Nowoczesna czarodziejka tom 2

Debora Geary Ukryta czarodziejka

Rozdział 1. NIE PIERWSZY RAZ W ŻYCIU Elorie żałowała, że nie jest czarodziejką, i na pewno nie ostatni. — Seanie Jamesie O’Reilly, zaraz rzucę cię na pożarcie rekinom! — Zaklęcie iluzoryczne było tak dobre, że nie tylko wyglądała jak pirat, ale miała też gruby głos i złote zęby, tak więc jedyne, co udało jej się teraz osiągnąć, to wprawienie Seana i dwojga swoich pozostałych uczniów w histeryczny śmiech. Nie mogła tak naprawdę mieć do niego pretensji — lekcje historii czarodziejstwa mogły być nużące. Babcia musiała sobie radzić z mnóstwem kawałów czarodziejątek za swoich czasów, ale też miała dość mocy, by móc odwrócić co bardziej kłopotliwe zaklęcia. Elorie nie miała tego szczęścia, jednak istniało więcej sposobów, by okiełznać dziesięciolatka. Podeszła do półki z książkami i wyciągnęła najgrubszy tom historii czarodziejstwa, jaki mogła znaleźć: Pasmo udręk i utrapień Edwarda. C. Millgibbonsa, znachora — zapiski z wiejskich podróży. Uznała, że to odpowiednia broń. Położyła tomiszcze na stoliku, wyciągnęła kawałek papieru i zaczęła pisać wielkimi literami: ZADANIE DOMOWE. Następnie spojrzała na książkę, potem na

Seana i pozwoliła, by wyrwał jej się złośliwy piracki rechot. — Nie możesz nam dawać zadania domowego, ciociu Elorie! — zawołał Sean, patrząc na książkę z przerażeniem. — Przecież są wakacje! Jego brat bliźniak Kevin spoglądał tymczasem na książkę z zainteresowaniem. Zapewne znowu nie miał co czytać. Elorie zdecydowała, że podsunie mu później książkę po kryjomu, gdy już spełni ona swoje zadanie i zachęci Seana do krytycznego spojrzenia na swoje zaklęcie. Na razie przyjęła najgroźniejszą piracką minę i postukała w książkę hakiem. Niezły ten hak, swoją drogą. Wyszedł bardzo realistycznie — zaklęcia Seana były coraz lepsze. Sześcioletnia Lizzy nie była głupia. — Lepiej zmień ją z powrotem w normalną osobę, Sean. Mama mówi, że dziewczynki się nie złoszczą, tylko mszczą. „Prawda przemawia ustami dzieci”[1] — pomyślała Elorie. Na twarzy Seana pojawił się wyraz zakłopotania. — Z tym może być pewien problem — powiedział. Oho. — Nie wiesz, jak odwrócić to zaklęcie, co? — Kevin potrząsnął głową, po czym uderzył brata pięścią w ramię. — Idiota. Idę po książkę z zaklęciami.

— To potrwa za długo. — Lizzie zeskoczyła z kanapy. — Pójdę po babcię Moirę. Lizzie tak naprawdę nie była wnuczką Moiry — urodziła się co najmniej jedno pokolenie i kilku kuzynów za daleko, jednak w czarodziejskiej społeczności Nowej Szkocji takie szczegóły nie miały znaczenia. Moira była historyczką czarodziejstwa i najstarszą czarodziejką w osadzie. I wprawdzie wszyscy wiedzieli, że ma słabość do czarodziejskich psikusów, jednak jej tolerancja dla niewłaściwego użycia magii była o wiele mniejsza. Sean miał wszelkie powody, by się martwić. Uznając, że babcia na pewno chętnie napije się herbaty, Elorie poszła nastawić wodę. Poświęciła też chwilę na spojrzenie w lustro. Nie miała zawsze miała okazję oglądać u siebie bujną brodę i opaskę na oku. Uśmiechnęła się do swojego odbicia i wróciła do pokoju akurat w chwili, gdy Lizzie wpadła do środka. Babcia weszła za nią w znacznie bardziej stateczny sposób. — Dziękuję, że przyszłaś. — Elorie ucałowała policzek babci. — Czy to ty, Elorie? — Moira zachichotała niczym mała dziewczynka. — Zapewne to sprawka Seana? Lizzie mówiła, że ma drobny problem z odwróceniem zaklęcia.

— Tak jest — warknęła Elorie i dodała szeptem: — I teraz poci się ze strachu. — Trochę na to za późno! — Moira ruszyła w kierunku salonu. Sean siedział jak trusia na kanapie obok Kevina. — Cześć, babciu. Chyba potrzebuję pomocy. Nie chciałem zmienić cioci Elorie w pirata. W tym momencie wszyscy spojrzeli na niego z powątpiewaniem. — No, nie chciałem, by została piratem na zawsze — skorygował swoją wypowiedź. — Chciałem, żeby zaklęcie trwało z minutę, ale musiałem się gdzieś pomylić. — Jaka jest pierwsza zasada magii, Seanie O’Reilly? — Moira spojrzała na niego surowo. — Nie szkodzić. — Sean spuścił głowę, przez co nie zauważył wesołych błysków w oczach Moiry. — I sądzisz, że jak wyglądałoby życie Elorie, gdyby na zawsze została piratem? — Trudno by jej było wyrabiać biżuterię z tym hakiem, a wujek Aaron mógłby nie chcieć mieszkać z piratem zamiast żony. — Sean miał coraz bardziej ponurą minę. Elorie pomyślała, że Sean prawdopodobnie nie doceniał specyficznego poczucia humoru jej męża. Miała też nadzieję, że Moira wkrótce przystąpi do rzeczy —

opaska na oku zaczynała ją uwierać. Moira usiadła obok Seana. — Powiedz mi, jak rzuciłeś to zaklęcie, i zobaczymy, jak będziesz mógł je odwrócić. — Nie możesz sama tego zrobić, babciu? — zapytała Lizzie. — Nie, kochanie, nie mogę — odparła z powagą Moira. — Sean jest utalentowanym zaklinaczem, a moja moc nie jest dość silna, by odwrócić jego zaklęcie. — Położyła dłoń na ramieniu chłopca. — Z tak wielką mocą wiąże się odpowiedzialność, by używać magii rozważnie i mądrze. — Chyba wiem, co trzeba zrobić — powiedział Kevin, który do tej pory gorączkowo notował coś w zeszycie. Zarówno Moira, jak i Elorie skinęły głowami z aprobatą: czarodzieje powinni mieć silne poczucie odpowiedzialności za całą wspólnotę. Kevin odłożył książkę na ławę. Narysował skomplikowaną tabelę, której Elorie nie potrafiła zrozumieć. Kevin i Sean zaczęli rozmawiać i gestykulować w jakimś niezrozumiałym dla pozostałych języku bliźniąt. Lizzie usiadła na kolanach Moiry i zaczęła się bawić jej wisiorkiem. — Dobrze, wiem, co muszę zrobić, ale będę potrzebował kręgu — powiedział wreszcie Sean. — Słusznie. — Moira pogłaskała go po głowie. —

Często potrzeba większej mocy, by odwrócić zaklęcie, niż aby je rzucić. Lepiej, żebyś o tym pamiętał. Czy mam przyłączyć się do kręgu? — Tak, proszę! — Na twarzy Seana odbiła się radość. W głębi ducha Elorie czuła to samo. Moira rzadko przyłączała się do kręgów szkoleniowych: była coraz starsza, nawet jeśli wszyscy udawali, że tego nie widzą. Sformowali krąg z łatwością, która wskazywała na sporą praktykę. Wezwali kolejno żywioły. Przesłali moc do Seana i utrzymywali ją na stabilnym poziomie, gdy przygotowywał się do rzucenia zaklęcia. Codzienna magia w działaniu. Elorie obserwowała z boku, jak zwykle odczuwając lekki ból wykluczenia, jednak teraz rozpierała ją duma ze swoich osiągnięć. Niemal całkowicie przejęła rolę Moiry w koordynowaniu szkolenia czarodziejątek w ich małym zakątku świata. Kolejne pokolenie rosło wszystkim na pociechę i mogła być dumna z roli, jaką w tym odgrywała. Trochę trwało, nim odnalazła swoje miejsce i pogodziła się z nim, jednak wreszcie czuła się częścią czarodziejskiej społeczności. Palce Seana zaczęły drżeć. Elorie wiedziała, że zaklęcie jest gotowe. Zobaczyła krótki błysk i z uśmiechu Lizzie domyśliła się, że znowu wygląda jak dawniej, nie jak pirat. Z kuchni rozległ się gwizd czajnika.

— Sean, Kevin, idźcie zrobić babci herbaty. Lizzie, przynieś dla wszystkich ciasteczka z puszki. Czarodziejątka pobiegły do kuchni. Moira mrugnęła do Elorie. — Niezłe zaklęcie rzucił ten nasz mały Sean. Bardzo ładna praca w kręgu. — Tak jest, kapitanie — uśmiechnęła się Elorie. Moira uśmiechała się, wracając do swojego domu. Elorie była doskonałą nauczycielką dla czarodziejątek. Inni w wiosce potrafili uczyć określonych aspektów magii, jednak to Elorie spajała całe szkolenie. Szkoda, że jej wnuczka sama nie była czarodziejką… Potrafiłaby poradzić sobie z mocą, miała odpowiedni dla niej szacunek i czerpała z tradycji. Zbyt wiele współczesnych czarodziejek zapominało o swoich korzeniach. A z kolei stare czarodziejki wzbraniały się przed nowoczesnymi narzędziami. Moira roześmiała się sama z siebie. Usiadła przed laptopem i otworzyła stronę, z której mogła zalogować się na Czarodziejski Czat. Psikusy Seana zatrzymały ją na chwilę, Nell i Sophie na pewno już na nią czekały. Dla rozmowy i nauki Tych, co dzielą moce moje, Szukam — wpuść mnie więc, portalu,

W czarodziejskie swe podwoje. Na me wołanie Niech się stanie. Sophie: Witaj, ciociu Moiro! Moira: Witajcie, Sophie i Nell. Przepraszam za spóźnienie: musieliśmy odwrócić pewne zaklęcie. Nell: Oho-ho! Moira: Tylko psikusy czarodziejątek, nic poważnego. Mały Sean rzucił zaklęcie iluzoryczne na Elorie, zmieniając ją w pirata. Było naprawdę niezłe, Elorie wyglądała i brzmiała dość groźnie. Sophie: Mały jest naprawdę utalentowany! Moira: To prawda i nie mamy tu nikogo, kto będzie potrafił dotrzymać mu kroku na dłuższą metę. Mam dla Ciebie propozycję, Nell. Nell: Zamieniam się w słuch. Moira: Co myślisz o tym, żeby zabrać swoje dzieciaki na małą wycieczkę tego lata? Pomyślałam, że moglibyśmy się spotkać i przeprowadzić intensywne szkolenie dla czarodziejątek. Seanowi przydałyby się lekcje od dobrego zaklinacza — świetnie byś się do tego nadawała. Nell: Jasne, łobuzy to coś dla mnie ☺… Nathan ma już plany na wakacje, ale mogę przywieźć

dziewczynki i Aervyna. Muszę się tylko zastanowić, kiedy by nam pasowało. Moira: Byłoby wspaniale. To otwarte zaproszenie — jeśli ktoś ma ochotę się do Ciebie przyłączyć, będzie mile widziany, włączając w to Ciebie, Sophie. Elorie chciałaby założyć stronę internetową, by sprzedawać swoją biżuterię — myślę, że mogłabyś jej coś doradzić. Sophie: Może stworzyć swoją stronę, jednak jeśli ma ochotę, mogę też sprzedawać jej prace w moim sklepie. To szkło morskie, które zbiera, zdecydowanie ma w sobie magię i chętnie poszerzyłabym swój asortyment. Moira: Byłoby wspaniale, gdyby moje dziewczynki znowu pracowały razem. Sophie: Po kolei, ciociu Moiro. Moira: Po prostu staram się zasiać ziarenko. Wiem, że układy między Wami są skomplikowane, jednak przecież żywicie do siebie tyle ciepłych uczuć. Sophie: Możesz uznać ziarenko za zasiane. Nell: A skoro o Twojej stronie internetowej mowa, Sophie: zastanawiałam się nad drobnymi udoskonaleniami, jeśli chodzi o zaklęcie przyzywające na nasz Czarodziejski Czat. Sophie: Sądziłam, że działa bez zarzutu? Niedawno przyłączyło się do nas sporo czarodziejek.

Nell: To prawda, jednak wszystko to były już praktykujące czarodziejki. Przypomniało mi się, jak ściągnęłyśmy tu Lauren, która nie była świadoma swojej mocy. Moira: Społeczność czarodziejska stała się dzięki niej bogatsza. Nell: No właśnie. Pomyślałam, że może chciałybyśmy znaleźć więcej takich osób jak ona. Sophie: Jesteś odważną kobietą. Załóżmy, że tego chcemy, ale jak możemy to zrobić? Nell: Przyjrzałam się śladom mocy u czarodziejek, z którymi ostatnio rozmawiałyśmy, i porównałam je z wczesnymi śladami Lauren. Te ostatnie były silne, ale o wiele mniej uporządkowane. Sophie: To ma sens, nie miała wtedy żadnego wyszkolenia. Nell: Tak — i sądzę, że możemy to wykorzystać. Mogę zmienić zaklęcie wyszukujące tak, by szukało osób z mniej uporządkowanymi śladami magicznymi. Znajdziemy dzięki temu niewyszkolone lub nieświadome swojej mocy czarodziejki. Moira: Ostatnim razem nie wszystko poszło gładko, Nell. Ostatecznie dobrze się skończyło, ale wydaje mi się, że miałyśmy szczęście: Lauren mogła nam po prostu zatrzasnąć drzwi przed

nosem! Sophie: To prawda, jednak to kuszące. Naprawdę potrzeba nam świeżej krwi. Potrzebujemy też kogoś, kto mógłby szybko ocenić takie osoby, tak jak Jamie ocenił Lauren. Aby pomóc niewyszkolonej czarodziejce, trzeba czegoś więcej niż jej odnalezienia… Ostatnim razem nie mieliśmy planu, co zrobić. Nell: Dziewczynki i ja pracujemy nad wirtualnym skanerem, tak byśmy mogły wstępnie ocenić kogoś na odległość, ale jeszcze tego nie skończyłyśmy. Jamie tym razem nie może podróżować: Nat ma poranne mdłości i na pewno nie będzie chciał jej zostawić. Sophie: Dlaczego nie mówiłaś nic wcześniej? Mam kilka kamieni szlachetnych, które jej pomogą; przygotuję też dla niej mieszankę ziół. Nell: To byłoby wspaniale, Sophie. Muszę wysłać Ginię, by podszkoliła się u Ciebie — naprawdę brakuje nam tu uzdrowicieli i chciałabym wiedzieć, czy ona ma taki talent. Sophie: Wcale by mnie to nie zdziwiło, biorąc pod uwagę jej moc ziemi i umiłowanie roślin. Moira: Przywieź Ginię tego lata, Nell. Mamy tu uzdrowicieli, w dodatku możliwe, że Sophie też przyjedzie. Jeśli Ginia ma talent uzdrawiania, to

jeszcze jeden dobry powód, by się spotkać w jednym miejscu. Nell: Tydzień poświęcony próbie wylegiwania się na plaży bardzo mi pasuje. Muszę tylko opracować logistykę. Czy powinnam zmienić zaklęcie przyzywające, by znajdowało czarodziejki, które nie wykorzystują swojej mocy, czy na razie to zostawić? Moira: Skoro zamierzamy się spotkać w celach szkoleniowych, wygląda na to, że teraz jest dobry moment na znalezienie kogoś, kto nie jest wyszkolony. Sophie: Kiedy możesz zmienić zaklęcie, Nell? Nell: Wydaje mi się, że dziewczynki już zaczęły w tajemnicy nad tym pracować. Znalazłam w naszej sieci domowej zaszyfrowany folder o nazwie Ukryta czarodziejka. Sophie: Ginia świetnie radzi sobie z magicznym programowaniem. Niedługo wszystkim nam skopie tyłki w Świecie magii. Nell: Moja córeczka. Sprawdzę, co mają, ale nie zdziwię się, jeśli się okaże, że zaklęcie będzie gotowe na nasz wieczorny czat. Moira: W takim razie teraz coś zjem i spotkamy się za kilka godzin.

Elorie poczuła, że łapie ją skurcz w palcach. Naturalne światło też już zaczynało przygasać: musiała mrużyć oczy, by dostrzec delikatne srebrne druciki, które splatała razem. Ten kawałek szkła z morza należał do jej ulubionych. Był niebieski i kojarzył jej się z Wenecją. Rzadko udawało jej się znaleźć niebieskie szkiełka na plaży, więc bardzo je ceniła. Sięgała po nie do słoja tylko wtedy, gdy zamierzała stworzyć coś wyjątkowego. Tym razem chciała wykonać naszyjnik dla babci — nic nie mogło być bardziej wyjątkowe. Morskie szkło miało swoją historię i symbolizowało wielką odporność, a jedno i drugie było czymś, co babcia bardzo ceniła. Elorie lubiła sobie wyobrażać długie życie, jakie miał za sobą każdy skarb, nad którym pracowała. Trzymała kawałek morskiego szkła w gasnącym świetle, jeszcze raz oceniając jego kształt. Może ten był częścią butelki, która stała na stoliczku jakiejś damy — w Wenecji lub podczas długiej morskiej podróży. Może ktoś wyrzucił buteleczkę za burtę lub też statek spotkał przedwczesny kres. Kawałki szkła były obracane przez wody oceanu, ocierały się o morskie kamyki i piasek, aż wreszcie trafiły na pustą plażę w Nowej Szkocji, gdzie być może czekały setki lat, nim jej oczy je wypatrzyły. Elorie pomyślała sobie, że musi zaprosić jakichś przyjaciół na obiad. Skoro zaczynała marzyć nad kawałkiem szkiełka, była to pewna oznaka tego, że

ostatnio prowadzi zbyt pustelniczy tryb życia. Miała ku temu dobry powód: przygotowywała biżuterię na targi rzemiosła artystycznego, które miały się wkrótce odbyć w San Francisco. Rzadko zdarzało jej się wyjeżdżać poza granice swojej prowincji, jednak pod delikatnym naciskiem Aarona zgłosiła swoje prace na jedne z najbardziej prestiżowych targów rzemiosła artystycznego w kraju i została na nie zaproszona. Był to zaszczyt, ale jednocześnie też potencjalne zakłócenie jej miłego stabilnego życia. Szczerze mówiąc, trochę ją to przerażało. Słońce zaszło. Pozbawiona naturalnego światła, Elorie porzuciła próby skończenia oprawy na naszyjnik dla babci i zaczęła sprzątać swoją pracownię. Zawsze zostawiała jedno niedokończone dzieło na biurku jako inspirację na następny dzień. Po raz ostatni dotknęła niebieskiego szkiełka, które pozbawione dotyku jej palców stało się chłodne, po czym zaczęła odkładać narzędzia na miejsca i zamiatać podłogę. Usłyszała sygnał nadejścia nowej wiadomości. Aaron postanowił w ten sposób zwracać jej uwagę bez konieczności wychodzenia z restauracji. Wydawało jej się to niemądre, skoro po prostu mógł ją zawołać przez tylne drzwi, ale najwyraźniej zbyt często ignorowała jego wołanie. Pewnie obiad był już gotowy. Usiadła do laptopa, by odpisać mu, że za chwilę wróci do domu.

Nell: Zaklęcie właśnie kogoś ściąga… Ma na imię Elorie. Sophie: Witaj, Elorie! Trafiłaś na Czarodziejski Czat. Bardzo się cieszymy, że Cię widzimy. Elorie: Co za miła niespodzianka! Witajcie, Sophie i Nell. Słyszałam o Waszym czacie od babci. Nie mogę długo zostać, właśnie miałam dać znać Aaronowi, że już idę na kolację. Moira: Witaj, słodkie dziecko. Miło, że jesteś, chociaż jestem trochę zaskoczona. Najwyraźniej zaklęcie przyzywające Nell źle wybrało: szukamy nowych czarodziejek. Może ktoś z Twoich uczniów wcześniej używał Twojego komputera. Elorie: To by mnie nie zdziwiło, Kevin fascynuje się wszystkim, co ma związek z elektroniką. Nell: Poczekajcie chwilę, sprawdzę kod. Przepraszam, Elorie, nie wiem, co poszło nie tak. Ale i tak miło Cię widzieć. Sophie: Niedługo przyjeżdżasz na targi, prawda? Elorie: Tak, wyjeżdżam za niecały tydzień. Nell, czy będziesz miała dla mnie wolny pokój? Nell: Zawsze mamy wolny pokój. Gdybyś chciała mieć trochę więcej spokoju, możesz też zatrzymać się u Jamiego i Nat. Wprawdzie mieszkają w nowym domu już jakiś czas, ale na pewno przydałby im się gość lub dwóch, by trochę oswoić

to lokum i pozbyć się z niego nieznośnego zapachu nowości. Elorie: Obydwie opcje są atrakcyjne, dziękuję. Nell: Nie chcę, by zabrzmiało to niemądrze, ale kod zaklęcia przyzywającego wyraźnie odczytuje moc z Twojej strony, Elorie. Moira: Na pewno nie pochodzi od Elorie. Gdyby była czarodziejką, wykrylibyśmy to już dawno. Elorie: Może to któryś z moich uczniów? Nell: Nie, zaklęcie namierza konkretną osobę, a nie komputer. Mamy tu do czynienia z osobą, która nie jest wyszkolona w zakresie magii. Kevin uczy się już dostatecznie długo, tak więc jego ślad wyglądałby bardziej jak u doświadczonych czarodziejów. Elorie: Nie rozumiem, co to znaczy. Nell: To znaczy, że mój kod sądzi, że jesteś niewyszkoloną czarodziejką, ale to wydaje się nie mieć sensu. Sophie: Czy ktokolwiek przeprowadzał u Ciebie ostatnio skan, Elorie? Elorie: Obydwie przechodziłyśmy skany dostatecznie często, gdy dorastałyśmy. Nie możesz wierzyć, że nagle pojawiła się u mnie magia, Sophie.

Sophie: Przepraszam, nie pomyślałam. Wiem, że było Ci ciężko, i naprawdę żałuję, że znowu otwieramy stare rany. Elorie: To stare dzieje, nie musisz przepraszać. Cieszę się, że Twoja magia się rozwija, ja przestałam już dawno płakać, że sama nie mam takich zdolności. A teraz naprawdę muszę już lecieć — na kolację są pierogi, a ja umieram z głodu. Dobranoc wszystkim. Sophie: Rany. Moira: Ojej. Nell: Mam wrażenie, że w coś wdepnęłam, ale nie znam całej historii. Czy ktoś mógłby mi wyjaśnić, o co chodzi? Moira: Elorie pragnęła być czarodziejką, odkąd była małą dziewczynką. Teraz dobrze się z tym kryje, ale nie jestem pewna, czy tak do końca wyrosła z tego marzenia. Byłam przekonana, że moc się w niej objawi, że nie zachowałam odpowiedniej ostrożności i nie nauczyłam ją w pełni akceptacji dla innego życia. Sophie: Nieczarodziejki są tak samo mile widziane jak czarodziejki — zawsze o to dbałaś, ciociu Moiro. Moira: Oczywiście tak, ale magia zawsze wzywała Elorie. Zazwyczaj gdy dziecko czuje takie

przyciąganie do tego rzemiosła, moc prędzej czy później się w nim objawia, jednak u niej to nigdy nie nastąpiło. Było dla niej szczególnie trudne, gdy Sophie okazała się czarodziejką. Nell, Ty świetnie poradziłaś sobie ze swoimi trojaczkami — ja niestety nie. Nell: Nie chcę tutaj podawać Twojej wiedzy w wątpliwość, ale może należałoby ją przetestować jeszcze raz? Wydaje się, że już minęło trochę czasu, a mój kod naprawdę twierdzi, że jest czarodziejką. Może jednak instynkt Cię nie mylił? Sophie: Przebywa w towarzystwie czarodziejów i pracy w kręgu przez cały czas. Trudno mi uwierzyć, że ma jakiś talent, którego nikt w tej sytuacji nie zauważył. Nell: Tak, aktywne strumienie mocy zwykle budzą uśpione talenty, to prawda. Moira: Wstyd mi się do tego przyznać, ale tak naprawdę była skanowana zupełnie niedawno, tyle że o tym nie wie. Przestałam jej mówić, kiedy to robię, ponieważ wyniki ją zasmucają, ale robiłam to nie dalej niż kilka miesięcy temu. Sophie: A dziś wieczorem znowu ją zasmuciłyśmy, tak samo jak Ciebie. Przykro mi, ciociu Moiro. Nell: Cholera, sprawdzę ten kod i postaram się nie nawalić znowu. Przepraszam, to głównie

dziewczynki nad nim pracowały i musiałam coś przeoczyć. Nie ma dla mnie wytłumaczenia, jutro przejrzę go bardzo uważnie. Moira: Nie martw się, Aaron ją pocieszy, to bardzo dobry człowiek. Elorie zamknęła drzwi do swojej pracowni i oparła się o nie, wciągając w płuca ostre morskie powietrze. Nie, nie pozwoli, żeby to ją zraniło. Nastolatki mogą płakać, że nie mają mocy, której pragnęły. Dorosłe kobiety muszą się pogodzić ze swoim życiem. Jej życie było bardzo dobre, a teraz miało jej do zaoferowania duży talerz pierogów. 1 Nawiązanie do Biblii: „Z ust niemowląt i ssących zgotowałeś sobie chwałę”, Mt 21, 16.

Rozdział 2. ELORIE DOSZŁA DO WNIOSKU, że w wieku dwudziestu sześciu lat obejrzała więcej małych kamyków, niż większość ludzi zobaczyłaby w ciągu trzech żyć. Znajdowanie szkła morskiego na plaży było sztuką, która wymagała uważnego przyglądania się i oczekiwania, by oko wychwyciło coś nietypowego, błysk koloru pomiędzy odcieniami szarości i brązu. Może byłoby prościej, gdyby kamyczki na plaży rzeczywiście były szare i brązowe, jednak tak naprawdę mieniły się zadziwiającą różnorodnością kolorów, zwłaszcza gdy były mokre. Błyskała wśród nich zieleń, złoto i niemal wszystkie inne barwy spotykane w naturze. Na dodatek pomiędzy kamykami trafiały się fragmenty muszli i różne inne śmieci wyrzucone przez morze, tak więc znalezienie szkła morskiego na brzegu nie było wcale takim łatwym zadaniem, jak można się było spodziewać. Elorie uwielbiała go szukać, odkąd była małą dziewczynką. Jej mama przyprowadzała ją na plażę i opowiadała historie o tym, gdzie takie szkło mogło wcześniej być. Pamięta, jak pierwszy raz zawiesiła znaleziony na plaży skarb na czarnej sznurówce, mocując go do niej nicią dentystyczną, i ofiarowała go

mamie na Dzień Matki. Minęło piętnaście lat, a sznurówka musiała się zerwać, nim mama pozwoliła jej oprawić ten fioletowy kawałek szkiełka w srebrny drut i zawiesić na ładnym łańcuszku. Elorie była niemal pewna, że matka i tak przechowuje gdzieś tę starą sznurówkę. Może to było sentymentalne, jednak teraz gdy zaczęła się sama zastanawiać nad dzieckiem, łatwiej jej było zrozumieć, dlaczego jej matka nosiła na szyi sznurówkę przez półtorej dekady. Idąc plażą, Elorie pogładziła się po brzuchu, zastanawiając się, jakby to było, gdyby rosło w nim dziecko. Dzieci nie były wielką zagadką, gdy dorastało się w ich otoczeniu, jednak noszenie dziecka we własnym brzuchu było cudem. Aaron robił ostatnio jakieś aluzje… Może powinni pomyśleć o tym, gdy Elorie wróci z targów z San Francisco. Zauważyła niebieski błysk między kamyczkami. Schyliła się i schowała wilgotne chłodne szkiełko do kieszeni. Na tej plaży można było znaleźć mnóstwo skarbów wyrzuconych przez wody oceanu. Mogła sobie pozwolić na ignorowanie zwyczajnych zielonych czy brązowych szkiełek i zbierać jedynie rzadkie i wyjątkowe kolory — niebieskie, czerwone i fioletowe kawałki szkła, którego nie wyrabiano już od stuleci. Kolejny kawałek, który zwrócił jej uwagę, był idealnie okrągły i miał kolor głębokiego błękitu. Może była to

szklana kulka sprzed stuleci, teraz szorstka od swoich podróży w oceanie? Mogłaby z niego zrobić cudowny naszyjnik, jeśli tylko będzie w stanie się z nim rozstać. Jej pracownia i dom były pełne małych skarbów, których nie miała ochoty oddawać czy sprzedawać. Elorie wrzuciła kulkę do kieszeni i podeszła do dużego kamienia w słońcu. Czas na lunch i wsłuchiwanie się w fale przez chwilę. Poranna mgła już się podniosła, jednak w powietrzu wciąż unosiła się wilgoć — nie było dostatecznie silnego wiatru, by ją osuszył. Nie było to typowe dla tej części wybrzeża. Właśnie trwał odpływ, w powietrzu unosił się intensywny zapach glonów i soli, wzmagany południowym słońcem. Elorie była całkowicie świadoma tego, że celem jej porannej wycieczki nie było wcale uzupełnienie zapasów szkła morskiego. Odnowiły się stare rany w jej sercu i potrzebowała rytuału poszukiwania skarbów, by je zaleczyć. Jako dorosła kobieta rozumiała też, że aktywność uspokaja znacznie lepiej niż płacz. Nawet Aaron, w pełni zadowolony ze swojego życia nieczarodzieja, nie potrafił tak naprawdę zrozumieć, jak to jest, gdy dziecięce marzenie nie ma szans się spełnić. Odkąd sięgała pamięcią, Elorie zawsze zakładała, że będzie czarodziejką. Jej babcia była czarodziejką, więc historia rzemiosła wzywała ją, a przynajmniej tak jej się wydawało, gdy była dzieckiem czekającym na

ujawnienie się mocy. Chodziła na lekcje dla wszystkich czarodziejątek i godzinami słuchała wykładów babci o historii czarodziejstwa. Starała się zachować cierpliwość jako nastolatka, gdy moc zaczęła się ujawniać i wzrastać u jej rówieśników, w tym u jej przyjaciółki Sophie, co obserwowała z zazdrością. Babcia regularnie ją skanowała i Elorie wiedziała, że nadal to robi, szukając oznak magicznego talentu u ukochanej wnuczki. Niczego nigdy nie znalazła. Spacery po plaży w poszukiwaniu szkła morskiego zmieniły się z dziecięcego poszukiwania skarbów w rodzaj autoterapii, a potem nadały cel jej dorosłemu życiu. Była artystką, żoną, tancerką, nauczycielką. Nie była czarodziejką i w końcu udało jej się z tym pogodzić. Prawie. Czasem jednak zdarzały się dni, kiedy coś, na przykład zabłąkane zaklęcie przyzywające, rozniecało na nowo przygasłą iskierkę nadziei, której nie potrafiła zdusić w zakamarkach swego serca. Nie była czarodziejką, ale nie do końca uwolniła się od pragnienia, by się nią stać. Na chwilę zamknęła oczy z bólu. Tylko na chwilę. Jako trzynastolatka wierzyła, że po prostu musi być czarodziejką. Gdy to się nie spełniło, dzięki łagodnym

naciskom babci znalazła swoją ścieżkę, cel i poczucie przynależności do wspólnoty. Nie było to łatwe dla nieczarodziejki. Nie wystarczyło, by uwolnić ją od tego pragnienia, by się nią stać. Siedząc na plaży w porannym słońcu, Elorie mogła się przyznać do trudnej prawdy. Bała się, że jednym z powodów, dla których pragnęła dziecka, jest nadzieja, że moc ominęła jedno pokolenie i objawi się w jej potomstwie. Potrząsnęła głową z żalem. Jeśli babcia czegoś ją nauczyła, to tego, że każde dziecko musi znaleźć własną drogę. Jeśli zmieni się w jakąś okropną matkę, która przeleje własne ambicje na potomka, to babcia pierwsza walnie ją w głowę za karę. W Nowej Szkocji wychowywanie dzieci wciąż było zadaniem całej wioski i bardzo dobrze. Odepchnęła od siebie zbłąkaną myśl, że babci może już nie być, gdy jej dziecko będzie dorastać. Irlandzkie czarodziejki zwykle żyły bardzo długo. A Aaron będzie cudownym ojcem. Pewnego dnia pójdzie na spacer po tej plaży z własnym dzieckiem i będą razem szukać kolorowych szkiełek. To też jest rodzaj magii. Nell potrząsnęła głową, patrząc na swoje trojaczki.

— Musi tu być jakiś błąd, dziewczynki. Ściągnęłyśmy Elorie. Pamiętacie ją, to wnuczka Moiry. — Wiemy, mamo. — Mia przewróciła oczami. — Była tu na naszych urodzinach. Ale naprawdę testowałyśmy ten kod. Jest dobry, Elorie musi być czarodziejką. Ach, ta arogancja młodości. Jej córeczki były świetnymi programistkami, jednak żaden programista nie był niezwyciężony. — Moira testowała Elorie wiele razy, tak samo jak my obserwujemy was. Jeśli wasz kod jest dobry, to oznacza, że Moira się myli. Czy właśnie to macie na myśli? Trzy buzie zmarszczyły się w skupieniu i zwróciły każda do swojego monitora. Nell wydawało się, że ich głowy szumią bardziej niż wszystkie komputery w pokoju. Były dostatecznie duże, by rozumieć, że słowo Moiry było w czarodziejskim świecie święte i nie bez powodu — rzadko zdarzało jej się mylić. — Nadal niczego nie widzę. — Ginia w końcu uniosła głowę. — Może musimy przeprowadzić test. — Już przeprowadziłyśmy wiele testów na nas, kod wyszukuje ciebie, a mnie i Mię nie — powiedziała Shay, która często miała najbardziej pesymistyczne podejście z tego trio. — Wiem — odparła Ginia. — Ale teraz jedynym sposobem, by sprawdzić, czy ktoś jest czarodziejem, czy nie, jest zobaczenie, czy zostanie ściągnięty, czy nie.

Tata nazywa to konsekwencją pośrednią i mówi, że trudno jest debugować kod, jeśli widzi się tylko rezultat końcowy. Musimy zobaczyć też to, co się dzieje wcześniej. Nell ukryła uśmiech i postanowiła opowiedzieć to później Danielowi. To dzięki niemu Ginia wciąż była bardziej dumna ze swoich umiejętności programowania niż z rodzących się w niej mocy żywiołów. A to było bardzo dobre, biorąc pod uwagę, że jej dwie siostry nie były czarodziejkami. — Jak więc możemy to zrobić? — zapytała Mia, zawsze gotowa do nowych eksperymentów. — Pokażemy mamie naszą drugą niespodziankę. — Ginia uśmiechnęła się. Co takiego działo się z dziewczynkami około dziewiątego roku życia, że nagle zaczynały chichotać i mieć pełno sekretów? Nell uniosła brwi i czekała. Ginia przez chwilę stukała w klawiaturę laptopa. Ze względu na to, że mogła podejrzeć, co robi, na swoim monitorze, Nell zobaczyła, jak loguje się do zaszyfrowanego pliku o nazwie Tylko dla dziewcząt programistek — nie ruszać! Uśmiechnęła się na ten widok, jednak gdy zobaczyła, jak plik jest zabezpieczony, mrugnęła ze zdziwieniem. Jej mąż musiał zacząć wprowadzać dziewczynki w tajemnice swojego zawodu hakera.

Shay podeszła do szafki w rogu i wyciągnęła z niej starą komputerową myszkę pokrytą naklejkami w księżniczki. — Gdzie to znalazłaś? To naprawdę staroć. — Nell zdziwiła się. — Była w pudle z zabawkami Aervyna. Testowałyśmy różne sposoby przeprowadzenia skanu, jednak ten działa najlepiej. — Jakiego skanu? — Nell nadal nie nadążała. Shay położyła myszkę przed sobą i wpięła ją do wolnego gniazda USB. — Spróbuj. Trzymaj myszkę tak, jakbyś chciała jej użyć, ale niczego nie rób. Nell zastosowała się do instrukcji i obserwowała ekran komputera. Za kilka chwil pojawiły się na nim tabelki i wykresy, ponad którymi zamigotał różowy napis: „Hurra, jesteś czarodziejką!”. A niech to! Nell złapała za telefon i wysłała SMS do Jamiego. Chwilę potem Jamie pojawił się w pokoju. Teleportacja przydawała się, gdy liczył się czas. — Co tam słychać u moich ulubionych siostrzenic? — zagaił. Ginia uściskała go. — Zbudowałyśmy czarodziejski skaner! — Super, a co to takiego? — zapytał Jamie,

przyzwyczajony do niespodzianek. Ginia poprowadziła go do krzesła Nell i wręczyła mu myszkę. Jamie obrzucił naklejki z księżniczkami pełnym nieudawanego obrzydzenia spojrzeniem. — Chętnie kupię wam nowe myszki. Ta jest zupełnie przedpotopowa. — Nie wygłupiaj się, wujku Jamie. — Mia roześmiała się. — Nikt już dzisiaj nie używa myszki. To nasze urządzenie skanujące. Usiądź tutaj i trzymaj myszkę. Jamie zastosował się do instrukcji i wkrótce na ekranie znowu zamigotał napis: „Hurra, jesteś czarodziejką!” w otoczeniu migoczących gwiazdek i urodzinowych kapelusików. Jasny gwint — nadał Jamie do Nell. — Pomagałaś im z tym? Nell jedynie potrząsnęła głową. — Bardzo błyszczące — powiedział Jamie głośno. — Jak to się stało, że mój napis jest różowy i głosi, że jestem czarodziejką? Czy wasz skaner nie potrafi stwierdzić, że jestem chłopakiem? Trojaczki wymieniły skonsternowane spojrzenia. — Może powinnyśmy to zmienić, ale czy moc kobiety czarodziejki wygląda inaczej niż moc czarodzieja mężczyzny?

Ha! — wysłała Nell. — Ale wdepnąłeś, braciszku. — Mamo, przestań z nim rozmawiać w myślach — zaprotestowała Ginia. — To niegrzeczne. Jamie spojrzał na Ginię z zaskoczeniem. — Odbierasz myśli, mała? Trzy pary oczu spojrzały na niego z pogardą. — Nie — wyjaśniła Mia. — I ty, i mama macie zmarszczkę na czole, gdy to robicie. Ciocia Jennie mówi, że to dlatego, że za mało ćwiczycie. Jamie rozsądnie postanowił zmienić temat i obrócił się z powrotem do monitora. — A więc opowiedzcie mi o tych wszystkich wykresach i zawijasach. Rozumiem, że skanujecie ślady mocy, ale co oznaczają pozostałe dane? Nell usiadła i z rozbawieniem obserwowała, jak jej trzy córki otoczyły Jamiego i zaczęły mu pokazywać te wszystkie gadżety, które zamontowały w swojej nowej zabawce. Po paru chwilach Jamie odchylił się na krześle i spojrzał na Nell. — Mamy więc tutaj urządzenie, które umożliwia skanowanie na odległość dzięki odczytywaniu śladów mocy i na tej podstawie ocenia, jakie jest prawdopodobieństwo, że dana osoba jest czarodziejem lub czarodziejką.

Ginia skinęła głową. — Na razie sprawdza się jedynie w przypadku mocy żywiołów i umysłu. Ciocia Jennie powiedziała, że sprawdzanie niektórych innych rodzajów mocy nie jest dobrym pomysłem. — Ciocia Jennie pomagała wam w programowaniu? — Nell otworzyła oczy ze zdziwienia. — Mamo, nie bądź niemądra. Pomogła nam z zaklęciem skanującym, bo Ginia jeszcze nie potrafiła tego zrobić. Potem Ginia połączyła zaklęcie z kodem, który zrobiłyśmy wcześniej. No dobrze, to miało więcej sensu. Ciocia Jennie była wspaniała, ale nie miała pojęcia o magicznym programowaniu. — Co więc zrobimy z tą świetną nową zabawką? — zapytał Jamie. — Wykorzystamy ją, by przeskanować Elorie — wyjaśniła Ginia. — Tyle że potrzebujemy pomocy, żeby skaner mógł też zadziałać w przypadku touchpada, jeśli nie korzysta z myszki. — Wydaje mi się, że na wschodzie wciąż używają myszek — powiedział ze śmiechem Jamie. — Chociaż może nie aż tak starych jak ta. — Zastanawiałyśmy się też… — Ginia przerwała, nagle onieśmielona. — Czy może mógłbyś wykorzystać to w Świecie magii.

Nie trzeba było oka matki, by zauważyć nadzieję lśniącą w trzech parach oczu. Nell poczuła napływające łzy. Jamie i ona byli głównymi programistami gry od niemal piętnastu lat. Wyglądało na to, że właśnie zyskali trzy asystentki. — Tak, myślę, że znajdziemy dla tego jakieś zastosowanie. — Jamie zerknął na Nell i uśmiechnął się. — Chociaż może będziemy musieli nieco zmienić grafikę — dodał, wskazując na obrazki na ekranie. — Dlaczego, co z nimi jest nie tak? — zdziwiła się Shay, zerkając na monitor. Nell przezornie wycofała się, by przygotować kolację. Jamie mógł sam wyjaśnić, dlaczego sceneria w Świecie magii nie była różowa i błyszcząca. Nell: Moiro, czy miałaś okazję porozmawiać z Elorie? Moira: Dzisiaj nie. Rano uciekła na plażę szukać swojego szkła morskiego. Nell: Hmm. Sophie: Co się dzieje? Nell: Cóż, spędziłam cały ranek, grzebiąc w zaklęciu przyzywającym wraz z moimi córkami. Na pewno odbiera ślady mocy od Elorie i nie jestem w stanie dostrzec błędu w ich kodzie.

Moira: Musi jakiś być, Nell. Wiem, że jesteś specjalistką od magicznego programowania, ale przecież nie mogłabym przeoczyć czarodziejki, która właściwie mieszka pod moim dachem. Nell: Wiem, dlatego nie potrafię tego zrozumieć. Dziewczynki przygotowały kolejny program, który może pomóc coś wyjaśnić. Miałam nadzieję, że pozwolicie mi przeprowadzić test na sobie. Sophie: Mogę być świnką doświadczalną, a co to za test? Nell: To program skanujący. Dziewczynki wzięły zwykłe zaklęcie skanujące — z tym pomogła im ciocia Jennie — i wplotły je w jakiś bajerancki kod programu. Zaraz go uruchomię, będziesz musiała jedynie trzymać myszkę. Sophie: Czy mam używać mocy? Nell: Na razie nie, chociaż potem poproszę Cię o to, by sprawdzić, w jaki sposób to wpłynie na odczyt. Sophie: Trudno mi pisać jedną ręką. Powinnam coś poczuć? Nell: Już skończyłam. Odczyt wskazuje, że masz silną moc ziemi, odrobinę wody i jakieś niezidentyfikowane źródło mocy. Dziewczynki opracowały test jedynie dla mocy żywiołów i umysłu, tak więc może tu chodzić o Twoją moc

uzdrawiania. Sophie: Wow, nieźle! Pomyśl tylko, jak użyteczny byłby taki skaner, gdybyśmy go miały wiosną, gdy poznałyśmy Lauren! Nell: Wydaje mi się, że Jamie jest dość zadowolony, że musiał pojechać do Chicago, ale masz rację. To naprawdę niezły gadżet. Moira: A więc naprawdę możesz zobaczyć za pośrednictwem internetu, jakie moce ma Sophie? Nell: Mniej więcej. Tak właściwie nie różni się to zasadniczo od zaklęcia przyzywającego, tyle że daje nam nieco więcej informacji. Moira: Nie chcę wyjść na nadmiernie podejrzliwą, ale czy jesteś pewna, że program nie odczytuje jedynie tego, co wiesz o Sophie? Takie ryzyko istnieje w przypadku osobistego skanowania. Nell: Masz może jakiegoś innego czarodzieja w pobliżu? Mogłybyśmy go przetestować — nie wiedziałabym wcześniej, kim jest. Moira: Owszem, jakieś czarodziejątka właśnie wcinają ciastka w mojej kuchni. Zaraz któreś zawołam. Sophie: Musisz to zastosować w Świecie magii. Nell: Jamie już nad tym pracuje i ma trzy bardzo entuzjastyczne asystentki.

Moira: Mam ochotnika. Musi tylko przytrzymać tę myszkę, tak? Nell: Tak. Daj mi chwilę. Dobrze, skaner wykrywa ogień, wodę i powietrze plus odrobinę mocy umysłu. Moira zabrała myszkę Kevinowi i przełączyła się na czat wideo. Jak na starą czarodziejkę coraz lepiej radziła sobie z tymi nowoczesnymi gadżetami, ale niektóre rzeczy łatwiej było załatwić twarzą w twarz. Zobaczyła na ekranie Nell i Sophie i upewniwszy się, że Kevin poszedł po ciastko dla niej, tak jak prosiła, zwróciła się do Nell. — Jesteś pewna tego ostatniego? Reszta się zgadza, ale nie sprawdzaliśmy ostatnio Kevina pod kątem mocy umysłu. — W takim razie warto to zrobić w ciągu najbliższych dni. Jestem bardzo ciekawa, czy nasz program ma rację. Moira nie była jeszcze całkowicie przekonana, ale miała u boku dwoje kolejnych czarodziejątek niemogących się doczekać, by je też przetestowano. Odczyt dla Lizzie wskazywał na silny żywioł wody i odrobinę czegoś innego — to nie było zaskakujące. U dzieci nowe moce rozwijały się w takim samym tempie, w jakim same dzieci wyrastały z ubrań. Gdy Sean chwycił za myszkę, Nell zrobiła zdziwioną minę.

— Sean, kochanie, jesteś zaklinaczem? — zapytała. Sean starł z buzi okruszki ciastek. — Babcia tak mówi, ale na razie pracowałem tylko w małym kręgu. Moira żyła na świecie dość długo, by wiedzieć, że niektóre rzeczy nie są przeznaczone dla uszu dzieci. — Weźcie sobie ciastka na ogród i nazbierajcie mi jakichś ładnych świeżych kwiatów do wazonu, żeby rozjaśnił mój stół — powiedziała, podnosząc talerz z ciastkami. Gdy głosy malców ucichły w oddali, wróciła do rozmowy. — Co zobaczyłaś u Seana? — zwróciła się z pytaniem do Nell. — Nie jestem pewna. — Nell zmarszczyła brwi. — Ta część kodu nie jest dostatecznie przetestowana, jednak Sean ma bardzo silną moc jakiegoś nieznanego rodzaju, może to być uzdrawianie, zaklinanie lub jeszcze coś innego. — Nie sądzę, żeby był uzdrowicielem — powiedziała Sophie. — Spędziłam z nim trochę czasu ostatniego lata i nic na to nie wskazywało. — Zgadzam się. — Moira skinęła głową. — Nie widzimy u niego też zdolności do podróży astralnych ani prekognicji. Świetnie sobie radzi ze złożonymi zaklęciami jak na dziesięciolatka, więc domyślam się, że

będzie dobrym zaklinaczem. — Jego moc była prawie tak duża jak u Jamiego — powiedziała Nell. „Ojejku” — pomyślała Moira. Jamie był utalentowanym zaklinaczem u szczytu swoich mocy. — Nie sądziliśmy, że mamy do czynienia z czymś takim. Nie mamy tu pełnego kręgu w tej chwili, ale może gdy następnym razem uda nam się go zebrać, sprawdzimy go lepiej. — Może gdy przyjedziemy na szkolenie tego lata — zaproponowała Sophie. — Ze mną i z Nell powinniście mieć dostatecznie dużo czarodziejów do pełnego kręgu. — Jamie i Nat zostaną tutaj — powiedziała Nell. — Ale Lauren chętnie przyjedzie. Staje się coraz lepszą nauczycielką, a dzięki umiejętności telepatii będzie w stanie przeprowadzić Seana przez proces łączenia się z pełnym kręgiem. Serce Moiry uradowało się na myśl o ponownym spotkaniu z Lauren. Miała słabość do pierwszej czarodziejki, którą znalazły dzięki zaklęciu przyzywającemu. Miło też było wiedzieć, że zapowiada się, iż będą mieli utalentowanego zaklinacza do szkolenia, nawet jeśli tego odkrycia dokonano w nietypowy sposób. Spojrzała na kryształową kulę, która kiedyś należała do jej prababci, a teraz stała w rogu pokoju. Może gdyby to

cholerstwo kiedykolwiek działało prawidłowo, nie potrzebowaliby tych wszystkich nowoczesnych gadżetów. Trzeba przyznać, że stare pomoce bywały niezbyt godne zaufania. No, cóż. Czarodziejki musiały sobie radzić z tym, czym dysponowały. — Twoje zaklęcie skanujące narobiło niezłego zamieszania, Nell. Porozmawiam z Elorie o tym, co odkryłyśmy, to ona koordynuje szkolenie czarodziejątek. — Tak zrób — zgodziła się Nell. — Jeśli się okaże, że nasze odczyty są prawidłowe, będziemy mieli większą zagadkę do rozwiązania. — Jaką, kochana? — Zaklęcie przyzywające twierdzi, że Elorie ma moc — powiedziała łagodnie Sophie. — Jeśli to nowe narzędzie Nell jest dokładne, będziemy musieli przeskanować ją jeszcze raz, ciociu Moiro. Moira powoli potrząsnęła głową. Sama sprawdzała Elorie wielokrotnie, nie mogąc się pozbyć nadziei, jednak nie znalazła żadnej magii. Trudno jej było uwierzyć, by jakiś gadżet potrafił dostrzec coś, czego ona nie dostrzegła. — Samo to pytanie wystarczy, by sprawić jej ból. — Wiem — powiedziała Sophie. — Dlatego powinniśmy się posuwać krok po kroku, bez pośpiechu.

Najpierw zajmijmy się Kevinem i sprawdźmy, czy rzeczywiście ma magię umysłu. Jeśli to się potwierdzi, będziemy mogli zastanowić się nad kolejnym krokiem. — Dobrze, to mogę zrobić. Sama skontaktuję się z Marcusem — Moira odwróciła się na odgłos biegnących dzieci w korytarzu. — Dam wam znać, co odkryje. — Bądź pozdrowiona, ciociu Moiro.

Rozdział 3. NIE, MOIM ULUBIONYM kolorem nie jest niebieski. — Elorie potrząsnęła głową, patrząc na Kevina. — Wydaje mi się, że twój mózg wygląda jakoś tak niebiesko. — Kevin skrzywił się. Elorie wręczyła mu miskę jagód, wciąż jeszcze wilgotnych po opłukaniu. — Może po prostu jesteś głodny. Zaczekajmy, aż wujek Marcus tu przyjdzie, i wtedy spróbujesz odczytywać myśli kogoś, kto będzie w stanie ci w tym pomóc. — Czytałem wczoraj o mocy umysłu po tym, jak komputer powiedział, że mogę ją mieć. Nie dało się zachować tajemnicy przed czarodziejątkami. — A skąd niby wiesz, co powiedział komputer? Czy przypadkiem nie miałeś jeść ciasteczek w ogrodzie? — Nie wiem, po prostu wiedziałem. — Kevin wzruszył ramionami, po czym nagle jego oczy rozszerzyły się. — Zaraz, zaraz, po prostu wiedziałem — może to właśnie jest oznaka, że moje moce umysłu się rozwijają? Fakt, że jestem w stanie dowiedzieć się czegoś, czego nie powinienem wiedzieć? O tym też czytałem!

Zaczął szukać książki w swoim plecaku, ale Elorie nie potrzebowała podręcznika. Babcia znała wynik testu komputerowego, a skoro sama nie miała mocy umysłu, nie potrafiła też zbudować odpowiednich barier, by powstrzymać wścibskie czarodziejątko, u którego właśnie takie moce zaczęły kiełkować. Kevin podniósł wzrok znad starej, należącej do babci książki. — To prawda, Elorie! — Zmrużył oczy i spojrzał na nią uważnie. — Spróbuj teraz pomyśleć o swoim ulubionym kolorze. Elorie skoncentrowała się na czerwonym najmocniej, jak potrafiła. Truskawki, wozy straży pożarnej, krew… Fuuuuj, lepiej wróćmy do truskawek. Chłopiec wpatrywał się w nią w milczeniu jeszcze przez chwilę, po czym wzruszył ramionami. — Hm, twój umysł wciąż wygląda jakoś niebiesko. Nie wiem, co robię źle. „Pewnie zjada za wiele jagód” — pomyślała Elorie i zamknęła książkę, zanim znowu zdążył do niej zajrzeć. — Na szczęście dla ciebie na obiad przychodzi do nas prawdziwy czarodziej umysłu i będziesz mógł go zapytać, o co tylko zechcesz. — Nie mogę czytać książki? — Kevin wyglądał na załamanego. — Oczywiście, że możesz, ale nie powinieneś czytać

przez cały dzień. Założę się, że wczoraj w nocy znowu zasnąłeś, czytając pod kołdrą. — Uśmiechnęła się, widząc jego zaskoczoną minę. Nie trzeba było umiejętności czytania w myślach, żeby to odgadnąć, biorąc pod uwagę jego podkrążone oczy, jednak lubiła mieć swoje sekrety. Dolała mu mleka. — Pamiętaj, wujek Marcus jest bardzo dobrym czarodziejem, jednak nie jest przyzwyczajony do pracy z dziećmi. — To znaczy, że nas nie lubi. W sumie niewiele się pomylił, jednak biorąc pod uwagę, że Marcus był najsilniejszym czarodziejem umysłu w okolicy, trudno było znaleźć kogoś lepszego, kto mógłby przetestować Kevina. Tyle, że Marcus miał pewne braki, jeśli chodzi o podejście do uczniów. — On mieszka sam, Kev. Niektórzy czarodzieje lubią być sami i wujek Marcus jest jednym z nich. Czasami samotność sprawia, że ktoś nie wie, jak się zachować wśród ludzi. Po prostu bądź grzecznym czarodziejątkiem i wszystko będzie w porządku. Podczas tej wizyty nie zamierzała wychodzić z pokoju. Gdy Marcus testował jednego z jej uczniów poprzednim razem, pozostawił malca głęboko nieszczęśliwego i zapłakanego. Niezależnie od tego, czy był potężnym czarodziejem, czy nie, nie miał prawa doprowadzać małych chłopców do płaczu. Elorie starała się wygnać wszystkie negatywne obrazy ze swojej głowy. Skoro rzeczony czarodziej umiał

czytać w myślach, lepiej było poprzestać na tematach takich jak mleko i jagody, gdy już się pojawi. Sądząc z odgłosów dobiegających z zewnątrz, miało to nastąpić lada chwila. Poklepała Kevina po dłoni i ruszyła ku drzwiom, by powitać gości. — Witaj, babciu. Witaj, wujku Marcusie. Witajcie w moim domu. — Bądź pozdrowiona — odparł skrzywiony jak zwykle Marcus i zajrzał ponad jej ramieniem do środka. — Gdzie jest ten uczeń, którego mam przetestować? Możesz go przyprowadzić, obiecałem cioci Moirze, że nie zjem go w ramach przekąski do popołudniowej herbatki. To tyle, jeśli chodziło o niezobowiązującą pogawędkę. Jeśli jednak babcia powiedziała mu parę słów do słuchu, może uda im się przebrnąć przez ten test bez niczyich łez. Elorie przypomniała sobie, jak przerażający wydawał jej się wujek Marcus, gdy była małą dziewczynką, i jak postraszył ją, że wrzuci ją do kotła. Jako że w odróżnieniu od większości czarodziejów, których znała, wujek Marcus rzeczywiście miał kocioł, trzymała się od niego z daleka przez długi czas. Patrząc wstecz, doszła do wniosku, że zapewne o to mu właśnie chodziło. Weszła do kuchni i łagodnie zamknęła książkę, którą czytał Kevin.

— Wujku Marcusie, to jest Kevin. To mój siostrzeniec, uwielbia czytać, jak widzisz — powiedziała. Tych dwoje wprawdzie już się kiedyś spotkało, ale wujek Marcus miał okropną pamięć do imion i twarzy, mimo że w Nowej Szkocji była to podstawowa umiejętność. Marcus usiadł i zaczął się przyglądać Kevinowi. Elorie postawiła na stole talerz z łakociami i kilka filiżanek herbaty, starając się być niewidzialna. Nie chciała zakłócić testu, ale też nie miała zamiaru wychodzić z kuchni. Jako że babcia właśnie rozsiadła się na krześle z filiżanką herbaty w jednej i ciasteczkiem w drugiej ręce, wyglądało na to, że wujek Marcus będzie musiał się pogodzić z obecnością obserwatorów. Kevin był raczej cichym dzieckiem, ale nie był nieśmiały. Wytrzymał spojrzenie Marcusa przez kilka chwil, po czym zadał najistotniejsze pytanie: — A więc, czy mam magię umysłu? — Jaki jest mój ulubiony kolor? — zapytał Marcus, unosząc brew. Kevin skoncentrował się. — Nie, nie, nie! — Marcus walnął ręką w stół. — Za mocno się spinasz, musisz odprężyć umysł, a nie zaciskać go niczym pięść. Elorie podniosła łyżeczkę, którą upuściła. Nikomu nie uda się odprężyć umysłu, jeśli Marcus będzie walił pięścią w stół. No, może oprócz babci, która ciągle

mieszała swoją herbatę, jak gdyby nic się nie stało. Kojący łagodny zapach rumianku rozniósł się nad stołem. Hm, może babcia robiła coś więcej poza mieszaniem herbaty. — Nie rozumiem. — Kevin potrząsnął głową. — Umysły większości ludzi są bardzo roztrzepane, pełno w nich myśli pozostawionych na widoku dla każdego. Twoja ciocia Elorie martwi się, że doprowadzę cię do płaczu. — Co jeszcze możesz zobaczyć? — Kevin był zafascynowany. Marcus siedział w milczeniu. Ciocia Moira uniosła brwi. Dwukrotnie. — Jesteś ciekawy, dlaczego jej umysł wyglądał niebiesko dziś rano. Prawdopodobnie oznacza to, że masz talent do empatii. — Empatycy widzą uczucia jako kolory? — zapytał Kevin, przechylając głowę w bok. — Czy nie to właśnie powiedziałem, smarkaczu? — A więc Elorie jest smutna. — Oczywiście. — Marcus nie wydawał się w najmniejszym stopniu przejęty jej stanem emocjonalnym, a Elorie była zaniepokojona tym, że tak łatwo wtargnąć w jej prywatność. Moira stuknęła łyżeczką w filiżankę.

— Uprzejmi czarodzieje umysłu nie zaglądają w myśli i uczucia innych bez ich zgody — zauważyła. — Nigdy nie byłem uprzejmym czarodziejem — burknął Marcus. Wszystkich zaskoczył chichot. Kevin wyglądał na przerażonego, gdy zorientował się, że ten dźwięk wymknął się z jego ust. Elorie przez chwilę wstrzymała oddech, widząc, jak Marcus skrzywił się jeszcze bardziej, jednak gdy się odezwał, brzmiał stosunkowo uprzejmie. — Przez to, że ludzkie umysły są tak nieuporządkowane, nietrudno jest odczytać, co ludzie myślą. Wystarczy jedynie otworzyć odrobinę swój umysł, a ich myśli same do ciebie przypłyną. Niestety. Elorie zaczęła powtarzać w myślach przepis na ciasteczka owsiane. Może to pozwoli jej zachować bardziej kłopotliwe myśli dla siebie. — Ale twój umysł nie jest nieuporządkowany, jak więc mam odczytać twój ulubiony kolor? — zapytał Kevin, zastanowiwszy się chwilę. — Dobrze, potrafisz myśleć. — Marcus niechętnie skinął głową. — Nie jesteś w stanie usłyszeć moich myśli, jeśli tego nie zechcę. Teraz wysyłam tę myśl do ciebie. Chcę zobaczyć, czy jesteś w stanie otworzyć swój umysł do takiego stopnia, by ją usłyszeć. — Jak mam to zrobić?

— Wymaga to pewnego wysiłku z twojej strony. Magia nie jest łatwa. — Przed chwilą powiedziałeś, że za bardzo się staram. Nauka to też trudna sprawa i potrzebuję twojej pomocy — powiedział Kevin. Elorie była zszokowana i żałowała, że sama nigdy nie miała tyle tupetu. Babcia ukryła uśmiech za filiżanką herbaty. Marcus skinął głową i poklepał książkę leżącą na stole. — Udawaj, że coś czytasz. Twój umysł jest skoncentrowany, ale gotowy, by dowiedzieć się czegoś nowego. Kevin zastanowił się przez chwilę, po czym zamknął oczy. Po chwili otworzył je. — Pomarańczowy! — zawołał. Elorie starała się ukryć swoje rozczarowanie. Marcus nigdy nie zakładał niczego w innym kolorze niż czarny. Niemożliwe, żeby jego ulubiony kolor był tak jasny i radosny. — Nieźle. Może pewnego dnia staniesz się przyzwoitym czarodziejem. Ulubionym kolorem wujka Marcusa naprawdę był pomarańczowy? Marcus nabrał garść jagód. — A teraz powiedz mi, co jeszcze usłyszałeś — polecił.

— To niechcący. — Kevin zaczerwienił się i opuścił wzrok. — Mój umysł nie jest bałaganiarski. To jest test, mój mały. Przyzwoity czarodziej umysłu wyłapałby coś więcej niż tylko kolor. — Swędzi cię szyja z tyłu. Uważasz, że Elorie powinna dodać rodzynek do ciasteczek — odpowiedział Kevin, prostując się. Potem przerwał i po chwili odezwał się ze smutkiem. — I tęsknisz za swoim bratem. Przy stole zapadła martwa cisza. Elorie widziała, jak twarz babci pobladła na wspomnienie tego mrocznego fragmentu rodzinnej historii. — Tak, to prawda. — Głos Marcusa był zachrypnięty i nie brzmiał tak szorstko jak wcześniej. — Ale to orzechów brakuje mi w tych ciastkach, a nie rodzynek. Musisz ćwiczyć. Kevin wstał i objął Marcusa za szyję. — Wcale nie jesteś tak wredny, jak mówili. Elorie zaczęła się zastanawiać, kiedy właściwie przeniosła się na jakąś inną planetę, na której wujek Marcus był w stanie znieść uściski dziecka. I wtedy usłyszała jego głęboki głos w swojej głowie: Nie jestem jeszcze taki stary ani tak wredny, jak uważasz. I ciągle zapominasz o mące w tym przepisie, który powtarzasz. Marcus niezręcznie dotknął pleców Kevina. — Wystarczy. Idź znajdź kogoś innego, komu będziesz

mógł pozawracać głowę. Gdy Kevin wybiegł przez drzwi, Marcus spojrzał na Moirę. — Będzie potrzebował szkolenia i najwyraźniej nikt inny tutaj nie jest dość kompetentny, by się tym zająć. A teraz opowiedz mi o tym nowym urządzeniu, które wykryło jego moc. Wujek Marcus pomoże ze szkoleniem Kevina? Elorie zaczęła się rozglądać za różowymi myszkami. Moira pociągnęła nosem i otarła oczy. — To coś, co Nell zrobiła dzięki temu całemu magicznemu programowaniu, i nawet nie udaję, że jestem w stanie to zrozumieć. Każde z dzieci musiało przez chwilę przytrzymać moją myszkę komputerową i Nell mogła dzięki temu odczytać, jakie mają moce. O większości już wiedzieliśmy, ale program zasugerował, że Kevin może mieć też moc umysłu. — Nie powinniście do tego potrzebować komputera. — I nie potrzebowalibyśmy, gdyby nasz najlepszy czarodziej umysłu nie był pustelnikiem! — uniosła się babcia. — Kiedy ostatni raz się pofatygowałeś, by sprawdzić talenty dzieci? Twarz Marcusa mogłaby być równie dobrze wyrzeźbiona z kamienia. — Wiesz, gdzie można mnie znaleźć, i wiesz też, jak przeprowadzić podstawowy skan.

Teraz to Elorie zaczęła się unosić. — Monitorowanie najmłodszych nigdy nie powinno być zadaniem tylko jednej czarodziejki! — Resztę wypowiedzi dokończyła w myślach, ale skoro jej umysł był tak bałaganiarski, to Marcus nie powinien mieć problemów z jej odczytaniem: Ja nie potrafię tego zrobić, a ona się starzeje. Miała wrażenie, że Marcus wyglądał na nieco zranionego, więc chyba jej się udało. — Dobrze, że udało się odkryć ten talent, w taki czy inny sposób. A teraz musimy przetestować Elorie, czyż nie? Babunia wyglądała na przerażoną. Elorie zrobiło się niedobrze. — Jak to? Marcus uniósł brwi. — Kevin był w stanie odczytać więcej, niż sobie uświadamiacie. — Spojrzał na Moirę. — Co, u licha, się tu dzieje? Babcia ujęła dłonie Elorie. — Przepraszam cię, dziecko. Starałam się ochronić cię przed zranieniem i najwyraźniej mi się nie udało. Wiesz, że zaklęcie przyzywające Nell ściągnęło cię na Czarodziejski Czat. — Tak, ale coś chyba było nie tak z kodem Nell? —

powiedziała Elorie. — Wątpię, Nell jest bardzo utalentowaną programistką i czarodziejką — parsknął Marcus. — A co ty o tym wiesz? — Elorie znowu zaczynała się denerwować. — W ciągu ostatnich pięciu lat widziałeś ją najwyżej dwa razy. I jeśli byłeś tak samo uroczy jak zwykle, niewątpliwie uciekła z krzykiem gdzie pieprz rośnie. Miała w nosie, czy słyszy jej myśli, czy nie. Nie jestem głuchy, a ty zachowujesz się jak rozwydrzone czarodziejątko. Jego twarz znowu nie wyrażała żadnych uczuć. — Nell i Jamie zajmują się programowaniem na zarezerwowanych dla czarodziejów poziomach Świata magii. Elorie znowu miała wrażenie, że znalazła się na innej planecie. — Wiesz o ich grze wideo? — Zajmuję obecnie trzecie miejsce w rankingu graczy czarodziejów. Wujek Marcus gra w gry wideo? I jest w tym dobry? — Bardzo dobry. — Marcus uniósł brwi. — Ale wróćmy do tego, co skan Nell powiedział o tobie, dobrze? — To, co odebrałeś z umysłu Kevina, nie jest dokładne — odezwała się łagodnie babcia. — Nie

przeskanowaliśmy Elorie, ale Nell chciałaby to zrobić. Ona i jej córki stworzyły ten program po to, by dawał lepsze odczyty niż zaklęcie przyzywające. Moira opuściła na chwilę wzrok, a potem spojrzała w oczy Elorie. — Pewnie o tym nie wiesz, kochana, ale skanuję cię dość regularnie. Zawsze miałam nadzieję, że moc przysługująca twojemu czarodziejskiemu sercu w końcu się w tobie obudzi. Elorie zapragnęła złagodzić jej smutek i poczucie winy. — Wiem o tym. Zawsze masz smutne oczy, gdy to robisz… — Odetchnęła głęboko, starając się przezwyciężyć nieprzyjemne uczucie w żołądku. — Nie jestem czarodziejką. Nie wiem, co jest nie tak z zaklęciami Nell, ale nie wierzę, by komputer dostrzegł coś, czego ty nie potrafiłaś. — Nie jestem już tego taka pewna. Nie dostrzegłam mocy umysłu Kevina. Może też przegapiłam coś u ciebie. Elorie czuła, że nieznośne uczucie w jej żołądku staje się niemal nie do wytrzymania. — Co ty mówisz? — Pozwólmy Nell cię przetestować, kochanie. — Babcia ujęła ją za ręce. Gdyby poprosił ją o to ktokolwiek inny, Elorie by się wściekła. Teraz jednak starała się z całych sił

powstrzymać wściekłość trzynastoletniej dziewczynki, która błagała wszechświat o cień mocy i której tego odmówiono. Marcus sięgnął po ciasteczko. — Mogę też zrobić to ja. „Po moim trupie” — pomyślała Elorie. Nie była już dzieckiem. Jeśli miała być przetestowana, to zamierzała przynajmniej wybrać rodzaj testu. Starając się stłumić swoje rozszalałe emocje, spojrzała prosto na babcię. — Dobrze, umów się na test. Ale jeśli znowu okaże się, że nie jestem czarodziejką, będzie to ostatni raz. Koniec skanów, koniec testów, koniec smutnych spojrzeń. Jestem tym, kim jestem, i to musi wystarczyć. Nell przesunęła swoje krzesło, by Ginia mogła usiąść obok niej. — Pamiętaj, mała, dla Elorie to może być trudne doświadczenie. — Dlatego że ciocia Moira nie sądzi, by była czarodziejką? Wkraczały na grząski grunt. — Nikt z nas teraz nie zna odpowiedzi na to pytanie. Mamy obecnie dwa sposoby na ocenę tego i dostajemy różne wyniki w każdym z tych testów, dlatego to trudna sytuacja.

— Nasz kod jest prawidłowy, mamo. Sęk w tym, że Nell w głębi ducha zgadzała się ze swoją córką. — Po kolei. Sprawdźmy, co powie skan, to da nam więcej danych. Na razie podłącz nas do czatu wideo. Nell ściągnęła na pomoc Jamiego i spędziła cały dzień, poprawiając i testując z nim oraz dziewczynkami kod programu skanującego. Oprócz mocy umysłu i żywiołów program potrafił teraz również ocenić moc uzdrawiania i zaklinania. Był w stanie rozróżnić aktywną, wyszkoloną moc i magiczny potencjał u niewyszkolonych czarodziejów, a nawet oszacować siłę danego rodzaju magii. To był naprawdę niezły program i sprawdzili go na wszystkich czarodziejach w Kalifornii, którzy jeszcze mieli myszkę komputerową. Mia i Shay były u Jamiego i próbowały włączyć skan do Świata magii. Ginia, która była najbardziej przywiązana do Moiry, chciała zobaczyć test Elorie. Nell miała nadzieję, że nie jest to bardzo zły pomysł. — Cześć, ciociu Moiro! — Ginia podskoczyła na krześle obok niej. — Cześć, kochanie. Witaj, Nell. Nell widziała twarz Elorie. Jej oczy były pełne lęku i smutku.

Jej współczująca córka też to dostrzegła. — Nie bój się, Elorie. Skan jest naprawdę łatwy i pracowałyśmy ciężko przez cały dzień, by był jeszcze lepszy. Na ekranie pojawiła się twarz kogoś, kogo Nell znała, ale czyjego imienia nie potrafiła sobie przypomnieć. — To mój kuzyn Marcus — powiedziała Moira. — Spotkałaś go raz czy dwa, Nell, ale to było już dawno temu. — Lepiej mnie rozpozna pod imieniem Gandalf — powiedział Marcus z nutą arogancji w głosie. — Ooooch! To ty zamknąłeś mnie wczoraj w wieży i oddałeś klucz uczniowi złego czarownika! — wykrzyknęła Ginia i zatupała stopami z emocji. — To ty jesteś Wojowniczką? — zdumiał się Marcus. Nell pomyślała, że powinno to było zrobić na nim większe wrażenie. Ginia, która właśnie wyprzedziła Sophie, była obecnie czwarta w rankingu graczy w Świecie magii i deptała po piętach Gandalfowi. Jej dziewczynka naprawdę miała niezwykłe umiejętności. — Nie martw się, mamo — wyszeptała za nią Ginia. — Jest ugotowany, tylko jeszcze o tym nie wie. Nikomu nie ujdzie na sucho zamknięcie Wojowniczki w wieży. Marcus uniósł myszkę. — Dobrze, Wojowniczko, najpierw sprawdźmy ten skan

na mnie. Chcę zobaczyć, jak to działa. Nell pochyliła się i wcisnęła kilka klawiszy. — Teraz będziecie mieli pogląd wyników na swoich ekranach — powiedziała, po czym skinęła Ginii głową, że może zaczynać. W Nowej Szkocji trzy głowy pochyliły nad komputerem. Marcus przeczytał wynik na głos. — Moc umysłu — poziom średni do wysokiego, to się zgadza. Elorie wskazała na ekran. — Silna moc powietrza, słaba wody i ziemi. — Ktoś tu musi sprawdzić swój kod. Powietrze i woda się zgadzają, ale nie mam mocy ziemi — parsknął Marcus. — Oczywiście, że masz, Gandalfie — uniosła się Ginia. Nell trąciła łokciem swoje czarodziejątko. — To prawdziwe życie, córeczko, nie gra, nie zapominaj o dobrych manierach. — Ty też powinieneś o tym pamiętać, Marcusie! — Zachichotała Moira. Ginia, wciąż w buntowniczym nastroju, uważnie przyglądała się swojemu arcywrogowi. — Poproś ciocię Moirę, by cię sprawdziła. Założę się, że masz moc ziemi. Ton jej wypowiedzi przyniósł jej kolejnego kuksańca,

ale Nell uznała, że sam pomysł nie jest zły. — To nie jest konieczne. Jestem dobrze wyszkolonym czarodziejem, jestem w stanie czerpać z różnych źródeł mocy, które są dla mnie dostępne — powiedział Marcus, unosząc brwi. — W takim razie sięgnij po moc ziemi — Ginia skrzyżowała ramiona na piersi. Marcus wzruszył ramionami i sięgnął po coś za ekran. Za chwilę pokazał im dłoń z nierozwiniętym pączkiem kwiatu. Nell się uśmiechnęła — w domu Moiry zawsze wszędzie były kwiaty. Marcus zamknął oczy i skoncentrował się na pączku. Tylko Ginia nie była w najmniejszym stopniu zaskoczona, gdy kwiat powoli rozwinął się. Moira roześmiała się radośnie. — Najwyraźniej można nauczyć starego czarodzieja nowych sztuczek! — Niezły kod, Nell! —Marcus jeszcze przez chwilę przyglądał się kwiatkowi. — To nie byłam ja. — Nell wyszczerzyła zęby. — Wojowniczka i jej dwie pomocnice wykonały większość pracy. — Jest was trzy?! — Marcus przeraził się. — Tak — potwierdziła Ginia. — Ale jeśli chcesz pokonać nas wszystkie, to musisz wyjść z poziomów tylko dla czarodziejów. Możemy walczyć na gołe kody.

Moje siostry nie są czarodziejkami. — Lepiej zostanę tam, gdzie mam po swojej stronie magię, mała Wojowniczko. Nie wątpię, że wasza trójka pokonałaby mnie z jedną ręką zawiązaną za plecami, gdyby przyszło do programowania. — Marcus niemal się uśmiechnął. Dopiero po chwili Nell, zaangażowana w przekomarzanki pomiędzy Marcusem a Ginią, zauważyła bladość Elorie. Jasny gwint. Mieli ważniejsze rzeczy do zrobienia niż umawianie się na pojedynki w Świecie magii. Czas zakończyć mękę oczekiwania. — Dobrze, Elorie, teraz twoja kolej. Chwyć myszkę i zobaczymy, co tu mamy. Elorie siedziała jak przymurowana. Marcus z niecierpliwością wcisnął jej brutalnie myszkę do ręki. Nell prawie zazgrzytała zębami. Ginia przeprowadziła test, liczby pojawiły się na obydwu ekranach. — Nie rozumiem — Moira odezwała się jako pierwsza. — Ja też nie. — Nell potrząsnęła głową. — Skan mówi, że Elorie ma dużą moc nieznanego pochodzenia. — Mów po ludzku — warknął Marcus. —To oznacza, że jest czarodziejką i to zapewne dość potężną — wtrąciła się Ginia. — Ale nie wiemy jaką.

Nie jest to żaden z typów mocy, który nasz test potrafi odczytać. — Czego zatem nie potrafi odczytać ten wasz prymitywny teścik? Nell warknęła. Nikt nie powinien obrażać jej dzieci. — Wyluzuj, mamo. To stary zrzęda, który chciałby być w stanie programować choć w połowie tak dobrze jak ja — powiedziała Ginia i zaczęła odliczać na palcach. — Potrafi odczytać moc żywiołów, umysłu i uzdrawiania. Pozostawia to więc nam prekognicję i magię zwierzęcą. Moira potrząsnęła głową. — Te rodzaje magii zawsze objawiają się bardzo wcześnie i bardzo silnie. Nie udałoby nam się przeoczyć faktu, że Elorie komunikuje się z duchami lub lata wraz z mewami. — Wykorzystanie tych rodzajów mocy pozostawia ślady, które powinniśmy być w stanie wychwycić. — Marcus skrzyżował ramiona na piersi. — Skanowałem Elorie osobiście i nie dostrzegłem śladów takich mocy. — Program nie pomylił się jeszcze ani razu — powiedziała stanowczo Ginia. — A teraz twierdzi, że Elorie jest czarodziejką. Moira wzruszyła bezradnie ramionami, co stanowiło dość dobre odbicie tego, jak czuła się Nell. Jak można było dowieść istnienia mocy, którą widział tylko komputer?

Marcus wciąż przemawiał aroganckim tonem, jakiego mógłby użyć król w stosunku do poddanych. — Czyżbyś twierdziła, że mój test był nieprawidłowy, dziecko? Ginia oparła obie ręce na biurku niczym prawdziwa wojowniczka. — Może Elorie jest zupełnie nowym rodzajem czarodziejki, jakiego nigdy wcześniej nie poznaliśmy! — A może twoja dziewięcioletnia wyobraźnia przerasta twoją zdolność logicznego myślenia. — A twoja utonęła w bagnie i została pożarta przez krokodyle! Wyglądało na to, że za chwilę z uszu jej córki zacznie się wydobywać dym, ale Nell nie miała wcale ochoty jej powstrzymywać. Prawdę powiedziawszy: pragnęła ją wesprzeć. Nadęty stary dureń. — Wystarczy! — krzyknęła Elorie. Jej oczy były pełne niepokoju. Nagle ekran komputera stał się zupełnie czarny. Ginia zanurkowała pod biurko, szukając źródła problemu. Gdy długo nie wynurzała się spod niego, Nell schyliła się, by jej pomóc. Po dziesięciu minutach, nie znalazłszy niczego, co mogłoby to wyjaśnić, zadzwoniła na telefon domowy Moiry. Nikt nie wiedział, co się stało, ale komputer Moiry całkowicie się spalił.

Rozdział 4. ELORIE USIADŁA PRZY KUCHENNYM STOLE i zaczęła rozcierać swoje zmęczone dłonie. Po całym dniu pracy nad biżuterią cieszyła się zarówno chwilą odpoczynku, jak i zapachami dobiegającymi z garnków parujących na kuchence. Czuła zapach bazylii, roztopionego masła i czegoś jeszcze, czego nie potrafiła zidentyfikować. — Pachnie przepięknie, kochanie. — Klopsiki z pesto i ryżem — powiedział jej mąż, obracając się do niej z uśmiechem. Miał na sobie pochlapany czymś zielonym fartuszek z napisem „Gotuję za seks”. Aaron był świetnym kucharzem, chociaż niekoniecznie bardzo schludnym. — Będą gotowe za parę minut. Pesto mogło stanowić rozwiązanie zagadki dziwnej zielonej substancji na jego fartuchu. — Nie wiem, po co starasz się mnie zmiękczyć, ale to działa. — O, po prostu skorzystałaś przy okazji. Zaplanowałem omlety z pesto na jutrzejsze śniadanie, więc dzisiaj zrobiłem świeżą porcję. Uznałem, że mogę wykorzystać je do ożywienia naszego obiadu.

— Babcia bardzo zazdrości ci wyhodowanej bazylii. Nawet z użyciem magii nie potrafi uzyskać równie pięknej. — My, nieczarodzieje, też mamy nasze sekrety. Nieustannie jej o tym przypominał samą swoją obecnością. Elorie wstała od stołu i oparła głowę o jego plecy. — Będzie mi brakowało twojej kuchni, gdy wyjadę. Szkoda, że nie możesz pojechać ze mną. Obrócił się i włożył jej klopsika do ust. — Też żałuję, ale goście kapryszą, gdy nie ma tu nikogo, kto mógłbym im podać coś do jedzenia. Formalnie rzecz biorąc, oboje byli właścicielami Morskiego Transu, jednak Elorie wiedziała, że gdy ona wyjedzie na tydzień, w zasadzie nie zakłóci to sprawnego funkcjonowania gospody, natomiast Aaron był właściwie niezastąpiony, zwłaszcza że jedna z ich najbardziej doświadczonych pracownic miała właśnie urlop macierzyński. Udało im się niedawno obojgu wymknąć, by świętować rocznicę, jednak wyjazd na cały tydzień był nie do pomyślenia. Aaron postawił dwa talerze na stole. Elorie poszła za nim, czując, jak ślinka napływa jej do ust. Gdy usiedli, Aaron ujął jej dłoń i zaczął ją łagodnie masować. — Gotowa na wystawę? Elorie skinęła głową, wcinając risotto. Od dwóch

miesięcy szykowała asortyment na targi rzemiosła artystycznego w San Francisco, odkąd dowiedziała się, że została na nie zaproszona. Jej mentorka twierdziła, że musi mieć przygotowany towar o wartości przynajmniej dziesięciu tysięcy dolarów, a nawet dwa razy tyle, jeśli jej morskie szkło miałoby okazać się popularne. Elorie nie była sobie w stanie wyobrazić tak wielkiej sprzedaży w ciągu jednego weekendu, ale z drugiej strony wierzyła w swoją sztukę. Miała niemal czterysta przedmiotów na sprzedaż w Kalifornii, a jej zmęczone ręce były świadectwem tego, jak ciężko pracowała, by je przygotować. — Muszę jeszcze dzisiaj wieczorem się spakować, ale wszystko jest gotowe. Aaron uśmiechnął się i zaczął masować jej drugą dłoń. — Przyjdę i ci pomogę. Meble na twoje stoisko przyjadą do Kalifornii jutro, a Nell odbierze cię z lotniska. — Nie musi tego robić — słabo zaprotestowała Elorie. — Mogę przecież złapać taksówkę. — A czy my pozwolilibyśmy naszym gościom łapać taksówkę? Miał rację. — Miło będzie znowu ich wszystkich zobaczyć. Zrobiłam wisiorki ze szkłem morskim dla dziewczynek, bo bardzo im się podobał mój, gdy je odwiedziłam w marcu.

— Dla małych dziewczynek to naprawdę magiczne przedmioty. Lizzie najchętniej nosiłaby inny naszyjnik na każdy dzień tygodnia — powiedział Aaron, podając jej ostatniego klopsika. Wszystkie klopsiki z talerza Elorie w magiczny sposób zniknęły. Może jej dziwny talent działał jedynie na klopsiki. Pociągnął ją lekko za włosy, jakby śledząc jej rozproszone myśli. — Przepraszam, nie chciałem ci o tym przypominać. — Sporą część poprzedniej nocy Elorie przepłakała. — To nie przez ciebie, to przez te klopsiki — odparła. Jej mąż, przyzwyczajony do jej sposobu prowadzenia konwersacji, cierpliwie czekał, aż rozwinie temat. Zamiast opowiedzieć o klopsikach, po prostu powiedziała mu to, co naprawdę chciał wiedzieć. — Już zmarnowałam zbyt dużą część życia na marzenia o byciu czarodziejką. Trzymałam się tego marzenia zbyt długo, tak więc ten skan komputerowy zupełnie mnie wytrącił z równowagi. Ale mam dobre życie, przede mną naprawdę wielka szansa zawodowa i nie zamierzam tego schrzanić, zamartwiając się jakimiś urojonymi magicznymi zdolnościami. Aaron po prostu się uśmiechnął. Dobrze było mieć koło siebie kogoś takiego, zwłaszcza gdy się było otoczonym czarodziejami. Wyjazd na rocznicę pomógł. Jej dorosłe życie zawsze

naznaczone było przez dwie przeciwstawne siły. Jej praca dla społeczności czarodziejskiej stanowiła jeden element, a życie z Aaronem i wyrabianie biżuterii ze szkłem morskim drugi. Krótki wyjazd pomoże jej odzyskać równowagę na zupełnie niemagicznym gruncie. Ujęła jego dłonie. — Gdy wrócę, może zaczniemy się starać o jakiegoś małego Shawa. Aaron porwał ją w ramiona. Jak na właściciela gospody potrafił się ruszać zadziwiająco żwawo. — Dlaczego nie zaczniemy już teraz? I tak właściwie skończył się obiad. Jamie skrzywił się, patrząc na stopione części komputerowe leżące na stole. Marcus, nie mówiąc nic nikomu, wysłał mu pozostałości komputera Moiry, jednak niewiele tu było do oglądania, nie licząc masy stopionego metalu. Inna sprawa, że niewiele widział poprzez trzy kudłate główki, które też pochylały się nad stołem. — I co myślisz? — zapytała Ginia. — Nie ma tu nad czym pracować, dziewczynki. Miałem nadzieję, że Elorie spowodowała po prostu jakieś spięcie i będziemy w stanie odczytać coś z dysku, ale…

— Nie sądzę, żeby pozostały tam jakiekolwiek dane! — Ginia zachichotała. — Zupełnie go usmażyła. Jamie trącił Shay, która miała najbardziej kontemplacyjną naturę z tej trójki. — Co o tym sądzisz? — Czy jesteśmy pewni, że to zrobiła Elorie? „To, że jest cicha, nie oznacza, że nie nadąża” — pomyślał Jamie z uznaniem. Shay była zdecydowanie najlepsza, jeśli chodzi o debugowanie kodów, ponieważ nigdy nie pomijała żadnego kroku, nawet jeśli odpowiedzi wydawały się oczywiste. — A któżby inny? — wzruszyła ramionami Mia. — Wujku Jamie, czy kiedykolwiek widziałeś coś takiego? Jamie potrząsnął głową. — Nie, ale Shay zadała bardzo dobre pytanie. Podejrzewam, że to sprawka Elorie, jednak dobrzy programiści muszą wyeliminować dziwne możliwości. Elorie nie była jedyną osobą w pokoju, gdy to się wydarzyło. — Założę się, że Aervyn mógłby stopić dysk twardy, gdyby chciał, i pewnie nawet nie musiałby przebywać w tym samym pomieszczeniu co komputer — powiedziała Mia, oglądając uważnie stopiony bałagan na stole. Trzy pary oczu spojrzały nagle na resztki komputera z nowym zainteresowaniem. Oho! To on powinien tutaj zachować się jak dorosły, jednak wewnętrzna debata w

umyśle Jamiego nie potrwała długo. Jeszcze nie był ojcem, a próba stopienia dysku twardego za pomocą magii wyglądała na niezłą zabawę. — Pójdę po Aervyna! — zaoferowała się Mia, podskakując z niecierpliwości. — Ty na pewno też potrafiłbyś to zrobić, prawda? — zapytała Shay, patrząc na Jamiego. Jamie zaczął przekopywać się przez zawartość pudeł. Zaraz mieli się tego dowiedzieć. Aervyn wpadł do pokoju z wyrazem entuzjazmu wymalowanym na buzi. — Mam stopić komputer, wujku Jamie? Mogę go spalić spojrzeniem, tak jak Cyklop? Jamie rzucił się, by osłonić ciałem swój nowy laptop. — Chwila, chwila, nie ten komputer. I bardziej jak Superman niż jak Cyklop, pomyśl o skoncentrowanej magii. Mama będzie wściekła, jeśli znowu wywołamy pożar w piwnicy — mitygował go Jamie. Znalazł stary twardy dysk i położył go na stole obok resztek komputera Moiry. — Najpierw pozwól mi wyjaśnić, co chcemy zrobić. Sądzimy, że jedna z czarodziejek z Nowej Szkocji zdołała zmienić wnętrze komputera w coś takiego. Aervyn przyjrzał się spalonemu dyskowi z fascynacją. — Trudno jest stopić metal. To musi być ktoś z niezłą mocą.

— Na tym polega problem. Nie jesteśmy pewni, kto to zrobił ani jak. Pomyślałem, że możemy przeprowadzić kilka eksperymentów, by zobaczyć, czy jesteśmy w stanie to powtórzyć. Jamie zamilkł i pozwolił siostrzeńcowi zastanowić się chwilę. Sam miał kilka pomysłów, jednak Aervyn był bardzo twórczym czarodziejątkiem i jeśli pozostawiło się go samemu sobie, mógł wymyślić coś, na co nikt inny by nie wpadł. Aervyn spojrzał na niego z uśmiechem, który sprowokował Jamiego do szybkiego stworzenia kręgu szkoleniowego. Nell była dość wyrozumiała, jednak absolutnie nie zgadzała się na pożar w domu. Kilka sekund później brzegi twardego dysku były lekko nadtopione, jednak daleko im było do stopionego paskudztwa, w jakie zmienił się dysk Moiry. — To trudne — przyznał Aervyn, marszcząc brwi. — Metal wcale nie chce się stopić. — Jego oczy zalśniły. — Może mógłbym to zrobić z kręgiem. — Jeszcze nie. — Jamie potrząsnął głową. — Dowiedzieliśmy się jednak czegoś ważnego. Skorzystałeś z mocy ognia, prawda? Skoro nie jesteś w stanie sam tego stopić w ten sposób, to prawdopodobnie nie tak się to stało. Musimy wymyślić jakiś inny sposób. — Jeśli zrobiła to Elorie, to prawdopodobnie miała w ręku coś takiego — powiedziała Ginia, podnosząc myszkę.

— I miała dostęp do internetu — dodała Shay. Jamie podłączył myszkę do dysku twardego. — Aervyn, czy jesteś w stanie przesłać moc za pośrednictwem tego? Chociaż raz jego uczeń wyglądał na zaskoczonego. — Może. Kilka prób później, mimo połączenia sił przez Jamiego i Aervyna, nadal nie udało im się osiągnąć niczego poza nadtopieniem brzegów dysku, a Aervyn był bardzo zmęczony i głodny. Jamie wysłał go na górę po ciasteczka i zapatrzył się w wyniki nieudanego eksperymentu, leżące na stole. Gdy podniósł głowę, Ginia oglądała jego laptop z zainteresowaniem. Dostatecznie długo był nauczycielem czarodziejątek, by wiedzieć, kiedy szykują się kłopoty. — Nawet o tym nie myśl, moja mała — powiedział ostrzegawczo. — Niby o czym? — zapytała z miną niewiniątka. — O czymkolwiek, co planujesz zrobić z moim komputerem. — Nie chodzi mi wcale o twój komputer. Wydaje mi się, że wiem, jak możemy to zrobić, ale potrzebuję całego komputera, a nie tylko dysku twardego. Miał nadzieję, że działają w wyższym celu. Jamie skoncentrował się przez chwilę i teleportował jeden ze

starych komputerów ze swojego domowego biura. — Możesz użyć tego, ale użyj zabezpieczonego portu, by połączyć się z siecią. Nie chcielibyśmy przy okazji usmażyć czyjegoś komputera przez przypadek. — Nie zamierzam usmażyć tego komputera, po prostu potrzebuję interfejsu. — Skinęła na siostry. — Pomóżcie mi podłączyć ten stary dysk do tego komputera. Jamie usiadł i obserwował. Wkrótce stary dysk twardy został podłączony do jednego z portów USB starego komputera. Dziewczynki były naprawdę niezłe, a on wciąż nie miał pojęcia, o co chodzi. — Co planujecie? Ginia strzeliła palcami ruchem znanym wszystkim programistom na świecie. — Zamierzam go stopić dzięki magicznemu programowaniu. Idź sobie. Powiem ci, gdy kod będzie gotowy. „Cholera, czemu sam o tym nie pomyślałem?”. Jamie poszedł na górę zjeść trochę ciastek. Gdy wrócił do piwnicy, powitały go trzy nieco szaleńcze uśmiechy. Mia podskakiwała w kółko. — To zadziała, wujku Jamie. Patrz! Ginia skoncentrowała się, kliknęła dwukrotnie myszką i stary twardy dysk podłączony do komputera zmienił się w kałużę. Kwaśny zapach stopionego metalu dobitnie

świadczył o ich sukcesie. Jamie uściskał swoje podekscytowane siostrzenice i usiłował się zastanowić. Był pod wrażeniem. Istniał tylko jeden problem. Nikt w Nowej Szkocji nie znał się na magicznym programowaniu. No, może poza Marcusem, ale to nie on siedział przy komputerze Moiry, gdy to się wydarzyło. Właściwie niczego się nie dowiedzieli poza tym, że Ginia była świetną programistką. Elorie jednak nadal pozostawała zagadką. Ginia szykowała się, by zalogować się do Świata magii. Miała całą godzinę, nową strategię i trzy nowe zaklęcia. Gandalf wkrótce polegnie. Zasłużył sobie na to, skoro uważał, że jej kody są do kitu. Jeśli potrafiła stopić dzięki nim twardy dysk, to na pewno potrafiła też pokonać starca, który uczył się programowania w ubiegłym stuleciu. Tak naprawdę to był niezły, jednak jego magiczne kody miały pewne luki. Próbowała go pokonać w pojedynku, ale skończyło się to zamknięciem jej w wieży. Jej przyjaciele pomogli się jej wydostać, jednak w bezpośrednim starciu Gandalf był dla niej za silny. Musiała być sprytniejsza. Zalogowała się i ruszyła do knajpy, pewna, że znajdzie go na jego zwykłym krześle w rogu. Nie rozumiała

tego: zabawa była znacznie przyjemniejsza, gdy grało się z przyjaciółmi, jednak Gandalf zawsze grał sam. Ludzie próbowali się z nim zaprzyjaźnić — gracz trzeci w rankingu stanowiłby silnego sojusznika, ale zawsze zachowywał się niezbyt grzecznie i w końcu wszyscy rezygnowali. Dzisiaj przebrany był za mnicha. Zazwyczaj im prostszy był jego strój, tym bardziej był niebezpieczny. Szybko rzuciła kilka zaklęć osłaniających, tak na wszelki wypadek. Wojowniczka: Dobry wieczór, Gandalfie. Gandalf: Cóż za radosne spotkanie. Widzę, że przyjaciele pomogli ci uciec. Czy mogę zaproponować ci coś do picia? Wojowniczka: Tak, niektórzy z nas mają przyjaciół. Poproszę cydr. Gandalf: Podajcie dziewczynie kufel. Tylko nie za duży, bo jest dzisiaj niegrzeczna. Wojowniczka: Mam propozycję. Gandalf: To duże słowo jak na taką małą dziewczynkę. Wojowniczka: Jestem dostatecznie duża. Gandalf: Czyżby. I czegóż takiego ostatnio dokonałaś? Wojowniczka: Stopiłam dziś rano komputer.

Gandalf: Celowo? Wojowniczka: Jestem dobrze wyszkoloną czarodziejką. Nie używam magii przypadkiem. Gandalf: Ach, próbowałaś odtworzyć wypadek z komputerem cioci Moiry, czyż nie? Wojowniczka: Tak. Gandalf: I czego się dowiedziałaś? Wojowniczka: To nie było po prostu spięcie ani nadmiar mocy. Nawet Aervyn nie był w stanie w ten sposób stopić komputera, a próbował. Wujek Jamie sądzi, że mógłby tego dokonać z pomocą kręgu, ale… Gandalf: Jeśli najsilniejsze czarodziejątko zachodu nie potrafiło tego dokonać, to coś innego się wydarzyło. Wojowniczka: Właśnie. Gandalf: Skoro więc Aervynowi się nie udało, jak to zrobiłaś? Wojowniczka: Nie użyłam samej magii, lecz również programowania. Gandalf: Hm, użyłaś magicznego programowania, by stopić komputer? Przypomnij mi, bym nie dopuszczał cię w pobliże moich sprzętów elektronicznych. Wojowniczka: Tak, to zadziałało, ale byłeś jedyną

osobą, która zna się na magicznym programowaniu, obecną przy testowaniu Elorie. Gandalf: Nie stopiłem komputera Moiry, mała Wojowniczko. Wojowniczka: A czy mógłbyś to zrobić? Gandalf: Dobre pytanie. Ale nie mam zapasowego komputera, na którym dałbym radę to sprawdzić. Wojowniczka: Wujek Jamie sądzi, że Elorie nie mogła użyć magicznego programowania. Gandalf: Ha, ona ledwo jest w stanie odpowiedzieć na e-mail. Wojowniczka: A co jeśli zrobiła to przypadkiem? Nie chodzi mi o magiczne programowanie, ale o coś w tym rodzaju. Gandalf: Hm, inny proces, ale ten sam wynik. Wojowniczka: Hę? Gandalf: Nieważne. Skłoniłaś mnie do myślenia i pewnie o to ci chodziło. Wojowniczka: Tak. Możesz być zrzędliwym starym czarodziejem, ale jesteś dość bystry. Gandalf: Idź już sobie, nieznośny bachorze. Ginia wylogowała się z gry i zachichotała. Misja zakończona powodzeniem. Tak naprawdę to dwie misje. To był dobry pomysł, żeby Gandalf zastanowił się nad magią Elorie, może coś wymyśli.

Co ważniejsze jednak, rozmowa odwróciła jego uwagę na wystarczająco długo, że była w stanie użyć swoich zaklęć. Jutro o tej samej porze dwa jego najsilniejsze zaklęcia nie rozpoznają go jako ich autora i będą należały do jego dwóch najsilniejszych przeciwników, nie licząc jej. Miała nadzieję, że zrozumieją wskazówkę i połączą przeciwko niemu siły. A w czasie, gdy to zrobią, ona sama przeprowadzi magiczny nalot. Wojowniczka będzie rządzić Światem magii. To jedynie kwestia czasu. — To żebyś o nas nie zapomniała, gdy wyjedziesz — powiedziała Lizzie. „O, mamuniu — pomyślała Elorie. — Można by pomyśleć, że wyjeżdżam na długie lata, a nie tylko na tydzień”. Jej troje uczniów przyszło dzisiaj z paczką domowych ciasteczek, świeżo zebranymi jagodami i pieczołowicie wymalowaną i wypisaną kartką, najwyraźniej dziełem Lizzie. — Zebraliśmy te jagody dzisiaj rano — powiedział Kevin. — Było ich więcej, ale nie mogliśmy wytrzymać i trochę zjedliśmy. Elorie spojrzała na pełne wiaderko i powstrzymała chichot. Nie wydawało się prawdopodobne, żeby pozwolono jej to wnieść na pokład samolotu. Aaron będzie serwował gościom naleśniki z jagodami przez

kilka kolejnych dni. A ciasteczka nawet nie dotrą do samolotu — zapach cynamonu już przyjemnie drażnił jej nozdrza. Uściskała Lizzie. — Wyjeżdżam tylko na kilka dni, więc na pewno o was nie zapomnę i na pewno nie będę głodna. Bądźcie grzeczni, gdy mnie nie będzie, i trzymajcie się z dala od kłopotów, dobrze? — mówiąc ostatnie słowa, spojrzała na Seana. — Wcale nie pakujemy się w kłopoty, one same nas znajdują — powiedział, przewracając oczami. — Musicie lepiej się przed nimi ukryć w takim razie. — Pocałowała czubek głowy chłopca, co na pewno go zirytowało. — Nie chcę, by babcia musiała rzucać dużo zaklęć, gdy mnie nie będzie. Pamiętajcie, męczy się szybciej, niż sama przyznaje. — Nie będzie musiała — powiedział Kevin. — Wujek Marcus zostanie tu do twojego powrotu. Mówi, że potrzebujemy lepszego nadzoru. Wujek Marcus? Wow! Kiedyś wynurzał się ze swojej jaskini jedynie kilka razy do roku i nigdy na dłużej niż na dzień lub dwa. — Lubi ludzi bardziej, niż sądzisz — powiedział Kevin i zaczerwienił się. — Oj, przepraszam. Jeszcze kiepsko sobie radzę z czarodziejskimi manierami. Wujek Marcus stwierdził, że muszę więcej ćwiczyć, ale z twojego

umysłu naprawdę wycieka wiele myśli. Świetnie. Właśnie to chciała usłyszeć, udając się z wizytą w miejsce, gdzie było mnóstwo czarodziejów umysłu. — Możesz ćwiczyć, gdy mnie nie będzie. A skoro już słyszysz coś, czego nie powinieneś, to przynajmniej pomóż trzymać Seana z dala od kłopotów. — Nie. Jego umysł jest bardzo szczelny. — Kevin potrząsnął głową. — Czy mój umysł przecieka? —zapytała Lizzie z buzią pełną jagód. — Wkrótce będą z niego wyciekać jagody, jeśli nie przestaniesz się nimi opychać. Będziesz też miała fioletową kupę. — Fuuuuj, wcale nie — powiedziała Lizzie, po czym spojrzała na Elorie. — Czy kupa naprawdę może być fioletowa? — Ile jagód zjadłaś? Lizzie przyjrzała się z powątpiewaniem wiaderku z jagodami. — Chyba całe wiaderko. Babcia Moira powiedziała, że mogę zjeść, ile chcę. Powiedziała, że jagody są bardzo dobre dla czarodziejątek. — Bardzo zdrowe — przytaknęła Elorie, przytulając dziewczynkę. — I na pewno będziesz miała fioletową

kupkę. Czy zostawiliście jakieś jagody dla babci? — Całe wiaderko — powiedział Kevin. — Może też będzie miała fioletową kupkę. — Lizzie najwyraźniej uważała, że to bardzo atrakcyjna opcja. — I dzięki jagodom przestała płakać. Rozbawiona dotychczasową rozmową, Elorie natychmiast przestała chichotać. — Babcia płakała? — zaniepokoiła się. — Tylko trochę — powiedział Sean. — I nie chciała nam powiedzieć dlaczego. Mówiła, że stare czarodziejki czasami są w łzawym nastroju. — Siedziała nad kryształową kulą — powiedziała Lizzie. — Myślę, że kula nie chciała odpowiedzieć na jej pytanie. Kevin rzucił dziwne spojrzenie Lizzie, które od razu uruchomiło wewnętrzny alarm u Elorie. — Co się dzieje, Kevin? — zapytała. — Wujek Marcus powiedział, że nie powinienem mówić o rzeczach, które przypadkiem wyłapię z umysłów innych ludzi. Grząski grunt. — To prawda, ale czasem warto się podzielić informacjami o kimś, kogo się kocha. Czy Lizzie ma rację co do przyczyn, dla których babcia była smutna? — Tak. — Kevin skinął głową. — Tylko skąd to wie?

Babcia powiedziała to tylko w myślach. — Może ja też będę czarodziejką umysłu. — Lizzie wzięła kolejną garść jagód. — Albo może po prostu zgadłam. — Lizzie zupełnie nie przejęła się możliwością, że ma nową magiczną umiejętność. „Tego tylko nam trzeba — pomyślała Elorie. — Całego tłumu małych czarodziejątek, które potrafią czytać w myślach”. Dopiero po chwili uświadomiła sobie ukłucie zazdrości w sercu. Dlaczego to ona nie była dzieckiem, u którego co chwila rozwijały się jakieś nowe magiczne talenty? Takie myśli były najlepszym dowodem na to, że nadmiernie przejęła się jakimś głupim skanem komputerowym. Najwyższy czas, by miła, zupełnie przeciętna Elorie Shaw, która nie była czarodziejką, poszła do łóżka.

Rozdział 5. NELL USIADŁA PRZY KOMPUTERZE z zamiarem zrobienia dużych zakupów. Biedna, nękana porannymi mdłościami Nat nie była w stanie znieść nawet oglądania zdjęć jedzenia, Nell musiała więc zrobić zakupy nie tylko dla swojej czeredy, lecz również dla niej. Aervyn twierdził, że w brzuchu Nat kryje się tylko jedno dziecko, ale Nell miała wątpliwości. Ona sama miała znacznie gorsze mdłości przy trojaczkach niż przy jedynaku. Udało jej się zaledwie odwiedzić wirtualną alejkę z serami, gdy usłyszała sygnał nadchodzącej wiadomości Czarodziejskiego Czatu. Nell: Dzień dobry, Moiro. Moira: To nie Moira, tylko Marcus. Poczekaj chwilę, zmienię nazwę użytkownika. Marcus: Teraz lepiej. Nell: Możemy przejść na wideoczat, jeśli wolisz. Marcus: Nie, wolałbym przeprowadzić tę rozmowę dyskretnie. Nell: Co mogę dla Ciebie zrobić? Jak sobie radzi Elorie?

Marcus: Dowiesz się tego przede mną, właśnie leci samolotem w Twoją stronę. Nell: Tak, odbieramy ją z lotniska za parę godzin. Nie sądzę, żeby udało nam się całkowicie pominąć temat tego, co się stało, ale postaramy się nie zakłócić jej pracy na targach. Marcus: Czy bycie czarodziejką nie jest ważniejsze niż jakieś hobby? Nell: Przemówił czarodziej ze starej szkoły. Elorie jest utalentowaną artystką i jeśli to, co słyszałam, jest prawdą, zarobi przez te cztery dni więcej niż większość ludzi w Nowej Szkocji zarabia przez pół roku. Marcus: Przywołałaś mnie do porządku. Jej świecidełka są piękne, ale jednak to tylko szkło morskie. Ozdoby. Nell: I to mówi facet, który ma największą kolekcję kostiumów w Świecie magii? Marcus: To niezbędny element mojej strategii gry. Nell: Ostrzegaj mnie, gdy zamierzasz zażartować, właśnie oplułam sobie kawą monitor. Marcus: Użyj prostego zaklęcia kuchennego, moja droga. Nell: Nie jestem kuchenną czarodziejką i tylko Moira może mówić do mnie „moja droga”. Jeśli nie będziesz uważał, Gandalfie, pomogę mojej

córce Cię pokonać. Marcus: Ona nie potrzebuje Twojej pomocy. Nell: Och, czyżby? Marcus: Jestem największym wyzwaniem, jakie przed nią stoi, i nie trzeba jej wiele czasu, by zostawić mnie w pyle drogi za sobą. Podjęła niezłą próbę dziś rano. Ta mała spryciara wysłała szpiega, by przeniknął jedno z moich zaklęć. I nie jestem pewien, czy był tylko jeden. To bardzo przebiegła mała czarodziejka. Nell: Może jeszcze nie jesteś całkiem stracony. Marcus: Jestem jedynym czarodziejem w Nowej Szkocji, który wierzy w Twój komputerowy skan. Innymi słowy, czy Ci się to podoba, czynie, mogę Ci pomóc. Nell: Nie wiem, czy możemy coś zrobić, dopóki nie dojdziemy do tego, z jakiego źródła mocy korzysta Elorie. Dziewczynki i Jamie ślęczą teraz nad kodem, próbując to rozgryźć. Marcus: Wojowniczka dała mi do myślenia dziś rano i mam pewną teorię na ten temat. Nell: Zamieniam się w słuch. Marcus: Jej moc może być w jakiś sposób związana ze światem wirtualnym, z internetem. To rodzaj mocy, którego nie znaliśmy wcześniej.

Nell: Trudno mi uwierzyć, że ma jakiś zupełnie nowy rodzaj magii. Marcus: No właśnie, może więc nie jest aż tak wyjątkowa. Nell: Nie rozumiem. Marcus: To lepiej uważaj. Nell: Sam uważaj albo poproszę Moirę, by dała Ci do wyszorowania jeden z jej starych kociołków. Marcus: Mam na to świetne zaklęcie. Pozwól, że wyjaśnię to w nieco prostszy sposób: Elorie nie jest pierwszą czarodziejką, która łączy technologię i magię. Nell: No tak, mamy magiczne programowanie, ale to coś innego. Marcus: Dlaczego? Nell: To połączenie magicznych źródeł mocy z programowaniem online. Marcus: Zgadza się. A czy każdy czarodziej to potrafi? Nell: O, nie. Marcus: Dlaczego nie? Nell: Co to ma być, test? Ponieważ większość z nich nie potrafi programować. Marcus: Zgoda, ale pomyśl o Świecie magii. Na poziomach tylko dla czarodziejów jest mnóstwo

graczy, którzy są fatalni, jeśli chodzi o magiczne programowanie, i wcale nie jest to w prosty sposób związane z ich umiejętnościami programowania lub magiczną siłą. Nell: Hm, to prawda… Zaraz, czy sugerujesz, że magiczne programowanie to osobny talent? Marcus: Coś w tym rodzaju. Nell: Mów dalej. Marcus: Gdyby magiczne programowanie polegało po prostu na łączeniu dobrego kodu z przyzwoitą siłą magii, sądzę, że ranking w Świecie magii wyglądałby zupełnie inaczej. Weź pod uwagę swoją córkę. Jest bardzo twórczym czarodziejątkiem i świetnie sobie radzi z programowaniem, jednak daleko jej jeszcze do mojej magicznej siły i biegłości. Jest czarodziejką zaledwie od paru miesięcy. Nell: Ha. To prawda, ostatnio udało jej się wyprzedzić naprawdę utalentowanych czarodziejów. Nie sądzisz, że chodzi jedynie o jej talent do programowania? Marcus: Twój mąż Daniel wie, że należy się liczyć z moimi umiejętnościami programowania. Nie jestem tak dobry jak on, ale też dużo nie odstaję. Twojej córce trudno byłoby mnie pokonać na same kody.

Nell: Nie to jej ostatnio powiedziałeś. Marcus: Wbrew temu, co się o mnie sądzi, nie zjadam małych dziewczynek na śniadanie. Nell: To wciąż pozostaje otwartą kwestią. Uważasz więc, że ma jakiś specjalny talent. Marcus: Zastanawiam się, czy przypadkiem nie istnieje magiczna umiejętność, której do tej pory nie potrafiliśmy wyodrębnić i zidentyfikować, ponieważ zazwyczaj łączy się z innymi mocami. Nell: Aha, i sądzisz, że właśnie taką moc ma Elorie. Marcus: Tak, i tylko ją. Nell: Ale każdy rodzaj magii pozostawia ślady mocy, czy ten też nie powinien? Marcus: Owszem i pozostawia je, tyle że w innym miejscu. Nell: ??? Marcus: Online, Nell. Dlatego właśnie ani Moira, ani ja nie potrafiliśmy ich znaleźć, a Twój skaner tak. Nell: Pozostawia wirtualne ślady mocy? Marcus: Fascynująca teoria, prawda? Zostawię Cię z nią teraz, byś drążyła temat. Na tym wybrzeżu niewielu czarodziejów ma pojęcie o komputerach, Ty jednak masz dostęp do dwóch grup: do jednej, która ma zarówno dobre umiejętności

programowania, jak i silny magiczny talent, co stanowi dobrą próbkę, jak sądzę. Nell: Tak, gracze na czarodziejskich poziomach Świata magii będą chcieli nam pomóc. A druga grupa? Marcus: Twoja rodzina, moja droga. Jeśli ten talent jest dziedziczny, jak wiele innych, to przewiduję, że jest też obecny w Tobie. Nell wpatrzyła się w pusty monitor. Właśnie znowu nazwał ją „moja droga”. Facet naprawdę miał przestarzałe poglądy na kobiety i potrafił zaleźć za skórę, jednak odkrył prawdopodobną teorię szybciej niż którykolwiek z geniuszy magicznego programowania w jej domu. Spojrzała na swoje dłonie z zastanowieniem. Magiczne programowanie przychodziło jej tak łatwo, że nigdy nie zastanawiała się nad tym, jak działa. Dopiero stary zgryźliwy pustelnik zadał właściwe pytania. Czas zawiadomić innych. Podsunie im hipotezę Marcusa, jeszcze zanim wyjdzie na lotnisko po Elorie. Czekając wraz z Aervynem na ruchliwym lotnisku w San Francisco, Nell miała dziwne uczucie déjà vu. Dlaczego jej zaklęcie przyzywające znajdowało kobiety, które wcale nie były szczęśliwe z powodu bycia czarodziejkami? Może następnym razem uda jej się

złapać jakąś miłą osobę, która powie „dziękuję” i zjawi się od czasu do czasu, by uczestniczyć w jakimś kręgu z okazji przesilenia. Pierwsze dni Lauren w roli czarodziejki nie były najłatwiejsze i wydawało się, że z Elorie nie będzie wcale łatwiej — kurczę, nawet nie mogli się zgodzić co do tego, że rzeczywiście jest czarodziejką. — Mamo, może chcesz coś przekąsić? Jesteś rozdrażniona — zauważył Aervyn. Nell uśmiechnęła się. Aervyn miał prawdopodobnie rację, a przy tym sam miał ochotę na jedno z ciastek, które schowała w torbie. Wyjęła pojemnik i wręczyła go swojemu wiecznie głodnemu synowi. Aervyn otworzył pojemnik i przez chwilę przyglądał się jego zawartości, po czym wręczył Nell dwa z trzech znajdujących się w środku ciastek. — Proszę. Potrzebujesz więcej ciastek niż ja, ja jestem tylko odrobinę rozdrażniony. Łobuz. Pogładziła go po głowie i wzięła dwa ciasteczka. Pasażerowie zaczęli wychodzić przez bramkę przylotów. Nell usiłowała dostrzec Elorie. — Widzę ją, mamo! Elorie pomachała do nich i zaczęła iść w ich kierunku. Niosła na plecach największy plecak na świecie. — Co za ogromny plecak! — powiedziała Nell. — Jak udało ci się z nim wsiąść do samolotu?

— Sama nie wiem — westchnęła Elorie. — Ale znajduje się w nim większość moich prac na targi i nie chciałam ich spuszczać z oka. Przejście przez odprawę było niełatwe, ale udało się i bardzo się cieszę. — Proszę, weź trochę mojego ciasteczka. — Aervyn wyciągnął rękę z ciastkiem. — Dobrze działa na poprawę humoru. Elorie uśmiechnęła się. Najwyraźniej była przyzwyczajona do czarodziejątek i ich wątpliwych dobrych manier. — Nie jestem w złym humorze, tylko trochę zmęczona, ale dziękuję. Mam wrażenie, że śniadanie było ze trzy dni temu. — Nie jadłaś przez trzy dni? — Oczy Aervyna rozszerzyły się ze zdumienia. Poruszył palcami i wyciągnął w stronę Elorie znacznie większy pojemnik z ciastkami, który najwyraźniej właśnie teleportował z ich kuchni. — Możesz zjeść mnóstwo ciastek. Mama upiecze więcej, jeśli się skończą. — Witamy w świecie czarodziejów, tu zawsze życie jest trochę szalone! — Nell roześmiała się. — Aervyn, odeślij ciastka z powrotem do domu. Elorie ma już dość rzeczy do noszenia. A zapach ciastek z nutellą mógł zaraz spowodować zator na lotnisku. Aervyn przez chwilę przyglądał się uważnie Elorie, po

czym znowu poruszył palcami. Tym razem Nell nie musiała się długo zastanawiać, co knuje. Elorie zakręciła się w miejscu z okrzykiem. — Gdzie mój plecak?! Nell starała się ją uspokoić. — Aervyn teleportował go do nas do domu. — Spojrzała surowo na syna. — W tym plecaku są rzeczy, które są naprawdę ważne dla Elorie. Wystraszyłeś ją, teleportując jej plecak bez pytania. Widziała, że przez chwilę się nad tym zastanawia. — Bardzo przepraszam, Elorie. Nie chciałem cię przestraszyć. Czy mam teleportować go z powrotem? — Nie, tak jest mi dużo lżej — powiedziała Elorie, po czym sięgnęła po puszkę z ciastkami, którą Aervyn wciąż trzymał, i uśmiechnęła się. — No i teraz mam dwie wolne ręce do jedzenia ciasteczek. „Uff, dzięki Bogu za gościa, który potrafi przejść do porządku dziennego nad wyskokami czarodziejątek. To ułatwi kolejne dni” — pomyślała Nell. Normalne życie w domu Walkerów było zazwyczaj dość chaotyczne. Aervyn sięgnął po rękę Elorie, by wyprowadzić ją z lotniska. — Jak to możliwe, że nie chcesz być czarodziejką? — zapytał. Czy nie mówiłam, żebyś najpierw pozwolił się jej

rozgościć, zanim zaczniesz jej zadawać takie pytania? — ofuknęła go w myślach Nell. Przecież tak zrobiłem, mamo. Dałem jej ciasteczka i teleportowałem jej plecak do domu i w ogóle. A poza tym ty też chcesz to wiedzieć. Wszyscy są ciekawi. Wprawdzie jej syn wymagał małej powtórki z zasad dobrego wychowania, ale miał rację. Nell też była ciekawa. Elorie przez chwilę przyglądała się Nell, po czym spojrzała na Aervyna. — Gdy byłam taka mała jak ty, niczego bardziej nie pragnęłam niż bycia czarodziejką. Ale dorosłam i dowiedziałam się, że nią nie jestem. Na początku byłam z tego powodu trochę smutna, ale teraz wiem, że tak miało być. — Wcale nie — zaprzeczył Aervyn z pewnością siebie czterolatka, przekonanego, że ma rację. — Stopiłaś komputer, a ja i wujek Jamie nie mogliśmy tego zrobić. Na pewno jesteś czarodziejką i masz moc jak Superman. A niech to. Sądząc ze zdziwionej miny Elorie, nikt jej nie powiedział o stopionym komputerze. Nell wzięła gościa pod ramię i spróbowała sprawić, by pomyślał o czymś innym. — Jak sądzisz, czy moje córki znalazły już twój plecak z biżuterią? Elorie zbladła. Nell sięgnęła do puszki i podała jej

ciasteczko. Jamie podszedł do drzwi domu Nell, trzymając za rękę swoją uroczą żonę i zastanawiając się, czemu znowu czuje, że za chwilę przegra kolejną kłótnię. — Wydaje się, że powinniśmy być szczególnie ostrożni ze względu na naszą małą dziewczynkę. — Dzieci muszą trochę podskakiwać w środku. Dlatego właśnie są otoczone wodą dla ochrony. Poduszka z wodą nie wydawała się Jamiemu dostateczną ochroną. — Jakoś nie widziałem, żeby inne ciężarne kobiety stawały na rękach. — Zazwyczaj obserwowanie Nat podczas ćwiczeń jogi bardzo go podniecało, jednak teraz śmiertelnie go przerażało. Obawiał się, że Nat w każdej chwili może upaść na brzuch. Dotknęła jego twarzy. — Jest lepiej chroniona w moim brzuchu, nawet do góry nogami, niż będzie przez resztę swojego życia. Odpręż się, tatuśku, nic jej nie będzie. Jamie próbował pomyśleć nad jakimś dobrym argumentem, gdy Nell otworzyła drzwi. Może ona go poprze. — Hej, siostro. Czy kiedykolwiek stawałaś na rękach, gdy byłaś w ciąży?

— Naprawdę uważasz, że jestem tak głupia, by odpowiedzieć na to pytanie? Wchodźcie do środka. Nat uściskała swoją szwagierkę. — Powiedz mu prawdę, nie przejmuj się. — W ogóle nie umiem stawać na rękach, więc nie. Ale gdy byłam w czwartym miesiącu ciąży z dziewczynkami, właśnie przygotowywaliśmy aktualizację Świata magii, więc przez szesnaście godzin dziennie zajmowałam się programowaniem, jedząc głównie Doritos i masło orzechowe. Dziewczynki jakoś wyszły na ludzi. Jamie przypomniał sobie te chwile. Nie był w stanie nawet spojrzeć na Doritos po tym, jak zobaczył Nell wrzucającą je garściami do słoika z masłem orzechowym. — Masz tu gdzieś Doritos? Brzmi pysznie! — Nat rozjaśniła się. — Nie, przykro mi, teraz nie mogę nawet na nie patrzeć! — Nell roześmiała się. Jego żona miała ochotę na Doritos? Kobieta, która zmusiła go do jedzenia warzyw i tofu na obiad? Wyguglał wszystko, czego można się spodziewać podczas ciąży, ale gdy to wszystko się skończy, stworzy nową stronę dla ojców spodziewających się dzieci: taką, która powie im prawdę. Nikt nie ostrzegał przed Doritos i staniem na rękach.

Jamie nagle zorientował się, że obydwie kobiety patrzą na niego wyczekująco. Coś mu umknęło. — Co? — Doritos, braciszku. — Nell potrząsnęła głową z wyrazem oburzenia na twarzy. — Twoim zadaniem jest dostarczanie wszystkich dziwnych rzeczy, na jakie ma ochotę matka twojego dziecka, o każdej porze dnia i nocy. Postanowił sobie to zapamiętać na użytek przyszłej strony internetowej. Na szczęście załatwienie Doritos było proste. Zamknął na chwilę oczy i w myślach przejrzał szafki w piwnicy. Nell już ich wprawdzie nie jadała, ale jej trzy córki je uwielbiały, więc miał zapas. Nat rzuciła się na teleportowane opakowanie niczym nastolatka. — Dziękuję, kochanie. Najwyraźniej przyciągnięte zapachem Doritos dzieci zbiegły z tupotem po schodach. — Wujek Jamie, ciocia Nat! — wykrzykiwały radośnie. Elorie zeszła ze schodów nieco wolniej, uśmiechając się i machając na powitanie. A niech to, znowu? Tylko nie to! Czując, jak upada, Jamie miał tyle przytomności, by próbować się chwycić czegoś innego niż ciężarna żona. Zamiast tego chwycił się siostry, gdy wizje przyszłości zaczęły się przetaczać przez jego głowę.

Gdy odzyskał świadomość, siedział oparty o ścianę, Nat kucała u jego stóp, a wszyscy pozostali wpatrywali się w niego. Upewniwszy się, że nic mu nie jest, Nat uśmiechnęła się. — Zamierzasz mieć epizody prekognicji za każdym razem, gdy zauważysz ładną dziewczynę? O, Boże, naprawdę miał nadzieję, że nie. Spotkanie Nat wywołało najsilniejszy epizod prekognicji w jego życiu, ale ten przed chwilą też był niczego sobie. I naprawdę nie miał ochoty go omawiać, siedząc na podłodze w otoczeniu ciekawskich spojrzeń. Z trudem się podniósł i zwrócił do gościa. — Cześć, Elorie. Witaj w domu wariatów i przepraszam, że zemdlałem na twój widok. Jamie właśnie się zastanawiał, czy uda mu się pominąć całkowitym milczeniem kwestię epizodu prekognicji, gdy ciszę przerwał głosik Aervyna. — Widzisz, Elorie, wiedziałem, że jesteś czarodziejką! — powiedział radośnie. Aervyn! Jamiemu zostało dość energii, by powstrzymać siostrzeńca, zanim ten wypaple coś jeszcze. Na szczęście Nell, która miała wprawę w radzeniu sobie z chaosem, pochwyciła strzępek jego myśli. — Aervyn, czy ty i twoje siostry moglibyście przynieść z kuchni coś do jedzenia i do picia dla wszystkich?

Poprowadziła dorosłych do pokoju dziennego, w przelocie rzucając Jamiemu zdziwione spojrzenie. Co, u licha, się działo? W odpowiedzi Jamie wysłał jej fragment swojej prekognicji: Elorie, z ogromnym brzuchem stojąca po prawej stronie Ginii w magicznym świetle pełnego kręgu u szczytu mocy. O co, u licha, chodzi z twoimi wizjami i ciężarnymi kobietami? Wzruszył bezradnie ramionami. I co teraz? Nikt lepiej od jego siostry nie potrafił podejmować decyzji w ułamku sekundy. Nell przyglądała mu się przez chwilę. Na razie to zostaw. Prekognicja nie gwarantuje niczego, więc tak naprawdę nie wiemy więcej niż wcześniej. Po kolei. Teraz sprawdźmy, czy możemy dowiedzieć się czegoś więcej o naszej potencjalnej czarodziejce za pomocą nieco bardziej naukowych metod. Naprawdę nienawidził prekognicji. Moira: Cześć, Nell — czy nasza Elorie dotarła bezpiecznie? Nell: Tak. Właśnie rozpakowuje się w swoim pokoju, co w praktyce oznacza, że moje trzy córki domagają się prezentacji całej biżuterii, jaką ze sobą przywiozła.

Moira: Elorie naprawdę robi piękne rzeczy. Mam od niej wisiorek z cudownym niebieskim szkłem. Nell: Mam nadzieję, że przywiozła ich dostatecznie dużo, bo chyba połowa czarodziejskiej społeczności Kalifornii zamierza odwiedzić jej stoisko na targach. Moira: Doceniam to, Nell. Miała pewne obawy przed pokazaniem się na takich prestiżowych targach. To trochę co innego niż sprzedaż w lokalnych sklepikach jak tutaj. Nell: Dobrze wiesz, że wspieramy swoich. Niezależnie od tego, czy jest czarodziejką, czy nie, Elorie jest jedną z nas. Sophie: Zrób mi przysługę i kup coś dla mnie, Nell. Może coś zielonego. Moira: Dobry wieczór, Sophie. Nie widziałam, kiedy się zjawiłaś. Nell: To podstępna czarodziejka, ta nasza Sophie. Sophie: Ha, właśnie przygotowywałam nowe eliksiry, przepraszam za spóźnienie. Nell: Czy możemy się przełączyć na wideoczat? Spędziłam dzisiaj dużo czasu przy komputerze i bolą mnie palce. Moira: Nie do końca wiem, jak to zrobić na tym nowym komputerze. Nie ma takiej kamery u góry.

Nell: Jeśli to nowy komputer, to prawdopodobnie ma wbudowaną kamerę — spróbuj kliknąć na ikonkę wideoczatu i zobaczmy, co się stanie. „To jest niczym magia” — pomyślała Moira, widząc, jak twarze Nell i Sophie zjawiają się na jej ekranie. — Czyż to nie wspaniałe? — Zazdroszczę ci nowego komputera — powiedziała Sophie. — Mój to stary grat, chociaż ma dopiero dwa lata. — Czarodziejątka w mojej piwnicy zabawiają się topieniem twardych dysków z laptopów. Jeśli masz ochotę ofiarować swój na ten cel, daj znać. Twardy dysk. Moira próbowała zmusić swój stary mózg do zastanowienia. To było jedno z określeń użytych przez Marcusa, gdy próbował jej wyjaśnić, co się stało z jej starym komputerem. — A dlaczegóż to próbujecie topić komputery? — zainteresowała się Moira. Wyraz poczucia winy na twarzy Nell był bezcenny. — Nell Ario Walker, w jakie tarapaty teraz się pakujesz? Sophie parsknęła śmiechem. — Ciociu Moiro, naprawdę dobrze ci to wychodzi, ale Nell jest już dorosłą kobietą. Nie sądzę, żeby w jej przypadku było to równie skuteczne jak z czarodziejątkami.

— Kto wie — powiedziała Nell, przewracając oczyma. — To było niezłe, możesz mi dać kilka lekcji, gdy przyjadę do ciebie w te wakacje z moją czeredą. Nawet starą czarodziejkę czasami udawało się wprawić w zakłopotanie. — Przepraszam, Nell, wybacz mi. Ostatnio jestem trochę nieswoja. Na pewno ma to coś wspólnego z Elorie, prawda? Marcus jest przekonany, że to ona sprawiła, iż mój stary komputer przestał działać. — To coś więcej — powiedziała Nell, wyglądając na zdenerwowaną. — Ktoś zupełnie stopił wnętrze twojego laptopa. To niełatwe zadanie, nawet z czarodziejską mocą. Aervyn nie potrafił tego dokonać nawet z pomocą Jamiego. Dobrze było wiedzieć, że niektóre rzeczy wciąż leżały poza możliwościami Aervyna. Mali chłopcy potrzebowali pewnych granic. Niemniej jednak reszta tego, co mówiła Nell, wydawała się nie mieć sensu. — Dlaczego w takim razie uważasz, że Elorie miała z tym coś wspólnego? Rzeczy nie są teraz już tak porządnie robione jak kiedyś, więc może mój komputer po prostu się zepsuł? — Nie, widziałam już chyba wszystkie sposoby, na jakie może się popsuć komputer, ale nigdy wcześniej nie widziałam czegoś takiego. — Nell potrząsnęła głową. — Biorąc pod uwagę, że w pomieszczeniu znajdowało

się troje czarodziejów, gdy to się zdarzyło, nietrudno uwierzyć, że coś z tym wspólnego mogła mieć magia. Moira nieczęsto traciła panowanie nad sobą, jednak teraz z trudem zachowała spokój. — Jeśli jakieś czarodziejątko nie ukryło się pod stołem, w pokoju było tylko dwoje czarodziejów. Przykro mi, Nell, ale po prostu nie mogę uwierzyć, że twój program skanujący zobaczył coś, co nie zostało potwierdzone żadnym ze znanych i sprawdzonych sposobów. Marcus też skanował Elorie. Ja nawet… — urwała, wstydząc się mówić dalej. Jednak pomiędzy czarodziejkami nie mogło być tajemnic, więc Moira cicho mówiła dalej. — Spytałam moją misę do wróżenia o przyszłość Elorie. Nie chciała mi odpowiedzieć. Pytałam nawet szklaną kulę, którą dostałam od prababci. Gdyby Elorie była czarodziejką, na pewno któreś z tych źródeł by mi to wyjawiło. — Wiem, że bardzo ją kochasz, ciociu Moiro. A ta kryształowa kula prababci nigdy nie działała, wiesz o tym. — Sophie uśmiechnęła się smutno. Moira starała się powstrzymać napływające do oczu łzy. — Wiem, ale musiałam spróbować. Nikt nie cieszyłby się bardziej niż ja, gdyby moja ukochana dziewczynka była czarodziejką, i wiem, że wy dzieliłybyście tę radość. Ale to nieprawda i musimy przestać. To ją

rozdziera. Twój program musi się mylić, Nell. — Nie chodzi tylko o skan. — Nell wzruszyła ramionami bezradnie. — Nie powinnam o tym mówić, ale Jamie znowu miał epizod prekognicji, gdy zobaczył dziś Elorie. Moira poczuła ucisk w sercu. — I cóż zobaczył w przyszłości mojej dziewczynki? — Pamiętaj, że prekognicja to nic pewnego — powiedziała Nell błagalnie. — Wiem. — Moira wyciągnęła dłoń w kierunku ekranu. — Powiedz mi, Nell. Lepiej, żebym wiedziała. — Nie miałam czasu z nim porozmawiać, ale wysłał mi częściowy obraz tego, co widział. Moja córka i Elorie w magicznym świetle pełnego kręgu. Moira teraz nie była już w stanie pohamować łez. — Moja Elorie czarowała? — To zaledwie możliwość, nie pewność — wyszeptała Sophie. Na jej twarzy odbijały się różne sprzeczne emocje. Rozum Moiry wiedział, że Sophie mówi prawdę, jednak jej irlandzkie serce poczuło przypływ nadziei. Prekognicja była pradawnym sposobem czarodziejek na zdobywanie wiedzy o przeszłości — bywała nieprzewidywalna i myląca, jak to bywa z magią, jednak Moira ufała jej bardziej niż nowoczesnym gadżetom i

maszynom Nell. Skoro Jamie zobaczył magię w jej dziewczynce, muszą ją odnaleźć. — Dobrze więc — powiedziała lekko drżącym głosem. — Musimy się zatem upewnić. Niewyszkolona czarodziejka to niebezpieczna czarodziejka.

Rozdział 6. ELORIE POŁOŻYŁA DŁOŃ NA MYSZCE i obserwowała z pełnym frustracji zaskoczeniem, jak Power-O-Meter znowu radośnie pokazuje wykres pełen wysokich wskazań. Ten widok powoli stawał się jej osobistą definicją piekła. Od niemal godziny pracowała razem z Jamiem i Ginią, którzy starali się dostosować kod programu, by dawał bardziej precyzyjny odczyt. Nawet jej świeżo odnowiona cierpliwość zaczynała się już kończyć. Wychowano ją w przekonaniu, że powinna służyć czarodziejskiej społeczności najlepiej jak potrafi, tak więc gdy Jamie poprosił ją o poświęcenie im godziny, zgodziła się. Czas jednak zakończyć to szaleństwo. Elorie Shaw nie była czarodziejką i była już zmęczona próbami udowodnienia jej, że się co do tego myli. — Nadal twierdzi, że jestem czarodziejką. Nie wydaje mi się, żebyśmy robili jakiekolwiek postępy. Do pokoju weszła Nell, niosąc tacę z mlekiem, ciasteczkami i miską pełną truskawek. Elorie poczuła przypływ tęsknoty za domem, gdy przypomniało jej się wiaderko z jagodami, które jej czarodziejątka zebrały

na pożegnanie. Jamie spojrzał na nią ze współczuciem, przypominając jej, że jej umysł najwyraźniej nadal jest nieszczelny i otwarty dla czarodziejów umysłu. Poklepał Ginię po ramieniu. Dziewczynka podniosła głowę znad komputera. — Dobrze, czas na naradę. Nell, czy możesz nam pomóc przez chwilę? Elorie wstała, by wyjść, ale Jamie gestem wskazał jej, by usiadła. — Nie jestem programistką, Jamie. Nie sądzę, żebym mogła coś wnieść do tej rozmowy. I uważam, że lepiej będzie, jeśli rozpracujecie to beze mnie. Przez chwilę patrzył jej w oczy. — Potrafisz myśleć i dobrze znasz historię czarodziejstwa. Burza mózgów sprawdza się najlepiej, gdy uczestniczą w niej osoby, które mają różne pomysły. Elorie próbowała pokonać lata dobrego wychowania, lecz bez skutku. Usiadła. Nell podała jej ciasteczko, niczym czarodziejski sposób na wszystko. — Powiedz mi w takim razie, córeczko, czego już próbowaliście? — zwróciła się do Ginii. Ginia wyprostowała się.

— Wiemy, że komputer odczytuje ślady mocy u Elorie, podczas gdy Jamie nie jest w stanie ich zauważyć podczas tradycyjnego skanowania przeprowadzanego w tym samym czasie. — Dobrze. — Nell zabrała ciasteczko, które Jamie próbował schwycić. — A czy próbowaliśmy przetestować kogoś innego pod kątem tej nieznanej mocy? — Tak. — Jamie skinął głową. — Gdy przekazałaś nam pomysł Marcusa, przeskanowaliśmy wszystkich, których mogliśmy znaleźć na zastrzeżonych tylko dla czarodziejów poziomach Świata magii. Dlatego właśnie staramy się udoskonalić skan, by sprawdzić, czy będziemy w stanie wyodrębnić wspólny element w ich odczytach i odczycie Elorie. Elorie zmarszczyła brwi. Nikt jej wcześniej tego nie powiedział. — Jaki pomysł wujka Marcusa? — On uważa, że może nie jesteś jedyną czarodziejką, która ma ten rodzaj mocy — wyjaśniła Ginia. Odkąd to wujek Marcus przestał być pustelnikiem i zaczął snuć teorie na temat nowych rodzajów magii? Nell dotknęła ręki Elorie. — Na razie to tylko teoria, ale Marcus sądzi, że może korzystasz z mocy, która zostawia ślady jedynie w przestrzeni wirtualnej. Uważa też, że możesz nie być

jedyną czarodziejką, która to robi. Trzy wyczerpujące dni zaczynały odciskać swoje piętno na Elorie. — Wyjaśnijmy to zatem: wujek Marcus sądzi, że w sieci jest grupa czarodziejów posługujących się jakąś niewidzialną magią? — Może brzmi to nieco nieprawdopodobnie w takim ujęciu — Nell wzruszyła ramionami — ale to dobry pomysł. Marcus sądzi, że osoby takie jak Ginia, które świetnie radzą sobie z magicznym programowaniem, mogą dzielić z tobą ten tajemniczy dar. Dlaczego wszystkim było tak cholernie trudno uwierzyć, że nie jest czarodziejką? Elorie pochłonęła ostatnie ciasteczko. Mogą sobie siedzieć w ciemnych piwnicach i snuć dziwne teorie tak długo, jak chcą, jednak ona miała dość. Wstała. Ginia dopiła mleko. — Próbowaliśmy przeskanować też mnie, ale nic się nie pokazało — powiedziała Ginia, dopijając mleko. — Co robiłaś podczas skanowania? — zapytała Nell po chwili milczenia. — Trzymałam myszkę, tak samo jak Elorie… — zaczęła mówić Ginia, po czym przerwała, szeroko otwierając oczy. — Nell, jesteś genialna! — Jamie pstryknął palcami. — Elorie, jeszcze dwie minutki. Proszę.

Elorie stała w drzwiach, obserwując nagły wybuch gorączkowej aktywności w piwnicy i nie mając pojęcia, o co chodzi. Po chwili na stole pojawił się nowy komputer, a Ginia zaczęła z oszałamiającą prędkością stukać w klawisze. Elorie widziała grafikę gry Świat magii na monitorze. — Nic skomplikowanego — powiedział Jamie. — Wystarczy nam jakieś podstawowe zaklęcie, by przeprowadzić test. Ginia skinęła głową. — Piszę kod dla prostego trzystopniowego zaklęcia. Dzięki temu będziecie mieli trzy szanse, żeby uzyskać odczyt. — Dobrze myślisz, kochanie — powiedział Jamie, zaglądając jej przez ramię. Skoro już musiała tu stać, mogliby przynajmniej wyjaśnić, po co. Elorie pochyliła się w kierunku Nell. — Nic nie rozumiem — wyznała. — Co się dzieje? — Staramy się sprawdzić, czy Marcus miał rację i czy ci czarodzieje, którzy mają zdolność magicznego programowania, mają ten sam talent co ty. U ciebie można to odczytać nawet, gdy nic nie robisz, ale u czarodziejów, którzy mają też inne rodzaje mocy, jest to trudniejsze. Sądzimy, że jeśli Ginia ma ten sam dar co ty, może będzie to łatwiej odczytać w czasie, gdy aktywnie będzie się zajmowała magicznym programowaniem.

Miało to jakiś sens. Magia w działaniu zawsze była lepiej widoczna — nawet ona czasami wyczuwała prądy mocy, gdy jej czarodziejątka zajmowały się jakimś trudniejszym zaklęciem. — Gotowe — powiedziała Ginia z powagą dziewięciolatki. — Ja też jestem gotowy. — Jamie intensywnie wpatrywał się w swój monitor. Elorie obserwowała. Nic się nie działo. Nagle z komputera Ginii rozległ się znajomy głos. — Wzywałaś mnie, Wojowniczko? — Cześć, Gandalfie! — Ginia zachichotała. — Przeprowadzamy test, by sprawdzić, czy mam tę samą moc co Elorie. Musiałam zaprogramować zaklęcie, by odczyt był możliwy. Mam nadzieję, że podoba ci się twój nowy kostium. Nell pochyliła się, by spojrzeć na monitor, i szybko zasłoniła dłonią usta, by powstrzymać śmiech. Skinęła na Elorie, by ta też popatrzyła. — To wcale nie jest śmieszne — rozległ się chrapliwy głos Marcusa. — Cały Świat magii będzie się ze mnie nabijać. Elorie przybliżyła się i zobaczyła Marcusa w stroju wojowniczki Xeny. — To się stanie dopiero jutro. — Ginia uśmiechnęła się.

— Pisałam to w pośpiechu, tak więc zapewne nietrudno ci będzie odwrócić to zaklęcie. — Co będzie jutro? — Oczy Marcusa zwęziły się. — Nie chciałbym wam przerywać — powiedział oschle Jamie. — Ale czy nikogo nie interesuje wynik skanu Ginii wykonany, podczas gdy zajmowała się magicznym programowaniem? Wszyscy odwrócili się w jego kierunku, wliczając w to Marcusa widocznego na ekranie. — Tak więc, Elorie, ten rodzaj magii, który ty masz, występuje też u Ginii. Podczas drugiego kroku zaklęcia dostaliśmy bardzo ładne wychylenie na wykresie. — To najtrudniejszy z trzech kroków, więc wtedy mogło to być najłatwiejsze do zaobserwowania. — Ginia podskoczyła na krześle. Ona i Nell podbiegły do komputera Jamiego, by obejrzeć wykres. Elorie czuła się dziwnie naga i bezbronna, pozostawiona na obrzeżach czegoś, czego nie rozumiała. Jamie spojrzał na Elorie ze współczuciem i zrozumieniem. — Jesteś czarodziejką, siostro. Witaj. Poczuła, jak wypuszcza powietrze z płuc. Ginia podeszła do niej i złapała ją za jedną rękę, a Nell za drugą. Elorie spojrzała na ten swój pierwszy

czarodziejski krąg i rozpłakała się. Moira: Cześć, czy jest tam moja słodka Elorie? Miałam nadzieję, że uda mi się z nią porozmawiać. Nell: Przepraszam, właśnie się z nią minęłaś. Przez tę zmianę czasu próby połączenia się z nią mogą nie być łatwe w najbliższych dniach. Jamie, Nat i dziewczynki poszli razem z nią na targi, by przygotować jej stoisko. Prawdopodobnie nie potrzebuje aż tylu pomocników, ale wszyscy byli bardzo podekscytowani. Sophie: Słyszałam wieści — napatoczyłam się na Marcusa w Świecie magii. Nell: Tak, zbiera graczy, byśmy mogli przeprowadzić szerzej zakrojone testy. Moira: Wybaczcie starej kobiecie… A więc to prawda — moja Elorie jest czarodziejką? Nell: Tak. Tylko jej moc jest bardzo dobrze ukryta. Sophie: Twoja dziewczynka jest czarodziejką, ciociu Moiro. Mamy nową siostrę. Moira: Trudno mi to jeszcze pojąć. Nigdy nie wyobrażałam sobie, że dowiemy się tego w taki sposób, gdy będzie niemal na drugim końcu świata. Sophie: Nell, uściskaj ją ode mnie i przekaż jej moje błogosławieństwo. W ostatnich latach

oddaliłyśmy się od siebie, jednak w dzieciństwie byłyśmy jak siostry. Moira: Gdy okazałaś się czarodziejką, było to dla niej bardzo trudne. Sophie: Wiem o tym. Moira: I to jeden z powodów, dla których zamieszkałaś tak daleko. Sophie: Nie jedyny, ale owszem. Jej serce należy do tego miejsca i byłoby jej jeszcze trudniej, gdybym mieszkała tuż obok. Moira: Wiedz, że moje serce płacze nad wyborem, którego dokonałaś. To nie było w porządku, by prosić Cię o coś takiego. Dla mnie Twój dom zawsze będzie tutaj. Sophie: Ja też Cię kocham ☺. Moc nie zawsze zachowuje się fair i nie zawsze jest łatwa. Dla Elorie to też nie będzie łatwe, ale czuję, że tak powinno być. Cieszę się ze względu na nią. Moira: Moje serce jest pełne radości, ale głowa nie może tego pojąć. Nell, ulituj się i wyjaśnij nam dobrze, co odkryliście. Marcus mówił coś o zaklęciach i kodowaniu — przyznaję, że nie zrozumiałam z tego ani słowa. Moja wnuczka jest czarodziejką, ale niczego więcej nie wiem. Nell: Najważniejsze jest to, że sądzimy, iż istnieje źródło mocy, którego wcześniej nie znaliśmy, a

Elorie nie jest jedyną czarodziejką, która z niego korzysta. Sophie: Moc sieci, to świetne. Nell: Sophie, Ty też nieźle sobie radzisz z magicznym programowaniem, tak więc pamiętaj, żeby Jamie przetestował Cię w ciągu najbliższych kilku dni. On i Marcus starają się tylko stworzyć zabezpieczenia, by przypadkowo nie uszkodzić żadnego komputera podczas tych internetowych skanów. Moira: Mówcie po ludzku, tak żeby starsza pani zrozumiała, błagam. Nell: Przepraszam, Moiro. Wciąż staramy się pojąć, czym jest ta nowa moc. Pamiętasz, gdy byłam mała, dopiero zaczynaliśmy rozumieć, jak możliwa jest zmiana postaci i takie tam? Moira: Tak, rzeczywiście. Nasze najtęższe umysły zastanawiały się, jakie jest źródło tej magii. Było to tym trudniejsze, że to stosunkowo rzadki talent. Nell: Cóż, teraz mamy do czynienia z kolejnym źródłem mocy, o którym jeszcze niewiele wiemy. Dobra wiadomość jest taka, że prawdopodobnie nie jest wcale tak rzadkie. Ginia też ją ma i sądzimy, że prawdopodobnie dotyczy to wszystkich, którzy mają umiejętność magicznego programowania. Marcus też ma tę moc, tak samo jak Jamie i ja.

Spośród dotychczas przebadanych osób u Ginii występuje ona najsilniej. Sophie: Wow! Powtórzę się: to super! Nell: Niech Jamie Ciebie przetestuje. Moira: I sądzisz, że moja Elorie ma tę moc sieci? W takim razie powinna być dobra w magicznym programowaniu, tak? Nell: Tutaj znowu sprawy stają się nieco zagmatwane. U większości z nas skaner rejestruje moc w czasie, gdy aktywnie zajmujemy się magicznym programowaniem. W przypadku Elorie wystarczy jednak, że dotknie myszki i dostajemy znacznie wyższe odczyty niż u kogokolwiek innego. Sophie: Co to właściwie oznacza? Nell: Możemy jedynie zgadywać. Może Moira będzie mogła nam pomóc. Niektóre czarodziejątka mają szczególny talent do niektórych źródeł mocy, prawda? Nawet gdy w danym momencie nie praktykują aktywnie magii? Moira: Oczywiście. Twój Aervyn jest jednym z nich: bawił się prądami mocy, gdy jeszcze był w Twoim brzuchu. Nell: Właśnie. Dziecko Jamiego i Nat bawi się ogniem, chociaż na razie tylko Aervyn to widzi. Moira: Zazwyczaj jest to oznaka bardzo silnej

magii, która objawi się wcześnie. Nell: Racja. Gdyby więc Elorie miała naturalny talent do magii sieci, nawet wtedy gdy aktywnie nie czaruje… Moira: Sądzisz więc, że jej moc sieci jest wyjątkowo silna. Sophie: Chcę, żeby została moją sojuszniczką w Świecie magii! Nell: To ustaw się w kolejce. Nie wiemy jednak, czy magiczne programowanie jest jedynym przejawem tego talentu. Obecnie większość czarodziejów właśnie w ten sposób go używa, ale tak naprawdę jest to po prostu kolejne źródło mocy. Sophie: Aha. Tak samo jak ja używam mojej magii ziemi, by uzdrawiać lub sprawiać, że kwiaty kwitną, Elorie może być w stanie korzystać ze swojej mocy na różne sposoby. Nell: To możliwe. Zazwyczaj rodzaj czarów zdradza jakieś pokrewieństwo z rodzajem mocy, który je zasila — na przykład byłoby trudno wykorzystać moc ziemi, by wywołać huragan, tak więc na razie zgadujemy, że nie będzie czarodziejką od pogody, ale nie wiemy, co konkretnie będzie w stanie zrobić. Moira: Zacznijcie więc od początku. Nell: To znaczy?

Moira: Musi nauczyć się sięgać po swoją moc wtedy, gdy tego zechce, i używać jej do niewielkich zaklęć. Gdy zdobędzie taki rodzaj kontroli, możecie sprawdzić, co jeszcze jest w stanie zrobić. Nell: Mądre słowa, Moiro. Sophie: Czy to oznacza, że Elorie będzie się uczyć magicznego programowania? Nell: Tak sądzę. Moira: Biedna dziewczyna. Sophie: Pokażę jej Świat magii. Ginii przyda się wsparcie, jeśli ma pokonać Marcusa. Nell: Uważaj z tym. Oprócz Ginii to właśnie Marcus ma największą moc sieci, jaką jak do tej pory odczytały nasze skanery. Sophie: Kto by pomyślał. Moira: Dla mnie ta wasza gra jest niczym obca planeta. Nell: Możesz nas w każdej chwili odwiedzić. Marcus wpadnie do Ciebie dzisiaj, by nauczyć Cię podstaw magicznego programowania. Moira: Mnie? Na Boga! Dlaczego? Nell: Ponieważ większość czarodziejskich talentów jest dziedziczna. Skoro Marcus i Twoja wnuczka mają moc sieci, istnieje spora szansa, że Ty również.

Nell wstała od komputera i uśmiechnęła się. Naprawdę powinna była przełączyć się na wideoczat: mina Moiry musiała być bezcenna. Nie zazdrościła Marcusowi jego zadania — Moira mogła go zmienić w żabę albo coś jeszcze gorszego. Z drugiej strony jej rolą na dzisiejsze popołudnie było nauczenie podstaw magicznego programowania Aervyna, a to też była dość ryzykowna propozycja. Mia i Shay zajmowały się w tej chwili odłączaniem co cenniejszych urządzeń w domu od internetu, tak żeby Aervyn nie usmażył ich, jeśli pomyli się w jakiejś linijce kodu. Daniel wzmacniał zabezpieczenia ich sieci, by Cudowne Dziecko przypadkiem nie spaliło komputera któregoś z sąsiadów. Życie w „Centrali Czarodziejstwa” nigdy nie było nudne. Jamie, Ginia i Marcus mieli sprawdzić graczy w Świecie magii i pod koniec dnia zapewne będą mieli dość przyzwoitą listę czarodziejów dysponujących mocą sieci. Musieli tylko wymyślić, co mogą z nimi zrobić. Jamie nie rozumiał, jak doszło do tego, że wraz z pięcioma chichoczącymi dziewczynami zajmował się urządzaniem stoiska z biżuterią. Nat i Elorie nie odróżniały się szczególnie od trojaczek, przymierzały fyfdziesiąt różnych naszyjników i roztrząsały, które z

nich podobają im się najbardziej. Jeśli był to w stanie osądzić, stos tych najładniejszych był większy od tego, które mniej im się podobały. Nat podeszła do niego. Miała na szyi coś z miedzi i szkła morskiego. — Co o tym myślisz? — Nie powinnaś zaczekać do jutra z robieniem zakupów? — zasugerował przebiegle, czerpiąc ze swojej wiedzy na temat kobiet. — Za sześć miesięcy staniesz się najważniejszym mężczyzną dla naszej małej dziewczynki — powiedziała Nat, potrząsając głową z rozbawieniem. — Musisz się nauczyć lepiej sobie radzić z takimi pytaniami. — Czy nie będę miał jeszcze kilku lat na przygotowanie się, zanim nauczy się mówić? — zapytał z nadzieją. — Uczysz się tak powoli, że lepiej, żebyś zaczął od razu — odparowała jego żona z rozbrajającym uśmiechem. Wskazała na trzy jego siostrzenice, wszystkie wystrojone w różne naszyjniki i wpatrzone w niego z rysującym się w ich oczach tym samym pytaniem, które mu przed momentem zadała. Postanowił, że po wszystkim pójdzie pograć w piłkę z Aervynem. Była to sprawa życia i śmierci dla męskiego gatunku. Elorie sięgnęła kolejny raz do swojego bezdennego plecaka.

— Dziewczynki, mam dla was coś wyjątkowego — powiedziała, wyciągając trzy bardzo podobne naszyjniki ze szkłem morskim oplecionym srebrnym drutem. W każdym z nich użyto trzech takich samych kolorów szkła, ale różniły się tym, który kolor zajmował wyróżnioną pozycję w centrum. Nawet Jamie, który sam był jednym z trojaczków, zrozumiał, że Elorie uchwyciła więź między siostrami: były podobne, a jednak każda z nich była wyjątkowa. Jego siostrzenice zaniemówiły z wrażenia. Czuł radość Elorie, że mogła im coś ofiarować. Jej umysł był niczym otwarta księga, co nie zawsze było dobre, ale teraz Jamiego cieszyła jej radość. Stanowiła miłą odmianę po huśtawkach nastrojów, które przechodziła od wczoraj. Uśmiechnęła się i kolejny raz sięgnęła do plecaka, tym razem wyciągając niebieską kulkę oprawioną w miedź. Był gotów gorąco zaprzeczać, jednak uwielbiał ten odcień błękitu, czuł, jak go wzywa. — To szklana kulka do gry — powiedziała Elorie, wręczając mu wisiorek. — Turlała się w morzu przez wiele lat, może przez stulecia. Sądząc z jej rozmiaru, była ręcznie robiona i jest prawdopodobnie bardzo stara. Potoczył kulkę między palcami, czując, że z tym szkłem trudno jej się rozstawać. Był to jeden z jej najcenniejszych skarbów, jednak gdyby odmówił

przyjęcia go, przyćmiłby jej radość, a nie chciał tego robić. Nigdy nie pociągały go stroje i rekwizyty mające wskazywać na czarodziejską moc, jednak gdy zawiesił kulkę na szyi, poczuł, że pewnie tam zostanie. Elorie wręczyła dwa bardzo podobne, lecz mniejsze wisiorki Nat. Jeden miał przepiękny różowy kolor i wyglądał na idealne dopełnienie różowego kamienia, który już nosiła na szyi. Drugi był ogniście czerwony. Jamie był zaskoczony, jednak gdy zobaczył, jak cztery pary oczu stają się ckliwe i rozmarzone, pojął, że tylko on nie zrozumiał, o co chodzi. — Och — powiedziała miękko Ginia. — To dla dzidziusia. Ognista czerwień dla jego małego ognistego czarodziejątka. Poczuł, że jego oczy też stają się wilgotne. A niech to! Gdy Nat splotła swoje palce z jego, pojawił się bardzo oficjalnie wyglądający mężczyzna, który poprosił Elorie, by poszła podpisać jakieś dokumenty. Obrzucając swoje stoisko zatroskanym spojrzeniem, poszła za nim. — Jest naprawdę wyjątkową osobą — powiedziała Nat. — Ale teraz przechodzi trudne chwile. Jamie jak zawsze był nieco zaskoczony tym, jak jego niebędąca czarodziejką żona jest w stanie odczytać emocje innych.

— Wydaje mi się, że bardzo nią wstrząsnęło odkrycie, że jest czarodziejką. — Dlaczego to sprawia, że jest smutna? — zapytała Ginia. — Myślę, że raczej czuje się zagubiona, kochanie — powiedziała Nat, pomagając jej zapiąć naszyjnik. — Ale przecież zawsze chciała być czarodziejką. Powiedziała mi, że to było jej marzeniem. I na dodatek jest zupełnie nowym rodzajem czarodziejki, czyż to nie wspaniałe? „I w tym właśnie szkopuł” — pomyślał Jamie. — Nie każdy chce być kimś nowym i wyjątkowym, moja słodka. Dla ciebie to podniecające, ale tam, skąd pochodzi Elorie, czarodzieje i czarodziejki są raczej tradycjonalistami. Gdy marzyła o byciu czarodziejką, zapewne wyobrażała sobie coś zupełnie innego. Patrzył jak Ginia, która z natury łatwo przystosowywała się do wszystkiego, próbuje zrozumieć kogoś, kto nie był tak otwarty na zmiany. — Może po prostu musi się przyzwyczaić. Mogę ją nauczyć magicznego programowania. — Warto nad tym popracować, ale najpierw musi się nauczyć sięgać po swoją moc. Nie wiemy jeszcze, jak może to zrobić, więc musimy to ustalić, zanim będziemy mogli ją szkolić. — Robiłam to naprawdę powoli, by mogła to zobaczyć.

— Wiem, kochanie. Będziemy nadal próbować. — Czego właściwie będziecie próbować? — zapytała Nat, przechylając głowę. — Wujek Jamie próbuje zajrzeć do mojego umysłu, gdy zajmuję się magicznym programowaniem, ale nie jest w stanie dobrze zobaczyć, co robię. Jamie wyciągnął z torby batoniki zbożowe i rozdał wszystkim. Nat wyglądała na głodną, a dziewięciolatki zawsze były gotowe coś przekąsić. — Jedną z korzyści z bycia czarodziejem umysłu jest to, że jestem w stanie obserwować, jak ludzie korzystają z mocy. Potem potrafię to pokazać innym. — Rozumiem. — Nat pokiwała głową. — Zatem chcesz zobaczyć, co robi Ginia, gdy używa mocy i wykorzystać to do uczenia Elorie. — Tak. Tylko że wszystko jest trochę zamazane i zupełnie inne od mocy żywiołów, więc trudno mi wyraźnie zobaczyć kolejne kroki. — To dlatego, że jesteś kiepskim czarodziejem umysłu — powiedziała Ginia z pełną buzią. — Cicho, bachorze. — Jamie zastanawiał się, czy już jest za duża, żeby podnieść ją za nogi w miejscu publicznym. Nat uniosła dłoń, uciszając protesty. — Gdybyś był lepszym czarodziejem umysłu, byłoby ci

łatwiej zobaczyć, co robi Ginia? Świetnie, więc jego żona też uważała, że jest słabym czarodziejem umysłu. — Przestań myśleć jak mężczyzna i poproś o pomoc. Lauren wpada dziś po południu i na pewno weźmie w tym udział — powiedziała Nat, całując go w policzek. — Tak, to może pomóc. — Ginia skinęła głową. — Lauren jest świetną czarodziejką umysłu. Może dostrzec właściwie wszystko. Ha, że też mu to umknęło. Nie dość, że kiepski z niego czarodziej umysłu, to jeszcze na dodatek jest mało bystry. Dobrze że ma inteligentną żonę. Sophie: Co słychać, Marcusie? Właśnie miałam rzucić pewne miłe zaklęcie na Wojowniczkę, ale mi przerwałeś. Marcus: Powinnaś mi podziękować. Próbowałem tego samego w zeszłym tygodniu — ma świetne kontrzaklęcie. Nell: Przynajmniej mogłeś mi pomóc, gdy utknęłam w mgle czarnoksiężnika. Marcus: Za mgłę możesz winić swoją córkę. Wszędzie zostawia tego typu zaklęcia. Wydaje mi się, że szykuje coś dużego. Sophie: Jej magiczne programowanie jest

naprawdę nieprawdopodobne. Gdy już zrozumiemy, na czym to polega, przypuszczam, że będzie jedną z naszych najsilniejszych czarodziejek sieci. Marcus: Mogę mieć jeszcze jedną kandydatkę. Spędziłem dość przykre popołudnie, ucząc magicznego programowania Moirę. Sophie: Ciocia Moira programuje? Marcus: Ledwo, ledwo. Zagroziła, że przeklnie mój komputer jedną z tych starych irlandzkich klątw, których nie sposób się pozbyć — i sądzę, że mówiła to poważnie. Nell: Dawaj, Moiro. Marcus: Poczekaj, aż zacznie grozić, że przeklnie Twój laptop. Sophie: I jak sobie radziła z programowaniem? Marcus: Samym programowaniem zajmowałem się ja, ale trzeba przyznać, że ma dryg do łączenia zaklęć i kodu. Nell: Moira ma moc sieci — no, no, to dopiero ironia. Sophie: Trudno mi to sobie wyobrazić. Marcus: No właśnie. Nell, udało się Wam już przeskanować to Twoje cudowne dziecko? Nell: Nie. Próbowaliśmy, ale on ma dopiero cztery

lata. Nie jest w stanie myśleć tak logicznie, by pisać w języku programowania. Ale nie wpadłam na to, by zrobić to za niego. Marcus: Wydawało mi się oczywiste, że istotne jest tu aktywowanie zaklęcia, a nie napisanie kodu. Nell: Zaoszczędziłbyś mi paru trudnych godzin, gdybyś wspomniał o tym wcześniej. Marcus: Zdaje się, że sama masz dość inteligencji. Nell: Następnym razem postaraj się przez pięć minut nie być przemądrzałym durniem, a pozwolimy Ci szybciej wrócić do przegrywania w wirtualnej grze z dziewięciolatką. Sophie: A jeśli dalej będziesz się tak zachowywał, to sama jej w tym pomogę. Marcus: Chyba już mówiłem, że ona wcale nie potrzebuje pomocy. Udało Wam się jeszcze popracować z Elorie? Nell: Nie bardzo. Jest dość wstrząśnięta tym wszystkim i bardzo zajęta przygotowaniami na targi, tak więc na razie działamy bez niej. Ginia wydaje się mieć dużą moc sieci, Jamie łączy się z nią umysłowo w czasie, gdy programuje, tak by ustalić, w jaki sposób działa ta moc. Marcus: Niegłupi z niego facet. Nell: Niegłupia dziewczynka — to był pomysł Ginii. Lauren przyjdzie jutro, żeby pomóc. Chyba

jeszcze jej nie poznałeś. To nasza najnowsza czarodziejka umysłu. Marcus: Nawet tutaj, w Nowej Szkocji, słyszy się to i owo. Nell: Stary zrzęda. Marcus: Nikt temu nie zaprzeczy. Sophie: Muszę iść do łóżka. Bądźcie pozdrowieni. Nell: Chyba muszę zagonić do łóżka Wojowniczkę. Marcus: Zrób to. Może pozostali z nas będą mogli nieco nadrobić zaległości w czasie, gdy będzie spała.

Rozdział 7. JAMIE WYCIĄGNĄŁ SIĘ NA TRAWIE w swoim ogrodzie z pudełkiem lodów w dłoni. Lauren postawiła veto, jeśli chodzi o dalszą pracę w jego jaskini w piwnicy. Czując na twarzy ciepłe słońce i lekki powiew wiatru, musiał przyznać, że miała rację. Ale jej tego nie powie. — No więc jesteśmy na dworze, łapiemy wiosenne słońce i uzbroiliśmy się w lody czekoladowe. Czy możemy wreszcie przystąpić do pracy? — Dziewczyny potrzebują czekolady — powiedziała Lauren, spoglądając znacząco na Ginię. — Czego zatem właściwie mam szukać? I proszę, powiedz mi, że nie muszę w tym celu uczyć się programować. O Boże, miał nadzieję, że nie. — Teoretycznie moc sieci powinna być taka sama jak każde inne źródło mocy. Musisz po nią sięgnąć, a potem ją zastosować. Magiczne programowanie jest przykładem jednego z możliwych zastosowań, ale możliwe, że jest ich więcej. Najpierw musimy ustalić, jak Ginia sięga po moc sieci. — Rozumiem — powiedziała Lauren. — Jennie robiła coś podobnego, gdy zastanawiała się, skąd Aervyn i ja

wzięliśmy moc do wywołania iluzji Kobiety-Kota. Ta magiczna sztuczka jako pierwsza dała im pewne pojęcie na temat tego, jak silny jest talent Lauren. Jako człowiek, który padł ofiarą tego żartu, Jamie z trudem powstrzymał się, by nie dotknąć ręką włosów i upewnić się, że nie ma futrzastych uszek. — Próbowałem się połączyć umysłowo z Ginią, by to obserwować, jednak mój odczyt nie jest dostatecznie dobry. Widzę tylko błysk światła, a to za mało. Stwierdziliśmy, że pewnie ty będziesz w stanie zobaczyć więcej. — To wymyśliła ciocia Nat. — Ginia zachichotała. — Wujek Jamie i ja byliśmy niemądrzy, że nie pomyśleliśmy o tym wcześniej. Lauren szturchnęła Ginię łyżką. — Pewnie dlatego, że w odróżnieniu od was nie jestem superprogramistką — stwierdziła Lauren, szturchając Ginię łyżką. —Pokaż mi teraz, co potrafisz zrobić, a ja spróbuję to obserwować. Ginia wzięła swój laptop, na którym przygotowała już kilka prostych linijek kodu. Lauren zamknęła oczy i połączyła się z umysłem dziewczynki. Jamie zastanawiał się, czy Lauren zdaje sobie sprawę z tego, jak sprawną czarodziejką umysłu się staje. Teraz już tak — usłyszał rozbawiony głos Lauren w swojej głowie. — Chcesz popatrzeć? Mogę nawiązać też

połączenie z tobą. Siła jej mocy umysłu, jak również łatwość, z jaką przychodziło jej wykorzystanie tego talentu, stały się oczywiste, gdy tylko się z nim połączyła. Jego wcześniejszy ogląd umysłu Ginii był niewyraźny i zniekształcony, jej był krystalicznie wyraźny i czysty. Obserwował, jak Ginia wykorzystuje moc ziemi potrzebną na początkowym etapie zaklęcia. Potem sięgnęła po klawiaturę komputera i wszędzie eksplodowały małe fajerwerki światła. Poczuł zdziwienie Lauren. Co to u licha było? Wydaje mi się, że to właśnie moc sieci w działaniu — wyjaśnił cierpko Jamie. — Pierwszy raz widziałem ją tak wyraźnie. Czy masz jakiekolwiek pojęcie, co ona zrobiła? Nie — padła odpowiedź Lauren. — Moc najczęściej pochodzi z jednego skoncentrowanego źródła, więc nie spodziewałam się niczego takiego. Nie było jednego ośrodka, to było wszędzie w jej umyśle. Ginio, spróbuj jeszcze raz — poprosiła Lauren w myślach. — Rób to tak wolno, jak potrafisz. Ginia musiała powtórzyć swoje działania jeszcze pięć czy sześć razy, nim Lauren zerwała połączenia umysłowe. Umysł Jamiego był wyczerpany samym patrzeniem. — A więc czy udało wam się dojść do tego, jak to robię? — zapytała Ginia, sięgając po swoje lody.

— Może — powiedziała Lauren, spoglądając na Jamiego. — To trochę podobne do mocy umysłu. Zachowuje się jak wewnętrzne źródło mocy, a nie jak zewnętrzne w rodzaju mocy ziemi czy ognia. Jamie nie chciał się kłócić, jednak to nie miało sensu. — Skoro trzeba być podłączonym do komputera, by jej używać, to z pewnością nie jest to wewnętrzne źródło mocy. Lauren wzruszyła ramionami i zabrała Ginii pojemnik z lodami. — Ale jeśli pominiemy ten techniczny drobiazg, to wygląda zupełnie jak wewnętrzne źródło mocy. Skoro wygląda jak moc umysłu, to może też uczenie wykorzystania tej siły powinno być podobne. — Nie rozumiem. — Ginia zmarszczyła brwi. Jamie też nie rozumiał. Sięgnął swoją łyżką do jej pojemnika z lodami: jego pudełko jakoś magicznie opustoszało. — Gdy używam mocy umysłu — zaczęła wyjaśniać Lauren — ona jakoś tam jest, ale muszę ją niejako włączyć. Z wewnątrz, nie tak jak jest z mocą żywiołów, którą czerpiecie z zewnątrz. Jamie skinął głową. Jego moc umysłu była słaba, ale zdecydowanie różniła się od pozostałych jego mocy. — To coś w rodzaju przełączenia pstryczka w głowie.

— Coś w tym stylu. Jesteście w stanie wyłapać moc Elorie nawet, gdy z niej aktywnie nie korzysta, prawda? Co jeśli moc sieci po prostu tam jest, przynajmniej wtedy, gdy ktoś jest online, jednak trzeba ją włączyć? A pstryczek Elorie znajdował się w pozycji częściowo włączonej. To miało jakiś sens. — No dobrze — powiedziała Ginia, zawsze gotowa na nowe wyzwania. — W jaki sposób mogę włączyć ten pstryczek? — Musimy eksperymentować. — Lauren uśmiechnęła się. — Będę teraz udawać, że masz moc umysłu, i pokażę ci, jak jej użyć. Ty trzymaj rękę na myszce. Jamie jęknął w duchu. Moce nie były w ten sposób zamienne. Musieli najpierw dojść do tego, jak działa moc sieci, zanim ktoś będzie w stanie przełączyć ten pstryczek. Myślisz jak facet — wysłała mu myśl Lauren, przewracając oczami. — Nie masz mocy żywiołu wody, a jednak możesz uczyć czarodziejątka, jak z niej korzystać. Jak to robisz? Zagnała go w kozi róg, teraz to widział. — Nie ma znaczenia, jaki to rodzaj mocy żywiołów, z każdym z nich można się połączyć mniej więcej tak samo. Ale w każdym przypadku jest to energia żywiołu. Moc sieci nie jest mocą umysłu. — Nie wiemy, czym jest moc sieci. — Lauren wzruszyła

ramionami. — A wygląda tak samo jak moc umysłu. — Znowu ustanowiła połączenie umysłowe pomiędzy całą ich trójką. Jamie obserwował w sceptycznym milczeniu, jak Lauren przeprowadza Ginię przez podstawowe kroki uruchamiania mocy umysłu. Nic. Zero. Lauren wymierzyła mu umysłowego kuksańca. Twoim czarodziejątkom zawsze się udaje za pierwszym razem? Auć. Potrafiła nadawać naprawdę głośno, jeśli chciała. Lauren bardzo cierpliwie pokazała Ginii ćwiczenie jeszcze kilka razy. Jamie ziewnął, a potem nagle usiadł prosto, gdy wreszcie zrozumiał. Jasny gwint. Częściowo zerwał połączenie umysłowe i złapał swój laptop. Poproś, by zrobiła to jeszcze raz — wysłał do Lauren. — Chcę przeprowadzić odczyt. Patrzył, jak na jego monitorze pojawił się wykres, na którym wyraźnie widać było trzy szczyty w rzędzie. Ostatni był tak samo duży jak te, które obserwowali w czasie, gdy Ginia aktywnie zajmowała się magicznym programowaniem. Uniósł głowę akurat na czas, by zdążyć pochwycić swoją siostrzenicę w pół skoku. — Udało mi się, wujku Jamie! — To prawda, kochanie. Wiesz, dzięki temu będziesz

sławna. — Dlaczego? — Bo jesteś pierwszą osobą, która kiedykolwiek świadomie aktywowała moc sieci. Znajdziesz się w podręcznikach historii czarodziejstwa. — Super! — nikomu nie umknęło to, czego nie powiedziała na głos. Tak jak Aervyn. A niech to. Kolejną osobą, którą powinni tego nauczyć, był jej młodszy brat, ale Ginia zasługiwała na swój dzień chwały, zanim ktoś ją przyćmi. Zwłaszcza jeśli dzisiaj był dzień, w którym bycie starszą siostrą najpotężniejszego czarodziejątka na świecie trochę jej przeszkadzało. Daj jej trochę czasu — wysłała do niego Lauren. — I nie zakładaj niczego z góry, może nasz Superchłopiec wcale nie jest najsilniejszym czarodziejem sieci w kraju. Jamie przegrał już w swoim życiu wiele zakładów z kobietami, jednak tym razem nie obawiał się tego. Niewiele było rzeczy, w których Aervyn nie był najlepszy. Targi rzemiosła artystycznego wypełnione były tłumem ludzi, którzy uwielbiali ręcznie robione piękne przedmioty. Wokół kręciły się tysiące ludzi, od czasu do czasu rozlegał się płacz jakiegoś dziecka lub głos z głośników.

Nieśmiałość i skrytość Elorie ulotniły się w ciągu pierwszych dziesięciu minut i teraz świetnie się bawiła, prezentując swój towar tym wszystkim wspaniałym ludziom, którzy odwiedzali jej kramik. Zaczynała się też odrobinę martwić, że zabraknie jej towaru szybciej, niż się tego spodziewała, co było niewiarygodne. Przede wszystkim była artystką, jednak była też kobietą biznesu. Jeśli jej biżuteria będzie się sprzedawała w tym tempie, ma szansę zarobić ponad dwadzieścia tysięcy dolarów w ciągu czterech dni. Zwróciła uwagę na małą dziewczynkę. Udawało jej się tańczyć w kółko w zatłoczonej przestrzeni. Trzymała w ręku jeden z ulubionych naszyjników Elorie: prosty łańcuszek z czterema małymi kropelkami ze szkła. Elorie uśmiechnęła się do kobiety, która przyszła z dziewczynką, i przykucnęła przy małej. — To wyjątkowy wisiorek — powiedziała. — Nazywam go „Łzami syreny”. — Jesteś syreną? — Oczy dziecka rozszerzyły się ze zdumienia. — Wprawdzie stopy trochę mnie bolą w tych butach, ale nie, jestem zwyczajną dziewczyną. A ty? Czy ty jesteś syreną? Dziewczynka przez chwilę poważnie przyglądała się swoim bucikom. — Nie, dzisiaj nie. Trudno się chodzi z ogonem, więc

dzisiaj mam nogi. Elorie stłumiła uśmiech. — Cieszę się, bo dzięki temu mogłaś mnie odwiedzić i przymierzyć ten śliczny naszyjnik. — Uniosła miękkie włoski dziewczynki, zapięła jej wisiorek na szyi i poprowadziła ją do lustra. — Jak robisz takie piękne kolory? Czy to magiczny naszyjnik? — Być może — odparła Elorie. Lubiła wierzyć, że w wodach oceanu mieszka magia, może nawet jedna czy dwie syreny. — Takie kolory ma szkło, które leżało na dnie oceanu przez długi czas. Ja tylko chodzę po plaży i zbieram te szkiełka. Lubię myśleć, że może to syreny zostawiają je tam dla mnie, żebym mogła wyrabiać piękne przedmioty. — Ja nigdy nie znalazłam niczego takiego na plaży — powiedziała dziewczynka sceptycznie. — Może syreny nie pływają w pobliżu twojej plaży. — Elorie darowała sobie wyjaśnienia na temat prądów oceanicznych. — Może kiedyś sama tam pójdę i zobaczę, czy coś uda mi się znaleźć. — Przypływają się pobawić — powiedziała dziewczynka. — Ale nie płaczą, ponieważ dużo im śpiewam. Lubią śpiew. Paluszki dziecka dotknęły szklanych kropel na szyi i Elorie wiedziała, że ten naszyjnik po prostu jest

przeznaczony dla tej dziewczynki. — Na pewno właśnie dlatego przysłały mi te łzy. — Dlaczego? — zdziwiła się dziewczynka. — Syreny muszą naprawdę kochać twój śpiew i chcą ci podziękować. Wierzę, że każdy naszyjnik, który robię, jest komuś przeznaczony, a ten musi być twój. Dziewczynka uśmiechnęła się uszczęśliwiona, a Elorie potrząsnęła głową, widząc, jak kobieta sięga po swoją portmonetkę. — To prezent od syren. Nie mogę nic za niego policzyć. Tak łatwo było uszczęśliwić małe dziecko. Elorie uświadomiła sobie, że trochę zaniedbała pozostałych klientów. Odwracając się do nich, usłyszała śpiewny i lekko fałszujący głosik dziewczynki rozchodzący się w powietrzu. Nie wiedziała, czy sprawiła to piosenka, czy też urocza mała modelka pozująca w jej biżuterii, ale w ciągu kolejnej godziny sprzedała wszystkie syrenie łzy i doświadczyła ogólnego przypływu życzliwości i zainteresowania ze strony klientów. Lauren roześmiała się, widząc zdegustowaną minę Jamiego. — Nie rozumiem — powiedział. — Widzę, czego ode mnie oczekujesz, ale nie jestem w stanie uruchomić tego

tak samo jak mocy umysłu. Starali się powtórzyć sukces Ginii w aktywowaniu mocy sieci. Jamie był zarówno czarodziejem umysłu, jak i utalentowanym programistą magicznym, więc wydawał się dobrym kandydatem, jednak jak dotąd nie udawało im się niczego osiągnąć. — Może powinniśmy spróbować z kimś innym — powiedziała Ginia. — Mama też nieźle radzi sobie z magicznym programowaniem. Albo spróbujmy z Aervynem. On jest świetnym czarodziejem umysłu, więc może to rozgryzie. Ma rację — wysłała Lauren, gdy Jamie zaczął protestować. — To niezły plan, może po nich pójdziesz? — zaproponowała głośno. — Już tu jesteśmy — powiedziała Nell, wchodząc do ogrodu z pudełkiem pizzy. Aervyn szedł tuż za nią, podskakując. — Miałam zamiar dać wam jeść z zamian za oddanie Ginii, ale jedzenia wystarczy dla wszystkich. Czego potrzebujecie? Gdy wszyscy rozsiedli się na trawie, zajadając się pyszną pizzą z mnóstwem sera, Lauren wyjaśniła, nad czym pracują. — A więc to jest jak moc umysłu, tylko musimy trzymać myszkę komputerową, gdy zaczynamy jej używać? — zapytał Aervyn z pełnymi ustami.

— Mam nadzieję, że naprawdę okaże się to dla ciebie takie łatwe, mały — powiedział Jamie, przewracając oczami i sięgając po kolejny kawałek pizzy. — Pozwólmy najpierw spróbować twojej mamie — zaproponowała Lauren. Spojrzała na Nell. — Zakładamy, że dla ludzi, którzy mają umiejętność magicznego programowania, będzie to łatwiejsze. Połączę się z twoim umysłem, byś mogła obserwować Ginię, a potem pokażę ci poszczególne kroki w zwolnionym tempie. Nell skinęła głową i z łatwością nawiązała łączność z Lauren. Po tym, jak poobserwowała przez chwilę sposób łączenia się Ginii z mocą sieci, wycofała się z połączenia umysłowego. — Dobra, już wiem. Przypomina to trochę zbieranie energii przed rzuceniem zaklęcia. — Yhm — potwierdził Jamie. — Ale jest trudniejsze, niż wygląda. — Patrz i ucz się, braciszku! — Nell uśmiechnęła się szyderczo. „Dorośli czarodzieje czasami wcale nie są dojrzalsi od czarodziejątek” — pomyślała Lauren. Gdy Ginia przygotowała się do obserwowania wyników na ekranie, Nell zamknęła oczy, a Lauren połączyła się z jej umysłem, by monitorować jej działania. Po kilku próbach dowiedzieli się dwóch rzeczy. Po

pierwsze, Nell rzeczywiście radziła sobie lepiej niż jej brat. A po drugie, niewiele z tego wynikało. Udało jej się rozpalić kilka iskier, nic więcej. Na ekranie Ginii pojawiły się zaledwie maleńkie wahania na wykresie. Lauren miała nadzieję, że Aervyn nie zdusi rosnącej dumy, którą wyczuwała u Ginii. Dalej — wysłał Jamie. — Niech Aervyn pokaże staruchom, jak to się robi. Nic jej nie będzie — wysłała Nell, lekkim skinieniem głowy wskazując na Ginię. — Tak sądzę. A jeśli nie, to jakoś sobie z tym poradzimy. Lauren wytarła sos pomidorowy z buzi cudownego czarodziejątka. — Aervyn, połącz się ze mną i będziesz mógł zobaczyć, co robi Ginia. Potem pokażę ci to jeszcze raz. — Dobrze. — Zakończył wycieranie buzi rękawem, co sprawiło, że Nell przewróciła oczami. Lauren szybko nawiązała z nim połączenie, które stało się już tak dobrze jej znane, i razem obserwowali rozbłyski w umyśle Ginii łączącej się z mocą sieci. Mogę to zrobić — nadał Aervyn. Ojej. Obejrzyjmy to jeszcze kilka razy. Wiem, że to było bardzo szybkie. Niee, mogę to zrobić. Aervyn na chwilę rozłączył się, po czym przejął myszkę od siostry. Po chwili Lauren

zauważyła z podziwem, że rzeczywiście w jego umyśle też rozbłysły światełka mocy. — Domyślam się, że jemu też się to udało — powiedziała Nell, spoglądając na swojego rozpromienionego syna. — Owszem — przyznała Lauren. — Przepraszam, nie zdążyłam cię podłączyć, byś mogła to zobaczyć. Ginia spojrzała na ekran komputera i skinęła na Jamiego. — Hej, Aervyn, możesz to zrobić jeszcze raz? Tym razem użyj całej mocy, dobrze? Aervyn zrobił to jeszcze raz i jeszcze raz. Potrafił to zrobić szybko i niezawodnie, a Ginia była dobrą nauczycielką. Po kilku minutach byli pewni, że korzysta z pełni swojej mocy sieci. Jednak Lauren połączona z umysłem Jamiego zauważyła jego zdumienie, że moc Aervyna nie była nawet w połowie tak duża jak moc Ginii. A niech mnie — wysłał cicho Jamie. — Ma zupełnie przyzwoitą moc, ale Ginia jest o wiele silniejsza. Nell skinęła głową z zadowoleniem, obserwując, jak jej dzieci współpracują. I dobrze. Do ogródka weszła Elorie, wciągając intensywnie powietrze. — Proszę, powiedzcie mi, że macie coś do jedzenia. Zjadłabym konia z kopytami.

— Czarodziejki są zawsze głodne — powiedziała Nell ze śmiechem. — Dobrze, że odebrałaś mój SMS, żeby tu przyjść. Aervyn, kochanie, w kuchni na blacie są jeszcze dwie pizze, przynieś je. — Jest więcej i ukrywałaś to przed nami? — obruszył się Jamie. Dwa pudełka z pizzą upadły na ziemię pod stopy Elorie, która podskoczyła zaskoczona. — Przepraszam, nie chciałem, by spadły ci na palce! — Aervyn zachichotał. — Zapomniałam, że potrafisz teleportować, kochanie. Nie mamy w Nowej Szkocji żadnych czarodziejątek, które by to potrafiły. Ale jestem strasznie głodna, więc dzięki! Czy powiemy jej to teraz? — w głowie Lauren rozległ się głos Jamiego. Nie mamy wielkiego wyboru. Pojutrze wyjeżdża. Elorie popatrzyła dookoła na sprzęt komputerowy rozłożony na trawniku. — Wciąż próbujecie badać tę nową moc? — Coś w tym rodzaju — powiedział Jamie. — Próbujemy rozgryźć, jak można ją szkolić. Lauren wyczuła mieszane uczucia, jakie napływały od Elorie. Jamie miał rację: umysł Elorie naprawdę był jak otwarta księga. Wzmocniła swoje bariery.

— Nic nie szkodzi — powiedział Aervyn, który najwyraźniej odczytał emocje ich gościa równie wyraźnie jak Lauren. Wziął Elorie za rękę. — To naprawdę proste, pokażę ci. Lauren już chciała mu przerwać, ale po namyśle zrezygnowała z tego. Elorie może lepiej przyjąć wyjaśnienia od dziecka — najwyraźniej naprawdę lubiła dzieci. Dobrze, Superchłopcze — wysłała myśl Aervynowi. — Ale działaj POWOLI. Pamiętaj, to zupełnie nowa czarodziejka. Jeśli będzie działał równie powoli jak wtedy, gdy zaczynaliśmy z tobą, śmiertelnie ją wystraszy — usłyszała w myślach rozbawiony głos Jamiego. Lauren przypomniała sobie, jak bardzo przytłoczona się czuła podczas swojego pierwszego tygodnia szkolenia. Podłączyła się do połączenia Aervyna i Elorie, gotowa w razie potrzeby włączyć hamulce. Słysząc pukanie Jamiego, podłączyła również jego. Aervyn, który bardzo poważnie traktował swoje obowiązki nauczyciela, pomógł Elorie zobaczyć, jak Ginia łączy się z mocą sieci. Potem puścił jej to w zwolnionym tempie. O, masz — wymamrotała Lauren. — Czemu sama o tym nie pomyślałam? To dlatego właśnie on jest cudownym dzieckiem, a my

jesteśmy starzy i zmurszali — wysłała jej Nell zgryźliwie. — Tak czy siak, nawet gdy widzę to w zwolnionym tempie, nie sądzę, bym potrafiła to zrobić lepiej niż poprzednio. Zobaczmy teraz, jak poradzi sobie nasza najnowsza czarodziejka. Po kilkakrotnym obejrzeniu powtórki w zwolnionym tempie Elorie się uspokoiła. „Dobrze” — pomyślała Lauren, widząc, jak Ginia przekazuje jej myszkę. — To bardzo interesujące. W odróżnieniu od pozostałych umysł Elorie pokazywał pewną aktywność mocy sieci, nawet gdy nie starała się z niej korzystać”. To dlatego właśnie mieliśmy odczyty na skanerze — nadał Jamie. — Musi mieć naprawdę silną moc sieci. Co to właściwie oznacza? Nie mam zielonego pojęcia. Aervyn bardzo cierpliwie poprowadził Elorie przez pierwsze próby sięgnięcia po moc sieci. Na razie, jak to zwykle bywa z początkującymi, jej wysiłki spełzały na niczym. Lauren podłączyła też Nell i Ginię i po każdej nieudanej próbie wszystkie wzdychały w myślach. Lauren pomyślała, że chyba wie, o co chodzi. Za każdym razem w kluczowym momencie Elorie wzdrygała się z niechęcią. Nie jest pierwszą, której się to przydarza — nadał Jamie. — Przypominam sobie pewną czarodziejkę, która też nie

była zbyt uradowana, gdy okazało się, że ma moc. Lauren pokazała mu w myślach język. Potem przerwała. Aervyn przygotowywał swoją uczennicę do podjęcia kolejnej próby i miała wyraźne wrażenie, że tym razem ma jakiegoś asa w rękawie. Gdy Elorie dotarła do kluczowego momentu, Aervyn zadziałał niczym błyskawica. Wszyscy usłyszeli w głowach jego chichot, gdy przypuścił atak mentalnych łaskotek. Chwila zaskoczenia, śmiech — i zobaczyli rozbłyski mocy w umyśle Elorie. Lauren poczuła podziw wszystkich zgromadzonych czarodziejów, włączając w to Aervyna. A niech mnie — wysłał Jamie. — To zupełnie inna liga. Tak — potwierdziła Nell. — Przy czym przy piłce jest całkowicie początkująca czarodziejka, a menedżerem jest czterolatek. Hm, hm — usłyszeli Ginię. Tak, na pewno sprawdziłabyś się nieco lepiej niż czterolatek — drażnił się z nią Jamie. Kto powie Elorie, że jest najsilniejszą czarodziejką sieci na zachodzie? — zapytała Lauren i od razu mogła się przekonać, że gdy przychodziło co do czego, klan Walkerów głosował jednomyślnie, a Jamie też nie wahał się, by się do nich przyłączyć. Świetnie.

Elorie zdjęła buty i rozkoszowała się miękkim piaskiem pod stopami. Większość plaż Nowej Szkocji była bardziej żwirowa niż piaszczysta, tak więc to uczucie było nowe, ale bardzo przyjemne. Świeże nocne powietrze stanowiło przyjemną odmianę po zapachach popcornu i lekko przypalonych hot dogów, jakie musiała wdychać, stojąc na swoim stoisku. Czuła, że jej dusza oddycha głęboko, gdy zaczęła wędrować po oświeconej księżycowym światłem plaży. Jamie podrzucił ją tu, a potem udał się na nocną przejażdżkę, obiecując, że wróci po nią za godzinę. Miała całe cudowne sześćdziesiąt minut dla siebie. Jazda na motocyklu była wspaniała, jednak tak naprawdę brakowało jej ciszy — albo tego, co było ciszą nad brzegiem oceanu: dźwięku fal uderzających o brzeg i od czasu do czasu okrzyków ptaków. Zamoczyła palce w wodzie i rozkoszowała się wieczorną bryzą wiejącą jej w twarz. Nigdy nie sądziła, że lubi samotność, jednak trzy dni spędzone wśród tłumów ludzi na targach sprawiły, że potrzebowała pobyć sama ze sobą. Westchnęła. Babcia określiłaby to jako zupełne bzdury. Targi rzemiosła artystycznego były cudownym doświadczeniem, tym bardziej że tak wiele osób było zachwyconych jej szklanymi ozdobami. Jako artystka unosiła się na fali euforii. Jako czarodziejka czuła się

niczym ryba wyjęta z wody. Trudno jej było myśleć o sobie jako o czarodziejce, prawdę powiedziawszy. A tym bardziej jako o czarodziejce z jakąś nową dziwną mocą, która jak na razie nie wydawała się specjalnie użyteczna. Och, cudownie było poczuć falę mocy w umyśle, gdy po raz pierwszy udało jej się świadomie uaktywnić swój talent. Trochę się tego wstydziła, ale miło też było zobaczyć, jak inni czarodzieje po raz pierwszy patrzą na nią z podziwem i szacunkiem. Jednak dorastając pod okiem babci, nauczyła się wyznawać pewne wartości, a pierwszą z nich było to, że czarodzieje nie mieli mocy, czarodzieje używali mocy dla dobra czarodziejskiej społeczności i całej planety. Gdy w jej głowie rozbłysły fajerwerki mocy, zadała pytanie, które zadałaby każda czarodziejka wychowana przez Moirę: „Co mogę z tym zrobić?”. Odpowiedź Aervyna nic jej nie dała. — Nie wiem, ale wygląda naprawdę ładnie! Gdyby chciała mieć coś ładnego, zrobiłaby sobie naszyjnik. Moc miała być używana, miała działać, przynosić innym korzyść. Jeśli jej magia nie nadawała się do niczego, to była bezużyteczną czarodziejką. Elorie uświadomiła sobie, że maszeruje po plaży niczym zbuntowany dwulatek. Zatrzymała się i oparła dłonie na biodrach.

Wiedziała, czego jej trzeba. Domu. Dzwoniła do Aarona, gdy wychodziła z targów, jednak tak naprawdę teraz potrzebna jej była mądrość babci. Babcia zaoferowała się, że poczeka z położeniem się spać, tak by mogły się spotkać na wideoczacie, jednak Elorie miała już dość komputerów. Pragnęła po prostu znaleźć się w domu. Przyłapała się na tym, że przeszukuje wzrokiem plażę. Niemądra dziewczyna szukająca szkła morskiego na niewłaściwym wybrzeżu. Była tu niczym ryba wyjęta z wody. Nie była programistką ani nowoczesną czarodziejką. Była Elorie Shaw — artystką, organizatorką, żoną. Jeszcze jeden dzień jako Elorie Shaw, gwiazda targów rzemiosła artystycznego, i będzie mogła pojechać do domu.

Rozdział 8. Moira: Dzień dobry, Nell. Jak sobie radzi moja dziewczynka? Nell: Na targach idzie jej wspaniale. Moi przyjaciele, którzy tam byli, donieśli mi, że jest jedną z gwiazd targów i już dostała zaproszenie, by wrócić za rok. Sophie: Bardzo się cieszę. Lauren: Wcale mnie to nie zaskakuje — jej biżuteria jest piękna. Mówi to ktoś, kto niespecjalnie przepada za ozdóbkami. Nell: Ha. Zrobiła wisiorek dla dziecka, nawet Jamie się wzruszył. Moira: Ma talent i cieszę się, że tak dobrze go wykorzystuje. A jak sobie radzi ze swoimi nowymi mocami? Nell: Tu sprawy wyglądają trochę gorzej. Dużo nagle na nią spadło. Lauren: Dobrze pamiętam, jak to jest. Moira: Miałam nadzieję, że też będzie na czacie, ale chyba mnie unika. Lauren: Bardziej prawdopodobne jest, że unika

komputera, Moiro. To nie jest teraz jej ulubiony przedmiot. Moira: Cóż, mogę to zrozumieć, to diabelne urządzenia. Lauren: Cóż, to przez nie jej życie wywróciło się do góry nogami. Musi teraz sobie poradzić w wieloma sprawami na raz. Bardzo chciałaby Cię zobaczyć — tyle udało mi się od niej odebrać. W jej umyśle obrazem najbezpieczniejszego miejsca na ziemi jest stół w Twojej kuchni. Moira: Wydaje się, że wiele odczytałaś z jej umysłu, moja droga. Lauren: To nie było specjalnie trudne. Jej umysł jest bardziej otwarty niż u kogokolwiek, kogo spotkałam. Muszę używać pełnych barier, by zablokować sobie możliwość odczytywania jej myśli, a nie mogę tego robić podczas szkolenia lub monitorowania. Moira: To dziwne. Marcus nic o tym nie wspomniał, a jest niezłym czarodziejem umysłu. Nasze czarodziejątka odebrały kilka jej zabłąkanych myśli, ale jeszcze brakuje im szkolenia. Lauren: Teraz gdy o tym mówisz, muszę przyznać, że też tego nie zauważyłam, gdy odwiedziłyście nas wiosną, ale wtedy miałam wiele rzeczy na głowie.

Sophie: Może to jej nowa magia sprawia, że jej umysł jest tak otwarty. Czy nie mówiłaś, że moc sieci wygląda podobnie do mocy umysłu? Lauren: Sądzę, że możesz mieć rację, Sophie. Jeśli sięganie po jej moc otwiera jej umysł tak, jak działo się to w moim przypadku… Moira: Czy możesz ją nauczyć stawiania barier? Lauren: Spróbuję. Ale mam ostatnią szansę dziś wieczorem, bo jutro rano odlatuje do domu. Moira: Sprawdź, czy jesteś w stanie zacząć coś robić w tym kierunku. Dziesięcioletni chłopcy nie mają najlepszych manier, jeśli chodzi o czyjąś prywatność. Czy nadal planujesz nas odwiedzić wraz z Nell i jej dzieciakami, Lauren? Może mogłabyś nam pomóc w szkoleniu Seana i Kevina. Marcus nie jest najlepszą osobą, jeśli o to chodzi, bywa nieco szorstki. Sophie: Czyżby znowu doprowadzał czarodziejątka do płaczu? Moira: Nie aż tak, ale wolelibyśmy tego uniknąć w miarę możliwości. Lauren: Z chęcią przyjadę i postaram się zrobić co w mojej mocy, by pomóc Elorie, zanim odeślemy ją do domu. Nell: Rozmawiałam wczoraj z moim mężem, Moiro. Biorąc pod uwagę, kim jest Elorie i że

dwoje moich dzieci wydaje się dzielić z nią tę samą moc, pomyślałam, że lepiej, jeśli przyjedziemy raczej wcześniej niż później. Czy możemy Ci się zwalić na głowę już za kilka dni? Moira: Byłoby wspaniale. Przyjeżdżaj, kiedy zechcesz, Nell. Mój dom jest zawsze dla Ciebie otwarty. Nell: Sophie, Lauren, czy Wam też to pasuje? Lauren: Przypominam sobie czasy, gdy na pierwszym miejscu była moja kariera ☺. Myślę, że nie będzie problemu. Połowa moich klientów to czarodzieje, więc po prostu wywieszę na drzwiach kartkę „Wyjechałam do szkoły czarodziejów”. Moira: Czarodzieje też potrzebują nowych domów, moja droga. Cieszę się, że dają Ci zajęcie. Lauren: Zajęcie to za mało powiedziane. Zaczynam mieć wrażenie, że niektórzy z nich przeprowadzają się tylko po to, by znaleźć wymówkę, żeby wpaść z wizytą. Sophie, czy Ty jesteś w stanie się wyrwać? Miałam nadzieję, że spotkam zarówno Ciebie, jak i Moirę podczas tej wycieczki. Sophie: Nie potrzebuję specjalnej zachęty, żeby przyjechać na wschód, więc będę. Nell: Elorie chyba ma ochotę uciec od tego wszystkiego i schronić się w domu. Powinnyśmy

jej dać znać, że wkrótce przyjedziemy. Lauren: Coś takiego, dać nowicjuszce ostrzeżenie i pozwolić jej decydować? Dlaczegóż, u licha, mielibyśmy robić coś takiego? ☺ Nell: Wcale nie próbujemy się rządzić zawsze. Robimy to tylko przez… większość czasu. Moira: Jestem pewna, że Elorie przyjmie Was z otwartymi ramionami. Ma gościnne serce. Nell: Przezornie już zarezerwowałam dla nas pokoje w ich gospodzie. Aaron mówił, że niedawno duża grupa odwołała rezerwację, tak więc jeśli uda mi się kupić bilety lotnicze, będziemy tam w środę. Aaron mówi, że jest gotowy na najazd czarodziejek. Sophie: Mmm, jego śniadania są wspaniałe. Mnóstwo czekolady. Lauren: Ja też tam się zatrzymam. Przeczuwam, że Elorie lepiej poradzi sobie na swoim terytorium, tak więc jeśli musimy ją wziąć z zaskoczenia, to prawdopodobnie taki sposób będzie najlepszy. Nell: Jeszcze przeciągniemy Cię na ciemną stronę mocy, Lauren… Lauren parsknęła śmiechem, wyłączając komputer. Rzeczywiście, jeszcze nie tak dawno temu głośno protestowałaby w imieniu Elorie. Teraz jednak

rozumiała, że nie mogą jej pozostawić z tak otwartym umysłem i zupełnie niewyszkolonymi magicznymi siłami. No proszę, zaczynała mówić całkiem jak Moira. Niesamowite, jak szybko mógł się zmienić punkt widzenia. Pół roku wcześniej nie wiedziała nawet, że czarodziejki istnieją. Teraz zostawiała swoje biuro pośrednictwa nieruchomości w jednym z najbardziej gorących okresów w roku, by spotkać się z kilkoma czarodziejkami, za którymi bardzo tęskniła. Pomaganie w czarodziejskim szkoleniu na pewno jej się spodoba, ale tak naprawdę chciała zobaczyć kojącą twarz Moiry i chichotać przy babskich pogaduszkach z Sophie nocami. Swoje dwudzieste ósme urodziny obchodziła jako najmłodsza w Chicago pośredniczka w obrocie elitarnymi nieruchomościami. Swoje dwudzieste dziewiąte urodziny miała obchodzić za tydzień w niewielkiej wiosce pośrodku niczego gdzieś w Nowej Szkocji, ucząc młode czarodziejki odpowiednich magicznych manier. Nie mogła się już tego doczekać. Ginia uśmiechnęła się do monitora. Miała podstępny plan całkowitego zdominowania Świata magii i właśnie miała rozpocząć szkolenie swojej tajnej broni. Gandalf nawet się nie zorientuje, co go pokonało.

— Pamiętaj, ciociu Moiro, to musi być zupełna tajemnica. Moira, z którą rozmawiała za pośrednictwem wideoczatu, zachichotała. — Nie sądzę, żeby ktokolwiek się domyślił, że to ja, moja droga — powiedziała. Ginia miała taką nadzieję. Niełatwo jej było przekonać swoją najnowszą uczennicę do tego planu. Musiała powołać się na to całe „niewyszkolona czarodziejka to niebezpieczna czarodziejka”. Co nie było głupie, biorąc pod uwagę, że chyba ciocia Moira to wymyśliła. Ginia spojrzała na drugie okienko na swoim monitorze: był tam kostium, który przygotowała dla awatara najnowszego gracza w Świat magii. Uznała, że jest jak najbardziej odpowiedni dla pomocnika Wojowniczki, wyglądał mniej więcej jak skrzyżowanie Kobiety-Kota z Księżniczką Leią. — Jak ci się podoba twoja postać? — Piękna, ale czy nie powinnam mieć więcej ubrań? — Nieee, za dużo ubrań przeszkadza podczas walki. — Czarodziejki starają się unikać walki, moja droga. — Moira wyglądała na zaniepokojoną. — Jeśli wyglądasz tak, jakbyś mogła wygrać, to nie musisz walczyć zbyt często. — Ginia uśmiechnęła się przebiegle. — Dlatego właśnie nazwałam się Wojowniczką. Nikt nie zadziera z wojownikami.

— Aha. Jesteś bardzo sprytna, moja mała. Jak ja będę miała na imię? — To zależy od ciebie. — Ginia zrobiła groźną minę. — Powinno to być coś, co brzmi nieco przerażająco i potężnie. Moira zachichotała i zastanowiła się przez chwilę. — Mam coś odpowiedniego. — Zdecydowała po chwili. — Co powiesz na Hekate? To nie brzmiało zbyt groźnie. — Kim jest Hekate? — Brakuje ci wiedzy z historii czarodziejstwa, dziecko. Musimy to nadrobić, gdy przyjedziesz z wizytą. Ginia nie wiedziała, jak to się stało, że od rozmowy o awatarach w grze przeszły do historii czarodziejstwa, ale była pewna, że dyskusja zmierza w niepożądanym kierunku. — Potrzebujemy czegoś naprawdę przerażającego, ciociu Moiro. Gandalfa niełatwo wystraszyć. — Ha! — Moira roześmiała się. — Marcus dobrze wie, kim jest Hekate, i zapewniam cię, że będzie się bał. To grecka bogini magii i czarów, potężna wojowniczka. Miała wielkiego psa jako chowańca. Czy mogłabyś zrobić dla mnie coś takiego? I trochę strzał? Ginia uradowała się. Jasne że mogła. Teraz zacznie się zabawa.

— Dobrze, ciociu. Teraz pokażę ci, jak możesz poruszać swoim awatarem. Elorie spojrzała na Lauren, Ginię i wielki talerz zupy na stole i uśmiechnęła się z przymusem. — A co to ma być? Nieoczekiwane lekcje czarodziejstwa? Perspektywa lekcji wcale jej nie cieszyła, ale z drugiej strony sprzedała już całą biżuterię, a następnego dnia miała jechać do domu, więc nic nie mogło zepsuć jej humoru. Ginia podała jej koszyk z pieczywem czosnkowym. — Użyłam do niego czosnku, który sama wyhodowałam. Jest naprawdę pyszny. Przeprowadzimy lekcję, ale najpierw zjedz. „Trzeba się cieszyć z drobnych darów” — pomyślała rozbawiona Elorie. Ugryzła kawałek chleba, masło czosnkowe spłynęło jej po języku. Do diabła z lekcjami, ten chleb był nawet lepszy od tego, który robiła babcia. Lauren uśmiechnęła się i wzięła sobie kawałek, po czym oddała koszyk Elorie. — Być może nie zdajesz sobie z tego sprawy, ale twój umysł jest teraz zupełnie otwarty. Musimy cię nauczyć stawiania barier, byś mogła zachować trochę prywatności.

Mrugnęła. Inni mogą czytać jej w myślach? Lauren potrząsnęła głową. — Nie wszyscy, ale ci z nas, którzy są czarodziejami umysłu, owszem. Jednak bardzo staramy się tego nie robić. Jej najskrytsze sekrety wylatywały jej z głowy i nie miała nad tym kontroli? A niech to! Wcześniej wujek Marcus też odczytywał jej myśli, ale sądziła, że odpowiadają za to jego złe maniery. — Czy zawsze tak było? — Bała się nawet o tym myśleć. — Nie sądzę. Nikt nie pamięta czegoś takiego z twojej ostatniej wizyty. Uważamy, że to przez to, iż zaczęłaś pracować ze swoją magią. To samo się stało, gdy Jamie zaczął mnie uczyć wykorzystywać moją moc umysłu. Zdarzało się to też z jej uczniami w Nowej Szkocji, ale bycie osobą, której myśli każdy mógł odczytać, było czymś zupełnie innym. Wujek Marcus nie miał cierpliwości do braku umysłowej dyscypliny. O, Boże. I jeszcze bliźniaki. Spojrzała na Lauren, z trudem powstrzymując panikę. — Proszę, pomóż mi nad tym zapanować. Lauren ścisnęła jej rękę. — Stawianie podstawowych barier jest dość proste. W twoim przypadku wystarczy zablokować wychodzące myśli, a to jest jeszcze łatwiejsze. Nie martw się. Nie

wyślemy cię na pożarcie Marcusowi z odsłoniętym umysłem. Ginia zachichotała, a Elorie poczuła, jak się czerwieni. Skupiła się na swojej zupie, starając się zebrać siły przed czekającą ją pracą. Nie wyjdzie z tego pokoju, dopóki nie będzie potrafiła zachować swoich myśli dla siebie. Godzinę później zastanawiała się, czy nie nazbyt pochopnie złożyła sobie tę obietnicę. Lauren była cierpliwą i dokładną nauczycielką, jednak nie robiły żadnych postępów. Jej umysł przeciekał i nie potrafiła załatać dziur. Jak do tej pory w byciu czarodziejką naprawdę nie było niczego fajnego. Wszystkie trzy wyciągnęły się na kanapie. — Zróbmy sobie krótką przerwę — powiedziała Lauren. — I spróbujemy jeszcze raz. — A co, jeśli robimy to źle? — powiedziała Ginia, kręcąc na palcu pasmo włosów. Elorie nie potrafiła się powstrzymać od jęknięcia. Dobry Boże, zaczynała brzmieć jak jej uczniowie, którzy jęczeli, gdy wymagało się od nich odrobinę ciężkiej pracy. — Co masz na myśli? — zapytała Lauren, rozdając wszystkim ciasteczka, których wydawało się nigdy nie brakować w domu Nell. — Może moc sieci jest trochę jak moc umysłu, ale nie

całkiem? Włącza się ją tak samo, ale może w przypadku innych rzeczy jest inaczej? — No dobrze… — Lauren namyślała się przez chwilę, po czym wzruszyła ramionami. — To co twoim zdaniem powinnyśmy zrobić? Niemal słychać było, jak w głowie Ginii obracają się kółka i trybiki. — Sądzę, że powinnyśmy spróbować, gdy Elorie będzie podłączona do komputera. W pokoju zapadła cisza. Wszystkie zastanawiały się nad tym, co nagle wydało się oczywistym rozwiązaniem. Ginia wstała i poszła po laptop i myszkę. Elorie westchnęła. Zaczynała naprawdę nienawidzić myszek komputerowych. Wzięła ją do ręki i przygotowała się na kolejne nieudane próby. — I co teraz? — Twój umysł właśnie stał się zupełnie cichy! — zawołała zaskoczona, ale i zadowolona Lauren. — Super! — ucieszyła się Ginia. Elorie przerażona wypuściła myszkę. Dla niej była to odwrotność „super”. Może to był przypadek. — Gdy jesteś w kontakcie z mocą sieci, twój umysł jest osłonięty — powiedziała Lauren, potrząsając głową. — Jak tylko wypuściłaś myszkę, znowu zaczęłam słyszeć twoje myśli.

Elorie chwyciła myszkę, walcząc z narastającą paniką. — Nie mogę przecież mieć zawsze przy sobie myszki komputerowej! — Może mogłabyś — zasugerowała Ginia i zwróciła się do Lauren: — Pamiętasz, jak wujek Jamie zrobił dla ciebie tę aplikację na iPoda, która dawała ci bariery? Na pewno mogłybyśmy ją przerobić tak, by działała dla Elorie. Taki rodzaj sieciowej tarczy. — Świetny pomysł. — Lauren skinęła głową. — Pobiegnij, proszę, do niego i zapytaj, czy może ci z tym pomóc. To byłby najprostszy sposób, by ochronić Elorie w drodze do domu. Ginia wybiegła z pokoju. — To tylko iPod, który będziesz mogła włożyć do kieszeni — powiedziała Lauren, siadając obok Elorie. — Zaufaj mi, wiem, że odbiera się to jako zdradę, gdy twoja głowa nie funkcjonuje jak należy. Z czasem będzie lepiej. Elorie czuła się, jakby stała nad brzegiem oceanu i czekała na kolejną falę, która ją znowu przewróci. — Przepraszam. Widziałam niejedno czarodziejątko, gdy budziły się w nim moce. Wydawałoby się, że powinnam wiedzieć, że to nie zawsze jest łatwe. — Twoja droga nie zaczęła się łatwo — zgodziła się Lauren, obejmując ją ramieniem. — Ale sądzę, że gdy przyjedziesz do domu, będzie ci łatwiej. Pomyśl o

gadżecie Jamiego jak o lśniących czerwonych bucikach Dorotki: pozwolą ci dotrzeć do domu i tylko to się liczy. Elorie miała okropną wizję, że już do końca życia będzie zmuszona nosić przy sobie jakiś elektroniczny gadżet. Dla wielu osób byłoby to wspaniałe, dla niej jednak było inaczej. Oczywiście nie żyła w średniowieczu: laptop mógł być użytecznym narzędziem i potrafiła z niego korzystać. Ale konieczność posiadania czegoś takiego zawsze przy sobie była dla niej niczym jakaś nowa i okropna forma niewoli dla czarodziejki. Elorie Shaw, więźniarka. Cudownie. Nell padła na kanapę i pomachała do Jamiego. — Czy mógłbyś przynieść mi banana i piwo korzenne lub coś w tym rodzaju? Miałam ciężki dzień. Jamie przewrócił oczami, jednak uległ. Przyniósł pęk sześciu bananów, a piwo było ciepłe, ale Nell nie zamierzała narzekać. Czasami bycie osobą odpowiedzialną za wszystko, zwłaszcza w przeddzień wyjazdu, było naprawdę męczące. — Kiedy planujesz wyjechać? — zapytał Jamie, biorąc sobie jednego banana. — Za dwa dni. Elorie wylatuje jutro rano, a my w środę. — Dla dziewczynek to będzie dziwne, że się rozdzielą.

Nell skinęła głową. Długo się nad tym zastanawiała. — Myślę jednak, że tak będzie dla nich lepiej. Ginia będzie naprawdę zajęta wszystkimi czarodziejskimi sprawami w Nowej Szkocji. Nie chcę, by Mia i Shay czuły się odsunięte, a tak cieszą się, że zostaną z tobą i Nat i będą pracowały nad przygotowaniem niespodzianki do Świata magii na przesilenie letnie. To był dobry pomysł, braciszku. — Jeśli dobrze to rozegram, nie będę musiał się zbytnio napracować, a przypadnie mi w udziale cała chwała. — Jamie wzruszył ramionami. — Powinniśmy byli wcześniej zacząć wykorzystywać pracę dzieci. Nell w myślach rzuciła w niego bananem. Nie miała siły, by zrobić to naprawdę. — Nat nie ma nic przeciwko tej inwazji? Wiem, że teraz męczą ją mdłości i może czuć się wykończona. — Naprawdę sądzisz, że dwie dziewczynki gotowe spełnić każde jej życzenie będą jakimkolwiek kłopotem? Miał rację. Wszystkie jej trojaczki sądziły, że ciocia Nat powinna siedzieć z nogami w górze i jeść łakocie do momentu, gdy dziecko się urodzi. Nie miała pojęcia, skąd im się wziął taki pomysł, jednak to było słodkie i na pewno Nat nie będzie mogła z tego powodu narzekać. — Wyluzuj — powiedział Jamie. — Nathan jest na letnim obozie, dwie córki zostaną zmuszone do niewolniczej pracy i obiecuję, że od czasu do czasu

nakarmimy Daniela. Dwoje największych łobuzów będziesz miała ze sobą. Hm, też prawda. — Mam nadzieję, że Moira będzie ich rozpieszczać tak, by nie mieli czasu pakować się w kłopoty. — Powodzenia! — parsknął Jamie. — Przypomina mi się kilka czarodziejątek z tamtego wybrzeża, które z otwartymi rękami powitają nowych towarzyszy do figlów. Nell przypomniała sobie niektóre psikusy z ubiegłego lata i otworzyła jedno oko. — Może trochę dojrzeli? — powiedziała z nadzieją. — Dziesięcioletni bliźniacy? Taaaaa, na pewno! — Dam im zajęcie. Mam ich nauczyć magicznego programowania. Marcus odmawia prowadzenia kolejnych lekcji programowania, odkąd spędził jedno niezbyt przyjemne popołudnie na uczeniu Moiry. — Marcus to stary zrzęda. Ale ma słabość do Ginii. — To dlatego, że niedługo wytrze nim podłogę w Świecie magii. — Nell się uśmiechnęła. — Oglądałeś to ostatnio? — Tak. Te jej zaklęcia osłaniające, których użyła niedawno, były naprawdę niezłe. Teraz jednak szykuje coś innego: ma jakąś towarzyszkę. — Znalazła sobie pomocnika? — zainteresowała się

Nell. Pozwalając dziewięciolatce na grę online, należało uważnie kontrolować to, z kim się zadawała. Wprawdzie na zastrzeżonych tylko dla czarodziejów poziomach gry bawiło się niewiele osób, ale mimo wszystko. Jamie uśmiechnął się jeszcze szerzej. — Tak, tak. Powiedziała mi, kto to jest, ale prosiła, żebym uniemożliwił dostęp do tożsamości tego nowego gracza. Mogę ci powiedzieć, kto to jest, ale uwierz mi, będzie zabawniej, jeśli nie będziesz pytać. Ciekawość Nell prawie w niej wygrała, ale skoro Jamie zatwierdził nowego gracza, Ginii raczej nie groziło niebezpieczeństwo. — Czy jest dobry? — Jeszcze nie — odparł Jamie. — Ale daj Ginii trochę czasu, a tak będzie. Na pewno to któreś z innych czarodziejątek. Będzie musiała od czasu do czasu kontrolować sprawy, będąc w Nowej Szkocji. — Z innych wieści — przerwał jej rozmyślania Jamie. — Przetestowaliśmy dzisiaj mnóstwo ludzi i nikt nie radził sobie lepiej niż ty, jeśli chodzi o aktywowanie mocy sieci. Nell zmarszczyła brwi. W okolicy San Francisco było naprawdę wielu świetnych magicznych programistów i większość z nich zapewne odpowiedziała na wezwanie Jamiego.

— Ilu ludzi przyszło? — Dostatecznie wielu, by zjedli trzy wielkie garnki spaghetti. Nawet biorąc pod uwagę apetyt czarodziejów, to musiał być przynajmniej tuzin ludzi. — Czy udało ci się ściągnąć najlepszych magicznych programistów, na przykład Caro i Govina albo Mike’a? — Mike znowu jest u Sophie — powiedział Jamie z uśmiechem. — Pozostała dwójka przyszła. Sądziłem, że Caro może się udać, skoro jest też czarodziejką umysłu, ale nic z tego. Govin osiągnął parę iskierek jako jeden z nielicznych. Ha. — Może jednak robimy coś nie tak? — zastanowiła się Nell. — Może — przyznał Jamie, wzruszając ramionami. — Ale dwójka twoich dzieci i Elorie świecą jak choinki. Wygląda na to, jakby ludzie, którzy znają się na magicznym programowaniu, nie potrafili przełączyć się na inny sposób używania mocy sieci. Jak dotąd Ginia jest jedynym wyjątkiem. — Hmm. Ginia jest niezła, ale nie zajmuje się tym od dawna — zastanawiała się głośno Nell. Po tylu latach wspólnej z Jamiem pracy nad grą dzielenie się z nim swoimi przemyśleniami stało się jej drugą naturą. — Programowanie zna od dawna, ale łączenie go z magią

jest dla niej wciąż czymś nowym. — Bingo! — wykrzyknął Jamie, uderzając dłonią w stół. — Nie myślałem o tym w ten sposób, ale to prawda. Wszyscy, których testowaliśmy dzisiaj, zajmują się magicznym programowaniem od lat — urwał na moment. —Tylko jak, u licha, znajdziemy czarodziejów z mocą sieci, którzy jeszcze nie nauczyli się magicznego programowania? Nell miała dobry dzień. Dwa trafienia jednego wieczoru. — Pojedziemy gdzieś, gdzie nie każde czarodziejątko uczy się od razu korzystać z komputera. — Nowa Szkocja. — Jamie roześmiał się. — Moira nie ma pojęcia, że najadą ją oddziały technologizacji. Powodzenia. Nell skrzywiła się. Udało się wprawdzie nakłonić Moirę do korzystania z wideoczatu, ale jej brat miał rację. Czarodzieje z Nowej Szkocji byli o wiele bardziej tradycjonalistyczni w swoim nastawieniu, a Moira była wśród nich najważniejszą osobą. Nowa czarodziejska moc, która była ściśle związana z technologią? Daleko temu do tradycji. Jej wycieczka zapowiadała się interesująco.

Rozdział 9. ELORIE WYSIADŁA Z SAMOLOTU w Halifaksie i głęboko odetchnęła. Kochała tutejszy nieco staroświecki terminal, gdzie pasażerowie wciąż wysiadali bezpośrednio na płytę lotniska. W Kalifornii powietrze też pachniało oceanem, ale to nie był jej ocean. Tutaj był jej dom. Spojrzała w kierunku budynku lotniska i zobaczyła trzy twarze przyciśnięte do szyby. Za nimi trochę w cieniu stał Aaron. Szybko przeszła do budynku. Zwinna Lizzie dopadła jej pierwsza, przeciskając się obok kilku tablic z napisem WSTĘP WZBRONIONY. Elorie doszła do wniosku, że jeśli ktoś jest za młody, by umieć czytać, to zapewne łamanie zakazów uchodzi mu na sucho. — Wróciłaś! Strasznie długo cię nie było! W tym momencie Elorie sama miała takie wrażenie. Kucnęła, by przytulić małą, i spojrzała w kierunku Seana i Kevina, ciesząc się widokiem znajomych twarzy. Gdyby nie to, że mieli już po dziesięć lat, obsypałaby ich pocałunkami, tak samo jak robiła to teraz z Lizzie. — Fuuuuj — zaprotestował Sean. — Żadnych buziaków. To ohydne.

— Nie powinieneś czytać jej w myślach, Sean, to niegrzeczne — powiedział Kevin. I wtedy na jej radości pojawiła się rysa. Elorie przegnała falę smutku, sięgnęła do torby i uruchomiła gadżet Jamiego, aktywując swoje pole siłowe. Jeszcze nie przywitała się z mężem i na pewno nie zamierzała tego robić, gdy dwóch dziesięciolatków będzie się przysłuchiwało jej myślom. Aaron został trochę z tyłu, gdyż jako jedyny przejął się tablicami z zakazem wstępu. Chłonęła całą sobą jego obecność i miłość w jego oczach. Wreszcie przeszła kilka kroków, jakie ich jeszcze dzieliły, i wyciągnęła dłoń, by dotknąć jego twarzy. — Cześć. Jego uśmiech przegnał resztę smutków. — Cześć. Witaj w domu. Dom był miejscem, w którym te cztery krótkie słowa potrafiły sprawić, że znowu poczuła się dobrze. Ogarniając wzrokiem wszystkie czarodziejątka, złapała go za rękę. — Umieram z głodu, nakarm mnie. Aaron złapał drugą ręką rączkę Lizzie. — W samochodzie mam wszystko na piknik. Pomyślałem, że możemy się zatrzymać gdzieś po drodze i pozwolić dzieciom pobawić się na plaży.

Dzieciom na pewno się to spodoba, jednak Elorie była pewna, że wpadł na ten pomysł z myślą o niej, by pozwolić jej obmyć duszę w oceanicznej bryzie. Jej mąż naprawdę dobrze ją rozumiał. — Czy możemy ci pomóc szukać szkła morskiego? — zapytała Lizzie. — Chcę znaleźć takie ładne różowe szkiełko. — Trudno takie znaleźć, kochanie. — Elorie uśmiechnęła się. — Znajdę je, zobaczysz. A wtedy pomożesz mi je zawiesić na łańcuszku. To ma być prezent dla mamy na urodziny. Chcę spróbować zrobić dziurkę tym wiertełkiem. Elorie wzdrygnęła się na myśl o swojej bezcennej wyrzynarce Dremela w rękach sześciolatki. — Na pewno uda nam się stworzyć coś pięknego. Na razie zobaczmy, co znajdziemy na plaży. Dobry artysta musi być elastyczny. Spojrzała na Seana i Kevina. — Czy wy też macie ochotę poszukać szkła morskiego, chłopcy? Obydwaj wyglądali na przerażonych samą sugestią. — Nie — powiedział Sean. — Ale mogę poćwiczyć rzuty. Mój trener mówi, że rzucanie kamieni do oceanu to świetne ćwiczenie.

Aaron też wyglądał na zainteresowanego tym pomysłem. Elorie uśmiechnęła się ukradkiem. Nie był wielkim miłośnikiem poszukiwania szkła morskiego na plaży, a i tak zbyt często go do tego zmuszała. Mógł zamiast tego porzucać kamienie z Seanem i spróbować dopilnować, żeby chłopiec się zanadto nie pomoczył. Nie przypominała sobie żadnej wyprawy na plażę, z której co najmniej jedno czarodziejątko nie wróciłoby do domu mokre. Kevin na pewno ma jakąś książkę, którą się zajmie — nie musiała go nawet o to pytać — ale miała coś, co mogło mu się spodobać jeszcze bardziej. Pociągnęła Aarona za ramię, żeby się zatrzymał, i sięgnęła do torby, z której wyjęła trzy zapakowane prezenty. Miała też prezent dla męża, ale będzie musiał na niego poczekać, aż zostaną sami. Lizzie jako pierwsza otworzyła swój prezent i zaczęła w zachwycie wymachiwać pękiem tęczowych wstążek. Gdy Elorie zobaczyła je na targach, od razu wyobraziła sobie Lizzie biegnącą po plaży i ciągnącą za sobą tęczowe wstążki. To był idealny prezent dla dziecka, które uwielbiało piękno i kolory i nigdy nie przestawało biegać. Seanowi przywiozła piłkę bejsbolową. Nie była pewna tego prezentu, jednak Jamie zapewnił ją, że piłka podpisana przez graczy z drużyny, która wygrała ubiegłoroczne rozgrywki, będzie strzałem w dziesiątkę.

Sądząc z wyrazu twarzy Seana, Jamie wiedział, o czym mówi. Kevin otworzył powoli swoją niewielką płaską paczuszkę. Gdy uświadomił sobie, co zawiera, zamilkł z wrażenia, jednak wyraz jego twarzy powiedział Elorie wszystko. Dotknął swojego czytnika Kindle z niemal nabożną czcią. Pokazała mu, jak go włączyć, i otwarła listę już załadowanych na niego książek (to ostatnie było zasługą pewnych pomocnych dłoni w Kalifornii). — Co to? — zapytał Sean z zainteresowaniem. — Służy do czytania książek — powiedział zachwycony Kevin. — Wszystkich książek na świecie. — Książki… — Sean z obrzydzeniem przewrócił oczami. Kevin był przyzwyczajony do pogardliwego podejścia swojego brata bliźniaka do czytania, więc jedynie przycisnął czytnik do piersi. — Niezły wybór. A dla mnie co przywiozłaś? — zapytał z uśmiechem Aaron, gdy ruszyli dalej. Elorie mrugnęła do niego i nic nie powiedziała, co sprawiło, że uśmiech jej męża stał się jeszcze szerszy. Elorie była pewna, że ręcznie dziergane niemowlęce buciki nie były jednak tym, co miał w tej chwili na myśli. Jamie postawił dwie grzanki z serem przed swoimi

uczniami. — Dobra, dzieciaki, mamy robotę! — Znowu będziemy coś topić? — zapytał Aervyn, zjadając zrobione z winogron oczka ze swojej kanapki. „Nie celowo” — pomyślał Jamie, postanawiając jednocześnie trzymać swój laptop z daleka od kręgu szkoleniowego. — Nie, ale mamy zagadkę do rozwiązania — wyjaśnił. — Myślałam, że już to zrobiliśmy. — Ginia zdziwiła się. — Udało nam się wymyślić, jak uruchamiać moc sieci. — To prawda. Teraz musimy odkryć, co można z nią zrobić. Na buziach obu jego towarzyszy odbiło się zdumienie. — Nie wiecie tego? — zapytał zaskoczony Aervyn. — Nie. — Jamie potrząsnął głową. — Zazwyczaj gdy czarodzieje uczą się czegoś nowego, prowadzi ich ktoś, kto już się na tym zna. — Na przykład tak jak ty uczysz mnie, chociaż czasem cię zaskakuję. Bez wątpienia tak było. — Właśnie tak, mały. Czasami jednak pojawia się nowy rodzaj magii lub nowe zaklęcie. Nie zdarza się to często, ale gdy się tak dzieje, czarodzieje muszą współpracować, by wymyślić, co z tym zrobić. Ginia przechyliła głowę w zamyśleniu.

— Wiemy, że można wykorzystać moc sieci do magicznego programowania. — Tak, ale to może nie być jedyne jej zastosowanie. Wiemy na pewno, że to jest źródło mocy, a większość źródeł mocy można wykorzystać do różnych rodzajów magii. — Będziemy coś wymyślać? — Aervyn podskoczył z radości na krześle. Jamie miał nadzieję, że nie pakuje się właśnie w tarapaty. Nie ma to, jak pozwolić najpotężniejszemu czarodziejątku na świecie robić, co zechce z nowym źródłem mocy, co do którego nie ma ustalonych żadnych zasad. — Będziemy raczej jak detektywi. Musimy przeprowadzić niewielkie testy i zobaczyć, jakie rodzaje magii możemy wykorzystać. — A jeśli uda nam się zrobić coś małego, będziemy mogli spróbować z wielką magią? — zapytał Aervyn z komicznym wyrazem rozczarowania na twarzy. — Oczywiście — zgodził się Jamie. Zamknął na chwilę oczy i teleportował ze swojej piwnicy pudełko z pomocami naukowymi. Zaczął wyjmować z pudełka świecę, po czym zmienił zdanie. Chciał, żeby najpierw Ginia spróbowała coś zrobić. Podał siostrzenicy pączek róży. Przez chwilę wyglądała na zagubioną, po czym skinęła

głową, najwyraźniej domyśliwszy się, czego od niej oczekuje. Nawiązał z nią delikatny kontakt myślowy, by monitorować jej pracę. Sięgnęła po myszkę i niemal natychmiast w jej głowie rozbłysły fajerwerki mocy sieci. Jamie był pod wrażeniem: najwyraźniej ćwiczyła. Dobrze sobie radzisz, Wojowniczko. Teraz zobaczmy, czy możesz sprawić, by ten kwiat się rozwinął. Nie używaj swojej mocy ziemi, tylko mocy sieci. Przyglądał się kolejnym próbom i zauważył problem. Jej umysł wiedział, jak czerpać moc ziemi dla tego typu zaklęć, i Ginia nie potrafiła całkowicie tego wyeliminować. Hm, spróbujmy czegoś, do czego nie możesz użyć mocy żywiołów. Jamie nalał wody do szklanki i włożył do niej wysoką słomkę. Czy możesz sprawić, by woda powędrowała w górę słomki? Ginia miała silną moc ziemi i trochę mocy ognia, ale zupełnie nie miała mocy wody. Po kilku minutach stało się jasne, że nie uda jej się tego zrobić również za pomocą mocy sieci. Ginia otworzyła oczy. — To niemożliwe. — Skrzywiła się. — Tym razem się nie udało, ale pozwólmy spróbować Aervynowi, a potem przejdziemy do czegoś innego. Ginia potrząsnęła głową. Mała kobietka, która dobrze

wiedziała, czego chce. — To nie ma sensu. Moc sieci jest nowa; dlaczego miałaby pozwalać na robienie tego samego, do czego służy stara magia? Moc wody pozwala poruszać wodą, może więc moc sieci pozwala poruszać… No nie wiem… Siecią? — Co to takiego? — Oczy Aervyna rozszerzyły się ze zdumienia. — Może to jak niewidzialna supermoc. — Ginia zachichotała. — Może najlepiej działa na rzeczy, które są niewidzialne. Niewidzialne… Jamie wpadł na pewien pomysł. — Ginio, gdy zajmujesz się magicznym programowaniem, moc sieci jest najsilniejsza, gdy łączysz kod programowania z zaklęciem. — Tak. To najtrudniejszy krok. — Racja — Jamie próbował ująć w słowa swoją mglistą ideę. — Pomyślmy jednak o tym, co naprawdę robisz w tym momencie: łączysz dwie rzeczy razem. Może magia sieci pozwala łączyć różne rodzaje magii. — Jak internet! — Ginia zaczerpnęła głęboki oddech. — Sieć łączy ludzi, idee i… — urwała, zbyt podekscytowana, by mówić dalej. Tak, magia generalnie działała na rzeczy podobne. Moc wody najlepiej wpływała na wodę i inne rzeczy, które płynęły. Moc ognia najlepiej się sprawdzała do

tworzenia światła i ciepła. Może moc sieci miała być wykorzystywana do tworzenia połączeń i więzi? Stworzył w myślach obraz tego, co chciał spróbować zrobić, i wysłał go swoim uczniom. Wziął dla siebie z pudełka świecę, a Aervynowi wręczył pąk róży. Ginia chwyciła myszkę i skinęła głową na znak gotowości. Jamie wykorzystał moc ognia, by zapalić świecę, a Aervyn delikatnie sięgnął po moc ziemi, by kwiat się rozwinął. Na twarzy Ginii odmalowała się intensywna koncentracja. Jamie widział światło narastające w jej umyśle. Przez chwilę nic się nie działo. Potem z płatków róży wystrzeliły płomienie. Ginii się udało: połączyła ich zaklęcia. Niewiele rzeczy radowało Jamiego bardziej niż patrzenie, jak czarodziejątko uczy się korzystać ze swojej magii. Radość Ginii była jasna niczym słońce i zaraźliwa. Jamie poczuł, jak jego własna magia wylewa się z niego. Niestety druga osoba, która poczuła tę radość, miała właśnie w rękach ogień i niemal nieskończoną moc. Kilka wypełnionych gorączkową aktywnością sekund później Jamie spojrzał na ślady sadzy na suficie i westchnął. Można by pomyśleć, że powinien już się nauczyć, by bawić się z ogniem na zewnątrz. — Przepraszam, wujku Jamie, nie chciałem —

powiedział zmartwiony Aervyn. — Wiem, wiem — odparł Jamie. Spojrzał na Ginię, której radości nie przyćmił nawet przypadkowy pożar. Dosłownie jaśniała ze szczęścia. Nagle poczuł intensywne pragnienie — może pewnego dnia zobaczy, jak jego córka po raz pierwszy świadomie skorzysta ze swojej magii. Chętnie będzie zamalowywał dowolną ilość śladów ognia na suficie, by tego doświadczyć. Moira usiadła przy kuchennym stole, trzymając w dłoniach kubek z gorącą herbatą. Usiłowała zachować cierpliwość, co nie było łatwe. Jej serce pragnęło zobaczyć wnuczkę. Podróż na drugą stronę kontynentu sama w sobie była wielkim wydarzeniem, ale Elorie przeszła też drogę od zwykłej kobiety do czarodziejki. Jakaś część serca Moiry bolała nad tym, że nie było jej przy tym. Ale to bez znaczenia. Wkrótce zobaczy swoją słodką dziewczynkę i sama się przekona, jak się sprawy mają. Bycie czarodziejką nie zawsze jest łatwe i jeśli Marcus mówił prawdę, Elorie przechodziła trudne chwile. Wstała na odgłos kroków w ogródku. Nareszcie. — Babciu! —Elorie weszła do domu wprost w ramiona Moiry.

— Witaj w domu, moja piękna wnusiu. Niech no ci się przyjrzę. — Na pierwszy rzut oka było widać, że Marcus się nie mylił. Nie wszystko było w porządku. — Przejdźmy się do ogrodu, dobrze? Przydadzą mi się świeże kwiaty, a ty zaoszczędzisz moim plecom schylania się. — Nie nabierzesz mnie — powiedziała z uśmiechem Elorie, sięgając po sekator. — Kwiaty na stole są zupełnie świeże i założę się, że sama sobie poradziłaś z ich zebraniem. Dobrze, to już bardziej brzmiało jak słowa jej wnuczki. Moira ukryła zadowolenie. — W takim razie zabierzesz kwiaty do domu. Aaron zawsze znajdzie miejsce na kolejny wazon lub dwa. Moira wierzyła, że ogród ma magiczną moc, pomaga się otworzyć i koi duszę. Niemal zawsze pomagał, a jeśli nie, to miała jeszcze w odwodzie typowo irlandzkie wypytywanie. Irlandczycy byli mistrzami we wtykaniu nosa w sprawy innych, gdy to było potrzebne. Elorie ścięła kilka kwiatów i ułożyła je w koszyku. Potem uniosła głowę i odezwała się miękko. — Nie tak to sobie wyobrażałam, babciu. — Czasami tak jest, kochanie — powiedziała Moira, czując, jak serce ściska się jej z żalu. — Opowiedz mi w takim razie, jak się czujesz. — Czułam w sobie moc i to, jak się we mnie porusza.

Ale nie mogę czarować. — Uniosła kwiat. — Zawsze marzyłam, że pewnego razu będę siedziała w twoim ogrodzie i patrzyła, jak kwiat rozkwita mi w dłoni, albo że będę mogła rozpalić świecę dzięki mocy. — Wiem, moja słodka. — Moira położyła dłoń na ramieniu wnuczki. Elorie nie była jedyną, która pielęgnowała to marzenie latami i musiała z niego zrezygnować. — Ale musimy się z tym pogodzić. Pewnego dnia usiądziemy razem w ogrodzie i razem będziemy czarować, tyle ci mogę obiecać. Na razie twoim zadaniem jest poznać swój dar i to, co możesz z nim zrobić. Elorie odsunęła się zdenerwowana. — Mój dar polega na tym, że mogę położyć dłoń na komputerowej myszce i wtedy na ekranie pojawiają się ładne odczyty. Jaki z tego pożytek? — Kopnęła kamień. — Jestem dziwadłem, a nie czarodziejką. Moira przez chwilę się wahała, niepewna, jak może pocieszyć wnuczkę. — Nie jesteś sama. Elorie odetchnęła głęboko. — Wiem, przepraszam. Nie chciałam brzmieć jak Lizzie, gdy jest głodna. Ginia jest zachwycona tą nową mocą, ale wie, jak może ją wykorzystać. Ostatnią rzeczą, na jaką mam ochotę, jest gra w jakąś grę online. — W takim razie będziemy musiały znaleźć jakieś inne

zastosowanie dla twojego daru, nieprawdaż? Nie możemy tolerować wśród nas bezużytecznej czarodziejki — powiedziała Moira zdecydowanie i podniosła kosz z kwiatami. — Chodź, napijemy się herbaty. — Nie jestem bezużyteczna! — Elorie stanęła pośrodku ścieżki jak wmurowana. Moira ukryła uśmiech i skierowała na Elorie bardzo poważne spojrzenie. — Oczywiście, że nie. Jesteś po prostu czarodziejką w drodze do poznania swojego prawdziwego przeznaczenia. To bardzo ważna różnica i wielu ludzi chce ci pomóc w tej podróży. — Znam swoje przeznaczenie. — Owszem i walczyłaś o swoje życie. Jesteś sercem tej wspólnoty i wykonujesz bardzo ważną pracę. Wzbogacasz życie nas wszystkich dzięki temu, kim jesteś. Żadne komputerowe części tego nie zmienią. Widziała, jak ta idea ląduje w sercu jej wnuczki, i miała nadzieję, że okaże się prawdziwa. Czasami magia zakorzeniała się w tym, co dana osoba już sobą reprezentowała, i dodawała temu piękna i mocy. Czasami jednak zmieniała wszystko i trzeba było zaczynać od początku. Na razie spróbują tego łatwiejszego sposobu. Rzadko się zdarzało, by czarodziejki wybierały łatwiejszą drogę, ale zawsze

warto było spróbować. Do oczu napłynęły jej łzy, gdy poczuła ramiona Elorie wokół swojej szyi. — Dziękuję, babciu. Dobrze jest być w domu. Jamie usiadł przy komputerze i zalogował się do panelu administracyjnego Świata magii. Zarówno jego siostrzenica, jak i Marcus byli online, więc przez kilka minut obserwował ich działania. Ginia rozkładała jakieś zaklęcie, jednak nawet mimo pełnych uprawnień administratora nie był w stanie zrozumieć, co właściwie robi. Mała spryciula. Roześmiał się, gdy w chwilę później wszystko w Świecie magii stało się różowe i połyskujące. Tak, tylko dziewięciolatka mogła zmarnować tyle punktów w grze po to, by zmienić wystrój. Odczuwając pewną dozę współczucia dla starego zrzędliwego Marcusa, wysłał mu wiadomość. Marcus: Czy to Wojowniczka Cię do tego namówiła? Jamie: Hę? Marcus: Zaprzątasz moją uwagę rozmową na czacie, podczas gdy ona kręci się dookoła i przygotowuje te swoje nikczemne sztuczki. Jamie: Czujesz się zagrożony, co? Ten cały brokat

jest rzeczywiście przerażający, rozumiem, dlaczego się obawiasz. Marcus: Jest mistrzynią wielopoziomowych zaklęć. Mogę się założyć o połowę mojego arsenału, że w czasie, gdy wszyscy w Świecie magii wskazują na różowe chmurki i brokatowe zamki, ona właśnie zatruwa nasze źródła wody lub coś w tym rodzaju. To naprawdę żenujące, ona ma dopiero dziewięć lat. Jamie: Tak. Ale ciesz się, że jej dwie siostry nie są czarodziejkami. Za to programują równie dobrze jak ona. Marcus: Ktoś dba o to, żeby wyrosły na porządne dziewczyny, prawda? Pewnego dnia będą niezłymi hakerkami. Jamie: Na szczęście tym zajmuje się Daniel. Ale nie dlatego do Ciebie napisałem. Chciałem Cię poinformować o wynikach naszych eksperymentów z mocą sieci. Marcus: Coś tam słyszałem. Wydaje się, że nie znalazłeś żadnych czarodziejów sieci na tyle dorosłych, by mogli prowadzić samochód. Jamie: Znaleźliśmy ludzi, którzy potrafią wykorzystywać moc sieci do magicznego programowania, ale jedynymi, którym udało się zrobić cokolwiek poza tym, są Ginia, Aervyn i

Elorie. Wygląda na to, że każdy, kto zajmuje się magicznym programowaniem od dostatecznie dawna, nie jest już w stanie wykorzystywać tej magii w inny sposób. Marcus: Ciekawa teoria. Jamie: Nie jestem nią zachwycony, bo wygląda na to, że mój mózg też jest za stary, by się zmienić. Jeśli mam rację, to samo dotyczy Ciebie. Marcus: Jeszcze się o tym przekonamy. Mam nadzieję, że ktoś z Was będzie mógł mnie wprowadzić w podstawy, i wtedy zobaczymy, czy będę w stanie przełamać ten schemat. Jamie: Aervyn powinien móc Ci to pokazać. Dzięki Twoim mocom umysłu możesz się też przydać do monitorowania i testowania innych. Marcus: Sądzisz, że tutaj, na wybrzeżu, gdzie nie korzystamy tyle z technologii, znajdziesz więcej czarodziejów, którzy będą w stanie wykorzystać tę magię inaczej? Jamie: Powiedzmy, że sądzę, iż znajdziemy tam więcej nieoszlifowanych diamentów do obróbki. Jeśli potencjał Elorie jest jakąkolwiek wskazówką, to Wasza gałąź rodziny może mieć silniejszą magię tego rodzaju w genach. Marcus: Cóż za ironia. Jamie: No nie gadaj. Niemniej jednak może Cię

zainteresuje, co udało nam się zrobić. Znajdźmy Wojowniczkę. Jamie wylogował się z czatu i korzystając z uprawnień administratora, przeniósł Ginię i Marcusa na pusty poziom Świata magii. Uruchomił wideoczat opracowany dzięki uprzejmości Shay i Mii. Marcus rozejrzał się dookoła z uznaniem. — Nieźle. Nie tak różowo. — Cześć, wujku Jamie! — Ginia pomachała na powitanie. — Jak ci się podoba nowy wystrój gry? — Zdajesz sobie sprawę, że będę musiał zatrudnić twoje siostry do posprzątania tego? Ginia uniosła brwi. — Możesz im życzyć powodzenia. Zabezpieczyłam to. Łobuziara. Dobrze ją nauczył. — Chcesz pokazać Marcusowi swoją nową sztuczkę? Skinęła głową, zawsze gotowa na coś nowego. — Jasne. Którą? — Tę, w której używasz mocy sieci do połączenia dwóch zaklęć. Wydaje mi się, że możemy spróbować to zrobić w przestrzeni wirtualnej. Marcus pochylił się do przodu, nagle zainteresowany, jednak nic nie powiedział. Oczy Ginii rozszerzyły się. — Myślisz tak, bo to jakby wirtualna moc, tak? Wydaje

ci się, że moglibyśmy w Świecie magii używać magii bez udziału programowania? Jamie uśmiechnął się i skierował swój awatar w kierunku najbliższego klombu z kwiatami. — Sądzę, że ty może będziesz potrafiła to zrobić. Marcus i ja zapewne nie będziemy mieli tego szczęścia. Zacznijmy od czegoś prostego. Marcusie, czy wśród twoich magicznych umiejętności znajduje się rozpalanie ognia? — Oczywiście. Mogę też stworzyć kulę światła, jeśli wolisz. Może i tak. Nie chciał niczego podpalić w Świecie magii, jeśli nie było to konieczne. Mia i Shay i tak już będą miały sporo sprzątania. Nie zawsze praca programisty była przyjemna i efektowna. Jamie uświadomił sobie nagle, że musi napisać magiczny kod pozwalający kwiatom rozkwitnąć. Żaden szanujący się wojownik w grze nie miał niczego takiego na podorędziu. Ale może Ginia miała coś takiego? — Hej, Ginio, nie masz przypadkiem gotowego magicznego kodu na rozkwit kwiatów, z którego to kodu mógłbym skorzystać? Niemal od razu otrzymał wiadomość. Wojowniczka wysłała ci zaklęcie. — Super, dzięki, mała. Marcus uniósł brwi.

— Lepiej dobrze mu się przyjrzyj. Prawdopodobnie w środku ukrywa się kilku groźnych wojowników. — Nic takiego, wysłałam wujkowi Jamiemu to bezpieczne zaklęcie. — Ginia zachichotała. I to była dziewczynka, przed którą drżał cały Świat magii. Miał nadzieję, że przynajmniej to powstrzymuje ją przed pakowaniem się w poważniejsze kłopoty. — A więc, Marcusie, dla nas sprawa jest prosta. Uruchom zaklęcie i utrzymuj stabilny przepływ mocy. Ja zrobię to samo i zobaczymy, czy Ginia będzie w stanie je połączyć. Na ekranie awatar Marcusa podszedł do klombu i rozpalił kulę ognia w dłoni. Jamie zerwał pączek kwiatu i uruchomił zaklęcie. Ginia stanęła pomiędzy nimi w postawie wojowniczki z wyrazem koncentracji na twarzy. A potem wyciągnęła przed siebie dłoń, na której powoli rozkwitała kula ognia. — Wow — powiedział z podziwem Marcus. — Niedługo będzie mogła nami wytrzeć podłogę, prawda? Jamie spojrzał na Wojowniczkę, w której dłoni lśniła moc, a na twarzy radość. — Sugeruję, żebyś znalazł sobie jakieś czarodziejki sieci do pomocy, stary. Potrzebujesz wsparcia, i to szybko. Marcus położył głowę na klawiaturze i jęknął.

Rozdział 10. Sophie: Ciociu Moiro, właśnie się pakuję, więc czy potrzebujesz jeszcze balsamu rumiankowego? A może jakichś kamieni? Czegokolwiek? Mam też kwiatową herbatę, która może ci przypaść do gustu. Moira: Poproszę herbatę i jeszcze słoiczek balsamu. Może masz też coś, co nadawałoby się na prezent dla mojej Elorie? W przyszłym tygodniu ma urodziny. Nell: Dobrze, że o tym wspominasz. Czy masz pomysł, co mogłoby się jej spodobać? Moira: Byłoby świetnie, gdybyśmy mogły jej ofiarować coś, co zastąpiłoby urządzenie, które dał jej Jamie. To genialny gadżet, ale moja biedna wnuczka niezbyt się cieszy, że musi go używać. Nell: Może po prostu właściwe wychowanie czarodziejątek załatwi sprawę na dłuższą metę. Lauren na pewno chętnie w tym pomoże. Moira: Nie wątpię, że Marcus ucieszy się z jej pomocy. Nell: Ostrzegę ją ☺. Moira: Mój kuzyn jest odrobinę opryskliwy, ale

zachowaj otwarty umysł. To interesujące, jak wpływa na niego Twoja córka. Sophie: Niedługo skopie mu tyłek w Świecie magii. Moira: Czasami mężczyźnie trzeba trochę przytrzeć nosa, nim nauczy się słuchać. Marcus jest nieco staroświecki, ale zaczyna się zmieniać. Nell: Nie uwierzę, dopóki nie zobaczę. Sophie: Mam kilka kamieni, które mogłyby trochę pomóc Elorie, ale wygląda na to, że musi się nauczyć stawiać bariery. Nell: Lauren próbowała ją tego nauczyć, jednak moc sieci chyba znacząco się różni w niektórych aspektach od magii umysłu. Poruszamy się po nieznanym terytorium. Sądzę, że w końcu coś wymyślimy, ale na razie używanie gadżetu Jamiego jest lepsze niż nadawanie wszystkich swoich myśli do Marcusa, dwóch dziesięciolatków i każdego innego czarodzieja umysłu, który akurat znajdzie się w pobliżu. Sophie: Brr, no to faktycznie. Muszę skończyć przygotowania. Nie mogę się doczekać, aż Was jutro zobaczę. Bądźcie pozdrowione. Sophie odstawiła laptop, rozejrzała się po swojej sypialni znajdującej się w stanie kompletnego rozgardiaszu i ciężko westchnęła. Nie cierpiała się pakować. Zastanawiała się, jakim cudem dawni

uzdrowiciele byli w stanie podróżować z jednym kuferkiem pełnym ziół i eliksirów i właściwie niczym więcej. Zapewne nie musieli zabierać ze sobą pięciu par butów. Miała przygotowany pachnący stos balsamów, maści, herbat i innych rzeczy ze swojego sklepiku. Drugi stos składał się z książek, które musiała oddać cioci Moirze, kolejny z niewielkiej części jej kolekcji butów i dostatecznej ilości ubrań, by przetrwać tydzień plażowania, zabaw z czarodziejątkami i przygotowywania eliksirów. A niech to. Przydałby się jej lokaj albo uczeń, albo ktoś taki, kto zająłby się pakowaniem jej toreb na wyjazd. — Potrzebujesz pomocy? — odezwał się głos od drzwi. Sophie obróciła się w miejscu. — Mike! Co tu robisz? Wyciągnął ku niej ręce z uśmiechem. — Liczyłem na cieplejsze powitanie… — zauważył z wyrzutem. Ruszyła w jego stronę. Zdziwienie ustępowało miejsca radości. Mike uniósł ją w powietrze i pocałował. Jak większość czarodziejów ziemi, potrafił cieszyć się chwilą. Gdy skończył, Sophie miała wrażenie, że jej mózg zmienił się w bełkoczącą papkę.

Przytulił ją mocno do siebie, a potem zerknął ponad jej ramieniem i roześmiał się. — Ktoś tu chyba się cieszy, że mnie widzi? Sophie spojrzała w tym samym kierunku i zobaczyła, że kwiat w doniczce stojący na parapecie cały okrył się kwiatami i pączkami, które niemal tańczyły. Wow. Dawno nie zdarzyło się jej do tego stopnia stracić kontroli nad swoją magią… Ściślej rzecz biorąc, nie zdarzyło jej się to od poprzedniej wizyty Mike’a, ale wtedy trzeba było do tego o wiele więcej niż pocałunku. Nieszczęsny kwiatek ostatnio miał intensywne życie. Naprawdę była szczęśliwa, że widzi Mike’a, jednak mieli pewien drobny problem logistyczny do rozwiązania. — Pakuję się, bo jutro wyjeżdżam z wizytą do Fisher ’s Cove. Przepraszam, najwyraźniej zapomniałam ci powiedzieć, że termin naszej podróży się zmienił w ostatniej chwili. — Jamie mi mówił — odparł, całując ją w czubek głowy. — Już dawno nie byłem w żadnej czarodziejskiej szkole, pomyślałem więc, że się do was przyłączę. Chciał jechać do Nowej Szkocji razem z nią? Sophie przełknęła ślinę. Poważna sprawa. Przechyliła głowę, by na niego popatrzeć z niemym pytaniem. Odpowiedź w jego oczach była bardzo czytelna. Tak, wiedział, że to poważna sprawa.

Elorie złapała wazon tuż przed tym, nim spadł ze stołu. — Seanie Jamesie O’Reilly, od kiedy to zaklęcie odkurzające powoduje spadanie przedmiotów na ziemię? — Nic nie szkodzi — powiedziała Lizzie, przeskakując ostatnie dwa stopnie. — Coraz lepiej sobie radzi z zaklęciami reperującymi. Założę się, że potrafiłby sprawić, że wazon byłby jak nowy, gdyby się stłukł. — To żadne usprawiedliwienie — fuknęła Elorie, próbując się nie śmiać. Uderzyła Seana poduszką w głowę i skrzywiła się, gdy omal sama nie strąciła przy tym wazonu. Trudno jej było dawać przykład, jak odpowiednio posprzątać dom, skoro tak naprawdę sama miała ochotę się powygłupiać. To był jej pierwszy cały dzień w domu i odkurzanie właściwie nie leżało w jej planach. Tyle że jutro rozpoczynał się nalot czarodziejek i Aaron domagał się, by wszystkie pokoje były idealnie wysprzątane. W sumie miał rację, tyle że miała średnią ochotę na dowodzenie ekipą sprzątającą. — Lizzie, czy wytrzepałaś już wszystkie poduszki? — Yhm. A Kevin ma przynieść coś fajnego do czytania dla każdego. Aaron ma tylko książki dla dorosłych, więc postanowiliśmy przynieść trochę naszych książek. Racja — skoro przyjeżdżali też Ginia i Aervyn, ich

gospoda będzie za chwilę pełna dzieci. Elorie wzruszyła ramionami i ustawiła wazon z kwiatami prosto. Powinni się zająć zabezpieczeniem gospody przed czarodziejątkami. Aaron wszedł na górę, niosąc świeżą pościel. — Mała zmiana planów, żołnierze. Musimy przygotować jeszcze jeden pokój: Sophie przylatuje z kimś, tak więc też zatrzymają się u nas. Sophie zazwyczaj mieszkała w maleńkim pokoiku gościnnym u babci, ale nie to zwróciło uwagę Elorie. — Sophie przywozi kogoś ze sobą? — Jakiś facet o imieniu Mike — powiedział Aaron, puszczając do niej oko. — Sophie przylatuje z facetem? — To naprawdę trudno było sobie wyobrazić. Wszyscy próbowali ją swatać od lat, ale Sophie zawsze wydawała się bardziej zainteresowana swoimi roślinami i eliksirami. — Czy babcia o tym wie? Babcia miała nieco staroświeckie poglądy na przyzwoitość, a przy tym bardzo kochała Sophie. — Wie. — Aaron wyszczerzył zęby w uśmiechu i dodał: — I prosiła, żeby koniecznie zostawić im w sypialni butelkę jej specjalnego cydru. Elorie miała wrażenie, że zaraz jej szczęka uderzy o podłogę. Babcia każdego roku przygotowywała tylko kilka butelek swojego zaczarowanego cydru i każda z

nich otwierana była jedynie z jakiejś wyjątkowej okazji. Najwyraźniej nie tylko wiedziała o towarzyszu Sophie, ale też akceptowała ten związek. Fascynujące. Elorie wzięła pościel z rąk męża. Widząc Kevina z naręczem książek, dała mu znak, by je odstawił. — Zajmiemy się tym. Na razie weźmiemy się za ścielenie łóżek, tutaj raczej nie uda wam się niczego stłuc. Stwierdziła, że czas na lekcję dla czarodziejątek. — Dobra, wy troje. Proszę położyć nowe prześcieradło na to łóżko — powiedziała i urwała na chwilę, widząc, jak Sean zaczyna się krzywić. — Nie wolno wam używać rąk. Pokażcie mi, jak wam idzie praca w kręgu. — Łatwizna. — Sean uśmiechnął się. Elorie ośmielała się w to wątpić, ale jedną z pierwszych zasad w byciu nauczycielką czarodziejątek było ustanowienie reguł, a potem trzymanie się na uboczu. — Nie wolno ci też samemu rzucać zaklęć. Chcę, żebyście to zrobili jako zespół. Zaklęcia wypowiadacie na głos, tak żebym wiedziała, co robicie, ale poza tym nie wolno wam rozmawiać. Patrzyła, jak wzywają swoje moce i z łatwością się łączą. Tego od nich oczekiwała, jednak sądziła, że kolejna część zadania może wystawić ich na próbę.

Wnioskując z ich ustawienia, Kevin i Lizzie automatycznie założyli, że będą wysyłać moc do Seana. Już samo to wystarczy, żeby wpakować ich w tarapaty. Sean rozpoczął pierwszą inwokację. Wzywam wiatr, powietrze swawolne, By prześcieradło od pcheł wolne Wzleciało ponad me serduszko, A potem opadło na łóżko. Równiuteńko, Prościuteńko. Na me wołanie Niech się stanie. Elorie naprawdę z trudem powstrzymała chichot. Dobrze, że Aaron nie słyszał tego kawałka o pchłach. Tworzenie rymowanych zaklęć było trudne zwłaszcza dla młodszych czarodziejątek, jednak babcia bardzo na to nalegała. Nie wszyscy czarodzieje potrzebowali rymów, jednak dla większości miały one działanie zwiększające moc zaklęcia. Dla babci z kolei była to kwestia tradycji i dyscypliny. Obserwowała swoje czarodziejątka przy pracy i westchnęła. Wybranie Seana na przywódcę było pierwszym błędem. Drugim problemem było to, że najwyraźniej nieczęsto wcześniej ścielił łóżka. Prześcieradło było obrócone na lewą stronę i leżało na

łóżku w poprzek. Lizzie rzuciła na nie okiem i spróbowała zaklęcia, by je obrócić. Napięcie rosło, gdy Sean testował kolejne zaklęcia, by prześcieradło ułożyło się na łóżku, podczas gdy Lizzie cały czas usiłowała je obrócić. W rezultacie powstał naprawdę imponujący węzeł, a dwoje czarodziejątek było bardzo sfrustrowanych. Kevin oparł się o ścianę i po prostu obserwował, co z jednej strony było dość sprytne, ale z drugiej niezbyt pomocne. Elorie wtrąciła się tuż przed tym, nim Lizzie przestała nad sobą panować. — Przerwijcie natychmiast i stańcie nieruchomo! — powiedziała. Nauczyła się na swoich błędach, że nie powinno się przerywać kręgu podczas pracy, zaczekała więc, aż jej uczniowie rozłączą się i staną każde w swoim kącie. — Teraz chcę, by każde z was po kolei powiedziało, jaki był największy problem i co się przed chwilą stało. Tylko jedno na raz i żadnego zwalania winy na pozostałych. Lizzie była najszybsza. — Sean nie wie, jak pościelić łóżko. To był dobry początek. Elorie spojrzała na Seana, który był czerwony ze złości. — Nikt mi nie pomagał. Lizzie robiła coś głupiego, a Kevin w ogóle niczego nie robił.

Wprawdzie to było dość bliskie zrzucaniu winy na innych, ale na razie postanowiła to zignorować. Jak na Seana, było to dość wnikliwe przeanalizowanie sytuacji. — Kevin? — Wybraliśmy niewłaściwego przywódcę. No proszę. Czas pójść o krok dalej. — Niezły początek. Teraz trzeba spojrzeć głębiej. Teraz każdy powie, co zrobił, co wcale nie pomogło zespołowi. — Nie powiedziałem Lizzie, żeby przestała? — powiedział pytająco Sean, nie mając pojęcia, o co chodzi. Elorie westchnęła. Czemu wszyscy czarodzieje umysłu w jej stronach byli tak tępi? — Lizzie, jak ty sądzisz? Lizzie skrzyżowała ramiona na piersi, nieświadomie idealnie naśladując babcię. — Mogłam sprzeciwić się pracy w tak źle zorganizowanym kręgu. Auć. Ale miała trochę racji. — Kevin? — Mogłem wysłać plan działania do umysłu Seana. Lizzie wie, jak pościelić łóżko, a my nie. Mogłem sprawić, żeby jej posłuchał — powiedział Kevin, patrząc na swoje buty.

Teraz do czegoś dochodzili. — A dlaczego tego nie zrobiłeś? Kevin podniósł głowę. Widać było, że frustracja zaraz zacznie wylewać mu się uszami. — Dlaczego to Sean zawsze jest przywódcą? Nawet wtedy, gdy nie wie, jak coś zrobić, a jego rodzaj magii wcale nie jest najlepszy do danego zadania? Delikatnie dotknęła jego ramienia, by pomóc mu zrozumieć to, co chciała powiedzieć. — Bo zawsze mu na to pozwalasz. — Chcesz przewodzić, Kevin? — zapytał zdumiony Sean. — Czasem — burknął Kevin. Elorie współczuła mu, widząc, jak walczy ze swoimi demonami. — Ale w tym przypadku powinna przewodzić Lizzie. Wie, jak ścielić łóżko i ma najsilniejszą moc wody. Prześcieradło tak jakby płynie, jak woda. Ona powinna przewodzić, a my powinniśmy czytać jej w myślach i robić to, czego od nas chce — kontynuował Sean. W ciągu trzydziestu sekund naprawdę wiele zrozumiał. Elorie ścisnęła jego ramię z uznaniem. Lizzie podeszła do łóżka, bardzo skoncentrowana i rzeczowa. Kevin i Sean stanęli we wskazanych przez nią miejscach, przy czym Sean wciąż wyglądał na

zagubionego. Biedaczek. Przez swój talent zaklinacza zbyt często zajmował pozycję przywódcy i nie nauczył się, jak być członkiem kręgu, który wspiera innych. Oceniwszy skołtunione prześcieradło na łóżku, Lizzie zamknęła oczy. Biorąc pod uwagę wyraz koncentracji na twarzach bliźniaków, właśnie przesyłała im obraz tego, co mieli zrobić. Kevin rzucił zaklęcie, by unieść prześcieradło do góry, a Sean wywołał niewielki wietrzyk, który je rozplątał. Nie poszło całkowicie gładko, jednak po paru minutach udało im się rozprostować materiał, chociaż prześcieradło wciąż było obrócone na lewą stronę i w poprzek. Lizzie zrobiła coś sprytnego z powietrzem, powodując falowanie prześcieradła i sprawiając, że w końcu obróciło się na właściwą stronę. Potem zamknęła oczy, najwyraźniej wysyłając chłopcom wskazówki, i wezwała swoją moc jeszcze raz. Wzywam wodę, prądy morza, By prześcieradło na środku łoża Na falach powietrza rozwinęła, Rogi pod spód podwinęła. Równiuteńko, prościuteńko. Na nasze wołanie

Niechaj się stanie. Lizzie nieporównanie lepiej radziła sobie z rymami od pozostałych. Prześcieradło łagodnie podpłynęło do Kevina i owinęło się wokół pierwszego narożnika łóżka. Pozostałe dwa rogi udało się zawinąć szybko, ostatni przysporzył im trochę kłopotów. Po kilku próbach Lizzie zrezygnowała i skupiła się na kołdrze. Dzięki współpracy udało się zakryć felerny narożnik kołdrą i położyć na łóżku dwie poduszki. — Udało się! — wykrzyknęła Lizzie, otwierając oczy. Elorie roześmiała się. Dla sześciolatki prawdopodobnie było to akceptowalne rozwiązanie. Potem poprawi ten ostatni narożnik. Aaron pojawił się w drzwiach. — W kuchni są bułeczki i mleko, gdyby ktoś był głodny — powiedział, po czym szybko usunął się z drogi pędzącym dzieciakom, uśmiechając się do żony. — Na pewno jest jakiś dowcip na temat tego, ilu czarodziejątek potrzeba, by zmienić pościel. Elorie roześmiała się i uniosła róg kołdry, by zobaczył sprytny skrót Lizzie. — Jeszcze ich może nie zatrudniaj. — Nie ma problemu — zachichotał. — W tym łóżku i tak ma spać Aervyn, a on ma raptem trzy stopy wzrostu,

i tak nie zauważy. Mimo to Elorie poprawiła prześcieradło. Sophie usiadła przed laptopem i głośno westchnęła. Pakowanie zakończone, dom posprzątany, a ona sama już dochodziła do siebie po zaskoczeniu spowodowanym przyjazdem Mike’a. Zapewnił doskonałe ujście dla rozszalałej burzy jej hormonów, a potem poszedł pobiegać, zostawiając jej dokończenie pakowania. Bieganie dla Mike’a było poważną sprawą — nie spodziewała się go z powrotem za prędzej niż godzinę. Miała plany na tę godzinę. Dziewięciolatka próbowała podporządkować sobie Świat magii, a Gandalf nie był jedynym czarodziejem, który mógł ją powstrzymać. Sophie już od niemal dwóch tygodni planowała magiczny atak, a fakt przesunięcia planów podróżnych oznaczał, że godzina zero wybiła dzisiaj. Wojowniczka była online i patrolowała teren. Idealnie. A zarazem to dziwne. Błąkała się po jednym z najłatwiejszych poziomów tylko dla czarodziejów i miała towarzystwo. Ha. Zazwyczaj najlepsi gracze trzymali się wyższych poziomów — gnębienie nowicjuszy to żadna frajda, a złożone zaklęcia i tak nie działały dobrze na niższych poziomach. Sophie postanowiła przyjrzeć się temu bliżej. Może

Wojowniczka będzie nieco bardziej bezbronna bez swoich najlepszych zaklęć. Na początku Sophie wydawało się, że jeden z niżej plasujących się w rankingu graczy popełnił klasyczny błąd nowicjusza, przypuszczając atak na zajmującą czwartą pozycję w rankingu Wojowniczkę. Przy bliższym przyjrzeniu się jednak okazało się, że Wojowniczka nie walczy, tylko kogoś szkoli. To samo w sobie było fascynujące pod wieloma względami, szczególnie że jej towarzyszka stanowiła zadziwiające połączenie jaskrawych słabości i naprawdę imponujących magicznych sztuczek. Sophie sprawdziła nazwę użytkownika. Hekate. Hm. Nie wiedziała, co ją zdradziło, jednak nagle Hekate skierowała na nią zaklęcie zamrażające. Sophie zareagowała instynktownie, chwytając w mgnieniu oka ze swojej torby zaklęcie odwracające ten czar. Uch, nic gorszego niż bycie kompletnie nieprzygotowanym. Sophie rozpoczęła pojedynek z Hekate, starając się mieć oko na Wojowniczkę. Hekate znała parę niezłych magicznych sztuczek i nie wahała się ich użyć. Sophie uchylała się, umykała, gdy musiała, i zastanawiała się gorączkowo, jak uda jej się z tego wymknąć, zachowując choćby ułamek swojego zapasu zaklęć. Właśnie gdy sprawy wydawały się przyjmować nieco lepszy obrót, Wojowniczka dorzuciła zaklęcie

iluzoryczne, by zrobiło się nieco bardziej interesująco. Sophie byłaby wdzięczna, gdyby Hekate nie miała teraz sześciu ramion. Był tylko jeden sposób, w jaki mogła to zakończyć, i lepiej, żeby z niego skorzystała, zanim Wojowniczka zdecyduje się bardziej zdecydowanie zaangażować. Hekate miała naprawdę niezłe magiczne sztuczki, ale jej fizyczne umiejętności walki były dość kiepskie. Sophie poczekała na odsłonięcie i ruszyła. Jedno uderzenie w głowę tępym końcem miecza i Hekate padła nieprzytomna na ziemię niczym worek kartofli. Ginia natychmiast znalazła się u boku swojej pokonanej uczennicy. — Ciociu Moiro! — Ciociu Moiro? — Mózg Sophie nie mógł sobie poradzić z tą informacją. Ginia podniosła głowę, na jej twarzy malowały się zranione uczucia. — Ciii. Nie mów tak głośno. To moja tajna broń, ale nie na wiele mi się przyda, jeśli wszyscy dowiedzą się, kim jest. O, Boże. Właśnie uderzyła ciocię Moirę w głowę. W grze online. Jedno i drugie było zupełnie niewiarygodne i musiało oznaczać, że świat się kończy. Uklękła obok Ginii. — Co robimy?

— Nie wiem — odpowiedziała bezradnie Ginia. — Na tym poziomie nie mam żadnych bezpiecznych kryjówek. Sophie westchnęła i wyciągnęła z torby zaklęcie osłaniające. Straci przez to mnóstwo punktów. Uruchomiła zaklęcie i natychmiast znalazły się pod kopułą, która je osłaniała. — Trwa tylko piętnaście minut, więc myśl szybko. — Nie wiedziałam, że to potrafisz. — Ginia była pod wrażeniem. Powinna być. Tylko czterech graczy potrafiło stworzyć osłonę i Sophie do tej pory udawało się zachować tę swoją umiejętność w tajemnicy. — Jak więc wyleczymy jej głowę? — zapytała. — Mogłabym jej zrobić nowy awatar, ale chyba jest przywiązana do tego. — Ginia wzruszyła ramionami. — Nie mam żadnych zaklęć uzdrawiających. — Uniosła brwi. — Ktoś ostatnio nie chciał się nimi dzielić. Magiczne programowanie działało tylko w zakresie takiej magii, jaką dana osoba miała w realnym życiu, tak więc Sophie była jedną z nielicznych osób w Świecie magii, które potrafiły tworzyć zaklęcia uzdrawiające do gry. Od czasu do czasu wymieniała je na inne użyteczne rzeczy, ale w ciągu ostatnich kilku tygodni strzegła ich zazdrośnie. Leczenie konkurencji nie jest na dłuższą metę najrozsądniejszym posunięciem. Poza tym żadne przyzwoite zaklęcie uzdrawiające i tak

nie będzie działać na tym poziomie. Ze względów bezpieczeństwa istniały pewne ograniczenia dotyczące tego, jakich zaklęć można było używać na poziomie pierwszym. — Żadne z moich zaklęć nie jest tak podstawowe, by zadziałać na tym poziomie, każde uruchomi blokadę. Ginia zmarszczyła brwi, patrząc na wciąż nieprzytomną Hekate. Potem spojrzała na Sophie z przewrotnymi ognikami w oczach. — Blokada dotyczy tylko magicznego programowania. Może spróbujemy czegoś innego. Oho. — Na przykład czego? Ginia rozejrzała się trwożnie dookoła. — Czy twoje zaklęcie osłaniające jest dźwiękoszczelne? Ledwo, ale nie ma sensu jej tego mówić. — Czy wyglądam na niekompetentną czarodziejkę? Ginia przewróciła oczami i wyjęła z torby jedną ze swoich słynnych magicznych kostek. Umożliwiały uruchomienie zaklęcia na odległość i wszyscy w Świecie magii nauczyli się zachowywać w ich pobliżu dalece posuniętą ostrożność. Ustawiła ją na ziemi. — Teraz już na pewno jest dźwiękoszczelne. O rany, a to co miało być? Tajny konwent szpiegów? — Co robisz, dziecko? Chcesz budzić zmarłych?

— Coś w tym stylu. — Oczy Ginii błyszczały. — Chcę, żebyś wykonała zaklęcie uzdrawiające. — Nie mogę uzdrawiać wewnątrz gry, wiesz o tym. Potrzebujemy do tego magicznego programowania, a jeśli jakiegoś użyjemy, aktywuje to blokadę zabezpieczającą. Może możemy przenieść Hekate na jeden z wyższych poziomów. — Nie. — Ginia potrząsnęła głową — Jest prawie gotowa, żeby przejść na poziom drugi, ale jeszcze nie całkiem. Nie mogę jej nauczyć, by trzymała rękę z mieczem wyżej. Jako że właśnie tak Sophie udało się ominąć osłonę Moiry, nie zamierzała z tym polemizować. — Co więc sugerujesz? — zapytała. Ginia była bardzo twórcza, może potrafiła jakoś obejść blokadę. — Zamierzam wykorzystać moc sieci. — Myślałam, że używa jej się tylko do magicznego programowania. — Nie. Pozwala łączyć różne rzeczy ze sobą. Magiczne programowanie łączy magię i kod programowania, ale mogę też łączyć inne rzeczy. Próbowałam tego wczoraj z wujkiem Jamiem i Gandalfem i udało nam się połączyć dwa zaklęcia tutaj w Świecie magii. Świetnie. Tego właśnie trzeba im było w tej grze: Wojowniczki, która będzie władała większą magią niż ktokolwiek inny.

Ginia spojrzała na Hekate. — Myślę więc, że jeśli spróbujesz ją uzdrowić, to będę w stanie wykorzystać moc sieci, by połączyć twoją magię uzdrawiającą z tym, co dzieje się tutaj w Świecie magii. Prawdziwa magia w grze online? Sophie była pewna, że to był ostatni element, którego potrzebowała Ginia, by całkowicie zdominować Świat magii, jednak nie mogła się oprzeć chęci wypróbowania czegoś nowego. Przykucnęła nad Hekate i położyła jedną rękę na jej głowie, a drugą na klatce piersiowej. — Powiedz, gdy będziesz gotowa. Na skinienie głową Ginii Sophie sięgnęła po moc i próbowała wyobrazić sobie, że pod jej dłońmi naprawdę leży ciocia Moira, a nie klawiatura komputera. To było bardzo dziwne uczucie, które jednak rozwiało się, gdy Hekate odkaszlnęła i spróbowała usiąść. Spojrzała surowo na Sophie. — Sophie Ellen Delaney, co sobie wyobrażałaś, waląc mnie w głowę w ten sposób? Tak, to mogła być tylko ciocia Moira. — Jak tam głowa? — Z moją głową wszystko w porządku, a Hekate pewnie będzie miała niezłego guza. Sophie roześmiała się sama z siebie. To było niezbyt

mądre pytanie, ale nie była przyzwyczajona do wirtualnego uzdrawiania. Wirtualne uzdrawianie. Czy też raczej prawdziwa uzdrawiająca magia użyta wewnątrz gry. Udało im się wprowadzić prawdziwą magię do gry. Spojrzała na Ginię i powoli zaczęła rozumieć, co właśnie zrobiły. Ginia odwzajemniła jej spojrzenie, patrząc bardzo trzeźwo i bardzo dorośle. Dwie sprawy były oczywiste. Po pierwsze, moc sieci otwierała zupełnie nowy świat i Ginia była w nim prekursorką. Szkoła dla czarodziejątek będzie naprawdę interesująca. Po drugie, Wojowniczka niebawem wywróci Świat magii do góry nogami. Z ciocią Moirą u boku. Ale po kolei. Sophie uśmiechnęła się jak wojownik do wojownika. — Co powiecie na babski sojusz? Może nawet pomogę ci nauczyć ją, by trzymała rękę wyżej podczas walki. Uścisnęły sobie ręce przy akompaniamencie śmiechu Hekate.

Rozdział 11. NELL ODETCHNĘŁA Z ULGĄ, wysiadając z samochodu Aarona. Tutaj, z dala od wszystkiego, wreszcie mogła odpocząć Czterolatek potrafił wysiedzieć w samolocie spokojnie mniej więcej przez godzinę. Niestety, podróż z Kalifornii do Nowej Szkocji trwała nieco dłużej. Była zmuszona rzucić na Aervyna zaklęcie uciszające. Miły celnik naprawdę nie musiał się dowiadywać, co znudzony czterolatek sądził na temat sposobów, w jakie mógłby sprawić, by samoloty latały nieco szybciej. — Ginio, postaraj się nie zgubić swojego brata przed obiadem — powiedziała córce, która już radośnie witała się z Lizzie. Aervyn pobiegł za nią. Kevin pomachał do niej. — Nie martw się, ciociu Nell. Dopilnujemy, by nie wpadł do oceanu. Trochę trudno było potraktować poważnie tę obietnicę, skoro składał ją chłopiec, którego spodnie były mokre do kolan. — Wystarczy, że wszyscy wrócicie na obiad. Po chwili cała piątka dzieci zniknęła za rogiem domu.

— Dobrze im zrobi, gdy trochę pobiegają — powiedział Aaron, biorąc jej torbę. — Tak, zdecydowanie lepiej, żeby nie próbowały spalić całej tej energii wewnątrz twojej gospody. — Nell roześmiała się. — To też. Chociaż Elorie twierdzi, że dom został zabezpieczony przed czarodziejątkami. — Nic nie jest dostatecznie zabezpieczone, gdy w pobliżu jest Aervyn. — W takim razie muszę potroić wysokość waszej kaucji na wypadek zniszczeń — zażartował Aaron. Podniósł kolejną torbę. — Co jest w środku, kamienie? — Prawdopodobnie kolekcja eliksirów Ginii. Chciała pokazać Moirze i Sophie swoje ostatnie wynalazki. Niestety eliksiry są ciężkie i niezbyt łatwo je przenieść przez odprawę celną. Aaron obrzucił torbę uważnym spojrzeniem. — Mogę to sobie wyobrazić. Czy którykolwiek mógłby zamienić mnie w żabę lub sprawić, że zacznę deklarować miłość niewłaściwej kobiecie? — Nie martw się, dopilnuję, byś patrzył na swoją żonę, gdy będziesz je pił. Aaron roześmiał się i zaczął wnosić torby do środka. Nell uznała, że lubi męża Elorie. Poczucie humoru było ważną cechą, gdy się poślubiało

czarodziejkę, zwłaszcza jeśli na horyzoncie mogły się pojawić małe czarodziejątka. Nell potrafiła rozpoznać oznaki: podczas wizyty u nich oczy Elorie wędrowały za każdym dzieckiem, jakie pojawiało się w okolicy. Byłaby zdziwiona, gdyby jakiś mały Shaw wkrótce nie pojawił się co najmniej w ich planach. Moira czekała w głównej sali w gospodzie. — Ależ się cieszę, że cię widzę! — wykrzyknęła. Uściskała Nell i wskazała gestem stół. — Siadaj. Już nalałam herbaty. Twoje dzieciaki pewnie już gdzieś poleciały z naszymi łobuzami. Nell odetchnęła głęboko i przełączyła się na wolniejsze tempo charakterystyczne dla Nowej Szkocji. — Owszem, ale Ginia nie może się doczekać rozmowy z tobą i Sophie. Ćwiczy przygotowywanie eliksirów i zamierza zamienić cały nasz ogród w zielnik. — Będzie bardzo mile widziana w moim ogrodzie. — Moira się rozpromieniła. — Moim kwiatom przyda się trochę opieki młodych rąk, ostatnimi czasy są nieco zaniedbane. — Żadne z twoich czarodziejątek nie ma magii ziemi? — Sean ma odrobinę, ale jego umiejętności koncentrują się na kamieniach i krajobrazie. Rośliny go nie interesują i nie ma cierpliwości, by opiekować się kwiatami. — To zajęcie dla kobiet — powiedział Marcus od drzwi,

kiwając głową Nell. Nie była całkiem pewna, czy żartuje. Moira wniosła oczy ku niebu. — Nell, zrobisz mi cudowną przysługę, jeśli wyzwolisz mojego kuzyna z okowów średniowiecznego myślenia podczas swojej bytności tutaj. Najwyraźniej jego mózg utknął tam na dobre. Marcus nalał sobie herbaty. — Nigdy temu nie zaprzeczałem. Witaj w naszym zakątku, Nell. Nie będę pytał, jak ci minęła podróż: zakładam, że z dwojgiem czarodziejątek na pokładzie była to droga przez mękę. Nell ugryzła się w język, by głośno nie zaprotestować, chociaż właściwie Marcus miał rację. Tyle że drażnił ją jego sposób ujęcia tematu. — Marcusie, zachowuj się — powiedziała Moira z rozbawieniem. — A więc Lauren nie przyjechała z tobą, Nell? — Nie, musiała najpierw sfinalizować jakąś pilną transakcję, więc poleci innym samolotem z przesiadką w Kolorado. Ona i Sophie przylecą razem za kilka godzin. Marcus usiadł i podał Nell miskę z jagodami. — Może lepiej przemyślała kwestię spędzenia paru godzin w samolocie z czterolatkiem. Nell jedynie uniosła brwi. Umiała sobie radzić z takimi

jak on. Zanim jednak zdążyła wygłosić jakąś sarkastyczną uwagę, do pokoju wpadł Aervyn z radosnym okrzykiem. — Jagody! Ruszył w kierunku miski z jagodami trzymanej przez Marcusa, po czym złapał ją w powietrzu i przeteleportował w bezpieczne miejsce, gdy zszokowany Marcus ją upuścił. Wszyscy w pokoju zamarli, czując intensywną falę miłości i bólu, która przetoczyła się przez wszystkie umysły w pokoju. Twarz Marcusa była kredowobiała i pełna cierpienia. — Evan — wyszeptał chropowatym głosem, patrząc na Aervyna. Nell poczuła, jak serce ściska się jej z żalu. Jej syn delikatnie położył rączki na policzkach Marcusa. — Nie jestem twoim Evanem, ale możesz mnie kochać. Nie mam nic przeciwko. — Wdrapał się Marcusowi na kolana i rozsiadł wygodnie. Nell patrzyła, jak zgryźliwy stary kawaler z wyrazem przejmującego smutku na twarzy obejmuje jej syna tak delikatnie, jakby był zrobiony ze szkła. Aervyn teleportował miskę z jagodami do siebie i podał je Marcusowi. — Weź sobie trochę. To moje ulubione. Czy Evan też lubił jagody? — Tak — wyszeptał Marcus, całując Aervyna w czubek głowy. — Bardzo lubił.

— Czy to był twój brat, czy synek? — pytał dalej Aervyn. — Nie mogę tego odczytać z twojego umysłu. — Był moim bratem bliźniakiem. Umarł, gdy był trochę starszy od ciebie. — To naprawdę cię smuci — powiedział Aervyn, patrząc na niego z powagą. — Tak. Aervyn wtulił główkę w pierś Marcusa. — To nie była twoja wina. Nawet naprawdę potężni czarodzieje nie mogą naprawić wszystkiego. Byłeś jeszcze mały, tak jak ja. Moira głośno wciągnęła powietrze. — Przez cały ten czas obwiniałeś się za to, Marcusie? Mój słodki chłopcze, to nigdy nie była twoja wina. Jeśli już, to moja. Spojrzała na Nell. — Magia Evana objawiła się wcześnie i bardzo silnie. Był magiem ognia i to potężnym. Jako że niemal każdej nocy wywoływał pożary, jakoś umknął nam fakt, że miał też dar podróży astralnych — mówiła ledwo słyszalnie. — Pewnej nocy opuścił swoje ciało i nie wrócił. Nie miał jeszcze sześciu lat. Serce Nell krwawiło, bo wyczuwało obecne w pokoju smutek i poczucie winy. Zawsze zastanawiało ją, dlaczego Moira tak poważnie podchodzi do szkolenia

czarodziejątek. Magia, która zabija — to był najgorszy koszmar i największa obawa rodziców każdego czarodziejątka. — Nie mogłem go ściągnąć z powrotem — powiedział cicho Marcus. — Mogłem go wyczuć, ale nie mogłem go sprowadzić z powrotem. — Wciąż go czujesz. — Aervyn przechylił głowę. Marcus pochylił się i znowu pocałował głowę Aervyna. — Tak, mój mały. Wciąż go czuję. Elorie przełknęła ostatni kęs łososia i spojrzała z zadowoleniem na stół. Kuchnia była sercem każdego domu w Nowej Szkocji, a chociaż Elorie uwielbiała spokojne obiady tylko we dwoje, cudownie było siedzieć przy stole z mnóstwem gości, wśród śmiechu i gwaru. Wszyscy już przyjechali i każde miejsce przy stole było zajęte. Rozmieszczenie gości przy stole było jednak dość zastanawiające. — Od kiedy to wujek Marcus przyciąga dzieci niczym magnes? — zapytała cicho, pochylając się do Sophie i Nell. Po jednej stronie Marcusa siedział Aervyn, a po drugiej Lizzie. Zazwyczaj dzieci starały się trzymać od niego jak najdalej. — Od tego popołudnia — odpowiedziała szeptem Nell. — Przynajmniej jeśli chodzi o Aervyna. Najwyraźniej

mój syn jest bardzo podobny do Evana. Sophie wciągnęła powietrze i wymieniła spojrzenie z Elorie. Evan zawsze zaliczał się do tematów, na które się nie rozmawiało. I wolałbym, żeby tak pozostało — wysłał Marcus. Elorie poczuła, jak jej policzki się czerwienią, a oczy więcej niż jednego dziecka zwracają się ku niej. Zdecydowanie przy tym stole było zbyt wielu czarodziejów umysłu. Sprawdziła, czy jej gadżet jest wciąż włączony. Twój mózg jest szczelny, moja droga, ale twoja twarz jest równie wyrazista co zawsze. „Znajdź więc jakiś lepszy temat do rozmowy, stary pierdzielu” — pomyślała Elorie, a potem zaczerwieniła się jeszcze bardziej, gdy Marcus wybuchnął śmiechem. Szlag, jakim cudem nadal słyszał jej myśli? Nie muszę ich słyszeć, nie po raz pierwszy w ciągu pięćdziesięciu dwóch lat mojego życia ktoś obrzuca mnie takim spojrzeniem. „Dość tego” — pomyślała Elorie. To było jej terytorium. Jej dom, jej stół jadalny. Wyszukała najmilszą twarz przy stole. — Ginio, podobno przywiozłaś całą walizkę eliksirów, które chcesz nam pokazać? — Ćwiczyłam wszystko, co ciocia Moira pokazała mi na wideoczacie! —Twarz Ginii się rozjaśniła.

— To wspaniale! — powiedziała Sophie — Myślę, że zajęcia z eliksirów będą najlepszym rozpoczęciem naszego szkolenia. Ginio, może pomożesz mi nauczyć innych niektórych rzeczy, które pokazała ci ciocia Moira? Elorie stłumiła ukłucie zazdrości. Było jak najbardziej stosowne, by Sophie pomogła w zorganizowaniu zajęć dla czarodziejątek. To wprawdzie było jej zadanie, ale mogła się nim podzielić. — Eliksiry są nudne — jęknął Sean. Elorie wymierzyła mu kuksańca. — Mówisz tak, bo twoje nigdy nie działają. Może jeśli będziesz słuchał i dla odmiany prawidłowo wymieszasz składniki, staną się nieco bardziej ekscytujące. — Kto chciałby przygotowywać coś na różne bóle i choróbska? — odparł Sean, po czym jego mózg wreszcie przejął kontrolę nad językiem, więc chłopiec spojrzał na Moirę skruszony. — Przepraszam, babciu. Wiem, że w twoim przypadku to się sprawdza. — Dar uzdrawiania jest bardzo ważny — powiedziała Sophie. — Nie należy go lekceważyć. — W jej oczach pojawił się błysk. — I mam jeden przepis, który powinien uleczyć nadwyrężone ramię miotacza. Sean zainteresował się wbrew swojej woli. Jeśli ktokolwiek byłby w stanie skłonić go do wysiedzenia na lekcji eliksirów bez marudzenia, to tylko Sophie. Elorie

miała podejrzenie, że eliksir na ramię miotacza miał wiele wspólnego z eliksirami, których używała babcia na inne przypadłości. Aaron i Mike wrócili ze spiżarni, niosąc ciasta. — Czy ktoś ma ochotę na placek z jagodami? Nawet gdyby ktoś nie miał ochoty, jego głos zostałby zagłuszony przez entuzjastów słodkiego deseru. Gdy Aaron zaczął kroić i nakładać ciasto, przy stole nagle zrobiło się dużo ciszej. Każdy nauczyciel zwróciłby uwagę na taką nagłą podejrzaną ciszę. Czworo czarodziejątek siedziało w milczeniu, patrząc na Ginię. — Co oni knują? — zapytała szeptem Nell. — Nie mam pojęcia — odparła Elorie, potrząsając głową. — Zrobili coś w rodzaju kręgu — wyszeptała Sophie. Nell skinęła głową, zgadzając się z nią. Elorie obserwowała z zainteresowaniem, jak jeden z placków uniósł się w powietrzu, po czym zniknął. Po chwili pojawił się na samej krawędzi stołu przed Marcusem. — Następnym razem celujcie nieco lepiej — powiedział Marcus, przesuwając placek w bezpieczne miejsce. — Kto to zrobił? — Nie widzisz? — zdziwił się Aervyn. — Nie do końca. Widzę, że każde z was sięgnęło po

jakąś moc żywiołów — odparł Marcus. — To dlatego, że moc sieci jest niewidzialna. — Aervyn uśmiechnął się. — Jest niczym supermoc, której nikt nie widzi. — Splecenie czterech zaklęć w ten sposób to niezła sztuczka — powiedział Marcus, kiwając z uznaniem głową w kierunku Ginii. — Wygląda na to, że tego popołudnia robiliście też coś mądrzejszego niż tylko wpadanie do oceanu. Ginia zachichotała. Pięcioro czarodziejątek wróciło na obiad, ociekając wodą i zapierając się, że nic złego się nie stało. — Ćwiczyliśmy z kamieniami. Dobrze, że nie zaczęliśmy od talerzy, bo na początku kilka nam spadło. Elorie poczuła, jak jej świat chwieje się posadach. Naprawdę czarowali przy użyciu mocy sieci? Na plaży? — Czego używaliście jako źródła mocy, córeczko? — zmarszczyła brwi Nell. Ginia z przepraszającą miną sięgnęła do kieszeni i wyjęła iPhona. — Pożyczyłam twój telefon, mamo, i trochę go zmieniłam. Ekran dotykowy zachowuje się jak myszka. Nell przewróciła oczyma. — Przypomnij mi, że musimy porozmawiać o kosztach połączeń międzynarodowych, dziecko. Jak długo

byliście połączeni z internetem? — Tylko przez kilka godzin, ciociu Nell. — Sean, najwyraźniej starając się pomóc, pogrążył Ginię jeszcze bardziej. — Skoro już i tak wydałaś fortunę, trochę więcej nie ma znaczenia — wtrącił się Marcus. — Zróbcie tę sztuczkę z talerzami jeszcze raz, chcę to zobaczyć. — Chwileczkę! — Elorie sama zdziwiła się, że niemal krzyczy. Nie zgadzała się, by znowu zepchnięto ją na boczny tor przez czarodziejów zajmujących się magią, której nie rozumiała. Jej dom, jej stół, jej moc. — Ginio, to ta sama moc, którą mam ja, prawda? Ginia skinęła głową. Elorie spojrzała na Aervyna. — Czy możesz połączyć się z moim umysłem tak, jak to robiłeś w Kalifornii? Chcę zobaczyć, co robicie. — Jasne. Musisz tylko wyłączyć urządzenie wujka Jamiego, trudno mi się dostać do twojego umysłu, gdy jest włączone — powiedział Aervyn z uśmiechem. I pokazać swoje myśli połowie osób przy stole? — Nie martw się — powiedział cierpko Marcus. Wskazał na Seana i Kevina — Ci dwaj będą zajęci swoją częścią zaklęcia, a Lauren i ja jesteśmy dobrze wychowani. Aervyn ma rację, musisz wyłączyć urządzenie, jeśli chcesz zobaczyć, co się dzieje. — Skrzyżował ramiona na piersi, niemal rzucając jej

wyzwanie. Chciała to zobaczyć. Elorie położyła urządzenie Jamiego na stole, skoncentrowała się na placku z jagodami i wyłączyła je. Aervyn połączył się z jej umysłem już po chwili. Możesz się odprężyć. Mogę sprawić, że twój umysł będzie szczelny. Już jej to nie obchodziło. Połączenie się z jego umysłem dało jej dar, jakiego nie znała wcześniej. Po raz pierwszy w życiu mogła zobaczyć moc w działaniu. Dla kogoś, kto obserwował tysiące zaklęć z zewnątrz, zobaczenie mocy, w którą głęboko wierzyła, było źródłem nieocenionej radości. Widziała, jak pięcioro czarodziejątek sięga każde po swoje źródło mocy. Potrafiła rozpoznać tylko rozbłyski mocy sieci Ginii. Skoncentrowała się, próbując zidentyfikować pozostałe. Sinusoidalne linie musiały być mocą wody, z której czerpała Lizzie, jaskrawe światło to na pewno żywioł ognia Kevina. Aervyn miał magię ziemi, tak więc Sean musiał wezwać powietrze. Serce Elorie zatańczyło z radości na widok tego piękna. Cztery strumienie energii zetknęły się i splotły, gdy każde z czarodziejątek tworzyło zaklęcie. Zaklęcia Lizzie i Seana wyglądały na proste, ale to, co robili Kevin i Aervyn, było skomplikowane i zamotane. Bardzo pragnęła to zrozumieć.

To nie takie trudne, dziewczyno. Lizzie i Sean razem starają się podnieść talerz — nadał Marcus. Elorie podskoczyła. Nie zdawała sobie sprawy, że ktoś jeszcze to obserwuje. Wszyscy to obserwujemy — usłyszała kojący głos babci. — Marcus i Lauren podłączyli nas wszystkich. Kevin wzywa ogień, ale jest też magiodawcą i pomaga spleść wszystkie żywioły razem i utrzymać równowagę. To niełatwe zadanie i świetnie sobie radzi. Aervyn przygotowuje zaklęcie teleportujące — powiedziała Nell. — Ale zapewne nie on go użyje. Patrzcie. Elorie obserwowała zafascynowana, jak fajerwerki w umyśle Ginii nagle pojaśniały. Cztery zaklęcia zalśniły, a potem połączyły się. To była najpiękniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek widziała. A niech to diabli! — zaklął Marcus. — Nie trafili! Elorie poczuła chichot Aervyna, po czym połączenie zerwało się. Otworzyła oczy i zobaczyła wujka Marcusa z plackiem jagodowym na kolanach i wyrazem obrzydzenia na twarzy oraz wszystkich pozostałych zaśmiewających się z niego mniej lub bardziej dyskretnie. Po chwili odezwało się jej własne poczucie humoru, uświadamiając jej, że placek zapewne wylądował

właśnie tam wcale nie przypadkiem. Myślisz, że tego nie wiem, dziewczyno? Elorie z powrotem włączyła urządzenie Jamiego, po czym padła na stół, zaśmiewając się głośno. Babcia pochyliła się i poklepała dłoń Marcusa. — Chyba to dobry moment, żeby poćwiczyć te zaklęcia oczyszczające, którymi tak pogardzasz, mój kuzynie. Marcus tylko jęknął. — Jaki piękny księżyc — powiedziała Elorie. Nieczęsto udawało jej się namówić męża na spacer po plaży w środku nocy, więc cieszyła się, że niebo postanowiło pokazać się od najlepszej strony. Oczywiście, to nie ona będzie musiała wstać bladym świtem, żeby przygotować śniadanie dla gospody pełnej czarodziejów. Aaron objął ją ramieniem. — Co właściwie zdarzyło się dzisiaj przy obiedzie? — zapytał. — Pytasz o magię? — To jak Marcus skończył z moim plackiem na kolanach? Elorie nagle zatrzymała się, uświadamiając sobie jedną rzecz. Aaron był jedynym nieczarodziejem w pomieszczeniu.

— Och, kochanie, tak mi przykro. Powinnam ci była powiedzieć, co się dzieje. — Sama zbyt często była wykluczana z magii, by nie wiedzieć, jak to jest. — Opowiedz mi teraz — poprosił, całując ją w czoło. — Wydaje mi się, że dzieci ćwiczyły dzisiaj po południu i pokazały, do czego doszły, używając do tego twojego placka. Każde z dzieci rzuciło zaklęcie, a potem Ginia splotła je razem, by zrobić większe zaklęcie. — Zrzucenie placka na Marcusa to było większe zaklęcie? — Nie jestem pewna, czy to było zamierzone, czy nie. — Elorie zachichotała. — I Aervyn sprawił, że mogłaś zobaczyć, co się dzieje? — Tak. Wujek Marcus i Lauren podłączyli pozostałych, byśmy mogli to wszyscy zobaczyć — wypowiadając to, czuła, że zabrzmiało to źle. — To znaczy wszyscy czarodzieje. Aaron, tak mi przykro. To było okropnie niegrzeczne z naszej strony. — Nieee. — Roześmiał się. — Widziałem wyraz twarzy Marcusa, gdy placek wylądował mu na kolanach, a wy nie. Zatrzymał się, podniósł lśniący opal księżycowy i podał jej. — Widziałem też twój wyraz twarzy, Elorie. Byłaś szczęśliwa. Naprawdę szczęśliwa.

— Nigdy wcześniej nie widziałam magii, nie widziałam, jak używa się mocy. To było niesamowite. Wciąż czuła w sercu echa tamtej radości. — Czy to, co zrobiła Ginia, to łączenie zaklęć razem, to właśnie będziesz mogła robić? Nogi ugięły się pod Elorie. Usiadła, zszokowana. W całym zamieszaniu i śmiechu w ogóle umknęła jej najistotniejsza rzecz. — O mój Boże, przecież Ginia użyła magii sieci. Skinął głową, najwyraźniej zaskoczony. Czuła napływające do oczu łzy. — Mogę nauczyć się robić to co ona. Nie będę bezużyteczną czarodziejką.

Rozdział 12. NELL ROZEJRZAŁA SIĘ PO OGRODZIE Moiry i uśmiechnęła się. Wyglądał, jakby przetoczyło się przez niego tornado, pozostawiając stosy przypadkowych części komputerowych. Wśród nich krzątało się sporo bardzo podekscytowanych, lecz zarazem zagubionych czarodziejów i czarodziejek. Moira wezwała wszystkich, by zostali przetestowani. Najwyraźniej czarodziejska społeczność Nowej Szkocji potraktowała to całkowicie dosłownie. W ogrodzie znajdowało się niemal sto osób, przy czym tylko garść z nich była w stanie przetestować pozostałych pod kątem tego, czy mają moc sieci. Jedna z tych osób miała cztery lata i aktualnie pilnie potrzebowała drzemki. Na dodatek większość przybyłych wydawała się sądzić, że potrzebują jakiejś części komputerowej, by móc użyć swojej mocy sieci, co skądinąd było prawdą, jednak Nell była pewna, że większość gratów zaśmiecających ogród Moiry pochodzi z czasów na długo przed powstaniem internetu. Ginia ze zdziwieniem odkryła, że dyskietki nadal istnieją. Nell przedzierała się przez tłum, rozdzielając wszystkim ciasteczka i jagody. Oj, Ginia wyglądała na wykończoną, trzeba jej pomóc.

— Jak ci idzie, kochanie? — To szaleństwo, mamo. Chciałabym przeskanować wszystkich, jednak większość z nich nie ma pojęcia o magicznym programowaniu, więc najpierw muszę ich nauczyć podstaw tego. Jako że większość uczniów Ginii była dobrze po sześćdziesiątce, Nell przypuszczała, że nie szło im za dobrze. I za nic w świecie nie zamierzała poświęcić tygodnia wakacji w Nowej Szkocji na uczenie całej czarodziejskiej populacji Nowej Szkocji magicznego programowania. Czas na plan B. — Kochanie, przyprowadź tu swojego brata i Lauren, mam pewien pomysł. Ginia oddaliła się z wyraźną ulgą. Nell klasnęła w dłonie i wzmocniła zaklęciem siłę swojego głosu. — Dzień dobry wszystkim! — zawołała. — Proszę, żebyście wszyscy usiedli i zwrócili się w tę stronę. Zauważyła zbliżającą się Lauren, która ciągnęła za sobą naburmuszonego Aervyna. Nell wręczyła mu ciastko. Czekolada potrafiła zdziałać cuda, jeśli chodzi o nastroje czterolatków. — Mam nadzieję, że masz jakiś plan — wyszeptała Lauren. — To czyste wariactwo. — Owszem. Myślę, że musimy ich nauczyć uruchamiać moc sieci bez magicznego programowania, tak samo

jak zrobiłaś to z Aervynem i Elorie, jednak najpierw musimy im to wszystkim zademonstrować — odparła Nell, po czym zwróciła się do pozostałych zgromadzonych, którzy zdążyli usiąść i nieco się uciszyć. — Nie spodziewaliśmy się, że przybędziecie aż tak licznie, więc przede wszystkim dziękujemy wam wszystkim za cierpliwość. Jak wielu z was zapewne słyszało, jednym ze sposobów wykorzystania mocy sieci jest magiczne programowanie. Jednak można ją też aktywować w podobny sposób jak moc umysłu i sądzimy, że w przypadku większości z was może się to okazać łatwiejsze. — Dzięki Bogu! — odezwał się jakiś głos z tylnych rzędów. Sądząc ze śmiechu, który rozległ się po tej wypowiedzi, duża część obecnych się z nim zgadzała. Nell uśmiechnęła się. Nie wyglądało na to, żeby w Świecie magii nagle miał się pojawić tłum nowych graczy ze wschodu. — Najpierw przeprowadzimy krótką demonstrację. Ginia pokaże wam, jak aktywuje swoją moc sieci. Lauren i Aervyn połączą się z nią i prześlą do was wszystkich obraz. — Pomogę z tym, mamy tu mnóstwo ludzi — powiedział Marcus, stając po jej lewej stronie. Nell była pewna, że Aervyn poradziłby sobie z tym sam, ale nie miała zamiaru kłócić się z miejscowym czarodziejem umysłu.

Ginia wyciągnęła zarekwirowanego przez siebie iPhone’a, co już samo w sobie wywołało pomruki wśród widowni. — Jeśli nadal będzie tutaj tego używać, to będziecie musieli podnieść opłatę za dostęp do Świata magii — wyszeptał Marcus, pochylając się w jej stronę. Nell prychnęła z oburzeniem. Jej córka nie była taka głupia. — Ona i Jamie posiedzieli nad tym wczoraj wieczorem i sprawili, że zasięg internetu z jej laptopa jest znacznie większy, tak więc powinna złapać tutaj dostęp do sieci. — Interesujące — zauważył Marcus, wyciągając z kieszeni iPhone’a. — Chwileczkę, przez cały czas to miałeś? — oburzyła się Nell. I pomyśleć, że w tym czasie zapłaciła jakieś miliony za korzystanie z internetu za granicą! — Jak sądzisz, ilu mamy tu czarodziejów sieci, a ile iPhone’ów? Nigdy bym go nie odzyskał — powiedział Marcus, unosząc brwi. To dopiero rozjuszyło Nell. Cóż za egoista. No dobrze, może już wcześniej była rozdrażniona, ale przecież czarodzieje powinni się ze sobą dzielić. Taka była niepisana zasada. Nell poczuła, jak Lauren łączy się z jej umysłem, i uświadomiła sobie, że pokaz zaraz się rozpocznie. Czas skończyć przepychanki z Marcusem.

Bardzo powoli Ginia pokazała, jak aktywuje swoją moc sieci, podczas gdy Lauren komentowała to w myślach tak, by wszyscy mogli to usłyszeć. Po powtórzeniu tego kilka razy Aervyn przeprowadził demonstrację w zwolnionym tempie. Nikt z widowni nawet nie mrugnął do samego końca. Potem nagle wybuchł harmider. Marcus uniósł dłoń. CISZA. Lauren skrzywiła się. Uprzedź mnie, gdy następnym razem będziesz zamierzał tak wrzeszczeć. Przepraszam, nie zdawałem sobie sprawy, że jesteś tak wrażliwa. Nell chwyciła Lauren, zanim ta zdążyła wysłać w jego stronę mentalny odpowiednik uderzenia kijem bejsbolowym. Potem, dziewczyno. Teraz mamy tu tłum czarodziejów do przeszkolenia i Marcus jest nam potrzebny. Bądź miła, a później pomogę ci się zemścić. Nigdy wcześniej nie widziała Lauren tak rozzłoszczonej. Marcus potrafił z każdego wydobyć to, co najlepsze. Skończyłyście już? — zapytał Marcus kwaśno. — Sugeruję, by wybrać ochotnika do testu. Nell spojrzała na oczekujący tłum, zastanawiając się, co powinna zrobić dalej.

— Zacznij od dzieci, mamo — powiedziała Ginia, ciągnąc ją za rękaw. — Jestem niemal pewna, że Kevin jest czarodziejem sieci. To nie był najgorszy pomysł, ale na pewno nie potrzebowali do tego paru tuzinów obserwatorów. — Czy wszystkie dzieci poniżej dwunastego roku życia mogłyby podejść tutaj? Pozostałych proszę, byście się podzielili na grupy pięcio- lub sześcioosobowe i ćwiczyli. Ktoś z nas podejdzie wam pomóc, gdy tylko będzie w stanie. W ogrodzie zapanowała atmosfera wytężonej pracy. Po kilku minutach w towarzystwie kilkunastu czarodziejątek z Nowej Szkocji parę spraw stało się oczywistych. Po pierwsze, dzieci, które miały moc sieci, uczyły się z niej korzystać naprawdę szybko. Aervyn wymyślił sposób, jak podłączyć się do ich ścieżek mocy, dzięki czemu mógł je naprowadzać i bardzo szybko przyniosło to rezultaty. Po drugie, moc sieci była wprawdzie dość powszechna, jednak w przypadku większości była niewielka, podobnie jak u samej Nell — iskra lub dwie, nic więcej. Wyjątkiem był Kevin: jego pierwsze umysłowe fajerwerki, w wywołaniu których pomógł mu Aervyn, były niemal tak jasne jak u Ginii. Udało mu się też powtórzyć to samodzielnie parę sekund później. Uśmiech Kevina rozgrzał serce Nell. Spojrzała na

Elorie, która obserwowała to, puchnąc z dumy. — Wygląda na to, że będziesz miała z kim ćwiczyć — powiedziała do niej Nell. Elorie przytuliła Kevina. — Chyba tak. Przygotowując herbatę dla gości, Moira uśmiechnęła się z satysfakcją. Najwyraźniej stara czarodziejka mogła się jeszcze nauczyć czegoś nowego. Była czarodziejką sieci — wyobraźcie sobie! — i jeśli wierzyć Ginii i Lauren, miała całkiem sporą moc. Cóż za ironia. Całe życie była czarodziejką, która miała odrobinę różnych rodzajów mocy, jednak nie była szczególnie silna w żadnym z nich. Dzięki temu była dobrą nauczycielką i to stało się sensem jej życia. Teraz jednak wyglądało na to, że znajdzie się u boku swojej wnuczki w podręcznikach historii czarodziejstwa, jako jedna z pierwszych czarodziejek z nowym rodzajem mocy. Aż kręciło jej się od tego w głowie. — Nie napawaj się tym tak bardzo — powiedział Marcus, wchodząc do kuchni. Tuż za nim szła Nell, wcale nie starając się ukryć uśmiechu. — Wcale się nie napawam — odparła Moira. — Ale ty jesteś potężnym czarodziejem od trzeciego roku życia. Na pewno nie masz za złe innym, że też mają trochę

mocy. Marcus wziął kubki z herbatą i zaniósł je na stół. Moira była zadowolona: gościnność nie była najsilniejszą stroną jej kuzyna. — Ależ skąd — powiedział. — Wydaje się jednak nie fair, że ci z nas, którzy używali mocy sieci najwięcej, mogą jej używać w najbardziej ograniczony sposób. — Co ty nie powiesz — ironizowała Nell. — Mam na głowie cały tłum bardzo niezadowolonych graczy w Świecie magii. Moira usiadła przy stole i gestem zaprosiła ich, by się do niej przyłączyli. — Wyjaśnijcie mi to, bo jak na razie jeszcze nie rozumiem. Dlaczego niektórzy z nas są inni? Tego właśnie nie rozumiem. — Nikt z nas tego nie wie — odpowiedziała Nell. — Wygląda na to, że ci z nas, którzy od dawna zajmują się magicznym programowaniem, mogą korzystać z mocy sieci jedynie w ograniczonym zakresie. Według naszych odczytów Marcus ma bardzo dużą moc sieci, gdy zajmuje się magicznym programowaniem, jednak gdy próbuje skorzystać z mocy sieci tak, jak robiliśmy to dzisiaj, odczyt wskazuje jedynie niewielki ułamek tej mocy. — Tak, jakby nasz mózg został zaprogramowany do używania mocy sieci w określony sposób. — Marcus

skrzywił się. — Nie byłby to jedyny rodzaj magii, w którym tak się dzieje. — Moira w zamyśleniu mieszała herbatę. — To samo dotyczy na przykład podróży astralnych. Podróżnicy i media korzystają z tego samego źródła mocy, jednak na ogół czarodzieje potrafią robić tylko jedną z tych rzeczy, o ile nie wyszkoli się ich w obydwu umiejętnościach, gdy ich talent dopiero zaczyna się ujawniać. — To interesujące. — Marcus uniósł brwi. — Czyli jeśli odpowiednio się ich szkoli od samego początku, potrafią zachować obydwie umiejętności? — Tak mówią nasze podręczniki historii. — Moira dotknęła dłoni swojego kuzyna, mając nadzieję, że przyjmie od niej ten wyraz pociechy. — Jak wiesz aż nazbyt dobrze, większość naszych podróżników astralnych ginie zdecydowanie zbyt młodo, co wszystkich nas napawa smutkiem. Marcus nie odpowiedział, ale też nie cofnął dłoni. Jej serce uzdrowicielki uradowało się tym niewielkim zwycięstwem. — Jeśli ciocia Moira ma rację, musimy się dobrze zastanowić, jak prowadzić dalsze szkolenie — powiedział Marcus, spoglądając na Nell. — Tak — zgodziła się Nell, dolewając wszystkim herbaty. — Musimy nauczyć wszystkich naszych

czarodziejów sieci, by potrafili korzystać ze swojej mocy zarówno online, jak i offline. — Uśmiechnęła się do Moiry. — A ciebie musimy nauczyć magicznego programowania. Ginia uczyła ją tego już od kilku dni, jednak stare czarodziejki potrafią dotrzymywać tajemnic. — Zapewne łatwiej wam pójdzie z Kevinem. Jego umysł lubi nowe wyzwania. — Coś w tym jest — zgodził się Marcus. — Znaleźliśmy siedmioro czarodziejów, którzy nie potrafią programować i mają zupełnie przyzwoitą moc sieci. Nie możemy uczyć wszystkich na raz. Ten problem Moira potrafiła rozwiązać. — Nawet nie będziemy próbować. Zaczniemy od tych z naszej wioski, w czym pomoże nam Nell, a gdy już lepiej zrozumiemy, jak to działa, pomożesz mi w szkoleniu tych mieszkających nieco dalej. Widziała, że Marcus walczy sam ze sobą. Był samotnikiem i nigdy nie cieszył go wspólnotowy aspekt czarodziejstwa, jednak nikt bardziej niż on nie był świadomy niebezpieczeństwa, jakie wiąże się z pozostawieniem mocy bez szkolenia. W końcu skinął głową tylko raz. — To rozsądny plan — przyznał. — Kogo zatem mamy? — zapytała Nell. — Dzisiejszy dzień był nieco szalony, tak więc nie jestem pewna, czy

śledziłam wszystkie wyniki. — Mały Kevin i Elorie, oczywiście. — Marcus odliczał na palcach. — Ciocia Moira, Ginia i Aervyn. Myślę, że to tyle, jeśli chodzi o pierwszą grupę do szkolenia. Sophie i ja nie potrafimy aktywować mocy bez kodowania, ale możemy pomóc w zakresie nauki magicznego programowania. — Tak jak Ginia i ja — powiedziała Nell, kiwając głową. Czarodziejątka do szkolenia. Moira czuła, jak jej serce wypełnia radość. — Ty i Sophie będziecie mieli dużo pracy. Mamy też inne czarodziejątka i inne rodzaje magii, które musimy kształcić. — Jest tu mnóstwo osób, które mogą pomóc — burknął Marcus. — Lauren może pomóc w szkoleniu magii umysłu, a Mike może nauczyć Seana, jak bardziej subtelnie posługiwać się magią ziemi. — Oj, tak. Dobrze byłoby, gdyby ziemia tutaj przestała drżeć — zgodziła się Moira. Magia ziemi Seana dotyczyła raczej kamieni czy wielkich połaci ziemi niż rozwoju roślin. — Aervyn też ma w tym kierunku pewne zdolności, ale nie wiem, czy chcemy umieszczać jego i Seana w jednej klasie — powiedziała ze śmiechem Nell. Czasami dobrze było być starszą i mądrzejszą

czarodziejką. — I dobrze, niech Mike zapracuje na swoje śniadanie. Na pewno poradzi sobie z dwoma małymi chłopcami. — A jeśli nie, Moira zawsze miała słabość do czarodziejskich psikusów, zwłaszcza jeśli to nie ona musiała po nich sprzątać. Elorie spojrzała po pozostałych uczniach i nachyliła się ku Moirze. — Czuję się za stara do tej klasy, babciu. — A jak ja się mam czuć, zwłaszcza że to słodka Ginia ma być naszą nauczycielką? — Moira zachichotała. Lauren, Marcus i Ginia siedzieli pochyleni nad czymś w jednym kącie pokoju, Kevin i Aervyn w drugim z miską jagód. Elorie czuła się bezużyteczna. Organizowanie szkoleń jeszcze tydzień temu było jej zajęciem. Sophie siedziała cicho w kącie, czytając jeden z zielników babci. Z jakiegoś powodu Elorie nie miała ochoty do niej podejść, jej obecność jakoś ją uwierała. — A co tu robi Sophie? Wydawało mi się, że jej moc sieci objawia się tylko przy programowaniu? — Nigdy nie była dla ciebie zagrożeniem, kochanie — powiedziała Moira, patrząc na nią ze smutkiem. — Naprawdę nie wiesz, dlaczego tu jest? Elorie poruszyła się niespokojnie. Poczuła się, jakby

znowu miała dziesięć lat i znowu została przyłapana na drzemce na lekcji historii czarodziejstwa. Najwyraźniej babcia była nią rozczarowana — to było oczywiste. Ale nie potrafiła zrozumieć dlaczego. Jej zamyślenie przerwało odwrócenie się ich trojga nauczycieli w ich stronę. Marcus zawołał obu chłopców do siebie. — Sprawdźmy, co możemy zrobić z tą waszą mocą sieci, dobrze? Cały wujek Marcus. Żadnych wstępów, prosto do sedna. Dzisiaj jednak wcale jej to nie przeszkadzało. Niczego nie pragnęła bardziej, niż wreszcie móc czarować. Lauren uśmiechnęła się, jak gdyby odczytując jej myśli. Biorąc pod uwagę, że jej urządzenie osłaniające było wyłączone, było to możliwe. Czworo czarodziejów umysłu w pomieszczeniu potrafiło obedrzeć każdego z prywatności. Miejmy nadzieję, że będą dostatecznie zajęci czymś innym, by nie zwracać uwagi na jej nieszczelny umysł. Elorie wstała i pochwyciła spojrzenie Ginii. — Pokaż mi to, co zrobiłaś wczoraj, to łączenie dwóch zaklęć. Chciałabym tego spróbować. Ginia skinęła głową, jednak równocześnie rozległ się głos Moiry. — Powoli, kochana. Potrzebny nam plan. — Uniosła do góry dłoń, zanim ktokolwiek zdążył zaprotestować. —

Poczułam tę moc sieci i bardzo chciałabym się nią pobawić, ale musimy zachować ostrożność. Rozejrzała się dookoła z bardzo poważnym wyrazem twarzy. — Jesteśmy pierwszymi, którzy z niej korzystają, jesteśmy pionierami. Magia potrafi być niebezpieczna, a tutaj mamy do czynienia z nieznanym rodzajem magii. Dzięki ostrożności będziemy bezpieczni. Elorie sama wypowiadała to ostatnie zdanie setki razy w życiu. Teraz jednak, wciąż pamiętając przepływ mocy w swoim umyśle, nareszcie zrozumiała, dlaczego rzadko które czarodziejątko zwracało na to jakąkolwiek uwagę. — Wiem, że magia cię wzywa, moje dziecko — powiedziała do niej Moira. — Jednak najpierw musisz się nauczyć ją kontrolować. — Wiem. Ale nie wiedziałam wcześniej, jakie to uczucie. — Ja też nie — powiedziała babcia z wyrazem zadziwienia na twarzy. — To większa moc niż jakakolwiek, z którą miałam wcześniej do czynienia. Taka magia, czekająca na nas… — W takim razie zaczynajmy, dobrze? — Marcus skinął głową Ginii. — Spróbujmy tego łączenia zaklęć. Aervyn i ja wyślemy ci dwa proste zaklęcia. Spojrzał na resztę grupy. — Lauren przekaże obraz tego, co robi Ginia, tak byście

wszyscy to widzieli. Gdy uznacie, że rozumiecie, dajcie znać Lauren. Elorie zmarszczyła brwi. Nie była telepatką. Zaufaj mi, moja droga. Lauren nie przeoczy niczego, co myślisz. — Marcus przewrócił oczami. Będzie musiała porozmawiać z wujkiem Marcusem o prywatności i to już niebawem. Na razie lepiej, żeby uważała. Ginia już sięgała po moc sieci. Podobnie jak poprzedniego dnia, Elorie obserwowała to za pośrednictwem Lauren, widząc, jak tańczące strumienie mocy formują się w skomplikowane kształty zaklęć, a następnie się łączą. Wydawała się częściowo to rozumieć, jednak chciała to zobaczyć jeszcze raz. Ale nie miała takiej szansy. Lauren zerwała połączenie. Kevin z powagą skinął głową. — Chyba mogę to zrobić — powiedział. — Jesteś pewien, że nie chcesz obejrzeć tego jeszcze raz? — zapytał Marcus, unosząc brwi. Kevin spojrzał mu prosto w oczy. — Tak. Chcę spróbować. Elorie ucieszyła się, widząc jego pewność siebie. Zazwyczaj to Sean rzucał się pierwszy do każdej magii, podczas gdy Kevin spokojnie podążał za nim. Aervyn i Marcus znowu rozpoczęli rzucanie zaklęć.

Elorie tym razem patrzyła na to swoimi oczami. Marcus stworzył kulę tańczącego kolorowego światła w dłoni, a Aervyn niewielkie tornado. Kevin skoncentrował się, co odbiło się na jego twarzy. Kula światła zniknęła, potem przez chwilę w pokoju zamigotały kolorowe błyski, a następnie wszelkie oznaki magii zniknęły. Elorie głęboko odetchnęła. — Jeszcze raz, proszę. — Kevin nie tracił pewności siebie. Aervyn i Marcus jeszcze raz użyli zaklęć, Kevin skoncentrował się. Kula światła ponownie zniknęła. Wszyscy w pomieszczeniu wstrzymali oddech. I wtedy cały pokój wypełnił się falą roztańczonego koloru. Wyraz dumy w oczach Kevina niemal doprowadził Elorie do łez. Przyszła czas na Moirę, która powtórzyła tę sztuczkę ze spokojem i bez najmniejszego wahania, za to z wyrazem dziecięcej radości na twarzy. Kevin spojrzał na nią z podziwem. — Wow, babciu, to było piękne. — Ćwiczyłam rzucanie zaklęć przez siedemdziesiąt lat, kochanie — powiedziała Moira, wichrząc mu włosy. — Teraz wiem, po co. O rany, teraz jej kolej, a jak do tej pory ćwiczyła rzucanie zaklęć przez całe dwie minuty w życiu.

Trzymając kulę światła w dłoni, Marcus uniósł brwi. Już czas. Elorie zamknęła oczy — i uświadomiła sobie największy problem. Gdy je otworzyła, stało się jasne, że wszyscy czarodzieje umysłu w pokoju też są tego świadomi. — To spory kłopot — powiedział Marcus. — Co takiego? — zapytała Ginia. — W odróżnieniu od was Elorie nie ma mocy żywiołów, tak więc nie widzi prądów mocy ani kształtów obydwu zaklęć. Świetnie. Teraz nie była bezużyteczną czarownicą, tylko wybrakowaną. — Co to znaczy wybrukowaną? — zdziwił się Aervyn — Jak chodnik? — Wybrakowaną, to znaczy, że jej czegoś brakuje, głuptasie. — Ginia zachichotała. Lauren rzuciła Elorie ostrzegawcze spojrzenie, jednak ta sama połapała się w sytuacji. Żadnego użalania się nad sobą, gdy czarodziejątka słuchają. Dobry Boże, zazwyczaj nie była takim mięczakiem. Odchrząknęła. — I co z tym zrobimy? Widziałam prądy mocy, gdy byłam połączona z twoim umysłem, Lauren. Czy mogłabyś to zrobić dla mnie raz jeszcze?

— Nie. — Lauren potrząsnęła głową i mrugnęła. — Witaj w ekskluzywnym i nieco niewygodnym klubie czarodziejek, które nie mają żadnych mocy żywiołów. Wcześniej mogłaś zobaczyć prądy mocy, ponieważ Marcus i ja pracowaliśmy razem, a on potrafi je zobaczyć. Ja nie. Elorie z całych sił próbowała stłumić następną myśl, która przyszła jej do głowy. Cóż, u licha, takiego uczyniła, by musiała prosić o pomoc wujka Marcusa za każdym razem, gdy zechce czarować? Słysząc chrząknięcie Marcusa, uświadomiła sobie, że jednak nie udało jej się zatrzymać tej myśli dla siebie. — Mogłaś nie zauważyć, ale jeszcze nie zgłosiłem się na ochotnika. — Nie jesteś jedynym czarodziejem na tym wybrzeżu — stwierdziła Moira sucho. Kevin bohatersko ruszył jej na ratunek, jej mały rycerzyk. — Ja mogę to zrobić. Mogę pomóc ci to zobaczyć, Elorie. — Posługujesz się magią umysłu od tygodnia, mój mały, i nie jesteś jeszcze tak silny. Wysyłanie obrazów wymaga utrzymania stabilnej mocy, jeśli się zawahasz, zaklęcie Elorie może się nie udać — powiedział surowo Marcus. Kevin spojrzał na niego znacząco.

— W takim razie powinniście utworzyć krąg szkoleniowy. Babcia będzie wściekła, jeśli przypalimy jej meble. Elorie powstrzymała chichot i wyparła wszelkie wątpliwości ze swojego umysłu. Skoro Kevin chciał spróbować, to postara się ze wszystkich sił, żeby im się udało. Alternatywa nie była dość pociągająca. Marcus i Aervyn przygotowali swoje zaklęcia. Spojrzała na Kevina i poczuła, jak nawiązuje łączność z jej umysłem. Łącze nie było tak szybkie ani tak stabilne jak łącze Lauren, ale mogła dostrzec kształty zaklęć. Przez chwilę przypominała sobie kroki, które wykonywała Ginia, a potem położyła dłoń na myszce i sięgnęła po moc sieci, tak jak to wcześniej ćwiczyła. Poczuła, jak przepływa przez nią strumień energii, i musiała użyć całej swojej siły woli, by nie próbować schwytać zaklęć. Powoli, dziewczyno. Czekałaś na to całe swoje życie. Nie schrzań tego. Próbując naśladować delikatną kontrolę Ginii, ostrożnie splotła ze sobą dwa zaklęcia, zbliżając je do siebie. Sama widziała, że jej magia była chwiejna, nie tak jak u pozostałych, ale postanowiła się tym nie przejmować: jeśli miała stać się w tym dobra, musiała ćwiczyć. Gdy zaklęcia były już blisko siebie, zaczęła szukać miejsc, w których należało je połączyć. Gdy obserwowała Ginię, kształty zaklęć migotały światłem w tych miejscach, ale teraz tego nie widziała.

Patrząc na kształty, Elorie czuła, jak jej moc gotuje się do ujścia. Nie żądała tego, ale jakby prosiła o pozwolenie. Było to uczucie dziwnie podobne do tego, jakie czasem miała, patrząc w swojej pracowni na szkło morskie i srebrny drut — tak jakby wiedziały, jak mają się połączyć. Potrafiła zaufać temu uczuciu: dzięki niemu tworzyła swoje najlepsze prace. Bardzo powoli wyciągnęła nić mocy ku zaklęciu Aervyna. Niewielkie iskry mocy sieci wślizgnęły się w strumień jego zaklęcia. Wysłała kolejny niewielki strumień mocy sieci ku zaklęciu Marcusa. Patrząc, jak moc sieci się z nim splata, nagle zobaczyła, jak to powinno wyglądać. Teraz to były jej zaklęcia i wiedziała, co z nimi zrobić. Pewnym ruchem splotła strumienie mocy, obracając je i skręcając tak, że idealnie do siebie pasowały. To było to samo, co łączenie srebrnego drutu i szkła morskiego: istniało wiele sposobów, by je połączyć, ale tylko jeden był właściwy dla niej. I wreszcie wszystko było gotowe. Z obu zaklęć wysunęły się nici mocy sieci, szukając połączenia. Odetchnęła głęboko i tak jak wcześniej Ginia uwolniła swoją moc. Zaklęcia przez chwilę migotały, aż wreszcie się połączyły. Moc zatańczyła, wirując w pięknym tańcu spełnionej magii. Elorie czuła zachwyt Kevina — i chwilę później jego przerażenie. Usłyszała głuchy

odgłos i połączenie z jego umysłem zerwało się. Otworzyła oczy i zdążyła chwycić chwiejącego się na krześle Kevina. — Co się stało? Aervyn wskazał na sufit. Jego oczy były rozszerzone ze zdumienia. Elorie z niedowierzaniem patrzyła na wielki wypalony krąg nad ich głowami. — Ja to zrobiłam? — Tak — potwierdził Marcus. — Ty i twój mały pomocnik przerwaliście mój krąg. Następnym razem będę musiał stworzyć silniejszy. — Spojrzał na Kevina. — Nieźle, mały. W przyszłości nie zostawiaj jej tak nagle, ale nieźle sobie poradziłeś. Wysłała ci naprawdę dużą moc. Elorie poczuła ucisk przerażenia w żołądku. Wysłała moc do Kevina? Był tylko dzieckiem! Jest zdolnym czarodziejem — usłyszała uspokajającą odpowiedź Lauren. — I twoim partnerem. Dobrze razem współpracujecie. Lauren mrugnęła do Kevina. — Potem pokażę ci specjalne ochronne sztuczki, których będziesz używać, pracując z Elorie. Nie spodziewaliśmy się, że jej magia jest tak silna. Ginia zamachała myszką. — Najpierw musisz mnie nauczyć, jak to zrobić. To było super. — Spojrzała w górę. — Ale może

spróbujemy tego na dworze. Elorie znowu spojrzała na sufit, nie mogąc uwierzyć w to, czego udało jej się dokonać swoimi pierwszymi prawdziwymi czarami. Dostatecznie często powtarzała „Po pierwsze nie szkodzić”, by sama to zapamiętała. Obróciła się, czując dłoń na swoim ramieniu i słysząc pełen zachwytu śmiech. — Nie jesteś pierwszą, która spaliła coś w moim domu, i nie sądzę, żebyś miała być ostatnią. Nagle głos jej zadrżał. Położyła dłoń na policzku Elorie. — Moja słodka dziewczynko. Twoje pierwsze czary. Tak długo na to czekałam. Wyciągnęła drugą rękę do Sophie, wciąż siedzącej cicho w kącie z zielnikiem w dłoni i radością wypisaną na twarzy. — Tak samo jak ona.

Rozdział 13. ACH, JAK MIŁO MÓC W KOŃCU porozmawiać twarzą w twarz — powiedziała Moira, stawiając na stoliku talerz przekąsek przygotowanych przez Aarona. Cóż za troskliwy młody człowiek. Sophie wskazała na sufit. — Jeśli pójdziesz dziś wieczorem na kolację do Elorie, zajmiemy się tym. Mike ma przynieść farbę z domu Lizzie. — Dziękuję, kochana. Kiedyś sama mogłabym to zrobić, ale jestem już na to trochę za stara. — Na szczęście jest tu wiele par rąk, które mogą cię w tym wyręczyć. Wykorzystaj to. — Surowy wyraz twarzy Sophie przypomniał Moirze to, co często widywała w lustrze. Sroga mina dobrze się sprawdzała do dyscyplinowania czarodziejątek, ale ona sama nie była jednym z nich od bardzo dawna. — Nie bój się, robię to, ale nie jestem też inwalidką. Wydaje mi się, że Kevin musiał się zdrzemnąć po lekcji, a Elorie ma wielką ochotę się do niego przyłączyć — powiedziała Moira, zadowolona, że ona wciąż trzyma się na nogach. No, wprawdzie siedzi, ale to wciąż dalekie od drzemki.

Nell uśmiechnęła się i sięgnęła po smakowitą przekąskę. — Energia cię rozpiera? Aervyn właśnie wdrapuje się na jabłonkę, możesz się do niego przyłączyć. — Czuję się, jakbym naprawdę mogła to zrobić. Posługiwanie się tak wielką mocą dało mi mnóstwo energii. — Moira poklepała Sophie po dłoni. — Szkoda, że ty też nie mogłaś tego doświadczyć. Może wtedy ty i Mike zabralibyście się nieco szybciej za zrobienie mi jakichś wnusiów. — Naprawdę czuła się dzisiaj pełna wigoru. Sophie niemal zakrztusiła się ciastkiem ze śmiechu. — Masz już mnóstwo wnucząt, a Mike naprawdę nie potrzebuje w tym względzie żadnej pomocy — powiedziała. Wyraz jej twarzy złagodniał. — A dzisiaj nie był mój dzień na czary. „Rzeczywiście” — pomyślała Moira. Sophie dzisiaj była tam jako siostra, nie jako czarodziejka, nawet jeśli Elorie jeszcze sobie tego nie uświadamiała. Lauren patrzyła na Moirę zafascynowana. — Wciąż tak cię kręci czarowanie? — zapytała, po czym zasłoniła usta dłonią i zaczerwieniła się. — Och, przepraszam, to zabrzmiało zupełnie niewłaściwie. — Tak. — Moira pochyliła się w jej stronę, czując się pełna energii i trochę niegrzeczna. — Mamy w Irlandii takie powiedzenie, że nie ma szczęśliwszego mężczyzny od tego, który jest żonaty ze starą czarodziejką.

— Wymyślasz to na poczekaniu! — zachichotała Sophie. — Wcale nie. A im większa moc, którą masz w rękach, tym bardziej staje się to prawdziwe — powiedziała Moira i znowu spojrzała na Lauren. — Nikt ci o tym nie powiedział, dziewczyno? Jeśli jeszcze nie znalazłaś mężczyzny, by dzielił z tobą łoże, czas się nad tym zastanowić. Zapewne uzna się za szczęśliwca. Oczywiście dobrze, jeśli łączyłaby was również miłość. Policzki Lauren miały kolor świeżo zerwanych truskawek. — Nie wierzę, że naprawdę rozmawiamy na takie tematy! — Przepraszam — powiedziała ze śmiechem Nell. — Ktoś powinien cię ostrzec, że uprzejma i akuratna Moira, którą spotkałaś na czacie, trochę się różni od Moiry, z którą się rozmawia przy jej kuchennym stole. — I teraz mi to mówisz! Moira położyła dłoń na czerwonym policzku Lauren. — W lodówce są lody, kochana. Pomogą ci ochłonąć. Och, cudownie było znowu poczuć się jak młoda czarodziejka. Trzy wspaniałe kobiety w jej kuchni, pełnej śmiechu i magii, nowe pokolenie biegające w ogródku. Nell uśmiechnęła się, widząc, jak Lauren wstaje od stołu.

— Jeśli przyniesiesz dwie łyżki, to postaram się skierować rozmowę na inne tematy. — Zgoda — ochoczo przytaknęła Lauren, przeszukując szuflady. — Wróćmy więc do oficjalnego powodu tego spotkania — powiedziała Nell, spoglądając na Moirę. — Oprócz mocy sieci, jakim jeszcze szkoleniem powinniśmy się zająć, jeśli chodzi o czarodziejątka. — Powinniśmy skonsultować się z Elorie, to głównie ona zajmuje się szkoleniem najmłodszych w tej chwili. Wiem, że warto by przetestować Seana w roli zaklinacza dla pełnego kręgu. Teraz gdy tu jesteście, będziemy mieli odpowiednią liczbę osób. — Chętnie go przygotuję, jeśli chcesz — zaoferowała się Nell, kiwając głową. — Byłoby wspaniale. Może uda ci się go przekonać, że dyscyplina w pełnym kręgu jest bardzo ważna. Na razie jest nieco zbyt pewny siebie. Nell przewróciła oczami. — Nie jestem aż tak niedoświadczona, by zgadzać się na dokonanie niemożliwego. Zrobię, co w mojej mocy, ale ta lekcja przychodzi z czasem, jak sama dobrze wiesz. Kto miałby być jego magiodawcą? — Mamy nadzieję, że jego bliźniak może mieć ten talent. Lauren, może mogłabyś popracować trochę z Kevinem i ocenić jego potencjał. Nie mamy tu zbyt

wielu magiodawców, tak więc młody czarodziej z tym talentem byłby bardzo pożądany. Lauren postawiła na stole pojemnik z lodami i położyła cztery łyżki. — Myślę, że już wiemy, że tak będzie. Elorie nie przypaliła twojego sufitu samodzielnie, Kevin jej pomógł. A niech to, nie widziała niczego takiego, ale była tak przejęta tym, że jej wnuczka po raz pierwszy czaruje, że wiele rzeczy mogło jej umknąć. — Tak, też mi się tak wydawało — potwierdziła Nell. — Łączenie zaklęć mocą sieci przypomina nieco zaklinanie. Gdy robi to Ginia, czerpie moc bezpośrednio od tych, którzy rzucili pierwotne zaklęcia, ale to Kevin zajął się tą częścią dla Elorie. — Właśnie — przytaknęła Lauren. — Pomógł jej też utrzymać wszystko na stabilnym poziomie, gdy porządkowała prądy mocy. To był naprawdę kawał dobrej roboty i bardzo podobny do tego, co robi magiodawca w tradycyjnym kręgu. No, no, czyż to nie interesujące? — Dobrze. Wygląda na to, że to będzie dobry tydzień na zgromadzenie. W niedzielę jest pełnia, więc mamy świetny moment. Myślę, że możemy zrobić trzy kręgi: jest tu mnóstwo czarodziejów, którym przyda się dodatkowe szkolenie. Na pewno damy szanse Seanowi i

Kevinowi. — Co to takiego to zgromadzenie? — zapytała Lauren. — Przygotuj się na inwazję w stylu Nowej Szkocji — odparła Sophie z uśmiechem. — Idę powiedzieć dzieciakom, żeby zawiadomiły innych. — Natychmiast postaw mnie na ziemi, Aervynie Walkerze! Sophie odwróciła się, słysząc gniewne słowa Lizzie, i zobaczyła swoją małą podopieczną unoszącą się półtora metra nad ziemią. — Co się dzieje, dzieciaki? — To on zaczął! — Jako jedynaczka Lizzie nie była przyzwyczajona do młodszych dzieci wokół siebie i teraz nie wszystko przebiegało gładko. Aervyn, jako najmłodszy z rodzeństwa i zaprawiony w bojach, przybrał zaraz minę niewiniątka. Jednak ociekał wodą, a Lizzie była najlepszą czarodziejką wody w okolicy, tak więc Sophie była pewna, że wina nie leży jedynie po jego stronie. Zza rogu domu wyszedł Mike, złapał Lizzie za kostkę u nogi i ściągnął ją na ziemię. — Aaron prosi, żeby mu pomóc zbierać truskawki. Jacyś ochotnicy? Wściekłość Lizzie ulotniła się w jednej chwili. Złapała

Aervyna za rękę i pociągnęła za sobą w kierunku gospody. — Chodź. Potrafię naprawdę szybko zbierać, a Aaron zawsze pozwala nam zjeść tyle, ile chcemy. Sophie położyła głowę na ramieniu Mike’a, który ją objął. — Uff, uratowana przez truskawki. Dzięki. — Nadal chciałabyś mieć kiedyś własne dzieci? — Ciiii! — uciszyła go ze śmiechem Sophie. — Jeśli ciocia Moira usłyszy, że mówisz takie rzeczy, od razu zacznie dziergać śpioszki na drutach! — A czy to byłoby takie złe? — zapytał Mike, nagle poważniejąc. Czasami w życiu niespodziewanie przychodziły chwile, w których trzeba było podjąć decyzję. Stojąc w ogrodzie Moiry z ustami rozchylonymi ze zdumienia, Sophie spojrzała w oczy mężczyzny, którego kochała, i zrobiła to, o co prosił: otworzyła się na taką możliwość. Poczuła, jak jej serce rozkwita. Podjęła decyzję. Promieniejąc pewnością, ujęła jego wolną rękę, przykładając wnętrze swojej dłoni do wnętrza jego dłoni. Pozwoliła swojej mocy przepłynąć i w tym miejscu, gdzie były jej korzenie, złożyła mu obietnicę, cichą, lecz pewną. Czas wiele razy zatrzymywał się dla niej w ogrodzie Moiry. Teraz zatrzymał się dla nich obojga. I Sophie wiedziała, że niezależnie od tego, co

przyniesie przyszłość, przyniesie to im obojgu. — Wujku Mike, musimy iść! — Unieśli głowy na okrzyk Lizzie z ulicy, gdzie stała obok samochodu Aarona. — Przepraszam, muszę się zająć zbieraniem truskawek — powiedział Mike, po czym się schylił i zerwał trzy kwiaty i podał jej. — Postaram się zostawić trochę dla ciebie. Gdy odszedł, Sophie spojrzała na trzymane przez siebie kwiaty. Żonkil, dalia i stokrotka. W języku kwiatów oznaczało to nowy początek, radość i wieczną miłość. Obietnicę. Elorie podeszła do niej, niosąc dwie szklanki z lemoniadą. Jej oczy rozszerzyły się na widok kwiatów. Każdy, kto wychował się w pobliżu Moiry, znał ten sekretny język. — Interesujący bukiet. — Mike mi je dał. — Naprawdę? Czy wie, co to znaczy? Sophie pogładziła miękkie płatki żonkila. — Wie. Uniosła głowę i zobaczyła łzy w oczach swojej przyjaciółki z dzieciństwa. — Tak się cieszę, Sophie. Wygląda na wspaniałego człowieka.

Ach, to była siostra, za którą tak bardzo tęskniła. Zalana falą uczuć, nie mogła znaleźć słów, jedynie przytuliła przyjaciółkę, nie wypuszczając kwiatów z dłoni i płacząc ze szczęścia. Po chwili wypełnionej cichą radością Elorie uśmiechnęła się i zapytała: — Czy ostrzegałaś go, że babcia będzie się domagała wnucząt? — W tej kwestii jest po jej stronie. — Chyba wie, na co się pisze. Wygląda na naprawdę zrównoważonego i na pewno nie brakuje mu odwagi, skoro poszedł zbierać truskawki z naszymi najmłodszymi. — Jestem mu wdzięczna, wydaje mi się, że tych dwoje dzisiaj nie zniosłoby już więcej lekcji czarodziejstwa — powiedziała ze śmiechem Sophie. — Nie wszyscy uważają rośliny i zioła za fascynujące. — Dobrze, że niektórzy jednak je kochają i niczego więcej nam nie trzeba: jednej czy dwóch czarodziejek, by przekazać dziedzictwo — powiedziała Sophie, wskazując na Ginię i Moirę, pochylone razem nad grządką. — Ciocia Moira ma ogromną wiedzę, mam wrażenie, że nie jestem w stanie tego wszystkiego zapamiętać. Ginia spija słowa z jej ust, ale pozostała dwójka miała dość. — Nie tylko oni. Nell dała nam niezły wycisk na

szkoleniu z mocy sieci dziś rano. — Elorie ziewnęła. — Kevin zasnął na kanapie, a ja chętnie też utnę sobie drzemkę. — Brzmi kusząco. Jak ci z tym, że teraz jesteś uczennicą, a nie nauczycielką? — Teraz o wiele lepiej rozumiem, jakie to bywa trudne. Zawsze zastanawiałam się, dlaczego godzina szkolenia sprawia, że czarodziejątka mają ochotę wiać, gdzie pieprz rośnie. Sophie uśmiechnęła się, zachwycona odnawiającym się uczuciem siostrzeństwa. — Przynajmniej nie musisz chodzić na lekcje historii czarodziejstwa. — Nie mów nic babci — wyszeptała Elorie. — Ale mam nadzieję, że w moim wykonaniu lekcje są nieco bardziej interesujące, niż gdy ona je prowadziła. Sean pewnie by się z tym nie zgodził, ale on nigdy nie siedział na jej wykładach. Sean. Oho! Sophie rozejrzała się po ogrodzie. Elorie najwyraźniej rozpoznała to spojrzenie. — Jedno ci uciekło? Sprawdź na plaży, zwykle tam go znajduję, gdy ucieka na wagary. — Miał ćwiczyć z wujkiem Marcusem magię umysłu dzisiaj po południu. — Sophie zmarszczyła brwi. — Może są gdzieś razem?

— Nie sądzę. Wujek Marcus śpi w hamaku za gospodą. — A co to ma być, sjesta? — Sophie pospiesznie dopiła lemoniadę. Czas zapolować na czarodziejątko. — Ginio, ciociu Moiro, nie widziałyście tu przypadkiem Seana? — Sprawdź na plaży, kochanie — powiedziała Moira, nie podnosząc głowy. Elorie wzięła Sophie pod rękę. — Nie będzie z nich pożytku, zapadły w magicznoroślinny stupor. Pomogę ci go szukać. Przeszły do ogrodu za gospodą, gdzie Marcus rzeczywiście chrapał w hamaku. Ten widok przypomniał im pewno popołudnie dawno temu i dość pamiętny psikus. Sophie uśmiechnęła się do Elorie. — Jak sądzisz, uda nam się to powtórzyć? Oczy Elorie zalśniły. — Jeśli zdołam tu ściągnąć laptop i Lauren, założę się, że tym razem możemy zrobić coś jeszcze bardziej pamiętnego! Sophie czekała na nią, nie mogąc powstrzymać chichotu. Czuła się, jakby znowu miały po dziesięć lat i przyłapały starego zrzędliwego Marcusa na drzemce na ganku. Elorie wróciła z laptopem. Za nią truchtała Lauren. — Zazwyczaj to Aervyn pakuje mnie w kłopoty. — Będziesz miała kłopoty tylko, jeśli ktoś nas przyłapie

— powiedziała Sophie, mrugając do niej. Sprowadzanie niewinnych czarodziejątek na złą drogę miało długą tradycję w czarodziejskich szkołach. Czas, by Lauren poznała to, co straciła, dorastając jako nieczarodziejka. Hm, właściwie to Elorie też dorastała jako nieczarodziejka, ale była wspólniczką wielu sławetnych psikusów. — Jaki jest plan? — zapytała Lauren. — Marcus zalazł mi za skórę. Miał do tego talent. — Cóż, ostatnim razem, gdy to zrobiłyśmy, rzuciłyśmy na niego zaklęcie iluzyjne przemieniające go w księżniczkę i zostawiłyśmy go tak z bukietem kwiatów. Tym razem musimy wymyślić coś jeszcze lepszego. — Mogę sprawić, że będzie wierzył w to, że jest księżniczką — powiedziała Lauren. — I mogę też pokazać twój umysł Elorie, by mogła zobaczyć twoje straszliwe zaklęcie. To był niezły plan. Sophie wyszczerzyła zęby. — Stworzę dla niego taki klomb, że mogłaby mu go pozazdrościć Śpiąca Królewna. Elorie już chciała coś powiedzieć, ale urwała. — Ha. Nie wiem, co ja mogę zrobić. Tak naprawdę nie potrzebujecie mnie do waszych zaklęć. „Nowicjuszka” — pomyślała Sophie czule. Spojrzała na

laptop w rękach Elorie. — Och, na pewno coś wymyślimy. — Wzięła laptop i szybko zalogowała się do Świata magii, sięgając po swój zestaw kostiumów. — Tutaj masz strój księżniczki — czy możesz go tu ściągnąć i ubrać naszego drogiego wujka Marcusa? Jeśli spleciesz to z magią umysłu Lauren i moim kwietnym przystrojeniem, będzie wyglądał jak prawdziwa księżniczka. Bardzo dziewczęco. Sophie wiedziała, że to poważne wyzwanie. Tylko Ginia spróbowała spleść więcej niż dwa zaklęcia na raz i jedno z nich znajdowało się w świecie wirtualnym. Elorie spojrzała na ekran i zastanowiła się. — Nie macie tam jakiegoś księcia? A niech to. Sophie spojrzała na Elorie z szacunkiem. — To nie będzie łatwe, siostrzyczko. Jesteś gotowa na coś takiego? Oczy Elorie zalśniły, jednak pod humorem kryła się w nich stal. — Jest tylko jeden sposób, by się przekonać. Sophie szybko stukała w klawiaturę i po chwili miała gotowy strój księżniczki i awatar przystojnego księcia gotowe, by przenieść je do rzeczywistości. Sądząc z koncentracji Lauren, przygotowywała element magii umysłu potrzebny, by przekonać starego Marcusa, że naprawdę jest Śpiącą Królewną.

Sophie stanęła naprzeciwko Elorie i sięgnęła po magię ziemi, następnie aktywowała zaklęcie w komputerze i skinęła głową. Gotowe. Dzisiaj będzie czarowała razem ze swoją siostrą. Elorie wzięła głęboki oddech i położyła dłoń na myszce, koncentrując się. Sophie widziała tylko swoje rozwijające się zaklęcie. Przepraszam — wysłała Lauren. — To niełatwe. Zaraz ciebie też podłączę. Po chwili Sophie zobaczyła, przed jakim wyzwaniem stoi Elorie. Trzy wirujące zaklęcia — a przy tym magia umysłu wyglądała na naprawdę skomplikowaną. Jak miała je połączyć wszystkie ze sobą? Poczuła wyrzuty sumienia. To miał być żart, a nie narażanie pewności siebie świeżo upieczonej czarodziejki na poważny cios. Zaufaj jej, dziewczyno. Myślę, że da radę. Wszystkie kiedyś zaczynałyśmy — wysłała uspokajającą myśl Lauren. Sophie odsunęła swoje wątpliwości na bok, widząc, jak moc zaczyna lśnić, a zaklęcia poruszać się. Elorie z zadziwiającą szybkością połączyła fragment magicznego komputerowego kodu i magię ziemi, jednak dodanie do tej układanki magii umysłu wydawało się niemożliwym zadaniem. Może niektóre rodzaje magii po prostu do siebie nie pasują? Nagle Elorie rozłączyła prostsze zaklęcia i przesunęła kształt zaklęcia magii umysłu na środek. Sophie nie miała pojęcia, co się dzieje, ale poczuła podziw Lauren.

Patrz. Jest genialna. Sophie obserwowała zafascynowana, jak Elorie tworzy lustrzane odbicie zaklęcia za pomocą mocy sieci, a następnie nakłada je na zaklęcie Lauren. Obydwa zaklęcia zalśniły, a następnie stopiły się w jedno i znowu zalśniły, gdy Elorie zaczęła manipulować połączonymi strumieniami mocy. Ciekawość zmieniła się w podziw, gdy Elorie uformowała ostateczny kształt, w którym miejsca przyłączenia dwóch pozostałych zaklęć były wyraźnie widoczne. Dzieło Elorie były twórcze, precyzyjne i niewiarygodnie piękne — była to magia artystki. Teraz trzymaj mocno — ostrzegła ją Lauren. — Zaraz je uwolni. Światło zatańczyło i po chwili zobaczyły uwolnioną radosną moc zaklęcia. Niewiarygodne. Po prostu. Niewiarygodne. Sophie otworzyła oczy i z zachwytem zwróciła się do przyjaciółki z dzieciństwa. Jej nowa siostra w magii. A potem ich wspólna radość zmieniła się w niepowstrzymany śmiech, gdy usłyszały wrzask Marcusa. — Seanie Jamesie O’Reilly, co to ma być? — Marcus wyskoczył z hamaka i gniewnie odepchnął księcia. Sophie trzymała się za brzuch i starała się śmiać po cichu. Najwyraźniej Marcusowi nie spodobał się

delikatny pocałunek, którym obudził go książę. Coś takiego. Sean przebiegł przez trawnik i zatrzymał się gwałtownie. — Łoj, wujku Marcusie, czy to ty zrobiłeś? — zapytał, po czym zasłonił usta dłonią. — Przepraszam, to było naprawdę głupie pytanie. Marcus spojrzał na kostium księżniczki, który miał na sobie. — W rzeczy samej. Ale moje oskarżenie o to ciebie było równie głupie. Potrzeba kręgu, by wywinąć taki numer, a ty najwyraźniej nie masz w tej chwili żadnego. — Nie, to nie ja. — Sean potrząsnął głową zachwycony i rozejrzał się w poszukiwaniu winowajcy. Na widok ich trzech siedzących na ganku zrobił wielkie oczy. „O, nie — pomyślała Sophie. — Wpadłyśmy”. Starała się uniknąć patrzenia na swoje wspólniczki i zrobić niewinną minę, co nie było proste, gdy nie było się w stanie powstrzymać śmiechu. — Elorie Shaw! — warknął Marcus. — Natychmiast odwróć to zaklęcie. Elorie zrobiła zranioną minę. — Nie jestem pewna, czy potrafię — powiedziała i znowu zaczęła chichotać. Sean przyłączył się.

— Często trzeba większej mocy, by odwrócić zaklęcie, niż by je rzucić. Powinnaś o tym pamiętać — powiedział, świetnie naśladując ton i głos cioci Moiry. — Masz rację — przyznała Elorie, płonąc rumieńcem. Po czym spojrzała na Marcusa i znowu się roześmiała. — Ale było warto. „No to ładnie” — pomyślała Sophie, patrząc na radość na twarzy Seana. To może trochę naruszyć dyscyplinę szkolenia czarodziejątek. „Niewiele rzeczy przebija picie czekolady w łóżku” — pomyślała Elorie. No, może jedna. Zanurzyła truskawkę w czekoladzie i podała ją Aaronowi, a następnie oparła się wygodnie, ciesząc się słońcem, lekkim powiewem wiatru na skórze i odległym szumem fal oceanu. Osłonięta weranda, na której teraz odpoczywali, była jednym z ich ulubionych miejsc na drzemkę. Przyciągnął ją do siebie. — I jak tam, zaczynasz się uspokajać? — Tak sądzę — odparła, płonąc rumieńcem. — Przepraszam, zazwyczaj nie jestem tak wymagająca. Najwyraźniej plotki o ubocznych skutkach magii okazały się prawdziwe. Roześmiał się. — Instrukcja obsługi faceta, strona pierwsza. Nigdy,

przenigdy nie musisz za to przepraszać. Wygląda jednak na to, że będziesz musiała przeprosić Marcusa. — Jakoś to przeżyje. Przynajmniej wybrałyśmy godnego przeciwnika. Elorie zdawała sobie sprawę, że jej pierwsze poważniejsze czary sprowadzały się do psikusa, ale wcale jej to nie przeszkadzało. I tak czuła się wspaniale. — Nie spodziewałbym się po tobie, że zaczniesz się znęcać nad dziećmi — powiedział Aaron. — Chociaż gdybyś się zdecydowała przebrać Lizzie za księżniczkę, mogłaby to tak odebrać. — Tak naprawdę to powinnam to była zrobić Seanowi, żeby zemścić się za tego pirata. — Szkoda, że tego nie widziałem. Może mógłbym go namówić na powtórkę za odpowiednią opłatą — powiedział Aaron, gładząc ją po włosach. Wymierzyła mu kuksańca. — Nie trzeba mu zachęty. Po dzisiejszym dniu i tak nie wiem, jak poskromimy nasze czarodziejątka. — Coś w tym jest. Wystawiłem stoły piknikowe, żebyśmy mogli jutro zjeść na zewnątrz. — Chcesz je trzymać z dala od gospody, co? — Jej mąż był mądrym człowiekiem. Psikusy czarodziejątek potrafiły wywołać niezły bałagan. — A żebyś wiedziała. Spodziewam się też, że zaczną się

zjeżdżać goście na zgromadzenie, a w ten sposób będzie mi łatwiej wszystkich nakarmić. — Wiesz, że wcale nie musisz karmić wszystkich? — A ty wiesz, że sprawia mi to przyjemność, prawda? — odparł z uśmiechem, po czym podał jej truskawkę. Była przepyszna, soczysta i słodka, z nutą czekolady. — Lodówka na dole jest pełna jedzenia, które ludzie znosili od rana, a rodzice Lizzie szykują pieczenie homarów na plaży jutro wieczorem. Słowem, nie jestem w tym sam, mam wielu pomocników. — To dobrze. — Elorie ziewnęła. Jej wywołane przez magię ożywienie zaczynało powoli opadać i czuła się poważnie wyczerpana. Aaron pocałował ją w głowę. — To wielki dzień. Powinnaś się trochę przespać. Ten weekend będzie bardzo intensywny. Bez żartów: mnóstwo ludzi, mnóstwo jedzenia i wspólne czarowanie. Niczego nie kochała bardziej. Jej mąż położył dłoń na jej brzuchu. — Jeśli zmajstrowaliśmy jakiegoś szkraba teraz, gdy masz tyle energii, to będzie to wyjątkowo aktywna dziewczynka. Dziecko. W całym tym zamieszaniu zapomniała powiedzieć Aaronowi o czymś ważnym. — Chyba nie tylko my się staramy. Związek Sophie i

Mike’a wygląda na poważny. Dał jej żonkil. — A po naszemu? — Aaron lekko pociągnął ją za włosy. — Tego nie ma w mojej instrukcji. — To znaczy, że nie tylko my się staramy o dziecko dziś wieczorem. Jego pierś uniosła się śmiechem pod jej uchem. — Moira będzie zachwycona. Zasypiając, Elorie postanowiła zapytać Sophie o magię i dzieci. Nie mogła zapytać babci — dla niej ten temat nie miał końca.

Rozdział 14. ELORIE ROZEJRZAŁA SIĘ DOOKOŁA. Pomyślała, że warto zaakcentować, że jednak jest dorosłą i odpowiedzialną osobą, zwołała więc ogólnie spotkanie organizacyjne. Wprawdzie Aaron przygotował już wszystko, co było związane z wyżywieniem i zakwaterowaniem ich weekendowych gości, jednak wciąż musieli ustalić, jak prowadzić magiczne szkolenie. — Wydaje mi się, że powinniśmy zorganizować trzy kręgi szkoleniowe, moja droga — powiedziała Moira. „Trzy? — Elorie zmarszczyła brwi. — To bardzo dużo jak na jeden dzień”. — Dlaczego aż tak dużo? — zapytała. — Po pierwsze, mamy dużo nowych czarodziejów, którzy powinni spróbować pracy w wewnętrznym kręgu, a po drugie, poproszono nas o usunięcie alg, które znowu rozpleniły się wzdłuż wybrzeża. Elorie skinęła głową. Algi zarastające wody przybrzeżne zakłócały połowy homarów, które z kolei stanowiły główne źródło utrzymania mieszkańców wioski. Często proszono czarodziejów, by odrobinę wsparli naturalny system oczyszczania się oceanu. Był

to jeden z głównych powodów, dla których rybacy z Fisher ’s Cove cenili sobie swoich lokalnych czarodziejów. — Najlepiej to zrobić wcześnie rano. Możemy umieścić w tym kręgu niektóre nasze czarodziejątka, ale będziemy potrzebowali też doświadczonego zaklinacza, jako że to niełatwe zadanie — zgodziła się Elorie. — Mike chętnie podejmie się tej roli — powiedziała Sophie, dolewając wszystkim herbaty. — Jest niezłym zaklinaczem. — To mało powiedziane, jest naprawdę świetny — parsknęła Nell. — Tak, myślę, że się sprawdzi w tej roli — przytaknęła Moira. — Przetestujmy go dzisiaj z naszymi lokalnymi magiodawcami, zobaczymy, kto będzie do niego najlepiej pasował. Poradzenie sobie z algami wymaga dużej mocy powietrza i wody, musimy więc upewnić się, że te triady w kręgu są odpowiednio obsadzone. — Lizzie jest gotowa i myślę, że przyda się w pełnym kręgu w triadzie wody — powiedziała Elorie po chwili namysłu. Ucieszyło ją, gdy Moira skinęła głową na zgodę. — Tak, jak na swój wiek jest silną czarodziejką wody. Lato to dobry moment na jej pierwszy pełny krąg. — Gdybyście potrzebowali pomocy w triadzie powietrza — wtrąciła się Nell — to mogę wam

zasugerować jeszcze jednego niedorostka. Elorie uznała, że to dobry pomysł, jako że Aervyn sam w sobie był niczym elektrownia wytwarzająca moc. — Dobrze się dogaduje z wujkiem Marcusem, więc to świetny wybór — przyznała. — A więc — Moira zaczęła odliczać na palcach — mamy Marcusa w triadzie powietrza, Sophie w triadzie ziemi… Nell, czy mogłabyś się zająć ogniem? Nell skinęła głową. — A kto poprowadzi triadę wody? — zapytała. — Niestety, to wciąż muszę być ja. — Moira westchnęła. — Na szczęście dzięki mocy Lizzie będzie to łatwiejsze zadanie niż zazwyczaj. — Jeśli chcesz, Aervyn może poprowadzić tę triadę — powiedziała Nell, sięgając po bułeczkę. — Jamie uczył go tego. Ma moc wody, ale zapewne nie chciałabyś go umieszczać w jednej triadzie z Lizzie. — Nie. — Elorie potrząsnęła głową, przypominając sobie wczorajszą sprzeczkę Aervyna z Lizzie. — Co więcej, wtedy Sean musiałby być w triadzie powietrza z wujkiem Marcusem, a to też nie jest najlepsze połączenie, zwłaszcza wcześnie rano. — W rzeczy samej — powiedziała Moira. — Młody Sean musi na razie obserwować swój pierwszy krąg, zanim będzie mógł w nim uczestniczyć. Chcę, żeby zwrócił uwagę na to, jak Mike zaklina.

— Dobrze, mamy więc przywódców wszystkich triad — powiedziała Sophie. — Możemy dodać Ginię do triady ziemi. Nell, czy ona już pracowała w pełnym kręgu? — Jeszcze nie, ale myślę, że jest gotowa i uwielbia pracować z tobą. Wszystko się odpowiednio układało. Elorie uwielbiała tę część przygotowań, całą tę pracę za kulisami udanych czarów. — Kevin może się przyłączyć do triady ognia, Nell — zaproponowała. — On i Sean uczestniczyli już w kilku pełnych kręgach, potrafi pracować bardzo stabilnie. — Jakie to wspaniałe, tylu młodych czarodziejów w kręgu. — Moira rozpromieniła się. Sophie skinęła głową. — Lauren może monitorować i w ten sposób mamy obsadzone wszystkie funkcje — podsumowała. Elorie rozważała zjedzenie drugiej bułeczki, jednocześnie jeszcze raz analizując skład poszczególnych triad. — Aaron zaplanował wielkie wspólne śniadanie, powiem mu więc, żeby nam zostawił dość czasu na ten pierwszy krąg — powiedziała wreszcie. — Co planujesz, jeśli chodzi o dwa kolejne kręgi, babciu? — Chciałabym, by w jednym z nich Kevin i Sean pracowali razem jako magiodawca i zaklinacz. Nell, czy mogłabyś wesprzeć Seana? Lauren mogłaby

ubezpieczać Kevina. Elorie skinęła z aprobatą głową. Zawsze warto było mieć na podorędziu doświadczonych czarodziejów, którzy w razie czego mogliby zastąpić początkujących. — Pozostałe osoby mogłyby zostać w tych samych rolach co w porannym kręgu — stwierdziła. — Sean najlepiej czuje się wieczorem, może więc powinien zaklinać w ostatnim kręgu tego dnia. — Musimy też zaplanować czas na drzemkę dla najmłodszych czarodziejątek — zauważyła Nell. — W przeciwnym razie moja dwójka zrobi się nieznośna. Z tego wniosek, że ty będziesz uczestniczyła w drugim kręgu tego dnia, Elorie. — Ja? Ja mam być w kręgu? — wydukała kompletnie zaskoczona Elorie. — Oczywiście — potwierdziła Moira z uśmiechem. „I niby jak to ma się udać? Laptop nie będzie miał zasięgu na plaży”. Babcia wydawała się czytać w jej myślach. — Mam pewien pomysł, jak to rozwiązać. Ale potrzebuję skonsultować się z Lauren. Czy ktoś wie, czy już wstała? — spytała Moira. W tym momencie Lauren wpełzła do kuchni. — Ledwo. Kawy. Proszę. Elorie wstała, by nalać jej kawy. Czuła zamęt w głowie.

Pomijając już kwestię internetu na plaży: kręgi były istotą czarodziejstwa, a każdy krąg rozpoczynał się wezwaniem czterech żywiołów. Moc sieci nie była jednym z nich. O czym, u licha, myślała babcia? Nie była jedyną osobą, którą zżerała ciekawość. — Może nam wyjaśnisz, o co chodzi? — zaproponowała Nell. — Zawsze możesz to powtórzyć, gdy mózg Lauren już się obudzi. — Cóż, normalnie nie naciskałabym, żeby nowa czarodziejka tak szybko została częścią nowego kręgu, ale teraz mamy pod ręką wielu czarodziejów sieci. To nowe terytorium, a im więcej głów będzie nad tym pracować, tym łatwiej nam to pójdzie. Czyżby babcia chciała wprowadzić zmiany w najważniejszym rytuale czarodziejskim, który stanowił spoiwo ich społeczności? Elorie zmarszczyła brwi, czując niepokój. Lauren uśmiechnęła się ze zrozumieniem. Trochę to dziwne, prawda? Elorie czym prędzej położyła dłoń na myszce. Lauren nie była niemiłym intruzem, ale Elorie miała już trochę dość tego, że ludzie po prostu odpowiadają na jej myśli jak gdyby nigdy nic. Uświadomiła sobie, że Nell i babcia pogrążone są w rozmowie, której spora część jej umknęła. Sophie wydawała się zgadzać na propozycję, która padła

wcześniej. — Dobrze, mój mózg zaczyna działać — powiedziała Lauren. — Czy ktoś mógłby mi streścić waszą rozmowę? Moira odstawiła swoją herbatę. Elorie skryła uśmiech. Podsumowania nie były najmocniejszą stroną babci — były sprzeczne z jej irlandzką skłonnością do dygresji. — Podobnie jak w każdej triadzie pierwszego kręgu Lauren mieliśmy czarodziejów umysłu, tak samo teraz chciałabym, żeby w każdej triadzie kręgu Elorie był czarodziej sieci. — Tak żeby mogli spleść moc żywiołów z mocą sieci, tak? — upewniła się Lauren, kiwając głową. — To ma sens i w moim przypadku bardzo pomogło. Elorie przypomniała sobie, że pierwszy krąg Lauren był przełomowy pod wieloma względami. Powinno to ją pocieszyć, ale tak się nie stało. Czarodziejki z Kalifornii były bardziej… otwarte na przygody. Czarodziejska społeczność Nowej Szkocji, w dużej mierze dzięki wpływowi babci, była znacznie bardziej tradycjonalistyczna. Elorie kochała tę tradycję i bardzo jej zależało, by ją zachować. Nie potrafiła zrozumieć, dlaczego babcia kiwa głową z zadowoleniem, gdy podważa się fundamenty pracy w kręgu. — Jeśli chodzi o czarodziejów sieci, to w triadzie ziemi

możemy mieć Ginię, Moirę w triadzie wody, Kevina w triadzie ognia… W takim razie dla triady powietrza pozostaje Aervyn? — wyliczała Sophie, po czym nagle zreflektowała się. — Ale zaraz, przecież potrzebujemy, żeby Kevin był magiodawcą. Czy coś mi umyka? — Cóż — powiedziała Nell. — Mamy nadzieję, że ci z nas, którzy używają magii sieci do magicznego programowania, też będą mogli wziąć udział. Tak więc mamy też ciebie, mnie i Marcusa. — To ma sens — zgodziła się Sophie. — Ale potrzeba nam będzie mnóstwo komputerów. — Marcus i Ginia już nad tym pracują — powiedziała z uśmiechem Nell. — Nie ma tu zbyt wielu nowoczesnych laptopów, więc pewnie te należące do ciebie i Mike’a zostaną zarekwirowane. — Nie — powiedziała Elorie, wstając. Czas zakończyć to szaleństwo. — Co się stało, kochanie? — spytała zaskoczona Moira. — Krąg to element tradycji — Elorie nie od razu znalazła właściwe słowa. — Jest sednem tego, kim jesteśmy. To nie jest właściwe. Co niby mam robić: siedzieć w kręgu i poruszać myszką, gdy inni będą wzywać żywioły wody i powietrza? — zaczynała się unosić. — Nie zaprzeczam, że mam jakąś moc, i znajdziemy sposób, by ją użyć. Ale nie ma dla niej miejsca w kręgu. — Zwróciła się bezpośrednio do

Moiry, sądząc, że ze wszystkich obecnych ona powinna rozumieć to najlepiej: — Nasza tradycja jest ważna, nasze więzi z minionymi pokoleniami czarodziejek. Nie zgodzę się na zanegowanie tego tylko dlatego, że mnie kochasz i że chcesz, żebym się poczuła częścią kręgu. Ku jej zdziwieniu Moira wybuchła wściekłością. — Elorie Shaw, posłuchaj mnie dobrze. Należałaś do mnie i do tej czarodziejskiej społeczności od dnia, w którym się urodziłaś. Nie pozwolę ci tego odrzucić tylko dlatego, że masz wątpliwości. Elorie próbowała wyjąkać jakieś protesty, ale babcia mówiła dalej, nie zważając na nic. — Nie ma nikogo, kto bardziej niż ja ceniłby tradycję czarodziejstwa, i nikt nie znajduje większej radości w przeszłości. Jednak strach to nie jest właściwy powód, by opierać się zmianom. — Głos babci złagodniał. — Kochanie, twoja magia to dar łączenia. Czy mogłabyś pomyśleć o darze, który lepiej odpowiadałby naturze pełnego kręgu? Urodziłaś się, by to robić. Musimy tylko wymyślić, jak najlepiej tego użyć. Teraz, gdy jej irlandzki temperament dał już o sobie znać, uśmiechała się z łagodnym współczuciem. — Bycie częścią czarodziejskiej społeczności to najstarsza tradycja czarodziejstwa. Nie odpychaj jej od siebie, moja kochana dziewczyno, to twoje przyrodzone prawo.

Elorie patrzyła na nią w osłupiałym milczeniu, czując mieszankę buntu, niepewności i pragnienia. Czarodzieje gromadzili się pod gwiazdami od stuleci, powtarzając słowa zaklęć. Jak moc, która dopiero się narodziła, mogła być częścią tej tradycji? Wszystko, co wiedziała, wszystko, w co wierzyła, sprzeciwiało się temu. A jednak babcia wierzyła, że tak należy postąpić. Elorie drgnęła, gdy Sophie dotknęła jej dłoni. Przyjaciółka patrzyła na nią ze współczuciem. — Tak łatwo odejść od tego, czego się pragnie najbardziej, schować się w tym, co znane i wygodne — odezwała się wreszcie. — Wiem to aż nazbyt dobrze. Elorie potrząsnęła głową, nie rozumiejąc, jednak czując jej ból. — A babcia nie wychowuje trwożliwych czarodziejek — dodała Sophie z drżącym uśmiechem. Elorie szukała czegoś, co mogłaby powiedzieć. Czegokolwiek. A potem, pod wpływem miłości i zachęty swojej przyjaciółki, chwyciła się nadziei. — W której triadzie zatem będę? — zapytała. — Oczywiście będziesz zaklinaczką, kochanie — odparła babcia z uśmiechem pełnym aprobaty. — Kim innym miałabyś być? Jej umysł nie potrafił tego objąć. Zaklinaczką? Ma

prowadzić krąg? Wszyscy chyba kompletnie oszaleli. Była czarodziejką zaledwie od tygodnia. Poczuła, jak w jej piersi rozpełza się uczucie paniki. — Nie martw się, kochana. Po tym, co wywinęłaś mojemu kuzynowi, mogę poznać, że jesteś gotowa. — Uśmiech Moiry był szeroki niczym Zatoka Fundy. — To był zresztą jego pomysł. Elorie oparła się o futrynę i z niesmakiem spojrzała na laptopy i plątaninę kabli wypełniające jej pokój dzienny. — Ginio, w kuchni jest coś do jedzenia, jeśli masz ochotę. — Niezależnie od tego, czy to głód, czy dobre maniery wygoniły Ginię z pokoju, Elorie była jej wdzięczna. Pozwalając, by jej gniew wypłynął na powierzchnię, spojrzała na Marcusa, który najwyraźniej jeszcze jej nie zauważył. — Wybrałeś interesującą formę zemsty — powiedziała. — To znaczy? — zapytał, nie przerywając pracy nad laptopem. — Wskazanie na mnie jako na zaklinaczkę w pełnym kręgu. — Większość ludzi uznałaby to za zaszczyt. — Może gdyby przyszedł od kogoś innego. — Więc się nie zgadzaj. — Wzruszył ramionami. — Jasne — parsknęła Elorie. — Udało ci się przekonać

babcię, że to świetny pomysł. — Nie musiałem jej szczególnie przekonywać, ale jeśli masz ochotę mnie obwiniać, to proszę bardzo. Elorie milczała przez chwilę, po czym zadała pytanie, z którym tak naprawdę przyszła. — Spodziewasz się, że poniosę klęskę? — Oczywiście, że nie. — Marcus wreszcie uniósł głowę. — Spodziewam się, że zgodnie z najlepszymi tradycjami czarodziejskimi Nowej Szkocji poprowadzisz swój krąg kompetentnie i sprawnie. — Skrzywił się. — O matko, pytasz poważnie? W milczeniu skinęła głową. Przez chwilę siedział, nic nie mówiąc. — Moja droga, potrzeba było dwóch godzin i pięciu czarodziejek, by odwrócić zaklęcie, które na mnie rzuciłaś. To naprawdę był kawał niezłej magii. Jesteś czarodziejką o mocy, jaką się nieczęsto widuje, i nie należy marnować takiego talentu. Z powrotem odwrócił się do swojego laptopa. — Ale jeśli powiesz kiedykolwiek, że tak powiedziałem, to zastanowię się, czy jednak nie zmienić cię w żabę, jak pierwotnie planowałem — dodał po chwili. Była niemal pewna, że nie jest w stanie tego zrobić. Z drugiej strony był blisko z czterolatkiem, który prawdopodobnie mógłby tego dokonać.

Udało im się porozmawiać przez dwie minuty bez wzbudzania w niej złości i chociaż przychodziło jej to z trudnością, musiała go o coś poprosić. Teraz był równie dobry moment, jak każdy inny. — Czy będziesz mnie uczył? — wybąkała. Marcus odwrócił się w jej stronę ze skrzywionym wyrazem twarzy. — Niby czego miałbym cię uczyć? — zapytał. A niech to, będzie tego żałowała. — Magicznego programowania. Skrzywił się jeszcze bardziej. — Myślałem, że Ginia uczy ciebie i Kevina. — Tak. Kevin łapie to szybciej, niż jestem w stanie mrugnąć. — Dla młodych to niczym język ojczysty, dla nas to język obcy. Zawsze będziemy w tym słabsi — powiedział, wzruszając ramionami. — Mam już dość tego, że zawsze wszystko łapię wolniej. — Nic na to nie poradzę. Jesteś niegłupia i na pewno poszłoby ci o wiele lepiej, gdybyś nie nienawidziła swojego komputera. — Wcale go nie nienawidzę! — zaprotestowała Elorie i urwała. W ostatnim czasie zarzut Marcusa stał się prawdziwy. — No dobrze, może trochę. Ale miałam

nadzieję, że jeśli trochę lepiej nauczę się go obsługiwać, to może będę go nienawidzić odrobinę mniej. — Skoro już wyglądało na to, że do końca życia ma być uzależniona od komputera, to miała nadzieję jakoś się z nim dogadać. Marcus uniósł brew. — Moi uczniowie muszą być naprawdę dobrzy. Na pewno będzie tego żałowała. Ale wyglądało na to, że jeśli przynajmniej nie spróbuje opanować tej części swojej mocy, wkrótce nowe pokolenie zostawi ją daleko za sobą. Poza tym nagle poczuła w sobie ukłucie ambicji. — Będziesz mnie więc uczyć? Marcus uśmiechnął się, co wyglądało dziwnie i trochę przerażająco. — Dobrze. Ale musisz mi obiecać, że nikomu o tym nie powiesz. Elorie zmarszczyła brwi. To była naprawdę dziwna prośba, jednak biorąc pod uwagę, jaki był Marcus, mogło być gorzej. Skinęła głową. — Świetnie. — Marcus zatarł dłonie. — Wojowniczka nie będzie miała pojęcia, co się stało. A niech to. Kim była Wojowniczka i w co właśnie się wpakowała Elorie?

Noc pieczenia homarów była wielkim wydarzeniem w Fisher ’s Cove. Na plażę przyszli nie tylko czarodzieje z Nowej Szkocji, ale też większa część mieszkańców wioski, co razem dało niemal trzysta osób. Rozpalono trzy ogniska, przygotowano ogromny gar fasolki w sosie pomidorowym i dół do pieczenia homarów. Grupka lokalnych muzyków grała na fletach, dzieci bawiły się w berka z falami. Wydawało się, że jak na razie ocean wygrywa. Nell wciągnęła w nozdrza zapach dymu i słonego powietrza, po czym usiadła na krześle obok Moiry, która wyglądała na bardzo zadowoloną. — Uwielbiasz to, prawda? — zapytała. — O, tak. Przypomina mi najlepsze chwile w Irlandii. Nie mieliśmy tam plaż ani homarów, ale uczucie było to samo — powiedziała, po czym mrugnęła figlarnie. — Brakuje tu tylko dzieci. Gdyby to zgromadzenie składało się z Irlandczyków, każdy trzymałby na rękach dziecko. — Kogo w tej chwili naciskasz na dzieci? — zapytała Nell z uśmiechem. — Nie chodzi o presję, tylko o zachętę. Myślę, że moja słodka Elorie zbliża się do tej decyzji, chociaż ostatnio miała wiele innych spraw na głowie. — Dzieci pojawiają się, czy masz na nie czas, czy nie. Kto jak kto, ale ja wiem to najlepiej.

— Racja — przytaknęła Moira, naciągając koc na ramiona. — I wiemy też, że czasami magia otwiera w kobiecie więcej niż jedną drogę. O tak. Jej trojaczki poczęły się po pewnym bardzo pamiętnym pełnym kręgu. Daniel wciąż się z niej naśmiewał. O dziwo, poczęciu Aervyna nie towarzyszyły żadne magiczne wydarzenia, był to po prostu pewien wyjątkowo przyjemny piątkowy wieczór. Przez chwilę w pełnym zadowolenia milczeniu wsłuchiwały się w odgłosy dookoła, których rytm wyznaczał szum fal. Rodzice Lizzie zajmowali się pieczeniem homarów, do czego mieli wielu ochoczych pomocników. Rozpalili w wyłożonym kamieniami zagłębieniu ognisko, które wytworzyło stosowny żar. Pomoc kilku czarodziejów ognia wydatnie przyspieszyła ten proces. — Co to za pojemniki? — zapytała Nell, wskazując na rząd około dwudziestu aluminiowych kubłów stojących w pobliżu ogniska. — Jedzenie. W niektórych są kolby kukurydzy, moczące się w słonej wodzie, w pozostałych małże i kraby. Mama Lizzie, zgarniająca żar z ogniska, pogrążona była w rozmowie z Lizzie i Aervynem. Na oczach Nell czarodziejątka złapały się za ręce i zwróciły się ku wielkiemu stosowi glonów. Palce Aervyna poruszyły się — najwyraźniej było to trudne zaklęcie.

Stos glonów powoli się uniósł i przypłynął w stronę dołu z żarem. Nell rozejrzała się dookoła, nieco zaskoczona takim pokazem magii na oczach tylu nieczarodziejów. — Nic się nie martw. — Moira poklepała jej dłoń. — Ludzie tutaj są przyzwyczajeni do magii. Będą wdzięczni dzieciakom, że zrobiły to za nich. Dzięki temu też szybciej zjemy. Po ułożeniu glonów na dnie dołu wsypano na nie małże i kukurydzę. Słychać było brzęk kubłów i syk pary. W powietrzu rozniósł się zapach jodu z gotowanych glonów. Nell z lubością wciągnęła go w płuca. — Jeśli Aervyn nie będzie uważał, zaraz homar uszczypie go w nos — powiedziała ze śmiechem Moira. Syn Nell pochylał się z zainteresowaniem nad jednym pojemnikiem. — W jaki sposób wyjmą homary? — zainteresowała się Nell, przypuszczając, że raczej nie przez włożenie rąk do kubłów i po prostu wyjęcie homarów, jak to było przed chwilą z kolbami kukurydzy. — Cóż, jest prosty sposób i trudny sposób. — Moira zachichotała. — Wydaje mi się, że najpierw pozwolą czarodziejątkom spróbować tego trudniejszego sposobu. Ginia, Sean i Kevin też zgromadzili się w pobliżu kubłów. Nell była pewna, że to nie dobre maniery sprawiły, że chłopcy puścili Ginię przodem. Ginia nie

była głupia i wskazała na Aervyna. Aervyn, jako czterolatek, uśmiechnął się i przygotował do czarów. Homar uniósł się z kubła i pofrunął w kierunku ognia. Na nieszczęście dla malca, przelatywał przy tym blisko jego twarzy. Nie wiadomo, kto był bardziej zdziwiony: czarodziejątko, które omal nie straciło nosa, czy homar, który nagle został teleportowany dziesięć metrów nad ziemię. Pozostałe dzieci w końcu opanowały śmiech i zaczęły pomagać. Aervyn trzymał się rozsądnie na dystans od szczypiec homarów. — A jaki jest ten prosty sposób, by wrzucić homary do ognia? — zapytała Nell z zainteresowaniem. — Teleportacja? — Widły. — Moira zachichotała. No tak. Pochłonięta obserwowaniem tego, co się działo wokół dołu z homarami, Nell uświadomiła sobie, że umknęły jej inne rzeczy, które się działy na plaży. Wskazała na duże podwyższenie z desek i zapytała: — A to co takiego? — Och, zanim jedzenie będzie gotowe, minie jeszcze z godzina — odpowiedziała Moira. — W tym czasie możemy potańczyć. Trzystu ludzi miało się zmieścić na tej zaimprowizowanej scenie?

— Podwyższenie jest dla staruszek, takich jak ja — powiedziała Moira, wstając z krzesła. — Młodzi mogą tańczyć na piasku. Chodź, za długo już siedziałyśmy. W Kalifornii taniec oznaczał kiwanie się w tłumie innych ludzi na niewielkiej przestrzeni. Nell szybko przekonała się, że na plaży w Nowej Szkocji oznaczał coś zupełnie innego. Obserwowała z zachwytem, jak Moira zrzuciła z ramion koc, wdrapała się na podwyższenie i zaczęła tańczyć jeden z tych przeraźliwie szybkich irlandzkich tańców z przytupami. Przez chwilę tańczyła sama, jako najstarsza i najważniejsza osoba w tym zakątku świata. Potem zachęciła gestem kilka innych osób, by się do niej przyłączyły. Trzymając Elorie za rękę, poprowadziła grupę tancerzy w dawnym irlandzkim tańcu będącym pochwałą życia i radości z posiadania nóg, którymi można szybko przebierać po ziemi. Krąg tancerzy i otaczający go zewnętrzny krąg klaszczących w dłonie mieszkańców wioski i innych czarodziejów sam w sobie był czymś magicznym. Po zakończonym tańcu Moira została odprowadzona z honorami na krzesło, niczym triumfująca królowa. Elorie złapała Ginię za ręce i zaczęła jej pokazywać niektóre prostsze kroki tańca. Nell podeszła, by znowu usiąść obok Moiry.

— O nie, ty jeszcze nie zasłużyłaś na status starej kobiety. — Moira roześmiała się. — Idź tańczyć, moja droga. Każdy chętnie cię nauczy. Sophie, przechodząca obok, złapała ją za rękę. — Nie damy ci usiąść przez całą noc — zawołała. W ciągu kolejnych kilku godzin Nell dowiedziała się kilku rzeczy. Po pierwsze, ludzie z Nowej Szkocji mieli wytrzymałość triatlonistów. A po drugie, nic na świecie nie smakowało lepiej niż pieczone na plaży homary jedzone przy świetle księżyca. Wszystkie pięć.

Rozdział 15. NASTĘPNEGO PORANKA NA PLAŻY zebrało się bardzo niewyspane grono czarodziejów. Mgła unosząca się znad oceanu skryła ziewanie, ale tylko częściowo. Elorie nalała wszystkim kawy z nadzieją, że wszystko jakoś się ułoży. Czarodziejątka, które zasnęły na piasku tuż po północy, wydawały się dość dziarskie. To dobrze; dla wielu z nich miał to być pierwszy krąg. Mike rozmawiał z rybakami, którzy rano wypłynęli w morze, by ocenić, gdzie znajduje się najwięcej alg. Celem kręgów miało być wypchnięcie ich z zatoki na pełne morze, skąd naturalne systemy oczyszczania oceanu poniosą je dalej. Jednak aby móc to zrobić, musieli wiedzieć, gdzie znajdują się algi teraz. Wszyscy doświadczeni czarodzieje mający przewodzić triadom ustawiali się na swoich pozycjach. Moira przytuliła Lizzie, osłaniając ją swoją wełnianą peleryną: czarodziejki wody łatwo marzły, co musiało mieć jakiś związek z ich pokrewieństwem z lodowatymi wodami oceanu. Rozmawiały z Gwen, która była trzecią osobą w ich triadzie. Aervynowi udało się rozśmieszyć wujka Marcusa, co samo w sobie było czarodziejską sztuczką. Dzisiejszego poranka triady wody i powietrza miały najtrudniejsze

zadanie, tak więc Elorie cieszyła się, że jak na razie panuje atmosfera pełnej harmonii. Z wujkiem Marcusem nigdy nie można było tego traktować jako czegoś oczywistego. Mike dał znak, że jest gotowy, i krąg zaczął się formować. Zewnętrzny krąg tego poranka był dość nieliczny — większość czarodziejów odsypiała jeszcze wczorajszy wieczór. Nell, Sophie, Moira i Marcus stanęli w punktach wskazujących poszczególne kierunki. Pozostali członkowie ich triad stali u ich boków. Dzieci były bardzo podekscytowane, jednak najbardziej uwagę Elorie przyciągnęła buzia Ginii. Wyglądała tak dumnie, stojąc wyprostowana w triadzie ziemi z rozwianymi wiatrem włosami. To był jej pierwszy pełny krąg i całą sobą chłonęła atmosferę tej podniosłej chwili. Pewnego dnia wyrośnie na niezwykłą kobietę. Na pewno tak będzie. Lauren stanęła obok Elorie. — Już jest niezwykłą czarodziejką. Pomagałam trochę w jej szkoleniu i jest ogromnie pełna wiary w swoje umiejętności. — Tak się dzieje, gdy ma się dobrych nauczycieli. — Elorie uśmiechnęła się. — Może i tak. Nell dobrze wychowuje swoje dzieci, ale tak czy siak w Ginii jest coś szczególnego. Wiele czarodziejek sprzeciwia się swojej mocy lub próbuje ją

brutalnie nagiąć do swoich potrzeb. Jednak Ginia jest z nią w pełnej zgodzie, to inspirujące. Hmm, ta rozmowa zaczynała wydawać się nieprzypadkowa. — Co odbierasz z mojego umysłu, gdy czaruję? — Nie byłam dość subtelna, co? — Lauren zaczerwieniła się. — Przepraszam, zazwyczaj nie wtrącam się w sprawy innych. — Nie przejmuj się, my zawsze wtrącamy się w sprawy innych — parsknęła Elorie. — Więc po prostu powiedz mi, co sądzisz. — Jakaś część ciebie wciąż się opiera. Nie samej mocy… Raczej jakby procesowi korzystania z niej. Nie umiem tego dobrze opisać, ale to stoi na przeszkodzie pełnemu wykorzystaniu twojej mocy. — Opisujesz to dostatecznie dobrze. — Elorie spojrzała ku formującemu się kręgowi. — Chciałabym mieć to co oni. Moc zakorzenioną w tradycji, praktykowaną przez pokolenia. Ginia ma duszę pioniera. Ja nie. Czuję się, jakby ktoś mnie przywiązał do rozpędzonego dyliżansu i wysłał na zachód, czy tego chcę, czy nie. A to skąd się w niej wzięło? Westchnęła i zaczęła stopami przesuwać kamyki. Lauren uścisnęła jej ramię. — Gdybym mogła ci pomóc rozplątać to i owo, daj mi znać.

Musiała się najpierw zastanowić. Może i brakowało jej ducha przygody, ale na pewno nie poczucia odpowiedzialności za posiadaną moc. Lauren była już drugą osobą, która w ciągu ostatnich dwóch dni zwróciła jej uwagę, że opór zaburza jej magię. Spojrzała na krąg i westchnęła. Wciąż pragnie tego, czego nie może mieć. To musi się zmienić i dzisiaj jest dobry dzień, by zacząć te przemiany. Gdy śpiewny głos Moiry rozpoczął wzywać żywioł wody, Sean stanął u boku Elorie. — Chcesz patrzeć? Mogę się połączyć z twoim umysłem, byś widziała magię. Sean miał dobre serce, a obserwowanie magii było czymś wspaniałym, jednak teraz potrzebowała wrócić do swojej wygodnej roli obserwatorki. — Będę z tobą połączona, gdy będziesz zaklinał, kochanie, więc zobaczę wyraźnie twoje zaklęcie. Teraz jednak chciałabym to zobaczyć moimi własnymi oczami. Chłonęła widok czarodziejek i czarodziejów, młodych i starych, połączonych w starodawnym rytuale pełnego kręgu. Babcia w swojej pelerynie, Sophie i Ginia w zielonych zamszowych sukniach, Kevin w dżinsach i bluzie z kapturem, Aervyn z buzią usmarowaną czekoladą. Wszyscy byli tak uzdolnionymi czarodziejami.

Poczuła wdzięczność za obecność babci. Przewodziła triadzie wody, odkąd Elorie sięgała pamięcią. Pewnego dnia ustąpi miejsca prawdopodobnie małej Lizzie, ale ten dzień jeszcze nie nadszedł. Nell zakończyła inwokację do żywiołów. Oczy Lizzie rozszerzyły się, gdy w kręgu zatańczyła moc dwunastu czarodziejów. Elorie patrzyła na Kevina, kibicując mu w duchu. Byli zaskoczeni i uradowani, gdy się okazało, że doskonale się sprawdzi jako partner dla Mike’a — zazwyczaj magiodawcy pracowali dobrze zaledwie z jednym lub dwoma zaklinaczami — jednak Kevin był bardzo młody jak na kogoś, kto miał być magiodawcą dla pełnego kręgu. Nawet bardziej doświadczonym czarodziejom zdarzało się panikować, gdy musieli wziąć na siebie potężną energię pełnego kręgu. Wszystko w porządku — wysłała jej myśl Lauren. — Jest zdenerwowany, ale dobrze sobie radzi. Miło było, gdy osoba monitorująca nie zapominała o osobach z zewnętrznego kręgu. Wujek Marcus był niezły w tej roli, ale nigdy nie zawracał sobie głowy nerwami nauczyciela. Mike delikatnie położył dłoń na ramieniu Kevina. Już czas. Kevin zamknął oczy i wyciągnął ręce przed siebie. Wiatr i rozświetlona słońcem mgła tańczyły wokół jego

ciała, gdy ściągnął moce żywiołów do środka kręgu. Elorie wciągnęła głośno powietrze, widząc, jak jego stopy unoszą się nad ziemię. Świetnie sobie radzi. Marcus przyłączył się bardzo gwałtownie: nie jest przyzwyczajony do mocy Aervyna w swojej triadzie. Kevin wyciągnął ramiona ku niebu i po chwili ten gest powtórzył Mike. Kevin przekazał mu moc i Mike mógł teraz przystąpić do odsuwania alg od brzegu. To wymagające precyzji, ale dość nieskomplikowane zadanie dla doświadczonego zaklinacza. Elorie czekała cierpliwie. Była bardzo dumna z dwojga swoich czarodziejątek. Dobrze ich nauczyłaś — nadała Lauren. — Lizzie utrzymała stabilny poziom mocy, a Kevin jako zaklinacz poradził sobie wręcz doskonale. Mike prawie kończy, tak mi się wydaje. Kończy? Na pewno nie. Ostatni krąg, który uformowali, by wypchnąć algi z zatoki, trwał prawie godzinę. Kilka chwil później Mike opuścił ramiona, a lśniąca moc tańcząca w kręgu przygasła, a potem zniknęła. Mike podniósł Kevina wysoko w górę i obrócił się z nim. — Wspaniale, mój mały przyjacielu, świetna robota. Bardzo chętnie będę z tobą pracował, kiedy tylko zechcesz. — Po czym zwrócił się do Marcusa: —

Chciałeś nas tu zdmuchnąć czy co? — Bardzo przepraszam. — Marcus zaczerwienił się. — Poprosiłem Aervyna, by podał mi więcej mocy, i nie byłem w stanie do końca kontrolować przepływu. Aervyn wystraszył się. — Dałem za dużo? Przepraszam. Lauren mówi, że powinienem być uważniejszy. — Nie, mój mały — zaprzeczył Marcus. — Zawsze powinieneś słuchać tego, co mówi kierujący triadą, i tak właśnie zrobiłeś. To moja wina, że nie pamiętałem, jak wielką masz moc. — Nie ma tego złego — powiedział Mike. — Kevin dobrze sobie z tym poradził, a dzięki Aervynowi i pannie Lizzie udało nam się zakończyć zaklęcie w rekordowym czasie. Krąg się rozpadł, wszyscy zaczęli ściskać dumne czarodziejątka. — Jak wypadłam? — zapytała Lizzie z uśmiechem, gdy Elorie do niej podeszła. Moira pochyliła się i pocałowała ją w czoło. — Dziecko, nie czułam tak ogromnej mocy w mojej triadzie od bardzo, bardzo dawna. To było piękne. Lizzie uśmiechnęła się i ruszyła w kierunku swoich rodziców. Moira ujęła dłoń Elorie. — Myślę, że powinna kierować triadą wody dziś

wieczorem. Umie dobrze współpracować z naszym Seanem, a ja będę po jej prawicy, gdyby mnie potrzebowała. Babcia przekazywała pałeczkę. Serce Elorie ścisnęło się z żalu, jednak po chwili uświadomiła sobie, że twarz Moiry jaśnieje radością. — Tak długo na to czekałam, skarbie. A teraz mam tu dziecko, które kocham, młode i silne, gotowe, by zająć moje miejsce. Elorie objęła ją i mocno przytuliła. Nie była pewna, czy sama byłaby w stanie przyjąć zmianę z takim wdziękiem, ale musi spróbować. Dla babci. Lauren wślizgnęła się do swojego pokoju w gospodzie i cicho zamknęła za sobą drzwi. Wokół pełno było czarodziejów i ich rodzin, tak więc chwile prywatności były wyjątkowo cenne. Chwyciła swój laptop i ostatni raz się zastanowiła. Nie tak dawno temu ona sama była początkującą czarodziejką, która sprzeciwiała się swojej mocy i odpowiedzialności, jaka się z nią wiązała. Próba ułatwienia czegoś Elorie niekoniecznie była najlepszym sposobem, by jej pomóc. Z drugiej strony dlaczego miałaby pozostawić przeszkodę na jej drodze, skoro mogła ją z łatwością usunąć. A przynajmniej miała nadzieję, że to będzie

łatwe. Był tylko jeden sposób, by się tego dowiedzieć. Napisała na komunikatorze wiadomość do Jamiego. Jamie: Wzywałaś mnie? Lauren: Hej, masz chwilę? Jamie: Owszem. Shay i Mia poszły z Nat na zakupy dla niemowlęcia, więc o ile tylko nie chcesz, żebym też robił zakupy, cały jestem do twojej dyspozycji. Lauren: Ha. Kupiłeś więcej ślicznych niemowlęcych ciuszków niż Nat. Jamie: Ja kupuję to, co konieczne. Ona kupuje falbanki. Lauren: Czyżby? A więc iPody są niezbędne dla niemowląt? Jamie: Czytałem gdzieś, że muzyka dobrze wpływa na rozwój ich mózgu. Poza tym Mia by mnie poparła, nie może się oprzeć niczemu, co jest czerwone. Lauren: A skoro już o gadżetach mowa, potrzebuję Twojej pomocy. Jak dotąd Elorie potrzebowała laptopa, by móc sięgnąć po swoją moc, i to dość ograniczało jej swobodę. Jamie: Nie ma zbyt wielu hotspotów na wsi w Nowej Szkocji, co? Lauren: Właśnie. Ale gdy tu przyjechaliśmy, Ginia korzystała z iPhone’a Nell. Zastanawiałam się, czy

moglibyśmy sprezentować coś takiego Elorie. Jamie: Rozumiem, że „my” oznacza tu, że „ja” mam się tym zająć. Lauren: Coś w tym rodzaju. Upiekę Ci ciasteczka. Jamie: To stosowna łapówka. Mógłbym go pewnie trochę podrasować, tak by miał lepszy zasięg niż normalnie. Daj mi parę dni. Lauren: Hm, a czy mogłabym Cię przekonać, żebyś wysłał go jutro? To jej urodziny. Jamie: Oj, to będzie Cię kosztowało więcej ciasteczek. Lauren: Nie ma sprawy. Dziękuję. Wydaje mi się, że uzależnienie od technologii zaburza jej poczucie wspólnoty. Jamie: Mieszka na niewłaściwym wybrzeżu — większość czarodziejek w Kalifornii i tak przez pół życia siedzi w internecie. Ale tak, ona może nie być do tego przyzwyczajona. iPhone w kieszeni będzie pewnie mniej jej przeszkadzał niż bycie zależną od laptopa. Lauren: Właśnie. Za kilka godzin ma być zaklinaczką dla pełnego kręgu, a trawnik w jej ogrodzie wygląda jak składowisko części komputerowych. Ginia jest zachwycona, ale nie sądzę, by Elorie była równie zadowolona. Jamie: Wychowała się w świecie Moiry. Tradycja

musi być dla niej bardzo ważna. A skoro już o pełnym kręgu mowa: będziesz potrzebowała więcej iPhone’ów, by w pełni uwolnić Elorie z jej cyfrowego więzienia. Czarodziejki sieci nie pracują same. Lauren: A niech to, nawet o tym nie pomyślałam. Jamie: Od tego masz mnie. Wyślę Ci jakiś tuzin ekspresowym kurierem, byś mogła wyposażyć wszystkich, a potem kupię nową zamrażarkę, gdzie będę trzymał wszystkie te ciasteczka, które mi upieczesz. Zadbaj o to, by niektóre z nich nie zaliczały się do ulubionych Nat, dobrze? Pochłania teraz wszystko. Lauren: Można by pomyśleć, że czarodziej z umiejętnością teleportacji będzie umiał schować swój zapas ciasteczek. Jamie: Nie. Przysięgam, ona potrafi je wyczuć węchem. Nawet na strychu. Lauren: Jeszcze tylko sześć miesięcy. Przeżyjesz. Jamie: Może. Na razie wygląda na to, że jednak muszę iść na zakupy. Lauren: Trzymaj się z daleka od iPodów. Masz zadanie: kup iPhone’y. Jamie: Od kiedy to stałaś się tak apodyktyczną czarodziejką? Lauren: Zawsze byłam apodyktyczna. Kiedyś tylko

nie byłam czarodziejką, ale to Twoja wina, że nią jestem. Muszę lecieć, ktoś do mnie dzwoni. Dzięki, Jamie. Jestem Twoją dłużniczką. Elorie siedziała na trawie za gospodą, żałując, że zjadła aż tyle naleśników przygotowanych przez Aarona. I kiełbasek. I jagód z bitą śmietaną. Wszystko to ciążyło jej teraz w żołądku. Sophie usiadła na trawie obok niej. — Denerwujesz się? — zapytała. To wydawało się zbyt łagodnym określeniem dla jej stanu. — I to jak. — Na pewno nieraz mówiłaś swoim czarodziejątkom, że to zupełnie normalne. To twój pierwszy pełny krąg i masz w nim być zaklinaczką. Nie trzeba jej było tego przypominać. — Czy wszyscy mają już swoje zaklęcia? — W odróżnieniu od normalnego zaklinania, gdy zaklinacz sam formował zaklęcie, Elorie potrzebowała gotowych zaklęć, które mogła spleść razem, uzyskując upragniony rezultat. Oznaczało to, że każdy członek jej kręgu miał do wykonania bardzo konkretne zadanie. — Tak, Mike właśnie omawia wszystko jeszcze raz z najmłodszymi, ale wydaje mi się, że wszyscy już

wiedzą, o co chodzi — przytaknęła Sophie. — W kręgu jest dużo czarodziejów umysłu, więc będziemy w stanie dostosować się w czasie pracy, gdyby zaszła taka potrzeba. — Może powinnam była zacząć od czegoś prostszego. — Elorie zmarszczyła brwi. — Oczywiście, że nie — zaprotestowała Sophie, ujmując jej dłonie. — Pierwsze zaklęcie zaklinacza powinno być czymś wartym zapamiętania, a ty wpadłaś na cudowny pomysł. To będzie naprawdę piękny prezent i ciocia Moira będzie z ciebie taka dumna. — Ale nie wie, co robimy, prawda? — Nie. — Sophie potrząsnęła głową. — Czarodziejątka przysięgły dochować sekretu pod karą pomagania w kuchni, a Lauren upewni się, że nikt nie domyśli się tego podczas trwania kręgu. — Wymyśliłaś już, gdzie to damy? — Tak, i wiem też, gdzie przesadzimy kwiaty. Ale umieszczenie czegoś tak dużego w jej ogródku nie będzie łatwe, wiesz. Chociaż to, co wymyśliła, powinno być warte tego zamieszania. Elorie objęła kolana ramionami i uśmiechnęła się. Długo się zastanawiała, jakie zaklęcie powinna stworzyć podczas swojego pierwszego kręgu. Była naprawdę dumna ze swojego pomysłu. Wzięła pod uwagę silne strony czarodziejów uczestniczących w jej

kręgu i podzieliła całe zadanie na niewielkie części odpowiednie dla siły każdej triady. Wątpiła tylko w siebie. Usłyszała głos Ginii za swoimi plecami. — Sieć jest połączona i gotowa do użycia. Elorie wzięła głęboki oddech i odwróciła się. Do tej pory starała się unikać patrzenia na plątaninę kabli i laptopów zajmującą trawnik. Zbyt jaskrawo przypominały jej, że po raz pierwszy w historii Fisher ’s Cove pełny krąg nie odbędzie się na plaży. Większość czarodziejów mogła sięgnąć po swoją moc gdziekolwiek, jednak moc sieci wymagała dostępu do internetu, a nawet Ginia i Nell nie mogły sprawić, by zasięg rozciągał się aż na plażę. Nie żeby nie próbowały. Już prawie czas. Z tylnych drzwi gospody nagle wyszła grupka czarodziejów. A niech to, już czas. Umocnione drzemką i przekąską czarodziejątka wesoło podskakiwały dookoła, oglądając z zainteresowaniem przygotowane przez Ginię laptopy. Marcus skrzywił się i usiłował chronić sprzęt, pozostali dorośli całkowicie ignorowali rozbrykane dzieciaki. Moira podeszła do Elorie. — Jestem z ciebie taka dumna, moja kochana wnuczko. Teraz to należy do ciebie — powiedziała, wyciągając w

jej stronę prosty srebrny pierścionek z wyrzeźbionymi celtyckimi symbolami. Elorie znała ten pierścionek bardzo dobrze. Widziała go na palcu babci od niepamiętnych czasów, a wcześniej był przekazywany czarodziejkom z pokolenia na pokolenie. Była to jedna z najcenniejszych rzeczy, jakie babcia miała w posiadaniu. Kolejne przekazanie pałeczki. Jej serce zadrżało, gdy babcia wsunęła jej pierścionek na palec, ale wewnętrzne postanowienie jeszcze się umocniło. Jej moc może być dziwaczna i nowoczesna, jednak postara się zrobić coś, co będzie kontynuacją dziedzictwa babci. Babcia skinęła jej głową z uznaniem, jakby odczytując jej myśli, i zwróciła się do zgromadzonych. — Niech rozpocznie się krąg. Elorie patrzyła jak krąg — jej krąg — nabierał kształtu. Najtrudniejsze zadanie mieli dla niej wykonać Ginia, Sophie i Mike zebrani w triadzie ziemi. Ich zaklęcie było skomplikowane i wymagające. Aervyn tym razem stał w triadzie ognia razem z Nell i był bardzo podekscytowany tym, co miał zrobić. Triady wody i powietrza w tym kręgu miały lżejsze zadanie i dobrze: Sean i Marcus łatwo popadali w konflikty, a babci też potrzebna była przerwa po trudnej pracy o poranku.

Mike pomógł Moirze usiąść na krześle przy stoliku. Pozostali rozłożyli się na trawie, trzymając na kolanach laptopy. Cholewka, to wyglądało raczej jak zajęcia z informatyki niż magiczny krąg. Nie ma znaczenia, jak to wygląda, dziewczyno — warknął Marcus. — Liczy się tylko to, co z tym zrobisz. Elorie spojrzała na pierścionek babci na swoim palcu. Tradycyjny czy nie, to był jej krąg i miał zadanie do wykonania. Uniosła głowę i uśmiechnęła się uspokajająco do Kevina, a potem skinęła babci głową. Była gotowa. Moira uniosła dłonie, spokojnie i z pewnością, i rozpoczęła inwokację do żywiołów. Triady odzywały się kolejno po niej. Elorie poczuła moc krążącą w kręgu. Skinęła głową Kevinowi i poczuła, jak łączy się z jej umysłem. Wtedy dopiero w pełni zrozumiała różnicę pomiędzy psikusem płatanym z przyjaciółkami a mocą pełnego kręgu. Czuła się, jakby znalazła się w oku cyklonu — a jeszcze nawet nie rozpoczęli na dobre pracy. Poczuła, jak moc w niej wychodzi na spotkanie wirującej mocy żywiołów. Nie było czasu na strach. To było jej miejsce, należne jej od urodzenia, i zamierzała teraz po nie sięgnąć. Po swojej lewej stronie widziała formujące się zaklęcie triady ziemi. Z podziwem patrzyła na mozolną,

cierpliwą pracę trzech umysłów tworzących zaklęcie, które miało zadziałać dosłownie jak buldożer. Kształt zaklęcia zdradzał pewność siebie i moc jego twórców. Po jej prawej stronie pojawił się prosty kształt — biały i gorący. Nie wątpiła, że Aervyn jest w stanie wykonać zadanie. Nell twierdziła wręcz, że pozostali członkowie triady będą musieli się mocno starać, żeby za nim nadążyć. Elorie cieszyła się z zaklęć osłaniających, przygotowanych przez triady wody i powietrza. Ich zadaniem było zadbanie o bezpieczeństwo wszystkich. Nie można było pozwolić najsilniejszemu czarodziejowi ognia od stulecia działać bez strażaków w pobliżu. Kevin szturchnął ją w myślach. Triada ziemi ukończyła swoje zaklęcie. Elorie przyjrzała się kształtom jeszcze raz, zanim sama zaczęła działać. Kevin wspierał ją i stabilizował prądy mocy. Elorie ostrożnie wyciągnęła nici mocy sieci w kierunku zaklęć każdej z triad. Podskoczyła zaskoczona, gdy nić jej mocy zetknęła się z kształtem zaklęcia, a potem się uspokoiła, gdy moc z łatwością przyłączyła się do niego. Ach, moc sieci Ginii. Mieli nadzieję, że jej obecność w triadzie ziemi ułatwi łączenie mocy. Rzeczywiście było o wiele łatwiej. Następnie sięgnęła do wujka Marcusa i babci, gdy zaklęcia osłaniające ich triad były gotowe. Nie, zaraz. One muszą się znaleźć na zewnątrz. Elorie wyobraziła to sobie jak najlepiej i wysłała ten obraz Kevinowi, a

następnie odepchnęła zaklęcia osłaniające i sięgnęła po kształt zaklęcia triady ognia. „To nie bomba” — upomniała siebie w myślach. — Nie zacznie działać, dopóki jej nie uruchomię”. Mimo wszystko przyciągnęła zaklęcie do zaklęcia ziemi bardzo ostrożnie. Gdy się połączyły, poczuła szarpnięcie i zobaczyła rozbłysk światła. To tylko Aervyn — usłyszała myśl Kevina, najwyraźniej już przyzwyczajonego do pracy z superczarodziejątkiem. Otulenie nowego kształtu zaklęciami osłaniającymi było już proste i nie zajęło dużo czasu. Elorie z dumą przyjrzała się stworzonemu przez siebie zaklęciu. Ta chwila już się nigdy nie powtórzy. Każda z triad uruchomiła swoje zaklęcie i Elorie przygotowała się, by je uwolnić. Przynajmniej w tym przypadku uparła się przy tradycji, więc jej zaklęcie było rymowane. Ogień, woda, wiatr i ziemia W jeden kształt splecione. Nieście czar, twórzcie dar, Niechaj cuda magią naszą będą poczynione. Na nasze wołanie

Niechaj się stanie. Gdy skończyła, uwolniła swoją magię sieci i wypchnęła zaklęcie. Wymagało to od niej całej posiadanej mocy. Teraz już nie czuła się jak w oku cyklonu. To ona była tym cyklonem. Moc krążyła po kręgu, przenikając ją i Kevina siedzących pośrodku, jak również gigantyczne zaklęcie, które łączyło ich wszystkich. Czternaścioro czarodziejów siedziało nieruchomo, wysyłając dar swoich serc. Zaklęcie przybladło i Elorie poczuła, że się chwieje. Usłyszała chrapliwy głos wujka Marcusa. — Następnym razem zachowaj tyle mocy, by ustać na nogach. Normalnie zdenerwowałoby ją, że ją podtrzymuje, jednak jego dotyk był bardzo delikatny. Powoli otworzyła oczy i spojrzała na Aervyna. Czy się udało? Jego oczy na chwilę przymknęły się, gdy rozmawiał w myślach z Lauren, która była tam, gdzie powinien się pojawić efekt ich działania. Widząc, jak Aervyn z radości unosi się w powietrze, Elorie nie musiała już pytać o nic więcej. Trzynaścioro czarodziejów wyglądało na równie zadowolonych. — Co zrobiłaś, moja kochana dziewczyno? — zapytała Moira.

— To niespodzianka, babciu. Najlepsza niespodzianka na świecie. Ale dowiesz się dopiero dziś wieczorem.

Rozdział 16. CÓŻ — POWIEDZIAŁA NELL. — To chyba najdziwniejsza gorąca kąpiel, jakiej doświadczyłam w życiu. Sophie rozdała kanapki i lemoniadę wszystkim siedzącym w pustym kamiennym zagłębieniu. — Musisz tylko uruchomić wyobraźnię — stwierdziła. — Musiałabym mieć naprawdę bogatą wyobraźnię, żeby zobaczyć w tobie seksownego faceta. — Nell roześmiała się. Trąciła łokciem Elorie. — Na pewno będziesz się tutaj nocami zakradać razem z Aaronem. — Aaron też to zasugerował. Mam nadzieję, że babci spodoba się nasz prezent. — Elorie rozejrzała się dookoła i zmarszczyła brwi. — Jak sądzicie, czy to się uda? Czy nie nakładam zbyt dużej presji na Seana? To Sean podczas ostatniego tego dnia kręgu miał za zadanie wypełnić pustą nieckę gorącą wodą z naturalnych źródeł. — Wyluzuj. Największą pracę wykonałaś ty razem ze swoim kręgiem — zauważyła Nell ze śmiechem. — Pewnie, że tak — przytaknęła Sophie. — Babcia i Lizzie teraz razem drzemią, Aervyn śpi na ganku za domem, a Ginia chrapie w hamaku.

— Moje ogniste czarodziejątko wykonało kawał dobrej roboty, stapiając razem te głazy, ale tak naprawdę najbardziej napracowała się triada ziemi — stwierdziła Nell, poklepując kamień obok siebie. — Sophie, dlaczego ty jeszcze nie śpisz? Sophie odchyliła się do tyłu, ciesząc się gładkością rozgrzanego słońcem głazu, i uśmiechnęła się. — Najwyraźniej wydobywanie na powierzchnię ziemi ciężkich kamieni działa na niektórych jak afrodyzjak — powiedziała rozmarzona. I to jeszcze jaki! Spalili mnóstwo energii, a potem Mike poszedł jeszcze pobiegać. — A niech to, następnym razem chcę być w triadzie ziemi! — wykrzyknęła Nell. — W takim razie lepiej zabierz ze sobą Daniela! — Elorie zachichotała. Sophie uniosła brew, ciesząc się, że widzi Elorie szczęśliwą i zadowoloną. — A co z tobą, zaklinaczko? Założę się, że Aaron teraz też jest bardzo szczęśliwym facetem. — Tak było, dopóki nie odkrył w swojej kuchni paru czarodziejek próbujących tam warzyć eliksiry. Teraz robi tabliczki „Wstęp wzbroniony” i próbuje przekonać bliźniaków, by rzucili dla niego parę klątw. Sophie zaczęła się zastanawiać, czy mogłaby namówić Aarona, by dał Mike’owi kilka lekcji gotowania. Z

jakiegoś powodu jej eliksiry na kuchence wprawiały go w zdenerwowanie. Niemądry czarodziej. Jej prawie nigdy się nie myliły. — Już po niej — powiedziała Nell do Elorie, wskazując na Sophie. — Kto, ja? — zdziwiła się Sophie, po czym widząc, jak obydwie zaczynają się śmiać, dodała: — No cóż, może i tak. Ale tak naprawdę to głównie myślałam o eliksirach, naprawdę. — Jasne, o eliksirach — parsknęła Nell. — Ale skoro już o eliksirach mowa: jak sobie radzi moja córcia? — Jest cierpliwa i dokładna, a to ważne. Wczoraj przygotowałyśmy balsam do smarowania brzucha dla Nat. Zawarłyśmy w nim zaklęcie uspokajające, by dzidziuś dobrze spał. — Świetnie. Nat na pewno to doceni, gdy rączki i nóżki maleństwa staną się dłuższe, a jego ruchy zaczną przeszkadzać jej spać nocami. Sophie pohamowała ziewnięcie. Może rzeczywiście potrzebowała drzemki? — Aervyn wciąż jest pewien, że jest tam tylko jedno dziecko? — Aervyn może zobaczyć dziecko w brzuchu? — Elorie niemal nie upuściła swojej lemoniady. — Tak. — Nell skinęła głową. — Dostrzegł dziecko Nat zaledwie parę dni po poczęciu. To dziwny talent.

Ostatnio podał tę radosną wieść zupełnej nieznajomej w sklepie spożywczym. Sophie patrzyła, jak Elorie próbuje zapanować nad swoją wyrazistą twarzą i domyśliła się wszystkiego. Pochyliła się i dotknęła dłoni przyjaciółki. — Uzdrowiciele też to potrafią, przeprowadzając odpowiedni skan. I zazwyczaj jesteśmy nieco bardziej dyskretni niż większość czterolatków. Elorie przełknęła ślinę i skinęła głową. — Jeszcze nie, ale mam nadzieję, że wkrótce. I nie mów nic babci, ona i tak zrobiła na drutach zbyt wiele kocyków dla niemowląt. Sophie uśmiechnęła się i sięgnęła po ostatnią kanapkę. Potrafiła dochować tajemnicy. Nagle zorientowała się, że Nell obserwuje ją uważnie. — Hm, zjadłaś naprawdę imponującą przekąskę, nawet jak na czarownicę. Kiedy ostatnio sama siebie skanowałaś? — To niemożliwe! — Ręka Sophie zamarła w połowie drogi do ust. — A jednak! — Nell roześmiała się. — Zaufaj mi, wiem, skąd się biorą dzieci. Sophie, wciąż odrętwiała z zaskoczenia, uświadomiła sobie jedno z olbrzymią wyrazistością: musiała się tego dowiedzieć. O, Boże. Sięgnęła po moc i przeprowadziła podstawowy skan — to była pierwsza rzecz, której

uczyli się uzdrowiciele. I znalazła nowe życie. Maleńka obecność zagnieździła się głęboko w bezpiecznym miejscu. Sophie uważnie sprawdziła dopływ krwi i tlenu, jak również poziom hormonów. Upewniła się, że komórki dzielą się prawidłowo. Potem uzdrowicielka zakończyła swoje zadanie, a świeżo upieczona mama zaczęła się dziwić temu cudowi. W jej brzuchu było dziecko. Gdy otworzyła oczy, zobaczyła, że kamienna niecka otoczona była żonkilami. Nell i Elorie zerwały po jednym, co było tradycyjnym czarodziejskim powitaniem nowego życia. — Wiem, gdzie możesz zamówić niemowlęcy kocyk — powiedziała Elorie z uśmiechem, ocierając łzy wzruszenia. Nell uśmiechnęła się i uściskała mocno Sophie, a następnie wręczyła jej żonkil. — Idź, powiedz Mike’owi, zanim Aervyn się dowie i wszystko wypapla. Na skrzydła demonów i łajno nietoperza, czy ta dziewczyna nigdy nie przestanie z nim zadzierać? Marcus z wściekłością wpatrywał się w ekran swojego laptopa i swój tajny schowek wysoko w górach w Świecie magii. Ze względu na to, że jego strażnicy

obecnie mieli różowe napierśniki i kapcie w kształcie króliczków, najwyraźniej schowek nie był już tajny. Czy trzy kręgi danego dnia nie wystarczały, by zająć uwagę Wojowniczki? Widział, jak chichocze razem z ciocią Moirą w ogrodzie, jakby nie miała żadnych trosk. Pewnie rozmawiały o eliksirach miłosnych i takich tam. Potrzebował przerwy. Gdy ten dzień dobiegnie końca, wróci do domu. Wprawdzie nie była to kryjówka głęboko w górach, jednak mimo wszystko to świetne miejsce dla takiego samotnika jak on. Do pokoju weszła Elorie. Znakomicie, właśnie jej potrzebował. — Dobra robota w kręgu. Mam nadzieję, że odpoczęłaś i odnowiłaś siły. Jutro chcę wracać do domu, teraz więc chciałbym sprawdzić, czy jestem w stanie wbić do tej twojej opornej głowy jeszcze trochę magicznego programowania. — Nie sposób się oprzeć takiemu zaproszeniu — powiedziała Elorie, unosząc brwi. Jeśli ktoś oczekiwał, że Marcus zacznie przejmować się uprzejmością, to mógł tak czekać do uśmiechniętej śmierci. Był czarodziejem, a nie społecznikiem. — Siadaj, dziewczyno. Musimy zlikwidować kapciekróliczki. — Co takiego? — Podła Wojowniczka i jej pomocnicy zaatakowali

moją kryjówkę, a posprzątanie tego bałaganu to odpowiednie wyzwanie dla twoich umiejętności programowania. — A przynajmniej taką miał nadzieję. Niektóre zaklęcia Wojowniczki były naprawdę diabelskie. Elorie usiadła i rzuciła okiem na monitor. — To wygląda poważnie — stwierdziła, próbując pohamować śmiech. Oboje odwrócili się, usłyszawszy głośne uderzenie. Mike stał i rozcierał czoło. Najwyraźniej właśnie wszedł w ścianę. Marcus znał tylko trzy powody, dla których dorosły facet mógł zapomnieć, gdzie znajdują się ściany, i z tych wszystkich tylko alkohol uznawał za dostateczną wymówkę. — Drzwi są pół metra w lewo. Gdy Mike odwrócił się w ich stronę, stało się jasne, że nie jest pijany. Świetnie. W takim razie albo ktoś rzucił na niego urok, albo się zakochał. Marcus przeprowadził szybki umysłowy skan i westchnął. O ile psikusy czarodziejątek zwykle udawało się odwrócić, o tyle taki rodzaj zakochania zwykle trwał wiecznie. Jeszcze jeden przyzwoity mężczyzna stracony. — Nie możesz być aż takim zrzędą — wyszeptała Elorie, trącając go łokciem. — Gratulacje, synu, i życzę ci szczęścia. Będziesz go

potrzebował — powiedział Marcus, wyciągając rękę do Mike’a. Mike uśmiechnął się, jednak jego twarz nadal miała zagubiony wyraz człowieka, który zabłądził. — Będę miał dziecko. To znaczy: Sophie będzie miała dziecko. To znaczy: my będziemy mieli dziecko. Facet, który trzy razy powtarzał to samo, naprawdę był stracony. Elorie wstała, by uściskać przyszłego tatę. Marcus tymczasem starał się zachować poczucie wyższości i zignorować nagły lęk, który pojawił się w jego sercu. Większość czarodziejątek żyła długo i szczęśliwie. Właściwie prawie wszystkie. Na tym właśnie polegał problem z opuszczaniem swojej pustelni. Zbyt wiele rzeczy rozdzierało jego serce. Elorie trzymała mocno dłoń Aarona, gdy szli na plażę. Po obiedzie ucięli sobie nieplanowaną drzemkę i teraz musieli pędzić, by nie spóźnić się na pierwszy pełny krąg Seana. Nie mogła uwierzyć, że udało się jakoś przez całe popołudnie ukryć przed babcią obecność sporej dziury w jej ogrodzie. Całość miała być cudownie piękna i gorąca, gdy Sean skończy swoją pracę, na razie jednak był to okropny wyłom w uporządkowanym i zadbanym ogrodzie babci.

Nigdy nie sądziła, że kilka tuzinów czarodziejów będzie w stanie dotrzymać tajemnicy przez choćby dziesięć minut, nie wspominając już o całym popołudniu, jednak babcia miała dar wydobywania z ludzi ich najlepszych cech, nawet niespecjalnie się o to starając. Zdjęli buty na plaży i pobiegli po piasku tam, gdzie wszyscy już się zgromadzili. Zarówno wewnętrzny, jak i zewnętrzny krąg były już całkowicie uformowane. Moira spojrzała na nich i uśmiechnęła się. — Teraz wszyscy już są. Wygląda na to, że dobrze wypoczęłaś, kochanie. Niech zacznie się krąg. Elorie usiadła w zewnętrznym kręgu obok Lauren i wzięła do rąk flet. Zaczerpnęła powietrza i zaczęła grać powolną pieśń do księżyca, która rozpoczynała każdy wieczorny krąg, odkąd pamiętała. Melodia była słodka i upajająca — płynęła w górę nad zgromadzonymi. Inne instrumenty w zewnętrznym kręgu zaczęły się harmonijnie przyłączać do fletu Elorie, niosąc przesłanie miłości, pokoju i zaproszenie do przynależności — do magii i do siebie nawzajem. Napłynęły wspomnienia z pierwszego pełnego kręgu, w którym grała melodię na flecie. Niepewne palce dziecka, uważnie wygrywające nuty, których nauczyła ją babcia, i zadziwienie, gdy tę melodię podchwyciły i wzmocniły kolejne instrumenty. Czy jest, czy nie jest czarodziejką, to zawsze było jej miejsce.

Gdy skończyła grać, Lauren chwyciła jej dłoń. To była najczystsza magia. Łączysz serca tak samo, jak łączysz zaklęcia. Elorie spojrzała na księżyc, plażę i twarze zgromadzonych. Uwielbiała być częścią tej większej całości. A teraz przyszła chwila, gdy jej uczniowie również zajmą swoje miejsca w tej wspólnocie. Serce nauczycielki pęczniało z dumy — jej uczniowie wyglądali na tak kompetentnych. Kevin i Sean, magiodawca i zaklinacz, stali w centrum kręgu. Lizzie była pośrodku triady wody, babcia tuż za nią. Serce Elorie ścisnęło się na ten widok, ale potem dostrzegła dumę na twarzy Moiry. Niektóre zmiany były pożądane. Lizzie zrobiła krok do przodu, trzymając w rączkach miskę z wodą. Elorie przełknęła gulę w gardle. Babcia uśmiechnęła się, gdy Lizzie uniosła misę ku górze i zaczęła swoim jasnym, czystym głosikiem inwokację do wody. My z Zachodu wzywamy Wodę, Strumień życia i deszcz oczyszczenia. My z Zachodu wzywamy Wodę, Moc oceanu, rosę na kamieniach. My z Zachodu Wodę wzywamy Głosami trzema, wspólnymi siłami.

Na nasze wołanie Niechaj się stanie. Wiele głosów wypowiadało znane słowa razem z nią. Elorie poczuła podmuch wzbierającej mocy. Zobaczyła też, jak oczy babci otwierają się szeroko. Lauren roześmiała się cicho. Mała ma naprawdę kawał mocy. Aervyn połączył się ze mną i mogę się połączyć z tobą, żebyś też to widziała. Elorie poczuła, jak Lauren łączy się z jej umysłem, i sama zobaczyła wirującą moc wody. W odróżnieniu od poprzednich tym razem widziała również swoimi oczyma… Nie, zaraz, oczami Aervyna. Tak — potwierdziła Lauren. — To mały spryciarz. Widzisz to, co on widzi, magię i resztę. Elorie obserwowała zafascynowana, jak wezwano pozostałe żywioły: sypiący iskrami żywioł ognia, roztańczone powietrze i stabilny prąd mocy ziemi. Potem Kevin zaczął pewnie zbierać je razem. Po tym, jak sama doświadczyła takiego huraganu mocy, mogła jedynie podziwiać jego cichą pewność siebie. Gdy już starannie splótł prądy mocy, rzucił ich gruby sznur bratu. Elorie wyczuła zaskoczenie Lauren, gdy ten z łatwością go złapał. Pewnie ćwiczyli to już wcześniej. Rano z Mikiem był o wiele ostrożniejszy. Wydawało się, że wszystko jest już gotowe, i Elorie

zastanowiła się, dlaczego przerwali na chwilę. Potem usłyszała spokojny głos Kevina w swoim umyśle. Więcej. Prąd mocy wody nagle stał się czterokrotnie większy. Poczuła radość Aervyna i ogromną moc, jaką wysłał w stronę Kevina. Matko Boska! Oddychaj — Lauren ścisnęła jej rękę. — Twoje bliźniaki radzą sobie świetnie. Czy jesteś w stanie wyczuć umysł Kevina? Nie była w stanie wyczuć niczego poza wielką mocą. Ale po chwili wyczuła w niej wewnętrzny ton, niczym flet w dźwięku maszerującej orkiestry. Pełna koncentracji radość artysty przy pracy. Z pewnością siebie, która ją zaskoczyła, złapał wszystko, co Lizzie i Aervyn do niego wysyłali, i przesłał to bratu. Potem wszyscy się uspokoili i czekali, by Sean rozpoczął swoją pracę. Teraz, gdy wiedziała już co nieco o kształtach zaklęć, Elorie była pod tym większym wrażeniem, obserwując zaklęcie Seana. Pracując głownie z mocą wody i ognia, splótł piękną formę tańczącego światła. Potem szybko poruszając palcami, otoczył ten kształt mocą ziemi i powietrza. Dzisiaj to te żywioły miały utrzymywać i ubezpieczać zaklęcie. Gdy zaklęcie było gotowe, wszyscy obecni czarodzieje wstrzymali oddech. Uwolnienie zaklęcia było

najtrudniejszym zadaniem zaklinacza, a Sean nigdy wcześniej nie miał w rękach nawet ułamka takiej mocy. Elorie poczuła ostatnie ukłucie obawy, że wymagają od niego zbyt wiele. A potem zobaczyła błysk i cały krąg skąpał się w nieprawdopodobnym świetle swobodnej magii. Z dumą patrzyła, jak Sean poczekał, aż światło przygaśnie, starannie zebrał pozostałe luźne nitki mocy i sprawdził, jak miewają się wszyscy członkowie jego kręgu. Dopiero potem zaczął tańczyć z radości, przytupując. Elorie roześmiała się. Tylko grupa małoletnich czarodziejów miałaby po pełnym kręgu dość energii, by tańczyć. Podeszła do Moiry. — Jak się czujesz? Dawno już nie uczestniczyłaś w trzech kręgach jednego dnia — zauważyła z troską. Zazwyczaj już jeden krąg wystarczał, by babcia była wyczerpana, chociaż nikt nie chciał tego przyznać. — Jeszcze nie umieram, drogie dziecko — parsknęła babcia. — Już dawno uczestnictwo w kręgu nie było dla mnie tak łatwe: to Lizzie grała pierwsze skrzypce w mojej triadzie. Muszę przyznać jednak, że to dzisiaj już drugi krąg, w przypadku którego nie mam zielonego pojęcia, co zrobiliśmy. Chyba czas już to wyjaśnić? Elorie wyszczerzyła zęby w uśmiechu. To będzie

najlepszy prezent na świecie — i wreszcie nadszedł czas, by go pokazać. Wyciągnęła krzesło i gestem wskazała babci, by usiadła. — Pozostali spotkają się przy niespodziance, a potem Aervyn cię podrzuci na miejsce. Niecierpliwy tłum ruszył w kierunku ogrodu Moiry. Elorie była pewna, że Aervyn pomógł jeszcze kilku starszym osobom, widać było, że jest bardzo podekscytowany. Potem przybiegł do nich, stanął przed Moirą i wyciągnął do niej ręce. — Czy będziesz mnie teleportował, kochanie? — zapytała. — Tak — skinął głową. — Ale będę uważał na kwiaty, tak jak powiedziała ciocia Elorie. Powiedziała, że lepiej już, żebyśmy nie zniszczyli kolejnych, bo będziesz zła. Wyraz twarzy babci był bezcenny. — Zrobiliście coś z moimi kwiatami? Elorie nie usłyszała nic więcej, ponieważ Aervyn uświadomił sobie, że prawie zdradził tajemnicę, przeniósł w tym momencie ich wszystkich troje do ogrodu Moiry. Lądowanie było idealne, tuż obok nowego basenu wypełnionego wodą z gorących źródeł, który teraz zdobił ogród. Wszyscy wstrzymali oddech. W końcu naprawdę zniszczyli część kwiatów Moiry i Elorie miała nadzieję,

że nie był to poważny błąd. Bardzo powoli Moira wstała. Jej twarz nie wyrażała niczego. Potem zdjęła pelerynę i buty i weszła do basenu, wciąż w swojej letniej sukience. Powoli obróciła się pośrodku dookoła, a później zanurzyła się aż po brodę. Na jej twarzy odmalował się wyraz upojnej radości. Elorie po raz pierwszy poczuła moc magii, która umożliwia dawanie z serca, i jej dusza uradowała się tym. Sean podskakiwał obok basenu. — Babciu, podoba ci się? Moira spojrzała przeciągle na Elorie. Jej oczy wyrażały zdumienie i miłość. — Skąd wiedziałaś? Elorie wzruszyła ramionami, nagle czując zakłopotanie pod spojrzeniem pięćdziesięciu par wpatrzonych w nią oczu. — Pamiętałam twoje opowieści. — Babcia często opowiadała o swoim dzieciństwie w Irlandii i magicznych gorących źródłach wśród zielonych wzgórz. — Taki dar, drogie dziecko, taki dar — Moira z zachwytem dotknęła powierzchni wody. — W tej wodzie żyje magia i, och, tyle miłości. — Spojrzała po twarzach

ludzi zgromadzonych wokół. — Dziękuję. Każdemu z osobna i wszystkim razem, dziękuję wam. Potem zwróciła się znowu do Seana. — Słodki chłopcze, to najlepszy kawał magii, jaki widziałam. Pierwsze zaklęcie zaklinacza w pełnym kręgu powinno być zapamiętane i to, że zdecydowałeś się stworzyć dla mnie ten prezent… Cóż, czuję się najbardziej kochaną babcią na świecie. Sean nieśmiało opuścił wzrok. — To był pomysł Elorie, nie mój. Ale naprawdę mi się spodobał… Moira ujęła jego rękę. — Pomysł jest bardzo ważny, ale tak samo działanie. Dzisiaj naprawdę wykonałeś cudowną pracę i powinieneś być z siebie dumny. — Zrobiliśmy tylko połowę pracy — powiedział Sean, pragnąc docenić wszystkich. — To krąg Elorie wyciągnął z ziemi kamienie i stopił je razem. Zrobili tutaj takie kamienne siedziska i tak dalej, żeby ci było naprawdę wygodnie i przesadzili kwiaty, żebyś nie była zła. Mój krąg tylko dodał wodę. Tak naprawdę największą część pracy wykonała Elorie — powiedział i urwał. Marcus stanął obok niego. — To nie do końca tak, chłopcze. Jej zaklęcie wymagało wielkiej mocy, twoje finezji i elegancji. Wyobraź sobie,

że dałbyś trochę za dużo ognia i ugotował ciocię Moirę. Sean zbladł. Najwyraźniej ta możliwość nie przyszła mu do głowy. Moira przewróciła oczami. — Marcusie, idź zrób herbaty i przestań straszyć dzieci. — Wyciągnęła ramiona do Seana. — To cudowna magia i jej dar będzie mi się przypominał za każdym razem, gdy będę w tym źródle wygrzewać moje bolące kości. Chodź, przyłącz się do mnie. Wszystkie czarodziejątka w ogrodzie uznały to zaproszenie za skierowane do siebie, co prawdopodobnie było zamiarem Moiry. Elorie zastanowiła się, ile czarodziejów może równocześnie wejść do basenu. Za chwilę zapewne mieli się tego dowiedzieć.

Rozdział 17. DELIKATNYMI, LECZ PEWNYMI RUCHAMI Elorie doczepiła zatrzask do pierwszego naszyjnika, jaki zrobiła po powrocie z Kalifornii. Papierkowa robota, goście i magia trzymały ją z dala od jej pracowni już zbyt długo. Jej palce i serce potrzebowały znowu coś stworzyć, nawet jeśli właśnie była piąta trzydzieści rano. Idąc do pracowni, przeszła obok nowego basenu babci. Biorąc pod uwagę, jak długa była kolejka czarodziejów czekająca na kąpiel poprzedniego wieczoru, nieco się zdziwiła, gdy nie zobaczyła nikogo uśpionego w ciepłej wodzie. Sama miała ochotę do niej wskoczyć, ale jej szkło morskie ją wzywało. Basen poczeka, jej wena twórcza nie. Tym razem sięgnęła do słoja z wyjątkowymi skarbami. Fioletowe szkiełko, które wybrała, miało naprawdę niezwykły kolor, jakiego nie widziała jeszcze nigdy wcześniej. Najwyraźniej była to ręczna robota. W głębi szkiełka widać było czerwone i niebieskie żyłki, przez co wyglądało niemal na żywe. Jakimś cudem lata spędzone w oceanie nie zmieniły też jego niemal idealnego kształtu serca.

Trzymała niewielkie szklane serce w dłoni i jak zawsze poczuła, jakby szkiełko ożyło dla niej. Osadziła je w wąskiej srebrnej oprawie i zawiesiła na delikatnym, ręcznie robionym łańcuszku. Nieczęsto zdarzało się, że robiła coś dla siebie, jednak ten naszyjnik musiał być jej, od zawsze był jej przeznaczony. Właśnie doczepiła zapięcie, gdy usłyszała jakiś dźwięk u drzwi i odwróciła się w ich stronę. — Dzień dobry — powiedziała Sophie, wchodząc z dwiema filiżankami herbaty. — Mogę ci przeszkodzić? Aaron uznał, że możesz mieć ochotę na małe śniadanko. Elorie spojrzała z tęsknotą na słoje ze szkiełkami morskimi. Jeszcze nie była gotowa zakończyć pracy. — Dobrze cię zna — powiedziała Sophie z uśmiechem. — Nie martw się, jeśli nie wrócę za kilka minut, Aervyn teleportuje nam coś do jedzenia. Jeśli mnie wyrzucisz, teleportuje tylko jedną porcję. Elorie głośno zaburczało w brzuchu. Roześmiała się i wskazała Sophie wolne krzesło. — Najwyraźniej śniadanie to dobry pomysł. Sophie uśmiechnęła się. — Śniadanie zostanie dostarczone do basenu babci — powiedziała. Świetnie, wyglądało więc na to, że jednak załapie się na

poranną kąpiel. Wzięła swoją filiżankę herbaty i poszła za Sophie do ogrodu, stąpając po ścieżce prowadzącej do basenu. Nad basenem wciąż unosiła się para i wciąż jakimś cudem nikogo w nim nie było. Niektórzy z ich gości już pojechali do domu, jednak wielu zostało i gościło w pobliskich domach. Nie wszyscy jednak zaliczali się do rannych ptaszków: będzie musiała zapamiętać, że wczesny poranek to dobra pora na samotną kąpiel. — Dzień dobry, moje kochane. Macie ochotę na kąpiel w moim basenie? — zapytała Moira, wychodząc do ogrodu w lekkim szlafroku. Postawiła swój kubek z herbatą na płaskim kamieniu i zdjęła szlafrok. Elorie o mało nie upuściła z zaskoczenia filiżanki. Pod szlafrokiem babcia była naga. — Ze względu na tutejszy klimat raczej nie przechadzam się nago, jak to robiłam w dzieciństwie, ale możecie mi wierzyć, że właśnie tak najlepiej korzysta się z gorących źródeł — powiedziała babcia ze śmiechem. — Nell stoi na straży w kuchni, więc nikt nie będzie nam przeszkadzał. Sophie wzruszyła ramionami i zdjęła swoje bikini. Elorie chwilę wahała się, próbując sobie wyobrazić, że babcia kiedyś odprawiała czary odziana jedynie w światło księżyca. Jednak widok przyjaciółki i babci rozsiadających się wygodnie w ciepłej wodzie skłonił ją do podjęcia decyzji.

Skoro babcia może się kąpać nago, to ona tym bardziej. Gdy usiadła w wodzie, obok basenu zmaterializowała się taca z pachnącymi bułeczkami i truskawkami. Niech będą dzięki Aervynowi. Naprawdę miło było mieć w pobliżu czarodziejątko z umiejętnością teleportacji. — Aaron to naprawdę dobry człowiek — powiedziała Moira, podając im rogaliki. — Sophie, ty pierwsza. Jak pamiętam, ciężarne nie są zbyt cierpliwe. — Zjadłam już trzy, zanim wyszłam z gospody. — Sophie zarumieniła się. — Jak na kogoś, kto jest wielkości główki od szpilki, to dziecko ma ogromny apetyt. — Nie tylko dziecko potrzebuje teraz odżywiania. Mam nadzieję, że monitorujesz też siebie? — Oczywiście! — Sophie uśmiechnęła się. — Jestem dobrze wyszkoloną czarodziejką. — Wyciągnęła dłoń do Moiry. — Może sama zechcesz mnie przeskanować? Moira uśmiechnęła się uradowana i przysunęła się bliżej Sophie, by położyć dłoń na jej brzuchu. Elorie obserwowała zafascynowana, jak drugą ręką babcia dotyka skroni Sophie, a potem jej karku. Widziała to kiedyś w przypadku leczenia bólu głowy, ale nie u ciężarnej kobiety. Babcia zauważyła pytający wzrok Elorie i uśmiechnęła się. — To tylko lekki kac — wyjaśniła.

Elorie zdziwiła się, ponieważ Sophie nigdy nie przepadała za alkoholem. — Nie tego rodzaju kac! — Babcia roześmiała się. — Łyczek wina nie zaszkodzi dziecku, ale nic więcej. Tu jednak chodzi o skutki wczorajszej magii. Wszyscy ciężko pracowaliśmy. Elorie znowu poczuła przypływ dumy, gdy spojrzała na basen. Naprawdę wykonali kawał dobrej roboty. Moira dotknęła policzka Sophie jeszcze raz. — Już wszystko dobrze, chociaż tak naprawdę myślę, że głównie zadziałała tu ta cudowna woda. Moira przysunęła się do Elorie. — A czy ty czujesz się jakoś inaczej po wczorajszym, kochanie? Elorie potrząsnęła głową, pragnąc na razie uniknąć skanu. Nie była pewna, co babcia mogłaby znaleźć i jeszcze nie była gotowa, by poznać odpowiedź. Ale miała pewne pytanie, które ją nękało, i może to był dobry moment, by je zadać. — Czy magia jakoś wpłynie na dziecko Sophie? — Wpłynie? Ależ oczywiście! — odpowiedziała Moira z oczami błyszczącymi radością. — Dzieci to stworzenia żywiołów, więc chyba lepiej niż my wyczuwają prądy mocy. Ale nie jest to dla nich szkodliwe. Aby cokolwiek mogło zaszkodzić dziecku, musiałoby najpierw zaszkodzić Sophie, a ona jest zbyt

dobrze wyszkoloną czarodziejką, by na to pozwolić, chyba że stałoby się coś naprawdę strasznego. Delikatnie dotknęła dłoni Elorie. Jej wzrok spoważniał. — Nieco mniej doświadczona czarodziejka musiałaby pilnować, by jej kanały energetyczne były regularnie oczyszczane. W przeciwnym wypadku dziecko mogłoby doświadczać dyskomfortu. Elorie skinęła głową. Przekaz dotarł, babciu, głośno i wyraźnie. Marcus rozejrzał się po dużej sali w gospodzie, wypełnionej jego uczniami. Cóż za zbieranina! Nalegał, żeby przeprowadzić kolejną lekcję magicznego programowania. Chciał wykorzystać obecność swoich kalifornijskich posiłków, póki to było możliwe: za dwa dni mieli już wracać do domu. A po drugie, im dłużej zajmował Ginię lekcjami, tym mniej miała czasu na rozrabianie w Świecie magii. Bardzo go bawiło, że w tej chwili pomaga w szkoleniu jego tajnej broni. Nie było to jednak łatwe zadanie. Elorie nie była tępa, jednak jeśli chodziło o magiczne programowanie, równie dobrze mógłby uczyć cegłę. — Przestań się krzywić, kuzynie — ofuknęła go Moira. — Wystraszysz swoich uczniów. — Chciałbym. Udało ci się stworzyć zaklęcie logujące? — Nie — odparła, wzruszając ramionami. — Trochę się

powierciło, ale chyba jestem już na to za stara. Ginia zachichotała po drugiej stronie stołu. Marcus rzucił jej podejrzliwe spojrzenie, ale powstrzymał się przed próbą odczytania jej myśli, co byłoby nieetyczne. Najwyraźniej coś knuła, ale nie miał zielonego pojęcia co. — Nasza Ginia jest wspaniałą nauczycielką. Młodzi świetnie sobie radzą — powiedziała Moira, odkładając myszkę. Coś w tym było. Kevin stawał się coraz lepszym programistą, a nawet Lizzie, która nie miała zbyt silnej mocy sieci, okazała się mieć talent do magicznego programowania. Ciocia Moira jednak była całkiem w lesie, a Elorie stawiała zbyt duży opór, by skutecznie korzystać ze swojej magii. — Nie tego chciała — powiedziała łagodnie Moira, podążając za jego spojrzeniem. — Daj jej trochę czasu. Wczorajszy dzień trochę jej pomógł, jednak ma jeszcze długą drogę przed sobą. — Marnuje wyjątkowy talent. — Nie, mój drogi. Uczy się z nim żyć. Niektórzy z nas akceptują pewne rzeczy szybciej niż inni. Spojrzał na nią surowo. Ciocia Moira słynęła z wyrażania swoich poglądów w okrężny sposób. Nigdy nie podobał jej się jego samotniczy tryb życia.

— Niektórych rzeczy nie da się zaakceptować. — Och, czyżby? — Uniosła brwi. — Czy przyjąłbyś taką odpowiedź Elorie za dobrą monetę? To było zupełnie co innego. Stracił brata, bo jego magia nie była dość silna. Elorie nie chciała zrealizować pełnego potencjału swojej magii. Poczuł, że zły nastrój wraca. Naprawdę czas już stąd wyjechać i wrócić do domu. Mała dłoń wślizgnęła się do jego ręki. Aervyn. Ponury nastrój nieco się rozproszył. — Napisałem zaklęcie. Czy mógłbyś popatrzeć, gdy je uruchomię? Ginia mówi, że potrzebuję nadzoru. Jako że Aervynowi jak do tej pory nie udało się sklecić poprawnie trzech linijek kodu, Marcus wątpił, by nadzór rzeczywiście był potrzebny. Jednak z jakiegoś powodu nie potrafił się oprzeć prośbie tego malca, który tak bardzo przypominał Evana. Usiadł i rzucił okiem na kod Aervyna. Alleluja. Pięć linijek zaklęcia logującego i tylko jedno małe uchybienie w czwartej linijce. Tym razem dzieciakowi może się udać dostać do Świata magii, no, no. — Dobrze, uruchom je. Aervyn skoncentrował się i kliknął myszką. I nagle wszystko stało się czarne. Marcus poczuł dziwne uczucie jakby ssania i zawrót

głowy. — Kto idzie? — zapytał dziwnie znajomy głos. Marcus otworzył oczy i zobaczył głównego strażnika swojego tajnego schowka w Świecie magii, wciąż noszącego kapcie-króliczki, które okazały się zadziwiająco odporne na wszelkiego rodzaju kontrzaklęcia. — Jakiego rodzaju intruzem jesteś? Marcus uświadomił sobie, że leży na plecach i ogląda kapcie króliczki, podczas gdy uzbrojony strażnik mierzy mieczem w jego szyję. Co u licha robił w Świecie magii? I to najwyraźniej w nieodpowiednim stroju. Strażnik nagle się przewrócił i zwinął w kłębek, głośno chrapiąc. — Możemy tu stosować prawdziwą magię — powiedziała Ginia, otrzepując ręce. — A przynajmniej ja mogę. Trafiłam go zaklęciem usypiającym. Jak to się stało, że jesteśmy w Świecie magii? — Nie wydawała się tym szczególnie przejęta. — I chyba nie tylko my — powiedział Marcus. — Tuż przed tym, nim się tu znalazłem, Aervyn aktywował zaklęcie logujące. — Aervynowi udało się stworzyć dobry kod? — Ginia otworzyła szeroko oczy ze zdumienia. — Na to wygląda. — Marcus zmarszczył brwi. — I chyba właśnie coś takiego się dzieje, gdy ktoś, kto ma

ogromną moc, zdoła napisać pięć przyzwoitych linijek kodu. — Aczkolwiek wygląda na to, że ta mała usterka w linijce czwartej była poważniejsza, niż mi się wydawało. — To gdzie on jest? — Ginia rozejrzała się dookoła, tym razem znacznie bardziej przejęta. Marcus otworzył usta, by zawołać Aervyna, po czym uświadomił sobie, że to bez sensu. Jeśli mogli tu stosować prawdziwą magię, to wszak zarówno on, jak i czarodziejątko potrafili czytać w myślach. Wysłał więc głośny sygnał: Aervyn, gdzie jesteś? Od razu nadeszła radosna i wyraźna odpowiedź: Jestem w zamku z księżniczką. Dała mi chleba z miodem. Czy to sen? Nie sądzę, mój mały. Wydaje mi się, że przeniosłeś nas do gry. Wow, teraz jesteśmy superbohaterami? To super! „Nie tak znowu super” — pomyślał Marcus. Najpierw jednak trzeba było zebrać oddziały. Czy mógłbyś się teleportować tutaj, gdzie ja jestem? Zapytaj księżniczkę, czy możesz zabrać ze sobą chleb. Chwilę później Aervyn pojawił się obok niego z dużą torbą wypełnioną kilkoma bochenkami chleba i garnkiem miodu. Najwyraźniej księżniczka była szczodra. — Czy uratujemy księżniczkę? — zapytał Aervyn z

pełną buzią chleba. — Ha — powiedziała Ginia. — Poznałam ją i wcale nie potrzebuje, by ją ratować. Wzmiankowana księżniczka była tworem Marcusa i częścią jego armii. Miała silną magię, potrafiła świetnie walczyć i była wolna od cechującego większość kobiet gadulstwa. Była jego kobietą idealną. Jeśli sprawiła jakieś kłopoty Wojowniczce, to tym lepiej. Aervyn przełknął ostatni kęs chleba. — Czy pójdziemy pomóc Sophie? Nieźle walczy, ale nadchodzi dwóch kolejnych wielkich gości. Marcus skrzywił się z niesmakiem. Właśnie dlatego amatorzy nie powinni zajmować się magicznym programowaniem. — W którą stronę? Pobiegli ścieżką za Aervynem. Sophie była niedaleko, jednak jeden z atakujących rzucił na nią zaklęcie uciszające, prawdopodobnie po to, by nikt nie przyszedł jej z pomocą. Marcus przez ułamek sekundy podziwiał imponującą znajomość kung-fu u Sophie, a potem sięgnął po zaklęcie, które przed chwilą zastosowała Ginia, i rzucił na wszystkich trzech przeciwników Sophie zaklęcie usypiające. Aervyn podskakiwał radośnie.

— Czy mogę załatwić ostatnich dwóch? Proszę! W dół wzgórza schodziło dwóch potężnych wojowników. Po chwili zaczęli biec w ich stronę. Nell na pewno nie byłaby tym zachwycona. — Ale tylko zaklęcie usypiające, mały. Marcus był pewien, że obydwaj wojownicy prześpią co najmniej sto lat. Magia Aervyna nie zaliczała się do subtelnych, gdy był tak podekscytowany. — Dziękuję — wysapała Sophie, z trudem łapiąc powietrze. — Już kończyły mi się pomysły. Co tu robicie? — Aervyn nas teleportował — powiedziała Ginia. — Marcus nie sprawdził jego kodu dostatecznie dobrze. Aervyn uśmiechnął się radośnie. — Mówiłem, że potrzebuję nadzoru!— oznajmił z ujmującym uśmiechem. Tak, Marcus zdecydowanie czuł się winny. Ta czwarta linijka kodu faktycznie wyglądała podejrzanie. — Czy ciocia Moira i Elorie też są w Świecie magii? — zapytała Ginia. — Nie — odpowiedział Aervyn, potrząsając głową. Marcus na wszelki wypadek wysłał umysłowe wezwanie, ale nie dostał odpowiedzi. Dobrze, dwie osoby mniej, o które trzeba by się było martwić. Sophie uszczknęła kawałek chleba Aervynowi.

— No dobrze, superchłopcze, czy potrafisz nas stąd wyciągnąć? — Nie — stwierdził Aervyn. — Ale na pewno mama potrafi. Wie wszystko o odwracaniu zaklęć. Sophie spojrzała na Marcusa. — Nell poszła zbierać jagody razem z Aaronem, Mikiem i bliźniakami. Wrócą dopiero po obiedzie. Było coraz gorzej. — W takim razie chodźmy do zamku i sprawdźmy, czy księżniczka może nam kopsnąć jeszcze nieco jedzenia. Czeka nas długie oczekiwanie i nie chcę, by ktokolwiek marudził. — Weź sobie jeszcze chleba, Gandalfie. — Ginia zachichotała. Marcus skrzywił się. Nikt nie traktował sytuacji dość poważnie. — Mogliśmy tu utknąć naprawdę na długo, mała Wojowniczko. Czy myślałaś o tym? Ciocia Moira i Elorie raczej nas nie uratują. Żadna z nich nie potrafiłaby dzięki programowaniu wydostać się nawet z papierowej torebki. Sophie i Ginia uśmiechnęły się równocześnie. — Och, myślę, że ich nie doceniasz — powiedziała Sophie. — Nie sądzę. Sam szkolę Elorie. Na pewno nie jest w

stanie napisać kontrzaklęcia. Tak naprawdę ledwo radzi sobie z napisaniem kodu jakiegokolwiek zaklęcia. — Czasami, mój kuzynie — odezwał się dziwny głos — pomniejszasz zasługi innych. Marcus odwrócił się. Głos należał do wojowniczki, która wyglądała jak Xena. Słyszał, że ktoś taki trenuje z Ginią. Ginia podbiegła i przytuliła nowo przybyłą. — Ciociu Moiro, jesteś taka mądra! Ciociu Moiro? — Przepraszam, że zdradzam nasz mały sekret, moja mała, ale wydawało mi się to najlepszym sposobem, by szybko was stąd wydostać. Marcus ma rację: ani Elorie, ani ja nie jesteśmy w stanie zaradzić tej sytuacji dzięki programowaniu, więc wpadłam na inny pomysł. Dobry Boże, to była ciocia Moira. Na najwyższym poziomie Świata magii i najwyraźniej nie była to jej pierwsza wizyta. Jeden ze strażników zaczął się poruszać i Moira spokojnie rzuciła na niego kolejne zaklęcie usypiające. — Elorie wykorzysta moc sieci, by nas stąd wyciągnąć, jednak potrzebuje, byśmy ukształtowali dla niej zaklęcia. Dobrze, że najwyraźniej wasza magia wciąż tu działa. Marcus wciąż nie mógł przejść do porządku nad sprytem i zdradliwością Wojowniczki. Szkolenie cioci

Moiry jako tajnej broni było… niemądre. Szalone. I genialne. Sophie klepnęła go w ramię. — Skup się. Później będziesz mógł kontemplować prawdopodobny ogrom swojej klęski. Niemożliwe. Nie podda się dziewięcioletniej dziewczynce i babci po siedemdziesiątce. Nagle uświadomił sobie, że Sophie wcale nie była zaskoczona, gdy ta Xena się pojawiła. Dobry Boże. Panna, Matka i Starucha. Przejmą władzę nad Światem magii, nie ma co do tego wątpliwości. Ginia pochwyciła jego spojrzenie. Jej oczy wyrażały niezachwianą pewność siebie. O, tak. Idzie na dno. Moira podniosła Aervyna i zakręciła nim w kółko, najwyraźniej ciesząc się młodością i siłą swojego awatara. — Może zabiorę cię do domu, zostawiając tu tę trójkę, która w ogóle nie słucha. — Nie-ee. — Aervyn potrząsnął główką. — Podoba mi się tutaj. Chcę zostać. Moira podrzuciła go w górę. — Aaron szykuje wielkie hamburgery z serem na obiad. — No dobrze — powiedział. — Zgadzam się, ale chcę tu jeszcze kiedyś wrócić i się pobawić. — Najpierw zobaczmy, czy uda nam się wydostać,

słodki chłopcze, a potem zastanowimy się nad kolejną wizytą — powiedziała Moira, po czym zwróciła się do pozostałych: — Ginio, Elorie potrzebuje, żebyś utworzyła połączenie pomiędzy światem rzeczywistym a wirtualnym, które będzie mogła wykorzystać. Mój kochany chłopiec musi przygotować zaklęcie teleportujące mogące przenieść czworo ludzi. Sophie i Marcusie, postarajcie się dostarczyć im jak najwięcej mocy. Marcus skinął głową. Plan był zaskakująco rozsądny. — Myślę, że najbardziej przydamy się do wsparcia łącza, które stworzy Ginia. Aervyn w skupieniu liczył coś na palcach, po czym zmarszczył brwi. — Dlaczego tylko cztery osoby, ciociu Moiro? Czy ja zostaję? — Nie dziś, kochanie. — Roześmiała się. — Moje piękne młode ciało wojowniczki musi tu zostać. Nie jest prawdziwe, pamiętasz? Tak naprawdę siedzę na krześle, patrzę na ekran komputera i mam ochotę połaskotać cię w brzuszek. Aervyn zakrył brzuch rączkami i zachichotał. — Dobrze, ale chcę tu wrócić kiedyś, żeby się pobawić. Nawet jeśli Marcus narzekał na swoje towarzystwo, trzeba przyznać, że wszyscy tutaj byli dobrze wyszkolonymi czarodziejami. W ciągu kilku chwil

przygotowali potrzebne zaklęcia. Teraz wszystko zależało od Elorie. Miała rzadki talent, tyle że brakowało jej czasem woli, by go użyć, jak również odpowiedniego przeszkolenia, zwłaszcza jeśli chodziło o używanie komputerów. Powoli kształt zaklęcia w dłoni Ginii zaczął lśnić. Następnie powiększył się i osłonił ich wszystkich niczym kopuła. Marcus spojrzał w światło i przyznał, że dziewczyna ma talent. Aervyn stał nieruchomo, gdy jego zaklęcie zaczęło przybierać kształt. Zaczęło splatać się z zaklęciem Ginii, łącząc się z nim w setkach miejsc. Marcus potrząsnął głową. Elorie zanadto komplikowała zaklęcie, co było typowym błędem początkującego. Po chwili pojawiła się ciemność i uczucie ssania. Gdy otworzył oczy, Elorie wpatrywała się w niego z odległości kilkunastu centymetrów i nie wyglądała na zadowoloną. — Nigdy więcej we mnie nie wątp. To osłabia magię. Przez chwilę poczuł gniew, jednak zaraz to uczucie przygasło, stłumione przez poczucie winy. Miała rację. — Wątpiłem w twoje wyszkolenie, ale nawet w tym się myliłem. Przepraszam. To się więcej nie powtórzy. Spojrzała na niego zszokowana. — To supermagia! — wykrzyknęła zachwycona Ginia, nieświadoma niuansów tego, co się właśnie wydarzyło.

— Może po obiedzie moglibyśmy spróbować tego znowu. Wujek Jamie padnie z wrażenia, gdy się okaże, że możemy wszystkich przenieść do Świata magii. — Zjedzmy obiad, zanim zaczniemy rozważać taką możliwość — zaproponowała Moira, po czym dotknęła ramienia Marcusa i powiedziała cicho: — Jak na kogoś, kto nigdy nie przeprasza, niezła robota. Zabierz teraz czarodziejątka, chcę chwilę porozmawiać z moją wnuczką. Marcus zrobił to, o co go poproszono. Moira zachichotała, gdy Marcus wyszedł. Zastanawiała się, ile czasu minie, nim się zorientuje, że ma na sobie różowe kapcie-króliczki. Zapewne było to dzieło Ginii. Zwróciła się do swojej ukochanej wnuczki. — Ginia ma rację, kochanie. To cudowna magia. Teraz powiedz mi, co jest nie tak. Wyrazista twarz Elorie odbijała mieszankę frustracji i bólu. — Nie czuję się sobą, gdy to robię. Ilekroć czaruję, muszę być otoczona komputerami i przewodami. — Tak, dziecko. Ale robisz cudowne rzeczy dzięki tej magii. Mój basen jest obiektem zazdrości wszystkich żyjących czarodziejów i zapewne również kilku umarłych.

— Tak, to co innego. Wyczarowanie tego basenu wydawało się niemal takie jak trzeba. — Twarz Elorie złagodniała, chociaż widać było, że jest bliska łez. — Wtedy byłam częścią kręgu i zrobiliśmy coś, co miało znaczenie. Przerwała i kilka razy odetchnęła gwałtownie. — Potem jednak mieliśmy na plaży krąg Seana i jakaś część mnie pragnęła wrócić do bycia Elorie, która tylko gra na flecie w zewnętrznym kręgu. Elorie, która nie ma żadnej magii. Elorie, która wiedziała, gdzie jest jej miejsce. Moira usiadła na krześle. Sytuacja wymagała rozwagi i ostrożności. — Miałam chyba z dziewięć lat, gdy po raz pierwszy pożałowałam, że jestem czarodziejką. Moje przyjaciółki wybierały się na plażę, a ja musiałam zostać w domu i uczyć się historii czarodziejstwa. — Myślisz, że to tylko to? — westchnęła Elorie. — Po prostu grymasy czarodziejątka? Wydaje mi się to czymś poważniejszym. Moira ujęła dłonie Elorie. — Bycie czarodziejką nie zawsze jest wygodne, moja droga. Mam nadzieję, że nadal będziesz grywać na flecie, ponieważ tu się mylisz: w tym jest mnóstwo magii. Ale jesteś czarodziejką i nawet jeśli teraz ta odpowiedzialność ci ciąży, to nie możesz jej

zignorować. — Wiem, dobrze mnie wyszkoliłaś. Tyle smutku. Serce Moiry pękało z żalu. — Wygląda na to, że niedostatecznie wpoiłam ci radość z czarowania. Masz ogromny dar. Magia nie zawsze jest ciężarem. — To nie o to chodzi. — Elorie potrząsnęła głową. — Mogłabym sobie poradzić z ciężarem. Ale dlaczego mam magię, która najlepiej działa w jakiejś grze? Słyszałaś Ginię. Nie chcę pełnić usług transportowych dla czarodziejów, którzy zamierzają wejść do swojego komputera. Ach, wciąż szuka swojego celu. Moira zignorowała ozdobniki i zajęła się sednem sprawy. — Czego pragniesz? — Chciałabym siedzieć z tobą w ogrodzie i sprawiać, by kwiaty kwitły. — Elorie chlipnęła. Niektóre życzenia łatwiej było spełnić niż inne. Moira wyjęła kwiat z wazonu na stole i przygotowała proste zaklęcie. Podała jedno i drugie Elorie. Jej wnuczka delikatnie dotknęła kwiatu i uśmiechnęła się, gdy jego płatki otworzyły się pod jej palcami. Moira pochyliła się i wetknęła jej kwiat we włosy. — Masz taką magię, kochana. Każda czarodziejka musi znaleźć swoją drogę. Jeśli uważasz, że twoja nie

obejmuje przenoszenia graczy do Świata magii, to możesz zdecydować, by tego nie robić — urwała, zastanawiając się, czy mówić dalej. — Ale pomyśl o tym, moja droga. Od trzydziestu lat nie byłam w stanie podrzucić czarodziejątka w powietrze, a dzisiaj to zrobiłam. Przyniosłaś radość mnie i temu słodkiemu chłopaczkowi. Nie chodzi tu tylko o kable i technologię. Serca i umysły są tak samo realne jak te na plaży w świetle księżyca. Dotknęła policzków Elorie. — To miłość jest sednem czarodziejskiej tradycji, drogie dziecko. Reszta to tylko otoczka.

Rozdział 18. ELORIE Z TRUDEM POWSTRZYMAŁA SIĘ od zrzędzenia, gdy usiadła na tylnej werandzie. Lekcje czarodziejstwa zabierały jej czas, który mogła spędzić w pracowni, a jej palce tęskniły za tworzeniem. Dotknęła serduszka zawieszonego na szyi. Przywołane cichym mentalnym wezwaniem na ganek wtargnęły czarodziejątka wracające z plaży wraz z Sophie i Mikiem. Marcus, Moira i Nell wyszli za Aaronem z kuchni, niosąc szklanki z mlekiem i lemoniadą. Jednak uwagę wszystkich skupiło ciasto czekoladowe, które trzymał Aaron. Elorie była pewna, że właśnie to przyciągnęło czarodziejątka: Sean potrafił wyczuć świeżo upieczone ciasto z odległości kilku mil. Zza rogu domu wyłoniła się Lauren, niosąc w dłoniach paczkę FedEx. — Co tam masz, moja droga? — zapytała Moira. — Wolność — odparła Lauren z uśmiechem, po czym wzięła nóż od Aarona, otworzyła pudełko i wyjęła z niego kilka iPhone’ów. Elorie z trudem powstrzymała się od grymasu niezadowolenia na widok kolejnych elektronicznych gadżetów. Starała się jednak zmienić swoje nastawienie.

Naprawdę próbowała. Lauren spojrzała jej w oczy. — Ci z was, którzy mają moc sieci, na pewno ucieszą się z tego, że to prezenty dla was. Jamie je wysłał, a wcześniej przerobił je tak, by wzmacniały waszą moc. Ginia złapała najbliższy telefon, dotknęła kilkakrotnie ekranu i zamknęła oczy. — Jest świetny. Wujek Jamie naprawdę je podrasował — powiedziała z uśmiechem po paru chwilach. Elorie założyła, że to dobra wiadomość. Marcus wręczył jej telefon, a potem przewrócił oczami, widząc, jak tępo wpatruje się w ekran. Elorie miała zwykły telefon bez żadnych bajerów. Najwyraźniej jej pierwsza lekcja czarodziejstwa tego dnia miała polegać na nauce łączenia się z internetem za pomocą iPhone’a. Fakt, że Aervyn domyślił się tego szybciej niż ona, lekko ją zawstydził, jednak to, że również babci się to udało, było naprawdę upokarzające. Jednak zapomniała o tym wszystkim, gdy Ginia poprosiła, by dotknęli ręką ekranów i sięgnęli po moc sieci. Elorie poczuła w umyśle przypływ mocy. Otworzyła oczy i zobaczyła na twarzy babci taki sam wyraz zaskoczenia, jaki musiał widnieć na jej własnej. — O, mój Boże — powiedziała babcia, patrząc na ekran z zachwytem. — To było coś!

Elorie zauważyła, że wujek Marcus i Nell wymieniają spojrzenia. Trudno ich było za to winić, każdy rozsądny nauczyciel czarodziejstwa był z natury ostrożny, a wzmocnione źródło mocy wśród ledwo przeszkolonych czarodziejów sieci niekoniecznie było najlepszym pomysłem. Jednak i Elorie jako jedna z tego niedokształconego grona radowała się mocą, która czekała w zasięgu jej palców. No dobrze, może akurat ten technologiczny gadżet nauczy się doceniać. Był dostatecznie mały, by mogła go nosić w kieszeni. Lauren dotknęła jej dłoni. — To jeszcze nie wszystko. Jamie zrobił coś, czego do końca nie rozumiem, ale powinnaś być w stanie połączyć się z internetem w zasadzie w dowolnym miejscu — wyjaśniła. — Całkowicie przenośna moc sieci! — uradowała się Ginia. Elorie nie mogła uwierzyć w swoje szczęście. — Nawet na plaży? — zapytała z niedowierzaniem. — Pewnie — przytaknęła Ginia, nie podnosząc nawet głowy znad swojego telefonu. To naprawdę była wolność. Będzie mogła sięgnąć po swoją moc w miejscu, w którym stykał się ląd i ocean, jak czarodzieje robili od zarania dziejów. To był dar ponad wszelkie wyobrażenie.

Spojrzała na Lauren, czując, że serce płonie jej z radości. — Czy to był twój pomysł? — zapytała. — Ale to Jamie wykonał całą pracę — odpowiedziała Lauren, kiwając głową. Elorie sięgnęła do kieszeni i wyłączyła drugi technologiczny gadżet od Jamiego, ten, który osłaniał prywatność jej myśli. Teraz chciała, żeby wszyscy poczuli, co to dla niej znaczyło. Głowy wszystkich czarodziejów umysłu w pobliżu obróciły się w jej stronę, gdy fala jej wdzięczności objęła ganek. — Dziękuję — wyszeptała Elorie. — Po prostu… dziękuję. Nell uśmiechnęła się, widząc, jak Aervyn teleportuje się z zasięgu dużej fali. Biorąc pod uwagę, jak mokre były jego spodnie, albo na ogół przegrywał grę w berka z falami, albo też niespecjalnie się przykładał do uciekania z ich zasięgu. Zakup iPhone’ów był świetnym pomysłem, jednak czasem trzeba było matki, by zadbać o istotne szczegóły. Telefony wszystkich czarodziejątek zabezpieczone były teraz zaklęciami przed wodą. Marcus nie chciał, by zabezpieczała również jego telefon, jednak jeśli będzie udzielał lekcji na plaży, prawdopodobnie przyjdzie mu tego pożałować.

Lauren i Marcus właśnie pracowali nad lekcją, która miała łączyć elementy eksperymentów z mocą sieci z telepatią. Usiłowali sprawdzić, w jaki sposób odległość wpływa na moc sieci, ustawiając czarodziejów w parach w sporym oddaleniu siebie. Nell czuwała nad bezpieczeństwem wszystkich. W każdej parze był jeden czarodziej umysłu, który odbierał instrukcje i przekazywał wyniki eksperymentów Lauren. Sean był w stanie nawiązać kontakt telepatyczny na naprawdę zdumiewające odległości. Jego brat bliźniak, pracujący w parze z Elorie, najwyraźniej dotarł już do granic swoich możliwości. Nell była pewna, że Lauren delikatnie wzmacnia jego przekaz, by wciąż był słyszalny. Aervyn byłby w stanie ich wszystkich ogłuszyć z odległości kilometra, jednak zachowywał się zadziwiająco delikatnie i nie afiszował się z tym w obecności Seana. Nell była dumna z tego, że jej łobuziak ostatnio zaczął zdradzać pewne objawy dojrzałości, jednak z drugiej strony czuła ukłucie żalu. To dobrze, że uczył się być ostrożniejszy, jednak z drugiej strony dzieci dorastały zbyt szybko… Nell przybliżyła się nieco do Lauren i Marcusa. Jej moc umysłu nie umożliwiała konwersacji na większą odległość. Elorie wygląda na szczęśliwą — stwierdziła. — Miałaś świetny pomysł z tymi telefonami, Lauren. Co ważniejsze, przestaje stawiać taki opór swoim

umiejętnościom — zauważył Marcus. — Może jeszcze do czegoś dojdziemy. „Tak, można było się spodziewać, że dla Marcusa czyjeś szczęście nie będzie miało znaczenia” — pomyślała Nell. Starała się zignorować fakt, że był zaledwie o kilka lat starszy od niej. Obserwowali, jak Elorie ponownie próbuje połączyć dwa proste zaklęcia, jedno pochodzące od Lizzie, a drugie od Seana. Przy drugiej próbie oddalili się od siebie i połączenie nie udało się. Nie ma takiego zasięgu jak Ginia — zauważył Marcus — i nie rozumiem dlaczego. Ginia jest w stanie spleść zaklęcia z dwóch przeciwległych stron plaży, a Elorie musi być w odległości paru kroków. Nell była zaskoczona, że Marcus nie zrozumiał przyczyny tego problemu. To Kevin wyznacza jej limit: nie jest w stanie łączyć zaklęć, jeśli ich nie widzi, a magia umysłu Kevina nie jest aż tak silna. Nie umie wizualizować zaklęć dostatecznie wyraźnie, gdy są od siebie bardziej oddaleni. Hmm — wysłał Marcus — to sprawia, że jest dla niej znacznie mniej użyteczny. Nell zazgrzytała zębami. Zaraz mu pokaże, jak „użyteczny” może być Kevin. Miała pewną teorię na temat mocy sieci Elorie i teraz zamierzała ją sprawdzić. Ostrożnie i precyzyjnie wysłała myśl tylko do Lauren i

poprosiła ją, by równie ostrożnie przekazała ją pozostałym uczniom. Gdy Aervyn wybuchnął histerycznym śmiechem, wiedziała, że to nastąpiło. Elorie przez moment miała sceptyczną minę. Chwilę potem jednak zaczęła wyglądać na rozzłoszczoną i skoncentrowaną. Co jej powiedziałaś? — zapytała Nell Lauren. Że Marcus uważa, że ona i Kevin słabo sobie radzą. Nell parsknęła śmiechem. Lauren stawała się bardzo skuteczną nauczycielką. Marcus wciąż był nieświadomy tego, co się święci. Facet zupełnie nie był w stanie odczytywać emocji ludzi wokół niego, chyba że naprawdę się skupił albo waliły bezpośrednio w niego z pełną siłą niczym kij bejsbolowy, a w tej chwili żadna z tych rzeczy się nie działa. Elorie i Kevin przenieśli się bliżej pozostałych czarodziejątek. Nell uśmiechnęła się, widząc, jak Aervyn, Lizzie i Sean zaczynają z marszu tworzyć swoje zaklęcia. Wyglądało na to, że szykują coś większego niż to, o co prosiła. Najwyraźniej improwizowali. Co oni wyrabiają? — rozzłościł się Marcus. — Już próbowaliśmy na małą odległość, to marnowanie czasu. To tylko dzieci na plaży — wysłała Nell. — Pozwól im się trochę pobawić. Z jednej strony mówiła poważnie, z drugiej po prostu starała się go zająć na chwilę, by jej

nikczemny plan mógł zostać zrealizowany. Lauren, jesteśmy gotowi! — Aervyn, jako najsilniejszy czarodziej umysłu, najwyraźniej dostał za zadanie zajmowanie się komunikacją. Miała nadzieję, że pamiętał o tym, by wykluczyć z niej Marcusa. Mamo! — Nell omal nie roześmiała się, słysząc w głowie oburzony protest Aervyna. Prawdopodobnie przewracał też oczami. — Gdybym mu powiedział, to nie byłoby takie zabawne, prawda? Lauren odsunęła się od Marcusa i demonstracyjnie zaczęła machać lewą ręką. Nell parsknęła. Żaden szanujący się zaklinacz nie robił takich rzeczy. Może Lauren starała się jedynie odwrócić uwagę Marcusa od tego, że jej prawa ręka znajdowała się w kieszeni i trzymała telefon. Lauren zaczęła wypowiadać rymowane zaklęcie. Proszę powietrze i wodę: Przynieście tu obłok czarny Nad głowę tego, co niepogodę Ma w sercu i humor marny. Niech sam zobaczy, co szczęście znaczy. Na me wołanie niech się stanie. Nell poddała się i padła na piasek, trzymając się za

żebra ze śmiechu. Lauren starała się w pełni wykorzystać swoje pięć minut w roli czarodziejki pogody. No i całkiem nieźle potrafiła rymować. Wciąż tarzając się ze śmiechu, Nell patrzyła, jak nad głową Marcusa tworzy się ogromna burzowa chmura, z której zaczyna padać ulewny deszcz. Marcus najwyraźniej usiłował obrzucać ich wszystkich klątwami, ale nikt go nie słyszał poprzez grzmoty i ulewę. Chwilę później chmura rozproszyła się, a ubrania Marcusa natychmiast wyschły. Nell przewróciła oczami. Aervyn najwyraźniej miał słabość do staruszka. Jej syn był jedynym czarodziejem ognia w pobliżu, który miał dość mocy, by zastosować tak szybko działające zaklęcie osuszające. Co ciekawe, nigdy nie wykorzystał go do suszenia własnych ubrań. Marcus spojrzał na Lauren. — Pewnie twoje wierszyki były tylko dla odwrócenia uwagi? — odwrócił się i ruszył wzdłuż plaży, mamrocząc pod nosem przekleństwa. Nell westchnęła. Nie było sensu pozwalać, by jakieś niewinne czarodziejątko zostało obwinione za ten kawał. — Lauren nie była dla odwrócenia uwagi, to ona rzuciła zaklęcie! — zawołała za Marcusem. Marcus obrócił się w miejscu, jego oczy ciskały błyskawice.

— Przecież Lauren nie ma magii żywiołów! Nell nic nie mówiła, czekając, aż sam dopasuje elementy układanki. Może i był aroganckim osłem, ale był też bardzo inteligentny. Zobaczyła, gdy sobie uświadomił, co się stało: jego gniew znikł w okamgnieniu, zastąpiony przez fascynację. — Elorie wysłała Lauren zaklęcie? Aervyn zaczął podskakiwać u boku Marcusa, uprzednio przeniósłszy całą bandę rozrabiaków z powrotem w ich pobliże. — Tak, wujku Marcusie. Podobał ci się grzmot? To był mój pomysł. Sean trącił go w bok. Jako trochę starszy wiedział, że w przypadku czarodziejskich kawałów nie należy tak szybko przyznawać się, kto za co odpowiadał. Marcus w roztargnieniu poczochrał włosy Aervyna i zwrócił się do Nell. — Jak na to wpadłaś? Czysty geniusz, Gandalfie. Moja córka musiała go w końcu po kimś odziedziczyć. Nell wzruszyła ramionami. — Zgadłam. Wydawało się logiczne, że skoro Elorie może pobierać, może też ładować. Elorie nie wiedziała, o czym mowa. — Co ładować? Co pobierać? Po prostu użyłam mocy

sieci. — Tak, moja droga — potwierdził Marcus. — Ale tym razem nie czerpałaś magii dla siebie, tylko podałaś ją komu innemu, komuś, kto nie ma tych mocy. — Masz rację, to niesamowite! — wykrzyknęła Ginia, której oczy rozszerzyły się ze zdumienia. — Ja też chcę tego spróbować! — Podskoczyła i skinęła na innych. — Zróbmy kolejne zaklęcie, które Lauren będzie mogła złapać. Banda czarodziejątek pobiegła na drugą stronę plaży. — Tak na wypadek, gdybyś znowu miał zmoknąć — powiedziała Elorie, odsuwając się od Marcusa. — Nie sądzę — parsknął Marcus, po czym wykonał dłonią gest w powietrzu. — Każde czarodziejątko, które tego spróbuje, przekona się, czym jest dobre kontrzaklęcie. Nell zastanawiała się, czy Elorie w pełni zrozumiała znaczenie swojej świeżo odkrytej umiejętności. Nie ma pojęcia — nadał Marcus. — Ciągle jej się wydaje, że to tylko zabawa i kawały na plaży. A ty tak nie sądzisz? Jej serce ścisnęło się z żalu, gdy Marcus odpowiedział: Dzięki czemuś takiemu mógłbym uratować mojego brata. Sam nie byłem dość silny i nie byliśmy w stanie zebrać na czas kręgu.

Elorie wstrzymała oddech, widząc, jak Ginia kończy wiercić mały otwór w kawałku zielonego szkła morskiego. Nie była do końca przekonana, czy danie dziewięciolatce do ręki narzędzi było dobrym pomysłem, jednak Ginia bardzo słodko nalegała. Jej tymczasowa uczennica uniosła głowę. — Teraz muszę zrobić to samo z tym drugim? Elorie skinęła głową. Ginia znalazła kilka niewielkich zielonych szkiełek na plaży i teraz chciała z nich zrobić prezent urodzinowy dla Lauren. Elorie przeszukiwała swoją kolekcję drucików. Miała cienki miedziany drut, który dobrze pasował do zielonego szkła i wspaniałych włosów Lauren. Ginia skończyła wiercić i zdjęła okulary ochronne. — I co teraz? — zapytała, patrząc na drut z zainteresowaniem. To była najlepsza część, jeśli miało się artystyczne powołanie. — Teraz musisz trochę pomarzyć. Zastanów się nad tym szkłem i oprawą, nad tym, jak mogłyby razem wyglądać — odparła Lauren i zaczęła wyciągać na wpół skończone oprawy z półek. — Możesz zawiesić szkiełko na prostej pętelce, jak to, albo owinąć je drutem, robiąc dla niego gniazdko. To szkło powinno dobrze wyglądać w miedzianej oprawie.

Ginia zastanowiła się przez chwilę, a potem zapytała nieśmiało: — A co zrobiłaś z tym serduszkiem, które masz na szyi? Jest piękne. To naprawdę zaskoczyło Elorie. Spodziewała się, że Ginia będzie wolała coś bardziej wymyślnego. Jej wisiorek w kształcie serca miał cienką srebrną oprawkę, która wyglądała bardzo prosto, ale wymagała czasu i precyzji. — To trudno zrobić z miedzią i jest bardzo pracochłonne, kochanie. Ale chętnie ci pokażę, jak to się robi, jeśli właśnie tego chcesz. — Tak, proszę — odparła Ginia z uśmiechem. — Lauren zasługuje, by poświęcić jej dużo czasu. Elorie wysłała na komunikatorze wiadomość Aaronowi, by dał jej znać, kiedy obiad będzie gotowy. Wiedziała, że zejdzie jej trochę czasu w pracowni. Wybrała kilka kawałków szkła z koszyków. Ginia miała dobry pomysł, a ona sama musiała uzupełnić swoje produkty na sprzedaż. Może popracować wraz z Ginią. Jej palce tęskniły za zwykłą rutyną. Moira roześmiała się, gdy Mike rzucił kamykiem w okno Nell. Czuła się, jakby znowu miała dziesięć lat i wymykała się na dwór o północy. Nell wystawiła głowę przez okno. — Zaraz zejdą. Tylko ich nie zgubcie — powiedziała

scenicznym szeptem. — Nie ma obawy — odparł Mike. — Upewnij się tylko, żeby Sophie nie wybrała się na nocny spacer po plaży w świetle księżyca. — Mam lody czekoladowe, więc nigdy mi się nie wymknie — Nell schowała się z powrotem do środka. Po chwili z gospody wyszli Aervyn i Ginia, jak zwykle w radosnych podskokach. Aervyn wyglądał na bardzo przytomnego, jak na tak małego chłopca w środku nocy. — Byłem bardzo sprytny i nikogo nie obudziłem! — pochwalił się. Jego siostra potrząsnęła głową. Najwyraźniej standardy skradania się u Aervyna nie obejmowały bycia naprawdę cicho. Po chwili z gospody wyszła Elorie, ziewając. Trzymała w ręku torbę. — Mam ciasteczka. Gotowi? Trzy pokolenia czarodziejów wymykające się na plażę z tajną misją. Moira nie wiedziała, co zrobią, ale i tak była zachwycona. Gdy Mike poprosił ją o pomoc, ucięła sobie miłą długą drzemkę po południu, by się przygotować. Kto powiedział, że stara czarownica może nie dać rady? Mike podsunął jej ramię, by się oparła, i nie była zbyt dumna, by je odrzucić. Spacer na plażę wydawał jej się teraz jakoś dłuższy niż kiedyś.

Gdy dotarli do linii piasku, zrzuciła buty. To była piękna noc i chodzenie boso po piasku było przyjemne. Będąc tak blisko, poczuła, jak Mike wezwał moc ziemi. — Dziś rano znalazłem idealne miejsce — powiedział. — Zostawiłem tam znak, by móc je znowu odnaleźć. Siedem i pół dekady w niczym nie stępiło jej ciekawości. Co też ten kochany chłopak kombinował? Przeszli kawałek plażą, mijając miejsce, w którym tradycyjnie odbywały się kręgi. Mike zatrzymał się i uśmiechnął szeroko. — To tutaj. Kucnął przed Aervynem. — Pamiętaj, to tajemnica. — Ale tylko do jutra, prawda? — upewnił się Aervyn z powagą, po czym skinął głową. — Dam radę. — Jeśli nie, to wydaje mi się, że potrafię już użyć zaklęcia uciszającego, które wymyśliła mama — powiedziała Ginia. Aervyn wyglądał na obrażonego. Moira skinęła z uznaniem głową, gdy Mike zainterweniował, zanim jego żołnierze zdążyli się pokłócić. Będzie wspaniałym ojcem. — Poprosiłem cię, żebyś tu przyszła jako artystka, jako czarodziejka, która potrafi łączyć zaklęcia, i jako przyjaciółka Sophie — powiedział Mike, spoglądając na

Elorie. Następnie zwrócił się do Moiry: — Poprosiłem, żebyś przyszła jako strażniczka tradycji i jako przyszywana ukochana babcia Sophie. Moira spojrzała w jego oczy i zobaczyła w nich miłość. Zaczęła rozumieć, po co tu przyszli, i oczy zaszły jej łzami wzruszenia. — A ja i Ginia? Po co tu przyszliśmy? — Aervyn pociągnął Mike’a za rękę. — Ponieważ potrzebuję twojej mocy ognia, superchłopcze. Zrobimy pierścionek zaręczynowy dla Sophie. — Co takiego? — zdziwił się Aervyn. — To pierścionek, który się daje komuś, gdy się chce z nim ożenić — powiedziała Ginia, trącając małego łokciem. — Och — powiedział Aervyn, spoglądając na Mike’a. — Czy to ze względu na dziecko? Wujek Jamie i Nat pobrali się zaraz, jak się okazało, że w brzuchu Nat jest dziecko. — To nie najgorszy powód, ale najważniejszy powód jest taki, że ją kocham. — Dobrze. — Aervyn skinął głową. — Ale czy to znaczy, że będziesz ją całował? Całowanie jest obrzydliwe. Elorie zachichotała i pochyliła się w stronę Moiry.

— Chyba za dużo przebywa z Kevinem i Seanem — powiedziała jej do ucha. Moira uśmiechnęła się. W swoim długim życiu nieraz widziała małych chłopców zmieniających się w młodych mężczyzn usychających z miłości do dziewcząt, którymi dopiero co pogardzali. Mike poprosił wszystkich o uwagę. — Potrzeba silnej magii ziemi, by stworzyć diament i tym zajmiemy się my troje — wyjaśnił, przywołując dzieci do siebie. — Czy możecie wyczuć duży kawał węgla pod nami? Aervyn na chwilę zacisnął oczy. — Tak, ale jest za duży na pierścionek i brzydki. — To dlatego, że to jeszcze nie jest diament, głupolu — powiedziała Ginia i spojrzała na Mike’a. — Musimy go ścisnąć, prawda? Mike skinął głową. — Aervyn, czy widzisz obraz w moim umyśle? Musimy ścisnąć ten wielki kamień do rozmiaru takiego małego kamyka i wtedy będzie śliczny i błyszczący. Moira nie wiedziała nawet, że taka magia jest możliwa. Aervyn na chwilę znowu zamknął oczy, a potem skinął głową. Najwyraźniej nie miał żadnych wątpliwości. Następnie Mike spojrzał na jej wnuczkę. — Elorie, mam nadzieję, że jesteś w stanie wyobrazić

sobie oprawę dla diamentu. — Wyciągnął w jej stronę cienką obrączkę ze złota. — To był pierścionek mojej babci. Dostarczymy ci potrzebnej mocy, ale byłbym wdzięczny, gdybyś mogła ukształtować to złoto w coś pięknego. Sam nie jestem artystą. Oczy Elorie zalśniły, była gotowa przygotować prezent dla swojej niemal siostry. Och, ten mężczyzna dobrze znał tradycję. Będzie wspaniałym partnerem dla jej ukochanej Sophie. Być może jej rolą jest po prostu bycie świadkiem tego wszystkiego. — I proszę, żebyś ty pobłogosławiła pierścionek — powiedział wtedy Mike, sięgając po dłoń Moiry. To mogła zrobić i to z ogromną przyjemnością. — Będę mogła to zrobić, gdy skończycie, mój drogi. Mam gotowe zaklęcie dla mojej wnuczki w swoim sercu, myślę, że będzie dobre. — Miałem nadzieję… — Mike urwał, na jego twarzy odmalowało się uczucie. — Miałem nadzieję, że rzucisz to zaklęcie w czasie, gdy będziemy tworzyć pierścionek. W ten sposób Elorie mogłaby je wtopić w diament i złoto. Serce Moiry zadrgało z radości, gdy zrozumiała, o co ją prosił. To najstarsza tradycja czarodziejstwa i najstarsze błogosławieństwo, połączone dzięki najświeższej magii.

Przygotowała stare irlandzkie zaklęcie błogosławiące i ściągnęła trochę światła księżyca. To sprawi, że diament Sophie będzie lśnił jeszcze odrobinę jaśniej.

Rozdział 19. MARCUS ODEBRAŁ W SWOIM UMYŚLE wibracje chichotu. Jako że zupełnie kłóciły się z mroczną i niepokojącą atmosferą książki, którą właśnie czytał, postanowił sprawdzić, skąd pochodzą. Ze zdziwieniem odkrył, że ich źródłem był Aervyn. Wprawdzie fakt, że czterolatek zaangażował się w jakiś kawał, nie był specjalnie zaskakujący, jednak akurat ten czterolatek zazwyczaj miał bardzo szczelne bariery umysłowe. Musiał być czymś naprawdę zajęty, że jakiś zabłąkany chichot wydostał się na zewnątrz. Zaciekawiony Marcus sięgnął nieco głębiej i odkrył, dlaczego umysł Aervyna przecieka. Mały łobuz zajęty był podsłuchiwaniem. Nell, Sophie i Elorie piły mrożoną herbatę w ogrodzie, a dwa najmłodsze czarodziejątka słuchały w ukryciu ich rozmowy. Gdy czarodziejątka nie zachowywały właściwych manier, wszystkie chwyty były dozwolone. Marcus wybrał łatwiejszy cel i cicho połączył się z umysłem Lizzie, by również usłyszeć rozmowę. — Widzisz — wyszeptał Aervyn, co brzmiało bardzo głośno w umyśle Marcusa. — Są takie same. A mama nie ma żadnego, bo mówi, że ja sprawiam wystarczająco

dużo kłopotów. — Niezupełnie takie same. — Lizzie cechowało umiłowanie precyzji, co Marcus zazwyczaj bardzo sobie cenił. — Sophie ma większe. Marcus spojrzał na trzy kobiety, próbując rozwiązać zagadkę. Cóż takiego miały Sophie i Elorie, czego nie miała Nell? Jedyna odpowiedź, jaka przyszła mu do głowy to bikini, ale był pewien, że fasony strojów kąpielowych nie zaprzątałyby umysłów małych czarodziejątek. — Możesz spojrzeć jeszcze raz? — zapytała Lizzie — Chcę wiedzieć, czy to drugie też ma siusiaka. Chichot Aervyna można by usłyszeć w sąsiednim hrabstwie. — To nie siusiak, głuptasie. To ogon. Mama mówi, że wszystkie dzieci mają ogonki, gdy są naprawdę małe. Dzieci? Marcus skrzywił się, całkiem zapominając o swojej książce. Wstał z krzesła, bo pogonić łobuzów. Nagle łącze z umysłem Lizzie zniknęło, a na jego miejscu pojawiło się łącze z umysłem Aervyna. Hej, wujku Marcusie — zaszczebiotał Aervyn, zupełnie nieprzejęty tym, że przyłapał go na zaglądaniu do umysłu Lizzie. — Czy ty też chcesz zobaczyć dzieci? Jakie dzieci? — W Fisher ’s Cove było mnóstwo dzieciaków, jednak w tej chwili żadne z nich nie znajdowało się w pobliżu trzech kobiet, o których była

mowa. Nagle zobaczył w swoim umyśle bardzo wyraźny obraz, przesłany przez Aervyna. To dziecko Sophie — powiedział Aervyn. — Dzieci Elorie są nowsze, wiec wyglądają trochę dziwnie. Marcus zagapił się na obraz w swoim umyśle. A cóż to za dziwne stworzenie? To miało być dziecko? Wyglądało bardziej jak krewetki, które czasem odczepiał od swojej łodzi. Czy ono powinno tak wyglądać? Jego umysł wypełnił chichot Aervyna i Marcus poniewczasie uświadomił sobie, że to było wyjątkowo głupie pytanie w stosunku do czterolatka. Nieco przytomniejąc, uświadomił sobie, że Aervyn zrobił coś, za co większość uzdrowicieli dałaby się posiekać. A o ile wiedział, uzdrawianie nie znajdowało się na wyjątkowo długiej liście talentów tego dziecka. Jak ty to robisz? Magia umysłu — odpowiedział Aervyn. — Lauren też to potrafi, gdy dzieci są nieco starsze. Teraz potrafi już zobaczyć dziecko Nat. Czy ty je widzisz? Marcus nawet nie próbował. Zdawał sobie sprawę, że został całkowicie zdeklasowany. Nie, mój drogi. Poczekam, aż pojawią się po tej stronie, żeby im się przyjrzeć. To nie była tak zupełnie prawda, ale z całą pewnością nie będzie zaglądać do brzucha ciężarnej

kobiety, by się o tym przekonać. Zaczął iść w stronę klombu, gdzie ukrywało się dwoje łobuzów. Czas, by oni również przestali naruszać prywatność innych osób. Aervyn uśmiechnął się na jego widok. — Chodź, powiemy Elorie o jej dzieciach. Są trochę brzydkie, ale nie mów jej tego. Mama mówi, że dziewczyny przez to płaczą, więc będę dobrze wychowany i pominę to. Marcus był pewny, iż to oznacza, że porównanie do krewetki też nie będzie stosowne. — Chodźmy najpierw po Aarona, dobrze? Na pewno też chciałby się dowiedzieć. Elorie uśmiechnęła się do Sophie. — Babcia teraz chyba nigdy nie skończy robić na drutach, co? — No chyba żartujesz. — Sophie sięgnęła po kolejny smakołyk. — Troje dzieci w drodze, prawdopodobnie zaraz zacznie uczyć Lizzie dziergania. Weź sobie ciasteczko, czekolada jest dobra dla dzieci. — Czy to mówi uzdrowicielka, czy ciężarna mamuśka? — zapytała Elorie, unosząc brwi. — Czy to ma znaczenie? — spytała Nell, siadając obok Sophie i biorąc sobie ciastko. — Chociaż przysięgam, że o miałam o wiele większą ochotę na czekoladę, będąc

w ciąży z dziewczynkami niż z chłopcami. Chłopcy nie mają genu odpowiedzialnego za umiłowanie czekolady. Elorie zachichotała, po czym wskazała na Aervyna, który właśnie biegał po ogrodzie z buzią umazaną czekoladą. Nie była przekonana do słuszności teorii Nell. — No dobrze, ta teoria może mieć pewne luki — przyznała Nell ze śmiechem. Mike wszedł do ogrodu i chwycił Aervyna, zręcznie przy tym unikając ubrudzenia się czekoladą. — Potrzebuję twojej pomocy, mały. Czy możesz być moim megafonem? — Jasne. A co to takiego? — Chcę, żebyś zawołał wszystkich z powrotem. Czas na prezenty, a niektórzy poszli na plażę i do wsi. Czy potrafisz zawołać wszystkich z takiej odległości? PREZENTY!!!! WRACAJCIE SZYBKO, ZARAZ BĘDĄ PREZENTY!!! Elorie zasłoniła dłońmi uszy, gdy mentalny wrzask Aervyna rozległ się w jej głowie. Cóż, to powinno ściągnąć wszystkich sprawnych ludzi z promienia stu kilometrów. Mike, który znajdował się najbliżej Aervyna, udał, że pada na ziemię zemdlony i pociągnął małego za sobą. Łaskotki byłyby zabawniejsze, gdyby nie fakt, że Aervyn był w tym momencie połączony umysłowo ze

wszystkimi wokół. Jak się zaraz okazało, zakrywanie uszu nie pomaga, gdy słyszy się w głowie chichot o maksymalnej głośności. Aervyn! — Wezwanie Lauren było znacznie cichsze, ale naglące. — Zaraz rozsadzisz nam głowy, superchłopcze. Chichot gwałtownie ucichł, po czym wszyscy usłyszeli znacznie cichsze przeprosiny: — Przepraszam, trochę mnie poniosło. Powinienem nad tym pracować. Ale i tak wszyscy musicie przyjść, bo będą naprawdę fajne prezenty. Choć nie dla mnie, bo to nie moje urodziny. Ale jest tort czekoladowy dla wszystkich, nawet jeśli to nie są wasze urodziny. Moira skinęła na Aervyna. — Dobra robota, chłopcze. Usiądź koło mnie, podzielimy się tortem. Ginio, kochanie, czy mogłabyś pobiec do domu i przynieść moją torebkę? Elorie rozejrzała się dookoła. Zewsząd schodzili się czarodzieje i czarodziejki. Na ganku, schodkach i na trawie rozsiadło się niemal sto osób. Sto twarzy, które znała i kochała. Położyła rękę na swoim brzuchu. To ludzie, którzy będą znali jej dzieci i będą je kochali. W Nowej Szkocji wychowywanie dzieci wciąż było zadaniem dla całej wioski — a w społeczności czarodziejskiej zawsze obowiązywała zasada „wszystkie dzieci nasze są”. Dłoń Aarona przykryła jej dłoń na brzuchu.

— Przyzwyczaiłaś się już do tej myśli? Elorie pocałowała go. Przyzwyczaiła się? Już się zastanawiała, jak wcisnąć dwie kołyski do swojej pracowni. Chociaż w Fisher ’s Cove dzieci rzadko sypiały w kołyskach, bo zazwyczaj znajdowało się mnóstwo ramion gotowych kołysać niemowlęta. W tym przypadku jeszcze będzie należało najpierw wyprzedzić babcię w biegu do tego zadania. Ginia wróciła z torebką Moiry i zebrany tłum uciszył się. Prezenty babci były otoczone legendą. Moira wyjęła z torebki dwa pudełka. Większe z nich wręczyła Lauren, mniejsze Elorie. Ty pierwsza — wysłała Lauren. Elorie potrząsnęła głową. Wiedziała, co zawiera pudełko Lauren i jak wyjątkowa była ta chwila dla babci. Najpierw ty, moja nowa siostro. Lauren zdjęła wieczko ze swojego pudełka i spojrzała na jego zawartość w milczeniu pełnym zdumienia. Potem spojrzała na Moirę ze zdziwieniem wymalowanym na twarzy. — Czy to jest to, co mi się wydaje? — Tak, kochana. To kryształowa kula mojej prababci. Wysłała ją ze mną za morze. Czekała ponad sto lat na nowe ręce, ale zaczęła lśnić, gdy tu przyjechałaś. To znaczy, że powinna być twoja. Lauren wpatrywała się w zawartość pudełka na swoich

kolanach tak, jakby zawierało oczy jaszczurek lub coś w tym rodzaju. — Sophie przyjechała tu w tym samym czasie co ja. Może to powinno być jej. — Spojrzała skonsternowana na Moirę. — Przepraszam, to zabrzmiało zupełnie nie tak. To twój rodzinny skarb, powinien zostać w twojej rodzinie. — Czy niczego nie uczą już tych nowych czarodziejek? — parsknął Marcus. — Cicho, kuzynie. To, czego jeszcze nie wie, to nasza wina, nie jej. — Moira pochyliła się i dotknęła ręki Lauren. — Kochanie, jesteś częścią tej rodziny. Będę zachwycona, jeśli przyjmiesz ten dar, zwłaszcza że sam cię wybrał. Elorie patrzyła, jak na twarzy Lauren odbijają się miłość i poczucie dyskomfortu. — Ale czy kryształowe kule nie pokazują przyszłości? To nie jest jeden z moich talentów. — To narzędzie, moje dziecko. Nic więcej. Przemówi tylko do czarodziejki, która ma dar empatii i dobry osąd — powiedziała Moira, znacząco patrząc na Marcusa. — Nikt przed tobą nie zdał tego testu. Aervyn pociągnął Lauren za rękę. — Wyjmij ją i zadaj jej pytanie. Tak to działa. Nie bój się. To tylko takie małe czary-mary. Twarz Lauren stała się buraczkowa, gdy wszyscy zaczęli

się śmiać. — Sądziłam chyba, że kryształowe kule to mit, tak jak szpiczaste kapelusze i kociołki. Na szczęście w tym momencie nie patrzyła na zgromadzonych, bo zauważyłaby wiele znaczących spojrzeń wymienionych po tej uwadze. Elorie potrafiła w tłumie wypatrzeć przynajmniej tuzin osób, które za karę szorowały kociołek babci z takiego czy innego powodu. Lauren delikatnie wyjęła kulę z pudełka i uniosła ją. A potem o mało jej nie upuściła, gdy kula rozjarzyła się własnym światłem. Moira wyraźnie się ucieszyła. — Od ponad stu lat ta kula czekała na właściwe ręce. Prababcia mówiła, że gdy zaczyna świecić, to piękny widok i faktycznie tak jest. Lauren wyglądała na kompletnie zszokowaną. Nell zachichotała i pochyliła się w stronę Sophie. — Współczesna czarodziejka z naprawdę starodawną magią. Obserwując szklaną kulę z mieszkanką podziwu i zazdrości, Elorie próbowała sobie wyobrazić, jak czuje się Lauren. Och, trzymać w dłoniach taki kawał historii i patrzeć, jak się rozświetla. — Czy ona naprawdę aż tak źle się czuje z naszą tradycją?

— Myślę, że czuje się tak samo jak pewna znana mi bardzo tradycyjna czarodziejka, gdy pierwszy raz dostała do ręki iPhone’a — odpowiedziała Sophie z uśmiechem. Chwilę trwało, nim Elorie zrozumiała. — Czy wyglądałam na aż tak przerażoną? — O, tak — skinęła głową Nell. — Jakby ktoś dał ci do ręki małą bombę. Elorie postanowiła pomyśleć o tym później. Aervyn znowu zaczął podskakiwać z podekscytowania. — Zadaj jej pytanie, Lauren! Lauren spojrzała na Moirę. — O co powinnam zapytać? — Dlatego właśnie kryształowe kule wybierają osoby o dobrym osądzie i darze empatii, moja droga. To ty masz mądrość, by zadać odpowiednie pytanie. Lauren na chwilę zamknęła oczy, a potem bardzo poważnie wpatrzyła się w szklaną kulę. Obserwowały ją dziesiątki par oczu, jednak nic się nie działo. Elorie usłyszała westchnienia rozczarowania, ale babcia po prostu patrzyła z łagodnym uśmiechem. A potem oczy Lauren wypełniły się łzami i cicho powiedziała coś do Moiry. Za chwilę zamknęła oczy i Elorie poczuła, jak prosi o połączenie z jej umysłem. Nie mogła powstrzymać łez wzruszenia, gdy patrzyły

razem na to, co Lauren zobaczyła w kryształowej kuli. Babcia, siedząca na huśtawce w ogrodzie, z dzieckiem w ramionach i jeszcze dwoma niemowlętami śpiącymi w koszyku u jej stóp. Elorie poczuła, jak z jej serca spada ciężar, którego sobie nawet nie uświadamiała. Babcia będzie kołysała nasze dzieci. Dziękuję, Lauren. Sophie westchnęła i powiedziała drżącym głosem: — Wygląda na to, że odwiedzimy was w przyszłym roku. Lauren delikatnie odłożyła kryształową kulę do pudełka. Tym razem dotykała jej z czcią. — A teraz twoja kolej — powiedziała do Elorie z uśmiechem. Elorie spojrzała na niewielkie pudełeczko w swoich dłoniach. Wzięła głęboki oddech i otworzyła je. Kamień rodzących. Och, babciu. Chwyciła kamyk i padła w wyciągnięte ramiona babci, kryjąc twarz w jej ramieniu, co zawsze przynosiło jej ukojenie. — Teraz twoja kolej, kochanie. Oby pomógł ci sprowadzić twoje dzieci na świat, tak jak pomagał pokoleniom dzieci od niepamiętnych pokoleń. Elorie mocno trzymała księżycowy kamień. — Sophie będzie go potrzebowała pierwsza — powiedziała.

— Och, nie sądzę, dziecko — powiedziała babcia, gładząc ją po włosach. — Bliźnięta zazwyczaj rodzą się nieco wcześniej. Dwoje dzieci. O rany. Elorie nagle uświadomiła sobie wszystko i osunęła się na podłogę werandy. Jak u licha sobie z tym wszystkim poradzi? Obserwowała, jak napływały kolejne prezenty. Lauren zachwyciła się kolczykami, które Ginia tak pracowicie tworzyła dla niej godzinami. Babcia zachichotała nad różową koszulką z napisem „Najlepsza babcia na świecie”. Aervyn rzucił zaklęcie na kwiaty w ogrodzie, które zaczęły śpiewać „Sto lat”, a wszyscy obecni przyłączyli się do chóru. Potem babcia wręczyła Elorie kolejne małe pudełko. Sądząc z ciszy, która zapadła wokół, to też był ważny dar. Elorie nie była pewna, czy emocje nie wezmą nad nią góry. Babcia poklepała jej dłoń. — No, dalej, dziewczyno, to najlepszy prezent ze wszystkich. Elorie znowu otworzyła pudełko i zmarszczyła brwi. Jej naszyjnik w kształcie serca. Tego jej brakowało przez cały dzień. Dotknęła ręką swojej szyi. — Teleportowałem go — zachichotał Aervyn. — Mama powiedziała, że mogę to zrobić w słusznej sprawie. Elorie nadal wpatrywała się podejrzliwie w zawartość

pudełka. — I co jeszcze z nim zrobiłeś, słodki łobuzie? — To nie tylko ja — Aervynowi udało się znaleźć jeszcze jedno ciasteczko. — Mnóstwo ludzi mi pomagało. Potrzebowaliśmy prawie pełnego kręgu. Kurczenie rzeczy jest trudne. Naszyjnik wydawał się mieć ten sam rozmiar co ostatnio, gdy go widziała. Elorie rozejrzała się wokół zaskoczona. Wszystkie jej czarodziejątka wyglądały na naprawdę dumne z siebie. Coś było na rzeczy. — Pozwól, że ci go założę — powiedziała Ginia. Elorie uniosła włosy do góry. Ginia zapięła naszyjnik i cofnęła się. — A teraz sięgnij po moc sieci — powiedziała z lśniącymi radością oczami. Elorie sięgnęła do kieszeni po swój telefon i nie znalazła go tam. Aervyn znowu zachichotał. Hm, można chyba dodać „kieszonkowiec” do jego listy magicznych talentów. — Nie potrzebujesz telefonu — powiedziała Ginia. — Umieściliśmy go w twoim naszyjniku razem z paroma innymi superowymi zaklęciami. Aervyn wciąż nie mógł usiedzieć w miejscu z podekscytowania. — Tak, pomysł poddał nam… — po czym przerwał,

gdy Ginia zasłoniła mu dłonią usta. — Jamie mówi, że to zbrodnia, by skurczyć coś tak fajnego jak iPhone — przerwała nagłą ciszę Nell. — Ale w praktyce oznacza to, że jesteś stale podłączona do internetu. Elorie usiłowała sobie wyobrazić iPhone’a wewnątrz swojego szklanego naszyjnika. Potem zaczęły do niej docierać słowa Nell. Stałe łącze noszone na szyi? Jej oczy rozszerzyły się pod wpływem nadziei i lęku. Najpierw zajęła się lękiem: — Ale czy to nie zaszkodzi dzieciom? Nell potrząsnęła głową. — Nie. Ginia umieściła tam kilka zaklęć, między innymi jedno z najlepszych zaklęć ochronnych Moiry i świetne zaklęcie, które pozwoli ci widzieć moc żywiołów. Powinnaś byś w stanie dostrzegać prądy mocy nawet bez pomocy Kevina. Elorie skinęła głową, próbując to wszystko objąć rozumem. Jej dzieci będą bezpieczne, a ona miała na szyi mikroskopijny komputer. Czy coś w tym rodzaju. Jeśli to, co mówiła Nell, było prawdą, to szczegóły nie miały większego znaczenia. Zamknęła oczy i sięgnęła po moc sieci. Jej serce uniosło się radością, gdy poczuła jej przypływ. Mogła sięgnąć po swoją moc w dowolnym momencie, ilekroć będzie tego potrzebowała.

Jak każda inna czarodziejka. Chwyciła naszyjnik i spojrzała na twarze wokół. Ci cudowni, przekochani ludzie znaleźli sposób, by zlikwidować ostatnią barierę pomiędzy jej sercem a magią. Dali jej wolność. Nie było wspanialszego wyrazu miłości. Sophie oparła się o gładkie kamienie w basenie Moiry i odetchnęła głęboko. Och, cudownie. Czekała na to cały dzień. Ogród oświetlony był światłem księżyca, w którym tańczyły pasemka mgły. To była idealna noc na czary. A może na coś innego… Przytuliła się bardziej do Mike’a. Objął ją ramieniem i położył drugą rękę na jej brzuchu. — Nasze Nasionko ma się dobrze. Nic się nie zmieniło, odkąd ostatni raz sprawdzałeś dziesięć minut temu. — Sophie uśmiechnęła się. — Nie sprawdzam, po prostu go wyczuwam — powiedział Mike, śmiejąc się cicho. — To za każdym razem jest cudem. Sophie oparła się pokusie zapadnięcia w lekki leczniczy trans. Musieli porozmawiać. Dwoje ludzi spodziewających się dziecka nie mogło mieszkać tysiące kilometrów od siebie. Jej serce krwawiło na myśl o opuszczeniu jej schronienia w Kolorado, jednak jeśli

taki miał być następny krok, była gotowa się na to zdecydować. Mike położył palec na jej ustach. — Ciii… Wiem, że musimy porobić plany, ale najpierw chciałbym ci coś dać. Uśmiechnęła się, widząc, jak sięga po rosnący w pobliżu kwiat. Niebieski hiacynt. Mały pączek z wielkim przesłaniem: wytrwałość i miłość. Zawsze ją bawiło, że taki delikatny kwiat reprezentował tak trwałe uczucie. Łagodne przypomnienie, że mężczyzna, którego pokochała, ma kochające i niezłomne serce. Przyjęła podarunek i trzymając kwiat łagodnie w dłoniach, sięgnęła po odrobinę mocy ziemi. Wtuliła się mocniej w Mike’a, gdy płatki rozwinęły się. Przez chwilę dziwiło ją szybkie bicie jego serca, a potem dostrzegła błysk między płatkami kwiatu. — Och, Mike. Sięgnęła po prosty i przepiękny pierścionek z diamentem lśniącym w świetle księżyca. Mike wsunął go jej na palec. — Wyjdź za mnie, Sophie. Próbowała znaleźć słowa. Jego dłonie delikatnie objęły jej twarz. — Nasionka potrzebują korzeni i solidnego gruntu, tak samo jak my. Dajmy mu to razem. Kocham cię.

Sophie uśmiechnęła się do niego. Korzenie i solidny grunt rzadko były wzmiankowane w oświadczynach, ale pomiędzy czarodziejami ziemi trudno było znaleźć coś ważniejszego. Przykryła jego dłonie swoimi. — Tak. — Tylko tyle zdołała powiedzieć. Ale niczego więcej nie było trzeba.

Rozdział 20. ELORIE OSUNĘŁA SIĘ NA HUŚTAWKĘ na werandzie i głęboko odetchnęła. Panowała niemal ogłuszająca cisza. Aaron właśnie zabrał wszystkich gości, którzy potrzebowali podwiezienia na lotnisko. Ojciec Lizzie wziął czarodziejątka na rejs swoim trawlerem. Babcia krzątała się w ogrodzie, próbując dojść do ładu z bujnym rozkwitem kwiatów, które po oświadczynach Mike’a rosły jak oszalałe. Elorie uśmiechnęła się. Trzeba było czegoś naprawdę wielkiego, by Sophie do tego stopnia straciła panowanie nad swoją magią. Babcia weszła wcześnie rano do ogrodu i krzyknęła z zaskoczenia tak głośno, że pół Nowej Szkocji mogło ją usłyszeć. Ta radość mogła złagodzić ból rozstań. Elorie delikatnie się kołysała. Za parę minut może zbierze dość energii, by pójść do pracowni lub iść pomóc babci. Na razie wystarczało jej energii tylko na to, by się pohuśtać. — Nie rozleniwiaj się tak, moja droga — powiedział Marcus, wychodząc z gospody z kubkiem herbaty w dłoni. — Zaplanowałem lekcję magicznego programowania.

— Nawet czarodziejki potrzebują czasem dnia wolnego — zaprotestowała, unosząc brwi. — Nie wtedy, gdy nauczyciel ma wyjeżdżać za kilka dni. Im szybciej się będziesz uczyć, tym szybciej będę mógł wyjechać. Hm, to mogło ją zmotywować. — Czy możemy to zrobić po obiedzie? Właśnie miałam zamiar iść do pracowni. — Tylko odrobinę naciągała prawdę. — Nie, Jamie się do nas przyłączył i już czeka online — powiedział Marcus, potrząsając głową. — Wejdź do środka. Przygotowałem laptopy. Elorie dotknęła swojego wisiorka i westchnęła. Nawet jego nowe możliwości nie uwalniały ją całkowicie od przekleństwa laptopa. Walcząc z, jak sama wiedziała, kompletnie nieracjonalnym przypływem nienawiści do laptopów, wstała z huśtawki i weszła za Marcusem do środka. Później pójdzie poszukać szkła morskiego. To była najlepsza nagroda, jaką mogła sobie obiecać, by być w stanie wysiedzieć na krześle całą zaplanowaną przez wujka Marcusa lekcję. Gdy zobaczyła logo Świata magii na ekranach obydwu komputerów, w myślach dodała jeszcze czekoladę do swoich nagród. Całą tabliczkę naprawdę dobrej czekolady.

Usiadła przed ekranem i odkryła, że Świat magii zajmował tylko pół ekranu. Drugie pół zajmowała twarz Jamiego na wideo czacie, a to był miły widok, nawet w tych okolicznościach. — Dzień dobry, Jamie. Jak się miewa Nat? — Ciągle śpi. Ciąża to ciężka praca. — Jamie uśmiechnął się. — A przy okazji, gratulacje. Słyszałem, że szykuje się wysyp bobasów w Nowej Szkocji. Elorie roześmiała się. — Wydaje mi się, że Sophie mogła począć jeszcze w Kolorado, ale babcia i tak przypisuje sobie zasługę. Twierdzi, że jej ogród jest bardzo płodny w tym roku. Nagle poniżej twarzy Jamiego wyskoczyło okienko z twarzą Marcusa. Trochę dziwnie było widzieć go obok siebie w pokoju i jednocześnie na ekranie komputera. — Gdy już skończycie gawędzić o bachorach, może będziemy mogli zacząć naszą lekcję. — Bądź miły, Marcusie, albo powiem Wojowniczce o twoim zaklęciu usypiającym wokół jej tajnego ogrodu — ostrzegł Jamie, przewracając oczami. Elorie nie miała pojęcia, o czym mowa, ale trzeba przyznać, że to natychmiast podziałało na Marcusa. Może jednak ten cały Świat magii miał jakieś zalety. — Co więc będziemy dzisiaj robić? — zapytała. — Spróbujemy trochę rozszerzyć to, co udało ci się

zrobić na plaży — odparł Marcus. — A masz parasol? — zażartowała Elorie. — Nie dosłownie — wyjaśnił Jamie. — Marcus powiedział, że byłaś w stanie podać magię Lauren na odległość. Chcemy sprawdzić, czy będziesz w stanie zrobić to ze mną w czasie, gdy będę w Świecie magii. Wiemy, że potrafiłabyś zaczerpnąć magię z gry na zewnątrz, więc teoretycznie to powinno być możliwe. — Dobrze, ale będę potrzebowała jakiegoś zaklęcia. Marcus uśmiechnął się. Niezbyt miły widok. — To będzie ta część lekcji, w której zajmujesz się magicznym programowaniem. Może jeszcze raz spróbujesz stworzyć zaklęcie osłaniające? Elorie westchnęła. No proszę, a już przez chwilę zdawało jej się, że może będą się dobrze bawić. Położyła palce na klawiaturze i zaczęła mozolnie pisać kod, który miał się stać zalążkiem zaklęcia. Jamie obserwował to z niedowierzaniem. — Kazałeś jej programować od zera? Marcusie, to okrucieństwo! — To znaczy, że to nie jest konieczne? — Elorie zamarła. Marcus cmoknął z dezaprobatą. — Istnieją pewne skróty, ale uważam, że najpierw należy nauczyć się podstaw, zanim zacznie się ich używać.

Jamie mrugnął do Elorie. — Cóż, skoro twój sposób sprawia, że ma ochotę wylać ci wiadro morskiej wody na głowę, może spróbujemy mojej metody? — zapytał. Kilka ikonek na ekranie Elorie zaczęło migotać. — Widzisz je? Po kliknięciu zobaczysz menu, z którego będziesz mogła wybrać gotowe fragmenty kodów. Jeśli je połączysz w odpowiedniej kolejności, będziesz w stanie stworzyć przyzwoite zaklęcie. — Albo spowodować katastrofę pociągu — warknął Marcus. Jamie roześmiał się. — Wcale nie tak trudno to zrobić, programując od zera. W ten sposób jednak najpierw nauczysz się logiki zaklęcia. Gdy będziesz chciała zrobić coś bardziej wymyślnego, będziesz mogła przejść do programowania od zera. Najwyraźniej czekała ją poważna rozmowa z wujkiem Marcusem. Stosując się do jasnych instrukcji Jamiego, Elorie przygotowała zaklęcie osłaniające zaledwie w kilka minut. Potem na ekranie pojawiło się dwóch wojowników. — Mój ma na sobie niebieski hełm — wyjaśnił Jamie. — Gdy będzie wyglądało na to, że przegrywam walkę, chcę, byś aktywowała zaklęcie i przesłała je temu gościowi.

Elorie podskoczyła na krześle, gdy wojownicy zaczęli walczyć na miecze. Skąd, u licha, miała wiedzieć, kiedy jeden z nich zacznie przegrywać? Jedno dobre machnięcie mieczem i może być po sprawie. Nawet wirtualne ucięcie głowy nie było czymś, co miała ochotę oglądać. — Przegrywaj szybciej — powiedział cierpko Marcus. — Albo będę musiał wysłać jeszcze paru wojowników do pomocy. Nagle awatar Jamiego padł na ziemię, wypuszczając miecz z ręki. Elorie chwyciła za myszkę i rzuciła zaklęcie. Wojownik w czerwonym hełmie zamachnął się mieczem… i nagle miecz w jego ręku zmienił się w kwiat, gdy natrafił na zaklęcie osłaniające. Jamie wyglądał na oszołomionego, a Marcus roześmiał się tak, jak Elorie jeszcze nigdy nie słyszała. — Nie sprawdziłeś jej kodu dostatecznie dobrze, co? Użyła fragmentu napisanego przez Ginię. Ciesz się, że nie zmieniłeś się we wróżkę. Ta dziewczyna wszędzie zostawia jakieś głupie zaklęcia i upiera się, by dodawać je do biblioteki zaklęć. Może powinna się uczyć gry w Świat magii od Ginii — wydawało się to znacznie przyjemniejsze. Wujek Marcus nie wyrażał się też o jej umiejętnościach z dostatecznym szacunkiem. Elorie spojrzała znacząco na kwiat. — No cóż, miecz nie stanowi już teraz zagrożenia,

prawda? — Może jedynie zranić męskie ego. — Jamie roześmiał się. — Czy dasz radę odwrócić zaklęcie? Elorie sięgnęła po myszkę i szybko wyobraziła sobie kształt zaklęcia. Podała je wojownikowi w czerwonym hełmie, a potem pisnęła przerażona i zakryła oczy, gdy krew trysnęła z bezgłowego ciała awatara Jamiego. — Och, okropność! Czy naprawdę musi to być aż tak realistyczne? Odkryła oczy i zobaczyła dwie twarze wpatrzone w nią z wyrazem bezbrzeżnego zdumienia. — O, nie. Czy zrobiłam coś nie tak? Zaklęcie zadziałało, prawda? Jamie spojrzał na swój martwy awatar i powoli skinął głową. — O, tak, zadziałało świetnie. Ale spodziewałem się, że napiszesz kod zaklęcia odwracającego. Jak to zrobiłaś? — Cóż, ogólnie rzecz biorąc to ten sam kształt, co pierwsze zaklęcie, tylko trochę obrócony. — Jaki kształt? Widzisz kształty w kodzie? — zmarszczył brwi Jamie. A inni ich nie widzieli? — Tak. Tak samo jak w przypadku innych zaklęć. Jamie spojrzał na Marcusa, który potrząsnął głową. — Jasny gwint. Czekaj no chwilę. — Jamie zaczął

gorączkowo stukać w klawiaturę. Kilka minut później uniósł głowę z wyrazem triumfu w oczach. — Właśnie napisałem do Ginii, Marcusie. Ona też widzi kształty, gdy zajmuje się magicznym programowaniem. Dlatego potrafi używać mocy sieci tak jak Elorie, a my nie. One potrafią dostrzegać kształt zaklęć. — Wojowniczka też to potrafi? Boże, ratuj nas wszystkich — jęknął Marcus. Dlaczego ona sama zawsze jako ostatnia zaczynała rozumieć swoją własną magię? — Dlaczego to takie ważne? — zapytała w końcu. — Wydaje się, że przynajmniej dla ciebie i Ginii nie ma znaczenia, czy magia jest w rzeczywistej, czy w wirtualnej przestrzeni, ponieważ dostrzegacie prądy mocy i jesteście w stanie nimi manipulować w ten sam sposób — wyjaśnił Jamie z uśmiechem. Wzruszyła ramionami. Była wirtualną czarownicą. Też mi nowina. — Mam nadzieję, że Ginia doceni cud swoich umiejętności w większym stopniu niż ty, moja droga — westchnął Marcus. — Jak mogę je doceniać, skoro nie rozumiem, dlaczego to ma takie znacznie? — Elorie nie potrafiła dłużej pohamować frustracji. — Robienie sztuczek w grze online nie wydaje mi się czymś wartym ekscytacji. A niech to. Świat magii był ukochanym dzieckiem

Jamiego, a ona właśnie go zlekceważyła. Poczuła, jak się czerwieni, i spojrzała na ekran. — Przepraszam, Jamie. Nie chodziło mi o twoją grę, naprawdę. Na pewno jest bardzo fajna, ale… — urwała. Nie było sensu pogrążać się głębiej. — Czy możesz przeprowadzić dla mnie jeszcze jeden test? — zapytał poważnie Jamie. — Jestem pewien, że ułatwi nam to zrozumienie, dlaczego to jest takie ważne. Uniósł pąk kwiatu. Elorie zazgrzytała zębami. Znowu magiczne sztuczki. — Aervyn patrzy na mnie w ten sam sposób, gdy uważa, że proszę go o coś głupiego — zachichotał Jamie. Elorie starała się pohamować swój temperament, pamiętając o minach czarodziejątek. Chyba potrafiła zachowywać się nieco dojrzalej niż czterolatek, u licha. — Co mam zrobić? — zapytała. — Na ekranie widzisz zaklęcie rozwijające pąki kwiatów. Czy możesz je aktywować i podać mi? Łatwizna. Elorie chwyciła za myszkę i popchnęła zaklęcie. Jamie roześmiał się, gdy z kwiatu opadły płatki. — Kwitnięcie i przekwitanie — powiedział. Elorie znowu się zaczerwieniła. Babcia rozzłościłaby się na nią za obdzieranie kwiatu z płatków, czy to za pomocą magii, czy w jakikolwiek inny sposób. Nie ma

wytłumaczenia dla jej zachowania. Marcus uniósł kształt zaklęcia w dłoni. — Pewnie tego potrzebujesz na kolejnym etapie? — zapytał. Jamie kiwnął głową i uniósł kolejny kwiat. — Elorie, teraz spróbuj tego samego, tylko podaj mi zaklęcie Marcusa. Dalej była wściekła. Gdy następnym razem będzie pomagała kwiatkom kwitnąć, wolałaby być w ogrodzie. Patrząc na wujka Marcusa, sięgnęła po moc, chwyciła jego zaklęcie i rzuciła je przez komputer do Jamiego. Krzyknął, gdy kwiat w jego dłoni eksplodował. A niech to. Jej złość ulotniła się, gdy sobie uświadomiła, co zrobiła. Co też w nią wstąpiło? Kontrolowanie magii było pierwszą lekcją, którą się wpajało każdemu czarodziejątku. — Przepraszam, Jamie. Jestem zmęczona, ale to żadne wytłumaczenie. Wszystko w porządku? — Masz lepszą wymówkę — powiedział Jamie z sympatią. — Spytaj Moirę o radości bycia ciężarną czarownicą. Nell z trojaczkami była nie do zniesienia. — Spojrzał na Marcusa. — Naucz ją tworzyć ochronny krąg szkoleniowy. Magia ciężarnej czarodziejki potrafi być trudna do przewidzenia. Szkoda mebli. Jej dzieci były przyczyną tego wszystkiego? Już? Elorie położyła dłoń na brzuchu, czując przypływ emocji.

— Tak. — Jamie uśmiechnął się. — Nat mówi, że wahania nastrojów są naprawdę silne. Zawsze miej pod ręką chusteczki. Pociągnęła nosem. Nie czuła się tak rozstrojona, odkąd przestała być nastolatką. — Czy już skończyliśmy z magicznymi sztuczkami? — Czas o tym porozmawiać — powiedział Marcus. — Czy masz jakiekolwiek pojęcie, co zrobiłaś? Nie była przecież idiotką. — Jasne. Wzięłam od ciebie magię i podałam ją Jamiemu. Zamarła, gdy dotarło do niej, co powiedziała. Podała magię — prawdziwą magię — na odległość tysięcy kilometrów. — Już nie sądzisz, że to tylko sztuczki, co? — mrugnął Jamie. Powoli pokręciła głową. — Mogę przewodzić magię. — Tak — potwierdził Marcus. — Możesz pobierać lub podawać magię, prawdziwą lub wirtualną, i odległość nie ma tu znaczenia. Żadna czarodziejka wychowana w kręgu babci nie mogła zlekceważyć znaczenia tej informacji Magia mogła pomóc tylko tam, gdzie była dostępna. Jeśli wujek Marcus miał rację, to społeczność czarodziejska

właśnie stała się o wiele większa. Jej puls gwałtownie przyspieszył. Mogła wysłać magię każdej czarodziejce, gdziekolwiek się znajdowała. To samo mogły zrobić inne czarodziejki sieci. Elorie wreszcie poczuła, jak ta prawda do niej dociera. Nareszcie. Jej duszę wypełniła radość. Babcia zawsze mówiła, że czarodziejki nie mają mocy, czarodziejki używają mocy. Teraz zrozumiała, co miała zrobić, dlaczego to ona została obdarowana tą nową formą magii. Wiedziała, jaką czarodziejką ma być. Do tego czasu jej magia wydawała się opierać na jej słabościach, wydawała się sprzeczna ze wszystkim, w co wierzyła. Jednak był powód, dla którego nawet wcześniej, zanim okazało się, że jest czarodziejką, była prawą ręką babci. Była urodzoną organizatorką. Uśmiechnęła się do Marcusa i Jamiego. — Musimy zwołać spotkanie — powiedziała. Jamie rozejrzał się po nowym pokoju spotkań zorganizowanym naprędce w Świecie magii. Żadnych zamków czy fos ze zwodzonym mostem, po prostu wygodne kanapy i trochę pięknych dzieł sztuki. Całe szczęście, że to nie on zajmował się wystrojem wnętrz. Słyszał plotki, że Elorie trudno jest zaakceptować

technologię konieczną do wykorzystania jej magii. Mógł w to uwierzyć tylko ktoś, kto nie spędził kilku ostatnich godzin na wypełnianiu jej poleceń. Jeśli chodziło o zdolności organizacyjne, wydawało mu się do tej pory, że Nell nie ma sobie równych, jednak był w błędzie. — I to ma być kobieta, która obawia się świata wirtualnego? — zapytał, pochylając się ku swojej siostrze. — Dwa dni temu nie wiedziała, jak włączyć iPhone’a. — Nell wzruszyła ramionami. Jamie parsknął z niedowierzaniem. Elorie przejęła Świat magii, bardzo grzecznie rozkazała wszystkim stawić się w miejscu spotkania online i przeniosła cztery tuziny czarodziejów do świata wirtualnego. To nie była kobieta, która obawiała się korzystać z technologii. Albo przynajmniej potrafiła skłonić innych, by korzystali z niej dla niej. Shay i Mia spędziły trzy godziny na programowaniu nowego czatu dla czarodziejów. Sam Jamie porwał Ginię i Aervyna w zasadzie bezpośrednio po tym, jak wysiedli z samolotu, by razem z nim pomyśleli, jak opracować zaklęcie transportujące. Całe szczęście, że miał tylu pomocników. Gdy już uporają się z wszystkimi poważnymi sprawami, zajmie się znowu grą w Świat magii. Jeszcze im wszystkim pokaże, jeszcze odmieni oblicze tej gry.

Na razie Elorie stworzyła pokój spotkań i usługę przenoszenia czarodziejów do świata wirtualnego. Nie mógł się doczekać, jak to wykorzysta. Nie tylko on czekał. Moira siedziała na wygodnej niebieskiej kanapie z Aervynem na kolanach i trojaczkami u swoich stóp, obserwując swoją wnuczkę z dumą. Jamie znał to spojrzenie — każdy nauczyciel czarodziejstwa je znał. Pojawiało się, gdy uczeń postanawiał wyfrunąć z gniazda i rozwinąć skrzydła. Niezależnie od tego, jak kręta była dotychczasowa droga Elorie, teraz patrzył na kobietę pewną swoich umiejętności i swojego przeznaczenia. Wystąpiła na środek pokoju i wszystkie głowy obróciły się w jej kierunku. — Chciałam wam wszystkim podziękować za przybycie. Wiem, że nie dałam wam na to zbyt dużo czasu ani nie wyjaśniłam wszystkiego za dobrze. — Poprosiłaś, więc przybyliśmy — powiedziała Sophie z uśmiechem. Jamie skinął głową, tak samo jak wielu innych. Tak właśnie postępowali czarodzieje. Elorie wezwała czarodziejów z umiejętnością magicznego programowania i oni odpowiedzieli na wezwanie, nie zadając żadnych pytań. — Jak wielu z was wie, odkryliśmy nowe źródło mocy i

wszyscy z was, którzy mają umiejętność magicznego programowania, potrafią z niego korzystać. — Ale nie potrafimy robić tego co ty — powiedział Govin, jeden z najlepszych graczy w Świecie magii. — To prawda. Niektórzy z nas potrafią korzystać z mocy sieci nieco inaczej i poświęciliśmy ostatni tydzień na sprawdzaniu, co jest możliwe dzięki niej. Myślę, że Jamie i wujek Marcus przedstawili wam pokrótce nasze odkrycia. — Jesteście w stanie przesyłać magię za pośrednictwem internetu, prawda? — zapytał Govin, pochylając się do przodu. Elorie skinęła głową i w sali rozległ się szmer głosów. Podniosła dłoń. — Możemy też pobierać magię. Daje nam to olbrzymią swobodę w przekazywaniu magii do dostępnych czarodziejów. Poprosiłam was o spotkanie, żebyśmy mogli porozmawiać o tym, jak najlepiej możemy to wykorzystać dla dobra naszej społeczności i ludzi wokół. — To naprawdę ułatwi szkolenie czarodziejątek — powiedział Govin. — Często brakuje w pobliżu trenerów z odpowiednimi umiejętnościami, zwłaszcza gdy nowe talenty pojawiają się gwałtownie. — Masz rację, Govinie — przyznała Moira z szerokim uśmiechem. — Możesz to też wykorzystać w swojej

pracy z pogodą. — Govin i jego partner spędzali niezliczone godziny na próbach minimalizowania skutków gwałtownych zmian pogody w niektórych rejonach świata. — Są pewne rzeczy, których nie jestem w stanie zrobić w Kolorado, ponieważ mieszkam tam sama — odezwała się Sophie. — A przynajmniej tak było. W zeszłym miesiącu na mojej ulicy zaginęło dziecko. Byłoby wspaniale, gdybym mogła wtedy wezwać Jamiego lub Aervyna z zaklęciem poszukującym, sama nie mam tego talentu. — A w Kalifornii z kolei brakuje nam uzdrowicieli… — Nell skinęła głową. — Czasami dobrze byłoby mieć jakiegoś pod ręką. — Zmarszczyła brwi. — To wszystko jednak wydaje się wielkim organizacyjnym wyzwaniem. Jak sprawić, by odpowiedni czarodzieje byli dostępni wtedy, gdy trzeba będzie przygotować odpowiednie zaklęcie? Oczy Elorie zalśniły. — O, właśnie. W wielu przypadkach nie potrzebujemy tak naprawdę obecności danego czarodzieja, potrzebujemy jedynie jego zaklęć. Ach! Jamie wreszcie połączył wszystkie elementy układanki. Teraz wiedział, dlaczego Elorie wezwała programistów. Była genialna. Całe pomieszczenie wypełniło się jej roztańczoną

energią. — Czarodzieje tacy jak Aervyn, Ginia czy ja mogą przesyłać magię potrzebującym jej czarodziejom, ale nie jest do tego wcale konieczna obecność czarodzieja, który przygotował zaklęcie. Możemy użyć gotowego magicznego kodu. Właśnie w tym zakresie chciałam was prosić o pomoc. Jamie skinął głową, już zaczynając snuć plany. — Chcesz, żebyśmy stworzyli bibliotekę zaklęć — powiedział. Zobaczył wyraz gotowości i entuzjazmu na twarzach zgromadzonych czarodziejów. Znalezienie ochotników nie będzie problemem. Wyczuwał już, że wkrótce rozpocznie się maraton magicznego programowania. — Już mamy niezłą bibliotekę zaklęć. — Govin uśmiechnął się. — Tyle że, jak przypuszczam, zamiana fosy w krąg ognia nie jest tym, o co ci chodzi. — Jeśli ktokolwiek z was w prawdziwym życiu ma dom otoczony fosą, to możemy tego spróbować, ale generalnie nie o to nam chodzi — powiedziała Elorie ze śmiechem. —Myślałam raczej o zaklęciach potrzebnych na co dzień: prostych zaklęciach uzdrawiających, sprowadzaniu deszczu, zaklęciach poszukujących… Słowem: tych zaklęciach, których obecnie używamy, by pomagać naszym przyjaciołom i sąsiadom, tyle że teraz mielibyśmy więcej możliwości.

— Tak naprawdę można by je wykorzystywać również w poważniejszych sytuacjach. To dawałoby nam możliwość ratowania życia — powiedział bardzo poważnie Mike. — Owszem i na pewno nieraz tak się stanie — odparła Elorie, omiatając spojrzeniem pokój. — Jednak chciałabym zacząć od takiej codziennej pomocy. To pomoże nam opracować dobry plan, wychwycić błędy i nauczyć się być społecznością na inny sposób, niż jesteśmy do tego przyzwyczajeni. — Wzięła głęboki oddech. — Gdy okaże się, że jesteśmy w stanie przekazywać niewielką magię, będziemy też mogli przekazywać wielką — Spojrzała na Marcusa. — Marzę o świecie, w którym mniej będzie wypadków lub śmierci, ponieważ będziemy mogli dotrzeć z magią na czas. Wyciągnęła ręce do wszystkich. — Jesteśmy czarodziejami, służenie innym jest naszym najwyższym powołaniem. Proszę każdego z was, byście pomogli w tym dziele w miarę swoich możliwości i chęci. Marcus pierwszy zerwał się na równe nogi.

Rozdział 21. MOIRA WYSZŁA DO OSNUTEGO poranną mgłą ogrodu. Sen cudownie odnowił jest stare kości. Ku swojemu zdziwieniu odkryła w basenie swojego kuzyna, a jej zdumienie powiększył jeszcze fakt, że na jej widok wstał i podał jej rękę, pomagając jej wejść do gorącej kąpieli. — Wydajesz się bardzo pogodny dziś rano, mój drogi. — Zbudziłem się wcześnie — odparł Marcus, wzruszając ramionami. — Nie wiem dlaczego. Pół nocy spędziłem, pracując z Jamiem nad biblioteką kodów. Już jesteśmy zasypywani zaklęciami. Czarodzieje z natury nie są zbytnio zorganizowani. — Po prostu chcą pomóc. — Moira skryła uśmiech. — Mogliby pomoc w ich porządkowaniu — parsknął Marcus. — I ruszając głową. Młody Sean już dodał zaklęcie iluzoryczne zmieniające w pirata i zaklęcie do podsłuchiwania. — Uroczo! — Moira roześmiała się, widząc grymas Marcusa. To był Marcus, którego znała i kochała. — Nigdy nie wiadomo, kiedy zaklęcie zmieniające w pirata może się okazać przydatne. — Chyba nie mówisz poważnie! — Brwi na jego czole

niemal się zetknęły. — Ważne, że czarodziejątka chcą się zaangażować w pomaganie innym, to piękne. Zaklęcie do podsłuchiwania po niewielkich przeróbkach zmieni się w zaklęcie poszukujące, dzięki któremu będzie można odnaleźć zgubione dziecko. Może poprosisz Seana, by nad tym popracował? Marcus tylko chrząknął. Przyjęła to za dobrą monetę i mówiła dalej. — To silny zaklinacz z olbrzymią wyobraźnią. Potrzebny mu twórczy nauczyciel, by wydobyć z niego to, co najlepsze. — Hm, może połączenie go w parę z jego bratem pomoże. Kevin wydaje się mieć nieco więcej rozumu. Moira musiała się odwrócić i udawać, że przygląda się swoim kwiatom, by tym razem ukryć uśmiech. Elorie nie była jedyną czarodziejką, która ostatnio zdecydowała się wyjść ze swojej skorupy. Marcus szkolący czarodziejątka niemal bez słowa protestu — kto był pomyślał? — Na Elorie ciąży teraz wielka odpowiedzialność — powiedział Marcus. — Dobrze ją przygotowałaś. — Pomogłam jej stać się kobietą, którą miała się stać — Moira była bardzo dumna z tego, na kogo wyrosła jej wnuczka. Społeczność czarodziejska wczoraj zyskała nowego przywódcę. Elorie będzie potrafiła wykorzystać

nową magię, by wzmocnić tradycję. — Jest mocno zakorzeniona w tradycji i ma silne poczucie odpowiedzialności za ludzi wokół siebie. — Mówisz o odpowiedzialności i zobowiązaniu, jednak Elorie robi to wszystko z miłości — powiedziała Moira. — Ma naprawdę dobre serce. — I może promyk lub dwa miłości mogłyby wsączyć się do otoczonego murem serca Marcusa. Był takim wrażliwym chłopcem. W dniu, w którym zginął Evan, w Marcusie coś pękło. Jej serce uzdrowicielki od niemal pół wieku bolało nad tym chłopcem, którym kiedyś był. Naprawdę długo trzymała się nadziei, nawet jak na czarodziejkę wierzącą w czas i tradycję. Dziś rano się do niej uśmiechnął. U zarania pięknego letniego dnia zamierzała pamiętać o tym uśmiechu. Ale nie zaszkodzi też odrobina manipulacji. — Słyszałam, że Jamie i Aervyn mają się spotkać po południu w pokoju spotkań w Świecie magii, by popracować nad systemem alarmowym. Jestem pewna, że przyda im się jeszcze jeden czarodziej umysłu. Nawet Marcus nie był się w stanie oprzeć urokowi Aervyna. Najpotężniejszą magią, jaką władał ten cudowny chłopiec, była zaraźliwa radość życia.

Nell: Czat wydaje się naprawdę staroświecki w zestawieniu z naszym nowym miejscem spotkań w Świecie magii. Moira: Tak, ale nie chcemy marnować zaklęć transportujących, przynajmniej na razie. Może gdy będziemy mieli większy ich zapas… Nell: Moje trojaczki zaprzęgły Aervyna i Jamiego do roboty. Ginia mówi, że starają się wymyślić, jak zrobić, żeby za transport odpowiadał głównie program, a nie magia teleportująca, tak więc mam nadzieję, że niedługo nasz serwis taxi do i ze Świata magii będzie gotowy do działania. Moira: Nie mogę się już doczekać. Cudownie było trzymać Twojego synka na kolanach. Już niedługo będzie na to zbyt duży. Nell: Niedługo będziesz miała pod dostatkiem malców do kołysania i tulenia. Sophie: Tak, będziemy musieli zainstalować w tym pokoju bujany fotel. Ciocia Moira słynie z umiejętności usypiania marudnych niemowląt i ja na pewno chętnie bym z tego skorzystała. Nell: Boże, co ja bym dała za wirtualną nianię dostępną w każdej chwili, gdy trojaczki były małe. Moira: A co ja bym dała, żeby móc Ci wtedy pomóc. Sophie: Cóż, Elorie i ja z chęcią skorzystamy z

dobrodziejstw nowoczesnej technologii. Elorie: Oj, tak. Przepraszam za spóźnienie. Aaron właśnie jest na spotkaniu z przyjacielem, by omówić plany naszego nowego domu. Nie mogę zostać długo, bo inaczej dodadzą kilkaset metrów kwadratowych na każde dziecko. Dlaczego facetom zawsze się wydaje, że im większe tym lepsze? Nell: Oto odwieczne pytanie, moja kochana. Sophie: Gdzie się budujecie? Elorie: Pomiędzy gospodą a domkiem babci. Chcemy mieć własny dom, gdy na świat przyjdą dzieci. Ludzie na wakacjach niekoniecznie muszą doceniać płacz niemowląt lub tupot małych stóp. Moira: Tu mogłabyś się zdziwić, moja droga. Niemniej jednak cieszę się, że Aaron i Ty będziecie jeszcze odrobinę bliżej. Mnie dziecięce odgłosy w ogóle nie będą przeszkadzać. Sophie: Czy Aaron zniesie dwie ciężarne kobiety w swoim otoczeniu za jakiś miesiąc lub coś koło tego? Elorie: Tylko jeśli ja pierwsza dostanę jeść ☺. Żartuję… No, może nie do końca, naprawdę jestem teraz wiecznie głodna. Czy to normalne? Nell: Jak najbardziej. Ciesz się tym, póki możesz. Być może ominą Cię mdłości, ale tak czy siak w pewnym momencie dzieci zabierają tyle miejsca, że

w żołądku nie mieści się już jedzenie. Moira: Kiedyś byłam skłonna się założyć, że moje dzieci kradną mi jedzenie i oddają je wróżkom. Jadłam jak górnik pracujący na przodku w czasie tych pierwszych miesięcy ciąży. Sophie, czy to znaczy, że zamierzasz nas odwiedzić jesienią? Sophie: Coś w tym rodzaju. Mike i ja próbowaliśmy wymyślić, co zrobić ze ślubem. Elorie: Och, czyżbyście chcieli się pobrać tutaj? Sophie: Niezupełnie. Poczekajcie chwilę… Nell: Pisz szybciej i nie bądź tak tajemnicza! Sophie: Przepraszam. Problem polega na tym, że nasza rodzina jest bardzo rozproszona i jest wiele miejsc, które są bardzo ważne i dla nas, i dla nich. Piękny dom rodziców Mike’a w Meksyku… Ocean’s Reach, gdzie po raz pierwszy przeżyliśmy razem pełny krąg i oczywiście Twój ogród, ciociu Moiro: to wszystko są szczególne miejsca. Próbowaliśmy wybrać jedno z nich i nie byliśmy w stanie tego zrobić. Dlatego pominęliśmy tę kwestię. Nell: Co takiego?? Elorie: Już wzięliście ślub? Moira: Och, moja słodka dziewczyno. Bądźcie błogosławieni. Sophie: Pobraliśmy się tu, w moim ogrodzie.

Uroczystość była bardzo niewielka, lecz urocza. Teraz chcielibyśmy podzielić się naszą radością z wami wszystkimi, dlatego wyruszamy w wyjątkową podróż. Zaczniemy od odwiedzin rodziców Mike’a w Meksyku, potem jedziemy do Berkeley, o ile oczywiście Ci to odpowiada, Nell. Nell: Nigdy, przenigdy nie odmawiamy gościom, zwłaszcza jeśli można przy okazji świętować. Gratulacje, Sophie. Mike to wspaniały człowiek. Sophie: Tak jakbym nie wiedziała. I wreszcie na koniec planujemy zawitać w Nowej Szkocji, ciociu Moiro. Moira: Świetnie, zbierzemy tu wszystkich, by odpowiednio to uczcić. Tak robią Irlandczycy — najważniejsza jest impreza. Sophie: Nikt nie jest na nas zły? Moira: Zawsze lubiłaś chodzić swoimi ścieżkami, kochana dziewczyno. Wolałaś przeżyć swoją radość w małym gronie, a teraz chcesz świętować ją z nami — nie widzę tu niczego poza powodem do radości. Elorie: Bardzo się cieszę z Twojego powodu, Sophie. Naprawdę. Sophie: Kocham Was wszystkie, i to bardzo. Nell: Trojaczki mogą być wściekłe, że nie miały okazji wystroić się w sukienki z falbankami.

Sophie: Gdy urządzimy przyjęcie, mogą się ubrać tak strojnie, jak tylko zechcą. To życzenie panny młodej. Nell: Świetnie. Aervyn zapewne będzie wolał mniej ozdobny strój. Sophie: Nie ma problemu. Wydawanie zarządzeń jako panna młoda jest proste. Jak się mają dziewczynki? Wiem, że Ginia tęskniła już za siostrami pod koniec pobytu w Nowej Szkocji. Nell: Tak, nigdy wcześniej ich nie rozdzielaliśmy, tak więc teraz nie mogą się nacieszyć swoim towarzystwem. Jamie zatrudnił je teraz wszystkie do programowania zaklęć do naszej biblioteki. Sophie: I jak im idzie? Dostałam zadanie do wykonania; wygląda na to, że wszystko jest świetnie zorganizowane. Elorie: Możesz za to podziękować Marcusowi. Sophie: Poważnie? Jamie wspominał, że Marcus bardzo się zaangażował. Elorie: Wymyślił świetny system katalogowania zaklęć i wyszukiwarkę, która pozwoli znaleźć zaklęcie najbardziej odpowiadające potrzebom wyszukującego. Nawet Jamie był pod wrażeniem. Nell: Moje córki uważają, że Marcus jest geniuszem. Moira: Dobrze się z tym krył do tej pory. Może

powinnam go zatrudnić przy porządkowaniu moich książek. Elorie: Kevin z chęcią się tym zajmie, babciu. Tylko będziesz musiała przypilnować, żeby czasem wychodził na zewnątrz i od czasu do czasu sprawdzać, czy w ogóle coś je. Moira: Hm, może skorzystam z tej oferty, ale na razie z tym poczekajmy. Kevin i Sean przygotowują jakieś interesujące zaklęcia do naszego małego projektu. Elorie: O, nie. Ostatnie, jakie widziałam, to było zaklęcie sprzątające, podśpiewujące przy pracy piosenki Boba Marleya. Nell: Super! Biorę potrójnie! Sophie: Ja też! Elorie: Możecie poczekać z tym chwilę, aż zacznie rzeczywiście dobrze sprzątać. Jak na razie śpiewanie wychodzi mu lepiej. Sophie: Czy zaklęcia sprzątające zostały już na nowo skatalogowane? Nell: Chyba tak, zdaje się, że Wojowniczka zmusiła Marcusa do poważnego przemyślenia tematu. Moira: Tak? A co się stało? Sophie: Marcus umieścił zaklęcia sprzątające w katalogu „Zaklęcia kobiece”. Znalazłam je,

szukając zaklęcia na złagodzenie bólów menstruacyjnych. Moira: Och, naprawdę? Elorie: Nie martw się, babciu — usłyszał, co o tym sądzimy, i nie sądzę, żeby drugi raz popełnił ten sam błąd. Ginia zagroziła, że zrobi katalog „Zaklęcia dla starych zrzędliwych tetryków”. Moira: Cóż, mogę mu sama coś na ten temat powiedzieć. Mój kociołek dawno nie był czyszczony. Sophie: Jak słodko! Mogłabym go jeszcze trochę przybrudzić, jeśli chcesz. Nell: Aervyn przygotował też zaklęcie sprowadzające deszcz, gdybyście potrzebowały. Marcus czasami potrafi być dość oporny. Moira: Naprawdę wydaje wam się, że nie mam odpowiedniego zaklęcia na brudzenie kociołka? Jak w przeciwnym wypadku znajdowałabym zajęcie dla wszystkich łobuzów przez te wszystkie lata? To cudowne, że nasze czarodziejątka tak się zaangażowały w ten projekt — to zaklęcie sprowadzające deszcz może się okazać naprawdę potrzebne. Nell: Na pewno tak będzie, o ile w momencie sięgania po nie będzie się przebywało na dworze. Niektórzy gracze w Świecie magii mają pewien

problem z przyzwyczajeniem się do tego, że to zaklęcia działające w rzeczywistym świecie. Wydaje mi się, że salon Govina wciąż ocieka wodą. Sophie: Ups ☺. Moira: Mam prośbę. Sophie, kochanie, czy mogłabyś przygotować dla mnie jakieś łagodne zaklęcie wspomagające zasypianie? Coraz trudniej mi to zrobić samej, a naprawdę przydałoby mi się porządnie się wyspać. Sophie: To świetny pomysł. Dodałam też kilka zaklęć uśmierzających ból stawów — możesz wypróbować je na swoje dłonie. Daj mi znać, czy pomogły. Elorie: Och, sama je wypróbuję, gdy znowu będę musiała spędzić cały dzień w pracowni. Zawsze potem bolą mnie palce. Moira odeszła od komputera, by przynieść sobie herbaty. To, że czarodziejki pomagały sobie nawzajem, nie było niczym nowym — to jedna z najstarszych tradycji. Ale to, że teraz można było dostarczyć odpowiedniej pomocy danej osobie o tyle łatwiej, i to, że była świadkiem takiej szczodrości i życzliwości, było wspaniałe. Drobne dary serca. To było właśnie sednem i duszą magii — a teraz nabrało nowego wyrazu. A jej wnuczka szła na czele tych zmian.

Czasami naprawdę po długim życiu zbierało się cudowne żniwo. — Auć! — wykrzyknął Jamie. — Nie, to wciąż zbyt głośne. Aervyn, musisz to przyciszyć. Elorie zachichotała przez ekranem swojego komputera, ciesząc się, że to nie ona była królikiem doświadczalnym w przypadku najnowszych eksperymentów tej pary. Próbowali opracować alarm, który w razie niebezpieczeństwa powiadamiałby wszystkich czarodziejów sieci. Biblioteka zaklęć mogła zaspokoić wiele potrzeb, jednak istniały sytuacje, w których potrzebny był żywy czarodziej lub czarodziejka sieci. Wymyślenie zaklęcia alarmującego nie było problemem. Przekonanie Aervyna, że nie musi być tak głośne jak alarm przeciwpożarowy, to zupełnie inna para kaloszy. — Wydaje mi się, że jestem w stanie kontrolować głośność na poziomie kodu, wujku Jamie — powiedziała Ginia, potrząsając głową. — Alarm będzie musiał być głośny, żeby zwrócić uwagę niektórych. — Myślisz, żeby regulować poziom głośności w zależności od tego, kogo będziemy chcieli powiadomić? — Jamie zamyślił się. — To ma sens — powiedziała Elorie, dotykając

swojego naszyjnika w kształcie serca. — Być może będziemy chcieli też zmienić głośność, gdy wszyscy będą mieli naszyjniki zamiast iPhone’ów. Tego ranka wysłała Jamiemu paczkę z największymi kawałkami szkła morskiego ze swojej kolekcji. On i Aervyn mieli się zająć zmniejszaniem iPhone’ów i wtapianiem ich w szkło. Był to świetny sposób zapewnienia przenośnej mocy sieci, zwłaszcza w przypadku czarodziejątek: kawałki szkła morskiego były bardziej odporne na uderzenia i zamoczenie niż telefony. — Uwaga, teraz wyślę do ciebie sygnał. Daj mi znać, czy nie będzie za głośny — powiedziała Ginia, unosząc głowę. Elorie zamknęła oczy. Ostatni raz zabrzmiał niczym potężny gong w jej głowie. Na szczęście kontrola głośności w wykonaniu Ginii była znacznie bardziej precyzyjna niż u Aervyna. — O wiele lepiej. Jak dla mnie mogłoby być jeszcze nieco ciszej, ale to daje się znieść. — W takim razie wygląda na to, że jesteśmy gotowi. — Jamie uśmiechnął się. — Czy twoi żołnierze są w gotowości? — Są gotowi od świtu — Elorie przewróciła oczami. Nic nie sprawiłoby Lizzie i pozostałym większej przyjemności niż rozrabianie na polecenie starszych.

Wychyliła się z okna, by dać im ustalony sygnał do działania. Wujek Marcus, leżący w hamaku, podniósł dłoń ku górze i w powietrzu rozległ się rozdzierający gwizd. Dobry Boże. Nie tylko Aervyn potrzebował lekcji na temat głośności. Chwilę później Lizzie wrzasnęła rozdzierająco. Elorie zerknęła na ekran. — Uwaga, aktywacja alarmu. — Świetnie, jestem gotowa — powiedziała Ginia z uśmiechem. Elorie poszła sama sprawdzić, co się dzieje. Wujek Marcus nadal leżał w hamaku. — Czy nie powinieneś ich pilnować, żeby Sean nie wypłynął na środek oceanu? — zapytała. — Jestem połączony umysłowo z Kevinem — powiedział Marcus, klepiąc się po głowie. — Nie ma problemu. Ojciec Lizzie ma już gotową łódź. Sean nigdzie nie popłynie. Elorie potrząsnęła głową. Dobrze wiedziała, w jakie kłopoty potrafi wpakować się Sean, nawet gdy miało się na niego oko. W połowie drogi na plażę dostrzegła Seana pływającego na dętce po morzu. Na jej widok zaczął machać rękami i wrzeszczeć. — Rekin! Ratunku, rekin!

Musiała się roześmiać. Ostatni atak rekina u wybrzeży Nowej Szkocji wydarzył się… nigdy. Kevin i Lizzie byli na plaży i odgrywali rolę ratowników. Kevin miał w ręku telefon i nagrywał filmik, by Ginia mogła zobaczyć, na czym polega problem. Bystry chłopak. Jeszcze nie omówili najlepszego sposobu komunikacji z wezwanym czarodziejem sieci, a wideo mogło być szybsze niż mówienie lub wysyłanie pisemnej wiadomości. Chwilę później Lizzie, z telefonem w dłoni, zaczęła się delikatnie kołysać, co zdarzało jej się tylko wtedy, gdy korzystała z mocy. Elorie dotknęła swojego wisiorka i uruchomiła zaklęcie, które pozwalało jej widzieć prądy mocy żywiołów. A niech to. Ginia wysłała Lizzie całą masę zaklęć. Mnóstwo mocy powietrza, co miało sens — to najprostszy sposób, by sprowadzić Seana na brzeg. Ale do czego miała być moc ognia? Widziała też jakieś trzecie, jeszcze bardziej złożone zaklęcie, którego nie rozpoznawała. Lizzie, ledwo odrośnięta od ziemi, radziła sobie z tymi nowymi prądami mocy, jakby została stworzona do tego zadania. Zaklęcie zawierające najwięcej mocy powietrza poleciało w kierunku Seana i zaczęło spychać go w stronę brzegu. Świetnie, to rutynowa akcja ratownicza. W połowie drogi Lizzie nagle machnęła lewą ręką. Nagle Sean znowu został wypchnięty na morze i to

bardzo szybko. Chwilę potem jego dętka, na której płynął, odwróciła się do góry nogami. Elorie na podstawie wyrazu twarzy Lizzie mogła stwierdzić, że zmiana kierunku była zamierzona, ale wywrotka przypadkowa. Sytuacja wciąż nie była tak naprawdę groźna. Sean świetnie pływał, a tata Lizzie znajdował się w pobliżu na łodzi. Jednak ich dobrze zaplanowana akcja teraz zmieniała się w improwizację. Ruszyła w kierunku Lizzie równocześnie z Kevinem, jednak oboje zatrzymali się w miejscu na jej gest. Wiedzieli, że nie należy przeszkadzać czarodziejce, która miała w rękach silne zaklęcia. Lizzie wzięła zaklęcie, którego Elorie nie rozpoznawała i aktywowała je. Nagle w powietrzu rozległa się dziwna muzyka. Kevin wsłuchał się w nią, po czym powiedział z twarzą rozjaśnioną uśmiechem: — Delfiny! Wzywa delfiny, patrz! Wskazał na morze. I rzeczywiście, z północy płynęła formacja trzech delfinów, zmierzając prosto w kierunku Seana. Lizzie zatańczyła z radości, ale nie puściła zaklęcia. Dziwna muzyka nieco się zmieniła, gdy delfiny dotarły do Seana. Elorie obserwowała z zachwytem, jak Sean chwycił dwa delfiny za płetwy grzbietowe i mocno się trzymał.

Słyszała jego śmiech nawet z tej odległości i poprzez ryk fal. Najmniejszy z trzech delfinów wyskoczył wysoko w powietrze i wylądował w wodzie z głośnym pluśnięciem. Elorie roześmiała się. Kolejny młodzik, który nie zdawał sobie sprawy, że akcje ratownicze to nie zabawa. Lizzie obróciła się wkoło i muzyka zmieniła się jeszcze raz. Delfiny doholowały Seana jakieś pięć metrów od brzegu, po czym zostawiły go. Sean przez chwilę taplał się w wodzie, po czym wyrzucił ramiona w powietrze. — Nie powinnaś go ratować? — spytał Kevin, pochylając się ku Lizzie. — Przecież potrafi pływać. — Lizzie wzruszyła ramionami. — No tak, ale mieliśmy udawać, że to prawdziwa akcja ratownicza. Co, gdyby nie umiał pływać? — No dobra — powiedziała Lizzie, krzywiąc się. Dwie minuty później Sean był już na suchym lądzie i właśnie suszył się i ogrzewał dzięki trzeciemu zaklęciu, które podesłała troskliwa Ginia — teraz Elorie zrozumiała, po co potrzebna była moc ognia. Nie była pewna, czy jej trójeczka potraktowała ćwiczenie dostatecznie poważnie, jednak Ginia okazała kreatywność i roztropność w wyborze zaklęć, które wysłała Lizzie. To był kawał dobrej roboty i Elorie

wyciągnęła z tego odpowiednie wnioski. Wkrótce będzie jej kolej na dyżur. Dzielenie się codziennymi zaklęciami było tak naprawdę duszą i sensem CzarSieci, jak nazwano ich projekt biblioteki zaklęć. Jednak dzięki niej będzie możliwe również ratowanie życia w nagłych przypadkach. Niemniej jednak ich drużyna szybkiego reagowania będzie musiała jeszcze sporo poćwiczyć, nim stanie się to naprawdę możliwe.

Rozdział 22. ELORIE OBSERWOWAŁA, jak pączek kwiatu pod jej palcami rozwinął się, i uśmiechnęła się szczęśliwa. Teoretycznie wraz z babcią testowały zaklęcia, które Ginia przygotowała do biblioteki zaklęć CzarSieci. W praktyce przynajmniej przez część tego poranka wreszcie realizowała swoje marzenie z dzieciństwa. Babcia tyle razy mówiła jej: „Pewnego dnia będziemy razem siedzieć w moim ogrodzie i razem czarować”. Musiała długo czekać na ten moment, ale ten dzień wreszcie nadszedł. Nie musiały wiele rozmawiać, czując jednakową miłość do roślin i dzieląc świadomość tego, że robią coś, czym dłonie czarodziejek zajmowały się od wielu wieków. Odkąd pamiętała, ogród babci był dla niej miejscem wyjątkowym. Jej najwcześniejsze wspomnienia były z nim związane, tak samo jak przekonanie, że magię należy stosować do leczenia, działania i tworzenia, i że to niewielkie dzieła magii, wykonywane często i dobrze, stanowiły prawdziwą siłę czarodziejki. Moira wyprostowała się na chwilę, po czym skinęła dłonią. — Podejdź tu, dziecko. Tej grządce rumianku

przydałoby się to zaklęcie wzmacniające, które wysłała Ginia. Elorie uniosła ręce, starając się oddzielić zaklęcie wzmacniające od pozostałych. Zaczynało to być coraz trudniejsze, a kształty niektórych zaklęć zaczynały blednąć. To była jedna z tych rzeczy, których chciały się dowiedzieć — jak długo czarodziejka może przetrzymywać podane zaklęcie, nim zacznie ono ulegać degradacji. „Jakieś dwadzieścia minut” — stwierdziła, gdy udało jej się wyplątać zaklęcie, które jej zdaniem powinno być zaklęciem wzmacniającym. Delikatnie dotknęła najbliższej kępy rumianku. Gdy roślina zaczęła tańczyć, roześmiała się. — To chyba nie to zaklęcie. — Chyba nie, ale i tak jest świetne! — Zachichotała Moira. Czując się jak mała dziewczynka, Elorie obróciła się wkoło i dotykała kwiatów, których mogła dosięgnąć. Wkrótce cała grządka zaczęła tańczyć, ku uciesze babci. Stały tak przez chwilę, patrząc na tańczące w południowym słońcu kwiaty. To też była jedna z lekcji, których się nauczyła pod okiem babci. Czasem magia miała po prostu sprawiać radość.

Nell położyła się na kocu na plecach, ciesząc się ciepłem porannego słońca. Zapakowanie i wysłanie pięciorga dzieci na piknik było łatwiejsze niż kiedyś, ale mimo wszystko uznała, że zasłużyła na chwilę odpoczynku. Nat i Jamie mieli się zająć Aervynem. Przyda im się praktyka, skoro spodziewali się małej czarodziejki ognia. Poza tym nic złego nie mogło się przydarzyć w Ocean’s Reach: Nell uważała, że magia ochronna tego miejsca jest zbyt silna. Wróciła myślami do pierwszych tygodni życia Aervyna i zaczęła się zastanawiać, czy jej brat jest gotów na to, co go czeka. Fakt, że jeszcze nienarodzone dziecko bawiło się prądami mocy, był niezwykły, lecz jeśli wierzyć jej synowi, fasolka Nat robiła to niemal od poczęcia. Czekały ich ciekawe czasy. Otworzyła jedno oko, by zerknąć na swoją gromadkę i uświadomiła sobie, że Jamie w ogóle nie zwraca uwagi na Aervyna. Jego ręka była przyklejona do brzucha Nat, a na twarzy odbijała się mieszanka zachwytu i paniki. — Co się dzieje, braciszku? — Czuję ją! — wyszeptał Jamie przejętym szeptem. Nell zmarszczyła brwi. Ciąża Nat nie była dość zaawansowana, by Jamie mógł czuć ruchy dziecka. Nat dotknęła jego policzka. — To magia tego miejsca. Nawet ja ją czuję. Bawi się —

powiedziała, po czym wyciągnęła rękę do Nell. — Możesz też poczuć, mój brzuch jest dostatecznie duży. Nell przysunęła się bliżej i położyła dłoń na brzuchu Nat, który dopiero zaczynał się zaokrąglać. Ogień był najsilniejszym żywiołem Nell, co łączyło ją z nienarodzoną bratanicą. Zamknęła oczy i pozwoliła, by uniosła ją magia Ocean’s Reach. Widziała kilka strumieni mocy — najbliżej Jamiego, nieco dalej bawiących się razem Aervyna i Ginii. A tuż pod dłonią Jamiego tańczyła mała kulka ognia. Nell sięgnęła po swoją dość słabą magię umysłu i podzieliła się tym obrazem z Nat. Była pewna, że Jamie nie będzie potrafił oprzeć się zaproszeniu swojej córki. Bardzo delikatnie Jamie wyciągnął nitkę mocy ku tańczącej kulce ognia i oplótł ją. Nell czuła miłość i spokój, jaki starał się jej wysłać. Kulka ognia umościła się wygodnie w uplecionej przez Jamiego sieci i przygasła do spokojnego ciepłego blasku. W pełni zadowolone maleństwo. Nell czuła, jak łzy wzruszenia płyną jej po policzkach. Była pewna, że nie jest jedyną, która płacze. Marcus usiadł na krześle przed komputerem i zatarł ręce. Nareszcie sam. Może nie był najlepszym programistą w Świecie magii, może nie był najsilniejszym czarodziejem sieci, ale miał

doświadczenie, wiek i odpowiedni stopień determinacji. Było oczywiste, że pełna dominacja Wojowniczki nad Światem magii była tylko kwestią czasu… chyba że ktoś ją powstrzyma. I tym kimś zamierzał być on. Miał śmiały plan, którego nikt nie mógł się po nim spodziewać. Zamierzał znaleźć przyjaciół. Przez pół nocy szykował zapas bardzo przydatnych zaklęć (czytaj: łapówek), które mogły stanowić cenne argumenty w nawiązywaniu sojuszy. Zrobi, co trzeba. Planował zacząć od działań na niewielką skalę, by nie zwracać niczyjej uwagi. W Świecie magii oznaczało to, że musiał zacząć od poziomów dla początkujących. Żaden z plasujących się wysoko w rankingu graczy nie zawracał sobie głowy nowicjuszami, ponieważ nie stanowiło to dostatecznego wyzwania. Jednak Marcus w nocnym przebłysku geniuszu zorientował się, że najświeżsi gracze mają mnóstwo czegoś, czego potrzebował. Mocy sieci. Aby dostać się na wyższe poziomy Świata magii należało się wykazać rosnącą biegłością w magicznym programowaniu — administrator zezwalał na niższych poziomach tylko na użycie najprostszych zaklęć. Większość najświeższych graczy z Świat magii ledwo potrafiła sklecić kilka prostych linijek kodu, więc tkwili na pierwszym poziomie, zwłaszcza że ich brak

doświadczenia utrudniał im zrozumienie, czego mogą dokonać dzięki swojej mocy sieci. Potrzebowali przywódcy. Starszego, doświadczonego i chytrego przywódcy. Marcus uśmiechnął się i rozesłał do wszystkich graczy na tym poziomie zaproszenie. Właśnie miał całkowicie odwrócić panujący w Świecie magii porządek. Sophie z trudem powstrzymała się od śmiechu, widząc, jak Mike przewraca się trzeci raz w ciągu kilku minut. Ćwiczenie jogi po bieganiu było jej zemstą za to, jak jego zdaniem wyglądała „lekka” przebieżka. Wdzięcznym i swobodnym ruchem sięgnęła za swoje plecy, złapała lewą stopę obiema dłońmi i uniosła ją za swoją głowę. Mike spojrzał na nią pożądliwie z poziomu podłogi. — Jak długo jeszcze będziesz w stanie robić takie rzeczy? — zapytał. — Nat mówi, że tak długo, jak będę miała ochotę, moje ciało samo powie mi, kiedy przestać — odparła z uśmiechem. — Muszę tylko pamiętać, żeby nie lądować na brzuchu, w razie gdybym traciła równowagę. — Gdy dziecko urośnie, twoje poczucie równowagi może się zaburzyć — zauważył Mike, najwyraźniej uradowany tą myślą. Sophie roześmiała się. Może chciał towarzystwa w

przewracaniu się. — Nat mówi, że pozycje wymagające równowagi stają się łatwiejsze i że ma to coś wspólnego z tym, że środek ciężkości staje się większy. Jamie mówi, że ona wciąż potrafi stanąć na rękach i że go to przeraża. Wyciągnął do niej rękę i pociągnął ją ku sobie, zapewniając jej bardzo miękkie lądowanie. — Pamiętaj, że nie wolno ci mnie straszyć. Wczoraj oglądałem wideo z porodu i jestem dostatecznie przerażony na resztę życia. Oglądał filmy o porodzie? To było słodkie, ale zapewne wprowadzało go w błąd. — Ale wiesz, że porody czarodziejek nie wyglądają jak zwykły szpitalny poród, prawda? — zapytała. Niektóre z filmików dostępnych na YouTube mogłyby przerazić najodważniejszego. — Ale to był czarodziejski poród, a ściślej moje narodziny. Mama przysłała mi film — powiedział, krzywiąc się. — Naprawdę? — uniosła głowę z jego ramienia. — Chyba chciałabym go obejrzeć. A może nie? Dlaczego cię przeraził? — Przeraził to niewłaściwe słowo. — Pogładził ją po plecach. Nie była pewna, kogo z nich stara się w ten sposób uspokoić. — Moja mama była niesamowita. Nie miała pełnego kręgu, tylko dwie moje ciotki, ale to

było… Hm, wydaje mi się, że do tej pory niedostatecznie doceniałem moją mamę. Nie rozumiała. — I to cię tak przeraziło? — Nie, nie to. — Mike potrząsnął głową. Czasami czarodziejom ziemi dojście do sedna zajmowało zdecydowanie zbyt dużo czasu. Delikatnie szturchnęła go palcem w żebra. — To widok twarzy mojego taty. Nigdy nie widziałem, żeby się bał, Sophie, a wtedy był absolutnie przerażony. Mama radziła sobie świetnie, ale tata naprawdę nie dawał rady. Co jeśli tak samo będzie ze mną? Sophie jeszcze nie spotkała ojca Mike’a, ale znała swojego partnera. Wytrwa na stanowisku do ostatniego oddechu, jeśli tego właśnie będzie potrzebowała. Nell mówiła też, że kręgi urodzeniowe zmieniły się przez ostatnie trzydzieści lat i obecnie nie zapominano w nich o wspieraniu ojców. — Jeśli ktokolwiek będzie miał problemy, to ja. — Położyła dłoń na brzuchu. — Ale jeszcze mamy dużo czasu. Najpierw nasze Nasionko musi dużo urosnąć. — Oddech Mike’a spowolnił, gdy zapadł w lekki trans uzdrawiający, by sprawdzić, jak się miewa ich dziecko. Sophie uśmiechnęła się, czując, jak lekki skurcz, który złapał ją w lewej łydce, ustępuje. Dobrze było mieć kogoś takiego jak Mike w pobliżu.

Sean rozejrzał się dookoła. — Musimy znaleźć więźnia, marynarze. Nikt nie może uciec wspaniałemu piratowi kapitanowi Darthowi Vaderowi i przeżyć, by o tym opowiedzieć. Kevin wymachiwał w powietrzu mieczem świetlnym. — Znajdziemy ją, Kapitanie. I wrzucimy ją do morza, chociaż najpierw stoczymy wielką walkę na miecze. Nie ma najmniejszych szans. Sean próbował znaleźć więźnia dzięki mocy umysłu. Jego brat wymierzył mu kuksańca. — Nie oszukuj. Mieliśmy nie używać mocy umysłu. — Jesteśmy piratami. Musimy oszukiwać. Poza tym Lizzie też na pewno używa magii, w przeciwnym razie już byśmy ją znaleźli. — Ta dziewczyna potrafiła stać się niewidzialna w pobliżu wody i prawdopodobnie właśnie dlatego chciała się bawić na plaży. Mogła być mała i czasami denerwująca, ale na pewno nie była głupia. — Możemy przygotować zasadzkę, Kapitanie. Sean westchnął. Zasadzka nie była równie zabawna co walka na miecze, jednak gdy bawiło się z dziewczyną, nie można było cały czas walczyć, bo dziewczyny twierdziły, że to nudne. — Jaki masz plan, marynarzu? — zapytał, dla lepszego efektu okraszając wypowiedź warknięciem. Jeśli miał

być nudnym piratem, to przynajmniej mógł dobrze brzmieć. — Mama dała nam ciasto czekoladowe. — Kevin uśmiechnął się. To mogło zadziałać. Lizzie uwielbiała ciasto czekoladowe. — Leć po nie i urządzimy sobie piracki piknik. — A co z więźniem? — Kevin przemówił normalnym głosem, ale równocześnie wysłał też sygnał umysłowy, by Lizzie mogła go usłyszeć. — Ha! — ryknął Sean i zamachnął się mieczem świetlnym. — Nie ma ciasta czekoladowego dla więźniów! Niech jedzą piasek. — Pomyślał, że to zupełnie niezła piracka kwestia. Głowa Lizzie pojawiła się zza kawałka wyrzuconego na brzeg drewna. — Nie będę jadła piasku! Musicie się podzielić ciastem, taka jest zasada! Niestety miała rację. Mama prawdopodobnie zresztą dała im dość ciasta dla trojga. Zawsze potrafiła się domyślić takich rzeczy. Sean wymierzył miecz w Lizzie. Nie ma co się z nią cackać. — Piraci nie używają mieczy świetlnych, głuptasie. — Przewróciła oczami. — A właśnie, że używają. Jesteśmy nowoczesnymi

piratami. Kevin wyciągnął w ich kierunku dwa kawałki ciasta. — Jedzcie. Potem będziecie się kłócić. Lizzie sięgnęła po ciasto, po czym nagle raptownie usiadła na piasku, trzymając się za głowę. — Au. Moja głowa! Boli! Sean wyczuwał jej ból w swoim umyśle. Nie żartowała, naprawdę wyglądało to, jakby ktoś dźgnął ją świetlnym mieczem. Prawdziwym. Spojrzał na Kevina. — Biegnij po Elorie, szybko! Nagły ból głowy sprawił, że Moira zboczyła ze ścieżki i wpadła w jeden z klombów z kwiatami. Szybko położyła się na ziemi, wyjątkowo nie zważając na rośliny. Czuła strach, powracające fale strachu zmieszane z przeszywającym bólem. Niedobrze, bardzo niedobrze. Sięgnęła po moc i próbowała wprowadzić się w trans uzdrawiający. Bolało. Jej głowa bolała tak bardzo. Walcząc z bólem, próbowała przeskanować własną głowę, ale nie była w stanie. Stara i słaba czarodziejka. Widziała tylko czerwone fale bólu, nic więcej. Starała się przyjrzeć temu bliżej, ale fala bólu odepchnęła ją tak, jak fale odpychają drobne kamyczki na plaży. Jej mózg walczył ze śmiercią. Nie jesteś w stanie tego odwrócić, stara kobieto.

Czuła, że traci przytomność. Ból też słabł, zastępowało go uczucie odrętwienia, które jednak nie przynosiło jej ulgi. Czas wydawał się zwalniać, słyszała łagodny wiatr, czuła płatki kwiatów pod palcami. Kwiaty. Jej kwiaty. Przez całe życie napełniała ten ogród magią uzdrawiania. Ostatkiem sił Moira sięgnęła po moc. Życiodajne rośliny i kwiaty kwitnące, Proszę, dajcie mi moce swe uzdrawiające. Siła życia, którą wam dałam, Niechaj teraz dla mnie zadziała. Na me wołanie Niech się stanie. Łagodna uzdrawiająca moc zaczęła się sączyć z kwiatów pod jej palcami. Ustąpiło przerażające odrętwienie. Zastąpiły je fale bólu, które jednak mówiły jej, że wciąż żyje. Leżała zupełnie nieruchomo, otoczona swoimi kwiatami, czekała i walczyła. Nie była gotowa, by już umierać. Niedługo urodzą się jej wnuczęta, które będzie mogła kołysać: Lauren widziała to w kryształowej kuli prababci. Proszę, niech to się spełni. Elorie nie dotarła na plażę tak samo szybko jak Kevin. Dwie małe fasolki w jej brzuchu domagały się

ostrożności, a po kamienistym wybrzeżu trudno się szło. Kevin był naprawdę przestraszony, jednak z daleka widziała, że Lizzie siedzi i rozmawia z Seanem. Czasami dziesięciolatkowi trudno było rozstrzygnąć, co jest sprawą pilną, a co sprawą życia i śmierci. Elorie zapamiętała sobie, że zapewne trzeba też wprowadzić takie rozróżnienie do CzarSieci. Spiesznie idąc plażą, obserwowała Lizzie. Nie widziała krwi, jednak mała trzymała się za głowę, a jej kawałek ciasta czekoladowego pozostał nienaruszony. Najwyraźniej sprawa była poważna. Potem Sean spojrzał na nią i Elorie poczuła, jak żołądek jej się zaciska. Sean był zmartwiony, co właściwie nigdy się nie zdarzało. Przebiegła ostatnie kilka kroków i kucnęła przy Lizzie. — Co się stało, kochanie? — Głowa mnie boli i nie widzę dobrze. Wszystko jest jakieś nieostre — powiedziała Lizzie, wtulając się w nią. To wyglądało na migrenę. Migreny zdarzały się dość często u czarodziejątek, szczególnie w okresach, w których rozwijały się u nich nowe moce. Elorie zaczerpnęła powietrza. Z migreną jakoś sobie poradzą — musiały tylko zabrać Lizzie do babci. — Czy to się pogarsza? Lizzie potrząsnęła głową.

— Nie, ale robi się zimno. Nie podoba mi się to zimno, chce mnie zabrać. Elorie znowu gwałtownie zaczerpnęła powietrza. To już nie brzmiało jak nagła migrena. Lizzie chwyciła ją kurczowo. — Nie pozwól mu mnie dopaść, Elorie! Czyżby wpływało na nią coś zewnętrznego? Elorie spojrzała na Kevina. Sean był silniejszym czarodziejem umysłu, jednak Kevin lepiej się kontrolował. — Czy jesteś w stanie zbudować dla niej bariery? Osłoń jej umysł. Kevin skinął głową i złapał Lizzie za rękę. Lizzie od razu uniosła głowę i uśmiechnęła się. — Przestało! Elorie znowu wypuściła powietrze. Dobrze, kryzys zażegnany. Teraz potrzebowała porady eksperta. — Chodź, znajdziemy babcię. Może ona będzie potrafiła wyjaśnić to uczucie zimna, które odczuwałaś. Sean pobiegł ścieżką przed nimi, wymachując mieczem świetlnym i walcząc z niewidzialnym przeciwnikiem. Elorie żałowała, że nie jest to takie proste. Niektóre objawy rodzącej się mocy potrafiły być naprawdę przerażające dla dzieci, a czasem również dla dorosłych. Nie wyglądało na to, by miały do czynienia z magią ognia i to dobrze. Jednak zimno ją martwiło. Jeśli

pamięć jej nie myliła, była to jedna z możliwych oznak zdolności podróży astralnych. Złapała Lizzie mocniej za rękę. Nagle idący przed nimi Sean wypuścił miecz, który upadł na skały. Sean obrócił się w ich stronę. Był śmiertelnie blady. — To babcia, Elorie. Okropnie cierpi. Przez jedną straszliwą chwilę nikt się nie poruszył. Potem Elorie ruszyła za Seanem, biegnąc najszybciej, jak potrafiła. Gdy wbiegła do ogrodu babci, zobaczyła wypadającego z gospody wujka Marcusa z twarzą ściągniętą przerażeniem. A potem usłyszała krzyk Seana. Babciu. Och, Boże, babcia.

Rozdział 23. WIDOK BABCI, pobladłej i leżącej w nienaturalnej pozycji wśród kwiatów, niemal śmiertelnie przeraził Elorie. Padła na kolana obok niej i zaczęła gorączkowo szukać pulsu. — Żyje. Ledwie i coś strasznego stało się z jej głową, ale żyje — powiedział Marcus, łapiąc Moirę za nadgarstek. Elorie gwałtownie chwytała powietrze. Babcia była uzdrowicielką, w wiosce nie było nikogo innego. Nie było czasu, by ściągnąć pomoc: zanim karetka dojedzie do Fisher ’s Cove, będzie już za późno. Zaraz. Mają przecież CzarSieć. Odwróciła się w stronę stojących za nią sparaliżowanych strachem czarodziejątek. — Przynieście tu wszystkie laptopy, jakie możecie znaleźć. Już! Pobiegli najszybciej, jak potrafili. Elorie zwróciła się teraz do Marcusa: — Znajdź Sophie. Wykorzystaj alarm. Marcus już gorączkowo pisał coś na telefonie.

— Ściągnę też Jamiego i Ginię, będą w stanie sprowadzić innych uzdrowicieli. Meliya też chyba gra w Świat magii. — Pospiesz się. — Elorie trzymała rękę babci. Była tak zimna. Po chwili wrócił Sean z laptopem. Marcus chwycił go i zaczął gorączkowo stukać w klawisze. — Dlaczego babcia trzyma kwiaty? — zapytał Sean, spoglądając na babcię. — Co? — Mózg Elorie nie był w stanie od razu przyswoić pytania. — Babcia trzyma kwiaty — powtórzył Sean. Elorie delikatnie sięgnęła po drugą dłoń babci, zaciśniętą na pogniecionym niebieskim kwiatku. Odetchnęła głęboko. — Ta ręka nie jest aż tak zimna — zauważyła, po czym rozpoznała kwiatek. Chaber bławatek, mający zdolności uzdrawiające. Ogród babci utrzymywał ją przy życiu. Elorie słyszała Marcusa wydającego komendy wszystkim, których udało mu się wyśledzić. — Masz Ginię? — zapytała ostro Elorie. Skinął głową. — Potrzebuję jej. Potrzebuję wszystkich zaklęć na rozwój i wzmocnienie właściwości uzdrawiających

roślin, jakie jest w stanie mi podać. Marcus patrzył na nią, jakby oszalała. Elorie wskazała na dłoń babci zaciśniętą na kwiatku. — Wydaje mi się, że czerpie moc uzdrawiającą z kwiatów — wyjaśniła. — Ale popatrz na nie, zaczynają słabnąć. Marcus sięgnął do najbliższego kwiatka. — Też mam trochę mocy ziemi, mogę pomóc. — Nie! — wrzasnęła Elorie. Ton jej głosu zaskoczył nawet ją samą. — Mamy silniejszych czarodziei ziemi online i gotowe zaklęcia w bibliotece. Potrzebuję, żebyś znalazł mi uzdrowicieli. Rośliny utrzymują ją przy życiu, ale nie dadzą rady ściągnąć jej z powrotem. Znajdź Sophie. Sięgnęła po laptop. W międzyczasie będzie mogła utrzymać ogród babci przy życiu. Kevin dotknął jej ramienia. Był blady, ale zdecydowany. — Elorie, my możemy zająć się tą częścią. Mogę ściągnąć zaklęcia z biblioteki CzarSieci. Sean już kucał przy grządce, delikatnie poruszając palcami. Lizzie zraszała kwiaty wodą z palców i lekko pochylała się nad nimi. Kevin miał rację. Elorie była potrzebna, by ściągać wszystkie potrzebne zaklęcia uzdrawiające. Wręczyła mu komputer, na którym właśnie pojawiła się twarz Ginii.

Marcus niemal rzucił w jej stronę swojego laptopa. — Mam Sophie. Elorie przeraziła się na widok twarzy Sophie. — Jest źle, Sophie. Nie wiem, co się stało, ale coś z jej głową. Twarz Sophie wyrażała wielki niepokój. — Nie jestem w stanie rozpocząć uzdrawiania, nie widząc jej. A niech to, jeszcze nie mamy gotowego skanu zdrowotnego w bibliotece — urwała. — Miałam to zrobić w przyszłym tygodniu. Elorie zamknęła oczy z bólu. Tak blisko. Mieli uzdrowiciela, mieli sposób, by przesyłać magię, ale uzdrowiciel nie widział chorego. Głowa ją rozbolała z wściekłości i bezsilności. Ból głowy. Znowu spojrzała na ekran. — Sophie, czy świeżo upieczony uzdrowiciel mógłby odczuć ból babci? — Tak, każdy uzdrowiciel może to zrobić — powiedziała Sophie, marszcząc brwi. Lizzie. Elorie obróciła się w miejscu. — Lizzie! Dziewczynka podbiegła do niej. Woda wciąż kapała jej z palców.

— Kevin, czy mógłbyś odrobinę osłabić osłony Lizzie? Tylko trochę. Kevin skinął głową, nie przerywając gorączkowego stukania w klawisze. Lizzie chwyciła się za głowę. — Przepraszam, kochanie. — Elorie wzięła Lizzie na kolana — Wydaje nam się, że czujesz ten sam ból, co babcia. Czy możesz o tym opowiedzieć Sophie? Lizzie potarła oczy. — Jakby wielkie bębnienie w głowie. Najbardziej boli tu — dotknęła czoła nad lewym okiem. Sophie spojrzała w oczy Elorie z rosnącym lękiem. — Czy ten ból jest ostry i skoncentrowany, czy raczej taki rozprzestrzeniony? Elorie przeczytała wiadomość od Sophie na komunikatorze: Jeśli ból się nasili, osłońcie szczelnie Lizzie. Nie chcemy stracić ich obu. Elorie ledwo powstrzymała się od krzyku. Lizzie przechyliła głowę, zastanawiając się nad pytaniem Sophie. — Raczej taki ogólny, ale czasem kłuje w jednym miejscu. Teraz jest trochę lepiej, chyba rośliny znowu pomagają. — Mam nadzieję — powiedziała drżącym głosem Sophie. — Mam nadzieję, że mamy ich dostatecznie

dużo. — Wyprostowała się. — Lizzie, idź je podlewać. Bardzo mi pomogłaś. Elorie wpatrywała się w ekran, bojąc się zapytać. Sophie miała ponurą minę. — Wygląda mi to na udar. Musimy ją przenieść. Musisz ją przenieść do Świata magii. To jedyne miejsce, gdzie jesteśmy w stanie dostatecznie szybko zebrać odpowiednią liczbę uzdrowicieli. — Czy przenoszenie jej jest bezpieczne? — zapytała łamiącym się głosem Elorie, ściskając dłoń babci. — Nie. — Sophie potrząsnęła głową. Po jej twarzy płynęły łzy. — Może umrzeć, ale jeśli jej nie przeniesiemy, umrze na pewno. Na ekranie nagle pojawiła się twarz Jamiego. W tle słychać było szum fal oceanu w Ocean’s Reach. — Pomożemy ci. Elorie, wyślę ci specjalne zaklęcie transportujące. Wykorzystamy teleportację, bo to będzie najdelikatniejsze dla niej. Aervyn właśnie przywiązuje się do kamienia, by trzymać wszystko jak najbardziej stabilnie. Elorie zamknęła oczy, modląc się o cud. Wiedziała, że magia może zabić. Jeśli jej magia zabije babcię… Poczuła na ramieniu łagodną dłoń wujka Marcusa. — Mamy pełny krąg, już czeka. Dasz radę to zrobić. Ona powierzyłaby ci swoje życie bez wahania.

Patrząc w jego wyrażające zaufanie oczy, Elorie chwyciła swój naszyjnik i sięgnęła po moc. O pomoc dla babci błagam i proszę, Ku światłu szczere błagania zanoszę Z dumą, mocą i miłością. Niech nasze dzieci będą jej radością. Na me wołanie niech się stanie. Jeśli myśl o dzieciach nie zatrzyma przy nich babci, to nic innego tego nie sprawi. Elorie sięgnęła po zaklęcie transportujące, które wysłał jej Jamie, trochę zaskoczona, że jest w stanie wciąż utrzymywać tak stabilną moc. Nawet ona potrafiła stwierdzić, że zaklęcie było dziełem sztuki: delikatne, złożone, jednak solidne jak skała. Babcia nie mogła być w lepszych rękach. Gdy przygotowywała się do aktywacji zaklęcia, na ekranie w ręku Ginii pojawił się kształt drugiego zaklęcia. To uzdrowiciele — wysłał wujek Marcus. — Pomogą ci utrzymywać ją nieruchomo, jak tylko dotrzecie do Świata magii. Elorie oplotła pierwsze zaklęcie drugim. Ręka babci znowu stawała się zimniejsza. Nie mieli czasu do stracenia.

Uruchomiła zaklęcie i pchnęła. Gdy otworzyła oczy, na ekranie babcia leżała na niskim łóżku, a przy jej głowie kucała Sophie. Jej twarz wyrażała koncentrację, nie smutek i rozpacz. Udało się. Babcia trafiła w ręce uzdrowicielki. Marcus chwycił jej ramię. — Teraz pozostało nam czekać i modlić się — powiedział, po czym przeniósł ich oboje do Świata magii. Sophie starała się uspokoić swój umysł. Panika nie pomagała w pracy uzdrowiciela. Spojrzała w oczy Mike’a. — Czy ty też to czujesz? Skinął głową i przez chwilę rozglądał się po pokoju. — Tak, wszyscy to czujemy. To udar i to naprawdę silny, przedni płat lewej półkuli. — Jej kanały energetyczne są zablokowane — powiedziała Maliya, najstarsza z uzdrowicielek w pomieszczeniu. — Już zaczęłam jej oczyszczać. Sophie skinęła głową. To nie pomoże naprawić uszkodzeń mózgu cioci Moiry, ale zapobiegnie rozprzestrzenianiu się urazu na inne części ciała. Udar mógł porazić nerwy i spowodować paraliż. Dwoje najmłodszych uzdrowicieli siedziało u stóp

Moiry, nasączając jej ciało tlenem i usuwając toksyny. Nie mieli zbyt wiele do zrobienia, ogród cioci Moiry oddychał za nią. Najgorsze kryło się w jej mózgu. — Powiedz, gdy będziesz gotowa, czekam na twój znak — powiedział Mike, dotykając jej dłoni. Miał rację. Musieli zaczynać. Sophie wprowadziła się w uzdrawiający trans i poczuła, jak pozostali przyłączają się do niej. Wokół nich, na zewnątrz pokoju, w którym znajdowała się ciocia Moira, znajdował się pełny krąg, który ich wspierał. Sophie zaczerpnęła z niego sił. A potem rozpoczęła trudną i delikatną podróż do mózgu pacjentki. Udar mógł mieć dwie przyczyny: zatkane lub pęknięte naczynie krwionośne. Była niemal pewna, że mieli do czynienia z tym drugim. Ciocia Moira była dobrze wyszkoloną uzdrowicielką, a każdy z nich regularnie skanował swoje ciało. Nie przegapiłaby zatkanego naczynia w swoim własnym mózgu. Niestety udar krwotoczny był trudniejszy do wyleczenia. Mniej więcej w połowie tętnicy mózgowej znalazła to, czego się obawiała — wyciek krwi. Czuła miarowy oddech Mike’a obok siebie i uspokoiła się. Zrobi co w jej mocy. Rozdzieliła zadania w swoim zespole. Mike i Meliya mieli spowolnić bicie serca Moiry, podczas gdy

pozostali będą pracowali nad pękniętym naczyniem. Jej zadaniem było otworzenie ścianek tętnicy. W tym typie magii czarodzieje ziemi sprawdzali się najlepiej. Ale tym razem mogła przegrać bitwę. Jedna czarodziejka nie może zrobić zbyt wiele, a Mike był potrzebny gdzie indziej. Poczuła nagle jak mała rączka wślizguje się w jej dłoń. Ginia. Czarodziejka ziemi i ucząca się uzdrowicielka. Sophie znowu uspokoiła się. Rozpoczęła pracę pewnymi dłońmi. Wyhoduj komórkę, dołącz ją do pozostałych. Kolejna komórka, powtórzyć. To nie było trudne, tyle że robiła to pod presją czasu. Miała mniej więcej dwie minuty. Gdy Ginia zrozumiała, co trzeba zrobić, Sophie poleciła jej naprawiać część uszkodzenia i sama zajęła się miejscem, gdzie uszkodzenia były największe. Czuła, jak młodsi uzdrowiciele odsysają krew, by mogła lepiej zobaczyć, co się stało, ale i tak jej zadanie było bardzo trudne. Nagle zauważyła jakąś zabłąkaną nić mocy i odwróciła się, po czym zamarła ze zdumienia. Widziała, jak pęknięte naczynie cioci Moiry rośnie w jej kierunku z niezwykłą prędkością. Potrzeba byłoby dwudziestu uzdrowicieli z mocą ziemi, by to osiągnąć, a nie jednej uczennicy. Na świecie nie było wystarczającej liczby takich uzdrowicieli. Nie — usłyszała głos Jamiego — ale jest jedna. Elorie

przesyła magię Ginii wszystkim programistom w Świecie magii. Replikują jej zaklęcie, a Ginia ich koordynuje. Czy jesteś w stanie to wykorzystać? Och, jasne, że tak. Sophie chwyciła odrastające naczynie i zaczęła je odciągać na bok. Przy takim szybkim wzroście mogą obejść rozdarcie, zamiast próbować je łatać. Po trzydziestu sekundach naczynie było dostatecznie długie, żeby przyłączyć je nad rozdarciem. Sophie gorączkowo pracowała nad miejscem połączenia, wspierana przez tych uzdrowicieli, którzy nie mieli innych zadań w tym momencie. Skończyli sekundy przed czasem. Sophie dała znak Mike’owi i Meliyi, by z powrotem przyspieszyli bicie serca cioci Moiry. Potem zrobiła to, co robi każdy uzdrowiciel, gdy stawką jest życie pacjenta. Zaczęła się modlić. Elorie leżała z głową na kolanach Aarona i powoli się budziła. Nagle otworzyła oczy, gdy wróciły wspomnienia tego, co się stało. — Co z babcią? Aaron łagodnie pogłaskał ją po włosach. — Jeszcze nic nie wiemy. Uzdrowiciele wciąż pracują. — Uśmiechnął się z wdzięcznością do Nell, która przyniosła miskę zupy. — Teraz coś zjedz.

Napracowałaś się, by przenieść ją do Świata magii, pomogłaś uzdrawiać jej mózg, teraz musisz zatroszczyć się o własne siły. — Karmimy wszystkich — powiedziała Nell, siadając obok nich. — Większość czarodziejów była już wyczerpana. — Wskazała na niski budynek, w którym przebywała Moira. — Uzdrowiciele wymykają się pojedynczo, by coś zjeść. — Jakieś wieści? — Elorie złapała ją za rękę. — Nie. — Potrząsnęła głową Nell. — Starają się naprawić jak najwięcej uszkodzeń. — Jej głos złagodniał: — Żyje i już to jest cudem. Podeszła do nich Mia z tacą kanapek. — Jesteście głodni? A może chcecie usiąść na kanapie? — Kanapie? — Elorie zdziwiła się, próbując oprzytomnieć. — Staramy się, żeby wszystkim było wygodnie. — Mia uśmiechnęła się. — Świetnie wam idzie! — Uściskała ją Nell. Elorie rozejrzała się dookoła z rosnącym zdziwieniem. Gdy przybyli do Świata magii, znaleźli się na środku trawiastej równiny — to było najlepsze, co był w stanie zapewnić im Jamie tak na szybko. Teraz znajdowali się w ogromnym pięknym ogrodzie. Rosły w nim dające cień drzewa i piękne kwiaty, wśród których stały wygodne kanapy. Widziała też rozstawione stoły z

jedzeniem — i setki ludzi. To było czuwanie, w którym uczestniczyli wszyscy czarodzieje i czarodziejki, jakich kiedykolwiek poznała. Potem spojrzała na Mię i Aarona, znowu rozejrzała się dookoła i uświadomiła sobie, że większość mieszkańców Fisher ’s Cove też tu jest. A niech to! Najwyraźniej było tu mnóstwo nieczarodziejów. Słowa utknęły jej w gardle. — Babcia na pewno wydobrzeje. Nigdy nie przegapiłaby czegoś takiego. — O to właśnie chodzi — przytaknęła Mia z lśniącymi oczami. Istniały różne rodzaje magii. Elorie wręczyła talerz z resztką zupy Aaronowi i wstała, chwytając rękę Mii. — Potrzebuję twojej pomocy. Czy możesz mi znaleźć flet? Ręce Sophie opadły. Była zbyt zmęczona, by nimi poruszać. Zrobili wszystko, co było w ich mocy. Reszta zależała od cioci Moiry i siły jej ducha. Mike przytulił ją do siebie. Czuła też jego zmęczenie. Cały zespół dał z siebie wszystko. Jej uwagę zwróciło ciche chrapanie dobiegające z kąta. Ginia leżała zwinięta w kłębek jak kotek i spała. Wykonała pracę w pełni wyszkolonej uzdrowicielki, a

nawet zrobiła więcej. — Pewnego dnia będzie niezwykłą uzdrowicielką. — Już nią jest — odparł Mike. — Ten pomysł z magicznym programowaniem to był przebłysk geniuszu. Tak. Jeśli ciocia Moira przeżyje, to głównie dzięki doskonałej współpracy Ginii i Elorie. Wyciągnęła rękę do Ginii. Ktoś powinien sprawdzić, czy się nie przeciążyła. Mike splótł jej palce ze swoimi. — Spokojnie, po prostu śpi. Każdy uzdrowiciel w tym pokoju już ją badał. Sophie położyła rękę na swoim brzuchu. Jej dziecko też miało się świetnie. Dokonała niemożliwego, dając z siebie wszystko, co mogła, a jednocześnie nie narażając dziecka w swoim brzuchu na ryzyko. — Zrobiłaś wystarczająco dużo — powiedział Mike. — I Moira pierwsza przyznałaby, że zrobienie więcej byłoby ryzykowne. Sophie skinęła głową. Rozumowo to wiedziała, jednak jej serce i tak było rozdarte koniecznością dokonania wyboru. Mike podał jej napój proteinowy, który posłusznie wypiła. To też miało na celu zapewnienie bezpieczeństwa ich Nasionku. Sophie miała przed sobą jeszcze wiele pracy jako uzdrowicielka, długie miesiące. A przynajmniej taką miała nadzieję. Ciocia Moira wciąż

leżała całkowicie nieruchomo i była niepokojąco zimna. Ginia usiadła w kącie i przetarła oczy. — Co to za muzyka? — zapytała. Muzyka? Sophie przechyliła głowę, wsłuchując się we wspaniałe tony, które napłynęły do pomieszczenia. Brzmiały niczym flet Elorie podczas pełnego kręgu. Flet Elorie. Sophie odepchnęła Mike’a i zataczając się, podeszła do drzwi, by otworzyć je na oścież. Muzyka wlała się do pokoju. Wysoko na niebie lśnił księżyc, a wokół budynku siedziało mnóstwo ludzi ze świecami, cicho śpiewając do wtóru fletu. Muzyka Elorie wzlatywała ku niebu. Sophie gwałtownym gestem przywołała Jamiego. — Czy możesz zlikwidować ściany budynku? Chcę, by znalazła się pośrodku tego wszystkiego. Chwilę później budynek zniknął i ciocia Moira leżała na łóżku pod nocnym niebem. Wokół niej rosły kwiaty, a księżyc wydawał się bliższy niż przed chwilą. Sophie była zachwycona, zarówno jako czarodziejka, jak jako programistka. To było cudowne. — Czy jeszcze coś możemy zrobić? — zapytał cicho Jamie, dotykając jej ramienia. Jeszcze tylko jedno. — Czy możesz przesłać muzykę do jej umysłu? Czy

możesz pomóc jej to zobaczyć? Tylko bardzo, bardzo delikatnie. — Nie jestem delikatny. — Jamie skrzywił się. Lauren pojawiła się u jego boku, trzymając swoją nową kryształową kulę. — Ale ja jestem — powiedziała, biorąc głęboki oddech. — Ja to zrobię. Zamknęła oczy i zaczęła lekko się kołysać. Kilka sekund później uśmiechnęła się i przesłała wszystkim wiadomość: Słucha nas. Ledwo, ledwo, ale nas słyszy. Sophie zobaczyła łzy płynące po dziesiątkach twarzy, ale śpiew nie ucichł ani na chwilę. A flet Elorie nigdy nie brzmiał równie pięknie. Czas rozpocząć krąg. To było jej zadaniem. Moira słyszała flet swojej wnuczki, ale czegoś brakowało. Gdzie był jej krąg? Gdzie była ona? Próbowała coś zobaczyć, przebić się przez mgłę otaczającą jej umysł. Muzyka. Wsłuchać się w muzykę. Oczami duszy potrafiła dostrzec Elorie kołyszącą się łagodnie w czasie, gdy grała. Twarze w kręgu, więź miłości i poczucie wspólnoty, magia. Tak wielu ludzi, to musiał być bardzo ważny krąg. Och, księżyc był naprawdę cudowny. Miała wrażenie, że

wystarczy wyciągnąć rękę, by go dotknąć. Powoli, bardzo powoli, światło rozproszyło mgłę i wreszcie mogła coś zobaczyć wyraźniej. Wydawało się, że leży i to też było bardzo dziwne. Nagle powróciło wspomnienie bólu, agonii w ogrodzie i okropnego uczucia nadpełzającego zimna. Walczyła, by otworzyć oczy. Wreszcie zobaczyła pochylone głowy i bardzo jasny księżyc, który naprawdę wyglądał, jakby mogła go dotknąć. — Czy to niebo? — zapytała i przeraziła się tym, jak chrapliwie brzmiał jej głos. Usłyszała łagodny śmiech i poczuła pocałunki na czole. — Nie, ciociu Moiro, wciąż jesteś z nami. Wróciłaś. Nie umarła? Moira powoli rozejrzała się dookoła, patrząc na zamazany księżyc i nieostre twarze. — Sophie, kochanie, widzę strasznie niewyraźnie. Teraz oprócz pocałunków poczuła też na swojej twarzy łzy. — Wiem i bardzo mi przykro. Zrobimy z tym, co będziemy mogli i z czasem będzie lepiej. Teraz musisz tylko wiedzieć, że cię kochamy. Wróciłaś do nas. Czeka nas długa podróż, ale jeszcze będziesz kołysać nasze dzieci, obiecuję. Moira poczuła delikatne zaklęcie usypiające i poddała się mu. Będzie kołysać ich dzieci. A zatem wszystko jest

w porządku.

Rozdział 24. ELORIE RZUCIŁA OKIEM NA ZAMEK i uśmiechnęła się. Lizzie będzie zachwycona, mogąc spać w wieży. Zamek był najnowszym rozwiązaniem dostarczonym przez genialnych programistów Świata magii. Gdy miało się do czynienia z setkami zmęczonych czarodziejów, miejsce, w którym było mnóstwo łóżek, było bardzo pożądane, a w zamkach zazwyczaj nie brakowało pokoi. Ku zaskoczeniu Elorie wujek Marcus odgrywał rolę gospodarza. Wprawdzie to właśnie jego zamek Jamie i Ginia przenieśli do świata, w którym była babcia, jednak wybrali go ze względu na rozmiar, a nie ze względu na słynną gościnność właściciela. Nawet jego wirtualna służba wydawała się zaskoczona jego manierami. Nakarmił wszystkich, przydzielił im pokoje i obiecał gorące śniadanie o poranku. Jeśli wierzyć temu, jak wyglądało niebo w Świecie magii, poranek miał nadejść już wkrótce: słońce właśnie zaczynało wyzierać zza horyzontu. Elorie zaburczało w brzuchu. Musiała znaleźć coś do jedzenia, jednak na razie siedziała wciśnięta w róg naprawdę wygodnej kanapy z głową Aervyna na kolanach. Nie udało mu się dotrzeć aż do łóżka. Sądząc z chrapania, które rozlegało

się tu i ówdzie wokół nich, niektóre z pobliskich kanap też były zajęte. — Masz ochotę na śniadanie? — zapytał cichy głos obok jej ramienia. Sophie usiadła na fotelu naprzeciwko i ustawiła tacę z jedzeniem na stoliku między nimi. — My, ciężarne mamuśki, nie możemy spać przez cały dzień jak niektórzy. — Mike ciągle śpi? — Elorie uśmiechnęła się na powitanie. — Tak, podobnie jak większość uzdrowicieli, ale najwyraźniej nasze Nasionko wcale nie jest zmęczone. — Sophie poklepała swój brzuch. Elorie wzięła z tacy jeden z przysmaków. Pachniał pięknie, pieczonym jabłkiem z nutą cynamonu. — Sprawdzałaś, co z babcią? — zapytała. W nocy przez chwilę mogła potrzymać ją za rękę, jednak uzdrowiciele nalegali, by ograniczyć liczbę odwiedzających do minimum. — Ciągle odpoczywa. — Sophie skinęła głową. — Cudowni kucharze wujka Marcusa przygotowali dla niej bulion i ziołową herbatę, gdy się obudzi. — A tak naprawdę: jaki jest jej stan? — Elorie wpatrywała się w talerz, bojąc się usłyszeć odpowiedź. — Czeka ją długa droga. — Sophie mieszała łyżeczką herbatę. — Udar zdecydowanie wpłynął na jej mowę i zdolność widzenia, jednak jedno i drugie powinno się

poprawić przy odpowiedniej opiece i ćwiczeniach. Wujek Marcus mówi, że jej umysł wydaje się jasny, a to dobra wiadomość. Gdy się z kimś dorasta, umie się wychwytywać niuanse. — Coś przede mną ukrywasz, Sophie. — Wielu rzeczy jeszcze nie wiemy. — Oczy Sophie wyrażały niepokój. — Być może nie będzie w stanie chodzić. Prawa strona jej ciała została porażona… Czasami trudno jest coś takiego odwrócić. Babcia, która nie będzie w stanie chodzić, mówić i widzieć? Elorie gwałtownie wciągnęła powietrze, czując nagle dziwną słabość. — Nie mdlej mi tutaj. — Dotyk Sophie sprawił, że od razu poczuła się lepiej. — Żyje, siostrzyczko, i jest najsilniejszą kobietą, jaką znam. Musimy w nią wierzyć, będzie tego potrzebowała. Elorie skinęła głową. Babcia była niczym skała, odkąd ją pamiętała. Jeśli teraz musiała się na kimś oprzeć, to będą dla niej silni tak długo, jak będzie to potrzebne. Rozejrzała się po zgromadzonych wokół. Na pewno nie zabraknie im pomocy. — Ciągle myślę o tym, ile mieliśmy szczęścia — powiedziała Sophie. — Gdyby to się zdarzyło choćby miesiąc temu, gdy twoja magia jeszcze była ukryta, nie bylibyśmy w stanie jej tu przenieść ani zrobić nawet połowy rzeczy, które mogliśmy dla niej zrobić.

Uratowałaś jej życie, Elorie. — Przeniesienie jej tutaj nic by nie pomogło bez twoich umiejętności. — Elorie chwyciła Sophie za rękę. — Babcia zawsze mówiła, że uzdrawianie jest najwyższym rodzajem magii. Miała rację. W oczach Sophie nagle pojawiły się iskierki humoru. — Mówiła to tylko po to, byśmy dalej mieszały eliksiry na zajęciach z ziołolecznictwa. Elorie uśmiechnęła się do tego wspomnienia. Dobrze było pomyśleć o babci z takich chwil: silnej, pełnej życia i upominającej czarodziejątka, gdy nie uważały. Tak wiele osób przyszło tu, by jej pomóc. Czarodziejątka, które podtrzymywały przy życiu jej ukochane kwiaty. Geniusze programowania ze Świata magii. Czterolatek, który miał moc niczym elektrownia i dostarczył najdelikatniejszego możliwego zaklęcia teleportującego. Lauren, która pojawiła się z kryształową kulą prababci i napawała wszystkie serca otuchą. Tylu ludzi dało to, co było najpotrzebniejsze. Tak wielka była miłość do babci. W sercu Elorie zagościł pokój i wdzięczność za to, że mogła się do tego przyczynić choćby w niewielkim stopniu. Drzwi do budynku, w którym przebywała Moira, otworzyły się i Meliya wystawiła głowę na zewnątrz. — Obudziła się — powiedziała.

Czuła się, jak przystało na jej wiek, co było naprawdę nieprzyjemne. Moira spróbowała poruszyć palcami i jęknęła z wysiłku. — Spokojnie, ciociu Moiro. Zaraz cię posadzimy — głos Sophie był kojący, taki jaki powinien być głos uzdrowicielki. Od razu rozdrażnił Moirę. I dobrze, tacy pacjenci szybciej wracają do zdrowia. Łagodne ręce uniosły ją i podparły poduszkami. Moira uświadomiła sobie, że wokół jest ciemno. Przypomniała sobie zamazany księżyc z poprzedniego wieczoru. Może to, co się zdarzyło, odebrało jej wzrok. — Czy możesz otworzyć oczy, babciu? — znowu dobiegł ją głos Elorie. Miała zamknięte oczy? A to ci dopiero. Nic dziwnego zatem, że było ciemno. — Chyba zalepiła je wydzielina. — Poczuła wilgotną szmatkę, którą ktoś wytarł jej oczy i delikatne muśnięcie zaklęcia uzdrawiającego. — Spróbuj teraz. Nigdy wcześniej otwarcie oczu nie było tak ciężką pracą. Widziała światła i cienie, jednak nadal były okropnie zamazane. Potem pomocne dłonie wsunęły jej na nos okulary. — Czy teraz widzisz lepiej? Meliya zaczarowała je, byś mogła ich używać w czasie, gdy twoje oczy będą wracały do zdrowia. Moira mrugnęła kilka razy. O, tak, cudownie. Teraz

widziała dość dobrze. Uśmiechnęła się do swoich ukochanych dziewczynek. Sophie odwzajemniła uśmiech. Radość uzdrowicielki błyszczała w jej oczach. Uśmiech Elorie był o wiele bardziej niepewny. Sophie położyła dłoń na ramieniu Elorie. — To normalne i przeminie — powiedziała, siadając na krawędzi łóżka. — Miałaś udar, ciociu Moiro. Najbardziej uszkodził prawą część twojego ciała, więc twój uśmiech jest nieco krzywy. Udar. A więc o mało nie umarła. Próbowała zgromadzić dostateczną moc, by przeprowadzić skan na sobie i sprawdzić, co się stało. Sophie przewróciła oczami i potrząsnęła głową. — Na to przyjdzie czas, na razie oszczędzaj siły — powiedziała, po czym wzięła dłonie Moiry w swoje. — Czy możesz ścisnąć moje palce? Moira skupiła się na swoich dłoniach. Lewa zacisnęła się prawie normalnie, jak na starą kobietę, która omal nie umarła. Prawa poruszyła się i zadrżała, ale nie mogła chwycić palców Sophie. Jako uzdrowicielka zdawała sobie sprawę z tego, że dobrą wiadomością jest to, że prawa ręka w ogóle się poruszyła. Jako kobieta, której prawica nie słuchała poleceń głowy, była nieco przerażona. — A zatem pewnie przez jakiś czas nie będę chodzić.

Spodziewała się, że jej głos będzie chrapliwy. Ale nawet dla niej jej słowa brzmiały na okropnie zniekształcone. Elorie położyła delikatnie palce na jej ustach. — Poczekaj, mam pewien pomysł. Odeszła gdzieś poza pole widzenia Moiry. Sophie pochyliła się nad nią. — Jeszcze będziesz śpiewać mojemu dziecku kołysanki. Potrzebujesz czasu. Och, Sophie. Dobra uzdrowicielka nie składa obietnic, których nie wiadomo, czy będzie mogła dotrzymać. Elorie wślizgnęła się z powrotem do pomieszczenia, prowadząc ze sobą Lauren. Oczy Sophie rozjaśniły się. — Jesteś genialna, moja siostro. Moira pochwyciła spojrzenie Lauren. Jeśli mój mózg jest warzywem, to nie mów im tego. Lauren roześmiała się z ulgą. — W swojej głowie brzmisz całkiem normalnie. Poczekaj chwilę, zaraz połączę cię z innymi, by też mogli cię słyszeć. — Spojrzała na Sophie. — Czy to nie będzie przeszkadzać? Sophie potrząsnęła głową i Moira poczuła, jak Lauren nawiązuje z nią połączenie. Witajcie, moje kochane. Opowiedzcie mi, co to za miejsce i jak się tu znalazłam. Trzy uśmiechnięte twarze zaczęły opowiadać jedna

przez drugą. Słuchała ich przez chwilę, a potem uniosła dłoń. Dłoń drżała, ale wykonała swoje zadanie. Poczekajcie, niech się upewnię, że dobrze zrozumiałam. Teleportowano mnie do Świata magii i zostałam uratowana przez zespół najlepszych uzdrowicieli, ale nikt jeszcze nie przyniósł mi herbaty? Sophie uśmiechnęła się z zadowoleniem. — Twój umysł ma się świetnie, jak widzę. Herbata już jest w drodze, razem z domowym bulionem. Moira skrzywiła się. Od dziecka nie cierpiała bulionu. — Cóż, kazałaś go pić nam wszystkim. — Elorie zachichotała. — I to całkiem często. To dlatego, że jest zdrowy, dziecko. Elorie poklepała jej dłoń. — Pamiętaj, że dzisiaj musisz go wypić całe mnóstwo. Może któreś z czarodziejątek wpadnie z nią porozmawiać. I może będzie w stanie namówić któreś z nich, by przemyciło dla niej bułeczkę do herbaty. — Powodzenia — parsknęła Lauren, poklepując jej dłoń. A niech to. Fakt, że każda jej myśl była słyszalna, miał pewne wady. Oczy Sophie zalśniły. — To będzie świetna motywacja, żebyś ćwiczyła mówienie.

Na pewno stara chora kobieta zasługuje na jakieś względy! Lauren uśmiechnęła się i wymieniła spojrzenia z Sophie, która skinęła głową. — Jeśli czujesz się na siłach, to mnóstwo ludzi chciałoby ci złożyć wizytę. Czy nie po to właśnie byli odwiedzający, by odwrócić uwagę chorego od wszystkich tych paskudztw, które podawali im uzdrowiciele? Sophie wcisnęła guzik w ścianie. — Jamie, czy mógłbyś znowu zlikwidować ściany? Wydaje się, że ciocia Moira jest gotowa zobaczyć jakieś przyjacielskie twarze. Moira ze zdziwieniem obserwowała, jak zniknęły ściany i nad jej głową otworzyło się niebo. Może ten nisko wiszący księżyc wcale nie był snem. Potem zobaczyła twarze ludzi i kwiaty. Dziesiątki, nie, setki ludzi — czarodziejów i nieczarodziejów, mieszkańców jej wioski i przybyszów z drugiego końca globu, wszystkich, których kochała. W każdej parze oczu widniał ten sam przekaz miłości. Och. Wszyscy trzymali w dłoniach pęki irysów i kwiatów brzoskwini, symbolizujących zdrowie i długie życie. Jej serce o mało nie pękło z radości na ten widok.

Sophie przechadzała się po swoim pokoju z ziołami, lekko dotykając każdego słoika i pęków suszących się roślin. Pokój delikatnie pachniał lawendą, którą zebrała i powiesiła do suszenia przy ostatniej pełni księżyca. Aervyn wysłał ją do domu, by zabrała trochę rzeczy, których będzie potrzebowała, by opiekować się ciocią Moirą. Przybyła tu, by je zabrać, ale też, by się pożegnać. Dom był niczym bezpieczna przystań. Wprawdzie lubiła wspólne czarowanie, jednak w głębi ducha była samotną czarodziejką czy też raczej samotną kobietą, która akurat była czarodziejką. Nawet jako małe dziecko lubiła spędzać czas w samotności, chodząc po lesie lub plaży, lub siedząc w kawiarni i obserwując świat. Ten dom w Kolorado był jej schronieniem. Jej pocieszeniem, miejscem, które stworzyła sama, gdy stało się jasne, że Fisher ’s Cove nie będzie jej domem. Kochała ten dom tak bardzo, że stworzyła jego kopię w Świecie magii. Inni gracze mieli zamki i warownie lub też chatki czarodziejów. Ona miał ten wiejski dom z połowy ubiegłego wieku z pięknym ogrodem. Wciąż będzie mogła go odwiedzać na pociechę w świecie wirtualnym, gdy porzuci swój prawdziwy ukochany dom. Delikatnie zamknęła drzwi pokoju z ziołami, stawiając na podłodze wypełnioną torbę. Chciała jeszcze ostatni

raz odwiedzić swój ogród. Dotykała dalii i orlików, wdychała kwaskowaty zapach szczawiu i roześmiała się na widok mięty, która podczas jej dwudniowej nieobecności rozrosła się na pół ogrodu. Oby nowi właściciele lubili miętową herbatę. Pozwoliła sobie na łzy. Nie było lepszego miejsca niż ogród, by pozwolić mu wypić smutek i obrócić go w coś pożytecznego. Nie były to tak do końca łzy smutku. W jej życiu zbliżała się zmiana, ale pod wieloma względami była to zmiana na dobre. Czekał na nią cudowny mężczyzna, mieli mieć razem dziecko. Ciocia Moira radziła sobie świetnie jak na kogoś, kto przeżył poważny udar. Ale będzie potrzebowała opieki. Długoterminowej opieki dobrej uzdrowicielki. Byli inni, którzy mogliby pomóc, inni, którzy też by się nadawali do odegrania tej roli. W społeczności czarodziejów zawsze troszczono się o swoich, a ciocia Moira była kochana przez wszystkich. Wcale nie było konieczne, by Sophie przeprowadzała się i wywracała swoje życie do góry nogami. Ale to było właściwe. Nawet jeśli płakała, żegnając się z domem, w głębi serca nie miała wątpliwości. Kolejny rozdział jej życia zostanie napisany w Fisher ’s Cove.

— Chce wracać do domu — powiedziała Elorie, siadając na poręczy fotela Aarona po tym, jak zwołała zebranie, co było jej żywiołem. — Czy to możliwe? — Mam taką nadzieję — odparła Nell z uśmiechem. — Gdy jest chora, robi się marudna jak Aervyn. Elorie westchnęła. To był prawdziwy powód spotkania. — Wiem. Ciągle sobie powtarzam, że zrzędliwi pacjenci szybciej zdrowieją. — Zaczynam sądzić, że powtarzała nam to tyle razy, żeby teraz mieć usprawiedliwienie dla swojego zachowania. — Sophie roześmiała się, po czym spoważniała. — Zdecydowanie możemy przenieść ją do domu, czuje się dość dobrze, by transport nie stanowił zagrożenia. Ale będzie potrzebowała opieki i pytanie brzmi, czy jesteśmy na to gotowi. — Ja mogę zapewnić, że będzie miała mnóstwo mdłego i papkowatego jedzenia. Żadnego bulionu — zadeklarował Aaron, ściskając talię Elorie. Elorie zachichotała. Babcia niemal trafiła kubkiem bulionu w nieszczęsną czarodziejkę, której polecono go jej podać. Dobra wiadomość była taka, że rzuciła go prawą ręką. W rezultacie Sophie poleciła, by zanosić jej kubek bulionu co trzydzieści minut. Rzucanie przedmiotów było niezłą fizjoterapią. — Wiesz, że jesteś naprawdę kochany, gdy ludzie ciągną losy o to, w kogo z nich będziesz mógł rzucać zastawą.

Aervyn wygrał i nie może się już doczekać — powiedziała Nell, potrząsając głową. — Powiedz mu, że musi się uchylać szybciej niż ja — powiedział Mike, pocierając głowę. — Wahania emocjonalne będą częścią procesu zdrowienia — powiedziała Sophie. — Jej mózg jest w świetnym stanie, ale i tak musi przejść proces leczenia. Musicie się spodziewać, że będzie się łatwiej irytowała niż dotąd. — Teraz nam to mówisz. — Elorie wstała i przeciągnęła się, wciąż czując się połamana po drzemkach ucinanych sobie w przypadkowych miejscach. — Skoro już o tym mowa, czego jeszcze będzie potrzebowała? — Kogoś, kto będzie z nią dwadzieścia cztery godziny na dobę, ponieważ na razie nie jest w stanie wstawać z łóżka — odliczała na palcach Sophie. — Regularnego karmienia, by pomóc odbudować nerwy i tkanki, tak by wróciły jej utracone umiejętności. Kąpieli w jej cudownym basenie. Powodu, by budzić się co rano i walczyć. Świetnie. Z taką listą mogła sobie poradzić. Elorie zaczęła się zastanawiać nad możliwościami. — Powód do życia łatwo jest jej zapewnić: ma do wyszkolenia nową uzdrowicielkę. Lizzie z pewnością ma jakieś zdolności w tym kierunku. — Uczennica. — Uśmiech powoli wypłynął na twarz

Sophie. — Tak, to się sprawdzi doskonale. — Może mieć nawet dwie — powiedziała Nell. — Nie zdążyliśmy tego opracować wystarczająco szybko, by sprowadzić uzdrowicieli do Moiry na czas bez przenoszenia jej, jednak Jamie i Aervyn wymyślili sposób, jak teleportować kogoś za pośrednictwem Świata magii do innego miejsca, niż to, z którego wyruszył. Możemy wysyłać Ginię na lekcję do Moiry. W Kalifornii brakuje uzdrowicieli, tak więc jeśli choć trochę się podkształci w tym kierunku, bardzo się nam to przyda. — To pomoże — powiedział Mike. — Już ma niezłe zdolności, a może Moira będzie się mniej sprzeciwiała, jeśli będą ją monitorować jej uczniowie. Elorie uwielbiała wspólne opracowywanie planów. — Na razie ja będę się nią opiekować, a czarodziejątka mogą pomagać w ciągu dnia. — Nie. Ja z nią zostanę — zadeklarował Marcus. — Będzie potrzebny ktoś, kto będzie ją w stanie podnieść, przenieść i tak dalej, a ty nie powinnaś tego robić w swoim stanie. Przeniosę swoje rzeczy do jej pokoju gościnnego. Jego oznajmienie przyjęto martwą ciszą. Wujek Marcus wprowadzi się do cioci Moiry? — Co? Sądzicie, że nie poradzę sobie z jedną marudną czarodziejką? — zapytał, rozglądając się dookoła.

— Cóż, trafi swój na swego. — Nell zachichotała. — Też mogę w nią rzucić filiżanką — stwierdził cierpko Marcus. — Myślę, że to dobry pomysł — przytaknęła Sophie, mrugając do Elorie. — Da to cioci Moirze dodatkowy bodziec, by szybko wyzdrowieć. Z pewnością tak się stanie. Wujek Marcus w roli pielęgniarki. O, niebiosa. Elorie próbowała sobie przypomnieć pozostałe punkty z listy Sophie i sprowadzić rozmowę z powrotem na właściwe tory. — A co jeśli chodzi o uzdrawianie? Mamy kilku uzdrowicieli w Nowej Szkocji, ale babcia była jedyną uzdrowicielką w naszej wiosce. Mogę ustalić dyżury, by ludzie na zmianę mieszkali w gospodzie. — Możemy też sprowadzić uzdrowicieli z większej odległości — zauważył Jamie. — Dzięki świeżo ulepszonemu zaklęciu transportującemu Aervyn i ja możemy przenosić każdego przez Świat magii. To będzie bardzo wygodne, jednak wydawało się to zbyt wielkim obciążaniem dla małego chłopca. — Czy nie jest zmęczony po tym, jak przeniósł tyle osób wczoraj? — Nie. Daliśmy mu ciasteczka — powiedziała Nell. — Nic mu nie będzie.

Mike wziął Sophie za rękę. — Pomoc będzie potrzebna, a Sophie i ja chętnie zajmiemy się uzdrawianiem. Elorie potrząsnęła głową. Byli świeżo po ślubie i właśnie zaczynali nowe życie razem. Babcia na pewno nie chciałaby im przeszkadzać w tym wyjątkowym czasie. Sophie uniosła dłoń, by stłumić protesty. — Czy ten mały domek na lewo od domu cioci Moiry jest wciąż na sprzedaż? — zapytała. — Masz na myśli tę okropną ruderę? Sophie, nikt nie mógłby tam mieszkać! — Zmarszczyła brwi Elorie. Dom był na sprzedaż od dziesięciu lat. — Moglibyśmy tam wybudować dom — Mike ucałował czubek głowy Sophie i uśmiechnął się do Elorie. — Doszliśmy do wniosku, że w ten sposób naszemu Nasionku na pewno nie zabraknie towarzyszy zabaw. Chcieli się przeprowadzić? Serce Elorie podskoczyło z radości. Czarodzieje ziemi nigdy się nie przeprowadzali. — Też ją kocham, a teraz nas potrzebuje — powiedziała Sophie. To był wspaniały dar miłości i to nie tylko dla babci. Elorie rozmarzyła się na myśl o wspólnych obiadach, o bawiących się razem dzieciach, rozmowach w basenie babci o poranku i radości, jaką może dać posiadanie przyjaciółki i siostry, która mieszka tuż obok.

Brakowało tylko tradycyjnego powitania w Nowej Szkocji. Elorie rozpostarła ramiona. — Witaj w Fisher ’s Cove. Urządzimy przyjęcie, nic innego nie postawi babci na nogi szybciej! Jej zebranie przerodziło się w radosny gwar powitań i życzeń. Elorie usiadła wśród rozgardiaszu. Ostatnie kilka dni było cudem wspólnoty — tylu ludzi ofiarowało, co tylko mogło. Jednak dar, który Sophie ofiarowała na koniec, w szczególności trafił do jej serca. Czarodziejki ziemi głęboko przywiązywały się do miejsca i rzadko ruszały się z domu. Każdy, kto znał babcię, wiedział o tym. Nawet gdy lokalna wspólnota przyjmowała cię z otwartymi ramionami, budowa domu pozostawała procesem długim, chaotycznym i trudnym. Była to ostatnia rzecz, której Sophie teraz potrzebowała, i Elorie uświadomiła sobie, że jest w stanie pomóc. Rozejrzała się za Jamiem i Ginią i przywołała ich gestem. — Mam pomysł. Realizacja jej pomysłu wymagała kilku godzin pracy, siedemnastu czarodziejów, trzech programistów i wszystkich z Fisher ’s Cove, którzy potrafili posługiwać się łopatą.

Pod koniec pracy Elorie stanęła w ogrodzie babci, ciesząc się z powrotu do wioski, którą kochała, i nie mogąc nacieszyć się tym, co udało się osiągnąć. Dom Sophie — jego wersja ze Świata magii, ale Jamie zarzekał się, że jest identyczny jak jej prawdziwy dom — stał pomiędzy drzewami na zachód od domku babci. Gdyby nie świeżo wykopane fundamenty (najwyraźniej domy w Świecie magii nie potrzebowały takich szczegółów), można by pomyśleć, że stał tu od lat. To było odpowiednie powitanie siostry wracającej do domu. Pomocnicy już się rozeszli i wszystko w ciszy oczekiwało na powrót babci. Zostawili kosze kwiatów, prezenty powitalne dla Mike’a i Sophie oraz dość jedzenia, by wykarmić całą wioskę przez tydzień. Byli gotowi. Wyjęła z kieszeni pożyczonego iPhone’a i uśmiechnęła się na widok twarzy Aervyna. — Jesteśmy gotowi, chłopcze. Możesz ich wysyłać do domu. Łóżko Moiry zmaterializowało się na polanie za ogrodem. Sophie i Mike trzymali babcię za ręce. Trzeba było się naprawdę nakombinować, żeby utrzymać ich z dala od wioski przez cały dzień. Elorie musiała w końcu zdradzić babci sekret, by wszystko się udało. — Trzeba ją od razu przenieść do pokoju, jest dzisiaj bardzo słaba — powiedziała Sophie, patrząc z troską na

Moirę. — Nonsens! — powiedziała babcia, siadając na łóżku z uśmiechem. — Czuję się świetnie. — Słowa nie były wyraźne, ale wszyscy zrozumieli, co ma na myśli. — Myślałam, że się dzisiaj źle czujesz! — Mina Sophie była bezcenna. Krzywy uśmiech babci był równie wspaniały. Niełatwo jest nabrać uzdrowicielkę, moja droga, ale pochlebiam sobie, że mi się udało. — Nabrać uzdrowicielkę? — zdziwiła się Sophie, wciąż nie mając pojęcia, co się dzieje. Babcia powoli uniosła ręce do twarzy Sophie. Jej prawa ręka unosiła się wolniej niż lewa, ale udało jej się. — Witaj w Fisher ’s Cove, moja ukochana. Wiesz, że jesteś dla mnie jak wnuczka. A teraz zobacz, co dla ciebie przygotowali. Sophie obróciła się, nie wiedząc, czego się spodziewać. Elorie obserwowała ją uważnie i dostrzegła wyraźnie moment, w którym Sophie zobaczyła dom. Na jej twarzy odbiło się zaskoczenie i radość — i nagle w całej wiosce wytrysnęły spod ziemi kwiaty. Złapała Mike’a za rękę i obróciła się do Elorie. — Mój dom, posadziłaś go tutaj. Elorie uśmiechnęła się. Świeżo przekopana ziemia wokół domu rzeczywiście sprawiała takie wrażenie.

Dom, zasadzony, by mogła w nim rosnąć rodzina. Sophie miała dom, babcia będzie miała mnóstwo maluchów do kołysania. Najbardziej tradycyjna radość zapewniona przez najnowocześniejszą magię. Elorie dotknęła swojego naszyjnika, wiedząc, że w Świecie magii dziesiątki par oczu obserwuje to co ona. To był naprawdę dobry dzień na bycie czarodziejką.

Spis treści Rozdział 1. Rozdział 2. Rozdział 3. Rozdział 4. Rozdział 5. Rozdział 6. Rozdział 7. Rozdział 8. Rozdział 9. Rozdział 10. Rozdział 11. Rozdział 12. Rozdział 13. Rozdział 14. Rozdział 15. Rozdział 16. Rozdział 17. Rozdział 18. Rozdział 19. Rozdział 20. Rozdział 21. Rozdział 22. Rozdział 23. Rozdział 24.