Odkrycia Riyrii 3 i 4 tom Nowe - Sullivan Michael J_

Michael J. Sullivan Nowe Imperium Szmaragdowy sztorm. Cykl: Odkrycia Riyrii tom 3-4

Tłumaczył: Edward Szmigiel Tytuł oryginalny: Nyphron Rising; Emerald Storm Rok pierwszego wydania: 2009 Wydanie polskie 2012

Łotrzykowska przygoda w scenerii fantasy, czyli Royce i Hadrian charyzmatyczny duet Riyria - powracają! Bohaterowie zostają wezwani, by pomóc swojej ojczyźnie. Królestwo Melengar potrzebuje ich w nierównej walce z zagrażającym mu imperium. Dwaj złodzieje zostają wysłani z samobójczą misją za linie wroga, gdzie będą starali się pozyskać sojuszników dla swojej sprawy. Tymczasem wychodzi na jaw, że potężny mag Esrahaddon ma ambicje przejęcia władzy w królestwie.

Nowe Imperium - Tom trzeci Odkryć Riyrii.

Książkę dedykuję Robin: za ożywienie Amilii, pocieszenie Modiny i uratowanie dwóch innych od śmierci, członkom społeczności goodreads.com i the good blogging community, którzy zachęcili mnie do kontynuowania cyklu i zaprosili innych do współuczestniczenia w przygodzie, oraz członkom Arlington Writers Group za wspaniałomyślne wsparcie, pomoc i rady.

Rozdział 1. Imperatorka. Amilia popełniła błąd, spoglądając w oczy Edith Mon. Nie chciała tego robić - nie zamierzała odrywać wzroku od podłogi - ale Edith stanęła jej niespodziewanie na drodze i dziewczyna bezwiednie podniosła głowę. Ochmistrzyni uzna to za brak pokory, oznakę buntu w szeregach pracowników kuchni. Amilia nigdy wcześniej nie spojrzała w oczy Edith, a teraz zastanawiała się, czy w ogóle kryje się za nimi dusza. Jeżeli tak, to musi być skulona lub martwa, zgniła jak późnojesienne jabłko. To by wyjaśniało zapach ochmistrzyni. Od Edith bił kwaśny, zjełczały odór, jakby od czegoś zepsutego. - Odliczę ci za to kolejnego tenenta - oznajmiła otyła kobieta. - Pogrążasz się. Edith była duża i szeroka. Wydawało się, że nie ma karku i jej toporna głowa spoczywa bezpośrednio na ramionach. Amilia była jej przeciwieństwem. Miała drobną figurę w kształcie gruszki, pospolite rysy i długie matowe włosy. Nie wyróżniała się w tłumie, jej twarz nie przyciągała wzroku, nie była ani ładna, ani dość szpetna, by ktoś chciał na nią spojrzeć dwa razy. Niestety, niepozorny wygląd nie wystarczał, by uniknąć uwagi ochmistrzyni pałacu Edith Mon.

- Nie stłukłam go. To mój drugi błąd, pomyślała dziewczyna. Gdy Edith uderzyła ją mięsistą dłonią w twarz, Amilii zadzwoniło w uszach, a do oczu napłynęły jej łzy. - No, dalej - zachęcała ją ochmistrzyni słodkim tonem, a potem szepnęła: Okłam mnie jeszcze raz. Amilia chwyciła się umywalki, żeby nie stracić równowagi. Poczuła gorąco na policzku. Cofnęła się, widząc, jak Edith ponownie unosi rękę. Parskając śmiechem, gruba kobieta przeczesała pulchnymi palcami włosy dziewczyny. - Nie masz kołtunów - zauważyła. - Już rozumiem, co robisz zamiast wykonywać swoje obowiązki. Liczysz na zainteresowanie rzeźnika? A może tego pyskatego kurdupla, który przywozi drewno? Widziałam, jak z nim rozmawiasz. Wiesz, co widzą, kiedy na ciebie patrzą? Brzydką pomoc kuchenną, ot co. Żałosną, niechlujną ulicznicę, od której cuchnie ługiem i łojem. Woleliby zapłacić za nierządnicę, niż mieć cię za darmo. Lepiej by było, gdybyś bardziej się zajmowała swoją pracą, bo wtedy nie musiałabym tak często cię bić. Amilia poczuła, jak Edith okręca jej włosy wokół swojej dłoni. - Nie chodzi o to, że lubię zadawać ci ból - stwierdziła kobieta i pociągnęła dziewczynę za włosy, aż ta się skrzywiła. - Ale musisz się nauczyć. Nie popuszczała, aż Amilia odchyliła głowę do tyłu i widziała już tylko sufit. - Jesteś ślamazarna, głupia i brzydka. Dlatego wciąż pracujesz w kuchni. Nie mogę cię zrobić praczką, a już na pewno nie pokojówką. Przyniosłabyś mi wstyd, rozumiesz? Amilia nie odpowiedziała. - Zapytałam, czy rozumiesz. - Tak. - Przeproś za wyszczerbienie talerza. - Przepraszam za wyszczerbienie talerza. - I przepraszasz, że skłamałaś? - Tak. Edith poklepała mocno Amilię po szczypiącym policzku. - Grzeczna dziewczyna. Doliczę to do twojego rachunku. A twoja kara... Puściła włosy dziewczyny i wyrwała jej szczotkę, ważąc ją w ręku. Zwykle używała pasa, ale uderzenie szczotką bardziej zaboli. Edith zawlecze ją do pralni, gdzie wielki kucharz ich nie zobaczy. Bo kuchmistrz polubił Amilię, i choć Edith miała wszelkie prawo dyscyplinować podwładne, Ibis nie pozwoliłby, aby coś

takiego odbywało się u jego boku. Amilia czekała, aż Edith chwyci ją tłustą dłonią za nadgarstek, ale zamiast tego gruba ochmistrzyni pogłaskała ją po głowie. - Takie długie włosy - powiedziała przeciągle. - Zapewne przeszkadzają, prawda? To przez nie za dużo myślisz o sobie. Wiem, jak załatwić obie sprawy. Będziesz wyglądać naprawdę ładnie, gdy ja... W kuchni zapadła cisza. Cora nagle przestała ubijać masło, a kucharze siekać mięso. Znieruchomiał nawet Nipper, który układał drewno przy piecach. Amilia podążyła wzrokiem za ich spojrzeniem w kierunku schodów. Szlachcianka w stroju z białego aksamitu i satyny zeszła płynnym krokiem po stopniach, zanurzając się w cuchnących oparach kuchni. W jej upudrowanej twarzy dominowały przenikliwe oczy i cienkie jak brzytwa usta. Kobieta była wysoka i w przeciwieństwie do przygarbionej Amilii stała dumnie wyprostowana. Podeszła do stolika przy ścianie, przy którym piekarz przygotowywał chleb. - Uprzątnąć to - rozkazała, machając ręką. Piekarz natychmiast zgarnął przybory i ciasto do zakasanego fartucha i oddalił się w pośpiechu. - Wyszorować blat - wydała kolejne polecenie. Amilia poczuła, jak wciśnięto jej szczotkę do ręki, i potknęła się, gdy pchnięto ją do przodu. Ze spuszczonym wzrokiem zaczęła przecierać stół, pozostawiając na blacie duże kręgi poznaczone mąką. Natychmiast zjawili się przy niej Nipper z wiadrem i Vella z ręcznikiem. Gdy razem sprzątali bałagan, szlachcianka obserwowała ich z pogardą. - Dwa krzesła - warknęła i Nipper po nie pobiegł. Nie wiedząc, co robić dalej, Amilia stała w miejscu i obserwowała damę, trzymając ociekającą szczotkę przy boku. Gdy szlachcianka zorientowała się, że dziewczyna się na nią gapi, Amilia szybko spuściła wzrok. Dostrzegła szarą myszkę pod stolikiem, która usiłowała się skryć w cieniu. Wykorzystując okazję, porwała kawałek chleba i zniknęła w niewielkiej szparze. - Aż żal patrzeć. Amilia myślała, że uwaga damy dotyczy myszy dopóty, dopóki nie usłyszała kolejnych słów: - Robisz brudną kałużę na podłodze. Odejdź. Dziewczyna nieporadnie dygnęła, a kobieta głosem o nienagannej dykcji wydała serię kolejnych rozkazów. Vella, Cora, a nawet Edith zabrały się do zastawiania stołu jak na królewski bankiet. Vella położyła biały obrus, a Edith zaczęła rozkładać srebrną zastawę, lecz dama poleciła jej się odsunąć i sama starannie ułożyła

wszystkie sztućce. Nie zapomniała także o różnych kieliszkach i płóciennych serwetkach. Niebawem stół był elegancko przygotowany dla dwóch osób. Amilia nie potrafiła sobie wyobrazić, kto mógłby tutaj jeść. Nikt nie szykowałby stołu dla służących, ale dlaczego arystokrata miałby przychodzić na posiłek do kuchni? - Co tu się dzieje? - usłyszała znajomy głęboki glos Ibisa Thinly’ego. Stary kucharz okrętowy był dużym mężczyzną o beczkowatej klatce piersiowej. Miał niebieskie oczy i rzadką brodę okalającą szczękę. Poranek spędził na spotkaniach z gospodarzami, ale wciąż miał na sobie nieodłączny, poplamiony tłuszczem fartuch, który po części był jego mundurem, oznaką urzędu. Wlazł do kuchni jak niedźwiedź, który po powrocie do gawry stwierdza, że dzieje się tam coś niedobrego. Dostrzegłszy damę, przystanął. - Jestem lady Constance - poinformowała go szlachcianka. - Za chwilę przyprowadzę tu imperatorkę Modinę. Jeżeli jesteś kucharzem, przyszykuj jedzenie. Popatrzyła krytycznie na stół. Przesunęła kilka elementów zastawy, po czym odwróciła się i wyszła. - Leif, pokrój pieczone jagnię! - krzyknął Ibis. - Cora, idź po ser. Vella, przynieś chleb. Nipper, ustaw prosto ten stos drewna! - Imperatorka! - wykrzyknęła Cora, biegnąc do spiżarni. - Po co ona tu przychodzi? - spytał Leif, a w jego głosie pobrzmiewał gniew, jakby zamierzał odwiedzić go nieproszony, niewiele znaczący krewny, a on był narażonym na kłopot właścicielem majątku dworskiego. Amilia słyszała o imperatorce, ale nigdy jej nie widziała, nawet z daleka. Niewielu miało tę okazję. Koronacja, która odbyła się ponad pół roku wcześniej podczas zimonaliów, była kameralną uroczystością, a po przyjeździe imperatorki do Aquesty wszystko się zmieniło. Król Ethelred już nie nosił korony i zwracano się do niego, używając tytułu regent, a nie Wasza Królewska Mość. Wciąż rządził zamkiem, teraz nazywanym pałacem imperialnym. Wszystkie zmiany wprowadził drugi regent, Saldur. Dotychczasowy biskup Melengaru zamieszkał na stałe w siedzibie Ethelreda i zaprzągł budowniczych do pracy bez przerwy przez całą dobę przy wielkiej sali i sali tronowej. Saldur ogłosił także nowe zasady, których musieli przestrzegać wszyscy służący. Służba mogła opuszczać tereny pałacowe tylko pod eskortą jednego z nowych strażników, a wszystkie wychodzące listy były czytane i na ich wysłanie należało otrzymać zgodę. Gdy to drugie zarządzenie nie było uciążliwe, gdyż niewielu

służących potrafiło pisać, to ograniczenie dotyczące poruszania się utrudniało życie wszystkim. Wiele osób, które mieszkały w mieście lub w sąsiednich gospodarstwach, rezygnowało z pracy, ponieważ nie mogły już wracać na noc do domu. Ci, którzy pozostali w zamku, więcej o nich nie słyszeli. Regent Saldur z powodzeniem odizolował pałac od świata zewnętrznego, ale w obrębie jego murów plotkowano bez umiaru. W ustronnych korytarzach czyniono przypuszczenia, że rezygnacja z posady miała równie negatywne skutki dla ich zdrowia jak próba potajemnej ucieczki. To, że nikt nigdy nie widział imperatorki, skłaniało ludzi do snucia kolejnych domysłów. Wszyscy wiedzieli, że była spadkobierczynią pierwszego legendarnego imperatora Novrona, a tym samym dzieckiem boga Maribora. Dowodził tego fakt, że tylko ona potrafiła zabić bestię, która zdziesiątkowała szeregi największych rycerzy Elanu. Pochodziła z małej wioski i to potwierdzało, że w oczach Maribora wszyscy są równi. Wysnuto wniosek, że osiągnęła stan istoty duchowej i w jej boskiej obecności mogli przebywać jedynie regenci oraz jej sekretarz. To musi być właśnie sekretarz, pomyślała Amilia. Dama z kwaśną miną i nienagannym sposobem wysławiania się była asystentką imperatorki. Niebawem na stole stało najlepsze jedzenie, jakie zdołano zebrać w tak krótkim czasie. Piekarz Knob i rzeźnik Leif spierali się o usytuowanie potraw - każdy chciał umieścić swoje wyroby w centralnym miejscu. - Cora - powiedział Ibis. - Połóż swój ładny ser na środku. Mleczarka uśmiechnęła się i zarumieniła, a Leif i Knob się nachmurzyli. Amilia jako pomywaczka nie miała już nic więcej do zrobienia i wróciła do naczyń. Edith, podekscytowana, rozmawiała w narożniku, przy stosie dębowych beczułek z kredencerzem i cześnikiem. Wszyscy wygładzali ubranie i przeczesywali palcami włosy. Nipper jeszcze zamiatał, gdy dama wróciła. Znów wszyscy znieruchomieli i obserwowali, jak lady Constance prowadzi za rękę chudą dziewczynę. - Usiądź - poleciła energicznie. Wszyscy usiłowali dostrzec królową boginię, ale widzieli tylko plecy dwóch kobiet. Po chwili weszło dwóch dobrze uzbrojonych strażników, którzy stanęli po obu stronach stolika. Nikt więcej się nie zjawił. Gdzie jest imperatorka? - Modina, powiedziałam, żebyś usiadła - powtórzyła lady Constance. Amilia doznała szoku. Modina? To biedne dziecko to imperatorka? Wydawało się, że ta delikatna i chuda niczym kościotrup dziewczyna nie usłyszała lady Constance. Stała apatycznie z miną bez wyrazu. Kiedyś mogła być nawet ładna, ale teraz wyglądała przerażająco. Miała białą jak kreda twarz oraz

naciągniętą skórę, pod którą odznaczał się wyraźnie zarys czaszki. Jej oblicze przesłaniały nierówno przycięte jasne włosy, a cienka, biała, długa koszula tylko potęgowała jej upiorną prezencję. Lady Constance westchnęła i posadziła ją na siłę przy stoliku piekarza. Dziewczyna dała sobą manipulować niczym lalka. Nie odezwała się, patrzyła tylko przed siebie pustym wzrokiem. - Połóż sobie serwetkę na kolanach w ten sposób. Lady Constance powoli i starannie rozwinęła kawałek płótna. Czekała, piorunując imperatorkę spojrzeniem, ale ta siedziała i sprawiała wrażenie nieobecnej. - Jako imperatorka nie będziesz nigdy obsługiwać się sama - ciągnęła lady Constance. - Będziesz czekała, aż służący nałożą ci jedzenie na talerz. Rozejrzała się poirytowana, napotykając wzrokiem Amilię. - Ty... podejdź tu rozkazała. - Obsłuż Jej Imperialną Mość. Amilia upuściła szczotkę do miski i wycierając ręce w fartuch, ruszyła naprzód. Nie miała doświadczenia w podawaniu do stołu, ale nic nie powiedziała. Usiłowała sobie przypomnieć, jak Leif kroi mięso. Wzięła do ręki szczypce i nóż i próbowała jak najwierniej go naśladować. W wykonaniu rzeźnika wyglądało to na czynność niewymagającą wysiłku, ale Amilia nie miała wprawy i z trudem zdołała uciąć kilka poszarpanych kawałków jagnięciny, które położyła na talerzu dziewczyny. - Chleb - warknęła lady Constance i Amilia zaczęła odkrawać pajdę z długiego zakręconego bochenka, nieomal rozcinając sobie palec. - Jedz. Przez chwilę Amilia myślała, że to kolejne polecenie dla niej, i wyciągnęła rękę, ale zreflektowała się i znieruchomiała, niepewna czy wolno jej wrócić do naczyń. - Powiedziałam „jedz”. Sekretarz patrzyła groźnie na dziewczynę, która wciąż gapiła się niewidzącym wzrokiem na przeciwległą ścianę. - Jedz, do diabła! - ryknęła lady Constance i wszyscy w kuchni, włącznie z Edith Mon i Ibisem Thinlym, podskoczyli. Gdy uderzyła pięścią w stolik, kieliszki się przewróciły, a noże stuknęły o talerze. - Jedz! - powtórzyła szlachcianka i spoliczkowała imperatorkę tak mocno, że głowa dziewczyny się zakołysała, ale na twarzy Modiny nie pojawił się grymas bólu. Nadal patrzyła na ścianę, ale tym razem inną. W przypływie złości sekretarz wstała gwałtownie, przewracając krzesło. Wzięła do ręki kawałek mięsa i usiłowała go wepchnąć dziewczynie do ust.

- Co tu się dzieje? Lady Constance zamarła na dźwięk tego głosu. Po schodach zszedł stary człowiek o białych włosach. Jego elegancka fioletowa szata i czarny mucet nie pasowały do parnej kuchni, w której panował bałagan. Amilia od razu rozpoznała regenta Saldura. - Cóż, u licha... - zaczął Saldur, podchodząc do stolika. Spojrzał na dziewczynę, potem na personel, a na koniec na lady Constance, która upuściła kawałek mięsa. - Po co... ją tu przyprowadziłaś? - Ja... myślałam... Saldur ją uciszył, unosząc rękę, którą następnie powoli zwinął w pięść. Zacisnął zęby i wciągnął powietrze przez nos. Znów popatrzył na dziewczynę. - Spójrz na nią - powiedział. - Miałaś ją kształcić i szkolić, a wygląda jak półtora nieszczęścia. - Ja... próbowałam, ale... - Milcz! - warknął regent wciąż z pięścią w górze. Nikt w kuchni nawet nie drgnął. Słychać było jedynie cichy trzask ognia w piecach i bulgotanie rosołu w garnku. - Jeżeli takie są wyniki doświadczonej osoby, to równie dobrze możemy wypróbować amatorkę. Na pewno nie spisze się gorzej. - Regent wskazał Amilię. - Ty! Gratuluję, właśnie zostałaś asystentką imperatorki - oznajmił, po czym odwrócił się do lady Constance i rzekł: - Jeżeli chodzi o ciebie... Twoje usługi są już niepotrzebne. Straże, zabrać ją! Lady Constance zachwiała się i po jej idealnej postawie nie było śladu. Skulona zrobiła krok do tyłu, potykając się o przewrócone krzesło i prawie upadając. - Nie! Proszę! Nie! - zawołała, gdy strażnik pałacowy chwycił ją za ramię i pociągnął w kierunku tylnych drzwi. Inny mężczyzna złapał ją za drugą rękę i kiedy obaj wlekli ją do wyjścia, lady Constance jak oszalała błagała o litość i usiłowała się wyrwać. Amilia znieruchomiała ze szczypcami do mięsa i nożem w rękach. Usiłowała przypomnieć sobie, jak się oddycha. Gdy ucichły błagania lady Constance, regent Saldur zwrócił się do niej. Był czerwony na twarzy, a między jego rozchylonymi, napiętymi ustami widać było zęby. - Nie zawiedź mnie - wycedził. Gdy wchodził po stopniach, mucet{1} falował mu na plecach. Amilia spojrzała na dziewczynę, która wciąż miała wzrok wlepiony w ścianę.

*** Zagadka trudności z ujrzeniem imperatorki wyjaśniła się, gdy żołnierz odprowadził dziewczyny do kwatery Modiny. Amilia spodziewała się, że pójdą do wschodniego skrzydła, mieszczącego biura regentów i królewskie komnaty, ale ku jej zdziwieniu strażnik skierował się do spiralnych schodów naprzeciw pralni, z których korzystały pokojówki, aby dotrzeć do pomieszczeń dla służby na górnych piętrach. Tam jednak żołnierz ruszył w dół. Amilia nie pytała o nic. Jej myśli zaprzątał miecz u jego boku. Mężczyzna miał ciemne oczy i twarz o kamiennym wyrazie. Wzrostem przewyższał Amilię o głowę, a rękę miał dwa razy większą od jej dłoni. To nie on pierwszy chwycił lady Constance, ale dziewczyna wiedziała, że się nie zawaha, gdy na nią też przyjdzie czas. Powietrze zrobiło się chłodne i wilgotne, gdy zagłębili się w ciemności rozpraszane jedynie światłem z zaledwie trzech latarni zawieszonych na ścianie. W ostatniej drzwi były otwarte i wosk skapywał na posadzkę. U dołu schodów znajdowały się drewniane drzwi prowadzące do małego korytarza z kolejnymi drzwiami po obu stronach. W jednym z pomieszczeń Amilia dostrzegła kilka beczułek i stojak z butelkami owiniętymi słomą. Dwoje drzwi było zamkniętych na duże kłódki, a trzecie stały otwarte, ukazując niewielką kamienną celę ze stertą słomy i drewnianym kubłem. Gdy do niej doszli, żołnierz stanął z boku, opierając się plecami o ścianę. - Przepraszam... - odezwała się Amilia zdezorientowana. - Nie pojmuję. Myślałam, że idziemy do komnaty sypialnej imperatorki. Strażnik skinął głową. - To tutaj sypia Jej Imperialna Mość? Mężczyzna znów przytaknął. Amilia patrzyła zdumiona, jak Modina wchodzi do celi i zwija się w kłębek na stercie siana. Strażnik zamknął za nią ciężkie drzwi i założył dużą kłódkę na skobel. - Zaczekaj - powstrzymała go Amilia. - Nie możesz jej tu zostawić. Nie widzisz, że jest chora? Mężczyzna przekręcił klucz w kłódce. Amilia patrzyła na dębowe drzwi. Jak to możliwe? Przecież jest imperatorką. Córką boga i najwyższą kapłanką Kościoła.

- Trzymacie imperatorkę w starej piwnicy? - Tu ma lepiej niż w poprzednim miejscu - odezwał się po raz pierwszy żołnierz. Amilia nie spodziewała się głosu niewiele głośniejszego od szeptu i łagodnego tonu pełnego współczucia. Trochę się uspokoiła. - A gdzie wcześniej przebywała? - I tak już za dużo powiedziałem. - Nie mogę jej tam zostawić. Nie ma nawet świeczki. - Mam rozkaz jej nie wypuszczać. Amilia spojrzała na strażnika. Nie widziała jego oczu. Cień rzucany przez przyłbicę skrywał górną połowę jego twarzy - Dobrze - powiedziała wreszcie i wyszła z piwnicy Wróciła po chwili z latarnią zdjętą ze ściany przy schodach. - Mogę chociaż dotrzymać jej towarzystwa? - Jesteś pewna? - Żołnierz wydawał się zaskoczony. Amilia nie była pewna, ale i tak skinęła głową. Strażnik otworzył drzwi. Imperatorka leżała skulona na posłaniu ze słomy. Miała otwarte oczy ale patrzyła niewidzącym wzrokiem. Amilia dostrzegła zrolowany koc w narożniku. Postawiła latarnię na podłodze, wytrząsnęła wełniany pled i okryła nim dziewczynę. - Nie traktują cię zbyt dobrze, prawda? - zagadnęła, delikatnie odgarniając włosy z twarzy Modiny. Kosmyki wydawały się sztywne i kruche jak źdźbła słomy, które się w nie zaplątały. - Ile masz lat? Imperatorka nie odpowiedziała ani się nie poruszyła, gdy Amilia jej dotknęła. Leżała na boku, obejmowała przyciągnięte do piersi kolana i przyciskała policzek do słomy. Jedynie co pewien czas mrugała, a jej pierś unosiła się i opadała przy każdym oddechu. - Coś się stało, prawda? Amilia przesunęła lekko palcami po nagim ramieniu Modiny. Mogłaby kciukiem i palcem wskazującym objąć nadgarstek dziewczyny i jeszcze zostałoby wolne miejsce. - Posłuchaj, nie wiem, jak długo tu pozostanę. Ale spodziewam się, że krótko. Nie jestem szlachcianką, tylko zwykłą pomywaczką. Regent mówi, że mam cię kształcić i szkolić, lecz popełnił błąd. Nie umiem robić ani jednego, ani drugiego. Pogłaskała Modinę po głowie i przesunęła delikatnie palce po jej zapadniętym

policzku, który wciąż był zaczerwieniony po uderzeniu lady Constance. - Ale obiecuję, że nigdy nie zrobię ci krzywdy. Amilia siedziała przez kilka minut i próbowała wymyślić, jak dotrzeć do Modiny. - Mogę ci zdradzić tajemnicę? Tylko się nie śmiej... Boję się ciemności. Wiem, że to głupie, ale nic na to nie poradzę. Zawsze tak było. Moi bracia ciągle się ze mnie naśmiewają. Gdybyś mogła ze mną trochę porozmawiać, może poczułabym się lepiej. Co ty na to? Dziewczyna nie zareagowała. Amilia westchnęła. - Jutro przyniosę kilka świeczek ze swojego pokoju. Zrobiłam sobie całkiem spory zapas. Dzięki nim będzie tu trochę przytulniej. Spróbuj teraz odpocząć. Amilia nie kłamała co do swojego strachu przed ciemnością. Tamtej nocy jednak ta fobia musiała ustąpić miejsca wielu nowym obawom, gdy usiłowała zasnąć skulona obok imperatorki. *** Żołnierze nie przyszli po Amilię tamtej nocy i obudziła się, gdy przyniesiono śniadanie, a raczej pchnięto ku nim po podłodze drewniany talerz, który wirując, zatrzymał się na środku celi. Były na nim kawałek mięsa wielkości pięści, trójkątny kawałek sera i chleb z grubą skórką. Jedzenie wyglądało wspaniale i przypominało posiłki, które Amilia dostawała dzięki uprzejmości Ibisa. Przed przybyciem do pałacu bowiem nie jadła nigdy wołowiny ani dziczyzny, natomiast teraz zdarzało się to regularnie. Przyjaźń z kuchmistrzem miała też inne zalety. Ludzie nie chcieli obrazić człowieka odpowiadającego za ich dietę, toteż Amilię na ogół dobrze traktowano, choć wyjątkiem od tej reguły była Edith Mon. - Ale pyszne! Chciałabyś kawałek? - Amilia ugryzła kilka kęsów i głośno wyraziła swoje uznanie. Imperatorka nie odpowiedziała. Amilia westchnęła. - Chyba nie. Co byś chciała? Mogę ci przynieść wszystko. Amilia wstała, podniosła talerz i czekała, ale nie otrzymała odpowiedzi. Po kilku minutach zapukała w drzwi, które otworzył ten sam strażnik. - Przepraszam, ale muszę się rozejrzeć za odpowiednim posiłkiem dla Jej Imperialnej Mości. Strażnik spojrzał na talerz skonfundowany, ale odsunął się na bok i Amilia zaczęła pospiesznie wchodzić po stopniach.

W kuchni wciąż rozprawiano o wydarzeniach z poprzedniego dnia, ale gdy weszła Amilia, wszyscy umilkli. - Odesłali cię, co? - Edith wyszczerzyła zęby w uśmiechu. - Nic się nie martw, zostawiłam ci stos naczyń do mycia. I nie zapomniałam o twoich włosach. - Ucisz się, Edith - zganił ją Ibis z groźną miną, po czym zwrócił się do Amilii: Wszystko dobrze? Odesłali cię? - Nic mi nie jest, dziękuję, Ibis. I chyba wciąż jestem asystentką imperatorki, cokolwiek to znaczy. - To dobrze, dziewczyno - ucieszył się Ibis i zwrócił się do Edith: - Licz się teraz ze słowami. Wygląda na to, że sama pozmywasz tę stertę naczyń. Ochmistrzyni odwróciła się i wymaszerowała z kuchni, mrucząc coś pod nosem. - A więc co cię tu sprowadza, moja droga? - Chodzi o jedzenie, które przygotowałeś dla imperatorki. Ibis wyglądał na urażonego. - Coś z nim nie w porządku? - Nie, jest cudowne. Sama się poczęstowałam. - To nie rozumiem... - Jej Imperialna Mość jest chora. Nie może tego jeść. Gdy ja się źle czułam, mama gotowała mi zupę, rzadki rosół, który był łatwy do przełykania. Zastanawiałam się, czy mógłbyś przyszykować coś takiego. - Pewnie - odparł Ibis. - Zupa to nic trudnego. Ktoś powinien mi powiedzieć, że imperatorka kiepsko się czuje. Wiem dokładnie, co ugotować. Nazywam ją zupą na chorobę morską. Nowicjusze tylko jej nie zwracali przez kilka pierwszych dni. Leif, przynieś kocioł. Przez resztę poranka Amilia kursowała między kuchnią a klitką Modiny. Wzięła z sali sypialnej cały swój dobytek: suknię na zmianę, kilka sztuk bielizny, koszulę nocną, szczotkę i cenny zapas prawie tuzina świeczek. Poza tym przyniosła poduszki, prześcieradła i koce. Podwędziła nawet dzban, trochę łagodnego mydła i miednicę z wolnego pokoju gościnnego. Za każdym razem strażnik uśmiechał się do niej nieznacznie i kręcił głową ze zdumieniem. Po usunięciu starej słomy i przyniesieniu świeżych wiązek ze stajni poszła sprawdzić, czy Ibis ugotował już zupę. - Następnym razem, gdy będę miał więcej czasu, zrobię lepszą, ale na razie ta powinna ją trochę pokrzepić - wyjaśnił.

Amilia wróciła do celi, postawiła parujący garnek na podłodze i pomogła imperatorce usiąść. Spróbowała, czy zupa nie jest za gorąca, po czym przyłożyła łyżkę do ust Modiny. Większa część rosołu ściekła imperatorce po brodzie i skapnęła na przód jej koszuli. - To moja wina. Następnym razem przyniosę jedną z tych serwetek, na które dama zwracała taką uwagę. Przy drugiej łyżce Amilia pochwyciła nadmiar rosołu złożoną dłonią. - Aha! - zawołała. - Trochę złapałam. Smaczny, prawda? Przy kolejnej łyżce zobaczyła, że Modina przełyka. Po opróżnieniu półmiska Amilia oceniła, że większa część zupy wylądowała na podłodze lub wsiąkła w ubranie Modiny, ale była pewna, że przynajmniej trochę imperatorka zdołała przełknąć. - To powinno cię nieco wzmocnić, nie sądzisz? - powiedziała. - Ale widzę, że strasznie się przeze mnie poplamiłaś. Może się tym zajmiemy? Umyła Modinę i przebrała we własną suknię na zmianę. Były podobnego wzrostu, ale Modina topiła się w nowym stroju, więc Amilia zrobiła dla niej pasek z kawałka szpagatu. - Chętnie przyniosłabym materace - szczebiotała, szykując dwa prowizoryczne posłania ze słomy i skradzionych koców, prześcieradeł oraz poduszek - ale były za ciężkie. Poza tym nie chciałam za bardzo zwracać czyjejś uwagi. Już i tak ludzie dziwnie na mnie patrzyli. Myślę, że na takich posłaniach będzie wygodnie, nie sądzisz? Spojrzenie Modiny wciąż było puste. Amilia posadziła ją więc na świeżym posłaniu w ciepłym blasku świeczek i zaczęła delikatnie czesać jej włosy. - Jak się zostaje imperatorką? - spytała. - Mówią, że uśmierciłaś bestię, która zabiła kilkuset rycerzy. Wiesz, nie obraź się, ale wcale nie wyglądasz na pogromczynię potworów. - Przerwała i przechyliła głowę. - Nadal nie interesuje cię rozmowa? Nic nie szkodzi. Rozumiem, nie chcesz zdradzać szczegółów swojej przeszłości. W końcu dopiero co się poznałyśmy. A co ja mogę ci opowiedzieć o sobie? Cóż, pochodzę z Doliny Tarinu. Wiesz, gdzie to jest? Prawdopodobnie nie. To maleńka wioska między Aquestą a Colnorą. Mieścina, przez którą ludzie czasami przejeżdżają w drodze do bardziej ekscytujących miejsc. Niewiele się dzieje w Tarinie. Mój ojciec wyrabia powozy. Mimo że jest w tym bardzo dobry, niewiele zarabia. Przerwała i przyjrzała się twarzy dziewczyny, usiłując dociec, czy Modina usłyszała cokolwiek z jej opowieści. - Czym się zajmuje twój ojciec? Słyszałam, że jest gospodarzem. To prawda?

Nie było odpowiedzi. - Mój tato zarabia niewiele - ciągnęła Amilia. - Według mojej mamy to dlatego, że za bardzo zwraca uwagę na szczegóły. Ale on jest dumny ze swojej pracy, więc nie szczędzi na nią czasu. Potrafi robić jeden powóz przez cały rok. I na tym polega problem, bo dostaje zapłatę dopiero po wykonaniu zlecenia. A ponieważ musi kupić materiały i tak dalej, czasami brakuje nam pieniędzy. Moja mama jest prządką, a brat rąbie drewno, ale to nigdy nie wystarcza. Dlatego tu jestem. Nie umiem zbyt dobrze prząść, lecz potrafię czytać i pisać. Skończyła rozplątywać kołtuny z jednej strony i zajęła się drugą. - Widzę, że zrobiło to na tobie wrażenie - ciągnęła. - Mnie jednak niewiele dało. Jedynie chyba otworzyło, że tak powiem, większe możliwości. Słucham? Ciekawi cię, gdzie się nauczyłam czytać i pisać? Miło, że pytasz. Nauczył mnie Devon. To mnich, który przybył do Doliny Tarinu przed kilkoma laty. - Zniżyła konspiracyjnie głos. - Bardzo go polubiłam. Był miły i mądry, bardzo mądry. Znał wiele książek i opowiedział mi o dalekich miejscach i dawnych wydarzeniach. Devon uważał, że albo mój tata, albo przełożony zakonu spróbują nas rozdzielić, więc nauczał mnie, żebyśmy mogli do siebie pisać. No i miał oczywiście rację. Gdy mój tata się o nas dowiedział, powiedział: „Z mnichem nie ma przyszłości”. I Devona odwołano, a ja płakałam przez wiele dni. Amilia przerwała, żeby rozplątać wyjątkowo nieprzyjemny supeł. Starała się zrobić to jak najdelikatniej, ale była pewna, że dziewczyna czuje ból, choć tego nie okazywała. - Co za kołtun - stwierdziła. - Przez chwilę myślałam, że zagnieździł się tu wróbel. W każdym razie, gdy tata się dowiedział, że umiem czytać i pisać, rozpierała go duma. Chwalił się mną przed wszystkimi klientami. Jeden z nich, szlachcic Jenkins Talbert, był pod wrażeniem i zaoferował się, że poleci mnie tu, w Aqueście. Wszyscy byli bardzo podnieceni, gdy mnie przyjęto. Ale kiedy się dowiedziałam, że praca polega na zmywaniu naczyń, nie powiedziałam tego rodzinie, nie miałam serca tego mówić, więc od tamtej pory nie byłam w domu. W obecnej sytuacji oczywiście już mi nie pozwolą tam pojechać. - Westchnęła, lecz po chwili uśmiechnęła się pogodnie. - Ale nic nie szkodzi, bo teraz jestem tu z tobą. Rozległo się ciche pukanie i do celi wszedł strażnik. Przez chwilę lustrował zmiany, po czym kiwnął z aprobatą głową, a następnie spojrzał na Amilię ze smutkiem w oczach. - Przykro mi, panienko, ale przysłał mnie po ciebie regent Saldur. Amilia najpierw zamarła, potem odłożyła powoli szczotkę i drżącą ręką osłoniła ramiona dziewczyny kocem. Wstała, pocałowała Modinę w policzek i wyszeptała

rwącym się głosem: - Żegnaj.

Rozdział 2. Posłaniec. Zawsze się bał, że umrze w ten sposób: sam, na pustej drodze, z dala od domu. Po obu stronach miał las na wyciągnięcie ręki, a jego wytrenowane oczy rozpoznały, że zapora na ścieżce to nie niewinne szczątki spróchniałego drzewa, które się przewróciło. Ściągnął wodze, zmuszając wierzchowca do opuszczenia łba. Koń prychnął sfrustrowany, szarpiąc wędzidło - tak jak on wyczuwał niebezpieczeństwo. Spojrzał najpierw za siebie, a następnie na boki, omiatając wzrokiem drzewa przystrojone letnim listowiem w kolorze głębokiej zieleni. Ciszę wczesnego poranka wzmagał bezruch. Do tej spokojnej okolicy nie pasował tylko stos na ścieżce. Rumowisko zwalonych drzew nie mogło powstać w naturalny sposób. Nawet z daleka widać było jasną miazgę świeżo ściętych pni. Był pewny, że to barykada. Złodzieje? Bez wątpienia w lesie kryła się banda rozbójników, którzy obserwowali ścieżkę i czekali, aż się zbliży. Usiłował skupić myśli, podczas gdy koń pod nim sapał. To był najkrótszy szlak na północ do rzeki Galewyr, a on już nie miał czasu. Breckton szykował się do najazdu na królestwo Melengaru, dlatego musiał dostarczyć przesyłkę, zanim rycerz ruszy do ataku. Dowódca i regenci osobiście poinformowali go o wadze tej misji. Liczyli na niego. Ona na niego liczyła. Jak tysiące innych stał w dniu koronacji na placu, na którym panował lodowaty chłód, by ujrzeć imperatorkę Modinę. Ale ku ogromnemu niezadowoleniu tłumu nie wyszła do ludzi. Po wielu godzinach wydano oświadczenie, że Modina jest zajęta sprawami nowego imperium. Nowa władczyni, która awansowała niedawno z warstwy chłopskiej do roli imperatorki, nie miała czasu na błahostki. Zdjął płaszcz, na którym widniała złota korona, i przywiązał go za siodłem. Może go przepuszczą. Na pewno wiedzieli, że w pobliżu znajduje się imperialne wojsko, a sir Breckton nie będzie tolerował napaści na imperialnego posłańca. Być może rozbójnicy nie bali się tego głupca hrabiego Ballentyne’a, ale nawet desperaci zastanowiliby się dwa razy przed zrobieniem afrontu jego rycerzowi. Inni dowódcy mogliby machnąć ręką na zakrwawionego lub zamordowanego posłańca, lecz sir

Breckton potraktowałby to jako osobistą zniewagę, a takowa równoznaczna była z samobójstwem sprawcy. Jeździec zamierzał wypełnić swoje zadanie. Odgarnął włosy z twarzy, chwycił mocniej wodze i ruszył ostrożnie naprzód. Zbliżywszy się do przeszkody, dostrzegł ruch. Zadrżały liście, trzasnęła gałązka. Odwrócił wierzchowca w przeciwną stronę, przygotowując się do ucieczki. Był dobrym jeźdźcem - szybkim i zwinnym - a jego rasowy trzyletni koń po spięciu ostrogami popędzi tak szybko, że nikt ich nie dogoni. Pochylił się w siodle, szykując się do zrywu, ale powstrzymał go widok imperialnych mundurów. Spomiędzy drzew wyszło na drogę dwóch żołnierzy, którzy spojrzeli na niego niechętnie, z charakterystycznym dla piechurów tępym wyrazem twarzy. Mieli na sobie czerwone płaszczyki z herbem sir Brecktona. Gdy się zbliżyli, większy żuł źdźbło żyta, a mniejszy oblizał palce i wytarł je o mundur. - Napędziliście mi stracha - odezwał się jeździec tonem, w którym pobrzmiewała ulga połączona z irytacją. - Myślałem, że jesteście rozbójnikami. Mniejszy się uśmiechnął. Nie dbał o swój mundur. Jego odpięte naramienniki odchyliły się na boki, przez co wyglądały jak skrzydełka na ramionach. - Słyszałeś, Will? Myślał, że my to złodzieje. Niezły pomysł, co nie? Powinniśmy se sprawić sakiewki i pobierać myto, że tak powiem. Przynajmniej byśmy zarobili trochę grosza za to wystawanie tu przez cały dzień. Ale Breckton, oczywista, obdarłby nas żywcem ze skóry, jakby się dowiedział. Wyższy żołnierz, najprawdopodobniej niedorozwinięty niemowa, skinął głową na znak potwierdzenia. Przynajmniej dbał o swój uniform, który lepiej na nim leżał i był starannie zapięty. Oba mundury były pogniecione i poplamione, ponieważ ich właściciele sypiali pod gołym niebem, ale tak wyglądało życie piechura - był to jeden z wielu powodów, dla których jeździec wolał być kurierem. - Uprzątnijcie ten bałagan - polecił żołnierzom. - Mam pilny meldunek. Muszę niezwłocznie dotrzeć do dowództwa imperialnej armii. - My też mamy rozkazy. Kapujesz? - odrzekł mniejszy żołnierz. - Mamy nikogo nie przepuszczać. - Jestem imperialnym kurierem, ty głupcze! - Aha - odparł niezbyt rozgarnięty wartownik. Zerknął na wspólnika, na którego twarzy wciąż gościł tępy wyraz. - Cóż, to inna para kaloszy, co nie? - Poklepał konia po karku. - To by wyjaśniało, czemu ta klacz jest taka spieniona. Wygląda, jakby chciała się napić. Mamy kubeł, a niedaleko jest strumyk... - Nie mam na to czasu. Usuńcie zaporę z drogi, i to migiem.

- Jasne, no jasne. Nie musisz się tak pieklić. Po prostu podaj nam hasło, a Will i ja z miejsca ją usuniemy - powiedział, grzebiąc sobie w zębach. - Hasło? Żołnierz skinął głową, wyjął palec z ust i powąchał z obrzydzeniem resztkę jedzenia, po czym ją strząsnął. - No wiesz, magiczne słowo. Nie możemy przepuścić żadnego szpiega. Przecież jest wojna. - Nigdy o czymś takim nie słyszałem. Nie podano mi hasła. - Nie? - Mniejszy żołnierz uniósł brew, chwytając konia za uzdę. - Rozmawiałem z regentami i... Dryblas ściągnął go z siodła. Posłaniec uderzył mocno plecami i głową o ziemię. Poczuł ostry ból i zamknął na chwilę oczy, a gdy je otworzył, zobaczył, że żołnierz siedzi na nim okrakiem i trzyma ostrze przy jego gardle. - Dla kogo pracujesz? - warknął duży wartownik. - Co ty wyprawiasz, Will? - spytał go wspólnik, wciąż przytrzymując konia. - Próbuję zmusić tego szpiega do mówienia, ot co. - Ja... nie jestem szpiegiem, tylko imperialnym kurierem. Puśćcie mnie! - Will, nie mamy rozkazu, żeby ich przesłuchiwać. Jak nie znają hasła, to podcinamy im gardło i wrzucamy ich do rzeki. Sir Breckton nie ma czasu zajmować się każdym głupkiem, na którego natrafiamy na tej drodze. Poza tym, jak myślisz, dla kogo pracuje? Walczymy tylko z Melengarem, więc pracuje dla Melengaru. Poderżnij mu gardło, a ja ci pomogę go zawlec do rzeki, gdy tylko spętam tego konia. - Ale ja jestem kurierem! - krzyknął jeździec. - No pewnie. - Mogę to udowodnić. Mam w sakwie meldunki dla sir Brecktona. Żołnierze wymienili wątpiące spojrzenia. Mniejszy wzruszył ramionami. Włożył rękę do torby przy siodle i zaczął ją przeszukiwać. Wyjął skórzaną teczkę, w której był zalakowany pergamin. Złamał pieczęć i przeczytał treść dokumentu. - Coś podobnego! Chyba mówi prawdę, Will. To wygląda na prawdziwy meldunek dla jego lordowskiej mości. - Tak? - upewniał się zaniepokojony wspólnik. - Na to wygląda. Lepiej go podnieś. Z przygnębieniem na twarzy Will schował broń i podał rękę kurierowi, żeby pomóc mu wstać.

- Przykro mi. Tylko wypełnialiśmy rozkazy, rozumiesz? - Gdy sir Breckton zobaczy złamaną pieczęć, zażąda waszych głów! powiedział posłaniec, przechodząc obok dużego wartownika i wyrywając dokument drugiemu z ręki. - Naszych? - Mniejszy wybuchnął śmiechem. - Jak to Will powiedział, tylko wypełnialiśmy rozkazy. To ty nie zapytałeś o hasło, zanim tu przyjechałeś. Sir Breckton ściśle przestrzega zasad. Nie lubi, gdy jego rozkazy nie są wypełniane. To jasne, że za swój błąd stracisz pewnie rękę lub może ucho. Na twoim miejscu sprawdziłbym, czy nie można podgrzać wosku i skleić pieczęci. - Byłoby widać, że była naprawiana. - Mógłbyś powiedzieć, że było gorąco, słońce świeciło przez cały dzień na torbę i wosk się roztopił. Wedle mnie to lepsze niż stracić rękę czy ucho. Poza tym taki zajęty szlachcic jak sir Breckton nie będzie dokładnie oglądał pieczęci przed otwarciem pilnego meldunku, ale zauważy, jeżeli będzie złamana. To na pewno. Kurier spojrzał na pergamin powiewający na wietrze i poczuł ucisk w dołku. Nie miał wyboru, ale nie zrobi tego w obecności tych idiotów. Wsiadł na wierzchowca. - Usuńcie przeszkodę! - warknął. Żołnierze odciągnęli gałęzie na bok. Posłaniec spiął konia ostrogami i pognał drogą naprzód. *** Royce obserwował, jak kurier znika pośród drzew. Po chwili zdjął imperialny mundur, odwrócił się do Hadriana i powiedział: - To nie było wcale takie trudne. - Will? - spytał wspólnik, gdy wślizgnęli się do lasu. Royce skinął głową. - Pamiętasz, jak wczoraj biadoliłeś, że wolałbyś być aktorem? Dałem ci rolę Willa, imperialnego wartownika na posterunku kontrolnym. Uważam, że poradziłeś z nią sobie. - Wiesz, nie wszystkie moje pomysły musisz wyszydzać. - Hadrian zmarszczył czoło, zdejmując płaszczyk przez głowę. - Zresztą wciąż sądzę, że powinniśmy to rozważyć. Moglibyśmy jeździć od miasta do miasta i grać w dramatach, a nawet kilku komediach. - Zlustrował swojego mniejszego wspólnika od stóp do głów. Choć powinieneś pozostać przy dramatach, może tragediach.

Royce spiorunował go wzrokiem. - Co takiego? Byłbym świetnym aktorem. Widzę się w brawurowych rolach pierwszoplanowych. Na pewno moglibyśmy zagrać w Spisku przeciw Koronie. Ja będę przystojnym szermierzem walczącym z czarnym charakterem, a ty... Cóż, ty możesz być tym drugim. Omijali gałęzie, zdejmując po drodze czepki i rękawice, które zawinęli w płaszczyki. Zeszli ze wzgórza do jednego z wielu małych dopływów wielkiego Galewyru. Odszukali konie, które tam wcześniej przywiązali. Zwierzęta skubały ze smakiem trawę nad rzeką i leniwie odganiały ogonami muchy. - Czasami mnie martwisz, Hadrian. Serio. - Czemu nie aktorstwo? To bezpieczny zawód. Może być nawet zabawnie. - Nie byłoby ani bezpiecznie, ani zabawnie. Poza tym aktorzy muszą podróżować, a mnie odpowiada obecny stan. Jestem blisko Gwen - dodał Royce. - To kolejny powód. Czemu nie znaleźć sobie innego zajęcia? Z ręką na sercu, na twoim miejscu nie przyjąłbym już ani jednego zlecenia. Royce wyjął z sakwy parę butów. - Robimy to, w czym jesteśmy dobrzy, a w trakcie wojny Alric jest skory do płacenia najwyższych stawek za informacje. Hadrian parsknął sarkastycznie. - Jasne, dla nas najwyższe honoraria, ale co z innymi kosztami? Breckton może pracuje dla tego idioty Ballentyne’a, ale sam głupi nie jest. Na pewno obejrzy pieczęć i nie da się nabrać, że wosk zmiękł w sakwie. - Wiem. - Royce usiadł na kłodzie i zaczął zmieniać imperialne buty na własne. Ale po jednym kłamstwie jego druga historyjka o wartownikach łamiących pieczęć zabrzmi jeszcze bardziej cudacznie, więc nie uwierzą w ani jedno jego słowo. Hadrian spojrzał chmurnie na wspólnika. - Masz świadomość, że prawdopodobnie stracą go za zdradę? Royce skinął głową. - Pozbędą się jedynego świadka. - Właśnie o to mi chodzi. Hadrian westchnął i pokręcił głową. Royce dostrzegł, że jego wspólnika ogarnia melancholia. Ostatnio zdarzało się to nader często. Nie potrafił wyjaśnić przyczyny humorów przyjaciela. Dziwne napady depresji zwykle następowały po pomyślnie zrealizowanych zleceniach i często kończyły się suto zakrapianą kolacją. Zastanawiał się, czy Hadrianowi zależało jeszcze na pieniądzach. Brał bowiem

tylko tyle, aby wystarczyło na alkohol i jedzenie, a resztę odkładał. Royce rozumiałby reakcję przyjaciela, gdyby zarabiali na życie jako kieszonkowcy lub rabowaniem domów, ale teraz pracowali dla króla. A na jego gust zlecenia były prawie niewinne. Hadrian nie miał właściwie pojęcia, co oznacza brudna robota. W przeciwieństwie do Royce’a nie dorastał na zabłoconych ulicach Ratiboru. Royce postanowił więc przekonać go argumentami: - Wolałbyś, żeby się o nas dowiedzieli i wysłali za nami oddział? - Nie, po prostu nie lubię być przyczyną śmierci niewinnego człowieka. - Nie ma niewinnych ludzi, przyjacielu. I nie jesteś przyczyną... a raczej... Royce usiłował znaleźć odpowiednie słowa -... smarem pod płozami. - Dzięki. To mi znacznie poprawiło nastrój. Royce złożył mundur i upchnął go razem z butami w swojej sakwie. Hadrian wciąż usiłował zdjąć czarne buty, które były na niego za małe. Mocnym szarpnięciem udało mu się wydostać nogę z drugiego i rzucił go sfrustrowany na ziemię. Po chwili zebrał oba i wcisnął je wraz z mundurem do torby. Wcisnął wszystko na dno, a następnie opuścił klapę sakwy, pociągnął ją z całej siły w dół i zapiął. Spojrzał gniewnie na pakunek i znów westchnął. - Gdybyś lepiej wszystko poukładał, sakwa byłaby mniejsza - powiedział Royce. Hadrian spojrzał na niego zaskoczony. - Co? Nie, nie chodzi o nią. - A o co? - Royce włożył czarny płaszcz i poprawił kołnierz. Hadrian pogłaskał konia po karku. - Sam nie wiem - odparł posępnie. - Po prostu... myślałem, że do tej pory osiągnę coś więcej... to znaczy w życiu. - Oszalałeś? Większość ludzi zaharowuje się na śmierć na skrawku ziemi, która nawet do nich nie należy, a ty możesz robić, co chcesz, i chodzić, gdzie ci się żywnie podoba. - Wiem, ale w młodości myślałem, że jestem... wyjątkowy. Wyobrażałem sobie, że dokonam czegoś wielkiego, zdobędę dziewczynę i uratuję królestwo, ale chyba każdy chłopiec ma takie marzenia. - Ja nie miałem. Hadrian spojrzał na niego chmurnie. - Obmyśliłem sobie, kim zostanę, i w tym planie nie było miejsca na bezwartościowego szpiega. - Nie jesteśmy bezwartościowi - poprawił go Royce. - Dobrze zarabiamy, zwłaszcza ostatnio.

- Nie o to chodzi. Jak byłem najemnikiem, też mi się dobrze wiodło. A teraz jestem jak... jak pijawka. - Czemu nagle zacząłeś tak myśleć? Po raz pierwszy od lat sporo zarabiamy i dostajemy szacowne zlecenia jedno po drugim. Zatrudnia nas król, na litość Maribora. Możemy spać dwie noce z rzędu w tym samym łóżku i nie obawiać się, że nas aresztują. Nie dalej jak w zeszłym tygodniu mijałem kapitana gwardii miasta i skinął mi głową. - Nie chodzi o to, ile pracujemy, tylko co robimy. O to, że zawsze kłamiemy. Jeśli ten kurier zginie, to będzie nasza wina. Poza tym to się nie stało nagle. Już od lat mi to przeszkadza. Myślisz, że dlaczego zawsze proponuję, żebyśmy zajęli się czymś innym? Wiesz, dlaczego naruszyłem zasady i przyjąłem zlecenie na kradzież miecza Pickeringa? - Z powodu niezwykle wysokiej zapłaty - odrzekł Royce. - Nie, to był twój powód. Ja się zgodziłem, bo wydawało mi się to słuszne. I nie miało znaczenia, że prawie nas przez to stracono. Choć raz miałem okazję pomóc komuś, kto naprawdę na to zasługiwał, a przynajmniej tak wtedy myślałem. - I aktorstwo jest rozwiązaniem? Hadrian odwiązał konia. - Nie, ale jako aktor mógłbym przynajmniej udawać, że jestem prawy. Pewnie powinienem się cieszyć, że żyję, tak? Nie odpowiedział. Znów opanowało go to nieprzyjemne doznanie: utrzymywanie tajemnic przed Hadrianem ciążyło mu na sumieniu, co było dla niego zdumiewające, bo wcześniej nie sądził, że w ogóle sumienie posiada. Royce uznawał coś za dobre lub złe w zależności od potrzeby chwili. Dobrem było to, co dla niego najlepsze, a złem - wszystko inne. Kradł, kłamał, a w razie konieczności nawet zabijał. Taki miał fach i był w nim świetny. Nie miał powodu przepraszać; nie musiał się zastanawiać. Świat toczył z nim wojnę i nie istniały żadne świętości. Ale zdradzenie Hadrianowi, czego się dowiedział, było zbyt ryzykowne. Wolał świat, w którym wszystkie zmienne mają wytłumaczenie. Z dnia na dzień linie na mapach się przesuwały i władza przechodziła z rąk do rąk. Czas płynął szybko, a wydarzenia były zbyt niespodziewane. Czuł się, jakby przechodził późną wiosną przez zamarznięte jezioro. Usiłował wybrać bezpieczny szlak, ale tafla pękała mu pod stopami. Mimo to niektóre zmiany mógł wciąż kontrolować. Wsiadając na Myszkę, przypomniał sobie, że niektórych rzeczy nie mówił Hadrianowi dla dobra przyjaciela. - Dość ciężko ostatnio pracowaliśmy - stwierdził. - Może powinniśmy zrobić sobie przerwę?

- Nie widzę takiej możliwości - odparł Hadrian. - Imperialna armia szykuje się do najazdu na Melengar, więc Alric będzie nas teraz potrzebował bardziej niż kiedykolwiek. - Tak ci się wydaje, prawda? Ale nie czytałeś meldunku.

Rozdział 3. Cud. Księżniczka Arista Essendon siedziała zgarbiona, podskakując wraz z powozem na każdej dziurze i koleinie napotkanej na drodze. Kark zesztywniał jej od spania z głową opartą na podłokietniku, a w skroniach czuła pulsowanie krwi od nieustannych wstrząsów. Podnosząc się z ziewnięciem, przetarła oczy i twarz. Gdy spróbowała rozprostować włosy, palce uwięzły jej w masie kasztanowych supłów. Powóz ambasadorski był tak wysłużony jak jego pasażerka zmęczona po pokonaniu niezliczonych mil w ostatnim roku. Dach przeciekał, resory się zużyły, a obicie ławki było miejscami poprzecierane. Stangretowi kazano pędzić, by zdążył wrócić do południa do Medfordu. Miał dobry czas, ale kosztem najeżdżania na każdy wybój i kamień na drodze. Gdy Arista odsunęła zasłonkę, ujrzała promienie porannego słońca, które przedostawały się przez gęste listowie drzew rosnących wzdłuż drogi. Była blisko domu. W migoczącym świetle widać było wnętrze karety. Wszystko pokrywała warstewka kurzu wdzierającego się przez okna. Na stosie rozsypanych pergaminów na przeciwległej ławce leżało kilka ogryzków po jabłkach i zużyta gaza. Brudne odciski stóp znaczyły podłogę w pobliżu miejsca zajmowanego przez koc, gorset i dwie suknie oraz trzy trzewiki. Nie wiedziała, gdzie jest czwarty. Miała tylko nadzieję, że znajduje się w powozie, a nie został w Lanksteerze. Przez ostatnie pół roku czuła się tak, jakby zostawiała cząstki siebie w całym Avrynie. Hilfred by wiedział, gdzie jest jej trzewik. Podniosła szczotkę z perłową rączką i obróciła ją w rękach. Hilfred musiał jej szukać w gruzach przez wiele dni. Ta pochodziła z Tur Del Furu. Ojciec przywoził je jej z każdego miasta, jakie odwiedził. Był powściągliwym mężczyzną i niełatwo mu przychodziło wypowiedzenie słów „kocham cię” nawet do własnej córki. To te prezenty pełniły funkcję niewypowiedzianych wyznań. Kiedyś miała ich kilkadziesiąt - teraz została jej tylko ta. Pozostałe przepadły w wyniku zawalenia się wieży, w której mieszkała, i poczuła się wtedy tak, jakby ponownie straciła ojca. Trzy tygodnie później znalazła się ta jedna. Musiał ją odszukać Hilfred, ale słowem się do tego nie przyznał.

Hilfred był jej strażnikiem przybocznym przez wiele lat, a teraz, gdy go nie było, uświadomiła sobie, jak bardzo uznawała jego obecność za oczywistą. Zastąpił go nowy, osobiście wybrany przez Alrica spośród strażników zamkowych. Jego imię zaczynało się na T - Tom, Tim, Travis, jakoś tak. Stawał przy niej z niewłaściwej strony, za dużo mówił, śmiał się z własnych dowcipów i zawsze coś podjadał. Prawdopodobnie był dzielnym i wytrawnym żołnierzem, ale nie był Hilfredem. Po raz ostatni widziała Hilfreda ponad rok temu w Dahlgrenie, gdy omal nie zginął podczas ataku gilarabrywna. Wtedy to ponownie odniósł oparzenia podczas próby jej ratowania. Pierwszy raz zdarzyło się to, gdy miała zaledwie dwanaście lat, a w nocy w zamku wybuchł pożar. Zginęły w nim jej matka i kilka innych osób, ale piętnastoletni syn funkcjonariusza porządkowego odważył się wskoczyć do ognia, żeby wynieść ją z sypialni. Arista nalegała, żeby wrócił po jej matkę. Nie znalazł jej i sam przy tym prawie zginął. Cierpiał z powodu ran przez kilka miesięcy, a ojciec Aristy wynagrodził mu to poświęcenie, mianując go jej strażnikiem przybocznym. Ale jego obrażenia po tamtym pożarze były niczym w porównaniu z tym, co wycierpiał w Dahlgrenie. Medycy opatrzyli go od stóp do głów. Leżał nieprzytomny przez wiele dni i była zaskoczona, że nie chciał się z nią zobaczyć po odzyskaniu przytomności, tylko wyjechał bez pożegnania, ułożony na tyle wozu. Na jego prośbę nikt nie zdradził jej, dokąd się udał. Mogła użyć siły. Mogła rozkazać medykom mówić. Ale tylko miesiącami spoglądała przez ramię, licząc na to, że go zobaczy, czekając, że usłyszy znajome stukanie miecza o jego udo. Często zastanawiała się, czy dobrze zrobiła, puszczając go. Westchnęła, dodając kolejny żal do poprzednich, które się nawarstwiły w minionym roku. Gdy ogarnęła spojrzeniem otaczający ją bałagan, przepełniła ją jeszcze większa melancholia. Oto rezultat niezabrania z sobą służącej. Nie potrafiła jednak wyobrazić sobie przebywania w jednym powozie z kimkolwiek przez tak długi czas. Pozbierała suknie i położyła je na siedzeniu naprzeciwko. Dostrzegłszy zgnieciony w kulkę dokument, który wplątał się w bujną materię zasłonki w przeciwległym oknie, poczuła ukłucie winy. Marszcząc brwi, sięgnęła po pomięty pergamin i wygładziła go na kolanach. Dokument zawierał listę przekreślonych królestw i prowincji, opatrzonych z boku dopiskiem IMP. Nie dziwił fakt, że pierwsi w kolejce do pocałowania pierścienia imperatorki ustawili się hrabia Chadwick i król Ethelred. Pokręciła jednak głową z niedowierzaniem, gdy zobaczyła, jak długi jest ten wykaz. Władza przeszła z rąk do rąk dosłownie z dnia na dzień. Jednego dnia wszystko po staremu, następnego - trach! Powstało nowe imperium i dołączyły do niego królestwa Avrynu: Warric,

Ghent, Alburn, Maranon, Galeannon i Rhenydd. Wywarły one nacisk na małe prowincje, które stawiały opór, takie jak Glouston, a następnie najechały na nie i je wchłonęły. Przesunęła palec po linii wskazującej granice Dunmore’u. Król Roswort łaskawie zdecydował, że w interesie jego królestwa będzie przyjęcie oferty poszerzenia jego włości w zamian za przyłączenie się do nowego imperium. Arista nie zdziwiłaby się, gdyby w ramach zapłaty Roswortowi obiecano Melengar. Ze wszystkich królestw Avrynu tylko Melengar nie chciał należeć do imperium. To wszystko stało się tak szybko. Rok wcześniej nowe imperium było tylko pomysłem. Przez wiele miesięcy Arista jako ambasadorka usiłowała zawrzeć sojusze. Bez wsparcia bowiem Melengar nie mógł myśleć o przeciwstawieniu się znacznie większemu i stale rosnącemu w siłę kolosowi. Ile zostało nam jeszcze czasu, nim imperium ruszy na północ? Nim... Powóz nagle się zatrzymał. Arista poleciała do przodu, zasłonki się zatrzęsły, a wysłużone resory zaskrzypiały. Księżniczka wyjrzała zaskoczona przez okno. Wciąż byli na starym gościńcu Namiestnika. Ściana drzew została zastąpiona przez otwarte pole pełne kwiatów. Arista zorientowała się, że są na wyżynnej łące zaledwie kilka mil od Medfordu. - Co się dzieje?! - zawołała. Nie było odpowiedzi. Gdzież, u licha, podziewa się Tim czy Ted? Czy jak on się tam nazywa. Pociągnęła zasuwkę, podkasała suknię i pchnęła drzwiczki. Natychmiast stanęła w ciepłych promieniach słońca, zmrużyła więc oczy. Nogi jej zesztywniały i bolały ją plecy. W wieku zaledwie dwudziestu sześciu lat czuła się już bardzo stara. Zatrzasnęła drzwiczki i osłaniając oczy dłonią, spojrzała groźnie na sylwetki stangreta i stajennego. Zerknęli na nią przelotnie, po czym znów popatrzyli wzdłuż drogi biegnącej w dół zbocza. - Danielu! Dlaczego... - urwała, zobaczywszy to samo, co oni. Z wyżynnych łąk na północ od Medfordu roztaczał się rozległy widok na kilkumilowy obszar na południu. Teren łagodnie opadał, ukazując stolicę Melengaru - Medford. Arista dostrzegła strzeliste wieżyce zamku Essendonów i katedry Mares, a dalej rzekę Galewyr, wyznaczającą granicę królestwa. Gdy żyli jej rodzice, urządzali tam letnie pikniki, rozkoszując się chłodnymi powiewami wietrzyku i panoramą. Tylko, że tego dnia widok był zgoła odmienny. W przejrzystym świetle poranka Arista zobaczyła na przeciwległym brzegu rzeki setki ustawionych rzędami namiotów z powiewającymi na nich czerwono-białymi flagami nyphrońskiego imperium.

- Tam jest wojsko, Wasza Wysokość - odezwał się w końcu Daniel. - Niedaleko Medfordu stacjonuje armia. - Zawieź mnie do domu, Danielu. Jak będziesz musiał, to nie żałuj koniom bata. Chcę dotrzeć na miejsce jak najszybciej! *** Powóz jeszcze dobrze się nie zatrzymał, a Arista już otworzyła gwałtownie drzwiczki, nieomal uderzając Tommy’ego - czy Terence’a, czy jak mu tam - w twarz, gdy nierozważnie sam próbował jej w tym pomóc. Służący na dziedzińcu przerwali poranne prace, by się ukłonić z uszanowaniem. Do powozu podbiegła Melissa. W przeciwieństwie do Tuckera - czy Tillmana - drobna rudowłosa dziewczyna służyła Ariście od lat i wiedziała, że można się spodziewać nawałnicy. - Jak długo tam stoi ta armia? - warknęła do niej Arista, wbiegając po kamiennych schodach. - Prawie tydzień - odparła Melissa, goniąc za księżniczką i chwytając w biegu płaszcz podróżny, który Arista z siebie zrzuciła. - Tydzień? Czy doszło do walki? - Tak, kilka dni temu Jego Królewska Mość zaatakował wojsko na drugim brzegu rzeki. - Alric ich zaatakował? Na drugim brzegu rzeki? - Nie poszło dobrze - odpowiedziała Melissa zniżonym głosem. - Wyobrażam sobie! Czy on był pijany? Ledwie strażnicy zamkowi zdążyli otworzyć duże dębowe drzwi, księżniczka przemknęła przez nie jak burza. - Gdzie oni są? - W sali wojennej. Arista przystanęła. Znajdowały się w północnym foyer. W szerokiej galerii wspartej na kolumnach z polerowanego kamienia stały zbroje, a korytarze prowadziły do rozłożystych schodów. - Missy, idź po moją niebieską suknię wizytową i odpowiednie trzewiki i przygotuj mi kąpiel. I niech ktoś przyniesie mi coś do jedzenia. Nieważne co. - Tak, Wasza Wysokość. Melissa wykonała zdawkowy ukłon i wbiegła po schodach.

- Wasza wysokość! - zawołał strażnik przyboczny Aristy, podbiegając do księżniczki. - Prawie mnie zgubiłaś. - Coś podobnego. Następnym razem muszę się bardziej postarać. *** Arista patrzyła, jak jej brat król Alric wstaje od wielkiego stołu. Normalnie wszyscy obecni też musieliby to uczynić, ale Alric odstąpił od tej tradycji w komnacie wojennej, gdyż miał w zwyczaju często przechadzać się w trakcie narad. - Nie pojmuję - powiedział, odwracając się do wszystkich plecami, aby rozpocząć swój powolny, dobrze znany spacer między stołem a oknem. Gdy chodził, gładził się nerwowo po krótkiej bródce. Zapuścił ją tuż przed wyjazdem Aristy i była jeszcze rzadka. Księżniczka domyślała się, że brat chciał się upodobnić z wyglądu do ojca - król Amrath bowiem nosił ciemną, gęstą brodę ale jasnobrązowe pasemka Alrica tylko podkreślały jego młody wiek. Pogarszał jeszcze sprawę, zwracając na nie uwagę innych poprzez ciągłe ich głaskanie. Arista przypomniała sobie, jak ojciec zwykł bębnić palcami po stole podczas oficjalnych spotkań. Pod ciężarem korony narastało poczucie odpowiedzialności i sposoby rozładowania napięcia pojawiały się samoistnie. Brat był o dwa lata od niej młodszy i wiedziała, że nie spodziewał się, iż tak szybko będzie musiał zasiąść na tronie. Przez wiele lat słyszała o jego planach przemierzania dzikich ostępów wraz z przyjacielem Mauvinem Pickeringiem. Obaj chcieli zobaczyć świat i przeżyć wielkie przygody, których nieodłącznymi elementami byłyby miłość rozlicznych kobiet, duża ilość wina i krótki sen. Mieli nawet nadzieję, że odnajdą i zbadają starożytne ruiny Percepliquisu. Przypuszczała, że gdy zmęczą go wędrówki, z radością wróci do domu, poślubi młodą dziewczynę i spłodzi kilku silnych synów. Dopiero wtedy z posiwiałymi skrońmi i poczuciem zaspokojenia wszystkich swoich życiowych ambicji będzie oczekiwał na przejęcie władzy. Ale wszystkie te plany zmieniły się tej nocy, kiedy wuj Percy zaaranżował zabójstwo ich ojca i Alric został królem. - To może być podstęp, Wasza Królewska Mość - zasugerował lord Valin. - Plan zakładający element zaskoczenia. Lord Valin, starszawy rycerz z krzaczastą białą brodą, słynął z odwagi, ale nie z umiejętności strategicznych. - Lordzie Valin - zwrócił się do niego z szacunkiem sir Ecton. - Po naszej porażce na brzegu Galewyru imperialna armia może bez trudu najechać Medford czy będziemy na to przygotowani, czy nie. Wie to równie dobrze jak my. Mogą

sobie wziąć Medford w każdej chwili, gdy tylko się zdecydują zamoczyć sobie nogi. Alric podszedł do wysokiego okna balkonowego, przez które popołudniem wpadało słońce do królewskiej sali bankietowej, zamienionej teraz z konieczności na salę wojenną, gdyż do prowadzenia obrony królestwa potrzebna była duża przestrzeń. Miejsca na ścianach, gdzie kiedyś wisiały zdobne gobeliny, zajmowały obecnie wielkie mapy poznaczone czerwonymi liniami, ilustrującymi dramatyczny odwrót wojsk Melengaru. - Po prostu nie pojmuję - powtórzył Alric. - To bardzo dziwne. Imperialna armia jest dziesięciokrotnie liczniejsza od naszej. Mają mnóstwo ciężkiej kawalerii, wieże oblężnicze i łuczników, wszystko, czego potrzeba. Dlaczego zatem tkwią po drugiej stronie rzeki? Czemu się zatrzymali? - Z wojskowego punktu widzenia to nie ma sensu, panie - orzekł sir Ecton, potężny mężczyzna o porywczym usposobieniu. Był naczelnym generałem i dowódcą polowym Alrica, a także najznakomitszym wasalem hrabiego Pickeringa, przez wielu uważanym za najlepszego rycerza w Melengarze. - Zaryzykowałbym twierdzenie, że chodzi o politykę - ciągnął. - Z mojego doświadczenia wynika, że najgłupsze decyzje w walce są wynikiem wyborów politycznych, dokonywanych przez ludzi z niewielkim lub wręcz żadnym doświadczeniem bojowym. Lord Kendell, brzuchaty, kapryśny mężczyzna, który zawsze chodził w jaskrawozielonej tunice, rzucił Ectonowi piorunujące spojrzenie. - Miarkuj się ze słowami i zważ, przy kim je wypowiadasz! Ecton wstał. - Hamowałem się i co to dało? - Sir Ectonie! - krzyknął Alric. - Dobrze wiem, jakie jest twoje zdanie na temat mojej decyzji o zaatakowaniu imperialnego obozu. - Próba przeprowadzenia ataku na drugim brzegu rzeki bez możliwości wykonania manewru oskrzydlającego była szaleństwem - odpalił Ecton. - Ale taką podjąłem decyzję. - Alric zacisnął dłonie w pięści. - Uważałem to... za konieczność. - Konieczność? Konieczność! - Ecton powtórzył to słowo, jakby wypluwał jakieś plugastwo z ust. Wydawało się, że chce mówić dalej, ale wstał hrabia Pickering i rycerz usiadł. Nie po raz pierwszy Arista była świadkiem takiej sytuacji. Zbyt często Ecton przed wykonaniem rozkazu Alrica patrzył na reakcję hrabiego Pickeringa. I nie tylko on. Było jasne, że pomimo godności królewskiej Alric nie zaskarbił sobie szacunku swoich szlachciców, wojska czy ludu.

- Może Ecton ma rację - odezwał się młody markiz Wymar. - Może rzeczywiście chodzi tu o politykę. - Po czym dodał pośpiesznie: - Wszyscy wiemy, jakim pompatycznym głupcem jest hrabia Chadwick. Czy nie jest możliwe, że Ballentyne rozkazał Brecktonowi wstrzymać ostateczny atak do czasu, aż sam nie przyjedzie? Twierdzenie, że osobiście poprowadził natarcie, w którego wyniku Melengar uległ i zgodził się przyłączyć do nowego imperium, z pewnością umocniłoby jego pozycję na imperialnym dworze. - To by wyjaśniało opóźnienie natarcia - odparł Pickering po ojcowsku. Arista wiedziała, że ten ton wzbudza u Alrica wściekłość. - Ale nasi wywiadowcy donoszą, że wiele oddziałów się wycofuje i z wszystkich meldunków wynika, że kierują się na południe. - Może chcą nas zmylić? - spytał Alric. Pickering pokręcił głową. - Jak już zauważył sir Ecton, nie byłoby takiej potrzeby. Kilku doradców skinęło głowami w zamyśleniu. - Takie odwołanie wojsk przez imperatorkę świadczy, że coś się dzieje - orzekł Pickering. - Ale co? - Pytanie Alrica nie było skierowane do konkretnej osoby. - Szkoda, że jej nie poznałem. Nie sposób odgadnąć zamiarów kogoś obcego. - Odwrócił się do siostry. - Aristo, poznałaś Modinę, spędziłaś z nią trochę czasu w Dahlgrenie. Jaka jest? Domyślasz się, co mogłoby ją skłonić do wycofania wojsk? Arista przypomniała sobie, jak wraz z młodą dziewczyną była uwięziona na szczycie wieży. Arista truchlała, natomiast Thrace przetrząsnęła stos śmieci i ludzkich kończyn w poszukiwaniu broni nadającej się do walki z niepokonaną bestią. Czy dziewczyna była odważna, czy zbyt naiwna, by pojąć daremność swoich działań? - Dziewczyna, którą znałam jako Thrace - odparła księżniczka - była uroczym, niewinnym dzieckiem pragnącym tylko miłości swojego ojca. Kościół może zmienił jej imię na Modinę, ale nie wyobrażam sobie, żeby udało mu się zmienić jej charakter. To nie ona wydała rozkaz do najazdu. Nie chciałaby rządzić własną wioską, a co dopiero podbijać świat. - Pokręciła głową Arista. - Nie jest naszym wrogiem. - Korona może zmienić człowieka - zasugerował sir Ecton, piorunując Alrica wzrokiem. Arista wstała.

- Bardziej prawdopodobne, że mamy do czynienia z Kościołem i radą konserwatywnych imperialistów. Bardzo wątpię, czy wiejskie dziecko z Dunmore’u mogłoby wpłynąć na archaiczne postawy i nieugięte opinie tak wielu upartych umysłów. One raczej usiłowałyby się jej przeciwstawić, niż współpracować z nową władczynią. - Wypowiadając te słowa, patrzyła groźnie na Ectona. Dostrzegła nad ramieniem rycerza, że Alric aż się skulił. Otwarły się drzwi i do sali wszedł Julian, starszawy lord szambelan. Ukłonił się głęboko i stuknął urzędową laską dwa razy w pokrytą płytkami podłogę. - Królewski obrońca Royce Melborn, Wasza Królewska Mość. - Natychmiast wprowadzić. - Nie miej zbyt wielkich nadziei - powiedział Pickering do króla. - To szpiedzy, a nie cudotwórcy. - Aż nadto im płacę za cuda. Nie uważam, by otrzymanie tego, za co płacę, było niedorzeczne. Alric zatrudniał wielu informatorów i wywiadowców, ale żadni nie dorównywali skutecznością Riyrii. Z początku Arista wynajęła Royce’a i Hadriana do uprowadzenia jej brata w noc zabójstwa ojca królewskich dzieci. Od tamtej pory ich usługi były nieocenione. Royce wszedł do sali bankietowej sam. Był niski, miał ciemne włosy i oczy. Zawsze ubierał się na czarno. Nosił tunikę do kolan i długi zwiewny płaszcz. Jak zwykle nie było widać, czy miał przy sobie broń. Noszenie jej w obecności króla było niezgodne z prawem, ale zważywszy na to, że on i Hadrian dwa razy uratowali życie Alricowi, Arista przypuszczała, iż strażnicy królewscy nie przeszukali go dokładnie. Była pewna, że Royce ma przy sobie swój sztylet o białym ostrzu i niewiele sobie robi z prawa. Royce ukłonił się przed zgromadzonymi. - Z czym przychodzisz? - zapytał Alric trochę zbyt głośno, ze zbytnią desperacją w głosie. - Odkryłeś coś? - Tak, Wasza Królewska Mość - odrzekł Royce, ale z twarzą tak obojętną, że nie można było się zorientować, czy wieści są dobre, czy złe. - No to mów. Czego się dowiedziałeś? Naprawdę się wycofują? - Sir Breckton otrzymał rozkaz wycofania wszystkich żołnierzy z wyjątkiem niewielkiego oddziału i niezwłocznego pomaszerowania z armią na południe. - A więc to prawda? - upewniał się markiz Wymar. - Ale dlaczego? - Właśnie, dlaczego? - dodał Alric. - Bo na Rhenydd najechali nacjonaliści z Delgosu.

Na twarzach zebranych pojawił się wyraz zaskoczenia. - Motłoch Degana Gaunta dokonuje najazdu na Rhenydd? - zapytał lord Kendell z niedowierzaniem. - I z meldunku, który przeczytałem, wynika, że całkiem dobrze im idzie poinformował Royce. - Gaunt poprowadził swoich ludzi wzdłuż wybrzeża, zajmując po drodze wszystkie wioski i miasta. Udało mu się splądrować Kilnar i Vernes. - Splądrował Vernes? - spytał zszokowany Ecton. - To miasto sporej wielkości - nadmienił Wymar. - Na dodatek położone zaledwie kilka mil od Ratiboru - zauważył Pickering. Stamtąd to już tylko dzień marszu do samej stolicy imperialnej. - Nic dziwnego, że imperium odwołało Brecktona. - Alric spojrzał na hrabiego. Co mówiłeś o cudach? *** - Nie mogę uwierzyć, że nie udało ci się znaleźć sojusznika - zbeształ Aristę Alric, siadając ciężko na tronie. Byli sami w sali recepcyjnej, najbardziej ozdobnej komnacie w zamku. Większość ludzi na ogół widziała tylko właśnie ją, wielką salę balową i bankietową oraz foyer. Tolin Wielki kazał zbudować to pomieszczenie tak, aby wywoływało u patrzącego wrażenie onieśmielenia. Wysoki na trzy piętra sufit wyglądał imponująco, a balkon dookoła ścian dawał wspaniały widok na parkiet inkrustowany podobizną sokoła z królewskiego herbu. Dwa rzędy dwunastu marmurowych kolumn tworzyły długą galerię podobną do kościelnej, ale zamiast ołtarza znajdował się na niej podest. Na szczycie siedmiu schodów, tworzących kształt piramidy, stał tron Melengaru - jedyne siedzenie w olbrzymiej komnacie. Gdy byli dziećmi, tron zawsze robił na nich imponujące wrażenie, ale teraz, kiedy Alric siedział na nim przygarbiony, Arista uświadomiła sobie, że było to tylko przesadnie zdobione krzesło. - Próbowałam - wyjaśniła, siadając na schodach przed tronem, tak jak to czyniła kiedyś, gdy żył jej ojciec. - Wszyscy już poprzysięgli wierność nowemu imperium dodała, składając bratu przygnębiające sprawozdanie z niepowodzeń, jakich doznała w ostatnim półroczu. - Tworzymy niezłą parę. Ty niewiele osiągnęłaś jako ambasadorka, a ja prawie doprowadziłem do naszego unicestwienia, atakując wroga na drugim brzegu rzeki.

Wielu szlachciców wyraża to jeszcze dosadniej. Niebawem Pickering nie zdoła zapanować nad takimi jak Ecton. - Muszę przyznać, że zaskoczyła mnie wiadomość o twoim natarciu. Co cię opętało? - spytała. - Royce i Hadrian przechwycili plany nakreślone przez samego Brecktona. Zamierzał napaść na nas z kilku stron. Musiałem wykonać zapobiegawcze kontruderzenie. Miałem nadzieję, że zaskoczę imperialistów. - Twój manewr w końcu się opłacił, bo odwlekł ich atak. - Fakt, ale co to da, jeśli nie zdołamy znaleźć pomocy? Co z Trentem? - Nie powiedzieli ani tak, ani nie. Wpływ Kościoła na dalekiej północy nigdy nie byt zbyt duży, ale nie czują też żadnych więzi z nami. Chcą jedynie stać po stronie zwycięzcy. Przynajmniej są skorzy poczekać i zobaczyć, co będzie dalej. Nie przyłączą się do nas, bo uważają, że nie mamy szans. Jeżeli jednak pokażemy im jakiś sukces, może ich przekonamy, żeby stanęli po naszej stronie. - Nie zdają sobie sprawy z tego, że imperium dobierze się do nich w następnej kolejności? - Tak im powiedziałam, ale... - Ale co? - Nie chcieli mnie za bardzo słuchać. Mieszkańcy Lanksteeru to ludzie nieokrzesani i zacofani. Czują respekt jedynie przed siłą. Osiągnęłabym więcej, gdybym sprała ich króla na kwaśne jabłko. - Zawahała się. - Chyba nie wiedzieli, co o mnie myśleć. - Nie powinienem cię w ogóle tam wysyłać - doszedł do wniosku Alric, przecierając twarz dłonią. - Czemu mianowałem kobietę ambasadorką? Jego słowa były dla niej jak policzek. - Zgoda. Byłam w niekorzystnym położeniu w Trencie, ale w pozostałych królestwach nie wydaje mi się, żeby moja płeć... - A zatem czarownica - wypalił Alric brutalnie. - To jeszcze gorzej. Szlachcice z Warric i Alburnu są tacy religijni. A ja? Co robię? Posyłam do nich osobę sądzoną przez Kościół o czary. - Nie jestem czarownicą! - warknęła. - Nie zostałam skazana i każdy, kto ma mózg między uszami, wie, że proces był sfingowany przez Bragę i Saldura, aby mogli się dobrać do naszego tronu. - Prawda się nie liczy. Wszyscy wierzą w to, co im mówi Kościół. Uznał cię za czarownicę i dlatego nią jesteś. Pomyśl o Modinie. Patriarcha ogłosił ją spadkobierczynią Novrona, więc wszyscy w to wierzą. Nie powinienem zadzierać z

Kościołem. Ale wiedząc o zdradzie Saldura i zabójstwie Fanena przez wartownika Kościoła, po prostu nie mogłem się przed nimi ukorzyć. Gdy wydaliłem kapłanów i zakazałem diakonowi Tomasowi prawić kazania o wydarzeniach w Dahlgrenie, ludzie się zbuntowali. Podpalili sklepy na placu Szlacheckim. Na litość Maribora, widziałem z okna płomienie. Pożoga mogła ogarnąć całe miasto. Żądali mojej głowy. Ludzie przed zamkiem palili moje kukły i krzyczeli: „Śmierć bezbożnemu królowi!”. Wyobrażasz sobie? A nie dalej jak kilka lat temu okrzyknęli mnie bohaterem. We wszystkich gospodach wznoszono toasty za moje zdrowie... A teraz... Cóż, to zdumiewające, jak szybko ludzie mogą się od ciebie odwrócić. Musiałem wysłać wojsko, żeby opanować chaos. Alric zdjął z głowy koronę i zaczął obracać złotą obręcz w rękach. - Usłyszałam o tym, jak byłam na dworze króla Armanda w Alburnie powiedziała Arista, kręcąc głową. Alric położył koronę na poręczy tronu, przymknął oczy i zaczął lekko uderzać głową o oparcie krzesła. - Co zrobimy, Aristo? Imperialna armia powróci, jak tylko upora się z tłuszczą Gaunta. - Otworzył oczy i bezwiednie dotknął ręką gardła. - Chyba mnie powieszą, nie sądzisz? A może królów ścinają? Jego spokojna akceptacja zrządzeń losu zdziwiła Aristę. Beztroski chłopiec, którego niegdyś znała, znikał na jej oczach. Nawet gdyby nowe imperium doznało porażki i Melengar się utrzymał, Alric już nigdy nie będzie taki sam. Ich wuj w pewnym sensie zdołał go jednak uśmiercić. Alric spojrzał na koronę. - Ciekaw jestem, co by zrobił ojciec. - Nigdy nie musiał sobie radzić z podobną sytuacją. Odkąd Tolin pokonał Lothomada przy Polach Drondila, żaden władca Melengaru nie stanął w obliczu najazdu. - Mam szczęście. - Oboje mamy. Alric skinął głową. - Przynajmniej zyskaliśmy teraz trochę czasu. To już coś. Co myślisz o pomyśle Pickeringa, żeby wysłać „Ellis Far” do Tur Del Furu i skontaktować się z przywódcą nacjonalistów, tym Gauntem? - Szczerze mówiąc, uważam, że zawarcie z nim sojuszu to nasza jedyna nadzieja. W pojedynkę nie mamy szans przeciw imperium - orzekła Arista.

- Ale nacjonaliści? Są lepsi od imperialistów? Występują przeciw zarówno monarchiom, jak i imperium. Nie chcą, żeby ktokolwiek nimi rządził. - Jak człowieka otaczają sami wrogowie, to nie może być wybredny w kwestii przyjaciół. - Nie jesteśmy zupełnie osamotnieni - poprawił ją Alric. - Przyłączył się do nas markiz Lanaklin. - Też mi pociecha. Imperium przejęło jego posiadłości. Teraz jest zwykłym uchodźcą. Przybył tu tylko dlatego, że nie ma gdzie się podziać. Jeśli zgłosi się do nas więcej takich pomocników, to już samo ich żywienie spowoduje, że pójdziemy z torbami. Nasza jedyna szansa to zawarcie sojuszu z Deganem Gauntem. Przyłączenie się do nas Delgosu może wystarczyć do przekonania Trentu, aby stanął po naszej stronie. Wówczas moglibyśmy zadać śmiertelny cios temu nowemu nyphrońskiemu imperium. - Myślisz, że Gaunt się zgodzi? - Czemu nie? - odparła Arista. - To przyniesie korzyść obu stronom. Jestem pewna, że zdołam go do tego namówić, i przyznaję, że nie mogę się doczekać podróży. Falujący ocean to miła odmiana po powozie. Podczas mojej nieobecności daj go do naprawy albo - jeszcze lepiej - zamów nowy. I każ dodatkowo obić... - Nigdzie nie pojedziesz - przerwał jej Alric, wkładając koronę. - Słucham? - Na spotkanie z Gauntem wysyłam Linroya. - Ale to ja jestem ambasadorką i należę do królewskiej rodziny. On nie może negocjować traktatu lub sojuszu z... - Oczywiście, że może. Linroy jest doświadczonym mężem stanu. - To królewski finansista. - Zajmował się wieloma umowami handlowymi - przerwał jej Alric. - To księgowy! - krzyknęła, zrywając się na nogi. - Może cię to zdziwi, ale inni ludzie też potrafią być kompetentni. - Ale dlaczego? - Sama powiedziałaś, że należysz do królewskiej rodziny. - Alric spojrzał w drugą stronę i zaczął gładzić brodę palcami. - Masz pojęcie, w jakiej sytuacji bym się znalazł, gdyby cię schwytano? Jesteśmy w stanie wojny. Nie mogę ryzykować, że będą cię przetrzymywać dla okupu. Wlepiła w niego wzrok. - Kłamiesz. Nie chodzi o okup. Uważasz, że nie udźwignę tej odpowiedzialności.

- Aristo, to moja wina. Nie powinienem... - Czego nie powinieneś? Mianować swojej siostry czarownicy ambasadorką? - Nie zachowuj się w ten sposób. - Przepraszam, Wasza Królewska Mość. Jak sobie życzysz, abym się zachowywała? Jak powinnam zareagować na słowa, że jestem bezwartościowa, przynoszę wstyd, powinnam siedzieć w swojej komnacie i... - Nic takiego nie powiedziałem. Przestań wkładać swoje słowa w moje usta! - Tak właśnie uważasz. Wszyscy tak myślicie. - Stałaś się też jasnowidząca? - Zaprzeczasz? - Do diabła, Aristo, nie było cię pół roku! - Uderzył pięścią w poręcz tronu i głuchy odgłos odbił się echem od ścian niczym uderzenie w bęben basowy. Sześć miesięcy bez zawarcia choćby jednego sojuszu. Wyłącznie dwuznaczne odpowiedzi. Nie masz czym się pochwalić. Spotkanie z Gauntem jest zbyt ważne. To może być nasza ostatnia szansa. Księżniczka wstała. - Wybacz mi, Wasza Królewska Mość. Przepraszam za nieudolność. Czy wolno mi, za królewskim przyzwoleniem, odejść? - Aristo, przestań. - Proszę, Wasza Królewska Mość, moja krucha kobieca konstytucja nie potrafi podołać takiej ożywionej debacie. Słabo mi. Być może, jeśli się udam do swojej komnaty, zdołam uwarzyć sobie eliksir, który poprawi mój stan. Skoro już o tym mowa, to może powinnam zaczarować miotłę, żeby polatać sobie wokół zamku i zaczerpnąć świeżego powietrza. Odwróciła się na pięcie i wyszła. Gdy z hukiem zatrzasnęła za sobą wielkie drzwi, oparła się o nie plecami, zastanawiając się, czy Alric za nią pobiegnie. Może przeprosi? Odwoła swoje słowa i pozwoli jej pojechać? Nasłuchiwała odgłosu kroków. Cisza. Żałowała, że nie zna magii, bo wtedy nikt nie mógłby jej powstrzymać przed spotkaniem się z Gauntem. Alric miał rację: to była ich ostatnia szansa. I nie zamierzała zostawiać losu Melengaru w rękach Dillnarda Linroya, męża stanu. Poza tym zawiodła, miała więc obowiązek naprawić sytuację. Podniosła głowę i zobaczyła Tima - czy Tommy’ego - który opierał się o ścianę i obgryzał paznokcie. Spojrzał na nią i się uśmiechnął.

- Mam nadzieję, że Wasza Wysokość zamierza udać się do kuchni. Z głodu obgryzłem sobie prawie całe paznokcie - powiedział i zachichotał. Odsunęła się od drzwi i ruszyła szybko korytarzem. O mało co nie dostrzegłaby Mauvina Pickeringa, który jak kot wygrzewający się w słońcu kucał na szerokim parapecie okna wychodzącego na dziedziniec. Wciąż chodził w żałobie. - Kłopoty z Jego Królewską Mością? - spytał. - Zachowuje się jak osioł. - Co zmalował tym razem? - Zastąpił mnie tym biadolącym, nędznym Linroyem. Wysyła go na pokładzie „Ellis Far” na spotkanie z Gauntem. - Dillnard Linroy nie jest zły. To... - Nie mam ochoty teraz wysłuchiwać, jaki to wspaniały jest Linroy. W tej chwili go nienawidzę. - Przepraszam. Gdy spojrzała na jego bok, od razu odwrócił się z powrotem do okna. - Wciąż go nie nosisz? - spytała. - Nie pasuje mi do stroju. Srebrna rękojeść kłóci się z czernią. - Od śmierci Fanena minął już ponad rok. Odwrócił się gwałtownie. - Chcesz powiedzieć: od chwili, kiedy zabił go Luis Guy. Arista głęboko westchnęła. Nie przywykła do Mauvina zachowującego się w taki sposób. - Czy nie jesteś teraz strażnikiem przybocznym Alrica? Możesz nim być bez miecza? - Do tej pory nie stanowiło to problemu. Widzisz, mam taki plan. Siedzę tu i obserwuję kaczki na podwórzu. Właściwie to nie plan, tylko strategia lub może wybieg. W każdym razie to jedyne miejsce, do którego nie zagląda mój ojciec, więc siedzę tu przez cały dzień i obserwuję, jak kaczki chodzą tam i z powrotem. W zeszłym roku było ich sześć. Wiedziałaś? Teraz zostało tylko pięć. Nie mam bladego pojęcia, co się stało z szóstą. Wciąż jej wypatruję, ale chyba nie wróci. - To nie była twoja wina - powiedziała łagodnie. Mauvin wyciągnął rękę i przesunął koniuszki palców po ołowianych krawędziach okna. - Była.

Położyła mu rękę na ramieniu i zacisnęła lekko palce. Nie wiedziała, co innego może zrobić. Najpierw jej matka, potem ojciec i Fanen, a na koniec Hilfred wszyscy odeszli. Mauvin też się oddalał. Chłopak, który kochał swój miecz bardziej od zimonaliowych prezentów, czekoladowego tortu czy pływania w upalnym dniu, nie chciał go już więcej dotknąć. Najstarszy syn hrabiego Pickeringa, który kiedyś wyzwał na pojedynek słońce, bo w dniu polowania padał nieprzerwanie deszcz, całymi dniami obserwował teraz kaczki. - Nieważne - dodał po chwili. - Świat i tak zbliża się do swojego kresu. Spojrzał na Aristę. - Powiedziałaś, że Alric wysyła tego drania Linroya na pokładzie „Ellis Far”. Sprowadzi na nas wszystkich śmierć. Choć księżniczka bardzo się starała, nie potrafiła opanować śmiechu. Uderzyła go pięścią w ramię, a potem pocałowała przelotnie w policzek. - O to właśnie chodzi, Mauvin. Myśl optymistycznie. Zostawiła go i ruszyła dalej korytarzem. Gdy mijała biuro lorda szambelana, staruszek wybiegł. - Wasza Wysokość?! - zawołał z wyrazem ulgi na twarzy. - Królewski obrońca Royce Melborn wciąż czeka, nie wiedząc, czy jest jeszcze do czegoś potrzebny. Najwidoczniej on i jego wspólnik chcą sobie zrobić przerwę, chyba że król ma do nich jakąś pilną sprawę. Mogę mu powiedzieć, że jest wolny? - Tak, oczywiście... Nie, zaczekaj. - Spojrzała na strażnika przybocznego. Tommy, masz rację. Jestem głodna. Bądź tak dobry i przynieś dla nas obojga pieczonego kurczaka albo jakiś inny smakołyk z kuchni, dobrze? Ja tu zaczekam. - Naturalnie, ale ja mam na imię... - Pośpiesz się, zanim się rozmyślę. Zaczekała, aż zniknie w korytarzu, po czym odwróciła się do szambelana. - Gdzie czeka Royce?

Rozdział 4. Natura racji. W gospodzie „Róża i Cierń” było prawie pusto. Wielu jej klientów opuściło Medford w obawie przed rychłym najazdem. Pozostały jedynie osoby na umowie terminatorskiej lub takie, które były zbyt biedne, słabe albo niezłomne, by wyjechać. Royce znalazł wspólnika w Sali Rombowej. Hadrian siedział sam, z nogami wspartymi na pustym krześle. Oprócz jednego pełnego kufla piwa Royce

dostrzegł przed nim jeszcze dwa puste. Jeden z nich leżał na boku, a Hadrian wpatrywał się w niego z melancholijnym wyrazem twarzy. - Czemu nie przyszedłeś do zamku? - spytał Royce. - Wiedziałem, że dasz sobie radę - odparł wspólnik, wciąż gapiąc się z lekko przechyloną głową na kufel. - Chyba będziemy musieli przełożyć naszą przerwę na późniejszy termin powiedział Royce, przysuwając sobie krzesło i siadając. - Alric ma dla nas kolejne zadanie. Chce, żebyśmy nawiązali kontakt z Gauntem i nacjonalistami. Nadal dopracowują szczegóły. Księżniczka przyśle tu posłańca. - Jej Wysokość wróciła? - Dziś rano. Royce wyjął spod kamizelki sakiewkę i położył ją przed Hadrianem. - Twoja dola. Zamówiłeś już obiad? - Nie jadę - oświadczył Hadrian, kulając kciukiem przewrócony kufel. - Nie jedziesz? - Nie mogę tego dłużej robić. Royce przewrócił oczami. - Nie zaczynaj znowu. Jeżeli nie zauważyłeś, to wyjaśniam ci, że toczy się wojna. To najlepszy czas dla takich jak my. Wszyscy potrzebują informacji. Wiesz, ile pieniędzy... - Dość, Royce. Toczy się wojna, a ja co robię? Zamiast walczyć, ciągnę z niej zyski. - Hadrian wziął łyk piwa i odstawił kufel na stolik tak gwałtownie, że zabrzęczały pozostałe naczynia. - Mam już dość zarabiania niegodziwymi uczynkami. To nie leży w mojej naturze. Royce się rozejrzał. Trzej mężczyźni zerknęli na nich przelotnie, po czym wrócili do posiłku. - Nie wszystko robiliśmy dla pieniędzy - zauważył. - Przypomnij sobie zlecenie Thrace. Hadrian uśmiechnął się gorzko. - I jak to się skończyło? Wynajęła nas, żebyśmy uratowali jej ojca. Widziałeś go ostatnio? - Mieliśmy zdobyć miecz do uśmiercenia potwora. Dostała go. Bestia została zabita. Wykonaliśmy zadanie. - Jej ojciec nie żyje.

- A Thrace, która była biedną wieśniaczką, została imperatorką. Gdyby tylko wszystkie nasze zlecenia kończyły się równie pomyślnie dla naszych klientów... - Tak uważasz, Royce? Naprawdę myślisz, że Thrace jest szczęśliwa? Ja sądzę, że wolałaby ojca od imperialnego tronu, ale to tylko moje zdanie. Hadrian wziął kolejny łyk i wytarł usta rękawem. Siedzieli przez chwilę w milczeniu. Royce obserwował przyjaciela patrzącego niewidzącym wzrokiem w dal. - A więc chciałbyś walczyć w tej wojnie? - To by było lepsze od trzymania się z boku jak pijawka, która wysysa krew z rannego. - No to powiedz mi, dla kogo będziesz walczył. - Alric to dobry król. - Alric? To chłopiec, który wciąż walczy z duchem swojego ojca. Po klęsce nad Galewyrem jego szlachcice liczą się z Pickeringiem, a nie z nim. Hrabia zażegnuje awantury wynikające z błędów Alrica, na przykład rozruchy w Medfordzie. Ile jeszcze potrwa, nim stwierdzi, że ma już dość nieudolności Alrica, i zdecyduje, że Mauvin bardziej się nadaje na tron? - Pickering nie zwróciłby się nigdy przeciw Alricowi - powiedział Hadrian. - Wielokrotnie widziałeś podobne sytuacje. Hadrian milczał. - Do diabła, zapomnijmy o Pickeringu i Alricu. Melengar już jest w stanie wojny z imperium. Zapomniałeś, kto jest imperatorką? Gdybyś walczył po stronie Alrica i król by zwyciężył, jak byś się czuł w dniu, w którym by wieszano biedną Thrace na placu Królewskim w Aqueście? To by zaspokoiło twoją potrzebę walki o szlachetną sprawę? Hadrian przybrał srogą minę i zacisnął mocno szczęki. - Nie ma szlachetnych spraw. Nie ma dobra ani zła. Złymi nazywamy jedynie tych, którzy występują przeciwko nam. Royce wyjął sztylet i wbił go w stół. - Spójrz na ostrze. Jest jasne czy ciemne? Hadrian zwęził podejrzliwie oczy. Klinga Alverstone’a błyszczała oślepiająco w świetle świec. - Jasne. Royce skinął głową. - A teraz spójrz na nie z mojej perspektywy.

Hadrian przesunął głowę. W cieniu klinga była czarna jak sadza z komina. - To ten sam sztylet - wyjaśnił Royce - ale z twojego miejsca wygląda na jasny, natomiast z mojego na czarny. Kto zatem ma rację? - Żaden z nas - odparł Hadrian. - Nie - zaprzeczył Royce. - Ludzie zawsze popełniają ten błąd, ponieważ nie potrafią pojąć prawdy. - To znaczy? - Obaj mamy rację. Jedna prawda nie wyklucza drugiej. Prawda nie leży w przedmiocie, lecz w sposobie jego postrzegania. Hadrian jeszcze raz spojrzał na sztylet, a następnie na Royce’a. - Czasami jesteś genialny, Royce, a innym razem nie mam zielonego pojęcia, o czym bredzisz. Na twarzy Royce’a pojawił się wyraz frustracji, gdy wyjął sztylet ze stołu i usiadł. - W ciągu naszej dwunastoletniej znajomości nie prosiłem cię ani razu o nic, czego bym sam nie zrobił lub nie zrobiłem z tobą. Nigdy cię nie okłamałem ani nie zawiodłem. Nigdy nie opuściłem ani nie zdradziłem. Wymień choćby jednego szlachcica, o którym wedle swoich najostrożniejszych przewidywań mógłbyś powiedzieć to samo za dwanaście lat. - Można jeszcze jedną kolejkę?! - zawołał Hadrian. Royce westchnął. - A więc będziesz tu siedział i pił? - To mój obecny plan. Układam go na bieżąco. Royce popatrzył na przyjaciela przez dłuższą chwilę, po czym w końcu wstał. - Idę do Gwen. - Słuchaj. - Hadrian go zatrzymał. - Przykro mi. Nie umiem tego wyjaśnić. Nie potrafię wyrazić swoich uczuć za pomocą przenośni ze sztyletami. Wiem tylko, że nie mogę już dłużej robić tego, co dotychczas. Próbowałem znaleźć w tym sens. Usiłowałem udawać, że osiągnęliśmy większe dobro, ale w końcu muszę być wobec siebie szczery. Nie jestem złodziejem i nie jestem szpiegiem. Wiem to. Chciałbym tylko wiedzieć, kim jestem. To prawdopodobnie nie ma dla ciebie sensu, prawda? - Zrób chociaż coś dla mnie. - Royce celowo zignorował pytanie, dostrzegając srebrny łańcuszek na szyi Hadriana. - Skoro i tak tu zostaniesz, patrz, czy nie zjawi się posłaniec z zamku, kiedy będę u Gwen. Wrócę mniej więcej za godzinę.

Hadrian skinął głową. - Pozdrów ode mnie Gwen. - Pewnie - odparł Royce, ruszając do drzwi. Znów miał nieprzyjemne wrażenie, jakby przygniatał go wielki ciężar. Przystanął i spojrzał przez ramię. Jeśli mu powiem, to nic nie da, tylko pogorszy sprawę, pomyślał. *** Minęło zaledwie półtora dnia, lecz Royce już pragnął rozpaczliwie zobaczyć się z Gwen. Choć „Dom Medford” był zawsze otwarty, ruch zaczynał się w nim dopiero po zmroku. Gwen zachęcała dziewczyny, aby za dnia wykorzystywały wolny czas na naukę szycia lub tkania - umiejętności, które mogłyby im pomóc w zarobieniu trochę grosza w starszym wieku. Wszystkie mieszkanki lupanaru znały i lubiły Royce’a. Gdy wszedł, uśmiechnęły się lub pokiwały do niego ręką, ale żadna się nie odezwała. Wiedziały, że lubi zaskakiwać Gwen. Owego wieczoru wskazały na salonik, gdzie siedziała skupiona przy stosie pergaminów i z piórem w ręku nad otwartą księgą rachunkową. Po wejściu Royce’a od razu o wszystkim zapomniała. Zerwała się z krzesła i podbiegła do niego z szerokim uśmiechem. Objęła go tak mocno, że prawie stracił oddech. - O co chodzi? - szepnęła, cofając się i spoglądając mu w oczy. Royce’a zdumiewała zdolność Gwen do odgadywania jego nastrojów. Nie odpowiedział, zamiast tego wolał na nią patrzeć, sycić się jej widokiem. Miała śliczną twarz, a jej ciemna cera i szmaragdowe oczy były dla niego bardzo znajome i jednocześnie tajemnicze. W całym życiu i w trakcie wszystkich swoich podróży nie spotkał nigdy kogoś podobnego. Gwen użyczała mu niegdyś ustronnego pokoiku w gospodzie „Róża i Cierń”, w którym razem z Hadrianem prowadził interesy. Nie zważała na ryzyko. Ale wspólnicy przestali korzystać z tego lokum, bo Royce za bardzo się martwił, że wartownik Luis Guy może ich tam wyśledzić. Mimo to Gwen wciąż przechowywała im pieniądze i martwiła się o ich bezpieczeństwo, tak jak to czyniła od samego początku. Poznali się dwanaście lat temu, tej nocy, gdy ulice zapełniły się żołnierzami i dwóch zakrwawionych cudzoziemców weszło chwiejnym krokiem do Dzielnicy Dolnej. Royce pamiętał, jak zamglonym wzrokiem zobaczył niewyraźną postać Gwen. „Trzymam cię, nic ci nie będzie” - usłyszał jeszcze jej słowa, zanim zemdlał.

Nigdy nie zrozumiał, dlaczego ich przyjęła. Pozostali ludzie mieli tyle zdrowego rozsądku, że pozamykali drzwi swoich domostw. Po odzyskaniu przytomności zobaczył ją rozkazującą dziewczynom niczym dowódca żołnierzom. Ukryła ich przed zaintrygowanymi władzami i pielęgnowała dopóty, dopóki nie wrócili do zdrowia. Użyła wpływów i zawarła umowy, żeby zapewnić im bezpieczeństwo. Gdy tylko odzyskali siły, odeszli, ale Royce zawsze do niej wracał. Był zdruzgotany, gdy raz nie chciała się z nim zobaczyć. Bardzo szybko odkrył powód. Klienci często źle traktowali prostytutki, a kobiety z „Domu Medford” nie należały do wyjątku. W przypadku Gwen napastnik był wpływowym szlachcicem. Pobił ją tak mocno, że nie chciała, aby ktokolwiek zobaczył ją z obrażeniami. Dwa dni później mężczyznę znaleziono martwego. Wisiał na placu Szlacheckim. Władze miasta kazały zamknąć „Dom Medford” i aresztować prostytutki, którym postawiono ultimatum: albo wskażą zabójcę, albo same zostaną stracone. Ku powszechnemu zdziwieniu kobiety spędziły w więzieniu tylko jedną noc. Nazajutrz lunapar został ponownie otwarty, a szeryf publicznie przeprosił za aresztowanie kobiet, dodając, że wszelkie przyszłe nadużycia dokonywane wobec nich będą niezwłocznie karane, niezależnie od pozycji społecznej sprawcy. Od tamtej chwili „Dom Medford” cieszył się bezprecedensową ochroną. Royce nigdy nie wspominał o tym incydencie, a Gwen nigdy o to nie pytała, ale był pewny, że o wszystkim wiedziała - tak jak rozpoznała jego pochodzenie, zanim jej o nim powiedział. Po powrocie z Avemparthy poprzedniego lata postanowił, że zdradzi jej swój sekret. Chciał być całkowicie szczery i uczciwy. Royce nigdy nikomu nie wyjawił, że jest elfem, nawet Hadrianowi. Spodziewał się, że Gwen go znienawidzi: albo za to, że jest żałosnym mirem, albo za to, że ją oszukał. Zabrał ją na spacer wzdłuż brzegu Galewyru, z dala od ludzi, żeby nie czuć takiego zażenowania, gdy Gwen się na niego oburzy. Zebrał się w sobie, powiedział swoje i czekał na gwałtowną reakcję. Nastawił się nawet na to, że go uderzy. Przynajmniej tyle był jej winny. „Naturalnie, że jesteś elfem” - powiedziała, dotykając lekko jego ręki. „To miała być tajemnica?” Nie wyjaśniła, skąd to wie, a on był zbyt uradowany, żeby spytać. Gwen po prostu zawsze potrafiła go rozszyfrować. - O co chodzi? - spytała ponownie. - Czemu się nie spakowałaś? Nie odpowiedziała, tylko się uśmiechnęła, dając mu do zrozumienia, że nie wykręci się sianem. - Bo nie ma takiej potrzeby. Nie atakuje nas imperialna armia. Royce uniósł brew.

- Nawet król spakował swoje rzeczy i trzyma konia w pogotowiu, w razie natychmiastowej ewakuacji miasta. A ty uważasz, że jesteś mądrzejsza? Skinęła głową. - Jak to? - Gdyby istniało choć minimalne zagrożenie dla Medfordu, nie pytałbyś mnie, dlaczego nie jestem spakowana. Siedziałabym już na Myszce i trzymała się ciebie kurczowo, podczas gdy ty byś ją popędzał do cwału. - Mimo to - powiedział - byłbym spokojniejszy, gdybyś się przeniosła do klasztoru. - Nie mogę zostawić dziewczyn. - Zabierz je z sobą. Myron ma mnóstwo miejsca. - Chcesz, żeby moje prostytutki zamieszkały z mnichami w klasztorze? - Chcę, żebyś była bezpieczna. Poza tym są tam również Magnus i Albert, a mogę ci zagwarantować, że oni nie są mnichami. - Zastanowię się nad tym. - Uśmiechnęła się do niego. - Wyjeżdżasz, bo masz następne zadanie, więc możemy z tym poczekać do twojego powrotu. - Skąd wiesz o tym wszystkim? - spytał zdumiony. - To ciebie, a nie nas powinien wynająć Alric. - Pochodzę z Calisu. Mamy to we krwi - powiedziała i mrugnęła do niego. Kiedy wyjeżdżasz? - Wkrótce... Być może dziś wieczorem. Zostawiłem Hadriana w „Róży i Cierniu”, żeby wypatrywał posłańca. - Postanowiłeś już mu powiedzieć? Royce odwrócił wzrok. - A więc o to chodzi. Nie sądzisz, że powinieneś? - Nie. Tylko dlatego, że obłąkany czarnoksiężnik... - przerwał. - Słuchaj, jeśli mu powiem, co widziałem, straci motywację. Gdyby Hadrian był ćmą, poleciałby w każdy płomień. W razie konieczności poświęci swoje życie. I to dla jakiej sprawy? Nawet jeśli to prawda, historia ze spadkobiercą wydarzyła się przed wiekami i nie ma z nim nic wspólnego. Nie mamy powodu myśleć, że Esrahaddon nie był po prostu... Czarnoksiężnicy bawią się ludźmi, prawda? Tak właśnie postępują. A on każe mi milczeć, wymaga, abym zabrał tę tajemnicę do grobu. Wiesz jednak dobrze, że spodziewa się, iż powiem Hadrianowi. Nie lubię być wykorzystywany i nie pozwolę, żeby Hadrian dal się zabić z powodu kaprysu jakiegoś czarnoksiężnika.

Gwen nic nie powiedziała, ale uśmiechnęła się do niego porozumiewawczo. - O co chodzi? - Próbujesz przekonać samego siebie, ale kiepsko ci to wychodzi. Dobrze by było, gdybyś zaczął uważać siebie i Hadriana za dwie różne osoby. Próbujesz się o niego troszczyć, lecz stosujesz oczy kota. - Co takiego? Gwen spojrzała na Royce’a, po czym cicho zachichotała. - Pewnie to powiedzenie jest znane tylko w Calisie. No dobrze, powiedzmy, że jesteś kotem, a Hadrian psem, i chcesz go uszczęśliwić. Dajesz mu martwą mysz i jesteś zaskoczony, że to go nie cieszy. Problem polega na tym, że nie patrzysz na świat oczami psa, żeby zrozumieć, co jest dla niego najlepsze. Gdyby ci się to udało, zobaczyłbyś, że ładna soczysta kość bardziej by mu odpowiadała, choć kotu nie wydaje się zbyt smaczna. - Uważasz więc, że powinienem pozwolić, aby Hadrian sobie poszedł i dał się zabić? - Twierdzę, że dla Hadriana walka, a nawet śmierć, za coś lub kogoś to to samo, co kość dla psa. Zresztą musisz zadać sobie pytanie: czy zachowywanie milczenia służy jemu, czy tobie? - Najpierw sztylety, teraz psy i koty - wymamrotał Royce. - Co takiego? - Nic. - Przeczesał rękami włosy. - Jakim cudem zrobiłaś się taka mądra? - Mądra? - Spojrzała na niego i wybuchnęła śmiechem. - Jestem trzydziestoczteroletnią prostytutką zakochaną w zawodowym przestępcy. To takie mądre? - Jeśli nie wiesz, to może powinnaś spróbować spojrzeć na to moimi oczami. Pocałował ją gorąco i mocno przytulił. Przypomniał sobie słowa Hadriana i zastanawiał się, czy nie jest głupi, bo jeszcze się nie ustatkował z Gwen. Od pewnego czasu przy każdym pożegnaniu z nią czuł coraz większy ból, a po każdym wyjeździe popadał w przygnębienie. Nigdy nie chciał do czegoś takiego dopuścić. Zawsze próbował trzymać ją na dystans zarówno dla jej, jak i własnego dobra. Wiódł niebezpieczne życie, a możliwe to było tylko bez emocjonalnej bliskości, którą ktoś mógłby wykorzystać przeciwko niemu. Zimą jednak zawsze coś w nim pękało. Z powodu głębokich śniegów i dojmującego zimna Riyria zawieszała działalność i przebywała wiele miesięcy w Medfordzie. I podczas długich czarnych nocy spędzonych przed ciepłym kominkiem Royce i Gwen zbliżyli się do siebie. Pogawędki przerodziły się w

intymne rozmowy, a te z kolei zaowocowały objęciami i wyznaniami. Royce nie potrafił się oprzeć szczerej życzliwości i wielkoduszności Gwen. Tak bardzo się różniła od innych. Była zagadką, która przeczyła wszystkiemu, czego Royce spodziewał się po świecie. Nie stawiała żądań i pragnęła tylko jego szczęścia. Ale jego uczucie do Gwen stało się przyczyną najdłuższego uwięzienia Royce’a i Hadriana przed sześciu laty. Wiosną przyjęli zlecenie, które wiązało się z wyjazdem do Alburnu. Myśl o opuszczeniu Gwen ciążyła Royce’owi, zwłaszcza, że dziewczyna nie czuła się wtedy najlepiej. Zachorowała na grypę i wyglądała kiepsko. Twierdziła, że nic jej nie jest, ale była blada i nie miała apetytu. Royce chciał zrezygnować z wyjazdu, lecz nalegała, żeby tego nie robił. Wciąż pamiętał zachęcający uśmiech drżący w kącikach jej ust, gdy odjeżdżał. Zadanie poszło źle. Royce nie był dostatecznie skupiony, popełnili błędy i wylądowali w lochach zamku Blythinów. Royce mógł jedynie siedzieć i myśleć o Gwen, i zastanawiać się, czy wszystko u niej w porządku. Po kilku miesiącach doszedł do wniosku, że jeżeli przeżyje, to będzie musiał zakończyć ten związek. Postanowił, że już nigdy się z nią nie zobaczy - dla dobra ich obojga. Gdy jednak wrócił i znów ją ujrzał, gdy poczuł dotyk jej rąk i zapach włosów, uświadomił sobie, że nie zdoła od niej odejść. Od tamtej pory temperatura jego uczuć tylko wzrastała. Nawet teraz myśl o opuszczeniu jej choćby na tydzień była dla niego męką. Hadrian miał rację. Royce powinien się wycofać i dokądś z nią wyjechać, być może kupić kawałek ziemi założyć rodzinę. W jakimś spokojnym miejscu, gdzie nikt by nie znał przeszłości jej ani jego. Mogliby nawet pojechać do Avemparthy, pradawnej cytadeli jego ludu. Wieża stała pusta, poza zasięgiem wszystkich, którzy nie znali jej tajemnic, i wydawało się prawdopodobne, że taka pozostanie jeszcze bardzo długo. Pomysł ten był kuszący i Royce obiecał sobie, że niebawem do niego wróci. Na razie jednak czekali na niego ludzie, co sprawiło, że zaczął znów myśleć o Hadrianie. - Przypuszczam, że mógłbym sprawdzić opowieść Esrahaddona. Hadrian byłby głupi, poświęcając życie cudzemu marzeniu, ale ja przynajmniej bym wiedział, że to jego autentyczna potrzeba, a nie sztuczka czarnoksiężnika. - Jak możesz to sprawdzić? - Hadrian dorastał w Hintindarze. Jeżeli jego ojciec był rycerzem Teshlor, to może zostawił jakąś wskazówkę. Przynajmniej wtedy ktoś jeszcze potwierdziłby słowa Esrahaddona. W związku ze zleceniem jedziemy na południe. Mógłbym zrobić postój w Hintindarze i przekonać się, czy uda mi się czegoś dowiedzieć. Nawiasem mówiąc - powiedział łagodnie - nie będzie mnie znacznie dłużej niż poprzednio. Mówię ci, żebyś się niepotrzebnie nie martwiła.

- Nigdy się o ciebie nie martwię - odparła. Na twarzy Royce’a odmalował się wyraz bólu. Gwen się uśmiechnęła. - Po prostu wiem, że wrócisz bezpiecznie. - A skąd to wiesz? - Widziałam twoje ręce. Royce spojrzał na nią skonfundowany. - Odczytałam linie na twoich dłoniach, Royce - wyjaśniła poważnym tonem. - A może zapomniałeś, że zarabiam także wróżeniem? Royce nie zapomniał o tym, ale zakładał, że to tylko sposób na wyłudzanie pieniędzy od przesądnych ludzi. Nie zdawał sobie sprawy z tego, jak oszukiwanie innych kłóciło się z naturą Gwen. - Czeka cię długie życie - ciągnęła. - Zbyt długie... To była jedna ze wskazówek, że nie jesteś zwykłym człowiekiem. - A więc nie muszę się o nic martwić? Gwen nagle przestała się uśmiechać. - O co chodzi? - O nic. - Powiedz - nalegał, unosząc delikatnie jej podbródek, aż jej oczy napotkały jego. - Po prostu... musisz uważać na Hadriana. - Jego dłonie też obejrzałaś? - Nie - odparła - ale na twojej linii życia jest rozwidlenie, miejsce podjęcia decyzji. Skierujesz się albo w stronę ciemności i rozpaczy, albo prawości i światła. Podjęcie tej decyzji przyspieszy traumatyczne wydarzenie. - Jakie? - Śmierć najbardziej ukochanej osoby. - Nie powinnaś się zatem martwić o siebie? Uśmiechnęła się ciepło do niego. - W takim wypadku umarłabym jako szczęśliwa kobieta. Royce, ja mówię poważnie o Hadrianie. Proszę cię, uważaj na niego. Sądzę, że teraz potrzebuje cię bardziej niż kiedykolwiek. I boję się o ciebie, jeśli jemu miałoby się coś przytrafić. ***

Royce po powrocie do „Róży i Ciernia” zastał Hadriana przy tym samym stoliku, tylko że teraz towarzyszyła mu drobna postać w ciemnym płaszczu, z nasuniętym na głowę kapturem. Hadrian siedział wygodnie. Albo nie obawiał się tej osoby albo był zbyt pijany, by coś sobie z tego robić. - Pogadaj z Royce’em, gdy wróci - powiedział i podniósłszy głowę, dodał: - W samą porę! - Czy jesteś... - urwał Royce, gdy usiadł i zobaczył twarz skrytą pod kapturem. - Chyba pierwszy raz udało mi się cię zaskoczyć, Royce - odezwała się księżniczka Arista. - To nieprawda - zaprzeczył Hadrian, chichocząc. - Pierwszy raz udało ci się wtedy, gdy staliśmy przykuci do ściany w twoim lochu, i poprosiłaś nas, żebyśmy uprowadzili twojego brata. Wierz mi, to było znacznie bardziej nieprzewidywalne. Royce nie był zadowolony ze spotkania z księżniczką w głównej sali gospody, poza tym Hadrian mówił zbyt głośno. Na szczęście większość ostatnich klientów wolała zebrać się wokół baru, gdzie przez otwarte drzwi wpadało chłodne letnie powietrze. - Wydaje się, jakby to było wieki temu - odparła Arista w zamyśleniu. - Ma dla ciebie zlecenie, Royce - oznajmił Hadrian. - Chcesz powiedzieć: dla nas. - Już ci powiedziałem. - Hadrian spojrzał na wspólnika, ale zerknął również na księżniczkę. - Wycofałem się. Royce nie zwrócił uwagi na jego słowa. - Co postanowiono? - Alric chce skontaktować się z Gauntem i jego nacjonalistami - zaczęła Arista. Uważa, podobnie jak inni, że jeśli zdołamy skoordynować wysiłki, możemy zorganizować potężną ofensywę. Sojusz ten mógłby też dać nam przewagę potrzebną do przekonania Trentu, aby stanął w wojnie po naszej stronie. - Świetnie - powiedział Royce. - Spodziewałem się tego. Ale czy musiałaś osobiście przekazać nam tę informację? Nie ufasz swoim posłańcom? - Ostrożności nigdy za wiele. Poza tym idę z wami. - Co takiego? - spytał Royce zaskoczony. Hadrian wybuchnął śmiechem. - Wiedziałem, że to ci się spodoba - powiedział z szerokim uśmiechem, zadowolony, że sprawa go nie dotyczy.

- Jestem ambasadorką Melengaru, a to jest misja dyplomatyczna. Szybkie zmiany sytuacji mogą wymagać modyfikacji strategii negocjacyjnej. Muszę jechać, bo żaden z was nie może występować w imieniu królestwa. W takiej ważnej misji nie mogę ufać nikomu, nawet wam. Spotkanie z Gauntem prawdopodobnie rozstrzygnie, czy Melengar przetrwa kolejny rok, czy nie. Mam nadzieję, że rozumiecie konieczność mojej obecności. Royce rozważał propozycję przez kilka minut. - A ty i twój brat rozumiecie, że nie mogę ci zagwarantować bezpieczeństwa? Skinęła głową. - A także że od teraz do chwili spotkania się z Gauntem będziesz musiała słuchać mnie i Hadriana i nie możesz liczyć na specjalne traktowanie z racji swojej pozycji? - Nie oczekuję takowego. Musicie jednak pamiętać, że jako przedstawicielka Alrica mówię jego głosem. W kwestii bezpieczeństwa i metod decyzje należą do was i będę stosować się do waszych poleceń. Ale jeżeli chodzi o ogólne cele misji, zastrzegam sobie prawo do zmiany lub poszerzenia ich zakresu w razie konieczności. - Czy jesteś również upoważniona do zagwarantowania dodatkowej zapłaty za dodatkowe usługi? - Tak. - Niniejszym ogłaszam cię klientką i uczestniczką misji - powiedział Hadrian z szerokim uśmiechem. - A ty - zwrócił się do niego Royce - lepiej napij się kawy. - Nie jadę, Royce. - Co to ma znaczyć? - spytała Arista. Royce się nachmurzył i spojrzał na nią, kręcąc głową. - Nie uciszaj jej - powiedział Hadrian. Odwrócił się do księżniczki i dodał: Oficjalnie wycofałem się z Riyrii. Rozstaliśmy się. Royce działa teraz w pojedynkę. - Naprawdę? - upewniała się Arista. - Co będziesz robił? - Wytrzeźwieje i pójdzie po swój ekwipunek. - Słuchaj, Royce, ja mówię poważnie. Nie jadę. Nie przekonasz mnie. - A jednak. - Wymyśliłeś kolejny filozoficzny argument? Nic z tego. Już ci powiedziałem, to koniec. Nie żartuję. Mam dość.

Hadrian obserwował podejrzliwie wspólnika. Royce tylko odwzajemniał spojrzenie z wyrazem samozadowolenia na twarzy. - W porządku, powiedz, o co chodzi - odezwał się w końcu najemnik. - Jestem ciekawy. Czym chcesz mnie przekonać? Royce wahał się przez chwilę, spoglądając ze skrępowaniem na Aristę, po czym westchnął. - Proszę cię o przysługę. Po tej misji, jeśli nie zmienisz zdania, nie będę cię zmuszał i rozstaniemy się w przyjaźni. Teraz jednak proszę cię jako mojego przyjaciela, żebyś pojechał ze mną ten ostatni raz. W tym momencie do stolika podeszła barmanka. - Jeszcze jedną kolejkę? Hadrian nie spojrzał na nią, tylko dalej wpatrywał się w Royce’a, a następnie westchnął. - Nie. Poproszę mocną czarną kawę.

Rozdział 5. Sheridan. Arista grzała się niemiłosiernie od samego rana w długiej sukni i płaszczu podróżnym. Co gorsza, Royce nalegał, żeby jechała z włożonym kapturem. Zastanawiała się, jaki to ma sens, gdyż przypuszczała, że taka opatulona rzuca się w oczy nie mniej, niż gdyby jechała nago. Ubranie przykleiło jej się do skóry i miała trudności z oddychaniem, ale nic nie powiedziała. Royce jechał nieco z przodu na swojej siwce, na którą - ku zdziwieniu Aristy wołali Myszka. Ładne imię, wcale takiego się nie spodziewała. Jak zawsze był ubrany w czernie i szarości i wydawał się nieświadomy skwaru. Lustrował wzrokiem horyzont i linię lasu. Być może dzięki elfiej krwi był mniej wrażliwy na uciążliwą pogodę. Choć minął już rok od momentu, gdy się o tym dowiedziała, wciąż zdumiewało ją mieszane pochodzenie Royce’a. Dlaczego nigdy tego nie zauważyła? Hadrian jechał pół długości konia w tyle po jej prawej stronie - dokładnie tam, gdzie zwykle ustawiał się Hilfred. Dawało jej to znajome poczucie bezpieczeństwa. Zerknęła na niego przez ramię i uśmiechnęła się pod kapturem. Nie był odporny na upał. Na czole miał pot, a koszula przywarła mu do piersi. Rozpiął kołnierzyk i podwinął rękawy, odsłaniając silne ramiona.

Jechali w milczeniu. Być może upał odbierał im ochotę do rozmowy lub nie chcieli, by ktoś ich podsłuchał, ale przez to Arista nie miała okazji do zadania pytania o drogę. Wymknąwszy się z Medfordu przed świtem, zdążali na północ. Przemierzyli pola i przecięli ścieżki płowej zwierzyny, aż dotarli do pogórza, a następnie skręcili na wschód i natrafili na trakt. Arista rozumiała potrzebę zachowania dyskrecji, a okrężna droga pomogłaby w zmyleniu domniemanych szpiegów, ale Royce zamiast na południe prowadził ich na północ, co nie miało zupełnie sensu. Nie odzywała się przez wiele godzin, gdy po opuszczeniu Melengaru zapuszczali się w głąb Ghentu. Była pewna, że Royce wybrał tę drogę nie bez powodu, a skoro zgodziła się, aby to oni przewodzili wyprawie, kwestionowanie jego decyzji na tak wczesnym etapie podróży byłoby nierozsądne. Arista znów znalazła się na wyżynnych łąkach, z których zaledwie dzień wcześniej zobaczyła po raz pierwszy imperialne wojska zebrane przeciw Melengarowi. Po drugiej stronie Galewyru armia się pakowała i panowało spore zamieszanie. Zwijano namioty, podprowadzano wozy, ustawiano żołnierzy w kolumny. Patrzyła jak urzeczona na masy wojska, oceniając, że może tam być więcej imperialnych żołnierzy niż obywateli, którzy pozostali w Medfordzie. Łąki ustąpiły miejsca puszczy i obóz zniknął za drzewami. Cień przynosił niewielką ulgę od upału. Gdyby tylko spadł deszcz... Niebo zakryły chmury, ale opady nie były pewne. Arista jednak wiedziała, że istnieje możliwość wywołania deszczu. Przypomniała sobie co najmniej dwa sposoby. Pierwsza metoda polegała na starannym uwarzeniu składników i spaleniu mieszaniny na wolnym powietrzu. Opady powinny nastąpić w ciągu dnia. Ale nie była ona całkowicie niezawodna i jej stosowanie kończyło się częściej fiaskiem niż sukcesem. Druga metoda była bardziej zaawansowana i dawała szybsze rezultaty, lecz wymagała wielkich umiejętności i wiedzy. Pomyślny skutek mogły zapewnić wyłącznie ruchy rąk, skupiony umysł i słowa. Pierwszej techniki Arista uczyła się podczas studiów na uniwersytecie w Sheridanie, gdzie ani jednemu uczniowi na zajęciach nie udało się wywołać choćby jednej kropli opadu. Drugiej próbował nauczyć ją Esrahaddon, ale ponieważ nie miał rąk, które Kościół kazał mu kiedyś obciąć, nie potrafił zademonstrować skomplikowanych ruchów palców. Zresztą to zawsze stanowiło główną przeszkodę, gdy chciała się czegoś od niego nauczyć. Arista już zamierzała zrezygnować, gdy pewnego dnia, prawie przypadkowo, udało jej się wywołać u strażnika kichnięcie. Po raz pierwszy poczuła moc sztuki i było to dziwne doznanie, jakby przesunęła dźwigienkę we właściwe miejsce. Odniosła sukces nie dzięki wskazówkom Esrahaddona, lecz raczej dlatego że miała go już dość. Dla zabicia nudy podczas oficjalnego obiadu powtarzała w pamięci jego instrukcje. Celowo pominęła część wskazówek, chcąc spróbować czegoś na własną rękę. Wydawało się to łatwiejsze. Odkrycie prawidłowej

kombinacji ruchów i dźwięków przypominało zagranie perfekcyjnego dźwięku w idealnym momencie. Kichnięcie strażnika i krótkotrwała klątwa rzucona na hrabinę Amril zaliczały się do jedynych magicznych sukcesów Aristy w trakcie pobierania nauk u Esrahaddona. Zaklęcie z deszczem nie wyszło jej setki razy. Zresztą po tym, jak zamordowano jej ojca, zarzuciła magię. Za bardzo pochłaniało ją pomaganie Alricowi w prowadzeniu królestwa, by marnowała czas na takie dziecięce igraszki. Spojrzała na niebo. Co jeszcze muszę zrobić? - pomyślała. Przypomniała sobie instrukcje, położyła wodze luźno na karku konia i zaczęła ćwiczyć wyrafinowane gesty w powietrzu. Słowa zaklęcia przypomniała sobie z łatwością, ale ruchy wykonywała źle. Czuła, że jej palce poruszają się niezgrabnie. Gest musiał być uporządkowany - musiał mieć rytm i tempo. Spróbowała różnych wariantów i odkryła, że czuje, które ruchy są właściwe, a które złe. Przypominało to dopasowywanie fragmentów układanki z zawiązanymi oczami lub budowanie melodii. Odgadywała po kolei każdą nutę, aż przez czysty przypadek trafiała na właściwą. Następnie dodawała ją do poprzednich i przechodziła do kolejnej. Była to żmudna praca, ale pozwalała jej oderwać myśli od nieznośnej pogody. Dostrzegła zaciekawione spojrzenie Hadriana, ale nie wyjaśniła mu, co robi, a on nie zapytał. Arista dalej ćwiczyła zaklęcie, gdy w końcu deszcz zaczął padać bez jej pomocy. Podniosła głowę, aby poczuć chłodne krople na twarzy, i zastanawiała się, czy przypomniała sobie o magii z nudów, czy dlatego że zjechali z gościńca Namiestnika i znaleźli się na drodze prowadzącej do uniwersytetu. Uczelnia działała z myślą o synach kupców i skrybów, którzy musieli znać matematykę i umieć pisać. Szlachcice rzadko do niej uczęszczali, a już na pewno nie przyszli władcy. Królowie nie potrzebowali wiedzy ścisłej. Od tego mieli doradców. Monarcha musiał znać tylko sztukę posługiwania się mieczem, taktykę wojskową i charaktery ludzkie. Szkoła nie mogła tego nauczyć. A skoro rzadko kiedy studiował na uniwersytecie książę lub syn diuka, to pomysł, by księżniczka uczęszczała na uczelnię, wręcz nie mieścił się w głowie. Ale Arista spędziła kilka swoich najszczęśliwszych lat w ustronnej dolinie Sheridanu. Tutaj otworzył się przed nią świat, tutaj uciekła od przytłaczającej pustki dworskiego życia. W Melengarze pełniła taką samą funkcję jak posągi - była ozdobą sal zamkowych. W Sheridanie mogła zapomnieć, że jej ostatecznym przeznaczeniem będzie rola towaru - małżonki wydanej za mąż z korzyścią dla królestwa. Ojciec Aristy nie był zadowolony z jej nienormalnego zainteresowania książkami, ale nigdy nie zabronił jej czytać. Kryła się jednak ze swoją pasją, co sprawiało, że

coraz więcej czasu spędzała w samotności. Pożyczała książki ze zbioru skryby i zwoje od duchownych. Ale najczęściej korzystała z ksiąg biskupa Saldura, który zostawiał ich stosy po wizytach u jej ojca. Godzinami czytała je w zaciszu swojej wieży, przenosząc się do odległych krain, gdzie przez krótki czas czuła się szczęśliwa. Pod wpływem tych lektur przychodziły jej do głowy pomysły, myśli o większym świecie i przygodach poza salami zamkowymi, marzenia o życiu pełnym odważnych i bohaterskich czynów. Dzięki tym skarbom dowiedziała się o Sheridanie, a później o więzieniu Gutaria. Przypomniała sobie dzień, w którym poprosiła ojca o zgodę na wstąpienie na uniwersytet. Kategorycznie odmówił i tylko się roześmiał, klepiąc ją po głowie. Przed snem wypłakiwała się w poduszkę. Czuła się złapana w pułapkę. Wszystkie jej pomysły i ambicje zostały szczelnie zamknięte w wiecznym więzieniu. Gdy ojciec nazajutrz zmienił zdanie, nawet nie przemknęło jej przez myśl, żeby zapytać o powód. Co my tu robimy? Niewiedza ją drażniła. Cierpliwość była cnotą, o którą Arista wciąż musiała walczyć. Gdy zjechali do doliny, w której znajdował się uniwersytet, pomyślała, że nie zaszkodzi zadać skromne pytanie. Otworzyła usta, ale ubiegł ją Hadrian. - Po co jedziemy do Sheridanu? - spytał, podjeżdżając do Royce’a. - Po informacje - odparł ten zwykłym szorstkim tonem, z którego trudno było cokolwiek więcej wywnioskować. - Ty tu rządzisz. Ja tylko uczestniczę w przejażdżce. Nie, nie, nie, pomyślała Arista. Pytaj dalej. Czekała. Hadrian przytrzymał konia i pozostał w tyle. To była okazja dla niej. Musiała coś powiedzieć. - Wiesz, że uczęszczałam na tę uczelnię? Powinieneś porozmawiać z magistrem wiedzy Arcadiusem. Kanclerz to pionek Kościoła, ale Arcadiusowi można ufać. To czarnoksiężnik, który kiedyś był moim profesorem. Będzie wiedział lub umiał się dowiedzieć tego, co cię interesuje. To był świetny manewr. Wyprostowała się w siodle, zadowolona z siebie. Zwykła grzeczność wymagałaby, aby Royce wyjawił teraz swoje zamiary, skoro Arista okazała zainteresowanie i zaoferowała swoją pomoc. Czekała. Ale znów panowała cisza. Powinnam zadać pytanie, żeby zmusić go do odpowiedzi. Do diabła! Zazgrzytała zębami i pochyliła się sfrustrowana do przodu. Rozważała, czy nie naciskać Royce’a dalej, ale dogodna chwila minęła i teraz każda następna uwaga zabrzmiałaby jak krytyka. Jako ambasadorka poznała znaczenie wyboru odpowiedniej chwili oraz zważania na godność i pozycję społeczną innych ludzi.

Dla niej - jako księżniczki z urodzenia - nie była to łatwa lekcja. Zdecydowała się więc milczeć i słuchała, jak krople deszczu uderzają w jej kaptur, a konie człapią w błocie podczas schodzenia do doliny. *** Na środku uniwersyteckiego dziedzińca stał kamienny posąg Glenmorgana, który w jednej ręce trzymał książkę, a w drugiej miecz. Ze wszystkich stron otaczały go chodniki, ławki, drzewa i kwiaty, jak również liczne budynki szkolne. Ze względu na coraz większą liczbę studentów dobudowano kilka sal wykładowych i dormitoriów i wszystkie one odzwierciedlały architektoniczny styl swojej epoki. Za szarą zasłoną deszczu uniwersytet wyglądał jak fatamorgana, romantyczny sen powstały w umyśle człowieka, który całe życie spędził na wojnie. Obecność jednak tej siedziby czystej nauki w świecie prymitywnej ciemnoty dowodziła, że to nie sen, lecz cud, świadectwo mądrości Glenmorgana. W jego zamyśle szkoła miała nauczać ludzi świeckich w czasach, w których czytać umieli prawie wyłącznie duchowni. I sukces uczelni był bezprecedensowy. Zyskała sławę większą niż wszystkie pozostałe szkoły, zdobywając pochwały patriarchów, królów i mędrców. Już na początku stała się ośrodkiem żywych religijnych i politycznych dysput. Handel z Roe, magister w Sheridanie, prowadził kampanię na rzecz uznania przez Ghent nowo ustanowionej republiki Delgosu, sprzeciwiając się życzeniom Kościoła Nyphrona. Szkoła stanęła także zdecydowanie po stronie rojalistów podczas wojen domowych, które wybuchły po śmierci namiestnika. Hierarchowie Kościoła, który zachował kontrolę nad Ghentem, poczuli się nieswojo. To upokorzenie doprowadziło do procesu trzech magistrów o herezję. Cranstona, Landonera i Widleya spalono na stosie na błoniach Sheridanu. Po tym wydarzeniu debaty polityczne ucichły na uczelni na ponad sto lat, aż Edmund Hall, profesor geometrii i wiedzy, oświadczył, że dzięki wskazówkom zamieszczonym w starożytnych tekstach odnalazł ruiny Percepliquisu. Potem zniknął na rok, po czym wrócił z książkami i tablicami ukazującymi dawno utracone sztuki i nauki. Wzbudził zainteresowanie ludzi wszystkim, co było związane z imperium. Wtedy w Kościele pojawił się bardziej ortodoksyjny odłam, którego zwolennicy zakazali posiadania lub nabywania świętych relikwii, gdyż wszystkie artefakty ze starego imperium były potępione. Hall został aresztowany i osadzony wraz ze swoimi notatkami i mapami w Wieży Koronnej w Ervanonie. Kościół zaś oświadczył, że nigdy nie odnalazł miasta, a jego książki były falsyfikatami. Nikt już później nie miał od niego żadnych wiadomości.

Spadkobiercą tradycji Cranstona, Landonera, Widleya i Halla był obecny magister wiedzy Arcadius Vintarus Latimer. Wydawało się, że stary nauczyciel magii Aristy nie widzi granic dobrego smaku, a jeszcze mniej dostrzega ograniczenia o politycznym lub religijnym znaczeniu. Dyrektorem szkoły był kanclerz Lambert, ponieważ Kościół akceptował jego sympatie polityczne, ale niekwestionowanym sercem i duszą Sheridanu był Arcadius. - Zaprowadzić was do mistrza Arcadiusa? - spytała księżniczka, gdy zostawili konie pod opieką stajennego. - Jest naprawdę bardzo mądry i godny zaufania. Royce skinął głową i Arista powiodła ich szybko w mocno zacinającym deszczu do domu Glena - jak większość studentów z szacunku dla Glenmorgana nazywała pierwotny budynek Wielkiej Uczelni Imperialnej. Misterna, podobna do katedry budowla uosabiała majestatyczność panowania namiestnika, której niestety nie było widać po innych gmachach uniwersyteckich. Ani Royce, ani Hadrian nie odezwali się słowem, gdy wchodzili za Aristą po schodach na drugie piętro, strząsając wodę z płaszczy i włosów. Wewnątrz panowała cisza, a powietrze było duszne i gorące. Ponieważ niektórzy mogliby z łatwością rozpoznać księżniczkę, Arista nie zdjęła kaptura. - Jak widzicie - usłyszała znajomy donośny głos, gdy zbliżyli się do sali wykładowej - możliwa jest zmiana ołowiu w złoto, ale koszt utrzymania tego efektu przewyższałby wartość uzyskanego kruszcu. Tym samym nie ma sensu tego robić, przynajmniej przy użyciu tej metody. Niektórzy oczywiście wykorzystują tymczasową przemianę do oszukania naiwnych. Wytwarzają realistycznie wyglądające złoto, które po kilku godzinach okazuje się zwykłym ołowiem. Rzędy siedzeń w sali wykładowej zajęli studenci ubrani w identyczne stroje. Przy podium stał magister wiedzy: chudy starszawy mężczyzna w niebieskiej todze. Miał białą brodę i okulary, które zsunęły mu się na czubek nosa. - Niebezpieczeństwo polega na tym, że ofiara po odkryciu szwindlu jest często bardzo niezadowolona. Ta uwaga wzbudziła śmiech wśród studentów. - Zanim zaczniecie rozważać dorobienie się fortuny na fałszywym złocie, powinniście wiedzieć, że już próbowano tej metody. Skutek tego przestępstwa, a to przestępstwo, jest zwykle taki, że ofiara wyładowuje swoją złość na sprawcy, doprowadzając do jego bezceremonialnej egzekucji. Dlatego nie widzicie swojego magistra wiedzy odzianego w najdelikatniejsze jedwabie z Vandonu, podróżującego ośmiokonną karetą w otoczeniu świty. Studenci znów się roześmiali.

Arista nie była pewna, czy wykład dobiegł końca, czy może Arcadius dostrzegł przybyszów i go skrócił. W każdym razie magister wiedzy zakończył prelekcję, przypominając alumnom o pracy domowej i terminach egzaminów. Po wyjściu większości kilkoro z nich zebrało się wokół profesora, zadając mu pytania, na które cierpliwie odpowiadał. - Pozwólcie, że was przedstawię - powiedziała Arista, gdy schodzili ku podium. - Wiem, że Arcadius wygląda trochę... dziwnie, ale jest naprawdę bardzo inteligentny. - I żaba wybuchła, tak? - zapytał czarnoksiężnik młodzieńca o poważnym wyrazie twarzy. - Narobiła też niezłego bałaganu - dodał jego kolega. - To normalne - przyznał Arcadius ze współczuciem w głosie. Chłopak westchnął. - Nie rozumiem. Zmieszałem kwas azotowy z siarkowym i gliceryną i podałem jej miksturę. Wydawało się, że nic jej nie jest. Żołądek żaby czarnobłotnej przyjął mieszaninę, ale gdy podskoczyła... - Chłopak przygarbił się, a jego przyjaciel pokazał rękami wybuch. Magister wiedzy zachichotał. - Następnym razem najpierw rozetnijcie żabę i usuńcie jej żołądek. Wtedy raczej nie podskoczy. A teraz biegnijcie posprzątać bibliotekę, zanim wróci magister Falquin. Młodzieńcy oddalili się szybko. Royce zamknął za nimi drzwi sali wykładowej i księżniczka uznała, że może już zdjąć płaszcz. - Księżniczka Arista! - wykrzyknął uradowany Arcadius, podchodząc do niej z szeroko otwartymi ramionami. Wymienili serdeczny uścisk. - Wasza wysokość, cóż za cudowna niespodzianka! Niech ci się przyjrzę. - Zrobił krok do tyłu, nie puszczając jej rąk. - Wyglądasz trochę nieporządnie, jesteś przemoczona i wniosłaś błoto do mojej klasy. Jak miło. Jakbyś znów była studentką. - Mistrzu Arcadiusie - zaczęła formalnie księżniczka - pozwól, że ci przedstawię Royce’a Melborna i Hadriana Blackwatera. Mają do ciebie kilka pytań. - Tak? - Przyjrzał się im z zaciekawieniem. - Zabrzmiało to poważnie. - Bo tak jest - potwierdził Hadrian. Rozejrzał się, czy w sali nie pozostali jacyś studenci, a Royce w tym czasie zamknął drzwi na klucz. Arista zauważyła wyraz zaskoczenia na twarzy nauczyciela i wyjaśniła: - Musisz zrozumieć, że ci ludzie są ostrożni z racji swojego zawodu.

- Widzę. A więc będę przesłuchany, tak? - zapytał Arcadius oskarżającym tonem. - Nie - zaprzeczyła. - Chyba chcą po prostu zadać kilka pytań. - A jeśli nie odpowiem? Będą mnie bili? - Oczywiście, że nie! - Skąd ta pewność? Powiedziałaś, że chyba chcą zadać kilka pytań. Mnie się jednak wydaje, że przyszli mnie zabić. - Chodzi o to, że wiesz zbyt wiele - powiedział Royce do czarnoksiężnika, a jego ton zrobił się nagle nieprzyjemny. Ruszył w stronę starego nauczyciela, wyjmując spod płaszcza sztylet. - Czas, żebyśmy cię uciszyli na zawsze. - Royce! - krzyknęła zszokowana Arista. Odwróciła się do Hadriana, który siedział odprężony w pierwszym rzędzie sali i spokojnie jadł zabrane ze stołu jabłko. - Hadrian, zrób coś - błagała. Stary wykładowca zrobił krok do tyłu, próbując oddalić się od Royce’a. Ale Hadrian nie zareagował, tylko gryzł jabłko jak człowiek, który nie ma żadnych zmartwień. - Royce! Hadrian! - wrzasnęła do nich Arista. Nie wierzyła własnym oczom. - Przykro mi, księżniczko - odrzekł w końcu Hadrian - ale ten staruszek przysporzył nam sporo kłopotów w przeszłości, a Royce nie jest skory do zapominania długów. Lepiej zamknij oczy. - Powinna stąd wyjść - powiedział Royce. - Nawet jeśli nie będzie patrzeć, usłyszy krzyki. - A więc nie zrobicie tego szybko? - wyszeptał staruszek. Hadrian westchnął. - Tym razem nie zamierzam sprzątać. - Ale nie możecie! Ja... ja... - Arista stała przerażona. Royce zbliżył się szybko do Arcadiusa. - Zaczekaj. - Głos zadrżał czarnoksiężnikowi, gdy uniósł rękę, żeby powstrzymać napastnika. - Mam prawo zadać przynajmniej jedno pytanie, zanim mnie zaszlachtujesz. - Mów - powiedział groźnie Royce, unosząc sztylet. - Jak się miewa twoja urocza Gwen? - Świetnie - odparł Royce, opuszczając błyszczące ostrze. - Kazała mi cię pozdrowić. Arista spiorunowała ich obu spojrzeniem.

- Ale co... ja... wy się znacie? Arcadius zachichotał, natomiast Hadrian i Royce zaśmiali się zakłopotani. - Przykro mi, moja droga. - Profesor podniósł ręce i lekko się skulił. - Nie mogłem się powstrzymać. Stary człowiek ma niewiele okazji do żartów. Tak, od lat znam tych dwóch gburów. Znałem ojca Hadriana, jeszcze zanim Hadrian się urodził, a Royce’a poznałem, gdy był... - magister przerwał na chwilę. - Cóż, młodszy niż dzisiaj. Hadrian po raz kolejny ugryzł jabłko i spojrzał na księżniczkę. - Arcadius przedstawił mnie Royce’owi i dał nam kilka pierwszych wspólnych zleceń. - I od tej pory jesteście nierozłączni. - Czarnoksiężnik się uśmiechnął. Tworzycie zgraną parę. Dobrze na siebie wpływacie. W pojedynkę zmarnowalibyście życie. Royce i Hadrian wymienili między sobą znaczące spojrzenia. - Mówisz tak tylko dlatego, że nie znasz naszych dotychczasowych poczynań powiedział Hadrian. - Nie zakładaj zbyt wiele. - Arcadius pogroził mu palcem. - Mam was na oku. A więc co was tu sprowadza? - Jest kilka spraw, na które mógłbyś rzucić trochę światła - odparł Royce. Przejdźmy do twojego gabinetu, a w tym czasie niech Hadrian i Arista się przebiorą. Możemy tu przenocować? - Naturalnie. Każę podać kolację, choć trafiliście na kiepski dzień. Kuchnia serwuje paszteciki z mięsem - wyjaśnił i się skrzywił. Arista wstała gwałtownie, wciąż poruszona. Zmrużyła oczy i rzuciła im groźne spojrzenie. - Nienawidzę was. *** Baryłki, butelki, kolby, egzotyczne przyrządy, słoiki z organami zwierząt pływającymi w cuchnących płynach oraz różne inne dziwactwa zaśmiecały niewielki gabinet i wylewały się na korytarz. Na półkach wiszących na ścianach stały pokryte pajęczyną książki. W akwariach poruszały się gady i ryby. W wiszących do sufitu klatkach gołębie, myszy, krety, szopy i króliki wydawały najróżniejsze odgłosy, wypełniając ciasne pomieszczenie ćwierknięciami,

szczebiotem i piskami. Tej kakofonii dźwięków towarzyszył piżmowy zapach papieru, pszczelego wosku, przypraw korzennych i zwierzęcych odchodów. - Posprzątałeś - zauważył Royce z udawanym zdziwieniem, wchodząc ostrożnie do gabinetu i omijając rozrzucone na podłodze książki i pudła. - Zamilcz - zbeształ go czarnoksiężnik, spoglądając na niego znad okularów, które spoczywały na czubku jego nosa. - Rzadko mnie odwiedzasz, więc nie zachowuj się bezczelnie. Royce zamknął drzwi i przesunął zasuwę, co zdziwiło Arcadiusa. Następnie wyjął spod płaszcza srebrny amulet zawieszony na łańcuszku. - Co możesz mi o nim powiedzieć? Arcadius wziął do rąk wisiorek i podszedł do biurka, by przyjrzeć mu się w blasku świecy. Rzucił na niego okiem, po czym podniósł okulary. - To medalion Hadriana. Ten, który dostał od ojca po ukończeniu trzynastego roku życia. Sprawdzacie, czy nie mam starczej sklerozy? - Wiesz, że zrobił go Esrahaddon? - Naprawdę? - Przypominasz sobie, jak rozmawiałem z nim zeszłego lata w Dahlgrenie? Nie mówiłem o tym wcześniej, ale według niego Kościół urządził zamach na imperatora dziewięćset lat temu. Upiera się, że pozostał lojalny i zrobił dwa amulety. Jeden dał synowi imperatora, a drugi strażnikowi przybocznemu chłopca. Twierdzi, że kazał im się ukryć. Te amulety są zaczarowane, tak aby tylko on mógł je odnaleźć. Gdy razem z Aristą byłem z nim w Avemparcie, wyczarował obrazy ludzi noszących jego naszyjniki. - I zobaczyłeś Hadriana? Royce skinął głową. - Jako opiekuna czy spadkobiercę? - Opiekuna. - A spadkobierca? - Jest blondynem i ma niebieskie oczy. Nie znam go. - Rozumiem - powiedział Arcadius. - Ale nie powiedziałeś Hadrianowi, co zobaczyłeś. - Czemu to mówisz? Czarnoksiężnik upuścił amulet z łańcuszkiem na swoją otwartą dłoń. - Jesteś tu sam - zauważył. Royce skinął głową.

- Hadrian ma ostatnio humory. Jeśli mu powiem, będzie chciał wypełnić swoje przeznaczenie, to znaczy odnaleźć zaginionego spadkobiercę i być jego chłopcem do bicia. Nawet tego nie sprawdzi, bo będzie chciał, aby była to prawda. Ale według mnie nie jest. Sądzę, że Esrahaddon coś knuje. Dąży do posadzenia na tronie wybranej przez siebie osoby. A ja nie chcę, abyśmy byli pionkami w jego grze. - Myślisz, że Esrahaddon kłamie? Że wyczarował fałszywe obrazy, aby cię zmanipulować? - Właśnie o to chciałem cię zapytać. Czy można stworzyć zaczarowane amulety? A jeśli tak, to czy można odnaleźć za pomocą magii osoby, które je noszą? Znałeś ojca Hadriana. Czy kiedykolwiek ci wspominał, że jest strażnikiem spadkobiercy Novrona? Arcadius obrócił amulet w ręce. - Nie umiem zaczarować przedmiotów tak, aby oparły się magii, ani odszukać ludzi za pomocą zaklęć. Duża część wiedzy przepadła wraz z upadkiem starego imperium. Esrahaddon zaś niemal po tysiącu latach spędzonych w więzieniu nadal ją posiada, więc nie umiem na pewno stwierdzić, co potrafi, a czego nie. Jeżeli chodzi o Danbury’ego Blackwatera, to nie przypominam sobie, aby mi mówił, że jest strażnikiem spadkobiercy. Takiego czegoś na pewno bym nie zapomniał. - A więc mam rację. To wszystko kłamstwo. - Niekoniecznie. Możliwe, a nawet prawdopodobne, że Danbury posiadał amulet, choć nie był nikim szczególnym. Dziewięćset lat to szmat czasu i trudno się spodziewać, aby klejnot nadal pozostawał w posiadaniu jednej rodziny. Prawdopodobieństwo tego jest raczej znikome. Ludzie codziennie gubią rzeczy. Ten naszyjnik jest ze srebra, więc jakiś biedak w trudnej sytuacji, przekonany, że opowiedziana mu historia to mit, mógłby chcieć go sprzedać za jedzenie. A co, jeżeli właściciel zmarł zabity przez przypadek, a ktoś zabrał mu medalion i go sprzedał? Ten amulet musiał przejść przez setki rąk, zanim dotarł do Danbury’ego. A zaklęcie Esrahaddona mogło ujawnić tylko osobę go noszącą, a nie tożsamość potomków pierwszego właściciela. Możliwe zatem, że Esrahaddon mówi prawdę i mimo to się myli. Nawet jeśli Danbury był potomkiem ostatniego Teshlora, mógł wiedzieć niewiele więcej niż Hadrian. Jego ojciec lub jeszcze wcześniej dziadek mogli o tym nie wspomnieć, bo to już nie miało znaczenia. Na przykład ród spadkobiercy mógł wymrzeć lub się rozdzielić z opiekunami wieki temu. - Tak uważasz? Arcadius zdjął okulary i je przetarł.

- Przez stulecia ludzie szukali potomków imperatora Nareiona i nikt ich nigdy nie odnalazł. Samo imperium szukało jego syna Nevrika, wykorzystując do tego całą potęgę wielkich czarnoksiężników i rycerzy w czasach, kiedy można go było jeszcze rozpoznać z wyglądu. Nie udało się im. Chyba że ktoś wierzy w ich ostatnie zapewnienie, że spadkobiercą jest ta młoda wieśniaczka z Dahlgrenu. - Thrace nie jest spadkobierczynią - powiedział Royce. - Kościół zaaranżował tę całą szopkę, żeby namaścić na władcę wybraną przez siebie osobę. Spaprali robotę i dziewczyna przez przypadek zgarnęła nagrodę. Czarnoksiężnik skinął głową. - Zdrowy rozsądek nakazuje myśleć, że spadkobiercy już nie ma... Jeśli w ogóle kiedykolwiek był. Chyba że... - urwał. - Co takiego? - Nic. - Arcadius pokręcił głową. Royce wpatrywał się w niego intensywnie, aż czarnoksiężnik uległ. - To tylko przypuszczenie, ale... Wydaje się mało prawdopodobne, by spadkobierca i strażnik przyboczny mogli uciekać w pojedynkę przez tak długi czas, pozostając w ukryciu, podczas gdy wszyscy ich tropili. - Co sugerujesz? - spytał Royce. - Czy gdy po śmierci imperatora Nevrik uciekł ze strażnikiem przybocznym Teshlorem Jerishem, to nie mieli już żadnych przyjaciół? Czy setki ludzi wiernych synowi imperatora nie chciałyby pomóc mu się ukryć? Wesprzeć go? Podjąć próbę przywrócenia na tron? Oczywiście taka organizacja musiałaby działać potajemnie, zważywszy na to, że przeważającą część umierającego imperium kontrolował Kościół. - Chcesz powiedzieć, że taka grupa istnieje? - spytał Royce. Arcadius wzruszył ramionami. - To tylko moje domysły. - To coś więcej. Co wiesz? - Cóż, natrafiłem w różnych tekstach na kilka wzmianek o grupie znanej pod nazwą Prastare To Miraże. Pierwszy raz w tekście historycznym z roku dwa tysiące czterysta sześćdziesiątego piątego, powstałym za panowania namiestnika Glenmorgana II. Jakiś kapłan zrobił notatkę na temat sekty o takiej nazwie. Oczywiście wtedy każdego przeciwnika Kościoła uważano za heretyka, więc niewiele się nad tym zastanawiałem. Później zauważyłem inną informację dotyczącą tej samej grupy w bardzo starym liście lorda Dariusa Sereta do

patriarchy Venlina, przesłanym nie wiadomo dokładnie kiedy, ale na pewno w ciągu dwudziestu lat po śmierci imperatora Nareiona. - Lorda Sereta? - upewnił się Royce. - Tego od rycerzy Sereta? - W rzeczy samej - potwierdził Arcadius. - Patriarcha rozkazał mu odnaleźć miejsce pobytu Nevrika, zaginionego syna imperatora Nareiona. Lord utworzył więc elitarny oddział rycerzy, którzy złożyli przysięgę, że spełnią tę misję. Sto lat po śmierci Dariusa przyjęli oni oficjalną nazwę Zakonu Rycerzy Sereta, którą później dla wygody skrócono, co zakrawało na ironię, bo zakres ich obowiązków i wpływów znacznie się poszerzył. Niewiele o tym wiadomo, bo sereci działają przeważnie potajemnie, z ukrycia. Ale wciąż składają raporty bezpośrednio patriarsze. Prawdę mówiąc, to kwestia logiki. Czy przy założeniu, że istnieje półtajny zakon rycerzy usiłujących wytropić spadkobiercę, nie wydaje ci się rozsądnym wniosek, że musi istnieć inna tajna grupa, która go ochrania? Arcadius wstał i bez trudu omijając przedmioty zagracające podłogę, dotarł do przeciwległej ściany, na której wisiała tabliczka. Napisał na niej kredą: PRASTARE TO MIRAŻE Następnie skreślał po kolei litery i zapisywał je poniżej: STRAŻE IMPERATORA Wrócił do biurka i usiadł. - Jeśli postanowisz odszukać spadkobiercę - powiedział do Royce’a poważnym tonem - to bądź bardzo ostrożny. Tu nie chodzi o odnalezienie zwykłej biżuterii. Jego mogą ochraniać i ścigać ludzie gotowi tej sprawie poświęcić życie. I użyć przeciw tobie wszelkich środków. Jeśli tkwi w tym choćby źdźbło prawdy, obawiam się, że wkroczysz w świat cieni i kłamstw, w którym od niemal tysiąca lat toczy się cicha, sekretna wojna. Nie będzie tam honoru ani litości. Ludzie w tym świecie znikają bez śladu i mnożą się męczennicy. Żadna cena nie będzie zbyt wysoka, żadna ofiara zbyt straszna. A stawką w tej walce, przynajmniej w ich przekonaniu, jest przyszłość Elanu. ***

Latem w Sheridanie zawsze przebywało mniej studentów, toteż Arcadius załatwił im nocleg na pustym ostatnim piętrze, znanym jako strych Glena. Czteropiętrowe dormitorium w domu Glena nie miało okien, przez co w lecie było tam gorąco jak w piecu. Sufit podłużnej sali zbudowano pod takim skosem, że nawet Arista musiała uważać, żeby nie uderzyć głową o krokiew. Przy ścianie stały łóżka, które składały się ze słomianego materaca położonego na prostym drewnianym stelażu. Nie było na nich rzeczy osobistych, ale na każdym centymetrze ramy widniała mozaika wyrytych nazwisk, zdań i rysunków - siedem wieków studenckich wspomnień. Arista i Hadrian zabrali się do suszenia swojego ekwipunku. Wszystkie rzeczy z tkaniny rozłożyli na podłodze. Po chwili na bardzo starych deskach pojawiły się plamy wilgoci. - Rozwieszę linkę do suszenia - zaproponował Hadrian. - Jednocześnie możemy odgrodzić kocami prywatny kącik dla ciebie. - Spojrzał na nią znacząco. - O co chodzi? Pokręcił głową. - Po prostu nigdy nie widziałem księżniczki przemoczonej do suchej nitki. Na pewno chcesz to kontynuować? Jeszcze nie jest za późno. Możemy zawrócić do Medfordu i... - Nic mi nie będzie. - Skierowała się do schodów. - Dokąd idziesz? - Po resztę bagaży. - Pewnie jeszcze pada, a ja mogę je przynieść, gdy tylko... - Musisz przywiązać sznurki - przerwała mu Arista - i jak sam powiedziałeś, już jestem przemoczona. Zeszła po schodach. Trzewiki jej skrzypiały, a nasiąknięta wodą suknia ciążyła na ramionach. Nikt nie wierzy, że da sobie radę, pomyślała, chociaż wiedziała, że do tej pory wiodła dość wygodne życie. Nie była głupia, ale nie była też z porcelany. Ile potrzeba hartu, żeby żyć jak wieśniak? Była księżniczką Melengaru i córką króla Amratha Essendona - mogła stawić czoło każdemu wyzwaniu. Wszyscy ją zaszufladkowali, ale ona była inna niż Lenare Pickering. Nie zastanawiała się przez cały dzień, która suknia najlepiej pasuje jej do złotych loków. Przesunęła dłonią po mokrej głowie i poczuła przyklapnięte, splątane włosy. Lenare już by zemdlała. Deszcz przestał padać i w powietrzu unosił się zapach trawy, błota i glist. Wszystko lśniło, a podmuchy wiatru strząsały deszcze kropli z liści drzew. Arista

zapomniała o płaszczu. Nie chciała jednak wracać po niego na czwarte piętro. Miała krótki odcinek do pokonania i zamierzała się pospieszyć, ale gdy dotarła do powozowni, pożałowała swojej decyzji. W cieniu stali trzej studenci w togach i rozmawiali o nowo przybyłych koniach. - Są z Melengaru - orzekł najwyższy młodzieniec tonem pełnym wyższości szlachcica zwracającego się do ludzi z niższego stanu. - To widać po znaku Medfordu na tamtym. - A więc myślisz, Lane, że Melengar już padł? - zapytał najniższy z uczniów. - Oczywiście. Założę się, że Breckton zajął go zeszłej nocy lub dziś z samego rana. Dlatego ci tu przybyli. To prawdopodobnie uchodźcy, tchórze uciekający jak szczury z tonącego statku. - Dezerterzy? - Możliwe - odparł Lane. - Jeśli Melengar rzeczywiście uległ zeszłej nocy, to może uciekł stamtąd sam król? - snuł domysły niski. - Z byka spadłeś?! - skarcił go trzeci student. - Król nigdy by nie wsiadł na takie szkapy. - Nie bądź taki pewny - Lane stanął w obronie niskiego. - Alric to żaden tam prawdziwy król. Mówią, że on i jego siostra czarownica zabili ojca i przywłaszczyli sobie tron, gdy Amrath miał ogłosić Percy’ego Bragę swoim następcą. Słyszałem nawet, że Alric wziął siostrę na kochankę, i krążą pogłoski, że Arista zostanie królową. - To ohydne! - Kościół nigdy by do tego nie dopuścił - odrzekł niski. - Kilka miesięcy temu Alric wyrzucił Kościół z Melengaru, bo wiedział, że hierarchowie spróbują go powstrzymać - wyjaśnił Lane. - Musicie zrozumieć, że Melengarianie nie są cywilizowanymi ludźmi. To wciąż w większości barbarzyńcy, którzy z każdym rokiem coraz bardziej się uwsteczniają. Bez kontroli Kościoła najwyżej za rok będą pili krew dziewic i modlili się do Uberlina. Na litość Maribora, pozwalają elfom biegać samopas w miastach. Wiedzieliście? Arista nie widziała ich twarzy, gdyż stała w ukryciu za drzwiami. - Więc może właśnie na tej szkapie uciekł król Melengaru. Może w tej chwili Alric jest w dormitorium i obmyśla swoje następne posunięcie. - Myślisz, że kanclerz Lambert o tym wie? - Wątpię - odparł Lane. - Nie sądzę, żeby pozwolił przebywać tu komuś tak groźnemu jak Alric.

- Powinniśmy go powiadomić? - Idź mu powiedzieć, Hinkle - Lane zwrócił się do niskiego chłopaka. - Czemu ja? To ty powinieneś. Przecież to ty ich zauważyłeś. - Ja? Nie mam czasu. Lady Chastelin przysłała mi dziś kolejny list i muszę jej odpisać, bo jeszcze z obawy, że o niej zapomniałem, wbije sobie nóż w pierś. - Nie patrzcie na mnie - powiedział trzeci student. - Przyznaję, Lambert mnie przeraża... Pozostali wybuchnęli śmiechem. - Mówię poważnie. Na jego widok truchleję. W zeszłym semestrze wylądowałem u niego w gabinecie z powodu parszywego kawału, który zrobił Jason. Już bym wolał, żeby mnie zwyczajnie wychłostał. Odeszli razem, kontynuując rozmowę, która zeszła na lady Chastelin i wątpliwości co do jej oddania Lane’owi. Arista odczekała chwilę, aż zyskała pewność, że się oddalili, po czym odpięła torby od siodeł. Jedną włożyła sobie pod pachę, pozostałe dwie chwyciła w dłonie i szybko, lecz ostrożnie przeszła przez błonia, a następnie wspięła się po schodach na ostatnie piętro domu Glena. Hadriana nie było na strychu, ale rozwiesił linki, a na nich koce, żeby przegrodzić salę. Wślizgnęła się za prowizoryczną zasłonę i zaczęła rozwieszać mokre rzeczy. Potem przebrała się w koszulę nocną i szlafrok, które były tylko lekko wilgotne, gdyż przed deszczem ochroniły je inne rzeczy upakowane w torbie. Teraz zaczęła zarzucać na linki swoje pozostałe stroje. Gdy Hadrian wrócił z kubłem wody, przystanął, widząc, jak dzielnie rozwiesza halki i gorset. Arista zarumieniła się, wyobrażając sobie, co najemnik sobie myśli. Nie tylko podróżowała bez eskorty z dwoma mężczyznami, ale też spała z nimi w jednym pomieszczeniu - aczkolwiek dużym i przedzielonym - a do tego rozwieszała swoją bieliznę na ich widoku. Dziwiła się, że jeszcze nie wypytali jej bardziej szczegółowo o okoliczności jej podróży, ale wiedziała, że w końcu poruszą tę kwestię. Royce nie należał do ludzi ignorujących tak podejrzane zdarzenia jak samotna podróż niezamężnej księżniczki w towarzystwie dwóch andrusów, nieważne, jak bardzo szanowanych przez rodzinę królewską. Jeżeli zaś chodziło o rzeczy, to nie było innego sposobu ani miejsca, żeby je wysuszyć. Musiała więc na to przystać albo włożyć je mokre nazajutrz rano. Pruderia nie miała w tym przypadku sensu. Zakapturzony Royce wszedł do dormitorium, gdy Arista kończyła rozwieszanie ubrań. Momentalnie na podłodze wokół niego zrobiła się kałuża. - Wyruszymy sporo przed świtem - oznajmił.

- Coś się stało? - spytał Hadrian. - Jak robiłem obchód, natrafiłem na kilku studentów węszących przy powozowni. - Taki ma zwyczaj - Hadrian zwrócił się do Aristy. - To jego obsesja. Jak nie zrobi obchodu, to nie zaśnie. - Byłeś tam? Royce skinął głową. - Już nie będą nas niepokoić. Arista poczuła, jak krew odpływa jej z twarzy. - Czy... ich zabiłeś? - spytała szeptem i jednocześnie zrobiło jej się słabo. Gdy przed kilkoma minutami słuchała tej przykrej rozmowy młodzieńców, źle im życzyła, ale tak naprawdę wcale nie chciała, by spotkało ich jakieś nieszczęście. W zasadzie byli jeszcze dziećmi. Wiedziała jednak, że Royce może to postrzegać inaczej. Uświadomiła sobie, że dla niego zagrożenie to zagrożenie, bez względu na okoliczności. - Bralem to pod uwagę - powiedział bez odrobiny sarkazmu, który złagodziłby wydźwięk tych słów gdyby skręcili w lewo, do rezydencji kanclerza, a nie w prawo, do dormitoriów... Ale tak się nie stało. Poszli prosto do swoich sal. Nie będziemy jednak czekali do rana. Wyjedziemy za kilka godzin. Nawet jeśli zaczną rozpowiadać o koniach z Melengaru, to zanim pogłoski dotrą do właściwych uszu, nas już dawno nie będzie. Imperialni szpiedzy przyjmą, że zmierzamy do Trentu po pomoc. Ale przed podróżą do Colnory będziemy musieli załatwić ci nowego wierzchowca. - Skoro wyruszamy tak szybko, to powinienem zapytać Arcadiusa o obiecany posiłek - powiedział Hadrian. - Nie! - sprzeciwiła się szybko Arista. Spojrzeli na nią ze zdziwieniem. Uśmiechnęła się, zażenowana swoją gwałtowną reakcją. - Ja pójdę. W tym czasie będziecie mogli się przebrać w suche rzeczy. Zanim zdążyli coś powiedzieć, ruszyła korytarzem w kierunku schodów.

Minął prawie rok od poranka na brzegu rzeki Nidwalden, gdy po rozmowie z Esrahaddonem zaczęło ją nurtować pewne pytanie. Czarnoksiężnik przyznał się, że wykorzystał ją do zaaranżowania morderstwa jej ojca, aby sam mógł łatwiej

uciec. Zasugerował jednak, że kryło się za tym coś więcej. Być może więc trafiła się jej jedyna szansa na rozmowę o tej sprawie z Arcadiusem. Po zejściu ze schodów skręciła w prawo i ruszyła szybko do jego gabinetu. Arcadius siedział na taborecie przy małym biurku i studiował stronę w opasłym tomie. Obok niego stał mosiężnik z gorącymi węglami i dziwne urządzenie, którego nigdy wcześniej nie widziała. Nad rozgrzanym mosiężnikiem wisiała szklana fiolka z bulgoczącym brązowym płynem, a z zanurzonego w nim kamyka unosiły się pęcherzyki. Opary sunęły w górę przez ciąg szklanych rurek i przechodziły przez kolejny szklany pojemnik z kryształkami soli. Z końca rurki skapywał powoli do buteleczki przezroczysty płyn. Nad buteleczką wisiało jeszcze jedno naczynie z zaworkiem, który dozował jedną kroplę żółtej cieczy na jedną przezroczystą, w wyniku czego ze szklanego pojemnika unosił się biały dym. Co jakiś czas czarnoksiężnik regulował zaworek, dodawał soli lub naciskał miech, rozgrzewając węgle do czerwoności. Po wejściu Aristy podniósł głowę, zdjął okulary, wytarł je szmatką i włożył z powrotem. Spojrzał na księżniczkę przymrużonymi oczami. - Wejdź, moja droga - zaprosił ją, a potem, jakby przypomniał sobie coś ważnego, pośpiesznie obrócił jeden z zaworków. Gdy buchnął duży kłąb dymu, rozległy się odgłosy kilku zwierząt. Kamyk opadł na dno fiolki i znieruchomiał. Stworzenia uspokoiły się, a magister wiedzy obrócił się i uśmiechnął do dziewczyny, kiwając ręką, by podeszła. Zadanie nie było łatwe. Księżniczka rozejrzała się za wolnym miejscem na podłodze, po czym uniosła skraj sukni i postanowiła stawiać nogi na najsolidniej wyglądających przedmiotach leżących na najkrótszej linii do biurka. Czarnoksiężnik czekał cierpliwie z uśmiechem. Wysokie kości policzkowe sprawiały, że w kącikach oczu pojawiły się kurze łapki. - Wiesz - zaczął, kiedy Arista jeszcze wędrowała - zawsze mnie ciekawi, jaką drogę wybiorą studenci, żeby do mnie dotrzeć. Niektórzy decydują się na najkrótszą, inni na okrężną. Jedni gubią się w bałaganie, drudzy poddają się, zanim dotrą na miejsce, bo podróż jest dla nich zbyt kłopotliwa. Arista była pewna, że za jego słowami kryje się coś więcej, ale nie miała ani czasu, ani ochoty, by to zgłębiać. - Być może - odparła - gdybyś trochę tu posprzątał, nie traciłbyś ich. Czarnoksiężnik przechylił głowę. - Chyba masz rację, ale nie miałbym wtedy frajdy. Arista przeszła nad klatką z królikiem, okrążyła duży tłuczek i moździerz, po czym stanęła przed biurkiem na zamkniętej księdze o wymiarach metr na pół metra. Magister wiedzy spojrzał na jej stopy, zacisnął usta i skinął z aprobatą.

- To biografia Glenmorgana II, ma co najmniej siedemset lat. Arista spojrzała z trwogą. - Nie ma powodów do zmartwień - uspokoił ją, chichocząc. - To okropna księga napisana przez propagandystów Kościoła. Doskonały podnóżek, nie uważasz? Arista otworzyła usta. Zastanawiała się przez chwilę, co powiedzieć, po czym zrezygnowała. Czarnoksiężnik znów zachichotał. - Ach tak, zrobili z ciebie ambasadorkę, prawda? Nauczyłaś się pomyśleć, zanim coś powiesz. To dobrze. A teraz wyjaśnij mi, co cię sprowadza do mojego biura o takiej porze? Jeżeli chodzi o kolację, to przepraszam za opóźnienie, ale piece były wygaszone i musiałem posłać po chłopaka, żeby je rozpalił. Musiałem też odciągnąć kucharza od gry w karty, co go wcale nie ucieszyło. Posiłek jest właśnie szykowany i każę go wam zanieść, gdy tylko będzie gotowy. - Nie o to chodzi, mistrzu... Uniósł rękę, przerywając jej. - Nie jesteś już studentką, lecz księżniczką i ambasadorką Melengaru. Jeśli będziesz do mnie mówić „Arcadius”, ja nie będę się zwracał do ciebie „Wasza Wysokość”. Zgoda? Trudno było się oprzeć jego szerokiemu uśmiechowi. - Arcadiusie, coś mnie od pewnego czasu nurtuje. Już dawno zamierzałam cię odwiedzić, ale wiele się działo. Najpierw pogrzeb Fanena, potem oczywiście przyjazd Tomasa. - Wędrujący diakon z Dahlgrenu. Tutaj też zawitał, głosząc, że młoda dziewczyna o imieniu Thrace jest spadkobierczynią Novrona. Mówił z przekonaniem. Nawet ja byłem skłonny mu uwierzyć. - Wielu uwierzyło i po części dlatego los Melengaru jest teraz bardzo niepewny. Arista przerwała, gdyż ujrzała w drzwiach dziecko w wieku mniej więcej sześciu lat. Dziewczynka była ładna. Miała długie ciemne włosy, które opadały jej na ramiona. W splecionych palcach trzymała kawałek cienkiego sznurka. - Ach, jesteś. To dobrze - powiedział czarnoksiężnik do dziewczynki, która spojrzała bojaźliwie na Aristę. - Liczyłem, że się wkrótce zjawisz. Zaczyna kaprysić. Jakby wiedziała, która godzina. - Arcadius spojrzał na Aristę. - Wybacz, zapomniałem cię przedstawić. Aristo, to jest Mercy. - Jak się masz - przywitała się księżniczka. Dziewczynka się nie odezwała. - Musisz jej wybaczyć. Jest trochę nieśmiała w obecności nieznajomych.

- Nieco za młoda jak na Sheridan, nieprawdaż? Arcadius się uśmiechnął. - Mercy jest pod moją opieką dopóty, dopóki nie poprawi się sytuacja w jej domu. Jej matka mnie o to poprosiła. Staram się więc edukować dziewczynkę, ale tak jak już przy tobie się nauczyłem, młode damy potrafią być bardzo uparte. Odwrócił się do dziewczynki. - Śmiało, moja droga, wyprowadź pana Prążka na dwór, zanim znów rozwali klatkę. Mercy przeszła między rupieciami zwinnie jak kot i wyjęła z klatki chudego szopa. Wyglądał na młodego osobnika. Przechodząc przez drzwi, zachichotała, gdy pan Prążek obwąchał jej ucho. - Urocza - powiedziała Arista. - Rzeczywiście. Mówiłaś, że coś cię nurtuje... Arista skinęła głową, zastanawiając się, co ma powiedzieć. Przedstawiła swojemu staremu nauczycielowi pytanie, które usłyszała z ust Esrahaddona: - Arcadiusie, kto wyraził zgodę na to, żebym wstąpiła na uniwersytet w Sheridanie? Magister wiedzy uniósł nastroszoną brew. - Wiesz - odparł - zawsze się zastanawiałem, dlaczego nigdy wcześniej o to nie pytałaś. Jesteś prawdopodobnie jedyną kobietą, która tu się uczyła w ciągu siedmiuset lat historii tej uczelni, a na pewno jedyną, która studiowała sztuki tajemne. Ale ani razu o to nie zapytałaś. Arista przyjęła sztywną postawę. - Teraz pytam. - W istocie, w istocie - odrzekł czarnoksiężnik. Odchylił się na taborecie, zdjął okulary i potarł się po nosie. - Kanclerz Ignatius Lambert przyszedł do mnie zapytał, czy byłbym skłonny przyjąć zdolną młodą damę na zajęcia z teorii sztuk tajemnych. Byłem zaskoczony. Widzisz, nie prowadziłem tych zajęć. Chciałem przy wielu okazjach prosiłem o włączenie tej teorii do programu szkoły, ale mecenasi zawsze mi odmawiali. Wydawało się, że nie uważają nauczania magii za zajęcie godne szacunku. W magii bowiem wykorzystuje się moc niezwiązaną z duchowym oddaniem Mariborowi i Novronowi. W najlepszym razie w ich mniemaniu była to działalność wywrotowa, a być może zło w czystej postaci. Praktykowanie przeze mnie sztuk tajemnych zawsze wprawiało ich w zakłopotanie. - Dlaczego cię nie zastąpili? - Może moja opinia najbardziej uczonego czarnoksiężnika w Avrynie podnosi prestiż szkoły tak bardzo, że pozwalają mi na oddawanie się moim pasjom? A

może wszyscy, którzy próbowali doprowadzić do zwolnienia mnie, przemienili się w ropuchy, wiewiórki i króliki, które widzisz w moim gabinecie? Wydawał się taki poważny, że Arista rozejrzała się po klatkach i akwariach w pokoju. W tym momencie czarnoksiężnik zaczął chichotać. Popatrzyła na niego chmurnie, co tylko spowodowało, że wybuchnął śmiechem. - Jak mówiłem - ciągnął Arcadius, gdy już się opanował - Ignatius zaoferował mi możliwość nauczania magii w zamian za przyjęcie cię jako studentki. Może myślał, że odmówię. Nie miał pojęcia, że w odróżnieniu od nich wszystkich ja nie czuję żadnych uprzedzeń do kobiet. Wiedza to wiedza, a okazja kształcenia księżniczki, potencjalnej przywódczyni, połączona z możliwością pomocy w kształtowaniu otaczającego nas świata nie była żadną przeszkodą. Wręcz przeciwnie, uznałem to za premię. - Chcesz powiedzieć, że pozwolono mi tu wstąpić, bo plan dyrektora szkoły wziął w łeb? - Wcale nie. Ja tylko mówię, jak to się odbyło, a nie dlaczego. Powód jest znacznie ważniejszą kwestią. Widzisz, tamtego ranka kanclerz szkoły Ignatius Lambert nie przyszedł do mojego biura sam. Był z nim jeszcze jeden człowiek. Milczał i stał tam, gdzie teraz jest klatka na ptaki, tuż za tobą, z lewej strony. Wtedy leżał tam stary płaszcz i sztylet. Jak już wspomniałem, zawsze mnie ciekawi, którą drogę wybiorą ludzie po wejściu do mojego gabinetu i gdzie staną. - Kto to był? - Percy Braga, arcyksiążę Melengaru. - A więc to był wuj Percy. - Na pewno był w to zaangażowany. Ale nawet arcyksiążę Melengaru nie mógł mieć wpływu na zarządzających uniwersytetem, zwłaszcza w tak delikatnej sprawie jak nauczanie młodych szlachcianek magii. Sheridan podlega królestwu Ghentu, gdzie świeccy panowie nie mają władzy. Był jednak z nimi jeszcze jeden człowiek. Nie wszedł do biura, tylko stał w progu, w cieniu. - Mógłbyś mi powiedzieć, kto to był? - O tak. - Arcadius się uśmiechnął. - To są okulary do czytania, moja droga. Z oddali widzę bardzo dobrze. Ale ludzie często popełniają w tym względzie błąd. - Kto to był? - Jak sądzę, bliski przyjaciel twojej rodziny. Biskup Maurice Saldur z katedry Mares w Medfordzie, ale prawdopodobnie już to wiedziałaś, prawda? ***

Zgodnie z obietnicą Arcadius przysłał im paszteciki z mięsem i czerwone wino. Arista przypomniała sobie paszteciki z czasów, gdy studiowała. Nigdy nie smakowały zbyt dobrze, nawet gdy były świeże. Zwykle robiono je z najgorszych kawałków wieprzowiny, ponieważ szkoła zachowywała jagnięcinę na święta. W farszu było dużo cebuli i marchwi, a niewiele mięsa i sosu. Studenci zakładali się, ile lichych skrawków wieprzowiny znajdą w swoim paszteciku - pięć stanowiło rekord. Pomimo narzekań uczniowie dosłownie pochłaniali swoje posiłki, Arista zaś nigdy ich nie jadła. Domyślała się, że oburzenie większości to była zwykła poza, prawdopodobnie w domu nie jadali lepiej. Arista jednak przywykła do trzech lub czterech mięs pieczonych w kawałku, kilku rodzajów sera, świeżego pieczywa i sezonowych owoców. W celu przetrwania tygodnia kazała służącym przynosić sobie jedzenie, które przechowywała w swojej komnacie w zamku. - Mogliście wspomnieć, że znacie Arcadiusa - powiedziała do nich, gdy usiedli przy wspólnym stole, starym meblu podniszczonym jak wszystko wokół. Był chybotliwy i Arista ucieszyła się, że wino podano w dzbanie, a nie w butelce, a zamiast kieliszków na nóżce przyniesiono czarki. - I zepsuć sobie zabawę? - odrzekł Hadrian z szerokim uśmiechem. - A więc Arcadius był twoim profesorem? - Jednym z kilku. Zgodnie z programem trzeba wybrać kilka zajęć u różnych nauczycieli. Mistrz Arcadius był moim ulubionym. Tylko on wykładał magię. - A więc uczyłaś się magii od Arcadiusa i Esrahaddona? - zapytał Royce, nagryzając pasztecik. Arista skinęła głową i przekłuła swój nożem, upuszczając z niego parę. - To musiało być ciekawe. Domyślam się, że ich style pracy były różne. - Jak dzień i noc. - Wzięła mały łyk wina. - Arcadius nauczał w sposób formalny. Przedstawiał usystematyzowaną wiedzę, korzystając z książek i robiąc akademickie wykłady, tak jak widzieliście dziś wieczorem. Jego lekcje wydawały się poprawne i właściwe pomimo piętna, które im nadano. Esrahaddon zaś nauczał chaotycznie i wydawało się, że przekazuje to, co akurat przyszło mu do głowy. Często miał trudności z wyjaśnieniem różnych rzeczy. Arcadius jest oczywiście lepszym nauczycielem, ale... - urwała. - Ale? - dopytywał się Royce. - Cóż, nie mówcie Arcadiusowi - odparła konspiracyjnym tonem - ale Esrahaddon wydaje się bardziej wprawny i obeznany. Arcadius jest specjalistą w dziedzinie historii magii, Esrahaddon zaś to chodząca historia, jeśli wiecie, o co mi

chodzi. - Ugryzła kawałek pasztecika i poczuła w ustach cebulę i przypaloną skórkę. - Czy po pobraniu nauk od obu nie stałaś się trzecim najbardziej doświadczonym magiem w Avrynie? Arista uśmiechnęła się gorzko i popiła jedzenie winem. Być może Royce miał rację, ale od chwili opuszczenia uniwersytetu rzuciła zaledwie dwa zaklęcia. - Arcadius nauczył mnie wielu ważnych rzeczy. Na jego lekcjach jednak wiedza była środkiem do poszerzenia rozumienia świata przez studentów. W ten sposób skłaniał nas, abyśmy kierowali nasze myślenie na nowe tory, postrzegali otaczającą nas rzeczywistość praktyczniej. To oczywiście nie zadowalało jego studentów. Wszyscy pragnęliśmy poznać tajemnice dające władzę, narzędzia pozwalające przekształcać świat według naszego upodobania. Arcadius jednak nie daje odpowiedzi. Zmusza raczej studentów do zadawania pytań. Na przykład kiedyś zapytał nas, co odróżnia krew szlachcica od krwi człowieka z ludu. Nakłuliśmy sobie palce i przeprowadziliśmy badania. Okazało się, że nie ma między nimi dostrzegalnej różnicy. W rezultacie doszło do bójki na błoniach między synami zamożnego kupca i pomniejszego barona. Mistrzowi Arcadiusowi udzielono nagany, a syna kupca wychłostano. Arista zaryzykowała i jeszcze raz ugryzła pasztecik, natrafiając na papkowatą marchew, kolejne kawałki cebuli i rozmoczoną skórkę. Przełknęła jedzenie z kwaśną miną. - Nie jesteś miłośniczką pasztecików? - spytał Hadrian, który już skończył jedzenie. Pokręciła głową. - Jak chcesz, to możesz wziąć - odparła i przesunęła swoją porcję w jego stronę. - Jak wyglądała nauka z Esrahaddonem? - To zupełnie inna historia - odrzekła po kolejnym łyku wina. - Szłam do niego, gdy nie mogłam uzyskać od Arcadiusa tego, czego chciałam. Bo wszystkie jego nauki wiązały się ze skomplikowanymi przygotowaniami, alchemicznymi przepisami służącymi do uwolnienia mocy natury i zaklęciami do ich skupienia. Arcadius podkreślał także rolę obserwacji i eksperymentów w wykorzystaniu potęgi naturalnego świata. Uzyskiwanie mocy z żywiołów opierał na fizycznych czynnościach, natomiast Esrahaddon wyjaśniał, jak tę samą energię można skupić subtelniej przy użyciu tylko ruchu, harmonijnego dźwięku i potęgi umysłu. Problem polegał na tym, że istotą techniki Esrahaddona były ruchy rąk, co tłumaczy, dlaczego Kościół kazał mu je obciąć. Próbował objaśnić mi je słowami, ale

niemożność ich zademonstrowania wywoływała u niego tylko frustrację. Sukces mogą dzielić od porażki minimalne różnice, toteż uczenie się od niego było beznadziejne. Jedynym moim osiągnięciem było wywołanie u pewnego człowieka kichnięcia. Aha, i kiedyś hrabina AmriI dostała czyraków po tym, jak rzuciłam na nią klątwę. Hadrian rozlał resztę wina do czarki Aristy i swojej. Royce pokazał ręką, że nie chce. - Gdy Arcadius dowiedział się o klątwie - ciągnęła Arista - wpadł w złość i palnął mi mowę. Zawsze sprzeciwiał się stosowaniu magii w imię korzyści osobistych lub naprowadzenia na dobrą drogę pojedynczych osób. Często powtarzał: „Nie marnujcie energii na leczenie jednej ofiary zarazy. Zamiast tego starajcie się usunąć chorobę i w ten sposób uratować tysiące”. Tak więc masz rację. Prawdopodobnie jestem najlepiej wyszkolonym magiem w całym Avrynie, ale niewiele z tego wynika. Trudno by mi było osiągnąć coś więcej poza wywołaniem łaskotania w czyimś nosie. - I potrafisz tego dokonać wyłącznie za pomocą ruchów rąk? - spytał sceptycznie Royce. - Mam pokazać? - Pewnie, na Hadrianie. - Lepiej nie - zaprotestował najemnik. - Nie chcę przez przypadek zamienić się w ropuchę, królika czy cokolwiek. Nie nauczyłaś się niczego innego? - Cóż, próbował mnie nauczyć zagotowania wody, ale nigdy mi się to nie udało. Byłam blisko, lecz zawsze czegoś brakowało. Zwykł... - urwała w pół zdania. - Co takiego? - dopytywał się Hadrian. Wzruszyła ramionami. - Sama nie wiem. Ćwiczyłam, kiedy tu jechaliśmy, i... Przymrużyła w skupieniu oczy, powtarzając w myśli kolejne ruchy. Powinny być podobne. Przy zaklęciu dotyczącym zarówno deszczu, jak i gotowania występował ten sam żywioł - woda. W każdym powinien więc pojawić się ten sam ruch. Już na samą myśl o tym serce zabiło jej szybciej. O to chodzi, prawda? To brakujący element. Jeśli resztę zaklęcia wykonuję poprawnie, to muszę jedynie... Rozejrzała się za przyniesionym przez Hadriana kubłem. Przymknęła oczy i kilka razy zaczerpnęła głęboko powietrza. Zagotowanie wody - choć trudniejsze od wywołania u kogoś kichnięcia - wymagało krótkiego, prostego zaklęcia, wypróbowywanego przez nią bez powodzenia setki razy. Wyrzuciła z umysłu wszelkie myśli i odprężyła się, po czym wyciągnęła ręce, wyczuwając pomieszczenie - światło i ciepło emanujące ze świec, siłę wiatru wiejącego nad

dachem, krople ściekające z ich mokrych rzeczy... Otworzyła oczy i skupiła się na kuble i jego zawartości. Letnia woda była spokojna, jakby spała. Arista poczuła jej miejsce w świecie, zobaczyła ją jako element całości czekający na zmianę, pragnący sprawić przyjemność. Księżniczka zaczęła nucić, pozwalając, by dźwięki podążały za rytmem przemawiającym do cieczy. Wyczuła jej uwagę. Podniosła ton, wymawiając śpiewnie kilka krótkich słów. Jedną ręką wykonała odpowiednie ruchy, dodając tym razem do nich proste przesunięcie kciuka. Poczuła, że trafiła w dziesiątkę właśnie tego jej zawsze brakowało. Zacisnęła dłoń w pięść i w tym momencie poczuła ciepło, a z kubła uniosła się para. Hadrian wstał, zrobił dwa kroki, po czym przystanął. - Bulgocze - oznajmił ze zdumieniem. - Tak jak nasze ubranie. - Royce wskazał na mokre rzeczy rozwieszone na lince, które zaczęły syczeć. - Ups! - powiedziała Arista i otworzyła gwałtownie dłoń. Woda w kuble przestała wrzeć, a rzeczy przestały parować. - Na Mara, to nie do wiary. - Hadrian wstał, szczerząc zęby w uśmiechu. Naprawdę ci się udało. - Wiem. Kto by uwierzył? - spytała. - Co jeszcze potrafisz? - Lepiej nie sprawdzajmy - wtrącił się Royce. - Robi się późno, a wyruszamy za kilka godzin, więc powinniśmy iść spać. - Co za psuj - powiedział Hadrian. - Ale ma rację. Chodźmy spać. Arista skinęła głową, przeszła za zasłonkę z koców i dopiero wtedy pozwoliła sobie na uśmiech. Zadziałało! To naprawdę wyszło. Leżąc na łóżku, patrzyła w sufit i słuchała odgłosów wywoływanych przez poruszających się złodziei. - Musisz przyznać, że to było niesamowite - usłyszała głos Hadriana. Jeśli Royce mu odpowiedział, jego słowa nie dotarły do niej. Ale wyraz jego twarzy był wymowniejszy od wszelkich słów. Przeraziła go. Patrząc na krokwie, uświadomiła sobie, że już widziała to spojrzenie - w dniu, w którym Arcadius ją zganił. Wychodziła właśnie z jego biura, gdy ją jeszcze zatrzymał. „Na tych zajęciach nigdy nie uczyłem rzucania klątw, wywoływania czyraków czy podobnych rzeczy. Dostała je po wypiciu napoju, który sporządziłaś?” - zapytał. „Nie” przypomniała sobie swoją odpowiedź. - „To była klątwa słowna”. Otworzył szeroko oczy i usta i już nic nie powiedział. Wtedy myślała, że jego spojrzenie wyrażało

zdumienie i dumę ze studentki, której postępy przekraczały jego oczekiwania. Ale teraz uświadomiła sobie, że widziała tylko to, co chciała widzieć.

Rozdział 6. Słowo. Amilia dostrzegła, że wesoło migoczący płomień świecy przyciągnął uwagę imperatorki i wzrok Modiny przez chwilę przestał być apatyczny. Czy to znak? Amilia również często wpatrywała się w ten płomień, próbując poprawić sobie nastrój. Minął już miesiąc, odkąd Saldur wezwał ją do swojego biura, aby wyjaśnić, na czym polegają jej obowiązki. Wiedziała, że nigdy nie zdoła dokonać choćby połowy z tego, czego żądał, ale jego głównym zmartwieniem było zdrowie imperatorki, a w tym względzie Amilia dobrze sobie radziła. Nawet przy słabym świetle widziała zmianę. Policzki Modiny już nie były zapadnięte, a skóra nadmiernie naciągnięta. Imperatorka zjadała teraz nieco warzyw, a nawet kawałki mięsa ukryte w zupie. Mimo to dziewczyna się obawiała, że postępy nie będą wystarczające. Modina wciąż nie wypowiedziała ani jednego słowa, przynajmniej świadomie. Za to we śnie często mamrotała, jęczała i przewracała się niespokojnie. Gdy się budziła, po policzkach spływały jej łzy. Amilia ją przytulała, głaskała po włosach i próbowała ogrzać ciepłem własnego ciała, ale wydawało się, że imperatorka nie dostrzega jej obecności. Amilia nadal opowiadała Modinie różne historie, mając nadzieję, że to ją skłoni do mówienia, być może zadania pytania. Po przedstawieniu całej swojej rodziny przeszła do bajek z dzieciństwa. Jedna była o Gronbachu, złym krasnoludzie, który porwał dojarkę i uwięził ją w swojej podziemnej norze. Dziewczyna rozwiązała zagadkę trzech skrzyń, odcięła mu brodę i uciekła. Amilia opowiedziała jej nawet przerażające historie usłyszane od braci w ciemnym warsztacie, w którym ojciec budował powozy, choć wiedziała, że celowo próbowali ją w ten sposób nastraszyć. I chociaż jeszcze teraz ciarki chodziły jej po plecach na ich wspomnienie, uznała, że warto zrobić wszystko, by przywrócić Modinę żywym. Najstraszniejsze były historie o elfach, które przed zjedzeniem swoich ofiar usypiały je muzyką. Gdy skończyły jej się bajki, przypomniała sobie opowieści kościelne, na przykład o tym, jak w godzinie największej potrzeby Maribor przysłał boskiego Novrona, aby uratował ludzkość. Dzierżąc w ręku cudownego Rhelacana, Novron pokonał elfy. A potem, myśląc, że Modinie spodobają się podobieństwa do własnego życia, opowiedziała romantyczną historię o córce gospodarza Persefonie, którą Novron

uczynił swoją królową. Gdy Persefona odmówiła opuszczenia swojej wioski, zbudował tam wielką stolicę imperialną i nazwał miasto Percepliquis od jej imienia. - Jakiej opowieści wysłuchamy dziś wieczorem? - spytała Amilia, gdy obie leżały naprzeciwko siebie, skąpane w blasku świec. - Może o Kile’u i białym piórze? Nasz monsinior przytaczał ją od czasu do czasu, gdy chciał wyjaśnić pojęcia pokuty i zbawienia. Znasz ją? Podoba ci się? Mnie tak. A więc widzisz, ojciec bogów Erebus miał trzech synów: Ferrola, Drome’a i Maribora, którzy byli bogami elfów, krasnoludów i ludzi. Miał również córkę Muriel, która była prześliczna i panowała nad wszystkimi roślinami i zwierzętami. Pewnej nocy Erebus się upił i zgwałcił swoją córkę. W gniewie jej bracia napadli na ojca i próbowali go zabić, ale oczywiście bogowie nie mogą umrzeć. Amilia zobaczyła, jak płomienie migoczą pod wpływem przeciągu. W nocy było zawsze chłodniej. Wstała i przyniosła po dodatkowym kocu dla siebie i imperatorki. - Na czym skończyłam? Modina tylko mrugnęła. - Już pamiętam. Erebus zdruzgotany poczuciem winy i żalu przyszedł do Muriel i błagał ją o wybaczenie. Poruszyła ją skrucha ojca, ale wciąż nie mogła na niego patrzeć. Poprosił, żeby wyznaczyła mu karę. A ponieważ Muriel potrzebowała czasu, aby zapomnieć o strachu i bólu, powiedziała mu: „Zamieszkaj w Elanie. Żyj nie jak bóg, ale człowiek, abyś nauczył się pokory”. W celu odkupienia złych uczynków kazała mu czynić dobro. Erebus postąpił zgodnie z jej życzeniem i przyjął imię Kile. Podobno po dziś dzień wędruje po świecie ludzi i czyni cuda. Za każdy uczynek miły jej sercu Muriel obdarowuje go białym piórem ze swojej wspaniałej szaty, a on je chowa w torbie, którą zawsze nosi przy boku. W dniu, w którym otrzyma ostatnie pióro, Muriel obiecała przyjąć go do domu i mu wybaczyć. Legenda mówi, że gdy bogowie się powtórnie połączą, wszelkie zło zostanie naprawione i świat przemieni się w raj. To była jedna z ulubionych historii Amilii i dziewczyna opowiedziała ją w nadziei, że stanie się cud. Być może ojciec bogów ją wysłucha i przyjdzie im z pomocą. Czekała, ale nic się nie wydarzyło. Ściany wciąż były z tego samego zimnego kamienia, a jedyne światło dawały migoczące płomienie. Westchnęła. - Może same będziemy musiały sprawiać cuda - rzekła do Modiny. Zdmuchnęła wszystkie świeczki oprócz jednej, po czym przymknęła oczy. ***

Amilia obudziła się z nowym pomysłem. Postanowiła uwolnić Modinę z jej klitki, choćby na chwilę. W celi cuchnęło moczem i pleśnią i ten nieprzyjemny zapach utrzymywał się nawet po wyszorowaniu podłogi oraz wymianie słomy na świeżą. Chciała zabrać Modinę na dwór, ale wiedziała, że byłoby to wygórowane żądanie. I choć nie udało jej się przekonać siebie, że lady Constance odesłano z powodu złego stanu zdrowia Modiny, a nie ich wyprawy do kuchni, bez względu na konsekwencje musiała podjąć próbę. Przebrawszy siebie i Modinę w dzienne stroje, chwyciła imperatorkę delikatnie za rękę, podeszła z nią do drzwi i zapukała. Gdy drzwi się otworzyły, zobaczyła przed sobą wyprostowanego wysokiego strażnika. - Zabieram imperatorkę na posiłek do kuchni - oświadczyła. - Sam regent Saldur mianował mnie imperialną asystentką i odpowiadam za dobre samopoczucie władczyni. Nie może zostać w tej brudnej celi. To ją wykańcza. Czekała. Spodziewała się, że strażnik odmówi i będzie musiała się dodatkowo tłumaczyć. Przygotowała sobie nawet argumenty: szkodliwe opary, uzdrawiająca moc świeżego powietrza i to - choć nie miała pojęcia, dlaczego akurat ten powód miałby kogoś przekonać - że sama zginie, jeśli stan imperatorki się nie poprawi. Właśnie ta myśl nurtowała ją ostatnio szczególnie. Strażnik zaś przeniósł wzrok z Amilii na Modinę i z powrotem na Amilię i ku jej zaskoczeniu skinął głową, robiąc im miejsce w przejściu. Amilia się zawahała. Nie brała pod uwagę możliwości, że strażnik tak łatwo ustąpi. Poprowadziła jednak imperatorkę schodami na górę, podczas gdy żołnierz podążał za nimi z tyłu. Nie obwieściła przybycia imperatorki, tak jak to zrobiła lady Constance. Zwyczajnie weszła do kuchni, a za nią Modina. Wszyscy zamarli i wybałuszyli oczy. Nikt się nie odezwał. - Imperatorka chciałaby zjeść posiłek - powiedziała Amilia do Ibisa, który skinął głową. - Czy mógłbyś dołożyć chleba do półmiska i jakieś owoce? - Tak jest - odparł wielki kucharz. - Leif, zajmij się tym. Nipper, przynieś ze spiżarni trochę jagód. Reszta wracać do pracy. Tu nie ma nic do oglądania. Nipper wybiegł, pozostawiając drzwi otwarte, i do kuchni wszedł Red, jeden ze starych psów myśliwego. Modina puściła rękę Amilii. - Leif, wyprowadź stąd tego psa - rozkazał Ibis. - Zaczekaj - powstrzymała go Amilia. Wszyscy obserwowali, jak imperatorka klęka przy elkhundzie, a pies trąca ją nosem. Red był stary i pysk mu posiwiał, a oczy zaszły mgłą od zaćmy. Wszyscy zachodzili w głowę, dlaczego myśliwy go trzyma, bo Red tylko spał na dziedzińcu i

żebrał o jedzenie z kuchni. Ale imperatorka zwróciła na niego uwagę. Podrapała go za uchem i pogłaskała po sierści. - Red chyba zostanie - zachichotał Ibis. - Ma ważnych przyjaciół. Do kuchni weszła Edith Mon. Na widok Amilii i imperatorki gwałtownie stanęła. Zacisnęła usta i przymrużyła oczy, po czym bez słowa obróciła się na pięcie i wyszła. *** Przy akompaniamencie uderzeń młotków regent Maurice Saldur przechodził przez pałacową salę recepcyjną, w której pracowali rzemieślnicy. Rok wcześniej był to zamek króla Ethelreda, mocna kamienna forteca najpotężniejszego monarchy w Avrynie. Po koronacji stał się imperialnym pałacem państwa Nyphrona i domem córki Maribora. Saldur nalegał na przeprowadzenie kilku renowacji, które obejmowały zbudowanie wielkiego nowego foyer, łącznie z wyryciem pieczęci koronnej w białej marmurowej posadzce, wstawienie kilku ogromnych żyrandoli w celu rozświetlenia wnętrza, poszerzenie zdobnego balkonu, z którego Jej Imperialna Mość mogłaby machać ręką do swoich pełnych uwielbienia poddanych, i oczywiście całkowitą przeróbkę sali tronowej. Ethelred i kanclerz wzdragali się przed poniesieniem wydatków. Nowy tron kosztował prawie tyle, ile okręt wojenny, ale oni w przeciwieństwie do Saldura nie rozumieli, jak ważne jest wywarcie dużego wrażenia. Imperatorką było niepiśmienne, niemal pogrążone w śpiączce dziecko i katastrofie zapobiegał jedynie fakt, że nikt o tym nie wiedział. Celem wydanego przez Saldura rozporządzenia co do opuszczania zamku przez służących było ukrócenie plotek. Ile potrzeba jedwabiu, złota i marmuru, żeby omamić świat? Saldur był pewny, że więcej niż miał do dyspozycji, ale zamierzał zrobić wszystko, co było w jego mocy. W ostatnim czasie czuł się tak, jakby utrzymywał na głowie filiżanki, stojąc na stołku przywiązanym do grzbietu cwałującego konia. Nowe imperium istniało dopiero od kilku tygodni, wielowiekowe plany w końcu doczekały się realizacji, ale jak zawsze nie obyło się bez błędów i okoliczności, których nie sposób było przewidzieć. Fiasko w Dahlgrenie było jedynie początkiem. W chwili, gdy ogłosili ustanowienie imperium, Glouston otwarcie się zbuntowało, a Alburn postanowiło targować się o warunki. No i oczywiście był jeszcze Melengar. Takiego upokorzenia nie dało się wyrazić słowami. Wszystkie królestwa Avrynu podporządkowały się zgodnie z planem, wszystkie oprócz jego. Był biskupem

Melengaru i osobistym doradcą króla oraz królewskiego syna, ale Melengar zachował suwerenność. Od popadnięcia w zapomnienie uratowało go jedynie sprytne rozwiązanie problemu w Dahlgrenie. Za wyłuskanie z popiołów zwycięstwa patriarcha mianował go przedstawicielem Kościoła, dzięki czemu stał się współregentem na równi z Ethelredem. Stary król Warric utrzymał dotychczasowe systemy, ale Saldur był architektem nowego porządku świata. Jego wizja określi życie tysięcy w przyszłych stuleciach. Choć była to nadzwyczajna okazja, Saldur miał wrażenie, że toczy ogromny głaz na wzgórze. Gdyby się potknął lub przewrócił, skała, sunąc w dół zbocza, zmiażdżyłaby go na miejscu. Po dotarciu do swojego biura Saldur zastał w nim Luisa Guy’a. Wartownik Kościoła dopiero co przyjechał i regent miał nadzieję, że przywiózł dobre wieści. Rycerz Nyphrona czekał przy oknie - wyprostowany, z rękami splecionymi za plecami - i patrzył w jakiś punkt w oddali. Jak zwykle miał na sobie schludne szaty w czarnym i szkarłatnym kolorze swojego zakonu, a jego bródka była starannie przycięta. - Zakładam, że już słyszałeś - odezwał się Saldur, zamykając za sobą drzwi i nie zawracając sobie głowy oficjalnym powitaniem. Guy nie należał do ludzi przejmujących się grzecznościowymi formułkami i Saldur cenił to u niego. W ostatnich miesiącach rzadko widywał wartownika, gdyż patriarcha zlecił mu poszukiwanie prawdziwego spadkobiercy Novrona i czarnoksiężnika Esrahaddona. To także mu odpowiadało, gdyż Guy jako jeden z dwóch ludzi na świecie mających bezpośredni dostęp do patriarchy mógł być straszliwym rywalem. Ku zdziwieniu Saldura jednak wydawało się, że mężczyzny nie interesuje zajęcie wysokiego stanowiska w nowym imperium, za co regent też był mu wdzięczny. - O nacjonalistach oczywiście - odparł Guy, odwracając się od okna. - No i? - No i co? - No i chciałbym się dowiedzieć, co... - Saldur urwał, dostrzegłszy obcego człowieka w gabinecie. Pomieszczenie było przestronne. Mieściły się w nim biurko, półki na książki i stolik z szachownicą, przy którym stały dwa wyściełane krzesła. Jedno z nich zajął nieznajomy. - No tak. - Guy wskazał mężczyznę. - To Merrick Marius. Merrick, poznaj biskupa... przepraszam... regenta Saldura. - A więc to on - wymamrotał Saldur poirytowany, że przybysz nie wstał.

Merrick siedział na krześle wygodnie rozparty, niedbale odchylony do tyłu, i spoglądał na Saldura wyzywająco, bezczelnie. Nosił zamszową ciemnoczerwoną kurtę, której odcień Saldur uznał za okropny - przypominał mu zaschniętą krew. Miał krótkie włosy i bladą twarz. Poza wierzchnim okryciem jego strój był prosty i pozbawiony ozdób. - Nie starasz się zrobić wielkiego wrażenia, prawda? - zauważył Saldur. Merrick się uśmiechnął. - Czy grywasz w szachy, wasza ekscelencjo? Saldur uniósł brwi i spojrzał na Guy’a. W końcu to był jego człowiek. To Guy wyszukał go w jakimś rynsztoku i wychwalał jego zdolności. Wartownik jednak nie odezwał się i nie okazał ani oburzenia, ani niezadowolenia ze swojego pupila. - Kieruję imperium, młody człowieku - odparł Saldur lekceważąco. - Nie mam czasu na zabawy. - Dziwne - zwątpił Merrick. - Nigdy nie myślałem o szachach w ten sposób. Bardziej przypominają mi religię. Każdy aspekt życia uosobiony w szesnastu bierkach na sześćdziesięciu czterech czarno-białych polach, które z oddali wyglądają na szare. Oczywiście pól jest więcej. Mniejsze, przedstawione w parzystych liczbach, tworzą większe, co daje w sumie dwieście cztery. Większość ludzi tego nie dostrzega. Widzą tylko to, co oczywiste. Niewielu jest na tyle inteligentnych, by zajrzeć głębiej i zobaczyć wzory ukryte we wzorach. To jeden z elementów, które stanowią o pięknie szachów, kryją w sobie znacznie więcej, niż to się w pierwszej chwili wydaje. Są bardziej skomplikowane, bardziej złożone. Świat w zasięgu ręki, taki posłuszny, taki sprecyzowany. Ma bardzo proste zasady, prawie nieskończoną liczbę możliwych wariantów, ale tylko trzy rozwiązania. Słyszałem, że niektórzy duchowni wykorzystują szachy w kazaniach i przyrównują hierarchię bierek do klas społecznych. Odnoszą reguły wykonywania ruchów do obowiązków, które każdy człowiek wypełnia wobec Maribora. Czy ty też kiedyś wykorzystałeś takie porównanie, wasza ekscelencjo? - spytał Merrick, nie czekając na odpowiedź. - Zdumiewający pomysł, prawda? - Pochylił się nad szachownicą, omiatając wzrokiem białe i czarne pola. - Ciekawą figurą jest goniec. - Wziął jednego do ręki i zaczął kulać wypolerowaną kamienną figurkę na otwartej dłoni. - Nie jest zbyt dobrze zaprojektowany, nie tak ładny jak, powiedzmy, skoczek. Często bywa niezauważony, ukrywa się w narożnikach, wydaje się nieszkodliwy, rozbrajający. Ale może przemierzać całą szachownicę pod ostrym, niespodziewanym kątem, siejąc przy tym niemałe spustoszenie. Zawsze uważałem, że gońce są niedoceniane. Przypuszczam jednak, że jestem wyjątkiem w tym względzie. - Uważasz się za bardzo sprytnego, prawda? - spytał Saldur prowokująco.

- Nie, wasza ekscelencjo - odparł Merrick. - Sprytny to jest człowiek, który dorabia się fortuny na sprzedaży niemlekodajnych krów, wyjaśniając, że to zaoszczędzi gospodarzom kłopotu z codziennym wstawaniem o brzasku, żeby je wydoić. Ja nie jestem sprytny, ja jestem geniuszem. - Regencie - wtrącił się Guy. - Podczas naszego ostatniego spotkania wspomniałem o rozwiązaniu problemu z nacjonalistami. Pan Marius ma starannie dopracowany plan. Potrzebuje jedynie zgody regentów. - I pewnych gwarancji zapłaty - dodał Merrick. - Nie mówisz poważnie. - Saldur odwrócił się w stronę Guy’a. - Nacjonaliści idą na północ, siejąc zniszczenie. Zajęli Kilnar. Do Ratiboru mają niewiele mil. Przed zimonaliami pomaszerują na ten pałac. Potrzebuję pomysłów, wariantów, rozwiązań, a nie jakiegoś zuchwałego gogusia! - Masz kilka ciekawych pomysłów, wasza ekscelencjo - powiedział Merrick swobodnym tonem, jakby nie słyszał słów regenta. - Podobają mi się twoje poglądy na centralny rząd. Ujednolicenie przepisów dotyczących handlu, prawa, rolnictwa, a nawet szerokości dróg przynosi bardzo duże korzyści. Pomysł ten świadczy o jasności myślenia, której nie spodziewałbym się po biskupie w starszym wieku. - Skąd znasz moje... Merrick uniósł rękę, żeby przerwać regentowi. - Od razu powinienem wyjaśnić, że sposób zdobywania przeze mnie informacji jest sprawą poufną i nie podlega dyskusji. Po prostu je znam. Co więcej, przypadły mi do gustu. Dostrzegam potencjał w tym nowym imperium, które usiłujesz zbudować. Właśnie tego może potrzebować świat, aby skończyć z małostkowymi wojnami osłabiającymi nasze narody i spychającymi zwykłego człowieka w beznadziejną nędzę. Ale to wciąż jedynie marzenie. I tu się zaczyna moja rola. Żałuję tylko, że nie zwróciliście się do mnie wcześniej. Mógłbym wam oszczędzić tego wstydliwego i teraz uciążliwego kłopotu z Jej Imperialną Mością. - To był wynik niefortunnego błędu mojego poprzednika arcybiskupa. Przypłacił to życiem. To ja uratowałem sytuację. - Tak, wiem. Jakiś idiota o imieniu Rufus miał zabić mityczną bestię i w ten sposób dowieść, że jest legendarnym spadkobiercą Novrona, potomkiem samego boga Maribora. Tyle że potwór pożarł Rufusa i spustoszył całą okolicę. Przeżyła młoda dziewczyna, która jakoś uśmierciła bestię i to na oczach ni mniej, ni więcej tylko kościelnego diakona. Ups! Ale masz rację. To nie była twoja wina. Ty wpadłeś na genialny pomysł, żeby wykorzystać dziewczynę jako marionetkę, dziewczynę, która postradała zmysły po stracie rodziny i dobytku. Twoje

rozwiązanie polega na ukryciu jej w najgłębszych zakamarkach pałacu z nadzieją, że nikt tego nie zauważy. Tymczasem ty i Ethelred prowadzicie kampanię wojenną w celu zagarnięcia całego Avrynu, wysyłając najlepsze wojska na północ, żeby najechały Melengar tak, jak nacjonaliści dokonują najazdu od południa. To genialne. Muszę przyznać, że w takiej sytuacji to aż dziw, iż w ogóle się do mnie zwrócono. - Mnie to nie bawi - odrzekł Saldur. - I słusznie, bo w tej chwili król Alric z Melengaru wprowadza w życie plany zawarcia sojuszu z nacjonalistami, co uwikła was w wojnę na dwóch frontach, i przeciągnięcia Trentu na swoją stronę. - To pewna wiadomość? - Ja bym tak zrobił. I z bogactwem Delgosu oraz potęgą Trentu wasze raczkujące imperium wraz z jego obłąkaną imperatorką runie tak szybko, jak powstało. - Czy teraz zrobił na tobie większe wrażenie? - spytał Guy. - Co według ciebie powinniśmy zrobić, żeby zapobiec tej katastrofie? - Zapłacić mi. - Merrick się uśmiechnął. *** Wielka szlachetna imperatorka Modina Novrońska, władczyni Avrynu i najwyższa kapłanka Kościoła Nyphrona, półleżąc na podłodze karmiła Reda zupą ze swojego półmiska. Pies wyraził wdzięczność, obśliniając jej suknię. Położył łeb na jej kolanach i uderzał ogonem o kamienną posadzkę, leniwie wysuwając i chowając język. Imperatorka zwinęła się w kłębek obok niego i położyła głowę na jego boku. Amilia się uśmiechnęła. Reakcja Modiny dodała jej otuchy. - Wyrzucić stąd to obrzydliwe zwierzę i podnieść ją z podłogi! Dziewczyna podskoczyła i podniosła z przerażeniem głowę. Do kuchni weszli regent Saldur z Edith Mon, która uśmiechała się złowieszczo. Amilia nie była w stanie się poruszyć. Kilka pomywaczek podbiegło do imperatorki i pomogło jej wstać. - Też coś! - krzyczał dalej, podczas gdy pomywaczki wygładzały suknię Modiny. - Ty! - warknął, wskazując na Amilię. - To twoja sprawka. Powinienem być mądrzejszy. Czego się spodziewałem, powierzając zwykłej dziewce zadanie... urwał, spoglądając z rozdrażnieniem na Modinę. - Twoje poprzedniczki przynajmniej nie kazały jej turlać się ze zwierzętami! - Wasza Ekscelencjo, Amilia była... - zaczął Ibis Thinly.

- Milcz, przygłupie! - warknął Saldur do krępego kucharza, po czym zwrócił się do Amilii: - Twoja służba u imperatorki, jak również praca w tym pałacu dobiegły końca. - Skinął na strażnika i rozkazał: - Zabierz ją z moich oczu. Strażnik podszedł do Amilii, niezdolny spojrzeć jej w oczy. Dziewczyna oddychała szybko, z trudnością, i uświadomiła sobie, że drży na całym ciele. Choć zwykle rzadko płakała, teraz nie mogła się opanować i po policzkach zaczęły jej spływać łzy. - Nie - odezwała się Modina. To jedno słowo wypowiedziane spokojnym głosem, niewiele głośniejszym od szeptu, podziałało jak zaklęcie. Jeden z kucharzy upuścił metalowy garnek, który z brzękiem uderzył o kamienną podłogę. Wszyscy wybałuszyli oczy. Regent odwrócił się zaskoczony i zaczął okrążać imperatorkę, przyglądając się jej z zainteresowaniem. Wzrok dziewczyny był skupiony i wyzywający, gdy patrzyła groźnie na niego. Saldur przechylał głowę z boku na bok, jakby próbował rozwikłać zagadkę. Strażnik stał, nie wiedząc, co ma zrobić. W końcu słowa Saldura zwolniły go z obowiązku wykonania rozkazu. - Jak imperatorka rozkaże - powiedział regent, nie spuszczając wzroku z Modiny. - Może trochę za bardzo się pośpieszyłem z oceną... - Spojrzał poirytowany na Amilię. - Jak masz na imię? - Amilia. Skinął głową, jakby zatwierdzał prawidłową odpowiedź. - Twoje metody są niezwykłe, ale na pewno nie można kwestionować rezultatów. Spojrzał na Modinę stojącą w otoczeniu pomywaczek, które się rozstąpiły, gdy podszedł. - Wygląda lepiej, prawda? Już nie jest taka blada, a jej policzki - wskazał na twarz dziewczyny - nie są zapadnięte. - Skrzyżował ramiona, po raz ostatni skinął głową z aprobatą i powiedział: - No dobrze, zostajesz na stanowisku, bo to się chyba podoba Jej Imperialnej Mości. Odwrócił się i ruszył do wyjścia z pomywalni. Ale przy drzwiach jeszcze przystanął, spojrzał przez ramię i rzekł: - Naprawdę już zaczynałem wierzyć, że ona jest niemową.

Rozdział 7. Klejnot. Arista zawsze uważała, że dobrze jeździ konno. Większość dam nigdy nie siedziała w siodle, ona natomiast kłusowała od dzieciństwa. Szlachcice pokpiwali sobie z niej, a ojciec ją ganił, ale nic nie mogło jej od tego odwieść. Uwielbiała wiatr swobodnie rozwiewający jej włosy i bicie serca w takt uderzeń kopyt. Przed wyruszeniem w drogę nie mogła się doczekać, kiedy zrobi wielkie wrażenie na złodziejach. Wiedziała, że jej umiejętności wzbudzą ich podziw. Myliła się. W Sheridanie Royce znalazł dla niej ognistą gniadą klacz, która zastąpiła jej wybornego wierzchowca, a potem poprowadził ich przez trudny teren. Przechodzili w bród strumienie, przeskakiwali przez kłody i często jadąc kłusem, omijali nisko zwisające gałęzie. Arista ściskała siodło, aż pobielały jej knykcie, i wykorzystywała wszystkie swoje umiejętności i całą siłę, aby pozostać na grzbiecie konia. Straciła złudzenia, że zostanie pochwalona. Pozostała jej tylko nadzieja, że dotrwa do końca dnia bez upokorzenia. Jechali na południe, zdążając szlakami, które tylko Royce potrafił odnaleźć. Przed świtem przekroczyli wąskie górne dopływy Galewyru i dostali się na skarpę po jego drugiej stronie. Smagały ich dzikie róże i zarośla. Niewidoczne zagłębienia terenu zaskakiwały konie i raz Arista krzyknęła, gdy jej wierzchowiec wykonał niespodziewany skok przez rozpadlinę powstałą po wypłukaniu ziemi przez wodę. Milczenie towarzyszy sprawiło, że poczuła zażenowanie. Gdyby była mężczyzną, zrobiliby jakąś uwagę. Stale się wspinali, aż dotarli do takiej stromizny, że konie sapały i głośno parskały, próbując złapać powietrze, a czasami wydawały niskie chrapnięcia, usiłując wdrapać się na zroszone zbocze. Wreszcie wjechali na wzgórze i Arista powitała chłodny świt na szczycie smaganej wiatrem wyżyny Senon. Był to wysoki, skalisty płaskowyż porośnięty zaroślami, z którego roztaczał się rozległy widok na wszystkie strony świata. Kopyta koni głośno stukały o granitowe podłoże, aż Royce zarządził postój. Od wschodu spoglądało na nich słońce wstające ponad zamglonymi puszczami Dunmore’u. Z tej wysokości olbrzymi bór wyglądał jak rozmazane niebieskie jezioro, które rozciągało się pod nimi aż do oślepiającej tarczy słonecznej. Arista wiedziała, że za nim były rzeka Nidwalden, wodospady Parthaloren i wieża Avempartha. Royce patrzył na wschód przez kilka minut i księżniczka zastanawiała się, czy oczy elfa widzą w oddali wieżyczkę jego ludu. Przed nimi na południowy zachód leżała prowincja Chadwick królestwa Warric. Tak jak wszystko inne na zachód od grzbietu pozostawała pogrążona w ciemności. W głębokiej, pofałdowanej dolinie niebo dopiero zaczynało się oddzielać od

ciemnego horyzontu. Świat wyglądałby jak pogrążony w spokojnym śnie, gdyby nie setki świateł migoczących niczym robaczki świętojańskie. - Obóz Brecktona - powiedział Hadrian. - Północna armia imperialna chyba nie posuwa się zbyt szybko. - Zjedziemy przed Bursztynowymi Wzgórzami i wrócimy na drogę daleko za Brecktonem - wyjaśnił Royce. - Jak myślisz, kiedy dotrą do Colnory? Hadrian potarł się po szczecinie na brodzie. - Za jakieś trzy, może cztery dni. Taka duża armia przemieszcza się w żółwim tempie. Ponadto domyślam się, że Breckton nie jest zadowolony z rozkazów. Prawdopodobnie ociąga się, mając nadzieję, że zostaną odwołane. - Sprawiasz wrażenie, jakbyś go znał - powiedziała Arista. - Nigdy go nie poznałem, ale walczyłem pod chorągwią jego ojca. Walczyłem też przeciw niemu, gdy służyłem w szeregach armii króla Armanda w Alburnie. - W ilu armiach służyłeś? Hadrian wzruszył ramionami. - Zbyt wielu. Jechali teraz wzdłuż grzbietu. Wiatr silnie wiejący z przodu szarpał ubranie Aristy i wyciskał jej z oczu łzy. Pochyliła głowę i patrzyła, jak jej koń stawia kopyta w szczelinach powstałych wskutek pęknięć skały. Owinęła szczelnie płaszcz wokół szyi, broniąc się przed dreszczami, które chciała u niej wywołać wilgoć po deszczu z poprzedniego dnia wespół z potem i podmuchami wiatru. Zagłębiwszy się ponownie między drzewami, zaczęli powoli zjeżdżać po zboczu. Zwierzęta znów miały trudną przeprawę. Tym razem Arista odchyliła się do tyłu, prawie dotykając boków konia, żeby utrzymać równowagę. Choć na szczęście było chłodniej niż poprzedniego dnia, poruszali się w szybszym, bardziej męczącym tempie. Wreszcie kilka godzin po południu zatrzymali się na brzegu strumyka, gdzie konie napiły się chłodnej wody i najadły trawy. Royce i Hadrian zdjęli pakunki i poszli nazbierać drewna. Wycieńczona Arista ciężko usiadła. Bolały ją nogi i plecy. Miała owady i gałązki we włosach, a jej suknię pokrywała warstwa kurzu. Zapatrzyła się przed siebie niewidzącym wzrokiem, a jej umysł się wyłączył, otępiały ze zmęczenia. W co ja się wpakowałam? Czy podołam? Znajdowali się poniżej Galewyru na imperialnym terytorium. Być może postąpiła nierozsądnie, angażując się w tę wyprawę, jakby rzuciła się w ogień. Alric się wścieknie, gdy zobaczy, że jej nie ma, i potrafiła sobie wyobrazić, co powie Ecton. Gdyby ją złapali... Nie mogła o tym myśleć. To nic nie daje. Skierowała uwagę na towarzyszy podróży.

Tak jak podczas wielogodzinnej jazdy również teraz Royce i Hadrian zachowywali milczenie. Hadrian rozkulbaczył konie i pobieżnie je wyszczotkował, podczas gdy Royce zaczął rozpalać ognisko. Bawiło ją obserwowanie ich obu. Bez słowa rzucali sobie narzędzia i torby. Hadrian cisnął na oślep toporek przez ramię i Royce go złapał, po czym zaczął rąbać gałęzie do ogniska. Gdy złodziej zakończył jego rozpalanie, Hadrian już miał garnek z wodą gotowy do postawienia na ogniu. Dla Aristy, która często przebywała wśród sprzedających się szlachciców i trajkoczącej służby zamkowej, taka cisza była czymś dziwnym. Hadrian posiekał marchew i wrzucił ją do powgniatanego, poczerniałego garnka ustawionego na węglach. - Gotowa na najlepszy posiłek w swoim życiu, Wasza Wysokość? Chciała się roześmiać, ale nie miała siły. - W zamku Essendonów jest trzech szefów kuchni i osiemnastu kucharzy, którzy by się z tym nie zgodzili. Całe życie spędzają na doskonaleniu wykwintnych potraw. Zdumiałyby was uczty, na jakich bywałam. Było na nich wszystko, począwszy od egzotycznych przypraw, a na lodowych rzeźbach skończywszy. Bardzo wątpię, czy stać cię na coś lepszego. Hadrian uśmiechnął się z wyższością. - Możliwe - odparł, krojąc duże kawałki suszonej peklowanej wieprzowiny na kostki wielkości jednego kęsa. - Ale gwarantuję, że ten posiłek ich wszystkich ośmieszy. Arista wyjęła szczotkę z perłową rączką z torby, która wisiała u jej boku, i usiłowała rozplątać włosy. W końcu dała za wygraną. Siedziała i patrzyła, jak Hadrian wrzuca marnie wyglądające mięso do bulgoczącego garnka. W wywarze wylądowały także popiół i kawałeczki gałązek wyrzucane w powietrze przez trzaskający ogień. - Mistrzu kuchni, śmieci wpadają ci do garnka. Hadrian wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Jak zawsze. Nie ma na to rady. Po prostu nie rozgryzaj niczego zbyt mocno, żebyś nie połamała sobie zębów. - Cudownie - powiedziała, po czym zwróciła się do Royce’a, który oglądał kopyta koni: - Przejechaliśmy dziś szmat drogi, prawda? Nigdy nie pokonałam tak długiej trasy tak szybko. Narzucasz mordercze tempo. - Pierwszy etap wiódł przez nierówny teren - odrzekł Royce. - Po jedzeniu przemierzymy znacznie większy dystans. - Po jedzeniu? - Arista zmarkotniała. - Nie robimy postoju do jutra?

Royce spojrzał na niebo. - Do zmroku pozostało jeszcze sporo godzin. Chcą, żebym znów wsiadła na konia? Nie wiedziała, czy zdoła ustać, nie mówiąc już o jeździe. Bolał ją każdy mięsień. Mogli sobie myśleć, co chcieli, ale ona już dzisiaj dalej nie pojedzie. Nie było powodu, żeby tak się śpieszyć. Nie rozumiała też, dlaczego Royce wybrał taką trudną drogę. Patrzyła, jak Hadrian nalewa swój obrzydliwy wywar do cynowego kubka i podaje go jej. Na powierzchni utworzył się oleisty kożuch, przez który przebijały się zielone kawałki mięsa, a wszystko było doprawione grudkami ziemi i kawałkami kory. Z pewnością była to najgorsza potrawa, jaką kiedykolwiek jej podano. Trzymała gorący kubek w dłoniach, krzywiąc się i żałując, że nie zjadła więcej pasztecików w Sheridanie. - Czy to jest... gulasz? - spytała. Royce zaśmiał się cicho. - Z upodobaniem tak to nazywa. - To potrawa, którą nauczyłem się przyrządzać od Thrace - wyjaśnił Hadrian z miną świadczącą o tym, że sięgnął pamięcią wstecz. - Dziewczyna gotuje znacznie lepiej ode mnie. Zrobiła takie danie na mięsie, które... W każdym razie to nie jest gulasz, tylko solona wieprzowina gotowana z warzywami. Nie ma tu rosołu, ale zniknął nieprzyjemny smak soli, a mięso zmiękło. No i wywar jest gorący. Wierz mi, będziesz zachwycona. Arista przymknęła oczy i podniosła kubek do ust. Parująca zupa pachniała cudownie. Zanim się obejrzała, pochłonęła wszystko do ostatniej kropli tak szybko, że poparzyła sobie język. W następnej chwili wycierała dno naczynia kawałkiem twardego chleba i rozglądała się za dokładką. Z rozczarowaniem stwierdziła, że Hadrian już myje garnek. Leżąc na trawie, westchnęła, czując ciepło rozchodzące się w jej ciele. - To tyle, jeżeli chodzi o lodowe rzeźby - zachichotał Hadrian. Pomimo wcześniejszego oporu po jedzeniu znalazła w sobie nowe siły. Następny etap podróży wiódł po płaskim obszarze i podążali względnie łatwym szlakiem jeleni. Royce prowadził ich tak szybko, jak pozwalało na to ukształtowanie terenu. Nie przystawał ani nie spoglądał na mapę. Po wielu godzinach Arista nie miała pojęcia, gdzie się znajdują, ani nie dbała o to. Wspomnienie posiłku zatarło się w jej pamięci i znów czuła, że jest bliska omdlenia. Jechała pochylona, opierając się o kark konia i chwilami przysypiając. Nie umiała odróżnić snu od rzeczywistości i budziła się przerażona, pewna że spada na ziemię. W końcu się zatrzymali.

Wokół było ciemno i panował chłód. Ziemia była mokra i Arista stała, drżąc. Jej przewodnicy znów wykonywali swoje rutynowe czynności w milczeniu. Tym razem ku jej ogromnemu rozczarowaniu nie rozpalili ogniska i zamiast gorącego posiłku wręczyli jej paski wędzonego mięsa, surową marchew, ćwiartkę cebuli i trójkątny kawałek twardego suchego chleba. Usiadła na mokrej trawie, a wilgoć natychmiast przesiąknęła jej przez suknię. Bez namysłu szybko zjadła posiłek. - Nie powinniśmy postawić szałasu? - zapytała z nadzieją w głosie. Royce spojrzał na gwiazdy. - Niebo jest czyste. - Ale... Była zaskoczona, gdy rozłożył płachtę na trawie. Będą spać na ziemi! Arista miała trzy panny służebne, które codziennie pomagały jej ubrać się i rozebrać. Kąpały ją i czesały. Przetrzepywały poduszki i przynosiły ciepłe mleko przed snem. Pilnowały na zmianę ognia w kominku, dokładając bezszelestnie polana w nocy. Spanie w powozie było niewygodne, na okropnym łóżku w dormitorium - męczące. To jednak zakrawało na szaleństwo. Nawet wieśniacy mieli chałupy. Opatuliła się płaszczem, chroniąc się przed nocnym chłodem. Czy dostanie choćby koc? Zmęczona stanęła na czworakach i zgarnęła trochę suchych liści, robiąc z nich posłanie. Położywszy się, poczuła, jak chrzęszczą i się marszczą. - Czekaj - powiedział Hadrian, niosąc tobołek. Rozwinął brezentową płachtę. Naprawdę muszę w końcu zrobić ich więcej. Warstwa smoły zapobiegnie przenikaniu wilgoci. - Podał jej także koc. - Za tamtymi drzewami jest wygodna polanka, w razie gdybyś potrzebowała ustronnego miejsca. Czemu, u licha, miałaby potrzebować... - Aha. - Skinęła głową. Na pewno niebawem natrafią na jakieś miasteczko. Mogła zaczekać. - Dobranoc, Wasza Wysokość. Nie odpowiedziała. Hadrian odszedł kilka kroków i umościł sobie posłanie z sosnowych gałęzi. Bez namiotu nie miała wyboru. Musiała spać w sukni, przez co nie mogła uwolnić się od ciasnego gorsetu. Rozłożyła brezent, zdjęła trzewiki i położyła się, podciągając cienką derkę pod samą brodę. Choć czuła się koszmarnie, uparła się, żeby tego nie okazywać. Przecież kobiety z ludu na co dzień żyły w podobnych warunkach, więc ona też mogła. Argument był szlachetny, ale niezbyt pocieszający.

Chwilę po przymknięciu oczu usłyszała ciche brzęczenie. Nic nie widziała w ciemności, ale odgłos był łatwy do rozpoznania - zleciała się chmara komarów. Zatłukła jednego na policzku, po czym nasunęła koc na głowę, odsłaniając stopy. Zwinęła się w kłębek i cała schowała pod cienką wełnianą osłoną. Ciasny gorset utrudniał jej oddychanie, a stęchły zapach derki, od dawna przesiąkniętej końskim potem, wywoływał mdłości. Frustracja wzięła górę i z mocno zaciśniętych oczu księżniczki popłynęły łzy. Co ja sobie wyobrażałam, wybierając się w tę podróż? Nie daję rady. Dobry Mariborze, ale jestem głupia. Zawsze mi się wydaje, że mogę wszystko. Myślałam, że umiem jeździć konno. Wolne żarty. Myślałam, że jestem odważna. Wystarczy na mnie spojrzeć. Wydaje mi się, że wiem więcej od innych. A jestem idiotką! Strasznie zawiodła tych, którzy ją kochali. Powinna posłuchać ojca i służyć królestwu poprzez ślub z wpływowym księciem. A teraz, gdy nosiła piętno czarownicy, nikt jej nie zechce. Alric nadstawił za nią karku i mianował ją ambasadorką. Jej porażka zaś przypieczętowała los królestwa. A teraz ta wyprawa jej kolejny kolosalny błąd. Jutro wrócę do domu. Poproszę Royce’a, żeby mnie odwiózł do Medfordu, i złożę oficjalną rezygnację ze stanowiska ambasadorki. Zamknę się w wieży i będę próchnieć, aż imperium wyśle mnie na szubienicę. Łzy spływały jej po policzkach, gdy leżała tak pod śmierdzącą derką, aż usnęła w zimnej, bezlitosnej nocy.

Obudził ją ptasi śpiew. Arista otworzyła oczy i zobaczyła promienie słoneczne wpadające przez zielony baldachim liści. W jaskrawozłotych smugach tańczyły motyle. Po chwili dostrzegła staw, którego powierzchnia była tak spokojna, jakby ktoś położył na niej wycinek nieba. Nad lustrzaną taflą jak w baśniach unosiła się biała mgiełka. Był to najpiękniejszy widok, jaki Arista dotychczas widziała. Skąd się tu wziął? pomyślała. Royce i Hadrian wciąż spali pod pomiętymi kocami, zostawiając jej możliwość samotnego obcowania z tą baśniową scenerią. Wstała po cichu, bojąc się, że gwałtowny ruch mógłby zniweczyć to kruche piękno. Poszła boso nad brzeg sadzawki, czując, jak ciepło słońca pokonuje chłód nocy. Przeciągnęła się, nieoczekiwanie dumna z bólu mięśni po solidnej zaprawie z poprzedniego dnia. Przykucnęła, nabrała dłonią wody i delikatnie zmyła z twarzy zaschnięte łzy. Na środku stawu spod powierzchni wody wyskoczyła ryba. Arista zobaczyła jedynie srebrny błysk, a następnie usłyszała chlupnięcie. Po chwili wyskoczyła kolejna.

Urzeczona tym spektaklem księżniczka czekała na następną, uśmiechając się od ucha do ucha jak dziecko na przedstawieniu kukiełkowym. Dopiero gdy mgiełka się rozproszyła, Arista zwróciła uwagę na odgłosy dochodzące z obozu. Poszła poszukać wspomnianej przez Hadriana polanki. Wróciła do towarzyszy, wyszczotkowała włosy i zjadła zimną wieprzowinę na śniadanie. Potem złożyła koce i zrolowała brezentowe płachty, po czym schowała żywność napełniła bukłaki wodą. Wsiadając na swoją klacz, postanowiła nadać jej imię Mistyczka. Dopiero gdy Royce wyprowadził ich z przesieki, uświadomiła sobie, że przez cały poranek nikt nie powiedział ani słowa. Prawie od razu dotarli do drogi, co tłumaczyło brak ogniska poprzedniej nocy i niezwykłe stroje Royce’a i Hadriana - mieli na sobie dublety i obcisłe spodnie. Z widoku zniknęły także miecze Hadriana. Nie miała pojęcia, skąd Royce wiedział, że w pobliżu jest trakt. Grzejące słońce i śpiewające na drzewach ptaki sprawiły, że Arista nie potrafiła zrozumieć, czemu tak się trapiła poprzedniego dnia. Wciąż była obolała, lecz teraz czuła zadowolenie z powodu bólu, który nie miał nic wspólnego z godnością księżniczki. Nie ujechali daleko, gdy Royce zatrzymał Myszkę. Z naprzeciwka podążał oddział imperialnych żołnierzy eskortujący cztery duże zabudowane wozy. Wzbudzający strach oficer w jasnej zbroi nie podał swojego nazwiska, lecz zażądał, żeby podali swoje, jak również cel i powód podróży. Jego podwładni okrążyli ich od tyłu, trzymając lance w pogotowiu. Ich konie sapały i prychały. - To pan Everton z wioski Windham i jego żona, a ja jestem ich służącym wyjaśnił szybko Royce, zsiadając grzecznie z konia i składając ukłon. Jego ton i wymowa były oficjalne aż do przesady, a głos nosowy i wysoki. Aristę zdumiało podobieństwo Royce’a do jej kapryśnego rządcy. - Pan Everton był... to znaczy jest... szanowanym kupcem. Zdążamy do Colnory, gdzie mieszka brat pani Everton, któremu państwo Everton mają nadzieję zapewnić tymczasowo... to znaczy... złożyć wizytę. Przed opuszczeniem „Róży i Ciernia” Royce nauczył Aristę tej historii i roli, którą w razie potrzeby miała odegrać. W bezpiecznym otoczeniu gospody w Medfordzie opowieść wydawała się wiarygodna, teraz jednak, gdy okrążyli ich żołnierze, Arista wątpiła, czy ktoś w nią uwierzy. Dłonie zaczęły jej się pocić i poczuła ucisk w dołku. Royce dalej odgrywał swoją rolę po mistrzowsku, udzielając konkretnych, choć pozbawionych szczegółów odpowiedzi niewinnym, zniewieściałym głosem. - To twój brat mieszka w Colnorze? - zapytał oficer szorstko.

Nikt nigdy nie zwrócił się do niej takim tonem. Nawet Braga, gdy groził jej śmiercią, zachowywał się grzeczniej. Usiłowała ukryć wzburzenie. - Tak - odparła lakonicznie. Pamiętała wskazówkę Royce’a, żeby odpowiadać jak najkrócej z obojętnym wyrazem twarzy. Była jednak pewna, że żołnierz słyszy walenie jej serca. - Jak się nazywa? - Vincent Stapleton - odparła szybko i pewnie, wiedząc, że oficer będzie czyhał na chwilę zawahania w jej głosie. - Gdzie mieszka? - Na ulicy Mostowej, niedaleko Dzielnicy Wzgórz - odpowiedziała starannie przećwiczoną kwestię. Nikogo nie mogło dziwić, że żona znanego kupca będzie się przechwalać, jak blisko zamożnej części miasta mieszka jej rodzina. - Słuchajcie - teraz do odegrania swej roli przystąpił Hadrian. - Mam już dość was i waszej imperialnej armii. Moją posiadłość zarekwirowano na potrzeby zakwaterowania podobnych do was opryszków, którzy na pewno zdewastują moje meble i zapaskudzą dywany. Ja też mam kilka pytań. Na przykład kiedy odzyskam dom?! - ryknął rozgniewany. - Czy kupiec ma oczekiwać od imperatorki właśnie takiego traktowania? Król Ethelred nigdy nas tak nie traktował! Kto zapłaci za szkody? Ku wielkiej uldze Aristy oficer zmienił zachowanie. Zgodnie z ich przewidywaniami nie chciał zajmować się skargami eksmitowanych właścicieli i machnął ręką, żeby jechali dalej. Gdy fury ich minęły, Aristę zbulwersowało to, co zobaczyła przez kraty w tylnych drzwiach. Wozami nie przewożono pojmanych żołnierzy, lecz elfy. Oblepieni brudem i stłoczeni tak ciasno, że musieli stać, obijali się o siebie, gdy wóz podskakiwał na pobrużdżonej drodze. Wśród więźniów były też kobiety i dzieci. Wszyscy lepili się od potu z powodu upału. Arista słyszała przytłumione krzyki, gdy wozy posuwały się naprzód w żółwim tempie. Niektórzy wyciągali ręce przez kraty, błagając o litość i wodę. Księżniczkę tak przejął ten widok, że zapomniała o własnym strachu, który zżerał ją zaledwie przed chwilą. Nagle coś sobie uświadomiła, rozejrzała się za Royce’em. Stał kilka metrów dalej na poboczu drogi, trzymając Myszkę za uzdę. Obok niego dostrzegła Hadriana, który mocno ściskał ramię przyjaciela i szeptał mu coś do ucha. Arista nie słyszała słów, ale domyśliła się, co mówi. Minęło kilka pełnych napięcia chwil, lecz potem odwrócili się i ruszyli w dalszą drogę do Colnory. ***

Nadchodziła noc i ulica w dole pogrążała się w mroku. Powozy zdążały pośpiesznie do swych miejsc przeznaczenia, podskakując hałaśliwie na kocich łbach. Latarnicy zapalali lampy. W oknach pobliskich budynków pojawiły się światła i sylwetki przesuwały się za zasłonkami niczym duchy. Sklepikarze pozamykali drzwi i okiennice, natomiast właściciele straganów na kółkach pozakrywali swoje towary i zaprzęgli do wozów konie, gdyż dobiegł końca kolejny dzień pracy. - Jak sądzisz, ile to jeszcze potrwa? - spytał Hadrian. Razem z Royce’em przebrali się w zwykłe ubrania i Hadrian znów nosił przy sobie miecze. Choć Arista przywykła do takiego ich wyglądu, zmiana stroju i nieprzerwane czuwanie Royce’a przy oknie budziły w niej niepokój. - Już niedługo - odparł Royce, nie odrywając wzroku od ulicy. Czekali razem w niewielkim pokoju w zajeździe „Królewski Lis”, najtańszym z pięciu hoteli w zamożnej Dzielnicy Wzgórz. Royce nadal udawał ich służącego, wynajmując dwa pokoje: standardowy i mały. Unikał pytań o bagaż i kolację, a oberżysta nie był natarczywy. Na górze Royce nalegał, aby pozostali we trójkę w większym pomieszczeniu. Arista zauważyła, że po tych słowach zrobił przerwę, jakby oczekiwał sprzeciwu. To ją rozbawiło, ponieważ dzielenie wygodnego pokoju było o niebo lepsze od wszystkich ich dotychczasowych warunków zakwaterowania. Ale musiała przyznać, choć tylko przed sobą, że tydzień wcześniej taki pomysł na pewno by ją przeraził. A standardowy pokój zaliczał się do luksusowych w porównaniu ze standardami obowiązującymi w większości pensjonatów. Materace były wypchane pierzem i przykryte gładkimi, czystymi prześcieradłami, poduszki puszyste, a kołdry ciężkie. Znajdowały się w nim olbrzymie lustro, duża komoda, garderoba, mały sekretarzyk i krzesło. W sąsiednim pomieszczeniu stały miednica i nocnik. Mieli też kominek i lampy, ale Royce ich nie zapalił, siedzieli więc w ciemności. Do pokoju wpadało jedynie światło latarni ulicznych, które wespół z jego cieniem utworzyło na podłodze wzór przypominający wydłużoną szachownicę. Teraz, gdy znaleźli się w środowisku bardziej bliskim księżniczce, Arista w końcu uległa ciekawości: - Nie pojmuję, co my tu robimy. - Czekamy - odparł Royce. - Na co?

- Nie możemy, ot tak, wjechać do obozu nacjonalistów. Potrzebujemy pośrednika. Kogoś, kto umówi spotkanie - wyjaśnił Hadrian, który siedział przy sekretarzyku po drugiej stronie pokoju. W narastającej ciemności przemieniał się w niewyraźną upiorną sylwetkę. - Nie widziałam, żebyście wysłali jakąś wiadomość. Czy coś przeoczyłam? - Nie, ale wiadomość i tak została dostarczona - odrzekł Royce. - Royce jest tu znaną osobistością - objaśnił jej Hadrian. - Gdy przybywa do miasta... Royce celowo zakaszlał. - W porządku, może nie osobistością, ale na pewno jest znany. Jestem pewny, że zaczęto plotkować zaraz po jego przyjeździe. - A więc chcemy, żeby nas zauważono? - Tak - odparł Royce. - Niestety nie tylko członek Diamentu pilnował bramy. Ktoś obserwuje nasze okno. - I nie jest z Czarnego Diamentu? - spytał Hadrian. - Jest za bardzo niezdarny. Nadaje się do delikatnej roboty mniej więcej tak jak koń pociągowy do cyrkowych sztuczek. Gdyby się zgłosił do Diamentu, pękliby ze śmiechu. - Czarny Diament to gildia złodziei? - spytała. Obaj skinęli głową. Choć Diament rzekomo uchodził za tajną organizację, był dobrze znany. Arista słyszała o nim od czasu do czasu na dworze i na zebraniach rady. Wyniośli szlachcice zawsze wyrażali się o nim z pogardą, choć często korzystali z jego usług. Czarny rynek był właściwie kontrolowany przez Diament, który dostarczał prawie każdy towar dla każdego, kto był skłonny zapłacić za niego odpowiednią cenę. - Widzi cię? - Tylko jeżeli jest elfem. Hadrian i Arista wymienili spojrzenia, zastanawiając się, czy miał to być żart. Hadrian podszedł do okna i wyjrzał na zewnątrz. - Ten przy latarni z dłonią na rękojeści? Ten, który przestępuje z nogi na nogę? To imperialny żołnierz, weteran oddziału wywiadowców - powiedział Hadrian. Royce spojrzał na niego z zaskoczeniem. Światło z ulicy rozlało się na twarzy przyjaciela, gdy ten wyszczerzył zęby w uśmiechu.

- Żołnierzy uczy się takiego przenoszenia ciężaru ciała, żeby nie bolały ich nogi. Krótki miecz jest charakterystyczny dla lekko uzbrojonego wywiadowcy, a rękawica to pomysł króla Ethelreda, który upiera się, żeby nosili ją wszyscy jego żołnierze. - Nie żartowałeś, że służyłeś w wielu armiach, prawda? - spytała Arista. Hadrian wzruszył ramionami. - Bytem najemnikiem. Tym się zajmowałem. Służyłem temu, kto dobrze płacił. Usiadł z powrotem przy sekretarzyku. - Nawet dowodziłem kilkoma pułkami. Raz dostałem medal. Ale walczyłem dla jakiejś armii, by po kilku latach walczyć przeciwko niej. Zabijanie starych przyjaciół to nic przyjemnego. Brałem więc zlecenia w coraz dalszych rejonach. W końcu wylądowałem w Calisie, gdzie walczyłem dla tenkińskich dygnitarzy wojskowych. - Pokręcił głową. - Można powiedzieć, że tam sięgnąłem dna. Człowiek naprawdę nie wie, że... Przerwało mu pukanie do drzwi. Royce bez słowa przeszedł przez pokój, stając obok drzwi, natomiast Hadrian ostrożnie je otworzył. Na korytarzu stał chłopak ubrany w łachmany typowe dla bezdomnego dziecka. - Dobry wieczór, państwu. Jesteście proszeni do pokoju dwadzieścia trzy oznajmił wesoło, po czym dotknął kciukiem brew i odszedł. - Zostawimy ją tu? - zapytał Hadrian Royce’a. Wspólnik pokręcił głową. - Idzie z nami. - Musicie o mnie mówić, jakby mnie tu nie było? - spytała Arista z udawaną irytacją, ale spojrzawszy na twarz Royce’a, zdała sobie sprawę z powagi sytuacji i postanowiła zamilknąć. Była za linią wroga i gdyby ją schwytano, nie wiadomo co by się stało. Powoływanie się na status dyplomatyczny nie zachęciłoby nowego imperium do uznania jej nietykalności, raczej zażądałoby ono od Alrica ustępstwa w zamian za życie Aristy, a także publicznej egzekucji. - Ot tak po prostu wejdziemy? - zapytał Hadrian sceptycznie. - Tak, potrzebujemy ich pomocy. A gdy człowiek idzie po prośbie, to powinien pukać do frontowych drzwi. Zajmowali lokum z numerem dziewiętnastym, więc mieli niedaleko - musieli przejść kawałek korytarzem i skręcić za rogiem. Pokój numer dwadzieścia trzy znajdował się na uboczu. Nie było tu więcej drzwi, tylko schody, które prawdopodobnie prowadziły na ulicę. Royce zapukał dwukrotnie, zaczekał i zapukał jeszcze trzy razy. Drzwi się otworzyły.

- Wejdź, Zmiatacz. Znaleźli się w luksusowym apartamencie z żyrandolem, który jasno oświetlał wnętrze. W salonie nie było łóżek. Naprzeciwko wejścia znajdowało się dwoje drzwi, które bez wątpienia prowadziły do sypialni. Ściany upiększono zielonym adamaszkiem, a całą podłogę z wyjątkiem fragmentu wokół marmurowego kominka zakrywał dywan. Zewnętrzną ścianę przyozdabiały cztery wysokie okna z grubymi zasłonami z aksamitu. Przy ścianach ustawiono kilka stylowych mebli. Na środku pomieszczenia zobaczyli wymizerowanego mężczyznę z zapadniętymi policzkami i oskarżającym spojrzeniem. Tuż za nim znajdowało się dwóch osobników, a przy drzwiach czekali dwaj następni. - Usiądźcie, proszę - odezwał się chudzielec. Stał dopóty, dopóki wszyscy nie usiedli. - Zmiatacz, pozwól, że od razu przejdę do rzeczy. Podczas twojej ostatniej wizyty dałem ci wyraźnie do zrozumienia, że nie jesteś tu mile widziany, prawda? Royce milczał. - Byłem wtedy nadzwyczaj cierpliwy, ale skoro wróciłeś, być może grzeczność nie jest wskazana w twoim przypadku? Osobiście bardzo cię szanuję, lecz nie mogę pozwolić, żebyś po otrzymaniu ostrzeżenia wchodził sobie tak zuchwale do tego miasta - przerwał, ale nie doczekawszy się reakcji ze strony Royce’a, ciągnął: - Hadrian i księżniczka mogą odejść. Prawdę mówiąc, muszę nawet nalegać, aby dama nas opuściła, bo śmierć arystokratki skomplikowałaby sytuację. Czy mam przyjąć, że Hadrian odmówi? Hadrian zerknął na Royce’a, ale gdy ten nie odwzajemnił spojrzenia, wzruszył ramionami. - Za nic nie chciałbym przegapić przedstawienia, które zaraz się zacznie powiedział. - W takim razie, Wasza Wysokość... - Mężczyzna wykonał zamaszysty ruch w stronę drzwi. - Gdybyś zechciała wrócić do swojego pokoju. - Zostaję - odparła Arista. Było to tylko jedno słowo, ale wypowiedziane z niezachwianą pewnością siebie księżniczki przyzwyczajonej do stawiania na swoim. Chudzielec spojrzał na nią przymrużonymi oczami. - Mam ją odprowadzić, sir? - zapytał groźnym tonem jeden z mężczyzn przy drzwiach. - Tylko ją tknij, a finał tego spotkania będzie smutny - rzucił Royce tonem niewiele głośniejszym od szeptu. - Spotkania? - Chudzielec się roześmiał. - To nie jest żadne spotkanie. To kara, której finał z pewnością będzie bardzo smutny. - Spojrzał na Aristę. - Słyszałem o

tobie. Cieszę się, że plotki okazują się prawdą. Arista nie miała pojęcia, o co mu chodzi, ale nie spodobało jej się, że zbir coś o niej wie. Jeszcze bardziej zaniepokoiła ją jego aprobata. - Moi ludzie jednak cię odprowadzą. Klasnął w ręce i otworzyły się drzwi do sąsiednich pokoi, a także za ich plecami wychodzące na korytarz. Do pokoju weszło wielu dobrze uzbrojonych mężczyzn. - Przyszliśmy zobaczyć się z Klejnotem - powiedział Royce cicho. Wyraz twarzy chudzielca natychmiast się zmienił. Arista widziała, jak w jednej chwili pewność siebie zastąpiło zmieszanie, następnie podejrzenie, a na koniec ciekawość. Mężczyzna przeczesał kościstą ręką rzadkie blond włosy. - Dlaczego myślisz, że Klejnot zechce się z tobą spotkać? - Bo może na tym skorzystać. - Już jest bardzo bogaty. - Nie o taką korzyść tu chodzi. Powiedz, Koszt, od kiedy bramy pilnują nowi strażnicy? Ci w imperialnych mundurach? A skoro już o tym mowa, odkąd to w Colnorze jest brama? Ilu takich jak oni włóczy się po mieście? - Royce odchylił się na krześle i położył ręce na kolanach. - Powinienem zostać zatrzymany zaraz po wejściu do miasta, a właściwie przed polem gospodarza Oslowa. Skąd ta zwłoka? Czemu nie ma czujek przy Łuku lub moście Bernum? Naprawdę tak gnuśniejesz, Koszt? A może teraz rządzą imperialni? Teraz z kolei milczał chudzielec. - Diamentowi nie może się podobać takie napinanie mięśni przez nowe imperium. Przedtem mieliście pełną kontrolę, a Klejnot własne lenno. Ale to już historia. Teraz musi się dzielić z innymi. Diament zepchnięto do cienia, natomiast nowy gospodarz grzeje sobie nogi przy kominku w cudzym domu. Powiedz Cosmosowi, że przyjechałem mu pomóc. Koszt gapił się na Royce’a, po czym przeniósł wzrok na Aristę. Skinął głową i wstał. - Oczywiście pozostaniecie tu do mojego powrotu. - Czemu nie? - odezwał się Hadrian, najwidoczniej niewzruszony panującym w pokoju napięciem. - Tu jest znacznie lepiej niż w naszym pokoju. Czy to są orzechy? W trakcie rozmowy i po wyjściu Koszta Royce ani drgnął. Czterej najgroźniejsi mężczyźni bacznie go obserwowali. Wydawało się, że w pokoju toczy się wojna nerwów i każdy czeka, żeby zobaczyć, kto pierwszy ulegnie. Hadrian spacerował

rozluźniony, przyglądając się meblom i obrazom. Wybrał krzesło, przy którym stał wyściełany podnóżek. Położył na stołku nogi i zaczął jeść owoce i orzechy z półmiska. - Świetna przekąska - wpadł w zachwyt. - W naszym pokoju nie ma takiej. Ktoś ma ochotę? Nie zwrócili na niego uwagi. - Jak chcecie. - Włożył sobie następną garść orzechów do ust. W końcu wrócił Koszt. Nie było go przez chwilę lub może Ariście tylko tak się wydawało, gdy w milczeniu na niego czekała. Klejnot zgodził się na spotkanie. Przed „Królewskim Lisem” czekał na nich powóz. Arista zdziwiła się, gdy Royce i Hadrian oddali broń przed wejściem do pojazdu. Koszt zajął miejsce obok nich w środku, natomiast dwóch członków gildii usiadło na koźle obok woźnicy. Pojechali dwa kwartały na południe, po czym skręcili na zachód i zaczęli się wspinać na wzgórze, mijając Łuk Sklepikarzy i zdążając w kierunku mostu Langdon. Arista słyszała przez otwarte okno szczęk metalowych obręczy powozu i stukot końskich kopyt na kocich łbach. Naprzeciwko widziała twarz Koszta, po której przesuwał się blask świateł zajazdów. Mężczyzna przyglądał się jej z nieżyczliwym uśmiechem. Był bardzo chudy, miał zbyt długie palce i zbyt zapadnięte oczy. - Pomyślałby kto, że teraz wiedzie ci się lepiej, Zmiatacz - powiedział, trzymając ręce niezgrabnie na kolanach. Przypominał szakala udającego udomowionego pieska. - Teraz przynajmniej masz lepszą klientelę. - Pierwszy oficer gildii wyszczerzył zęby w uśmiechu i ukłonił się przed Aristą. - Choć krążą pogłoski, że Melengar może dziś nie być najlepszą inwestycją. Bez obrazy, Wasza Wysokość. Diament jako instytucja i ja osobiście popieramy cię, ale jako człowiek interesu muszę liczyć się z faktami. Arista posłała mu przyjemny uśmiech. - Słońce jutro wstanie, panie Koszt. To fakt. Cuchnie panu z ust końskim łajnem. To też fakt. Kto jednak wygra tę wojnę, pozostaje kwestią opinii, a ja za pańską nie dałabym złamanego grosza. Koszt uniósł brwi. - To ambasadorka i kobieta - zwrócił się do niego Hadrian. - Odniósłbyś lżejsze rany, fechtując się z którymś z Pickeringów, i miałbyś większe szanse na zwycięstwo. Koszt uśmiechnął się i skinął głową. Arista nie miała pewności, czy była to oznaka zgody, czy urazy - jak wszyscy złodzieje Koszt umiał się maskować. - Z kim się spotkamy, jeżeli to nie tajemnica?

- Z Cosmosem Sebastianem DeLurem, najzamożniejszym kupcem w Avrynie odrzekł Royce. - To syn Corneliusa DeLura, prawdopodobnie najbogatszego żyjącego człowieka. Rodzina ta kontroluje większość transakcji handlowych i pożycza pieniądze zarówno królom, jak i prostym ludziom. Cosmos kieruje Czarnym Diamentem i nosi przydomek Klejnot. Ręce Koszta lekko zadrżały. Na wzniesieniu powóz skręcił w długą prywatną ceglaną drogę prowadzącą w górę na wzgórza Bernum, urwisty cypel, z którego roztaczał się widok na rzekę w dole. Dostępu do okazałej posiadłości DeLura broniła ogromna, szersza od trzech miejskich ulic brama, która się otworzyła, gdy podjechali. Elegancko ubrani strażnicy stali sztywno wyprostowani, natomiast staroświecki administrator w białych rękawiczkach i pudrowanej peruce odnotował na pergaminie ich wjazd. Teraz powóz wspinał się po serpentynowej alei, wzdłuż której rosły żywopłoty i stały latarnie. W niektórych miejscach przez szczeliny w listowiu mogli dostrzec ładny ogród z misternie rzeźbionymi fontannami. Na szczycie cypla stał wspaniały trzypiętrowy pałac z białego marmuru. Złożona z osiemnastu filarów kolumnada tworzyła wejście w kształcie półksiężyca, które oświetlał zawieszony na środku pokaźny żyrandol. Budowla z założenia miała robić imponujące wrażenie, ale uwagę Aristy przykuła olbrzymia fontanna z brązu, przedstawiająca trzy nagie kobiety nalewające z dzbanów wodę do basenu. Złote drzwi otworzyli kolejni dwaj nieskazitelnie odziani służący. Człowiek w ciemnym surducie wprowadził ich do westybulu. Arista jeszcze nigdy nie widziała tylu gobelinów i rzeźb zgromadzonych w jednym miejscu. Wyszli przez sklepiony hol na przestronne patio, które okalał opleciony bluszczem płot z krat. Niezadaszony taras przyozdobiono rozmaitymi niepospolitymi roślinami i dwiema kolejnymi fontannami, które też przedstawiały nagie kobiety, tylko że mniejsze i wykonane z polerowanego marmuru. - Dobry wieczór, Wasza Wysokość, panowie. Witam w moich skromnych progach - powitał ich duży mężczyzna siedzący na luksusowej sofie. Nie był wysoki, za to zdumiewająco gruby. Wyglądał na pięćdziesiąt kilka lat i łysiał. Włosy, które mu pozostały, związał czarną jedwabną wstążką w koński ogon. Jego pucułowata twarz pozostawała młodzieńcza, a zmarszczki zdradzające wiek pokazywały się tylko w kącikach oczu, gdy się uśmiechał, tak jak teraz. Miał na sobie jedwabną szatę i trzymał kieliszek wina, którego omal nie wylał, kiedy skinął ręką, żeby podeszli. - Zmiatacz, ile to już minęło czasu, stary przyjacielu? Teraz widzę, że powinienem cię mianować pierwszym oficerem, kiedy miałem po temu okazję. To

by nam obu zaoszczędziło masy kłopotów. Niestety, wtedy tego nie wiedziałem. Mam nadzieję, że możemy zapomnieć o tamtych wszystkich nieprzyjemnościach. - Moja sprawa została załatwiona w dniu śmierci Hoyte’a - odparł Royce. Sądząc po naszym przyjęciu, rzekłbym, że to Diament miał kłopoty z zapomnieniem o przeszłości. - Co prawda, to prawda. - Cosmos zachichotał. Arista doszła do wniosku, że u niego śmiech pełnił taką funkcję, jaką u innych drżenie rąk, jąkanie czy obgryzanie paznokci. - Niczego mi nie puścisz płazem, prawda? To dobrze. Dzięki temu jestem szczery... Cóż, na tyle, na ile pozwala mi moja profesja. - Znów zachichotał. - To przez tę nieznośną legendę w gildii panują niespokojne nastroje. Jesteś postrachem. Pan Koszt nie widzi tego w ten sposób, ale odpowiada za utrzymanie porządku w organizacji. Zgoda na to, abyś chodził sobie swobodnie po mieście, przypomina wpuszczenie krwiożerczego tygrysa do zatłoczonej gospody. Ode mnie jako właściciela tej gospody oczekuje się, abym pilnował ładu i spokoju. Cosmos wskazał ręką, w której trzymał kieliszek, na Koszta. - Zdaje mi się, że znałeś pana Koszta bardzo krótko. Szkoda. Polubiłbyś go, gdybyście się poznali w innych okolicznościach. - Kto powiedział, że go nie lubię? Cosmos wybuchnął śmiechem. - Ty nikogo nie lubisz, Zmiatacz, z wyjątkiem Hadriana i panny DeLancy oczywiście. Ludzie dla ciebie dzielą się na tych, których tolerujesz, i całą resztę. Z faktu, że tu jestem, mogę przynajmniej domniemywać, iż nie ma mnie na twojej krótkiej liście. - Jakiej liście? - Trudno sobie wyobrazić, aby twoja lista celów pozostawała pełna przez dłuższy czas. - Obaj taką mamy. Przez cały czas dopisujemy i wykreślamy na nich nazwiska. Zdaje się, że Koszt dopisał moje do twojej. - Uważaj je za wykreślone, przyjacielu. A teraz powiedz mi, co mogę ci podać do picia? Montemorcey? Zawsze miałeś upodobanie do najlepszych win. Mam w piwnicy zapas z dobrego rocznika. Każę przynieść kilka butelek. - Chętnie - odrzekł Royce. Cosmos zerknął na służącego, który szybko się ukłonił i wyszedł. - Mam nadzieję, że nie przeszkadza wam spotkanie w moim ogródku. Uwielbiam nocne powietrze. - Przymknął oczy, odchylił głowę do tyłu i głęboko

odetchnął. - Nie udaje mi się wychodzić tak często, jak bym sobie tego życzył. Usiądźcie, proszę, i przedstawcie mi ofertę, z którą przychodzicie. Zajęli miejsca naprzeciwko Cosmosa na kunsztownych wyściełanych ławkach stojących po bokach zdobnego stolika z nogami w kształcie węży, których głowy były skierowane na zewnątrz, a pyski otwarte w sposób prezentujący ostre zęby. Arista słyszała za plecami chlupot wody w fontannach i szelest liści poruszanych przez nocny wietrzyk. Na tle tych odgłosów wybijał się głębszy, groźny huk rzeki Bernum, którą zasłaniał balkon. - To raczej propozycja - wyjaśnił Royce. - Księżniczka ma problem, w którym mógłbyś jej pomóc, a ty masz problem, który ona mogłaby rozwiązać. - Cudownie. Zaczyna się obiecująco. Gdybyś powiedział, że oferujecie mi życiową szansę, miałbym wątpliwości, ale układ korzystny dla obu stron świadczy o tym, że jesteś szczery. To mi się podoba. Ale ty zawsze mówiłeś bez ogródek, prawda, Zmiatacz? Mogłeś sobie pozwalać na wykładanie kart na stół, bo zawsze miałeś wyśmienite. Służący w takich samych białych rękawiczkach, jakie nosił odźwierny przy bramie, podszedł i bez słowa nalał im wina, po czym wycofał się na stosowną odległość. Cosmos czekał uprzejmie, aż wszyscy goście posmakują trunku. - Montemorcey należy do najprzedniejszych winnic, a ja mam w piwnicy kilka najlepszych win stamtąd. Royce skinął głową z uznaniem. Hadrian powąchał bez przekonania ciemnoczerwony płyn, a następnie wypił wszystko duszkiem. - Niezłe jak na stary sok z winogron - skomentował. Cosmos znów się roześmiał. - Nie gustujesz w winie. Powinienem się domyślić. To nie trunek dla wojownika. Gibbons, przynieś Hadrianowi piwo z „Dębowej Beczki” i dopilnuj, żeby było z pianką. To powinno ci bardziej odpowiadać. A teraz, Zmiatacz, opowiedz mi o naszych wspólnych problemach. - Twój jest oczywisty. Nie podoba ci się nowe imperium, które wchodzi ci w paradę. - Istotnie. Imperialni panoszą się wszędzie i jest ich coraz więcej. Można się spodziewać, że na każdego mundurowego, którego widać, przypada jeszcze trzech, których nie można zobaczyć. Karczmarze i kowale potajemnie pracują dla nich jako donosiciele. W tych uciążliwych warunkach nie można kierować taką dużą gildią jak Czarny Diament. Istnieją nawet dowody, że mają szpiegów w samym Diamencie, co jest wysoce niepokojące. - Wiem również, że Degan Gaunt to twój człowiek.

- Cóż, niezupełnie mój. - A więc twojego ojca. Gaunta wspiera Delgos. Tur Del Fur jest stolicą Delgosu, a twój ojciec rządzi Tur Del Furem. Cosmos po raz kolejny wybuchnął śmiechem. - Nie rządzi. Nie zapominaj, że Delgos to republika, a on wchodzi w skład triumwiratu złożonego z ludzi interesu wybranych do kierowania jej sprawami. - Aha. - Nie wydajesz się przekonany. - To bez znaczenia. DeLurowie popierają Gaunta w nadziei na obalenie imperium, więc coś, co mogłoby pomóc Gauntowi, wam też by pomogło. - To prawda. Co mi proponujesz? - Sojusz z Melengarem. Księżniczka jest upoważniona do prowadzenia negocjacji w imieniu swojego brata. - Krążą pogłoski, że Melengar jest bezradny i niedługo ulegnie północnej armii imperialnej Ballentyne’a. - To tylko pogłoski, Imperatorka odwołała północną armię, żeby zająć się nacjonalistami. Minęliśmy ją niedaleko Fallon Mire. Pozostał jedynie symboliczny oddział do obserwowania Galewyru. Wojsko przemieszcza się wolno, ale dotrze do Aquesty przed Gauntem. To przechyli szalę zwycięstwa na korzyść imperium. - Co proponujecie? Royce spojrzał na Aristę, wskazując, że to ona powinna teraz mówić. Księżniczka odstawiła kieliszek i zebrała myśli. Wciąż była otumaniona po całodziennej podróży, a teraz jeszcze wypiła wino na pusty żołądek, co wywołało u niej lekki szum w głowie. Zaczerpnęła płytko powietrza i się skupiła. - Melengar wciąż ma oddział obronny - zaczęła. - Jeśli wyślemy go do przeprowadzenia ataku po drugiej stronie rzeki i wdarcia się do Chadwick, nic nie mogłoby nas powstrzymać przed podbojem Glouston. A wtedy markiz Lanaklin mógłby tam zebrać armię złożoną z lojalnych mu poddanych i moglibyśmy pomaszerować razem na Colnorę, gdzie wzięlibyśmy imperium w żelazny uścisk: Melengar napierałby od północy, a nacjonaliści od południa. Imperium musiałoby albo przywołać z powrotem północną armię, pozostawiając stolicę Gauntowi, albo pozwolić nam przemaszerować bez przeszkód przez północne Warric. Cosmos nic nie powiedział, ale na jego twarzy zagościł uśmiech. Wziął łyk wina i odchylił się na sofie, żeby rozważyć ich słowa. - Musisz jedynie - podjął Royce - zorganizować spotkanie między Gauntem a księżniczką.

- Po zawarciu formalnej umowy między nacjonalistami a Melengarem - wyjaśniła Arista - będę mogła poinformować o niej Trent. Gdy nacjonaliści staną u wrót Aquesty, a mój brat będzie pustoszył północne Warric, Trent przyłączy się do nas z wielką ochotą. A z jego pomocą nowe imperium zostanie odesłane z powrotem do historii, tam gdzie jego miejsce. - Malujesz piękny obraz, Wasza Wysokość - powiedział Cosmos. - Ale czy oddział Melengaru zdoła się wydostać z Medfordu? Czy Lanaklin zdoła zebrać wojsko dość szybko, by odeprzeć kontratak imperium? Przypuszczam, że odpowiesz twierdząco na oba pytania, ale bez pewności, jaką daje wiedza. Na szczęście to zmartwienia bardziej twoje niż moje. Skontaktuję się z ludźmi Gaunta i zaaranżuję spotkanie. To jednak potrwa kilka dni, a tymczasem nie jesteście bezpieczni w Colnorze. - Jak to? - spytał Royce. - Jak powiedziałem, obawiam się, że w gildii mogą być krety. Pan Koszt powiedział mi, że gdy przejeżdżaliście przez bramę, w pobliżu kręcili się imperialni wywiadowcy. Tak więc przypuszczenie, że nie zauważono waszego przyjazdu, jest pobożnym życzeniem. W tej sytuacji nie trzeba być geniuszem, żeby się domyślić, co się stanie. Następnym logicznym krokiem będzie wyeliminowanie zagrożenia. Na dodatek, Zmiatacz, nie jesteś jedynym wychowankiem gildii, który przejeżdża przez Warric. Royce zmrużył oczy, przyglądając się dokładnie tłuściochowi. Cosmos nie dodał nic więcej i, o dziwo, Royce dalej nie pytał. - Wyjedziemy od razu - oświadczył nagle. - Skierujemy się na południe do Rhenyddu, dzięki czemu przybliżymy się do Gaunta. Oczekuję, że podasz nam czas i miejsce spotkania za trzy dni. Jeżeli rankiem czwartego dnia nie otrzymamy od ciebie wiadomości, sami znajdziemy do niego drogę. - Jeśli do tego czasu nie otrzymacie ode mnie wieści, sytuacja będzie naprawdę bardzo kiepska - powiedział Cosmos. - Gibbons, dopilnuj, aby dostali wszystko, czego im trzeba na drogę. Koszt, mają wymknąć się z miasta niezauważeni. I przekaż informację ludziom Gaunta. Czy musisz przesłać wiadomość do Medfordu? - zapytał księżniczkę. Zawahała się na chwilę. - Dopiero po dojściu do porozumienia z Gauntem. Alric zna orientacyjny plan i już zaczął szykować najazd. - Doskonale - ucieszył się Cosmos, wstając i osuszając do dna kieliszek. - To wielka przyjemność pracować z zawodowcami. Życzę wam wszystkim

powodzenia i oby fortuna się do nas uśmiechnęła. Pamiętaj tylko, żebyś na siebie uważał, Zmiatacz. Niektóre demony nigdy nie umierają. *** - Wasze konie i ekwipunek będą jutro rano w wiatraku Finlina - powiedział Koszt, prowadząc ich szybko na tyły patia. Miał tyczkowate nogi, przez co przypominał stracha na wróble uciekającego przez pole. Zauważywszy że Arista ledwie nadąża, przystanął, żeby złapała oddech. - Wy troje jednak wsiądziecie dziś do łódki i popłyniecie rzeką Bernum. - Na mostach Langdon i Południowym będą strażnicy - przypomniał mu Royce. - Z kuszami i gorącą smołą, jak sądzę - potwierdził Koszt, szczerząc zęby w uśmiechu. W ciemności jego głowa jeszcze bardziej przypominała trupią czaszkę. Ale nie ma czym się martwić, wszystko jest załatwione. Początek Bernumowi dawały maleńkie strumyki spływające kaskadą z Bursztynowych Wzgórz i wyżyny Senon. Zbiegały się, tworząc wartko płynącą rzekę, żłobiącą w wapieniu głęboki parów. W końcu spadały z Bursztynowych Wodospadów, tracąc impet i płynąc już spokojnie przez pozostałą część wąwozu przedzielającego miasto. Dzięki temu Colnora leżała przy żeglownym górnym dopływie Bernumu, stanowiąc ostatni przystanek dla towarów przewożonych w jego górę i bramę dla wszystkich wędrowców zdążających do Zatoki Dagastańskiej.

Gdy Arista odzyskała oddech, Koszt poprowadził ich dalej w szaleńczym tempie. Minęli wąskie, porośnięte bluszczem sklepione przejście i drewnianą bramę, docierając na tyły posiadłości. Przed upadkiem do wąwozu rzecznego chronił ich jedynie kamienny mur sięgający niewiele powyżej pasa. Spoglądając w dół, Arista widziała tylko ciemność, ale po drugiej stronie szerokiej rzeki dostrzegła punkciki światła i sylwetki budynków. Koszt zaprowadził ich do długiego ciągu drewnianych schodów. - Nasz sąsiad, Bocant, który jest potentatem na rynku wieprzowiny, ma wciągarkę, do której zaprzęga sześć wołów - powiedział Koszt, wskazując na sąsiednią posiadłość. Arista dostrzegła szereg lin i krążków połączonych z dużą metalową skrzynią. Jedna latarnia zawieszona na górze, a druga na dole urwiska pokazywały jego wysokość, która wynosiła trzydzieści kilka metrów.

- My jednak musimy skorzystać z naszej tradycyjnej, choć bardziej niebezpiecznej drogi. Postarajcie się nie spaść. Stopnie są strome, a droga na dół daleka. Zejście było rzeczywiście przerażające - ustawione w zygzak prawie pionowe schody z desek i podniszczonych belek przyśrubowanych do skały. Całość wyglądała jak diaboliczna konstrukcja z drewna i rdzewiejącego metalu, która zaczęła popiskiwać i pojękiwać, gdy tylko na nią weszli. Arista była pewna, że poczuła, jak schody się zakołysały. Zaczerpnęła głęboko powietrza, chwyciła się spoconą dłonią poręczy i zaczęła schodzić, mając po jednej stronie Royce’a, a po drugiej Hadriana. U dołu znajdowała się wąska przystań, o którą monotonnie obijała się łódź wiosłowa o małym zanurzeniu. Zamontowana na dziobie latarnia rzucała wokół żółty blask. - Zgaście to przeklęte światło, głupcy! - warknął Koszt do dwóch ludzi szykujących łódkę do wypłynięcia. Czyjaś ręka szybko stłumiła płomień latarni i oczy Aristy przyzwyczaiły się do światła księżyca. Z poprzednich podróży do Colnory wiedziała, że za dnia na rzece panował nie mniejszy tłok niż na głównej ulicy miasta, ale po zmroku było na niej pusto, a najróżniejsze jednostki kołysały się przycumowane przy rozmaitych przystaniach. Po załadowaniu ostatnich zapasów na pokład Koszt zwrócił im broń. Hadrian poprzypinał miecze, a Royce schował sztylet o białym ostrzu pod płaszczem. - Wsiadajcie - powiedział Koszt, stawiając nogę na burcie, żeby łódź się nie kołysała. Stojący na środku skifu krępy przewoźnik bez koszuli pokazywał im, gdzie mają usiąść. - Kto z was mógłby się zająć rumplem? - spytał. - Rytownik - powiedział Koszt - usiądź przy sterze. - Łódź to dla mnie czarna magia - odparł żylasty młodzieniec z rzadkim wąsem i kozią bródką, rozkładając ekwipunek. - Ja siądę za sterem - zaproponował Hadrian. - I wdzięczny ci jestem za to, sir - powitał go wesoło przewoźnik. - Jestem Wally... Nie będziesz musiał zbyt często go używać. Potrafię kierować samymi wiosłami, ale przy silnym prądzie czasami lepiej w ogóle nie wiosłować. Musisz jedynie utrzymywać łódź na środku rzeki. Hadrian skinął głową.

- Potrafię to zrobić. - Oczywiście, że tak, sir. Royce przytrzymał Aristę za rękę, gdy wchodziła do łodzi i siadała przy Hadrianie na podniszczonej ławce. Następnie zajął pozycję obok Rytownika na dziobie. - Kiedy kazałeś tu przynieść zapasy? - zapytał Koszta, który wciąż stał z nogą wspartą na okrężnicy. - Zanim wróciłem po was do Królewskiego Lisa. Lubię działać z wyprzedzeniem. - Mrugnął. - Zmiatacz, może pamiętasz Rytownika z mostu Langdon, gdy byłeś ostatnim razem w Colnorze. Nie miej mu tego za złe. Rytownik zgłosił się na ochotnika, żeby doprowadzić was bezpiecznie do wiatraka, podczas gdy inni nie mieli na to najmniejszej ochoty. A teraz już ruszajcie. Koszt odwiązał cumę i wypchnął ich na czarną wodę. - Schować liny, panie Rytownik - powiedział Wally, czekając, aż oddalą się od przystani, by włożyć dwa długie wiosła w dulki. Przy każdym jego ruchu wiosła cicho skrzypiały, a skif sunął coraz szybciej z prądem. Przewoźnik siedział plecami do dziobu. Nie musiał się wysilać, ponieważ prąd sam pchał ich w dół rzeki. Wally korygował tylko kurs, zanurzając to jedno, to drugie wiosło. Od czasu do czasu używał ich obu, żeby płynęli trochę szybciej niż nurt wody. - Psiakość - zaklął cicho. - O co chodzi? - spytał Hadrian. - Zgasła latarnia na przystani Bocanta. To ona zawsze pomaga mi sterować. Co za pech! Zazwyczaj jej nie gaszą. Używają wciągarki do rozładowywania łodzi. Czasami barki okrążają cypel dopiero po zmroku i wtedy drogę wskazuje im ta latarnia. Nigdy nie wiedzą, kiedy przypłyną barki, więc zwykle zostawiają ją zapaloną na noc. Chwileczkę, znów się pali. Musiał ją zgasić wiatr. - Cisza - szepnął Rytownik z dziobu. - To nie rejs wycieczkowy. Dostajesz zapłatę za wiosłowanie, a nie snucie opowieści o rzece. Royce spojrzał na ciemny kilwater. - Czy to normalne, żeby małe łódki pływały po rzece w nocy? - Tylko jeśli coś przemycasz - odparł nieśmiało Wally i Arista zastanawiała się, czy sam tego nie robił. - Jeśli się nie zamkniecie, to ktoś nas zauważy - warknął Rytownik.

- Za późno - odrzekł Royce. - Jak to? - Płynie za nami co najmniej jedna łódź. Arista się obejrzała, ale zobaczyła jedynie srebrną wstęgę księżyca na czarnej powierzchni wody. - Masz bystry wzrok - powiedział Wally. - To ty ich zobaczyłeś - odparł Royce. - Światło na doku nie zgasło. Przesłoniła je inna łódź, gdy ją opuszczali. - Ilu ich jest? - spytał Hadrian. - Sześciu, i płyną czółnem. - Dogonią nas, prawda? - spytała Arista. Hadrian skinął głową. - Widziałem wyścigi czółen na Galewyrze i Bernumie. Nikt nie ściga się skifami. Mimo to Wally wiosłował wyraźnie mocniej, co w połączeniu z prądem nadawało im takie tempo, że aż poczuli powiew wiatru na twarzach. - Przed nami most Langdon - oznajmił Rytownik. Arista zobaczyła, jak budowla rośnie nad nimi, gdy szybko do niej podpływali. Ogromne filary z kamiennych bloków tworzyły łuki podpierające konstrukcję, która łączyła brzegi rzeki na wysokości ósmego piętra. Księżniczka ledwie dostrzegała kabłąkowate głowice ozdobnych latarni w kształcie łabędzi, tworzących linię świateł na tle rozgwieżdżonego nieba. - Tam są ludzie - powiedział Royce - i Koszt nie żartował, mówiąc, że mają kusze. Wally zerknął przez ramię w górę, po czym spojrzał z zaciekawieniem na Royce’a. - A ty co, sowa? - Przestań wiosłować i się przymknij! - rozkazał Rytownik i Wally wyjął wiosła z wody. Płynęli w ciszy popychani przez prąd rzeki. Niebawem w świetle latarni ukazali się mężczyźni na moście, nawet Arista ich zobaczyła. Ciemną łódź trudno było dostrzec na czarnej rzece, ale nie było to niemożliwe. Pod wpływem naporu wody na płetwę sterową skif zaczął sunąć bokiem. Wally skinął głową i Hadrian przesunął rumpel, prostując kurs. Na nocnym niebie eksplodowało światło. Z lewego brzegu padł na most pomarańczowożółty blask. To płonął magazyn. Ogień wyrzucał w niebo snopy

iskier podobne do chmar świetlików. Ciemne postacie ruszyły w tę stronę i nocną ciszę rozdarły ostre krzyki. - Wiosłuj! - rozkazał Rytownik i Wally zaczął energicznie zagarniać wodę. Arista spojrzała przez ramię i w blasku ognia ujrzała czółno. Zbliżająca się jednostka miała ponad pięć metrów długości i niecałe półtora szerokości. Czterej mężczyźni siedzieli parami i wiosłowali, piąty był na rufie, a szósty na dziobie z bosakiem w rękach. - Chyba chcą wejść na naszą łódź - szepnęła. - Nie - odrzekł Royce. - Czekają. - Na co? - Nie jestem pewien, ale nie zamierzam tego sprawdzać. Spróbuj się od nich oddalić, Wally. - Przesuń się, kolego. Pomogę ci - powiedział Hadrian do przewoźnika, zajmując obok niego miejsce. - Aristo, usiądź za sterem. Księżniczka zastąpiła Hadriana i chwyciła drewnianą rękojeść. Nie miała pojęcia, co z nią robić, więc postanowiła trzymać rumpel na środku. Hadrian podwinął rękawy, zaparł się nogami o pokład i wziął do rąk wiosło. Royce zdjął płaszcz i buty i położył je na dnie łodzi. - Nie rób nic głupiego - powiedział do niego Rytownik. - Musimy minąć jeszcze jeden most. - Tylko przewieź ich pod Południowym, a wszystko będzie w porządku - odparł Royce. - A teraz, panowie, oddalcie się trochę od czółna. - Na trzy - rzucił Wally i razem zaczęli wiosłować tak mocno, że dziób wyraźnie się uniósł, a woda z tylu spieniła. Zaskoczony Rytownik potknął się i niemal przewrócił. - Cóż ty, do licha... - zaczął, gdy Royce wskoczył do wody i zniknął. - Przeklęty głupiec. Czego się spodziewa? Że poczekamy na niego? - Nie martw się o Royce’a - powiedział Hadrian, wiosłując wspólnie z Wallym. Ariście wydawało się, że czółno pozostało w tyle, ale może były to tylko jej pobożne życzenia. - Most Południowy - szepnął Rytownik. Gdy podpłynęli bliżej, księżniczka dostrzegła kolejny pożar. Tym razem przystań dla łodzi płonęła jak dobrze wysuszona podpałka. Stary most Południowy, który wyznaczał granicę miasta, był znacznie niższy od Langdonu i Arista bez trudu dostrzegła strażników.

- Tym razem nie dadzą się nabrać - orzekł Hadrian. - Pozostali na swoich stanowiskach. - Cisza. Może się prześliźniemy - szepnął Rytownik. Hadrian i Wally unieśli wiosła na wodę. Wszyscy siedzieli nieruchomo jak posągi. Arista sterowała niesionym przez prąd skifem. Szybko się zorientowała w zasadzie działania rumpla: gdy odsuwała go w prawo, dziób obracał się w lewo. Obawiając się jednak popełnienia błędu, skupiła się na tym, by utrzymać ster w pozycji środkowej. Z mostu opuszczano coś dziwnego, co wyglądało jak pajęczyny lub gałęzie drzew. Już chciała to opłynąć, gdy zobaczyła, że pajęczyna przesłoniła cały prześwit pod mostem. - Spuścili sieć! - stwierdził Rytownik trochę zbyt głośno. Wally i Hadrian zaczęli wiosłować wstecz, ale prąd rzeki zwyciężył i skif wpłynął bezradnie w siatkę. Łódź obróciła się bokiem i niebezpiecznie przechyliła, pieniąc wodę wzdłuż burty. - Podpłyńcie do brzegu i zostańcie na wodzie! - krzyknął ktoś z góry. W świetle opuszczonej z mostu latarni widać było, jak usiłują uwolnić się z sieci. Rytownik, Wally i Hadrian rozcinali ją nożami, ale zanim zdążyli zrobić dostatecznie dużą dziurę, dwaj imperialni żołnierze z kuszami zajęli pozycje na brzegu. - Przestańcie albo zabijemy was na miejscu - powiedział bliżej stojący ostrym, zniecierpliwionym tonem. Hadrian skinął głową i opuścili noże. Arista nie mogła oderwać wzroku od kusz. Znała tę broń. Widziała, jak żołnierze Essendonów ćwiczyli strzelanie z niej na dziedzińcu, celując do starych hełmów włożonych na kukły. Bełty pozostawiały duże dziury w ciężkim metalu. Imperialni stali w niedużej odległości i Arista widziała ostre groty strzał przytrzymywane przez niewielki spust i wycelowane prosto w nich. Wally i Hadrian skierowali łódź do brzegu i wszyscy po kolei zeszli na ląd. Hadrian podał księżniczce rękę przy wysiadaniu. Stanęli obok siebie, a Wally i Rytownik za nimi. - Odłóż broń - rozkazał Hadrianowi żołnierz. Przed zdjęciem mieczy Hadrian przeniósł wzrok kilka razy z jednego kusznika na drugiego. Jeden z nich zbliżył się do nich, podczas gdy drugi pozostał z tyłu, nie spuszczając wzroku z pojmanych. - Jak się nazywacie? - spytał ten, który do nich podszedł. Nikt nie odpowiedział. Strażnik zrobił jeszcze jeden krok do przodu i przyjrzał się bacznie Ariście.

- No, no, no - powiedział. - Patrz, kogo tu mamy, Jus. Złowiliśmy wspaniałą rybkę. - Kto to jest? - spytał Jus. - Księżniczka z Melengaru, ta, o której mówią „wiedźma”. - Skąd wiesz? - Poznaję ją. Byłem w Medfordzie, kiedy ją sądzono za zamordowanie ojca. - Jak myślisz, co ona tu robi? - Nie wiem... Co tu robisz? Arista nie odpowiedziała, tylko wpatrywała się w duże groty bełtów. Ich czubki wyglądały na ostre. Sir Ecton nazywał kuszników zabójcami rycerzy. - Kapitan się tego dowie - powiedział żołnierz. - Tych dwóch też poznaję. Wskazał na Wally’ego i Rytownika. - Już ich kiedyś widziałem w mieście. - No pewnie - odezwał się przewoźnik. - Od lat jestem pilotem na tej rzece. Nie robiliśmy nic złego. - Jeśli już tutaj pływałeś, to wiesz, że przewozy nocą są zabronione. Wally nie odpowiedział. - Ale tego nie znam. Jak się nazywasz? - Hadrian - odparł wspólnik Royce’a, wykorzystując okazję, żeby zrobić krok naprzód, jakby chciał wymienić uścisk dłoni. - Z powrotem! Do tyłu! - krzyknął strażnik, celując z kuszy w pierś Hadriana, który od razu się zatrzymał. - Jeszcze krok, a zrobię ci dziurę na wylot! - Co zamierzacie? - spytał Hadrian. - Wy pozostaniecie na miejscu, a my wezwiemy patrol. Zaprowadzimy was do kapitana. On będzie wiedział, co zrobić z takimi jak wy. - Mam nadzieję, że nie będziemy musieli długo czekać - powiedział Hadrian. - To wilgotne nocne powietrze jest niezdrowe. Można się przeziębić. Wy już chyba jesteście chorzy. Jak sądzisz, Aristo? - Ja nie jestem przeziębiony - zaprzeczył żołnierz. - Na pewno? Masz zaczerwienione oczy i nos. Aristo, zgadzasz się ze mną, prawda? - Co takiego? - spytała księżniczka, wciąż wpatrując się jak urzeczona w kusze. Jej serce waliło i ledwo słyszała słowa Hadriana. - Założę się, że przez całą noc kasłaliście i kichaliście - ciągnął Hadrian. - Nie ma nic gorszego od przeziębienia latem. Mam rację, Aristo?

Bezsensowna paplanina Hadriana i jego obsesyjne zatroskanie o zdrowie żołnierzy wprawiły księżniczkę w osłupienie. Czuła się zobowiązana coś odpowiedzieć. - Ja... tak sądzę. - Najgorsze jest kichanie. Nie cierpię kichania. Arista głośno westchnęła. - Zamknij się - rozkazał żołnierz i nie spuszczając oczu z Hadriana, zawołał do stojącego z tyłu Jusa: - Widzisz, żeby ktoś już tu szedł? - Jeszcze nie - odrzekł Jus. - Podejrzewam, że wszyscy gaszą pożar. Arista nigdy wcześniej tego nie próbowała pod przymusem. Przymknęła oczy i usiłowała przypomnieć sobie technikę koncentracji, której nauczył ją Esrahaddon. Zaczerpnęła kilka razy głęboko powietrza, oczyściła umysł i starała się uspokoić. Skupiła uwagę na dźwiękach otoczenia - chlupocie wody uderzającej o burty łodzi, szumie wiatru przeczesującego gałęzie, kumkaniu żab i cykaniu świerszczy. A potem po kolei odgrodziła umysł od każdego z nich. Otworzyła oczy i spojrzała na żołnierzy. Teraz widziała ich dokładnie: trzydniowy zarost na policzkach, pomięte płaszczyki, a nawet pordzewiałe kółka w kolczugach. Widziała w ich oczach nerwowe podniecenie i zdawało jej się, że nawet czuje piżmowy odór ich ciał. Oddychając rytmicznie, skupiła uwagę na ich nosach i zaczęła nucić, a potem mamrotać. Podnosiła powoli głos, jakby śpiewała pieśń. - Powiedziałem, że nie... - żołnierz nagle urwał, marszcząc nos. Oczy zaczęły mu łzawić i pokręcił głową z rozdrażnieniem. - Powiedziałem, że nie... - znów zaczął i jeszcze raz przerwał, łapiąc ustami powietrze. Jus miał te same problemy i im bardziej Arista podnosiła głos, tym trudniej im było się opanować. Księżniczka poruszyła palcami, jakby coś pisała w powietrzu. - Ja... po-wie-dzia-łem... ja... ja... Teraz Arista wykonała ręką przypominający cięcie gest z góry na dół i nagle obaj żołnierze kichnęli. Hadrian natychmiast skoczył naprzód i kopniakiem w kolano złamał bliżej stojącemu nogę. Zasłonił się nim, krzyczącym z bólu, gdy drugi kusznik wystrzelił. Bełt trafił mężczyznę prosto w pierś, przebijając metalową kolczugę i odrzucając go z Hadrianem do tyłu. Hadrian puścił martwego żołnierza, podniósł jego kuszę i strzelił do drugiego strażnika, który próbował uciec. Strzała wbiła się jednak w jego plecy z głębokim, rezonującym odgłosem i powaliła go trupem. Hadrian upuścił kuszę. - Szybko! - krzyknął.

Kiedy wskakiwali do skifu, zobaczyli przybliżające się do nich czółno. Łódka wyłoniła się z ciemności, ale już nie pruła wody szpiczastym dziobem, lecz dryfowała bez celu, bezradna wobec kaprysów prądu rzeki. Gdy do nich podpłynęła, zrozumieli dlaczego. W czółnie nikogo nie było. Zniknęły nawet wiosła. Ale z wody wynurzyła się ciemna postać. - Dlaczego się zatrzymaliście? - skarcił ich Royce, odgarniając z twarzy mokre włosy. - Dogoniłbym was. Widok leżących ciał sprawił, że nie potrzebował więcej wyjaśnień. Hadrian zepchnął łódź do wody i wskoczył do niej w ostatniej chwili. Słyszeli głosy ludzi na górze, gdy kończyli rozcinanie sieci. Wyswobodziwszy się z niej, oddalili się od mostu. Dzięki prądowi i energicznemu wiosłowaniu Wally’ego i Hadriana płynęli szybko w dół rzeki, zanurzając się w ciemnościach nocy i pozostawiając za sobą Colnorę.

Rozdział 8. Hintindar. Arista obudziła się zdezorientowana i skonfundowana. Śniła, że jedzie powozem. Siedziała naprzeciw Sauly’ego i Esrahaddona, tylko że w jej śnie Esrahaddon miał ręce, a Sauly nosił biskupie szaty. Próbowali nalać koniaku z butelki do filiżanki i o czymś dyskutowali zacięcie, ale Arista nie mogła sobie przypomnieć, o co chodziło. Jaskrawe światło raziło ją w oczy, a plecy bolały od spania na czymś twardym. Zamrugała, zmrużyła oczy i rozejrzała się. Pamięć jej wróciła, gdy uświadomiła sobie, że wciąż jest na skifie płynącym w dół rzeki Bernum. Wysunęła lewą stopę spod jakiejś torby i poczuła w niej mrowienie. Poranne słońce jasno świeciło. Zniknęły wapienne klify, a zastąpiły je pochyłe tereny uprawne. Po obu stronach rzeki urocze zielone pola łagodnie falowały na lekkim wietrze. Wysokie ościste kłosy mogły być pszeniczne, choć równie dobrze jęczmienne. W tym miejscu rzeka była szersza i płynęła wolniej. Prawie nie było prądu i Wally wrócił do wiosłowania. - Dzień dobry, milady - przywitał księżniczkę. - Dzień dobry - odezwał się Hadrian ze swojego miejsca przy rumplu. - Chyba przysnęłam - odparła, siadając i poprawiając suknię. - Czy ktoś jeszcze spał? - Ja się prześpię, jak dotrę na miejsce - odpowiedział Wally, przyciągając do siebie wiosła i jednocześnie odchylając się do tyłu, a następnie wracając do

wyprostowanej pozycji. Z wynurzonych piór kapały krople wody. - Po dowiezieniu jaśnie państwa do celu popłynę do Evlinu, utnę sobie drzemkę i coś przekąszę, a potem spróbuję znaleźć podróżnych albo ładunek do przewiezienia z powrotem. Nie warto zmagać się z tym prądem za darmo. Arista spojrzała pytająco na Hadriana. - Trochę - powiedział. - Royce i ja zmienialiśmy się przy sterze. Rozpuszczone włosy Aristy opadały jej na twarz. Zgubiła gdzieś niebieską atlasową wstążkę w trakcie nocnej jazdy z Sheridanu. Od tamtej pory używała kawałka rzemienia, który dał jej Hadrian, ale teraz nawet tego nie miała. Zanurzyła rękę we włosach i znalazła zaplątany rzemyk. Próbując go oswobodzić, powiedziała: - Powinniście mnie obudzić. Siadłabym za sterem na zmianę z wami. - Zastanawialiśmy się, czy tak nie zrobić, gdy zaczęłaś chrapać. - Ja nie chrapię! - Jestem innego zdania - nie ustępował Hadrian, żując coś w ustach. Rozejrzała się po skifie. Wszyscy, nawet Rytownik skinęli głową. Oblała się rumieńcem. Hadrian zachichotał. - Nie przejmuj się. Nie możesz odpowiadać za to, co robisz we śnie. - Ale damie to nie przystoi - odparła. - Nie zadręczaj się takimi błahostkami - powiedział Hadrian z szelmowskim uśmiechem. - W Sheridanie straciliśmy wszelkie złudzenia co do tego, że sztywno przestrzegasz zasad. Było o wiele lepiej, gdy nic nie mówili, pomyślała. - To komplement - dodał pośpiesznie. - Kiepsko ci idzie z damami, prawda, sir? - spytał Wally, zatrzymując na chwilę wiosła w powietrzu, przez co wyglądały jak rozłożone skrzydła. Kapiąca z nich woda zostawiała maleńki szlak kółek na gładkiej powierzchni rzeki. - Mówię o komplementach i tak dalej. Hadrian spojrzał na niego ze zmarszczonym czołem, po czym odwrócił się do Aristy z zatroskanym wyrazem twarzy. - Naprawdę chodziło mi o komplement. Nigdy nie spotkałem damy, która... cóż, nie narzekałaś... - przerwał sfrustrowany, po czym dodał: - Tamta sztuczka była naprawdę świetna. Arista wiedziała, że Hadrian poruszył temat zaklęcia tylko po to, by z twarzą wyjść z niezręcznej sytuacji, ale musiała przyznać, że poczuła dumę, iż w końcu

zrobiła coś pożytecznego podczas tej podróży. - Pierwszy raz w życiu zastosowałam w praktyce magię ręczną. - Naprawdę nie byłem pewien, czy potrafisz - powiedział Hadrian. - Kto by pomyślał, że takie głupstwo się przyda? - Pojeździj z nami jeszcze trochę, a zobaczysz, że nam prawie wszystko się przydaje. - Hadrian wyciągnął rękę. - Sera? - spytał. - Bardzo smaczny. Arista wzięła ser i uśmiechnęła się do niego, ale była rozczarowana, ponieważ tego nie zobaczył, przeniósł wzrok na brzeg rzeki. Uśmiech znikł jej z twarzy i zaczęła jeść ze skrępowaniem. Wally wiosłował miarowo i płynęli powoli dalej. Kilkakrotnie skręcili, omijając przewrócone drzewo, a potem piaszczysty cypel. Arista prawie przez godzinę rozczesywała splątane włosy, po czym zebrała je z tyłu w węzeł i przewiązała rzemykiem. W końcu dopłynęli do luki w trzcinach, gdzie zobaczyli kawałek piaszczystego brzegu. Widać było, że już wcześniej przybijały tam łodzie. - Do brzegu - rozkazał Rytownik. Wally zręcznie obrócił łódź, żeby wylądować w cieniu dużej wierzby. Młodzieniec wyskoczył na piach przywiązał dziobową cumę. - Tu się zatrzymujemy. Wyładujmy ekwipunek. - Nie tak szybko - sprzeciwił się Royce. - Nie chcesz najpierw sprawdzić skrzydeł wiatraka? - No tak. - Rytownik skinął głową. Wyglądał na lekko speszonego i odrobinę poirytowanego. - Zaczekajcie tu - powiedział, a potem wbiegł truchtem na trawiaste zbocze. - Skrzydła? - spytał Hadrian. - Za tym wzniesieniem jest wiatrak budowniczego młynów Ethana Finlina wyjaśnił Royce. - Finlin należy do Czarnego Diamentu, a jego wiatrak jest wykorzystywany do przechowywania przemycanych towarów, a także przekazywania informacji, gdyż jest widoczny z odległych wzgórz. Jeśli jego skrzydła się obracają, wszystko jest w porządku. Jeśli są nieruchome, to coś nie gra. Ich pozycja oznacza wtedy różne rzeczy. Gdy dwa są w pionie, tak jak maszt statku, Finlin potrzebuje pomocy. Jeśli są przekrzywione, lepiej nie podchodzić. Są też inne sygnały, ale na pewno się zmieniły po moim odejściu z gildii. - Droga wolna - poinformował ich Rytownik, schodząc ze wzgórza. Wszyscy wzięli po pakunku, pokiwali Wally’emu na pożegnanie i zaczęli wspinać się po zboczu.

Wiatrak przypominał wyblakłą wieżę stojącą na grzbiecie trawiastego pagórka. Obrotowa czapa ustawiła się do wiatru wiejącego jednostajnie z północnego wschodu. Olbrzymie skrzydła z drewnianych ram powleczonych płótnem kręciły się powoli, popiskując przy obracaniu wału wielkiego młyna. Wokół budowli stało kilka mniejszych zabudowań, szopy magazynowe i wozy. Nie było klientów i panowała cisza. Znaleźli swoje konie, a także jednego dodatkowego dla Rytownika. W pobliskiej stodole czekał na nich ekwipunek. Finlin wyjrzał z młyna i pomachał do nich ręką, a oni mu odkiwnęli. Royce odbył krótką rozmowę z Rytownikiem, a Hadrian osiodłał konie i załadował bagaże. Arista sama zarzuciła siodło na swojego wierzchowca, co wywołało uśmiech na twarzy Hadriana. - Często siodłasz własnego konia? - zapytał, gdy sięgała ręką do popręgu pod jego brzuchem. Metalowe kółko na końcu szerokiego pasa kiwało się do przodu i do tyłu, przez co złapanie go bez wchodzenia pod zwierzę było nie lada sztuką. - Jestem księżniczką, nie inwalidką. Chwyciła popręg, przełożyła przez pierścień skórzany pasek i zrobiła węzeł taki sam jak na rzemieniu we własnych włosach. - Mogę dać ci jedną małą radę? Podniosła głowę. - Oczywiście. - Musisz użyć węzła płaskiego i zawiązać go ciaśniej. - To już dwie rady. Dziękuję, ale myślę, że tak będzie dobrze. Wyciągnął rękę do góry i chwycił siodło za kulę. Z łatwością się zsunęło i zatrzymało między nogami konia. - Ale przecież zawiązałam go mocno. - Na pewno. - Hadrian poprawił siodło i rozwiązał węzeł. - Ludzie myślą, że konie są durne. Nazywają je głupimi zwierzętami. Ale to nieprawda. Przykładowo ten przechytrzył księżniczkę Melengaru. - Zdjął siodło, złożył koc podwójnie na grzbiecie zwierzęcia i położył siodło z powrotem. - Widzisz, konie nie lubią być obwiązane tak, jak podejrzewam, że tobie nie odpowiada chodzenie w ciasnym gorsecie. Myślą, że im luźniej, tym lepiej, bo nie dbają o to, czy się ześlizgniesz. Przełożył skórzany pasek przez pierścień w popręgu i mocno go zacisnął. - Tak więc teraz klacz wstrzymuje oddech, rozszerzając klatkę piersiową i czekając, aż przywiążę siodło. Gdy wypuści powietrze, siodło się poluźni. Tyle, że ja o tym wiem, a także o tym, że nie może wstrzymywać oddechu bez końca. - Czekał,

trzymając obie ręce na pasku. Gdy tylko klacz wypuściła powietrze, zaciągnął go, zyskując aż dziesięć centymetrów. - Widzisz? Patrzyła, jak przekłada pasek przez pierścień i robi płaski węzeł, który oparł się wygodnie o bok konia. - W porządku, przyznaję - powiedziała. - Po raz pierwszy siodłam konia. - I świetnie ci idzie - odrzekł kpiącym tonem. - Wiesz, że mogę cię za to kazać uwięzić do końca życia, prawda? Royce i Rytownik weszli do stodoły. Młodszy złodziej wziął swojego konia i odjechał bez słowa. - Mili goście ci z Diamentu - zauważył Hadrian. - Cosmos wydawał się gościnny - dodała Arista. - Można sobie wyobrazić, że tak rozmawia pająk z muchą, zawijając ją w pajęczynę. - Cóż za ciekawa przenośnia - stwierdziła Arista. - Mógłbyś zrobić karierę w polityce, Hadrianie. Spojrzał na Royce’a. - Tego jeszcze nie rozważaliśmy. - Nie wiem, czym to się różni od aktorstwa. - Moje pomysły nigdy mu się nie podobają - powiedział Hadrian do księżniczki, po czym zwrócił się do Royce’a: - A teraz dokąd? - Do Hintindaru - odrzekł Royce. - Mówisz poważnie? - To miejsce na uboczu, gdzie można zniknąć na pewien czas. Jakiś problem? Hadrian zmrużył oczy. - Piekielnie dobrze wiesz jaki. - O co chodzi? - spytała Arista. - Urodziłem się w Hintindarze. - Już powiedziałem Rytownikowi, że tam będziemy na niego czekać - wyjaśnił Royce. - Nie da się nic zrobić. - Ale Hintindar to dworski przysiółek: kilka gospodarstw i sklepików. Nie ma się gdzie zatrzymać. - Tym lepiej. Po pobycie w Colnorze wynajęcie pokoju w pensjonacie nie byłoby zbyt rozsądne. Z pewnością w wiosce jest kilku ludzi, którzy cię jeszcze pamiętają.

Na pewno ktoś pomoże i przygarnie nas na pewien czas. Musimy zejść z utartego szlaku. - Chyba nie myślisz poważnie, że ktoś nas jeszcze śledzi. Wiem, że imperium chciałoby zapobiec spotkaniu Aristy z Gauntem, ale wątpię, czy ktoś ją rozpoznał w Colnorze. Przynajmniej nikt, kto by jeszcze żył. Royce nie odpowiedział. - Royce? - Po prostu jestem ostrożny - warknął. - Royce? O co chodziło Cosmosowi, kiedy powiedział, że nie jesteś jedynym byłym członkiem Diamentu w Warric? O co chodziło z tymi duchami? Royce milczał. Hadrian spiorunował go wzrokiem. - Przyłączyłem się do ciebie w ramach przysługi, ale jeśli zamierzasz coś przede mną ukrywać... Royce ustąpił. - To prawdopodobnie nic takiego, ale... być może ściga nas Merrick. Wyraz irytacji zniknął z twarzy Hadriana i najemnik powiedział tylko: - Aha. - Ktoś mi powie, co to za jeden ten Merrick? - zapytała Arista. - Albo dlaczego Hadrian nie chce wrócić w rodzinne strony? - Wyjechałem stąd w niezbyt przyjemnych okolicznościach - odpowiedział najemnik - i nie było mnie tu sporo czasu. - A Merrick? - Merrick Marius, znany także jako Przecinacz, był kiedyś przyjacielem Royce’a. Obaj należeli do Diamentu, ale... - Hadrian zerknął na Royce’a. - Cóż, powiedzmy, że się poprztykali. - No i? Hadrian czekał, aż Royce się odezwie, a gdy tego nie zrobił, odpowiedział za niego: - To długa historia, ale w skrócie chodzi o to, że Merrick i Royce naprawdę się nie zgadzają - przerwał, po czym dodał: - Merrick jest bardzo podobny do Royce’a. Arista wciąż patrzyła na Hadriana, dopóki nie domyśliła się, o co chodzi. - Mimo wszystko nie znaczy to, że Merrick nas ściga - ciągnął Hadrian. - Minęło sporo czasu, prawda? Czemu miałby zawracać sobie tobą głowę?

- Pracuje dla imperium - odrzekł Royce. - O to chodziło Cosmosowi. I jeśli w Diamencie jest imperialny kret, Merrick już wszystko o nas wie. A nawet jeśli nie ma tam szpiega, mógł się o nas dowiedzieć od Diamentu. Wielu uważa go za bohatera z powodu tego, że wysłał mnie do Manzantu. W ich oczach jestem zły. - Byłeś w Manzancie? - zapytała Arista ze zdumieniem. - Nie lubi o tym mówić - odpowiedział ponownie za niego Hadrian. - Jeśli zatem ściga nas Merrick, to co robimy? - To, co zawsze - odparł Royce. - Tylko lepiej. *** Wioska Hintindar była usadowiona w niewielkiej dolinie rzecznej otoczonej wzgórzami o łagodnych stokach. Krajobraz ozdabiała mozaika sześciu pól uprawnych oddzielonych od siebie żywopłotami i grupami majestatycznych dębów oraz jesionów. Na trzech polach obsiane pasy poprzedzielane były bruzdami przeznaczonymi do zbierania wody deszczowej niewchłoniętej przez glebę, na czwartym pasły się zwierzęta, a na piątym suszono trawę na siano. Ostatnie pole leżało odłogiem. Młode kobiety ścinały len i upychały go w zarzuconych na ramiona workach, podczas gdy mężczyźni wyrywali chwasty i zbierali siano. Centrum wioski skupiło się przy głównej drodze niedaleko rzeczki będącej dopływem Bernumu. Wzdłuż traktu stały drewniane, kamienne i szachulcowe budynki kryte gontem lub strzechą. Zaczynały się tuż za drewnianym mostem, a kończyły w połowie wzgórza, na którym wzniesiono dwór. Pomiędzy nimi mieściły się różne sklepy. Z kilku kominów unosił się dym, a najczarniejszy dobywał się z kuźni. Konie ogłosiły ich przybycie głuchym stukotem kopyt, gdy przejeżdżali przez most. Ludzie oglądali się za nimi, szturchając się łokciami. Wskazywali ich sobie palcami. Ci, których mijali, przerywali pracę, by ruszyć za nimi w bezpiecznej odległości. - Dzień dobry - odezwał się Hadrian, ale nikt nie odpowiedział. Nikt się nawet nie uśmiechnął. Niektórzy szeptali, kryjąc się w wejściach do domów. Matki zaciągały dzieci do środka, a mężczyźni brali do rąk widły lub siekiery. - To ty tutaj dorastałeś? - szepnęła Arista do Hadriana. - Tak wyobrażałabym sobie raczej rodzinną wioskę Royce’a. Usłyszawszy tę uwagę, Royce spojrzał na księżniczkę. - Nie odwiedza ich zbyt wielu podróżników - wyjaśnił Hadrian.

- Rozumiem dlaczego. Minęli wodny młyn z dużym drewnianym kołem napędzanym przez rzekę. W wiosce był także zakład rymarski, świecarz, tkacz, a nawet szewc. W połowie drogi natrafili na zakład piwowarski. Przy wrzącej kadzi obok stosu dużych drewnianych beczek pracowała tęgawa siwa matrona. Obserwowała, jak powoli się zbliżają, po czym wyszła na środek drogi, wycierając ręce w brudną szmatę. - Ani kroku dalej - powiedziała z mocnym akcentem z południowej prowincji. Nosiła poplamiony fartuch zawiązany wokół bezkształtnej sukni i chustę na głowie. Chodziła boso, a twarz miała ubrudzoną i spoconą. - Coście za jedni i jaką tu macie sprawę? I mówcie szybko, zanim podniesie się wrzawa i zostaniecie odprowadzeni do wójta. Nie lubimy tu wichrzycieli. - Wrzawa? - spytała Arista cicho. Hadrian spojrzał na nią i wyjaśnił: - To sygnał alarmowy, na który odpowiadają wszyscy mieszkańcy wioski. Nic przyjemnego. - Zmrużył oczy, przyglądając się kobiecie, po czym zsiadł z konia. Kobieta zrobiła krok do tyłu i chwyciła wbijak do szpuntowania beczek. - Powiedziałam, że podniosę wrzawę, i nie żartuję! Hadrian podał wodze Royce’owi i podszedł do kobiety. - Jeśli dobrze pamiętam, to ty byłaś największą wichrzycielką w wiosce, Armigil, i prawie po dwudziestu latach chyba niewiele się zmieniło. Kobieta wydawała się zaskoczona, a potem spojrzała na niego podejrzliwie. - Haddy? - spytała z niedowierzaniem. - To niemożliwe, prawda? Hadrian zachichotał. - Już od lat nikt mnie tak nie nazywał. - Dobry Mariborze, aleś wyrósł, chłopcze! - Gdy ochłonęła z szoku, odłożyła wbijak i odwróciła się do gapiów, którzy stali przy drodze. - To Haddy Blackwater, syn Danbury’ego, kowala. - Jak się masz, Armigil? - powiedział Hadrian z szerokim uśmiechem, robiąc krok do przodu, żeby się z nią przywitać. W odpowiedzi kobieta uderzyła go mocno pięścią w szczękę. Włożyła w cios całą siłę i skrzywiła się, potrząsając z bólu ręką. - Au! Ale masz piekielnie twardą szczękę! - Za co mnie uderzyłaś? - Hadrian chwycił się za podbródek, oszołomiony.

- Za to, że uciekłeś i zostawiłeś ojca, żeby umarł sam jak palec. Czekałam na to prawie dwadzieścia lat. Hadrian zlizał krew z wargi i się nachmurzył. - Przebolej to, skarbie! I lepiej uważaj, bo jeszcze nieraz tu dostaniesz. Danbury był porządnym człowiekiem, a ty złamałeś mu serce w dniu, w którym wyjechałeś. Hadrian wciąż masował podbródek. Armigil przewróciła oczami. - Chodź tu - rozkazała i chwyciła go za twarz. Hadrian wzdrygnął się, kiedy go oglądała. - Delikatnyś, na litość Maribora. Serio, myślałam, że ojciec bardziej cię zahartował. Gdybym miała w ręku miecz, ulżyłabym twoim ramionom, a dzieciaki miałyby nową piłkę do kopania, co? Przyniosę ci kufel piwa, które dojrzało dziś rano. Na pewno złagodzi szorstkie powitanie. Podeszła do dużej beczki, napełniła drewniany kubek ciemnym bursztynowym napojem i podała go Hadrianowi, który spojrzał nań z powątpiewaniem. - Ile razy je filtrowałaś? - Trzy - odparła bez przekonania. - Zatwierdził je kiper jego lordowskiej mości? - Oczywiście, że nie, ty przeklęty głupcze. Przed chwilą ci powiedziałam, że skończyło fermentować dziś rano. Warzyłam je przedwczoraj, calutkie dwa dni leżakowało w beczce. Większość osadu powinna opaść, a ono powinno już mieć niezłą moc. - Nie chcę, żebyś miała kłopoty. - Przecież ci go nie sprzedaję. Pij i się przymknij albo jeszcze raz cię zdzielę za kretyńskie zachowanie. - Haddy? To naprawdę ty? Do Hadriana podszedł chudy mężczyzna, który wyglądał na jego rówieśnika. Miał blond włosy do ramion i ciastowatą twarz. Nosił podniszczoną szarą tunikę i wypłowiały zielony kaptur, a nogi miał owinięte do kolan płótnem. Powlekała go warstewka jasnobrązowego kurzu, jakby przekopał się przez piaszczyste wzgórze. - Dunstan? Mężczyzna skinął głową i obaj się objęli. Gdy poklepali się po ramionach, spowił ich pył unoszący się z tuniki Dunstana. - Czy kiedyś tu mieszkałeś? - zapytała dziewczynka z tłumu, który z każdą chwilą gęstniał.

Hadrian skinął głową. To dało początek rozmowom gromadzących się na ulicy ludzi i otaczających go ciasnym kręgiem. W końcu udało mu się coś powiedzieć i wskazał ręką na Royce’a i Aristę. - Słuchajcie, to mój przyjaciel pan Everton i jego żona Erma. Arista i Royce wymienili spojrzenia. - Vince, Ermo, to piwowarka Armigil, a Dunstan jest synem piekarza. - Piekarzem, Haddy. Tata nie żyje od pięciu lat. - Przykro mi to słyszeć, Dun. Miło wspominam podkradanie chleba z jego pieców. Dunstan spojrzał na Royce’a. - Haddy i ja byliśmy najlepszymi przyjaciółmi, kiedy tu mieszkał... Dopóki nie zniknął - dodał z nutą goryczy. - Ty też mi przyłożysz? - Hadrian udawał, że się boi. - Powinienem, ale aż za dobrze pamiętam skutki naszej ostatniej walki. Hadrian uśmiechnął się złośliwie, a Dunstan odwzajemnił mu się groźnym spojrzeniem. - Gdybym się nie poślizgnął... - zaczął Dunstan, po czym obaj roześmiali się z żartu, którego nikt inny nie rozumiał. - Dobrze, że wróciłeś, Haddy - powiedział Dunstan szczerze. Patrzył, jak Hadrian bierze łyk piwa, po czym zwrócił się do Armigil: - To niesprawiedliwe, że Haddy dostał kufel za darmo, a ja nie. - Zamaluję cię w papę i też dostaniesz. - Uśmiechnęła się do niego. - Rozejść się! Rozejść się! - ryknął duży muskularny mężczyzna, przedzierając się przez tłum. Miał gruby kark, pełną ciemną brodę i łysinę. - Wszyscy wracać do pracy! Ludzie jęknęli z niezadowoleniem, ale szybko się uspokoili, gdy pojawili się dwaj jeźdźcy. Zjeżdżali kłusem ze wzgórza, od strony majątku dworskiego. - Co tu się dzieje? - zapytał jeździec na przodzie. Był w średnim wieku, miał zmęczone oczy i silny podbródek. Nosił lekkie płócienne rzeczy, powszechnie spotykane u faworyzowanych służących, a na jego piersi widniał haftowany herb przedstawiający skrzyżowane sztylety przetykane złotą nitką. - Zjawili się obcy, sir - odpowiedział hałaśliwy mężczyzna o byczym karku. - Nie są obcy, sir - odezwała się Armigil. - To Haddy Blackwater, syn starego kowala. Przyjechał w odwiedziny.

- Dziękuję, Armigil - powiedział jeździec - ale nie mówiłem do ciebie, tylko do sołtysa. - Spojrzał na brodacza. - No, dalej, Osgar, mów. Krzepki wielkolud wzruszył ramionami i pogładził brodę. Wyglądał na skrępowanego. - Ona może mieć rację, sir. Nie miałem okazji zapytać, bo próbowałem przywrócić porządek. - No dobrze, Osgar. Dopilnuj, żeby ludzie wrócili do pracy, bo przed zmrokiem każę cię zakuć w dyby. - Tak jest, sir. Natychmiast, sir. Odwrócił się, krzycząc na mieszkańców wioski, aż się rozeszli. Pozostali tylko Armigil i Dunstan. - Jesteś synem starego kowala? - spytał jeździec. - Tak - odparł Hadrian. - A kim ty jesteś? - Wójtem jego lordowskiej mości. Moim obowiązkiem jest utrzymanie porządku w tej wiosce i nie podoba mi się, że przeszkadzasz chłopom w pracy. - Przepraszam, sir. - Hadrian skłonił głowę z szacunkiem. - Nie chciałem... - Jeśli jesteś synem kowala, to gdzie się podziewałeś? - zapytał drugi jeździec. Wyglądał na znacznie młodszego i był lepiej ubrany od wójta. Nosił tunikę z aksamitu i płótna, kryjące rajtuzy i skórzane buty z mosiężnymi sprzączkami. Wiesz, że za opuszczenie wioski bez pozwolenia grozi kara? - Jestem synem wolnego człowieka, a nie chłopa pańszczyźnianego oświadczył Hadrian. - A ty kim jesteś? Jeździec uśmiechnął się szyderczo do Hadriana. - Jestem imperialnym posłem przysłanym do tej wioski, a ty byś mądrzej postąpił, gdybyś zważał na swój ton. Wolni ludzie mogą z łatwością utracić ten przywilej. - Jeszcze raz przepraszam - powiedział Hadrian. - Przyjechałem tylko odwiedzić grób ojca. Zmarł, kiedy mnie tu nie było. Wysłannik rzucił pobieżne spojrzenie na Royce’a i Aristę, po czym przyjrzał się badawczo Hadrianowi. - Trzy miecze? - zwrócił się do wójta. - W czasie wojny taki sprawny fizycznie mężczyzna powinien być w wojsku i walczyć za imperatorkę. To prawdopodobnie dezerter albo zbir. Aresztuj go, Siward, i zabierz jego kompanów na przesłuchanie. Jeśli nie popełnił przestępstwa, zostanie wcielony do imperialnej armii. Wójt spojrzał na posła z poirytowaniem.

- Nie słucham twoich rozkazów, Luret. Za często o tym zapominasz. Jeśli masz jakiś problem, to zwróć się z nim do rządcy. Jestem pewien, że porozmawia z jego lordowską mością, gdy tylko wróci ze służby, którą wiernie pełni wobec imperium. Tymczasem ja będę zarządzał tą wioską najlepiej, jak umiem, dla mojego pana, nie dla ciebie. Oburzony Luret gwałtownie wyprostował się w siodle. - Jako do imperialnego posła należy się do mnie zwracać „Wasza Ekscelencjo”. A ty powinieneś rozumieć, że moja władza pochodzi bezpośrednio od imperatorki. - Guzik mnie to obchodzi. Może nawet pochodzić od samego łaskawego Maribora. Jeżeli jego lordowską mość lub rządca pod jego nieobecność nie rozkaże mi inaczej, muszę cię jedynie tolerować. Nie muszę słuchać twoich rozkazów. - Jeszcze zobaczymy. Poseł odwrócił konia i ruszył w stronę dworu, wzbijając chmurę pyłu. Wójt pokręcił głową z rozdrażnieniem, czekając, aż kurz opadnie. - Nie przejmujcie się - rzekł do nich. - Rządca nie będzie go słuchał. Danbury Blackwater był zacnym człowiekiem. Jeśli jesteś choć trochę do niego podobny, znajdziesz we mnie przyjaciela. W przeciwnym razie lepiej uchodź stąd jak najszybciej. Unikaj kłopotów. Nie przeszkadzaj mieszkańcom w pracy i trzymaj się z dala od Lureta. - Dziękuję, sir - powiedział Hadrian. Wójt rozejrzał się z poirytowaniem po wiosce. - Armigil, gdzie się podział sołtys? - Chyba poszedł na wschodnie pole. Ma tam grupę ludzi, którzy odwadniają teren. Wójt westchnął. - Musi wysłać więcej ludzi do zebrania siana. Nadchodzi deszcz, który może wszystko zniszczyć. - Powiem mu, jeśli się tu pojawi. - Dziękuję, Armigil. - Sir? - Nalała kufel piwa i podała go wójtowi. - Może pan skosztuje? Wziął łyk, wylał resztę i odrzucił do niej naczynie. - Trochę słabe - orzekł. - Bierz dwa miedziane tenenty za kufel. - Ależ sir! Ma dobry smak. Pozwól, że policzę za nie trzy. Westchnął.

- Czemu musisz się zawsze tak upierać? Niech będą trzy, ale kufle mają być napełnione po brzegi. Pamiętaj, jeśli usłyszę choćby jedną skargę, zapłacisz jednego srebrnego grzywny i będziesz mogła się odwołać do sądu rządcy. - Dziękuję, sir - odparła z uśmiechem. - Do widzenia wszystkim. - Skinął głową i odjechał w kierunku wschodnim. Patrzyli za nim, po czym Dunstan zaczął chichotać. - Świetnie cię witają w domu: ciosem w zęby i groźbą aresztu. - Poza tym, że wszystko wygląda na znacznie mniejsze, niewiele się zmieniło zauważył Hadrian. - Pojawiło się parę nowych osób, kilka budynków i oczywiście poseł. - Jest tu dopiero od tygodnia - wyjaśnił Dunstan - i na pewno wójt i rządca się ucieszą, gdy wyjedzie. Objeżdża kilka okolicznych wiosek, pojawiając się u nas co kilka miesięcy, odkąd nowe imperium zawładnęło Rhenyddem. Nikt go nie lubi z oczywistych powodów. Jeszcze się nie spotkał osobiście z lordem Baldwinem. Większość z nas uważa, że Baldwin celowo stąd wyjeżdża, gdy zjawia się poseł. Tak więc lista zażaleń Lureta coraz bardziej się wydłuża, a rządca tylko wciąż je spisuje. Naprawdę przyjechałeś na grób ojca? Myślałem, że wróciłeś na stałe. - Przykro mi, Dun, ale jesteśmy tylko przejazdem. - W takim razie lepiej w pełni to wykorzystajmy. Co ty na to, Armigil? Przykulaj beczkę do mojej kuchni, a ja załatwię chleb i stołki, żebyśmy mogli wznieść toast za Danbury’ego i urządzić odpowiednie przywitanie Haddy’emu. - Nie zasługuje na to. Ale chyba mam tu beczkę, która się zepsuje, jeśli się jej nie pozbędę. - Hobbie! - zawołał Dunstan do młodzieńca przy stajni. - Znajdziesz miejsce dla tych koni? Dunstan i Hadrian pomogli Armigil przyturlać beczkę do piekarni. W tym czasie Royce i Arista odprowadzili zwierzęta do stajni. Chłopak uprzątnął trzy boksy, a następnie pobiegł z kubłem po wodę. - Jak sądzisz, będą kłopoty z posłem? - spytała Arista Royce’a po wyjściu Hobbiego. - Nie wiem - odparł, odwiązując pakunek od siodła. - Miejmy nadzieję, że już nas tu nie będzie, zanim się o tym przekonamy. - Jak długo tu zostaniemy? - Cosmos nie będzie się ociągał. Przypuszczam, że jedną albo dwie noce. Zarzucił torbę na ramię i podszedł do konia Hadriana. - Czy już wiesz, co powiesz

Gauntowi, gdy się spotkacie? Słyszałem, że nie cierpi arystokracji, więc nie zaczynałbym od prośby, żeby pocałował twój pierścień. Zdjęła własny bagaż z Mistyczki. - Pomyślałam, że poproszę go, żeby uprowadził mojego brata. - Uśmiechnęła się. - W waszym przypadku to zadziałało. A skoro potrafię zdobyć zaufanie kogoś takiego jak Royce Melborn, to z łatwością zjednam sobie Degana Gaunta. Zanieśli ekwipunek do niewielkiego bielonego budynku po drugiej stronie ulicy, nad którym wisiała tablica z namalowanym bochenkiem chleba. W środku dominował olbrzymi piec z cegieł i duży drewniany stół. W powietrzu unosił się przyjemny zapach pieczywa i dymu drzewnego i Arista zdziwiła się, że piec stał pusty. Szachulcowe ściany i sporej wielkości okna sprawiały, że pomieszczenie wydawało się wygodne. Gdy Arista i Royce tam weszli, zostali przedstawieni żonie Dunstana, Arbor, a także wielu innym osobom, których imion Arista nie zdołała zapamiętać. Gdy rozniosła się wieść o gościach, zjawili się wolni ludzie, gospodarze i kupcy. Chwycili po kuflu piwa i pajdzie ciemnego chleba. Byli wśród nich stolarz Algar, krawiec Harbert i jego żona Hester. Hadrian przedstawił Wilfreda, woźnicę, i wyjaśnił, jak to kiedyś wypożyczał cztery razy w roku jego mały wóz, żeby pojechać do Ratiboru po żelazne sztaby do kuźni swojego ojca. Krążyło wiele opowieści o chudym, piegowatym chłopcu, który machał młotem obok ojca. Większość miło wspominała Danbury’ego i wzniesiono wiele toastów za jego dobre imię. Zgodnie z przewidywaniami wójta zaczął padać deszcz i niebawem chłopi, zwolnieni z pracy z powodu pogody, przyłączyli się do zgromadzonych w piekarni. Weszli po cichu i strząsnęli wodę z ubrań. Każdy dostał kawałek chleba, kufel piwa i miejsce do siedzenia na podłodze. Niektórzy przynieśli parujące garnki z zupą warzywną, ser i kapustę. Nawet sołtys Osgar wcisnął się do środka i otrzymał posiłek. Niebo pociemniało, wzmógł się wiatr i Dunstan w końcu pozamykał okiennice, gdy zerwała się ulewa. Wszyscy chcieli się dowiedzieć, co się przytrafiło Hadrianowi - dokąd wyjechał i co robił. Większość mieszkańców spędziła całe życie w Hintindarze, rzadko bywając choćby na drugim brzegu rzeki. Chłopi pańszczyźniani byli formalnie przywiązani do ziemi i z mocy prawa nie mogli nigdzie jeździć. Od wielu pokoleń nie przekraczali granicy doliny. Hadrian zabawiał ich opowieściami o swoich podróżach. Aristę ciekawiły przygody, jakie on i Royce przeżyli w ciągu wielu lat, ale Hadrian nie zająknął się na ten temat. Zamiast tego snuł niewinne historie o dalekich krajach. Wszystkich urzekły opowieści o dalekim wschodzie, gdzie Caliańczycy przypuszczalnie

skrzyżowali się z Ba Ran Ghazelami, w wyniku czego powstali półgoblini Tenkini. Dzieci chwyciły się mocno spódnic matek, gdy opowiadał o oberdazach Tenkinach, którzy czcili mrocznego boga Uberlina i połączyli caliskie tradycje z magią Ghazelów. Nawet Aristę zafascynowały historie o odległym Dagastanie. Gdy Hadrian był w centrum zainteresowania, niewielu zwracało uwagę na księżniczkę i to jej odpowiadało. Cieszyła się, że nie siedzi w siodle i znajduje się w bezpiecznym miejscu. Stopniowo opuszczało ją napięcie. Gorący chleb i świeżo uwarzone piwo smakowały wybornie. Po raz pierwszy od wielu dni Arista czuła się dobrze i cieszyła się panującą w piekarni swojską atmosferą. Piła kufel za kuflem, aż straciła rachubę. Na zewnątrz zapadła noc i wciąż padał deszcz. Zapalili świeczki, dzięki czemu w piekarni zrobiło się jeszcze przytulniej. Towarzystwo rozweseliło się pod wpływem trunku i niebawem zaczęły się głośne śpiewy. Arista nie znała słów, ale kołysała się do rytmu, przyłączając się do chórków i klaszcząc w dłonie. Ktoś opowiedział sprośny żart i ludzie wybuchli śmiechem. - Skąd jesteś? Choć pytanie zostało zadane po raz trzeci, Arista dopiero teraz uświadomiła sobie, że było skierowane do niej. Odwróciwszy się, zobaczyła siedzącą obok Arbor, żonę piekarza. Kobieta była drobna, miała pospolitą twarz i krótko ścięte włosy. - Przepraszam - powiedziała Arista. - Nie jestem przyzwyczajona do piwa. Wójt powiedział, że jest słabe, ale ja bym się z tym nie zgodziła. - Szkoda, że tego nie słyszy, kochanie! - rzuciła głośno Armigil z drugiego końca pomieszczenia. Arista zastanawiała się, jak to usłyszała z takiej odległości, zwłaszcza że wydawało jej się, iż mówiła po cichu. Po chwili jednak przypomniała sobie, że Arbor zadała jej pytanie. - Ach tak... jestem z Colnory - odpowiedziała w końcu. - Mój mąż i ja mieszkamy w Colnorze. Obecnie przebywamy u mojego brata, bo dowództwo północnej armii imperialnej eksmitowało nas z domu w wiosce Windham, która jest w Warric... To znaczy wioska, a nie armia. Oczywiście mogłaby być armia... to znaczy tym razem... a nie wioska... bo mogą już tam być. Czy odpowiedziałam na twoje pytanie? Arista miała wrażenie, jakby pomieszczenie zaczęło wirować, a ona spadała, choć wiedziała, że wciąż siedzi. Miała trudności ze skupieniem uwagi. - Eksmitowano was? To straszne. - Arbor wyglądała na zmartwiałą.

- Tak, ale to właściwie nie jest aż taki problem. Mój brat ma bardzo ładny dom w Dzielnicy Wzgórz w Colnorze. Jest zamożny. - Ostatnie zdanie szepnęła Arbor do ucha. Tak przynajmniej myślała, ale Arbor gwałtownie się cofnęła. - Naprawdę? Pochodzisz z bogatej rodziny? - spytała, rozcierając sobie ucho. Tak myślałam. Podziwiam twoją suknię. Jest bardzo piękna. - Ta? Ha! - Pociągnęła ręką za materiał. - Dostałam tę starą szmatę od jednej z moich służących, która zamierzała ją wyrzucić. Powinnaś zobaczyć moje suknie wieczorowe. One to dopiero wyglądają. Ale tak, jesteśmy bardzo zamożni. Mój brat ma dosłownie armię służących - powiedziała i wybuchnęła śmiechem. - Ermo? - odezwał się ktoś za jej plecami. - Czym się zajmuje twój brat? - spytała Arbor. - Hm? Zajmuje? Niczym. - Nie pracuje? - Ermo, kochanie? - Mój brat? Nazywa to pracą, ale nie da się jej porównać z tym, co wy robicie. Wiedziałaś, że dwa dni temu spałam na ziemi? I to nie pod dachem, ale w lesie. Mój brat nigdy tego nie robił, zapewniam cię. Tobie prawdopodobnie się to przytrafiło, prawda? Ale jemu nie. Dostaje pieniądze z podatków. Wszyscy królowie tak je zdobywają. Cóż, niektórzy mogą je mieć po podbojach. Glenmorgan zdobył w ten sposób mnóstwo pieniędzy, ale nie Alric. Nie był nigdy na wojnie, do tej pory oczywiście. Teraz wojuje i kiepsko sobie radzi, zapewniam cię. - Ermo! Arista podniosła głowę i zobaczyła Royce’a, który stał nad nią z surową miną. - Dlaczego mnie tak nazywasz? - Moja żona chyba trochę za dużo wypiła - powiedział do pozostałych. Arista rozejrzała się i zobaczyła, że kilka osób usiłuje powstrzymać się od śmiechu. - Czy mogłaby tu gdzieś się przespać? Niezwłocznie kilku ludzi zaoferowało swoje domy, a nawet własne łóżka, proponując, że sami położą się na podłodze. - Zostańcie na noc tutaj - zaproponował Dunstan. - - Na dworze wciąż leje. Chcecie błąkać się w ciemności? Można zrobić wygodne posłanie z worków na mąkę w magazynie.

- Skąd o tym wiesz, Dun? - spytał Hadrian, chichocząc. - Żona cię wywaliła kilka razy z sypialni? Wszyscy ryknęli śmiechem. - Haddy, ty, przyjacielu, możesz spać w deszczu. - Chodź, żono. - Royce postawił Aristę na nogi. Arista spojrzała na niego i mrugnęła. - Racja, przepraszam. Zapomniałam, kim jestem. - Nie przepraszaj, skarbie - powiedziała do niej Armigil. - To głównie dlatego pijemy. Po prostu dotarłaś do tego stanu szybciej od nas. *** Nazajutrz rano Arista obudziła się sama i nie mogła się zdecydować, co bardziej ją boli: głowa od alkoholu czy plecy od leżenia na workach ze zgrzebnego płótna. Czuła suchość w ustach, a na języku miała jakiś obrzydliwy nalot. Ucieszyła się, dostrzegłszy sakwy obok siebie. Otworzyła je i się skrzywiła. Od wszystkiego w środku bił zapach końskiego potu i pleśni. Miała z sobą tylko trzy suknie: tę, którą nosiła w deszczu i która była pognieciona, oszałamiającą srebrną suknię wieczorową, którą zamierzała włożyć na spotkanie z Deganem Gauntem, i tę, którą miała na sobie. O dziwo, srebrna suknia była w nadzwyczaj dobrym stanie i nawet się nie pogniotła. Arista wzięła ją z sobą w nadziei, że zaimponuje Gauntowi, ale przypomniawszy sobie rozmowę z Royce’em o opinii przywódcy nacjonalistów o królewskości, uświadomiła sobie, że dokonała kiepskiego wyboru. Znacznie lepszym rozwiązaniem byłoby coś prostszego. Przynajmniej miałaby przyzwoitą rzecz, w którą mogłaby się teraz przebrać. Zdjęła pobrudzoną suknię i gorset, po czym włożyła strój, który miała na sobie w Sheridanie. Wyszła z magazynu i zobaczyła Arbor przy pracy. Żona piekarza ugniatała ciasto otoczona kilkudziesięcioma koszami przykrytymi płótnem. Mieszkańcy wioski wchodzili i stawiali na ladzie albo worek mąki, albo ciasto zawinięte w płótno, a obok tego kładli kilka miedziaków. Arbor podawała im przybliżony czas odbioru towaru: południe albo wczesny poranek następnego dnia. - Robisz to codziennie? - spytała Arista. Arbor skinęła głową. Na jej czole błyszczał pot, gdy na dużej drewnianej łopacie wsuwała kolejny bochenek do rozżarzonego pieca. - Zwykle Dun bardziej mi pomaga, ale dziś rano wyjechał z twoim mężem i Haddym. Rzadko się to zdarza, więc chętnie mu pozwoliłam. Są w kuźni, jeśli cię

to interesuje. A może chciałabyś coś przegryźć? Arista poczuła, że żołądek jej się skręca. - Nie, dziękuję. Jeszcze trochę poczekam. Arbor wykonywała swoją pracę z wprawą wynikającą z setek, a może nawet tysięcy powtórzeń. Jak ona to robi? Arista wiedziała, że żona piekarza wstaje codziennie rano i powtarza te same czynności, które wykonywała poprzedniego dnia. Gdzie tu wyzwanie? Była pewna, że kobieta nie potrafi czytać i prawdopodobnie niewiele posiada, ale wydawała się szczęśliwa. Ona i Dunstan mieli przyjemny dom i w porównaniu z harówką ludzi na polach jej praca była względnie łatwa. Dunstan wydawał się życzliwym i przyzwoitym człowiekiem, a ich sąsiedzi byli porządnymi, przyjaznymi ludźmi. Choć ich życie nie obfitowało w ekscytujące wydarzenia, było bezpieczne i wygodne i Arista poczuła ukłucie zazdrości. - Jak to jest być zamożnym? - Hm? Och... No cóż, życie jest łatwiejsze, ale nie daje aż takiej satysfakcji. - Ale podróżujesz i możesz zobaczyć kawałek świata. Masz piękne ubrania i jeździsz konno! Założę się, że jechałaś powozem, prawda? Arista się żachnęła. - Tak, nie mogę zaprzeczyć. - I bywałaś na balach w zamkach, gdzie grali muzycy, a damy miały na sobie haftowane suknie z aksamitu? - Z jedwabiu. - Jedwabiu? Słyszałam o tym materiale, ale nigdy go nie widziałam. Jak wygląda? - Mogę ci pokazać. Arista poszła do magazynu i wróciła ze srebrną suknią. Na widok tego stroju Arbor głośno westchnęła i otworzyła szeroko oczy. - Nigdy nie widziałam czegoś tak pięknego. Jest jak... jest jak... Arista czekała, ale Arbor nie umiała znaleźć słów i w końcu spytała: - Mogę jej dotknąć? Arista się zawahała, spoglądając najpierw na Arbor, a potem na suknię. - Nic nie szkodzi - powiedziała szybko Arbor z uśmiechem zrozumienia. Popatrzyła na swoje ręce. - Tylko bym ją zniszczyła. - Ależ skąd - zaprzeczyła Arista. - Wcale o tym nie myślałam. - Jeszcze raz spojrzała na suknię, którą trzymała w rękach. - Pomyślałam, że głupio zrobiłam,

zabierając ją z sobą. Nie będę miała okazji jej włożyć, a zajmuje tyle miejsca w torbie. Tak się zastanawiam... Chciałabyś ją mieć? Arbor sprawiała wrażenie, jakby za chwilę miała zemdleć. Pokręciła zdecydowanie głową, otwierając szeroko oczy, jakby coś ją przeraziło. - Nie... nie mogłabym. - Czemu nie? Jesteśmy podobnej postury. Uważam, że wyglądałabyś w niej pięknie. Arbor zaśmiała się cicho i przyłożyła ręce do twarzy, zostawiając ślad mąki na czubku nosa. - Ale byłby ze mnie widok, gdybym w niej chodziła po Hintindarze. To strasznie miło z twojej strony, ale ja nie chodzę na wspaniałe bale ani nie jeżdżę powozami. - Może kiedyś tak się stanie, a wtedy będziesz zadowolona z tego, że ją masz. Tymczasem, gdy będziesz miała kiepski dzień, możesz ją włożyć i być może dzięki niej poczujesz się lepiej. Arbor znów się roześmiała, tylko że teraz w jej oczach pojawiły się łzy. - Weź ją... naprawdę... Wyświadczysz mi przysługę. Muszę mieć więcej miejsca w torbie. Arista podała suknię kobiecie, która wyciągnęła ręce i głośno westchnęła, zobaczywszy swoje poplamione mąką dłonie. Pobiegła do zlewu i porządnie je wyszorowała, zanim chwyciła strój drżącymi rękami i przytuliła go jak dziecko. - Obiecuję, że przechowam ją dla ciebie w bezpiecznym miejscu. Możesz w każdej chwili po nią wrócić, dobrze? - Oczywiście - odparta Arista z uśmiechem. - Aha, jeszcze jedno. - Arista podała jej gorset. - Gdybyś była tak miła, nie chcę już więcej tego oglądać. Arbor starannie złożyła suknię, objęła Aristę i szepnęła do niej: - Dziękuję. *** Po wyjściu z piekarni na senną ulicę Arista poczuła w głowie pulsowanie, którego efekt wzmagało jaskrawe światło słoneczne. Osłoniła dłonią oczy i dostrzegła Armigil, która przed browarem dorzucała kłód do paleniska pod swoim wielkim piecem. - Dzień dobry, Ermo! - zawołała do niej Armigil. - Jesteś odrobinę blada, dziewczyno.

- To twoja wina - warknęła Arista. Kobieta zachichotała. - Staram się, jak mogę. Naprawdę. Arista podeszła do niej, powłócząc nogami. - Możesz mi wskazać drogę do studni? - Cztery domy dalej. Przed kuźnią. - Dziękuję. Skierowawszy się w stronę, z której dochodził wyraźny brzęk młota, Arista znalazła Royce’a i Hadriana. Stojąc pod zadaszeniem kuźni, obserwowali, jak kowal kształtuje uderzeniami kawałek metalu. Mężczyzna był umięśniony i całkowicie łysy, za to na twarzy miał krzaczasty brązowy wąs. Jeśli był w piekarni poprzedniego wieczoru, Arista go nie pamiętała. Obok niego stała beczka z wodą. Nieco dalej księżniczka dostrzegła studnię z pełnym kubłem na krawędzi cembrowiny. Łysy mężczyzna włożył kawałek gorącego metalu do beczki i rozległ się syk. - Twój ojciec mnie tego nauczył - powiedział. - Był świetnym kowalem... Najlepszym. Hadrian skinął głową i zacytował: - „Przy obuchu nie trzymaj młota, bo nie wyjdzie ci robota”. Kowal się roześmiał. - Tego też się nauczyłem. Pan Blackwater zawsze tworzył rymowanki. - A więc to tu się urodziłeś? - spytała Arista, zanurzając kubek w wiadrze z wodą i siadając na ławce przy studni. - Niezupełnie - odparł Hadrian. - Tutaj mieszkałem i pracowałem. Urodziłem się po drugiej stronie ulicy, w domu Gerty i Abelarda. - Wskazał ręką na szachulcową chatę, w której nie było nawet komina. - Gerta była wtedy akuszerką. Mój ojciec tak jej wiercił dziurę w brzuchu, że wzięła mamę do domu i tata musiał czekać na dworze w deszczu podczas straszliwej nawałnicy. Przynajmniej tak mi opowiadano. - Hadrian wskazał na kowala. - To Grimbald. Terminował u ojca po moim wyjeździe. Jest świetnym fachowcem. - Odziedziczyłeś kuźnię po Danburym? - spytał Royce. - Nie, kuźnia należy do lorda Baldwina. Danbury wynajmował ją od niego tak jak ja. Płacę dziesięć sztuk srebra rocznie, a w zamian za węgiel drzewny wykonuję prace dla dworu za darmo. Royce skinął głową.

- A co z rzeczami osobistymi? Co się stało z dobytkiem Danbury’ego? Grimbald uniósł podejrzliwie brew. - Zostawił mi narzędzia. Jeśli to po nie tu przyszedłeś, pójdziemy się sądzić przed rządcą. Hadrian uniósł ręce i pokręcił głową, uspokajając krzepkiego kowala. - Nie, po nic tu nie przyszedłem. Narzędzia są w dobrych rękach. Grimbald trochę się odprężył. - A więc w porządku. Ale mam coś dla ciebie. Danbury przed śmiercią zrobił spis wszystkich swoich rzeczy i wskazał, do kogo mają trafić. Prawie wszyscy mieszkańcy wioski dostali jakiś drobiazg. Nawet nie wiedziałem, że umie pisać, dopóki tego nie zobaczyłem. Zostawił list i instrukcje dla syna, gdybyś kiedyś wrócił. Przeczytałem go. Nie miał sensu, ale go zachowałem. Grimbald odstawił młot i wszedł do kuźni. Wrócił po kilku minutach. Hadrian wziął złożony pergamin do ręki, ale go nie otworzył, tylko wsunął do kieszeni koszuli i odszedł. - Co się dzieje? - spytała Arista Royce’a. - Nawet go nie przeczytał. - Znowu wpadł w gorszy nastrój - wyjaśnił Royce. - Przez jakiś czas będzie chodził przygnębiony. Może się upije. Ale do jutra mu przejdzie. - Dlaczego? Royce wzruszył ramionami. - Tak się ostatnio zachowuje. To nic takiego. Arista patrzyła, jak Hadrian znika za warsztatem świecarza. Podniosła skraj sukni i ruszyła szybko za nim. Skręciwszy za róg, znalazła go siedzącego na płocie z głową wspartą na dłoniach. Spojrzał na nią. Patrzy z irytacją czy zakłopotaniem? - zawahała się, przygryzając dolną wargę, po czym podeszła i usiadła przy nim. - Dobrze się czujesz? - spytała. Skinął głową, ale nic nie powiedział. Siedzieli przez chwilę w milczeniu. - Dawniej nie cierpiałem tej wioski - powiedział w końcu nieobecnym głosem, błądząc wzrokiem po ścianie warsztatu. - To był zawsze taki zaścianek. - Znów zwiesił głowę. Arista czekała. Powinna coś powiedzieć? Od strony ulicy usłyszała metaliczny łoskot - to Grimbald wrócił do pracy. Rytmiczne stukanie wyznaczało upływ czasu. Udawała, że wygładza suknię, zastanawiając się, czy nie byłoby lepiej, gdyby odeszła.

- Gdy po raz ostatni widziałem ojca, strasznie się pokłóciliśmy - powiedział Hadrian, nie podnosząc głowy. - O co? - zapytała łagodnym tonem. - Chciałem dołączyć do zbrojnych lorda Baldwina. Chciałem zostać żołnierzem, a on chciał, żebym był kowalem. - Hadrian zgarnął butem ziemię. - Chciałem zobaczyć świat, przeżyć przygody... być bohaterem. A on chciał mnie przykuć do kowadła. Nie mogłem tego zrozumieć. Dobrze władałem mieczem. Dopilnował tego, szkolił mnie codziennie. Gdy nie mogłem już go podnieść, kazał mi go wziąć do drugiej ręki. Czemu tak postępował, skoro chciał, żebym był kowalem? Wróciła do niej wizja dwóch twarzy, które widziała w Avemparcie. Spadkobiercy nie rozpoznała, ale wizerunek Hadriana jako opiekuna nie pozostawiał żadnych wątpliwości. Royce mu nie powiedział. Może ona powinna? - Jak mu oznajmiłem, że zamierzam wyjechać, wpadł we wściekłość. Powiedział, że nie po to mnie trenował, żebym zdobywał sławę czy pieniądze. Że moje umiejętności mają służyć „wyższym celom”, ale nie wyjaśnił jakim. Tej nocy, kiedy wyjechałem, padło między nami wiele słów i żadne nie były miłe. Nazwałem go głupcem, a może nawet tchórzem. Nie pamiętam. Miałem piętnaście lat. Uciekłem i zrobiłem dokładnie to, od czego chciał mnie odwieść. Zamierzałem mu pokazać... udowodnić, że staruszek się myli. Tylko że się nie mylił. Aż tyle czasu mi zabrało, zanim do tego doszedłem. A teraz jest już za późno. - Nigdy nie wróciłeś? Hadrian pokręcił głową. - Po powrocie z Calisu dowiedziałem się, że zmarł. Nie widziałem sensu, żeby wracać. - Wyjął z kieszeni list. - A teraz to. - Potrząsnął pergaminem trzymanym między palcami. - Nie chcesz wiedzieć, co napisał? - Boję się tego. Wpatrywał się w list, jakby to było żywe stworzenie. Arista położyła mu rękę na ramieniu i lekko je ścisnęła. Nie wiedziała, co innego może zrobić. Czuła się bezużyteczna. Rolą kobiet było podnoszenie na duchu, pocieszanie, utulanie, ale ona tego nie umiała. Współczuła mu, a niemożność zrobienia czegoś, co by mu pomogło, tylko pogarszała jej samopoczucie. Hadrian wstał. Westchnął głęboko, otworzył list i zaczął czytać. Arista czekała. Powoli opuścił rękę, trzymając pergamin przy boku. - Co w nim jest?

Hadrian wyciągnął go w stronę księżniczki, wypuszczając spomiędzy palców. Arista nie zdążyła go chwycić i kartka upadła przy jej nogach. Gdy się schyliła po nią, Hadrian odszedł. *** Arista wróciła do Royce’a. - Co tam było napisane? - spytał. Podała mu list i przyjaciel Hadriana go przeczytał. - Jak zareagował? - Nie najlepiej. Odszedł. Chyba chce pobyć w samotności. Nie powiedziałeś mu, prawda? Royce dalej studiował list. - Nie mogę uwierzyć, że mu nie powiedziałeś. Wiem, że Esrahaddon nam nie kazał, ale chyba się spodziewałam, że i tak to zrobisz. - Nie ufam temu czarnoksiężnikowi. Nie chcę, żeby wplątywał mnie lub Hadriana w swoje intrygi. Guzik mnie obchodzi, kim jest opiekun czy spadkobierca. Może przyjazd tutaj był jednak błędem. - Przyjechałeś tu celowo? To nie miało nic wspólnego z... Przyjechałeś tu po dowód, prawda? - Chciałem znaleźć coś na potwierdzenie stów Esrahaddona. Ale właściwie nie spodziewałem się niczego. - Hadrian powiedział mi, że ojciec trenował go na okrągło w szermierce i twierdził, że jego umiejętności mają służyć „wyższym celom”. To mi wygląda na dowód. Sam byś to odkrył, gdybyś z nim porozmawiał. Zasługuje na prawdę i gdy wróci, ktoś z nas będzie musiał mu ją powiedzieć. Royce skinął głową, składając starannie list. - Porozmawiam z nim - przyrzekł.

Rozdział 9. Opiekun. Dąb ściskał ziemię olbrzymią dłonią z sękatych korzeni, których nie nadgryzł ząb czasu. Wioskę strawił pożar i choć wybudowano tu nowe domy dla coraz liczniejszych rodzin i postawiono stodoły na niegdyś pustej ziemi, na tym wzgórzu

czas się zatrzymał jak w lochach więzienia Gutarią. Hadrian, stojąc pod zielonymi gałęziami, czuł się znów młodo. Przy tym drzewie po raz pierwszy pocałował Arbor, córkę szewca. On i Dunstan przez lata rywalizowali o jej względy, ale Haddy pocałował ją pierwszy. To była przyczyna ich bójki. Dun widział kiedyś, jak Haddy ćwiczył z ojcem, i był świadkiem, jak jego przyjaciel pobił starego sołtysa za wychłostanie Willi'ego, ich przyjaciela, który był synem chłopa pańszczyźnianego. Sołtys nie zgłosił tego wójtowi, ponieważ za bardzo się wstydził, że pokonał go czternastolatek. Ale choć Dunstan zdawał sobie sprawę z umiejętności Haddy’ego, nie mógł opanować wściekłości. Gdy dowiedział się o Arbor, ruszył na Haddy’ego, który instynktownie odskoczył na bok i przewrócił go na ziemię. Dun pechowo uderzył głową o kamień polny. Stracił przytomność, a z nosa i uszu popłynęła mu krew. Przerażony Haddy zaniósł go do wioski przekonany, że właśnie zabił swojego najlepszego przyjaciela. Dun wyzdrowiał, ale Haddy nie doszedł do siebie. Już nie rozmawiał więcej z Arbor. Trzy dni później chłopak znany jako Haddy odszedł na dobre. Usiadł ciężko na ziemi w cieniu starego dębu, opierając się plecami o jego pień. W dzieciństwie to tu zawsze przychodził, żeby zebrać myśli. Stąd widział całą wioskę w dole i wzgórza za nią - wzgórza, które go wołały, i horyzont, który mu szeptał o przygodach i chwale. Teraz pewnie Royce i Arista zastanawiają się, dokąd poszedł. Zlecenie! Nieświadomie pokręcił głową. To było zlecenie Royce’a, a nie jego. Wywiązał się ze swoich zobowiązań i pozostało mu jedynie dopilnować, aby Arista dotarła na spotkanie. To będzie koniec zadania i jego kariery w świecie intrygi. Dziwne, jak koniec doprowadził go z powrotem do początku. Zatoczenie pełnego koła mogło być znakiem, aby zaczął wszystko od nowa. Mniej więcej w środku wioski widział kuźnię, którą łatwo było zauważyć z powodu czarnego dymu unoszącego się z jej komina. W młodości naciskał tamten miech codziennie godzinami. Przypomniał sobie dźwięk uderzeń w kowadło i ból w ramionach. Wtedy jego wiedza o świecie kończyła się na tym drzewie i nie potrafił oprzeć się refleksji, że jego życie wyglądałoby zupełnie inaczej, gdyby został. Jedno było pewne: miałby więcej odcisków i mniej krwi na rękach. Czy poślubiłbym Arbor? Miałbym dzieci? Dzielnego, silnego syna, który zrzędziłby na deptanie miecha i przyszedł pod to drzewo, żeby pocałować swoją pierwszą dziewczynę? Czy dawałoby mi satysfakcję wyrabianie lemieszy i patrzenie, jak tata się uśmiecha, ucząc wnuka szermierki tak, jak szkolono synów ze szlacheckich domów? Czy gdybym został, to w tej chwili siedziałbym tu i myślał o swojej szczęśliwej rodzinie? Czy tata odszedłby z tego świata w pokoju?

Westchnął ciężko. Na przekleństwo o nazwie „żal” było tylko jedno lekarstwo: zapomnienie. Zamknął oczy. Nie chciał się zastanawiać. Zasnął przy ptasich śpiewach, a obudził go tętent końskich kopyt. *** Po nadejściu zmroku Royce zaczął się martwić. Nadal korzystali z gościnności piekarza. Arbor szykowała na kolację polewkę, a Dunstan zawiózł pieczywo do dworu. Arista zaofiarowała się z pomocą, ale wydawało się, że bardziej przeszkadza, niż pomaga. Arbor nie miała nic przeciwko temu. Gawędziły i się śmiały, podczas gdy Royce stał na dworze i obserwował z niepokojem drogę. Odnosił wrażenie, że wioska się jakoś zmieniła. Wydawało mu się, że panuje nerwowa atmosfera, wyczuwał w wieczornym powietrzu jakieś napięcie. W oddali zaszczekał pies. Royce czuł rozedrganą energię drzew i zaniepokojenie bijące od ziemi. Przed wyprawą do Avemparthy uważał takie przeczucia za intuicję, lecz teraz zaczął się głębiej zastanawiać. Elfy czerpały moc z natury. Rozumiały głos rzeki i szept liści. Czy ja to odziedziczyłem? Stał nieruchomo, omiatając wzrokiem drogę, sklepy, domy i ciemne zakamarki między nimi. Miał nadzieję, że dostrzeże wracającego Hadriana, ale poczuł coś innego. - Kapustę wkłada się na końcu - wyjaśniła Ariście Arbor przytłumionym przez ściany głosem. - I potnij ją na mniejsze kawałki. Pokażę ci. - Przepraszam - powiedziała Arista. - Nie jestem biegła w kuchni. - Posiadanie służących musi być cudowne. Dun nigdy nie zdołałby tu tyle zarobić. Za mało sprzedaje chleba, bo jest za mało mieszkańców. Royce skupił uwagę na ulicy. Słońce zaszło i wioskę zaczęła przesłaniać nocna mgiełka. Spoglądał na warsztat świecarza, gdy dostrzegł ruch przy stajni. Wytężył wzrok, ale nic więcej nie zobaczył. Być może Hobbie chciał zajrzeć do zwierząt, ale przelotność zauważonego ruchu wzbudziła w nim podejrzenia. Wślizgnął się w mrok za browarem Armigil i podkradł do stajni. Wszedł tylnym wejściem. Świeża wyściółka z siana tłumiła jego kroki. W ciemności dostrzegł wyraźnie plecy stojącej przy drzwiach postaci, która wyglądała na ulicę. - Tylko się rusz, a zginiesz - szepnął Royce do ucha intruza, który zamarł. - Zmiatacz? Royce odwrócił mężczyznę przodem do siebie.

- Rytownik. Co ty tu robisz? - Spotkanie jest już umówione. Przysłano mnie po was. - Szybko poszło. - Dziś rano dostaliśmy odpowiedź i pędziłem tu co koń wyskoczy. Spotkanie ma się odbyć jeszcze dziś w ruinach Amberton Lee. Musimy ruszać, jeśli chcemy zdążyć. - Nie możemy. Nie ma Hadriana. - Ludzie Gaunta są podejrzliwi. Mogą pomyśleć, że to imperialna pułapka. Wycofają się, jeśli nie będziemy trzymać się planu. Musimy jechać natychmiast, bo okazja przepadnie. Royce zaklął po cichu. To była jego wina, że po południu nie poszedł za Hadrianem. Teraz nie wiedział, gdzie jest jego wspólnik. Ale Rytownik miał rację najważniejsza była misja. Zostawi więc wiadomość dla Hadriana u piekarza i zawiezie księżniczkę na spotkanie z Gauntem. Piekarnię wypełniał wilgotny, intensywny zapach gotującej się kapusty i aromat drewna. Gdy Royce otworzył drzwi, zamigotały płomienie zapalonych przez Aristę świeczek. Arbor mieszała w garnku, a Arista zastawiała stół. Obie podniosły głowę zaskoczone. - Hadrian się nie pokazał? - Nie - odparła Arista. - Musimy ruszać w drogę - powiedział jej Royce. - Teraz? A co z Hadrianem? - Będzie musiał nas dogonić. Weź swoje rzeczy. Arista wahała się tylko przez chwilę, po czym poszła do magazynu mąki po swoje torby. - Nie możecie zostać choćby na kolację? - spytała Arbor. - Już prawie gotowa. - Musimy jechać. Mamy... - urwał, słysząc hałas pędzącej furmanki zaprzęgniętej w konia. Pojazd zatrzymał się przed samym wejściem, tak blisko, że usłyszeli odgłos zaciąganego hamulca. Po chwili do środka wszedł Dunstan. - Aresztowano Hadriana! - oznajmił szybko, po czym wskazał ręką na Royce’a i Aristę. - Rządca rozkazał was też aresztować. - Aresztować? - powtórzyła Arbor zaskoczona. - Ale dlaczego? - Wójt się pomylił. Wygląda na to, że Luret ma większe wpływy, niż myślał wymamrotał Royce. - Chodźmy po konie.

- Gdy zjeżdżałem ze wzgórza, miałem żołnierzy jego lordowskiej mości tuż za plecami. Zjawią się tu nie dalej niż za kilka minut - relacjonował Dunstan. - Mój koń jest przy rzece? - oznajmił Rytownik. - Uniesie dwie osoby. Royce gorączkowo myślał, kalkulując ryzyko. - Zawieź ją na spotkanie - powiedział do Rytownika. - Ja zobaczę, jak mogę pomóc Hadrianowi. Przy odrobinie szczęścia dołączymy do was później. Jeśli nie, to i tak nie powinno to mieć znaczenia. - Spojrzał na Aristę. - Z tego, co słyszałem o Gauncie, zadba o twoje bezpieczeństwo, nawet jeśli odrzuci twoją propozycję. - Nie martw się o mnie. - Księżniczka ruszyła pośpiesznie z torbami do drzwi. Nic mi nie będzie. Dopilnuj tylko, żeby Hadrianowi nic się nie stało. Rytownik wziął torbę i chwycił księżniczkę za rękę, po czym wyprowadził ją z piekarni w mrok nocy. Royce wyszedł za nimi. Chwycił się rękami okapu i podciągnął na kryty gontem dach domu, gdzie przycupnął w rzucanym przez komin cieniu i zaczął nasłuchiwać. Obserwował kilku ludzi z pochodniami, którzy szybko nadjeżdżali główną drogą od strony dworu. Zatrzymali się najpierw przy stajni, a następnie ruszyli do piekarni. - Gdzie są obcy, którzy przyjechali z synem starego kowala? - zapytał ktoś donośnym głosem, którego Royce wcześniej nie słyszał. - Wyjechali wiele godzin temu - odparł Dunstan. Royce usłyszał chrząknięcie i łomot, po którym rozległ się krzyk Arbor i odgłos przewracających się mebli. - Ich konie są wciąż w stajni. Widzieliśmy, jak pędziłeś z dworu, żeby ich ostrzec! Gdzie się podziali? - Zostawcie go w spokoju! - krzyknęła Arbor. - Uciekli, gdy tylko usłyszeli, jak nadjeżdżacie. Nie wiemy dokąd. Nic nam nie powiedzieli. - Jeśli kłamiesz, zostaniecie aresztowani i powieszeni za zdradę, rozumiesz? Nastała krótka cisza. - Rozproszyć się parami. Wy dwaj przypilnujcie mostu. Wy sprawdźcie na polach, a wy zacznijcie przeszukiwać po kolei domy. Do wydania następnego rozporządzenia wszyscy obywatele Hintindaru mają pozostać w chatach. Aresztować wszystkich, którzy będą na dworze. Wykonać! Żołnierze, których dzięki płonącym pochodniom łatwo było zobaczyć, opuścili piekarnię i rozeszli się we wszystkich kierunkach. Royce obserwował, jak się uwijają. Spojrzał na ciemne pola. Rytownik nie będzie miał kłopotu z ominięciem pieszego patrolu. Po dotarciu do konia szybko odjadą. Zadanie Royce’a było zakończone - Arista bezpiecznie

dotrze na spotkanie. Teraz musiał jedynie zadbać o Hadriana. *** Więzienie majątku dworskiego nie mieściło się w lochach, ale w starej studni. Hadrian, zmuszony do zejścia po linie, tkwił uwięziony na dole. Czekał w milczeniu, spoglądając na gwiazdy. Wschodzący księżyc rzucał snop bladego światła, które pełzło w dół po ścianie, poświadczając powolne przemijanie nocy. Ze szpar między kamiennymi blokami sączyła się zimna woda, która sprawiała, że ściany studni były wilgotne, a na dnie powstała płytka kałuża. Hadrian, z nogami obolałymi od stania, w końcu w niej usiadł. Skryte pod taflą wody poszarpane skały dodatkowo pogarszały jego nieprzyjemną sytuację. Po pewnym czasie musiał znów wstać, żeby walczyć z chłodem. Światło księżyca dotarło do połowy ściany, gdy usłyszał głosy i ruch na górze. Pojawiły się ciemne sylwetki i zaskrzypiała żelazna krata, gdy odsuwano ją na bok. Zobaczył opadającą linę i zaświtała mu nadzieja, że jeszcze raz przemyśleli sobie sprawę. Już chciał chwycić za sznur, ale się powstrzymał, dostrzegając schodzącą po nim postać. - Złaź - rozkazał ktoś na górze i wybuchnął śmiechem, który odbił się echem od ścian studni. - Trzymamy tam wszystkie szczury! Zwinna postać schodziła szybko po linie. - Royce? - spytał Hadrian. - Pojmali cię? Wciągnięto linę do góry i zasunięto kratę. - Mniej więcej - odparł, rozglądając się dokoła. - Nie przywiązują wagi do zakwaterowania. - Nie mogę uwierzyć, że cię złapali. - Nie było to takie łatwe, jak ci się wydaje. Nie grzeszą rozumem. - Royce wyciągnął rękę i przesunął palcami po lśniących ścianach. - To stara studnia? - W Hintindarze nie potrzebują dużego więzienia. - Hadrian pokręcił głową. - A więc pozwoliłeś, żeby cię schwycili? - Pomysłowe, nie sądzisz? - Genialne. - Doszedłem do wniosku, że to najprostszy sposób, żeby cię znaleźć. - Royce poruszył nogami w wodzie, krzywiąc się. - Jaką masz wymówkę? Przyszła po ciebie armia w sile dwudziestu ciężkozbrojnych żołnierzy?

- Pojmali mnie, jak spałem. Royce rzucił mu sceptyczne spojrzenie. - Powiedzmy, że musiałbym zabić ludzi, i postanowiłem, że tego nie zrobię. Nie zapominaj, że jestem w rodzinnych stronach. Nie chcę, żeby mnie tu znali jako zabójcę. - A więc to dobrze, że nie poderżnąłem nikomu gardła. Jestem bystrzejszy, niż myślałem. - O tak, twój plan jest rzeczywiście genialny. - Hadrian podniósł głowę. - Jaki masz pomysł na wydostanie się stąd? - W końcu Luret każe nas stąd wyciągnąć i wcielić do wojska, tak jak groził. Posłużymy w imperialnej armii przez kilka dni, dowiemy się jak najwięcej, a potem uciekniemy. Będziemy mogli poinformować Alrica o naszych odkryciach w zamian za premię. - A co z Aristą? - Jedzie bezpiecznie na spotkanie z Gauntem. Tuż przed zmrokiem przyjechał Rytownik i wysłałem ją z nim. Prawdopodobnie zostanie z Deganem i będzie wysyłać gońców z meldunkami do Melengaru, aż siły Alrica połączą się z nacjonalistami. - A jeśli Gaunt odrzuci jej propozycję? - Zapewnienie jej bezpieczeństwa leży w jego najlepiej pojętym interesie. Nie odda jej w ręce imperium. Księżniczka prawdopodobnie wróci do Melengaru drogą morską. Właściwie to lepiej, że się rozdzieliliśmy. Jeśli zatrudniono Merricka, to na pewno będzie bardziej zainteresowany mną niż nią. Zatem to zlecenie można uznać za zrealizowane. - Przypuszczam, że chociaż z tego trzeba się cieszyć. Royce zachichotał. - O co chodzi? - Myślę o Merricku. Nie będzie miał pojęcia, gdzie zniknąłem. Wpadnie w szał. Hadrian usiadł. - Czy ta woda nie jest zimna? - spytał Royce, obserwując wspólnika i robiąc nieprzyjemną minę. Hadrian skinął głową. - A na dnie są ostre skały pokryte obrzydliwym szlamem. Royce ponownie spojrzał na wylot studni, po czym zazgrzytał zębami i powoli usiadł naprzeciwko Hadriana.

- Pełen komfort. Spędzili tak kilka minut w milczeniu, słuchając wiatru przelatującego po kracie. Gdy powiewał pod odpowiednim kątem, rozlegał się melodyjny świst. Od czasu do czasu kropla wody spadała do kałuży z zaskakująco głośnym chlupnięciem, którego siłę wzmagało echo odbijające się od ścian. - Masz świadomość, że po zakończeniu tego zadania oficjalnie się wycofuję? - Domyśliłem się - odrzekł Royce, wyjmując spod siebie kamień i odrzucając go na bok. - Zastanawiam się nad powrotem do tej wioski. Może Grimbald potrzebowałby pomocnika. Albo Armigil. Starzeje się i prawdopodobnie chętnie by przyjęła wspólnika. Niektóre beczki są bardzo ciężkie, a warzenie piwa ma dodatkowe plusy. Światło księżyca padło na twarz Royce’a. Wyglądał na spiętego. - Wiem, że to cię wcale nie cieszy, ale naprawdę potrzebuję odmiany. Nie mówię, że tu zostanę. Prawdopodobnie nie, ale to dobre na początek. Uważam to za przygotowanie do spokojnego życia. - Tego właśnie chcesz, spokojnego życia? Koniec z marzeniami o chwale? - To były tylko marzenia, Royce. Czas, żebym spojrzał prawdzie w oczy i zajął się swoim życiem. Royce westchnął. - Muszę ci o czymś powiedzieć. Powinienem to zrobić już dawno temu, ale... chyba się obawiałem, że zdecydujesz się na coś głupiego. - Przerwał na chwilę. Nie, to nieprawda. Trochę trwało, zanim zrozumiałem, że masz prawo wiedzieć. - O czym? Royce rozejrzał się dokoła. - Nie myślałem, że powiem ci o tym w takim miejscu, ale dobrze chociaż, że ci zabrali broń. Wyjął list Danbury’ego. - Skąd go masz? - spytał Hadrian. - Od Aristy. - Czemu ci nie zabrali po pojmaniu? - Żartujesz? Prawie musiałem im przypomnieć, żeby zabrali mi sztylet. Nie są przyzwyczajeni do obcowania ze złodziejami, a już na pewni nie takimi, którzy sami się poddają. - Royce podał list Hadrianowi. - Co pomyślałeś po jego przeczytaniu?

- Że mój ojciec zmarł, przepełniony żalem i bólem. Uwierzył w słowa piętnastoletniego egoisty, że jest tchórzem i zmarnował swoje życie. Niedobrze, że go zostawiłem, ale przed odejściem jeszcze go tak napiętnowałem... - Hadrian, nie sądzę, żeby ten list miał coś z tym wspólnego. Myślę, że jest związany z twoim dziedzictwem. Uważam, że twój ojciec próbował ci coś powiedzieć o twojej przeszłości. - Skąd miałbyś to wiedzieć? Nie znałeś mojego ojca. Mówisz bez sensu. Royce westchnął. - W zeszłym roku w Avemparcie Esrahaddon użył zaklęcia do odnalezienia spadkobiercy. - Pamiętam. Już mi to mówiłeś. - Ale nie powiedziałem ci wszystkiego. Nie odnalazł spadkobiercy, ale odszukał magiczne amulety noszone przez niego i jego opiekuna. Esrahaddon zrobił naszyjniki w ten sposób, aby mógł odnaleźć osoby, które je mają, ale jednocześnie chronić je przed rozpoznaniem przez innych czarnoksiężników. Jak już ci mówiłem, nie rozpoznałem twarzy spadkobiercy. To był jakiś mężczyzna o jasnych włosach i niebieskich oczach, którego nigdy wcześniej nie widziałem. - Dlaczego to takie ważne? - Wtedy nie wiedziałem, nie byłem pewny. Zawsze myślałem, że Esra nas wykorzystuje. To głównie dlatego ci nie powiedziałem. Chciałem zyskać pewność, że to prawda, i dlatego poprosiłem cię, żebyś mi towarzyszył. Dlatego też nas tu przywiodłem. - Royce przerwał na chwilę, po czym zapytał: - Skąd masz ten naszyjnik, amulet, który nosisz pod koszulą? - Już ci mówiłem, mój ojciec... Hadrian przerwał w pół zdania, patrząc na Royce’a i sięgając ręką do szyi, żeby dotknąć naszyjnika. - Nie rozpoznałem spadkobiercy... ale opiekuna tak. Twój ojciec skrywał tajemnicę, Hadrianie... Wielką tajemnicę. Hadrian wciąż patrzył na przyjaciela. Wrócił pamięcią do młodości, do posiwiałego ojca, który dzień za dniem harował bez słowa skargi w kuźni, wytwarzając brony i lemiesze. Przypomniał sobie, jak Danbury opryskliwym tonem kazał mu posprzątać w warsztacie. - Nie - powiedział Hadrian. - Mój ojciec był kowalem. - Ilu kowali uczy swoich synów pradawnych umiejętności sztuki walki teshlor? Przecież większość z nich już przed wiekami poszła w zapomnienie. Skąd masz

ten wielki miecz bastardowy, który nosisz na plecach, odkąd się poznaliśmy? Też należał do twojego ojca? Hadrian powoli skinął głową i poczuł, jak włoski mu się jeżą na przedramionach. Nigdy o tym nie mówił Royce’owi. Nikomu nie mówił. Zabrał miecz tej nocy, kiedy odszedł. Potrzebował własnego. Tata miał kilka sztuk broni w warsztacie, ale gdyby Hadrian je wziął, ojciec musiałby za nie zapłacić. Zamiast tego wybrał jedyną broń, której w mniemaniu Hadriana ojcu by nie brakowało. Tata ukrywał miecz bastardowy w płytkiej wnęce pod piątą deską podłogi w kuźni. Danbury wyjął go tylko raz, dawno temu, gdy jeszcze żyła matka Hadriana. Hadrian był wtedy bardzo młody i teraz nie potrafił sobie wszystkiego dokładnie przypomnieć. Matka spała i on też powinien, ale coś go obudziło. Wstał z łóżka i znalazł ojca w warsztacie. Pił piwo i siedział na podłodze, widoczny w padającym z pieca blasku ognia. Trzymał w rękach olbrzymi dwuręczny miecz i mówił do niego, jakby rozmawiał z człowiekiem. Płakał. W ciągu piętnastu lat, które Hadrian przeżył u jego boku, tylko ten jeden raz widział ojca płaczącego. - Zrób mi przysługę. Jeszcze raz przeczytaj ten list, ale teraz udawaj, że nie uciekłeś. Przeczytaj go, jakbyście ty i twój ojciec żyli w zgodzie i on byłby z ciebie dumny. Hadrian chwycił pergamin tak, żeby padało na niego światło księżyca, i zaczął czytać:

Haddy! Mam nadzieję, że ten list dotrze do ciebie. To ważne, abyś wiedział, że nie bez powodu nie powinieneś używać swoich umiejętności do zdobycia pieniędzy lub sławy. Powinienem ci powiedzieć prawdę, ale mój ból był zbyt wielki. Mogę ci teraz wyznać, że wstydzę się swojego życia i swoich zaniedbań. Przypuszczam, że miałeś rację. Jestem tchórzem. Przyniosłem wszystkim zawód. Mam nadzieję, że zdołasz mi wybaczyć, choć sam sobie tego nigdy nie wybaczę. Pozdrawiam cię, ojciec

Zanim świat ujrzałeś w dziewiątej dekadzie,

Wszystko cenne, nowe uległo zagładzie. Nim mrugnęło oko, nim serce zabiło, Płomień zgasł i wiele winy mej w tym było. Król i jego rycerz w świecie krat i borów Mieli paść ofiarą ludzi bez honoru. Mężnie i zaciekle walczył każdy jeden, Został jeno rycerz, król nie przeżył żaden. Tajemnica wielu zagadkowych pytań W wiedzy i legendach zmyślnie jest ukryta. Przy szukaniu klucza czeka cię nauka, Czym jest żal, a także trudna życia sztuka.

- Wiesz, że miecz bastardowy to broń rycerza? - spytał Royce. Hadrian skinął głową. - A twój jest bardzo stary, prawda? Hadrian znów potwierdził. - Zaryzykowałbym twierdzenie, że ma około dziewięciuset lat. Sądzę, że jesteś potomkiem Jerisha, opiekuna spadkobiercy - powiedział Royce. - Choć może nie dosłownie. Słyszałem, że spadkobierca jest bezpośrednim potomkiem, ale opiekun musiał jedynie przekazywać kolejnemu swoje umiejętności. Następca nie musiał być jego synem, choć przypuszczam, że to możliwe. Hadrian patrzył na Royce’a. Nie wiedział, co o tym myśleć. Po części był podniecony, podekscytowany, usprawiedliwiony, a po części pewny, że Royce postradał zmysły. - I nic mi nie powiedziałeś? - spytał zdumiony. - Nie chciałem dopóty, dopóki się nie upewnię. Pomyślałem, że Esrahaddon może nas wykorzystywać. - Nie sądzisz, że ja też bym tak pomyślał? Za kogo ty mnie bierzesz? Pracujesz ze mną od dwunastu lat dlatego, że uważasz mnie za głupka? Twoja zarozumiałość nie zna granic. Nie wierzysz, że podejmę właściwe decyzje, więc robisz to za mnie? - Przecież ci teraz mówię, prawda?

- Minął cały cholerny rok, Royce! - krzyknął do niego Hadrian. - Nie pomyślałeś, że to będzie dla mnie ważne? Gdy ci powiedziałem, że marnie się czuję, bo uważam, że moje życie nie ma sensu, że potrzebuję sprawy, za którą warto walczyć, nie pomyślałeś, że mógłbym znaleźć sens w ochronie spadkobiercy? Pokręcił głową z niedowierzaniem. - Ty zarozumiały, pokrętny, kłamliwy... - Nigdy cię nie okłamałem! - Tak, po prostu ukryłeś prawdę. Dla mnie to kłamstwo, ale w twoim pokręconym umyśle to cnota! - Wiedziałem, że tak to przyjmiesz - powiedział Royce z wyższością. - A jak twoim zdaniem powinienem to przyjąć? Rany, chłopie, dzięki, że nie powiedziałeś mi prawdy o moim życiu, bo do niej nie dorastam. - To nie dlatego ci nie powiedziałem - warknął Royce. - Przecież tak przed chwilą powiedziałeś! - Wiem! - A więc znowu mnie okłamujesz? - Nazwij mnie jeszcze raz kłamcą, a... - A co? Rzucisz się na mnie? - Tu jest ciemno. - Ale nie masz gdzie się schować. Jesteś niebezpieczny tylko do chwili, gdy cię złapię. Muszę jedynie chwycić cię za twój chudy kark. Jesteś szybki, ale gdy tylko cię dorwę, będzie po sprawie. Bez ostrzeżenia spadł na nich strumień zimnej wody. Hadrian podniósł głowę i zobaczył ciemne sylwetki. - Chłopaki, uciszcie się tam! - krzyknął ktoś na górze. - Jego Ekscelencja chce z wami zamienić słówko. Jedna głowa zniknęła z widoku i zastąpiła ją inna. - Jestem Luret, imperialny poseł Jej Imperialnej Mości Wielkiej Imperatorki Modiny Novrońskiej. Z powodu pomagania przedstawicielce królewskiego dworu Melengaru w dotarciu do wroga Jej Imperialnej Mości, nacjonalistów, zostajecie oskarżeni o szpiegostwo i skazani na śmierć przez powieszenie za trzy dni. Gdybyście jednak chcieli zamienić ten wyrok na dożywotnie więzienie, chętnie na to przystanę, pod warunkiem że wyjawicie mi miejsce pobytu księżniczki Aristy Essendon z Melengaru. Żaden się nie odezwał.

- Powiedzcie, gdzie jest, albo zawiśniecie, gdy tylko miejscowy cieśla zbuduje odpowiednią szubienicę. Wciąż milczeli. - No dobrze, może zmienicie zdanie po jednym lub dwóch dniach gnicia w tej studni. - Odwrócił się i powiedział do dozorcy: - Nie dawać im ani jedzenia, ani wody. Może rozwiążą im się języki. Zresztą szkoda marnować zapasów. Czekali w milczeniu, patrząc, jak sylwetki na górze znikają. - Skąd wie? - szepnął Hadrian. Na twarzy Royce’a pojawił się wyraz przerażenia. - O co chodzi? - Rytownik. To on jest kretem w Diamencie. - Royce kopnął w ścianę, rozchlapując wodę. - Jak mogłem być taki ślepy? To on zapalił lampę nad rzeką, ostrzegając załogę czółna za nami. Nie pomyślał o sprawdzeniu skrzydeł wiatraka tylko dlatego, że to nie miało znaczenia. Założę się, że nawet nie powiedział Kosztowi, gdzie jesteśmy, żeby Diament nie mógł nas znaleźć. Przy Amberton Lee albo gdzieś po drodze musi być zasadzka. - Ale po co ją tam ciągać? Czemu nie oddać Aristy w ręce Lureta? - Założyłbym się, że to gierka Merricka, który nie chce, żeby taki imperialny błazen jak Luret dostał nagrodę. Księżniczka jest towarem, który można sprzedać imperium albo za który można żądać okupu od Melengaru. Jeśli Arista wpadnie w ręce Lureta, Merrick dostanie figę z makiem. - Po co więc w ogóle mówić o nas Luretowi? - To zabezpieczenie. Mając na karku dworskich urzędników, bylibyśmy pod presją czasu i nie kwestionowalibyśmy historii Rytownika. Jestem pewny, że to miało nas zaskoczyć i przyśpieszyć nasz wyjazd, ale wyszło jeszcze lepiej, bo ciebie złapali, a ja postanowiłem zostać, żeby ci pomóc. - I wysłałeś Aristę samą z Rytownikiem. - Jedzie do Merricka albo Guy’a, albo obu. Może ją zatrzymają i zażądają, żeby Alric poddał Medford. Oczywiście tego nie zrobi. Nie pozwoli mu Pickering. - Nie mieści mi się w głowie, że Alric ją wysłał. Co za idiota! Czemu nie wybrał przedstawiciela spoza królewskiego dworu? Czemu musiał wysłać właśnie ją? - Nie wysłał jej - odrzekł Royce. - Wątpię, czy ktoś w Medfordzie wie, gdzie ona jest. Zrobiła to na własną rękę. - Co takiego?

- Przyjechała do „Róży i Ciernia” bez eskorty. Czy kiedykolwiek widziałeś, żeby chodziła gdzieś bez strażnika przybocznego? - A więc dlaczego ty... - Bo potrzebowałem wymówki, żeby cię tu ściągnąć, żeby się dowiedzieć, czy to, co pokazał mi Esrahaddon, jest prawdą. - Więc to moja wina? - spytał Hadrian. - Nie, wszyscy są po części winni: ty, bo się uparłeś, żeby się wycofać, ja, bo nie powiedziałem ci prawdy, Arista, bo zachowała się nierozważnie, a nawet twój ojciec, bo nie powiedział ci, kim naprawdę jesteś. Siedzieli przez chwilę w milczeniu. - Co teraz zrobimy? - spytał w końcu Hadrian. - Twój pierwotny plan nie wypali. - Czemu muszę zawsze wymyślać plan, panie „Nie jestem taki głupi”? - Bo w kwestii decydowania o własnym życiu głos powinien należeć do mnie, ale jeśli chodzi o ucieczkę z więzienia, nawet takiego żałosnego jak ta studnia, to ty jesteś ekspertem. Royce westchnął i zaczął oglądać ściany. - À propos - zaczął Hadrian. - Jaki był prawdziwy powód tego, że mi nie powiedziałeś? - Hę? - Przed chwilą powiedziałeś... - Aha. - Royce dalej przyglądał się ścianom, trochę za bardzo nimi zaaferowany. Gdy Hadrian już myślał, że nie usłyszy odpowiedzi, wyznał: - Nie chciałem, żebyś odszedł. Hadrian omal się nie roześmiał, uważając to za żart, a potem prawie ugryzł się w język. Trudno było nie myśleć o Royce jako o człowieku pozbawionym uczuć. Ale zaraz uświadomił sobie, że Royce nie miał nigdy rodziny, a przyjaciół niewielu. Dorastał jako sierota na ulicach Ratiboru, kradnąc jedzenie i ubrania, i prawdopodobnie dostając niejednokrotnie lanie. Przyłączył się do Diamentu zapewne tyleż z pragnienia przynależenia do grupy, co dla zysku. Po zaledwie kilku latach w gildii został zdradzony. Hadrian w końcu zrozumiał, że Royce nie widział w nim jedynie wspólnika, lecz rodzinę. Gwen, być może Arcadius i Hadrian byli jedynymi jego krewnymi, jakich miał. - Gotowy? - spytał Royce. - Na co? - Odwróć się. Oprzyjmy się o siebie plecami i chwyćmy się pod łokcie.

- Żartujesz. Chyba nie będziemy tego znów robić? - powiedział Hadrian niepocieszony. - Siedziałem przez wiele godzin w zimnej wodzie. Złapie mnie skurcz. - Znasz inną drogę wyjścia? - spytał Royce i gdy Hadrian pokręcił głową, spojrzał do góry. - Nawet nie jest tak wysoko jak ostatnio i węziej, więc będzie łatwiej. Wstań i porozciągaj trochę mięśnie. Poradzisz sobie. - A jeśli na górze czeka strażnik z pałką? - Chcesz stąd wyjść czy nie? Hadrian zaczerpnął głęboko powietrza. - Wciąż jestem na ciebie wściekły - oznajmił, ale oparł się plecami o plecy Royce’a i chwycił go pod łokcie. - W tej chwili też nie jestem z siebie zadowolony. Przywarli do siebie, postawili stopy na ścianie studni i zaczęli wchodzić. Nogi Hadriana od razu zaprotestowały przeciwko wysiłkowi, ale trochę je odciążyło sztywne oparcie, które zapewniał mocny chwyt pod łokcie. - Oprzyj się o mnie mocniej - polecił mu Royce. - Nie chcę cię zmiażdżyć. - Nic mi nie będzie. Po prostu bardziej napieraj na moje plecy. Początkowo poruszali się niezdarnie i bardzo męczyli, ale niebawem złapali rytm. - Krok - szepnął Royce. Ich plecy przylegały do siebie tak szczelnie, jakby byli zrośnięci. - Krok. Przesunęli stopy po kamieniu. Spływająca po ścianie woda zostawiła po sobie warstwę śliskiego szlamu i Hadrian uważał, by ustawiać stopy w miejscach mniej wilgotnych. Wykorzystywał też pęknięcia w cegle, aby zyskać lepszą przyczepność. Royce radził sobie w takich sytuacjach o niebo lepiej i prawdopodobnie był zniecierpliwiony wolnym tempem wspinaczki. Hadrian zaś często napierał plecami zbyt mocno. Miał dłuższe i silniejsze nogi i musiał pamiętać, żeby nie napinać za bardzo mięśni. W końcu znaleźli się powyżej warstwy szlamu i od tej chwili posuwali się już pewniej. Znajdowali się tak wysoko, że upadek oznaczał połamanie kości. Hadrian zaczął się pocić z wysiłku i niebawem był cały mokry. Kropla potu spłynęła mu po twarzy i zawisła na czubku nosa. Widział, jak krata na górze się powiększa, ale

wciąż była irytująco daleko. A co, jeśli nie damy rady? Jak zdołamy wrócić bezpiecznie na dół? Musiał przestać o tym myśleć i się skupić. Zakładanie z góry niepowodzenia nie mogło przynieść nic dobrego. Zmusił się do myślenia o Ariście, której groziła śmierć lub niewola. Wspinaczka musiała się jak najszybciej skończyć, bo nogi zaczęły odmawiać mu posłuszeństwa. Trzęsły ze zmęczenia i słabły. Gdy zbliżyli się do wylotu studni, Royce przestał podawać głośno tempo. Hadrian patrzył na wprost na swoje stopy oparte o ścianę, ale poczuł, że Royce odchyla głowę i spogląda do góry. - Stop - szepnął elf. Zdyszani, rozplątali ręce i chwycili się kraty. Opuścili potwornie zmęczone nogi i przez minutę swobodnie wisieli. Rozluźnienie mięśni było cudownym doznaniem. Hadrian z przyjemnością przymknął oczy, lekko się kołysząc. - Dobra i zła wiadomość - powiedział Royce. - Nie ma strażników, ale krata jest zamknięta na kłódkę. - Poradzisz sobie, prawda? - Daj mi chwilę. Poczuł, jak Royce się porusza za jego plecami. - Zrobione. Nastąpiła kolejna krótka przerwa. Hadriana zaczynały boleć palce. - Przepchniemy ją na twoją lewą stronę. Gotowy? Stopy na ścianę. Krata była lżejsza, niż Hadrian się spodziewał, i z łatwością ją przesunęli. Wydostali się ze studni i położyli na wilgotnej trawie. Leżeli przez chwilę, łapiąc oddech. Byli sami w ciemnym narożniku dziedzińca dworu. - Broń? - spytał Hadrian. - Sprawdzę w środku. Ty idź po konie. - Nie zabijaj nikogo - powiedział mimochodem Hadrian. - Postaram się. Ale jeśli spotkam Lureta... - Tak, jego możesz zabić. Hadrian ruszył ostrożnie w stronę stajni. Gdy był już blisko, konie się zaniepokoiły. Zaczęły prychać i uderzać w przegrody między boksami. Chwycił pierwsze siodło i uzdę, jakie znalazł, i stwierdził, że wyglądają znajomo. W stajni oprócz innych koni były też gniada klacz Aristy, wierzchowiec Hadriana i Myszka.

- Spokojnie, dziewczyno - szepnął Hadrian, zarzucając koce po kolei na dwa wierzchowce. Wkładał uzdę na głowę Myszki, gdy wszedł Royce z pękiem mieczy. - Twoja broń, panie rycerzu. - Luret? - spytał Hadrian, przypinając miecze. Royce mruknął z niezadowoleniem. - Nie widziałem go. Właściwie nikogo nie widziałem. Ci wieśniacy chodzą wcześnie spać. - Jesteśmy prostymi ludźmi. - Myszka? - wymamrotał Royce. - Jakoś nie mogę się pozbyć tego konia, prawda? *** Arista stwierdziła, że jazda na oklep jest znacznie mniej wygodna od jazdy w siodle. Sprawę pogarszał fakt, że Rytownik wciąż kłusował. Od podskakiwania na grzbiecie zwierzęcia rozbolała ją głowa. Poprosiła młodzieńca, żeby zwolnił tempo, ale ją zignorował. Niebawem koń z własnej inicjatywy przeszedł w stępa. Był spieniony i Arista czuła, jak jej suknia nasiąka jego potem. Rytownik spiął wierzchowca, zmuszając go ponownie do kłusowania. Po kolejnym przejściu zwierzęcia do stępa mężczyzna zaczął je smagać końcówkami wodzy. Przy którymś razie trafił w udo księżniczki. Głośno jęknęła, ale to też zignorował. W końcu dał za wygraną i pozwolił koniowi odpocząć. Arista zapytała, dokąd jadą i po co ten pośpiech. Nie odpowiedział, nawet nie odwrócił głowy. Po kilku milach znów pogonił konia do kłusa. Zachowywał się tak, jakby jej z nim w ogóle nie było. Po każdym bolesnym podskoku Arista coraz bardziej uświadamiała sobie swoją bezbronność. Była sama z nieznajomym mężczyzną gdzieś w ostępach Rhenyddu, gdzie prawo nakazywało aresztować raczej ją, a nie jego, niezależnie od tego, co zrobił. Wiedziała o nim jedynie to, że zasady moralne niewiele dla niego znaczą. Zaufanie Royce’owi i Hadrianowi to jedna sprawa, ale zgoła czymś innym było wskoczenie na grzbiet konia nieznajomego, który wywiózł ją w dziką puszczę. Gdyby to przemyślała, gdyby miała czas na zastanowienie się, być może nie zgodziłaby się na tę podróż, ale teraz było już za późno. Jechała, licząc na łaskę niebezpiecznego człowieka we wrogiej krainie. Jego milczenie nie łagodziło jej strachu. W tej kwestii Royce nie miał z nim szans. Rytownik w ogóle się nie odzywał. Co prawda do złodziejskiego fachu nie

garnęły się gaduły, ale młodzieniec wydawał się skrajnym przypadkiem. Nawet nie chciał na nią spojrzeć. Chociaż może tak było lepiej. Ktoś taki jak on prawdopodobnie znał tylko opalone, łatwe do zbałamucenia kobiety w brudnych sukniach. Jakież to musiało być dla niego miłe, że w puszczy przytulała się do jego pleców młoda szlachcianka, na dodatek księżniczka z królewskiego rodu. Jeśli mnie zaatakuje, jak się obronię? W zamku Essendonów donośny krzyk ściągnąłby kilkunastu uzbrojonych, ale od chwili opuszczenia Hintindaru nie widziała żadnego domu czy światła. Nawet gdyby ktoś ją usłyszał, po odkryciu jej tożsamości prawdopodobnie sprawiłby, że spędziłaby resztę życia w imperialnym więzieniu. Rytownik mógł z nią zrobić wszystko, co tylko chciał. Imperialne władze bez wątpienia sowicie by mu za nią zapłaciły. Nikt by nie dbał o to, czy jest posiniaczona i zakrwawiona. Żałowała, że uciekła w pośpiechu, nie dając sobie chwili na refleksję. Nie miała się czym bronić. W małej torbie przy boku miała jedynie otrzymaną od ojca szczotkę do włosów i trochę monet. Sztylet tkwił gdzieś w dużej torbie. Ile czasu zajmie odnalezienie go w ciemności? Westchnęła. Czemu zawsze muszę myśleć o najgorszym? Przecież on nic nie zrobił. Nic nie mówi, ale co z tego? Ryzykuje życie, wioząc mnie na to spotkanie. Jest niespokojny, czujny. Może też przestraszony. Czy to dziwne, że nie ma ochoty na pogawędki? Po prostu jestem przerażona, i to wszystko. W takim stanie człowiek myśli negatywnie. A może kobiety go onieśmielają? Może zachowuje się ostrożnie w obecności szlachcianek? Nie chce, aby coś, co powie lub zrobi, zostało opacznie zrozumiane i nie doprowadziło do niebezpiecznych oskarżeń? Ma podstawy do takich obaw. Już omal go nie skazałam za liczne przestępstwa, których nie popełnił! Royce i Hadrian to prawi złodzieje. Czemu Rytownik nie miałby też taki być? Szlak całkowicie zniknął i jechali przez dzikie łąki targanej przez wiatr trawy. Wydawało się, że kierują się do majaczącego w oddali wzgórza. Na tle bladego nieba Arista dostrzegła zarys jakichś budowli. Wjechali do kolejnego boru, tym razem przez wąski przesmyk w gęstym listowiu. Rytownik z zadowoleniem pozwolił koniowi przejść do stępa. Wiatr tu nie docierał i panowała cisza. Wokół nich mrugały świetliki i Arista wsłuchiwała się w przytłumiony odgłos kopyt wierzchowca. Jedziemy drogą? Gdzie my jesteśmy? Choć było zbyt ciemno, by cokolwiek dostrzec, Arista rozpoznała stukot końskich kopyt na bruku. Gdy w końcu wyjechali spomiędzy drzew, zobaczyła nagie wzgórze, na którym stały resztki budowli. Gigantyczne kamienie rozproszone bezładnie na trawie tworzyły ciemną kupę ruin sklepionych wejść i skalnych słupów, które niczym nagrobki sterczały skierowane pod różnymi kątami w niebo - niezniszczalne zwłoki i wypłowiałe kości zapomnianych wspomnień.

- Co to za miejsce? - spytała Arista. Usłyszała rżenie konia i dostrzegła blask ognia na zboczu. Rytownik bez słowa spiął wierzchowca, zmuszając go jeszcze raz do kłusowania. Arista pocieszała się, że za chwilę skończy się jej gehenna. Pośród ruin niedaleko szczytu siedzieli dwaj mężczyźni. Migotał płomień ich ogniska osłoniętego przed wiatrem przez narożnik, który tworzyły zwietrzałe skały i gruz. Jeden mężczyzna miał naciągnięty kaptur, drugi był z gołą głową. Arista pomyślała o Royce i Hadrianie. Udało im się przyjechać przed nami? Ale gdy się zbliżyli, księżniczka stwierdziła, że jest w błędzie. Mężczyźni byli młodsi i obaj co najmniej tacy duzi jak Hadrian. Na widok konia wstali i Arista dostrzegła ciemne koszule, skórzane tuniki i pałasze przypięte do szerokich pasów. - Spóźniłeś się - odezwał się człowiek w kapturze. - Myślałem, że nie dasz rady. - Jesteście nacjonalistami? - spytała. Mężczyźni się zawahali. - Oczywiście - odparł drugi. Podeszli i zakapturzony pomógł jej zsiąść z konia. Jego ręce były duże i silne. Ciężar ciała Aristy nie sprawiał mu żadnego kłopotu. Miał dwudniowy zarost i czuć było od niego kwaśne mleko. - Czy któryś z was to Degan Gaunt? - Nie - rzekł zakapturzony. - Wysłał nas przodem, żebyśmy sprawdzili, czy jesteś tą, za którą się podajesz. Jesteś księżniczką Aristą Essendon z Melengaru? Przeniosła wzrok z jednego na drugiego, dostrzegając ostry wyraz ich twarzy. Nawet Rytownik patrzył na nią groźnie. - Jesteś czy nie? - naciskał ją, podchodząc bliżej. - Oczywiście, że tak! - powiedział Rytownik szybko. - Czeka mnie długa droga powrotna, więc zapłaćcie mi i nie próbujcie mnie oszukać. - Zapłaćcie? - spytała Arista. Rytownik ponownie ją zignorował. - Nie sądzę, żebyśmy mogli ci zapłacić za dostawę dopóty, dopóki się nie upewnimy, że to ona, bo tobie na pewno nie uwierzymy na słowo. To może być ulicznica z rynsztoków Colnory, którą umyłeś i wystroiłeś. i na dodatek kiepsko się spisałeś. - Ona udaje, że pochodzi z ludu, a ubrudziła się, kiedy tu jechaliśmy.

Zakapturzony mężczyzna zbliżył się do Aristy, żeby się jej przyjrzeć. Instynktownie cofnęła się, ale zbyt wolno. Mężczyzna chwycił ją brutalnie za podbródek i obrócił jej głowę z boku na bok. Rozwścieczona kopnęła go w goleń. Jęknął, a w oczach zapłonął mu gniew. - Ty przeklęta zdziro! Uderzył ją otwartą dłonią w twarz. Poczuła nagły dotkliwy ból. Upadła na ręce i kolana, po czym się przewróciła, wyrywając pięściami garście trawy. Twarz ją bolała, a do oczu napłynęły jej łzy. Mężczyźni wybuchli śmiechem. Upokorzenie było zbyt wielkie. - Jak śmiesz mnie bić! - wrzasnęła. - Widzicie? - powiedział Rytownik, wskazując na nią palcem. Zakapturzony mężczyzna skinął głową. - W porządku, zapłacimy ci. Danny, daj mu dwadzieścia złotych tenentów. - Dwadzieścia? Wartownik zgodził się na pięćdziesiąt! - zaprotestował Rytownik. - Zamknij się, bo dostaniesz tylko dziesięć. Arista dyszała na ziemi. Ogarniał ją szybko paniczny strach. Musiała się uspokoić, pomyśleć. Załzawionymi oczami spojrzała na Rytownika i jego konia. Nie było szansy, aby doskoczyła do zwierzęcia i odjechała. Rytownik trzymał stopy w strzemionach i Arista nie miała dość siły, aby zrzucić go z siodła. - Guy’owi się nie spodoba, że przywłaszczyliście sobie trzydzieści złotych tenentów z tych, które wam dał. Wybuchli śmiechem. - Jak myślisz, komu uwierzy? Tobie czy nam? Arista spojrzała na ognisko. Mogłaby spróbować do niego dobiec i chwycić jakiś kij. Doszła jednak do wniosku, że nie zdołałaby pokonać tej odległości. Nawet gdyby jej się udało, kij na nic by się nie zdał w konfrontacji z mieczami, a oni mieliby tylko z niej ubaw. - Bierz dwadzieścia i trzymaj mordę na kłódkę, bo wyjedziesz bez niczego. Zastanawiała się nad ucieczką na piechotę. W ciemności mogłabym zbiec... Nie, nie jestem dostatecznie szybka, a na wzgórzu nie ma gdzie się ukryć. Musiałaby dotrzeć do lasu, a wcześniej Rytownik na pewno by ją dogonił konno i zawlókł z powrotem. Potem by ją zbili i związali, i przepadłaby wszelka nadzieja. - Nawet o tym nie myśl, smarkaty gnojku - powiedział zakapturzony do Rytownika.

- Dajcie mi dwadzieścia - fuknął gniewnie młodzieniec. Mężczyzna rzucił mu pobrzękującą sakiewkę, którą ten złapał z rozgoryczoną miną. Arista się rozpłakała. Czas uciekał. Była bezradna i nie mogła nic zrobić. Pomimo królewskiego pochodzenia nie potrafiła się bronić. Wykształcenie w zakresie sztuki magii też niewiele jej dawało. Mogła jedynie sprawić, żeby kichnęli, ale tym razem to by jej nie uratowało. Gdzie Royce i Hadrian? Gdzie Hilfred? Jak mogłam być taka głupia, taka lekkomyślna? Czy nikt mnie nie oswobodzi? Jak można się było spodziewać, Rytownik odjechał, nie odzywając się do niej słowem. - A więc tak wygląda księżniczka? - zapytał mężczyzna w kapturze. - Niczym szczególnym się nie wyróżniasz, prawda? Wyglądasz tak samo niechlujnie jak wszystkie dziewki, które miałem. - Sam nie wiem - odezwał się jego kompan. - Jeszcze takiej ładnej nie widziałem. Rzuć mi sznur. Chcę się zabawić, ale uniknąć zadrapań. Poczuła, jak krew marznie jej w żyłach. Zaczęła drżeć na ciele. Łzy spływały jej po policzkach, gdy obserwowała, jak mężczyzna idzie po sznur. Nikt nigdy wcześniej jej nie dotykał. Nikt nie śmiał myśleć takimi kategoriami. Taki uczynek oznaczałby w Melengarze śmierć. Arista nie chodziła na randki o północy, nie miała przelotnych miłostek ani romansów w zamku. Żaden chłopak nie odważył się nawet na pocałunek, lecz teraz... Patrzyła, jak mężczyzna ze szczeciną idzie do niej z kawałkiem szpagatu. Gdybym tylko nauczyła się czegoś bardziej pożytecznego od wywoływania łaskotania w nosie i zagotowywania wody, mogłabym... Przestała płakać. Nie zdawała sobie z tego sprawy, ale przestała także oddychać. Czy to zadziała? Nie mogła spróbować niczego innego. Mężczyzna uśmiechnął się niecierpliwie, podczas gdy Arista przymknęła oczy i zaczęła cicho nucić. - Tylko popatrz. To jej się chyba podoba. Śpiewa nam serenadę. - Może to jakiś szlachecki rytuał? Arista prawie ich nie słyszała. Jeszcze raz zastosowała technikę koncentracji, której nauczył ją Esrahaddon. Skupiła myśli na wietrze kołyszącym trawą, brzęczeniu świetlików, bzyczeniu komarów i cykaniu świerszczy. Wyczuwała

gwiazdy i ziemię pod stopami. Była tam moc. Zaczęła ją wdychać, wsysać w swoje ciało, przyciągać umysłem. - Jak chcesz ją wziąć? - Dla mnie wystarczy, jak będzie miała ręce związane za plecami. Ale może powinniśmy ją zapytać, jak ona to lubi? Znów wybuchnęli śmiechem. - Nigdy nie wiadomo, jakie mogą być królewskie zachcianki. Arista mamrotała słowa, czerpiąc moc i nadając jej kształt. Skupiła żywioły, nadając im cel i kierunek. Zbudowała zaklęcie tak jak wcześniej, lecz teraz je urozmaiciła. Zmieniła ton, żeby odpowiednio przesunąć punkt ciężkości. Świerszcze przerwały swą pieśń, świetliki zaprzestały godowego pobłyskiwania. Nawet łagodny wietrzyk ucichł. Słychać było jedynie głos Aristy, który stawał się coraz głośniejszy. Księżniczka poczuła, jak mężczyzna ją podnosi, obraca i ściąga jej ręce za plecy. Nie zwróciła na niego uwagi, skupiając się na ruchach palców, jakby grała na niewidocznym instrumencie. W chwili gdy poczuła na nadgarstkach dotyk szorstkiego sznura, mężczyźni zaczęli wrzeszczeć. *** Na szczycie wzgórza były ruiny Amberton Lee. Słupy, marmurowe schody i ściany z płyt leżały potrzaskane i poprzewracane. Tylko trzy drzewa stały blisko czubka jałowego wzniesienia - wszystkie martwe, pozbawione liści, podobne do reszty ruin, trwające, mimo że ich czas już minął. - Jest ognisko, ale widzę tylko Aristę - powiedział Royce. - Przynęta? - Prawdopodobnie. Pojadę przodem. Może zdołam ją uwolnić, zanim się zorientują, że coś się dzieje. Przynajmniej ujawnię pułapkę, jeśli jakąś zastawiono, i wtedy, miejmy nadzieję, będziesz mógł wkroczyć i uratować sytuację. Royce’a zaniepokoił panujący na wzgórzu spokój. Słyszał prychanie koni w oddali i trzask ognia, ale nic więcej. Pędzili tak szybko, na ile pozwalały im wierzchowce, mimo to Royce się obawiał, że przyjadą za późno. Teraz miał mętlik w głowie. Nie było wątpliwości, że kobieta przy ognisku to Arista. Więc gdzie jest Rytownik? Gdzie są ci, z którymi mieli się spotkać?

Skradał się ostrożnie, omijając zwinnie ostrokrzew i wchodząc na zbocze. Pod trawą i cierniami leżały na wpół zagrzebane kamienie i przekrzywione skały, które utrudniały wspinaczkę. Zrobił jedno okrążenie przed szczytem. Nie zobaczył ani wartowników, ani żadnego ruchu. Wspinał się dalej, aż natrafił na dwa ciała. Mężczyźni nie żyli, ale ich ciała były jeszcze ciepłe - właściwie bardziej niż ciepłe, niemal... gorące. Nie mieli obrażeń, nie krwawili. Royce pokonał ostatni odcinek wzgórza i zbliżył się do migoczącego ognia. Siedziała przy nim skulona księżniczka, która w milczeniu wpatrywała się w płomienie. Była sama i nie miała nawet swoich toreb podróżnych. - Arista? - szepnął. Podniosła wzrok powoli, w otępieniu, jakby jej głowa zbyt dużo ważyła. Blask ognia padł na jej twarz. Wydawało się, że ma zaczerwienione i podpuchnięte oczy. Na jednym policzku widać było wyraźnie pręgę. - To ja, Royce. Nic ci nie jest? - Nie - odparła nieobecnym głosem. - Jesteś sama? Skinęła głową. Wszedł w krąg światła i czekał. Nic się nie wydarzyło. Letni wietrzyk przeczesywał trawę na wzgórzu i podsycał płomienie. W górze błyszczały gwiazdy przyćmione jedynie przez białe promienie księżyca. Arista siedziała nieruchomo niczym posąg, tylko szczotkę do włosów nieustannie obracała w rękach. Choć okolica wydawała się spokojna, zmysły Royce’a były wyostrzone. Czuł jakieś napięcie. Dziwne bloki z marmuru wystawały z ziemi jak zęby. Ponownie pomyślał, że znowu sięga do dziedzictwa elfów, wyczuwając więcej, niż można było dostrzec, przywołując zaginione w czasie wspomnienie. Dostrzegł ruch na zboczu i zobaczył wspinającego się do nich Hadriana. Wspólnik zatrzymał się na chwilę przy ciałach. - Gdzie Rytownik? - zapytał Royce księżniczkę. - Odjechał. Luis Guy zapłacił mu, żeby mnie tu przywiózł i oddał w ręce jakichś ludzi. - Tak. Domyśliliśmy się tego, ale trochę za późno. Przepraszamy. Księżniczka nie wyglądała dobrze. Zachowywała się zbyt spokojnie. Spodziewał się gniewu lub ulgi. Jej apatia była dość dziwna. Coś się wydarzyło, coś niedobrego. Ale poza pręgą Royce nie dostrzegł żadnych oznak przemocy.

Ubranie Aristy nie nosiło śladów rozdarć. We włosach miała tylko kilka źdźbeł uschniętej trawy i brązowy liść. - Nic ci nie jest? - spytał Hadrian, gdy dotarł na szczyt. - Jesteś ranna? Pokręciła głową i jedno źdźbło trawy wypadło jej z włosów. Hadrian przykucnął przy niej. - Na pewno? Co się stało? Arista nie odpowiedziała. Wpatrywała się w ogień i zaczęła się kołysać. - Co się stało ludziom na zboczu? - drążył Hadrian. - To nie moja sprawka - zastrzegł się Royce. - Nie żyli, kiedy ich znalazłem. Nie mieli też ran. - Ale jak... - Ja ich zabiłam - oznajmiła Arista. Obaj odwrócili się i wlepili w nią wzrok. - Zabiłaś dwóch rycerzy Sereta? - spytał Royce. - To byli sereci? - wymamrotała Arista. - Mają pierścienie z pękniętą koroną - wyjaśnił Royce. - Jak to zrobiłaś? Zaczęła drżeć, a jej oddech zrobił się chrapliwy. Dotknęła ręką policzka i potarła go lekko opuszkami palców. - Napadli na mnie. Nie mogłam wymyślić... nie wiedziałam, co zrobić. Byłam przerażona. Zamierzali... a ja byłam sama. Nie miałam wyboru. Nie mogłam uciec. Nie mogłam walczyć. Nie mogłam się ukryć. Mogłam jedynie sprawić, żeby kichnęli, i mogłam zagotować wodę. Nie miałam wyboru. Tylko to mogłam zrobić. Zaczęła szlochać. Hadrian niepewnie wyciągnął do niej ręce. Upuściła szczotkę i mocno ścisnęła jego dłonie. Przyciągnęła go do siebie i Hadrian wziął ją w ramiona. Wtuliła twarz w jego koszulę, a on pogłaskał ją delikatnie po włosach. Spojrzał na Royce’a z zaskoczeniem i szepnął: - Sprawiła, że zakichali się na śmierć? - Nie - zaprzeczył Royce, spoglądając przez ramię na zwłoki. - Zagotowała wodę. - Nie wiedziałam... nie wiedziałam, czy to zadziała - wyszeptała urywanym głosem. - Ja... musiałam to zmienić, przesunąć punkt ciężkości, sama wypełnić puste miejsca... wynaleźć całkiem nowe zaklęcie. Tylko zgadywałam, ale... ale czułam, że jestem na dobrej drodze. Elementy pasowały do siebie. Czułam, że pasują... Sprawiłam, że pasowały do siebie. - Uniosła głowę, przetarła oczy i

spojrzała w dół zbocza. - Bardzo długo krzyczeli. Wili się na ziemi. Próbowałam to przerwać, ale nie wiedziałam jak, a oni bez przerwy wrzeszczeli i ich twarze zrobiły się bardzo czerwone. Turlali się po trawie i ją drapali, a ich wrzaski... były coraz cichsze, po czym przestali wydawać jakiekolwiek dźwięki i zaczęli syczeć... I zobaczyłam, jak z ich skóry unosi się para. - Po jej policzkach wciąż spływały łzy, gdy na nich spojrzała. Hadrian otarł jej twarz. - Nigdy nikogo nie zabiłam. - Już dobrze - uspokajał, głaszcząc ją po głowie i wyjmując z jej włosów resztki trawy i liści. - Nie chciałaś tego zrobić. - Wiem. Po prostu... ja nigdy nikogo nie zabiłam, a wy nie słyszeliście ich krzyków. To było straszne, jakby cząstka mnie umierała razem z nimi. Nie wiem, jak ty to robisz, Royce. Po prostu nie wiem. - Mam świadomość, że gdyby sytuacja była odwrotna i im by się udało, nie uroniliby łzy. Hadrian uniósł jej podbródek, odgarnął włosy z policzków i starł kciukami ostatnie łzy. - Już dobrze. To nie była twoja wina. Zrobiłaś to, co musiałaś. Żałuję tylko, że nie było mnie przy tobie. Arista przez chwilę patrzyła mu w oczy, a następnie skinęła głową, głęboko westchnęła i otarła oczy. - Nie dbam o swoją cześć, prawda? Upijam się, jem jak żarłok, nic sobie nie robię ze spania z wami w jednym pokoju, a teraz... - Nie masz się czego wstydzić - powiedział Hadrian. - Szkoda tylko, że więcej księżniczek nie jest tak wartych swojego tytułu jak ty. Royce jeszcze raz obszedł wzgórze i sprawdził dokładnie seretów, ich konie i ekwipunek. Znalazł tuniki ozdobione herbem potwierdzającym ich przynależność do stanu rycerskiego i sporej wielkości torbę ze złotem, ale żadnych dokumentów. Zdjął siodło i uzdę z jednego konia i puścił go wolno. - Jest tylko tych dwóch? - spytał Hadrian po powrocie wspólnika. Spodziewałem się, że będzie ich więcej. Przegarnął kijem węgle w ognisku i na wzgórzu zrobiło się jaśniej. Arista wyglądała już lepiej. Umyła twarz i uczesała włosy, a teraz jadła kawałek sera. Okazała się odporniejsza, niż Hadrian się spodziewał. - Czapki z głów przed Rytownikiem - orzekł Royce. - Jak to?

- Nie zamierzał sprowadzać tu nas wszystkich, lecz tylko ją. Jest znacznie bystrzejszy, niż myślałem. - Nie był aż taki sprytny - powiedziała Arista. - Sereci oszukali go na trzydzieści złotych tenentów. Luis Guy obiecał mu ponoć pięćdziesiąt. - A więc to była operacja Guy’a, a nie Merricka - stwierdził Hadrian. - Nie jestem pewien - odrzekł Royce. - Wydaje się zbyt wyrafinowana. Ale plany Merricka nigdy nie biorą w łeb. - Spojrzał na księżniczkę. - Oczywiście nawet Merrick nie mógł przewidzieć tego, co zrobiła. Hadrian wstał i odrzucił kij, po czym zagadnął Aristę: - Dasz sobie radę? Możesz jechać? Skinęła szybko głową i pociągnęła nosem. - Byłam przerażona... Naprawdę mi was brakowało. Nie macie pojęcia... jak się cieszę na wasz widok. - Wiele kobiet mi to mówi - odparł Hadrian z szerokim uśmiechem. - Ale przyznaję, że po raz pierwszy księżniczka. Zdołała się lekko uśmiechnąć. - Co teraz zrobimy? Nie mam pojęcia, gdzie jesteśmy, i jestem prawie pewna, że nikt nie umówił spotkania z Gauntem. - Może jednak - zaoponował Royce. - Ale Cosmos nie może nam nic powiedzieć, bo nie wie, gdzie jesteśmy. Rytownik na pewno nie zawiózł do Colnory żadnej wiadomości o Hintindarze. Powinienem poinformować o nim Koszta przed wyjazdem, ale nie chciałem ryzykować. Postąpiłem naprawdę głupio. Byłem przesadnie ostrożny. Arista spojrzała pytająco na Royce’a. - Powiedziałem mu - potwierdził. - I nie masz siniaków? - spytała. - Choćby podbitego oka? - Jeszcze do tego nie doszliśmy, ale co się odwlecze... - odrzekł Hadrian. Musieliśmy się śpieszyć, żeby uratować kobietę, która nie potrzebowała ratunku. - Naprawdę się cieszę, że przyjechaliście. - Powinniśmy skierować się do Ratiboru - orzekł Royce. - Jesteśmy całkiem blisko. Tam ponownie skontaktujemy się z Diamentem. - Do Ratiboru? - powtórzył nagle Hadrian. - Tak, no wiesz, tej brudnej, plugawej szczurzej nory, która jest stolicą Rhenyddu. Zobaczyliśmy, gdzie ty dorastałeś, więc możemy także odwiedzić moje rodzinne miasto.

Hadrian zaczął przeszukiwać kieszenie. - „W świecie krat i borów!” - wykrzyknął, wyjmując list od ojca. Podbiegł do ogniska. - „Król i jego rycerz w świecie krat i borów mieli paść ofiarą ludzi bez honoru”. No tak, krat i borów. Ratibor! Król i jego rycerz to mój ojciec i spadkobierca, którzy na pewno przyjechali do Ratiboru i zostali napadnięci przez ludzi bez honoru. - Hadrian wskazał kciukiem przez ramię na martwych rycerzy. Seretów. - Jak brzmi reszta wiersza? - spytał Royce zaintrygowany. - „Mężnie i zaciekle walczył każdy jeden, został jeno rycerz, król nie przeżył żaden”. - A więc walczyli, ale bitwę przeżył tylko twój ojciec, a spadkobiercę zabito. - „Król nie przeżył żaden” - powtórzył Hadrian. - Dziwnie sformułowane, prawda? Czemu nie powiedzieć: „Król na miejscu zginął?”. - Bo się nie rymuje? - zasugerował Royce. - Racja. - Co jest dalej? - spytała Arista. - „Tajemnica wielu zagadkowych pytań w wiedzy i legendach zmyślnie jest ukryta”. - W tej historii kryje się najwidoczniej coś więcej - stwierdziła - i odpowiedzi można znaleźć w pradawnej wiedzy? Może powinieneś zapytać Arcadiusa. - Nie sądzę - odparł Royce. - W Ratiborze jest ulica Wiedzy i aleja Legend. - Przecinają się? Royce skinął głową. - Na południe od placu Głównego. - Co tam jest? - Chyba kościół. - Royce ma rację. Musimy jechać do Ratiboru - oznajmił Hadrian. Arista wstała. - Wierzcie mi, nie mam zamiaru tu siedzieć. Gdy... - przerwała na chwilę. - Gdy użyłam sztuki, wyczułam coś nieprzyjemnego. Jakby to wzgórze było... - ... nawiedzone - dopowiedział Royce i księżniczka skinęła głową. - Co to za miejsce? - zapytał Hadriana. - Nie wiem. - Znajduje się zaledwie kilka mil od twojej rodzinnej wioski.

Hadrian wzruszył ramionami. - Mieszkańcy Hintindaru nigdy wiele o nim nie mówili. Krąży tylko kilka opowieści o duchach i plotek o goblinach i gulach, które wałęsają się po lesie. - Nic na temat przeszłości tego miejsca? - Przypominam sobie tylko dziecięcy wierszyk: Pradawne na wzgórzu kamienie, minione widzimy wspomnienie. Gdy ongiś stąd lud wprowadzono, lecz przepadł, a mur przewrócono. - Co to oznacza? Hadrian znów wzruszył ramionami. - Śpiewaliśmy to podczas gry w przewracanie muru. To taka zabawa. - Rozumiem - skłamał Royce. - Czymkolwiek to miejsce było, nie podoba mi się - oświadczyła Arista. Royce skinął głową. - Prawie nie mogę się doczekać przyjazdu do Ratiboru. Prawie.

Rozdział 10. Nagrody. Rozległ się południowy dzwon i Amilia przystanęła, nie mając pewności, którą drogą iść. Jako pomoc kuchenna nie znała obszarów zastrzeżonych dla arystokratów. Jedynie przy rzadkich okazjach zdarzało jej się zastępować chore pokojówki i sprzątać w sypialniach na trzecim piętrze. Starała się jednak wtedy jak najszybciej skończyć przed powrotem gości. Praca w obecności szlachetnie urodzonej osoby była dla niej koszmarem. Zwykle ją ignorowano, ale panicznie się bała zwrócenia na siebie uwagi. Niewidzialność była jej najlepszą obroną. Opary unoszące się w kuchni i panujący tam zgiełk zwyczajnie jej sprzyjały. Lecz na pustych korytarzach każdy mógł ją zauważyć. Tym razem jednak nie miała wyboru. Saldur wezwał ją do swojego biura. W drodze na śniadanie odnalazł ją żołnierz, który kazał jej zgłosić się do Jego Ekscelencji, gdy wybije południowy dzwon. Natychmiast straciła apetyt i przez resztę poranka zastanawiała się nad okrutnym losem, jaki ją czekał.

Dzwon odezwał się po raz drugi i Amilia zaczęła wpadać w panikę. Była w biurze regenta tylko raz, a z powodu towarzystwa uzbrojonej eskorty nie myślała wtedy o zapamiętaniu drogi. Na pewno pokonywała schody, ale nie przypominała sobie, ile ich odcinków. Czemu nie wyszłam wcześniej? Minęła wielką salę z długimi stołami zastawionymi talerzami i lśniącymi pucharkami, które codziennie zmywała. Wszystkie te naczynia były jej starymi dobrymi znajomymi, przyjaciółmi z mniej skomplikowanych czasów, kiedy świat miał sens. W tamtym okresie budziła się rano, wiedząc, że nowy dzień będzie taki sam jak poprzedni. Teraz każdego dnia przepełniał ją strach, że zostanie odkryta jej nieudolność. Po drugiej stronie sali pojawili się mężczyźni odziani w kolorowe haftowane szaty. Arystokraci. Zająwszy miejsca, rozmawiali głośno, śmiali się, kołysali na krzesłach i krzyczeli do służących, żeby przynieśli wino. Przytrzymała drzwi Bastionowi, który niósł tacę z parującym jedzeniem. Uśmiechnął się do niej z wdzięcznością, mijając ją w pośpiechu i ocierając czoło rękawem. - Jak trafić do biura regenta? - zapytała szeptem. - Obejdź salę recepcyjną i przejdź przez tronową - odpowiedział Bastion, nie zatrzymując się. - A potem? - Zapytaj oficjalistę. Ruszyła korytarzem i minęła zakrzywioną ścianę wielkich schodów, kierując się do wejścia do pałacu. Robotnicy zablokowali frontowe drzwi w otwartej pozycji, dzięki czemu do środka wpadał wysoki na trzy piętra słup światła dziennego, w którym widać było wzniecany przez nich obłok kurzu. Spoceni wnosili drewno, zaprawę i kamień. Ich koledzy obrabiali drewno i marmur. Wspinali się i schodzili po smukłych drabinach, a nawet za pomocą krążków wciągali wiadra do murarzy na rusztowaniach. Wszyscy ciężko pracowali, aby pierwszym wrażeniem przyszłych gości był szczery podziw. Amilia ze zdumieniem stwierdziła, że przesunięto ścianę i podwyższono sufit, dzięki czemu sala recepcyjna robiła teraz wrażenie przestronniejszej i bardziej imponującej od ciemnej komnaty, jaką kiedyś była. - Przepraszam - odezwał się chudy mężczyzna stojący w drzwiach wyjściowych. Zawahał się, ustępując z drogi przechodzącym robotnikom. - Czy mogę wejść? Zakaszlał, machając chusteczką przed twarzą. Amilia spojrzała na niego i wzruszyła ramionami. - Czemu nie? Wszyscy inni wchodzą.

Zrobił kilka niepewnych kroków, spoglądając z przestrachem do góry i unosząc do połowy ręce, jakby chciał odparować cios. Był wątły i wyższy od Amilii. Nosił pudrowaną perukę, jaskrawożółtą tunikę i pomarańczowe pumpy w paski. - Dzień dobry, milady - przywitał ją z ukłonem. - Jestem Nimbus z Vernesu i przyszedłem zaoferować swoje usługi. - Och - powiedziała z głupią miną. - Nie sądzę... - Proszę, błagam, wysłuchaj mnie. Byłem dworzaninem króla Fredricka i królowej Josephine z Galeannonu. Jestem obeznany z etykietą dworską, zasadami postępowania w różnych sytuacjach i korespondencją. Wcześniej byłem szambelanem diuka Ibsena z Vernesu, więc umiem zarządzać... - przerwał. - Nic ci nie jest? Amilia przełknęła ślinę. - Śpieszę się. Idę na bardzo ważne spotkanie z regentem. - Zatem wybacz mi. Po prostu... cóż, ja... - Przygarbił ramiona i westchnął. - Z zażenowaniem przyznaję, że uciekłem przed nacjonalistami i mam jedynie to ubranie na sobie i niewielki dobytek w tej torbie. Przyszedłem tu na piechotę i jestem trochę głodny. Liczyłem, że może znajdę pracę na tutejszym dworze. Do niczego innego się nie nadaję - wyjaśnił, strzepując z ramion śnieżnobiały pył, który opadł z rusztowań. - Przykro mi to słyszeć, ale nie jestem... - przerwała, widząc jego drżącą wargę. - Kiedy ostatnio jadłeś? - Niestety dość dawno temu. Straciłem rachubę czasu. - Posłuchaj - zaproponowała. - Mogę ci przynieść coś do jedzenia, ale musisz poczekać, aż wrócę ze spotkania. Myślała, że nieznajomy się rozpłacze, lecz przygryzł wargę i skinął głową. - Ogromnie dziękuję, pani - powiedział. - Zaczekaj tu. Niedługo wrócę... Mam taką nadzieję. Odeszła, mijając spoconych mężczyzn w skórzanych fartuchach i prześlizgując się obok trzech ludzi w długich szatach, którzy trzymali w ręku niczym pałki łaty miernicze i spierali się o linie na olbrzymich pergaminach rozłożonych na stole. Sala tronowa, która także nosiła ślady remontu, była prawie ukończona i stało tam tylko kilka rusztowań. Marmurowa posadzka lśniła tak samo jak gigantyczne filary podtrzymujące sufit. W pobliżu wewnętrznej ściany wzniesiono podium, na którym stał złoty imperialny tron w kształcie ogromnego drapieżnego ptaka. Zwierzę skrzydła miało rozpostarte, a jego rozłożone pióra tworzyły półkoliste oparcie dla imperialnego siedzenia.

Amilia przeszła przez arkadę za podwyższeniem i dotarła do biur administracji. - Czego chcesz? - zapytał ją oficjalista. Nigdy go nie lubiła. Miał twarz gryzonia: małe oczy, duże przednie zęby i kępkę czarnych włosów na bladej, łysiejącej czaszce. Siedział za ogromnym biurkiem, a jego palce były czarne od plam z atramentu. - Przyszłam do regenta Saldura - odrzekła. - Posłał po mnie. - Na górze, czwarte piętro - odpowiedział i znowu spojrzał w stronę swoich pergaminów. Na drugim piętrze ściany były otynkowane, na trzecim - wyłożone boazerią, a na czwartym - boazerię wykonano z misternie rzeźbionego ciemnego drewna czereśniowego. Latarnie zastąpiły eleganckie żyrandole. Korytarz wyłożono długim czerwonym dywanem, a światło wpadało z zewnątrz przez szklane okna. Amilia przypomniała sobie swoje wrażenie, iż Saldur nie pasował do kuchennej scenerii. Spojrzała na swój brudny ubiór i pomyślała z ironią, że teraz to ona nie pasuje do miejsca. Drzwi były otwarte, a regent czytał pergamin, stojąc przed oknem zwieńczonym łukiem i zbudowanym z trzech największych kawałków szkła, jakie w życiu widziała. Z zewnątrz dobiegały ptasie śpiewy. - Spóźniłaś się - powiedział, nie podnosząc głowy. - Przepraszam. Nie wiedziałam, jak tu dojść. - Powinnaś coś zrozumieć: nie interesują mnie wymówki ani tłumaczenia, jedynie wyniki. Gdy każę ci coś zrobić, oczekuję, że zostanie to zrobione zgodnie z moimi poleceniami. Nie wcześniej, nie później, nie inaczej, lecz dokładnie tak, jak powiedziałem. Rozumiesz? - Tak, Wasza Ekscelencjo. - Poczuła, że jest jej znacznie cieplej niż chwilę wcześniej. Regent podszedł do biurka i położył na nim pergamin. Potem jedną dłoń zbliżył do drugiej i zaczął stukać koniuszkami palców o siebie, przyglądając się dziewczynie. - Przypomnij mi, jak się nazywasz. - Amilia z Doliny Tarinu. - Amilia... Ładne imię. Amilio, zaimponowałaś mi, a nie jest to łatwe. Mianowałem pięć kobiet na twoje stanowisko, wśród nich były damy i szlachcianki, ale tobie pierwszej udało się poprawić stan Jej Imperialnej Mości. Postawiłaś mnie również w obliczu nietypowego problemu. Zwykła pomywaczka nie może pełnić funkcji osobistej asystentki władczyni. Jak będzie to wyglądało? - Usiadł za

biurkiem, rozprostowując fałdy swojej długiej szaty. - Nie można wykluczyć, że bez twoich magicznych działań imperatorka pewnie by już nie żyła. Za to zasługujesz na nagrodę. Nadaję ci dyplomatyczną rangę równą baronowej. Od tej chwili będziesz znana jako lady Amilia. - Zanurzył pióro w atramencie i napisał jej imię. Pokaż to oficjaliście na dole, a on dopilnuje, żebyś otrzymała niezbędny materiał na lepszą... Cóż, na suknię. Amilia gapiła się na niego, niezdolna się poruszyć. Oddychała płytko, nie chcąc niczego zepsuć. Unosiła się na fali szczęścia i bała się, że po wykonaniu najlżejszego ruchu może spaść w otchłań bezlitosnego morza. Regent nie wymierzał jej kary. O reszcie mogła pomyśleć później. - Nie masz nic do powiedzenia? Amilia się zawahała. - Czy imperatorka też mogłaby dostać nową suknię? - Jesteś teraz lady Amilią, imperialną asystentką imperatorki Modiny Novrońskiej. Możesz podejmować wszelkie działania, jakie uznasz za konieczne w celu zapewnienia dobrego samopoczucia imperatorki. - Czy mogę ją zabierać na spacery na dworze? - Nie - odrzekł szorstko, po czym dodał łagodniejszym tonem: - Oboje wiemy, że Modina nie czuje się dobrze. Osobiście uważam, że może nigdy nie dojść do siebie. Ale poddani muszą wierzyć, że władczyni jest silna. W jej imieniu Ethelred i ja dokonujemy wielkich rzeczy dla ludu. - Wskazał na okno. - Nie możemy jednak liczyć na sukces, jeśli ludzie odkryją, że ich ukochana imperatorka nie jest w pełni zdrowa. Novron postawił przed nami trudne zadanie: zbudowanie lepszego świata przy jednoczesnym ukrywaniu jej ułomności. To z kolei przywodzi mnie do twojego pierwszego zadania. Amilia zamrugała. - Pomimo wszystkich moich wysiłków powstają plotki, że imperatorka nie jest w najlepszym stanie. Większość ludzi jej nie widziała, więc krążą pogłoski, że władczyni nie istnieje. Musimy rozproszyć obawy ludzi. W tym celu przygotujesz Modinę do wygłoszenia przemowy za trzy dni na wielkim balkonie. - Co takiego? - Nie martw się, to tylko trzy zdania. - Podniósł pergamin, który wcześniej czytał, i podał go Amilii. - To nie powinno być trudne. Udało ci się nakłonić ją do wypowiedzenia jednego słowa. Teraz postaraj się, żeby powiedziała jeszcze kilka. Naucz ją przemowy na pamięć i wyćwicz, żeby potrafiła ją wygłosić jak imperatorka. - Ale ja...

- Przypomnij sobie, co mówiłem o wymówkach. Należysz teraz do stanu szlacheckiego, jesteś osobą posiadającą przywileje i wpływy. Dałem ci środki, a z nimi wiąże się odpowiedzialność. A teraz już idź. Mam pracę. Amilia wzięła pergaminy, odwróciła się i ruszyła do drzwi. - I jeszcze jedno, lady Amilio. Nie zapominaj, że przed tobą było pięć imperialnych asystentek i wszystkie też były szlachciankami. *** - To wielkie wyróżnienie - stwierdził Ibis, spoglądając na dowód szlachectwa, który Amilia mu pokazała. Większość pracowników kuchni zebrała się wokół szefa, który trzymał pergamin w górze i uśmiechał się szeroko. - Strasznie ładny - zauważyła Cora. - Podoba mi się wymyślne pismo. - Nigdy wcześniej nie miałem ochoty czytać - powiedział Ibis. - Ale teraz żałuję, że nie umiem. - Mogę? - spytał Nimbus. Starannie wytarł ręce chusteczkę wziął w nie delikatnie pergamin. - Tu jest napisane: „Ja, Modina, prawowita imperatorka wyznaczona do tego zadania z łaski naszego pana Maribora za pośrednictwem moich imperialnych regentów Maurice’a Saldura i Lanisa Ethelreda ogłaszam, że w uznaniu wiernej służby i zadowalającego spełniania obowiązków Amilia z Doliny Tarinu, córka Bartolomeusza, wytwórcy powozów, zostaje wyniesiona ze swojego obecnego stanu do godności niekwestionowanych szlachciców imperium novrońskiego i od tej pory będzie znana jako lady Amilia z Doliny Tarinu”. - Nimbus podniósł głowę. - Jest tu jeszcze dużo o ograniczeniach dotyczących rodzinnego dziedziczenia i praw szlacheckich, ale taka jest główna myśl dokumentu. Wszyscy gapili się na tyczkowatego mężczyznę. - To Nimbus - przedstawiła go Amilia. - Umiera z głodu i miałam nadzieję, że może dacie mu coś do jedzenia. Ibis wyszczerzył zęby w uśmiechu i ukłonił się pokornie. - Jesteś teraz damą, Amilio. Nikt w tym pomieszczeniu nie może ci niczego odmówić. Słyszysz, Edith?! - krzyknął do ochmistrzyni, kiedy weszła. - Nasza mała Amilia jest teraz szlachcianką. Edith stanęła w miejscu. - Kto tak twierdzi?

- Imperatorka i regent Saldur. Tak jest napisane na tym pergaminie. Chcesz przeczytać? Edith się nachmurzyła. - No pewnie. Umiesz czytać nie lepiej ode mnie. Chciałabyś, żeby lady Amilia ci to przeczytała? A może jej osobisty służący? Ma bardzo ładny głos. Edith wzięła stos bielizny stołowej z kosza i skierowała się do pralni. Szef kuchni wybuchnął śmiechem. - Nigdy nie przestała paplać, jak to wrócisz do szorowania naczyń... albo czegoś jeszcze gorszego - zdradził i klaszcząc w wielkie dłonie, zwrócił się do Nimbusa: - Co chciałbyś zjeść? - Cokolwiek - odparł mężczyzna. Ręce, w których wciąż trzymał pergamin, drżały. - Po kilku dniach nawet skóra z butów wygląda apetycznie. - Zaraz coś przyszykuję. - Możemy zrobić miejsce dla Nimbusa? - spytała Amilia i Cora oraz Nipper niezwłocznie sprzątnęli ze stolika, a potem zastawili go tak jak poprzednio. Dziękuję - powiedziała Amilia. - Nie musicie się aż tak fatygować... Ale dziękuję wszystkim. - Wybacz, pani - zwrócił się do niej Nimbus. - Jeśli wolno mi się ośmielić, to szlachciance nie wypada wyrażać uznania za czynności wykonywane przez podwładnych. Amilia usiadła obok niego i westchnęła. Oparła brodę na dłoniach i się skrzywiła. - Nie umiem zachowywać się jak szlachcianka. Nie znam się na niczym, a mam nauczyć Modinę, jak być imperatorką? - Zdumiewała ją cienka granica między powodzeniem a grożącą jej katastrofą. - Jego Ekscelencja może już teraz kazać mnie stracić. - Wzięła pergamin z rąk Nimbusa i potrząsnęła nim. - Jako szlachcianka mogę przynajmniej liczyć na szybkie ścięcie. Leif przyniósł porcję gulaszu. Nimbus spojrzał na półmisek i bezładnie rozłożone sztućce. - Obsługa kuchni nie ma doświadczenia w zastawianiu stołu, prawda? - Podniósł mały widelec z dwoma zębami i pokręcił głową. - To jest widelczyk do skorupiaków. Powinien leżeć po lewej stronie mojego talerza... gdybym miał jeść skorupiaki. Brakuje mi łyżki. Amilia poczuła się głupio. - Chyba nikt tu nie wie, co to jest widelczyk. - Spojrzała z niedowierzaniem na spiralnie skręcony trzonek sztućca. - Nawet arystokraci ich nie używają. Przynajmniej ja nigdy takiego nie myłam.

- To zależy od regionu. Są popularne na południu. - Przyniosę ci łyżkę. - Gdy zaczęła wstawać, poczuła jego dłoń na swojej ręce. - Jeszcze raz wybacz mi śmiałość - powiedział - ale dama nie chodzi do kredensu po sztućce. A teraz należysz do stanu szlacheckiego. Hej, ty tam! zawołał do Nippera, kiedy chłopak szedł pośpiesznie z kubłem. - Przynieś łyżkę dla jaśnie pani. - W tej chwili - odparł chłopak, odstawiając kubeł i biegnąc do kredensu. - Widzisz? - rzucił Nimbus. - To nie jest trudne i wymaga tylko trochę pewności siebie i odpowiedniego tonu głosu. Nipper wrócił z łyżką. Nimbus od razu wziął mu ją z ręki i zabrał się do jedzenia. Chociaż był wygłodniały, jadł powoli, od czasu do czasu ocierając kąciki ust jedną z serwetek, które rozłożył sobie starannie na kolanach. Siedział wyprostowany, bardzo podobnie do lady Constance: z uniesionym podbródkiem, cofniętymi ramionami, palcami odpowiednio ułożonymi na łyżce. Amilia nie widziała nigdy, aby ktoś jadł w taki... perfekcyjny sposób. - Nie musisz tu zostawać - zwrócił się do niej. - Doceniam twoje towarzystwo, ale na pewno masz na głowie ważniejsze sprawy. Po jedzeniu sam znajdę drogę do wyjścia, lecz chcę ci podziękować za ten posiłek. Uratowałaś mi życie. - Chcę, żebyś dla mnie pracował - wypaliła nagle. - Żebyś pomógł mi nauczyć Modinę zachowania godnego imperatorki. Nimbus zatrzymał łyżkę w połowie drogi do ust. - Wiesz wszystko na temat zachowania się arystokratów. Nawet mówiłeś, że byłeś dworzaninem. Znasz wszystkie zasady i tak dalej. - Protokół i etykietę. - To także. Nie wiem, czy uda mi się załatwić dla ciebie zapłatę, ale nie jest to wykluczone. Regent powiedział, że mogę podejmować wszelkie niezbędne działania. W najgorszym razie mogę ci załatwić miejsce do spania i wyżywienie. - W tej chwili, pani, to się szczęśliwie dla mnie składa. Uważałbym za zaszczyt, gdybym mógł w jakikolwiek sposób pomóc Jej Imperialnej Mości. - A więc załatwione. Zostajesz oficjalnie mianowany... - ... imperialnym nauczycielem Jej Imperialnej Mości imperatorki Modiny? podsunął Nimbus. - Właśnie. I naszym pierwszym zadaniem jest przygotowanie jej do wygłoszenia przemowy na wielkim balkonie za trzy dni. - To chyba nie będzie zbyt trudne. Czy wiele razy już przemawiała do ludzi?

Amilia zmusiła się do uśmiechu. - Tydzień temu powiedziała słowo „nie”.

Rozdział 11. Ratibor. Wjeżdżając w nocy do Ratiboru, Arista uznała go za najpaskudniejsze i najnędzniejsze miejsce, jakie mogła sobie wyobrazić. Bezładnie poprowadzone ulice przecinały się pod różnymi kątami, myląc przyjezdnych. Przy każdym budynku zalegały stosy śmieci, a wąskie drogi przypominały raczej grzęzawiska z błota i nawozu. Deski tworzyły sieć przypadkowo ułożonych ścieżek i przerzuconych nad mazią mostów, które zmuszały ludzi do paradowania gęsiego niczym linoskoczkowie. Domy i sklepy wyglądały równie kiepsko jak drogi. Na narożnikach ulic zbiegających się pod kątami ostrymi wzniesiono budynki w kształcie klinów, przez co miasto wyglądało jak połatane. Okna były szczelnie pozamykane, aby do środka nie docierał odór, i matowe od grubej powłoki szlamu, który co chwila spłukiwała mętna woda rozchlapywana na boki przez przejeżdżające wozy. Ratibor pławił się w swoim brudzie tak, jak biedak szczyci się odciskami na swoich dłoniach. Arista znała reputację tego miasta, ale zrozumiała ją w pełni dopiero wtedy, gdy na własne oczy zobaczyła rozmiar panującej w nim nędzy. Nikt tu nie liczył na litość i nikomu jej nie okazywano. Wręcz przeciwnie, bieda i nieszczęście były tu oznakami honoru i ludzie zyskiwali wątpliwy prestiż w rozgrywanych nad kuflami piwa potyczkach o to, czyja niedola jest większa. Ścieżkami z desek przechodzili próżniacy i włóczędzy, domokrążcy i złodzieje, którzy pojawiali się i znów znikali w mroku. Na ulicy kręciły się dzieci, które wyglądały na sieroty: obszarpane i żałosne przybłędy oblepione warstwą brudu i kucające pod werandami. W tłumie spotykało się także niewielkie rodziny. Handlarze z żonami i dziećmi nieśli tobołki lub ciągnęli przeładowane wózki z całym swoim doczesnym dobytkiem. Wszyscy wyglądali na wycieńczonych i pozbawionych środków do życia, gdy z trudem przedzierali się przez miejski labirynt. Deszcz zaczął padać niedługo po ich wyjeździe z Amberton Lee i lał przez całą drogę. Arista przemokła więc do suchej nitki. Włosy przykleiły jej się do twarzy, skóra na opuszkach palców się pomarszczyła, a kaptur przylgnął do głowy. Jechała za Royce’em, który prowadził ich przez labirynt grząskich ulic. Chłodne nocne powietrze i strugi deszczu sprawiły, że cała się trzęsła. Nie mogła się doczekać widoku granic miasta. I choć okazało się, że nie spełnia ono jej oczekiwań, z radością powitałaby jakiekolwiek schronienie zapewniające dach nad głową. - Może deszczowiec, paniusiu? - spytał domokrążca, pokazując Ariście nieprzemakalny płaszcz. - Tylko pięć srebrnych! - ciągnął, widząc, że jadąca konno księżniczka nie zwalnia. - A może nowy kapelusz?

- Któryś z panów szuka towarzystwa na noc? - spytała obszarpana kobieta stojąca na desce pod markizą zamkniętej pasmanterii. Odrzuciła włosy do tyłu i uśmiechnęła się zalotnie, ukazując braki w uzębieniu. - A może dorodny kawałek drobiu na kolację? - zapytał kolejny sprzedawca, podnosząc martwego ptaka, który był tak wychudzony, że ledwie przypominał kurczaka. Arista pokręciła głową, wypowiadając jedynie słowa popędzające konia do szybszej jazdy. Wszędzie widziała tablice reklamowe - przybite do belek na werandach lub wysokich palików wkopanych w ziemię: „Piwo, jabłecznik, miód, wino, nie sprzedajemy na kredyt!” i „Trzydniowa wieprzowina - tanio!”. Niektóre jednak brzmiały bardziej złowieszczo: „Żebracy pójdą do więzienia!” i „Wszystkie przyjeżdżające do miasta elfy muszą się zgłosić w Biurze Szeryfa”. Farba na ostatnim obwieszczeniu jeszcze nie zdążyła wyblaknąć. Royce zatrzymał się przy karczmie z szyldem, na którym widniały groteskowo wykrzywiona twarz i napis: „Roześmiany Gnom”. Gospoda miała trzy piętra, co czyniło ją wysoką nawet według standardów Colnory, ale przy wejściu i tak wciąż tłoczyło się wielu klientów. W środku unosił się zapach wilgotnych ubrań i dymu drzewnego. Główna sala była tak przepełniona, że Hadrian musiał się przepychać. - Szukamy właściciela - powiedział Royce do młodzieńca niosącego tacę. - Pan Ayers, siwy gość za barem. - To prawda, zapewniam was! - powiedział głośno ognistorudy młodzieniec, który stał na środku głównej sali. Do kogo się zwracał, Arista nie była pewna. Wydawało się, że mówi do ogółu. - Mój ojciec był strażnikiem Praleona. Służył w osobistej gwardii Jego Królewskiej Mości przez dwadzieścia lat. - Czego to dowodzi? Urith i pozostali zginęli w pożarze. Nikt nie wie, jak do tego doszło. - Ogień podłożył Androus! - krzyknął rudzielec z niezachwianym przekonaniem. Nagle w sali zapadła cisza. Ale młodego człowieka to nie zadowoliło i wykorzystał przerwę, by dobitniej wyrazić swój pogląd: - Zdradził króla, zgładził królewską rodzinę i zagarnął koronę, aby móc przekazać królestwo imperium. Zacny król Urith nigdy by się nie zgodził na aneksję i ci, którzy pozostają wierni jego imieniu, też nie powinni. W tłumie rozległy się gniewne krzyki, a trójka przyjaciół zdołała dotrzeć do baru, przy którym kilku mężczyzn stało z pustymi kuflami w ręku i obserwowało rozgorączkowanych ludzi.

- Pan Ayers? - zwrócił się Royce do mężczyzny i chłopaka, którzy z trudem dźwigali nową beczkę, żeby ustawić ją na tylnym barze. - A kto pyta? - odrzekł mężczyzna w poplamionym fartuchu. Z czubka czerwonego nosa zwisała mu kropla potu, a twarz miał nabiegłą krwią od wysiłku. - Chcemy wynająć dwa pokoje. - Kiepska sprawa. Mamy komplet gości - odparł Ayers, nie przerywając pracy. Jimmy, wskakuj i wsuń podkładkę. Zgrzany i brudny chłopak wskoczył na bar i wepchnął drewniany klin pod beczkę, przechylając ją trochę do przodu. - A wie pan o wolnych miejscach gdzie indziej? - spytał Hadrian. - Wszędzie będzie tak samo, przyjacielu. Wszystkie pensjonaty mają komplet gości. Od tygodni zewsząd napływają uciekinierzy. - Uciekinierzy? - Tak, nacjonaliści maszerują od wybrzeża i plądrują po drodze miasta. Ludzie uciekają przed nimi i większość przybywa tutaj. Ja się nie skarżę, bo interes świetnie się kręci. Ayers wyjął kranik ze starej beczki i wbił go drewnianym młotkiem w nową. Obrócił kurek i spuścił dwie kwarty piwa, żeby usunąć osad. Wytarł ręce w fartuch i zaczął realizować zamówienia klientów. - Nie ma nigdzie miejsca? - Tego nie mówię, ale ja o żadnym nie wiem - odparł Ayers i w końcu zrobił sobie chwilę przerwy, żeby wytrzeć twarz rękawem. - Może niektórzy wynajmą pokój w swoim domu, ale karczmy i gospody są pełne. Zacząłem nawet sprzedawać miejsca na podłodze. - Zostało jeszcze jakieś? - zapytał z nadzieją Hadrian. - Jakieś co? - Miejsce na podłodze. Na dworze leje jak z cebra. Ayers podniósł głowę i rozejrzał się po gospodzie. - Mam jeszcze kawałek wolnej podłogi pod schodami. Jeśli nie będzie wam przeszkadzał odgłos kroków nad głową. - Lepiej tu niż w rynsztoku - mruknął Hadrian do Royce’a i Aristy, wzruszając ramionami. - Może jutro coś się zwolni. Na twarzy Ayersa odmalował się wyraz powątpiewania. - Jeśli się decydujecie, to cena wynosi czterdzieści pięć srebrnych.

- Ile?! - wykrzyknął z niedowierzaniem Hadrian. - Za miejsce pod schodami? Nic dziwnego, że nikt go nie wziął. Nawet pokój w „Królewskim Lisie” w Colnorze kosztuje zaledwie dwadzieścia! - To idźcie tam. Ale jeśli chcecie zostać tutaj, to musicie zapłacić czterdzieści pięć srebrnych. W tenentach. Nie biorę tych imperialnych banknotów, które teraz wprowadzają. Wybór należy do was. Hadrian spojrzał chmurnie na Ayersa, ale odliczył pieniądze. - Mam nadzieję, że to pokrywa też koszty kolacji. - Nie. - Ayers pokręcił głową. - Mamy do tego trzy konie. - Szczęściarze. - W stajni też nie ma wolnych miejsc? Możemy je zostawić przed wejściem? - Pewnie... za kolejnych... pięć srebrnych od konia. Zaczęli przeciskać się z torbami przez tłum, aż dotarli do schodów, pod którymi kilku klientów powiesiło na gwoździach mokre płaszcze lub położyło je na pustych beczkach i skrzynkach. Royce i Hadrian ułożyli w kącie baryłki jedną na drugiej i rzucili na nie cudze okrycia. Niektórzy posłali im ostre spojrzenia - bez wątpienia właściciele płaszczy - ale nikt się nie odezwał, bo większość rozumiała sytuację. Arista rozejrzała się i zobaczyła inne osoby siedzące w kucki pod ścianami wielkiej sali. Były wśród nich rodziny z dziećmi usiłującymi spać z główkami opartymi o mokre rzeczy. Matki rozcierały im plecy i śpiewały kołysanki, przekrzykując gwar głosów, skrzypienie krzeseł i brzęk cynowych kufli. Ci mieli szczęście. Arista pomyślała o tych, których nie było stać nawet na wynajęcie podłogi. Ilu ich koczuje w pobliżu głównej ulicy albo na jakiejś bagnistej dróżce w deszczu? Gdy się rozlokowali, Arista zwróciła uwagę na hałas panujący w gospodzie i stwierdziła, że nie słyszy pomieszanych dźwięków oddzielnych rozmów, lecz raczej jedną dyskusję prowadzoną przez kilka osób o odmiennych zdaniach. Co pewien czas jakiś głos wybijał się ponad gwar pozostałych, po czym zagłuszała go odpowiedź tłumu. Najgłośniej perorował rudowłosy młodzieniec. - Nie, nie jest! - krzyknął jeszcze raz. - Nie jest krewnym Uritha, tylko bratem jego drugiej żony. - I pewnie myślisz, że jego pierwszą żonę zamordowano, żeby mógł poślubić Amiter, a Androus miał szansę zostać diukiem? - Tak właśnie twierdzę! - oświadczył młodzieniec. - Nie rozumiecie? Planowali to od lat i nie tylko tutaj. Dokonali tego w Alburnie, Warric... Nawet próbowali w

Melengarze, ale ponieśli porażkę. Czy ktoś widział tę sztukę w zeszłym roku? No wiecie, Spisek przeciw Koronie. Oparto ją na prawdziwych wydarzeniach. Dzieci Amratha przechytrzyły spiskowców. Dlatego Melengar nie uległ nowemu imperium. Nie rozumiecie? Wszyscy jesteśmy ofiarami spisku. Słyszałem nawet, że imperatorka może w ogóle nie istnieje. Cała historia o spadkobiercy Novrona to bujda wymyślona w celu uspokojenia mas. Naprawdę myślicie, że wieśniaczka zdołałaby zabić wielką bestię? Sterują nami właśnie tacy ludzie jak Androus, źli, zepsuci zbrodniarze bez kropli królewskiej krwi w żyłach i krzty honoru w sercach! - I co z tego? - zapytał buntowniczo tłuścioch w kraciastej kamizelce. - Co nas obchodzi, kto nami steruje? Nasz los i tak jest zawsze taki sam. Mówisz o sprawach dotyczących arystokratów. To nie nasza rzecz. - Mylisz się! Ilu mężczyzn w tym mieście wcielono na silę do wojska? Ilu poszło umrzeć za imperatorkę? Ilu synów pojechało walczyć z Melengarem, który nigdy nie był naszym wrogiem? Teraz nadchodzą nacjonaliści. Są zaledwie o kilka mil stąd na południe. Splądrują nasze miasto, tak jak złupili Vernes. I to z jakiego powodu? Dlatego że przyłączyliśmy się do imperium. Sądzicie, że wasi synowie, bracia i ojcowie musieliby iść na śmierć, gdyby żył Urith? Chcecie zniszczenia Ratiboru? - Nie zniszczą Ratiboru! - krzyknął tłuścioch. - Powtarzasz plotki, próbując nastraszyć porządnych ludzi i wywołać zamieszki. Wojska będą walczyć i być może miasto przejdzie w inne ręce, ale dla nas to nic nie zmieni. Wciąż będziemy biedakami, tak jak zawsze usiłującymi związać koniec z końcem. Król Urith miał swoje wojny, a wicekról Androus będzie prowadził własne. My pracujemy, walczymy i giniemy bez względu na to, kto rządzi. Taki jest nasz los, a twoje zdradzieckie gadanie tylko sprowadzi śmierć na ludzi. - Spalą miasto - odezwała się nagle starsza kobieta w niebieskiej chuście. - Tak jak puścili z dymem Kilnar. Ja to wiem. Byłam tam. Widziałam ich. Wszyscy skierowali na nią wzrok. - To nieprawda! Niemożliwe - zaprotestował tłuścioch. - To nie ma sensu. Nacjonaliści nie mają powodu palić miast. Woleliby je w nienaruszonym stanie. - To nie oni je spalili - wyjaśniła - ale imperium. Po tych słowach wszyscy umilkli osłupiali. - Gdy członkowie imperialnego rządu zorientowali się, że Kilnar polegnie, rozkazali go podpalić, żeby nacjonalistom pozostały jedynie zgliszcza. - To prawda - potwierdził mężczyzna siedzący z rodziną w pobliżu kuchni. Mieszkaliśmy w Vernesie. Ja też widziałem, jak strażnicy podpalali domy i sklepy.

- To samo stanie się tutaj - młodzieniec znów przykuł uwagę tłumu. - Chyba że jakoś temu zaradzimy. - Co możemy zrobić? - spytała młoda matka. - Przyłączyć się do nacjonalistów. Oddać im miasto, zanim wicekról zdąży je spalić. - To zdrada - orzekł tłuścioch. - Sprowadzisz na nas wszystkich śmierć! - Imperium zagarnęło Rhenydd za pomocą podstępu, mordu i oszustwa. Moje słowa nie świadczą o zdradzie, lecz lojalności wobec monarchii. Zdradą jest bezczynne siedzenie i patrzenie, jak imperium dokonuje gwałtu na naszym królestwie i pali to miasto. Na dodatek to lekkomyślne tchórzostwo! - Nazywasz mnie tchórzem? - Nie, sir. Nie tylko tchórzem, ale i głupcem. Tłuścioch z oburzeniem zerwał się na nogi i dobył sztyletu zza pasa. - Żądam satysfakcji. Młodzieniec wstał i wyjął z pochwy długi miecz. - Jak sobie życzysz. - Walczyłbyś ze mną mieczem przeciwko sztyletowi i śmiesz mnie nazywać tchórzem? - Nazywam cię także głupcem, bo głupi jest ten, kto ma sztylet i wyzywa na pojedynek człowieka z mieczem. Kilku ludzi wybuchło śmiechem, co tylko rozsierdziło tłuściocha jeszcze bardziej. - Nie masz honoru? - Jestem synem biednego żołnierza z biednego miasteczka. Nie stać mnie na honor. Ludzie znów się roześmiali. - Jestem również praktycznym człowiekiem, który wie, że ważniejsze jest zwycięstwo od śmierci, bo honor dotyczy tylko żywych. Ale zrozum jedno: jeśli postanowisz ze mną walczyć, zabiję cię wszelkimi dostępnymi metodami tak samo, jak będę ratował nasze miasto i jego mieszkańców wszelkimi dostępnymi środkami. Do diabla z honorem i wiernością! Ku rozgoryczeniu tłuściocha ludzie zaczęli klaskać. Mężczyzna przez chwilę stał poczerwieniały na twarzy, po czym wsunął sztylet za pas i szybko wyszedł z gospody na deszcz. - Ale w jaki sposób możemy przekazać miasto nacjonalistom? - spytała stara kobieta.

Młodzieniec odwrócił się do niej. - Możemy powołać gwardię, napaść na zbrojownię i ruszyć na garnizon. Potem aresztujemy wicekróla. W ten sposób zdobędziemy miasto. Imperialna armia obozuje w odległości mili na południe. Gdy zaatakują nacjonaliści, żołnierze będą chcieli się wycofać do bezpiecznego schronienia za murami Ratiboru. Ale zastaną zaryglowane bramy. W zamieszaniu i nieładzie rozpierzchną się i zostaną rozgromieni przez nacjonalistów. Następnie wpuścimy i powitamy nacjonalistów jako sojuszników. W zamian za pomoc w przejęciu przez nich miasta możemy się spodziewać sprawiedliwego potraktowania i być może nawet autonomii, bo takie jest ich kredo. Wyobraźcie sobie - ciągnął z rozmarzeniem - Ratibor, całe miasto, całe królestwo Rhenyddu rządzone przez radę ludową, tak jak Tur Del Fur! Taka wizja przemówiła wielu obecnym do wyobraźni. - Rzemieślnicy mogliby posiadać warsztaty na własność, a nie je wynajmować. Gospodarze byliby właścicielami ziemi i mogliby ją przekazywać synom bez płacenia podatku. Handlarze mogliby ustalać własne stawki, a podatków nie przeznaczano by na opłacanie wojen za granicą, lecz doprowadzenie naszego miasta do porządku. Moglibyśmy wybrukować drogi, zburzyć pustostany i dać przy tym pracę wszystkim mieszkańcom. Wybralibyśmy własnych szeryfów i komorników, ale mieliby niewiele do roboty, bo jakie zbrodnie mogłyby być popełniane w wolnym mieście? Wolni ludzie z posiadanym na własność majątkiem nie mają powodu, by naruszać prawo. - Za coś takiego chętnie bym stanął do walki - oświadczył mężczyzna siedzący z rodziną przy oknie. - Za wybrukowane drogi ja też - dołączyła się starsza kobieta. - Chciałbym mieć kawałek ziemi na własność - dodał ktoś inny. Kolejne osoby wyrażały swoje życzenia i niebawem zaczęły się poważne rozmowy. Ludzie ściszyli głosy i podzielili się na grupki. - Nie pochodzisz z Rhenyddu, prawda? - zapytał ktoś Aristę. Księżniczka omal nie podskoczyła, gdy odkryła, że obok niej siedzi jakaś kobieta. Choć w pierwszej chwili nie była pewna płci sąsiada, gdyż zobaczyła dziwny strój: ciemne pumpy i luźną męską koszulę. Pomyślała więc, że to kilkunastoletni chłopak, na co wskazywały jeszcze krótkie włosy i piegi. Ale kobietę zdradziły oczy, których spojrzenie było ciężkie i głębokie, jakby skradła je o wiele starszej osobie. - Tak - odparła Arista bojaźliwie. Kobieta przyglądała się jej uważnie, powoli przesuwając po jej ciele zimne spojrzenie, jakby zapamiętywała każdy zarys jej figury i każdą zmarszczkę na jej

sukni. - Dziwnie się zachowujesz. Twój sposób chodzenia, siedzenia... Wszystko jest bardzo... dokładne. Bardzo... poprawne. Zaskoczenie Aristy zastąpiło zwyczajne rozdrażnienie. - Nie wydajesz mi się odpowiednią osobą do oskarżania innych o dziwactwo odparowała. - No właśnie! - powiedziała kobieta z podnieceniem. - Rozumiesz? Wszyscy inni nazwaliby mnie cudaczną zdzirą. Ale ty masz maniery. Twoje słowa to subtelna insynuacja. Mówisz jak... księżniczka. - Coś ty za jedna? - wtrącił się nagle Hadrian, a Royce wyłonił się z mroku za plecami kobiety. - A ty? - odpowiedziała zuchwale pytaniem. Wtem rozwarły się drzwi do „Roześmianego Gnoma” i do środka wpadli imperialni strażnicy w mundurach. Poprzewracali stoliki, zrzucając kufle na podłogę. Stojący najbliżej drzwi klienci cofnęli się przestraszeni, chowając się po kątach, lub zostali odepchnięci na bok. - Aresztować wszystkich! - rozkazał gromkim głosem wielki żołnierz z kałdunem, ciemnymi brwiami i obwisłymi policzkami. Patrzył groźnie na tłum, opierając ciężar ciała na piętach i trzymając kciuki zatknięte za pas. - O co chodzi, Trenchon?! - krzyknął Ayers zza baru. - Lepiej się nie odzywaj, Ayers, bo jeszcze dziś zamknę tę budę, a rano będziesz już zakuty w dyby albo spotka cię jeszcze gorszy los. Za dawanie schronienia zdrajcom i użyczanie miejsca na spotkania spiskowcom staniesz pod pręgierzem i zostaniesz zachłostany na śmierć! - Nic nie zrobiłem! - wykrzyknął Ayers. - To ten szczeniak. To przez niego ludzie zaczęli gadać, przez niego i przez tę kobietę z Kilnaru. To oni są winni. Ja tylko podawałem piwo jak zwykle wieczorem. Nie odpowiadam za to, co mówią klienci. Nie mam z tym nic wspólnego. To oni i jeszcze kilku innych debatowali. - Zabrać wszystkich na przesłuchanie - rozkazał Trenchon. - Dotrzemy do samego źródła zła. Chcę prowodyrów! - Tędy - szepnęła chłopczyca i chwyciła Aristę za ramię, odciągając ją w kierunku kuchni. Arista się opierała. Kobieta westchnęła i powiedziała: - Jeśli nie chcesz mieć długiej rozmowy z wicekrólem na temat swojej tożsamości i powodu obecności tutaj, chodź ze mną.

Arista spojrzała na Royce’a, który skinął głową, ale na jego twarzy malował się wyraz niepokoju. Wzięli swoje torby i ruszyli za nimi. Imperialni żołnierze zaczęli wywlekać ludzi na błotnistą ulicę i deszcz. Kobiety krzyczały, a dzieci płakały. Oporni byli bici i wyrzucani bez pardonu. Niektórzy ze znajdujących się przy tylnym wyjściu próbowali uciekać, ale na zewnątrz czekali już na nich kolejni żołnierze. Kobieta w męskim stroju przedarła się przez tłum do kuchni, gdzie kucharka spojrzała na nią ze zdziwieniem. - Lepiej uważajcie - przestrzegła ją przewodniczka Aristy. - Trenchon chce wszystkich aresztować. Zaskoczona kucharka upuściła chochlę, kiedy przeciskali się obok niej, zmierzając do spiżarni. Gdy znaleźli się w środku, kobieta zamknęła drzwi i uniosła zapadnię w podłodze. Zeszli po krótkich drewnianych schodach do piwnicy na wino. Pod ścianami stało kilka zakurzonych butelek, jak również beczki sera i faski masła. Przewodniczka wzięła zwisającą z sufitu latarnię i zamknąwszy drzwi zapadowe, poprowadziła ich za regałami na wino do przeciwległej ściany piwnicy. Zobaczyli metalową kratę w podłodze. Kawałek starego drewna wsunięty między pręty posłużył do jej podważenia. - Wszyscy do środka - rozkazała kobieta. Nadal słyszeli nad głową wrzaski i krzyki, a potem odgłos ciężkich kroków na podłodze kuchni. - Szybko! - szepnęła. Royce ruszył pierwszy po metalowych szczeblach, które tworzyły drabinę. Gdy zniknął w ciemności, Hadrian dał znak księżniczce. Zaczerpnęła głęboko powietrza, jakby się miała zanurzyć w wodzie, i zaczęła schodzić. Drabina była znacznie dłuższa, niż się wydawało z góry, i księżniczka znalazła się nie w wąskim tunelu, czego się spodziewała, lecz w przestronnym korytarzu. Poza kręgiem rzucanego przez latarnię światła wszędzie wokół panowała całkowita ciemność. Zapach nie pozostawiał żadnych wątpliwości. Bez zbędnych przestojów i objaśnień co do kierunku kobieta ruszyła przed siebie. Nie mieli wyboru, jak tylko podążać za jej światłem. Znajdowali się w kanale ściekowym znacznie większym, niż można by przypuszczać po zabudowie miasta. Wysokie na cztery metry ściany z cegły i kamienia zwieńczało mozaikowe sklepienie z płytek. Z rozstawionych co metr krat w suficie tryskał deszcz z ogłuszającym rykiem. Woda burzowa pieniła się na środku, kotłując się wokół narożników i rozbijając na przegrodach. Opryskiwała ściany, zabarwiając je na ciemny kolor.

Pędzili za kobietą, która z latarnią w ręce szła szybko po ceglanym krawężniku przy ścianie. W regularnych odstępach blokowały im drogę kamienne łuki podobne do żeber, wspierające sufit. Dla przewodniczki nie stanowiły żadnego problemu, ale Arista w długiej sukni miała duże trudności z obchodzeniem tych przypór i utrzymaniem równowagi na śliskim krawężniku. Niewchłonięty przez podłoże deszcz tworzył wartko płynącą rzekę brudnej wody pełnej odłamków, której szum odbijał się echem od ścian tunelu. Korytarz doprowadził ich do skrzyżowania rozchodzącego się na cztery strony. W górnych rogach wyryto w kamieniu małe napisy. W jednym kierunku biegła Droga Honoru, a w drugim - Ulica Herolda. Kobieta z latarnią bez wahania skręciła w Drogę Honoru, prowadząc ich nią w szaleńczym tempie. Nagle się zatrzymała. Stali na krawężniku przy ściekowej rzece, która wyglądała tak jak w każdej innej części korytarza, tylko że tutaj była trochę szersza i spokojniejsza. - Przed dalszą drogą muszę się upewnić - zaczęła. - Dama to księżniczka Arista Essendon z Melengaru, ty jesteś Hadrian Blackwater, a ty Zmiatacz, słynny Demon z Colnory. Mam rację? - A więc jesteś z Diamentu - domyślił się Royce. - Do usług. Gdy się uśmiechnęła, Ariście jej twarz wydawała się jednocześnie przyjazna i groźna. - Możecie mi mówić Kwarc. - W takim razie możesz przyjąć, że się nie mylisz. - Dzięki za wyprowadzenie nas stamtąd - dodał Hadrian. - Nie musicie mi dziękować. To moja praca, a w tym konkretnym przypadku prawdziwa przyjemność. Nie wiedzieliśmy, gdzie jesteście po wyjeździe z Colnory, ale liczyłam, że się pojawicie w tej okolicy. A teraz chodźcie ze mną. Ruszyła żwawo i Arista znów miała trudności, by za nią nadążyć. - Skąd tutaj taki tunel? - zapytał idący za księżniczką Hadrian. - Jest niesamowicie nowoczesny, a w mieście są tylko drogi ziemne. - Ratibor nie zawsze tak wyglądał! - odkrzyknęła Kwarc. - Kiedyś był większy. Wszystko poszło w niepamięć, zostało pogrzebane jak ten ściek przez narosłe przez wieki warstwy brudu i gnoju. Przez jakiś czas szli korytarzem, aż dotarli do niewielkiej wnęki okolonej cegłą. Kwarc oparła się o drewnianą płytę i mocno ją nacisnęła. Gdy panel trochę się cofnął, włożyła palce w szczelinę i odsunęła go na bok, odsłaniając ukryty tunel. Weszli i wspięli się po krótkich schodach do drewnianych drzwi. Przez szczeliny

sączyło się światło, a ze środka dobiegały głosy. Kwarc zapukała i otworzyła drzwi, ukazując dużą podziemną komorę pełną ludzi. W pomieszczeniu stały stoły, krzesła, biurka i czteropiętrowe łóżka, a oświetlały je liczne świeczki, z których spływało mnóstwo woskowych strużek w kształcie łez. W poczerniałym kominku płonął ogień, nad którym wisiał olbrzymi żelazny gar przyczepiony do obrotowej dźwigni. Na ziemi stało kilka otwartych skrzyń zawierających posortowane wyroby ze srebra, świeczniki, ubrania, kapelusze, płaszcze, a nawet suknie. W innych znajdowały się sakiewki, trzewiki i sznur. Przynajmniej jeden kufer był częściowo wypełniony monetami, przeważnie miedzianymi, ale Arista dostrzegła też kilka srebrnych i gdzieniegdzie złote tenenty, które lśniły w świetle kominka. Tę ostatnią skrzynię zamknięto w chwili, gdy otworzyły się drzwi. Wszystkie osoby wypełniające pomieszczenie były młode, chude, o drapieżnym i dziwacznym - z powodu różnorakich strojów - wyglądzie. - Witajcie w Gnieździe Szczura - powiedziała Kwarc. - Szczury, przedstawiam wam troje podróżnych z Colnory. Kompani Kwarc rozluźnili się i zdjęli ręce z broni. Arista usłyszała, jak niektórzy odetchnęli. - Starszy jegomość z tyłu to Połysk. Kwarc wskazała ponad głowami na wysokiego mężczyznę z zaniedbaną brodą i opadniętymi powiekami. Nosił czarny cylinder i okazały płaszcz, jakiego nie powstydziłby się biskup. - To nasz nieustraszony przywódca. Ta uwaga wzbudziła ogólny śmiech. - Niech cię szlag, Kwarc! - zaklął chłopak, który miał nie więcej niż dziewięć lat. - Przepraszam, Karat - powiedziała do niego. - Po prostu weszli do „Roześmianego Gnoma”, kiedy tam byłam. - Słyszeliśmy, że imperialni zrobili nalot na gospodę - odezwał się Połysk. - To prawda. Wszyscy przenieśli nagle wzrok na Kwarc, która zrobiła pełną napięcia przerwę, siadając na miękkim sfatygowanym krześle i przerzucając nogi przez poręcz. Najwyraźniej czerpała przyjemność z uwagi, jaką jej poświęcali członkowie grupy. - Znów przemawiał Emery - zaczęła jak wytrawna gawędziarka zwracająca się do zainteresowanej publiczności. - Tym razem ludzie naprawdę słuchali. Może udałoby mu się coś wskórać, ale zalazł za skórę Lavenowi. Laven wyzwał go na pojedynek, ale Emery powiedział, że będzie walczył mieczem przeciwko

sztyletowi. Laven porządnie się wkurzył i wyleciał z „Roześmianego Gnoma” jak burza. Emery powinien wtedy zwiać, ale sporem z Lavenem zyskał sobie szacunek w oczach tłumu, więc mówił dalej. Arista zauważyła, że złodzieje łowili uchem każde jej słowo. Byli oczarowani, gdy Kwarc wzmagała dramatyzm opowieści zamaszystymi gestami. - Ten drań Laven poszedł do Trenchona i sprowadził garnizon. Żołnierze wparowali do gospody i zaczęli aresztować wszystkich za zdradę. - Co zrobił Ayers? - zapytał z podnieceniem Połysk. - A co mógł zrobić? Powiedział: „O co chodzi?”, a oni kazali mu się przymknąć, więc tak zrobił. - Ktoś zginął? - spytał Karat. - Nie na moich oczach, ale musiałam zwiewać stamtąd w te pędy, żeby uratować naszych gości. - Zabrali Emery’ego? - Tak sądzę, ale nie widziałam. Połysk przeszedł przez pomieszczenie, żeby przyjrzeć się przybyszom z bliska. Skinął głową jakby na znak aprobaty i pociągnął w roztargnieniu swoją rzadką brodę. - Księżniczka Arista - powiedział oficjalnie i dotknął palcem ronda kapelusza, wykonując niezgrabnie ukłon. - Proszę wybaczyć, że spotykamy się w takim miejscu. Nieczęsto miewamy tu takich dostojnych gości i szczerze mówiąc, nie wiedzieliśmy, kiedy i czy w ogóle przyjdziecie. - Jakbyśmy wiedzieli, to przynajmniej umylibyśmy szczury! - krzyknął ktoś z tylu, wzbudzając kolejną salwę śmiechu. - Cicho, ty nikczemniku. Musisz im wybaczyć, milady. To najgorsi degeneraci, a taki styl życia tylko psuje ich jeszcze bardziej. Próbuję sprowadzić ich na dobrą drogę, ale - jak widzisz - z miernym skutkiem. - Bo sam jesteś największym łajdakiem, Połysk - wypaliła do niego Kwarc. Połysk zignorował jej uwagę i odwrócił się do Royce’a. - Zmiatacz? - powiedział, unosząc brew. Na dźwięk tego imienia wszyscy obecni umilkli i zaczęli się przepychać do przodu, żeby lepiej widzieć. - Myślałem, że jest większy - oznajmił ktoś. - To nie Zmiatacz - oświadczył Karat, występując śmiało naprzód. - To jakiś starzec.

- Karat - zagadnęła do niego lekceważącym tonem Kwarc. - W porównaniu z tobą to nawet nowy szczeniak szewca jest staruszkiem. To wzbudziło ogólny śmiech i Karat kopnął Kwarc w stopy, strącając jej nogi z poręczy krzesła. - Przymknij się, piegusko. - Chłopak ma rację - powiedział Połysk. - Nie jestem aż taka piegowata - zaoponowała Kwarc. Połysk przewrócił oczami. - Nie o to mi chodziło. Skąd mamy wiedzieć, że to naprawdę Zmiatacz i księżniczka? Imperialni mogli wiedzieć, że ich szukamy, i podstawili nam fałszywe osoby. Możecie udowodnić swoją tożsamość? Arista dostrzegła, że Połysk przesunął od niechcenia rękę do długiego czarnego sztyletu przy pasie. Pozostali złodzieje zaczęli się rozchodzić, wykonując powolne, lecz groźne ruchy. Tylko Kwarc dalej siedziała spokojnie na krześle. Hadrian wyglądał na trochę zaniepokojonego, gdy Royce zrzucił z ramion płaszcz na ziemię. Złodzieje zmrużyli oczy, wpatrując się w jego zatknięty za pas sztylet o białym ostrzu. Wszyscy czekali niespokojnie na jego następny ruch. Ale Royce ich zaskoczył, rozpinając powoli koszulę i odsłaniając lewe ramię, na którym widniała blizna w kształcie litery M. Połysk pochylił się do przodu i obejrzał dokładnie znak. - Piętno Manzantu - rzekł, a na jego twarzy pojawił się wyraz zdumienia. Zmiatacz uchodzi za jedynego żyjącego człowieka, który uciekł z tego więzienia. Wszyscy skinęli głowami i zaczęli mruczeć z podziwem, podczas gdy Royce wkładał z powrotem płaszcz. - I tak nie wygląda mi na potwora - orzekł pogardliwie Karat. - Bo nie widziałeś go nigdy z samego rana - wyjaśnił mu Hadrian. - Jest skończoną bestią, zanim nie zje śniadania. Członkowie Diamentu zachichotali, a Karat niechętnie się uśmiechnął. - Możemy przejść do rzeczy? - spytał Royce. - Musicie zawiadomić Klejnota, że Rytownik jest zdrajcą, i dowiedzieć się, czy umówione zostało spotkanie z Gauntem. - Wszystko w swoim czasie - odrzekł Połysk. - Najpierw mamy bardzo ważną sprawę do załatwienia. - Racja. - Kwarc ożywiła się, zeskoczyła z krzesła i usiadła przy głównym stole. - Forsa na stół, ludziska!

Złodzieje pomrukiwali poirytowani, niechętnie wyjmując sakiewki i odliczając monety. Każdy położył stosik srebrnych przed Kwarc. Połysk usiadł obok niej i zaczęli razem liczyć. - Ty też, Set - powiedziała Kwarc. - O włos przegrałeś. Gdy wszyscy już zapłacili, Połysk i Kwarc podzielili łup na dwie części. - A za to, że ich znalazłam? - przypomniała mu z uśmiechem. Połysk nachmurzył się i podał jej stos srebrnych monet. Kwarc wrzuciła je do własnej sakiewki, która była już tak wypchana i ciężka, że musiała ją trzymać obiema rękami. - Założyliście się, że nie uda nam się tu dotrzeć? - spytała Arista. - Prawie wszyscy na to postawili - odparł z uśmiechem Połysk. - Tylko nie Połysk i ja - oznajmiła Kwarc uszczęśliwiona. - Ja też nie sądziłam, że dacie radę. Po prostu spodobała mi się różnica między stawkami i szansa na dużą wypłatę w razie wygranej. - Tęgie umysły myślą podobnie, moja droga - powiedział do niej Połysk, chowając swoją dolę. Zamknąwszy swój skarb bezpiecznie w skrzyni, Połysk przybrał poważny wyraz twarzy. - Kwarc, idź z Setem do obozu nacjonalistów. Zobacz, czy uda ci się załatwić spotkanie. Idźcie ulicą Degana. Będzie najbezpieczniejsza. - I ma trafną nazwę - dodała z uśmiechem Kwarc, zadowolona z własnej bystrości. Skinęła na Seta, który wziął swój płaszcz. - Dokładnie wiem, ile jest w moim kufrze - zwróciła się do wszystkich, wrzucając sakiewkę do skrzyni. - Lepiej, żeby tyle było, jak wrócę, bo dopilnuję, żeby każdy zapłacił. Nikt nie zadrwił ani się nie roześmiał. Najwyraźniej w kwestii pieniędzy złodzieje nie zwykli żartować. - Tak, tak, idźcie już. - Połysk wygonił ich do kanału, po czym zwrócił się do gości: - Hm, co z wami zrobić? Nie możemy wychodzić po zmroku do miasta, bo za wielu kręci się tam strażników. Poza tym pogoda jest paskudna. Może rano znajdziemy wam bezpieczny dom, ale dziś niestety musicie przenocować w naszym skromnym przybytku. Jak widzicie, nie mamy wyszukanej komnaty dla księżniczki. - Nic nie szkodzi - powiedziała Arista. Połysk spojrzał na nią z zaskoczeniem. - Na pewno jesteś księżniczką?

- Z każdym dniem staje się coraz równiejszą babką - odrzekł Hadrian, uśmiechając się do niej. - Możecie spać tutaj - zaproponował Karat, wskakując na jedno z piętrowych łóżek. - To posłanie Kwarc, a pod nim Seta. Nie wrócą na noc. - Dziękuję - odparła Arista, siadając na dolnym łóżku. - Jesteś dżentelmenem. Usłyszawszy tę pochwałę, Karat wyprostował się i wypiął pierś, uśmiechając się przyjaźnie do księżniczki. - To żałosny złodziej z długami - sprostował strofująco Połysk, wyciągając palec w kierunku chłopaka. - Wciąż jesteś mi winien, pamiętasz? Karatowi zrzedła mina. - Dziwię się, że tak szybko nazwali ulicę imieniem Degana Gaunta - napomknęła Arista, zmieniając temat. - Nie miałam pojęcia, że jest tak popularny. Kilku ludzi parsknęło. - Jest odwrotnie - odezwał się starszy mężczyzna o wyrazistych rysach twarzy. - To nie ulicę nazwano jego imieniem - wyjaśnił Połysk. - Jego matka nadała mu imię od nazwy ulicy. - Gaunt pochodzi z Ratiboru? - spytał Hadrian. Połysk spojrzał na niego, jakby ten dopiero co zakwestionował istnienie słońca. - Urodził się na ulicy Degana. Powiadają, że schwytali go piraci i wtedy zmieniło się jego życie. Tak powstała legenda. Hadrian zwrócił się do Royce’a. - Widzisz? Ratiborskie pochodzenie nie zawsze jest takie złe. - Zmiatacz pochodzi z Ratiboru? Gdzie się wychowałeś? Royce patrzył na swoją torbę i nie podniósł wzroku. - Nie sądzisz, że powinieneś kogoś wysłać do Colnory z wiadomością o Rytowniku? Klejnot powinien od razu o tym wiedzieć, a każda zwłoka może przyczynić się do czyjejś śmierci. Połysk pokiwał palcem w stronę Royce’a. - Wiesz, pamiętam cię. Nigdy się nie poznaliśmy, ale byłem w Diamencie, kiedy należałeś do gildii. Byłeś szychą, mówiłeś każdemu, co ma robić. - Parsknął śmiechem. - Chyba trudno się pozbyć tego nawyku, co? Ale praktyka czyni mistrza - podsumował i się odwrócił. - Tu są suche koce, z których możecie skorzystać. Rano rozejrzymy się za lepszym lokum. Royce i Hadrian poszperali w swoich sakwach. Arista obserwowała ich z zazdrością. Rytownik zabrał jej bagaż z sobą. Może potrzebował go w charakterze

dowodu lub uznał, że znajdzie w środku coś wartościowego. W każdym razie wiedział, że Arista nie będzie go potrzebowała. Strata nie była duża: pomięta i pobrudzona suknia, koszula nocna i szlafrok, kris i koc. Jedyną drogą jej rzecz miała przy sobie - szczotkę, którą dostała kiedyś od ojca. Wyjęła ją i spróbowała rozczesać splątane włosy. - Ty to umiesz postępować z ludźmi, Royce - skomentował Hadrian, otwierając kolejną torbę. Royce mruknął coś niewyraźnie pod nosem. Wydawał się całkowicie skupiony na swoim ekwipunku. - Gdzie mieszkałeś, Royce - spytała Arista - gdy tu przebywałeś? Cisza była naprawdę długa. - Nie po raz pierwszy będę spał w tych kanałach - odparł Royce w końcu. *** Słońce ledwie wychynęło zza horyzontu, a powietrze już było gorące i ciężkie od duszącej wilgoci. Deszcz przestał padać, ale niebo wciąż zasnuwała mleczna mgiełka chmur. Na ulicach stało mnóstwo dużych brunatnych kałuż przypominających gładkie tafle szkła. Jakiś wychudzony i wyliniały kundel wałęsał się po targu, węsząc w śmieciach. Spłoszywszy szczura, ruszył za nim pędem. Gdy ten skrył się w rynsztoku, pies zaczął chłeptać wodę z kałuży, po czym, zdyszany, położył się na boku. Nad duże kałuże nadciągnęły chmary komarów, a kąśliwe muchy okrążyły spętane konie, które odpędzały je, potrząsając łbem, stukając kopytami i machając ogonem. Niebawem zjawili się ludzie. W większości były to kobiety odziane w zwykłe suknie. Nieliczni mężczyźni byli do połowy nadzy. Wszyscy chodzili boso i mieli nogi oblepione do kolan przez błoto. Otworzyli sklepy i stoiska z ubogim wyborem owoców, jajek, warzyw i mięs, które ku uciesze much leżały odkryte. Royce niewiele spał. Zbyt czujny, by przymknąć oczy na dłużej niż kilka minut, wstał przed świtem i wyszedł na powierzchnię. Wspiął się na pakę pozostawionego w błocie wozu i patrzył, jak plac Wschodni budzi się do życia. Już kiedyś to widział, tylko że twarze się zmieniły. Nienawidził tego miasta. Gdyby to był mężczyzna, już wiele lat wcześniej poderżnąłby mu gardło. Spodobała mu się ta myśl. Niektóre problemy można było łatwo załatwić jednym ruchem noża, ale inne... Nie był sam. O świcie Royce dostrzegł pod wozem chłopca leżącego w błocie. Tylko głowa wystawała mu znad kolein. Obaj byli świadomi swojej obecności, ale

żaden nie dał tego po sobie poznać. Gdy zaczęto otwierać sklepy, chłopak wychynął ze swojej kryjówki, podczołgał się do jednej z większych kałuż i zmył z siebie część błota. Włosy jednak miał wciąż pokryte warstwą szarej gliny. Gdy ruszył drogą, Royce zauważył, że jest prawie nagi, a na szyi ma woreczek zawieszony na sznurku. Złodziej wiedział, że andrus przechowywał w nim cały swój dobytek. Wyobraził sobie kawałek szkła do cięcia, sznurek, gładki kamyk do rozbijania i być może nawet kilka miedziaków - królewski okup, za który w razie potrzeby oddałby życie. Chłopak zbliżył się do kałuży na uboczu i zaczął łapczywie pić. Nienaruszona woda deszczowa była najlepsza. Czystsza i świeższa od wody ze studni oraz znacznie łatwiejsza do zdobycia. Urwis pilnował Royce’a. Co rusz na niego zerkał. Obszedł zamknięty jeszcze warsztat bednarski i skrył się za dwoma spętanymi końmi, ocierając się o ich ubłocone nogi. Jeszcze raz zerknął z poirytowaniem na Royce’a, po czym rzucił kamyk w stronę właścicielki sklepu spożywczego. Nic się nie wydarzyło. Poszukał następnego i po chwili znów rzucił. Tym razem trafił w dzbanek, który się przewrócił. Właścicielka krzyknęła zmartwiona i podbiegła do naczynia, żeby ratować resztę mleka. W tym czasie urwis doskoczył do lady i ukradł małe niedojrzałe jabłko i jajko. Wrócił za stodołę bednarza, zanim sprzedawczyni zdążyła się odwrócić Głęboko oddychał, obserwując Royce’a. Po chwili rozbił skorupkę jajka i wlał sobie do ust jego maziowatą zawartość, połykając ją z rozkoszą. Ponad jego ramieniem Royce dostrzegł dwóch zbliżających się wyrostków. Byli oni starsi i więksi od chłopaka. Jeden nosił męskie pumpy, które sięgały mu do kostek, a drugi brudną tunikę związaną w pasie kawałkiem szpagatu i naszyjnik z rozdartego paska ze skóry. Chłopak dostrzegł ich zbyt późno. Chwycili go za włosy i wywlekli na ulicę, wciskając jego twarz w błoto, potem wyrwali mu z ręki jabłko i zabrali z szyi woreczek, po czym go puścili. Chłopak, plując i sapiąc, usiłował złapać oddech. Przez błoto na twarzy niczego nie widział. Zamachnął się ręką, ale trafił tylko w powietrze. Chuligan w zbyt obszernych pumpach kopnął go w brzuch i urwis zgiął się wpół, upadając na kolana. W tym momencie wyrostek w tunice wymierzył mu kopniaka w bok, przewracając go na plecy. Napastnicy roześmiali się i poszli dalej ulicą Herolda. Jeden trzymał w ręku jabłko, a drugi kołysał woreczkiem. Royce patrzył na chłopaka. Nikt nie podszedł, żeby mu pomóc. Młody ulicznik powoli poczłapał na czworakach do swojej kryjówki pod wozem i słychać było, jak płacze i przeklina, uderzając pięścią w błoto.

Royce poczuł na policzku wilgoć i starł ręką łzę. Wstał, zdziwiony, że oddycha tak płytko. Stąpając po desce, podszedł do sprzedawczyni, która obdarzyła go promiennym uśmiechem. - Strasznie dziś gorąco, prawda, sir? Zignorował jej uwagę. Wybrał największe, najdojrzalsze jabłko, jakie zdołał znaleźć. - Poproszę pięć miedziaków, sir. Bez słowa zapłacił kobiecie, po czym wyjął złotego tenenta z sakiewki i wcisnął go z boku w owoc. Poszedł z powrotem przez plac. Tym razem wybrał inną drogę. Gdy mijał wóz, pod którym leżał chłopak, jabłko wyślizgnęło mu się z ręki i spadło w błoto. Royce wymamrotał przekleństwo z powodu swojej niezdarności i poszedł dalej ulicą. *** Blisko południa upał był już trudny do zniesienia. Arista miała na sobie chłopięce rzeczy pożyczone z zapasów Diamentu. Bezkształtny czepek skrywał prawie całe jej włosy, a sfatygowana i zbyt duża tunika oraz podarte spodnie nadawały jej wygląd nieszczęśliwego ulicznika. Ale w Ratiborze gwarantowało to jej anonimowość. Poza tym Hadrian domyślał się, że było jej w tym stroju wygodniej niż w ciężkiej sukni i płaszczu. Dotarli we troje do skrzyżowania Legend i Wiedzy. Wcześniej odbyli krótką dyskusję na temat pozostawienia Aristy w Gnieździe Szczura, ale po Hintindarze Hadrian nie chciał spuszczać księżniczki z oka. Obie ulice tworzyły tak popularny tutaj kąt ostry W miejscu, gdzie się stykały, wzniesiono kościół w kształcie klina. Kamienna budowla wyróżniała się na tle sąsiednich budynków z drewna. Ciężka, rozbudowana konstrukcja przypominała bardziej fortecę niż miejsce oddawania czci. - Czemu akurat kościół Nyphrona? - spytał Hadrian, gdy dotarli do wejścia. Może doszliśmy do błędnego wniosku. Nawet nie wiem, czego szukam. Royce trącił łokciem wspólnika i wskazał na kamień narożny, na którym wyryto napis: ROK ZAŁOŻENIA: 2992

- „Zanim świat ujrzałeś w dziewiątej dekadzie” - szepnął. - Wątpię, żeby to był zbieg okoliczności. - W kościołach przechowuje się księgi narodzin, ślubów i zgonów parafian zauważyła Arista. - Jeżeli odbyła się jakaś walka, w której zginęli ludzie, mogą istnieć zapiski. Hadrian próbował otworzyć dębowe wrota. Były zamknięte na klucz. Zapukał, a nie doczekawszy się odpowiedzi, walnął w nie pięścią. Gdy Royce zaczął się już rozglądać za innym wejściem, drzwi się uchyliły. - Przykro mi, ale msze będą odprawiane dopiero jutro - oznajmił kapłan w starszym wieku i zwykłych szatach kościelnych. W szczelinie lekko uchylonych drzwi widać było łysiejącą głowę i pomarszczoną twarz. - Nic nie szkodzi. Nie przyszedłem na mszę - odrzekł Hadrian. - Miałem nadzieję, że będę mógł rzucić okiem na księgi kościelne. - Księgi? Hadrian zerknął na Aristę. - Słyszałem, że w kościołach przechowuje się zapiski dotyczące narodzin i śmierci parafian. - To prawda, ale dlaczego chcesz je zobaczyć? - Próbuję się dowiedzieć, co się stało z pewną osobą. Kapłan spojrzał na niego wątpiąco. - Chodzi o mojego ojca - dodał Hadrian. Na twarzy duchownego odmalował się wyraz zrozumienia i mężczyzna skinieniem ręki zaprosił ich do środka. Zgodnie z oczekiwaniami Hadriana wewnątrz panował przytłaczający półmrok. Po obu stronach ołtarza i w różnych miejscach paliły się świece, które bardziej uwypuklały ciemność, niż dostarczały światła. - Mamy bardzo rzetelne księgi - napomknął kapłan, zamykając za nimi drzwi. - À propos, jestem monsinior Bartolomeusz. Pilnuję kościoła w trakcie pielgrzymki Jego Wielebności biskupa Talberta do Ervanonu. A kim ty jesteś? - Hadrian Blackwater. A to moi przyjaciele. - Wskazał na Royce’a i Aristę. - Rozumiem. Chodźcie za mną... - powiedział Bartolomeusz. Hadrian nigdy nie spędzał wiele czasu w kościołach. Zniechęcały go ciemność, przepych i przenikliwe spojrzenia rzeźb. Czuł się swobodnie w lesie i na polu, w szałasie lub fortecy, ale kościoły zawsze budziły w nim niepokój. W tym były marmurowe kolumny wspierające sklepiony sufit, kamieniarskie ozdoby w kształcie

pięciolistnej rozety i ślepe maswerki tak popularne w świątyniach Nyphrona. Sam ołtarz był rzeźbioną drewnianą szafą z trojgiem szerokich drzwi i podstawą z niebieskozielonego marmuru. Hadrian przypomniał sobie zamek Essendonów i podobny ołtarz, w którym ukrył się krasnolud Magnus, by następnie oskarżyć jego i Royce’a o zabójstwo Amratha. To właśnie to zdarzenie zapoczątkowało współpracę Hadriana i Royce’a z rodziną królewską z Medfordu. Na ołtarzu paliło się więcej świec i leżały zamknięte trzy duże złocone księgi. W powietrzu unosił się silny, mdląco słodki zapach salifanu. Stał tu też obowiązkowy alabastrowy posąg Novrona, jak zwykle klęczącego z mieczem w ręce, podczas gdy stojący nad nim bóg Maribor wkładał mu koronę na głowę, namaszczając syna na władcę świata. Taka rzeźba znajdowała się w każdym kościele, do którego zdarzyło się Hadrianowi trafić, i każda była kopią oryginału przechowywanego w Wieży Koronnej w Ervanonie. Posągi różniły się tylko wielkością i materiałem, z jakiego je wykonano. Kapłan wziął do ręki świecę i poprowadził ich w dół wąskimi, krętymi schodami. Na końcu zatrzymali się przed drzwiami, obok których wisiał na kołku żelazny klucz. Duchowny zdjął go, włożył do dużego kwadratowego zamka i przekręcił, aż rozległ się metaliczny brzęk. Drzwi otworzyły się ze skrzypnięciem, po czym kapłan odłożył klucz na miejsce. - Trzymanie tu klucza chyba nie ma sensu? - zauważył Royce. Duchowny spojrzał na niego obojętnym wzrokiem. - Jest ciężki i nie lubię go nosić. - To po co zamykać nim drzwi? - To jedyny sposób, żeby były zamknięte. W przeciwnym razie szczury pożarłyby pergaminy. Wnętrze piwnicy było o połowę mniejsze od hali kościoła i przedzielone regałami sięgającymi sufitu z grubymi oprawnymi w skórę księgami. Kapłan przez dłuższą chwilę zapalał latarnię wiszącą przy drzwiach. - Są ułożone w porządku chronologicznym - wyjaśnił. - Jaki okres cię interesuje? Kiedy zmarł twój ojciec? - W roku dwa tysiące dziewięćset dziewięćdziesiątym drugim. Duchowny się zawahał. - Dziewięćdziesiątym drugim? To było czterdzieści dwa lata temu. Nie widać po tobie oznak starości. Ile miałeś wtedy lat? - Byłem bardzo młody. Kapłan spojrzał z powątpiewaniem.

- Cóż, przykro mi. Nie mamy zapisków z tamtego roku. - Na kamieniu narożnym jest informacja, że w tamtym roku zbudowano ten kościół - odezwał się Royce. - Ale nie mamy zapisków, o które prosicie. - Dlaczego? - naciskał Hadrian. Kapłan wzruszył ramionami. - Może był pożar. - Może? Nie wiesz, czy był pożar? - Nasze księgi wam nie pomogą. Odprowadzę was do wyjścia. Duchowny zrobił krok w stronę drzwi, ale Royce zagrodził mu drogę. - Coś ukrywasz. - Nic podobnego. Chcieliście zobaczyć księgi z dziewięćdziesiątego drugiego roku. Nie ma takich. - Pytanie brzmi: dlaczego? - Powodów może być wiele. Skąd mam wiedzieć? - Ale bez sprawdzenia wiedziałeś, że nie ma tu tych zapisków - odparł Royce niskim głosem. - Okłamujesz nas, a to znów rodzi pytanie: dlaczego? - Jestem monsiniorem. Nie podoba mi się, że zarzuca mi się kłamstwo w moim kościele. - A ja nie lubię, jak się mnie okłamuje. - Royce zrobił krok do przodu. - Ja też nie - odparł Bartolomeusz. - Nie szukacie żadnego ojca. Macie mnie za głupca? Po co wróciliście? Ta sprawa skończyła się kilkadziesiąt lat temu. Czemu nadal się nią zajmujecie? Royce spojrzał na Hadriana. - Nigdy wcześniej tu nie byliśmy. Duchowny przewrócił oczami. - Wiecie, o co mi chodzi. Dlaczego sereci wciąż drążą ten temat? Jesteś wartownik Thranic, prawda? - Wskazał na Royce’a. - Talbert opowiedział mi, jak go przesłuchiwałeś. Biskupa Kościoła! Gdyby tylko patriarcha się dowiedział, co wyczyniają jego pupile, wszyscy poszlibyście na zieloną trawkę. Nawiasem mówiąc, dlaczego jeszcze istnieje wasz zakon? Spadkobierczyni Novrona zasiada na tronie, prawda? Przecież wszyscy mamy w to wierzyć. Nareszcie odnaleźliście potomka Novrona i w końcu wszystko ze światem jest w porządku. Nie potraficie uznać, że wasz mandat wygasł, że już was nie potrzebujemy? Jeżeli w ogóle kiedyś potrzebowaliśmy.

- Nie jesteśmy seretami - zaprzeczył Hadrian - a mój przyjaciel to nie wartownik. - Nie? Talbert opisał mi go dokładnie: mały, żylasty, przerażający jak śmierć we własnej osobie. Ale musiałeś zgolić brodę. - Nie jestem wartownikiem - potwierdził Royce. - Próbujemy się dowiedzieć, co tu się stało czterdzieści dwa lata temu - wyjaśnił Hadrian. - I masz rację. Nie szukam zapisków na temat śmierci mojego ojca, bo wiem, że nie zmarł tutaj. Ale tu był. Monsinior się zawahał, spoglądając to na Hadriana, to na Royce’a. - Jak się nazywał twój ojciec? - zapytał w końcu. - Danbury Blackwater. Kapłan pokręcił głową. - Nigdy o nim nie słyszałem. - Ale wiesz, co się wydarzyło - powiedział Royce. - Po prostu nam powiedz. - Po prostu wyjdźcie z mojego kościoła. Nie znam was i nie chcę poznać. Co się stało, to się nie odstanie. Sprawa zamknięta. Nic nie może tego zmienić. Zostawcie mnie w spokoju. - Byłeś tam - domyśliła się Arista. - Czterdzieści dwa lata temu... Byłeś tam, prawda? Monsinior spojrzał na nią groźnie, zaciskając zęby. - Jeśli chcecie, to przejrzyjcie zbiory - rzekł zrezygnowany. - Co mnie to obchodzi? Tylko zamknijcie drzwi po wyjściu. I nie zapomnijcie zgasić świec. - Czekaj - zatrzymał go Hadrian, wyjmując medalion spod koszuli i przysuwając go do światła. Bartolomeusz zmrużył oczy i podszedł bliżej, żeby dokładnie obejrzeć naszyjnik. - Skąd go masz? - Ojciec mi go zostawił. Napisał też wiersz, chyba w formie zagadki. Może zdołasz go objaśnić. - Podał duchownemu pergamin. Przeczytawszy list, kapłan zakrył dłonią usta. Hadrian zauważył, że palce mu drżą. Duchowny wyciągnął drugą rękę i oparł się ciężko o ścianę. - Jesteś do niego podobny - powiedział. - W pierwszej chwili tego nie zauważyłem. Ale minęło czterdzieści lat, a ja znałem go tylko przelotnie. Lecz nosisz na plecach jego miecz. Już choćby ten oręż powinienem rozpoznać. Wciąż widzę go często w koszmarach. - A więc znałeś mojego ojca. Znałeś Danbury’ego Blackwatera.

- Nazywał się Tramus Dan. Tak się przynajmniej przedstawił. - Powiesz nam, co się wydarzyło? Bartolomeusz skinął głową. - Nie ma powodu, żebym to ukrywał. Chyba że miałbym jedynie chronić samego siebie. Ale może nadeszła pora, bym stawił czoło własnym grzechom. - Spojrzał na otwarte drzwi wychodzące na schody. - Zamknijmy je. - Wyszedł na zewnątrz, po czym wrócił zdezorientowany. - Zniknął klucz. - Ja go mam - oznajmił Royce, a następnie włożył go do zamka od środka i przekręcił. - Nigdy nie lubiłem pomieszczeń, w których można człowieka uwięzić. Bartolomeusz wziął stołek zza jednego regału i usiadł. Położył głowę na kolanach, jakby zrobiło mu się niedobrze. Czekali, a kapłan w tym czasie kilka razy zaczerpnął głęboko powietrza. - W przyszłym tygodniu miną dokładnie czterdzieści dwa lata - zaczął cichym głosem, nie podnosząc głowy. - Oczekiwałem ich od wielu dni i byłem zmartwiony. Myślałem, że zostali zdemaskowani, ale chodziło o coś innego. Wolno jechali, bo była w ciąży. - Kto? - spytał Hadrian. Monsinior podniósł głowę skonfundowany. - Wiesz, co oznacza amulet, który nosisz? - Kiedyś należał do opiekuna spadkobiercy Novrona. - Tak - odparł zdawkowo stary człowiek. - Twój ojciec był przywódcą naszego zakonu, tajemnej organizacji chroniącej potomków imperatora Nareiona. - Prastare To Miraże - wtrącił się Royce. Bartolomeusz spojrzał na niego ze zdziwieniem. - Tak. Sklepikarze, sprzedawcy, gospodarze... Ludzie, którzy pielęgnowali przekazane im marzenie. - Ale ty jesteś kapłanem Kościoła Nyphrona. - Wielu z nas zachęcano do złożenia ślubów. Niektórzy nawet próbowali się przyłączyć do seretów. Musieliśmy wiedzieć, jakie są poczynania Kościoła, jakie są jego dążenia. Byłem jedyną osobą w Ratiborze, która przyjęła domniemanego imperatora i jego opiekuna. Szeregi Miraży kurczyły się z każdym stuleciem. Niewielu już w to wierzyło. Moi rodzice wpoili mi wiarę w powrót spadkobiercy Nareiona na imperialny tron, ale nigdy na to nie liczyłem. Często nawet kwestionowałem istnienie spadkobiercy, twierdziłem, że opowieści o nim to zwykły mit. Widzicie, organizacja kontaktowała się ze swoimi członkami tylko w razie potrzeby. Człowiek wziął udział w kilku spotkaniach, a potem mogły minąć lata bez

żadnej informacji. A nawet gdy się jakąś dostało, były to tylko słowa zachęty, przypominające nam o tym, żebyśmy pozostawali silni. Nigdy nie usłyszeliśmy niczego o spadkobiercy. Nie było planów powstania, wiadomości o osobistym kontakcie, zwycięstwach lub porażkach. Byłem chłopcem, młodym diakonem, który niedawno przybył do Ratiboru, przydzielony do starego Kościoła na placu Południowym, gdy ojciec przysłał mi krótki list: „Przyjeżdża. Poczyń przygotowania”. Nie wiedziałem, co myśleć. Dopiero po kilkakrotnym przeczytaniu wiadomości zrozumiałem, o co mu chodziło. Gdy to do mnie dotarło, osłupiałem. Do Ratiboru przyjeżdżał spadkobierca Novrona. Nie wiedziałem dokładnie, co powinienem zrobić, więc wynająłem pokój w pensjonacie Bradfordów i czekałem. Powinienem... - przerwał i opuścił głowę, spoglądając na podłogę, a następnie głęboko odetchnął. - Co się wydarzyło? - spytał Hadrian. Starał się zachować spokój, żeby duchowny nie zrezygnował z dokończenia opowieści. - Przyjechali późno, około północy, bo jego żona miała lada chwila rodzić i musieli jechać powoli. Nazywał się Naron i podróżował z opiekunem Tramusem Danem i jego młodym uczniem, którego imienia niestety nie pamiętam. Odprowadziłem ich do pensjonatu i twój ojciec wysłał mnie po akuszerkę. Znalazłem młodą dziewczynę, którą do nich skierowałem, a sam zająłem się szukaniem potrzebnych rzeczy. Gdy wracałem z pełnymi rękami, zobaczyłem oddział rycerzy Sereta, którzy zbliżali się, przeszukując po kolei każdy dom. Przeraziłem się, bo nigdy wcześniej nie widziałem seretów w Ratiborze. Dotarli przede mną do pensjonatu. Drzwi były zamknięte na klucz, więc zaczęli w nie walić pięściami. Nikt nie otwierał. Gdy próbowali się włamać, twój ojciec zagrodził im drogę i rozpoczęła się walka. Patrzyłem na to, stojąc po drugiej stronie ulicy. To było niesamowite. Twój ojciec i jego uczeń wyszli i walczyli oparci plecami o siebie, broniąc wejścia. Rycerze ginęli jeden po drugim. Gdy na ulicy leżało dziesięciu martwych lub rannych, z wnętrza dobiegł krzyk. Część z nich musiała dostać się do środka od tyłu. Uczeń pobiegł w ich stronę, zostawiając twojego ojca samego przy drzwiach. Na ulicy było jeszcze kilkunastu rycerzy. Tramus nie dopuszczał ich do wejścia, walcząc dwoma mieczami. Wydawało się, że trwa to bardzo długo, aż w progu zjawił się Naron. Był wściekły i zakrwawiony. Przecisnął się obok Dana i wyszedł na ulicę. Twój ojciec próbował go powstrzymać, ale Naron krzyczał bez końca: „Zabili ją! Zabili!” - i rzucił się między rycerzy, machając mieczem jak opętany. Dan próbował dojść do niego, żeby go chronić, ale sereci otoczyli spadkobiercę i zobaczyłem, jak ginie od ich mieczy. Twój ojciec krzyknął i upuścił broń. Myślałem, że jego też ugodzili i zaraz się przewróci, ale on zdjął z pleców miecz bastardowy. Jatka, jaką wcześniej widziałem, była niczym w porównaniu z tym, co nastąpiło teraz. Tramus Dan z tym niewiarygodnie długim mieczem w

rękach zaczął ciąć seretów na kawałki. Z miejsc po odrąbanych nogach, rękach i głowach tryskała na wszystkie strony krew. Nawet po drugiej stronie ulicy czułem na twarzy deszcz jej kropelek. Gdy padł ostatni seret, Dan wbiegł do środka. Po krótkim czasie wynurzył się ze łzami spływającymi mu po policzkach. Podszedł do Narona, wziął go w ramiona i zaczął kołysać jak dziecko. Przyznaję, że byłem zbyt przerażony, by tam podejść czy choćby się odezwać. Dan wyglądał jak Uberlin we własnej osobie, od stóp do głów skąpany we krwi. Wciąż trzymał przy boku ten wielki miecz i trząsł się, jakby miał za chwilę eksplodować. Po pewnym czasie ułożył delikatnie Narona na ganku. Kilku rycerzy jeszcze żyło. Jęczeli i mieli drgawki. Dan podniósł miecz i pociął ich, jakby rąbał drewno. Następnie pozbierał swoje pozostałe miecze i odszedł. Za bardzo się bałem, żeby za nim iść czy choćby wstać, i nie śmiałem zbliżyć się do domu. Po pewnym czasie przyszli inni ludzie i razem zebraliśmy się na odwagę, żeby tam wejść. Znaleźliśmy młodszego szermierza - ucznia twojego ojca - martwego w sypialni na piętrze. Wokół niego leżały zwłoki kilku seretów. Na łóżku zobaczyliśmy zadźganą kobietę z zabitym noworodkiem na rękach. Nigdy więcej nie widziałem twojego ojca ani o nim nie słyszałem. Siedzieli przez kilka minut w milczeniu. - To wyjaśnia wiele spraw, których wcześniej nie rozumiałem - odezwał się w końcu Hadrian. - Po tym wydarzeniu zaszedł do Hintindaru i zmienił nazwisko. Danbury. Nawet ono było zagadką. A więc ród Novrona wymarł? Z początku kapłan nie odpowiedział. Siedział nieruchomo i jedynie usta zaczęły mu drżeć. - To wszystko moja wina. Przepadło ziarno Maribora. Drzewo tak pieczołowicie podlewane przez stulecia uschło i obumarło. To była moja wina. Gdybym tylko znalazł bezpieczniejsze schronienie lub był czujniejszy. - Podniósł głowę. W świetle latarni lśniły jego łzy. - Nazajutrz przyjechali kolejni sereci i doszczętnie spalili pensjonat. Złożyłem wniosek o budowę kościoła w tym miejscu. Biskupi nie domyślili się, że w moim zamierzeniu miał to być pomnik ku pamięci kobiety i dziecka. Myśleli, że oddaję cześć poległym seretom. Tak więc pozostałem tutaj, na ich grobie, i wciąż ich strzegę. Tylko że teraz nie chronię nadziei, lecz pamięć, marzenie, które z mojego powodu nigdy się nie ziści. *** W południe bicie miejskiego dzwonu wezwało mieszkańców na plac Główny. W drodze powrotnej z kościoła Arista, Hadrian i Royce też tam wstąpili, ale niewiele widzieli z powodu zgromadzonego tłumu. Dostrzegli tylko dwunastu zakutych w

dyby ludzi, którzy stali w błocie sięgającym im powyżej kostek. Nad każdym wisiała tabliczka z pośpiesznie nagryzmolonym słowem „Spiskowiec”. Z kolei młody rudowłosy Emery stał pod pręgierzem, z nadgarstkami zakutymi nad głową w kuny. Na jego obnażonym do pasa ciele widać było wiele ciemnych sińców i zadrapań. Lewe oko miał zamknięte z powodu fioletowej opuchlizny, a dolną wargę rozciętą i pociemniałą od zaschniętej krwi. Obok niego stała zakuta w kuny starsza kobieta z „Roześmianego Gnoma”, która wspomniała, że imperialni spalili Kilnar. Nad nimi zawieszono tabliczki z napisem „Zdrajcy”. Wokół więźniów ustawiono deski, po których przechadzał się szeryf Ratiboru, machając groźnie krótkim biczem z kilkoma rzemieniami opatrzonymi na końcu w supełki. Sprowadzono cały garnizon, żeby utrzymać rozgniewany tłum w ryzach. Na dachach siedzieli łucznicy, a żołnierze z tarczami i obnażonymi mieczami grozili każdemu, kto podszedł zbyt blisko. Arista rozpoznała wiele twarzy uwięzionych osób. Była przerażona, widząc matki, które poprzedniego wieczoru śpiewały swoim dzieciom do snu na podłodze w gospodzie, a teraz szlochały zakute w dyby obok swoich mężów. Stojące w tłumie dzieci wyciągały rączki do rodziców. Najbardziej jednak wzburzył ją sposób potraktowania kobiety z Kilnaru. Tylko za to, że powiedziała prawdę, stała teraz pod pręgierzem na oczach całego miasta, czekając na karę chłosty. Widok ten tym bardziej przerażał Aristę, że gdyby nie interwencja Kwarc, ona sama mogłaby znaleźć się na miejscu tej kobiety. Do dyb podeszło dwóch ludzi: mężczyzna w okazalej sędziowskiej todze i skryba. Gdy stanęli na środku placu, skryba podał sędziemu pergamin. Szeryf krzyknął, żeby ludzie się uciszyli, po czym sędzia podniósł dokument i zaczął czytać: - „Za spiskowanie przeciw Jej Królewskiej Eminencji Imperatorce Modinie Novrońskiej, nowemu imperium, Mariborowi i całej ludzkości oraz za oczernianie Jego Ekscelencji Imperialnego Wicekróla Imperatorki i za podburzanie ludzi niższych stanów do wystąpienia przeciw przedstawicielom wyższych klas niniejszym ogłasza się niezwłoczne wymierzenie kary tym oto zbrodniarzom. Winnym spisku zasądza się dwadzieścia uderzeń biczem i jeden dzień pozostawania w dybach, przy czym nie wolno ich wypuścić przed zachodem słońca. Winni zdrady otrzymają sto uderzeń i jeśli przeżyją, pozostaną pod pręgierzem, aż umrą z braku jedzenia i picia. Każdy, kto spróbuje pomóc lub ulżyć w cierpieniu któremuś z tych przestępców, zostanie uznany za winnego podobnych czynów i poniesie podobną karę”. - Gdy skończył, zrolował pergamin. - Szeryfie Vigan, proszę czynić swoją powinność.

Po tych słowach wepchnął zwój w ręce skryby i oddalił się szybko tą samą drogą, którą przyszedł. Szeryf skinął głową i żołnierz podszedł do pierwszych dyb, po czym rozdarł suknię na plecach młodej matki. Gdzieś z tłumu dobiegł wrzask dziecka, ale szeryf bez wahania machnął biczem, nie zważając na błagania biednej kobiety o litość. Supełki wbiły się w bladą skórę jej pleców. Kobieta zawyła i skręciła się z bólu. Stojący obok skryba skrzętnie odliczał otrzymywane przez nią razy. Po ostatnim uderzeniu jej plecy były czerwone i śliskie od krwi. Szeryf zrobił przerwę i podał bicz żołnierzowi. Ten wymierzył podobną karę mężowi kobiety, podczas gdy szeryf siedział w pobliżu i bez pośpiechu popijał coś z filiżanki. W już i tak przygaszonym tłumie zapadła grobowa cisza, gdy żołnierze podeszli do kobiety z Kilnaru, która w tym momencie zaczęła wrzeszczeć. Szeryf i jego zastępcy biczowali ją na zmianę, ponieważ z powodu skwaru było to wyczerpujące zajęcie. O zmęczeniu ich rąk świadczyło to, że czasami trafiali kobietę w ramiona, jak również poniżej pleców, a czasami nawet w uda. Po pierwszych trzydziestu uderzeniach kobieta przestała krzyczeć i tylko cicho skomlała. Chłostę kontynuowano. Gdy skryba doliczył do sześćdziesięciu, więźniarka bezwładnie zwisła na linach. Do słupa podszedł medyk. Podniósł jej głowę, chwytając ją za włosy, i orzekł, że nie żyje. Skryba to zanotował. Jej ciało pozostawiono na miejscu. Szeryf w końcu ruszył do Emery’ego. Młodzieniec nie uląkł się na widok kary wymierzonej pozostałym i dał największy pokaz odwagi, przyjmując niepokorną pozę. - Nawet jeśli mnie zabijecie, nie zmieni to faktu, że prawdziwym zdrajcą, który odpowiada także za zamordowanie króla Uritha i królewskiej rodziny, jest wicekról Androus! - zdołał oświadczyć, nim uciszyły go pierwsze uderzenia bicza. Nie krzyczał, tylko zacisnął zęby i cicho pojękiwał, kiedy węzełki zmieniały mu plecy w krwawą, mięsistą miazgę. Po ostatnim uderzeniu również wisiał cicho i bezwładnie, ale wszyscy widzieli, że oddycha. Medyk podał taką informację skrybie, który skrzętnie ją zapisał. - Ci ludzie nic nie zrobili - powiedziała Arista, gdy tłum zaczął się rozchodzić. Są niewinni. - Kto jak kto, ale ty powinnaś wiedzieć, że nie o to chodzi - odrzekł Royce. Arista obróciła się na pięcie, otworzyła usta, ale zawahała się, po czym je zamknęła. - Alric kazał wychłostać publicznie dwunastu ludzi za wzniecanie buntu, gdy Kościół został wypędzony z Melengaru - przypomniał jej. - Ilu z nich było czemukolwiek winnych?

- Jestem pewna, że to było konieczne, żeby utrzymać porządek. - Wicekról powie ci to samo. - Tu jest inaczej. Tam matki nie były chłostane na oczach dzieci, kobiety nie były katowane na śmierć na oczach tłumu. - To prawda - przyznał Royce. - Tylko ojcowie, mężowie i synowie byli chłostani do krwi i okaleczani do końca życia. Przyznaję się do błędu. Współczucie Melengaru jest zdumiewające. Arista spojrzała na niego groźnie, ale nie mogła nic powiedzieć. Choć bardzo jej to nie pasowało, choć miała mu za złe, że powiedział to głośno, wiedziała, że ma rację. - Nie rób sobie z tego powodu wyrzutów - pocieszył ją elf. - Ci, którzy mają władzę, sterują słabymi. Bogaci wykorzystują biednych. Zawsze tak było i będzie. Po prostu dziękuj Mariborowi, że urodziłaś się w grupie zarówno bogatych, jak i rządzących. - Ale to nie jest słuszne. - Pokręciła głową. - A co słuszność ma z tym wspólnego? Albo z czymkolwiek innym? Czy to słuszne, że wieje wiatr albo zmieniają się pory roku? Tak jest urządzony świat. Gdyby Alric nie kazał wychłostać tych ludzi, może udałoby im się dokonać przewrotu. A wówczas ciebie i twego brata mógłby zatłuc na śmierć wiwatujący tłum, bo władza byłaby w jego ręku, a wy bylibyście słabi. - Naprawdę jesteś aż taki nieczuły? - spytała. - To praktyczne podejście, a życie w Ratiborze, bez względu na to, jak długo się tu mieszka, sprawia, że człowiek staje się bardzo praktyczny. - Spojrzał współczująco na Hadriana, który nie odzywał się od chwili opuszczenia kościoła. Współczucie omija szerokim łukiem ulice tego miasta tak samo teraz, jak i czterdzieści lat temu. - Royce... - zaczął Hadrian, po czym westchnął. - Przejdę się. Spotkamy się w Gnieździe. - Nic ci nie jest? - spytała Arista. - Nie - odparł bez przekonania i wmieszał się w tłum. - Współczuję mu - powiedziała. - To najlepsze, co mogło się stać. Hadrian musi zrozumieć, jak działa świat, i zapomnieć o dziecięcym przywiązaniu do ideałów. Widzisz Emery’ego? Tak kończą idealiści, zwłaszcza pechowi, którzy urodzili się w Ratiborze. - Ale przez chwilę mógł zmienić los tego miasta - napomniała go Arista.

- Nie, zmieniliby się tylko ludzie u władzy. Los pozostałby ten sam. Władza zawsze podporządkowuje sobie słabych i robi to w okrutny sposób, zachowując pozory. A jej ofiary często dają się zwieść życzliwości. W przypadku ludzi nie ma innej możliwości. To naturalne zjawisko, jak pogoda. Nie można sterować ani jednym, ani drugim. Arista zastanawiała się przez chwilę i zerknęła na niebo, po czym powiedziała przekornie: - Nie byłabym taka pewna.

Rozdział 12. Wywoływanie deszczu. Gdy Hadrian wrócił do Gniazda Szczura, zastał w nim Kwarc i zauważył lekkie zamieszanie. Na środku pomieszczenia stała Arista z ramionami skrzyżowanymi w geście uporu i wyrazem determinacji na twarzy. Reszta obserwowała ją z rozbawieniem, podczas gdy Royce przechadzał się z poirytowaną miną. - Mariborowi dzięki, że wróciłeś! - wykrzyknął. - Ona doprowadza mnie do szału. - Co się dzieje? - Przejmiemy kontrolę nad miastem - oświadczyła Arista. Hadrian uniósł brew. - A co ze spotkaniem z Gauntem? - Nic z tego - odpowiedziała Kwarc. - Gaunta nie ma. - Nie ma? - Według oficjalnej wersji zniknął - wyjaśnił Royce. - Prawdopodobnie nie żyje albo został pojmany. Jestem pewien, że stoi za tym Merrick. To do niego podobne. Przeszkodził nam w skontaktowaniu się z Gauntem i wykorzystał każdą stronę w charakterze przynęty dla drugiej. Genialne posunięcie, naprawdę. Degan pojechał na spotkanie z Aristą, a ona na spotkanie z nim i oboje wpadli w pułapkę. Ariście udało się wykaraskać, ale Gaunt miał chyba mniej szczęścia. Nacjonaliści obwiniają Jej Wysokość i Melengar przekonani, że ona jest za to odpowiedzialna. Choć plan schwytania księżniczki spalił na panewce, szanse na sojusz są przekreślone. To bez wątpienia sprawka Merricka. - I właśnie dlatego musimy pokazać nacjonalistom, że jesteśmy godni zaufania wyjaśniła Arista, podczas gdy Royce kręcił głową. Odwróciła się do Hadriana. Jeśli przejmiemy miasto i przekażemy je nacjonalistom, nabiorą do nas zaufania i

zdołamy ich nakłonić do zawarcia sojuszu. Gdy przyjmowaliście to zlecenie, zastrzegłam sobie prawo do zmiany celów i niniejszym to czynię. - A niby jak mamy przejąć miasto? - spytał Hadrian ostrożnie. Zwykle brał stronę Royce’a i choć na pierwszy rzut oka pomysł Aristy wydawał się bardziej niż trochę szalony, wiedział, że księżniczka nie jest głupia, a przyjaciel często dokonywał wyborów, kierując się wyłącznie własną korzyścią. Poza tym nie potrafił ukryć podziwu dla Aristy stojącej w pomieszczeniu pełnym złodziei i oportunistów i głoszącej taką szlachetną ideę. - Tak jak Emery przedstawił to w „Roześmianym Gnomie” - zaczęła księżniczka. - Zdobędziemy szturmem arsenał, weźmiemy broń i co tam przydatnego znajdziemy. Następnie zaatakujemy garnizon i gdy pokonamy żołnierzy, zamkniemy bramy miasta na klucz. - Garnizon w Ratiborze składa się z ilu doświadczonych żołnierzy: pięćdziesięciu, sześćdziesięciu? - spytał Hadrian. - Co najmniej - wymamrotał Royce pogardliwie. - A przeciw nim mieliby wystąpić prowizorycznie uzbrojeni krawcy, piekarze i sklepikarze? Potrzebne by było wsparcie połowy miasta - zauważył. - Nawet gdyby udało się zebrać tłum, zginą dziesiątki ludzi, a reszta ucieknie w popłochu - dodał Royce. - Nie uciekną - zaoponowała Arista. - Nie mają dokąd. Jesteśmy uwięzieni w mieście otoczonym murami. Nie ma mowy o odwrocie. Wszyscy będą musieli walczyć do śmierci. Po dzisiejszym pokazie okrucieństwa imperium nie sądzę, aby ktoś zaryzykował kapitulację. Hadrian skinął głową. - Ale jak nakłonisz ludzi, aby walczyli dla ciebie? Nawet cię nie znają. Nie jesteś Emerym, nie masz wiernych przyjaciół gotowych oddać za ciebie życie. Wątpię, czy nawet Połysk, bez obrazy, cieszy się poważaniem mogącym zapewnić mu takie oddanie ludzi. Złodziej uśmiechnął się do niego. - Masz rację. Ludzie rzadko mnie widują, a przy tych nielicznych okazjach patrzą na mnie jak na nikczemnego zbója. Kto by pomyślał? - Dlatego potrzebujemy Emery’ego - orzekła Arista. - Tego dzieciaka, który umiera na placu? - Widzieliście, jak ludzie go słuchali - powiedziała z przejęciem. - Wierzą w niego. - Wierzyli dopóty, dopóki nie zostali wychłostani przy jego boku - wtrącił Royce.

Arista się wyprostowała. - A nawet wtedy - rzuciła głośniej - czy widzieliście twarze tych ludzi? Już w „Roześmianym Gnomie” dostrzegli w nim kogoś w rodzaju bohatera, który staje w ich obronie przed imperialistami. Gdy go wychłostano, gdy otarł się o śmierć, ale nie sprzeniewierzył się swoim przekonaniom, ich wiara w niego i jego ideały się wzmogła. Imperialiści zostawili dziś Emery’ego na śmierć. Tym samym zrobili z niego męczennika. Tylko wyobraźcie sobie, co ludzie poczują, jeśli przeżyje! Jego ucieczka z rąk imperialistów, podczas gdy wszyscy uznali go już za martwego, mogłaby być iskrą, która rozpaliłaby ich nadzieje. - Prawdopodobnie on już nie żyje - powiedziała Kwarc obojętnym tonem, czyszcząc paznokcie czubkiem sztyletu. Arista nie zwróciła na nią uwagi. - Wykradniemy Emery’ego spod pręgierza, ogłosimy, że żyje i prosi wszystkich o przyłączenie się do niego w walce o wolność, którą im obiecał. Royce mruknął coś drwiącym tonem, lecz Hadrian zaczął rozważać pomysł Aristy. Chciał uwierzyć. Chciał dać się ponieść jej pasji, ale praktyczny zmysł, którym kierował się w bitwach, podpowiadał mu, że szanse na sukces są znikome. - To się nie uda - oznajmił w końcu. - Nawet gdybyś zdołała opanować miasto, imperialna armia zwyczajnie je odbije. Kilkuset cywilów mogłoby pokonać garnizon, ale nie powstrzyma armii. - Dlatego musimy zgrać nasz atak z ofensywą nacjonalistów. Przypominasz sobie plan Emery’ego? Pozamykamy bramy na klucz i pozostawimy ich poza murami miasta. Wtedy nacjonaliści będą mogli ich zmiażdżyć. - A jeśli nie zdążycie zamknąć bram? Jeśli bitwa z garnizonem nie przebiegnie zgodnie z planem? - spytał Royce. - To i tak nie będzie miało znaczenia - odparła Arista. - Jeśli nacjonaliści zaatakują imperialną armię w tym samym czasie, kiedy my wzniecimy bunt w mieście, nie będą mogli zawracać sobie nami głowy. - Tyle że nacjonale nie zaatakują bez Gaunta - zauważył Połysk. - Z tego powodu wciąż trzymają się z dala. No i jeszcze z powodu trzystu ciężkich kawalerzystów, którymi lord Dermont dowodzi wraz z resztą armii. Nacjonale nigdy nie walczyli z zorganizowanymi siłami. Bez Gaunta nie ma kto ich poprowadzić. Nie są zdyscyplinowanym wojskiem. To zwykli ludzie, których Gaunt zabrał po drodze z sobą. Uciekną, gdy tylko zobaczą uzbrojonych rycerzy. - Kto dowodzi armią Gaunta? - spytał Hadrian. Musiał przyznać, że plany Aristy były przynajmniej przemyślane.

- Jakiś grubas o nazwisku Parker. Według plotek dawny księgowy w sklepie tekstylnym. Zanim Gaunt go awansował, był kwatermistrzem nacjonałów wyjaśniła Kwarc. - Nie najbardziej lśniąca moneta w sakiewce, jeśli mnie rozumiecie. Bez planu i Gaunta nacjonale nie mają szans. - Ty mógłbyś to zrobić - powiedziała Arista, spoglądając wprost na Hadriana. Już dowodziłeś ludźmi w walce. Dostałeś medal. Hadrian przewrócił oczami. - To nie były aż takie wielkie wyczyny, jakby się wydawało. Dowodziłem tylko małymi pułkami. Armia Grendela była, krótko mówiąc, żałosna. Nie chcieli nawet włożyć hełmów, bo nie podobało im się, że własny głos tak im dźwięczy w głowie. - Ale poprowadziłeś ich w walce? - Tak, lecz... - Zwyciężyliście czy przegraliście? - Zwyciężyliśmy, lecz... - Walczyliście z bardziej czy mniej liczebnym oddziałem? Hadrian zamilkł z miną pokonanego. - Tylko nie mów, że zastanawiasz się poważnie nad tym nonsensem - zwrócił się Royce do niego. A może jednak? Ale trzystu ciężkich kawalerzystów! - Maszeruje tu północna imperialna armia Brecktona - rzuciła Arista z nutą desperacji w głosie. - Jeżeli nacjonaliści teraz nie zaatakują, połączone imperialne siły ich zdziesiątkują. Na to czeka lord Dermont, taki ma plan. Jeśli poczeka, zwycięży. Ale gdyby nacjonaliści ruszyli do ataku pierwsi, lord nie uzyska wsparcia i straci drogę ucieczki... To może być nasza jedyna szansa. Teraz albo wszystko przepadnie. Jeśli nacjonaliści zostaną rozgromieni, nic nie powstrzyma imperium. Odbije i ukarze za nieposłuszeństwo cały Rhenydd, włącznie z Hintindarem przerwała, by Hadrian to przemyślał. - W następnej kolejności zagarnie Melengar. I potem nic ich nie powstrzyma przed podbiciem Delgosu, Trentu i Calisu. Imperium znów zawładnie światem, tylko że teraz nie będzie tak jak dawniej. Zamiast oświeconych rządów jednoczących ludzi nastąpi okrutna dyktatura, na której czele nie stanie szlachetny, łaskawy imperator, lecz garstka chciwych, żądnych władzy ludzi pociągających za sznurki zza pleców niewinnej dziewczyny. A ty co, Royce? - zwróciła się do przyjaciela Hadriana. - Zapomniałeś o wozach? Jak myślisz, co się stanie z tamtymi i innymi elfami, kiedy nastaną rządy nowego imperium? Nie rozumiecie? - zwróciła się do wszystkich zebranych wokół. - Albo podejmiemy tu walkę i zwyciężymy, albo lepiej zgińmy, bo jeśli poniesiemy porażkę, nic tu dla nas nie pozostanie. To jest ta chwila. To jest kluczowy moment,

w którym o przyszłości jeszcze nienarodzonych pokoleń zadecyduje nasza aktywność lub bezczynność. W przyszłych stuleciach będą wspominać ten okres, radując się z naszej odwagi albo przeklinając naszą słabość. - Spojrzała wprost na Royce’a. - Bo mamy władzę. Tutaj. Teraz. W tym miejscu. Mamy władzę, żeby zmienić bieg historii. I jeśli przynajmniej nie spróbujemy z niej skorzystać, będziemy przeklęci po wsze czasy! - Przestała mówić, wyczerpana i zdyszana. W pomieszczeniu panowała cisza. Ku zdziwieniu Hadriana pierwszy odezwał się Royce: - Zniknięcie Emerv’ego nie stanowi problemu. Kłopot będzie z jego ukryciem. - Na pewno wywrócą miasto do góry nogami, żeby go znaleźć - dodał Połysk. - Możemy go przyprowadzić tutaj? - spytała Arista. Połysk pokręcił głową. - Imperiale wiedzą o nas. Zostawiają nas w spokoju dlatego, że nie sprawiamy kłopotu i podobają im się dostarczane przez nas nielegalne towary. Nie, na pewno zrobią tu rewizję. Poza tym bez rozkazu Klejnota lub pierwszego oficera nie mógłbym narazić naszej operacji na takie ryzyko. - Potrzebujemy bezpiecznego domu, do którego imperiale nie ośmielą się zajrzeć - orzekł Royce. - Jakiegoś miejsca, którego się boją. Miejski medyk opowiada się po stronie imperialistów czy rojalistów? - Jest przyjacielem Emery’ego, jeśli to może być jakąś wskazówką - wyjaśniła Kwarc. - Doskonale. À propos, księżniczko, nasz kontrakt nie uwzględniał zdobywania Ratiboru. To z pewnością będzie cię dodatkowo kosztowało - oświadczył Royce. - Po prostu pilnuj rachunków - odparła, nie mogąc stłumić uśmiechu. - Jeśli tak dalej pójdzie, to zostaniemy właścicielami Melengaru - napomknął Hadrian. - Jak to „my”? - zdziwił się Royce. - Zapomniałeś, że się wycofałeś? - Tak? A więc to ty pokierujesz atakiem nacjonalistów? - Sześćdziesiąt do czterdziestu? - zaproponował Royce. *** Mimo że niedawno padał deszcz, tuż po zmroku wybuchł pożar w publicznej stajni przy alei Lordów. Na ulice wybiegło kilkadziesiąt koni. Mieszkańcy miasta utworzyli łańcuch i jeden drugiemu podawali kubły z wodą. Ci, dla których nie było

miejsca w szeregu, stali obok i patrzyli z przerażeniem, jak ogromny drewniany budynek ogarniają płomienie strzelające wysoko w nocne niebo. Ponieważ nie było szans na uratowanie stajni, ludzie usiłowali nie dopuścić do przeniesienia się ognia na sąsiedni sklep rzeźnika. Mężczyźni wspięli się na mały budynek i nie zważając na deszcz iskier, wylewali wiadro wody za wiadrem na dach z gontów, podczas gdy żona rzeźnika patrzyła na to przerażona z ulicy. Jej twarz jarzyła się w upiornym świetle. Mieszkańcy i nawet kilku imperialnych strażników walczyli z ogniem przez wiele godzin, aż w końcu sam dogasł, pozbawiony strawy w postaci sąsiedniego budynku. Po stajni pozostały jedynie zwęglone i dymiące szczątki, ale sklep rzeźnika przetrwał z jedną poczerniałą ścianą świadczącą o tym, że omal nie spłonął. Ludzie ubrudzeni sadzą i popiołem gratulowali sobie dobrze wykonanej pracy. Do „Roześmianego Gnoma” przyszło mnóstwo klientów, którzy wznosili toasty za swój sukces, poklepywali się po plecach i opowiadali żarty oraz historie o tym, jak otarli się o śmierć. Nikt nie zauważył zniknięcia Emery’ego Dorna. Nazajutrz rano ogłosił tę wiadomość dźwięk miejskiego dzwonu. W miejscu kaźni młodzieńca wisiała wypchana kukła. Strażnicy zaklinali się, że nie zeszli z posterunku, ale nie potrafili wyjaśnić zdarzenia. Szeryf Vigan, sędzia i różni urzędnicy miejscy wpadli we wściekłość. Stali na placu Głównym, krzycząc i wskazując palcami najpierw strażników, a potem nawzajem siebie. Nawet wicekról Androus oderwał się od swoich pilnych zajęć i wyszedł z ratusza, żeby zobaczyć wszystko na własne oczy. Przed południem „Roześmianego Gnoma” zapełnili plotkarze i szczęśliwi klienci, jakby w mieście ogłoszono święto. Ayers z radością urabiał sobie ręce po łokcie, napełniając kufle. - O zachodzie słońca jeszcze oddychał! - oświadczył bednarz. - Na pewno żyje. Po co mieliby go uwalniać, gdyby był martwy? - wysunął teorię właściciel sklepu spożywczego. - Czyja to sprawka? - Czemu sądzisz, że ktoś to zrobił? Chłopak prawdopodobnie sam uciekł. Emery jest szczwany jak lis. Powinniśmy wiedzieć, że imperiale nie umieją zabić takich jak on. - Pewnie jest w kanałach. - Nie, wyjechał z miasta. Nie ma już tu czego szukać. - Znając Emery’ego, zapewne jest teraz w domu wicekróla i popija sobie koniak starego!

Ludzie wybuchnęli śmiechem, a Ayers doniósł następną kolejkę piwa. Karczmarz mial własny pogląd na tę sprawę. Zakładał, że chłopaka uwolnili strażnicy. Emery był świetnym mówcą, a on słyszał wielokrotnie, jak młodzieniec przemawiał w „Roześmianym Gnomie” i za każdym razem zjednywał sobie tłum. Właściciel gospody z łatwością mógł sobie wyobrazić, jak to chłopak przez całą noc rozmawiał z pilnującymi go strażnikami i przekonał ich, żeby go puścili. Chciał się podzielić swoimi przemyśleniami, ale beczka była prawie pusta i kończyły mu się kufle. Osobiście imperiale niewiele go obchodziły, ale dzięki nim interes kręcił się doskonale. Gdy od strony drzwi dobiegł łomot, śmiech ucichł i ludzie gwałtownie obrócili głowy. Ayers omal nie upuścił kufla pewny, że to szeryf robi kolejny nalot, ale okazało się, że był to tylko doktor Gerand. Stał w otwartym wejściu i walił butem w futrynę, żeby zwrócić na siebie uwagę. Wszyscy odetchnęli z ulgą. - Niech pan wejdzie, doktorze! - zawołał Ayers. - Każę donieść jeszcze jeden kufel. - Nie mogę - odparł lekarz. - Przez pewien czas nie mogę się do nikogo zbliżać. Przyszedłem tylko powiedzieć, żebyście trzymali się z dala od domu Dunlapów. Mają tam ospę. - Poważna sprawa? - spytał właściciel sklepu spożywczego. - Trzeba się mieć na baczności - odparł lekarz. - To ci imigranci z południa przywożą tu z sobą najróżniejsze choróbska narzekał Ayers. - Tak, to prawdopodobnie ich wina - odrzekł doktor Gerand. - Kilka dni temu pani Dunlap przyjęła stołownika, uciekiniera z Vernesu. To najpierw u niego pojawiły się objawy. Nie kręćcie się zatem koło domu Dunlapów, dopóki wam nie powiem, że zagrożenie minęło. Prawdę mówiąc, trzymałbym się z daleka od całej ulicy Benninga. Powiem szeryfowi, żeby kazał ustawić znaki i może płot, aby ludzie niepotrzebnie nie ryzykowali. W każdym razie powiadamiam wszystkich i byłbym wdzięczny, gdybyście przekazali wiadomość dalej, zanim wybuchnie epidemia. W południe strażnicy zaczęli wyrzucać ludzi z domów i sklepów, szukając zbiegłego zdrajcy, i w pierwszej kolejności skierowali się do domu Dunlapów. Pięciu będących na służbie tej nocy, kiedy zniknął Emery, zmuszono do ciągnięcia losów i przegrany wszedł do środka. Ale znalazł tam jedynie kilka chorych osób, z których żadna nie była Emerym. Złożywszy meldunek z bezpiecznej odległości, wrócił do domu Dunlapów, żeby odbyć kwarantannę.

Następnie żołnierze przetrząsnęli „Roześmianego Gnoma”, plac targowy, stary kościół, a nawet biuro skryby. I wszędzie pozostawili po sobie bałagan. Do kanałów zeszło kilka oddziałów, które zmokły tam do suchej nitki. Nie znalazły zbiega, ale za to kilka skrzyń. Niektórzy twierdzili, że były wypełnione skradzionym srebrem. Po Emerym Dornie nie było śladu. O zmroku na ulicy Benninga stał już prowizoryczny płot, a na dużej bielonej tablicy napisano: ZAKAZ WSTĘPU! Z ROZKAZU WICEKRÓLA ULICA OBJĘTA KWARANTANNĄ! Dwa dni później zmarł żołnierz, który przeszukiwał dom Dunlapów. Gdy doktor kopał dół na podwórku, ludzie przyglądali się z daleka ciału pokrytemu ropnymi strupami. Potem już nikt nie zbliżał się do ulicy Benninga. Urzędnicy miejscy i klienci „Roześmianego Gnoma” doszli do wniosku, że Emery wyjechał z miasta albo zmarł i został gdzieś potajemnie pochowany. *** Arista, Hadrian i Royce czekali w milczeniu przed wejściem do sypialni, dopóki lekarz nie skończył. - Zdjąłem z niego bandaże - oznajmił. Był starszym mężczyzną o siwych włosach, haczykowatym nosie i krzaczastych brwiach nadających mu smutny wygląd nawet wtedy, gdy się uśmiechał. - Dziś jest już w znacznie lepszym stanie. Po takiej chłoście... - przerwał, nie wiedząc, jak ma to wyjaśnić. - Widzieliście, co się stało z tą biedną kobietą, która wisiała obok niego. Powinien umrzeć. Ale jest młody. Wróci do zdrowia, gdy tylko się ocknie i zacznie jeść. Choć oczywiście blizny na plecach pozostaną mu na zawsze i już nigdy nie odzyska pełni sił, za bardzo został pobity. Martwią mnie jedynie szkodliwe humory zakłócające równowagę w jego ciele, ale szczerze mówiąc, nie powinno to stanowić problemu. Jak powiedziałem, jest młody i silny. Niech odpoczywa, a dojdzie do siebie. Zeszli za doktorem po schodach i odprowadzili go do drzwi domu Dunlapów, gdzie życzył im dobrej nocy. Zatrzymał się jeszcze na chwilę przed wyjściem i spojrzał na nich przez ramię.

- Emery to dobry chłopak. Był najlepszym przyjacielem mojego syna. James został wcielony do imperialnej armii i zginął w jakiejś bitwie na północy. - Spuścił wzrok na podłogę. - Kiedy patrzyłem na Emery’ego pod pręgierzem, miałem wrażenie, że po raz drugi tracę syna. Cokolwiek się teraz wydarzy, chciałem wam podziękować - dodał i po tych słowach zniknął za drzwiami. W ostatnim tygodniu Arista widziała więcej domostw prostych ludzi niż w całym swoim dotychczasowym życiu. Po pobycie u rodziny piekarza w Hintindarze zakładała, że wszyscy żyją w identycznych warunkach, ale dom Dunlapów był zupełnie inny niż Dunstana i Arbor. Miał dwa piętra i na każdym podłogę z solidnego drewna. Sufit dolnego piętra zrobiono z grubych belek. Mimo że wnętrze było skromne i trochę zagracone, rzucały się w oczy drobne akcenty świadczące o zadbaniu i dostatku, których brakowało w Hintindarze. Ściany pomalowano i upiększono wzorkami z gwiazd i kwiatów, a drewniane powierzchnie wypolerowano i pobejcowano. Na półkach nad kominkiem stały ceramiczne ozdoby i drewniane rzeźby. W porównaniu ze skromnie urządzonym lokum Dunstana i Arbor można było powiedzieć, że dom Dunlapów był bogato umeblowany. Wokół stołu stały drewniane krzesła ze słomianymi siedzeniami, a kolejne dwa po obu stronach kołowrotka otoczonego przez kilka wiklinowych koszy. Na stolikach pyszniły się wazony z kwiatami, a na ścianie wisiała szafka z drzwiczkami i gałeczkami. Był to schludny, zadbany przez kobietę dom. Kobietę, która kochała to robić i której mąż dobrze zarabiał, ale rzadko bywał na miejscu. - Na pewno już nic nie chcecie? - spytała pani Dunlap, sprzątając talerze ze stołu. Była stara i pulchna, i zawsze nosiła fartuszek oraz dopasowaną do niego białą chustkę, a także miała w zwyczaju załamywać swoje pomarszczone ręce. - Najedliśmy się - odparła Arista. - I jeszcze raz dziękujemy, że mogliśmy skorzystać z gościny. Staruszka się uśmiechnęła. - To wcale nie aż takie duże ryzyko, jak mogłoby się wam wydawać. Mój mąż nie żyje od sześciu lat. Z dumą służył jako stangret Jego Królewskiej Mości Urithowi. Wiedzieliście o tym? - Oczy jej się zaiskrzyły, gdy spojrzała przed siebie, jakby znów go widziała. - Wyglądał elegancko w surducie i kapeluszu z czerwonym piórem i złotą broszką. Tak, był bardzo przystojnym mężczyzną i z dumą służył królowi przez trzydzieści lat. - Czy zginął wraz z królem? - Nie. - Pokręciła głową. - Ale zmarł niedługo potem. Przypuszczam, że ze strapienia. Był bardzo zżyty z rodziną królewską. Wszędzie ich zawoził. Dawali mu podarunki i zwracali się do niego po imieniu. Raz nawet, w czasie burzy, przywiózł

tu książęta na noc. Chłopcy wspominali to wydarzenie przez wiele tygodni. Nie mieliśmy dzieci i sądzę, że Paul, mój mąż, traktował królewskich synów jak własnych. To był dla niego cios, kiedy zginęli w pożarze... W tamtym okropnym pożarze. Wiedzieliście, że ojciec Emery’ego też wtedy zginął? Należał do straży przybocznej króla. Tamtej strasznej nocy wielu ludzi poniosło śmierć. - Urith był dobrym władcą? - spytał Hadrian. Wzruszyła ramionami. - Jestem tylko starą kobietą. Skąd mam wiedzieć? Gdy żył, ludzie ciągle na niego narzekali. Skarżyli się na wysokie podatki i niektóre prawa, i na to, że mieszkał w zamku z sześćdziesięcioma służącymi i kazał sobie podawać do stołu mięso dzika, jeleninę i wołowinę jednocześnie, podczas gdy mieszkańcy miasta przymierali głodem. Nic nie wiem o dobrych królach. Może istnieją jedynie tacy, którzy są dość dobrzy. - Spojrzała na Aristę i mrugnęła do niej porozumiewawczo. - Może potrzebujemy mniej królów, a więcej kobiet u sterów władzy? Pani Dunlap wróciła do robienia porządku. - Cóż - zaczął Royce, spoglądając na Aristę. Nadal siedzieli przy okrągłym stole jadalnym. - Pierwszy etap twojej rebelii zakończony. Co teraz? - Musimy rozgłosić - odrzekła po chwili namysłu - że Emery poprowadzi ludzi do ataku. Trzeba zrobić z niego bohatera, przedstawić jako ducha, którego imperium nie może zabić. - Już słyszałem takie opowieści w mieście - powiedział Royce. - Przynajmniej co do tego miałaś rację. Arista się uśmiechnęła. Taki komplement z ust Royce’a był dla niej dużą pochwałą. - Musimy przekazywać wieści ustnie - ciągnęła - żeby rozpędzić machinę rewolty. Chcę, żeby wszyscy o tym usłyszeli. Chcę, żeby myśleli, że to nieuniknione jak nadejście świtu. Chcę, żeby uwierzyli w sukces. Będę też potrzebowała przywódców. Hadrianie, rozejrzyj się za solidnymi ludźmi, którzy mogą pomóc w poprowadzeniu bitwy. Takimi, których inni słuchają i szanują. Będziesz musiał także opracować strategię zdobycia zbrojowni i pokonania garnizonu. W przeciwieństwie do mojego brata nigdy nie studiowałam zasad prowadzenia wojny. Zamiast tego kazali mi się uczyć haftowania. Wiesz, ile razy miałam w ręku igłę? Hadrian zachichotał. - Musimy również koniecznie powiadomić Alrica, żeby rozpoczął inwazję od północy. Nawet jeśli zdobędziemy miasto, Breckton może zagrać z nami na zwłokę, jeżeli Melengar nie wywrze nacisku. Proponowałabym, aby Diament

wysłał wiadomość. Ale gdy wezmę pod uwagę ich niesolidność ostatnim razem i wagę sprawy... Royce, muszę cię prosić, żebyś był moim posłańcem. Jeśli ktoś może się przedrzeć i sprowadzić pomoc, to tylko ty. Royce zacisnął usta i po namyśle skinął głową. - I tak porozmawiam z Połyskiem, czy wypożyczy mi kilku swoich ludzi. Powinnaś napisać do Alrica trzy wiadomości. Każdy z nas weźmie po jednej i w razie kłopotów się rozdzielimy. Trzech posłańców zwiększy szanse, że przynajmniej jednemu się uda. I nie zapomnij o dodatkowym liście z wyjaśnieniem, że ta wyprawa na południe to był twój pomysł. Nie chcę brać na siebie całego impetu jego gniewu, gdy się dowie, dokąd pojechałaś. Aha, no i oczywiście podaj informacje o należnych honorariach - dodał, mrugając wesoło. Arista westchnęła. - Będzie chciał mnie zabić. - Wcale nie, jeśli uda ci się zdobyć miasto - pokrzepił ją Hadrian. - À propos, jak już opracujesz strategię pokonania garnizonu, będziesz musiał pomyśleć, jak dotrzeć do wojska Gaunta i objąć nad nim dowództwo. Nie wiem, jak to zrobisz, ale napiszę rozporządzenie i mianuję cię generałem ambasadorem z pełnomocnictwem do występowania w moim imieniu. Nadam ci też stopień wicemarszałka i tytuł lorda. Może to zrobi na nich wrażenie, a przynajmniej uprawni cię do prowadzenia negocjacji i objęcia dowództwa. - Wątpię, czy królewskie tytuły zrobią wrażenie na nacjonalistach - zauważył Hadrian. - Może nie, ale groźba ze strony północnej imperialnej armii powinna zapewnić ci znaczącą pozycję. Nie mając innych możliwości, desperaci mogą uczepić się choćby imponującego tytułu. Hadrian znów zachichotał. - Co się stało? - spytała. - Nic takiego - odparł. - Przyszło mi do głowy, że jak na ambasadorkę to jesteś całkiem zdolnym generałem. - Wcale tak nie pomyślałeś - zaprzeczyła bez ogródek. - Uważasz, że jestem zdolna jak na kobietę. - To też. Arista się uśmiechnęła. - Cóż, całe szczęście, że tak jest, bo na razie rola kobiety marnie mi wychodzi. Naprawdę nie cierpię haftowania.

- Powinienem zapewne wyruszyć do Melengaru wieczorem - stwierdził Royce. Chyba że potrzebujesz jeszcze czegoś przed moim wyjazdem. Arista pokręciła głową. - A ty? - spytał Hadriana. - Przy założeniu, że przeżyjesz, co zamierzasz zrobić, wiedząc, że spadkobierca nie żyje? - Chwileczkę. Jesteś pewny, że nie żyje? - wtrąciła się Arista. - Przecież słyszałaś, co powiedział Bartolomeusz - odparł Hadrian. - Nie sądzę, żeby kłamał. - Tego nie twierdzę... Po prostu... Cóż, Esrahaddon, opuszczając Avemparthę, wydawał się przekonany, że spadkobierca żyje. No i jest jeszcze Kościół. Ścigają Esrę, licząc na to, że doprowadzi ich do niego. Tak wywnioskowałam z ich słów, gdy rok temu byłam w Ervanonie. Jeśli spadkobierca nie żyje, to czemu wszyscy go szukają? - Nie wiadomo, co knuje Esrahaddon. Jeśli chodzi o Kościół, to tak udawał, że szuka spadkobiercy, jak teraz udaje, że go znalazł - orzekł Royce. - Być może, ale pozostaje kwestia tego, co zobaczyliśmy w wieży. Wydawał mi się żyjącą osobą. Royce skinął głową. - Racja. Hadrian pokręcił głową. - Nie mogło być innego dziecka. Mój ojciec by o nim wiedział i szukał jego lub jej. Nie, Danbury wiedział, że to koniec rodu, bo inaczej nie pozostałby w Hintindarze. - Zerknął na Royce’a, po czym spuścił wzrok. - Jeśli przeżyję, to nie wrócę do Riyrii. Royce skinął głową. - I tak pewnie zginiesz. Ale przypuszczam, że to ci nie przeszkadza. Cieszysz się jak pies, który dostał kość. - Co to ma znaczyć? - Nic. Zapadła cisza, którą przerwał Hadrian: - Sprawa nie jest całkowicie beznadziejna. Chodzi tylko o tę przeklętą kawalerię. Rozgromią nacjonalistów w trymiga. Gdyby tylko znów zaczął padać deszcz. - Deszcz? - zainteresowała się Arista.

- Ciężkozbrojni rycerze szarżujący na koniach potrzebują twardego podłoża. A przez tych kilka dni ziemia już wyschła. Gdybym mógł się z nimi zewrzeć w walce na zaoranym, nasiąkniętym deszczem polu, ich konie ugrzęzłyby w błocie i Dermont straciłby swoją największą przewagę. Ale pogoda nie wydaje się skłonna do współpracy. - A więc chciałbyś, aby od teraz do chwili walki padał bezustannie deszcz? spytała Arista. - To byłby cud, ale nie spodziewam się, żebyśmy mieli aż tyle szczęścia. - Może to nie szczęścia nam potrzeba - powiedziała Arista, uśmiechając się do niego. *** Ciemność w domu Dunlapów rozpraszało jedynie światło świecy trzymanej w ręku przez Aristę wchodzącą na drugie piętro. Księżniczka pożegnała się z Royce’em i Hadrianem już wcześniej. Pani Dunlap poszła spać przed kilkoma godzinami i w domu panowała cisza. Po raz pierwszy od wieków siostra Alrica była sama. Jakim cudem ten plan miałby się powieść? Czy ja nie zwariowałam? Wiedziała, co by powiedziała jej stara służąca Bernice. A potem zaoferowałaby jej na pocieszenie pierniczka. Co powie Alric, gdy dotrze do niego Royce? Nawet gdyby się jej udało, będzie wściekły, że postąpiła wbrew jego woli i wyjechała, nie informując o tym nikogo. Ale odepchnęła te myśli od siebie, postanawiając, że będzie się martwić tym wszystkim później. Jeśli zechcą, to mogą ją powiesić za zdradę, byle tylko Melengar był bezpieczny. Według wszelkich szacunków Breckton miał dotrzeć do Ratiboru przed upływem czterech dni. Tyle miała czasu na opanowanie miasta. Zamierzała podnieść bunt za dwa dni i żywiła nadzieję, że zyska co najmniej kilka dni na opanowanie sytuacji, ściągnięcie zapasów z okolicznych gospodarstw i przygotowanie obrony. Jeśli Royce zdoła szybko przedostać się z meldunkiem do króla Melengaru i jej brat przystąpi niezwłocznie do działania, będzie mógł już za kilka dni przeprawić się przez Galewyr i zaatakować. Nie później niż po dwóch lub trzech dniach wieść o tym dotrze do Aquesty, skąd zostaną wysłane nowe rozkazy dla sir Brecktona. Arista będzie musiała go odpierać przynajmniej przez ten czas. Cała ta strategia jednak zakładała pomyślne zdobycie miasta i pokonanie rycerzy lorda Dermonta na południu.

Dwa dni. Ile normalnie trwa przygotowanie udanej rewolucji? Była pewna, że znacznie dłużej. - Przepraszam? Arista przystanęła w otwartych drzwiach do sypialni Emery’ego. Ulokowali go w pokoiku na górze w tym samym łóżku, w którym kiedyś spali książęta Rhenyddu. Emery do tej pory pozostawał nieprzytomny. I oto teraz odzyskał świadomość. Patrzył na nią. Miał przyklapnięte włosy i zaskoczoną minę. - Jak się czujesz? - spytała łagodnie. - Okropnie - odparł. - Kim jesteś? I co to za miejsce? - Mam na imię Arista, a ty jesteś w domu Dunlapów na ulicy Benninga. Postawiła świeczkę na stoliku nocnym i usiadła na skraju łóżka. - Ale ja powinienem być martwy - powiedział. - Bardzo mi przykro, ale uznałam, że bardziej się przydasz żywy. - Uśmiechnęła się do niego. Zmarszczył brwi. - Do czego się przydam? - Teraz się tym nie kłopocz. Potrzebujesz snu. - Nie! Powiedz. Nie stanę po stronie imperialistów, zapewniam cię! - Ależ naturalnie, że nie. Potrzebujemy twojej pomocy do tego, żeby to właśnie im odebrać miasto. Emery spojrzał na nią oszołomiony, po czym przeniósł wzrok na jedną stronę, a następnie na drugą. - Nie rozumiem. - Słyszałam twoją przemowę w „Roześmianym Gnomie”. To dobry plan i przeprowadzimy go za dwa dni, więc musisz odpocząć i odzyskać siły. - Co za my? Kim jesteś? Jak ci się to udało? Arista się uśmiechnęła. - Chyba mam w tym wprawę. - Wprawę? - Powiedzmy, że nie po raz pierwszy muszę ratować królestwo przed zdradzieckim mordercą, który zamierza przywłaszczyć sobie tron. Wszystko w porządku. Po prostu się prześpij. To będzie... - Czekaj! Powiedziałaś, że masz na imię Arista? Przytaknęła.

- Jesteś księżniczką Melengaru! Ponownie skinęła głową. - Tak. - Ale... ale jak... Dlaczego? - Chciał usiąść na łóżku, ale tylko skrzywił się z bólu. - Spokojnie - powiedziała stanowczym tonem. - Musisz odpoczywać. Mówię poważnie. - Nie powinienem leżeć w twojej obecności! - Zrobisz tak, jeśli ci każę, co niniejszym czynię. - Ja nie mogę uwierzyć... Dlaczego... po co tu przyjechałaś? - Żeby pomóc. - Jesteś niesamowita. - A ty jesteś obolały po chłoście, po której każdy rozumny człowiek wolałby przenieść się na inny świat. Musisz się przespać. I to rozkaz. Rozumiesz? - Tak, Wasza Królewska Mość. Uśmiechnęła się. - Nie jestem rządzącą królową, Emery, tylko księżniczką. Mój brat jest królem. Emery miał zakłopotaną minę. - A więc Wasza Wysokość. - Wolałabym, żebyś zwracał się do mnie: Arista. Emery wyglądał na zszokowanego. - Śmiało, spróbuj. - To nie przystoi. - A czy przystoi odmówić spełnienia życzenia księżniczki? Zwłaszcza tej, która uratowała ci życie? Pokręcił powoli głową. - Arista - wyszeptał nieśmiało. Uśmiechnęła się do niego, spontanicznie pochyliła się i pocałowała go w czoło. - Dobranoc, Emery - powiedziała i opuściła pokoik. Zeszła po schodach i przemierzyła ciemny dom, kierując się do frontowych drzwi. Noc była spokojna. Zgodnie z przewidywaniami Hadriana powietrze było przejrzyste, a przepastne czarne niebo upstrzone mrowiem gwiazd. Na ulicy

Benninga - krótkiej ślepej alejce, na której końcu stała powozownia Dunlapów panowała pustka. Arista nieczęsto przebywała sama na dworze - Hilfred stanowił zawsze jej nieodłączny cień. Tęskniła za nim, ale dobrze się czuła, stojąc tak na pustej uliczce i rozkoszując się nocnym powietrzem. Minęło zaledwie kilka dni od jej wyjazdu z Medfordu, ale już wiedziała, że się zmieniła. Zawsze się obawiała, że będzie wiodła życie uprzywilejowanej kobiety - bezradnej i zamkniętej w ciasnej przestrzeni. Uciekła od tego losu i wybrała bardziej prestiżową, lecz równie ograniczoną rolę ambasadorki, czyli ni mniej, ni więcej tylko posłańca z wyższych sfer. Teraz jednak poczuła po raz pierwszy, że odkryła swoje prawdziwe powołanie. Zaczęła nucić pod nosem. Zaklęcie, które rzuciła na rycerzy Sereta, podziałało, choć nikt jej nie uczył, jak ma to zrobić. Sama je stworzyła. Wzorując się na podobnym pomyśle i czerpiąc ze swojej ogólnej wiedzy o sztuce, zmieniła formułę, żeby skupić się na płynącej w ich ciałach krwi. Dlatego właśnie magię nazywa się sztuką, pomyślała. Rzeczywiście miała lukę w wykształceniu, ale to dlatego, że pewnych rzeczy nie można było nikogo nauczyć. Esrahaddon niczego przed nią nie ukrywał. Brak niektórych elementów stanowił istotę poznawania tajników magii. Wykładowcy mogli nauczyć podstawowych technik i metod, ale ta wiedza nie czyniła z człowieka mistrza sztuki. Nikt nie mógł nauczyć drugiej osoby kreatywności czy inwencji. Iskra musiała pochodzić z wnętrza. To musiało być coś wyjątkowego, coś odkrytego przez daną osobę, przeskok w procesie rozumienia, przebłysk intuicji, powiązanie zwykłych elementów w nieoczekiwany sposób. Arista wiedziała, że to prawda. Wiedziała to od chwili uśmiercenia rycerzy. I ta wiedza zarówno ją podniecała, jak i przerażała. Okropna śmierć seretów jedynie potwierdziła to straszne przypuszczenie. Gdy stała teraz sama na podwórku pod baldachimem gwiazd i w ciszy ciepłej letniej nocy, poczuła dreszcz emocji. Ale istniało też niebezpieczeństwo, więc usiłowała zapanować nad uczuciami. Pomogło jej w tym wspomnienie agonalnych krzyków rycerzy i przerażenia na ich twarzach. Nie chciała pogrążać się w tej mocy. W jej wyobrażeniu sztuka była wielką bestią, smokiem o nieograniczonych możliwościach, który pragnął się oswobodzić. Ale uwolnienie go miałoby straszne skutki dla świata. Księżniczka pojęła właśnie mądrość Arcadiusa i potrzebę narzucenia ograniczeń na pasjonującą magię. Postawiła świeczkę przed sobą i oczyściła umysł, ażeby skupić mentalne siły. Wyciągnęła przed siebie ręce i rozcapierzyła palce w powietrzu, jakby delikatnie dotykała powierzchni niewidocznego przedmiotu. Gdy jej nucenie przeszło w

śpiewną recytację, poczuła moc przypominającą drgania strun harfy. Nie wypowiadała słów, których nauczył ją Esrahaddon, ani zaklęć Arcadiusa, lecz własną formułę. Dotykała koniuszkami palców tkaniny wszechświata i szarpała struny tej niewidzialnej harfy, usiłując opanować podniecenie. Mogła wydobywać pojedyncze dźwięki lub akordy, układać melodie, rytmy i łączyć poszczególne elementy na różne sposoby. Możliwości tworzenia były zdumiewające, a mnogość wariantów ją oszałamiała. Na zrozumienie potencjału, który teraz wyczuwała, z pewnością potrzebowałaby całego życia lub jeszcze dłuższego okresu. Tej nocy jednak jej droga była prosta i wyraźna. W momencie, gdy machnęła nadgarstkiem, jakby kiwając ręką na pożegnanie, świeczka zgasła i powiał wiatr, który wywołał wir kurzu nad ulicą i rozrzucił stare liście i kępki trawy na wszystkie strony. Napłynęły gęste chmury, które przesłoniły gwiazdy. Arista usłyszała, jak dźwięki jej śpiewnej recytacji odbijają się od metalowego dachu, a potem poczuła krople padające na jej uniesioną i roześmianą twarz.

Rozdział 13. Modina. Sklepienie wielkiej sali tronowej - błękitna kopula upstrzona białymi chmurkami miało odzwierciedlać widok nieba w pogodny letni dzień. I choć malowidło było ciężkie i toporne, Modina uważała je za piękne. Nie pamiętała, kiedy ostatnio widziała prawdziwe niebo. Jej życie po opuszczeniu Dahlgrenu było koszmarem pełnym obcych, niemiłych ludzi i miejsc, których nie potrafiła i nie chciała zapamiętać. Nie miała pojęcia, ile czasu minęło od śmierci jej ojca. Ale nie miało to znaczenia. Czas był zmartwieniem żywych, a ona w swoim przekonaniu była martwa - jak duch, który dryfuje popychany przez niewidoczne ręce i słyszy głosy bezcielesnych istot. Ale coś się zmieniło. Zjawiła się Amilia, a wraz z nią zaczęła się rozpraszać mgła, która tak długo spowijała Modinę. Dziewczyna zyskała świadomość otaczającego ją świata. - Unieś czoło i nie patrz na ludzi - powiedział do niej Nimbus. - Jesteś imperatorką, a oni zasługują na pogardę i nie są godni, żebyś nawet na nich spojrzała swoimi imperialnymi oczami. Wyprostuj plecy. Plecy prosto. Odziana w odświętną złoto-białą suknię Modina stała przed ogromnym jaskrawym tronem na podwyższeniu. Przesunąwszy paznokciem po poręczy fotela, odkryła, że złoto to cienki fornir przykrywający metal. Sam podest miał wysokość półtora metra i pionowe boki. Wchodziło się nań po schodach w

kształcie półksiężyca, które można było odsunąć, niejako wystawiając Modinę na pokaz - idealny niedostępny symbol nowego imperium. Nimbus pokręcił nieszczęśnie głową. - Nic z tego. Ona nie słucha. - Nie przywykła do zachowywania godzinami wyprostowanej pozycji - wyjaśniła mu Amilia. - Może pomógłby kawałek tektury wszyty w gorset i mocno zasznurowany? zaproponował nieśmiało służący. - Niezły pomysł - orzekła Amilia i spojrzała na Nimbusa. - Co ty na to? - Lepiej, żeby tektura była bardzo sztywna - odparł sarkastycznie. Przywołali skinieniem królewskiego krawca i krawcową i rozpoczęła się nieformalna narada. Rozprawiali o szwach, gorsecie i węzłach, podczas gdy Modina spoglądała na nich z podwyższenia. Czy widzą na mojej twarzy ból? zastanawiała się. Przypuszczała, że nie. W ich oczach nie było współczucia, tylko nabożna cześć. I podziw. W jej obecności jednocześnie się zachwycali i trzęśli ze strachu. Słyszała, jak szeptali o bestii, którą zabiła, i o tym, że jest córką boga. Dla tysięcy żołnierzy, rycerzy i prostych ludzi była obiektem, któremu oddaje się cześć. Do niedawna nie była świadoma tego wszystkiego. Jej umysł tkwił zamknięty w ciemnej dziurze, gdzie wszelkie próby aktywności były przyczyną takiej udręki, że wycofywała się z powrotem do bezpiecznej otchłani. Ale czas przytępił ból i powoli docierał do niej sens rozmów prowadzonych w jej obecności. Zaczynała pojmować. Wywnioskowała, że ona i jej ojciec byli potomkami jakiegoś legendarnego zaginionego króla. Dlatego tylko oni mogli zranić bestię. Została namaszczona na imperatorkę, ale nie wiedziała, co to znaczy. Do tej pory kojarzyło się to jej tylko z bólem i odosobnieniem. Modina patrzyła na otaczających ją ludzi bez emocji. Nie była już zdolna do odczuwania czegokolwiek. Nie znała strachu, gniewu czy nienawiści, jak również miłości i szczęścia. Była duchem nawiedzającym własne ciało, obserwującym świat z obojętnym zainteresowaniem. Nic, co się wokół niej działo, nie miało znaczenia. Liczyła się tylko Amilia. Do tej pory ludzie, którzy kręcili się w jej pobliżu, byli dla niej rozmytymi szarymi twarzami. Mówili same niedorzeczności. Większości z nich nie potrafiłaby zrozumieć, nawet gdyby chciała. Amilia była inna. Jej słowa były dla Modiny jasne. Amilia opowiedziała jej o własnej rodzinie i przypomniała inną dziewczynę, o imieniu Thrace, która teraz była tylko duchem. To było bolesne, ale Amilii udało się przywołać w niej wspomnienie czasów, gdy jeszcze nie ogarnęła jej ciemność, gdy

jeszcze nie pogrążyła się w bólu, gdy istniała jeszcze na świecie osoba, która ją kochała. Gdy Saldur zagroził, że odeśle dziewczynę, Modina dostrzegła w jej oczach paniczny strach. Miała wrażenie, że znów słyszy skrzek bestii, i w tym momencie obudziła się z długiego snu. Jej wzrok odzyskał ostrość i po raz pierwszy od tamtej nocy widziała wszystko wyraźnie. Nie zamierzała pozwolić, żeby bestia wygrała. Gdzieś w komnacie, poza polem widzenia Modiny trzasnęły drzwi. Dźwięk odbił się echem od marmurowych ścian sali tronowej. Rozległ się odgłos kroków, a potem usłyszała rozmowę. - Nie pojmuję, dlaczego nie mogę zaatakować Alrica na własną rękę. - Armia Brecktona szybko się rozprawi z nacjonalistami. Wtedy będzie mógł wrócić do Melengaru, a ty dostaniesz swoją nagrodę, Archie - odpowiedział starszy mężczyzna. - Melengar nigdzie nie ucieka, a nie jest wart ryzyka. Młodszego głosu nie rozpoznała, ale starszy słyszała już wielokrotnie. Jego właścicielem był regent Ethelred. Dwaj szlachcice wraz ze świtą pojawili się w polu jej widzenia. Ethelred był ubrany jak zawsze - w czerwony aksamit i złoty jedwab. Siwiejący gęsty wąs i broda zdradzały jego wiek. Młodszy mężczyzna zaś miał na sobie modną, uszytą ze szkarłatnego jedwabiu tunikę z krezą, elegancką pelerynę i idealnie pasujący do całego stroju ekstrawagancki kapelusz z piórem. Był wyższy od regenta, a długie kasztanowe włosy nosił związane w koński ogon. Za nimi ciągnęła się sześcioosobowa grupa osobistych służących, kamerdynerów i urzędników dworskich. Modina rozpoznała czterech z nich, ponieważ już wcześniej widziała ten mały pochód. Pierwszym był skryba, który wszędzie chodził z księgą główną. Był pulchny, z obwisłymi czerwonymi policzkami i łysiał. Zawsze nosił za uchem gęsie pióro, które upodabniało go do ptaka. Jego dziwaczny chód przy niezmiennie wyprostowanej postawie nasuwały jej na myśl paradującą po polu przepiórkę, a ponieważ nie znała nazwiska skryby, nadała mu właśnie taki przydomek. Był tam również lokaj Ethelreda, którego nazwała Biała Mysz, gdyż był chudy, blady, o mlecznobiałych włosach, a jego nadskakiwanie regentowi kojarzyło jej się z potulnym gryzoniem stojącym na tylnych łapkach. Odzywał się tylko po to, żeby powiedzieć: „Oczywiście, panie”. Nieustannie usuwał kłaczki z ubioru Ethelreda i był zawsze w pobliżu, by odebrać jego płaszcz lub zmienić mu obuwie. Kolejną osobą wchodzącą w skład świty był Świeca - wysoki i chudy mężczyzna z czupryną kręconych rudych włosów i opadającymi kącikami ust, które kojarzyły się jej z łojem spływającym ze świecy.

Ostatnim członkiem orszaku był wysoki rangą żołnierz. Do munduru miał przyczepionych kilkadziesiąt wstążek w jaskrawych kolorach. - Byłbym wdzięczny, gdybyś publicznie używał mojego formalnego tytułu podkreślił Archie. Ethelred odwrócił się, jakby zdziwiony, że nie są sami w sali. - Och - powiedział, ukrywając szybko uśmiech, po czym dodał bardzo sarkastycznym tonem: - Wybacz mi, hrabio Chadwick. Nie zauważyłem tych ludzi. Traktuję ich bardziej jak meble. Kontynuując myśl, chodzi mi o to, że tylko się domyślamy, jaki słaby jest Melengar. Atak na nich mógłby przyprawić nas o większy ból głowy, niż jest to warte. W obecnej sytuacji nie musimy się obawiać, że Alric nas zaatakuje. To młokos, ale nie aż taki lekkomyślny, żeby doprowadzić swoje małe królestwo do zagłady. - Czy to... - Archibald zagapił się na Modinę i przystanął, przez co zniknął na chwilę z oczu Ethelredowi. - Imperatorka? Tak - odparł regent wyraźnie poirytowany, że hrabia najwidoczniej nie usłyszał jego ostatnich słów. - Ona jest... piękna. - Hm? Możliwe - odrzekł Ethelred, nie spoglądając na Modinę. Zamiast tego zwrócił się do Amilii, która tak jak wszyscy inni stała wyprostowana ze wzrokiem spuszczonym na podłogę. - Słyszałem od Saldura, że jesteś naszą małą cudotwórczynią. Dzięki tobie zaczęła jeść, mówić i w ogóle współpracować. Miło mi to słyszeć. Amilia dygnęła bez słowa. - Będzie gotowa na czas, prawda? Nie możemy sobie pozwolić na kolejne fiasko jak podczas koronacji. Nie mogła się nawet pokazać. Dopilnujesz tego, prawda? - Tak, panie. - Amilia znów dygnęła. Hrabia Chadwick wciąż wpatrywał się w Modinę, którą zdziwił wyraz jego twarzy. Nie dostrzegła nabożnej czci jak u członków pałacowej służby ani obojętności i nieczułości swoich opiekunów, lecz szeroki uśmiech. Do sali wszedł żołnierz, który ruszył żwawym krokiem w ich kierunku. Dygnitarz z ładnymi wstążkami odłączył się od świty i przez chwilę rozmawiał z nim szeptem na uboczu, po czym wziął od posłańca kilka pergaminów, otworzył je i przeczytał po cichu. - O co chodzi? - zainteresował się Ethelred, gdy mężczyzna wrócił do niego.

- Wasza lordowska mość, flocie admirała Gaftona udało się zająć przy brzegu Melengaru niewielki slup, „Ellis Far”. Na pokładzie znaleziono podpisane przez króla Alrica pergaminy zezwalające kurierowi na prowadzenie negocjacji w imieniu korony Melengaru. Niestety kurier i kapitan statku zginęli. Pojmano jednak sternika, z którego wydobyto informację, że jednostka płynęła do Tur Del Furu. Ethelred skinął głową ze zrozumieniem. - Próbują się połączyć z nacjonalistami, ale to było do przewidzenia. A więc slup wypłynął z Roe? - Tak. - Na pewno nie prześlizgnął się obok inny statek? - Z meldunków wynika, że to był jedyny. Podczas gdy Ethelred rozmawiał z żołnierzem, hrabia Chadwick gapił się na imperatorkę. Modina nie odwzajemniała spojrzenia. Krępował ją sposób, w jaki Archibald na nią patrzył. Hrabia wszedł po schodach i uklęknął. - Wasza Imperialna Mość - powiedział, ujmując ją delikatnie za rękę i całując pierścień na jej palcu. - Jestem Archibald Ballentyne, dwunasty hrabia Chadwick. Modina się nie odezwała. - Archibaldzie? - rozległ się ponownie głos Ethelreda. - Wybacz mi niegrzeczne zachowanie - ciągnął hrabia - ale nie mogę się powstrzymać. Jakie to dziwne, że nie spotkaliśmy się wcześniej. Wielokrotnie bywałem w Aqueście, ale nigdy nie miałem tej przyjemności. Pech, jak sądzę. Na pewno jesteś bardzo zajęta i to samo można powiedzieć o mnie, który dowodzę liczną armią. Przywiodły mnie tu niedawne wydarzenia i wcale się z tego powodu nie cieszyłem. Ale tylko do teraz. Widzisz, świetnie mi szło podbijanie nowych krain, które przyłączysz do swego rozrastającego się imperium, i konieczność oderwania się do tego zadania uznałem za błąd. Lecz żal zastąpiła autentyczna rozkosz, gdyż otrzymałem łaskę ujrzenia twojego wspaniałego oblicza. - Archie! - Ethelred wolał go już od pewnego czasu, ale dopiero teraz odwrócił uwagę tego wytwornie ubranego mężczyzny od imperatorki. - Skończ już z tymi bzdurami, dobrze? Musimy iść na spotkanie. Hrabia zmarszczył czoło z poirytowaniem. - Wybacz mi, proszę, Wasza Imperialna Mość, ale obowiązki wzywają. ***

Po zakończeniu próby przebrano Modinę w jej prostą suknię i odprowadzono do celi. Pomyślała, że kiedyś wszędzie towarzyszyli jej dwaj pałacowi żołnierze, lecz teraz był tylko jeden. Nazywał się Gerald. Wyłącznie to o nim wiedziała, co było dziwne, gdyż widywała go codziennie. Stał na straży przed jej celą i chodził z nią wszędzie. Zakładała, że robi sobie przerwy, najpewniej późno w nocy, ale każdego ranka, gdy szła z Amilią na śniadanie, był już na posterunku. Nigdy nie słyszała, by coś powiedział. Stanowili niezłą parę milczków. Dotarła do otwartych drzwi celi i zobaczyła ciemne wnętrze. Gerald nie popchnął jej do środka. Nawet jej nie tknął. Zajął tylko pozycję przy wejściu i cierpliwie czekał. Zawahała się przed progiem. Kiedy spojrzała na niego, zobaczyła, że gapi się w podłogę. - Chwileczkę. - Podbiegła do nich Amilia. - Jej Imperialna Mość dziś się przeprowadza. Zarówno Gerald, jak i Modina mieli zaskoczone miny. - Nie będę na ten temat rozmawiać z szambelanem - oznajmiła dziewczyna szybko i wydawało się, że zwraca się do nich obojga. - Nimbus ma rację, przecież jestem asystentką imperatorki. - Skupiła uwagę na Geraldzie. - Odprowadź, proszę, Jej Imperialną Mość do jej nowej sypialni na czwartym piętrze wschodniego skrzydła - powiedziała cicho, zupełnie nie tak jak szlachcianka. Jej głosowi brakowało aroganckiej pewności siebie. Nikt się nie poruszył ani nie odezwał, ale Amilia była zdecydowana. Stała nieco nieporadnie przed Geraldem i Modina dopiero teraz dostrzegła potężną posturę żołnierza, miecz przy jego boku i mundur strażnika zamkowego. Gerald dbał o swój wygląd. W końcu skinął głową i odsunął się na bok. - Tędy, Wasza Imperialna Mość - powiedziała Amilia i odetchnęła. Gdy szli we troje do centralnych schodów, Amilia wyjaśniała: - Dzięki mnie zaczęła mówić i jeść. Chcę, żeby sypiała w lepszych warunkach. Przecież nie mogą się sprzeciwić. Na czwartym piętrze nawet nikt nie mieszka. Dotarłszy do głównego holu, minęli kilkoro zdziwionych służących. Jakaś młoda kobieta przystanęła w oszołomieniu. - Anno - zwróciła się do niej Amilia. - Tak masz na imię, prawda? Kobieta skinęła głową, niezdolna do oderwania wzroku od Modiny. - Imperatorka przeprowadza się do sypialni na czwartym piętrze. Przynieś szybko pościel i poduszki.

- Aaa... ale Edith kazała mi wyszorować... - Zapomnij o Edith. - Zbije mnie. - Wcale nie - zaprzeczyła Amilia, a po chwili namysłu dodała rozkazującym tonem: - Od teraz jesteś osobistą służącą imperatorki i zgłaszasz się bezpośrednio do mnie. Rozumiesz? Anna nie mogła wyjść ze zdumienia. - Co wybierasz - spytała Amilia - sprzeciwienie się Edith Mon czy woli imperatorki? A teraz idź po pościel i zrób porządek w najlepszej komnacie na czwartym piętrze. - Tak, Wasza Imperialna Mość - zwróciła się Anna do Modiny. - W tej chwili. Weszli po schodach, mijając szybko trzecie piętro. We wschodnim skrzydle czwartego znajdował się długi korytarz z pięciorgiem drzwi. Przez szczelinę na drugim końcu wpadało światło, w którym widać było kurz na podłodze. Amilia przyglądała się przez chwilę poszczególnym drzwiom. Wzruszając ramionami, otworzyła jedne i pokazała pozostałym, żeby zaczekali, podczas i gdy sama weszła do środka. Po powrocie skrzywiła się i oznajmiła: - Poczekajmy na Annę. Wkrótce pokojówka wróciła z naręczem pościeli, a za nią przybiegli dwaj chłopcy ze szmatami, miotłą, zmywakiem i kubłem. Anna dyszała, a jej czoło błyszczało od potu. Wybrała drzwi na drugim końcu korytarza i weszła do komnaty, a za nią szybko podążyli chłopcy. Amilia przyłączyła się do nich. Niebawem chłopcy opuścili pokój i wrócili z poduszkami, kocem, kolejnym kubłem wody i szczotkami. Modina i Gerald czekali na korytarzu, słuchając chrząknięć, uderzeń i skrobania. Po krótkim czasie wyszła ubrudzona i okurzona Anna z naręczem brudnych szmat, a potem Amilia, która skinieniem przywołała Modinę. Światło słoneczne. Zobaczyła jaskrawą smugę światła biegnącą przez podłogę, po ozdobionej gobelinem ścianie i nad ogromnym łożem przykrytym satynową pościelą i kilkoma puszystymi poduszkami. Na podłodze leżał nawet gruby dywan. Na niewielkim stoliku stało lustro i miednica, a obok kominka małe biurko. Modina podeszła do otwartego okna i spojrzała na niebo. Wdychając świeże powietrze, opadła na kolana. Okno było wąskie, ale widziała zarówno dziedziniec, jak i błękitne prawdziwe niebo. Położyła głowę na parapecie i niczym ofiara suszy polewająca się obficie wodą rozkoszowała się słońcem. Nie zdawała sobie sprawy z tego, jak bardzo brakowało jej świeżego powietrza i światła dziennego. Wydawało się, że Amilia coś do niej powiedziała, ale do Modiny to nie dotarło, bo była zbyt zajęta spoglądaniem na niebo.

Dochodzące z dworu zapachy świata sprawiały jej wielką przyjemność. Chłodny wietrzyk przywiał woń stajni - przyjazny, znajomy zapach, rześki i pokrzepiający. Po niebie przeleciały ptaki. Para jaskółek śmigała i nurkowała w powietrzu, wykonując w trakcie pogoni za sobą figury akrobatyczne. Miały gniazdo w szczelinie nad jednym z okien, którymi upstrzona była ściana. Imperatorka nie wiedziała, jak długo tak klęczała. W pewnej chwili uprzytomniła sobie, że jest sama. Ktoś osłonił kocem jej ramiona i zamknął drzwi za jej plecami. W końcu usłyszała czyjąś rozmowę. - Poświęciliśmy temu tematowi aż nadto czasu, Archibaldzie. Sprawa zamknięta. Głos Ethelreda dochodził z okna tuż pod jej komnatą. - Wiem, że jesteś rozczarowany. - Rozpoznała ojcowski ton regenta Saldura. Ale musisz patrzeć na sprawę z szerszej perspektywy. Tu nie chodzi o zwykłą grabież ziemi. Budujemy imperium. - Dwa miesiące na czele armii i zachowuje się jak zaprawiony w boju generał! Ethelred wybuchnął śmiechem. Odezwał się kolejny głos, ale jego właściciel albo mówił zbyt cicho, albo stał za daleko od okna, by mogła go zrozumieć. Następnie znów usłyszała hrabiego: - Zdobyłem Glouston i dolinę Rilan, dzięki czemu zabezpieczyłem całą północną rubież Warric, więc chyba dowiodłem, że mam duże zdolności. - Zdolności? Dopuściłeś do ucieczki markiza Lanaklina do Melengaru i nie zapobiegłeś spaleniu pól w Rilanie. To żyto zapewniłoby wyżywienie dla całej imperialnej armii przez następny rok, gdyby nie zostało stracone, bo zajmowałeś się zdobywaniem pustego zamku. - Nie był pusty... Padło więcej słów, ale Modina ich nie usłyszała. - Markiz zniknął, a wraz z nim powód, by zajmować twierdzę - zagrzmiał Ethelred, który znów musiał stać bardzo blisko okna. - Panowie - wtrącił się Saldur - to już nieistotne. Co było, minęło. Musimy się zająć teraźniejszością i przyszłością, a obecnie ich nazwa brzmi „Gaunt”. Modina znów niewiele słyszała, tylko służących pielących grządki w ogródku warzywnym. - Zgoda - powiedział nagle Ethelred. - Już dawno powinniśmy zabić tego drania. - Uspokój się, Lanis - zadudnił głos Saldura. Modina nie była pewna, czy regent zwraca się do Ethelreda, czy też do kogoś, czyjego głosu nie mogła dosłyszeć. Wszystko w swoim czasie. Wszyscy wiedzieliśmy, że nacjonaliści bez walki nie

zrezygnują z wolności, choć nie mieliśmy pojęcia, że Gaunt zostanie ich generałem, i to w dodatku tak zdolnym. Założyliśmy, że to tylko irytujący i osamotniony anarchista jak nasz diakon Tomas. Przyznaję, że jego przeobrażenie się we wprawnego generała było trochę niespodziewane. Ale jego sukcesy są pod naszą kontrolą. - Cóż to znaczy? - spytał ktoś. - Luis Guy przezornie sprowadził dla nas człowieka, który może skutecznie rozwiązać nasze problemy z Delgosem i Gauntem. Panowie, przedstawiam wam Merricka Mariusa. - Teraz jego głos zaczął tracić na sile. - To niezwykły człowiek... pracuje dla nas od... na... - Saldur oddalił się od okna i Modina nic nie słyszała. Po długim milczeniu znów odezwał się Ethelred: - Niech dokończy. Przekonacie się. Ale imperatorka zaczęła już słuchać szumu wiatru i szelestu liści w oddali. Jaskółki wróciły i znów się bawiły, wykonując pętle w powietrzu. Z dziedzińca dochodziły ostre krzyki żołnierzy w trakcie zmiany warty. Modina prawie zapomniała już o rozmowie pod jej oknem, gdy jej uwagę zwróciło nagłe głośne westchnienie kilku osób naraz: - Tur Del Fur? Nie mówisz poważnie! - rzekł któryś z mężczyzn w oszołomieniu. Znów rozległ się szmer dyskusji. - ... i jak już powiedziałem, oznaczałoby to koniec Degana Gaunta i nacjonalistów po wsze czasy - powrócił głos Saldura. - Ale jakim kosztem? - dołączył się do niego ktoś, kto dotychczas był zbyt oddalony, ale teraz brzmiał głośno i wyraźnie. - Nie mamy wyboru - zauważył Ethelred. - Nacjonaliści maszerują na północ w kierunku Ratiboru. Trzeba ich powstrzymać. - To szaleństwo. Nie mogę uwierzyć, że w ogóle to rozważacie! - Jesteśmy już na znacznie bardziej zaawansowanym etapie. Prawie wszystko jest na miejscu. Nieprawdaż? - spytał Saldur. Modina wytężyła słuch, ale głos odpowiadającego był za cichy. - Wyślemy to statkiem po otrzymaniu wiadomości, że wszystko gotowe wyjaśnił Saldur i po krótkiej przerwie dodał: - Sądzę, że wszyscy to rozumiemy. - Nie widzę powodu, by dalej zwlekać - oznajmił Ethelred. - A więc wszyscy się zgadzamy? Kilka osób potwierdziło to słowami. - Wyśmienicie. Marius, powinieneś niezwłocznie wyjechać...

- Jest jeszcze jedna rzecz... - Nie słyszała tego głosu wcześniej i teraz też ucichł, prawdopodobnie dlatego, że jego właściciel oddalił się od okna. - Tak? - zdziwił się Saldur. - Gdzie? Powiedz od razu! Modina znów straciła wątek. - Do diaska, człowieku! Zapewniam cię, że dostaniesz zapłatę - powiedział Ethelred. - Jeśli cię doprowadzi do spadkobiercy, nie będzie już do niczego potrzebny. Mam rację, Sauly? Ciebie i Guy’a to bardziej interesuje, ale jeśli nie masz obiekcji, to według mnie załatw go przy najbliższej dogodnej okazji. Nastąpiła kolejna długa pauza. - Sądzę, że imperium nyphrońskie się do tego nadaje, prawda? - powiedział Saldur. - Niezły z ciebie magik, Marius - zachwycał się Ethelred. - Powinniśmy cię wynająć już wcześniej. Nie jestem zwolennikiem Luisa Guy’a ani wartowników patriarchy, ale decyzja o twoim zatrudnieniu była na pewno trafna. Głosy brzmiały coraz słabiej, aż zapadła cisza. Większość z tych kwestii nie interesowała Modiny - zbyt wiele wiązało się z nimi nieznanych jej nazwisk i miejsc. Tur Del Fur było słynnym miastem, leżącym gdzieś na południu, ale już nazwisko Degan Gaunt nic jej nie mówiło. Ucieszyła się, że rozmowa dobiegła końca. Wolała spokojne odgłosy wiatru, szum liści i śpiew ptaków. Dzięki nim cofała się w czasie, wracała do dawnego, znanego jej miejsca. Siedząc i spoglądając przez wąskie okno na świat, żałowała, że nie potrafi już płakać.

Rozdział 14. Przeddzień. Gill miał trudności, żeby cokolwiek zobaczyć w ulewie, ale był pewny, że jakiś człowiek idzie w jego kierunku. Sięgnął ręką po trąbkę, którą nosił przy pasie, i pożałował, że tego ranka schował ją pod płaszczem przeciwdeszczowym. Podczas trzydziestu wart, jakie pełnił, nie była mu potrzebna ani razu. Usiłował przebić wzrokiem szarą zasłonę - to nie był oddział, tylko jeden mężczyzna. Płaszcz wisiał na nim jak przemoczona szmata, a kaptur odrzucił do tyłu, przez co włosy przylegały mu płasko do czaszki. Nie nosił zbroi ani tarczy, lecz do pasa miał przypięte dwa miecze. Ponadto Gill dostrzegł głowicę wielkiego dwuręcznego miecza przewieszonego przez plecy nieznajomego.

Przybysz szedł równym krokiem przez błotniste pole. Wydawało się, że jest sam i nie mógł stanowić zagrożenia dla prawie tysięcznej armii obozującej na wzgórzu. Gdyby Gill wszczął alarm bez powodu, nie byłoby końca docinkom. Postanowił więc, że poradzi sobie z jednym człowiekiem. - Stój! - rozkazał, przekrzykując hałas bębniącego deszczu. Wyciągnął z pochwy miecz i machnął nim w stronę nieznajomego. - Ktoś ty i czego chcesz? - Przychodzę zobaczyć się z dowódcą Parkerem - odparł przybysz, nie zwalniając kroku. - Zaprowadź mnie do niego w tej chwili. Gill wybuchnął śmiechem. - Aleś ty odważny - powiedział, wyciągając miecz do przodu. Nieznajomy podszedł do samego czubka klingi, jakby chciał się na nią nadziać. - Stój albo przebiję... Zanim Gill zdążył dokończyć, mężczyzna uderzył ręką w płaz miecza, wskutek czego żołnierz poluźnił uchwyt. W następnej chwili już trzymał broń i celował nią w wartownika. - Wydałem ci rozkaz - warknął nieznajomy. - Nie przywykłem do powtarzania się przy swoich żołnierzach. Ruszaj się albo każę cię wychłostać. Następnie przybysz zwrócił Gillowi miecz, co tylko pogorszyło sprawę. - Jak się nazywasz, wartowniku? - Gill, aa... sir - odparł mężczyzna, dodając „sir” na wypadek, gdyby nieznajomy był oficerem. - Gill, w przyszłości, jak będziesz pełnił wartę, weź z sobą kuszę i jeśli ktoś się zbliży do ciebie na mniej niż trzydzieści metrów, przestrzel go na wylot, rozumiesz? Przybysz nie czekał na odpowiedź. Przeszedł obok wartownika i wspinał się dalej na wzgórze, brodząc w mokrej wysokiej trawie. - Hm, tak, sir, ale ja nie mam kuszy, sir - odrzekł Gill, biegnąc truchtem za nim. - To najlepiej postaraj się o jakąś, co?! - zawołał mężczyzna przez ramię. - Tak, sir. - Gill skinął głową, mimo że nieznajomy nie mógł tego widzieć. Przybysz mijał namioty kierując się do środka obozu. Choć właściwie nie były to namioty, lecz bezładnie rozstawione płachty materiału podparte kijami i naciągnięte sznurami. Nie było dwóch takich samych, ponieważ żołnierze - którzy teraz siedzieli pod nimi schowani przed deszczem - wykonywali je z płócien, jakie udało im się wyżebrać od ludzi po drodze. Większość zrobili z żagli zawłaszczonych w porcie Vernesu, a potem Kilnaru, pozostałe - ze starych prześcieradeł. Nieznajomy przystanął na szczycie wzgórza. Gdy dołączył do niego Gill, zapytał:

- Który namiot należy do Parkera? - Parkera? On nie mieszka w namiocie, sir. Przebywa w tamtej zagrodzie odparł wartownik, wskazując palcem. - Gill, czemu zszedłeś z posterunku? - warknął na niego sierżant Milford, który wyszedł z namiotu, mrugając powiekami pod wpływem uderzeń kropli deszczu. Był owinięty w płaszcz, spod którego wystawały blade bose stopy. - Ja... - zaczął Gill, ale nieznajomy mu przerwał: - A to kto taki? Podszedł do Milforda i robiąc groźną minę, oparł ręce na biodrach. - To sierżant Milford, sir - odparł Gill, a na twarzy sierżanta pojawił się wyraz zaskoczenia. Nieznajomy zlustrował go i pokręcił głową. - Sierżancie, gdzież, na litość Maribora, twój miecz? - W namiocie, ale... - Nie uważasz za konieczne noszenia miecza, gdy wroga armia znajduje się w odległości mniejszej niż mila i mogłaby w każdej chwili zaatakować? - Spałem, sir! - Podnieś głowę, sierżancie! - rozkazał mężczyzna. Sierżant uniósł głowę, krzywiąc się, gdy krople deszczu uderzyły go w twarz. - Jak widzisz, już prawie poranek. - Ach... tak, sir. Przepraszam. - Ubierz się i wyślij od razu nowego wartownika w zastępstwie za Gilla, rozumiesz? - Tak, sir. W tej chwili, sir! - Gill! - Tak, sir! - Gill podskoczył. - Ruszamy. Już i tak jestem spóźniony. - Tak jest, sir! Żołnierz znów pobiegł za nieznajomym. Mijając sierżanta, wzruszył tylko speszony ramionami. Główne siły obozowały w miejscu nazywanym przez wszystkich Wzgórzem Binghama, najwidoczniej od nazwiska gospodarza, który uprawiał jęczmień i żyto na leżących poniżej polach. Gill słyszał, że wybuchła niezła draka, gdy dowódca Gaunt poinformował go, że armia skorzysta z jego gospodarstwa, a sam Gaunt

urządzi sobie w jego domu kwaterę główną. Sielankową chatę ze strzechą otoczyło mrowie przeludnionych obozów, a posadzone wzdłuż ganka kwiaty zostały zadeptane przez ciężkie buty żołnierzy. W stodole kwaterowali oficerowie, a ze stajni zrobiono magazyn, jak również skład apteczny i gospodę dla szeregowych. Wszędzie stały namioty, a po licznych ogniskach pozostały na ziemi wypalone kręgi. - Powiadom dowódcę Parkera o moim przybyciu - zwrócił się nieznajomy do jednego ze strażników na werandzie. - Kogo mam zaanonsować? - Marszałka lorda Blackwatera. Wartownik zawahał się tylko przez chwilę, po czym zniknął w środku. Szybko wrócił i przytrzymał otwarte drzwi. - Dziękuję, Gill. To wszystko - powiedział nieznajomy, wchodząc do środka. *** - Dowódca Parker? - spytał Hadrian otyłego mężczyznę ubranego niedbale w krótką czarną kamizelkę i brudne białe pumpy. Parker miał zadarty nos, ciastowatą twarz i tłustą szyję, drżącą przy każdym ruchu. Siedział za stołem z surowego drewna, na którym były świeczki, mapy, meldunki i parujący talerz z jajecznicą na szynce. Wstał i wytarł sobie usta serwetką wyjętą spod brody. - Tak, a ty to marszałek Blackwater? Nie poinformowano mnie o... - Marszałek lord Blackwater - poprawił go Hadrian z przyjacielskim uśmiechem, wręczając mu list polecający. Mężczyzna bez ceregieli rozłożył pismo i zaczął czytać. Blade, żółknące ściany były poprzedzielane falistymi drewnianymi belkami, z których zwisały garnki, worki, przybory kuchenne i miecz oraz płaszcz Parkera. W narożnikach stały kosze, wiadra i dzbany, a podłoga pomieszczenia opadała delikatnie w stronę kominka. Przeczytawszy list, Parker wrócił na swoje miejsce i z powrotem zatknął sobie serwetkę za kołnierz. - Właściwie nie jesteś lordem, prawda? Hadrian zawahał się przez chwilę. - Cóż, formalnie jestem, przynajmniej na razie.

- A kiedy nie jesteś lordem, to kim? - Chyba można mnie nazwać najemnikiem. Robiłem w życiu wiele rzeczy. - Czemu księżniczka Melengaru miałaby wysyłać do mnie najemnika? - Bo mogę wygrać tę bitwę za ciebie. - Dlaczego myślisz, że sam nie dam rady? - Bo wciąż jesteś tutaj, a nie w mieście. Najprawdopodobniej jesteś dobrym zarządcą i kwatermistrzem, a na pewno wspaniałym księgowym, ale wojna to coś więcej niż liczby i rachunki. Pod nieobecność Gaunta możesz nie mieć pewności, co robić dalej. W tym właśnie mogę ci pomóc. Tak się składa, że mam bogate doświadczenie w walce. - A więc wiesz o zniknięciu Gaunta. Hadrianowi nie podobał się ton jego głosu. Wyczuwał w nim bojaźń i groźbę. Agresja wciąż była jego najlepszym podejściem. - To wojsko obozuje tu od wielu dni i w tym czasie ani razu nie zaatakowałeś wroga. - Pada deszcz - odparł Parker. - Pole rozmokło. - No właśnie - przyznał Hadrian. - Dlatego powinieneś ruszyć na nich. Deszcz da ci przewagę. Wezwij kapitanów, a ja wyjaśnię, jak możemy obrócić pogodę na naszą korzyść. Musimy jednak działać szybko... - Chciałbyś, prawda? - Tym razem ton Parkera był jeszcze bardziej złowieszczy. - Mam lepszy pomysł. Może wyjaśnisz mi, dlaczego Arista Essendon zdradziła Degana? - Nie zrobiła tego. Nie rozumiesz. Ona jest... - Na pewno to zrobiła! - Parker wstał i cisnął serwetkę na podłogę, jakby rzucał rękawicę. - I nie musisz już więcej kłamać. Znam powód. Chce ratować swoje nędzne małe królestwo. - Zrobił krok naprzód, potrącając nogą stół. - Ma nadzieję, że sprowadzając zgubę na Degana, ocali Melengar. Jakie są twoje prawdziwe rozkazy? - Zrobił kolejny krok, wyciągając oskarżająco palec. - Masz zdobyć nasze zaufanie? Zwabić nasze wojsko w zasadzkę jak Gaunta? Ty to zrobiłeś? Byłeś przy tym? Należałeś do tych, którzy go uprowadzili? - Parker spojrzał na miecze Hadriana. - A może chodzi o moją śmierć? - zapytał, cofając się chwiejnie. Uderzył głową o nisko zwisający garnek, który spadł z takim brzękiem, że dowódca aż podskoczył. - Simms! Fall! - zawołał i wbiegli dwaj wartownicy. - Sir! - wykrzyknęli jednocześnie. - Zabrać mu miecze i przykuć go do pala. Zabrać go... - Nie rozumiesz. Arista nie jest twoim wrogiem - przerwał mu Hadrian.

- Doskonale rozumiem. - Padła ofiarą spisku imperium tak jak Gaunt. - A więc też zniknęła? - Nie, jest obecnie w Ratiborze i planuje rebelię, która wspomoże twój atak. Parker wybuchnął głośnym śmiechem. - Litości, sir! Musisz się podszkolić w kłamaniu. Księżniczka Melengaru organizuje powstanie w Ratiborze? Wyprowadzić go. Jeden z żołnierzy dobył miecza. - Odepnij broń... Natychmiast! Hadrian zastanawiał się, jakie ma możliwości. Mógł uciec, ale nie miałby już nigdy szansy, żeby ich przekonać. Lecz pojmanie Parkera wymagałoby zabicia Simmsa i Falla, a wtedy nie mógłby już liczyć na zdobycie zaufania nacjonalistów. Doszedłszy do wniosku, że nie ma innego wyboru, westchnął i odpiął pas. *** - Jaką masz pewność, że Hadrianowi uda się przekonać nacjonalistów, żeby zaatakowali jutro rano? - spytał Połysk Aristę, kiedy siedzieli przy stole u Dunlapów. Na zewnątrz wciąż lało jak z cebra. - Ufam w jego sukces tak samo jak w nasze powodzenie - odparła Arista. Połysk uśmiechnął się z wyższością. - Ciągle zapominam, że jesteś dyplomatką. Oprócz nich jeszcze osiem osób patrzyło na stół, z którego zrobili mapę miasta, używając ozdóbek z półek pani Dunlap do przedstawienia konkretnych obiektów. Wybrali ich Hadrian, doktor Gerand, Połysk i Emery, który stanął na nogi i zjadał wszystko, co tylko pani Dunlap mu podsuwała. Pod nieobecność Royce’a i Hadriana Arista spędzała większość czasu na rozmowach z Dornem. Choć już się nie jąkał przy wymawianiu jej imienia, wciąż było widać podziw w jego oczach i Arista przyłapała się na tym, że sprawia jej to radość. Emery miał sympatyczną twarz - wesołą i żywą - i choć był młodszy nawet od Alrica, uważała go za bardziej dojrzałego. Być może przyczyniły się do tego trudy jego życia. Odkąd odzyskał przytomność, Arista paplała bez przerwy o trudnych przejściach, w których wyniku znalazła się w Ratiborze. On zaś opowiedział jej o

śmierci matki przy porodzie i dzieciństwie w roli syna żołnierza, a zrobił to z takim uczuciem, że do oczu napłynęły jej łzy. Umiał dobierać słowa, wzbudzać emocje i współczucie. Pomyślała, że mógłby zmienić świat, gdyby tylko urodził się szlachcicem. Słuchając go, widząc, z jaką pasją mówi o sprawiedliwości i litości, uświadomiła sobie, że właśnie tego mogłaby się spodziewać po Deganie Gauncie, prostym człowieku o sercu króla. - Musicie zrozumieć, że to nie całkiem zależy ode mnie - powiedział do nich Połysk. - Nie ja decyduję o polityce gildii. Po prostu nie jestem upoważniony do zezwalania na otwarty atak, zwłaszcza gdy nie można nic zyskać. Ale nawet gdyby to było pewne zwycięstwo, a nie grube ryzyko, i tak miałbym związane ręce. - Nic zyskać? - powtórzył Emery w oszołomieniu. - Do zyskania jest całe miasto! Ponadto, jeśli imperialna armia zostanie rozgromiona na polu, cały Rhenydd mógłby stanąć pod sztandarem Republiki Delgosu. - Ja bym także dodała - odezwała się Arista - że pokonanie imperialistów tutaj umożliwiłoby pozostałym nacjonalistom, Melengarowi i może nawet Trentowi - jeśli zdołam zawrzeć z nim sojusz - najechanie na Aquestę. A jeżeli Aquesta upadnie, Colnora będzie wolnym miastem i pewni wpływowi kupcy mogliby zająć legalne stanowiska. - Dobra jesteś. Muszę ci to oddać, milady - stwierdził Połysk. - Ale w tej wizji jest za wiele „jeśli”. Poza tym rojaliści nie dopuszczą, żeby Colnorą rządził człowiek z ludu. Lanaklin przyjąłby tron Warric i prawdopodobnie wyznaczył własnego diuka do zarządzania miastem. - Cóż, jeśli nam nie pomożecie, pozycja Diamentu na pewno będzie dalej słabnąć, a nowe imperium rosnąć w siłę - odparowała Arista. Połysk zmarszczył czoło i pokręcił głową. - To znacznie wykracza poza zakres moich uprawnień. Po prostu nie mogę działać bez rozkazów Klejnota. Imperiale na ogół dają Diamentowi spokój. Uważają, że nasza obecność jest równie nieuchronna jak szczurów w kanałach ściekowych. Dopóki nie sprawiamy zbyt wielu kłopotów, dopóty pozwalają nam działać. Jeśli jednak poważymy się na taki krok, wypowiedzą nam wojnę i Diament straci neutralność. Staniemy się celem w każdym imperialnym mieście. Setki mogą trafić do więzienia albo na szafot. - Moglibyśmy utrzymać wasz udział w tajemnicy - zaproponował Emery. Połysk wybuchnął śmiechem. - To zwycięzca decyduje, które tajemnice zostają zostaną zachowane. Więc zanim miałbym wam pomóc, musielibyście dowieść, że zwyciężycie. A wszyscy

wiemy, że to niemożliwe. Gdyby wasze szanse były takie duże, w ogóle nie potrzebowalibyście mojej pomocy. Nie, przykro mi. Moje szczury zrobią, co w ich mocy, ale przyłączenie się do napaści nie wchodzi w rachubę. - Możesz chociaż dopilnować, żeby drzwi do zbrojowni nie były zamknięte na klucz? - spytał Emery. Połysk po chwili namysłu skinął głową. - To mogę zrobić. - Może wobec tego wrócimy do planu? - spytał doktor Gerand. Przed wyruszeniem w drogę Hadrian nakreślił szczegóły strategii zdobycia miasta. Pomysł Emery’ego był dobry, ale nie mógł się równać z planem bitwy. Wszyscy więc byli wdzięczni Hadrianowi za rady. Najemnik wyjaśnił, że ich największą bronią jest zaskoczenie, a najlepszą taktyką napaść na zbrojownię w niespodziewanym momencie. Potem będzie już trudniej. Ich największym wrogiem będzie czas, najistotniejszą sprawą zaś zabezpieczenie zbrojowni. Będą więc musieli działać szybko, aby się przygotować na atak garnizonu. - Ja poprowadzę ludzi do zbrojowni - oświadczył Emery. - Jeśli przeżyję, zajmę z nimi pozycję na placu w najsłabszym punkcie linii walki. Wszyscy ponuro kiwnęli głowami. Plan Hadriana wymagał, aby ludzie ustawili się w dwóch szeregach - jeden przed drugim - przed zbrojownią i celowo zostawili wolną przestrzeń jako słaby punkt. Zawodowi żołnierze wyszukują takie miejsca, więc rebelianci będą mogli z góry określić, gdzie atak będzie najsilniejszy. Hadrian przestrzegł, że w tamtym miejscu będzie najwięcej ofiar, ale jednocześnie będą mogli zwinąć szereg i wykonać manewr oskrzydlający, który pozwoli im najlepiej wykorzystać przewagę liczebną. - Ja pokieruję lewą flanką - oznajmiła Arista i wszyscy spojrzeli na nią zdumieni. - Pani - zaczął Emery. - Poważam cię w najwyższym stopniu, ale bitwa to nie miejsce dla kobiety i bardzo bym się martwił, gdyby twoje życie miało być narażone na niebezpieczeństwo. - Moje życie będzie zagrożone, gdziekolwiek się znajdę, więc równie dobrze mogę się na coś przydać. Zresztą to mój pomysł. Nie mogę stać z boku, gdy wy wszyscy będziecie ryzykować życie. - Nie musisz się obawiać wstydu - zabrał głos doktor Gerand. - Już zrobiłaś tyle, że nie zdołamy ci się odwdzięczyć. - Mimo wszystko - oznajmiła rezolutnie - stanę do walki. - Potrafisz też władać mieczem? - zapytał Perin, właściciel sklepu spożywczego, nie z drwiną czy sarkazmem, lecz zdumieniem, jakby spodziewał się

odpowiedzi, że Arista jest słynną mistrzynią szermierki. Cudowne ocalenie Emery’ego było tylko jednym z mocnych punktów rebelii. Arista przeoczyła potęgę własnego imienia. Emery podkreślił, że ona i jej brat są bohaterami dla ludzi pragnących walczyć z nowym imperium. Ich zwycięstwo nad Percym Bragą, uwiecznione w sztuce wystawianej przez wędrowne trupy, zainspirowało wielu w całym Apeladornie. Werbownicy będą musieli jedynie szepnąć, że Arista Essendon przybyła do Ratiboru i uratowała Emery’ego przed śmiercią z rąk popleczników imperium, a większość ludzi zwyczajnie założy, że zwycięstwo jest zapewnione. - No cóż - odparła - na pewno mam nie mniej doświadczenia niż większość kupców, gospodarzy i sklepikarzy, którzy będą walczyć obok mnie. Nikt się nie odezwał przez chwilę. W końcu wstał Emery. - Wybacz mi, Wasza Wysokość, ale nie mogę ci na to pozwolić. Arista popatrzyła na niego ostro i na twarzy Emery’ego pojawił się wyraz świadczący o tym, że nawet jedno nieprzyjemne spojrzenie księżniczki wystarczało, by go zranić. - Jak zamierzasz mnie powstrzymać? - warknęła, przypominając sobie wszystkie sytuacje, kiedy jej ojciec, brat lub choćby hrabia Pickering wypraszali ją z sali rady, upierając się, że bardziej produktywnie spędzi czas z igłą w ręku. - Jeśli obstajesz przy swoim udziale w walce, ja się wycofuję - odrzekł bez ogródek. Doktor Gerand wstał i powiedział: - Ja też. - I ja także - dodał Perin. Arista spojrzała groźnie na Emery’ego. Znów wydawało się, że go tym zraniła, ale nie zmienił zdania. - W porządku. Usiądźcie. Wygraliście. - Dziękuję, pani - powiedział Emery. - No to chyba ja pokieruję lewą flanką - zgłosił się na ochotnika Perin. Zaliczał się do większych mężczyzn przy stole. Był krępy i silny. - Ja wezmę prawą - oznajmił doktor Gerand. - To bardzo odważnie z pana strony - rzekł Emery - ale poproszę o to Adama, kołodzieja. Ma doświadczenie w walce. - I nie jest starcem - dodał z goryczą doktor. Arista znała bezradność, jaką w tej chwili czuł.

- Doktorze, pana pomocy będą potrzebowali ranni - zauważyła. - Po zajęciu zbrojowni będziemy musieli razem jak najlepiej o nich zadbać. Ponownie przeanalizowali plan od początku do końca. Arista i Połysk wskazali kilka potencjalnych problemów: a jeśli przyjdzie za mało ludzi... A jeśli nie zdołają zabezpieczyć zbrojowni... A jeśli garnizon nie zaatakuje... Ułożyli plany awaryjne, aż zyskali pewność, że uwzględnili wszelkie ewentualności. Po wszystkim doktor Gerand wyjął butelkę rumu i poprosił panią Dunlap o kieliszki. - Jutro rano idziemy walczyć - powiedział. - Niektórzy z siedzących przy tym stole nie dożyją zachodu słońca. - Uniósł szkło. - Za tych, którzy polegną, i za nasze zwycięstwo. - I za dobrą damę, dzięki której stało się to możliwe - dodał Emery, gdy wszyscy unieśli kieliszki i wypili. Arista wypiła razem z nimi, ale stwierdziła, że trunek ma gorzki smak. *** Księżniczka leżała w pokoiku naprzeciw sypialni pani Dunlap i nie spała. Pomieszczenie było mniejsze od kwatery jej pokojówki w Medfordzie - z małym oknem i półeczką, na której stała świeczka. Między ścianami a łóżkiem było tak mało miejsca, że musiała wchodzić od razu na materac. Nie mogła zasnąć. Bitwa o miasto miała się zacząć już za kilka godzin i czuła się zarówno przepełniona energią, jak i podenerwowana. Powtarzała w myśli środki ostrożności, analizując w kółko listę kontrolną. Czy przygotowałam się należycie? Wszystko miało się zmienić, na dobre lub na złe. Czy Alric mi wybaczy, jeśli zginę? Roześmiała się gorzko. Czy mi przebaczy, jeśli przeżyję? Wpatrzyła się w sufit, zastanawiając się, czy istnieje zaklęcie, które pomogłoby jej zasnąć. Magia. Rozważała jej użycie w nadchodzącej bitwie. Bawiła się tą myślą, stukając stopami o siebie i słuchając z niepokojem uderzeń kropli deszczu o dach. Jeśli umiem wywołać deszcz, to co jeszcze potrafię? Czy umiałabym wyczarować armię duchów? Wywołać deszcz ognia? Rozewrzeć ziemię, żeby pochłonęła garnizon? Była pewna tylko jednej rzeczy - umiała zagotować krew. Ta myśl ją otrzeźwiła. A jeśli stracę nad tym kontrolę? Lub zagotowałabym krew naszych ludzi... lub Emery’ego?

Gdy zagotowała wodę w Sheridanie, wiszące w pobliżu mokre rzeczy też zaskwierczały. Magia nie była łatwą sztuką. Może z czasem Arista zdoła ją opanować, ale już znała jej ograniczenia. Teraz stało się dla niej jasne, dlaczego Esrahaddon dał jej zadanie wywołania deszczu. Wcześniej uważała, że próba dokonania takiego wyczynu to absurdalne wyzwanie. Teraz uświadomiła sobie, że to łatwa sprawa. Celem było ogromne niebo, a działanie zgodne z naturą, podobnie jak w przypadku Strzelca rzucającego kamieniem i próbującego trafić w ziemię. Domyślała się, że sposób postępowania jest taki sam w przypadku wszystkich zaklęć: przyciągnięcie mocy, skupienie uwagi i wywołanie skutku poprzez zsynchronizowanie ruchu i dźwięku. Ale skierowanie takiej nieokiełznanej siły na określony punkt budziło lęk. Uprzytomniła sobie ze wzdrygnięciem, że gdyby tamtej nocy na wzgórzu byli Royce i Hadrian, zginęliby wraz z seretami. Nie ulegało wątpliwości, że zdołałaby pokonać garnizon, ale mogłaby przy tym zabić wszystkich ludzi w Ratiborze. Mogłaby użyć sztuki do sprowadzenia na ziemię błyskawicy lub ognia, w którym spłonęliby żołnierze, ale przypominałoby to próbę skomponowania symfonii i zaaranżowania jej na orkiestrę przez studenta pierwszego roku muzyki. Nie, nie mogę tak ryzykować. Skierowała myśli na praktyczniejsze kwestie. Czy przygotowali dość bandaży? Musiała pamiętać o rozpaleniu ognia, żeby mieć gorące węgle do zasklepiania ran. Czy mogła jeszcze coś zrobić? Usłyszała ciche pukanie i podciągnęła pościel pod brodę, ponieważ miała na sobie jedynie cienką koszulę nocną pożyczoną od pani Dunlap. - Tak? - To ja - powiedział Emery. - Mam nadzieję, że cię nie obudziłem. - Wejdź, proszę - odrzekła. Emery otworzył drzwi i stanął w nogach łóżka. Miał na sobie tylko pumpy i zbyt dużą koszulę. - Nie mogłem zasnąć - wyjaśnił - i przyszło mi do głowy, że może ty też masz z tym problem. - Kto by pomyślał, że człowiek, który czeka, żeby się przekonać, czy zginie, czy przeżyje, może mieć aż takie trudności z zaśnięciem? - Wzruszyła ramionami i się uśmiechnęła. Emery też się uśmiechnął i rozejrzał, próbując wejść do pokoiku. Arista usiadła i wsunęła sobie poduszki za plecy. - Po prostu się wczołgaj - podpowiedziała, podkurczając nogi i przyklepując pościel.

Emery wyglądał na skrępowanego, ale skorzystał z oferty i usiadł na skraju materaca, który ugiął się pod jego ciężarem. - Boisz się? - zapytała, uświadamiając sobie poniewczasie, że kobieta nie powinna drążyć tej kwestii. - A ty? - odparował, podciągając kolana pod brodę i obejmując je ramionami. Był boso i jego palce u nóg lśniły blado w świetle księżyca. - Tak - odparła. - Nie będę nawet w szeregu, a jestem przerażona. - Uważałabyś mnie za nędznego tchórza, gdybym powiedział, że też się boję? - Uważałabym cię za głupca, gdybyś powiedział, że nie. Westchnął i oparł głowę na kolanach. - O co chodzi? - Jeśli coś ci powiem, obiecujesz, że dochowasz tajemnicy? - spytał, nie podnosząc głowy. - Jestem ambasadorką, w ten sposób zarabiam na życie. - Nigdy nie brałem udziału w bitwie. Nigdy nie zabiłem człowieka. - Przypuszczam, że to samo dotyczy prawie wszystkich, którzy będą jutro walczyć - odparła, mając nadzieję, że ją też zaliczy do tej grupy. Nie potrafiłaby wyznać mu prawdy. - Sądzę, że większość z tych ludzi nie używała nigdy miecza. - Niektórzy tak. - Podniósł głowę. - Adam, będąc w armii Ethelreda, walczył z Ghazelami, kiedy lord Rufus zyskał sławę. Renkin Pool i Forrest, syn złotnika, też walczyli. Dlatego wyznaczyłem ich na przywódców w szeregu. Wszyscy patrzą na mnie jak na wielkiego bohatera wojennego, ale ja nie wiem, czy stanę do walki, czy ucieknę jak tchórz. Może padnę trupem na widok pierwszej krwi. Arista wzięła jego rękę między swoje dłonie. - Jestem pewna - spojrzała mu prosto w oczy - że będziesz dzielnie walczył. Naprawdę nie sądzę, żebyś mógł postąpić inaczej. Po prostu taki już jesteś. Uważam, że wszyscy widzą twoją wrodzoną odwagę i dlatego patrzą na ciebie jak na wzór. Ja też. Emery skłonił głowę. - Dziękuję, to bardzo miłe. - Nie jestem miła, tylko szczera. - Nagle poczuła się niezręcznie i puściła jego rękę, po czym spytała: - Jak twoje plecy? - Wciąż bolą - odrzekł, unosząc ramię, żeby to sprawdzić. - Ale będę mógł machać mieczem. Naprawdę powinienem pozwolić ci się przespać. - Zszedł z łóżka.

- Miło, że przyszedłeś - powiedziała całkiem serio. Przystanął. - Jutro będę żałował tylko jednej rzeczy. - Mianowicie? - Że nie jestem szlachcicem. Spojrzała na niego z zaciekawieniem. - Gdybym był choćby skromnym baronem i przeżył bitwę, pojechałbym do Melengaru i poprosił Alrica o twoją rękę. Naprzykrzałbym mu się tak, że albo by mnie zamknął w lochu, albo oddał mi ciebie. Wiem, że to nie przystoi. Wiem, że o twoje względy starają się diukowie i książęta, ale i tak bym próbował. Walczyłbym z nimi o ciebie. Wszystko bym zrobił... gdybym tylko... Arista zarumieniła się i z trudem powstrzymała, by nie zakryć policzków dłońmi. - Wiesz, prosty człowiek, którego ojciec zginął w służbie królowi i który miał tyle odwagi, by zdobyć Ratibor i Aquestę, mógłby otrzymać tytuł szlachecki w zamian za takie bohaterskie czyny. Jako ambasadorka zwróciłabym uwagę mojemu bratu, że taki akt wpłynąłby korzystnie na nasze stosunki z Rhenyddem. Oczy Emery’ego zabłysły. Ich spojrzenie nigdy nie było takie promienne ani głębokie. Zrobił krok w stronę łóżka, przystanął, po czym powoli się cofnął. - A zatem - powiedział w końcu. - Jeśli mam zostać szlachcicem, to będę potrzebował snu. - Istotnie, sir Emery. - Pani. - Spróbował złożyć niski ukłon, ale zatrzymał się w połowie, krzywiąc się i zgrzytając zębami. - Dobranoc. Po jego wyjściu Arista stwierdziła, że serce jej wali, a dłonie ma wilgotne. Co za wstyd. Za kilka godzin ludzie zginą z jej powodu, w południe może stanie pod pręgierzem, a zarumieniła się z podniecenia, bo zainteresował się nią mężczyzna. Jakie to strasznie dziecinne, jakie infantylne, jakie egoistyczne i... jakie cudowne. Nikt do tej pory nie patrzył na nią tak jak on. Przypomniała sobie dotyk jego ręki i szelest palców u nóg, kiedy przesuwał stopę po pościeli. Cóż za nieodpowiednią porę wybrała na takie myśli! Leżała na łóżku i modliła się do Maribora, żeby wszystko poszło dobrze. Potrzebowali cudu. I potem od razu przypomniała sobie o Hadrianie i Roysie. Czy Alric nie nazywał ich zawsze swoimi cudotwórcami? Wszystko będzie w porządku.

Rozdział 15. Przemowa. Amilia siedziała i obgryzała paznokieć u kciuka, a raczej to, co z niego pozostało. - No i? - zapytała Nimbusa. - Jak myślisz? Wydaje mi się sztywna. - To dobrze, że jest sztywna - odparł chudy mężczyzna. - Powszechnie wiadomo, że ludzie wysoko postawieni są powściągliwi i niewzruszeni. To jej dodaje aury siły. Martwi mnie jej podbródek. Dzięki tekturze w gorsecie stoi prosto, ale broda ciągle jej opada. Musi trzymać głowę do góry. Powinniśmy wstawić w jej sukni wysoki kołnierz. - Trochę na to za późno - odparła Amilia z poirytowaniem. - Ceremonia zaczyna się za niecałą godzinę. - W tym czasie można wiele zrobić, jaśnie pani - zapewniał ją. Amilię wciąż krępowało, a nawet zawstydzało, gdy zwracano się do niej „jaśnie pani” lub „pani”. Nimbus, który zawsze postępował zgodnie z protokołem, nalegał na tę formalność. Jego maniery zaś udzielały się pozostałym członkom personelu. Pokojówki i paziowie, którzy zaledwie kilka miesięcy wcześniej śmiali się i stroili sobie żarty z Amilii, zaczęli jej się kłaniać i przed nią dygać. Nawet Ibis Thinly mówił do niej „jaśnie pani”. Taka atencja była pochlebiająca, ale mogła być również przelotna. Amilia miała tytuł szlachecki tylko z nadania. Mogła go stracić równie łatwo, jak zyskała - i to właśnie miało się stać za niecałą godzinę. - W porządku, zaczekaj na zewnątrz - rozkazała. - Dam ci suknię i zaniesiesz ją do krawcowej. Wasza Imperialna Mość, czy mogę prosić o suknię? Modina podniosła ręce, jakby była w transie, i dwie służące przystąpiły niezwłocznie do odpinania guzików i haftek. Amilia czuła ucisk w dołku. Zrobiła wszystko, co było możliwe w przydzielonym czasie. Modina zadziwiająco chętnie współpracowała i bez trudu nauczyła się na pamięć dostarczonej przez Saldura przemowy, która na szczęście była krótka i łatwa do zapamiętania. Rola imperatorki była nadzwyczaj prosta. Wejdzie na balkon, wypowie słowa i się wycofa. Całość zajmie ledwie kilka minut. Lecz Amilia miała pewność, że wydarzy się katastrofa. Pomimo wszystkich starań Modina po prostu nie była gotowa. Dopiero od niedawna zdradzała oznaki jasności umysłu i potrafiła postępować zgodnie ze wskazówkami, ale nic poza tym. Pod wieloma względami przypominała Amilii psa. Nauczone siadania i czekania szczenięta wykonują polecenia w obecności swojego pana, ale ile z nich potrafi zachować spokój, gdy pozostaną same? Przebiegająca wiewiórka rozproszy ich uwagę i zapomną o dyscyplinie. Amilia nie mogła wejść na

balkon, a jeśli stanie się coś nieoczekiwanego, nikt nie wiedział, jak zareaguje Modina. Amilia zaniosła wykwintną suknię do Nimbusa. - Pośpiesz się. Nie chcę tu stać z imperatorką jedynie w bieliźnie, gdy nadejdzie pora. - Pognam jak wiatr, pani - odparł z wymuszonym uśmiechem. - Co ty tu robisz? - spytał regent Saldur. Nimbus ukłonił się pośpiesznie, po czym ruszył biegiem z suknią imperatorki. Regent był wystrojony, przez co wzbudzał jeszcze większy strach niż zwykle. - Dlaczego nie jesteś przy imperatorce? Do ceremonii została niecała godzina. - Tak, Wasza Ekscelencjo, ale potrzebne są jeszcze ostatnie przygoto... Saldur chwycił ją ze złością za ramię i zaciągnął do garderoby. Modina była opatulona szlafrokiem, a dwie służące czesały jej włosy. Obie od razu zamarły i dygnęły. Saldur nie zwrócił na nie uwagi. - Czy muszę tracić czas na uświadamianie ci, jak ważny jest ten dzień? powiedział, puszczając bezceremonialnie jej rękę. - Przed tym pałacem zbierze się cała Aquesta, jak również dygnitarze z Warric, a nawet ambasadorowie z dalekiego Trentu i Calisu. Jest rzeczą najwyższej wagi, aby zobaczyli silną, kompetentną imperatorkę. Nauczyła się przemowy? - Tak, Wasza Ekscelencjo - odrzekła Amilia, skłoniwszy głowę. Saldur przyjrzał się Modinie w starym szlafroku i z nieuczesanymi włosami. Nachmurzył się i obrócił na pięcie w stronę Amilii. - Jeśli to zepsujesz... jeśli się zająknie... ty za to odpowiesz. Wystarczy jedno moje słowo i już nikt więcej cię nie zobaczy. Zważywszy na twoje pochodzenie, nie będę nawet musiał wymyślać wymówki. Nikt nie zapyta o twoje zniknięcie. Jeśli mnie zawiedziesz, Amilio, gorzko tego pożałujesz. - Wyszedł, trzaskając drzwiami. Amilia z trudem łapała oddech. - Jaśnie pani? - zwróciła się do niej służąca Anna. - O co chodzi? - spytała słabym głosem. - O trzewik, milady. Obcas się poluzował. Co jeszcze może się zepsuć? W zwykły dzień nic podobnego by się nie wydarzyło, ale dzisiaj, gdy zależało od tego jej życie, problemy narastały lawinowo. - Zanieś go natychmiast do szewca i powiedz mu, że jeśli go nie naprawi w dwadzieścia minut, to ja... ja...

- Każę mu się pośpieszyć, milady. Anna wybiegła z trzewikiem w ręce. Amilia zaczęła chodzić po pokoju, który miał zaledwie sześć metrów długości, przez co musiała często zawracać i kręciło jej się w głowie, ale i tak robiła to dalej. Jej ciało reagowało podświadomie, podczas gdy ona przebiegała w myśli każdy aspekt ceremonii. A jeśli zeskoczy z balkonu? Ta myśl uderzyła ją niczym gwałtowny cios. Choć wydawało się to niedorzeczne, istniała taka możliwość. Imperatorka nie była w pełni zdrowa na umyśle. W hałasie i zamieszaniu wywołanym przez tysiące podnieconych poddanych mogła poczuć się przytłoczona i załamać. Ziemia nie była wprawdzie daleko - zaledwie dziesięć metrów poniżej. Przy odrobinie szczęścia imperatorka nie musiałaby zginąć. Amilia jednak na pewno by tego nie przeżyła. Gdy przyspieszyła kroku, na czoło wystąpił jej pot. Nie było czasu na wstawienie wyższej barierki. Może siatka na dole? Nie, to nic nie da. Nie chodziło o uraz, lecz o widowisko. Sznur? Mogłaby obwiązać Modinę w pasie i trzymać linę za jej plecami. Gdyby imperatorka chciała ruszyć do przodu, Amilia mogłaby ją powstrzymać. Wrócił Nimbus, zaglądając nieśmiało do garderoby. - O co chodzi, pani? - spytał, widząc wyraz jej twarzy. - Hm? O wszystko. Potrzebuję sznura i trzewika... Ale mniejsza z tym. Co z suknią? - Krawcowa uwija się jak w ukropie. Niestety, nie będzie czasu na przymiarkę. - A jeśli nie będzie pasować? Jeśli kołnierz będzie ją tak uciskać, że nie będzie mogła mówić? - Musimy być dobrej myśli, pani. - Łatwo ci mówić. To nie twoje życie wisi na włosku. - Ale z pewnością, jaśnie pani, nie możesz się obawiać takich reperkusji z powodu zwykłej zmiany w sukni. Przecież jesteśmy cywilizowanymi ludźmi. - Nie wiem, do jakiej cywilizacji należysz, Nimbusie, ale w tej nie ma litości dla nieudaczników. Amilia spojrzała na Modinę, która siedziała spokojnie niepomna wagi przemówienia, które miała wygłosić. Jej nic nie zrobią. Była imperatorką i świat o tym wiedział. Gdyby zniknęła, ludzie zaczęliby się domagać sprawiedliwości za utratę swojej bogini. Nawet ludzie tak wysoko postawieni jak Saldur mogliby zawisnąć za taką zbrodnię. - Czy mam przynieść przybranie głowy? - spytał Nimbus.

- Tak, proszę. Anna odebrała je dziś rano od modystki i prawdopodobnie zostawiła w sypialni imperatorki. - Może przyniosę ci coś do jedzenia, pani? Przez cały dzień chodzisz o pustym żołądku. - Nie mam apetytu. - Jak sobie życzysz. Postaram się wrócić jak najszybciej. Amilia podeszła do okna, skąd widziała wschodnią bramę, przez którą wlewały się zastępy ludzi. Mężczyźni, kobiety i dzieci ze wszystkich stanów przechodzili pod podniesioną kratą. W zbierającym się tłumie słychać było niski pomruk, jakby w pobliżu warczała jakaś gigantyczna bestia. Rozległo się pukanie do drzwi i weszła krawcowa z suknią na rękach, jakby niosła nowo narodzone dziecię. - Uwinęłaś się - powiedziała Amilia. - Wybacz mi, jaśnie pani, nie jest jeszcze gotowa, ale właśnie zaszedł do mnie królewski nauczyciel i powiedział, że powinnam dokończyć pracę tutaj, gdzie mogę dopasować kołnierz do szyi Jej Imperialnej Mości. Tak się nie robi. To niewłaściwe, żeby wielka dama siedziała i służyła mi za manekin. Ale nauczyciel powiedział, że jeśli tak nie zrobię, to on... - przerwała i zniżyła głos do szeptu -... to on każe mnie wybatożyć. Amilia przyłożyła dłoń do ust, żeby ukryć uśmiech. - Zapewniam cię, że nie mówił poważnie, ale miał rację. Sprawa jest zbyt poważna, żeby martwić się o wygodę Jej Królewskiej Mości. Bierz się do pracy. Ponownie włożyły suknię na imperatorkę i krawcowa szybko przyszyła pozostałą część kołnierza. Amilia znów zaczęła chodzić po pokoju, gdy rozległo się kolejne pukanie do drzwi. Ze względu na to, że krawcowa i służące były zajęte, sama je otworzyła i zdziwiła się na widok hrabiego Chadwick. - Dobry wieczór, lady Amilio - powiedział, wykonując uprzejmy ukłon. - Liczyłem, że zamienię słówko z Jej Imperialną Mością przed rozpoczęciem ceremonii. - To nie jest dobra pora, sir - odparła. Nie mogła uwierzyć, że odmawia szlachetnemu lordowi. - W tej chwili imperatorka jest niedysponowana. Proszę o zrozumienie. - Ależ oczywiście. Przepraszam. Może zatem mógłbym zamienić słówko z tobą? - Ze mną? Cóż... sądzę, że tak. Amilia wyszła z garderoby i zamknęła za sobą drzwi. Spodziewała się, że hrabia od razu powie, o co mu chodzi, ale zamiast tego ruszył korytarzem i dopiero po chwili uświadomiła sobie, że oczekuje, aby poszła za nim. - Tuszę, że imperatorka czuje się dobrze.

- Tak, panie - odparła, zerkając przez ramię na drzwi garderoby, od której coraz bardziej się oddalali. - Miło mi to słyszeć - powiedział hrabia, po czym nagle dodał: - Ależ ze mnie gbur. A jak ty się czujesz, milady? - Na tyle dobrze, na ile można się spodziewać, sir. Gdyby Amilii nie pochłaniały tak bardzo myśli o władczyni, zdziwiłoby ją zażenowanie hrabiego z powodu tego, że nie zapytał od razu o jej zdrowie. - Piękną mamy dziś pogodę na uroczystość, prawda? - Tak, sir, rzeczywiście - starała się mówić spokojnym głosem. Wtem na korytarz wbiegli Nimbus, Anna i szewc. Nimbus przystanął na chwilę i spojrzał zmartwiony na Amilię, zanim wszedł do garderoby. - Pozwól, że będę szczery - rzekł hrabia. - Proszę, sir. - Niepokój Amilii sięgnął zenitu. - Wszyscy wiedzą, że jesteś najbliżej imperatorki. Zwierza się tylko tobie. Czy możesz... czy słyszałaś... czy imperatorka o mnie mówi? Amilia uniosła brwi zdziwiona. W normalnych okolicznościach niezdecydowanie hrabiego wydawałoby się jej osobliwe, a nawet czarujące, ale w tej chwili modliła się, żeby po prostu powiedział, o co mu chodzi. - Proszę, wiem, że zachowuję się strasznie obcesowo, ale jestem z natury bezpośredni. Chciałbym wiedzieć, czy o mnie pomyślała. A jeśli tak, to czy życzliwie. - Panie, szczerze zapewniam, że ani razu nie wspomniała mi o tobie. Hrabia zastanawiał się nad tym przez chwilę. - Nie wiem, jak mam to rozumieć. Na pewno bywa u niej wielu zalotników. Czy możesz mi wyświadczyć przysługę, milady? - Jeśli tylko będzie to w mojej mocy, sir. - Czy mogłabyś porozmawiać z nią o zaszczyceniu mnie tańcem dziś wieczorem na balu po bankiecie? Byłbym niezmiernie wdzięczny. - Jej Imperialnej Mości nie będzie ani na balu, ani na bankiecie, sir. Nigdy nie jada na oficjalnych uroczystościach i musi zajmować się wieloma sprawami. - Nigdy? - Niestety, sir. - Rozumiem.

Hrabia zamyślił się, podczas gdy Amilia stukała w nerwach koniuszkami palców obu dłoni o siebie. - Wybacz, sir, ale muszę wracać do imperatorki. - Oczywiście. Przepraszam, że zabrałem ci cenny czas. Gdybyś jednak wspomniała o mnie Jej Imperialnej Mości i powiedziała, że bardzo bym pragnął się z nią spotkać... - Dobrze, wasza lordowska mość. A teraz zechciej mi wybaczyć... Amilia wróciła pośpiesznie do garderoby i zobaczyła, że krawcowa dokończyła przyszywanie kołnierza, który rzeczywiście spełniał swoje zadanie. Wyglądał na strasznie niewygodny, ale Modinie to oczywiście nie przeszkadzało. Szewc wciąż naprawiał trzewik. - Co tu się dzieje? - spytała. - Nowy obcas był wyższy od drugiego - wyjaśnił Nimbus. - Próbował go dopasować, ale w pośpiechu za bardzo go skrócił. Amilia zwrócił się do Anny: - Ile mamy czasu? - Około piętnastu minut - odparła kobieta posępnie. - A gdzie jest przybranie głowy? - Nie było go w sypialni ani w sali, pani - odpowiedział Nimbus. Anna nagle zbladła. - Dobry Mariborze, wybacz mi. Całkiem o tym zapomniałam! - Co takiego?! Nimbus! - Tak, pani? - Biegnij do modystki po stroik, i to pędem! - W tej chwili, pani, ale nie wiem, gdzie jest warsztat modystki. - Weź z sobą któregoś pazia. - Wszyscy są zajęci ceremonią. - Nic mnie to nie obchodzi! W razie konieczności postrasz go mieczem. Znajdź takiego, który zna drogę, i powiedz mu, że to z rozkazu imperatorki. Nie daj się przez nikogo zatrzymać. Ruszaj! Anno! - krzyknęła Amilia. - Tak, milady. - Służąca drżała zapłakana. - Bardzo mi przykro, milady, naprawdę. - Nie mamy czasu na przeprosiny ani łzy. Idź do sypialni imperatorki i przynieś jej codzienne buty. Włoży je zamiast odświętnych. Szybko!

Amilia zatrzasnęła za nią drzwi i mocno je kopnęła, sfrustrowana, a potem oparła o nie czoło, usiłując się uspokoić. Suknia zakryje buty. Nikt się nie pozna. Ale z przybraniem głowy sprawa nie była taka prosta. Dopracowywali je tygodniami i regenci zauważyliby jego brak. Warsztat modystki znajdował się w mieście i Amilia kazała Annie odebrać stroik. Właściwie mogła winić o to wyłącznie siebie, a nie wściekać się na jej nieudolność. Powinna wcześniej zapytać służącą, czy wywiązała się z zadania. Ponownie kopnęła drzwi, po czym odwróciła się i usiadła ciężko na podłodze, przez co jej suknia wydęła się wokół niej jak balon. Ceremonia miała się zacząć za kilka minut, ale wciąż był zapas czasu. Mowę Modiny zaplanowano na koniec uroczystości i Amilia była pewna, że da jej to co najmniej dwadzieścia, może nawet trzydzieści minut. Imperatorka siedziała naprzeciwko niej, sztywno wyprostowana w królewskiej biało-złotej sukni, z brodą wysoko uniesioną przez nowy kołnierz. Sprawiała wrażenie odmienionej. Obserwowała Amilię z zainteresowaniem, a właściwie to przyglądała się jej uważnie. - Poradzisz sobie? - spytała dziewczyna imperatorkę. Błysk w oczach Modiny z miejsca zniknął i zastąpiło go spojrzenie bez wyrazu. Amilia westchnęła. *** Ethelred przemawiał około godziny z przystrojonego balkonu. Amilia prawie nic nie słyszała, ale wiedziała, że regent wychwala wielkość i potęgę nowego imperium oraz podkreśla to, że Maribor polecił, aby cała ludzkość znów się zjednoczyła. Opisał militarne sukcesy mocarstwa na północy i bezkrwawą aneksję Alburnu i Dunmore’u. Następnie ogłosił wiadomość o niespodziewanej nadwyżce pszenicy i jęczmienia oraz zakończeniu problemu z elfami. Już nie będzie im wolno chodzić samopas i nie będą przekształcani w nieprzydatnych niewolników, lecz po prostu znikną. Nowe imperium kazało wyłapać je w całym królestwie. Ale regent nie powiedział, w jaki sposób zostaną usunięte. Olbrzymi tłum wyraził swoją aprobatę głośnym rykiem. Amilia siedziała w garderobie, obejmując się rękami w pasie. Już nie była w stanie nawet chodzić. Natomiast imperatorka wydawała się niewzruszona zbliżającą się przemową i siedziała spokojnie w lśniącej sukni i ogromnym stroiku na głowie, który przypominał pawia z rozłożonym ogonem. Nimbus dotarł do modystki błyskawicznie, choć użył przy tym gróźb, którymi przeraził pazia. Mieli też szczęście, że ceremonia zaczęła się z opóźnieniem z

powodu powstałego w ostatniej chwili sporu co do kolejności wygłaszania mów. Amilia zdołała przypiąć stroik na głowie Modiny zaledwie kilka minut przed rozpoczęciem uroczystości. Pierwszy wystąpił kanclerz, następnie Ethelred, a na koniec Saldur. Po każdym słowie Amilia oddychała z coraz większym trudem. Wreszcie pojawił się Saldur, żeby dokonać oficjalnego przedstawienia imperatorki. Tłumnie zebrani ludzie umilkli, wiedząc, że nadeszła długo oczekiwana chwila. - Minęło niemal tysiąc lat od upadku wielkiego imperium Novrona - zaczął regent. - Dziś stoimy tu jako świadkowie nieprzemijającej potęgi Maribora i złożonej Novronowi obietnicy, że jego potomkowie będą władcami po wsze czasy. Ani zdrada, ani czas nie mogą złamać tego świętego porozumienia. Pozwólcie, że wam to udowodnię. Powitajcie ze mną niegdyś prostą wiejską dziewczynę i pogromczynię bestii elfów, spadkobierczynię Novrona oraz najwyższą kapłankę Kościoła Nyphrona, Jej Najjaśniejszą i Najdostojniejszą Imperialną Mość Imperatorkę Modinę Novrońską! Tłum zaczął klaskać i wiwatować. Nawet z tej odległości Amilia poczuła drgania wywołane przez jego ryk. Spojrzała na Modinę błagalnie i z nadzieją. Imperatorka miała spokojną twarz, gdy wstała i ruszyła z gracją naprzód, ciągnąc za sobą tren sukni. Gdy stanęła na balkonie i ludzie w końcu zobaczyli jej oblicze, tłum oszalał z radości. Niewyobrażalnie radosne wiwatowanie było ogłuszające jak nieprzerwane grzmoty wprawiające w drgania wszystkie mury zamku. Ciągnęło się to bardzo długo i Amilia się zastanawiała, czy w ogóle kiedyś ustanie. Takiego tumultu Modina z pewnością nie zniesie. Jak on podziała na jej delikatną psychikę? Amilia żałowała, że Saldur nie pozwolił jej użyć sznura lub towarzyszyć imperatorce na balkonie. Pocieszało ją jedynie to, że Modina była prawdopodobnie w stanie odrętwienia, a jej umysł wycofał się do ciemnego zakamarka, w którym tak długo egzystował, do miejsca, gdzie ukrywała się przed światem. Amilia modliła się o to, żeby tłum się uspokoił. Miała nadzieję, że Ethelred lub Saldur jakoś zdoła go uciszyć, ale żaden z nich się nie ruszył i zgromadzeni ludzie dalej wrzeszczeli, najwidoczniej nie mając zamiaru przestać. Wtem wydarzyło się coś nieoczekiwanego. Modina powoli uniosła ręce i wykonała łagodny ruch nakazujący ciszę, która prawie od razu zapadła. Amilia nie wierzyła własnym oczom. - Moi umiłowani wierni poddani - zaczęła głośnym, wyraźnym, prawie melodyjnym głosem, którego Amilia jeszcze nigdy nie słyszała. - To cudowne, że

mogę was w końcu zobaczyć. Tłum znów zaczął krzyczeć jeszcze głośniej niż wcześniej. Modina pozwoliła mu wiwatować przez dłuższą chwilę, po czym znów uniosła ręce, żeby go uciszyć. - Może niektórzy z was słyszeli, że nie czułam się dobrze. Bitwa ze Zgubą Rufusa mnie osłabiła, ale dzięki mojej najbliższej przyjaciółce, wielkiej imperialnej asystentce lady Amilii z Doliny Tarinu czuję się już znacznie lepiej. Słysząc swoje imię, Amilia wstrzymała oddech. Tego nie było w mowie. - Zaciągnęłam u Amilii ogromny dług wdzięczności za wysiłki, które poczyniła z myślą o mnie, ponieważ nie byłoby mnie tutaj, gdyby nie jej siła, mądrość i życzliwość. Amilia przymknęła oczy i się skuliła. - Choć jest mi już lepiej, wciąż szybko się męczę, a muszę oszczędzać siły, aby zapewniać nam wszystkim obronę przed najeźdźcami, obfite zbiory i powrót do chwały i pomyślności, które ongiś były udziałem imperium Novrona - zakończyła, wykonując skomplikowany ruch ręką, po czym odwróciła się i opuściła balkon dostojnym i pewnym krokiem. Ludzie znów zaczęli wiwatować i czynili tak jeszcze bardzo długo po zniknięciu Modiny.

- Przysięgam, że nie kazałam jej tego mówić - broniła się Amilia przed Saldurem. - Jako że imperatorka nazwała cię publicznie swoją przyjaciółką i bohaterką królestwa, stałaś się sławna - odparł regent. - A to prawie uniemożliwi mi wstawienie na twoje miejsce innej osoby. Prawie. Ale nie martw się - ciągnął w zamyśleniu. - Po takim świetnym przedstawieniu musiałbym być głupi, żeby cię nie pochwalić. Kolejny raz mi zaimponowałaś. Nie spodziewałem się tego po tobie. Jesteś bystrzejsza, niż myślałem, i powinienem tego już wcześniej się domyślić. Będę musiał o tym pamiętać. Dobra robota, moja droga. Naprawdę dobra robota. - Tak, to było świetne! - dodał Ethelred. - Możemy zapomnieć o niepowodzeniu podczas koronacji. Nie pochwalam przesadnych pochwał, Amilio, ale zobaczywszy, co udało ci się z nią osiągnąć, nie mogę ci żałować uznania. Właściwie powinniśmy rozważyć wynagrodzenie jej za dobrze wykonane zadanie, Sauly. - Zaiste - potwierdził Saldur. - Będziemy musieli się nad tym zastanowić. Chodźmy na bankiet, Lanis. Wyszli, rozmawiając o szczegółach ceremonii.

Amilia podeszła do imperatorki, chwyciła ją za rękę i odprowadziła do jej komnaty. - Jeszcze przyniesiesz mi zgubę - powiedziała do Modiny.

Rozdział 16. Bitwa o Ratibor. Hadrian siedział w deszczu. Kostki i nadgarstki miał przykute ciężkimi łańcuchami do metalowego słupa wbitego w ziemię. Przez cały dzień i noc czekał w błocie, obserwując ślamazarne ruchy nacjonalistycznych żołnierzy. Byli tak samo nieskorzy do decydowania o swoim losie, jak też wyruszania do ataku. Konie chodziły samopas, wydawano regularne posiłki, a ludzie narzekali na błoto i deszcz. Szare światło dnia zastąpiła nocna ciemność i Hadrian coraz bardziej żałował swojej decyzji. Powinien uciec, nawet gdyby to oznaczało przelanie krwi. Może ocaliłby w ten sposób życie Ariście. Mógłby ją ostrzec, że nacjonaliści nie będą współpracować, i kazałby jej odwołać atak. A tak, nawet jeśli jej się uda, zwycięstwo będzie krótkotrwałe, a księżniczce będzie groziła szubienica albo ścięcie. - Gill! - krzyknął do przechodzącego wartownika. - Ach tak! - Gill roześmiał się, zbliżając się do Hadriana. - Czyż to nie dostojny marszałek? Już nie taki dostojny, co? - Gill, musisz mi pomóc - powiedział najemnik, przekrzykując huk deszczu. Musisz przekazać wiadomość... Gill się pochylił. - Czemu miałbym pomagać takim jak ty? Przez ciebie wyszedłem na głupca. Sierżant Milford też nie był zachwycony. Na dowód czego wlepił mi całonocną wartę. - Mam pieniądze - powiedział Hadrian zachęcająco. - Mógłbym ci zapłacić. - Poważnie? A gdzież te pieniądze? W skrzyni zakopanej na jakiejś dalekiej górze czy zwyczajnie w innych spodniach? - W sakiewce przy moim pasie. Mam co najmniej dziesięć złotych tenentów. Możesz zabrać wszystko, jeśli obiecasz, że przekażesz wiadomość do Ratiboru. Gill spojrzał z zaciekawieniem na pas Hadriana. - Pewnie - odrzekł. Odpiął sakiewkę od pasa i zważył ją w ręku. Gdy nią potrząsnął, usłyszał brzęk. Poluzował rzemyk i zajrzał do woreczka, po czym wysypał na dłoń garść monet. - Kto by pomyślał. Nie żartowałeś. Tu naprawdę jest złoto. Jeden, dwa, trzy... do diaska! Cóż, dzięki ci, marszałku. - Udał, że salutuje. - To wynagrodzi mi podwójną wartę - rzucił jeszcze i odwrócił się, by odejść. - Czekaj! - zawołał Hadrian. - Musisz usłyszeć wiadomość. Gill się nie zatrzymał.

- Musisz powiedzieć Ariście, żeby odwołała atak! - krzyknął zdesperowany Hadrian, ale Gill szedł dalej, potrząsając sakiewką, aż w końcu jego sylwetkę pochłonęła zasłona deszczu. Hadrian zaklął i z frustracji kopnął mocno w słup. Przypomniał sobie wyraz twarzy Aristy, nadzieję w jej oczach. Nawet do głowy jej nie przyszło, że on może zawieść. Gdy po raz pierwszy spotkał księżniczkę, uznał ją za arogancką egoistkę podobną do pozostałych szlachciców - dorosłych bachorów, chciwych i skupionych na sobie. Kiedy to się zmieniło? W głowie przypłynęły do niego różne obrazy. Przypomniał sobie, jak rozwieszała mokrą bieliznę w Sheridanie. Jak położyła się spać pod derką, gdy spędzali pierwszą noc pod chmurką, i zasnęła, płacząc. Razem z Royce’em byli pewni, że nazajutrz odwoła misję, a tu, proszę! Przypomniał sobie, jak spała w skifie tego ranka, gdy dryfowali na Bernumie, i jak zdradziła swoją tożsamość po wypiciu zbyt dużej ilości alkoholu w domu Dunstana. Zawsze była ich klientką i księżniczką, ale w którymś momencie stała się kimś jeszcze. Gdy tak siedział w błocie, smagany deszczem i bezradny, dręczyły go wizje jej śmierci. Widział, jak Arista leży twarzą w dół na brudnej ulicy, z podartą suknią, z plamami krwi na bladej skórze. Imperialiści na pewno wystawią jej zwłoki na pokaz na placu Głównym albo przywiążą je do konia i zawloką do Aquesty. Może utną jej głowę i wyślą Alricowi jako ostrzeżenie? W nagłym przypływie złości i desperacji zaczął kopać w błocie, próbując wyrwać słup. Kopał go z wściekłością, ciągnął mocno, po czym znów kopał. Szarpał pal do przodu i do tyłu. Gdy zauważył to strażnik, wbił drugi kij w ziemię, przewrócił Hadriana na plecy i zaczepił o niego łańcuch na nadgarstkach najemnika, przez co unieruchomił go w pozycji leżącej. - Wciąż próbujesz uciec i narobić szkody, co? - powiedział. - Nic z tego. Zabiłeś Gaunta. Zapłacisz za to życiem. Ale do tego czasu nie ruszysz się z miejsca. Strażnik napluł mu w twarz, lecz deszcz szybko spłukał ślinę. Hadriana przygnębiło to, że oczyściła go ulewa wywołana przez Aristę. Gdy tak leżał, dostrzegł pierwszy brzask świtu rozjaśniający niebo i poczuł się jeszcze bardziej przybity. *** Emery zobaczył horyzont, gdy słabe światło poranka oddzieliło niebo od budowli i drzew. Wciąż padał deszcz i cykanie świerszczy zastąpiły hałasy typowe dla początku dnia. Kupcy zjawili się na ulicy wcześniej niż zwykle, pchając wózki i

wozy w stronę placu Zachodniego. Pozostawili je niedbale, blokując wjazdy od ulicy Króla i alei Legend. Z domów i sklepów zaczęli wychodzić inni ludzie. Emery obserwował, jak wyłaniają się z deszczu w ten szary poranek pojedynczo lub dwójkami, a następnie zbierają w większe grupy, chodząc bez celu po placu, przesuwając się powoli, prawie niepewnie w kierunku zbrojowni. Byli ubrani w grube rzeczy i mieli przy sobie motyki, widły, szufle i siekiery. Większość nosiła noże zatknięte za pas. Dwaj strażnicy na nocnej zmianie - ubrani jedynie w lekkie letnie mundury właśnie zakończyli ostatni obchód. Przystanęli i z zaciekawieniem spojrzeli na powiększający się tłum. - Słuchajcie, co tu się dzieje?! - Nie wiem - odrzekł ktoś i się oddalił. - Po co to zgromadzenie?! - zapytał drugi strażnik, ale nikt nie odpowiedział. Emery, boso i w za dużej białej koszuli oraz pumpach, które nie zakrywały mu goleni, wystąpił, czując, jak miecz obija mu się o bok. - Przyszliśmy pomścić naszego zamordowanego pana i władcę króla Rhenyddu Uritha! - To on, Emery Dorn! - krzyknął strażnik. - Łapać szelmę! Wartownicy ruszyli pędem, zbyt późno zdając sobie sprawę z niebezpieczeństwa, bo grupa zaczęła zacieśniać wokół nich krąg jak stado ptaków. Dobyli pospiesznie mieczy i zaczęli nimi wymachiwać. - Do tyłu! Cofnąć się! Wszyscy! Do tyłu, bo każemy całą waszą zgraję aresztować! Na twarzach zebranych odmalował się wyraz nienawiści, a w oczach pojawiły się oznaki podekscytowania. Dźgali w żołnierzy widłami i motykami, a ci z kolei odparowywali ciosy mieczami. Przez kilka minut tłum dokuczał im pozorowanymi atakami i groźbami. W końcu Emery wyciągnął miecz, który dostał od pani Dunlap, a który należał kiedyś do jej męża. W ciągu wszystkich lat służby Paul Dunlap, stangret króla Uritha, nie miał okazji go użyć. Stal zazgrzytała, gdy Emery dobywał ostrze z metalowej pochwy. Z ponurym wyrazem twarzy i zaciśniętymi zębami przepchnął się przez krąg ludzi i stanął przed strażnikami. Żołnierze się pocili. Dorn widział, że bliżej stojący ma wilgotną górną wargę. Strażnik zrobił wypad, wykonując pchnięcie. Emery odsunął się na bok i odbił jego klingę własną. Usłyszał szczęk i poczuł siłę uderzenia w ręce. Zrobił krok do przodu i się zamachnął. Manewr był trafnie dobrany i idealnie wykonany. Emery trafił czubkiem ostrza w coś miękkiego i patrzył, jak rozcina w poprzek pierś żołnierza. Ten z kolei wrzasnął i upuścił broń. Upadł na kolana, otwierając szeroko

oczy wskutek szoku, i przycisnął ręce do piersi, gdy krew zaczęła przesączać się przez jego ubranie. Drugi strażnik próbował uciec, ale tłum zagrodził mu drogę. Emery przeszedł obok rannego i szybkim pchnięciem przebił temu drugiemu nerkę. Kilku ludzi zaczęło wiwatować i siekać rannych siekierami i szuflami. - Dość! - krzyknął Emery. - Za mną! Zabrano strażnikom broń i tłum ruszył szybko za Dornem do kamiennego budynku z żelazną bramą. Gdy dotarli na miejsce, Karat już otwierał zamek. Zabili żołnierzy na służbie i odkryli, że większość pozostałych wciąż śpi. Kilku jednak wstało z łóżka przed przybyciem motłochu. Ktoś wbił w pierś pierwszego widły, które pozostały mu w ciele, gdy upadał. Emery przebił drugiego, a trzeciemu odrąbano częściowo ramię. Siekiera zakleszczyła się w ranie tak mocno, że jej właściciel musiał kopnąć ofiarę, aby ją wyrwać. Zbrojowni broniło zaledwie dziesięciu żołnierzy i wszyscy zginęli szybko, przeważnie jeszcze w łóżkach. Ludzie wiwatowali, uświadomiwszy sobie, że zajęli skład bez poniesienia ofiar. Śmiali się, wyli i wskakiwali na stoły, tłukąc talerze, filiżanki i wszelkie inne przedmioty, na których udało im się przetestować swoją nową broń. Miecze i tarcze wisiały na ścianach i leżały w sosnowych skrzyniach. Stalowe hełmy i kolczugi znajdowały się na półkach. Powstańcy zabrali rynsztunek, zastępując nimi narzędzia, z którymi przyszli. Emery widział w oczach wszystkich otaczających go ludzi dzikość i uprzytomnił sobie, że sam też na pewno wygląda podobnie. Serce mu waliło i oddychał głęboko. Już nie odczuwał bólu w plecach. Czuł się jednocześnie potężny, upojony szczęściem i lekko zamroczony. - Emery! Emery! Odwrócił się i zobaczył Aristę, która przepychała się do niego przez tłum. - Za bardzo marudzicie! - krzyknęła do niego. - Nadchodzi garnizon. Każ im wziąć broń i sformować szyki na placu. Emery, jakby wyrwany ze snu, zdał sobie sprawę z własnego szaleństwa. - Wszyscy na dwór! - krzyknął. - W tej chwili! Sformować szyki na placu! *** Arista już zaczęła ustawiać ludzi pozostałych na zewnątrz w dwóch szeregach plecami do zbrojowni i twarzą w stronę placu. - Potrzebujemy broni! - krzyknął do niej Perin.

- Pozostać w szyku! - warknęła. - Każę ją przynieść. Musicie zachować dwuszereg, żeby powstrzymać garnizon przed atakiem. Ludzie uzbrojeni jedynie w narzędzia rolnicze spojrzeli na nią przerażeni, gdy po drugiej stronie placu żołnierze zaczęli odciągać na bok fury i wózki. Niebawem ci, którym Emery kazał wyjść, zaczęli zajmować miejsca przed nimi. - Sformować szyki! - krzyknął Emery. - Dwa proste szeregi. Arista pobiegła z powrotem do zbrojowni, zaczęła zbierać miecze i je wynosić. Dostrzegła, że Karat kradnie monety z sakiewki zabitego żołnierza, i odepchnęła go na ścianę. - Pomóż mi wynieść miecze i tarcze! - Ale mi nie wolno - odparł. - Nie wolno ci walczyć, ale możesz przenieść kilka mieczy, do diabła. Tak jak otworzyłeś drzwi. Dalej! Wydawało się, że Karat chce coś powiedzieć, lecz się rozmyślił. Zaczął ściągać tarcze ze ściany. Wszedł doktor Gerand z bandażami, ale szybko je odłożył, żeby pomóc przy wynoszeniu broni. Arista w bramie zobaczyła kobietę wbiegającą do środka w przemoczonej sukni i z długimi blond włosami przyklejonymi do twarzy, przez które niewiele widziała. Zatrzymała się nagle na widok zbliżającej się księżniczki. - Pomogę - zaproponowała. - Dostaną więcej, gdy ja będę podawać je dalej. Arista skinęła głową i przekazała nieznajomej broń, po czym wbiegła z powrotem do środka. Karat podał jej kilka tarcz. Zaniosła je szybko do młodej kobiety, która z kolei wręczyła je osobom tworzącym ludzki łańcuch. Gdy Arista wyszła na dwór, zobaczyła rząd złożony ze starców i kilku kobiet, podających sobie broń niczym kubły z wodą podczas gaszenia pożaru. Na końcu tej kolejki stała młoda blondynka. - Więcej mieczy! - krzyknęła Arista. - Hełmy i kolczugi na końcu. Karat składał broń w pęki, które inni mogli schwycić. - Dość broni! - krzyknął ktoś po niedługim czasie. - Dawajcie tarcze! Rozległ się dźwięk dzwonu na placu Głównym. Tego ranka brzmiał inaczej niż dotychczas, być może z powodu rzęsistego deszczu lub pulsowania krwi w uszach Aristy. Większość ludzi w szeregu miała tylko miecze w rękach. Księżniczka widziała strach malujący się na twarzach. Po każdej dostawie broni słyszała głos Emery’ego wybijający się ponad szum deszczu:

- Spokojnie! Wyrównać szeregi. Zewrzeć szyki - wydawał szczekliwie rozkazy niczym doświadczony dowódca. - Odległość między sąsiednimi żołnierzami ma być nie większa niż na szerokość pięści. Ci, którzy mają włócznie lub piki, do tylnego szeregu. Ci z tarczami do przodu. Czekać! Stać! - krzyknął. - Cofam rozkaz. Z powrotem do szeregu. Podać włócznie do tyłu, a tarcze do przodu. Przy następnej dostawie broni Arista przystanęła przy wejściu do zbrojowni i spojrzała na drugą stronę placu. Żołnierze już odsunęli wozy i kilku weszło na ulicę Króla. Spojrzeli na szeregi utworzone przez mieszkańców miasta. Każdy miał miecz lub włócznię, ale większość nie potrafiła nimi władać. Prawie wszyscy w pierwszym szeregu trzymali tarcze, lecz nieporadnie, nierzadko odwrócone do góry nogami. - Adam kołodziej do przodu i na środek! Po zawołaniu Emery’ego z szeregu wystąpił mężczyzna w średnim wieku. - Zajmij się lewą stroną i dopilnuj, żeby ludzie prawidłowo chwycili tarcze i miecze. Następnie kazał Renkinowi Poolowi i Forrestowi zająć się ustawieniem ochotników w linii. - Trzymajcie tarcze wysoko - instruował ich Adam. - Nie machajcie mieczem, tylko wykonujcie nim pchnięcia. W ten sposób będziecie mogli utrzymać zwarty szyk. Walczący obok towarzysz jest lepszą osłoną od lichego kawałka drewna w waszych rękach! Stójcie ramię przy ramieniu! - Nie pozwólcie im obejść flanki! - krzyczał Renkin po drugiej stronie. - Niech stojący na końcach szeregu odwrócą się i zasłonią tarczą, żeby odeprzeć boczny atak. Wszyscy muszą współpracować! Teraz przynoszono hełmy i inne elementy zbroi. Kilka osób w przednim rzędzie pospiesznie wkładało sobie przez głowę kolczugi. Po drugiej stronie placu już sformowało szyki zaskakująco wielu imperialnych żołnierzy. Wszyscy wyglądali nienagannie w hełmach i kolczugach, z tarczami i mieczami w rękach. Stali spokojnie, wyprostowani i pewni siebie. Gdy Arista spojrzała na ludzi Emery’ego, zobaczyła nerwowe ruchy i przepełnione strachem oczy. Na plac wjechało czterech rycerzy. Dwóch miało lance z imperialnymi proporczykami pod grotem. Na przodzie stał szeryf Vigan, a obok niego Trenchon, egzekutor miejski, którego koń rozchlapywał kałuże. Oprócz miecza Vigan nosił przy pasie bicz. Miał srogą twarz i nie robiły na nim wrażenia w pośpiechu ustawione, trochę koślawe szeregi wieśniaków. Kłusował groźnie to w jedną, to w drugą stronę, a spod kopyt jego wierzchowca wylatywały w powietrze grudy błota.

- Wiem, dlaczego tu jesteście! - krzyknął do buntowników. - Przyszliście tu z powodu jednego człowieka. - Wskazał na Emery’ego. - To on podjudził was do przestępczych czynów. Normalnie kazałbym każdego z was stracić za zdradę, ale widzę, że winę za tę sytuację ponosi zdrajca Emery Dorn, a nie wy. Wy padliście ofiarą jego trucizny, więc będę wyrozumiały. Odłóżcie tę skradzioną broń i wróćcie do domów, a ja każę powiesić tylko przywódców, którzy sprowadzili was na manowce. Ale jeśli będziecie w to dalej brnęli, zostaniecie wybici do nogi. - Zachowajcie spokój! - krzyknął Emery do swoich ludzi. - Próbuje was nastraszyć. Proponuje wam układ, bo się boi. Boi się nas, gdyż stoimy przed nim silni i zjednoczeni. Boi się, gdyż nie lękamy się jego gróźb, gdyż po raz pierwszy nie widzi owiec, niewolników, ofiar do bicia, lecz mężczyzn. Mężczyzn! Wysokich i dumnych. Ludzi, którzy pozostają wierni swojemu królowi! Vigan uniósł i opuścił rękę. Rozległ się trzask, po którym nastąpił odgłos przytłumionego uderzenia. Emery zatoczył się do tyłu, a stojących przy nim ludzi opryskała krew. W piersi Dorna tkwił bełt. Po chwili chłopak o ognistorudych włosach upadł w błoto. Na ten widok szereg zaczął się załamywać. - Nie! - wrzasnęła Arista, przeciskając się między ludźmi, i uklękła obok Emery’ego. Gorączkowo próbowała odwrócić go na plecy, podnieść mu głowę z błota. Ale gdy ścierała maź z jego twarzy, z ust popłynęła mu krew. Gałki oczne drgały mu opętańczo, a jego oddech był płytki i świszczący. Wszyscy milczeli. Świat się zatrzymał. Arista tuliła Emery’ego w ramionach. Gdy spotkały się ich spojrzenia, zobaczyła wyraz błagania w jego oczach. Oddech młodzieńca stawał się coraz krótszy. Przy każdym spazmie jego ciała czuła, jakby pękało jej serce. To nie może się dziać naprawdę! Spojrzała mu w oczy. Chciała coś powiedzieć, dać mu cząstkę siebie, którą mógłby zabrać z sobą, ale mogła jedynie go tulić. Gdy przycisnęła go mocno do siebie, przestał się poruszać, a po chwili już nie oddychał. Arista głośno zapłakała pewna, że nie zdoła tego znieść. Przed nią prychał i stąpał koń szeryfa, a za jej plecami stali niezdecydowani uczestnicy rebelii. Usłyszała, jak upuszczają broń i odrzucają tarcze na bok. Zaczerpnęła spazmatycznie powietrza w płuca i zwróciła twarz w stronę nieba. Postawiła na ziemi jedną stopę, a następnie drugą i zmusiła się, żeby wstać, biorąc jednocześnie broń Emery’ego. Zacisnęła dłoń na rękojeści miecza, uniosła go nad głowę i spiorunowała szeryfa spojrzeniem, po czym zawołała: - Nie ważcie się rozchodzić! Utrzymać szyk!

*** Gdy Hadrian leżał na plecach, skuty łańcuchami, na jego twarz padł jakiś cień i przestały go smagać krople deszczu. Otworzył oczy, a następnie je zmrużył, by zobaczyć niewyraźną postać w porannym świetle. - Cóż ty, na litość Maribora, tu robisz? Głos brzmiał znajomo i Hadrian usiłował rozpoznać twarz pod kapturem. Ale wciąż lało jak z cebra i spadające krople zmuszały najemnika do zaciskania powiek. Stojący nad nim człowiek krzyknął: - Sierżancie! Wyjaśnij, co tu się dzieje. Dlaczego ten człowiek jest zakuty w kajdany? Hadrian usłyszał odgłos stąpania w błocie. - To rozkaz dowódcy Parkera, sir. - W jego głosie słychać było nutę podenerwowania. - Rozumiem. Sierżancie, czy bycie człowiekiem sprawia ci przyjemność? - O co chodzi, sir? - Zapytałem, czy podoba ci się ludzka postać. Na przykład czy uważasz, że dobrze jest mieć dwie ręce i dwie nogi? - Ja... aa... chyba nie rozumiem, co masz na myśli. - Ale zrozumiesz, jeśli ten człowiek nie zostanie natychmiast uwolniony. - Ależ, lordzie Esrahaddonie, nie mogę tego zrobić. Dowódca Parker... - Parkera pozostaw mnie. Zdejmij temu człowiekowi kajdany, wyciągnij go z błota i bezzwłocznie odprowadź do domu, bo przysięgam, że za godzinę zaczniesz chodzić na czworakach i tak już pozostanie do końca twojego żywota. - Czarnoksiężnicy! - mruknął sierżant po odejściu Esrahaddona, ale wyjął klucz zza pasa i z trudem otworzył oblepione błotem kłódki. - Wstawaj - rozkazał, po czym zaprowadził Hadriana do domu. Choć łańcuchy z niego zdjęto, nadgarstki wciąż miał skrępowane żelaznymi kajdankami. Był zziębnięty i głodny i czuł się prawie jak topielec, ale gdy patrzył na wschodzące słońce, głowę zaprzątała mu tylko jedna myśl: Czy jest jeszcze czas? - A co z wozami na Trakcie Południowym? - warknął Esrahaddon, gdy Hadrian akurat wszedł.

Wyglądał tak samo jak w Dahlgrenie, tylko że teraz miał dłuższą brodę, która sięgała mu do piersi, dzięki czemu wyglądał jeszcze bardziej jak czarnoksiężnik. Jego szara szata była sucha pomimo ulewy. Parker siedział za stołem z serwetką zatkniętą za kołnierz, a przed nim stał kolejny talerz z jajecznicą na szynce. Codziennie rano każe sobie przynosić takie samo śniadanie? - zastanawiał się Hadrian. - To przez błoto. Nie można ich ruszyć i nie życzę sobie... - przerwał, dostrzegłszy więźnia. - Co się dzieje? Kazałem tego człowieka przykuć do pala. Czemu go tu przyprowadziłeś? - zwrócił się do sierżanta. - Na mój rozkaz - odparł Esrahaddon. - Sierżancie, zdejmij mu kajdanki i przynieś jego broń. - Twój? - zapytał Parker w oszołomieniu. - Pełnisz tu tylko rolę doradcy. Zapominasz, że to ja dowodzę. - Kim? - spytał czarnoksiężnik. - Tysiącem leniwych włóczęgów? Gdy stąd wyjeżdżałem, była tu armia. Po powrocie zastałem motłoch. - To przez ten deszcz. Nie przestaje padać. - Bo tak ma być! - wybuchnął sfrustrowany Hadrian. - Próbowałem ci to powiedzieć. Musimy niezwłocznie zaatakować Dermonta. Dziś rano Arista wznieciła bunt w Ratiborze. Zamknie bramy miasta, żeby nie mógł się wycofać. Musimy ruszyć do walki i pokonać go, zanim wesprą go Breckton i północna armia imperialna. Dotrą tu lada dzień. Jeśli nie zaatakujemy, Dermont wejdzie do miasta i zmiażdży rebeliantów. - Co za bzdury. - Parker wyciągnął oskarżająco palec. - Ten człowiek wszedł do obozu, twierdząc, że jest marszałkiem, który przejmuje dowództwo nad moimi żołnierzami. - To wszystko prawda - powiedział czarnoksiężnik. - Nie przejmie dowództwa! On i księżniczka Melengaru odpowiadają za zdradę, która prawdopodobnie kosztowała Degana życie. I nie dostaliśmy żadnej wiadomości o północnej... - Degan żyje, ty idioto. Ani Hadrian, ani Arista nie mieli nic wspólnego z jego uprowadzeniem. Rób, co ten człowiek każe, bo za dwa dni wszyscy zginą albo zostaną pojmani przez wojska imperium. Ty, oczywiście - czarnoksiężnik spiorunował go wzrokiem - umrzesz znacznie wcześniej. Parker otworzył szeroko oczy. - Nawet nie wiem, kto to jest! - wykrzyknął. - Nie mogę przekazać dowództwa nieznajomemu. Skąd mam wiedzieć, czy się nadaje? Jakie ma kwalifikacje?

- Nikt z żyjących ludzi nie wie o walce więcej niż Hadrian. - Mam ci uwierzyć na słowo? Słowo czarnoksiężnika? - To na moje słowo powstała ta armia i to dzięki moim wskazówkom odniosła wiele zwycięstw. - Ale zniknąłeś. Sytuacja się zmieniła. Degan przekazał mi dowództwo i nie sądzę, abym mógł... Esrahaddon ruszył w stronę Parkera i w tym samym momencie jego szata zaczęła się jarzyć. Dom rozjaśnił krwistoczerwony blask, w którym twarz dowódcy upodobniła się do pękatego buraka. - W porządku, już dobrze! Rób, co mówi! - krzyknął nagle do sierżanta. - Co mnie to obchodzi! Żołnierz uwolnił ręce Hadriana, po czym wyszedł. - A teraz, Parker, choć raz zrób coś pożytecznego - zażądał Esrahaddon. Zwołaj jak najszybciej pułkowników i powiedz im, że od tej chwili będą wykonywać rozkazy marszałka Blackwatera. - Marszałka lorda Blackwatera - poprawił go Hadrian z uśmiechem. Esrahaddon przewrócił oczami. - Ruszaj. - Ale... - Natychmiast! Parker chwycił swój płaszcz i miecz i wyjął spod stołu buty. Wyszedł, wciąż trzymając je w ręku. - Będzie sprawiał problemy? - spytał Hadrian. - Parker? Nie. Po prostu musiałem mu przypomnieć, żeby się mnie bał. Esrahaddon spojrzał na Hadriana. - Marszałek lord Blackwater? - Lord Esrahaddon? - odparł najemnik, rozcierając zdrętwiałe nadgarstki. Czarnoksiężnik uśmiechnął się i skinął głową. - Nie powiedziałeś, co tu robisz. - Wykonuję zlecenie dla Aristy Essendon. Wynajęła nas, żebyśmy pomogli jej skontaktować się z nacjonalistami. - A teraz kazała ci przejąć kontrolę nad moją armią. - Twoją? Myślałem, że należy do Gaunta. - On też tak myślał. Gdy tylko wyjechałem, Degan postawił na jej czele tego dyletanta, a sam dał się złapać. Jest z tobą Royce?

- Był. Arista wysłała go, żeby powiadomił Alrica o najeździe na Warric. Hadrian, jedząc pozostawioną przez Parkera jajecznicę z szynką, podał Esrahaddonowi bliższe szczegóły o buncie i własnych planach zaatakowania Dermonta. Tuż po skończeniu przez niego posiłku rozległo się pukanie do drzwi. Do środka weszło pięciu oficerów i znękany sierżant, który przyniósł miecze Hadriana. Esrahaddon zwrócił się do zebranych: - Parker na pewno was powiadomił, że to jest marszałek lord Blackwater, wasz nowy dowódca. Wykonujcie wszystkie jego rozkazy, jakby był samym Gauntem. Sądzę, że uznacie go za człowieka godnie zastępującego waszego generała. Skinęli głowami i stanęli na baczność. Hadrian wstał, obszedł stół i oznajmił: - Niezwłocznie zaatakujemy imperialne wojska. - Teraz? - spytał jeden z zaskoczeniem. - Żałuję, że nie ma więcej czasu, ale byłem nieco zajęty. Pójdziemy do ataku bezpośrednio przez to błotniste pole, po którym nie przejedzie trzystuosobowa ciężka kawaleria imperialistów i gdzie ich łucznicy nic nie zobaczą w ulewie. Nasza lekkozbrojna piechota musi szybko się poruszać, żeby przemóc nieprzyjaciela. Dobiegniemy i wyrżniemy ich w walce jeden na jednego. - Ale oni... - zaczął wysoki, gburowato wyglądający żołnierz z kilkudniowym zarostem i źle dobraną zbroją, lecz po chwili umilkł. - Co oni? - podchwycił Hadrian. - Zastanawiam się, czy na nasz widok nie schronią się za murami miasta. - Jak się nazywasz? - spytał Hadrian. Mężczyzna spojrzał niepewnie. - Renquist, sir. - Cóż, Renquist, masz całkowitą rację. To właśnie spróbują zrobić. Tylko że nie wejdą tam, bo miasto będzie już opanowane przez nasze sprzymierzone siły. - Sprzymierzone siły? - Nie mam czasu na wyjaśnienia. Nie zwijajcie obozu i nie używajcie trąbek ani bębnów do zwoływania żołnierzy. Przy odrobinie szczęścia mamy szansę ich zaskoczyć. Obecnie prawdopodobnie myślą, że nigdy nie zaatakujemy. Renquist, ile czasu potrzeba na zebranie ludzi i przygotowanie ich do marszu? - Dwie godziny - odparł żołnierz z większą pewnością siebie. - Masz na to jedną. Niech każdy z was ustawi swoich na wschodnim zboczu, poza zasięgiem ich wzroku. Trzy pułki piechoty w podwójnych szeregach, dowódcy

batalionów na środku, na lewej i prawej flance. I chcę, żeby lekka kawaleria czekała na południu i na sygnał trąbki zaatakowała wroga z flanki. Jeden oddział kawalerii, najmniejszy, dla mnie. Będę go trzymał w odwodzie na północy, niedaleko miasta. Gdy zobaczycie niebieską flagę, zacznijcie przechodzić jak najciszej przez pole, a gdy zieloną, przekażcie sygnał dalej i ruszajcie do ataku. Zaczynamy za godzinę. Rozejść się! Kapitanowie zasalutowali i wybiegli na deszcz. Sierżant podał Hadrianowi miecze i chciał się chyłkiem wymknąć. - Czekaj - zatrzymał go Hadrian. - Jak się nazywasz? Żołnierz obrócił się na pięcie. - Gdy cię skuwałem, to tylko wykonywałem rozkazy. Nie wiedziałem... - Właśnie awansowałeś na adiutanta generała - oznajmił mu Hadrian. - Jak się nazywasz? Były sierżant zamrugał. - Bentley... sir. - Bentley, od tej chwili będziesz mi towarzyszył i pilnował, żeby wykonywano moje rozkazy, rozumiesz? Będę potrzebował trzech szybkich jeźdźców jako posłańców. Trzech powinno wystarczyć. I jak największych flag sygnałowych: niebieskiej i zielonej. Przymocuj je do długich kijów i dopilnuj, żeby wszyscy kapitanowie mieli identyczne. Aha, i potrzebuję konia! - Przyprowadź dwa - wtrącił czarnoksiężnik. - Trzy - skorygował Hadrian. - Ty też będziesz jednego potrzebował, Bentley. Żołnierz otworzył usta, zamknął je, a następnie skinął głową i wyszedł na zewnątrz. - Godzina - wymamrotał Hadrian, przypinając miecze. - Sądzisz, że Arista nie utrzyma się tak długo? - Miałem przejąć kontrolę nad tym wojskiem wczoraj. Gdybym tylko miał więcej czasu... mógłbym... Mam nadzieję, że nie jest za późno. - Jeżeli ktoś może uratować Ratibor, to tylko ty - powiedział czarnoksiężnik. - Dowiedziałem się, że jestem opiekunem spadkobiercy - odparł Hadrian. - Przeczuwałem, że Royce ci powie. Hadrian podniósł wielki miecz dwuręczny i przełożył sobie jego pas przez głowę. Chwycił go i wyciągnął, sprawdzając położenie pochwy. - Przypominam sobie tę broń. - Czarnoksiężnik wskazał na wielkie ostrze. - To miecz Jerisha. - Zmarszczył czoło i dodał: - Coś ty z nim zrobił?

- Jak to? - Jerish go uwielbiał. Nosił w rękawicy specjalną szmatkę, którą go polerował. Miał obsesję na tym punkcie. Ostrze lśniło jak lustro. - Używano go przez dziewięćset lat - powiedział Hadrian i odłożył potężną broń. - Nie jesteś podobny do Jerisha - stwierdził Esrahaddon, po czym umilkł, widząc wyraz twarzy Hadriana. - O co chodzi? - Spadkobierca nie żyje. Wiesz o tym, prawda? Zginął w Ratiborze przed czterdziestu laty. Czarnoksiężnik się uśmiechnął. - Mimo to trzymasz miecz w taki sam sposób jak on. Pewnie tak się nauczyłeś w trakcie szkolenia. To niesamowite, jak bardzo ten drobiazg was obu wyróżnia. Ja właściwie nigdy... - Słyszałeś, co powiedziałem? Ród wygasł. Sereci ich dopadli. Zabili spadkobiercę. À propos, nazywał się Naron. A także jego żonę i dziecko. Przeżył jedynie mój ojciec. Przykro mi. - Mój nauczyciel stary Yolric upierał się, że świat sam się naprawia. Miał obsesję na tym punkcie. Uważałem go za szaleńca, ale po dziewięciu wiekach życia zmienia się sposób postrzegania. Człowiek zauważa schematy, których wcześniej nie widział. Spadkobierca żyje, Hadrianie, ale się ukrywa. - Wiem, że chciałbyś, aby tak było, ale mój ojciec zawiódł i spadkobierca zginął. Rozmawiałem z członkiem organizacji Prastare To Miraże, który był tego świadkiem. Widział, jak to się stało. Esrahaddon pokręcił głową. - Widziałem spadkobiercę na własne oczy, a potrafię rozpoznać krew Nevrika nawet po tysiącletniej przerwie. Dla pewności jednak przeprowadziłem próbę, której wyniku nie można sfałszować. Spadkobierca żyje i ma się dobrze. - A zatem któż to jest? Przecież jestem jego opiekunem. Lub powinienem nim być. Powinienem go ochraniać. - W tej chwili anonimowość to znacznie lepsza ochrona od miecza. Nie mogę ci zdradzić jego tożsamości, bo zaraz byś do niego popędził, wskazując drogę niepożądanym obserwatorom. - Czarnoksiężnik westchnął. - A wierz mi, wiem bardzo dobrze, co oznacza bycie stale obserwowanym. W Gutarii zapisywali wszystko, co mówiłem. Nawet teraz, w tej chwili słyszą każde moje słowo. - Mówisz jak Royce. - Hadrian się rozejrzał. - Jesteśmy sami, otoczeni przez armię nacjonalistów. Myślisz, że podsłuchują nas szpiedzy Saldura lub Ethelreda?

- Saldura? Ethelreda? - Esrahaddon zachichotał. - Nie martwią mnie imperialni regenci. To pionki w tej grze. Nie zastanawiałeś się, jak gilarabrywn uciekł z Avemparthy? Myślisz, że Saldur lub Ethelred zdołaliby tego dokonać? Mój adwersarz jest znacznie niebezpieczniejszy i jestem pewny, że spędza wiele czasu na podsłuchiwaniu mnie bez względu na to, gdzie jestem. Widzisz, ja nie mam takiego amuletu jak ty. - Amuletu? - Hadrian dotknął piersi, wyczuwając metalowe kółko pod koszulą. Według Royce’a osoba, która go nosi, jest niewidoczna dla takich czarnoksiężników jak ty. Esrahaddon skinął głową. - Stworzenie zapory przed jasnowidzami było nadrzędnym celem, ale amulety mają znacznie większą moc. Ochraniają właścicieli przed wszelkimi skutkami sztuki i zapewniają im uśmiech fortuny. Gdy rzucisz monetę z nim na szyi, częściej spadnie tak, jak chcesz. Uczestniczyłeś w wielu walkach i na pewno nieraz byłeś z Royce’em w niebezpiecznej sytuacji. Nie uważałeś się za szczęściarza przy niejednej okazji? Ten wisiorek ma potężną moc. Sztuka, której użyto przy jego tworzeniu, wykraczała poza wszelkie moje pojęcie. - Myślałem, że to ty go stworzyłeś. - Tak, ale z pomocą. Sam nie dałbym rady. Yolric pokazał mi splot. Był największym czarnoksiężnikiem wśród nas. Ledwie zrozumiałem jego wskazówki i nie byłem pewny, czy poprawnie utworzyłem zaklęcie, ale wygląda na to, że mi się udało. - Ale jesteś jedyną pozostałą na świecie osobą, która naprawdę potrafi czynić magię, prawda? Więc to niemożliwe, żeby ktoś cię magicznie podsłuchiwał. - A co z tym deszczem? Ma nie przestać padać? Wydaje się, że nie jestem sam. - Boisz się Aristy? - Nie, to tylko argument. Nie jestem jedynym czarnoksiężnikiem na świecie i już byłem zbyt nieostrożny. W pośpiechu podjąłem niepotrzebne ryzyko, zwracając na siebie zbytnią uwagę i dając tym samym innym broń do ręki. Zostało tak niewiele czasu, zaledwie kilka miesięcy, że dalsze ryzyko byłoby nierozwagę. Obawiam się, że tożsamość spadkobiercy wyszła już na jaw, ale istnieje szansa, że jestem w błędzie, i będę żywił taką nadzieję. Przykro mi, Hadrianie, nie mogę ci jeszcze powiedzieć, ale wierz mi, że to zrobię. - Nie obraź się, ale nie wydajesz się godny zaufania. Czarnoksiężnik się uśmiechnął.

- Może jednak jesteś potomkiem Jerisha. Wkrótce będę potrzebował pomocy Riyrii przy niezwykle trudnym zadaniu. - Riyria już nie istnieje. Wycofałem się. Czarnoksiężnik skinął głową. - Mimo to będę potrzebował was obu, a jako że sprawa dotyczy spadkobiercy, przypuszczam, że zrobisz wyjątek. - Nawet nie wiem, gdzie będę. - Nie martw się, znajdę was w odpowiednim czasie. Na razie jednak musimy uporać się z małym problemem, jakiego przysparza nam armia lorda Dermonta. Rozległo się pukanie do drzwi. - Konie gotowe - zameldował nowo mianowany adiutant. Gdy wyszli, Hadrian dostrzegł Gilla idącego w jego kierunku. - Dzień dobry, Gill - odezwał się, odbierając swoją sakiewkę. - Dzień dobry, sir. - Wartownik wyglądał na zażenowanego, ale próbował się uśmiechnąć. - Nie brakuje ani jednej monety. - Jestem teraz trochę zajęty, Gill, ale na pewno będziemy mieli okazję rozmówić się później. - Tak, sir. Hadrian wsiadł na srokatego wałacha, którego Bentley przytrzymywał dla niego. Patrzył, jak Esrahaddon sadowi się na mniejszej karej klaczy, obejmując kulę u siodła przedramieniem. Będąc już na grzbiecie zwierzęcia, czarnoksiężnik owinął sobie wodze wokół kikutów rąk. - Dziwne. Ciągle zapominam, że nie masz dłoni - skomentował Hadrian. - A ja nie - odparł Esrahaddon chłodnym tonem. Na niebie kłębiły się ciężkie chmury, gdy żołnierze biegali po obozie, przekazując rozkaz formowania szyków. Spod kopyt kłusujących koni wylatywały w powietrze grudy ziemi. Po przejeżdżających wozach pozostawały głębokie koleiny. Z namiotów wyskakiwali na wpół ubrani ludzie, ślizgając się w grząskim błocie. Mieli miecze przewieszone przez plecy, za sobą wlekli tarcze i usiłowali włożyć hełmy. Hadrian i Esrahaddon przejechali przez tętniący życiem obóz i wspięli się na szczyt grzbietu, skąd widzieli ogromny teren. Miasto na północy, z drewnianymi wieżami i bezbarwnymi murami, wyglądało jak upiorny cień, na południu rósł bór, a między nimi ciągnęła się na zachód rozległa równina. Dawna ziemia uprawna przemieniła się w mazistą zupę. Pole przypominało kształtem nieckę i w jego

najniższym punkcie utworzył się płytki staw, w którym ponure, szare niebo odbijało się niczym w stalowym lustrze. Po drugiej stronie, za grubą zasłoną deszczu widać było niewyraźnie obozowisko imperialnej armii. Hadrian wytężał wzrok, ale dostrzegał jedynie rozmyte kształty podobne do cieni. Nic nie wskazywało na to, że wróg wie, co się święci. Poniżej, na wschodnim zboczu, którego nie mogli zobaczyć imperialni żołnierze, wojsko nacjonalistów formowało szeregi. - O co chodzi? - spytał Esrahaddon. Hadrian uświadomił sobie, że się krzywi. - To kiepscy żołnierze - odparł, obserwując, jak ludzie chodzą bezładnie i apatycznie ustawiają się w nierównych szeregach. Stali z przygarbionymi ramionami i spuszczonymi głowami. Czarnoksiężnik wzruszył ramionami. - Jest kilku dobrych. Zwerbowaliśmy paru najemników i garstkę dezerterów z imperialnej armii. Ten Renquist, który tak ci się spodobał, był sierżantem w imperialnych siłach. Przyłączył się do nas, bo słyszał, że w armii nacjonalistów nie liczy się szlacheckie pochodzenie. Przyszło do nas kilku takich, ale w większości wzmocnili nasze szeregi gospodarze, kupcy lub ludzie, którzy potracili swoje domy lub rodziny. Hadrian spojrzał na pole po drugiej stronie. - Lord Dermont wyszkolił piechurów, łuczników i rycerzy, ludzi, którzy poświęcili całe swoje życie wojaczce. - O to bym się nie martwił. - Oczywiście, że ty nie. To ja muszę poprowadzić tę zgraję. To ja muszę tam zejść i stawić czoło lancom i strzałom. - Idę z tobą - powiedział Esrahaddon. - Dlatego nie musisz się martwić. Podjechali do nich Bentley i trzech młodzieńcy z kolorowymi flagami. - Kapitanowie zameldowali gotowość, sir. - Jedziemy - powiedział do nich Hadrian i ruszył kłusem po zboczu do małego oddziału kawalerii. Ludzie na koniach wydawali się jeszcze bardziej nieudolni od piechurów. Nie mieli na sobie zbroi i nosili podarte, nasiąknięte wodą ubrania. Gdyby nie włócznie, które trzymali na kolanach, można by ich uznać za włóczęgów albo zbiegłych więźniów. - Lance do góry! - krzyknął. - Trzymajcie się blisko siebie, nie opuszczajcie swojego miejsca i jedźcie za mną. - Odwrócił się do Bentleya. - Pomachaj niebieską flagą.

Bentley wykonał rozkaz i po chwili sygnał został przekazany dalej, po czym wojsko ruszyło powoli naprzód. Armie nigdy nie szły w tempie, które by odpowiadało Hadrianowi. W ataku przesuwały się koszmarnie wolno, ale przy odwrocie wydawało się, że pędzą z nienaturalną szybkością. Poklepał po karku konia, który był większy i żwawszy od starej Millie. Hadrian lubił poznać bliżej swojego wierzchowca przed walką. Musieli działać zespołowo w trakcie potyczki, a nawet nie znał imienia tego zwierzęcia. Z czarnoksiężnikiem po prawej stronie i Bentleyem po lewej wjechał na szczyt wzgórza, po czym rozpoczął długi zjazd na mokre pole. Prowadził swój oddział kawalerii na prawo, zmierzając w kierunku miasta. Trzymał się obrzeża niecki, unikając grzęzawiska na środku, które pozostawił piechocie. Zamierzał ustawić się powyżej zagłębienia i obserwować północną flankę armii z miejsca w pobliżu bramy miasta, skąd mógłby udaremnić rejteradę imperialnych wojsk. Skręciwszy ze swoją kompanią, patrzył, jak większy oddział szwoleżerów lansjerów oddziela się i zaczyna zataczać koło w lewą stronę, by stamtąd wspierać południową flankę. Niebawem ściana deszczu przesłoniła oddalające się konie. W następnej kolejności zjawiły się rzędy piechurów. Ludzie obijali się o siebie. Niektórzy z nich wciąż usiłowali włożyć hełmy i odpowiednio ustawić tarcze. Szeregi były koślawe, nieregularne i zygzakowate, a gdy żołnierze weszli w błoto, zniknęło ich wszelkie podobieństwo do formacji. Szli kupą, zataczając się i ślizgając. Ale przynajmniej zachowywali się cicho. Hadrian zastanawiał się, czy może dlatego, że są jeszcze zaspani. Poczuł ucisk w dołku. To nie pójdzie dobrze. Gdyby tylko miał więcej czasu na przeprowadzenie odpowiedniej musztry, ci ludzie chociaż wyglądaliby jak żołnierze. Sukces lub porażka w bitwie często zależały od wrażeń, jakie powstawały w umysłach walczących jeszcze przed pierwszym starciem. Tak jak w wypadku rzucania inwektyw przez zbirów w gospodzie chodziło o zastraszenie. Była to tylko gra, ale nacjonaliści jej nie znali. Jakim cudem w ogóle wygrali bitwę? Jak zdobyli Vernes i Kilnar? Nie mógł zobaczyć wyraźnie szeregów imperialistów, ale wyobrażał sobie, że stoją w równych, prostych rzędach i czekają, pozwalając, by jego żołnierze wycieńczyli się w błocie. Spodziewał się, że zobaczy ścianę lśniących tarcz, nad którymi będą wystawać błyszczące hełmy jeden obok drugiego, a nad nimi las wzniesionych ukośnie włóczni. Przewidywał, że setki kuszników już naciągnęły cięciwy. Lord Dermont wstrzyma się z wysłaniem rycerzy. Każdy głupi dostrzegłby daremność ich ataku w błocie. W ciężkich zbrojach i z proporczykami powiewającymi pod grotami lanc prawdopodobnie czekali między drzewami lub wokół murów miasta. Pozostaną w ukryciu, aż nadejdzie właściwa chwila. Tak by

postąpił Hadrian. Gdy nacjonaliści spróbują wykonać manewr oskrzydlający, na przeszkodzie wrogom będzie stał tylko on ze swoim małym oddziałem. Da rozkaz do ataku, żywiąc nadzieję, że reszta za nim podąży. Znajdowali się w połowie pola, gdy Hadrian wreszcie dostrzegł obóz imperialistów. Białe namioty stały w idealnych rzędach, konie znajdowały się w zagrodach, nie było widać żywej duszy. - Gdzie się podziali? - Jest jeszcze bardzo wcześnie - odparł czarnoksiężnik - a nikt nie lubi wstawać przy takiej ulewie. O wiele łatwiej nie ruszać się z łóżka. - Ale gdzie są wartownicy? Hadrian patrzył zdumiony, jak piechurzy opuszczają błotnisty teren i zbliżają się do imperialnego obozu, wyrównując nieco szeregi. Dostrzegł głowy kapitanów. Wróg wciąż nie dawał znaku życia. - Czy zwróciłeś kiedyś uwagę - odezwał się Esrahaddon - na melodię wygrywaną czasami przez padający deszcz? Na sposób, w jaki bębni o dach? Zawsze śpi się lepiej w deszczową noc. Płynąca woda ma w sobie coś magicznego. Potrafi uspokoić, odprężyć. - Co zrobiłeś? Czarnoksiężnik się uśmiechnął. - To było słabe, wątłe zaklęcie. Bez rąk bardzo trudno czynić silną magię, ale... Usłyszeli krzyk. Zatrzepotała jedna poła namiotu, a po chwili następna. Rozległy się kolejne wrzaski, po czym rozbrzmiał dzwon. - Widzisz? - Esrahaddon westchnął. - Mówiłem ci, zaklęcie jest łatwe do przełamania. - Ale ich dopadliśmy - stwierdził Hadrian w oszołomieniu. - Zaskoczyliśmy ich we śnie! Bentley, bierz zieloną flagę. Daj znak do ataku. Dawaj znak do ataku! *** Szeryf Vigan spojrzał chmurnie na Aristę. Za jej plecami ludzie podnosili broń i wracali na swoje pozycje. - Kazałem wam się rozejść! - krzyknął szeryf. - Nie więcej niż kilku z was zostanie ukaranych zakuciem w dyby i tylko wasi przywódcy zostaną straceni. Pierwszy już zginął. Będziecie słuchać kobiety? Poświęcicie dla niej życie?

Nikt się nie poruszył. Słychać było jedynie deszcz, pochrapywanie konia szeryfa i pobrzękiwanie jego uzdy. - A więc dobrze - powiedział. - Skoro tak trzeba, to będę po kolei zabijał prowodyrów. Spojrzał przez ramię i uniósł złowieszczo rękę. Księżniczka nie wykonała żadnego ruchu. Stała nieruchomo, trzymając miecz Emery’ego nad głową. Suknię miała poplamioną jego krwią, a jej twarz smagał wiatr i deszcz. Patrzyła buntowniczo na szeryfa. Rozległ się odgłos strzału z kuszy, a po chwili przytłumionego uderzenia. Arista poczuła rozprysk kropli krwi na twarzy, ale nic jej nie zabolało. Szeryf Vigan spadł bokiem w błoto. Przed kuźnią stał Połysk z pustą kuszą w ręku. Renkin Pool chwycił księżniczkę za ramię i szarpnął ją do tyłu. Straciwszy równowagę, upadła. Pool stanął nad nią, unosząc tarczę. Po kolejnym świście tarcza rozleciała się na kawałki, a bełt wbił w pierś Renkina. Na Aristę spadł deszcz krwi i drzazg. Adam wystrzelił z kuszy i Trenchon wrzasnął, gdy strzała przeszła mu na wylot przez udo, a następnie wbiła się w jego konia, który upadł, przygniatając nogę żołnierzowi. Posypały się kolejne groty i księżniczka zobaczyła, że blondynka doniosła kusze ze zbrojowni i rozdaje je ludziom w szeregach. Kapitan garnizonu przejął dowództwo nad imperialistami. Krzyknął i pozostali łucznicy wystrzelili na drugą stronę placu. Trafieni ludzie w szeregu upadli. - Ognia! - krzyknął Adam i padły strzały w kierunku garnizonu. Kilku żołnierzy przewróciło się w błoto. - Uzupełnić szereg! - rozkazał Adam. - Zastąpić poległych! Usłyszeli wrzask po drugiej stronie placu, a następnie ryk, gdy imperialni dobyli mieczy i ruszyli pędem naprzód. Arista poczuła, jak ziemia drży pod uderzeniami ich stóp. Wrzeszczeli jak zwierzęta i mieli dziki wyraz twarzy. Uderzyli w środek szeregu. Rebelianci nie zdążyli przygotować słabego punktu - Emery i Pool nie żyli i taktyka poszła w zapomnienie. Arista słyszała krzyki, wrzaski, szczęk broni i głuche uderzenia mieczy o drewniane tarcze. Żołnierze rozerwali szereg rebeliantów. Perin, który miał poprowadzić lewą flankę do manewru oskrzydlającego, leżał w błocie, a krew ściekała mu po twarzy. Część jego ludzi oddzieliła się od reszty i szybko rozpierzchła. Główna linia też poszła w rozsypkę. Ochotnicy walczyli w szalonej kotłowaninie, w której widzieli jedynie miecze, połamane tarcze, krew i części ciał. Arista nie ruszała się z miejsca. Poczuła, że ktoś ją ciągnie za ramię. Podniósłszy głowę, zobaczyła blondynkę.

- Wstawaj, bo cię zabiją! Kobieta szarpnęła księżniczkę za nadgarstek. Wszędzie wokół słychać było wrzaski, krzyki i jęki ludzi. Bryzgała woda, fruwały grudy błota, pryskała krew. Dłoń ściskająca jej nadgarstek pociągnęła ją do tyłu. Arista pomyślała o leżącym w błocie Emerym i usiłowała się wyrwać. - Nie! - warknęła blondynka, szarpiąc ponownie księżniczkę. - Zwariowałaś? Zawlokła ją do wejścia do zbrojowni, ale Arista nie chciała dalej iść. Stanęła w drzwiach i obserwowała bitwę. Umiejętności i doświadczenie pozwoliły żołnierzom garnizonu wziąć górę nad rebeliantami. Przedarli się przez szeregi mieszkańców Ratiboru i przyparli buntowników do murów budynków. Każda kałuża była ciemna od krwi, każda twarz i koszula poplamione na czerwono. W wymieszanym z krwią błocie tkwiły odrąbane kończyny. Gdziekolwiek Arista spojrzała, wszędzie widziała zwłoki. Na całym placu leżeli bezładnie martwi z oczami o pustym spojrzeniu i ranni, którzy skręcali się z bólu. - Przegramy - powiedziała. - To przeze mnie. Świecarz - wysoki mężczyzna o kręconych włosach - rzucił broń i próbował uciec. Arista patrzyła, jak z jego brzucha wyszło piętnaście centymetrów ostrza. Nawet nie znała jego nazwiska. Młody murarz o imieniu Walter miał zmiażdżoną głowę. Inny człowiek stracił ramię. Arista wciąż ściskała miecz Emery’ego w jednej ręce, a drugą trzymała się framugi, czując zawroty głowy. Zbierało jej się na wymioty. Nie mogła się ruszyć ani odwrócić od widoku rzezi. Wszyscy zginą i to była jej wina. - To przeze mnie wszyscy zginiemy. - Może nie. - Blondynka wskazała na drugi koniec placu. - Spójrz! Arista dostrzegła gwałtowny ruch na ulicy Króla i usłyszała tętent kopyt. Wynurzyli się zza mglistej zasłony deszczu. Jeźdźcy z okrzykiem wpadli trójkami i czwórkami na plac. Jeden trzymał w ręku lancę z proporczykiem nacjonalistów, ale ten, który ich prowadził, wymachiwał olbrzymim mieczem i Arista od razu go rozpoznała. Hadrian szarżował, rozbryzgując błoto na wszystkie strony. Skierował się do największego skupiska walczących i żołnierze, usłyszawszy okrzyk, odwrócili głowy i zobaczyli grupę nacierających. Jadący na przodzie Hadrian spadł na nich jak demon. Wymachiwał długim mieczem, wycinając sobie drogę w szeregach imperialnych. Garnizon rozbiegł się, chcąc uniknąć rzezi. Ci, którzy nie mieli już dokąd uciec, rzucili broń i błagali o litość. Dostrzegłszy Aristę, Hadrian zeskoczył z konia i podbiegł do niej. Księżniczka oddychała z trudem i po chwili straciła resztkę sił. Upadła na kolana, drżąc.

Hadrian pochylił się nad nią, objął ją i podniósł. - Miasto należy do ciebie, Wasza Wysokość - oznajmił. Upuściła miecz Emery’ego, zarzuciła mu ręce na szyję i się rozpłakała.

Rozdział 17. Degan Gaunt. Deszcz przestał padać. Na błękitnym niebie pojawiło się od dawna niewidziane słońce w pełnej krasie. Gdy Hadrian obchodził plac, sprawdzając, czy wśród pokrytych błotem ciał ktoś nie daje znaku życia, szybko zrobiło się gorąco. Zewsząd słychać było przytłumione zawodzenia i płacz żon, matek, ojców i synów. Rodziny wyciągały z krwawej mazi ciała ukochanych i zanosiły je do domu w celu przygotowania do pochówku. Hadrian zesztywniał, gdy dostrzegł, jak doktor Gerand delikatnie zamyka martwe oczy Karata. Nieco dalej przygarbiony Adam siedział oparty o ścianę zbrojowni. Wyglądał, jakby zwyczajnie przechodził w pobliżu i usiadł na chwilę, żeby odpocząć. - Tutaj! Dostrzegł kobietę z długimi blond włosami, która kiwała do niego ręką. Szybko podszedł do miejsca, w którym pochylała się nad ciałem imperialnego żołnierza. - Żyje - oznajmiła. - Pomóż mi go wyjąć z błota. Nie mogę uwierzyć, że nikt go nie zauważył. - Myślę, że go zauważyli - odparł Hadrian. Wsunął ręce pod plecy i kolana żołnierza, zaniósł go na werandę złotnika i delikatnie położył. Kobieta pobiegła do studni i przyniosła kubeł czystej wody. Hadrian zdjął własną zakrwawioną koszulę. - Proszę - powiedział, podając ją blondynce. - Dziękuję - odrzekła. Wzięła koszulę i zaczęła ją płukać w kuble. - Na pewno nie masz nic przeciwko temu, żebym jej użyła do opatrzenia imperialnego strażnika? - Ojciec nauczył mnie, że człowiek jest twoim wrogiem tylko dopóty, dopóki nie padnie. Skinęła głową. - Twój ojciec jest mądrym człowiekiem - orzekła i wyżęła koszulę, po czym zaczęła obmywać twarz i pierś żołnierza, szukając rany. - Był. À propos, mam na imię Hadrian.

- Miranda - odparła. - Miło cię poznać. Dziękuję za uratowanie nam życia. Zakładam, że nacjonaliści pokonali lorda Dermonta. Hadrian skinął głową. - Bitwa nie trwała długo. Zaskoczyliśmy ich we śnie. Kobieta podciągnęła kolczugę i koszulę żołnierza, przetarła jego skórę i znalazła ranę, z której ciekła krew. Rozdarła na pół odziewek Hadriana. Jednej części użyła jako opatrunku, a drugą obwiązała mężczyznę ciasno w pasie. - Oby krwawienie ustało. Przydałoby się kilka szwów, ale wątpię, czy ktoś użyczy dla niego igły. Hadrian przyjrzał się mężczyźnie. - Myślę, że dzięki tobie przeżyje. To wywołało nikły uśmiech na jej ustach. Zanurzyła poplamione krwią ręce w kuble i spryskała sobie wodą twarz. Spojrzała na plac po drugiej stronie. - Tylu zginęło - wymamrotała. Hadrian skinął głową. Spojrzała na Karata, przyłożyła dłoń do ust i zaczęła płakać. - Bardzo nam pomógł - powiedziała. - Ktoś nazwał go złodziejem, ale dziś dowiódł, że jest bohaterem. Kto by pomyślał, że złodzieje nadstawią karku? Widziałam, jak ich przywódca Połysk zastrzelił szeryfa. Hadrian się uśmiechnął. - Jeśli go o to spytasz, powie, że jesteś w błędzie. - Złodzieje o wielkich sercach. Kto by pomyślał? - stwierdziła. - Nie wysuwałbym aż tak daleko idących wniosków. - Nie? To gdzie są sępy? Hadrian spojrzał na niebo, a potem, uświadomiwszy sobie własną głupotę, pokręcił głową. - Chodzi ci o grabieżców? - Rozejrzał się. - Masz rację. Do tej chwili tego nie dostrzegałem. Skinęła głową. W medalionie Hadriana odbiło się światło słoneczne, przyciągając jej wzrok. - Skąd masz ten naszyjnik? - spytała. - Od ojca. - Ojca? Naprawdę? Mój starszy brat ma identyczny. Hadrianowi zabiło szybciej serce.

- Twój brat ma taki naszyjnik? Przytaknęła. Hadrian rozejrzał się po placu z nagłym zaniepokojeniem. - Czy on... Po chwili namysłu odparła: - Nie sądzę. Przynajmniej serce mi podpowiada, że brat żyje. Hadrian usiłował opanować pędzące myśli. - Ile lat ma twój brat? - Chyba około czterdziestu. - Chyba? Skinęła głową. - Nigdy nie obchodziliśmy jego urodzin, co było dość dziwne. Widzisz, moja mama go adoptowała. Odbierała jego poród i... - zawahała się. - Nie wszystko poszło dobrze. W każdym razie zachowała taki amulet jak twój i dała go w spadku mojemu bratu w dniu, w którym odszedł z domu. - Co to znaczy, że nie wszystko poszło dobrze przy porodzie? - spytał Hadrian. - Matka dziecka zmarła. Takie rzeczy się zdarzają. Tak się po prostu dzieje. Ale powinniśmy poszukać pozostałych rannych... - Kłamiesz - zarzucił jej Hadrian. Zaczęła wstawać, lecz on chwycił ją za rękę. - To bardzo ważne. Muszę się dowiedzieć wszystkiego, co wiesz o tej nocy, kiedy się urodził twój brat. Wahała się, ale Hadrian trzymał ją mocno. - To nie była jej wina. Nie mogła nic zrobić. Wszyscy zginęli. Była po prostu przerażona. Kto by nie był! - W porządku. O nic nie oskarżam twojej matki. Muszę po prostu wiedzieć, co tam się wydarzyło. - Uniósł amulet. - Ten naszyjnik należał do mojego ojca. On tam wtedy był. - Twój ojciec, ale nikt... - Zobaczył w jej oczach, że się domyśliła. Zakrwawiony szermierz? - Tak. - Skinął głową. - Czy twoja matka wciąż tu mieszka? Mogę z nią porozmawiać? - Zmarła przed kilkoma laty. - Wiesz, co się wydarzyło? Muszę się dowiedzieć. To bardzo ważne. Rozejrzała się i upewniwszy się, że nikt nie może jej podsłuchać, powiedziała:

- Pewnej nocy przyszedł do mojej mamy kapłan szukający akuszerki i zaprowadził ją do pensjonatu, w którym jakaś kobieta rodziła. W czasie gdy moja mama odbierała poród, na ulicy rozpoczęła się walka. Tuż po odebraniu pierwszego dziecka... - Pierwszego? Miranda skinęła głową. - ... zobaczyła, że w drodze jest następne, ale do pokoju wdarli się ludzie w czarnych strojach. Moja mama ukryła się w garderobie. Mąż walczył, ale napastnicy zabili jego żonę, dziecko i jeszcze jednego mężczyznę, który przyszedł na pomoc. Ojciec zdjął z szyi medalion - taki jak ten, który nosisz - i owinął go wokół szyi martwego niemowlaka. Na ulicy trwała walka i mąż wybiegł z pokoju. Moja mama była przerażona. Powiedziała mi, że wszędzie była krew, a biedna kobieta i jej dziecko... Ale zebrała się na odwagę i wyszła z szafy. Pamiętała o drugim dziecku i wiedziała, że noworodek umrze, jeśli ona czegoś nie zrobi. Wzięła nóż i wyjęła dziecko. Z okna zobaczyła śmierć męża i kilkanaście ciał leżących na ulicy. Zakrwawiony szermierz zabijał wszystkich po kolei. Nie wiedziała, co się dzieje. Była przerażona i pewna, że ją też zabije. Trzymając drugie dziecko na rękach, zdjęła naszyjnik z martwego noworodka i uciekła. Udawała, że to jej dziecko, i nigdy nikomu nie opowiedziała, co się naprawdę wydarzyło. Dopiero w chwili śmierci wyjawiła mi prawdę. - Czemu zabrała naszyjnik? - Bo ojciec przeznaczył go dla swojego dziecka. Tak powiedziała. - Ale ty w to nie wierzysz? Miranda wzruszyła ramionami. - Spójrz. - Wskazała na jego amulet. - Jest ze srebra. Moja matka była bardzo biedna, ale go nie sprzedała. W końcu dała go mojemu bratu. - Jak ma na imię? Spojrzała z zaskoczeniem. - Myślałam, że wiesz. Byłeś z nacjonalistami, prawda? - Jak miałoby to... - Mój brat jest przywódcą ich armii. - Aha. - Hadrian stracił nadzieję. - Jest nim dowódca Parker? - Ależ skąd, nazywam się Miranda Gaunt. Moim bratem jest Degan. ***

Arista nie walczyła i nie odniosła ran, ale czuła się zmaltretowana i skonana. Siedziała w olbrzymiej jaskrawej komnacie, w której mieściło się biuro wicekróla. W środku zgromadzono wszystko to, co ocalało po spaleniu starego pałacu królewskiego. Zapadła noc zwiastująca koniec najdłuższego dnia, jaki Arista mogła sobie przypomnieć. Wspomnienia ranka były już odległe, pochodziły z innego roku, z innego życia. Na zewnątrz migotały światła ognisk rozpalonych na placu, na którym wcześniej skazano Emery’ego na śmierć. Zginął, ale jego marzenie przetrwało, obietnica się spełniła. Usłyszała śpiew obywateli Ratiboru i zobaczyła taniec ich cieni. Kuflami piwa wznosili toasty za Emery’ego i świętowali zwycięstwo pieczoną na ogniu jagnięciną. Zgromadzenie wyglądało zdecydowanie inaczej, niż szeryf sobie zaplanował. Arista siedziała z kilkunastoma mężczyznami o zatroskanych twarzach. - Nalegamy, abyś przyjęła koronę Rhenyddu - powtórzył doktor Gerand głośniej niż pozostali. - Popieram - powiedział Perin. Po bitwie wielki właściciel sklepu spożywczego, który miał poprowadzić lewą flankę i został raniony w walce, stał się ogólnie znaną postacią. Doraźnie został członkiem rady miasta, skompletowanej w pośpiechu z najbardziej szanowanych obywateli, którzy przeżyli. Kilku innych skinęło głowami. Nie znała ich, ale domyślała się, że byli właścicielami dużych gospodarstw lub sklepów. Wszyscy pochodzili z ludu. Po imperialnym przewrocie nie pozostał nikt z dawnej szlachty, a wszyscy imperialiści albo nie żyli, albo siedzieli w więzieniu. Usuniętego z urzędu wicekróla Androusa zamknięto w więziennej celi wraz ze strażnikami miasta, którzy się poddali. Garstka pozostałych urzędników i Laven - człowiek, który spierał się z Emerym w „Roześmianym Gnomie” - czekali na proces o zbrodnie przeciwko obywatelom. Po zakończeniu bitwy Arista pomogła zorganizować opiekę nad rannymi. Ludzie bez przerwy przychodzili do niej z pytaniem, co mają robić dalej. Poleciła im, żeby ciała tych, którzy nie mieli rodzin, pochowano poza miastem. Monsinior Bartolomeusz poprowadził krótką ceremonię. Jako że ranni i umierający nie mieścili się w zbrojowni, w stodole Dunlapów i zarekwirowanych pokojach w „Roześmianym Gnomie” urządzono prowizoryczne szpitale. Ludzie oddawali też do dyspozycji miasta własne domy, zwłaszcza te, w których łóżka niedawno opustoszały. Gdy już się zajęto martwymi i rannymi, wyłoniła się kwestia wicekróla i pozostałych popleczników imperium oraz nasunęły

się inne pytania. Arista zaproponowała utworzenie rady, która zadecyduje o dalszym postępowaniu. Tak też się stało i pierwszym oficjalnym jej rozporządzeniem było powołanie księżniczki na urząd piastowany dotychczas przez wicekróla. Decyzja była jednogłośna. Rada zagłosowała, żeby mianować Aristę rządzącą królową Rhenyddu. - Nie ma tu innej osoby o szlacheckim pochodzeniu - powiedział Perin. Miał zakrwawiony bandaż na głowie. - Nikt inny nawet nie wie, jak rządzić. - Ale Emery marzył o republice - przypomniała im Arista. - O takim autonomicznym rządzie, jaki jest w Delgosie. O to walczył, za to zginął. - Ale my nie wiemy, jak to zrobić - przyznał Gerand. - Potrzebujemy kogoś z doświadczeniem, a ty je posiadasz. - Doktor ma rację - odezwał się ponownie Perin. - Może za kilka miesięcy będziemy mogli przeprowadzić wybory, ale w tej chwili sir Breckton wciąż maszeruje ze swoją armią. Potrzebujemy działania. Potrzebujemy przywódcy, dzięki któremu zdobyliśmy miasto, bo w przeciwnym razie jutro znowu je stracimy. Arista westchnęła i spojrzała na Hadriana, który siedział przy oknie. Jako dowódca armii nacjonalistów też został zaproszony na obrady. - Jakie jest twoje zdanie? - spytała. - Nie jestem politykiem. - Nie proszę cię, żebyś nim został. Chcę tylko poznać twoje zdanie. - Royce mi kiedyś powiedział, że dwóch ludzi może się spierać o to samo i obaj mogą mieć rację. Myślałem, że zbzikował, ale już nie mam takiej pewności, bo sądzę, że wszyscy macie rację. W chwili gdy zostaniesz królową, przepadną wszelkie szanse na ustanowienie wolnej republiki, o której mówił Emery, ale jeśli ktoś nie obejmie przywództwa, i to szybko, nadzieja na to i tak pryśnie. Gdybym miał wybrać kogoś na ten urząd, wskazałbym ciebie. Jako osoba z zewnątrz nie masz żadnych uprzedzeń, nie będziesz nikogo faworyzować, będziesz sprawiedliwa. I wszyscy już cię kochają. - Nie kochają mnie. Nawet mnie nie znają. - Uważają, że tak. Ludzie ufają ci i będą postępować według twoich wskazówek. A właśnie to jest potrzebne w tej chwili. - Nie mogę być królową. Emery pragnął republiki i jego życzenie się spełni. Możecie mnie mianować tymczasową burmistrzynią Ratiboru i namiestniczką królestwa. Będę kierować miastem tylko do czasu utworzenia odpowiedniego rządu, kiedy to złożę rezygnację i wrócę do Melengaru. - Skinęła głową bardziej do siebie niż kogokolwiek z obecnych. - Tak, tym sposobem zdołam sprawić, aby ziściło się marzenie Emery’ego.

Ludzie w komnacie mruknęli, wyrażając zgodę. Po rozpatrzeniu kilku bardziej naglących spraw członkowie rady wyszli na plac, pozostawiając Aristę i Hadriana samych. Na zewnątrz tłumnie zebrani ludzie ucichli, po czym rozległy się gromkie wiwaty. - Cieszysz się dużą popularnością, Wasza Wysokość - stwierdził Hadrian. - Zbyt dużą. Chcą zamówić mój posąg u rzeźbiarza. - Słyszałem. I ustawią go na placu Zachodnim. Masz być przedstawiona, jak trzymasz miecz nad głową. - To jeszcze nie koniec. Breckton jest tuż-tuż i nawet nie wiemy, czy Royce się przedarł. A jeśli mu się nie udało? A jeśli dotarł do Alrica, ale ten go nie posłuchał? Może uważa, że nie jest możliwe zajęcie Ratiboru, i nie chce narażać królestwa na niebezpieczeństwo. Musimy mieć pewność. - Mam jechać? - Nie - zaprzeczyła. - Chcę, żebyś był tutaj. Wręcz jesteś mi tu potrzebny. Jeżeli jednak Breckton przystąpi do oblężenia, w końcu padniemy i wtedy będzie za późno na twoją ucieczkę. Nasza jedyna nadzieja w tym, że siły Alrica odwrócą od nas uwagę Brecktona. Blackwater skinął głową, bawiąc się amuletem na szyi. - Przypuszczam, że teraz nie ma znaczenia, dokąd się udam. - To znaczy? - W obozie Gaunta był Esrahaddon. Pomagał nacjonalistom. - Powiedziałeś mu o spadkobiercy? Hadrian przytaknął. - I miałaś rację. Spadkobierca żyje. Przypuszczam, że to Degan Gaunt. - Degan Gaunt jest spadkobiercą? - Dziwne, prawda? Człowiek z ludu jest także spadkobiercą imperialnego tronu. Tamtej nocy urodziło się jeszcze jedno dziecko. Akuszerka zabrała bliźniaka, który przeżył. Nikt inny o tym nie wiedział. Nie mam pojęcia, jak czarnoksiężnik do tego doszedł, ale to tłumaczy, dlaczego pomaga Gauntowi. - Gdzie jest teraz Esrahaddon? - Nie wiem. Nie widziałem go od chwili, gdy rozpoczęła się bitwa. - Nie sądzisz... - Hm? O nie. Na pewno nic mu nie jest. Trzymał się z tyłu, gdy zwarliśmy się z siłami Dermonta. Podejrzewam, że poszedł szukać Gaunta i skontaktuje się ze mną i Royce’em, jak go znajdzie. - Hadrian westchnął. - Szkoda, że mój ojciec nie

wie, że ostatecznie nie zawiódł. W każdym razie dopilnuję dziś wszystkiego przed wyjazdem. Wyznaczę jednego z pułkowników na dowódcę armii. Niejaki Renquist wydaje się inteligentny. Każę mu zająć się murami, naprawić kamieniarkę, przygotować obronę bram, wystawić wartowników, strażników i łuczników. Powinien umieć to zrobić. I sporządzę listę rzeczy, którymi powinnaś się zająć, na przykład zebrać całą armię i okolicznych gospodarzy wewnątrz murów i zamknąć bramy. Nie powinnaś z tym czekać. - A więc wyjedziesz rano? Skinął głową. - Wątpię, czy się jeszcze zobaczymy, więc już teraz się pożegnam. Dokonałaś rzeczy niemożliwej, Aristo. Przepraszam. Wasza Wysokość. - Może być Arista - powiedziała. - Będzie mi ciebie brakowało. Słowa nie były w stanie wyrazić jej ogromnej wdzięczności. Hadrian otworzył usta, ale się zawahał. Uśmiechnął się i tylko dodał: - Uważaj na siebie, Wasza Wysokość. *** We śnie Thrace widziała, jak bestia idzie do jej ojca, który stoi tyłem do potwora i uśmiecha się do niej serdecznie. Usiłowała krzyknąć, żeby uciekał, ale z jej ust wydobył się jedynie przytłumiony jęk. Próbowała machać rękami i zwrócić jego uwagę na niebezpieczeństwo, ale jej kończyny wydawały się ciężkie jak ołów i nie chciały nawet drgnąć. Starała się podbiec do niego, lecz nie mogła oderwać stóp od ziemi. Potwór poruszał się bez problemu. Ruszył do ataku, zbiegając ze wzgórza. Biedny ojciec Thrace nie zauważył tego, choć ziemia aż zadrżała. Bestia pożarła go w całości jednym kłapnięciem paszczy. Dziewczyna upadła, jakby przebito jej serce. Leżała na trawie, usiłując oddychać. Teraz potwór ruszył w jej stronę. Chciał dokończyć makabrycznego dzieła, pożerając Thrace. Gdy się zbliżał, skrzypienie jego stawów stawało się coraz głośniejsze. Obudziła się zlana zimnym potem. Spała na brzuchu, z twarzą zagłębioną w puchowej poduszce. Nie cierpiała snu, bo zawsze przynosił koszmary. Starała się jak najdłużej czuwać, wiele razy w nocy siedziała na podłodze przed małym oknem, obserwując gwiazdy i nasłuchując odgłosów z zewnątrz. Rozbrzmiewała tam istna symfonia, na którą składały się

rechot żab przy fosie i cykanie świerszczy. Czasami przed jej wąskim wycinkiem świata przelatywały świetliki. W końcu jednak zasypiała. Sen był każdej nocy taki sam. Znajdowała się na wzgórzu, jej ojciec nie zdawał sobie sprawy z bliskiej śmierci i nigdy nie mogła temu zapobiec. Tej nocy jednak sen się zmienił. Zwykle kończył się tym, że potwór ją pożerał, ale tym razem obudziła się wcześniej i coś jeszcze było inaczej. Bestia popiskiwała. Nawet jak na sen wydawało się to dziwne. Po chwili znów usłyszała ten dźwięk. Pisk dochodził z zewnątrz. Kwik... kwik... kwik! Słyszała też ludzi. Rozmawiali po cichu, ale ich głosy i tak docierały do niej z dziedzińca. Podeszła do okna i wyjrzała. Kilkunastu mężczyzn z pochodniami ciągnęło wóz, którego duże drewniane koła skrzypiały przy każdym obrocie. Wóz był dużą skrzynią z wyciętym z boku zakratowanym okienkiem. Przypominał cyrkową przyczepę do przewożenia lwa. Mężczyźni mieli na sobie czarnoszkarłatne zbroje, które kiedyś już widziała. W Dahlgrenie. Jeden człowiek się wyróżniał. Był wysoki i chudy, miał czarne włosy i krótką, starannie przystrzyżoną bródkę. Wóz się zatrzymał i żołnierze podeszli do siebie. - Jest zakuty w łańcuchy, prawda? - usłyszała któregoś z nich. - A co? Boisz się? - Nie jest czarnoksiężnikiem - powiedział karcącym tonem wysoki mężczyzna. Nie może zamienić cię w żabę. Jest silny w sferze politycznej, a nie mistycznej. - Daj spokój, Luis, nawet Saldur przestrzegał, żeby go nie lekceważyć. Legendy krążą o jego dziwnych zdolnościach. Jest po części bogiem. - Za bardzo wierzysz w doktrynę kościelną. Jesteśmy obrońcami wiary. Nie musimy hołdować przesądom jak ciemny lud. - To bluźnierstwo. - Prawda nie może być bluźniercza dopóty, dopóki łagodzi ją rozumienie tego, co jest dobre i słuszne. Prawda to potężny oręż, jak kusza. Przecież nie dałbyś dziecku załadowanej kuszy, mówiąc: „Idź się pobawić”. W taki sposób giną ludzie, dochodzi do tragedii. Prawdę trzeba trzymać w bezpiecznym miejscu, dostępną tylko dla tych, którzy potrafią sobie z nią poradzić. Ten świętokradczy skarb w skrzyni to prawda, którą trzeba jeszcze staranniej ukryć. Nie może ona nigdy więcej ujrzeć światła dziennego. Pogrzebiemy ją głęboko pod zamkiem. Zapieczętujemy na zawsze i na tym kamieniu węgielnym zbudujemy nowe i wspaniałe imperium, które przyćmi poprzednie i zmyje grzechy naszych przodków.

Patrzyła, jak otwierają tylne drzwi wozu i wyciągają mężczyznę z twarzą skrytą pod czarnym kapturem. Ręce i kostki miał skrępowane łańcuchami, ale obchodzono się z nim ostrożnie, jakby lada chwila mógł wybuchnąć. Z każdej strony więźnia ustawiło się czterech ludzi, którzy poprowadzili go przez dziedziniec, znikając jej z pola widzenia. Obserwowała, jak wypychają wóz poza bramę, a następnie ją zamykają. Gapiła się na pusty dziedziniec jeszcze ponad godzinę, aż wreszcie usnęła. *** Powóz podskakiwał przez całą noc na nierównej górzystej drodze, podążając wzdłuż paska otwartego nieba między ścianami boru. W tym świecie dominowały dzwonienie uprzęży, głuchy tętent kopyt i zgrzyt kół. W nocnym powietrzu unosił się silny zapach stojącej wody i wydzieliny tchórza. Arcadius, magister wiedzy na uniwersytecie w Sheridanie, wyjrzał przez otwarte okno i postukał laską w dach, aż powóz się zatrzymał. - O co chodzi?! - zawołał woźnica. - Tu będzie dobrze - odparł magister, chwytając torbę i wkładając ją sobie na ramię. - Że co? - Wysiadam. Arcadius otworzył drzwi i ostrożnie wysiadł na opustoszałą drogę. Tak, tu jest dobrze. Zamknął drzwi i poklepał lekko powóz z boku, jakby to był koń. Podszedł do siedzącego na koźle woźnicy, który postawił kołnierz kurty, a na uszy nasunął bezkształtną czapkę. Między nogami trzymał zakorkowany dzbanek. - Ale tu nic nie ma, sir - upierał się. - Nie mów głupstw. Przecież jesteś ty, prawda? I ja. - Arcadius otworzył torbę. I spójrz, jest kilka ładnych drzew i ta wspaniała droga, którą przyjechaliśmy. - Ale jest środek nocy, sir. Arcadius odchylił głowę. - Spójrz tylko na to cudowne rozgwieżdżone niebo. Piękne, prawda? Znasz gwiazdozbiory, zacny człowieku? - Nie, sir. - Szkoda. - Odliczył kilka srebrnych monet i wręczył je woźnicy. - Wiesz, tam można wszystko zobaczyć. Wojny, bohaterów, bestie i nikczemników, przeszłość i

przyszłość codziennie rozciągnięte nad nami w formie niesamowitej mapy. Wskazał palcem na niebo. - Ten elegancki ciąg czterech jasnych gwiazd to Persefona, która oczywiście jest zawsze przy boku Novrona. Gdy podążysz wzrokiem wzdłuż linii przypominającej ramię Novrona, dostrzeżesz dotyk kochanków, którzy pragną być razem. Woźnica podniósł głowę. - To mi przypomina rozrzucone ziarnka piasku. - Tak jak i wielu innym ludziom. Zbyt wielu. Mężczyzna opuścił głowę i spojrzał na Arcadiusa, marszcząc brwi. - Na pewno chcesz, żebym cię tu zostawił? Mogę po ciebie wrócić. - To nie będzie konieczne, ale dziękuję. - Jak chcesz. Dobranoc. Woźnica potrząsnął lejcami i powóz ruszył. Zatoczywszy koło, mężczyzna skierował go na tę samą drogę, którą przyjechał. Spojrzał dwukrotnie na niebo, kręcąc za każdym razem głową. Stukot końskich kopyt powoli cichł, zagłuszony przez piskliwe odgłosy nocnych stworzeń. Arcadius stał sam, obserwując otoczenie. Już dawno nie przebywał w dziewiczym świecie. Nie pamiętał, jak jest w nim głośno. Cykanie świerszczy przerywał rechot rzekotek drzewnych, regularny jak bicie ludzkiego serca. Wiatr targał milionem liści, które szumiały niczym morskie fale. Stary profesor ruszył drogą, przestępując świeże koleiny pozostawione przez koła powozu. Jego kroki były zadziwiająco głośne. W ciemności uwydatniało się to, co normalnie było niewidoczne, ciche i ignorowane. Dlatego noce były takie przerażające. Bez obecności światła otwierały się drzwi do innych zmysłów. Dzieciom mrok kojarzył się z potworem pod łóżkiem, dorosłym - z intruzem, a starym - ze zwiastunem nadchodzącej śmierci. - W starości kroczymy długą, twardą i wyboistą drogą - wymamrotał pod nosem, spoglądając na swoje stopy. Zatrzymał się, dotarłszy do słupa na rozstaju. Znak wskazywał, że Ratibor jest na prawo, a Aquesta na lewo. Zszedł z drogi, zagłębiając się w wysokiej trawie, i usiadł na kłodzie. Zdjął torbę przez głowę i położył ją na ziemi. Wyjął z niej miodową babeczkę, jedną z trzech, które zwędził ze stołu w karczmie. Był stary, ale ręce miał jeszcze imponująco zręczne. Royce byłby z niego dumny - choć już nie tak bardzo, gdyby się dowiedział, że Arcadius zapłacił za posiłek, w tym babeczki. Ale gdyby stary profesor nie zabrał ich pierwszy, zrobiłby to siedzący obok niego śniady dryblas. Teraz wydawało się, że ciasteczka się przydadzą, ponieważ Arcadius nie miał pojęcia, kiedy...

Usłyszał tętent znacznie wcześniej, niż zobaczył konia. Odgłos dochodził od strony Ratiboru. Choć wydawało się mało prawdopodobne, by ktoś jeszcze podróżował tą drogą o takiej porze, serce zabiło magistrowi wiedzy mocniej, aż w końcu spomiędzy drzew wynurzyła się samotna kobieta w czarnym płaszczu z kapturem. Zatrzymała się przy słupie. - Spóźniłaś się - zagadnął. Obróciła się szybko i odprężyła, gdy go rozpoznała. - Bynajmniej, jestem przed czasem. Po prostu ty przyjechałeś jeszcze wcześniej. - Czemu jesteś sama? To bardzo niebezpieczne. Te drogi są... - A komu według ciebie mogłabym zaufać? Dołączyłeś do naszych szeregów? Zsiadła z konia i przywiązała go do słupa. - Mogłaś zapłacić jakiemuś młodzikowi. Na pewno jest w mieście kilku uczciwych. - Ci, którym ufam, na nic by się nie zdali, a tym, którzy byliby pomocni, nie ufam. Zresztą to niedaleko. Jechałam nie dłużej niż dwie godziny. A pomiędzy Ratiborem a tym miejscem prawie nic nie ma. - Zanim do niego podeszła, zaczął się podnosić. - Nie musisz wstawać. - A jak miałbym cię uścisnąć? - Objął ją. - A teraz mi powiedz, co u ciebie. Bardzo się martwiłem. - Niepotrzebnie. U mnie wszystko w porządku. Zdjęła kaptur, ukazując długie blond włosy, które nosiła spięte z tyłu głowy. - Miasto zdobyte? - spytał Arcadius. - W posiadaniu nacjonalistów. Zaatakowali i pokonali siły lorda Dermonta na polu, a księżniczka stanęła na czele rewolty przeciw szeryfowi Viganowi w mieście. Sir Breckton przybył z północną armią imperialną zbyt późno. Zastawszy miasto zamknięte, a Dermonta martwego, zarządził odwrót i ruszył z wojskiem z powrotem na północ. - Minąłem po drodze część jego taboru. Chyba zajmuje pozycje obronne wokół Aquesty. A co u Hadriana i Aristy? - Nie odnieśli najmniejszych ran - odparła. - Hadrian przekazał dowództwo nad armią nacjonalistów człowiekowi o nazwisku Renquist i wyjechał nazajutrz rano po bitwie. Nie jestem pewna dokąd. - Miałaś okazję z nim porozmawiać? Skinęła głową.

- Tak, powiedziałam mu o moim bracie. Arcadiusie, wiesz, gdzie jest Degan? - Ja? - Spojrzał zaskoczony. - Nie. Jestem pewny, że pojmali go sereci, ale nie mam bladego pojęcia, gdzie przebywa. Ostatnio stali się bardzo cwani. Jakby Guy’owi wyrosła druga głowa i to taka z mózgiem. - Sądzisz, że go zabili? - Nie wiem, Mirando. - Czarnoksiężnik umilkł, żałując swoich szorstkich słów. Spojrzał na kobietę ze współczuciem. - Trudno zrozumieć imperialny umysł. Możemy mieć nadzieję, że chcą go żywego. Teraz, gdy nakłoniliśmy Hadriana do działania, istnieją spore szanse, że razem z Royce’em go uratuje. Może nawet Esrahaddon pokojarzy fakty i ich wyśle. - Esrahaddon już wie - oznajmiła Miranda. - Był z Deganem przez wiele miesięcy. - A więc się dowiedział. Świetnie. Liczyłem się z taką możliwością. Gdy odwiedził Sheridan, widać było, że wie więcej, niż mówi. - Może on i Hadrian szukają wspólnie i umówili się na spotkanie po walce? Czarnoksiężnik pogłaskał się w zamyśleniu po brodzie. - To możliwe... a nawet prawdopodobne. A więc we dwójkę pojechali szukać twojego brata. A co z Aristą? Co porabia? Miranda się uśmiechnęła. - Zarządza miastem. Obywatele Ratiboru już chcieli ogłosić ją królową Rhenyddu, ale zgodziła się na tymczasową burmistrzynię do czasu zorganizowania wyborów. Zamierza uszanować marzenie Emery’ego o ustanowieniu republiki w Rhenyddzie. - Księżniczka ustanawiająca pierwszą republikę w Avrynie. - Arcadius zachichotał. - Cóż za obrót wydarzeń. - Po walce często płakała. Obserwuję ją. Pracuje bez przerwy, rozstrzygając spory, uczestnicząc w inspekcjach murów, mianując ministrów. Zasypia przy biurku w ratuszu. Płacze, gdy myśli, że nikt jej nie widzi. - Tyle przemocy po życiu w wygodnych warunkach. - Myślę, że zakochała się w młodym człowieku, który zginął. - Zakochała? Naprawdę? To dziwne. Nigdy nie okazywała zainteresowania innymi ludźmi. Kto to był? - Nikt znany. Syn dawnego strażnika przybocznego króla Uritha. - Szkoda - stwierdził ze smutkiem czarnoksiężnik. - Mimo wszystkich przywilejów nie miała łatwego życia.

- Nie zapytałeś o Royce’a - zauważyła. - Wiem, co się z nim dzieje. Wrócił do Medfordu niedługo przed moim wyjazdem. Nazajutrz armia Melengaru przekroczyła Galewyr. Alric kazał powołać do wojska wszystkich zdrowych mężczyzn, a nawet sporo chłopców. Dowództwo oddał hrabiemu Pickeringowi, sir Ectonowi i markizowi Lanaklinowi. Przedarli się przez niewielki imperialny oddział i według ostatnich meldunków maszerują na południe, siejąc spore spustoszenie. Kolejna przeszkoda, którą musiałem ominąć. Przewiduję, że powrót do uniwersytetu zajmie mi miesiąc. - Czarnoksiężnik westchnął i na jego twarzy zagościł na chwilę wyraz zatroskania. - Wciąż martwią mnie dwie rzeczy. Po pierwsze, Aqueście zagraża wroga armia stacjonująca w Ratiborze, a oni nie prowadzą negocjacji ani się nie ewakuują. Po drugie, pojawił się Marius. - Kto? - Merrick Marius, znany także jako Przecinacz. - Czy to nie on posłał Royce’a do Manzantu? - Tak, a teraz jest na usługach nowego imperium. To dżoker, którego się nie spodziewałem. - Stary profesor na chwilę umilkł. - Jesteś pewna, że Hadrian uwierzył we wszystko, co powiedziałaś? - Bez najmniejszych wątpliwości. Oczy prawie wyszły mu na wierzch, gdy powiedziałam, że Degan jest spadkobiercą. - Westchnęła. - Jesteś pewien, że my... - Na pewno, Mirando. Nie popełnij błędu. Robimy to, co jest bezwzględnie słuszne i nieodzowne. Royce i Hadrian nie mogą nigdy poznać prawdy. To konieczność.

Szmaragdowy sztorm - Tom czwarty Odkryć Riyrii. Książkę dedykuję Robin, za danie mi powodu do pisania i zdziwienie po zdobyciu tak wysokiej nagrody, uczynienie Merricka mądrzejszym i postawienie wyzwania dla uczynienia dobrej książki jeszcze lepszą. Peterowi DeBrule za próbę pocieszenia mnie w 1989 roku i zaproponowanie cyklu opowieści o dwóch facetach, którzy chodzą do tawerny. I członkom społeczności członkom the good blogging community za danie szansy nowemu autorowi małego wydawcy i sprawienie, że czuję się jak Sally Fields na odbiorze Oscarów.

Rozdział 1. Skrytobójca. Merrick Marius włożył bełt do niewielkiej kuszy, a następnie schował broń pod połą płaszcza. Na tle sierpa księżyca przesuwały się kłębiaste chmury, spowijając jego i plac Główny w ciemności. Mężczyzna zlustrował ulice, przy których stały rozpadające się budynki. Nie chciał, by kręcili się tu ludzie. Ale o tej porze miasto było opustoszałe. Może Ratibor to dziura, pomyślał, ale przynajmniej łatwo się tu pracuje. Po niedawnym zwycięstwie nacjonalistów poprawiły się tu warunki życia. Zniknęli imperialni strażnicy, a bez nich ustały regularne patrole. W mieście brakowało nawet doświadczonego szeryfa, ponieważ burmistrzyni nie zgodziła się na wynajęcie ludzi do pilnowania tak zwanego prawa i porządku. Zamiast tego postanowiła zdać się na pomoc sprzedawców, szewców i mleczarzy. Merrick uważał to za mało rozsądne, ale czego można się było spodziewać po niedoświadczonej arystokratce. Wcale jednak nie narzekał. Wręcz przeciwnie, był wdzięczny za pomoc.

Mimo tej niefortunnej decyzji podziwiał Aristę Essendon za to, co osiągnęła. W Melengarze, gdzie rządził jej brat król Alric, jako niezamężna księżniczka nie posiadała realnej władzy. Przyjechała zatem tutaj i obmyśliła rewoltę, a potem wieśniacy, którzy ocaleli w walkach, w nagrodę przekazali jej klucze do miasta. Była przedstawicielką obcego rodu królewskiego, a oni dziękowali jej za to, że przejęła nad nimi władzę. Genialne. Sam nie zdołałby tego lepiej rozegrać. W kącikach ust Merricka pojawił się nieznaczny uśmiech, gdy stojąc na ulicy, obserwował księżniczkę. Na pierwszym piętrze ratusza paliła się jeszcze świeczka, choć było już bardzo późno. Niewyraźna postać Aristy przesunęła się za zasłonami, gdy wstała od biurka. Już niedługo, pomyślał. Przesunął dłonią po broni, która miała zaledwie pół metra długości, a łuczysko jeszcze krótsze, przez co brakowało jej siły przebicia tradycyjnej kuszy. Powinna jednak wystarczyć. Cel nie nosił zbroi i siła uderzenia nie była tak istotna. Ząbkowany stalowy grot bowiem pokrywała maść z zarazkami ospy vendeńskiej. Zdaniem Mariusa trucizna ta była godna pożałowania jako środek skrytobójczego zamachu, ponieważ ani nie zabijała szybko, ani nie paraliżowała ofiary. Powodowała śmierć dopiero po jakimś czasie, który dla Merricka wydawał się nieprofesjonalnie długi. Nigdy wcześniej jej nie używał, ale wiedział z wiarygodnego źródła, że jad nie ulegnie nawet najpotężniejszym zaklęciom i czarom, bo był odporny na magię. Zważywszy na ofiarę, była to najważniejsza kwestia. Do pokoju weszła druga osoba i Arista nagle usiadła. Merrick pomyślał, że właśnie otrzymała jakąś ciekawą wiadomość, i już zamierzał przejść na drugą stronę ulicy, żeby podsłuchać pod oknem, gdy za jego plecami otworzyły się drzwi gospody, z której wyszło dwóch klientów. Po ich chwiejnym kroku i hałaśliwym zachowaniu zorientował się, że tej nocy wypili więcej niż po jednym kuflu. - Nestor, kto się tam opiera o słup? - spytał jeden, wskazując palcem w stronę Merricka. Był tłusty i miał nos w kolorze i kształcie truskawki. Przymrużył oczy w przyćmionym świetle i ruszył niepewnym krokiem naprzód. - Skąd mam wiedzieć? - odpowiedział jego chudy kompan, na którego wąsie wciąż lśniła piana od piwa. - Co on tu robi o tej porze? - To też skąd mam wiedzieć, kretynie? - No to go zapytaj. Wysoki mężczyzna wystąpił. - Co pan tu robisz? Podtrzymujesz słup, żeby weranda się nie zawaliła? Parsknął śmiechem i pochylił się do przodu, opierając ręce na kolanach.

- Prawdę mówiąc - odparł Merrick niemal grobowym głosem - czekam, żeby przyznać tytuł miejskiego kretyna temu, kto zada mi najgłupsze pytanie. Gratuluję. Wygrałeś. Chudzielec poklepał kamrata po ramieniu. - Widzisz? Cały wieczór powtarzałem ci, jaki potrafię być zabawny, a ty ani razu się nie roześmiałeś. Teraz dostaję nową posadę... prawdopodobnie lepiej płatną od twojej. - O tak, jesteś całkiem zabawny - zapewnił go kompan, gdy oddalali się chwiejnym krokiem, znikając w ciemności. - Powinieneś zgłosić się na przesłuchanie do teatru. Będą grać dla burmistrzyni Spisek przeciw Koronie. Jak cię zobaczę na scenie, to się dopiero ubawię! Uwaga o Spisku popsuła Merrickowi nastrój. Widział tę sztukę przed kilkoma laty. Choć przedstawieni w niej dwaj złodzieje występowali pod innymi nazwiskami, Marius był pewny, że chodziło o Royce’a Melborna i Hadriana Blackwatera. Royce był jego najlepszym przyjacielem w czasach, gdy zabijali na zlecenie Diamentu. Kres tej znajomości nastąpił siedemnaście lat temu, w ciepłą letnią noc, gdy Royce zamordował Nefryt. Choć Merricka przy tym nie było, milion razy wyobrażał sobie tę scenę. Royce jeszcze wtedy nie miał białego sztyletu i używał kharolli z czarnymi rękojeściami. Merrick wystarczająco znał jego technikę, by wiedzieć, jak bezszelestnie przeciął Nefryt dwoma ostrzami naraz. Nie interesowało go, że ktoś wrobił Royce’a ani że Melborn nie wiedział, kogo zabija, bo nie widział twarzy ofiary. Marius pamiętał jedynie, że zginęła jego kobieta, a zabił ją jego najlepszy przyjaciel. Od tamtego dnia minęło prawie dwadzieścia lat, a jego wciąż dręczyło wspomnienie o Nefryt i Roysie. Nie potrafił myśleć o nich oddzielnie i nie mógł o wszystkim zapomnieć. Miłość i nienawiść splotły się w nim na zawsze w węzeł zbyt silny do rozsupłania. Hałasy i krzyki dochodzące z gabinetu Aristy przywróciły go do rzeczywistości. Sprawdził broń, po czym przeszedł na drugą stronę ulicy. *** - Wasza Wysokość? - odezwał się żołnierz, wchodząc do gabinetu. Księżniczka Arista ze splątanymi włosami i podkrążonymi oczami podniosła głowę znad zagraconego biurka. Przez chwilę taksowała gościa wzrokiem: na twarzy mężczyzny w źle dopasowanej zbroi malował się wyraz niesłabnącego poirytowania. Nie obejdzie się bez zgrzytów, pomyślała.

- Posłałaś po mnie? - spytał z częściowo tylko skrywanym rozdrażnieniem. - Tak, Renquist - odparła też nieco zirytowana. Nie spała od dwóch dni i miała trudności ze skupieniem uwagi. - Poprosiłam, żebyś tu przyszedł, aby... - Wasza Wysokość, nie możesz tak mnie wzywać. Muszę kierować armią i wygrać wojnę. Nie mam czasu na pogawędki. - Pogawędki? Nie wzywałabym cię bez ważnego powodu. Renquist przewrócił oczami. - Musisz usunąć wojsko z miasta. - Co takiego? - Nic na to nie poradzę. Twoi ludzie sprawiają kłopoty. Codziennie dostaję zgłoszenia o żołnierzach gnębiących kupców i niszczących mienie. Jest nawet jedno oskarżenie o gwałt. Musisz wyprowadzić swoich ludzi poza mury, gdzie będzie można nad nimi zapanować. - Moi ludzie ryzykowali życie, walcząc z imperialistami. Jedzenie i zakwaterowanie to niewielka cena, jaką płaci to wszawe miasto. A teraz chcesz, żebym pozbawił ich także łóżek i dachu nad głową? - Kupcy i gospodarze nie chcą ich karmić, bo nie mogą - wyjaśniła Arista. - W chwili przejęcia władzy nad Ratiborem imperialiści skonfiskowali zapasy, a deszcze i wojna zniszczyły większość tegorocznych zbiorów. Miasto nie może wyżywić swoich obywateli, a co dopiero armię. Jesień za pasem, nadchodzą zimne dni. Ci ludzie zastanawiają się, jak przetrwają zimę. A jak mają zadbać o siebie, gdy tysiąc żołnierzy plądruje ich sklepy i gospodarstwa? Jesteśmy wam wdzięczni za pomoc przy zdobywaniu miasta, ale wasza dalsza obecność grozi zniweczeniem tego, w imię czego narażaliście życie. Musicie stąd odejść. - Jeśli na siłę wyślę ich z powrotem do obozów, gdzie będzie brakowało jedzenia i przez płócienne dachy zacznie przeciekać woda, połowa zdezerteruje. Już i tak wielu przebąkuje o powrocie do domu na żniwa. Chyba nie muszę ci mówić, że w razie zniknięcia tej armii imperium odbije miasto. Arista pokręciła głową. - Gdy nacjonalistyczną armią dowodził Degan Gaunt, jego podkomendni żyli miesiącami w podobnych warunkach i nie stanowiło to żadnego problemu. Tu, w Ratiborze żołnierze stają się wygodni. Może czas, żebyście ruszyli do Aquesty? Renquist zesztywniał na taką sugestię. - Pojmanie Gaunta komplikuje zdobycie Aquesty. Potrzebuję czasu na zebranie informacji i czekam na posiłki oraz zapasy z Delgosu. Zdobycie stolicy nie przebiegnie tak łatwo jak Vernesu czy Ratiboru. Żołnierze będą walczyć do

ostatniego człowieka, żeby bronić swojej imperatorki. Nie. Musimy tu zostać dopóty, dopóki nie będę w pełni przygotowany. - Jeśli musicie, to czekajcie, ale nie tutaj - oświadczyła kategorycznie. - A jeśli odmówię? - spytał, mrużąc oczy. Arista odłożyła pergaminy na biurko, ale nie odpowiedziała. - To moja armia wyzwoliła to miasto - oświadczył z naciskiem. - Ty masz władzę tylko dlatego, że ja na to pozwalam. Nie słucham twoich rozkazów. Nie jesteś tu księżniczką, a ja nie jestem twoim wasalem. Odpowiadam przed swoimi ludźmi, a nie przed tym miastem i już na pewno nie przed tobą. Arista powoli wstała. - Jestem burmistrzynią Ratiboru - rzekła władczym tonem - wybraną przez jego mieszkańców. Ponadto jestem namiestniczką i pełniącą obowiązki władcy całego Rhenyddu, także za zgodą ludzi, którzy tu mieszkają. Ty i twoja armia przebywacie tu tylko dzięki mojemu zezwoleniu. - Jesteś księżniczką z Melengaru! Ja przynajmniej urodziłem się w Rhenyddzie. - Bez względu na twoje osobiste nastawienie do mnie uszanujesz władzę tego urzędu i postąpisz tak, jak każę. - A w przeciwnym razie? - spytał chłodnym tonem. Reakcja Renquista nie zdziwiła Aristy. Był zawodowym żołnierzem, który przed przyłączeniem się do nacjonalistów po upadku Kilnaru służył królowi Urithowi, jak również imperialistom. Po zniknięciu Gaunta został głównodowodzącym. Nigdzie indziej nie mógł liczyć na takie stanowisko. Teraz zaś zaczynał zdawać sobie sprawę z posiadanej władzy i pokazywać, na co go stać. Arista miała nadzieję, że okaże takiego samego ducha co Emery, ale Renquist zdecydowanie nie był prostym człowiekiem o szlachetnym sercu. Jeżeli teraz nie podejmie działania, może stanąć w obliczu wojskowego przewrotu. - To miasto dopiero co wyzwoliło się spod władzy jednego tyrana i nie pozwolę, żeby dostało się pod but następnego. Jeśli odmówisz wykonania mojego rozkazu, znajdę na twoje miejsce innego dowódcę. - W jaki sposób? Arista uśmiechnęła się nieznacznie. - Dobrze się zastanów... Na pewno zgadniesz. Renquist dalej na nią patrzył, ale gdy domyślił się, co miała na myśli, otworzył szeroko oczy, a na jego twarzy pojawił się strach. - Tak - powiedziała. - Krążące o mnie plotki są prawdą. A teraz zabierz swoją armię z miasta, zanim uznam, że powinnam udowodnić, do czego jestem zdolna.

Masz jeden dzień na wyprowadzenie wojska. Wywiadowcy znaleźli odpowiednią dolinę na północy. Proponuję, żebyście rozbili obóz tam, gdzie rzeka krzyżuje się z drogą. Taka odległość zapewni wszystkim spokój. Przy okazji wybór miejsca bliżej docelowej Aquesty podniesie morale twoich ludzi. - Nie mów mi, jak mam dowodzić armią - warknął, choć już nie tak głośno ani pewnie, jak wcześniej. - Wybacz. - Skłoniła głowę. - To była tylko propozycja. Opuszczenie miasta to jednak rozkaz. Dobranoc, sir. Renquist zawahał się, oddychając z trudem i zaciskając dłonie w pięści. - Powiedziałam: „Dobranoc, sir”. Wymamrotał przekleństwo i trzasnął za sobą drzwiami. Wycieńczona Arista opadła ciężko na krzesło. Dlaczego wszystko musi być takie trudne? Teraz każdy czegoś od niej chciał: jedzenia, schronienia, zapewnień, że wszystko się ułoży. Była dla ludzi źródłem nadziei, lecz sama widziała jej niewiele. Nieustannie nękały ją problemy i czuła się prawdziwie osamotniona. Położyła głowę na biurku i przymknęła oczy. - Zdrzemnę się na kilka minut. Potem wstanę, zastanowię się, jak poradzić sobie z niedoborem ziarna, i przeczytam zgłoszenia o maltretowaniu jeńców. Odkąd została burmistrzynią, musiała zajmować się setkami spraw, na przykład przyznaniem komuś prawa do zbierania plonów z pól gospodarzy poległych w czasie bitwy. W obliczu braku żywności i groźby nadejścia surowej jesiennej pogody musiała znaleźć szybkie rozwiązanie. Problemy te przynajmniej pozwalały jej zapomnieć na chwilę o własnej stracie. Jak wszyscy w tym mieście Arista nie potrafiła przestać rozpamiętywać bitwy. Nie odniosła widocznych ran. Źródłem jej bólu było wspomnienie widzianej w nocy twarzy. Serce bolało ją, jakby je przebito, i rana ta nigdy się w pełni nie zagoi. Do końca życia Aristy pozostanie po niej wyraźna blizna. Gdy w końcu zasnęła, nawiedziły ją sny o Emerym. Jak zwykle siedział w nogach łóżka, skąpany w świetle księżyca. Arista zaczęła szybciej oddychać w oczekiwaniu na pocałunek. Ale gdy pochylił się do przodu z uśmiechem na ustach, nagle zesztywniał i z kącika ust wypłynęła mu kropla krwi. Z jego piersi wystawał bełt. Próbowała krzyknąć, lecz nie mogła wydobyć z siebie głosu. Przebieg snu był zawsze taki sam, lecz tym razem Emery przemówił: „Nie ma już czasu”, powiedział do niej z wyrazem determinacji na twarzy. „Teraz wszystko zależy od ciebie”. Usiłowała zapytać, o co mu chodzi, gdy... - Wasza Wysokość.

Poczuła, jak ktoś delikatnie pociąga ją za ramię. Otworzywszy oczy, zobaczyła Orrina Flatly’ego. Miejski skryba, który kiedyś liczył uderzenia biczem wymierzane buntownikom na placu Głównym, zgłosił się na ochotnika na stanowisko jej sekretarza. Z początku wahała się, ponieważ jego skuteczność połączona była z obojętnością, ale w końcu uświadomiła sobie, że rzetelne wykonywanie pracy to nie zbrodnia. Jej decyzja okazała się trafna, ponieważ Orrin okazał się lojalnym i sumiennym pomocnikiem. Ale poczuła się nieswojo, widząc teraz jego beznamiętną twarz. - O co chodzi? - spytała, przecierając oczy i sprawdzając, czy tak jak zwykle nie ma na policzkach łez. - Ktoś przyszedł się z tobą zobaczyć. Wyjaśniłem, że jesteś zajęta, ale nalegał. Nie sposób go... - Orrin przestąpił z zakłopotaniem z nogi na nogę -... zlekceważyć. - Kto to taki? - Nie chciał podać nazwiska, ale powiedział, że go znasz, a jego sprawa jest najwyższej wagi. Upiera się, że musi niezwłocznie z tobą porozmawiać. - Dobrze. - Arista skinęła ospale głową. - Odczekaj chwilę, a potem go wprowadź. Po wyjściu Orrina wygładziła suknię, aby choć w niewielkim stopniu godnie się prezentować. Tak długo żyła jak człowiek z ludu, że poziom tego, co uważała za dopuszczalne, przerażająco się obniżył. Sprawdzając fryzurę w lustrze, zastanawiała się, gdzie podziała się księżniczka Melengaru i czy jeszcze kiedyś powróci. Gdy doprowadzała się do porządku, otworzyły się drzwi. - W czym mogę pomóc... W wejściu stał Esrahaddon w tej samej szacie, której koloru Arista nigdy nie potrafiła określić, i jak zwykle skrywał przedramiona w jej lśniących fałdach. Miał dłuższą brodę i siwe pasemka we włosach, przez co wyglądał starzej, niż go pamiętała. Nie widziała czarnoksiężnika od poranka, kiedy rozmawiała z nim na brzegu Nidwaldenu. - A co ty tu robisz? - zapytała, zmieniając ton z serdecznego na lodowaty. - Mnie też miło cię widzieć, Wasza Wysokość. Wpuściwszy czarnoksiężnika, Orrin pozostawił otwarte drzwi. Po jednym spojrzeniu Esrahaddona same się zamknęły. - Widzę, że ostatnio lepiej sobie radzisz bez rąk - zauważyła.

- Człowiek przystosowuje się do warunków życia - odparł, siadając naprzeciwko niej. - Nie prosiłam, żebyś usiadł. - Nie prosiłem o zezwolenie. Krzesło Aristy uderzyło ją od tyłu w nogi, wskutek czego gwałtownie na nie opadła. - Jak to robisz bez pomocy rąk i głosu? - spytała, ulegając ciekawości. - Nauka się skończyła. A może nie pamiętasz, jak sama to oświadczyłaś przy naszym ostatnim spotkaniu? - Pamiętam - Arista znów przybrała surowy ton. - Myślałam też, że dałam wyraźnie do zrozumienia, że nie chcę cię więcej widzieć. - Tak, tak, wszystko się zgadza, ale potrzebuję twojej pomocy w odnalezieniu spadkobiercy. - Znów go zgubiłeś? Esrahaddon puścił przytyk mimo uszu. - Możemy go odnaleźć za pomocą podstawowego zaklęcia lokalizacyjnego. - Nie interesują mnie twoje gierki. Zarządzam miastem. - Musimy niezwłocznie to zrobić. Nawet tutaj, w tej chwili. Domyślam się, gdzie przebywa, ale czasu jest mało i nie mogę sobie pozwolić na wybór błędnego kierunku. Posprzątaj na biurku i możemy zaczynać. - Nie mam najmniejszego zamiaru. - Aristo, wiesz, że nie dam rady sam. Potrzebuję twojej pomocy. Księżniczka spiorunowała go wzrokiem. - Trzeba było o tym pomyśleć, zanim zaaranżowałeś morderstwo mojego ojca. Powinnam skazać cię na stracenie. - Nie rozumiesz. W grę wchodzą tysiące istnień ludzkich. To ważniejsze od twojej straty. Ważniejsze od straty stu królów i tysiąca ojców. Nie tylko ty cierpisz. Myślisz, że miło mi było gnić w więzieniu przez tysiąc lat? Tak, wykorzystałem ciebie i twojego ojca, żeby uciec. Zrobiłem to z konieczności, bo ochraniam najważniejszą osobę na świecie. A teraz daj spokój z tą błazenadą. Nie mamy na to czasu. - Tak się cieszę, że ci nie pomogę. - Uśmiechnęła się z wyższością. - Nie potrafię przywrócić ojca do życia i wiem, że nie mogłabym nigdy cię zabić ani nie dałbyś się wtrącić ponownie do więzienia. To prawdziwy prezent: okazja, żeby odpłacić ci za to, co mi odebrałeś.

Esrahaddon westchnął i pokręcił głową. - Tak naprawdę nie żywisz do mnie nienawiści, Aristo. Zżera cię poczucie winy. Świadomość, że miałaś tyle samo wspólnego ze śmiercią swojego ojca, co ja. Ale winny jest Kościół. To on pokierował wydarzeniami tak, abym uciekł i doprowadził go do spadkobiercy. Zwabili cię do Gutarii, bo wiedzieli, że cię wykorzystam. - Precz! - Arista wstała czerwona na twarzy. - Orrin! Straże! Skryba mocował się z drzwiami i udało mu się je uchylić, ale po jednym spojrzeniu Esrahaddona znów się zatrzasnęły. - Wasza Wysokość, sprowadzę pomoc - rzucił Orrin zza drzwi. - Musisz sobie wybaczyć, Aristo. - Wynoś się! - wrzasnęła. Machnęła ręką i drzwi biura gwałtownie się otworzyły, wypadając niemal z zawiasów. Esrahaddon podniósł się i ruszył do wyjścia. - Musisz zrozumieć, że nie odpowiadasz za śmierć swojego ojca bardziej ode mnie - dodał. Po jego wyjściu Arista znów zatrzasnęła drzwi i usiadła na podłodze, opierając się o nie plecami. Miała ochotę wrzasnąć: „To była moja wina! - choć wiedziała, że to nieprawda. Przez kilka lat się oszukiwała, ale już dłużej nie mogła. Choć trudno jej było to przyznać, Esrahaddon miał rację. *** Czarnoksiężnik wyszedł z ratusza na pogrążony w ciemności plac Główny. Spojrzał przez ramię i westchnął. Naprawdę lubił Aristę. Żałował, że nie może jej powiedzieć wszystkiego, ale ryzyko było zbyt duże. Choć uwolnił się z Gutarii, obawiał się, że Kościół wciąż podsłuchuje jego rozmowy - nie każde słowo, tak jak w czasie jego pobytu w więzieniu, ale Mawyndule dysponował taką potęgą, że olbrzymie odległości nie były dla niego przeszkodą. Dlatego Esrahaddon założył, że musi być ostrożny. Jedną nieprzemyślaną uwagą, jednym nieopatrznie wymienionym nazwiskiem mógł wszystko zepsuć. Czasu było coraz mniej, ale przynajmniej teraz nie ulegało wątpliwości, że Arista naprawdę stała się cenzarem. Zasiał ziarno i gleba okazała się żyzna. Jej zdolności domyślił się rano w dniu bitwy o Ratibor, gdy Hadrian wspomniał, że deszcz ma nie przestać padać. Podejrzewał, że Arista rzuciła zaklęcie przyczyniające się do zwycięstwa nacjonalistów. Od tamtej pory docierały do niego pogłoski o nienaturalnych mocach nowej burmistrzyni, ale dopiero teraz, gdy

prostym machnięciem ręki przerwała jego zamykające zaklęcie, zyskał pewność, że w końcu pojęła moc sztuki. Oprócz Arcadiusa i niego nie było już więcej czarnoksiężników należących do ludzkiej rasy, a oni dwaj i tak tworzyli dosyć żałosną parę. Arcadius zaliczał się do starych ramoli, nazywanych przez cenzarów w języku elfów faquinami, czyli najbardziej nieudolnymi magikami posiadającymi wiedzę, ale ani krzty talentu. Faquinom nigdy nie udawało się przejść od materialnej alchemii do prawdziwej kinetycznej wersji sztuki. Ale Esrahaddon nie był ani trochę lepszy. Bez rąk był zwykłym inwalidą, również w kwestii magii. Teraz jednak, wraz z pojawieniem się Aristy w świecie czarnoksięstwa, ludzkość znów zyskała osobę naprawdę uzdolnioną w dziedzinie sztuki. Księżniczka była jeszcze nowicjuszką, ale nie ulegało wątpliwości, że z czasem jej talent się rozwinie, a pewnego dnia stanie się potężniejsza od każdego króla, imperatora, wojownika czy kapłana razem wziętych. Świadomość tego, że księżniczka może zapanować nad całą ludzkością, była jednak niepokojąca. W czasach starego imperium istniały zabezpieczenia. Wielka Rada Cenzarów nadzorowała ludzi biegłych w sztuce i zapewniała jej właściwy użytek. Teraz cenzarów nie było. Jego koledzy, a nawet pomniejsi magowie nie żyli. I hierarchowie Kościoła, pozbawiając Esrahaddona możliwości działania, myśleli, że wyeliminowali też zagrożenie z ich strony. Aż tu nagle pojawiła się prawdziwa adeptka sztuki i czarnoksiężnik był niemal pewny, że nikt nie rozumiał, jakie niebezpieczeństwo stanowi Arista. Potrzebował jej i choć ona jeszcze tego nie wiedziała, ona potrzebowała jego. Mógł jej wyjaśnić, skąd się wzięła sztuka i jak doszło do tego, że zaczęto jej używać. Cenzarowie byli opiekunami, strażnikami i obrońcami. Strzegli tajemnic, które ochronią ludzkość, kiedy dobiegnie kresu Uli Vermar. Gdy Esrahaddon poznał prawdę, dawno temu, poczuł ulgę, że to nie on będzie musiał stawić czoło temu problemowi, ponieważ dzień rozliczenia miał nastąpić za wiele stuleci. Na ironię zakrawał fakt, że uwięzienie go w wolnym od upływu czasu lochu Gutarii przedłużyło mu życie do tych czasów. To, co kiedyś wydawało mu się odległą przyszłością, miało wydarzyć się za kilka miesięcy. Roześmiał się gorzko, po czym poszedł na środek placu, żeby usiąść i zebrać myśli. Jego plan był bardzo niepewny, ale wszystkie elementy układanki znajdowały się na właściwych miejscach. Arista po prostu potrzebowała czasu, żeby opanować uczucia. Wtedy się przekona. Hadrian zaś, gdy się dowiedział, że jest opiekunem spadkobiercy, okazał się godny tego dziedzictwa. No i pozostawał jeszcze spadkobierca - wybór osoby był z pewnością niespodziewany, ale w jakiś

sposób całkowicie logiczny. Tak, wszystko będzie dobrze, doszedł do wniosku. Sprawy zawsze się w końcu układają. Przynajmniej zawsze tak mawiał Yolric. Yolric był najmądrzejszy z nich wszystkich i żarliwie wyznawał pogląd, że świat potrafi sam się naprawiać. Po upadku starego imperium Esrahaddon najbardziej obawiał się jego przejścia na stronę Venlina. To, że potomek imperatora wciąż żył, dowodziło, iż mistrz Esrahaddona nie pomógł patriarsze w odnalezieniu chłopaka. Czarnoksiężnik uśmiechnął się szeroko. Brakowało mu starego Yolrica. Esrahaddon rozprostował nogi i spróbował oczyścić umysł z wszelkich myśli. Musiał odpocząć, ale już od wielu stuleci to mu się nie udawało. Odpoczynkiem cieszyli się tylko ludzie czystego sumienia, a on miał na rękach za dużo niewinnej krwi. Ale zbyt wielu ludzi oddało za niego życie, by miał teraz, po tym wszystkim, doznać porażki. Wspomnienie Yolrica otworzyło drzwi do przeszłości Esrahaddon zobaczył w myślach twarze od dawna nieżyjących ludzi: swojej rodziny, przyjaciół i kobiety, którą miał nadzieję poślubić. Jego egzystencja sprzed upadku wydawała się zwykłym snem, ale być może to jego obecny stan był koszmarem, w którym tkwił uwięziony. Może pewnego dnia obudzi się i stwierdzi, że znów jest w pałacu, a z nim Nevrik, Jerish i jego ukochana Elinya. Czy przeżyła zburzenie miasta? Chciał w to wierzyć, mimo że taka możliwość wydawała się mało prawdopodobna. Przyjemnie było wyobrażać sobie, że Elinya uciekła przed zagładą, ale nawet ta myśl dawała mu niewielkie pocieszenie. A jeśli uwierzyła w to, co potem mówili na jego temat? Czy wyszła za kogoś innego, czując się zdradzona? Czy zmarła wiele lat później, żywiąc do mnie nienawiść? Powinien przestać myśleć w ten sposób i spróbować się przespać. Powiedział Ariście prawdę: ich poświęcenia nic nie znaczyły w porównaniu z celem. Wstał i ruszył w kierunku gospody. Chmura przesłoniła księżyc, przyćmiewając jego i tak już nikłe światło. W tym momencie Esrahaddon poczuł ukłucie w plecach. Krzyknął z bólu i upadł na kolana. Skręcając się w pasie, poczuł, że szata przykleja mu się do ciała i robi coraz wilgotniejsza. Krwawię. - Venderia - szepnął i od razu jego ubiór zajaśniał, rozświetlając plac. Na obrzeżu blasku dostrzegł mężczyznę w ciemnym płaszczu. Z początku pomyślał, że to może być Royce. Miał taką samą postawę świadczącą o nieugiętej determinacji, ale był wyższy i szerszy w ramionach. Esrahaddon wymamrotał klątwę i cztery belki podpierające dach werandy rozleciały się w drzazgi. Ciężki strop zawalił się tuż po tym, jak mężczyzna wyszedł

spod niego. Uderzające o ziemię fragmenty zadaszenia wywołały podmuch, który jedynie załopotał jego płaszczem. Esrahaddon, zlany potem i dręczony bólem w plecach, usiłował wstać, by stawić czoło napastnikowi, który zbliżał się swobodnym krokiem w jego kierunku. Skupił się i znów przemówił. Z pyłu na placu utworzyła się wirująca trąba, która zaczęła sunąć w stronę zamachowca, a gdy go pochłonęła, mężczyzna zapłonął. Czarnoksiężnik poczuł piekielny żar, kiedy stup spęczniał, a bijące od niego światło zalało plac żółtym blaskiem. W środku stała postać spowita niebieskimi językami płomieni, ale gdy ogień przygasł, mężczyzna ruszył dalej, bez śladu oparzeń. Dotarłszy do Esrahaddona, zamachowiec spojrzał nań z zaciekawieniem, jak dziecko przyglądające się dziwnemu robakowi przed jego rozdeptaniem. Nie odezwał się, lecz pokazał srebrny medalion, który nosił zawieszony na łańcuszku na szyi. - Poznajesz? - spytał. - Podobno to ty go zrobiłeś. Niestety spadkobierca nie będzie go już potrzebował. Esrahaddon z trudem złapał oddech. - Gdybyś tylko miał ręce, mógłbyś mi go zerwać z szyi. Wtedy byłbym w poważnych tarapatach, prawda? Rumor walącego się dachu i rozbłyski światła zbudziły kilku ludzi w okolicznych domach. Zapaliły się świeczki w oknach i otwarły drzwi wychodzące na plac. - Regenci kazali mi cię poinformować, że nie jesteś już potrzebny. Mężczyzna w ciemnym płaszczu uśmiechnął się okrutnie, po czym bez słowa odszedł, znikając w labiryncie ciemnych ulic. Esrahaddon był zdezorientowany. Wydawało mu się, że nie został ugodzony śmiertelnie. Mógł z łatwością oddychać, więc strzała nie trafiła go w płuca i ominęła serce. Wprawdzie krwawił, ale nie obficie. Ból był dotkliwy jak przy oparzeniu, ale czarnoksiężnik miał czucie w nogach i był pewny, że da radę chodzić. Czemu pozostawił mnie przy życiu? Dlaczego...? Trucizna! Esrahaddon skupił się i wymamrotał formułę. Nie podziałała. Za pomocą kikutów usiłował wyczarować silniejsze zaklęcie. Nic to nie dało. Zaczął czuć działanie trucizny, gdy rozeszła mu się w plecach. Bez rąk był bezradny. Kimkolwiek był człowiek w płaszczu, dokładnie wiedział, co robi. Esrahaddon spojrzał przez ramię na ratusz. Nie mógł umrzeć. Jeszcze nie teraz. Hałas na ulicy zwrócił uwagę Aristy. Wciąż siedziała oparta o drzwi biura, gdy z placu dobiegły ją głosy i krzyki. Nie było jasne, co tam się stało, ale gdy usłyszała „umiera”, od razu wstała.

Na schodach zebrał się niewielki tłum, na którego środku jarzyło się dziwne pulsujące światło, jakby na plac Główny spadł kawałek księżyca. Gdy Arista podeszła bliżej, zobaczyła Esrahaddona. To świeciła jego szata. Rozbłyskiwała, a następnie przygasała, po czym znów jaśniała w rytm powolnych, ciężkich oddechów czarnoksiężnika. W bladym świetle Arista dostrzegła kałużę krwi, a obok niej bełt. Esrahaddon leżał na plecach. Miał trupio bladą twarz i sine usta. Z pomiętych rękawów wystawały mięsiste kikuty jego rąk. - Co tu się stało? - spytała. - Nie wiemy, Wasza Wysokość - odparł ktoś z tłumu. - Chciał cię zobaczyć. - Idźcie po doktora Geranda - rozkazała, po czym uklękła przy Esrahaddonie i delikatnie opuściła jego rękawy. - Za późno - wyszeptaj, wpatrując się intensywnie w jej oczy. - Nie można mi pomóc... trucizna... Aristo, posłuchaj... nie ma czasu - wypowiadał słowa pospiesznie, usiłując złapać między nimi oddech. Na jego twarzy malował się wyraz determinacji połączonej z desperacją jak u tonącego człowieka, który próbuje się czegoś chwycić. - Weź moje brzemię... znajdź... - Zawahał się, spoglądając na twarze ludzi w tłumie. Skinął, żeby się do niego zbliżyła. Gdy przysunęła ucho do jego ust, ciągnął: - Znajdź spadkobiercę... Zabierz go ze sobą... Bez niego wszystko przepadnie. - Zakaszlał i z trudem złapał oddech. Znajdź róg Gylindory... Spadkobierca musi go znaleźć... Jest pogrzebany z Novronem w Percepliquis... - Znów złapał powietrza. - Pośpiesz się... Podczas zimonaliów kończy się Uli Vermar... - Kolejny oddech. - Przyjdą... Bez rogu wszyscy zginą. - Jeszcze raz wciągnął powietrze. - Tylko ty teraz wiesz... Tylko ty możesz uratować... Patriarcha... jest taki sam... Następnego oddechu już nie było. I słów też nie. Pulsujące światło wydzielane przez szatę Esrahaddona zgasło i wszyscy pogrążyli się w mroku. *** Mimo że w gabinecie nie było przeciągu, Arista patrzyła, jak cuchnący dym o barwie kredy kieruje się prosto ku północnej ścianie, w którą jakby wniknął. Zaklęcie lokalizacyjne wymagało spalenia cząstki poszukiwanej osoby. Kosmyk jasnych włosów wydawał się oczywistym wyborem, ale paznokcie lub nawet skóra też by się nadawały. Nazajutrz po śmierci Esrahaddona Arista poprosiła o wszystkie rzeczy osobiste pozostawione przez zaginionego przywódcę armii nacjonalistycznej. Parker

przysłał parę ubłoconych znoszonych butów, postrzępioną koszulę i wełniany płaszcz Degana Gaunta. Buty były bezużyteczne, ale w koszuli i płaszczu kryło się wiele skarbów. Arista odnalazła na ich powierzchni kilkadziesiąt włosów i setki fragmentów naskórka, które pieczołowicie zebrała i włożyła do aksamitnego woreczka. Wtedy wmawiała sobie, że chce tylko zobaczyć, czy zaklęcie podziała. Teraz nie była pewna, co dalej robić. Dla Esrahaddona spadkobierca był wszystkim. Po ucieczce z Gutarii czarnoksiężnik poświęcił życie na odszukanie potomka imperatora, zmuszając nawet Aristę do tego, aby pomogła mu przy rzucaniu zaklęcia w Avemparcie w celu odkrycia jego tożsamości. Opiekuna od razu rozpoznała jako Hadriana, ale spadkobiercy nigdy wcześniej nie widziała. Obraz blondyna w średnim wieku był tylko twarzą aż do czasu bitwy o Ratibor, gdy dowiedziała się, że to Degan Gaunt, przywódca nacjonalistów. Nie ulegało wątpliwości, że za zniknięciem Gaunta stało nowe imperium, a kolor dymu potwierdzał, że mężczyzna żyje i jest przetrzymywany gdzieś na północy, w odległości kilku dni drogi od jej miasta. Spojrzała na ścianę, w którą wniknął dym. - To szaleństwo - powiedziała na głos w pustym pokoju. - Nie mogę szukać spadkobiercy. Jest w rękach imperium. Gdy tylko mnie zobaczą, zabiją. Zresztą jestem potrzebna tutaj. Czemu miałabym się przejmować obsesją Esrahaddona? Gdyby chciała, mogłaby ogłosić się królową Rhenyddu i obywatele z radością by ją przyjęli. Mogłaby rządzić na stałe królestwem większym od Melengaru i cieszyć się zarówno bogactwem, jak i miłością poddanych. A po jej śmierci jej imię przetrwałoby w opowieściach i pieśniach, jej wizerunek zaś zostałby uwieczniony w formie posągów i w książkach. Spojrzała na starannie złożoną szatę leżącą na rogu jej biurka. Przyniesiono ją po pogrzebie Esrahaddona. Ten kawałek tkaniny stanowił cały jego ziemski dobytek. Czarnoksiężnik poświęcił wszystko poszukiwaniom, a i tak po dziewięciu stuleciach zginął, nie spełniwszy swojego zadania. Dręczyło ją to zadanie. To niemożliwe, żeby Esrahaddon kierował się tylko fanatyczną lojalnością wobec potomka władcy sprzed tysiąca lat. Arista na pewno o czymś nie wiedziała. „Przyjdą”. Co to znaczyło? Kto przyjdzie? „Bez rogu wszyscy zginą”. Wszyscy? To znaczy kto? Nie mógł mieć na myśli wszystkich, prawda? Może bełkotał. Tak się dzieje, gdy ludzie umierają. Przypomniała sobie jego oczy. Jasne i skupione spojrzenie jak u... Emery’ego. „Nie ma już czasu. Teraz wszystko zależy od ciebie. Tylko ty teraz wiesz... Tylko ty możesz uratować...” - gdy Esrahaddon wypowiadał te słowa, Arista właściwie go nie słuchała, lecz teraz nie słyszała nic innego. Nie mogła zignorować faktu, że czarnoksiężnik tuż przed śmiercią wyjawił jej tajemnice, których strzegł przez

tysiąc lat. Czuła, że podarował jej mieniące się klejnoty o niezmiernej wartości, ale bez jego wiedzy były to jedynie matowe kamyki. Choć nie potrafiła odgadnąć sensu jego słów, nie mogła zlekceważyć tego, co należało zrobić. Musiała odejść. Po odkryciu miejsca uwięzienia Gaunta będzie mogła wysłać wiadomość Hadrianowi i zdać się na niego. Przecież to on był opiekunem, a Gaunt jego problemem. Włożyła do torby jedyny przedmiot, na którym jej zależało - pochodzącą z Tur Del Furu szczotkę do włosów z perłową rączką. W pośpiechu przygotowała pismo z rezygnacją z urzędu i zostawiła je na biurku. Przy drzwiach zatrzymała się i odwróciła głowę. Zabranie tej rzeczy wydawało się właściwe... niemal konieczne. Przeszła na drugą stronę gabinetu i wzięła szatę starego czarnoksiężnika. Materiał zwisał swobodnie w jej ręce, szary i matowy. Choć nikt go nie uprał, Arista nie dostrzegła ani śladu krwi. Co dziwniejsze, nie widziała też dziury po strzale. Przez chwilę zastanawiała się nad tą zagadką - nawet po śmierci czarnoksiężnik pozostawał dla niej tajemnicą. Narzuciła szatę na suknię i zdziwiła się, że idealnie do niej pasuje, choć Esrahaddon przewyższał ją o głowę. Odwróciła się plecami do biura, a następnie wyszła, znikając w mroku nocy. Jesienne powietrze było chłodne. Arista owinęła się szczelnie szatą i włożyła kaptur na głowę. Nigdy nie spotkała się z takim materiałem - był lekki, miękki, a przy tym cudownie ciepły i wygodny. Pachniał również przyjemnie, salifanem. Zastanawiała się, czy nie wziąć konia ze stajni. Nikt by jej nie żałował wierzchowca, ale miejsce, do którego musiała dotrzeć, nie mogło znajdować się daleko, a długi spacer jej odpowiadał. Esrahaddon podkreślał potrzebę pośpiechu, ale pędzenie na łeb na szyję w nieznane zakrawało na brak rozwagi. Piesza wędrówka wydawała się rozsądnym sposobem na stawienie czoła temu, co tajemnicze. Będzie miała czas, żeby się zastanowić. Poza tym Esrahaddon pewnie zdecydowałby się na to samo. Napełniła bukłak wodą ze studni i spakowała trochę jedzenia. Gospodarze, którzy sprzeciwiali się dostarczaniu prowiantu żołnierzom, zawsze zostawiali niewielką daninę na schodach ratusza. Większość potraw Arista rozdawała biedakom. Skutek tego był taki, że przynoszono jej więcej żywności. Wzięła kilka gomółek sera, dwa bochenki chleba oraz trochę jabłek, cebuli i rzepy. Żadna tam królewska uczta, ale dzięki temu przetrwa. Wsunęła pełny bukłak na ramię, wzięła worek z jedzeniem i ruszyła w stronę północnej bramy. Słyszała wyraźnie odgłos własnych kroków i inne nocne hałasy. Już i tak bardzo niebezpieczne, wręcz ryzykanckie było opuszczenie Medfordu nawet w towarzystwie Royce’a i Hadriana. A oto teraz, ledwie kilka tygodni później

zapuszczała się samotnie w mroczną okolicę. Wiedziała, że ścieżka zaprowadzi ją na terytorium wroga, ale miała nadzieję, że podróżując samotnie, nie zwróci niczyjej uwagi. - Wasza Wysokość! - zdziwił się strażnik, gdy zbliżyła się do północnej bramy. Uśmiechnęła się słodko. - Możesz otworzyć? - Oczywiście, milady. Ale dlaczego? Dokąd się wybierasz? - Na spacer - odparła. Wartownik spojrzał na nią z niedowierzaniem. - Na pewno? To znaczy... - Spojrzał przez ramię. - Jesteś sama? Skinęła głową. - Zapewniam, że nic mi nie będzie. Mężczyzna wahał się przez chwilę, po czym ustąpił i odsunął rygiel. Oparł się plecami o olbrzymie dębowe drzwi i naparł na nie, otwierając z wysiłkiem jedno skrzydło. - Musisz uważać, milady. W pobliżu kręci się jakiś obcy. - Obcy? - Jakiś nieznajomy zjawił się tu kilka godzin po zachodzie słońca i chciał wejść. Ukrywał twarz pod kapturem. Zorientowałem się, że ma złe zamiary, więc go odesłałem. Pewnie czai się w pobliżu i czeka, aż otworzę bramę o wschodzie słońca. Uważaj, proszę, Wasza Wysokość. - Dziękuję, ale na pewno nic mi się nie stanie - odrzekła, przechodząc obok niego. Gdy znalazła się na zewnątrz, strażnik zamknął za nią bramę. Trzymała się drogi. Szła najszybciej i najciszej, jak umiała. Pomimo czyhających na nią niebezpieczeństw czuła radość. Opuszczenie Ratiboru bez pożegnania było najlepszym rozwiązaniem. W przeciwnym razie mieszkańcy nalegaliby, aby wyznaczyła następcę i pozostała przez pewien czas w charakterze doradcy. Choć nie uważała sprawy za aż tak pilną, by brać konia, martwiła się, że zbyt długa zwłoka byłaby błędem. Poza tym nie mogła ryzykować, że imperialny szpieg odkryje jej plan i rozstawi swych ludzi w celu jej pojmania. Z jednego względu czuła się bezpieczniej na drodze niż w biurze - była pewna, że nikt nie wie, gdzie jest ani dokąd zmierza. Ta myśl pokrzepiała ją nie mniej niż szata starego czarnoksiężnika. Po śmierci Esrahaddona zaniepokoiła się, że też może stać się celem zamachu. Skrytobójcy nie schwytano, a jedynym śladem po

nim była mała kusza znaleziona w beczce na deszczówkę na placu Wschodnim. Była przekonana, że zabójca to agent nowego imperium, którego wysłano w celu wyeliminowania uporczywego zagrożenia. Ona zaś była uczennicą Esrahaddona, pomogła udaremnić próbę przejęcia Melengaru przez Kościół i stanęła na czele rewolty w Ratiborze. Na pewno ludzie u władzy pragnęli także jej śmierci. Wkrótce dostrzegła światło niedaleko drogi - niewielkie ognisko. Człowiek, którego nie wpuszczono do miasta? Zamachowiec? Szła ostrożnie dalej, nie spuszczając wzroku z ognia. Niebawem minęła wzgórze i światło zniknęło za jej plecami. Po kilku godzinach osłabło też jej podniecenie wywołane przygodą i zaczęła ziewać. Do świtu pozostało jeszcze kilka godzin, wyjęła więc z torby koc i poszukała miękkiego miejsca, żeby się położyć. Czy tak wyglądała każda noc Esrahaddona? Nigdy nie czuła się taka samotna. W przeszłości zawsze towarzyszył jej jak cień Hilfred, ale przede wszystkim zatęskniła za Royce’em i Hadrianem, pospolitym złodziejem i dawnym najemnikiem. Była dla nich jedynie zamożną klientką, ale oni dla niej najbliższymi przyjaciółmi. Przywołała w pamięci obraz Royce’a znikającego między drzewami, żeby sprawdzić okolicę. Ale jeszcze bardziej pragnęła mieć przy boku Hadriana. Wyobraziła go sobie, jak z ironicznym uśmiechem przygotowuje swój straszny gulasz. Przy nim zawsze czuła się bezpiecznie. Przypomniała sobie, jak przytulił ją na wzgórzu Amberton Lee i przy zbrojowni po bitwie o Ratibor. Była przemoczona, ubłocona i umazana krwią Emery’ego, a on wziął ją w ramiona. Nigdy wcześniej nie czuła się tak okropnie i niczyj uścisk nigdy jej tak nie pokrzepił. - Szkoda, że cię tu nie ma - szepnęła. Leżąc na plecach, spojrzała na gwiazdy rozsiane po bezkresnym niebie niczym ziarnka piasku. Na ich widok poczuła się jeszcze bardziej samotna. Przymknęła oczy i niemal natychmiast zasnęła.

Rozdział 2. Pusty zamek. Poranny wietrzyk kolebał drewnianym szyldem przedstawiającym kolczastą łodygę i wyblakły kwiat. Tablica była podniszczona i należało wysilić wyobraźnię, by się domyślić, że namalowany kwiat to róża. Gospodę, którą obwieszczał znak, cechowała taka sama potrzeba odnowy co pozostałe budynki przy ulicy Przekornej. Na krzywej, wąskiej drodze było pusto. Poruszały się po niej jedynie rozwiewane przez wiatr jesienne liście.

Hadriana zdziwił brak ruchu. O tej porze roku w Dzielnicy Dolnej w Medfordzie zwykle roiło się od handlarzy sprzedających jabłka i jabłecznik, dynie i twarde drewno. Po dachach powinni chodzić kominiarze, obserwowani z lękiem i podziwem przez dzieci. Zamiast tego drzwi kilku sklepów były zabite gwoździami i ku jego konsternacji nawet gospoda Róża i Cierń była nieczynna. Hadrian westchnął, pętając konia. Jako że zrezygnował ze śniadania, aby wcześniej wyruszyć w drogę, miał teraz ochotę na gorący posiłek w przytulnym pomieszczeniu. Liczył się z tym, że wojna zbierze swoje żniwo i Medford też będzie musiał ponieść jej skutki, ale nigdy się nie spodziewał, że „Róża i Cierń”... - Hadrian! Rozpoznał głos, zanim się odwrócił i zobaczył Gwen, uroczą Caliankę, która w błękitnej sukni przypominała bardziej żonę rzemieślnika niż właścicielkę domu publicznego. Zeszła szybko po schodach „Domu Medford”, jednego z niewielu czynnych lokali. Hadrian uścisnął ją, unosząc jej drobne ciało w powietrze. - Martwiliśmy się o ciebie - powiedziała. - Co cię tak długo zatrzymało? - Po co w ogóle wróciłeś?! - zawołał Royce, wychodząc na werandę. Gibki i smukły złodziej był boso. Miał na sobie jedynie czarne spodnie i luźną tunikę nieprzewiązaną w pasie. - Arista mnie przysłała, żebym się upewnił, czy dotarłeś cały i zdołałeś przekonać Alrica do wysłania armii na południe. - Sporo ci to zabrało. Jestem tu już od kilku tygodni. Hadrian wzruszył ramionami. - Cóż, siły Alrica przystąpiły do oblężenia Colnory tuż po moim przyjeździe. Trochę trwało, zanim wykombinowałem, jak się stamtąd wydostać. - A więc jak... - Royce, pozwólmy Hadrianowi usiąść i coś przegryźć - wtrąciła się Gwen. - Nie jadłeś śniadania, prawda? Wezmę szal i każę Dixonowi rozpalić w piecu. - Od kiedy gospoda jest zamknięta? - spytał Hadrian, gdy Gwen zniknęła w środku. Royce uniósł brew i pokręcił głową. - Nie jest zamknięta. Ruch się zmniejszył, więc lokal otwiera się w porze obiadu. - Mam wrażenie, że przybyłem do wymarłego miasta. - Wielu ludzi wyjechało, spodziewając się najazdu - wyjaśnił Royce. - Większość z tych, którzy pozostali, wcielono do wojska tuż przed wymarszem armii.

Gwen wyszła z szalem zarzuconym na ramiona i poprowadziła ich przez ulicę do gospody. W mroku Hadrian dostrzegł jakiś ruch. W stertach śmieci spały skulone postaci. W przeciwieństwie do Royce’a, który bez problemu mógł uchodzić za człowieka, u tych istot w łachmanach widać było nieomylne cechy elfów: zgięte uszy, wydatne kości policzkowe i oczy w kształcie migdałów. - W wojsku ich nie chcieli - skomentował Royce, widząc spojrzenie Hadriana. Nigdzie ich nie chcą. Gdy Gwen otworzyła drzwi gospody, zobaczyli Dixona, który zdejmował już krzesła ze stołów. Wysoki, krępy barman i zarządca stracił przed kilkoma laty prawe ramię w bitwie o Medford. - Hadrian! - wykrzyknął tubalnym głosem. Najemnik instynktownie wyciągnął lewą rękę, żeby się z nim przywitać. - Jak się masz, chłopcze? Dałeś im popalić w Ratiborze, co? Gdzie się podziewałeś? - Zostałem, żeby posprzątać - odparł Hadrian z mrugnięciem i uśmiechem. - Jest już Denny? - spytała Gwen, przechodząc obok Dixona i przetrząsając szufladę za barem. - Nie, tylko ja. Pomyślałem, że szkoda go fatygować. Chcecie wszyscy śniadanie? Dam radę, jeśli macie ochotę. - Tak - odparła Gwen. - I przyszykuj trochę więcej jedzenia. Dixon westchnął. - Karmisz ich i ciągle się tu kręcą. Puściła jego uwagę mimo uszu. - Harry przywiózł wczoraj piwo? - Tak. - Trzy beczki? Gdy Gwen rozmawiała z Dixonem, Royce objął ją w talii i delikatnie uścisnął. Dla nikogo nie było tajemnicą, że ją kocha, ale nigdy wcześniej przy ludziach nawet nie chwyciłby jej za rękę. Hadrian zauważył, że przyjaciel także inaczej wygląda. Chwilę trwało, zanim się zorientował, o co chodzi. Royce się uśmiechał! Gdy Gwen poszła za Dixonem do spiżarni, żeby pomówić o zapasach, niedawni wspólnicy zabrali się do zdejmowania kolejnych krzeseł ze stolików. Hadrianowi prawdopodobnie zdarzyło się siedzieć na każdym z nich i pić z każdej czarki i cynowego kufla, które wisiały za barem. Od ponad dziesięciu lat gospoda „Róża i Cierń” była jego domem i dziwnie się czuł, składając w niej zwykłą wizytę.

- Już postanowiłeś, co będziesz teraz robił? - spytał Royce. - Odnajdę spadkobiercę. Royce znieruchomiał z krzesłem w ręce. - Uderzyłeś się w głowę podczas bitwy o Ratibor? Zapomniałeś, że spadkobierca nie żyje? - Okazuje się, że żyje. I nawet wiem, kto to jest. - Ale kapłan powiedział nam, że spadkobiercę zamordowali przed czterdziestu laty rycerze Sereta - zaoponował Royce. - To prawda. - Czy ja o czymś nie wiem? - Urodziły się bliźniaki - wyjaśnił Hadrian. - Jeden z pary został zabity, ale akuszerka uratowała drugiego. - A więc kto jest spadkobiercą? - Degan Gaunt. Royce otworzył szeroko oczy, a po twarzy przebiegł mu sardoniczny uśmiech. - Przywódca nacjonalistycznej armii zdecydowany zniszczyć nowe imperium jest imperialnym spadkobiercą, który ma nim rządzić? Co za ironia. Tobie to też nie na rękę, że imperiale go porwali. Hadrian skinął głową. - Okazuje się, że Esrahaddon pomagał mu odnosić te wszystkie zwycięstwa w Rhenyddzie. - Esrahaddon? Skąd wiesz? - Tuż przed bitwą o Ratibor spotkałem go w obozie Gaunta. Wygląda na to, że stary czarnoksiężnik planował osadzenie Degana na tronie siłą. Skończyli zdejmować krzesła i usiedli przy stoliku pod oknem. Na zewnątrz samotna sprzedawczyni jabłek pchała wózek, przypuszczalnie w drodze do Dzielnicy Szlacheckiej. - Mam nadzieję, że nie wierzysz Esrahaddonowi. Nigdy nie można mieć pewności, co ten czarnoksiężnik knuje - zauważył Royce. - Nie... Cóż, tak... Potwierdził, że spadkobierca żyje, ale odkryłem jego tożsamość dzięki siostrze Gaunta. - Jak zamierzasz go odnaleźć? Powiedzieli ci, gdzie przebywa? - Nie. Ale jestem przekonany, że Esrahaddon wie albo się domyśla, lecz nie chciał mi zdradzić. A po bitwie już go nie widziałem. Powiedział, że wkrótce będzie

nas potrzebował. Sądzę, że zechce pomóc w uwolnieniu Gaunta. Nie pojawił się tutaj, prawda? Royce pokręcił głową. - Z przyjemnością oświadczam, że go nie widziałem. To dlatego przyjechałeś do miasta? - Niezupełnie. Na pewno może mnie wszędzie znaleźć. Przecież odnalazł nas w Colnorze, gdy chciał, żebyśmy przyjechali do Dahlgrenu. Jadę do Myrona do opactwa. Kto, jeśli nie on, zna historię spadkobiercy? Dostałem też list, który mam dostarczyć Alricowi. - List? - Gdy tkwiłem uwięziony w Colnorze podczas oblężenia, twoi starzy przyjaciele pomogli mi się wydostać. - Diament? Hadrian skinął głową. - Koszt załatwił mi ucieczkę w zamian za dostarczenie listu. Wolał, żebym to ja ryzykował życie niż któryś z jego chłopaków. - Co w nim było? Kto go napisał? Hadrian wzruszył ramionami. - Skąd miałbym wiedzieć? - Nie przeczytałeś go? - spytał Royce z niedowierzaniem. - Nie, był przeznaczony dla Alrica. - Masz go? Hadrian pokręcił głową. - Po drodze dostarczyłem go do zamku. Royce podparł twarz rękami. - Czasami ja po prostu... - Royce pokręcił głową. - Nie do wiary. - Co się stało? - spytała Gwen, dołączając do nich. - Hadrian to idiota - odrzekł Royce przytłumionym głosem. - To na pewno nieprawda. - Dziękuję, Gwen. Widzisz? Przynajmniej ona mnie docenia. - Hadrian, opowiedz mi o Ratiborze. Royce wspomniał o powstaniu. Jak poszło? - spytała Gwen z uśmiechem podekscytowania. - Zginął Emery. Wiesz, kim był?

Gwen skinęła głową. - Poległo też wielu innych, ale zdobyliśmy miasto. - A Arista? - Nie odniosła ran, ale ciężko to przeżyła. Stała się bohaterką dla tamtejszych ludzi. Oddali jej władzę nad całym królestwem. - To niezwykła kobieta - stwierdziła Gwen. - Nie sądzisz, Hadrianie? Zanim zdążył odpowiedzieć, z kuchni dobiegł ich łoskot i Gwen westchnęła. - Przepraszam, pójdę pomóc Dixonowi. Zaczęła się podnosić, ale Royce wstał szybciej. - Zostań - powiedział i pocałował ją w czubek głowy. - Ja mu pomogę. Pogadajcie sobie. Gwen spojrzała zdziwiona, ale tylko odparła: - Dziękuję. Royce szybko się oddalił, wołając nienaturalnie dobrotliwym tonem: - Dixon! Co się tak guzdrzesz? Przecież masz jeszcze drugą rękę, prawda? Gwen i Hadrian wybuchnęli śmiechem, spoglądając na siebie ze zdziwieniem. - A więc co nowego słychać? - spytał najemnik. - Niewiele. W zeszłym tygodniu odwiedził nas Albert ze zleceniem od szlachcica na podłożenie kolczyków mężatki w pokoju sypialnym kapłana, ale Royce się nie zgodził. - Poważnie? Uwielbia takie zadania. To łatwy zarobek. Wzruszyła ramionami. - Sądzę, że po twoim wycofaniu się z branży jest... Na zewnątrz nagle ucichł narastający tętent i po chwili do gospody, wyraźnie utykając, wszedł człowiek w stroju królewskiego kuriera. Zatrzymał się tuż za drzwiami z wyrazem zaskoczenia na twarzy. - Czym mogę służyć? - spytała go Gwen, wstając. - Mam wiadomość od Jego Królewskiej Mości dla królewskich obrońców. Powiedziano mi, że tu ich znajdę. - Ja ją odbiorę - powiedziała Gwen, występując. Kurier zesztywniał i pokręcił głową. - Jest przeznaczona wyłącznie dla królewskich obrońców. Gwen przystanęła i Hadrian dostrzegł wyraz poirytowania na jej twarzy.

- Na pewno jesteś nowy. - Hadrian wstał i wyciągnął rękę do kuriera. - Jestem Hadrian Blackwater. Posłaniec skinął głową, wyjął z sakwy zalakowany zwój i podał go Hadrianowi, po czym wyszedł. Najemnik usiadł i złamał pieczęć z wizerunkiem sokoła. - Zlecenie, prawda? - Gwen spochmurniała i spojrzała na drzwi. - Nic wielkiego. Alric chce się z nami zobaczyć - wyjaśnił Hadrian. Calianka podniosła głowę i dostrzegł w jej oczach mieszaninę gwałtownych emocji, których nie potrafił odgadnąć. - Gwen, o co chodzi? - zapytał łagodnym tonem. W końcu odpowiedziała prawie szeptem: - Royce poprosił mnie o rękę. Hadrian odchylił się na krześle. - Serio? Przytaknęła i szybko dodała: - Pewnie pomyślał, że skoro ty się wycofałeś z Riyrii, on też tak zrobi. - To... wspaniała wiadomość! - wykrzyknął, zerwał się na nogi i objął dziewczynę. - Gratuluję! Nawet mi o tym nie wspomniał. Będziemy jak rodzina! Już najwyższy czas, żeby to zrobił. Sam bym się tobie oświadczył lata temu, ale wiedziałem, że na drugi dzień już bym się nie obudził żywy. - Gdy mnie poprosił, to było tak, jakby... Cóż, jakby spełniło się życzenie, którego nie śmiałam nigdy wypowiedzieć. Tyle problemów rozwiązanych, tyle bólu ukojonego. Naprawdę nie sądziłam, że się kiedyś zdecyduje. Hadrian skinął głową. - Bo nie tylko jest idiotą, ale też niedowidzi. - Nie. Chciałam powiedzieć, że... Cóż, znasz Royce’a. - Właśnie o to mi chodziło. Nie jest typem żonkosia, prawda? Najwyraźniej masz na niego ogromny wpływ. - Ty też - przyznała, chwytając jego rękę. - Czasami mówi słowa, które na pewno powtarza za tobą. Na przykład „odpowiedzialność” i „żal”. Wcześniej nie było ich w jego słowniku. Ciekawa jestem, czy w ogóle wie, skąd je wziął. Gdy was poznałam, był zamknięty w sobie, bardzo ostrożny. Hadrian przytaknął. - Niełatwo przychodzi mu zaufanie innym.

- Ale się tego uczy. Wiem, że miał bardzo ciężkie życie. Zdradzili go i porzucili ci, którzy powinni go kochać. Nie rozmawia na ten temat, przynajmniej ze mną, ale ja to wiem. Hadrian pokręcił głową. - Ze mną też nie. Czasami coś wychodzi w rozmowie, ale zwykle unika wspominania swojej przeszłości. Chyba próbuje wyrzucić ją z głowy. - Zbudował wiele zapór, ale wydaje się, jakby co roku padała kolejna. Nawet zebrał się na odwagę i wyznał mi, że jest po części elfem. Kruszą się mury jego fortecy, a on spogląda na mnie z jej środka. Chce się uwolnić. To kolejny krok. Jestem z niego bardzo dumna. - Kiedy ślub? - Zamierzaliśmy pobrać się za kilka tygodni w klasztorze, aby Myron mógł poprowadzić ceremonię. Ale będziemy musieli to przełożyć, prawda? - Dlaczego tak mówisz? Alric chce się z nami tylko zobaczyć. To nie oznacza... - Potrzebuje was do jakiegoś zadania - przerwała mu Gwen. - Nie. A nawet jeśli, to my się wycofaliśmy. Mam inne rzeczy do zrobienia, a Royce... cóż, Royce musi zacząć nowe życie... z tobą. - Pojedziesz i musisz zabrać Royce’a z sobą - rzekła z nietypowym dla niej smutkiem. Hadrian się uśmiechnął. - Słuchaj, Alric nie może mnie niczym przekonać, ale jeśli to mu się uda, wykonam zlecenie w pojedynkę. To będzie mój prezent ślubny. Nie musimy nawet mówić Royce’owi o wizycie kuriera. - Nie! - wybuchnęła. - Royce musi pojechać. W przeciwnym razie zginiesz. W pierwszej chwili Hadrian chciał się roześmiać, ale rozmyślił się, gdy zobaczył wyraz jej twarzy. - Niełatwo mnie zabić, wiesz? - Mrugnął do niej. - Pochodzę z Calisu, Hadrianie, i wiem, o czym mówię. - Jej spojrzenie powędrowało w stronę okien, ale on miał wrażenie, że ich nie widzi. - Nie mogę odpowiadać za twoją śmierć. Nasze życie potem... - Pokręciła głową. - Tak, Royce musi z tobą jechać - powtórzyła kategorycznie. Hadrian nie był przekonany, ale wiedział, że nie ma sensu dalej się spierać. Gwen nie należała do kobiet, które lubią dyskutować. Jej sposób myślenia cechowała jasność. Z jej zachowania jednoznacznie wynikało, że już odbyła podróż do nieuniknionego wniosku i czekała uprzejmie, aż rozmówca do niej dołączy. Na

swój sposób przypominała w tym względzie Royce’a, z wyjątkiem uprzejmego czekania. - Po waszym wyjeździe będę miała czas na zorganizowanie pierwszorzędnego wesela - powiedziała z napięciem w głosie, nerwowo mrugając. - Trochę potrwa wybór odpowiedniego koloru sukni dla byłej prostytutki. - Wiesz co, Gwen? - zaczął Hadrian, chwytając jej dłoń. - Poznałem wiele kobiet, ale tylko dwie z nich podziwiam. Royce jest wielkim szczęściarzem. - Royce jest człowiekiem na krawędzi - odparła w zamyśleniu. - Widział zbyt dużo okrucieństwa i zdrady. Nie zaznał nigdy litości. - Uścisnęła jego rękę. - Ty musisz to zrobić, Hadrianie. Ty musisz mu okazać litość. Jeśli to zrobisz, wiem, że go uratujesz. *** Royce i Hadrian weszli na dziedziniec zamku Essendonów, niegdyś miejsce procesu księżniczki Aristy o czary. Po tamtym nieszczęsnym dniu nie zostało nic oprócz niewielkiego wzniesienia, na którym stał pal i leżał stos drewna. Od tego czasu minęły zaledwie trzy lata i wtedy też robiło się już zimno. Dopiero co zamordowano Amratha Essendona, a nowe imperium pozostawało w sferze marzeń imperialistów. Strażnik przy bramie skinął głową i uśmiechnął się do nich. - Nie cierpię tego - wymamrotał Royce. - Czego? - Nawet nie przyszło im do głowy, żeby nas zatrzymać. Wręcz się uśmiechnęli. Już nas znają z widzenia. Dawniej Alric miał na tyle przyzwoitości, by przekazywać wiadomości dyskretnie i przyjmować nas bez zapowiedzi. Teraz umundurowani za dnia pukają do naszych drzwi, machają rękami i mówią: „Witaj, mamy dla ciebie zlecenie”. - Nie machał rękami. - Jeszcze trochę i zacznie... machać i szczerzyć zęby w uśmiechu. Pewnego dnia Jeremy będzie stawiał kolegom z wojska piwo w „Róży i Cierniu”. Zadomowi się tam cały oddział wartowników, wszyscy będą się śmiali, uśmiechali, kładli nam ręce na ramionach i prosili, żebyś zaśpiewali razem z nimi „Calide Portmore”. „Jeszcze raz, z werwą! A w którymś momencie jakiś wyjątkowo spocony wielkolud uściśnie mnie i powie, jaki to dla niego zaszczyt przebywać w naszym towarzystwie.

- Jeremy? - No co? Tak ma na imię. - Znasz imię żołnierza przy bramie? Royce się nachmurzył. - Widzisz, co chcę powiedzieć? Tak, znam jego imię, a oni znają nasze. Równie dobrze moglibyśmy włożyć mundury i wprowadzić się do starej komnaty Aristy. Weszli po kamiennych schodach do głównego wejścia, gdzie żołnierz szybko otworzył przed nimi drzwi i lekko się ukłonił. - Pan Melborn, pan Blackwater. - Czołem, Digby. - Hadrian kiwnął ręką do niego. Dostrzegłszy chmurne spojrzenie Royce’a, dodał: - Przepraszam. - Dobrze, że obaj się wycofaliśmy. Wiesz, nie bez powodu wszyscy słynni złodzieje nie żyją. Stukot obcasów Hadriana na wypolerowanej posadzce odbijał się echem na korytarzu, Royce stąpał bezszelestnie. Przeszli przez zachodnią galerię, mijając rząd zbroi i salę balową. Zamek wydawał się równie pusty jak reszta miasta. Gdy dotarli do sali przyjęć, Hadrian dostrzegł Mauvina Pickeringa, który zmierzał w ich stronę. Młody szlachcic wyglądał na chudszego, niż Hadrian go pamiętał. Miał zapadłe policzki i cienie pod oczami, ale na głowie tę samą grzywę splątanych włosów. - Najwyższy czas - przywitał ich młodzieniec. - Alric właśnie mnie po was wysłał. Minęły dwa lata od śmierci jego brata Fanena, a Mauvin wciąż ubierał się na czarno. Większość jednak nie zauważyłaby udręki w jego oczach. Tylko ci, którzy go znali przed konkursem w Dahlgrenie, dostrzegliby różnicę. Wydarzyło się to, gdy wartownik Luis Guy napadł z oddziałem rycerzy Sereta na Hadriana i Mauvin oraz Fanen chwycili za broń, by pomóc Blackwaterowi. Bracia walczyli po mistrzowsku, tak jak to mieli w zwyczaju Pickeringowie, Mauvin jednak nie mógł uratować brata przed śmiertelnym ciosem. Do tamtej pory Mauvin Pickering był energicznym młodzieńcem, który wciąż się uśmiechał i rzucał światu wyzwanie swoim specyficznym mrugnięciem. Teraz stał przygarbiony ze spuszczoną głową. - Znów go nosisz? - Hadrian wskazał na miecz Mauvina. - Nalegali. - Ćwiczyłeś? Mauvin spojrzał na swoje stopy. - Ojciec mówi, że to bez znaczenia. Jest pewny, że w razie potrzeby się nie zawaham.

- A ty jak myślisz? - Przeważnie staram się o tym nie myśleć. Mauvin pchnął drzwi, otwierając je na oścież. We trójkę minęli oficjalistę i strażników i weszli do sali przyjęć. Przez wysokie okna wpadało światło późnego poranka, znacząc parkiet jasnymi smugami. Pod ścianą wciąż leżały zrolowane wielkie gobeliny, pozostawione w nadziei na powrót lepszych czasów. Zamiast nich na ścianach wisiały mapy z czerwonymi liniami i niebieskimi strzałkami skierowanymi na południe. Alric był sam i przechadzał się pod oknami. Głowę w koronie miał pochyloną, a płaszcz ciągnął za sobą po ziemi jak król, pomyślał Hadrian. Gdy weszli, spojrzał na nich i kciukiem przesunął królewski diadem na tył głowy. - Czemu tak długo to trwało? - Jedliśmy śniadanie, Wasza Królewska Mość - odparł Royce. - Jedliście śnia... Nieważne. - Król wyciągnął w ich kierunku zrolowany pergamin. - Powiedziano mi, że dziś rano dostarczyliście do zamku tę przesyłkę. - Ja nie - zaprzeczył Royce. Po rozwinięciu zwoju znalazł dwa pergaminy i zaczął je czytać. - Ja ją przywiozłem - przyznał Hadrian. - Właśnie przyjechałem z Ratiboru. Twoja siostra panuje nad wszystkim, Wasza Królewska Mość. Alric się nachmurzył. - Kto to wysłał? - Nie mam pewności - odrzekł Hadrian. - Dostałem to od człowieka o imieniu Koszt w Colnorze. Royce skończył czytać i podniósł głowę. - Sądzę, że przegrasz tę wojnę - oświadczył, nie fatygując się, by dodać przepisową formułkę „Wasza Królewska Mość”. - Nie mów głupstw. To pewnie jakiś kawał. Prawdopodobnie stoi za tym Ecton. Uwielbia patrzeć, jak robię z siebie głupca. Nawet jeśli ta wiadomość jest autentyczna, to po prostu ktoś wysuwa absurdalne hipotezy, żeby wydobyć trochę złota od władz nowego imperium. - Nie sądzę. - Royce podał list Hadrianowi.

Królu Alricu!

Znaleziono to u kuriera jadącego z Calisu do Aquesty. Zamiatacze napadli na niego w Alburnie, ale nie docenili przeciwnika. Zginęło trzech ludzi z Diamentu. Dopadli go dopiero sprzątacze, którzy znaleźli przy nim ten list adresowany do regentów. Klejnot pomyślał, że chciałbyś poznać jego treść.

Szacowni Regenci! Upadek Ratiboru był niespodziewany i niefortunny, ale jak wiecie, nie przesądza sprawy. Na razie dostarczyłem Degana Gaunta i wyeliminowałem czarnoksiężnika Esrahaddona. Tym samym wypełniłem dwie trzecie zobowiązań wynikających z naszej umowy, ale najlepsze dopiero przed nami. „Szmaragdowy Sztorm” stoi zakotwiczony w porcie Aquesty gotowy do żeglugi. Po otrzymaniu tej wiadomości przekażcie na statek zapłatę wraz z zapieczętowanymi rozkazami, które pozostawiłem. Po załadunku statek wypłynie, losy wojny się zmienią i wasze zwycięstwo będzie pewne. Po wyeliminowaniu nacjonalistów będziecie mogli sobie wziąć Melengar. Ja mam mnóstwo czasu, ale wy lepiej się pospieszcie, żeby nie zgasł płomień, który nazywacie nowym imperium. Merrick Marius

- Merrick? - wymamrotał Hadrian i spojrzał na Royce’a. - Czy to...? Royce skinął głową. - Znasz tego Mariusa? - spytał Alric. Royce znów przytaknął. - Dlatego wiem, że masz kłopoty. - I wiesz, kto to wysłał?

- Cosmos DeLur. - Czy nie jest on zamożnym kupcem z Colnory? - A także przywódcą gildii złodziei znanej pod nazwą Czarny Diament. Alric przystanął, żeby się nad tym zastanowić, po czym znów zaczął się przechadzać. - Czemu miałby mi to wysyłać? - zdziwił się. - Diament chce się pozbyć imperiali z Colnory. Pewnie po zniknięciu Gaunta Cosmos uznał, że przyda ci się ta informacja. Alric pogładził brodę w zamyśleniu. - Co to za jeden ten Merrick? Skąd go znasz? - Przyjaźniliśmy się, gdy należałem do Diamentu. - Wyśmienicie. Odszukaj go i wypytaj, o co tu chodzi. Royce pokręcił głową. - Nie mam pojęcia, gdzie jest Merrick, i już nie jesteśmy w dobrych stosunkach. Nic mi nie powie. Alric westchnął. - Nie obchodzi mnie, w jakich jesteście stosunkach. Znajdź go, pogódźcie się i zdobądź dla mnie informacje, których potrzebuję. Royce nic nie powiedział, ale Hadrian dodał z wahaniem: - Merrick posłał Royce’a do Manzantu po tym, jak Royce przez pomyłkę zabił jego ukochaną. Alric przystanął i spojrzał na niego. - Chodzi ci o więzienie Manzant? Przecież stamtąd nie można uciec. - Na to liczył. Z radością sprawiłem mu zawód - odparł Royce. - Obecnie Royce i Merrick mają niepisaną umowę, że nie będą sobie wchodzić w paradę. - Skąd zatem mam wiedzieć, czy ten Merrick tylko się przechwala, czy Melengar jest naprawdę w niebezpieczeństwie? - Merrick nie jest chwalipiętą. Jeśli twierdzi, że może odwrócić losy wojny na korzyść nowego imperium, to może. Proponuję traktować go serio. - Po chwili zastanowienia dodał: - Na twoim miejscu wysłałbym kogoś, żeby dostarczył tę wiadomość, a potem zamustrował się na ten statek i zobaczył, dokąd ten trop doprowadzi. - Świetnie, zrób tak. Przekażesz mi, czego się dowiedziałeś.

Royce pokręcił głową. - Wycofaliśmy się z branży. Zaledwie przed tygodniem przyszedłem tu i wyjaśniłem, w jaki sposób... - Nie bądź śmieszny! Każesz traktować jego groźbę poważnie, więc potrzebuję mojego najlepszego człowieka, to znaczy ciebie. - Wybierz kogoś innego - nie ustępował Royce. - No dobrze, ile chcesz? Tym razem chodzi o ziemię, prawda? Świetnie. Tak się składa, że kilka tygodni temu poległ w bitwie baron Milborough z Trzech Brodów. Nie miał synów, więc dam ci jego posiadłość, jeśli się spiszesz. Dostaniesz ziemię, tytuł, słowem wszystko. - Nie chcę ziemi. Nic nie chcę. Wycofałem się. - Na Mara, człowieku! - krzyknął Alric. - Od tego może zależeć przyszłość królestwa. Jestem władcą i... - Ja to zrobię - przerwał mu Hadrian. - Co takiego? - spytali Alric i Royce jednocześnie. - Powiedziałem, że pojadę. *** - Nie możesz przyjąć tego zlecenia - stwierdził Royce, gdy wracali do „Róży i Ciernia”. - Muszę. Jeśli Esrahaddon nie żyje, to Merrick jest moją jedyną szansą na odnalezienie Gaunta. Sądzisz, że naprawdę mógł tego dokonać? - Merrick nie kłamałby klientowi w sprawie zlecenia. - Ale Esrahaddon był czarnoksiężnikiem. Żył tysiąc lat. Nie mieści mi się w głowie, że zginął z ręki pospolitego zabójcy. - Powiedziałem, że chodzi o Merricka, a on nie jest pospolity. Gdy przemierzali pusty plac Szlachecki, nawet dzwony katedry Mares milczały. Hadrian westchnął. - Muszę odnaleźć spadkobiercę. Podążenie tropem zapłaty dla Merricka znacznie mnie przybliży do tego celu. - Hadrian. - Royce położył rękę na ramieniu przyjaciela, zatrzymując go w pół kroku. - To nie dla ciebie. Nie znasz Merricka. Zastanów się przez chwilę. Jeśli potrafił zabić czarnoksiężnika, który nawet bez rąk umiał wyczarować słup ognia,

to jakie ty masz szanse? Jesteś dobrym, nie, jesteś wielkim wojownikiem, najlepszym, jakiego w życiu widziałem, ale Merrick to geniusz, a do tego jest bezwzględny. Jeżeli będziesz go ścigał, dowie się o tym i cię zabije. Znajdowali się naprzeciw starego sklepu z galanterią męską Lestera Furia przy ulicy Rzemieślników. Kiedyś pracował w nim mnich Myron. Nad wejściem wciąż wisiał szyld przedstawiający ozdobiony piórem kapelusz z szerokim rondem, ale w środku było pusto. - Słuchaj. Nie proszę, żebyś ze mną jechał. Wiem, że żenisz się z Gwen. À propos, moje gratulacje. Pozwolę sobie dodać, że najwyższa pora. To nie twój problem, lecz mój. Po to się urodziłem. Do tego wyszkolił mnie ojciec. Muszę ochraniać Gaunta i znaleźć sposób na umieszczenie go na tronie, takie jest moje przeznaczenie. Royce przewrócił oczami. - Wiem, że w to nie wierzysz, ale ja tak. - Gaunt może już nie żyć, wiesz? Jeśli Merrick zabił Esrahaddona, mógł też poderżnąć gardło Gauntowi. - Mimo to muszę jechać. Teraz to nawet ty musisz to rozumieć. *** Gdy dotarli do „Róży i Ciernia”, Gwen czekała na nich na werandzie. Na jej twarzy malował się niepokój, a ramiona skrzyżowała na piersi, ściskając w dłoniach szal. Jesienny wiatr poruszał jej suknią i włosami. Za jej plecami, w ciemnym wnętrzu gospody klienci głośno rozmawiali przy barze. - W porządku - uspokoił ją Hadrian, gdy podeszli. - Ja biorę zlecenie, a Royce zostaje. Przy odrobinie szczęścia wrócę... - Jedź z nim - powiedziała stanowczym tonem do Royce’a. - Nie, naprawdę, Gwen - sprzeciwił się Hadrian. - To nic takiego... - Musisz z nim jechać. - O co chodzi? - spytał Royce. - Myślałem, że bierzemy ślub. Nie chcesz? Gwen przymknęła oczy, roztrzęsiona, a następnie zacisnęła dłonie w pięści i się wyprostowała. - Musisz jechać. W przeciwnym razie Hadrian zginie i wtedy ty... ty... Royce wziął ją w ramiona i przytulił, gdy zaczęła płakać.

- Musisz jechać - powiedziała przytłumionym głosem, opierając głowę na jego ramieniu. - Nic nie będzie dobrze, jeśli tego nie zrobisz. Nie będę mogła za ciebie wyjść... nie wyjdę za ciebie, jeśli zrezygnujesz. Powiedz, że pojedziesz, Royce, proszę... Royce spojrzał zaskoczony na Hadriana i powiedział szeptem: - Dobrze. - Proszę, zrobiłam dla ciebie. Gwen podała Royce’owi złożony kawałek dzianiny. Znajdowali się w jej pokoju na piętrze Domu Medford - Royce dopiero co skończył się pakować. - Szalik? - spytał, unosząc materiał. Gwen się uśmiechnęła. - Skoro mam wyjść za mąż, to pomyślałam, że powinnam się zająć robótkami na drutach. Słyszałam, że porządne żony robią właśnie takie rzeczy dla swoich mężów. Royce się roześmiał, ale spoważniał, gdy zobaczył wyraz jej twarzy. - To dla ciebie ważne, prawda? Wiedz, że zawsze byłaś lepsza od tych wszystkich damulek w Dzielnicy Kupców. Posiadanie męża nie czyni z nich wyjątkowych osób. - Nie o to chodzi. Po prostu... wiem, że miałeś niełatwe dzieciństwo, tak jak ja. Chcę, aby naszym dzieciom żyło się lepiej. Chcę, aby nasze ognisko domowe było doskonałe lub przynajmniej na tyle dobre, na ile może im to zapewnić taka para jak my. - Sam nie wiem. Poznałem dziesiątki arystokratów, którzy mieli idealne dzieciństwo, mimo to wyrośli na okropnych ludzi. Natomiast ty jesteś najwspanialszą osobą, jaką znam. Uśmiechnęła się do niego. - To miłe, ale bardzo wątpię, czy byłbyś zadowolony, gdyby nasza córka tu pracowała. I czy naprawdę byś chciał, żeby nasz syn miał takie samo dzieciństwo jak ty. Możemy je właściwie wychować. Dorastanie w porządnym domu nie oznacza od razu, że będą okropnymi ludźmi. Ty będziesz stanowczy, a ja kochająca. Dasz klapsa małemu Eliasowi, gdy się zachowa niegrzecznie, a ja scałuję jego łzy i dam mu ciasteczka. - Eliasowi? Już nadałaś imię naszemu synowi? - Wolałbyś Sterling? Nie mogę się zdecydować, które wybrać. Ale imię dziewczynki nie podlega dyskusji. Musi być Mercedes. Zawsze je uwielbiałam.

Sprzedam ten dom i pozostałe mienie. Razem z twoimi pieniędzmi, które przechowuję, nigdy niczego nam nie zabraknie. Będziemy mogli wieść spokojne, szczęśliwe, proste życie... To znaczy jeśli chcesz tak żyć. Chcesz? Spojrzał jej w oczy. - Gwen, jeśli tylko będę z tobą, nie ma dla mnie znaczenia, gdzie będziemy żyli ani czym będę się zajmował. - A więc postanowione. - Gwen uśmiechnęła się szeroko i oczy jej pojaśniały. Zawsze o tym marzyłam... Nas dwoje w domku w jakimś bezpiecznym i przyjemnym miejscu, z gromadką dzieci. - Mówisz o nas jak o wiewiórkach. - Tak, właśnie! Rodzina wiewiórek w przytulnym gniazdku w jakimś pniu drzewa, podczas gdy troski świata będę nas omijały. - Jej dolna warga zadrżała. Royce przytulił ją mocno, a ona przycisnęła twarz do jego ramienia. Pogłaskał ją po głowie, czując, jak jej włosy przywierają do koniuszków jego palców. Pomimo całej siły i odwagi, jakie miała w sobie Gwen, Royce’a zawsze zdumiewało, jaka potrafiła być krucha. Nigdy nie znał kogoś takiego jak ona. Zastanawiał się, czy nie powiedzieć Hadrianowi, że się rozmyślił. - Gwen... - Nawet o tym nie myśl - odparła. - Nie możemy zbudować nowego życia, jeśli nie skończysz ze starym. Hadrian cię potrzebuje, a ja nie chcę być winna jego śmierci. - Nie mógłbym cię nigdy o nic winić. - Nie zniosłabym, gdybym czuła, że mnie nienawidzisz, Royce. Wolałabym umrzeć, niż do tego dopuścić. Obiecaj mi, że pojedziesz. Obiecaj, że zaopiekujesz się Hadrianem. Obiecaj, że nie wpadniesz w rozpacz i doprowadzisz wszystko do porządku. Royce opuścił głowę, opierając ją o czoło Gwen. Głębiej odetchnął i poczuł znajomy zapach jej włosów. - W porządku, ale musisz się zgodzić na wyjazd do opactwa, gdy zrobi się niebezpiecznie. Tak jak wcześniej. - Dobrze. - Przytuliła się mocniej do niego. - Tak się boję - szepnęła. - Zawsze gdy wyjeżdżałem, mówiłaś mi, że się nie martwisz - zauważył Royce ze zdziwieniem. Podniosła głowę. Miała łzy w oczach i wyraz twarzy winowajcy. - Kłamałam.

Rozdział 3. Kurier. Hadrian stał w poczekalni, czekając w kolejce, by dostarczyć przesyłkę. Oficjalista był niskim, pulchnym, łysiejącym mężczyzną z poplamionymi atramentem palcami i dwoma zapasowymi piórami zatkniętymi za każdym uchem. Siedział za ogromnym biurkiem, gryzmoląc coś w dokumentach i mrucząc do siebie. Nie przejmował się rosnącą liczbą ludzi. Gdy przyjechali do Aquesty, Hadrian zaofiarował się, że dostarczy przesyłkę. Royce miał czekać na niego w umówionym miejscu z końmi w gotowości. Choć Hadrian wykonywał zadania dla wielu arystokratów, niewielu z obecnych w tym miejscu mogło go rozpoznać. Riyria zawsze prowadziła interesy anonimowo, wyręczając się innymi, na przykład wicehrabią Albertem Winslowem, który strzegł tożsamości jej członków. Hadrian wątpił, czy Saldur by go rozpoznał, ale Luis Guy na pewno. Dlatego znał na pamięć najkrótszą drogę do najbliższego wyjścia i liczbę imperialnych strażników dzielących go od wolności. W siedzibie nowego imperium panował spory ruch. Członkowie pałacowej służby przemykali pośpiesznie, wchodząc i wychodząc przez liczne drzwi. Biegali lub szli tak szybko, jak dyktowała potrzeba i pozwalała godność. Niektórzy skręcali w stronę Hadriana, ale tylko na chwilę. Wiedział z doświadczenia, że uwaga poświęcana przez człowieka innym jest odwrotnie proporcjonalna do jego pozycji społecznej. Lord szambelan i wielki kanclerz przeszli obok, nie zaszczycając go nawet spojrzeniem, natomiast służący przypatrywał mu się przez dłuższą chwilę, a młody paź gapił się z zaciekawieniem prawie przez minutę. Choć najwyżej postawione osoby nie zauważyły go, zaczynał czuć się nieswojo. To trwa za długo, uznał. Dwaj kurierzy dotarli do początku kolejki, szybko położyli swoje sakwy i wyszli. Następny był kupiec z miasta, który przyszedł z zażaleniem. Zabrało to trochę czasu, ponieważ urzędnik zadawał wiele pytań i skrupulatnie zapisywał każdą odpowiedź. Potem była kolej młodej, niezbyt ładnej kobiety stojącej bezpośrednio przed Hadrianem. - Powiedz szambelanowi, że życzę sobie audiencji - oświadczyła. Nie była umalowana, przez co jej twarz wyglądała nijako. Włosy ściągnięte do tyłu i zebrane w siatce tylko podkreślały jej pospolity wygląd. Miała figurę w kształcie gruszki, którą uwydatniała suknia rozpięta na wielkiej rogówce. - Lord szambelan jest na spotkaniu z regentami i nie można mu przeszkadzać, jaśnie pani.

Słowa były właściwe, ale wypowiedziane lekceważącym tonem. Modulowane „jaśnie” zabrzmiało szczególnie uszczypliwie. Kobieta albo tego nie zauważyła, albo to zignorowała. - Unika mnie od ponad tygodnia - stwierdziła oskarżycielsko. - Trzeba coś zrobić. Potrzebuję materiału na nową suknię dla imperatorki. - Z moich zapisków wynika, że dość pokaźna kwota już poszła ostatnio na tej cel. Prowadzimy wojnę i mamy ważniejsze wydatki. - Tamta była przeznaczona na jej wystąpienie na balkonie. Nie może w niej chodzić. Ja mówię o sukni dziennej. - Mimo to była bardzo kosztowna. Chyba nie chcesz odejmować jedzenia od ust naszym żołnierzom tylko po to, żeby imperatorka miała kolejny ładny strój? - Kolejny? Ma dwie znoszone suknie! - To więcej niż wiele z jej poddanych, prawda? - Imperium wydało fortunę na przebudowę tego pałacu. Na pewno kupno kawałka materiału nie zrujnuje państwowych finansów. To nie musi być jedwab. Wystarczy len. Każę krawcowej... - Jestem przekonany, że gdyby lord szambelan uważał, że imperatorka potrzebuje kolejnej sukni, zadbałby o jej dostarczenie. Skoro tego nie zrobił, to znaczy, że Modina jej nie potrzebuje. A teraz, Amilio - dodał bezczelnie - wybacz, ale jestem zajęty. Kobieta zgarbiła się, czując się pokonana. Lecz gdy za ich plecami rozległy się kroki, z twarzy oficjalisty zniknął wyraz samozadowolenia. Hadrian odwrócił się i zobaczył wiejską dziewczynę, którą kiedyś znał jako Thrace. Szła w ich kierunku w asyście uzbrojonego strażnika. Zgodnie ze słowami Amilii jej suknia była wypłowiała i postrzępiona, ale młoda kobieta kroczyła dumnie wyprostowana i niespeszona. Gestem kazała strażnikowi poczekać, a sama podeszła na przód kolejki i stanęła przed urzędnikiem. - Lady Amilia mówi w moim imieniu - odezwała się. - Spełnij, proszę, jej prośbę. Urzędnik miał zmieszaną minę. Jego jasne oczy przeskakiwały nerwowo z jednej kobiety na drugą. - Na pewno nie chcesz odmówić spełnienia życzenia swojej imperatorki, prawda? - ciągnęła Thrace. Skryba zniżył głos, ale wciąż pobrzmiewała w nim nuta irytacji, gdy zwrócił się do Amilii: - Jeśli myślisz, że uklęknę przed twoim szkolonym psem, to się mylisz. Jest tak pomylona, jak mówią. Nie jestem taki ciemny jak personel zamkowy i nie dam

sobą manipulować hołocie. Obie się wynoście. Dziś rano nie mam czasu na głupoty. Amilia wyraźnie się skuliła, ale Thrace ani drgnęła. - Powiedz mi, Przepiórko. Sądzisz, że pałacowi strażnicy mają o mnie takie samo zdanie jak ty? - Spojrzała przez ramię na żołnierza. - Gdybym go zawołała i oskarżyła cię o... dajmy na to... zdradę, a potem... niech pomyślę... kazała cię stracić na miejscu, jak myślisz, co by zrobił? Oficjalista spojrzał podejrzliwie na Thrace, jakby usiłował przeniknąć wzrokiem maskę. - Nie ośmieliłabyś się - odparł, spoglądając to na jedną, to na drugą kobietę. - Nie? A to dlaczego? - spytała Thrace. - Przecież sam przed chwilą powiedziałeś, że jestem pomylona. Nie wiadomo, co mogę zrobić ani dlaczego. Od tej chwili będziesz traktował lady Amilię z szacunkiem i wykonywał jej rozkazy, jakby pochodziły od najwyższej władzy. Rozumiesz? Skryba skinął powoli głową. Gdy Thrace odwróciła się, żeby odejść, zobaczyła Hadriana i stanęła w miejscu, jakby wpadła na niewidzialną ścianę. Napotkała jego spojrzenie i się zachwiała. Amilia wyciągnęła rękę, żeby ją podtrzymać. - Modino, co się stało? Thrace nie odpowiedziała. Wpatrywała się dalej w Hadriana, a do oczu napłynęły jej łzy i usta zaczęły drżeć. Otwarły się drzwi do głównego biura. - Nie chcę już ani słowa o tym słyszeć! - zagrzmiał Ethelred, który wraz z Saldurem i Archibaldem Ballentyne’em wszedł do poczekalni. Hadrian spojrzał w stronę okna, obliczając, ile musiałby zrobić kroków, by do niego dotrzeć. Stary duchowny zauważył Thrace. - Co tu się dzieje? - spytał. - Odprowadzam Jej Imperialną Mość do jej komnaty - odparła Amilia. - Wydaje mi się, że nie czuje się dobrze. - Zażądały materiału na nową suknię - rzekł oficjalista oskarżającym tonem. - Widać, że jej potrzebuje. Czemu wciąż chodzi w tym łachmanie? - spytał Saldur. - Lord szambelan odmawia... - zaczęła Amilia.

- A po co ci on? - nachmurzył się Saldur. - Po prostu każ skrybie zamówić to, czego potrzebujesz. Nie musisz zawracać głowy Bernardowi takimi błahostkami. - Dziękuję, Wasza Ekscelencjo - powiedziała Amilia. Jedną ręką objęła Thrace w pasie, drugą podtrzymała jej łokieć i zaczęła powoli odprowadzać imperatorkę, która nie spuszczała wzroku z Hadriana, odwróciwszy jeszcze głowę i spoglądając przez ramię. Saldur podążył za jej spojrzeniem i zerknął z zaciekawieniem na Hadriana. - Wyglądasz mi znajomo - rzekł, robiąc krok w stronę Blackwatera. - Jestem kurierem - odezwał się Hadrian. Serce biło mu w opętańczym tempie. Ukłonił się i wyciągnął wiadomość przed siebie, jakby zasłaniał się tarczą. - Prawdopodobnie był tu już kilkanaście razy, Sauly. - Ethelred capnął złożony pergamin i mu się przyjrzał. - To od Merricka! Gdy Ethelred rozkładał list, wszyscy trzej stracili zainteresowanie Hadrianem. - Wasze lordowskie moście. - Hadrian ukłonił się, a następnie odwrócił i szybko oddalił, mijając Amilię i Thrace. Zanim skręcił za rogiem, znikając z widoku imperatorce, przy każdym kroku czuł jej spojrzenie na swoich plecach. *** - Jakieś problemy? - spytał Royce, gdy Hadrian dołączył do niego na dworze. - Niewiele brakowało. Widziałem Thrace - odparł Blackwater. - Nie wygląda dobrze. Jest chuda, właściwie wychudzona, i blada. Dopraszała się o ubranie u jakiegoś biadolącego urzędniczyny. Royce spojrzał za siebie z zaniepokojeniem. - Rozpoznała cię? Hadrian skinął głową. - Ale nic nie powiedziała. Po prostu się gapiła. - Przypuszczam, że gdyby zamierzała nas aresztować, już by kazała to zrobić uznał Royce. - Aresztować? Na litość Maribora, mówimy o Thrace. - Trzymają ją od ponad roku. Teraz jest imperatorką Modiną. - Tak, ale...

- Co takiego? - Sam nie wiem - odrzekł Hadrian, przypominając sobie wyraz twarzy Thrace. Nie wygląda dobrze. Nie wiem, co się dzieje w pałacu, ale chyba nic dobrego, a obiecałem jej ojcu, że będę jej pilnował. Royce pokręcił głową sfrustrowany. - Możemy skupić się na jednej misji ratunkowej? Jak na człowieka, który przeszedł w stan spoczynku, jesteś naprawdę zajęty. Poza tym przekonanie Therona wymagało załatwienia jego najstarszemu synowi zakładu bednarskiego. Myślę, że ewentualnie zadowoliłby się koronowaniem jego córki na imperatorkę. No dobrze, pozbądźmy się tych koni i ruszajmy na nabrzeże. Musimy znaleźć „Szmaragdowy Sztorm”.

Rozdział 4. Wyścig. Choć imperialna stolica nie dorównywała wielkością ani bogactwem Colnorze, była najpotężniejszym miastem w Avrynie. Pałac pochodził sprzed epoki Glenmorgana i pierwotnie stanowił rezydencję gubernatora w czasach novrońskiego imperium. Uczeni z dumą wskazywali na zamkowe fundamenty z szarej skały i przechwalali się tym, w jaki sposób imperialni inżynierowie z Percepliquisu je położyli. Tutaj, w Highcourt Fields w czasie każdych zimonaliów urządzano wielkie turnieje. Z całego Apeladornu zjeżdżali się najlepsi rycerze, by rywalizować w walce na kopie, zawodach szermierczych i innych konkurencjach zręcznościowych. Te trwające tydzień imprezy były połączone z nieprzerwanym biesiadowaniem i dawały spore dochody kupcom, którzy wystawiali swoje towary na ulicach. Aquesta zamieniała się w wesołe miasteczko pełne niezwykłych widoków i dźwięków przyciągających gości z okolic odległych nawet o setki mil. Głównym źródłem sukcesu gospodarczego stolicy był największy i najruchliwszy port morski w Avrynie. Przy nabrzeżach roiło się od najróżniejszych jednostek pływających. Kotwiczyły tam brygi, trałowce, statki handlowe i do przewozu zboża, a także okręty wojenne. Na południu znajdowała się ogromna stocznia, a przy niej wytwórnie lin, sieci i żagli. Północny kraniec zatoki zajmowała przystań, w której pobliżu rozlokowano magazyny ryb, zagrody z żywym inwentarzem, składy drzewne i kotły do podgrzewania smoły. Nie brakowało przedstawiciela żadnej branży związanej z morzem i żeglugą. - Który to „Szmaragdowy Sztorm”? - spytał Hadrian, spoglądając na las masztów i lin przy nabrzeżach.

- Zapytajmy w biurze informacji. - Royce wskazał kciukiem na tawernę ulokowaną na skraju nabrzeża. Drewniane ściany gospody były białe od soli, a pokrzywione deski okapu przypominały kształtem fale oceanu. Drzwi przyczepione za pomocą skórzanych zawiasów zwisały ukośnie, a nad nimi widniał podniszczony szyld w kształcie ryby z napisem: „Słona Makrela”. W tawernie było niewiele okien, przez co w środku panował półmrok i unosił się dym. Na każdym stoliczku stała stopiona świeczka, a w okrągłym kominku z cegieł na środku pomieszczenia tlił się wątły ogień. Tłoczyło się tam sporo mężczyzn w luźnych spodniach, długich kraciastych koszulach i kapeluszach z szerokim rondem i błyszczącym denkiem. Wielu siedziało z fajkami w zębach i nogami na stole. Niektórzy stali oparci o filary. Po wejściu Hadriana i Royce’a wszyscy odwrócili głowy i najemnik uświadomił sobie, jak bardzo on i jego przyjaciel wyróżniają się w swoich tunikach i płaszczach. - Dzień dobry. - Hadrian uśmiechnął się, usiłując zamknąć drzwi. Wiatr wtargnął ze świstem do izby i zgasił trzy najbliższe świeczki. - Przepraszam, ale przydałyby się lepsze zawiasy. - Żelazne od razu tu rdzewieją - odrzekł barman, chudy, przygarbiony mężczyzna, który jedną ręką przecierał ladę, a drugą zbierał puste kufle. - Czego chcecie? - Szukamy „Szmaragdowego Sztormu” - odezwał się Royce. Weszli nie dalej niż na krok do środka, bo na żadnej z wymizerowanych twarzy nie było widać oznak życzliwości i Hadrian czuł się bezpieczniej w pobliżu drzwi. - Co wam do niego? - spytał inny mężczyzna. - Słyszeliśmy, że to dobry statek, i zastanawialiśmy się, czy nie ma na nim wolnych miejsc dla marynarzy. To wywołało wybuch gromkiego śmiechu. - A gdzie ci marynarze, co szukają roboty? - dobiegł tubalny głos z ciemnych oparów. - To na pewno nie takie kraby piaskowe jak wy. Kolejna salwa śmiechu. - Chcesz powiedzieć, że nic nie wiesz o „Szmaragdowym Sztormie”. Dobrze zrozumiałem? - odpalił ostrym tonem Royce i w tawernie zapadła cisza. - „Sztorm” to imperialny statek, chłopcze - powiedział przygarbiony barman - i ma już załogę w komplecie. Teraz przyjmują jedynie wilków morskich. Jeżeli w ogóle zostało tam jeszcze jakieś miejsce.

- Jeśli szukacie pracy, rybacy zawsze potrzebują ludzi do patroszenia ryb. To robota najbliższa żeglowania, na jaką możecie liczyć. Po raz kolejny tawernę wypełnił hałaśliwy śmiech. Hadrian spojrzał na Royce’a, który pchnął drzwi i wyszedł z kwaśną miną. - Dzięki za radę - syknął Hadrian i podążył za wspólnikiem. Usiedli na schodach „Słonej Makreli” i zapatrzyli się na rząd statków po drugiej stronie ulicy. Drewniane iglice masztów owinięte płótnem skojarzyły się Hadrianowi z wyszykowanymi na bal damami w zasznurowanych gorsetach. - Co teraz? - spytał cicho. Royce siedział przygarbiony, podpierając brodę rękami. - Myślę - odparł lakonicznie. Za ich plecami rozległo się skrzypnięcie drzwi. Pierwszą rzeczą, jaką dostrzegł Hadrian, był kapelusz z szerokim rondem podpiętym z jednej strony okazałym niebieskim piórem. Twarz pod kapeluszem była znajoma i Royce od razu rozpoznał mężczyznę. - Wyatt Deminthal. Wyatt zawahał się, spoglądając Royce’owi w oczy, jedną nogą bowiem stał jeszcze w tawernie. Wydawało się, że nie zdziwił się na ich widok, lecz zwyczajnie rozważał, czy warto iść dalej - jak dziecko, które podszedłszy do psa, usłyszało niespodziewane warknięcie. Przez ułamek sekundy nikt się nie odzywał, po czym Wyatt zazgrzytał zębami i zamknął za sobą drzwi. - Mogę was wprowadzić na „Sztorm” - powiedział szybko. Royce przymrużył oczy. - Jak? - Jestem sternikiem. Brakuje im kucharza, a jeszcze jeden człowiek do obsługi marsli zawsze się przyda. Statek będzie gotowy do rejsu, gdy tylko przyjdzie przesyłka z pałacu. - Dlaczego to robisz? Wyatt przełknął ślinę, a jego ręka powędrowała bezwiednie do gardła. - Wiem, że mnie zobaczyliście. Przyszliście po pieniądze, które jestem wam winien, ale ja ich nie mam. Wystawienie was w Medfordzie nie było osobistą sprawą. Głodowaliśmy, a Trumbul zapłacił złotem. Nie wiedziałem, że was aresztują za zamordowanie króla. Ja tylko wynająłem was do wykradzenia miecza i nic poza tym. Sto złotych tenentów to mnóstwo pieniędzy. I szczerze mówiąc... cóż, nigdy w życiu nie odłożyłem takiej sumy i wątpię, czy kiedyś to mi się uda.

- A więc myślisz, że wprowadzenie nas na „Szmaragdowy Sztorm” jest warte sto złotych tenentów? Wyatt oblizał usta, przenosząc szybko wzrok z jednego na drugiego. - Nie wiem. A jest? *** Royce i Hadrian przeszli, omijając wozy, na drugą stronę ulicy i zaczęli się wspinać po pomoście zawieszonym na linach. Deski podskakiwały i falowały pod ich stopami. Mieli na sobie luźne drelichowe spodnie, zbyt obszerne lniane koszule, nieprzemakalne kapelusze marynarskie ze wstążką i chustki na szyję, zawiązane w jakiś tajemny sposób, który przysporzył Wyattowi trochę kłopotu. Obaj nieśli duże, ciężkie marynarskie worki z płótna ze swoimi starymi rzeczami, a Hadrian schował w jednym trzy miecze, ale bez broni miał trudności z zachowaniem równowagi i czuł się nagi. Kluczyli między ludźmi tłoczącymi się na nabrzeżu, zmierzając według wskazówek Wyatta na koniec pirsu. „Szmaragdowy Sztorm” był eleganckim, świeżo pomalowanym okrętem z trzema masztami, czterema pokładami i złotym galionem w kształcie kobiety ze skrzydłami. Żagle były zwinięte i na każdym maszcie powiewała zielona chorągiewka. Niewielka armia ludzi windowała worki z mąką i beczki z soloną wieprzowiną na pokład, gdzie załoga chowała zapasy. Słychać było krzyki jakiegoś oficera, który kierował pracami, i innego mężczyzny, egzekwującego rozkazy za pomocą mocnej rattanowej trzciny. Rampy pilnowało dwóch imperialnych żołnierzy. - Macie tu jakąś sprawę? - zapytał jeden, gdy podeszli. - Tak - odrzekł Hadrian niewinnie z nadzieją w głosie. - Szukamy pracy. Słyszeliśmy, że na tym statku załoga jest niekompletna. Kazano nam porozmawiać z panem Temple’em. - Co tu się dzieje? - zainteresował się niski, krępy mężczyzna w wyświechtanym ubraniu. Miał krzaczaste brwi i głos, który po latach krzyku na słonym powietrzu brzmiał jak zgrzyt żwiru. - Ja jestem Temple. - Chodzą słuchy, że szukacie kucharza - powiedział Hadrian przyjemnym tonem. - Szukamy. - A więc dziś jest wasz szczęśliwy dzień. - Aha. - Temple skinął głową z kwaśną miną. - A mój przyjaciel umie... obsługiwać marsie.

- Poważnie? - Temple przyjrzał się Royce’owi. - Mamy wolne miejsca, ale tylko dla doświadczonych marynarzy. W normalnej sytuacji chętnie bym przyjął żółtodziobów, lecz na ten rejs nie możemy zabierać szczurów lądowych. - Ale my jesteśmy żeglarzami... Służyliśmy na „Śmiałku”. - Żeglarze, tak? - powątpiewał master. - Pokażcie ręce. Przyjrzał się różnym odciskom i szorstkim miejscom na dłoniach Hadriana, od czasu do czasu chrząkając. - Musiałeś spędzić większość czasu w kambuzie. Nie robiłeś nic konkretnego przy linach - orzekł. Potem spojrzał na dłonie Royce’a i uniósł brew. - Czy ty kiedykolwiek byłeś na statku? - zdumiał się. - Na pewno nie miałeś w ręku szota i nie obsługiwałeś kabestanu. - Royce to... - Hadrian wskazał do góry na takielunek -... facet, który tam wchodzi. Master pokręcił głową i wybuchnął śmiechem. - Jeśli wy dwaj jesteście marynarzami, to ja jestem księciem Percepliquisu! - Ależ są, panie Temple - oznajmił Wyatt, wychodząc z forkasztelu i podbiegając do nich truchtem. Jaskrawobiała koszula mocno kontrastowała z jego śniadą cerą i czarnymi włosami. - Znam tych ludzi, to moi starzy kompani. Ten mały to Royce Melborn, doskonały topmen, a duży to, aa... - Hadrian - uzupełnił Royce. - Racja, oczywiście. Hadrian to znakomity kucharz, panie Temple. Master wskazał na Royce’a. - To ma być topmen? Żarty sobie stroisz, Wyatt? - Nie, sir. Zalicza się do grona najlepszych. Temple nie wyglądał na przekonanego. - Może pan kazać mu to udowodnić, sir - zaproponował Hadrian. - Może ścigać się z pana najlepszym topmenem na linach. - Chciałeś powiedzieć „wantach” - poprawił go Wyatt. - Jasne. - Chciałeś powiedzieć „tak jest”. Hadrian westchnął i już się nie odezwał. Master nie zauważył pomyłek Hadriana, ponieważ skupił uwagę na Royce. Zlustrował go od stóp do głów, po czym krzyknął:

- Derning! Jego silny szorstki głos niósł się w oceanicznym powietrzu. Niezwłocznie przybiegł wysoki, chudy mężczyzna o chropawej skórze. - Tak, sir? - odezwał się z uszanowaniem. - Ten jegomość twierdzi, że wejdzie, postawi marsel i wróci szybciej od ciebie. Co ty na to? - Myślę, że się myli, sir. - Przekonajmy się. - Master odwrócił się do Royce’a. - Nie spodziewam się, żebyś pokonał Derninga. Jacob to jeden z najlepszych topmenów, jakich widziałem. Ale jeśli się spiszesz, to przyjmę was obu na statek. Gdyby jednak okazało się, że marnujecie mój czas, wrócicie na brzeg wpław. Derning, idź na prawą burtę, Royce, na lewą. Zaczniemy, jak porucznik Bishop da pozwolenie. Temple poszedł w stronę pokładu rufowego, a Wyatt ześlizgnął się po poręczy schodków i stanął obok Royce’a. - Pamiętaj, czego cię wczoraj uczyłem i co powiedział Temple. Nie musisz pokonać Derninga. Hadrian poklepał przyjaciela po plecach, szczerząc zęby w uśmiechu. - Chodzi tylko o to, żeby odpiąć żagiel i wrócić na dół cało i zdrowo. Royce skinął głową i spojrzał niespokojnie na górujący nad nim maszt. - Mam nadzieję, że nie masz lęku wysokości - uśmiechnął się szeroko Wyatt. - W porządku, panowie! - krzyknął Temple, zwracając się do załogi ze swojego nowego stanowiska na pokładzie rufowym. - Mamy zawody. Wyjaśnił szczegółowo zasady, podczas gdy Royce i Jacob stanęli przy grocie. Royce spojrzał do góry z grymasem na twarzy, który wzbudził u pozostałych śmiech. - A mówiąc poważnie, chyba nie boi się wysokości, co? - spytał Wyatt z zatroskaną miną. - Wiem, że wygląda to przerażająco i... Cóż, będzie tam wchodził po raz pierwszy, ale to nie takie trudne, jeśli człowiek uważa i się nie boi. Hadrian uśmiechnął się szeroko i powiedział jedynie: - Chyba ci się to spodoba. Na pokładzie rufowym zjawił się oficer, który stanął obok mastera. - Można zaczynać, panie Temple. Master odwrócił się w stronę pokładu głównego i ryknął: - Postawić marsel!

Royce wydawał się zaskoczony, jakby nie zdawał sobie sprawy, że był to rozkaz do rozpoczęcia rywalizacji. Tym samym Jacob zyskał nad nim przewagę, wchodząc szybko po wyblinkach jak małpa. Royce odwrócił się, ale nie rozpoczął wspinaczki. Zamiast tego obserwował przez kilka sekund Jacoba, któremu kibicowała większość załogi. Kilku marynarzy jednak, być może ci, którzy usłyszeli, że będą mieli kucharza, jeśli nieznajomy wygra, ponaglało Royce’a, żeby zaczął się wspinać, i wołało do niego jak do psa: „Dalej, chłopcze! Właź do góry, ty przeklęty głupcze!”. Niektórzy zaś śmiali się i robili niewybredne uwagi na temat jego matki. Wydawało się, że Royce w końcu pojął, o co chodzi, i przystąpił do działania. Wykonał długi skok nad pokładem i zaczął raczej wbiegać, niż wspinać się, po wyblinkach. Wydawało się, że jego ruchy są sprzeczne z prawem ciążenia, gdy przeskakiwał po siatce z taką łatwością, jakby pokonywał schody. Gdy dotarł do podwantek, prawie zrównał się z Jacobem. Tutaj liny odchodziły od masztu ukośnie na zewnątrz, do skraju niewielkiej drewnianej platformy znanej jako mars. Obaj mężczyźni wisieli plecami do dołu, przytrzymując się wyblinek, i Royce stracił rozpęd, nie mogąc posuwać się bez pomocy rąk. Jacob podciągnął się na podest, doskoczył do wanty stengi i znów zaczął wspinać się jak małpa. Gdy Royce stanął na marsie, Derning już sporo go wyprzedzał. Złodziej jednak nadrobił stratę, gdy znów nie musiał przytrzymywać się rękami i mógł wbiegać po wyblinkach jak po stopniach. Dotarli do rei równocześnie i pobiegli po wąskiej belce jak akrobaci w cyrku. Niektórzy członkowie załogi głośno westchnęli, patrząc ze zdumieniem, jak obaj mężczyźni balansują trzydzieści metrów nad pokładem. Royce przystanął i obrócił się, żeby zobaczyć, co robi przeciwnik. Derning położył się na brzuchu w poprzek rei, sięgnął rękami do sejzingów, żeby odwiązać liny zmniejszające wydęcie żagla. Royce zaczął go naśladować i obaj przesuwali się po rei, uwalniając białe płótno, na którym widniała ciemnozielona korona. W końcu rozwinięty żagiel załopotał na wietrze. Royce i Jacob wstali i przeszli na koniec rei. Każdy chwycił się brasu - liny przyczepionej do noku rei - i ześlizgnął na pokład przy akompaniamencie wiwatów załogi. Obaj dotknęli pokładu równocześnie. Temple krzyknął, żeby przywołać rozbrykaną załogę do porządku. Nie miało znaczenia, kto wygrał. Obaj konkurenci zdobyli uznanie imponującym pokazem zręczności. Nawet Hadrian klaskał. Zobaczył, że Wyatt gapi się z rozdziawionymi ustami. Temple skinął głową w stronę Hadriana i Wyatta. - Do kabestanu! - krzyknął porucznik Bishop, przywracając porządek. Postawić żagle przednie! Załoga na reje! Postawić marsie! Marynarze rozbiegli się, wracając do swoich obowiązków. Przy handszpakach drewnianego bębna kabestanu stanęło kilku ludzi, przygotowując się do

podniesienia kotwicy. Wyatt podszedł szybko do steru, podczas gdy reszta, w tym Jacob, zaczęła wspinać się na wanty trzech masztów. - A wy dwaj na co czekacie? - spytał, gdy Hadrian dołączył do Royce’a. Słyszeliście porucznika: postawić te żagle. Hadrian, zajmij pozycję przy kabestanie. Gdy pobiegli wykonać polecenia, Temple wskazał w kierunku Royce’a i powiedział do Wyatta: - Nic dziwnego, że nie ma szorstkiej skóry na rękach. W ogóle ich nie używa! Na pokładzie rufowym pojawił się kapitan statku. Stanął obok porucznika z rękami splecionymi za plecami, piersią wysuniętą do przodu i brodą narażoną na podmuchy słonego wiatru, który targał mu mundurem. Będąc niemal przeciętnego wzrostu, wydawał się przeciwieństwem porucznika. Bishop był wysoki i chudy, kapitan zaś - niski i pulchny, z podwójnym podbródkiem i obwisłymi policzkami, które szybko zaczerwieniły się na wietrze. Patrzył, jak załoga wykonuje swoje obowiązki, po czym skinął głową do swojego pierwszego oficera. - Wyprowadzić statek, panie Bishop. - Podnieść kotwicę! - ryknął porucznik. - Ster na burt! Hadrian znalazł sobie miejsce wśród ludzi przy kabestanie i naparł na drewniany handszpak, obracając wraz z innymi wielki bęben unoszący kotwicę z dna portu. Gdy kotwica została już wyrwana, ster położony na burtę, a szoty żagli przednich wybrane przez załogę z forkasztelu, „Szmaragdowy Sztorm” obrócił dziób i po uzyskaniu sterowności oddalił się od nabrzeża. Wpłynął na wolną przestrzeń głównego kanału i marynarze odpowiadający za takielunek postawili pozostałe żagle. Wielkie płachty drżały i łopotały na wietrze jak trzy dzikie białe bestie. - Do bras! - warknął Temple i ludzie chwycili liny, obracając reje, aż żagle nabrały wiatru i się wybrzuszyły. Hadrian poczuł szarpnięcie pod stopami, gdy statek gwałtownie przyspieszył. Płynęli wzdłuż wybrzeża, mijając gospodarzy i wyrobników, którzy przerywali na chwilę pracę, by spojrzeć na sunący obok nich piękny żaglowiec. Wyatt kręcił kołem sterowym, kierując „Szmaragdowy Sztorm” ku pełnemu morzu. Marynarze przy brasach korygowali ustawienie rei tak, że nie łopotał ani jeden żagiel, a statek pruł fale, oddalając się szybko od lądu. - Kurs południowy zachód ku południu, sir - zameldował Wyatt Temple’owi i master powtórzył informację porucznikowi, a ten kapitanowi, który skinął głową na znak aprobaty. Ludzie odeszli od kabestanu i Hadrian pozostał sam. Rozejrzał się, nie wiedząc, czym się zająć. Royce zszedł na pokład obok niego. Żaden nie miał pewności, co

powinien robić, gdy statek już płynął. Ale nie miało to większego znaczenia, ponieważ porucznik, kapitan i Temple byli zajęci na pokładzie rufowym. Pozostali marynarze poruszali się teraz bez pośpiechu. Czyścili olinowanie, kończyli chowanie zapasów i mówiąc ogólnie, aklimatyzowali się. - Czemu nie braliśmy nigdy pod uwagę zawodu marynarza? - spytał Hadrian Royce’a, podchodząc do burty i wystawiając twarz do wiatru. Z przyjemnością zaczerpnął głęboko powietrza i się uśmiechnął. - To miłe. O wiele lepsze od spoconego, obleganego przez muchy konia. I tylko spójrz na mijany krajobraz! Jak szybko twoim zdaniem płyniemy? - Nie martwi cię to, że tkwimy tu uwięzieni i możemy uciec jedynie do morza? Hadrian spojrzał przez burtę na rozkołysane fale. - Do tego momentu nie martwiło. Czemu musisz wszystko zepsuć? Nie mogłeś dać mi się rozkoszować chwilą? - Przecież mnie znasz. Po prostu jestem realistą. - Płyniemy na południe. Domyślasz się, dokąd zmierzamy? Royce pokręcił głową. - To tylko znaczy, że nie będziemy najeżdżać Melengaru, ale docelowy port może być wszędzie. - Jego uwagę zwrócił ktoś wychodzący na pokład. - A to kto? Człowiek w czerwieni i czerni wszedł po schodkach na pokład rufowy. Wyróżniał się na tle pozostałej załogi bladą skórą i jedwabnymi szatami, które były zbyt eleganckie w takiej scenerii i falowały jak serpentyny na jarmarku. Chodził zgarbiony, a jego pochylone ramiona kojarzyły się Hadrianowi z drepczącym po gałęzi krukiem. Mężczyzna miał wąsy i krótką kozią bródkę. Zaczesane do tylu ciemne włosy podkreślały zaawansowaną łysinę. - Herb z pękniętą koroną - zauważył Hadrian. - Seret. - Czerwona sutanna - dodał Royce. - Wartownik. - Przynajmniej to nie Luis Guy. Trudno byłoby się ukryć na statku takiej wielkości. - Gdyby to był Guy, nie musielibyśmy się ukrywać. - Royce uśmiechnął się złowrogo. Hadrian dostrzegł, że Royce zerknął nad burtą na wodę, która pieniła się i kotłowała. - Jeśli na pokładzie jest wartownik - ciągnął Royce - możemy przyjąć, że są też sereci. Oni nigdy nie podróżują samotnie. - Może pod pokładem.

- Może przebrani za marynarzy - zauważył Royce. Na prawej burcie jakiś mężczyzna upuścił dźwigany ciężar na pokład i starł szmatką pot z czoła. Dostrzegłszy Royce’a i Hadriana, podszedł do nich. - Dobry jesteś - pochwalił Royce’a. - Jeszcze nikt nie pokonał Jacoba. Był opalony i chudy, miał tatuaż kobiety na przedramieniu i srebrny kolczyk w uchu. - Nie pokonałem go. Zeszliśmy równocześnie - poprawił go elf. - Tak jest, to było sprytne. Nazywam się Grady. A wy? - Jestem Royce, a to Hadrian. - Ach tak, kucharz. - Grady skinął głową do Hadriana, po czym znów skierował wzrok na elfa: - Royce, co? Dziwię się, że nigdy nie słyszałem twojego imienia. Z takimi umiejętnościami powinieneś być sławny. Na jakich statkach służyłeś? - Na żadnych, które pływają po tych wodach - odparł Royce. Grady spojrzał na niego z zaciekawieniem. - A więc gdzie? W Cieśninie? W Zatoce Dagastańskiej? Na Morzu Sharońskim? Możesz śmiało powiedzieć, sam byłem w niejednym miejscu. - Przykro mi, ale mam kłopoty z zapamiętywaniem nazw. Grady uniósł brwi. - Nie pamiętasz nazw statków, na których służyłeś? - Wolałbym o nich nie mówić. - W porządku, możesz uważać temat za zakończony. - Spojrzał na Hadriana. Pływaliście razem? - Od pewnego czasu współpracujemy. Grady skinął głową. - Zapomnijcie, że w ogóle coś powiedziałem. Nie będę wam wchodził w paradę. I możecie postawić kasę na słowo Grady’ego. Marynarz mrugnął do nich, po czym odszedł, spoglądając kilkakrotnie z szerokim uśmiechem przez ramię. - Wydaje się miły - ocenił Hadrian. - Dziwny i niejednoznaczny, ale miły. Myślisz, że wie, po co tu przyszliśmy? - Chciałbym - odparł Royce, patrząc, jak Grady wraca do swoich zajęć. Mógłby nas wtedy oświecić. Wiem jednak z doświadczenia, że w trakcie pościgu za Merrickiem zdarzały się jeszcze dziwniejsze rzeczy. Jedno jest pewne: ten rejs będzie ciekawy.

Rozdział 5. Przerwane milczenie. Choć było wcześnie, Nimbus już czekał z naręczem pergaminów przed zamkniętymi drzwiami biura Amilii. Uśmiechnął się promiennie, gdy podeszła. - Dzień dobry, jaśnie pani - przywitał ją z najniższym ukłonem, jaki mógł złożyć bez upuszczenia zwojów. - Piękny dzień, nieprawdaż? Amilia chrząknęła w odpowiedzi. Nie zaliczała się do rannych ptaszków, a plan tego dnia obejmował spotkanie z regentem Saldurem. Jeżeli coś mogło jej zepsuć dzisiaj nastrój, to właśnie to spotkanie. Otworzyła drzwi do swojego biura, które było nagrodą za udane wystąpienie imperatorki niespełna miesiąc wcześniej, kluczem noszonym na łańcuszku na szyi. Modina była bliska śmierci, gdy Saldur mianował Amilię jej asystentką. Młoda władczyni w ogóle się nie odzywała, była potwornie wychudzona i miała niezmienny wyraz twarzy, który można by określić jako apatyczny. Amilia zapewniła jej lepsze warunki życia i dołożyła wszelkich starań, by nakłonić ją do jedzenia. Po kilku miesiącach kondycja dziewczyny zaczęła się poprawiać. Udało się jej nawet zapamiętać krótką przemowę przewidzianą na dzień jej wystąpienia, ale zignorowała przygotowany tekst i publicznie wyróżniła Amilię, ogłaszając ją bohaterką. Nikogo to bardziej nie zaskoczyło od samej Amilii, ale Saldur sądził, że to właśnie jej sprawka. Nie wyładował jednak na niej złości, lecz jej pogratulował. Od tamtego dnia zmieniło się jego nastawienie do Amilii - jakby wykupiła sobie wstęp do ekskluzywnego klubu ambitnych ludzi o nieuczciwych zamiarach. Według niego nie tylko potrafiła manipulować umysłowo niestabilną władczynią, ale wręcz chętnie to robiła. Dzięki takiej poprawie swojej reputacji otrzymała nowe obowiązki i nowy tytuł - została główną imperialną asystentką imperatorki. Słuchała poleceń Saldura, ponieważ Modina pozostawała zamknięta w ciemnych zakamarkach swojego szaleństwa. Do jednego z jej nowych obowiązków zaliczało się czytanie korespondencji adresowanej do imperatorki i odpowiadanie na nią. Saldur przydzielił jej to zadanie, gdy tylko odkrył, że Amilia potrafi czytać i pisać. Stała się także oficjalną odźwierną imperatorki. Decydowała, kto może, a kto nie powinien spotkać się z Modiną. Normalnie było to niezwykle ważne stanowisko, lecz w jej przypadku równało się farsie, ponieważ do władczyni nigdy nikogo nie dopuszczano. Pomimo napuszonego nowego tytułu biuro Amilii stanowiła klitka, w której znajdowały się jedynie stare biurko i dwie półki na książki. Pokoik był zimny,

wilgotny i bardzo skromny, ale miała ten kącik na własność. Każdego ranka, gdy siadała za biurkiem, rozpierała ją duma - doznanie, którego Amilia wcześniej nieczęsto doświadczała. - Kolejne listy? - spytała. - Niestety tak - odparł Nimbus. - Gdzie je położyć? - Na tę stertę pozostałych. Już rozumiem, dlaczego Saldur przydzielił mi to zadanie. - To bardzo prestiżowe zajęcie - zapewnił ją Nimbus. - Jesteś de facto głosem nowego imperium, który słyszą poddani. To, co piszesz, jest odbierane jako słowo imperatorki, a tym samym traktowane jako głos boga wcielonego. - Chcesz powiedzieć, że teraz jestem głosem boga? Nimbus uśmiechnął się w zamyśleniu. - W pewnym sensie... - Masz szalony sposób widzenia świata, Nimbusie. Naprawdę. Zawsze umiał podnieść ją na duchu. Jego ubranie w dziwacznych kolorach i idiotyczna pudrowana peruka wywoływały na jej ustach uśmiech nawet w najbardziej ponury dzień. Ponadto ekscentryczny mały dworzanin w jakiś cudaczny sposób potrafił się wszystkim cieszyć - ślepy na nieuchronne katastrofy, które według Amilii czyhały na nich za każdym rogiem. Nimbus włożył listy do pojemnika przy biurku Amilii, po czym wyjął tabliczkę i rzucił na nią okiem. - Dziś rano masz spotkanie z lady Rashambeau, baronową Fargal i hrabiną Ridell. Nalegały na rozmowę z tobą w sprawie ich oddalonych petycji dotyczących prywatnej audiencji u Jej Najwyższej Imperialnej Mości. Masz także wygłosić w południe przemowę w imieniu imperatorki przy nowym pomniku na placu Stołecznym. Przywieziono też materiał, ale musisz jeszcze podać krawcowej szczegóły kroju nowej sukni. No i oczywiście po południu spotykasz się z regentem Saldurem - relacjonował. - Domyślasz się, czego może ode mnie chcieć? Nimbus pokręcił głową. Amilia oklapła na krześle. Była pewna, że Saldur chce się z nią spotkać w sprawie bury, jaką Modina dała poprzedniego dnia kanceliście. Nie miała pojęcia, jak wyjaśnić zachowanie imperatorki. Odezwała się po raz pierwszy od czasu swego wystąpienia. - Pomóc ci w pisaniu odpowiedzi? - spytał Nimbus ze współczującym uśmiechem.

- Nie, sama to zrobię. Nie możemy oboje odgrywać bogów, prawda? Poza tym masz własną pracę. Każ przyjść krawcowej za cztery godziny do komnat Modiny, bo chcę z nią porozmawiać. Przez ten czas powinnam trochę zmniejszyć ten stos listów. Przenieś spotkanie z damami dworu na krótko przed południem. - Ale w południe masz wygłosić przemówienie. - Właśnie. - Doskonałe planowanie - pochwalił ją Nimbus. - Czy mogę coś jeszcze dla ciebie zrobić? Amilia pokręciła głową. Nimbus ukłonił się i wyszedł. Stos listów z każdym dniem rósł. Wzięła jeden z góry i przystąpiła do odpisywania. Praca nie była trudna, ale monotonna i nużąca, ponieważ Amilia pisała zawsze to samo: „Biuro imperatorki z żalem informuje, że Jej Najjaśniejsza Imperialna Mość Imperatorka Modina Novrońska nie będzie mogła się spotkać ze względu na brak czasu wynikający z konieczności zajęcia się ważnymi i niecierpiącymi zwłoki sprawami wagi państwowej”. Odpowiedziała zaledwie na siedem listów, gdy rozległo się ciche pukanie do drzwi. Do biura zajrzała niepewnie nowa służąca. Pracę zaczęła dzień wcześniej i wykonywała ją po cichu, za co Amilia była jej wdzięczna. Amilia skinęła głową i dziewczyna weszła bez słowa z wiadrem, szczotką i przyborami do czyszczenia, starając się nie uderzać nimi o drzwi. Amilia przypomniała sobie, jak sama usługiwała w zamku. Jako pomoc kuchenna rzadko sprzątała w komnatach, ale czasami musiała zastąpić chorą pokojówkę. Nie cierpiała pracować w obecności arystokratów. To ją zawsze onieśmielało i przerażało. Nigdy nie wiedziała, co może im przyjść do głowy. W jednej chwili mogli wydawać się przyjaźnie nastawieni, a w następnej kazać człowieka wychłostać. Amilia nadal nie rozumiała, jak mogli być tacy kapryśni i okrutni. Patrzyła, jak dziewczyna zabiera się do pracy. Uklękła i zaczęła szorować podłogę szczotką. Jej spódnica natychmiast nasiąknęła mydlaną wodą. Amilia miała stos listów, którymi musiała się zająć, ale służąca rozpraszała jej uwagę. Czuła się winna, że ignoruje jej obecność. Wydawało jej się to niegrzeczne. Powinnam z nią porozmawiać, pomyślała, ale zaraz uświadomiła sobie, że byłby to błąd. Ta nowa dziewczyna widziała w niej szlachciankę, główną imperialną asystentkę, i przeraziłaby się, gdyby Amilia choćby powiedziała do niej „dzień dobry”. Dziewczyna, być może kilka lat starsza od Amilii, była szczupła i ładna, choć ocenę utrudniał strój, który nosiła. Miała na sobie luźną suknię i płócienny

fartuszek, skrywające jej prawdziwą figurę. Taki styl przyjmowały wszystkie służące z wyjątkiem głupich lub ambitnych. Gdy się pracowało w salonach tych, którzy brali wszystko to, co chcieli, najlepiej było unikać rzucania się w oczy. Amilia dociekała, czy dziewczyna jest mężatką. Po przemowie Modiny zniesiono zakaz opuszczania zamku przez służących i być może ta służąca miała rodzinę w mieście. Zastanawiała się, czy wraca do niej na noc, czy tak jak Amilia zostawiła wszystko i wszystkich, żeby żyć w zamku. Prawdopodobnie miała kilkoro dzieci ładne dziewczyny ze wsi wychodziły młodo za mąż. Amilia zestrofowała się za to, że obserwuje służącą, a nie pracuje, ale z jakiegoś względu dziewczyna przykuwała jej uwagę. Jej sposób chodzenia i wysoko uniesione czoło nie pasowały do wykonywanej przez nią pracy. Asystentka imperatorki obserwowała, jak dziewczyna zanurza szczotkę w wodzie, a następnie przeciera podłogę, wykonując ruchy z boku na bok jak malarka. Tylko rozmazywała wodę, a brud pozostawał. Edith Mon kazałaby ją za to wychłostać. Amilia niejednokrotnie dostawała od ochmistrzyni w skórę za mniejsze przewinienia. Już choćby z tego powodu współczuła biednej dziewczynie. Aż za dobrze wiedziała, co ją czeka. - Dobrze cię tu traktują? - spytała Amilia, mimo że wcześniej postanowiła się nie odzywać. Dziewczyna podniosła głowę i rozejrzała się po pokoju. - Tak, do ciebie mówię - potwierdziła Amilia. - Tak, milady - odparła służącą, spoglądając jej w oczy. Patrzy na mnie, pomyślała Amilia oszołomiona. Pomimo tytułu i pozycji równej baronowej Amilia wciąż miała trudności z odwzajemnianiem spojrzenia nawet najniżej stojącym w hierarchii szlachciankom, a ta dziewczyna zerkała prosto w jej twarz. - Jeśli nie, to możesz mi śmiało powiedzieć. Wiem, jak to jest... - przerwała, uświadamiając sobie, że dziewczyna jej nie uwierzy. - Rozumiem, że inni czepiają się nowych służących i im uwłaczają. - Nic złego mnie tu nie spotyka, milady - odparła dziewczyna. Amilia uśmiechnęła się, próbując ją uspokoić. - Nie chciałam sugerować niczego innego. Jestem z ciebie bardzo zadowolona. Po prostu wiem, że czasami może być trudno, gdy się zaczyna pracować w nowym miejscu. Wiedz, że mogę ci pomóc, gdybyś miała jakieś kłopoty. - Dziękuję - odparła służąca, ale Amilia usłyszała w jej głosie nutę podejrzenia.

Oferowana przez szlachciankę pomoc prawdopodobnie ją zaskoczyła. Na jej miejscu Amilia uważałaby to za pułapkę, być może próbę, żeby się przekonać, czy będzie obmawiała innych. Gdyby przyznała, że ma problemy, szlachcianka mogłaby ją usunąć z pałacu. W każdym razie Amilia nigdy nie wyznałaby arystokratce niczego niezależnie od tego, jak uprzejma ta mogłaby się wydawać. Raptem poczuła się głupio. Między szlachcicami a prostymi ludźmi przebiegała linia graniczna i Amilia zaliczała się teraz do grona tych pierwszych. Nic na to nie mogła poradzić. Postanowiła więc przestać męczyć biedną dziewczynę i wrócić do pracy. Wtedy jednak służąca odłożyła szczotkę i wstała. - Jesteś lady Amilia, prawda? - Tak - odparła zdziwiona nagłą impertynencją. - Jesteś główną asystentką imperatorki? - Jesteś świetnie poinformowana. To dobrze, że zapoznajesz się z nowym miejscem pracy. Ja potrzebowałam na to więcej czasu... - Jak się miewa? Amilia się zawahała. Przerywanie było bardzo niestosowne, a obcesowe wypytywanie o Jej Imperialną Mość niewiarygodnie zuchwałe. Ale być może ta dziewczyna nie przywykła do kontaktów ze szlachetnie urodzonymi. Prawdopodobnie pochodziła z jakiejś zapadłej wioski, w której nigdy nie widziano szlachcica. Denerwujący sposób wytrzymywania spojrzenia Amilii świadczył o tym, że nie znała reguł dworskiej etykiety. Edith Mon w mig by ją jej nauczyła. Amilię jednak wzruszyła troska służącej o zdrowie Modiny. - Dobrze - odparła, po czym zwyczajowo dodała: - Była chora i jeszcze nie wyzdrowiała, ale jej stan poprawia się z dnia na dzień. - Nigdy jej nie widzę - ciągnęła dziewczyna. - Widziałam ciebie, kanclerza, regentów i lorda szambelana, ale jej nigdy nie widzę w salach lub przy stole bankietowym. - Strzeże swojej prywatności. Musisz zrozumieć, że wszyscy chcieliby się osobiście z nią spotkać. - Domyślam się, że przemieszcza się tajnymi przejściami. - Tajnymi przejściami? - Amilia zachichotała, rozbawiona śmiałym przypuszczeniem dziewczyny. - Nie, nie korzysta z takowych. - Ale słyszałam, że pałac jest bardzo stary i pełno w nim ukrytych schodów i korytarzy, które prowadzą do najróżniejszych sekretnych miejsc. Czy to prawda? - Nic o tym nie wiem - odrzekła Amilia. - Skąd ci to przyszło do głowy?

Służąca od razu zakryła dłonią usta, zażenowana, i spuściła pokornie wzrok na podłogę. - Wybacz mi, pani. Nie chciałam być zuchwała. Wrócę do swojej pracy. - Nic nie szkodzi - powiedziała Amilia, gdy dziewczyna zanurzyła szczotkę w kuble. - Jak masz na imię, moja droga? - Ella, pani - odparła cicho, nie przerywając pracy i nie podnosząc głowy. - Cóż, Ello, jeśli będziesz miała problemy lub pytania, możesz zwracać się z nimi do mnie. - Dziękuję, pani. To bardzo uprzejmie z twojej strony. Amilia wróciła do swojej pracy i pozwoliła służącej kontynuować swoją. Po krótkim czasie dziewczyna skończyła i poskładała przybory, przygotowując się do wyjścia. - Do widzenia, Ello - odezwała się Amilia. Służąca uśmiechnęła się, słysząc swoje imię, i skinęła z wdzięcznością głową. Gdy wychodziła, Amilia spojrzała na jej ręce, w których trzymała kubeł i zmywak, i zdziwiła się na widok długich paznokci. Ella dostrzegła to i szybko wyszła z komnaty. Amilia przez pewien czas patrzyła za nią, zastanawiając się, w jaki sposób pracująca dziewczyna zdołała wyhodować takie ładne paznokcie. W końcu odsunęła od siebie tę myśl i wróciła do listów. *** - Zdajesz sobie sprawę, że się domyślą? - powiedziała Amilia, gdy krawcowa skończyła brać miarę z Modiny i opuściła komnatę. Główna asystentka robiła porządek w sypialni imperatorki, podczas gdy ta siedziała pod wąskim oknem w jedynym snopie światła słonecznego wpadającego do środka. To właśnie w tym miejscu Amilia widywała ją najczęściej. Imperatorka przesiadywała tu godzinami i tylko obserwowała chmury i ptaki. Amilii pękało serce za każdym razem, gdy docierało do niej, jak Modina tęskni do świata, od którego ją odcięto. Imperatorka nie zareagowała na uwagę Amilii. Zniknęła jej jasność umysłu z poprzedniego dnia. Ale usłyszała ją. Amilia nie miała co do tego żadnych wątpliwości. - Nie są głupi - ciągnęła, spulchniając poduszkę w rękach. - Po twojej przemowie i wczorajszym incydencie z oficjalistą przypuszczam, że to tylko

kwestia czasu. Lepiej by było, gdybyś została w swojej komnacie i pozwoliła mi zająć się sprawą. - Nie posłuchałby cię - odezwała się Modina. Amilia upuściła poduszkę. Odwróciła jak najspokojniej głowę i spojrzała przez ramię na imperatorkę, która wciąż patrzyła przez okno z wyrazem apatii na twarzy. Znów zaczęła spulchniać poduszkę, zanim odważyła się powiedzieć: - Może trochę by to trwało, ale na pewno udałoby mi się go nakłonić, żeby dostarczył nam materiał. - Wstrzymała oddech, nasłuchując. Cisza. Gdy nabrała już pewności, że był to tylko jeden z rzadkich przypływów przytomności umysłu imperatorki, Modina ponownie przemówiła: - Nigdy by przed tobą nie ustąpił. Boisz się go i on o tym wie. - A ty nie? Ponownie cisza. Amilia czekała. - Już nie obawiam się niczego - odparła w końcu imperatorka słabym głosem. - Możesz się nie obawiać, ale zmartwiłabyś się, gdyby zakazali ci patrzenia przez to okno. - Tak - odparła Modina lakonicznie. Amilia obserwowała, jak władczyni przymyka oczy i odwraca twarz do słońca. - Jeśli Saldur odkryje twoją maskaradę, jeśli pomyśli, że udajesz obłąkaną i od ponad roku zwodzisz regentów, może się przestraszyć i zamknąć cię w odosobnionym miejscu, gdzie nie będziesz stanowiła zagrożenia. Mogą wsadzić cię na zawsze do jakiejś ciemnej nory. - Wiem - przyznała Modina z wciąż przymkniętymi oczami i uniesioną głową. Wydawało się, że pogrążona w promieniach słońca sama emanuje blaskiem. - Ale nie pozwolę, żeby cię skrzywdzili. Chwilę trwało, nim do Amilii dotarł sens jej słów. Usłyszała je wyraźnie, ale ich przekaz był tak nieoczekiwany, że usiadła na łóżku, nie rozumiejąc z początku ich znaczenia. Gdy cofnęła się pamięcią, doszła do wniosku, że to powinno być dla niej oczywiste, ale dopiero teraz dotarło do niej, co zrobiła Modina. Imperatorka swoją przemową chciała sprawić, aby Ethelred i Saldur nie mogli usunąć lub zabić Amilii. Niewielu ludzi kiedykolwiek wstawiło się za nią. Nie mieściło jej się w głowie, że Modina - obłąkana imperatorka - podjęła takie ryzyko. Było to równie prawdopodobne, co zmiana kierunku przez wiatr w celu dostosowania się do życzenia dziewczyny lub prośba słońca o jej pozwolenie na świecenie.

- Dziękuję. - Tylko taka odpowiedź przyszła jej do głowy. Po raz pierwszy poczuła się niezręcznie w obecności Modiny. - Pójdę już. Skierowała się do drzwi. Gdy dotknęła zasuwy, Modina znów się odezwała: - Wiesz, ja nie całkiem udaję. Amilia, czekając w biurze regenta, uprzytomniła sobie, że nie słyszała ani jednego słowa na spotkaniu z damami czy w trakcie późniejszego wystąpienia - w takie osłupienie wprawiła ją rozmowa z Modiną. Jej dekoncentracja jednak minęła w chwili, gdy pojawił się Saldur. Regent robił imponujące wrażenie w swojej eleganckiej sutannie i fioletowoczarnym mucecie. Białe włosy i pobrużdżona twarz nadawały mu ojcowski wygląd, ale w jego oczach nie było śladu dobroduszności. - Dzień dobry, Amilio - przywitał się, mijając ją i siadając za biurkiem. Gabinet regenta prezentował się niezwykle okazale. Był dziesięć razy większy od klitki Amilii i elegancko urządzony. Wypolerowaną podłogę z twardego drewna pokrywał wzorzysty dywan, a obok sof i foteli stały liczne stoliki. Na jednym z nich leżała szachownica z misternie rzeźbionymi bierkami. Szeroki kominek wykonano z przepięknie obrobionego marmuru. Oprócz grubych ksiąg na półkach stały karafki z alkoholami. Przestrzenie między regałami a oknami zajmowały malowidła o tematyce religijnej. Jedno przedstawiało znaną scenę namaszczania Novrona przez Maribora. Ogromne biurko z polerowanego ciemnego mahoniu ozdabiał bukiet świeżych kwiatów. W gabinecie unosił się silny zapach kadzidła, który Amilia miała okazję poczuć tylko raz w życiu - gdy była w katedrze. - Wasza Ekscelencjo - odparła z uszanowaniem. - Usiądź, moja droga - zaprosił ją Saldur. Spojrzała na krzesło i niemal na nie opadła. Każdy mięsień jej ciała był napięty. Żałowała, że rano Modina z nią rozmawiała - w przeciwnym razie mogłaby zasłaniać się niewiedzą. Amilia bowiem nie umiała kłamać i nie wiedziała, jak powinna zareagować na pytania Saldura, aby kara dla niej i imperatorki była jak najłagodniejsza. Wciąż rozważała swoją ewentualną odpowiedź. - Mam dla ciebie pewną wiadomość - oznajmił Saldur, składając ręce na biurku i pochylając się do przodu. - Poddani usłyszą ją dopiero za kilka tygodni, ale ty musisz już teraz wiedzieć, abyś mogła rozpocząć przygotowania. Chcę, żebyś na razie zachowała ją dla siebie, rozumiesz? Amilia skinęła głową, jakby naprawdę rozumiała. - Prawie za cztery miesiące, w trakcie uroczystości zimonaliowych Modina poślubi regenta Ethelreda. Chyba nie muszę ci wyjaśniać, jaka to ważna okazja.

Sam patriarcha przyjedzie, żeby poprowadzić uroczystość. Oczy wszystkich będą skierowane na ten pałac i imperatorkę. Amilia nie odezwała się, ledwie zdołała nieznacznie skinąć głową. - Twoim obowiązkiem jest pilnowanie, żeby nie dochodziło do niezręcznych sytuacji. Na razie jestem bardzo zadowolony z twojej pracy i w związku z tym daję ci okazję do kolejnego wykazania się. Tobie powierzam organizację ceremonii. Ty będziesz odpowiadała za ułożenie listy gości i przygotowanie zaproszeń. Zwróć się w tej sprawie o pomoc do lorda szambelana. Będziesz musiała także uzgodnić potrawy z pałacowymi kucharzami. Rozumiem, że jesteś w dobrych stosunkach z kuchmistrzem... Jeszcze raz przytaknęła. - Świetnie. Mają być dekoracje, rozrywka, na pewno muzyka, być może magik albo trupa akrobatów. Ceremonia odbędzie się tutaj, w wielkiej sali. To powinno ci trochę ułatwić sprawę. Będziesz musiała również kazać uszyć suknię ślubną godną imperatorki. - Widząc napięcie na twarzy dziewczyny, dodał: - Spokojnie, Amilio, tym razem musisz ją nakłonić do wypowiedzenia tylko jednego słowa: „Tak”.

Rozdział 6. „Szmaragdowy Sztorm”. Gdy statek znów wykonał gwałtowny skok naprzód, Hadrian potknął się i omal nie uderzył głową o belkę sufitową. Byłby to już trzeci raz tego dnia. Dolne pokłady były niskie i dosyć ciemne. Mieszkalny wyglądał jak jeden wielki tor przeszkód utworzony przez natłok kufrów marynarskich, worków żeglarskich, prymitywnych drewnianych ław, zawieszonych na linach stolików i blisko stu trzydziestu mężczyzn. Hadrian kierował się w stronę rufy, omijając członków wachty prawej burty. Większość z tych ludzi spała w hamakach zawieszonych na tych samych grubych belkach poprzecznych, o które najemnik omal nie rozbił sobie czaszki. Ale Hadrian szedł chwiejnie nie tylko z powodu tłoku i kołysania się statku. Odkąd zaszło słońce, zbierało mu się na wymioty. „Szmaragdowy Sztorm” był na morzu od prawie piętnastu godzin i powoli wyjaśniała się tajemnica życia na statku. Hadrian spędził wiele lat w towarzystwie zawodowych żołnierzy i wiedział, że każda wojskowa formacja ma własny żargon, tradycje i cechy. Nie pływał jednak nigdy na statku, dlatego dwie rzeczy były pewne: musiał się sporo nauczyć i miał na to niewiele czasu. Już dowiedział się kilku ważnych rzeczy, na przykład gdzie załatwiać naturalne potrzeby. Ku jego zdziwieniu okazało się, że na dziobie statku, co było

niebezpieczne, ponieważ musiał wisieć nad wodą pod bukszprytem. Może „dla marynarzy było to całkiem naturalne i Royce’owi nie sprawiało żadnych trudności, ale Hadrianowi dało do myślenia. Kolejnym bardzo przydatnym odkryciem było pobieżne zrozumienie systemu dowodzenia. Hadrian zobaczył, że oficerowie - przeważnie szlachcice - są wytrawnymi fachowcami i mają wyższą rangę od ogółu żeglarzy, ale dostrzegł też podział w tych sporych grupach. Istniały różne rangi oficerów, a nawet subtelniejsze poziomy starszeństwa, wpływów i władzy. Nie mógł oczekiwać, że już w pierwszym dniu połapie się w takiej złożonej hierarchii, ale udało mu się ustalić, że za dopilnowanie wykonywania obowiązków przez marynarzy odpowiadają bosman i jego matowie, którzy dość łatwo zyskiwali posłuch biczami z krótkimi sznurkami i nie spuszczali załogi ani na chwilę z oka. Dlatego to im się najbardziej przyglądał. Załoga statku dzieliła się na dwie wachty. Podczas gdy jedna pracowała, druga spała lub jadła posiłek. Porucznik Bishop przydzielił Royce’a do warty prawej burty, która pilnowała grotmarsla. Do jego obowiązków należało zajmowanie się olinowaniem na środkowym maszcie. Podlegał bosmanowi Bristolowi Bennetowi i jego trzem matom. Hadrian już widział takich. Pijacy, włóczędzy i zbiry; na lądzie niewiele znaczyli, ale na statku mieli status i władzę. Okazja do odegrania się za wszelkie doznane na ziemi krzywdy sprawiała, że byli okrutni i skorzy do karania innych. Hadrian jeszcze czekał na przydział do wachty, ale miał nadzieję, że dostanie się do tej samej co Royce. Do tej pory miał szczęście. W pierwszym dniu przygotowanie posiłków ograniczało się do podzielenia na porcje świeżego jedzenia pozostałego po niedawnym postoju w porcie. Nie musiał gotować. Po prostu rozdał owoce, świeże pieczywo i solone mięso. Tym samym jego kulinarne umiejętności pozostały utajnione, ale czas uciekał. Oczywiście potrafił gotować. Przez lata przygotowywał posiłki na ogniu, lecz głównie dla siebie i Royce’a. Nie umiał gotować dla całego statku. Chcąc się dowiedzieć, jakie są oczekiwania żeglarzy, poszedł poszukać Wyatta. - Teraz tam rządzi księżniczka Melengaru - usłyszał młody głos. Chłopak wyglądał najwyżej na szesnaście lat. Miał rzadkie bokobrody, piegi pociemniałe od długotrwałego przebywania na słońcu i kręcone włosy krótko przycięte na górze, a z tyłu związane czarnym sznurkiem w koński ogon. Siedział z Wyattem, Gradym i kilkoma innymi mężczyznami wokół chybotliwego stołu, na którego środku stała świeczka przyklejona woskiem do miedzianego talerza. Grali w karty, a rzucane przez nich olbrzymie cienie tylko myliły Hadrianowi drogę.

- Nie rządzi Ratiborem. Jest burmistrzynią - poprawił chłopaka Wyatt, kładąc kartę na stosiku przed sobą, - Co za różnica? - Została mianowana, chłopcze. - Co to znaczy? - spytał młodzieniec, próbując się zdecydować, jak zagrać. Trzymał rękę tak blisko klatki piersiowej, że ledwie sam widział karty. - To znaczy, że nie przejęła miasta. Mieszkańcy poprosili ją, żeby stanęła u steru władzy. - Ale wciąż może kazać stracić ludzi, prawda? - Tak sądzę. - No to wygląda na to, że tam rządzi. - Chłopak położył kartę z szerokim uśmiechem świadczącym o jego przekonaniu, że zagrał zadziwiająco dobrze. - Wygląda na to, że mieszkańcy Ratiboru są głupi jak but - orzekł burkliwie Grady. Wyraz jego twarzy wskazywał, że poirytowało go zagranie chłopaka. Zrzucili jedno jarzmo z grzbietu i od razu proszą się o następne. - Grady! - zawołał mężczyzna z białą chustką na głowie. - Ja pochodzę z Ratiboru, ty ośle! - No właśnie! Dzięki, że dowiodłeś mojej racji, Bernie - odparł Grady, śmiejąc się z własnego żartu i uderzając dłonią z kartą o stół tak mocno, że kilku marynarzy śpiących w pobliżu jęknęło w hamakach. Reszta przy stole zachichotała dobrodusznie, z wyjątkiem Berniego z Ratiboru. - Hadrian! - powitał go serdecznie Wyatt. - Właśnie rozmawialiśmy o sprawach na lądzie. Większość tych nieszczęsnych łajdaków już ponad rok nie była na brzegu i właśnie uzupełnialiśmy ich wiedzę na temat wojny. - Mamy szczęście jak cholera, bo w ogóle o niej nie wiedzieliśmy - dodał Grady, udając oburzenie. - Przecież dopiero co byliśmy w porcie - zdziwił się Hadrian. - Myślałem... - To nic nie znaczy - wtrącił się inny marynarz. Prawie zupełnie łysy i z kilkoma zębami wydawał się najstarszy przy stoliku, a może nawet na statku. Miał srebrny kolczyk, który połyskiwał w świetle świecy, i wytatuowaną syrenę oplatającą mu przedramię. Też nosił białą chustkę na głowie. - Większość załogi jest tu pod przymusem. Kapitan byłby głupi, gdyby pozwolił im zejść na suchy ląd w porcie. On i pan Bishop musieliby sami otaklować statek! Pozostali przy stole wybuchnęli śmiechem, a ci, którzy usiłowali spać, mruknęli rozdrażnieni.

- Nie wyglądasz zbyt dobrze - zwrócił się Wyatt do Hadriana. Najemnik pokręcił nieszczęśnie głową. - Już dawno nie byłem na statku. Czy na „Szmaragdowym Sztormie” zawsze tak kołysze? - Hm? - Wyatt zerknął na niego, po czym wybuchnął śmiechem. - To ma być kołysanie? Za kilka dni nawet tego nie zauważysz. - Spojrzał, jak sąsiad przy stole kładzie kartę. - Jesteśmy jeszcze w cieśninie. Poczekaj, aż wypłyniemy na pełne morze. Lepiej usiądź. Jesteś spocony. Hadrian dotknął twarzy i poczuł wilgoć. - Dziwne, ale jest mi raczej chłodno. - Usiądź - ponowił propozycję Wyatt. - Poe, ustąp mu miejsca. - Czemu ja? - obruszył się młodzieniec. - Bo ja tak mówię. Wyraz twarzy chłopaka świadczył o tym, że takie wyjaśnienie mu nie wystarcza. Nie chciał łatwo oddać jednego z niewielu miejsc siedzących. - I dlatego że jestem sternikiem, a ty marynarzem, ale co najważniejsze dlatego, że pan Bishop mianował cię pomocnikiem kucharza. - Naprawdę? - Poe zamrugał, a po jego twarzy przebiegł uśmiech. - Gratuluję - powiedział Wyatt. - A teraz zrób dobre wrażenie na swoim nowym szefie i rusz swoją piekielną dupę! Chłopak wstał i udał, że czyści ławkę niewidzialną ścierką. - Proszę, sir! - rzucił i przesadnie się ukłonił. - Czy on umie gotować? - spytał z powątpiewaniem Hadrian, siadając. - No pewnie! - oświadczył Poe żywiołowo. - I to jeszcze jak. Tylko poczekaj, to zobaczysz. - To dobrze, bo na razie nie czuję się na siłach, żeby zajmować się jedzeniem westchnął Hadrian i oparł głowę na rękach. Staruszek obok Wyatta rzucił kartę na środek i pozostali jęknęli z udręką. - Drew, ty cholerny draniu! - warknął do niego Grady, ciskając resztę swoich kart na stół. Pozostali zrobili tak samo. Drew uśmiechnął się szeroko, ukazując kilka pożółkłych zębów, i zgarnął stosik srebrnych tenentów. - Mam dość, chłopaki. Dobranoc.

- Dobranoc, Drew, ty wszawy prymitywie z Lanksteeru! - syknął Grady, odpędzając staruszka jak jakiegoś robaka. - Pogadamy przy śniadaniu, co? - Jasne, Grady - zgodził się Drew. - Coś mi się przypomniało. Jak wieczorem refowałem marsel, słyszałem coś zabawnego. Będziemy brali pasażera do pomocy przy odnalezieniu rogu. Co za głupcy te szczury lądowe! Przecież ten rogowaty cypel znają wszyscy, co pływają po Sharonie! Tak czy owak przypomnij mi przy śniadaniu, to ci opowiem. Koń by się uśmiał. No, to dobranoc. Większość graczy też się rozeszła i pozostali tylko Wyatt, Grady, Poe i Hadrian. - Powinieneś iść spać - zwrócił się Wyatt do chłopaka. - Nie jestem zmęczony - zaprotestował młodzieniec. - Nie pytałem, czy jesteś zmęczony. - Chcę zostać i uczcić awans. - Zmykaj, zanim zamelduję o twojej niesubordynacji wobec przełożonego. Poe nachmurzył się i odszedł, szukając swojego hamaka. - Ty też, Grady - dodał Wyatt. Stary marynarz spojrzał podejrzliwie na Wyatta, po czym pochylił się i cicho zapytał: - Czemu próbujesz się mnie pozbyć, Deminthal? - Bo mam już dość oglądania twojej krzywej gęby. - Bzdura! - syknął. - Chcesz pogadać bez świadków sam wiesz o czym, co? Obaj w tym tkwicie, już ja to widzę. I ten Royce też w tym siedzi. Ilu jeszcze masz, Wyatt? Znajdzie się miejsce dla jeszcze jednego? Umiem dobrze walczyć. - Stul pysk, Grady - zbeształ go Wyatt. - Za takie gadanie możesz zawisnąć. - Dobra, dobra - zreflektował się Grady, unosząc dłonie w obronnym geście. Tylko cię informuję. Wstał i spoglądając kilka razy przez ramię, ruszył do własnego hamaka, aż zniknął w gąszczu kołyszących się ludzi. - O co mu chodziło? - spytał Hadrian, wskazując kciukiem za Gradym. - Nie wiem - odrzekł Wyatt. - Na każdym statku znajdzie się jakiś żeglarz, który wypatruje oznak buntu. Na „Szmaragdowym Sztormie” jest nim chyba Grady. Odkąd się zamustrował, węszy spisek, głównie dlatego, że sam chciałby w nim uczestniczyć, jak sądzę. Nie lubi zwierzchników. - Wyatt zaczął zbierać rozrzucone karty. - A jaka jest twoja historia? - Co masz na myśli? - spytał Hadrian.

- Po co ty i Royce tu jesteście? Nadstawiłem karku, żebyście zostali przyjęci. Chyba mam prawo poznać powód. - Myślałem, że zrobiłeś to w ramach spłaty długu. - Prawda, ale wciąż mnie ciekawi, czemu chcieliście się dostać na „Szmaragdowy Sztorm”? - Szukamy bezpieczniejszego zajęcia i przyszło nam do głowy, że spróbujemy na morzu - odparł Hadrian, ale od razu zorientował się po minie Wyatta, że go nie przekonał. - Wykonujemy zlecenie, ale więcej nie mogę ci powiedzieć. - Czy to ma związek z sekretnym ładunkiem? Hadrian zamrugał. - Możliwe. Co to za sekretny ładunek? - Broń. Miecze, ciężkie tarcze, imperialne kusze, zbroje... Dość, żeby wyposażyć sporej wielkości armię. Przywieziono je w ostatniej chwili, załadowano w środku nocy przed naszym wypłynięciem. - Ciekawe - zastanawiał się Hadrian. - Wiesz, dokąd zmierzamy? - Nie, ale to nic niezwykłego. Kapitanowie zwykle zatrzymują tę informację dla siebie. Mnie też Seward tego nie zdradził, choć jestem sternikiem. - Wyatt tasował w roztargnieniu karty. - A więc ty też nie znasz docelowego portu i nic nie wiedziałeś o ładunku. Niewiele informacji podano ci na temat tego zlecenia, prawda? - A ty? - Hadrian odwrócił sytuację. - Co ty tu robisz? - Mógłbym odpowiedzieć, że zarabiam na życie, i w moim przypadku miałoby to sens, ale tak jak ty szukam odpowiedzi. - Na jakie pytanie? - Gdzie jest moja córka. - Wyatt przerwał na chwilę, spoglądając na świeczkę. Allie zniknęła tydzień temu. Nie było mnie w domu, bo szukałem pracy, i wtedy zabrali ją imperiale. - Zabrali? Dlaczego? Wyatt zniżył głos. - Allie jest mieszańcem, a nowe imperium nie jest przychylnie nastawione do elfów. Zgodnie z obecnym prawem każdy, kto ma w żyłach choćby jedną kroplę ich krwi, podlega aresztowaniu. Wyłapują takie osoby i odstawiają je na statki, ale nikt nie wie, dokąd je wywożą. Dlatego tu jestem. - Ale dlaczego sądzisz, że ten statek popłynie w takie miejsce?

- Domyślam się, że jeszcze nie zapuściłeś się do ładowni na śródokręciu. Poczekał chwilę, po czym dodał: - To na dnie statku, poniżej linii wody. Są tam magazyny, a także żywy inwentarz, na przykład kozy, kurczaki i krowy. Marynarze wezwani do raportu muszą za karę wypompowywać wodę z zęzy. To paskudna robota, bo woda miesza się w zęzie z nawozem. I to właśnie tam, w pomieszczeniu o połowę mniejszym od tego, przebywa w tej chwili ponad stu elfów zakutych w łańcuchy. Hadrian skinął głową, krzywiąc się na myśl o takich warunkach przewozu. - Ty i Royce kiedyś darowaliście mi życie z powodu mojej córki. Dlaczego? - To była decyzja Royce’a. Musisz jego zapytać. Choć na razie bym tego nie robił. Czuje się jeszcze gorzej ode mnie. Nigdy nie widziałem go w takim opłakanym stanie. Przez to całe pływanie na statku stał się drażliwy. Cóż, bardziej drażliwy niż zwykle. Wyatt skinął głową. - Moja córka też źle znosi pobyt na morzu. Biedne maleństwo, przypomina wtedy kotkę na dryfującym kawałku drewna. Potrzebuje mnóstwa czasu, żeby przywyknąć do kołysania - przerwał na chwilę i zapatrzył się na świeczkę. - Na pewno ją odnajdziesz, nie martw się. - Hadrian spojrzał na stłoczonych ludzi i zniżył głos do szeptu: - Wykonujemy ważne zlecenie i nie możemy się rozpraszać, ale jeśli będziemy mieli okazję, to pomożemy. Coś mi mówi, że nie będę miał kłopotu z namówieniem do tego Royce’a. - Znów poczuł mdłości, co musiało się uwidocznić na jego twarzy. - Nie przejmuj się. Choroba morska zwykle trwa tylko trzy dni - zapewnił go Wyatt, chowając talię kart do kieszeni na piersi. - Potem przejdzie wam obu. - Jeżeli wcześniej nie wyrzucą nas za burtę. Nie znam się na gotowaniu dla załogi. Wyatt się uśmiechnął. - Bez obaw. Załatwiłem ci zabezpieczenie. Poe wykona większą część roboty. Wiem, że wygląda młodo, ale jeszcze cię zadziwi. - Jakim cudem dostałem pomocnika? - Jako kucharz okrętowy jesteś w stopniu podoficera. Nie ciesz się jednak za bardzo. Wciąż podlegasz bosmanom i ich matom, ale ciebie musi słuchać marynarz Poe. Nie musisz też pełnić wacht. A to oznacza, że dopóki posiłki będą wydawane zgodnie z planem, dopóty będziesz dysponował swoim czasem wolnym. Musisz wiedzieć, że śniadanie podaje się punktualnie przy pierwszym wybiciu dzwonu porannej wachty. - Wyatt zrobił pauzę. - To jedno uderzenie, które usłyszysz po wybiciu ośmiu tuż po pojawieniu się słońca nad horyzontem. Tak więc

każ chłopakowi rozpalić ogień w kambuzie krótko po psiej wachcie. Będzie wiedział, kiedy to jest. Każ mu przygotować kleik owsiany. Nie zapomnij o sucharkach. Do każdego posiłku podawaj sucharki. Osiem uderzeń dzwonu informuje ludzi o śniadaniu. Każda mesa przyśle do ciebie kogoś z czymś w rodzaju drewnianego kubła. Twoim zadaniem będzie rozdanie jedzenia. Każ chłopakowi zaparzyć też herbaty. Przy obiedzie i kolacji ludzie będą pili piwo i rum, ale nie przy śniadaniu. I nikt nie zaryzykuje wypicia zwykłej wody. - Zaryzykuje? - Woda stoi w beczkach przez wiele miesięcy, a w trakcie długiego rejsu - lat. Jest nieświeża. Herbata i kawa są w porządku, bo robi się je na wrzątku i mają trochę smaku. Kawa jednak jest droga i zarezerwowana dla oficerów. Załoga i midszypmeni jedzą pierwsi. Potem przyjdzie Basil, kucharz oficerów, żeby przyszykować posiłki dla poruczników i kapitana. Nie plącz mu się pod nogami. Na obiad ugotuj wieprzowinę. Niech Poe zacznie ją przyrządzać zaraz po wyjściu Basila. Z solonego mięsa odejdzie gruba warstwa tłuszczu. Połowa tego idzie na smarowanie takielunku. Drugą połowę możesz zatrzymać i sprzedać za kilka groszy handlarzom łojem w najbliższym porcie, ale nie dawaj marynarzom. Polubiliby cię, ale mogą od tego dostać szkorbutu, a kapitanowi to by się nie spodobało. Niech Poe ugotuje trochę warzyw i poda je jako gulasz. I nie zapomnij o sucharkach. - A więc mówię chłopakowi, co ma przyrządzić, i to rozdaję, ale sam nie zajmuję się gotowaniem? Wyatt się uśmiechnął. - To korzyść, jaką daje stanowisko podoficera. Ale niestety dostaniesz tylko wypłatę marynarza. Na kolację podaj to, co zostało z obiadu, grog i oczywiście sucharki. Potem każ Poemu posprzątać i tak jak powiedziałem, resztę dnia masz dla siebie. Łatwe? - Może i łatwe, gdybym mógł ustać na nogach, a żołądek nie podchodziłby mi do gardła. - Słuchaj Poego. On się tobą zajmie. A teraz najlepiej wracaj do hamaka. Wierz mi, to pomaga. Aha, tak dla twojej wiedzy, byłeś w błędzie. - W jakiej sprawie? - spytał Hadrian. - Kiedy myślałeś, że pływanie po morzu to bezpieczniejsze zajęcie. ***

Było jeszcze ciemno, gdy kapitan zawołał: - Wszystkie ręce na pokład! Kilka godzin przed świtem zaczął wiać zimny wiatr i padać lekki deszcz, który spryskiwał pokład, dokładając mokry chłód do nieszczęsnej choroby morskiej, przez jaką Hadrian prawie w ogóle nie spał. W nocy „Szmaragdowy Sztorm” minął wyspę Niel i teraz zbliżał się do Cypla Człowieka. Była to zdradliwa mielizna przy przylądku wyznaczającym koniec Zatoki Avryńskiej i początek Morza Sharońskiego. W ciemności trudno było dostrzec płyciznę, ale odgłos nie pozostawiał żadnych wątpliwości. Z przodu dobiegał rytmiczny huk fal rozbijających się o cypel. Dolne pokłady opustoszały, gdy bosman i jego matowie, nie szczędząc przy tym kańczugów, obudzili wszystkich z obu wacht i zapędzili ich na stanowiska. - Do zwrotu! - krzyknął kapitan z pokładu rufowego. Pełen godności porucznik Bishop powtórzył rozkaz, a po nim Temple. - Ster na zawietrzną! - wrzasnął kapitan i znów powtórzono komendę jak echo na całym pokładzie. Wyatt obrócił wielkie koło sterowe statku. - Do halsów i szotów! - warknął Bishop do załogi. Porucznicy przy fokmaszcie, grotmaszcie i bezanmaszcie wykrzykiwali kolejne polecenia, które bosmani powtarzali jeszcze głośniej. Hadrian stał na pokładzie głównym w ciemności i siąpiącym deszczu. Nie miał pewności, gdzie jest jego stanowisko i czy w ogóle je ma. Był przecież kucharzem, ale wydawało mu się, że w razie konieczności to nawet od kucharza oczekiwano pomocy na pokładzie. Wciąż nie czuł się dobrze, ale Royce wyglądał jeszcze gorzej. Hadrian patrzył, jak bosman Bristol, wielki krzepki mężczyzna, każe elfowi wchodzić po linach, wymachując groźnie swoim krótkim biczem. Pobladła twarz i ręce Royce’a były wyraźnie widoczne w ciemności. Oczy miał puste, wzrok mętny. Niechętnie wszedł na wyblinki grotmasztu i zaczął się wspinać, ale już bez popisów akrobatycznych. Wydawało się, że wręcz pełzał, i w połowie drogi przystanął. Chwiał się na mokrych linach, jakby za chwilę miał spaść. Bristol obrzucał go przekleństwami, aż w końcu elf ruszył dalej w górę. Hadrian pomyślał, że im wyżej Royce się wspina, tym większe musi odczuwać przechyły statku. Gdy dodał do tego śliskie liny i zimny zacinający deszcz, serdecznie współczuł przyjacielowi. Kilku ludzi obsługiwało liny kontrolujące kierunek ustawienia żagli, lecz pozostali tak jak Hadrian czekali bezczynnie w szeregach, które sformowali bosmani. W milczeniu załogi wyczuwało się wyraźnie napięcie. Grzmoty fal rozbijających się o skały cypla były coraz głośniejsze i bliższe i przypominały uderzenia gigantycznego

młota lub serca jakiegoś boga. Wydawało się, jakby pędzili na oślep do paszczy ogromnej niewidocznej bestii, która połknie ich w całości. Hadrian pomyślał, że jeśli podpłyną za blisko do mielizny, takie porównanie może okazać się trafne. Wszyscy patrzyli wyczekująco na kapitana Sewarda. Hadrian zorientował się po kierunku wiatru i deszczu, że statek się obraca. Dotychczas pełne i napięte żagle zaczęły łopotać, gdy okręt ustawił się dziobem do wiatru. - Grota wybierać! - krzyknął nagle kapitan i załoga puściła buliny i brasy. Hadrian domyślił się, na czym miał polegać manewr. Próbowali zrobić zwrot przez sztag, co oznaczało, że wiatr będzie pchał kadłub w stronę zdradliwych skał, podczas gdy oni będą starali się przestawić żagle, żeby złapać go z drugiej strony. Niebezpieczeństwo wynikało z chwilowego braku sterowności. Bez pomocy wiatru płetwa sterowa nie będzie mogła stawić oporu wodzie i obrócić okrętu. A bez pełnego obrotu statek nie zdoła złapać ponownie wiatru w żagle i zdryfuje na mieliznę, a wtedy kadłub pęknie jak skorupka jajka, a załoga i ładunek wpadną do ciemnego, rozgniewanego morza. Hadrian chwycił bras i wraz z pozostałymi ludźmi w swoim szeregu zaczął obracać reje, przestawiając żagle tak, aby jak najszybciej chwyciły wiatr. Lina była śliska, a wichura szarpała nią tak gwałtownie, że do bezpiecznego ustawienia rei potrzeba było rąk wszystkich marynarzy w szeregu. Rozległ się kolejny ogłuszający huk i w niebo wystrzeliła biała fontanna, gdy woda rozbiła się o dziób od strony lewej burty. Teraz statek obracał się szybko, usiłując oddalić się od piany. Gdy tylko dziób odsunął się od linii wiatru, Hadrian usłyszał komendę kapitana: - Teraz! Kontrować sterem! Jego głos został prawie zagłuszony, gdy kolejna potężna fala grzmotnęła o skały tuż obok nich, podbijając dziób „Szmaragdowego Sztormu” tak gwałtownie, że ludzie się zachwiali. Na pokładzie Wyatt wykonał rozkaz i obrócił koło sterowe w przeciwną stronę, żeby statek nie okręcił się za bardzo i rufa nie rozbiła o skały. Hadrian usłyszał wrzask nad głową. Podniósł ją i zobaczył sylwetkę człowieka spadającego z olinowania grota. Ciało uderzyło o pokład z głuchym odgłosem w odległości kilkunastu kroków od najemnika. Wszyscy na nie spojrzeli, ale nikt nie śmiał zejść ze stanowiska. Hadrian wytężył wzrok, żeby zobaczyć, kto to jest, lecz mężczyzna leżał twarzą w dół i w słabym świetle trudno było go rozpoznać. Czy to Royce? Normalnie nie wątpiłby w umiejętności wspinaczkowe przyjaciela, ale zważywszy na jego chorobę morską, kołysanie się statku i brak doświadczenia, nie można było wykluczyć, że się poślizgnął.

- Zmienić kurs! - krzyknął Temple, nie zwracając uwagi na pechowca. Marynarze pociągnęli za szoty i brasy i żagle znów nabrały wiatru. Hadrian poczuł szarpnięcie pod stopami i statek zaczął oddalać się w stronę otwartego morza. - Doktor Levy na pokład! - krzyknął Bishop. Gdy Hadrian już mógł opuścić stanowisko, ruszył biegiem do leżącego ciała, ale zatrzymał się w pół drogi, dostrzegłszy syrenę na przedramieniu nieboszczyka. - To Edgar Drew, sir. Nie żyje, sir! - zameldował Bristol, klęcząc przy zwłokach. Kilku marynarzy zebrało się wokół ciała, spoglądając do góry na wanty grota, aż maci bosmana kazali im wracać do pracy. Hadrianowi wydawało się, że widzi Royce’a przy marsrei, ale z powodu ciemności nie mógł mieć pewności. Elf jednak musiał być blisko, gdy Drew spadł. Bosman rozpędził ciekawskich i Hadrian, znów nie wiedząc, co należy do jego obowiązków, stał przez chwilę bezczynnie. Pojawiło się pierwsze światło świtu, ukazując matowe szare niebo nad matowym szarym morzem, kołyszącym się i falującym jak straszna ciemna bestia. - Kucharz! - warknął ktoś. Hadrian odwrócił się i zobaczył młodego chłopaka, niewiele starszego od Poego, ale noszącego kurtkę ze sznurem oficera. Młodzieniec stał z zaciśniętą szczęką i w postawie tak sztywnej, jakby był wystrugany z drewna. Policzki miał zaczerwienione od chłodnego nocnego powietrza, a z czubka nosa kapały mu krople deszczu. - Tak, sir? - odparł Hadrian, domyślając się, że taka odpowiedź będzie właściwa. - Marynarze są wolni. Możesz rozpalić piec i przygotować posiłek. - Tak jest - odrzekł po prostu najemnik, po czym ruszył do kambuza. - Kucharz! - warknął młodociany oficer z dezaprobatą. Hadrian obrócił się jak najszybciej na pięcie, przypominając sobie swoje szkolenie wojskowe. - Tak, sir? - odparł jeszcze raz, czując się trochę głupio z powodu ograniczonego słownictwa. - Nie oddałeś mi honorów - zauważył wzburzony młodzieniec. - Zgłaszam cię do raportu. Jak się nazywasz? - Hadrian, sir. Blackwater, sir.

- Wyegzekwuję od was szacunek, nawet gdybym musiał was wychłostać! Rozumiesz? A teraz pokaż, jak salutujesz. Hadrian przypomniał sobie, jak inni to robili, i przyłożył knykcie do czoła. - Już lepiej, marynarzu. Żeby to było ostatni raz. - Tak jest, sir. Miło było schronić się przed deszczem i wiatrem. W drodze do kambuza Hadrian spotkał Poego. Chłopak znał kuchnię jak własną kieszeń i to niewątpliwie dlatego Wyatt go zaproponował. Rozpalili piec i Hadrian obserwował, jak Poe gotuje poranną owsiankę, dodając masła i brązowego cukru w odpowiednich proporcjach i prosząc Hadriana o spróbowanie potrawy. Pomimo swojej nazwy kleik owsiany był zaskakująco smaczny. Ale tego samego nie można już było powiedzieć o twardych jak skała sucharkach. Okrągłe kamienie nie były dziełem Poego. Przyniósł je tylko z pomieszczenia, gdzie były przechowywane w skrzyniach. Po latach wojaczki Hadrian do nich przywykł. Nie psuły się, ale nie można było się nimi najeść. Były tak twarde, że przed ugryzieniem trzeba je było maczać w herbacie łub zupie. Po przyszykowaniu posiłku przyszli stewardzi z mesy, żeby zabrać jedzenie i zanieść je na dolne pokłady. Hadrian zawędrował na pokład mieszkalny, pomagając stewardowi przynieść ostatnie porcje. - Cholerny zgrywus nie mógł nawet wejść po linach - powiedział głośno Jacob. Marynarze obsługujący topżagle i podoficerowie siedzieli razem przy stołach zgodnie ze swoim statusem, natomiast pozostali leżeli między workami i kuframi, trzymając w rękach miedziane talerze. Wyglądało to tak, jakby Jacob prowadził rozprawę sądową przy środkowym stole. Wszyscy patrzyli na niego, kiedy przemawiał, żywo gestykulując. Tak jak pozostali członkowie załogi zajmujący się żaglami na fokmaszcie miał na głowie jasnoniebieską chustkę. - Już nie jest taki dobry, jak fala jest większa, a liny mokre - ciągnął. - Wtedy nie bryka. - Wydawał mi się przerażony - dodał bosman Bristol. - Myślałem, że będę musiał tam wejść i porządnie go zdzielić, żeby ruszył dalej. - Royce’owi nic nie było - odezwał się chudy jak tyka i niezgrabny mężczyzna z białą chustką na głowie i sumiastym blond wąsem. Hadrian nie znał jego nazwiska, ale rozpoznał go jako dowódcę obsady grotmasztu. - Po prostu dokuczała mu choroba morska. Jak już wszedł, zrefował marsel bez zarzutu, choć trochę nietypowo. - Możesz go tłumaczyć, jak chcesz, Dime - stwierdził Jacob, wysuwając palec w kierunku chudzielca - ale jest dziwny i wydaje mi się podejrzane, że w pierwszym

dniu, kiedy pracował na górze, spadł jego towarzysz. - Sugerujesz, że Royce zabił Drew? - spytał Dime. - Nic takiego nie twierdzę, tylko myślę, że to dziwne. Oczywiście ty wiesz lepiej, co się tam stało, co, Dime? - Nie widziałem wypadku. Bernie był z nim na marsrei, kiedy spadł. Mówi, że Drew był nieostrożny. Już nieraz widziałem głupców, którzy dokazywali między szotami. Bernie mówi, że Drew akurat szedł po rei, gdy statek odskoczył od mielizny. Stracił równowagę. Bernie próbował go przytrzymać, ale wyślizgnął mu się, bo obaj mieli mokre ręce. - Drew szedł po rei podczas burzy? - Jacob wybuchnął śmiechem. - To mało prawdopodobne. Dime pokręcił głową. - Nie wiem, zobaczyłem go dopiero później, gdy się pojawił przy marsie. - Bernie grał z nim wczoraj w karty, prawda? Słyszałem, że Drew odszedł od stołu ze sporą sumką. - Teraz twierdzisz, że to Bernie go zabił? - zapytał marynarz z czerwoną chustką na głowie. Hadrian wcześniej go nie widział, ale domyślił się, że to musi być dowódca załogi obsługującej bezanmaszt, ponieważ wszyscy dowódcy i bosmani nadzorujący marynarzy zajmujących się poszczególnymi masztami jadali przy tym samym stole. - Nie, ale mówię, że był tam kucharz, a on i Royce są kolegami, prawda? Myślę... - Jacob szybko urwał, dostrzegłszy Hadriana. - Cholerne szczęście, że jesteś lepszym kucharzem niż twój kompan topmenem, bo pan Temple kazałby was obu wyrzucić za burtę. Hadrian się nie odezwał. Rozejrzał się za Royce’em, ale elfa tam nie było. Wcale się nie zdziwił. Domyślał się, że przyjaciel nie miał najmniejszej ochoty przebywać w pobliżu jedzenia. - Możesz powiedzieć koledze, że poprosiłem Bristola, żeby porozmawiał o nim z panem Berylem. - Berylem? - zdziwił się Bristol. - Zamierzałem porozmawiać z Wesleyem. - Pieprzyć to - powiedział Jacob. - Wesley jest do niczego. Wesley to kiepski żart, co? - Nie mogę go pominąć i iść bezpośrednio do Beryla - zaoponował Bristol. - To Wesley był oficerem wachtowym, gdy zdarzył się ten wypadek.

- Oszalałeś? Czego się boisz? Myślisz, że Wesley doczepi się do ciebie za to, że poszedłeś do Beryla? Wesley jedynie zgłosi cię do raportu. To jego stała zagrywka. Jest jeszcze młokosem i nie wykształcił sobie kręgosłupa w tym swoim mundurze midszypmena. Jest na „Sztormie” tylko dlatego, że jego tatuś to lord Belstrad. - Musimy teraz obsłużyć midszypmenów - przypomniał Poe Hadrianowi, ciągnąc go natarczywie za rękaw. - Jedzą w mesie na rufie. Najemnik zawiesił drewniany kubeł na haczyku tak, jak to robił Poe. Gdy rzucił Jacobowi ostatnie spojrzenie, napotkał jego złośliwy uśmiech. Mesa midszypmenów, znacznie mniejsza i niewiele wygodniejsza od kwatery załogi, znajdowała się na tyłach pokładu mieszkalnego, który skrzypiał głośno, gdy kadłub przeskakiwał nad falami. Normalnie Basil sam przynosił oficerom ugotowane przez siebie jedzenie, ale tego ranka był zajęty przygotowaniem posiłku dla poruczników i kapitana i poprosił ich o pomoc. - Co ty tu robisz? - zapytał nagle największy midszypmen na widok Hadriana i Poego. Najemnik już miał odpowiedzieć, gdy uświadomił sobie, że pytanie nie było skierowane do niego. Za nimi wszedł młody oficer, który wcześniej zgłosił Blackwatera do raportu. - Przecież masz wachtę, Wesley. - Porucznik Green zwolnił mnie wcześniej, żebym zdążył zjeść ciepły posiłek. - A więc przyszedłeś, żeby się wtrynić między lepszych od siebie, tak? - spytał wielkolud, wywołując salwę śmiechu u swoich kompanów. Hadrian domyślił się, że to Beryl. Był najstarszym midszypmenem - starszym od pozostałych co najmniej o dziesięć lat. - Będziesz nam uprzykrzał rejs, prawda, chłopcze? Myśleliśmy, że teraz zjemy sobie w spokoju. A ty co, poskarżyłeś się Greenowi, że boli cię brzuszek, bo wczoraj nie daliśmy ci nic do zjedzenia? - Nie, ja... - zaczął Wesley. - Zamknij się! Nie chcę słyszeć twojego skamlenia. Ty, kucharz! - warknął Beryl. - Nie podawaj Wesleyowi żadnego jedzenia, nawet okrucha sucharka, rozumiesz? Hadrian skinął głową, domyślając się, że Beryl stoi wyżej w hierarchii od Wesley a, chociaż obaj nosili takie same mundury. Wesley się wściekł, ale nic nie powiedział. Odwrócił się w stronę swojego kufra. - O tak - powiedział Beryl, wstając od stołu i ruszając w stronę Wesleya.

Hadrian dostrzegł na jego policzku starą bliznę po cięciu, które omal nie pozbawiło go oka. - Już od dawna zamierzałem przejrzeć twoje rzeczy, żeby sprawdzić, czy nie masz czegoś, co by mi się spodobało. Wesley odwrócił się, zamykając szybko kufer. - Otwórz go, chłopcze, żebym mógł zajrzeć. - Nie, nie masz prawa! Siedzące przy stole lizusy Beryla zaczęły szydzić z młodego. Wielki midszypmen zrobił krok do przodu i Hadrian zorientował się po jego postawie, co zamierza. Ale Wesley niczego się nie domyślał. Beryl uderzył młodego tak mocno w twarz, że ten przeleciał przez kufer, upadając na plecy. Obrócił się na bok, czerwony z wściekłości, ale zdążył się podnieść tylko na kolana, ponieważ Beryl znów wymierzył mu cios, tym razem tak silny, że młodemu midszypmenowi popłynęła z nosa krew. Ponownie upadł z jękiem na podłogę i leżał zwinięty w kłębek, trzymając dłonie przy twarzy. Pozostali midszypmeni wiwatowali. Beryl przerzucił zawartość skrzyni Wesleya. - I to wszystko? Myślałem, że jesteś synem lorda. To żałosne. - Wyjął białą płócienną koszulę i obejrzał ją dokładnie. - Nie jest zła, przyda mi się nowa. Zatrzasnął wieko kufra i wrócił do śniadania. Oburzony Hadrian już ruszał na pomoc Wesleyowi, ale przystanął, widząc, że Poe kręci energicznie głową. Młody marynarz chwycił go za ramię i prawie wywlókł na pokład główny. Słońce wzeszło już tak wysoko, że musieli zmrużyć oczy w jaskrawym świetle. - Nie wtrącaj się w sprawy oficerów - powiedział z przejęciem pomocnik. - Mają taki status jak arystokraci na lądzie. Uderz któregoś, a zawiśniesz. Wierz mi, wiem, co mówię. Mój starszy brat Ned jest sternikiem na „Nieśmiertelnym”. Opowiadał mi takie przerażające historie, że człowiekowi aż się niedobrze robi. Do diaska, zachowujesz się, jakbyś był pierwszy raz na statku. Hadrian nic nie powiedział, idąc za nim z powrotem do kambuza. - To twój pierwszy raz, prawda? - zapytał nagle chłopak. - Kim jest ten duży? To Beryl? - Hadrian próbował zmienić temat. Poe zrobił chmurną minę, po czym westchnął. - Tak, jest starszym midszypmenem. - A więc Beryl jest szlachcicem? - Tego nie wiem. Większość to trzeci lub kolejni synowie, którzy nie nadają się do turniejów ani życia w klasztorze. Zgłaszają się na ochotnika do służby, licząc na

to, że kiedyś zdobędą tytuł kapitana, obejmą dowództwo nad statkiem i zarobią trochę grosza. Większość po pięciu latach rzeczywiście awansuje na porucznika, ale Beryl jest midszypmenem chyba już od dziesięciu lat. Pewnie dlatego jest taki drażliwy. Nawet jeśli w jego żyłach nie płynie błękitna krew, jest oficerem, a na tym statku to wychodzi na jedno. *** - Royce? - szepnął Hadrian. Elf leżał w hamaku blisko dziobu statku. Na głowie wciąż miał białą chustkę atrybut obsady grotmasztu. Drżał i był spocony, a jego rzeczy przemoczone. - Royce - powtórzył Blackwater, potrząsając wspólnikiem za ramię. - Jeszcze raz to zrobisz, a utnę ci grabę - warknął zniekształconym głosem. - Przyniosłem ci kawy i chleba. Włożyłem do niego rodzynki. Lubisz rodzynki. Royce wysunął głowę spod cienkiego koca i spiorunował go wzrokiem. Spojrzał na posiłek i natychmiast odwrócił się z grymasem na twarzy. - Przepraszam, po prostu wiedziałem, że od wczoraj nie jadłeś. - Hadrian postawił tacę z dala od przyjaciela. - Dali ci dodatkowe obowiązki, prawda? Byłeś na górze dłużej niż inni. - Bristol ukarał mnie za to, że wczoraj się ociągałem. Jak długo tam byłem? - Co najmniej dwanaście godzin. Słuchaj, myślałem, że rozejrzymy się po ładowni. Wyatt mi powiedział, że sereci ukrywają tam specjalny ładunek. Jak twój żołądek się uspokoi, to może otworzysz dla mnie kilka zamków? Royce pokręcił głową. - Najpierw musi się skończyć to kołysanie. Jak wstaję, świat wiruje mi przed oczami. Muszę się przespać. Jakim cudem ty nie jesteś chory? - Jestem, ale nie aż tak jak ty. Chyba krew elfów i woda nie pasują do siebie. - Możliwe - odparł Royce, znikając pod kocem. - Jeśli wkrótce nie poczuję się lepiej, podetnę sobie żyły. Hadrian okrył własnym kocem trzęsącego się przyjaciela i już zamierzał wracać na górny pokład, ale przystanął i spytał: - Wiesz, co się przydarzyło Edgarowi Drew? - Temu, który spadł? - Tak, niektórzy z załogi myślą, że to mogło być morderstwo.

- Nic nie widziałem. Zasadniczo trzymałem się kurczowo masztu. Kiepsko się czułem. I wciąż jest mi niedobrze. Spadaj stąd i daj mi się przespać.

Było późno i służbę pełniła wachta lewej burty, ale jej członkowie w większości spali na pokładzie albo między olinowaniem. Tylko kilku musiało czuwać: trzech obserwatorów na bocianim gnieździe, pomocnik sternika, który stał przy kole pod nieobecność Wyatta, i oficer. Hadrian prawie wpadł na tego ostatniego, gdy wychodził na pokład. - Panie Wesley, sir - powiedział, przesuwając tacę, aby móc przepisowo zasalutować. Midszypmen miał zaczerwienioną twarz, spuchnięty nos i podbite oczy, a Hadrian wiedział, że dostał dodatkową wachtę. Kiedy najemnik szedł wcześniej do Royce’a, słyszał, jak porucznik Bishop wypytuje młodzieńca o burdę, ale ponieważ ten nie chciał wyjawić nazwiska współwinnego, sam poniósł karę. - Panie Wesley, pomyślałem, że może będzie pan miał ochotę coś przekąsić. Domyślam się, że niewiele pan dziś jadł. Oficer przez chwilę piorunował go wzrokiem, po czym spojrzał na tacę. Zobaczywszy parę unoszącą się z filiżanki, otworzył usta i momentalnie je zamknął. - Kto cię tu przysłał? Beryl? To ma być zabawne? - Nie, sir. Po prostu wiem, że nie jadł pan śniadania, a w trakcie pozostałych posiłków pełnił pan służbę. Musi pan padać z głodu. - Dostałeś rozkaz, żeby nie dawać mi jedzenia. Hadrian wzruszył ramionami. - Kapitan także kazał mi pilnować, aby załoga była najedzona i zdolna do pracy. Jest pan na nogach od wielu godzin. Człowiek może zasnąć na stojąco, jeśli nie wspomoże się czymś, co nie pozwoli mu zamknąć oczu. Wesley znów spojrzał na tacę. - To kawa, prawda? - spytał zdumiony. - Na całym statku nie ma jej więcej niż kilka funtów i większość z tego jest zarezerwowana dla kapitana. - Po południu ubiłem mały interes z ochmistrzem i udało mi się utargować zapas na kilka filiżanek. - Czemu mi ją oferujesz? Hadrian spojrzał na nocne niebo.

- Noc jest zimna, a kara za zaśnięcie może być dotkliwa. Wesley skinął poważnie głową. - Na tym statku midszypmena karze się chłostą. - Sądzi pan, że taki jest plan Beryla, sir? Za to, że dziś rano postawił mu się pan w obecności pozostałych oficerów. - Być może. Beryl to tyran najgorszego sortu i libertyn, który roztrwonił rodzinny majątek. Przypuszczam, że nawet by mnie nie zauważył, gdyby nie mój brat. Bijąc mnie, myśli, że jest kimś lepszym od niego. - Pana bratem jest sir Breckton Belstrad? Wesley przytaknął. - Ale Beryl jest w błędzie. Jestem zupełnie inny niż brat, więc pokonanie mnie to żaden wielki wyczyn. Gdybym był podobny do Brecktona, nie pozwoliłbym, żeby gnębił mnie taki cham. - Niech pan weźmie kawę i chleb, sir - poradził Hadrian. - Nie mogę powiedzieć, żebym lubił Beryla, więc jeśli zdenerwuje go to, że dziś pan nie zaśnie, zaliczę ten dzień do udanych. Rozkazy kapitana są ważniejsze od rozkazów starszego midszypmena. - Mimo to będę musiał zgłosić cię do raportu za dzisiejsze zaniedbanie. Nie zmieni tego twoja uprzejmość. - Nie liczyłem na to, sir. Młodzieniec przyglądał się Hadrianowi z zaciekawieniem. - W takim razie dziękuję - powiedział, biorąc jedzenie. *** Dovin Thranic szedł przez ładownię na śródokręciu. W ciemnym i ciasnym pomieszczeniu na dnie statku cuchnęło zwierzęcymi odchodami i słoną wodą. Przestępując wręgi, aby nie zamoczyć butów, próbował ominąć dziesięciocentymetrową warstwę mazi w biegnącym przez środek ścieku. Następnego dnia każe Bishopowi wysłać grupę ludzi do wypompowania wody z zęzy, żeby nie musiał codziennie przez to przechodzić. Był wartownikiem Kościoła Nyphrona, obecnie jednym z dwóch ludzi, którym wolno było osobiście rozmawiać z Jego Świątobliwością Patriarchą. Mimo to brnął w rynsztoku. Kłopoty z żołądkiem jeszcze bardziej pogarszały sprawę. Myślał, że po kilku dniach spędzonych na pokładzie „Szmaragdowego Sztormu” przycumowanego

przy nabrzeżu uodporni się na chorobę morską, ale objawy od razu wróciły, gdy statek zakołysał się w nierównym rytmie na otwartych wodach. Chociaż mdłości były już słabsze niż na początku, wiedział, że popsują mu radość z wykonywanej pracy. Nie miał z sobą świeczki, ale nie była mu potrzebna. Latarnie strażnika na drugim końcu ładowni wystarczająco oświetlały mu drogę. Minął kilku sztywno wyprostowanych seretów, którzy stali na straży i nie zwracali na niego uwagi. - Wydają się dzisiaj spokojni. Nie sprawiali kłopotów? - spytał, podchodząc do klatek. - Nie, sir - odparł dowódca, rozluźniając się tylko na chwilę. - Dokucza im choroba morska. Źle się czują. - Tak - rzucił Thranic z pewną dozą odrazy, przyglądając się więźniom. - Widzą mnie nawet w ciemności. Mają bardzo dobry wzrok. Odpowiedź nie była konieczna, toteż seret milczał. - Widzę po ich twarzach, że mnie rozpoznają i się boją. Dopiero pierwszy raz tutaj przychodzę, ale oni już wiedzą, kim jestem. Wyczuwają we mnie moc Novrona. Ukryte w nich zło instynktownie kuli się ze strachu. Jakbym był świeczką, której płomień odpycha ciemność. Thranic zbliżył się do klatek. We wszystkich elfy były tak stłoczone, że musiały na zmianę stać i leżeć. Te, które stały, opierały się o siebie brudnymi, nagimi ciałami, żeby się nie przewrócić. Ciasno zbici samce, samice i dzieci tworzyli odrażającą, drżącą jak galareta masę. Wartownik patrzył z rozbawieniem, jak skomlą i jęczą, usiłując się cofnąć, gdy do nich podchodził. - Widzisz? Jestem światłem, przed którym cofają się ich zgniłe mroczne dusze. Thranic przyglądał się ich wymizerowanym i zapadłym z głodu twarzom. - To obrzydliwe stwory, wybryki natury, których nie powinno w ogóle być. Już samo ich istnienie to obraza dla ludzi. Czujesz to, prawda? Musimy oczyścić świat z tego plugastwa. Musimy postarać się usunąć to uwłaczające wszystkim źródło brudu. Musimy okazać się godni. - Thranic już nie patrzył na elfy, lecz na własne ręce. Oczyszczenie zaś nigdy nie jest łatwe, ale zawsze konieczne - wymamrotał melancholijnie, po czym rozkazał: - Przyprowadźcie tamtego wysokiego samca bez jednego zęba. On będzie pierwszy. Strażnicy wywlekli elfa z klatki i związali mu łokcie za plecami. Za pomocą zapasowego krążka podciągnęli pechowego więźnia na linach pod belkę sufitową, wyrywając mu przy tym ramiona ze stawów. Nieszczęśnik wrzasnął z bólu. Słysząc jego jęki, nawet sereci odwrócili wzrok, ale Thranic obserwował ofiarę ze stoickim spokojem, zaciskając usta z aprobatą.

- Rozhuśtajcie go - rozkazał. Elf poczuł jeszcze większy ból i zawył przeraźliwie. Wartownik znów spojrzał na klatki, w których inne elfy łkały. Jedna kobieta, napotykając spojrzenie oprawcy, wystąpiła: - Dlaczego nie zostawisz nas w spokoju? Thranic przyglądał się jej twarzy z wyrazem szczerego współczucia. - Maribor domaga się, aby naprawić błąd jego brata. Jestem tylko jego narzędziem. - To czemu... czemu nie każesz nas zwyczajnie zabić, żeby mieć to z głowy?! zawołała do niego z dzikością w oczach. Thranic milczał. Jeszcze raz spojrzał z zadumą na swoje dłonie, najpierw na ich wierzch, a potem na wnętrze. Milczał tak długo, że nawet sereci odwrócili się w jego kierunku. W końcu podniósł głowę i spojrzał na kobietę. Miał mętny wzrok, a usta mu drżały. - Niektóre plamy wymagają bardzo mocnego szorowania. Weźcie ją w następnej kolejności.

Rozdział 7. Zgniłe jaja. Dla imperatorki Modiny wszystko zmieniło się miesiąc temu, gdy stanęła na balkonie i przemówiła do obywateli nowego imperium. Dzięki nieustannemu utyskiwaniu Amilii udało się złagodzić narzucone przez regentów ograniczenia i władczyni cieszyła się teraz bezprecedensową swobodą. Przechadzała się, kiedy tylko miała na to ochotę, odziana w swój nowy strój. Nie wybierała nigdy konkretnego celu i często po powrocie nie potrafiła sobie przypomnieć, gdzie była. Ale choć tęskniła za dotykiem trawy pod stopami, nie pozwalano jej opuszczać murów pałacu. Była pewna, że żaden strażnik by jej nie zatrzymał, gdyby próbowała wyjść, obawiała się jednak, że regenci wyładowaliby swój gniew na Amilii, więc przestrzegała zakazu. Spacerowała z wdziękiem w nowej sukni, milcząca i zamyślona, pełna dostojeństwa, jakiego oczekiwano po imperatorce. Gdy schodziła po kręconych kamiennych stopniach, czuła, jak przesuwa się po nich skraj sukni. Nowe stroje zawdzięczała Amilii. Asystentka osobiście nadzorowała krawcową przy ich projektowaniu i zapobiegała wszelkim próbom ozdabiania ich koronką lub haftem. Każda kreacja była śnieżnobiała i cechowała się prostym, aczkolwiek wykwintnym krojem. Amilia kładła nacisk na to, aby suknie były wygodne, tak więc krawcowa

skupiła się na zaprojektowaniu nieskomplikowanych, lecz dobrze dopasowanych rzeczy i zrezygnowała ze sztywnych kołnierzy, ciasnych staników czy gorsetów. Choć swoboda i nowe suknie stanowiły miłą odmianę, najbardziej uderzającą różnicą w życiu Modiny był sposób, w jaki ludzie reagowali na jej widok. Po wyjściu z sypialni władczyni minęła dwie młode kobiety ze stosem pościeli i pazia z naręczem butów. Chłopak upuścił buty, gdy tylko dostrzegł imperatorkę, a podekscytowane dziewczyny zaczęły szczebiotać. Na ich twarzach ujrzała to samo, co u pozostałych: wiarę w to, że została wybrana przez Maribora. Gdy pierwszy raz zjawiła się w pałacu, wszyscy unikali jej. Od przemowy ci nieliczni, na których się natknęła, spoglądali na nią z czułością, podziwem i głęboką wyrozumiałością, jakby przyznawali, że w końcu pojęli motywy jej wcześniejszego zachowania. Poza tym nowe suknie sprawiły, że podziw ludzi przekształcił się w uwielbienie, ponieważ czysta biel i skromna prostota nadawały Modinie anielską aurę. Przemieniła się z szalonej imperatorki w świątobliwą - choć zmartwioną najwyższą kapłankę. Wszyscy przypisywali wyzdrowienie Modiny uzdrowicielskim mocom Amilii, co imperatorka wyznała na balkonie. Amilia ją naprawdę uratowała - choć to słowo nie było do końca właściwe, Modina bowiem nie czuła się uratowana. Po wydarzeniach w Dahlgrenie utonęła w koszmarach, którym nie potrafiła stawić czoła. Amilia wyciągnęła ją na brzeg, ale nikt nie mógł nazwać jej egzystencji życiem. Bardzo dawno temu powiedziałaby, że życie niesie z sobą nadzieję na lepsze jutro, ale dla niej nadzieja była marzeniem, które rozwiało się w jedną letnią noc. Pozostały jedynie okropieństwa wracające do niej i grożące tym, że znów zepchną ją w otchłań. Łatwo byłoby się poddać; zamknąć oczy i jeszcze raz opaść na dno. Ale jeśli udawanie żywej osoby mogło pomóc Amilii, to ona będzie udawać. Amilia stała się światełkiem w morzu ciemności, jedyną gwiazdą, którą kierowała się Modina, i nie miało znaczenia, dokąd ona ją zaprowadzi. Tego dnia jak niemal każdego Modina przechadzała się po opuszczonych korytarzach i komnatach niczym duch poszukujący czegoś dawno zapomnianego. Słyszała, że ludzie po utracie kończyn czuli świerzbienie w urojonej ręce lub nodze. Może z nią było podobnie? Może w ten sposób usiłowała wrócić do życia, które utraciła? Zapach pożywienia świadczył o tym, że znalazła się blisko kuchni. Nie pamiętała, kiedy ostatnio jadła, ale nie czuła głodu. Duchom głód nie doskwiera, przynajmniej nie głód fizyczny. Zeszła na dół schodów. Po prawej stronie było małe pomieszczenie z kredensami, w których znajdowały się talerze, czarki, świeczki i

sztućce. Po lewej wisiały półki ze złożoną bielizną stołową. W kuchni krzątali się służący i unosiła się para, było tam gorąco i panował zgiełk. Modina dostrzegła wielkiego elkhunda śpiącego w narożniku i od razu przypomniała sobie, że ma na imię Red. Nie była od czasu, gdy Saldur przyłapał ją na karmieniu psa. Był to pierwszy dzień od śmierci ojca, który pamiętała wyraźnie. Wcześniej nic... nic, tylko... zgniłe jaja. Doleciał do niej nieświeży zapach i rozejrzała się z większym zainteresowaniem. Okropny fetor wywołał u niej wspomnienie niewielkiego pomieszczenia bez okien, w którym było zimno i ciemno. Prawie czuła smak tamtego powietrza. Podeszła do drewnianych drzwi i drżącą ręką je otworzyła. Ujrzała małą spiżarnię, w której znajdowały się worki z mąką i ziarnem. To nie była tamta klitka, ale Modina poczuła silniejszy smród. Było jeszcze jedno miejsce - też takie małe - ciemne i złe. Myśl ta uderzyła ją z siłą powracającego koszmaru, w którym dominowały czerń, ziemia, chłód, złowieszcze echo chlapnięć i skrzypnięć, jęki zagubionych dusz nadaremno błagających o litość. Była jedną z tych dusz. Krzyczała w ciemności, aż straciła głos. W nozdrzach czuła zapach ziemi, a na skórze wilgoć gliniastego podłoża. Z nagłym wstrząsem uświadomiła sobie, co to za miejsce. Przypomina mi się mój grób! Nie żyję. Jestem duchem. Spojrzała na swoje ręce - tak nie wyglądało życie. Zewsząd napierała na nią coraz mroczniejsza ciemność, która ją wchłaniała, przytłaczała. *** - Nic ci nie jest, Wasza Imperialna Mość? - Myślisz, że znów jest chora? - Zgłupiałaś? Jest tylko rozstrojona. Przecież to widać, no nie? - Biedactwo, jest taka delikatna. - Nie zapominaj, o kim mówisz. To dziewczę ukatrupiło Zgubę Rufusa! - To ty nie zapominaj, o kim mówisz. „To dziewczę!”, na brodę Maribora, to imperatorka! - Z drogi - warknęła Amilia, rozpędzając tłum jak stadko kurczaków na podwórku. Nie była w nastroju do uprzejmości. Wskutek strachu jej głos stał się ostry i brakowało w nim koleżeńskiego tonu. Krzyknęła jak rozgniewana szlachcianka.

Służący się rozpierzchli. Modina siedziała na podłodze, oparta plecami o ścianę. Cicho łkała, zakrywszy twarz dłońmi. - Co jej zrobiliście? - rzuciła oskarżająco, piorunując ich wzrokiem. - Nic! - odparł Leif obronnym tonem. Rzeźnik i pomocnik kucharza w jednej osobie był mizernym małym mężczyzną, który na ramionach i klatce piersiowej miał gęste ciemne włosy, a na głowie łysinę. Amilia nigdy nie pałała do niego szczególną sympatią i myśl, że on lub ktokolwiek z nich mógł skrzywdzić Modinę, doprowadzała ją do wściekłości. - Nikt się do niej nawet nie zbliżył. Przysięgam! - To prawda - potwierdziła Cora. Mleczarka była uroczą prostą dziewczyną, która codziennie rano ubijała masło i zawsze dodawała do niego za dużo soli. Zwyczajnie usiadła i zaczęła płakać. Amilia nie dowierzała Leifowi, ale Corze można było ufać. - W porządku - zwróciła się do nich. - Zostawcie ją w spokoju i wracajcie do pracy. Ociągali się, dopóki Amilia nie rzuciła im groźnego spojrzenia. - Dobrze się czujesz? Co się stało? - spytała, klękając przy Modinie. Imperatorka podniosła głowę i nie mogąc opanować szlochu, zarzuciła ręce na szyję Amilii. Dziewczyna przytuliła ją i pogłaskała po włosach. Nie wiedziała, co się stało, ale musiała zaprowadzić władczynię do jej komnaty. Gdyby Saldur się dowiedział lub - jeszcze gorzej - gdyby teraz wszedł... Usiłowała o tym nie myśleć. - Już dobrze. Jestem przy tobie. Spróbuj się uspokoić. - Czy ja żyję? - spytała Modina, spoglądając na asystentkę błagalnym wzrokiem. Przez ułamek sekundy Amilia myślała, że Modina żartuje, ale dwie rzeczy nie pasowały do takiego wytłumaczenia. Po pierwsze - spojrzenie Modiny, a po drugie - imperatorka przecież nigdy nie żartowała. - Oczywiście, że tak - zapewniła ją. - A teraz chodź. Położysz się do łóżka. Amilia pomogła jej się podnieść. Modina stała na nogach jak nowo narodzona sarenka, słaba i niepewna. Gdy wychodziły, rozległy się podniecone szepty. Będę musiała niezwłocznie coś zrobić w tej sprawie, pomyślała asystentka imperatorki. Zaprowadziła Modinę na górę. Gerald, strażnik przyboczny władczyni, spojrzał na nie z zatroskaniem, gdy otwierał im komnatę. - Dobrze się czuje? - spytał. - Jest zmęczona - odparła Amilia, zamykając przed nim drzwi.

Imperatorka usiadła na brzegu łóżka i zapatrzyła się przed siebie, ale to nie było jej dawne spojrzenie bez wyrazu. Amilia zauważyła, że Modina nad czymś się zastanawia. - Chodziłaś we śnie? Miałaś koszmar? Władczyni po chwili namysłu pokręciła głową. - Coś mi się przypomniało. - Jej głos był słaby i subtelny. - Coś złego. - Coś związane z bitwą? Amilia po raz pierwszy poruszyła ten temat. Szczegóły legendarnej walki Modiny z bestią, która zniszczyła Dahlgren, były zawsze niejasne lub zaciemnione przez tyle dogmatów i propagandę, że odróżnienie prawdy od fikcji graniczyło z cudem. Amilia więc tak jak wszyscy obywatele imperium była po prostu ciekawa. Zgodnie z krążącymi opowieściami Modina zabiła potężnego smoka złamanym mieczem. Amilia, oceniając imperatorkę po wyglądzie, wiedziała, że to nie mogła być prawda, ale była pewna, że wydarzyło się tam coś strasznego. - Nie - odparła Modina cicho. - To było później. Obudziłam się w dziurze, w strasznym miejscu. To był chyba mój grób. Nie lubię wracać do tego pamięcią. Będzie lepiej dla nas obu, jeśli nie będę próbować. Amilia skinęła głową. Odkąd Modina zaczęła się odzywać, większość ich rozmów dotyczyła życia Amilii w Dolinie Tarinu. Gdy Amilia odważała się zapytać władczynię o przeszłość, ta natychmiast pochmurniała, a jej oczy traciły blask. Czasami milczała potem przez kilka dni. - Cóż, zatem nie myśl o tym - powiedziała Amilia uspokajającym tonem. Usiadła obok imperatorki na skraju łóżka i przeczesała palcami jej włosy. - Cokolwiek to było, należy do przeszłości. Teraz jesteś tutaj, ze mną. Robi się późno. Myślisz, że uda ci się zasnąć? Imperatorka skinęła głową, ale w jej oczach wciąż malował się niepokój. Upewniwszy się, że Modina odpoczywa spokojnie, Amilia wymknęła się z jej komnaty. Zignorowała pytające spojrzenie Geralda i zbiegła po schodach do kuchni. Bez dokładniejszych informacji pomywaczki zaczęłyby rozsiewać plotki po pałacu, a asystentka nie mogła sobie pozwolić na to, żeby o sprawie dowiedział się Saldur. Amilia już od dłuższego czasu nie odwiedzała kuchni. Wilgotne opary i zapach cebuli oraz tłuszczu, kiedyś takie znajome, teraz ją przytłaczały. Na wieczornej zmianie pracowało osiem osób. Dostrzegła kilka nowych twarzy, przeważnie młodych chłopców ściągniętych prosto z ulicy i dziewcząt, od których wciąż było czuć nawozem. Nie przykładali się do pracy, ponieważ absorbowała ich rozmowa,

którą prowadzili, przekrzykując odgłos gotujących się garnków i szczęk patelni. Umilkli, gdy weszła. - Amilia! - odezwał się tubalnym głosem Ibis Thinly, gdy tylko ją zobaczył. Stary kucharz okrętowy był olbrzymim mężczyzną o klatce piersiowej w kształcie beczki. Na jego fartuchu widniały plamy z krwi i tłuszczu. W jednej ręce trzymał ręcznik, w drugiej - łyżkę. Pozostawił duży garnek na piecu i podszedł do niej z szerokim uśmiechem. - Jesteś balsamem dla moich starych, zmęczonych oczu, dziewczyno! Jak się z tobą obchodzi życie i czemu nie wpadasz tu częściej? Podbiegła do niego. Nie zwracając uwagi na brudny fartuch i ignorując dworski protokół, mocno go objęła. Młody nosiwoda upuścił oba kubły i głośno westchnął. Ibis zachichotał. - Jakby zapomnieli, że tu pracowałaś. Jakby myśleli, że ich stara Amilia zmarła, a nowa główna asystentka imperatorki wzięła się z powietrza. - Odłożył łyżkę i chwycił ją za rękę. - Jak się masz, dziewczyno? - Prawdę mówiąc, bardzo dobrze. - Słyszałem, że masz elegancką komnatę z wszystkimi udogodnieniami we wschodnim skrzydle. Z czegoś takiego to można być dumnym. Pniesz się w górę w święcie. Trudno temu zaprzeczyć. Mam tylko nadzieję, że nie zapominasz o nas tu, na dole. - Jeśli zapomnę, to przypal moje jedzenie, a wtedy od razu pomyślę o tych, którzy są naprawdę ważni. - À propos przypalenia! - Ibis użył ręcznika, żeby szybko zdjąć parujący garnek z pieca. - Przecież nie chcemy zepsuć sosu do przepiórki marszałka dworu. - Jak wam tu idzie? - Po staremu. - Przestawił garnek na kamienną ławkę i uniósł pokrywkę, spod której buchnął kłąb pary. - W kuchni nic się nie zmienia. I wybrałaś dobrą porę na odwiedziny. Edith jest na piętrze i krzyczy na nową pokojówkę. Amilia przewróciła oczami. - Już dawno powinni zwolnić tę kobietę. - Tego nie wiem, ja tylko kieruję kuchnią i nie mogę się wtrącać do tego, co robi Edith. Za to ty, na swoim stanowisku... Pokręciła głową. - Nie mam realnej władzy. Tylko opiekuję się Modiną. Ibis nabrał łyżką sosu do spróbowania, po czym znów przykrył garnek.

- Wiem, że nie przyszłaś gadać ze mną o Edith Mon. Chodzi o to, że imperatorka niedawno tu płakała. Chyba nie przez grochówkę, którą jej ugotowałem? - Nie - uspokoiła go Amilia. - Uwielbia twoje potrawy. Ale rzeczywiście chciałam wyjaśnić pewne rzeczy. - Odwróciła się do pozostałych członków personelu i powiedziała głośniej: - Imperatorce nic nie dolega. Usłyszała dziś złą wiadomość i zrobiło jej się smutno. Ale już czuje się dobrze. - Czy chodziło o wojnę? - spytał Nipper. - Założę się, że miało to związek z jeńcami w Ratiborze - snuł domysły Knob, piekarz. - Księżniczka z Melengaru kazała ich stracić, prawda? Wszyscy wiedzą, że to wiedźma i morderczyni. Nic by sobie nie robiła z egzekucji niewinnych ludzi. To dlatego imperatorka płakała, prawda? Bo nie mogła ich uratować? - Kochane biedactwo - odezwała się żona rzeźnika. - Ma złote serce, więc nic dziwnego, że tak się martwi wszystkim. Mariborowi dzięki, że ty się nią opiekujesz, lady Amilio. Jesteś prawdziwym dobrodziejstwem. Amilia uśmiechnęła się i zwróciła do Ibisa: - Czy to nie ona zawsze na mnie wrzeszczała za to, jak myłam noże jej męża? Ibis zachichotał. - A także zeszłej wiosny oskarżyła cię o kradzież polędwicy wieprzowej. Powiedziała, że należałoby cię wychłostać. Chyba o tym zapomniała. Mam zresztą wrażenie, że wszyscy potracili pamięć. To przez tę suknię. Wyglądasz w niej tak dostojnie, że nawet ja muszę się hamować, żeby odruchowo się nie ukłonić. - Nie powstrzymuj się - powiedziała - bo już nigdy więcej tu nie przyjdę. Ibis uśmiechnął się szeroko. - Dobrze cię znowu widzieć. *** We śnie Modina zobaczyła, jak bestia podchodzi od tyłu do jej ojca. Usiłowała krzyknąć, ale z jej ust wydobył się jedynie cichy, przytłumiony jęk. Chciała podbiec do niego, lecz jej stopy ugrzęzły w gęstym, zielonym, cuchnącym biocie. Potwór za to bez problemu ruszył do ataku, zbiegając ze wzgórza. Ze zdumieniem i bólem Modina spostrzegła, że Theron nie zwraca uwagi na to, że ziemia aż drży od kroków stwora. Bestia pożarła jej ojca jednym klapnięciem paszczy. Dziewczyna upadła na ziemię. Gdy z trudem oddychała, jej nozdrza wypełnił stęchły zapach. Czuła pod sobą wilgotną ziemię. Usłyszawszy w ciemności odgłosy chlapania,

wiedziała, że potwór idzie w jej stronę. Mężczyźni i kobiety wokół niej wyli i krzyczeli ze zgrozy i strachu. Bestia zamierzała dopaść ich wszystkich. Chlap, skrzyp, chlap, skrzyp - potwór szedł dokończyć dzieła, szedł pożreć także Modinę. Monstrum było głodne. Bardzo głodne. Musiało jeść. Oni wszyscy musieli jeść, ale nigdy nie wystarczało jedzenia. Mieli tylko trochę nieświeżego kleiku, który okropnie cuchnął - jak zgniłe jaja. Drżała z zimna i łkała. Płakała tak mocno i tak długo, że z jej oczu przestały płynąć łzy. Nie miała już po co żyć... A może jednak? Obudziła się w swojej ciemnej komnacie. Drżała zlana zimnym potem. Co noc dręczył ją ten sam sen i to z jego powodu bała się zamknąć oczy. Wstała i ruszyła w stronę okna, przez które wpadało światło księżyca. Gdy doń dotarła, uświadomiła sobie, że coś się zmieniło. Usiadła w tym samym miejscu co zwykle i wyjrzała na dziedziniec. Było późno i widziała tylko strażników na służbie. Usiłowała przywołać w pamięci koszmar, lecz przypomniała sobie jedynie zapach zgniłych jaj.

Rozdział 8. Róg. Po kilku pierwszych chaotycznych dniach na „Szmaragdowy Sztorm” powrócił ustalony porządek. Każdy poranek rozpoczynał się od szorowania górnego pokładu, choć ten nigdy nie zdążył się zabrudzić. Następnie było śniadanie, po którym zmieniały się wachty i przystępowano do dalszego szorowania, tym razem dolnych pokładów. W południe porucznik Bishop lub inny oficer ustalał pozycję na podstawie położenia słońca i potwierdzał ją u kapitana. Później marynarze doskonalili swoje umiejętności na masztach i rejach, spuszczali szalupy na wodę, ćwiczyli abordaż i odpieranie ataku wroga, strzelanie z łuku i balisty oraz walkę wręcz. Hadrian oczywiście zyskał wysokie noty w szermierce i łucznictwie, a jego pokaz zręczności nie uszedł uwagi Grady’ego, który kiwnął do niego porozumiewawczo głową. Od czasu do czasu dźwięk bębna wzywał wszystkich na pokład główny, żeby byli świadkami wymierzania kary. Dotychczas wychłostano cztery osoby, ale Hadrian znał je tylko z nazwiska. Po południu załoga dostawała grog - mieszankę rumu z posłodzoną wodą - a wieczorem profos robił obchód, sprawdzając, czy pogaszono wszystkie ogniska. Dni w większości były podobne do siebie, z kilkoma zaledwie wyjątkami. W czasie wolnym od zajęć kapitan dawał załodze dodatkowe godziny na zacerowanie dziur w ubraniach lub oddawanie się pasjom, takim jak rzeźbienie w drewnie lub wyrabianie ozdób z muszelek. W dniu prania marynarze doprowadzali swoje

rzeczy do czystości. Ponieważ zakazano używania świeżej wody, a nie było mydła, koszule i spodnie zwykle lepiej się prezentowały po pracy w deszczu niż po praniu. Wszyscy już znali swoje obowiązki i wykonywali je całkiem dobrze. Hadrian i Royce z przyjemnością odkryli, że nie są jedynymi nowicjuszami. Ludzie niedawno wcieleni na siłę do służby stanowili prawie jedną czwartą część załogi. Wielu pochodziło z takich odległych królestw, jak Alburn i Dunmore, a większość z nich nigdy wcześniej nie widziała oceanu. Ich nieudolność oraz pomoc Wyatta maskowały początkowo brak doświadczenia Hadriana i Royce’a. Teraz jednak obaj znali już standardowe sposoby postępowania i swoje zadania na tyle dobrze, by radzić sobie samemu. „Szmaragdowy Sztorm” płynął elegancko przechylony przez wiatr wiejący od lewej burty. Był cudownie ciepły dzień i albo zapuścili się już daleko na południe, gdzie pora roku jeszcze się nie zmieniła, albo jesień podarowała im ostatnie tchnienie ładnej pogody. Na dźwięk pierwszego dzwonu na pokładzie zjawili się podoficer i pomocnik ochmistrza, żeby rozdać załodze grog. Mniej więcej po czterech dniach rejsu Royce’owi w końcu przeszła choroba morska. Wróciły mu rumieńce na policzki, ale nawet po upływie ponad tygodnia wciąż był w kiepskim nastroju. Przyczyniały się do tego między innymi ciągłe oskarżenia Jacoba Derninga o to, że jest winny śmierci Drew. - Mogę poderżnąć mu gardło i wyrzucić ciało do morza - powiedział zdawkowo elf do Hadriana. Marynarze odebrali grog i rozlokowali się na górnym pokładzie, odpoczywając w jasnym słońcu. Royce i Hadrian znaleźli sobie ustronne miejsce na śródokręciu, między szalupą a grodzią, gdzie żaglomistrz i jego pomocnicy zostawili stos zapasowego płótna, na którym można było wygodnie się położyć i oglądać czyste błękitne niebo ozdobione fantazyjnymi chmurkami. - Wywalę go w nocy i zniknie na zawsze. Ciało nawet nie wypłynie na brzeg, bo zajmą się nim rekiny. To lepsze od kadzi z ługiem. - W porządku, powiem to jeszcze raz. - Hadriana zmęczyła już ta rozmowa. Nie możesz zabić Jacoba Derninga. Nie mamy jeszcze pojęcia, co jest grane. A jeśli jest wtyczką Merricka? A więc dopóki się czegoś - czegokolwiek - nie dowiemy, nie możesz nikogo usuwać. Royce nachmurzył się i skrzyżował ręce na piersiach sfrustrowany. - Wróćmy do tego, co wiemy - ciągnął Hadrian. - Na przykład to, że Bernie Defoe należał kiedyś do Czarnego Diamentu? odparł Royce.

- Serio? To ciekawe. Zastanówmy się... Mamy ładownię pełną elfów, dość broni na wyposażenie całej armii, wartownika z grupą seretów, Tenkina i byłego członka Diamentu. Sądzę, że Thranic bierze w tym udział. Wątpię, żeby wybrał się w rejs wycieczkowy. - Nie sądzę, żeby był w to zamieszany, bo za bardzo się wyróżnia. - W porządku, zaliczmy go do kategorii „być może”. Zatem na szczycie listy figuruje Bernie. Był w gildii w tym samym okresie co ty i Merrick? Royce skinął głową. - Ale nigdy z nim nie pracowaliśmy. Prawie w ogóle go nie widywałem. Bernie był kopaczem, specjalizował się w okradaniu krypt, a potem zajął się poszukiwaniem zakopanych skarbów. Nauczył się czytać, żeby móc wyszukiwać wskazówek w starych księgach. Odnalazł Narożnik Gable’a i Kryptę Lyrantiańską, ponoć zakopane gdzieś na wzgórzach Vilan. Wrócił z kilkoma ładnymi rzeczami i bujdami o duchach i goblinach. W końcu poróżnił się z Klejnotem i wkrótce zaczął działać na własny rachunek. Potem już nigdy o nim nie słyszałem. - Ale Merrick go znał? - Tak. - Myślisz, że cię rozpoznał? - Nie wiem. Możliwe. I tak nie dałby poznać tego po sobie. Nie jest głupi. - Może zaczął nowy rozdział w życiu i zajął się pływaniem na statkach? - To tak samo prawdopodobne jak w moim przypadku. Hadrian przyglądał się przez chwilę przyjacielowi. - Umieściłem go na szczycie listy. - A co z Tenkinem? - spytał elf. - Kolejna dziwna sprawa. On... - Ziemia na horyzoncie! - krzyknął obserwator na fokmaszcie, wskazując palcem nad lewą stroną dziobu. Royce i Hadrian wstali i spojrzeli we wskazanym kierunku. Najemnik widział jedynie cienką szarą linię, ale wydawało mu się, że dostrzega dwie bliźniacze wieże wznoszące się w oddali. - Czy to... - ... Drumindor - potwierdził Royce, spoglądając przez ramię, po czym usiadł z powrotem. - Poważnie? Jesteśmy już tak daleko na południu? Trochę wody upłynęło od naszego pobytu w tych okolicach.

- Nie przypominaj mi. - No dobra, w fortecy nie bawiliśmy się zbyt dobrze, ale w mieście było miło. Musisz przyznać, że Tur Del Fur jest lepszy od Colnory. Piękny klimat, budynki w jasnych kolorach. No i to republikański port. Musisz uwielbiać kosmopolityczne miasta. - Tak? Pamiętasz, ile razy uderzyłeś się mocno w głowę? Hadrian zmarszczył czoło. - Naprawdę nienawidzisz krasnoludów, prawda? Szczerze mówiąc, dziwię się, że pozwoliłeś Magnusowi pozostać w opactwie. W porządku, jest tam trochę za dużo krasnoludzkiej architektury, ale miasto dobrze wygląda. Musisz to przyznać. I zasmakowało ci wino, pamiętasz? Royce wzruszył ramionami. - Co chciałeś powiedzieć o Tenkinie? - spytał. - A tak, nazywa się Staul. - Nie wygląda na żeglarza. - Właśnie. Jest wojownikiem tak jak większość Tenkinów. Chodzi o to, że Tenkini nigdy nie opuszczają Gur Emu. - Czego? - Nie byłeś nigdy w Calisie, prawda? Cała jego wschodnia połowa to las tropikalny, którego najgęstszą dżunglę nazywają Gur Em. Po raz pierwszy widzę Tenkina poza Calisem, co skłania mnie do wniosku, że Staul jest wyrzutkiem. - Nie wygląda na takiego, z którym Merrick robiłby interesy. - A więc Bernie pozostaje na pierwszym miejscu. - Hadrian zastanawiał się przez chwilę. - Myślisz, że miał coś wspólnego ze śmiercią Drew? - Możliwe - odrzekł Royce, biorąc łyk rumu. - Był wtedy na grotmaszcie, ale zbyt kiepsko się czułem, żeby go obserwować. Sądzę, że Bernie byłby zdolny do zepchnięcia Drew. Ale musiałby mieć jakiś powód. - Wcześniej tamtego wieczoru Drew i Bernie grali razem w karty. Drew zgarnął pulę i jeśli Bernie jest złodziejem... Royce pokręcił głową. - Bernie nie zabiłby go z powodu przegranej. Chyba że chodziłoby o naprawdę duże pieniądze. Miedziaki i srebrne, które prawdopodobnie były stawką, to za mało. Ale nie znaczy to, że go nie zabił. Tylko nie z powodu gry. Coś jeszcze się wydarzyło przy stole?

- Właściwie nie, choć Drew wspomniał, że nazajutrz rano porozmawia z Gradym o kimś, kto przyszedł na statek, żeby pomóc w odnalezieniu rogu. Drew uznał to za zabawne. Uważał, że róg można łatwo znaleźć. Zamierzał porozmawiać o tym przy śniadaniu. - Może Drew usłyszał coś, czego zdaniem Defoe nie powinien. To bardziej prawdopodobny powód. Ale róg? *** Podeszli do Wyatta przy kole sterowym. Nie miał na głowie swojego kapelusza z piórem, a biała płócienna koszula łopotała na nim jak żagiel na wietrze. Utrzymywał statek na kursie, przeciwstawiając sile wiatru opór steru. Patrzył szklanym wzrokiem na ląd w oddali, ale gdy dostrzegł Royce’a i Hadriana, od razu opuścił głowę, spoglądając na szafkę kompasu, i szybko wytarł twarz rękawem. - Wszystko w porządku? - spytał Hadrian. - Tak - odparł skrzeczącym głosem, po czym odchrząknął i dodał: - Świetnie. Pociągnął jeszcze nosem i też wytarł go rękawem. - Są spore szanse, że ją odnajdziesz - zapewnił go Royce. - Widzisz? - wtrącił się Hadrian. - Nawet pan cynik jest dobrej myśli co do twoich szans. To nie byle co. Wyatt zdobył się na wymuszony uśmiech. - Mamy do ciebie pytanie - powiedział Royce. - Wiesz, co to jest róg? - Pewnie, właśnie na niego patrzycie - odparł Wyatt, wskazując przylądek. - To Róg Delgosu. Gdy tylko go miniemy, kapitan prawdopodobnie rozkaże wykonać zwrot i halsować na wiatr. Royce zmarszczył brwi. - Załóżmy na chwilę, że słabo się znam na żeglowaniu, dobrze? Wyatt zachichotał. - Skręcimy w lewo i popłyniemy na wschód. - Skąd wiesz? Wyatt wzruszył ramionami. - Róg to najdalej na południe wysunięty skrawek lądu. Jeśli pozostaniemy na obecnym kursie, to wypłyniemy na otwarte morze. A tam są tylko wiry, Dakka i węże morskie. Jeśli wykonamy zwrot, to znaczy skręcimy w lewo, popłyniemy wzdłuż wschodniego wybrzeża Delgosu.

- A co tam jest? - Niewiele. Klify, które widzicie, ciągną się aż do Vandonu, drugiego jedynego portu w Delgosie. Nie tylko jest tam centrala Vandońskiej Kompanii Korzennej, lecz również siedziba piratów lub - ściślej mówiąc - ich port macierzysty. Tam też nie popłyniemy. „Sztorm” to szacowny statek, ale hieny ścigałyby nas jak stado wilków dopóty, dopóki byśmy się nie poddali lub one by nas nie zatopiły. - Jak kompanii udaje się handlować, skoro wokół grasują piraci? - A jak myślicie? Kto nią kieruje? - Aha. - Co jest dalej? - spytał Royce. - Zatoka Dagastańska i całe wybrzeże Calisu z portami w Wesbaden i Dagastanie. Potem człowiek opuszcza cywilizację i wpływa do archipelagu Ba Ran, gdzie nie zapuszczają się nawet piraci. - I jesteś pewny, że to tutaj to jest róg? - Tak, wie to każdy żeglarz, który pływał po Morzu Sharońskim. Nie można przegapić starego Drumindoru. Choć wybrzeże znajdowało się wciąż w odległości wielu mil, pradawna budowla krasnoludów była teraz znacznie wyraźniejsza. Hadrian nigdy nie widział wyższej konstrukcji. Uśmiechnął się, dostrzegając w tym ironię: budowniczymi były krasnoludy. Masywne wieże miały prawie dwieście pięćdziesiąt metrów wysokości, licząc od skalistej podstawy, o którą rozbijały się fale, do czubka kopuły, i wyglądały tyleż na fortyfikację, co na pomnik. Pod pewnymi względami budowla przypominała dwa masywne koła zębate leżące na boku, olbrzymie cylindry z pionowymi zębami wystającymi w stronę morza. Ze szczytu każdej wieży unosił się dym. W środkowej części znajdowały się łukowate płetwy z otworami, przypominające gigantyczne dzioby czajnika skierowane na ocean. Bliźniacze konstrukcje łączył jednoprzęsłowy kamienny most podobny do nadproża nad wejściem do portu. - Są tak oświetlone, że nawet w nocy trudno ich nie zauważyć. Powinniście je zobaczyć przy pełni księżyca, kiedy zostają otwarte odpowietrzniki. To dopiero widok. Stoją na wulkanie i odpowietrzanie zapobiega powstawaniu zbyt dużego ciśnienia. Kapitanowie często dopasowują prędkość swoich statków do tego, by minąć to miejsce przy pełni księżyca i móc podziwiać niesamowity widok. Ale też nie podpływają zbyt blisko. Krasnoludy, które zbudowały tę fortecę, wiedziały, co robią. Żaden statek nie może wpłynąć do zatoki Terlando, jeśli nie zechcą tego włodarze Drumindoru. Mogą pryskać stopioną skałą na setki metrów i w kilka minut spalić flotę statków na popiół.

- Wiemy, jak to działa - powiedział Royce oziębłym tonem. Wyatt uniósł brew. - Złe wspomnienia? - Kiedyś wykonywaliśmy tam pewne zadanie - odparł Hadrian. - Krasnolud o imieniu Gravis zdenerwował się, że ludzie bezczeszczą krasnoludzkie arcydzieło. Musieliśmy wejść, żeby powstrzymać go przed dokonaniem aktu sabotażu. - Włamaliście się do Drumindoru? - Wyatt nie krył podziwu. - Myślałem, że to jest niemożliwe. - Prawie - odparł Royce. - I nie dostaliśmy wystarczającej zapłaty za moją gehennę. Hadrian się żachnął. - Twoją? To ja omal nie zginąłem, wykonując tamten skok. Ty tylko tam wisiałeś i się śmiałeś. - Jak się tam dostaliście? Słyszałem, że straże pilnują tego miejsca bardziej niż Cornelius DeLur swojej sakiewki - dopytywał się Wyatt. - Łatwo nie było - mruknął Royce. - Po tym zleceniu znienawidziłem krasnoludy. Cóż, tam i... - urwał, rozcierając sobie w roztargnieniu lewe ramię. - Za kilka tygodni będzie księżyc żniwny. Może uda nam się zobaczyć ten widok w drodze powrotnej - powiedział Wyatt. Obserwator zawołał, że widzi żagle. W bezpiecznym miejscu przy forcie zebrało się kilka statków, ale znajdowały się tak daleko, że było widać tylko ich marsie. - Według mnie kapitan powinien już rozkazać zmienić kurs. Za bardzo się tam zbliżamy. - Chyba z Drumindoru nie można strzelać aż tak daleko? - spytał Hadrian. - Nie, ale forteca to nie jedyne niebezpieczeństwo - zauważył Wyatt. - Statek imperialny nie jest bezpieczny na tych wodach. Delgos nie jest formalnie w stanie wojny z nami, ale wszyscy wiedzą, że DeLurowie popierają nacjonalistów i... cóż... zdarzają się wypadki. *** Płynęli dalej na południe. Kapitan pojawił się na pokładzie rufowym dopiero wtedy, gdy przylądek pozostał daleko w tyle i prawie zniknął z widoku. Teraz miało się okazać, dokąd się skieruje „Szmaragdowy Sztorm”. - Stawać w dryfie, panie Bishop! - rozkazał.

- Ustawić grot pod wiatr! - krzyknął porucznik i załoga zabrała się szybko do pracy. Hadrian po raz pierwszy usłyszał takie komendy i cieszył się, że jako kucharz okrętowy nie musi ich wykonywać. Wkrótce zobaczył przebieg manewru. Ustawienie grota pod wiatr powodowało, że żagiel chwytał wiatr przednią stroną. Gdyby fok i bezan też zostały ustawione pod wiatr, statek popłynąłby w odwrotnym kierunku, a tak siła wiatru rozkładała się równo na wszystkie żagle i okręt znieruchomiał na wodzie. Gdy „Szmaragdowy Sztorm” już stał w dryfie, kapitan rozkazał odczytać jego pozycję; po czym zniknął w swojej kabinie, pozostawiając porucznika Bishopa na pokładzie rufowym. - To tyle, jeżeli chodzi o wybór kierunku - wymamrotał pod nosem Hadrian. Pozostali w dryfie do końca dnia. O zachodzie słońca kapitan Seward rozkazał wciągnąć światła do góry, ale nic więcej nie powiedział. Hadrian podał kolację - znów gulasz z solonej wieprzowiny. Nawet jemu znudziło się to menu, ale skarżyli się jedynie niedawno przyjęci załoganci, którzy jeszcze nie przywykli do twardych reguł życia na morzu. Hadrian przypuszczał, że większość weteranów nawet na lądzie nie zerwałaby z rutyną i zamówiła to danie.

- Dlatego że jest mordercą! Hadrian usłyszał krzyk Staula, gdy wchodził z ostatnimi porcjami posiłku na dolny pokład. Tenkin stał na lekko ugiętych nogach na środku kwatery załogi. Był bez koszuli i Hadrian dostrzegł liczne tatuaże i wyraźnie zarysowane mięśnie. W prawej ręce trzymał nóż, a lewą owinął sobie kawałkiem płótna. Miał przyspieszony oddech, uśmiech szaleńca na twarzy i złowrogie spojrzenie. Naprzeciw niego stał Royce. - Zabił Edgara Drew. Wszyscy to wiedzą. Teraz sam zginie. Elf trzymał ręce luźno splecione przed sobą, jakby był jednym ze świadków zdarzenia. Nie spuszczał jednak oczu z noża. Śledził go tak, jak kot mógłby obserwować ruch drgającej struny. Po chwili Hadrian zrozumiał dlaczego. Staul trzymał nóż za ostrze. Intuicja sprawiła, że Hadrian rozejrzał się dokoła i zobaczył Berniego Defoe, który stał z lewej strony za Royce’em i ukrywał rękę za plecami. Staul na chwilę odwrócił wzrok od elfa, ale Hadrian dostrzegł, że przenosi ciężar ciała na tylną nogę. Miał tylko nadzieję, że jego przyjaciel też to widzi. Po chwili

Staul rzucił nożem. Wycelował z idealną precyzją, tylko że Royce zdążył się uchylić i ostrze wbiło się w drewniany słup. Wszyscy patrzyli na Staula, który wpadł we wściekłość i głośno przeklinał. Hadrian zignorował Tenkina i rozejrzał się za Berniem. Odnalazł go dzięki błyskowi ostrza w tłumie. Defoe podkradł się od tyłu do Royce’a i ruszył do przodu. Elf obrócił się na pięcie - niezwiedziony podstępem zamachowca, stanął na wprost dawnego kompana z gildii z nożem Staula w ręku. Bernie zatrzymał się w pół kroku, zawahał, po czym cofnął, znikając w tłumie. Hadrian wątpił, żeby ktoś inny zauważył, że Defoe współdziałał ze Staulem. - Dobrze tańczysz! - krzyknął Tenkin i się roześmiał. - Ale może następnym razem się potkniesz, co? Napięcie zostało rozładowane, ale zanim ludzie się rozeszli, Jacob Derning odezwał się dostatecznie głośno, by wszyscy go usłyszeli: - Dobrze wiedzieć, że nie jestem jedyny, który uważa, że to on zabił biednego Drew. - Royce! - zawołał Hadrian, nie spuszczając wzroku z Jacoba. - Może powinieneś zjeść posiłek na pokładzie. Tam jest chłodniej. *** - To była miła odmiana - zauważył Hadrian, gdy dotarli bezpiecznie do kambuza i zamknęli za sobą drzwi. - Co? - spytał Poe, rozdzielając resztę gulaszu dla midszypmenów. - Nic takiego. Kilku załogantów właśnie próbowało zamordować Royce’a. - Co takiego? - Poe omal nie wypuścił pełnego kociołka z ręki. - Czyli ja też już mogę zabijać? - spytał Royce, podchodząc do narożnika i opierając się plecami o ścianę. Patrzył złym wzrokiem. - Kto próbował to zrobić? - Bernie - odparł elf. - I co teraz? Mam nie spać w nocy i czekać, aż on i jego kumple - przepraszam, jego matowie - mnie zadźgają? - Poe, czy ja i Royce możemy spać tutaj? - W kambuzie? Sądzę, że tak. Nie będzie zbyt wygodnie, ale jeśli Royce zawsze zdąży na wachtę, a ty powiesz panu Bishopowi, że chcesz go do pomocy przy nocnym gotowaniu, porucznik może się na to zgodzi.

- Świetnie. Poe, a czy mógłbyś przynieść nam hamaki, które tu zawiesimy? Royce, może sklecisz jakiś zamek do drzwi? - To lepsze niż bycie przynętą. *** Royce pracował zarówno na ostatniej psiej wachcie, jak i na pierwszej, przez co nie spał od zachodu słońca do północy. Gdy zszedł po służbie, Hadrian już miał zgodę na to, żeby elf spal w kambuzie. - I jak? - spytał Royce, wchodząc do ciemnego kambuza i zastając Hadriana wiszącego w hamaku. - Hm? - odezwał się wyrwany ze snu Hadrian. - Może być. Dla mnie ta klitka jest za wąska i czuję się tak, jakbym był zgięty wpół, ale tobie powinno być wygodnie. Jak ci minęła wachta? Widziałeś Defoe? - Nie spuszczałem wzroku ze starego Berniego - odparł elf, uśmiechając się szeroko i omijając garnek, który zwisał z belki sufitowej. Hadrian wiedział, że Royce musiał mieć frajdę. Jeśli było jakieś miejsce, w którym miał bezspornie przewagę nad wrogiem, to na pewno na wysokości trzydziestu metrów nad pokładem, pośród belek i lin, w ciemnościach nocy. Zmienił pozycję, przez co hamak się zakołysał. - Co zrobiłeś? - Właściwie nic, ale właśnie to doprowadziło go do szału. Wciąż się poci. - A więc cię rozpoznał. - O tak, i miałem wrażenie, jakby dziś świeciły dwa księżyce, bo miał bardzo bladą facjatę. Royce sprawdził linki i mocowania hamaka, który Poe dla niego zainstalował, i wyglądał na zadowolonego. - Szczerze mówiąc, dziwi mnie, że Bernie przypadkowo nie spadł - zauważył Hadrian. Royce pokręcił głową. - Drugi wypadek na moim maszcie wyglądałby podejrzanie. Poza tym nie on próbował mnie zabić. - Ale ja miałem takie wrażenie. Wyglądało to na zorganizowaną akcję. - Tak sądzisz? - spytał elf, siadając na skrzyni z sucharkami, które Poe przyniósł na śniadanie następnego dnia. - Ja bym to urządził inaczej. Po pierwsze, po co

urządzać walkę przy wielu świadkach? Gdyby mnie zabili, skończyliby na stryczku. Po drugie, po co napadać na mnie na dolnym pokładzie? Jak już wspominałem, morze to idealne miejsce na pozbycie się ciała, a im bliżej relingu zapędzisz ofiarę, tym łatwiej tego dokonać. - To co twoim zdaniem chcieli osiągnąć? Royce zacisnął usta i pokręcił głową. - Nie mam pojęcia. Jeśli to miało odwrócić naszą uwagę, żeby mogli przeszukać nasze rzeczy, to czemu nie wywołali burdy na górnym pokładzie? Zresztą po co w ogóle mieli zaprzątać sobie głowę odwracaniem naszej uwagi? Mogli zrobić nam rewizję wiele razy, kiedy byliśmy na pokładzie. - Myślisz, że chcieli nas nastraszyć? - Jeśli tak, to nie wymyślił tego Bernie. Powszechnie wiadomo że grożenie mi śmiercią i niedokończenie roboty kończy się tragicznie dla delikwenta. Na pewno o tym słyszał. - A więc działali na zlecenie Derninga? - Może, ale... Nie wiem. Derning nie wygląda na osobę, której rozkazów słuchałby Bernie. Zwłaszcza takich głupich rozkazów. - Brzmi sensownie. A zatem... Zerwali się na nogi, słysząc przytłumiony odgłos uderzenia, jakby kolejne ciało spadło na pokład. Hadrian otworzył drzwi kambuza i ostrożnie wyjrzał. Służbę pełniła wachta lewej burty, ale zamiast tak jak zwykle podzielić się na tych, którzy czuwają, i tych, którzy kimają, wszyscy ciężko pracowali, ćwicząc spuszczanie lodzi ratunkowej. Wywindowali szalupę do góry i wysunęli ją za burtę, gdzie obita się o okrężnicę, zanim została opuszczona na wodę. - Dziwna pora na ćwiczenia z szalupą - stwierdził Wyatt, idąc do nich od strony forkasztelu. - Nie możesz zasnąć? - spytał Royce. Wyatt wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Tylko spójrzcie, kto jeszcze jest na służbie - powiedział do nich, wskazując na pokład rufowy, gdzie rozmawiali wartownik Thranic, Beryl, doktor Levy i Bernie Defoe. Obeszli forkasztel, zmierzając szybko na dziób. Spoglądając ponad relingiem, Hadrian dostrzegł sześciu mężczyzn wiosłujących w kierunku pobliskiego światła. - Inny statek - wymamrotał Royce.

- Naprawdę? - Mały jednomasztowiec bez bandery. - Czy jest coś na szalupie? - spytał Hadrian. - Jeśli to zapłata dla... Royce pokręcił głową. - Tylko załoga. Patrzyli i słuchali, aż ucichł odgłos zanurzanych wioseł, a potem czekali. Hadrian wytężał wzrok, usiłując przeniknąć mrok, ale widział jedynie podskakujące światełko łódki i latarnię punktu docelowego. - Łódź wraca - oznajmił Royce. - Jest na niej dodatkowa osoba. Wyatt zmrużył oczy. - Kogo by odbierali w środku nocy z Delgosu? Obserwowali wracającą szalupę. Tak jak Royce powiedział, znajdował się na niej jeszcze jeden człowiek - pasażer, którego owinięto kocami. Był to mały i szczupły mężczyzna o pociągłej, ciastowatej twarzy i rozczochranych białych włosach. Wyglądał bardzo staro, zbyt staro, by przydać się na coś na statku. Wszedł na pokład i wdał się w długą rozmowę z Thranikiem i doktorem Levym. Rzeczy staruszka postawiono obok niego. Jedna z toreb się obsunęła i na wyblakłe deski pokładu wypadły dwie ciężkie, oprawne w skórę księgi. - Ostrożnie, chłopcze - napomniał marynarza mężczyzna. - Są jedyne w swoim rodzaju i tak jak ja bardzo stare oraz, niestety, delikatne. - Zbierzcie jego rzeczy i zanieście je do kwatery doktora Levy’ego - rozkazał Thranic. Gdy spojrzał w stronę dziobu, stanął jak wryty. Spiorunował ich wzrokiem, oblizując w zamyśleniu cienkie wargi, po czym ruszył wolno w ich kierunku. Jednocześnie owinął się szczelniej ciemnym płaszczem, unosząc ramiona, żeby ochronić szyję przed zimnym wiatrem. Z przygarbionymi plecami przypominał drapieżnego ptaka. - Co robicie na pokładzie? Żaden z was nie należy do wachty lewej burty. - Jesteśmy po służbie, sir - odparł za nich Wyatt. - Zażywamy świeżego powietrza. Thranic spojrzał na Hadriana i zrobił krok w jego kierunku. - Jesteś kucharzem, prawda? Hadrian odruchowo dotknął swojego boku w miejscu, w którym powinien natrafić na rękojeść miecza.

Coś w wartowniku spowodowało, że się wzdrygnął. Strażnicy zawsze robili przerażające wrażenie, ale na widok tego krew marzła w żyłach. W jego oczach czaiło się szaleństwo. - Zamustrowałeś się na ten statek razem z... - Thranic przeniósł wzrok na Royce’a. - No właśnie, z tym zwinnym gościem, który świetnie się wspina. Jak się nazywasz? Melborn, tak? Royce Melborn? Słyszałem, że cierpiałeś na chorobę morską. Dziwna sprawa. Royce się nie odezwał. - Naprawdę bardzo dziwna. - Wartowniku Thranic? - odezwał się staruszek tak słabym głosem, że był ledwo słyszalny na drugim końcu pokładu. - Wolałbym schronić się przed tym wilgotnym wiatrem, jeśli można - powiedział i zakaszlał. Thranic patrzył przez chwilę na Royce’a, po czym obrócił się na pięcie i odszedł. - Lepiej, żeby ktoś taki się tobą nie interesował, prawda? - powiedział Wyatt. Po wciągnięciu szalupy na pokład na pokładzie rufowym zjawił się kapitan, który rozkazał obrać nowy kurs - na wschód, pod wiatr.

Rozdział 9. Ella. - Kolejna przesyłka od sir Brecktona, sir - oznajmił oficjalista, wręczając niewielki zwój imperialnemu kanclerzowi. Starszawy mężczyzna wrócił do biurka w swoim małym gabinecie. Przeczytawszy list, zrobił kwaśną minę. - Ten człowiek jest niepoprawny! - wybuchnął, po czym wyjął czysty arkusz pergaminu i zanurzył pióro w kałamarzu. Wtem otworzyły się drzwi i kanclerz podskoczył. - Nie umiesz pukać? - Przepraszam, Biddings. Przestraszyłem cię? - spytał hrabia Chadwick ubrany w wytworną długą pelerynę, której dolny skraj ciągnął się po ziemi. Na przedramieniu miał przewieszoną parę białych rękawiczek, a w dłoni trzymał jasnoczerwone jabłko. - Zawsze mnie straszysz. Sądzę, że czerpiesz z tego sadystyczną przyjemność. Archibald się uśmiechnął. - Widziałem, że przyszła przesyłka. Są jakieś wieści ze „Szmaragdowego Sztormu”? - Nie, to wiadomość od sir Brecktona. - Brecktona? Czego chce? Archibald usiadł w fotelu naprzeciwko kanclerza i nie zdejmując butów, oparł stopy na podnóżku. - Chociaż powtarzam mu setki razy, żeby cierpliwie czekał, nie chce przyjąć do wiadomości, że my wiemy więcej od niego. Domaga się zgody na zaatakowanie Ratiboru. Archibald westchnął. - Znowu? Chyba teraz widzisz, co musiałem znosić przez te wszystkie lata. On i Enden są tacy uparci, że ja... - Byli - poprawił go kanclerz. - Sir Enden zginął w Dahlgrenie. Ballentyne skinął głową. - Straciliśmy zacnego człowieka. - Ugryzł jabłko i z pełnymi ustami ciągnął: Mam do niego osobiście napisać? W końcu jest moim rycerzem. - A może by mu wyjawić, dlaczego nie musi atakować? Archibald pokręcił głową. - Saldur i Ethelred wciąż nalegają, aby trzymać wszystko w tajemnicy...

Kanclerz przerwał mu, unosząc rękę. Gdy Archibald się zdziwił, wskazał na pokojówkę, która szorowała na kolanach podłogę pod oknami w jego biurze. Ballentyne wywrócił oczami. - No nie, proszę. Naprawdę myślisz, że ta służąca jest szpiegiem? - Zawsze uważałem, że ostrożności nigdy za dużo. Ona nie musi być szpiegiem, żeby cię wysłać na stryczek za zdradę. - Nawet nie wie, o czym rozmawiamy. Zresztą spójrz na nią. Nie wygląda na taką, co to chodzi wieczorem do gospody i przechwala się na wszystkie strony. Mam rację, dziewuszko? Ella przytaknęła, ale nie podniosła głowy, więc twarz wciąż przesłaniały jej przepocone, splątane kasztanowe włosy. - Widzisz? - triumfował Archibald. - To tak, jakbyś cenzurował własne wypowiedzi, bo w pokoju stoi kanapa lub krzesło. - Miałem na myśli subtelniejsze niebezpieczeństwo - sprostował Biddings. Gdyby stało się coś niedobrego, przez co plan spaliłby na panewce, zawsze ktoś ponosi za to winę. Cóż to byłby za szczęśliwy traf, gdyby znalazł się gadatliwy hrabia, który wypaplał szczegóły przy bezmyślnej pokojówce. Uśmiech wyższości od razu znikł z twarzy Archibalda. - Trzeci syn zhańbionego barona nie doszedłby do godności imperialnego kanclerza, gdyby był głupi - powiedział Biddings. - Przyjmuję argument. - Archibald zerknął na służącą z odrazą. - Najlepiej będzie, jeśli wrócę do biura Saldura, bo będzie mnie szukał. Szczerze mówiąc, Biddings, naprawdę przestaje mi się podobać pobyt w tym pałacu. - Wciąż nie chce się z tobą zobaczyć? - Nie dopuszcza mnie do niej jej asystentka. Ta lady Amilia jest przebiegła. Udaje łagodną i niewinną, ale strzeże imperatorki z bezwzględną determinacją. A Saldur i Ethelred nic nie pomagają. Upierają się, że imperatorka zamierza wyjść za Ethelreda. To nie może być prawda. Po prostu nie mogę sobie wyobrazić, żeby Modina chciała poślubić tego starego grzyba. - Zwłaszcza że mogłaby wybrać takiego młodego byczka jak ty. - Właśnie. - A ty, oczywiście, pałasz do niej prawdziwą miłością. W ogóle nie zastanawiałaś się nad tym, że po ślubie z Modiną zostałbyś imperatorem? - Dziwię się, że jako trzeci syn barona podniesiony do godności kanclerza w ogóle o to mnie pytasz.

- Archie! - ryk regenta Saldura odbił się echem od ścian korytarza. - Jestem u Biddingsa! - odkrzyknął Archibald przez otwarte drzwi. - I nie nazywaj mnie... - przerwał, słysząc głośne kroki służącej uciekającej z biura z kubłem w ręku. - Wygląda na to, że też nie lubi Saldura. *** Arista rozlała sobie wodę na suknię, przez co szorstki materiał przylgnął jej do nóg. Gdy biegła korytarzem, jej kapcie z cienkiego płótna nieprzyjemnie plaskały. Dźwięk głosu Saldura spowodował, że zwiększyła tempo. Ledwie zdążyła uciec. Zastanawiała się jednak, czy nawet Saldur, który znał ją od urodzenia, zdołałby ją rozpoznać. Za jej przemianą nie kryła się żadna magia, ale efekt i tak nie był wcale gorszy. Miała na sobie brudne łachmany, a jej ongiś lśniące włosy przypominały zlepek kołtunów wyblakłych pod wpływem tego samego słońca, które przyciemniło jej cerę. Ale chodziło o coś więcej niż tylko wygląd. To sama Arista się zmieniła. Gdy czasami widziała swoje odbicie, przez chwilę nie była pewna, czy to ona, czy jakaś wieśniaczka. Zamiast jasnookiej dziewczyny z lustra spoglądała na nią zmaltretowana dziewczyna opętana przez mrocznego, złowieszczego ducha. Ale to stanowiło jej najlepsze zabezpieczenie. Nikt by nie uwierzył, że żyjąca w wygodzie księżniczka z własnej woli zgodziła się szorować podłogi w pałacu wroga. Wątpiła, by nawet Saldur potrafił sobie wyobrazić taką mistyfikację. Choć dla niektórych ludzi wyglądała znajomo, ich umysły po prostu nie potrafiły się nagiąć do tak absurdalnego rozwiązania. Stwierdzenie, że Ella sprzątaczka to księżniczka Melengaru, było równie niedorzeczne, jak to, że świnie potrafią mówić lub Maribor nie jest bogiem. Rozpatrywanie takiej ewentualności wymagałoby otwartości umysłu, a w pałacu nikt nie był do tego zdolny. Oprócz Saldura martwiła ją tylko jedna osoba: asystentka imperatorki. Różniła się od innych - zauważyła Aristę, przejrzała jej grę pozorów. Regent najwidoczniej otoczył władczynię swoimi najlepszymi i najbystrzejszymi ludźmi, dlatego Arista starała się jej unikać. Prawie miesiąc temu księżniczka przyłączyła się do grupy uciekinierów na prowadzącej na północ drodze z Ratiboru i przybyła z nią do Aquesty. Zaklęcie lokalizacyjne zaprowadziło ją prosto do pałacu. Ale potem sprawy się skomplikowały. Gdyby bardziej ufała magii i swoim zdolnościom w tym względzie, mogłaby od razu wrócić do Melengaru z wiadomością, że Gaunt jest więziony w imperialnym pałacu. A tak czuła potrzebę, żeby zobaczyć Degana na własne oczy.

Udało jej się zatrudnić w roli pokojówki i miała nadzieję, że powtórzy zaklęcie lokalizacyjne w różnych miejscach wewnątrz zamku, tylko że nic z tego nie wyszło. Będąc pod ścisłą obserwacją ochmistrzyni Edith Mon, miała niewiele wolnego czasu i swobody. Przy kilku okazjach, gdy już się jej udało wypowiedzieć magiczną formułę, dym wskazał kierunek, ale labirynt korytarzy uniemożliwiał podążanie jego śladem. Skoro nie mogła w pełni skorzystać z magii, usiłowała ustalić miejsce pobytu Gaunta na podstawie podsłuchanych rozmów. Jednocześnie zapoznawała się z terenem. - Co zmalowałaś tym razem?! - krzyknęła Edith Mon, gdy Arista weszła do pomywalni. Księżniczka nie miała pojęcia, jak wygląda goblin, ale domyślała się, że prawdopodobnie przypomina tę krępą i silną kobietę. Jej olbrzymia głowa spoczywała na barkach jak głaz, zgniatając szyję, którą ochmistrzyni być może kiedyś miała. Dziobata i krostowata twarz zaś stanowiła idealne podłoże pod szeroki nos z szeroko rozwartymi nozdrzami, przez które Edith Mon głośno wciągała powietrze, tak jak w tej chwili. Ochmistrzyni wyrwała kubeł z rąk Aristy. - Ty mała niezdaro! Obyś oblała tylko siebie, bo jak się dowiem, że zostawiłaś brudną kałużę na korytarzu... Edith już trzy razy groziła Ariście, że ją wychłoszcze, ale zawsze ktoś jej w tym przeszkodził - dwukrotnie kuchmistrz. Mimo to księżniczka zastanawiała się, co by zrobiła w takiej sytuacji. Szorowanie podłóg to jedno, ale kara cielesna z rąk starej jędzy to całkiem inna sprawa. Gdyby Edith spróbowała chłosty, mogłaby odkryć, że jej nowa pokojówka jest kimś więcej, niż ochmistrzyni myślała. Dla rozrywki Arista często zastanawiała się, która klątwa najbardziej by się nadawała dla tej starej wiedźmy. Teraz rozważała zalety podskórnych robaków, ale powiedziała jedynie: - Czy mam dziś jeszcze coś zrobić? Kobieta spiorunowała ją wzrokiem. - Uważasz, że jesteś lepsza od nas, że twoja rzyć lśni jak srebro? A właśnie że nie! Nawet nie masz rodziny. Wiem, że mieszkasz w zaułku z pozostałymi uchodźcami. Jeden krzywy uśmiech i pójdziesz zarabiać na chleb na ulicę, więc uważaj, kochanie! Kilka osób w kuchni zachichotało, ryzykując, że gniew Edith zwróci się przeciwko nim, bo przerwały pracę, żeby popatrzeć na połajankę. Pomywaczki, posługaczki i pokojówki odpowiadały przed ochmistrzynią. Pozostali, na przykład kucharz, rzeźnik, piekarz i cześnik, podlegali Ibisowi Thinly’emu, ale trzymali stronę

Edith - w końcu Ella była nową dziewczyną. Wśród ludzi pracujących w pomywalni oglądanie cudzej kary uchodziło za rozrywkę. - To znaczy tak czy nie? - spytała Arista spokojnie. Edith groźnie zmrużyła oczy. - Nie, ale jutro zaczniesz od czyszczenia wszystkich nocników w pałacu. I nie chodzi tylko o ich opróżnienie. Chcę, żeby były wyszorowane do czysta. Arista skinęła głową i ruszyła do wyjścia. Gdy mijała ochmistrzynię, Edith wylała na nią cały kubeł brudnej wody. Wybuchł ogólny śmiech. - Szkoda, że to nie była czysta woda. Przydałaby ci się kąpiel - powiedziała kobieta i zarechotała. Wrzawa momentalnie ucichła, gdy z piwnicy wyłonił się Ibis. - Co tu się dzieje? - zapytał tubalnym głosem. - Nic wielkiego, Ibis - odparła Edith. - Tylko szkolę jedną z moich dziewczyn. Kucharz dostrzegł Aristę stojącą w kałuży, mokrą od stóp do głów. Ze zwisających jej przed twarzą włosów skapywała brudna woda. Księżniczka skrzyżowała ręce na piersiach, ponieważ cienki materiał przykleił się jej do ciała, zbytnio uwydatniając jego kształty. Ibis spojrzał groźnie na Edith. - O co chodzi, Ibis? - Kobieta wyszczerzyła do niego zęby w uśmiechu. - Nie podobają ci się moje metody szkoleniowe? - Nie mogę zaprzeczyć. Czemu musisz je zawsze traktować w ten sposób? - Co zrobisz? Weźmiesz Ellę pod swoje skrzydła tak jak tę łajzę, Amilię? Może ta zostanie arcybiskupem! Wybuchła kolejna salwa śmiechu. - Cora! - warknął Ibis. - Przynieś obrus, żeby okryć Ellę. - Uważaj, Ibis. Jeśli ona go zniszczy, szambelan dobierze ci się do skóry. - A jeśli Amilia usłyszy, że nazwałaś ją łajzą, możesz zapłacić za to głową. - Ta mała oszustka nie może mi nic zrobić. - Możliwe - odparł szef kuchni - ale teraz jest jedną z nich, a założę się, że każda szlachcianka, która usłyszy, że obraziłaś jedną z ich stanu... Cóż, mogą to wziąć do siebie. Uśmiech zniknął z twarzy Edith i równocześnie ucichł śmiech personelu. Cora wróciła z obrusem, który Ibis złożył na pół, a następnie położył na ramionach Aristy. - Mam nadzieję, że masz w domu suknię na zmianę, Ella, bo dziś wieczorem będzie zimno.

Arista podziękowała mu i skierowała się do drzwi pomywalni.

Było już ciemno i zgodnie z przewidywaniami Ibisa zimno. Jesień zadomowiła się na świecie i dziewczyna zadygotała, czując chłodne nocne powietrze na mokrej skórze. Na dziedzińcu zamkowym było prawie pusto. Tylko kilku furmanów wyprowadzało swoje wozy przez główną bramę. Paź biegał między stajniami a zamkiem z naręczami drewna, ale poza tym nie było typowej dla dziedzińca krzątaniny. Arista przeszła przez wielkie bramy, przy których strażnicy jak każdego wieczoru nie zwrócili na nią uwagi. Gdy dotarła do mostu i opuściła mury warowni, poczuła pełną siłę wiatru. Zacisnęła zęby, żeby stłumić okrzyk, i objęła się rękami, których palce już robiły się czerwone. Dygotała tak mocno, że trudno jej było iść. Podskórne robaki to za mała kara, stwierdziła. - Dobry Mariborze! - wykrzyknęła pani Barker i podbiegła do Aristy, gdy dziewczyna pojawiła się w zaułku Brisbane. - Co się stało, dziecko? Chyba nie znowu Edith Mon? Arista skinęła głową. - O co poszło tym razem? - Rozlałam trochę brudnej wody po myciu. Pani Barker pokręciła głową i westchnęła. - Spróbuj się osuszyć przy ogniu, zanim umrzesz z przeziębienia. Zaprowadziła Aristę do wspólnego ogniska. Zaułek Brisbane był dosłownie końcem drogi w Aqueście, marnym spłachetkiem ubitej ziemi za garbarnią Bricktona, gdzie fetor solankowanych skór odstręczał wszystkich z wyjątkiem najbardziej zdesperowanych. Osiedlali się tam przybysze bez pieniędzy, krewnych lub znajomości. Szczęśliwcy mieszkali stłoczeni pod plandekami i furmankami, którymi przyjechali. Reszta kuliła się przy ścianie garbarni, próbując osłonić się przed wiatrem podczas snu - Arista również, dopóki nie przygarnęli jej Barkerowie. Brice Barker wykrzykiwał ogłoszenia na ulicach miasta za siedem miedziaków dziennie. Cały jego zarobek szedł na zakup jedzenia dla jego żony i trójki dzieci. Lynnette Barker przyjmowała wszelkie prace krawieckie. Gdy zrobiło się chłodniej, zaoferowali Ariście miejsce pod swoim wozem. Znała ich zaledwie od kilku tygodni, ale już pokochała jak własną rodzinę. - Proszę, Ella - powiedziała Lynnette, podając jej swoją starą suknię z postrzępionym obrąbkiem.

Arista poszła za róg i zdjęła mokre rzeczy. Suknia pani Barker nie chroniła przed chłodem, ale szata Esrahaddona, którą włożyła księżniczka, od razu wyparła wilgotny ziąb. - To naprawdę cudowna szata, Ella - powiedziała Lynnette z zachwytem, obserwując, jak materiał migocze i odbija kolory w świetle ogniska. - Skąd ją masz? - Dostałam po śmierci przyjaciela. - Przykro mi - zasmuciła się pani Barker, a potem na jej twarzy odmalował się wyraz zatroskania. - Coś mi się przypomniało. Szukał cię jakiś człowiek. - Człowiek? - zdziwiła się Arista, składając obrus. Gdyby coś się z nim stało, Edith dopilnowałaby, żeby Ibis pokrył straty. - Zagadnął mojego męża, kiedy Brice pracował na ulicy, i wspomniał, że szuka młodej kobiety. Opisał cię bardzo dokładnie, choć - wyobraź sobie - nie znał twojego nazwiska. - Jak wyglądał? - Arista miała nadzieję, że w jej głosie nie było słychać niepokoju. - Cóż - zawahała się Lynnette. - W tym rzecz. Miał ciemny kaptur na głowie, a twarz zasłonił szalem, więc Brice nie przyjrzał mu się dobrze. Arista owinęła się szczelnie szatą. Zabójca mnie wyśledził? Lynnette dostrzegła zmianę w jej zachowaniu. - Masz kłopoty, Ella? - spytała. - Czy Brice mu powiedział, że tu mieszkam? - Oczywiście, że nie. O moim mężu można wiele powiedzieć, ale nie to, że jest głupi. - Czy nieznajomy się przedstawił? Lynnette pokręciła głową. - Możesz porozmawiać z Brice’em, jak wróci. Poszedł z Werym kupić mąkę. Powinni niedługo tu być. - À propos - odezwała się Arista, wyjmując z mokrej sukni monety. - Trzy miedziane tenenty. Zapłacili mi dziś rano. - Och, nie. Nie moglibyśmy... - Ależ tak! Pozwalacie mi spać pod waszym wozem i pilnujecie moich rzeczy, kiedy jestem w pracy. Nawet pozwalacie mi z wami jeść. - Ale aż trzy?! To twoja cała zapłata, Ello. Nic ci nie zostanie. - Poradzę sobie. Czasami dają mi jeść w pałacu, a moje potrzeby są małe.

- Ale będziesz potrzebowała nowych rzeczy i butów, bo nadchodzi zima. - Twoje dzieci także, a nie będzie cię na to stać bez dodatkowych trzech miedziaków tygodniowo. - Nie, nie możemy. To bardzo miło z twojej strony, ale... - Mamo! Mamo! Chodź szybko! Chodzi o Wery’ego! Finis, najstarszy syn Barkerów, biegł ulicą i krzyczał. Wyglądał na przestraszonego, a w oczach miał łzy. Lynnette uniosła suknię i ruszyła pędem, a Arista za nią. Pobiegły na ulicę Coswall, gdzie przed piekarnią zebrał się tłum. Przepchnęły się między ludźmi i zobaczyły nieprzytomnego chłopca leżącego na bruku. - Kochany Mariborze! - wykrzyknęła pani Barker, padając na kolana obok syna. Brice klęczał i trzymał Wery’ego w ramionach. Na jego rękach i tunice była krew. Chłopiec miał zamknięte oczy, a jego splątane włosy były śliskie, jakby ktoś wylał na nie czerwony atrament. - Spadł ze strychu piekarza - wyjaśnił Finis drżącym głosem. - Zdejmował ciężki wór z mąką, bo piekarz powiedział, że w zamian sprzeda nam dwie miarki w cenie jednej. Tats i ja powiedzieliśmy Wery’emu, żeby na nas zaczekał, ale jak zawsze nie posłuchał. Ciągnął worek bardzo mocno, aż płótno wyślizgnęło mu się z rąk i... - Finis mówił szybko, coraz wyższym tonem, aż głos mu się urwał. - Uderzył głową o bruk - dokończył nieznajomy w białym fartuchu i z latarnią w ręku. Arista pomyślała, że to może być piekarz. - Naprawdę mi przykro. Nie sądziłem, że chłopak zrobi sobie krzywdę. Lynnette nie zwracała na niego uwagi. Wzięła Wery’ego z rąk męża i przytuliła do piersi. Kołysała go jak noworodka. - Zbudź się, kochanie - szepnęła cicho. Jej łzy spadły na zakrwawione policzki syna. - Proszę, skarbie, na litość Maribora, obudź się! Proszę, proszę... - Lynn, kochanie... - odezwał się Brice. - Nie! - krzyknęła do niego i uścisnęła mocniej chłopca. Arista obserwowała całą scenę, a do oczu napływały jej tak szybko łzy, że widziała wszystko jak przez mgłę. Wery był wspaniałym chłopakiem, wesołym, przyjaznym. Przypominał jej Fanena Pickeringa, co tylko pogarszało sprawę. Ale Fanen zginął z mieczem w ręku, a Wery miał zaledwie osiem lat i prawdopodobnie nigdy nie dotykał broni w swoim krótkim życiu. Nie potrafiła zrozumieć, dlaczego takie rzeczy przytrafiają się dobrym ludziom. Łzy spływały jej po policzkach, gdy

patrzyła na drobne ciało chłopca umierającego w ramionach matki. Przymknęła oczy. Gdy je otworzyła, zobaczyła, że kilku ludzi w tłumie się cofnęło. Jej szata się jarzyła. Połyskujący bladym światłem materiał rzucał na otaczających ją ludzi biały blask. Lynnette dostrzegła poświatę i na jej twarzy odmalował się wyraz nadziei. Spojrzała na Aristę błagalnym wzrokiem. - Ello, czy... czy możesz go uratować? - spytała. Usta jej drżały, a w oczach miała wyraz desperacji. Arista już chciała odpowiedzieć „nie”, ale pani Barker szybko dodała: - Możesz! Wiem, że tak! Zawsze wiedziałam, że jesteś inna. Zorientowałam się po tym, jak mówisz i się zachowujesz, po tym, jak zapominasz własnego imienia. No i ta... ta szata! Możesz go uratować. Ja to wiem. Proszę, Ello - przerwała i przełknęła ślinę, trzęsąc się tak mocno, że głowa Wery’ego zaczęła podskakiwać. - Ello, ja wiem... ja wiem, że to znacznie więcej niż trzy miedziaki, ale to moje dziecko! Pomożesz mu, prawda? Proszę, Ello. Arista miała trudności z oddychaniem. Czuła, jak serce jej wali, a ciało drży. Wszyscy obserwowali ją w milczeniu. Nawet Lynnette przestała ją błagać. - Połóż go - poprosiła księżniczka drżącymi ustami. Lynnette delikatnie opuściła ciało Wery’ego na ziemię. Ręce chłopca były bezwładne, głowa obrócona na bok. Z rany wciąż sączyła się krew. Arista uklękła obok chłopca i położyła mu rękę na piersi: oddech Wery’ego był płytki. Księżniczka przymknęła oczy i zaczęła nucić. Słyszała mamrotanie ludzi w tłumie i po kolei oddalała od siebie ich głosy. Wyczuwała bicie serca otaczających ją mężczyzn i kobiet i je też odepchnęła. Skupiła się na dźwięku wiatru, który cicho i łagodnie przemykał między budynkami, pędząc ulicą i prześlizgując się po bruku. Nad głową wyczuła mruganie gwiazd i uśmiech księżyca. Jej ręka spoczywała na ciele chłopca, ale pod palcami czuła struny instrumentu, na którym pragnęła zagrać. Łagodny wiatr się nasilił, przechodząc w wir i w końcu osiągając siłę trąby powietrznej. Włosy Aristy tańczyły opętańczo, ale ona tego nie zauważała. Miała przed sobą pustkę, za którą coś świeciło w oddali. Widziała go w ciemności matową sylwetkę na jaskrawym tle, która malała, gdy się oddalał. Krzyknęła do niego. Zatrzymał się. Trąciła struny i postać zawróciła. Wtem z całych sił klasnęła w dłonie i rozległ się grzmot. Po otwarciu oczu zobaczyła, że wydzielane przez szatę światło zgasło, a tłum wiwatuje.

Rozdział 10. Upadła gwiazda. - Żagiel na horyzoncie! - krzyknął obserwator z bocianiego gniazda. Dwa tygodnie po opuszczeniu Aquesty „Szmaragdowy Sztorm” przemierzał spokojne wody Morza Ghazelskiego. Wiatr wciąż wiał od południowego wschodu i po okrążeniu Rogu Delgosu płynęli powoli, bo statek żeglował na wiatr. Załoga obsługująca żagle miała ręce pełne roboty, gdyż Temple wydawał często komendy do zmiany halsu, żeby utrzymać okręt na kursie. Hadrian przypuszczał, że żwawo maszerujący człowiek posuwałby się szybciej. Było przedpołudnie i marynarze, którzy nie obsługiwali takielunku ani w inny sposób nie uczestniczyli w manewrowaniu statkiem, szorowali pokład kostkami z piaskowca lub usuwali z niego wodę miotłami. Wszyscy midszypmeni znajdowali się na pokładzie rufowym i pobierali lekcję nawigowania od porucznika Bishopa. Hadrian usłyszał zawołanie obserwatora, gdy wrócił do kambuza po przekazaniu wieprzowego tłuszczu z poprzedniego wieczoru. Podszedł do lewej burty i dojrzał biały kwadracik na horyzoncie. Bishop od razu przerwał lekcję i spojrzał przez lunetę, po czym wysłał midszypmena do kajuty kapitana. Dowódca statku zjawił się tak szybko, że jeszcze poprawiał sobie kapelusz na głowie, gdy wchodził na pokład rufowy. Przystanął na chwilę, wygładził mundur i powąchał powietrze, marszcząc nos. - Obserwator, melduj! - zawołał w stronę bocianiego gniazda. - Dwa statki, od lewego dziobu, sir! Hadrian znów spojrzał i w tej samej chwili, gdy obserwator zakończył meldować, zauważył drugi żagiel, który był teraz widoczny nad linią wody. - Na pierwszym widać dwa czworokątne żagle. To chyba lugier. A na tym za nim... widzę dwa czerwone żagle łacińskie. Jeden pokład. Być może to tartana. Płyną z wiatrem i szybko się zbliżają, sir. - Jaką mają banderę? - Nie widzę, sir. Płyną prosto na nas. Hadrian zdumiał się prędkością, z jaką zbliżały się do nich statki. Już widział je wyraźnie. - Mogą być kłopoty - oznajmił Poe, którego pojawienia się obok najemnik nie zauważył. Chudy jak szczapa chłopak związywał sobie włosy czarną wstążką w koński ogon.

- Jak to? - Przez te czerwone żagle. - A to dlaczego? - Tylko Dakkowie ich używają, a oni są gorsi od wszystkich piratów. - Przygotować się do walki, panie Bishop - rozkazał kapitan. - Załoga na stanowiska! - krzyknął porucznik. - Przygotować się do walki! Hadrian usłyszał dźwięk werbla, podczas gdy bosmani ze swoimi matami robili porządek na pokładzie. Midszypmeni rozeszli się na stanowiska i wykrzykiwali rozkazy do swoich załóg. - Dalej! - ponaglał go Poe. Na osłoniętym środku forkasztelu leżał stos brykietów. Hadrian podpalił je gorącymi węglami z pieca w kambuzie, gdy tylko otaczającą powierzchnię pokładu polano wodą morską. Wokół ogniska stanęli łucznicy, którzy zanurzyli groty w oleju. Marynarze przynieśli kilkadziesiąt kubłów z morską wodą, a także wiadra z piaskiem i rozstawili je na obwodzie statku. Przygotowania do walki trwały zaledwie kilka minut i potem wszyscy czekali. Statki znajdowały się teraz całkiem blisko, ale bandery wciąż były niewidoczne. Na „Szmaragdowym Sztormie” panowała śmiertelna cisza. Źródłem jedynych dźwięków były fale, wiatr i skrzypiący kadłub. Bandera lugra załopotała pod wpływem podmuchu. - Mają na maszcie flagę Gribbona z Calisu, sir! - krzyknął obserwator. - Panie Wesley - zwrócił się kapitan do midszypmena na pokładzie rufowym. Uczył się pan sygnałów? - Tak, sir. - Niech pan weźmie lunetę i wejdzie na maszt. Panie Temple, niech pan poda naszą nazwę i zażąda, żeby podali swoją. - Tak jest, sir. Wciąż nikt się nie ruszał ani nie odzywał. Wszystkie oczy były skierowane na zbliżające się statki. - Pierwszy statek to „Jasna Gwiazda”. Drugi... - Wesley się zawahał. - Druga jednostka nie odpowiada, sir. - Ster dwa rumby na lewo! - krzyknął nagle kapitan i Wyatt obrócił koło, ustawiając statek możliwie najostrzej do wiatru i kierując go wprost na lugier. Marynarze obsługujący żagle zaczęli wspinać się po wyblinkach jak stado pająków, pełzając wzdłuż want i próbując pochwycić nawet najlżejszy podmuch

wiatru. - Nowy sygnał z „Jasnej Gwiazdy”! - krzyknął Wesley. - Za nimi wrogi statek! Na przejrzystym niebie pojawiły się smużki dymu. Z tartany wypuszczano strzały w stronę „Jasnej Gwiazdy”, ale nie osiągały celu, spadając do morza dobrych dwieście metrów za rufą jednostki. - Przygotować balistę na dziobie! - rozkazał kapitan. Kilku marynarzy na forkasztelu zaczęło obracać niewielki kołowrót, za pomocą którego naciągnęli grubą cięciwę. Rozniecili ogień w jeszcze jednym koksowniku i załadowali do katapulty strzałę zapalającą. Następnie czekali, ponownie obserwując zbliżające się do nich okręty. Wszystko na statku Dakków trąciło egzotyką. Na wykonanym z ciemnego drewna kadłubie połyskiwały namalowane złotą farbą artystyczne wzorki. Okręt był obwieszony ozdobami w krzykliwych kolorach. Na szkarłatnym grocie widniał stylizowany obraz czarnego smoka w locie, a na bukszprycie - głowa upiornej bestii o zielonych oczach. Żeglarze wyglądali równie ekscentrycznie. Byli ciemnoskórymi silnymi barbarzyńcami, którzy nosili jedynie czerwone przepaski na biodrach. Kiepsko dowodzona „Jasna Gwiazda” zgubiła wiatr i utraciła prędkość, przez co tartana zdołała się do niej przybliżyć. W powietrzu pojawiły się wstążki dymu, gdy Dakkowie wystrzelili kolejny grad strzał. Tym razem kilka z nich trafiło w rufę „Jasnej Gwiazdy”, a jedna nawet w grot i zapaliła żagiel. Choć tartana pokonała lugra, jej dowódca zdecydował się uciec przed podpływającym „Szmaragdowym Sztormem”. Statek Dakków odwrócił się w przeciwnym kierunku i Hadrian zobaczył, jak kapitan Seward ocenia odległość, gdy „Szmaragdowy Sztorm” przybliżał się powoli do tartany. Mimo straty czasu potrzebnego na wykonanie zwrotu statek Dakków pozostawał poza zasięgiem balisty. - Ster na zawietrzną. Przygotować się do zwrotu! - krzyknął kapitan. - Do halsów i szotów! „Szmaragdowy Sztorm” ustawił się na takim samym halsie co tartana, ale nie miał ani pędu, ani zwrotności mniejszej jednostki i jego załoga mogła jedynie patrzeć, jak Dakkowie się oddalają. Kapitan Seward, widząc straconą okazję, rozkazał ustawić „Szmaragdowy Sztorm” w dryfie i spuścić szalupy. Grot i maszt „Jasnej Gwiazdy” płonęły jak gigantyczna pochodnia. Pękły wanty i brasy, a krzyki ludzi obwieściły upadek ogarniętego przez ogień płótna na pokład. Mimo to statek siłą rozpędu przesunął się za rufą „Szmaragdowego Sztormu”, którego załoga patrzyła na przerażonych

żeglarzy usiłujących bezskutecznie zgasić płomienie pochłaniające pokład. Jeszcze przed spuszczeniem szalup „Jasna Gwiazda” przemieniła się w morze ognia, a większa część załogi wskoczyła do wody. Łodzie wróciły z oszalałymi ze strachu ludźmi. Prawie wszyscy mieli śniadą cerę i ciemne oczy oraz nosili białe i szare rzeczy. Leżeli na pokładzie, kaszląc, wypluwając wodę i dziękując Mariborowi oraz wszystkim członkom załogi „Szmaragdowego Sztormu”, którzy znajdowali się w pobliżu. *** „Jasna Gwiazda” był niezależnym okrętem handlowym z Wesbaden, wracającym do macierzystego portu w zachodnim Calisie z ładunkiem kawy, trzciny i indygo. Pomimo szybkiej interwencji „Szmaragdowego Sztormu” ponad jedna trzecia jej małej załogi zginęła. Kilku marynarzy udusiło się w dymie, walcząc z płomieniami, inni zostali uwięzieni pod pokładem. Kapitan „Jasnej Gwiazdy” zginął od jednej z płonących strzał Dakków. Pozostało tylko dwunastu ludzi, z których pięciu poparzonych trafiło pod opiekę doktora Levy’ego. Temple ocenił sprawnych fizycznie rozbitków i wcielił ich do załogi. Royce wrócił do pracy na rejach, a Hadrian dokończył podawanie obiadu. Niefrasobliwe usposobienie najemnika i hojność w kwestii rozdawania tłuszczu zyskały mu kilku przyjaciół. Nie było więcej zamachów na Royce’a i choć nadal nie wiedzieli, kto i dlaczego się na niego zasadził, na razie wystarczało im, że Bernie, Derning i Staul trzymali się w bezpiecznej odległości od nich. - Tak, to Calis, a nie Avryn. - Hadrian usłyszał ostry, chropawy głos jednego z nowych marynarzy, gdy przyniósł ostatni kubełek zjedzeniem. - Tutaj światło cywilizacji jest słabiutkie jak płomyk świeczki na dującym od wschodu wietrze. Im dalej na wschód, tym bardziej wieje, aż świeczka gaśnie i stoisz w ciemności! Sporo marynarzy po wachcie zebrało się wokół stołu na rufie, przy którym siedziało trzech nowych żeglarzy. - Tak więc przybyliście do świata dzikich - ciągnął caliski gość. - Dziwne miejsce, chłopaki, naprawdę dziwne. Surowe, burzliwe morze i zatoczki z groźnie poszczerbionymi skałami ciasno otoczonymi przez gęstą dżunglę. Piekło Ba Ran Ghazelów, jądro ciemności, miejsce niedoli i rozpaczy, więzienie, do którego Novron wtrącił bestie i skazał je na wieczną karę. Ciągle próbują się stąd wydostać. Patrzą wygłodniałym wzrokiem na wybrzeża Calisu i znajdują przyczółki. Wkradają się jak porosty i rozrastają na wszystkie strony. Caliańczycy próbują odeprzeć ich najazd, ale przypomina to walkę z chmarą much za pomocą packi

albo utrzymywanie wody w rękach. - Złożył dłonie, udając, że coś mu przecieka między palcami. - To nienaturalne, żeby goblin i człowiek żyli tak blisko siebie - dodał inny żeglarz. Pierwszy skinął z powagą głową. - Ale w dżungli nic nie jest naturalne. Za długo się stykali. Synowie Maribora i pomiot Uberlina w jednej chwili wojowali z sobą, a w następnej handlowali. Żeby przeżyć, caliscy watażkowie przyjęli zwyczaje goblinów i rozpowszechnili przeklęte praktyki Ba Ranów wśród swoich pobratymców. Niektórzy są teraz bardziej goblinami niż ludźmi. Nawet czczą mrocznego boga, paląc liście tulanu i składając ofiary. Żyją jak dzikie zwierzęta. W nocy światło księżyca powoduje u nich atak szału, a w ciemności ich oczy jarzą się na czerwono! Niektórzy głośno wyrazili niedowierzanie. - To prawda, chłopaki! Przed wiekami, gdy upadło imperium, wschodnich władców pozostawiono na łasce losu. I w ciemnych gęstwinach caliskich dżungli utracili ludzkie cechy. Teraz w wielkich kamiennych fortecach na wybrzeżu Morza Goblinów, które niegdyś strzegły stałego lądu przed najazdem, mieszkają tenkińscy watażkowie: potwory w połowie ludzkie, w połowie goblinie. Odwrócili się plecami do Maribora i przyjęli zwyczaje Ghazelów. Tak, przyjaciele, Calis jest w strasznej sytuacji. Dziękujemy więc za wasz śmiały czyn dobroci, bo bylibyśmy na łasce losu, gdybyście nie wyciągnęli nas z morza. Gdyby nie wasza odwaga, na pewno bylibyśmy martwi... Albo jeszcze gorzej. - Nie trzeba było wiele odwagi - odezwał się Daniels. - „Szmaragdowy Sztorm” mógłby załatwić tych gnojków przy martwej ciszy z połową załogi pijaną, a drugą chorą na febrę. - Tak myślisz? - spytał Wyatt. Hadrian nie zauważył wcześniej sternika, który siedział cicho w mroku, poza kręgiem światła świecy. - Wszyscy tak myślicie? - zapytał dziwnie ostrym, wręcz wyzywającym tonem, po czym westchnął, pokręcił z poirytowaniem głową, wstał i wspiął się po drabinie na pokład. Hadrian, uporawszy się z kubełkami, poszedł za nim. Znalazł sternika na forkasztelu. Deminthal zaciskał ręce na relingu i wpatrywał się w migoczący rąbek księżyca na falującej czarnej wodzie. - O co w tym wszystkim chodzi? - Mamy kłopoty i... - przerwał, wskazując gniewnie na pokład rufowy, ale opanował się i zacisnął zęby, jakby w ten sposób mógł uwięzić słowa w ustach.

- Jakie kłopoty? - Hadrian zerknął we wskazanym kierunku. - Kapitan nie chce, żebym cokolwiek mówił. To przeklęty głupiec, który jest głuchy na głos rozsądku. Powinienem nie wykonać jego rozkazów i zmienić w tej chwili kurs statku. Nikt by się nie dowiedział, aż do czasu określania pozycji jutro w południe. - Wesley by się zorientował. - Hadrian wskazał na młodego mężczyznę wspinającego się na pokład rufowy podczas wykonywania nocnego obchodu w charakterze oficera pierwszej wachty. - W mig kazałby cię zaprowadzić do pana Bishopa. - Poradziłbym sobie z Wesleyem, gdybym musiał. Nie wiesz, że pokład jest śliski? - Zaczynasz mówić jak Royce. Co się dzieje? - Skoro rozważam zabójstwo midszypmena, złamanie rozkazu kapitana dotyczącego milczenia nie ma już pewnie znaczenia, co? - Wyatt jeszcze raz spojrzał na morze. - Wracają. - Kto? - Dakkowie. Nie uciekli. Przegrupowują się. - Spojrzał na Hadriana. - Farbują żagle krwią swoich wrogów. Wiedziałeś o tym? Setki małych czerwonych łodzi stoją w zatoczkach i portach ich wyspy. Wiedzą, że trzymamy się blisko brzegu i płyniemy pod wiatr. Ruszą za nami w pościg jak wilki. Dziesięć, dwadzieścia tartan z ożaglowaniem łacińskim złapie wiatr, który będzie nieosiągalny dla nas. „Sztorm” będzie bez szans. - Skąd ta pewność? Może się mylisz. Kapitan musi mieć ważny powód, żeby pozostawać na kursie. - Nie mylę się.

Rozdział 11. Człowiek w kapturze. Człowiek w kapturze znów odszedł. Arista skryła się głębiej w mroku pod schodami gospody. Chciała zniknąć, stać się niewidzialna. Jej szata przybrała obskurny brązowy odcień, stapiając się z kolorem brudnego drewna. Wsunęła kaptur na głowę i czekała. To był on człowiek opisany przez Lynnette. Szukał jej. Usłyszała odgłos jego butów na bruku. Zwolnił, zawahał się, a następnie cofnął. Znów wracał.

Na końcu uliczki po raz trzeci pojawiła się wysoka ciemna sylwetka. Mężczyzna przystanął i Arista wstrzymała oddech. W świetle latarni stała przerażająca postać w czarnym płaszczu z kapturem i grubym szalem zakrywającym twarz. Mężczyzna nosił pod płaszczem miecz - rozpoznała ten odgłos. Zrobił niepewny krok w stronę jej kryjówki, potem jeszcze jeden, a następnie przystanął. W świetle latarni widać było białe obłoczki wydobywające się z jego szala. Spojrzał na boki, potem stał przez kilka sekund, po czym obrócił się na pięcie tak gwałtownie, że zrobił obcasem niewielkie wgłębienie w żwirze, i odszedł. Po kilku pełnych napięcia minutach Arista ostrożnie wysunęła się spod schodów. Zniknął. Na wschodzie pojawiło się pierwsze światło brzasku. Gdyby tylko zdołała wrócić do pałacu... Przynajmniej tam byłaby bezpieczna przed skrytobójcą i nie zadawano by nieuniknionych pytań: „Kim ona jest?”, „Jak to zrobiła?”, „To wiedźma?”. Opuściła zaułek Brisbane, zanim ktokolwiek pomyślał o pytaniach. Ale co będzie później? Zwróciła na siebie zbyt wielką uwagę i choć wątpiła, aby ktoś pokojarzył fakty, jawne użycie magii wywołało poruszenie. Zdjęła szatę, starannie ją ukryła pod schodami gospody i ruszyła w stronę pałacu. Strażnicy jak zwykle ją zignorowali i bez przeszkód zabrała się do pracy. Z początku miała szczęście i niewiele osób ją zauważało, ale w południe do zamku dotarły wieści o wydarzeniach z poprzedniego wieczoru. Wszyscy rozprawiali o zamieszaniu na ulicy Coswall. Wieczorem zaś krążyły już pogłoski, że sprawczynią ożywienia chłopca jest czarownica z Melengaru. Na szczęście nikt nie podejrzewał sprzątaczki Elli o przestępstwo poważniejsze od niezwrócenia pożyczonego obrusu. Arista była wycieńczona nie tylko dlatego, że nie spała, ukrywając się przed zabójcą. Odratowanie Wery’ego nadwerężyło jej siły. Po skończeniu pracy wróciła do zaułku i wzięła szatę czarnoksiężnika. Nie śmiała jej włożyć z obawy, że ktoś mógłby ją rozpoznać. Zrolowała ją więc i przycisnęła do piersi, po czym ruszyła na skraj szerokiej alei, nie mogąc się zdecydować, co dalej robić. Pozostanie w mieście byłoby czystą głupotą. Poza tym wieki minęły od jej pobytu w domu i chętnie by zobaczyła znajomą twarz, usłyszała głos brata, odpoczęła. Wiedziała, że powinna odejść, i to niezwłocznie, ale była bardzo zmęczona. Nie mogła znieść myśli o wyruszeniu w drogę w chłodzie i mroku, głodna i sama. Rozpaczliwie potrzebowała bezpiecznego miejsca do snu, gorącego posiłku i widoku przyjaznej twarzy, a to oznaczało tylko jedno: Barkerów. Zresztą nie mogła odejść bez szczotki do włosów z perłową rączką - ostatniej pamiątki po ojcu. Na końcu zaułka Brisbane nic się nie zmieniło. Uliczka była wciąż usiana małymi ogniskami i pełna wielkich cieni rzucanych przez prowizoryczne namioty, furmanki i

beczki. Ludzie poruszali się w narastającej ciemności, zerkając czasami na nią, gdy przechodziła, ale nikt ani jej nie zagadnął, ani do niej nie podszedł. Odnalazła wóz Barkerów, z którego jak zawsze rozciągał się wielki brezent na kształt zadaszenia. Dostrzegł ją jeden z chłopców, a po chwili wybiegła Lynnette. Bez słowa zarzuciła Ariście ręce na szyję i mocno ją uścisnęła. - Wejdź, zjedz coś - poprosiła, wycierając policzki i prowadząc księżniczkę za rękę. Postawiła garnek na ogniu. - Zachowałam trochę na wszelki wypadek. Musiałam oczywiście zrobić to w tajemnicy, bo sępy by wszystko pożarły. Nie byłam jednak pewna, czy wrócisz... Wokół ognia zebrali się pozostali Barkerowie. Finis i Hingus usiedli po drugiej stronie. Brice, ubrany jak zwykle w białą koszulę i szare spodnie, usiadł na odwróconej klatce i strugał kawałek drewna. Nikt się nie odzywał. Arista zajęła miejsce na skrzyni. Czuła się niezręcznie. Czy w ich oczach widoczny jest niepokój, czy strach? - Ella - zaczęła w końcu Lynnette cicho, niepewnie. - Kim jesteś? - Nie mogę powiedzieć - odparła księżniczka po długiej przerwie. Myślała, że będą narzekać albo dalej ją naciskać, lecz wszyscy skinęli w milczeniu głowami, jakby spodziewali się takiej odpowiedzi. Podobnie jak ona ich pytania. - Nie obchodzi mnie, kim jesteś. Jesteś zawsze mile widziana przy tym ognisku oświadczył Brice. Nie spuszczał oczu z płomieni, ale jego słowa zdradzały uczucia, jakich się po nim nie spodziewała. Mężczyzna, który zarabiał na życie wykrzykiwaniem przez cały dzień na ulicach, rzadko kiedy sam się odzywał. Lynnette podała Ariście podgrzany gulasz. - Żałuję, że nie ma więcej. Gdybym tylko wiedziała, że wrócisz. - Jak się czuje Wery? - spytała Arista. - Spał całą noc, ale przez większą część dnia biegał i dokazywał jak zwykle. Wszyscy, którzy go widzieli, mówią to samo: to był cud. - Wszyscy? - spytała Arista zaniepokojona. - Ludzie wpadali tu przez cały dzień, żeby go zobaczyć i popytać o ciebie. Wielu mówiło, że mają chore dzieci albo umierających bliskich. Jeden tak się rozgniewał, że strącił daszek i prawie przewrócił wóz, zanim Finis sprowadził Brice’a, żeby go wyrzucił. - Przykro mi.

- Niepotrzebnie! Proszę... Niech ci nigdy nie będzie przykro - powiedziała Lynnette. Do oczu znów napłynęły jej łzy. - Już nie będziesz mogła u nas zostać, prawda? Arista przytaknęła. - Człowiek w kapturze? - I inni. - Szkoda że nie mogę pomóc - żałowała pani Barker. Arista pochyliła się i ją objęła. - Pomogłaś... Bardziej niż ci się wydaje. Gdybym mogła się przespać przez noc, to potem... - Oczywiście, że możesz. Połóż się w wozie. Choć tyle możemy dla ciebie zrobić. Arista była zbyt zmęczona, żeby się spierać. Weszła pod plandekę i włożyła szatę, żeby odegnać chłód nocy. Następnie wczołgała się na nierówne posłanie z szorstkiego płótna, od którego czuć było ziemniakami i cebulą, i wreszcie się położyła. Przyjemnie było zamknąć oczy i się odprężyć. Słyszała, że Barkerowie na zewnątrz rozmawiają szeptem, nie chcąc jej przeszkadzać. - Jest służebnicą Maribora - powiedział jeden z chłopców. Nie umiała rozpoznać który. - Dlatego nie może powiedzieć. Bogowie nigdy nie pozwalają im mówić. - Albo może być Kile’em, przebranym bogiem, który robi dobre uczynki - dodał drugi syn. - Słyszałem, że za każdy dostaje pióro z płaszcza Muriel. - Sza! Usłyszy was - strofowała ich Lynnette. - Idźcie umyć garnek. Arista zasnęła przy ich szeptach, zbudziły ją zaś podniesione głosy. *** - Powtarzam, że nie wiem, o czym mówicie! Nic nie wiem o wiedźmie - mówił Brice i sprawiał wrażenie przestraszonego. Arista wyjrzała z wozu. Brice zagradzał drogę imperialnemu żołnierzowi, który stał z pochodnią w ręku. Kawałek dalej na ulicy inni żołnierze walili pięściami do drzwi garbarni i wdzierali się do pozostałych namiotów. - Sierżancie! - zawołał najbliższy. - Tutaj! Trzech żołnierzy ruszyło w stronę Brice’a szybkim krokiem, podzwaniając przy tym zbroją i stukając obcasami o bruk.

- Rozwalić i przeszukać tę budę - rozkazał sierżant. - Zrobić to samo z pozostałymi. I tak powinno się usunąć to szkaradzieństwo. - Zostawcie ich w spokoju - powiedziała Arista, wychodząc z wozu. - Nic nie zrobili. - Ella! - warknął Brice. - Nie wtrącaj się. Sierżant ruszył żwawo w stronę Aristy, ale Barker zagrodził mu drogę. - Zostawcie moją córkę w spokoju - zagroził. - Brice, nie - szepnęła Arista. - Przyszedłem tu tylko po wiedźmę - powiedział żołnierz. - Ale skoro nalegacie, to z radością spalę wszystkie namioty na tej ulicy. - Nie jest wiedźmą! - wykrzyknęła Lynnette, przyciskając Wery’ego do swojego boku. - Uratowała moje dziecko. Jest służebnicą Maribora! Sierżant przyglądał się Ariście przez chwilę. - Związać ją! - rozkazał. Dwóch z jego ludzi wystąpiło z kawałkiem sznura i chwycili Aristę za ramiona. Ale momentalnie krzyknęli z bólu, puścili ją i zatoczyli się do tyłu - szata Esrahaddona jarzyła się głęboką pulsującą czerwienią. Strażnicy gapili się na księżniczkę przerażeni, potrząsając zranionymi dłońmi. Arista, dostrzegając swoją szansę, przymknęła oczy i zaczęła się koncentrować. Skupiła się na zablokowaniu dostępu dźwiękom ulicy i na... Ból przeszył jej twarz. Upadła na plecy oszołomiona. W oczach jej pociemniało, w uszach zadzwoniło. - Nic z tego! - oświadczył sierżant. Załzawionymi oczami zobaczyła, że stoi nad nią i rozciera sobie knykcie. Wyjął miecz i wycelował ostrze w Brice’a. - Nie pozwolę, żebyś rzucała swoje zaklęcia, wiedźmo. Ani dźwięku więcej i zdejmuj tę szatę. W tej chwili! Jak będzie trzeba, to rozbiorę cię do rosołu. Żadnych gwałtownych ruchów lub dźwięków, bo na miejscu zetnę temu człowiekowi głowę. Lynnette stała gdzieś po jej prawej stronie i Arista usłyszała jej okrzyk przerażenia. - Szata. Zdejmuj ją! Arista wykonała polecenie, pozostając jedynie w cienkiej sukni Lynnette. Sierżant podszedł bliżej. - Czy moi ludzie będą mieli z tobą jeszcze jakieś kłopoty?

Ponownie uniósł czubek miecza w stronę Brice’a. Arista pokręciła głową. - To dobrze. Zwiążcie ją mocno. Owińcie nadgarstki i palce i znajdźcie jakiś knebel. Strażnicy znów podeszli do Aristy i szarpnęli jej ramiona za plecy tak brutalnie, że krzyknęła. - Proszę, nie róbcie jej krzywdy - błagała Lynnette. - Nie zrobiła nic złego! Skrępowali jej nadgarstki, owijając sznur wokół palców i zaciskając go, aż poczuła bolesne szczypanie skóry. Sierżant w tym czasie rozkazał Lynnette, żeby podała mu szatę. Jeden z żołnierzy pociągnął Aristę za włosy, żeby wstała, inny oderwał jeden z jej rękawów. - Otwórz usta - rozkazał, odchylając głowę księżniczki. Gdy się zawahała, wymierzył jej policzek. Zachwiała się i gdyby nie drugi strażnik, który wciąż trzymał ją za włosy, mogłaby upaść. Policzek był znacznie mniej bolesny od uderzenia sierżanta, ale znów poczuła łzy w oczach. - A teraz otwieraj! Wepchnął materiał Ariście do ust tak głęboko, że omal się nie udusiła. Następnie owinął sznur wokół jej głowy i z przodu wcisnął go między jej wargi. Gdy poczuła powróz wokół szyi, wystraszyła się, że mogą powiesić ją na miejscu. - Teraz powinniśmy być bezpieczni - oświadczył sierżant. - Po dotarciu do pałacu utniemy ci dłonie, a po przesłuchaniu chyba też język. Gdy ją wlekli, zebrał się tłum i Arista słyszała płacz Lynnette. Kiedy dotarli na Coswall, z gospody Baileya wyszli klienci, żeby popatrzeć. Stali na werandzie z kuflami w ręku, a gdy ich mijała, więcej niż raz usłyszała, jak mamroczą słowo „wiedźma”. Na placu Bingham Ariście brakowało już tchu i się dusiła. Gdy została z tyłu, strażnik trzymający powróz szarpnął nim tak mocno, że upadła. Uderzyła lewym kolanem o bruk i krzyknęła, ale słychać było tylko przytłumiony jęk. Skręciwszy ciało, wylądowała na ramieniu, chroniąc przed zranieniem twarz. Leżąc na boku, wrzasnęła z bólu, który przeszył jej lewą nogę. - Wstawaj! - rozkazał żołnierz. Szorstki sznur zaciśnięty na jej gardle rozcinał jej skórę. - Do góry, leniwa dupo! Pociągnął za powróz mocniej, wlokąc ją kijka centymetrów po bruku. Sznur zacisnął się jeszcze bardziej. Usłyszała pulsowanie krwi w uszach. - Wstawaj, niech cię szlag! Poczuła, jak sznur wrzyna jej się w szyję. Ledwie mogła oddychać. Łomotanie w uszach przypominało walenie w bębny.

- Bruce! - zawołał jeden ze strażników. - Postaw ją na nogi! - Próbuję! Po kolejnym pociągnięciu Arista zdołała usiąść, ale była oszołomiona. Ulica chwiała się i przechylała. Ciemność na skraju jej pola widzenia poszerzała się i księżniczka coraz gorzej widziała. Usiłowała powiedzieć im, że się dławi, ale wyszedł z tego jedynie żałosny jęk. Próbowała uklęknąć, lecz wtedy nasiliły się zawroty głowy. Ziemia przesunęła się i pochyliła. Arista upadła, znów uderzając ramieniem o kamienie, i przetoczyła się na plecy. Spojrzała błagalnym wzrokiem na żołnierza, który trzymał powróz, ale w odpowiedzi zobaczyła jedynie gniew i wstręt. - Wstawaj albo... - przerwał. Spojrzał nagle na prawo. Coś go zaskoczyło. Puścił powróz i zrobił krok do tyłu. Po rozluźnieniu sznura łomotanie osłabło i Arista mogła znów oddychać. Leżała na ulicy, miała zamknięte oczy i była szczęśliwa, że żyje. Jej uwagę przyciągnął dopiero szczęk metalu i szuranie stóp. Podniosła głowę i zobaczyła, jak niedoszły dusiciel pada na zmienię obok niej. W odległości ramienia stał zakapturzony człowiek z zakrwawionym mieczem. Dobył zza pasa sztylet i nim rzucił. Gdzieś za plecami usłyszała stęknięcie, a potem odgłos jak przy upadaniu worka z mąką na ziemię. Człowiek w kapturze śmignął obok niej. Jej uszu dobiegł okrzyk bólu. Metal uderzył o metal, po czym rozległo się kolejne stuknięcie, a po nim odgłos gulgotania i przekręcone słowa. Kolejny szczęk, następny krzyk. Obróciła się na brzuch. Znów go zobaczyła. Stał na środku placu, trzymając w jednej ręce miecz, a w drugiej sztylet. Na ziemi leżały trzy ciała. Pozostało dwóch żołnierzy. - Coś ty za jeden?! - krzyknął sierżant do nieznajomego. - Jesteśmy imperialnymi żołnierzami wykonującymi oficjalne rozkazy. Człowiek w kapturze nie odpowiedział. Pobiegł tylko naprzód, wymachując mieczem, po czym zrobił unik na prawą stronę i zatrzymując broń sierżanta wysoko w powietrzu, dźgnął go sztyletem w szyję. W tym czasie drugi żołnierz zamachnął się na niego. Zakapturzony mężczyzna wykrzyknął i odwrócił się rozwścieczony. Natarł na ostatniego strażnika, który cofnął się pod naporem pełnego furii ataku. Żołnierz odwrócił się i zaczął uciekać. Człowiek w kapturze ruszył w pościg. Strażnik dobiegł prawie do końca ulicy, nim został pchnięty w plecy. Gdy już leżał, napastnik dalej dźgał krzyczącą ofiarę, aż żołnierz umilkł. Arista siedziała bezradnie na środku placu, gdy zakapturzony człowiek podszedł do niej z zakrwawionym mieczem i płaszczem. Pomógł jej wstać i zaprowadził ją w

wąską uliczkę. Oddychał ciężko, wciągając ze świstem powietrze przez szal. Wyczerpana fizycznie i psychicznie Arista nie stawiała oporu. Świat wirował jej przed oczami, a noc stała się jakby czymś nierealnym. Nie wiedziała, co się dzieje ani dlaczego, i przestała próbować to zrozumieć. Zawlókł ją do stajni i oparł o szorstką ścianę. Para koni przesunęła się przestraszona zapachem krwi. Mężczyzna przytrzymał mocno Aristę i przyłożył jej do gardła nóż. Przymknęła oczy i wstrzymała oddech. Poczuła na skórze nacisk zimnej stali, gdy nieznajomy przeciął powróz. Obrócił ją, uwolnił jej nadgarstki, a następnie usunął sznur przytrzymujący knebel. - Chodź szybko - szepnął, ciągnąc ją za rękę. Skonfundowana ruszyła za nim chwiejnym krokiem. Głos mężczyzny wydawał jej się znajomy. Poprowadził ją przez labirynt ulic, wokół ciemnych budynków i przez drewniane płoty. Wkrótce straciła orientację. Przystanął w ciemnym narożniku, przykładając palec do zakrytych szalem ust. Poczekali chwilę, po czym poszli dalej. Wiatr wzmógł się, przywiewając odór ryb, i Arista usłyszała odgłos fal. Dostrzegła z przodu nagie maszty zakotwiczonych statków podskakujących przy nabrzeżu. Po dotarciu do zrujnowanego budynku zaprowadził ją tylnymi schodami do jakiegoś pokoiku i zamknął drzwi. Stała sztywno i patrzyła, jak mężczyzna rozpala ogień w żelaznym piecyku. Jego ręce, ramiona i sposób, w jaki przechylał głowę, rodziły w niej nieodparte wrażenie, że go zna. Po podsyceniu płomieni odwrócił się i zrobił krok w jej stronę. Rozpoznała jego oczy. Zdjął kaptur i odwinął szal. Na widok jego twarzy Aristę ogarnęło współczucie. Zniekształcona i poznaczona strasznymi bliznami wydawała się zlepkiem czerwonych plam. Mężczyźnie brakowało jednego ucha, brwi i sporej części włosów. Jego usta nie miały naturalnego bladoróżowego koloru. Wybawiciel Aristy wyglądał strasznie, ale jednocześnie księżniczka nie potrafiła znaleźć słów, by wyrazić radość z jego spotkania. Rozpłakała się i zarzuciła mu ręce na szyję, ściskając go tak mocno, jak tylko pozwalały jej na to siły. - Mam nadzieję, że to cię nauczy, żeby nie uciekać beze mnie, Wasza Wysokość - powiedział Hilfred. Długo płakała i go obejmowała, przyciskając twarz do jego piersi. Hilfred powoli uniósł ręce i odwzajemnił uścisk. Podniosła głowę, a on odgarnął jej z twarzy kosmyki przesiąkniętych łzami włosów. Przez ponad dziesięć lat, kiedy był jej

obrońcą, nigdy nie dotykał jej tak intymnie. Jakby uświadamiając to sobie, wyprostował się i odprowadził ją powoli do krzesła, a potem sięgnął po szal. - Chyba nie wychodzisz z powrotem? - spytała ze strachem. - Nie - odparł. - W mieście pojawi się wielu strażników i nie będzie tam bezpiecznie ani dla mnie, ani dla ciebie. Przez pewien czas lepiej nie pokazujmy się publicznie. Tutaj nic nam nie grozi. Okoliczne budynki to pustostany, a to mieszkanie wynająłem od ślepca. - To po co się zakrywasz? Milczał przez chwilę, spoglądając na szal. - Na widok mojej twarzy ludzie... czują się nieswojo, a chciałbym, byś czuła się swobodnie i bezpiecznie. Taką mam pracę, pamiętasz? - I wykonujesz ją doskonale. Widok twojej twarzy nie deprymuje mnie. - Nie uważasz, że oglądanie jej jest... nieprzyjemne? Arista uśmiechnęła się ciepło. - Hilfred, twoja twarz to najpiękniejsza rzecz, jaką w życiu widziałam. *** Zajmowane przez Hilfreda mieszkanie było bardzo małe - tylko jeden pokój i ustęp. Wnętrze wyłożono surowymi sosnowymi deskami, które z wiekiem na ścianach poszarzały, a na podłodze wytarły się do gładkości od chodzenia. Były w nim chybotliwy stolik, trzy krzesła i okrętowy hamak. Jedyne okno zmatowiało od działania morskiej soli i wpadało przez nieprzyćmione szare światło. Hilfred nie chciał zapalać świeczki, żeby nie przyciągnąć czyjejś uwagi. Dzięki piecykowi w nocy w tej ruderze było znośnie ciepło, ale przed świtem Hilfred gasił ogień, by ktoś przez przypadek nie wypatrzył dymu. Przez dwa dni siedzieli w tym nędznym pokoiku, słuchając, jak wiatr obija się o gonty i wyje nad rurą od piecyka. Hilfred ugotował zupę z małży i ryb, które poszedł kupić u starego ślepca. Poza tym nie opuszczali klitki. Arista dużo spała. Wydawało jej się, że minęły lata od momentu, gdy ostatni raz czuła się bezpieczna, i jej ciało poddało się skrajnemu zmęczeniu. Hilfred przykrywał ją i chodził ostrożnie po pomieszczeniu, klnąc pod nosem, kiedy zrobił jakiś hałas. Wieczorem drugiego dnia Arista zbudziła się, gdy upuścił łyżkę. Spojrzał na nią w zakłopotaniu i skulił się na widok jej otwartych oczu. - Przepraszam, podgrzewałem zupę. Pomyślałem, że będziesz głodna. - Dziękuję - powiedziała.

- Dziękuję? - Nie tak się mówi, jak ktoś ci wyświadczy przysługę? Uniósł resztki brwi. - Jestem twoim służącym od ponad dziesięciu lat i ani razu nie słyszałem z twoich ust „dziękuję”. To była prawda i Aristę zabolały te słowa. Jakże niegodziwie się dawniej zachowywała. - Chyba najwyższa pora. Nie sądzisz? Sprawdzę twój bandaż. - Po jedzeniu, Wasza Wysokość. Spojrzała na niego i się uśmiechnęła. - Bardzo za tobą tęskniłam - powiedziała i zobaczyła wyraz zdziwienia na jego twarzy. - Wiesz, w czasie dorastania zdarzały się chwile, kiedy cię nienawidziłam. Głównie po pożarze. Za to, że nie uratowałeś mojej matki. Później nie cierpiałam tego, że zawsze za mną chodziłeś. Wiedziałam, że meldujesz o każdym moim posunięciu. To straszna sytuacja dla nastolatki, jak starszy chłopak przygląda się jej w milczeniu, jak je, śpi... Zna jej największe tajemnice. Zawsze byłeś cichy, zawsze czujny. Wiedziałeś, że podkochiwałam się w tobie, gdy miałam czternaście lat? - Nie - odparł szorstko. - Byłeś zabójczym siedemnastolatkiem. Próbowałam wszystkiego, żeby wzbudzić twoją zazdrość. Ganiałam za wszystkimi szlachcicami na dworze, udając, że mnie pragną, ale żaden nie pragnął. A ty... byłeś takim obrzydliwie doskonałym dżentelmenem. Stałeś w pobliżu ze stoickim spokojem i to mnie doprowadzało do wściekłości. Chodziłam spać upokorzona, wiedząc, że stoisz tuż za drzwiami. Gdy byłam starsza, traktowałam cię jak mebel. Mimo to twoje zachowanie się nie zmieniło. Podczas procesu... - Dostrzegła jego wzdrygnięcie i postanowiła nie kończyć myśli. - A później myślałam, że uwierzyłeś w to, co o mnie mówili, i mnie znienawidziłeś. Hilfred odłożył łyżkę i westchnął. - O co chodzi? - spytała przestraszona. Pokręcił głową, a po jego ustach przemknął nieznaczny smutny uśmiech. - Nic takiego, Wasza Wysokość. - Mów do mnie Arista. Znów uniósł to, co mu zostało z brwi. - Nie mogę. Jesteś moją księżniczką, a ja twoim sługą. Zawsze tak było.

- Hilfred, znasz mnie od dziesiątego roku życia. Chodziłeś za mną w dzień i w nocy. Widziałeś mnie wcześnie rano. Widziałeś mnie przesiąkniętą potem, gdy miałam gorączkę. Sądzę, że możesz się do mnie zwracać po imieniu. Wyglądał prawie na przerażonego i wrócił do mieszania zupy w garnku. - Hilfred? - Przykro mi, Wasza Wysokość. Nie mogę tak się do ciebie zwracać. - A jeśli ci rozkażę? - A rozkazujesz? - Nie - westchnęła Arista. - Dlaczego mężczyźni nie chcą mówić do mnie po imieniu? Hilfred spojrzał na nią. - Znałam go tylko przelotnie - wyjaśniła, nie wiedząc dlaczego. Nigdy wcześniej nie rozmawiała z nikim o Emerym. - Szmat czasu przeżyłam sama i nigdy mi to nie przeszkadzało. Nigdy nikogo nie było... aż do niedawna. Hilfred spuścił wzrok i mieszał zupę. - Zginął. Od tamtej pory czuję pustkę. Okropnie się bałam tamtej nocy. Myślałam... nie, byłam pewna, że zginę. Straciłam nadzieję, a wtedy ty się zjawiłeś. Naprawdę przydałby mi się przyjaciel. A gdybyś nazywał mnie... - Nie mogę być twoim przyjacielem, Wasza Wysokość - powiedział oziębłym tonem Hilfred. - Dlaczego? Nastąpiła długa przerwa. - Nie mogę ci powiedzieć. Zapadła cisza. Arista wstała, przytrzymując koc owinięty wokół ramion. Wpatrywała się w plecy Hilfreda, aż - jakby pod wpływem jej uporczywego spojrzenia - odwrócił się do niej twarzą, ale unikał jej wzroku. Ustawił półmiski na stole. Stanęła przed nim, zagradzając mu drogę. - Hilfred, spójrz na mnie. - Zupa gotowa. - Nie jestem głodna. Spójrz na mnie. - Nie chcę, żeby się przypaliła. - Hilfred. Nie odezwał się i patrzył bez przerwy na podłogę.

- Co takiego zrobiłeś, że nie możesz spojrzeć mi w twarz? Milczał. Gdy odpowiedź zaświtała Ariście w głowie, poczuła się zdruzgotana. Nie przyszedł tam, żeby ją ratować. Nie był jej przyjacielem. Zdrada była prawie nie do zniesienia. - To prawda - powiedziała drżącym głosem. - Naprawdę wierzysz w opowieści o mnie. Że jestem wiedźmą, że jestem zła, że zabiłam ojca z chęci zagarnięcia tronu. Pracujesz dla Saldura czy kogoś innego? Wydostałeś mnie z rąk strażników pałacowych dla jakichś korzyści politycznych? A może to jakiś plan, żeby mną manipulować, żebym ci zaufała i coś wyjawiła? Jej słowa wywarły potężny skutek. W jego oczach ukazał się ból, jakby zasypano go gradem ciosów. Twarz miał napiętą, szczęki zaciśnięte. - Mógłbyś przynajmniej powiedzieć mi prawdę - stwierdziła. - Chyba jesteś tyle winien, jeśli nie mnie, to mojemu ojcu. Ufał ci. Wybrał cię na mojego strażnika przybocznego. Dał ci szansę, żebyś stał się kimś. Cieszyłeś się przywilejem dworskiego życia z powodu jego wiary w ciebie. Hilfred miał trudności z oddychaniem. Odwrócił się od niej i chwytając szal, ruszył do drzwi. - Tak, idź, no dalej! - krzyknęła. - Powiedz im, że nic z tego nie wyszło. Powiedz, że nie dałam się nabrać. Powiedz Sauly’emu i reszcie tych drani, że nie jestem głupią dziewczynką, za którą mnie brali! Nie powinieneś mnie rozwiązywać i wyjmować mi knebla, Hilfred. Będzie ci trudniej zawlec mnie na stos, niż myślisz! Strażnik uderzył ręką w futrynę i Arista podskoczyła. Odwrócił się do niej. Takiego dzikiego i wściekłego spojrzenia jeszcze nigdy u niego nie widziała. Cofnęła się. - Wiesz, dlaczego cię uratowałem?! - krzyknął trzęsącym się głosem. - Wiesz? - Żeby... przekazać mnie i dostać... - Nie! Nie teraz. Wtedy - powiedział, machając ręką. - Wiele lat temu, gdy palił się zamek. Wiesz, dlaczego cię wtedy uratowałem? Nie odpowiedziała. - Nie byłem tam sam. Byli też żołnierze, kapłani, służący. Wszyscy stali i patrzyli. Wiedzieli, że jesteś w środku, ale ani jeden nie kiwnął palcem. Tylko obserwowali, jak zamek plonie. Biskup Saldur zobaczył, jak biegnę w tamtą stronę, i mnie zatrzymał. Powiedział, że jest za późno, że zginę. Wierzyłem mu, naprawdę, ale i tak wszedłem. Wiesz dlaczego? Wiesz?! - krzyknął do niej. Pokręciła głową.

- Bo miałem to gdzieś! Nie chciałem żyć, gdybyś ty umarła. - Po jego pokiereszowanej twarzy spłynęły łzy. - Ale nie proś mnie, żebym był twoim przyjacielem. To zbyt okrutna tortura. Dopóki będę mógł utrzymać bezpieczną odległość... dopóki między nami będzie ściana - nawet jeśli zbudowana tylko ze słów - dopóty będę mógł to znieść. - Hilfred wytarł oczy szalem. - Twój ojciec wiedział, co robi. O tak, wiedział dokładnie, co robi, kiedy mianował mnie twoim strażnikiem przybocznym. Umarłbym i tysiąc razy, żeby cię ochronić. Ale nie proś mnie o wdzięczność dla niego za życie, które mi dał, bo było ono pełne bólu. Żałuję, że nie zginąłem tamtej nocy, wiele lat temu albo choćby w Dahlgrenie. Wtedy byłby koniec. Nie musiałbym patrzeć na ciebie. Nie musiałbym budzić się codziennie, żałując, że nie urodziłem się synem wielkiego rycerza lub ty córką biednego pasterza. - Zasłonił oczy i oparł głowę o futrynę. Arista przeszła przez pokój, ujęła jego twarz w dłonie i stając na palcach, pocałowała go w usta. Nie poruszył się, ale drżał. Nie oddychał, ale głośno westchnął. - Spójrz na mnie - poprosiła, rozkładając ręce, żeby pokazać poplamioną i podartą suknię. - Nie sądzisz, że nawet córka pasterza wygląda lepiej ode mnie? Chwyciła i pocałowała jego rękę. - Czy kiedyś mi wybaczysz? Spojrzał na nią skonfundowany. - Co? - Że byłam taka ślepa.

Rozdział 12. Wilki morskie. „Szmaragdowy Sztorm” od wielu dni płynął na wschód, posuwając się powoli pod wiatr, który nie chciał zmienić kierunku. Utrzymanie kursu wymagało częstych zmian halsu, przez co załogi obsługujące reje pracowały przez całą noc. Royce jak zwykle dostał późną zmianę. Nie winił za to Dime’a. Doszedł do wniosku, że dowódca obsady grotmasztu był uczciwym człowiekiem. To Royce był najnowszym członkiem załogi, w której obowiązywała zasada starszeństwa. Zmiana mu nie przeszkadzała. Lubił spędzać noce na górze. Powietrze było świeże, a w ciemności między linami czuł się swobodnie jak pająk w sieci. Miał okazję, żeby się odprężyć, zastanowić, a od czasu do czasu zabawić dręczeniem Berniego, który panikował za każdym razem, gdy tracił z oczu swojego starego kompana z gildii. Royce siedział między podwantkami ze stopami dyndającymi w otwartej przestrzeni trzydzieści metrów nad pokładem. W górze było widać gwiezdny pył,

natomiast na horyzoncie wschodził księżyc w nowiu - kocie oko zerkające na Royce’a ponad wodą. W dole migotały latarnie na dziobie, pokładzie rufowym i rufie, tworząc obrys „Szmaragdowego Sztormu”. Po lewej stronie elf widział ciemne wybrzeże Calisu. W niektórych miejscach gęstą roślinność przerywał klif lub błyszczący biały pióropusz wodospadu, na który padało światło księżyca. Choroba morska mu przeszła. Nie przypominał sobie gorszego okresu w swoim życiu od pierwszego tygodnia na statku. Nudności i zawroty głowy przypominały mu stan upojenia alkoholowego, którego nie cierpiał. Większą część pierwszej nocy spędził na obejmowaniu galionu i wymiotowaniu z dziobu. Po czterech dniach jego żołądek się przyzwyczaił, ale Royce był odwodniony i łatwo się męczył. Dopiero po kilku tygodniach wspomnienie tej męki częściowo się zatarło, lecz teraz, kiedy siedział między linami i spoglądał na ciemne morze, zapomniał o tym wszystkim całkowicie. Dziwił się, jak piękne mogą być czarne fale, z wdziękiem pulsująca powierzchnia całowana przez bezwstydny księżyc pod baldachimem usianym gwiazdami. Tylko jeden widok mógł być piękniejszy. Co ona teraz robi? Patrzy na ten sam księżyc i myśli o mnie? Sięgnął ręką pod tunikę, wyjął szalik i potarł go między palcami, a następnie przyłożył do twarzy i głęboko wciągnął powietrze. Miał jej zapach. Royce trzymał go w ukryciu - swój maleńki skarb, miękki i ciepły. W te noce, kiedy dokuczała mu choroba morska, leżał w hamaku i przyciskał go do policzka jak magiczny talizman, który miał go uwolnić od cierpienia. Tylko dzięki niemu mógł zasnąć. Otworzył się luk pokładu oficerskiego i Royce dostrzegł Beryla wychodzącego na nocne powietrze. Beryl lubił spać i jako starszy midszypmen rzadko pełnił późną wachtę. Stał i rozglądał się po całym pokładzie. Rzucił okiem do góry na grotmars, ale Royce wiedział, że jest niewidoczny w ciemnej plątaninie lin. Beryl zauważył Wesleya robiącego obchód na forkasztelu. Przeszedł przez śródokręcie i wszedł po schodkach. Wesley wyglądał na zaniepokojonego jego wizytą, ale trzymał się dzielnie. Może tej nocy chłopak znowu dostanie lanie. Męki, które Beryl dla niego zaplanował, nie były sprawą Royce’a i elf pomyślał, że może nadeszła już pora, żeby znów nastraszyć Berniego. - Nie zrobię tego - oświadczył Wesley, przyciągając uwagę Royce’a. Beryl jeszcze raz zerknął nerwowo do góry. Czego pan szuka, panie Beryl? Royce odhaczył się od podwantek i obrócił, żeby samemu spojrzeć do góry. Bernie jak zwykle trzymał się od niego z dala. Tam nie ma zagrożenia. Elf wspiął się na reję, poszedł na jej koniec i tak jak to zrobił podczas wyścigu z Derningiem, zsunął się po linie, żeby móc ich podsłuchać. - Mogę ci uprzykrzyć życie na tym statku - zagroził Beryl. - A może zapomniałeś o swoich dwóch bezsennych nocach? Ludzie gadają, że zostanę pełniącym

obowiązki porucznika, i jeśli uważasz, że twoje życie jest teraz ciężkie, to wyobraź sobie, jakim koszmarem stanie się po moim awansie. I dopilnuję, żeby nie było zgody na żadne przeniesienie. - Nie rozumiem. - Nie musisz. Właściwie tak jest lepiej. W ten sposób wydasz się szczery, jeśli kapitan cię przesłucha. Po prostu dopatrz się u niego jakiejś winy: niewłaściwe postępowanie, brak szacunku... Jest mi to obojętne. Zgłosiłeś do raportu jego koleżkę kucharza za nieoddanie honorów. Niech to będzie coś podobnego. Tylko że tym razem to musi być przewinienie karane chłostą. - Ale dlaczego ja? Czemu ty nie możesz wymyślić takiego zarzutu? - Bo jeśli oskarżenie wyjdzie od ciebie, kapitan i Bishop nie będą go kwestionować. - Wyszczerzył zęby w uśmiechu. - A jeśli będą, to ty dostaniesz po tyłku, nie ja. - I to ma mnie skusić? - Nie, ale dam ci spokój. Jeśli się nie zgodzisz, nie będziesz jadł ani spał i staniesz się podatny na wypadki. Na morzu czyha wiele niebezpieczeństw. W trakcie naszego ostatniego rejsu midszypmen Jenkins stracił oba kciuki, gdy się poślizgnął z liną. Dziwna sprawa, bo w tamtym dniu nie zajmował się linami. Wymyśl zarzut i przedstaw go tak wiarygodnie, żeby nie uniknął chłosty. - A dlaczego chcesz takiej kary dla niego? - Już ci mówiłem. Moi przyjaciele chcą krwi. Umowa stoi? Wesley, patrząc na Beryla, głęboko wciągnął powietrze. - Nie mogę fałszywie oskarżać człowieka, a już na pewno nie mojego podkomendnego po to tylko, żebym uniknął własnej niewygody. - To będzie coś znacznie gorszego od niewygody, ty gnojku! - Najlepiej będzie, jeśli zapomnę o tej rozmowie. Ale gdyby przeciw marynarzowi Melbornowi wniesiono niezwykłe albo bezpodstawne oskarżenie, będę zmuszony zgłosić ten incydent kapitanowi. Przypuszczam, że nie spodobają mu się twoje próby szerzenia niesubordynacji na tym statku. Może je uznać za zalążki buntu, a obaj wiemy, jaka za to grozi kara. - Nie wiesz, z kim masz do czynienia, chłopcze. Choćbyś bardzo chciał, nie jesteś Brecktonem. Jeśli mi się nie przydasz, przepadniesz. - To wszystko, panie Beryl? Muszę teraz zmienić hals. Beryl splunął pod nogi młodszego midszypmena i odszedł wolnym krokiem. Wesley stał sztywno i go obserwował. Po zniknięciu Beryla pod pokładem chwycił

się relingu i zdjął kapelusz, żeby zetrzeć pot z czoła. Zaczerpnął głęboko powietrza, włożył kapelusz, wygładził surdut i krzyknął wyraźnie: - Do brasów! Royce miał do czynienia z wieloma ludźmi w życiu, od kmieci do królów, i niewielu potrafiło go zaskoczyć. Wiedział, że może zawsze liczyć na ich chciwość i słabość, i rzadko spotykał go zawód. Wesley był pierwszą osobą od wielu lat, która wprawiła go w zdumienie. Choć młody midszypmen nie mógł tego zobaczyć, Royce jemu pierwszemu od chwili zamustrowania na statku oddał szczerze honory. Elf wspiął się do marsla, żeby poluzować bras rei w oczekiwaniu na następną komendę Wesleya, gdy dostrzegł pewną nieregularność na horyzoncie. W nocy, przy prawie niewidocznym księżycu trudno było komukolwiek rozpoznać, gdzie kończy się niebo, a zaczyna morze. Royce jednak potrafił dostrzec różnicę. Daleko przed „Szmaragdowym Sztormem” czarna sylwetka przesłoniła fragment usianego gwiazdami firmamentu. - Żagiel na horyzoncie! - Co takiego? - spytał Wesley. - Żagiel od prawego dziobu! - krzyknął Royce, wskazując na południowy wschód. - Ma światło? - Nie, sir, trójkątny żagiel. Wesley podszedł do relingu na prawej burcie. - Nic nie widzę. Jak daleko? - Na horyzoncie, sir. - Horyzoncie? Wesley wziął lunetę i zlustrował morze. Na statku słychać było jedynie skrzypienie dębowych desek, gdy załoga czekała w milczeniu. Midszypmen wymamrotał coś pod nosem, składając szybkim ruchem lunetę, i pobiegł na pokład rufowy. Grzmotnął pięścią w drzwi kajuty kapitana. Chwilę poczekał i znów uderzył. W otwartych drzwiach stanął bosy kapitan w nocnej koszuli. - Panie Wesley, wpłynęliśmy na mieliznę? Jest bunt? Steward kapitana podbiegł do niego ze szlafrokiem. - Nie, sir. Na horyzoncie jest żagiel, sir. - Co takiego? - Trójkątny żagiel, sir. Tam. Wesley wskazał kierunek, podając kapitanowi lunetę.

- Na horyzoncie, mówisz? Ale jak... - Seward podszedł do relingu i spojrzał. - Na Mara! Ależ ty masz bystry wzrok, chłopcze! - Właściwie to pierwsza zauważyła go załoga grotmarsu, sir. Chyba marynarz Melborn, sir. - Niech mnie kule biją. To wygląda na trzy statki, panie Wesley. Niech pan wezwie całą załogę. - Tak jest, sir! Wesley zbudził Bristola, a ten resztę załogi. W ciągu minuty ludzie zajęli swoje stanowiska. Porucznik Bishop jeszcze zapinał guziki surduta, gdy dotarł do pokładu rufowego, a za nim Temple. - O co chodzi, sir? - Wrócili Dakkowie. - Rozkazy, sir? - zapytał obcesowo Wyatt, który przejmował ster. - Uważaj na swój ton, sterniku! - warknął Temple. - Tylko pytam, sir. - Prosisz się o chłostę! - ryknął Temple. - I dostaniesz ją, jeśli nie będziesz baczył na swój język. - Zamknijcie się. Muszę się zastanowić. Seward zaczął chodzić po pokładzie rufowym z opuszczoną głową. Jedną ręką bawił się paskiem od szlafroka, drugą gładził po ustach. - Sir, mamy tylko jedną szansę, i to niewielką - zauważył Wyatt. Temple chwycił swoją trzcinę i ruszył w jego kierunku. - Dość tego, panie Temple! - rozkazał kapitan, a następnie spojrzał na Wyatta. Wyjaśnij to, sterniku. - Z takiej odległości, w dodatku ze względu na to, że za nami jest ląd, Dakkowie nie mogą widzieć „Szmaragdowego Sztormu”, jedynie latarnie. - Dobry Mariborze! Masz rację, zgasić... - Nie, chwileczkę, sir! - powstrzymał go Wyatt. - To nam jest na rękę. Opuścimy szalupę i ustawimy na dziobie i rufie tyczki, na których zawiesimy zapalone latarnie, jednocześnie zgasimy nasze i odpłyniemy. Dakkowie będą kierować się na światło. My zaś zdołamy wykonać zwrot, złapiemy wiatr i dotrzemy do bezpiecznej Zatoki Wesbadeńskiej. - Ale to nie tam mamy płynąć. - Do diabła z naszymi rozkazami, sir! Jeśli nie chwycimy wiatru, Dakkowie dopadną nas jutro wieczorem.

- To ja jestem kapitanem tego statku! - ryknął Seward. - Jeszcze jeden taki wybuch i nie przytrzymam ręki pana Temple’a. - Spojrzał na czekającą załogę. Wszystkie oczy były zwrócone na niego. Znów zaczął chodzić z opuszczoną głową. - Sir? - odezwał się Bishop. - Jakie rozkazy? - Nie widzisz, że myślę, człowieku? - Tak, sir. Wiatr załopotał żaglami, gdy statek zaczął zbliżać się do linii wiatru. - Spuścić szalupę - rozkazał wreszcie Seward. - Ustawić na niej tyczki z latarniami. - A nasz kurs? Seward postukał się palcem w usta. - Chyba nie ma potrzeby panu przypominać, kapitanie Seward - odezwał się Thranic, przyłączając się do nich na pokładzie rufowym - że musimy niezwłocznie dotrzeć do portu w Dagastanie. Seward jeszcze raz postukał się w usta. - Wysłać szalupę z czteroosobową załogą i kazać im wiosłować z całych sił w kierunku Wesbaden. Dakkowie pomyślą, że ich zauważyliśmy, i będą oczekiwać, że popłyniemy w tamtą stronę, ale nasz statek utrzyma swój kurs. Na pokładzie nie ma być żadnego światła bez mojego rozkazu i nakazuję bezwzględną ciszę. Słyszycie? Ani jednego dźwięku. - Tak jest, sir. Seward spojrzał na Wyatta, który pokręcił głową z niezadowoleniem. Kapitan zignorował go i zwrócił się do porucznika: - Proszę tego dopilnować, panie Bishop. - Tak jest, sir. - Powinieneś próbować dostać się do załogi szalupy - szepnął Wyatt do Hadriana. - Wszyscy powinniśmy. Było wciąż ciemno i sierp księżyca dawno już utonął w morzu. Zgodnie z rozkazem kapitana na statku panowała cisza. Nawet wiatr ucichł i statek kołysał się lekko i bezgłośnie w ciemności. - Nie masz zaufania do decyzji Sewarda? - spytał Hadrian szeptem. - Dakkowie są sprytniejsi od niego. - Na razie przynajmniej nie możesz odmawiać mu przywileju wątpliwości. Może pomyślą, że skręciliśmy i uciekliśmy.

Wyatt stłumił śmiech. - Gdybyś był kapitanem i postanowił uciekać przed szybszymi statkami w środku nocy, pozostawiłbyś zapalone latarnie? Fortel z nimi uda się tylko wtedy, jeśli oni pomyślą, że ich nie zauważyliśmy. - Nie pomyślałem o tym - przyznał Hadrian. - Wkrótce się dowiemy, czy połknęli przynętę. Rozjaśnia się. - Gdzie Royce i jego sokole oczy? - spytał Wyatt. - Poszedł spać po swojej zmianie. Po latach nauczyliśmy się spać i jeść, gdy jest taka możliwość, żeby później nie żałować straconej okazji. Gdy zrobiło się jaśniej, spojrzeli na wodę. - Może kapitan miał rację - powiedział Hadrian. - Co masz na myśli? - Nie widzę ich. Wyatt się roześmiał. - To dlatego że nic nie widać, nawet horyzontu. Na wodzie jest mgła. To się zdarza o tej porze roku. Gdy zrobiło się jeszcze jaśniej, Hadrian zobaczył, że Wyatt miał rację. Otaczały ich gęste szare chmury. Porucznik Bishop wspiął się na pokład rufowy i zastukał cicho do drzwi kajuty kapitana. - Miałem pana zbudzić o brzasku, sir - szepnął. Tym razem kapitan w pełnym rynsztunku dumnie wkroczył na mostek. - Mgła, sir. Kapitan spojrzał na niego groźnie. - Widzę, panie Bishop. Nie jestem ślepy. - Tak jest, sir. - Wysłać kogoś z lunetą na grotmaszt. - Panie Wesley - zawołał Bishop cicho i midszypmen przybiegł. - Niech pan wejdzie z tą lunetą na bocianie gniazdo i melduje. - Tak jest, sir. Kapitan Seward, kołysząc się na piętach i wpatrując w mgłę, stał z ręką za plecami. - Na razie wygląda to obiecująco, prawda, panie Bishop? - Rzeczywiście, sir. Mgła jeszcze bardziej pomoże nam się ukryć. - Co teraz powiesz, sterniku? - spytał kapitan Wyatta.

- Chyba poczekam na meldunek pana Wesleya. Jeśli nie ma pan nic przeciwko, sir. Seward skrzyżował ręce z rozdrażnieniem i zaczął chodzić. Krótkie nogi i gruby brzuch sprawiały, że daleko mu było do wizerunku dowódcy wydającego rozkazy. Wesley dotarł do bocianiego gniazda i rozłożył lunetę. - No i co?! - zawołał Seward, ulegając niecierpliwości. - Nie umiem powiedzieć, sir. Mgła jest za gęsta. - Powiadają, że Dakkowie potrafią używać magii do jej wywoływania - szepnął Poe do Hadriana. - Pewnie wykorzystują ją, żeby się do nas podkraść. - A może po prostu dziś rano powietrze jest chłodniejsze - odparł najemnik. Poe wzruszył ramionami. Załoga stała bezczynnie i w milczeniu przez godzinę, zanim Temple rozkazał Hadrianowi podać poranny posiłek. Ludzie zjedli, a potem włóczyli się po pokładzie jak duchy w świecie bieli. Tak samo było z posiłkiem południowym. Cały czas spowijała ich mgła. Hadrian właśnie skończył sprzątać, gdy usłyszał krzyk Wesleya z bocianiego gniazda: - Żagiel! Wynurzywszy się spod pokładu, poczuł chłodny powiew, gdy wiatr ruszył mgłę, odsłaniając jedną białą zasłonę za drugą. To jedno słowo postawiło wszystkich w stan gotowości. - Dobry Mariborze, człowieku! - krzyknął Seward. - Jaki? - Czerwone żagle łacińskie, sir! - Do diabła! - zaklął kapitan. - Ile? - Pięć! - Pięć? Pięć! Jakim cudem pięć? - Nie, chwileczkę! - krzyknął Wesley. - Sześć po nawietrznej! I kolejne trzy od lewego dziobu. Kapitan zbladł. - Dobry Mariborze! W tym momencie Hadrian dostrzegł skupisko żagli na wodzie. - Rozkazy, panie kapitanie? - spytał Wyatt. Seward rozejrzał się rozpaczliwie wokół siebie. - Panie Bishop, ustawić statek na lewy hals. Wyatt pokręcił buntowniczo głową.

- Musimy złapać wiatr. - Niech cię szlag! - Seward zawahał się tylko na chwilę, po czym krzyknął: Niech będzie! Ster lewo na burt. Przygotować się do zwrotu! Wyatt obrócił koło. Łańcuchy pociągnęły za ster i statek zaczął zmieniać kurs. Temple wykrzykiwał rozkazy do załogi. „Szmaragdowy Sztorm” był niemrawy i tracił prędkość, aż stanął w dryfie. Ludzie pobiegli z brasami zawietrznymi na rufę, obracając reje. Grot chwycił wiatr i się wydął. Statek głośno zaskrzypiał, gdy maszty przejęły obciążenie. „Szmaragdowy Sztorm” nabrał prędkości w połowie obrócony i skierowany ku wybrzeżu. Mimo to Wyatt trzymał ster maksymalnie wychylony. Wiatr napierał na żagle i przechylał okręt pod niebezpiecznym kątem. Woda uderzyła o reling, rozbryzgując się, i ludzie chwytali się, czego mogli, żeby ustać, ponieważ pokład stale przechylał się na bok. Kapitan spiorunował Wyatta wzrokiem, chwytając się wanty bezanmasztu, ale nic nie powiedział. Wyatt pozwalał, by wiatr dął z pełną siłą we wszystkie ustawione żagle, a jednocześnie przytrzymywał koło sterowe w jednej pozycji, przez co statek przechylił się na boczną krawędź. Bishop i Temple przenieśli wzrok z Wyatta na Sewarda, a potem znów na sternika, ale żaden nie śmiał wydać komendy w obecności kapitana. Hadrian też chwycił się relingu, żeby nie ześlizgnąć się po pokładzie. Martwił się, że Wyatt wywróci statek do góry dnem. Kadłub jęczał od naprężeń, maszty skrzypiały od nacisku, ale statek nabrał prędkości. Z początku podskakiwał na falach, a na pokładzie rozbryzgiwała się woda, ale potem przyspieszył, aż przeskakiwał po grzbietach fal, mając wiatr prosto od rufy. W końcu Wyatt popuścił ster i przywrócił pokład do poziomu. Okręt ustawił się w kierunku wiatru i popłynął z uniesionym dziobem. - Wybrać żagle - rozkazał porucznik. Ludzie znów zabrali się do pracy, sprawdzając co jakiś czas, jak daleko są wrogie statki. - Panie Bishop! - zawołał Seward. - Proszę wydać ludziom broń i dodatkową rację grogu. Royce ruszył na swoje stanowisko na rejach, gdy załoga lewej burty schodziła po zmianie. - Jak myślisz, kiedy nas dopadną? - spytał Hadriana, spoglądając za rufę na ścigającą ich małą armadę statków z czerwonymi żaglami. - Nie wiem. Nigdy wcześniej tego nie robiłem. A twoim zdaniem?

Royce wzruszył ramionami. - Może za kilka godzin - ocenił. - Nie wygląda to dobrze, co? - A ty chciałeś zostać żeglarzem. *** Hadrian zajął się przygotowywaniem wieczornego posiłku, pamiętając o tym, że to może być ostatnia kolacja tych ludzi. Nieobecny od dłuższego czasu Poe wszedł pospiesznie do kambuza. - Gdzie się podziewałeś? Chłopak miał zakłopotaną minę. - Rozmawiałem z Wyattem. Te statki Dakków szybko się zbliżają. Na pewno dopadną nas dziś w nocy. Hadrian skinął ponuro głową. Poe zaczął pomagać przy krojeniu solonej wieprzowiny, a po chwili dodał: - Wyatt ma plan. Nie wszyscy się uratują, właściwie tylko garstka, i może nic z tego nie wyjść, ale lepsze takie coś niż nic. Chce wiedzieć, czy w to wchodzisz. - A Royce? - On też. - Co to za plan? - Żagiel! - Nawet z kambuza usłyszeli krzyk Wesleya. - Dwie kolejne tartany z przodu! Tak jak wszyscy na statku wyszli na pokład i zobaczyli, jak Wesley wskazuje w kierunku prawego dziobu. Dwa czerwone żagle wychynęły z ukrytych zatoczek na wyspie Dakków, żeby zagrodzić im drogę ucieczki. Tartany, płynąc chyżo na wiatr, zamierzały przeciąć drogę „Szmaragdowemu Sztormowi”. - Przygotować się do walki! - krzyknął Seward, ścierając pot z czoła. Ludzie biegali po pokładzie, jeszcze raz przynosząc kubły z piaskiem i wodą. Łucznicy zajęli pozycje na forkasztelu, naciągając luki. Przygotowano olej i gorące węgle. - Musimy ich ominąć - zdecydował kapitan. - Sternik... - Potrzebujemy prędkości, sir - przerwał mu Wyatt. Seward się skrzywił.

- Uważaj, Deminthal, bo zamienię chłostę, którą jestem ci winien, na szubienicę! - Z całym szacunkiem, już zeszłej nocy oddał pan ten przywilej Dakkom. Zmiana kursu tylko przyspieszy sprawę. - Na Maribora! Panie Temple... - kapitan przerwał, widząc, że tartany zaczynają skręcać. - Spodziewali się, że zmienimy kurs - powiedział do niego Wyatt. Gdy Dakkowie zdali sobie sprawę ze swojego błędu, usiłowali wrócić na poprzedni kurs, ale było za późno. Między nimi a „Szmaragdowym Sztormem” zrobiła się luka. Seward sarknął i spojrzał groźnie na Wyatta. - Sir? - spytał Temple. - Nieważne. Tak trzymać, panie Bishop. Niech łucznicy celują w statek po stronie lewej burty! Jeśli zdołamy jeden zapalić, może ich spowolnimy. - Tak jest, sir! Hadrian pobiegł na forkasztel. Ponieważ udowodnił już, że jest jednym z najlepszych łuczników pośród załogi, został wyznaczony na pozycję na środku lewej burty. Wybrał mocny, solidny łuk i sprawdził siłę naciągu cięciwy. - Wiatr trochę odchyli tor lotu strzał w kierunku dziobu - odezwał się Poe, przygotowując kubeł żarzących się węgli. - Chyba lepiej celować trochę z przodu, co? - Teraz jesteś też moim giermkiem? Poe uśmiechnął się i pokręcił głową. - Widziałem, jak ćwiczysz. Myślę, że tutaj jest teraz najbezpieczniej. Będę podawał ci strzały nasączone olejem. Ty tylko strzelaj. Tartany Dakków sunęły po falach, a czerwone trójkątne żagle wydymały się na bok, gdy agresorzy usiłowali płynąć ostro do linii wiatru, żeby maksymalnie wykorzystać wiatr od czoła. Ciemne sylwetki biegały jak mrówki po pokładach i linach mniejszych statków. - Przygotować strzały! - krzyknął porucznik Bishop. Hadrian włożył pierwszą i naciągnął cięciwę. Gdy tartany przybliżyły się do „Szmaragdowego Sztormu”, zaczęły się obracać wokół własnej osi z maksymalnie wychylonymi rejami i sterami. Dakkowie wykonywali manewr podobny do Wyatta, tylko że ich był bardziej imponujący, ponieważ oba statki poruszały się w idealnej harmonii jak tancerze wykonujący równocześnie piruet.

- Zapalić strzały! Hadrian przytknął owinięty kawałkiem płótna grot do rozżarzonego węgla i błysnął płomień. Ludzie na lewej burcie stali rzędem w gotowości. Smuga czarnego jak sadza dymu z zapalonych strzał unosiła się w kierunku rufy. - Cel! - rozkazał Bishop, gdy statki Dakków znalazły się w zasięgu. Na pokładach tartan też stały rzędy łuczników z płonącymi strzałami. - Pal! W błękitne niebo poleciał łuk ognia, za którym ciągnął się czarny dym. Jednocześnie Dakkowie wystrzelili grad własnych pocisków i strzały minęły się w powietrzu. Hadrian usłyszał wokół siebie odgłos grotów wbijających się w drewno. Załoga z kubłami pobiegła gasić płomienie, a na górze Royce zsunął się po linie, żeby usunąć kopnięciem strzałę z marsa i nie dopuścić do zapalenia się grota. Poe przygotował następną strzałę. Hadrian ją zapalił, wycelował i posłał w reję grota wroga. Po prawej stronie rozległ się trzask ogromnej balisty, z której wyleciał olbrzymi płonący pocisk i uderzył w bok tartanu, rozłupując jego kadłub i wpadając do środka. Hadrian usłyszał syk przy uchu. Za jego plecami z kubła wytrysnął płonący olej. Poe odskoczył do tyłu, gdy zapaliły mu się spodnie. Hadrian chwycił najbliższy kubeł i zadusił ogień piaskiem. Kolejny grad strzał zasypał pokład. Bosman Bristol w trakcie naciągania balisty padł martwy ze strzałą w gardle, a jego włosy się zapaliły. Basil, kucharz oficerów, został trafiony w pierś, a marynarz Bliden wrzasnął, gdy jedna strzała ugodziła go w udo, a druga przebiła mu rękę na wylot. Hadrian podniósł głowę i zobaczył, że ta salwa została wystrzelona z drugiego statku. Poe, wstrząśnięty, ale bez poważnych obrażeń, przyniósł następny kubeł z olejem. Gdy obie tartany podpłynęły bliżej, Hadrian znalazł to, czego szukał: kubeł przy nogach łuczników. Wycelował, wstrzymał oddech i puścił cięciwę. Wiadro na tartanie eksplodowało. Hadrian dostrzegł młodego Dakkę, który próbował ugasić płomienie wodą. Momentalnie ogień ogarnął cały pokład, a marynarze „Szmaragdowego Sztormu” obsługujący balistę, którzy tym razem załadowali wiele pocisków do katapulty, wystrzelili okrutny grad na przepływających wrogów. Rozległy się wrzaski i statek popłynął dalej, pozostawiając za sobą płonące tartany. Jeszcze raz załoga wzniosła okrzyki zwycięstwa, ale było ono połowiczne. Między poczerniałymi miejscami przypaleń od strzał na pokładzie leżało kilkunastu zabitych. Nie wymknęli się z pułapki bez szwanku, a czerwone żagle za nimi były coraz bliżej.

*** Po nadejściu nocy kapitan rozkazał, żeby załoga niepełniąca wachty, w tym Hadrian i Royce, zeszła pod pokład i się przespała. Po drodze elf i najemnik wzięli swój stary ekwipunek z kambuza i skorzystali z okazji, żeby przebrać się w tuniki i płaszcze. Hadrian przypiął sobie miecze. Kilku ludzi spojrzało na niego z zaciekawieniem, ale nikt się nie odezwał. Nikt jednak nie położył się, a niewielu nawet usiadło. W większości chodzili z pochylonymi głowami, żeby nie uderzyć się o sufit, ale być może - choć wydawało się, że wielu członków załogi wierzy w przesądy, ale żaden nie był religijny - tym razem również się modlili. - Czemu nie popłyniemy do brzegu? - zapytał Davis pozostałych marynarzy. - To zaledwie kilka mil. Moglibyśmy tam przybić i uciec do dżungli. - Przy wybrzeżu Calisu są rafy koralowe - wyjaśnił Banner, skrobiąc nożem blat stołu. - Milę od brzegu rozprulibyśmy dno „Szmaragdowego Sztormu” i Dakkowie mieliby nas na tacy. Zresztą kapitan nie porzuci statku i nie ucieknie. - Kapitan Seward to dupa! - Uważaj, co mówisz, chłopcze! - Bo co? Co może mi zrobić gorszego od Dakków? Na to Banner nie miał odpowiedzi. Inni też. Załogę obleciał strach - przed pewną śmiercią i trucizną, która sączy się z bezczynnego czekania na kostuchę. Hadrian wiedział z doświadczenia po niezliczonych bitwach, że to szaleństwo nie dawać ludziom zajęcia i zostawiać ich z własnymi myślami. Otworzył się luk. Wszyscy podnieśli głowy i zobaczyli Wyatta i Poego. - Jakie wieści? - spytał Davis. - Już niedługo, ludzie. Przygotujcie, co potrzeba. Spodziewam się, że wkrótce kapitan wezwie wszystkich na stanowiska. Wyatt przystanął u dołu drabiny i rozmawiał cicho z Gradym i Derningiem. Skinęli głową i poszli na rufę. Następnie sternik dał znak oczami, żeby Hadrian i Royce poszli za nim na dziób. W ciasnej przestrzeni były tylko puste hamaki, więc mogli porozmawiać bez świadków. - A więc co to za plan? - szepnął Royce. - Nie pokonamy ich - oznajmił Wyatt. - Możemy jedynie liczyć na ucieczkę.

- Mówiłeś, że „Szmaragdowy Sztorm” ich nie prześcignie - przypomniał mu Hadrian. - Nie planuję prześcignąć ich naszym statkiem. Hadrian i Royce wymienili spojrzenia. - Dakkowie będą chcieli zagarnąć statek i ładunek. Dlatego tak łatwo przedostaliśmy się przez blokadę. Próbowali nas spowolnić, a nie zatrzymać. Gdybym wykonał rozkazy Sewarda, już byśmy wszyscy nie żyli. A tak zapewniłem nam kilka godzin, ale potrzebnych. - Potrzebnych do czego? - spytał Royce. - Do zapadnięcia zmroku. Dakkowie nie widzą w nocy lepiej od nas i w trakcie ich ataku na „Szmaragdowy Sztorm” uciekniemy. Sprowadzą jak najwięcej swoich statków, żeby pokonać nas liczebnie. Po ich wejściu na pokład grupa wybranych przeze mnie ludzi weźmie jedną tartanę. Odetniemy ją i przy odrobinie szczęścia oddalimy się od „Szmaragdowego Sztormu”, zanim nas zobaczą. W ciemności i zgiełku walki to się może udać. Obaj skinęli głowami. - Chcę, żebyś poprowadził oddział abordażowy. Dam ci sygnał z pokładu rufowego - Wyatt zwrócił się do Hadriana. - A co ty będziesz robił? - spytał Royce. - Chciałeś powiedzieć: co my będziemy robili? Nie przebyłem całej tej drogi, żeby nie odnaleźć Allie. Ty i ja wykorzystamy okazję, żeby włamać się do kajuty kapitana i ukraść wszystkie rozkazy i pergaminy, które tam znajdziemy. Obserwuj mnie. Zorientujesz się kiedy. - A co z elfami w ładowni? - spytał Royce. - Nie martw się o nich. Dakkowie chcą statek w nienaruszonym stanie. Według wszelkiego prawdopodobieństwa potraktują ich lepiej, niż to zrobiło nowe imperium. - Kto należy do twojego zespołu? - spytał Hadrian. - Poe oczywiście, Banner, Grady... - Wszystkie ręce na pokład! - krzyknął do nich Temple, gdy zagrzmiały bębny. - Do zobaczenia na górze, panowie - powiedział Wyatt, zmierzając do ładowni. Niebo było czarne. Niewidoczne chmury przesłaniały gwiazdy i rąbek księżyca. Ciemność spowiła morze - mroczną otchłań, gdzie tylko piana przy dziobie ujawniała obecność wody. Za statkiem Hadrian nie widział niczego. - Łucznicy na pokład rufowy!

Najemnik dołączył do innych przy relingu, gdzie ustawili się w szeregu ramię przy ramieniu i patrzyli ponad kilwaterem „Szmaragdowego Sztormu”. - Zapalić strzały! - zabrzmiała komenda. W pewnej odległości usłyszeli jakiś odgłos i po chwili wokół Hadriana rozległy się krzyki, gdy rufę zasypał grad strzał. - Ognia! - rozkazał Bishop. Unieśli łuki i wystrzelili równocześnie, posyłając płonące groty na ślepo w ciemność. Strumień płomieni zatoczył długi łuk w powietrzu. Niektóre zgasły z sykiem, wpadając do morza, inne wbiły się w drewno, oświetlając statek około trzystu metrów za „Szmaragdowym Sztormem”. - Tam! - krzyknął Bishop. - Tam jest cel! Wymieniali serię za serię. Ludzie padali martwi na obu statkach, przerzedzając szeregi łuczników. Na tartanie wybuchły małe pożary, oświetlając statek i jego załogę. Dakkowie byli niscy, szczupli i krzepcy, mieli szorstkie długie brody i włosy afro. W ogniu ich naga spocona skóra lśniła demonicznie. Gdy tartana znalazła się mniej więcej pięćdziesiąt metrów za rufą „Szmaragdowego Sztormu”, jej grotmaszt zapalił się i płonął jak uschnięte drzewo. Silny ogień rozjaśnił morze we wszystkich kierunkach i załoga przestała wiwatować, gdy zobaczyła pozycje pozostałych statków Dakków. Cztery tartany podpłynęły już do ich burty. - Przygotować się do odparcia ataku abordażem! - krzyknął Seward. Wyjął szpadę i machnął nią nad głową, biegnąc do bezpiecznego schronienia przy ścianach forkasztelu. - Podnieść sieci! - rozkazał Bishop. Załoga obsługująca olinowanie podciągnęła siatki po obu stronach pokładu, tworząc zaporę. Pod wodzą swoich oficerów ludzie zajęli pozycje na pokładzie śródokręcia, unosząc kordy. - Przeciąć ich pęta! - zawołał Wesley, gdy Dakkowie zaczepili na relingu haki. „Szmaragdowy Sztorm” zatrząsł się, gdy tartany uderzyły o jego kadłub. Przez burtę wskoczyła na pokład zgraja krępych mężczyzn, którzy mieli na sobie jedynie skórzane zbroje i byli pomalowani czerwoną farbą. Wrzasnęli z wściekłością, gdy ich szpady natrafiły na kordy. - Teraz! - krzyknął Wyatt do Hadriana. Najemnik odwrócił się i zobaczył, że sternik pokazuje na tartanę przywiązaną do lewej burty „Szmaragdowego Sztormu” przy rufie, pierwszą jednostkę Dakków, która do nich dopłynęła. Większość jej załogi już weszła na pokład

„Szmaragdowego Sztormu”. Poe, Grady i pozostali w grupie Wyatta czekali, obserwując Hadriana. - W drogę! - zawołał najemnik, chwycił bras bezanu i przeciął go, po czym zeskoczył ze statku i przeleciał nad wodą, lądując na rufie tartany. Zdumiony sternik Dakków sięgnął po swój kordelas, ale Hadrian poderżnął mu gardło. Ruszyli na niego dwaj kolejni. Hadrian zrobił unik, wykonując jednocześnie pchnięcie i wbijając pałasz głęboko w brzuch pierwszego. Drugi dostrzegł swoją szansę, ale najemnik zablokował jego cięcie mieczem bastardowym, który trzymał w lewej ręce, a następnie wyjął pałasz z brzucha pierwszej ofiary i machnął nim w poprzek, odcinając Dakkowi głowę. W czasie walki Hadriana Poe i reszta opanowali statek i odcięli liny łączące go ze „Szmaragdowym Sztormem”. Po przecięciu ostatniej Poe wziął tyczkę i odepchnął tartanę od kadłuba. - A co z Royce’em i Wyattem? - spytał Hadrian, schodząc na śródokręcie. - Popłynęli wpław i zabierzemy ich po drugiej stronie - wyjaśnił Poe, biegnąc na rufę. - Ale teraz musimy skryć się w mroku! Poe wszedł po krótkiej drabince na małą nadbudówkę tartany i chwycił rumpel. - Wychylić bom! - rozkazał głośnym szeptem. - Wybrać żagle! - Znamy naszą pracę o wiele lepiej od ciebie, chłopcze! - syknął do niego Derning. On i Grady już wybierali grot, usiłując opanować żagiel, który łopotał jak chorągiewka na wietrze, uderzając z brzękiem remizkami o maszt. - Banner, Davis! Ustawcie żagiel przedni do prawego halsu. Hadrian nie znał się na olinowaniu i stał bezczynnie, podczas gdy pozostali biegali po pokładzie. Ale nawet gdyby choć trochę orientował się w takielunku, nic by to nie pomogło. Tartana Dakków miała zupełnie inną konstrukcję. Oprócz mniejszych rozmiarów jej kadłub był ukośny jak na statku do połowu ryb, za to z dwoma pokładami. Miała też tylko dwa żagle: przedni, wsparty na pochylonym do przodu maszcie, i główny. Oba były trójkątne i zawieszone na długich zakrzywionych rejach, biegnących względem masztów pod takimi kątami, że z profilu statek wyglądał jak głowice dwóch toporów przecinających powietrze. Pokład był z ciemnego drewna. Hadrian, rozglądając się, zastanawiał się, czy Dakkowie tak jak żagle wysmarowali go również krwią. Zobaczywszy takielunek ozdobiony ludzkimi czaszkami, doszedł do wniosku, że tak. Na „Szmaragdowym Sztormie” bitwa przybrała nieciekawy obrót. Co najmniej połowa załogi leżała martwa lub umierająca. Nie było widać płótna, ponieważ oddział abordażowy w pierwszej kolejności spuścił żagle. Na pokładzie roiło się od

półnagich krępych ludzi, którzy z pochodniami otoczyli forkasztel, uchylając się przed strzałami podczas forsowania nadburcia. Poe wychylił rumpel tartany w przeciwną stronę, oddalając dziób od „Szmaragdowego Sztormu”. Żagle nabrały wiatru i mały statek łagodnie odpłynął. Ponieważ „Szmaragdowy Sztorm” stał nieruchomo, łatwo go było okrążyć. Załogi na pozostałych jednostkach Dakków były teraz równie mało liczne co na porwanej tartanie, ale to i tak nie miało większego znaczenia, gdyż wszyscy wpatrywali się w „Szmaragdowy Sztorm”. Hadrian był przekonany, że nikt ich nie zauważył. - Przygotowuję się do zwrotu - powiedział Poe. - Hadrian, stań przy tamtej linie i wszyscy wypatrujcie w wodzie Wyatta i Royce’a. - Royce’a? - zapytał ze wstrętem Derning. - Czemu zabieramy tego mordercę? Sam sobie poradzę z takielunkiem. - Bo Wyatt tak kazał - odparł Poe. - A jeśli ich nie znajdziemy? Jeśli zginą, zanim uda im się opuścić statek? spytał Davis. - Wtedy podejmę decyzję - odrzekł pomocnik kucharza. - Ty? Jesteś stuknięty, chłopcze. Niech mnie diabli, jeżeli będę słuchał rozkazów takiego gnojka jak ty! Cholerny Davis przepływał więcej lat od ciebie, a i tak jest ciołkiem. Jeśli nie znajdziemy Deminthala po pierwszym przejściu, będziesz słuchał moich rozkazów. - Już mówiłem - powtórzył Poe. - To ja podejmę decyzję. Derning wyszczerzył się groźnie, ale Hadrianowi nie wydawało się, by stojący na rufie Poe zobaczył to w ciemności. *** Na sygnał Royce zszedł szybko na pokład. - Nie mamy wiele czasu - powiedział Wyatt. - Najważniejsza jest kajuta kapitana. Otworzył drzwi kopnięciem, roztrzaskując framugę. Wyłożony w całości dywanem cały tył statku był jednym luksusowym apartamentem. Ściany przykrywały wzorzyste jedwabie w odcieniach złota i brązu, do których dobrane były wyściełane meble i również jedwabna narzuta na łóżko. Na jednej ścianie wisiał obraz przedstawiający człowieka skąpanego w blasku słońca, który z wyrazem zachwytu na twarzy chwytał białe pióro opadające z

nieba. Nad ogromnymi oknami rufowymi kołysały się srebrne latarnie. Po jednej stronie stało łóżko, po drugiej - duże biurko. Wyatt szybko omiótł kajutę wzrokiem, po czym podszedł do biurka. Przetrząsnął szuflady. - Rozkazy schował na pewno w bezpiecznym miejscu. - Na przykład w sejfie? - spytał Royce i odsunął kotarę, za którą znajdowały się drzwiczki wielkości luku z zamkiem. - Zawsze chowają je za zasłonami. - Umiesz otworzyć? Royce uśmiechnął się z wyższością. Wyjął narzędzie zza pasa i po kilku sekundach sejf stał otworem. Wyatt sięgnął do środka po plik pergaminów i schował go do torby. - Wynośmy się stąd - powiedział, ruszając do drzwi. - Skacz z prawej burty. Poe nas zabierze. Po wyjściu z kajuty zastali chaos. Pomalowani na czerwono krępi mężczyźni z krótkimi pałaszami lub toporami, którymi cięli wszystko, co napotkali po drodze, wchodzili tłumnie na statek. Na śródokręciu była zaledwie garstka marynarzy „Szmaragdowego Sztormu”. Reszta wycofała się do pozornie bezpiecznego forkasztelu. Ci, którzy stawiali opór, zginęli. Royce wyszedł na pokład akurat w chwili, gdy Dime, dowódca obsady jego marsla, został rozpłatany prawie na pół ciosem topora z góry. Porucznik Bishop i pozostali oficerowie usiłowali dobiec do ścian forkasztelu. Green został dźgnięty w plecy. Padając, wyciągnął ręce, żeby złapać się czegokolwiek. Natrafił na nogi przebiegającego midszypmena Beryla i ściągnął go za sobą na pokład. Beryl zaklął i uwolnił się od Greena kopniakiem, ale wstał za późno. Dakkowie zdążyli go otoczyć. - Pomocy! - krzyknął. Royce patrzył, jak załoga go ignoruje i biegnie dalej - wszyscy z wyjątkiem jednego. Midszypmen Wesley pojawił się w porę, by dźgnąć najbliższego Dakkę, którego zaskoczyła nagła zmiana zachowania uciekającej ofiary. Następnie, trzymając oburącz szpadę, przeciął poziomo pierś kolejnego napastnika i odkopnął go na bok. - Beryl! Tędy, biegiem! - krzyknął. Beryl zamachnął się na Dakków, po czym pobiegł do Wesleya. Wrogowie szybko ich otoczyli, odpychając coraz bardziej od forkasztelu. Czyjaś strzała dosięgła Dakkę, ratując Wesleya przed obcięciem głowy. Pod naporem przeważającej siły wroga wycofali się aż do relingu. Ostrze Dakki rozcięło Berylowi ramię, a potem biodro. Midszypmen wrzasnął, upuszczając szpadę. Wesley rzucił się między niego a napastnika, tnąc na oślep i

usiłując bronić starszego midszypmena. A potem sam został trafiony. Zatoczył się do tyłu i wyciągnął rękę, żeby złapać łańcuchy od siatki, ale nie udało mu się i wypadł za burtę. Samotny i bezbronny Beryl krzyknął, gdy Dakkowie natarli na niego hurmem i odrąbali mu głowę. Nikt nie zauważył, jak Wyatt i Royce obchodzą w mroku rufę, szukając dogodnego miejsca do skoku. Przykucnęli tuż nad oknami kajuty kapitana. Royce już chciał skoczyć, gdy dostrzegł Thranica wychodzącego z ładowni. Wartownik trzymał w ręce pochodnię, jakby jedynie zastanawiał się, co to za hałasy. Zaprowadził seretów na pokład główny, gdzie szybko go obstawili. Na widok posiłków Dakkowie zebrali się do ataku. Natarli, ale ginęli na mieczach przeciwników. Rycerze Nyphrona nie byli żeglarzami ani galernikami. Umieli za to korzystać z broni i tworzyć szyki. Wyatt przycisnął torbę do piersi i skoczył ze statku. - Royce! - krzyknął z wody. Royce obserwował walkę seretów z Dakkami. Był pod dużym wrażeniem odwagi i umiejętności rycerzy. Wydawało się, że mogą przesądzić losy bitwy. Wtem Thranic wrzucił płonącą pochodnię do ładowni. Rozległ się syk, jakby statek zaczerpnął głęboko powietrza, a następnie głęboki ryk, od którego aż zadrżały deski pokładu. Ze wszystkich włazów i luków buchnęły płomienie, a statek rozdarły krzyki i wrzaski. W blasku palącego się drewna i płonących ciał Royce zobaczył uśmiech na ustach wartownika. *** Hadrian i mała załoga skradzionej tartany dopiero co dotarli na prawą burtę „Szmaragdowego Sztormu”, gdy statek stanął w płomieniach i zrobiło się jasno. Po minucie ogień ogarnął pokład. Ludzie na rejach nie mieli wyboru, jak tylko skakać. Z takiej wysokości ich ciała uderzały o wodę z trzaskiem. Żagle zapaliły się, liny pękły, a reje odłamały i pospadały jak płonące pnie drzew. Ciemność bezgwiezdnego morza rozświetliło ognisko, w jakie przemienił się „Szmaragdowy Sztorm”. W nocnym powietrzu słychać było wrzaski, krzyki, trzask i syk ognia. Hadrian, spoglądając ponad czarną powierzchnią pełną ruchliwych odbić, dostrzegł kątem oka rudawe włosy i ciemny mundur w wodzie. - Panie Wesley, niech pan chwyta! - zawołał, rzucając linę. Na dźwięk swojego nazwiska Wesley odwrócił się z takim samym wyrazem oszołomienia, jak człowiek budzący się ze snu. Zauważył Hadriana i chwycił rzuconą linę. Został przyciągnięty jak ryba i wyjęty z wody na tartanę.

- Miło pana widzieć na pokładzie, sir - powitał go Hadrian. Wesley zaczerpnął powietrza i obrócił się na brzuch, wymiotując wodą. - Domniemywam, że pan też się cieszy. - Wyatt! - krzyknął Poe. - Royce! - zawołał Hadrian. - Tam! - powiedział Derning, pokazując palcem. Poe wychylił rumpel i popłynęli do miejsca, z którego dochodził plusk. - To Bernie i Staul - oznajmił stojący na dziobie Grady. Obaj niezwłocznie wspięli się po linach tartany. - Plusk z tamtej strony! - wskazał Davis. Poe nie musiał zmieniać kursu, ponieważ rozbitkowie szybko się do nich zbliżali. Davis pierwszy wyciągnął rękę, żeby im pomóc, i został dźgnięty w pierś, a następnie ściągnięty za burtę. Wtedy Hadrian ich dostrzegł - śniadych, pomalowanych barbarzyńców z długimi sztyletami. Mokra skóra Dakków połyskiwała w świetle płomieni. Chwycili się siatki i zaczęli wspinać jak szczury na burtę. Hadrian wyjął miecz i zamachnął się na najbliższego napastnika, ale ten zrobił unik i uparcie kontynuował wspinaczkę. Staul, tenkiński wojownik, dźgnął kolejnego w twarz i Dakka krzyknął, po czym spadł do wody. Bernie i Wesley przyłączyli się do walki, siekąc na wszystkie strony, aż Dakkowie zrezygnowali i odskoczyli, znikając w ciemności. - Pilnować drugiej strony! - krzyknął Wesley. Staul i Bernie zajęli pozycje na prawej burcie, ale nie dostrzegli żadnego ruchu. - Widać Davisa? - spytał Hadrian. - Już nie żyje - orzekł Staul. - Uważaj, do kogo podpływasz, co? - Bulard! - rzucił Bernie, wskazując na kolejnych ludzi w wodzie. - I jeszcze trzech tam - dodał Wesley, dostrzegając twarze we wzburzonej wodzie. - Pierwszy to Greig, cieśla, drugi - doktor Levy, a ostatni... Hadrian nie potrzebował wzroku Royce’a, żeby rozpoznać trzeciego. Piekielne światło bijące od płonącego statku pasowało do twarzy rozbitka. W ich stronę płynął wartownik. Kaptur miał odrzucony do tyłu, a jego blada twarz błyszczała. Nie dość, że mieli już Derninga, Berniego i Staula, to jeszcze zwalił im się na głowę Dovin Thranic. Seret bez pomocy wdrapał się zwinnie na burtę w przemoczonym płaszczu i ze srogą miną. Hadrian doszedł do wniosku, że gdyby Thranic był psem, teraz by

warczał, i ta myśl sprawiła mu przyjemność. Bulard, człowiek, który przybył na pokład w środku nocy, był jeszcze bledszy niż wcześniej. Powód stał się oczywisty, gdy położono go na pokładzie i krew zmieszała się z morską wodą. Levy podszedł do niego i nacisnął na ranę. - Hadrian... Poe! - dobiegł głos Wyatta z wody. Poe skierował tartanę w odpowiednią stronę, a pozostali stanęli gotowi do walki. Tym razem jednak nie było takiej potrzeby. Wyatt i Royce płynęli sami. - Gdzie się podziewaliście? - spytał sternik, wchodząc na pokład. - Przykro mi, szefie, ale to duże morze. - Za małe - stwierdził Derning, spoglądając na resztki „Szmaragdowego Sztormu”. Światło ognia rozjaśniało mu twarz. - Dakkowie w końcu nas dostrzegli. Grotmaszt „Szmaragdowego Sztormu”, który palił się jak pochodnia wielkości drzewa, w końcu pękł i się rozleciał. Ściany forkasztelu też płonęły. Seward, Bishop i pozostali albo zginęli w walce, albo spalili się żywcem. Statek poczerniał i zaczął nabierać wody. Kadłub przechylił się na bok, tonąc od dziobu. Zobaczyli jeszcze, jak Dakkowie na najbliższej tartanie pokazują palcem w ich kierunku i krzyczą. - Ster na burt! - wrzasnął Wyatt, biegnąc do rumpla. - Derning, Royce, na górę! Hadrian, Banner, do brasów grota! Grady, do brasów foka! Kogo jeszcze tu mamy? Bernie, dołącz do Derninga i Royce’a. Staul, pomóż przy grocie. Panie Wesley, gdyby to nie był zbyt duży kłopot, może pomógłby pan Grady’emu przy brasach foka. Kurs wschód-północny wschód! - Znów pójdziemy na wiatr! - zauważył Grady, gdy Wyatt już obracał statek. - Tak, prawy hals. Mamy taki sam statek, ale mniejszą załogę, więc będziemy lżejsi i szybsi. Obrócili jednostkę i złapali najlepszy wiatr. - Banner, przejmij ster - polecił Wyatt, lustrując pokład. - Możemy wyrzucić trochę sprzętu i jeszcze bardziej odciążyć statek. Kto jest obok ciebie? - Wyatt przystanął nagle, gdy zobaczył, jak Thranic podnosi głowę. - Co on tu robi? spytał Deminthal. - Jakiś problem, sterniku? - zwrócił się do niego seret. - Podpaliłeś statek! - oskarżył go Wyatt. - Royce powiedział mi, że widział, jak wrzucasz pochodnię do ładowni. Ile rozbiłeś beczek oleju, żeby spowodować taki pożar? - Chyba pięć. Może sześć. - Tam były elfy... zamknięte w klatkach... uwięzione pod pokładem.

- Istotnie - potwierdził Thranic. - Ty draniu! Wyatt ruszył z obnażonym kordem na wartownika, ale Thranic z zaskakującą szybkością zrobił unik, zarzucił płaszcz na głowę Wyatta i przewrócił go na pokład, wyjmując długi sztylet. Hadrian dobył mieczy, a Staul niezwłocznie zagrodził mu drogę. Poe wyjął kord, podobnie jak Grady, a po nich szybko zrobili to Defoe i Derning. Nagle z góry zeskoczył w sam środek konfliktu Royce, lądując między wartownikiem a sternikiem. Thranic utkwił w elfie iskrzący wzrok. - Panie Wesley! - krzyknął Royce, nie spuszczając oczu z sereta. - Jakie są pańskie rozkazy, sir?! Te słowa wszystkich przystopowały. Statek płynął dalej z wiatrem, ale załoga znieruchomiała. Niektórzy spojrzeli na Wesleya. Midszypmen stał jak wryty na pokładzie, obserwując rozwój wydarzeń. - Jego rozkazy? - zadrwił Thranic. - Kapitan Seward, porucznicy Bishop i Green oraz pozostali midszypmeni nie żyją - wyjaśnił Royce. - Pan Wesley jest starszym oficerem. Z mocy prawa dowodzi tym statkiem. Thranic wybuchnął śmiechem. Wesley zaczął kiwać głową. - Ma rację. - Zamknij się, smarkaczu! - warknął Staul. - Najwyższa pora, żebyśmy zrobili tu porządek. Słowa Staula podziałały na Wesleya jak kubeł zimnej wody. - Nie jestem smarkaczem! - odciął się, a następnie powiedział do Thranica: Sir, jestem pełniącym obowiązki kapitana tego statku i dlatego pan i wszyscy inni spojrzał na Staula - będziecie słuchać moich rozkazów. Staul się roześmiał. - Zapewniam cię, że to nie żart, marynarzu. I bez wahania polecę ukarać ciebie i każdego, kto mi się sprzeciwi. - A jak zamierzasz to zrobić? - spytał Staul. - To nie „Szmaragdowy Sztorm”. Nikim tu nie dowodzisz. - Tego bym nie powiedział. - Hadrian rzucił Staulowi przekorny uśmiech. - Ani ja - dodał Royce. - Ja też nie - przyłączył się Derning, a jego słowa szybko powtórzył Grady. Wyatt powoli wstał. Spojrzał groźnie na Thranica,

- Tak, pan Wesley jest teraz kapitanem - powiedział. Zapanowała pełna napięcia cisza. Staul i Bernie spojrzeli na Thranica, który nie spuszczał wzroku z Royce’a. - Niech będzie, kapitanie - odezwał się wreszcie wartownik. - Jakie są twoje rozkazy? - Awansuję pana Deminthala na pełniącego obowiązki porucznika. Wszyscy będą wykonywać jego polecenia w najdrobniejszych szczegółach. Panie Deminthal, pana rozkazy mają dotyczyć wyłącznie ratowania tej jednostki przed Dakkami i utrzymania porządku oraz dyscypliny. Bez mojego upoważnienia nie będzie żadnych egzekucji ani kar dyscyplinarnych. Czy to jasne? - Tak jest, sir. - Podoficera Blackwatera mianuję profosem. Proszę zebrać broń, ale trzymać ją w gotowości. Proszę pilnować, żeby rozkazy pana Deminthala i moje były wykonywane. Zrozumiano? - Tak jest, sir. - Panie Grady, od tej chwili jest pan bosmanem. Doktorze Levy, proszę zabrać pana Bularda pod pokład, aby można się nim było odpowiednio zaopiekować. Gdyby pan czegoś potrzebował, proszę dać mi znać. Pan Derning będzie kierował obsługą żagli. Marynarze Defoe i Melborn zgłoszą się do niego w celu poznania swoich obowiązków. Panie Deminthal, proszę kontynuować. - Twoja szpada - zwrócił się Hadrian do Staula. Tenkin zawahał się, ale gdy Thranic skinął głową, oddał broń. Roześmiał się przy tym i zaklął w języku tenkińskim. - Byłoby ci trudniej, niż ci się wydaje - powiedział Hadrian do Staula i w odpowiedzi zobaczył zaskoczenie na twarzy Tenkina. Wyatt kazał wyrzucić za burtę wszystkie zbędne i niezwiązane ze statkiem rzeczy. Następnie zarządził ciszę i wydał szeptem komendę do zmiany halsu. Bom wychylił się w przeciwną stronę, wiatr dmuchnął w żagle i statek skręcił ku otwartemu morzu. Za nimi, wchłonięte przez fale, zniknęło ostatnie światło „Szmaragdowego Sztormu”. W niezbyt dużej odległości widzieli latarnie podskakujące na ścigających ich statkach. Z krzyków jasno wynikało, że Dakkowie są niezadowoleni z utraty zdobyczy. Po krótkim czasie dwie tartany zmieniły kurs, ale wskutek błędnej oceny skręciły na zachód. W końcu zniknęły wszystkie latarnie. - Odpłynęli? - szepnął Wesley do Wyatta. Nowy porucznik pokręcił głową.

- Jedynie pogasili latarnie, ale przy odrobinie szczęścia pomyślą, że kierujemy się do lądu. Najbliższy przyjazny port to Wesbaden na zachodzie. - Jak na sternika to jest pan świetnym dowódcą - zauważył młodzieniec. - Kiedyś byłem kapitanem - przyznał się Wyatt. - Straciłem statek. - Naprawdę? W czyjej służbie, imperium czy królestwa? - W żadnej. To był mój statek. Wesley spojrzał zdumiony. - Był pan... piratem? - Oportunistą, sir. Oportunistą. *** Gdy Hadrian się obudził, zobaczył, że świt jest mglisty. Tartana sunęła po falach, popychana przez nieustający wietrzyk. Dokoła rozciągało się ogromne puste morze. - Zniknęli - odpowiedział Wesley na niewypowiedziane pytanie. - Zgubiliśmy ich. - Wiemy, gdzie jesteśmy? - Około trzech dni żeglowania od Dagastanu - odparł Wyatt. - Dagastanu? - wymamrotał Grady, podnosząc głowę. - Chyba tam nie płyniemy, co? - Taki mam zamiar - odrzekł Deminthal. - Ale Wesbaden jest bliżej. - Niestety, przyznaję się, że nie znam tych wybrzeży - powiedział Wesley. Dobrze pan je zna, panie Deminthal? - Jak własną kieszeń. - To świetnie. A zatem czy pan Grady ma rację? Wyatt skinął głową. - Wesbaden jest bliżej, ale Dakkowie o tym wiedzą i będą czekać w tamtych okolicach. Ponieważ jednak nie mogą nas wyprzedzić, nasz obecny kurs jest najbezpieczniejszy. - Pomimo wcześniejszych różnic między nami zgadzam się z panem Deminthalem - odezwał się Thranic. - Okazuje się, że pierwotnym miejscem docelowym „Szmaragdowego Sztormu” był Dagastan, więc musimy dalej tam płynąć.

- Ale Dagastan jest znacznie dalej od Avrynu - zauważył Wesley. - Misja „Szmaragdowego Sztormu” zakończyła się wraz z jego zatonięciem. Nie znam pierwotnego miejsca jego przeznaczenia, lecz nawet gdybym znał, nie mogę już dostarczyć ładunku. Im dalej popłyniemy na wschód, tym większe napotkamy trudności. Muszę mieć na uwadze zapasy. - Ale ma pan ładunek - oznajmił Thranic. - Rozkazy „Szmaragdowego Sztormu” były takie, żeby dowieźć mnie, pana Bularda, doktora Levy’ego, Berniego i Staula do Dagastanu. Główny ładunek przepadł, ale pana obowiązkiem jako imperialnego oficera jest wypełnienie zadania kapitana Sewarda, jeśli to możliwe. - Z całym szacunkiem, Wasza Ekscelencjo, nie mam jak sprawdzić pana słów. - Przeciwnie. - Wyatt wyjął z torby wymiętoszony plik pergaminów. - To są rozkazy kapitana Sewarda. - Jak je pan zdobył? - Wesley wziął wilgotny zwój. - Wiedziałem, że będziemy potrzebowali map morskich. Przed opuszczeniem „Szmaragdowego Sztormu” wszedłem do kajuty kapitana i w pośpiechu zgarnąłem wszystko z jego biurka. Wczoraj w nocy odkryłem, że mam nie tylko mapy. Wesley skinął głową, przyjmując takie wyjaśnienie, i Hadrian pomyślał, że może postanowił nie wnikać w szczegóły. Midszypmen zastanawiał się przez chwilę, zanim zaczął czytać rozkazy. Większość ludzi już się obudziła i usłyszawszy rozmowę, obserwowała go z wyczekiwaniem. Po skończeniu lektury młodzieniec spojrzał na Wyatta. - Był tam list? - Tak, sir - odparł Deminthal, podając zalakowany zwój pergaminu. Wesley go nie otworzył, lecz schował w surducie. - Utrzymamy kurs do Dagastanu. Podlegając imperialnym prawom morskim, muszę dołożyć wszelkich starań, by misja „Szmaragdowego Sztormu” została zakończona.

Rozdział 13. Wiedźma z Melengaru. Modina jak zwykle patrzyła przez okno, obserwując świat bez większego zainteresowania. Było późno i bała się zasnąć. Sen zawsze przynosił jej koszmary o przeszłości, o ojcu i o ciemnym miejscu. Wiele nocy spędziła na przyglądaniu się cieniom i chmurom przesuwającym się na tle gwiazd. Patrzyła, jak światło księżyca w nowiu przechodzi przez dziedziniec, a potem wspina na posągi i bramę w oddali

niczym płożący się bluszcz. Niegdyś zielona roślina, która miała teraz posępny czerwony kolor, przejdzie w stan uśpienia, pozorną śmierć, ale będzie wciąż trzymała się kurczowo kamienia, nawet po zwiędnięciu. Przynajmniej dla niej będzie trwała wiosna. Z zadumy wyrwało ją walenie w drzwi. Odwróciła się zaskoczona. Nikt do tej pory nie pukał do jej komnaty z wyjątkiem Geralda, który zawsze robił to lekko. Amilia często wchodziła i wychodziła, ale nigdy nie pukała. Ktokolwiek to był, dobijał się z furią. Uderzenia były takie gwałtowne, że zasuwa podskakiwała z wyraźnym brzękiem, grożąc pęknięciem. Modinie nie przyszło do głowy, żeby zapytać, kto to. Nie przyszło jej też do głowy, żeby się bać. Odsunęła zasuwę i drzwi otworzyły się do wewnątrz. W progu stał mężczyzna, którego słabo pamiętała. Był czerwony na twarzy, patrzył szklistymi oczami i miał rozpięty kołnierzyk koszuli. - Tu jesteś! - wykrzyknął. - Wreszcie zostałem nagrodzony. Pozwól, że znów się przedstawię, gdybyś mnie zapomniała. Jestem Archibald Ballentyne, dwunasty hrabia Chadwick. - Ukłonił się nisko, robiąc niezgrabny krok w celu utrzymania równowagi. - Czy mogę wejść? Imperatorka nie odpowiedziała i hrabia uznał to za zaproszenie, wpychając się do komnaty. Przyłożył palec do ust. - Sza. Musimy zachowywać się cicho, żeby ktoś nie odkrył, że tu jestem. Stał na chwiejnych nogach i miał rozchylone usta. Zlustrował szklanym wzrokiem drobne ciało Modiny - najpierw uniósł, a potem opuścił głowę, jakby chciał oszczędzić wysiłku oczom. Modina miała na sobie jedynie cienką koszulę nocną, ale nie pomyślała o tym, żeby się zakryć. - Jesteś piękna. Uznałem to już przy naszym pierwszym spotkaniu. Chciałem ci wcześniej powiedzieć, ale nie pozwolili mi spotkać się z tobą. - Wyjął butelkę alkoholu z kieszeni na piersi i pociągnął łyk. - A przecież jestem bohaterem twojego wojska i to niesprawiedliwe, że dostanie cię Ethelred. Powinnaś być moja. Zasłużyłem na ciebie! - krzyknął, unosząc pięść. Przerwał i spojrzał w stronę otwartych drzwi, po czym ciągnął: - Jakimi zasługami może poszczycić się Ethelred? To moja armia ocaliła Aquestę i zmiażdżyłaby Melengar, gdyby mi tylko pozwolili. Ale nie chcieli. Wiesz dlaczego? Zazdroszczą mi. A teraz Ethelred planuje ślub z tobą. Lecz ty jesteś moja. Moja, mówię! - wykrzyknął, po czym się skulił. Ponownie przyłożył palec do ust. - Sza. Modina obserwowała hrabiego z umiarkowanym zaciekawieniem.

- Jak możesz pragnąć jego? - Uderzył się pięścią w pierś. - Nie jestem przystojny? Nie jestem młody? - Zachwiał się i oparł o słupek baldachimu. Ethelred jest stary, tłusty i pryszczaty. Naprawdę go chcesz? Nie zależy mu na tobie. Pożąda tylko korony. - Hrabia przerwał na chwilę, żeby rozejrzeć się po pustej komnacie. - Nie zrozum mnie źle - szepnął chrapliwym głosem i pochylił się w jej kierunku tak mocno, że musiał położyć rękę na jej ramieniu, by nie stracić równowagi. - Ja też pragnę korony. Każdy, kto powie inaczej, to kłamca. Któż nie chciałby być władcą świata... Ale... - uniósł kiwający się palec -... ja bym cię kochał. - Znów przerwał. Modina poczuła jego ciepły oddech na twarzy. Oblizał usta i pogładził jej skórę przez cienką koszulę, a następnie przesunął rękę powoli do jej szyi i zatopił palce we włosach. - Ethelred nigdy nie spojrzy tak na ciebie. - Chwycił jej rękę i położył ją sobie na piersi. - Jego serce nigdy nie będzie biło przy tobie tak mocno jak moje. Chcę władzy. Chcę tronu. Ale pragnę także ciebie. - Spojrzał jej w oczy. - Kocham cię, Modino, kocham i pragnę. Powinnaś zostać moją żoną. Przyciągnął dziewczynę do siebie i pocałował ją mocno w usta. Nie opierała się - nic ją to nie obchodziło. Odsunął głowę i spojrzał uważnie na jej twarz. Jedyną reakcją imperatorki było mrugnięcie. - Modino?! - zawołała Amilia, wchodząc do komnaty. - Co tu się dzieje? - Nic - odparł ze smutkiem Ballentyne. Znów przyjrzał się twarzy dziewczyny. Zupełnie nic. Odwrócił się i wyszedł. - Nic ci nie jest? Amilia podbiegła do imperatorki, odgarnęła jej włosy z twarzy i zlustrowała ją od stóp do głów. - Zrobił ci krzywdę? - Mam wyjść za regenta Ethelreda? Amilia wstrzymała oddech i przygryzła wargę. - Rozumiem. Kiedy zamierzałaś mi powiedzieć? W noc poślubną? - Ja... ja dopiero niedawno się o tym dowiedziałam. Miałaś tamten incydent w kuchni i nie chciałam cię martwić. - Nie martwię się, Amilio, i dziękuję, że przyszłaś. - Ale ja... - Amilia się zawahała. - Coś jeszcze?

- Nie, ja po prostu... Nagle się zmieniłaś. Powinnyśmy o tym porozmawiać. - O czym tu rozmawiać? Poślubię Ethelreda, żeby mógł zostać imperatorem. - Wciąż będziesz imperatorką. - Tak, tak, nie ma powodu do zmartwień. Czuję się doskonale. - Nigdy tak się nie czujesz. - Nie? To przecież doskonała wiadomość, że mam zostać panną młodą. Amilia miała przerażoną minę. - Modino, o co chodzi? Co się dzieje w twojej głowie? Imperatorka się uśmiechnęła. - Wszystko w porządku, Amilio. Wszystko ułoży się doskonale. - Przestań używać tego słowa! Naprawdę mnie przerażasz - powiedziała Amilia, wyciągając ręce do Modiny. Imperatorka odsunęła się i podeszła do okna. - Przepraszam, że sama ci tego nie powiedziałam. I za to, że przy drzwiach nie było strażnika. I że musiałaś to usłyszeć od tego pijanego... - Nie winię cię, Amilio. To dla mnie ważne, żebyś o tym wiedziała. Tylko ty się dla mnie liczysz. To zdumiewające, jakie bezwartościowe wydaje się życie bez osoby, o którą można się troszczyć. Mój ojciec to rozumiał. Ja zrozumiałam dopiero teraz. - Co zrozumiałaś? - Że życie samo w sobie nie ma wartości. Wartościowe staje się dzięki temu, co człowiek z nim zrobi. - A co ty planujesz z nim zrobić, Modino? Imperatorka próbowała zmusić się do uśmiechu. Ujęła głowę Amilii w dłonie i pocałowała ją delikatnie. - Już późno. Żegnaj, Amilio. Asystentka otworzyła szeroko oczy ze strachu. Zaczęła kręcić głową i robiła to coraz szybciej. - Nie, nie, nie! Ja tu zostanę. Nie chcę, żebyś dziś była tu sama. - Jak sobie życzysz. Amilia wyglądała przez chwilę na zadowoloną, po czym znów ogarnął ją strach. - Jutro przyślę strażnika, który będzie cię pilnował. - Naturalnie, że tak zrobisz - odparła Modina.

*** Zgodnie z obietnicą Amilia pozostała w komnacie Modiny na noc, ale wymknęła się przed świtem, gdy imperatorka jeszcze spała. Poszła bez zapowiedzi do biura funkcjonariusza porządkowego i naskoczyła na pełniącego służbę żołnierza. - Dlaczego zeszłej nocy przed drzwiami imperatorki nie było strażnika? Gdzie był Gerald? - Nie mogliśmy go tam wysłać, milady. Straż imperialna jest zajęta. Szukamy wiedźmy, księżniczki Melengaru. Regent Saldur kazał mi wykorzystać wszystkich ludzi do jej odnalezienia. - To mnie nie obchodzi. Chcę, żeby Gerald znów pilnował jej drzwi. Rozumiesz? - Ale, milady... - Zeszłej nocy hrabia Chadwick wdarł się do pokoju imperatorki. Do jej komnaty! I czy przyszło tobie... komukolwiek... do głowy, że wiedźma może przyjść zamordować imperatorkę? Nastąpiła długa przerwa. - Tak myślałam. W tej chwili przyślij Geralda. Opuściwszy biuro, Amilia poszła do sali sypialnej i obudziła pokojówkę Modiny. Dziewczyna ubrała się i popędziła za asystentką do pokoju imperatorki. - Anno, chcę, żebyś została przy władczyni i jej pilnowała. - Czemu miałabym jej pilnować? To znaczy, na co mam zwracać uwagę, milady? - Uważaj, żeby nie zrobiła sobie krzywdy. - Jak to? - Po prostu nie spuszczaj jej z oka. Jeśli zrobi coś dziwnego lub niezwykłego, od razu poślij po mnie. *** Modina usłyszała, jak Anna wchodzi po cichu do pokoju. Udawała, że śpi. Tuż przed świtem przeciągnęła się, ziewnęła i podeszła do miednicy, żeby spryskać sobie twarz wodą. Anna szybko podała jej ręcznik i uśmiechnęła się szeroko, zadowolona z tego, że mogła pomóc imperatorce. - Jesteś Anna, prawda? - spytała Modina.

Dziewczyna zarumieniła się, a w jej oczach zaświeciła radość. Skinęła kilkakrotnie głową. - Anno, umieram z głodu. Idź szybko do kuchni i zapytaj, czy mogą mi przygotować wczesne śniadanie. Bądź taka dobra i przynieś je, gdy będzie już gotowe. - Ja... ja... Modina wydęła wargi i spuściła oczy. - Przepraszam, że proszę cię o tak wiele. - Ależ skąd, Wasza Wspaniałość, zaraz je przyniosę. - Dziękuję. - Nie ma za co, Wasza Czcigodność. Modina zastanawiała się, ile jeszcze wyszukanych form grzecznościowych dziewczyna by wymyśliła, gdyby została z nią dłużej. Zaraz po jej wyjściu zamknęła drzwi na rygiel i biorąc po drodze dzban, podeszła do wysokiego lustra wiszącego na ścianie. Bez wahania uderzyła naczyniem w taflę zwierciadła, roztrzaskując i jedno, i drugie. Wzięła długi kawałek szkła i zbliżyła się do okna. - Wasza Imperialna Mość?! - zawołał Gerald za drzwiami. - Nic ci nie jest?! Na zewnątrz słońce dopiero wschodziło. Jego jesienne promienie padały ukośnie na dziedziniec. Modina uwielbiała słońce i pomyślała, że jego światło i ciepło będą jedynymi rzeczami oprócz Amilii, których będzie jej brakowało. Owinęła skrawkiem sukni koniec długiego poszczerbionego kawałka szkła, które było zimne w dotyku. Wszystko wydawało jej się zimne. Spojrzała w dół na dziedziniec i zaczerpnęła głęboko powietrza. Poczuła zapach więdnących liści. Strażnik dalej pukał głośno do drzwi. - Wasza Imperialna Mość?! - powtórzył. - Wszystko w porządku?! - Tak, Gerald - odparła. - Czuję się doskonale. *** Arista weszła na dziedziniec pałacowy, licząc na to, że strażnicy przy bramie nie usłyszą łomotu jej serca. To tak muszą się zawsze czuć Royce i Hadrian. Dziwię się, że nie piją więcej. Trzęsła się zarówno ze strachu, jak i zimna. Szata Esrahaddona przepadła tamtej nocy, kiedy uratował ją Hilfred, i księżniczce została tylko suknia Lynnette. Hilfred będzie wściekły, jak przeczyta list.

Już samo myślenie o nim raniło jej serce. Latami stał w jej cieniu, spełniając jej zachcianki, godząc się na złe traktowanie, uwięziony w klatce uczuć, których nie mógł ujawnić. Dwukrotnie omal nie zginął z jej powodu. Był dobrym człowiekiem, wspaniałym. Chciała, żeby był szczęśliwy. Zasługiwał na szczęście. Pragnęła dać mu to, czego w najśmielszych snach się nie spodziewał. Chciała naprawić to, co popsuła. Przez trzy noce się ukrywali i codziennie Hilfred próbował ją przekonać, żeby wróciła do Melengaru. W końcu zgodziła się i powiedziała, że wyjadą nazajutrz. Wymknęła się, gdy poszedł po zapasy. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, wróci przed nim i będą mogli wyjechać zgodnie z planem. W przeciwnym razie list wszystko wyjaśni. Dopiero ostatniej nocy przyszło jej do głowy, że nie rzuciła nigdy zaklęcia lokalizacyjnego na dziedzińcu. Tutaj dym na pewno wskaże właściwe skrzydło zamku, a przy odrobinie szczęścia może nawet okno Gaunta. Taka informacja byłaby bezcenna dla Royce’a i Hadriana i mogła stanowić o różnicy między misją ratunkową a samobójczą. I choć nie chciała tego przyznać, miała dług wdzięczności także wobec Esrahaddona. Jeśli to drobne zaklęcie pomoże ocalić niesprawiedliwie uwięzionego człowieka, ukoi smutek po śmierci czarnoksiężnika i uwolni ją od poczucia winy, będzie warte ryzyka. Strażnicy nie zwrócili na nią uwagi, gdy wchodziła. Uznała to za dobry omen nikt nie powiązał Elli sprzątaczki z wiedźmą z Melengaru. Musiała teraz jedynie zrobić swoje i spokojnie się wycofać. Przeszła przez wewnętrzne podwórze do ogrodu warzywnego. Żniwa nadeszły i się skończyły, zbiory zostały zebrane, a gleba przekopana na przyszłą wiosnę. Miękka ziemia pozwoli jej narysować koło i konieczne symbole. Rozglądając się dokoła, chwyciła woreczek z włosami, który wciąż nosiła w kieszeni. Wszystko wyglądało normalnie. Garstka strażników na służbie nie zwracała na nią uwagi. Zaczęła jakby od niechcenia rysować koło, przesuwając stopę po ziemi. Następnie przeszła do żmudniejszego zadania - nakreślenie runów w ten sam sposób trwało dłużej niż ręką i kredą. Przez cały czas martwiła się, że jej rysunek będzie wyraźnie widoczny z okien na piętrach. Kończyła przedostatni run, gdy z pałacu wyszedł strażnik i ruszył w jej kierunku. Od razu przykucnęła, udając, że kopie. Gdyby ją zapytał, powie, że Ibis wysłał ją po ziemniaki albo że wydaje jej się, iż zgubiła na dziedzińcu klucz do spiżarni. Miała nadzieję, że żołnierz zwyczajnie ją minie. Po raz ostatni potrzebowała przykrywki niewidzialnej służącej. Ale szybko się okazało, że wartownik idzie właśnie do niej. Pomyślała o Hilfredzie i żałowała, że nie pocałowała go na pożegnanie.

*** Amilia była w swoim biurze i szybko omawiała instrukcje z Nimbusem. Odfajkowali tylko kilka pozycji z listy przygotowań do wesela. Jeśli zrzuciłaby na imperialnego nauczyciela większą część pracy, mogłaby wrócić do Modiny. Przez cały czas czuła, że powinna koniecznie z nią być. - Jak skończysz, przyjdź do mnie po następne zadania - powiedziała do niego szorstko. - Muszę wracać do imperatorki. Mam wrażenie, że może zrobić coś głupiego. Nimbus podniósł głowę. - Imperatorka bez wątpienia jest trochę ekscentryczna, ale jeśli wolno mi coś powiedzieć, to nigdy nie zrobiła na mnie wrażenia głupiej, pani. Amilia przymrużyła oczy, przyglądając mu się z uwagą. Nimbus był dobrym i wiernym służącym, ale nie spodobała jej się jego opinia. - Chyba za dużo widzisz, Nimbusie. To niezbyt dobra cecha, gdy się pracuje w pałacu imperialnym. Łatwiej przeżyć, gdy się niewiele wie. - Tylko próbuję podnieść cię na duchu - odparł lekko urażony. Amilia zmarszczyła czoło i usiadła ciężko na krześle. - Przepraszam. Zaczynam się zachowywać jak Saldur, prawda? - Ale musisz jeszcze popracować nad tym, żeby twoje zawoalowane groźby brzmiały bardziej złowieszczo. Pomógłby głębszy głos lub może bawienie się sztyletem albo rzucenie kieliszkiem wina. - Ja ci nie groziłam. Ja... - Tylko żartuję, pani - przerwał jej Nimbus. Amilia nachmurzyła się, a potem wzięła arkusz pergaminu z biurka, zgniotła go w kulkę i rzuciła w imperialnego nauczyciela. - Naprawdę nie wiem, dlaczego cię wynajęłam. - Odnoszę wrażenie, że nie z powodu mojego poczucia humoru. Asystentka chwyciła plik pergaminów, pióro i kałamarz i skierowała się do drzwi. - Dziś będę pracowała w pokoju Modiny. Gdybyś czegoś potrzebował, tam mnie znajdziesz. - Oczywiście - odparł, gdy wychodziła.

Na korytarzu zobaczyła Annę idącą z jedzeniem na tacy. - Anno! - zawołała, podbiegając do niej. - Mówiłam ci, żebyś została z imperatorką! - Tak, milady, ale... - Ale co? - Imperatorka poprosiła, żebym przyniosła jej śniadanie. Zimny dreszcz przeszedł Amilii po plecach. Imperatorka ją poprosiła. - Czy imperatorka już kiedyś z tobą rozmawiała? Anna, na skraju płaczu, pokręciła głową. - Nie, milady. Byłam bardzo zaszczycona. Nawet znała moje imię. Amilia puściła się pędem w stronę schodów, a serce waliło jej jak młotem. Gdy wbiegła na górę i zbliżyła się do komnaty sypialnej, dręczyła ją obawa, co zastanie w środku. Nimbus był bliski prawdy, może bardziej, niż myślał. Modina nie była głupia i w głowie Amilii zaczęły się mnożyć straszne ewentualności. Przy drzwiach odepchnęła Geralda i wpadła do pokoju imperatorki. Przygotowała się na najgorsze, ale to, co zobaczyła, przekroczyło jej najśmielsze oczekiwania. Modina i Ella siedziały razem na łóżku, trzymając się za ręce i rozmawiając. Amilia znieruchomiała zaskoczona. Po jej wejściu obie kobiety podniosły głowę. Na twarzy Elli pojawił się strach, ale Modina była spokojna jak zwykle, jakby się spodziewała gościa. - Ella?! - wykrzyknęła Amilia. - Co ty robisz... - Gerald! - przerwała jej imperatorka. - Od tej chwili nikt, absolutnie nikt nie może tu wejść bez mojego pozwolenia. Zrozumiałeś? - Oczywiście, Wasza Imperialna Mość - odparł i spuścił wzrok, poczuwając się do winy. Modina machnęła ręką. - To nie twoja wina. Nie uprzedziłam cię. A teraz zamknij, proszę, drzwi. Skłonił się i wykonał jej polecenie. Tymczasem Amilia stała w milczeniu z otwartą buzią. - Usiądź, zanim się przewrócisz, Amilio. Chcę ci przedstawić przyjaciółkę. To jest Arista, księżniczka Melengaru. Amilia próbowała dostrzec sens w czymś, co nie miało sensu. - Nie, Modino, to jest Ella sprzątaczka. Co się dzieje? - spytała w desperacji. Myślałam... pomyślałam, że może jesteś... - Jej wzrok powędrował do

stłuczonego dzbana i fragmentów lustra leżących w narożniku komnaty. - Wiem, co pomyślałaś - powiedziała imperatorka, spoglądając w stronę okna. To kolejny powód, dla którego powinnaś ucieszyć się z obecności Aristy. Gdybym nie zobaczyła jej na dziedzińcu i nie uświadomiła sobie... Cóż, w każdym razie chcę, żebyście się zaprzyjaźniły. Amilia miała wciąż mętlik w głowie. Modina wydawała się całkowicie normalna, ale jej słowa nie miały sensu. Może jej zachowanie tylko z pozoru było racjonalne? Może imperatorka załamała się nerwowo. W każdej chwili mogła przedstawić Reda, elkhunda z kuchni, jako ambasadora Lanksteeru. - Modino, wiem, że uważasz tę dziewczynę za księżniczkę, ale zaledwie tydzień temu myślałaś, że nie żyjesz i jesteś w grobie, pamiętasz? - Sądzisz, że postradałam zmysły? - Ależ skąd, ja tylko... - Lady Amilio - odezwała się Ella. - Nazywam się Arista Essendon i naprawdę jestem księżniczką Melengaru. Twoja imperatorka nie oszalała. Ona i ja jesteśmy starymi przyjaciółkami. Amilia stała i gapiła się na nie skonfundowana. Czy obie były obłąkane? Jak mogła... Dobry Mariborze, to ona! Długie paznokcie, śmiałe spojrzenia i pytania o imperatorkę! Ella była wiedźmą z Melengaru. - Odsuń się od niej! - wrzasnęła asystentka. - Amilio, uspokój się. - Udawała służącą, żeby dostać się do ciebie. - Arista nie przyszła tu, żeby mnie skrzywdzić. Mam rację, prawda? - zwróciła się do Elli, która skinęła głową. - Widzisz? A teraz podejdź do nas. Przed nami wiele pracy. - Thrace... - powiedziała Ella, spoglądając niespokojnie na Modinę. Imperatorka uniosła rękę, żeby ją powstrzymać. - Obie musicie mi zaufać - oświadczyła. Amilia pokręciła głową. - Ale jak mogę ci zaufać? I dlaczego? Ta... ta kobieta... - Ponieważ - przerwała jej Modina - musimy pomóc Ariście. Amilia roześmiałaby się, słysząc to absurdalne wyjaśnienie, gdyby imperatorka nie miała takiej poważnej miny. Nigdy w trakcie opiekowania się nią Amilia nie widziała, żeby Modina była taka skupiona i patrzyła takim jasnym wzrokiem.

Wydawała się zupełnie inną osobą. Nie była już apatyczna, choć wciąż mówiła od rzeczy. Amilia musiała ją uświadomić dla jej własnego dobra. - Modino, straże szukają tej kobiety. Od wielu dni przeczesują całe miasto. - Dlatego zostanie u mnie. Tu jest najbezpieczniej. Nawet regenci nie będą jej szukać w mojej sypialni. I znacznie łatwiej będzie jej pomóc. - Pomóc? W czym? - Amilia sama była na skraju obłędu, usiłując zrozumieć tę niedorzeczną rozmowę. - Pomożemy jej odnaleźć Degana Gaunta, prawdziwego spadkobiercę Novrona.

Rozdział 14. Calis. Port Dagastan zaskoczył przybyszów z Avrynu, którzy myśleli, że wszystkie inne krainy są mniej cywilizowane lub zacofane. Na ogól ci, którzy nigdy nie byli w Calisie, uważali go za prymitywną krainę tworzoną przez zlepek plemion żyjących na bagnach lub w drewnianych chatach w gęstej i tajemniczej dżungli. Większość doznawała szoku na widok olbrzymich kopuł i eleganckich wieżyc wznoszących się na wybrzeżu. Miasto było zdumiewająco duże i dobrze rozwinięte. Budynki z kamienia i szarej cegły stały w sporym zagęszczeniu na tarasowo wznoszącym się nad ładnym portem wzgórzu. Drewniane doki Aquesty wyglądały też przy tutejszych co najmniej nędznie - cztery długie kamienne mola wcinały się w zatokę, wzdłuż której w regularnych odstępach wznosiły się majestatyczne wieże zbudowane z myślą o potrzebach tętniącego życiem ośrodka handlu. Maszty ponad stu jednostek w porcie prawie bez wyjątku należały do egzotycznych gildii. Hadrian przypomniał sobie to miasto, gdy tylko je ujrzał. Gorące prastare kamienie, pachnące korzennymi przyprawami ulice, kobiety o oryginalnej urodzie wspomnienia popędliwej młodości, o której wolałby zapomnieć. Dawno temu bez żalu porzucił wschód i wracał w te okolice niechętnie. Gdy wchodzili do zatoki, nie zaczęły bić dzwony na stojących w porcie wieżach. Nie rozbrzmiał alarm, gdy wpływali tartaną Dakków z pomalowanymi krwią żaglami. Po prostu pojawiła się pilotówka i ich powitała. - En dil dual lon duclim? - zawołał do nich pilot. - Nie rozumiem - odparł Wesley. - Jaka nazwa waszego statku? I nazwisko kapitana? - przetłumaczył pilot. - Aha. Niestety statek nie ma nazwy, ale ja się nazywam Wesley Belstrad. Pilot zanotował coś na tabliczce, marszcząc czoło.

- Skąd płyniecie? - Jesteśmy członkami załogi „Szmaragdowego Sztormu”, statku Jej Imperialnej Wysokości, który wypłynął ze stołecznego miasta Aquesty. - Jaką macie sprawę i jak długo tu pozostaniecie? - Mamy coś do dostarczenia. Nie jestem pewien, ile to potrwa. Pilot skończył ich wypytywać i wskazał, żeby popłynęli za nim do cumowiska. Na nabrzeżu czekał kolejny urzędnik, który poprosił Wesleya o podpisanie kilku formularzy, zanim pozwolił komukolwiek zejść na ląd. - Zgodnie z rozkazami Sewarda mamy skontaktować się z jakimś panem Dilladrumem. Spróbuję go poszukać - oświadczył Wesley. - Panie Deminthal, pan i marynarz Staul pójdziecie ze mną. Marynarzu Blackwater, będziesz tu dowodził do mojego powrotu. Dopilnuj zabezpieczenia i roztaklowania statku. - Tak jest, sir - powiedział Hadrian i zasalutował. Trzej mężczyźni zeszli na brzeg i zniknęli w labiryncie ulic. - Ale nam się poszczęściło z zabraniem ocalałych na pokład, co? - odezwał się Hadrian do Royce’a, gdy natknął się na niego na podwyższonym tylnym pokładzie. Reszta pozostała na śródokręciu lub dziobie, rozglądając się z zafascynowaniem po porcie. A było na co popatrzeć. Z miejskiej przestrzeni docierały do nich niezwykłe dźwięki: brzęczenie dzwonków, gong, krzyki handlarzy w jakimś melodyjnym języku, a nad tym wszystkim niepokojący głos człowieka śpiewającego w oddali. Dokerzy wnosili ładunki na statki lub je wyładowywali. Większość chodziła w długich strojach w pionowe pasy. Mieli śniadą cerę i nosili brody. Na swoją kolej czekały bele lśniących jedwabi i innych delikatnych tkanin, jak również naczynia z kadzidłem i dzbanki z pachnącymi olejkami, których aromat unosił się w portowym powietrzu. Kamieniarka budynków była imponująca. Prawie wszystkie konstrukcje ozdobiono zawiłymi motywami roślinnymi i geometrycznymi. Najczęściej spotykanym elementem architektonicznym były kopuły, niektóre inkrustowane złotem, inne srebrem lub kolorowymi płytkami. Większe budowle posiadały ich kilka, przy czym w każdej była centralna wieżyca skierowana ku niebu. Po raz pierwszy od trzech dni Royce i Hadrian mieli okazję porozmawiać na osobności. - Wykazałeś się wielkim opanowaniem, rozwiązując dyplomatycznie naszą małą wojnę domową - zauważył Hadrian. - Dbam o twoje bezpieczeństwo, jak prosiła Gwen. - Royce usiadł na grubym stosie zwiniętych lin.

- Wyznaczenie Wesleya na dowódcę było genialnym posunięciem - dodał Hadrian. - Żałuję, że sam na to nie wpadłem. Lubię tego chłopaka. Widziałeś, jak wybrał Staula i Wyatta, żeby z nim poszli? Wyatt zna port, a Staul język i prawdopodobnie miasto. Bardzo rozsądna decyzja. Poza tym ci dwaj sprawialiby najwięcej kłopotów pod jego nieobecność. Jest bardziej podobny do brata niż myśli. Szkoda, że urodzili się w Chadwick. Ballentyne nie zasługuje na nich. - Sytuacja nie wygląda dobrze. Wiesz o tym, prawda? - spytał Royce. - Broń i zapłata Merricka poszły na dno ze „Szmaragdowym Sztormem”, a wszyscy odpowiedzialni za to nie żyją. Nie wiem, dokąd to nas zaprowadzi. Hadrian usiadł na relingu obok wspólnika. Woda odbijała się z chlupotem od kadłuba tartany, w górze krzyczały mewy. - Ale wciąż mamy rozkazy Merricka i ten list. Co w nim było? - Nie czytałem go. - Czy to nie ty nazwałeś mnie głupcem, bo... - Nie miałem okazji. Wyatt chwycił wszystko pierwszy. A potem musiałem sporo pływać. Teraz dokumenty ma Wesley, a on prawie w ogóle nie śpi. Nie miałem sposobności. - To będziemy musieli pilnować tego listu dopóty, dopóki na niego nie zerkniesz albo nie rozwiążemy tej zagadki. To znaczy kwestii wysyłania przez imperium broni do Calisu, skoro potrzebuje jej do walki z nacjonalistami. - Może imperium chce przekupić Calis, żeby się do niego przyłączył? Hadrian pokręcił głową. - Rhenydd mógłby ich pokonać w pojedynkę w wojnie. Tu nie ma organizacji, nie ma centralnych władz. Jest tylko zgraja rywalizujących watażków. Wszędzie panoszy się korupcja i dygnitarze wojskowi nieustannie z sobą walczą. To niemożliwe, żeby Merrick przekonał wystarczająco wielu przywódców do walki za nowe imperium. Większość z tych watażków nigdy nawet nie słyszała o Avrynie. I o co chodzi z elfami? Czemu ich zabrali? - Przyznaję, że sam chciałbym to wiedzieć - powiedział Royce. Hadrian podążył wzrokiem za Thranikiem, gdy ten poszedł na dziób i położył się na płótnie żaglowym, opuszczając kaptur, żeby nie raziło go słońce, i krzyżując ręce na piersiach. Wyglądał prawie jak zwłoki, którym brakuje trumny. - Co jest między tobą a Thranikiem? - spytał, wskazując na wartownika. Sprawia wrażenie, jakby naprawdę cię nienawidził. Jeszcze bardziej niż większość twoich wrogów.

Royce nie spojrzał w jego kierunku. Siedział nonszalancko, udając, że nie zwraca uwagi na świat, jakby na statku byli tylko oni dwaj. - Dziwna sprawa. Nigdy go nie widziałem ani o nim nie słyszałem przed tym rejsem, ale znam go dość dobrze, a on mnie. - Dziękuję, panie Esrahaddon. Nie znalazłeś jeszcze bardziej tajemniczej odpowiedzi? Royce się uśmiechnął. - Teraz rozumiem, czemu to robi. To dość zabawne. I dziwię się, że jeszcze się nie domyśliłeś. - Czego się nie domyśliłem? - Thranic skrywa małą paskudną tajemnicę. To przez nią jest taki nieprzyjemny, a zarazem niebezpieczny. Zabiłby Wyatta, a może nawet i ciebie zaskoczyłby kilkoma rzeczami. Ze względu na Staula i skradającego się Berniego nie byłem wcale pewny, czy wygram bitwę, nawet gdybym nie słyszał w głowie głosu Gwen. - Nie powiesz mi, prawda? - Zepsułbym całą zabawę. A tak będziesz miał co robić. Możesz próbować się domyślić, a ja będę się naigrawał z twojego braku inteligencji. Ale nie zastanawiaj się zbyt długo. Thranic wkrótce zginie. *** Po powrocie Wesley zwrócił się do wszystkich: - Potrzebuję ochotników, którzy razem ze mną, wartownikiem Thranikiem, panem Bulardem, doktorem Levym i marynarzami Staulem i Defoe zejdą na ląd. Zapuścimy się w głąb caliskich dżungli. Podróż będzie niebezpieczna, więc nie będę nikomu nakazywał, żeby mi towarzyszył. Ci, którzy nie będą chcieli iść, pozostaną na statku. Po moim powrocie popłyniemy do domu, gdzie otrzymamy zapłatę. - W jakie rejony dżungli się pan wybiera, panie Wesley? - spytał Banner. - Muszę dostarczyć list Erandabonowi Gile’owi, który - jak się dowiedziałem jest w tych stronach dość znaczącym dygnitarzem wojskowym. Spotkałem się z panem Dilladruinem, który oczekiwał naszego przyjazdu i kazał przyszykować dla nas karawanę. Forteca Gile’a jednak znajduje się głęboko w dżungli i prawdopodobnie natrafimy na Ba Ran Ghazelów. Kto ze mną pójdzie? Hadrian, który jako jeden z pierwszych uniósł rękę, stwierdził ze zdziwieniem, że jest wśród większości. Nie zaskoczyła go postawa Wyatta i Poego, ale nawet

Jacob i Grady przyłączyli się, widząc pozostałych ochotników. Nie zgłosili się tylko Greig i Banner. - Rozumiem - powiedział Wesley z lekkim zdziwieniem. - A zatem w porządku, Banner. Zostawiam statek pod twoją opieką. - Co mamy robić w trakcie pańskiej nieobecności, sir? - spytał Banner. - Nic - odparł midszypmen. - Zostańcie na pokładzie i nie wychodźcie do miasta. Nie sprawiajcie kłopotów. Banner uśmiechnął się wesoło do Greiga. - A więc jeśli będziemy chcieli, to możemy spać przez cały dzień? - Nie interesuje mnie, co będziecie robić dopóty, dopóki będziecie dbali o statek i nie przyniesiecie ujmy imperium. Obaj ledwie zdołali ukryć swój zachwyt. - Założę się, że teraz pozostali żałują, że podnieśli rękę. - Wiecie, że zapasy wystarczą na niecały tydzień, prawda? - nadmienił Wyatt. Lepiej oszczędzajcie jedzenie. Na twarzy Bannera pojawił się wyraz zmartwienia. - Pospieszycie się, prawda? *** Wesley poprowadził ich do miasta, nadając żywe tempo i co chwilę sprawdzając, czy wszyscy trzymają się szeregu. Staruszek Antun Bulard był jedynym maruderem, ale wynikało to bardziej z jego wieku niż ran, które okazały się powierzchowne. Na drogach z portu do placu w Dagastanie widzieli namioty i zadaszenia w krzykliwych kolorach. Na wybrukowanych dróżkach kupcy wykrzykiwali do tłumów, wymachując transparentami z nierozpoznawalnymi symbolami. Starzy mężczyźni palili fajki pod pasiastymi baldachimami, podczas gdy skąpo odziane kobiety z zawoalowanymi twarzami stały w prowokujących pozach na podwyższonych platformach, kręcąc od czasu do czasu biodrami w rytm uderzeń kilkunastu bębnów, dzwonków i cymbałów. Zbyt wiele się działo, by móc skupić uwagę na jednej rzeczy. Zmysły były zewsząd atakowane przez oszałamiające kolory, kuszące ruchy, upajające zapachy i ekscytującą muzykę. Urzeczeni żeglarze maszerowali małą kolumną za

Wesleyem prowadzącym ich do przewodnika, który czekał z karawaną na wybrukowanej alei niedaleko Wielkiego Bazaru. Dilladrum wyglądał jak otyły żebrak. Jego surdut i ciemne pumpy były wypłowiałe i połatane. Spod bezkształtnego filcowego kapelusza wystawały jakby na znak protestu długie, brudne włosy. W kędziorach jego równie zaniedbanej brody zagnieździły się kawałki trawy. Miał smagłą twarz i żółte zęby, ale oczy błyszczały mu w popołudniowym słońcu. Stał na poboczu drogi przed kolumną osobliwych zwierząt, które wyglądały na skurczone kosmate konie. Zwierzęta były obładowane i powiązane. Sześciu niskich półnagich ludzi pomagało Dilladrumowi utrzymać karawanę w ryzach. Nosili jedynie przepaski na biodrach z miękkiego płótna i pobrzękujące naszyjniki z kolorowych kamyków. Podobnie jak Dilladrum uśmiechnęli się promiennie na widok żeglarzy. - Witajcie, panowie - przywitał ich serdecznie otyły mężczyzna. - Jestem Dilladrum, wasz przewodnik. Zanim opuścimy nasze piękne miasto, może chcielibyście przejść się po tutejszych wspaniałych sklepach? Zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami ja i moi przyjaciele Vintu będziemy zapewniali wam jedzenie, wodę i schronienie, ale będziemy wędrowali przez wiele dni i na bazarze można kupić rzeczy, które poprawią wam komfort podróży. Zastanówcie się nad naszymi wybornymi winami, mocniejszymi trunkami, a może nawet atrakcyjną młodą niewolnicą mogącą uprzyjemnić wam obozowanie. Niektórzy żeglarze spojrzeli szacującym wzrokiem w stronę sklepów, gdzie wisiało kilkadziesiąt kolorowych szyldów z reklamami w obcym języku. Słychać było muzykę - dziwne brzdąkanie instrumentów strunowych i świergotanie piszczałek. Hadrian poczuł zapach jagnięciny przyprawionej curry i przypomniał sobie, że było to tutaj popularne danie. - Wyruszamy natychmiast - powiedział Wesley tak głośno, żeby usłyszał go nie tylko Dilladrum. - Jak pan sobie życzy, sir. Przewodnik wzruszył ze smutkiem ramionami i dał znak swoim pomocnikom. Mali ludzie popędzili zwierzęta długimi rózgami i zawodzącymi okrzykami. W pewnej chwili jeden Vintu dostrzegł Hadriana i przerwał pracę. Zmarszczył czoło, wpatrując się bacznie w najemnika, aż Dilladrum przywołał go krzykiem do porządku. - Co to miało znaczyć? - spytał Royce. Hadrian wzruszył ramionami, ale elf nie dał się zbyć. - Byłeś tu? Kiedy? Pięć lat temu? Coś się wydarzyło? Chcesz mi o czymś powiedzieć?

- Pewnie - odparł najemnik z sarkastycznym uśmiechem. - Gdy tylko wyjawisz mi, jak uciekłeś z więzienia Manzant i dlaczego nie zabiłeś Ambrose’a Moora. - Przepraszam, że pytałem. - Byłem młody i głupi - powiedział Hadrian oględnie. - Ale mogę cię zapewnić, że Wesley ma rację: dżungla jest niebezpieczna. Musimy mieć się na baczności przy Gile’u. - Znasz go? Hadrian skinął głową. - Poznałem większość watażków z Gur Emu, ale na pewno wszyscy już mnie zapomnieli. Poganiacz z karawany, jakby słysząc słowa Hadriana, jeszcze raz spojrzał przez ramię na najemnika. *** - Wszystkie szlaki od Dagastanu w głąb lądu wiodą pod górę - wyjaśniał Dilladrum, kiedy karawana szła wąską ścieżką, mijając gospodarstwa, na których stały szałasy z trawy w kształcie kopuły. - Tak jest na całym świecie, prawda? Od morza musimy zawsze się wspinać. Dlatego droga w tamtą stronę jest trudna, ale powrót przyjemniejszy. Szli dwójkami - Wesley i Dilladrum, Wyatt i Poe, Royce i Hadrian na czele, natomiast grupa Thranica za Vintu i zwierzętami. Ludzi na przodzie denerwowała obecność sereta i jego zespołu za ich plecami, ale tak było lepiej, niż iść razem z nimi. Dilladrum nadał żwawe tempo jak na korpulentnego mężczyznę, z wprawą podpierając się wyblakłą laską. Opuścił rondo swojego bezkształtnego kapelusza, żeby osłonić oczy przed słońcem, przez co wyglądał jeszcze zabawniej, ale Hadrian żałował, że sam nie ma równie niedorzecznie wyglądającej osłony na głowę. - Panie Dilladrum, jakie dokładnie ma pan instrukcje dotyczące naszej grupy? spytał Wesley. - Mam doprowadzić bezpiecznie oficerów, ładunek i załogę „Szmaragdowego Sztormu” do Pałacu Czterech Wiatrów w Dur Guronie. - To rezydencja Erandabona Gile’a? - Tak, forteca Pantery Dur Guronu. - Pantery? - spytał Wyatt.

Dilladrum zachichotał. - Tak go nazywają Vintu. To bardzo prosty lud, ale - jak widzisz - ciężko pracuje. Pantera jest dla nich legendą. - Bohaterem? - podsunął Wesley. - Jeśli chodzi o panterę, to nie jest ona dla nikogo bohaterem. To wielki kot, który chowa się w dżungli. Jest duchem dla tych, którzy go szukają, śmiertelnym zagrożeniem dla tych, na których poluje, ale dla tych, którym daje spokój, zwyczajnym zwierzęciem zasługującym na szacunek. Gile Pantera nie interesuje się Vintu, ale docierają do nich opowieści o jego odwadze, okrucieństwie i przebiegłości. - Ty nie należysz do Vintu? - Nie. Jestem Erbończykiem. Erbon to region na północnym zachodzie, niedaleko Mandalina. - A Tenkini? - spytał Wesley. - Czy Gile jest jednym z nich? Dilladrum przybrał posępny wyraz twarzy. - Tak, tak. Tenkini są wszędzie w tych dżunglach. - Wskazał na horyzont przed nimi. - Ale nie ma powodów do zmartwień. Moi Vintu i ja znamy dobry szlak, poza tym niektóre ich plemiona są bardziej gościnne od innych, a my przejdziemy przez jedną wioskę Tenkinów przyjaźnie do nas nastawionych, tak jak ten, którego nazywacie Staul, tak? Dotrzemy bezpiecznie do celu. Wspinali się coraz wyżej, aż wyszli na wielką równinę porośniętą wysoką trawą kołyszącą się urokliwie na wietrze. Była tam olbrzymia skała, z której mieli widok na wiele mil we wszystkich kierunkach oprócz jednego - przed nimi wznosiło się wysokie na kilkadziesiąt metrów zalesione pasmo wzgórz. Rozbili obóz tuż przed zachodem słońca. Dilladrum i Vintu zamienili ledwie kilka słów, lecz poganiacze od razu zabrali się do rozbijania namiotów z haftowanymi geometrycznymi wzorkami i gustownie obszytymi zadaszeniami. Dla każdego uczestnika wyprawy znalazło się łóżko składane z poduszką i pościelą oraz niski stołek. Wieczorny posiłek, ugotowany w wielkich garnkach na wolnym ogniu, miał tak ostry smak, że Hadrianowi napłynęły łzy do oczu. Ale po tygodniach spożywania tego samego gulaszu wieprzowego najemnik uznał, że danie jest nawet smaczne. Vintu na zmianę zabawiali wędrowców. Niektórzy grali na instrumentach podobnych do lutni, inni tańczyli, a kilku śpiewało rytmiczne ballady. Słowa były dla Hadriana niezrozumiałe, ale melodia piękna. Noc wypełniły odgłosy zwierząt. Skrzeki, krzyki i pomruki rozbrzmiewały groźnie w ciemności, zawsze zbyt głośno i zbyt blisko.

*** W trzecim dniu podróży krajobraz zaczął się zmieniać. Równiny wygięły się do góry i coraz częściej pojawiały się drzewa. Dotarli do linii lasów i niebawem szli mozolnie pod baldachimem wysokich drzew, których ogromne korzenie przypominały rozcapierzone palce starego człowieka. Z początku było przyjemnie skryć się przed słońcem, ale potem ścieżka zrobiła się skalista, stroma i trudna do pokonania. Po niedługim czasie wspięli się na grzbiet, a następnie zaczęli schodzić stromym zboczem. Na drugim końcu dostrzegli wyraźną zmianę w roślinności. Podszycie było gęstsze, w kolorze głębszej zieleni. Większe liście, winorośle i gęstwiny pnączy, które przesłaniały szlak, zmuszały Vintu od czasu do czasu do wyjścia do przodu i wyrąbywania ścieżki. Nazajutrz zaczęło padać i choć chwilami lało jak z cebra, a chwilami tylko mżyło, deszcz nigdy całkowicie nie ustał. - Zawsze wydają się zadowoleni, prawda? - zgadnął Hadrian Royce’a, gdy siedzieli pod zadaszeniem swojego namiotu, który dzielili z Wyattem, i obserwowali, jak Vintu przygotowują wieczorny posiłek. - Może panować piekielny skwar albo lać tak jak teraz, a im nie przeszkadza ani jedno, ani drugie. - Chcesz teraz powiedzieć, że powinniśmy stać się Vintu? - spytał Royce. - Nie sądzę, żeby można było, ot tak, zwrócić się do nich o przyjęcie do plemienia. Myślę, że trzeba się w nim urodzić. - O co chodzi? - spytał Wyatt, wychodząc na zewnątrz i wycierając kawałkiem płótna świeżo ogoloną twarz. - Tylko rozmyślam o Vintu i spokojnym życiu pełnym prostych przyjemności wyjaśnił Hadrian. - Dlaczego myślisz, że są zadowoleni? - spytał Royce. - Z mojego doświadczenia wynika, że gdy ludzie uśmiechają się przez cały czas, to coś ukrywają. Życie tych Vintu jest prawdopodobnie marne: muszą niemal niewolniczo pracować, obsługując zamożnych obcokrajowców. Jestem pewien, że tak samo by się uśmiechali, podrzynając nam gardła, żeby uwolnić się od dźwigania tobołów Dilladruma. - Chyba za długo jesteś z dala od Gwen. Znów zaczynasz mówić jak stary Royce. Po drugiej stronie zauważyli Staula, Thranica i Defoe. Tenkin kiwnął do nich ręką i wyszczerzył zęby w uśmiechu.

- Widzisz? Wielki uśmiech - powiedział Royce. - Zabawna grupa, co? - wymamrotał Hadrian. - Tak, tworzą grupę. - Przyjaciel skinął w zamyśleniu głową. - Po co wartownik, tenkiński wojownik, lekarz, złodziej i... kimkolwiek jest Bulard mieliby zapuszczać się w głąb dżungli Calisu, żeby odwiedzić tenkińskiego watażkę? I jaką rolę odgrywa tu Bulard? Wyatt i Hadrian równocześnie wzruszyli ramionami. - Czy to nie dziwne? Przez wiele tygodni byliśmy wszyscy razem na tym samym statku, a nic nie wiemy o tym człowieku oprócz tego, że wygląda, jakby od dziesięciu lat nie widział słońca. Może gdybyśmy się czegoś dowiedzieli, związek między pozostałymi a tym Erandabonem stałby się jasny. - Bernie i Bulard śpią w jednym namiocie - zauważył Hadrian. - Hadrian, idź pogadać z Bulardem - zaproponował Royce. - Ja odwrócę uwagę Berniego. - A ja? - spytał Wyatt. - Porozmawiaj z Derningiem i Gradym. Nie wydają się tak bliscy pozostałym, jak z początku myślałem. Dowiedz się, czemu zgłosili się na ochotnika. Vintu rozdali kolację, którą załoga „Szmaragdowego Sztormu” zjadła, siedząc na stołkach. Posiłek składał się głównie z szatkowanej wieprzowiny i zestawu niezwykłych warzyw w gęstym gorącym sosie, od którego szczypał język. Po jedzeniu obóz spowiły ciemności i większość poszła do swoich namiotów. Antun Bulard już był w swoim, podobnie jak zawsze pozostawał w swojej kajucie na statku. Światło w jego namiocie migotało - sylwetki Bularda i Berniego podskakiwały, powiększone na płóciennych ścianach. Kilka godzin po zapadnięciu zmroku Bernie wyszedł. Po chwili Royce przyłączył się do niego. *** - Jak się masz, Bernie? - przywitał się Royce. - Wybierasz się na spacer? - Właściwie to chciałem pozbyć się ciśnienia w pęcherzu. - Świetnie, pójdę z tobą. - Ze mną? - spytał Bernie podenerwowany. - Jestem znany z tego, że pomagam ludziom pozbyć się wielu rzeczy. Elf objął go ramieniem, prowadząc w głąb lasu. Bernie jeszcze raz się wzdrygnął.

- Jesteś trochę nerwowy, co? - stwierdził Royce. - Nie uważasz, że mam powód? Royce uśmiechnął się i skinął głową. - Punkt dla ciebie. Naprawdę wciąż nie mogę skapować, co zamierzałeś. Znajdowali się poza obozem, w sporej odległości od światła ogniska, a Royce nadal prowadził Berniego jeszcze dalej. - Nie ja to wymyśliłem. Tylko wykonywałem rozkazy. Chyba nie sądzisz, że jestem aż taki głupi, żeby... - Czyj to był pomysł? Bernie wahał się tylko przez chwilę. - Thranica - odparł, po czym szybko dodał: - Ale on tylko chciał, żebyś krwawił. Nie chciał, żebyś zmarł. - Dlaczego? - Naprawdę nie wiem. Zatrzymali się na ciemnej polance. Nocne żaby skrzeczały niepewnie, zaniepokojone ich obecnością. Obóz był odległym światełkiem. - Może powiesz mi, co wy wszyscy tu robicie? Bernie zmarszczył brwi. - Wiesz, że nie zrobię tego nawet w celu ratowania życia. Nie byłoby warto. - Ale powiedziałeś mi o Thranicu. - Nie lubię go. - A więc to nie jego się boisz. Chodzi o Merricka? - Merricka? - Bernie wyglądał na szczerze zaskoczonego. - Słuchaj, nigdy nie winiłem cię za śmierć Nefrytu albo wojnę, którą toczyłeś z Diamentem. Merrick nie powinien cię zdradzić, nie poznawszy najpierw twojej wersji zdarzeń. Royce zrobił krok do przodu. Był pewien, że w ciemności pod drzewami Bernie prawie go nie widzi. On za to widział każdą zmarszczkę na twarzy dawnego kamrata. - Jaki plan ma Merrick? - spytał elf. - Już od wielu lat nie widziałem Merricka. Royce wyjął sztylet i celowo pozwolił, żeby ostrze zazgrzytało, gdy wysuwał je z pochwy. - Mówisz, że go nie widziałeś. Dobrze. Ale pracujesz dla niego albo kogoś innego, kto jest na jego usługach. Chcę wiedzieć, gdzie on jest i co zamierza. I ty

mi to powiesz. Bernie pokręcił głową. - Ja... ja naprawdę nic nie wiem o Mariusie ani o tym, co obecnie porabia. Royce milczał. Wyraz twarzy Berniego świadczył o tym, że mówi prawdę. - Co my tu mamy? - spytał Thranic. - Prywatne spotkanie? Trochę oddaliliście się ód obozu, drodzy chłopcy. Royce odwrócił się i zobaczył Thranica i Staula. Tenkin trzymał pochodnię w ręku, a seret - kuszę. - To niebezpieczne oddalać się od przyjaciół. A może nie przyszło ci to do głowy, Royce? - powiedział wartownik, po czym wystrzelił z kuszy w serce elfa. *** - Antun Bulard, prawda? - spytał Hadrian, wsuwając głowę do namiotu. - Hm? Antun podniósł głowę. Leżał na brzuchu i pisał pozbawionym promieni gęsim piórem, które wskutek zużycia miało zaledwie kilka centymetrów długości. Nosił okulary, znad których zerknął na gościa. - Tak, to ja. Blady to było niedokładne określenie - starzec był biały. Miał włosy koloru alabastru, a jego skóra wyglądała jak pomarszczony kwarc. Przypominał Hadrianowi jajko - bezbarwne i kruche. - Chciałem się przedstawić. - Najemnik wślizgnął się do środka. - Tyle czasu byliśmy razem na morzu, a nie mieliśmy okazji się poznać. Pomyślałem, że można to nadrobić. - Ja... Jak się nazywasz? - Hadrian. Byłem kucharzem na „Szmaragdowym Sztormie”. - Cóż, przykro mi to mówić, Hadrianie, ale nie zaimponowałeś mi swoim gotowaniem. Może trzeba było dawać mniej soli i trochę wina. Nie twierdzę jednak, że to jest wielka uczta - powiedział, wskazując na niedojedzony posiłek. Jestem za stary na ciężkostrawne potrawy. Szkodzą mi na żołądek. - Co piszesz? - To tylko notatki. Widzisz, mój umysł już nie jest taki jak dawniej. Wkrótce wszystko zapomnę i wtedy kim będę? Historykiem, który nie pamięta własnego nazwiska. Naprawdę może tak się stać. Przy założeniu że tak długo pożyję. Bernie

uspokaja mnie, że nie dotrwam do końca tej podróży. I prawdopodobnie ma rację. W końcu jest ekspertem w takich sprawach. - Poważnie? W jakich? - W eksploracji jaskiń, oczywiście. Słyszałem, że Bernie ma w tym duże doświadczenie. Razem tworzymy zgrany zespół. On wykopuje przeszłość, a ja przelewam ją na pergamin, że tak powiem. Antun chichotał, aż zaczął kaszleć. Hadrian nalał mu szklankę wody, którą starzec przyjął z wdzięcznością. Gdy już doszedł do siebie, najemnik zapytał: - Słyszałeś kiedyś o człowieku, który nazywa się Merrick Marius? Bulard pokręcił głową. - Nie, chyba że słyszałem, a potem zapomniałem. Był może królem lub bohaterem? - Nie, myślałem, że może to on cię tu przysłał. - Ależ skąd. Mamy upoważnienie od samego patriarchy, choć wartownik Thranic niewiele mi mówi. Zważ jednak, że nie narzekam. Jak często kapłan Maribora ma okazję służyć patriarsze? Mogę powiedzieć ci dokładnie: dwa razy. Raz, kiedy byłem znacznie młodszy, i teraz, gdy jestem bliski śmierci. - Myślałem, że jesteś historykiem. Jesteś też kapłanem? - Wiem, że nie wyglądam na duchownego. Moim powołaniem było pióro, a nie sutanna. - A więc piszesz książki? - Tak, moją najlepszą jest wciąż Historia Apeladornu, którą oczywiście muszę nieustannie uzupełniać. - Znam mnicha z Wichrowego Opactwa, który chętnie by cię poznał. - To na północy Melengaru? Jakieś dwadzieścia lat temu przejeżdżałem tamtędy. - Antun skinął w zamyśleniu głową. - Byli bardzo pomocni, uratowali mi życie, jeśli dobrze pamiętam. - A więc uczestniczysz w tej podróży, żeby notować to, co widzisz? - Ależ skąd, tylko chwilowo to robię. Jak możesz sobie wyobrazić, niewiele wychodzę. Przeważnie pracuję w bibliotekach i dusznych piwnicach pośród starych ksiąg. Przed wyruszeniem w tę wspaniałą podróż byłem w Tur Del Furze. Teraz mam świetną okazję do spisania zdarzeń, niejako w nich uczestnicząc. Patriarcha wie o moich badaniach nad starożytną historią imperialną i stąd moja obecność tutaj. Jestem niejako żywą, oddychającą wersją moich książek. Chyba myślą, że po wrzuceniu odpowiednich pytań uzyskają prawidłowe odpowiedzi, jakbym był wyrocznią.

Hadrian już miał zadać kolejne pytanie, gdy do namiotu zajrzeli Grady i Poe. - Hadrianie - odezwał się Poe. - Dziś mój namiot to istne centrum spotkań towarzyskich - zauważył Antun. - Jestem zajęty. Nie możesz zaczekać? - spytał Hadrian. - Nie sądzę. Thranic i Staul właśnie poszli za Royce’em i Berniem do dżungli. *** Royce usłyszał trzask spustu kuszy i zaczął się przesuwać, jeszcze zanim rozległ się syk lecącej strzały. Ale nie mógł przecież poruszać się szybciej od bełtu. Metalowa strzała przebiła mu bok pod klatką piersiową. Siła uderzenia odrzuciła go do tylu i upadł. - Masz szczęście, że cię znaleźliśmy, Bernie - powiedział Thranic do zaskoczonego złodzieja. - On by cię zabił. Mówiłeś, że tym właśnie zajmują się sprzątacze. Nie jest ci głupio, że sądziłeś, iż nie mogę cię ochronić? - Mogłeś mnie trafić! - warknął Bernie. - Przestań dramatyzować. Przecież żyjesz. Zresztą słyszałem waszą rozmowę. Niewiele było trzeba, żebyś mnie wydał. W mojej profesji brak wiary to straszny grzech. - W mojej aż nader często jest uzasadniony - odciął się Bernie. - Wracaj do obozu, zanim zauważą twoją nieobecność. Bernie sarknął i ruszył truchtem. Thranic patrzył, jak się oddala. - Pewnie trzeba będzie coś z nim zrobić - powiedział do Tenkina. - Dziwne, że ty, mój pogański przyjacielu, jesteś moim wiernym sojusznikiem w tym wszystkim. - Bernie za dużo myśli. A ja? Jestem tylko chciwy i dlatego godny zaufania. Zostawimy ciało? - Nie, jest za blisko ścieżki, którą jutro pójdziemy, a nie mogę liczyć na to, że zjedzą go zwierzęta, zanim zwiniemy obóz. Odciągnij go. Kilka metrów powinno wystarczyć. - Royce?! - krzyknął Hadrian ze szlaku za ich plecami. - Szybko, idioto. Nadchodzą! Staul popędził naprzód, wbił pochodnię w ziemię, podniósł Royce’a i wbiegł z nim w gęstwinę. Przebył zaledwie kilkadziesiąt metrów, zanim zaklął. Royce wciąż oddychał.

- Izuto! - syknął Tenkin, wyciągając sztylet. - Za późno - szepnął elf. Hadrian poprowadził ich między drzewa drogą, którą wcześniej szedł Royce. Z przodu dostrzegł blask pochodni i pobiegł w jej kierunku. Za nim podążyli Wyatt, Poe, Grady i Derning. - Tu jest krew - oznajmił, gdy dotarł do płonącej pochodni wbitej w ziemię. Royce! - Rozdzielić się! - rozkazał Wyatt. - Szukajcie w trawie dalszych śladów krwi. - Tutaj! - krzyknął Derning, wchodząc w paprocie. - Z przodu. Dwóch, Staul i Royce! Hadrian wyciął w gęstym podszycie ścieżkę do miejsca, w którym leżeli. Royce ciężko oddychał, trzymając się za zakrwawiony bok. Twarz miał bladą, ale wzrok skupiony. - Jak się masz, stary? - spytał Hadrian, klękając i podkładając ostrożnie rękę pod plecy przyjaciela. Royce nie odpowiedział. Zaciskał zęby, wydymając policzki przy każdym oddechu. - Chwyć go za nogi, Wyatt - rozkazał najemnik. - A teraz delikatnie podnieś. Poe, idź przodem z pochodnią. - A co ze Staulem? - spytał Derning. - A co ma być? - Hadrian spojrzał na wielkiego Tenkina leżącego z rozciętym gardłem od ucha do ucha. Po powrocie do obozu Wesley rozkazał, żeby zanieśli Royce’a do jego namiotu, który był największy, gdyż pierwotnie przewidziany był dla kapitana Sewarda. Chciał wysłać Poego po doktora Levy’ego, ale Hadrian się sprzeciwił. Wesley wyglądał na zaskoczonego, ale Hadrian był najlepszym przyjacielem Royce’a, więc młodzieniec nie nalegał. Vintu byli zadziwiająco biegli w udzielaniu pierwszej pomocy i pod czujnym okiem Hadriana oczyścili i opatrzyli ranę. Bełt wszedł w ciało Royce’a i wyszedł z niego bez oporu. Elf stracił sporo krwi, ale nie miał uszkodzonych organów wewnętrznych ani pękniętych kości. Vintu bez problemu więc zasklepili niewielki otwór wlotowy. Gorzej było z większą poszarpaną raną przy wylocie. Musieli użyć kilkunastu bandaży i wielu misek wody, aby zatamować krwotok, i Royce zasnął spokojnie. - Dlaczego nikt mnie o tym nie powiadomił? Jestem lekarzem, na litość Maribora!

Hadrian wyszedł z namiotu i zobaczył, że Levy kłóci się z Wyattem, Poem, Gradym i Derningiem, którzy na prośbę najemnika pilnowali wejścia. - Ach, doktor Levy. Właśnie chciałem się z panem zobaczyć - zwrócił się do medyka. - Gdzie pański szef? Gdzie Thranic? Levy nie musiał odpowiadać, ponieważ od drugiej strony obozu właśnie szedł do nich wartownik w towarzystwie Wesleya i Berniego. Hadrian wyciągnął miecz. - Odłóż broń! - rozkazał Wesley. - Ten człowiek omal nie zabił dziś Royce’a - oświadczył Hadrian, wskazując na Thranica. - On mówi co innego - odparł Wesley. - Powiedział, że marynarz Melborn zaatakował i zabił marynarza Staula z powodu oskarżeń o śmierć marynarza Drew. Thranic i marynarz Defoe twierdzą, że byli przy tym. - Niczego nie twierdzimy. My to widzieliśmy - zaznaczył oschłym tonem wartownik. - A jak według was to się odbyło? - spytał Hadrian. - Staul powiedział Royce’owi, że pójdzie do Wesleya z dowodami. Royce ostrzegł go, że nie dożyje świtu. Gdy Staul odwrócił się, żeby wrócić do obozu, Royce chwycił go od tyłu i poderżnął mu gardło. Bernie i ja spodziewaliśmy się po nim takiej zdrady, ale nie potrafiliśmy przekonać Staula, żeby nie rozmawiał z łajdakiem. Więc poszliśmy za nim. Żeby się zabezpieczyć, wziąłem kuszę z zapasów pana Dilladruma. Strzeliłem w samoobronie. - Kłamie - oświadczył Hadrian. - Byłeś tam? - spytał Thranic. - Widziałeś, jak to się stało? Dziwne, ale cię nie zauważyłem. - Royce opuścił obóz z Berniem, a nie Staulem - sprostował Hadrian. Thranic wybuchnął śmiechem. - Tylko tyle potrafisz wymyślić, żeby uratować przyjaciela przed stryczkiem? Czemu nie powiesz, że widziałeś, jak Staul - a może to byłem ja - zaatakował go bez powodu? - Ja też widziałem, jak Royce odchodzi z Berniem, a Thranic i Staul idą za nimi wtrącił Wyatt. - Kłamstwo! - zaprzeczył Bernie, przekonująco udając oburzenie. - Patrzyłem, jak Royce idzie ze Staulem. Thranic i ja poszliśmy za nimi. Pracowałem z Royce’em przy stendze. Byłem tam, kiedy zginął Drew. Tylko Royce znajdował się blisko niego. Doszło między nimi do sprzeczki. Widzieliście, jaki jest zwinny. Drew nie miał szans.

- Dlaczego nie zgłosiłeś tego kapitanowi? - spytał Derning. - Zgłosiłem - oświadczył Bernie. - Ale ponieważ nie widziałem na własne oczy, jak Royce zrzuca biednego Drew, kapitan nie chciał nic zrobić w tej sprawie. - Cóż za dogodna sytuacja, że kapitan Seward nie żyje i nie można go o to zapytać - zauważył Wyatt. Thranic pokręcił głową z uśmiechem politowania. - Wesley, uwierzysz piratowi i kucharzowi, a nie wartownikowi Kościoła Nyphrona? - Wasza Ekscelencjo - odrzekł Wesley, odwracając się twarzą do Thranica. Będzie pan zwracał się do mnie per panie Wesley lub sir, zrozumiano? Wartownik zrobił kwaśną minę. - I to ja zdecyduję, komu uwierzę. Tak się składa, że wiem o pana osobistej zemście przeciw marynarzowi Melbornowi. Midszypmen Beryl próbował przekonać mnie, żebym wysunął fałszywe zarzuty. Cóż, nie ugiąłem się wobec jego gróźb i niech mnie piekło pochłonie, jeśli dam się zastraszyć pana tytułowi. - „Piekło” to bardzo mądrze dobrane słowo, panie Wesley. - Wartowniku Thranic - warknął do niego Wesley. - Ostrzegam, że jeśli marynarzowi Melbornowi stanie się kolejna krzywda, która wyda się choćby minimalnie podejrzana, uznam pana za winnego i każę stracić dostępną metodą. Czy wyrażam się jasno? - Nie śmiesz tknąć mianowanego oficera patriarchy. Żaden król, ba, sami regenci nie sprzeciwiliby mi się. To ty powinieneś myśleć o własnej egzekucji. Wyatt, Grady i Derning wyjęli szpady, a Hadrian zrobił krok w stronę Thranica. - Stójcie, panowie! - krzyknął Wesley i posłuchali jego rozkazu. - Ma pan całkowitą rację, wartowniku Thranic. Traktuję pana zgodnie z pańskim urzędem. Gdyby pan był zwykłym marynarzem, kazałbym pana wychłostać za brak szacunku. Doskonale wiem, że po naszym powrocie do Aquesty może mi pan zwichnąć karierę albo kazać mnie uwięzić lub powiesić. Ale pozwolę sobie zwrócić uwagę na to, sir, że Aquesta jest daleko stąd, a trupowi trudno czegokolwiek się domagać. Dlatego w swoim najlepiej pojętym interesie powinienem kazać stracić pana tu i teraz. A potem po prostu zameldowałbym, że pan i marynarz Defoe zginęliście w niebezpiecznej dżungli. Bernie zaniepokoił się i odsunął dyskretnie od Thranica. - Wydawało mi się, że mogę polegać na słynnym kodeksie honorowym pańskiej rodziny - powiedział Thranic sarkastycznym tonem.

- Może pan, i tylko dzięki niemu jeszcze pan żyje. Może pan również być pewny egzekucji, jeśli znów zagrozi pan życiu marynarza Melborna. Czy wyrażam się jasno? Thranic był wściekły, ale nic nie powiedział. Odwrócił się i odszedł. W ślad za nim ruszył Bernie. Wesley odetchnął głośno i wygładził kamizelkę. - Co z nim? - spytał Hadriana. - Śpi, sir. Jest osłabiony, ale dojdzie do siebie. I dziękuję, sir. - Za co? - odparł Wesley. - Mam zadanie do wykonania, marynarzu Blackwater. Nie mogę pozwolić, żeby moja załoga nawzajem się pozabijała. Marynarze Derning i Grady, weźcie kilku ludzi i przynieście ciało pana Staula. Nie zostawiajmy go na pastwę dzikich zwierząt w tej paskudnej dżungli.

Rozdział 15. Poszukiwania. - Chyba go widziałam. Arista obudziła się na dźwięk słów. Z początku nie wiedziała, gdzie się znajduje. Obróciła się i zobaczyła Thrace w smudze światła księżyca. Imperatorka miała na sobie cienką koszulę nocną, która trzepotała w przeciągu. Stała prosto, z rozpuszczonymi włosami, wpatrzona w jakiś daleki punkt za oknem. Minął prawie tydzień, odkąd Gerald zaprosił Aristę do sypialni imperatorki, i księżniczka zastanawiała się, czy jej obecność w tamtym miejscu była znakiem, że jest na właściwej ścieżce. Gdyby los umiał mówić, na pewno przemówiłby właśnie w ten sposób. Thrace troszczyła się o jej bezpieczeństwo, strzegąc jej jak matka noworodka. Przez cały czas przed drzwiami stali żołnierze, teraz parami. Mieli wyraźny rozkaz, żeby bez pozwolenia nikogo nie wpuszczać. Do komnaty wchodzili jedynie Amilia i Nimbus, ale nawet oni pukali. Na usilną prośbę Thrace Nimbus zanosił wiadomości Hilfredowi. W koszuli nocnej Thrace wyglądała prawie jak dziewczynka z Dahlgrenu, ale coś się w niej zmieniło - przenikał ją smutek, mimo to nie potrafiła go nawet w pełni odczuwać. Często siedziała i godzinami wpatrywała się w pustą przestrzeń, a gdy się odzywała, jej słowa były bezbarwne i pozbawione emocji. Nigdy się nie śmiała, nie płakała. W tym względzie wydawało się, że z powodzeniem przemieniła się z żywej wiejskiej dziewczyny w prawdziwą imperatorkę - pogodną i niewzruszoną. Jakim jednak kosztem?

- Było tak późno jak teraz - powiedziała Thrace obcym głosem, jakby była w transie. - Śniłam, ale obudził mnie pisk. Podeszłam do okna i zobaczyłam ich na dziedzińcu. Kilkunastu ludzi z pochodniami wtoczyło zabudowany wóz. To byli rycerze w czarno-szkarłatnych zbrojach, jak tamci w Dahlgrenie. Mówili o człowieku w skrzyni, jakby był potworem, i choć miał kaptur na głowie i był skuty łańcuchami, oni się bali. Po wyprowadzeniu więźnia wytoczyli wóz za bramę. Thrace odwróciła się twarzą do Aristy. - Do tej pory myślałam, że to sen. Miewam wiele nieprzyjemnych snów. - Kiedy to było? - Trzy miesiące temu, może więcej. Arista, drżąc, usiadła. Ogień już dawno zgasł i w kamiennych murach panował chłód. Okno było znów otwarte. Niezależnie od pory dnia i temperatury na zewnątrz Thrace dawała do zrozumienia, że tak chce. Nie słowami - rzadko się odzywała - ale za każdym razem, gdy Arista je zamykała, dziewczyna je otwierała. - To mniej więcej wtedy, gdy zniknął Gaunt. Nie słyszałaś nic więcej o tym więźniu? - Nie, i zdziwiłabyś się, ile się słyszy, gdy człowiek milczy. - Thrace, chodź... - urwała, widząc, jak Modina przechyla głowę i spogląda na księżniczkę z zaciekawieniem. - Już nikt mnie tak nie nazywa. - Szkoda. Zawsze podobało mi się to imię. - Mnie też. - Wracaj do łóżka, bo się przeziębisz. Thrace ruszyła w jej kierunku, spoglądając na miejsce, gdzie kiedyś wisiało lustro. - Przed zimonaliami muszę kazać zawiesić nowe. *** O świcie przyniesiono śniadanie, a Amilia i nauczyciel Thrace przyszli z porannymi wieściami. Nimbus miał jasne oczy i wesołe usposobienie. Złożył przed obiema kobietami ukłon - kurtuazyjny gest, którego Amilia odmawiała Ariście. Główna asystentka imperialna wyglądała mizernie. Z każdym dniem pogłębiały się cienie pod jej oczami. Z zaciśniętymi szczękami i pięściami piorunowała wzrokiem księżniczkę, która jadła śniadanie w łóżku Thrace. Pomimo widocznej

pogardy Arista nie potrafiła jej nie lubić. Dostrzegła u niej taki sam silny instynkt opiekuńczy co u Hilfreda. - Przestali szukać wiedźmy z Melengaru - oznajmiła Amilia, spoglądając zimno na Aristę. - Myślą, że wyjechała albo do Melengaru, albo do Ratiboru. Wciąż chodzą patrole, ale nikt się nie spodziewa jej znaleźć. - A gdzie może być przetrzymywany Degan Gaunt? - spytała Arista. Amilia zerknęła na Nimbusa, który wystąpił. - Cóż, z moich badań w archiwum nie wynika to jednoznacznie. W czasach starożytnego imperium Aquesta była miastem o nazwie Rionillion, a w tym miejscu stała jakaś ważna budowla. Jak na ironię, w niektórych pergaminach określa się ją jako więzienie zniszczone we wczesnej fazie wojen domowych po śmierci ostatniego imperatora. Później, w dwa tysiące czterysta pięćdziesiątym trzecim roku, Glenmorgan I postawił tu fortecę jako bastion obronny przed buntownikami. To właśnie pałac, w którym jesteśmy. W żadnych kronikach historycznych nie ma wzmianki o lochu - dziwne, zważywszy że czasy były niespokojne. Dokładnie przeszukałem prawie wszystkie części pałacu, rozmawiałem z pokojówkami, przestudiowałem stare mapy i plany, ale niczego nie odkryłem. - Co się robi w Aqueście z przestępcami? - dociekała Arista. - W mieście są trzy więzienia dla osób naruszających prawo i więzienie Warric w Whitehead dla sprawców poważniejszych wykroczeń niekaranych śmiercią. Dla najcięższych zbrodniarzy są niesławne więzienie Manzant i kopalnia soli w Maranonie. - Może nie chodzi o loch ani więzienie - zastanawiała się Arista. - Może to tylko sekretna komnata. - Chyba mógłbym się rozpytać o coś takiego. - O co chodzi, Amilio? - spytała Thrace, dostrzegając zamyślenie na twarzy asystentki. - Słucham? O nic... - Amilia teraz się rozgniewała. - To wypytywanie i węszenie jest bardzo niebezpieczne. Już i tak zamawianie za każdym razem dodatkowego posiłku jest ryzykowne. Ktoś to zauważy. Saldur nie jest głupcem. - Ale o czym myślałaś przed chwilą, Amilio? - powtórzyła Thrace. - O niczym. - Amilio? Asystentka zmarszczyła czoło. - Ja tylko... Kilka tygodni temu mówiłaś o ciemnej dziurze... - Myślisz, że tam byłam? W tym lochu?

- Przestań, Modino. Nie myśl o tym - błagała Amilia. - Jesteś zbyt krucha. - Muszę spróbować. Jeśli zdołam sobie przypomnieć... - Nie musisz nic robić. Ta kobieta... przychodzi tutaj i nie liczy się z tobą ani z ewentualnymi konsekwencjami. Myśli tylko o sobie. Zrobiłaś aż nadto. Jeśli nie chcesz jej wydać, przynajmniej pozwól, że ją stąd zabiorę. Nimbus i ja... - Nie - powiedziała Thrace cicho. - Ona nas potrzebuje... a ja jej. *** - Ziemia - powiedziała Thrace i się wzdrygnęła. Arista podniosła głowę. Usiłowała zdecydować, jak zakończyć najnowszy list do Hilfreda, gdy usłyszała to słowo. Po wyjściu Amilii i Nimbusa imperatorka klęczała cały czas przed otwartym oknem i dopiero teraz pierwszy raz się odezwała. - Wilgoć, chłód... straszny chłód i głosy. Pamiętam je... Płacz i łkanie, mężczyźni i kobiety, krzyki i modlitwy. Wszędzie było ciemno. - Thrace objęła się rękami i zaczęła się kołysać. - Plusk, pamiętam plusk, głuchy odgłos, skrzypienie, zawirowanie i plusk. Czasami z tunelu na górze dochodziły odległe, odbijające się echem głosy. Ściany były kamienne, drzwi drewniane. Półmisek... tak, codziennie półmisek... Zupa o nieprzyjemnym zapachu. Było tak mało do jedzenia. - Thrace kołysała się mocniej. Jej głos drżał, oddech stał się urywany. - Słyszałam uderzenia i krzyki mężczyzn i kobiet w dzień i w nocy, błagania o litość. A potem oprócz lamentów usłyszałam nowy głos i uświadomiłam sobie, że należy do mnie. Zabiłam rodzinę. Zabiłam ojca. Ponosiłam karę. - Thrace zaczęła płakać. Arista podeszła do niej. Gdy jej dotknęła, dziewczyna podskoczyła i się skuliła. Przylgnęła do ściany i szlochając, potarła kamień rękami, mocząc go swoimi łzami. Krucha? - pomyślała księżniczka. Thrace zniosła cios, który zabiłby większość ludzi. Bez względu na to, co uważała Amilia, imperatorka nie była krucha. Ale nawet granit pęknie, jeśli uderzy się go dostatecznie dużym młotem. - Nic ci nie jest? - spytała. - Nie, wciąż szukam, ale nie mogę tego znaleźć. Nie rozumiem tych dźwięków. Brzmią bardzo znajomo, mimo to... - urwała i pokręciła głową. - Przykro mi. Chciałam pomóc. Chciałam... - Już dobrze, Thrace. Już dobrze. Imperatorka zmarszczyła czoło. - Musisz przestać mnie tak nazywać. - Podniosła głowę i spojrzała na Aristę. Thrace nie żyje.

Rozdział 16. Wioska. Nieprzerwanie panował półmrok. Baldachim dżungli blokował promienie słońca, które zdołały przebić się przez deszczowe chmury. Wędrowcy szli w mgiełce, która gęstniała, gdy coraz głębiej zapuszczali się w dżunglę. Górowały nad nimi egzotyczne rośliny o łodygach grubości ludzkiej nogi. Otaczały olbrzymie liście ozdobione zawiłymi wzorkami i kwiaty o intensywnych barwach fioletu, żółci i czerwieni. Hadrian czuł się tu mały, skurczony do rozmiarów owada pełzającego po ściółce gigantycznego lasu. Bez przerwy nękał ich deszcz. Dźwięk wody tańczącej na milionie liści przypominał grzmot. Gdy rzeczywiście zagrzmiało, mieli wrażenie, jakby usłyszeli głos boga. Wszystko było mokre. Rzeczy przykleiły im się do skóry i ciążyły. Przy każdym kroku chlupotało im w butach. Ręce mieli pomarszczone jak starcy. Royce jechał na grzbiecie gunguana, jak Vintu nazywali juczne kuce. Nie spał, ale był osłabiony. Minął dzień od napaści, ponieważ Wesley nalegał, żeby pochować Staula - wystarczająco głęboko, żeby dzikie zwierzęta go nie pożarły. Nikt nie narzekał na wyczerpujące przedzieranie się przez gęstą pokrywę korzeni. Hadrian wątpił, aby Wesley naprawdę aż tak dbał o los zwłok Staula, ale zapewnił w ten sposób Royce’owi czas na odpoczynek, dał zajęcie załodze i utwierdził ludzi w przekonaniu, że mu na nich zależy. Hadrian znów pomyślał o podobieństwach między midszypmenem a jego słynnym bratem. Royce podróżował owinięty swoim płaszczem, którego kaptur po nasiąknięciu wodą zsunął mu się z głowy. Był to niedobry znak dla Thranica i Berniego. Do tej pory Royce udawał porządnego żeglarza, lecz zastępując białą chustkę kapturem, dał im jasno do zrozumienia, że tamta rola się skończyła. Hadrian nie rozmawiał za dużo z przyjacielem. Od czasu napaści Royce nie był w nastroju do jałowej dyskusji, co wcale najemnika nie dziwiło. Domyślał się, że jego kompan już kilkanaście razy wyobraził sobie scenę wyrównania rachunków z Thranic’iem, urozmaicając sobie tę wizję szlachtowaniem Berniego. Hadrian już kiedyś widział rannego Royce’a, dochodzącego do siebie w tym kokonie z płaszcza z kapturem tylko z tej osłonki bynajmniej nie wylęgnie się motyl. Thranic, Defoe i Levy jechali na końcu i Hadrian często przyłapywał ich na szeptaniu. Trzymali się z dala od innych, unikając zwracania na siebie uwagi. Karawanę prowadził Wesley z Dilladrumem, który nie brał niczyjej strony ani nie formułował żadnych sądów. Przewodnik był jak zawsze wesoły i skupiał uwagę na Vintu. Najbardziej zdziwił Hadriana Derning. Gdy Royce był zupełnie bezbronny, jego gnębiciel ze statku przyszedł mu z pomocą, a nie wykorzystał okazji do zemsty. A wcześniej Hadrian założyłby się o każde pieniądze, że w kwestii winy Royce’a

Derning stanąłby po stronie Thranica. Wyatt nie miał sposobności, żeby go zapytać, dlaczego zgłosił się na ochotnika na wyprawę, ale teraz bardziej niż kiedykolwiek Hadrian był przekonany, że Derning nie należy do grupy Thranica. Nie ulegało wątpliwości, że należał do niej Antun Bulard, ale starzec nie cechował się taką bezwzględnością jak pozostali. Był jedynie członkiem zespołu. Po okazaniu zainteresowania nim Hadrian stał się jego nowym najlepszym przyjacielem. - Spójrz! Spójrz tam. - Bulard wskazał na jaskrawy kwiat nad głową. Szedł obok Hadriana, dzieląc się z nim uwagami na temat nowo poznawanego świata. Wspaniały, po prostu wspaniały. Widziałeś kiedyś taki? Ja nie. Ale to niewiele wyjaśnia, prawda? W swojej powłóczystej szacie, która zwykle falowała wokół niego, i z puszystymi białymi włosami przyklapniętymi na deszczu Bulard przypominał Hadrianowi długowłosego kota. Był chudziutki. Zwiędłą ręką osłaniał oczy, lustrując drzewa. - Jeszcze jeden z tych cudownych ptaków z długimi dziobami - powiedział. Podoba mi się sposób, w jaki wiszą w powietrzu. Hadrian uśmiechnął się do niego. - Nie zdumiewa mnie to, że deszcz ci nie przeszkadza, lecz to, że go w ogóle nie zauważasz. Bulard zmarszczył brwi. - Moje pergaminy są w okropnym stanie. Posklejały się, a atrament się rozmył. Nie mogę nic zapisać, a jak wspomniałem przy naszym pierwszym spotkaniu, moja głowa nie nadaje się do magazynowania takich cudownych wspomnień. Czuję się, jakbym zmarnował życie, zamknięty w zakurzonych bibliotekach i skryptoriach. Nie idź w moje ślady, Hadrianie. Jesteś jeszcze młody. Posłuchaj mojej rady: bierz z życia jak najwięcej. Wdychaj powietrze, smakuj wino, całuj dziewczyny i zawsze pamiętaj, że opowieści innych nie są nigdy tak cudowne jak własne. Przyznaję, że niepokoiłem się tą podróżą. Nie, powiem prawdę: byłem przerażony. Zastanawiasz się, czego miałby się bać człowiek w moim wieku? Wszystkiego. Im mniej pozostaje ci życia, tym cenniejsze ono się staje. Nie jestem gotowy umrzeć. Ba, spójrz, ilu rzeczy jeszcze nie widziałem. - Ale widziałeś konie i poznałeś kobiety, prawda? - spytał Hadrian z krzywym uśmiechem. Bulard rzucił mu zaciekawione spojrzenie. - Jestem historykiem, a nie mnichem. Hadrian omal się nie potknął.

- Wiem, że teraz już tak nie wyglądam, ale kiedyś byłem całkiem przystojny. Właściwie byłem trzy razy żonaty. Przeżyłem je wszystkie, kochane biedactwa. Wiesz, wciąż za nimi tęsknię, za każdą. Mój niemądry umysł nie wymazał ich twarzy z pamięci i nie wyobrażam sobie, żeby kiedyś to zrobił. Byłeś kiedyś zakochany, Hadrianie? - Nie jestem pewien. Jak to poznać? - Miłość? Ba, to jak powrót do domu. Hadrian zastanawiał się nad odpowiedzią staruszka. - O czym myślisz? - spytał Bulard. Hadrian pokręcił głową. - O niczym. - Wcale nie. Możesz mi powiedzieć. Jestem wyśmienitą skarbnicą tajemnic. Prawdopodobnie ją zapomnę, ale jeśli nie, cóż, jestem starym człowiekiem w dalekiej dżungli. Na pewno umrę, zanim zdołam cokolwiek powtórzyć. Hadrian uśmiechnął się, po czym wzruszył ramionami. - Myślałem tylko o deszczu. *** Szlak zrobił się szerszy, ukazując wielki wodospad i kilkanaście krytych trawą chat skupionych wokół polanki. Kopulaste szałasy stały na wysokich palach i wchodziło się do nich po schodkach lub drabinkach, zależnie od wielkości budowli i prestiżu jej właścicieli. Środek polanki zajmował dół na ognisko otoczony pomalowanymi kamieniami i palikami ozdobionymi skórami zwierząt, czaszkami, kośćmi na sznurkach, koralikami i długimi jaskrawymi piórami. Mieszkańcy mieli ciemne włosy, ciemne oczy i brązową skórę. Nosili pięknie malowane tkaniny i jedwabie. Przerwali swoje zajęcia, gdy Dilladrum zbliżał się do nich z szacunkiem. Starszyzna wyszła mu na spotkanie przed kręgiem ogniska, gdzie wymienili ukłony. - Jak sądzisz, co to za ludzie? - spytał Bulard. - Tenkini - odparł Hadrian. Bulard uniósł brwi. Hadrian rozpoznał wioskę, choć nigdy w niej nie był. Na całym półwyspie rozsiane były setki lustrzanych odbić tej osady. Zamieniony w gruzy wschodni Calis był ostatnią placówką starego imperium. Po wojnach domowych, które rozdarły

świat zachodni, tutaj wciąż powiewały stare imperialne sztandary i przez stulecia kraina ta stanowiła zaporę przed postępującymi zgrajami Ghazelów. Czas jednak sprzyjał najeźdźcom. Ostatni bastion starego świata padł, gdy starożytna wschodnia stolica Urlineus dostała się w ręce goblinich hord przetaczających się przez dżunglę. Gdyby nie Glenmorgan III, Ghazelowie mogliby opanować cały Avryn. Glenmorgan III bowiem skrzyknął szlachciców i pokonał gobliny w bitwie o wzgórza Vilan. Ghazelowie wycofali się, ale nigdy nie zostali wyparci ze stałego lądu. Glenmorgan III, zdradzony niedługo po swoim zwycięstwie, nie dokończył zakreślania na nowo granic królestwa. Zadanie to przypadło ludziom mniejszego kalibru, którzy kłócili się o łupy wojenne i byli zbyt rozkojarzeni, by powstrzymać Ghazelów przed okopaniem się na pozycjach. I tak Urlineus pozostał w rękach Ghazelów, a Calis już nigdy nie był taki sam. Rozbita i odizolowana wschodnia połowa kraju pogrążyła się w chaosie i zamęcie wywoływanym przez coraz silniejszy napór narodu ghazelskiego. Samozwańczy wojowniczy królowie walczyli między sobą. W desperacji niektórzy zwrócili się o pomoc do Ghazelów, żeby pokonać rywala. Utworzyły się więzi, rozmyły się granice i z tego wątłego sojuszu zrodzili się Tenkini - ludzie, którzy przyjęli zwyczaje, tradycje i wierzenia Ghazelów. Z tego powodu Caliańczycy wykluczyli Tenkinów ze swojego społeczeństwa, wypierając ich głębiej do dżungli, gdzie żyli na terenach granicznych między młotem a kowadłem. Wrócił Dilladrum. - To wioska Oudorro. Byłem tu wiele razy. Choć to Tenkini, są przyjaźnie nastawieni i szczodrzy. Poprosiłem, żeby pozwolili nam przenocować. Jutro rano ruszymy dalej do Pałacu Czterech Wiatrów. Od tego miejsca podróż będzie znacznie bardziej uciążliwa i nieprzyjemna, więc musimy się dobrze wyspać. Muszę jednak was ostrzec: nie róbcie niczego, co by obraziło lub sprowokowało tych ludzi. Są uprzejmi, ale jeśli się ich rozdrażni, potrafią być gwałtowni. Na Hadrianie zawsze duże wrażenie robił wygląd Tenkinów. Ich wojownicy mieli smukłe stalowe mięśnie i silne, jakby wykute w kamieniu rysy twarzy. Ich pełne gracji ruchy nasuwały skojarzenia z drapieżnymi kotami. Uroda tenkińskich kobiet zaś zapierała dech w piersi. Ich długie ciemne włosy okalały ostro zarysowane kości policzkowe, a oczy miały kształt migdałów. Silne wrażenie robiła też gładka jak aksamit skóra i kształtne sylwetki. W „cywilizowanym” świecie nigdy ich nie widziano. Były pilnie strzeżonym skarbem i nigdy nie opuszczały wiosek. Tubylcy nie okazywali ani strachu, ani niepokoju na widok obcych. Większość przyglądała im się ciekawie w milczeniu. Kobiety były bardziej zainteresowane. Przepychały się do przodu, żeby lepiej widzieć, i rozmawiały między sobą.

- Myślałem, że Tenkini wyglądają groteskowo - powiedział Bulard zdawkowo, jakby robił uwagę na temat zwierząt. - Słyszałem, że to wybryki natury. Ale ci ludzie są piękni. - To powszechnie spotykane błędne wyobrażenie - wyjaśnił Hadrian. - Ludzie opowiadają historie, że Tenkini powstali w wyniku skrzyżowania się Caliańczyków z Ghazelami, ale gdybyś zobaczył goblina, zrozumiałbyś, dlaczego to niemożliwe. - Chyba nie można wierzyć we wszystko, co jest napisane w książkach. Ale nie rozgłaszaj tego, bo stracę pracę. Po dotarciu na środek wioski Vintu zaczęli rozpakowywać bagaże. Pracowali spokojnie i sprawnie. Wędrowcy czekali, nasłuchując syczenia deszczu padającego na ognisko i szmeru zgromadzonego wokół nich tłumu. Dilladrum usiłował coś zobaczyć ponad głowami tubylców. Wymienił spojrzenia z Wesleyem, ale nic nie powiedział. Wkrótce do kręgu wszedł leciwy Tenkin owinięty skórą lamparta. Miał wysuszoną skórę i szare włosy. Kroczył powoli z godnością i podniesionym czołem. Dilladrum uśmiechnął się i zaczęła się szybka wymiana zdań. Następnie starszy Tenkin klasnął w dłonie i krzyknął. Tłum cofnął się i mężczyzna zaprowadził załogę „Szmaragdowego Sztormu” do największej chaty. Zbudowano ją z czterech wielkich jak drzewo filarów, na których wspierała się kratownica ze splecionych gałęzi przykrytych strzechą. W środku nie wstawiono przegród, lecz pozostawiono jedno otwarte pomieszczenie wyłożone garbowanymi skórami i poduszkami z surowych zwierzęcych skór. Wewnątrz czekało czworo Tenkinów. Trzej mężczyźni i kobieta siedzieli na podwyższeniu przykrytym zbytkownymi poduszkami. Odziany w skórę lamparta przewodnik złożył głęboki ukłon przed nimi i wyszedł. Na zewnątrz zaczęło mocniej padać i woda spływała strumieniami z dachu krytego strzechą. Dilladrum wystąpił, składając ukłon z rękami splecionymi przed sobą, i przemówił w języku tenkińskim, który był mieszanką staroimperialnego i mowy Ghazelów. Hadrian opanował go w stopniu umożliwiającym porozumiewanie się, ale z powodu odległości między wioskami w każdej z nich wykształcił się trochę inny dialekt. Choć Hadrian nie zrozumiał wielu słów Dilladruma, domyślił się, że odbywała się formalna prezentacja osób. - To jest Burandu - wyjaśnił Dilladrum swoim towarzyszom w języku apelańskim. - Jest seniorem. - Zastanawiał się przez chwilę, po czym dodał: - To jak pan na włościach, ale niezupełnie. Obok niego siedzi Joqdan, dygnitarz wojskowy, główny rycerz, że tak powiem. Zulron to oberdaza wioski. - Wskazał na karłowatego, pokracznego mężczyznę, jedynego ułomnego Tenkina, jakiego Hadrian w życiu widział. - Najbliższym odpowiednikiem jego urzędu w Avrynie mogliby być

najwyższy kapłan i doktor. Przy nim jest Fan Irianu. Nie macie jej odpowiednika u siebie. Jest jasnowidzem, wizjonerką. - Witajcie, ludzie z wielki Avryn - przemówił Burandu łamaną apelańszczyzną. Pomimo wieku, który zdradzały jedynie zaskakująco białe włosy, wyglądał na równie silnego i przystojnego jak każdy mężczyzna w wiosce. Nosił jedwabną przepaskę na biodrach i spódnicę w kratę, szeroki naszyjnik ze złota i przybranie głowy wykonane z długich piór w jaskrawych kolorach. - My z przyjemnością gościć was w naszym domu - dodał. - Dziękujemy, sir, za zaproszenie - odparł Wesley. - Miłe nam towarzystwo ludzi, których przyprowadza Dilladrum. Kiedyś bracia w starożytnych czasach. Dobrze jest usiąść, posłuchać, poznać się nawzajem. Chodźcie, pijmy i wspominajmy. Zulron sypnął miałki proszek na koksownik. Buchnęły płomienie, oświetlając wnętrze chaty. Thranic i Bernie jak zawsze trzymali się z dala od pozostałych. Siedzieli w pobliżu czworga Tenkinów i wartownik obserwował Zulrona z wielkim zainteresowaniem. Bulard zaprosił Hadriana obok siebie. - To wiele wyjaśnia - powiedział stary człowiek, wskazując na dekorację w chałupie. - Ci ludzie są zagubieni w czasie. Widzisz te ozdobione tarcze zwisające z belki z lampami olejowymi? Tak wyglądała starożytna imperialna sala tronowa. Przywódcy Tenkinów to lustrzane odbicie rady imperialnej, którą reprezentowali król i jego dwaj doradcy, zawsze czarnoksiężnik i wojownik. Choć jasnowidz to prawdopodobnie dodatek wynikający z wpływów Ghazelów. Jest urocza. Hadrian nie mógł się nie zgodzić: Fan Irianu była oszałamiająco piękna nawet według standardów tenkińskich. Cienka jedwabna szata przylegała do jej ciała jak druga skóra. Nieustannie donoszono dzbany z winem i talerze z jedzeniem. - Po posiłku - powiedział Burandu do Wesleya - ja zapraszać ciebie, Dilladruma i twojego zastępcę do mojego durbo. Ja omawiać najnowsze wieści z drogi przed wami. Ja obawiać się, że grasują dzikie zwierzęta i wy musicie być ostrożni. Wy mi opowiedzieć o przebytej drodze. Wesley skinął głową z pełnymi ustami, przełknął jedzenie i odparł: - Oczywiście, Wasza aa... - zawahał się na chwilę, po czym zwyczajnie dodał: sir. Bulard spojrzał podejrzliwie na pokrojone mięso, które postawiono przed nim. Hadrian zachichotał, patrząc, jak staruszek przesuwa plastry po całym talerzu.

- To wieprzowina - wyjaśnił najemnik. - W dżungli roi się od dzikich świń i Tenkini na nie polują. Mięso jest trochę twardsze i bardziej łamliwe od tego, jakie jadasz w domu, ale smakuje dobrze. Spróbuj. - Skąd tyle o nich wiesz? - spytał stary człowiek. - Żyłem w Calisie przez kilka lat. - I co tu robiłeś? - Sam zadaję sobie to pytanie. Hadrian włożył sobie kawałek wieprzowiny do ust i zaczął go żuć, ale po minie Bularda widać było, że staruszek nie rozumie, co miał na myśli. W końcu się poddał. - Byłem najemnikiem. Walczyłem dla tego, kto najlepiej płacił. - Wydajesz się zawstydzony. - Bulard ugryzł owoc i się skrzywił. - Profesja najemnika ma długą i chlubną historię. Coś o tym wiem. - Mój ojciec nigdy nie chciał, żebym wykorzystywał swoje umiejętności dla zysku. Można powiedzieć, że w pewnym sensie uważał to za świętokradztwo. Wtedy tego nie rozumiałem, ale teraz tak. - Dobry byłeś? - Z moich rąk zginęło wielu ludzi. - Czasami bitwy są konieczne, a w walkach giną ludzie. To się zdarza. Nie masz się czego wstydzić. Być wojownikiem i żyć to nagroda, którą Maribor daje prawym ludziom. Powinieneś być dumny. - Tyle że nie było wojny, jedynie bitwy. Nie chodziło o sprawę, lecz o pieniądze. Nie było prawości, tylko zabijanie. Bulard zmarszczył brwi, jakby próbował odgadnąć sens słów najemnika, ale zanim zdążył zadać kolejne pytanie, Hadrian wstał.

Po posiłku trzech tenkińskich chłopców przytrzymało duże gałęzie palmowe nad głową Burandu, Wesleya, Dilladruma i Wyatta, gdy ci wyszli na deszcz. Pod nieobecność seniora pozostali uczestnicy spotkania zaczęli się zachowywać mniej oficjalnie. Vintu wrócili do rozbijania obozu, chcąc uwinąć się z tym zadaniem przed zapadnięciem zmroku. Po drugiej stronie izby Thranic i Levy rozmawiali po cichu z oberdazą Zulronem, po czym we trójkę opuścili pomieszczenie. Poe, Derning i Grady wzięli dzban wina i rozparli się wygodnie na poduszkach. Hadrian usiadł obok Royce’a.

- Spróbujesz wina? - Jeszcze nie czas na picie - powiedział zakapturzony elf. - Jak się czujesz? - Niezbyt dobrze. - Zmienić ci opatrunek? - To może zaczekać. - Byle nie za długo, bo rana zacznie ropieć. - Zostaw mnie w spokoju. - Powinieneś przynajmniej coś zjeść. Wieprzowina jest dobra. Najlepszy posiłek, jaki będziesz miał okazję zjeść w najbliższym czasie. Pomoże ci wyzdrowieć. Royce nie odpowiedział. Siedzieli, słuchając wiatru i deszczu padającego na trawiasty dach oraz rozmów przerywanych sporadycznie przez śmiech i brzęk ceramicznych naczyń. - Wiesz, że ktoś cię śledzi? - spytał Royce. - Tenkin na podwyższeniu, ten, którego Dilladrum nazwał Joqdanem, dygnitarz wojskowy. Gapi się na ciebie, odkąd weszliśmy. Znasz go? Hadrian spojrzał na łysego, muskularnego mężczyznę obwieszonego kilkunastoma naszyjnikami z kości. - Nigdy wcześniej go nie widziałem. Ale kobieta obok niego... wygląda dziwnie znajomo. - Przypomina Gwen. - Właśnie. Masz rację. Jest do niej bardzo podobna. Czy Gwen pochodzi... - Nie wiem. - Założyłem, że jest z Wesbaden. Wszyscy w Avrynie, którzy przyjechali z Calisu, pochodzą właśnie stamtąd. Ale ona może być z takiej wioski jak ta, co? zachichotał. - Dziwna z was para. Może Gwen pochodzi właśnie stąd. A tamta kobieta jest jej siostrą albo kuzynką. Może spotkasz się tu przed ślubem z rodziną panny młodej, tak jak się to normalnie odbywa. Powinieneś przyczesać sobie włosy i się wykąpać. Zrób dobre wrażenie, a może będziecie mogli się tu osiedlić. Świetnie byś wyglądał nagi do połowy, w spódnicy w kratę. Hadrian oczekiwał ciętej riposty, ale usłyszał jedynie serię gwałtownych oddechów Royce’a. Spojrzał na przyjaciela i zobaczył, że głowa mu opada. - Hej, rzeczywiście nietęgo się czujesz, co? Royce się trząsł. Hadrian położył mu rękę na plecach. Płaszcz elfa był przemoczony i gorący.

- Do diabła. Przekonam Wesleya, żebyśmy zostali tu dłużej. Tymczasem wysuszymy cię i położymy do łóżka. *** Oberdaza z pochodnią w ręce poprowadził Thranica i Levy’ego w stronę ściany klifu na skraju wioski, gdzie grzmiał wielki wodospad. Nawet spadająca woda wydawała się plugawa, gdy rozpryskiwała się na skałach, powodując powstanie mgiełki. Thranic nieustannie wycierał zbrukaną wilgoć z twarzy. Wszystko związane z wioską było złe. Wszędzie widać było znaki, że ci ludzie odwrócili się plecami do Novrona i wybrali jego wroga - świadczyły o tym ohydne pióra, które nosili, symboliczne wzory na poduszkach, tatuaże na ciałach. Oni nie szeptali, ale krzyczeli, że są wierni Uberlinowi. Thranic nie mógł sobie wyobrazić większego bluźnierstwa, choć inni byli ślepi na występki tych ludzi. Gdyby wartownik miał sposobność, spaliłby całą wioskę na popiół, a resztki rozrzucił po dżungli. Jeszcze przed wypłynięciem „Szmaragdowego Sztormu” próbował przygotować się na to, co tu zastanie, ale teraz, widząc ogrom zgnilizny moralnej, miał przemożną ochotę zadać cios w imię Novrona. Choć nie mógł bez narażania się na szwank podpalić tego gniazda żmij, mógł wykorzenić źródło innej profanacji, i to nawet z pomocą tych czcicieli Uberlina. Uwagę Thranica przyciągnął proszek, którym oberdaza rozpalił węgle. Zulron, tenkiński znachor, który był także alchemikiem, różnił się od reszty pogan. Brakowało mu ich złudnej fasady, błysku fałszywej piękności. Jedną nogę miał krótszą, przez co wyraźnie utykał, jedno ramię trzymał uniesione aż pod podbródek, a drugie bezwładnie mu zwisało. Wyróżniał się fatalną aparycją, a dzięki takiemu wyraźnemu uzewnętrznieniu tkwiącego w nim zła był bardziej godny zaufania od pozostałych. Po dotarciu do wodospadu zaprowadził ich wąską ścieżką, która biegła wokół basenu ze spienioną wodą, do pęknięcia w ścianie urwiska. W szczelinie była jaskinia. Na jej suficie roiło się od popiskujących nietoperzy, a podłogę przykrywała warstwa guano. - To mój skład i warsztat - wyjaśnił Zulron, zagłębiając się w pieczarze. - Jest tu chłodniej i nie dociera wiatr ani deszcz. - I czego wścibskie oczy nie widzą... - dodał Thranic, domyślając się sedna sprawy. Po latach zajmowania się skażonymi duszami rozumiał prawdziwą naturę zła.

Zulron zatrzymał się na chwilę, żeby spojrzeć nad swoim uschniętym ramieniem na wartownika. - Widzisz wyraźniej od swoich pobratymców. - A ty mówisz po apelańsku lepiej od swoich. - Nie jestem stworzony do polowań. Polegam na zgłębianiu wiedzy i sporo się dowiedziałem o waszym świecie. - To obrzydliwe. - Doktor Levy skrzywił się, starannie wybierając miejsca, w których stawiał kroki. - Tak - zgodził się oberdaza, idąc w guanie tak, jakby przemierzał łąkę porośniętą wiosenną trawą. - Ale te nietoperze to moi dozorcy, a ich nawóz to moja fosa. Niebawem jaskinia zrobiła się szersza i na podłodze nie było odchodów. Na środku pieczary stał kopulasty piec zbudowany ze starannie ułożonych kamieni. Wokół niego znajdowało się kilkadziesiąt olbrzymich glinianych garnków, pęki zbrązowiałych liści i ogromny stos bezładnie rzuconego drewna. Na półkach wyrzeźbionych w kamiennych ścianach stały setki mniejszych ceramicznych słoików i leżały rozmaite kamienie, kryształy oraz półmiski. Zulron włożył rękę do jednego garnka, a potem sypnął garść pyłu w otwór pieca. Następnie rzucił pochodnię koło podstawy. Zapłonął ogień, od którego oberdaza zaczął zapalać olejowe lampy. Gdy skończył, zwrócił się do Levy’ego: - Pokaż. Doktor położył swoją torbę na podłodze i wyjął z niej garść zakrwawionych szmat. Zulron wziął bandaże do ręki i przyjrzał się każdemu dokładnie, nawet przyłożył je sobie do nosa i powąchał. - Mówisz, że należą do tego, który chodzi w kapturze? - spytał Thranica. - To jego krew? - Tak. - Jak został zraniony? - Strzeliłem do niego z kuszy. Zulron nie okazał zdziwienia. - Nie chciałeś go zabić czy jesteś słabym myśliwym? - Przesunął się. Zulron uniósł jedną z ciemnych brwi. - Jest szybki? - Tak.

- Dobrze widzi w ciemności? - Tak. - I przypłynęliście statkiem? Jak się czuł na wodzie? - Kiepsko. Słyszałem, że przez pierwsze cztery dni był bardzo chory. - Ma spiczaste uszy? - Nie. Nie ma cech elfów. Dlatego musisz zbadać jego krew. Wiesz jak? Oberdaza skinął głową. Thranic żałował, że to stworzenie było takie niegodne Novrona, bo wyczuł w nim pokrewieństwo umysłów. - Ile to potrwa? Zulron potarł zaschnięte bandaże między palcami. - Kilka dni. Krew jest stara. Gdybyśmy mieli świeżą, byłoby szybciej. - Zdobycie jej graniczy z cudem - mruknął Levy. - Zacznę od tych szmat, ale zobaczę też, czy uda mi się zorganizować świeżą próbkę. Wkrótce będzie potrzebował leczenia. - Leczenia? - Dżungla nie toleruje słabych ani rannych. Albo mnie wezwie, albo umrze. - Ile weźmiesz za to złota? - spytał Thranic. Zulron pokręcił głową. - Nie potrzebuję złota. - Jakiej chcesz zapłaty? - Nie od was dostanę moją nagrodę. Sam ją sobie wezmę i to nie wasza sprawa. *** Tenkini oddali im do użytku trzy duże chaty i Wesley odpowiednio podzielił załogę. Pomieszczenia były zaskakująco luksusowe, z przepierzeniami z szerokich plecionych wstążek, które rodziły wrażenie, że człowiek przebywa w koszu. Podłogę przykrywały gęsto tkane dywany z pięknymi wzorami. W zawieszonych na krokwiach tykwach, które kształtem przypominały orzechy laskowe, palił się olej, dając aż nadto światła. Przekonawszy Wesleya do dłuższego postoju w wiosce, Hadrian doglądał Royce’a, który z każdą mijającą godziną wyglądał coraz gorzej. Miał rozpaloną skórę, a z czoła spływały mu strugi potu, mimo że trząsł się pod dwoma kocami.

- Musisz wyzdrowieć, stary - powiedział do niego Hadrian. - Pomyśl o Gwen. Albo jeszcze lepiej, pomyśl, co ze mną zrobi, jeśli wrócę bez ciebie. Royce milczał. Trząsł się dalej, oczy miał zamknięte. - Móc wejść? - rozległ się cichy głos. Hadrian widział w wejściu tylko sylwetkę i przez chwilę myślał, że to Gwen. - Jest mu coraz gorzej, ale ty nie chcieć, żeby obejrzał go Zulron. - Wasz oberdaza trzyma się blisko człowieka, który omal nie zabił mojego przyjaciela. Wolę, żeby go nie leczył. - Pozwolić mi? Ja nie mieć takich umiejętności jak Zulron, ale wiedzieć pewne rzeczy. Hadrian skinął głową i zaprosił ją gestem. - Być Fan Irianu - przedstawiła się, wchodząc do chaty, podczas gdy na zewnątrz czekały w deszczu dwie inne kobiety z zakrytymi koszykami. - Jestem Hadrian Blackwater, a to mój przyjaciel Royce. Skinęła głową, uklękła przy Roysie i położyła mu dłoń na czole. - Ma gorączkę - orzekła. Wskazała na lampę olejową i Hadrian ją zdjął, po czym pomógł jej rozpiąć płaszcz elfa i podnieść jego tunikę, odsłaniając poplamiony bandaż, który Irianu ostrożnie rozwinęła. Zobaczywszy ranę, skrzywiła się i pokręciła głową. - To shirlum-kath - powiedziała, naciskając lekko na skórę wokół rany, aż Royce wzdrygnął się we śnie. - Widzieć tu? - Przesunęła długim paznokciem wzdłuż postrzału i oderwała pasożyta wielkości grubego włosa, który skręcał się na koniuszku jej palca. - Pożerają go. Fan Irianu skinęła na kobiety i te weszły, po czym postawiły obok niej koszyki. Po tenkińsku kazała im przynieść jeszcze kilka rzeczy, których Hadrian nie znał, i obie szybko wyszły z chaty. - Możesz mu pomóc? Tenkinka przytaknęła. Wyjęła moździerz i zaczęła rozgniatać tłuczkiem coś, co wyglądało jak grudki ziemi, fragmenty liści i kawałki orzechów. - Shirlum-kath być często przy otwartych ranach. Pozostawione zjedzą go. On umrzeć wkrótce bez pomocy. Ja zrobić truciznę na shirlum-kath. Jedna z kobiet wróciła z tykwą i glinianym garnkiem, w którym Fan Irianu zmieszała i ubiła zawartość moździerza z olejem aż do uzyskania gęstej ciemnej substancji. Następnie rozsmarowała maść na ranie i wepchnęła ją także w otwór po bełcie. Obrócili Royce’a i zrobili to samo przy ranie wylotowej. Następnie

kobieta przyłożyła jeden duży cuchnący liść z każdej strony i razem z Hadrianem owinęła elfa świeżym płóciennym bandażem. Royce ocknął się, gdy skończyli. Zamroczony i zdezorientowany znów stracił przytomność. Fan Irianu przykryła go kocami i skinęła głową z zadowoleniem. - Teraz mu się polepszy, myślę. Ja uwarzyć napary: więcej trucizny na shirlumkath i herbatę na wzmocnienie. Jak się obudzi, ty mu każ wypić oba, tak? Wtedy on czuć się lepiej dużo szybciej. Hadrian jej podziękował. Po wyjściu Tenkinki zastanawiał się, czemu Royce zawsze przyciągał piękne kobiety, kiedy był na skraju śmierci. *** Gdy Royce zbudził się nazajutrz rano, już nie miał gorączki, za to dość sił, by kląć. Według niego trująca mikstura Fan Irianu smakowała gorzej od sfermentowanego krowiego łajna, ale herbatę wypił z przyjemnością. Następnego dnia jadł na siedząco. Dzień później mógł chodzić bez pomocy do wspólnego ostrium na posiłki. Nikt nie narzekał na opóźnienie, ponieważ deszcz nie przestawał padać, ale na widok Royce’a w ostrium Grady mrugnął i zapytał Hadriana, czy to możliwe, aby jego towarzysz miał nawrót choroby. - Jest dobry? - spytała Fan Irianu, podchodząc do nich po kolacji. Poruszała się z zachwycającą gracją, a jej suknia błyszczała w świetle lamp jak olej. Wszyscy podążali za nią wzrokiem. - Nie. Ale czuje się znacznie lepiej - odparł Hadrian. Gdy zobaczyła jego figlarny uśmiech, na jej twarzy pojawił się wyraz zakłopotania. - Mój język jest może nie... - Jestem bardzo dobry, dziękuję - powiedział do niej Royce. - Zawdzięczam ci życie. Pokręciła głową. - Ty mi odpłacić się nabraniem sił. Ale ja mieć prośbę do twojego przyjaciela. Joqdan, wódz wojskowy wioski, prosi, żeby rozmawiać z tobą w sarapie. - Ze mną? - zdziwił się najemnik i spojrzał na drugą stronę ostrium, gdzie siedział mężczyzna z naszyjnikami z kości. - Czy Royce może do nas dołączyć? Chciałbym go mieć na oku. - Oczywiście, jeśli jest na siłach.

Hadrian pomógł przyjacielowi wstać i obaj wyszli z ostrium, za Fan Irianu, odprowadzani zazdrosnymi spojrzeniami pozostałych. Słońce jeszcze nie zaszło, ale i tak było ciemno, ponieważ dżungla blokowała dostęp jego promieniom. Z gałęzi zwisały lampy olejowe, oświetlając ścieżkę i ozdabiając wioskę jak na festynie latonaliowym. Wciąż lało jak z cebra, więc wyszli z ostrium pod osłoną gałęzi palmowych. Hadrian wiedział, że sarap to w tłumaczeniu „miejsce spotkań” lub „miejsce rozmów”. W tym przypadku było to gigantyczne drzewo oudorro, od którego - o czym niedawno się dowiedział - wioska wzięła nazwę. Drzewo miało bardzo duży obwód i na jego wielu gałęziach wciąż rosły wielkie zielone liście, mimo że pień był całkowicie pusty. Ogromna dziupla dawała schronienie przed deszczem i zapewniała dość miejsca dla nich czworga. Środek zajmował mały, udekorowany dół na ognisko, w którym żarzyły się węgle. Usiedli dokoła niego na zbytkownych poduszkach z jedwabiu i atlasu. Ściany pomalowano na różne odcienie ochry i umbry - widać było, że farby wtarto w drewno palcami. Obrazy przedstawiały ludzi i zwierzęta - poskręcane dziwne ich wyobrażenia. Widniały tam także tajemnicze symbole i zawile wzorki. Oświetlone wnętrze drzewa wyglądało na dziwnie odrealnione, co wywoływało u Hadriana niepokój. Joqdan już był na miejscu. Nie czekał na chłopca z palmową gałęzią i jego goła głowa i nagi tors były mokre. Wszyscy wymienili z szacunkiem ukłony. - Miło jest mi - przywitał ich. - Mój mowa... jest, ach... nie dobra jak mędrców. Ja wojownik... nie rozmawiać z obcymi. Ty jesteś... - urwał na chwilę, myśląc intensywnie -... specjalny. Ja zaszczycony. Witam cię w Oudorro, Galenti. Ja... znów przerwał, po czym sfrustrowany zwrócił się do Fan Irianu. - Wódz Joqdan żałować, że umiejętności języka nie są dość dobre, żeby uhonorować was, i prosić, żebym mówiła słowa - wyjaśniła Tenkinka, zdejmując mokre okrycie. - On mówi, że widział twoją walkę na arenie w Drogbonie. Nigdy nie zapomniał tego. Mieć taką legendę tutaj jest wielkim zaszczytem. Nie nosisz lauru, więc myśli, że nie chcesz być rozpoznany. Zaprosił cię, żeby złożyć wyrazy szacunku na osobności. Hadrian zerknął na Royce’a, który słuchał uważnie. - Dziękuję - zwrócił się do Joqdana. - I ma rację, wolałbym zachować anonimowość. - Joqdan prosi o pozwolenie, żeby zadać pytanie wielkiemu Galentiemu. Chciałby wiedzieć, dlaczego odszedłeś. - Nadeszła pora poszukać innych bitew - odparł najemnik po krótkiej przerwie. Gdy Fan Irianu przetłumaczyła jego słowa, wódz Oudorro skinął głową. W tym momencie coś w wyglądzie Tenkinki przyciągnęło uwagę Royce’a, który podszedł

do niej szybko. Nie poruszyła się, choć widząc groźną postawę elfa, Hadrian domyślał się, że prawie wszyscy inni by się cofnęli. - Skąd masz ten znak na ramieniu? - spytał Royce, wskazując na małą wytatuowaną spiralę. - To znak jasnowidza - oświadczył Zulron, zaskakując wszystkich. W przeciwieństwie do pozostałych mieszkańców wioski nosił długą szatę wykonaną z lśniącego materiału. Była rozchylona tak szeroko, że widzieli jego pokraczne ciało pokryte dziwnymi tatuażami. Na twarzy miał wyrysowaną pajęczynę. - Fan Irianu jest wizjonerką - wyjaśnił, patrząc na nią z podziwem. - To talent i dar, jakie otrzymują od Uberlina ci, w których żyłach płynie gorąca krew Ghazelów. Niewielu takich się rodzi w każdej epoce, a Fan Irianu jest potężna. Potrafi zajrzeć w głąb serca i zobaczyć przyszłość narodu - przerwał i przesunął delikatnie palcami po jej policzku. - Zna wszystko oprócz własnego przeznaczenia. - Widzę, że nie przeszkadza ci bariera językowa - powiedział Hadrian. Zulron się uśmiechnął. - Jestem oberdazą. Znam ruchy gwiazd i księgi twojego świata. Wszystkie tajemnice są przede mną odsłonięte. - To prawda, że jesteś wizjonerką? - spytał Tenkinkę Royce. Skinęła głową. - Po spaleniu liści tulanu ja... - Pokaż mu - przerwał jej Zulron, a ona spojrzała na niego surowo. Przepowiedz jego przyszłość - polecił, wskazując na Royce’a. Na jej twarzy pojawił się wyraz zdziwienia, ale skinęła głową. Joqdan chwycił mocno Zulrona za ramię i go obrócił, ale mówił zbyt szybko, by Hadrian mógł go zrozumieć. Tenkini spierali się, lecz najemnik wychwycił tylko jedno słowo z odpowiedzi oberdazy: „ważne”. Gdy Zulron znów stanął do nich twarzą, jego wzrok padł na Hadriana. Otwarcie się mu przyglądał. - A więc jesteś legendarnym Galentim. - Uniósł brew. - Sądząc po twoim wyglądzie, rzekłbym, że Joqdan jest w błędzie, ale wiem, że on nigdy się nie myli. Mimo to nie wyglądasz na Tygrysa Mandalina. Myślałem, że jesteś znacznie większy. - Odwrócił się gwałtownie do Fan Irianu. - Spal liście. Gdy Tenkinka podeszła do kamiennej skrzyni, Zulron poprosił, żeby usiedli wokół żarzących się węgli w kręgu ognia. Hadrian wziął Royce’a na stronę.

- Może powinniśmy stąd wyjść. Nie podoba mi się podejście pana znachora. Chyba coś knuje. Spędza sporo czasu z Thranic’iem, co też dobrze nie wróży. Royce spojrzał na Fan Irianu. - Nie, chcę zostać. - O co tu chodzi? - Tatuaż... Gwen ma taki sam. Hadrian niechętnie usiadł. Fan Irianu wróciła z kilkoma dużymi suchymi liśćmi. Mimo że były kruche, miały jaskrawy czerwony kolor. Zaczęła coś nucić i jednocześnie rozgniatała je w powietrzu, pozwalając, by spadały na węgle. Od razu powstał obłok dymu, który nie uniósł się, lecz zawisł w powietrzu. Fan Irianu uchwyciła go złożonymi rękami i przybliżyła do siebie, a następnie pochyliła się i wciągnęła go przez nos. Kilkakrotnie zgarniała dym i wdychała go głęboko. Liście spaliły się do końca i dym zniknął. Fan Irianu przymknęła oczy i zaczęła kołysać się na kolanach, cicho nucąc. Po kilku minutach wyciągnęła ręce przed siebie. - Dotknij jej - poinstruował Zulron Royce’a. Elf przez chwilę się wahał. Hadrian zobaczył, że przyjaciel patrzy na nią jak na skomplikowany zamek. Najemnik znał to spojrzenie. Im większy potencjalny skarb za drzwiami, tym większe napięcie pojawiało się w oczach Royce’a, a w tej chwili spoglądał tak, jakby Tenkinka znała sekret do zdobycia fortuny. Dotknął jej palcami i Fan Irianu go chwyciła. Nastąpiła przerwa, po której wizjonerka zaczęła pojękiwać i kręcić głową - z początku powoli, a potem coraz szybciej. Otworzyła usta i zaczęła biadolić, jakby przeżywała koszmar. Usiłowała mówić, ale nie mogła złożyć słów. Wzdrygnęła się, a jej oczy opętańczo drgały pod przymkniętymi powiekami. Mamrotała coraz głośniej, ale nie można było rozpoznać co. Na twarzy Joqdana pojawił się niepokój i Hadrian zastanawiał się, czy nie dzieje się coś złego. Fan Irianu wciąż zmagała się z sobą i Joqdan zaczął wstawać, ale powstrzymało go groźne spojrzenie Zulrona. W końcu kobieta krzyknęła i padła na poduszki. - Zostaw ją w spokoju! - krzyknął oberdaza po tenkińsku. Joqdan zignorował go i podbiegł do Fan Irianu, która rzucała się na ziemi. Wrzasnęła, a potem znieruchomiała. Joqdan przytulił ją, szepcząc jej coś do ucha. Przysunął dłoń do jej ust, żeby sprawdzić, czy oddycha. - Zabiłeś ją! - zawołał do Zulrona.

Bez słowa wziął wizjonerkę na ręce i wybiegł na deszcz. - Co się dzieje? O co chodzi? - spytał Hadrian. - Twój przyjaciel nie jest człowiekiem - oświadczył oberdaza i podszedł do Royce’a. - Po co tu przyjechałeś? - Jesteśmy członkami załogi „Szmaragdowego Sztormu” i jedziemy dostarczyć wiadomość do Pałacu Czterech Wiatrów - odpowiedział za niego Hadrian. Zulron nie spuszczał wzroku z Royce’a. - Od trzech tysięcy lat starożytne legendy mówią o dniu rozliczenia, gdy cień z północy zstąpi na nasze ziemie. Weszli Derning, Grady, Poe i Bulard. - Co się dzieje? - spytał Derning. - Usłyszeliśmy krzyk kobiety i zobaczyliśmy wielkiego mężczyznę, który niósł ją na rękach. - Był wypadek - wyjaśnił Hadrian. Derning i Grady od razu spojrzeli na Royce’a. - Nie wiemy, co jej się stało - ciągnął Hadrian. - Robiła jakiś spirytualistyczny pokaz, odgadywała przeznaczenie Royce’a czy coś w tym guście, i zasłabła. - Zasłabła? - powtórzył Derning. - Wdychała dym z liści tulanu. Może były zepsute. Zulron nie zwracał uwagi na nich i dalej wpatrywał się w Royce’a. - Legenda Ghazelów, przekazywana ustnie z pokolenia na pokolenie od czasów pierwszego Ghazel-Da-Ra, mówi o śmierci i zniszczeniu, o nadchodzącej zemście, o powrocie starych. Sam widziałem znaki. Obserwuję gwiazdy i wiem. Na północy już pojawiły się zwiastuny. Estramnadon funkcjonuje i otwarto Avemparthę. A teraz tu jest elf, w mojej wiosce, gdzie nigdy żadnego nie było. - Elf? - spytał Derning zaskoczony. - To przez niego zmarła Fan Irianu - rzekł Zulron. - Lub w najlepszym razie postradała zmysły. - Co takiego?! - wykrzyknął Hadrian. - Nie jest możliwe użycie daru jasnowidzenia na elfie. Z powodu braku duszy jasnowidz napotyka tylko nieskończoność. Dla niej to było jak zejście z klifu w bezdenną przepaść. Jeśli przeżyje, już nigdy nie będzie taka sama. - Jesteś lekarzem. Nie powinieneś próbować jej pomóc? - On chce, żeby umarła - odezwał się w końcu Royce, a potem spojrzał na Zulrona i dodał: - Wiedziałeś.

- Co wiedział? - spytał Bulard niespokojny, a zarazem zafascynowany. Grady i Derning też pochylili się do przodu. - Wiedziałeś, że jestem po części elfem, prawda? Ale powiedziałeś jej, nie, zmusiłeś ją, żeby odczytała przyszłość - syknął Royce. Z zewnątrz dochodził do nich tupot stóp i podniesione głosy. Hadrian usłyszał, jak Wesley przekrzykuje rozgorączkowanych Tenkinów. - Dlaczego chciałeś, żeby umarła? - spytał Royce. - Ja nic nie zrobiłem. To ty ją zabiłeś. A zabicie mieszkańca wioski, zwłaszcza jasnowidza, to niewybaczalna zbrodnia karana śmiercią. - Zulron uśmiechnął się i wyszedł, a reszta podążyła za nim. Na zewnątrz zbierał się coraz większy tłum. - Jest! - krzyknął Thranic, gdy tylko Royce wyszedł z pnia drzewa. Wskazał na niego i powiedział: - Oto wasz elf! Ostrzegałem was przed nim. - Zabił naszą wizjonerkę Fan Irianu! - oznajmił Zulron i powtórzył to po tenkińsku. Burandu, Wesley i Wyatt przepchnęli się przez tłum. - To prawda? - spytał szybko Wesley tonem zdradzającym podenerwowanie. - Co? - spytał Royce. - Jesteś elfem i zabiłeś Fan Irianu? - Tak, i nie jestem pewien. Tłum zgęstniał i Hadrian słyszał takie słowa, jak „sprawiedliwość”, „zemsta” i „zabić”. - Na Mara, człowieku! - powiedział Wesley do Royce’a ze złością, ale cicho. Co z tobą? Przysporzyłeś nam tyle kłopotów, że powinienem pozwolić, żeby cię powiesili. - Głęboko odetchnął. W górze błysnęło i huknął grzmot. - Co to znaczy, że nie jesteś pewien? - spytał szybko, wycierając mokrą od deszczu twarz. - Morderca musi zapłacić za swoją zbrodnię, Burandu - oświadczył Zulron po tenkińsku. - Przez jego brak duszy zginęła nasza ukochana Fan Irianu. Prawo domaga się sprawiedliwości! - Gdzie Joqdan? - spytał Burandu. - Składa ostatnie wyrazy szacunku swojej niedoszłej żonie. Gdyby tu był, byłby tego samego zdania. - Zulron kłamie! To on jest winny - powiedział po tenkińsku Hadrian i wszyscy spojrzeli na niego ze zdziwieniem. - Co oni mówią? - spytał Wesley najemnika.

- Oberdaza chce doprowadzić do naszej śmierci i Burandu chwyta przynętę. - Przyprowadzić ich wszystkich! - krzyknął senior. Ruszyli do nich wojownicy. Hadrian przez chwilę zastanawiał się, czy nie wyjąć mieczy, ale postanowił tego nie robić. Rzucił spojrzenie Royce’owi, dając mu do zrozumienia, żeby nie stawiał oporu. Zaprowadzono ich na środek wioski, gdzie Dilladrum krzyczał: - Puśćcie mnie! Co robicie? - Dostrzegłszy Wesleya, zapytał: - Co zrobiliście? Mówiłem, żeby ich nie obrażać! - Nie obraziliśmy ich - wyjaśnił Hadrian. - Zabiliśmy ich ukochaną wizjonerkę. - Co takiego?! - Dilladrum wyglądał, jakby za chwilę miał zemdleć. - To nieporozumienie, ale nie jestem pewien, czy będziemy mieli okazję to wyjaśnić - wtrącił Wesley. - Przynajmniej Thranic umrze z nami - stwierdził Royce tak głośno, żeby wartownik go usłyszał. - Męczeńska śmierć to godziwa cena za uwolnienie świata od ciebie i twoich pobratymców. Znów błysnęło i jaskrawe światło wydobyło na chwilę z półmroku blade twarze załogi. Grady’ego przewrócono na ziemię. Gdy sięgnął ręką po miecz, Hadrian krzyknął: - Nie rób tego! - Właśnie - potwierdził Wesley. - Niech nikt nie sięga po broń, bo nas zarżną. - I tak to zrobią - stwierdził Derning. Poe i Hadrian postawili Grady’ego na nogi. Wokół nich wojownicy utworzyli ciasny krąg, za którym przemoczeni mieszkańcy wioski krzyczeli i machali uniesionymi pięściami. Tłum napierał na wojowników, a słowa mieszkańców wioski ginęły pośród ryków nienawiści. Jeszcze raz mignęła błyskawica i rozbrzmiał jeden głos; - Wiedziałeś! Ludzie od razu umilkli i się rozstąpili, gdy Fan Irianu weszła do kręgu. Obok niej szedł Joqdan z dzidą, wpatrując się ponuro w Zulrona. - Burandu, to nie wina cudzoziemca. To Zulron powiedział, żebym odczytała przyszłość. Wiedział, że w żyłach przybysza płynie krew elfów. Ale ja wciąż żyję! - Ale nie... Jak mogłaś? - wyjąkał Zulron.

- On nie jest jednym ze starych - powiedziała Fan Irianu. - On jest kazem! Są w nim cechy ludzkie. Podstawy, Zulronie, podstawy! - Co się dzieje? - spytał Wesley Hadriana. - To nie ją zabił Royce? Co ona mówi? - Wydaje się trochę zdenerwowana - orzekł Grady. - Ale nie na Royce’a - zauważył Poe. - To na kogo? - spytał Grady. - Zulron próbował mnie zabić. Wiedziałam od pewnego czasu, że ma wielkie ambicje. Widziałam zdradę w jego sercu, ale nie spodziewałam się, że posunie się tak daleko. - Joqdan, co ty na to? Czy Fan Irianu mówi prawdę? - zwrócił się Burandu do wodza. Joqdan wbił dzidę w pierś Zulrona. Długie ostrze przeszyło na wylot ciało oberdazy. Stojący w pobliżu ludzie zaczęli się cofać w popłochu i odsuwać na boki. Joqdan podszedł do Zulrona, oburącz chwycił go mocno za gardło i splunął mu w twarz. Światło zgasło w oczach znachora i gdy Joqdan wyjął dzidę z jego ciała, Zulron upadł martwy. - To odpowiedź na twoje pytanie - zauważył Poe. Burandu spojrzał na zwłoki, a następnie na Joqdana i skinął głową. - Joqdan nigdy się nie myli. Cieszę się, że jesteś bezpieczna, Fan Irianu powiedział do Tenkinki, po czym zwrócił się do Wesleya i pozostałych: Wybaczcie hańbę złego Zulrona. Wy nie oceniać nas po jego czynach. Wy też mieć takich ludzi w swoim świecie, tak? Wesley spojrzał na Thranica i Royce’a. Burandu krzyknął coś do swoich wojowników i ci rozpędzili tłum. Wielu przystawało, żeby pocałować Fan Irianu, która - osłabiona - opierała się o Joqdana. Starała się uśmiechać, ale Hadrian widział, że jest blada i z trudem oddycha. Senior porozmawiał krótko z Joqdanem i Fan Irianu, po czym wódz wziął wizjonerkę na ręce i zaniósł ją do jednej z mniejszych chat. Ciało Zulrona odciągnięto i wraz z nim odeszła większość Tenkinów. - To wszystko? - spytał Grady. - Zaczekajcie - powiedział Dilladrum, gdy zobaczył, że zbliża się do nich człowiek w skórze lamparta. Przewodnik zamienił z nim kilka słów, po czym oznajmił:

- Wioska Oudorro prosi nas o wybaczenie za nieporozumienie i pragnie dalej nas gościć. Spojrzeli po sobie sceptycznie. - Mówią szczerze. Wesley westchnął i skinął głową. - Podziękuj im za uprzejmość, ale wyruszymy jutro rano. - Uprzejmość? - wymamrotał Derning. - Omal nie obdarli nas żywcem ze skóry. Powinniśmy stąd zwiewać, póki możemy. - Nie widzę korzyści w zapuszczaniu się w dżunglę w nocy - stwierdził Wesley. Wyruszymy o brzasku. - A co z Melbornem? - spytał Thranic. - Pan, doktor Levy, marynarze Blackwater i Melborn, proszę ze mną. Pozostałym rozkazuję udać się do kwater i dobrze się wyspać. Podbiegł do nich młody Tenkin, który porozmawiał z Dilladrumem, obserwując Royce’a. - O co chodzi? - spytał Wesley. - Fan Irianu poprosiła, żeby przyszli do niej Royce i Hadrian. Wesley skinął głową w ich stronę, ale dodał: - Tym razem nie próbujcie wszczynać wojny. Macie zgłosić się do mnie bezpośrednio po spotkaniu. Liczę na wasz honor, panowie. Zanim Thranic zdołał zaoponować, obaj skinęli głową i potwierdzili: - Tak jest, sir. *** Fan Irianu leżała pod cienkim białym prześcieradłem, a młoda dziewczyna zwilżała jej czoło wilgotną szmatką, którą moczyła co pewien czas w płytkiej misce. Joqdan pozostawał przy boku wizjonerki. Jego wielka dzida, wciąż pokryta krwią Zulrona, stała przy drzwiach. - Naprawdę nic jej nie jest? - spytał Hadrian. - Ja czuć się dobrze - odparła Fan Irianu. - To był straszny wstrząs. Zabierze czasu. - Przykro mi - powiedział Royce.

- Wiem - odrzekła. Wyraz współczucia na jej twarzy graniczył ze smutkiem. Naprawdę wiem. - Zobaczyłaś coś? - Gdybym ja po wdychaniu dymu tulanu dotknąć ręki Joqdana, umiałabym powiedzieć, co on jadł wczoraj w południe i co jeść jutro. Gdybym ja dotknąć ręki Galentiego, wiedziałabym, z którą kobietą się ożeni i kto kogo przeżyje. Znałabym także okoliczności jego śmierci. Moje zdolności pozwalają mi widzieć szczegóły czyjegoś życia, ale nie twojego. Ty jesteś tajemnicą, chmurą. Zaglądanie w głąb ciebie to patrzenie na łańcuch górski w gęstej mgle, widzę jedynie szczyty, ale nie wiem, jakie są połączenia między nimi u podnóża. W języku Ghazelów jesteś kazem, a w twoim mirem, tak? W twoich żyłach płynąć mieszanina krwi ludzi i elfów. To zapewnia ci długowieczność. - Przerwała, żeby odpocząć, i Joqdan zmarszczył brwi. - Gdy patrzeć na drogę, widzi się dobrze większość rzeczy: drzewa, skały, liście. Ale z tobą to jest tak, jakby tkwiło się w powietrzu i spoglądało na horyzont, widać mało szczegółów. Mój dar nie pozwala mi widzieć całego życia kaza. Jest za długie. - Ale coś zobaczyłaś. - Zobaczyłam wiele rzeczy. Zbyt wiele - odparła, obdarzając go łagodnym i ciepłym spojrzeniem. - Powiedz - odezwał się Royce. - Proszę. Znam kobietę bardzo podobną do ciebie, ale coś ją trapi. Nie chce o tym mówić i sądzę, że zobaczyła te same rzeczy co ty. Rzeczy, które ją niepokoją. - Jest Tenkinką? - Nie jestem pewien, ale nosi ten sam znak co ty. Fan Irianu skinęła głową. - Posłałam po ciebie z powodu tego, co zobaczyłam. Powiem ci, co wiem, a potem ja odpoczywać. Ja spać długi czas i Joqdan nie pozwoli, by ktoś mi przeszkadzać. A więc ja mówić teraz. Być pewna, że nie zobaczę cię więcej. Widziałam wiele, ale zrozumiałam mało, za duża odległość, za dużo czasu. Większość to niejasne przeczucia, które trudno ująć w słowa, ale to, co wyczułam, było potężne. Royce skinął głową. Przerwała na chwilę, zastanawiając się, po czym ciągnęła: - Otacza cię ciemność, wszędzie jest śmierć, która tropi cię, poluje na ciebie, ale ty karmisz się nią; krew rodzi krew, ciemność cię pożera. W tym mroku zobaczyłam dwa światła obok ciebie. Jedno zgaśnie. Drugie migocze, nie wolno dopuścić do jego zgaśnięcia. Musisz chronić ten płomień przed burzą. Dostrzegłam tajemnicę. Jest... ukryta. Ten wielki skarb jest zasłonięty. Ukrywa go mężczyzna,

ale kobieta wie. Tylko ona o tym wie i się przygotowuje. Ona mówi zagadkami, które zostaną rozwikłane - prawda na razie utajona. Przypomnisz sobie, gdy nadejdzie pora. Twój szlak już jest wytyczony w mroku. Joqdan powiedział coś po tenkińsku, ale Fan Irianu pokręciła głową i mówiła dalej: - Zobaczyłam wielką wyprawę. Dziesięcioro na drodze. Ta, która ma na sobie światło, będzie prowadzić. Droga wiedzie głęboko pod ziemię i ku rozpaczy. Waszymi krokami kieruje głos zmarłych. Cofacie się w czasie. Znów rozpoczyna się bitwa sprzed trzech tysięcy lat. Świat dostaje się w kleszcze chłodu, śmierć dotyka wszystkich i przed tobą jest wybór. Stoisz sam na szali i twój ciężar ją przeważy, ale nie jest jasne, w którą stronę. Musisz wybierać między ciemnością a światłem i twoja decyzja wpłynie na los wielu. - Przerwała, kręcąc głową. - Ile drzew w lesie, ile źdźbeł trawy, zbyt wielu, by ich zliczyć. I boję się, że w końcu wybierzesz ciemność i odwrócisz się plecami do światła. - Powiedziałaś „ona”. O kim mówisz? Chodzi o Gwen? - dopytywał się Royce. - Nie znam imion. To zwykłe przeczucia, przebłyski snu. - Co to za tajemnica? - Nie wiem. Jest ukryta. - Gdy mówisz, że są dwa światła i jedno zgaśnie, czy to znaczy, że ktoś umrze? Skinęła głową. - Myślę, że tak. Takie mam przeczucie. Zobaczyłam stratę tak wielką, że jeszcze teraz ją czuję. - Wyciągnęła rękę i dotknęła dłoni Royce’a, a po policzku spłynęła jej łza. - Twoja droga jest pełna wielkiej udręki. Złodziej przez chwilę milczał, po czym zapytał: - Co to za wielka wyprawa? Pokręciła głową. - Żałuję, ale nie wiem więcej. Twoje życie... całe życie było pełne bólu, a jeszcze tyle cierpienia cię czeka. Mnie być przykro, ale nie umiem więcej powiedzieć. - Ona teraz odpoczywać - powiedział Joqdan tonem jasno sugerującym, że powinni już wyjść. Na zewnątrz zobaczyli Wyatta. - Czekasz na nas? - spytał Hadrian. - Nie chciałem, żebyście przez przypadek weszli do niewłaściwej chaty - odparł, mrugając do nich. - Reszta w łóżkach?

Skinął głową. - A więc jesteś elfem? - zwrócił się Deminthal do Royce’a. - To wiele wyjaśnia. Czego chciała kobieta? - Przepowiedzieć mi przyszłość. - Dobre wieści? - Omal jej nie zabiły. Co ty na to?

Rozdział 17. Pałac Czterech Wiatrów. Thranic był wściekły, ponieważ Wesley nie chciał podjąć działań przeciw Royce’owi. Wartownik pieklił się, że zgodnie z prawem imperialnym wszystkie elfy podlegały aresztowaniu. Wesley zaś nie mógł temu zaprzeczyć, ale dodał, że w zaistniałych okolicznościach nie dysponuje ani więzieniem, ani łańcuchami. Zauważył także, że znajdują się poza granicami nowego imperium i dopóki tak będzie, dopóty on będzie wyłącznym sędzią prawa. - Moim obowiązkiem jest doprowadzenie tej misji do końca - powiedział Wesley do wartownika. - Skrępowany więzień będzie tylko przeszkodą, zwłaszcza że jest ranny i nie przejawia chęci do ucieczki. Royce obserwował to wszystko z pewnym rozbawieniem. Thranic nie dawał za wygraną, aż Wesley w końcu ustąpił i podszedł do Royce’a. - Dasz mi słowo, że nie spróbujesz uciec ani mnie, ani wartownikowi Thranicowi przed zakończeniem tej misji? - Słowo honoru, sir - odparł Royce. - Za nic nie opuściłbym wartownika Thranica z własnej woli. - Sprawa załatwiona - zakończył Wesley zadowolony. - To elf! Jaką wartość ma słowo elfa? - Thranic wyprostował się. Górował nad Wesleyem i przybrał minę, która sprawiła, że midszypfnen się cofnął. - Jako sekretarz spraw Erivanu mianowany przez patriarchę mam obowiązek oczyścić imperium z tych niegodnych istot. Żądam, abyś natychmiast oddal tego elfa pod mój nadzór! Wesley się zawahał. Wartownicy potrafili złamać wolę wielu królów, a Thranic budził większy strach od wszystkich, których Hadrian w życiu spotkał. Jego przygarbiona postawa sępa i przenikliwy wzrok potrafiły prawie sparaliżować człowieka. Wiedział, że wartownik długo nie pożyje, ale wolałby, żeby Royce sam wybrał czas i miejsce. Gdyby Wesley zgodził się oddać teraz przyjaciela, doszłoby

do walki, w której jeden z nich by zginął. Hadrian przesunął powoli palce w stronę głowic mieczy i sprawdził, gdzie stoi Bernie. Wesley zacisnął szczęki i odwzajemnił groźne spojrzenie Thranica. - Może być elfem, sir, ale jest także członkiem mojej załogi. - Twojej załogi? Już nie masz statku. Jesteś dzieckiem, które bawi się w udawanie kapitana! - ryknął wartownik gniewnie. Wesley zesztywniał. - A w co pan się bawił w ładowni statku, sir? Czy to pan nazywa egzekwowaniem swojej władzy? To zaskoczyło Thranica. - O tak, oficerowie wiedzieli o pańskich nocnych wizytach w pomieszczeniu z „ładunkiem”. To był mały statek, sir, i koje oficerów znajdowały się tuż nad ładownią. Co noc słyszeliśmy, jak pan ich nie tylko torturuje, lecz również, obawiam się, robi jeszcze gorsze rzeczy. Nie jestem jakimś wielkim sympatykiem elfów, ale - na Maribora! - istnieją granice nadużyć, na które pozwala sumienie! Nie, sir, chyba tak szybko nie oddam marynarza Melborna pod pański nadzór. Nawet gdybym wierzył - choć obaj wiemy, że nie mam ku temu podstaw - że będzie go pan traktował z honorem, potrzebuję jak najwięcej ludzi. - Żal patrzeć, jak taki młody obiecujący człowiek marnuje sobie życie - pienił się Thranic. - Dopilnuję, żeby cię za to stracono. - Aby tak się stało, musimy wrócić do Avrynu. I miejmy nadzieję, że obaj dożyjemy tego dnia. *** O świcie załoga „Szmaragdowego Sztormu” opuściła wioskę i znów zagłębiła się w dżungli, wędrując na północny wschód od doliny Oudorro wąską, ledwie widoczną ścieżką. Ziemia po deszczu była rozmokła, ale wreszcie przestało padać. W trzecim dniu drogę zagrodziły im klify i przepaście. Podążali wzdłuż linii grzbietów, gdzie potknięcie groziło upadkiem z wysokości kilkuset metrów, przechodzili przez niebezpieczne mosty linowe nad rozhukanymi rzekami i wędrowali w dół skalistymi rozpadlinami do ciemnych dolin. W nisko położonych wąwozach nawet w południe panował półmrok. Cienie rzucane przez drzewa wywoływały złudzenia wzrokowe. Skały przypominały przyczajone zwierzęta, a karłowate, powykrzywiane krzewy wyglądały jak potwory we mgle.

Zdrowie Royce’a stale się poprawiało, choć jego nastrój pozostawał bez zmian. Mógł iść o własnych siłach przez większość dnia, a dzięki balsamowi Fan Irianu rany nie wymagały już bandażowania. W czwartym dniu po opuszczeniu Oudorro znaleźli ciała. Na ścieżce leżały zwłoki w strojach podobnych do noszonych przez Dilladruma i Vintu. Wokół nich krążyły muchy i w powietrzu unosił się smród rozkładu. Ofiary nie żyły już od pewnego czasu i wielu brakowało kończyn lub miały ślady ugryzień. - Robota zwierząt? - spytał Wesley. - Możliwe. - Dilladrum spojrzał na wschód. - Ale być może Pantera nie potrafi zapanować nad swoimi bestiami, tak jak mówił nam Burandu. - Twierdzisz, że zrobili to Ghazelowie? Dilladrum przystanął, żeby zlustrować otaczającą ich dżunglę. - Nie sposób powiedzieć, ale te ciała leżą tu od kilku tygodni, a to niepodobne do dżungli, żeby pozwalała im gnić. Zwierzęta nie lubią Ghazelów i unikają terenów, na których wyczuwają ich zapach, nawet jeśli to oznacza stratę darmowego posiłku. Ten to Hingara. - Dilladrum wskazał na ciało śniadego małego mężczyzny w czerwonej czapce. - Był takim przewodnikiem jak ja. Przed kilkoma tygodniami wyruszył do Pałacu Czterech Wiatrów z grupą podobną do naszej. Był zacnym człowiekiem. Znał dobrze dżunglę i, jak widzicie, szło z nim aż trzydziestu ludzi. Jak sądzicie, jakie zwierzę zaatakowałoby tak dużą grupę? Może wataha wilków? Stado lwów? Nie, nic z tego. I jakie zwierzę mogłoby zabić i nie pozostawić za sobą choćby jednego ze swoich? Ghazelowie zaś... - Co takiego? - spytał Wesley. - Są jak duchy. Hingara nie miał szansy, by dostrzec, że nadchodzą. Wyobraźcie sobie istoty tak zwinne jak małpy, ale silne i okrutne jak tygrysy. Mają instynkt dzikich zwierząt, lecz inteligencję ludzi. W deszczowy dzień potrafią wyczuć człowieka z odległości kilkunastu kilometrów. To był bezpieczny szlak, ale obawiam się, że sytuacja się zmieniła. - Tu jest tylko około osiemnastu ciał - zauważył Wesley. - Jeśli wyruszył z trzydziestoma ludźmi, to gdzie reszta? Dilladrum utkwił wzrok w oficerze marynarki. - No właśnie, gdzie? Wesley skrzywił się, spoglądając na trupy. - Twierdzisz, że zabrali ich, żeby ich zjeść? - Tak postępują. - Dilladrum wskazał na rozszarpane i okaleczone ciała. - Część zjedli na miejscu w gorączce po bitwie, a resztę, jak sądzę, zanieśli do swojej

kryjówki, gdzie mogę się tylko domyślać, że zjedli upieczonych na rożnie, popijając podgrzaną krwią z czaszek ofiar. - Nie wiesz tego na pewno! - zarzucił mu Wesley. Dilladrum pokręcił głową. - Jak powiedziałem, tylko się domyślam. Nikt tak naprawdę nie wie, co się dzieje w ich obozach, tak jak jeleń nie wie, co się odbywa w salach jadalnych króla. - Mówisz, jakby byli lepsi od nas. - W tej dżungli to prawda. Tutaj oni są łowcami, a my zdobyczą. Mówiłem, że od tej chwili podróż będzie trudniejsza. Nie będziemy rozpalać ogniska, gotować jedzenia i rozbijać namiotów. Możemy przeżyć, tylko pod warunkiem że prześlizgniemy się niepostrzeżenie. - Powinniśmy ich pogrzebać? - spytał Wesley. - Czego zwierzęta nie tykają, my też nie powinniśmy. Cała dżungla dowiedziałaby się o naszej obecności. Niemądrze jest też dłużej tu zostawać. Powinniśmy jak najszybciej iść dalej. Teraz wędrowali stale w dół, podążając wzdłuż rzeki wartko płynącej w rozpadlinie górskiej. Im niżej schodzili, tym ciemniej się robiło wokół nich. Odpoczęli na brzegu, gdzie rzeka wiła się wokół skupiska głazów. Bez ogniska i namiotów miejsce postoju nie przypominało obozowiska. Kulili się na skrawku gołego piasku odsłoniętego przez wodę po zmianie nurtu, jedząc zimne solone mięso. Royce siedział na skraju obozu i obserwował Thranica, który nie spuszczał z niego oka. Grali w tę grę co wieczór od chwili opuszczenia wioski. Royce był pewien, że Bernie naopowiadał Thranicowi niestworzone historie o rządach terroru elfa w Diamencie. Wartownik wprawdzie zachowywał się powściągliwie, ale Royce nie miał wątpliwości, że słowa Berniego zrobiły na nim spore wrażenie. Bez Staula i z Berniem, który już nie był zaufanym sojusznikiem, pozycja Thranica była ogromnie osłabiona. Konfrontacja z Wesleyem ujawniła też narastającą desperację wartownika, a jego porażka stała się kolejną komplikacją. Szala się przechyliła i seret zmienił się z myśliwego w zwierzynę, a Royce z każdym dniem był coraz silniejszy. Elfowi ta zabawa sprawiała przyjemność. Podobało mu się, gdy widział, jak powiększają się cienie pod oczami Thranica, ponieważ wartownik coraz mniej spał. Rozkoszy dostarczało mu to, jak seret gwałtownie się obracał, rozglądając się gorączkowo za Royce’em, gdy tylko jakieś zwierzę zaszeleściło liśćmi na szlaku za

jego plecami. Royce nigdy nie dążył do zadawania psychicznych tortur, ale w przypadku Thranica zrobił wyjątek. Szybki odskok Royce’a uratował mu życie. Choć mógłby wykrwawić się na śmierć, gdyby nie odnalazł go Hadrian z innymi, lub umrzeć, gdyby nie pomogła mu Tenkinka, sama rana była dość niegroźna. Przez kilka dni udawał, że jest słabszy niż w rzeczywistości. Bolało go przy naciskaniu boku i jego ruchy były wciąż ograniczone, ale poza tym czuł się jak zwykle. Mógłby długo kontynuować tę grę, ale stawało się to zbyt niebezpieczne. Opór Wesleya zmienił układ sił. Możliwości wartownika się kurczyły. Próba zastraszenia młodego żeglarza była jego ostatnim gambitem. Ale dopóki Wesley pozostanie prawowitym przywódcą, tacy jak Wyatt, Grady, Derning i Poe będą stać po jego stronie. Royce wiedział więc, że Thranic uważa Wesleya za pionka zagradzającego mu drogę. Nadeszła więc pora, by zająć się wartownikiem. Royce położył się do snu niedaleko pozostałych, ale wybrał miejsce zasłonięte przez niewielki gąszcz roślin. Poleżał w ciemności tylko chwilę, po czym napchał pod koc krzewów i zniknął w dżungli. Thranic wybrał na spoczynek miejsce przy rzece, co Royce’owi odpowiadało, ponieważ zamierzał pozbyć się ciała wartownika, wrzucając je do wody. Obszedł obóz, aż dotarł do miejsca, w którym spali Bernie i Levy, ale Thranica tam nie było. *** Trzask! Bełt rozłupał wąski pień drzewa. Royce uchylił się w ostatniej chwili. Strzała wbiła się w drzewo w miejscu, w którym elf chwilę wcześniej kucał. Thranic w desperackim pośpiechu oparł kuszę o ziemię i napinał ponownie cięciwę za pomocą korby. - Myślałeś, że znajdziesz mnie w łóżku? - odezwał się. - Naprawdę myślałeś, że tak łatwo mnie zabijesz... elfie? - Dalej kręcił korbą. - Nie powinieneś tak bardzo się mnie bać. Jestem tu, żeby ci pomóc. To mój obowiązek pomóc wam wszystkim. Rozproszę mrok w waszych sercach. Uwolnię was od brzemienia waszego obrzydliwego, odrażającego życia. Już nie musicie uwłaczać Mariborowi. Zbawię was! - A kto zbawi ciebie? - odparł Royce. Stał kilka metrów dalej niż chwilę wcześniej. Thranic spojrzał w dół, żeby osadzić bełt w łożu, a kiedy podniósł kuszę, Royce’a już nie było.

- Co chcesz przez to powiedzieć? - spytał wartownik z nadzieją, że przeciwnik ujawni swoje położenie. - Widzisz strasznie dobrze w ciemności, Thranic - odparł Royce z prawej strony rycerza. Wartownik odwrócił się i wystrzelił, ale bełt tylko przeleciał przez gąszcz. - Dobrze, ale nie idealnie - zauważył Royce, pojawiając się ponownie, ale znacznie bliżej. Thranic niezwłocznie zaczął naciągać kuszę. Miał jeszcze dwa bełty. - Udało ci się także - ciągnął elf - wślizgnąć między drzewa tak, żebym cię nie zauważył. I podkradłeś się do mnie od tyłu. To duży wyczyn. Ile masz lat, Thranic? Założę się, że jesteś starszy, niż można by sądzić po twoim wyglądzie. Wartownik załadował pocisk i podniósł głowę, ale Royce znów zniknął. - Do czego zmierzasz, elfie? - spytał Thranic, trzymając kuszę przy biodrze. Oparł się plecami o drzewo i rozejrzał dokoła. - Jesteśmy podobni do siebie, ty i ja - powiedział Royce za plecami sereta. Thranic obrócił się na pięcie. Dostrzegł ruch w gęstwinie i wystrzelił, ale chybił. Zaklął i znów zaczął naciągać kuszę za pomocą korby. - Dlatego to robisz? - spytał Royce. - Dlatego torturujesz elfy? Powiedz mi, oczyszczasz ich... czy siebie? - Zamknij się! Thranicowi ześlizgnęła się ręka i cięciwa odskoczyła, rozcinając mu palce. Teraz wartownik się trząsł. - Nie możesz zabić elfa w sobie, więc torturujesz i mordujesz te, które spotykasz. Royce był już bliżej. - Kazałem ci się zamknąć! - Ile potrzeba krwi elfów, żeby samemu oczyścić się z grzechu bycia elfem? Jeszcze bardziej się zbliżył. - Niech cię szlag! - wrzasnął Thranic. Ręce mu drżały i nie mógł sobie poradzić z kuszą. Naciągnął cięciwę, która znów mu odskoczyła. Wsunął stopę w strzemię i zaczął desperacko naciskać na korbę koła zapadkowego, ale mechanizm się zaciął, a gdy seret użył większej siły, pękł. Przerażony Thranic usiłował teraz napiąć cięciwę, ciągnąc ją z całych sił rękami, ale nie mógł jej dosunąć do karbu. Dawał Melbornowi za dużo czasu. Odrzucił

kuszę i wyjął sztylet. Czekał. Nasłuchiwał. Obrócił się na pięcie i rozejrzał. Był sam. *** - Wstań - obudził Hadriana glos Royce’a. Znał ten ton przyjaciela, więc od razu się podniósł. - O co chodzi? - Mamy towarzystwo - wyjaśnił elf. - Zbudź wszystkich. - Co się dzieje? - spytał zaspany Wesley, gdy obóz zaczął powoli wracać do życia. - Ciszej - szepnął Royce. Kucał ze sztyletem w ręce, wpatrując się w mrok. - Ghazelowie? - spytał Grady. - Coś - odparł Royce. - W wielkiej liczbie. Teraz pozostali usłyszeli trzask łamanych gałązek i szelest liści. Zerwali się na nogi, trzymając broń w gotowości. - Plecami do rzeki! - krzyknął Wesley. Przed nimi pojawiło się i zniknęło światło, a potem mrugnęło następne. Kolejne dwa zamigotały po prawej i lewej stronie. Dźwięki były coraz głośniejsze i dochodziły z coraz mniejszej odległości. Do obozu wszedł, potykając się, Dovin Thranic i ludzi ogarnął na chwilę popłoch. Kilku spojrzało dziwnie na wartownika, ale nikt nic nie powiedział. Wszyscy skupili uwagę na odgłosach dochodzących spomiędzy drzew. Z gęstwiny dżungli wyszły powoli na polankę na brzegu rzeki ciemne sylwetki z pochodniami. Ze wszystkich stron naraz zbliżyło się do obozu dwadzieścia postaci, które z początku wydawały się osobliwymi, potwornymi bestiami. Z bliższej odległości Hadrian zobaczył, że to ludzie: krępi barbarzyńcy z byczymi karkami i twarzami pomalowanymi na biało. Nosili zbroje z kości i stroiki z długich piór. Z łatwością poruszali się w gęstych zaroślach. W rękach dzierżyli pałki, topory i dzidy. W milczeniu utworzyli krąg wokół obozu, przesuwając się powoli do przodu. - Przychodzimy w pokoju! - krzyknął niepewnie Dilladrum po tenkińsku. Chcemy się zobaczyć z wodzem Erandabonem. Przynosimy mu wiadomość.

Gdy prymitywni obcy się przybliżyli, zaczęli pokrzykiwać i wyć, potrząsając bronią. Niektórzy obnażyli zęby, inni uderzali się w piersi lub tupali bosymi stopami. Dilladrum powtórzył swoje oświadczenie. Jeden z większych Tenkinów, który trzymał w ręce ozdobiony topór wojenny, wystąpił i podszedł do przewodnika. - Jaką wiadomość? - spytał ostrym, wysokim głosem. - Jest w zapieczętowanym liście - odparł Dilladrum. - Do rąk własnych wodza. Mężczyzna przyjrzał się wszystkim po kolei, po czym wyszczerzył zęby w uśmiechu i skinął głową. - Pójdziecie za mną.

Choć wszystko ułożyło się znakomicie, Dilladrum, przedstawiając wędrowcom przebieg rozmowy, starł rękawem pot z czoła. Tenkiński przywódca wydał piskliwym głosem rozkazy i pozostali Tenkini pogasili pochodnie i wtopili się z powrotem w dżunglę, on zaś pozostał, czekając na podróżników, którzy zwijali obóz. Następnie dał znak ręką, żeby poszli za nim, i wbiegł między drzewa, oświetlając sobie drogę pochodnią. Narzucił takie tempo, że wszyscy się zasapali, Bulard zaś omal nie zemdlał. Dilladrum krzyknął do Tenkina, żeby zrobił postój lub przynajmniej zwolnił tempo. W odpowiedzi usłyszał jedynie śmiech. - Nasi nowi przyjaciele nie liczą się ze starym człowiekiem - powiedział Bulard, łapiąc z trudem powietrze. - Dość tego! - krzyknął Wesley i podniósł rękę, żeby się zatrzymali. Załogi „Szmaragdowego Sztormu” nie trzeba było do tego specjalnie zachęcać. Tenkin pobiegł dalej z pochodnią, znikając między drzewami. - Jeśli chce dalej biec bez nas, to droga wolna! - Zatrzymał się - powiedział Royce. - Zgasił pochodnię i ukrywa się w gąszczu na przodzie. Z obu stron pilnuje nas po kilku Tenkinów, a za nami jest jeszcze większa grupa. - Nic nie widzę. - Wesley rozejrzał się dokoła. Royce się uśmiechnął. - Po co trzymać elfa w załodze, gdyby nie było z niego korzyści? Wesley uniósł brew, znów zlustrował dżunglę, po czym dał za wygraną. Wyjął korek z bukłaka, wypił łyk wody i puścił naczynie w obieg.

- Jak się pan czuje, panie Bulard? - zwrócił się do historyka, który siedział na ziemi zgięty wpół. Staruszek podniósł zaczerwienioną twarz. Pocił się obficie, a rzadkie włosy przykleiły mu się do czaszki. Nie odpowiedział, chwytając powietrze szeroko otwartymi ustami, ale zdołał się uśmiechnąć i skinąć uspokajająco głową. - To dobrze - powiedział Wesley. - Ruszajmy dalej, ale to my będziemy nadawać tempo. Nie pozwólmy, żeby nas zamęczyli. - Tak jest - zgodził się Derning, wycierając usta po wzięciu łyku wody. - To by im odpowiadało: przegonić nas kilka razy w kółko, żebyśmy opadli z sił, a potem doskoczyć do nas i poderżnąć nam gardła, zanim zdołalibyśmy odsapnąć. - Może taki los spotkał tamtych nieszczęśników, których znaleźliśmy. Może to sprawka właśnie tych dzikusów - dociekał Grady. - Nie kręcimy się w kółko, idziemy do konkretnego celu - oznajmił Royce. Czuję zapach morza. Hadrian nie zwrócił wcześniej na to uwagi, ale teraz wyczuwał w powietrzu sól. Uświadomił sobie, że to, co brał za szmer wiatru w liściach, było szumem oceanu. - W drogę, panowie - rzekł Wesley, stając na czele. Gdy ruszyli, znów pojawiła się pochodnia i Tenkin pognał do przodu. Wesley jednak nie pędził za nim, lecz utrzymywał tempo wygodne dla wędrowców. Tenkin zawracał co jakiś czas w nadziei, że nakłoni ich do szybszego marszu, ale po kilku próbach zrezygnował i dostosował się do możliwości podróżników. Droga biegła ostro w dół. Wkrótce znaleźli się na skalistym szlaku opadającym stromo ku ścianie klifu. Słyszeli huk rozbijających się w dole fal. Gdy pojawiło się pierwsze światło świtu, zobaczyli miejsce, do którego zdążali. Wysoko na skalistym cyplu, który wcinał się w ocean i strzegł dostępu do naturalnego portu kilkaset metrów poniżej, wznosiła się kamienna forteca. Pałac Czterech Wiatrów wyglądał na bardzo stary. Smagany wiatrem i deszczem, upodobnił się do poplamionej i porowatej powierzchni czarnej granitowej skały, na której stał. Zbudowano go z ogromnych bloków i trudno było sobie wyobrazić, aby zdołali tego dokonać ludzie. Budowlę cechowała typowa dla Tenkinów prostota, wyrażająca się brakiem ornamentyki. W dużej, osłoniętej przed wiatrem zatoce kotwiczyły setki statków, wszystkie ze zrefowanymi czarnymi żaglami. Po dotarciu grupy do wielkiej bramy tenkiński przewodnik się zatrzymał. - Od tego miejsca nie wolno mieć przy sobie broni. Gdy Dilladrum to przetłumaczył, Wesley nachmurzył się, ale nie zaprotestował. Nawet w Avrynie panował taki zwyczaj. Nikt nie liczył na to, że do zamku lorda

zostanie wpuszczony uzbrojony. Oddali więc broń. Hadrian zauważył, że Thranic i Royce tego nie zrobili. W ostatnich godzinach wartownik zachowywał się dziwnie. Nic nie mówił i nie spuszczał oka z Royce’a. Weszli do twierdzy, gdzie z wałów spoglądało na nich kilkunastu dobrze wyposażonych strażników, a wielu więcej tworzyło szpaler na ich drodze. Na zewnątrz forteca wyglądała jak ruina. Na ziemi leżały porozbijane kamienne bloki, które kiedyś pospadały z murów. W środku zamku wystrój był równie ponury. Tutaj też po stuleciach rozkładu wskutek zaniedbań niegdyś wspaniała budowla przemieniła się prawie w pierwotną jaskinię. Przez szczeliny na korytarzu przebijały się korzenie i rosły grzyby, a w narożnikach leżały kupki zwiędłych liści przywianych podczas przeciągów. Na prastarych rzeźbach i wyrytych w skale napisach osiadły kurz, brud i pajęczyny. Do ścian Tenkini przypięli prymitywne sztandary - długie proporce z białym toporem na czarnym tle. Tak jak w Oudorro z sufitu zwisały rzędy tarcz jak nietoperze w jaskini. Całą jedną stronę wielkiej komnaty zajmował olbrzymi kominek z przepastnym paleniskiem, w którym tlił się pień drzewa. Na podłodze leżała skóra tygrysa z łbem. Martwe zwierzę miało lśniące szmaragdowe oczy i pożółkłe kły. Po drugiej stronie sali stał kamienny tron, przechylony wskutek pęknięcia podstawy w miejscu, w którym pnącze oplotło jego nogi. Na siedzisku przykrytym grubą warstwą skór zwierzęcych siedział człowiek o dzikich oczach. Miał burzę długich czarnych włosów poznaczonych białymi pasemkami i sterczących we wszystkich kierunkach. Jego twarz nosiła ślady głębokich rozcięć i oparzeń. Gęste brwi ocieniały jasne żywe oczy, które biegały na wszystkie strony jak szklane kulki pragnące wydostać się z oczodołów. Nagi tors przykrywała mu jedynie wymyślna kamizelka z małych kości nanizanych na sznurki. Jego długie palce bawiły się z roztargnieniem długim zakrwawionym toporem, który leżał na jego kolanach. - Kto to jest? - spytał wódz w języku tenkińskim, a jego tubalny, niepokojący głos odbił się echem od ścian. - Kto wchodzi do sali Erandabona bez zapowiedzi? Kto wkracza do lasu Erandabona jak zbłąkana owca? Kto śmie szukać Erandabona w jego kryjówce, w jego świątyni? Otaczali go dziwni ludzie i oczy wszystkich były skierowane na przybyszów. Bezzębni, wytatuowani mężczyźni rozlewali napoje, podczas gdy kobiety ze splątanymi włosami i pomalowanymi oczami tańczyły do wyimaginowanych rytmów. Jedna leżała naga na jedwabnej poduszce i szeptała do ogromnego węża, który owijał się wokół jej ciała. Obok niej jakiś stary bezwłosy mężczyzna z żółtymi paznokciami dorównującymi długością jego palcom malował ciekawe wzory

na podłodze. W całej sali unosił się dym palonych liści tulanu, które tliły się w piecyku na środku. W najciemniejszych zakamarkach kryli się kolejni. Hadrian ledwie mógł ich dostrzec przez obłoki dymu i migoczące płomienie. Gromadzili się w mroku, wydając z siebie słabe dźwięki, przypominające ćwierkanie cykad. Hadrian dobrze znał ten dźwięk. Ale nie mógł ich zobaczyć. Dostrzegał jedynie niewielki ruch ich cieni padających na kamień. Zachowywali się nerwowo jak sfora wygłodniałych psów, a ich ruchy były zbyt szybkie jak na człowieka. Dilladrum wypchnął Wesleya do przodu. Młodzieniec głęboko odetchnął i powiedział: - Jestem midszypmenem Wesley Belstrad, pełniącym obowiązki kapitana ocalałych członków załogi statku Jej Imperialnej Mości „Szmaragdowego Sztormu”, który wypłynął w rejs z Aquesty. Mam dla ciebie wiadomość, wasza lordowska mość. - Ukłonił się nisko. Hadriana rozbawiło to, że chłopak ze szlacheckim pochodzeniem pochyla głowę przed kimś takim jak Erandabon Gile, któremu niewiele brakowało, by uznać go za szaleńca. - Długo czekał Erandabon na wieści - powiedział po apelańsku człowiek na tronie. - Długo Erandabon liczył księżyce i gwiazdy. Fale rozbijają się, statki przypływają i zbierają się, mrok nastaje, a Erandabon wciąż czeka. Siedzi i czeka. Czeka i siedzi. Wielki cień rośnie na północy. Bogowie przychodzą jeszcze raz, przynosząc wszystkim śmierć i grozę. Nieumierający zmiażdżą świat swoimi stopami, a Erandabonowi każe się czekać. Gdzie jest wiadomość? Mów! Mów! Wesley zrobił krok naprzód, wyciągając list z surduta, ale zobaczywszy złamaną pieczęć, przystanął. W tym momencie chudy jak szczapa mężczyzna z pomalowanym ciałem i w stroju z piór wyrwał mu dokument z ręki. Warknął na Wesleya jak pies, obnażając zęby: - Nie podchodzić do wielkiego Erandabona z nieczystymi rękami! Człowiek w ubraniu z piór podał wiadomość watażce, który studiował ją przez chwilę, szaleńczo przebiegając oczami w tę i we w tę po pergaminie. Na jego twarzy pojawił się straszliwy uśmiech. Podarł list na kawałki i zaczął je jeść. Nie trwało to długo i w tym czasie nikt się nie odezwał. Przełknąwszy ostatni skrawek, Erandabon uniósł rękę i rozkazał: - Zamknąć ich w celach. Wesley był oszołomiony, gdy tenkińscy strażnicy chwycili go za ręce. - Co się dzieje?! - protestował. - Jesteśmy przedstawicielami imperium Avrynu! Nie możesz...

Erandabon wybuchnął śmiechem, gdy strażnicy wlekli młodzieńca po korytarzu. - Czekajcie! - ryknął Thranic. - To było ustalone! - Wartownik zręcznie wymknął się strażnikom i ruszył rozgniewany w stronę watażki. - Mój zespół i ja mamy dostać przewodnika od Ghazelów, który bezpiecznie przeprowadzi nas przez Grandanz Og! Gdy Erandabon wstał i uniósł topór, Thranic zatrzymał się w pół kroku. - Broń przywiozłeś? Pokarm dla licznych dostarczyłeś Erandabonowi?! krzyknął do niego watażka. - Statek zatonął! - wrzasnął Thranic. - A umowa nie dotyczyła broni ani elfów. Ćwierkanie w ciemności zrobiło się głośniejsze. Wydawało się, że niepokoi nawet Tenkinów. Bezwłosy mężczyzna przestał rysować wzory i się wzdrygnął. Kobieta z wężem głośno westchnęła. Erandabon nie zwracał uwagi na świergot. - Nie! Dotyczyła otwartych bram Delgosu! Jaki dowód tego? Jaki dowód ma Erandabon? Wy czekacie tutaj. Zostajecie zamknięci i jeśli Drumindor nie padnie, wy będziecie pokarmem dla licznych! Takie jest zarządzenie Erandabona! Kim jesteście, żeby sprzeciwiać się Erandabonowi? - Kim jesteście, żeby sprzeciwiać się Erandabonowi? - powtórzył śpiewnie tłum. Watażka machnął ręką w powietrzu i znów rozległo się głośniejsze ćwierkanie. Strażnicy ruszyli z dzidami. *** - Teraz wiemy, co imperium robi ze schwytanymi elfami - wymamrotał Royce, przesuwając lekko palce po węgarze. Tenkini zamknęli ich w celach pod fortecą. Nie było tam okien. Jedyne światło wpadało przez mały otwór w drzwiach, za którymi migotały na ścianach pochodnie w żelaznych uchwytach. Szczęśliwym trafem Hadrian i Royce dzielili celę z Wyattem i Wesleyem, natomiast pozostałych zamknięto w podobnych pomieszczeniach w tym samym bloku. Ich rozmowy były słyszalne jako niewyraźny szept. - To okropne - powiedział Wesley, siadając ciężko na kamiennej podłodze i podpierając głowę dłońmi. - Przyznaję, że nigdy nie przepadałem za elfami - dodał, spoglądając przepraszająco na Royce’a - ale to... to potworność, która przekracza ludzkie pojęcie. A to, że imperium mogło zezwolić na taki podły i haniebny akt, jest... jest...

- I wiemy też, po co ta flota w zatoce - dodał Hadrian. - Planują napaść na Delgos i chyba przywieźliśmy im rozkaz do ataku. - Ale Drumindor jest nie do zdobycia od strony morza - przypomniał Wesley. Myślicie, że ten Erandabon o tym wie? Te wszystkie statki zostaną spalone na popiół, gdy tylko wpłyną do zatoki. - Nieprawda - zaprzeczył Royce. - W Drumindorze dokonano aktu sabotażu. Gdy otworzą odpowietrzniki przy najbliższym księżycu żniwnym, nastąpi wybuch, który zniszczy nie tylko Drumindor, ale także przypuszczam Tur Del Fur. I wtedy armada będzie mogła bez przeszkód wpłynąć. - Co takiego? - spytał Wesley. - Przecież nie możesz tego wiedzieć. Royce milczał. - Owszem, wie - powiedział Hadrian. Na twarzy Wesleya pojawił się wyraz świadczący o tym, że się domyślił. - Pieczęć była złamana. Przeczytałeś list? Royce dalej przyglądał się dokładnie drzwiom. - W jaki sposób dojdzie do wybuchu? - spytał Hadrian. - Zablokowano odpowietrzniki. - Niemożliwe... - Hadrian pokręcił głową. - Tylko Gravis umiał to zrobić, a on nie żyje. - Merrick jakoś się dowiedział. Robi to samo, czego próbował Gravis. Zablokował przegrody. Przy próbie odpowietrzania przy księżycu żniwnym gaz i stopiona skala nie będą miały gdzie ujść. Cała góra wyleci w powietrze. To właśnie Merrick miał na myśli, mówiąc o odwróceniu sytuacji na korzyść imperium. Delgos popiera nacjonalistów, których hojnie finansuje Cornelius DeLur. Po wyeliminowaniu Gaunta odcięli łeb rebelii, a teraz odetną jej nogi. Po zniszczeniu Delgosu nowe imperium będzie musiało uporać się już tylko z Melengarem. - Ale statki, które widzieliśmy w porcie, nie należały wyłącznie do Tenkinów, lecz w przeważającej większości do Ghazelów - zauważył Hadrian. - Gile myśli, że może ich wykorzystać jako zbrojne ramię, jako psy do ataku, ale goblinów nie można ujarzmić. Nie zapanuje nad nimi. Imperium oddaje Delgos w ręce Ba Ran Ghazelów. Gdy gobliny się okopią, staną się większym zagrożeniem dla nowego imperium od nacjonalistów. - Wątpię, czy Merrick coś sobie z tego robi - orzekł Royce. - Ukradłeś mi list i go przeczytałeś? - spytał go Wesley. - I pozwoliłeś, żebyśmy go dostarczyli watażce, chociaż wiedziałeś, że będzie to sygnał do najazdu?

- Pan by go nie oddał? Takie były pańskie rozkazy zatwierdzone przez samych regentów. - Ale oddawanie Delgosu temu... temu szaleńcowi i Ghazelom to... to... - To pański obowiązek jako oficera nowego imperium. Wesley miał przerażoną minę. - Mój ojciec mawiał: „Rycerz dobywa miecza z trzech powodów: żeby bronić siebie, żeby bronić słabych i żeby bronić swojego pana”. Ale zawsze dodawał: „Nigdy nie broń się przed prawdą, nigdy nie broń słabości innych i nigdy nie broń pana bez honoru”. Nie widzę nic honorowego w pozostawianiu dziecka na łasce losu goblina lub poddawaniu narodu władzy nieokrzesanych Ghazelów. - Dlaczego pozwoliłeś mu oddać list? - spytał Hadrian. - Przeczytałem go dopiero dziś wieczorem, gdy zrobiliśmy postój, żeby napić się wody. To była ostatnia szansa, abym mógł rzucić na niego okiem. Doszedłem do wniosku, że jeśli zjawimy się z pustymi rękami, zabiją nas. - Nie wezmę udziału w tej... tej... potworności! Musimy zapobiec zniszczeniu Drumindoru - oświadczył Wesley. - Ma pan świadomość, że taka ingerencja byłaby zdradą? - spytał go Royce. - To imperatorka zdradziła swój lud, rozkazując oddać mężczyzn, kobiety i dzieci z Tur Del Furu w ręce krwiożerczych Ba Ran Ghazelów. Ja pozostaję wierny... wierny sprawie honoru. - Może pocieszy pana wiadomość, że to mało prawdopodobne, aby ten rozkaz wydała imperatorka Modina - powiedział Hadrian. - My ją znamy. Poznaliśmy ją, jeszcze zanim została imperatorką. Nigdy by nie zezwoliła na coś takiego. W dniu przed wypłynięciem z Aquesty byłem w pałacu i widziałem, że to nie ona rządzi. Stoją za tym regenci. - Jedno jest pewne: jeśli udaremnimy plan Merricka, nie będziemy musieli już go szukać. Sam nas znajdzie - dodał Royce. - To wszystko moja wina - westchnął Wesley. - Po raz pierwszy dowodzę i patrzcie, do czego doprowadziłem. - Niech pan nie robi sobie wyrzutów. Świetnie się pan spisał. - Hadrian poklepał go po ramieniu. - Spełnił pan swój obowiązek. Ale od tej chwili wszystko jest kwestią pańskiego wyboru. - Niestety nie jest on wielki - zauważył Wesley, rozglądając się po celi. - Ile jeszcze zostało czasu do księżyca żniwnego? - spytał Hadrian. - Według mnie około dwóch tygodni - odparł Royce.

- Powrót drogą lądową zabrałby nam dużo czasu. Ile potrwałby rejs, Wyatt? - Przy wietrze w plecy potrzebowalibyśmy ułamek czasu, jaki zabrała nam droga w tę stronę. Półtora, może dwa tygodnie. - No to mamy jeszcze czas - orzekł Hadrian. - Czas na co? - spytał Wesley. - Tkwimy zamknięci w lochu szaleńca na skraju świata. Samo przetrwanie będzie wyczynem. - Jak na taki młody wiek to jest pan zbyt dużym pesymistą - stwierdził Royce. Wesley zaśmiał się krótko. - W porządku, marynarzu Melborn. Jak proponujesz, żebyśmy przekradli się do portu, porwali statek pełen ghazelskich wojowników i wypłynęli z zatoki pod nosem całej armady, skoro nie możemy nawet wydostać się z tej celi? Royce lekko pchnął drzwi, otwierając je szeroko. - Otworzyłem je, gdy pan perorował - powiedział. Na twarzy Wesleya odmalowało się zdumienie. - Nie jesteś tylko marynarzem, prawda? - Zaczekajcie tu - polecił Royce i wyślizgnął się na zewnątrz. Nie było go kilka minut. Nic nie słyszeli, ale wrócił z Poem, Derningiem, Gradym, Dilladrumem i Vintu. Na jego sztylecie była krew. Trzymał w ręku pęk kluczy na kółku. - A co z resztą? - spytał Wesley. - Bez obaw, nie zapomnę o nich - odparł Royce z szatańskim uśmiechem. Gdy wyszedł, pozostali ruszyli za nim. Strażnik leżał martwy w kałuży krwi, a Royce już był przy drzwiach ostatniej celi. - Nie trzeba nas wypuszczać - dobiegł głos Defoe ze środka. - Gdybym chciał wyjść, sam bym otworzył drzwi. - Nie przyszedłem was wypuścić - odrzekł Royce, otwierając drzwi. Bernie cofnął się i wyjął sztylet. - Nie wtrącaj się, Bernie - ostrzegł go Royce. - Do tej pory wykonywałeś zlecenie i ja to rozumiem, ale jeśli staniesz między mną a Thranic’iem, sprawa zrobi się osobista. - Marynarzu Melborn! - warknął Wesley. - Nie mogę ci pozwolić zabić pana Thranica. Royce zignorował go i Wesley zwrócił się do Hadriana, który wzruszył ramionami.

- Stosuję zasadę, że nie wchodzę przyjacielowi w paradę, zwłaszcza jeśli ten drugi zasługuje na karę. Wesley odwrócił się do Wyatta, ale na jego twarzy nie było współczucia. - Spalił elfy w ładowni i z moich informacji wynika, że odpowiada za porwanie mojej córki. Niech umrze. Doktor Levy odszedł na bok, pozostawiając Thranica samego w głębi celi. Wartownik miał jedynie sztylet, którym mógł się bronić. Hadrian, widząc jego postawę i sposób trzymania broni, zorientował się, że seret nie umie walczyć nożem. Thranic pocił się, a w jego oczach widać było napięcie, gdy Royce wszedł. - Wolno zapytać, dlaczego chcesz zabić pana Thranica? - spytał nagle Bulard, stając między mężczyznami. - Ci z was, którzy chcą uciec, nie powinni tracić czasu na mordowanie człowieka w celi, prawda? - To zajmie tylko chwilę - zapewniał go Royce. - Być może, ale proszę cię, żebyś odstąpił od swojego zamiaru. Nie twierdzę, że nie zasługuje na śmierć, ale jakim prawem ty masz być katem? Thranic umrze i podejrzewam, że nastąpi to wkrótce, zważywszy na miejsce, do którego zdążamy. Mimo to nasza misja ma zasadnicze znaczenie nie tylko dla imperium, ale także całej ludzkości, i będziemy go potrzebować, jeśli mamy liczyć na jej wykonanie. - Zamknij się, stary głupcze - warknął seret. Słowa Bularda zainteresowały Royce’a, choć nie spuszczał wzroku z Thranica. - Co to za misja? - Mamy odnaleźć bardzo stary i bardzo ważny relikt o nazwie Róg Gylindory, który już niedługo będzie niestety potrzebny. - Róg? - powtórzył Hadrian. - Tak. W obecnej sytuacji nie wydaje mi się mądre robić wam wykład z historii. Wystarczy więc, że powiem, iż w naszym najlepiej pojętym interesie leży to, aby Thranic pozostał przy życiu... na razie. - Przykro mi - odrzekł Royce - ale będziesz musiał się obyć bez... Otworzyły się drzwi do bloku i weszli dwaj żołnierze z talerzami z jedzeniem. Dostrzegłszy martwego strażnika, odwrócili się i uciekli. Royce puścił się biegiem za nimi. Bernie szybko zamknął drzwi celi. - Ruszajcie! - ponaglał ich Bulard. Więźniowie opuścili pędem blok i wbiegli po schodach. Po dotarciu na górę usłyszeli hałas na korytarzu. - Uciekli - mruknął Royce.

- Domyśliliśmy się po krzykach - powiedział Hadrian. Stali na skrzyżowaniu identycznych wąskich kamiennych korytarzy. W żelaznych uchwytach na ścianach wisiały płonące pochodnie, rozstawione w takich dużych odstępach, że długie fragmenty tuneli były pełne ruchliwych cieni. Royce spojrzał przez ramię na blok i zaklął pod nosem. - Tyle mi dała chwila zawahania. - Wiesz, którędy teraz? - spytał Wyatt. - Tędy - odrzekł Royce. Prowadził ich w szybkim tempie, po czym raptem przystanął i pokazał ręką, żeby wszyscy weszli do otwartej celi. Po chwili przebiegł oddział strażników. Wesley już ruszał naprzód, ale Royce go przytrzymał. Przeszło jeszcze dwóch żołnierzy. - Teraz idziemy - polecił - ale trzymajcie się za mną. Royce kluczył niezliczonymi korytarzami, skręcając wielokrotnie i zatrzymując się od czasu do czasu. Weszli jeszcze po dwóch odcinkach schodów i skryli się przed kolejną grupą żołnierzy. Hadrian zobaczył wyraz zdumienia na twarzach pozostałych członków grupy z powodu umiejętności Royce’a. Wyglądało to tak, jakby elf przenikał wzrokiem przez ściany lub znał położenie każdego strażnika. Dla Hadriana nie była to żadna nowość, ale nawet na nim robił wrażenie ich szybki postęp, zważywszy na to, że Royce prowadził za sobą sporą grupę ludzi. Niespodziewanie otworzyły się drzwi i kilku Tenkinów dosłownie wpadło na Dilladruma i jednego z Vintu. Przerażony przewodnik pobiegł korytarzem, a za nim ruszył Vintu. Oszołomieni Tenkini nie byli wojownikami i - przestraszeni nie mniej od Dilladruma - wycofali się do środka. Royce krzyknął, żeby Dilladrum się zatrzymał, ale nadaremno. - Do diabła! - zaklął elf, ruszając za nim w pościg. Reszta załogi też pobiegła, żeby go nie zgubić. Pędzili na oślep korytarzami, aż za którymś zakrętem Hadrian prawie wpadł na Royce’a, któremu drogę zagradzali tenkińscy wojownicy. Na podłodze leżały zwłoki Dilladruma i Vintu, a wokół nich powiększała się kałuża krwi. Za ich plecami niewielka armia odcinała im odwrót. - Kim jesteście, żeby sprzeciwiać się Erandabonowi? - recytował śpiewnie tłum tenkińskich żołnierzy. - Cofnijcie się! - rozkazał Hadrian, popychając ich w stronę niszy, która dawała niejakie schronienie. Następnie zdjął pochodnię ze ściany i razem z Royce’em stanął w szyku obronnym przed napastnikami z przodu.

Tenkińscy wojownicy ruszyli z wrzaskiem do ataku. Wydawało się, że Royce odskoczył na bok, ale pierwszy napastnik padł martwy. Hadrian pchnął płomień pochodni w twarz drugiego Tenkina. Elf podbił nogą miecz martwego żołnierza w stronę Hadriana, który złapał broń w odpowiednim momencie, by ściąć głowę kolejnemu wojownikowi. Dwóch Tenkinów natarło na Royce’a, który po prostu był nie tam, gdzie się go spodziewali, gdy dobiegli na miejsce. Jego ruchy były tak szybkie, że wydawały się rozmazane. Hadrian przesunął się do przodu, a Royce kopnął broń zabitych w kierunku Wyatta, Derninga i Wesleya. Teraz Hadrian stał na środku. Trzech zaatakowało i wszyscy padli martwi. Reszta cofnęła się w oszołomieniu, a Hadrian podniósł drugi miecz. Klap! Klap! Klap! Zbliżył się do nich watażka, klaszcząc i szczerząc zęby w uśmiechu. - Galenti, to ty. Miło, że wróciłeś!

Rozdział 18. Garnek zupy. Amilia siedziała nadąsana w kuchni, opierając łokcie na stole piekarza i podtrzymując dłońmi głowę. To tutaj wszystko się zaczęło, gdy poprzednia asystentka Modiny przyprowadziła imperatorkę, żeby nauczyć ją manier przy stole. Kiedy Amilia przypomniała sobie grozę tamtych dni, z zaskoczeniem uświadomiła sobie, że to były lepsze czasy. Teraz zaś jakaś wiedźma ukrywała się w komnacie Modiny i wmawiała jej różne nonsensy. Była cudzoziemką, księżniczką wrogiego królestwa, ale spędzała z Modiną więcej czasu od Amilii. Mogła manipulować imperatorką na wiele sposobów. Amilia próbowała przemówić władczyni do rozsądku, ale bez względu na jej argumenty dziewczyna upierała się, żeby pomóc wiedźmie w odnalezieniu Degana Gaunta. Amilia wolała dawne czasy, gdy Modina pozostawiała wszystko w jej gestii. Siedziała i zastanawiała się, co powinna zrobić. Chciała donieść na wiedźmę Saldurowi, ale wiedziała, że to by zraniło imperatorkę i mogłaby już nigdy się nie otrząsnąć po takiej zdradzie, zwłaszcza ze strony Amilii, której ufała bez zastrzeżeń. Strata z pewnością zmiażdżyłaby jej kruchego ducha i asystentka już widziała katastrofę na końcu każdej ścieżki. Czuta się, jakby siedziała w powozie pędzącym w stronę urwiska, nie mając możliwości dotarcia do lejców. - Może zrobię ci zupy? - spytał ją Ibis Thinly.

Wielki mężczyzna stał w poplamionym fartuchu i mieszał w dużym parującym garnku, do którego wrzucał kawałki selera. - Zbyt fatalnie się czuję, żeby jeść - odparła. - Nie może być aż tak źle. - Nawet sobie nie wyobrażasz. Mam z nią istne urwanie głowy. Właściwie to boję się zostawiać ją samą. Za każdym razem, gdy wychodzę z jej komnaty, ogarnia mnie przerażenie, że stanie się coś strasznego. Było późno i tylko oni znajdowali się w kuchni. Na przeciwległej ścianie tańczyły cienie rzucane przez płomienie z paleniska pieca. Było tu ciepło i przyjemnie, z wyjątkiem ohydnego zapachu bulgoczącego bulionu gotowanego przez Ibisa. - Nie może być aż tak źle. Nie dasz się skusić na miskę zupy? Moim zdaniem robię całkiem niezły krupnik warzywny. - Wiesz, że uwielbiam twoje potrawy. Po prostu mam wrażenie, że mój żołądek jest stale ściśnięty. Niedawno zauważyłam w lustrze siwy włos. - Daj spokój, jesteś jeszcze młodą dziewczyną. - Ibis wybuchnął śmiechem, ale po chwili się opanował. - Chyba nie powinienem tak się do ciebie zwracać. Powinienem powiedzieć: „Tak, jaśnie pani” albo - w tym przypadku - „Ależ skąd, jaśnie pani! Jeśli wolno mi się ośmielić i mówić szczerze w twojej obecności, to jestem innego zdania, bo jesteś ładniutka jak garnuszek!”. Taka odpowiedź byłaby właściwsza. Amilia się uśmiechnęła. - Wiesz, nigdy nie rozumiałam tego twojego powiedzenia. Ibis wyprostował się z udawaną urazą. - Jestem kucharzem. Lubię garnki. - Zachichotał. - Zjedz trochę zupy. Coś ciepłego w brzuchu pomoże rozluźnić twój żołądek, co? Spojrzała na garnek, w którym mieszał, i się skrzywiła. - Nie sądzę. - Ależ nie mówię o tej! Wielki Mariborze, nie! Przyrządzę ci coś smacznego. Amilii ulżyło. - Co gotujesz? Cuchnie jak zgniłe jaja. - To zupa, ale nawet nie nadaje się dla zwierząt. Robię ją z najgorszych starych resztek. Smród pochodzi od tego okropnego żółtego proszku, którego muszę używać. Próbuję ją jak najlepiej poprawić. Wrzucam trochę selera i przypraw, żeby mieć spokojniejsze sumienie. - Dla kogo ją robisz?

- Nie mam pojęcia, ale niedługo przyjdą po nią dwaj strażnicy. Szczerze mówiąc... Boję się pytać, dokąd ją zanoszą. Amilio? - Przerwał na chwilę. - Amilio, co się stało? Dziewczyna gapiła się z otwartą buzią na gar. Jej uwagę przyciągnął hałas na schodach. Do kuchni weszli dwaj mężczyźni. Znała ich z widzenia. To byli strażnicy, którzy normalnie pilnowali korytarza na czwartym piętrze we wschodnim skrzydle, gdzie znajdowały się pomieszczenia administracyjne Saldura i jej. Oni też ją rozpoznali i przystanęli na chwilę, żeby się ukłonić. W odpowiedzi Amilia z gracją pochyliła głowę. Ich miny świadczyły o tym, że zdziwiła ich jej reakcja, ale byli za nią wdzięczni. Następnie zwrócili się do Ibisa: - Gotowa? - Jeszcze chwilkę - wymamrotał. - Przyszliście wcześniej. - Od świtu jesteśmy na służbie - skarżył się jeden ze strażników. - To nasze ostatnie zadanie przed nocą. Naprawdę nie wiem, czemu tak się starasz z tą zupą, Thinly. - Taką mam pracę i chcę ją robić porządnie. - Wierz mi, nikt nie będzie się skarżył. Nikogo to nie obchodzi. - Mnie tak - powiedział Ibis ostrym tonem, ucinając rozmowę. Strażnik wzruszył ramionami i czekał. - Dla kogo ta zupa? - spytała Amilia. Mężczyzna się zawahał. - Nie mogę o tym rozmawiać, milady. Jego towarzysz trącił go mocno łokciem. - Przecież to asystentka imperatorki. Pierwszy strażnik oblał się rumieńcem. - Wybacz mi, milady. Po prostu regent Saldur czasami potrafi przerazić człowieka. Amilia zgodziła się z tym w duchu, ale na zewnątrz zachowała powściągliwość. Kolega pierwszego wartownika uderzył się dłonią w czoło i przewrócił oczami. - Do diaska, James, jesteś głupcem. Wybacz mu, milady. - Co? - James miał zakłopotaną minę. - Co ja takiego powiedziałem? Strażnik pokręcił ze smutkiem głową. - Za jednym zamachem obraziłeś regenta i przyznałeś, że nie szanujesz jaśnie pani.

James zbladł. - Jak się nazywasz? - spytała drugiego mężczyznę. - Higgles, milady. - Przełknął ślinę i znów się ukłonił. - To może ty odpowiesz na moje pytanie? - Zanosimy zupę do północnej wieży, tej między studnią a stajniami. - Ilu jest tam więźniów? Strażnicy spojrzeli na siebie. - Nie wiemy, milady. - A więc dla kogo ta zupa? Higgles wzruszył ramionami. - Zostawiamy ją rycerzowi Sereta. - Zupa gotowa - oświadczył Ibis. Amilia skinęła głową i strażnicy wyszli na dziedziniec. Każdy trzymał gar za uchwyt. - A teraz przyrządzę coś dla ciebie - oznajmił Ibis, wycierając duże dłonie w fartuch. - Hę? - spytała Amilia, wciąż rozmyślając o dwóch wartownikach. - Nie, dziękuję, Ibis - powiedziała, wstając. - Chyba muszę coś zrobić. *** Amilia pożałowała, że nie wzięła płaszcza, gdy była w połowie drogi przez wewnętrzne podwórze. Przyjazna jesień z liśćmi w jaskrawych kolorach, przejrzystym błękitnym niebem i rześkimi nocami zmieniła się gwałtownie w szare, lodowato zimne przedzimie. Przez mgliste chmury przeświecał półksiężyc, gdy Amilia szła przez ogród warzywny, który teraz bardziej przypominał cmentarz pokryty brunatną ziemią. Ostrożnie zbliżyła się do kurnika, żeby nie spłoszyć ptaków. Nie robiła nic złego, nie było zakazu chodzenia po podwórzu w nocy, ale w tym momencie czuła się jak złoczyńca. Gdy James i Higgles wracali, skryła się w szopie. Po kilku minutach prześlizgnęła się obok studni i weszła do północnej wieży, więziennej wieży, jak ją teraz nazwała.

Rzeczywiście stał tam na baczność rycerz Sereta w czarnej zbroi z czerwonym symbolem w postaci pękniętej korony na piersiach. Ozdobiony czerwonym piórem hełm zakrywał mu twarz. Wydawało się, że nie widzi Amilii, co było dziwne, ponieważ teraz wszyscy strażnicy jej się kłaniali. Seret nie odezwał się, gdy ominęła go i poszła w stronę schodów. Była zaskoczona, że jej nie zatrzymał. Wspinała się, mijając co jakiś czas cele. Żadne drzwi nie były zamknięte na kłódkę. Otwierała niektóre i wchodziła do środka. Wszystkie pomieszczenia były małe, ze starą zgniłą trawą na ziemi. Przez maleńkie okienka wpadało niewiele księżycowego światła. Do ścian i podłogi przymocowano ciężkie łańcuchy. W niektórych celach stał jeszcze stołek lub kubeł, lecz w większości nie było żadnych sprzętów. Amilia czuła się w nich nieswojo - nie z powodu chłodu, ale dlatego że obawiała się, iż sama może skończyć w takim miejscu. James i Higgles mieli rację. Wieża była pusta. Zeszła po schodach z powrotem do sereta. - Przepraszam, ale czego pilnujesz? Nikogo tu nie ma. Nie odpowiedział. - Kto dostał zupę? Seret wciąż milczał. Nie mogąc zobaczyć jego oczu i sądząc, że może śpi na stojąco, zrobiła krok naprzód. Rycerz przesunął się i szybko jak wąż wysunął z pochwy do połowy miecz. Brzęk metalu odbił się złowieszczo echem od ścian kamiennej wieży. Amilia uciekła. *** - Powiesz jej? - spytał Nimbus. Byli w biurze Amilii i kończyli ostatnią listę zaproszonych osób, żeby przekazać ją skrybom do przepisania. Wszędzie leżały pergaminy. Na ścianie wisiał plan wielkiej sali, podziurawiony jak sito od przesadzania gości. - Nie, nie będę dokładała do szalonych wymysłów tej wiedźmy opowieści o tajemniczych znikających garnkach zupy! Od miesięcy usiłuję przywrócić Modinę do stanu równowagi. Nie pozwolę, żeby znów załamała się nerwowo. - Ale jeśli... - Przestań, Nimbusie. - Przewertowała zwoje. - Nie powinnam ci w ogóle mówić. Poszłam. Popatrzyłam. Nic nie zobaczyłam. Wciąż nie mogę uwierzyć, że

aż na tyle się poważyłam. Mariborze, dopomóż mi. Do czego to doszło?! Goniłam w ciemności za ułudami tej wiedźmy. Z czego się śmiejesz? - Z niczego - odparł Nimbus. - Wyobraziłem sobie, jak skradasz się na dziedzińcu. - Och, przestań! - Co ma przestać? - spytał Saldur, wchodząc bez zapowiedzi i spoglądając na nich z rozbrajającym uśmiechem. - Nic takiego, Wasza Ekscelencjo. Nimbus po prostu żartował. - Nimbus? Nimbus? - powtórzył Saldur, przyglądając się mężczyźnie i próbując sobie coś przypomnieć. - To mój asystent i nauczyciel Modiny, uciekinier z Vernesu - wyjaśniła Amilia. Saldur spojrzał na nią poirytowany. - Nie jestem idiotą, Amilio. Wiem, kim jest Nimbus. Zastanawiałem się nad jego imieniem. Słowo pochodzi ze starego języka imperialnego. Jeśli się nie mylę, „nimbus” oznacza mgłę lub chmurę. Mam rację? - Spojrzał na mężczyznę, żeby uzyskać potwierdzenie, ale ten tylko wzruszył przepraszająco ramionami. - To nieistotne - powiedział, po czym zwrócił się do Amilii: - Chciałem się dowiedzieć, jak postępują przygotowania do ślubu. To już za kilka miesięcy. - Właśnie mam gotowe zaproszenia do przekazania skrybom. Ułożyłam je według miejsca zamieszkania gości, tak więc do tych, którzy mieszkają najdalej, kurierzy powinni wyruszyć już w przyszłym tygodniu. - Wyśmienicie, a suknia? - W końcu krój jest już wybrany. Czekamy na dostawę materiału z Colnory. - A jak sobie radzi Modina? - Świetnie - skłamała, uśmiechając się jak najmilej. - A zatem dobrze przyjęła wiadomość o szczęściu małżeńskim? - Wszystkie wieści odbiera mniej więcej tak samo. Saldur skinął do niej głową. - Tak, to prawda... prawda. - Sprawiał wrażenie dobrodusznego dziadka. Mogłaby mu z łatwością zaufać, gdyby wcześniej nie widziała na własne oczy oznak świadczących o wulkanie drzemiącym pod łagodną powierzchownością. Przywrócił ją do rzeczywistości, gdy zapytał: - Co robiłaś zeszłej nocy w północnej wieży, moja droga? W porę ugryzła się w język, żeby nie odpowiedzieć zgodnie z prawdą.

- Natknęłam się na strażników, którzy nieśli tam zupę w środku nocy, i wydało mi się to dziwne, bo... - Bo co? - naciskał Saldur. - Bo w wieży nikogo nie ma. To znaczy oprócz sereta, który nie wiadomo czego tam pilnuje. Czy wiesz, o co w tym wszystkim chodzi, Wasza Ekscelencjo? spytała, zadowolona z tego, że udało jej się zaakcentować swoją niewinność, odbijając piłeczkę w stronę starego człowieka. Nawet zastanawiała się, czy nie zatrzepotać szybko powiekami, ale nie chciała przeciągać struny. Nie zapomniała, jak Saldur kiedyś rozkazał strażnikowi, żeby wyprowadził ją z kuchni. Nie wiedziała, co to polecenie w rzeczywistości znaczyło, lecz pamiętała żal w oczach żołnierza, kiedy do niej podszedł. - Oczywiście, że tak. Jestem regentem. Wiem o wszystkim, co tu się dzieje. - Chodzi o to, że... tej zupy było bardzo dużo jak dla jednego rycerza. I zniknęła razem z garnkiem zaledwie po kilku minutach. Ale skoro już o tym wiesz, przypuszczam, że to nie ma znaczenia. Saldur przez chwilę przyglądał jej się w milczeniu. Na jego twarzy już nie malował się znajomy wyraz świadczący o poczuciu wyższości. W jego oczach pod zmarszczonymi brwiami Amilia dostrzegła szacunek. - Rozumiem - odparł wreszcie. Zerknął jeszcze przez ramię na Nimbusa, który uśmiechał się z miną niewiniątka. Ku rozczarowaniu Amilii jej asystent zatrzepotał szybko powiekami. Wydawało się, że Saldur nie zwrócił uwagi na tę błazenadę. Przypomniał tylko Amilii, żeby nie sadzała diuka i lady Rochelle’ów obok księcia Alburnu, po czym opuścił jej biuro. - Aż ciarki przeszły mi po plecach - powiedział Nimbus po wyjściu regenta. Zaglądasz do wieży, a nazajutrz rano Saldur już o tym wie? Amilia zaczęła chodzić po biurze. Mogła w nim zrobić ledwie kilka kroków w jedną stronę, ale i tak było to lepsze od stania w miejscu. Nimbus miał rację. W wieży działo się coś dziwnego, coś, na co sam Saldur miał baczenie. Usiłowała wymyślić inne wytłumaczenie, ale jej umysł wciąż wracał do jednego nazwiska: Degan Gaunt.

Rozdział 19. Galenti. Na korytarzu przed wielką salą w Pałacu Czterech Wiatrów panowała śmiertelna cisza. Grupka stłoczonych ludzi nie wychodziła z niszy. Teraz wszyscy

członkowie załogi „Szmaragdowego Sztormu” trzymali w rękach miecze zabrane Tenkinom, wszystkie wykonane ze stali avryńskiej. Wojownicy z imperialnymi kuszami w dłoniach zajęli strategiczne pozycje, natomiast tenkińscy żołnierze w większości cofnęli się, żeby nie zasłaniać im widoku. Skupieni blisko siebie członkowie zespołu Hadriana stanowili łatwy cel. Erandabon wystąpił, ale uważał, żeby nie zagrodzić drogi bełtom. - Erandabon nie rozpoznał cię, Galenti! Wiele lat upłynęło, ale nie straciłeś umiejętności - powiedział, spoglądając na ciała swoich zabitych wojowników. Czemu podróżujesz z takimi stworzeniami, Galenti? Czemu znosisz poniżenie? To jakby Erandabon pełzał z wężami po ziemi w lesie albo taplał się w błocie ze świniami. Czemu to robisz? Czemu? - Przyszedłem się z tobą zobaczyć, Gile - odparł Hadrian. Momentalnie na korytarzu rozległo się głośne westchnięcie. - Ha, ha, ha! Używasz mojego caliskiego nazwiska. To zbrodnia karana śmiercią. Ale wybaczam ci, Galenti! Bo ty nie jesteś taki jak ci tutaj. - Machnął ręką w nieokreślonym kierunku. - Jesteś we wszechświecie z Erandabonem. Jesteś gwiazdą na niebie, która błyszczy prawie tak jasno jak Erandabon. Jesteś bratem i nie zabiję cię. Musisz pójść ze mną ucztować. - A moi przyjaciele? Erandabon zrobił kwaśną minę. - Nie mają miejsca przy stole Erandabona. Są psami. - Nie zjem z tobą, jeśli zostaną źle potraktowani. Oczy Erandabona poruszały się dziko na wszystkie strony, po czym znieruchomiały. - Erandabon każe ich znów zamknąć, tym razem bezpiecznie, dla ich dobra. Wtedy zjesz z Erandabonem? - Tak. Klasnął w dłonie i wojownicy niepewnie ruszyli naprzód. Hadrian skinął głową i Royce oraz pozostali odłożyli broń. *** Balkon, z którego roztaczał się widok na zatokę, znajdował się na wysokości przyprawiającej o zawrót głowy. W świetle księżyca widać było ogromną flotę ghazelskich i tenkińskich statków zakotwiczonych w porcie. Upstrzone światełkami

okręty łagodnie falowały. Odległe krzyki docierały na górę wraz z chłodnym wiatrem jako ciche szepty. Podobnie jak pozostałe części zamku balkon stanowił relikt zapomnianej epoki. Kamienna balustrada, być może piękna w zamierzchłych czasach, zniszczała po wielu stuleciach, stając się niewyraźnym wspomnieniem dawnej wspaniałości. Przykrywała ją warstwa bujnych pnączy z białymi kwiatami, które podobnie jak obrus maskujący zdezelowany stół ukrywały jej rozpad. Niegdyś oszałamiające płytki mozaikowe teraz były brudne, wyszczerbione i popękane. Wokół balkonu stało kilka latarni olejowych, ale wydawało się, że pełnią funkcję bardziej dekoracji niż oświetlenia. Kamienny stół był suto zastawiony dziczyzną, owocami i napojami. - Siadaj! Siadaj i jedz! - zachęcał Erandabon Hadriana. Kilka tenkińskich kobiet i młodych chłopców dbało o zaspokojenie ich każdej potrzeby. Oprócz służących nikt im nie towarzyszył. Erandabon oderwał nogę dużego pieczonego ptaka i wskazał nią w stronę zatoki. - Piękny widok, co, Galenti? Pięćset statków, pięćdziesiąt tysięcy żołnierzy i wszyscy pod komendą Erandabona. - Nawet w całym Calisie nie ma pięćdziesięciu tysięcy Tenkinów - odparł Hadrian i spojrzał podejrzliwie na jedzenie na stole, zastanawiając się, czy w menu nie ma przypadkiem potrawy z elfów. Wybrał plaster jakiegoś owocu. - Tak - przyznał z żalem watażka. - Erandabon musi posiłkować się Ghazelami. Są jak mrówki wyłażące ze swoich dziur na wyspach. Erandabon nie może ufać im bardziej niż tygrysowi, nawet jeśli Erandabon wychował ich od małego. To dzikie bestie, ale Erandabon potrzebuje ich, żeby osiągnąć cel. - Jaki? - Drumindor - odrzekł bez ogródek, po czym wypił tyk wina, którego spora część spłynęła mu niepostrzeżenie po brodzie. - Erandabon potrzebuje schronienia przed burzą, Galenti, pewnego, bezpiecznego miejsca. Przez wiele księżyców mrówki walczą o Drumindor. Wiedzą, że może oprzeć się naporowi wichury. Czas kończy się, piasek przesypuje się w klepsydrze i chcą desperacko uciec z wysp. Erandabon przyrzeka, że może pomóc im go zdobyć. Erandabon mógłby mieć pięćdziesiąt, może sto tysięcy mrówek, Galenti. Są wszędzie na wyspach. Ale Erandabonowi wystarczą ci tutaj. Za dużo mrówek psuje piknik, co, Galenti? Wybuchnął śmiechem. Służąca uzupełniła wino w kieliszku, z którego Hadrian niewiele wypił. - Co wiesz o Merricku Mariusie? - spytał. Erandabon splunął.

- To gnój. To Świnia. To Świnia w gnoju. Obiecuje broń, nie przychodzi żadna. Obiecuje jedzenie dla licznych, nie przychodzi żadne. Przez niego Erandabonowi trudno panować nad mrówkami. Erandabon pragnie jego śmierci. - Mógłbym ci w tym pomóc, jeśli mi powiesz, gdzie on jest. Watażka gruchnął śmiechem. - Och, Galenti, nie oszukasz Erandabona. Zrobiłbyś to dla siebie, nie dla Erandabona. Ale to nie ma znaczenia. Erandabon nie wie, gdzie on jest. - Spodziewasz się jego ponownej wizyty? - naciskał Hadrian. - Nie, nie być potrzeby. Erandabon nie będzie tu długo. To miejsce jest stare. To nie jest dobre miejsce na burzę. Stoczył z balkonu przewrócony granitowy blok. Erandabon i jego mrówki pojadą do wielkiej fortecy, gdzie nawet starzy nie będą mogli nas dosięgnąć. Erandabon będzie oglądał powrót bogów i spalenie świata. Mógłbyś mieć miejsce obok Erandabona. Mógłbyś poprowadzić mrówki. Hadrian pokręcił głową. - Drumindor zostanie zniszczony. Nie będzie fortecy dla ciebie i twoich mrówek. Jeśli uwolnisz mnie i moich przyjaciół, możemy to powstrzymać. Erandabon ryknął śmiechem. - Galenti, robisz duży błąd. Myślisz, że Erandabon jest tępy jak mrówki? Czemu próbujesz mówić takie kłamstwa? Powiesz wszystko, żeby tylko wyjechać stąd ze swoimi parszywymi przyjaciółmi. Dokończył objadać nogę, ogryzając mięso do kości. Żuł je z otwartymi ustami, wypluwając chrząstki. - Galenti, oferujesz Erandabonowi tyle pomocy. Musisz widzieć, jaki wielki jest Erandabon, i chcesz być uczynny. Erandabonowi podoba się to. Erandabon wie o czymś, co możesz zrobić. - Cóż takiego? - Chodzi o jednego wodza Ghazelów. - Splunął na ziemię. - Uzla Bar sprzeciwia się Erandabonowi. Występuje przeciw Erandabonowi o panowanie nad mrówkami. Bez jedzenia dla licznych on być wielki problem. Uzla Bar napada na karawany z Avrynu, kradnie broń i jedzenie licznych. Robi to, żeby osłabić Erandabona w oczach mrówek. Uzla Bar wzywa Erandabona do walki. Ale Erandabon nie jest głupcem. Erandabon wie, że żaden z jego wojowników nie może wygrać z szybkością i siłą Ba Ran Ghazelów. I teraz gwiazdy świecą dla Erandabona i sprowadzają cię tutaj. - Chcesz, żebym z nim walczył?

- Wyzwanie jest tradycją Ghazelów. Erandabon widział, jak walczysz w taki sposób. Erandabon myśli, że możesz wygrać. - Kto będzie walczył u mego boku? Ty? Pokręcił głową i się roześmiał. - Erandabon nie brudzi sobie tak rąk. - Twoi wojownicy? - Czemu Erandabon miałby narażać swoich wojowników? Erandabon potrzebuje ich do panowania nad mrówkami. Erandabon widział tamte psy z tobą. Walczą dobrze. Gdy grozi śmierć, wszystkie psy walczą. Jeśli poprowadzisz psy, będą walczyć dobrze. Erandabon widział, jak wygrywasz na arenie z gorszymi psami u boku. A jeśli przegrasz, Erandabon będzie taki sam jak przedtem. - Czemu miałbym się na to godzić? - Nie oferowałeś pomocy Erandabonowi już dwa razy? - Przerwał na chwilę. Erandabon widzi, że lubisz swoje psy. Ale ty i oni zabić wielu ludzi Erandabona. Za to musicie umrzeć. Lecz jeśli zrobisz to... Erandabon pozwoli wam żyć. Zrób to, Galenti. Niebiosa byłyby mniej jasne bez wszystkich swoich gwiazd. Hadrian udawał, że rozważa propozycję. Milczał tak długo, aż Erandabon zaczął się niepokoić. Widać było, że watażce zależy na tej walce prawie tak samo jak Hadrianowi. - Odpowiedz Erandabonowi teraz! Hadrian milczał jeszcze przez pewien czas, po czym powiedział: - Jeśli zwyciężymy, chcę, żebyś nas od razu uwolnił. Nie będziesz przetrzymywał nas do pełni księżyca. Chcę dostać mały szybki statek z pełnym zaopatrzeniem, który będzie już czekał w chwili wygrania bitwy. - Erandabon zgadza się. - Chcę także, żebyś poszukał elfickiej dziewczyny o imieniu Allie. Mogła przypłynąć tu z ostatnią dostawą z Avrynu. Jeśli żyje, chcę, żebyś ją tu sprowadził. Erandabon spojrzał na niego wątpiąco, ale skinął głową. - Każ uwolnić moich towarzyszy i dobrze ich traktować. I zwróć nam niezwłocznie broń i ekwipunek. - Erandabon każe przyprowadzić tu psy, które walczyły u twego boku, żebyś mógł z nimi zjeść, gdy Erandabon skończy posiłek. Erandabon także dać inną broń, której możesz potrzebować. - A co z ludźmi, którzy nie walczyli przy mnie na korytarzu?

- Oni nie zabić ludzi Erandabona, więc oni nie umrzeć. Erandabon mieć z nimi układ. Oni pozostać do zakończenia umowy. Umowa wyjdzie dobrze, oni być wolni. Umowa niedobrze, oni być pokarm dla licznych. Dobrze? - Tak, zgadzam się. - Wyśmienicie, Erandabon jest bardzo szczęśliwy. Erandabon widzieć, jak Galenti walczyć na arenie jeszcze raz. Watażka klasnął dwukrotnie i na balkonie zjawili się wojownicy. Każdy niósł z nabożną czcią po jednym z trzech mieczy Hadriana. Kolejni zbliżyli się z pozostałym ekwipunkiem. Erandabon wziął do ręki miecz bastardowy i podniósł go. - Erandabon słyszał o słynnym mieczu Galentiego. To broń w pradawnym stylu. - Pamiątka rodowa. Gospodarz podał broń najemnikowi. - A to... - powiedział watażka, podnosząc sztylet Royce’a. - Erandabon nie widział nigdy takiej broni. Należy do małego? Tego, który walczył obok ciebie? - Tak. - Hadrian dostrzegł błysk chciwości w oczach Gile’a. - To Alverstone. I lepiej nie myśl o zatrzymaniu go sobie. - Ty nie walczyć, jeśli Erandabon ją zatrzyma? - Właśnie - potwierdził Hadrian. - Ten mały to kaz? - Tak, i jak widziałeś, dobrze walczy. Potrzebuję go i jego broni. Hadrian przypiął sobie miecze i od razu poczuł się pewniej. - A więc Tygrys Mandalina będzie walczył dla Erandabona. - Na to wygląda - odrzekł Hadrian i westchnął. *** - A więc na czym to polega? - spytał Royce, oglądając dokładnie swój sztylet. Wzeszło słońce, ale dzień był szary. Jedli w siedmiu na balkonie. Resztki pozostawione przez watażkę nadawały się teraz dla psów. - To będzie walka pięciu przeciw pięciu - odparł Hadrian. - Pomyślałem sobie, że Wesley i Poe nie powinni brać w niej udziału. Są najmłodsi... - Będziemy ciągnąć losy - oświadczył kategorycznie midszypmen.

- Wesley, nigdy wcześniej nie walczyłeś z Ba Ran Ghazelami. Są wyjątkowo niebezpieczni. Są silniejsi od ludzi i szybsi. Żeby ich pokonać, trzeba... cóż, trzeba ich pokonać. - Będziemy ciągnąć losy - powtórzył Wesley. Wziął wyschniętą gałązkę i połamał ją na siedem kawałków, dwa były krótsze od pozostałych. - Ja muszę walczyć - powiedział Hadrian. - Taki jest warunek umowy. Wesley skinął głową i wyrzucił jeden z długich patyków. - Ja też będę walczyć - oznajmił Royce. - Musimy losować uczciwie - zaprotestował Wesley. - Jeśli Hadrian będzie walczył, to ja też - oświadczył elf. Hadrian skinął głową. - Rozstrzygniecie to w pięciu między sobą. Wesley zawahał się, po czym wyrzucił jeszcze jeden patyk i wyciągnął rękę. Wyatt wyciągnął pierwszy los - długi. Następnie Poe wylosował pierwszy patyk krótki. Spokojnie się cofnął. Grady wyciągnął długi los, a Derning drugi krótki. Ostatni długi pozostał w dłoni Wesleya. - Kiedy walczymy? - O zachodzie słońca - odparł Hadrian. - Ghazelowie wolą pojedynki w ciemności. Mamy zatem cały dzień na opracowanie planu, przećwiczenie kilku rzeczy i krótką drzemkę. - Chyba nie zasnę - westchnął Wesley. - Ale i tak warto spróbować. - Nigdy nawet nie widziałem Ghazela - przyznał się Grady. - Jacy oni są? - Cóż - zaczął Hadrian - mają zabójcze kły i jeśli nadarzy im się okazja, przygwożdżą cię do ziemi i rozszarpią zębami i pazurami. Bez skrupułów jedzą wrogów żywcem. Prawdę mówiąc, to dla nich wielka przyjemność. - A więc są zwierzętami? - spytał Wyatt. - Jak niedźwiedzie? - Niezupełnie. Są także inteligentni i dobrze posługują się bronią. - Przerwał na chwilę, żeby pozostali zapamiętali tę informację. - Zwykle wyglądają na niskich, ale to złudne wrażenie, bo chodzą przygarbieni. Jak się wyprostują, dorównują nam wzrostem albo nas przewyższają. Są silni i szybcy, i widzą dobrze w ciemności. Największy problem... - Jest jeszcze jakiś większy problem? - spytał Royce.

- Tak, dziwna sprawa, ale Ghazelowie to klanowi wojownicy, więc są dobrze zorganizowani. Klan to pięcioosobowa grupa, w której skład wchodzą wódz, wojownik, oberdaza, wykańczacz i siepacz. Zwykle wódz nie jest taki dobry jak wojownik. I nie mylcie ghazelskiego oberdazy z tenkińskim. Ghazelski oberdaza włada prawdziwą magią, czarną, i to jego powinniśmy zabić w pierwszej kolejności. Nie będą wiedzieli, że jesteśmy świadomi jego znaczenia, więc to może nam dać przewagę. - Zostawcie go mnie - zdecydował Royce. - Wykańczacz jest najszybszy z nich i do niego będzie należało zadanie nam śmiertelnego ciosu, gdy będziemy zajęci wojownikami i oberdazą. Siepacz będzie uzbrojony w trilon - to ghazelska odmiana łuku - i być może będzie też rzucał nożami. Prawdopodobnie będzie trzymał się blisko oberdazy. Trilon nie jest precyzyjną bronią, ale można z niego szybko strzelać. Siepacz będzie raczej próbował odwrócić naszą uwagę. Lepiej zasłaniać się przed nim tarczą. - Będziemy mieli tarcze? - spytał Grady. - Dobre pytanie. - Hadrian spojrzał na dostarczoną broń. - Nie widzę żadnej. Cóż, spójrzcie na to z innej strony: będziemy mieli o jedno zmartwienie mniej, prawda? Klan jest dobrze zorganizowany i ma doświadczenie w walce. Będą porozumiewać się cmoknięciami i świergotami, które nam się wydadzą bezsensowne, lecz będą też rozumieć wszystko to, co my powiemy. Obrócimy to na swoją korzyść. - Jak zwyciężymy? - spytał Wyatt. - Zabijając ich wszystkich, zanim oni to zrobią z nami. *** Przez cały poranek trenowali. Na szczęście wszyscy znali podstawy walki. Wesley ćwiczył dawniej z bratem i okazało się, że jest znacznie lepszym szermierzem, niż Hadrian się spodziewał. Grady był wytrzymały i zadziwiająco szybki. Największe jednak wrażenie robił Wyatt. Posługiwał się kordem z wielką zręcznością, którą Hadrian na własny użytek nazywał doświadczeniem w zabijaniu. Najemnik zademonstrował kilka podstawowych ruchów, które mogły się przydać w różnych sytuacjach. W większości chodziło o odparcie ataku z różnych stron naraz, na przykład zarówno zębami, jak i pazurami. Było to coś, w czym nie mieli żadnej praktyki. Pokazał im także, jak strzelać z trilonu, który dostarczył im Erandabon. Ćwiczyli po kolei i najbardziej obiecującym strzelcem okazał się Grady.

- A więc jaki mamy plan walki? - spytał Wyatt, gdy zgłodnieli i zasiedli do kolejnego posiłku. - Wesley i Grady pozostaną z tyłu. Grady, będziesz strzelał z trilonu. Grady wydawał się podenerwowany. - Zrobię, co tylko będę mógł. - Świetnie. Po prostu nie celuj blisko nas. Nie zwracaj uwagi na walkę na środku areny i skup się na strzelaniu do oberdazy i siepacza. Postaraj się, żeby musieli przez cały czas się ruszać. Nie musisz ich trafić, wystarczy, że będą musieli robić uniki. Wesley, ochraniaj Grady’ego. Wyatt, ty i ja staniemy w pierwszej linii i odciągniemy uwagę wojownika i wodza. Tylko pamiętaj, żeby mówić to, co ci powiedziałem, i nie zbliżaj się do niego. Pytania? - A Royce? - spytał Wyatt. - Wie, co robić - odparł Hadrian, a Royce skinął głową. - Coś jeszcze? Nikt się nie odezwał, więc poszli się zdrzemnąć. Po treningu nawet Wesley zasnął.

Arena była dużym owalnym placem otoczonym kamiennym murem, za którym wznosiły się trybuny. Po przeciwnych stronach znajdowały się dwie bramy, przez które wchodziły rywalizujące z sobą zespoły. Oświetlenie stanowiły gigantyczne koksowniki zamontowane na słupach. Pole śmierci tak jak wszystko inne w Pałacu Czterech Wiatrów ucierpiało wskutek zaniedbania. Wokół dużych kamiennych bloków rosły drzewka. Na środku utworzyła się płytka mętna kałuża. W świetle ognia pobłyskiwał upiornie szkielet klatki piersiowej, który tkwił częściowo zagrzebany w piasku, a na wystającej z ziemi włóczni wisiała czaszka. Gdy Hadrian wyszedł na plac, opadły go wspomnienia. Zapach krwi i wiwatujący tłum otworzyły drzwi, które uważał za zamknięte na zawsze. Po raz pierwszy stanął na arenie w wieku zaledwie siedemnastu lat, ale dzięki solidnemu wyszkoleniu miał zapewnione zwycięstwo. Jego wiedza była większa, a umiejętności lepsze od rywali, i tłumy go uwielbiały. Z łatwością pokonywał jednego przeciwnika po drugim. Więksi i silniejsi mężczyźni rzucali mu wyzwanie i ginęli. Gdy walczył z drużynami dwu- i trzyosobowymi, rezultat był taki sam. Tłumy zaczęły skandować jego nowe imię: Galenti, czyli Zabójca. Podróżował po całym Calisie, spotykając się z królewskimi rodami, ucztując na bankietach wydawanych na jego cześć i sypiając z kobietami, które przyprowadzano do niego w dowód uznania. Zabawiał swoich gospodarzy pokazami zręczności i sprawności. W końcu bitwy stały się makabryczne. Nie

wystarczali sami silni mężczyźni, by go pokonać. Wystawiano przeciwko niemu Ghazelów i dzikie zwierzęta. Walczył z dzikami, parą lampartów i na koniec z tygrysem. Bez mrugnięcia okiem zabił na arenie dziesiątki ludzi, ale walka z tygrysem w Mandalinie była jego ostatnim pojedynkiem. Być może w końcu dotarło do niego, ile przelał krwi, lub wydoroślał i wyrósł z żądzy sławy. Nawet teraz nie miał pewności, co było prawdziwą przyczyną jego decyzji. W każdym razie wszystko zmieniło się po śmierci tygrysa. Każdy człowiek, z którym walczył, wychodził na arenę z własnej woli, ale nie kot. Gdy patrzył na śmierć tego królewskiego zwierzęcia, po raz pierwszy poczuł się jak morderca. Tłum na trybunach krzyczał: „Galenti!”. Dopiero wtedy dotarło do niego znaczenie tego przydomka. W końcu zrozumiał słowa ojca, ale Danbury zmarł, zanim Hadrian zdążył go przeprosić. Tak jak tygrys jego ojciec zasługiwał na lepszy los. Gdy teraz wyszedł na arenę, tłum ponownie wykrzyknął jego imię: „Galenti!”. Ludzie wiwatowali i głośno tupali. - Proszę pamiętać, panie Wesley, niech pan pozostaje z tyłu i ochrania Grady’ego - powiedział Hadrian, gdy zebrali się niedaleko czaszki na włóczni. Otworzyła się brama po drugiej stronie i na arenę wyszli Ba Ran Ghazelowie. Po wyrazie twarzy towarzyszy Hadrian zorientował się, że nawet jego wyjaśnienia nie wystarczyły, by przygotować ich na spotkanie ze stworami, które zmierzały w ich kierunku. Wszyscy nasłuchali się opowieści o szkaradnych goblinach, ale nikt właściwie nie spodziewał się, że kiedykolwiek jakiegoś zobaczy - nie mówiąc już o pięciu, którzy będą biegać w pełnym rynsztunku w czerwonym blasku gigantycznych pochodni. Nie byli ani ludźmi, ani zwierzętami. To były zupełnie obce istoty, jakby pochodziły z innego świata. Poruszali się niewiarygodnie szybko, a elastyczność ich mięśni przeczyła prawom natury. Nie chodzili, lecz raczej podskakiwali na czworakach, stukając pazurami o zagrzebane w ziemi kamienie. Ich oczy błyszczały w ciemności - nienaturalnie żółte tęczówki otaczające owalne źrenice. Mięśnie zarysowywały im się wyraźnie na zgarbionych plecach i ramionach o grubości ludzkiego uda. Usta mieli najeżone rzędami ostrych jak igła zębów, które wyrastały im nawet po bokach, jakby w środku brakowało dla nich miejsca. Wojownik i wódz podeszli na środek. Byli duzi i nawet w przygarbionej pozycji przewyższali Hadriana i Wyatta. Za nimi stał mniejszy oberdaza, który tańczył i nucił przystrojony dziesiątkami wielokolorowych piór. - Myślałem, że będą mniejsi - szepnął Wyatt do Hadriana.

- Nie zwracaj na to uwagi. Nadymają się jak żaby, próbując cię zastraszyć, żebyś pomyślał, że przegrasz. - Nieźle im idzie. - Wojownik jest po lewej stronie, wódz po prawej - wyjaśnił Hadrian. - Ja się zajmę wojownikiem, tobie pozostawiam wodza. Spróbuj trzymać się jego lewej strony, wykonuj zamachy nisko i nie podchodź za blisko, bo prawdopodobnie cię zabije. I uważaj na strzały siepacza. Z murów poleciała płonąca strzała, wbijając się w ziemię na środku placu, i w tym momencie zaczęto bić w bębny. - To znak dla nas - powiedział Hadrian i ruszył naprzód z Royce’em i Wyattem. Wódz i wojownik czekali na nich na środku placu. Każdy miał krótkie zakrzywione ostrze i małą okrągłą tarczę. Syknęli na Hadriana i Wyatta, gdy ci się zbliżyli. Wyatt wyjął kord, lecz Hadrian celowo szedł do nich z mieczami schowanymi w pochwach. Wyatt spojrzał na najemnika ze zdziwieniem. - W ten sposób ja się nadymam. Zanim dotarli na środek areny, Hadrian stracił z oczu Royce’a, który skręcił i skrył się w mroku za blaskiem ognisk. - Kiedy zaczynamy? - spytał Wyatt. - Nasłuchuj dźwięku rogu. Tę odpowiedź usłyszał także wódz i się uśmiechnął. Zaćwierkał do wojownika, który odpowiedział mu tym samym. - Nie rozumieją nas, prawda? - zacytował Wyatt wcześniej uzgodniony tekst. - Oczywiście, że nie - skłamał Hadrian. - To tylko głupie zwierzęta. Pamiętaj, chcemy zwabić ich do siebie, żeby Royce mógł zakraść się od tyłu do wodza i go zabić. Jego musimy załatwić w pierwszej kolejności. To ich przywódca. Bez niego pójdą w rozsypkę. Po prostu cofaj się podczas walki, a on pójdzie za tobą i wpadnie w pułapkę. Ghazelowie znów zaćwierkali między sobą. Świsnęły dwie kolejne płonące strzały i wbiły się w ziemię. - Przygotuj się - szepnął Hadrian, po czym dobył mieczy. *** Z trybun dobiegł dźwięk rogu.

Wesley patrzył, jak Hadrian i wojownik nacierają na siebie, i usłyszał szczęk metalu. Wyatt jednak cofał się jak tancerz, trzymając w gotowości uniesiony kord. Wódz stał nieruchomo i wąchał powietrze. Grady wystrzelił pierwszą ze swoich strzał. Celował w odległe skupisko tańczących piór, ale spudłował. - Do diabła - zaklął, przykładając następną strzałę do cięciwy. - Celuj niżej - warknął Wesley. - Przecież nigdy nie twierdziłem, że dobrze strzelam, prawda? Coś przeleciało ze świstem obok ucha Wesleya. Grady znów wystrzelił, ale za słabo, i strzała spadła w pobliżu Wyatta, który udawał, że próbuje zwabić wodza. Rozległ się kolejny świst. - Chyba strzelają do nas z luku - powiedział Wesley, odwracając się akurat w chwili, gdy czarna strzała wbiła się w pierś Grady’ego. Upadł na ziemię, kaszląc i wierzgając nogami. Usiłował chwycić ją, ale stracił czucie w palcach i dłonie opadły mu bezwładnie. Szamotał się na ziemi, plując krwią i próbując oddychać. Rozległ się syk i trzecia strzała trafiła go w but. Usiłował cofnąć nogę, ale miał stopę przygwożdżoną do ziemi. Wesley patrzył przerażony, jak Grady dostaje drgawek, a potem nieruchomieje. *** Gdy zabrzmiał dźwięk rogu, Royce był już blisko oberdazy. Po zgrzycie stali zorientował się, że walka się rozpoczęła. Wślizgnął się za jeden z potrzaskanych kamiennych bloków, próbując znaleźć dobrą pozycję za znachorem, gdy poczuł, że coś jest nie tak z powietrzem. Wietrzyk przestał jednostajnie wiać, ponieważ na jego drodze znalazła się jakaś niewidoczna przeszkoda. Elf zerknął szybko na plac i zobaczył tylko czterech Ghazelów: wodza, wojownika, oberdazę i siepacza. Uchylił się w porę, unikając poderżnięcia gardła. Odwrócił się, przecinając powietrze Alverstone’em, ale zobaczył, że jest sam. Instynktownie uskoczył w prawo. Coś rozcięło mu płaszcz. Gwałtownie cofnął łokieć, uderzając nim mocno w coś miękkiego, po czym napastnik znów zniknął. Royce obrócił się dookoła własnej osi, ale nic nie widział. Na środku areny Hadrian stawiał czoło wojownikowi, natomiast Wyatt zwodził wodza, który wciąż nie kwapił się do wykonania żadnego ruchu. Siepacz puszczał jedną strzałę za drugą, a obok niego tańczył i śpiewał oberdaza.

Intuicja podpowiadała Royce’owi, żeby znów zmienił pozycję, tylko że się spóźnił. Poczuł, jak biorą go w uścisk grube, silne ramiona, i poleciał do przodu pod wpływem ciężaru ciała napastnika. Poślizgnął się i upadł na poplamioną krwią ziemię. Odwrócił ostrze i wykonał dźgnięcie, ale natrafił na puste powietrze. Poczuł, jak ręce z pazurami próbują przyszpilić go do ziemi. Skręcił się jak wąż, uwalniając z mocnego uścisku agresora. Wielokrotnie ciął sztyletem w stronę ciemnej sylwetki, ale natrafiał na pustkę. A potem poczuł gorący oddech ghazelskiego wykańczacza. Ostrze Hadriana ześlizgnęło się po tarczy Ghazela. Wykonał pchnięcie drugim mieczem, ale cios został sparowany. Wojownik dobrze walczył. Hadrian nie spodziewał się, że będzie tak zręczny. Był silny i szybki, ale co ważniejsze, co bardziej przerażające, idealnie przewidywał ruchy najemnika. Wojownik wykonał dźgnięcie i Hadrian uskoczył do tyłu w lewo. Ghazel uderzył go tarczą w twarz, rozpoczynając zamach, jeszcze zanim Hadrian się odwrócił. Wyglądało to tak, jakby przeciwnik czytał w jego myślach. Najemnik zatoczył się do tyłu i odszedł na kilka kroków, żeby złapać dech. Tłum na trybunach gwizdał, wyrażając swoje niezadowolenie z postawy Galentiego. Obok najemnika Wyatt wciąż prowadził grę z wodzem. Wymyślony przez Hadriana podstęp dał sternikowi czas. Wódz za bardzo bał się Royce’a, by rozpoczynać walkę, ale nie mogło to trwać długo. Hadrian musiał szybko załatwić przeciwnika, tylko że teraz nie był nawet pewny, czy zwycięży. Wojownik ruszył do przodu i wykonał zamach. Hadrian obrócił się na pięcie w lewo. Jeszcze raz Ghazel przewidział jego ruch i rozciął mu ramię. Hadrian cofnął się chwiejnie i stanął za dużym przewróconym blokiem, odgradzając się nim od przeciwnika. Tłum gwizdał i tupał. Coś było bardzo nie w porządku. Wojownikowi za łatwo szło. Jego forma była kiepska, ciosom brakowało wirtuozerii, mimo to pokonywał najemnika. Ghazel znów zaatakował. Hadrian zrobił krok do tyłu, potykając się o kamień, i ponownie wydawało się, że wojownik to przewidział i był zawczasu gotowy do wykonania kopnięcia, po którym Hadrian przewrócił się na ziemię. Leżał na plecach. Wojownik wydał okrzyk zwycięstwa i uniósł miecz, żeby zadać śmiertelny cios. Hadrian zaczął skręcać się w lewo, żeby uchylić się przed dźgnięciem, ale w ostatniej chwili, gdy jeszcze skupiał myśli na obrocie w lewo, wykonał zwrot w przeciwną stronę. Wojownik wbił miecz w miejscu, w którym o mało co najemnik by się znalazł. ***

Grady nie żył i wciąż sypały się strzały. Wesley był wstrząśnięty. Już zawiódł. Nie wiedząc, co robić, podniósł trilon, umieścił pocisk w łuku i wystrzelił. Nie był łucznikiem. Strzała nawet nie poleciała prosto, lecz wirowała opętańczo i spadła na ziemię nie dalej niż pięćset metrów przed nim. Na środku pola Hadrian uchylał się przed mieczem przeciwnika, a wódz w końcu postanowił rozpocząć walkę z Wyattem. Royce leżał na ziemi w oddali i mocował się z czymś niewidzialnym. Bitwa nie przebiegała zgodnie z planem. Grady był martwy, a Hadrian... Wesley zobaczył, jak wojownik unosi miecz, żeby zadać śmiertelny cios. - Nie! - krzyknął midszypmen. W tym momencie poczuł ostry, eksplodujący ból spowodowany przez strzałę, która przebiła mu prawe ramię, i upadł na kolana. Zakręciło mu się w głowie, spojrzenie mu zmętniało. Złapał powietrze i zazgrzytał zębami, gdy zaczęło mu ciemnieć w oczach. W ogłuszającej ciszy przestał słyszeć głosy tłumu. Oberdaza! Przypomniał sobie instrukcje Hadriana. „Ghazelski oberdaza włada prawdziwą magią, czarną, i to jego powinniśmy zabić w pierwszej kolejności”. Wesley chwycił rękojeść miecza, walcząc z osłabieniem, i rozkazał swoim nogom, żeby utrzymały ciężar jego ciała. Trzęsły się i chwiały, ale posłuchały. Jego serce zaczęło bić spokojniej, a oddech stał się głębszy. Znów zaczął wyraźnie widzieć świat i wrócił do niego ryk motłochu. Spojrzał na znachora po drugiej stronie placu. Zerknął na trilon i wiedział, że nie zdoła go użyć. Próbował unieść miecz, ale nie mógł ruszyć prawą ręką. Przełożył go więc do lewej. Było mu niewygodnie, ale przynajmniej w tej ręce miał siłę. Słuchając łomotu serca, ruszył naprzód. Z początku szedł powoli, ale z każdym krokiem coraz szybciej. Świsnęła kolejna strzała. Zignorował ją i zaczął biec truchtem. Uderzał stopami o wilgotną ziemię. Trzymał miecz wysoko jak chorągiew. Kapelusz spadł mu z głowy i włosy powiewały mu na wietrze. Następna strzała wylądowała tuż przed nim i pękła, gdy nadepnął nań w biegu. Poczuł dziwny, bolesny nacisk i uświadomił sobie, że wiatr napiera na lotki strzały, która wciąż wystawała mu z ramienia. Skupił uwagę na tańczącym znachorze. Kącikiem oka dostrzegł, że siepacz odkłada łuk i rusza biegiem w jego kierunku, wyjmując miecz. Nie zdążył. Wesleyowi brakowało zaledwie kilku kroków. Oberdaza tańczył i śpiewał z zamkniętymi oczami. Nie widział szarży Wesleya. Midszypmen nie zwolnił. Wręcz przeciwnie, opuścił broń czubkiem do przodu i ostatkiem sił przyspieszył, jakby atakował kopią jak jego sławny brat, tylko że

pieszo. Znów zaczynała ogarniać go ciemność i widział coraz gorzej. Siły go opuszczały, odpływały wraz z krwią. Zderzył się z oberdazą z hukiem. Przez chwilę sunęli razem po ziemi, po czym odpadli od siebie. Wesley już nie trzymał miecza. Strzała w jego ramieniu pękła. Poczuł smak krwi w ustach, gdy leżał twarzą do ziemi i usiłował się dźwignąć. Przeszył go piekący ból w plecach, ale trwało to tylko krótką chwilę, ponieważ prawie natychmiast pochłonęła go ciemność. *** Royce nie mógł wyswobodzić się z pazurów, które wbijały mu się w ciało i próbowały zmusić, żeby puścił Alverstone’a. Nie mógł złapać cienia. Ciało napastnika wydawało się płynne i śliskie, jakby istniało tylko w tym miejscu, w którym chciało. Schwycone przez elfa rozpływało się mu między palcami. Po skórze Royce’a prześlizgnęły się zęby, gdy Ghazel nimi kłapnął, próbując odgryźć mu gardło. Za każdym razem elf wiedział, kiedy się uchylić. Przy trzeciej próbie wykańczacza zaryzykował i natarł głową naprzód. Usłyszał głuchy odgłos i poczuł ból, ale się uwolnił. Rozejrzał się. Wykańczacz ponownie zniknął. Royce dostrzegł, jak Wesley biegnie przez plac z wyciągniętym do przodu mieczem, i choć uchylił się przed kolejnym ciosem Ghazela, upadł na ziemię i poczuł na sobie ciężar agresora, który tym razem chwycił go lepiej. Tylne pazury Ghazela przyszpiliły nogi Royce’a do ziemi i elf leżał bezradnie. Znów poczuł gorący oddech. Niedaleko rozległ się odgłos uderzenia i szelest fruwających piór. Nagle Royce zobaczył tuż przed sobą jaskrawożółte oczy i kły, z których kapała na niego plwocina. - Ad haz urba! - zaszwargotał stwór. Royce wciąż trzymał Alverstone’a. Potrzebował tylko leciutkiej swobody. Plunął Ghazelowi w oko i skręcił ciało. Ostrze odcięło dłoń goblinowi w nadgarstku, jakby rozkrawało dojrzały owoc. Wykańczacz zawył, tracąc punkt podparcia i padając do przodu. Royce przewrócił go na plecy. Przytrzymał oburącz drugą łapę Ghazela i przygwoździł go kolanami do ziemi. Wykańczacz kłapał zębami, warczał i wierzgał, ale elf odciął mu drugą dłoń i bestia wrzasnęła z bólu. Na koniec Royce oderżnął goblinowi głowę.

*** Ghazelski wojownik nagle się zachwiał, choć Hadrian go nie tknął. Najemnik trzymał się na odległość dwóch mieczy od niego, lecz ten wyraźnie się zakołysał, jakby otrzymał cios. Z jego oczu zniknął wyraz pewności siebie. Hadrian spojrzał przez ramię na wzgórze i dostrzegł ciało Grady’ego, ale Wesley zniknął. Zerknął ponad ramieniem przeciwnika i zobaczył midszypmena na ziemi. Obok niego leżał oberdaza z kordem wbitym w pierś. W tym momencie siepacz dźgnął Wesleya w plecy. - Wesley! Nie! - krzyknął najemnik. Następnie Hadrian wbił wzrok w wojownika. - Życzę ci, żebyś teraz odczytał moje myśli - powiedział, chowając oba miecze. Wojownik miał skonfundowaną minę, dopóki nie zobaczył, jak Hadrian wyjmuje duży miecz bastardowy z pochwy na plecach. Chcąc wykorzystać okazję, wykonał zamach, ale najemnik zablokował cios i jego długie ostrze zadźwięczało melodyjnie. Następnie Hadrian udał, że chce wziąć zamach. Ghazel odskoczył w przeciwną stronę, tracąc równowagę, i Hadrian zrobił pełen obrót z mieczem ustawionym poziomo na wysokości pasa przeciwnika. Ghazel nie miał dokąd uciec i został przecięty na pół. Wyatt walczył teraz z wodzem, a ich miecze przy każdym zderzeniu dźwięczały jak dzwon alarmowy. Sternik po każdym ciosie coraz bardziej się cofał, aż Hadrian wbił miecz między łopatki wodza. Tłum zerwał się z rykiem na nogi, wiwatując i klaszcząc. Hadrian odwrócił się i zobaczył Royce’a klęczącego przy ciele Wesleya. Obok niego leżał siepacz. Hadrian podbiegł do nich, Wyatt zaś sprawdził, co z Gradym. Royce pokręcił głową w niemej odpowiedzi na spojrzenie przyjaciela. - Grady też nie żyje - powiedział Wyatt, gdy do nich podszedł. Żaden się nie odezwał. Otworzyły się bramy i na arenę wszedł Erandabon z promiennym uśmiechem, a za nim Poe i Derning. Jacob spojrzał na ciało Grady’ego. Erandabon uniósł ręce w kierunku trybun jak zwycięski bohater i tłum wzniósł jeszcze głośniejsze okrzyki. Następnie zbliżył się do zwycięzców, rozradowany i zachwycony. - Wyśmienicie! Doskonale! Erandabon jest bardzo zadowolony! Hadrian wystąpił.

- Zaprowadź nas natychmiast na statek. Nie dawaj mi chwili do namysłu, bo przysięgam, że osobiście przedstawię cię Uberlinowi!

Rozdział 20. Wieża. Modina patrzyła na Aristę siedzącą na podłodze w jej sypialni w kręgu namalowanym kredą i palącą włosy. Razem obserwowały, jak dym się unosi. - Cóż to za okropny zapach? - odezwała się Amilia, wkraczając do komnaty i machając sobie ręką przed twarzą. Za nią wszedł Nimbus. - Arista wykonała zaklęcie, żeby odnaleźć Gaunta - wyjaśniła Modina. - Czyni magię... tutaj? - Amilia spojrzała z przerażeniem, po czym dodała: Udało się? - Poniekąd - odparła Arista wyraźnie rozczarowana. - Jest gdzieś na północny wschód od tego miejsca, ale nie mogę określić dokładnej pozycji. Z tym zawsze był problem. Amilia zesztywniała, spoglądając oskarżająco na Nimbusa. - Nie pisnąłem słówka - powiedział do niej. - Jeśli odnajdziesz Degana Gaunta, co zamierzasz zrobić? - spytała Amilia Aristę. - Pomogę mu uciec. - Jest generałem armii, która szykuje się do ataku na nas. - Zwróciła się do Modiny: - Nie rozumiem, dlaczego jej pomagasz... - Nie chcę, żeby wrócił do swojego wojska - wtrąciła Arista. - Musi mi pomóc w odnalezieniu pewnej rzeczy. Czegoś, co tylko spadkobierca Novrona może odnaleźć. - A więc ty i Gaunt wyjedziecie stąd? - Tak - odparła księżniczka. - A jeśli was złapią? Zdradzicie imperatorkę, ujawniając, że wam pomogła? - Nie, oczywiście, że nie. Nigdy nie zrobiłabym niczego, przez co mogłaby jej się stać krzywda. - Dlaczego o to pytasz, Amilio? - Modina przeniosła wzrok z asystentki na Nimbusa i z powrotem na nią. - O czymś wiesz? Po chwili wahania Amilia odparła: - W północnej wieży pełni straż rycerz Sereta.

- Nie znam waszego pałacu. Czy to coś niezwykłego? - spytała Arista. - Tam nie ma czego pilnować - wyjaśniła Amilia. - To wieża więzienna, ale w żadnej celi nie ma skazańców. Zeszłej nocy jednak widziałam, jak dwaj strażnicy z czwartego piętra nieśli tam garnek zupy. - Strażnikowi? - Nie - odparła Amilia. - Zanieśli zupę do wieży. Przyszłam tam po niecałych pięciu minutach, a garnka już nie było. Arista wstała. - To było jedzenie dla więźnia. Ale mówisz, że cele w wieży są puste? Jesteś pewna? - Całkowicie. Wszystkie drzwi były otwarte i nigdzie nikogo nie widziałam. Odniosłam wrażenie, że tak jest od pewnego czasu. - Muszę się dostać do tej wieży - oświadczyła Arista. - Mogłabym spalić włos w jednej z pustych cel. Jeśli Gaunt jest w pobliżu, moglibyśmy uzyskać jakąś dokładniejszą wskazówkę. - Nie dasz rady tam wejść - oznajmiła Amilia. - Musiałabyś przejść obok rycerza. Głównej asystentce imperatorki mogło coś takiego ujść na sucho, ale bardzo wątpię, aby udało się wiedźmie z Melengaru. - Założę się, że Saldur mógłby tam wejść i wyjść bez pytania, prawda? - Oczywiście, ale nim nie jesteś. Arista uśmiechnęła się i zwróciła do nauczyciela: - Nimbusie, mam list do Hilfreda i drugi do mojego brata. Napisałam je z myślą o sytuacji, gdyby coś mi się stało. Chcę ci je teraz dać, na wszelki wypadek. Nie dostarczaj ich dopóty, dopóki się nie dowiesz, że nie wrócę. - Oczywiście. - Złożył ukłon. Amilia wywróciła oczami. Arista podała listy Nimbusowi i bez szczególnego powodu pocałowała go w policzek. - Pamiętaj tylko, żeby nie mieszać w to Modiny, gdyby cię złapali - przypomniała asystentka, wychodząc z nauczycielem. - Co zamierzasz? - spytała Modina. - Jeszcze nigdy tego nie próbowałam i nie jestem nawet pewna, czy mi się uda. Modino, nie wiem, co się wydarzy. Może będę robiła dziwne rzeczy, więc proszę, nie zwracaj na to uwagi, dobrze? Modina skinęła głową.

Arista uklękła i rozpostarła suknię wokół siebie. Zaczerpnęła głęboko powietrza, przymknęła oczy i odchyliła głowę. Znowu głęboko odetchnęła, po czym znieruchomiała. Nie poruszała się przez długi czas. Siedziała i oddychała powoli, rytmicznie. Jej dłonie otworzyły się, a ramiona poszły w górę, jakby pociągnięte przez sznurki lub uniesione przez prądy powietrza. Zaczęła kołysać się łagodnie na boki, a jej włosy falowały tam i z powrotem. Po krótkim czasie zaczęła nucić. Dźwięki ułożyły się w melodię, do której doszły słowa, lecz Modina nic z nich nie rozumiała. Następnie Arista zaczęła lśnić. Z każdym słowem światło robiło się coraz silniejsze. Suknia księżniczki przybrała odcień czystej bieli, a jej skóra stała się błyszcząca. Niebawem jasność zaczęła razić Modinę w oczy i imperatorka się odwróciła. Światło zgasło. - Zadziałało? - spytała Modina. Odwróciła się twarzą do Aristy i głośno westchnęła. Gdy Arista otworzyła drzwi, strażnik spojrzał na nią zaskoczony. - Wasza Ekscelencjo, nie widziałem, jak wchodzisz! - Powinieneś być czujniejszy - odparła Arista przerażona brzmieniem własnego głosu; bardzo znajomym, lecz tak bardzo odmiennym. Strażnik skłonił głowę. - Tak, Wasza Ekscelencjo. Będę czujniejszy. Dziękuję, Wasza Ekscelencjo. Arista zbiegła po schodach, niepewna i przestraszona. W lewej ręce ściskała trzy włosy, a w prawej kawałek kredy. Przemierzała teraz korytarze, nie kryjąc się tak jak dotychczas, mimo to obawiała się zdemaskowania. Nie czuła się inna. Tylko gdy spojrzała na swoje ubranie i ręce, widziała, że zaklęcie zadziałało. Miała na sobie imperialne szaty, a palce jej starczych dłoni były ozdobione grubymi krzykliwymi pierścieniami. Każdy mijany przez nią służący lub strażnik skłaniał z szacunkiem głowę, mówiąc cicho: „Dzień dobry, Wasza Ekscelencjo”. Gdy dorastała, Saldur był dla niej prawie jak wujek. I miało to tę zaletę, że znała wszystkie zmarszczki na jego twarzy, a także jego nawyki i głos. Była pewna, że nie mogłaby tak dobrze udawać Modiny, Amilii czy Nimbusa, nawet gdyby stali przed nią i mogłaby się na nich wzorować. W tym przypadku miała przewagę, znała regenta. Gdy dotarła na pierwsze piętro pałacu, zaczęła czuć się pewniej. Trapiły ją tylko dwie rzeczy: co będzie, jeśli natknie się na prawdziwego Saldura, i jak długo będzie działać zaklęcie? Zagłębiając się w zaawansowanej magii, kierowała się wyłącznie intuicją. Wiedziała, czego chce, i miała ogólne pojęcie, jak to zdobyć, ale wynik był kwestią bardziej trafu niż umiejętności. Magia pod wieloma względami

opierała się na domysłach i niuansach. Arista zaczynała to teraz rozumieć i była nawet zadowolona z siebie. W przeciwieństwie do jej poprzednich osiągnięć to wyzwanie było czymś zupełnie nowym i nawet nie wiedziała, czy taka rzecz jest możliwa. Rzucenie zaklęcia na siebie było przerażającą perspektywą. A jeśli źródło sztuki zakazywało takich praktyk, a tych, którzy tego próbowali, spotykała kara? W innych okolicznościach nawet by nie pomyślała o takim rozwiązaniu, ale teraz była w rozpaczliwej potrzebie. Można powiedzieć, że czuła wręcz podekscytowanie, ponieważ nowe zaklęcie jej wyszło, a na dodatek sama je wykoncypowała. Być może jeszcze nigdy nie dokonał czegoś takiego żaden czarnoksiężnik! - Wasza Ekscelencjo! - odezwała się zaskoczona Edith Mon, wychodząc zza narożnika i prawie wpadając na Aristę. Niosła naręcze pościeli, która omal nie wypadła jej z rąk. - Wybacz, Wasza Ekscelencjo! Ja... ja... - Nic nie szkodzi, moja droga. „Moja droga” na końcu zdania wypowiedziała nieświadomie - po prostu wydawało się ono na miejscu. Lecz usłyszawszy własne słowa, poczuła zimny dreszcz, co tylko świadczyło o tym, że użyła odpowiedniego tonu. Gdyby Arista śmiertelnie się nie bała, mogłaby mieć niezły ubaw z całej tej sytuacji. - Podobno źle traktujesz podwładnych - przyszła jej do głowy pewna myśl. - Wasza Ekscelencjo? - spytała Edith zaniepokojona. - Ja... nie wiem, co masz na myśli. Arista pochyliła się ku ochmistrzyni z uśmiechem, który - wiedziała to z doświadczenia - będzie się wydawał bardziej przerażający, gdyż wyglądał na przyjazny i rozbrajający. - Chyba nie zamierzasz kłamać mi w oczy, prawda, Edith? - Ach... nie, sir. - To mi się absolutnie nie podoba, Edith, bo jest źródłem niezadowolenia ludzi. Jeśli nie przestaniesz, zastanowię się, jak skorygować twoje zachowanie. Rozumiesz mnie? Edith z szeroko otwartymi oczami skinęła sztywno głową. - Będę cię obserwować. Bardzo uważnie. Po tych słowach Arista zostawiła sparaliżowaną ochmistrzynię na środku korytarza. Strażnicy przy frontowych drzwiach ukłonili się i otworzyli je przed nią. Po wyjściu na dwór skupiła się, żeby nie przeoczyć ewentualnych oznak świadczących o zagrożeniu. Poczuła zapach świeżo pieczonego chleba. Po lewej stronie chłopak

rąbał drewno, a przed nią dwóch młodzieńców sprzątało w stajni, wrzucając szuflami obornik na wóz, bez wątpienia do wykorzystania w ogrodzie. Gdy szła między murowanym kurnikiem a ogrodem, widziała obłoczki pary wydobywającej jej się z ust przy każdym oddechu. Dotarła do północnej wieży, otworzyła drzwi i weszła. Rycerz Sereta z groźnie wyglądającym mieczem przypiętym do pasa stał na baczność. Nie odezwał się i Arista też milczała, rozglądając się dokoła. Wieża miała kształt walca. Światło wpadające przez zakończone łukiem okna odbijało się od podłogi z polerowanego kamienia. Wysokie sklepione przejście prowadziło na spiralne schody. Naprzeciw znajdował się mały kominek, który zapewniał strażnikowi ciepło. Przy pustym stoliku stała pokryta pajęczynami ławka. Jedyną niezwykłą rzeczą był kamień, z którego wzniesiono mury. Z grubsza ociosana skała w górnej części wieży miała jaśniejszy odcień od staranniej dopasowanych, ciemniejszych bloków poniżej. Wydawało się, że rycerz czuje się zakłopotany milczeniem Aristy. - Wszystko w porządku? - zadała najbardziej neutralne pytanie, jakie przyszło jej do głowy. - Tak, Wasza Ekscelencjo! - odparł z entuzjazmem strażnik. - To bardzo dobrze - pochwaliła, po czym ruszyła do schodów i zaczęła się po nich wspinać. Obejrzała się, żeby sprawdzić, czy strażnik idzie za nią. Pozostał na swoim miejscu i nawet nie spojrzał w jej kierunku. Przemierzyła jeden odcinek schodów i zatrzymała się przy pierwszej otwartej celi. Tak jak powiedziała Amilia, pomieszczenie wydawało się od dawna opuszczone. Upewniła się, czy drzwi się nie zatrzasną, po czym ostrożnie je zamknęła. Uklękła i szybko narysowała koło i runy. Położyła włosy w rzędzie na podłodze. Podniosła kilka źdźbeł słomy i skręciła je ciasno w łodyżkę. Powtórzyła formułkę, której używała od tygodni, i momentalnie na czubku słomy zapłonął ogień. Wyrecytowała zaklęcie lokalizacyjne i przystawiła maleńką pochodnię do jednego z włosów, który rozgrzał się do czerwoności i zamienił w popiół. Arista czekała na dym, ale nadaremno. Rozejrzała się po celi skonfundowana. Spojrzała na dym ze słomianej pochodni - unosił się pionowo. W pomieszczeniu nie było wiatru ani przeciągu. Spróbowała ponownie z drugim włosem. Tym razem zgasiła słomę, ponieważ myślała, że być może dym od niej stanowi jakąś przeszkodę. Rzuciła zaklęcie zapalające bezpośrednio na włos, po czym wypowiedziała drugie. Włos przemienił się w popiół, ale nie powstał przy tym znajomy jasnoszary dym.

Czy wieża blokowała jej zaklęcie? Czy mogła być więzieniem podobnym do tego, w którym przetrzymywano Esrahaddona? Tam stare imperium kazało wyryć na ścianach skomplikowane runy zapobiegające używaniu magii. Rozejrzała się, lecz tutaj mury były gołe. Nie, pomyślała. W takim wypadku nie mogłabym rzucić zaklęcia zapalającego. Poza tym zaraz po wejściu przestałby działać mój kamuflaż. Spojrzała na ostatni włos na podłodze. Zastanawiała się, czy nie przejść do innego pomieszczenia, gdy nagle zaświtało jej w głowie rozwiązanie. Recytując ponownie zaklęcie, podniosła go, przytrzymała w palcach i zapaliła. Jest! Dym był teraz biały jak śnieg i spłynął między jej palcami jak strużka wody, opadając na podłogę, w której natychmiast zniknął. Usiłowała się domyślić, co to znaczy. Dym wskazał, że Gaunt jest bardzo blisko i znajduje się bezpośrednio pod nią. Ale tam nic nie było. Zastanawiała się, czy może w kominku są drzwi, ale doszła do wniosku, że otwór jest za mały. Pod nią po prostu nie było niczego oprócz... strażnika! Głośno westchnęła. Upewniła się, czy ręce ma wciąż pomarszczone, a na palcach nosi okropne pierścienie, po czym zeszła po schodach do podnóża wieży. Żołnierz stał niezmiennie jak posąg, a hełm zasłaniał mu całą twarz. - Zdejmij hełm - rozkazała. Po krótkim wahaniu rycerz spełnił polecenie. Wiedziała dokładnie, jak wygląda Degan Gaunt, ponieważ zobaczyła jego wizerunek w Avemparcie. Gdy tylko wartownik zdjął nakrycie głowy, jej nadzieje prysły. To nie był ten człowiek, którego widziała w wieży elfów. Zapomniała się na chwilę i westchnęła zupełnie niepodobnie do Saldura. - Coś się stało, Wasza Ekscelencjo? - Ach nie, nic - odparła szybko i ruszyła do wyjścia. - Zapewniam cię, sir, że nic jej nie powiedziałem o więźniu. Słowem się nie odezwałem. Arista przystanęła. Gdy obróciła się gwałtownie na pięcie, długa szata zawirowała majestatycznie wokół niej. Ten dramatyczny ruch wywarł duże wrażenie na strażniku i księżniczka w końcu zrozumiała, dlaczego Saldur zawsze tak robił. - Na pewno? - Tak! - potwierdził, ale na jego twarzy odmalował się wyraz zwątpienia. Powiedziała inaczej? Jeśli tak, to kłamie.

Arista milczała i tylko dalej na niego patrzyła. Nie robiła tego świadomie. Po prostu zastanawiała się, jak sformułować odpowiedź, żeby rycerz podał jakieś szczegóły. Ale strażnik nie wytrzymał jej spojrzenia. - No dobrze, zagroziłem, że wyjmę miecz, ale tego nie zrobiłem. Przysięgam, że wysunąłem go z pochwy tylko do połowy. Chciałem ją tylko nastraszyć. Nic nie widziała. Spójrz. - Wysunął trochę miecz i wskazał drugą ręką na podłogę. Widzisz? Nic się nie dzieje. Wzrok Aristy od razu przyciągnął duży szmaragd w jego głowicy i ugryzła się w język, żeby się opanować. Wszystko układało się w logiczną całość. Musiała dowiedzieć się jeszcze tylko jednej rzeczy. Pytając wprost, ryzykowała, ale uznała, że warto spróbować. - Czy Gauntowi smakowała zupa? Czekając na odpowiedź, wstrzymała oddech. - Zjadł, ale jeszcze żadnemu nigdy nie smakowała. - Bardzo dobrze - skomentowała i wyszła. Po powrocie Aristy Modina nie odezwała się słowem. Wpuściwszy księżniczkę do komnaty, stała i obserwowała ją ostrożnie. Arista zaczęła się śmiać, po czym podbiegła do imperatorki i niespodziewanie ją uścisnęła. - Znaleźliśmy go!

Rozdział 21. Drumindor. Tenkiński wojownik prowadził szybko garstkę załogi „Szmaragdowego Sztormu”. Schodzili z Pałacu Czterech Wiatrów szeregiem wilgotnych jaskiń do podnóża poczerniałych klifów, gdzie fale atakowały skałę. W maleńkiej zatoczce czekał na nich slup. Jednostka była mniejsza i węższa od statku Dakków, miała dwa pokłady, ale tylko jeden maszt. Wyatt szybko ją obejrzał i orzekł, że jest w dobrym stanie. Poe sprawdził zapasy i stwierdził, że wystarczy ich na miesięczny rejs. Weszli pośpiesznie na pokład. Poe i Hadrian odwiązali cumy, a Wyatt chwycił za ster. Derning i Royce wspięli się na maszt i uwolnili żagiel przedni, który zgrabnie się rozwinął. Tuż za cyplem wiatr dął z taką siłą, że slup skoczył naprzód, a Poe się przewrócił. Młodzieniec wstał i przeszedł na dziób. - Spójrzcie na nich. Są wszędzie - powiedział, wskazując na setki czarnych żagli wypełniających port niczym rój pszczół. - Miejmy nadzieję, że nas przepuszczą - odrzekł Derning.

- Przepłyniemy - oznajmił Hadrian. Siedział na beczce i bez przerwy obracał kapelusz Wesleya w rękach. Nie zgodził się na pozostawienie midszypmena i Grady’ego w rękach Erandabona. Przyniesiono ich ciała na pokład, żeby odprawić odpowiednią ceremonię pogrzebową na morzu. Hadrian zatrzymał kapelusz Wesleya, choć nie był w sumie pewny dlaczego. - Był porządnym człowiekiem - stwierdził Royce. - Fakt. - Grady też - dodał Derning. Małym slupem trudno się manewrowało z pięcioma osobami na pokładzie, ale wiedzieli, że po zabraniu Bannera i Greiga w Dagastanie będzie im się płynąć idealnie. To była szybka jednostka i nie wątpili, że dotrą do Tur Del Fur u w porę. Wydawało im się, że armada tenkińskich i ghazelskich statków jeszcze się zbiera. - Jacob, wybierz foka. Zmieniam kurs o dwa rumby - warknął Wyatt, chwytając koło sterowe. - I wszyscy ruszać się, żwawo. Jesteśmy na archipelagu Ba Ran, a to nie miejsce dla tępych żeglarzy. Po wyjściu z zatoki zrozumieli ostrzeżenie Wyatta. Tutaj morze najeżone było klifami, o które rozbijały się fale, i nieregularnymi poszczerbionymi skałami. Z gęstej mgły wyrastały niebotyczne turnie, a pod powierzchnią czaiły się ślepe rafy morderczych korali. Prądy zmieniały się nieprzewidywalnie, niesforne fale rozbijały się bez ostrzeżenia i wszędzie na ciemnych wodach roiło się od wielkich trójkątów czarnego płótna ozdobionych białymi kreskami tworzącymi rysunek przypominający czaszkę. Statki Ghazelów dostrzegły ich, gdy tylko wypłynęli za cypel. Pięć nagle zmieniło kurs i ruszyło w ich kierunku. Przy czarnych jednostkach Ba Ran Ghazelów, które wręcz przeskakiwały fale, Dakkowie wyglądali na nieudolnych przewoźników. - Wciągnąć przeklętą banderę! - krzyknął Wyatt, lecz Royce już wywiesił cienką i długą czarną flagę z białymi oznaczeniami. Nastała chwila napięcia. Hadrian, obserwując zbliżające się żagle, zaczął przeklinać siebie za to, że zaufał Erandabonowi Gile’owi. Zobaczywszy banderę, statki jednak odpłynęły na boki jak stado rekinów i wróciły na wcześniejsze kursy. Wyatt obracał kołem, aż obrali kurs na Dagastan, po czym rozkazał Royce’owi wejść na maszt i wypatrywać raf. Od tej chwili nikt się nie odzywał poza Royce’em, który wykrzykiwał, jakie są przed nimi przeszkody, i Wyattem, który szczekliwym głosem wydawał rozkazy. Już po kilku godzinach wypłynęli ze strefy poszczerbionych wysepek, pozostawiając w tyle archipelag i czarne żagle. Po

wejściu na otwarte wody Morza Ghazelskiego niewielki slup zaczął sunąć z łatwością naprzód. Załoga się odprężyła. Wyatt ustalił kurs i oparł się plecami o reling. Chwycił w dłoń pryskającą spod burty wodę i przetarł twarz, spoglądając na ocean. Obok niego siedział Hadrian ze spuszczoną głową, nieustannie obracając kapelusz Wesleya w rękach.

Gdy zeszli z areny, Erandabon przysłał do Hadriana posłańca. Poszukiwania Allie nie dały rezultatów. Wszystkie poprzednie ładunki dostarczono Ghazelom kilka tygodni wcześniej. Hadrian wiedział, że kobiety, zwłaszcza młode, uważano za rzadki przysmak. Allie nie żyła, prawdopodobnie zjadł ją żywcem wysoki rangą goblin, który rozkoszował się ucztą, utrzymując dziewczynę jak najdłużej w stanie pełnej świadomości. Krzyki ofiar były dla Ghazelów jak wykwintne przyprawy. Hadrian westchnął. - Wyatt, muszę ci coś powiedzieć... Allie... Sternik czekał. - W ramach umowy kazałem Gile’owi poszukać twojej córki. Wyniki nie były dobre. Allie nie żyje. Wyatt odwrócił głowę, żeby znów spojrzeć na ocean. - Dodałeś taki punkt do umowy? - Tak. Gile był trochę niezadowolony, ale... - A gdyby się nie zgodził? - Nie zamierzałem przyjmować odmowy. - Mógł zabić nas wszystkich. Hadrian skinął głową. - Chodzi o twoją córkę. Gdybym był przekonany, że żyje, to, wierz mi, Royce i ja poszlibyśmy jej szukać, nawet jeśli oznaczałoby to konieczność powrotu na wyspy Ba Ran. Ale cóż, naprawdę mi przykro. Żałuję, że nie mogłem zrobić więcej. - Spojrzał na kapelusz, który trzymał w rękach. - Żałuję, że nie mogłem zrobić dużo więcej. Wyatt skinął głową. - Możemy jednak ocalić Tur Del Fur - dodał Hadrian. - A nie mielibyśmy tej szansy bez twojej pomocy. Jeśli nam się uda, to jej śmierć nie pójdzie na marne.

Wyatt spojrzał na najemnika. Otworzył usta, ale powstrzymał się i nic nie powiedział, tylko znów popatrzył na wodę. - Wiem - wyszeptał Hadrian, jeszcze raz obracając kapelusz Wesleya w rękach. - Wiem. *** Greig i Banner ucieszyli się na ich widok. Nocami na małym statku Dakków było zimno, a zapasy niebezpiecznie się kurczyły. Już zaczęli pozbywać się sieci i żagli, żeby kupić jedzenie w mieście. Teraz szybko sprzedali tartanę, ponieważ tenkińska jednostka była znacznie szybsza i dobrze zaopatrzona. Wyatt skierował dziób ku domowi, chwytając w żagle silne jesienne pasaty. Im bliżej byli rodzinnych stron, tym chłodniej się robiło. Południowe prądy, które ogrzewały Calis, nie docierały do Delgosu, i niebawem wiatr stał się przenikliwy. Po krótkiej ulewie na szotach i relingach pozostała cienka warstwa lodu. Wyatt stał przez cały czas przy sterze i nie chciał się nawet zdrzemnąć, aż osiągnął stan bliski omdlenia. Hadrian doszedł do wniosku, że kompan upatrywał swojego rozgrzeszenia w ocaleniu Delgosu. Był nawet pewien, że niemal wszyscy tak na to patrzą. W trakcie wyprawy zginęło wielu porządnych ludzi i teraz każdy czuł potrzebę dołożenia wszelkich starań, by ich poświęcenie miało jakiś sens. Nawet Royce, który znów cierpiał na chorobę morską, zdołał wspiąć się na szczyt grota, gdzie zastąpił flagę Ghazelów kapeluszem pana Wesleya. Przedstawili Greigowi i Bannerowi wydarzenia ostatnich tygodni i wyjaśnili plan Merricka oraz konieczność dotarcia do Drumindoru przed pełnią. Co noc widzieli, jak księżyc robi się coraz większy, z obojętnością traktując ich wyścig z czasem. Fortuna i wiatr im sprzyjały. Wyatt łapał każdy podmuch, dzięki czemu poruszali się bardzo szybko. Dwukrotnie Royce dostrzegł czerwone żagle od lewej rufy, ale pozostały na horyzoncie i za każdym razem znikały spokojnie z tyłu. Z powodu niedoboru załogi i choroby morskiej przyjaciela Hadrian zgłosił się na ochotnika do pracy przy maszcie. Derning przez kilka dni uczył go obsługiwania lin. Widać było, że Hadrian nigdy nie będzie w tym mistrzem, bo był za duży, ale zdołał opanować podstawy. Po kilku dniach umiał już wykonywać większość manewrów bez dodatkowych instrukcji. W nocy Poe gotował, podczas gdy Hadrian ćwiczył wiązanie węzłów i obserwował gwiazdy. Zamiast dotrzeć do wybrzeża przy Wesbaden, zaryzykowali i od skrajnego cypla Calisu popłynęli wprost na zachód przez Zatokę Dagastańską. Omal nie skończyło się to katastrofą, ponieważ natknęli się na straszny sztorm. Wyatt z

wprawą sterował małym slupem, pokonując olbrzymie wściekłe fale. Kazał zwinąć żagle do połowy i nie odchodził ani na chwilę od steru. Hadrian, widząc w blasku błyskawicy jego smaganą deszczem twarz, zaczął się zastanawiać, czy Wyatt nie postradał zmysłów. Rano niebo się przejaśniło i zobaczyli, że kapelusz Wesleya wciąż powiewa na wietrze. Ryzyko się opłaciło. Dwa dni przed księżycem żniwnym okrążyli Róg Delgosu i wpłynęli do zatoki Terlando. *** Gdy przybliżyli się do brzegu, zatrzymały ich władze portowe. Nie obchodził ich ani rodzaj statku, ani czarne żagle, nawet kapelusz Wesleya. Zatrzymano ich bezpośrednio pod przerażającymi dymiącymi dziobami Drumindoru i na pokład weszli oficerowie, którzy dokładnie przeszukali jednostkę, nim zezwolili im przepłynąć pod mostem łączącym bliźniacze wieże z kamienia. A nawet wtedy eskortowano ich do cumowiska numer pięćdziesiąt osiem przy dwudziestej drugiej pochylni portu zachodniego. Jako że Wyatt znał miasto i władze portowe, zaofiarował się, że powiadomi oficjeli o grożącym najeździe i przestrzeże ich, żeby kazali się rozejrzeć za oznakami sabotażu. - Skończyłem służbę, koledzy - oznajmił Derning, gdy tylko przycumowali. Przerzucił sobie mały tobołek przez ramię. - A co ze statkiem i zapasami? - spytał Greig. - Gdy je sprzedamy, dostaniesz działkę. - Możecie ją zatrzymać. Mam sprawę do załatwienia. - Ale co będzie, jeśli nie zdołamy... - Greig urwał, gdyż Derning wbiegł już w wąską uliczkę i zniknął. - Ale mu się śpieszyło. - Albo zwyczajnie ucieszył się z powrotu do cywilizacji - stwierdził Banner. W żadnym innym porcie żeglarze nie byli tak mile widziani jak w Tur Del Furze. Pomalowane na jaskrawe kolory budynki z bogactwem ozdób zapraszały ich do miasta pełnego muzyki i radości. Większość sklepów i tawern miała wyjścia na nabrzeża i kusiła przyjezdnych atrakcyjnymi szyldami: „Pijany żeglarz - przyłącz się do załogi! Świeża wołowina i drób! Fajki, pumpy i kapelusze! Damy z zatoki (z nami pozbędziesz się słonych rzeczy!)”. Dla żeglarzy, którzy po dwóch latach lub jeszcze dłuższym okresie na morzu dopiero co dostali zapłatę, oznaczało to jedno: raj! Jedyną osobliwością pozostawały wielkość i kształty budynków. Wymyślne zachodnie dekoracje nie mogły całkowicie ukryć faktu, że kiedyś to miasto

należało do krasnoludów. Nad wszystkimi drzwiami i progami wisiały ostrzeżenia „Uwaga na głowę”. W powietrzu krzyczały mewy fruwające w różnych kierunkach na jasnobłękitnym niebie. Woda odbijała się od burt statków, które skrzypiały i pojękiwały jak żywe stworzenia rozciągające się po długim wyścigu. Hadrian zszedł wraz z Royce’em na nabrzeże. - Człowiek się czuje, jakby zaraz miał się przewrócić, co? - Odpowiadając na twoje wcześniejsze pytanie: sądzę, że nie powinniśmy być żeglarzami. Byłbym szczęśliwy, gdybym nie musiał już nigdy więcej oglądać statku. - Przynajmniej nie musisz się martwić o chorobę lądową. - I tak mam wrażenie, jakby ziemia się pode mną kołysała. Cała piątka kupiła sobie świeżo smażone ryby i zjadła je na pirsie. Słuchali szant dobiegających z tawern i nie przeszkadzał im nawet ostry rybi odór płynący od portu. Gdy Wyatt wrócił na statek, był czerwony ze złości. - Nie zrezygnują z odpowietrzania! Nie chcieli mnie słuchać! - krzyczał, wbiegając na keję. - A co z najazdem? - spytał Hadrian. - Nie powiedziałeś im o tym? - Nie uwierzyli! Nawet Livet Glim, kontroler portu. A kiedyś razem pływaliśmy! Przez dwa lata dzieliłem z nim koję, a teraz przeklęty drań nie chce się zgodzić, żeby, jak to powiedział, postawić cały port na głowie, bo jednej osobie wydaje się, że może dojść do ataku. Mówi, że nic nie słyszeli od załóg innych statków, i nie kiwną palcem w bucie, jeżeli inni kapitanowie nie potwierdzą informacji o przypływającej armadzie. - Wtedy będzie już za późno. - Próbowałem im to wyjaśnić, ale w kółko powtarzali, że muszą wyregulować ciśnienie przy pełni księżyca. Poszedłem do wszystkich oficjeli w mieście, ale żaden nie chciał mnie słuchać. Mam wrażenie nawet, że zaczęli sądzić, że to ja coś knuję. Dałem spokój, gdy zagrozili, że wsadzą mnie do więzienia. Przykro mi. - Może gdybyśmy poszli wszyscy razem? Wyatt pokręcił głową. - To na nic. Dacie wiarę? Po tym wszystkim, przez co przeszliśmy? Chyba że... - Spojrzał wprost na Hadriana. - Chyba że co? - spytał Poe. Hadrian westchnął i popatrzył na Royce’a, który skinął głową. - O czym nie wiem? - spytał Poe.

- Drumindor zbudowały krasnoludy wiele tysięcy lat temu - wyjaśnił Hadrian. - W tych olbrzymich wieżach jest pełno kamiennych kół zębatych, wyłączników i dźwigni. Władze portowe Tur Del Furu znają przeznaczenie niewielu z nich. Umieją obniżyć ciśnienie i przedmuchać dzioby, ale nic poza tym. - My zaś umiemy to wyłączyć - powiedział Royce. - Wyłączyć? - zdumiał się Poe. - Jak można wyłączyć wulkan? - Nie wulkan, lecz układ - wyjaśnił Hadrian. - Jest tam główny wyłącznik, który blokuje cały system przekładni. Po jego opuszczeniu w fortecy przestaje narastać ciśnienie. Wulkan odpowietrza się samoistnie. Nie powstrzyma najazdu, ale też nie wybuchnie. - Co to da? - Chociażby zapobiegnie natychmiastowemu zniszczeniu miasta. Gdy zjawią się czarne żagle, ludzie będą mieli czas na ewakuację, a może nawet zorganizowanie obrony. Po wyłączeniu systemu Royce i ja będziemy mogli przeczołgać się do przegród, żeby sprawdzić, co zrobił Merrick. Jeśli uda nam się to naprawić w porę, będziemy mogli podnieść główny wyłącznik i przypiec armadę bardzo zdziwionych goblinów. - Możemy pomóc? - spytał Banner. - Nie tym razem - odparł Hadrian. - Dacie sobie radę z tym statkiem we czwórkę? Wyatt przytaknął. - Będzie trudno bez marynarzy obsługujących żagle, ale coś wymyślimy. - To dobrze. Zatem znikajcie stąd, zanim przypłynie flota. Byłeś dobrym pomocnikiem, Poe. Trzymaj się Wyatta, a zostaniesz kiedyś kapitanem. To zadanie musimy wykonać sami. *** Według legend krasnoludy istniały na wiele stuleci przed pojawieniem się ludzi na świecie. W czasach, gdy walczyły z elfami o panowanie nad Elanem, tworzyły potężny i poważany naród z własnymi prawami i tradycjami, którym rządzili królowie. To był złoty wiek wielkich wyczynów, cudownych osiągnięć i wspaniałych bohaterów. A potem elfy wygrały wojnę. Potęga krasnoludów została zachwiana na zawsze, a pojawienie się ludzi przypieczętowało ich los. Choć krasnoludy nie dostały się nigdy do niewoli tak jak niedobitki elfów, ludzie nie ufali synom Drome’a i ich unikali. W obawie przed powstaniem zjednoczonego królestwa krasnoludów

wypędzili je z rodzinnego Delgosu i zmusili do prowadzenia koczowniczego życia. Pomimo ich rzemieślniczych umiejętności rozpędzali je za każdym razem, gdy zbierały się w duże grupy, rodząc niepokój. Chcąc przetrwać, potomkowie Drome’a nauczyli się ukrywać. Ci, którzy mogli, przyjmowali zwyczaje ludzi i próbowali wtopić się w ich społeczność. Ich kulturę starannie niszczono przez wieki i z ich dawnej świetności pozostały jedynie kamienne pomniki. Niewielu potomków Drome’a, a jeszcze mniej ludzi potrafiło sobie wyobrazić czasy, w których krasnoludy rządziły połową świata, chyba że tak jak Royce i Hadrian mieli okazję zobaczyć Drumindor. W świetle zachodzącego słońca granit lśnił jak srebro. Strome ściany wyrastające ze skały łożyskowej płonącej góry wznosiły się na wysokość ponad dwustu metrów. Bliźniacze wieże łączyło coś, co z daleka przypominało cienki jak wafel most. Ze wszystkich odpowietrzników na ich szczytach unosiły się bezgłośnie kłęby ciemnego dymu, tworząc rzadką szarą chmurę wiszącą w powietrzu. Z bliska rozmach i mamucie rozmiary budowli zapierały dech w piersi. Mieli noc i następny dzień na wykonanie tej samej sztuczki co przed laty. Gdy kupili wszystkie potrzebne rzeczy, zrobiło się już ciemno. Przemknąwszy przez miasto, znaleźli się w wiejskich okolicach. Podążając ścieżkami kóz, dotarli do podgórza, które w końcu doprowadziło ich do podnóża wielkiej fortecy. - To tutaj wtedy wchodziliśmy? - spytał Royce, przystając i przyglądając się bacznie podstawie południowej wieży. - Skąd mam wiedzieć? - odparł Hadrian, patrząc w górę. Z bliska lita czarna ściana wznosząca się na tle nocnego nieba przesłaniała wszystkie inne rzeczy. - Nie mogę pojąć, czemu tacy mali ludzie wznoszą takie gigantyczne konstrukcje. - Może coś sobie tym kompensują - odrzekł Royce, upuszczając na ziemię zwoje liny. - Do diabła, Royce. Robiliśmy to osiem lat temu. Miałem wtedy lepszą kondycję, byłem młodszy i - jeśli się nie mylę - przysięgałem, że więcej tego nie zrobię. - Dlatego nie powinieneś składać przysiąg. Wtedy los od razu zaczyna kombinować, jak ci je wepchnąć z powrotem do gardła. Hadrian westchnął, spoglądając w górę. - Strasznie wysoka ta wieża.

- I gdyby wciąż doglądały jej krasnoludy, byłaby nie do zdobycia. Na szczęście dla nas zostawiły ją, żeby zniszczała. Powinieneś się cieszyć. Przez ostatnich osiem lat tylko bardziej popękała. Może być teraz łatwiej. - To granit, Royce. W ciągu ośmiu lat ulega niewielkiej erozji. Elf nie odpowiedział i dalej rozkładał linę. Sprawdził węzły w uprzęży i włożył na ręce nakładki z metalowymi pazurami. - Pamiętasz, że poprzednio omal nie spadłem? - spytał Hadrian. - Więc teraz stawiaj stopy gdzie indziej. - Przypominasz sobie, co ci powiedziała miła pani w wiosce w dżungli? O tym, że jedno światło zgaśnie? - Albo wejdziemy na te wieże, albo wybuchną. Jak dopuścimy do tego, żeby wybuchły, Merrick zwycięży. A jak Merrick zwycięży, ucieknie i nigdy nie odnajdziesz Degana Gaunta. - Nie sądziłem, że tak ci na tym zależy. - Hadrian znów spojrzał do góry. Przynajmniej nie myślałem, że aż tak bardzo. - Szczerze? Mam to gdzieś. Te twoje poszukiwania to głupota. No więc odnajdziesz Gaunta i co dalej? Przez resztę życia będziesz chodził za nim jako strażnik przyboczny? A jeśli jest taki jak Ballentyne? Nie byłoby to zabawne? Przyznaję, wrażeń ci nie zabraknie, bo każdy, kto posiada miecz, będzie chciał go zabić. Ale kogo to obchodzi? Nic na tym nie zyskasz, nie ma w tym sensu. Czujesz się winny, poniekąd to rozumiem. Uciekłeś od ojca i nie możesz go już przeprosić. A więc za karę będziesz chodził za tym jegomościem jak kamerdyner? Nadajesz się do lepszych rzeczy. - Chyba w którymś momencie usłyszałem komplement, więc dziękuję. Ale jeśli nie robisz tego, żeby pomóc mi w odnalezieniu Gaunta, to dlaczego? Royce przez chwilę milczał. Wyjął z torby kapelusz Wesleya. Musiał go zdjąć z masztu, zanim opuścili statek. - Trzy razy nadstawiał za mnie karku. Ostatnim razem przypłacił to życiem. Mowy nie ma, żeby ta forteca wyleciała w powietrze. *** Nawet w ciemności Royce znajdował oparcia dla rąk i miejsca do postawienia stóp, których Hadrian nie dostrzegłby w pełnym świetle dziennym. Wspinał się po ścianie jak pająk, aż dotarł do podstawy pierwszej niszy. Tam osadził kotwę i opuścił linę do przyjaciela. Gdy Hadrian znalazł się przy dolnej powierzchni niszy,

Royce już wbijał następny kołek i po chwili rzucił kolejną linę. Kontynuowali wspinaczkę, znajdując maleńkie krawędzie, które po kilku tysiącach lat erozji uwidoczniły się w miejscach spojeń między blokami. Po dwóch godzinach drzewa w dole wyglądały jak miniaturowe krzewy, a lodowaty wiatr chłostał ich jak dymówki. Pokonali zaś dopiero jedną trzecią drogi. - Już czas - oznajmił Royce, przekrzykując wycie wiatru. Osadził kotwę, przywiązał do niej linę, po czym zszedł. Hadrian jęknął. - Nie cierpię tego etapu! - Przykro mi, stary, ale nic na to nie poradzę. Wszystkie nisze są z tamtej strony. - Royce wskazał na pionowe bruzdy w skale po drugiej stronie głębokiej szczeliny. Przywiązał dolny koniec liny do swojej uprzęży. - A teraz tylko popatrz. Chwycił linę i rozpędził się po ścianie. Odbił się od krawędzi rozpadliny i przeciął powietrze jak wahadło zegara. Doleciał na drugą stronę przepaści i chwycił się kamiennego występu, wisząc jak owad na gałązce. Powoli wciągnął się na skalną półkę i wbił kolejny kołek, a następnie odwiązał linę od uprzęży i posłał ją do przyjaciela. Gdyby Hadrian źle skoczył, poleciałby w dół i zawisł bezradnie nad przepaścią, zakładając, że lina by go utrzymała. Siła upadku bowiem mogłaby z łatwością spowodować wyrwanie kołka ze ściany lub nawet pęknięcie sznura. Zaczerpnął głęboko zimnego powietrza i zaczął biec. Po drugiej stronie Royce wychylił się i wyciągnął ręce. Hadrian dobiegł do krawędzi i skoczył. Usłyszał świst wiatru, a od pędu powietrza pociekły mu łzy po policzkach i wzrok mu się zamglił. Zderzył się ze ścianą tuż pod skalną półką, waląc głową o mur z taką siłą, że aż zobaczył gwiazdy przed oczami. Poczuł smak krwi w ustach i zastanawiał się, czy stracił przednie zęby. Koniuszki palców ześlizgnęły mu się z krawędzi parapetu i zaczął spadać. Royce próbował go złapać, ale się spóźnił. Hadrian spadł około dziesięciu centymetrów. Zawisł na linie, którą elf owinął wokół kołka w momencie, gdy jego wspólnik wpadł na ścianę. Najemnik jęczał z bólu, ścierając krew z twarzy. - Widzisz?! - krzyknął mu Royce do ucha. - Poszło znacznie lepiej niż ostatnio! Ruszyli dalej, wspinając się wewnątrz kominów o trzech bokach. Znajdowali się tak wysoko, że Hadrian widział już tylko maleńkie światełka portowego miasta. Wszystko inne ginęło w ciemności. Zatrzymali się na krótki odpoczynek w częściowo osłoniętej niszy, po czym podjęli wspinaczkę. Royce prowadził. Hadrian miał ręce obolałe od ściskania liny i odparzone po tym, jak kilkakrotnie się po niej ześlizgnął. Zmęczone i osłabione nogi niebezpiecznie mu drżały. Wiatr był bezlitosny. Wirował w kominie, próbując

oderwać ich od ściany jak niewidzialna ręka. Wzeszło słońce i Hadrian był u kresu wytrzymałości, gdy w końcu dotarli do mostu. Znajdowali się nieco powyżej dwóch trzecich wysokości wieży, ale na szczęście nie musieli wchodzić na szczyt. Most, który z ziemi wyglądał jak cienki pasek, miał w rzeczywistości grubość ponad dziesięciu metrów. Wdrapali się nad krawędzią, wciągnęli liny, schronili się pod sklepionym przejściem i usiedli w cieniu, łapiąc oddech. - Chciałbym widzieć, jak Derning wchodzi tutaj - powiedział Royce, spoglądając w dół. - Nie sądzę, żeby oprócz ciebie ktoś potrafił tego dokonać - odrzekł Hadrian. Nikt nie jest też aż taki szalony, żeby próbować. Dziesiątki ludzi strzegły wielkich bram u podnóża wieży, ale na moście nie było nikogo. Wtargnięcie intruzów od góry uważano za niemożliwe, a robotnicy nie wychodzili na zewnątrz z powodu zimnego wiatru. Royce pchnął wysokie kamienne drzwi. - Zamknięte na zamek? - spytał Hadrian. Przyjaciel przytaknął. - Miejmy nadzieję, że nie zmienili kombinacji. Hadrian zachichotał. - Zeszłym razem powiedziałeś: „To potrwa minutkę”, a zabrało ci osiemnaście godzin. - Przypomnij mi, po co cię zabrałem z sobą - odciął się Royce, kładąc dłonie na nierównej powierzchni. - No, jest. Ustawił starannie palce i pchnął drzwi. Sto ton litego kamienia pojechało do wewnątrz jak na poduszce powietrznej, obracając się bezgłośnie. Weszli i stanęli pod ogromnym sklepionym sufitem katedralnym znajdującym się na wysokości blisko osiemdziesięciu metrów. Przez wbudowane w kopułę świetliki wpadały snopy promieni słonecznych, ukazując skomplikowany świat mostów, balkonów i innych przejść oraz labirynt kół zębatych. Niektóre koła leżały płasko, inne zaś stały pionowo. Były najróżniejszej wielkości, od małych jak miedziane monety po wysokie na kilka pięter i szersze niż dom. Kilka obracało się nieustannie, napędzanych parą powstałą z wody morskiej podgrzewanej przez wulkan. Większość, zwłaszcza wielkie, pozostawała w bezruchu, w stanie oczekiwania. W budowli słychać było jedynie miarowe grzechotanie i zgrzyt wielkiej machiny. Royce rozejrzał się dokoła. - Nikogo tu nie ma - oznajmił wreszcie.

- Ostatnim razem też nie było. Dziwię się, że nie zaostrzyli środków bezpieczeństwa. - Pewnie, po jednym włamaniu na wiele stuleci powinni ustawić tu strażników zadrwił elf. - Jutro będą pluli sobie w brodę. Znaleźli schody - niskie, płytkie stopnie zbudowane dla małych stóp. Przestępowali je po dwa i trzy naraz. Hadrian, schylając się w niskich przejściach, musiał prawie wchodzić na czworakach do Wielkiej Komnaty. Taką nazwę nadał temu pomieszczeniu, gdy byli tu poprzednim razem. Sala była olbrzymia, ale jej nazwa wzięła się od głównego koła zębatego. Stało pionowo i było wysokie jak zamkowa wieża, ale większa jego część ginęła pod podłogą i za ścianą, przez co widać było tylko jego ćwiartkę. Grube zęby przypominały blanki muru, tylko że były od nich większe, znacznie większe. Koło zazębiało się z dwoma innymi, które łączyły się z kilkunastoma kolejnymi dopełniającymi układankę krasnoludów. - Blokada była na górze, zgadza się? - spytał Royce. - Tak sądzę... Tak, Gravis był na górze, kiedy go znaleźliśmy. - W porządku, ja się tym zajmę, a ty patrz, czy ktoś nie idzie. Royce wskoczył na jedno z mniejszych kół i wszedł po jego zębach jak po schodach. Przeskakiwał z jednego koła na drugie, aż dotarł do głównego. Tam wspinaczka była utrudniona ze względu na olbrzymie rozmiary zębów, ale dla Royce’a nie stanowiło to problemu. Niebawem elf zniknął z widoku, a po kilku minutach rozległ się głośny zgrzyt kamienia uderzającego o kamień, gdy gigantyczny skalny słup zsunął się z sufitu, osiadając w przestrzeni między dwoma zębami. Wielkie koło zostało zablokowane. Po powrocie Royce uśmiechał się uszczęśliwiony. - Chciałbym widzieć wyraz twarzy Merricka, gdy wieża nie wybuchnie. Nawet jeśli Ghazelowie zajmą miasto, Marius będzie się nad tym głowił miesiącami. Niemożliwe, żeby wiedział o tym wyłączniku. Gravis wiedział tylko dlatego, że projektantem urządzenia był jego przodek. - A my wiemy tylko dlatego, że przyłapaliśmy go na gorącym uczynku. - Hadrian zastanawiał się przez chwilę. - Myślisz, że Merrick czeka gdzieś w pobliżu, żeby zobaczyć fajerwerki? Royce westchnął. - Oczywiście, że nie. Ja bym się trzymał z daleka. Nawet teraz nie chcę tu być. Bez obaw, znam go. Jeśli góra nie eksploduje, Merrick się wścieknie. Wystarczy, że przekażemy odpowiednie informacje nieodpowiednim osobom, a nie będziemy musieli go szukać, sam nas znajdzie. A teraz sprawdźmy, czy uda nam się odkryć,

co blokuje odpowietrzniki, żebyśmy mogli uruchomić to koło i usmażyć kilka goblinów.

Rozdział 22. Powrót do domu. Archibald Ballentyne wyglądał przez okno wielkiej sali. Na dworze było zimno. Brązowa trawa, suche liście, ciężkie chmury zwiastujące opady śniegu i gęsi uciekające od szarego krajobrazu przypomniały mu o zmianie pór roku. Do zimonaliów brakowało niespełna dwóch miesięcy. Kopnął w kamienną ścianę. Usłyszał przytłumiony odgłos i skrzywił się, czując ból w nodze. Czemu muszę o tym myśleć? Czemu muszę zawsze o tym myśleć? Za jego plecami Saldur, Ethelred i Biddings o czymś dyskutowali, ale on ich nie słuchał. Już mu nie zależało. Może powinien wyjechać? Wziąć małą świtę i wrócić do domu w Chadwick i swojego azylu w Szarej Wieży. Pałac z pewnością był już w ruinie i hrabia mógłby się zająć naprawą szkód wyrządzonych przez służących podczas jego nieobecności. Bruce prawdopodobnie korzystał z zapasów koniaku, a poborcy podatkowi zaniedbali się w obowiązkach. Miło by było wrócić do domu na święta. Mógłby zaprosić kilku przyjaciół i siostrę na... Nie dokończył myśli i zastanawiał się, czy nie kopnąć jeszcze raz w ścianę, ale poprzednio za bardzo to zabolało. Spanie w namiocie o tej porze roku byłoby wyjątkowo uciążliwe. Poza tym co by powiedzieli regenci? Co by zrobili pod jego nieobecność? Już i tak źle go traktowali, gdy był na miejscu. Cóż dopiero by uknuli przeciwko niemu, gdyby wyjechał? W rzeczywistości nie chciał wracać do domu. W zamku Ballentyne’ów czuł się samotny, a zima tylko potęgowała jego przygnębienie. Zwykł marzyć o tym, jak wszystko się zmieni, gdy się ożeni, gdy będzie miał piękną żonę i dzieci. Snuł marzenia o ładnej Alendzie Lanaklin. Często też wyobrażał sobie, że bierze za żonę córkę króla Armanda, księżniczkę Beatrice. Z pewnością była sympatyczna. Nawet wiele razy w letnie wieczory obserwował dójki na polu i rozważał możliwość wyrwania którejś z nędznej egzystencji i ustanowienia jej nową lady Ballentyne. Jakaż by była wdzięczna, jakaż usłużna, jakaż posłuszna. Tak było, zanim przyjechał do Aquesty, zanim poznał imperatorkę. Nawet sen nie przynosił mu ukojenia, gdyż teraz śnił o Modinie. Tańczył z nią na ich weselu. Archibald już nawet nie dbał o tytuł. Zrezygnowałby z prawa do godności imperatora, jeśliby tylko mógł zdobyć Modinę. Nawet brał pod uwagę, że zrezygnuje z tytułu hrabiego. Ale ona miała poślubić Ethelreda!

Nie chciał spojrzeć na regenta. Głupcowi w ogóle na niej nie zależało. Jak mógł być taki wyrachowany, żeby zmuszać dziewczynę do ślubu z nim tylko ze względu na korzyści polityczne? Ten człowiek był łajdakiem. - Archie... Archie! - wołał go Ethelred. Wzdrygnął się, słysząc znienawidzone zdrobnienie, i odwrócił od okna z naburmuszoną miną. - Archie, musisz porozmawiać z Brecktonem. - A jaki jest z nim znowu problem? - Odmawia wykonywania moich rozkazów. Upiera się, że służy tylko tobie. Musisz przywołać go do porządku. Nie możemy pozwolić, żeby nasi rycerze byli lojalni wyłącznie wobec swoich panów. Muszą uznawać zwierzchność nowego imperium i łańcuch dowodzenia. - Wydaje mi się, że on właśnie go respektuje. - Tak, tak, ale chodzi o coś więcej. Robi się uparty. Za kilka miesięcy zostanę imperatorem i nie mogę pozwolić, żeby mój najlepszy generał kazał mi prosić ciebie o zgodę na wydanie mu rozkazu. - Porozmawiam z nim - powiedział Archibald nieszczęśnie głównie po to, żeby nie musieć już słuchać głosu Ethelreda. Gdyby stary drań nie był takim znakomitym żołnierzem, Ballentyne rozważyłby poważnie wyzwanie go na pojedynek, ale Ethelred walczył w dziesiątkach bitew, natomiast Archibald jedynie w pojedynkach szkoleniowych na miecze o tępych czubkach. Więc nawet gdyby chciał popełnić samobójstwo, z pewnością nie dałby tej satysfakcji Ethelredowi. - A co z Modiną? - spytał Ethelred. Na dźwięk jej imienia Archibald skupił uwagę. - Będzie gotowa? - Tak sądzę - odparł Saldur. - Amilia czyni z nią cuda. - Amilia? - Ethelred poklepał się po czole. - Czy to nie służąca, którą awansowałeś na główną asystentkę imperatorki? - Owszem - potwierdził Saldur. - I tak sobie myślę, że po ślubie będę chciał ją zatrzymać na tym stanowisku. - Po ślubie nie będzie nam potrzebna. - Wiem, ale sądzę, że mógłbym ją wykorzystać gdzie indziej. Dowiodła, że jest inteligentna i zaradna. - Rób z nią, co chcesz. Ja na pewno nie...

- Królowe zawsze potrzebują asystentek, nawet jeśli mają mężów - wtrącił się Archibald. - Rozumiem, że będziesz chciał przejąć całkowitą kontrolę nad nowym imperium, ale ona i tak będzie potrzebowała pomocy. Zaskoczony Ethelred spojrzał na Saldura. - On nic nie wie? - O czym? - spytał Archibald. Saldur pokręcił głową. - Uznałem, że im mniej ludzi się dowie, tym lepiej. - Po ślubie - wyjaśnił Ethelred Archibaldowi - gdy zostanę koronowany na imperatora, Modinę niestety spotka nieszczęśliwy wypadek. Śmiertelny wypadek. *** - Wszystko załatwione - zameldował Nimbus. Arista chodziła po komnacie, a Modina siedziała sama na łożu. - Dostarczyłem mu mundur i dziś przed zachodem słońca gospodarz przewiezie Hilfreda przez bramę na wozie z sianem. - Będą przeszukiwać wóz? - spytała Arista, zatrzymując się na chwilę. - Odkąd odwołali polowanie na wiedźmę, nie robią rewizji. Wszystko wróciło do normy. Znają gospodarza. Przyjeżdża i wyjeżdża regularnie w trzecim dniu tygodnia. Arista skinęła głową i znów zaczęła chodzić. - Tym samym wozem wyjedziecie wszyscy przez bramy miasta o świcie. Na rozstajach dróg będą na was czekać trzy konie, jedzenie, woda, koce i dodatkowe ubrania. - Dziękuję, Nimbusie. - Arista objęła chudzielca, który się zaczerwienił. - Jesteś pewna, że to się uda? - spytała Modina. - Czemu nie? - odrzekła Arista. - Zrobię to samo, co poprzednim razem. Przemienię się w Saldura, a Hilfred będzie strażnikiem z czwartego piętra. Na pewno wziąłeś właściwy mundur? Nimbus przytaknął. - Rozkażę strażnikowi otworzyć wejście do więzienia. Pójdziemy po Gaunta i opuścimy razem wieżę. Poinstruuję sereta, żeby pozostał na stanowisku i nikomu

nic nie mówił. Przez kilka godzin, a może nawet dni nikt się nie zorientuje, że Gaunta już nie ma. - Wciąż nie pojmuję. - Na twarzy Modiny malował się wyraz zaintrygowania. Amilia powiedziała, że w wieży jest więzienie, ale wszystkie cele są puste. - W podłodze są tajemne drzwi. Bardzo sprytnie ukryte, zapieczętowane klejnotozamkiem. - Co to jest klejnotozamek? - Drogocenny kamień cięty w taki sposób, aby wytwarzał specjalne drgania, które po zbliżeniu go do drzwi otwierają zamek. Sama używałam podobnego do zamykania mojej komnaty w wieży zamku, a Kościół zastosował bardziej wyrafinowaną wersję do zapieczętowania głównego wejścia do więzienia Gutaria. Tu też korzystają z tego rozwiązania, a kluczem jest szmaragd w głowicy miecza noszonego przez sereta. - A więc dziś wieczorem uciekniecie? - spytała imperatorka. Arista skinęła głową. Modina spojrzała w dół, a w jej oczach pojawił się smutek. - Co się stało? - zaniepokoiła się Arista. - Nic. Po prostu będę za tobą tęsknić. *** Gdy Arista wyjrzała przez okno na zachodzące słońce, poczuła ucisk w dołku. Czy postępuję głupio? Zawsze zamierzała tylko odnaleźć Gaunta, a nie porywać go z więzienia. Skoro już wiedziała dokładnie, gdzie przywódca nacjonalistów jest przetrzymywany, mogła wrócić do domu i kazać Alricowi, żeby wysłał Royce’a i Hadriana w celu jego uwolnienia. Tylko że taki plan miała wcześniej - zanim znalazła Hilfreda, spotkała się z Thrace i odkryła, że może wcielić się w Saldura. Wydawało się, że coś tak łatwego jak wyjazd bez Gaunta byłby zbędnym ryzykiem. Dym potwierdził, że Degan żyje, ale czy mogła mieć pewność, że za kilka tygodni nadal tak będzie? Była sama z Modiną. Od kilku godzin siedziały w milczeniu. Coś trapiło imperatorkę, jakieś nowe zmartwienie. Modina była uparta i żadna siła nie mogła jej zawrócić z obranej drogi. Widocznie teraz postanowiła nic nie mówić. Otworzyła się brama i wjechał wóz z sianem. Arista bacznie obserwowała dziedziniec. Wszystko wydawało się w porządku - nie było strażników, nikt nie krzyczał, po prostu wjechał ciągnięty przez osła wóz ze stosem siana. Starszy mężczyzna zatrzymał go przy stajniach, odczepił osła, zaprzągł go do nowej fury i

wyjechał ponownie przez bramę. Arista, patrząc na wóz, nie mogła się powstrzymać. Zgodnie z planem miała zaczekać prawie do świtu, ale nie mogła zostawić tak Hilfreda leżącego w stercie siana. Gdy zaczął wschodzić księżyc żniwny, wstała. - Już czas - powiedziała. Modina podniosła głowę. Arista poszła na środek komnaty i uklękła. - Aristo, ja... - zaczęła z wahaniem Modina. - O co chodzi? - O nic... Powodzenia. Księżniczka wstała, przeszła przez pokój i objęła mocno władczynię. - Ja tobie też życzę powodzenia. Imperatorka pokręciła głową. - Zatrzymaj całe dla siebie. Mnie nie będzie potrzebne. *** Arista zakamuflowana jako Saldur zeszła po stopniach, zastanawiając się, co Modina miała na myśli. Była jednak tak przejęta nadchodzącymi wydarzeniami, że przeskakiwała myślami z jednej rzeczy na drugą. Odkryła, że może udawać inną postać przez długi czas - kamuflaż znikał dopiero podczas snu. Dzięki temu poczuła większą pewność siebie. Choć wciąż się martwiła, że natknie się na prawdziwego Saldura, chęć ponownego ujrzenia Hilfreda była silniejsza. Serce zabiło jej mocniej już na samą myśl o powrocie do Melengaru ze strażnikiem ponownie u jej boku. Droga była długa i męcząca, ale księżniczki to nie przerażało. Pragnęła zobaczyć się z Alrikiem i Julianem i znów położyć się we własnym łóżku. Przysięgła sobie, że będzie lepiej traktować Melissę, i postanowiła dać służącej nową suknię na zimonalia. Wychodząc na dwór, układała w głowie długą listę prezentów, którymi obdaruje wszystkich z okazji turnieju. Wielka tarcza księżyca żniwnego oświetlała wewnętrzne podwórze, dzięki czemu Arista widziała wszystko tak wyraźnie jak w pochmurny dzień. Gdy podkradała się do fury, na dziedzińcu nie było żywej duszy. - Hilfred! - szepnęła. Nie usłyszała odpowiedzi ani nie dostrzegła ruchu w sianie. - Hilfred! - Potrząsnęła wozem. - To ja, Arista. Czekała. Serce jej skoczyło, gdy dostrzegła, że siano się rusza.

- Księżniczka? - usłyszała niepewny głos. - Tak, to ja. Idź za mną. Zaprowadziła go do ostatniego boksu w stajni, który był pusty. - Musimy tu zaczekać prawie do świtu. Hilfred spojrzał na nią podejrzliwie, trzymając się od niej z daleka. - W jaki sposób...? - zaczął, ale się zawahał. - Myślałam, że Nimbus ci wyjaśnił, że będę tak wyglądać. - Wyjaśnił. - Mimo to Hilfred zlustrował ją od stóp do głów, krzywiąc się, jakby zjadł coś kwaśnego. - Plotki są prawdziwe - przyznała. - Przynajmniej te o stosowaniu przeze mnie magii. - Wiedziałem o tym, ale twoje włosy, twarz, głos... - Pokręcił głową. Doskonała imitacja. Skąd mam wiedzieć, że nie jesteś prawdziwym Saldurem? Arista przymknęła oczy i po chwili Saldura zastąpiła księżniczka Melengaru. Hilfred z szeroko otwartymi oczami i ustami zatoczył się do tyłu, uderzając o tylną ścianę boksu. - To naprawdę ja - zapewniła go. Zrobiła krok do przodu i zobaczyła, że jej strażnik przyboczny się wzdraga. Zabolało ją to bardziej, niż się spodziewała. - Musisz mi zaufać - powiedziała. - Jakim cudem? Skąd mogę mieć pewność, że to naprawdę ty, skoro tak łatwo zmieniasz powierzchowność? - Zadaj mi pytanie, żeby się upewnić. Hilfred się wahał. - Pytanie, Hilfred. - Towarzyszyłem ci codziennie, odkąd byłem bardzo młody. Podaj mi nazwiska trzech pierwszych kobiet, w których się zakochałem, i nazwisko tej, którą straciłem z powodu blizn na twarzy. Uśmiechnęła się i poczuła, że się rumieni. - Arista, Arista, Arista i żadna. Uśmiechnął się. Nie czekała na niego. Wiedziała, że sam nigdy się na to nie ośmieli. Zarzuciła mu ręce na szyję i go pocałowała. Po napięciu jego mięśni zorientowała się, że doznał szoku, ale nie odsunął się od niej. Powoli rozluźnił się i

wziął ją w ramiona. Przytulił ją tak mocno, że jej policzek znalazł się przy jego twarzy, a podbródek - na jego ramieniu. - Mariborze, dopomóż mi, jeśli w rzeczywistości jesteś Saldurem - szepnął jej do ucha. Roześmiała się cicho, zastanawiając się, czy to nie jej pierwszy śmiech od śmierci Emery’ego.

Rozdział 23. Księżyc żniwny. Royce i Hadrian zaczęli sprawdzać dzioby - gigantyczne tunele wydrążone w skale, przez które stopiona lawa miała tryskać w kierunku morza. Dziesiątki biegnących w różne strony przesmyków można było odciąć od wnętrza góry za pomocą przegród sterowanych przez koła zębate. Wspinając się wewnątrz nich, dotarli do otworu wylotowego i ujrzeli niebo. Słońce już wzeszło i widok z wysokości sprawił, że żołądek podszedł Hadrianowi do gardła. Znajdowali się znacznie powyżej poziomu mostu. Świat w dole wydawał się bardzo odległy. Miasto Tur Del Fur było niewielkim skupiskiem maleńkich budynków, które przycupnęły w zakolu zatoczki. Za nim wznosiły się góry wyglądające jak niskie wzniesienia. Morze leżące bezpośrednio w dole przypominało kałużę poznaczoną białymi kreskami. Hadrian dopiero po chwili uświadomił sobie, że widzi grzbiety fal, a domniemane owady to krążące w dole mewy. Żaden z dziobów był niezablokowany, przy żadnej przegrodzie nikt nie manipulował. - Może chodzi o drugą wieżę? - spytał Hadrian, gdy wynurzyli się z ostatniego tunelu. Royce pokręcił głową. - Nawet jeśli zablokowano tamtą, odpowietrzenie nastąpi w tym miejscu. Obie muszą być zamknięte. Nie chodzi więc o dzioby czy przegrody, tylko o coś innego... O coś, co przeoczyliśmy, co może zablokować jednocześnie wszystkie wyloty i spowodować, że góra się zagotuje. Musi być jeszcze jeden główny wyłącznik, który blokuje wszystkie przegrody. - Jak mamy to sprawdzić? Widzisz, ile tu jest tych kół? To może być każde z nich. Powinniśmy przyprowadzić z sobą Magnusa. - Pewnie, z nim łatwo byśmy je znaleźli. Za kilka lat. Tylko się rozejrzyj!

Royce wskazał na ogromne wnętrze wieży z milionem kamiennych kół zębatych. Jedne wirowały wokół własnej osi, drugie się obracały, jeszcze inne pozostawały prawie w bezruchu. I wszędzie były dźwignie, również różnej wielkości - niektóre maleńkie, inne wielkie jak pnie drzew. Sterczały pod różnymi kątami jak strzały wbite w ziemię na polu walki. - Aż dziw, że nauczyli się odpowietrzać wnętrze góry. - Właśnie - zgodził się Hadrian. - Już nikt nie wie, do czego większość tych elementów służy. Władze portowe nie dotykają machiny z obawy, żeby nie zniszczyć świata, prawda? Tak więc Merrick zrobił na pewno coś, o czym włodarze miasta nie mają zielonego pojęcia. Musi chodzić o dźwignię, której nie ruszano od stuleci, a może nawet tysiącleci. Być może widać na niej ślady niedawnego przestawienia, co? - Możliwe. - Więc musimy ją znaleźć. Royce gapił się na przyjaciela. - O co chodzi? - Zostało nam tylko kilka godzin, a ty chcesz znaleźć ziarnko piasku na plaży, które ostatnio zmieniło miejsce? - Jak wymyślisz lepszy sposób, to pogadamy. Tymczasem zacznijmy się rozglądać. Mijały godziny, a oni nie mogli niczego znaleźć. Sprawę utrudniało samo wnętrze Drumindoru - labirynt korytarzy, sklepionych przejść i mostów. Często wiedzieli, dokąd chcą iść, ale nie mieli pojęcia, jak się tam dostać. Szczęście jednak im sprzyjało, gdyż napotykali niewielu ludzi, zaledwie garstkę robotników i jeszcze mniej strażników. Wszystkich mogli łatwo ominąć. Wpadające przez świetliki promienie słoneczne najpierw mocno świeciły w południe, po czym przygasły wraz z nadejściem wieczoru, a oni wciąż nie osiągnęli celu. W końcu skierowali się do podstawy wieży. Zdecydowali się na ten krok w ostateczności, ponieważ pierwszych trzech pięter pilnował garnizon obronny Drumindoru. Podstawy strzegło około czterdziestu żołnierzy, o których się mówiło, że traktują intruzów bez taryfy ulgowej. Merrick jednak najpewniej pomajstrował przy mechanizmie sterującym upuszczaniem lawy. Zszedłszy po jeszcze jednych krętych schodach, przystanęli w osłoniętej wnęce tuż przed dużym pomieszczeniem przypominającym wewnętrzne podwórze lub amfiteatr z czterema balkonami ustawionymi jeden nad drugim.

- Tam. - Royce wskazał otwór w podłodze sali, z którego wydobywało się żółte światło. - To musi być tam. Zeszli po schodach. Wyłożoną płytkami podłogę ozdabiały misterne kwadratowe wzory z brązu i kwarcu. Od posadzki odbijał się blask dochodzący z otwartych drzwi po drugiej stronie. Powietrze, którego powiew poczuli na twarzy, miało intensywny zapach siarki. - To na pewno tutaj - szepnął Royce. Spojrzeli do góry na biegnące wokół ścian galerie ze sklepionymi wejściami, po czym powoli i ostrożnie zaczęli iść po połyskującej podłodze w stronę jarzącego się otworu. - Stać! - Rozkaz odbił się echem od ścian w chwili, gdy dotarli na środek komnaty. - Połóżcie się twarzą do ziemi z rozsuniętymi rękami i nogami. Royce i Hadrian się zawahali. Zza filarów galerii wyłoniło się dwudziestu mężczyzn z naciągniętymi łukami wycelowanymi w nich z trzech stron. Po chwili do sali, stukając obcasami, weszła kolumna pikinierów. Piechurzy ustawili się w dwuszeregu. Kilkunastu kolejnych uzbrojonych ludzi wynurzyło się z bocznego korytarza drugiej od dołu galerii i zeszło dwójkami po schodach. Żołnierze rozproszyli się, blokując odwrót intruzom. - Kładźcie się na brzuchu albo zabijemy was na miejscu. - Nie chcemy sprawiać kłopotów. Przyszliśmy po to, żeby... - Hadrian urwał, gdy w powietrzu świsnęła strzała, odbijając się od kamiennej posadzki nie dalej niż trzydzieści centymetrów od ich nóg. - Natychmiast! - krzyknął ten sam człowiek, który wydał poprzedni rozkaz. Położyli się i od razu podeszli do nich z przodu i tyłu żołnierze, celując w nich z łuków, i zabrali im broń. - Musicie nas wysłuchać. Niedługo dojdzie do najazdu... - Już słyszeliśmy o pańskiej urojonej armadzie, panie Blackwater, i może pan sobie darować to przedstawienie. - Ale to prawda! Przypłyną tu dziś wieczorem i jeśli nie naprawicie wieży, zajmą Delgos! - Skrępować ich! Przynieśli łańcuchy, cęgi i koksownik. Przyszli kowale, którzy zabrali się do zakucia kajdan na ich nadgarstkach i nogach. - Wysłuchajcie mnie! - krzyknął Hadrian. - Przynajmniej sprawdźcie mechanizmy zwalniające ciśnienie. Zobaczcie, czy czegoś nie uszkodzono. Jedyną odpowiedzią było stukanie młotów kowalskich.

- Co szkodzi sprawdzić? - ciągnął Hadrian. - Jeśli się mylę, to i tak nie będzie miało znaczenia. Ale jeśli mam rację, a wy nawet tam nie zerkniecie, przypieczętujecie los Republiki Delgosu. Zróbcie mi tę jedną przyjemność. Chociażby po to, żebym się zamknął. - To samo osiągnę, jak poderżnę ci gardło - odparł ten sam mężczyzna. - Ale wyślę robotnika, jeśli pójdziecie z nami i nie będziecie stawiać oporu. Hadrian nie był pewny, o jaki opór może chodzić, ale i tak skinął głową. Padł rozkaz i strażnicy postawili ich na nogi. Chodzenie po stopniach ze skutymi nogami było trudne. Hadrian omal nie upadł kilka razy, ale niebawem dotarli do głównej bramy w podnóża fortecy. Gigantyczne kamienne drzwi otworzyły się bezgłośnie. W popołudniowym słońcu zobaczyli oddział strażników portowych. Dowódca straży fortecy wystąpił i wymienił kilka słów z kapitanem portu. - Chyba nie sądzisz, że ci faceci zawsze tu stoją, co? - szepnął Hadrian do Royce’a. - Wrobiono nas. - Nie domyśliłeś się, gdy zwrócili się do ciebie po nazwisku? - Merrick? - A któż by inny? - To trochę naciągana teoria. Skąd mógłby wiedzieć, że tu będziemy? Nawet my tego nie wiedzieliśmy. Nie może być aż taki inteligentny. - Jest. Z wieży wybiegł goniec, który zameldował się u dowódcy, salutując energicznie. - No i co? - spytał dowódca straży fortecy. Goniec pokręcił głową. - Nie ma problemu z wyzwalaczem ciśnienia. Wszystko działa bez zarzutu. - Zabrać ich - rozkazał dowódca. *** Więzienie Tur Del Fur znajdowało się na końcu bulwaru Avan, skryte na wzgórzu, z dala od nabrzeża i sklepów. Wyglądało jak duża kamienna skrzynia z kilkoma oknami otoczona kolczastym żelaznym płotem. Hadrian i Royce znali reputację tego miejsca. Większość skazanych umierała tu w pierwszym tygodniu wskutek egzekucji, samobójstwa lub brutalnego traktowania. Rola sędziego sprowadzała się do ustalania sposobu wykonania kary śmierci. Zwolnienie warunkowe nie wchodziło w rachubę. Wsadzano tu tylko ciężkich zbrodniarzy.

Drobne złodziejaszki, pijacy i malkontenci trafiali do bardziej znanego i łagodniejszego więzienia portowego. Dla osadzonych w więzieniu Tur Del Fur był to koniec drogi w sensie zarówno dosłownym, jak i przenośnym. Royce i Hadrian wisieli od kilku godzin przykuci za nadgarstki i kostki do ściany celi numer trzy, która była mniejsza od lochów w Calisie. Nie było tam okna, stołka ani nocnika - nawet trawy. Zamknięto ich w kamiennej klitce z żelaznymi drzwiami. Jedyne światło dochodziło ze szpary między drzwiami a framugą. - Zrobiłeś się strasznie małomówny - odezwał się Hadrian w ciemności. - Próbuję to rozgryźć - odparł Royce. - Rozgryźć? - Hadrian wybuchnął śmiechem, mimo że metalowe łańcuchy wcinające mu się w skórę wywoływały okropny ból w ramionach i nadgarstkach. Wisimy przykuci do ściany, czekając na egzekucję, Royce. Nie ma tu nad czym debatować. - Nie o to mi chodzi. Chcę się dowiedzieć, dlaczego wszystko było w porządku z dziobami. - Bo jest tam milion dźwigni i wyłączników, a my szukaliśmy tylko jednego? - Nie sądzę. Co powiedziałeś, kiedy dotarliśmy do mostu? Powiedziałeś, że raczej nikt oprócz mnie nie potrafi się wspiąć na tę fortecę. Myślę, że masz rację. Wiem, że Merrick nie zdołałby tego zrobić. Jest geniuszem, ale nie elfem. W kwestiach sprawności fizycznej zawsze go przewyższałem. - Co z tego? - Odkąd nas tu przyprowadzono, nurtuje mnie pewna myśl. W jaki sposób Merrick mógł się dostać do Drumindoru, żeby dokonać aktu sabotażu. - Znalazł inne dojście? - My głowiliśmy się nad tym tygodniami, pamiętasz? - Może kogoś przekupił albo wynajął włamywacza? - Kogo? - Royce zastanawiał się przez minutę. - Sprawa jest zbyt poważna, żeby powierzać ją komuś, kto mógłby tego dokonać. Potrzebowałby kogoś, kto na pewno umiałby to zrobić. - Ale skąd można wiedzieć, że ktoś coś umie, dopóki tego nie zrobi... - Hadrian przerwał, gdy w głowie zaświtało mu rozwiązanie. - Oj, nie jest dobrze. - Kierowaliśmy się dwoma listami, które napisał Merrick. Myśleliśmy, że pierwszy został przechwycony i dostarczony Alricowi, ale może został do niego wysłany celowo? Wszyscy wiedzą, że pracujemy dla Melengaru. - To nas przywiodło na „Szmaragdowy Sztorm” - dodał Hadrian.

- Zgadza się. I tam zdobyliśmy drugi list, który miał otrzymać ten stuknięty Tenkin w dżungli. Tak się składa, że była w nim wzmianka o wysadzeniu Drumindoru w powietrze. - To mi się przestaje podobać - wymamrotał Hadrian. - A jeśli Merrick wiedział o głównym wyłączniku? - Niemożliwe. Gravis nie żyje. Jeśli dobrze pamiętam, przygniotło go jedno z tych dużych zębatych kół. - Tak, on nie żyje, ale żyje lord Byron. Prawdopodobnie chwalił się, jak ocalił Drumindor, wynajmując dwóch pospolitych złodziei. - To mi się wciąż wydaje zbyt wydumane. - Hadrian usiłował przekonać samego siebie. - Spoglądając wstecz, wszystkie elementy układanki pasują do siebie, ale zbyt wiele rzeczy mogło się nie udać po drodze. - Dlatego miał na „Szmaragdowym Sztormie” kogoś, kto dopilnował, żeby wszystko wyszło. Derninga. Widziałeś, jak szybko się zwinął, gdy wpłynęliśmy do portu? Wiedział, co się święci, i chciał być jak najdalej stąd. - Powinienem pozwolić, żebyś go zabił. Cisza. - Kiwasz głową, prawda? - Ja nic nie powiedziałem. - Drań - mruknął Hadrian. - Wiesz, co jest najgorsze? - Mam w tej chwili dość długą listę kiepskich rzeczy i nie jestem pewny, którą umieściłbym na pierwszym miejscu, więc słucham. - Zrobiliśmy dokładnie to, czego nie mógł zrobić sam Merrick. Wykorzystał nas do rozbrojenia Drumindoru. - A więc nie dokonał żadnego aktu sabotażu? To by tłumaczyło, dlaczego Gile wybuchnął śmiechem, gdy mu powiedziałem, że Drumindor wyleci w powietrze. Wiedział, że tak się nie stanie. Merrick obiecał mu, że dostanie fortecę nietkniętą. Merrick to przeklęty geniusz. - Chyba już wspominałem o tym ze dwa razy. - I co teraz? - spytał Hadrian. - Nic. Pokonał nas. Siedzi gdzieś z filiżanką ciepłego jabłecznika i uśmiecha się, zadowolony z siebie, trzymając nogi na stosie pieniędzy, które właśnie mu wypłacono. - Musimy ich ostrzec, żeby odblokowali główne koło.

- Próbuj. Hadrian krzyczał, aż otworzyły się drzwiczki kontrolne, zalewając celę światłem. - Musimy z kimś porozmawiać. To ważne. - O co chodzi? - Już wiemy, że popełniliśmy błąd. Oszukano nas. Musisz powiedzieć komendantowi Drumindoru, że zablokowaliśmy główne koło zębate. Możemy pokazać mu, gdzie ono jest i jak je odblokować. - Nie dajecie nigdy za wygraną, co? Zastanawiam się, czy jesteście naprawdę sabotażystami, czy zwykłymi czubkami. Jedno jest pewne: dowiemy się, jak tu weszliście, a potem was zabijemy. Drzwiczki zamknęły się i znów ogarnęła ich ciemność. - Świetnie ci poszło - powiedział Royce. - Już ci lepiej? - Drań.

Rozdział 24. Ucieczka. Większą część nocy Arista spędziła w narożniku stajni w ramionach Hilfreda, który głaskał ją po włosach i co pewien czas bez szczególnego powodu namiętnie całował. Czuła się bezpieczna. Leżąc tam, uświadomiła sobie dwie rzeczy: po pierwsze, mogłaby czuć się dobrze, pozostając w jego ramionach na zawsze, a po drugie, nie była w nim zakochana. Był dobrym przyjacielem, częścią domu, za którym tęskniła tak bardzo, że rozkoszowała się obecnością swojego wiernego towarzysza jak spragniona osoba wodą na pustyni, ale czegoś jej brakowało. Zdziwiła się, że doszła do takiego wniosku, będąc w jego ramionach, ale wiedziała to bez cienia wątpliwości, Nie kochała Hilfreda i nie kochała Emery’ego. Nawet nie była pewna, czym jest miłość, jak powinno się ją odczuwać lub czy w ogóle istnieje. Szlachcianki rzadko znały przyszłych małżonków przed dniem ślubu. Być może po pewnym czasie zaczynały ich kochać lub tylko tak im się wydawało. Ale ona przynajmniej wiedziała, że Hilfred ją kocha. Jego miłość wystarczała za ich dwoje. Czuła, jak to uczucie promieniuje od niego niczym ciepło od żarzących się węgli. Zasługiwał na szczęście po takim długim oczekiwaniu, po takich poświęceniach, i zamierzała mu je dać. Wróci do Melengaru i go poślubi. Alric nada mu tytuł arcyksięcia Reubena Hilfreda. Na tę myśl roześmiała się cicho. - O co chodzi? - Przypomniałam sobie, że masz na imię Reuben. Hilfred wybuchnął śmiechem, po czym wskazał na swoją twarz. - Ja tak wyglądam, a ty nabijasz się z mojego imienia? Ujęła jego twarz w dłonie. - Nie mów tak. Uważam, że jesteś piękny. Znów ją pocałował. Co jakiś czas wychodził, żeby spojrzeć na niebo i sprawdzić położenie księżyca. Po którymś powrocie oznajmił: - Już czas. Skinęła głową i jeszcze raz przeobraziła się w posępnego regenta Saldura. - Wciąż nie mogę w to uwierzyć - powiedział Hilfred. - Wiem. Jestem w tym coraz lepsza. Nie masz ochoty znów mnie pocałować? spytała zaczepnie i wybuchnęła śmiechem, widząc jego minę. - Pamiętaj, nic nie rób. Po prostu wejdziemy i wyjdziemy. Bez walki, rozumiesz? Hilfred skinął głową.

Wyszli ze stajni i Arista spojrzała w stronę okna Modiny. Pomimo ciemności była pewna, że widzi sylwetkę imperatorki siedzącej na parapecie. Jeszcze raz przypomniała sobie ostatnie słowa Modiny i żałowała, że nie poprosiła jej, żeby z nimi poszła. Może by odmówiła, ale Arista żałowała, że przynajmniej nie zapytała. Z kuchni wyszedł ziewający Nipper z dwoma pustymi kubłami na wodę. Zatrzymał się gwałtownie, zdziwiony na ich widok. Zignorowała go i skierowała się prosto do wieży. Tak jak poprzednio rycerz Sereta stał na baczność na środku pomieszczenia z ukrytą twarzą, wyprostowanymi plecami i przypiętym u boku mieczem z klejnotem. - Idę do Degana Gaunta. Otwórz wejście. Strażnik wyjął miecz. Arista przeżyła chwilę grozy, gdy serce zabiło jej tak mocno, że pomyślała, iż seret może to usłyszeć. Zobaczyła, że Hilfred się wzdrygnął i zbliżył rękę do własnej broni. Następnie rycerz przyklęknął na jedno kolano i postukał głowicą miecza o podłogę. Kamienie od razu się odsunęły, ukazując kręte schody ginące w ciemności. - Czy mam iść z tobą, Wasza Ekscelencjo? Arista rozważała propozycję. Nie miała pojęcia, co jest na dole. Mogła tam być jedna cela lub labirynt korytarzy. Znalezienie Gaunta mogło jej zabrać sporo czasu. Usłyszała, jak Nipper na dworze napełnia kubły. Zamek już budził się do życia. - Tak, oczywiście. Prowadź. - Jak sobie życzysz, Wasza Ekscelencjo. Rycerz zdjął ze ściany pochodnię i ruszył w dół. Wewnątrz panowała ciemność. Schody były wąskie i przytłaczające. Z przodu dochodziło ciche łkanie. Loch zbudowano z takich samych ciężkich kamieni co podstawę wieży. Tutaj jednak całe ściany były ozdobione wyrytymi w kamieniu abstrakcyjnymi wzorami. Arista odnosiła wrażenie, że już je kiedyś widziała - nie takie same, ale podobne. A potem poczuła coś, co skojarzyło jej się ze złamaniem gałązki lub pęknięciem skorupki jajka. W jednej chwili przebiegł ją dreszcz strachu. Spojrzała w dół. Zniknęły ręce starego człowieka i w migoczącym świetle pochodni zobaczyła własne palce i rękawy. Zwrócony do nich plecami rycerz prowadził ich dalej. Zszedłszy na sam dół schodów, zaczął się odwracać, mówiąc: - Wasza Ekscelencjo, ja... Zanim wykonał pełny obrót, Hilfred odsunął księżniczkę na bok. Wyjął miecz w tym samym momencie, w którym rycerz otworzył szeroko oczy. Gdy dźgnął strażnika w pierś, czubek miecza ześlizgnął się po czarnej zbroi i zatopił w

szczelinie między napierśnikiem a prawym naramiennikiem, przebijając seretowi ramię. Rycerz krzyknął. Hilfred wysunął miecz z jego ciała. Seret zatoczył się, usiłując wyjąć własną broń, ale Hilfred zamachnął się na jego szyję. Trysnęła krew, opryskując ich oboje. Seret nie wydał już żadnego dźwięku. Zgiął się wpół i upadł. - Co się stało? - spytał Hilfred, podnosząc pochodnię. - Chodzi o ściany - odparła, dotykając wyrytych symboli. - Są pokryte runami jak w więzieniu Gutaria. Nie mogę tu czynić magii. Myślisz, że ktoś usłyszał krzyk? - Na pewno chłopak, który przyszedł po wodę - odrzekł. - Pójdzie po kogoś? - Nie wiem. Powinniśmy zamknąć drzwi. Podniosła miecz ze szmaragdem i spojrzała na skrawek światła na szczycie długich schodów. Droga, którą przebyli bez problemu kilka minut wcześniej, teraz wydawała się bardzo długa i bardzo niebezpieczna. - Ja to zrobię - powiedziała. - Ty poszukaj Gaunta. - Nie. Nie zostawię cię samej. Może być więcej strażników. Nie myśl o drzwiach. Razem go odnajdziemy i opuścimy to miejsce. Chwycił ją za lewą rękę i pociągnął za sobą. W prawej trzymała miecz. Jedyne światło na wąskich kamiennych korytarzach pochodziło od ich pochodni. Łukowaty sufit w najwyższym punkcie znajdował się zaledwie trzydzieści centymetrów nad głową Aristy. Hilfred musiał iść pochylony. Po obu stronach zaczęły pojawiać się drewniane drzwi. Były tak niskie, że wyglądały jak w zagrodach dla zwierząt. - Gaunt! - ryknął Hilfred. - Degan Gaunt! - krzyknęła Arista. Biegli ciemnymi tunelami, waląc do drzwi, wołając jego imię i zaglądając do cel. Korytarz kończył się rozwidleniem w kształcie litery T. Ale mając tylko jedną pochodnię, nie mogli się rozdzielić, nawet gdyby Hilfred dał się do tego przekonać. Skręcili w prawo i szli dalej, napotykając kolejne drzwi. - Degan Gaunt! - Stój! - Arista nagle się zatrzymała. - Co... - Cicho! Usłyszeli bardzo ciche: „Tutaj!”. Pobiegli następnym korytarzem, ale dotarli do ślepego zaułka. - To istny labirynt - stwierdziła Arista.

Zawrócili i skręcili w inną stronę. Znów zawołali Gaunta. - Tutaj! Jestem tutaj! - usłyszeli odpowiedź, teraz już wyraźniej. Pobiegli i ponownie natrafili na mur. Cofnęli się i poszli innym korytarzem, który powinien prowadzić we właściwym kierunku. - Degan! - zawołała. - Tutaj! - odezwał się głos zza ostatnich drzwi w bloku. Gdy do nich dotarli, Arista pochyliła się i przysunęła pochodnię. W maleńkim zakratowanym okienku zobaczyła parę oczu. Chwyciła i pociągnęła gałkę drzwi były zamknięte na klucz. Spróbowała użyć klejnotu, ale nic to nie dało. - Do diabła! - krzyknęła. - Strażnik musi mieć klucz. Jak mogłam być taka głupia? Zanim pobiegliśmy, powinnam go przeszukać. Hilfred zaczął walić mieczem w drzwi, ale dąb był prawie tak twardy jak kamień i ostrze zaledwie odłupało kilka drzazg. - Nie otworzymy ich w ten sposób. Mieczem nic nie wskórasz! Musimy wrócić po klucze. Hilfred dalej uderzał w drewno. - Wrócimy, Degan! - powiedziała Arista i ruszyła korytarzem z powrotem, niosąc pochodnię. - Aristo! - krzyknął Hilfred, biegnąc za nią. Skręcili w lewo, potem w prawo. - Arista? - odezwał się zaskoczony Saldur, gdy prawie na niego wpadli. Wokół niego było pięciu rycerzy Sereta z dobytymi mieczami i pochodniami, które trzymali wysoko. Hilfred odepchnął Aristę za siebie. - Uciekaj! - polecił. Saldur patrzył na nich przez chwilę, po czym pokręcił głową. - Tu nie ma dokąd uciec, drogi chłopcze. Jesteście oboje w pułapce. Regent miał rozczochrane włosy. Na białą płócienną koszulę nocną włożył czerwoną jedwabną szatę, którą zawiązał paskiem w talii. - A więc to jednak byłaś ty. Nigdy bym nie uwierzył. Sprytnie to zrobiłaś, Aristo, ale zawsze byłaś sprytną dziewczyną, prawda? Zawsze wtryniałaś nos tam, gdzie nie powinnaś. I widzę, że ty, Hilfredzie, połączyłeś się powtórnie ze swoją księżniczką. Ryzykowanie życia w jej obronie to cudownie rycerski gest, ale także daremny, a co może być honorowego w daremności? Z tego lochu nie ma drugiego wyjścia. Ci ludzie to rycerze Sereta, bardzo wprawni, dobrze wyszkoleni brutalni żołnierze, którzy zabiją cię w razie stawiania oporu. - Saldur wziął

pochodnię od sereta na przodzie, który wyjął teraz także sztylet. - Pół życia zmarnowałeś na ochranianiu tej nierozsądnej dziewuchy, a przez jej głupotę i pochopne decyzje przeszedłeś gehennę. Odłóż miecz i się cofnij. Hilfred zacisnął dłoń na rękojeści i stanął pewnie w rozkroku. - Gdy miałem piętnaście lat, powiedziałeś mi, że zginę, jeśli będę próbował ją uratować. Tamtej nocy wbiegłem w ogień. Skoro wtedy cię nie posłuchałem, to dlaczego sądzisz, że teraz to zrobię? Saldur westchnął. - Nie zmuszaj ich, żeby cię zabili. Hilfred nie ustępował. - Przestańcie, proszę. Błagam was! - krzyknęła Arista. - Sauly, zrobię wszystko, czego zażądasz. Tylko proszę, puść go. - Przekonaj go, żeby odłożył miecz, a spełnię twoją prośbę. - Hilfred... - Nie zrobię tego, nawet jeśli mi rozkażesz - powiedział poważnym tonem. Żadna siła w Elanie nie zdoła mnie zmusić do tego, żebym cię opuścił, ani teraz, ani nigdy więcej. - Hilfred... - szepnęła, a z oczu popłynęły jej łzy. Spojrzał na księżniczkę i seret wykorzystał tę chwilę, by wykonać cięcie. Hilfred się uchylił. Rozległ się szczęk metalu uderzającego o metal. - Nie! - krzyknęła Arista. Hilfred zamachnął się na szyję rycerza, ale ten zrobił unik i ostrze uderzyło w ścianę, krzesząc iskry. Rycerz dźgnął strażnika w bok. Hilfred stęknął i się zachwiał, ale zdołał wykonać pchnięcie w pierś sereta. Czubek miecza znów się ześlizgnął po czarnej zbroi, lecz tym razem Hilfred miał mniej szczęścia i nawet nie drasnął rycerza. Arista patrzyła, jak drugi seret wbija miecz w brzuch Hilfreda. Ostrze przeszło na wylot, wypychając tunikę na plecach strażnika przybocznego. - Nie! Nie! - krzyknęła, opierając się o ścianę, gdy poczuła, że kolana pod nią się uginają. Hilfred, brocząc krwią z ust, usiłował znów podnieść miecz. Najbliżej stojący rycerz odciął mu rękę w łokciu i z rany trysnęła ciepła krew, opryskując twarz Aristy. Hilfred upadł na kolana. Jego ciałem wstrząsały drgawki. - Aris... - wybełkotał.

- Och, Hilfred... - szepnęła księżniczka, czując pieczenie w oczach. Rycerze stanęli nad nim. Jeden uniósł miecz. - Aristo! - krzyknął Hilfred. Seret zadał cios z góry. Arista upadła, jakby ostrze przebiło ich oboje. Leżała bezwładnie na podłodze. Nie mogła mówić. Nie mogła oddychać. Wpatrywała się w martwe ciało Hilfreda, a kałuża powiększała się na kamiennej podłodze, aż ciepła krew wpłynęła między jej palce. - Hilfred - powiedziała bezgłośnie, ponieważ brakowało jej tchu. Saldur westchnął. - Zabierzcie go stąd. - A co z nią? - Zadała sobie tyle trudu, żeby tu wejść, to znajdźmy jej miłe lokum na resztę życia.

Rozdział 25. Najazd. - Jak myślisz, co się stanie? - spytał Hadrian Royce’a w ciemności. - Przypłynie flota, a z dziobów nie będzie można wystrzelić, bo nie będzie w nich ciśnienia. Ghazelowie wylądują bez przeszkód i wszystkich zaszlachtują. W końcu dotrą i tutaj, włamią się i nas zarżną. - Nie - odrzekł Hadrian, kręcąc głową. - Widzisz, tu się mylisz. Ghazelowie zjedzą nas żywcem i zrobią to powoli, rozkoszując się każdą chwilą. Wierz mi. Wisieli przykuci do ściany i milczeli. - Jak myślisz, która godzina? - spytał Hadrian. - Niedługo zajdzie słońce. Było dość późno, kiedy nas tu przyprowadzili. Cisza. Słyszeli ruchy strażników po drugiej stronie drzwi, przytłumioną rozmowę, przesunięcie krzesła po podłodze, sporadyczne wybuchy śmiechu. - Czemu zawsze tak się dzieje? - zapytał Royce. - Czemu wciąż wisimy przykuci do ściany, czekając na śmierć połączoną z powolną wiwisekcją? Chcę tylko zaznaczyć, że to był twój pomysł, znowu. - Czekałem, aż to powiesz. Ale wydaje mi się, że zabroniłem ci iść. - Hadrian przeniósł ciężar ciała na drugą nogę i westchnął. - Chyba szanse są niewielkie, że znów przyjdzie piękna księżniczka i nas uratuje.

- Tego asa już nie mamy w rękawie. - Żałuję, że nie poznałem Gaunta - powiedział w końcu Hadrian. - Byłoby mi miło. Celem mojego życia miała być jego ochrona, a nawet nie widziałem człowieka na oczy. - Hm - westchnął Royce po chwili milczenia. - O co chodzi? - Hę? O nic. - Zastanawiasz się nad czymś. Zdradź mi tę tajemnicę. - Ciekawe, że twoim zdaniem Arista jest piękna. - A twoim nie? - Niczego jej nie brakuje. - Jesteś zaślepiony Gwen. Hadrian usłyszał westchnienie Royce’a. - Już nadała imiona naszym dzieciom - powiedział po chwili milczenia elf. - Elias, gdybyśmy mieli chłopca. A może Sterling? Zapomniałem. Mercedes, jeśli to będzie dziewczynka. Nawet zaczęła robić na drutach i zrobiła mi szalik. - Jeśli to cię pocieszy, przepraszam, że cię w to wciągnąłem. - Chciała, żebym poszedł z tobą. Pamiętasz? Powiedziała, że muszę cię chronić, muszę uratować ci życie. Hadrian spojrzał na przyjaciela. - Świetnie się spisałeś. Usłyszeli zgrzyt przesuwanych krzeseł, kroki, trzaśnięcie drzwiami, wzburzone głosy. Hadrian wychwycił urywki rozmowy. - ... czarne żagle... ciemna chmura na oceanie... - Nie, ktoś inny... Krzesło przewróciło się na podłogę. Kolejne szybkie kroki. Cisza. - Wygląda na to, że flota już przypłynęła. - Hadrian czekał, obserwując drzwi celi. - Zostawili nas na śmierć, prawda? Mówiliśmy im, że do tego dojdzie. Tyle przeszliśmy, żeby tu dotrzeć i ich ocalić. Mogliby mieć choć na tyle przyzwoitości, by nas wypuścić, gdy zobaczyli, że mieliśmy rację. - Prawdopodobnie myślą, że za tym stoimy. Mamy szczęście, że jeszcze nas nie zabili. - Nie jestem pewny czy można to nazwać szczęściem. W tej sytuacji szybkie ścięcie byłoby milszą perspektywą.

- Jak sądzisz, po jakim czasie znajdą nas Ba Ran Ghazelowie? - spytał Royce. - Spieszysz się? - Właściwie tak. Jeśli mam być zjedzony, chciałbym to mieć już z głowy. Hadrian usłyszał brzęk tłuczonego szkła. - Długo nie trwało, co? - wymamrotał nieszczęśnie Royce. Z zewnątrz dobiegł odgłos szurania nogami, potem nastąpiła cisza i znów rozległy się kroki, tym razem bliżej drzwi. Usłyszeli odgłosy szamotaniny i przytłumiony krzyk. Hadrian zebrał się w sobie i obserwował drzwi, gdy się otwierały. Doznał szoku na widok osoby, która stanęła w wejściu. - Chłopaki, jesteście gotowi do drogi? - spytał Derning. - A co ty tu robisz? - odrzekli obaj równocześnie. - Mam sobie pójść? - Derning się uśmiechnął, a potem skrzywił, dostrzegając kajdany. - Skończone łotry, co? Czekajcie. Gdzieś tu widziałem narzędzia. Royce i Hadrian spojrzeli po sobie zdezorientowani. - No dobrze, nie jest piękną księżniczką. Ale mnie to pasuje. Usłyszeli trzaski, a potem „Aha!” i Derning wrócił z młotkiem i dłutem. - Przypłynęła flota Ghazelów i Drumindor nie działa, ale też nie wyleciał w powietrze, więc chyba musimy wam za to podziękować - powiedział Derning, rozkuwając ich. - Nie ma o czym mówić. A właściwie... szkoda gadać - dodał Hadrian, krzywiąc się. - Teraz połowa ludności, bystrzejsza połowa, bierze nogi za pas. Pozostali zamierzają walczyć. To oznacza, że nie mamy zbyt dużo czasu na ucieczkę. Tuż za miastem czekają na nas konie i zapasy. Pojedziemy górskim traktem na północ. Będę wam towarzyszył aż do Maranonu, a potem podążę własną drogą. - Ale wciąż nie rozumiem, czemu tu przyszedłeś - dopytywał się Royce, gdy Derning otworzył jedną obręcz. - Nie pracujesz dla Merricka? - Merricka Mariusa? - Wybuchnął śmiechem. - Zabawne. Grady i ja byliśmy przekonani, że to wy dla niego pracujecie. - Skończył uwalniać Royce’a i odwrócił się do Hadriana. - Pracujemy dla Corneliusa DeLura. Może go znacie. Wielki tłusty facet, ojciec Cosmosa. To on rządzi tym krajem albo jest jego właścicielem, zależnie od punktu widzenia. Tylko wyobraźcie sobie moje zdziwienie wczoraj, kiedy zapytałem o was i dowiedziałem się, że pracujecie dla Melengaru. DeLur miał niezły ubaw. Stary tłuścioch ma chore poczucie humoru. - Nie kapuję. Dlaczego byłeś na „Szmaragdowym Sztormie”?

- Gdy Diament znalazł wiadomość od Merricka, Cosmos uznał ją za ważną i przekazał swojemu tatusiowi, a Cornelius wysłał nas, żebyśmy sprawdzili, co w trawie piszczy. Grady i ja zaczynaliśmy jako żeglarze i wciąż jesteśmy znani na Sharonie. Byliśmy pewni, że Royce zabił Drew, i dlatego myśleliśmy, że jesteście ludźmi Merricka. Myśleliśmy, że śmierć Drew miała związek z jego wzmianką o rogu. - To Bernie go zabił - powiedział Royce. - Tak, domyśliliśmy się. No i oczywiście ten cały róg nie miał nic wspólnego z Merrickiem. Chodziło o grupę Thranica. Gdy usłyszeliśmy o waszym aresztowaniu, nietrudno było was odnaleźć. Skończył uwalniać Hadriana i najemnik rozmasował sobie nadgarstki. - Chodźcie, tu jest większość waszego ekwipunku. - Wyjął Alverstone’a zza pasa i podał go Royce’owi. - Zabrałem go strażnikowi. Chyba mu się spodobał. W maleńkim biurze więziennym byli jedynie dwaj wartownicy. Jeden wyglądał na martwego, lecz drugi mógł być tylko nieprzytomny. Znaleźli swoje rzeczy w skrzyniach ustawionych pod ścianą w pomieszczeniu pełnym najróżniejszych zarekwirowanych przedmiotów. Na dworze zaczynało świtać i ludzie biegali z tobołkami w rękach. Matki przytulały dzieci do piersi, mężczyźni zaś z trudem pchali przeładowane wozy pod górę. W porcie zobaczyli las ciemnych masztów. Drumindor był niemym świadkiem plądrowania miasta. Derning prowadził ich ulicami pełnymi uchodźców. Gdy wybuchły bójki i na drogach powstały zatory, wybrał przejście górą. Wspięli się po balkonach i przeskakiwali nad alejkami, biegnąc truchtem po dachach krytych dachówką, aż ominęli tłum. Zeszli na ulicę i niebawem dotarli do wschodniej bramy miasta, przez którą śpiesznie przechodziły setki ludzi z wozami zaprzęgniętymi w osły. Były to głównie kobiety i małe dzieci w towarzystwie nastoletnich chłopców i starców. Derning zatrzymał się tuż za bramą. Wyglądał na zaniepokojonego. Gwizdnął i w odpowiedzi rozległ się ptasi odgłos. Zszedł z drogi i wspiął się na nasyp. - Przepraszam, Jacob - powiedział chudy jak patyk młodzieniec, wyłaniając się z czterema końmi. - Pomyślałem, że lepiej poczekam w ukryciu. Gdyby ktoś mnie z nimi zobaczył, długo bym ich nie zatrzymał. Ze wzniesienia widzieli zatokę daleko w dole. Budynki stojące najbliżej wody płonęły, buchając gęstym dymem. - Nie mogliśmy temu zapobiec - powiedział Derning, spoglądając na ludzi uciekających z miasta. - Ale dzięki temu, że wy nie dopuściliście do eksplozji, a ja ostrzegłem Corneliusa, który wszczął alarm, ocaliliśmy życie wielu.

Wsiedli na konie i Hadrian spojrzał po raz ostatni na Tur Del Fur, gdy rozdmuchiwane przez poranną bryzę płomienie ogarniały ulice miasta.

Rozdział 26. Zapłata. Merrick wszedł do wielkiej sali imperialnego pałacu. Służący rozwieszali zimonaliowe dekoracje, które miały nadać komnacie świąteczny wygląd, ale Merrick wciąż uważał ją tylko za ponure pomieszczenie z przewagą kamienia i niedoborem światła. Nigdy nie lubił Aquesty i żałował, że to miasto będzie stolicą nowego imperium - imperium, któremu zapewnił bezpieczeństwo. Wolałby Colnorę. Tam przynajmniej były szklane uliczne latarnie. - Ach! Merrick - przywitał go Ethelred. Wokół wielkiego stołu zebrali się regenci, hrabia Ballentyne i kanclerz. - A może powinienem powiedzieć lordzie Mariusie? - Istotnie, powinieneś - odrzekł Merrick. - Zatem przynosisz dobre wieści? - Najlepsze, wasza lordowska mość. Delgos padł. - Wyśmienicie! - zachwycił się Ethelred. Merrick podszedł do stołu i zdjął rękawiczki, zsuwając je po kolei z każdego palca. - Pięć dni temu Ghazelowie najechali na Tur Del Fur, napotykając niewielki opór. Zajęli Drumindor i spalili dużą część portowego miasta. - A nacjonalistyczna armia? - spytał Ethelred, rozsiadając się wygodnie na krześle. - Zgodnie z przewidywaniami żołnierze spakowali się i ruszyli na południe, gdy tylko dotarła do nich wiadomość. Większość z nich ma rodzinę w Delgosie. Możecie odbić Ratibor, kiedy tylko chcecie. Nawet nie będziecie potrzebowali armii. Wystarczy kilkuset ludzi. Breckton może skupić się na Melengarze i zacząć planować najazd wiosną na Trent. - Wyśmienicie! Wybornie! - cieszył się Ethelred. Saldur i kanclerz też byli w radosnym nastroju. Uśmiechali się do siebie z ulgą i zadowoleniem. - A co, jeśli Ghazelowie skończą z Delgosem i postanowią pomaszerować na północ? - spytał hrabia Chadwick. Siedział na drugim końcu stołu i nie wyglądało

na to, że podziela radość swoich towarzyszy. - Słyszałem, że przypłynęło ich sporo i są okrutnymi wojownikami. Jeśli mogą zniszczyć Delgos, jaką mamy gwarancję, że na nas też nie napadną? - Jestem pewny, że nacjonaliści poskromią ich ambicje, milordzie - odparł Merrick. - Ale nawet jeśli nie, to i tak nic nam nie grozi. Ba Ran Ghazelowie są z natury przesądni i spodziewają się, że niedługo staną w obliczu jakiejś katastrofy, która zagrozi istnieniu świata. Chcą, żeby Drumindor był ich schronieniem, a nie bazą wypadową. To da wam czas na podbicie Melengaru, Trentu, a być może nawet zachodniego Calisu. Nowe imperium stanie się suwerenem, a nacjonaliści wspomnieniem. Pozostali mieszkańcy Delgosu, ci niegdyś niezależni baronowie handlowi, będą błagać imperium o interwencję przeciw Ghazelom i poddadzą się ochoczo waszej absolutnej władzy. Stare imperium się odrodzi. Hrabia nachmurzył się i usiadł. - Jesteś rzeczywiście fenomenem i zasługujesz na swój nowy tytuł i pozycję, lordzie Mariusie. - Jako że macie już Gaunta, a Esrahaddon nie żyje, przypuszczam, że wypełniłem swoje zobowiązania. - Dotychczasowe tak - potwierdzi! Ethelred. - Ale nie puszczę tak łatwo człowieka z twoimi zdolnościami. Chcę mieć cię na dworze. Sowicie wynagrodzę ci lojalność. - Prawdę mówiąc, już rozmawiałem z Jego Ekscelencją o stanowisku burmistrza Colnory. - Burmistrza, hę? Chcesz mieć miasto na własność, tak? Podoba mi się ten pomysł. Myślisz, że zdołasz utrzymać Diament w ryzach? Przypuszczam, że mógłbyś... Pewnie, czemu nie? Uważaj sprawę za załatwioną, lordzie burmistrzu, ale nalegam, żebyś nie obejmował stanowiska dopóty, dopóki zimonalia nie dobiegną końca. Chcę, żebyś wziął udział w uroczystościach. - Ethelred weźmie ślub i zostanie imperatorem - wyjaśnił Saldur. - Przyjedzie sam patriarcha, żeby dopełnić ceremonii, a gdyby tego było mało, to spalimy słynną wiedźmę. - Za nic bym nie chciał tego przegapić. - Wybornie! - Ethelred wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Tuszę, że lokum w mieście ci odpowiada? Jeśli nie, szambelan znajdzie coś odpowiedniejszego. - Dom jest bez zarzutu. Jesteś aż nadto życzliwy, milordzie. - Wciąż nie pojmuję, dlaczego nie możesz po prostu zamieszkać w pałacu.

- Łatwiej mi prowadzić interesy, jeśli nie jestem tu zbyt często widywany. A teraz, jeśli mi wybaczysz, muszę... - Chyba nie wychodzisz? - spytał Ethelred rozczarowany. - Dopiero co przyszedłeś. Musimy uczcić wspaniałe wiadomości. Nie skazuj mnie na świętowanie w towarzystwie starego duchownego i posępnego hrabiego. Każę przynieść wino i mięsiwo. Będzie rozrywka, muzyka, tancerze i kobiety, jeśli chcesz. Jakie lubisz, Marius? Chude czy pulchne, jasne czy ciemne, charakterne czy uległe? Zapewniam cię, że lord szambelan może zrealizować każde zamówienie. - Niestety, milordzie, muszę załatwić zaległą sprawę. Ethelred zmarszczył brwi. - No dobrze, ale pojaw się na zimonaliach. Nalegam. - Oczywiście, milordzie. Merrick wyszedł, a imperialni władcy złożyli sobie nawzajem gratulacje.

Na dworze czekał nowy powóz zaprzężony w cztery białe konie i powożony przez stangreta w liberii. Na ławce leżał pakunek od miejskiego konstabla. Merrick zaoferował mu koniak i mężczyzna ochoczo się zgodził. Butelka wybornego trunku w zamian za bezwartościowe przedmioty pozostałe po polowaniu na wiedźmę była okazją, jaka rzadko trafiała się szeryfowi. Po rozwinięciu opakowania Merrick przesunął palce po lśniącym materiale. Powóz wjechał na wzgórze i skręcił w ulicę Wrzosową, która znajdowała się w jednej z bogatszych dzielnic miasta. Domy były tu niezbyt duże, za to gustowne i eleganckie. Jeden służący czekał posłusznie, by odebrać płaszcz od Merricka i pomóc mu zdjąć buty, inny zaś stał z kieliszkiem ciepłego jabłecznika. Merrick już nie pił wina, piwa czy mocniejszych alkoholi i z rozbawieniem zobaczył, że o tym też pomyślano. Usiadł w salonie wyłożonym boazerią z ciemnego drewna w otoczeniu mebli w kolorze burgundzkiej czerwieni. Popijał trunek i słuchał trzasków w kominku. Rozległo się pukanie do drzwi. Już chciał wstać, żeby otworzyć, gdy dostrzegł, że jeden z jego nowych służących biegnie do holu. - Gdzie ona jest, Merrick?! - usłyszał gniewny krzyk. Po chwili lokaj wprowadził do salonu dwóch mężczyzn. - Proszę, usiądźcie. - Merrick rozsiadł się wygodnie na wyściełanym krześle, ogrzewając ręce kieliszkiem ciepłego cydru. - Czy któryś z was miałby ochotę

czegoś się napić, zanim przejdziemy do interesów? Moi służący mogą przynieść wszystko, co lubicie, ale muszę przyznać, że jabłecznik jest wyjątkowo smaczny. - Zapytałem, gdzie ona jest. - Uspokój się, Deminthal, twoja córka dobrze się miewa i niedługo każę ją przyprowadzić. Świetnie się wywiązałeś z umowy, a ja zawsze honoruję zobowiązania. Chcę tylko omówić kilka szczegółów. Zapewniam cię, że to wyłącznie formalność. Po pierwsze, pozwól, że ci pogratuluję, Wyatt. Mogę tak się do ciebie zwracać? Spisałeś się doskonale. Poe wystawił ci bardzo wysoką ocenę. Powiedział mi, że to dzięki tobie Royce i Hadrian dostali się na statek, a nawet po niespodziewanym zatonięciu „Szmaragdowego Sztormu” rozkazy i misja zostały uratowane dzięki twojemu szybkiemu myśleniu. Szczególne wrażenie wywarło na mnie to, jak zyskałeś zaufanie Royce’a. Pozwolę sobie dodać, że to niemałe osiągnięcie. Musisz być bardzo przekonującą osobą, co potwierdza sposób, w jaki poinformowałeś władze portowe, że Royce i Hadrian przybyli do Tur Del Furu, żeby zniszczyć Drumindor. Jestem przekonany, że ten manewr okazał się takim wspaniałym sukcesem tylko dzięki twoim umiejętnościom i inteligencji. - Merrick wziął łyk jabłecznika i z szerokim uśmiechem odchylił się na krześle. - Mam tylko jedno pytanie. Wiesz, gdzie teraz przebywają Royce i Hadrian? - Nie żyją. Zginęli z rąk albo Ghazelów, albo urzędników Tur Del Furu, zależnie od tego, kto dopadł ich pierwszy. - Hm, wątpię. Royce’a niełatwo zabić. Zdarzało mu się wykaraskać ze znacznie gorszych tarapatów. Rzekłbym, że wiedzie urocze życie, ale wiem aż za dobrze, przez co przeszedł. Mimo to przypuszczam, że nawet śmierć nie potrafiłaby go długo przytrzymać. - Chcę odzyskać córkę... natychmiast - powiedział cicho Wyatt przez zaciśnięte zęby. - Oczywiście, naturalnie. Panie Poe, proszę ją przyprowadzić. Trzecie drzwi na lewo na piętrze. - Merrick podał mu klucz. - Naprawdę, Wyatt, jesteś bardzo zdolnym człowiekiem. Mógłbyś mi się przydać. - Sądzisz, że zrobiłem to z przyjemnością? Ile setek ludzi zginęło z mojego powodu? - Nie myśl o tym w ten sposób. Potraktuj to jak pracę, zlecenie, które wykonałeś koncertowo. Nieczęsto spotykam się z takim talentem i mógłbym go wykorzystać na wiele sposobów. Przyłącz się do mnie, a nie pożałujesz. Pracuję w tej chwili nad innym projektem dla jeszcze bogatszego zleceniodawcy i mogę zaoferować ci mnóstwo korzyści. Ty i twoja córka będziecie żyć jak szlachta ziemska. Co powiesz na własną posiadłość?

- Uprowadziłeś moją córkę. Interesuje mnie jedynie twoja śmierć. - Nie dramatyzuj. Widzisz? Oto ona. Cała i zdrowa. Poe sprowadził po schodach dziewczynkę, która miała około dziesięciu lat i jasnobrązowe włosy upięte w kokardę. Nosiła elegancko uszytą błękitną sukienkę i trzewiki z delikatnej skóry. - Tatusiu! - wykrzyknęła. Wyatt podbiegł do córki i wziął ją w ramiona. - Zrobili ci krzywdę, kochanie? - Nie, nic mi nie jest. Kupili mi tę ładną sukienkę i trzewiki! I bawiliśmy się w gry. - To dobrze, skarbie. - Odwrócił się do Merricka i zapytał: - A co z Eldenem? - Nic mu się nie stało, jest wciąż w Colnorze i przypuszczam, że na ciebie czeka. Wyatt, naprawdę musisz rozważyć moją propozycję, chociażby przez wzgląd na własne bezpieczeństwo. Wyatt obrócił się na pięcie w jego kierunku. - Wykonałem twoje zadanie! Przed chwilą powiedziałeś mi, że spisałem się doskonale! Czemu nadal nam grozisz? Merrick spojrzał na dziewczynkę. - Poe, zabierz Allie do kuchni. Są tam ciastka, które mogą jej smakować. Wyatt przyciągnął córkę do siebie. - Nie martw się, zaraz wróci. - Lubisz ciastka? - spytał ją Poe. Dziewczynka uśmiechnęła się szeroko, potakując. Spojrzała na ojca. Wyatt skinął głową. - W porządku. Wracaj szybko, skarbie. Poe wyszedł z Allie, trzymając ją za rękę. - Nie grożę ci. Jak już powiedziałem, bardzo mi imponują twoje umiejętności. Próbuję tylko cię chronić. Pomyśl przez chwilę: A co, jeśli Royce żyje? Skojarzy fakty. Jeżeli jeszcze tego nie zrobił. Powinieneś się bać, co zrobi tobie i twojej córce. Prawdopodobnie zabije Allie w pierwszej kolejności i każe ci na to patrzeć. - On taki nie jest. Merrick zachichotał. - Nie masz pojęcia, sir, jaki jest Royce. Przyznaję, że znajomość z Hadrianem Blackwaterem utemperowała jego gwałtowny charakter. Dwanaście lat przebywania z tym marzycielem sprawiło, że stał się prawie człowiekiem. Ale ja go

znam. Wiem, co czai się pod powierzchnią. Widziałem rzeczy, które wstrząsnęły nawet moim zatwardziałym sercem. Tylko go rozgniewaj, a uwolnisz demona, nad którym nikt nie zapanuje. Wierz mi, on właśnie taki jest, a nawet gorszy. Jest zdolny do wszystkiego. Allie wróciła z garścią ciastek posypanych cukrem. Wyatt wziął ją za rękę i ruszył w kierunku drzwi. Przystanął na progu i się odwrócił. - Merrick, jeśli twoje słowa o Roycie są prawdą, to czy nie ty powinieneś się bać? - rzucił, po czym wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Merrick wziął łyk jabłecznika, ale trunek był już zimny.

{1}

red.)

Mucet (wł. mozzetta) – narzuta sięgająca łokci, będąca częścią stroju duchownych katolickich. (przyp.