelki uderzającej o słoik, gdy na parkingu wsuwała wino do siatki, i jeszcze smutniejszego w nocnym szumie przejeżdżających samochodów. Dokładnie o wpół do dziesiątej otworzyła laptopa, jedynie z zamiarem przejrzenia paru newsów i zrobienia krótkiego researchu do artykułów, które weźmie na tapetę w przyszłym tygodniu. Wino było smaczne i chłodne, kącik, w którym siedziała, przytulny, utrzymany w stylu domowego bałaganu.

Otwierając Facebooka, Beth obiecywała sobie, że ta sesja skończy się inaczej niż poprzednie, nie skutkując fizycznym i moralnym kacem oraz zmarnowanym wieczorem. Tym razem naprawdę chciała wziąć się do pracy. Miała tylko sprawdzić… Miała tylko. Podobno powiadomienia, które podsyła Facebook, uwalniają w mózgu mikrowyrzut dopaminy. Za każdym razem, gdy dostrzegamy czerwony znaczek przy ikonie wiadomości, aktywuje nam się tryb zwycięzcy. Ktoś o mnie myśli. Ktoś o mnie pamięta. Ktoś chce przekazać wiadomość, dopóki nie kliknę – zupełnie przecież tajemniczą. Tym razem to nie ikona wiadomości przekazała Beth McCallum nowiny, tylko komentarze. Wzmożona aktywność znajomych. Pod nowym postem Roberta. Oceniając po pogodzie, zdjęcia zrobiono w lecie. Widocznie z opóźnieniem wrzucił je na profil. Był w Cannes. Panoramę przysłaniały dwie wypoczęte twarze. U boku Roberta uśmiechała się urocza blondynka. „Piękne to Cannes” – skomentowała dwuznacznie Juliet Sobby, żona kolegi z pracy Roberta. Często wszyscy w czwórkę grywali razem w golfa. Bethany nie lubiła golfa, nie był dla niej atrakcją, ale w pewnym wieku rozmowa przy kawie staje się po prostu zbyt nudna i oboje z Robem ustalili, że będą urozmaicać spotkania z ludźmi jakimś rodzajem aktywności – „Wiesz, żeby było co robić, kiedy wyczerpią się

wszystkie bieżące tematy. Porzygam się, jeśli jeszcze raz pokażą zdjęcia z iPhone’a. Chyba nie umiem więcej udawać, że ten niemowlak jest słodki”. I dała lajka. „Co za sucz” – pomyślała Beth. „Piękne widoki na przyszłość” – głosił następny komentarz. Z jego autorem spędziła kilka sympatycznych wieczorów, racząc się winem i rozprawiając o filmach Almodóvara, choć wprawdzie sama wolała Allena, ale George tak ciekawie mówił o kinie, a ona lubiła słuchać ludzi, z którymi można przeanalizować temat, a nie jedynie wysłuchać pseudointeligenckiego, natchnionego Wikipedią monologu, który kończy się kwestią: „Doskonałe to wino”. A potem rozmówca odchodzi w stronę baru. George był inny. On był ciekawym człowiekiem. I, jak się okazało, dupkiem. Zastanawiała się, w jakim momencie komunikacja międzyludzka, kiedyś subtelnie prywatna, stała się na tyle bezrefleksyjnie publiczna, że ludzie pozwalają sobie na składanie gratulacji z okazji zostawienia żony. Może za niedługo publicznie będziemy gratulować sobie wyjścia z nałogu, wygranej z rakiem jelita lub okrągłej rocznicy założenia stomii. Korciło ją, aby napisać coś uszczypliwego do rzeczonego George’a, ale ochota na to równie szybko minęła, jak przyszła. George był znajomym Roberta. To jego numer wybierał, gdy chciał spotkać się z nimi na obiedzie. To z nim rozliczał się po wspólnie spędzonych wakacjach. Przyjaźnie

z dzieciństwa to jedna z niewielu rzeczy, których nie przybywa wraz z przeżytymi latami i ilością pieniędzy. I jedna z niewielu, których nie da się nadrobić. Nie zaskoczyło ją specjalnie, że po ich rozstaniu znajomi Roberta pozostali jego znajomymi, a w miejscu jego żony stanęły po prostu obrotowe drzwi. Nie była naiwna. A jednak bolało ją to, co widziała. Być może dziennikarze pracujący dla czołowych nowojorskich tygodników uznali, że wolność słowa, której tak bronili, w kontaktach towarzyskich dawno zajęła miejsce taktu. Jednak nie potrafiła źle życzyć Robertowi. Ostatecznie spędziła z tym człowiekiem dziesięć naprawdę dobrych lat od czasów szkoły średniej, gdzie się poznali, aż do wiosny trzy lata temu, gdy oświadczył jej, że „się zakochał”. Zawsze bawiło ją to stwierdzenie w ustach dojrzałych, najczęściej żonatych mężczyzn, ojców dzieciom i starających się o wyjście ze stanu kapłańskiego księży. Było tak radośnie dziecinne i rozkosznie nieodpowiedzialne, że nie umiała myśleć o tych ludziach inaczej, jak z protekcjonalną wyższością, a to z reguły wykluczało jakąkolwiek dalszą dyskusję. Tak też się stało, gdy usłyszała je w pewien marcowy wieczór od Roberta. Zamiast złościć się i płakać, po prostu rozłożyła ręce. Stwierdziła, że widocznie gdzieś się po drodze zgubiła, a najpewniej zgubili się oboje. Tyle że gdyby miała gubić się z idiotą, którym w tamtej chwili stał się dla niej mąż, to naprawdę wolała znaleźć drogę sama, bez bagażu wyjść na prostą, uniknąć zbędnego

błądzenia po skórzanych sofach wymuskanych terapeutów i zaangażowanych rozmów o tym, jak się czuje, a to wszystko w cenie fajnej garsonki od sesji. Właśnie znowu bez uwagi przewijała w dół wiadomości, które umieścili na swoich wallach inni ludzie, uznawszy za niezbędne do życia dla wszystkich ich znajomych, gdy właściwie… zapragnęła zamknąć stronę. Aby nie pozostawić sobie wątpliwości i za kwadrans znów nie odpłynąć do rzeczywistości będącej wytworem masowej megalomanii, dla pewności nie zrzuciła stron do paska, tylko od razu zamknęła przeglądarkę. Już miała otworzyć plik Worda, kiedy leżący na książce telefon zaalarmował ją ekstatycznym buczeniem. Tylko jedna osoba zasługiwała na tak absurdalny dzwonek. Gemma. Beth odetchnęła głęboko. Spojrzała jeszcze raz na ekran komputera, na którym widniał nagłówek Middlefingera: Czy projektanci nienawidzą zwykłych kobiet? Wahała się, jednak tylko przez chwilkę. Przytłaczało ją wrażenie, że jeśli napisze jeszcze jeden pseudozaangażowany społecznie artykuł, w którym upchnie mnóstwo frazesów o „bezdusznych realiach świata mody”, „chciwości firm odzieżowych” i „konieczności chronienia młodzieży przed zmanipulowanym wizerunkiem”, jednocześnie pracując w „Galaxy”, to pęknie z rozczarowania samą sobą, z nadmiaru hipokryzji i ze śmiechu.

Więc może pogadanie z siostrą nie było najgorszym pomysłem. Gemma nie lubiła długich wstępów. – Cześć. Ubieraj się, wychodź, masz dziesięć minut. – Nie byłyśmy umówione… – odpowiedziała spokojnie Beth. – Nie marudź, zabieram cię na miasto. Jest co opijać, nie będziesz sama gnuśnieć w domu. To „sama” trochę zabolało. Z drugiej strony Gemma nie była w lepszej sytuacji. – Stoję Uberem pod klatką. Beth się roześmiała, ale był to śmiech dosyć nerwowy. Piżama, niezrobione paznokcie. Makijaż, nałożony rano, już dawno wchłonął jej się w skórę – rzecz, której nie piszą w kolorowych magazynach. Poza tym nie chciało jej się wychodzić. Nastawiła się na spokojny wieczór, relaks, pracę (tak, tak, oczywiście). No i dawno już minął czas, kiedy pójście do knajpy, tym bardziej z własną siostrą, było formą rozrywkowego rarytasu. Miała wrażenie, że spotkania z ludźmi przestały ją ciekawić jakoś w zeszłej dekadzie. I co ma znaczyć to zmuszanie? – Odpada. – Wezmę za ciebie bajeczny dyżur w East Hills. Matka już wie. Wiesz, ile mnie kosztowało, żeby do niej zadzwonić? Beth westchnęła. – Jeden drink. – Nie musisz się nawet stroić – powiedziała Gemma. A coś w sposobie, w jaki to zrobiła, powinno było dać Beth do

myślenia. * – Ale co ma w ogóle znaczyć to spóźnienie?! Beth stanęła jak wryta w otwartych drzwiach taksówki. – Ale poczekaj, poczekaj! Stop. Co?! Ty mi się tu nie tłumacz, bo ja nie mam czasu tego słuchać! Beth zamrugała, a Gemma odwróciła się z telefonem przy uchu i mało subtelnym gestem dała znak Beth, aby weszła, a taksówkarzowi, by już jechał. – Te dane z CRM-u były mi potrzebne na wczoraj – trajkotała. – Wczoraj się mazgaiłeś, że macie awarię systemu. Na litość boską, czy w tym biurze znajdzie się choć jeden pracownik, który wie, do czego służą komórki mózgu? – zapytała w ten swój czarujący sposób, spoglądając na Beth i kręcąc palcem młynek w okolicach skroni, na co Beth tylko uśmiechnęła się pobłażliwie. „Kolejny biedak” – pomyślała. U Gemmy obcesowe zachowanie w stosunku do podwładnych wręcz ocierało się o nawyk. Przez moment pożałowała, że dała się wyciągnąć. Ale poczuła się znacznie lepiej, gdy włączając się do ruchu, minęły stację Amida. Przynajmniej nie siedziała sama. No i „całkiem miły weekend” wreszcie wyglądał jak u większości ludzi. – Jedziemy do centrum – rzuciła Gemma między jednym obsztorcowaniem pracownika a drugim. – Wszystko zaplanowałam.

Podobno bycie starszą siostrą determinuje człowieka na całe życie. Odciska piętno na wielu warstwach zachowań. Jeśli chodziło o Gemmę, dochodził jeszcze charakter. Dość męska kombinacja władczości, bezkompromisowości i twardej ręki, która niewątpliwie przydawała jej się w pracy, ale trochę mniej w kontaktach z mężczyznami. Mężczyznami, których w życiu Gemmy praktycznie nie było, jeśli nie liczyć podwładnych, nazywanych uroczo „chłoptasiami”. Gemma od dziecka musiała być odpowiedzialna. Najpierw za bezpieczeństwo Bethany, gdy huśtały się na placu zabaw, a potem za jej honor, gdy poszły do szkoły i koledzy dźgali młodszą patykami. Było między nimi tylko kilka lat różnicy, ale ta okoliczność nie miała znaczenia, kiedy rodzice powtarzali Gemmie: „Skoro ona jest młodsza, ty musisz być mądrzejsza. Taka duża dziewczynka, a taka nierozsądna. Mamusia bardzo się pogniewa…”. Gemma westchnęła protekcjonalnie, obraziła jeszcze kilka osób, ale jej groźna mina twardej prezes, gdy prowadziła tę rozmowę, mniej przypominała opanowaną wyniosłość bizneswoman, a bardziej wyuczoną odwagę silniejszego. – Nie spuszczasz z tonu… – powiedziała Beth, gdy znalazły się przed wyglądającym dość alternatywnie indie barem, a Gemma raptownie skończyła rozmowę. – No ba. – I jesteś zbyt obcesowa. – O ile mnie pamięć nie myli, nie prowadzisz biznesu. Nie radź mi.

Beth westchnęła. – Powiedz mi, to popisywanie się cię nie nudzi? – rzuciła. Wtedy siostra nie wytrzymała i walnęła ją w ramię, a Beth roześmiała się cynicznie, z otwartymi ustami, niczym psotny chochlik. Po piętnastu minutach od tamtej chwili Beth spojrzała na Gemmę znad menu. Indie bar, który siostra wybrała, może i był klimatyczny, ale wydawał się alternatywną wersją herbaciarni. Miejsca, gdzie spotykała się młodzież, by móc z daleka od wzroku dorosłych poprzytulać się na rozłożonych po kątach poduchodywanach. Nastolatkowie, których jedynym celem w pójściu do baru było to, by móc się migdalić i nie musieć tułać się po parkach. Tu wprawdzie nie było poducho-dywanów – to był chyba słusznie zapomniany relikt lat dziewięćdziesiątych, ale godnie zastępowały je wąskie stoliki z małymi, obszytymi tkaniną lampami i muzyka jak z hipnotycznego seansu. – Dla mnie sałatkę z krewetkami. – Beth odsunęła zamkniętą kartę. Niemal w tej samej chwili złapała wzrok Gemmy, niespodziewanie pełen determinacji. – Nie zamawiaj nic do żarcia. – Niestety nie prowadzimy owoców morza – dodał kelner. – Burito? Na oko dwudziestoletni chłopak pokręcił głową. – Nie mają też carpaccio z ośmiornicy – odezwała się Gemma. – Mówię, nie zamawiaj jedzenia. – A co, striptizer wyskoczy mi z tortu z okazji rozwodu?

Co ci odbiło? – Deserów też nie prowadzimy – zaśmiał się wiszący nad nimi kelner. Po tym uśmiechu Beth poznała, że był gejem. – Och, wybornie – warknęła. Najwyraźniej poczuł się zakłopotany, bo szybko przyjął zamówienie na drinki i dyskretnie się rozpłynął. No tak, dwie stare baby przyszły świętować rozwód. Będzie miał temat na nowe nagranie na YouTube’a. Bajecznie. – Chcę powiedzieć, żebyś zaczęła od nowa – zaczęła Gemma podniośle. – Co konkretnie? – Życie. Beth przejechała dłonią po blacie stolika, zmiatając okruszki, których tam nie było. – Daj spokój, dobrze? – Chcesz skończyć jak matka? Faith potrzebuje ojca. – Robert nie zginął w Palestynie. Mieszka trzy przecznice dalej. A ja nie jestem samotną starszą kobietą, która nie ma po co żyć. Wyciągnęłaś mnie z domu, żeby mnie pouczać? – Bynajmniej. Ale minęły trzy lata. – Gemma pochyliła się nad stołem. – Jasne, możesz uciec w pracę. Przejmować się spłacaniem długu. Tylko to nic nie zmieni. – Dlaczego czuję się jak na terapii? Miała ochotę rzucić serwetką, wrócić do domu i napić się wina. Artykuł na Middlefingera wydawał się teraz spełnieniem marzeń o upojnym wieczorze. Z boku jakaś para

śmiała się namiętnie. Byli jeszcze w tym stadium, w którym jedno z rozbawieniem karmi drugie i wydaje im się to tak ekscytujące, że pewnie pod stołem trzęsą im się nogi. W ostatnim artykule na MF pisała o tym, że w pewnym wieku hormony zwyczajnie predestynują człowieka do miłości. To po prostu dobry czas na takie sprawy. Jak przedszkole na zabawę Lego. – Jestem już za stara! Za stara na to, by… – …coś poczuć? Beth westchnęła. – Za stara na naiwność. Za stara, by opowiadać komuś swoje życie od nowa. Tłumaczyć to, co było, i dlaczego jestem taka, jaka jestem. By mówić o Robercie, naszych początkach, rozstaniu. Za stara, by nie kalkulować… I wtedy Gemma złożyła ręce na blacie. – Skąd wiesz? To pytanie zbiło Bethany z tropu. – Co skąd wiem? – Że miłość już się nie zdarzy. Że to dotyczy tylko nastolatków. – Bo… – Tak założyłaś. A wiesz, co ja założyłam? Założyłam, że będę kiedyś panią samej siebie. Podobam ci się? Zamieniłabyś się ze mną życiem? Jest bardzo dużo odmian trudnej ciszy, ale ta była po prostu smutna. Beth już dawno była przekonana, że Gemma nikogo nie znajdzie. Będzie nadal miała fajną pracę, to jasne. Tę działkę miała zaliczoną. Ale była po prostu zbyt…

– Sprawcza. Ja jestem sprawcza. Ty masz swoją wrażliwość. Ja natomiast mam ikrę. A teraz dopijaj tego drinka, potraktuj to jako biforkę. I idziemy. – Gdzie? – Jedynie to zdołała z siebie wydusić. – Gwarantuję, że ci się nie spodoba. Ale tam przynajmniej zjemy. I będą cholerne krewetki. * Lokal Carte Noir w bogatej Upper West Side był ukryty między dwoma knajpkami, w oficynie, jakby czegoś się wstydził, a długi, ciemny korytarz, który prowadził do wejścia, sprawiał wrażenie, jakby odbywały się tam schadzki bardziej intymne niż słynne „Randki w ciemności”. Wysiadły z taksówki, a wydający resztę taksówkarz zerknął spod brunatnego kaszkietu na miejsce, w które podjechali, i wtedy Beth pomyślała, że ma ochotę zabić Gemmę. Wielokrotnie nie zgadzała się z pomysłami siostry: czy to wtedy, gdy Gemma przearanżowała ich pokój, gdy były dziećmi, bo wymyśliła, że chce pomalować ścianę w wielkie niebieskie kwiaty; czy znów wtedy, gdy w college’u wyciągała ją na imprezy w zasadzie tylko po to, by ktoś pilnował jej torebki, gdy ona w najlepsze pląsała półprzytomna na parkiecie, a Beth wolała czytać. Mimo to zawsze ulegała. Zmuszanie było umiejętnością, w której Gemma wykazywała wyjątkowy talent, choć pisma dla kobiet nazwałyby to pewnie pochwalnie darem przekonywania. W rzeczywistości Gemma pokonywała opinie innych jak

czyszcząca fala z reklamy kostek klozetowych Clenex – „działała z siłą wodospadu”. Nie szanowała kontrargumentów, nie akceptowała kompromisów i nie przejmowała się tym, czy swoją gadką kogoś zrani. A Beth nie lubiła wchodzenia w otwarty konflikt. Jako dwudziestoośmiolatka nadal czasem czuła się jak popychadło starszej siostry, i to musiało się skończyć. Sala, w której się znalazły, była zupełnie pozbawiona światła, a trafiły tam tylko dlatego, że poprowadził je kelner czekający przy drzwiach. Idąc w ciemności, automatycznie złapały się za ręce. – Nazwiska pań? – odezwał się człowiek w garniturze. Na wysokiej drewnianej ladzie paliła się tylko jedna świeczka, oświetlająca jedynie listę gości i jego skupione ciemne oczy. – Forley. To znaczy obie się tak nazywamy. Beth poczuła, jak Gemma mocniej ścisnęła jej dłoń. Pięknie. – Zapraszam. Wylosują panie stoliki. – Zaraz, zaraz. Osobne? – odezwała się Gemma. – Obawiam się, że wszystkie czwórki są zajęte. – Kochany, robiłam rezerwację. Obawiam się, że porozmawiamy z managerem sali. Mężczyzna uśmiechnął się. Nie dostrzegłyby tego, ale zdradził go krótki błysk białych zębów w ciemności. – Rozmawia pani z nim. Spóźniłyście się panie. Jest dziesięć po dziewiątej. – A potem, bez cienia sympatii, dodał: – Takie mamy zasady w Carte Noir.

A więc czekała ją niezręczna rozmowa sam na sam z nieznajomym. Rozmowa, podczas której jakiś nieradzący sobie z kobietami niski facet będzie jej się zwierzał z problemów z byłą małżonką lub, co gorsza, pocąc się pod nosem, mówił o tym, jakoby jego problemem było to, że „żadna nie umie go sobą zainteresować”, starając się przykryć tym oczywisty fakt, że to one nie były zainteresowane – żałosny typ facecika, który potrzebuje ciemności, bo w dzieciństwie nauczył się, że trudniej jest kłamać mamie w twarz. Oczywiście pot nad wargą był tylko wyobrażeniem wziętym z filmów z Jackiem Blackiem. Nie mogłaby tego zobaczyć. Ale kto chodzi szukać partnera w takich miejscach? Gracz albo łamaga. Na szczęście oba te typy były łatwe do rozszyfrowania po kilku zdaniach. Ale jakoś musiała przetrwać koszmar. Stolik, który wylosowała, był pusty. Może jednak nie będzie tak źle. Zawołała kelnera i zamówiła drinka. * Rudolph Chapman stanowił zagadkę. Wprawdzie zgłosił się do Matthew w dość burzliwym czasie i – jak przekonywał Olaf – wyglądał na wzorcowego „szczura”, ale był… zbyt… Oczywisty. Mały. Krępy. Rzutki.

Przede wszystkim rzutki. Ale mężczyźni rodzący się z cechami, które spowalniają ich w wyścigu o kobietę, często tak mają. Ile razy spotyka się w życiu niskiego gościa, który próbuje nadrobić charyzmą? Do tego Rudolph Chapman grymasił. Programowanie neurolingwistyczne, lepiej znane pod skróconą nazwą NLP, powinno było wystarczyć, by Matt sprawnie poradził sobie z Rudym. W końcu przekonywanie ludzi nie było trudne, wystarczyło postawić człowieka w głupiej sytuacji, użyć paru sztuczek. I dozy tupeciarskiego nacisku. Nikt nie lubił konfrontacji. Właśnie ze względu na skuteczność tych technik – testowanych w latach siedemdziesiątych, złotym wieku telefonicznej sprzedaży – szybko zrobiono z nich pseudonaukę, z której teraz, w czasach, gdy podejście do klienta zastąpił kult „skutecznego zamknięcia”, hochsztaplerzy korzystali jak z życiodajnego źródła. Oczywiście w sytuacjach podbramkowych Matt też ich używał, chociaż ich nie lubił. Rudy, próbujący go namówić na coś, na co Matt nie miał ochoty, stanowił jak najbardziej „sytuację podbramkową”. Oczywiście, używając NLP, szczególnie w stosunku do klienta, zawsze pamiętał o białych rękawiczkach. Tym bardziej zdziwiło go, gdy Rudy przejrzał jego zakusy i gładko odpalił: – Boisz się, że bajery, których uczysz, okażą się warte

tyle, żeby je o kant dupy roztrzaskać, gdy będzie za ciemno, żebyś korzystał z… jak to ująć… innych atutów? Matt udał, że nie wie, o co chodzi. Oczywiście wiedział. Zrobili już program obowiązkowy. Obeszli dwa kluby. Tam Matthew zdobył pięć numerów. Dwa kolejne, w parku, również nie stanowiły problemu. Ale teraz Rudy już wymyślał. Knajpy dla singli to nigdy nie był teren Matthew. Nie żeby tam było trudniej. Przeciwnie. Tylko że tam unosiło się za dużo płonnej nadziei. Drżących uczuć i emocji, których Matthew od dawna nie chciał tykać. Odmówił. Przecież teraz pomagał kobietom, które chodziły w takie miejsca. To byłaby hipokryzja. – Co, boisz się? – wyskoczył Rudy. – Żartujesz? – Roześmiał się Matthew. – Ale po tym, co już dziś zobaczyłeś, nie wiem, czego miałoby dowodzić poderwanie kogoś w tej knajpie. – W ciemności nie jesteś wysoki – syknął Rudy. – Nie widać wybielonych zębów. A twój zegarek nie zrobi na nikim wrażenia. Mówisz o wyrównywaniu szans… Tym reklamujesz szkolenia. Pokaż, co potrafisz, gdy szanse rzeczywiście będą równe. Matt odwrócił ze śmiechem głowę, ale wiedział, że to gest skrępowania, a nie pobłażliwości. Rudy go przyskrzynił. – Takie miejsca to żadne wyzwanie. Chodzące tam kobiety chcą kogoś poznać. Poza tym nie będziesz słyszał, co

mówię. Niczego się nie nauczysz. – Przekonam się, czy ci wierzyć. Patrzyli na siebie. – Nie wchodzę w zakłady. – A grasz w ruletkę? Matt w milczeniu przekrzywił głowę. – Nie wierzysz mi. A jednak mi płacisz. Wiesz, że przegrasz. A jednak się upierasz. O co tu chodzi? – Ot, przypadłość hazardzisty. – Rudy wzruszył ramionami. To było wystudiowane… Następnie zrobił pauzę; był pojętnym uczniem. – Matt… jesteś w tym dobry. Czym się przejmujesz? „Przyparcie do muru przez afirmacyjne zapewnienie” – pomyślał Matt. – Nie jesteś zwykłym klientem. – Każdy z nas jest niezwykły. Jak to dziś mówiłeś? Prawdopodobieństwo naszego urodzenia to jak… – Jeden do czterystu milionów. – Właśnie. – Widzę, że NCC nie gra czysto – powiedział Matt i w tej samej chwili tego pożałował. Emocje. Czasem nadal się przez nie odsłaniał. – Nie rozumiem, o czym mówisz. – Rudy się uśmiechnął. – Chcesz zniszczyć wieczór jakiejś smutnej samotnej kobiecie, która liczy na to, że kogoś pozna, i w zasadzie dla żartu nasłać na nią mnie – podsumował. – Chcę się przekonać, że jest sens uczyć się tego, co ty umiesz, skoro nigdy nie będę miał twoich cech – powiedział

Rudolph i, o dziwo, zabrzmiało to szczerze. – To jak?

ROZDZIAŁ 4

Procedura

zajmowania miejsc była kuriozalna, a lokal przypominał średniowieczne lochy. Ciemność miała chyba budować tajemniczość, a jednak gdyby wpuszczono tu trochę światła, chociaż odrobinę, każdy czułby się lepiej. Matt i Rudolph wyglądali jak dzieci, gdy na prośbę kelnera chwycili się za ręce, a potem on, kelner – brodata przedszkolanka – poprowadził ich długim korytarzem do pracownika za kontuarem, który wyniosłym głosem polecił im wyciągnąć po losie z tajemniczej kuli. Nikłe światło na kontuarze nie pozwalało zobaczyć nic więcej, jak tylko twarz tego człowieka i jego skupione szare oczy oraz nieco szpiczastego wąsa. – Niechaj przeznaczenie poprowadzi was do waszych miejsc… Losujcie. – Wskazał kulę, a oni, na wyczucie, jeden po drugim, zanurzyli ręce i wyciągnęli losy. Podali je szarookiemu. – Cyrk braci Ringling w środku Manhattanu? – skomentował Matt półgłosem. – Gdzieś ty mnie przyprowadził? Szarooki teatralnie zamknął oczy, po czym przejechał po zwitkach palcami.

– Obaj sala trzy – ogłosił. – Breil? – rzucił Rudy, gdy znów gęsiego zmierzali do jakichś tajemniczych miejsc. – Raczej storytelling. W końcu kelner przystanął i poinformował, że tu oto znajdują się sąsiadujące ze sobą stoliki, przy których są wolne miejsca. Gdyby widzieli coś w ciemności, pewnie spojrzeliby na siebie. Pomimo wcześniejszego losowania procedura nie wskazała, gdzie który ma usiąść. Wokół rozchodziły się dźwięki toczonych półgłosem rozmów, nie chcieli robić zamieszania. Matt zrobił krok do kelnera, ale Rudy wybawił ich z opresji. – Panie jaki rocznik? – rzucił przed siebie w stronę wolnych stolików, ale na tyle głośno, że rozmowy przy kilku następnych umilkły. Pięknie. Na pewno ułatwił krępujący wieczór tym kilku nieszczęsnym kobietom, które właśnie próbowały powiedzieć coś ciekawego o sobie. W najlepszym wypadku było to żenujące. Spóźnili się. Kobiety, którym zostali przydzieleni, siedziały tu same, przy pustych stolikach, pośród mroku. – Kończę trzydzieści trzy lata – odparł kobiecy głos z lewej. – W marcu – dorzucił wymownie. Osoba siedząca z prawej najwyraźniej zdecydowała się nie chwalić.

– Zdaje się, że to bardziej mój target – oznajmił ze sprytem w głosie Rudy, po czym usiadł na krześle po lewej stronie. Matt pomyślał, że ten gość naprawdę skorzystałby na skopaniu mu tyłka. * W końcu z westchnieniem opadł na krzesło po prawej. Nie chciał psuć tej kobiecie wieczoru, czuł się w obowiązku nie zrobić jej przykrości. W końcu przyszła tu kogoś poznać, pewnie nie grzeszy urodą. Postara się spędzić z nią miły wieczór, a potem po prostu się rozstaną. Zachowa się profesjonalnie, porozmawia z nią na wybrany przez nią temat, a potem podtrzyma na duchu. „Codziennie zrób coś miłego dla innych” – zrobił mentalną notatkę, by jutro zamieścić taki mem, napisany estetyczną Helveticą. W rankingu żenujących wieczorów ten szybko wysunął się na prowadzenie. Siedziały same, oczekując rozmówców w ciemności, jakby były niepełnowartościowym towarem, zalegającym w sklepie na przecenie. A potem jeszcze to pytanie – panie jaki rocznik? – rzucone w eter, jakby były gnijącym kawałkiem mięsa. Beth pomyślała, że wyjdzie stąd nawet bez Gemmy, zaraz jak dopije tego, naprawdę fenomenalnego, drinka. Wcześniej – jakoś tak się złożyło – nie próbowała Long Island, ale tego wieczoru była tak zirytowana, że bez zdawania się na własny smak i rozsądek wzięła, co polecił kelner. Wieczór był daremny, ale drink mocny i pyszny. Może facet pocący się

pod nosem przynajmniej będzie inspiracją, pobudzi wenę, a Beth szybciej uwinie się z następnym wpisem na Middlefingera i okaże się, że to wcale nie był zmarnowany czas? – Przepraszam cię. Znajomy wychował się w stodole – powiedział niskim głosem ktoś, kto właśnie przed nią usiadł. – Jestem tu pierwszy raz. Wolę poznawać ludzi twarzą w twarz. Wcale nie dlatego, że ich widzę. Ale dlatego, że tak jest normalniej. Nie będę się wygłupiał. W ciemności czuję się, jakbym miał przyczepioną plakietkę: „oceń mnie po słowach”. Mam wrażenie, że powinienem się popisać. A tak nie chcę. Nie lubię wystaw. Nie tego typu. Więc może porozmawiajmy normalnie. Jak ci minął dzień? Miał w tym oczywiście cel. Odkrywając się, mówiąc, że sam czuje presję, dawał jej fory. * Planowała jedynie jakoś przetrwać ten wieczór. A tymczasem tajemniczy głos, który doszedł zza stołu, wydawał się pochodzić od kogoś nieco zmęczonego, choć przekaz był zaskakująco autentyczny. Odpowiedź, co Beth robiła tego dnia, pewnie najmniej go obchodziła. Ale intonacja przy pytaniu nie była nachalnie wznosząca, nie udawał. To nie był jeden z tych przewidywalnych wstępów z rodzaju: „A teraz pokażę ci, jak to przerastam cię elokwencją” albo: „Pokażę ci, że boję się kobiet, i zrobię z siebie idiotę”. Ujął ją raczej jego spokój; jakby mówił: „Cześć! Jestem tu trochę przez przypadek. Prawdopodobnie nic z tego nie będzie, ale

możemy chyba miło porozmawiać”. Zachował się tak, jakby to od niego zależało, czy ją tym kupi. Spokojna pewność siebie, która sprawiała, że się nie starał, wydała jej się kojąco męska. No cóż, pewnie, jak inni, czerpał pewność siebie z cenionego zawodu. – Lekarz? – Słucham? – Zadałeś otwarte pytanie. A jednak wcześniej dałeś do zrozumienia, że nie chcesz tu być. Takie spotkania to nie twoja bajka, rozumiem. Ale jeśli tak, pytanie zadałeś z przyzwyczajenia. Albo ze strachu. Jednak nie brzmisz, jakbyś się bał. Zostaje rutyna. Dlatego stawiam: lekarz. Ewentualnie dziennikarz. – Mój Boże, ależ piętrowo zmyślała. – Umówmy się na trzy strzały – zaproponował nagle pełnym luzu tonem. – Słucham? – Przegrany stawia karnego drinka. Nauczycielka? Miał pewność, że nie; raczej buntowniczka. Chociaż autorytarny ton wskazywał na osobę, która często coś argumentuje. Ale podjął jej grę. Roześmiała się, trochę za głośno. – Karnego? Abstynent? „Tylko w pracy” – o mało mu się nie wyrwało. – Karnego, czyli takiego, którego nie lubisz. – Na przykład szkocką? – Odsłaniasz karty. Tak, w razie przegranej mogłabyś sobie wziąć to, co lubisz.

„Fakt” – pomyślała. – A więc zgadłem? – Rozumiem, że spodziewałeś się tu właśnie takich kobiet: nauczycielek, bibliotekarek… pensjonarek. Lubisz taki typ? „Wybrałaś się na ring?” – miał ochotę powiedzieć. Zamiast tego odparł: – Pytasz, czy lubię uległość? – Raczej czy idziesz na łatwiznę. – Uśmiechnęła się w duchu. Szach-mat. – Niespecjalnie, u nauczycielek zawsze miałem tróję. – Z odpowiedzi ustnych? Czuła, że przeszarżowała. Ale nie wycofała się. Jeśli jest wystraszonym doktorkiem, teraz już powinien czuć się skrępowany. A jeśli bajerantem, podchwyci pewnie dwuznaczność i rzuci niewybredną aluzję. On jednak milczał. Nie mogła oprzeć się wrażeniu, że się uśmiechał. A tak chciała wsadzić go do szuflady i okleić odpowiednią banderolą. „Ofensywa, nieślubne dziecko odwagi i desperacji” – pomyślał. – Co jeszcze zauważyłaś? Zignorował zaczepkę, więc pozostało jej kontynuować. – Nie zapytałeś, czym się zajmuję ani dlaczego tu jestem. To banał, ale jest standardem. – A ty nie lubisz standardów – podsumował. – Sugerujesz, że się w nie nie wpisujesz? Przypatrywał się przez chwilę głębokiej ciemności po

drugiej stronie stołu. – Feministyczny sarkazm. – Męski mizoginizm. – Daj spokój, mizoginizm to klisza. – Nie jesteś tu pierwszy raz… – Skąd ta niewiara w moje słowa? – zapytał już łagodniejszym tonem. Z początku miał w planie po prostu stworzyć grunt pod ten wieczór, a potem zwyczajnie utrzymywać dystans. Jednak – tego już był pewien – za stołem nie siedziała zakompleksiona „jęcząca Martha” o gładko ulizanych włosach czy ktokolwiek patrzący na mężczyzn z sarnią naiwnością. Tkwiła tam kobieta, która nie pasowała do tego miejsca. Jeśli to była kolejna podpucha, to musiał przyznać, że NCC zakłada naprawdę dobre wnyki. – Hm… – mruknęła i wzięła coś do ręki; to coś stuknęło o stolik. Po chwili jednak jej ręka, jak mu się zdawało, znów powędrowała do twarzy, a on usłyszał cichy zgrzyt, jakby ktoś szybko zapinał zamek błyskawiczny. – Nie zasłużyłem jeszcze, żebyś mi nie wierzyła. – Nazywają to wyczuciem strategii – przerwała mu. – Przydaje się w związkach. – I na wojnie – powiedział twardo. Nic nie odpowiedziała. – Weteranka? Oj, to musiało zaboleć. Ale należało jej się. Znów wzięła coś do rąk. Gdyby miał zgadywać, powiedziałby, że kołysała w dłoniach kieliszek wina. A potem znów jakiś ruch, cichy

zgrzyt. Szybki. Nagle się domyślił, co to był za dźwięk. – Jeśli trzymamy się tej poetyki, raczej sierota wojenna… – Wzięła łyk, usłyszał to. Nie zaleciało patosem, bo jej nie znał, więc nie mógł dostrzec dwuznaczności jej słów; pofrunęły nad stołem niczym suche liście. – Dużo ich było, tych… bitew? – W zasadzie jedna… rozstrzygająca. – Ile ofiar? Rozmowa płynęła wolno, kompas miał dwie busole. – Cztery – powiedziała, myśląc o swojej matce i siostrach. Nagle poczuli, że ktoś zbliżył się do stolika, choć w ogólnym lekkim gwarze lokalu kroki nie były słyszalne; zaalarmował ich dopiero, pewnie celowo głośniejszy, wyczekujący na przerwę w rozmowie oddech kelnera. – Czy mogę przyjąć zamówienie? Wyrecytuję państwu menu. – Nie potrzeba, nie zabawię długo. Dla mnie tylko wodę – stwierdziła bez grzeczności. – To samo – zawtórował jej. Teraz już mrużył oczy, wpatrując się w tę ciemność przed nim. Ciemność pyskatą i pachnącą… Co to było? Nie miał pewności. Trésor albo któryś z klasyków Chanel. Zapach dla starej baby, podkreślający powagę i pozycję. – Papuga – rzuciła miękko, na co on odparł bez cienia żartu w głosie: – Zimna franca. Zaczęła się śmiać. Nieco głośniej i manieryczniej, niż

wymagał tego ten komentarz. To jednak była wina alkoholu. Położył ręce na stole. Rozwarł palce. Wyczuł solniczkę, pieprzniczkę, coś, co przypominało serwetnik. Oraz po jej stronie – tego był pewien – kieliszek. Widocznie trochę już czekała. – Pozwól, że teraz ja zrobię przegląd tego, co widzę w ciemności. – Pochylił się, złożywszy dłonie przed sobą. – Bawisz się zawieszką. Co chwila odrywasz rękę od kieliszka, po czym przykładasz ją do szyi. To oczywiście nerwowość. W innych okolicznościach przykładałabyś ją do ust, ale nie chcesz mnie kokietować, nawet jeśli teraz nie mogę tego zobaczyć. Zawieszka jest prawdopodobnie pamiątką, kojarzy ci się z czasem spokoju i bezpieczeństwa. Za nic innego nie łapałabyś tak chętnie, gdy pada trudniejsze pytanie. Stawiam na pełne imię albo inicjał imienia. Otrzymany być może w dzieciństwie. Nie chcesz się podobać, chcesz raczej wykazać się racją – wyliczał dalej. – A to wskazywałoby na nieco zbyt mocne związanie z opinią na swój własny temat. I tu chwytanie za zawieszkę z imieniem wpisuje się świetnie. Racja jest dla ciebie ważniejsza niż dobra zabawa. Ba, dobra zabawa nie istnieje bez wygranej, a to już świadczy o przyzwyczajeniu do bycia górą i sugeruje wychuchaną jedynaczkę. Rodzice zawsze dawali ci się złapać w grze w berka, prawda? Jakimś cudem na święta znajdowałaś w ogrodzie wszystkie kolorowe jaja? – mówił podekscytowany. – Lubisz się kłócić, masz taki wewnętrzny imperatyw. I… przyjąłbym w zasadzie to proste założenie, gdybyś na początku nie odkryła kart i nie wyskoczyła mi

z dziennikarzem. Mówimy o tym, co nam bliskie. W przeciwieństwie do mnie, to właśnie ty zaczęłaś od siebie. Przynajmniej trzydzieści procent z tego, co powiedział, było czystą psychologią, reszta to flow mówcy, który na gorąco serwuje logiczne, wielokrotnie złożone zdania. Gdy zapadła cisza, zorientował się nagle, że dziwnie mu zależy, aby się dziś nie mylił. – Jaki magazyn? – dorzucił jeszcze, ale silnik weny dusił się już na oparach. Patrzyła przed siebie w milczeniu, ręka gładząca szyję zastygła na srebrnym „Bethany”, które dostała od ojca w college’u, zanim wyjechał. Oczy z mocno podkręconymi, jak u Hepburn, rzęsami spoglądały w ciemność. – Kim ty jesteś… – Jaki magazyn. Westchnęła. – Nie ma się czym chwalić, babski. Ale mój mąż pracował dla „The New York Timesa”. – Zaśmiała się bez wesołości, nawet się nie orientując, co jeszcze sprzedała pod spodem. Usłyszała dwukrotne pstryknięcie palcami. To Matt. Kelner pojawił się po chwili, oznajmiając swoją obecność chrząknięciem. Następne słowa brzmiały bardziej jak intymna propozycja niż pytanie. – Nadal się śpieszysz? – Mniej, niż zakładałam… – W porządku. – W tyle sali ktoś zaczął grać na pianinie. Po chwili napięcia powietrze z powrotem odzyskało gęstość,

sala odgłosy i ruch. Nadal z uśmiechem na ustach zwrócił się do kelnera: – Dwa razy najpodlejszą szkocką. * Kiedy godzinę później dopijali swoje drinki, rozmowa stała się już bardziej swobodna, a odpowiedzi nie przypominały lecących przez stół strzałów z broni krótkiej. Beth się rozluźniła, a zorientowawszy się, że Gemma nie zwraca na nią uwagi, powoli zaczynała korzystać z tego wieczoru, choć bała się przyznać, że facet, który siedział naprzeciwko, zaczął ją ciekawić. – Twój mąż? – zapytał po jakimś czasie. – Ach, więc to cię zainteresowało. I tu zgubił ją alkohol. – Niemal się już rozwiodłam. – Można się z kimś rozwieść połowicznie? Wiedział, że można. „Można się też z kimś połowicznie spotykać” – pomyślał, czując, jak komórka już parę razy zawibrowała mu na biodrze. – Rozeszliśmy się jakiś czas temu. – „Niemal się już rozwiodłam”? – powtórzył. Zaczęła się bawić serwetką. – Powiedzmy, że… mamy między sobą sprawy… wymagające jeszcze negocjacji. – Ustaleń…? Przytaknęła. Podział majątku? Nie sądził.

Na sesjach terapeutycznych radził w kwestiach randek, seksu i trudnych małżeńskich rozstrzygnięć. Dużo już widział. I w razie rozwodu w takich rozmowach mogło chodzić o wszystko – w istocie z rzadka chodziło o pieniądze. Czasami ważniejszy był utracony sentyment. Innym razem zbrukane wspomnienia. Czasami ludzie po prostu nie umieli zgodnie stwiedzić, kto zawinił, i chcieli na sali – przy udziale zażenowanego sądu i reszty świadków – to wyjaśnić. Oczywiście czasem też kolekcjonowali rzeźbione, palisandrowe konie. I kiedy się rozchodzili, ciężko je było podzielić dokładnie na pół, chyba że piłką do drewna. W ciągu kilku lat swojej praktyki nauczył się, że szafa z trupami tylko z pozoru zawsze skrywała to samo. Ale ta kobieta z pewnością nie powinna była tu dziś przyjść. Wtedy się odezwała: – Przepraszam. Wpadłeś tu swobodnie pogadać i wypić drinka… – Daj spokój. Zamilkła. – On wie, że tu jesteś? – Mój eks? Spodziewał się, że odpowie „mój mąż”? Sporo kobiet jeszcze długo po rozstaniu ma taki odruch. Jakby „eks” nadal byli obecni. Nic w tym złego, jeżeli nie łączyły się z tym emocje. Z reguły niestety łączyły, i to spore. – Nawet ja pół godziny temu nie wiedziałam, że tu przyjdę. – Spontan?

Spojrzała w stronę stolika nieopodal. – Przysługa? – zapytał. – Zgadnij. Nie miał pojęcia. Nie miał też ochoty krzywdzić jej swoją gadką trenera od randek. Rudy mógł sobie być kretem NCC, ale stosowanie swoich sztuczek, aby wyciągnąć od tej kobiety numer telefonu, wydało mu się poniżej poziomu. Poza tym miał szacunek do instytucji żałoby. Bo czas po rozwodzie nie był niczym innym, jak żałobą po własnych nadziejach. Oto skończyły się plany i ktoś, kto myślał, że ma ułożone życie i teraz już popłynie z nurtem, właśnie zaczynał od nowa. W rzeczy samej miał ochotę stąd wyjść, ale nie umiał znaleźć właściwych słów, bo „nie chcę marnować twojego czasu” brzmiało słabo. „Chyba nie mnie szukasz” – wręcz okropnie. I nagle, gdy rozważał, jak wyjść z tej sytuacji z twarzą, powiedziała: – Przydaj mi się na coś. * O pierwszej w nocy zamykali lokal. Psychologia związków wychodziła z niezbyt szokującego założenia, że trzy godziny to jak na pierwszą randkę maksymalny czas, który można spędzić razem. Niektóre publikacje sugerowały nawet, że zahaczał o granicę bezpieczeństwa dla zdrowia. Otoczenie wokół zdawało się ilustrować tę tezę. Poszczególne stoliki wraz z upływem czasu powoli pustoszały, Carte Noir się wyludniała, a oni wiedzieli o tym

jedynie dlatego, że wskazywało na to dochodzące z innych części sali szuranie pojedynczych krzeseł. Ona cierpliwie piła swoją szkocką. Potem zamówili jeszcze wino, ale czas zrobił swoje i karafka opustoszała. – OK, w porządku, prowadzę kolumnę w babskiej gazecie. Ale pisuję też dla portalu. I spudłowałeś. Nie jest feministyczny, raczej racjonalny. Nie poderwiesz mnie dzisiaj. Ustalmy to i będzie znacznie prościej. Ale ja cię nie widzę, ty mnie też… A na niedzielę muszę mieć naprawdę dobry artykuł. Powiedz mi więc – masz niski głos, jesteś pewny siebie, wygadany – co tu robisz? – Siostrzana wersja „co taka fajna dziewczyna robi w takim miejscu”? „No tak” – pomyślała. – Taki miałaś plan, przychodząc tutaj? – rzucił. – To znaczy? – Wysłuchać biedaka, a potem wyszydzić go na portalu dla rozczarowanych kobiet? – Nie wpadaj w klerykalny ton. Po prostu powiedz. Więc jej powiedział. Tylko że szczerość nie była w tym przemówieniu najdroższą walutą. Od jej rozwodu przeszli sprawnie do związków damskomęskich. Ustalili, że nie chcą się wiązać. Ona napomknęła coś o Robercie i o tym, że – no cóż – licealna gorąca miłość nie zawsze okazuje się tą aż po grób. On zdradził niewiele. Mówił coś o ważnej kobiecie w swoim życiu, o smutnym zakończeniu. Zdawało się to opowieścią z prehistorii. W końcu zdradził też, czym się zajmuje.

– Psycholog? Mój Boże… Czyli analizujesz wszystko, co ci mówię? – A czy ty piszesz o wszystkim? Nie każda rozmowa jest pracą. Wchodząc tu, już dawno odgwizdałem fajrant. Nie było to do końca prawdą, ale ta wersja zdawała mu się teraz wygodniejsza. Tłumaczenie kobietom tajników jego głównej działalności wiązało się z pytaniami. I wątpliwościami. „To jak umawianie się z ginekologiem. Tylko że od głowy!” – usłyszał kiedyś. Nie umiał się z tym nie zgodzić, więc na randkach szczędził informacji. Zresztą jakich randkach? Od trzech lat, wyłączając okazje, kiedy pomagał klientom, nie umówił się z nikim, poza Bree. – Do czego nigdy nie posunęłabyś się jako dziennikarka? – zapytał jakiś czas później, gdy rozluźniony i w dobrym humorze po omacku nalewał im z karafki wino. Było przy tym trochę zabawy. – Do tego, do czego posunęła się Zoe Barnes. Choć ją uwielbiam. Uśmiechnął się do siebie. – Nie przespałabyś się z podstarzałym Frankiem Underwoodem? – Przespałabym się na pewno. Tylko nie zakochałabym się w nim – oznajmiła lekko. – Nie kręci cię władza? – zapytał kilka kolejnych chwil później. – Rzadka cecha. – Mój szef od trzech lat to testuje – rzekła. – Niespecjalnie.

– Twój szef? – Zejdźmy na jakiś przyjemniejszy temat. Ale zanim to zrobili, coś mu mówiło, że powinien to zdanie zapamiętać. Przy drugim kieliszku dowiedział się więcej o jej rozwodzie. Wino i ciemność tworzyły hipnotyczną mieszankę, dającą ułudę bezpieczeństwa. – Myślę, że to moja wina. Bo widzisz, poświęcałam mu zbyt mało czasu. Sekretarki… One są takie dostępne. Otwarte. A ja byłam zamknięta. Miałam pracę. Myślę o tym, że… za mało go słuchałam, za rzadko chwaliłam. One, wiesz… nie musiały być z nim na co dzień. Jej samogłoski były teraz przeciągłe. Ale doskonale wiedział, w czym rzecz. Pamiętał to przecież. Gdy był nastolatkiem, matka często strofowała ojca. Miała dość czasu, by pożałować, że za niego wyszła; dość okazji, by mu o tym przypominać. I kiedy był kiepskim mężem – czego dowodził w dziewięćdziesięciu procentach sytuacji – miała ochotę mu to wytknąć. Kochanki nie miały podobnego celu. Były na uprzywilejowanym miejscu tych subtelnych kobiet, które zawsze rozumieją bolączki mężczyzny, dopóki muszą sprzątnąć po nim jedynie kubek po kawie i kondom. W ich interesie nie leżało mówić mu, co myślą. – To nie twoja wina. Roześmiała się. – Nie moja? Z pewnością prowadziłeś wystarczająco dużo terapii małżeńskich, by wiedzieć, że… – Wina nie leży pośrodku.

Pewien człowiek powiedział mu kiedyś – choć nie lubił wspominać Clive’a Warrena, w tym jednym miał on całkowitą rację – że jeżeli facet chce puścić kobietę kantem, zrobi to nawet z sąsiadką w drodze do zsypu na śmieci. Clive się wtedy śmiał… Ale stwierdzenie to, jakkolwiek groteskowe, było także prawdziwe. Zbyt wiele podobnych historii widział, by być idealistą. – Ile twój mąż miał lat, gdy się poznaliście? – A co to ma do rzeczy? Jednak odpowiedziała, a Matt cierpliwie wysłuchał historii, będącej kalką tego, co słyszał już milion razy. Spektakularne spotkanie w liceum, potem równie wielka, oddana i namiętna miłość. Nie było łatwo, lecz problemy tylko ich wzmacniały, a gdy się pobrali i wreszcie mieli zaznać pełni szczęścia, on znacznie szybciej niż ona awansował, a poza tym zaczął wchodzić w wiek, w którym mężczyzna traci młodzieńcze wąsy, a rośnie mu dorosły zarost, śmiałość do kobiet i jaja. Szybko doszedł do wniosku – podsycanego przez koleżanki na delegacjach przy kwaśnym martini – że jeszcze się nie wyszumiał, młodo dał się usidlić i tak w ogóle to czuje się jak rekin w za małym akwarium. Ta ironia powstała oczywiście w głowie Matthew, bo Beth nie opowiedziała mu nawet połowy tego, co sobie dośpiewał. Ale rutyna w tych sprawach zazwyczaj robiła swoje. Beth była raczej oszczędna w słowach. A on nie chciał w to brnąć. O pierwszej w nocy, długo po tym, gdy Gemma i Rudy – oboje z nosami na kwintę, słychać to było

w pożegnaniu – wyszli, Matt zorientował się po czyimś szemrzącym oddechu, że „zegarmistrz światła” podszedł do ich stolika, by czynić swoją powinność. – Ureguluję rachunek. – Poczekaj, w końcu to ja odbyłam dziś darmową sesję z psychologiem. To wino… – Poczuła czyjeś palce na swoich; chwycił ją za rękę. Krzesło zaszurało, jego dłoń przesunęła się wyżej na jej nadgarstek. – Powiedzmy, że po prostu to ja robiłem dzisiaj wywiad. – A gdy kelner na moment się oddalił, dodał: – Chciałbym się z tobą umówić. Chociażby tu. Ponownie. Znów zaśmiała się, ale bez cienia wesołości. – To nie ty mówiłeś, że wolisz spotkania twarzą w twarz? Ten ton, nerwowość. Już wiedział, że to unik. Mógł oczywiście naciskać. I był pewien, że by mu uległa. Ale nie chciał. – Poczekaj, zaraz wracam. Gdy stał przy kontuarze, na którym nadal paliła się świeczka, zobaczył, jak drzwi od sali się uchylają i ciemność przeszywa smuga nikłego światła. Tutaj na chwilę czas się zatrzymał, ale na zewnątrz była przecież pierwsza w nocy. Zaraz potem zobaczył dłoń na drzwiach. Tył płaszcza i kaskada kasztanowych włosów mignęły mu tylko przez moment. Gdyby chciał, miał czas, żeby wybiec. A potem pomyślał o wszystkich tych krzywdach, które mógłby jej zrobić. I nie zatrzymał jej.

* Rudy stał przy wejściu do Central Parku jak amant z filmów, oparty o latarnię, z nogą zgiętą w kolanie. Jednak niewiele to dawało, bo jego wzrost powodował, że jesienny płaszcz, mimo świetnego kroju – i zapewne wysokiej ceny – wisiał na nim w komiczny sposób, a poduszki na barkach, nie dodając uroku, odstawały. – Kto by pomyślał! – powiedział, po czym z lisią miną zaczął się zbliżać, nie umiejąc ukryć, że czekał na ten moment. – Wychodzisz sam, a ona zwiała. A dzisiaj tak pięknie mówiłeś o „zamknięciach”. Co za pech. – Stałeś tu dwie godziny? – zapytał Matt. – Zdaje się, że szybko byłeś wolny – dodał, ale uśmiech Rudy’ego nie zmniejszył się nawet o cal. – Nie było dużo do omówienia. Wiesz, rozmawialiśmy o pewnym programie NCC. No, ale tam poszukują ludzi skutecznych – powiedział z pewnością w głosie, ale powieka mu drgnęła. Przez twarz przebiegła mu jakaś dziwna mikroekspresja, którą starał się ukryć, naprędce się uśmiechając. Matt zastanawiał się, dlaczego tak wielki koncern zatrudnił taką gnidę. – Proszę pana! Zanim zdążył cokolwiek odpowiedzieć, zobaczył biegnącego ku nim managera sali. Odwrócił się. Trochę trwało, zanim mężczyzna złapał dech. – Zostawili to państwo – oznajmił w końcu, wyciągając coś zza pleców w ich stronę.

Wyglądało jak zeszyt. – To nie moje – powiedział Matt, ale wziął do rąk oprawiony w czerwoną skórę notes Moleskine. – Leżało pod stolikiem – powiedział manager w tej samej chwili, w której Matt mechanicznie otworzył notatnik. Na pierwszej stronie, napisane złotymi literami, widniało: „Własność: Bethany McCallum”. A pod spodem: „«Galaxy», najbardziej postępowy miesięcznik dla znających swoją wartość kobiet”. Rudy, który nachylał się Mattowi nad ramieniem, nagle pobladł, jakby coś utknęło mu w gardle. – Może się wysunęło z torebki… – dodał konspiracyjnie manager, ale wtedy okładki klasnęły o siebie, a Matt wyciągnął do niego zamknięty notes. – Zdaje się, że bezpieczniejszy będzie u was. Poza tym pani pewnie zechce po niego wrócić. Manager uśmiechnął się z wyższością; jego oczy zmalały złowieszczo. – To dość naiwne. – Słucham? Z rękami złożonymi za plecami manager wyglądał jak ktoś, kto sili się na grzeczność. – To dość naiwne sądzić, że to przypadek. Taktyka znana od wieków, drogi panie. W jakim celu sto lat temu kobiety upuszczały chustki, gdy mijały przystojnego gentlemana? Jak pan myśli? A dziś? Kobiecie wolno ubiegać się o fotel prezydencki, i dobrze, chociaż nie zagłosuję na Hillary, ale nadal nie przystoi jej jawnie ubiegać się o mężczyznę! Czy

pan wie, który raz w tym tygodniu musiałem wybiec za klientem? – Zalało go rozgoryczenie. – Ile razy wysłuchiwałem pretensji, że mogłem się domyślić, komu tę „zgubę” dostarczyć? – powiedział i uniósł brodę. – Tak więc wybaczy pan, ale żegnam. – Odwrócił się, zostawiając Matta z notesem w wyciągniętej ręce. – Ja mogę go wziąć – wtrącił Rudy, patrząc rozszerzonymi oczami. Wcale nie mrugał. – Nie sądzę – odparł Matt i wsadził notatnik do kieszeni płaszcza. Kiedy chłodno pożegnał się z Rudym, poszedł w stronę metra. Wprawdzie samochód zostawił niedaleko, na jednym z podziemnych parkingów przy Madison, ale nawet wziąwszy pod uwagę upływ czasu, wypił za dużo, by prowadzić. A tymczasem spacer dobrze zrobi mu na głowę. Może będzie mógł przemyśleć, w co rzeczywiście się wpakował, skoro NCC posuwało się do takich środków, by zatrudnić człowieka, który udawał klienta. Z drugiej strony Rudy zapisał się na szkolenie już w zeszłym miesiącu. Jak długo mieli go na oku? Przez jakiś czas szedł w ciszy, z wciśniętymi w kieszenie rękami. Powietrze smakowało nocą, wilgoć wsiąkała przez skórę. Okolica z wolna się zmieniała. Przeszklone lofty zastąpiły mniej nowoczesne budynki o mało intymnych balkonach i brzydkich schodach ewakuacyjnych. Wyszedł właśnie zza zakrętu, był już w Midtown, kiedy ludzki wałek leżący na ławce w Central Parku chwiejnie się podniósł i wyciągnął rękę w jego stronę.

– Te… panie! – zawołał zarośnięty bezdomny w obsranym przez ptaki śpiworze. Matt udał, że go nie słyszy. Przed przejściem dla pieszych światło zmieniło się na czerwone. – Poratuj sługę Bożego… Matt stał i czekał. Uśmiech błąkał mu się pod nosem. Sługę Bożego… Co jeszcze? – Dwadzieścia lat byłem księdzem! – mamrotał tamten człowiek. – I przyzwyczaiłeś się, że dostajesz na tacę? – rzucił Matt za siebie. Bezdomny zamilkł na chwilę. Samochody mijały chodnik. Znajomy dźwięk przyśpieszania na wilgotnej jezdni, beznadziejna mieszanka spalin i odgłosów październikowej nocy w metropolii. – Po prostu widzę, gdy ktoś potrzebuje rozgrzeszenia… Matt utkwił przed sobą nieruchomy wzrok. Zielone nadal się nie pojawiało. Gęsta tama samochodów blokowała drogę. – Przecież wiesz, o czym mówię…! Wziął powolny wdech i spuścił głowę. W końcu sygnalizacja zapikała, a on wkroczył na skrzyżowanie. Był wolny.

ROZDZIAŁ 5

Jest

wiele rzeczy, których ludzie nie wiedzą o mówcach publicznych. Ile zależy od postawy ciała. Tembru głosu. Jak wiele zdradza krótkie zawahanie. Oraz co z ciałem robi trema, która nigdy do końca nie mija. Nie wiedzą też, że obojętnie, czego dotyczą warsztaty – przeszłości, zaniedbań, finansów czy relacji międzyludzkich – wszyscy bez wyjątku, którzy stawili się w sali, słuchają słów ze sceny z jednego powodu – nie umieją czegoś sobie wybaczyć. Z małą widownią jest prościej. Dużą grupę ludzi z reguły ogarnia nieufność. Ale niektórym mówcom jest łatwiej niż innym. Wyżsi szybciej wzbudzają zaufanie. Podobnie szczuplejsi i atrakcyjniejsi. Skojarzenie z mądrością wzbudzą okulary. Pożądany wizerunek – właściwie skomponowane ubranie. Jednak granica pomiędzy spójnością a przesadą jest cienka i zawsze należy uważać, by nie wyglądać jak fircyk lub wykwintniś.

Choć sam event czasem zaczyna się jak w cyrku… Ktoś dał znak i reflektory rozbłysły, oświetlając mężczyznę stojącego na scenie. Ręce trzymał na biodrach, pewny wzrok kierował w stronę publiczności. Za sprawą niebieskiej farby na ścianach tło było niekorzystne; nadawało światłu chłodną barwę, co sprawiało, że skóra mężczyzny wyglądała dziwnie blado. Ale ten szczegół, póki co, nie miał znaczenia. Matt był młody. Twarz bez problemu znosiła kiepskie oświetlenie i kryła zmęczenie po zarwanej nocy. A na wynajęciu tej akurat sali sporo zaoszczędził. Aula, w której występował Warren, kosztowała niemal trzy razy tyle. Nie żeby nie mógł sobie pozwolić. Ale firma nadal się rozwijała. A on teraz miał inne powody do zmartwień. Stał z lekko uniesioną brodą, kierując w stronę sali wzrok będący mieszanką dumy i ojcowskiej troski. Wyglądał trochę jak ktoś, kto mówi: „to teraz pokażcie, na co was stać”, a jednocześnie jak trener, który w szatni wita drużynę po zwycięskim meczu. Miał im pogratulować, że są o krok przed wszystkimi, i zwykle tak właśnie by zrobił. Jednak dziś nie dał rady utrzymać powagi i kiedy już miał zacząć mówić, poczucie absurdu sprawiło, że tylko lekki uśmiech przemknął mu po wargach. Wtedy akompaniująca muzyka zaczęła nabierać głośności i Matt podszedł na skraj sceny, tam, gdzie specjalnie ustawione reflektory tworzyły mistrzowski kąt,

pod jakim oświetlono go od dołu. W pierwszych rzędach efekt był dyskretny. Jednak ten zabieg nie był bezcelowy. Światła, załamując się na ciele, podkreśliły obrys ramion Matthew i mięśnie pod ubraniem. Słuchaczki w dalszych rzędach, których w sali było znacznie więcej, niewątpliwie doceniały tę atrakcję. No i na kongresie poświęconym związkom – w sali pełnej kobiet – efekt był, hm… wartościowy. W powietrzu unosiło się oczekiwanie. Okryta mrokiem widownia, która przy takich eventach mieściła kilka tysięcy ludzi, powoli wypełniła się ciszą. Muzyka subtelnie milkła, co zwiastowało początek wystąpienia. Mimo wszystko miał tremę. Poprzednie sceny były nieco mniejsze, bilety nieco tańsze. Przy ekskluzywnych okazjach zawsze czuł dodatkowe ciśnienie. Wiedział dlaczego. Ale były i nagrody. Gdy widział młodą dziewczynę, która przyszła go posłuchać, chowając się niepewnie w ostatnim rzędzie za starszymi od siebie kobietami – czas się dla niego zatrzymywał. I wtedy zamykał oczy. A potem robił wszystko, aby być przekonującym. Aby skorzystała z jego rad. Tak jakby mógł cofnąć czas. I miał nadzieję, że każdy dostanie to, po co tu przyszedł. Radę. Albo odpuszczenie. – Mężczyźni w dzisiejszym świecie są uprzywilejowani już na starcie – powiedział do widowni. – Przy urodzeniu w pakiecie z penisem dostają mniejszą liczbę wymagań

i łagodniejsze wychowanie. Dotyczy ich mniej zakazów moralnych. Rzadziej są ograniczani. Wraz z umieszczeniem na ręku opaski z męskim imieniem zyskują większą cierpliwość dorosłych i tolerancję we wszelkich aspektach. Różnice dostrzegalne są już w piaskownicy. Chłopiec, który nie chce się dzielić foremkami, rzadziej jest strofowany, bo mężczyzna, który z niego wyrośnie, powinien umieć bronić swego. Dziewczynka, która nie odstępuje swojej własności obcemu dziecku, bo jemu akurat zamarzyło się po nią sięgnąć, jest samolubna i niekoleżeńska… i nikt nie myśli przy tym o treningu asertywności przyszłej kobiety. Chłopca zachęca się do rywalizacji, przygód, testowania własnych granic, aby pewność siebie, która tak bardzo przyda się w życiu, wzbudziła się już na wczesnym etapie. Dziewczynka nie powinna wychodzić przed szereg, mówić za głośno i twardo argumentować opinii – głównie dlatego, że wtedy zrazi do siebie bojaźliwych w pewnym wieku chłopców. A i potem będzie jej to zbędne, bo przecież stara, znana prawda głosi, że mężczyźni nie lubią samodzielnych, zaradnych, zbyt mądrych albo nadmiernie wyszczekanych kobiet. Od dziewczynek oczekuje się perfekcji. Od chłopców – jedynie „przyzwoitego zachowania”. Dziewczyna musi się pilnować. Chłopak bez obaw może się wyszumieć. Trzydziestolatka jest już starą panną. Pięćdziesięciolatek jedynie nie był tak naiwny, aby dać się złapać. Kobieta powinna poświęcić się dziecku. Jej mąż jest przecież tak zmęczony i przepracowany. Na pewnym etapie największą przeszkodą w pracy i w kontaktach z mężczyznami staje się

dla kobiety jej wiek. Pauza. – Kto z was oglądał Playboy Mansion? – Pełen satysfakcji rozejrzał się po sali. – Każdy z nas zna historię Kopciuszka. Historię biednej, zapracowanej dziewczyny, której życie nagle drastycznie zmieniło kurs wskutek zgubienia buta… Oczywiście można utrzymywać, że morał tej bajki mówi o pracowitości. O tym, że bycie miłą popłaca, a niesprawiedliwość w dorosłym świecie wynagradzana jest pojawieniem się w krytycznym momencie dobrej wróżki, która zaprzęgnie konie do karety i powiezie nas w magiczny sposób daleko od problemów. Osobiście nie spotkałem takiej wróżki. Zdaje się jednak, że wygląda nieco inaczej niż w bajce. Niektórzy próbują jej szukać na półce w monopolowym. Więc można twierdzić, że historia ta uczy, iż dobro okazywane innym w niespodziewany sposób do nas wraca. Być może mówi również o tym – co akurat nie byłoby głupie – że nie ma takiego księcia, dla którego warto obciąć sobie piętę. Ale chyba wszyscy wiemy, o czym jest ta bajka. Czego uczy naprawdę. Tak pod spodem. To opowieść o tym, że zawsze wybiera mężczyzna. O festiwalu starań. I o farcie. O niesamowitym farcie najładniejszej mieszczki, która już nigdy nie zazna ciężkiego życia, bo prominentny facet zawiesił na niej oko i małżeństwo z nim będzie rozwiązaniem wszystkich jej problemów. Oczywiście pamiętając o kuszącej perspektywie, że przyprawi swoje zawistne siostry co najmniej o udar. Jednak ta sama opowieść ukazuje jako zupełnie normalne to, że gdy mężczyzna stanie w sali pełnej

kobiet, gdzie gra muzyka, one powinny kręcić się po parkiecie wyfiokowane jak pudle. I oczekiwać na jego uwagę, podczas gdy on… książę… stoi z boku. Patrząc na jego uśmiech ofiary i fatalną koszulę, trudno stwierdzić, dlaczego horda kobiet wdzięczy się, chcąc wyglądać seksownie akurat wtedy, gdy on na nie spojrzy. – Pozwolił sobie na pauzę. – W dodatku współczesne media promują ten model. Bardzo popularny i dobrze się trzymający zabobon głosi: Jeśli będziesz doskonała, piękna i bogata, zyskasz akceptację, szacunek i miłość, jakiej pragniesz. To także zaklęcie, które otworzyło wrota skarbca koncernom kosmetycznym, markom odzieżowym i chirurgii plastycznej. Przyznacie – mają się świetnie. Przeciętny kolorowy magazyn i portal dla kobiet zamiast pomagać rozwiązywać problemy – tworzy je. Teoria marketingu mówi, że jeśli umiejętnie wykorzystasz ludzką skłonność wzajemnego porównywania się do innych, a do tego ukłujesz wrzód rosnący na poczuciu własnej wartości, który szepce: „nie jesteś wystarczająco dobry”, wtedy sprzedasz człowiekowi w zasadzie wszystko, o czym tylko jesteś w stanie pomyśleć. Według większości porad, które można znaleźć w kolorowych magazynach, kobieta w związku powinna postawić się w roli petenta. Osoby, która dopiero może zasłużyć na miłość, tak jakby bliska relacja z kimś innym była formą ekskluzywnej, dającej wyróżnienie pracy, w której ktoś cyklicznie sprawdza kompetencje. „Czy potrafisz ugotować trzydaniowy obiad ubrana w fartuszek pielęgniarki i czerwone szpilki?”, „Czy pamiętasz, by nie marudzić, nie gderać i być miłą laską nawet wtedy, gdy

skarpetki, w których chodzi, zesztywniały z braku prania, albo wtedy, gdy wraca o czwartej rano i wita cię piwnym oddechem, informując, że… akurat zesztywniało co innego?”, „Czy pamiętasz o jego urodzinach i, prócz normalnego prezentu, przygotujesz też coś specjalnego? Na przykład zaprosisz koleżankę i we dwie zaplanujecie ekscytujący wieczór, jaki na długo zapamięta?”. A może kiedyś z duszą na ramieniu łapałyście bukiet? Ustawiałyście się w rządku, starając się nie patrzeć na swojego partnera, tak aby nie poczuł się skrępowany, ale w głębi serca miałyście nadzieję, że skutek tego zachowania będzie lepszy niż tylko taniec z jakimś pryszczatym małolatem, bratem pana młodego. Na przykład da waszemu partnerowi do myślenia…? Jeśli kiedykolwiek stosowałyście te sposoby, wiecie, że chociaż z pozoru brzmią logicznie, ich gwarancje skuteczności są podobne do gwarancji zysku w kasynie w Las Vegas. Zamiast tego, że zyskacie mężczyznę na życie, sprawią, że zbyt długo będziecie trwonić swój czas z osobą, która straciła do was szacunek na wasze własne życzenie. Macie dość bezsennych nocy, spędzonych na zastanawianiu się, dlaczego, mimo że przecież było miło, on nie zadzwonił po randce? A może dość kolejnych kilkuletnich związków, które mimo starań zawsze zmierzają w inną stronę niż do ołtarza? Jeśli chcecie tworzyć relacje na własnych warunkach, w których równouprawnienie nie dotyczy jedynie płacenia za czynsz, a wasze potrzeby nie są kwitowane wzruszeniem ramion, jestem tu, by wam pomóc. Ale w takim razie przede wszystkim zamknijcie kobiece magazyny. A potem otwórzcie

się na wiedzę, którą w tym tygodniu będę wam przekazywał na darmowym seminarium… zaraz przed prelekcjami Clive’a Warrena. Tu miała nastąpić salwa śmiechu. – Jest pewien specyficzny paradoks w tym, że gdy po całym dniu uczenia ludzi, jak radzić sobie w życiu, wychodzę wieczorem ze znajomymi, widzę ludzi takich jak ja, takich jak wy, a jednak niepewnych i zagubionych. Najczęściej stoją przy barze z drinkiem w dłoni i starają się dopasować do otoczenia, poznać kogoś nowego, lecz kończy się to tylko wieczorem pełnym samotności i wyrzutów sumienia. Nie będę karmił was komunałami w rodzaju „po prostu bądź sobą”, bo wszystkie słyszałyście je już wielokrotnie, a dawno powinny się znaleźć w encyklopedii porad, z którymi nie wiadomo co zrobić. Życie bazuje na statystyce. W dzisiejszych czasach statystycznie na sto dziesięć kobiet przypada stu mężczyzn. Statystyka mówi, że dziewięćdziesiąt procent z tych kobiet nigdy nie zdobędzie się na odwagę, aby wziąć sprawy w swoje ręce i zrobić pierwszy krok. Zastanówcie się, czy kiedy kupujecie buty, czekacie cierpliwie, aż same zejdą z półki i się do was zbliżą, a gdy już się zaprezentują, zastanawiacie się, czy ewentualnie są inwestycją na więcej niż jeden sezon? Chyba nie. Wybieracie, potem same ściągacie je z półki, płacicie i wychodzicie z nowiuteńką parą. Pauza. – Albo czekacie na posezonową przecenę. Tu miała się pojawić kolejna salwa śmiechu.

– Pozostaje pytanie, czy chcecie, aby właśnie ten tydzień zmienił wasze życie. Pauza. – Nazywam się Matthew Hansen. Widzimy się na moim seminarium. * – I jak? W tej samej chwili ton mężczyzny się zmienił, jakby tej tryskającej entuzjazmem wersji, która dawała wystąpienie, ktoś odciął zasilanie. Specyficzna gestykulacja zniknęła. Matthew sprawiał wrażenie dziennikarza, którego właśnie zdjęto z wizji. Z sali odpowiedziały mu ciężkie klaśnięcia. Nadal aprobata – ale w żadnym razie tłumny aplauz. Następnie zza rzędów pustych krzeseł wyłonił się niski, krępy facet, ubrany jak ktoś, kto przed chwilą skończył sprzątać schody. Brudnawy T-shirt i dżinsy zapięte pod wydatnym brzuchem nadawały mu wygląd człowieka od prac remontowych. Matt zeskoczył ze sceny. – No i…? – Naprawdę to robiłeś cały jebany tydzień? Matt otrzepał ręce. – To, co w tobie uwielbiam, Olaf, to sposób, w jaki reagujesz na autorytety. – Klepnął go w ramię. – Nic ci się nigdy nie miesza. – Wiesz, co miałem na myśli. Olaf był dobrym przyjacielem i porządnym człowiekiem.

Ale w kwestii kierunku, w którym ten biznes miał zmierzać, nieco się różnili. – W kilkanaście minut przekazujemy to, co istotne – powiedział Matt. – Nie. – Olaf przystanął. – W kilkanaście minut mówisz o tym, co ważne dla ciebie. Ale nie sprzedajesz. – Przesadzasz. Olaf spojrzał na niego. Matt znał ten wzrok. Widywał go często. Poza tym gdy Olaf upominał swojego pięcioletniego syna, wyglądał podobnie. – Przesadzam? Jestem pewien, że wiele kobiet zmieni dziś życie pod twoje dyktando. Tylko, kurwa, co z tego! – Olaf… – I światła trzeba inaczej ustawić… – przerwał nerwowo. – Banery w kątach sceny są z początku niewidoczne. Poza tym reflektor zbyt mocno daje po oczach. Szczególnie w dwóch pierwszych rzędach. Andrej? – zawołał, kierując wzrok na balkon. – Trochę zdejmij z backgroundu, a zwiększ podłogowe. Puść jeszcze z pięć setek na ramiona. – A potem dodał: – Niech będzie widać, jak się napracował. Technik, który – sądząc po wymowie – angielskiego nauczył się kilka lat temu, chrapliwym głosem odparł „zrobione”, a potem wymienili parę zrozumiałych tylko dla branżowców półsłówek i burknięć. Po chwili Olaf rzucił: – Podkręcimy efekty. Niech babki mają radochę. Kuchnia tych przedsięwzięć była dość intymna. Na cztery godziny przed występem salę wypełniały tylko rozstawione

w kątach roll-upy, ścianki z logotypami sponsorów i kłębiące się na podłodze kable. Właśnie dlatego Olaf mógł sobie pozwolić na protekcjonalne uwagi. Oczywiście gdyby w sali znajdował się ktoś z organizatorów, inaczej by śpiewał. Ale póki towarzystwo było swoje… – Aha, i mam wątpliwości do haka. Jest zbyt ugładzony. – Mniej znaczy więcej, Olaf. – Znam kilka dziedzin, w których to się nie sprawdza… – ocenił. – I sprzedaż jest jedną z nich. Olaf wyznawał zasadę, że nie odkrywa się koła, a skoro wtręty sprzedażowe przynoszą efekty, to należy wstawiać je w teasery handlowe, jakim niewątpliwie było to przemówienie. Matt natomiast uważał, że ludzie, którym wciska się coś w gardło, reagują innym odruchem niż bieg do kasy. – Mogłeś przynajmniej zostawić dźwignię – narzekał Olaf. – „Kupcie moje szkolenie, cena jest niska tylko do końca dnia”? Nie nazywam się Warren. – Gdybyś się nazywał, nie jeździłbym toyotą. Spojrzawszy na drzwi do foyer, okalającego sale konferencyjne, Matt od razu zgłodniał. – Gdybym się nazywał, nie pracowałbym z tobą – odciął się. Niemal w tej samej chwili kobieta przechodząca obok podała mu w pośpiechu rękę. Na Olafie tylko przez moment zawiesiła wzrok. Potem go zignorowała, ale mikroekspresje mówiły swoje.

– Chyba nie pasuję do konferencji dla idealnych… – skomentował Olaf, poprawiając sprany T-shirt, gdy kobieta poszła w swoją stronę. Na jej szyi dyndała plakietka organizatora. – Nikt by nie zauważył, gdybyś się tak nie starał. – Matt pobłażliwie się uśmiechnął i odeszli w stronę spacerniaka. Jak zawsze na kilka godzin przed eventem foyer hali wystawowej pełne było zabieganych ludzi. Plastikowe plakietki dyndały na szyjach, próby wzmacniacza co chwilę powodowały w głośnikach irytujące piski, a restauracje, które wieczorem planowały zrobić sobie reklamę, rozkładały w przejściu swoje standy. – Przynajmniej powinieneś spróbować… – rzucił Olaf, gdy weszli między stoiska. – Można walczyć z systemem metodami systemu… – „Walczyć z systemem metodami systemu”… Kto to powiedział? Goebbels? – Mówię tylko, że jesteś terapeutą par, a nie zbawcą świata. Wzbraniasz się przed sprzedażą, jakby miała cię poparzyć, tymczasem rozejrzyj się wokół siebie… Rzeczywiście, zazwyczaj na konferencjach przekąski sprzedawano w food courcie, wydzielonej części na ostatnim piętrze, gdzie panowały McDonald’s i Subway. Jednak okazje takie jak ta uskrzydlały marketing. Dzisiaj miały się tu pojawić tabuny nowych konsumentek – kobiet, które uważały siebie za świadome i wymagające; tych, które dbały o mindfulness, figurę i motywację, czy choćby tych, które ze spuszczoną głową przyjdą szukać rad,

jak zatrzymać faceta na stałe. Oj tak… za sprawą tych kobiet handlowcy kilku branż mieli zamiar dopisać sobie zero do kolejnej premii. Właśnie dlatego dzisiejszego popołudnia korytarz przed halami przerodził się w obozowisko. Cały długi hol wypełniały białe namioty porozstawiane rzędami, z góry przypominające trochę dziecięce łódki z papieru. Na szarej wykładzinie wyglądały, jakby dryfowały po spokojnym jeziorze. Wszędzie instalowano lady, montowano boksy, gdzieniegdzie podpinano przenośną instalację grzewczą, aby ciepłe dania w ciągu dnia nie stygły. Olaf westchnął. – Idziemy coś zjeść? – zasugerował. – Mam jeszcze Kiss FM. Olaf machnął ręką, jakby chciał powiedzieć: „Zdążysz”. – Ostatnio nie jadałeś trawy – zdziwił się Matt. – Na końcu widziałem przyzwoite budki chińskie. Rzeczywiście, część holu, którą właśnie mijali, ta bliższa wyjściom z sal i prestiżowa, pełna była knajp w konkretnym stylu. Z założenia proste lady tu przypominały minirestauracje, a wykwintne dania wypisane na tablicach opatrzone były znaczkami LOW CARB, LOW SODIUM i GLUTEN-FREE oraz innymi etykietami ważnymi dla kobiet świadomych. Po chwili Matt zatrzymał się przed restauracją Rasoi, dającą podłe chińskie żarcie, takie, jak lubił. Wtedy gdzieś w innej części spacerniaka rozległy się

pokrzykiwania: – To nie są moje standardy! To nie są moje warunki! Cztery klimatyzatory? Z tyłu? Nawet jeśli kręciliby to z odległości boiska piłkarskiego, będzie mi widać pot na czole! Matt, nagle spięty, nieruchomym wzrokiem spojrzał na ekspedientkę. – Won-ton z kurczakiem poproszę – powiedział. Starsza kobieta popatrzyła mu w twarz, a potem dyskretnie skupiła wzrok ponad jego ramieniem. „I zorientowaliście się dopiero dziś? Mieszanka perfum i potu i po dwóch godzinach będzie się można porzygać!” – Z surówką? – Tak, poproszę. Olaf popatrzył niespokojnym wzrokiem na Matthew, a potem na kawalkadę ludzi, która wyszła zza zakrętu, a w jej środku, jak oko cyklonu, kroczył wysoki facet o manierycznym głosie i wystudiowanych gestach. Zatrzymał się i popatrzył na współpracowników z ojcowskim zawodem na twarzy, który mógłby nawet ujść za troskę, gdyby nie to, że mina była tak aktorska. Clive Warren bardzo się starał, aby poczuli, że go zawiedli… ale kilka sekund później udał, że łagodnieje, aby mogli zobaczyć, że przecież nie jest małostkowy. Po chwili srogość jego twarzy złamał troskliwy półuśmiech. – Cóż, wszyscy popełniamy błędy – powiedział dobrotliwie. „Taka gra w ciepło-zimno” – pomyślał Matt. „Jezus

miłosierny”. – Najwyżej następnym razem zapłacicie za przygotowanie sali z własnej kieszeni – rozwiązał problem Clive. Olaf nachylił się do ramienia Matthew. – Myślisz, że śniadaniówki kiedyś się zorientują? – Że to pozer? Czy że zwykły skurwysyn? Olaf przestąpił z nogi na nogę. – Chodziło mi raczej o to, że jego fanpage jest kupiony, ale w porządku. Matt z ospałym zainteresowaniem wypuścił powietrze. – Nie wiem. – Powoli gmerał w sałatce. – I mało mnie to obchodzi – powiedział, a gdy Olaf spojrzał mu w twarz, stało się jasne, że należy zmienić temat. – Mamy jeszcze jeden mały problem. Matt wiedział z doświadczenia, że „mały problem” to z reguły ten największy, a słowa mają jedynie wsadzić go w ciasny kombinezon. – Nie mamy już reklam Google’a w tym miesiącu – wyjaśnił Olaf. A potem dodał z konsternacją: – Przydałoby się kolejne czterdzieści tysięcy. Matt przerwał jedzenie i spojrzał na niego. – Pomaganie innym jest upierdliwie kosztowne… – Gdybyś… – Olaf westchnął i bezwolnie spojrzał w stronę, w którą odszedł Warren. – Ten laluś od lat wciska do przemówień techniki sprzedażowe – burknął. – I nikt nie ma o to do niego pretensji. – Więc uważasz, że powinienem naciągać ludzi. – Matt

wyrzucił plastikowy pojemnik do kosza, a potem, ze wzrokiem wlepionym w Olafa, nieśpiesznie wytarł chusteczką każdy palec z osobna. – Zarabiamy na programach wyjazdowych. To powinno ci wystarczyć. – Mnie może i tak. Ale tu chodzi o rozwój firmy. – Rozejrzał się ukradkowo, a potem zniżył głos. – Nie musisz nikogo naciągać. Wystarczy skuteczniej zachęcać. Iść z duchem czasu! Założyć konto na Instagramie. Kontaktować się z odbiorcami! Pokazać, że jesteś taki jak oni. Zrobić selfie po przebudzeniu. Może selfie na siłowni. Napisać post o utraconej miłości. O swoim psie! – Nie mam psa. – Robić po prostu to, co wszyscy! – Twarz Olafa zastygła na moment w wyrazie „cholera, zrozum to wreszcie”. – Chyba zrobiłeś się zbyt teatralny. – Matt zbył go pobłażliwie, a potem z zadowoleniem uspokoił: – Jeśli wszystko pójdzie po mojej myśli, będziemy mieć program, a wtedy te cyrki nie będą potrzebne. LOVE Line startuje z lepszej pozycji niż Warren. – Masz na myśli, że Warren nie spotyka się z córką współwłaściciela NCC? – Olaf zatrzymał na nim wzrok. Matt patrzył na niego spod zmarszczonych brwi. – Nie życzę sobie takich uwag. Rozmawialiśmy już o tym. – Ale dlaczego tego nie wykorzystasz! – jęknął, jakby wołał o pomstę do nieba. – To przegapianie szans! – Odpuść, Olaf – ostrzegł go i ruszył z powrotem w stronę sal. – Nie chcesz, żeby jej ojciec wiedział, że The Date to twój

projekt? OK. Ale dlaczego, do diabła, ukrywać, że chcesz się starać o fotel trenera? – Jeśli planujesz mnie wkurwić przed wyjściem na scenę, właśnie zaliczasz falstart. – Po prostu mówię, że każdy wykorzystałby taką okazję! A ty ją klasycznie marnujesz! Matt przestąpił z nogi na nogę i spojrzał w bok. A potem głęboko westchnął. – Nie chcę jej nic zawdzięczać – przyznał w końcu z rezygnacją. – I nie mieszam życia prywatnego do biznesu – skwitował, po czym skręcił do swojej sali. Olaf jeszcze przez chwilę za nim szedł. Na wpół ubawiony, sprawiał wrażenie, jakby usłyszał coś ciekawego. – Wiesz, co ja bym zrobił na twoim miejscu? – Podejrzewam, że masz zamiar mi powiedzieć. – Matthew przyśpieszył kroku. Spodziewał się jakiejś tyrady, przygotowywał na słowną kanonadę o tym, jak to każdy na jego miejscu wykorzystałby tę znajomość i zamiast prezentować swój projekt w siedzibie NCC jak petent, włożyłby dokumenty w teczkę i poprosił Bree, aby po prostu położyła ją ojcu na biurku. – Zrewidowałbym swoje życie prywatne. Matt zwolnił kroku. Jeszcze przez chwilę szedł, a potem, rozłożywszy ręce w geście „co ty pierdolisz?”, odwrócił się zniecierpliwiony. Olaf miał dziwnie zadowoloną twarz, gdy powiedział: – I przestałbym udawać, że ona w ogóle w nim jest. *

Flaga rzeczywiście podniosła się niespodziewanie. Niespełna półtora tygodnia później, przy dźwiękach nawoływań roznoszących się po open spasie – ludzie wychodzili na lunch – Beth pisała sponsorowane porównanie pięciu gatunków musli, drugą ręką notując listę rzeczy, które Faith musi zabrać do Francji, kiedy zadzwonił interkom. Martha poprosiła ją do siebie, najwyraźniej chcąc skorzystać z okazji, że wszyscy się zmyją. Gdy Beth zamknęła za sobą drzwi jej gabinetu, Martha była nakręcona, zdecydowana i konkretna. Właśnie wróciła z narady na wysokim szczeblu, Jaspar dostał zielone światło z biura dwa piętra wyżej. Po kwadransie Martha streściła Beth „nobilitujące zadanie”. Okazało się, że chodzi o coś pomiędzy dziennikarstwem pod tezę a sądem kapturowym. – Co to dokładnie oznacza? – zapytała Beth. – No cóż. Polowanie! Martha usiadła. Starym zwyczajem zamaszyście założyła nogę na nogę, a potem wyciągnęła papierosa. Ale że nie spełniał wymogów safety nowojorskiego biurowca, tylko obracała go w palcach, jak jakiś dziwaczny totem. A potem zapytała – jak nie ona: – Oglądasz telewizję śniadaniową? – Leci o dziewiątej… jestem w pracy. Jednak Martha machnęła tylko ręką. – Ale na pewno słyszałaś o Clivie Warrenie. – To jakiś trener rozwoju osobistego. Martha złożyła dłonie na stole.

– W istocie. Taki sprzedawca nadziei metodą na akwizytora. – Trochę jak w kościele, tylko drożej? – rzuciła Beth. – I uczciwiej. Nie truje o wieczystej gwarancji. – Uśmiechnęła się Martha, zadowolona z własnego żartu. – On jest oczywiście czubkiem góry lodowej, a to, co najgroźniejsze, znajduje się pod spodem. Usiłując puścić w niepamięć napięte stosunki między nimi, Beth słuchała jej coraz uważniej. Martha wymieniała nazwiska, przytaczała przykłady zachowań. Mówiła o sprzedawcach historii, piewcach american dream, sprytnych handlowych pistoletach, mamiących ludzi niesprawdzonymi receptami. Beth analizowała jej słowa. Martha nie chciała artykułu. Ten zawierałby polemikę. Ona miała wyrobiony pogląd. – W każdym razie szkolenia motywacyjne to teraz naprawdę niezły biznes. Masa ludzi się na to nabiera. Jest naprawdę wiele odmian tych gości. Od jakichś szamanów voodoo po nauczycieli samoświadomości, cokolwiek to znaczy… – Zdaje się, że to nie żaden nowy nurt. Istnieją od lat sześćdziesiątych. – Ale teraz się przebranżawiają. Wiedziałaś o tym? Z miny Beth wynikało jasno, że nie. – No to masz okazję się dowiedzieć! – ogłosiła radośnie szefowa i Beth uświadomiła sobie, że połknęła przynętę. Ale teraz, gdy Martha zaczęła ciągnąć za żyłkę, Beth wyczuła haczyk.

– Co ma do tego „Newsweek”? Przełożona wyprostowała się jak ktoś stateczny i bardzo poważany. Uniosła brodę, a zrobiła to tak, jakby miała widownię. – Tam na górze nazywają to rekrutacją. Ale to będzie wprawka. – Próba pióra? – Jeśli tak, pewnie zainteresowaliby się jej artykułami na Middlefingerze, na pewno mocniejszymi. – Raczej próba nosa. – To znaczy? – Masz któregoś podejść. Rozpracować. Nomenklatura nie była ważna, liczyło się sedno. – Chcesz, żebym była szczurem, obsmarowała kogoś… Martha wywróciła oczami. – Zwał, jak zwał, chcę mieć dobry materiał – ucięła, a potem rozłożyła ręce. – Kto wie, a nuż stwierdzisz, że te bzdury o mindfulnessowym voodoo są jednak wartościowe, wstąpisz do sekty i nie będę musiała płacić ci odprawy? W każdym razie będzie was dwoje. – Ponownie złożyła ręce razem. – A wasze materiały będą konkurować. – Słucham? – Opublikujemy tylko jeden. Ten… – Zaczęła kręcić papierosem w palcach i spoglądać na niego, jakby to był diament. – No cóż, prawdziwszy! Nazwisko nazwiskiem, ale nie oddałabym ci takiej fuchy na wyłączność, nie mając pewności, że ktoś cię dubluje. Nie miej mi za złe, nieźle piszesz. Ale teraz odbywa się konferencja tych gości, a ja… sama rozumiesz… nie mogę mieć włączonej tylko bocznej

kamery. Beth wlepiła w nią wzrok. – Pomyśl tylko! – Martha narysowała w powietrzu niewidzialny nagłówek. – Bethany McCallum, córka Bruce’a, przechodzi na należne jej miejsce w „Newsweeku”. Przecież nie będziesz miała wypisane na twarzy, że to awans w ramach jednego koncernu! Kilka ciotek i sąsiadów na pewno się ucieszy. Może nawet ci pogratulują? Poza tym… – Spojrzała na nią spod opuszczonych na nos okularów. – Zawsze lubiłaś politykę. * Matt jeszcze chwilę tam stał. Miał wrażenie, że Olaf zamiast paru słów rzucił w jego kierunku dwie armatnie kule i jedną trafił gdzieś w mostek, a drugą w żołądek. Rozpierające uczucie, że „stało się coś złego”, dudniło jak echo pośród pojawiających się myśli. A potem w pamięci, jak wspomnienie, stanęła mu Bree. Wychodzi z mieszkania, ma sukienkę odsłaniającą górę pleców, bierze klucze. – Nie czekaj na mnie – rzuca i rusza do wyjścia. – Mam tylko nadzieję, że izba adwokacka zamówiła krewetki… – Śmieje się i odwraca jeszcze przy drzwiach, z kopertówką w dłoni. – Wrócę po północy. – Przyjechać po ciebie? – Wie, że to zbędne, chce być miły. Śmiech. – Boisz się, że odwiezie mnie kolega z pracy?

– I będzie się przystawiał w firmowej limuzynie? – rzuca lekko Matt. – Nie sądzę. To gra. Ona lubi go podpuszczać. I bardzo lubi jego pewność siebie. Nagle odchodzi od drzwi, on siedzi przy biurku, Bree obejmuje go od tyłu. Kładzie mu dłonie na barkach. On czuje, jak każdy jego mięsień się rozluźnia, gdy plecy miękko zapadają się w fotel. Jedno napięcie ustępuje miejsca innemu, gdy krzesło się obraca, a jego oczy spoczywają na jej szczupłym ciele. Klasyczna, ołówkowa suknia podkreśla szyk Bree, nie ujmując wcale seksapilu, a materiał ciasno przylegający w talii każe się tylko zastanowić, czy łatwiej będzie zedrzeć ją z niej przez nogi, czy przez głowę. Sprawia wrażenie, jakby chciała usiąść na nim okrakiem, lecz gdy on robi jej miejsce, szerzej rozstawia uda, a jego krtań idzie w górę, ona zastyga w zamyśleniu. Patrzy przez chwilę z góry. Po czym pochyla się, kładąc dłonie na podłokietnikach krzesła. – A gdyby jednak mnie zerżnął? – szepce, unosząc wierzchem dłoni jego brodę. Mija kolejna sekunda, zanim Matt pojmuje, o czym mowa. Jej palce suną po krtani. – Co byś wtedy poczuł, zrobił? Ma ochotę na seks? Raczej nie. Tylko masturbuje własne ego. Rysy Matta tężeją i zastanawia się, czy gdyby Bree nie była Bree… czy to zachowanie rzeczywiście powinno go złościć. – Pieprzyłbym cię tak, że zapomniałabyś o tamtym… –

W końcu podejmuje grę. Przez chwilę sobie to wyobraża… choć aż nazbyt dobrze wie, że podał złą odpowiedź. Ona milczy. – Ale co byś poczuł? Chcę zobaczyć, jak byłbyś wściekły. Czyli jednak seks. OK, nawet ma ochotę. Zrobi to trochę gwałtowniej, trochę mocniej. Ona odbierze to jako odpowiedź na swoje pytanie. Jednak wtedy… chyba telefon odwraca jej uwagę, a on podąża za jej spojrzeniem. Po drodze napotyka lustro wiszące na przeciwległej ścianie. I widzi swoje odbicie. Całkowicie obojętną twarz. – Chcę usłyszeć, co byś zrobił… – prosi pełnym podniecenia głosem Bree, a niecierpliwości jej słów wtóruje nadal dzwoniący telefon. Matt ma wrażenie, że ponad kalkulacjami PUA, co zadziała w tej sytuacji, a co nie, do świadomości przedziera mu się jedna krystaliczna, ostra myśl: „Przestałbym udawać”. * Otworzył szeroko oczy. I po prostu wyszedł do foyer hali wystawowej. Chwilę tam stał, boleśnie wbijając kciuk i palec wskazujący w skronie. A potem wrócił do sali, w której nadal krzątali się oświetleniowcy. Andrej już się pakował. Matt jeszcze stanął w progu. Czuł się trochę tak, jakby

miał grać w ruletkę, ale stawiając żetony tylko na jeden samotny numer. To nie była najlepsza chwila. Ale nie miał czasu do namysłu. „Mystery…” – Andrej? – He? – Chyba musisz mnie uważnie posłuchać. * Kilka godzin później, bez cudacznych świateł podkreślających mięśnie i tandetnej oprawy, wygłosił przemówienie, jakie zawsze chciał dać. I w ten jeden dzień poczuł się naprawdę dobrze. Ten wieczór przyniósł odpuszczenie. * Za szybą przelatywały kolejne kilometry autostrady i teraz dzieliło ją od celu nie więcej niż pół godziny jazdy, a jednak Beth McCallum wciąż bez przekonania wciskała pedał gazu. Gdy rozmawiała z Jasparem, nie określiła jednoznacznie, czy weźmie ten temat. A on z kolei nie wydawał się aż tak zacięty jak Martha, żeby kogoś udupić. Nie potrafiła jednak głęboko odetchnąć. Znała realia panujące w redakcjach i wiedziała, że lepszy artykuł to ostrzejszy artykuł. Wiara w to, że obiektywizm zostanie w tym wypadku doceniony, była naiwnością. Poza tym po długim dniu pracy najchętniej zaszyłaby się w domu, włączyła z Faith jakiś film familijny i nad parującym kakao śmiała się z nią, żywiąc żałosną nadzieję, że takimi

chwilami przykryje błędy swoje i Roberta, zapewni jej fajne dzieciństwo. Tymczasem jadąc w gęstym ruchu wschodnią obwodnicą, przedzierała się przez korki w stronę Greenwood Lake, gdzie znajdowała się mieszcząca konferencję hala wystawowa. Człowiek nie powinien spędzać piątkowych wieczorów w pracy. „Czy to znak, że nie potrafię radzić sobie w życiu?” Ponadto wczoraj udało jej się zrobić tylko pobieżny research na temat Clive’a Warrena, a na innych uczestników nawet nie zdążyła spojrzeć. Przede wszystkim nie spojrzała na nich dlatego, że gdy o jedenastej wieczór otworzyła pocztę, nieprzyjemnie chłodny dreszcz przeszedł jej po plecach. Mecenas Bronson w krótkim liście, rzęsiście okraszonym niezręcznymi sformułowaniami, informował, żeby póki co nie zawracała sobie głowy jego wynagrodzeniem i że „wrócą spokojnie do sprawy, gdy wszystko się już zakończy, miejmy nadzieję, jak najlepiej”. Brzmiało to jak eleganckie dawanie jałmużny. List był – jak cały Bronson – formalny, ale gest niewątpliwie serdeczny. Być może powinna się cieszyć, bo rozwiązał się jeden z jej problemów, a jednak nie miała już siły tego dnia czytać o ludziach, którzy twierdzą, że „sam jesteś dla siebie największą przeszkodą” i „szczęście nie pojawiło się w twoim życiu, bo jeszcze nie wyciągnąłeś po nie ręki”. Nie mogła być pewna, czy wszyscy oni wygłaszali takie tezy, ale Clive Warren rozdawał je jak kandydaci na

prezydenta kawę. A jednak wiedziała, że musi się tam pojawić. Każdemu wolno sprzedawać marzenia, w końcu kolorowe pisma też tak robią. Natomiast to była jedyna okazja, aby się przekonać, czy ci ludzie rzeczywiście byli tak źli i szkodliwi, jak przedstawiała ich Martha. Przepustki leżały na siedzeniu pasażera. Miała przed sobą jeszcze kawałek drogi, na pewno pół godziny, zanim wpakuje się w korek przy zjeździe. Przekręciła gałkę radia i włączyło się Kiss FM. Trwała audycja i jakiś ekspert interesującym głosem rozprawiał o problemach w związkach damsko-męskich. Miał piękny brytyjski akcent. Pomimo gołoledzi i konieczności skupiania uwagi na jeździe zasłuchała się na tyle, że mogła stwierdzić, że mówił sensownie. Wyglądało na to, że słuchacze dzwonili do radia z pytaniami na początku audycji, a potem on wybierał kilka, które dokładniej omawiał. W monotonii przerywanej jedynie rzadkimi ruchami wycieraczek wsłuchiwała się w głos, który z sympatyczną życzliwością poradził nieco korpulentnej Lucy, by nie wstydziła się swojego ciała przed chłopakiem, skoro są ze sobą pół roku. I dodał jej pewności siebie, mówiąc: „Żaden mężczyzna nie jest masochistą… Skoro chodzicie razem do łóżka, to znaczy, że mu się podobasz. Podniecasz go. Jeżeli nie mówi ci o tym za każdym razem, gdy cię dotyka, to tylko dlatego, że głupio mu przyznać, jaką masz nad nim władzę”. Spodobała jej się ta odpowiedź. Uśmiechnęła się do siebie, a nawet lekko zarumieniła.

Dużo by dała, aby – gdy całe miesiące po urodzeniu Faith nie odzyskiwała dawnej sylwetki i po seksie, pełnym poczucia winy i obowiązku, umykała opleciona prześcieradłem do łazienki – Robert ruszył głową, zdobył się na takie zapewnienie, a może nawet pokazał, jak bardzo podoba mu się jej ciało. To musi być ekscytujące – mieć przy sobie faceta, który zna kobiecą psychikę, wie, co zrobić, jak to zrobić… Tym razem w dyskusję włączył się nawet prowadzący audycję. „Media hodują w kobietach kompleksy i babki potem latami chodzą do łóżka z facetami, myśląc sobie po cichu, że mężczyznę musi odrzucać ich ciało. A najtwardszego – nomen omen – dowodu na idiotyczność tej tezy w ogóle nie biorą pod uwagę”. Gość odniósł się z aprobatą do tej wypowiedzi, ale nie kontynuował seksualnej aluzji. Beth przebiegło przez głowę: „Ma duże wyczucie taktu”. Następna zadzwoniła Monica. Jej głos trochę się trząsł, najwyraźniej pierwszy raz była w radiu. Ogólnie wydawała się nieśmiała. Pomiędzy przerwami na nerwowe chrząknięcia zapytała, jak odzyskać mężczyznę, który po dwóch miesiącach nieregularnych spotkań… zniknął. – Co powinnam robić? – zapytała na końcu, jakby ten budujący imponująco celne zdania facet miał jej podać listę uniwersalnych porad. Beth pogłośniła i, teraz już mocno zasłuchana, oczekiwała odpowiedzi. Wycieraczki zrobiły przynajmniej

pięć leniwych ruchów, zanim z głośnika na desce rozdzielczej wydobyło się pojedyncze, wypowiedziane ze spokojem słowo: „Nic”. A potem głos w radio płynnie rozwinął odpowiedź. „To, ile komuś dajesz, powinno być odbiciem tego, ile on daje tobie. A nie tego, jak bardzo chcesz z nim być”. Potem nastąpiło jeszcze kilka mądrych myśli, ale tym zdaniem sprawił, że Beth poczuła, jakby położył jej chłodny okład w obolałe miejsce. Swoboda, z jaką wskazywał trafne rozwiązania, była wręcz intrygująca. W tle, najpierw cicho, zaczęła pobrzmiewać muzyka. Potem coraz głośniej dawała znak, że audycja się kończy, i wkrótce włączył się spiker, który podziękował gościowi. – Od dzisiaj sławne LOVE Line na naszej antenie, a nie w sieci. Przypominamy, że Matthew będzie u nas gościł ze swoją audycją w każdy piątek o czternastej, aż do Nowego Roku. A jeszcze dzisiaj Matt będzie prelegentem specjalnej konferencji poświęconej partnerstwu i związkom, gdzie będą go państwo mogli posłuchać już o szóstej wieczorem! Przypominamy, że konferencja odbywa się w Alamo Convention Center w Greenwood Lake. Za pół godziny spośród zgłoszeń telefonicznych wylosujemy dwa bilety na to wydarzenie. Tymczasem… Matt, twoja audycja co tydzień gromadzi przed komputerami tysiące słuchaczek. Jak to robisz, że nadając tylko w radiu internetowym… W tym momencie Beth usłyszała stłumiony dźwięk, który przebił się przez głosy z radia. Melodia była ledwo słyszalna,

pewnie zduszona górą gratów w torebce, ale Beth była wyczulona na ten dźwięk. Obrzuciwszy wzrokiem lusterka, wykręciła się w tył, jedną ręką zdarła kurtkę z tylnego siedzenia i przeciągnęła do przodu. „Państwa oczywiście zapraszamy na konferencje, które trwać będą cały weekend, a my, nadal w świątecznym nastroju, przedstawiamy pogodę”. W kieszeniach – pudło. Sięgnęła pod fotel pasażera i jedną ręką gorączkowo obmacywała dno torebki. Znalazła klucze, portfel, ale jednocześnie dostrzegła, że torba była zbyt pusta, czegoś brakowało. Notes pewnie się wysunął i jest na siedzeniu. Pomyślała, że zaraz to sprawdzi. W tej samej chwili złapała się na myśleniu, że wątpliwości na temat przejażdżki do Greenwood Lake zastąpiło niewinne oczekiwanie. Chciała poznać człowieka, który – sądząc po specyficznej pewności w głosie – sam nie mógł mieć problemu z kobietami, a jednak wyraźnie chciał pomóc. Jego ciepłe podejście, delikatne zainteresowanie i wyważone słowa, a przede wszystkim ton głosu demonstrowały najlepsze intencje. Gdy znalazła telefon, wyświetlił się numer, który wprawiał w chwilowe palpitacje serca każdą matkę, która zostawia swoje dziecko pod płatną opieką. Czym prędzej odebrała. Pani Hookman miała roztrzęsiony głos. W głowie Beth natychmiast włączył się alarm. Jeszcze zanim opiekunka wypowiedziała pierwsze zdanie, Beth kątem oka uchwyciła

na poboczu znak, że została niecała mila do najbliższego zjazdu z autostrady. Mimo wszystko miała nadzieję usłyszeć zwyczajowe „przepraszam, że zawracam głowę”, po którym nastąpiłoby jakieś pytanie o prozaiczne sprawy, ale tym razem opiekunka nie zaczęła od tego, a miejsce grzecznościowego wstępu zastąpiły nerwowe próby przejścia do sedna. – Pan Forley nie odbiera… – oznajmiła, a Beth poczuła się dziwnie pominięta. – Odkąd odebrałam małą ze szkoły, wymiotuje. Pielęgniarka twierdziła, że niemal od połowy lekcji siedziała u niej w gabinecie. Z początku wyglądało to na zwyczajne zatrucie… ale teraz… – Dzwoniła pani do lekarza? Numer jest… – W tym niebieskim notatniku. Dzwoniłam. Mówi, że jeśli to trwa od przedpołudnia, mała mogła stracić mikroelementy. – Saszetki są… – Beth jeszcze się ratowała. To nie może być sytuacja awaryjna. Nie może sobie teraz pozwolić na sytuację awaryjną. – Mówił o kroplówce… Beth przymknęła oczy. – Poza tym niepokojąco spadło jej ciśnienie i… Beth? Beth? Zestaw głośnomówiący wypełniał wnętrze samochodu zniekształconym głosem pani Hookman mówiącym o tym, że jedzie z Faith do szpitala, ale Beth już nie reagowała. Skupiona, zmieniała pasy ruchu, obrzucając wzrokiem lusterka, a gdy spojrzała we wsteczne, jej wzrok się

zatrzymał. Zastygłe oczy mówiły, że znów kogoś zawiedzie. Na twarzy przez chwilę zagrał żal, ale zaraz potem przykryło go poczucie obowiązku. – OK, spotkamy się na miejscu. Do Queens miała stąd godzinę jazdy. Tam właśnie znajdował się oddział interwencyjny Mount Sinai, na którym przyjmował doktor Ferris. Minęła jeszcze stojący na poboczu znak „Greenwood – 5 miles”. A potem na pierwszym zjeździe zawróciła w stronę Manhattanu.

ROZDZIAŁ 6

Beth

weszła do salki szpitalnej. Kurtkę miała okręconą wokół przedramienia, wyglądała niepewnie. Robert spojrzał na żonę, podczas gdy pielęgniarka notowała coś przy łóżku śpiącej Faith. Następne kilka kroków Bethany zrobiła ostrożnie, w milczeniu. Na razie porozumiewali się jedynie za pomocą wzroku. Robert prezentował się dobrze, jak zawsze, choć widać było zmęczenie. Jego kasztanowe włosy zachodzące na oczy wyglądały na nieco mniej zadbane niż zazwyczaj, choć spojrzenie miał tak samo uważne, ciemne i skupione. Pielęgniarka odłożyła długopis, co oznaczało koniec milczenia. – Proszę być spokojną, tym razem zajęliśmy się nią w porę – powiedziała do Beth. – Ale pomimo swojego wieku Faith musi respektować ograniczenia wynikające z alergii. Należy dopilnować, aby traktowała zagrożenie serio. – Zawiesiła wzrok na Beth. Było to spojrzenie nauczycielki kierowane na nieporadnego, leniwego ucznia. – Moja żona zadbała o to, by Faith zdawała sobie sprawę z niebezpieczeństw – wtrącił Robert. – Córka była na zajęciach, gdzie postacie z bajek tłumaczyły dzieciom… to

znaczy… – urwał, jakby się zorientował, że wcale nie brzmi to poważnie. – Oczywiście zalecił je pediatra… – dodał jak uczniak tłumaczący się rodzicom z paczki fajek w kieszeni. Pielęgniarka zanotowała coś, kiwając głową. – Więc może córka ma ostatnio dużo stresów. Dzieci czasami robią takie rzeczy, by zwrócić na siebie uwagę. – Złożyła ręce z przodu na notatniku i podniosła wzrok. – Czy kojarzą państwo jakieś sytuacje, które w ostatnim czasie mogły wywołać stres? Chodzi o zmiany. Zaburzenia rutyny. Może w domu pojawił się nowy członek rodziny? Szczeniak, o którego wszyscy dbają, albo dziecko? Robert odwrócił twarz na bok. Wydawało się, że wielokrotnie nagradzanemu redaktorowi „New York Timesa” zabrakło słów. – Nie planujemy z żoną więcej dzieci – odezwał się po chwili. – Czasami noworodek powoduje ataki zazdrości. To normalne, że gdy rodziców zaprząta co innego, dziecko chce zwrócić na siebie uwagę. Miałam siedem lat, gdy urodziła się moja siostra, Debbie. Wchodziłam do jej łóżeczka, gdy mama wyciągała ją do karmienia, i udawałam niemowlaka – uraczyła ich anegdotą pielęgniarka. – Dorośli czasem zapominają, że to, co dla nich jest zmianą, dla dziecka jest trzęsieniem ziemi – powiedziała, po czym westchnęła jak ktoś nierozumiany i strudzony. Bethany miała nadzieję, że na jej twarzy nie maluje się zbyt widoczna satysfakcja. O ile w ogóle można o niej mówić w sytuacji, gdy twoje dziecko wylądowało w szpitalu. Ale nie

zmieniało to faktu, że obserwowanie, jak Robert przenosi wzrok po kolei na wszystkie szpitalne sprzęty, byle tylko nie spojrzeć jej w oczy, stanowiło przyjemność słodką jak eklerka w zimowe popołudnie. – Panie Forley, dziękuję, że pan przyjechał. Przy problemach oddechowych to ważne, aby szybko dziecko uspokoić. Obecność rodzica pomaga – rzuciła jeszcze pielęgniarka, a wychodząc, poklepała Roberta po ramieniu. Beth pomyślała, że takie gesty powinny mieć swoje nazwy, bo dla wszystkich, którzy choć otarli się o naukę na temat znaczenia mowy ciała, były jasne i czytelne. Ten konkretny znaczył: „Wiem, że to nie ty zawiniłeś, skarbie, tylko ta kobieta”. – Dziękuję, że załatwiłeś jej miejsce tutaj – powiedziała Beth, siadając na porządnym, elektrycznie sterowanym łóżku i kładąc oczy na szeregu urządzeń, które je otaczały. – O to się nie martw. Cokolwiek się stanie, Faith będzie miała najlepszy pakiet medyczny, jak dotychczas – powiedział. Beth wzięła sztuczny kwiatek ze stolika córki i obróciła go w palcach. – Twoja harpia z rybimi wargami o tym wie? – Zerknęła na niego. Robert uśmiechnął się na widok jej porozumiewawczej miny. – To naprawdę dobra adwokatka. – Nie wątpię. – Obeszła łóżko córki i stanęła przed nim. Oparła ręce na plastikowej ramie. Nie chciała budzić Faith.

Jeszcze nie. Wybudzanie jej teraz byłoby tylko uciszaniem poczucia winy, że to Rob przyjechał wcześniej. – Nie ukrywam, że trochę by pomogło, gdybyś zignorował także pozostałe jej pomysły. – Masz na myśli dom twojej matki? – Mam na myśli kredyt, który będę musiała wziąć, żeby cię spłacić. Zaśmiał się ze skrępowaniem. Zawsze unosił wtedy tylko jedną stronę ust. Tę, po której miał bliznę, jakby chciał ją uwidocznić po to, aby robić wrażenie, że ją lubi, i wydać się pewniejszym siebie. To taktyka jeszcze ze studiów. – Naprawdę nie wiesz, dlaczego to robię? – Zawiesił na niej nieruchomy wzrok. Patrzył na nią trochę jak dawniej; usta miał lekko rozchylone, ciemne oczy, w których krył się jakiś ból, były skupione. Kiedyś ten ból, jak wszystkie tajemnice, bardzo ją pociągał. Odwróciła wzrok i nerwowo spojrzała na córkę, chcąc dać mu odczuć, że nie obchodzi ją odpowiedź na to pytanie. Robert spuścił głowę i dopiero po chwili spojrzał przed siebie. Jakaś część Beth odczuwała grzeszną przyjemność z obserwowania, jak Robert się miota. Ale mimo to była nerwowa, ponieważ nie wiedziała, czy postępuje właściwie. Może powinna zostawić na boku ideały i zagryźć zęby. W końcu prawie trzydziestoletnia kobieta z dzieckiem, pozbywająca się faceta, choćby niewiernego, na własne życzenie komplikuje sobie życie.

Może na tym polega mądrość, by sprytnie wybierać swoje bitwy i nie dać się ponieść chwilowym emocjom, które mają dalekosiężne konsekwencje? W końcu, jakoś w okolicach dnia, w którym skończyła dwadzieścia sześć lat, okazało się, że posiadanie męża stanowi kategorię do odhaczenia na liście osiągnięć i chociaż wcześniej śmiała się z tego typu gadania, dostrzegła, że wraz z wiekiem brak partnera postrzegany jest u kobiety jako fundamentalny życiowy brak, niemal jak brak pracy czy niepełnosprawność. Miała wrażenie, jakby wraz ze skończeniem studiów i ustawieniem się na linii startu do dorosłego życia ona i jej przyjaciółki uświadomiły sobie, że oto nagle dostały zestaw rubryk do wypełnienia. Mąż, dziecko, satysfakcjonująca praca, niezależność, dobra figura po ciąży. Odtąd wszyscy wokół oceniali je w oparciu o sukces w tych aspektach. I wtedy umarły rozmowy. Pewnego razu, będąc nastolatką, Beth zastanawiała się, po co dorosłym psychoanalityk. Dlaczego płacą osiemdziesiąt dolarów za coś, co można dostać za darmo, umawiając się z koleżanką na kawę lub piwo. Teraz doskonale rozumiała zapotrzebowanie na ludzi, którym można powiedzieć prawdę bez owijania w bawełnę i bez propagandy sukcesu poskarżyć się na życie, by potem wręczyć im papierowy banknot i kupić nim pewność, że przy nadarzającej się okazji ludzie ci nie przedyskutują wszystkich twoich rozterek z resztą znajomych, przykrywając to płaszczem zaangażowanej troski.

Ponadto okazywało się, że zapłata niwelowała większość nieodłącznych ludzkich przywar, takich jak dawanie dobrych rad w stylu „po prostu weź się w garść” lub natychmiastowe ocenianie wszystkiego, co się słyszy. Psycholog był wręcz bajecznie profesjonalny, przyjmował wszystko, jakby to było normalne, choćby ktoś przyszedł do niego z uzależnieniem od cerowania dziurawych skarpet. Był formą przyjaciela dla dorosłych – czyli dla dużych dzieci, odartych z naiwności. Stukając szpilkami na szpitalnym korytarzu, Beth pomyślała, że może przyszedł czas, gdy sama powinna pójść do jakiegoś psychoanalityka. Może do tego, którego spotkała? Jednak na myśl o tamtym wieczorze znowu oblała się wstydem. Kiedy wychodziła ze szpitala, nie miała już po co jechać do Greenwood. Konferencja trwała cały dzień i Beth wiedziała, że jeżeli teraz wyruszy, zdąży jedynie na dwa ostatnie wykłady. Przegapiła prawie wszystkich mówców. „Z drugiej strony gwiazda ma być na końcu” – pomyślała, wsiadając za kierownicę, i westchnęła ciężko, z głębi serca. * – Świetna robota, Matt – zawołał jeden z kolegów, kiedy minęli się na backstage’u. – I była masa ludzi, naprawdę. Spory postęp w porównaniu do San Diego! – Uniósł kciuki nad głowę. Matt odwzajemnił ten gest, zmierzając w stronę

przebieralni. Sięgnął ręką do szyi – jak ktoś, kto chce poluźnić krawat – a potem przypomniał sobie, że dziś i tak nie miał go na sobie. Jego część dobiegła końca, a jednak z jakiegoś powodu nadal czuł napięcie. Potarł kark i odetchnął głęboko przez usta. Zazwyczaj zaprosiłby Andreja na piwo… ale nie dziś. Lubił tego siwobrodego Rosjanina, bo facet walił prawdę między oczy. Właśnie on mu powiedział – było to dwa lata temu – że ilekroć na scenie pojawia się blondynka, na przykład przy sesji pytań, Matt trochę opuszcza głowę. A jeżeli, co zdarzało się rzadko, podczas szkolenia trafi na kobietę o imieniu Camille – przytrafiło mu się to chyba dwukrotnie, raz przy jakimś demo – wtedy praktycznie się wyłącza, działa jak na autopilocie, jest wyraźnie spięty. Olaf by mu tego nie powiedział. Zabrał torbę z laptopem i kurtkę. A gdy już zamykał swoją szafkę – tylko prawdziwe gwiazdy miały garderoby – usłyszał za sobą głos: – Tak mądrze pan mówi, że powinnam wysłać na pańskie warsztaty swoją córkę. Odwrócił się. Na oko pięćdziesięcioletnia kobieta stała za nim ze złożonymi z przodu rękami, z których zwisała torebka. Wyglądała przyjaźnie, nieprzesadnie elegancko, w dżinsach i swetrze do połowy uda oraz w dość niemodnej trwałej, przypominała prezenterkę kanału z telewizyjną sprzedażą, ale miała jeszcze coś. Bystre oczy osoby, która „chce dla ciebie dobrze, złotko.” – Ile córka ma lat?

– Dwadzieścia siedem. I dwójkę dzieci, którym wciąż nie umie znaleźć ojca. Matt nie skomentował rewelacji, za to odwrócił się do szafki i ją zamknął. Resztę mógł sobie dośpiewać. Zawarty w tej informacji wyrzut, którym kobieta raczyła z gruntu obcą osobę, młoda matka miała pewnie przyjemność słyszeć na porządku dziennym. To zastraszające, ile przygan ubierano w rodzinach w płaszczyk troski. – A pan nie ma dzieci, panie Hansen? Takie dobre geny… Przepraszam – zmitygowała się i odwróciła wzrok, przysłoniwszy dłonią skrępowany uśmiech, a on, trochę zbyt energicznie, zapiął kurtkę. – Nie nadaję się do dzieci. Ale ona machnęła ręką, jakby wiedziała lepiej. – Och, każdy się nadaje. Potrzeba tylko trochę cierpliwości. Chociaż oczywiście to wielka odpowiedzialność. Zawiązał szalik, odwrócił się do kobiety i uśmiechnął się, jakby zapewniał ją o sympatii, ale kąciki jego oczu ani drgnęły. – No właśnie. Niestety. A teraz przepraszam, śpieszę się. Dziękuję, że pani przyszła. – Wyminął ją i ruszył korytarzem do wyjścia. – To chodzi o odpowiedzialność, prawda? Przeraża pana… – powiedziała słodkim głosem. Takim, jakby zgadła sekretny składnik w szarlotce sąsiadki. – Niezupełnie – rzucił za siebie. – To o co? Nie lubi pan dzieci? – wołała za nim tonem

osoby, która nigdy nikogo nie słucha, za to z przejęciem prawi emocjonalne morały. Mógłby się założyć, że gdy się obróci, jej ręce będą złożone. Przestępując z nogi na nogę, przykleił do twarzy uśmiech i obrócił się bez entuzjazmu, tak aby pokazać, co myśli o tych pytaniach, jeśli wymijające odpowiedzi nie skutkowały. Jednak teraz mina kobiety przypominała radosny grymas osoby, która tak długo rzucała śnieżkami w okno, aż ktoś wreszcie otworzył. Matt pomyślał, że dyplomacja to bardzo przestarzały koncept. – To naprawdę świetnie, że cieszy się pani wnukami… – A jednak! Boi się pan! – ogłosiła z rozpromienioną twarzą, jakby przyznał się do jakiejś wyimaginowanej winy, i o to właśnie jej chodziło. Nie wytrzymał i ruszył do drzwi. Pomyślał, że zostawi ją w sielskiej radości tworzenia scenariusza telenoweli; to był ten typ osoby. – A może już raz kogoś pan zawiódł? W końcu skądś pan bierze te swoje przykłady… Z oczami wbitymi przed siebie zatrzymał się. A potem, przejeżdżając językiem po dolnym dziąśle, ze zmienioną twarzą, powoli się odwrócił. I nagle wszystko zrozumiał. Kupowanie opinii. Dosypywanie dragów do drinków. Dlaczego nie to? Przysunął do niej twarz. Czuł, jak do jego skroni zaczyna napływać znajomy ból. Lekko zwarł szczękę.

– Przekaż, proszę, Clive’owi, że to jest świństwo. Nawet jak na niego – powiedział. – Stare nawyki ciężko zwalczyć – rzucił jeszcze za siebie, idąc na parking. Gdy odszedł, kobieta tkwiła w miejscu, mrugając oczami z poczuciem, że „coś złego się stało”. Ale nie wiedziała co. Nie zmieniało to faktu, że dostała wypieków na twarzy. Ach, będzie miło, gdy opowie o konferencji sąsiadkom przy herbacie. Ale ten Hansen… dziwny człowiek. Chamowaty taki. A ze sceny wydawał się miły. * Gdy drzwi na parking się rozsunęły, fala przyjemnie mroźnego powietrza dmuchnęła Matthew w twarz. Płatki śniegu tańczyły, lód chrzęścił pod butami, skrzył się na chodnikach i błyskał na szybach. Zawsze miał sentyment do zimowej aury. Było w niej coś magicznego. Może chodziło o bliskość świąt. Podobało mu się, że świat nagle piękniał. „A może chodzi o to, że jest daleko do września” – podpowiedział mu wewnętrzny głos. Wrzesień kojarzył mu się z dusznym powietrzem, echem słów lekarzy, lepkością krzeseł i syntetycznym zapachem środków dezynfekujących. Nerwowo nacisnął pilota i otworzył auto. Już miał usiąść za kierownicą, kiedy za plecami, w ciemnej parkingowej alejce usłyszał stukot obcasów i kobiece głosy. Miały specyficzną skrzeczącą manierę: – Nie umiem zadbać o swojego mężczyznę? Prawdziwa

kobieta wie, jak się zająć facetem! I żaden lalusiowaty białas nie musi mi mówić! – Tylko żeby się „zająć”, trzeba go mieć. A zdaje się, że odkąd Tyron wyszedł po fajki trzy lata temu, jesteś sama, Shammone. Matt pomyślał, że choć nie widzi tych kobiet, z jakichś przyczyn domyśla się, jak wyglądają. I nie chodziło wcale o wymiary, kształty, kolor skóry czy nawet urodę. – To nie on zostawił mnie! Tylko ja zostawiłam jego żałosną dupę! – Ale ostatni raz widziałaś go, jak szedł po fajki, no nie? Shammone zamilkła na tak długi moment, że gdyby minęła jeszcze chwila, Matt zdążyłby wsiąść do auta i już by jej nie usłyszał. Ale niestety nabrała entuzjazmu i powiedziała: – Czekaj, Clive Warren. To ten z telewizji? Ten co ostatnio mówił w Poranku z Michaelem i Kelly, jak się nie dać gorączce na plażowe fit body? Jej koleżanka odparła znudzonym duh, co brzmiało trochę tak, jakby zaskrzypiały drzwi w komodzie. – Nikogo innego nie daliby na dwudziestą. To gwiazda. – A kto był do dwudziestej? – Nie wiem. Jakieś leszcze. Matt zatrzasnął drzwi. Najwyraźniej ten, który planuje koleje losu, dziś mocno uparł się na niego. Gdy dojeżdżał do bramy, jakiś wariat, pędzący tak, jakby co najmniej rozdawano tu lek na ebolę, przejechał mu tuż przed maską.

Spojrzał na kierowcę tak, jak tamten na to zasługiwał. Okazało się, że to kobieta. „Desperacja” – być może pomyślałby w następnej kolejności, gdyby nie to, że gdy wysiadła, zaparkowawszy na pierwszym wolnym miejscu, udało mu się uchwycić jej profil. Miał wrażenie, że gdzieś już ją widział. Zadarty nos. Wysokie czoło. Niemal w tej samej chwili z wewnętrznej kieszeni jego marynarki dobiegło buczenie wibrującego telefonu. Matt spojrzał i ręka zawahała mu się nad wyświetlaczem. Dopiero teraz przypomniał sobie, że przecież Bree wróciła wczoraj z Bostonu. Esemes brzmiał: „Pomyślałam, że potrzebny nam wieczór we dwoje. Ostatnio byłeś zajęty, widujemy się od święta. Co powiesz na piękny widok z Evan’s Lounge? W niedziele walą tam tłumy, ale twoja dziewczyna załatwiła stolik:)”. * Kiedy kazał Andrejowi powyłączać te cyrkowe światła, był przekonany, że robi dobrze. Teraz, gdy zatrzymał auto na podziemnym parkingu pod wieżowcem One57, nie był już tego taki pewien. Spojrzał na deskę rozdzielczą, na jeszcze świecące się kontrolki, i postanowił pobyć „tu i teraz”. Wziął głęboki wdech. „Dobrze się spisałeś, chłopie, wszystko poszło gładko. Czego od siebie chcesz?”

„Mogłeś być kimś wielkim” – podpowiedział głos w jego głowie, irytująco podobny do głosu jego ojca. „Zmarnowałeś wszystko” – usłyszał, zanim wyszarpnął kluczyki ze stacyjki. Dawniej stwierdziłby, że wcale nie śpieszy mu się do mieszkania. Wszedłby w szum miasta, szukając dusznych kryjówek pełnych stroboskopowych świateł, perfum i feromonów. Potem użyłby swoich sztuczek, by niczym Rumpelstiltskin omamić swoją ofiarę… a później? No cóż. Noc była jeszcze młoda, tak samo jak on. Miał dużo sił. A jednak gdy wyszedł z garażu, wiedział, co powinien zrobić. Pojechał windą do ogromnego apartamentu, gdzie powitały go tylko cisza, pustka i zapach środków do konserwacji mebli. Zmarszczył nos, gdy przechodził obok długich skórzanych kanap. Sprzątaczka chyba wyraźnie się dzisiaj nudziła. Wszystko tu było białe, sterylne, szpitalne. Ale „apartament to inwestycja na przyszłość”. Teraz jednak chciał spłacić dług zaciągnięty w przeszłości. Wyszukał zwitek z kartą kodów ukrytą w zamkniętej szufladzie. Przez chwilę się wahał, ale trwało to naprawdę krótko. Dziś dobrze się spisał, więc w oknie kwoty mógł wpisać pięć cyfr. Jego szkolenia były drogie, lecz dbał o to, by każdy dostawał to, na co liczył. Odpuszczenie było droższe.

Poczuł się lepiej, klikając w przycisk „potwierdzenie transakcji”.

ROZDZIAŁ 7

Na każdym stoliku paliło się kilka świec, a światła pięknych wiszących żyrandoli opadały ku ziemi jasnymi kryształowymi paciorkami. A jednak, za sprawą wysokości, w Evan’s Lounge trudno było odróżnić, które światła pochodzą z wnętrza restauracji, a które od strzelistych wieżowców za oknami. Skąpane w bieli stoliki wyglądały jak lilie, dryfujące po ciemnym nocnym jeziorze pośród świateł. Zapierający dech w piersiach Chrysler Building, ze swoją majestatyczną iglicą, wydawał się być na wyciągnięcie ręki. Błyszczała jasno jakieś pięćdziesiąt jardów od usytuowanej na siedemdziesiątym drugim piętrze restauracji i wyglądała jak ogromna bożonarodzeniowa choinka. Oczywiście choinka tylko dla zamożnych, bo w Evan’s Lounge próżno było szukać gości, którzy choć raz nie znaleźli się na okładce „Forbesa” albo do tego nie aspirowali. Para młodych, wytwornie ubranych ludzi zajmowała stolik niemal dokładnie pośrodku okrągłej sali. Kobieta mówiła… opowiadała o czymś, gestykulując, podczas gdy mężczyzna siedział oparty niedbale na krześle i palcami wyciągniętej sztywno ręki konsekwentnie gładził trzonek noża leżącego na stole.

Nie patrzył partnerce w oczy; nie patrzył nawet w swój talerz. Aby wydawało się, że słucha, co kilka minut, starym studenckim sposobem, przenosił wzrok z nasady jej nosa na środek czoła, lecz w końcu bezwiednie wlepił oczy w przestrzeń ponad jej barkiem. – I gdy już się wydawało, że w paragrafie siódmym znalazłam minę, na którą chcą nas wsadzić tą umową… do gabinetu weszły cztery krasnoludki i jeden, ten do połowy nagi, bez skrępowania machnął ręką i zgasił mi światło. Gdy Matt się ocknął, Bree, składając ze sobą dłonie, patrzyła na niego z zaciętym wyrazem twarzy, jakby czegoś dowiodła. Jednak jej oczy, niebieskie i piękne, wyglądały raczej na smutne niż rozgniewane. – Jesteś myślami gdzie indziej… – powiedziała z zawodem, lecz łagodnie, a on obserwował, jak spuszcza głowę i dotyka przy tym perłowego kolczyka – ten dyskretny gest sprawił, że wyglądała jeszcze dostojniej. To był gest cierpliwości. Nie złości ani agresji. I prawdopodobnie dlatego Matt odwrócił twarz w bok. Z dwojga złego wolałby, żeby się uniosła. Wtedy łatwiej byłoby odnosić się do niej jak do wybuchowej wariatki, która rano obudzi się z poczuciem winy. – Wczoraj dwie godziny prowadziłem seminarium… – oświadczył oschle. – A ja studiowałam umowy dotyczące fuzji z NCC – odrzekła – ale gdy jestem z tobą, to także myślami… – Przekrzywiła głowę i zmarszczyła brwi. Wtem do pianisty, którego cicha gra umilała gościom

restauracji wieczór, dołączyło, z początku nieśmiałe, zawodzenie skrzypiec. Gdy Matt obrócił się przez ramię, a Bree podążyła wzrokiem za jego spojrzeniem, dostrzegli, że przy parze dwa stoliki dalej pojawiło się trio smyczkowe. W tej samej chwili, w której muzycy z przylepionymi uśmiechami zaczęli grać melodię we wzruszającej tonacji cmoll, Matt już zrozumiał, co się szykuje, zanim jeszcze facet zdołał unieść się na miękkich nogach, żeby potem bez gracji uklęknąć. Mężczyzna zaczął mówić, jego wzruszony głos trząsł się ze zdenerwowania. Niezręczność podniosła się jak mgła nad stołem, przy którym w milczeniu siedział terapeuta, raptem wczoraj dający wykład na temat skutecznej komunikacji w relacjach partnerskich. – Tiffany… – dotarło do nich. – Jesteś miłością mojego życia. Wiem, że znamy się dopiero od roku… ale ja wiem… jestem pewien. I chcę, żebyś ty też wiedziała, że jestem pewien… Matt oparł plecy na oparciu, wsparł łokieć na podłokietniku i ze zwiniętą pięścią przy ustach popatrzył w bok. Bree chrząknęła. – Mój Boże… – powiedziała gorzko, poprawiając serwetkę na udach. – Tyle gadania o tym, ile zdradza język ciała, a sam nie potrafisz nic ukryć… – Naprawdę teraz chcesz to robić? – Zaczynać kłótnię pod tytułem „skoro udzielasz rad, jak

żyć, to może sam byś je stosował?”. – Zamilkła. – Nie… – Jej usta złamał smutny uśmiech osoby, która już wielokrotnie szła tą drogą i wie, gdzie ją zaprowadzi. – Po prostu zastanawiam się, czy kiedyś nam się to przydarzy… – Co takiego? – To. – Wskazała głową tamtą parę. Mężczyzna już skończył dukać i teraz próbował unieść kobietę na rękach, ale był takim samym atletą jak mówcą. – Szczęście. Przyszłość. Facet, który klęknie przede mną na jednym kolanie i autentycznie będzie się bał, co odpowiem… – Bree… Spojrzała w dół i znów zaczęła bawić się serwetką. – To może się dla ciebie okazać niespodzianką, ale jesteśmy razem trzy lata. – Podniosła znacząco wzrok, a jej oczy się zaszkliły, lecz tylko przez ułamek sekundy. – Po prostu chciałabym wiedzieć, na czym stoję… – Myślałem, że nie potrzebujesz dowodów. Myślałem, że rozumiesz, że uczucia to nie świstki. Jeśli coś jest prawdziwe… Umilkł, bo z odrazą pomyślał, że brzmi dokładnie tak jak typ „LLI”, przed którym ostrzega na swoich seminariach. Mężczyzna, które zawraca ci głowę latami, w zasadzie nic nie obiecując i nic nie dając w zamian. „Long-term Low Investment”. – Prawdziwe? Żyjemy w świecie, w którym nawet reality show są reżyserowane! Więc jeśli chodzi o moje życie, chciałabym przynajmniej dostać ramowy scenariusz… – Bree… – Usłyszał swój ton i już wiedział, że nikogo by

nim nie oszukał. – Przecież wiesz, ile mam teraz na głowie. Firma… Pierwszy raz tego wieczoru na ułamek sekundy straciła dyplomatyczne opanowanie. – Firma! Firma… – podniosła głos. – NCC jest firmą. IBM jest firmą. A to nie jest firma, Matt, to tylko audycja dla singli! Jego brwi zeszły się, a nozdrza lekko rozszerzyły. – No cóż, dobrze powiedziane. – Wydął dolną wargę. – Wiesz, co było dobrze powiedziane? – Wstała, oparła ręce o stolik i pochyliła się nad nim. – Kiedy moja siostra wychodziła za mąż, poszli z Derekiem na proszoną kolację do znajomych. Byli zaręczeni, ale nie ustalili daty ślubu. Derek wciąż twierdził, że im się nie śpieszy, a gdy rodzina pytała, przebąkiwał coś o „dwóch latach”. Tamtego wieczoru, kiedy zostali zapytani, dlaczego będą zwlekać, powiedział, że najpierw planuje skończyć swoje studia MBA. I wtedy jeden z gości przy stole powiedział: „A od kiedy to ksiądz pyta o dyplom?”. Matt tylko wlepił w nią oczy, ale się nie poruszył. – To właśnie było dobrze powiedziane, Matt… – Rzuciła serwetkę na stolik i odwróciła się do wyjścia. – Bree… – Daj spokój, Matthew. Muszę pobyć sama – powiedziała, zabrawszy ze stołu kopertówkę. A po drodze rzuciła jeszcze: – Firma… – I kręcąc głową, dodała: – Jadę do siebie. *

Faith spędziła w szpitalu dwa dni, a już pod koniec drugiego zachowywała się jak najzdrowsze dziecko na świecie. Na przemian ostentacyjnie się nudziła i z hardą miną bawiła się lalkami Barbie, które nazwała z francuska Noel i Sage, i gdy tylko Beth pojawiła się w pobliżu, zaczęła nadmiernie głośno wymawiać ich imiona. Co kwadrans dopytywała się też, czy matka zgodzi się, by mogła jechać do Paryża, aż jedna z pielęgniarek, która przyszła na kontrolę, spojrzała na Beth karcąco i – zmuszona najwyraźniej setny raz słuchać tych jęków – zacisnęła usta, jakby powstrzymała się od zwerbalizowania swoich myśli. – Dobrze, pojedziesz, jeśli lekarz nie będzie miał nic przeciwko temu. – Jeej! – zapiszczała Faith, a po okrzykach radości, niczym niezrażona, wyciągnęła telefon i uradowana zaczęła pisać esemesa. – Do kogo to? Do Jess? – Jessica była najlepszą przyjaciółką Faith. Esemesowały bez przerwy. – Nie. Do Lauren. Martwiła się, czy się zgodzisz – odpowiedziała śpiewnie Faith, a Beth pomyślała, że chociaż do tej pory miała wrażenie, że sprawdza się jako rodzic, to chyba poległa na nauce empatii. Prosto z Mount Sinai Beth pojechała w inne przyjemne miejsce. Kolejki w Walmarcie przy East Hills w sobotnie popołudnia przypominały plac zabaw. Znudzeni dorośli stali w niedbałych pozach, zatopieni w ciekawszym świecie, który zapewniały im smartfony, a ich nie mniej znudzone dzieci siedziały na posadzce pod ich nogami albo, jeśli były starsze,

bawiły się w berka, ganiając wokół kolejki, umorusane produktami, za które rodzice jeszcze nie zapłacili. Wszędzie panował męczący gwar. Tak było każdej soboty. Jednak tylko wtedy Beth mogła tu przyjeżdżać. Mimo wszystko East Hills leżało kawałek od centrum. Na tyle daleko, by nie było słychać szumu miasta i czuć jego smrodu; by każdy mógł mieć dwadzieścia jardów ogródka. A jednak na tyle blisko, by móc dojechać do Big Apple w niecałą godzinę, co czyniło tę okolicę niemal ekskluzywną. Podzieliły się z Gemmą. Przyjeżdżały w weekendy naprzemiennie. Jednak dwa tygodnie od ostatniej wizyty za każdym razem mijały za szybko. Pakując zakupy do bagażnika, Beth pomyślała o tym, że gdy miały po naście lat, lubiły z Gemmą przychodzić tu po zamknięciu i palić papierosy na parkingu z tyłu dyskontu, siedząc na schodach towarowych. Były trochę łobuziarami. A teraz Gemma była panią prezes. Beth trochę za mocno zamknęła klapę bagażnika. Wtedy lubiły współzawodnictwo. Zakładały się o różne rzeczy, na przykład kiedyś założyły się o to, która wcześniej się zaręczy, chociaż z racji wieku Gemma zawsze miała fory. Od jakiegoś czasu już nie współzawodniczyły. Dorosły. Wszystkim znane, choć niepisane, zasady mówiły, że nie wypadało im rozmawiać o siostrzanej rywalizacji. Na razie zresztą jedna znacząco nie wyprzedzała drugiej, przynajmniej gdyby wziąć średnią z ich życia. Chociaż teraz

wiek Gemmy przestał być jej atutem. Gdy Beth weszła do domu, od drzwi powitał ją zaniepokojony głos Franka Rodemana, spikera CNN News. W salonie matka podniosła się energicznie z fotela. – Palestyńczycy znów wszczęli zamieszki. Siły izraelskie poniosły spore straty – oznajmiła tonem, jakby to była najważniejsza informacja dnia, kiedy Beth kładła siatki na kuchennym blacie. – Jeśli ten miałki noblista na stanowisku prezydenta wreszcie nie ruszy tyłka, w Izraelu nigdy nie będzie pokoju! – Chodziła po salonie, przykładając dłoń do czoła. – To kiepsko – odparła Beth, wkładając do lodówki przecenione jogurty. – A ONZ siedzi z założonymi rękami. Mogliby przynajmniej wysłać wozy opancerzone. – Mamo… – westchnęła, zaś ręce opadły jej na siatkę. – To już nas nie dotyczy. Matka stanęła wyprostowana w swoim szarym golfie i wyglądała, jakby ktoś dosłownie wetknął ją w dywan. – Jak to nas nie dotyczy? – powiedziała. Beth ze znużeniem ruszyła w stronę stolika kawowego. – Chcesz powiedzieć, że są ci obojętne losy naszego kraju? Jeśli ci zwyrodnialcy… – Mamo, taty już tam nie ma. – Chwyciła za pilota i zgasiła newsy. – I nie jestem pewna, czy oglądanie w kółko tych doniesień w czymkolwiek pomaga. Mina Helen McCallum przypominała minę kogoś, kogo opluto.

– Ciągle siedzisz w fotelu i karmisz się tematami, na które rozmawialiście, kiedy żył. Ale to już w niczym nie pomoże. Może powinnaś z kimś porozmawiać… – ściszyła głos i uciekła wzrokiem znów w stronę zakupów. Po chwili nie tylko je wypakowywała, ale też pieczołowicie, z podziałem na rodzaje, układała na półkach w lodówce. – Nie chcę pieprzonych lekarzy. Nie jestem chora na głowę! – wyrzuciła z siebie w końcu matka. – Ale może rozmowa… – W czym rozmowa z człowiekiem, którego w ogóle nie obchodzę, miałaby mi pomóc? Beth raczej zakładała, że matka uderzy w żałosny i płaczliwy ton. A zamiast tego ona wysunęła chłodny i racjonalny argument; trzeba jej to było przyznać. Jednak uśmiech, który z wolna pojawiał się na jej twarzy, był pełen wyższości i tajemnicy. – Przyjedziesz na Święto Dziękczynienia, prawda? Beth potrzebowała chwili, by wpasować się w tę nagłą zmianę nastroju. – Tak planowałam. Chyba że w tym roku… – Pamiętasz Michaela? – weszła jej w słowo matka. – Tego wysokiego chłopca… Lubiliście się razem bawić, przychodził czasem porzucać z tobą do kosza za domem. – Michaela Botleya? – powiedziała, chociaż ledwo zdusiła przyzwyczajenie, by nie powiedzieć „Bentleya”. Jego rodzice byli strasznymi snobami, nawet jak na East Hills, i dostał ten przydomek w piątej klasie. Wtedy nie istniał Instagram i łatka bogatego lalusia jeszcze nie była cool.

– W rzeczy samej. Przyjdzie z twoją siostrą. – Matka spojrzała na Beth i lekko zadarła brodę, jakby się upewniała, że ta wiadomość zrobi należyte wrażenie. – Spotykają się od kilku miesięcy. Jako pierwsze w głowie Beth rozległo się zdumione: „Dlaczego Gemma nic nie powiedziała?”. A potem natychmiast zrozumiała dlaczego. – Spotykają się? Przecież ona go nienawidziła. Uważała, że jest rudy i głupi, a do tego jak się spoci, jego skóra wydaje tak obrzydliwie odstręczający zapach, że nie można się przemóc, żeby się nie krzywić, gdy jest się z nim w jednym pomieszczeniu – powiedziała jak zbuntowana nastolatka, na jednym oddechu. – W szkole uważała go za dupka! Matka, jak polityk, złożyła ręce przed sobą. – Od szkoły widocznie trochę wydoroślała. Beth nie wierzyła własnym uszom. Gdy chodzili do szkoły, Helen nie trawiła matki Michaela. Traktowała ją z niechętnym pobłażaniem, tak jak wykształcone mężatki traktują ładne, zaradne dziewczyny, które nagle stały się żonami, bo bogaty facet po czterdziestce, gdy płacił za tankowanie samochodu, zauroczył się sposobem żuciem gumy, tandetnymi kolczykami i tym, że dziewczyna za ladą umiejętnie, z kokieterią zapytała: „Hot doga… woli pan na miejscu czy na wynos?”. – Uważałaś ich za okropną rodzinę! – Nie przesadzaj. Nigdy nie powiedziałam, że są okropni. Może byli nieco ostentacyjni, to fakt, ale kto w dzisiejszych czasach nie jest? Poza tym twoja siostra ma trzydzieści trzy

lata. Jest po prostu elastyczna! A Michael to naprawdę miły chłopak. Zmienił się od liceum, spoważniał, wydoroślał. I nie wiem, co tam sobie wymyśliłaś, ale zapewniam cię, nie śmierdzi. „Spoważniał” miało pewnie oznaczać: odziedziczył firmę albo założył własną. Beth nie była pewna, czy jego rodzice nadal żyli. Na Boga, nie myślała o Michaelu Botleyu od czasów, kiedy z jej ściany zniknęły plakaty Backstreet Boys. I Gemma też na pewno o nim nie myślała. Czy to, że przyjdą tu razem, nie oznaczało, że po prostu spotkali się przypadkowo i… I wtedy zrobiło jej się jeszcze bardziej głupio. Jej siostra, która najwyraźniej miała faceta, wzięła ją do Carte Noir z litości. Matka odczekała, aż ta wiadomość dostatecznie wybrzmi, co było o tyle zabawne, że z reguły wcinała się w rozmowę, przerywała, a gdy tylko ktoś zrobił pauzę, wkraczała szybko jak emerytowany spiker wiadomości. Teraz milczała jak ktoś bardzo subtelny i bardzo ugrzeczniony. – Pouczasz mnie, co mam robić z moim życiem – odezwała się w końcu. – A sama zrobiłaś w swoim bałagan, którego nie umiesz posprzątać. Beth uniosła wzrok. – Uparłaś się na ten rozwód, tak jakby przynosił ci chlubę, zamiast przestać być egoistką i chociaż trochę ruszyć głową. – Chłód bijący od tych stwierdzeń poparty był eleganckim opanowaniem. Beth odwróciła głowę. Miała na sobie rozpięty płaszcz,

przez co wyglądała jak ktoś, kto wpadł tylko na moment i zaraz będzie wychodził. Sięgnęła po torebkę, którą odłożyła na blat, by było jej łatwiej rozpakowywać zakupy. Nie miała ochoty zostawać tu ani chwili dłużej. – Naprawdę uważasz, że nie mam innych opcji? Że powinnam gnuśnieć w nieszczęśliwym małżeństwie? – wyrzuciła z siebie. Zaczęła schodzić po schodach, kierując się do frontowych drzwi. Głos Helen dosięgnął ją na trzecim stopniu. – Uważam, że myślisz za dużo o sobie, kiedy przede wszystkim powinnaś myśleć o Faith. Ciężka artyleria. Oczywiście! Odwróciła się, lecz nawet wtedy matka nie umiała ukryć triumfu. Wyglądała jak kot, który upolował tłustą mysz. – Jak ci się podoba ten dom, mamo? – Beth uniosła brodę i przestała się silić na grzeczność. – Lubisz go…? – Z czułością przetarła dłonią po poręczy. – Czy może miałabyś ochotę się go pozbyć? Zastanów się, to świetna dzielnica. Pewnie dostałabyś ładną sumę na rynku – powiedziała, patrząc matce prosto w oczy tak długo, aż tamta odwróciła wzrok. – Jak śmiesz… Ten dom to ostatnie, co zostało po… – wymamrotała w stronę dywanu. – Ojciec mieszkał tu od święta. Resztę czasu włóczył się po miejscach różnych wojen, by potem, gdy przychodził sezon plebiscytów, kąpać się w fali oklasków i zgarnąć kolejną statuetkę! – Beth!

– Wiesz, co jest najśmieszniejsze? Że gdybyś potrafiła zatrzymać ojca w domu, to ja nie musiałabym spłacać ci trawnika, a on jeszcze by żył! * Cały tydzień minął jej na przeszukiwaniu internetowych bibliotek i baz danych serwisów tak poważnych i wiarygodnych jak YouTube. Trenerzy rozwoju osobistego są jak magazyny plotkarskie – dzielą się na tych wydawanych drukiem i internetowych. Toteż zamówiła kilka książek. Miała jednak wrażenie, że kręci się w kółko. Ludzie ci nie robili niczego złego. W końcu wzorce, które propagowali, w większości były dobre. A sprzedawanie niespełnialnych obietnic wciąż było legalne. Choćby skonstruowano je tak, by omamić i ogłupić naiwnych. Uważała tych ludzi za ogólnie nieszkodliwych. Za pozytywną odmianę naciągaczy, jeśli można tak powiedzieć. Zaczęła się już martwić o wiarygodność swojego artykułu. Czy naprawdę chce, jak serwisy plotkarskie, wymyślać sensację na siłę? Myślała tak aż do owej soboty, kiedy to jeden film nakierował ją na następne i wszystko się zmieniło. Tytuł Daygame nie zwiastował jeszcze cynicznej treści, jaką zawierało nagranie. Gdy włączyła film, przez jakiś czas nie działo się nic szczególnego. Młoda dziewczyna siedziała na murku w parku. Było popołudnie. Zajęta własnymi sprawami, jadła lunch. Ściągnęła buty.

Wtedy podszedł mężczyzna. Elegancko ubrany. Choć to było pierwsze wrażenie. Drugie, może trafniejsze, to: specyficznie ubrany. Miał na sobie marynarkę i wąskie dżinsy, ale żadnych oznak zmierzania dokądś, przyszłych lub zeszłych zajęć, jak torba na laptopa czy kurtka. Kadr zawieszony był na wysokości jego ud, część obrazu obejmowała łydki przechodzących ludzi. „Operator” najwyraźniej siedział na chodniku, udając, że na coś czeka, więc zabawa smartfonem, choćby długotrwała, nie wyglądała podejrzanie. Wtem mężczyzna przysiadł się do dziewczyny. Zrobił to po wymienieniu z nią zaledwie dwóch zdań, ale nietypowych i zaczepnych. Można było zaobserwować, jak dziewczyna – Beth już wiedziała, że ma na imię Rebecka – zmienia pozycje ciała na zamknięte, wykonuje gesty takie jak krzyżowanie rąk, nóg, ale ponieważ głupio jej odejść, odpowiada na kolejne – z pozoru do niczego nieprowadzące – pytania. Mężczyzna przerzuca na nią ciężar rozmowy. Zadaje pytania otwarte, co zmusza ją do rozwinięcia odpowiedzi. Ale wciąż jest ciekawszy niż inni. Jest niestandardowy. Piekielnie inteligentny. Rebecka po paru chwilach łyka haczyk. OK, każdy ma swoje sposoby, good for him. To, co w rzeczywistości wkurzyło Beth, w teatrze nazwano by didaskaliami. Bo to był teatr.

Obliczony na męską publiczność zasiadającą po drugiej stronie monitora. U dołu ekranu, niczym napisy filmowe, pojawiały się informacje o tym, która z taktyk powoduje widoczny na ekranie skutek, a każdy ruch czy reakcja Rebecki były opisywane ze skrupulatnością badania laboratoryjnego. Napisy zawierały też prześmiewcze komentarze na temat jej speszenia. W pewnym sensie odczłowieczono tę dziewczynę, interpretując jej poszczególne reakcje niczym reakcje samicy w filmie przyrodniczym. Mężczyzna był czarujący. Lecz zamiary miał paskudne. Spotkanie, które dziewczyna będzie rozpamiętywać, było dla niego jedynie ćwiczeniem. Nie miał zamiaru się z nią kontaktować, gdy już dostanie numer. A całe to nagranie miało stanowić materiał dydaktyczny. Jednak tym, co rozwścieczyło Beth najbardziej, był sposób, w jaki zbrukano prywatność tej dziewczyny. Film kręcono od frontu, by widz mógł w HD przypatrzyć się jej twarzy, której nie zamazano, podobnie jak nie wyciszono imienia. W końcowej scenie materiału wpisywała w telefon swój numer, więc nie mówiła go na głos, toteż widz nic nie słyszał, lecz to był przypadek – Beth zakładała, że gdyby Rebecka podyktowała swój numer, to również nie zostałoby wyciszone. W dobie Internetu z takim nagraniem ofiara była w stu procentach identyfikowalna – prawdopodobnie, przy

odrobinie chęci, w ciągu zaledwie kilkunastu minut. Beth pomyślała o tym, kto z nas chciałby być kręcony podczas – dość intymnej – sytuacji, jaką jest reagowanie na podryw. I co na to „chłopak” dziewczyny, którego podobno miała, gdy zobaczy swoją lepszą połowę potrzebującą jedynie paru zgrabnych tekstów i chwili namysłu, by wpisać w telefon dziesięciocyfrowe zaklęcie. A potem Beth spojrzała na opis filmu, który prowadził do strony internetowej z cenami tych szkoleń. Były drogie. Wróciła do poprzedniej zakładki, w której otwarty film właśnie się kończył. Uśmiechnięty, wypacykowany laluś, zapraszając na swoje kursy, informował zabawnie, że „podczas produkcji nie ucierpiały żadne guinea pigs[1]”. Każdy człowiek kryje w sobie strunę sprawiedliwości i struna Beth drgnęła właśnie w tym momencie. Krytycznie spojrzała w miejsce na biurku, w którym powinien leżeć jej notes, a potem popatrzyła przed siebie w taki sposób, jakby miała zobaczyć coś więcej niż tylko tablicę korkową z fiszkami. Być może pan psycholog jednak mógł się na coś przydać? Bo teraz nie tylko chciała obmalować tych gości. Zamierzała ich jeszcze rozgryźć. [1]

Guinea pig – ang. świnka morska; potoczne określenie obiektu doświadczalnego.

ROZDZIAŁ 8

Matthew

Hansen siedział przy biurku i z uśmiechem kartkował czerwony notes Moleskine. Gabinet z reguły przyprawiał go o smutne myśli. Pełen starych pamiątek wzbudzał różne wspomnienia. Jednak dziś, gdy głęboka noc zaglądała w okna, a w tle płynął przyjemny jazz, Matt znalazł tu spokój. Szklanka whisky, którą powoli opróżniał, błyskała bursztynowym ciepłem w świetle lampy na biurku. Mijały kwadranse, a on czytał i czytał. I dawno tak szczerze się nie śmiał. Mógł przysiąc, że ten mały, znaleziony pod stolikiem notes był cenny jak złoto czystej próby. Wizyty u ginekologa, paszkwile na męża, maksymy. Wszelkiego rodzaju afirmacje, tanie i beznadziejne, jak te drukowane w „Woman’s Weekly”. „Co cię nie zabije, to cię wzmocni” – nie wzmocni, ale poturbuje na dobrych parę lat i napełni strachem, to na pewno. Było też parę mniej znanych. Matt z zaciekawieniem zatrzymał na nich oko. Najdłużej przyglądał się dwóm: „Nie wizualizuj celu, wizualizuj drogę” i „To właśnie są dni, o których potem pomyślimy «stare dobre czasy»”.

Odwrócił twarz w stronę okna. Ta myśl była wyjątkowo trafna. Sporo w niej było prostoty i prawdy zamiast zmyślnej Coelhowskiej kombinacji. Z holu dobiegł szczęk zamka. Matt spojrzał na zegar na biurku. Wskazówka właśnie przesunęła się na drugą w nocy. Jak na Bree była to pora dość wczesna. Stuknięcia obcasów przeplatały się z szuraniem mebli. Przypuszczał, że się o nie opierała. Wstał. A potem poszedł do salonu, choć zawsze wtedy unikała jego wzroku. Bankiety do późna to był chleb powszedni. Matt nie chodził na nie z Bree. „Daj spokój, to twoje sprawy”. Poza tym miał pewien dodatkowy powód. A potem Bree przychodziła nabuzowana. Opowiadała o nowych ustaleniach. Planach ramówek. Zakupach formatów z zagranicy i oczywiście – o kosztach. Zawsze słuchał jej z uwagą, niewiele kobiet wyrażało tak twardo własne opinie. Zdawała się nigdy nie wahać. Jej niezależność mu odpowiadała. Stanęła w progu, a potem ściągnęła szpilki, opierając się ręką o futrynę. Westchnęła głęboko. – Ojciec chce cię poznać. Tego się nie spodziewał. Mieszkali razem od pół roku, ale Bree w zasadzie tu nie bywała. Wpadała tylko przelotem, gdy akurat załatwiała coś w pobliżu i nie chciało jej się wracać na noc do mieszkania. Było mu to na rękę. – Przez trzy lata mu nie przeszkadzało, że mnie nie znał. – Udał, że czyta coś na komputerze. – Dlaczego teraz? – Nie wiem, może dlatego, że mieszkam z panem, panie

Lloyd? – Ściągnąwszy szpilki, odeszła ciężkim krokiem do salonu. – To nie jest moje nazwisko – przypomniał, ze zmrużonymi oczami wpatrując się w monitor. – Nie żartuj. – Wróciła do gabinetu. – Poza tym gdybym kiedyś zdecydowała się za ciebie wyjść, wolałabym nazywać się Lloyd. Pomyśl. – Narysowała w powietrzu nagłówek. – Bree Watson Lloyd. Brzmi tak jakoś… arystokratycznie. – Odwróciła się na pięcie, po czym poszła po torebkę. Gdy pojawiła się z powrotem, wyciągnęła z niej papierosy, usiadła na parapecie i otworzyła okno. – I naprawdę, mógłbyś pościągać te zdjęcia. Depresji można dostać. – Wskazała na ramki wiszące na ścianach oraz na jedną stojącą na biurku. Wyglądało na to, że o depresję przyprawiało Bree porażenie dwukończynowe. Paraplegia z reguły następowała wskutek urazów mechanicznych, w przypadku przerwania rdzenia była nieodwracalna. Oczywiście produkowano świetne wózki, robione na zamówienie, dostosowywano je do życzeń użytkownika, łącznie z kolorem. Nie zmieniało to jednak faktu, że paraliż definiował dalsze życie. Już nigdy więcej pląsania w świetle księżyca. – Spiłaś się – powiedział twardo Matt. Bree wypuściła dym za okno. – Och, przestań być taki czepliwy. Po prostu mówię, co myślę. – Szkoda, że nigdy nie pomyślałaś o empatii. – Szkoda, że ty nigdy nie pomyślałeś o mnie! – krzyknęła.

– Minęły cztery lata, Matt. A ona nadal znaczy więcej niż wszystko inne. – Wkurzasz się, bo znaczy więcej od ciebie? Wzrok Bree wydawał się ciężki od żalu. Zdusiła papierosa po zewnętrznej stronie parapetu, po czym wstała, nie zamknąwszy okna. – Matt – zawołała. Nie spojrzał w jej stronę. – A może część tych złotych rad, które dajesz klientom próbującym się wygrzebać z ciemnej dupy, zastosowałbyś do siebie? * – W czwartek o drugiej masz Harolda, a o trzeciej panią May – zawołała Joanne znad kserokopiarki. – W porządku. – Ubrany w płaszcz Matt miał już ruszyć w stronę wyjścia, ale zawrócił i gryząc wargę, jakby się nad czymś zastanawiał, zabębnił palcami o róg jej biurka. Gdy się denerwował, a był wtedy w domu, grał na fortepianie. To powodowało, że gdy nie mógł rozładować stresu, mózg – jak za sprawą odruchu Pawłowa – produkował niepokojące melodie. Matt bardzo tego nie lubił. – Jo, możesz coś jeszcze wysłać? Podjechała na obrotowym krześle. – Co to było? Przywoływanie kelnerki? Przez chwilę się zastanawiał, o co jej chodziło. Nakierowała go wymownym zerknięciem na palce, a on, zażenowany, odparł: – Nokturn… nieważne. Wyjął z teczki kopertę bąbelkową i położył przed sobą.

Joanne wzruszyła ramionami. – Kurier będzie za pół godziny. Weźmie prezenty świąteczne. Może zabrać i to. – Pamiętałaś o szampanach? – Wskazał na nią palcem, drocząc się, lecz też chcąc dopilnować, co trzeba. – Moët dla każdego członka zarządu NCC. – Odwzajemniła gest z uśmiechem. – Wraz z najlepszymi życzeniami na Święto Dziękczynienia. Matt oddał uśmiech i ruszył do windy. – Współpracujemy z „Galaxy”? – zawołała, gdy już miał wejść do środka. Zatrzymał się w pół kroku. Gdy na nią spojrzał, Joanne obracała w dłoniach pakunek wielkości zeszytu. – Nie – odparł. – To prywatna przesyłka. – Czyli wysyłając ją poza obowiązkami służbowymi, robię ci prywatną przysługę? – Patrzyła na niego, przekładając kopertę z uśmiechem z jednej ręki do drugiej. Uniosła brew. Czy to był flirt? Lekko się wyprostował i dwa razy mrugnął w milczeniu, zanim otworzyła się winda. – Do widzenia, Joanne. – On i jego napięty głos zniknęli w zamykających się drzwiach. – Ciao, szefie – odparła i spojrzała na przesyłkę. Zważyła ją w dłoniach. A potem odłożyła na stos innych i wróciła do buszowania w internecie w poszukiwaniu przecen. *

Gdy wczoraj przeglądał notatnik, owszem, dowiedział się wielu rzeczy. Hasła afirmacyjne wskazywały na to, że szukała wsparcia. Listy zadań – że miała problemy z motywacją. Zapisywanie w nich tego, że ma umyć głowę… Nie chciał się zastanawiać, na co to wskazywało. Jednak przez cały ten czas, mimo że laptop zapraszał do biurka wygaszaczem pełnym palm, trzymał się z dala od komputera. Gdyby wpisał jej nazwisko w wyszukiwarce, złamałby niepisaną umowę. Na jej mocy zasiedli w ciemności w Carte Noir, a on mógł spędzić miło tamten wieczór. Nie chciała, by odkrył jej tożsamość. Był tego pewien, pomimo słów wąsatego jegomościa. Bo co on mógł wiedzieć? Może prowadził stacjonarną wersję E-darling. Ale na pewno nie znał się na pyskatych rozwódkach. Internet z miejsca przypisywał twarz do człowieka. Pisał też jego historię. Artykułami. Wzmiankami. Spośród wszystkich ludzi akurat Matt wiedział dość dobrze, jak ciężko je czasem usunąć. – Taxi! – zawołał. Do One57, gdzie mieszkał, nie było wprawdzie daleko, ale chciał jeszcze wpaść do Bloomingdale’s po coś dla Bree. Kolczyki? Pocztą lotniczą powinny dotrzeć na miejsce o czasie. Ale potem pomyślał o chwili, gdy ona je rozpakuje. Małe pudełko z logo jubilera… Nie trzeba było skończyć psychologii, by wiedzieć, że to nie najlepszy prezent. Szczególnie biorąc pod uwagę te ostatnie kłótnie. Od tamtej sprzeczki o Camille nie mieli okazji

porozmawiać. Dwie ostatnie noce Bree spędziła u siebie, a potem poleciała na Tydzień Mody do Paryża, więc sprawa ciągle „wisiała”. Ale są różne rodzaje pecha i ten konkretny chciał, że w przyszłym tygodniu miała urodziny. Nie mógł więc nie wysłać jej prezentu, choć wysyłanie czegokolwiek bez rozmowy, w świetle słów, które padły wtedy przy stole, a potem w mieszkaniu, było dość niezręczne. – Radio nie będzie przeszkadzało? – Taksówkarz odwrócił się do niego. Z pochodzenia Hindus, pewnie wolał zabić ciszę muzyką niż czczą konwersacją. – W żadnym razie. Wieczorne korki nie były niczym nowym na Manhattanie. Matt po prostu nie lubił spacerów. Choć w zasadzie nie chodziło o samą czynność spacerowania, a o zalegającą na chodnikach pluchę. Wizualizował sobie właśnie, że jest lato i znienawidzony przez niego mokry śnieg zniknął, gdy radio, które z reguły umykało jego uwadze, przebiło się dość inwazyjnie: – Więc… Camille. Jeżeli wygrasz, na co przeznaczysz pieniądze? – pytał, udając zainteresowanie, spiker. – Wycieczka? A może spłacisz jakiś kredyt? To imię. Najwyraźniej go prześladowało. – Chciałabym polecieć do Toronto – odpowiedziała nieśmiało słuchaczka. W studiu rozgorzały podniecone oklaski, które ktoś puścił z taśmy, i Matthew zastanowił się, od kiedy w radio stosuje się podobne zabiegi jak w sitcomach. Konkurs był raczej niewymagający. Uczestniczka

odpowiedziała poprawnie na większość pytań. Przy ostatnim spiker budował napięcie aż do ostatniej chwili. – Tak, Camille! To poprawna odpowiedź – ogłosił tonem, jakby wybiła dwunasta w Nowy Rok. – Kogo chcesz pozdrowić?! – Miłość mojego życia. Poznałam go przypadkiem, gdy byłam bardzo młoda… – Pan skręci w lewo, do Bloomingdale’s. Tamtędy ominiemy korki… – powiedział Matt, po czym wydął usta. Z radia nadal dochodziły piski podnieconej kobiety. – Pomyśleć, że gdyby nie podszedł do mnie wtedy na ulicy, nigdy byśmy się nie poznali – rozkręciła się. – Ale to były inne czasy… – Albo może się pan zatrzymać. Wysiądę tutaj. Matt wyciągnął rękę z dwudziestodolarówką. Kierowca spojrzał najpierw na banknot, potem przez boczną szybę, a potem znowu na Matthew. – Proszę bardzo. Jeśli chcesz pan je zniszczyć… – Wskazał wzrokiem brązowe, garniturowe półbuty z delikatnej skóry. – Spacer dobrze mi zrobi. – Matt wręczył taksówkarzowi pieniądze i otworzył drzwi, by następnie, już w pierwszym kroku, władować stopę prosto w błotnistą kałużę. – Miłego dnia – zawołał taksówkarz przez na wpół opuszczone okno i ruszył. – Nawzajem. – Matt czuł, jak nieprzyjemna, chłodna wilgoć rozchodzi mu się między palcami. Widział już flagi zawsze wiszące przy wejściu do

Bloomingdale’s. Zostało mu stąd jakieś pięćset metrów po pokrytym pluchą chodniku. Nienawidził roztapiającego się śniegu. Ale głos w głowie, dla odmiany nie pesymistyczny, oświadczył: „przeżyjesz”. Gdy wszedł do środka, z miejsca otoczyło go ciepło, muzyka Glenna Millera i – z uwagi na to, że przy wejściu akurat znajdował się butik Michaela Korsa, wzmocniony chemicznie zapach sztucznej skóry. Bez specjalnego planu zatrzymał się przy kilku wystawach. Przy jubilerskiej jednak stał najdłużej. Chopard miał pewien flagowy motyw biżuterii. Ruchome, „tańczące” brylanty, otoczone złotym sercem i schowane za maleńkim szkiełkiem. Odkąd pierwszy raz zobaczył ten model pierścionka na wystawie w budynku Hippodrome Casino, wiedział, że kiedyś… dla kogoś… go kupi. Miał wtedy dwanaście lat. Kamienie nie były duże, lecz biżuteria elegancka. Wartościowa, a jednak bardzo delikatna. I zupełnie nie pasowała do Bree. A Matt nie odczuwał żadnego podekscytowania na myśl o jej nabyciu. Czarnoskóry sprzedawca w sklepie Omegi miał starannie wypielęgnowane brwi i chyba hennę na rzęsach. Złożywszy ręce na ladzie, długo przypatrywał się Matthew. – No cóż, z takim prezentem nie może pan zostać nieprzyjęty. – Uśmiechnął się ponad leżącym na pluszowej tacy srebrnym zegarkiem. – No i zawsze lepsze to niż coś, czego się nie chce kupować…

Matt podniósł wzrok. Mężczyzna uśmiechał się, napinając okrągłe policzki – dzieło chirurgii plastycznej. – Obserwowałem pana przy tamtej wystawie. Nie wyglądał pan na promieniejącego… Matt spuścił wzrok i oczyścił gardło, jak polityk tuż po tym, gdy padło trudne pytanie. – No cóż, to zegarek za dwanaście tysięcy, więc myślę, że rozczarowana nie będzie. Sprzedawca uśmiechnął się i zaczął wkładać prezent w odświętne pudełko. – Kiedy dotrzesz do krańca liny, zawiąż węzeł i trzymaj się go – powiedział i pokręcił głową, przewiązując futerał elegancką wstążką. Lekko się przy tym zaśmiał, najwyraźniej chcąc roztoczyć aurę poufałości i męskiego porozumienia. – Słucham? – To taka maksyma… Kartą czy gotówką? Zanim Matt się zorientował, co właściwie robi, od lady dzieliły go już dwa kroki, które zrobił tyłem. – Chyba będę musiał się jeszcze trochę zastanowić. Mężczyzna zesztywniał i spojrzał na niego jak na domokrążcę. „Cholerny niezdecydowany piękniś”. A jednak zachował klasę, bo miał przeczucie, że tacy jak ten wracają. – Jak pan sobie życzy – powiedział, śledząc go wzrokiem, aż wyszedł. Poczucie winy we wzroku białasa dało Tyronowi pewność – to był jeden z tych „wciąż osaczonych”. Sam też kiedyś taki był – spoglądał w lustro i pamiętał, co widział. Usraną przyszłość, wypełnioną kaszkami na

mleku, natarczywymi pytaniami i harówką. Ale potem usłyszał o tym gościu, nazywał się Warren… i od tamtego czasu jego przyszłość przestała się jawić jako wyboista droga. Czasami, pomiędzy jedną dupencją a drugą, zastanawiał się, co tam u dzieciaka i Shammone. Czasem wieczorami o nich myślał… Lecz potem mu przechodziło. Jednak poczucie winy jest trochę jak choroba weneryczna. Trudne do wyplenienia i – gdy już ma być przyjemnie – cholerstwo powraca. Przypuszczał, że się go nie pozbędzie, jeśli jakoś… kiedyś… tego Shammone nie wynagrodzi. Oczywiście wiedział dobrze, że w prezencie nie daje się zegarka, podobnie jak butów… Ale sprzedawca Tyron musiał wiedzieć takie rzeczy; często opowiadał kumplom, że w tej pracy trzeba być trochę psychologiem… No i znał się na ludziach. A ten biedny bogaty blondas, który pewnie ślęczy w biurze w czasie, kiedy on wyrywa laski w barach, co on mógł wiedzieć o kobietach? – Wróci – powiedział do siebie Tyron, po czym chuchnął na szkiełko, przetarł i schował subtelny, inkrustowany dwoma maleńkimi brylantami zegarek z powrotem do gabloty. – Miga się od zaręczyn, więc nie może tanio sprzedać skóry. *

Podjął decyzję, więc powinien odczuwać podekscytowanie. A jednak zamiast wziąć taksówkę, pojechać do domu, nalać sobie drinka i z zapałem wejść do „wirtualnej biblioteki”, która na pewno posiadała zbiory na temat Bethany McCallum, Matt, z teczką na laptopa w ręce i nadal w przemoczonym bucie, włóczył się po ulicach pachnących powietrzem wydobywającym się z kratek wentylacyjnych, odczuwając coś pomiędzy złością na samego siebie, melancholią a rozczarowaniem. Od chwili, gdy nadał notatnik, nie umiał zebrać myśli. Nie wiedział, co właściwie czuł, a gdy tak było, lubił bawić się w odgadywanie, co czują inni wokół niego. Dlatego gdy po czterdziestu minutach bezcelowego spaceru w górę Park Avenue zorientował się, gdzie właściwie jest, zaszedł do L’Adrienne, by tam pogapić się na żywych ludzi zamiast w domu, przez okna, na błyszczące budynki. Przez lata nauczył się, że najwięcej wniosków do swej pracy wyciągnął nie z książek ani ze studiów, tylko właśnie z samotnej obserwacji. Na przykład tamten facet, który siedział po drugiej stronie sali. Wcale nie czytał menu, jedynie gapił się w nie tępo. A to dlatego, że nie wiedział, co ma odpowiedzieć, gdy jego rozmówca już skończy swój przydługi monolog o niezależnym kinie francuskim. To zadziwiające, ile osób, umawiając się z kimś na kolację, robi to tylko w tym celu, by słuchać brzmienia własnego głosu. Ale nie należał do nich mężczyzna siedzący jakieś dwa

stoliki dalej. Ten przyszedł tu czerpać przyjemność, gdy jego słowa wywoływały u innych konsternację. Siedział najwyraźniej ze współpracownikami, podwładnymi. I już od dobrych kilkunastu minut, wplatając we wszystko sprośne żarty, rozmawiali o koleżankach ze swojego biura tak, jakby byli ubranymi w garnitury lokatorami obory. Rżeli przy tym, bo nie można było nazwać tego śmiechem. Jeden z nich, ten najbardziej wulgarny, miał groteskowy, fałszywy brytyjski akcent. Na ucho Matta tak jakby wziął akcenty z różnych seriali i posklejał z nich coś, co brzmiało jak południowolondyński zmiksowany z cockneyem… Matt zdawał sobie sprawę, że ten typ mężczyzn to nikt inny, jak jego dawni klienci. Ale to nie zmieniało faktu, że nadmiar testosteronu zmieszany z czymś, co brzmiało jak przechwałki, przyprawiał Matthew o chęć zwrócenia zamówionego dania, a także tego, które już zjadł. – Nie rozumiem, po co ona pcha się wyżej. Ambicja to choroba. Przykrywa mgłą ich mózgi – mówił z pełnymi ustami. – Ale przecież chcesz ją promować, Jaspar… – wtrącił jeden z klakierów, najwyraźniej lekko wątpiący. – Na razie tylko tak powiedziałem – odparł tym razem człowiek z Newcastle. – Obciągnie mi, to zobaczymy – zarżał z zadowoleniem. – Raz ją prawie dopadłem. – A dlaczego prawie? – Jakiś kutas się napatoczył, kiedy już miałem ją zerżnąć w korytarzu.

Matt zmarszczył brwi, aż zrobiły mu się zmarszczki wokół oczu. Nie żeby był święty… Już miał się odwrócić, zadać kilka pytań o to, w jakim mieście na Wyspach tamten się wychował, i zrobić z niego idiotę, kiedy kelnerka przyniosła kawę. – Czy wi-fi już działa? – zapytała uprzejmie, nawiązując do ich wcześniejszej rozmowy. – Tak, dziękuję – powiedział, klepiąc lekko laptopa, po czym się uśmiechnął. Siedząc przy panoramicznym oknie, miał naprawdę ładny widok na rząd restauracji. Ludzie wchodzili i wychodzili. Kobiety wkładały szale i poprawiały płaszcze. Upił łyk kawy i wpisał nazwisko Beth w wyszukiwarce. Na swoją obronę miał to, że chwilę się wahał. A potem nacisnął enter. Ku jego zdziwieniu jako pierwsza wyskoczyła na ekran fotografia mężczyzny. Czarno-biała. Bruce McCallum. Korespondent wojenny. Pamiętał go. Następny był jakiś plotkarski artykuł o rozwodzie gwiazdy żurnalizmu. Robert Forley najwyraźniej zostawił żonę, ledwo wymienioną dalej z imienia i nazwiska, i znalazł sobie młodszy model – taki, który pozował do zdjęć we francuskiej stolicy najwyraźniej nie tylko prywatnie, ale też zawodowo. Następne było nieduże zdjęcie en face. Jak żywcem wyjęte z CV. Gdy Matt najechał na nie kursorem, wyświetlił się adres źródłowy. Coś w stylu: galaxy/naszaredakcja. To

musiało być to. Kliknął, aby powiększyć zdjęcie. Nigdy nie uprawiał sportów ekstremalnych. Nie śledził teorii spiskowych, nie oglądał programów sensacyjnych próbujących udowodnić istnienie ufoludków w Area 51. Nie lubił górskich wędrówek, więc omijały go zapierające dech w piersiach widoki, i nigdy, przenigdy będąc w Tajlandii, nie spał z prostytutką. Być może dlatego gdy zdjęcie się otworzyło, nie mógł odszukać w pamięci, kiedy ostatni raz coś wprawiło go w takie osłupienie. Czas jak gdyby stanął w miejscu i wszystko inne znalazło się za mgłą. Nawet rechot chama z tyłu wydał się stłumiony, jakby nagle dochodził w większej odległości. Patrzyła na niego. Swoimi dużymi oczami. A on mocno by skłamał, gdyby powiedział, że w ogóle nie myślał o tych oczach przez ostatnie siedem lat. Kilka uderzeń serca. A potem chwycił za telefon. – Joanne, czy kurier… – Ucieszysz się, właśnie pojechał. Ta twoja paczka była w obrębie wyspy, więc powiedział, że jak ci się poszczęści, to zostanie dostarczona jeszcze dzisiaj. – Kiedy był? – zapytał już niższym tonem. Odniósł wrażenie, że Joanne żuła gumę. Odpowiedziała dopiero po chwili, jakby dała sobie czas na wzruszenie ramionami. – Dopiero co zniknął w windzie.

– Joanne? – No? – Posłuchaj mnie uważnie. – Wziął głębszy oddech. – Ta winda staje milion razy. Ściągniesz teraz buty i pobiegniesz schodami. – A gdy usłyszał jęczenie, dodał: – Dostaniesz tysiąc dolców bonusu, jeśli go zatrzymasz.

ROZDZIAŁ 9

Tego

popołudnia znów miał w rękach czerwony notatnik Moleskine. Wprawdzie Joanne nie biegła, tylko zadzwoniła na portiernię, żeby zatrzymać kuriera, ale tysiaka i tak jej wisiał. Teraz, gdy Matt już znał prawdę, ten notatnik stał się dla niego znacznie bardziej wartościowy. Drugiego dnia wieczorem trafił w nim na ciekawą wzmiankę. Siedział akurat w biurze. Wzmianka dotyczyła opłaty za hosting strony o… specyficznej nazwie. Uruchomił wyszukiwarkę. Wprawdzie gdy to robił, z odbicia w monitorze patrzył na niego niezdrowo ciekawy stalker, ale żądza wiedzy zwyciężyła. Feministka? Próbował właśnie za pomocą Google’a nieco ogarnąć temat – choć nieśmiało podejrzewał, co wyskoczy na ekran po wpisaniu wyrazu „middlefinger” – kiedy na ramieniu poczuł ciepłą męską dłoń. – Masz mi coś do powiedzenia? No tak. Wczorajszy dzień rozliczeń potroił szansę, że Olaf spotkał się z oświetleniowcami. Andrej miał wiele zalet, ale dyskrecją nie grzeszył.

– Nawet na mnie nie spojrzysz? – Brzmisz jak zła żona – odparł Matt. I przez chwilę jeszcze siedział z twarzą w komputerze. A potem stwierdził, że i tak nie uniknie tej rozmowy. – Nie patrzę na ciebie, bo nie chcę się zdać na łaskę twojej najgroźniejszej broni. – Odwrócił się na krześle. – Co, jeśli rzucisz na mnie swój zmysłowy czar? Olaf przewrócił oczami. Gdy Matt miał zbyt dobry humor, czasami zamieniał się w dawnego siebie, powodując, że szyja Olafa obsypywała się czerwonymi plamami. Czasy PUA mieli już dawno za sobą. Choć w zasadzie Matthew wyglądał właśnie jak jeden z nich. Siedział szeroko na krześle, z rękami założonymi na piersi i dłońmi wsuniętymi pod wytrenowane na ringu bicepsy. Uśmiech nie schodził mu z twarzy. – Oglądałeś pornole? – spytał Olaf. – Zawracasz mi głowę, by o to zapytać? – Wyglądasz jak nastolatek, który właśnie odkrył RedTube. Matt odchrząknął w pięść i uśmiechnął się. Ignorując wzrok Olafa, zrobił ekspercką minę i oparł łokcie na fotelu. – Powiedzmy, że… jeżeli założyć, że związek jest jak film, a pierwsza randka jak trailer… – zrobił efektowną pauzę – to chyba zdobyłem tajny scenariusz. Wyglądało na to, że Beth pod pseudonimem tworzyła artykuły na tę stronę. W takich okolicznościach bez obaw przed konsekwencjami pisała w nich, co myśli, a on, odkrywszy, że artykuły podpisywane są przez dwie

redaktorki, „Elle” i „Ostrą Zoe”, no cóż, najpierw się zaśmiał. A potem poczuł się trochę tak jak dzieciak mający w ręku mapę skarbów zakopanych w ogródku. – „Ostra Zoe”. Zoe Barnes… – powtarzał sobie i cmokał. * Wieczorem nadal siedział z głową nad laptopem. Na wprost Matthew Nowy Jork przyozdabiał światłami nieruchomą grafitową masę nieba. Z nogami wyciągniętymi przed siebie, od dwóch godzin czytał artykuły autorstwa „Ostrej Zoe” i ze znieczulaczem w postaci wina przełykał myśl, że „Ostra Zoe” coraz śmielej poczyna sobie w jego głowie. Z początku myślał o niej jako o Beth. Roztrzepanej, pyskatej dziewczynie, którą spotkał lata temu, w innym życiu. Potem myślał o niej jako o Beth, femme fatale z Carte Noir. A teraz w zasadzie już nie wiedział, co miał myśleć. Czy była skomplikowaną, introwertyczną istotą, jaką jawiła się w niektórych swoich artykułach, czy agresywnym, dobitnym logikiem, jakim prezentowała się w kolejnych. Nie umiał zaprzeczyć, że był ciekawy. Co już o niej wiedział? Nie przepadała za dziećmi, pisała książki, których nikt nie chciał wydać, i interesowała się impresjonistami. Nie bała się kontrowersyjnych opinii. W jednym z artykułów napisała wprost, że lubi ostry internetowy flirt. Dziwne, bo Bethany, którą pamiętał, była dość subtelna. „Czasami przejściowe jest OK” – brzmiał nagłówek kolejnego artykułu.

Komórka leżąca obok niego na sofie rozdzwoniła się. Matt Hansen najpierw zerknął na wyświetlacz telefonu, a potem, gdy zobaczył imię Bree pulsujące na wyświetlaczu, leniwie powrócił wzrokiem do ekranu komputera. Szybko policzył, że tam, skąd dzwoniła, było późno w nocy. Fashion Week, najpewniej obfitujący w afterparties, widocznie mało ją interesował. Nie odebrał. Za to zdjęcie Camille, stojące zazwyczaj na biurku w gabinecie, przeniósł teraz na główną komodę, choć nawet jemu wydawało się to kuriozalną formą dziecinnego manifestu. A potem, gdy opróżnił już pół butelki wina, pomyślał: „Dlaczego nie? Gdy się z nią spotkam, nie zdradzę przecież, że to ja”. Następnie otworzył formularz kontaktu z autorką artykułu. W miejsce nadawcy wpisał „Mystery”. * Następna wizyta została odwołana. Matt dopiero teraz zauważył niebieską linię biegnącą po chirurgicznie czystym piśmie Joanne, która rezerwowała terminy. Ze słuchawką przy uchu zastanawiał się chwilę, a potem wyciągnął z szuflady biurka czerwony notes i jednym palcem przytrzymał przewracające się kartki. Na stronie tytułowej, obok nazwiska, był też firmowy numer. Z dziwnym uczuciem podenerwowania przebił się przez centralę, a potem, gdy go połączono, przeczekiwał sygnały, drepcząc przy biurku. W tym momencie Joanne, która najwyraźniej chciała mu

o czymś przypomnieć, w dwóch długich krokach, testujących możliwości wąskiej spódnicy, wpadła do gabinetu. Jej wyciągnięty w górę palec zamarł na wysokości dekoltu białej bluzki, gdy zobaczyła, że Matt rozmawia przez telefon. Grzecznie przekazał jej ręką „za chwilę”, na co kiwnęła głową i mając ją nadal spuszczoną, zniknęła za drzwiami. W pierwszym odruchu ruszyła do biurka, by wrócić do pracy i okiełznać walające się wszędzie papiery. Ale w połowie drogi przystanęła. Coś kazało jej wrócić pod drzwi. Gdyby ktoś zapytał o powód, powiedziałaby, że oczywiście kierowała nią troska. Ale w głębi duszy wiedziała, że była to zwykła ciekawość. No i… coś jeszcze. Ale starając się odsunąć na bok ciemne myśli, zbliżyła twarz do drzwi. Najpierw usłyszała jego śmiech. Jednak nie był to śmiech beztroski. Raczej kontrolowany, świadczący o spięciu. Efekciarski śmiech, jakiego używał, by przełamać lody w negocjacjach. „Nic groźnego” – pomyślała i już miała iść do swoich zajęć. A jednak coś zatrzymało ją w miejscu. Być może entuzjazm, jaki objawił się w tym śmiechu – a nie słyszała go już dawno; na pewno nie wtedy, kiedy czasem podnosiła drugą słuchawkę jego linii, podczas gdy on rozmawiał z tą swoją bogatą flądrą, Bree. A może było to przeczucie, niemal podskórne, że coś się zmieniło. Nie była jeszcze pewna co, bo zmiany były subtelne. Poza jedną. Nigdy wcześniej, nawet gdy miał na linii klienta, nie wyprosił

jej nerwowo z gabinetu. Policzek Joanne coraz mocniej przylegał do drewna. Ale po drugiej stronie panowała teraz cisza. Przerywało ją tylko… co to było? Czyżby? Niemożliwe. Matt Hansen nie klikał nerwowo długopisem! A jednak. – Zgaduj, masz dwie szanse – powiedział. Omal nie zakrztusiła się powietrzem. To bez wątpienia był flirciarski ton! „Idiotka” – odezwał się wewnętrzny krytyk, ale zamknęła go szybko mantrą, której nauczył ją Matt: „Jeśli nie powiedziałabyś tego przyjaciółce, dlaczego mówisz tak do siebie?”. Teraz jednak miała ważniejsze sprawy, na których musiała się skupić. – Powiedzmy, że znam cię tak dobrze jak kalendarz Google, choć chciałem się powstrzymać. Naprawdę się starałem, ale nie mogłem. Joanne zamieniła się w słuch. – To mnie powinno być głupio, dajże spokój. Co proponujesz? Sprytny myk. – A co powiesz na Rockefeller Center? Ściągnięte brwi Joanne zrelaksowały się w rozmarzeniu, a potem ponownie ściągnęły. O ile internet nie kłamał, Paryski Tydzień Mody kończył się, no cóż, za tydzień. To oznaczało, że panna MamWszystkich-W-Kieszeni w najlepsze sączyła martini w towarzystwie projektantów haute couture. A to z kolei

oznaczało, że Matt umawiał się z kimś innym. Oczywiście Joanne mogłaby się zmartwić. Ale w kwestii miłości zgadzała się z Bruce’em Springsteenem. „Gdy statek Wolność odpływa, dozorca otwiera drzwi, pozwalając biec dzikim psom”. Co pozwalało jej przypuszczać, że skoro psy raz uciekły… „Rockefeller Center” – pomyślała. No dobrze. Ale nadal brakowało części danych. Nigdy nie przypuszczała, że ostatnio odzyskana wiara w przeznaczenie tak szybko odpłaci się twardym dowodem. – W sobotę, jedenastego. O szóstej wieczorem. OK. * Gdy spotkasz kogoś, w kim mógłbyś się zakochać, wiesz o tym od razu. Czerwone światło nadal paliło się na przejściu dla pieszych, a szum i klaksony, tak charakterystyczne dla Nowego Jorku, utrzymywały Beth w miejscu. Wtedy zobaczyła go po drugiej stronie ruchliwej ulicy. Głowę miał odwróconą na bok, patrzył na coś. Wiatr podwiewał jego nieco przylizane włosy. Nie gapił się na nią nachalnie, jedynie co chwilę zerkał. Coraz częściej. A więc i ona zerkała. Dość przysadzista sylwetka upewniła ją, że to Matthew. Pasowała do zapamiętanego głosu – niski, gardłowy, musiał mieć się gdzie osadzić. Reszta przechodniów na przejściu wyglądała, jakby ktoś wyciągnął im wtyczki z gniazdek. Większość gapiła się martwo w jeden punkt. Z uszu każdego zwisały cienkie białe

kable. Rowerzysta trzymał się słupa sygnalizacji świetlnej, pukał w niego palcami i w milczeniu kiwał rytmicznie głową. Wyglądali na odciętych od rzeczywistości, w której żyli. Beth poczuła, że się przypatruje, i spojrzała w chodnik. Po chwili rowerzysta, zupełnie jakby był sam na chodniku, zanucił: „In New York, concrete jungle where dreams are made of…”. Wkrótce potem zielone światło uwolniło czekających od jego jęczącego falsetu. Weszła na przejście, zerkając ponownie na psychologa. Tym razem mężczyzna nieśmiało się uśmiechnął, a wiatr podwiał jego zaczeskę. „Ciemność i wino” – pomyślała. „Kombinacja jak z podręcznika dla samotnej wariatki” – podpowiedział życzliwy głos w jej głowie, na który codziennie mogła liczyć. OK, nie spodziewała się wiele, ale czy musiało być aż tak fatalnie? „W mężczyznach liczy się wnętrze. W tobie też zacznie się liczyć, kiedy dobijesz trzydziestki” – poinformowała ją matka jakieś pięć lat temu. Wtedy „zaczeska” wszedł na przejście dla pieszych. Zamiast stać i czekać, pomaszerował w jej stronę. A następnie ją minął. Oszołomiona zwolniła, a wcześniej udała przed sobą, że nie widziała jego głupkowatego uśmieszku. Zdezorientowana podniosła oczy. Falanga ludzi w większości już zeszła na jezdnię. W tle, na chodniku, jak nieruchoma latarnia pośrodku migających ludzkich twarzy majaczyła wysoka sylwetka.

Ubrany był w długi czarny płaszcz, stał na lekko rozchylonych nogach. Dłonie trzymał w kieszeniach. Z jednej wystawał róg prostokątnego czerwonego notatnika. Spojrzał na nią, a ona dyplomatycznie wytrzymała spojrzenie. Odległość nie pozwalała na to, by dostrzec szczegóły, takie jak detale rysów twarzy albo kolor oczu. A jednak ta krótka wymiana spojrzeń wystarczyła, by Beth przeklęła i przymknęła oczy. Mówiąc najoględniej, po drugiej stronie przejścia przy Rockefeller Center stała antyteza mężczyzny, którego spodziewałaby się poznać w Carte Noir. Już na pierwszy rzut oka uruchamiał czujki ostrzegawcze. Nawet z daleka widać było, że jest jednym z tych typów, od których należy odwrócić się na pięcie i jak najszybciej odejść. Jednym z tych, których widywało się w filmach – mieli piękne grube brwi, nosili obcisłe kaszmirowe golfy i zawsze grali głównych bohaterów. Oczywiście jeżeli nie grał ich ktoś mniej przystojny, ale trochę tańszy. „Na przykład Henry Cavill…” – wtrącił w głowie głos, denerwująco podobny do głosu jej matki. Teraz już patrzył wprost na nią. I najwyraźniej miał zamiar śledzić ją wzrokiem aż do chwili, gdy dotrze na drugą stronę. Jeżeli teraz zawróci, zrobi z siebie idiotkę. Poczuła swój ciepły oddech na wargach i dziwne łomotanie w piersi. „Tak to się zaczyna” – powiedział złośliwie głos matki.

Nagle drugi – zbliżony do głosu Nathalie – kazał jej się opamiętać. „On jest tylko przystojny. To niekoniecznie oznacza, że o tym wie…” Pierwszy głos wybuchnął śmiechem. Wdychając głęboko powietrze, skupiała się na odgłosie, jaki wydawały obcasy jej butów, stukające miarowo o asfalt. Szła przez przejście, maskując zakłopotanie i jednocześnie mając wrażenie, że jej piersi unoszą się zbyt wysoko między połami rozpiętego płaszcza. Minęła wieczność, zanim pokonała cztery pasy jezdni i stanęła tuż przed nim.

ROZDZIAŁ 10

Oczywiście

wieczór w ciemnościach z tajemniczą femme fatale z Carte Noir zdominował jego wyobrażenie o Beth, bo był świeższym wspomnieniem. Ale sprzed siedmiu lat pamiętał jej delikatność. Miał wprawdzie plan, lecz na początek pragnął jej po prostu nie wystraszyć. Kiedy zbliżyła się już na tyle, aby dokładniej spojrzeć w jego twarz, niespecjalnie mu się to udało. – Niech cię diabli… Z drugiej strony siedem lat to było bardzo dużo czasu. – To niemożliwe! – Pokręciła głową. – Chcę, żebyś wiedziała, że tego nie zaplanowałem… Nie był pewien, czy sprawiała wrażenie zbitej z pantałyku, czy po prostu przerażonej. Wyglądała tak, jakby poczuła bolesny uścisk, poprzedzony migawkami wspomnień. – W takim razie chyba zacznę wierzyć w cuda nie z tej ziemi… – powiedziała. – Nic się nie zmieniłaś. To znaczy… w tym dobrym sensie. – Nie miał pewności, czy już samo to stwierdzenie nie było zbyt poufałe… Oboje przecież pamiętali tamten wieczór… Zastanawiał się, czy wolno mu do niego wracać.

Dość nerwowo zmierzyła go wzrokiem. – No cóż, ty chyba też nie. Dalej polujesz na kobiety przy przejściu dla pieszych – odparła. – O, przepraszam, jeszcze w knajpach, gdzie właściciele zapomnieli włączyć światło! Z drugiej strony mógł ją uprzedzić. Nic by się nie stało, gdyby wiedziała, z kim umówiła się na spotkanie. Ale wydawało mu się, że tak będzie… no cóż… romantyczniej? A potem uśmiechnęła się i uciekła wzrokiem w bok – dokładnie tak samo, jak robiła to siedem lat temu. – Przepraszam, po prostu ciężko mi to ogarnąć. – Wzruszyła ramionami. – No i wydaje się, że masz coś mojego… – Rzeczywiście. – Mogę więc to dostać? – Wyciągnęła rękę. Nagle zdał sobie sprawę, do czego to zmierza. – Mam nadzieję, że manager knajpy się nie mylił i że zostawiłaś notatnik po części dlatego, żeby dać mi pretekst. Jeśli tak nie było, to skłam – poprosił. – Inaczej poczuję się jak stalker. Po dłuższej chwili jej milczenia westchnął. – Pozwól mi się gdzieś zabrać. – Byłam już z tobą na dwóch randkach i żadnej z nich nie planowałam. – Prawda, że planowane zawsze wychodzą gorzej? – Uśmiechnął się. – A jeśli się nie zgodzę? Pokazał puste dłonie. Moleskine znajdował się teraz w kieszeni jego płaszcza. Potem z elegancją zaplótł ręce

z tyłu. – Uprzedzam, że wtedy już nie odzyskasz swojej zguby. Poza tym coś ci kiedyś obiecałem. – Rozplótł ręce, w których znajdował się niewielki klucz. Specjalnie zakrył przywieszkę z wypożyczalni łyżew, aby nie od razu rozszyfrowała niespodziankę. – Co to jest? „Wytrych do twojego serca” – podpowiedział butny głos w jego głowie, który od lat usilnie starał się zagłuszyć. Popatrzył jej w oczy. – Jesteśmy w centrum miasta, nie może ci się nic stać. A ja proponuję tylko, żebyś odbyła ze mną krótki spacer. Stoi? – Uparty jesteś, co? – Pokręciła głową, ale się uśmiechnęła. – Sukces polega na przechodzeniu od porażki do porażki bez utraty entuzjazmu… Jej oczy błysnęły. – Cytujesz Churchilla i nawet tego nie zaznaczysz. – Zaśmiała się. – Ja i Winston mamy dużo wspólnego. – Doprawdy? – Żartowała z niego. Nie wiedziała, w jak wielkim jest błędzie. – Na pewno obaj mamy rację. Poza tym… – nie dokończył. – Poza tym co? „On zajmował lądy…” – miał ochotę powiedzieć. Ale zamiast tego jedynie zaoferował jej ramię i uśmiechnął się.

– Pozwolisz? * – No dobra. Ale żeby zarezerwować godzinę jazdy w tym miejscu, musiałbyś to zrobić z co najmniej tygodniowym wyprzedzeniem. Jak to obszedłeś? – zawołała Beth, starając się utrzymać równowagę na łyżwach. – Przecież zanim bezczelnie mnie wygooglowałeś, nie wiedziałeś, że to nazwisko w notatniku należy do dziewczyny sprzed siedmiu lat. Umówili się w tak popularnym i ruchliwym punkcie, że gdy ruszyli, idąc obok siebie, mógł prowadzić ją w zasadzie wszędzie. Jednak po niespełna dwustu metrach, gdy dotarli na właściwe miejsce, bez słowa się uśmiechnął. Znajdowali się przed Rockefeller Center. Przedwojenny majestatyczny kolos górował nad ich głowami, wokół tłoczyła się mieszanka ludzi z różnych kultur, uniesione w dłoniach aparaty pstrykały, przesadne uśmiechy nawiedzały wcześniej posępne i zmęczone twarze. Istne wariactwo, tak częste przy atrakcjach turystycznych. – Jeszcze się nie domyśliłaś. – On nie zapytał. On stwierdził. Nie wiedziała, co o tym myśleć. OK, poznali się siedem lat temu, w innym życiu. OK, wtedy zdarzył się między nimi feeling. „Zresztą trudno, żeby się nie zdarzył, jeśli siedem lat temu też miałaś dwoje oczu” – przemówiła do siebie czule.

Ale tamten dojrzały facet, z którym zetknęła się w Carte Noir – tornado, które zmiotło pyskatą część jej osobowości – zwyczajnie ją oczarowywał. Natomiast Matthew, którego pamiętała, był… on był po prostu niebezpieczny. – Nie wiem, czy pamiętasz, ale ci to obiecałem. Że zabiorę cię na łyżwy. Za wybawienie mnie wtedy z opresji. To lodowisko w Central Parku jest zamknięte, dla nich jest jeszcze za ciepło. Ale tu podtrzymują lód już od października. Rzeczywiście, pamiętała ten moment. Tak bardzo podobało jej się przystrojone na święta Wollman Rink, potem ta młodociana para całowała się na tle wirującego lodowiska, a potem, następnego dnia mieli iść na łyżwy, ale zadzwonił telefon jak w komedii pomyłek. Albo tragedii, jeśli już szło o szczegóły. Teraz uniósł ręce nad głowę i o mało się przy tym nie przewrócił. – OK, przyznaję się. Wygooglowanie było słabe. Ale przynajmniej miałem dobry powód. – Jaki? – Chciałem zobaczyć, jak wyglądała tamta femme fatale. Pod koniec dnia jestem tylko facetem. – Mówiłam. – Pokręciła głową. – Męski mizoginizm! – Roześmiała się. Musieli podnieść lekko głos, bo wokół szurały łyżwy, a szusującym przygrywała popowa muzyka. – Raczej męska szczerość. – Obrócił się na łyżwach. – Masz mi za złe, że chciałem się przekonać… – Przekonać się, czy jestem ładna? Inaczej odesłałbyś

notatnik? – wcięła się, zdzierając z niego pancerz ochronny. „Szach-mat” – pomyślał. Jeśli miał być szczery, bał się tego spotkania. Choć może bał to za duże słowo. Obawiał się. Nie dlatego, żeby nie miał w nich wprawy. Tylko że on był o krok dalej, wiedział więcej. A ona miała go zobaczyć i po prostu to sobie poskładać. Obawiał się, że po tej świetnej nocy w ciemnym Carte Noir staną naprzeciwko siebie spięci i przerodzą się w dwoje ludzi chcących zrobić dobre wrażenie. Albo, co gorsza, w dwoje ludzi zawstydzonych historią sprzed siedmiu lat. Gdyby tak się stało, to mogły być naprawdę ciężkostrawne dwie godziny. Ale jeżdżąc, a raczej chwiejąc się na łyżwach, zanosili się śmiechem. Jedno podtrzymywało drugie i, pomimo powierzenia sobie kilku tajemnic parę dni temu, jakoś uniknęli niezręczności. Matt musiał uczciwie przyznać, że jeździł gorzej od Beth. Ale też trochę przesadzał, bo wtedy go asekurowała, co likwidowało barierę kontaktu szybko jak nigdy. Nim minęło pięć minut, dotykał już jej dłoni i barku. Potem przytrzymał ją w talii, chociaż tylko przez chwilę. W starych czasach PUA umieściłby randkę na lodowisku w notesie opatrzonym zdjęciem serca wznoszącego drinka, zaraz obok nauki gry w bilard – po prostu sprytna strategia na podryw. Ale tamten notes dawno temu spłonął na patelni, dymiąc tak, że przylecieli sąsiedzi. Temperatura i ruch na powietrzu sprawiły, że zostawili

kurtki w szatni – całe lodowisko jeździło jedynie w swetrach i szalikach. – Co robiłeś przez ostatnie siedem lat? – Jej dłoń w rękawiczce trzymała jego rękę. – Pracujesz w tej samej korporacji co wtedy? „Dobre pytanie” – pomyślał. – Nie – rzucił. – Mocno zmieniłem profil. – Bezpieczniej było przebić piłkę na drugą stronę boiska. – Czy twój niedoszły-były-mąż to ten sam facet, z którym miałaś kieszonkową małpkę? Zaśmiała się. – Co za pamięć… – Dałaś mi kosza, tego się nie zapomina. Nadarzyła mu się tak wygodna okazja, że grzechem było jej nie wykorzystać. Poza tym obserwowanie tego, jak Beth się peszy, schyla głowę, skromnie spogląda w lód, a potem znowu na niego, wprawiało go w dziwny błogostan. – To trochę bardziej skomplikowane… – odparła, po czym, najwyraźniej, żeby zmienić temat, zapytała: – Często to robisz? – Co takiego? Biorę na łyżwy kobietę poznaną na „randce w ciemno”? – Sprawdzasz ludzi w internecie. Cios trafił w odpowiednie miejsce. – Cóż, nienawidzę social mediów… Ale nie miałaś konta na Instagramie, więc z miejsca zyskałaś pięćdziesiąt bonusowych punktów.

Wybuchnęła śmiechem. – Więc zbieram tu punkty? Zastanawiał się, kiedy tak koszmarnie wyszedł z wprawy. W gruncie rzeczy pierwszy raz podrywał kobietę, odkąd na serio związał się z Bree. Kłóciło się to z jego nowymi zasadami, nowym życiem i starą obietnicą. A z drugiej strony w głowie kołatały mu słowa Olafa, te sprzed występu w Greenwood. I to, co sobie dzięki nim uświadomił. „Przestałbym udawać…” Kiedy poznał Bree, był w bardzo złym punkcie swojego życia. Ataki migreny się nasilały, dopiero co rozkręcił LOVE Line. Od tamtej chwili miał wrażenie, że czas mijał powoli. – Dlaczego nie lubisz social mediów? – To nie będzie napawało optymizmem – ostrzegł. Wzruszyła ramionami, jakby chciała powiedzieć „w porządku”. – Internet kojarzy mi się z czyśćcem o globalnym zasięgu. Karze cię za stare grzechy. Jeżeli robiłaś w życiu coś więcej, niż tylko chowałaś głowę w kreciej norze, każdy może znaleźć wszystko, co kiedykolwiek powiedziałaś, na trzeźwo czy po pijanemu, i dręczyć cię tym przez lata. W jej oczach dostrzegł rozbawioną podejrzliwość. – Ktoś tu się boi opinii? Nie wierzę… Roześmiał się. Ale sam usłyszał, że to nie był swobodny śmiech. Raczej śmiech aktora po pytaniu, czy myśli, że Oscar mu się należał. Po czterdziestu minutach jazdy ich twarze pokrywały rumieńce. Nie mógł się nadziwić, jak zgrabnie wyglądała na

lodzie. I nie chodziło o jej umiejętności… Cóż, może raczej o czarne legginsy na ładnych szczupłych nogach oraz obcisły sweter ledwo przykrywający pupę. – Zatem – podjął po chwili – oprócz przelatywania przypadkowych kobiet Pan-Kieszonkowa-Małpka miał jakieś osiągnięcia? Wiedział, że to pytanie nie jest zbyt miłe. Ale bardzo mu się spodobał ten prześmiewczy przydomek. Oczywiście to, że wykpiwał byłego męża Beth, zdradzało odrobinę braku pewności siebie, gdy była mowa o jej eks, ale Bethany nie musiała o tym wiedzieć. – To znaczy? – Macie dzieci? Starał się, żeby zabrzmiało to neutralnie. Jechała teraz tyłem, odwrócona do niego twarzą. Spojrzała na niego krótko. Miał wrażenie, że jej uśmiech drgnął. Jak u człowieka, który po usłyszeniu czegoś przykrego próbuje zachować neutralną minę. I zanim zdążyła odpowiedzieć, jej prawa łyżwa wpadła w nierówność w lodzie, szurnęła, wzbudzając fontannę małych odłamków, te poszybowały w powietrzu, lekko obsypały twarz Matthew, a potem z głuchym tąpnięciem walnęła o ziemię. – Nic ci nie jest? – zawołał. Wydawało mu się, że lecąc, podparła się łokciem, i wyobraźnia już podpowiedziała wycieczkę do szpitala i złamanie – byłby wtedy winnym czy bohaterem? – ale ona tylko otrzepała się zgrabnie, a potem z uśmiechem pozwoliła

mu sobie pomóc wstać. – Naprawdę nic ci nie jest? – Zdaje się, że ucierpiała tylko moja duma. – Uśmiechnęła się. – Może jesteś jak ptaki – powiedział. – Waga piórkowa, kości puste w środku. Uśmiechnęła się na całą szerokość twarzy. – Panie Hansen, czy to miał być komplement? – Nie był dobry? – Tylko jeśli chcesz brzmieć jak Bill Murray. – Pokręciła głową. Popatrzył na nią i musiał bardzo się starać, żeby w jego oczach nie dostrzegła zbyt wiele. Gdy już skończył się śmiać, ona spojrzała na niego spod rzęs. – Myślisz, że w ramach zadośćuczynienia możesz zaprosić mnie na kawę? – To była już otwarta kokieteria. – Trochę zmarzłam. * – Dobra, podsumujmy. Więc pracujesz jako psycholog i terapeuta od związków. Co jeszcze robisz? – Grzała ręce na cudownym ogromnym kubku z kawą. Przede wszystkim nie chciała, aby wrócili do jego wcześniejszych zainteresowań, bo to zdawało się nie prorokować najlepiej. – Chodzi ci o główną działalność? Pokiwała głową. – Uczę kobiety, jak się nie nabierać na bullshit. – To znaczy?

– Jak nie dać się wkręcić bajerantom i facetom, którzy nie chcą się angażować, a jedynie dobrać się do hm… pewnych aspektów… ich… – Panie doktorze, pan się rumieni. – Gdzieś już to słyszałem. – Uśmiechnął się pobłażliwie. – W Titanicu, ale trochę inaczej to szło. – Roześmiała się. A potem pochyliła głowę, zainteresowana. – I jeszcze cię nie ukrzyżowali? – To znaczy? – Inni faceci? – Jak widzisz, jestem żywy. – Rozłożył ręce w triumfalnym geście, trącając przy tym kubek z kawą, która zmoczyła blat stołu oraz stojące na nim serwetki i w okropnym festiwalu pogardy dla jego dumy powoli kapała na podłogę. – Widzę. Posłał jej spojrzenie, którym ją rozczulił. Była w nim złość połączona z pewnością siebie mężczyzny, który nie jest przyzwyczajony do popełniania gaf. Oczywiście zebrali serwetkami, co mogli, a chwilę później zjawiły się kelnerki, uśmiechnięte i usłużne. Oraz nieodrywające oczu od Matthew. Nawet ślepy by to zauważył. Beth poczuła się dziwnie wyróżniona. – Więc… mój Boże. Musiałeś być na tej konferencji w Greenwood. W zeszłym tygodniu? – A co? Planowałaś pójść? Zamieszała kawę. – Ba. Byłam tam. Wyglądał, jakby całkiem go zaskoczyła.

– Ale się spóźniłam i widziałam tylko gościa nazwiskiem Clive Warren. Wiesz, gwiazdę, w pewnym sensie – powiedziała. – Ale nie polubiłam go zbytnio. – Nie dziwię się. – Matthew delikatnie chrząknął. Albo jej się wydawało. Był wyjątkowo zdawkowy w reakcjach. A potem zapytał: – Dlaczego ci się nie podobało? – Bo ja wiem? Brzmiał w taki wymuszony sposób. Jak osoba, która chce dobrze zarobić na czymś, co powinno być szlachetne. Wsunął ręce w kieszenie. – Dawno nikt tak dobrze go nie podsumował. – Ale ma rzeszę fanek – powiedziała. – I bardzo drogi marketing. Pochyliwszy się nad stolikiem i złożywszy dłonie na tej jego części, która nie była wilgotna, Bethany obserwowała, jak Matthew odwraca wzrok w stronę witryny okiennej. – Nie lubisz rozmawiać o pracy? – Powiedzmy, że nie lubię rozmawiać o Warrenie. – OK, odwróćmy więc karty. Co takiego robisz dla tych dziewczyn? – Usłyszawszy siebie, stwierdziła, że brzmi trochę jak napastliwa dziennikarka. Ale to była naprawdę wyjątkowa okazja. – Prowadzę show radiowy. LOVE Line. To tylko radio w internecie, nic wielkiego. Ale liczę, że w przyszłym roku wypuszczę show telewizyjny. Nieporównywalny zasięg. Wtedy będę mógł zacząć pomagać na poważnie. Utkwiła w nim szeroko otwarte oczy. Matthew. LOVE Line. To niewiarygodne, że w drodze do Greenwood właśnie

jego słyszała w radio. Pamiętała, co wtedy pomyślała: „Ten facet jest świetny”. Z drugiej strony po tamtej nocy wieki temu wydawało jej się, że jego głos rozpoznałaby wszędzie. Spuściła oczy i znowu zamieszała w kubku. To przykre, że czas zmienił tak wiele. Matthew zamówił drugą kawę. Gdy ją dostał, na jego spienionym mleku widniało utworzone przez sypkie kakao serduszko. Jedynie z cieniem uśmiechu na wargach, szybko zamieszał kawę łyżeczką, prawdopodobnie dlatego, by Beth nie czuła się tym skrępowana. Tak jakby nie widziała, jak spoglądały na niego dziewczyny zza kontuaru. Zastanawiała się, czy mu to nie przeszkadza. – To twój cel? – Ten program? Beth kiwnęła głową. – Telewizja jeszcze przez lata będzie medium o największym zasięgu. Żadnym innym kanałem nie dotrę do takiej liczby młodych dziewczyn i kobiet, którym pomogą te informacje. – Szlachetnie. – Odłożyła łyżeczkę na spodek. – Ja czasem myślę, że na moim nagrobku napiszą: „Kobieta tworząca bzdury, która rzadko miała posprzątane”. Uśmiechnął się uprzejmie, a ona wzruszyła ramionami. – Tylko mnie nie pocieszaj. Po prostu jestem przeciętna i tyle. – Bzdura. – Patrzył na nią, jakby wiedział to znacznie lepiej od niej. – Skąd wiesz? Nie widziałeś ani jednego mojego artykułu

– odparła, a on, nie odwracając od niej wzroku, niespiesznie oparł się na krześle, zaplótł dłonie przed sobą. I zamilkł. * Czuła się nieco skrępowana tym, że pamiętała, jak skończył się tamten dwudziesty drugi grudnia. A także tym, jak wiele Matthew o niej wiedział. Swobodnie rozmawiało jej się o rozwodzie w zupełnej ciemności. W świetle dnia przy kawiarnianym stoliku jej prywatne sprawy zdawały się leżeć na wierzchu jak niezrobione pranie. A jednak nie chcieli kończyć tego wieczoru. Obeszli pół Nowego Jorku. Była dwudziesta druga, gdy zmęczeni szli przez Central Park. Wcześniej odwiedzili Madame Tussaud i zjedli szybką kanapkę, którą podzielili się przy moście Brooklińskim. Rozmawiali o filmach i o tym, które z ich ulubionych kręcono w różnych miejscach Nowego Jorku. On mówił sporo o Londynie. Tam się urodził. Podobno kręcili tam Bliżej – film, który uwielbiał. – Kocham Wollman Rink – powiedziała, gdy w końcu usiedli na trawiastym pagórku, układając na nim wcześniej reklamówki, których wzięli więcej z pobliskiego Whole Foodsa. Ona kupiła sałatkę z kurczakiem i sushi, on dobre, choć – przezornie – odkręcane wino. W wyludniającym się parku nie było wielu świadków tego ewidentnego łamania prawa, gdy rozlewali je do plastikowych kubków. Ostatni raz robiła to,

gdy była na studiach, jeszcze zanim urodziła się Faith, i dawno zapomniała, jak tęskniła za spontanicznością. Gdy spojrzała na widok przed sobą, poddała się jego urokowi. – Wollman Rink. Co to? – Jesteś tu siedem lat i tego nie wiesz? – Chyba jeszcze wielu rzeczy nie wiem. – Patrzysz na nie. Siedzieli na pagórku, z którego roztaczał się widok na plac z miniwersją cyrku i karuzel, a w tle dogasające wieżowce tworzyły wybitnie filmowy klimat. – Kręcili tu kilka komedii romantycznych – powiedziała. – Lubisz komedie romantyczne? – Kiedyś tak. Teraz za bardzo mnie dołują. – Wino najwyraźniej zaczęło rozwiązywać jej język. – Po prostu mam wrażenie, że to część złożonego systemu. Romantyczne książki, filmy, magazyny takie jak „Galaxy” instalują w naszych głowach wizję tego, jak życie powinno wyglądać. Prawdziwa miłość, dobra praca, podążanie za pasją. A „prawdziwa miłość” to przecież tylko koncept. Założenie. Jak multitasking. Latami przekonywano, że aby być efektywnym, należy robić wiele zadań naraz, a teraz udowodniono, że to nie działa. – Czyli miłość nie działa. – Spojrzał przed siebie i kiwnął głową. Odwróciła się w jego stronę. – Ludzie nie działają, Matthew. Obietnice nie działają. Umowy nie działają. I na pewno nie działają dobre zakończenia.

– To dlatego wtedy złamałaś mi serce? – rzekł, przymknąwszy jedno oko. Spojrzała, jakby nie wiedziała, o czym mówi. – Wtedy, siedem lat temu, czekałem na ciebie, stercząc tu przez dwie godziny. To dlatego, że nie wierzysz w dobre zakończenia? – Podniósł wzrok i ich spojrzenia się skrzyżowały. – A tamto byłoby dobre? Spuścił głowę i odetchnął nieco głębiej. – Prawdopodobnie nie. Czuła się w zasadzie tak samo jak w tamten dzień. Podobnie nie chcieli się rozstać, podobnie zbywali czas, podobnie, w końcu, nastały szczere rozmowy. Nie chciała myśleć o tym, co stało się potem, więc może dlatego dzisiaj ona pierwsza skróciła ich wieczór. – Zrobiło się późno – powiedziała i wstała, otrzepując pupę. Przez chwilę kłócili się o to, czy Matt ma odwieźć ją taksówką, czy ona pojedzie metrem, lecz w końcu postawiła na swoim. – I tak wiem, gdzie mieszkasz. – Wręczył jej notatnik. – Wiesz nawet, kiedy idę do ginekologa, to koszmarne. – Akurat tego nie sprawdzałem. – Czyżby? – Odebrać cię w piątek? Miał tylko odprowadzić ją do metra. Pociąg wjechał na stację, a wraz z nim na peron wtargnęło chłodne powietrze. Równocześnie z chłodnym powiewem poczuła niepokój. Wcale nie chciała się z nim

żegnać. On też tego nie chciał. Bez słowa wsiadł razem z nią. Cisza, która wtedy między nimi zapanowała, przyniosła z sobą wiele intymności. Odezwał się dopiero po kilku minutach jazdy: – Tylko cię odprowadzam. Zrozumiała, co chciał powiedzieć: „Nie komplikujmy sobie życia”. Miał rację. Gdy kupowali z Robertem mieszkanie przy Weirfield Street, ten jeden szczegół zdecydował o transakcji. Parterowe mieszkanie znajdowało się niedaleko metra oraz naprawdę blisko przystanku autobusowego i przez to spełniało marzenia wiecznie spóźnionych studentów. Gdy wyszli ze stacji, milczeli jak zaklęci. Było jasne, że oboje myślą o tym samym. Wieczór sprzed siedmiu lat nigdy nie zniknął ze wspomnień, rosnące między nimi napięcie niwelowało resztki wątpliwości co do tego. Gdy chwilę później stanęli przed klatką, Amid właśnie wyrzucał śmieci do zsypu. Tył stacji benzynowej graniczył ze skwerkiem przy jej bloku, tak że Amid – osobnik, któremu jeszcze nic nigdy nie umknęło – miał na nich genialny widok. – Croissanty się zestarzały! – zawołał, jak zawsze z szerokim uśmiechem. – Narzeczony nie odebrał. – Kiwnął głową w stronę Matta. – Ja musiał za nie zapłacić. – O co chodzi? – zapytał rozbawiony Matthew. – O nic… zamówiłam… powiedziałam Amidowi, że mam… Chciałam, żeby się odpieprzył. – Beth, zażenowana,

przytknęła dłoń do czoła. „Błagam, tylko nie wchodź z nim w dyskusję” – pomyślała. – Przepraszam! – zawołał w stronę Amida. – Na długo wyjechałem. I jak wróciłem, mieliśmy dość zajęty ranek… rozumie pan? – I musnął dłonią policzek Beth. – Ale już nigdzie się nie wybieram. – Powiedział prosto w jej oczy. Wstrzymała oddech. Wiedziała, co miało teraz nastąpić. Miał ją pocałować, oddać się temu, co czuli. Przypomnieć sobie wszystko. Może wejść? Ale nie zrobił tego. Patrząc jej w oczy, zawahał się, jakby kalkulował. Prosty rachunek zysków i strat. Przeraziło ją, gdy sobie uświadomiła, że bez wahania pozwoliłaby mu na ten pocałunek. I właśnie w chwili, gdy chyba już podejmował właściwą decyzję, Amid zawołał: – To narzeczony zapłaci następnym razem? – Co my robimy, Beth? Przymknęła oczy. Nie rozumiała, dlaczego bolała ją jego reakcja. – On tylko… – Tu powinno się to skończyć – powiedział, ściskając niezręcznie jej dłonie, które już wcześniej zdążył otoczyć własnymi. – Chyba też zacznę wierzyć w cuda – dodał. A odchodząc, rzucił: – Do widzenia, Beth. *

Metro stukało jednostajnie, gdy zamyślony mijał kolejne stacje w drodze powrotnej do centrum. W szybie naprzeciwko widział swoją twarz – perfekcyjnie obojętną, co nie znaczy, że nic nie czuł. Gdy pół godziny później wyszedł z podziemi metra przy Columbus Circle, minął skrzyżowanie i wskoczył na krawężnik po drugiej stronie, usłyszał melodię. Zwykły, prosty sygnał. Nie potrzebował, by dzwonek w komórce przekazywał innym jakąś wiadomość, jak dzwonki cizi ze zrobionymi ustami, którym odzywał się Dante Thomas: „She’s Miss California, hottest thing in west LA”. Regularnie chciało mu się śmiać z tego, jak bardzo ludziom wydawało się, że subtelnie zaznaczają to, co chcieliby, aby inni o nich myśleli. Zwykle to była subtelność bloku cegieł. Ton, jakim odezwał się Olaf, był denerwująco rozbawiony. – Idziesz już do domu? – Właśnie się zastanawiam… – odparł Matt. – A co? – Tak zadzwoniłem, towarzysko. – Olaf, nie zawracaj mi dupy. Czego chcesz? – Ostrzec cię, że mamy małą imprezę. U ciebie. Żebyś się nie zdziwił. Westchnął i potarł policzki. Dziś chciał się wyspać. Był wypruty po pracy, w głowie miał mętlik, a po wieczorze z Beth dodatkowo czuł tępy łomot w skroniach. I najmniej potrzebował teraz imprezy, muzyki na full oraz pijackich wrzasków. Musiał się ich pozbyć. A przede wszystkim zabrać

Olafowi klucze. – Jesteś psychiczny – skomentował. – Nie marudź. Poza tym mam coś dużego. – Olaf bełkotał, lecz przykrył to śmiechem. – Właśnie wznoszę za to toast. – Gdzieś w tle wystrzelił korek od szampana i zawtórowało temu chóralne, wielogłosowe „wow”. – Ilu ludzi zaprosiłeś? – zawołał Matt. Olaf doskonale słyszał to pytanie, ale je zignorował i z rozmysłem odłożył słuchawkę. * Gdy tuż przed dwunastą Matt dotarł do One57, impreza trwała w najlepsze. Fala uderzeniowa gwaru i śmiechu dopadła go już w progu, wraz z dusznym zapachem tłocznej dyskoteki. Odwieszając płaszcz w przedsionku, trochę wątpił, że trafił do siebie. Wprawdzie rozpoznawał długie, białe kanapy i minimalistyczny wystrój jak z dizajnerskiego katalogu; rozpoznawał widok za gładkimi szybami – panoramę Nowego Jorku, którą lubił albo nienawidził w zależności od tego, czy akurat pamiętał, ile zapłacił za ten apartament. Sprzęty, barowe krzesła, waza do ponczu – to było znajome. Nie rozpoznawał tylko ludzi, którzy plątali się dosłownie wszędzie. Byli na blatach, stołach, na tarasie. Z obawą zerknął na żyrandol. – Olaf? Grupka kobiet pielgrzymujących – najwyraźniej – do łazienki, mijając go, rzuciła mu powłóczyste spojrzenie. Wkroczył do salonu. Szampan chlupotał w kieliszkach,

odbijając światło zawieszonego na suficie stroboskopu, wilgotne od potu włosy kobiet opadały na plecy. Powietrze było chłodne za sprawą otwartych na oścież drzwi na taras, gdzie grupa studentek paliła papierosy, trzęsąc się z zimna pod za dużymi kurtkami. W salonie dwie lolitki weszły na klapę bechsteina i najwyraźniej wzięły fornir fortepianu za scenę. Jutro będzie potrzebował ekipy sprzątającej. Ale imprezy Gatsby by się nie powstydził. Tyle że Jay Gatsby sam zapraszał swoich gości. Matthew odetchnął, starając się nie popaść w irytację. – Co tak późno?! – Chwilę trwało, zanim Olaf przebił się do Matta, manewrując między ludźmi z pełnym kieliszkiem w dłoni. Z oczami okrągłymi jak spodki i z rozdziawioną gębą Olaf Kozinsky wyglądał w tamtym momencie jak ktoś, kto znalazł szczęśliwy kupon loterii w cudem uratowanych od prania spodniach. – Mamy ich! – Rozłożył ramiona i zawył triumfalnie za muzyką: – „I have… the time of my life…”. – Chciał objąć Matta i wyglądało to tak, jakby zabierał się do tańca z nim. Matt rzucił spojrzenie w stronę gości. – Czyś ty zwariował? Przyszedłem do domu. A czuję się jak w raperskim teledysku! – Nie rozumiesz. – Olaf klepnął go w bark. – Mamy format! – oznajmił z oczami tak nawiedzonymi, że wyglądał jak jeden z tych szarlatanów przepowiadających przyszłość w telewizji. – Odezwali się z NCC? – Matt zmarszczył brwi. Na to pytanie Olaf lekko się wzdrygnął.

– Nie ująłbym tego w tych słowach, ale… – To w jakich byś ujął? – Matt chwycił butelkę szampana Dom Pérignon stojącą na kuchennej wyspie i spojrzał na nią, a potem na piarowca. – Spokojnie. – Olaf wziął go pod ramię i zaczął prowadzić na taras, byle dalej od szampanów i fortepianu, po czym odwrócił się i za plecami pokazał komuś, aby ten ukrył „wspomagacze w proszku”. Na końcu, patrząc na tego kogoś, przejechał palcem po swojej szyi, a potem znów podjął rozmowę: – Nie powiedziałbym, że szampan się zmarnował… – Szerokim ruchem wskazał na dziewczyny w bardzo skąpych bikini, które akurat wychodziły z ustawionego na tarasie przenośnego jacuzzi, a mijając ich, popatrzyły na Matta zalotnie. – Deal jest już prawie na rzeczy. Popamiętasz moje słowa. I nie pożałujesz fundnięcia tego przyjęcia, nawet… – rzucił oczami tu i ówdzie – jeśli nie do końca było planowane. – „Prawie” robi wielką różnicę. Jako spec od PR-u Olaf szybko się napalał. Płacono mu za skuteczność, więc gdy pojawiał się grzecznościowy mail od jakichś mediów, który nie spuszczał go na drzewo, ogłaszał, że mają deal w kieszeni. Jednak format dla NCC to całkiem inna bajka. Program był nowatorski, drogi. Pewien reżyser, którego poznali na jednym z branżowych przyjęć, skomentował ten pomysł dosadnie: „Dwa miliony budżetu? To prawie Hollywood experience. Jak to wezmą, to są pojebani”. Olaf poklepał Matthew po marynarce.

– Nie bądź taki sceptyczny! Matt wymownie spojrzał na dłoń Olafa, na co ten przestał go klepać. – Gdzie twoje warte tysiące gadki o pozytywnym nastawieniu?! Mówię tylko, że mamy przełom. Jeszcze jedna maleńka kwestia i możesz to mieć! – niemal krzyknął. – Możesz mieć własny show w jednej z największych amerykańskich telewizji! – zaczął znów z pełną mocą, lecz w połowie zdania ściszył głos, zdając sobie sprawę, że to nadal poufne. – Jedna. Mała. Kwestia? – Matt znów zaplótł ręce. Roześmiał się, po czym zerknął na panoramę miasta, która przypominała mu teraz tylko o kredycie. Wysokie budynki zamieniały się w jego głowie w świecące symbole dolara. To cholerne mieszkanie… Biznesowe podejście do sprawy. No cóż, jego ojciec byłby dumny. – Pamiętasz tę blond dziewczynę z zarządu w zeszłym miesiącu? Matt wyglądał, jakby nie pamiętał. – Tę w ciasnym czarnym golfiku? – podpowiedział Olaf. – Nic. – Ze sztucznymi cyckami? – Ach, ta… – Matt kiwnął głową. – Tak, ta – odparł z ulgą Olaf. – Zadzwoniła do mnie. I powiedziała, że w kuluarach dyskutowano nad twoim projektem. I że wstępne głosowanie dało cztery do sześciu. – Sześciu jest za? – Rosnące ciśnienie znów dało znać w skroniach Matthew.

– Nie zapędzaj się tak. Matt rozłożył ręce. – Więc gdzie ten przełom? – Bo jednym z oponentów jest Bill Watson. A drugim ten psiarczyk Andy Sanders. Jeżeli przekonamy Watsona… – ciągnął, ale Matt już ruszył przed siebie. The Date przekonało dwóch kolejnych członków. Ale nadal, by iść dalej, potrzebowałby wsparcia Bree. Zastanawiał się, czy nie był naiwny, wierząc, że rzeczywiście zakulisowo mu nie pomagała, tak jak się umówili. Olaf doskoczył do niego. – Zrozum, teraz to już ostatnia prosta. Warren ma przewagę, bo nie buduje marki od początku. W końcu do nich dotrze, ile kobiet słucha LOVE Line… Ale gdybyśmy zagrali kartą twojej przeszłości, byłoby to znacznie prostsze – zasugerował ostrożnie. Matt odczekał chwilę, a gdy Olaf nadal bez słów mu się przyglądał, zaśmiał się tak histerycznie, że aż prawie poleciały mu łzy. Potem zaplótł dłonie na przedramionach i próbował się uspokoić, co jakiś czas robiąc dłonią nieme przepraszające gesty i chrząkając w pięść, aby się wydawało, że tylko się zakrztusił. – Po tym, ile trwało zacieranie śladów? – wściekł się. – Przecież widzieli referencje. Audycja z trzystoma tysiącami słuchaczy ich nie przekonuje? Olaf, niespeszony tym atakiem śmiechu, patrzył na niego sztywno. – Najwyraźniej nie, i pozwól, że coś ci powiem. Harowałem na to trzy lata. Gdyby nie twój upór, The Date

byłoby już przegłosowane. Jeżeli teraz coś się spierdoli, będzie to tylko twoja wina. Dlatego ja chcę zaliczkę. – A to party mam ci z niej potrącić? – Matt kiwnął głową i spojrzał na nagle przerażonego Olafa, którego w jednej chwili od stóp do głów oblała fontanna wody. – Co, do… – Odwrócił się. Dziewczyna, która z rozbiegu wskoczyła do jacuzzi, naprawdę ostra laska w bikini, popatrzyła na niego jak sarna i uśmiechnęła się słodko. Machnęła ręką, niby w przepraszającym geście. – Party i konserwacja podłóg? – Matthew uniósł brew. – Matt… – Ile chcesz? – OK, może trochę przesadziłem. – Olaf skulił się w sobie. – Ale zrozum! Gdybyś jej tylko szepnął słowo. Cholera, poprosił, to w końcu jej ojciec! Chcesz stracić format przez ego i dumę? Matt westchnął i przejechał dłonią po włosach. A potem odwrócił się na pięcie i poszedł w stronę swojej sypialni. – Powiedz, że się zgadzasz! – zawołał za nim Olaf. – Zrób mi przysługę i wszystkich wywal. Potrzebuję odpocząć. – Trzasnął drzwiami. Olaf spojrzał w panice na grupkę dziewcząt w jacuzzi, z których jedna właśnie posyłała mu w powietrzu całusa.

ROZDZIAŁ 11

Siedem

lat temu odchorował to, że nie przyszła – ale w granicach rozsądku. Próbował jej szukać, jednak z rozmysłem nie podała mu żadnych konkretnych danych, tak jakby to, że nie znał jej nazwiska ani telefonu, usprawiedliwiało fakt, że jako zajęta dziewczyna poszła z nim na randkę, która, no cóż, potoczyła się tak, a nie inaczej – ta część kobiecej logiki po dziś dzień pozostała dla niego zagadką. Tamte święta minęły mu smutniej niż zazwyczaj. Bez rodziny, która została w Harlesden – pomimo ruchliwych ulic pełnych ludzi, barów pełnych kobiet i łóżka, w którym często zmieniał pościel – czuł się samotny, jakby życie, które prowadził w Nowym Jorku, to, o którym wcześniej marzył, było senną projekcją oglądaną przez szybę. Ale potem zrobiło się cieplej, z chodników zniknęła ta okropna plucha, zaczęły się szkolenia, klienci, praca na pełnych obrotach i słońce zaświeciło jaśniej – nie tylko w Nowym Jorku, ale też w jego życiu. Miał tyle zajęć, że powoli zapominał o Bethany, która wystawiła go w tamten grudniowy wieczór. Po dwóch tygodniach przestał urządzać sobie wieczory

z przeglądaniem na chybił trafił wyników wyszukiwania – było ich ponad pięćset tysięcy – które wyskakiwały po wpisaniu jej imienia. Po miesiącu skończył z oglądaniem się za siebie, gdy słyszał na ulicy jej imię. Po dwóch pomyślał, że może wcale do siebie nie pasowali, tylko tak mu się wydawało. Trzeźwą ocenę zaburzała jej śliczna twarz z grzywką zachodzącą na oczy, poczucie humoru i subtelny sposób, w jaki uciekała wzrokiem, gdy rozmawiali. Po trzech miesiącach zatłoczony Nowy Jork stał się jego domem, Matt poszedł do przodu, a do tamtego wieczoru nie wracał, na dobre zamknąwszy go we wspomnieniach. Dzisiejszego słonecznego dnia już przed południem zdążył opłacić hosting witryny internetowej, przejrzał oferty wynajmu sal konferencyjnych, odpisał na zaległe maile i poprawił ważne przemówienie – a mimo to aż do lunchu nie zorientował się, co w zasadzie robił. Owszem, siedział przy biurku i bębnił w klawiaturę, przeglądał teczki z fakturami i dwa razy nawet wpadł na nowy pomysł, ale on nie pracował – on po prostu otaczał się fosą. Ubzdurał sobie, że gdy głęboką dziurę zaleje bieżącymi sprawami i mailami, wreszcie uda mu się odgrodzić od własnych myśli i może wtedy zniknie to koszmarne uczucie, jakby wciąż na coś czekał. Dobrze wiedział, co się z nim dzieje. Desperackie starania, by zająć sobie czas, skończyły się wraz z tym, jak po cichu, nie przyznając się do tego przed sobą, zrobił rachunek zysków i strat.

Oczywiście mógł to ciągnąć. Wymagałoby to od niego jedynie kreatywności. W końcu nie mieszkał z Bree na stałe, niczego jej nie ślubował. Zdarzało się, i to wcale nie tak rzadko, że trzy dni w tygodniu jego dziewczyny w ogóle nie było w mieście. Z drugiej strony na szkoleniach sam powtarzał, że zdrada jest świadomym wyborem. Biurowy romans wcale nie zaczyna się w ten wieczór, kiedy po świątecznej imprezie rozdygotany z oczekiwania i podniecenia szef w końcu schowa do kieszeni obrączkę, zamknie na klucz składzik ksero i z żałosnym jękiem ulgi zerżnie sekretarkę. Zaczyna się przy pierwszym przeciągłym spojrzeniu przy kawie. Śledzeniu się wzrokiem na branżowym przyjęciu. Pierwszym „nie śpieszy mi się, Brooklyn mam po drodze”. Gdy spotkasz kobietę, która wydaje ci się wyjątkowa, tej pierwotnej iskry nie da się pomylić z niczym innym. I od tej pory możesz oczywiście udawać, że nie pieprzysz jej w myślach, ale oboje będziecie znać prawdę w chwili, gdy na siebie spojrzycie. Z reguły poświęcał na tę kwestię pół dnia warsztatów. Kobiety chciały wierzyć, gdy im wmawiano, że to „stało się samo” w zasadzie nie wiadomo kiedy. Nie działo się samo. I mężczyzna dokładnie wiedział, kiedy się zaczynało. O zdradzie decydował wtedy, kiedy nie zrobił kroku w tył, czując, że dzieje się coś niebezpiecznego. Matt za dużo razy widział, jak szybko rodzi się namiętność, by sobie na to pozwolić. Nie miał wątpliwości, jak skończyłoby się ich kolejne

spotkanie. Kolejne? Do cholery, gdyby nie ten wścibski Arab, pocałowałby ją i ani przez chwilę nie pomyślałby o Bree. Ani o The Date. Jak również o niczym racjonalnym. Poza tym ona potrzebowała czegoś, czego zupełnie nie mógł jej zapewnić. Może siedem lat temu potrafiłby się stać wsparciem dla tej kobiety, jej opiekunem. Ale na pewno nie dziś. No cóż, musiał po prostu skupić się na The Date. Jeśli chciał, żeby program poszedł w jesiennej ramówce, powinni nagrać go w lecie, co oznaczało, że NCC musiało uwzględnić go w budżecie i kupić prawa najlepiej jeszcze w tym roku. Brzydził się myślą o wykorzystaniu Bree w tej transakcji. Ale z pewnością był to najgorszy moment, by zrobić sobie z niej wroga. A stałaby się nim, gdyby się nagle z nią rozstał. Tym bardziej że liczyła na oświadczyny. Na dobrą sprawę dawno powinien to zrobić… Przetarł kciukami oczy i westchnął z głębi płuc. A potem szepnął: – Uspokój się. Sprawa zamknięta. * Następnego dnia Matt krążył po biurze, zamyślony. Joanne zerkała na niego zza papierów, ale wyglądał jak struty. Gdy wychodził na lunch, nawet się nie odezwał. Podobnie potraktował ją, gdy przyniosła mu kawę. Ledwo tolerował jej obecność, zanim kazał się wynieść z gabinetu. Choć nie ujął tego oczywiście w takich słowach.

W okolicach czwartej po południu miała już dosyć tego zachowania. Gdy się martwiła, gryzła paznokcie, a dopiero co zapłaciła osiemdziesiąt dolarów za porządny manicure; oczywiście zafundowała go sobie przed środą, bo w środę mieli firmową imprezę. „Powinien uruchomić kolejne szkolenie o tym, jak nie tracić pieniędzy na facetów” – stwierdziła. „Szczególnie na tych, którzy mają cię głęboko w dupie” – dodał serdecznie jej wewnętrzny głos. Natychmiast się upomniała: „Jeśli nie powiedziałabyś tego przyjaciółce, dlaczego mówisz to sama do siebie?”. Miała wykonać kolejny telefon promujący pakiet Strong Will & Change. Następne miejsce w jej excelowym arkuszu zajmował numer naprawdę dużej firmy leasingowej. Stali klienci, inwestujący w rozwój osobisty, w zasadzie bułka z masłem. Odłożyła słuchawkę i spojrzała zamyślona przez okno. Widok był brzydki. W oddali kominy elektrociepłowni w Newark, a bliżej płaskie dachy innych biur, pełne wywietrzników i klimatyzatorów, które wyglądały trochę jak wypryski. Poza tym hałasowały ciągłym buczeniem – jakby przez otwarte okno dochodził dźwięk wydawany przez niestrudzonego żuka. Matt wynajmował powierzchnię w jednym z tych „centrów biznesowych” – kolonii bezosobowych, przeszklonych biurowców, w których wieczorami, często nawet po dwudziestej trzeciej, przez wielkie okna można było dostrzec świecący się ekran monitora. A za dnia

zabiedzone paprotki. Nigdy nie wytrzymałaby tu tak długo, gdyby nie on. A raczej gdyby nie pewien wieczór osiemnaście miesięcy temu. Mieli porządkować faktury. Matt przyszedł wieczorem do pustego biura, prosto z jakiejś sesji terapeutycznej. Był nieco spięty, zaproponowała masaż. Planowała to już od dłuższego czasu. Nie mógł wiedzieć o tym, że wcześniej wypiła dwie lampki wina, by przestały trząść jej się nogi. Oczywiście do niczego nie doszło. Grzecznie dał do zrozumienia, że nie jest zainteresowany. Jedynie się wygłupiła. Przez kolejny miesiąc, rozmawiając z nim w biurze, patrzyła wyłącznie w swoje buty. – O Boże… – westchnęła, chowając twarz w dłoniach. Co zabawne, postronnym ludziom wydawała się pewnie szczęśliwa. Ładna i wysportowana, była jedną z tych kobiet, które zawsze mają energię na spacer po górach, zapalają się, gdy znajomi zaproponują kajaki. Z dumą eksponowała atletyczne ramiona i sylwetkę w przylegających do ciała sukienkach w stylu Hervé Leger. Oczarowywała uśmiechem, pierwsza podejmowała rozmowę i w ogóle wydawała się dość pewna siebie. Połowa tej fasady to oczywiście zasługa Matta. Mało kto wiedział, że zanim stała się jego współpracownicą, a w końcu prawą ręką, była uczestniczką seminariów. Przyszła do niego kilka lat temu, cicha i zakompleksiona. W adidasach i sportowej bluzie wyglądała trochę jak ktoś, kto chce się schować. W geście wyrażającym niezręczność bez przerwy zakładała za ucho włosy, które też nie wyglądały tak jak

dzisiaj. Prosta fryzura, lekkie odrosty. Włosy widać, że myte dzień wcześniej, a nie ułożone i puszyste jak u kobiet, które poświęciły kwadrans, by dobrze przygotować się do wyjścia. Trochę się garbiła, chcąc ukryć wzrost, który w szkolnych latach dał jej się we znaki, i szerokie ramiona – pamiątka po zajęciach sekcji pływackiej w szkole średniej. Zaniedbana chłopczyca – tak wyglądała na pierwszy rzut oka. Na szkoleniu rozglądała się i widać było, że nie jest tam do końca z własnej woli. Namiary dała jej przyjaciółka. Joanne przyszła, bo miała problemy z chłopakiem. Chciała, by bardziej się nią interesował, zabierał gdzieś częściej niż raz w tygodniu i generalnie dzwonił przed randkami trochę wcześniej, a nie z zaledwie kilkugodzinnym wyprzedzeniem, bo nie mogła oprzeć się wrażeniu, że w planach miał zupełnie co innego, ale jakiś szczegół nie zagrał na ostatniej prostej, więc dzwonił i rozentuzjazmowanym głosem obwieszczał, że z ogromnym poświęceniem zdobył dwa bilety gdzieś tam i dziś, w zasadzie za dwie godziny, ona ma być gotowa. Czyż to nie wspaniale? Jeśli można powiedzieć coś dobrego o takiej sytuacji, to to, że szybko widać poprawę. W niespełna miesiąc, po zaledwie kilku seminariach, Joanne wyglądała inaczej, a także inaczej się czuła. Z jej słów zniknęło niezdecydowanie, a z gestów zakłopotanie. Mowa ciała stała się bardziej swobodna, a szacunek do siebie pojechał windą na znacznie wyższe piętro. I mniej więcej w tym samym czasie, kiedy granatową bluzę zastąpił granatowy sweterek

od Ralpha Laurena, Joanne posłała swojego faceta do diabła, gdy znów spróbował swoich starych sposobów ubijania jej. Czyli wtrącił niemiłą uwagę, gdy wstawała z łóżka. Chyba nigdy nie przypuszczał, że Jo wywali go z życia chwilę po niezłym seksie. Minę miał, jakby ktoś nadepnął mu na jaja. A ona zrobiła to z gracją, nie poświęcając temu więcej uwagi niż strzepywaniu pyłku z kołnierzyka. Po prostu odwróciła się ze wzgardliwym uśmiechem i powiedziała, że strasznie ją nudzi. Nie miała okazji sprawdzić, czy się zmienił lub wyciągnął wnioski z tej bolesnej lekcji. Ale żeby nie proponować w takiej chwili operacji biustu… chyba się wreszcie nauczył. Po tamtym gościu oczywiście nie było już śladu, podobnie jak po tamtej dziewczynie. Jednak seminaria z Mattem nie mogły rozwiązać wszystkich problemów Joanne. W szczególności nie tych, które wiązały się z nim osobiście. Nie mogła przyjść po radę i mu się wyspowiadać, choćby nawet próbowała ubrać to w problem kogoś innego. Stary sposób pod tytułem: „Bo wiesz, moja przyjaciółka ma szefa pięknego jak marzenie i wzdycha do niego drugi rok, ale nie wie, co z tym zrobić, aby nie popsuć relacji” – przy jego zawodzie odpadał. Teraz, gdy przyglądała się, jak w gustownym lakierze jej wypielęgnowanych paznokci odbija się słońce, stwierdziła, że znalazła się w większej dupie niż ta, w której tkwiła wcześniej. Wcześniej przynajmniej nie była zakochana, jedynie

zdesperowana. I wtedy zadzwoniła ta kobieta. Wyraźnie skrępowana, mówiła szybko, trudno jej było utrzymać myśli w jednym wątku. Mówiła coś o poradach, o Matthew i o jakimś artykule i trzeba przyznać, że Joanne słuchała jej na pół gwizdka, nakręcając włosy na wskazujący palec. Jednocześnie zastanawiała się, dlaczego ta neurotyczna baba nie poprosi zwyczajnie, żeby ją połączyć, gdy nagle usłyszała zdanie, które z miejsca przywróciło jej uwagę. – Spotkaliśmy się już. Raz. Przy Rockefeller Centre. Przypuszczam, że pan Hansen pamięta. Czy „pan Hansen” pamiętał, Joanne nie wiedziała. Natomiast ona sama pamiętała doskonale. Tak się składa, że w pobliżu Rockefeller Center mieściło się jedno z tych tanich Deli, które Joanne tak uwielbiała. Sprzedawali na wagę krewetki w sosie curry, „wyśmienite danie, tylko 9,99 za uncję”. Wprawdzie randka jej szefa nie była może okazją do świętowania, ale możliwość „zbadania gruntu” jak najbardziej. Dlatego Joanne udała się tam o umówionej godzinie i zasiadła przy długiej, lepiącej się do łokci ławie obok wielkiego okna. Po dziś dzień pamiętała wzrok, jakim Matt, który twierdził, że nigdy nie włoży łyżew, patrzył na tamtą kobietę. – Nie ma go. Coś przekazać? W tej samej chwili Matthew wychylił głowę z gabinetu. – Joanne, jesteś wolna na dziś, wychodzę. – Czy to nie jego głos? – powiedziała tamta. – Wychodzi, dlatego mówię, że go nie ma – odpowiedziała

nerwowo Joanne. – Kto dzwoni? – zapytał Matthew, stojąc w drzwiach. W tym momencie Joanne nie miała już wyboru, ale nie brakowało jej inwencji. – Nie zwykłeś pracować pro bono… – powiedziała poufale, przykrywając dłonią mikrofon aparatu. – Fanka, wiesz, z tych „czy dodzwoniłam się do LOVE Line? Mam pytanie do Matthew. Po prostu, och, jakie ono ważne” – udała upierdliwy głos. W tygodniu odbierała kilkanaście takich telefonów. Matt z reguły polecał nagrać pytanie na później. – OK, przełącz mnie – powiedział, chcąc odłożyć moment, aż wyjdzie z budynku i nie będzie mógł uciec w pracę. – Odbiorę. Joanne patrzyła na niego nieruchomym wzrokiem, gdy zniknął z powrotem za drzwiami. Wiatr zmian wiał na dobre. I chyba przynosił odwilż… Choć Joanne coś mówiło, że prognoza może nie przewidzieć „huraganu Bree”.

ROZDZIAŁ 12

Usiadła w L’Adrienne przy tym samym stoliku, przy którym siedzieli z Matthew wiele lat temu. W zasadzie w myślach siedziała przy nim wielokrotnie. Siedziała przy nim zawsze, gdy przechodziła przez Madison Avenue, siedziała, zerkając na L’Adrienne z Central Parku, i gdy w deszczowe dni podbiegała do metra przy Columbus Circle, myśląc o tym, że nawet te spadające krople nie powstrzymałyby jej, gdyby on, Matthew, teraz ją zatrzymał. Siedziała przy nim przez wszystkie te wieczory, kiedy Robert miał masę pracy w „Timesie” i kiedy po prostu nie mógł się wyrwać, „gdybyś nie zostawała tyle z dzieckiem, wiedziałabyś, do diabła, jak to jest”. I siedziała przy nim wtedy, kiedy chciała się czuć pożądana, a jedyne, co jej zostawało, to piętnaście do dwudziestu minut rytuału służącego rozładowaniu napięcia. Można powiedzieć, że ten stolik zamienił się dla niej w oazę dobrych wspomnień. Matthew wszedł do restauracji i zatrzymał się przy kontuarze maitre’d, a Bethany podniosła rękę. Pomyślała, że jeżeli uda się jej wzbudzić w nim dobre wspomnienia, być może chętniej zgodzi się jej pomóc.

Poza tym chciała jeszcze raz doświadczyć tego, w jaki sposób na nią patrzył… Zbliżając się do jej stolika, szedł przez restaurację, jakby przez nią płynął. Jasny, kaszmirowy golf, niefrasobliwie ułożone włosy, pewny siebie uśmiech. Przez jej życie przetoczyło się już kilka typów przystojnych mężczyzn. Na przykład wielebny Clarke z kościoła baptystów, do którego chodziła jej matka, też był przystojny, miał gęste, ciemne włosy, brązowe oczy i szczupłą twarz. Ale pomimo tego, że cała ulica mówiła, że wygląda jak młody Laurence Olivier, to jednak patrzył łagodnie i dobrotliwie i nie wytwarzała się przy nim żadna elektryzująca energia. Przypominał kawałek szarlotki z lodami. Naprawdę pyszny, jeżeli lubisz miękkie i słodkie. Zdarzali się też mężczyźni, którzy wchodząc do pomieszczenia, sprawiali, że wszyscy inni przestawali być interesujący, jakby nagle zniknęli. Roztaczali wokół siebie niemal magnetyczne przyciąganie i gdy pojawiali się na sali, reakcje kobiet, rzecz jasna niewerbalne, zaczynały się od „hm, męski”, a kończyły na drżącym „o mój Boże”. Beth zażartowała kiedyś na Middlefingerze, że widząc Roberta Redforda, nawet Matka Teresa musiała pomyśleć o seksie. Idąc ku niej między stolikami i uśmiechając się z pewnością siebie, Matt na moment zmienił atmosferę w restauracji, jakby zassał powietrze z połowy sali, a Beth obserwowała, jak mijane kobiety zerkały na niego i bezwiednie poprawiały włosy.

Gdy dosiadł się do niej, złożył z przodu ręce, pochylił się nad stolikiem, a stalowoniebieskie oczy przesłonił mu kosmyk włosów. – Przyznam, że twój telefon mnie zdziwił – rzekł jakby rozbawiony. – Doprawdy? – Mówiłem szczerze, wtedy, przed twoim mieszkaniem. Że to powinno się tam skończyć. A jednak dawno nie dostałem tak zawoalowanej propozycji randki. To wcale nie było miłe. Zaśmiała się, spuściwszy głowę, a potem się zastanowiła, co zdradził mu ten nerwowy odruch. Poczuła się bardzo nieprzyjemnie. Nie mogła mieć pojęcia, że celowo ją zawstydził, aby z miejsca ustawić ich relację jako profesjonalną. W ramach profesjonalnych kontaktów sobie ufał. – Dlaczego doszłaś do wniosku, że to właśnie ja mógłbym ci pomóc? – Przekrzywił głowę i spojrzał na nią z ciekawością. Widocznie miał wprawę w takich rozmowach, bo nie pozwolił, by niezręczna atmosfera między nimi trwała zbyt długo. Beth jednak poczuła, że wszystko, co układała sobie w głowie od ostatniego spotkania, rozwiało się jak suche liście, w które ktoś mocniej dmuchnął. Ależ była głupia. – Przepraszam, jeśli pomyślałeś… – Nieważne, co pomyślałem. Zwróciłaś się do mnie o pomoc na gruncie profesjonalnym. Więc w porządku. Jak dokładnie mogę ci pomóc?

No tak. Profesjonalne kontakty. Więc bądźmy konkretni, do cholery! – No cóż, byłeś wśród mówców na konferencji w Greenwood. Zastanawiałam się, czy dobrze znasz swoich kolegów po fachu. Wzruszył ramionami i oparł się o krzesło. – To zależy. – W jakim sensie? – Jednych znam świetnie, innych w ogóle. Jak w każdym środowisku. – A twojego ulubieńca? Zmarszczył brwi. – Clive’a Warrena? – zapytała, a Matt odwrócił głowę w bok i wypuścił głośno powietrze. – On zalicza się do trzeciej kategorii – odparł. – To znaczy? Założył ręce na piersi. – Ludzi, których znasz bardzo dobrze, ale wolałabyś wcale. Pokiwała głową. Błysk uwagi w jego oczach kazał jej przypuszczać, że to coś więcej niż zawodowa rywalizacja. – O nich właśnie chcę napisać artykuł. – O Warrenie? – O ludziach, którzy uczą innych, jak radzić sobie w życiu, a sami nie są od nikogo lepsi. Najpierw posłał jej spojrzenie, które jej matka nazwałaby badawczym. A potem rozłożył ręce. – Myślę więc, że mogłabyś po równo obsmarować nas

wszystkich. – Czyli? – Bo to tak, jakby oskarżać gastrologa, że ma wrzody. Możemy uczyć ludzi, jak rozwiązywać problemy, a narzędzia, które im przekazujemy, są skuteczne. Ale to nie znaczy, że każdy z nas świetnie śpi w nocy… – A ty jak sypiasz, Matthew? Spojrzał na nią twardo. – Myślałam, że chcesz rozmawiać o Clivie Warrenie? – Wiem, że on sypia fatalnie. Jego brwi sugerowały pytanie i Beth wzruszyła ramionami. – Powiedzmy, że jeśli człowiek zrobił w życiu dużo złego, odbija się to na nim, choćby uważał inaczej. – A co takiego zrobił Warren? – zapytał, ale sprawiał wrażenie, jakby wiedział to znacznie lepiej od niej i tylko sprawdzał, czy znalazła dobry trop. – Powiedzmy, że się przebranżowił. – W takim razie Trumpa też powinni byli zamknąć. – Ale Warren odwrócił kota ogonem – dała mu odpór. – Najpierw uczył mężczyzn zaciągać kobiety do łóżka, a teraz daje porady, jak zatrzymać faceta przy sobie. To hipokryzja. Matt milczał i Beth z każdą sekundą odnosiła silniejsze wrażenie, że z jego twarzy odpłynęło nieco kolorów. – Kiedyś podrywał kobiety na zlecenie – uściśliła. – Na kogoś takiego mówią PUA. Pick-up… Opamiętał się wreszcie. – Artist – wszedł jej w słowo. – Trener podrywu. Wiem, co

to znaczy. – Poczekaj, coś ci pokażę. – Odpaliła YouTube’a w komórce. Odwrócił do niej twarz, jakby bacznie się jej przypatrywał, ale tym razem nie było w tym nic erotycznego; raczej analitycznego. Sprawiał wrażenie osoby, która zastanawiała się, czy może jej zaufać. – Zwróć szczególną uwagę na komentarze. Niestety nie udało mi się dotrzeć do takich filmów w wykonaniu Warrena, ale ten powinien naświetlić ci sprawę. * Nie udało jej się dotrzeć, bo takich filmów nigdy nie stworzono. W dwa tysiące szóstym roku, kiedy zaczynali, YouTube raczkował, a kręcenie filmu telefonem kończyło się równie fatalnym skutkiem jak precyzyjne strzyżenie klombów kosiarką. Ze względu na rozwój technologii dzisiejsze filmy trenerów podrywu robiono z ukrycia. Przyświecała im zresztą taka właśnie idea. „Przedmiot eksperymentu” aż do końca był nieświadomy, że przebieg farsy rejestruje ukryta kamera, i przez to nie odczuwał potrzeby strzelenia podrywacza w pysk. Teraz, w dobie Facebooka, Instagramu i selfie’s, nikt nie zwracał uwagi na wyciągnięty telefon, ludzi gadających do ekranu lub nawet w widoczny sposób filmujących coś na zewnątrz. Jednak w dwa tysiące szóstym czy siódmym sprawy

przedstawiały się inaczej. Gdyby chcieli nakręcić film przyzwoitej jakości, musieliby użyć kamery na statywie albo ręcznej, a to zawsze zwracało uwagę. Oczywiście były nagrania audio. Ale te, wraz ze zniknięciem tajnych forów, rozchodziły się raczej jako rarytasy pomiędzy dawnymi kursantami. Zresztą czasy się zmieniły. Kiedyś trenerzy PUA działali raczej incognito. Trzymali się na uboczu, nie łącząc swojego zajęcia z głównymi nurtami coachingu. Funkcjonowali trochę jak szpiedzy; każdy wiedział, że kręcą się gdzieś tam, po ulicach miast, przeprowadzają swoje sekretne podboje, ale sami ujawniali się tylko wybranym. Mieli ekscytujące pseudonimy, nie korzystali z prawdziwych nazwisk i rzadko się zdarzało, żeby więcej niż kilka osób z branży wiedziało, kim są naprawdę. Dawniej nie nagrywano materiałów wideo również z tego powodu, że uczestnictwo w szkoleniach, a zwłaszcza w lekcjach pokazowych, było elitarne. Delikwent dostawał się na warsztaty z polecenia i dopiero wtedy mógł spojrzeć trenerowi w twarz. Wraz z komercjalizacją wszystko się pokiełbasiło i nagle, zamiast służyć jako tajni agenci psychologii, PUA stali się celebrytami z YouTube’a, o podobnej dostępności czy estymie jak vlogerka testująca plastry na wągry na nosie. Gdy padło pytanie, czy jej pomoże, Matthew usłyszał swoje skondensowane milczenie. Nie planował więcej spotkań z Beth McCallum. Podjął decyzję i miał zamiar się jej trzymać. Jednak gdyby doszło do

tych spotkań, wiedział, że dopilnuje, by rozmowy z Beth były dalekie od tych, o jakich marzył. Nie był pewien, czy w ogóle jakiekolwiek powinny się odbywać. Patrzyła na niego pełnymi dziennikarskiej ciekawości oczami i chociaż pod tym spojrzeniem kryła się interesująca, delikatna kobieta, której był bardzo ciekaw, Bethany McCallum zadzwoniła do niego, bo miała cel, który chciała zrealizować. Nie był tylko pewien, czy ten cel mu się podobał. Nie uśmiechało mu się rozmawiać o technikach manipulacji, Clivie Warrenie ani o PUA. Tym bardziej że czułby się trochę jak DiCaprio w Infiltracji. W pewnym momencie nie wiedziałby, gdzie kończy się dobry uczynek, a gdzie zaczyna działanie na szkodę. A jednak miało to też swoje dobre strony. Od lat bali się z Olafem kogoś, kto przyjdzie, zacznie węszyć, napisze artykuł i narobi im złej prasy. Clive Warren nigdy specjalnie nie ukrywał, że kiedyś stał po drugiej stronie barykady, i tym samym eliminował element sensacji. Z Matthew było inaczej. Nigdy publicznie nie przyznał się do swojej przeszłości, ba – zrobił naprawdę dużo, by zatuszować ślady. Dlatego taki artykuł, zawierający również jego nazwisko, odbiłby się znacznie większym echem. I mógłby mu bardzo zaszkodzić. W pewnym sensie to, że nieświadoma Beth przyszła z tą prośbą właśnie do niego, mogło być nawet zbawienne. Nagle mógł sterować kierunkiem jej dociekliwości i omijać grząskie miejsca, które mogłyby naprowadzić ją na trop. Po obejrzeniu wideo udał zbulwersowanego nagraniem

i stwierdził, że się zastanowi. Jednak decyzja zapadła. Musiał tylko… podjąć pewne działania. I opracować konkretny plan. Właściwie czy opowiadanie, jakim to Warren był złym chłopcem, wykluczało poznanie Beth lepiej? Choćby tylko na gruncie koleżeńskim? „Chyba nie” – stwierdził. A potem się uśmiechnął. – Czyli czysto profesjonalna relacja – oznajmił. – Świetnie. – Założył ręce na piersi. – Więc co chciałabyś wiedzieć? * Tego samego dnia wieczorem Beth zdobyła się na dwa spostrzeżenia. Matthew stał się chłodny i zdystansowany. Po czarującym facecie, który zabrał ją na łyżwy i uwodził spojrzeniami, w zasadzie nie było śladu. W porządku. Może przemyślał sprawę. W końcu każdy ma prawo się rozmyślić, choć naprawdę nie musiał tak ostentacyjnie wyznaczać granic. Siedząc z nim dziś w L’Adrienne, poczuła się jak natrętna fanka, która robiąc sobie zdjęcie z celebrytą, usłyszała od jego ekipy: „Tylko bez dotykania”. Nie miała zamiaru mu się narzucać. Niedoczekanie. Choć wydawało jej się, że biorąc pod uwagę ich przeszłość, nie do końca zachował się jak gentleman. A może oznaką taktu było właśnie to, że nie nawiązywał wprost do zdarzeń tamtego wieczoru? – Zganiła się

w myślach ze wstydem. Z drugiej strony miała wrażenie, że pozostałe sprawy wreszcie zaczęły przybierać bardziej pożądany obrót. Wprawdzie Matthew nie zareagował euforią, gdy powiedziała mu o swoim pomyśle – choć, szczerze mówiąc, spodziewała się, że zapała większym entuzjazmem – ale już pod koniec spotkania rozmawiali o technicznych aspektach działania trenerów podrywu, o tym, co myślał na ten temat i jak to się miało do czystej psychologii. Nie sprzeciwił się, gdy oznajmiła, że chce robić notatki, co wykorzystała, zapisując niemal każde jego słowo. Właśnie dlatego po przyjściu do domu, zamiast przekładać istotną robotę i otworzyć Facebooka, z nową energią zagłębiła się w opcje kredytowe, oferty banków i produkty finansowe, które – gdyby tylko udało jej się dostać awans – byłyby dla niej dostępne, a sprzed jej rodzinnego domu może zniknęłaby ta bezduszna tabliczka „Na sprzedaż”. Z pewnością w tej chwili opanował ją zbyt wielki optymizm, ale to przecież tacy jak Matthew bez przerwy powtarzali: Think big. Gdy liczyła, ile musiałby wynosić jej dochód, by mogła aplikować o kredyt na tak dużą sumę, Faith pojawiła się w gabinecie i spojrzała na nią oczekująco, a zarazem ze swadą. Beth rozpoznawała ten rodzaj spojrzenia. Ostatnim razem, gdy Faith patrzyła podobnie, zapytała, co to znaczy „być przy nadziei” i dlaczego ona ma lalki, a nie

własne dzieci. – Czy będziesz mi szukać nowego tatusia? – powiedziała, a oczy Beth rozszerzyły się, aż zobaczyła je odbite w ciemnym monitorze. – Tata Jess tak powiedział, gdy czytał jej bajkę. – Co dokładnie powiedział? – Że teraz będziesz mi szukać nowego tatusia… Zamiast tego starego. Beth uniosła rękę, pokręciła głową, a potem pomyślała, że ten facet jest naprawdę beztroski jak na człowieka, który od siedmiu lat ma dziecko. – I Jess ci to oczywiście powtórzyła. Faith energicznie pokiwała głową. Usta ułożyła w podkówkę. Beth przytuliła ją do piersi, a potem ucałowała w czoło. – Nie, kochanie, nie szukam dla ciebie nowego tatusia. – Pogłaskała córkę po twarzy, odgarniając kosmyki włosów. – Nie? – Nie. – Obiecujesz? Boże, może jej własne dziecko powinno zostać psychologiem? – Obiecuję na warkocz królewny Elsy. Dziewczynka cieszyła się z okazanego zrozumienia. Po chwili jednak przestała się śmiać i znów znacząco przyglądała się matce. – Ale tata Jess powiedział, że jak mnie odbierałaś, byłaś rozświergotana – drążyła. – Co znaczy rozświergotana?

– Więc… to znaczy, że ktoś się cieszy. – Połaskotała ją po boku. Mała się roześmiała. – A ty się cieszysz? – Tak, ale to dlatego, że po prostu… – Beth westchnęła. – Udało mi się chyba znaleźć dla nas takiego… – zastanowiła się. – Anioła stróża. Faith zaklaskała w dłonie. – I ma skrzydła, i taką jasną aureolę? – Co do skrzydeł, to nie wiem – roześmiała się Beth. – Ale co do jasnej aureoli… – Pomyślała o blond włosach, zachodzących seksownie na oczy. – Definitywnie coś w tym jest. Faith rzuciła się do niej i ścisnęła mocno w pasie. – To dobrze – powiedziała. – Że ma aureolę? Jest cudowna. – Nie – bąknęła, z twarzą gdzieś pod żebrami matki, a Beth pocałowała ją w czoło i objęła jej głowę. – Dobrze, że nie szukasz mi nowego tatusia. Oczy Beth znieruchomiały gdzieś we włosach córki.

ROZDZIAŁ 13

Listopad w Nowym Jorku poruszał swą urokliwością. Słońce łaskotało przyjemnie, gdy tylko wychodzili z cienia wysokich budynków. Z końcem października temperatura wzrosła i ustabilizowała się w granicach pięćdziesięciu kilku stopni Fahrenheita, co wyciągało ludzi z domów na jesienne spacery, więc Central Park z powrotem ożył, powoli rozbłyskując świątecznymi ozdobami – choć Beth nieco się obawiała, że ślizgawka przy Rockefeller Center mogła się roztopić. – To jedyna zima, jaką toleruję – powiedział, gdy rozmawiając o PUA, któregoś dnia włóczyli się po mieście. Zaśmiała się z jego lekkomyślności. – Słyszałeś o globalnym ociepleniu? – Głosowałbym za nim. Spojrzała na niego. Miał w sobie tę samą pewność siebie, którą wtedy ją zauroczył. Spostrzegła, że patrzy na nią z ukosa. Przyglądał się temu, jak ogarnia ją speszenie, i jego uśmiech się pogłębiał. Piątego listopada Beth odprowadziła Faith na lotnisko, w zasadzie miło pożegnała się z Robertem i kiwnąwszy ręką

wyglądającej na poirytowaną czekaniem Lauren – ubranej w niepraktyczne w podróży białe dżinsy, w których wyglądała świetnie – patrzyła, jak wszyscy z uśmiechami mijają bramkę. Wyglądali trochę jak szczęśliwa rodzina. Szpakowaty tato, zadbana blond mama, ich jasnowłosa córeczka. Obserwując Faith, Beth głośno wypuściła powietrze. A potem spuściła głowę, dziwnie zamyślona. Jeżeli miałaby być całkowicie szczera, fakt, że Robert zabrał dziecko, był jej na rękę. Miała teraz znacznie więcej czasu i nie musiała zatrudniać opiekunki, gdy po powrocie z pracy wychodziła z Matthew i zajmowała się… jak sobie wmawiała… researchem. Podczas gdy zagłębiali się w dyskusjach na temat tego, kim są pick-up artists, zwiedzili znaczną część Nowego Jorku. Ona oczywiście myślała wówczas nie tylko o artykule. Ale on nie musiał o tym wiedzieć. Na kilka pierwszych spotkań umówili się w kawiarni Stumptown przy Dwudziestej Dziewiątej Ulicy. Matt przekazywał informacje partiami, dbając o to, by je rozumiała. W pierwszym tygodniu Bethany podesłała mu jeszcze kilka filmów PUA do analizy, a potem, pochyleni nad stolikiem, debatowali na temat użytych w nich technik. Czasami, kiedy mówił… najczęściej, gdy tłumaczył jej zachowanie PUA… uśmiechał się nieznacznie, lecz nie chciał powiedzieć dlaczego. Może chodziło o Warrena i po prostu coś sobie przypomniał?

Spodziewała się sporo po tych spotkaniach, ale Matthew z dnia na dzień ją zaskakiwał. Ogrom wiedzy, którą posiadał, regularnie przyprawiał ją o zdziwienie. Wydawało się, że może analizować taktyki i zachowania PUA, podobnie jak oni analizują na wideo reakcje swoich „ofiar”. Kiedy mówił o tonacji głosu, jaką posługują się PUA, zdradził zakulisową ciekawostkę. Opowiedział o tym, w jaki sposób trenerzy obniżają swój głos, by stał się seksownie głębszy i męski, i tego dnia miała wrażenie, że umknęło jej coś istotnego. – Są na to ćwiczenia oddechowe. Ale wystarczy kilka miesięcy gadania w domu z korkiem w ustach – oznajmił po tygodniu spotkań, nad espresso. – Z korkiem? – Zmarszczyła brwi. – Od szampana – wyjaśnił. – Te od wina są za wąskie. Ale od szampana w sam raz. W tamtej chwili odniosła wrażenie, że celowo odwrócił od niej wzrok. Przesunęła serwetnik stojący na stole. – Ci mężczyźni, PUA… – Ze śmiechem pokręciła głową. – Muszą mieć kompleksy. Mam na myśli… zmieniasz w sobie coś, jeśli siebie nie lubisz. Patrzył wprost na nią. Coś w jego oczach błysnęło. – Chcą po prostu działać na takie jak ty. I działają. Wierz mi. Uniosła uważnie oczy. Przez chwilę pojedynkowali się na spojrzenia.

– Takie jak ja? – zdziwiła się. – Nie dałabym się poderwać facetowi na ulicy. Synchronicznie i powoli uniósł kącik ust oraz jedną brew. W jego oczach rozbłysła ironia. Wybuchnęła śmiechem, długim i perlistym, a nieprzyjemny dreszcz rozszedł się po całym jej ciele. – Wtedy wyświadczyłam ci przysługę. Poza tym ten facet, twój szef… Jak mu było? – Jack Trevorn – powiedział, jakby odkurzał element z przeszłości. – Jack Trevorn. Dotrzymał swojej części zakładu? Wydawało jej się, że usłyszała w jego głosie nostalgię. – Oj tak… – Więc dzięki mnie dostałeś awans. – Powinienem postawić ci deser – odparł z zaczepną energią. – Jeżeli będziemy tak przesiadywać w kawiarniach, na muffinach wyhoduję sobie tyłek jak Brazylia i PUA przestaną chcieć na mnie działać. Uśmiechnął się jak nauczyciel. – Myślę, że ich nie doceniasz – rzekł. – Ale wedle życzenia. – To znaczy? Sięgnął ręką przez stół i zamknął jej notatnik. – Od jutra piesze wycieczki. * Spędzili ze sobą jeszcze dwie godziny, w których bez śladu

zwątpienia nabierała się na jego przefiltrowane historie. Gdy odprowadzał ją do metra, przemknęło mu przez głowę: „No, stary, jak to liczymy? To była trzecia randka?”. Zmarszczył brwi w złości na siebie, ale niestety to dostrzegła. – Wiem, co myślisz – oznajmiła. Szli chodnikiem, mijali ich inni ludzie, dłoń Beth co jakiś czas ocierała się o jego rękę. – Zawsze jesteś tą, która wszystko wie? – Myślisz, że możesz czytać w każdym jak w książce – stwierdziła i przysłoniła dłonią twarz, jakby słońce zaświeciło jej w oczy. Patrzył na nią z oczekiwaniem. Inni obchodzili ich, schodząc na stację po stopniach schodów. – Ale niektórych ludzi nie tak łatwo otworzyć. Rzecz jasna to był ruch obronny. Po jednym popołudniu słuchania jego opowieści z pewnością czuła się tak nieprzyjemnie świadoma własnej mowy ciała, że balansowała na granicy popadnięcia w obłęd. Rozumiał ją. Ogarnęła go czułość. Spojrzał na nią, uniósł rękę i odsunął kosmyk włosów z jej twarzy na kark. Cieszył się, że mógł spędzać z nią czas, obserwować ją, że dała mu wygodny pretekst. Wiedział jednak, że będzie to tylko obserwacja z dystansu. Jakby patrzył na rzadki rodzaj ptaka lub widoczną na niebie odległą galaktykę. – To prawda – odparł. – Niektórych trudniej otworzyć. – Zgadzasz się ze mną? Wzruszył ramionami.

– Muszę. Nie masz pojęcia, co pomyślałem. Przechodząc wzrokiem z jednej tęczówki na drugą, starał się nie zdradzić jej tym spojrzeniem zbyt wiele. Chociaż akurat lekcję na temat spojrzeń stosowanych przez PUA mieli jeszcze przed sobą, więc dostrzegał szansę, że go nie rozszyfrowała. Pamiętał, co sobie obiecał. I pamiętał, że kogoś ma, nie zapomniał o tym. Ale, choć wielu chciałoby wierzyć w co innego, monogamiczny związek nie powoduje wcale, że wraz z przestawieniem statusu na Facebooku przestajesz dostrzegać w pozostałych kobietach to, co dla ciebie wyjątkowe. – Jest już późno… – powiedział i rozejrzał się za postojem taksówek, chociaż tak naprawdę myślał o tym, by wsiąść z nią do metra i znów ją odprowadzić. – Jesteś pewna, że… „Metro jedzie dłużej”. – To nie problem. – Bzdura. Nie powinnaś jeździć komunikacją miejską po nocy. „Już czujesz się odpowiedzialny?” Gdy tylko usłyszał ten głos w swojej głowie, w momencie oprzytomniał. Przełknął to, co miał na końcu języka, i powiedział niezręcznie: – Bywaj, Bethany. Po czym, wcale na nią nie patrząc, przytulił ją do siebie, a potem w pośpiechu odszedł. Zastanawiała się, czy to jakaś gra w ciepło-zimno i co, do

cholery, robiła nie tak? * – A więc kiedy mogę liczyć na kolejne smaczki à propos naszej współpracy? – usłyszał Matt trzy dni później, trzymając telefon barkiem. Ubrany w bluzę i spodnie dresowe po porannym biegu, właśnie mył jabłko przy kuchennej wyspie. Dwóch mężczyzn szło niepewnie przez jego salon, nieśli duży, chyba ciężki i zabezpieczony czymś szarym pakunek. Idąca za nimi Bree dawała im wskazówki. – Proszę tędy. Będzie wisiał na najbardziej wyeksponowanej ścianie. Oparty o blat kuchni ugryzł owoc. Osiem kilometrów przyjemnie oczyściło mu głowę. – Nie robisz się zbyt agresywna? – zapytał rozbawiony do słuchawki. – Wiesz, że jako dziennikarka muszę. „Możecie panowie przesunąć? Tam. Nie, bardziej w lewo. Światło musi padać pod odpowiednim kątem. To Klimt. Musi wisieć tak, aby miejsce podkreślało wyjątkowość tego dzieła”. – Gdzie jesteś? Słyszę jakieś głosy. – Nie wiem, chyba w cyrku – odparł. – Spotkajmy się jutro. – Gdzie? Nabrał inwencji. – Pod muzeum MET.

– Chcesz opowiadać mi o PUA, chodząc po Metropolitan? Uśmiechnął się do siebie. Czy naprawdę tak trudno było go rozgryźć? Obraz wreszcie zawisł. Był dziwny. Z pewnością pasował do wystroju wnętrza, ale trzymanie na ścianie czegoś wartego więcej niż kilka sportowych samochodów wydawało się Matthew zbytkiem, nawet jeśli była to dobra inwestycja. – Dlaczego nie? Czuję się tam jak w domu – odparł. Usłyszał krótkie zawahanie. – Dobrze więc. Jesteśmy umówieni. Niemal w chwili, gdy odłożył telefon, dostrzegł, że Bree zmierza do niego dumnym krokiem. Przyleciała z Paryża, zjawiła się wczoraj jak gdyby nigdy nic i najwyraźniej postanowiła udawać, że między nimi wszystko w porządku, bo przywitała się i rozmawiała, jakby ich dwie ostatnie kłótnie w ogóle się nie wydarzyły. Zdjęty wstydem, nakłamał, że zamówił personalizowany prezent urodzinowy, ale nie zdążyli go wykonać na czas. Dał przy tym do zrozumienia, że to coś wartościowego, czego nie chciał wysyłać. Uśmiechnęła się jedynie, lecz nie był to zwykły uśmiech, raczej pokerowy grymas, i Matt pierwszy raz nie miał pojęcia, co oznaczał. – Widzę, że nie potrzebowałaś mojej rady… – Podniósł głowę. Podeszła, rozplotła jego ręce i przylgnęła na moment do piersi. – Przykro mi, skoro będę pierwszą, która ci to powie, ale pomimo rozlicznych i seksownych zalet nie znasz się na

sztuce. – Stanęła na palcach, by przysunąć twarz do jego twarzy. – Poza tym… – Klepnęła go w tyłek. – Wiesz, że mam dobre oko, jeśli chodzi o inwestycje. Jej usta dotknęły linii jego szczęki, co miało go pewnie podkręcić, ale zamiast chęci zaniesienia jej do sypialni czuł jedynie irytację. – Nie byłaś ciekawa, co pomyślę? – Teraz jestem ciekawa, co myślisz. – Wiesz, że nie lubię prezentów. – Uniósł brodę, gdy chciała dosięgnąć jego ust, a Bree opadła głucho na pięty. – Czasem mam wrażenie, że pomysł, żeby mieć coś wspólnego ze mną, mocno cię przeraża. – Wydęła usta jak mała dziewczynka. Ale poza bezbronnego dziecka na niego nie działała. Przez tyle lat powinno to do niej dotrzeć. – Dlatego na ścianie powiesiłaś mi kobietę płaczącą złotymi łzami? Spojrzała na niego ostrożnie, puściła go i odeszła, by mógł widzieć teraz tylko jej plecy. – Posądzasz mnie o tanią manipulację? „O tanią nie, bo jest warta z kilkaset tysięcy” – przeszło mu przez głowę. – Jeśli chcesz wiedzieć, to nie ja go kupiłam, tylko papa… – powiedziała z francuska. Odwróciła się, podeszła do blatu i wyrzuciła jego niedojedzone jabłko do kosza. A potem podparła się na jednej ręce i spojrzała do góry, w jego oczy. – Przypominam, że ojciec chce cię w końcu poznać. Powietrze nabrało ciężaru i Bree odwróciła wzrok

w poszukiwaniu możliwości przeskoczenia na inny temat. Uśmiechnęła się. – Jak wynik? – Wskazała na jego sportowy zegarek, który podawał przebiegnięte kilometry. – Słabo. – Nie spojrzał na niego, tylko położył dłonie na blacie za sobą. – Cały czas boks. Pierwszy raz od pół roku widzę, żebyś rano biegał – stwierdziła i ruszyła w głąb mieszkania. – Gdybym cię nie znała, powiedziałabym, że coś się stało. – Uśmiechnęła się jeszcze przez ramię. * Choć trudno w to uwierzyć, tamtej nocy, przy odgłosie kropel dynamicznie uderzających o szkło kabiny, kochali się pod prysznicem. Bree zaskoczyła go, gdy oparłszy rękę na ścianie, stał ze spuszczoną głową pod strumieniem wody. Zaszła go od tyłu. Objęła dłońmi jego klatkę piersiową i ściśle przylgnęła do jego napiętego ciała. Jej piersi dotknęły jego pleców, nagi brzuch przylgnął do pośladków. Odwrócił się i przyciągnął ją do siebie. A potem oparł Bree o ścianę i wszystko biegło do jasno określonego celu, na początku gwałtownie, potem wolniej, a następnie, wraz z upływającym czasem i strugami wody szukającymi sobie ścieżek na jego plecach, po prostu metodycznie i miarowo. Jakby się rozpływała, odchyliła głowę do tyłu, opierając ją o ścianę z kafelków, po której rytmicznie przesuwały się

jej plecy. W całym jej życiu spotkała jedynie kilku mężczyzn umiejących robić to naprawdę dobrze, ale tylko Matthew potrafił sprawić, by czuła każdy najmniejszy ruch… Aby raz za razem, gdy napierał na jej ciało, czuła, jak zapada się coraz głębiej w spazmatycznej otchłani. Często, gdy się kochali, myślała o tym, jak dobrze trafiła w ów pijacki wieczór trzy lata temu, gdy wpadła na imprezę tej głupiej dziewczyny z tabloidów, której nawet nie znała osobiście, i na zatłoczonym parkiecie zjawił się cudowny blondyn o oczach w kolorze szarego burzowego nieba. Elegancka koszula skrywała muskularne ramiona, ale w stroboskopowych światłach, załamujących się na jego ciele, Bree doskonale widziała sylwetkę kryjącą się pod spodem. Niedługo później zdecydowała, że chciałaby zatrzymać go na dłużej. A potem, po kilku spotkaniach, niezobowiązująco, jak to robią kobiety, przypasowała swoje imię do jego nazwiska. Podobało jej się „Bree Hansen”. Choć jej ojciec pewnie upierałby się przy Watson-Hansen. A potem okazało się, że nazwisko Hansen to tylko pseudonim, który przybrał po „życiowych zawirowaniach, o których nie chciał pamiętać”. Niestety, jakiś czas później dowiedziała się, co to za zawirowania… Dziś, jak nigdy wcześniej, nie mogla się skupić na odczuwaniu przyjemności. Chociaż jego dłonie jak zawsze wzbudzały dreszcze, to w jego ruchach czuła jakąś niedającą

się lekceważyć mechaniczność. Odkąd zrozumiała, czego chciał i pragnął, starała się temu sprostać. Tym bardziej że nie było to nic obcesowego, jak zdarzało się z innymi mężczyznami. Matthew potrzebował tylko… co brzmiało dość specyficznie… nie czuć się potrzebny. Dotychczas im bardziej była samowystarczalna, tym lepiej się między nimi układało. Stanowił antytezę kontrolującego faceta, który, zazdrosny, sprawdzał komórkę swojej dziewczyny. Zresztą trochę jej tego brakowało. Nie chciał, żeby polegała na jego wyborach, pragnął, aby stała na własnych nogach i… no cóż, biorąc pod uwagę, kim się urodziła, to było naprawdę proste. Po studiach w Yale doradzała prawnie korporacjom w trakcie fuzji, choć równie dobrze w ciągu całego swojego życia mogłaby nie zarobić ani dolara i nie byłby to żaden problem. Majątek jej ojca, no cóż… pozbawiał ją trosk zwykłego, szarego człowieka. A pomimo to przez trzy lata związku z Mattem Bree przerodziła się w zdecydowaną bizneswoman – bo takiej jej zawsze pragnął. A dzisiaj poczuła… jakby owiewał ją chłód. Czy naprawdę chodziło o to głupie dzieło sztuki? Mogła je sprzedać za rok z zyskiem, gdyby tylko powiedział, że tego chce. – Kochasz mnie? – jęknęła drżąco poprzez spływające krople. Ta pewność była jej potrzebna, by móc się rozluźnić w jego ramionach.

– Oczywiście, że cię kocham, Bree. – PUA, którym kiedyś był, miał ochotę zabić go za tę beznamiętną odzywkę. Zamknął oczy i pozwolił, żeby woda spłynęła ciężko po jego powiekach, bo chciał poczuć… Chciał poczuć cokolwiek. * Gdy potem leżeli w łóżku, zebrało mu się na szczerość. Przysunął Bree do siebie, a ona podłożyła dłonie pod policzek, poprawiając się na jego piersi. – Umówiłem się ostatnio z kobietą… – wyznał, patrząc w sufit i głaszcząc ją po barku. – Jedną z twoich pacjentek? – Dziennikarką. Rozmawialiśmy o PUA. Bree uniosła się na jednej ręce. – Rozmawiałeś o przeszłości? – Ton Bree zawierał dozę podziwu. – To cudotwórczyni. – Nie do końca o mojej. – Podniósł się i oparł łokcie o kolana. Bree się roześmiała. – Oby tylko nie nabrała ochoty, żebyś wypróbował na niej niektóre swoje sztuczki. – Rozbawiona, wdrapała się na niego i po chwili przewróciła go znów na łóżko. Siadła na nim okrakiem w kusym jedwabnym szlafroku, a przez materiał przebijały promienie księżyca. Włożył ręce pod głowę. Przez chwilę było mu dobrze. – Chwilami, kiedy myślę o tych czasach, chce mi się śmiać. – Dlaczego?

– Bo nie miałem prawie nic, ale byłem taki pewny siebie. – Po chwili parsknął śmiechem na to wspomnienie. – A jutro mam w grafiku gościa, który mógłby kupić ten budynek, ale boi się kobiet. – Jednak teraz masz już wszystko, prawda? – powiedziała, jakby go nie słyszała, muskając opuszkami jego nagie ramiona. – Niczego ci nie brakuje? – Dostrzegł, że kątem oka zerka na niego. Utkwił w niej spojrzenie. – Z czego jesteś najbardziej dumna w życiu, Bree? Zerknęła w dół z lekką dezaprobatą. – Masz zamiar mnie coachować? Po takim seksie? Naprawdę? Nabrał powietrza głęboko do płuc. – To nie coaching. Jestem po prostu ciekawy. Wzruszyła ramionami. – Obecnie chyba z tego Klimta, bo ojcu udało się go naprawdę tanio upolować. A wcześniej, bo ja wiem… W dwa tysiące ósmym powiedziałam miesiąc wcześniej, że coś mi nie gra z Lehman Brothers. Nie mówię, że przewidziałam ten kryzys, ale fakt jest faktem. – Pieniądze… – szepnął, a ona przewróciła oczami, po czym schyliła się po poduszkę i przyłożyła mu nią. – Tylko nie to. Znowu robisz się melancholijny. Myślałam, że to kobiety rozklejają się po seksie. – Wstała. – Idę po szklankę lemoniady. Chcesz też? – zawołała. Wlepił oczy w sufit. – Nie – zawołał.

– Jesteś pewien? Odwrócił głowę, spojrzał przez szparę w półotwartych drzwiach. Szczupłe nogi Bree na boso przemierzyły korytarz, a potem kuchnię. Otworzyła lodówkę, wyciągnęła z niej coś, powąchała i dolała sobie do lemoniady. – Będzie pyszna – zachęciła. – Powiedziałem, nie chcę. Odwrócił się ciężko na łóżku, a jego oczy zwróciły się znów na sufit i znieruchomiały. – Niczego mi już nie brakuje… – szepnął do siebie. – Niczego.

ROZDZIAŁ 14

Pierwszy

raz od trzech lat, odkąd Martha Walsh została jej przełożoną, Bethany McCallum wkroczyła do jej gabinetu, wcześniej o to nieproszona – i w dodatku z nieskrywaną przyjemnością. Co więcej, nie zrobiła przed tym nerwowej rundki po korytarzu i nie wypiła szklanki wody, bo pierwszy raz od lat miała wrażenie, że mogą grać do jednej bramki. – Nie słyszałam, jak pukałaś. – Martha obróciła się na krześle. – Też się cieszę, że cię widzę. – Zaproponowałabym, żebyś usiadła, ale dosłownie za chwilę mam spotkanie. – Uniki nie są konieczne. Wpadłam tylko na moment. Mam dobrą wiadomość. Prócz tej, że chwilowo możemy przestać się podgryzać. Obserwowanie zdziwienia, z jakim Martha przyjmowała pozbawioną biurowej etykiety prawdę, napawało Bethany satysfakcją. Przez wszystkie lata pracy w korporacji to właśnie najbardziej ją uwierało. Nikt niczego nie mówił wprost. Ludzie kisili się w sosie własnej obłudy, czując się jeszcze

gorzej, bo co kto myślał, i tak z reguły dla obu stron było jasne. Czy one naprawdę kiedyś się przyjaźniły? – Miałaś rację. Przebranżawiają się – przyznała Beth, a połechtana Martha natychmiast się wyprostowała. – Dlatego stwierdziłam, że zawężę ten temat. – Stwierdziłaś to na własną rękę? – Zdaje się, że właśnie rozmawiamy. Martha spuściła głowę, jakby dostrzegła, że jej uprzedzenia chyba wypaczają ogląd sytuacji. – Pomyślałam, że nie będę się zajmować coachingiem w ogólności. Za dużo wątków. Temat się rozmyje. Ale znalazłam ciekawszą grupę od twoich szamanów voodoo. – Czyżby? – zapytała Martha. – Słyszałaś o PUA? Beth pokrótce przedstawiła, w czym rzecz, a Martha z każdą chwilą słuchała jej coraz uważniej. * Elegancki mężczyzna w markowym garniturze leżał na prostym niebieskim szezlongu, który w gabinecie pełnił funkcję kozetki. Widocznie czuł się niekomfortowo, bo co jakiś czas bębnił palcami w kolano, a jego wzrok, nieco rozbiegany, nie zatrzymywał się na jednym punkcie, bo też nie miał na czym. Gabinet celowo urządzono tak, by nie rozpraszał pacjentów i nie oferował punktów zaczepienia, gdy przy trudnych pytaniach wpadliby na pomysł, żeby odbiec od

tematu. Na przykład nie było zdjęć przedstawiających rodzinę terapeuty ani nawet dyplomów na ścianach. Matt stwierdził, że je sobie odpuści, bo pomieszczenie ma skłaniać do relaksu, a ludzie kojarzą dyplomy z poczekalnią u dentysty. Manager niższego szczebla, który dziś tutaj gościł, wyglądał trochę jak uczeń w pierwszych dniach w nowej klasie. Mowa jego ciała krzyczała, że facet chce uciec, choć przecież sam zapłacił niemało, żeby się w tym gabinecie znaleźć. Matt westchnął głośno przez usta, jak ktoś, kogo zjadają nerwy, świadomie próbując dodać mężczyźnie otuchy. A potem uśmiechnął się profesjonalnie. – Zatem, Haroldzie, wróćmy do twojej matki. Musisz spróbować odciąć się od przeszłości, by słowo „osioł” nie kojarzyło ci się z odrzuceniem. Myślę, że najlepiej je obśmiać, ale tak, by oddzielić od niego postać twojej matki. Zróbmy to powoli. Po kolei. Co widzisz, gdy wyobrażasz sobie osła? Co widzisz teraz, gdy słyszysz to słowo lub o nim pomyślisz? Garnitur, tak dobrze skrojony, że ubrania Bossa prawdopodobnie mu się kłaniały, podskoczył na klatce piersiowej Harolda, gdy ten wybuchnął dziwacznym płaczem. Brzmiało to prawie jak odgłosy prosięcia. Trochę piski, trochę wstydliwe kwilenie. Nabierał głęboko powietrza, a potem z gulgotem je połykał. Emocje wzięły górę nad oddechem, gdy nagle zaszlochał, sprawiając wrażenie człowieka, który powstrzymywał się od płaczu przez bardzo

długi czas. – Widzę, jak stoi w tej swojej spódnicy i wyciąga palec… – wychlipał. – I wiem, że znów ją zawiodłem, bo widzę to w jej twarzy… napiętej z nerwów. Wychodzi jej żyła na szyi, choć mam tylko pięć lat i nie wiem, że jak wsadzę ten termometr do zupy, to on pęknie. I jestem cały brudny, bo bawiłem się z innymi dziećmi, a ona patrzy na nogawki moich spodni, jakbym zrobił jej na złość. – OK, OK. – Matt podniósł ręce. – Nie wszystkie obrazy naraz. Dyskretnie zerknął w notatki. – Jacqueline wygląda teraz trochę jak wychowawczyni pensjonarek, prawda? Tak jakbyś to ty był pensjonarką? Mężczyźnie wyrwało się parsknięcie przez łzy, w tym kontekście dość przerażające. – Cholera, żebyś wiedział. – Kiwnął głową. – Dobrze. Co dokładnie mówi? Pytanie przyszło szybko i mężczyzna oczywiście nie wiedział, że jest przemyślane. – Pyta, jak mogłem jej to zrobić. – Harold zastanowił się przez moment, zrobił pauzę. – Chyba się drze, ale nie wiem dokładnie, co mówi. Nie pamiętam słów, tylko ton! Oschły, jakbym sprawiał jej zawód przez lata. Wiem, że ją zdenerwowałem, i wiem, że jest wściekła. Mówi coś o tym, że jestem już dużym chłopcem. Coś o odpowiedzialności. I coś o dbaniu o rodzinę… – Mężczyzna zamilkł. – Gdzie był wtedy twój ojciec? W domu? – spytał Matt, choć już znał odpowiedź.

– N…nie. Nie wiem – odpowiedział mężczyzna. Był u innej kobiety? To byłoby naturalne pytanie. Następstwo tego, czego już się dowiedział, lecz Matt go nie zadał. Zamiast tego umilkł i się uśmiechnął. Komplikacje były niepotrzebne, poza tym nigdy nie był fanem rozliczania rodziców pacjentów z ich przeszłości. Przeszłość, oczywiście, jest ważna. Jest w pewnym sensie opowieścią o nas samych, którą weźmiemy do trumny. Jacqeline weźmie własną. Facet, który zdradzał żonę, także. Ale dziś nie o niego chodziło. Ani o nieszczęśliwą matkę latami wyżywającą się na synu. „Osioł, skupmy się na ośle” – to by powiedział, gdyby werbalizował wszystkie swoje myśli. Ale Matt nigdy tego nie robił. – Jakie kreskówki lubiłeś w dzieciństwie, Harold? Facet podniósł głowę. Oczy miał wielkie, jakby był zdziwiony, mimo że na studiach w Harvardzie poznał tajniki sztuki zmieniania tematu. – K…kaczora Donalda. I lubiłem… – zacinał się. – Na kanale, który matka pozwalała mi oglądać… leciał Struś Pędziwiatr – dodał jakby ze wstydem. Struś Pędziwiatr nie mógł wiele pomóc jako niema bajka. Ale Kaczor trafiał w punkt. – Dobrze. To teraz wyobraź sobie, że matka mówi do ciebie głosem Kaczora Donalda. Kwa, kwa, kwa… Ty ośle! – wykwakał, wykorzystując aktorskie przygotowanie odebrane od ojca. – Jak mogłeś mi to zrobić? Nie jesteś wystarczająco

dobry! Przynosisz mi tylko wstyd! Kto cię pokocha z takimi odstającymi uszami? To wszystko przez ciebie! Jestem dorosła, ale moje porażki to wina pięciolatka! – Wymachiwał energicznie palcem. – Dlaczego nie możesz być jak inne dzieci? – Wstał, podpierając się pod boki i wygłupiając się jak klown w cyrku. Zaczął chodzić po pokoju, wygłaszając obelgi, a każda z nich, wypowiadana kreskówkowym głosem, brzmiała coraz mniej poważnie, absurdalnie i po prostu głupio. Patrząc, jak jego klient śmieje się z własnych traum, Matt kochał tę pracę. W chwilach, gdy człowiek głęboko zraniony potrafił obśmiać swój najbardziej zadawniony ból, zadany w najniewinniejszej fazie życia, Matt miał wrażenie, że właściwie wybrał zawód. Nie zawsze tak było. Ale teraz oczywiście cieszył się z efektu. I to wystarczyło. Gdy mężczyzna wstał i podszedł w stronę drzwi, wyglądał z powrotem jak Harold Rosenbaum, szycha w nowojorskim banku, a nie jak wcześniej – manager niższego szczebla, który nie wie, dlaczego jest tym, kim jest, i jakim cudem do tego wszystkiego doszedł. Jego barki znów nosiły głowę z godnością, a spojrzenie prawdopodobnie przypominało to, które wypracował przez lata walki przy stołach negocjacyjnych. – Dziękuję. Zatem… umawiamy się na następny wtorek? – zapytał. To był jedyny moment, w którym Matt zobaczył smutne

zawahanie. Mogli się oszukiwać i udawać, że załatwili sprawę jedną sesją, ale traumy z dzieciństwa niestety są na tyle trwałe, że wymagają długiej pracy, i jako ktoś, kto wie, że bez ciągłego doskonalenia się nie ma efektów, Harold zdawał się przyjmować to ze spokojem. Matt podziwiał jego dojrzałe podejście. – Niech będzie następny wtorek – odpowiedział. – Hej, Matt. Radzisz też kobietom, jak znaleźć sobie faceta, tak? – rzucił jeszcze, gdy już miał wychodzić. Matt podszedł do stolika i zaczął nalewać sobie wody. – Od jakiegoś czasu. – To jak to z tobą jest? Gdy je poznajesz… na przykład na imprezie. Są częścią twoich badań, targetem? Czy po prostu… no wiesz… idziesz na żywioł? Wykorzystujesz… triki? Matt nalewał wody do swojej szklanki tak długo, że niemal rozlał ciecz na inkrustowane drewno. – To zależy – odpowiedział wymijająco, uśmiechając się. – Od czego? – dopytał Harold z nabytą w pracy nieustępliwością. Dłoń trzymał na klamce. W jego spojrzeniu było coś więcej niż pytanie. Może chęć sprawdzenia swojego terapeuty, a może zwyczajna męska ciekawość. Matt nie wiedział dlaczego, ale miał ochotę powiedzieć mu prawdę. – Dawno się nie umawiałem. Nie prywatnie. Facet się roześmiał.

– Szewc bez butów chodzi? – podsunął. – A ty masz rachunek w Citibanku? – odbił piłeczkę Matt, a Harold wskazał go palcem i pokiwał nim, jakby z uśmiechem chciał powiedzieć „punkt dla ciebie”. Matt stanął przy biurku, wziął terminarz i zanotował następną wizytę. – To bardziej kwestia szacunku… – powiedział, nie odrywając wzroku od notesu. – Złoczyńca z kodeksem honorowym? – zażartował Harold i na te słowa Matthew już podniósł wzrok. Kącik ust Harolda lekko opadł, jakby starał się pohamować sprzeczne emocje. – Już nie używasz „czarów PUA”? – Zapewne nie chciał identyfikować się z tym uczuciem, ale wyglądał jak ktoś, w kim zazdrość walczyła z podziwem. W swojej postawie człowieka sukcesu, który nie może poradzić sobie sam ze sobą, Harold… kogoś Matthew przypominał. – Daj spokój. Mógłbyś je łapać w sieć jak pająk muchy. W tej chwili wzrok Matta złagodniał. Nawet uśmiechnął się speszony, jakby przyznawał się do słabości. – Jeździłem ostatnio na łyżwach przy Rockefeller Centre. Oczywiście nie mieli miejsc. Użyłem technik, żeby kobieta w okienku zrobiła dla mnie rezerwację – przyznał. I zaraz asekuracyjnie dodał: – Ale dziewczyna, dla której to zrobiłem… Technicznie to nie była randka. – Ha! Wiedziałem, że jednak z ciebie wilk. – A potem Harold spochmurniał. – Też bym się chętnie poślizgał.

I poczarował. – Jak już przestaniesz się bać kobiet, zajmiemy się i tym. – Mam kumpla, który zarządza tam całym skwerem. Fajnie byłoby mu kiedyś pokazać, że nie przyszedłem na łyżwy sam. – Nie przyjdziesz – zapewnił Matt. – Obiecujesz? Matt kiwnął głową w cierpliwym milczeniu. – To dobrze, bo gdy byłem młody, bzykałem jedną za drugą, ale teraz… Od studiów mój licznik prawie nie drgnął. A chciałbym się w końcu ożenić. Kobiety podobno lubią posiadłości z basenem. I helikoptery. Dobrze kombinuję? – zażartował i mrugnął na pożegnanie. – Też mógłbyś pomyśleć o tym, żeby jakąś uszczęśliwić – rzucił już w drzwiach, unosząc rękę. Matt uśmiechnął się do siebie i w kalendarzu, przy jego nazwisku drukowanymi literami zapisał: „prawiczek”. – Pomyślę o tym! – zawołał. * W pierwszym tygodniu musieli przełożyć wizytę w MET, ponieważ zmieniano ekspozycję, ale następny weekend okazał się idealny na zwiedzanie. Jednak zanim tam poszli, Matt dwa razy odwoływał spotkania. Dzwonił zawsze z wyprzedzeniem, przepraszał, gdy coś mu wypadło, lecz to nie łagodziło poczucia krzywdy, gdy Beth już odkładała słuchawkę. Dni w redakcji, poradnikowe artykuły, „dziesięć produktów, dzięki którym

zawładniesz plażą” czy „piętnaście oznak tego, że dla niego to coś więcej niż biurowy flirt”… To wszystko przyprawiało ją o pulsujący ból głowy. Złapała się na tym, że nie myśli już wcale o Robercie. Przez cały ten intensywny tydzień, spędzony w szumie kserokopiarek, zapachu marnej kawy z automatu i z Marthą za ścianą, pomyślała o mężu jedynie dwukrotnie. Raz, gdy dzwonił, aby powiedzieć, że właśnie zwiedzają Luwr i Faith jest zachwycona, a drugi raz, gdy poinformował, że po powrocie chce nadprogramowo zabrać Faith na Króla Lwa granego na Broadwayu. Po raz pierwszy od czasu separacji była uczciwie wdzięczna za to, że Robert nie wycofał się z aktywnego zajmowania się córką, lecz dbał o to, by dla Faith jak najmniej się zmieniło. Gdy się rozstali, obawiała się, że szykuje się ustawiczna nieprzyjemna przepychanka. Rozwalone weekendy, konieczność modyfikowania planów, wyskakiwanie z „zabieram Faith na kajaki” albo „Lauren to zaplanowała, myślała, że będzie ci miło”. A jednak teraz Robert i ten wyjazd były wybawieniem. Nie wypłaciłaby się za opiekunki przy obecnym trybie życia. Praca szła dobrze, materiał mnożył się w zawrotnym tempie i wyglądało na to, że po tej kawiarniano-knajpianej ciąży urodzi się nie tyle artykuł, ile cały wkładkowy dodatek. Chwilowo nie czuła zapału do tworzenia wpisów na Middlefingera. Nie miała już ochoty atakować mężczyzn, punktować ich wad, ubierać to w zgrabne metafory

i generalnie pokazywać, że świat bez facetów to zdecydowanie lepsze miejsce. Zamiast tego miała ochotę się poddać i rozpłynąć. W sobotę wreszcie udało im się wejść do MET. Minęło całe przedpołudnie, zanim obeszli cztery piętra, każde przedstawiające inny okres i kanon w sztuce. Komentowali dzieła, na których Beth trochę się znała, a Matthew rewanżował się wiedzą na inny specyficzny temat. Gdy zapytała, dlaczego chciał się spotkać właśnie w MET, odpowiedział bez skrępowania: – Bo nigdy tu nie byłem. Mam straszne braki w tym, co ludzie nazywają edukacją kulturalną. I nadszedł czas je nadrobić. – Jesteś niekiedy ujmująco szczery. – Spojrzała na niego. – Czy nie na tym to polega? – Odwrócił ku niej twarz i uśmiechnął się, gdy akurat opuszczali salę z Renoirem. Ten figlarny uśmiech spod zmrużonych powiek, rzucony ponad postawionym kołnierzem camelowego płaszcza, przypominał kapitalny kadr filmowy i miała wrażenie, że tak właśnie wyglądałoby spojrzenie PUA, gdyby jeden był tu dziś obok nich. „To”, którego nie sprecyzował, wsadziło ją natomiast na rollercoaster domysłów. „To” oznaczało rozmowę? Imponowanie? Pewność siebie? Podryw? Dzieła impresjonistów były fascynujące, zagadkowe, mistyczne. Multikolorowe kleksy farb, z bliska wyglądające jak maleńkie kreski, z oddali ożywały, zlewając się

w niepowtarzalny jednolity obraz. Między płótnami gdzieniegdzie stały rzeźby. To był ten rodzaj sztuki, na którym Beth znała się znacznie słabiej. Zatrzymali się przy rzeźbie Degasa, Mała czternastoletnia tancerka. – Nie wiedziałam, że Degas rzeźbił, myślałam, że tylko malował. Dziewczynka miała nieładne proporcje. – Może nie chciał, żeby ludzie wiedzieli – powiedział, patrząc na dzieło. Rzeźba trafiła na listę dziesięciu najbardziej unikalnych eksponatów w MET. Matt sprawiał wrażenie, jakby wcześniej o niej czytał. Tancerka nie była piękna, ale twarz o niemal nieobecnej mimice wyrażała kpinę, czym zagadkowo hipnotyzowała zwiedzających, niczym Mona Lisa. – Wiesz, że gdy Degas ją stworzył, krytykowano go, że zrobił ją cyniczną? – powiedział. – Nie była jak inne, grzeczne rzeźby? – Mówili, że brak jej gracji, a jej haniebne zajęcie dowodzi wyjątkowo złego charakteru. – Trenowanie baletu? – zapytała. – Uwodzenie Degasa. – Może nie dostrzegli wewnętrznego piękna? – zapytała, niespecjalnie wiedząc, co powiedzieć. – Zresztą ciekawe, z czego jest zrobiona. Rzeźba nie wyglądała na drewnianą, nie mógł to być też żaden metal.

– W środku jest tylko wosk. – Wosk? To nie za miękki materiał? – Miękki? Nie… – Patrzył spokojnie na dzieło. – Łamliwy. Obserwowała go przez chwilę uważnie. Przyglądała się, jak lekki uśmiech schodzi z jego twarzy, a pokrywa ją delikatny cień. Stał zamyślony. Jego klatka piersiowa unosiła się powoli, a Bethany zastygła w milczeniu. Zastanawiała się, ile warstw ma ten mężczyzna. Wtedy się do niej odwrócił i uśmiechnął. A raczej uniósł kąciki ust, podczas gdy oczy nadal pozostały nieruchome. * Na bieganiu po salach i schodach Metropolitan Museum minęło im całe przedpołudnie. Gdy wyszli na zewnątrz, natychmiast oblepiło ich ciężkie od wilgoci powietrze. Beth ruszyła przed siebie. – W lewo – usłyszała. – Nie jesteś głodna? Znam fajne miejsce. Odwróciła głowę i uniosła brwi w oczekiwaniu. – Jesz mięso? – padło kolejne pytanie. – Od święta – odpowiedziała. – Przekonasz się. – Uśmiechnął się i ruszyli. Gdy w restauracji szli między stolikami, pierwszy raz prowadził ją przed sobą, tak jak robił to za dawnych czasów, w stosunku do swoich dawnych kobiet… Do kobiet, które chciał uwieść, i… do Bree. Miała na sobie dość zwyczajną, przylegającą do ciała

sukienkę. Czule położył dłonie na jej talii i kierował nią, podkreślając tym gestem jej przynależność i własne zdecydowanie. Nie był pewien, czy to zauważyła. Gdy jakiś czas później z głowami nad menu wybierali dania, Matthew polecił porcję wędzonych żeberek. – Na moją odpowiedzialność. Nie pożałujesz. Kelner przytknął długopis do bloczka. – W takim razie co będzie? – Zaufam temu panu. – Spojrzała przez stół. Uśmiech Matthew lekko drgnął. – Flagowe Hot Mama’s z sosem z niebieskiego sera – zamówił. – Piętnaście uncji? Gdy kiwnął głową, Beth starała się ukryć zakłopotanie. – Hot Mama’s? – zapytała. – Szowinistyczne, przyznaję. Ale pyszne. Do stolika obok nadeszły zamówione dania. Za focaccią na gorących talerzach ciągnął się aromat bazylii, a pomiędzy rodzinnymi rozmowami rozbrzmiewał śmiech. – Ludzie zastanawiają się, co jest tajemnicą PUA, a odpowiedź jest bardzo prosta – powiedział w pewnej chwili, wpatrując się w nią. Rozmawiali o sekretach komunikacji, technikach przekonywania i o tym, dlaczego urok trenerów zwykle jest dla kobiet nie do odparcia. – Myślę, że gdyby była aż taka prosta, nie byłoby tyle samotnych kobiet.

– A to dlaczego? – zdziwił się. Spojrzenie miał rozbawione. – Mężczyźni by to podłapali. – Wzruszyła ramionami. – Mężczyźni zwykle nie robią tego, co chcą. Nie mówią tego, co chcą. A już na pewno nie komunikują tego, jak powinni. – Co masz na myśli? – Była druga po południu. Przed nimi jeszcze długi dzień. A ona już miała parę perełek. W tej chwili dziwnie na nią patrzył. – PUA są sprytni. Większość rzeczy przekazują bez użycia słów. Roześmiała się. – To rzeczywiście bardzo proste. – Zaufaj mi. – Oparł plecy na krześle. Rozłożyła ręce. – Co ty bredzisz? Nie mogę tego napisać. Ludzie zaczną wysyłać listy do redakcji, że autorka czegoś się naćpała. To nie jest konkret, a filozofowanie – rzekła. Dzięki Bogu oddzielała jeszcze pracę od tego, co do niego czuła. Zaraz, zaraz… czuła? Pokręcił głową. – Każdy to robi, tylko w mniejszym stopniu. – Jak to robi? Płynnym ruchem pochylił się nad stołem, cały czas wpatrując się w Beth. To była chyba najbardziej niekonkretna z rozmów z nim. Mówił wymijająco, niczego nie precyzował. W końcu założyła ręce przed sobą. Pokręciła głową i powiedziała:

– Jeśli ten koncept jest coś wart, może warto zapytać o to Clive’a Warrena. Cały czas biję się z myślami, czy go do tego nie włączyć. W końcu ludzie znają jego przeszłość. Nie ma nic do stracenia. Obawiam się, że dużo by zażądał, ale z pewnością mógłby mi to jaśniej wytłumaczyć. Może warto… – PUA wypowiada myśli w głowie, patrząc w twoje oczy – powiedział, wbijając w nią stalowy wzrok. – Wypowiada to, co chce, żebyś wiedziała. Przeciętny mężczyzna, patrząc na kobietę, myśli: „Pozwolisz mi się dotknąć? Pozwól. Mam gumy? O wow, dotknąłem ciepłej, miękkiej piersi”. Zaczęła się śmiać. – Dużo strachu. Dużo szumu – rzekł. – Nie pytaj mnie jak, ale kobieta to wyczuwa. Ten strach w męskiej głowie… Nic bardziej jej nie nudzi. – A więc co myślą PUA? – Prawdę. – To znaczy? Przekrzywił głowę, coś błysnęło mu w oczach. – Gdy PUA spojrzy na ciebie i intencjonalnie pomyśli: „Chcę cię pieprzyć”, gwarantuję ci, poczujesz to w całym ciele. Wyprostowała się lekko, sięgnęła ręką do szyi, lecz w połowie drogi zaniechała tego gestu i położyła dłoń z powrotem na stół. Milczała. – I jeżeli w myślach opowie ci wszystko, co chciałby z tobą robić, też to poczujesz. Wpatrywali się w siebie. O ułamek sekundy za długo.

Na razie czuła dziwne drżenie, a to oznaczało, że jej profesjonalizm właśnie brał w łeb. Odwróciła w końcu wzrok. Wyszło jakoś nerwowo. – Znasz teorię. Potrafisz to robić? – Musiała zaryzykować. Zaśmiał się. Przekrzywił głowę, jakby się z niej naigrawał. Miała wrażenie, że zawaliła jakiś test. – Warren umie – powiedział jakby trochę od niechcenia. – Przejrzyj fragmenty jego najnowszych szkoleń. Są nagrane i dostępne w sieci. Przewiń do momentu, kiedy bierze dziewczynę na scenę i robi demo. Bez względu na to, co chce na niej wymóc, ona zrobi, co on sobie zażyczy. Ale spójrz wtedy na jego oczy. Zmarszczyła brwi. – Można to dostrzec na nagraniu? To zbyt proste. Mówiłeś, że to się czuje. Uśmiechnął się bez wesołości. – Dlaczego najgłębiej kopiesz tam, gdzie nie powinnaś? – Bo to najbardziej interesujące? – Tak, to się czuje – potwierdził. – Ale gdy będziesz wiedziała, kiedy masz zwracać uwagę, dostrzeżesz subtelną zmianę w sposobie, w jaki patrzy. – Tak dokładnie potrafisz analizować jego zachowanie? Nie odpowiedział. Co wcale nie oznaczało, że się nie odzywał. W tej samej chwili, gdy o to zapytała, zaczepił kelnera, chcąc wiedzieć, kiedy przyjdą ich zamówienia, przesunął krzesło, by przepuścić jakąś dziewczynę na wózku, a potem wdał się z nią w krótką dyskusję. To było

niesamowite, jak szybko łapał kontakt z ludźmi. Kiedy chciał. W końcu ich dania przyszły. Matthew opierał się o krzesło rozluźniony i po dzisiejszym popołudniu trudno było nie wyciągnąć wniosku, że wytworzyła się między nimi… pewna więź. Szczerze mówiąc, Beth czuła, że wytworzyło się znacznie więcej. Jakby dawne przyciąganie wróciło. W tamie, którą postawił, gdy poprosiła go o pomoc, wreszcie powstały pęknięcia. Dlatego zastanawiała się nad zadaniem osobistego pytania. Dziennikarka w niej odniosła wrażenie, że może pozwolić sobie na więcej. To wrażenie trwało bardzo krótko. – Więc jaka była wasza relacja? Kim był Warren? Przyjacielem, który kiedyś cię zawiódł? Rywalem w pracy? – spekulowała. – A może łączy was jakaś historia? Będę cię cytować anonimowo. Matt parsknął cynicznym śmiechem. – I dzięki tej anonimowości Clive się nie domyśli, że to ja powiedziałem. – Boisz się jego reakcji? – Poruszyła strunę, którą drażniła latami, gdy manipulowała Robertem. Wbił w nią spojrzenie. – Nie lubię jego prawnika. – Możemy zawsze… Przerwał jej. – Drążysz w złym miejscu, Beth – rzekł poważnie. – Daj spokój. – Więc jednak był przyjacielem… – powiedziała

i uśmiechnęła się z satysfakcją. Wytrzymała jego wzrok, starając się zachować półuśmiech, ale miała wrażenie, że zaraz odbije jej się tą cholerną satysfakcją, gdy dostrzegła, jak wzburzone morze w jego oczach skuwa twardy lód. Matthew wtopił plecy w oparcie, nakrył usta pięścią, a drugą ręką… drugą ręką bezwiednie zaczął wystukiwać jakiś rytm na stole. Z pewnością zdawał sobie sprawę, że całe jego ciało krzyczało „wycofaj się”. I właśnie dlatego tego nie zrobiła. – Marsz turecki? Podniósł na nią wzrok, jakby czymś w niego rzuciła. – Pochodzę z domu z fortepianem. – Wzruszyła ramionami. – Dosłownie i w przenośni – przyznała. – Matka męczyła tym mnie i siostrę, gdy byłyśmy małe. Wszędzie rozpoznam Mozarta. Nadal nie odpowiadał. – Dlatego wiem też, że Monet to nie Manet. – Z domu z fortepianem trafiłaś do babskiego pisma? Dopiero teraz zorientowała się, na jak cienki lód musiała wejść, skoro postanowił dać jej nauczkę. – Powiedziałam ci w zaufaniu, że nie jestem zadowolona ze swojej pracy. Nie przypuszczałam, że będziesz z tego żar… – Nie w zaufaniu, tylko po kilku drinkach, to różnica. – Wydaje mi się, że byliśmy tam razem! – Wlepiła w niego wściekłe oczy. – Ale ja nie przyszedłem opowiadać obcym o rozwodzie –

odparł beznamiętnym tonem, jakby czytał pogodę. W sekundę zmienił się nie do poznania. – Wcale nie przyszłam… – urwała, a następnie, dysząc, nabrała powietrza głęboko do płuc. – Nie wmawiaj mi, po co tam przyszłam. – Więc ty mi nie wmawiaj, kto był dla mnie kim. Nagłe pieczenie w przełyku i w oczach kazało jej natychmiast zacisnąć pośladki. Stary sposób, by nie rozpłakać się przed Gemmą, gdy w dzieciństwie zrobiła jej przykrość, nigdy jej nie zawiódł. Wiedziała, że łzy nie polecą, nie chodziło o to, by nie płakać, lecz by w ogóle nie okazać emocji. Została tak wychowana. Miała ochotę grzecznie poprawić się na krześle, powiedzieć coś w stylu „nie musisz być niemiły”, czym oczywiście nic by nie zyskała, bo on wiedział, że nie musiał być niemiły. Po prostu chciał taki być. – No cóż, spieprzyłam w życiu masę rzeczy, ty z pewnością też. Możesz mnie z nich rozliczać, jeśli lepiej się wtedy poczujesz, albo możemy porozmawiać o tym, co ważne. Ty wybieraj. Kelner mijający ich stolik najwyraźniej zasłuchał się w ich pasjonującą dyskusję, bo gdy zbierał naczynia i sztućce ze stolika po drugiej stronie przejścia, tak zamachnął się tacą, że coś zgrzytnęło, zsunęło się, a potem nóż do steków z grzechotem spadł prosto przed Matthew i obił się o talerz. Beth się cofnęła, a kelner o mało nie wyskoczył z butów. – Najmocniej przepraszam, zaraz… Matt wziął nóż do ręki i zaczął go obracać. – Na chwilę. – Uniósł uprzedzająco dłoń. – Niech pan to

zostawi. Bethany spojrzała na niego w sposób, w jaki patrzy się na postacie grane przez Jacka Nicholsona. – Spójrz na niego – powiedział. – Jak ci się wydaje, jest zły czy dobry? – Słucham? – Nóż. Wydaje ci się zły czy dobry? – Choć głos miał spokojny, słychać w nim było siłę. – Chyba wiem, do czego zmierzasz. – No tak, w końcu jesteś dziewczyną, która wszystko wie… – powiedział już łagodniej. Obrócił nóż jeszcze raz, a potem oddał osłupiałemu kelnerowi. – Dziękujemy panu – rzekł, dając do zrozumienia, że chce, żeby zniknął, co też kelner, zdaje się, że z ulgą, zrobił. – Sam w sobie nóż nie jest ani zły, ani dobry, bo to tylko narzędzie; dokładnie takie samo jak umiejętności PUA. Można je wykorzystywać do szlachetnych celów. Uczyć, pomagać. Mężczyźni bywają nieśmiali… A można też być, jeśli ma się ochotę, strasznym skurwysynem. I tu pewnie znów spróbujesz zgadnąć, co chcę powiedzieć. Że dobry lub zły może być ten, kto trzyma nóż, ale to nic więcej, jak tylko chwytliwie brzmiąca bzdura. Nie ma ludzi całkowicie dobrych i całkowicie złych, Beth. Wszyscy mamy w sobie te dwie strony, a którą pokażemy, zależy tylko od okoliczności. Na pewno zdarzyło się, że gdy byłaś szaleńczo zakochana, stawałaś się najmilszą, najmniej egoistyczną, najcudowniejszą z partnerek, jaką facet mógł sobie

wyobrazić, ale przy kimś, dla kogo miałaś mniej uczuć albo nie było ich wcale, z cudownej kobiety wychodziła nagle zimna i nieczuła suka – powiedział to z takim przekonaniem, że aż ją zmroziło. – I weźmy takiego Warrena – ciągnął. Poczuła, jak włoski unoszą jej się na karku. – Nienawidzę go. Nienawidzę tak mocno, jak tylko jeden człowiek może nienawidzić drugiego, i masz rację, z pewnością sypia kiepsko, bo to, co ciąży na jego sumieniu, waży tonę. Ale chociaż coś rośnie mi w krtani, gdy to mówię, to on też nie jest do końca zły. Nikt nie jest do końca zły, Beth. Serce jej drżało, bo naprawdę nie mogła tego teraz spieprzyć, a jakoś musiała zapytać. – Dajesz za to głowę? Przez chwilę wpatrywał się w nią nieodgadnionym wzrokiem. – Powiedzmy po prostu, że jest sobie fundacja w Wielkiej Brytanii, pomagająca osobom trwale sparaliżowanym, na której adres co pół roku przychodzi opiewający na dużą sumę i całkowicie anonimowy czek gotówkowy. – Możliwe to, żeby wysłać czek anonimowo? – zapytała, gubiąc ostrożność. – Możliwe. Tylko trzeba się trochę postarać – powiedział. – Nie prościej puścić anonimowy przelew? – Elektronika ma to do siebie, że wszystko można wyśledzić. – Potarł palcami o siebie, w uniwersalnym geście oznaczającym łapówkę. – I zakładasz…

– Mam powód wierzyć w to, że wiem, kto jest nadawcą. I nagle kropki połączyły się w wyraźny obrazek. Gdy mówił o życiu trenerów podrywu, o ich metodach, czasami miała wrażenie, że coś wyizolowuje, że wyciąga z opowieści elementy, jakby podnosił z plaży kamień wyrzucony przez morze, przyglądał mu się, a potem zastanawiał, czy jej go pokazać. To wszystko musiało być znacznie bliżej niego. I mieć bardziej osobiste znaczenie. Zresztą nic dziwnego, skoro jednym z PUA był jego przyjaciel. Bo to, że Clive nim był, nie pozostawiało dla niej wątpliwości, nie można nienawidzić kogoś, kogo się wcześniej w jakiś sposób nie kochało. – Ostatnią część naszej rozmowy uznaję za poufną i nie chcę widzieć z niej w druku ani słowa – odezwał się znowu, patrząc w dół. A potem podniósł wzrok i spojrzał na nią. Wyglądało na to, że ma jej absolutnie dosyć. Restauracja tonęła w gwarze, a oni siedzieli w milczeniu, patrząc sobie w oczy, ale nie było w tym nic romantycznego, nic poza pełnym napięcia oczekiwaniem. Potem wyszli. Gdy szedł za nią między stolikami, boleśnie odczuła brak jego pewnej ciepłej dłoni na dolnej części swoich pleców. Gdy szli w tamtą stronę… czuła dłoń Matthew tak wyraźnie, jakby ten dotyk palił ją przez ubranie. Dreszcz przeszedł ją od szyi aż po uda. Teraz w duchu wściekła się na siebie. „Boże, rozpamiętuję ten dotyk jak jakaś spragniona wrażeń nastoletnia idiotka”.

Stanęli na chodniku. Ściskając torebkę między kolanami, oplatała wokół szyi szalik, kiedy nagle Matt chwycił ją za ramiona i patrząc jej w oczy swoim zimnym wzrokiem, przysunął do siebie. Przez chwilę po prostu tak stał, przechodząc powoli spojrzeniem z jednej jej tęczówki na drugą, a ona czuła, że ktoś w jej podbrzuszu bawił się ważnym pokrętłem. Nastoletniej idiotce fajerwerki strzelały w całym ciele. I wtedy objął wzrokiem jej usta. Ale po chwili wypuścił powietrze. – To co, pojutrze Statua Wolności? – Uśmiechnął się w napięciu. – Nigdy nie byłeś na wyspie? – Byłem, ale kończą mi się pomysły… – odparł, rozbrajając ją szczerością. I tym, że wcale nie bał się drugiego dna, które się kryło pod tym stwierdzeniem. Wzięła oddech. – Cieszę się, że… – Spojrzała na drzwi restauracji. Wskazała kciukiem za siebie. – Że nie uznałeś… – Nie rezygnuję aż tak szybko. Poza tym, gdybyś nie zauważyła, zaczynam mieć własne powody do tych spotkań – wyznał. – Oprócz twojego idiotycznego artykułu. – Sam stwierdziłeś… – Wiem. Ale trochę mi to nie wychodzi. Gdy dotarło do niej, do czego się przyznał, przez jej zmysły przetoczyło się bolesne napięcie. Nie odrywał wzroku od jej oczu. W romantycznych filmach to był ten moment, w którym

chłopak całował dziewczynę. Przyciągał ją do siebie, ona stawała na palcach, a potem zwierali swoje usta tylko po to, by cała reszta zakończeń nerwowych w ciele dostała szału i zaczęła tańczyć kankana. Wszystko w ciele Beth już przez samo oczekiwanie ogłosiło podwyższoną gotowość i gdy sekundy mijały, a on nadal nie pochylił się do niej, nie przysunął jej do siebie i nie pokonał dzielącej ich odległości, przebiegło jej przez głowę: „Co cię powstrzymuje…” – Następnym razem opowiem ci o Clivie, ale nie naciskaj. Nie zdołała się odezwać, więc tylko pokiwała głową. – Jedziesz w moją stronę, weźmiemy jedną taksówkę. – I wypuścił ją z objęć, a potem chwycił za rękę. Chwilę później wsiedli do taksówki Ubera. Wysiadł pod biurem, a ona przy Weirfield Street. Nic więcej się nie stało i po zamknięciu drzwi czuła się strasznie. Rozczarowanie i bezsilność spadły na nią jak tona kamieni. Dlaczego jej nie pocałował? Przecież gdyby chciał tego choć w połowie tak mocno jak ona… Czy to naprawdę był ten sam facet? Ten sam, z którym siedem lat temu… Och Boże. – Twarda redaktor Middlefingera, też mi coś – prychnęła do lustra, przechodząc obok niego w przedpokoju. – Czy moje serce jest miękkie? Odbicie odpowiedziało: – Miękkie? Nie. Łamliwe. *

– A czy ma pani takie mniej kremowe? – odezwała się Nath, gdy stały przed pokrytą lustrami ścianą w salonie sukien ślubnych i patrzyły, jak jej ciało, w zależności od odcienia sukni, zmienia się w śnieżnobiałą lub pożółkłą bezę. – Mam wrażenie, że ten odcień jest nieco za ciepły. – Jej rzeczowy ton i mina były tak poważne, jakby mówiła o zmianach w budżecie jakiegoś małego państwa. Z zaangażowaniem, którego Beth dawno u niej nie widziała, porównywała bliźniaczo podobne do siebie odcienie na małym próbniku, który trzymała w rękach. – Jeżeli stanę przy białych liliach, które zamówiłam do kościoła, będę wyglądała jak ubrana w wielki, stary, przepocony stanik. Młoda stylistka, która chwilę wcześniej, na wyraźną prośbę Nath, przyniosła piątą sukienkę w odcieniu écru, spotkała się z nimi wzrokiem w lustrze. Wyraz jej twarzy był tak idealnie opanowany, że Beth uznała to za formę sztuki. Dziewczyna odparła „oczywiście” i Beth mogła przysiąc, że nawet nie drgnęła jej powieka. – Chyba będziemy musiały iść jeszcze do Kleinfelda. Tu jest za mały wybór – oświadczyła jakiś czas później, szerokim gestem wskazując w lustrze salon wielki jak zastawione wieszakami lotnisko. – Nie mają Pronoviasa. – Czy dobrze pamiętam – zastanowiła się Beth – że w którymś z zeszłorocznych wpisów porównałaś zakup drogiej sukni do kupna pompki do penisa? Jak to szło? – Przyłożyła palec do ust. – „Błyszczące koronki za trzy tysiące dolarów, mające dodać pewności siebie kobiecie odżywiającej się od miesiąca pieprzem cayenne zmieszanym

z miodem…”. – Daj spokój, to była inna sytuacja. Poza tym nie jestem na Master Cleanse – powiedziała, wyciągając jednocześnie rękę po jedno z pudełek, które od tygodnia wszędzie ze sobą taszczyła. – Możesz mi podać caprese? Jestem już głodna. I cała spocona. To łażenie i przymierzanie wykańcza. Poza tym czy to takie dziwne, że chcę wyglądać dobrze w tym wyjątkowym dniu? Beth spojrzała na nią w lustrze i podała jej plastikowy pojemnik. Nathalie brzmiała nie jak redaktorka Middlefingera, tylko raczej kwartalnika „Wedding Planner”. Najwidoczniej punkt widzenia zależał od punktu siedzenia znacznie bardziej, niż Bethany przypuszczała. Westchnęła ciężko. Chwilę później Nathalie, stojąca na postumencie jak rzeźba, nadal ubrana w suknię ślubną, zaczęła pałaszować sałatkę plastikowym widelcem. Przeżuwając, powiedziała: – A ten twój… jak mu tam… Popchnęłaś sytuację do przodu? Beth westchnęła, wsadziła dłonie we włosy i kładąc łokcie na kolanach, przysiadła na skraju podwyższenia. – On nadal nie wie o Faith… – przyznała, opierając plecy na podeście. Nathalie przesunęła dół sukni i spojrzała na Beth z góry. – Spotykasz się z gościem i nie powiedziałaś mu, że masz dziecko? – Nie spotykam się… – syknęła Beth, momentalnie się podrywając i obracając do Nath.

– Jasne, po prostu regularnie na siebie wpadacie. – Nathalie wzruszyła ramionami. – Nowy Jork to w końcu wiocha, zawsze na kogoś wleziesz – oświadczyła, oddała Beth pudełko po sałatce i zaczęła się mizdrzyć do lustra, kiedy asystentka sklepu pomagała jej wydostać się z sukni z metalowym stelażem, by zaraz pomóc jej wbić się w następną. – To niebywałe, jak szybko wrócił ci cięty język, kiedy już przestała być mowa o tobie! – Prawda? – zakpiła Nath. – Wygooglowałam go – oświadczyła lekko, jakby to nie była ingerencja w czyjąś prywatność. – I powiem ci, że nawet nie miałabym nic przeciwko, żeby mnie uwiódł i rzucił. – Nath wkroczyła w podtrzymywaną dla niej suknię, a mocno umalowana młoda dziewczyna z obsługi rzuciła im w lustrze spojrzenie z uniesionymi brwiami, jakby sprawdzała, czy dobrze się czują. – Może powinnaś to dopisać do swojej przysięgi małżeńskiej? – zasugerowała Beth. – Miny gości zrobią na pewno furorę na nagraniu. Nath zeszła z podwyższenia. – Jak będziesz taka pryncypialna, zrobisz się nudna. Z drugiej strony… – Zrobiła pauzę. – Nie ciekawi cię, jak robi to trener od randek? Beth wolała się nad tym głębiej nie zastanawiać. Głównie dlatego, że obawiała się, że gdy zacznie o tym myśleć, wyjdą jej różowe plamy na szyi. – Przypominam ci, że nadal jestem mężatką.

– Jeżeli jest dobry, to sam się zorientuje… – powiedziała w końcu Nathalie, gdy po przymierzeniu kolejnych dwudziestu sukien, a może więcej, ale Beth przestała liczyć, wychodziły bez złożenia zamówienia, żegnając w drzwiach sztucznie uśmiechniętą obsługę. – Zorientuje się? – Że masz dziecko? – Wzruszyła ramionami. – W końcu to psycholog. Myślisz, że łatwo go oszukać? Po chwili, gdy szły Piątą Aleją, telefon Nathalie zawibrował, a ona podskoczyła jakby ukłuta szpilką. Po odczytaniu wiadomości niemal natychmiast oblała się rumieńcem jak piwonia. – Co ci jest? To Cal? Nathalie roześmiała się, jakby nigdy w życiu nie usłyszała niczego zabawniejszego. – Mamy na Middlefingerze męskiego czytelnika. Chyba się we mnie zadurzył. – Pokaż. – Beth chciała zabrać jej telefon, lecz Nath odsunęła się nagle jak pięciolatka, która nie chce się dzielić zabawkami. – Nie mogę. Od wczoraj wrzuciłam piąty bieg. – Uśmiechnęła się szeroko. – Same świństwa.

ROZDZIAŁ 15

Matt

miał luźniejszą końcówkę tygodnia. Bree tylko wchodziła i wychodziła z mieszkania w One57, pozostawiając za sobą wrażenie, że w pokojach wieje chłodem. Odkąd powiedział jej, że nigdy nie będzie znaczyć dla niego tyle, ile Camille, emanowała urazą i dystansem. W zasadzie jej się nie dziwił. To było okrutne z jego strony. Ale kiedyś obiecał sobie, że nie będzie jej oszukiwał. Na razie ich relacja działała, ale jeśli przestanie, mieli powiedzieć sobie prawdę. Tak się umówili. – Dzięki temu, że z nią rozmawiam, trzymamy rękę na pulsie – powiedział do Olafa, jedząc z nim lunch w Battery Park. W piątek miał więcej czasu, więc postanowili podziwiać uspokajający widok na zatokę. Poza tym siedząc w Battery Park, Matt czuł się jak przestępca, który przychodzi sprawdzić sobie miejsce. Przewidywał, że najdalej za kilka dni usytuowany niedaleko port będzie kolejnym niemym świadkiem jego małych przewin. Mewy skrzeczały nad głową, woda szumiała, a Statua Wolności jak zawsze zaskakiwała swoimi nieoczekiwanie

nikłymi rozmiarami. Siedzieli na oparciu ławki przy żeliwnych barierkach oddzielających promenadę spacerową i wodę i jak wolni od ograniczeń studenci, a nie biznesmeni, jedli owinięte w papier kanapki z Subwaya. – To nam się przyda – stwierdził Matt, jakby upewniał sam siebie, a potem ugryzł bułkę, uważając, żeby nie ubrudzić garnituru. – Czy mnie się wydaje, czy spotykasz się z Bree Watson, jedną z najbardziej pożądanych partii w Nowym Jorku? – To nie to, co myślisz. Olaf parsknął śmiechem, wypluwając sobie kawałek umazanej sosem cebuli na spodnie. – Przestań, bo brzmisz jak mężatka przyłapana z listonoszem – powiedział. – Jeśli chcesz się usprawiedliwiać, rób to z sensem. Matt ugryzł kanapkę, zawiesił wzrok na Statui i przypatrywał się biegnącym w dół pochodni śladom korozji. – To kiepska sytuacja. Mąż ją zostawił, ma długi. – Mężatka? – Wznosząca tonacja ukazywała jasno, co Olaf myśli. – Obniżasz loty. Matt oderwał kawałek bułki i rzucił na chodnik. – Niedługo rozwódka. Facet po siedmiu latach puścił się z czwartoligową modelką. Widziałem ją na zdjęciu, sztuczne rzęsy dłuższe od sztucznych paznokci. Olaf popatrzył na niego badawczo. – Przez siedem lat można dorobić się bagażu… Matt bez słowa spojrzał na wodę. – Nie mają dzieci.

Mewa dopadła kawałek kanapki z Subwaya i z zapałem trąciła ją dziobem. – Pytałeś? – Powiedziałaby mi. – Wszystko sobie mówicie? – wytknął celnie Olaf, a Matt rzucił mu cierpkie spojrzenie. – Ja nie chwalę się laskom, które sprowadzam do domu, że mam syna… – rzekł Olaf. Woda falowała spokojnie. Natomiast mewa rozdziobywała kawałek bułki z dziką determinacją. – Ale nikt nikogo nie sprowadza, Olaf. – Jak to nie? – To nie tak. Pomagam jej. Olaf się zaśmiał. – Myślę, że w niektórych kulturach to może się tak nazywać. Tym razem Matt parsknął śmiechem i postanowił się poddać. W końcu nic nie miał na sumieniu. – OK, OK. Ma to coś, śliczną twarz i gdy idzie przede mną, muszę się powstrzymywać, żeby nie objąć jej w talii. I, przyznaję – uniósł dłonie – gdybym był sam, nie zastanawiałbym się. Ale nie jestem sam, Olaf. A ona jest… jak… jak odległa galaktyka! Kojarzy mi się z czymś miłym i poza zasięgiem. Spotykamy się, ona zadaje pytania, ja odpowiadam, a w tym czasie mogę ją sobie oglądać… bo ja wiem… jak przez teleskop. – Poetyckie. – Olaf odwrócił się i zmierzył go spojrzeniem. – A czyścisz czasem ten teleskop?

– Nie bądź wulgarny. Minęło kilka minut, podczas których żaden z nich się nie odezwał. Olaf pierwszy skończył jeść, wstał, wytarł chusteczką pulchne dłonie i przegonił nogą mewę, która natychmiast odleciała. – Dlaczego czuję się, jakbym wysłuchał mowy obrończej? – zapytał. – Bo masz coś z głową i chyba za dużą wyobraźnię. Olaf uniósł brew, jakby chciał powiedzieć: „Doprawdy?”. – Obyś się tylko nie zakochał. – Roześmiał się. – The Date i Bree to transakcja wiązana, a ja nie mam zamiaru rezygnować z czegoś, na co zapierdalałem trzy lata. – Nie rozśmieszaj mnie – powiedział Matthew, lecz jego głos dziwnie się wzniósł, jak u nastolatka, który mówi ojcu, że nie ma pojęcia, dlaczego zamiast whisky w butelce jest herbata. – Wiesz, co kiedyś usłyszałem? Że znacznie łatwiej jest udawać miłość, gdy jej nie ma… niż ukryć, że kogoś kochasz, gdy tak jest. Matt zamilkł. – Powiedziałeś jej, że byłeś PUA? To zawodowa relacja. Jest dziennikarką. Piszecie artykuł, to chyba byłoby właściwe. Matt w milczeniu wstał z ławki, wytarł palce, po czym, spoglądając cały czas na Olafa, wyrzucił chusteczkę do kosza. Olaf kiwnął głową. – Tak myślałem.

* Nigdy właściwie nie zastanawiał się nad tym, czy to mężczyzna powinien chwycić za telefon, czy pierwsza może zadzwonić kobieta. Takie dywagacje wydawały mu się rodem ze średniowiecza. Oczywiście były od tego krytyczne wyjątki. Po kłótni, po jakiejś poważnej rozmowie, w której to on stwierdził, że „potrzebuje przestrzeni” – w tym wypadku ten telefon niczego by już nie zmienił – to facet powinien pierwszy wyciągnąć rękę. Gdy późnym popołudniem telefon na jego biurku zawibrował, Matt uniósł brew, a na jego twarz wypłynęło zaciekawienie. Ale też nuta zdziwienia. Biorąc pod uwagę, jakie wiadomości wymieniał wczoraj z „Ostrą Zoe”, nie spodziewał się tak szybkiego kontaktu. Niby wczoraj oboje nie powiedzieli nic szczególnego… nic wyjątkowego, oprócz wyjaśnienia pewnych spraw. Mimo wszystko podziwiał jej odwagę… Nabierał pewności, że Beth odkryła, kto wysyła do niej listy przez skrzynkę Middlefingera. W swoich wiadomościach przywoływał sytuacje z ich spotkań w realu, chciał, aby się domyśliła, by zamknęli sprawę pisania do siebie i porozmawiali otwarcie twarzą w twarz. Było jasne, że Beth jest dużo bardziej nieśmiała w życiu niż w mailach. Z drugiej strony nie chciał zmuszać jej do konfrontacji tych dwóch światów. Bał się ją spłoszyć.

W tej samej chwili zorientował się, że jeżeli będzie prowadził ten wewnętrzny dialog chociaż chwilę dłużej, automat przekieruje połączenie na pocztę głosową. Jednak gdy odebrał, jej głos nie zdradzał cienia skrępowania, zupełnie jakby wczorajsza rozmowa wcale się nie wydarzyła. – Posłuchaj, pogoda jest straszna… – powiedziała, a on miał wrażenie, że w tle słyszy piknięcie zamka centralnego. – Tak sobie pomyślałam… może darujemy sobie ten rejs do Statuy i przeniesiemy twoją dzisiejszą prelekcję do wnętrza? Jego brwi, a konkretnie ta prawa, podjechały jeszcze wyżej w górę. – Mów dalej. – Nie ma co się włóczyć po knajpach, trochę już siedzieliśmy przy kawiarnianych stolikach… Chyba była bardziej odważna, niż się spodziewał. – Więc co proponujesz? – Aż był ciekawy, jak to ujmie. – Mój wydawca prosił, żebym mu przyniosła kolejne smaczki do artykułu jutro z rana… I głupio mi to proponować, lecz może wpadnę do ciebie? Poczuł, jak coś zaczyna rozpierać mu krtań. – Usiądziemy, poopowiadasz, ja coś ugotuję… Tylko bardzo cię proszę, nie puść wodzy fantazji. Po prostu mieszkam w Queens, a do ciebie mam po drodze z pracy, skoro mieszkasz na środkowym Manhattanie. Rzeczywiście, kiedyś o tym napomknął. Nigdy nie przypuszczał, że prawda stanie się aż tak niewygodna. – Chyba że nie chcesz…

Co to było za pytanie. Od tygodni nie mógł się skupić na zebraniach, na sesjach terapeutycznych miał dla klientów połowę uwagi, bo błądził myślami gdzie indziej. Atakowały go obrazy, w których jest z nią sam na sam… Dlatego bał się, że gdy znajdą się wspólnie w jego mieszkaniu, gdzie nie będzie ich dzielił nieczuły kawiarniany stolik, zdarzenia mogą się potoczyć w pewnym określonym kierunku i to nie będzie już moment na zastanawianie się, czy chce być kolejnym zdradzającym mężczyzną, czy nie. Ostatnio nawet, gdy przyjął wszystkich zaplanowanych pacjentów, sam położył się na kozetce, złożył ręce na brzuchu i wypuściwszy powietrze, spojrzał w sufit. „Co, do cholery, czujesz?” – zapytał sam siebie. Ale nie musiał odpowiadać. Na swoich szkoleniach uczył kobiety nie tylko tego, jak zachować swoje standardy, ale także jak rozpoznać, że mężczyzna jest zainteresowany, jak rozpoznać, że chce tylko fizyczności, jak rozpoznać, że się zakochuje. Ostatnio, gdy stanął przed lustrem, głęboko spojrzał sobie w oczy i był szczery sam ze sobą… szkoda gadać. A poza tym było coś jeszcze. – Matt…? – powiedziała zaniepokojona, nie mając pojęcia, na co teraz patrzyły jego oczy. Białe kanapy od Legera, stolik z limitowanej edycji Barns&Marcus czy całkiem drogi obraz Klimta… zastanawiał się, który z tych przedmiotów pierwszy za dużo jej powie. Jednak przestał się zastanawiać, gdy jego błądzący wzrok spoczął z powrotem na szybach, a raczej na widoku

najbardziej efektownej części Manhattanu. Nie mógł jej tego pokazać bez żadnych wyjaśnień. Apartament w One57, nawet gdyby nie był przestronny i piękny, wprawiał przeciętną osobę urodzoną w Nowym Jorku w stan milczącego osłupienia – dokładnie w takim znalazł się doradca kredytowy, kiedy Matt odwiedził go w banku i przedstawił dokumenty i plany, aby móc sfinalizować zakup. Apartament na trzydziestym siódmym piętrze, świetna inwestycja, przedstawiłby go jednak w świetle, które ciężko byłoby potem odmienić. Nie chodziło bowiem tylko o to, że wielkie mieszkanie z jeszcze większą hipoteką zrobiłoby z niego bogacza, którym nie był. Naiwnością byłoby myśleć, że Bethany nie zauważy leżących w niektórych miejscach rzeczy osobistych Bree. Golarki do nóg na brzegu wanny i wacików do makijażu przy łóżku. Świątecznych bamboszy i typowo kobiecych organizerów, które rozkładała na biurku, bo czasami – wcale nie tak rzadko – gdy przyjeżdżała, miała jeszcze coś do dokończenia w pracy i zamykała się na chwilę w jego gabinecie. No cóż, byłby naprawdę naiwny, gdyby miał go zgubić błyszczący pojemnik na długopisy. Zakładał, że zajęłoby mu kilka minut, żeby pochować do szaf to, co na wierzchu, kosmetyki, płaszcze… ale z sesji terapeutycznych wiedział aż za dobrze, że to nie takie przedmioty zdradzają obecność kobiety w mieszkaniu, tylko umykające męskiemu oku detale.

Kolczyk w siedzisku kanapy. Albo folia z próbki kremu, leżąca w łazienkowym koszu. Było mu wstyd, że analizował własne mieszkanie pod kątem ukrywania rzeczy Bree. Ale to, że ani razu nie pomyślał przy tym o niej jako o kobiecie, którą kocha, nie było nietypowe, a przerażające. Z drugiej strony gdy był z sobą szczery, wiedział, że wcale nie chodziło mu o Bree. Wprawdzie nie powiedział Beth, że z kimś się spotyka, ale to nie Bree była sekretem, który skrzętnie ukrywał. Gdy nie chcesz o czymś pamiętać, przechowujesz to w ciemnym kącie lub się tego pozbywasz. Z drugiej strony była taka teoria, że ludzie nękani poczuciem winy kompulsywnie odwiedzają miejsca własnej zbrodni. Kręcą się w okolicy, aż w końcu zwrócą uwagę miejscowych. Matt Hansen też się kręcił, tyle że Doheny Road w hrabstwie Surrey była dość daleko. Dlatego robił to metaforycznie. I właśnie tej jednej rzeczy w swoim mieszkaniu i życiu nie chciał nikomu tłumaczyć… Nawet Beth. Choć oczywiście wiedział, że ona kiedyś zapyta. Gdyby byli razem… Jego dawny mentor, staruszek Jack Trevorn, mawiał: „Czasem każdy jest pracownikiem miesiąca w fabryce własnych problemów”. Miał rację. – Matthew, co się dzieje? – Jej głos był skrępowany, pewnie dlatego, że czuła jego wahanie. Sięgnął do laptopa, nacisnął jeden klawisz i w pokoju

rozbrzmiał odgłos nadejścia elektronicznej wiadomości, podobny do dzwonka do drzwi. A potem wysilił się na opanowany ton. – Przepraszam, kurier jest przy drzwiach. Dasz mi minutę? Zaraz podam ci adres. * W kwestii proponowania randek Beth generalnie zgadzała się z radami, które „Galaxy” publikowało na okrągło. Nie narzucaj się. Powstrzymaj się od otwartego proponowania spotkań. A już na pewno gdy wieczór dobiega końca, nie wyskakuj z usłużnym: „Wprawdzie w mieszkaniu jest bałagan, ale może chcesz wejść na kawę?”. Myślała jednak, że ten etap niemówienia niczego wprost mają z Matthew za sobą. A jednak wyraźnie słyszała w jego głosie napięcie. Idąc do samochodu przez podziemny parking, zniechęcona i zmęczona, jedną ręką ściskała grzbiet nosa, a drugą upychała bluzkę wychodzącą z ołówkowej spódnicy, i wtedy dostrzegła Winter – od niedawna już nie „dziecko na chwiejnym kontrakcie” – opierającą się o swój samochód i mówiącą przyciszonym głosem do słuchawki. Pomimo konspiracyjnego tonu każde jej słowo odbijało się od betonowych ścian jak w studni. „Jednak biurowe parkingi niosą nie tylko odgłos kroków gwałciciela w podrzędnych horrorach” – pomyślała. – No i ta dziwka wszystko mi przeszukała – oświadczyła Winter. – No to się na nią wydarłam, że to mój pokój, wolny

kraj i konstytucja zapewnia mi prawo do prywatności. „Czyżby? – przeszło Beth przez myśl. Otworzyła samochód, włożyła teczkę do bagażnika i go zatrzasnęła. – No to wiesz, co mi powiedziała? – Winter była wyraźnie zbulwersowana. – Że prywatności potrzebuje ten, który ma coś do ukrycia. Beth uniosła brew. Pomyślała, że to niezła puenta do artykułu. I że musi sobie to zanotować. – Ta… ta… znalazła trawę – narzekała dalej Winter. – A jak myślisz? Przecież nie wypaliła! Beth zatrzasnęła drzwi. W samochodzie było głucho i zamiast Winter słyszała teraz swoje myśli. Było mu wyraźnie nie na rękę, gdy zaproponowała spotkanie u niego. Jej matka lubiła powtarzać: „Pełnowartościowy towar nie stoi na promocyjnej półce”. Zrobiło jej się trochę przykro. Ale zaraz wytłumaczyła sobie, że na razie to przecież tylko złe przeczucie. A jednak gdy dostała wiadomość z adresem mieszkania, znowu coś ją tknęło. Mówił, że mieszkał w środkowym Manhattanie, a jednak to było Chelsea. Dobrze go słyszała. – OK, uszy i oczy szeroko otwarte – ostrzegła siebie i zapaliła silnik. * Gdy się rozłączył, zrobił dwa ciężkie wdechy i wydechy, po czym wybrał numer. – Stary, potrzebuję pożyczyć mieszkanie.

Skoro nie mógł zabrać jej do siebie, nie miał wielkiego wyboru. Niewielu jest ludzi, których można prosić o taką przysługę, ale też niewiele jest mieszkań, w których się kiedyś waletowało i które się w związku z tym zna tak dobrze, by maskarada mogła w ogóle wypalić. Nagle poczuł wdzięczność do Olafa, że trzy dni temu wziął urlop, choć gdy przyszedł do niego z tą prośbą, niemal się pokłócili. Siedemdziesięciometrowe mieszkanie na obrzeżach Chelsea służyło im za czasów PUA, więc Matthew znał rozkład pokoi, wiedział, co Olaf gdzie trzyma, pamiętał, gdzie jest herbata, szklanki i wszystko, co mogłoby przyjść mu do głowy. Poza tym ostatnio był tam miesiąc temu. Przywiózł Olafowi nowy koncept na wyjazdowe szkolenie, on właśnie malował sypialnię i Matthew nawet włożył jakiś stary T-shirt i mu pomógł. Znał to mieszkanie na wylot. W zasadzie nie widział miejsca na ewentualne błędy. Przede wszystkim jednak nie miał czasu spokojnie pomyśleć. Gdyby go miał, z pewnością odsunąłby ten wariacki pomysł, po raz setny usiedliby w restauracji lub gdzieś w parku, byłoby miło, trochę chłodno, ale, jak mawiał jego ojciec, wszystko miałoby ręce i nogi. Po krótkiej wymianie zdań, w której Matt tłumaczył tę niedorzeczną prośbę, Olaf – będący bez wątpienia po paru drinkach – wypalił: – W czym moje jest lepsze od twojego, jeśli chcesz podupczyć? Laski przecież lecą na Midtown…

Matt zacisnął szczękę. Zdecydował, że przemilczy to krzywdzące założenie, ale tylko dlatego, że nie miał zbyt wiele czasu. – Dalej trzymasz zapasowy klucz w tej starej skrytce w Fairview? Po salwie śmiechu Olaf spoważniał. – Zwariowałeś? Teraz mam go u matki. Jeśli chcesz mieszkanie, musisz go od niej odebrać. Matt już widział oczyma wyobraźni, jak składa się przed starszą panią. Mówiąc najdelikatniej, Clementine Kozinsky nie należała do grona jego fanek. – Czy to panna Galaktyka…? – To nie tak, Olaf… – A jak? – Po prostu… Ale Olaf już go nie słuchał. W głowie hulał mu rausz od szotów tequili w plażowym El Mundo, a poza tym wolał inną wersję wydarzeń. Tę z apartamentu w One57. Tę pełną dotykania i nagiego miękkiego ciała. Pełną kanap Legera, wygiętej na nich kobiety i męskiej dłoni, która wędruje między jej wypięte piersi. – Jak ją przelecisz w salonie, będzie mieć pierwszy w życiu orgazm z widokiem na Manhattan! Mattowi coś mówiło, że Olaf sobie tę scenę wyobrażał. – O! Albo przy ścianie w holu. Tam, gdzie jest ten kolaż z luster. Zawsze się zastanawiałem, czy jak ustawisz ją w odpowiednim miejscu, to zamiast jednej Bree odbijają ci się trzy?

Na dźwięk tego imienia Matt poczuł, że coś zimnego przeszyło go w środku. – No powiedz, co będziesz z nią robił… – Olaf, jesteś pijany… – To opisz mi tylko jej tyłek. Gdy Matt odmówił, i najwyraźniej zaburzył tym rozwój podlanych alkoholem wizji, Olaf odburknął: – Ależ z ciebie kutafon. – A po chwili dodał: – Gumy są w szafce nocnej, w pudełku w drugiej szufladzie. – Rozłączył się, a Matt przewrócił oczami. * Pani Kozinsky przypatrywała się mu z uniesioną brwią już dłuższą chwilę. Nawet nie wpuściła go za próg, tylko patrząc na niego jak drapieżny ptak, podała mu klucze gestem, jakim podaje się brudną chusteczkę do nosa. Reputację leżącą u podstaw tego zachowania zawdzięczał oczywiście Olafowi. Kiedy byli młodzi i głupi, naopowiadał matce, że gość, z którym pracuje, jest w stanie tak zmanipulować laskę, że wyciąga ją z klubu dosłownie w piętnaście minut. Matt nie był pewien, czy Olaf zakładał, że matce zaimponuje tego typu talent, a jednak efekt był taki, że już od ośmiu lat, odkąd się znali, pani Kozinsky traktowała go z rezerwą, a i tak było to mocno eufemistyczne określenie. – Tylko niech je przyniesie, zanim Oli wróci – powiedziała, odgradzając się od niego także słownie.

Matt uznał, że uświadomienie jej, iż tego typu chłód ma swoją nazwę w psychologii, zupełnie mu w jej oczach nie pomoże. – I żeby nie trzeba było go potem odkażać… – rzuciła siedemdziesięcioletnia kobieta, po czym zniknęła z ganku swojego bliźniaka obitego sidingiem. Wyglądało na to, że Olaf miał wielkie zasługi w temacie, na który powinien był mówić bardzo mało. Gdy przed nosem Matta zatrzasnęły się drzwi, spojrzał na zegarek. Szesnasta pięćdziesiąt pięć. Ma jakieś pół godziny, aby dotrzeć na czas do Chelsea. * Bethany zapukała pod podany adres i głośno wypuściła powietrze. Miała nadzieję, że wielka torba z Whole Foods, którą trzymała na rękach, trochę przysłoni jej zakłopotanie. Drzwi otworzyły się zbyt zamaszyście, jakby Matt przed chwilą robił jeszcze co innego, a teraz chciał to ukryć. Jedna ręka powędrowała do włosów, które przeczesał, nie podnosząc oczu na Beth. – Matt, jeśli… Dopiero teraz na nią spojrzał. W jego wzroku była niepewność i coś, co wyglądało na wahanie. – Czekałem na ciebie – powiedział w końcu. Otworzył szerzej drzwi, a ona niepewnie przekroczyła próg. Szła powoli przed siebie i rozglądała się – jak ludzie, którzy znaleźli się pierwszy raz w nowym miejscu.

Mieszkanie nie było małe, lecz po prostu zagracone i dość zaniedbane. Obserwując Matthew przez ten miesiąc, zawsze eleganckiego i przywiązującego wagę do detali, chyba niechcący przełożyła te cechy na wyobrażenie o całej reszcie jego życia. Spodziewała się… czego w zasadzie? Chyba prostoty, uporządkowania i minimalizmu. A tymczasem jej oczom ukazało się miejsce pasujące raczej do niespełnionego pisarza, grafika albo… wynalazcy…? Ściany pełne były grafik sprawiających wrażenie, że narysował je ktoś, kto po prostu założył, że naszkicuje ludzkie kontury markerem. Na stoliku do kawy stał jakiś rozłożony mechanizm z żarówką, wyglądający, jakby ktoś chciał montować oświetlenie do pułapki na myszy. Pod biurkiem w kącie salonu walały się kolorowe komiksy… Być może Matthew nie był facetem, za jakiego go miała? Spotykali się tylko w miejscach publicznych, rozmawiali o pracy… A może w prywatnym życiu był kimś zupełnie innym? W pewnym sensie to mieszkanie pasowałoby do mężczyzny, który chodził do Carte Noir. Odwróciła się. – Ładnie tu. Szedł za nią. Gdy to powiedziała, zwolnił kroku i na nią spojrzał. – Zapamiętam na przyszłość, że nie umiesz kłamać, Beth. Odwrócił wzrok, potarł ręce i pod pretekstem zrobienia

czegoś do picia odszedł w stronę kuchni. Olaf mógł mu powiedzieć, w jakim stanie zostawił mieszkanie, a przynajmniej uprzedzić, że jego standardy czystości nie zmieniły się od czasów akademika, ale był zbyt zalany, żeby pomyśleć o takim szczególe. Gdy Matt dotarł tu dwadzieścia minut temu, nie mógł się zdecydować, co było bardziej przerażające. Plamy zaschniętego bolognese na kuchennych szafkach, sterta brudnych gaci na kanapie czy mdły, duszny zapach. Miał wrażenie, że Olaf od bardzo dawna tu nie wietrzył. Woń stęchłej pościeli jakoś dało się przykryć perfumami, poprzewracane na regałach książki poukładać, a brudne plastikowe sztućce wrzucić tam, gdzie ich miejsce, ale wrażenie ogólnego nieładu trudno było zatuszować. Był wściekły, że Beth to wszystko zobaczyła. „Z drugiej strony może to i dobrze?” – pomyślał. „Nie będzie chciała być z kimś takim, odtrąci cię, a wtedy może totalnie nie rozwalisz sobie życia” – powiedział głos w jego głowie, który ostatnio zdawał się rozumieć wszystko znacznie lepiej niż Matthew. Gdy brał od Beth płaszcz, uświadomił sobie, że nie wie, która z dwóch szaf w holu jest na okrycia wierzchnie. Beth zrobiła jeszcze parę kroków w głąb mieszkania, a on otworzył pierwszą szafę i szybko ją zatrzasnął, zanim wysypała się z niej sterta butów. – Co to było? – Obróciła się do niego. – Nic, coś skrzypi w zawiasach – zełgał, orientując się nagle, jak bardzo będzie spięty przez cały ten wieczór, jeśli

ciągle będzie pilnował, żeby ona niczego się nie domyśliła. Kiedy wpadł na ten pomysł, chyba zamienił się na łby z idiotą! – Zrobię nam herbaty – powiedział. Chwilę później weszła za nim do kuchni. Stał oparty tyłem o blat, z jedną ręką pod łokciem, a drugą przy ustach. Dłoń przy ustach zwinięta była w pięść. W tle bulgotał czajnik. Obok stały dwie filiżanki. Beth odstawiła zakupy na mikroskopijną wyspę i stanęła przed Matthew. Gdy znajdował się na wyciągnięcie ręki, wbił wzrok w jej oczy, a ona podchodziła coraz bliżej, aż sięgnęła dłonią, rozplotła jego palce i objęła swoimi. – Kiepski dzień? – zapytała. – Nie wiem, Beth… – Obserwował ją spod lekko opuszczonych powiek. – Ale chyba będzie ciężej, niż myślałem. – Z czym ciężej? Wydawał się nostalgiczny. – W zasadzie ze wszystkim. W milczeniu patrzyła na niego przez chwilę, a potem wzięła się do rozpakowywania zakupów. – Mogę? – Obróciła się przez ramię. – Ależ nie krępuj się. Otworzyła szufladę i wyciągnęła z niej deskę do krojenia. Podziękował Bogu, że Olaf nie trzymał tam na przykład kompletu zaplamionych ścierek. Po dziesięciu minutach warzywa były posiekane, ale oni wymienili tylko kilka skrępowanych zdań.

W pewnej chwili, gdy woda na leczo się zagotowała, Beth zapytała: – Potrzebna będzie słodka papryka. Gdzie trzymasz przyprawy? Matt chwilę patrzył na nią w osłupieniu. – Początki alzheimera… – Odwrócił się do szafek, a potem po kolei zaczął otwierać te górne. W pierwszej natrafił na leki, w drugiej na opakowania płatków śniadaniowych stojące w sąsiedztwie zakurzonej skrzynki z narzędziami. W trzeciej, którą otworzył zbyt zamaszyście i nerwowo, był popakowany w próżniowe paczki zapas karmy dla psa. – Jak się wabi? – Słucham? – Twój pies. – Rozejrzała się. – Jak się wabi. Zresztą gdzie go masz? Uwielbiam psy. – A ja za nimi nie przepadam… – wyszeptał, odwrócił się z powrotem do niej i głośno wypuścił powietrze. – Uratowaliśmy go z Olafem jakiś czas temu. To znaczy prawie go przejechaliśmy, po prostu wbiegł nam pod koła. To była międzystanowa, wokół nic, żadnego człowieka. Chyba był głodny, więc wzięliśmy go na tylne siedzenie i zawieźliśmy go do weterynarza. – To przynajmniej była prawda. – Wszystko z nim w porządku? – Jest zdrowy. – Matt uśmiechnął się na to wspomnienie. – No i okazało się, że to suka. – To gdzie ją masz? – Rozejrzała się. – Nie mogłem jej zatrzymać.

Wzruszyła ramionami. – Nie chciałeś? Jego powieki zadrgały lekko w kącikach. – Pies to odpowiedzialność, Beth. A ja jestem zajęty, nie mogę być odpowiedzialny za żywe stworzenie. Zmarszczyła brwi. – To niezbyt empatyczne. – Przykro mi, że cię rozczarowuję. – Był wyraźnie spięty i czuł, że zaczyna to być słychać w jego głosie. – Teraz ma ją Olaf, mój dyrektor PR-u. – Olaf… – powiedziała. – A ty dowozisz mu karmę? Kątem oka dostrzegł lekko wysuniętą szufladę. Z jej wnętrza wystawał róg paczki z mielonym pieprzem. Wysunął szufladę i pod starym majerankiem, kminkiem sprzed wojny secesyjnej i jeszcze kilkoma innymi znalazł słoiczek ze słodką papryką. – Voilà! – zawołał. Po dwudziestu minutach stało się dla niego jasne, że jeśli nie rozładuje atmosfery, najpewniej wszystko się wykolei. I wcale nie chodziło tu o Beth. Ona entuzjastycznie przygotowała posiłek, przymykając oko na to, jak wyglądało miejsce, w którym ją przyjął, nie zwróciła – a przynajmniej nie otwarcie – uwagi na to, jak dalece to mieszkanie odstawało od jego zwykłego image’u. A może tylko on obsesyjnie o tym myślał. Lokum Olafa było przecież najzupełniej przyzwoite, tylko nie wtedy, kiedy Matt, przyzwyczajony do własnego życia, chciał zrobić na kimś wrażenie. Uważając na wszystko – jaką szafkę otwiera,

gdzie siadają, czy pod stolikiem kawowym nie walają się koty kurzu – miał wrażenie, że nie może uciec z własnej głowy. Dlatego gdy omówili już kilka kolejnych technik PUA i okrojoną historię dojścia Clive’a Warrena do sławy, otworzył wino, nalał im po kieliszku, a potem szybko po drugim, bo wiedział, że wtedy rozmowa stanie się bardziej osobista i nostalgiczna. Mógł sobie pozwolić na „osobiste i nostalgiczne”. Natomiast póki przebywali w tym mieszkaniu, miał pewność, że nie spojrzy na nią jednoznacznie, nie będzie stawał zbyt blisko, wytwarzał między nimi napięcia. Odrzucał go pomysł, by cokolwiek mogło się tutaj stać, byłoby to tanie i niesmaczne. – Co spowodowało, że zdecydowałeś się pomagać ludziom? Połowa barolo czekała jeszcze w butelce, gdy siedzieli, zwróceni ku sobie, na kanapie. Oczywiście zachowywali odległość. Sprawiali wrażenie dwojga ludzi rozmawiających na imprezie, którzy przyszli wprawdzie ze stałymi partnerami, ale są wyraźnie sobą zainteresowani. Teraz już niewiele rozmawiali o PUA. Raczej o relacjach, przeszłości. Oczekiwaniach. Matt spojrzał przez okno w salonie Olafa – wychodziło na schody pożarowe – zastanawiając się, jakiego kłamstwa użyć, gdy nagle ucieszył się, że nie jest w swoim mieszkaniu i z komody nie patrzy na niego uśmiechnięta, jakby miała coś udowodnić, Camille. I wtedy zdecydował się powiedzieć prawdę.

– Pieniądze. Nie był to dla niego najważniejszy powód, ale jeden z istotnych, i chyba po raz pierwszy potrafił przyznać to głośno. Beth odłożyła wino, zdziwiona, ale też poniekąd urzeczona jego szczerością. Niewielu byłoby stać na takie wyznanie. A on, skoro już zdradził coś tak osobistego, zagłębił się we wspomnieniach. – Ludzie z reguły myślą, że zawsze nieźle mi się powodziło. Patrzą na mnie, na zewnętrzne atrybuty, z którymi kojarzy się prestiż, i wydaje im się, że albo bardzo mi się poszczęściło, albo pochodzę z klubu lucky sperm – mówił, zapominając przez chwilę, jak dziwnie to brzmi w siedemdziesięciometrowym mieszkaniu w Chelsea, pośród boazerii i podłóg, którym przydałoby się odnowienie. – Ale prawda jest taka, że moja matka była kelnerką… podły zawód. A mój ojciec rzadko obsadzanym aktorem teatralnym. Żadnej wielkiej kariery, billboardów, błysków fleszy. Na boku dorabiał jako szofer… Męczący los szarego człowieka, o którym nigdy nikt nie słyszał i już nie usłyszy. Ale nauczył mnie jednej rzeczy. To właśnie dzięki niemu nie boję się sceny. Co wieczór po próbach zabierał mnie do pustego teatru i gdy wszyscy aktorzy już wyszli, kazał odgrywać scenki do poirytowanych sprzątaczek. Rzucały we mnie cierpkimi spojrzeniami, ale ja miałem się tym nie przejmować. A to nie były zwykłe scenki. Kazał mi opowiadać głupoty. Na przykład że podglądam koleżanki w szatni, gdy

przebierają się na WF, albo że nie umiem się bić, kiepsko biegam. Miałem o tym z pasją opowiadać kobietom zamiatającym podłogę. Wymyślał same wstydliwości. Często zresztą nieprawdziwe. Chciał mi udowodnić, że to, co pomyślą ludzie, nie ma znaczenia. To miało wyleczyć mnie z lęku. I chyba trochę pomogło. Patrzyła na niego. Spoglądał przez okno dłuższą chwilę, a jego plecy wyglądały jak wykute w kamieniu. – Nie boisz się już? – Każdy się trochę boi. Ale ja nie boję się już ludzkich spojrzeń. Za młodu widziałem już tyle niechętnych, że następne po prostu nie mogły zrobić mi nic złego. – Zrobił pauzę, jakby coś sobie przypominał, kręcąc kieliszkiem. – Mieszkaliśmy w Harlesden, na podłym końcu świata, gdzie poradzić można sobie było tylko dobrą bitką lub ostrym językiem, ale rodzice posłali mnie do niezłej szkoły w City, więc musiałem do niej dojeżdżać koleją podmiejską. Do dziś pamiętam zimowe dni, kiedy palce u stóp tak mi marzły w przemoczonych butach, że prawie ich nie czułem przez godzinę po powrocie do domu. I wtedy obiecałem sobie, że nigdy nie dopuszczę do tego, żeby zbierać kupony promocyjne, prowadzić zeszyt z budżetem i kuleć finansowo. – Jego usta z jednej strony uniosły się w krzywym uśmiechu, jakby to rozpamiętywał. – I od tamtej pory nienawidzę pluchy na chodnikach. Przypomina mi tego chłopca w przemoczonych butach… Cholera, po co ci to mówię? Zrobiłem się patetyczny. Spojrzała na niego z ciepłem w oczach i odgarnęła mu

z czoła kosmyk włosów. – Raczej bardzo prawdziwy… – Nadal go obserwowała. – Co powiedziałbyś temu chłopcu, gdybyś mógł cofnąć czas? Wyglądał, jakby usłyszał coś niepokojącego. – Nic. Nie da się cofnąć czasu, Beth. Wyciągnęła rękę i próbowała chwycić jego dłoń, a jednak on już wstał, odszedł kawałek dalej i nerwowo zapatrzył się w okno. Nagle brakowało mu tych wielkich szyb z One57, widoku na Empire State Building, perspektywy. Pozwoliła mu milczeć, nie przerwała tej ciszy. I prawdopodobnie dlatego po kilku minutach powiedział: – Czy kiedykolwiek żałowałaś czegoś tak bardzo, że dałabyś wszystko, żeby to odwrócić? – powiedział cicho przed siebie. Wzdrygnęła się. Kiedyś rozmawiali o tym, że nie każdy człowiek jest jak otwarta księga, i Matt z pewnością nie był. Ale w tej jednej chwili wydawało jej się, że trochę się przed nią otworzył. Z opuszczonej głowy i napiętych pleców odczytała żal i udręczenie. Pomyślała o ostatniej kłótni z ojcem, o ich wymianie zdań w jej urodziny, zaraz po tym, jak dał jej łańcuszek, a następnego dnia wyjechał na swoją ostatnią misję. W jej głowie była ona tylko kolejną głupią wyprawą, którą przedłożył ponad rodzinę, ponad jej przemowę na inauguracji roku akademickiego… i ponad wszystkie tak bardzo nieważne rzeczy, które wtedy wydawały się doniosłe. A jednak gdyby cofnęła czas, nie zdarzyłaby się ta pamiętna noc, dzięki której miała Faith…

– Nie. – Tak myślałem. W pierwszej chwili chciała drążyć temat, ale potem po prostu podeszła do Matthew i objęła go od tyłu. Położyła twarz na jego napiętych łopatkach, pocałowała w bark, objęła jego brzuch. Cicho westchnęła, gdy poczuła, jak jego klatka piersiowa unosi się i opada w powolnym oddechu. Wtedy się odwrócił i spojrzał na nią. Nie była pewna, czy zdołała ukryć, jak bardzo jej serce przyśpieszyło, gdy oparł usta na jej czole i tęsknym ruchem przyciągnął ją mocniej do siebie. Przez chwilę trwała tak, w bezruchu, chłonąc tę bliskość i wpatrując się w jego bark. A potem, powoli i z rozmysłem, podniosła ku niemu oczy. – Wszyscy czasem chcemy uciec od przeszłości. – Była świadoma, że oboje prawdopodobnie dobrze wiedzą, o czym mówi. Spojrzał na nią z góry. Wzrok miał nieodgadniony. – Tylko że mnie się nie uda. Serce jej dudniło. – Dlaczego? – Bo ja uciekam przed sobą.

ROZDZIAŁ 16

Minęły

dwa dni od chwili, gdy spotkali się w mieszkaniu w Chelsea. Matt przyszedł do klubu Fifty Shades w jasno określonym celu. Kiedyś ten klub nazywał się Giftly, zresztą często zmieniał nazwy. W tle grał elegancki jazz – kontrabas, saksofon, klawisze – pasujący do nastroju podłego miejsca, które aspirowało wyżej. Czas płynął leniwie, była czwarta nad ranem. Kelnerki w skórzanych spódnicach, wirując między stolikami, donosiły drinki na tacach. Mężczyzna z bródką cwaniaka i z zaczesanymi do tyłu włosami wypuścił dym w stronę Matthew i, nadal odchylony do tyłu na krześle, obracał na blacie metalową zapalniczkę. – „Beau” i „Sinner” – powiedział, wskazując ręką z papierosem na parkiet. – O ile mi wiadomo, obecnie najlepsi w mieście. – Którzy to? – zapytał Matt. Nie mógł uwierzyć, że w niektórych z tych klubów nadal można palić. – „Beau” to ten tańczący z tą chudą blondyną, a „Sinner” chwilowo… no cóż, grzeszy. Pewna Murzynka odczuła natychmiastową potrzebę, którą postanowił zaspokoić. Mamy tu pokój na piętrze – dodał poufale mężczyzna.

– Prawie jak w burdelu. – Matt upił whisky i odwrócił wzrok w stronę parkietu. – Prawie – odparł mężczyzna, przekrzywiając głowę. Widać było, że nad czymś się zastanawia. – Co cię sprowadza? Wracasz do branży? Matt się roześmiał i znów uciekł wzrokiem w stronę parkietu. Pociągnął przy tym ze szklanki, tym razem porządniej. – Wiesz, jak mówią. Trzeba robić miejsce młodszym. Płodozmian. – Matthew „Mystery” Lloyd… – Mężczyzna z bródką wymówił to niemal jak tytuł szlachecki. – Jesteś legendą. – Pokiwał głową. – Chociaż nie byłeś najlepszy. Warren był najlepszy. – To te blond włosy. – Matt kpiąco uniósł połowę ust. – Zawsze ujmowały mi uroku. Tamten cmoknął. – Przekorny jak zwykle. – Ujął w dwa palce niebieskiego szota i tą samą ręką, którą trzymał papierosa, wlał alkohol prosto do gardła. – Więc co cię sprowadza? Chcesz się zabawić? Matt ostatni raz odbiegł wzrokiem w stronę parkietu. „Beau”, wyglądający na trzydziestolatka Meksykanin, był właśnie obejmowany przez swoją partnerkę. Ułożyła ręce po obu stronach jego ciała i podciągnęła jego koszulkę do góry, odsłaniając umięśniony brzuch. – Nie. – Odwrócił się z powrotem do stolika. – Raczej liznąć nowych trendów. Ot, zwykła tęsknota. Jak z nałogiem.

Mężczyzna przesunął fajki po stole. A potem uniósł brew. Obaj wiedzieli, że to nie był zwykły tytoń. Matt chwilę patrzył mu w oczy nieprzeniknionym wzrokiem. – Rzuciłem. Tamten założył ręce na piersi. – Czyli chcesz znać nowe sposoby otwarć? – Otwarć, zamknięć, sposoby na HB i SHB. – Najlepsze infieldy? Nie mógł się nadziwić, jak bardzo śmieszyły go teraz te nazwy. – Zgadza się. Ale te, których nie znajdę w książkach dla akwizytorów – odparł Matt. – Odwiedzałeś YouTube’a? – Uniósł brwi, a w jego tonie można było bezbłędnie wyczuć, co myśli na ten temat. – Wczoraj. – I co? – Spotykasz dziewczynę w markecie, w jednej ręce trzyma puszkowane żarcie, w drugiej mrożoną kolację i te leszcze nazywają to wyzwaniem. Mężczyzna z bródką się roześmiał. A potem wzruszył ramionami. – Tęskniłem za tobą. Stawiasz butelkę Glenmorangie i rozmawiamy. * Wraz z nastaniem poranka prócz ciała Matta obudził się jego ból głowy. Nie pijał ciemnych alkoholi, już od czasów studiów

wiedział, że są gwarancją zmarnowanego przedpołudnia, ale czego się nie robi dla tak cennych wiadomości. Im dłużej słuchał Martina, tym bardziej się przekonywał, ile zmieniło się od „jego czasów”. Żeby była jasność, pick-up nigdy nie był zabawą dla grzecznych dzieciaków. Nawet wiele lat temu zdarzali się trenerzy, którzy za odpowiednią opłatą zdradzali mężczyznom, jak namawiać kobiety na bardzo wyuzdane rzeczy. Albo po prostu na takie, których nie chciały robić. Jednak w głównej mierze pick-up stanowił przydatny prezent dla przeciętnego Johna Doego – czyli mężczyzny, który obawiał się podejść do kobiety, żeby nie zrobić z siebie idioty, i tym sposobem obie strony pozostawały bez partnera. Pick-up tłumaczył, dlaczego nie należy się bać pierwszego kontaktu. Uczył, jak interesująco rozpocząć konwersację, by kobieta – zrażona wcześniejszymi doświadczeniami – miała ochotę kontynuować rozmowę. Dla nieśmiałych mężczyzn mógł stać się środkiem do celu, a nie celem samym w sobie. Choć oczywiście trenerzy, którymi najczęściej byli naturalnie charyzmatyczni mężczyźni, różnie tę wiedzę wykorzystywali. Pick-up w dzisiejszym wydaniu przypominał Matthew komercyjną telewizję. Niby program miał być edukacyjny, ale ktoś położył banknot i po drodze wszystko spsiało. Kobiety traktowano jak idiotki. Używano coraz więcej nieprzyjemnych technik. Jedną z nich był NEG. Komplement, za którym podążała dewaluacja tegoż komplementu. Technika manipulacyjna

mająca na celu wzbudzenie w dziewczynie chęci udowodnienia własnej wartości. Użyta właściwie i w pakiecie z odpowiednią mową ciała wręcz powalała skutecznością. Ale użyta niewprawnie bywała również krzywdząca i szkodliwa. Natychmiast powodowała chwilowe poczucie obniżenia własnej wartości. Bo jak może się poczuć ktoś, kto usłyszał: „Jesteś ładniutka, ale to jest Nowy Jork. Tu superlaska idzie chodnikiem co dwie minuty”. Nie był święty, też użył tej techniki przy Beth… Raz, przy okazji ich pierwszej rozmowy, wskazał na jej buty i zapytał, czy planowała ciężki dzień, bo to mówiło jej między wierszami, co o tych butach pomyślał. Ale nie zrobił tego, aby poczuła się głupio. Zrobił to, bo miał egzamin, a ona wydawała mu się za ładna, by dać się nabrać na jego – wtedy jeszcze mizerne – umiejętności. Ale przede wszystkim zrobił to dlatego, że patrząc jej w oczy, najbardziej się bał, że ta dziewczyna, przedstawicielka inteligenckiej klasy średniej, zobaczy w nim tego, kim naprawdę był. Spłukanego przyjezdnego chłopaka w eleganckim pożyczonym płaszczu, który wyróżniał się, bo był pracowity i sprytny, a jednak na tyle niezamożny, że musiał pożyczyć pieniądze, żeby móc spełnić swój amerykański sen. Jego NEG-i wydawały się przyjemnym letnim wietrzykiem po tym, co usłyszał wczoraj od Martina.

Jeden z nich, który dobrze sobie zapamiętał, brzmiał: „Gdy tu wszedłem, pomyślałem, że wyglądasz jak najgorsza zdzira w całym klubie, ale teraz, gdy już trochę rozmawiamy, widzę, że jesteś naprawdę cool i na luzie dziewczyną”. Martin był z niego naprawdę dumny. Okropny, parszywy NEG, zawierający obelgę na początku, ale komplement na końcu. I do tego ta instalacja – „na luzie”. Jeśli nadal chciała być „na luzie”, wypadało jej ze śmiechem przyjąć komplement i przełknąć gorzką pigułkę – co momentalnie podkopywało poczucie własnej wartości, gdyż aby zyskać aprobatę, dziewczyna reagowała niezgodnie z własnymi emocjami. PUA zainstalował jej, że ma być „na luzie” i „cool”. A co robią dziewczyny „na luzie” i „cool”? Zgadzają się na wiele rzeczy. Instalacja działała na podświadomość niemal jak incepcja. Martin podsunął Matthew całą listę takich NEG-ów. Od niektórych jeżyły się włosy na karku. Poszedł na siłownię, próbując wytrzeźwieć, potem do sauny i po zimnym prysznicu wreszcie czuł się tak, że mógł wrócić do świata żywych. Dotarł do mieszkania, wszystko, czego się dowiedział, spisał w punktach, potem rozwinął to w zgrabne zdania, a potem włożył porządny garnitur, wyprasował koszulę, trochę dłużej niż zwykle układał blond włosy w łazience, a na końcu udał się do Hearst Tower i gdy już tam trafił, nie mógł wyjść ze zdziwienia, że przy pomocy sprawnego komplementu i uśmiechu nie potrzebował już żadnej przepustki, żeby wejść na górę.

Pięć minut później zapukał cicho w drzwi przeszklonego gabinetu Beth, a ona najpierw uniosła lekko głowę i kiwnęła ręką, żeby gość wszedł, a potem szybko podniosła ją jeszcze raz, jak ktoś, komu się zdaje, że coś źle zobaczył. Z uśmiechem uchylił drzwi. Wpatrywała się w niego skonsternowana. – Co tu robisz? – Powoli podniosła się zza biurka. – Wreszcie się dowiedziałem, kiedy masz urodziny. Wzruszyła ramionami. – Były miesiąc temu. Kolejna informacja, którą zawdzięczał technice manipulacyjnej. – No właśnie – odparł. – Dlatego postanowiłem przynieść ci spóźniony prezent. Beth spojrzała na jego ręce schowane za plecami, a potem przeniosła wzrok na jego oczy. Wiedział, co pomyślała. Bała się, że przyniósł jej kwiaty i jedyne, co z tego wyniknie, to mnóstwo plotek pomiędzy jej koleżankami z pracy. Przez chwilę rozkoszował się jej niepewnością. Gdy uznał, że dość już tego suspensu, ze spokojem zbliżył się do jej biurka, po czym trzema palcami przesunął po stole zbindowany plik kartek. Gdy zobaczyła, co to jest, uśmiechnął się, poprawił krawat i usiadł na krześle dla interesantów. Popatrzyła na niego szeroko otwartymi oczami, po czym uniosła wzrok i powoli powiedziała: – Matt, nie musiałeś tego robić.

– Może chciałem? – To naprawdę ogromna pomoc. – Chwilę patrzyła w tekst. – Tu są rzeczy, których nie znajdę w sieci. Nie mogłabym ich znaleźć nigdzie indziej. Skąd ty… – Spojrzała na niego. – Nie dziękuj. – Zastosował wyprzedzający ruch, zanim dokończyła to niebezpieczne pytanie. – Po prostu umów się ze mną na piątkowy wieczór. Patrzyli na siebie. W końcu spuściła oczy i nieśpiesznie wsunęła kartki do plastikowej teczki. – To propozycja, bo inaczej mój prezent będzie zagrożony? – A gdybyśmy przeprowadzili lekcję poglądową? Spojrzała na niego. – To znaczy? – Podobno człowiek najlepiej uczy się z obserwacji. – Wstał i obszedł jej biurko, a gdy znalazł się przy niej, oparł o nie nonszalancko pośladki, wyciągnął nogi przed siebie i zaplótł ręce na piersi. – A gdybym tak pokazał ci to, co chcesz opisać? Rozejrzała się niepewnie, speszona jego bliskością. Znów wiedział, co pomyślała. Jej malutki gabinet, zbudowany ze szklanych ścian, nie był przeźroczysty tylko w jedną stronę. Ale specjalnie to robił. Mógł sobie racjonalizować, że to tylko chęć pomocy, ale przede wszystkim przyszedł tu oznaczyć teren.

Właśnie dlatego włożył najlepszy garnitur. Chciał tu przyjść, chciał dobrze wyglądać. I chciał, żeby któraś z gadatliwych, wystających zza papierów papug zobaczyła go w gabinecie Beth, a potem rozniosła wieści… Być może nawet za drzwi gabinetu podpisanego ciężką, dużą czcionką? – Nigdy nie byłeś PUA. Gdy tak patrzyła na niego zmieszana, dwoma palcami uniósł jej podbródek. A potem ujął w dłoń jej twarz, powiódł palcami wzdłuż kości szczękowej, a na końcu, intensywnie zaglądając jej w oczy, musnął kciukiem jej wargi. Ten dotyk był jednoznacznie erotyczny. Z każdą chwilą widział coraz wyraźniej, jak dreszcze obejmują jej kark i ramiona, i poczuł bolesne napięcie, gdy pomyślał, że to wariactwo. Z momentem, gdy wplącze w to fizyczność, nie będzie już mógł udawać, że ich relacja jest choćby z pozoru neutralna. – Mam dosyć – powiedział. – Czego? – Uciekania. Oddychając szybciej, Beth patrzyła prosto w jego oczy. Wtedy odważniej przesunął palcami po jej wargach i wpatrywał się w nią, czując w ciele coraz większe napięcie. – Beth? – usłyszeli nagle. W uchylonych drzwiach stał mężczyzna o poirytowanych zielonych oczach. Wyglądał, jakby ktoś trwonił jego czas. – Mogę cię prosić na chwilę? Wzdrygnęła się, a Matt opuścił rękę, ale wcale się nie odsunął. Mężczyzna mierzył go wzrokiem. – Oczywiście, Jaspar.

Beth poprawiła spódnicę i wyszła, a gdy Jaspar zamykał za nią drzwi, ani na moment nie spuścił oka z Matthew. Dopiero potem całą uwagę przeniósł nagle na Beth i rozpromienił się, coś do niej mówiąc, a każdy jego uśmiech był dobrze widoczny przez wielkie biurowe szyby. Potem ruszył przed siebie i zaczął ją delikatnie prowadzić. Nie przerywając rozmowy, najpierw położył jej dłoń na ramieniu, a potem przesunął ją w dół jej pleców. Chwilę aklimatyzował się na linii talii, a potem Matt dostrzegł, jak jego palce lądują niżej, na jej tyłku. Miał wrażenie, że coś zygzakiem przebiegło mu po kręgosłupie. Nawet nie poczuł, kiedy jego palce zacisnęły się na krawędzi biurka. Pomijając wszystko inne, szli przez open space. Takie zachowanie uprzedmiotowiało ją jako kobietę, a Matt dobrze wiedział, że Jasparowi nie chodziło o opinię przypadkowej publiczności. Po krótkiej chwili Beth subtelnie odsunęła się od Jaspara, jakby chciała uniknąć tego dotyku. Jego palce z konieczności przesunęły się na jej krzyż. Matt pomyślał, że zrobiła to celowo. Miał nadzieję, że zrobiła to celowo… Nagle zorientował się, że ma sucho w ustach. Za wielkimi szybami mężczyzna o zimnych zielonych oczach, Jaspar, nadal tłumaczył coś Beth. Ich spojrzenia były skupione. A przynajmniej to jedno, które Matt widział. To, które tamten wlepiał w Beth, patrząc na nią z góry, stojąc przy tym, według obowiązujących norm społecznych, o jakieś

pięć do siedmiu centymetrów za blisko niej. Nie chciał robić jej problemów. Ale też nie był idiotą. W nagłym przypływie emocji zrozumiał, że nie ma ochoty dłużej tutaj siedzieć, więc odepchnął się tyłkiem od biurka, przeszedł przez gabinet, a potem wziął zamach i nie bacząc na to, czy drzwi trzasną, wyszedł. * Angus Grimly widział już w ringu wielu przeciwników. W czasach jego świetności byli tacy, którzy poddawali się jeszcze przed walką – poklepywani przez trenerów, bojaźliwie patrzyli na niego z narożnika i wypluwając wodę, nie trafiali ze strachu do kosza. Zdarzali się też tacy, którzy walczyli do samego końca. Pomimo zakrwawionych twarzy i rozciętych łuków brwiowych wyprowadzali ciosy, jakby wstąpił w nich ktoś pełen mocy… ale niespełna rozumu. W swojej karierze bokserskiej Angus zdobył tytuł mistrza wagi ciężkiej, wagi średniej, a w kuluarach bokserskich spędził więcej lat niż niektórzy w szkole. Jego samego – rzecz jasna – ta kalkulacja także dotyczyła. Jednak naprawdę rzadko widywał kogoś, kto umyślnie chciał dać się sprać na kwaśne jabłko. Ale tak… celowo. Szczególnie że przez ostatnie trzy lata facet ten robił postępy. – Co się dzieje? – zapytał Angus i rozłożył ręce

w rękawicach. – Masz jakiś problem? Odstąpił od ciosu i zrobił krok w tył, by Matt mógł w spokoju się zgiąć i wypluć to, co zostało z jego ochraniacza na zęby. – Myślałem, że to ja tu jestem terapeutą – rzucił, charknął i znów się zgiął. – Używajmy pięści, a nie słów. Angus patrzył na niego. Matt, opierając ręce o kolana i dysząc, spoglądał w ziemię. Wyglądał jak kupka nieszczęścia albo coś, co można czasem znaleźć na podeszwie buta. Angus po chwili się roześmiał. – Kobieta? Matt popatrzył w bok na niego, a potem z powrotem w ring. – Nie wpadaj w patetyczny ton. Wyglądało na to, że miał wszystkie zęby, co niezmiernie Angusa cieszyło. Unikał przyjmowania celebrytów (mięczaki) i wszelakiej maści ludzi, którzy choćby otarli się o media. Z reguły mieli za ładne buźki i za dobrych adwokatów. Ale dla Matthew zrobił wyjątek, bo zdawało mu się, że ten facet wiedział, czego chce. Poza tym nie był znany. Dotyczył go jedynie ów dziwny rodzaj środowiskowej rozpoznawalności. Podobnie jak w boksie. Między swoimi każdy wiedział, kto jest kim. Ale dopóki zawodnik nie osiągnął rangi światowej, dla zwykłych zjadaczy chleba, a przynajmniej dla większości, był anonimowy.

– Jeszcze jedna runda – rzucił Matt. Angus spojrzał na niego uważnie. – W porządku… – odpowiedział ostrożnie. Lecz zanim zaserwował trzeci cios – trzeba to powiedzieć otwarcie – prosto w żebra Matta, zatrzymał pięść w pół drogi i wypuścił powietrze. – To nie ma sensu. Jesteś dziś rozkojarzony. – A skąd! – A skąd? Kiwasz się jak jakiś zakochany pajac! – rzucił Angus, a potem w ostatniej chwili uchylił się przed prościutkim ciosem, który leciał – dość nieprzepisowo – w jego głowę. – Sorry – wysapał Matt. – Może trochę nerwy mnie ponoszą. – Nie przejmuj się – odparł lekko Angus. A potem w trzech krótkich ciosach dołożył mu dwa razy w klatkę piersiową i w brzuch. W jaja nie celował. Nie robił tego z klientami, ale chyba znów omsknęło mu się na wątrobę. Nie wiedział, czy to przez zioło, które ostatnio przyniósł mu znajomy, czy co innego, ale celność mu się pogorszyła. Technika jednak została. Matt zgiął się wpół. – Kończymy – wymamrotał Angus. – Poczekaj – odparł Matt na ostatnim oddechu. – To mi pomaga. Muszę podjąć… decyzję. Sporo od niej zależy. Lepiej mi się myśli, gdy… – Się bijesz? – roześmiał się Angus. Śmiał się długo, jakby

coś sobie przypominał. – Chłopie, lepiej wejdź pod prysznic. Kiedy woda leci ci na głowę, też wszystko jakoś łatwiej się układa, wierz mi. A jeśli stoczymy jeszcze chociaż rundę… – Machnął ręką w stronę Matta. – Brachu, zostanie z ciebie ścierwo. Ale w pewnym sensie go rozumiał. To były mistrzostwa w dziewięćdziesiątym trzecim. Po pijaku zrobił dziecko koleżance. Była w szóstym miesiącu, gdy poznał Janice. Na ringu podjął decyzję, że jeśli chce żyć dalej… żyć zgodnie ze sobą, musi zostawić tę dziewczynę. Przegrał przez nokaut. Przez trzy tygodnie leczył się z obrażeń. – Angus, to nie koncert życzeń. Wielkolud spojrzał na niego spokojnie. – Płacę – wymagam? – zapytał. – Coś w tym guście. – Wyglądam ci na klechę? Teraz Matt się wyprostował. Angus zmierzył go poczciwym wzrokiem. – Spadaj do domu. – Zaczął ściągać rękawice. – Nie jestem, kurwa, spowiednikiem – rzucił i zeskoczył z ringu. Podłoga z multiplexu zadrżała w całej sali. – Jeśli chcesz, żeby ktoś dał ci pokutę, to nie pod ten adres. – Mówiłem ci, potrzebuję… – Podjąć decyzję? – zapytał, przystając. – Jeśli chcesz dostać wpierdol, to już ją podjąłeś. *

– A więc piątek. – Niech będzie piątek. Wpół do siódmej brzmiało… realnie. W piątki starała się wychodzić z pracy nieco wcześniej. Jednak chociaż urwała się wcześniej, gdy o szóstej przekroczyła próg mieszkania, była w proszku. Wprawdzie nadal wmawiała sobie, że nie powinna traktować tych spotkań jak randek, raczej jak research do pracy, ale nie wyobrażała sobie pokazać mu się z lekko ukruszonym lakierem na paznokciach i z porannym makijażem. To, co w biurze dało się od biedy ukryć, nie tak łatwo było zatuszować przy dwuosobowym stoliku. A zresztą… kogo chciała oszukać. Wskoczyła pod prysznic, cała toaleta zajęła jej nie więcej niż dwadzieścia minut, ale gdy telefon pierwszy raz zawibrował na komodzie, właśnie z mokrymi włosami pędziła w ręczniku przez hol. Spojrzała na wyświetlacz. Nigdy nie rozumiała ludzi aż tak punktualnych. Przez chwilę krążyła po pokoju, wpatrując się w tańczące na blacie urządzenie, po czym przyłożyła dłoń do czoła i odebrała. – Daj mi piętnaście minut. – Zaczęła nerwowo chodzić w tę i z powrotem. – Będę czekał w samochodzie. – Albo… to znaczy możesz wejść… jak chcesz. Potrzebuję jeszcze dosłownie chwili. Zrobisz sobie herbatę. Zazwyczaj nie korzystał z takich propozycji.

Bo zazwyczaj oznaczyłaby ona zupełnie co innego niż słowa użyte do jej wystosowania. Jednak w przypadku Beth miał pewność, że to uczynność połączona z roztargnieniem, dobrym wychowaniem i czymś jeszcze. Gdy podszedł do drzwi i zapukał, krzyknęła, że otwarte. Rzeczywiście. Nacisnął na klamkę, drzwi ustąpiły, a on zrobił krok w głąb królestwa przygnębienia i tymczasowości. Powietrze miało zapach rozgrzanych kotar, jak w miejscu, którego zimą nikt nie wietrzył, na półkach stały same stare rzeczy – dyplom za zajęcie trzeciego miejsca w sztafecie studenckiej Uniwersytetu Columbia, oprawione w ramki kolekcjonerskie bilety na koncert i niemodny wazon. Matt poczuł się jak na strychu – brakowało tylko zakurzonego starego fotela, którego nikt nie miał serca wyrzucić; reszta pasowała. Na kawałku podłogi pod oknem, gdzie normalnie ludzie trzymaliby doniczki z kwiatami, stały zaklejone kartony. – Przepraszam. Rozgość się. Herbata jest w pierwszej szafce od okna. – W pokoju zawyła suszarka. Pomyślał o tym, jak bardzo musiała się zawieść na mężu, skoro postanowiła zrezygnować z bądź co bądź dostatniego życia przy dziennikarzu z dobrą passą i wyprowadzić się do takiej nory. Nie miał zamiaru parzyć herbaty, ale przeszedł się po kuchni. Była połączona z salonem, więc w zasadzie wystarczyło zboczyć o metr, idąc w stronę okna. – Nie zdążyłam się do końca rozpakować. No cóż, nie chcę się tu urządzać – dobiegło znowu zza drzwi. Głos

brzmiał tak, jakby Beth, mówiąc to, wkładała w pośpiechu bluzkę przez głowę. Odwrócił się. Nagle jeden cielisty element przykuł jego uwagę. Przy bocznej ścianie w salonie, zza kanapy wystawało na centymetr coś, co wyglądało jak… chuda plastikowa noga. Podszedł w tamtym kierunku. – To straszne, że każę ci czekać. Ale miałam dziś na głowie masę spraw… Kucnął. – Doprawdy? – odparł, obracając w palcach wrzuconą za kanapę lalkę Barbie. Poczuł niepokój, usadowiony tuż za mostkiem, tępy i nagły jak ukłucie bólu. – Jestem okropnie niezorganizowana. Podniósł wzrok i omiótł nim mieszkanie. Tym razem wyczulił się na określone elementy. Buty na rzepy, płyty z bajkami, plastikowe talerzyki. Wszystko było jednak bezbarwne i przygnębiające, pełne dorosłego smutku, a nie dziecięcej beztroski. I nagle ciężar wszystkiego, czego nie mógł jej dać, mocno uderzył go w twarz. Zawiesił wzrok przed sobą. Pewne okoliczności wykluczałyby dalsze sprawy. Zresztą może powinien zacząć nazywać rzeczy po imieniu. Jeżeli ona ma dziecko, zabawa skończona… choć w zasadzie nic się przecież nie zaczęło… jeśli pominąć to, co rozegrało się już w jego głowie. Mógł się oczywiście oszukiwać, że te spotkania nic nie znaczą, że nikogo nie zdradza, że nawet jej nie pocałował…

ale pomimo znajomości technik manipulacyjnych samego siebie oszukać najtrudniej, dlatego starał się rozmawiać ze sobą, nie przystrajając brzydkiej prawdy w cnotliwe odzienie. W zasadzie niewiele się różnił od męża Beth… Może był bardziej wyrafinowany, lepiej się usprawiedliwiał. Na przykład mógł powiedzieć, że Bree zachowała się tragicznie przed swoim wyjazdem, zamiast powtarzać jak mantrę, że żona go nie rozumie. Tylko co to zmieniało? – Masz dużą rodzinę? – To zależy, jak na to patrzysz. Mam dwie siostry, ale niemal wcale ciotek i wujków. – Usłyszał jej słowa i stukot. Najwyraźniej kończyła się ubierać. Chyba wkładała już buty. – A siostrzeńców lub siostrzenice? – Moja starsza siostra Jane ma trzynastoletnią córkę. Przymknął jedno oko, jakby coś mu nie grało. Ale mimo to ostrożnie umieścił lalkę Barbie tam, gdzie była, i wstał. Niemal w tej samej chwili Beth wypadła z sypialni, poprawiając spódnicę na udach. Matt obrzucił ją spojrzeniem. – Nigdy tego nie rób – orzekł chłodnym głosem. – Czego? – Nigdy nie wpuszczaj obcego mężczyzny do mieszkania. A tym bardziej nie zapraszaj. Podniosła na niego wzrok, wyglądając jak ktoś, kto został źle zrozumiany. – Przepraszam, jeśli pomyślałeś… Przerwał jej ostro:

– Pomyślałem jedynie, że jesteś naiwna, nic więcej. Tego niestety nie da się uleczyć na kozetce, nawet za tysiąc od sesji. – Po prostu… – Po prostu mi zaufałaś – rzekł. – To wszystko. Wydaje ci się, że po kilku spotkaniach dużo o mnie wiesz. Ale wystarczy, że się zastanowisz, ilu rzeczy sama mi nie powiedziałaś, i gwarantuję, że od razu ci przejdzie. Po twarzy Beth przemknął wyraz zdziwienia, zmieszania, a następnie ostrożności. Wlepiła w niego oczy duże jak półdolarówki. – Jeżeli będziesz postępować tak bezmyślnie, ktoś cię kiedyś zgwałci i zabije. Prawdopodobnie dlatego, że mówił to mężczyzna, z którym znalazła się sama w mieszkaniu, brzmiało to dość niepokojąco, ale i tak nie potrafiła się tym przejąć. – Nie mów bzdur… – Uciekła wzrokiem. – Masz rację – przyznał Matt. – Prawdopodobnie po prostu cię zabije. Wlepił w nią wzrok. „Nie dochodź do pochopnych wniosków. Nie dochodź do pochopnych wniosków!” – Jesteś gotowa? * Gdy wsiedli do samochodu, cisza nadal wisiała w powietrzu. Matt złapał się na tym, że automatycznie włączył silnik i wjechał na jezdnię, ale jego myśli były gdzie indziej, wabione przez nagą zabawkę, porzuconą na zakurzonym

kawałku podłogi. – Rozumiem, że chcesz, żebyśmy porozmawiali o tym, co zobaczyłeś… Powietrze stanęło mu w krtani, co przykrył aktorskim, ale udanym kaszlnięciem. – Po twoim prezencie wysłałam ci link do kolejnego filmu PUA… – Ach tak. – Nadal słyszał napięcie we własnym głosie, choć zmiana tematu była mu na rękę. – Mnie te sztuczki po prostu odrzucają, ale chcę, aby artykuł był obiektywny. Kiedyś mówiłeś, że trenerzy pick-upu przydają się nieśmiałym facetom. Że ich uczą… – Nie za darmo. – W porządku. Możesz mi wytłumaczyć… – Nigdy nie uważałem, że to dobra metoda. – Co takiego? – Omawianie – rzekł sucho. – Znacznie bardziej wolę pokazywać. Nie potrafiła zgadnąć, jak w istocie powinna rozumieć to, co mówił. – Poza tym mam w tym większą wprawę. Był tak zły, że nie obchodziło go, jak ona to odbierze. Drugi raz w ciągu tego popołudnia wyglądała, jakby bała się przyznać, że nie wie, o czym on mówi, więc najprawdopodobniej osiągnął swój cel. Jednocześnie nie chciał zepsuć wieczoru. – Czyli robimy dziś lekcję poglądową – stwierdził. – To znaczy?

– Zobaczysz. – Odwrócił się do niej. Wyglądała na lekko speszoną, poprawiła się na siedzeniu. W tej samej chwili, niczym zdradzający mąż, przypomniał sobie, że w schowku w drzwiach pasażera musi być jeszcze kubek po jogurcie i plastikowa łyżeczka. Stanęło mu przed oczami, jak Bree odwraca się do niego, śmieje się z jakiegoś jego żartu i przygryza łyżeczkę, zostawiając na plastiku odbicie czerwonych ust, a po chwili wrzuca wszystko do bocznej kieszeni w drzwiach i wychodzi. – Przyglądasz mi się – powiedziała, nie mając pojęcia, jak daleko jest od prawdy. – Tylko twojemu ubraniu – odparł, szybko taksując to, co miała pod płaszczem. Na szczęście wchodząc do samochodu, rozpięła go, uprawdopodabniając ten blef. – I co? – Spodziewała się komplementu i niemal odetchnęła z ulgą, że dziwna atmosfera wreszcie się poprawi. – Nada się.

ROZDZIAŁ 17

Nie

była tego taka pewna, gdy się zorientowała, gdzie zmierzają. Wjechali do centrum, więc spodziewała się, że usiądą w przytulnym pubie albo restauracji i spokojnie porozmawiają. Może tam Matthew pokaże jej sztuczki na kelnerkach. Jednak w miarę jak światła Manhattanu świeciły coraz bliżej, a ścisłe, pokryte krzykliwymi reklamami centrum zaczęło otaczać ich z każdej strony, nie pozostawało nic innego, jak zweryfikować poglądy. – Szykujesz niespodziankę? – zapytała. Ku jej zaskoczeniu – roześmiał się. – Raczej nie, twojej nie przebije. Po prostu pomyślałem, że wybiorę lokal, który pasuje mi dzisiaj do nastroju. Jeżeli nie masz nic przeciwko. Zgodziła się, choć nie bez zdziwienia. Z reguły nie pytał jej, gdzie chciałaby pójść, po prostu on wybierał. Jednak wcześniej miała wrażenie, że jej opinia byłaby wzięta pod uwagę. Widocznie nie tego wieczoru. Wydawało się jej, że grał z nią w ciepło-zimno. Po tym popołudniu w Chelsea i po jego wizycie w redakcji była pewna, że wreszcie obrali konkretny kierunek. Dziś był niedostępny. Zdenerwowany?

Zmartwiła się dopiero wtedy, gdy podjechali na prywatny parking pod jednym ze znanych i drogich wieżowców, a chłopak w budce niemal zasalutował Mattowi i podniósł szlaban. Poczuła, jak jej ciało się napręża, i zachłysnęła się oddechem. Spojrzała na Matta i ścisnęło ją w żołądku, bo on również sprawiał wrażenie spiętego, pomimo że próbował udawać obojętność i spokój. Nagle w głowie zadudnił jej strach. Nie pamiętała, jak to jest z obcym mężczyzną. Przed oczami stanęło jej to, jak na nią patrzył w redakcji, gdy przyszedł Jaspar… – Chcesz tu zaparkować? Przez ułamek sekundy nie pozostało jej nic innego, jak panicznie analizować, czy jest gotowa. – Wynajmuję tu parking, mam stąd blisko do biura. Jesteśmy niedaleko klubu. O tej godzinie prędzej znaleźlibyśmy na chodniku studolarówkę niż miejsce postojowe. * Po kilku chwilach nie miała już wątpliwości, gdzie zmierzają. Przy The Perspective w piątkowy wieczór było tłoczno. Gdy wjechali na czterdzieste trzecie piętro, kolejka sięgała – skręcając wężykiem – od szatni przez cały korytarz aż do wind. Teraz rozumiała, co miał na myśli, mówiąc, że jej strój „się nada”, chociaż wciąż nie rozumiała, dlaczego zamiast

stać w kolejce, Matt, ciągnąc ją za rękę, tylko podszedł do bramkarza, a ten przepuścił ich, skinąwszy głową. Weszli w duszny, dudniący świat, który nie był jeszcze tłoczny z racji pory, lecz już miał zadatki na najbardziej lanserski punkt tego wieczoru. – Ciężko tu rozmawiać – krzyknęła, choć stała blisko, a on nadal trzymał ją za rękę. – Dlatego nie będziemy tego robić. – Uśmiechnął się z luzem, którego nie czuł. – Czego się napijesz? – Rozumiem, że potem bierzemy… to znaczy biorę taksówkę. W tej samej chwili, w której usłyszała swoje słowa, zorientowała się, że zdradzały wszystkie jej obawy. – Odwiozę cię. Taksówką. Ale nie wejdę. „Dlaczego to powiedziałeś?” – pomyślała. Spojrzał w jej oczy poprzez dudniącą muzykę. Dziwnie się poczuła. Przez tę jedną chwilę, kiedy myślała, że dotarli do jego mieszkania, że coś się między nimi zmieni – uprości, utrudni, wszystko jedno – ale definitywnie zrobią krok do przodu, odruchowo poczuła strach, który niemal natychmiast zamienił się w oczekiwanie. Ta chwila błędnych założeń uświadomiła Beth bardzo dużo. Gdy przyniósł mojito, pomyślała, że chwilowo musi zapomnieć o prywatnych sprawach. Postawił kieliszki na barowym stoliku, a ona z zapałem zapytała: – To jak będzie? Poderwiesz kogoś, pokażesz, jak to się robi, a potem wytłumaczysz mi, jakich sztuczek użyłeś, jak

w tych filmach? Podszedł do niej bliżej, tak że poczuła, jak jego tors niemal dotyka jej klatki piersiowej. Przeciągnął na moment milczenie, gdy przypatrywali się sobie. Miała wrażenie, że jego spojrzenie… ją ostrzega, choć nie rozumiała przed czym. – Bynajmniej. – Na mnie chcesz pokazywać? – roześmiała się, co tylko uwypukliło jej nerwowość. – W żadnym wypadku. – Nagle przysunął sobie krzesło i usiadł przy wysokim stoliku obok niej, by mieli to samo pole widzenia, po czym wskazał na otwarty parkiet. – Potraktuj to, jakbyśmy byli w teatrze. Odwróciła się do niego z drinkiem. – A ty będziesz suflerem? – Mniej więcej. – Czyli idąc tu, ludzie przywdziali maski, a ty pomimo to widzisz ich sekrety… – Starała się go kokietować. – Nie wszystkie. Niektóre stanowczo za późno… – Zmrużył lekko oczy, a ona nie wiedzieć czemu poczuła, że robi jej się duszno pod jego spojrzeniem. – Większość sekretów ludzie zdradzają między słowami. Ale nie każdy… Nagle odniosła wrażenie, że rozmawiają już zupełnie o czymś innym, ale nie dał jej szansy tego rozszyfrować, bo przerwał kontakt wzrokowy i znów spojrzał na parkiet. – Poza tym dziś jesteśmy w specyficznym środowisku. Na przykład ten gość. – Wskazał na mężczyznę o krępej sylwetce. – Źle to rozgrywa.

– To znaczy? – zapytała, a Matt upił drinka. – Stoi tyłem do parkietu. – To coś złego? – Nie, jeżeli miałby za sobą co innego niż otwartą przestrzeń. Na przykład miałby się o co oprzeć. Ale podszedł do dwóch kobiet siedzących przy barze. One siedzą, on stoi. Widać, że to on dołączył do grupy i stara się o ich uwagę. W ten sposób zawsze będzie petentem. – Co w takim razie powinien zrobić? – Podejść z boku. Mieć coś za plecami. Oprzeć się o bar. – Tak jak ty wczoraj w „Galaxy”? Nie zdążył ukryć pierwszej reakcji, a ona poczuła skurcz, gdy dostrzegła, w jaki sposób na nią spojrzał. – Co takiego? – Gdy dotknąłeś mojej twarzy… Opierałeś się o biurko i podszedłeś z boku. – Poważnie? – Po krótkim zawahaniu zrobił się bardzo zdziwiony. – Dziennikarska bystrość – rzuciła. Nie odrywał od niej wzroku. – Będę na nią uważał. Teraz jednak coś błysnęło w jego oczach, a napięcie w twarzy zmieniło się niespodziewanie w lekki uśmiech. – W każdym razie. – Kiwnął znów głową w stronę mężczyzny. – Jak powinien to zrobić? Powinien stać oparty o bar i rozmawiać z tymi laskami z początku jedynie przez ramię. Odwracać się od niechcenia. Zażartować, ale nie starać się ich rozśmieszać. Czasem nawet lepiej działa żart

z rodzaju absurdalnych, taki, aby pomyślały, że to one go nie załapały. Powinien się im narazić. Może nawet nonszalancko skłamać. Na przykład powiedzieć, że jest właścicielem lokalu, i zapytać się, jak się bawią. Jeśli mu nie uwierzą, tym lepiej. Odniosą wrażenie, że jest pewny siebie, bo najwyraźniej miał w nosie to, co one pomyślą, jeśli odkryją jego blef. – To działa? – Tak pewnie zrobiłby PUA, którego mi pokazałaś. Przez moment spojrzała na niego i widać było, że nad czymś się zastanawia. – Poza tym ten gość stoi jak sierota. Trzyma ręce przy sobie, nie zajmuje przestrzeni. Człowiek już jakiś czas temu wyszedł z jaskini, ale na poziomie bodźców nadal jest prymitywny. Facet pewny siebie zajmuje należne mu miejsce. Stoi i siedzi szeroko. Gość, który kuli się w sobie, mówi kobietom, że się ich boi, i nie musi nawet otwierać przy tym ust. – Strach wykonać przy tobie jakiś gest. – Upiła drinka. – To musi być męczące. – Co takiego? – Wszystko widzieć. Wszystko wiedzieć. W zasadzie nic nie może cię zaskoczyć. To przykre. Podniósł wzrok i popatrzył na nią przez stół. Przez chwilę zastanawiał się, jak dużo mogła wyczytać z jego twarzy. I jak bardzo zaskoczyło go to, co poczuł ostatnio. Tę emocję miał już przecież dość dobrze przepracowaną. – Twój wydawca… Jaspar… to coś poważnego? – zapytał,

lecz gdy na niego spojrzała, odwrócił już wzrok w stronę parkietu i upijał drinka. „Na Boga! A więc dlatego był taki chłodny!” Przypatrywała mu się przez moment, chcąc zwrócić jego uwagę. Nagle wpadła na lepszy pomysł. Teraz to ona upiła drinka, kiwnęła głową w stronę mężczyzny przy barze i zmarszczyła brwi w taki sposób, jakby zrobiła się spięta. – Lepiej wróćmy do tamtego gościa. – Miała nadzieję, że sprawia wrażenie, jakby temat Jaspara ją krępował. Zadziałało magicznie. W jednej chwili Matthew Hansen spojrzał na nią z szerzej otwartymi oczami i poświęcił jej całą uwagę. – Ho, ho! Czyli coś jednak jest na rzeczy. – Skoro tak myślisz. Przez moment sprawiali wrażenie, jakby konkurowali ze sobą w nerwowym popijaniu drinków. – W porządku – rzucił. – W porządku – odparła. – A więc… – Odchrząknął. – Ten facet zdaje sobie sprawę, że nie zasługuje na tę kobietę. Bo interesuje się tylko tą po prawej. Tylko do niej mówi. Zwróć uwagę na postawę ciała. Szczególnie na to, gdzie skierowane są stopy – powiedział. – Jest dla niej za stary i powinien to rozumieć, ale jednak uparcie uderza. To pozwala myśleć, że często działa z pozycji władzy. O tym też świadczy lekko uniesiona broda. To z kolei zdradza poczucie wyższości. Ta kobieta mu się podoba, ale on nie ma do niej szacunku. Nabierze go

dopiero, gdy ona odrzuci jego awanse. Ale na razie, jak widzę, wcale się na to nie zanosi. – Usłyszał w swoim głosie napięcie. Zastanawiał się, co właściwie miał przed oczami, gdy to mówił. Pięćdziesięciolatka niewprawnie próbującego się dosiąść do dziewczyn, które mogłyby być jego córkami, czy mężczyznę o kręconych włosach i uważnych zielonych oczach, w które spojrzał wczoraj jedynie przez krótką chwilę. – Uważam, że ona nie powinna mu ulegać – oznajmił przed siebie. Beth popatrzyła na niego. – Zdaje się, że ta kobieta nie pytała cię o zdanie. Popatrzył jej prosto w twarz. – A gdybym nie chciał, żeby mu ulegała? To spojrzenie było tak skupione, że wszystko w tle – bar z mozaiką butelek, spacerujący ludzie – zdawało się rozmywać, jakby wzrok Matthew, stanowczy i oczekujący, nagle stał się centrum obrazu, a Beth złapała się na tym, że choć mięśnie jej twarzy skamieniały, wzrastający puls aż zakłuł ją w skroniach. – Przepraszam, czy to krzesło jest wolne? – usłyszeli nagle, gdy do stolika podszedł jakiś chłystek w kraciastej koszuli. – Tak. – Nie. Trzymając ręce na oparciu, obrzucił ich wzrokiem. Dostrzegłszy napięte spojrzenia, przypominał kogoś, kto właśnie zrozumiał, jak czuje się piąte koło u wozu.

Coś bąknął i się zmył. Matt nawet nie odwrócił za nim głowy. – Gdybym tego nie chciał… – powtórzył. Błyszczące uporem tęczówki zamarły całkowicie w niespokojnym bezruchu. – Nie wiem, czy wasza zażyłość jest tak duża, byś mógł tego wymagać. Jakiś czas na nią patrzył. – Z nim jest większa? – Jaspar jest przynajmniej stały. Ty w jednej chwili potrafisz mnie odepchnąć i być zimny jak lód. Nastała nieprzyjemna, napięta cisza, tak gęsta, że Beth spuściła głowę. W końcu nie wytrzymała. Miała wrażenie, że dzisiaj mu się podkłada. – Matt… Jaspar jest tylko moim szefem. – Powoli spojrzała w górę, w jego oczy. Bezwolnie popatrzył gdzieś ponad Beth. – Szefem, który przesuwa rękę w dół twojego tyłka. – Matt… – szepnęła. – Jeśli marzysz o czymś i nagle zrobi to inny facet, to trochę rzuca się w oczy. – Dziś był na nią wściekły, a mimo to musiał się powstrzymywać, by nie pociągnąć jej za rękę, nie zawieźć do domu, po drodze w windzie nie zmiażdżyć jej ust. Beth pokręciła głową. Nagle jakby nieco spoważniała. – Jaspar… on tylko… to było niezamierzone, Matthew. Spojrzał na nią w taki sposób, że ciężko jej było wytrzymać ten wzrok. – Gdy któregoś dnia postanowi zrobić więcej, to też

będzie niezamierzone? Jak zwykle uciekła wzrokiem, ale tym razem też odwróciła twarz, jakby ją zasmucił. Jednak nie to, że zrobił jej przykrość, najbardziej go zmartwiło, a to, że wyglądała, jakby sobie coś przypominała. Mięśnie pleców i barków odpowiedziały napięciem. Wiedział, co poczuł, choć obecnie trudno mu było to zaakceptować. Po tym wieczorze potrzebował wielu wyjaśnień. Także od samego siebie. * Nocą, gdy zmęczona i smutna próbowała pracować, dostała cztery esemesy. Pierwszy brzmiał: „Jestem niewłaściwym facetem dla ciebie”. Serio? „Świetnie! Przekażę Jasparowi, że ma zielone światło” – odpisała złośliwie. Drugi przyszedł godzinę później: „Doprowadzisz mnie do szału!”. A trzeci, wysłany około pierwszej w nocy, brzmiał: „Wszystko przemyślałem. Pomogę ci domknąć artykuł, ale na tym to się musi skończyć. Zapomnij, co mówiłem o Jasparze. To nie moja sprawa”. Ten rzeczywiście ją ubódł. Trochę za mocno zabolał… To nie moja sprawa. Miała wrażenie, jakby ktoś w jednej chwili wyssał z jej ciała powietrze. Już dawno zapomniała, jakie to uczucie, gdy facet, którego pragniesz, mówi coś takiego.

Niedługo później, choć może minęło trochę czasu, tego nie wiedziała, bezskutecznie próbując zasnąć, słońce zaczęło przesączać się przez żaluzje. Rozumiejąc, że i tak nie opanuje gonitwy myśli, Beth podniosła się na materacu i otworzyła laptop, który – jak nastolatka – trzymała wsunięty pod łóżko. Swobodna rundka po Facebooku była krótka. Tym razem szukała czegoś konkretnego. Po chwili, jak narkoman na głodzie, weszła na fanpage LOVE Line. Setki kobiet prześcigały się w tym, by pod postami jak najbarwniej go poinformować, że bardzo im pomógł. Beth scrollowała w dół. Ekspert, dobre sobie. Wszystko w środku ją bolało, jakby całą noc płakała, choć miała się na baczności, by nie uronić ani jednej łzy. I wtedy natrafiła na krótkie posty graficzne. Napisane Helveticą hasłowe porady, a pod nimi parozdaniowe wyjaśnienie. Były stworzone, by je udostępniać, i najwyraźniej szło to świetnie. Wzrok zsunął się na jedną z elektronicznych fiszek, zamieszczoną kilka miesięcy wcześniej. „Mężczyzna nie reaguje na trucie. Tylko na brak kontaktu”. Zamrugała. Pod spodem widniało: Zrobił ci przykrość? Zabrakło mu taktu? Daj mu to odczuć, ale zamiast serwować narzekanie i wymówki… zgotuj mu samotny dzień. Bądź miła, ale nie idź z nim do kina na Transformers, chociaż obiecałaś, nie wysłuchuj cierpliwie opowieści z pracy i generalnie jeżeli mieszkacie razem, zostaw go samemu sobie. Jeżeli nie mieszkacie, to

jeszcze prostsze. Zamilknij w wiadomościach. Ale zrób to od razu, nie czekaj. Jeżeli możesz, wyłącz telefon, by nie miał pewności, czy widzisz jego próby skontaktowania się. Niepewność i frustracja pchnie go do działania. Beth uniosła brew. Pod spodem była legenda: STOSUJ WOBEC: faceta, któremu na tobie zależy. Chociaż trochę. NIE DZIAŁA NA: gracza i typ „Long-term Low Investment”. Gracz nie zauważy, że zniknęłaś, a LLI spokojnie przeczeka. Co się dobrze składa, bo będziesz wiedziała, na czym stoisz. Czwarty esemes przyszedł nad ranem: „Faith radosna. Żadnych zatruć. Jemy lody pod wieżą Eiffla. To znaczy Lauren nie je, bo się odchudza. Ale my jemy. Pistacjowe. Zawsze w trójkę lubiliśmy pistacjowe. I tak jakoś… pomyślałem o Tobie”. * – Co się stało, że jesteś milcząca jak mnich? – zapytała Gemma, pchając wózek, gdy razem z Beth szły alejką z płatkami śniadaniowymi. – Nic szczególnego. Życie mi się przydarza… – odparła Beth. Nerwowo obracała w rękach opakowanie musli z bananami, a potem cisnęła je do koszyka. Walmart w East Hills był tak znajomy, że Beth miała wrażenie, że mogłyby robić zakupy po omacku. Gdy była dzieckiem, z dokładnością do kilkunastu centymetrów

potrafiła określić, na jakiej półce leżą które słodycze. Dziś najwyraźniej wykorzystała tę wiedzę, bo pod zdrową żywnością dla matki i kiełkami mung dla Gemmy znalazło się promocyjne – plus trzydzieści pięć procent! nie przegap okazji! – opakowanie pralinek Cadbury, lecz na twarzy Beth próżno było szukać skruchy. – Przydarzają mi się same dziwne rzeczy. – Wzięła z półki zielony makaron. – I kiedy już mam wrażenie, że wychodzę na prostą… – Nerwowo porwała kilka kolejnych opakowań. – Ktoś zmienia podejście o sto osiemdziesiąt stopni. I wali we mnie „przyjacielskimi” radami! Bum, bum, bum! – Wrzucała paczki do wózka jak pociski. – Uspokój się, bo ktoś będzie tu musiał posprzątać. – Gemma kucnęła i w kilku ruchach zebrała wiązki zielonego makaronu. Jedno z pudełek, którym Beth trafiła w pręty wózka, nie wytrzymało jej nerwów. – Tym razem chyba sama będę musiała posprzątać… Gemma wstała. A potem ciężko westchnęła. – Dzięki Bogu, że nie był sypki. – Spojrzała na Beth. – Czy ten ktoś, kim się przejmujesz, ma przeciąg w rozporku i niedawno kazał ci spłacić własny dom? Beth zmarszczyła brwi, odwróciła głowę, po czym ze zbulwersowaną miną spojrzała na Gemmę ponownie. – Boże, nie! Zgłupiałaś? – Zabrzmiało to tak, jakby co najmniej oskarżono ją o dręczenie bezdomnych kotów. – Do tej pory nim jednym się przejmowałaś. Znowu ruszyły alejką. – No, czy ja wiem… – zastanowiła się Beth, kiwając na

boki głową z uniesionymi brwiami i ustami w podkowę. – Jeszcze Gregiem w piątej klasie, ale on się chyba nie liczy? – Gemma odwróciła twarz do siostry, a Beth przewróciła oczami. – Chodźmy lepiej, bo matka zamęczy nas gadaniem o ludziach, którzy nie znają innej pory na shopping jak w niedzielę o trzynastej. – Beth zaintonowała dewockie gderanie. – A co powiedziałby na to wielebny Clark? – Więc kto to? – Gemma przytrzymała Beth za łokieć, gdy wypakowywały produkty na taśmę. Beth spojrzała na ten gest, a potem ponownie siostrze w oczy. – Nikt ważny. Odwróciła się znów w stronę taśmy. – Hm. Dlaczego odnoszę wrażenie, że znów mamy po kilkanaście lat i… – Przestań! – To ty przestań! Zachowujesz się jak emocjonalna burza w szklance wody, a powinnaś być mądrzejsza, bo masz swoje lata i dziecko! – Mam swoje lata? – Beth otworzyła usta. – Dzień dobry – odezwała się z uśmiechem kasjerka. – Polecam żelowe misie po przecenie. Za tydzień kończy się data ważności, ale są bardzo smaczne. – Nie powiem ci, bo ukryłaś przede mną Michaela Botleya – syknęła Beth przez ramię. – Co zrobiłam? – Gemma wyglądała jak ktoś, komu się zarzuciło, że najechał Holandię.

– Matka mi powiedziała. Nie musisz się już wypierać. Gemma wybuchnęła śmiechem nastolatki. – Matka widzi to, co chce widzieć. Wszystko przeinacza. A jednak nie zaprzeczyła. * Piłka pingpongowa leciała w stronę Olafa z prędkością kuli z karabinu. Olaf kolejny raz robił dobrą minę do złej gry, ale już go to męczyło. Był poniedziałkowy wieczór, biuro już opustoszało. O tej godzinie słychać było tylko szum uśpionych komputerów i klimatyzatorów. Oraz padające zza stołu pingpongowego krótkie przekleństwa. Matt serwował coraz gorsze piłki, dwa razy nawet rzucił rakietką, ale ta, odbiwszy się od blatu stołu, dzięki Bogu nie zrobiła dziury w ścianie. A Olaf za swoją marną pensję musiał to wszystko znosić i jeszcze udawać, że jako pracownik Matta nie zna się na psychologii i nie widzi, kto w jakim jest stanie. Kiedy wpadł na pomysł, żeby kupili stół pingpongowy do biura, argumentował, że gra sportowa po pracy świetnie rozładowuje emocje. Nie o takie emocje mu jednak chodziło… – Jeszcze jeden set – rzucił Matt. – Wystarczy – wysapał Olaf. – Dawaj, zabrakło ci sił? Olaf podparł się pod boki, przestępując z nogi na nogę. Chciał być szczery.

– Nie, stary… Raczej cierpliwości. Matt rozłożył ramiona, a po chwili, w geście irytacji, pozwolił im opaść. Olaf odłożył rakietkę na stół, co wyglądało trochę tak, jakby przygotowywał się do wielkiej przemowy. – Jeśli coś się dzieje, możesz mi powiedzieć… Matt przeczesał dłońmi włosy, odchodząc od stołu. – To coś osobistego? Zatrzymał się przy oknie. Widok z biurowca, mówiąc delikatnie, był przygnębiający. – Kiedy trafia cię szlag, czy to nie jest zawsze coś osobistego? Olaf westchnął, nie mając ochoty znosić tego tonu. Matt czasem bywał opryskliwy. Z reguły po telefonach z Anglii można było się spodziewać, że następne dwie godziny będą trudne. Ale o ile się orientował, dziś żadnego telefonu nie było, choć przelew poszedł terminowo, jak zawsze. – Zaczynam myśleć, że jesteś nieprzystosowany – rzucił, próbując obrócić wszystko w żart. – Co ty tam pieprzysz na tych swoich wykładach? „Zdolność adaptacji jest tak samo ważna jak kiedyś wyższe wykształcenie”? Matt spojrzał przez ramię. – Joanne podpisała już fakturę za twój abonament? Olaf spojrzał na niego poważniej. – OK, nie obchodzą mnie przyczyny twoich humorów. Jesteś rozbity, weź wolne. Ale zbierz się do kupy, zanim nadejdą zmiany. OK? Matt się roześmiał. Zgrabnym ruchem okręcił się wokół

własnej osi i rakietką, którą znów miał w ręce, posłał piłkę pingpongową prosto w okno. Odbiła się, a Olaf uskoczył, zanim rykoszetem trafiła w podajnik do wody za jego plecami. – Zmiany! – zawołał Matt. – A jeśli nie mam ochoty na zmiany? Co, jeśli nie życzę sobie żadnych nowych wyzwań? – Odnoszę wrażenie, że nie mówimy już o NCC… – skwitował dyplomatycznie Olaf i jeszcze dyplomatyczniej odwrócił wzrok, bo ani nie miał ochoty dziś na psychodramę, ani nie chciał poddawać się terrorowi aktorskiej złości. Jak na trenera od szczęścia Matt powinien częściej słuchać swoich szkoleń. – Odkąd poznałeś tę babę, zrobiłeś się rozdrażniony. Matt bez słów zaplótł ręce przed sobą. – Swoją drogą to ciekawe – rzucił. – Wydawało mi się, że lubisz Bree. – No i? – zapytał Olaf. – Odkąd powiedziałem ci o Beth, ani razu nie przypomniałeś mi, że kogoś mam. Olaf parsknął śmiechem. Miał wrażenie, że słyszy swojego pięcioletniego syna, który gra wieczorem na iPadzie, a potem ma pretensje, że nikt nie przypomniał mu o wieczorynce. – Stary, czy ja jestem twoim ojcem? Sam powinieneś wiedzieć, co masz robić. Póki Bree się nie dowie, rób, co chcesz. Gdy się dowie, będziesz miał problem. Ale znam cię od ośmiu lat i wiem, że z bycia PUA się nie wyrasta. Jak będziesz chciał się wyłgać, to pewnie oszukasz nawet sam

wykrywacz kłamstw… – Przeceniasz mnie, Olaf. Wszyscy mnie przeceniacie. Olaf podszedł i klepnął go w ramię. Matt uśmiechnął się półgębkiem. A po kilku następnych serwach powiedział: – Znalazłem w jej mieszkaniu lalkę… Olaf się zaśmiał. – Dmuchaną? – Nie, idioto. Dziecięcą zabawkę. – I co z tego? – zapytał, jakby Matt zdradził mu, że pada deszcz. – Nie zgrywaj się. – Nie zgrywam. – Wzruszył ramionami. – Mój Roger bez przerwy zostawia wszędzie swoje badziewie. A ja tylko po nie jeżdżę. Ciotki, opiekunki. Ostatnio gnałem do szatni na basenie, bo okazało się, że po lekcji został tam papierowy Batman. – Papierowy Batman – zaśmiał się Matt. – Może po prostu zapytaj, czy to jej bachor? – powiedział odkrywczo Olaf. – To cenna rada, dziękuję. – Matt rozłożył ręce, a potem uderzył nimi o uda. Wpatrywał się z irytacją w Olafa. – Swoją drogą jak zwiejesz na widok cienia odpowiedzialności, na pewno zapieje z zachwytu nad tym, jaki z ciebie bohater. – Puścił mu oko. – Po czyjej ty jesteś stronie? Olaf westchnął, a potem podparł się pod boki. – Powiem ci, jak ja to widzę. – Ojcowskim gestem położył

mu dłoń na ramieniu. – Odbiło ci. Zerżnij ją, jeśli musisz – rzekł. – Ale potem po prostu odetnij sznurki. Wszystko jedno, czy ma bachora, czy nie. Jeżeli jest ci to potrzebne, ulżyj sobie. Ale jeśli Bree czegoś się dowie, to adios The Date! A wtedy z ochotą własnoręcznie cię wykastruję. – Jakiś czas temu mówiłeś, że powinienem zweryfikować swoje życie uczuciowe – odszczeknął się Matt. – Oglądałeś Zagubionych? – A co to za pytanie? – Trudne? – zakpił Olaf. – Dawno temu. – A pamiętasz, co powiedział John Lock, gdy otworzył ten właz i wszystko wybuchło? Matt ze zmarszczonymi brwiami kręcił głową. Wtedy Olaf rzekł stanowczym tonem: – Powiedział: „Myliłem się”. Gdy już zbierali się do wyjścia, Matt jeszcze przystanął. Na chwilę utkwił w Olafie zagadkowe spojrzenie. – Czasami myślę, że znacznie bardziej nadawałeś się na PUA niż ja. – Taa? Ale gdy u góry rozdawali mięśnie brzucha, stałem w złej kolejce – rzekł. – Takie życie.

ROZDZIAŁ 18

W domu matka nie oderwała się od telewizora, kiedy weszły. Z salonu dochodziły odgłosy porykiwań. Odkąd Beth i Gemma przekroczyły próg, matka oglądała program przyrodniczy z taką pasją, jakby to był przynajmniej przekaz szpiegowski ze szczytu G8. Było to dziwne, bo dotychczas nigdy nie włączała Discovery. Siostry stały w kuchni i zerkając na salon przez na wpół otwarte drzwi, przygotowywały jedzenie. Beth robiła sałatkę z pora i innych surowych warzyw – matka ostatnio zaczęła dziwnie dbać o linię – a Gemma póki co obijała się, rozpakowując powoli zakupy. – No więc? – zaczęła znowu, kradnąc z deski kawałek selera, który Beth dopiero co pokroiła. – Znam go? – Nadgryzła warzywo, po czym z obrzydzeniem wypluła do zlewu. – Co to jest? – To kara dla kogoś, kto pcha łapy tam, gdzie go nie chcą. – Beth odwróciła się do niej z uśmiechem satysfakcji. „Samiec zbliża się do samicy powoli, okrążając ją” – z salonu dobiegł ich spokojny głos spikera. „Gdyby podszedł zbyt szybko, mogłoby to zostać uznane za atak”. – To o zwierzętach? – rzuciła Gemma.

– Chyba o lwach – odparła Beth. – Chyba nie tylko. Beth westchnęła. A potem oparła ręce na desce, wypuszczając nóż, i spuściła głowę. – Masz rację, mam dziecko i powinnam myśleć racjonalnie. Gemma wlepiła w nią nieruchomy wzrok, lecz się nie odezwała – taka taktyka działała najlepiej na jej pracowników. Podejrzani o defraudację, przyciśnięci do muru, milkli, ale gdy dała im odrobinę przestrzeni, sami zaczynali gadać. – Być może nawet chciał dobrze. Nie mogę podejrzewać go o złe zamiary – podsumowała tajemniczo Beth, po czym z nową energią zabrała się do siekania. – Ale powiedz wreszcie, o co chodzi! Beth odwróciła się z taką energią, że tym razem nóż sam wypadł jej z ręki. – Przez wszystkie te lata Robert nie tylko zabił motyle w moim brzuchu. – Wbiła wskazujący palec w blat. – On je zmumifikował! Gemma uniosła brwi. Dawno nie widziała Beth tak wściekłej. – A gdy wreszcie pojawił się facet, który jednym spojrzeniem to wszystko odwrócił, okazało się, że chce dać mi spokój dla mojego dobra! – Wyrzuciła ręce w górę. Gemma zamilkła. A potem sama, z podejrzaną energią, wyciągnęła z miski największy kawałek selera i zaczęła go siekać, jakby to były pianki truskawkowe.

– Jeżeli teraz poznałaś faceta, z którym połączył cię prawdziwy feeling, to jakbyś wygrała na loterii. W tym wieku to się po prostu nie zdarza – rzekła, zapominając o tym, że swego czasu, w rozmowie z Beth, polemizowała z tym stwierdzeniem. Siekała teraz jeszcze szybciej, a Beth zaczęła się zastanawiać, czy seler w jakiś sposób nie przypominał Gemmie twarzy Michaela Botleya. – Nie jestem w twoim wieku – wytknęła jej Beth. – Poza tym nie poznałam go teraz… „Samiec przytrzymuje samicę”. – Jeżeli to Benji, to popełniasz kazirodztwo. „Ona się opiera, ale w końcu, po kilku minutach erotycznego tańca, kopulują”. – Siedem lat temu… blondyn, niebieskie oczy – westchnęła w końcu Beth. Gemma aż oparła się biodrem o szafkę. – To ten, którego poznałaś na dzień przed tym, jak tata…? – Ciszej. – I ten, z którym… – Milcz! – Jak… Beth spojrzała na siostrę. – Proszę zaufać przeznaczeniu, miss… – sparodiowała francuski akcent wąsacza z Carte Noir. – Co? – Gemma zapiszczała w sposób absolutnie niepasujący do kierownik operacyjnej dużej firmy, w szczególności produkującej przedmioty tak kobiece jak

tłoki. Oniemiała, nadal patrzyła siostrze w twarz. „Po długiej kopulacji samiec zapładnia samicę. A potem odchodzi”. – Kochanie, przynieś mi koniaczku – zawołała matka, nie wiadomo w zasadzie do kogo. Po chwili Beth ruszyła z drinkiem do salonu. – Matka ma ciśnienie. Trzeba założyć filtr rodzinny na kablówce. * Nathalie Mitchell właśnie przygotowywała sałatkę jarzynową. Nienawidziła warzyw, ale do ślubu zostały niespełna cztery miesiące, więc kiedy, jak nie teraz, był czas na poświęcenie, które później zaprocentuje ładną sylwetką na zdjęciach? Cal jak zwykle grał w Battlefield 3. Krojąc składniki, zastanawiała się, jak mu się to nie nudzi. Przychodzić z pracy, by godzinami siedzieć na kanapie, popijać drinki i tylko zabawiać się namiastką życia, kiedy życie toczyło się wokół niego. – Cholera – zawołała, kiedy dziabnęła się w palec. Siedząc ze słuchawkami na uszach, nawet się nie odwrócił. Nie widział więc, z jakim zainteresowaniem Nath oderwała się od robienia kolacji, gdy jej podłączona do ładowarki komórka zawibrowała na parapecie. Zerknęła na Cala. Ale był to tylko upewniający odruch.

Nic nie obudziłoby go ze snu o walce i przetrwaniu, z krucjaty, którą odbywał wieczorami z centrum dowodzenia na kanapie. Cały czas go obserwując, sięgnęła po telefon. Było w tym coś podkręcającego, że nie wiedział, co się działo, mimo że wiadomości często odbierała tuż przed jego nosem. Od czasów college’u i krótkiego romansu z wykładowcą nie miała żadnej ekscytującej tajemnicy. Na ekranie pojawiła się informacja, że ktoś znów przesłał prywatną wiadomość przez Middlefingera. Na palcach podeszła do komputera. Nie musiała być taka ostrożna. O dwudziestej drugiej Cal zwykle już tak się znieczulał, że rzeczywistość docierała do niego dość fragmentarycznie. Ale ta ostrożność, jak wtedy, gdy była nastolatką i wymykała się na papierosa, też była częścią ekscytującej tajemnicy. Otworzyła panel wiadomości. „Mystery”. Poczuła strzał endorfin. Gdy ten nick pojawiał się w linijce nadawcy, gwarantował, że na kilka chwil jej życie znów zmieni się w ekscytującą przygodę. Chociaż ostatnio ten facet robił się coraz dziwniejszy. Na początku był interesujący, niebanalny. Rozmowy z nim tak bardzo różniły się od komentarzy, które zwykle dostawała. Jasne… Była to jakaś forma pokręconego flirtu. Jasne… Nath nie zawsze łapała humor tego mężczyzny. Ale ostatnio naprawdę zrobiło się dziwnie. Insynuował, że już się poznali, spotkali… I chociaż starała się nadążać, łapać jego „grę”,

przestawała rozumieć, o co mu chodzi. „Nie chcę iść o krok dalej, jeżeli okazałoby się, że wynikną z tego komplikacje”. „O krok dalej?” – pomyślała. Co za bzdura? Po prostu flirtowali przez internet. Wydawało jej się, że to łapał. A może to jakiś oszołom, który teraz będzie ją śledził? W popłochu obejrzała się przez ramię. Cal dalej tkwił w swojej wirtualnej nieświadomości, jedząc popcorn tak, że było go pełno na kanapie i na podłodze. Po chwili przyszła kolejna wiadomość: „Jestem gotowy na zobowiązania”. Wow, to ją kręciło. Od dłuższej chwili dumała nad tym, co gorącego napisać, gdy dostała kolejną wiadomość: „Ale nie nadaję się na zastępczego ojca”. Ojca? „Myślę, że wiesz, o czym mówię”. „Dlatego się wycofałem”. Nathalie patrzyła w ekran, jakby ktoś ją obraził. „A ja myślę, że coś ci się poprzestawiało. Masz coś z głową” – napisała i z trzaskiem zamknęła laptopa. Popatrzyła na Cala. Nie był księciem z bajki, ale przynajmniej nie był też wariatem. Ten gość… Mystery… Co to w ogóle za ksywa? Miała nadzieję, że gdy wysyłała wiadomości przez Middlefingera, jej IP było chronione. Tego by jeszcze brakowało, by dostarczając sobie zwykłej rozrywki,

wpakowała się w jakieś kłopoty. Ale z drugiej strony ile kobiet prowadziło taki niezobowiązujący flirt? – Zjesz coś? – zawołała w stronę Cala. A potem odeszła podać kolację im obojgu, bo jej książę, choć zaaferowany walką i siedzący w ubabranych spodniach, był prawdziwy. * Późnym wieczorem Bethany siedziała w łóżku i w okularach do czytania przeglądała wszystkie swoje notatki razem z materiałami Matthew, by znaleźć najlepszą strukturę dla swojego artykułu. Wiedziała, że nie będzie to felieton. Myślała o czymś mniej złośliwym, a bardziej przekrojowym, z tezą. Przed dwudziestą trzecią dostała esemesa. Ręka automatycznie chwyciła telefon, lecz potem nieco zwolniła. Zanim Beth spojrzała na wyświetlacz, westchnęła głęboko. Nie wiedziała, czego się spodziewała. Ale wiedziała, że to on. Chciała, żeby to był on. „W pierwszym tygodniu stycznia lecę na weekend na Florydę. Tam jest Disneyland. Mogę wziąć Faith, jeśli chcesz”. „Dlaczego się z tobą rozwiodłam?” – odpisała automatycznie. Dopiero po chwili, gdy nie otrzymała odpowiedzi, zorientowała się, że było to chyba nieco… niestosowne. Ale gdy zobaczyła, że to Robert, w jednej chwili jej nastrój tak

tąpnął, że za tą flirciarską odpowiedź mogła podziękować tylko wściekłości na Matthew. Po chwili znów coś przyszło. „Jeszcze nie…” „Co?” „Nie rozwiodłaś się ze mną. Nadal jesteśmy małżeństwem”. Westchnęła jeszcze głębiej, ponownie otworzyła laptopa i zmrużyła oczy, wpatrując się w tekst. „Dziękuję, że tak mnie ostatnio odciążasz” – napisała jeszcze. „Rozpieszczasz mnie”. To wysłała, patrząc już w komputer. W tej samej chwili wskoczyła na ekran druga wiadomość. Beth spojrzała na komórkę. To był Matthew. Na wyświetlaczu widniało: „Przepraszam, jestem idiotą”. Cholera. Odruchowo przykryła usta dłonią. „Zrozumiałem coś wczoraj”. „Oczekujesz, że zapytam co?” – napisałaby zazwyczaj. Pod pozorem zdawkowości ukryłaby ciekawość i oczekiwanie. Dziś wysłała co innego. Jedna wiadomość. Tylko jedna. Choćbyś miała usiąść sobie na ręce, myślała. „Ja też. Kiedy dotrzesz do krańca liny, zawiąż węzeł i trzymaj się go”. A potem nie odpisała na nic więcej. * Kiedy generał jest idiotą, przychodzi czas, że najtwardszy

żołnierz zaczyna łamać rozkazy… W ciągu kilku tygodni zwiedzili pół Nowego Jorku, zaglądali do muzeów, galerii, pokazywali sobie sentymentalne miejsca. Spotykali się z Beth niemal dzień w dzień, śmiali się i rozmawiali o tak wielkiej ilości spraw, że ciężko mu było już znaleźć rzeczy, których teraz o nim nie wiedziała. Rzecz jasna z pewnymi wyjątkami… Na początku skupiali się na celach. Ona – pracy, artykule, awansie; on – na pogrążeniu w ciemnej otchłani szumowin pokroju Clive’a Warrena. A potem pojawiły się te wszystkie uczucia. Ciepło rozchodzące się gdzieś w krtani, gdy obserwował, jak podążała chodnikiem w jego stronę, to uczucie w lędźwiach, gdy szli koło siebie, a ona niechcący musnęła jego dłoń… Doświadczał tego wszystkiego ze spokojem, mając nadzieję, że najdalej za parę tygodni Olaf zamknie negocjacje z radą nadzorczą NCC, a on zamknie ten przyjemny, nieco przypominający eksperyment, etap życia i wróci do dawnej rutyny. Do wykładów, szkoleń, nagrywania LOVE Line… i do Bree. Kilka tygodni wypełnionych gwarem miasta, śmiechem i spacerami po ulicach pokrytych znienawidzoną pluchą, która nagle straciła znaczenie, uświadomiło mu, że powroty wcale nie są takie proste, a powroty do uczuciowej obojętności przypominają wchodzenie do chłodnego jeziora. Póki stoisz po kostki, czujesz zimno, ale można wytrzymać. Im głębiej się zanurzasz, tym odczucia stają się bardziej

nieznośne, aż w końcu chłodne dreszcze, od których cierpnie skóra pleców, sprawiają, że chcesz krzyczeć. Kiedy generał jest idiotą… Na swoich szkoleniach mówił, że to japońskie przysłowie. Ale nim nie było. Wymyślił je. Jeśli widzisz błędy kogoś, za którego radami do tej pory szedłeś, w końcu zawrócisz, bo przestaniesz ufać jego osądom. Przez trzy dni wmawiał sobie, że powinien spokojnie dać jej czas. Budził się, ubierał i szedł do biura, udając, że nie ucieka myślami do wsuniętego w kieszeń marynarki telefonu. Poprowadził kilka spotkań tak wyczulony na dźwięk esemesa, że przerywał w pół słowa, gdy tylko czyjś telefon zawibrował na stole. Nie odbierała telefonów ani nie odpowiedziała na żadną z jego kolejnych wiadomości. Nie podziałało nawet „zawieszenie w ciekawości”, technika używana dość powszechnie, chociaż nieświadomie, czyli stare dobre: „Chcę ci coś wyznać. Musimy porozmawiać”. A skoro tak, po trzech dniach przestał słuchać rad psychologa i terapeuty par, a zaczął wsłuchiwać się w to, czego chce Matthew. A Matthew miał dość czekania, samotnych wieczorów i obserwowania z winem w ręku, jak deszcz na szybach moczy prywatny filmowy kadr widoczny z jego mieszkania. Empire State jutro nadal będzie tam stał… Dlatego trzeciego dnia postanowił posłuchać innego

z grupy wymyślonych przez siebie przysłów. „Gdy listy nie docierają, wyślij posłańca”. Nie domyślił się, że Bethany nie odpisała mu, kierując się zasadami, o jakich sam mówił w swojej audycji. Dodatkowo przebyte małżeństwo nauczyło Beth, że standardy, według których chce się być traktowaną, ustala się na początku. * Oparty barkiem o latarnię Matthew Hansen tkwił przy skrzyżowaniu Pięćdziesiątej Siódmej i Ósmej, ustawiwszy się tak, by mieć dobry widok na wyjście z Hearst Tower. Szklane drzwi obracały się płynnie, irytująco powoli, a on obserwował je już od jakiegoś czasu. Mniej więcej co piętnaście sekund ktoś wychodził – Matt z nudów liczył – ale nic dziwnego, budynek był duży, zbliżała się przerwa lunchowa. Co jakiś czas za szybą pojawiała się sylwetka biurowo ubranej kobiety, potem ta kobieta – najczęściej żywo z kimś dyskutując – popychała drzwi, a potem oboje odpływali w rzece ludzi w stronę knajpek. Matt kilka razy potarł dłonią po sztywniejącym karku. A może już wyszła? Może naprawdę sensowniej byłoby najpierw zadzwonić? Z drugiej strony czekał tu, czując się jak idiota, niemal od godziny, więc jeśli tylko dotarła dzisiaj do pracy, musiała pojawić się we frontowych drzwiach, bo każdy wychodził na lunch, jeśli nawet nie z głodu, to z nudów. Oczywiście mogła już wcześniej się z kimś umówić. Ale miał pewność, że z podobną komplikacją sobie poradzi.

„Jesteś przecież mistrzem perswazji i wirtuozem dynamiki stosunków międzyludzkich” – wtrącił kpiąco głos w głowie. Być może miał rację. Nikt inny nie sterczał tu desperacko i nie wyczekiwał na dziewczynę jak uczniak pod klasą. Właśnie otworzył numer Beth w kontaktach i wahał się z kciukiem nad ekranem telefonu, czy wybrać połączenie – ale co by to dało? – gdy kątem oka dostrzegł w drzwiach szczupłe łydki, później ołówkową spódnicę, a gdy już, czując lekkie przyśpieszenie pulsu, podniósł oczy, zobaczył roześmianą kobietę, którą pewien gość w idiotycznych włosach przepuścił w drzwiach, a potem, gapiąc się na nią jednoznacznie, ujął ją za rękę, którą po chwili szarmancko przyłożył sobie do ust. Trudno powiedzieć, jak długo trwa taki gest, jeśli jest oficjalny. A jednak ten trwał o kilka ułamków sekundy za długo. Matt nawet nie wiedział kiedy, a odepchnął się barkiem od latarni, jego nogi same ruszyły przed siebie, zaś brwi zeszły się w jedną linię. I chociaż był świadomy, jakie emocje zdradza jego twarz, nie miał zamiaru dyplomatycznie jej rozluźniać. Beth i Jaspar nie ruszyli w stronę centrum, nadal stali przed Hearst Tower, jakby się żegnali… a potem, gdy Matt był już parę metrów od nich, Jaspar poufale objął twarz Beth rękami, przysunął ją czule do siebie i podczas gdy Matt miał wrażenie, że przeżywa halucynacje i zaraz szlag go trafi, musnął czoło Bethany ustami, po czym przesunął usta na

włosy, imitując tym ojcowski gest. Ona zareagowała krótkim uśmiechem, a Matt uchwycił jeszcze końcówkę konwersacji: – Świetna robota z tym artykułem. Dobrze mieć cię przy sobie… Matt bez skrępowania stanął przy nich, dołączając do rozmowy niczym znajomy, na którego czekali. To zachowanie zwróciło uwagę Jaspara, który tylko nieznacznie odsuwając się od Beth, popatrzył na niego twardym spojrzeniem. Matt oddał mu takie samo spojrzenie. „Masz rację, jestem intruzem” – mówiło. – Możemy w czymś pomóc? – zapytał Jaspar tonem, jakim zamożny klient zwraca się do kelnera w lotniskowym barze. – Pan nie. Ona jak najbardziej. – Odwrócił wzrok, jakby Jaspar stamtąd zniknął, i zwrócił się tylko do Beth: – Zabieram cię na lunch. Popatrzyła na niego zdziwiona i milczała na tyle długo, że powinien się speszyć, a jednak jego pewny siebie wyraz twarzy nadal miał się świetnie. – Pójdziemy do Per Se. Dają tam świetne krewetki. – Nie zauważył pan, że rozmawialiśmy? – Jaspar utkwił w nim stalowe oczy. – Poza tym nie pozwala pan kobietom zdecydować? – Mężczyznom też nie pozwalam. – Nawet na niego nie spojrzał. – A jeśli o kobietach mowa, męczy je to i śmiertelnie nudzi, nie wiedział pan? Beth najwyraźniej zrozumiała, że powinna wkroczyć,

zanim w perspektywę jej awansu niespodziewanie uderzy meteor. – Jaspar… w zasadzie to świetnie się składa. To właśnie ten znajomy, o którym ci dzisiaj mówiłam… To on pomógł mi z artykułem… Matt Hansen. A to jest Jaspar Queen, mój wydawca. Nastała niezręczna cisza, w której mierzyli się wzrokiem i stało się jasne, że nie wymienią zwyczajowego „miło mi”. – Doprawdy? – zapytał Jaspar. Bardziej sztuczne uśmiechy zdarzały się tylko na firmowych Wigiliach. – W takim razie to pan wymyślił tę celną sentencję. Jak to szło? To było takie poetyckie. „Czasami twoje serce potrzebuje więcej czasu, by zrozumieć to, co umysł już wie…” – Na odwrót. I nie ja to wymyśliłem, tylko trenerzy podrywu, o których jest ten artykuł. – Zdaje się, że dobrze ich pan zna… – Studiowałem psychologię. Techniki stosowane przez tych ludzi to bardzo podstawowe rzeczy. – Ach tak – skwitował Jaspar, żeby pokazać, że nic go to nie obchodzi, i zwrócił się do Beth: – Chciałem zaprosić cię na lunch, ale jeśli zechcesz, twój znajomy może dołączyć… – I popatrzył znacząco na Matthew. Matt uniósł lekko brodę i brwi. Może dołączyć… „Piłka w grze” – pomyślał. Beth zwróciła się do Matthew: – Na jakiś czas chyba mam trochę dosyć tych naszych spotkań… Matt nic nie powiedział, tylko przez moment patrzył

prosto w jej oczy, dokładnie tak jak wtedy, kiedy ją objął. A potem zrobił krok, uniósł dłoń do jej twarzy i nie odwracając od niej wzroku, zaplótł za ucho kosmyk jej włosów. Zrobił to tak, jakby byli zupełnie sami, stali w zupełnie innym miejscu, czym sprawił, że ten niewinny dotyk zmienił się w bardzo intymny gest. Beth momentalnie, speszona, uciekła od niego wzrokiem i sama nerwowo zaplotła włosy za ucho, ale jego kciuk, który wtedy już czule gładził jej policzek, wcale się tym nie przejął. Niemal niezauważalnie korzystając z ruchu powiek, jego oczy poprosiły ją o wybaczenie. I kiedy tak patrzyli na siebie, poczuł w dole brzucha coś takiego, że gdyby nie podejrzenie, że jej tym zaszkodzi, przyciągnąłby ją do siebie i pocałował wtedy… tam… przy ruchliwej ulicy… przed południem… i oby na tym poprzestał. Wystraszone spojrzenie, które mu rzuciła, zapewniło go, że ona też o tym wiedziała. – Chodźmy – powiedziała cicho w chwili, gdy Jaspar gapił się na nich rozszerzonymi oczami. * Siedząc przy stoliku w Amore Garden, porządnej, drogiej restauracji z daniami à la carte – chwilę po tym, gdy ruszyli, Jaspar poinformował, że zna lepsze miejsce niż Per Se, że na pewno są tam krewetki i że on zaprasza – Matt Hansen od kwadransa zastanawiał się, co nie gra mu w tym obrazku. I co bzyczy w głowie. To było jak szum w myślach, zwarcie na synapsach

i pojawiało się za każdym razem, kiedy odzywał się pętak, na którego Matt patrzył przez stół. Jaspar rozsiadł się tak, by mieć Beth po swojej lewej, a potem odsunął jej krzesło i gdy dostawiał je z powrotem, przesunął nieco bliżej siebie. Matt siedział jak zawsze niedbale oparty na krześle, z jedną ręką położoną na stole, a palce znów cicho bębniły w takt jakiejś fortepianowej melodii. Przy drugim daniu, gdy Jaspar skomentował swój stek zanurzony w musie z mandarynek, coś zaskoczyło. Oczywiście mnóstwo ludzi, szczególnie Amerykanów, którzy mieli kompleks Europy, bo kojarzyła im się z bogactwem historii, zabytkami, szykiem i rodziną królewską, próbowało imitować brytyjski akcent i nie było to nic specjalnego. Matt słyszał kogoś, kto robił to średnio dwa razy w miesiącu, zawsze znalazł się jakiś delikwent, który uważał, że to lepiej brzmi – trzeba przyznać, że film Love Actually, zwłaszcza scena w której pryszczaty Colin poznaje trzy modelki, a potem one zapraszają go do siebie tylko dzięki temu, że brzmi, jakby połknął śliwkę, w kwestii zasług dla sprawy też zrobiła swoje… Ale rzadko się zdarzało, żeby ktoś mieszał akcenty. Z reguły mówili źle, jednak spójnie, bo uczyli się z jednego serialu… Niejaki Jaspar Queen musiał być fanem brytyjskich sitcomów, bo jego akcent fluktuował szybciej, niż drżą skrzydła ćmy. I wtedy sobie przypomniał.

Miesiąc temu, w L’Adrienne. Ten sam głos. Tak samo nadęta knajpa. Wtedy jednak Jaspar siedział stolik za nim, a Matt w końcu nigdy się nie odwrócił. Teraz zielone oczy patrzyły na niego badawczo z zamyślonej twarzy otoczonej brązowymi lokami. Głównie dlatego, że zawsze przestrzegał swoje kursantki przed romansami z szefem, Matt doskonale pamiętał, co wtedy usłyszał. Nagle nieobecnym, jakby wbitym w próżnię wzrokiem spojrzał na Jaspara, potem w dół na obrus, a potem znowu na niego. Jaspar się wzdrygnął, bo przez chwilę odniósł wrażenie, że coś się zmieniło w oczach tamtego gościa. Jakby przez moment widział przez nie samo dno jego duszy. Jaspar uśmiechnął się jedną stroną ust. Widok był dość nieciekawy. – Więc, panie Hansen. To miło, że pomaga pan Bethany. Muszę przyznać, że pańskie uwagi są niestandardowe. A dla Beth to okazja, mówiłem już jej, że być może ma szansę na awans. Musi tylko pokazać, że naprawdę chce iść wyżej. Myślę, że umówimy się jeszcze któregoś dnia nieformalnie i sam przedyskutuję z nią to i owo. Artykuł musi być mocny, ale musi być też… – Zwarł dłoń, jakby wyciskał gąbkę. – Powinien być mięsisty. Dobre dziennikarstwo wymaga czasami siedzenia po nocach i potu – perorował, a minę miał obleśną. – Ale od czego ma się szefa! Trochę się już znamy z Beth. Najwyżej będziemy się pocić razem.

– Skurwysynu… – Słucham? Matt zmrużył powieki. Wyzwiska nie powtórzył, a i za pierwszym razem wymsknęło się na tyle cicho, że Beth go nie usłyszała, a Queen nie mógł nic udowodnić… – Porozmawiajmy o panu, panie Queen. Jak długo jest pan naczelnym? Jaspar nabrał powietrza i popatrzył pod sufit, jakby próbował sobie przypomnieć, jednocześnie będąc zadowolonym, że ten fiut, który przeszkadzał mu w bałamuceniu Beth podczas lunchu, wreszcie się podłożył, bo swoim głupim pytaniem sam dał mu okazję do chełpienia się. Idiota. – Och, bo ja wiem, piętnaście? – powiedział tonem, jakby to nie było nic wielkiego. – To odpowiedzialna praca, ale ktoś musi ją wykonywać. – I przez ten czas nie znalazła się żadna zdolna dziennikarka warta tego, by wskoczyć na pańskie stanowisko? Policzki Jaspara, bezwolnie uniesione, gdy się chwalił, lekko opadły. – Bethany też na nie nie wskoczy. Awansuje jedynie w ramach koncernu wydawniczego. „Galaxy”, „Newsweek”, jeszcze parę innych tytułów. Wszystkie mają jednego właściciela. – Rozłożył dłonie na stole, jakby to były sprawy, których postronny człowiek, niezwiązany z branżą dziennikarską, nie zrozumie. – Dostała to na piśmie?

Jaspar zamrugał. – Co konkretnie? – To, że awansuje, jeśli artykuł zostanie wydrukowany. Bo jeżeli to tylko pańskie słowo, to żadna gwarancja. Jaspar patrzył na Matta tak jak on na niego. Prosto w oczy. – Zły dzień, Matt? – zapytała Beth, próbując jeszcze udać uśmiech. Jednak w twarzy Matta musiało się malować coś dziwnego, bo spojrzała na niego najpierw poirytowana, a potem, w jednej chwili, wyraz jej twarzy złagodniał. Jedynie oczy nadal były niepewne, proszące. Matt przeniósł spojrzenie na Jaspara. – Hm, przepraszam. Beth ma rację. Pan był łaskaw zaprosić mnie do waszego stolika, a ja siedzę tu i oskarżam pana o bycie krętaczem i wiarołomcą. – Przyznał pan to wprost? – Jaspar, z ręką na szklance, uniósł brwi w geście uznania. – Bo już myślałem, że tylko pan insynuował. – Przepraszam. Nie mam podstaw, by tak myśleć. To chyba przekleństwo mojego zawodu. – Nieuprzejmość? – Nieufność – odparł Matt. – W psychologii? Zajmuje się pan zawodowo krętaczami? – zapytał Jaspar, uśmiechając się znad szklanki z wodą. Odniósł wrażenie, że wygrał to rozdanie. – Nie – odparł Matt. – Nimi zajmuję się tylko hobbystycznie. – Zabębnił przez moment dwoma palcami

w stół, złapał się na tym i pomyślał, że nie mógłby być pokerzystą. – Wychował się pan w Newcastle, panie Queen? Jaspar uśmiechnął się sztucznie, podejmując grę Matta w „udajmy, że prowadzimy cywilizowaną konwersację”. – W Manchesterze. – I kiedy przeprowadził się pan do Nowego Jorku? Jaspar nieco się wyprostował. Pokiwał lekko głową na boki, trochę jakby się zastanawiał, do czego to wszystko prowadzi. – Pisze pan o mnie książkę, panie Hansen? – Jestem po prostu ciekawy. – Piętnaście lat temu. – Piętnaście lat temu wyprowadził się pan z Wysp? – Coś w tym dziwnego? – Czyli mniej więcej do dwudziestego roku życia, przepraszam – wtrącił – oceniam po wyglądzie, mieszkał pan w Wielkiej Brytanii? Jaspar odchrząknął i krótkim ruchem upił wody. – Nie, do szesnastego. Resztę czasu mieszkałem… w innym europejskim kraju. – We Francji? – zapytał Matt, ale sam usłyszał w swoim głosie kpinę. – Nie, w Rumunii. – Jaspar znowu się napił i spojrzał na Matta znad szklanki. Tym razem jednak z jego oczu nie biła chełpliwość, a popłoch. – No tak, nie mógł pan kłamać w CV. Stamtąd ma pan świadectwo dojrzałości i dyplom ukończenia studiów… – Czy to dokądś zmierza? – zapytał defensywnie Jaspar.

– Właśnie, Matthew, czy to dokądś zmierza? – Beth pochyliła się nad stołem. Matt objął od góry szklankę i bawił się, przejeżdżając po jej brzegu palcami. – Manchester – rzekł Matt. – Uwielbiam tamtejsze plaże. I mają świetną drużynę piłkarską. Nigdy nie zapomnę tych emocji w dziewięćdziesiątym szóstym, kiedy Manchester United pokonał Newcastle w Premier League. W jakim to było miesiącu? – Uniósł rękę, jakby pytał o coś kumpla przy piwie. – W marcu? – W lutym – poprawił go nieśmiało Jaspar. – W lutym… – powtórzył Matt. – Właśnie. Patrzyli na siebie. – Beth, ten człowiek kłamie, a jeśli ktoś kłamie w tak gównianych sprawach, możesz mieć pewność, że robi to i w poważniejszych… To przyzwyczajenie. Beth odłożyła serwetkę na stół. – Jaspar, bardzo cię przepraszam, myślę, że powinniśmy już iść. Matt również odłożył serwetkę na stół, ale nie oderwał wzroku od Jaspara, gdy ten podnosił się z krzesła. – Premier League nie odbywa się w lutym, tylko w październiku, a o ile dobrze oceniam, w dziewięćdziesiątym szóstym miałeś piętnaście lat. Manchester nie wygrał z Newcastle. Przegrał z nimi pięć do zera i pamiętałbyś to, gdybyś tam wtedy był, bo w mieście zapanowała żałoba, ludzie wychodzili na ulicę. – To absurdalne… – wysyczał Jaspar. – Beth?

– Nie dość, że nie jesteś Brytyjczykiem, to zaryzykowałbym, że Manchester widziałeś tylko na pocztówce. – Matt! Dopiero teraz uniósł się z krzesła. – Beth, mówię prawdę. To krętacz i kłamca. Pies mojej sąsiadki ma czystszy akcent niż ten człowiek. – To niedorzeczne! – zagrzmiał Jaspar. – Doprawdy, panie Queen? – Matt patrzył mu prosto w twarz. – Czy po prostu krótko pan myślał, zmieniając nazwisko? Nagle Beth nabrała powietrza, jakby to miał być jej ostatni oddech. – Do cholery, co w ciebie wstąpiło? – wrzasnęła. – Beth, ten człowiek… – Nic mnie to nie obchodzi! – rzekła. – Przepraszam, pójdę zapłacić – rzuciła do Jaspara. – Nie pozwolę, żebyś fundował lunch, który ktoś zepsuł ci przeze mnie. – Nie trzeba – odparł szybko Jaspar, ale Beth zdążyła już sięgnąć ręką po torebkę i rzuciwszy po drodze „nalegam”, oddaliła się, kręcąc głową. – Zapłać kartą firmową – zawołał za nią jeszcze Jaspar. Owijał się długim kaszmirowym szalikiem i spoglądając na Matta, zapytał niezwykle spokojnie: – Czego ty chcesz? – Ptaszki ćwierkają, że nie umiesz utrzymać koleżki na wodzy. Na przykład na branżowych przyjęciach – powiedział. – Wydaje ci się, że jesteś bezkarny. Ale prowadzisz magazyn

dla kobiet, chociaż masz je za szmaty, i w końcu przestanie ci to uchodzić płazem. Jaspar rozejrzał się jak jedyna osoba, która zrozumiała żart, i nonszalancko rozłożył ręce. – A ty to, kurwa, kto? Święty Franciszek? – rzucił. – Poza tym moja praca to nie twoja sprawa. Tak samo jak moje małe korekty tu i tam – rzucił lekceważąco i ruszył do drzwi. – Ale Beth to moja sprawa… Jaspar zatrzymał się, a potem odwrócił. – Doprawdy? – rzekł. – To właśnie o nią zadbałeś. – I oddalił się statecznym krokiem do drzwi. * Było dobrze po dziesiątej wieczorem, gdy nadal siedział w swoim biurze. Przez ostatnie trzy godziny nic nie zrobił. A przynajmniej nic, co mógłby wykreślić z notatnika Evernote. Zapatrzony w metalowy pojemnik na ołówki, siedział bezczynnie przy biurku i udając przed sobą, że robi w głowie plan jutrzejszego wystąpienia w radio, palcami lewej dłoni wygrywał któregoś z klasyków na blacie. Tym razem melodia była wyjątkowo dramatyczna. Matt spojrzał na swoją dłoń, prychnął, a potem przestał bębnić. Następnie z ociąganiem zerknął na wyświetlacz. „To było beznadziejne, niepotrzebne i teatralne. Musiałam przepraszać Jaspara. Twój występ na pewno utrudni mi awans, bardzo Ci dziękuję”. „A Ty utrudniasz mi życie…” – napisał po krótkim

wahaniu, ale nie wysłał wiadomości. Nie wysłał nic, odkąd godzinę temu dostał esemesa od niej. Po kilku następnych minutach napisał: „Przepraszam, nie wiem, co się ze mną dzieje. Wszystko w życiu ułożyłem według planu, a teraz mam wrażenie, jakby mój racjonalny mózg przestał mnie słuchać…”. „Zdaje się, że to Twój problem, nie mój. Może potrzebujesz psychologa, Matt”. Musiała być naprawdę wściekła. Wtedy głos w jego głowie po raz pierwszy powiedział coś sensownego: „Ona nie wie, że ty wiesz”. A potem dodał: „I nie wie, że chciałeś ją chronić”. Gdyby Matthew przez chwilę założył, że jego umysł był jak kokpit samolotu, na dźwięk tych słów zapaliłyby się wszystkie kontrolki. Maszyneria zaczynała wyć, a on niemal słyszał: „Terrain, terrain, pull up, pull up”. Odetchnął głęboko, a potem próbował zdusić kciukami to charakterystyczne, nieprzyjemne kłucie w skroniach. Wmawiał sobie oczywiście, że to tylko migrena. Jakiś rodzaj przejściowego dyskomfortu, który jest silny, ale z czasem mija… Oczywiście gdy ten czas się wydłuża, być może należy szukać profesjonalnej pomocy, a jeśli pomimo tego nie mija, należy zacząć się martwić. Ale u Matthew mijał. I powracał. I mijał ponownie. I tak w kółko od czterech lat. „Chciałeś ją chronić…”

„Miałeś ją chronić”. „Miałeś się nią opiekować”. „Byłeś za nią odpowiedzialny, do cholery”. Miał wrażenie, że ciśnienie rozsadzi mu czaszkę. Oczywiście wiedział, co to PTSD. Diagnozowano je u około dziesięciu procent osób, które doznały urazu komunikacyjnego, i u sporej części ofiar gwałtów lub napaści. Pojawiało się na skutek braku właściwej pomocy psychologicznej u ludzi, którzy przeżyli stresor traumatyczny, czyli doświadczenie związane ze śmiercią lub zagrożeniem życia własnym czy innej osoby. Oczywiście człowiek posiada naturalne mechanizmy radzenia sobie z traumą. Nieprzyjemne reakcje są całkowicie naturalne w początkowym okresie – godziny, dni, tygodnie – po traumatycznym wydarzeniu. Problem zaczyna się wtedy, gdy nie mijają wraz z upływem czasu. Jednym z głównych objawów są dręczące obrazy, nawracające myśli lub objawy fizyczne, jak duszność lub kołatanie serca, które pojawiają się nagle, gdy coś – dźwięk karetki, ten sam zapach, sygnał telefonu – przypomni o przykrym przeżyciu. Równie niebezpieczne było łączenie konkretnych emocji z przeżytym doświadczeniem. Mogło się pojawić unikanie dawnych zajęć czy przyjemności przypominających „tamto życie”, a także bliskich, którzy mówili: „To nie ten sam człowiek, zupełnie inny niż wcześniej”, a z czasem kręcili głową i kwitowali: „No cóż, już chyba najwyższy czas uporać się z przeszłością”. Oczywiście u Matthew nie było mowy o stresie

pourazowym. Jako psycholog sam przeprowadził się przez wszystkie stadia terapii: terapię poznawczo-behawioralną, odwrażliwienie, w końcu terapię przedłużonej ekspozycji. Oj tak, ta trwała do tej pory. Nie brał tylko leków, bo gdy to wszystko się stało, rozkręcał biznes, a te mogłyby wpłynąć na jego koncentrację. Dobrze wiedział, że PTSD lubi się utrwalać, jak u weteranów wojennych… Ale on miał swoje metody. Poza tym u niego to była tylko migrena. I pewne wybory życiowe, jak na przykład to, że nie planował mieć dzieci. Kiedyś kochał dzieci… Kiedyś, kiedyś. Teraz ta myśl go przerażała. Podobnie przerażało go obecnie zadzwonienie do Beth. Z drugiej strony sam był sobie winien. Zamknął komputer, zabrał z krzesła płaszcz i wyszedł. W pustej poczekalni, w której nie było już nawet Joanne, grał podwieszony pod sufitem telewizor. Dźwięk był wyciszony, na ekranie Matt zobaczył kreskówki. W ciemnym pomieszczeniu wyglądało to tak, jakby duchy włączyły sobie coś dla rozrywki. Ruszył przed siebie, po drodze zgarniając z biurka Joanne pilota. Będzie jej musiał przypomnieć, że nie może zostawiać włączonych urządzeń, gdy wychodzi z pracy. Ręka jednak zawahała mu się, gdy wycelował w ekran, żeby go wyłączyć.

Na ekranie Hrabia Kaczula przymierzał przed lustrem różne stroje, szykując się na pociąg. Jechał spotkać się z dziewczyną, więc chciał wyglądać jak najlepiej. Dlatego po trzy razy zmieniał kapelusze, to znowu buty albo zastanawiał się, jakiego koloru kwiatki kupić. Ten fragment był bez dialogów. Ale myśli kaczora pojawiały się w chmurkach – niczym pełne rad głosy w głowie Matthew. Gdy Hrabia Kaczula przymierzał piąty garnitur, spojrzał na zegarek i oczy wyszły mu z orbit, po czym, tak jak stał, poleciał na dworzec bez butów, w dwóch skarpetach nie do pary. Trzymając kapelusz jedną ręką, pędził na dworzec co sił, zobaczył pociąg na stacji, ale z lokomotywy już unosiła się para. Następnie pociąg zatrąbił i odjechał. A wszystko dlatego, że kaczor chciał wyglądać perfekcyjnie. Matt wyciągnął kartkę i napisał: „«Przepraszam» nie musi być idealne. O wiele ważniejsze jest to, żeby było na czas”. Wsadził kartkę do kieszeni, z myślą, że jutro każe Joanne zrobić grafikę napisaną Helveticą, a potem z powrotem wszedł do gabinetu, przewiesił płaszcz przez oparcie fotela, przysiadł na biurku, wyłożył nogi przed sobą i wybrał numer. A po chwili, zaraz po tym, jak tylko odebrała, powiedział: – Miesza mi się w głowie, bo zaczynam się w tobie zakochiwać. A dziś zobaczyłem, jak cię objął, gdy

wychodziłaś z pracy, i poczułem się z tym bardzo źle. To wszystko. Musiała przyznać, że jeszcze nigdy, odbierając telefon, nie usłyszała takiego wstępu. Przed oczami stanęła jej jego twarz i jednocześnie poczuła, jak one jej wilgotnieją i jak usta zaciskają się we wzruszonym uśmiechu. Przymknęła powieki. A potem powiedziała: – Zastanawiałam się, czy ekspert z LOVE Line się domyśli, że powinien zadzwonić…

ROZDZIAŁ 19

–

I jak, młoda nadal wbija noże?

Nathalie nalała sobie kieliszek wina i odłożyła butelkę z powrotem na kuchenną wyspę, po czym usiadła na kanapie, podwijając nogę pod siebie. Zerkała na Beth, która z kubkiem kawy w dłoniach przyglądała się Faith i Jess, siedzącym w pokoju dziennym na dywanie. Faith trzymała joystick od starej stacji do gier, a w telewizorze pojawiały się zdjęcia przywiezione z Paryża, zaś Jess, którą ojciec przyprowadził na ich oglądanie, od niechcenia zerkała na ekran, bawiąc się lalką. „A to jest mój tatuś, ja i wieża Eiffla” – powiedziała dumna Faith do Jess, całkowicie pomijając obecność Lauren na zdjęciu, nawet mimo tego, że jej sztuczny uśmiech przysłaniał prawie cały kadr. – Zadziwiająco… odpuściła – odparła Beth. – Dla odmiany teraz ledwo przyznaje, że Lauren w ogóle pojechała tam z nimi. – Domyślasz się, dlaczego wcześniej robiła te wredne aluzje? Beth potarła dłońmi uda w domowych dżinsach. – Wiesz, jakie są dzieci. Może podpatrzyła to zachowanie

w jakiejś operze mydlanej. Pamiętam, że gdy miałam dziesięć lat, zobaczyłam w telewizji, jak dziecko w moim wieku trzaska rodzicowi drzwiami przed nosem, a ten rodzic, to był chyba ojciec, czuje się winny. Byłam tak zaskoczona, że takie zachowanie uchodzi, że z miejsca wypróbowałam je na własnej matce. Nathalie roześmiała się, odchylając głowę. – To Helen musiała się zdziwić. – Nie masz pojęcia jak. – Nie była fanką strzelania focha? – Nath wzięła kieliszek wina. – Powiedzmy, że jej reakcja nie była filmowa. „A to był taki miły pan, którego spotkaliśmy w ciągu dnia, i potem dołączył do nas na kolacji” – odezwała się znowu Faith. „Był z Anglii i mówił tak, jakby trzymał śliwkę w ustach”. Następnie Faith sparodiowała niewprawnie gulgocącą brytyjską wymowę. Obie dziewczynki się roześmiały. Beth przyłożyła dłoń do czoła, łokieć oparła na kolanie i ze śmiechem pokręciła głową. – Dziecko, nie dziwny, tylko seksowny… – wymamrotała Nath półgłosem, zapijając tę uwagę haustem wina. A potem powiedziała do Beth: – Nie martw się, jeszcze się nauczy. Bethany spojrzała na nią pobłażliwie. Następnie chwilę wpatrywały się w ekran, na którym wyświetlały się zdjęcia. Robert zgrywał je chronologicznie i Beth miała wrażenie, że z każdym kolejnym dniem – łatwo je było oddzielić, bo kolejne dni odróżniały się nowym

outfitem – uśmiech Lauren robił się bledszy i coraz bardziej wymuszony, jakby pozowała do sesji plenerowej, ale ubrała cienkie rajstopy i gdy próbowała się uśmiechnąć, przewiewał ją wiatr. Nathalie znów przechyliła kieliszek do ust. – Powiedziałaś mu już? Oparłszy dłonie o kolana, Beth wstała z kanapy. Stanęła przy oknie, trzymając kubek z kawą obiema rękami, na wysokości piersi. – Unik to nie najlepszy znak… – skomentowała Nathalie i dołączyła do niej. Beth spoglądała przed siebie, lecz na te słowa zerknęła w dół. A potem znów podniosła oczy. – Byłby wściekły. Z jakiegoś powodu wiem, że byłby wściekły… – Czy on, jako terapeuta par, nie powinien rozumieć, że ty polubisz go tylko wtedy, jeśli on zaakceptuje twoją córkę? – Nie musi jej akceptować. My tylko… – Tylko wciąż udajecie, że nic się między wami nie dzieje. Bethany nie odpowiedziała. Minęła dłuższa chwila, zanim w końcu odparła: – Ustaliliśmy, że to profesjonalna relacja. – Jasne. – Wychodziło nam – powiedziała Beth. – Czytaj: zachowaliście pozory. Beth westchnęła przez usta. – A teraz poprosił mnie, żebym z nim była. – Kiedy? – zapytała cicho Nathalie.

– Wczoraj wieczorem. I powiedział, że mnie… – Spuściła wzrok. – Chyba można powiedzieć, że jesteśmy razem. Nath odstawiła kieliszek na parapet. Bez słów wpatrywała się w Beth. Wyglądała jak ktoś, kto chce powiedzieć: „To poważna sprawa”. – I teraz okazuje się, że on nadal nic nie wie? – wyszeptała po chwili. „Musimy później pozbierać te Barbie, Jess. Mama nie lubi, jak leżą tak rozrzucone”. Bethany łyknęła kawy. – No cóż, wygląda na to, że ten bałagan będę musiała sprzątnąć sama. * – Po prostu będąc w twoim mieszkaniu, widziałem… Och, nieważne. Pewnie fatalnie to zabrzmi, ale będę szczery. To, co powiedziałaś mi ostatnio… Trochę mi ulżyło. – A co takiego powiedziałam? Po drugiej stronie Matthew w uśmiechu zmarszczył brwi. Czy to nie było oczywiste? Wtedy Beth wtrąciła z energią: – Och, chodzi ci o tę sprawę z Jasparem. Nie przypuszczałam, że to… tak mocno na ciebie wpłynęło? Wypuścił powietrze przez uśmiechnięte usta. No cóż, chyba nie zawsze rozumieli się bez słów. Lecz nie zawsze musieli. Postanowił nie prostować tego, co miał na myśli, tylko podjął wątek. – No tak, obserwowanie jego ręki zsuwającej się po

twoich plecach wpłynęło na mnie dość mocno. W słuchawce słychać było coraz bardziej przyśpieszony oddech Beth. – Ale teraz, gdy wiem to, co wiem, już nic nie stoi nam na drodze… – Próbował naprowadzić ją na dobre tory. Gdy wyśmiała go w tych wiadomościach, poczuł się dosłownie tak, jakby ktoś go uwolnił. – Jako kobieta pewnie uważasz, że skoro mam takie uczucia… to jest to okropne i złe… Tym razem w słuchawce pojawiły się dziwne dźwięki. Jakby ktoś się zakrztusił. A potem chrząknął. Beth przeprosiła i usłyszał, jak upiła kawy. – Uduszę się i Starbucks będzie musiał zapłacić za mój pogrzeb. – A po chwili, gdy już wzięła głęboki wdech, powiedziała: – Tak, jestem okropnie zła, że jesteś o mnie zazdrosny. Dosłownie wściekła. Ton jej głosu rozbrzmiewał rozkoszną kpiną. – Gdzie jesteś? Teraz już tylko czekał, aż Bree wróci z kolejnego z tych swoich wyjazdów, by powiedzieć jej, że to koniec, że muszą się rozstać, bo życie każdego z nich idzie w inną stronę. I chyba zawsze tak było. Na pewno ciężko będzie patrzeć na jej łzy, ale minie kilka tygodni i Bree wreszcie zrozumie. Drapiący sznur zacisnął mu się wokół gardła, gdy zdał sobie sprawę, co się stanie z The Date. Trzy lata życia, milion zmarnowanych szans, ta jedna okazja i totalna niechęć do wyjścia na ring. Teoretycznie aż do zakończenia show mógł oszukiwać Bree.

Ale był na to stanowczo za mało… elastyczny. Bethany westchnęła, jakby była zmęczona. – Na rogu Dwudziestej Dziewiątej. Wracam z banku. Znowu nic nie załatwiłam, a zmarnowałam prawie cały dzień. Jestem wypruta i zła. Obracając długopis w dłoni, opadł plecami na fotel. – Mogę ci jakoś pomóc? – Tak, jeśli umiesz podrabiać czeki jak DiCaprio w Złap mnie, jeśli potrafisz albo przez przypadek jesteś akcjonariuszem w City. – Jakim City? – W banku. Citibanku. To już piąty. Wszystkie odrzucają moje wnioski! Jeśli tak dalej pójdzie, za chwilę dojdą odsetki i wtedy mogę dostać awans, a i tak będę musiała sprzedać ten dom! – Nie sprzedasz go… – powiedział pewnie i spokojnie. – Nie chcę pustych pocieszeń, Matthew. Sam powinieneś wiedzieć, że… – Zaufaj mi… po prostu go nie sprzedasz. – A po chwili odezwał się znowu: – Mają twój numer? – Jaki numer? – Zostawiłaś im numer telefonu czy po prostu zadałaś kilka pytań i wyszłaś? – No… jest na wniosku. Ale ta kobieta dała mi jasno do zrozumienia, żebym się nie łudziła, że rozpatrzą go pozytywnie. Szczerze mówiąc, patrzyła na mnie tak, żebym odczuła, że bierze go ode mnie tylko z łaski. – Zrobisz coś dla mnie? – zapytał Matthew, a gdy

próbowała dociec co takiego, odparł: – Chwycisz w palce tę srebrną zawieszkę, którą nosisz na szyi, zamkniesz oczy i wypowiesz życzenie? A jakieś pięć minut później, gdy przełączono go już na odpowiednią linię, powiedział: – Mówiłeś, że chciałbyś zostać czarodziejem. – A co, robisz znów szkolenie z podrywu? – zapytał Harold miłym, choć zdziwionym głosem. – Nie – rzekł Matt. – Ale jest okazja, żebyś pokazał trochę własnej magii. * – A może perły? – zapytała Nath, mijając kolejną elegancką ladę i nie zauważając, jak nieruchomy niczym posąg sprzedawca z zainteresowaniem powiódł za nią wzrokiem. – A czy koniecznie muszą pochodzić z miejsca, gdzie osobny sprzedawca jest przypisany do innej lady? – Beth, każda dziewczyna marzy, żeby mieć coś od Tiffany’ego. Jedwabiste wstążki na pudełkach. Ten powiew luksusu. Charakterystyczny kolor – rozpływała się. – Wiesz, że odcień, w jakim robią pudełka, to kolor jaj drozda! Nazywa się Tiffany Blue i jest zarejestrowanym znakiem towarowym. To symbol. – Już teraz nie jest najlepiej, ale przyrzekam, jeśli pod wpływem tego jaja drozda zmienisz się w ćwierkającą Holly Golightly, to opiszę cię na Middlefingerze i wystawię sępom na pożarcie! Co powiesz na: „Ostra Zoe” planuje wesele

i zmienia się w słodziutką Kimmy z Mój chłopak się żeni? Myślisz, że czytelniczki dobrze to zniosą? Zamiast odpowiedzieć, Nathalie chwyciła się za kieszeń i wyciągnęła komórkę. – Och, to znowu ten szurnięty gość. Beth spojrzała na nią pytająco. – Od miesiąca wysyła mi wiadomości prywatne przez skrzynkę kontaktową. Czytał moje artykuły i chyba trochę się podjarał… – Przewijała w dół. – Flirtowałaś przez internet. A może za plecami Cala uprawiałaś też sexting? – Beth prychnęła, okrążając kolejną ladę. – Uważaj, wychodzisz za informatyka. A poza tym… elegancja Francja. Panna młoda w perłach, a tu internetowy flirt. – Zmierzyła ją wzrokiem, co wystarczająco świadczyło o tym, jak ocenia to zachowanie, po czym dodała: – Uważaj na takich, lubią być namolni. – Kiedy on z początku był całkiem normalny. Miły i powiedziałabym nawet… interesujący! Dopiero potem zaczął pisać jakieś dziwne rzeczy. – Dziwne rzeczy? – Cały czas udaje, że się spotkaliśmy. „Nie mogę przestać myśleć o tym, co bym zrobił, gdybym ściągnął wczoraj z ciebie tę sukienkę”. – Nathalie spojrzała na Beth. – To jakaś nowa moda? Coś w stylu seven minutes in heaven? A może to gówniarz, a ja po prostu nie łapię ich gówniarskich trendów? – Pokaż. – Stanęły pośrodku sklepu. Nath przewijała najwyraźniej dość obszerną dyskusję, lecz tekst leciał zbyt szybko i Beth wyłapywała tylko poszczególne słowa.

– O, popatrz. To ostatnia. – Wskazała w pewnym momencie Nath. – „Nie nadaję się na zastępczego ojca. Dlatego się wycofałem”? – przeczytała na głos Beth, po czym spojrzała na przyjaciółkę. – I co to niby ma znaczyć? – Pojęcia nie mam – podsumowała Nathalie. – Czubek! * Był dwudziesty piąty listopada, do końca roku nie zaplanowano już żadnego posiedzenia sądu. Beth siedziała w domu, wykorzystując jedną z tych nielicznych chwil, kiedy naprawdę miała czas pobawić się z córką. Układały puzzle. – Czy ten pasuje do tego? – zapytała Faith, pokazując matce kawałek nieba, a przynajmniej tak przypuszczała Beth, patrząc na pudełko. – Nie. Ten ma inne krawędzie. Nie pasuje. Widzisz? – Ale leży jak ulał. – Wydaje ci się – powiedziała, jednocześnie dumna z tego, że siedmiolatka potrafi już użyć zwrotu „leży jak ulał”. Kto ją go nauczył? Może to zasługa Roberta? Tak, pewnie jego. Zawsze dbał o to, by Faith miała bogate słownictwo. Gdy dziewczynka wzięła do rąk następny puzzel, rozległ się dźwięk dzwonka. Beth wstała z podłogi, otrzepała sukienkę i podeszła otworzyć. Robert był jak zawsze punktualny. Im więcej czasu mijało od kolejnych rozpraw, tym łatwiej im było wymienić pocałunek w policzek, choćby z grzeczności, tak dla

pozorów, dla dziecka. – Wejdź. – Nie przeszkadzam? – Nie, właśnie kończyłyśmy się bawić. – Nie kończyłyśmy! Nie kończyłyśmy, mamusiu! – dobiegło ich wołanie Faith, która natychmiast podbiegła do Roberta, objęła go za nogi, a potem drugą ręką objęła nogi matki, zmuszając ich do dziwnego i niekomfortowego wspólnego uścisku. – Już dobrze, dobrze, gotowa? – zapytała Beth. – Nie, nie! – zawołała Faith. – Poukładajmy razem. Tak więc układali. Siedzieli we trójkę na dywanie, jak młoda, zgodna rodzina, i dopasowywali do siebie fragmenty obrazka, który na pudełku przedstawiał zachód słońca nad morzem. – Romantyczny – powiedział w pewnej chwili Robert, patrząc na Beth. – Nigdy nie pojechaliśmy razem nad ocean. Beth wstała. – Zrobię herbatę. Gdy dziecko nadal zabawiało się układanką, Robert wszedł do kuchni. Przystanął przy Beth. Oparł się biodrem o szafki i założył ręce. – A więc jesteś nieugięta. Woda gotowała się w czajniku. – A więc po prostu kończę pewne sprawy. Jak tam Lauren? – Błagam cię, nie rozmawiajmy o Lauren – powiedział. A po chwili dodał: – Wyprowadziła się.

– Naprawdę? – Przykro ci z tego powodu? – Uśmiechnął się, a ona oddała ten uśmiech. Tyle było między nimi spraw, które tylko oni znali, tyle kwestii, z których mogli się razem śmiać, właśnie dzięki temu, że byli ze sobą przez lata… – Przepraszam, wcale nie jest mi przykro. Zawsze uważałam ją za bimbo. – Udam, że tego nie słyszałem. – Udawaj, co chcesz! – zaśmiała się. Czajnik się wyłączył. Sięgnęli po niego jednocześnie. – O przepraszam – powiedziała, odsuwając się od jego ręki. – Przestań – powiedział. – Beth? – Tak? – Czy ty naprawdę nie widzisz szans, żeby to uratować? Do cholery, mamy rodzinę, mamy córkę. Wiem, zrobiłem masę błędów. Ale chyba jeszcze możemy. Tym razem sama nakryła jego dłoń swoją. Nieśpiesznie podniosła oczy i zawiesiła wzrok na jego twarzy. – Chyba jestem zakochana. – Słucham? – Spotkałam kogoś. Najpierw wybuchnął śmiechem, ale był to dziwny śmiech, bo bez krzty wesołości. Potem odchrząknął. – Znam szczęśliwca? – Raczej nie. – Zawsze myślałem, że łapnie cię ktoś z twojej pracy. Szczerze mówiąc, ten twój szef trochę mnie martwił…

– Mamo, mamo! Dlaczego nie układacie dalej? – Faith wpadła do kuchni. – Już idziemy. – Tak, już idziemy, kochanie – zgodził się z nią Robert, nagle napiętym głosem. – Więc kto to? – Ostatnio, jak prowadziliśmy negocjacje, wątpiłeś, że mogę jeszcze kogoś… Spojrzał prosto w jej oczy. – Jak widać, bardzo się myliłem. Zastanawiała się, czy mu powiedzieć. Zawsze mógłby to wykorzystać podczas sprawy. Ale póki harpia się o tym nie dowie… To był Robert. Jej mąż i przyjaciel od dziesięciu lat. – Nazywa się Matthew Hansen. Jest psychologiem – powiedziała. – I terapeutą par – przyznała już mniej chętnie. – Prowadzi audycję dla kobiet o tym, jak znaleźć sobie partnera. – Jak adekwatnie. – Nie bądź złośliwy. – Nie jestem. Minęła chwila. – Czyli to gość, który szkoli innych ludzi w randkach. – Coś w tym rodzaju. Zaśmiał się. – Boże, nie wiedziałem, że dają z tego dyplom. A człowiek harował w „Timesie”… – To bardzo cenne, gdy mężczyzna cię rozumie – powiedziała, chcąc mu trochę dopiec. Nagle odwrócił się do niej.

– Nie rozumiałem cię…? – Nie to powiedziałam. – A co? Sięgnął ręką do jej policzka. – Bethany… – Robert, na Boga, proszę cię, przestań. – Odwróciła twarz na bok. Odsunął się. – OK, to zaczyna być śmieszne. – Co takiego? – Nigdy nie wzywałaś Boga na pomoc, gdy cię dotykałem – oznajmił. – Postradałaś rozum? Naprawdę musiało ci odbić.

ROZDZIAŁ 20

Beth

kończyła wyjątkowo nużący, opłacony przez producenta, artykuł na temat dobroczynnego działania kropli do oczu, kiedy Faith pojawiła się obok, wymownie trzymając w dłoniach krem do twarzy, już otwarty, na jednej dłoni słoiczek, na drugiej wieczko. Na wieczku złocił się napis Estée Lauder. W łazience stała jeszcze nivea, ale jej córka od dziecka mierzyła wysoko. – Posmarujesz mnie? – odezwała się. – Kochanie, masz jeszcze młodziutką skórę, nie potrzebujesz tego. – Lepiej zapobiegać, niż leczyć – powtórzyła śmiertelnie poważnym tonem za reklamą, którą ostatnio telewizja nadawała do znudzenia, a Beth pomyślała, że Robert by się jej nie wyparł. Miała jego poczucie humoru. Jego łatwość celnych ripost, rzecz jasna dostosowaną do wieku, ale Beth zrobiło się ciepło na sercu. „Będzie jej łatwiej w życiu” – stwierdziła. Potem stanęło jej przed oczami wspomnienie, jak w wieku dziesięciu lat uparcie schodziła z domowych schodów w za dużych szpilkach matki, mimo że Helen

wrzeszczała za nią: „Jak połamiesz nogi, to nie wiem, co ci zrobię!”. Beth miała wtedy w głowie tylko to, by wyglądać jak Scarlett O’Hara, krocząc po stopniach z uniesioną głową, i czołgałaby się po nich, gdyby wyglądanie tak dumnie jak Scarlett tego wymagało. – Pokaż buziaka – powiedziała, a Faith natychmiast zamknęła powieki i nastawiła ochoczo twarz. Krem, o dziwo, nie wchodził jej do ust i nosa, jak w lecie, gdy Beth próbowała smarować ją kremem z filtrem. – Dziś zostaniesz z ciocią Gemmą, dobrze? – powiedziała Beth, zdecydowanie rozsmarowując krem na policzkach, bo gładka buzia słabo wchłaniała specyfik. Siedmiolatka wysmarowana kremem 30+ – Beth zapaliło się w głowie, jak telewizyjne i gazetowe autorytety skomentowałyby jej metody wychowawcze. Mała, jak rażona prądem, otworzyła oczy. – Znowu wychodzisz? To „znowu” miało specyficzny ton, dziwnie podobny do tonu Amida, gdy mówił o swoim sposobie na spędzanie weekendu. Był tam ten sam dźwięczny wyrzut. – Z kim? Tym razem Faith zabrzmiała zupełnie jak jej nieżyjący dziadek Bruce. – Z nikim… – bąknęła zmieszana Beth. – To znajomy. – Odwróciła się do komputera i dostrzegła w monitorze odbicie swojej napiętej twarzy. Poprawiła okulary do czytania i zmrużyła oczy, w przesadnym geście udającym skupienie. I pomyśleć, że jako dwudziestolatka mówiła: „Relacja

z dziećmi wymaga szczerości. Ja mojego nigdy nie okłamię”. Gdzieś w okolicach piątego roku życia Faith Beth doszła do wniosku, że dla bezdzietnych kobiet, głoszących z wyższością takie tezy, w piekle musi być przygotowany osobny kocioł. – Brzmisz jak oni w telewizji… – Faith nadal uparcie się w nią wpatrywała. – Jacy oni? – Rodzice, którzy chcą coś ukryć… Zeszłego lata czytała badania na temat tego, ile zdrowej intuicji mają dzieci w wieku sześciu, siedmiu lat. Zaczyna się już w przedszkolu. Przedszkolaka łatwo oszukać lub podstępem do czegoś przekonać, ale to nie znaczy, że nie wyczuje on napięcia, a jego mózg nie zapisze wyrazu twarzy rodzica i nie skataloguje go w zakładce „Kręcisz, stary”. Ci mali ludzie znacznie lepiej główkują, niż dorośli mieliby ochotę się przekonać. Czytając ten artykuł, Beth zastanawiała się, czy za parę lat zamiast niewinnej córki zastanie w domu oceniającego obserwatora. Przerażająca myśl podszepnęła: „Gdy wyprowadziłaś się od matki, pozbyłaś się jednego…”. Ale na razie zaobserwowała tylko dziurawe jak sito manipulacje, na przykład taką, że gdy córka rok temu wróciła z Six Flags, najbardziej ochoczo opowiadała nie o parku rozrywki, a o tym, że: „Tata chodził z Lauren za rękę”. I mówiła to takim tonem, że równie dobrze mogłaby powiedzieć: „No popatrz, popatrz, wyciągnij sobie z tego

wnioski”. W ciąży Beth zrobiła USG, a kiedy okazało się, że to będzie dziewczynka, nastawiła się na ciężkie przeprawy, lecz dopiero wtedy, gdy Faith zostanie nastolatką. Ale internet, YouTube, to wszystko edukowało dzieci w takim tempie, że opieranie się na wspomnieniach z własnego dzieciństwa przestało mieć jakikolwiek sens. Faith nie lubiła się bawić na powietrzu, zamiast tego wciąż patrzyła w tablet. Nie bała się wystąpień publicznych, ba, wręcz je uwielbiała, a w szkolnych teatrzykach grała pierwsze skrzypce. Czasem, gdy Beth podeszła cicho pod drzwi jej pokoju, słyszała, jak córka głosem ekspertki wychwala kosmetyki do lustra, podobnie jak testerki z YouTube’a, które uwielbiała. Używała przy tym nad wyraz dorosłego słownictwa, które gdzieś podłapała, ale to Beth przypisywała raczej Robertowi. – Wpiszesz mi kod do skrzyneczki? – zapytała niewinna sarenka. – A po co ci kod do skrzyneczki? – Bo będę modelką, a tata Jess mówił, że od wapna rosną długie i mocne kości. Czyniąc mentalny komentarz na temat tego, czy tata Jess nie pochwaliłby się, od czego urósł mu ten piwny brzuch, Beth, trochę już zmęczona upychaniem słów w zgrabne zdania, na wpół świadomie wcisnęła kod na klawiaturze trzymanej w usłużnych rączkach skrzynki z domowymi lekami, po czym oderwała z listka jedną tabletkę musującą i zamknęła wieko. Jej matka wygłaszała wiele dawno nieaktualnych

przestróg, ale było też kilka sensownych, takie jak na przykład: „Dzieci i leki to złe połączenie”. Beth trzymała w pamięci tę radę. – Odstaw ją, kochanie, dobrze? – powiedziała i prosząc w duchu, by mogła się skupić chociaż jeszcze przez piętnaście minut, wlepiła oczy w ekran, na którym jej uwagę przykuła mała jedynka, która pojawiła się w rogu ekranu na chmurce wiadomości z Disqus. Kolejny komentarz. Miała nadzieję, że przynajmniej pozytywny. * Gdy dziwnie rozpromieniona matka zamknęła za sobą drzwi, siedmioletnia Faith Forley, czując się jak szalony naukowiec z filmu Kochanie, zmniejszyłem dzieciaki, pod nieuwagę ciotki Gemmy, znów objeżdżającej kogoś przez telefon, zakradła się do kuchni i wyciągnęła podręczną skrzyneczkę z lekami. Nie była ona duża ani ciężka, w zasadzie była to szkatułka, mniej więcej wielkości pudełka na buty. Faith podejrzewała, że mama trzyma tam coś więcej niż leki. Może papierosy? A może te dziwne rzeczy, które sprzedają przy kasach obok gum do żucia, ale dorośli uciekają wzrokiem, gdy się ich zapyta, co to jest? Tym razem jednak Faith nie sięgała po skrzynkę, by dowiedzieć się z niej czegoś o świecie. To już miała za sobą, odkąd odkryła kanał z prostymi radami dla „młodego szpiega”. Zresztą pokazała jej go Jess, która w zeszłym tygodniu nauczyła się, jak podrobić podpis swojego taty pod

uwagą w zeszycie, odbijając go przez papier śniadaniowy jak przez kalkę. Może nie był idealny. Ale pani Gibney, najwyraźniej mocno przejęta jakąś własną sprawą, tylko ledwo na niego spojrzała i dała parafkę. Tę lekcję angielskiego Faith i Jess zapamiętały dobrze. Nauczyły się wtedy, że Google jest jak Myślodsiewnia, tylko zamiast wspomnień pojawiają się tam skuteczne rozwiązania dziecięcych problemów. Siadając na łóżku, Faith z czcią położyła na materacu szkatułkę, a potem wyciągnęła spod biurka plastikowy pojemnik z różową startą kredą. Po chwili delikatnie obsypała proszkiem przyciski, a następnie, z uśmiechem kogoś, kto wszystkich przechytrzył, dmuchnęła. Proszek uleciał w powietrze we wszystkich miejscach, tylko nie w tych, w których nieświadoma Beth dotknęła wcześniej tłustą od kremu ręką. Faith sama tego nie wymyśliła. Zresztą nadal czuła na twarzy tę okropną lepką maź, którą zaraz po tym, jak zniknęła matce z oczu, starła rękawem bluzy. Ale efekt miał jej się opłacić. Oczywiście z czterocyfrowego kodu było mnóstwo kombinacji. Ale mama jest leniwa i wszędzie, gdzie trzeba podać kod, wstawia po dwie takie same liczby. W dodatku Faith zaobserwowała z ruchu dłoni, że matka wciska klawisze naprzemiennie, a nie dwa razy ten sam, czyli wszystkie podwójne mogła od razu wyeliminować. Musiała się tylko dowiedzieć, co to za cyfry. Chyba nic w życiu nie wydało jej się prostsze, gdy na klawiaturce zaróżowiły się

jedynka i piątka. A potem szybko wyciągnęła, co potrzebowała, i zanim Gemma skończyła swoją telefoniczną tyradę, odłożyła skrzyneczkę na miejsce. * Wydawało się, że będą domykali sprawę. Kilka dni temu niezdrowo rozradowany Olaf wpadł do gabinetu Matthew, trzymając w dłoni jakiś wydruk jak olimpijską pochodnię. Okazało się, że biuściasta blondyna z NCC, o której Olaf kiedyś wspominał, miała chyba do powiedzenia trochę więcej niż to, jaką śmietankę podać do kawy, bo pod tekstem, w stopce maila, widniał podpis: Amelie Straub, Business Development Manager. – Kto by pomyślał – powiedział Matthew, kiedy skończył czytać pełnego konkretów i rzeczowego maila. Olaf odebrał mu kartkę. – Jeśli kobieta zrobiła sobie biust, to z miejsca uznajesz ją za głupią? Gdybym cię nie znał, pomyślałbym, że jesteś strasznym mizoginem. – Nie ty jeden. Siedziba NCC zajmowała kilka pięter w jednym z najbardziej prestiżowych nowojorskich biurowców i – poprzedzielana ruchomymi, w większości zbudowanymi z pleksiglasu drzwiami – przypominała wnętrze statku kosmicznego; gabinety natomiast przywodziły na myśl połączone śluzy. Matt zastanawiał się właśnie, czy w takim miejscu nie czułby się jak szczur w kołowrotku, gdy

w pewnej chwili w korytarzu minął go… Bill Watson. Nie przystanął, nie odwrócił się, zwyczajnie przejechał po nim wzrokiem jak po przypadkowym ulicznym przechodniu, współpasażerze w wagoniku metra czy po kimś, kogo nigdy nie widział i nigdy więcej nie spotka. Matt niemal się zatrzymał. Oczywiście powtarzał Bree, że sam chce zdobyć ten program, i umówili się, że ona nie będzie mu pomagać. Ale wiadomo, jak jest. Jemu mówiła jedno, a robić mogła drugie. W końcu nie przypuszczał, że będzie bardziej lojalna w stosunku do niego niż do własnego ojca. A jednak Bill Watson go nie poznał. Tak jakby nie widział jego zdjęć i jego nagrań w nadesłanych dokumentach. Matt głęboko nabrał powietrza do płuc. Jego krok stał się lżejszy. Wyglądało na to, że na sukces – jeśli przyjdzie – sam sobie zapracował. Zmierzał właśnie do biura biuściastej blondyny w celu omówienia kolejnego kroku, jaki czeka format The Date, kiedy dostał esemesa od Harolda: „Sorry, stary. Tam są takie długi, że nawet ja nie mogę naciągnąć procedury na tyle, żeby to ominąć”. * Teraz, idąc przez łazienkę w swoim mieszkaniu, złapał w lustrze własne odbicie i stwierdził, że miał dziwnie błogą minę. Odniósł wrażenie, że wygląda jak człowiek, który idzie ulicą i walczy z uśmiechem, żeby nie przypominać pajaca, choć w środku wszystko w nim śpiewa. Amelie Straub, której bluzka z dekoltem odkrywała

więcej, niż zakrywała, przyjęła go w swoim gabinecie z ostrożnym uśmiechem osoby, która nie chce zdradzić zbyt wiele. Pokazała mu, by usiadł, czego rzecz jasna nie zrobił, bo nie był tak głupi, żeby już na początku rozmowy w tak oczywisty sposób pozwolić się ustawić na miejscu podległej strony interakcji. – Nie pamiętasz mnie, Matt, prawda? – powiedziała po kilku minutach ociekającej formalnością wymiany zdań na temat programu, a Matthew nagle odniósł wrażenie, że za mocno zawiązał sobie krawat. – A pamiętasz te pięciodniowe obozy, które prowadziłeś parę razy w roku kilka lat temu? – zapytała, wbijając koniec długopisu w biurko i opierając się na nim jak na włóczni. – Pakiet „Temple”, nadal je prowadzę – odparł zdezorientowany. Około stu kobiet, pięć dni. Wakacje. Całościowe przemodelowanie życia i wstawiania go na właściwe tory. – No właśnie. Wiem, jak pracujesz. I wiem, co potrafisz zrobić. Cztery lata temu mnie uratowałeś, Matt. Jeśli powiedzenie „karma wraca” kiedykolwiek miało jakieś zastosowanie w jego życiu, to właśnie w tamtej chwili. Amelie Straub, wtedy jeszcze Amelie Edwards, trzydziestodziewięcioletnia, zmęczona życiem księgowa Ernst&Young, pojechała na jedno z jego wyjazdowych szkoleń, bo nie cieszyło jej życie. Miała zaległy urlop, pieniądze i chęci, aby gdzieś wyjechać, ale portale randkowe, na których zalogowana była od dłuższego czasu,

wciąż podsyłały jej mężczyzn, którzy umawiali się z nią, a potem w jednej chwili tracili zainteresowanie. – Nauczyłeś mnie, że to ja wyznaczam standardy, według których on będzie mnie traktował. I jeśli zawsze będę stawiała go na pierwszym miejscu, on przywyknie do tego, że widzę siebie na drugim. – To ty jesteś osobą, która cały czas po cichu popycha w NCC The Date – powiedział bardziej do siebie niż do niej. Uśmiechnęła się. – Po tamtym wyjeździe przypięłam nad biurkiem listę japońskich przysłów, Matt – powiedziała. – Traktuj mnie jako swojego posłańca. Tego dnia już nie wrócił do biura, pojechał prosto do domu. Uznał, że dzień tak wspaniały trzeba godnie przeżyć, dlatego postanowił dać sobie spokój z pracą – planował leżeć w salonie na sofie i nic nie robić. Wszedł pod zimny prysznic. Angus miał rację. Gdy woda leci ci na głowę, jakoś lepiej się myśli. Szedł po mieszkaniu z ręcznikiem obwiązanym na biodrach, a w głowie powoli świtał mu pomysł, co zrobić, by załatwić ten kredyt przy małej pomocy Harolda. Miał plan. I wtedy zadzwonił telefon. – Jesteś u siebie? – zapytała. Był rozpromieniony, chciał jej wszystko opowiedzieć. Może to jego myśli odbiegły nie tam, gdzie trzeba, a może po prostu ciało było rozgrzane po prysznicu, ale nie wiedzieć czemu, gdy teraz Matt patrzył na białe kanapy Legera,

widział na nich ich pierwszy, czuły, cudownie powolny seks. – Co robisz? – Niewiele. Szczerze mówiąc, właśnie odpoczywam – odparł, nie mając pojęcia, ile może go kosztować ta chwila nieuwagi. – To świetnie, bo właśnie jestem w pobliżu. Skończyłam wczoraj artykuł, mam ze sobą finalny tekst. Wyszło mi dwadzieścia stron szczegółowych analiz. Założę się, że zrobią z tego special! – Beth, ja… – O, dziękuję – usłyszał w słuchawce stłumiony głos i dźwięk podobny do jęczenia zawiasów zamykających się drzwi kamienicy. – Gdzie dokładnie jesteś!? – zapytał, mając wrażenie, że już słyszał ten konkretny jęk, i skacząc na jednej nodze, wolną ręką naciągał już na nagie ciało spodnie. Telefon, podtrzymywany barkiem, o mało mu nie wypadł. – W twojej klatce schodowej. Weszłam, bo wpuścił mnie taki miły pan z pieskiem. Nie będę zawracać ci głowy. Tylko wpadnę i zostawię tekst. Wysłałabym go mailem, ale skoro jesteś w mieszkaniu… Oddech zaczął sprawiać mu ból. Czuł w skroniach łomotanie. – Poczekaj! – zawołał. – Słucham? – Poczekaj, zanim zadzwonisz… – Przymknął oczy, wziął głęboki wdech, jakby medytował. Przecież właśnie z tego był znany. Właśnie w tym „Mystery” był najlepszy. Prawda? –

Możesz dla mnie podskoczyć do PhotoJack’sa na rogu? Mam tam odbitki do odebrania, profesjonalne, z Greenwood, mogą się przydać do artykułu. Podaj moje nazwisko, gość mnie zna, są zapłacone. I tak sobie pomyślałem… Miałem dzisiaj naprawdę dobry dzień. Udało mi się zamknąć dużą sprawę. – Wybiegł z windy, wskoczył w samochód i właśnie stał przy szlabanie i się przyglądał, jak parkingowy unosi dłoń na powitanie, woła „cześć” i ogólnie ślamazarzy się, mając za zadanie jedynie nacisnąć przycisk. – I tak sobie pomyślałem, że może byśmy poświętowali? – Poświętowali? – Tak, ugotujemy coś razem, napijemy się wina. – Matt… – Brzmiała tak, jakby nie była przekonana. No jasne. Teraz oficjalnie byli razem. A on, w środku dnia, gdy tylko napatoczyła się szansa, że znajdą się w mieszkaniu, mówił o świętowaniu… – Po prostu zjemy razem obiad. – Co tak szumi? – zapytała w pewnej chwili, gdy przygazował na zakręcie. Miał szczęście, że tesle, w porównaniu z normalnymi autami, były ciche jak powiew wiatru w letni dzień. – Odkurzacz. Robisz mi nalot, a ja zrobiłem sobie… niezły burdel. Biorąc pod uwagę zwykłe o tej porze korki, miał niebywałego farta. – Przepraszam, nie musisz sprzątać. – Uwinę się, zanim wrócisz. A teraz posłuchaj… *

Szła niepewnie chodnikiem, przerzucając w dłoniach portmonetkę. Wypuściła powietrze, jakby uciekła przed jakimś ważnym rozdaniem. Pierwszy raz intuicja podpowiadała, że coś było mocno nie tak. Ta lista zakupów… to było… no cóż, nietypowe zagranie. Ale z drugiej strony chyba przesadzała. Może nie chciał jej przyjmować… bo był nieubrany lub coś w tym stylu. Wewnętrzny głos z niej zakpił: „Tak, z pewnością biegł się umalować…”. Najlepiej tylko zostawi mu tekst artykułu. Absolutnie nie miała zamiaru mu się narzucać. Choć codziennie o nim myślała. Odkąd zdecydowali, że będą razem, napięcie, które istniało między nimi, wzrosło jeszcze bardziej, podsycone tęsknym oczekiwaniem, i teraz była pewna, że platoniczny związek potrwa może jeszcze parę dni, a potem wszystko wybuchnie. Widziała to w jego oczach i widziała we własnych. Nie zrobili tego jeszcze chyba tylko dlatego, że przez ostatnich kilka dni nie miała z kim zostawić Faith. Wracając ze sklepu, jak nieobecna szła do góry po schodach. Myślała o tym, jak namiętnym i czułym Matt przywita ją pocałunkiem. Co poczuje, gdy on weźmie ją w ramiona, przyciągnie do siebie, jego twarde ciało będzie napierać na jej ciało. Przez moment przebiegło jej przez głowę: „Jaką mam bieliznę?”. A potem chwyciła za klamkę. Ale drzwi były zaryglowane. Zapukała. – Matt? – zawołała pierwszy raz. – To ja.

Po schodach szła w górę starsza kobieta. Po chwili, gdy Beth dobijała się do drzwi, weszła na piętro i wsadziła klucz do zamka w drzwiach obok. – Dzwonek jest po lewej stronie – powiedziała. – Ale pana Kozinsky’ego i tak nie ma, widziałam, jak wychodził pół godziny temu. – Wzruszyła ramionami. – Skryty człowiek, ale miły. Gdy gdzieś wyjeżdża na dłużej, daje mi do podlewania dwie paprotki. Beth odsunęła się od drzwi. To na pewno było nieporozumienie. – Słucham? – Miłego dnia. Do widzenia. – Starsza kobieta zamykała już drzwi z drugiej strony. – Przepraszam. – Beth zbliżyła się do niej. – Kto, mówiła pani, że tu mieszka? Staruszka trochę się cofnęła. – Pan Kozinsky. Olaf. Taki młody. Może trzydziestoletni. Z brzuszkiem. I z pieskiem. Olaf. Zamrugała. Z brzuszkiem. I z pieskiem. „Olaf, mój dyrektor PR-u” – przypomniało jej się. Nagle zaczęła się trząść w głębi wełnianego płaszcza. A potem wpadła na pomysł. Podobno panika wzmaga kreatywność. – Dopiero się tu wprowadziłam. Czy mogę pani zadać dziwne pytanie? – Tak? – Czy te mieszkania są dokładnie tak samo rozplanowane?

Sąsiadka patrzyła na nią coraz większymi oczami. – Tak, ale… – Gdzie u pani jest skrzynka na prąd? * Po chwili Matt otworzył. I stwierdził, że powiedzenie „mieć więcej szczęścia niż rozumu” nabrało dla niego zupełnie innego znaczenia. Z Midtown przejechał do Chelsea niemal na zielonej fali. Rzecz jasna z komórki monitoringu miejskiego mógł dostać parę kosztownych pocztówek, ale to było najmniejsze zmartwienie. Gdy zadzwonił do PhotoJack’sa, odebrał Lamar. Lamar, który zawdzięczał mu więcej niż tylko kilka numerków, odparł bez problemu: – Spoko, stary. Pogrzebię między kopertami z piętnaście minut. Powiem, że byłem pewny, że są gotowe. A może dłużej ci ją przetrzymać? Coś wymyślę. Olaf z kolei… był po prostu w zasięgu. – No jak to gdzie jestem? Na skwerze. Chazelle też czasami sra! Przypominam ci, że tak w ogóle to twój pies! Jak to mam nie wracać do mieszkania? Jakie klucze? Gdyby czterdzieści minut temu miał czas zastanowić się chociaż przez chwilę, nigdy nie podjąłby tego ryzyka. Czymś by się wykpił, powiedział jej prawdę. Cholera, i tak będzie musiał zrobić to za jakiś czas. Może po Wigilii? Nie chciał zostawiać Bree przed samymi świętami, nie chciał babrać się w tym teraz, choć wiedział, że czas już i tak nic nie zmieni. Chwytając za klamkę, przybrał na twarz cudowny

uśmiech. Ten uśmiech mówił: „Kocham cię, czekałem, to cudownie, że przyszłaś”. Myślał, że wpadnie mu w ramiona. I ona wpadła, lecz nie jemu w ramiona, a do salonu – krokiem zbyt szybkim i rozszczebiotana jak skowronek. Próbował podejść. – Gdybym wiedział, że tak dużo czasu ci to zajmie… Roześmiała się. Dziwnie. Panicznie. – To nigdy nie wysłałbyś mnie do Whole Foods po produkty na lasagne, zgadłam? Nie przejmuj się, i tak głód mi przeszedł, ba, mam wrażenie, że się zaraz porzygam. Matt zmarszczył brwi. – Źle się czujesz? Wyrzuciła ręce w górę, jakby się z kimś kłóciła lub witała publiczność w cyrku. – A gdzie tam! Cudownie! Stojąc na środku salonu, Matt rozłożył ręce. – Więc co się dzieje? Ruszyła przez kuchnię. Dopadła do czajnika, po czym włączyła go, a po drodze zapaliła jeszcze wszystkie światła. – Co robisz? – Atmosferę, nie widać? – powiedziała, doskakując do piekarnika, przekręciła pokrętło, a następnie, stając z rękami pod boki, jak żołnierz przed wykonaniem zadania, zaczęła się rozglądać za mikrofalówką. – Możemy zacząć gotować, jeśli chcesz, ale myślałem, że najpierw… nie wiem… pogadamy? – Zrobił krok, chciał ją objąć, ale się odsunęła i w konsekwencji jego ręce tylko tęsknie przesunęły się po jej talii. W zasadzie gdy myślał

o tym później… Ona się nie odsunęła. Odskoczyła od niego jak oparzony świerszcz. Powinien był się domyślić. – Odebrałaś zdjęcia? – zapytał niepewnym głosem. – O tak… – Roześmiała się, włączając pustą mikrofalówkę. – Wyszły nawet lepsze, niż się spodziewałam. Portretują wszystko pięknie. Mnie, ciebie, całą tę sytuację. To gdzie masz ten odkurzacz? Ruszył ku niej. – Beth, co ty robisz, co się dzieje? Chciał ją objąć, lecz odwróciła się gwałtownie. – A no co ci to wygląda? Próbuję sprawić, że wywali korki! – Co? – To, co słyszysz! – krzyknęła. – Bo mogę się założyć, że nie będziesz wiedział, gdzie ich szukać! Stojąc bez słowa, patrzył na nią, a ona, dysząc cicho, patrzyła na niego. Przez chwilę, gdy jeszcze się wahał, czy ona wie, czy tylko tak to wygląda, poczuł taki strzał gorąca w żyły, jakby samo piekło upomniało się o niego. W końcu westchnął ciężko i potarł kciukami skronie. Sam był sobie winien. Terapeuta małżeński. Gdyby ktoś zadzwonił z tym do LOVE Line i powiedział, że chce spotykać się z kobietą w nie swoim mieszkaniu, poleciłby mu szybki wóz i twardą murowaną ścianę. Nie było już sensu udawać. Zresztą i tak dostatecznie długo robił z siebie idiotę. – To nie jest moje mieszkanie – wyznał. – Doprawdy?

– Poprosiłem kumpla, żeby dał mi klucz. Nie chciałem jeszcze zabierać cię do siebie… – powiedział tonem pełnym prawdy. Oszukał ją i godził się z konsekwencjami, chciał, żeby o tym wiedziała. – Myślałem… Właściwie nie wiem, co sobie myślałem… Oczywiście mogła się roześmiać. Ale znacznie bardziej prawdopodobne było, że zamaszyście się obróci i stąd wyjdzie. Nawet nie będzie jej winił… Na pewno się pogniewa. Na tydzień, dwa. – Czyli podałeś mi ten adres i mnie okłamałeś. Milczał. – Przyznam, że tego się nie spodziewałam. – Wiem i przepraszam. – Rozłożył ręce, po czym pozwolił im powoli opaść. Właśnie zrobił to, czego nigdy nie robią amerykańscy politycy. Przyznanie się do błędu kończy bicie piany. Paradoksalnie pochylenie głowy czasem ratuje ją przed ścięciem. – Wierz mi lub nie, miałem swoje powody. Zrobił parę kroków i oparł się biodrem o szafki w kuchni. Stali teraz po dwóch przeciwległych stronach pomieszczenia, a wyspa oddzielała ich od siebie. Gdyby próbował ją teraz przytulić, prawdopodobnie jedynie by ją rozwścieczył. Poczeka z tym kilka minut. Serce waliło mu jak głupie. Mijało zbyt dużo czasu, a ona nie zaczęła krzyczeć. Na serio zaczynał się niepokoić. – Beth… Uniosła rękę, żeby przestał mówić. Spuściła głowę i oddychała cicho, a on na nią patrzył. Wreszcie podniosła oczy.

W wyrazie jego twarzy było coś bardzo prawdziwego i wtedy przypomniała sobie swój ostatni artykuł dla „Galaxy”. Jak większość artykułów w prasie kobiecej, traktował o tym, jak nie popełniać błędów na początku związku. Szło jakoś tak: „Czy o to chodziło? Czy zakochiwanie się było gotowaniem ze ścisłego przepisu? Czy wspólne życie to gotowanie mdłej zupy, smakującej zawsze tak samo, do porzygania perfekcyjnie i bez niespodzianek?”. Ależ była naiwna. Dyszała cicho. Stojąc z dala od siebie, patrzyli sobie w oczy. I nagle, choć nie rozumiała, jak to się stało, zorientowała się, że to prawdopodobnie ich najważniejsza rozmowa w ciągu kilku ostatnich tygodni. – Nie chciałeś, żebym zobaczyła twoje mieszkanie. – Zgadza się. Uniosła brew. – Robisz remont? – Przemeblowuję sobie życie… – Jak bardzo drastyczne to zmiany? – Takie, które powinienem był wprowadzić już dawno temu – powiedział, a ona spuściła głowę. Chciało jej się śmiać. Trzeba było słuchać matki. „Wartościowy towar nigdy nie stoi na promocyjnej półce”. Po chwili pociągnęła nosem, pokiwała głową i znów ją podniosła. – Myślisz, że będą trwałe? – Znienawidziła się za to

żałosne, pełne żebraczej prośby pytanie. Wiedziała doskonale, że wcale nie rozmawiają o zmianie kolorów na ścianach ani o cyklinowaniu podłóg. – Z całą pewnością… – powiedział, patrząc na nią tak, jak jeszcze nigdy tego nie robił. To nie był wzrok mężczyzny, który rzuca celnymi ripostami, ani wzrok eksperta, który tłumaczy jej coś cierpliwie przy kawiarnianym stoliku. To był wzrok faceta, który budzi ją o szóstej nad ranem, przygniatając ją z boku swoim ciałem, i pocałunkami przekonuje, że zanim pójdą do pracy, mają jeszcze czas i wcale nie chce jej się spać. Gdyby patrzyła tylko w oczy Matthew, byłoby dla niej jasne, że ją kocha. Ale potem dotarła do niej świadomość pewnych faktów i coś z głuchym łoskotem przewróciło się jej w żołądku. Nerwowo ruszyła w stronę wyjścia. – Beth! Beth… Przytrzymał ją za łokieć. Spojrzała na niego. – Powiedz, że tu nie chodzi o fundamentalne sprawy. Nie chcę… – Odwróciła twarz. A potem szarpnęła rękę i z jeszcze większą wściekłością ruszyła przed siebie. – Boże, nic nie wiedziałam, a ty prawie zrobiłeś ze mnie Lauren… Doskoczył do niej, złapał ją, siłą odwrócił, a gdy to zrobił, ona utkwiła w nim przesłonięte wściekłością spojrzenie. – Nie jestem żonaty, Beth, nigdy nie byłem… – powiedział. – Tu nie chodzi o żonę, rodzinę… Nagle stanęła z własnej woli i popatrzyła mu prosto w twarz.

– Ale chodzi o kobietę! Milczał. – Czy to dlatego powstrzymywałeś się przed pocałowaniem mnie niemal każdego wieczoru? To dlatego byłeś chłodny? Patrzyłeś na mnie tak, że myślałam, że ziemia trzęsie mi się pod nogami, a potem „przed sobą uciekałeś”? – Zaśmiała się z żalem, boleśnie. Kręciła szaleńczo głową, a po chwili wymsknął jej się pełen rozczarowania śmiech. – Boże, wysyłałam ci milion sygnałów, wiedziałeś, co do ciebie czuję, i czytałeś we mnie jak w otwartej księdze… Te słowa niemal fizycznie uderzyły go w twarz. – Jesteś żałosny. – Chciała ruszyć przed siebie, ale przytrzymał ją mocno, obrócił ją do siebie i utkwił w niej spojrzenie. Nie chciała, żeby na nią patrzył, bo czuła, że cała się trzęsie, więc próbowała się wyszarpnąć. – Nienawidzę cię, ja nie będę… Wtedy wreszcie w kącikach jej oczu zobaczył krótki błysk łez i tego już nie wytrzymał. Objął palcami jej policzki i oparł czoło o jej czoło. Nie odrywając wzroku od jej oczu, przysunął ją do swojego rozgrzanego ciała. Spazmatycznie westchnęła, gdy poczuła, jak jego napięta klatka piersiowa unosi się w szybkim oddechu. – Nie będę… – próbowała się bronić. – A ja nie będę tego słuchał. W następnej chwili złączył ich usta ze sobą, napierając na nią, jakby chciał jej coś odebrać. Obejmując jej twarz mocno palcami, całował ją głęboko, zachłannie. Gdy poczuł,

że jej opór nieco słabnie, tylko wzmógł siłę, z jaką dawał jej do zrozumienia to, czego nie powiedział. Tu jest twoje miejsce, mówiło jego ciało. Tak długo z tym walczył. A jednak na ringu nigdy nie czuł takiej ulgi, gdy przegrywał. Trzymał jej ciało ciasno przy własnym, gdy jego dłonie zjechały w stronę talii. Wtedy tęsknie przejechał rękami niżej i mocno przysunął jej biodra do siebie. W tamtym krótkim momencie poczuł coś takiego, że bał się, czy nie zmiażdżył jej ust. Nie pamiętał, kiedy tak się czuł, dotykając w ten sposób kobietę. Ale wiedział, że na pewno nigdy nie czuł nic podobnego przy Bree. Wtedy ona przerwała pocałunek i odsunęła się, a on, trochę zamroczony, zrozumiał, że to jeszcze nie koniec. Pokręciła głową, jakby chciała zaprzeczyć temu, co przed chwilą zrobili. A potem wbiła w niego nieobliczalne spojrzenie kobiety zdradzonej i wściekłej. – Gdybym zadzwoniła do LOVE Line… i powiedziała, że spotykam się z mężczyzną, który kogoś ma… – zaczęła. – Jaką dałbyś mi radę, Matt? Co byś mi powiedział? Mimo zawodu w oczach jej głos był opanowany i spokojny. Nie była nastolatką, która na wszystko reagowała gniewem, a potem wybaczała w mgnieniu oka. Była dorosłą kobietą, która zdążyła się już przekonać, czego na pewno w swoim życiu nie chce. Teraz zrozumiał, jak bardzo było źle. Usłyszał swój ciężki głos. – Powiedziałbym, żebyś dała mu czas… Tylko trochę czasu…

– Nie, Matt. Powiedziałbyś: „To, ile dajesz mężczyźnie, powinno być odbiciem tego, ile on daje tobie. A nie tego, jak bardzo chcesz z nim być”. – Patrzyła na niego i oddychała cicho. – Może to zrozumiem, Matthew, kiedyś – dodała. – Ale na pewno nie teraz. Wysunęła się z jego objęć. Przez chwilę starał się ją zatrzymać, ale potem jej słowa jeszcze mocniej zadudniły mu w myślach i w końcu ją puścił. W następnej chwili dostrzegł, jak otarła łzę rękawem swetra, zabrała torebkę, włożyła płaszcz i ruszyła do drzwi. – Artykuł jest świetny… – zawołała jeszcze. – Ale nic dziwnego. Zebrałam masę materiału na temat nabierania kobiet… Usłyszał, jak trzasnęły drzwi.

ROZDZIAŁ 21

Minął

tydzień od tamtego feralnego popołudnia, gdy Matthew postanowił zdobyć się na krok najbardziej desperacki ze wszystkich. Opierał nogę o latarnię przy Weirfield Street i z założonymi rękami czekał na okazję do rozmowy. Dość miał wyobrażania sobie, co Beth odpisze na jego wiadomości – od tygodnia nie przychodziły żadne odpowiedzi. Dość miał prób łapania jej po pracy – jakaś sekretarska dziunia dzień w dzień go spławiała. Dwa dni temu zasiadł do określania celów na następne pół roku. Miał zaplanować kolejną edycję wyjazdowych warsztatów, ale jedynie gapił się w ekran laptopa. Na wykładzie motywacyjnym w ramach TEDx zgubił wątek. Na szkoleniu z komunikacji (haha!) szukał Beth wzrokiem na sali. Objechał Olafa, odmówił urlopu Joanne. Ale dopiero gdy dla odreagowania umówił się na boks i zamiast jak zwykle dostać manto, trochę dołożył Angusowi, zorientował się, jak wiele się zmieniło. „Pamiętaj, walczysz na punkty; walki w boksie nie wygrywa się czekaniem” – powiedział Angus. Wtedy włożył kurtkę i przyjechał tutaj.

Bo on mógł dać jej czas. Tylko to wcale nie gwarantowało, że cała sprawa nie położy go na deski. Wiał naprawdę nieprzyjemny wiatr i zimno zdołało już wkraść mu się pod ubranie. Stał tu dwie godziny. W ustach czuł metaliczny smak krwi. Przypuszczał, że po prostu zbyt mocno przygryzł wargę. Nie wiedział, o której Beth się pojawi, ale przed nocą musiała przecież wrócić do domu. Prawda? W końcu usłyszał syk hamulców hydraulicznych i autobus linii trzysta piętnaście w stronę Upper West Side zatrzymał się przy stacji ich dobrego znajomego, Amida. Wiedział, że to Beth, już w chwili, gdy brązowy kozak dotknął śniegu. Gdy go dostrzegła, jej wzrok stał się mieszaniną błyskającej w nim silnej woli, napięcia i złości, choć zdawało mu się, że widział w nim także cień ulgi. W tej jednej absurdalnej chwili poczuł się, jakby wychodził na wolność po długiej karze więzienia. – Co ty tu robisz? – Zatrzymała się przed nim. – A czy to nie jest oczywiste? Urządzam scenę. – Rozłożył ręce. – I sama jesteś sobie winna. – Doprawdy? – Utkwiła wzrok w jego twarzy. – Nie pozwalasz mi wytłumaczyć – oświadczył. Ani razu nie odebrała. Nie odpisała na żadną z wiadomości. – Nie masz zamiaru mi tego ułatwić, prawda? – odrzekła ze smutkiem w głosie. – Zostawienia mnie? Nigdy w życiu. Przez chwilę patrzyła na niego w milczeniu. Nie kłóciła

się, nie awanturowała. Kierowała w jego stronę jedynie zmęczony wzrok osoby, która długo nad czymś myślała, aż w końcu, po zarwaniu kilku nocy, podjęła rozsądną, choć wcale nie łatwą decyzję. – Przykro mi, Matt… – Mnie też. Dlatego porozmawiamy – uciął te bzdury. Jedyne, czego potrzebował, to wytłumaczyć jej sytuację z Bree. To, że mieli umowę. Że ich związek nie przypominał uczucia – raczej wymianę barterową. To, że nigdy nie było mowy o wspólnej przyszłości. Oraz to, że niestety wszystko wyglądało w ten sposób jedynie z jego strony. – Oboje wiemy, że żadna rozmowa między nami nie załatwi sprawy. – Zerknęła na niego z rezerwą. Próbowała go wyminąć, ale chwycił ją za bark. – A wiesz, dlaczego o tym wiemy? – Wbił w nią stanowcze spojrzenie. – Proszę cię, nie zaczynaj. – Odwróciła wzrok. – Bo czujesz dokładnie to samo, co ja! – powiedział jej w twarz. – Nie mówię, że jesteś moją połówką jabłka, Beth. Nie wierzę i nigdy nie wierzyłem w takie bzdury – pokrzykiwał. – Ludzie gadają, że miłość jest wyjątkowa, a ja nigdy, przenigdy tak nie twierdziłem. – Rozłożył ręce. – To mieszanka chemii, hormonów, podlana koktajlem z poczucia humoru i zrozumienia… Wcale nie tak rzadka. – Och, czyżby? – A żebyś wiedziała! – Dyszał, wbijając w nią parę gniewnych oczu. – Ale zwykle w naszym życiu pojawiają się ludzie, przy których powoli zasypiamy. Jakby ktoś podawał

nam dożylnie znieczulenie, po którym każda emocja bezwolnie drętwieje i obumiera – powiedział ciszej. – A czasem pojawi się ktoś, Beth, przy kim nabieramy powietrza głęboko do płuc, jakbyśmy się obudzili po bardzo, bardzo długim śnie… Milczała. Choć z jej twarzy wyczytał raniącą wątpliwość co do tego, czy słowa, które przed chwilą padły z jego ust, to nie kolejny radiowy show. – Proszę cię, wejdźmy na chwilę i porozmawiajmy. Spojrzała na niego i odniósł wrażenie, że nagle jej oczy szaleńczo się rozszerzyły. – To niemożliwe – odparła zduszonym głosem, zaczęła szukać kluczy w kieszeni płaszcza i nerwowo ruszyła przed siebie. – Beth! – To po prostu niemożliwe. Proszę, daj mi spokój… Roześmiał się, odrzucając głowę do tyłu. Nawet jednym słowem nie odpowiedziała na to, co wyznał przed chwilą. Spojrzał za nią. Szła szybko i nerwowo. – Beth! Nie zwolniła. Wtedy ruszył. W kilku zdecydowanych krokach zniwelował dzielącą ich odległość i dłużej się nie patyczkując, zagrodził jej drogę. Stanął przed nią, po czym złapał ją za ramiona i – nie wiadomo, czym skuteczniej, siłą czy spojrzeniem – unieruchomił. Wziął wdech. – Bądź ze mną.

Teraz już oboje dyszeli, patrząc sobie w oczy. – Nigdy niczego takiego nie czułem do kobiety. – Mój mąż też z pewnością mówił to Lauren, gdy nie miałam o tym pojęcia. – Ukradkiem zerknęła w bok, a wtedy zorientował się, jak mocno zacisnął dłonie na jej barkach. – Twój mąż to tchórz, a ja nie jestem tchórzem, Beth – powiedział pewnie. – Ona przyjedzie za tydzień. Możemy z nią razem porozmawiać, jeśli chcesz. Teraz to Beth się roześmiała. Nie rozumiał, co w tym śmiesznego. Oferował jej właśnie, że kogoś dla niej zrani. Że zrani dla niej kobietę, która oddała mu trzy lata życia. I że Beth, jeśli chce, będzie mogła na to patrzeć. Czy nie tego sobie życzyła? Potwierdzenia, że mu zależy? – Zapytam cię o coś jako terapeutę z LOVE Line. Czy miłość pojawia się nagle? – Słucham? – Zmarszczył brwi. – Czy zjawia się w jednym momencie? Uderza jak grom z jasnego nieba. Poraża tak, że nie można jej przewidzieć ani się przed nią bronić. Powieki lekko mu opadły. Już wiedział, do czego zmierza. – Nie… – odparł. – Wiesz, że nie. – Od jak dawna wiedziałeś, że zaczynasz coś do mnie czuć? Przekrzywił głowę. Przegrywał. – A ty? – zapytał ze złością. – Odpowiedz. Odwrócił wzrok na bok. Po czym z rozmysłem znów spojrzał jej w twarz.

– Dłuższy czas… – Czyli byłeś z kobietą, czułeś, że coś złego zaczyna się dziać, i podjąłeś decyzję. Właśnie to zrobiłeś, Matt. Podjąłeś decyzję. Że chcesz brnąć w to dalej, że chcesz się ze mną spotykać, to wszystko robiłeś świadomie, mimo że kogoś miałeś. Skoro to nie jest akt tchórzostwa, a odwagi, to chyba nie chcę wiedzieć… Urwała. A potem zaczęła niemal szeptem: – Jeśli wiedziałeś, że coś czujesz, tak długo jak ja, to miałeś czas i mogłeś porozmawiać z nią sam… – Nerwowo zaczerpnęła tchu. – Ale wolałeś nic mi nie mówić, wziąć klucze do czyjegoś mieszkania i liczyć na to, że… – Spojrzała mu w oczy. – Zrobiłbyś ze mnie dziwkę, gdyby coś się wtedy stało. Wbił w nią wzrok. – Ale chciałaś, żeby się stało. W jej oczach dostrzegł wściekłość. – Nie wmawiaj mi tego. – Nie umiesz kłamać, zapomniałaś? – Dlaczego nie dasz mi spokoju? – Bo przy tobie łatwiej mi siebie znieść! – krzyknął. Amid, który właśnie znów wyrzucał śmieci, zamarł w nagłym bezruchu z workiem w rękach. – Przy tobie staję się lepszym człowiekiem. – Matt odwrócił twarz, a potem z ręką we włosach zrobił dwa nerwowe kroki po parkingu. Nie planował tego mówić. W ogóle nie planował… Potarł dwoma palcami brodę, zanim znów spojrzał jej w twarz. – A przede wszystkim zaczynam sobie wybaczać…

Zamrugała. – Co sobie wybaczasz? W głowie mu łomotało. Nie chciał… Nie po to tu przyszedł. Nie teraz… Coś musiało poruszyć się w oknie, bo nagle popatrzyła na nie ponad jego barkiem, ale Matt nie widział, co to było, bo nie oderwał wzroku od jej oczu. Mrugnął kilkakrotnie, zanim powiedział: – Błędy. – Wybaczasz sobie też to, że chciałeś oszukać kobietę, z którą najwyraźniej mieszkasz, Matt? – Tego nie powiedziałem… Podniosła otwartą dłoń. – Przestań. – Spojrzała mu w twarz. – Wiesz, co było w nas wyjątkowe? Z jej oczu patrzyła na niego ostateczna szczerość, opuszczona garda, bezwolne wyznanie grzechów. Wiedział, co to oznacza, i poczuł się tak, jakby Angus właśnie z całej siły trafił go w brzuch. – To, że prawdopodobnie gdyby nie było tajemnic, bylibyśmy stworzonymi dla siebie połówkami zupełnie różnych owoców – stwierdziła. – Wiedziałam to już wtedy, gdy wyszliśmy z L’Adrienne, a potem… to wszystko się stało. Pierwszy raz głośno do tego wróciła. Dostrzegł, że z zakłopotaniem popatrzyła w chodnik. – Później przez lata żałowałam tamtej chwili. – Kręciła głową, jakby przypomniała sobie o czymś niedorzecznym, choć nostalgicznie przesunęła oczami po gwieździstym

niebie. – Byłam młoda, głupia… było mi tak dobrze, gdy mnie dotykałeś – wspominała. – I wiesz, co mnie przeraża? – Roześmiała się; twardo, z rezerwą. – To, jak bardzo chcę, żebyś robił to znowu. – Spojrzała prosto w jego oczy. Źrenice Matthew rozszerzyły się. Nie spodziewał się usłyszeć teraz tego z jej ust. – Tylko że ja nie mam już czasu w życiu na popełnianie takich błędów jak siedem lat temu. A ty byłbyś błędem, Matt. Właśnie jasno to udowodniłeś – stwierdziła. – A teraz nie nachodź mnie więcej, nie życzę sobie tego. Daj mi spokój. * Bethany nigdy nie podejrzewała, że jej zapuszczone mieszkanie przy Weirfield Street może się tak szybko zmienić w ekskluzywny bar z przebraną w imprezowe stroje obsługą. Ubrany w fioletową kamizelkę i w trójkątną czapkę z księżniczką Elsą – kupioną w zestawie papierowych ozdób na dziecięce przyjęcia – mocno wstawiony Benji serwował profesjonalne Margarity z krustą na brzegu i oliwką. Po telefonie Bethany przybiegł tej samej nocy, wołając: Benji to the rescue. Teraz, po czterech drinkach i trzykrotnej prośbie o powtórzenie opowieści, wyglądał, jakby to jego trzeba było ratować, bo powietrze z niego zeszło i przypominał zwiędły balon. – To, co mówisz, jest za piękne. To jak cholerny Jerry Maguire! – lamentował.

– Podobno trzydziestka to druga młodość dla kobiety – wtrąciła Nath. – Tylko dlaczego mnie trafił się mniej romantyczny film? – To nie jest film. Raczej koszmar. Przez trzy lata gardziłam swoim mężem, uważając go za krętacza i oszusta. A teraz wariuję na widok takiego samego oszusta i dodatkowo mało mnie obchodzi kobieta, którą on będzie zdradzał. – Wreszcie to przyznałaś! – Benji przewrócił oczami. – Co takiego? – Że mało cię ona obchodzi. Beth spojrzała przed siebie. – Nie podaruję jej własnego szczęścia tak po prostu. – Cztery drinki temu była znacznie mniej zdecydowana w tej kwestii. – Ona miała go pierwsza – podsunęła manipulancko Nathalie. – Ale miłość to nie maraton do mety! – zaoponowała Beth. – Uuuu, powiedziała redaktorka Middlefingera – odparła Nathalie, a następnie podniosła się z kanapy i podeszła do kuchennego blatu, gdzie mogła zmiksować sobie kolejną porcję wyostrzacza myśli. – Ale z ciebie hipokrytka. – A ty? – Beth obróciła się przez ramię jak dźgnięta widelcem. – Gdy się tylko okazało, że wyjdziesz za mąż… – Dosyć! – wrzasnął Benji. – Szukajcie rozwiązań, a nie bijcie pianę! – A po chwili pisnął Beth nad barkiem: – To co on powiedział? Jeszcze raz, jeszcze raz…

– Że przy mnie łatwiej mu siebie znieść. Co to w ogóle za stwierdzenie? – Rozłożyła ręce. – I co jeszcze powiedział? – „Zaczynam sobie wybaczać”. – Uf! – Benji udał, że mdleje. – To aż takie dobre? – Cudowne. Filmowe. Trochę gejowskie. Ale cudowne – przyznał Benji. – Czyli jestem głupia. – Beth szybko wzięła drinka, jakby potrzebowała popić te gorzkie słowa. – Co mam ci powiedzieć, kochana? Przeżyłaś chyba najszczersze i najbardziej odarte z bullshitu wyznanie miłosne, jakie widział świat. Po czym nie wpuściłaś faceta do mieszkania i jeszcze posłałaś go do diabła. – W domu była Faith – burknęła w szklankę Beth. – To może powinien się wreszcie dowiedzieć? – zawołała z kuchni Nathalie. Beth posłała jej mordercze spojrzenie, wskazując Benjiego wzrokiem. – Nic nie powiedziałam. – Nathalie uniosła ręce. – Przecież nic nie powiedziałam. – Nie wiem, co o tym myśleć. – Beth westchnęła. – Postąpiłam słusznie i jednocześnie źle zrobiłam. – Nie zachowuj się jak piętnastolatka. Jesteście dorosłymi ludźmi. Możecie to odkręcić – rzekł Benji. – Ty mnie jawnie do tego popychasz. Odwrócił się do niej na kanapie, tak że niemal podskoczyła.

– Bo nie mogę patrzeć, jak marnujesz taką szansę! Tabuny kobiet oddałyby wiele za taką namiętność… – Benji, chcesz drinka? – zawołała Nath. – Jasne – rzucił. – A ja uważam, że nie był w porządku. Poza tym był za przystojny. – Wzięła szklankę Benjiego i napełniła ją alkoholem, ale zanim wrzuciła oliwkę, obficie ją pośliniła. – Popamiętasz moje słowa. Jednak jeśli chcesz się zabawić, droga wolna. – A potem z satysfakcją podała Benjemu szklankę. – Smacznego!

ROZDZIAŁ 22

Po

latach, w których grudzień raczył mieszkańców Nowego Jorku rozmokłym śniegiem oraz temperaturami idealnymi pod wełniany szalik, w tym roku musiało mu się znudzić, ponieważ było pięknie, a zza chmur wychylało się zimowe słońce. Aż ciężko było usiedzieć w przeszklonym budynku, w nieczułym open spasie, nawet gdy tak jak Beth miało się własne biuro, bo promienie słońca wpadały przez szyby, przypominając, że prawdopodobnie gdzieś poza tą duszną redakcją toczy się życie, w którym przykuci do biurek wyrobnicy nie biorą udziału. Spojrzała przez swoje przeszklone ściany. Benji od dwudziestu minut chodził w tę i z powrotem, najwyraźniej próbując przetrwać w ten sposób czas do lunchu, ale jej nie śpieszyło się na zewnątrz. Gdy wyjdzie przez obrotowe drzwi, będzie musiała spojrzeć w miejsce, gdzie ostatnio czekał na nią Matthew. Wizja stojącej samotnie latarni i obawa, że pewnie przez całą podróż windą będzie się łudziła, że jednak go dostrzeże, spowodowała, że odechciało jej się jeść. Zamiast tego udawała, że edytuje ważny artykuł na

trzecią stronę „Galaxy”. Po chwili rozległ się zgrzyt i drukarka na szafce splunęła kartkami. Nie odrywając wzroku od monitora, Beth sięgnęła po wydruk. Benji najwyraźniej nie wytrzymał, bo po chwili otworzył drzwi i wsunął głowę. – Wiesz, że według buddystów omijanie lunchu to jeden z grzechów głównych? – Wiem, że masz bujną wyobraźnię, Benji – powiedziała, nie odrywając rąk od klawiatury. Przypatrywał się jej chwilę, a potem się skrzywił. – Wyglądasz na niewyspaną. – Jak to jest, że przyjaciel gej zawsze ma dla mnie najmilszy komplement? – Cmoknęła połową ust. A potem wypędziła Benjiego machnięciem ręki. Oczywiście tylko udawała, że pracuje. List w skrzynce mailowej na temat alergii dziecięcej – była zapisana na kilka list mailingowych związanych z tym tematem – przypomniał jej o masie przyziemnych spraw, którymi powinna się zająć, zamiast jak nastolatka bujać w obłokach. Informował, że u dzieci ze skłonnością do astmy, uczulonych na salicylany, podobna reakcja jak po zjedzeniu jeżyn, mango czy orzechów może nastąpić również w wyniku podania niektórych popularnych leków na przeziębienie. Beth od dawna uczyła Faith, czego nie wolno jej jeść – lista była długa – i oczywiście wiedziała, jakich leków nigdy nie mogłaby jej podać. Jednak nieprzyjemna, przypominająca o problemach myśl spowodowała, że Beth automatycznie

kliknęła ikonę Facebooka w przeglądarce. Lauren zamieściła link do piosenki i jakieś nawiązanie w statusie, patetyczne i górnolotne. Beth tego nie czytała, ale piosenka zwróciła jej uwagę. To było I’m Not The Only One Sama Smitha. „No cóż, jeżeli chciała, by wszyscy, których znała, pomyśleli, że Robert puścił ją kantem, to cel osiągnęła” – pomyślała Beth. „Z drugiej strony social media są jak jeden wielki czyściec…” I wtedy przypomniało jej się, że jest piątek, czternasta, i na kanale Kiss FM powinno właśnie lecieć LOVE Line. Przez moment gapiła się w monitor nieruchoma. A potem niepewnie włożyła słuchawki do gniazda w komputerze. Przesunęła okno z otwartym radiem internetowym w róg ekranu, aby chociaż udać, że pracuje. Jego głos był zmęczony i matowy, ale zdania jak zwykle mądre i złożone. Ludzie przepływali za szybą jej gabinetu, stanowiąc nieme tło, a ona, ze słuchawkami w uszach, zanurzała się w swoim świecie. Chciała usłyszeć jedynie coś, co ją pocieszy. Jedno zdanie, najlepiej oznajmiające, że nie, wcale nie skazała się na tortury, zakochując się w zajętym mężczyźnie, kiedy życie wali jej się na głowę i naprawdę ma masę innych problemów. Pierwsza słuchaczka zadała standardowe pytanie. Opowiedziała swoją historię i zakończyła oburzonym: „Dlaczego nie zadzwonił?”. Beth wiedziała, jak bardzo nudziło go to pytanie, ale odpowiedział na nie z takim entuzjazmem, jaki tylko był w stanie z siebie wykrzesać.

O cały wachlarz emocji przyprawiało ją to, że słyszała w jego głosie udręczenie. Kolejna słuchaczka była starsza od pierwszej. Ze słuchawek Beth popłynęło: „Ile warto poświęcić dla miłości swojego życia?”. Nie poczuła nawet, że jak struna wyprostowała się na krześle. Głos w głowie momentalnie zabił myśl, że jego odpowiedź mogłaby w jakiś sposób odnosić się do niej. Wydawało jej się, że westchnął. A potem usłyszała: „Sam nie wiem…”. W tle włączył się spiker radiowy, który rzucił żartobliwą uwagę dla uatrakcyjnienia audycji. Matthew wszedł z nim w grę słowną, a potem odpowiadał dalej. „Problem polega na tym, że z reguły nie wiemy, kiedy przestać. Starając się kogoś zmienić, ludzie poświęcają swoje najgłębsze potrzeby, pragnienia i zasady tylko dlatego, że chcą być z osobą, którą widzą naprzeciwko siebie. A ludzi zmienić jest trudno. Pomyśl, jak trudno ci zmienić samą siebie. Nie dokonasz zmiany w innych ludziach, chyba że sami jej chcą. Czekanie na dzień, w którym ktoś się zmieni, i poświęcanie przy tym wszystkiego, czego pragniesz, najczęściej prowadzi do wielkiego zawodu, żalu i kilku zmarnowanych lat”. „Więc nie powinnam czekać, aż on zechce mieć dzieci…” – skomentowała smutno kobieta. „Ta decyzja nie należy do mnie, Julie, ale na pewno powinnaś wziąć ryzyko pod uwagę. Miłość nie jest siłą

potrafiącą sprawiać cuda. I twoje uczucie nie zmieni go dlatego, że tego chcesz”. W siedzibie „Galaxy” Bethany McCallum odruchowo sięgnęła ręką do szyi, przyciskając palcami wisiorek z zawieszką. Miała wrażenie, że w gardle urosła jej wielka, ciężka gula. Krzyki rodziców, gdy ona leżała skulona na łóżku we własnym pokoju, wybuchy gniewu i trzaskanie drzwiami. Ojciec nigdy nie przestał kochać wyjazdów w miejsca, gdzie toczą się wojny. Z latami tylko przestawał kochać mamę za to, że musiał znosić jej pretensje i wysłuchiwać awantur przed każdym wyjazdem. „A gdyby nie chodziło o kogoś, kogo chcemy zmienić?” – zapytała następna kobieta. Miała poruszony głos, spiker poinformował, że na portalach społecznościowych radia rozgorzała płomienna dyskusja po tej odpowiedzi. „Co, jeżeli nie chodzi o poświęcanie wartości, ale czegoś zewnętrznego? Mój chłopak dostał za granicą kontrakt. Wyjazd z nim to dla mnie poświęcenie kariery”. Matt westchnął, słychać było, że dzisiaj się męczy. „Jeszcze niedawno powiedziałbym ci, żebyś zapytała samą siebie, z czym zostaniesz, jeżeli ten związek rozleci się w ciągu pięciu lat. Powiedziałbym, że kariera to zbyt wiele”. „A teraz?” „A teraz nie wiem, ile to jest zbyt wiele”. Jego ton sprawił, że zimny dreszcz przebiegł Beth po plecach i poczuła szczypanie na dolnych powiekach. A potem chwyciła leżącą na biurku komórkę. W ciągu kilku godzin przyszły dwie kolejne wiadomości.

Wcześniejsze nadal zalegały w skrzynce odbiorczej, bo ręka jej zadrżała, gdy chciała umieścić je w koszu. „Przez lata przychodziłem tu do studia i dawałem wam rady, bo to łatwe, gdy problem nas nie dotyczy. To takie banalne, ale kiedy sam staję przed takim wyborem w życiu, wierzcie mi, podejmowanie decyzji jest dla mnie tak samo trudne jak dla was. Po prostu najtrudniej pomóc samemu sobie…” Jej oczy były teraz nieruchomo utkwione w oknie, w którym wyświetlała się strona internetowego radia. Pod przyciskiem play i paskiem wskazującym czas do końca audycji podskakiwały małe kolorowe słupki natężenia głosu. Widziała, kiedy się śmiał, kiedy milkł. Kiedy oddychał. Klikając bezwiednie długopisem, pytała siebie, czy ma pełny ogląd sytuacji. Rozpaczliwie chciała znaleźć coś, co by go usprawiedliwiało. Szczegół, który malowałby go w lepszych barwach. Dwa lata temu Nathalie opowiedziała jej historię o koleżance, która poznała mężczyznę na szkoleniach z pracy. Przez dwa lata co kilka tygodni siedzieli obok siebie w sali, rozmawiali, śmiali się. Ta koleżanka dostrzegła, że tamten mężczyzna coś do niej czuje. Ale nigdy, aż do ostatniej imprezy integracyjnej, nie wykonał żadnego ruchu. Wtedy, pijany, pobił się o nią z innym pijanym gościem, który zaczął się do niej dostawiać. Ona już wcześniej od życzliwych z grupy dowiedziała się, że miał żonę. Zapytała go wtedy, dlaczego jej nie powiedział. Okazało się, że kobieta była nieuleczalnie chora i zostały jej dwa lata życia.

„Chyba właśnie opowiadasz sobie bajkę, Bethany McCallum. Melodramaty nigdy ci nie służyły” – zakpił z niej wewnętrzny głos. Z drugiej strony Matt nadal nie wiedział o Faith. Na początku po prostu nie chciała mu mówić. W końcu przecież nie wiedziała, jak to się rozwinie. Dlaczego miałaby wyjawiać obcemu mężczyźnie prywatne szczegóły z życia? I wtedy usłyszała samą siebie. Bez poświęcania temu więcej myśli otworzyła zakładkę kontakt i wyszukała adres studia radiowego. Znajdowało się na Manhattanie, zresztą Matt kiedyś o tym wspomniał. Następnie zamknęła laptopa, ściągnęła marynarkę z krzesła i zabierając jedynie telefon, by nadal mogła słuchać audycji w taksówce, ruszyła przez korytarz, a Benji z otwartymi ustami rozłożył ręce, jakby chciał zapytać: „Cholera, a nasz lunch?”. * Kobieta w recepcji biurowca kilka przecznic dalej nerwowo mrugała oczami, ale Beth była dobra w przekonywaniu, że ma prawo znajdować się tam, gdzie jest. Machnęła tylko dziennikarską plakietką i szybko rzuciła kilka zdań o skutkach „czyjejś” niekompetencji. W następnej chwili jechała na czternaste piętro, gdzie znajdowało się studio, z którego nadawano LOVE Line. Krępy mężczyzna w pomiętym garniturze odwrócił się, gdy weszła, spojrzał na nią, a potem, jakby uznał, że nie ma czego oglądać, odwrócił się znowu ku pomieszczeniu, nad

którym świecił czerwony znak ON AIR. Dopiero gdy podeszła bliżej, stanęła obok niego i założyła ręce na piersi, posłał jej drugie spojrzenie, jakby się zastanawiał, kim ona, do cholery, jest i dlaczego weszła tu jak do siebie. Rozpoznała w nim mężczyznę z pieskiem. Patrząc na niego trochę z góry, powiedziała: – Cześć, Olaf. Przy mikrofonach siedziały trzy osoby. Matthew i dwóch prowadzących audycję spikerów radiowych. Matt siedział pochylony nad stołem, notatki miał na blacie, a mikrofon zwisający z sufitu przysunął ręką, odpowiadając na kolejne pytanie. Zdawało się, że ich nie widział. Studio przypominało pokój z weneckim lustrem, tak że komuś, kto oglądał seriale kryminalne, mogło przywodzić na myśl pokój przesłuchań. Jednak Beth wiedziała, że to tylko pozory. Musiał ich widzieć. Zobaczyłby ją, gdyby uniósł wzrok. Jednak skupiony patrzył w notatki, gestykulował i mówił… Mówił to, co kobiety w całym kraju powinny usłyszeć, i wiedziała, że niektóre z nich łowiły każde jego słowo. Nie zastanawiając się długo, przystawiła telefon do ucha. Trzy głowy – Olafa, wydawcy przy biurku i faceta, który wyglądał jak technik – obróciły się jak na komendę. Nawet się nie zawahała. Zastanawiała się tylko, czy cała elektronika w stacji zacznie buczeć, wchodząc w interferencję, jak się to działo, gdy dzwoniła do radia, kiedy chciała wygrać płytę Beatlesów, będąc dzieckiem.

Tak się nie stało. – Halo? – Co pani robi? – zapytał ktoś nagle, gdy się zorientowali, co się dzieje. Zignorowała pytanie. Oczywiście trudno było się skupić, bo słyszała swój głos w słuchawce i w eterze. – Chyba mamy kolejną słuchaczkę, o co chcesz zapytać… Jak masz na imię? – Bethany. – Bethany – powtórzył spiker, gapiąc się na nią jak na wariatkę, poczerwieniały. – Czy gdy kogoś kochasz, należy mu wybaczyć, że ukrył przed tobą coś ważnego? Wtedy Matt spojrzał przed siebie. Podejrzewała, że po prostu rozpoznał jej głos, ale nie miała pewności. Przez chwilę milczał, a potem odchrząknął. Widziała, że wyprostował się na krześle, i w pewnym sensie była dumna, że potrafiła wybić go z jego słynnej równowagi. – To zależy – odparł, patrząc przez szybę w jej oczy. Mocniej ścisnęła telefon. Tego się nie spodziewała. A z drugiej strony to nie była prywatna rozmowa. Nadal dawał rady dużej części kraju. – Od czego? – powiedziała, udając, że nie traci zimnej krwi. – Od tego, ile to zmienia. – A jeśli zmienia bardzo dużo? – Od tego, ile jesteś w stanie zaakceptować.

– OK, mamy tu w studio dziwną sytuację – odezwał się spiker. – Przyszła pewna dama i po raz pierwszy widzę, że Matt Hansen się speszył. – Nie pomagasz – podjął Matt, wchodząc ze spikerem w krótką zabawną dyskusję, jednak cały czas nie spuszczał wzroku z Beth, jakby się zastanawiał, co ma odpowiedzieć. – Wszystko rozbija się o wartości. O to, w co jesteś w stanie uwierzyć. – A jeśli ci wierzę? – powiedziała, niemal mu przerywając. To, że Matt podniósł się z fotela, gdy w pomieszczeniu nadal świeciło się ON AIR, na pewno powinno zaalarmować wydawców. Ale to, że ściągnął z siebie słuchawki, nie pozostawiało już złudzeń. – Proszę państwa, tym… hm… dziwnym akcentem kończymy dzisiejszą audycję LOVE Line. Zresztą, czyż to nie ekscytujące oglądać miłość na żywo? – zapytał spiker. – O tak, to trochę jak scena z filmu widziana na własne oczy – odparł drugi prowadzący. – Tylko gdzie reżyser? – Mężczyźni, na wpół rozbawieni, spojrzeli trochę karcąco przez szybę na wydawcę, a potem ciągnęli komentarze na antenie. Matthew, jakby ich nie słyszał, wyszedł z pomieszczenia, z którego nadawano. * Bree Watson zamknęła drzwi pokoju w Chateau Marmont,

zsunęła z ramienia torebkę i wyszła na mały balkon, by spojrzeć na przykryte warstwą kurzu wieżowce Los Angeles. Grudzień nie robił temu miastu różnicy; termometr nadal wskazywał siedemdziesiąt stopni Fahrenheita i gdyby się uparła, mogłaby, jak latem, iść na spacer po plaży w Santa Monica. Gdy było tak ciepło jak dziś, unosił się piaskowy pył i patrząc z wysoka na horyzont, łatwo było go dostrzec. Okalał wieżowce w połowie ich wysokości szarą wstęgą – a może to był tylko smog. Ludzie kochali Miasto Aniołów. Marzyli, by tu przyjechać, przejść się do Kodak Theatre. Bree czuła się zmęczona i znudzona. Było za ciepło, zbyt parno i zbyt pusto w przepastnych pokojach, po których nie przechadzał się mężczyzna o blond włosach, które tak ładnie okalałyby opalony kark. Dzięki Bogu te kilka upiornych dni miało się ku końcowi. NCC, chcąc dotrzymać kroku produkcjom Netflixa, planowało zamówić serial o politycznym podłożu, z misterną intrygą i hollywoodzkimi aktorami. Bree oczywiście nie miała nic wspólnego z produkcją, jednak musiała dopilnować szczegółów umowy ze studiem. Nie od dziś wiadomo, że jeśli chcesz wyprodukować serial z prawdziwego zdarzenia, musisz spojrzeć w stronę Hollywood. Nikt nie mógł przebić ich pod względem tego, ile lat tworzenia filmowych produkcji mieli już za sobą. Lecz uwielbiali naciągać na ubezpieczeniu. Tu coś się przedłuży, tam ktoś naliczy karę. W tym też mieli doświadczenie.

Ale Bree nie dostała dyplomu Yale na ładne oczy. Był piątek, pora lunchu. Bree była poirytowana, że ma za mało czasu, by zjeść w porządnej restauracji, tylko będzie musiała kupować te śmieci na lotnisku. Samolot odlatywał o czwartej, korki w LA powodowały, że do standardowego czasu dojazdu i odprawy należało doliczyć drugie tyle. Spakowała się w pośpiechu. W ostatniej chwili wzięła telefon spod lustra. Słuchawki trzymała w torebce. Przynajmniej nie będzie musiała wdawać się w ten koszmarny small talk z szoferem. Czy oni naprawdę myśleli, że rozmowa o pogodzie to coś, czym chciałaby zajmować głowę i czas? Bree Watson nie miała w zwyczaju słuchać banialuk, które jej przystojny chłopak opowiadał ludziom na antenie. Nie miała takich problemów jak te kobiety. Nigdy nie była zraniona. Nie brakowało jej pewności siebie, akceptacji, nie dążyła również do tego, by ktoś ją lubił. Bo nie musiała. Pieniądze załatwiały w życiu więcej spraw, niż ktoś, kto ich nie ma, mógł kiedykolwiek przypuszczać, i Bree miała koło siebie masę osób, które nazywała „yes people”. Potakiwali jej we wszystkim, wszystko im się podobało. Życie przypominało miękką tęczę, po której stąpała. Aż do dzisiaj. Wsiadła i rzuciła tylko, ni to do szofera, ni to w okno: – Wiesz gdzie.

LOVE Line włączyła z nudów. Prawdopodobnie dlatego, że tęskniła za głosem Matthew. Widząc, że odcięła się słuchawkami od potencjalnych rozmów, szofer cicho włączył swoje radio, mogła więc w spokoju i bez poczucia winy, myśląc, że za niedługo będzie w domu, żegnać się z palmami za szybą samochodu. I wtedy usłyszała: „Ludzi zmienić jest trudno. (…) Czekanie na dzień, w którym ktoś się zmieni, i poświęcanie przy tym wszystkiego, czego pragniesz, najczęściej prowadzi do wielkiego zawodu, żalu i kilku zmarnowanych lat”. Zaśmiała się w głos, aż szofer się odwrócił, i musiała podnieść rękę na znak, że to nie do niego ani z niego. Przeszło jej przez myśl: „Sorry, jeśli będę pierwszą, która ci to powie, ale totalnie się mylisz!”. Kiedy spotkali się kilka lat temu, Matthew był zamknięty w sobie i ostrożny. Jasne, nadawał się do pójścia na randkę, był świetny w łóżku, interesujący, rozmowy z nim przepełnione były emocjami, miała wrażenie, że patrząc w jej oczy, wkradał się w jej duszę, jakby pytał: „Jak się czujesz?”, „Co jest dla ciebie ważne?”, „Kim jesteś?”. To ją kręciło… Nikt nigdy tak na nią nie patrzył i nikt tak uważnie jej nie słuchał. Ale na tym się kończyło. Ten bajkowy facet nie chciał związku. I stawiał sprawę jasno. Bez owijania w bawełnę przedstawiał, co może jej zaoferować, a czego nigdy jej nie da. Oferował intymność, uwagę… z czasem także wyłączność

seksualną. Nie oferował psychicznej bliskości, wspólnych planów. O dzieciach nawet nie chciał słyszeć. I co? Panie Hansen? Proszę, proszę! Znając swój spryt, zgodziła się i podjęła jego grę, a po trzech latach co się stało? Jest jej! Mieszkają razem! Jej rzeczy leżą w jego mieszkaniu i w tym roku wstawiła do jego sypialni lustrzaną toaletkę od Johna Cavo. A niedługo, gdy pozna jej ojca, dostanie ultimatum… propozycję nie do odrzucenia. Jeśli zaś chodzi o resztę, z czasem przywyknie. Jak z tym gotowaniem żaby. Sam jej o tym kiedyś opowiadał, chyba w kontekście toksycznych związków lub innych, podobnie śmiesznych, rzeczy. Jeżeli włożysz żabę do garnka i powoli będziesz zwiększać temperaturę, nie zauważy, że woda staje się wrząca, aż straci władzę w mięśniach i będzie za słaba, by wyskoczyć. „Ale teraz nie wiem, ile to jest zbyt wiele” – usłyszała po chwili i wniebowzięta aż przygryzła dolną wargę, wydając z siebie rozczulone „Awww”. Ale później… robiło się dziwniej i dziwniej. Zniknęła gdzieś jego radość. Kompetencja przed mikrofonem nie była już tak wyraźna. A potem ta absurdalna sytuacja! Z kim rozmawiał? Ktoś tam przyszedł? Kobieta?

„Zresztą, czyż to nie ekscytujące oglądać miłość na żywo?” – zapytał spiker. „O tak, to trochę jak scena z filmu widziana na własne oczy”. Bree Watson nabierała powietrza tak długo, aż miała wrażenie, że zaraz wybuchnie albo się udusi. Poczuła się tak, jakby już po złożeniu podpisu zorientowała się, że przeoczyła ważny i brzemienny w skutki punkt w umowie handlowej. Wyjęła słuchawki z uszu i chrząknęła. A potem zaczęła niepewnie: – Umm… jak długo jeszcze pojedziemy? Szofer uniósł brwi w lusterku. – O, dzień dobry. Piękny mamy dzień, prawda? – odparł, chcąc chyba utrzeć jej nosa. Albo tylko tak jej się wydawało. – W tych korkach? Z godzinę. – Mam lot o czwartej! Muszę być w w Nowym Jorku jak najszybciej. Najlepiej teraz! – Mogę zadać szczere pytanie? O mało jej z kanapy nie podniosło. Czy nie widział, że to zły moment na zadawanie pytań? Szczerych czy jakichkolwiek innych? – Dlaczego lata pani rejsowym samolotem? * Ze studia wyszli w dziwnej atmosferze. Śledziły ich spojrzenia. Najpierw radiowców w sali, później ludzi w korytarzu. Matt nie odezwał się ani słowem. Nie mówił nic, jakby to,

co miał powiedzieć, było zarezerwowane na moment, kiedy będą we dwoje. Lecz gdy wsiedli do jego samochodu, a na desce rozdzielczej zapaliły się światła, nadal nie złamał tej ciszy. Odchyliła do tyłu głowę i głęboko odetchnęła. W przeciwieństwie do zapachów miasta, aromat wewnątrz tworzył intymną mieszankę kokosowej choinki, pasty do skóry i damskich perfum. W noc, gdy jechali do The Perspective, nie poczuła ich tu. Może dlatego, że wtedy jeszcze nie myślała o subtelnych przywilejach stałej kobiety, takich jak trzymanie piżamy w szafce nocnej i przystrajanie domu zdjęciami. W końcu podjechał na ten sam co wtedy wjazd na parking, a stróż, który wychylił się z małej budki, znów niemal mu zasalutował. – Wynajmujesz tu miejsce parkingowe… – Westchnęła, gdy silniki zawyły głośniej w podziemnym betonowym labiryncie. – To najmniej istotna z rzeczy, które będę musiał ci wyjaśnić.

ROZDZIAŁ 23

Winda

z nowoczesnym panelem i mrugającymi na nim czerwonymi cyframi, oznaczającymi piętra, sunęła do góry. Bethany i Matthew stali w milczeniu, ramię w ramię. Gdy rozmawiali w studiu radiowym, miała się dobrze. Ale teraz czuła, jak wraz w upływającymi metrami jej godność gdzieś ulatuje. Czy tak czuje się dziwka, która jedzie do mieszkania klienta i wie, co się stanie? – Czy ona…? – zaczęła, lecz zdjęta wstydem obróciła twarz na bok. – Nie dziś – odparł cicho. – Poleciała służbowo do LA. Smutno i milcząco pokiwała głową. – Chcę, żebyś wiedziała, że Bree… – urwał, bo najwyraźniej zdał sobie sprawę, co właśnie zrobił. – A więc tak ma na imię… – Bethany uniosła wzrok na szary sufit windy, żeby z jej oczu szybciej wyparowała wilgoć. Nagle, gdy ta kobieta zaistniała w ich rzeczywistości, gdy pierwszy raz o niej rozmawiali, stała się znacznie bardziej realna. Obecna. – LA… Jest aktorką? Nie rozumiała, dlaczego nagle poczuła się tak cholernie źle. Spojrzała w twarz Matthew dopiero wtedy, gdy dwoma

palcami odwrócił do siebie jej brodę. „Ile razy ta kobieta, Bree, wjeżdżała tu z tobą. Ile razy…” – Przysięgam ci, że gdy tylko przyjedzie, powiem jej o nas. – Przeszywał ją skupionymi oczami. – Ale teraz będziesz musiała jakoś to znieść… – Jej rzeczy są jeszcze w mieszkaniu… – domyśliła się. Dostrzegła, że promień cierpienia przeszył jego twarz, gdy potakująco kiwnął głową. W windzie rozległo się subtelne piknięcie i po chwili grube drzwi bezszelestnie się rozsunęły. Oczom Beth ukazało się… w zasadzie wszystko naraz i ciężko jej było ogarnąć to, co widziała. Mimo ogromnych rozmiarów salon, pełen kanciastych, wykończonych chromowanymi elementami mebli, za sprawą widoku zza szyb wyglądał jak… dziecięcy domek dla lalek. Wszystko wydawało się nieważne i miniaturowe na tle ikonicznego Empire State Building, który stał tak blisko, że wydawało się, jakby można go było z łatwością dosięgnąć. Widok zapierał dech w piersiach… a jednocześnie sprawiał dość nieprzyjemne wrażenie. Niemal jak w folderach reklamujących taras widokowy, gigantyczny budynek znajdował się idealnie pośrodku – i dość nachalnie zaglądał przez szyby. „Jak wielki strażnik maluczkich” – pomyślała. Mieszkanie wyglądało dziwnie. Jakby miało przypominać, że ważniejsze jest to, co na zewnątrz niż wewnątrz. – Ach, a więc to jest ta prawda, którą tak chciałeś przede

mną ukryć. – Obróciła się przez ramię, a Matt bez słowa zamknął drzwi. – Przerażające – dodała z kpiną, próbując rozluźnić atmosferę. Wewnątrz była napięta jak struna. Kroczyła w głąb salonu, a stukot szpilek stawianych na białym marmurze przypominał jej odgłos tykającego zegara. Czuła na plecach wzrok Matthew i miała wrażenie, że na coś czekał. Na werdykt? Może na wyrzut lub listę pretensji, że ukrył przed nią to, kim najwyraźniej jest. Bo jedno było jasne. Apartamenty psychologów nie wyglądały w ten sposób. Nie wyglądały tak nawet apartamenty radiowych gwiazd. Musiała nie wiedzieć naprawdę wielu rzeczy o rynku rozwoju osobistego. Albo o samym Matthew. – Szczęście, że nie masz gustu jak Rosjanie – rzekła. – Nie lubisz ozdób? – Mogłabym się poczuć przytłoczona – rzekła z emfazą. – Napijesz się czegoś? – Podszedł do niej. Z rozmysłem spojrzała mu w oczy, kiedy odparła, że nie. Wiedziała, co się dzisiaj stanie, nie miała wątpliwości. I nie chciała uśmierzać wyrzutów sumienia. Z salonu przeniosła wzrok z powrotem na hol. Drzwi na lewo były otwarte. Kątem oka dostrzegła brzeg łóżka i pościel. Nerwowy skurcz przebiegł po jej ciele. A potem odwróciła się i napotkała wzrok Matthew, który najwyraźniej dostrzegł, gdzie patrzyła. Miał wyraz twarzy mężczyzny, który chce wyczuć, czy

propozycja nie będzie przedwczesna. To chyba dodało jej odwagi. – Tam jest punkt widokowy. – Kiwnęła głową w stronę salonu. – A tam? W milczeniu mierzył ją wzrokiem. – Tam są… – zaczął. – Ale to będzie bolało. Nie wiem, czy… – Ciii… – Położyła mu palec na ustach. Nie chciała, żeby znów powiedział „Bree”. Nie chciała słyszeć o jej rzeczach, musieć o niej pamiętać. Kiedy już miała zabrać rękę, niespodziewanie przytrzymał jej dłoń przy swoich ustach i pocałował opuszkę jej palca. Oczy w kolorze burzowego nieba, patrzące teraz z tak bliska, robiły z nią coś, czego nie umiała sobie wytłumaczyć. I nagle zrozumiała. Jego rozpalony wzrok zdradzał wszystko, o czym Matt myślał… i czego by chciał. Tak jak to jej kiedyś tłumaczył. Wyglądał, jakby ostatkiem sił powstrzymywał się przed zaniesieniem jej do sypialni. Poczuła, że włoski podnoszą się na jej skórze. Aby odzyskać nad sobą choć trochę kontroli, odwróciła się od niego. Jej wzrok padł na drugie drzwi. Małe i zamknięte. – A co jest tam? – zapytała. Nie mogła tego dostrzec, ale spojrzenie Matthew w jednej chwili się zmieniło. Chyba nie był jeszcze na to gotowy. – Nic ważnego. Mój gabinet.

Nie wychwyciła dziwnej nuty w jego głosie. Aby oddalić się od niebezpieczeństwa, powolnym krokiem podeszła do fortepianu. Na zewnątrz w końcu się ściemniło i bladą szarość nieba zastąpiła niemal zupełna czerń, jeśli nie liczyć milionów żółtych i pomarańczowych świateł za oknami. Arterie miasta odróżniały się na tej tętniącej życiem mapie. Rozdzielały Manhattan świetlistymi liniami, które przypominały żyły w tkance miasta. Nawet z góry widać było ruch. Kobieca dłoń powoli opadła na klawisze fortepianu. Wokół rozszedł się wysoki słaby dźwięk. Gdy usłyszała kroki, odwróciła twarz lekko w bok, by dostrzec, że Matthew wolno zbliża się ku niej. Po chwili poczuła, jak jego oddech przesuwa się w dół po jej szyi. – Jest nienastrojony – oświadczyła, zerkając na fortepian. Objął ją od tyłu. Prawie drgnęła, tak bardzo była świadoma tego dotyku. – Ta część jest zepsuta. Nie działa. – Nie da się grać? – Bez przesady. Reszta jest w porządku – powiedział i miała dziwne wrażenie, że mówił nie tylko o klawiszach. – Pokażesz mi? Wtedy powoli nakrył dłoń Bethany swoją i położył w innym miejscu instrumentu. Pochylił się lekko nad jej barkiem, tak że niemal dotykał go brodą, i wspólnie nacisnęli klawisz. Po pokoju rozszedł się dźwięk w niskiej tonacji.

– Ciężkie akordy… – Ostrożnie spojrzała w bok, wiedząc, że napotka oczy Matthew. – Mroczna tonacja działa bez zarzutu… Wyprostowała się, a on, chyba bezwiednie, głęboko nabrał powietrza w płuca. Cały czas z niepewnością patrzyła w górę, w jego oczy. Powieki Beth przestały mrugać, gdy oczy przeskakiwały z jednej tęczówki Matthew na drugą. Pragnęła go. Pragnęła jego dotyku. Nawet jeżeli po wszystkim miałaby sobą gardzić. – Chcę się przekonać… – szepnęła, kładąc dłonie na jego klatce piersiowej. A potem wspięła się na palce i znacząco dosięgnęła ust. Z początku po prostu przyjął jej wargi na własnych, mocno chwytając dłonie, które położyła mu na barkach. Ale nim minęła chwila, to już on pochylał się ku niej, jakby tęsknie walczył o jej pocałunki. Ich ciała napierały na siebie i falowały, aż wreszcie, w zasadzie nie wiadomo kiedy, zarzucił sobie jej ręce na kark, a wolne teraz dłonie mocno objęły uda Beth, by jednym ruchem poderwać ją w górę i posadzić ciężko na czarnym bechsteinie. Dudniący dźwięk kilkunastu wciśniętych klawiszy stłumił odgłos ich dyszących oddechów. Teraz liczyło się już tylko jedno. Napięcie, z jakim brali oddech; tęsknota, z jaką poznawali swoje ciała… zrzucali ubranie. Jej elegancka koszula, wyszarpana ze spódnicy i porozpinana, odsłaniała koronkowy stanik. Jego szara bluza leżała teraz za kanapą, gdzie poszybowała nie wiadomo

kiedy, w pośpiechu ściągnięta przez głowę. Wtedy na chwilę zwolnił. Objął ciasno jej talię. A potem powolnym ruchem przesunął dłonie z brzucha… pod biust. Kciuki Matthew z czcią, nieśpiesznie przejechały po fiszbinach jej białego stanika. Tylko końcówkami palców dotykał miękkiego, prześwitującego przez koronkę ciała. Powoli przesunął dłoń wyżej, a potem odsunął materiał, by objąć wargami brodawkę. Wygięła plecy w łuk, lecz wtedy się zatrzymał i spojrzał jej w oczy. Zrobił to, by dać sobie czas. Powoli przyglądał się temu, jak jej plecy, kołysane błogością wracają do pionu, jej włosy z powrotem opadają na ramiona, a wzrok skupia się na jego twarzy. Stojąc pomiędzy jej udami, niemal nie mógł być bliżej. Teraz widok, i to nie tylko ten za oknami, zapierał dech. Jej nagie wypięte piersi na tle lakierowanego fortepianu, pustki i błyszczących świateł. Boże, jak bardzo był teraz podniecony, a jednocześnie pierwszy raz, tu, z nią, poczuł się w tym absurdalnym miejscu jak w domu. Odkąd wyjechał z Wielkiej Brytanii, czuł się obco. Brak rodziny rekompensował przelotnymi romansami. Potem pojawiła się Bree i zagarnęła go jak szczenię do swojego życia, a on zawarł tę dziwną umowę barterową, którą nazywał związkiem tylko z braku trafniejszego określenia. Dziś, gdy badał pod palcami każdy centymetr skóry

Bethany, zrozumiał, że gdzieś mocno się pogubił, bo miał wrażenie, jakby dopiero teraz nabrał powietrza, a wcześniej trwał pod wodą, gdzie spędził bardzo, bardzo długi czas. Patrzyła na niego. Powoli przesunęła spojrzenie z mięśni ramion na jego bicepsy. Ciekaw był, co pomyślała. Czy coś w rodzaju: „Przed czym ten facet chce się obronić?”. A wtedy subtelnie sięgnęła ręką do jego barku i wskazała na mięsień. – Twardy materiał… – szepnęła, a ich skupiony wzrok spowodował, że ta chwila zmieniła się w bardzo intymny moment. A potem przesunęła dłoń na jego serce. – Materiał miękki. Ani przez chwilę nie oderwał od niej oczu. Nigdy nie czuł czegoś takiego. – Miękki? Nie. Łamliwy. Wtedy objął rękami jej szyję, po czym przesunął je na twarz Beth i jak szalony pocałował. Poczuła na karku coś jakby zadrapanie, ale nie myślała o tym, bo gdy jej stopy zaplotły się na plecach Matthew, a on uniósł ją i po pokoju znów rozniósł się dudniący, nieco akordeonowy dźwięk uwolnionych klawiszy, wiedziała, że od tego dzielą ich minuty. Niosąc ją na rękach, nie przerywał swoich pocałunków. Przeszedł tak cały salon, minął kuchnię. Dopiero wychodząc do holu, na moment się zatrzymał. Uchylił jedną z szuflad. Chciał mieć to pod ręką. W tej właśnie chwili uchwycił obraz. W łamanym lustrze, o którym kiedyś mówił Olaf, Matt

uchwycił… Oczywiście to nie była Bree. Nie była to także Beth. Ani trzy obrazy tej samej kobiety. Zobaczył jakby cięty obraz. Przewijający się film nóg i twarzy. Chyba miał omamy. Chwycił Beth mocniej i ruszył, by nie musieć dłużej tego oglądać. Chwilę później patrzył na jej ciało, zapadające się w pościeli. To był ostatni moment, kiedy miał jakiekolwiek wątpliwości. Opadła na puchatą biel i jej wzrok powędrował w dalszą część pokoju, gdzie nadal stała droga lustrzana toaletka. Dostrzegł, że Beth znieruchomiała. Nie musiał podążyć za jej wzrokiem, by wiedzieć, na co patrzyła. – Przepraszam. Jeszcze nie… – Jeszcze nie przemeblowałeś sobie w życiu. – Z rozmysłem spojrzała mu w oczy, choć to ona bardziej potrzebowała zapewnienia. Z bliska jego oczy były takie jasne. – Rozumiem. – Na pewno? Milczała. Zamiast odpowiedzi wyciągnęła szyję, by tęsknie dosięgnąć jego ust. Nie przygniótł jej sobą, jak zawsze robił to Robert. Gdy się nad nią pochylał, czuła nad sobą jego ciało, ale nie wyczuwała żadnego ciężaru. Jedynie mięśnie klatki

piersiowej i brzucha napierające na nią, kiedy pogłębiał ich pocałunki. Chwile, które nastąpiły potem, pamiętała jak widmowe impresje. Kadry złączonych ciał, drżenia ust, oddechów. Na tym, co się między nimi działo, kładło się jednak piętno otoczenia – zimnych prześcieradeł, szkieł i… luster. W ich odbiciach nagie ramiona Matthew były piękne, gdy pracowały, by Beth było lżej… łatwiej. Ale pomyślała, że wolałaby tego nie widzieć. Chyba wolałaby nawet, by to stało się tam, u Olafa, niż wśród jej mebli, w jej domu, w jej łóżku. Jakiś czas później, kiedy nie dzielił ich już nawet strzęp ubrania, a Beth leżała pod nim naga, nie zrobił tego od razu. Naparł na nią jedynie, nie przerywając głębokiego pocałunku, i jeszcze przez chwilę kazał jej czekać. Gdy poczuła go u wejścia, zrozumiała, że musi mu coś powiedzieć. – Odkąd Robert… – szepnęła mu w usta. – Nie chcę teraz o nim słuchać. – On mnie ostatni dotykał. Nagle, unosząc się na przedramionach, spojrzał jej w oczy. – Minęły trzy lata – dodała. Nigdy nawet nie wziął tego pod uwagę. Myślał… Myślał, że ona… Nagle poczuł się tak, jakby miał więcej siły, więcej mocy, lecz żadnej nad sobą kontroli. W tej samej chwili wsunął dłoń pod jej biodra i lekko je

uniósł, by zyskać pewność, że czymś lepszym zastąpi jej stare wspomnienie. I już nie było dystansu, nie było już strachu, nie było wstydu. Z całej gamy doznań, które nadeszły potem, kilka obrazów wbiło się w pamięć Beth z taką dokładnością, że mogła je później odtwarzać, przewijać… Ale nigdy zmieniać. Mogła przywoływać w pamięci sposób, w jaki na nią patrzył, gdy opuszczał się na nią. Pamiętała moment, w którym jej palce zsunęły się wzdłuż prostej żyły, poniżej jego pępka, w dół. Pamiętała jego ciężki oddech. I… obraz ich dopasowanych ciał, odbijający się w lustrzanej toaletce… Umięśniony bok jego brzucha falował, odrywając się od jej talii, to znów doń przywierając… Ich odbicia przypominały jej dwa grzeszne cienie. Gdyby to był Robert, wszystko wyglądałoby trochę jak tenis. Szybkie odbicia, krótkie wymiany, zmiany stron, kiedy rywal miał lepszy moment. Seks z Matthew znacznie bardziej przypominał spacer po górskich szczytach lub po linie. Przez większość czasu miała wrażenie, że specjalnie prowadził ją po krawędzi, by cały czas była o krok od runięcia w przepaść. A gdy zmęczona przyjemnością, wreszcie pożądliwie uniosła biodra w górę, najpierw upewnił ją głębokim pocałunkiem, że jest bezpieczna… by następnie

w jego ramionach mogła stracić nad sobą kontrolę. Nie każdy seks rodzi przywiązanie. Bywały takie razy, po których chciała tylko się odwrócić, wyjść, wziąć się do pracy i nadgonić zmarnowany czas. Dawno zapomniała, jak to jest – poczuć się czyjąś, całkowicie czyjąś, tylko za sprawą spazmatycznych dreszczy i oksytocyny. Matt dawał więcej, niż brał, i w wieku dwudziestu ośmiu lat chyba drugi raz naprawdę czuła, że może szczerze powiedzieć: „To dlatego o to tyle szumu”. Kiedy był już blisko, zdawało jej się, że jego oddech i ruchy zlały się w jedno – jeden puls, jeden rytm, jeden głos i Beth nie mogła już odróżnić ładu od chaosu. Pomimo trwającego kilka lat małżeństwa nie zdawała sobie sprawy, że można to tak mocno czuć, gdy półotwarte drżące męskie usta całowały jej wargi, a Matt, patrząc jej w oczy, nagle zatrzymał się i tylko… w niej pulsował. Chciał jeszcze dać im czas, więc wstrzymał to, co kontrolował. Tego jednak nie mógł. Gdy tylko Beth wyobraziła sobie, co się z nim teraz dzieje, gwałtownie nabrała powietrza, bo była pewna, że zaraz samo to wyobrażenie ponownie pośle ją za krawędź. I wtedy, właśnie w tamtej chwili, po kilkunastu sekundach bez żadnego ruchu, w jasnoniebieskich oczach, tuż za granicą spojrzenia, coś pękło, a Beth jednocześnie poczuła rozlewającą się czułość, głęboką miłość i jego dreszcz. *

Kiedy po wszystkim w łazience obmyła twarz zimną wodą i spojrzała poważnie we własne odbicie, na półeczce przy lustrze dostrzegła czyjąś kosmetyczkę, tonik do demakijażu i krem. Nie była pewna, po który ręcznik sięgnąć, żeby przypadkiem nie użyć tego, który należał do niej. Do… Bree. Nie wiadomo, kiedy ta kobieta zaczęła jawić się Beth jako ktoś lepszy, tajemniczy. Czy tak czuła się Lauren, gdy Robert pieprzył ją w hotelowych pokojach? Czy ona, Beth, stała się taka jak Lauren? Chlusnęła jeszcze raz w twarz zimną wodą, a potem z westchnieniem przetarła oczy. * Nieskazitelnie biały, nowoczesny czajnik wydał krótkie piknięcie. Beth zalała prosty, biały kubek z kawą i z jego brzegiem na wysokości piersi obróciła się w stronę salonu. Opierając się biodrem o wyspę, patrzyła przed siebie. Jej ręce nadal lekko drżały, gdy powoli upiła pierwszy łyk. Wzrok przyciągnęło coś, czego – niebywałe – wcześniej nie zauważyła. Na ścianie po lewej stronie wisiał duży kwadratowy obraz. Przedstawiał kobiecą twarz. Do połowy pokryta złotem kobieta płakała złotymi łzami. „Kto mógł powiesić tu coś tak sugestywnego?” W łazience przylegającej do sypialni nadal szumiała woda.

Płynnie i niemal bezwiednie przesunęła wzrok na ramkę stojącą trochę bokiem na komodzie. Ramka błyszczała czernią, podobnie zresztą jak mebel. Ten kontrast rzucał się w oczy. W mieszkaniu Matthew nie istniały inne kolory. Jedynie czerń i biel. No i pokryta złotem, smutna kobieca twarz wisząca na ścianie, która wyglądała tam… – skąd to skojarzenie? – jak pomnik. Beth niepewnie przesunęła palcami po górnym brzegu ramki. A potem ostrożnie ją uniosła. Blondwłosa dziewczyna siedziała na tle klombów róż – najwyraźniej w ogrodzie – na wózku inwalidzkim. Jej ciało lekko się pochylało, wykrzywione w nienaturalnej pozycji. Było jasne, że jest sparaliżowana. Jednak nie całkowicie, bo do piersi tuliła, uśmiechając się cudownie, wielki bukiet białych tulipanów. Nadal trzymając ramkę w dłoniach, Beth usłyszała za sobą jego kroki. Chciała odłożyć zdjęcie, ale w tej samej chwili poczuła dłonie Matta wkradające się na jej brzuch i jego brodę na swoim ramieniu. Jego nagi tors cudownie przywarł do jej pleców i poczuła, że wzięli oddech w tym samym momencie. Wyciągnęła rękę, by odstawić zdjęcie. – Zostaw. Możesz popatrzeć, jeśli chcesz. W milczeniu obejmowała ramkę palcami. A po chwili zapytała cicho: – Kto to? – Camille, moja siostra.

Spojrzała na niego, opierając mu głowę na ramieniu. – No dalej, nie bądź taka taktowna. Po prostu zapytaj – rzekł na jednym oddechu. – Co jej się stało? Wypuścił głośno powietrze z głębi płuc. Spuścił głowę. Milczał tak długą chwilę, że wydawało się, że nic nie powie. – Poszła pewnego razu na imprezę. Nie powinna była tam iść, to była impreza bractwa studenckiego, a ona jeszcze nie skończyła liceum. Gdy chciała wrócić do domu, do auta zabrał ją idiota, który przyszedł tam wyrywać dupy dla zabawy. Był pod wpływem jakiegoś gówna, ale gdy wsiadał za kierownicę, nie wiedział, że ma coś we krwi, więc nie poszedł za to siedzieć. Rozwalił auto na drzewie. A razem z nim przyszłość mojej siostry. – To okropne… Odruchowo sięgnęła do szyi, jednak coś było inaczej. Tym razem nie poczuła ulgi. – W istocie. – Odniosła wrażenie, że wszystko w nim stężało. – I ty… uważasz, że powinien zostać ukarany… – Uwierz mi… osobiście dopilnuję, żeby nie zapomniał o tym do końca życia. Spojrzała na niego. – Znasz go? – Znałem. – Odwrócił twarz w bok, a potem przeniósł wzrok na podłogę. – Kiedyś. To było dawno temu. Patrzyła na jego powieki, aż gdzieś za ich plecami rozszedł się dziwny dźwięk.

Matt uniósł oczy, a wzrok Beth padł na torebkę leżącą na czarnym, błyszczącym blacie fortepianu. Telefon ułożony obok niej drżał lekko. Podeszła. Matt stał za jej plecami, kiedy wzięła aparat do ręki. Trzy połączenia nieodebrane. A pod spodem wiadomość od Roberta: „Zabrali Faith do Mount Sinai. Nie panikuj. Jestem przy naszej córce”. Beth, targnięta nerwami, nabrała powietrza. Gdy się obróciła, barki Matthew były prawie tak samo napięte jak jego rysy. – Czy czegoś tutaj nie rozumiem? – zapytał bardzo powoli. Miała wrażenie, że powietrze tężeje jej w płucach. Lecz zaraz zdała sobie sprawę, że nie ma czasu na przemyślenia. Uniosła lekko brodę. – Z początku nie chciałam ci mówić. A potem wszystko się skomplikowało i już nie mogłam tego odkręcić. Czy to nie najtrudniejsze? Naprawić to, co samemu się spieprzyło? – stwierdziła, lecz zimne spojrzenie jego oczu nie zelżało ani trochę. – Przepraszam, nie mam… – urwała, spuściła oczy i trwała tak przez jedną milczącą sekundę, kiedy chyba jeszcze liczyła na to, że Matt ją obejmie. Jednak jego nagie ramiona nawet nie drgnęły, opuszczone wzdłuż ciała. Ruszyła przez salon, po drodze zabierając ze sobą torebkę i przy drzwiach biorąc płaszcz. A Matthew obrócił się przez ramię i bez słów patrzył na zatrzaskujące się drzwi. Potem mrugnął kilkakrotnie

powiekami i spokojnie odwrócił się do wielkich okien. Empire State Building stał tak niewiarygodnie blisko. Marzenie. Które było na wyciągnięcie ręki. I nagle, gdy stał boso w samych spodniach pośrodku własnego mieszkania, po lewej stronie mając płaczącą złotymi łzami, obserwującą go Bree, a po prawej stoliki limitowanej kolekcji Barns&Marcus, odwrócił się na pięcie, targnął z szafy pierwszy lepszy T-shirt, marynarkę i wyszedł. W Nowym Jorku było kilka szpitali Mount Sinai. Dziewczynka, o której istnieniu nie wiedział, wcale nie musiała być w najbliższym. * Bree nigdy nie była fanką intuicji. Jako prawniczka bazowała na konkretach. Kruczki, haczyki, ukryte kary umowne… twarde dane. Szczegóły o zasadniczym znaczeniu. Firmy płaciły za nie duże pieniądze – jeżeli zawczasu znalazła je w umowie. Umowa. Ona i Matt też mieli umowę. Wprawdzie niepisaną, ale – jak wydawało się – jasną. I w żadnym punkcie nie dostrzegła ukrytego: „Będę ci dawał nadzieję i twierdził, że jestem twój na wyłączność, aż w końcu znajdę tę, w której się zakocham, i się z nią ożenię”. Ostatni człon tej przerażającej myśli zadudnił w głowie Bree w tej samej chwili, kiedy mosiężne drzwi windy rozsunęły się bez żadnego dźwięku. Weszła do apartamentu.

I po paru krokach stanęła bez słowa. Widok był znajomy. Te same białe meble, złoty obraz, kanapy. Lecz panująca wokół cisza była zbyt głęboka. A zastałe powietrze zbyt duszne i… czymś przepełnione. Co to było? Perfumy? Nie. To w zasadzie nie był zapach. Na pewno nic syntetycznego. A jednak to czuła. Weszła tam – i wiedziała. Wtedy po raz pierwszy zrozumiała, jak to jest z kobietami, które potem mówią: „Miałam przeczucie”. Oczywiście od razu mogłaby iść do sypialni. Jeżeli szukała dowodów – i jeśli rzeczywiście coś się stało – to za sprawą sprytu już dawno zagwarantowała sobie pewność, że w kwestii zaufania do Matthew nie będzie zmuszona polegać na czymś tak niekonkretnym jak złe przeczucie. W końcu jaka normalna kobieta związałaby się z dawnym PUA i po prostu założyła, że on z dnia na dzień się zmieni. Ale nie chciała iść prosto do sypialni. Może się bała. A może wolała najpierw spojrzeć w lustro, by się przekonać, czy na jej twarzy uwidaczniało się cierpienie. Szlachetne rysy, drogi płaszcz. Nie wiedzieć kiedy jej skóra poszarzała, a kok z jasnych włosów nagle nie miał nic z dawnej elegancji. Wydała się sobie smutna… chyba po trosze żałosna. Obróciła się i już miała wyjść, lecz wtedy jej oczy zjechały po blacie, w dół.

I wtedy to zobaczyła. Dwa bawełniane krążki leżące w koszu na śmieci. Oczywiście ktoś naiwny powiedziałby, że to mógł być Matthew, ale Bree dobrze wiedziała, że to bzdura. Matt wytarłby twarz ręcznikiem. Nawet nie wiedział, do czego płatek kosmetyczny służy. Patrzyła na waciki z góry, nie schyliła się ani nie kucnęła, ale wyraźnie widziała jakieś odbite czarne ślady… tusz? Przykryła oczy i twarz wierzchem dłoni, pociągnęła nosem i zawczasu pohamowała pierwsze napływające łzy. Potem było tylko gorzej. Gdy w koszu na śmieci w kuchni znalazła prezerwatywę, opanował ją nie płacz, a raczej smutna milcząca rozpacz. Wzięła ją, zamknęła w pięści, a pięść przyłożyła do serca i zamknęła oczy. „O tyle dobrze – pomyślała w przypływie zazdrości i żalu – że z inną nie robił tego bez…”. Gdy tylko podniosła oczy, jej wzrok przyciągnął obraz. Smutna twarz i złote łzy. „Jeszcze nie podziękowałam za niego papie” – pomyślała. Może wieszając go tu, podświadomie przeczuwała, co się stanie? Bree stała dokładnie w tym samym miejscu, co Beth parę godzin temu, i z policzkami naznaczonymi korytarzami łez zaśmiała się szaleńczo, po czym z desperacją krzyknęła: – Kto to tu powiesił?! Kto?! Już miała skrócić swoje męki, wejść do sypialni i… po prostu wszystko to zobaczyć, lecz gdy ruszyła, jej uwagę przykuł szczegół znajdujący się po prawej, na wprost.

Co nigdy się nie zdarzało – a już na pewno nie wtedy, gdy Matthew kończył grać – błyszczący bechstein stał otwarty. Czarna klapa lakierowanego fortepianu, który dawno temu kupiła mu na urodziny, była uniesiona ku górze. Po chwilowym namyśle Bree podeszła i przejechała ręką po klapie. A potem chciała ją zamknąć. Jednak gdy pociągnęła ją w dół, coś zablokowało ruch i zgrzytnęło metalicznym dźwiękiem, jak gdyby w zawiasach. Spuściła oczy i to zobaczyła. Trochę z boku, na ostatniej, ciężkiej oktawie, na białych klawiszach, pomiędzy ruchomą klapą a stałą obudową fortepianu, blokując zamknięcie, leżał srebrny łańcuszek. Był przerwany, wisiała na nim zawieszka, srebro układało się w zawijane litery. Kobiece imię. Kiedy wzięła go w palce, odczytała dokładnie. A potem spojrzała przed siebie. Wysoki Empire State Building stał tam niczym niemy świadek. Może dlatego to właśnie w jego stronę powiedziała: – Nie tak szybko, Bethany. * Gdy wpadł do Mount Sinai Hospital w Queens, działał machinalnie. Zautomatyzowane zachowania pozwoliły mu zapytać w recepcji o pacjentkę, wymieniwszy z początku tylko nazwisko jej matki, a kiedy pielęgniarka potwierdziła: „Tak, Faith Forley, jest na oddziale toksykologicznym”, ten

sam automatyzm kazał mu zwyczajnie podziękować, a potem zawołać windę, zamiast stanąć w osłupieniu. W zasadzie wiedział… Nie, raczej czuł to pod skórą. Wtedy, gdy w jej mieszkaniu zobaczył porzuconą Barbie. Kiedy indziej, gdy płaciła za kawę i zza przegródki portfela uśmiechnęła się szczerbata dziewczynka. Wtedy wmawiał sobie, że to siostrzenica. Ale wiedział. Wiedział… tylko nie chciał tego do siebie dopuścić. Po raz pierwszy w pełni zrozumiał, jak czuły się zdradzane przez mężów kobiety, które przychodziły na jego seminaria i pomimo wszystkich znaków na niebie i ziemi, jakie mogły im podpowiedzieć, co się dzieje, nadal się dziwiły, kiedy pewnego dnia odkrywały, że „delegacja, w której był Darrel, to jednak taka bardziej prywatna niż służbowa”. Gdy słyszał swoje myśli, sam orientował się, jak brzmiał. Tchórz. Skrajny egoista. Typ nastawionego na przyjemność dupka, który ucieka w pierwszą boczną, gdy widzi dodatkowe obciążenie. Choć gdzieś tam w środku chciał stawić czoła sytuacji, myśl o odpowiedzialności za to dziecko spadła na niego jak tona kamieni. Bo wiedział, że ze wszystkich rzeczy, które wytrenował lub których się w życiu nauczył, jego „ćwiczenia” z odpowiedzialności zaszkodziły na pewno największej liczbie ludzi. Gdy wszedł na korytarz na odpowiednim piętrze, doszedł do wniosku, że przecież nie musi określać się od razu.

Może tam być, trzymać ją za rękę, dodawać otuchy czy cokolwiek będzie konieczne, nie precyzując jednocześnie, jaki jest jego udział w tym wszystkim. Jego odrealnione dywagacje szybko ściągnięto na powrót do rzeczywistości, gdy z windy wyjechały nosze, a biegnący przy nich lekarz pomiędzy innymi komendami rzucił słowa, które Matthew tak dobrze pamiętał. „Intensywna terapia” i „urazówka”. Nagle, stojąc pośrodku i zastanawiając się, w którą stronę skręcić, obrócił się z rozchylonymi rękami, bo dotarło do niego, że zastanawia się nad totalnymi bzdurami. Ona potrzebowała, aby ją wsparł. I w tym wszystkim ona i jej córka, a nie jego strach, były najważniejsze. Gdy dotarł wreszcie do odpowiedniego korytarza, doszedł kolejny fakt, z którym musiał się zmierzyć. Nie bał się, nie czuł się onieśmielony, ale sposób, w jaki ojciec Faith spoglądał przez wielką szybę na pokój, w którym leżało jego dziecko, przypominał Matthew o jego miejscu w szeregu. Jako psycholog, PUA, umiał poradzić sobie z butnym facetem, jeśli doszłoby do nieprzyjemnej wymiany zdań. Ale tu nie było miejsca na popisy, udowadnianie racji czy techniki przekonywania. Po prostu zachowa się tak, jak podyktuje to mężczyzna, który stał, opierając się ciężko o ścianę, przy wielkiej szybie. Znał go. Przynajmniej z twarzy i nazwiska. Parę razy widział go w telewizji podczas debat z politykami, ale nie była to znana medialna persona. Robert Forley miał też drugą twarz. I ta

druga twarz była znacznie ważniejsza. Nie spodziewał się, że ją pokaże. Gdy Matthew podszedł, zaległa między nimi ciężka cisza. Minęło kilka minut, zanim ktokolwiek się odezwał, i Matt akceptował fakt, że to Robert Forley musiał zrobić pierwszy krok. – Wiem, kim jesteś… Moja córka może i ma siedem lat, ale dobrze obsługuje komputer. Dużo mi mówi. A niektórzy nigdy nie nauczą się wymazywać historii w Google’u. Matt nie skomentował. – Poza tym… moja krew. Ma żyłkę dziennikarza śledczego… – Uśmiechnął się i spojrzał w ziemię, aby przykryć tym ewidentny smutek. Ciężar wyrzutów sumienia jednak już się unosił. Chwilę stał w milczeniu, podnosił wzrok i na powrót go opuszczał. Po czym powiedział przed siebie: – Nie wpieprzysz mi się w to. – W co takiego? – W rodzinę. Matt głośno wypuścił powietrze. Nie chciał zaczynać ze złej stopy. Ale Forley nie pozostawił mu wyboru. – Jeśli powiem, że też wiem, kim jesteś, zrobi to jakąś różnicę? – A wiesz? Doprawdy? – Robert odwrócił się do Matthew całym sobą. Wyglądał jak ktoś, kto jest ciekawy rozwoju wypadków. Może nawet myślał, że usłyszy: „Jesteś tym znanym dziennikarzem, w zasadzie to chciałbym prosić o autograf”. – Jesteś mężczyzną, który zawsze wyrzucał z kieszeni

rachunki, kasował przeglądane strony i pamiętał, aby wziąć telefon do kibla, żeby przypadkiem nie dostać romantycznego esemesa, gdy komórka znajdzie się pod ręką żony – powiedział Matt idealnie beznamiętnym tonem. – Ach! I jeszcze po to, żeby móc pisać kochance swoje miłosne wyznania, siedząc na sraczu – dokończył, wytrzymując napięte spojrzenie Roberta. Przez chwilę mierzyli się wzrokiem w zupełnej ciszy. – Nawiasem… fajna wycieczka. Piękne zdjęcia – dołożył Matt. Robert niechętnie westchnął i odwrócił wzrok. – To nie ja je wstawiłem… – przyznał. – Nie? W takim razie córeczka musi być także biegła w łamaniu facebookowych haseł… – zakpił Matt, jednak zamiast się odgryźć, Robert jeszcze posmutniał. – To Lauren wgrała je na profil. Pokłóciliśmy się o to. Matt odwrócił się z powrotem do wielkiej szyby, zza której można było obserwować pokój. Beth siedziała na brzegu łóżka i z czułością nakrywała śpiącą Faith. – Pokłóciliście się, bo zraniła twoją żonę… o której nadal myślisz. – Ze wzrokiem zawieszonym przed sobą, złożył ręce do tyłu. – Oczekujesz, bym zaprzeczył? Pytanie zawisło w powietrzu, podczas gdy drzwi się otworzyły, a pokój Faith opuściła pielęgniarka, która, notując coś na podkładce z klipem, zniknęła w korytarzu. Wcześniej rozmawiała z Beth i na pewno wszystko jej przekazała.

– Wiedziałeś o niej? – zapytał Robert. Matt spojrzał na niego. – O Faith? Wiedziałeś, że mamy dziecko? Matt odwrócił twarz, ale nie dość szybko, by ukryć wiele mówiący błysk, który pojawił się w jego oczach. Zacisnął szczęki. Obserwujący go Robert na pewno dostrzegł, jak na policzkach zagrały mu mięśnie. – Faith robi to celowo – wyznał Robert. – Wie, że gdy znów wywoła atak astmy i trafi do szpitala, to gdy się obudzi, zobaczy nas przy swoim łóżku razem, mnie i Beth. Najwyraźniej uznała to za sposób, by nas do siebie zbliżyć. – Spojrzał na Matthew z ukosa. – Gdybym podejrzewał, że wtedy zostawisz w spokoju moją żonę, to bym cię o to poprosił. Ale nie wydaje mi się, żeby to pomogło. – Zrobił pauzę. – Prawda? Mrugając powoli, Matt smutnym wzrokiem patrzył na Beth, która zbierała swoje rzeczy z łóżka małej. Pomiędzy mężczyznami zaległa pełna napięcia cisza. – Oczywiście, jak zwykle wiele hałasu o nic. – Beth uniosła wzrok znad kopii karty pacjenta, którą wyciągnęła od personelu. Czasami dziennikarski dar przekonywania na coś się przydawał. – Nie wiem, co jest z tą dziewczyną, że musi nam udowa… – Zatrzymała się gwałtownie na widok Matta, który wyprostował się i zesztywniał. Przez ułamek sekundy wpatrywała się w jego oczy. Poprawiając apaszkę na szyi, podeszła bliżej, po czym podała Robertowi wydruk. – Wszystkie wyniki są dobre. Orzechy to był jej sposób. Teraz jest nim aspiryna. Boję się, że niedługo wymyśli nowy. – Nerwowo założyła włosy za ucho.

Robert wpatrywał się w kartkę, Beth wpatrywała się w niego, a Matt, zamiast udawać dyskretnego, wlepił w nią spojrzenie i nie oderwał go nawet na chwilę, aż wreszcie powiedziała w stronę podłogi: – Pójdę po kawę. – Pójdę z tobą. Odwróciła się, ale nie zaoponowała. W dziwnej, palącej ciszy oboje wyszli z pomieszczenia. Beth pchnęła drzwi i poszła parę metrów w głąb korytarza. Matt zatrzymał się po dwóch krokach, choć wzrok wbity w jej plecy nadal za nią podążał. – Powinnam była ci powiedzieć – rzekła przed siebie i otuliła ręce ramionami. Stała tyłem, przesuwała dłońmi po swetrze, najwyraźniej chcąc dodać sobie otuchy. Sprawiała wrażenie, że potrzebuje, by ją objął. Matt poczuł, że po raz pierwszy ma to w nosie. – Posłuchaj… powinnam… – Powinnaś była mi powiedzieć. Kropka. Odwróciła się. – Dobrze, więc to ja byłam tą stroną, która ma sekret… – Rozłożyła ręce. – To ja miałam tajemnicę. OK? Jej wzrok był napięty, przerażony. Nie mógł nie pomyśleć o tym, jak bardzo wydaje się krucha. Ale to nie mogło nic zmienić. – Nie jestem rycerzem w lśniącej zbroi, Beth. – A kim jesteś? Byłam dobra, póki myślałeś, że nie idzie za mną żaden bagaż. Ale teraz, gdy okazuje się, że robi się trudniej…

– Nie odwracaj sytuacji – przerwał jej twardo. – To ty nie grałaś fair. – A ty grałeś? Nie dopuściłabym do tego, żeby poczuć coś do ciebie, gdybym wiedziała, że kogoś masz! – Ani ja bym nie dopuścił, gdybym wiedział, że masz dziecko! – krzyknął, wskazując w stronę sali Faith. – Jak możesz to w ogóle porównywać? – Zalała go krew. – Uważasz, że druga kobieta to mniejszy problem? – Wiem, że to dziecko to nie jest mój problem! – krzyknął i już w tamtej chwili wiedział, że będzie tego żałował. Choć gniew i palące uczucie bycia oszukanym gotowały się w nim, nie umiał tak po prostu jej odtrącić. Mógł to grać, używając cięższego tonu głosu, nic poza tym. Podeszła do niego z wyrazem zawodu w oczach, a on usłyszał swój dyszący oddech. – Czy w takim razie zaspokoiłeś ciekawość? – Jej oczy były rozszerzone i skupione. – W końcu z jakiegoś powodu przygnałeś tu, widząc, jak biegnę do szpitala… – stwierdziła. – Czy chcesz powiedzieć, że wraz z tą niespodzianką wyparowało to, co do mnie czułeś? Nie umiał jej odpowiedzieć. Po kilkunastu sekundach ciężkiej ciszy, podczas których wpatrywała się w niego, w końcu odwróciła wzrok. Przez chwilę jeszcze drobna stopa rytmicznie stukała w linoleum. A potem Beth ruszyła z powrotem w stronę drzwi do sali. Minęła go. – Na parkingu są taksówki. Weź jedną i… Usłyszał, że kładzie dłoń na klamce. Odwrócił twarz, tak

że widziała tylko jego profil. – Daj mi czas… Nie miał pojęcia, skąd mu się to wzięło. Ale wiedział, co czuł. Trwał tak, zwrócony do niej przez ramię. Przez chwilę przypatrywała mu się w milczeniu. A potem pchnęła drzwi, dając do zrozumienia, że lepiej, aby po prostu wyszedł.

ROZDZIAŁ 24

Znalezienie

prezerwatywy zadało Bree taki cios, że film z całego wydarzenia oglądała w zasadzie na chłodno. Gdyby próbowała się zastanowić, kiedy wpadła na pomysł, aby zainstalować w sypialni kamerę, powiedziałaby, że po obejrzeniu Wilka z Wall Street – a przede wszystkim pamiętnej sceny, w której Leo DiCaprio pada przed „mamusią” na kolana i na widok tego, czego nie wolno mu dotknąć, ślini się jak pies, a z półki spokojnie zerka miś, któremu źle patrzy z oczu – ale tak naprawdę pomyślała o tym znacznie wcześniej. Jeśli urodziłeś się bogatym, niemal od kołyski uczą cię podejrzliwości. Do tego miała przecież matkę. A jej matka użyła wszakże pewnych środków, żeby złapać ojca na tym, że zdradzał ją z Anette. O tychże środkach Bree – wtedy już prawie pełnoletnia – słyszała wielokrotnie i dokładnie podczas kilkunastu edycji serialu nadawanego co parę miesięcy pod tytułem: „Jak wzajemnie obrzucić się gównem przy dziecku na rozprawie rozwodowej”. Matka użyła… jak to się nazywało? To było coś jak mechaniczna niania. No i oczywiście ojciec miał starą komórkę Nokii, którą lata temu można było zhakować w taki

sposób, by przesyłała jego wychodzące esemesy… no cóż, nie zawsze wprost do odbiorcy. Matka wszczęła wojnę. „No właśnie. I co jej z tego przyszło?” – myślała Bree, siedząc smętnie na łóżku, z dowodem rzeczowym w dłoniach. Rozwód, który nastąpił po sowitym „zadośćuczynieniu”, na zawsze uczynił z niej kobietę bogatą. Podział majątku był brudny, ale się jej opłacił. A potem ojciec, zadowolony, ożenił się z Anette, nawet nie odczuwszy straty tych kilkunastu milionów dolarów. – I kto tu postawił na swoim? – zapytała, trzymając w dłoniach kamerę i coraz bardziej się trzęsąc. Bree Watson nie chciała pieniędzy. Nie chciała zadośćuczynienia za krzywdy, odprawy… Bree chciała w przyszłości nazywać się Lloyd. I chciała tamtego blondwłosego chłopaka, poznanego na imprezie tej głupiej dziewczyny z tabloidów, chłopaka, który podszedł do niej na parkiecie i który był taki… taki… W końcu się rozpłakała. Dla niej ta miłość przyszła nagle, rozdarła powoje jej nudy, jak błyskawica ciemność na niebie. Od pierwszego wejrzenia poczuła się niemal jak sparaliżowana. Tak dobrze pamiętała ten wieczór i to, jak mocno ją od pierwszej chwili pociągał. Sposób, w jaki patrzył… Gdy na nią patrzył… Boże, czuła się pożądana. Otarła łzy. „Oczywiście nie zapominaj, że był wtedy PUA, to jak miał patrzeć, idiotko?” – pomyślała.

Jej koleżanki, piękne, młode wpływowe kobiety, znajdowały sobie równie wpływowe, równie bogate, ale nie równie piękne, dobre partie. Ona miała dość spania z nudnymi, nieciekawymi facetami tylko dlatego, że nadawali się na męża. Na Boga, choć raz chciała, żeby to puste słowo, jakim jest równouprawnienie, zyskało sens! Nie znała mężczyzny, który byłby z niepociągającą go kobietą dlatego, że z jakichś powodów nadawała się na żonę! Mężczyźni mogli wybierać. Ona chciała chociaż raz zachować się jak facet i wybrać sobie partnera, a nie przystać na tego, kto wybrał ją. Do diabła, nazywała się Bree Watson, tak, z tych Watsonów, i zasługiwała na to, żeby być, z kim chce! Na chwilę powściągnęła więc emocje i zaczęła myśleć. Mała kamera zamontowana w uchwycie-gałce jednej z szufladek lustrzanej toaletki była niedostrzegalna, nawet gdyby trafiło na szpiega. Kamera była maluteńka, a lustra, z których zrobiony był mebel, rozpraszały uwagę. Główne lustro toaletki oplatało ledowe podświetlenie. Banalną sprawę stanowiło poprowadzenie dodatkowego kabla, który ładowałby mały akumulator, a ten z kolei zasilał elektroniczny mechanizm. Oczywiście zrobiła ten mebel na zamówienie. Oczywiście dwa razy tyle, ile za wykonanie, zapłaciła za dyskrecję. I teraz trzymała w rękach dowód. Na początku ogarnęła ją rozpacz.

Potem żal. A teraz to była zwykła furia. Nie dlatego, że ją zdradził… że się z nią, z tamtą… pieprzył. Bolało, że właśnie tego nie robił. Najmocniej wtedy, gdy zobaczyła jego czułość. Sposób, w jaki na nią patrzył… dotykał jej włosów. Sposób, w jaki było mu dobrze… jak wzdychał. Przy niej, tamtej, przeżywał to wszystko inaczej. On się nie pieprzył… On się z nią kochał. A końcówka, gdy nawet się nie poruszając, doszedł, patrząc tamtej w oczy, po prostu złamała Bree serce. Oczywiście mogła stąd wyjść, trzasnąć drzwiami i go stracić. Unieść się honorem. I wbrew pozorom to nie było lepsze wyjście, tylko… prostsze. Mogła też zacisnąć zęby i udawać, że o niczym nie wie, ale czy milczenie przekona go, aby został? Czuła się zrozpaczona, zbrukana. Ale przede wszystkim była świetnym logikiem, bo tylko tacy kończyli prawo na Uniwersytecie Yale. I logik zaczynał myśleć. Matthew, ten boski facet, żyjący w poczuciu winy… Co by zagwarantowało, żeby jej nie zostawił? I wtedy, gdy siedziała na łóżku, jej okrągłe oczy utkwiły nieruchomo w ścianie. A potem, bardzo powoli, przeniosły się na wejście do kuchni. Następnie wstała, zgrała film przez USB i zamocowała

gałkę z powrotem na małej szufladce w toaletce. A później, przełykając ślinę, stanęła w skupieniu przy kuchennych szafkach. Zanim sprawdziła cokolwiek w internecie, wyłączyła w komórce wi-fi. Była ostrożna. Na studiach miała kryminalistykę. Nie chciała, aby w razie… wątpliwości cokolwiek podejrzanego można było znaleźć w historii wyszukiwania z jej IP. A potem wpadła na jeszcze lepszy pomysł. Wyszła na chwilę z mieszkania. Dosłownie na kilka minut. Rzut beretem od apartamentu znajdował się przecież najsłynniejszy na świecie Apple Store, a w nim… komputery, telefony. Wszystkie do wypróbowania. I podłączone do sieci. Dowiedziała się, że ma jakieś… osiemnaście godzin. Gdy wróciła, bez słowa weszła do kuchni. W milczeniu, prawie bez mrugnięć, działała metodycznie, jak robot. Zaraz też zadzwoniła, gdzie trzeba. Gdy wychodziła, pewien szczegół zwrócił jej uwagę. Samotny kubek leżał przewrócony w zlewie. Z brwiami uniesionymi pod czoło, wróciła się i wyciągnęła rękę zwróconą w górę wierzchem dłoni. Biały czajnik, który tak ładnie pasował do białej kuchni w białym mieszkaniu… był jeszcze ciepły. * Bill Watson nie zachowywał się jak statystyczny mężczyzna z forsą i w średnim wieku. Owszem, gdy przekroczył czterdziestkę, znalazł sobie kochankę. I owszem, w wyniku

tego się rozwiódł. Jednak Anette Hockley-Watson daleko było do wymanikiurowanej sekretarki, młodej i naiwnej, ale za to znacznie lepiej od żony wiedzącej, co to takiego odwrotna cowgirl. Anette Hockley-Watson, jako starszy analityk w NCC, znała się na mediach lepiej niż Bill. Znała się też na ludziach. Wiedziała, że gdyby niemal siłą nie wciągnęła go do łóżka, sam nigdy nie wpadłby na to, że może do niego wejść. Był poczciwy, bogaty, naiwny… a ona dobijała czterdziestki. Mogła zrobić z nim, co chciała. No kto zmarnowałby taką okazję? Anette siedziała w łóżku w swojej największej sypialni, niczym w białym, ascetycznym królestwie, i pomimo trzeciej w nocy wciąż kontrolowała informacyjny puls świata na ekranach, z których dwa wisiały na ścianie, jeden stał na szafce nocnej, a kolejny – gdyby znudziły ją newsy na wszystkich pozostałych – miała w ręce. Informacyjny puls świata nie dotyczył jednak tylko newsów. W istocie z poważnych informacji na bieżąco śledziła jedynie giełdę. Bardziej interesowało ją to, czym „żył świat”. Golizna, nagość, rozstania, plotki. Wszystko, aby tylko być na bieżąco, gdy rano przyjdzie jej odrzucać zbędne tematy dla NCC Today. W końcu świat się zmieniał, a ona musiała podążać za trendami. I pamiętać: gdy Kim Kardashian weszła w LA na kratkę wentylacji metra, jedno zdjęcie jej podwianej kiecki w godzinę wygenerowało więcej kliknięć niż materiał o tsunami w Nairobi przez cały tydzień. Nagle w domu coś zaszurało. Mimo odgłosów telewizora,

który dawał złudzenie, że są koło niej ludzie, Anette poczuła, jak po plecach przeszedł jej strach. Westchnęła. Nie pamiętała, jak długo sypiali z Billem w oddzielnych sypialniach. Może zaczęło się to pięć lat temu, może wcześniej? Teraz jednak wolałaby, żeby był obok, choć, jeżeli ktoś się tu włamał, prawdopodobnie i tak nie byłoby z niego pożytku. Jednak ostatecznie… gdyby chwyciła go za bark i wturlała na siebie, może zdołałaby się zasłonić jego ciałem przed kulami? To ona wyrzuciła Billa ze swojej sypialni. Nie, nie dlatego, że znalazła w jego komórce trudne do wytłumaczenia esemesy. Po prostu okropnie chrapał. Po głowie oczywiście chodziła jej myśl, że nigdy by tak nie postąpiła, gdyby go kochała – a nie wyszła za jego fundusz powierniczy – ale uciszała ten głos. W końcu miała już czterdzieści pięć lat; ileż można się biczować? Ale mimo że minęło kilka minut, odgłosy szuraniny nie umilkły, więc postanowiła zlitować się nad Billem i pomóc mu znaleźć cokolwiek, czego o tej porze szukał w szafkach. Teraz już nawet udawanie, że coś ekscytującego dzieje się w jej życiu, w ogóle jej nie wychodziło. Znalazła go w kuchni. Schylał się i sięgał do szuflady z małymi garczkami do gotowania jajek. Spodnie pasiastej piżamy osunęły mu się nisko, więc w obecnej chwili Anette podziwiała jego rów. – Nie mogłem spać… chciałem sobie zrobić coś do picia – wybąkał, gdy się zorientował, że stała za nim.

– Nie mogłeś poprosić Christiny? Słychać cię w całym domu – powiedziała, choć była to gruba przesada. Bill był wprawdzie niezdarny, ale żyli na pięciuset metrach. – Nie chciałem budzić służby, już śpią. – No tak. – Anette przewróciła oczami. – Więc wolałeś obudzić mnie. – Ty i tak nie śpisz – odparł beznamiętnie. Takie właśnie było jej życie. Logiczne i beznamiętne. – Przejrzałeś te dokumenty, które dałam ci po południu? – Tak. – A moje sugestie? Te o Lloydzie i Warrenie? – Też. – No i? – Starała się wykrzesać z niego chociaż nutkę entuzjazmu. – Ten show jest za drogi. A chłopaka nikt nie zna. – Ale to taka rzewna historia! Daj spokój! Bill bez słowa minął kuchenną wyspę, postawił na blacie mały, skromny garnek i nalał do niego mleka. Anette pomyślała, że jego flegmatyzm kiedyś ją wykończy. – Facet z wyrzutami sumienia i z siostrą na wózku – ciągnęła. – Wystarczy trochę sterowania i mamy przepis na wrzący kocioł! Nie widzisz tego? – Sama mówiłaś, że nie mam za grosz wyobraźni… – Spokojnie włączył gaz na kuchence. Anette spojrzała na niego z niedowierzaniem. Czy to już starość? Mąż, na którego patrzyła, przypominał jej dżdżownicę – miała wrażenie, że spazm i skurcze muszą przejść przez całe jego ciało, zanim posunie się do przodu.

– A gdybym ci powiedziała, że mam plan? – Przyjmuję od trzeciej do szóstej. – Słucham? Bill ściągnął mleko z płyty i ostrożnie, by nie uronić ani kropli, przelał je do swojego ulubionego kubka w brązową kratę. – Przyjdź do mnie w godzinach urzędowania. Wtedy rozpatruję wnioski, analizuję pomysły. A ty atakujesz mnie w środku nocy… – Jestem, do cholery, twoją żoną! – Istotnie! – Pokiwał głową, wkładając garnek pod kran, a potem wycierając go z przyprawiającą o obłęd precyzją. – Więc mam pewne prawa – krzyknęła. – Dlatego zablokowałem tylko jedną kartę kredytową – odparł bez pośpiechu. – Na Boga! – Wyrzuciła ręce w powietrze i nalała sobie z lodówki zimnej wody do szklanki. Zrobiła rundkę po kuchni, pijąc łapczywie, w zasadzie nie wiadomo, czy aby ostudzić ciało, czy nerwy. Potem podparła się pod boki, wycelowała wskazujący palec w męża… i wtedy zorientowała się, że zamiast jego zgarbionych pleców widzi pełną cierpliwości pozę, a zamiast wystraszonej miny – twarz pokerzysty. – Pozwól, że coś ci wytłumaczę, Anette. Akcjonariusze NCC to nie banda ślepych kociąt. To biznesmeni, którzy zjedli zęby na pakowaniu pieniędzy w zyskowne interesy. Aby mogli to robić, muszą posiadać jedną umiejętność. Mianowicie wyczuwać te „niepewne” szybciej niż barometr

sejsmiczny trzęsienie na Okinawie. A ty chcesz, żebym poszedł do nich i patrząc im w oczy, powiedział, że jestem pewny zwrotu z inwestycji, o której myślę, że w ciągu miesiąca zatonie. Anette słuchała go uważnie. Rzadko mówił więcej niż trzy zdania pod rząd, więc mocno ją zaskoczył. – Ale powiedzmy nawet, że zdobędziemy pozwolenia na kręcenie z ukrycia… pozyskamy fundusze, których nie mamy, i sławnego trenera, który nie chce się zgodzić na udział. Powiedzmy, że zrobimy to wszystko. – Spojrzał na nią. – Jak, do cholery, chcesz zmusić dwóch facetów, którzy zawodowo panują nad emocjami, żeby pod twoje dyktando, przed kamerą, rzucili się sobie do gardeł? Anette podeszła do niego zalotnie i uśmiechając się, poprawiła mu kołnierzyk pasiastej piżamy tak, jakby poprawiała mu krawat. – Po tylu latach nadal się nie nauczyłeś… – rozszerzyła uśmiech jak w reklamie – co znaczy magia telewizji? * Późną nocą Matt Hansen chciał wszystko uporządkować. Planował następnego dnia spotkać się z Bree i przeprosić. Jeżeli przeprosiny pomogłyby w sytuacji, gdy planował ją zostawić… Włożył klucz do zamka i pchnął drzwi. Uniosła się z krzesła w jadalni, jakby czekała na niego już od dłuższego czasu. Wyglądała jak woskowa figura, a on uświadomił sobie, że ta rozmowa nie odbędzie się jutro, lecz dzisiaj, i zaczął

układać sobie w głowie, jak chciał ją przeprowadzić. – Jagnię prawie wyschło. Musiałam z powrotem włożyć je do piekarnika… – Nie wiedziałem, że jesteś w Nowym Jorku. – Gdybyś wiedział, wróciłbyś wcześniej czy później? – Posłała mu uśmiech, który wcale nie był uśmiechem, ale sposobem na subtelną manipulację i środkiem wyrażenia pretensji. Odwieszając marynarkę, zastanawiał się, jak to rozegra. Nie spodziewał się Bree dziś wieczorem, ale to byłaby katorga, gdyby odraczał nieuniknione. Podszedł do stołu, jednak każdy krok wydawał się sztywny, jakby wychodził wygłaszać przemówienie. Nigdy nie przypuszczał, że jego własne mieszkanie, w którym tyle razy on i Bree tulili się na kanapie, oglądając jakiś głupi serial, stanie się sceną, a on znowu mówcą… i że tego dnia również będzie liczył na odpuszczenie. – Chyba nie jestem głodny, przykro mi… – To jedyny powód? Zastanawiał się przez moment, czy kazała go śledzić. Czy w czasie, gdy ona balowała na afterparties w Europie, a potem w LA, ktoś go nie obserwował. Wiele słyszał o rodzinie Watsonów… może z latami zbyt wiele. Ale nawet biorąc pod uwagę machloje NCC, wydawało mu się to absurdalne. – Wiele się działo przez te ostatnie dni – powiedział, siadając do stołu. – Naprawdę? – Odwróciła się, nalewając wino do

kieliszków. – Dostałam twój prezent. „No tak” – pomyślał. – Mówiłeś, że nie chciałeś go wysyłać, a w końcu wysłałeś. – Podoba ci się? – zapytał, aby powiedzieć cokolwiek. – Tak. – Wyciągnęła przed siebie rękę, prezentując zegarek. – Wskazuje mój czas dość dokładnie – powiedziała i uśmiechnęła się, ale miał za sobą zbyt wiele lat studiów, by wziąć smutny uśmiech za rzeczywistą wdzięczność. Zjedli. Jagnię było suche i żylaste. A może po prostu rosło mu w ustach i nie umiał go przełknąć, bo wiedział, co jeszcze go czeka. Bree, rozkoszując się chwilą, objęła wzrokiem apartament, a Matt powiódł wzrokiem za tym spojrzeniem. Salon zdał mu się nagle perfekcyjnie zimny i pusty. Białe kanapy, białe wykończenia. Nawet ogień w kominku nie ogrzewał ani nie ocieplał tego, co Matt widział. Budynki za wielkimi szybami uwodziły światłami. – Czy to nie wspaniałe? – odezwała się po jakimś czasie. – Po prostu tu siedzisz, we własnym salonie, w odpowiednim towarzystwie, i zyskujesz perspektywę. – Obawiam się, że tak… – Obawiasz się? Zdawał się tego nie słyszeć lub po prostu puścił jej pytanie mimo uszu. Po chwili milczenia, podczas której wpatrywała się w niego, wstała i odeszła w stronę sypialni. Następnie wróciła i podała mu zawiniątko.

– Przywiozłam coś dla ciebie. Popatrzył na nią. I rozpakował paczuszkę. Przejechał dłonią po skórzanej okładce. Czerwony notatnik Moleskine. – Notatnik… – Bardzo rzadki. Nie jeden z tych, które rozdają w korporacjach albo które można kupić na Piątej i każda głupia kelnerka może go mieć. To limitowana edycja. – Naprawdę? – Dla elity… – rzekła. – Bo jesteśmy elitą, Matt. Chciała położyć mu ręce na barkach, ale zanim to zrobiła, zgrabnie wstał. Podszedł do wielkich szyb. Już wiedział, dlaczego wcześniej, u Olafa, mu ich brakowało. – Masz rację, Bree. Będąc tu, zyskuje się perspektywę… – Nagle odwrócił się do niej. – Jaka jest twoja perspektywa w życiu, Bree? I nie mówię o twoim ojcu ani o tym, czego on dla ciebie chce. Co ty sama chciałabyś osiągnąć? – Co takiego? – Co chciałabyś zmienić. Zachichotała. – No cóż, wypruwam sobie flaki, żeby mój ojciec nie utopił pieniędzy w kiepskiej umowie ze spółką, która tworzy NCC – powiedziała twarda adwokat, która czasami przez nią przemawiała. – Więc chodzi tylko o pieniądze… – Nie, Matt – oznajmiła lekko. – Chodzi o to, by nie dać się oszukać. – Bree… – Odwrócił się od wielkich szyb; wiedział już, co

go czeka. I wiedział, że porozmawiać. – Zgadza się – odparła.

to

ostateczne.

–

Musimy

* – To niemożliwe – ocenił Matthew spiętym głosem jakiś kwadrans później, odwracając twarz do okna. Za wielkimi szybami panowała noc, ale pierwszy raz perspektywa, którą widział, stojąc w tym miejscu, nie była piękna, lecz przerażająca. Bree powolnym ruchem odstawiła kieliszek. Teraz dostrzegł, że ma w nim tylko wodę. – Uprawialiśmy seks regularnie – rzekła. – Więc zapewniam cię, że to możliwe. – Prawie nigdy nie… – urwał. Zaśmiała się, gdy spojrzał na nią z mieszanką zranienia i zagubienia w oczach. – Nie kończyłeś we mnie? Czasem ci się zdarzało. – Westchnęła i stanęła przy nim. – Chociaż się pilnowałeś, to prawda. Matt, nie jesteśmy w szkole, chyba nie pierwszy raz słyszysz, że zabezpieczenia zawodzą… Prychnął, kręcąc głową, jak ktoś, komu powiedziano, że Ziemia stanęła. – Zrobiłaś test – oświadczył nagle cierpkim tonem. – Nie patrz tak na mnie. Zrobiłaś test i ja chcę go zobaczyć. A jeśli nie ten, to następny. Przez moment puls Bree skoczył niespokojnie, gdy wyobraziła sobie, jak Matthew ciągnie ją do windy,

niecierpliwie porywa z aptecznej lady wąskie pudełko, a potem każe jej zamknąć się w toalecie i chyba… wyczarować dla niego te dwie kreski. Doktor Jacobson, przyjmujący tylko prywatnie ginekolog, do którego chodziła latami, wprawdzie nie bez wątpliwości – ale zgodził się pomóc Bree w jej małym oszustwie, jednak przygotowanie wymagało czasu. Poinstruował Bree, jak zabezpieczyć materiał, który w ciągu godziny przywiozła do kliniki, ale Jacobson nie chciał ryzykować. – Ilość jest spora, jednak nie starczy na kilka prób, Bree. Wprowadzanie materiału nie ma sensu, bo jeśli to ostatnia szansa, to możemy go zmarnować. – A więc co… – zaczęła. Spojrzał w ekran komputera, gdzie miał otwarty profil Bree, choć zrobił to tylko pro forma, bo i tak przez najbliższe tygodnie czekała ją masa badań. – Pomyśl. Planowo trzynastego stycznia będziesz miała owulację. Wtedy będę mógł pobrać komórki. Do tego czasu chłopcy będą musieli poczekać, a ty… – wypuścił powietrze – nabrać inwencji. Gdy po kolejnym kwadransie ustaleń Bree stanęła przy drzwiach, chyba dla rozładowania emocji, Jacobson rzucił: – Gdyby faceci wiedzieli, do czego może posłużyć przenośna lodówka, każdy z nich wywaliłby ją z domu – zarechotał, a wyraz twarzy Bree, trzymającej dłoń na klamce, ochłodził się w jednej chwili. – Do zobaczenia, doktorze Jacobson. Przelew dostanie

pan jutro. Rozłożył ręce. – Cóż, ciekły azot kosztuje – powiedział zupełnie bez potrzeby. – Oboje wiemy, że nie za to płacę. * Matt rozłożył ręce, oczekując odpowiedzi. W tej chwili lata spędzone na negocjowaniu umów handlowych okazały się dla Bree wybawieniem. Spojrzała na niego opanowana i mieszając we właściwej dawce dumę z rezerwą, przybrała na twarz maskę zranionej kobiety. – Nie robiłam żadnego testu. Nie przyszło mi do głowy, że jestem w ciąży. Byłam kontrolnie u Jacobsona i coś mu się nie spodobało w moich wynikach. Zlecił badanie krwi. I już nie miał wątpliwości. Patrzyli na siebie w milczeniu, aż Bree nerwowo zerwała się po torebkę i aktorsko trzęsącą się dłonią zaczęła wstukiwać coś w komórkę. – Proszę, zapytaj go, jeśli mi nie wierzysz! – oznajmiła dumnie, na granicy łez, gdy zorientowała się, że jej gra najwyraźniej działa, bo z Matthew uszło powietrze. Spojrzał na bok, a w końcu spuścił głowę. Gestem odsunął od siebie telefon. – Nie chodzi o to, że nie wierzę, tylko że… – Opuścił głowę jeszcze niżej, a Bree momentalnie poczuła, że nie może mu pozwolić na dokończenie tego zdania. Nie może mu pozwolić tego powiedzieć.

Poza tym dopiero teraz naprawdę miała dać popis. – Nie oczekuję i nie oczekiwałam, że będziesz się cieszył… – poinformowała miękkim, wyrozumiałym tonem, jak kobieta, którą mógłby pokochać. Nieśpiesznie zabrała torebkę i przewiesiła przez rękę płaszcz. – Oczekuję, że zachowasz się w tej sytuacji jak mężczyzna. To wszystko – rzekła spokojnie, a Matt spojrzał na nią, obróciwszy głowę tak gwałtownie, że o mało nie zwichnął sobie barku. – Oboje wiemy, że miewałeś problemy i umiesz sobie z nimi radzić. Nic cię nie złamie, Matt. Ale tam, gdzie pojawia się odpowiedzialność, pojawiają się też konsekwencje. – Refleksyjnie westchnęła. – Wiem, że masz kolegów, którzy mówią, że dziecko to pokuta, więzienie, ale na Boga… Nie masz już dwudziestu lat. Gdy zatrzasnęła za sobą drzwi, westchnęła z głębi płuc. Wygłaszała już wiele mów. W pracy, przy stole negocjacyjnym, nawet jeszcze na uniwersytecie – przemawiała, niczym Steve Jobs, jako reprezentantka absolwentów na rozdaniu dyplomów. Zawsze miała tremę, nerwy zazwyczaj jej pomagały, ale jeszcze nigdy, pomimo upływu lat, nie wygłosiła mowy, którą by w tak drobnych szczegółach dopracowała. Gruntownie przemyślała, co musiało wejść w jej skład, i pieczołowicie szlifowała ciosy, które miały trafić w odpowiednie miejsce. Wiedziała – naprawdę wierzył, że nigdy nie czytała jego „dzieł”? – że gdy uda jej się wywołać w Matthew emocjonalną reakcję, zagubienie sprawi, że na moment

ściągnie gardę, a wtedy będzie podatny na tak zwane instalacje. Wszystko, co powiedziała, było jak uszyty na wymiar, piętrowy NEG, podbity poczuciem winy, strzępkami wspomnień i kilkoma sugestiami pod spodem. Mogła się tylko modlić, żeby Matt jej nie przejrzał.

ROZDZIAŁ 25

Przez bitą godzinę, od momentu, gdy Bree zamknęła za sobą drzwi, nawet się nie poruszył. Stał sztywny jak struna z założonymi z tyłu rękami i można by pomyśleć, że tworzy plan działania, usiłuje zdecydować, co zrobić, eliminuje wątpliwości. W rzeczywistości po prostu tępo patrzył przez szybę. Zastanawiał się, kiedy jego życie obrało kurs kolizyjny, bo to, co chciał, i to, co musiał zrobić, zdawało się pędzić z równą prędkością wprost na siebie. Nie wiedział, skąd w jego głowie pojawiły się te stare obrazy. Szpital, Camille. Zdjęcia wraku samochodu, które później pokazała mu policja. Zawsze jednak wierzył w ściąganie myślami, więc w zasadzie wcale się nie zdziwił, gdy po godzinie gapienia się w uspokajający horyzont zawibrował telefon. Zanim odebrał, jego ręka przez moment zadrżała nad wyświetlaczem. W Wielkiej Brytanii była przecież noc… – Nie możesz spać? – Zrobił wszystko, by przybrać beztroski ton, aby Camille nie zorientowała się, że świat właśnie zawalił się na jego oczach. Ale nim zdążył wygłosić następną kwestię, ociekającą

akwizytorskim entuzjazmem, usłyszał, że po drugiej stronie słuchawki i dzielącego ich oceanu Camille płakała. A raczej popłakiwała. Brzmiało to jak przerywane pociągnięciami nosa kwilenie. – Camille, co się stało? Niespodziewanie dziewczyna roześmiała się. Brzmiało to jak parsknięcie, które zdarza się u ludzi, gdy coś sobie racjonalizują. Z reguły następowało przed słowami: „Lepiej, że dowiedziałam się przed ślubem niż później”. – Chcę ci tylko powiedzieć, że bardzo mi pomogłeś, naprawdę… – wychlipała. – W czym ci pomogłem? – W życiu… – Pociągnęła nosem. – Camille? – zapytał stalowym tonem. Na skronie napierało mu ciśnienie. – Dlaczego płaczesz? – Słuchałam ostatniej LOVE Line. I powiedziałeś bardzo mądrą rzecz, wiesz o tym? Nagle poczuł potrzebę głośnego roześmiania się. – Co takiego niby powiedziałem? I wtedy zaczęła mu opowiadać. Opowieść miała swój początek dobre dwa miesiące temu. Wróciwszy z samotnej wyprawy do kina, będąc w kolejnym psychicznym dołku, postanowiła skorzystać z dobrodziejstw nowoczesnej techniki. Tak bardzo chciała się zakochać. Jej koleżanki jedna po drugiej wychodziły za mąż, rodziły dzieci, wstawiały na Facebooka zdjęcia złączonych rąk i pasujących obrączek albo różowych bobasów. A Camille zazwyczaj pozowała z mamą.

Na Nowy Rok nie dodawała zdjęć, jedynie życzenia. Poza tym nie lubiła klubów, gdzie zazwyczaj balowali jej znajomi. Ludzie zawsze gapili się na kobietę na wózku. Szczególnie gdy ktoś próbował z nią tańczyć lub piła więcej niż lampkę wina. Miała wrażenie, że pełnosprawne dziewczyny mogą być wulgarne i rozkrzyczane, zachowywać się jak ostatnie szmaty, a od niej oczekiwano, by zachowywała się zawsze odpowiednio poważnie, no i była trzeźwa, a nie rozweselona alkoholem, bo z czego się tu cieszyć lub śmiać w jej sytuacji. – I wtedy założyłam Tindera. Stworzyłam fikcyjny profil. To znaczy… prawdziwy, ale nie ujawniłam tam od razu, wiesz, wszystkiego… Chciałam zobaczyć, jak to będzie, gdy mężczyźni najpierw zobaczą na zdjęciach moją twarz, a nie wózek. Co będą mi pisać… czy będą chcieli się umówić. Wreszcie nie musiała miesiącami czekać. Faceci szybko wchodzili w interakcje, zaczynali rozmawiać. W jej życiu, choć tylko tym wirtualnym, nagle zaczęło dziać się więcej, niż przez ostatnie lata „w realu”. – Był cudowny. Mówił, że nie jest wysoki, więc nigdy nie miał powodzenia u kobiet. Obawiał się, że go przez to odtrącę. I uwielbiał Mankella. Rozmawiali blisko trzy tygodnie. Wymienili dziesiątki krótkich wiadomości. Zdjęć. Zdjęcia Camille robiła oczywiście pod specjalnym kątem. Pomagał też Photoshop. Filtry, które znalazła w płatnych aplikacjach, tuszowały bliznę, która biegła po lewej stronie dekoltu przez szyję, szczęśliwie oszczędzając twarz. Charles już po tygodniu chciał się umówić na koncert.

Zaproponował, że po nią przyjedzie. W Londynie grał Counterfeit. Ale nie zamierzała na pierwszej randce uczyć go składania wózka inwalidzkiego. Oraz instruować, jak wziąć ją na ręce, by posadzić na siedzenie samochodu. Ponadto nie chciała przy pierwszej okazji pokazywać mu, że zabawa na dużej imprezie z kimś na wózku bardziej sprowadza się do pomocy, niż jest dotrzymywaniem towarzystwa. Przezornie więc stwierdziła, że niestety tamten weekend ma zajęty, ale mogą umówić się w następny, w restauracji, a ona dojedzie samodzielnie. Celowo pierwsza dotarła do lokalu. Gdy ją dostrzegł, idąc do stolika, najpierw jego twarz wypełnił entuzjastyczny uśmiech, ale nim pokonał kolejnych kilka metrów, zauważyła, że jego uśmiech nieco przygasł, a krok zwolnił. Choć pewnie miał ochotę całkiem się zatrzymać. Była mu wdzięczna, że tego nie zrobił. Odsunął krzesło i usiadł z wyrazem zakłopotania na twarzy. Przez pierwsze pięć minut odezwał się może dwa razy. Głównie to ona mówiła, paplając bez sensu i zasypując go pytaniami w stylu: jak tu dotarł (samochodem czy metrem), czy lubi włoską kuchnię, i komplementując jego krawat. Żadnego z tematów nie podjął, komplement zbył, nawet nie starając się spojrzeć jej w oczy. W końcu miała trochę dosyć. – Posłuchaj, Charles. Wiem, że nie tego się spodziewałeś. Ale chciałam, żebyś mnie najpierw poznał, a nie od początku

patrzył na mnie przez pryzmat dwóch kółek i kilku metalowych rurek. Uniósł oczy, jakby powiedziała coś niedorzecznego. – Chciałaś mnie poznać – zauważył. – Więc się poznajemy – stwierdził, zupełnie pomijając to, że to on sam dwukrotnie proponował spotkanie. Nim zjedli przystawki, przekonała się, że Charles nie ma chyba zamiaru zrezygnować ze swojej zawiedzionej miny, i złapała się na tym, że co chwilę próbuje mu ten jego zawód wynagrodzić. Przepraszała, że umówili się tak daleko od centrum, proponowała, że to ona zapłaci. Tu przynajmniej miał tyle kurtuazji, by ją powstrzymać. Podkreślił jednak po chwili, że się śpieszy i zrezygnuje z deseru. – W pewnej chwili miałam już pełny pęcherz i musiałam iść do toalety. Wiesz, starałam się trzymać, bo nie chciałam, by widział, jak niezgrabnie manewruję między stolikami. Lecz gdy wróciłam, jego nie było. Na stoliku leżał rachunek, a na nim pieniądze. Widocznie bał się, że w międzyczasie wrócę, więc zamiast czekać na resztę, wolał zostawić kelnerowi bardzo sowity napiwek. Obok leżała kartka. Czyjaś wizytówka. Nie jego. Na odwrocie napisał: „Przepraszam. Bardzo mi się podobasz. Ale to wszystko zmienia”. – Camille, to dupek – powiedział Matt martwym głosem, ale ona niespodziewanie się roześmiała. – Nieprawda! To ja postawiłam go w głupiej sytuacji, nie on mnie. Nie mogę mieć pretensji, że nie chciał brać na siebie takiego obowiązku. Chociaż nie musiał wychodzić.

Wściekałam się i było mi przykro całe dwa tygodnie, a potem włączyłam twoją audycję. I zrozumiałam, że masz rację. Matt nie mógł tego słuchać. Ze wszystkich kobiet jej jednej nie umiał pomóc. – Wózek nic nie… – urwał, bo poczuł tak dotkliwy ból w skroni, że czekał tylko, aż osunie się po ścianie i przewróci. – Nieprawda. On wszystko zmienia. I ja muszę brać za to odpowiedzialność. A nie zachowywać się jak zwykły tchórz. Te słowa trafiły do Matthew bardzo mocno. Zanim się rozłączyli, Camille jeszcze poweselała. Opowiedziała mu o swoim tygodniu, a na końcu coś sobie przypomniała: – Widziałam Bree w telewizji! – Bree? – zapytał, jakby chodziło o kogoś, kogo znał dawno i ledwo pamiętał. – Tak. W śniadaniówce ciągle pokazują Tydzień Mody, Bree udzielała wywiadu. Wyglądała nieziemsko. Matt, jesteście parą ze snów. – Camille… – Jesteście jak Victoria i David – perorowała niezrażona. – Albo Gisele i Tom. Ja na zawsze zostanę tutaj. W Harlesden. Przynajmniej tobie się udało – roześmiała się. Gdy się rozłączyła, Matt Hansen odłożył słuchawkę nienaturalnie powoli. Wyglądał tak, jakby ktoś mu umarł, jego poszarzała skóra nagle zaczęła przypominać zmięte prześcieradło. Starał się słuchać Camille, choć pierwszy raz w życiu chciał,

aby przestała mówić. W głowie toczył bitwę pomiędzy powinnością a bólem. I pierwszy raz doszedł do wniosku, że gdyby ktoś zadzwonił do LOVE Line z jego własną rozterką, nie wiedziałby, co mu poradzić. I pomyśleć, że niespełna dziesięć godzin temu, gdy w szpitalu zobaczył tę blondwłosą dziewczynkę, myślał, że ma problem! Zastanawiał się, ile rzeczy by oddał, aby następnych kilku godzin w ogóle nie było. Z jednej strony chciał jej wszystko wyznać. Wszystko powiedzieć. Wytłumaczyć. Ze wszech miar ułatwić Beth zrozumienie tego, co przyjdzie mu zrobić. Z drugiej strony wiedział, o ile łatwiej będzie jej bez tej świadomości. Że chciał… Że zdecydował… Że byli o krok… Ale potem zdarzyła się jedna głupota, nieostrożna noc – i podobnie jak wtedy z Camille – przekreślił wszystko. Nie potrafiłby ponownie – lecz teraz bez uczuć – rozmawiać z nią w tym mieszkaniu; zaprosić jej tu, posadzić naprzeciwko siebie i po prostu oznajmić, że to już koniec. Nie umiał zrobić tego w kawiarni. Uważał, że zapraszanie kogoś na kawę tylko po to, żeby powiedzieć mu: „To nie z tobą jest problem, to ja”, jest posunięciem rodem z filmów o żigolakach. Ale wyjawienie kobiecie, którą kochasz i która najprawdopodobniej kocha ciebie, że inna spodziewa się

twojego dziecka… to był zwykły sadyzm. Dlatego spuścił głowę, zebrał myśli i zaparzył kawę, zamiast jak zwykle nalać sobie whisky, a następnie usiadł w gabinecie, by – otoczony zdjęciami Camille, tu jeszcze młodej, sprawnej, radosnej – napisać coś, co najbardziej przypominało mu odcinanie sobie bez znieczulenia kończyny. Gdy młode kobiety przychodziły do niego na terapię, próbując leczyć się z toksycznej miłości, a były nadal z tym toksycznym mężczyzną, mówił im: „Dopóki chcesz to ciągnąć, póki czujesz, że nadal go kochasz, nie próbuj na siłę odejść, zostawić go, odsunąć się i potem starać się wytrwać, trzymając dystans tylko za sprawą naprężonej do cna siły woli. Poczekaj, aż zrani cię tak mocno, że ból będzie nie do wytrzymania… wtedy samo przejdzie”. Człowiek nie jest na tyle silny, by bronić się przed miłością, a używanie do tego rozumu jest złym doborem narzędzia. Dlatego choć czekanie na zranienie wymaga czasu, a samo zranienie pozostawia ślad, Matt był absolutnie pewien, że w ostatecznym rozrachunku wyrządza znacznie mniej szkód. A kobieta do końca życia nie musi zadawać sobie pytania: „Co by było, gdyby…”. Nie mógł zrobić tego esemesem. Nie potrafił w rozmowie. Zrobił więc kanałem, który przyjmował nieco dłuższe formy. Bał się, że nie będzie w stanie powiedzieć tego przez

telefon. Więc włączył przeglądarkę, wybrał adres Middlefingera, otworzył odpowiednią zakładkę i w formularzu kontaktu z „Ostrą Zoe” napisał: „Bethany…”. A gdy skończył, pomimo późnej pory, z dziwnie szklącymi się oczami, wybrał numer Harolda. – Mówiłeś, że potrzebne ci zabezpieczenie. – Bez tego nawet ja nie popchnę tej sprawy. To kupa kasy, Matt. A bankowe wymogi kredytowe… – Westchnął. – Gdyby istniała jakaś inna nieruchomość, której hipotekę mógłbym obciążyć… – Harold? – Tak? – Skompletuj potrzebne dokumenty. I wpadnij do mnie jutro. – Do biura? – Nie. Harold zastanowił się chwilę. – To gdzie? Matt w milczeniu podszedł znów do okien. – Lubisz pić kawę z widokiem na Empire State? * W gabinecie redaktora naczelnego „najbardziej postępowego miesięcznika dla znających swoją wartość kobiet” rozległo się pukanie do drzwi. – Proszę. Beth najpierw wsadziła głowę do środka, a potem

z uśmiechem weszła. – Chciałeś mnie widzieć, Olivia powiedziała… – Wskazała kciukiem na zewnątrz. – Tak, tak, wejdź. Powinienem był załatwić to wcześniej, ale mamy zamknięcie numeru. – Rozłożył ręce. – Sama rozumiesz. Kiwnęła głową i jednocześnie przymknęła jedno oko. – Mówisz jakoś inaczej – zasugerowała. – Gdzie akcent? – No cóż, twój przyjaciel Brytyjczyk uświadomił mi, jakim byłem kretynem, myśląc, że ktoś się nabierze. – Uniósł ramiona i westchnął, jakby mu ulżyło. – Teraz przynajmniej nie muszę myśleć nad tym, jak układać język. – Uśmiechnął się. – Układać język… – wymamrotała. – Powiedziałem coś nie tak? Profesjonalny uśmiech. – Nie, skądże… – W takim razie usiądź – powiedział, zebrał papiery na biurku i w milczeniu przyglądał im się przez chwilę. Beth siedziała z wyprostowanymi plecami, obserwując, jak Jaspar wpatruje się w finalną wersję tekstu, którą dostarczyła mu kilka dni temu. – Muszę powiedzieć, że dokładnie przestudiowałem twój artykuł. Cały. Do ostatniego chwytliwego akapitu. – No i? – No i jestem zawiedziony. Beth bezwiednie poprawiła się na krześle. – Jestem cholernie zawiedziony sobą, bo tak długo

pomijałem twój potencjał i trzymałem cię na bocznym torze. – Odłożył kartki. W jego oczach błyszczały szczerość i uznanie. Beth zwróciła spojrzenie w bok, lecz się uśmiechnęła. – Dziękuję. Wiesz przecież, że ktoś mi pomagał. – W porządku, ale to nic nie zmienia. Artykuł jest twój. Chociaż ten facet dużo wiedział. Zadziwiająco dużo. Jakby był jednym z nich. – Uśmiechnął się. – Miał takie… wewnętrzne informacje. Do zdobycia tylko w jednym miejscu. Zmarszczyła brwi. – Jakim? Machnął ręką. – Gdy zmodyfikowałaś pomysł na ten artykuł, zrobiłem mały research. Dowiedziałem się trochę o PUA… Co to za ludzie, by potem móc rzetelnie ocenić tekst. – Wskazał głową na kartki. – I co? – Hermetyczne środowisko. W zasadzie bardzo lojalne. Można by powiedzieć… hierarchiczne. – O tym nie wiedziałam. Hierarchiczne? – W pewnym sensie. Powszechnie wiadomo, kto jest najlepszy. Ten najlepszy czasami udostępnia jakieś materiały. Inni się od niego uczą i tak dalej. Otwarcie okazują mu szacunek. – Trochę na zasadzie mentora? Jaspar kiwnął głową. – Choć ci amerykańscy od dawna takiego nie mieli.

– Co masz na myśli? – Nie chcę ci mieszać. Tylko tak słyszałem. Wzruszyła ramionami i złożyła ręce. – Teraz już jestem ciekawa. Z czysto zawodowego powodu. Spędziłam nad tym tematem wiele czasu. Jaspar wyciągnął się na krześle i założył ręce za głowę. – Kiedyś, jakieś sześć, osiem lat temu, był taki gość, nazywał się „Mystery”. Podniosła brew. – To nazwisko? – A skąd. Pseudonim. Napisał książkę. To znaczy grubszą broszurę. Poradnik ze zdjęciami. Dzisiaj powiedzielibyśmy o tym „publikacja wewnętrzna”. – Złożył ręce na biurku. – Materiały szkoleniowe dla pozostałych? – Dokładnie. – Ale skoro były tam zdjęcia, to przecież bez problemu… – Nie tak szybko, Beth. Podobno zdjęcia nie przedstawiały jego. Szukałem. Pytałem. Żadne z moich źródeł nic nie podpowiedziało. Nikt nie wie, jak facet wyglądał. A potem po prostu zapadł się pod ziemię. – Przecież się nie rozpłynął – powiedziała Beth. Jaspar się zaśmiał. – Z pewnością nie – odparł. – Ale żaden inny PUA nic o nim nie powie. Mieli go za swego rodzaju guru. A teraz go kryją. – Jaspar wzruszył ramionami. – Od jednego usłyszałem: „Zostawcie «Mystery» w spokoju, nie miał lekko”. Pewnie facet wybrał normalność i wiedzie teraz zwykłe życie. – Chyba trudno wrócić do normalności po czymś takim…

– zakpiła. – To zwierzęta. Polują na swoje ofiary, jakby te kobiety nie miały uczuć. W oczach Jaspara błysnęła wątpliwość. – Hej, „żaden człowiek nie jest z gruntu zły”, pamiętasz? Sama to napisałaś. – Popukał palcami w kartki. – I to był, kurde, bardzo prawdziwy akapit. Więc nie psuj dobrego wrażenia. – Cóż, czasem najtrudniej jest trzymać się własnych wniosków. – Albo pomóc samemu sobie – podchwycił Jaspar. – Zawsze się zastanawiałem, do kogo idzie psycholog, jeśli chce pogadać. – Pokręcił głową, jakby to była zagwozdka jego życia, po czym wzruszył ramionami. Odłożył tekst Beth na skraj biurka. – W każdym razie „Newsweek” jest wprowadzony w temat. Gadałem z wydawcą. Jeżeli się zgodzisz, przedłożę twoją kandydaturę pod głosowanie w następnym miesiącu. Mam tam wpływy, więc nie powinno być problemu. – Ale Martha powiedziała… że był jeszcze ktoś drugi. Nasze artykuły miały konkurować. Pamiętam to do dziś. „Nie mogę mieć tylko bocznej kamery włączonej”. – Powiedziałem jej, żeby tak zrobiła. – Jaspar uśmiechnął się ojcowsko. – Nie wierzyłaś w siebie, ale zawsze podejmowałaś rywalizację. Wykorzystałem to. Beth pokiwała głową. – Byłaś tylko ty. I tylko nad twoją kandydaturą będziemy głosować. Starała się powściągnąć ekscytację.

– To… świetnie. Dziękuję, Jaspar. – Beth? – zawołał jeszcze lekko podniesionym głosem, gdy już zmierzała do drzwi. – I przepraszam… Zatrzymała się. – „Przepraszam”? Złożył ręce w małe tipi, nim wypuścił powietrze przez usta. – Wiem, że sytuacja między nami była… trochę napięta. Od tamtego momentu, na tamtej imprezie… kiedy… pamiętasz, że… – Nie musisz precyzować. – Byłem po prostu strasznie narąbany. Chcę, żebyś wiedziała, że czułem się jak świnia całymi miesiącami po tamtym wieczorze. Między innymi z tego powodu awansowałem Marthę. Bo miałem wrażenie, że ci, którzy ze mną pracują na co dzień, wiedzą, że mi się podobasz, więc nie chciałem, żeby pomyśleli o mnie, że… – Westchnął i rozłożył ręce. – Wiem, jak to brzmi. Po prostu przepraszam… I myślę, że dobrze się stało, że nie będę już dłużej twoim przełożonym – dodał pojednawczo. Beth sprawiała wrażenie osoby, która bardzo długo czekała na ten dzień. Przyjęła jego słowa w zadowolonym milczeniu. A potem się uśmiechnęła. – W końcu to tylko dwa piętra – rzekła i ruszyła do drzwi. Zatrzymała się jeszcze z ręką na klamce. – Ale doceniam, że to powiedziałeś. – Więc między nami w porządku? – Położył ręce na biodrach. Wyglądał, jakby nabrał powietrza.

– Tak, między nami w porządku, Jaspar. – Więc jako twój „prawie-były” wydawca mogę zapytać, z kim idziesz na Bal Dziennikarza w przyszłą sobotę? – Przygryzł wargę. Beth poważnie się zastanowiła, czy kiedykolwiek wcześniej sprawiał wrażenie zdenerwowanego w rozmowie. Chyba nie. Przypomniała sobie, co ma zrobić, skupiła się na jego oczach. A potem pomyślała, że ten artykuł to chyba najbardziej przydatna rzecz, jaką napisała w życiu. Otworzyła drzwi, zamachnęła się i rzekła z uśmiechem przez ramię: – Bywaj, Jaspar. * Bill Watson rzucił kawałek bułki brzydkiej burej kaczce w oczku wodnym. Ptak skusił się na łup. Billa uspokajało wsłuchiwanie się w odgłosy natury. Kaczka kwakała, a po chwili podpłynęła druga. Bill nic już jednak nie miał. Otrzepał tylko ręce i nie żałując ptaka ani trochę, zwrócił się na ławce w stronę siedzącej w milczeniu Bree. – Skubane tylko czekają. – Tak są przyzwyczajone. To Central Park – odparła. – W dodatku zero wdzięczności, ot co – skomentował, gdy obie kaczki od razu odpłynęły, otrzepując kupry. Bill Watson doceniał perspektywę, jaką dawało obcowanie z naturą. Tu wszystko było bliskie człowiekowi.

W wysokich budynkach – dalekie. Tu można było pomyśleć. Nawet jeżeli była to tylko oaza pośród wieżowców. Mała namiastka odskoczni. Bill uważał, że wysokość dawała złudzenie mocy, a to mieszało człowiekowi w głowie. Może dlatego apartament Watsonów w Trump Tower znajdował się na piątym piętrze, a nie, jak większość wielkich mieszkań, dotykał chmur, by właściciele mogli patrzeć na resztę świata z góry. – Co jest w tym chłopaku, że obie mnie na to namawiacie? Ty… Anette. – Chyba nie jesteś zazdrosny… – zażartowała Bree ze spokojem, jaki dzieliła tylko z własnym ojcem. – Nie. Ale Anette wierzy w The Date… A w co ty wierzysz? – A ja mam w dupie ten projekt, papa. Nic mnie on nie obchodzi. – Chwyciła brzeg ławki i kiwając się, zacisnęła dłonie na drewnianym siedzisku. – Ale? – Ale poczyniłam nakłady. I teraz chciałabym dostać zwrot z inwestycji. Ten język Bill Watson rozumiał. – W razie czego… masz projekt optymalizacji strat? Bree spojrzała na niego jak dorosły, któremu mówią „włóż czapkę”. – Intercyza obejmie wszystko. W razie czego nie będzie mowy o pieniądzach. – Bree? – Spojrzał na córkę. – Zadam ci osobiste pytanie. Ono może być nieprzyjemne i trudne.

Tak właśnie się to odbywało w rodzinie Watsonów. Jak w 60 minutes. Kiwnęła głową. – Ten chłopak jest nikim. Po co się upierasz? Bree spojrzała spokojnie przed siebie. Przez chwilę siedziała w milczeniu. Kaczki, które Bill karmił, dawno o nim zapomniały i przeniosły się w okolicę następnej ławki, gdzie ktoś inny rzucał im okruchy. – Miałeś tak kiedyś, że pragnąłeś czegoś tak mocno, że nic się nie liczyło? – Hm… – mruknął Bill. Lecz oznaczało to jedynie przyjęcie do wiadomości. – Po prostu chcę życia z nim. To tak wiele? Bill Watson objął głowę córki i przyciągnął do swojego barku dokładnie tak, jakby nadal miała pięć lat i biegała w tiulowych sukienkach. Zimowy wiatr podrywał do tańca resztki suchych liści w parkowych alejkach. – To nie jest żaden konkret. – Twarz Billa zgasła, martwił się. – Życie nie jest umową handlową, tato. Pokiwał głową. – Jako mężczyzna nigdy nie musiałeś akceptować kompromisów. Wybierałeś kobietę, którą chciałeś mieć! – Chcę tylko, żeby cię nie zranił. – To zrobimy tak, żeby zbyt wiele na tym stracił. – Wzruszyła ramionami. Bill popatrzył z ukosa na córkę. – Za to właśnie szanuję mężczyzn.

– Za co? – zapytała. – Znam wiele kobiet, które wyszły za mąż dla pieniędzy. Ale mężczyzny żadnego. Na te słowa ojca Bree w złości odwróciła głowę na bok. – Mechanizmy, które sprawdzają się w inwestowaniu, kiepsko przekładają się na ludzi. Wbrew tym głupim powiedzeniom ludzi nie da się kupić, Bree. Niektórych da się wynająć, ale i tak tylko na jakiś czas… – Wiem, co robię, papa. – W takim razie ubezpieczyłaś ten obraz? Bree uśmiechnęła się tak, jakby pierwszy raz dzisiaj rozmawiali naprawdę o tym samym. – To dobrze – rzekł Bill. – Więc co chciałabyś, aby usłyszał w ten wieczór? Tłumaczyła dłuższą chwilę. Część głośniej, część nachylając się ojcu do ucha. Jednak nie odkryła przed nim wszystkich kart. – Widzę to tak, że chcesz czegoś, czego nigdy nie miałaś. Bree przypomniał się jeden z wykładów Matthew. – W takim razie muszę zrobić coś, czego nigdy nie robiłam. * Bridget Jones przeciskała swój ciążowy brzuch przez szpitalne obrotowe drzwi. Było to o tyle trudne, że pomagało jej dwóch mężczyzn – nieśli ją – trzymając jak worek kartofli, jeden za ręce, drugi za nogi. W decydującej chwili jednak nie dogadali się, który z nich pójdzie przodem. Przez co, śpiesząc

się, niemal zrobili z Bridget harmonijkę. Cal, do wtóru z resztą kina, wybuchnął śmiechem. A potem czule poklepał Nathalie po ręce. „No jasne!” – Zgromiła go wzrokiem w milczeniu. – „Jak kobieta się męczy, to jednak komedia! A jak mężczyzna się zakochuje – myślała z wyrzutem – to przecież czyste science fiction”. Od początku seansu siedziała naburmuszona. Gdy kupowali nachos, Callanel puścił komentarz, że film o czterdziestolatce, za którą ugania się dwóch mężczyzn, powinni reklamować jako dzieło z tej właśnie kategorii. Rechotał przy tym, aż trzęsły mu się policzki. Nathalie pomyślała z zazdrością o Beth. Ona się nie poddała. Czekała – i zjawił się książę. W tej samej chwili poczuła wibracje telefonu w bluzie. Nienawidziła, gdy ludzie wyciągali smartfony w kinie i błyskali ekranami, więc swój wydobyła dyskretnie. Na ekranie pojawiła się mała jedynka, a gdy Nath kliknęła w pocztę, okazało się, że nową wiadomość przysłał „Mystery”. Jednak tym razem uwagę przykuwał tytuł. Wiadomość była zatytułowana: „Bethany…”. I chyba dopiero wówczas zrozumiała, do kogo adresowane były także poprzednie. Nagle akcja porodowa Bridget – jakkolwiek komiczna – nie miała już dla Nath znaczenia. Podobnie jak wszystko, co widniało na małym ekranie. Oczy, przesuwające się od lewej do prawej, robiły się coraz większe, a na szyi wyszły brzydkie plamy. W pewnej chwili, gdy ekran kinowy pojaśniał, na

policzku Nathalie błysnęły łzy złości. Ktoś mógłby pomyśleć, że wzruszył ją los kochanków; tak bardzo zasmuciło to, co przeczytała. Lecz ona była wściekła. Nigdy nie czytała czegoś tak przejmującego. Popatrzyła w stronę Cala, który właśnie ładował sobie nachos do ust, zahipnotyzowany jak sroka, i poczuła nienawiść. Ta trwała krótko. Nath wstydziłaby się, gdyby musiała przyznać się przed sobą do tak płytkich uczuć. Ale gorzki posmak pozostał. Niemal jakby przełknęła kapsułkę tranu. „Cholerny Jerry Maguire” – pomyślała. I wtedy wrzuciła mail do skrzynki ze spamem. A potem, pociągnąwszy nosem, już w lepszym humorze, wróciła do filmu. I – kto by pomyślał – wtuliła się Calowi w bark.

ROZDZIAŁ 26

Prawa

ręka Clive’a Warrena, Hugh Stamp, stanął w jego gabinecie z ukontentowanym wyrazem twarzy. – Podobno masz dla mnie jakąś przesyłkę? Clive się uśmiechnął, nie podnosząc głowy znad notatek. – Z czego się tak cieszysz? W średniowieczu zabijali posłańca. Hugh się zaśmiał. Clive zaciekle coś notował, jakby sprawa, dla której zawołał tu Hugh, była nieważną i piątą w kolejności do poświęcenia uwagi. W końcu i tak już zbyt długo się tym zajmował. W zasadzie Lloyd wlókł się za nim jeszcze od czasów szkoły średniej. Wtedy Clive lubił popisywać się pieniędzmi. Dlatego zabierał tego chłopaka w różne miejsca. Traktował go, jak traktuje się grubszą koleżankę – zawsze przyjemnie widzieć, jak patrzy z zazdrością, kiedy się przebierasz. Matt patrzył wielkimi oczami na zielone swetry Clive’a z logo prywatnego liceum; wypastowane przez służbę buty; kabriolet. Jednak teraz Lloyd trochę zaczynał wadzić. – Ojciec tego gościa pracował jako szofer mojego starego. Może wyprodukować sobie show, jeśli ma taką potrzebę, ale to ja będę w nim występował.

– Brzmisz, jakbyś był tego pewien… – odparł Hugh. – Ci, którym się powodzi, umieją pomagać szczęściu… – Clive otworzył szufladę biurka i z namaszczeniem wyciągnął z niej coś, co wyglądało jak zakurzona skserowana książka. Hugh przyszły na myśl kserówki, które pożyczał na studiach. Przeżytek, który wraz z internetem umarł wiele lat temu. Clive uśmiechnął się, jakby był z siebie dumny. – Wyjątkowo ciekawa lektura… – powiedział. – Myślisz, że prasa się zainteresuje? – Uuu… Czyżbyś chciał podszczurzyć? – Hugh cmoknął z sarkazmem. – Bo pomyślę, że to coś osobistego. – Wiesz, co mówią. Nic tak nie leży na żołądku jak stara znajomość. – Mówią tak? – Właśnie to wymyśliłem. Ale sprzeda się, jeśli zrobisz grafikę – napiszesz to Helveticą na tle zachodu słońca. Hugh zarechotał. W końcu Clive pochylił się znów nad biurkiem. – Nadaj to. – Gdzie dokładnie? – Rudolph Chapman twierdzi, że w „Galaxy” mają na mnie oko. Dlaczego nie do nich? * Gdy ta kobieta jak burza wpadła do biura, Joanne w pierwszej chwili wcale nie przeczuwała, że zaczyna się coś niedobrego.

Ot, jakaś niezadowolona pacjentka. Albo jedna z klientek kursów. Stukając plikiem kartek o biurko, już miała zapytać, w czym może pomóc, kiedy spojrzała na nią po raz drugi. A wtedy jej głowa poderwała się do góry, jakby zamocowana była na zawiasach. Ale brunetka, nie oglądając się nawet na Jo, minęła jej recepcyjny kontuar. Gdy Jo rozpoznała w niej kobietę z lodowiska sprzed Rockefeller Center, przez jej serce przeszła krótka zazdrosna burza, ale nim Beth krokiem żandarma przecięła przestrzeń biura, w Joanne wygrała ciekawość. Głowa Olafa natychmiast się obróciła. Jego wzrok przeskoczył na zaaferowaną Jo, a potem z powrotem na intruza. – Co pani robi? Przepraszam, nie wolno tam wchodzić. Beth bez ceregieli po prostu pchnęła drzwi gabinetu. Stał przy biurku. W rękach trzymał terminarz. Taki jak jej. Czerwony, marki Moleskine. Coś notował. Gdy uniósł wzrok i jego twarz zmieniła się w jednej sekundzie, za plecami Beth zmaterializowali się już przerażona Jo i zasapany Olaf. – Chyba musimy porozmawiać – ogłosiła. Nienaturalnie powoli odłożył notatnik na biurko. Wyglądał przy tym, jakby do gabinetu wparował mu ktoś trzymający naładowaną broń. Jego oczy rozszerzyły się gwałtownie, jeszcze nigdy nie reagując tak na widok Beth. – Ta pani nie chciała się zatrzymać – poinformowała Jo.

– Matt, zawołać ochronę? – dodał Olaf, blady, ale zrobił to z oczami nieruchomo wlepionymi w Matthew, jak negocjator, który porozumiewa się z zakładnikami jedynie za pomocą mrugnięć. Mieli w biurze poważnie rozgniewaną kobietę… a Olaf wiedział, że Matthew nie może się teraz złamać. – Daj spokój. Po prostu wyjdźcie. – Ale… – Powiedziałem! – warknął Matt i dopilnował tego w milczeniu, a gdy drzwi wreszcie zamknęły się z drugiej strony, powrócił wzrokiem do Beth. Jego twarz wyglądała normalnie. Ale oczy były strapione. – Dziękuję – powiedziała. – Chyba jesteśmy to sobie winni. – Co takiego? Rozmowę? – zapytał kpiącym tonem. Wyglądał raczej na wstrząśniętego niż rozbawionego. – Nie jestem pewien. – Popatrzył twardo w jej oczy. Sprawiał wrażenie człowieka, który zmusza się do spojrzeń. – Czyli chcesz to tak zostawić? Z masą niedopowiedzeń? Uśmiechnął się krótko, w oczach błysnął mu cynizm. – Niedopowiedzeń? Doprawdy? Zdaje się, że wreszcie wszystko zostało powiedziane. Z twojej i z mojej strony. – Cały czas trzymał nieruchomo utkwione w niej oczy. – Ten układ już dla mnie nie działa. Zresztą napisałem ci… Beth roześmiała się. – Możesz przez chwilę zachowywać się jak dorosły? Powiedziałeś, że mnie kochasz. Tak się składa, że ja ciebie też. Więc myślę, że skoro rozmawiam z terapeutą par,

możemy to załatwić jak dorośli. Milczał. – Potrzebujesz czasu. Szanuję to. Mam dziecko. To utrudnienie. Ale przecież chyba możemy się z tym uporać. Napięte spojrzenie Matta przeszywało ją na wskroś. A potem odwrócił się do okna, może tak było mu łatwiej ją ignorować. Przez chwilę stał z rękami założonymi z tyłu, jakby nad czymś dumał. W końcu odwrócił się na jednej nodze jak baletmistrz. – No cóż, teraz musiałbym was kochać w pakiecie, nie sądzisz? – To takie trudne? – Nie na to się umawiałem. Zresztą na nic się z tobą nie umawiałem. – Podszedł do biurka. – Przyznasz, że dziecko to więcej niż luksusowa kieszonkowa małpka – powiedział i spuścił wzrok, kładąc rozwarte palce na terminarzu. Jakby skopiował gest Marthy chcącej dać Beth do zrozumienia, że rozmowa skończona i żeby wyszła z gabinetu. Bethany stała jak wmurowana w podłogę, a jej twarz zrobiła się pociągła z niedowierzania. Usta lekko się otworzyły, choć chyba nawet nie zdawała sobie z tego sprawy. – Ten jadowity ton… Nie poznaję cię! Uniósł głowę, lecz wzrok zwrócił na Beth bardzo powoli. W jednej chwili jego twarz zmieniła się nie do poznania. Jakby mięśnie podtrzymujące uśmiech w kącikach oczu dały sobie z tym spokój. Jego powieki drżały, jakby starał się opanować bardzo

różne emocje. A potem twarz Matthew stała się stalową maską, którą dowolnie mógł kierować, lecz zimny wyraz oczu nie zmienił się ani trochę. – Skąd w ogóle pomysł, że mnie znasz? Przez większość czasu opowiadałem ci o Warrenie i słuchałem historyjek o twoim rozbitym małżeństwie. Niczego o mnie nie wiesz. – Wiem, że nie kochałbyś się tak ze mną, gdybyś… – Gdybym co? No, powiedz to. Nie była w stanie. Roześmiał się. – Boże, jesteś naiwna… W jednej chwili dwie łzy spłynęły po policzku Beth, jakby z tym ciosem nie była już zdolna do ich wstrzymywania. – To ty prosiłeś, żebym dała ci czas. Mówiłeś… – Że muszę przemeblować sobie w życiu – wtrącił się. – To taki zgrabny zwrot, nie sądzisz? Pytanie brzmi, czy rzeczywiście coś zmieniłem. – Słucham? – Zmrużyła oczy. Nie mogła uwierzyć w to, co słyszy. – Czy usunąłem coś z mieszkania? Nie wiesz, bo wcześniej cię tam nie było. Czy usunąłem kogoś? Gdy przyszłaś po raz pierwszy, czułaś się tam dobrze? A może raczej czułaś, że to miejsce jest jej? Miała wrażenie, że właśnie z całej siły uderzył ją w twarz. Jednak ułamek sekundy później pojawił się na jej twarzy smutny uśmiech osoby, która mówi: „Nic się nie stało, naprawdę”. Miała zbyt dużo zranień na koncie i zbyt wiele

dumy, by tak po prostu się poddać, bez walki pożegnać własne szczęście i odejść. W końcu była córką swojego ojca. – A gdybym zadzwoniła z tym pytaniem do LOVE Line… Gdybym zapytała eksperta Matthew Hansena, co mam zrobić, żeby mężczyzna, którego kocham, dał nam szansę. Tylko jedną. I wybaczył, że nie powiedziałam… ci o Faith. Patrzyli na siebie. Wtedy, tuż za granicą spojrzenia, coś w nim pękło. A Beth była pewna, że już to widziała. Obraz zachwiał jej się przed oczami, gdy uświadomiła sobie kiedy. – Gdybyś kiedykolwiek słuchała LOVE Line, wiedziałabyś, czego na pewno bym ci nie poradził. Nie poradziłbym ci, żebyś przyszła do biura tego mężczyzny, położyła się na wycieraczce i zaczęła skomleć o miłość jak pies. * W tym momencie z dyszącym oddechem zerwała się z łóżka, mając wrażenie, że oprócz walącego serca pulsują jej policzki i głowa. Od trzech dni powtarzał się ten niedorzeczny koszmar. Ze zmęczeniem zmieszanym z ulgą przysunęła dłoń do czoła, usiadła na łóżku po turecku i przykryła oczy. Chyba nie krzyknęła, bo z pokoju obok nie dobiegał żaden dźwięk, więc Faith musiała nadal spać w najlepsze. Matthew. Tego wieczoru, gdy odkrył prawdę o Faith, zadzwonił jeszcze z samochodu. Zanim dotarła do domu, zaserwował jej strapionym głosem parę gruntownych zapewnień. To była

smutna, enigmatyczna rozmowa. Mówił coś o jakichś dziwnych bólach głowy. O tym, że będzie musiał przywyknąć. Prosił, by pozwoliła mu się przyzwyczaić. Na końcu powtórzył, że ją kocha. Wieczorem w słuchawce brzmiało to… dojmująco. Wyraziście. Prawdziwie. Była mu wdzięczna. Choć pewnie terapeuta par, który ją uspokoił, sam jeszcze niczego nie był pewien. Gdy się rozłączył, przez chwilę stała w oknie i przytulała słuchawkę do serca. Świat przestał się trząść. Ulga wygrała z miarowym oddechem i wraz z tym, jak Beth spazmatycznie nabrała powietrza, popłynęły łzy. „Pozwól mi się przyzwyczaić” – powtarzała w myślach jego szept. Nie straciła go. A potem zamilkł. Zupełnie zniknął z jej życia. Po tygodniach ciszy tamta wieczorna rozmowa zdawała się listą wymówek, a obietnice… czymś na kształt snu. Na początku po prostu czekała. Chciała dać mu czas. Choć jego milczenie trochę bolało. Po tygodniu czuła się zraniona. Po dwóch – zagubiona. A potem tylko samotna i wykorzystana. W połowie grudnia fala smutku przelała się przez tamę dumy i Beth zadzwoniła. Chciała tylko porozmawiać. Ale wtedy Matt nie odebrał.

Nie mogła wiedzieć, że oczywiście dostrzegł przychodzące połączenie. W tle ktoś grał na fortepianie, a światła Nowego Jorku czarowały gości kołyszących się w tańcu. Był siedemnasty grudnia. Salon, wypełniony znajomymi, zanosił się śmiechem i kąpał w świątecznej atmosferze. Do tej pory Matt jakoś to znosił. Lecz odkąd komórka zawibrowała mu w ręce, przyjęcie niespodzianka, które Bree wydała z okazji jego urodzin, stało się katorgą. Tym większą, że ilekroć stanęła przy Matthew, chwytała jego dłonie i oplatała nimi swój brzuch, przypominając o najgorszym. A chodziło chyba o to, żeby czule podpowiedzieć, jaki powinien teraz być. Zaraz potem, odwracając się lekko do tyłu, spoglądała w jego oczy, głaszcząc go po twarzy, jakby grali w reklamie. A za każdym razem, gdy to robiła, Matt Hansen miał wrażenie, że ktoś z całej siły uderza go w brzuch. Myślał o szczęściu, które rozpłynęło się w powietrzu. O tym, że czas znów miał smak oczekiwania i ciągnął się niczym smoła. Czy był w piekle? Chyba nie. Ale gdy zadzwoniła, znalazł się naprawdę blisko. Wtedy, mocno ściskając tumbler z whisky, dyskretnie wyjął telefon z kieszeni: „Proszę… nie utrudniaj mi tego. To wszystko zmienia. Przepraszam”. Gdy wysyłał esemesa, jego szczęki były zaciśnięte tak mocno, że na szyi wyszły żyły. A potem, odchylając głowę, wlał zawartość tumblera do ust, jakby to był płyn do płukania

gardła. Kątem oka dostrzegł Bree. Stała przy wielkich szybach i rozmawiała z grupką kobiet, które otoczyły ją wiankiem. Układała dłonie w koszyczek i cały czas gładziła nimi przód sukni. Brzuch Bree był wprawdzie nadal płaski, ale zachowanie tak wymowne, że chociaż oficjalnie niczego nie ogłosili, kilka osób awansem złożyło im gratulacje. Nie było wśród nich Olafa. Matt zastał go na zewnątrz. Pomimo grudniowej aury stał w płaszczu narzuconym na ramiona, a ponieważ trochę wiało, wyglądał na tle rozświetlonego wnętrza jak ustawiony na końcu tarasu kuriozalny, krępy strach na wróble. Gdy Matt stanął przy nim w samej koszuli, Olaf nawet się nie odwrócił. Prychnął tylko, a potem podniósł szklankę do ust, jakby musiał popić alkoholem to, co oglądał. – Ja pierdolę. Rok temu staliśmy tu w twoje urodziny, pamiętasz? – Pokręcił głową jak ktoś głęboko zawiedziony lub zraniony. – Mieliśmy tyle planów. Matt wciskał ręce głęboko w kieszenie garniturowych spodni. – Przecież wszystko jest tak, jak chciałeś – rzucił. Olaf obrócił twarz. – Jak ja chciałem? Wyglądasz jak coś, co zbieram po Chazelle! I ty mi mówisz, że ja tego chciałem? – Blond włosy już nie dają rady? – zakpił Matthew, bo tak było prościej. Wiatr owiał im twarze, było naprawdę chłodno. Lecz dopiero po kilku minutach milczenia Olaf znów spojrzał na

Matta. W jego oczach malowała się troska. – Jak się czujesz? – Prawdopodobnie tak, jak wyglądam. – Westchnął. A po chwili dodał: – Jest dobrze. Naprawdę. – Kiwał głową, jakby chciał przekonać sam siebie. – Wtedy gdy nie muszę odrzucać jej połączeń. – Myślałem, że ten mail załatwił sprawę – stwierdził Olaf. – Może byłeś zbyt delikatny? – Nie sądzę – odparł, lecz w jego głosie pobrzmiewało wahanie. – Wiesz, co powinieneś był… – Wiem – przerwał stanowczo Matt. – Że zerżnąłem ją dla zabawy. Bo tak się postępuje z ludźmi – dołożył. – Z samotnymi matkami. Mięśnie na twarzy Olafa stężały. – Współczuję ci, stary – oznajmił z rezerwą. – Ale jeśli ją pogłaskałeś, zamiast kopnąć… – To ją mocniej zraniłem… – powiedział wreszcie to, czego się obawiał. Ale nie mógł… Po prostu nie umiał wysłać wiadomości pełnej kłamstw. Napisał ją, oczywiście. Lecz wysłał zupełnie inną. Taką, która powstała z czystych myśli, prostych stwierdzeń, prawdy i kilku brunatnych drinków w środku nocy. – Czyli tworzymy teorie psychologiczne na nowo – podsumował Olaf. – Pięknie. – Są rzeczy, których nie da się zrobić według książek. – Obyś tylko jakoś to ogarnął – skwitował Olaf. – Co konkretnie? Życie z kobietą, której nie kocham, czy

dziecko, którego nie chcę? – prychnął Matt. Olaf przypatrywał mu się chwilę. A potem odwrócił głowę w stronę nocnego miasta i rzekł przed siebie: – Ostrzegałem cię, żebyś się nie wpierdolił. Nie angażował uczuciowo. Ale ty wolałeś pieprzyć coś o „galaktykach”. To teraz zamiast jednego problemu masz dwa. Ten drugi ze sobą. – Cudowne życzenia. Długo je układałeś? – Jestem ostatni do tego, żeby cię umoralniać. Kiedy urodził się Roger, mnie też tchórz obleciał. Ale dziecko to nie przelewki, Matt. To nie Chazelle, którą mogłeś mi oddać. – Zrobiłem wszystko, żeby odsunąć się od Beth. – Wszystko zrobiłeś, naprawdę? – Olaf zatrzymał na nim wzrok. – Gdybyś chciał zrobić wszystko, posprzątałbyś ten burdel i zatrzasnął drzwi. Użyłbyś ostrych słów, a nie miałkich tłumaczeń. Ale ty zostawiłeś sobie furtkę. I możesz sobie wmawiać, że jest inaczej, skoro ci z tym łatwiej, ale nie wmawiaj tego mnie. – Skończyłeś? – Pytanie, co ty skończyłeś! – odszczeknął się Olaf. Matt spuścił głowę. A potem bez słowa odszedł. * Osiemnastego grudnia miał przyjechać przedstawiciel banku i wręczyć Bethany podpisane dokumenty kredytowe. Dziwiła się, że tak to się odbywa. Zawsze myślała, że to ona powinna być petentem, udać się do placówki, grzecznie usiąść i czekać, aż ktoś się nią zainteresuje.

Tymczasem przedstawiciel Citibanku sam się z nią skontaktował. Jeszcze w tym samym tygodniu elegancki wysoki mężczyzna zjawił się w East Hills punktualnie o czternastej. Beth czekała, wypatrując go w oknie. Przyjechał masywną czarną limuzyną, nieco zbyt reprezentacyjną jak na szeregowego pracownika. Zabawił niecały kwadrans, był uprzedzająco miły, chociaż kawy odmówił. Miał piękny kaszmirowy szal. – W większości, gdy ludzie są już zmuszeni wbić przed domem tabliczkę „Na sprzedaż”, tak łatwo się jej nie pozbywają – powiedział Harold Rosenbaum, stojąc już w otwartych drzwiach. – Tak, chyba rzeczywiście mam szczęście. Przynajmniej w tej dziedzinie życia – westchnęła. – Albo ma pani anioła stróża – powiedział enigmatycznie. Po czym niezręcznie się uśmiechnął, obrócił, zawinął połę płaszcza i wyszedł. * Wieczorem dwudziestego grudnia zacinało deszczem ze śniegiem. Nathalie Mitchell stanęła na progu mieszkania Beth przy Weirfield Street zmęczona, zła i zmoknięta. Była prawie jedenasta wieczorem, kiedy oznajmiła Calowi, że ma ją tu przywieźć, mimo że musieli jechać przez Manhattan, z eleganckiego Upper West Side na drugi koniec miasta. Trzy tygodnie temu, gdy odczytała ten smutny list, zdjęła ją zwykła zazdrość.

Ale teraz, gdy zbliżały się święta, poczuła się nieprzyjemnie. Chyba nie umiała być aż tak złośliwa. Widziała, jak Beth cierpi, a przecież zawsze się lubiły. Owszem, łatwiej było ją lubić jako zdradzaną żonę z gównianą pracą i kredytem na głowie. Ale Nathalie nie była złym człowiekiem. Nigdy nie była złym człowiekiem! A ta wiadomość, no cóż, po prostu „jakimś cudem” znalazła się w folderze ze spamem. Przez godzinę wahała się, jak przekazać Beth treść tego, co otrzymała. A potem zdecydowała, że nie umie tego powiedzieć. Po prostu jej pokaże. W drodze przez nocny Nowy Jork wyobrażała sobie, jak to zrobi. Pewnie gdy zadzwoni do drzwi, Beth będzie wyglądała na zaskoczoną i oplecie się ciaśniej szlafrokiem. – Byłam taka głupia – zacznie Nath. – Odkąd dowiedział się o Faith, nie odezwał się, prawda? Beth przez chwilę będzie pewnie patrzeć szklanym wzrokiem, a potem odwróci głowę i otworzy szerzej drzwi. – Wchodź, jak chcesz, mała już śpi. – Cal czeka na mnie w samochodzie. A poza tym myślę, że będziesz potrzebowała trochę czasu na uporanie się ze sobą, gdy to przeczytasz, i chyba będziesz wolała być sama. – Co przeczytam? – zapyta Beth. A wtedy, z pełnymi współczucia oczami, Nathalie poda jej kartkę, zawierającą najsmutniejszy list na świecie.

Jednak gdy Cal zatrzymał się przy Weirfield Street, a Nathalie wyskoczyła z samochodu, dostrzegła, że w oknach mieszkania na parterze jest zupełnie ciemno. Stała kilka minut pod drzwiami, pukając i dzwoniąc. Aż stało się jasne, że Beth nie było w domu. Wtedy, nieco bojaźliwie, ponownie otworzyła w dłoniach wydruk. Cały ten tekst przypominał jedno wielkie wyznanie win. Zaczynał się akapitem o tym, ile o niej myślał przez te siedem lat. A potem było tylko smutniej i dziwniej. Nie wiem, jak to napisać. Więc napiszę tylko o tym, czego jestem pewien. Kocham Cię. Dla Ciebie mógłbym wywrócić sobie życie. Jednak bałbym się poznać Twoją córkę. Bałbym się, że się nie sprawdzę, że mnie nie polubi. Bałbym się, że zawiodę. Wolałbym, żebyś jej nie miała. Taka jest prawda. Potem, w paru kolejnych akapitach tłumaczył się z jakiegoś starego wypadku. Widzisz, nie powiedziałem Ci, że tym idiotą, z którym Camille wsiadła do auta, byłem ja. A prawda jest taka, że uczę innych, jak radzić sobie z uczuciami, a komizm polega na tym, że sam nie potrafię spojrzeć sobie w twarz. Planowałem jutro porozmawiać o nas z Bree. Ale dziś okazało się, że znów wykoleiłem swoje życie. I tym razem nikt mi nie dosypał niczego do drinka. O… nie. Tym razem wszystko spierdoliłem sam. A kilka wersów dalej następowała dziwna wolta, z której

Nathalie nie rozumiała już nic. Nie kocham jej, Beth. Chcę, żebyś wiedziała… Ja jej nie wybieram. Olaf powtarza, że umiem dobrze kłamać, ale to nieprawda. Obawiam się, że obojętność wobec Ciebie będę zawsze grał, Beth. Końcówka była trochę melodramatyczna. Kiedyś myślałem, że ominęła mnie kara za grzechy. Ale ona przyszła. Piekło ma tylko inne dekoracje. Więcej nie będę się kontaktował, bo moja siła woli ma swoje granice. A potem Nath zobaczyła zdanie, które przez lata słyszała wielokrotnie od Bethany. Powiedzmy więc, że dotarłem do krańca liny. Dlatego wiążę węzeł. I trzymam się go.

ROZDZIAŁ 27

Sala bankietowa hotelu Hilton Garden Inn miała za zadanie pomieścić dziennikarzy, celebrytów, pracowników stacji i fotoreporterów, ale Matt i tak był zdziwiony, że nawet pomimo metrażu komuś udało się zmieścić w niej tyle kiczowatego przepychu. – Nie oszczędzali na niczym. – Pochylił się ku Bree, gdy kolejny człowiek odbierał jakąś durną nagrodę, i stanęli, by Bree mogła z uśmiechem oklaskiwać go pod okiem reporterów. „Jak najszybciej odwalić tę szopkę i uciec” – myślał Matt. Miał nadzieję, że jego spotkanie z Billem Watsonem przebiegnie bezboleśnie. Normalnie liczyłby na krótką wymianę zdań, uścisk dłoni, a potem na to, że Bill Watson wyłga się koniecznością rozmowy z gubernatorem i odejdzie, by zniknąć między gośćmi. Według opowiadań Bree Bill był jak większość bogaczy. Na przyjęciach prowadził milion płytkich rozmów, niczym polityk na wiecu. Wcześniej Matt miał nadzieję, że ich rozmowa przebiegnie podobnie. Jednak kilka dni temu Bree czekała na niego w mieszkaniu z uśmiechem błogości i testem ciążowym, na którym zobaczył dwie kreski, a potem

poinformowała, że papa już wie. Dwie kreski były wyraźne, różowe i Matthew poczuł się jeszcze gorzej, choć sam wątpił, że to możliwe. Oczywiście wiedział, że teraz w rozmowie z Watsonem nie może już dziecka przemilczeć. Z drugiej strony obaj byli dorosłymi ludźmi. Nie usłyszy chyba: „Chłopcze, jakie masz plany w związku z moją córką?”. Szansę widział w tym, że ludzie tego pokroju byli albo nadęci, albo przesadnie taktowni. Nie miał pojęcia, dlaczego liczył na tę drugą ewentualność. Nagle z morza głów wyłoniła się kobieta w wieczorowej sukni w kolorze mięty. Ogromna ilość srebrnych kamieni, rozchodzących się promieniście po materiale, miała uświadamiać gościom, kto tu jest najważniejszą figurą. Sunęła do nich z wyciągniętymi przed siebie rękami. Matt nieco cofnął głowę, a jego brwi bezwolnie się uniosły, ale świadomy, co komunikuje jego mowa ciała, po chwili uniósł też lekko brodę, by jego zażenowanie wyglądało jak zaciekawienie. Dama chwyciła obie dłonie Bree na powitanie, jak robią kobiety wytworne, i poinformowała ją szybko, kto z ważnych gości już przyszedł. Bree przedstawiła Matthew macosze, a Anette uśmiechnęła się promiennie, przez co napięły się złote nici w jej policzkach. – Nie uprzedzałaś, że jest aż tak przystojny – powiedziała do Bree, chociaż nie odwróciła wzroku od Matthew. „A Bree nie uprzedzała, że ma siostrę” – pomyślał

sarkastycznie, bo wiedział, jak niewiele warte są oba te komplementy. – Podobno doradza pan kobietom, jak znaleźć męża, panie Hansen. Czy pańskie rady były nieskuteczne? – Leniwie zerknęła na Bree, a potem znów z uśmiechem na niego. Była jak wąż w białych rękawiczkach. – Bree po prostu nie uczestniczyła w żadnym z moich szkoleń. A potem Anette przekazała Bree jeszcze kilka upudrowanych towarzyskich plotek. „Wczoraj był u nas Richard. Opowiadał o swoich lotach balonem. Ale przyszedł już lekko podchmielony… Natomiast Virginia jest w drugiej ciąży. To znaczy surogatka jest. Na Ukrainie podobno możesz w nich wybierać jak w au pair, słyszałaś o tym? No i Anna Nicholls, nie uwierzysz, waży dwieście funtów. Myślę, że jeszcze dziesięć i projektowania jej sukien odmówi nawet Karl!” Matthew obserwował je, choć starał się nie słyszeć, i pomyślał, że to zadziwiające, że nie są spokrewnione. Anette i jej elegancki kok à la Melania Trump robił takie samo wrażenie jak sukienka od Versace. A gdy odchodziła, pochyliła się jeszcze ku Bree i powiedziała tak, aby słyszał: „Jest czarujący”. I zniknęła z promiennym uśmiechem gwiazdy filmowej. Gdy się oddaliła, Matt spojrzał na zegarek. Upłynęło dopiero trzydzieści minut. Jeśli miał jakoś to przeżyć, musiał się napić. To była prawda, co mówią, że człowiek najbardziej

samotny jest pośród tłumu, ale autor tego porzekadła powinien odwiedzić telewizyjne przyjęcia. Małe grupki celebrytów, rozmawiających o czymś z poruszeniem i upewniających się wzajemnie o sympatii przez poklepywanie po barkach; grupy reporterów, które przyszły się nażreć i teraz okupują stoły z cateringiem, stercząc przy wazie do ponczu w T-shirtach, za kobietami w ciuchach haute couture; tabuny ludzi gapiących się w ekrany smartfonów, zbyt dumnych, aby rozmawiać z kimkolwiek. Bree chciała podejść do ojca, żeby zobaczyć, czy jest zajęty, a potem przedstawić mu Matthew, lecz od godziny nigdzie go nie widziała. A Matt postanowił nie mówić jej, co myśli o tym, gdzie przebywają prominentni biznesmeni podczas przyjęć, na których nie można ich znaleźć. Z drugiej strony może oceniał teraz wszystkich swoją miarą. Przez pierwszą godzinę miał nadzieję, że Bethany gdzieś tu jest. Że będzie mógł na nią spojrzeć, zobaczyć ją w oddali w pięknej sukni. Musnąć wzrokiem jej skórę, rozebrać ją, choćby w myślach. Zakładał jednak, że będzie patrzył jedynie na jej ciało, bo nie umiałby spojrzeć jej w twarz. Miał szarą skórę, przez ostatnie tygodnie źle spał i na pewno za dużo pił. Chociaż się nie upijał. Raczej znieczulał. Tak aby wpaść w odrętwienie, zapomnieć. Ale nie zrobić sobie krzywdy. Dziś zmęczenie tuszowały porządna fryzura i drogi garnitur. Właśnie stanął przy stole z przekąskami. Dziwnie przyciągał go poncz. Odwrócił się. I wtedy ją zobaczył.

* Beth wcale nie chciała tu przyjść. Dotarła sporo spóźniona, po oficjalnym otwarciu, a i tak odliczała minuty, gdy będzie mogła wyjść, wrócić do Faith, wsunąć stopy w bambosze i zamknąć się z powrotem w swoim nowym starym życiu. Z sufitu zwisały „płaczące” kryształowe żyrandole, a okrągłe stoliki były przybrane ozdobami ze świec i kwiatów w wielkich szklanych tubach, jak na hollywoodzkim weselu. Na scenie trwały kolejne przemówienia. Prezentujący nową ramówkę NCC używali zwrotów takich jak „ten niesamowity format zawdzięczamy” albo „to nasz wspólny sukces”, co najmniej jakby byli grupą naukowców i demonstrowali szczepionkę na raka. Wszystko było zbyt duże, zbyt wystawne i zbyt krzykliwe, więc czująca się nieswojo Bethany McCallum próbowała wmieszać się w gości, spacerując z drinkiem między stolikami, jakby szukała miejsca, z którego najlepiej widać scenę, jednak jeszcze nie zdecydowała się przystanąć. Przyszła sama, ale na Balu Dziennikarza i tak oczywiście byli ludzie, których znała. Choć Robert tym razem, co było dość zastanawiające, sobie odpuścił. Mimo że zawsze lubił błyski fleszy. Nagle czyjeś ciepłe dłonie spoczęły na jej odkrytych ramionach. – Gdzie jest alkohol? – zapytał Jaspar. – Zadęcie takie, że trzeba się znieczulić. – Uśmiechnął się poufale, a Beth wspięła się na palce i wskazała stół, na środku którego pyszniła się waza z ponczem, po czym niemal natychmiast

skuliła się, opadając na pięty, i nakryła głowę kopertówką. – Co z tobą? Wyglądasz, jakbyś kryła się przed gradem. – Zaśmiał się Jaspar w chwili, w której Beth, zerkając tylko ukradkiem w stronę sali, schowała się za jego plecy. – Bo to właśnie robię – syknęła, a Jaspar wyciągnął głowę i powiódł wzrokiem za jej spojrzeniem. – Proszę cię, Jaspar, możesz się przez chwilę nie ruszać? – Przed kim tak się kryjesz? – zastanawiał się głośno. I nagle dojrzał. Smukły blondyn w granatowym garniturze nakładał tartinki na talerz wielkości spodka od herbaty i gładkim gestem Cary’ego Granta przytrzymywał sobie przy tym krawat. – Pan Brytyjczyk. – W tej chwili na ramieniu Matthew wsparła się efektowna blondynka i szepnęła mu coś do ucha. Jej długa łososiowa suknia wyglądała jak żywcem wycięta z hollywodzkiej premiery filmowej. – A więc nie taki bohater, jak się zdawało – skomentował Jaspar. – Proszę cię, bądź cicho i nie ruszaj się – powtórzyła. – W zasadzie dlaczego? – zapytał, po czym płynnie obrócił się do Beth, jedną ręką chwycił ją w talii, a drugą ujął jej dłoń, jakby mieli zabierać się do tańca, i sprawnie okręcił, tak że teraz stała odwrócona plecami do stołu z ponczem, a on przodem do Matthew. – Co robisz? – syknęła, lecz się nie wyrwała. – Pan Brytyjczyk właśnie tu spogląda. Pomyślałem, że chciałabyś się na mnie zawiesić. Służę. – Spojrzał w dół na twarz Beth i uśmiechnął się serdecznie. – Choć przez chwilę

przestań być mądralińska i uwierz, gdy mówię, że nic tak nie leczy mężczyzny z rozbieganych oczu jak paląca zazdrość. Beth mimowolnie się zaśmiała. – Przepraszam, to niezręczne… Ale dziękuję, Jaspar. – Nie miała pojęcia, że Matthew tu będzie. Musiała wyglądać jak królik złapany w światła ciężarówki. Serce miała pod gardłem. „Widzisz, czasami nachalny, podkochujący się w tobie szef na coś się przydaje” – pomyślał Jaspar, spoglądając ponad ramieniem Beth prosto w oczy Matthew. Musiał przyznać, że odczuwał niebywałą przyjemność. Ten człowiek go ośmieszył. Cudownie było go ranić, patrząc mu prosto w twarz. * Niemal przez całą następną godzinę Bethany udawało się kryć po kątach. Hotel Hilton Garden Inn w centralnym Manhattanie szczęśliwie posiadał jeden z największych kompleksów konferencyjnych w tej części miasta, dlatego – gdy tylko wyszło się z głównej sali – łatwo było „zgubić się” w korytarzach, przejściach, rozpłynąć się między stojącymi tu i tam ludźmi w wieczorowych strojach. Jednak teraz, gdy w końcu miała zacząć się zasadnicza część przyjęcia, wypadało wrócić do świata żywych. Aby z powrotem wejść na salę główną, musiała pokazać zaproszenie. Beth właśnie wyjmowała je z torebki i widziała już wynajętego mężczyznę w smokingu, który je sprawdzał, gdy nagle poczuła silny uścisk na przedramieniu i ktoś

jednym mocnym ruchem odwrócił ją do siebie. Wpadła na Matthew jak papierowa lalka i oparłszy dłonie na jego klatce piersiowej, podniosła oczy. Przez koszulę czuła twardość jego ciała. – Co to ma znaczyć?! Wtedy, zupełnie niezrozumiale dla Beth, uniósł dłonie i tęsknie wsunął je w jej włosy. – Miałem nadzieję, że cię tu zobaczę… – powiedział gardłowym szeptem. – Ale nie przypuszczałem, że przyjdziesz tu z nim… – syknął, a kciukami uniósł jej brodę tak, by spojrzała mu w oczy. Gwałtownie nabrała powietrza. – Beth, ten człowiek cię skrzywdzi, zaufaj mi. – Zwarł usta, jakby nie mieli dużo czasu na tłumaczenia. – Jeśli chcesz mnie w ten sposób ukarać… Na dźwięk tych słów wsparła pięści o jego tors i z całej siły się odsunęła. – Jakim prawem w ogóle… – urwała, dysząc z wściekłości. – Jak śmiesz?! – Spojrzała mu w twarz, cofając się o dwa kroki. – Jak śmiem co? – wrzasnął, chwytając ją za rękę. – Martwić się o ciebie? Bez przerwy o tobie myśleć? – Zorientował się, że podniósł głos, nawet nie wiedział kiedy. – Sądzisz, że jest mi łatwo? – Wziął głęboki wdech, jakby się opamiętał. W następnej chwili ukradkiem się rozejrzał. Na szczęście stali na tyle głęboko w bocznym korytarzu, że ktoś znajdujący się w holu z windami musiałby się mocno postarać, żeby ich usłyszeć. Beth patrzyła mu w twarz, oburzona. Wyglądała jak

spłoszone zwierzę. Dyszał w milczeniu, gdy przyłożyła dłoń do czoła i zrobiła nerwowo dwa kroki. Nie mieściło jej się… To po prostu nie mieściło jej się w głowie! Odkąd dowiedział się o Faith, odkąd zadzwonił do niej z samochodu, ani razu się nie kontaktował. Gdy próbowała dzwonić, odesłał tylko esemesa. „To wszystko zmienia” – napisał. I miał rację, wszystko się zmieniło! Spędziła z nim noc, pokazał jej niebo, a potem, z obietnicami na ustach, odseparował się od niej i zapadł pod ziemię! Miała za sobą tuzin przepłakanych nocy. Dwa bardzo kiepskie tygodnie w pracy, mimo że w nowym zespole powinna być uważna. Tymczasem była rozkojarzona, zakochana i rozbita! A przed chwilą, gdy wziął ją w ramiona i poczuła zapach jego skóry, zmieszany z zapachem płynu do usztywniania kołnierzyków, poczuła się znów tak, jakby bezsilność zawirowała w każdym nerwie jej ciała. Miała dosyć! – Nie chcę tego słuchać – skwitowała obojętnym tonem i bez ostrzeżenia ruszyła przed siebie. A potem, nie zwalniając kroku, rzuciła: – Nie przyszło ci nawet do głowy, żeby się pożegnać. Zanim weszła w pole widzenia innych ludzi w korytarzu, jak szalony zerwał się za nią. Po kilku metrach wyciągnął rękę w jej kierunku i obejmując ją w pasie, zatrzymał i przysunął do ściany. Bethany przywarła do niej, oddychając głośno, a Matt przybliżył się do niej, unieruchamiając swoim ciałem.

– Jak to nie przyszło mi do głowy? Już nie mogła się ruszyć, więc odwróciła od niego twarz. – Daj mi spokój! – syknęła w bok. – Beth, porozmawiaj ze mną, proszę. – Nie reagowała. – Beth… – Nic. – Beth! – krzyknął, aż w końcu utkwiła w nim zawiedzione oczy. – Do cholery, mogłeś to powiedzieć. Mogłeś mi powiedzieć, że Faith to zbyt wiele. Że się rozmyśliłeś i życzysz mi powodzenia. To byłoby lepsze niż czekanie tygodniami na wiadomość, na jakiś strzępek uwagi… jedno słowo. – Zatrzęsła jej się broda. – Odszedłeś bez słowa, Matt – powiedziała ze zmrużonymi oczami. – Tak nie traktuje się kobiety. Żadnej. Ale przecież o tym wiesz! – Zadarła brodę. – Jesteś ekspertem. – Jak to odszedłem bez słowa? Co ty gadasz! – wysyczał. Powieki Matthew przestały mrugać. – Przecież wszystko ci napisałem. Wysłałem… Wytłumaczyłem ci! – Zraniłeś mnie – oświadczyła chłodno. – Wykorzystałeś mnie i zraniłeś. Czego jeszcze chcesz? Przesunął dłońmi po ramionach Beth, a potem zacisnął je na nich, kiedy zmarszczył brwi. – Ten list… – zaczął. – Jaki list? – Traciła już nerwy. Jego oczy górowały nad nią i miała wrażenie, że zdecydowany wzrok Matthew przygwoździł ją do ściany. Był w nim… ból. Tak, ból, to właśnie udało jej się odczytać z jego oczu. – Przecież… otworzyłaś go. – W chwili, kiedy Beth na

niego spojrzała, zaczął ciężko oddychać przez usta. – Dostałem powiadomienie. – Nie wiem, o czym mówisz. Chwilę milczał. A potem wyszeptał tylko: – Dobry Boże… – Przymknął powieki. – Jego bym do tego nie mieszała! – odgryzła się Beth. Matt powoli zaczął zdawać sobie sprawę, co się stało. W korytarzu pod lustrem stała waza z kwiatami i poczuł, że ma ochotę ją rozwalić. – Naprawdę myślisz, że odszedłbym bez słowa? – Odwrócił się do Beth. Wściekł się. Przez moment panowała głęboka cisza, którą wypełniał tylko jego ciężki oddech. A potem dłonie Matthew niespodziewanie spoczęły na jej biodrach. Gwałtownie nabrała powietrza, gdy oparł się o nią swoim ciałem. – Naprawdę myślisz, że tak bym to zostawił? – Nie wiem, Matt. Kiedyś sam powiedziałeś, że wcale cię nie znam – odparła i miała wrażenie, że gniew błysnął w jego oczach, a brwi zeszły się, jakby przyjął cios. Czuła na sobie jego dłonie; oddychał głośno. Wreszcie bezwolnie zaczął pochylać swoje wargi do jej ust, gdy dyskretne chrząknięcie kazało mu się zatrzymać. Siwy mężczyzna w eleganckim smokingu stał pośrodku korytarza. Wpatrywał się w nich nieruchomym, przewidującym wzrokiem, a Matt poczuł, że napinają mu się wszystkie mięśnie. Billa Watsona rozpoznałby nawet wtedy, gdyby nie minął go kiedyś na korytarzu w NCC. – Możemy porozmawiać… panie Hansen? – zapytał

Watson z roztropną wstrzemięźliwością człowieka, który gra w szachy i wie, że nie może się zdradzić z planami, nim zrobi decydujący ruch. – Nie skończyliśmy jeszcze naszej rozmowy. – Z zakłopotaniem zabrał dłonie. – Matt… – Potem. Proszę. Porozmawiajmy. Znajdę cię – szepnął jeszcze, zanim się odsunął, a następnie, niczym przyjaciel, z którym po prostu spotkała się na balu, odszedł. * W milczeniu szli oświetlonym korytarzem, minęli rząd metalowych rozsuwanych drzwi do wind. Następnie, za wskazaniem Watsona, pokonali partię schodów prowadzących na balkon okalający salę balową i Matthew przeszło przez głowę, że wcale nie byłoby źle, gdyby Watson po prostu go stamtąd zepchnął. Jednak gdy stanęli przy balustradzie, Bill Watson wcale nie sprawiał wrażenia człowieka, który byłby wściekły lub chciał go zabić. Wręcz przeciwnie. Matt pomyślał o tym, ile by dał kilka miesięcy temu za okazję taką jak ta – a nagle nie miała ona dla niego znaczenia. – Prosiłeś Bree, żeby nie wspominała mi, że show, nad którego finansowaniem się zastanawialiśmy, to twój projekt. Uważam, że to bardzo szlachetne – odezwał się w końcu Watson, jakby przed chwilą nie przyłapał go na obejmowaniu kobiety, która nie była jego córką.

– To, co pan widział… – odezwał się Matt. – Nie obchodzi mnie, co widziałem – przerwał mu stanowczo, nagle spoglądając na niego stalowym wzrokiem magnata medialnego. – I ty też zapomnisz o tym, co widziałem. Oraz o tej kobiecie, kimkolwiek ona była. – Popatrzył w dół, w stronę sali, ponad dryfującymi głowami. – Piękny widok. Czasami warto zmienić perspektywę. Gdy się patrzy z góry, widać, ile jest nieważnych problemów nieważnych ludzi, którzy mają swoje małe osiągnięcia, pragnienia, cele. Swoje małe obawy. Matt nabrał powietrza głęboko do płuc, mając wrażenie, że właśnie przyjął esencję czegoś, czego nie trawił. – Nie wierzy pan, że status społeczny można zmienić? – Cóż, większość ludzi ma tyle szczęścia, na ile sobie pozwoli. – Watson wyglądał na dumnego. – To Jefferson. Oczy Matthew, tylko pozornie wpatrzone w salę, a tak naprawdę nieruchome, zwężały się powoli. – Błąd, to Abraham Lincoln. Bill Watson odwrócił się do niego ze zdumionym zaciekawieniem człowieka, którego nikt nigdy nie poprawia. Spoglądał na Matthew jak na rzadki rodzaj ptaka. – Rodzice zadbali o twoje wykształcenie – rzekł. – Nie oni. Ale mój ojciec zawsze powtarzał, że jeśli się w coś wierzy, można to osiągnąć. – O, naprawdę? A on zrealizował marzenia? Może więc wystaw swój show w jego stacji? – Watson nie potrafił dłużej się powstrzymywać. Bree co prawda dała mu wytyczne. Miał chwalić tego szmaciarza, mówić o jego siostrze… Sprawiać

wrażenie, że są normalnymi ludźmi, którzy – tak się składa – po prostu mają pieniądze, ale serdecznie przyjmą go w swojej rodzinie. Teraz niespecjalnie mu to wychodziło. Z drugiej strony Bree nie widziała tego, co on widział. Ognia w połączonych spojrzeniach, tęsknoty, fizycznej bliskości, jakby ten fircyk i tamta kobieta dotykali się wzrokiem. Był wściekły. Ale Bree była w ciąży i nic nie mógł zrobić. Mógł oczywiście przepędzić go na cztery wiatry, tylko co by to dało? Ostatnio lubił taki serial, House of Cards. Podziwiał Underwooda za jego stalowe opanowanie. Podobnie jak Underwood uważał, że cel uświęca środki. Tylko, na Boga, jak mógł spać z taką idiotką jak Zoe Barnes? – Nie boisz się. To lubię – powiedział. – Porozmawiajmy więc o czymś, co ważne, a nie pieprzmy o programach i pieniądzach. – Upił brandy. – Moja córka chce z tobą być. A ja wiem, że szczęście w życiu przynosi zdobywanie tego, czego się chce. Ona cię chyba kocha, dlatego się temu nie sprzeciwię, a po prostu będę miał nadzieję, że ten śmieszny zawód znudzi ci się w ciągu paru lat. Ale chcę dla niej kogoś, dla kogo będzie najważniejsza, bo jest tego warta. Rozumiesz, co mam na myśli? Matt bez słowa patrzył przed siebie. – Tak jak mówiłem, to, że chciałeś sam się wybić, uważam za szlachetne. Ale teraz sytuacja się zmieniła i byłbym idiotą, gdybym rujnował twoje plany, skoro niedługo urodzi się mój wnuk. Rozumiem, że mężczyzna może zbierać się do ważnych rzeczy kilka lat, ale czy to nie wy uczycie tych bzdur o szybkim podejmowaniu decyzji?

W każdym razie w następnym roku będę chciał startować w wyborach na gubernatora. Rodzina na plakatach zawsze się przydaje. Jesteś przystojny, będziesz się dobrze prezentował jako mąż Bree… W wejściu na balkon stanął jakiś człowiek ze słuchawką przypiętą przy uchu. – Panie Watson, zaraz pańskie przemówienie. – W porządku, Marc. – Bill odprawił go skinieniem dłoni. – Już idę. – Po czym przeniósł wzrok znów na Matthew. Sprawiał wrażenie człowieka, który wygrywa w każdej sytuacji. – Zakładam, że pewne rzeczy mamy ustalone. Wyjmę więc z niszczarki teczkę z dokumentami na temat twojego show. Zresztą, na co tu czekać. – Poklepał Matthew po ramieniu. – Zróbmy niespodziankę. Chodź, powiesz parę słów. * Oddychając głęboko i nierówno, Bethany stała w sali głównej i jak porażona wpatrywała się w scenę. – Choć trochę interesujące? – Jaspar pochylił się do ucha Beth, stając z boku i trzymając przed sobą wytrawne martini. – W każdym możliwym znaczeniu – odparła twardo. – Doprawdy? – Odwrócił się twarzą do niej. – Założę się, że nawet w połowie nie tak bardzo jak to, co pozyskałem dzisiaj. Spojrzała na niego. Unosił brew. Drugą rękę miał wygiętą w tył, nie klaskał. Przez chwilę

wytrzymywał jej zaciekawione spojrzenie, a potem uśmiechnął się jak dobry wujek, który przyniósł świąteczne prezenty. Wyciągnął rękę zza pleców. Trzymał w niej coś, co wyglądało jak zbindowane z boku, niczym studencka książka, odbitki zrobione na ksero. Beth sięgnęła ręką, lecz w tym samym momencie Jaspar uniósł książeczkę i gdy stanęła na palcach, a on oddalił się jeszcze trochę, zachwiała się i sprawiła wrażenie osoby, która się potknęła i wpadła w jego ramiona. Rysy blondyna stojącego na scenie stężały. W sali pełnej świateł, eleganckich sukien i ludzi z telewizji oczy Matthew Hansena śledziły tylko jedną droczącą się parę. Para ta składała się z człowieka o oczach w kolorze gangreny i z najcudowniejszej dziewczyny na świecie. – Co to takiego? – Zaraz zobaczysz. Ponownie z promiennym uśmiechem wyciągnęła rękę i pochyliła się do Jaspara, przytulając się do jego ciała. Miała pełną świadomość, że Matthew, który nie wiadomo co, u diabła, robił na scenie, prawdopodobnie ją widzi, więc tym chętniej wtulała się w Jaspara, a on odpowiadał na to grymasem lekko zdziwionej aprobaty. – Jak to jest, że gdy potrzebujemy tych rzeczy, one są niedostępne, niczym ukryte pod ziemią, a jak już wszystko mamy ułożone, artykuł jest zatwierdzony i idzie do druku… – Wręczył jej skserowany plik kartek. – …to ziemia się

rozstępuje i proszę. Spuściła oczy na zauważalnie stary, sfatygowany plik. Potem szybko spojrzała na Jaspara, a następnie znowu na kartki. Papier był brudny, kserówki dość krzywe, a czcionka i grafika okładki aż krzyczały, że to amatorszczyzna z około dwa tysiące szóstego roku, ale wzrok Beth przyciągnęło co innego. Na stronie okładkowej, pod jakimś głupim zdjęciem serca z drinkiem, widniał pogrubiony, zrobiony niewyśrodkowanym, standardowym Timesem napis: „Mysteries of dating world by Mystery”. – Skąd to masz? Jaspar cmoknął z uśmiechem. Na początku chciał grać tajemniczego, ale to bez sensu, bo ten materiał był nie do zdobycia i Beth, jako autorka artykułu o PUA, wiedziała o tym najlepiej. – Przyszło dzisiaj pocztą na adres redakcji. Z dopiskiem „Jaspar Queen – do rąk własnych”. Jestem w szoku, że Martha tego nie otworzyła. – Myślisz, że zorientowałaby się, co to jest? Zrobił kpiarską minę i upił martini. – Szczerze wątpię. – Ktoś zrobił nam przysługę. Może to ten PUA, z którym rozmawiałeś? Jaspar wzruszył ramionami. – Na kopercie z drugiej strony było tylko jedno słowo. Clue.

– Podpowiedź. – Warte uwagi? – Uśmiech Beth nie mógł być już bardziej podekscytowany. – Zerknij – zachęcił ją. A po chwili, gdy pochylona szybko kartkowała materiały, dodał: – Pasjonująca lektura. Oczywiście nie mogła dostrzec, jak spoglądał wtedy na jej odsłoniętą szyję. Bo gdyby mogła, no cóż, po wykładach Matthew szeregu rzeczy by się domyśliła. – Choć na zadane ćwiczenia praktyczne potrzeba dużej liczby kobiet, po jednej na wieczór. W tle nadal trwały przemówienia. Ktoś dziękował komuś za rady, profesjonalizm, wszyscy po kolei gratulowali sobie podboju medialnego świata za sprawą następnego durnego show, który miał zarobić grube miliony dla koncernu. Beth wróciła na początek książki. W pierwszych rozdziałach lały się bloki teorii. Nie czytała treści. Dalej jedynie kartkowała. Przecież i tak zabierze lekturę do domu. Potem zaczęły się jakieś zdjęcia. Scenki. Zatrzymała się. Po schodach na podwyższenie wszedł jakiś gruby siwy mężczyzna, z pewnością był tutaj najważniejszy. Beth rozpoznała w nim Billa Watsona, człowieka, którego nieraz widziała na okładkach gazet, magnata medialnego, który pół godziny temu naszedł ich w korytarzu. Oklaski nie ustawały i w końcu Bill uniósł ręce i potrząsał nimi jak papież w uniwersalnym geście ludzi próżnych, mówiącym: „Dziękuję, kochani, naprawdę, teraz chcę zacząć, już dość”. Rozpoczął nudne przemówienie od opowieści. Beth tymczasem przyglądała się kolejnym lekcjom.

Każda z nich zawierała imię dziewczyny, jej zrobione z ukrycia zdjęcie, wiek i krótki opis sytuacji. Lokalizacja, gdzie została poderwana. Na czym polegało zadanie. I na jakie PUA napotkał problemy. Ciekawym elementem wydał jej się punkt „popełnione błędy”. Następnie pojawiały się wnioski, wskazówki, które należy wyciągnąć z lekcji, i podsumowanie. Zawarte w kilku linijkach, formą przypominające trochę testy kosmetyków publikowane w „Galaxy”. Na przykład: „Imię: Katherine”. „Wiek: 21 lat”. „C/HB/SHB” (miejsce w rankingu wyglądu, o czym kiedyś dowiedziała się od Matthew; chic, hot babe i super hot babe – każda z podkategorii miała skalę; przy Katherine widniało C 7/10). „Boże” – pomyślała. „Problem: Cnotka niewydymka”. „Dziewica: Tak”. „Skutek zastosowanych technik: No cóż…” – po czym następował nieprzyjemnie sugestywny w tym kontekście emotikon wink. Gdyby się zastanowić, niczym się to nie różniło od filmu instruktażowego, który pokazała Matthew, kiedy poprosiła go o pomoc. Technika była inna. Metody te same. I podejście do kobiet najwyraźniej identyczne. Zerknęła na scenę i przez chwilę żałowała, że nie może mu tego pokazać. Spędzili tyle czasu na omawianiu technik

PUA i motywacji tych mężczyzn, że na pewno byłby zaciekawiony. W końcu „Mystery” był legendą. Beth przewróciła stronę. Najpierw jej serce na chwilę zamarło, a potem ruszyło galopem, nadrabiając w sekundę całą stratę. Pamiętała ten obraz. Rozpoznawała miejsce. Oświetlone Wollman Rink, ludzie sunący na łyżwach w takt muzyki. Całująca się para. A potem blondwłosy chłopak. Zamrugała, lecz chyba tylko po to, by dać sobie czas. Zdjęcie było zrobione z daleka, z profilu. I przede wszystkim było czarno-białe. Ktoś obcy, postronny, nawet Jaspar, mógłby jej nie rozpoznać. Minęło przecież tyle czasu. Ale kto z nas nie rozpozna siebie samego na zdjęciu? Wśród padającego śniegu widziała swój szeroki uśmiech i jeszcze coś. Te śmieszne futrzane kozaki. Zdjęcie było tak skadrowane, by obejmować tylko tło i roześmianą Bethany. Ale ona wiedziała, gdzie powinien stać. To miejsce znajdowało się już jednak, fartownie dla PUA, poza kadrem. W rogu majaczył kawałek eleganckiego długiego płaszcza. Nawet się nie zorientowała, że przestała oddychać, kiedy jej oczy odruchowo zjechały na tekst. Bethany i wielka improwizacja. Zacisnęła usta. „Niezły tytuł…” – pomyślała. „Prawie jak u J.K. Rowling”.

„C/HB/SHB – HB 9/10 (dla mnie, kwestia gustu)”. Nie była w stanie czytać tekstu w całości. Wyławiała tylko poszczególne zdania. Percepcja podsyłała kolejne frazy, jakby wśród linijek liter atakował ją pogrubiony tekst. „Bardzo ładna… kiepsko ubrana… inteligentna… niepewna siebie i dzika… próbuje to przykryć wiedzą. Set dwuosobowy, otwarcie kombinowane… problem w postaci elementu trzeciego”. „Jeden NEG… lekko zarozumiała…” „Imitowanie gestów… budowanie raportu…” „Gadaniem o boyfriendzie ukręciła sobie sznur na szyję…” „W zasadzie łatwa…” Jaspar akurat szczęśliwie zapatrzył się chwilowo w teatrzyk na scenie i chyba smakowało mu martini, nie zobaczył więc, jak ręka Beth zadrżała. Nie była już w stanie czytać. Przeszła do podsumowania. Po rzeczowym opisie tego, jak ją poderwał, oczarował i zdobył, widniała krótka tabelka, zawierająca wyciągniętą naukę i wnioski. „BŁĄD PUA: kieszonkowa małpka. Żeby zdjąć ze stołu temat jej chłopaka, odbiłem w bok stwierdzeniem, że kieszonkowe małpki są w Stanach nielegalne, a to bzdura. Owszem, hodowanie ich jest nielegalne, ale w Anglii. Tylko że wtedy dopiero co przyjechałem, nie miałem o tym pojęcia, ale jednak błąd jest błędem.

RYZYKO: Gdyby podchwyciła mój blef, konwersacja odbiłaby w idiotyczną stronę. Stojąc na środku chodnika, sprzeczalibyśmy się o to, gdzie małpki są legalne, gdzie nie, co nie ciekawiłoby żadnego z nas, a konwersacja z każdą chwilą traciłaby energię, jak samolot, któremu wysiadły silniki i tylko za sprawą oporu powietrza nie roztrzaskał się jeszcze o ziemię, choć zapewne ku temu zmierzał. BŁĄD PUA: Bez sensu rozegrałem sprawę z gościem od perfum. Potem miał moją wizytówkę i wydzwaniał. Po co? Wniosek: W różnych kieszeniach nosić różne nominały – nie tylko dwudziestodolarowe, i dostosowywać łapówkę do okazji. BŁĄD PUA: Ta głupia knajpa. Restauracja L’Adrienne przy Central Parku jest wspaniała i wszystkim wam ją polecam, ale drugi raz nie próbowałbym się wbić do niej dzień przed oficjalnym jej otwarciem. Popisywałem się, przyznaję, i w tym miejscu milion rzeczy mogło pójść nie tak. Przede wszystkim nie powinni byli mnie tam wpuścić. Ale czasami człowiek po prostu ma głupiego farta i tak właśnie było – zarówno z tą restauracją, jak i z dziewczyną. Poza tym pusta knajpa znacznie ogranicza możliwość improwizacji i tematy do rozmów. Może dlatego potem przeszliśmy do konkretów”. Pod spodem widniało: „DZIEWICA: Nie”. „REZULTAT UŻYTYCH TECHNIK: Niech to zostanie moją tajemnicą”. Nie wiedziała, czy to łza, którą nagle poczuła na

policzku, czy głośny aplauz zmusił ją do podniesienia wzroku. Dotknęła palcami twarzy. Skóra pod oczami była mokra, choć Beth nie zdawała sobie wcześniej z tego sprawy. Ważny człowiek nadal mówił, ale znów miał ręce uniesione ku górze, na znak, że to, co teraz powie, stanowi doniosłe zwieńczenie jego przydługiego przemówienia. Beth nie patrzyła na niego. Patrzyła teraz w oczy Matthew, który nadal stał na scenie, w pierwszym rzędzie, za tamtym człowiekiem, i obserwował ją z – jak jej się wydawało – coraz większym przerażeniem. Nie dziwiła mu się. Patrząc na niego, szeptała w myślach ni mniej, ni więcej, tylko: „Jak mogłeś?”. – Mam nadzieję, że wszyscy jesteście wystarczająco pijani, bo dzisiaj mamy co świętować. Teraz mogę ogłosić to już oficjalnie, że NCC kupiło prawa do nowego formatu o nazwie The Date, a jedną z gwiazd i jednym z trenerów w show będzie psycholog, międzynarodowej sławy trener, terapeuta i – w zaufaniu powiem – mój przyszły zięć, Matthew Hansen, proszę państwa, wielkie brawa. Bill Watson poklepał Matthew po ramieniu, na sali rozległy się oklaski, kieliszki poszybowały w górę, oczy Matthew zamarły, a jedyna kobieta, którą dostrzegał wśród klaszczącej sali, upuściła plik spiętych kserówek na podłogę. Wydawało mu się, że obserwuje to w zwolnionym tempie. Kartki szybowały, nakrywając jedna drugą, broszura wykonywała salta, aż w końcu nakryła się okładką, a Matt

zrozumiał, że mimo upływu czasu mało jest rzeczy na ziemi, które potrafiłby rozpoznać tak szybko. Tamto stare, tandetne, wycięte z okładki zeszytu Camille zdjęcie – serce wznoszące drinka. – Bethany! – szepnął panicznie, obserwując, jak twarz Beth miga mu między setkami innych, uśmiechniętych jak do bożonarodzeniowego zdjęcia. W chwili, gdy ona energicznie przeciskała się przez tłum, ktoś klepnął go w ramię, ktoś inny włożył w dłoń mikrofon, ktoś lekko popchnął do przodu. Matt bezwiednie zrobił krok i nagle wszystkie oczy zwróciły się na niego, zanim odruchowo zasłonił twarz przed falą zimnych błyskających fleszy. Fala ciśnienia, która uderzyła mu do mózgu, w niczym nie przypominała tej słodkiej, przynoszącej podekscytowanie tremy, która czasami jeszcze przychodziła przed występami, a w gardle, w miejscu powietrza, poczuł ostry piach. Starając się zagłuszyć wrzeszczącą myśl, że traci Beth, zwarł szczęki. Na twarzy zagrały mu mięśnie, sekundy mijały, a tłum czekał. Matthew Hansen natomiast musiał się jakoś uspokoić. Wtedy głos w jego głowie zamiast dobić, pierwszy raz zlitował się nad nim i szepnął czule: „Improwizacja, pamiętasz? Przecież właśnie w tym Mystery był najlepszy”. Usłyszawszy to, podniósł wzrok i spojrzał w tłum jak ktoś, kto nie boi się tych dwóch setek obcych oczu, i rzucił parę pełnych luzu zdań błyskotliwego mężczyzny, choć kryjący się w nim młody chłopak z Harlesden wył desperacko, mając ochotę kogoś zabić.

Nie mógł pojąć, w jaki sposób słowa przechodzą przez gardło tak gładko, skoro miał wrażenie, że gniew rozsadza mu krtań. Wiedział, co powinien był zrobić. Jednak od zeskoczenia ze sceny i pościgu za Beth powstrzymywały go długie obiektywy aparatów wycelowane w jego twarz. Musiał grać swoją rolę, aż wywołana jego finałowym żartem salwa śmiechu przetoczyła się przez salę, a potem podniosły się oklaski. Wtedy bez pośpiechu oddał mikrofon i z aktorskim opanowaniem, modląc się, by Bree nie przytrzymała go na scenie, wycofał się do drugiego rzędu, podczas gdy Bill Watson robił podsumowanie, entuzjastycznie przemawiając do widowni. Dyskretnie zszedł z podwyższenia, a potem, starając się, by jego przyśpieszony chód nie rzucał się w oczy, wymijał gości, przepraszając i poklepując ich po barkach. Dopiero gdy zniknął za drzwiami do sali, puścił się biegiem po szerokich schodach. O mało nie przewrócił przygarbionej, emerytowanej spikerki CBS News, na którą z całym impetem wpadł, biorąc zakręt, po czym zostawił ją za sobą i na znak przeprosin tylko uniósł rękę. Jego nogi przeskakiwały stopnie jak szalone, oddech przeszedł w dyszenie. Przemawiał wprawdzie tylko kilka minut, ale Beth i tak mogła już wyjść z budynku. Jedyną nadzieję widział w tym, że przecież był grudzień, więc z pewnością musiała wziąć z szatni kurtkę lub płaszcz.

Zbiegł dwa piętra, a potem wpadł do ogromnego holu i gnając przed siebie, rozglądał się szaleńczo wokół. Już miał skręcić w drugą stronę, gdy zobaczył przez szklane, obrotowe drzwi wejściowe, jak Beth w strugach deszczu zamierza wsiąść do taksówki. Jaspar przytrzymywał parasol, mówiąc coś do niej z czułym wyrazem twarzy. – Beth! Ruszył z całych sił, by w mgnieniu oka przeciąć hotelowe foyer i zatrzymać się dopiero na obrotowych drzwiach, które pchnął wściekle do przodu. – Beth! Jaspar opierał się o żółte drzwi, a Beth właśnie wsiadała do taksówki. – Do cholery… Zaczekaj – wrzasnął. Odwróciła się. Jej wzrok w ułamku sekundy zmienił się z zaskoczonego w przerażony, a ona jeszcze szybciej niż wcześniej odwróciła się i już miała wsunąć się na tylną kanapę, gdy dosięgnął ją i złapał za łokieć. Gdy to zrobił, z wściekłością odwróciła twarz. Krople deszczu stukały o dach samochodu, woda płynęła po chodniku, więc musiało padać od dłuższego czasu. Jednak to nie deszcz zrobił z twarzą Beth to, na co Matthew patrzył – tylko łzy. Spojrzała na niego nieśpiesznie, jakby świadomie pozwalała, by podziwiał swoje dzieło. Cienka skóra pod oczami była mokra i poczerwieniała, policzki przecinały ciemne smugi.

Gdy obrócił ją do siebie, myślał, że będzie się szarpać. Że będzie musiał przytrzymać ją siłą. Ona jednak stała spokojnie i tylko patrzyła na niego w tym deszczu, a w jej oczach dostrzegł coś, czego jeszcze nigdy tam nie widział. Pogardę. – Przyszedłeś osobiście odebrać gratulacje? – odezwał się z boku Jaspar. – Nie dość ci już tego, co narobiłeś? – Zamknij się, bo cię zabiję – warknął, nawet na niego nie patrząc. – Beth, daj mi wyjaśnić – wydyszał. – Proszę. Przekrzywiła głowę i przez ułamek sekundy wydawało się, że chce coś powiedzieć. A potem tylko wlepiła w niego oczy. Na twarzy pojawił się smutny półuśmiech. Krople kapały na jej włosy. Popatrzyła w górę w taki sposób, jakby dziękowała niebu za ten deszcz. Jakby coś z niej zmywał. Jakby odzierał ją z ułudy i naiwności i pozwalał dostrzec Matthew takim, jakim jest. Chciał wszystko wyjaśnić… Tylko co właściwie? To, że cały czas ją oszukiwał? A może się uśmiechnie i przeprosi, że żeni się z Bree? W tamtej chwili, chyba pierwszy raz w życiu, zabrakło mu słów. A ona, sprawiając wrażenie strudzonej, zaczęła cicho i powoli: – U Olafa zapytałeś mnie, czy kiedykolwiek żałowałam czegoś tak bardzo, że dałabym wszystko, żeby cofnąć czas. – Patrzyła na niego spokojnie. A zarazem tak, jakby każde jej słowo ulepione było z łez. Pamiętała doskonale, dlaczego tamtego dnia odparła, że nie cofnęłaby czasu. – Beth…

– Zdołałeś sprawić, że jedyne, za czym tęsknię, to moje małe nudne życie, które wiodłam, zanim wtedy, przy Columbus Circle, pierwszy raz spojrzałam ci w twarz. – Beth, błagam, ja… – Nie wiem, kim jesteś, Matthew. A raczej… Mystery – przerwała mu, chwytając za drzwi taksówki. Pragnął ją objąć… wszystko wyjaśnić. Ale powiedział tylko to, co najlepiej oddawało wszystko inne. – Wolałbym, żebyś to była ty. – Słucham? – Wolałbym, żebyś to była ty – powtórzył, po czym zacisnął szczęki i odwrócił oczy, jakby nie mógł patrzeć na to wszystko, bo za bardzo przypominało pożegnanie. – Dość już tego, chodźmy. – Jaspar chwycił ją za ramię, chcąc, by wsiadła do taksówki. Ona jednak, ignorując go, zrobiła krok w przód. Spojrzała na Matthew tak, jak spojrzałaby na Nowy Jork, gdyby miała go już nigdy więcej nie oglądać. Z nostalgią. Blond włosy, teraz mokre od deszczu. I oczy w kolorze burzy. Przez tę jedną chwilę miała wrażenie, że świat wstrzymał oddech, by mogła zapamiętać jego twarz. Ale potem okazało się, że dopiero po chwili, gdy wyciągnęła dłoń, przyłożyła mu ją do serca i przez mokrą koszulę poczuła, jak szaleńczo ono biło, w jasnoniebieskich oczach, tuż za granicą spojrzenia, coś pękło. I zobaczyła jego ból. – Jaspar, zabierz mnie stąd – szepnęła. Jaspar Queen chwycił jej ramię, otworzył przed nią drzwi, ale nie spuszczał uważnego wzroku z Matthew, gdy

wsiadali razem z Beth do taksówki. Gdy włączyli się do ruchu, Beth nie rozumiała, w jaki sposób dała radę nie rozpłakać się przed nim, nie ośmieszyć, unieść z dumą głowę i wytrzymać. Dopiero teraz zalała się łzami i w pewnym sensie miała wrażenie, że pęknięte serce naciskało na płuca – prawie nie mogła oddychać, łapała powietrze niczym tonący. – Przepraszam, wszystko w porządku? – Zaniepokojony taksówkarz patrzył na nią z wstecznego lusterka. A kiedy powtórzyła to najczęściej powtarzane kłamstwo świata, taksówkarz kiwnął głową i spojrzał z powrotem przed siebie. Wraz z tym jak samochód nabierał prędkości, hotel Hilton Garden Inn malał we wstecznym lusterku. Lecz mężczyzna w granatowym garniturze, pomimo strug deszczu, nadal tam stał. [Kontynuacja w tomie drugim]

PLAYLISTA

Rozdział 1 – Fergie Big Girls Don’t Cry (Personal) Rozdział 3 – Rihanna Take a Bow Rozdział 6 – Britt Nicole The Sun Is Rising Rozdział 13 – Rihanna Stay Rozdział 14 – Sinead Harnett If You Let Me Rozdział 16 – Nickelback Trying Not To Love You Rozdział 17 – Sinead Harnett Unconditional Rozdział 18 – Maroon 5 Unkiss Me Rozdział 21 – Hunter Hayes All You Ever Rozdział 23 – Banks Waiting Game Rozdział 25 – Shayna Zaid Take Your Time Rozdział 26 – David Cook Permanent

LOVE Line Wydanie pierwsze, ISBN: 978-83-8083-763-8 © Nina Reichter i Wydawnictwo Novae Res 2017 Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie, reprodukcja lub odczyt jakiegokolwiek fragmentu tej książki w środkach masowego przekazu wymaga pisemnej zgody wydawnictwa Novae Res. REDAKCJA: Wioletta Cyrulik KOREKTA: Katarzyna Kusojć, Małgorzata Szymańska OKŁADKA: Seweryn Swacha Konwersja do EPUB/MOBI: InkPad.pl WYDAWNICTWO NOVAE RES al. Zwycięstwa 96/98, 81-451 Gdynia tel.: 58 698 21 61, e-mail: [email protected], http://novaeres.pl Publikacja dostępna jest w księgarni internetowej zaczytani.pl. Wydawnictwo Novae Res jest partnerem Pomorskiego Parku Naukowo-Technologicznego w Gdyni.