Odkrycia Riyrii 5 tom Zdradziec - Sullivan Michael J_

Michael J. Sullivan Zdradziecki plan Cykl: Odkrycia Riyrii tom 5

Przełożył: Edward Marek Szmigiel Tytuł oryginału: Riyria Revelations: Wintertide Rok pierwszego wydania: 2010 Wydanie polskie 2013

Robin, za zlitowanie się nad Royce’em i wysłanie go do domu oraz dopracowanie całej pierwszej połowy powieści, którą z początku uważała za idealną. Annie, za zwrócenie mi uwagi na zbytnią drobiazgowość, poprawienie partii szachów i nauczenie arystokratów tańca. I członkom Arlington Writer’s Group za wspaniałomyślne wsparcie, pomoc i rady.

I hope you don’t mind that I put down in words How wonderful life is while you’re in the world. Elton John, Bernie Taupin

Rozdział 1. Aquesta. Niektórzy są zręczni, inni mają szczęście, ale w tym momencie Mince zrozumiał, że nie zalicza się ani do jednych, ani do drugich. Nie zdoławszy przeciąć rzemyków sakiewki kupca, zamarł, jedną ręką wciąż podtrzymując woreczek. Wiedział, że kodeks złodziei kieszonkowych dopuszcza wykonanie tylko jednej próby naraz i już wcześniej musiał wycofać się posłusznie, i wmieszać w tłum po dwóch nieudanych podejściach. Trzecie niepowodzenie oznaczało, że nie dadzą mu kolejnego posiłku, a Mince był zbyt głodny, żeby znowu się poddać. Trzymał ręce pod płaszczem kupca i czekał. Mężczyzna niczego nie zauważył. Powinienem spróbować jeszcze raz? To była szalona myśl, ale pusty żołądek wziął górę nad rozsądkiem. Zdesperowany Mince zignorował nakaz zachowania ostrożności. Rzemień wydawał się dziwnie gruby, a gdy go przepiłował, poczuł, że coś jest nie tak, jak być powinno. Szybko zrozumiał swój błąd. Zamiast rzemyków przeciął kupcowi skórzany pas, który zsunął się z brzucha tłuściocha i wraz z przypiętą doń bronią spadł na bruk. Mince wstrzymał oddech i znieruchomiał, a w myślach przemknęło mu dziesięć lat jego marnego życia. Uciekaj! - wrzasnął głos w jego głowie, gdy uświadomił sobie, że za chwilę jego ofiara... Kupiec się odwrócił. Był duży i tłusty, z obwisłymi policzkami zaczerwienionymi od zimna. Dostrzegłszy sakiewkę w ręku Mince'a, otworzył szeroko oczy. - Hej, ty! Sięgnął ręką po sztylet i na jego twarzy odmalował się wyraz zdziwienia, gdy go nie znalazł. Szukając swojej drugiej broni, dostrzegł, że leży obok sztyletu na bruku. Mince zaś w końcu poszedł po rozum do głowy i rzucił się do biegu. Zdrowy rozsądek podpowiadał mu, że najlepszą drogą ucieczki przed rozsierdzonym olbrzymem będzie wąskie przejście, przez które grubas się nie przeciśnie. Zanurkował więc pod wóz z piwem, stojący przed gospodą Błękitny Łabędź, i prześliznął się na drugą stronę. Szybko wstał i ruszył pędem w stronę zaułka, przyciskając nóż i sakiewkę do piersi. Świeży śnieg utrudniał mu bieg i chłopak pośliznął się, gdy skręcał za róg. - Zatrzymać złodzieja! Krzyki rozlegały się dalej, niż się spodziewał. W końcu dotarł do stajni i przeszedł między belkami ogrodzenia, za którym piętrzył się stos zwierzęcych odchodów. Wycieńczony, przykucnął, opierając się plecami o ścianę po drugiej stronie. Wsunął nóż za pas, a sakiewkę pod koszulę. Pokaźny trzos tworzył

wyraźne wybrzuszenie. Dysząc między parującymi odchodami, usiłował cokolwiek usłyszeć poza łomotem w uszach. - Tu jesteś! - krzyknął Elbright, zatrzymując się z poślizgiem i chwytając płotu. Ale z ciebie idiota. Zwyczajnie tam stałeś i czekałeś, aż gruby dureń się odwróci. Jesteś kretynem, Mince. Nic dodać, nic ująć. Naprawdę nie mam pojęcia, czemu zawracam sobie głowę, próbując cię czegoś nauczyć. Mince i pozostali chłopcy mówili na trzynastoletniego Elbrighta Stary. Tylko on z ich niewielkiego grona nosił prawdziwy płaszcz, który miał wyblakły szary kolor i był spinany zmatowiałą metalową broszą. Elbright był najbystrzejszy i najbardziej utalentowany z nich wszystkich i Mince nie chciał go zawieść. Po chwili zjawił się roześmiany Brand i stanął obok Elbrighta przy płocie. - To nie jest zabawne - skarcił go Stary. - Ale, on... - Brand z radości nie zdołał dokończyć. Tak jak pozostali dwaj był brudny, chudy i ubrany w przypadkowe rzeczy w różnych rozmiarach. W fałdach podwiniętych nogawek jego przydługich spodni zbierał się śnieg. Tylko tunika leżała na nim jak należy. Była wykonana z zielonego brokatu oblamowanego doskonałą miękką skórą, misternie rzeźbione drewniane zapinki dodawały jej szyku. Chłopak był młodszy o rok od Starego, odrobinę wyższy i szerszy w barach. W nieformalnej hierarchii gangu zajmował drugie miejsce - Elbright odpowiadał za planowanie, jemu przypadła rola osiłka. Kine, ostatni członek grupy, był trzeci, ponieważ był najlepszym kieszonkowcem. Tym samym Mince bezsprzecznie stał najniżej z nich, co potwierdzała jego postura - mierzył zaledwie metr dwadzieścia, a ważył trochę więcej od zmokłego kota. - Przestań, dobra? - warknął Stary. - Próbuję czegoś nauczyć dzieciaka. O mało co nie zginął. To było głupie ni mniej, ni więcej. - A ja uważam, że genialne. - Brand przestał się śmiać, żeby wytrzeć oczy. Pewnie, że to był kretynizm, ale i tak wielkie widowisko. Jak Mince tak stał i mrugał, a facet szukał swojej broni, tylko że jej tam nie było, bo mały debil odciął faciowi cały pieprzony pas! Potem... - Brand usiłował powstrzymać się od kolejnego wybuchu śmiechu. - Najlepsze było to, że zaraz po ucieczce Mince'a tłusty drań chciał go gonić, a tu nagle spadły mu portki i wyłożył się jak długi. Bam! W samym rynsztoku. Na Mara, co za ubaw. Elbright próbował zachować surową powagę, ale relacja Branda pobudziła wszystkich do śmiechu. - W porządku, wystarczy. - Elbright opanował się i przeszedł do konkretów. Obejrzyjmy łup. Mince wyjął sakiewkę i podał ją Staremu z szerokim uśmiechem.

- Ciężka - oświadczył dumnie. Elbright otworzył woreczek i zmarszczył brwi, przyglądając się zawartości. - Same miedziaki. Brand i Elbright spojrzeli na siebie rozczarowani i chwilowa euforia Mince'a minęła. - Była ciężka - powtórzył, głównie do siebie. - Co teraz? - spytał Brand. - Damy mu jeszcze jedną szansę? Elbright pokręcił głową. - Nie, i wszyscy będziemy musieli przez jakiś czas omijać plac Kościelny. Za dużo ludzi widziało Mince'a. Przeniesiemy się bliżej bram. Możemy obserwować przyjezdnych i liczyć na szczęście. - Czy chcesz... - zaczął Mince. - Nie. Oddaj mi nóż. Następny w kolejce jest Brand. Chłopcy pobiegli truchtem w stronę pałacowych murów, podążając szlakiem, który patrole wydeptały rano w świeżym śniegu. Zatoczyli koło na wschód i weszli na plac Imperialny. Ludzie z całego Avrynu zjeżdżali się na zimonalia i można tu było liczyć na wiele okazji. - Tam. - Elbright wskazał w stronę bramy miasta. - Tamci dwaj. Widzicie ich? Jeden wysoki, drugi niższy. - Wyglądają jak półtora nieszczęścia - ocenił Mince. - I są wycieńczeni - dodał Brand. - Prawdopodobnie jechali przez całą noc w zamieci - stwierdził Elbright z chciwym uśmiechem. - Do dzieła, Brand, wytnij stary dobry numer ze stajennym. A ty Mince, patrz, jak to się robi. To może być twoja ostatnia szansa, bo nie masz za grosz talentu do odcinania sakiewek. *** Royce i Hadrian wjechali na plac Imperialny na zmarzniętych koniach. Opatuleni przed chłodem wyglądali jak duchy spowite w śnieżne koce. Choć włożyli na siebie wszystkie rzeczy, jakie posiadali, byli niezbyt przygotowani na zimową jazdę drogami, a jeszcze mniej na przekraczanie górskich przełęczy dzielących Ratibor od Aquesty. Całonocna śnieżyca tylko pogorszyła ich trudną sytuację. Gdy obaj zatrzymali konie, Royce dostrzegł, że Hadrian chucha w złożone dłonie. Żaden z nich nie miał rękawic. Przyjaciel owinął sobie palce paskami podartego koca, Royce natomiast postanowił wsunąć ręce w rękawy. Ale widok własnych

przedramion bez dłoni zaniepokoił go, przypomniał bowiem o starym czarnoksiężniku. Poznali szczegółowo przebieg jego śmierci, gdy przejeżdżali przez Ratibor. Zamordowany późno w nocy Esrahaddon został uciszony na zawsze. Chcieli kupić rękawiczki, ale zaraz po dotarciu do Ratiboru zobaczyli ogłoszenia o rychłej egzekucji przywódcy nacjonalistów. Władze imperium zamierzały publicznie spalić Degana Gaunta w Aqueście w ramach uroczystości zimonaliowych. Po wielu miesiącach spędzonych na morzu i w dżunglach w poszukiwaniu Gaunta widok jego nazwiska na ogłoszeniach przybitych do drzwi wszystkich gospód w mieście był zarówno dużym ciosem, jak i błogosławieństwem. W obawie, że jakieś nowe nieszczęście uniemożliwi im spotkanie z przywódcą nacjonalistów, wyruszyli wcześnie rano, na długo przed otwarciem sklepów. Royce odwinął szal, odrzucił kaptur do tyłu i się rozejrzał. Pokryty śniegiem pałac zajmował całą południową stronę placu, sklepy i sprzedawcy rozlokowali się na pozostałym terenie. Kuśnierze prezentowali obszyte peleryny i kapelusze, szewcy oferowali przechodniom nasmarowanie butów olejkiem, piekarze kusili podróżnych herbatnikami w kształcie płatków śniegu i ciastkami posypanymi cukrem pudrem. I wszędzie kolorowe transparenty zapowiadały nadchodzące święto. Gdy tylko Royce zsiadł z konia, od razu podbiegł do niego chłopiec. - Odprowadzić wierzchowce, panowie? Noc w stajni tylko za jednego srebrnego od sztuki. Sam je wyszczotkuję i dopilnuję, żeby dostały dobry owies. Hadrian uśmiechnął się do chłopca. - A zaśpiewasz im kołysankę na dobranoc? - Jasna sprawa, panie - odparł niezwłocznie chłopak. - Będzie to pana kosztowało dodatkowo dwa miedziaki, ale mam świetny głos, poważnie. - Każda stajnia w mieście przyjmie konia na noc za pięć miedziaków - rzucił zaczepnie Royce. - Ale nie w tym miesiącu, panie. Przed trzema dniami zaczęły obowiązywać ceny zimonaliowe. Stajnie i pokoje szybko się zapełniają. Zwłaszcza w tym roku. Mają panowie szczęście, że wcześnie tu przybyli. Za dwa tygodnie konie będą trzymane za budkami myśliwskimi na polach, a jedyne dostępne miejsca do spania będą na klepiskach, na stosie jak bale, za pięć srebrnych od łebka. Ja wiem, gdzie są najlepsze miejsca i najniższe ceny w mieście. Jeden srebrny to teraz dobra cena. Za kilka dni trzeba będzie płacić dwa razy tyle. Royce przyjrzał mu się bacznie.

- Jak się nazywasz? - Nazywają mnie Brand Śmiały. - Wyprostował się, poprawiając kołnierz tuniki. - A to dlaczego? - Hadrian zachichotał. - Bo nigdy nie wycofuję się z walki, panie. - To stąd ta tunika? - zapytał Royce. Chłopak spojrzał w dół, jakby pierwszy raz dostrzegł swój elegancki strój. - Ten stary łach? W domu mam pięć ładniejszych. Noszę tę szmatę tylko po to, żeby nie przemoczyć sobie tamtych na śniegu. - No cóż, Brand, myślisz, że możesz zaprowadzić nasze konie do karczmy Baileya przy Hall i Coswall i załatwić dla nich miejsce w tamtejszej stajni? - Pewnie, że mógłbym, panie. Dodam, że to świetny wybór. Gospodę prowadzi zacny właściciel, który daje uczciwe ceny. Sam chciałem zaproponować właśnie ją. Royce uśmiechnął się do niego z wyższością. Spojrzał na dwóch chłopców, którzy stali kawałek dalej i udawali, że nie znają Branda. Skinął na nich ręką, żeby podeszli. Wydawało się, że młodzieńcy się wahają, ale gdy powtórzył gest, niechętnie się zbliżyli. - Jak się nazywacie? - spytał. - Elbright, panie - odparł wyższy. Był starszy od Branda i nosił nóż schowany pod płaszczem. Royce domyślił się, że to przywódca grupy i to on wysłał Branda do odegrania komedii. - Mince, panie - przedstawił się drugi chłopiec, który wyglądał na najmłodszego. Widać było, że włosy niedawno mu przycięto tępym nożem. Nosił poplamione, znoszone łachmany z wełny. Za krótkie rękawy i nogawki odsłaniały jasnoróżową skórę nadgarstków i goleni. Z całego stroju najbardziej pasowała mu porozdzierana torba z tkaniny, którą zawiesił sobie na ramieniu. Takim samym materiałem owinął sobie stopy i obwiązał go wokół kostek sznurkiem. Hadrian przejrzał swój ekwipunek, wziął miecz dwuręczny i wsunął go do pochwy, którą nosił pod płaszczem na plecach. Royce dał pierwszemu chłopcu dwa srebrne tenenty, po czym zwrócił się do całej trójki: - Brand odprowadzi nasze konie do stajni u Baileya i zarezerwuje nam pokój, a wy w tym czasie odpowiecie na kilka pytań. - Ale... panie, my nie możemy - zaczął Elbright, lecz Royce go zignorował.

- Po powrocie Branda z kwitkiem od Baileya zapłacę każdemu z was po srebrnym tenencie. Jeśli wasz kompan nie wróci, na przykład ucieknie i sprzeda konie, poderżnę wam gardła i powieszę was za nogi na pałacowej bramie, poczekam, aż wasza krew ścieknie do wiadra, a potem namaluję nią napis informujący mieszkańców miasta, że Brand Śmiały to koniokrad. Później go wytropię z niewielką pomocą imperialnego strażnika i innych znajomych, których mam w Aqueście, i dopilnuję, żeby jego spotkało to samo. - Rzucił chłopcu groźne spojrzenie. - Rozumiemy się, Brand? Trzej młodzi przyjaciele gapili się na niego z rozdziawionymi gębami. - Na Mara! Nie bardzo ufa pan ludziom, prawda? - odezwał się Mince. Royce uśmiechnął się złowieszczo. - Zarezerwuj pokój na nazwiska Grim i Baldwin. Ruszaj, Brand, ale wracaj szybko. Przecież nie chcesz, żeby twoi koledzy się zamartwiali. Brand zaczął odprowadzać konie, a pozostali chłopcy podążali za nim wzrokiem. Gdy się obejrzał, Elbright pokręcił nieznacznie głową. - A teraz powiedzcie, co zaplanowano na tegoroczne zimonalia. - Cóż... - zaczął Stary - przypuszczam, że to będą najbardziej pamiętne zimonalia od stu lat, bo odbędzie się ślub imperatorki i tak dalej. - Ślub? - spytał Hadrian. - Tak, sir. Myślałem, że wszyscy o tym wiedzą. Zaproszenia rozesłano kilka miesięcy temu i zewsząd zjeżdżają wszyscy bogacze, nawet królowie i królowe. - Kogo poślubi? - spytał Royce. - Lorda Ethelreda - odrzekł Mince z przekąsem. - Przymknij się, Mince - rozkazał Elbright ściszonym głosem. - To gad. Elbright warknął i uderzył go w ucho. - Przez takie gadanie możesz skończyć na szubienicy - postraszył młodszego kolegę, po czym odwrócił się do Royce'a i Hadriana i wyjaśnił: - Mince podkochuje się w imperatorce. Nie podoba mu się, że stary król bierze z nią ślub. - Ona jest jak bogini, poważnie - oświadczył Mince z rozmarzonym wzrokiem. Raz ją widziałem. Wszedłem na dach, żeby lepiej widzieć, kiedy przemawiała zeszłego lata. Lśniła jak gwiazda, poważnie. Na Mara, jest piękna. Widać, że jest córką Novrona. W życiu nie widziałem takiej ładnej osoby. - Właśnie to miałem na myśli. Mince ma lekkiego fioła na punkcie imperatorki powiedział Stary przepraszającym tonem. - Chłopak musi przywyknąć do tego, że

znów będzie rządził regent Ethelred. Właściwie to wcale nie przestał rządzić, bo imperatorka jest chora i tak dalej. - Zraniła ją bestia, którą zabiła na północy - wyjaśnił Mince. - Imperatorka Modina umierała od trucizny i zewsząd przyjeżdżali uzdrowiciele, ale żaden nie potrafił jej pomóc. Później regent Saldur modlił się przez siedem dni i nocy bez jedzenia i picia. Maribor objawił mu, że czyste serce młodej służącej o imieniu Amilia z doliny Tarin ma moc uleczenia imperatorki. I tak się stało. Lady Amilia opiekowała się imperatorką i robiła to tak dobrze, że Modina wyzdrowiała. Zaczerpnął powietrza. Oczy mu się rozpromieniły, a na jego twarzy wykwitł uśmiech. - Mince, wystarczy - przerwał Elbright. - A to tu po co? - spytał Royce, wskazując na odkrytą trybunę, którą budowano na środku placu. - Przecież to nie tu urządzą uroczystość, prawda? - Ślub odbędzie się w katedrze. Te ławki są dla ludzi oglądających egzekucję. Zostanie stracony przywódca buntowników. - Tak, o tym już słyszeliśmy - przyznał Hadrian cicho. - A więc przyjechaliście zobaczyć egzekucję? - Mniej więcej. - Już wybrałem dla nas miejsca - powiedział Elbright. - Dzień wcześniej wyślę Mince'a w nocy, żeby je zajął. - Czemu to ja mam iść? - żalił się Mince. - Brand i ja musimy zanieść wszystkie rzeczy. Ty jesteś za mały, a Kine wciąż choruje, więc musisz... - Ale ty masz płaszcz, a tam będzie zimno. Chłopcy dalej się spierali, lecz Royce widział, że Hadrian już nie słucha. Oczy przyjaciela lustrowały pałacowe bramy, mury i frontowe wejście, liczyły strażników. *** Pokoje u Baileya wyglądały tak jak we wszystkich gospodach - były małe i nijakie, z wytartą drewnianą podłogą i zatęchłym zapachem. Przy kominku stał stos drewna opałowego, ale nigdy nie wystarczało go na całą noc. Jeśli klienci chcieli mieć ciepło przez cały czas, musieli kupować dodatkowe drewno za niebotyczne kwoty. Royce jak zwykle zrobił obchód, okrążając budynek i wychwytując twarze, które pojawiały się zbyt często. Wrócił do pokoju przeświadczony, że nikt nie zauważył ich przyjazdu, przynajmniej nikt ważny.

- Pokój numer osiem. Jest tu prawie od tygodnia - powiedział Royce. - Czemu przyjechał tak wcześnie? - zdziwił się Hadrian. - Gdybyś mieszkał w klasztorze przez dziesięć miesięcy w roku, nie wybrałbyś się na zimonalia najszybciej, jak to możliwe? Hadrian wziął swoje miecze i obaj przyjaciele poszli korytarzem. Royce pomajstrował chwilę przy zamku wyblakłych drzwi, po czym je otworzył. W pokoju, na stoliku zastawionym talerzami, kieliszkami i butelką wina paliły się dwie świeczki. Przed lustrem na ścianie stał mężczyzna odziany w aksamit i jedwab. Sprawdzał wstążkę, którą jego jasne włosy były związane z tyłu głowy, i poprawiał wysoki kołnierz surduta. - Chyba czekał na nas - zauważył Hadrian. - Na kogoś na pewno - sprostował Royce. - A cóż to... - Zaskoczony Albert Winslow obrócił się na pięcie. - Tak trudno zapukać? - Cóż mogę powiedzieć? - Royce zwalił się na łóżko. - Jesteśmy łotrami i złodziejami. - Łotrami na pewno - potwierdził Albert - ale złodziejami? Kiedy ostatnio coś ukradliście? - Czy słyszę w twoim glosie nutę niezadowolenia? - Jestem wicehrabią. Muszę dbać o reputację, a to wymaga pewnych dochodów: pieniędzy, których nie otrzymuję, kiedy nic nie robicie. Hadrian usiadł przy stoliku. - Nie jest niezadowolony. On wręcz nas ruga. - To dlatego zjawiłeś się tu tak wcześnie? - spytał Royce. - Szukasz zleceń? - Częściowo. Musiałem też wyjechać z Wichrowego Opactwa. Ludzie się ze mnie śmieją. Gdy skontaktowałem się z lordem Darefem, bez przerwy naigrawał się z wicehrabiego Mnicha. Chociaż lady Mae podoba się moje odosobnienie w pobożnym przybytku. - Czy to dla niej... - Hadrian wskazał palcem na elegancko zastawiony stół. - Tak. Właśnie miałem po nią iść. Będę musiał odwołać spotkanie, prawda? Spojrzał na nich po kolei i westchnął. - Przykro nam. - Mam nadzieję, że to zlecenie będzie dobrze płatne. To nowy dublet i jeszcze nie zapłaciłem krawcowi. Zdmuchnął świeczki i usiadł naprzeciwko Hadriana.

- Co słychać na północy? - spytał Royce. Albert zacisnął usta. - Domyślam się, że już wiecie o Medfordzie. Imperialne wojska zajęły miasto i zamki na prowincji, z wyjątkiem Pól Drondila. Royce usiadł na łóżku. - Nic o tym nie wiemy. Co u Gwen? - Nie mam pojęcia. Usłyszałem o tym, będąc tutaj. - A więc Alric i Arista są w Polach Drondila? - zapytał Hadrian. - Król Alric tak, ale nie sądzę, żeby księżniczka była w Medfordzie. Przypuszczam, że zarządza Ratiborem. Mianowali ją burmistrzynią, tak przynajmniej słyszałem. - Nie - zaprzeczył Hadrian. - Niedawno tamtędy przejeżdżaliśmy. Administrowała miastem po bitwie, ale kilka miesięcy temu wyjechała w środku nocy. Nikt nie wie dlaczego. Założyłem, że wróciła do domu. Albert wzruszył ramionami. - Być może, lecz nic nie słyszałem o jej powrocie. Prawdopodobnie lepiej dla niej, jeśli tego nie zrobiła. Imperiale oblegli Pola Drondila. Nikt nie prześlizgnie się do środka ani na zewnątrz. To tylko kwestia czasu, zanim Alric będzie musiał się poddać. - A co z opactwem? Imperiale zapukali do drzwi? - spytał Royce. Albert pokręcił głową. - Nic o tym nie wiem. Ale jak powiedziałem, już tu byłem, gdy przekroczyli Galewyr. Royce wstał i zaczął chodzić. - Coś jeszcze? - dopytywał się Hadrian. - Krążą pogłoski, że na Tur Del Fur najechały gobliny. Ale to tylko plotka, jeśli się nie mylę. - To nie plotka - zaprzeczył Hadrian. - Nie? - Byliśmy tam. Właściwie to myśmy do tego doprowadzili. - Brzmi... interesująco - stwierdził Albert. Royce przystanął. - Nie prowokuj go.

- W porządku, a więc co was sprowadza do Aquesty? - spytał Albert. Domyślam się, że nie chodzi o zimonalia. - Zamierzamy uwolnić Degana Gaunta z pałacowych lochów i będziesz nam potrzebny do przeprowadzenia rutynowego rozpoznania - odrzekł Royce. - Poważnie? Na pewno wiecie, że ma być stracony? - Tak, dlatego musimy się śpieszyć. Byłoby kiepsko, gdybyśmy się spóźnili dodał Hadrian. - Oszaleliście? Pałac? W trakcie zimonaliów? A ślub? Środki bezpieczeństwa mogą być większe niż zwykle. Codziennie widzę na dziedzińcu kolejkę ludzi zgłaszających się do służby w straży. - Co ty na to? - spytał Hadrian. - Ślub będzie dla nas sprzyjającą okolicznością - odparł Royce. - Czy w mieście jest już ktoś z naszych znajomych? - Chyba niedawno przyjechali Genny i Leo. - Naprawdę? Doskonale. Skontaktuj się z nimi. Na pewno dostaną komnaty w pałacu. Sprawdź, czy mogą cię tam wprowadzić. A potem dowiedz się jak najwięcej, zwłaszcza na temat miejsca, w którym przetrzymują Gaunta. - Będę potrzebował pieniędzy. Zamierzałem wziąć udział jedynie w kilku małych balach i może jednym bankiecie. Jeśli chcecie, żebym dostał się do pałacu, muszę mieć lepsze ubranie. Na Mara, spójrzcie na moje buty. Tylko spójrzcie! Nie mogę w takich spotkać się z imperatorką. - Na razie pożycz jakieś od Genny i Lea - polecił Royce. - Wieczorem wyjeżdżam do Medfordu i wrócę z funduszami na pokrycie naszych wydatków. - Jedziesz tam? Dziś wieczorem? - upewniał się Albert. - Przecież dopiero co tu przyjechałeś, prawda? Złodziej skinął głową. - Nic jej nie jest - zapewniał Royce'a Hadrian. - Na pewno wydostała się z miasta. - Do zimonaliów pozostał prawie miesiąc - odparł Royce. - Powinienem wrócić mniej więcej za tydzień. Tymczasem dowiedz się jak najwięcej i po moim powrocie ułożymy plan. - Cóż, przynajmniej zimonalia nie będą nudne - mruknął Albert.

Rozdział 2. W ciemności. Ktoś jęczał. Tym razem głos należał do mężczyzny i Arista już wcześniej go słyszała. W końcu każdy zaczynał płakać. Niektórzy ludzie nawet załamywali się i dostawali ataku histerii. Była tam kobieta skora do wrzasków, ale jakiś czas temu przyszli po nią strażnicy. Arista nie miała złudzeń, że ją uwolniono. Usłyszała, jak wloką jej ciało. Jęczący mężczyzna też dawniej wykrzykiwał, ale w ostatnich dniach zachowywał się spokojniej. Już nie lamentował, choć niedawno słyszała, jak się modli. Arista dziwiła się, że więzień nie prosi o ratunek lub nawet szybką śmierć. Modlił się jedynie „za nią". Błagał Maribora o zapewnienie „jej" bezpieczeństwa, ale mówił tak chaotycznie, że księżniczka nie zdołała wychwycić imienia ukochanej mężczyzny. W ciemności nie było możliwości określenia czasu. Arista próbowała liczyć posiłki, ale jej głód wskazywał, że przynoszono je rzadziej niż raz dziennie. Musiało jednak minąć wiele tygodni, od kiedy ją uwięziono. Przez cały ten czas tylko raz usłyszała głos Gaunta - tej nocy, gdy razem z Hilfredem nie zdołali go uwolnić. Od tej pory trzymano ją w tej celi, tylko z wiadrem na odchody i kilkoma garściami słomy. Klitka była taka mała, że księżniczka mogła dotknąć ze swego miejsca wszystkich czterech ścian, przez co wydawało jej się, że siedzi w klatce lub grobie. Arista wiedziała, że Modina, dziewczyna znana kiedyś jako Thrace, była przetrzymywana w takich samych warunkach. Może nawet w tej samej celi. Musiał to być dla niej koszmar, gdy obudziła się sama w ciemności, bez wyjaśnienia i bez powodu. Nie wiedząc nawet, gdzie jest ani jak się tu znalazła, musiała popadać w obłęd. Arista zaś przynajmniej wiedziała, że nie jest sama na świecie. Gdy jej brat Alric dowie się o zniknięciu siostry, poruszy niebo i ziemię, żeby ją uratować. Po śmierci ojca oboje stali się sobie bliżsi. On nie był już dzieckiem uprzywilejowanym, a ona zazdrosną, wiodącą samotnicze życie siostrą. Wciąż toczyli spory, ale nic go nie powstrzyma przed odnalezieniem jej. Zapewne zwróci się o pomoc do Pickeringów - jej dalszej rodziny. Może nawet wezwie w tym celu Royce'a i Hadriana, których z sympatią nazywał królewskimi obrońcami. W każdym razie to już nie potrwa długo. Arista wyobraziła sobie krzywy uśmiech Hadriana i poczuła ukłucie bólu, ale obraz nie chciał zniknąć z jej myśli. Gdy przypomniała sobie brzmienie głosu najemnika, dotyk jego ręki i maleńką bliznę na podbródku, coś chwyciło ją za serce. Były między nimi chwile serdeczności, ale on ograniczał się do okazywania jedynie uprzejmości, współczucia - litości dla osoby cierpiącej lub będącej w potrzebie. Dla niego Arista była tylko księżniczką, jego pracodawczynią, kolejną

zdesperowaną arystokratką. Jakież puste wiodłam życie, że do najlepszych przyjaciół zaliczam dwóch ludzi, którym płacę za wykonywanie dla mnie zleceń. Chciała wierzyć, że Hadrian widzi w niej kogoś wyjątkowego, że czas spędzony wspólnie w drodze zbliżył ich do siebie - że znaczy to tyle samo dla niego, jak dla niej. Arista żywiła nadzieję, że uważa ją za inteligentniejszą lub zdolniejszą od większości kobiet. Ale nawet jeśli tak było, mężczyźni nie chcieli inteligentnych lub zdolnych. Pragnęli ładnych. Ona zaś taka nie była; nie jak Alenda Lanaklin czy Lenare Pickering. Gdyby tylko Hadrian mógł na nią spojrzeć tak, jak Emery i Hilfred. Ale wtedy też by już nie żył. Na korytarzach odbił się echem łoskot kamienia uderzającego o kamień i rozległ się odgłos kroków. Ktoś się zbliżał. To nie była pora posiłku. Choć Arista nie potrafiła liczyć dni w ciemności, wiedziała, że jedzenia nie przynoszono do chwili, gdy zaczynała się obawiać, że może go już nigdy nie dostać. Karmili ją tak mizernie, że z radością przyjmowała cienką, wstrętną breję cuchnącą zgniłymi jajami. Odgłos przybliżających się kroków pochodził od dwóch par butów. Jedna należała do strażnika, bo jego podkute blaszkami obcasy głośno stukały. Druga do przybysza z twardymi obcasami i zelówkami wydającymi wyraźne klikanie. To na pewno nie był nikt ze służby. Służący nosili miękkie obuwie, którym szurali, albo chodzili boso i człapali. Tylko kogoś bogatego stać było na buty delikatnie klikające na kamiennej posadzce. Mężczyzna szedł powoli, ale bez wahania. Długie miarowe kroki świadczyły o jego pewności siebie. W zamku zazgrzytał klucz, a następnie rozległ się odgłos kliknięcia. Gość? Drzwi się otwarły i Arista skrzywiła się oślepiona światłem. Do środka wszedł strażnik i pchnął ją brutalnie na bok, po czym przyczepił do ściany żelazne kajdany, którymi miała skrępowane nadgarstki. Następnie pozostawił ją siedzącą z rękami nad głową i wyszedł, ale nie zamknął drzwi. Po chwili zobaczyła regenta Saldura z latarnią w ręku. - Jak się masz dziś wieczorem, księżniczko? - Stary człowiek pokręcił ze smutkiem głową, mlaskając z dezaprobatą. - Spójrz na siebie, moja droga. Jesteś bardzo wychudzona i brudna. I skąd, na litość Maribora, masz tę suknię? Choć wiele z niej nie zostało, prawda? Te sińce jednak wyglądają na nowe. Czyżby strażnicy cię zgwałcili? Nie, przypuszczam, że nie. - Saldur zniżył głos do szeptu. Wydałem im stanowczy rozkaz, żeby trzymali ręce z dala od Modiny podczas jej pobytu tutaj, a potem oskarżyłem niewinnego dozorcę o to, że dotykał jej niewłaściwie, i dla przykładu kazałem go rozerwać wołami. Od tamtej pory nie było

już problemów. To może się wydawać brutalne, ale nie mogłem dopuścić do tego, żeby imperatorka zaszła w ciążę, prawda? Oczywiście, w twoim przypadku nic mnie to nie obchodzi, lecz strażnicy o tym nie wiedzą. - Po co tu przyszedłeś? - spytała niskim, zachrypłym głosem, który nawet dla niej brzmiał dziwnie. - Pomyślałem sobie, że przyniosę ci wiadomości; moja droga. Kilnar i Vernes padły. Rhenydd jest teraz szczęśliwym członkiem imperium. Z pól w Maranonie na przylądku Delgos zebrano ładne plony, więc będziemy mieli mnóstwo zapasów, żeby wykarmić nasze wojska w zimie. Odbiliśmy Ratibor, ale dla przykładu musieliśmy stracić wielu zdrajców. Wieśniacy muszą poznać konsekwencje buntu. Nim skończyliśmy z nimi, przeklinali twoje imię. Arista wiedziała, że Saldur mówi prawdę. Nie dlatego że potrafiła to wyczytać na jego twarzy, którą ledwie widziała przez kurtynę swoich splątanych włosów, lecz dlatego że nie miał powodu, by kłamać. - Czego chcesz? - Chodzi mi właściwie o dwie rzeczy. Chcę, żeby dotarło do ciebie, że nowe imperium powstało i nic nie może stanąć mu na drodze. Twoje życie, Aristo, jest skończone. Za kilka tygodni zostaniesz stracona. A twoje marzenia już się rozwiały. Musisz je pochować przy smutnych małych grobach Hilfreda i Emery'ego. Arista zesztywniała. - Zaskoczona? Dowiedzieliśmy się wszystkiego o Emerym po odbiciu Ratiboru. Naprawdę umiesz postępować z mężczyznami. Najpierw doprowadziłaś do jego śmierci, a potem taki sam los zgotowałaś Hilfredowi. Czarne wdowy na pewno ci zazdroszczą. - A drugi? Dostrzegła, że Saldur nie rozumie, o co jej chodzi. - Jaki jest drugi powód, dla którego tu sobie gawędzimy? - Ach, tak. Chcę wiedzieć, z kim współpracowałaś. - Z Hilfredem. Kazałeś go za to zabić, przypominasz sobie? Saldur uśmiechnął się, a potem uderzył ją mocno w twarz. Łańcuchy krępujące nadgarstki Aristy napięły się z brzękiem, gdy księżniczka usiłowała się ochronić. Regent słuchał przez chwilę jej cichego płaczu, po czym powiedział: - Jesteś bystrą dziewczyną, ale zbyt pewną siebie. Może Hilfred pomógł ci się uwolnić. Może nawet ukrywał cię przez te tygodnie, kiedy cię szukaliśmy, ale nie mógł wprowadzić cię do pałacu ani odnaleźć tego więzienia. Zginął w mundurze

strażnika z czwartego piętra. Ktoś ze służby musiał ci pomagać i chcę wiedzieć, kto to był. - Nie było nikogo. Tylko ja i Hilfred. Saldur znów wymierzył jej policzek. Arista się rozpłakała. Trzęsła się tak bardzo, że łańcuchy nie milkły. - Nie okłamuj mnie - ostrzegł ją, unosząc ponownie rękę. - Już ci mówiłam - odezwała się szybko Arista, aby powstrzymać cios. - Byłam tylko ja. Dostałam w pałacu pracę pokojówki. Ukradłam mundur. - Wiem wszystko o tym, jak udawałaś sprzątaczkę Ellę. Ale nie mogłaś zdobyć munduru bez pomocy. Musiał cię wspierać ktoś na stanowisku. I powiesz mi, kto jest zdrajcą. Gdy nie odpowiedziała, uderzył ją jeszcze dwa razy. Arista się skuliła. - Przestań! - Mów! - warknął Saldur. - Nie, bo zrobisz jej krzywdę! - wygadała się. - Jej? Uświadomiwszy sobie swój błąd, Arista zagryzła wargę. - A więc to była kobieta? To znacznie zawęża krąg podejrzanych, nieprawdaż? Saldur bawił się kluczykiem zawieszonym na łańcuszku, owijając go wokół palca wskazującego. Po kilku minutach przykucnął i postawił latarnię na podłodze. - Muszę znać nazwisko i ty mi je wyjawisz. Bez względu na to, czy milczysz z powodu lojalności wobec niej, czy po to, żeby zrobić mi na złość, powinnaś się dobrze zastanowić. Bo gdy się do ciebie dobierzemy, zapragniesz szybkiej śmierci. Odgarnął jej włosy na bok. - Widzę, że mi nie wierzysz. Wciąż jesteś naiwna i pełna optymizmu. Jako księżniczka byłaś rozpieszczana. Myślisz, że życie pośród prostego ludu Ratiboru i szorowanie podłóg w pałacu uczyniło cię silną? Sądzisz, że już nie masz nic do stracenia i sięgnęłaś dna? Gdy pogłaskał ją po policzku, Arista się wzdrygnęła. - Widzę, że wciąż czujesz dumę ze swojego arystokratycznego pochodzenia i nie zdajesz sobie jeszcze sprawy z tego, jak nisko możesz upaść. Wierz mi, Aristo, mogę odebrać ci odwagę i złamać twojego ducha. Lepiej, żebyś się nie dowiedziała, jak bardzo mogę cię poniżyć. Pogłaskał ją delikatnie po głowie, a następnie chwycił za włosy. Pociągnął za nie mocno, odchylając głowę do tyłu i zmuszając ją do tego, żeby na niego spojrzała.

Wpatrywał się w jej twarz. - Wciąż jesteś czysta, prawda? Wciąż nietknięta i zamknięta w swojej wieży, nie tylko w sensie dosłownym. Podejrzewam, że ani Emery, ani Hilfred nie śmieli pójść do łóżka z księżniczką. Może od tego powinniśmy zacząć? Powiem strażnikom, że mogą... nie... wydam konkretny rozkaz, żeby cię zgwałcili. Dzięki temu oboje będziemy bardzo popularni. Strażnicy będą zgłaszać się na dodatkowe dyżury, żeby gwałcić cię na okrągło. Saldur puścił włosy Aristy, pozwalając, by jej głowa opadła. - Gdy już będziesz całkowicie zhańbiona, a po twojej dumie nie będzie śladu, poślę po głównego inkwizytora. Na pewno ucieszy go możliwość wygnania zła z niesławnej wiedźmy z Melengaru. - Przybliżył się do niej i rzekł poufale: Inkwizytor ma bogatą wyobraźnię, a to, co potrafi zrobić za pomocą łańcuchów, wiadra wody i rozżarzonego żelaza do wypalania piętna, to czysta sztuka. Będziesz krzyczeć, aż stracisz głos. Zemdlejesz, a gdy się ockniesz, koszmar rozpocznie się na nowo. Arista próbowała się odwrócić, ale Saldur przytrzymał jej głowę pomarszczonymi dłońmi, zmuszając ją, żeby na niego spojrzała. Na jego twarzy nie było zadowolenia czy szaleństwa. Wydawał się ponury, niemal smutny. - Doznasz niewyobrażalnej udręki. Resztki twojej odwagi odejdą w niebyt. Umysł odmówi ci posłuszeństwa, a pozostanie śliniąca się bryła okaleczonego ciała. Nawet strażnicy nie będą cię wtedy chcieli. Pochylił się do niej, aż poczuła jego oddech i przestraszyła się, że może ją pocałować. - Jeśli po tym wszystkim nadal nie dasz mi tego, czego chcę, zainteresuję się miłą rodziną, która cię przygarnęła. Nazywali się Barkerowie, prawda? Każę ich aresztować i tu sprowadzić. Mąż zobaczy, jak jego żona zajmie twoje miejsce u strażników, potem ona będzie patrzeć, jak jej mąż i synowie będą po kolei rozrywani i ćwiartowani. Wyobraź sobie jej reakcję, gdy będzie oglądała śmierć swojego najmłodszego dziecka, tego, które rzekomo uratowałaś. Ciebie będzie winić, Aristo. Ta biedna kobieta przeklnie twoje imię. I słusznie, bo to przez twoje milczenie jej życie legnie w gruzach. - Poklepał ją delikatnie po piekącym policzku. - Nie zmuszaj mnie do tego. Wyjaw mi nazwisko tej kobiety. Ona jest winna zdrady, biedni Barkerowie zaś są niewinni. Nic nie zrobili. Po prostu powiedz, kto to jest, a zapobiegniesz tym wszystkim okropieństwom. Arista nie mogła skupić myśli i usiłowała zaczerpnąć głęboko powietrza, gdy zaczęła tracić panowanie nad sobą. Jej twarz pulsowała od uderzeń i mdliło ją od słonego, metalicznego smaku krwi w ustach. Poczucie winy spowodowało, że

pomyślała o Emerym i Hilfredzie - obaj zginęli z jej powodu. Za nic nie chciała mieć na rękach krwi także Barkerów. Nie chciała, by cierpieli za jej błędy. - Powiem ci - oświadczyła w końcu - ale w zamian musisz mnie zapewnić, że nic się nie stanie Barkerom. Saldur spojrzał na nią współczująco i niemal przypominał teraz poczciwego dziadka, jakim go pamiętała z czasów swojej młodości. Nie potrafiła pojąć, jak mógł w jednej chwili miotać nikczemne groźby, a w następnej zachowywać się tak życzliwie. - Oczywiście, moja droga. Przecież nie jestem potworem. Tylko spełnij moją prośbę, a nie wydarzy się żadna z tych okropnych rzeczy. A teraz powiedz... Jak ona się nazywa? Arista się zawahała. Saldur przestał się uśmiechać - jej czas dobiegł końca. Przełknęła ślinę. - Był ktoś, kto mnie ukrył, dał jeść, a nawet pomógł odnaleźć Gaunta. To była prawdziwa przyjaciółka, bardzo życzliwa i bezinteresowna. Nie mogę uwierzyć, że wyjawiam ci jej nazwisko. - Jak się nazywa? - nalegał Saldur. Gdy Arista podniosła głowę, z jej oczu spływały łzy. - Nazywa się... Edith Mon.

Rozdział 3. Sir Brecton. Archibald Ballentyne, hrabia Chadwick, spoglądał przez okno, podczas gdy za jego plecami Saldur przekładał pergaminy na stole, a Ethelred siedział na tronie, który jeszcze do niego nie należał. Do sali co chwila wchodzili służący i imperialny kanclerz, który po krótkiej wymianie zdań z jednym lub drugim regentem znów ją opuszczał. Archibalda nikt nie prosił o radę. Nikt się do niego nawet nie odżywał. W ciągu zaledwie kilku lat regent Saldur awansował ze stanowiska biskupa Medfordu na architekta nowego imperium. Ethelred miał po tym niedługim czasie zamienić królewską koronę Warric na imperialne berto całego Avrynu. Nawet człowiekowi z gminu, Merrickowi Mariusowi, udało się zdobyć lenno, majątek i szlachecki tytuł. A on co dostał za cały jego wkład? Gdzie moja korona? Żona? Sława? Odpowiedzi na te pytania Archibald znal bardzo dobrze. Nie będzie nosił korony, wybraną przez niego kobietę poślubi Ethelred, sławę zaś skradł mu człowiek, który właśnie wszedł do sali. Archibald słyszał stukot ciężkich butów o posadzkę z polerowanego marmuru, świadczący jednoznacznie o nieustępliwości, uczciwości i obcesowości przybysza. Archibald odwrócił się i zobaczył sir Brecktona Belstrada w długiej do ziemi niebieskiej pelerynie. Z hełmem na zgiętej w łokciu ręce i metalowym napierśnikiem rycerz wyglądał, jakby wracał z pola bitwy: wysoki, miał szerokie barki i wyraźnie zarysowany podbródek. Był urodzonym przywódcą, który wygrał wiele bitew, i Archibald go nienawidził. - Sir Brecktonie, witaj w Aqueście! - zawołał Ethelred, gdy rycerz przemierzał salę. Breckton zignorował go, jak również Saldura i podszedł bezpośrednio do Archibalda, przy którego boku stuknął energicznie obcasami i przyklęknął na jedno kolano. - Wasza lordowska mość - powiedział. - Tak, tak, wstań. - Hrabia Chadwick skinął na niego ręką. - Jak zawsze jestem do twoich usług, panie. - Sir Brecktonie? - zwrócił się do niego ponownie Ethelred. Rycerz nie zareagował i dalej rozmawiał ze swoim seniorem. - Chciałeś mnie widzieć, panie? Czego sobie życzysz ode mnie? - Wezwałem cię na prośbę regenta Ethelreda. Pragnie z tobą pomówić. Rycerz wstał.

- Jak sobie życzysz, panie. Breckton odwrócił się i podszedł do tronu. Miecz obijał mu się o bok, a buty głośno uderzały o posadzkę. Przystanął u podnóża schodów i ukłonił się nieznacznie. Ethelred zmarszczył brwi, ale tylko na chwilę. - Sir Brecktonie, nareszcie. Wzywałem cię sześć razy w ostatnich kilku tygodniach. Czy wiadomości nie dotarły do ciebie? - Dotarły, wasza lordowska mość. - Ale nie odpowiedziałeś - zdziwił się Ethelred. - Nie, wasza lordowska mość. - Czemuż to? - Mój pan, hrabia Chadwick, rozkazał mi zająć Melengar. Wykonywałem jego rozkazy - odrzekł Breckton. - A więc ważne zadania związane z bitwą uniemożliwiały ci do tej pory przybycie - stwierdził Ethelred i skinął głową. - Nie, wasza lordowska mość. Do zdobycia pozostały jeszcze tylko Pola Drondila, a oblężenie jest dobrze zorganizowane. Zwycięstwo nie ulega wątpliwości i nie wymaga mojej uwagi. - Zatem nie pojmuję, dlaczego nie przybyłeś, kiedy rozkazałem ci zjawić się przede mną? - Nie tobie służę, wasza lordowska mość. Służę hrabiemu Chadwick. Pogarda wobec Brecktona nie umniejszyła rozkoszy, jakiej Archibald doznał, będąc świadkiem słownego policzka wymierzonego Ethelredowi. - Czy wolno mi tobie przypomnieć, panie rycerzu, że za kilka tygodni zostanę imperatorem? - Wolno ci, wasza lordowska mość. Ethelred wyglądał na skonfundowanego, co wywołało uśmiech na twarzy Archibalda. Hrabiemu Chadwick sprawiało przyjemność obserwowanie, jak ktoś inny usiłuje poradzić sobie z Breektonem, i wiedział dokładnie, jak regent się czuje. Czy Breckton udzielał Ethelredowi pozwolenia, czy zwyczajnie dał do zrozumienia, że regent być może będzie musiał zmienić plany? Tak czy owak, odpowiedź rycerza była niegrzeczna, ale tak szczera i okraszona takim szacunkiem, że wydawała się daleka od złych intencji. Taki właśnie był Breckton - wprawiał grzecznie w zakłopotanie i ostentacyjnie dezorientował rozmówcę. Niemal zawsze sprawiał, że Archibald czuł się głupio, i to był jeden z powodów, dla których hrabia gardził aroganckim rycerzem.

- Widzę, że wciąż jest z tym problem - stwierdził Ethelred. - Stąd to spotkanie. Jako imperator będę wymagał, aby kompetentni ludzie pomagali mi rządzić. Udowodniłeś, że jesteś zdolnym przywódcą, i dlatego chcę, żebyś podlegał bezpośrednio mnie. Jestem gotowy zaoferować ci urząd i tytuł wielkiego marszałka wszystkich sił imperialnych. Ponadto dam ci prowincję Melengaru. Archibald osłupiał. - Melengar jest mój! Lub będzie, gdy zostanie zajęty. Obiecano mi go. - Tak, Archie, ale czasy się zmieniają. Potrzebuję silnego człowieka do obrony granic na północy. - Ethelred spojrzał na Brecktona. - Mianuję cię markizem Melengaru. Jak najbardziej na to zasługujesz, bo sam podbiłeś tę prowincję. - To skandal! - krzyknął Archibald i tupnął nogą. - Zawarliśmy układ. Ty masz imperialną koronę, a Saldur imperialną mitrę. Co ma być dla mnie? Jaka jest nagroda za mój pot i poświęcenie? Beze mnie nie mógłbyś ofiarować Melengaru nikomu! - Nie rób z siebie głupca, Archie - powiedział Saldur łagodnym tonem. Musiałeś wiedzieć, że nie możemy ci powierzyć takiego ważnego królestwa. Jesteś zbyt młody, za mało doświadczony i do tego zbyt... słaby. Gdy Archibald zaczął się pieklić, pozostali milczeli. - A więc? - Ethelred skierował uwagę z powrotem na Brecktona. - Markizie Melengaru? Wielki marszałku imperialnych wojsk? Co ty na to? Sir Breckton nie okazywał żadnych emocji. - Służę hrabiemu Chadwick tak jak wcześniej mój ojciec i dziad. Nie wydaje mi się, żeby hrabia sobie tego życzył. Jeśli nie ma więcej spraw, muszę wracać do moich żołnierzy w Melengarze. Odwrócił się gwałtownie na pięcie i podszedł do Archibalda, przed którym znów przyklęknął. Ethelred patrzył na niego oniemiały. - Nie wyjeżdżaj jeszcze z Aquesty - polecił Archibald rycerzowi. - Może będziesz mi tu potrzebny. - Jak sobie życzysz, panie. Breckton wstał i szybko wyszedł. Milczeli, wsłuchując się w jego cichnące kroki. Ethelred zrobił się purpurowy na twarzy i zacisnął dłonie w pięści, Saldur zaś patrzył z poirytowaniem na drzwi, za którymi zniknął Breckton. - Chyba przy układaniu planów nie uwzględniłeś niezachwianej lojalności Belstrada - rzucił Archibald mściwie. - Ale czemu miałbyś to zrobić, skoro sam nie rozumiesz znaczenia tego słowa? Powinieneś wpierw skonsultować się ze mną.

Powiedziałbym ci, co osiągniesz. Ale ty nie mogłeś tego zrobić, prawda? Nie, ponieważ to właśnie mnie zamierzałeś wbić nóż w plecy! - Uspokój się, Archie - odezwał się Saldur. - Przestań mnie tak nazywać! Mam na imię Archibald! - krzyknął, wypluwając ślinę. - Obaj jesteście tacy zadowoleni z siebie i aroganccy, ale ja nie jestem waszym pionkiem. Wystarczy jedno moje słowo i Breckton pomaszeruje ze swoją armią na Aquestę. - Wskazał na wciąż otwarte drzwi. - Żołnierze są lojalni wobec niego, do ostatniego żałosnego kretyna. Zrobią wszystko, co im każe, a jak widzicie, mnie otacza czcią. Zacisnął dłonie w pięści i ruszył do przodu rozwścieczony, że miękkie obcasy jego butów nie stukają tak głośno jak Brecktona. - Mógłbym też nakłonić króla Alrica, żeby udzielił mi wsparcia. Mógłbym zwrócić mu jego cenny Melengar w zamian za resztę Avrynu. Mógłbym pokonać was w waszej gierce. Miałbym północną armię imperialną w prawej ręce, a niedobitki rojalistów w lewej. Mógłbym zmiażdżyć was przed upływem miesiąca. Nie mów mi więc, żebym się uspokoił, Sauly! Mam już powyżej uszu twojego protekcjonalnego tonu i przekonania o własnej nieomylności. Jesteś taką samą glistą jak Ethelred. Razem w tym siedzicie. Tkacie sieć i knujecie intrygi przeciwko mnie. Być może tym razem wpadliście we własne lepkie sidła! Ruszył w stronę drzwi. - Archie... To znaczy, Archibaldzie! - zawołał za nim Ethelred. Hrabia nie zatrzymał się i minął szybko kanclerza Biddingsa, który stał tuż przed salą tronową i spojrzał na Ballentyne'a z zatroskaniem. Służący rozpierzchli się przed nim, gdy wychodził wściekły przez drzwi prowadzące na wewnętrzny dziedziniec. Gdy opadło go jaskrawe światło słoneczne, odbite dodatkowo od śniegu, stracił pewność, dokąd powinien skierować swe kroki. Po chwili doszedł do wniosku, że nie ma to znaczenia. Ulgę przynosiły mu ruch, spalanie energii, oddalanie się od tamtego miejsca. Zastanawiał się, czy nie kazać, żeby przyprowadzono mu konia. Długa przejażdżka na twardym podłożu wydawała się dokładnie tym, czego potrzebował, ale na dworze było zimno. Nie chciał wylądować na odludziu, zmarznięty, zmęczony i głodny. Zamiast tego zadowolił się chodzeniem tam i z powrotem, wydeptując płytki szlak w świeżym śniegu. Frustrację zastąpiło zadowolenie, gdy przypomniał sobie swoją małą przemowę. Podobał mu się wyraz twarzy obu mężczyzn. Nie spodziewali się po nim takiej śmiałej reakcji. Rozkosz ułagodziła w znacznym stopniu jego gniew, a spacer pomógł mu odzyskać całkowity spokój. Usiadł na odwróconym kuble i strzepnął z butów śnieg. Czy Breekton zwróciłby się ze swoimi siłami przeciwko Aqueście?

Czy mógłbym zostać nowym imperatorem i zdobyć Modinę, wydając jeden rozkaz? Odpowiedź przyszła prawie natychmiast. Były to jedynie przyjemne marzenia. Breckton nigdy by się na to nie zgodził i odmówiłby wykonania rozkazu. Choć rycerz kierował się zasadą lojalności, wszystkie jego poczynania podlegały zagadkowemu kodeksowi. Cała rodzina Belstradów postępowała w podobny sposób. Archibald przypomniał sobie, jak jego ojciec skarżył się na to. Ballentyne'owie uważali, że rycerze powinni wykonywać rozkazy w zamian za bogactwo i władzę. Belstradowie zaś wychodzili z innego założenia. Wyznawali staromodną zasadę, że władca namaszczony przez Maribora musi postępować zgodnie z jego wolą, by zaskarbić sobie lojalność króla. Archibald był pewny, że Breckton nie uzna wojny domowej za wydarzenie zgodne z wolą Maribora. I najwyraźniej nie, czego Archibald kiedykolwiek pragnął, nie mieściło się w tej kategorii. Mimo to wstrząsnął regentami i był pewny, że będą traktować go lepiej. Teraz, gdy zdali sobie sprawę z tego, jaki jest ważny, w końcu okażą mu szacunek. Nie zorientują się, że nie może spełnić swoich gróźb, więc spróbują udobruchać go większą nagrodą. No i w końcu Archibald dostanie Melengar, a może nawet coś więcej.

Rozdział 4. Ślubne plany. Księżna Rochelle była dużą kobietą - i nie chodziło tylko o obwód w pasie - a mąż dorównywał jej posturą. Oboje byli korpulentni, mieli pulchne szyje, krótkie, grube palce i policzki, które trzęsły się, gdy się śmiali, przy czym dama śmiała się często i głośno. Stanowili lustrzane odbicie siebie pod każdym względem z wyjątkiem temperamentu. Podczas gdy książę zachowywał się powściągliwie, lady Genevieve tryskała energią. Amilia zawsze wiedziała, kiedy księżna nadchodzi, ponieważ ogłaszała swoje przybycie tubalnym głosem rozbrzmiewającym na pałacowych korytarzach. Witała wszystkich, bez względu na pochodzenie, serdecznym: „Jak się masz?", wypowiadanym dźwięcznym głosem odbijającym się od kamiennych ścian. Obściskiwała służących, strażników, a nawet ogara myśliwego, jeśli napotykała mężczyznę z psem na swojej drodze. Amilia poznała księcia i jego żonę tuż po ich przyjeździe. Był przy tym Saldur, który popełnił błąd, próbując wyjaśnić, dlaczego nie jest możliwa audiencja u imperatorki. Amilia bowiem mogła grzecznie się oddalić, ale była pewna, że Saldur nie miał tyle szczęścia i prawdopodobnie stracił przez księżną kilka godzin. Od tamtej pory Amilia, nie chcąc powtórzyć błędu Saldura, unikała korpulentnej damy, ponieważ wiedziała, że ta nie przyjmuje odmowy. Ale i szczęście Amilii skończyło się po trzech dniach, gdy wychodziła z kaplicy. - Amilio, kochanie! - krzyknęła księżna i ruszyła do niej z elegancką suknią falującą za jej plecami. Dotarłszy do imperialnej asystentki, wzięła ją w miażdżący uścisk olbrzymich ramion. - Wszędzie cię szukałam. Za każdym razem, gdy o ciebie pytam, słyszę, że jesteś zajęta. Chyba zaharowujesz się na śmierć! Księżna poluźniła uścisk. - Biedactwo. Niech ci się przyjrzę. - Chwyciła ręce Amilii i rozłożyła je na bok. - O rety, ależ ty jesteś śliczna. Ale, kochanie, powiedz, że dziś jest dzień prania i zaraz przyjdą twoje służące. Nie, nie musisz się fatygować. Na pewno tak jest. Mimo to mam nadzieję, że się nie obrazisz, jeśli każę mojej krawcowej Lois, żeby ci coś naprędce uszyła. Uwielbiam dawać prezenty, a przecież mamy zimonalia. Chociaż sądząc po twoim wyglądzie, nie będzie potrzeba ani wiele materiału, ani czasu. Będzie zachwycona. Lady Genevieve chwyciła Amilię pod ramię i poprowadziła ją korytarzem. - Wiesz, jesteś prawdziwym skarbem, ale widzę, że kiepsko cię tutaj traktują. Czego jednak można się spodziewać, skoro rządzą tu tacy ludzie, jak Ethelred i Saldur? Lecz teraz wszystko się ułoży, bo jestem tu ja.

Skręciły za róg. Amilia zdumiała się, że księżna potrafi tak szybko mówić, jakby nie musiała robić przerw na wzięcie oddechu. - Spodobało mi się twoje zaproszenie. I tak wiem, że ty tego dopilnowałaś. Wszystkiego dopilnowałaś, prawda? Kazali ci zaplanować cały ślub, nieprawdaż? Nie dziwnego, że jesteś zajęta. Jakie to bezduszne. Jakie okrutne! Ale nie martw się. Jak powiedziałam, jestem tu, żeby ci pomóc. Zorganizowałam już wiele ślubów i wszystkie wypadły wspaniale. Potrzebujesz doświadczonego planisty cudotwórcy. My, arystokraci, chcemy, aby takie wydarzenia były spektakularne i oszałamiające, i nie cierpimy rozczarowań. Ślub imperatorki musi być większy, wspanialszy i bardziej zachwycający od wszystkich wcześniejszych uroczystości. To nie może być nic poniżej takiego poziomu. - Nagle przystanęła i zerknęła na Amilię. - Zaplanowałaś wypuszczenie gołębi? Musisz to wziąć pod uwagę. Po prostu musisz! Amilia chciała odpowiedzieć, ale zanim zdążyła, niepokój zniknął z twarzy księżnej i lady Genevieve ruszyła dalej, ciągnąc Amilię za rękę. - Nie chcę cię straszyć, kochanie. Pozostało jednak jeszcze sporo czasu przy założeniu, oczywiście, że będziesz miała odpowiednią pomoc. A skoro ja już tu jestem, to ją otrzymasz i Modina będzie zachwycona naszymi wspólnymi dokonaniami. Po prostu zaniemówi z wrażenia. - Ja... - Ile kazałaś sprowadzić białych koni? Na pewno za mało. Nieważne, wszystko się dobrze ułoży. Zobaczysz. À propos koni, nalegam, żebyś towarzyszyła mi podczas polowania z sokołami. Nie zgodzę się, żebyś jechała z kimś innym. Polubisz Leopolda. Jest spokojny tak jak ty, ale naprawdę uroczy. Wiesz, co mam na myśli? Chyba nie, ale to bez znaczenia. Oboje cudownie się dogadacie. Masz ptaka? - Ptaka? - zdołała wtrącić Amilia. - Pozwolę ci skorzystać z Zabójczyni. To jeden z moich ulubionych jastrzębi. - Ale... - Nie martw się, moja droga. To nic wielkiego. Ptak wykonuje całą robotę. Musisz jedynie siedzieć na koniu i ładnie wyglądać. I będziesz tak wyglądać w nowej sukni, którą uszyje Lois. Błękit byłby dobrym kolorem i będzie cudownie pasował do twoich oczu. Zapewne będę ci musiała załatwić też konia. Nie możemy pozwolić, żebyś brnęła w śniegu i zniszczyła sobie strój, prawda? Wiem, że Saldur nigdy nie myśli o takich rzeczach. Mianował cię asystentką imperatorki, ale czy ma świadomość, że potrzebujesz ubrań, konia, biżuterii? Księżna znów przystanęła, wciąż ściskając ramię Amilii jak prasa do jabłek.

- Och, kochanie, właśnie dotarło do mnie, że nie nosisz żadnej biżuterii. Nie wstydź się. Doskonale to rozumiem. Otto jest bajecznym jubilerem. W mig zrobi naszyjnik z wisiorem. Czyż taka ozdoba nie będzie wyglądać oszałamiająco z twoją nową błękitną suknią? Mariborowi dzięki, że przyjechałam z całą moją świtą. Bóg wie, że miejscowi rzemieślnicy nie potrafili nigdy dotrzymać mi kroku. Gdy się nad tym zastanowić, to któż potrafi? Wybuchła śmiechem i Amilia zastanawiała się, jak długo jeszcze lady Genevieve może tak trajkotać. Księżna znów pociągnęła ją za rękę i poszły dalej. - Trochę daję się we znaki, prawda? Taka już jestem. Nic na to nie poradzę. Mój mąż dawno temu zaprzestał prób zrobienia ze mnie wzorowej żony. Oczywiście w końcu zrozumiał, że najbardziej podoba mu się u mnie żywiołowość. „Ani chwili nudy, ani spokoju", zawsze powtarza. À propos mężczyzn, czy już wybrałaś mistrza, który będzie nosił twoją wstążkę podczas turnieju? - Nie. - Naprawdę? Ależ, kochanie, rycerze uwielbiają walczyć dla takich ładnych, młodych dziewczyn jak ty. Założę się, że swoim długim czekaniem doprowadziłaś ich do szaleństwa. Zapadła niespodziewana cisza, więc Amilia się odezwała: - Nie wiedziałam, że mam to zrobić. - Ha, ha, ha! - roześmiała się lady Genevieve z zachwytem. - Naprawdę jesteś cudowna, kochanie. Po prostu rewelacyjna! Słyszałam od Ethelreda, że dopiero od niedawna należysz do szlachty, a wyniósł cię do tej godności sam Maribor. Czyż to nie wspaniałe? Wybranka Maribora doglądająca jego spadkobierczynię. Zdumiewające! Skręciły za róg do zachodniego skrzydła, gdzie garstka pokojówek rozpierzchła się jak gołębie przed karetą. - Jesteś żywą legendą, droga Amilio. Ba, każdy rycerz w królestwie będzie ubiegał się o twoją wstążkę. Bardziej pożądana będzie tylko wstążka imperatorki, ale oczywiście nikt nie ośmieli się urazić Ethelreda, prosząc o nią zaledwie na kilka tygodni przed jego ślubem! Nikt nie chce robić sobie wroga z nowego imperatora. Dlatego ty będziesz cieszyła się największym wzięciem podczas święta. Możesz sobie wybrać dowolnego kawalera. Diukowie, książęta, hrabiowie i baronowie liczą na to, że zwrócą twoją uwagę lub zyskają zaszczyt zajmowania miejsca koło ciebie podczas bankietu po odniesieniu zwycięstwa na Polach Highcourt. - Tam też nie zamierzałam się wybierać - oświadczyła Amilia. Sama myśl o biegających za nią szlachcicach ogromnie ją przerażała. Choć dworska miłość mogła być zaszczytna dla księżniczek i hrabianek, żaden

arystokrata nigdy nie traktował wytwornie kobiety z ludu. Młode służące, które wpadły w oko szlachcicowi - czy to rycerzowi, czy królowi - mogły być brane wbrew swojej woli. Amilii nigdy nie napastowano, ale ocierała łzy i opatrywała rany niezliczonym przyjaciółkom. I chociaż teraz przed jej nazwiskiem widniało „lady", wszyscy znali jej przeszłość i obawiała się, że lichy tytuł będzie kiepską tarczą przed opętanym żądzą szlachcicem. - Bzdura, musisz chodzić na bankiety. Zresztą to należy do twoich obowiązków. Twoja nieobecność mogłaby doprowadzić do rozruchów! Chyba nie chcesz być przyczyną rebelii na kilka tygodni przed ślubem imperatorki? - Oczywiście, że nie... - Świetnie, a więc sprawa załatwiona. Teraz musisz tylko kogoś wybrać. Masz jakiegoś faworyta? - Jeszcze nikogo nie poznałam. - Nikogo? Dobre nieba! Kochanie, czy oni trzymają cię w więzieniu? Co powiesz na sir Elgara lub sir Murthasa? W turnieju bierze udział książę Rudolf, który jest świetnym kandydatem ze wspaniałymi perspektywami na przyszłość. Oczywiście, jest też sir Breckton. Trudno o lepszy wybór. Wiem, że ma opinię trochę wyniosłego, ale po zwycięstwie w Melengarze jest bohaterem chwili, i to dziarskim. - Księżna poruszyła brwiami. - Tak, Breckton byłby doskonałym wyborem. Ba, damy na kilku dworach już od lat przymilają się do niego. Na twarzy lady Genevieve pojawił się wyraz niepokoju. - Hm... w związku z tym muszę wspomnieć o jeszcze jednej sprawie. Prawdopodobnie będziesz musiała uważać. Choć z pewnością jesteś obiektem zainteresowania każdego rycerza, stanowisz również cel zazdrości każdej damy. Księżna objęła Amilię za szyję tłustym ramieniem i przyciągnęła ją do siebie, jakby zamierzała szepnąć jej do ucha, ale nie ściszyła głosu ani odrobinę. - Wierz mi, te kobiety są niebezpieczne. Nie traktują dworskiej miłości jak gry. Jesteś nowicjuszką w świecie polityki, więc mówię to dla twojego dobra. To córki królów, diuków i hrabiów, przyzwyczajone do otrzymywania tego, co chcą. W przeciwnym razie potrafią być mściwe. Znają szczegółowo twoją przeszłość. Jestem też pewna, że wiele wysłało szpiegów do twojej rodziny, żeby dokopali się do wszelkich brudów. Jeśli im się nie uda, wierz mi, że same wymyślą jakieś oszczerstwa. Lady Genevieve skręciła za następny róg, tym razem w stronę północnych tylnych drzwi i schodów prowadzących na trzecie piętro. - Nie rozumiem.

- To proste, moja droga. Z jednej strony sądzą, że przedstawienie cię w gorszym świetle powinno był łatwe z powodu twojego pochodzenia, ale z drugiej nigdy nie stwarzałaś pozorów, że należysz do wyższych sfer, co niweczy ich wysiłki. Trudno kogoś poniżać z powodu czegoś, czego ta osoba się nie wstydzi, prawda? Mimo to musisz być głucha na wszelkie drwiny kierowane pod twoim adresem. Możesz usłyszeć oczywiście nieprawdziwe wyzwiska w rodzaju „świniarka". Ale pamiętaj, że jesteś córką wytwórcy powozów, i to znakomitego. Ba, dosłownie wszyscy znamienici ludzie pukają do jego drzwi, bo każdy chce jeździć powozem zbudowanym przez ojca tej, którą wybrał Maribor. - Słyszałaś o moim ojcu? O mojej rodzinie? Czy u nich wszystko w porządku? Amilia zatrzymała się tak raptownie, że księżna dopiero po czterech krokach zorientowała się, iż dziewczyna została w tyle. Amilia od dawna obawiała się, że jej krewni umarli z głodu lub z powodu choroby. Byli bardzo biedni. Zresztą ona opuściła dom właśnie po to, żeby dla pozostałych było więcej jedzenia, i zamierzała przesyłać im pieniądze, ale nie przewidziała, że spotka na swojej drodze Edith Mon. A ochmistrzyni oświadczyła, że stare rzeczy Amilii są nieodpowiednie, i zażądała, żeby dziewczyna zapłaciła za nowe. Tym samym zmusiła ją do zapożyczenia się na poczet przyszłego wynagrodzenia. Do rachunku dochodziły także stłuczone i wyszczerbione talerze, a w pierwszych miesiącach było ich wiele. Edith zawsze znajdowała pretekst, by pozbawić Amilię należnych jej pieniędzy. W końcu ochmistrzyni zaczęła nawet potrącać je za niesubordynację lub złe zachowanie, przez co Amilia tonęła ciągle w długach. Dziewczyna nienawidziła Edith. Stara jędza była taka okrutna, że czasami Amilia kładła się spać, życząc jej śmierci. Wyobrażała sobie, że ochmistrzyni zostaje potrącona przez powóz lub dławi się kością. Teraz jednak, gdy Edith nie żyła, Amilia prawie żałowała tamtych myśli. Ochmistrzynię oskarżono niespełna tydzień temu o zdradę i stracono, każąc całej pałacowej służbie patrzeć na egzekucję. Przez ponad dwa lata Amilii nie udało się zaoszczędzić choćby miedziaka, którego mogłaby wysłać do domu, i nie miała od rodziny żadnych wiadomości. Poza tym, gdy imperatorka tkwiła uwięziona w stanie katatonicznego osłupienia, regenci odcięli pałacową służbę od świata zewnętrznego, żeby ludzie nie dowiedzieli się o tym. Amilia była więc przez ten czas takim samym więźniem jak Modina. Pisanie listów do domu mijało się z celem, bo według pałacowych plotek z rozkazu regentów palono całą korespondencję. Ale nawet gdy po wyzdrowieniu Modiny Amilia zaczęła je pisać ani razu nie otrzymała odpowiedzi. Doszły za to jej słuchy o epidemii, która wybuchła w pobliżu jej domu, i dziewczyna obawiała się, że jej rodzina nie żyje. Straciła wszelką nadzieję, że kiedykolwiek znów ją zobaczy - aż do tej chwili.

- Oczywiście, że u nich wszystko w porządku, kochanie. Miewają się nadzwyczaj dobrze. Twoja rodzina jest na ustach całego Tarinu. Od chwili, gdy imperatorka wymówiła twoje imię podczas występu na balkonie, ludzie przybywają tłumnie do wioski, żeby ucałować rękę kobiety, która wydała cię na świat, i usłyszeć mądre rady mężczyzny, który cię wychował. Gdy dotarły do gościnnych komnat na trzecim piętrze, Amilii napłynęły do oczu łzy. - Opowiedz mi o nich, proszę. -Twój ojciec rozbudował warsztat, który teraz zajmuje cały budynek. Otrzymuje setki zleceń z całego Avrynu. Rzemieślnicy, nawet z odległego Ghentu, ubiegają się o możliwość terminowania u niego i przyjął już kilkudziesięciu. Mieszkańcy wybrali go do rady miejskiej. Mówi się nawet o jego wyborze na stanowisko burmistrza wiosną przyszłego roku. - A mama? - spytała Amilia drżącymi ustami. - Jak się czuje? - Cudownie, kochanie. Twój ojciec kupił najokazalszy dom w mieście i zatrudnił liczną służbę, dzięki czemu twoja matka ma wiele wolnego czasu. Zaczęła urządzać niewielkie spotkania dla żon lokalnych rzemieślników. W głównej mierze jedzą ciasto i plotkują. Nawet twoim braciom dobrze się wiedzie. Nadzorują pracowników twojego ojca i mogą przebierać w kandydatkach na żony. Tak więc widzisz, moja droga, myślę, że można bez wahania powiedzieć, że twojej rodzinie powodzi się naprawdę znakomicie. Po policzkach Amilii spłynęły łzy. - Och, kochanie! Co się stało? Wentworth! - zawołała, gdy dotarły do jej komnat. Kilkunastu służących przerwało pracę i podniosło głowę. - Daj mi w tej chwili swoją chusteczkę i przynieś szklankę wody! Księżna kazała Amilii usiąść na kanapie i z zadziwiającą delikatnością otarła jej łzy. - Przepraszam, ja po prostu... - wyszeptała dziewczyna. - Bzdura! To ja powinnam przeprosić. Nie miałam pojęcia, że takie wiadomości tobą wstrząsną - wyznała cichym, matczynym tonem, a następnie odwróciła się stronę służącego i ryknęła: - Gdzie ta woda?! - Nic mi nie jest, naprawdę - zapewniła ją Amilia. - Tak dawno nie widziałam rodziny i bałam się... Lady Genevieve uśmiechnęła się i objęła Amilię.

- Moja droga - szepnęła jej do ucha - słyszałam, że ludzie zewsząd przyjeżdżają, żeby zapytać ich o to, jak uratowałaś imperatorkę. Podobno twoi krewni odpowiadają, że nic o tym nie wiedzą, ale mogą powiedzieć z niezachwianą pewnością, że ich rzeczywiście uratowałaś. Amilia pokręciła głową wzruszona. Lady Genevieve podniosła chusteczkę. - Gdzie ta woda?! - wrzasnęła ponownie, a gdy służący ją przyniósł, włożyła chłodną szklankę do rąk Amilii. Gdy dziewczyna piła, księżna odgarnęła jej włosy do tyłu. - Tak już lepiej - powiedziała miękkim głosem. - Dziękuję. - Nie ma za co, kochanie. Czy czujesz się na siłach, żeby usłyszeć, dlaczego cię tu przyprowadziłam? - Sądzę, że tak. Znajdowały się w salce przyjęć księżnej, jednym z czterech pomieszczeń jej apartamentu, w którym lady Genevieve zmieniła wystrój, przekształcając to ponure kamienne miejsce w przytulny, bogato urządzony salon. Całe ściany przesłaniały grube czerwono-złote zasłony z wełny, dzięki którym ambrazury sprawiały wrażenie większych i ładniejszych, niż były w rzeczywistości. Kominek z kamienia był ozdobiony teraz misternie rzeźbionym gzymsem z wiśniowego drewna. Przykryta dywanami podłoga była miękka i zachęcała do stąpania. Nie pozostał ani jeden z poprzednich mebli, wszystko było nowe. Amilia nigdy nie widziała śliczniejszego wyposażenia. Kilkunastu służących w czerwono-złotych liberiach wróciło do pracy. Jedna osoba jednak wyróżniała się na tle pozostałych. Był to wysoki, zadbany mężczyzna w wykwintnym stroju ze srebrno-złotego brokatu i w wymyślnym, lecz eleganckim kapeluszu z długim piórem, falującym przy każdym ruchu. - Wicehrabio! - zawołała księżna i skinęła do niego ręką. - Amilio, kochanie, chcę ci przedstawić wicehrabiego Alberta Winslowa. - Bardzo mi miło. - Mężczyzna zdjął kapelusz i wykonał nim zamaszysty ruch, jednocześnie kłaniając się z uszanowaniem. - Albert jest chyba najlepszym specjalistą od urządzania wielkich uroczystości. Wynajęłam go do zorganizowania mojego festynu latonaliowego i impreza okazała się ogromnym sukcesem. Wierz mi, ten człowiek to geniusz. - Jesteś zbyt łaskawa, pani - odrzekł Winslow cichym głosem i uśmiechnął się ciepło. - W jaki sposób udało ci się zapełnić fosę skaczącymi delfinami, przekracza moje pojęcie. I serpentyny na niebie... Ba, w życiu nie widziałam czegoś

podobnego. To była czysta magia! - Cieszę się, że sprawiłem ci przyjemność, pani. - Amilio, po prostu musisz skorzystać z usług Alberta. Nie martw się o pieniądze. Nalegam na pokrycie kosztów jego usług. - Nonsens, drogie panie. Do głowy by mi nie przyszło branie zapłaty za taką szlachetną i interesującą pracę. Mój czas należy do was i uczynię wszystko, co w mojej mocy, z sympatii dla was i oddania oczywiście Jej Imperialnej Wysokości. - No, proszę! - wykrzyknęła lady Genevieve. - Jest rycerski jak paladyn. Musisz skorzystać z jego propozycji, kochanie! Oboje patrzyli na Amilię, aż dziewczyna skinęła głową. - Z przyjemnością ci pomogę, pani. Kiedy mogę się spotkać z twoim zespołem? - A... - Amilia się zawahała. - Jestem tylko ja i Nimbus. No właśnie, Nimbus! Przepraszam, ale szłam do niego, gdy ty... to znaczy... gdy się spotkałyśmy. Mam wybrać występy uświetniające fetę i jestem spóźniona. - Powinnaś się więc pospieszyć - powiedziała lady Genevieve. - Zabierz z sobą Alberta. Na pewno będzie przydatny. I nie musisz mi dziękować, moja droga. Twój sukces mi wystarczy. *** Amilia zauważyła, że wicehrabia Winslow zachowuje się mniej oficjalnie, gdy nie ma w pobliżu księżnej. Przywitał serdecznie wszystkich artystów, a tych, którzy nie zostali wybrani, pożegnał z szacunkiem i sympatią. Wiedział dokładnie, czego szukają, i przesłuchania przebiegały szybko pod jego kierownictwem. W sumie zdecydowali się na dwadzieścia numerów scenicznych: po jednym na uczty przed ślubem, trzy na bankiet w przeddzień uroczystości i pięć na przyjęcie weselne. Wicehrabia wybrał nawet cztery dodatkowe na wypadek choroby lub urazu artysty. Amilia była mu wdzięczna za pomoc. W wielu sprawach polegała na Nimbusie, ale przy planowaniu uroczystości nie mogła liczyć na jego doświadczenie. Pierwotnie dworzanin został zatrudniony jako nauczyciel imperatorki, ale od momentu, gdy szkolił Modinę w zakresie zachowania i etykiety, minęło już sporo czasu. A ponieważ Modina nadal nigdy nie opuszczała swojej komnaty, Nimbus został asystentem asystentki, czyli prawą ręką Amilii. Umiał załatwić różne sprawy na królewskim dworze, co było zupełnie obcą dziedziną dla Amilii.

W czasie pobytu na dworach szlachciców w Rhenyddzie Nimbus opanował subtelną sztukę manipulacji. I choć próbował wyjaśnić Amilii jej niuanse, akurat w tej dziedzinie dziewczyna była kiepską uczennicą. Od czasu do czasu ganił ją więc za niemądre zachowanie, takie jak kłanianie się szambelanowi, dziękowanie rządcy lub stanie w obecności innych ludzi, co wszystkim uniemożliwiało zajęcie miejsca. Prawie wszystkie sukcesy odniesione w pałacu Amilia zawdzięczała wskazówkom Nimbusa. Ambitniejszy mężczyzna miałby jej za złe przypisywanie mu zasługi, ale Nimbus zawsze był wobec niej życzliwy i pomocny. Czasem nawet, gdy Amilia przyłapywała się na jakimś szczególnie głupim zachowaniu lub rumieniła się ze wstydu, zauważała, że Nimbus wylewa coś na siebie lub potyka się o dywan. Raz nawet spadł ze schodów. I choć przez długi czas myślała, że jest po prostu niezdarny, to teraz podejrzewała, że może być najzwinniejszym człowiekiem, jakiego w życiu spotkała. Było późno i Amilia zmierzała w pośpiechu do komnaty imperatorki. Już od dawna nie spędzała każdej minuty w towarzystwie Modiny. Obowiązki zabierały jej mnóstwo czasu, ale nigdy nie udawała się na spoczynek bez sprawdzenia, czy wszystko u niej w porządku, bo imperatorka nadal była jej najbliższą przyjaciółką. Skręcając za róg, wpadła wprost na jakiegoś mężczyznę. - Przepraszam! - wykrzyknęła, czując się bardzo głupio z powodu tego, że szła ze spuszczoną głową. - Nic nie szkodzi, pani - odparł mężczyzna. - To ja muszę przeprosić za to, że zablokowałem przejście. Wybacz mi, proszę. Amilia go nie rozpoznała, ale w ostatnim czasie na zamku pojawiło się sporo nowych osób. Był wysoki, wyprostowany i szeroki w ramionach. Miał gładko ogoloną twarz i starannie przycięte włosy. Po jego zachowaniu i ubiorze zorientowała się, że jest szlachcicem, ale w przeciwieństwie do wielu gości przybyłych na zimonalia jego strój był stonowany. - Po prostu jestem trochę zdezorientowany - powiedział, rozglądając się wokół. - Zgubiłeś się, panie? - spytała. Skinął głową. - Umiem odnaleźć się w lasach i na polach, potrafię określić swoje położenie na podstawie pozycji księżyca i gwiazd, ale wewnątrz kamiennych murów jestem kompletnie bezradny. - Nic nie szkodzi, dawniej gubiłam się tu przez cały czas. Dokąd idziesz, panie? - Na prośbę mojego pana mieszkam w skrzydle rycerzy, ale wyszedłem na spacer i nie mogę odnaleźć drogi powrotnej do swojej kwatery. - Jesteś zatem żołnierzem?

- Tak, wybacz mi. Moje głupota nie zna granic. - Cofnął się i złożył oficjalny ukłon. - Sir Breckton z Chadwick, syn lorda Belstrada, do twoich usług, pani. - Och! Sir Breckton? Wygląd wcześniej nie robił wrażenia na Amilii, ale teraz stwierdziła, że był doskonały. Dokładnie tak wyobrażała sobie rycerza. Powinien być przystojny, wytworny i silny oraz - jak to określiła lady Genevieve - dziarski. Dokładnie jak Breckton. Po raz pierwszy od przybycia do pałacu żałowała, że nie jest ładna. - A więc słyszałaś o mnie, pani... Dobre rzeczy czy złe? - Oczywiście, że dobre. Ba, dopiero... - urwała i poczuła rumieniec na twarzy. Zaniepokojony rycerz zmarszczył czoło. - Czy wprawiłem cię, pani, w zakłopotanie? Strasznie mi przykro, jeśli... - Ależ skąd. Po prostu zachowuję się niemądrze. Prawdę mówiąc, dopiero dziś pierwszy raz usłyszałam o tobie i wtedy... - Wtedy? - To krępujące - przyznała, czując jeszcze większe zdenerwowanie z powodu uwagi, jaką jej okazywał. Rycerz spoważniał. - Pani, jeśli ktoś mnie zniesławił lub wyrządził ci krzywdę, powołując się na moje nazwisko... - Ależ nie! Nic takiego się nie stało. Chodzi o księżnę Rochelle, która powiedziała... - Tak? Amilia się wzdrygnęła. - Powiedziała, że powinnam cię poprosić, żebyś nosił moją wstążkę podczas turnieju. - Rozumiem. - Widać było, że mu ulżyło. - Przykro mi, że cię zawiodę, ale nie jestem... - Wiem, wiem - przerwała mu, ponieważ wolała nie słyszeć pozostałych słów. Sama bym jej to powiedziała, gdyby pozwoliła mi dojść do słowa. Ta kobieta to istny żywioł. To przecież absurdalny pomysł, żeby jakikolwiek rycerz nosił moją wstążkę. Sir Breckton wydawał się zdziwiony. - A to dlaczego? - Spójrz, panie, na mnie! - Zrobiła krok do tyłu, żeby mógł dobrze jej się przyjrzeć. - Nie jestem ładna i oboje już teraz wiemy, że brakuje mi gracji. W

dodatku nie pochodzę z rodziny szlacheckiej, jestem córką ubogiego wytwórcy powozów. Chyba nie mogłabym liczyć na to, że na uczcie usiądzie obok mnie ogar myśliwego, nie mówiąc już o tym, że taki sławny rycerz jak ty miałby nosić moją wstążkę. Breckton uniósł gwałtownie brwi. - Jesteś córką wytwórcy powozów? To ty? Lady Amilia z doliny Tarin? - Tak. Przepraszam. - Przyłożyła rękę do czoła i przewróciła oczami. - Widzisz? Mam maniery muła. Tak, jestem Amilia. - Jesteś pokojówką, która uratowała imperatorkę? - Breckton przyglądał jej się uważnie. - Jesteś, panie, zawiedziony, wiem. Czekała, aż rycerz wybuchnie śmiechem i będzie się upierał, że ona nie może być wybranką Maribora. Dziewczynie, która przez całe życie starała się trzymać w cieniu, trudno było poradzić sobie ze sławą. Co gorsza, czuła się oszustką. Opowieść, że to dzięki boskiej interwencji została wybrana, aby uratować imperatorkę, była kłamstwem, politycznym wymysłem, manipulacją Saldura mającą obrócić sytuację na jego korzyść. Lecz ku jej zaskoczeniu rycerz się nie roześmiał, lecz jedynie spytał: - I myślisz, że żaden rycerz nie przyjmie twojej wstążki, bo pochodzisz z ludu? - I jeszcze z kilkunastu innych powodów. Czasami słyszę, co ludzie szepczą. Sir Breckton przyklęknął na jedno kolano i skłonił głowę. - Proszę, lady Amilio, błagam, żebyś uczyniła mi zaszczyt i pozwoliła nosić twój znak podczas turnieju. Dziewczyna znieruchomiała. Rycerz podniósł głowę. - Obraziłem cię, prawda? Jestem zbyt zuchwały! Wybacz mi bezczelność. Nie zamierzałem uczestniczyć w turnieju, bo uważam takie pojedynki za zbędne narażanie życia zacnych ludzi w imię próżnej i głupiej rozrywki, ale teraz, gdy cię poznałem, wiem, że muszę stanąć do rywalizacji, bo stawka jest większa. Należy bronić honoru każdej damy, a ty nie jesteś zwykłą damą, lecz wybranką Maribora. Dla ciebie zabiłbym tysiąc ludzi, żeby wymierzyć sprawiedliwość szubrawcom, którzy chcieliby zbrukać twoje dobre imię! Mój miecz i kopia należą do ciebie, pani, jeśli zechcesz ofiarować mi swoją wstążkę. Osłupiała Amilia dopóty nie zdawała sobie sprawy z tego, że się zgodziła, dopóki nie oddaliła się od rycerza. Była oszołomiona i cały czas się uśmiechała, wchodząc po schodach.

*** Gdy Amilia dotarła do komnaty Modiny, wciąż rozpierała ją radość. To był dobry dzień, być może najlepszy w jej życiu. Dowiedziała się, że jej rodzina żyje i miewa się świetnie, przygotowania do ślubu postępowały sprawnie pod okiem doświadczonego i miłego człowieka, a przystojny rycerz uklęknął przed nią i poprosił ją o wstążkę. Chwyciła za zasuwę, pragnąc jak najszybciej podzielić się dobrymi wieściami z Modiną, lecz wszystko poszło w zapomnienie w chwili, gdy otworzyła drzwi. Modina jak zwykle siedziała przed oknem w cienkiej białej koszuli nocnej i wpatrywała się w śnieg, który srebrzył się w świetle księżyca. Obok niej stało misternie rzeźbione owalne lustro, przymocowane mosiężnymi uchwytami do pięknego drewnianego stelażu. - A cóż to znowu? - spytała Amilia zaskoczona. Imperatorka nie odpowiedziała. - Skąd ono się tu wzięło? Modina spojrzała na lustro. - Ładne, prawda? Szkoda, że przynieśli takie eleganckie. Przypuszczam, że chcieli zrobić mi przyjemność. Amilia podeszła do lustra i przesunęła palcami po wypolerowanej krawędzi. - Jak długo je masz? - Od rana. - Dziwię się, że przetrwało cały dzień. Amilia odwróciła się do imperatorki. - Nie śpieszy mi się, Amilio. Mam jeszcze kilka tygodni. - A więc postanowiłaś zaczekać do ślubu? - Tak. Z początku myślałam, że to bez znaczenia, ale potem uświadomiłam sobie, że mogłabyś ponieść przykre konsekwencje. Jeśli zaczekam, wina spadnie na Ethelreda. Wszyscy przyjmą, że nie mogłam znieść myśli o jego dotyku. - Czy taki jest powód? - Nie, nie zależy mi ani na nim, ani na niczym innym z wyjątkiem, cóż, ciebie. Ale tobie nic złego się nie stanie. - Odwróciła się, żeby spojrzeć na przyjaciółkę. - Już nie potrafię nawet płakać. Nie uroniłam choćby łzy, gdy pojmali Aristę... Obserwowałam tylko całą sytuację z tego okna. Widziałam, jak Saldur i sereci tam wchodzą, i wiedziałam, co to oznacza. Wyszli bez niej. Teraz siedzi uwięziona w

tym strasznym, ciemnym miejscu tak jak kiedyś ja. Gdy tu była, miałam cel, lecz teraz nic mi nie pozostało. Pora, by ten duch zniknął. Przysłużyłam się regentom, pomagając im zbudować imperium. Zapewniłam ci lepsze życie i teraz nawet Saldur cię nie skrzywdzi. Próbowałam też pomóc Ariście, ale zawiodłam. Pora, żebym odeszła. Amilia uklękła przy Modinie, delikatnie odgarnęła włosy z jej twarzy i pocałowała ją w policzek. - Nie mów tak. Kiedyś byłaś szczęśliwa, prawda? Znów może tak być. Modina pokręciła głową. - Szczęśliwa była dziewczyna o imieniu Thrace. Żyła z rodziną w małej wiosce niedaleko rzeki. Razem z przyjaciółmi bawiła się w lesie i na polu. Wierzyła w lepsze jutro. Czekała niecierpliwie na prezenty od Maribora. Tylko że zamiast nich dał jej ciemność i grozę. - Modino, zawsze jest miejsce na nadzieję. Proszę, musisz mi uwierzyć. - Gdy któregoś dnia próbowałaś nakłonić urzędnika, żeby zamówił trochę tkaniny dla mnie, zobaczyłam człowieka z mojej przeszłości. On był nadzieją. Kiedyś ocalił Thrace, więc przez ułamek sekundy pomyślałam, że przyszedł uratować również Modinę, tylko że tak nie było. Przekonałam się, że był jedynie wspomnieniem z czasów, gdy żyłam. Amilia poszukała dłoni Modiny i ujęła je w swoje, jakby tuliła umierającego ptaka. Miała trudności z oddychaniem. Gdy dolna warga zaczęła jej drżeć, spojrzała ponownie na lustro. - Masz rację - powiedziała. - Rzeczywiście szkoda, że przynieśli takie ładne. Objęła imperatorkę ramionami i się rozpłakała.

Rozdział 5. Ślady na śniegu. Kilka mil przed Medfordem Royce dostrzegł dym i przygotował się na najgorsze. Przekroczenie Galewyru dawniej oznaczało wkroczenie na tętniące życiem ulice stolicy, ale tego dnia po przejechaniu przez most zobaczył jedynie krajobraz usiany zwęglonymi słupami i osmalonymi kamieniami. Miasto, które znał, zniknęło. Royce nigdy nie miał prawdziwego domu. Dla niego to słowo oznaczało mityczne miejsce, takie jak raj lub kraina baśni, ale ulica Przekorna była najbliższa jego sercu. Świeżo spadły śnieg przykrył miasto niczym prześcieradło, które natura naciągnęła na zwłoki. Nie było budynku, który nie odniósłby szwanku, a z wielu pozostały jedynie węgiel i popiół. Bramy zamku były roztrzaskane, a mury częściowo się pozapadały. Zniknęły nawet drzewa na placu Szlacheckim. „Dom Medford” w Dzielnicy Dolnej przemienił się w stos tlących się belek. Po drugiej stronie ulicy zachowały się jedynie obnażony fundament i częściowo spalony szyld z fragmentem namalowanej róży, poznaczonej teraz pęcherzykami napuchniętej farby. Royce zsiadł z konia i podszedł do gruzów Domu. W miejscu, gdzie dawniej znajdowało się biuro Gwen, dostrzegł blade palce pod przewróconą ścianą. Gdy przedzierał się przez zgliszcza, nogi miał jak z waty. Zasłonił nos i usta szalem, żeby nie wdychać dymu. Dotarłszy do ściany, pochylił się i spróbował unieść zgliszcza. Krawędź ściany odłamała się, ale to wystarczyło, by się przekonał, że to, co zobaczył, było jedynie rękawiczką w kremowym kolorze. Opuścił pogorzelisko i usiadł na poczerniałej werandzie. Dopiero teraz zauważył, że drży. Nie przywykł do odczuwania strachu. Z biegiem lat przestało mu nawet zależeć na tym, by przeżyć za wszelką cenę. Doszedł do wniosku, że szybka śmierć oszczędziłaby mu bólu przebywania w świecie, który był taki chciwy, że poskąpił osieroconemu chłopcu normalnego życia. Zawsze więc był gotowy umrzeć. Igrał z kostuchą, bo nie miał nic do stracenia - nie musiał się więc bać. Ale Gwen wszystko zmieniła. Był idiotą. Nie powinien zostawiać jej samej. Czemu czekałem? - nie potrafił pojąć. Mogliby przecież żyć bezpiecznie w Avemparcie, do której tylko on miał klucz. Nowe imperium połamałoby sobie zęby na murach wieży elfów, i tak nigdy by nie dosięgło ani Royce'a, ani jego rodziny. Jedną przecznicę dalej stado hałaśliwych wron zerwało się do lotu. Widząc, że jego wierzchowiec idzie samopas ulicą, zganił się za to, że nie przywiązał go do słupka. Już chwycił wodze, by to zrobić, gdy usłyszał głosy na wietrze. To patrol imperialnych żołnierzy mijał zwęglone ruiny domu Masona Grumona.

- Stój! - krzyknął dowódca. Gdy Royce wskoczył na konia i go spiął, usłyszał głuchy trzask. Klacz rzuciła się do przodu, a potem upadła ze strzałą wbitą głęboko w bok. Royce odskoczył, żeby zwierzę go nie przygniotło, poturlał się po śniegu i wstał z Alverstonem w ręku. Sześciu żołnierzy już pędziło w jego kierunku. Tylko jeden miał kuszę i był zajęty naciąganiem cięciwy do następnego strzału. Royce odwrócił się i zaczął uciekać. Wśliznął się w zawalony gruzem zaułek i przebiegł po ruinach „Róży i Ciernia”, dziwiąc się, że nad rynsztokiem wciąż leżała kładka z desek. Usłyszał krzyki za plecami, ale dochodziły z daleka. A on tymczasem zdążył już dobiec do starego sklepu z paszami, podskoczył i chwycił się parapetu na piętrze. Jeśli żołnierze ścigali go uliczką, jego zniknięcie zbije ich na chwilę z tropu. Taka przewaga zaś w zupełności mu wystarczała. Podciągnął się na dach, przebiegł na drugą stronę budynku i zeskoczył na ziemię. Przez chwilę zacierał swoje ślady, a następnie skierował się na zachód. *** Royce stał na skraju lasu i zastanawiał się, czy wybrać drogę, czy krótszy szlak między drzewami. Znów zaczął padać śnieg, a miotane wiatrem płatki spadały ukośnie. Przesłonięty białą kurtyną świat jakby stracił kolory i wydawał się mglistoszary. Złodziej poruszał rękami. Znów stracił czucie w palcach. Śpiesząc się, by odnaleźć Gwen, po raz kolejny zapomniał kupić rękawice zimowe. Zacisnął kaptur wokół głowy i owinął twarz szalem. Północno-zachodni wiatr szarpał mu płaszcz, smagając jego brzegi jak bicz. Royce kilkakrotnie już wciskał jego poły za pas, ale w końcu się poddał - wiatr był nieustępliwy. Wichrowe Opactwo znajdowało się o dzień drogi stąd latem, a półtora dnia zimą, ale Royce nie miał pojęcia, ile czasu zabierze mu piesza wędrówka w śniegu. Bez odpowiedniego sprzętu mógł tam nawet w ogóle nie dotrzeć, a prawie cały dobytek - włącznie z kocem, jedzeniem i wodą - stracił wraz z koniem. Nie miał nawet jak rozpalić ogniska. Rozsądniej więc byłoby wybrać drogę - łatwiej by mu się szło i miałby przynajmniej szansę na spotkanie innych wędrowców. Zdecydował się jednak na skrót przez las. Miał tylko nadzieję, że Gwen dotrzymała słowa i udała się do klasztoru, bo jego potrzeba zobaczenia dziewczyny stała się nagle rozpaczliwa. Po zapadnięciu zmroku gwiazdy świeciły jasno nad światem pogrążonym w lśniącej bieli. Omijając ukryte pod śniegiem kłody i skały, Royce przystanął, gdy natrafił na świeże ślady stóp w białym puchu. Nasłuchiwał, ale słyszał jedynie wiatr

wiejący wśród gałęzi. Zwinnie wskoczył na częściowo przewrócone drzewo i przebiegł po pniu, aż znalazł się kilka metrów nad ziemią. Przyjrzał się śladom na śniegu w dole. Były podobne do jego - zbyt płytkie jak na kogoś obciążonego nawet lekką zbroją. Kto oprócz mnie może podróżować tu pieszo dziś wieczorem? Zważywszy na to, że Royce zmierzał w tym samym kierunku co obcy wędrowiec, a chciał go mieć przed sobą, ruszył tą samą drogą. Po cudzych śladach łatwiej mu się szło i był wdzięczny za ten korzystny zbieg okoliczności. Na szczycie wzgórza ślady skręcały w prawo i zataczały koło, na pozór zmierzając w kierunku, z którego Royce przyszedł. - Szkoda, że idziesz gdzie indziej - wymamrotał złodziej, a z jego ust wydobyła się para widoczna w blasku księżyca. Gdy zaczął schodzić z wzniesienia, przypomniał sobie wygląd leżącego w dole wąwozu z poprzedniej wyprawy, jaką odbył trzy lata wcześniej z Hadrianem i księciem Alrikiem. Teraz też miał kłopoty ze znalezieniem dogodnego szlaku, w dodatku śnieg utrudniał wędrówkę. Po trzydziestu metrach jeszcze raz natknął się na obce ślady stóp i znów z nich skorzystał, ułatwiając sobie drogę. Po drugiej stronie doliny wznosiło się przed nim kolejne strome zbocze. Royce przystanął. Nieco po lewej ujrzał łatwy szlak. Wąwóz oczyszczony i wyrównany przez wodę deszczową wyglądał zachęcająco. Złodziej rozważał, czy nie pójść w tamtą stronę, ale ślady skręcały w prawo, a na wprost przed sobą Royce dostrzegł wyrytą w korze świerku strzałkę. Na śladach pioniera leżały drzazgi. - A więc chcesz, żebym za tobą szedł? - szepnął do siebie Royce. - To tylko ciut bardziej niepokojące od tego, że w ogóle wiesz, że za tobą idę. Rozejrzał się, ale nikogo nie zobaczył. Oprócz padającego śniegu nic się nie poruszało. Było to zarówno dziwne, jak i uspokajające, jakby las czekał na jego decyzję. Royce nigdy nie lubił zaproszeń, ale domyślał się, że podążanie za śladami znów będzie dla niego ułatwieniem. Spojrzał na stok i westchnął. Po przejściu zaledwie kilkudziesięciu metrów dostrzegł parę futrzanych łapawic zawieszonych na gałęzi. Włożywszy je, poczuł, że są jeszcze ciepłe. - No, dobrze, dostaję gęsiej skórki - powiedział głośno, a potem dodał jeszcze głośniej: - Ucieszyłby mnie jeszcze bukłak z wodą, gorący stek z cebulką i może kromka świeżo upieczonego chleba z masłem. Wokół panowała niczym niezmącona cisza. Royce wzruszył ramionami i przystąpił do wspinaczki. Szlak w końcu zaczął się wyginać w lewo, ale w tamtym miejscu strome urwisko przechodziło już tylko w łagodne wzniesienie. Może to

głupie, lecz Royce częściowo spodziewał się, że na górze będzie na niego czekała kolacja. Szczyt zaś był pusty, a ślady stóp prowadziły prosto do światła w oddali. Rozważał różne możliwości, ale nie doszedł do żadnego wniosku. Nie było możliwe, aby imperialni żołnierze prowadzili go przez las, i nie mogli to być też mnisi, bo znajdował się za daleko od Windermere. Dziesiątki legend mówiły o wróżkach i duchach zamieszkujących knieje zachodniego Melengaru, lecz żadna nie wspominała o stworach pozostawiających ślady stóp i ciepłe łapawice. I choć w żadnym z rozpatrywanych scenariuszy nie potrafił się doszukać pułapki, wziął do ręki Alverstone'a i podjął mozolny marsz. Gdy podszedł nieco do światła, stwierdził, że dochodzi ono z domku zbudowanego wysoko na konarach dużego dębu. Poniżej krąg gęstych krzewów zimozielonych wyznaczał zagrodę, w której ciemny koń grzebał kopytem w śniegu przy drewnianej przybudówce. - Dzień dobry! - zawołał Royce. - Wejdź - odkrzyknął ktoś - jeśli nie jesteś zbyt zmęczony! - Kim jesteś? - Przyjacielem. Starym przyjacielem... lub raczej ty jesteś moim. - Jak się nazywasz... przyjacielu?! - Royce spojrzał na otwór w podłodze domku. - Ryn. - Widzisz, to trochę dziwna sprawa, bo mam niewielu przyjaciół, ale żaden z nich nie nazywa się Ryn. - Nigdy wcześniej nie podałem ci swojego imienia. Wejdziesz tu i coś zjesz czy zwyczajnie ukradniesz mi konia i odjedziesz? Proponuję, żebyś wpierw coś przekąsił. Royce popatrzył na konia, po czym chwycił sznur z węzłami i wspiął się do domku. Gdy znalazł się na poziomie podłogi, zerknął do środka. Nie spodziewał się, że wewnątrz będzie aż tyle miejsca. Było tam gorąco jak w piecu i pachniało mięsem duszonym z jarzynami. We wszystkich kierunkach rozchodziły się gałęzie, przy czym każda była wygładzona jak poręcz. Na konarach wisiały garnki i chusty, a drewnianą podłogę przykrywało kilka warstw mat i koców. Na wykonanym z gałęzi krześle szczupła postać paliła fajkę. - Witaj, panie Royce - odezwał się z uśmiechem Ryn. Nosił prymitywne rzeczy z szorstkich, wyprawionych skór i kapelusz, który wyglądał jak stary oklapnięty worek. Mimo że miał zasłonięte uszy, skośne oczy i wysokie kości policzkowe zdradzały jego elfie pochodzenie.

Po drugiej stronie izby kobieta i chłopczyk siekali grzyby i wkładali je do poobijanego garnka zawieszonego nad małym kominkiem, wykonanym z czegoś, co wyglądało jak kamienie rzeczne. Oni też byli mirami, tak jak Royce mieszańcami, w których żyłach płynęła krew ludzka i elfia. Nie odezwali się, ale podczas dorzucania warzyw do garnka zerkali na niego od czasu do czasu. - Znasz moje imię? - spytał Royce. - Oczywiście. Nie mógłbym go łatwo zapomnieć. Proszę, wejdź. Czuj się jak u siebie w domu. - Skąd mnie znasz? Royce podciągnął nogi i zamknął klapę w podłodze. - Trzy jesienie temu, tuż po morderstwie Amratha, byłeś w karczmie „Pod Srebrnym Dzbanem”. Royce cofnął się myślą w pamięci. Kapelusz! - Byli chorzy. - Ryn kiwnął głową w stronę swojej rodziny. - Oboje gorączkowali. Nie mieliśmy jedzenia i wydałem ostatnie pieniądze na kawałek czerstwego chleba i rzepę od pana Halla. Wiedziałem, że to nie wystarczy, ale nic więcej nie mogłem zrobić. - Oskarżyli cię o kradzież i zdarli ci kapelusz z głowy. Ryn pyknął z fajki i powiedział: - Ty i twój przyjaciel organizowaliście grupę ludzi, żeby uratować księcia Melengaru. Poprosiłeś, żebym się przyłączył. Obiecałeś nagrodę, uczciwy udział w łupach. Royce wzruszył ramionami. - Potrzebowaliśmy chętnych do pomocy. - Nie wierzyłem ci. Kto z mojej rasy by ci uwierzył? Nikt nigdy nie dał elfowi uczciwego udziału w czymkolwiek, ale byłem w rozpaczliwej sytuacji. Po wszystkim Drake nie chciał mi zapłacić, tak jak się spodziewałem. Ty jednak dotrzymałeś słowa i zmusiłeś go, żeby dał mi równą część łupów. I konia. Zagroziłeś, że zabijesz ich wszystkich, jeśli się sprzeciwią. - Pozwolił sobie na nieznaczny uśmiech. - Drake dał mi wałacha z pełnym rzędem i nawet nie sprawdził, co jest w torbach. Sądzę, że po prostu chciał się mnie pozbyć. Odjechałem, zanim zdążyli się rozmyślić. Dopiero po pokonaniu wielu mil zerknąłem do juków. Już same owoce, orzechy, mięso, ser, kwaterka whisky i bukłak cydru byłyby wystarczającym skarbem, ale znalazłem też ciepłe koce, wykwintne rzeczy, toporek, krzesiwo, nóż i... sakiewkę. W trzosie były złote tenenty, dwadzieścia dwa.

- Złote tenenty? Dostałeś konia barona Trumbula? Ryn skinął głową. - Było więcej złota, niż potrzebowałem na zakup lekarstwa, a dzięki wierzchowcowi zdążyłem wrócić na czas. Modliłem się o możliwość podziękowania ci, zanim umrę, i dziś dostałem taką szansę. Widziałem cię w mieście, ale nie mogłem nic tam zrobić. Bardzo się cieszę, że nakłoniłem cię do odwiedzin. - Rękawice były miłym gestem. - Proszę, usiądź i bądź dziś u mnie gościem. Royce powiesił szal obok płaszcza na jednej z gałęzi i ustawił buty przy kominku, żeby je ogrzać. Jedli razem we czworo, niewiele rozmawiając. Po uprzątnięciu pustego półmiska Royce'a żona Ryna odezwała się po raz pierwszy: - Wygląda pan na zmęczonego, panie Royce. Możemy przygotować panu posłanie na noc? - Nie. Przykro mi. Nie mogę zostać - odparł Royce i wstał zadowolony z odzyskania czucia w stopach. - Spieszysz się? - spytał Ryn. - Można tak powiedzieć. - W takim razie weźmiesz mojego konia, Hivenlyna - oznajmił elf. Godzinę wcześniej Royce ukradłby konia każdej napotkanej osobie, więc zdziwił się, słysząc swoje słowa: - Nie. To znaczy dziękuję, ale nie. - Nalegam. Nazwałem go Hivenlyn z twojego powodu. W elfickim oznacza to „niespodziewany podarunek". A więc widzisz, musisz go wziąć. Zna wszystkie ścieżki w tym lesie i doprowadzi cię bezpiecznie na miejsce. Ryn skinął głową do chłopca, który wyślizgnął się zwinnie przez wejście w podłodze. - Potrzebujesz go - oponował Royce. - To nie ja przedzieram się przez las w środku nocy bez żadnych zapasów. Żyłem bez konia przez wiele lat. W tej chwili ty potrzebujesz go bardziej ode mnie. Możesz uczciwie powiedzieć, że nie przyda ci się wierzchowiec? - W porządku, pożyczę go. Jadę do Wichrowego Opactwa. Powiem im, że to twoje zwierzę. Będziesz mógł go tam odebrać. Royce ubrał się i razem z Rynem zszedł po sznurze. Na dole chłopiec czekał z przygotowanym koniem.

- Od tej chwili Hivenlyn należy do ciebie. Jak nie będzie ci już przydatny, daj go komuś w potrzebie. - Oszalałeś - stwierdził Royce, kręcąc z niedowierzaniem głową. - Ale nie mam czasu na spory. Wsiadł na wierzchowca i spojrzał na Ryna stojącego w śniegu. - Słuchaj, nie jestem... po prostu nie przywykłem, aby ludzie... no wiesz... - Jedź bezpiecznie i bywaj zdrów, przyjacielu. Royce skinął głową i skierował Hivenlyna na drogę. *** Jechał przez całą noc, zmagając się z zawieją. Wiatr wiał gwałtownie, zdzierając mu płaszcz i wywołując dreszcze. I choć Royce poganiał ostro konia, to Hivenlyn był wspaniałym zwierzęciem i trzymał się dzielnie. O wschodzie słońca zrobili krótki odpoczynek pod osłoną jodeł. Royce zjadł otrzymany od żony Ryna okrągły chlebek z grzybowym farszem i dał Hivenlynowi kawałek. - Przepraszam za pośpiech - powiedział do wierzchowca. - Ale jak dojedziemy, dopilnuję, żeby dali ci miejsce w ciepłej stajni i mnóstwo owsa. Nie wspomniał, że spełnienie obietnicy zależy od tego, czy odnajdzie Gwen całą i zdrową. W przeciwnym razie nie będą go interesowały potrzeby zwierzęcia. Nic nie będzie go interesowało. Zamieć szalała przez cały dzień. Śnieg miotany wichrem okrywał drogę, tworząc zaspy w kształcie upiornych węży. Dlatego dopiero po zapadnięciu zmroku Royce w końcu dotarł na szczyt klasztornego wzgórza. Zza kurtyny utworzonej przez padający śnieg wyłoniło się opactwo. Panująca tam cisza była niepokojąca, zbyt podobna do tej, jaką zastał tu podczas wizyty trzy lata wcześniej, po tym jak imperialiści doszczętnie spalili kościół, zamknąwszy w nim kilkudziesięciu mnichów. Niewiele brakowało, by Royce'a ogarnął paniczny strach, gdy wbiegał po kamiennych schodach i otwierał szerokie drzwi. Poszedł szybko wschodnim krużgankiem. Potrzebował kogokolwiek, kogo mógłby zapytać o Gwen. Ani jeden mnich w opactwie nie mógł przecież przeoczyć przyjazdu grupy prostytutek. W sieni było ciemno tak jak na korytarzu prowadzącym do kapitularza. Otworzył drzwi do refektarza, ale nikogo tam nie zastał. Przy pustych stołach stały puste ławki. Gdy słuchał głuchego echa swoich kroków, przeczucie nieszczęścia, które wcześniej kazało mu pędzić w śniegu, sprawiło, że pobiegł czym prędzej do kościoła. Dotarłszy do podwójnych drzwi o wysokości dwóch pięter, poczuł strach,

że tak jak już raz kiedyś też znajdzie ich skutych łańcuchami w środku. Chwycił za klamki i pociągnął je mocno do siebie. Ujrzał długą nawę pełną zakonników, a do jego uszu dobiegł ich cichy śpiew. Gdy masywne drzwi uderzyły z hukiem o ściany, śpiew ucichł i kilkadziesiąt głów obróciło się w jego stronę. - Royce? - usłyszał głos. Kobiecy głos. Jej głos. Zebrani tłumnie mnisi w brązowych habitach przesunęli się i Royce dostrzegł pośród nich Gwen w szmaragdowej sukni. Gdy tylko podbiegła do niego, wziął ją w ramiona i uściskał tak mocno, że aż głośno westchnęła. - Panie Melborn, proszę - powiedział opat. - Właśnie odprawiamy nieszpory.

Rozdział 6. Pałac. Hadrian zaciągnął zasłony i zapalił świeczkę na stoliku. - Czego się dowiedziałeś? - zapytał. Dawniej to Royce zawsze prowadził spotkania i Hadrian usiłował przypomnieć sobie wszystkie najdrobniejsze czynności, jakie przyjaciel wykonywał, żeby zapewnić wszystkim dyskrecję. Znajdowali się w pokoju Hadriana w karczmie Baileya i było to ich pierwsze spotkanie po wyjeździe Royce'a. Albert mieszkał teraz w pałacu i Hadrian wolał się z nim spotykać jak najrzadziej. Kolejny gość imperatorki mógł przyjść do obskurnej oberży dla rozrywki, ale zbyt wiele jego wizyt tutaj mogłoby wzbudzić podejrzenia. - Genny przedstawiła mnie asystentce imperatorki - odparł Albert. Miał na sobie ciężki wełniany płaszcz, pod którym kryły się wytworne szaty. - Dziewczyna rozpłakała się z radości, gdy Genny opowiedziała jej o rodzinie. Chyba można śmiało powiedzieć, że lady Amilia uwielbia księżną, a mnie przynajmniej ufa. Powinieneś widzieć Genny. Zachowywała się cudownie. A jej komnaty są przepiękne! - A Leo? - spytał Hadrian. - Jest spokojny jak zawsze i udaje, że nic nie widzi. Jeśli Genny to odpowiada, to jemu też. Zresztą zawsze nienawidził Ethelreda. Siedzieli przy stoliku. W przyćmionym, migoczącym świetle widać było niewiele więcej poza ich twarzami. Od ponad tygodnia Hadrian próbował dowiedzieć się jak najwięcej w mieście, ale kiepsko mu szło. Nie miał takiego zmysłu do planowania jak Royce. - I wiesz, jak Genny uwielbia intrygi - dodał Albert. - W każdym razie dzięki niej zostałem oficjalnym organizatorem ślubu. - Doskonale. Dowiedziałeś się czegoś przydatnego? - Zapytałem lady Amilię o tymczasowe kwatery dla artystów. Powiedziałem jej, że powszechną praktyką jest wykorzystywanie do tego pustych cel, bo trudno zdobyć miejsca w gospodach. - Sprytnie. - Dzięki, ale nic to nie dało. Według niej w pałacu nie ma lochów, jest tylko więzienna wieża. - Brzmi nieźle. - Jest pusta.

- Na pewno? Sprawdziłeś? Albert pokręcił głową. - Zakaz wstępu. - A to dlaczego? Wicehrabia wzruszył ramionami. - Nie mam pojęcia, ale lady Amilia zapewnia mnie, że tak jest. Powiedziała, że sama tam była. Zresztą obserwowałem wieżę przez kilka ostatnich nocy i jestem prawie pewny, że ona ma rację. Ani razu nie widziałem tam światła. Choć raz zauważyłem, jak wchodzi rycerz Sereta. - Jakieś inne pomysły? Albert postukał palcami po blacie stolika, zastanawiając się przez chwilę. - Jedynym innym miejscem o ograniczonym dostępie jest piąte piętro, na którym - według moich ustaleń - mieszka imperatorka. - Widziałeś ją? - Hadrian pochylił się do przodu. - Udało ci się z nią porozmawiać'? - Nie. Jeśli się nie mylę, to Modina nigdy nie opuszcza swojej komnaty. Wszystkie posiłki jada u siebie. Amilia upiera się, że pochłania ją zarządzanie imperium i wciąż jest osłabiona. Widocznie dlatego nie może przyjmować gości. Ostatnio stało się to źródłem poirytowania. Wszyscy przyjeżdżający dygnitarze domagają się audiencji, ale odchodzą z kwitkiem. - Ktoś musi ją widywać. - Na pewno lady Amilia. Jest też pokojówka... - Albert wyjął spod tuniki zwinięte w rulon pergaminy, które rozłożył na stoliku. - Pokojówka ma na imię Anna, a strażnik przy drzwiach... - przewertował notatki - Gerald. Anna jest córką kupca bławatnego z Colnory. Pełne imię i nazwisko strażnika brzmi Gerald Baniff. Pochodzi z Chadwick. Jest przyjacielem rodziny Belstradów. - Przerzucił jeszcze kilka kartek. - Kiedyś był adiutantem sir Brecktona. Dzięki odznaczeniu za odwagę zdobył stanowisko honorowego strażnika imperatorki. - A regenci? - Zakładam, że mogliby ją widywać, ale nie robią tego. Przynajmniej żaden z moich rozmówców nie widział ich nigdy na piątym piętrze. - Jak może rządzić, jeśli w ogóle nie spotyka się z Ethelredem i Saldurem? -spytał Hadrian. - Sądzę, że to oczywiste. To regenci kierują imperium. Hadrian odchylił się na krześle i zmarszczył brwi.

- A więc jest marionetką - orzekł. Albert wzruszył ramionami. - Być może. To ważne? - Royce i ja znaliśmy ją, zanim została imperatorką. Myślałem, że mogłaby nam pomóc. - Chyba nie ma realnej władzy. - Ktoś o tym wie? - Niektórzy szlachcice mogą snuć przypuszczenia, choć wydaje się, że większość żyje w błogiej nieświadomości. - Nie mogą być aż tacy naiwni. - Musisz pamiętać, że wielu z nich to skrajnie religijni i gorliwi imperialiści. Uwierzyli w to, że jest spadkobierczynią pochodzącą od Maribora. Z moich ustaleń wynika, że zdecydowana większość chłopów jest tego samego zdania. Służący, a nawet pałacowi strażnicy patrzą na nią z nabożną czcią. Jej rzadkie wystąpienia tylko utwierdzają ich w tym przekonaniu. Każdy polityk marzy o czymś takim. Ludzie rzadko ją widują, więc nikt nie przypisuje jej żadnych błędów, wina zawsze spada na regentów. - Tak więc widują ją tylko Amilia, strażnik i pokojówka? - Na to wygląda. Chwileczkę. - Albert zrobił pauzę. - Może też do niej przychodzie Nimbus. - Co to z jeden? - spytał Hadrian. - Dworzanin z Vernesu. Poznałem go przed kilkoma laty na jakiejś gali czy balu. Wydaje mi się, że to nikt ważny, ale ogólnie mówiąc, przyzwoity jegomość. Właściwie to on przedstawił lorda Darefa i mnie Ballentyne'owi, co zaowocowało dwukrotną kradzieżą listów, której dokonaliście na zlecenie hrabiego Chadwick i Alendy Lanaklin. Nimbus to chudy, zabawny gość, który lubi krzykliwe ubrania i pudrowaną perukę. Zawsze nosi małą skórzaną torbę na ramieniu. Ludzie plotkują, że trzyma w niej środki upiększające. Na pewno jest bystrzejszy, niż się wydaje, i bardzo czujny: słucha wszystkiego, co ludzie mówią. Został wynajęty przez lady Amilię i pracuje jako jej asystent. - Jakie są szanse na twoje spotkanie z imperatorką? - Mniemam, że nikłe. Dlaczego? Przecież przed chwilą powiedziałem ci, że nie można liczyć na jej pomoc. A może myślisz, że trzymają Gaunta w jej komnacie? - Nie. - Hadrian przesunął dłonią po powierzchni stolika między migoczącymi cieniami. - Po prostu chciałbym... no, sam nie wiem... chyba zobaczyć, czy

wszystko u niej w porządku. Obiecałem jej ojcu, że będę miał na nią oko. Dopilnuję, żeby nic jej się nie stało. - Przecież jest imperatorką - przypomniał Albert. - A może o tym nie słyszał? - Nie żyje. - Aha. - Albert zrobił pauzę. - Poczułbym się lepiej, gdyby mógł z nią porozmawiać. - Chodzi nam o Gaunta czy imperatorkę? Hadrian zrobił chmurną minę. - Cóż, wygląda na to, że jesteśmy dalecy od znalezienia miejsca, w którym go przetrzymują. - Sądzę, że posunąłem się najdalej, jak mogłem. Jestem organizatorem ślubu, a nie strażnikiem, i ludzie nabierają podejrzeń, gdy zaczynam pytać o więźniów. - Naprawdę nie sądziłem, że tak trudno będzie go znaleźć. Albert westchnął. - Spróbuję jeszcze raz - powiedział, wstając i ściągając sznurki swojego płaszcza. - Zaczekaj chwilę. Czy zaraz po naszym przyjeździe nie wspomniałeś, że w pałacu rekrutuje się nowych strażników? - Tak, spodziewają się ogromnych tłumów. Czemu pytasz? Hadrian nie odpowiedział, wpatrując się w świeczkę i masując zgrubiałe dłonie. - Przyszło mi do głowy, że mógłbym się znów zaciągnąć jako zbrojny. Albert się uśmiechnął. - Chyba masz ciut za wysokie kwalifikacje. - A więc powinienem dostać angaż. *** Hadrian czekał pośród cherlawych, przygarbionych kandydatów na żołnierzy. Przenosili ciężar ciała z jednej nogi na drugą i chuchali w złożone dłonie, żeby ogrzać palce. Kolejka ciągnęła się od głównej bramy do biura koszar na pałacowym dziedzińcu. Hadrian, jako jedyna osoba z własną bronią i w przyzwoicie wyglądającym płaszczu, czuł się nieswojo. Zmusił się więc do przygarbienia pleców i szurania nogami tak jak inni, gdy przesuwał się wraz z nimi w ogonku.

Pod murami uprzątniętego dziedzińca leżały zwały śniegu. W wykopanym dole przed koszarami paliło się ognisko i strażnicy przystawali przy nim od czasu do czasu, żeby ogrzać ręce albo wypić kubek jakiegoś parującego napoju. Młodzi służący wędrowali w tę i z powrotem do studni lub stosu drewna opałowego i przynosili kubły wody albo naręcza szczap. - Nazwisko? - usłyszał Hadrian, gdy znalazł się w pogrążonych w półmroku koszarach i stanął przed chybotliwym biurkiem, za którym siedzieli trzej mężczyźni w ubraniach z grubej skóry. Obok nich Hadrian dostrzegł małego oficjela, którego już kiedyś widział w pałacu. Niesympatyczny typ z łysiną i poplamionymi atramentem palcami miał przed sobą pergamin, pióro i kałamarz. - Masz jakieś nazwisko? - spytał mężczyzna na środku. - Baldwin - odparł Hadrian. Gdy oficjel skrobał po pergaminie, końcówka jego gęsiego pióra drżała jak kitka rozdrażnionej wiewiórki. - Baldwin, co? Gdzie walczyłeś? - Właściwie wszędzie. - Czemu nie jesteś w imperialnej armii? Dezerter? Hadrian pozwolił sobie na uśmiech, którego żołnierz jednak nie odwzajemnił. - Można tak powiedzieć. Odszedłem od nacjonalistów. To zainteresowało wszystkich przy stole i kilku ludzi stojących w kolejce. Oficjel przestał pisać i podniósł głowę. - Z jakiegoś powodu przestali mi płacić - wyjaśnił Hadrian, wzruszając ramionami. W kącikach ust żołnierza pojawił się nieznaczny uśmiech. - Nie jesteś przesadnie lojalny, co? - A jakże... Dopóki dostaję zapłatę. Żołnierz zachichotał i spojrzał na pozostałych. Starszy mężczyzna po jego prawej stronie skinął głową. - Wpisz go. Do pilnowania tłumu nie potrzeba wielkiego oddania. Oficjel zaczął pisać, a Hadrian dostał drewnianą tabliczkę. - Daj ją sierżantowi Milletowi przy ognisku. On cię dalej poprowadzi. Nazwisko? - zawołał do następnego w kolejce, gdy Hadrian wychodził już na podwórzec, zanurzając się w oślepiającej bieli. Niezdolny, by cokolwiek dostrzec, zamrugał, a gdy jego wzrok przywykł do jasności, zobaczył wartownika Luisa Guya przejeżdżającego przez frontową bramę

na czele pięciu rycerzy Sereta. Hadrian nie widział go od chwili, gdy Fanen Pickering został zamordowany w Dahlgrenie. I choć miał nadzieję, że pewnego dnia odpłaci mi za śmierć przyjaciela, to był prawdopodobnie najgorszy moment na zemstę. Obaj zauważyli się w tej samej chwili. Przez ułamek sekundy żaden nie wykonał ruchu, po czym Guy powoli schylił się i powiedział coś do stojącego obok niego mężczyzny, nie spuszczając wzroku z Hadriana. - Teraz! - warknął Guy, gdy rycerz się zawahał. Hadrian nie mógł sobie wyobrazić gorszej matni. Nie było łatwej drogi ucieczki żadnego okna, przez które mógłby wyskoczyć, lub drzwi, które mógłby zamknąć. Między nim a bramą znajdowało się dwudziestu sześciu stojących w kolejce ludzi, którzy skwapliwie skorzystaliby z okazji, by wykazać się hartem ducha, pomagając pałacowej straży. Ale Hadrian najmniej się obawiał ich, ponieważ żaden z nich nie był uzbrojony. Większy problem stanowiło dziesięciu pałacowych strażników przygotowanych do walki, a na dźwięk pierwszego zwarcia mieczy z koszar wybiegliby kolejni. Hadrian skromnie szacował, że musiałby zabić lub okaleczyć co najmniej osiemnastu, żeby dotrzeć do wyjścia - Guy z pięcioma seretami byliby na szczycie tej listy. Koni też musiałby się jakoś pozbyć, żeby miał szansę uciec ulicami. Ale ostatnią przeszkodą byliby kusznicy na murze. Domyślał się, że spośród ośmiu co najmniej dwóch było dostatecznie wyszkolonych, żeby trafić go w plecy, gdy będzie przemykał przez bramę. - Stój w miejscu - powiedział Guy, rozkładając ręce. Wyglądał, jakby próbował złapać dzikiego konia. Nie przesunął się do przodu ani nie zsiadł z konia, nawet nie dobył miecza. W tym momencie opadła krata w bramie. - Nie uciekniesz - zapewnił go Guy. Z pobliskich drzwi wybiegła w stronę Hadriana garstka strażników z wyciągniętymi mieczami. - Stać! - rozkazał Guy, tym razem podnosząc gwałtownie rękę. - Nie zbliżać się do niego. Rozproszyć się. Czekający w kolejce ludzie przenieśli wzrok z żołnierzy na Hadriana, po czym się cofnęli. - Wiem, o czym. myślisz, panie Blackwater - powiedział Guy prawie przyjaznym tonem - ale tym razem naprawdę jest nas więcej. ***

Hadrian stał w elegancko urządzonym biurze na czwartym piętrze pałacu. Regent Saldur siedział za biurkiem i bawił się małym nożem do papieru w kształcie sztyletu, wysadzanym drogimi kamieniami. Były biskup wyglądał na trochę starszego i cięższego niż ostatnim razem, gdy Hadrian go widział. Po jego prawej stronie stał Luis Guy, który wpatrywał się intensywnie w najemnika. Wartownik był ubrany w tradycyjną czarną zbroję i szkarłatną pelerynę świadczącą o jego pozycji, a przy boku zwisał mu miecz. Był wyprostowany, czujny, a ręce trzymał splecione za plecami. Hadrian nie rozpoznał ostatniego człowieka w pokoju, który w eleganckiej pelerynie siedział przy szachownicy i od niechcenia kulał bierkę między palcami. - Panie Blackwater - zwrócił się Saldur do Hadriana - słyszałem o tobie niestworzone historie. Nie zechcesz usiąść? - Naprawdę zabawię tu aż tak długo? - Niestety tak. Bez względu na wynik naszej rozmowy pozostaniesz tu dłużej. Hadrian spojrzał na krzesło, ale postanowił nie siadać. Stary człowiek wyprostował się i złączył koniuszki palców. - Pewnie głowisz się, czemu jesteś tutaj, a nie zamknięty w północnej wieży lub przynajmniej dlaczego nie skuliśmy cię w nadgarstkach i kostkach. Możesz podziękować za to wartownikowi Guyowi. Opowiedział nam niewiarygodną historię o tobie. Oprócz zamordowania rycerzy Sereta... - Jedyną zamordowaną osobą w tamtym dniu był Fanen Pickering - przerwał mu Hadrian. - Sereci na nas napadli. - Któż może stwierdzić, kto co kiedy zrobił? Mimo to śmierć sereta wymaga surowej kary. Niestety zwyczajowo to przestępstwo karane jest śmiercią. Wartownik Guy jednak upiera się, że jesteś Teshlorem - jedynym Teshlorem - a to niezwykła okoliczność łagodząca. Jeśli dobrze pamiętam lekcje historii, tylko jeden Teshlor zdołał przeżyć zagładę starego imperium - Jerish Grelad, który ukrył spadkobiercę Novrona. Według legendy kunszt walki Teshlor przekazywany był z pokolenia na pokolenie, żeby ochraniać potomków imperatora. Podobno jednak Pickeringowie i Killdare'owie odkryli po jednej z tych sztuk. Dzięki tym zazdrośnie strzeżonym tajemnicom obie rodziny zasłynęły ze swoich umiejętności walki. W pełni wyszkolony Teshlor byłby... cóż... niepokonany w każdym pojedynku jeden na jednego. Mam rację? Hadrian milczał. - W takim razie załóżmy na chwilę, że Guy się nie myli. Wówczas twoja obecność stwarza nam ciekawą okazję, która może przynieść korzyść obu

stronom. W związku z tym uznaliśmy, że jeśli potraktujemy cię z szacunkiem, może zachęci cię to do wysłuchania naszej propozycji. Pozostawiając cię na wolności... Drzwi otwarły się gwałtownie i wszedł regent Ethelred - krępy mężczyzna z beczkowatą klatką piersiową w wytwornych królewskich szatach z aksamitu i jedwabiu. On też wyglądał na starszego, a do niegdyś szczupłej sylwetki dawnego króla doszedł wałek tłuszczu w pasie. Jego wąs i brodę poznaczyły plamki, a czarne włosy - pasemka siwizny. Po wciągnięciu peleryny do środka zatrzasnął za sobą drzwi. - A więc to ten? - odezwał się tubalnym głosem, taksując Hadriana spojrzeniem. - Czy my się nie znamy? - Kiedyś służyłem w twojej armii - odparł Hadrian, nie widząc powodu, by kłamać. - To prawda! - potwierdził Ethelred, wyrzucając gwałtownie ręce do góry. - I byłeś dobrym wojownikiem. Broniłeś linii przy... przy... - Pstryknął kilkakrotnie palcami. - Przy brodzie rzeki Gravin. - Oczywiście! - Klepnął się w udo. - To była piekielnie dobra robota. Awansowałem cię, prawda? Chyba na kapitana. Co się stało? - Odszedłem. - Szkoda. Jesteś świetnym żołnierzem. - Poklepał Hadriana po ramieniu. - Naturalnie, że jest, Lanis. Właśnie o to chodzi - przypomniał mu Saldur. - Święta prawda. Zgodził się? - Jeszcze go nie zapytaliśmy. - O co mnie nie zapytaliście? - Hadrianie, mamy mały problem - zagaił Ethelred i wsunąwszy palce lewej dłoni za pas, zaczął chodzić tam i z powrotem między biurkiem Saldura a drzwiami, pomagając sobie przy mówieniu prawą ręką, którą gestykulował niczym dyrygent batutą. - Nazywa się Archibald Ballentyne. To skomląca gnida. Każdy z Ballentyne'ów był nic niewartą, żałosną karykaturą człowieka. Ale to przecież hrabia Chadwick. Z racji swojego urodzenia rządzi prowincją, która jest bezwartościowa pod każdym względem, z wyjątkiem jednego. W Chadwick mieszka lord Belstrad, którego najstarszy syn, sir Breckton, jest prawdopodobnie najlepszym rycerzem w Avrynie. I to w każdym znaczeniu tego słowa. Jego umiejętności w walce orężem, jak również talent do taktyki i zdolności przywódcze są niezrównane. Niestety jest również wierny aż do przesady: służy Archiemu Ballentyne'owi i tylko jemu.

Ethelred przeszedł przez pokój i usiadł, wskakując na biurko Saldura, który aż się wzdrygnął. - Chciałem, aby Breckton był moim generałem, ale odmawia podporządkowania się hierarchii służbowej i nie chce służyć nikomu poza Archiem. Nie mogę marnować czasu, przekazując wszystkie rozkazy przez tego pionka. Zaoferowaliśmy więc Brecktonowi doskonały kawałek ziemi i tytuł, żeby odszedł od Ballentyne'a, ale głupiec nie był zainteresowany. - Wojna się skończyła albo niedługo tak się stanie - zauważył Hadrian. Breckton nie jest już wam potrzebny. - No właśnie - przyznał Saldur. Coś w jego obojętnym tonie zmroziło Hadriana. - Nawet bez wojny wciąż potrzebujemy silnych ludzi do pilnowania porządku wyjaśnił Ethelred, wziął szklaną figurkę z biurka Saldura i zaczął ją przerzucać z ręki do ręki. Saldur na ten widok zacisnął szczęki. - Gdy Breckton odrzucił naszą propozycję, Archie zagroził, że użyje przeciw nam swojego rycerza i rojalistów. Dasz wiarę? Powiedział, że pomaszeruje na Aquestę! Myśli, że może rzucić mi wyzwanie! Ten gnojek... - Ethelred odstawił figurkę na biurko tak gwałtownie, że rozpadła się na kawałki. - O, przepraszam, Sauly. Saldur westchnął, ale nic nie powiedział. - Tak czy owak - ciągnął Ethelred, otrzepując ręce z okruchów szkła - kto by przewidział, że rycerz odrzuci ofertę uzyskania godności markiza i dowodzenia całym królestwem jako swoim lennem? Co za nadęty jełop! I czemu to robi? Bo jest lojalny wobec Archiego Ballentyne'a, który go nienawidzi. I zawsze tak było. To absurd. - I tu dochodzimy do powodu naszej rozmowy, panie Blackwater - powiedział Saldur. Koronkową chusteczką ostrożnie zmiótł resztki szkła z biurka do kosza. Choć bardzo chciałbym przypisać sobie za to zasługi, to pomysł Guya. - Skinął głową w stronę wartownika. Guy ani na chwilę nie zmienił sztywnej postawy i zachowywał czujność, jakby taki stan był dla niego czymś zupełnie naturalnym. - Gdy Guy natknął się na ciebie na dziedzińcu, uświadomił sobie, że możesz rozwiązać nasz mały problem z sir Brecktonem. - Nie rozumiem - odparł Hadrian. Saldur przewrócił oczami.

- Nie możemy pozwolić, żeby Breckton wrócił do swojej armii przy Polach Drondila. Bylibyśmy już na zawsze zdani na łaskę Archiego, który mógłby dyktować warunki dopóty, dopóki Breckton miałby posłuch wśród wojska. Hadrian wciąż nie pojmował, o co chodzi. - No i...? Ethelred zachichotał. - Biedny Sauly, jesteś zbyt subtelny. Ten człowiek to żołnierz, a nie strateg. Trzeba wyłożyć mu kawa na ławę - powiedział regent, po czym zwrócił się do Hadriana: - Breckton to zdolny wojownik i nie mieliśmy nadziei, że znajdziemy kogoś, kto zdoła go pokonać, aż Guy zwrócił nam uwagę, że ty się do tego idealnie nadajesz. Mówiąc bez ogródek, chcemy, żebyś zabił sir Brecktona. - Turniej zimonaliowy rozpocznie się za kilka dni - ciągnął Saldur. - Breckton bierze udział w walce na kopie i chcemy, żebyś się z nim potykał i zwyciężył. Jego kopia będzie stępiona, a twoja będzie miała zaostrzony czubek ukryty pod porcelanową osłonką. Jego śmierć rozwiąże nasz problem. - A czemuż to miałbym się zgodzić? - Jak to już wyjaśnił zacny regent - rzekł Guy - zabicie sereta to przestępstwo karane śmiercią. - Poza tym - dodał Ethelred - w dowód naszego uznania dorzucimy sto złotych tenentów. Co ty na to? Hadrian wiedział, że nie będzie mógł zabić Brecktona. Choć nigdy nie spotkał go osobiście, poznał jego młodszego brata Wesleya, który służył wraz z Royce'em i Hadrianem na „Szmaragdowym Sztormie". Młody Belstrad zginął; walcząc u ich boku przy Pałacu Czterech Wiatrów. Jego samobójcza szarża uratowała im życie. Żaden człowiek nie okazał się nigdy bardziej godny szacunku, i jeśli Breckton był choćby w połowie tak wspaniały jak jego młodszy brat, to Hadrian był mu winny co najmniej jedno życie. - Co może powiedzieć? - wtrącił Saldur. - Nie ma wyboru. - Tego bym nie powiedział - odparł Hadrian. - Macie rację, jestem wyszkolonym Teshlorem i w trakcie waszego gadania obmyśliłem osiem sposobów zabicia wszystkich obecnych w tym pokoju, przy czym w trzech zakładam użycie tylko tego małego noża do papieru, którym bawi się Saldur. Opuścił luźno ręce i zmienił pozycję. Ethelred i Guy, dwaj żołnierze, natychmiast przyjęli postawę obronną. - Chwileczkę - przerwał Saldur drżącym głosem, a na jego twarzy odmalował się wyraz napięcia. - Przed podjęciem decyzji rozważ, że okno jest za wąskie,

żebyś zdołał się przez nie przecisnąć, a strażnicy na korytarzu cię nie przepuszczą. Jeśli naprawdę jesteś taki dobry, jak twierdzisz, możesz zabić wielu z nich, ale nawet ty nie zdołasz uśmiercić wszystkich. - Może masz rację. Wkrótce się przekonamy. - Oszalałeś? Decydujesz się na śmierć? - wybuchnął sfrustrowany Saldur. Oferujemy ci złoto i ułaskawienie. Co ci da odmowa? - Cóż, on zamierza zabić was wszystkich - odezwał się po raz pierwszy człowiek z bierką szachową. - Właściwie to dobry interes: poświęcenie rycerza w celu wyeliminowania innego rycerza, biskupa i króla. Ale zaoferowaliście mu niewłaściwą premię. Dajcie mu księżniczkę. - Dać mu... co takiego? - Saldur wyglądał na zaintrygowanego. - Kogo? Aristę? - Macie inną księżniczkę, o której nie wiem? - Aristę? - spytał Hadrian. - Jest tu księżniczka Melengaru? - Tak, i zamierzają ją stracić podczas festynu zimonaliowego - odparł mężczyzna z bierką. Saldur wyglądał na skonfundowanego. - Czemu miałoby mu zależeć na... - Bo Hadrian Blackwater i jego wspólnik Royce Melborn, którzy są bardziej znani jako Riyria, pracują w charakterze królewskich obrońców Melengaru. Walnie się przyczynili prawie do każdego sukcesu Alrica i jego siostry w ostatnich kilku latach. Podejrzewam, że może się teraz nawet przyjaźnią z rodziną królewską. Cóż... w takim stopniu, w jakim arystokraci pozwalają na przyjaźń z plebejuszami. Hadrian próbował zachować obojętny wyraz twarzy i oddychać równomiernie. Mają Aristę? Jak ją schwytali? Jest ranna? Jak długo ją przetrzymują? I kim jest ten człowiek? - Widzisz, Wasza Ekscelencjo, pan Blackwater jest w głębi duszy romantykiem. Dba o honor i postępuje z godnością. Zabicie niewinnego rycerza, zwłaszcza takiego wybitnego jak Breckton, byłoby... cóż... niewłaściwe. Ale uratowanie młodej damy w niebezpieczeństwie to zupełnie co innego. - Czy to byłby jakiś problem? - spytał Ethelred Saldura. Regent zastanawiał się przez chwilę. - Dziewczę okazało się sprytne i przysporzyło nam sporo kłopotów, ale Medford padł, nacjonaliści w rozsypce, a Pola Drondila niedługo skapitulują. Nie sądzę, by w jakiś sposób mogła poważnie zagrozić imperium. - Cóż, umowa stoi? - Ethelred zwrócił się do Hadriana.

Hadrian przyjrzał się mężczyźnie przy szachownicy: Choć nigdy nie widział jego twarzy, wydała mu się znajoma. - Nie - odparł wreszcie. - Chcę też Degana Gaunta. - Widzicie? To opiekun! - oświadczył Guy. - Albo chce nim być. Widocznie Esrahaddon powiedział mu, że Gaunt jest spadkobiercą. Ethelred miał zatroskaną minę. - Wykluczone. Od lat szukaliśmy spadkobiercy Novrona. Nie możemy go puścić. - Nie od lat, lecz od wieków - sprostował Saldur, wpatrując się w Hadriana i przesuwając koniuszkiem języka po przednich zębach. - Esrahaddon nie żyje. Sprawdziłeś to, Guy? Wartownik skinął głową. - Kazałem wykopać jego ciało, a następnie spalić. - Ile wie Gaunt? Słyszałem, że kilka razy uciąłeś sobie z nim pogawędkę. Guy pokręcił głową. - Z moich ustaleń wynika, że niewiele. Upiera się, że Esrahaddon nawet mu nie powiedział, że jest spadkobiercą. - Ale Hadrian mu powie - zaprotestował Ethelred. - No i? - spytał Saldur. - Jakie to ma znaczenie? Mogą obaj jeździć po kraju i krzyczeć o tym. Ale kto będzie ich słuchał? Modina dobrze się nam przysługuje. Ludzie ją kochają i akceptują jako niekwestionowaną, prawdziwą spadkobierczynię Novrona. Przecież zabiła gilarabrywna. Jeśli spróbują przekonać ludzi, że Gaunt jest spadkobiercą, raczej nie uzyskają znikąd wsparcia. Problemem nigdy nie był Degan, ale raczej to, co Esrahaddon mógłby dzięki niemu zrobić. Mam rację? Po usunięciu czarnoksiężnika Gaunt nie stanowi realnego zagrożenia. - Nie jestem pewny, czy patriarcha to zaaprobuje - zawahał się Guy. - To nie on próbuje tutaj dojść do porozumienia z Teshlorem, prawda? - A co z dziećmi albo wnukami Gaunta? Za kilkadziesiąt lat mogą próbować odzyskać przywileje pierworództwa. Musimy to mieć na względzie. - Po co martwić się problemami, które mogą się nigdy nie pojawić? Znaleźliśmy się w impasie, panowie. Zajmijmy się bieżącymi sprawami i pozwólmy, żeby przyszłość zadbała sama o siebie. Co ty na to, Lanis? Ethelred skinął głową. Saldur odwrócił się do Hadriana. - Jeśli uda ci się zabić sir Brecktona podczas pojedynku, oddamy Degana Gaunta i księżniczkę Aristę pod twoją opiekę, pod warunkiem że opuścicie Avryn i obiecacie nigdy nie wracać. Umowa stoi?

- Tak. - Wyśmienicie. - A więc mogę już iść? - Nie - odparł Saldur. - Musisz zrozumieć, że chcemy, aby nasz układ pozostał między nami. Niestety będziemy więc musieli nalegać, abyś pozostał w pałacu do czasu pojedynku z Brecktonem. Będziesz pod stałą obserwacją. Jeśli spróbujesz uciec lub kogoś poinformować, uznamy to za odmowę z twojej strony i księżniczka Arista oraz Degan Gaunt spłoną na stosie. Śmierć Brecktona musi wyglądać w najlepszym razie na wypadek, a w najgorszym na działanie nadmiernie ambitnego rycerza. Nie może być podejrzeń o spisek. Ludziom z gminu nie wolno brać udziału w turnieju, więc będziemy musieli pasować cię na rycerza. Będziesz mieszkał w kwaterze rycerzy, uczestniczył w grach, chodził na bankiety i obcował z arystokracją, tak jak wszyscy rycerze o tej porze roku. Przydzielimy ci nauczyciela, który pomoże ci przekonać wszystkich o twoim szlachectwie, dzięki czemu nikt nie będzie podejrzewał, że popełniono niegodziwy czyn. Od tej chwili twoją jedyną szansą na opuszczenie tego pałacu będzie zamordowanie sir Brecktona.

Rozdział 7. W głębszej ciemności. Kap, kap, kap. Arista podrapała się po nadgarstkach, wyczuwając ślady pozostawione przez ciężkie żelazne kajdany podczas przesłuchania regenta. Swędzenie zaczęło się niedawno. Zważywszy na głodowe porcje, zdziwiła się, że jej ciało w ogóle się regeneruje. Kłamstwo o Edith Mon było ryzykowną zagrywką i księżniczka martwiła się, że Saldur wróci do jej celi z inkwizytorem, ale od tamtej wizyty już trzy razy dostała półmisek papki, z czego wnioskowała, że regent uwierzył w jej historyjkę. Wrr... plusk! Znów to usłyszała. Dźwięk był słaby i odległy i odbijał się echem, jakby przemierzał długi tunel. Skrzyp, klik, skrzyp, klik, skrzyp, klik. Z pewnością pochodził od jakiegoś narzędzia tortur. Być może był to kołowrót do rozrywania ciała na kawałki albo młyńskie koło, za którego pomocą zanurzano ofiary w cuchnącej wodzie. Saldur mylił się co do odwagi Aristy. Nigdy nie miała wątpliwości, że załamałaby się pod wpływem męczarni. Kamienne drzwi do więzienia otworzyły się z hukiem. W korytarzu rozległy się kroki. Znów ktoś przyszedł poza porą przynoszenia posiłku. Klip-klap, klip-klap. Buty nie były takie kosztowne jak Saldura, ale nie należały też do biedaka. Chód był zdecydowanie wojskowy, ale takiego obuwia nie nosili zwykli żołnierze. Kroki minęły jej celę i się zatrzymały. Zabrzęczały klucze. Otwarto drzwi sąsiedniego pomieszczenia. - Dzień dobry Gaunt - odezwał się głos, który brzmiał jej trochę znajomo i dość nieprzyjemnie, jak wspomnienie koszmaru. - Czego chcesz, Guy? - zapytał Gaunt. To on! - Musimy jeszcze raz pogadać - odparł wartownik. - Ledwie przeżyłem naszą ostatnią rozmowę. - Co Esrahaddon powiedział ci o rogu Gylindory? Arista uniosła głowę i przysunęła się powoli do drzwi. - Już nie wiem, jakich mam użyć słów. Nic mi nie powiedział.

- Widzisz, dlatego cierpisz podczas naszych spotkań. Powinieneś bardziej współpracować. Nie mogę ci pomóc, jeśli ty nie pomożesz nam. Musimy odnaleźć ten róg i to natychmiast! - Zapytajcie Esrahaddona. - Nie żyje. Nastąpiła długa przerwa. - Pomyśl. Na pewno ci o tym wspomniał. Nie ma już czasu. Mieliśmy zespół, ale spóźniają się tak bardzo, że wątpię, aby w ogóle wrócili. Potrzebujemy tego rogu. Naprawdę sądzisz, że uwierzę, iż tyle czasu spędziliście razem, a on ani razu ci o nim nie wspomniał? - Nie zająknął się na temat żadnego przeklętego rogu! - Albo jesteś coraz lepszym kłamcą, albo od początku mówiłeś prawdę. Nie mieści mi się w głowie, że nic ci nie powiedział. Chyba że... Wszyscy są tacy pewni, ale od pewnego czasu nurtuje mnie pewne podejrzenie. - O co chodzi? - spytał Gaunt podenerwowany i przestraszony. - Nazwijmy to przeczuciem. Nie ruszaj się. - Co robisz? - Gaunt stęknął. - Nie zrozumiałbyś, nawet gdybym ci powiedział. Nastąpiła kolejna pauza. - Wiedziałem! - wykrzyknął Guy. - To wiele wyjaśnia. Choć żadnemu z nas to nic nie daje, przynajmniej ma sens. Regenci byli głupi, że zabili Esrahaddona. - Nie rozumiem. Co masz na myśli? - Nic takiego, Gaunt. Wierzę ci. Nic ci nie powiedział. Czemu miałby to zrobić? Patriarcha nie będzie zadowolony. Koniec twoich przesłuchań. Możesz w spokoju czekać na egzekucję. Drzwi się zamknęły i kroki ucichły. Arista przypomniała sobie, co Esrahaddon powiedział przed śmiercią: „Znajdź róg Gylindory... Spadkobierca musi go znaleźć... Jest pogrzebany z Novronem w Percepliquis. Pośpiesz się... Podczas zimonaliów kończy się Uli Vermar... Przyjdą... Bez rogu wszyscy zginą". To przede wszystkim dlatego przyjechała do Aquesty i naraziła życie swoje i Hilfreda, próbując uratować Gaunta. Teraz jeszcze raz zaczęła zgłębiać sens ostatnich słów Esrahaddona. ***

Kap, kap, kap. Wystające kości bioder, kolan i barków bolały Aristę od opierania się o kamień. Jej paznokcie stały się łamliwe. Zbyt wycieńczona, by wstać lub usiąść prosto, miała trudności nawet z obróceniem się na drugi bok. Pomimo słabości nie mogła zasnąć i wpatrywała się godzinami w ciemność. Kamień, na którym leżała, wysysał ciepło z jej ciała. Skulona i drżąca, dźwignęła się na kolana i zaczęła zbierać rozrzucone kawałki słomy. Przesuwając palce po szorstkim granicie, zgarnęła stare kruche źdźbła na kupkę, tworząc nierówne posłanie. Leżała i wyobrażała sobie jedzenie. Nie tylko przełykała je lub dotykała go, ale wręcz się w nim zanurzała. Marzyła, że kąpie się w śmietanie i pływa w soku jabłkowym. W tych snach na jawie uczestniczyły wszystkie jej zmysły i pragnęła choćby poczuć zapach chleba lub smak masła na języku. Dręczyły ją myśli o pieczonym prosiaku ociekającym owocową polewą, wołowinie podanej w gęstym ciemnym sosie oraz górach kurczaków, przepiórek i kaczek. Gdy wyobraziła sobie uczty z długimi, suto zastawionymi stołami, zaczęła się ślinić. W myślach jadła kilka posiłków dziennie. Nawet miłe jej były warzywa, powszechna dieta wieśniaków. Marchewki, cebule i pasternaki jawiły się w jej umyśle niczym niedocenione skarby - a za rzepę oddałaby wszystko! Kap, kap, kap. Ciemność sprzyjała żałowaniu wielu rzeczy. Arista sama zagmatwała sobie życie, które zaczęło się tak szczęśliwie. Przypomniała sobie czasy, gdy jej matka była królową Melengaru i w zamkowych salach rozbrzmiewała muzyka. Na dwunaste urodziny dostała piękną sukienkę z kosztownego caliskiego jedwabiu. Ależ światło iskrzyło się na materiale, gdy zawirowała przed lustrem matki ozdobionym rzeźbą łabędzi. W tym samym roku ojciec dał jej wyhodowanego w Maranonie kuca. Lenare pękała z zazdrości, widząc, jak Arista goni Alrica i Mauvina po wzgórzach Galilinu. Księżniczka uwielbiała jeździć konno i czuć wiatr we włosach. To były bardzo dobre dni. W jej pamięci zawsze słoneczne i ciepłe. Świat Aristy zmienił się na zawsze w chwili, gdy na zamku wybuchł pożar. Ojciec dopiero co mianował jej wuja Bragę lordem kanclerzem Melengaru i świętowano do późna. Tej nocy matka ułożyła ją do snu. W tamtym czasie Arista nie mieszkała w wieży. Miała komnatę naprzeciwko sypialni rodziców, ale to był ostatni raz, kiedy w niej spała. W środku nocy obudziło ją szarpanie - jakiś chłopak próbował wyciągnąć ją z łóżka. Przestraszona i zdezorientowana, wyrwała się, kopiąc i drapiąc intruza, który chciał ją chwycić. „Proszę, Wasza Wysokość, musisz ze mną iść" - błagał chłopak. Za jej oknem wiąz płonął jak pochodnia i całą

komnatę wypełniało migoczące światło płomieni. Usłyszała przytłumiony ryk gdzieś w głębi zamku i zakrztusiła się od dymu. Pożar! Krzyknęła przerażona i wróciła do łóżka, które oferowało złudne poczucie bezpieczeństwa. Chłopak chwycił ją mocno i przyciągnął do siebie. „Zamek płonie. Musimy się stąd wydostać" - powiedział. Gdzie moja mama? Gdzie ojciec i Alric? I kim jest ten chłopak? Młodzieniec wziął stawiającą opór Aristę na ręce i wybiegł z komnaty. Korytarz przeobraził się w tunel płomieni, które buchały od płonących gobelinów. Chłopak zniósł księżniczkę po schodach, przeszedł przez kilkoro drzwi, potknął się i w końcu upadł na dziedzińcu. Gdy Arista z trudem zaczęła łapać oddech, jej płuca wypełniło chłodne nocne powietrze. Owej nocy jej ojca nie było w zamku. Po rozstrzygnięciu sporu między dwoma pijanymi przyjaciółmi odprowadził ich do domu. Szczęśliwym trafem Alrica też tam nie było. On i Mauvin Pickering potajemnie wykradli się na nocne polowanie, jak zwykli nazywać łapanie żab. Matka Aristy była jedyną członkinią rodziny królewskiej, której nie udało się uciec. Hilfred, chłopak, który uratował Aristę, próbował ocalić także królową. Zapewniwszy księżniczce bezpieczeństwo, wrócił do płonącego zamku i nieomal tam zginął. Przez wiele miesięcy po pożarze odczuwał skutki oparzeń, nękały go też koszmary i miewał gwałtowne napady kaszlu, aż pluł krwią. Mimo tych cierpień Arista nigdy mu nie podziękowała. Wiedziała tylko jedno: jej matka nie żyła i od tamtego dnia wszystko się zmieniło. Po pożarze Arista przeprowadziła się do wieży, ponieważ była to jedyna część zamku, w której nie czuło się dymu. Król polecił przenieść tam wszystkie meble jej matki - tych kilka, które ocalały w pożarze. Arista często płakała, siedząc przed lustrem z rzeźbą łabędzi i przypominając sobie, jak matka czesała przed nim włosy. Kiedyś ojciec ją zauważył i zapytał, co się stało. „Przepadły wszystkie szczotki" - wyrzuciła z siebie. Od tamtej pory ojciec po każdej swojej podróży przywoził jej nową. Nie było dwóch podobnych do siebie. Teraz straciła wszystko szczotki, ojca, a nawet toaletkę z lustrem obramowanym rzeźbą łabędzi. Kap, kap, kap. Arista zastanawiała się, czy Maribor zawyrokował, że ma być sama. Bo czemu o nią, prawie dwudziestoośmioletnią księżniczkę, nigdy nie zabiegał odpowiedni zalotnik? Nawet biedne brzydkie córki handlarzy ryb cieszyły się większym powodzeniem. Może była samotna z własnej winy, z powodu godnego ubolewania charakteru? W ciemności odpowiedź wydawała się jasna - nikt jej nie pragnął. Emery myślał, że kocha Aristę, ale nigdy naprawdę jej nie poznał. Zaimponował mu jej śmiały pomysł odebrania Ratiboru imperialistom i uległ romantycznej wizji

szlachcianki walczącej u boku prostych ludzi. Najzwyczajniej więc zakochał się w micie. Hilfred zaś czcił Aristę jako swoją księżniczkę. Nie była osobą, lecz ikoną na piedestale. Obaj mieli szczęście, że zginęli przed odkryciem prawdy o niej. Tylko Hadrian nie dał się zwieść. Arista była pewna, że widział w niej wyłącznie źródło dochodu. Prawdopodobnie nienawidził jej za to, że była uprzywilejowaną arystokratką mieszkającą w zamku, podczas gdy on musiał sobie jakoś radzić. Wszyscy ludzie z gminu zachowywali się miło wobec szlachciców, ale za ich plecami okazywali, co naprawdę czują. Hadrian prawdopodobnie podśmiewywał się z niej i rozpowiadał, że jest zbyt odpychająca, by pokochał ją nawet ktoś z jej warstwy społecznej. Z magią czy bez niej wciąż była wiedźmą. Zasługiwała na samotność. Zasługiwała na śmierć. Zasługiwała na stos. Kap, kap, kap. Ból w boku tak jej dokuczał, że powoli się odwróciła. Czasem traciła czucie w nogach na wiele godzin, a w palcach często czuła mrowienie. Po ułożeniu się na plecach usłyszała cichy tupot. Wrócił szczur. Arista nie miała pojęcia, skąd się wziął ani dokąd chodził w ciemności, ale zawsze wiedziała, gdy był w pobliżu. Trudno było pojąć, dlaczego przychodzi, ponieważ nie zostawiała ani odrobiny jedzenia, które jej przynoszono. Wylizywała miskę, a nawet próbowała ją obgryzać. Mimo to gryzoń często ją odwiedzał. Czasem dotykał nosem jej stóp i wtedy odpędzała go kopniakiem. Dawniej usiłowała go złapać, ale był zbyt inteligentny i szybki. Teraz nie miała nawet siły, żeby próbować. Usłyszała, jak szczur przemieszcza się przy ścianie. Dotknął nosem i wąsami jej odsłoniętych palców u nóg. Była zbyt słaba, żeby go kopnąć, więc pozwoliła, żeby ją obwąchał. Po kilku chwilach ugryzł ją w palec. Krzyknęła z bólu. Chciała go odpędzić, ale go nie trafiła. Mimo to uciekł. Leżąc w ciemności, drżała i płakała ze strachu i zgryzoty. - Arista? - odezwał się Degan chrapliwie. - Co się stało? - Ugryzł mnie szczur - odparła, jeszcze raz zszokowana brzmieniem własnego głosu. - Jasper tak robi, jeśli... - Zakaszlał, ale po chwili dokończył: - Jeśli myśli, że nie żyjesz lub nie masz sił, żeby walczyć. - Jasper? - Tak na niego mówię, ale nazwałem też kamienie w mojej celi. - Ja moje tylko policzyłam - powiedziała Arista. - Dwieście trzydzieści cztery - odrzekł momentalnie Degan.

- U mnie jest dwieście trzydzieści osiem. - Liczyłaś pęknięte podwójnie? - Nie. Księżniczka leżała i słuchała własnego oddechu. Czuła ciężar swoich rąk na unoszącej się i opadającej piersi. Zaczęła przysypiać, gdy Degan znów się odezwał: - Aristo? Naprawdę jesteś wiedźmą? Potrafisz czynić magię? - Tak - odparła. - Ale nie tutaj. Arista nie spodziewała się, że jej uwierzy, bo po tak długiej izolacji od własnych mocy sama zaczynała w nie wątpić. Ściany celi pokrywały runy. Takie same nie pozwalały Esrahaddonowi rzucać zaklęć, kiedy był uwięziony w Gutarii. Ale ona nie będzie przetrzymywana tutaj przez tysiąc lat, tak jak czarnoksiężnik. Runy w Gutarii zatrzymywały upływ czasu, natomiast ból w żołądku Aristy aż nader często przypominał jej, że tutaj czas nie stanął w miejscu. Dopiero po bitwie o Ratibor Arista zaczęła pojmować prawdziwą naturę magii, czyli sztuki, jak ją nazywał Esrahaddon. Przy dotykaniu strun rzeczywistości nie czuła granic, jedynie złożoność. Z biegiem czasu i po wejściu na wyższy poziom zrozumienia wszystko było możliwe i osiągalne. Była pewna, że gdyby nie runy oddzielające ją od naturalnego świata, mogłaby spowodować rozwarcie ziemi i doprowadzić do rozpołowienia pałacu. - Urodziłaś się czarownicą? - Nauczyłam się magii od Esrahaddona. - Znałaś go? - Tak. - Wiesz, jak zginął? - Zamordował go skrytobójca. - Wspominał o mnie? Powiedział ci, dlaczego mi pomaga? - spytał z obawą. - Tobie nie powiedział? - Nie. Ja nie... - przerwał, nękany kolejnym napadem kaszlu. - Nie miałem dużej armii, gdy się spotkaliśmy, ale potem wszystko się zmieniło. Skłonił ludzi, żeby się do mnie przyłączyli i za mną poszli. Nie musiałem nigdy wiele robić. Esrahaddon wszystko planował i instruował mnie, co mam mówić. Było miło, dopóki to trwało. Miałem mnóstwo jedzenia, a ludzie salutowali mi i tytułowali mnie „sir". Miałem nawet konia i namiot wielkości domu. Powinienem wiedzieć, że to było zbyt piękne, by długo trwało. Powinienem się zorientować, że on mnie wrabia. Ciekawi

mnie tylko dlaczego. Co ja mu zrobiłem? - mówił słabym głosem, a pod koniec robił już przerwy i sapał. - Degan, masz naszyjnik? Srebrny medalionik? - Tak... Cóż, miałem. - Zrobił długą pauzę, a gdy znów się odezwał, mówił już mocniejszym głosem. - Moja matka data mi go, kiedy opuszczałem dom, mój talizman szczęścia. Zabrali mi go, gdy mnie tu uwięzili. Czemu pytasz? - Bo jesteś spadkobiercą Novrona. Esrahaddon zrobił ten naszyjnik prawie dziewięćset lat temu. Były dwa: jeden dla spadkobiercy, drugi dla wyszkolonego opiekuna, który miał go bronić. Przez pokolenia medaliony ochraniały przed magią osoby, które je nosiły, i ukrywały ich tożsamość. Esrahaddon nauczył mnie zaklęcia, dzięki któremu można było odszukać te osoby. To ja mu pomogłam cię odnaleźć. Usiłował przywrócić cię na tron. Degan milczał przez pewien czas. - Jeśli mam opiekuna, to gdzie on się podziewa? Przydałby mi się teraz. Arista poczuła, jak znów ogarnia ją odraza do siebie. - Nazywa się Hadrian. To moja wina. On nie wie, gdzie przebywasz. Esrahaddon i ja zamierzaliśmy odnaleźć cię i powiedzieć mu, ale wszystko zepsułam. Po śmierci Esrahaddona myślałam, że zdołam sama cię uwolnić. Nie udało mi się. - Tak, cóż, to tylko moje życie... Nic ważnego. - Zrobił pauzę, po czym znów się odezwał: - Aristo? - Tak? - A co z tym rogiem, o którym wspomniał Guy? Czy Esrahaddon kiedyś ci o nim wspominał? Jeśli będziemy mogli im coś o nim powiedzieć, to może nas nie zabiją. Arista poczuła, jak włoski podnoszą się jej na przedramionach. To jakiś podstęp? Czy on dla nich pracuje? Wycieńczona nie potrafiła jasno myśleć. W ciemności czuła się bezbronna i zdezorientowana - właśnie tak, jak chcieli. Czy to w ogóle Gaunt? A może odkryli, że przyjdę, i zawczasu podstawili kogoś w sąsiedniej celi? Albo podmienili prawdziwego Gaunta, gdy spałam? Czy to ten sam głos? Usiłowała sobie przypomnieć. - Aristo?! - zawołał ponownie. Otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, ale zmieniła zdanie. - Nie pamiętam. Mam zamęt w głowie i próbuję poskładać naszą rozmowę w całość. Mówił o rogu w tym samym dniu, w którym poznałam twoją siostrę. Pamiętam, że przedstawił ją... a potem.. Jak to było? Powiedział: „Aristo, to jest...

to jest...". Wyleciało mi z pamięci. Pomóż mi, Deganie. Głupio się czuję. Możesz przypomnieć mi imię swojej siostry? Cisza. Arista czekała. Nasłuchiwała i wydawało jej się, że słyszy jakiś ruch gdzieś poza celą, ale nie była pewna. - Degan? - spróbowała po kilku minutach. - Nie znasz imienia swojej siostry? - Po co ci ono? - spytał Gaunt niższym, bardziej oziębłym tonem. - Po prostu zapomniałam. Myślałam, że pomożesz mi przypomnieć sobie tę rozmowę. Milczał tak długo, że pomyślała, iż już więcej się nie odezwie. - Co ci zaoferowali za wydobycie informacji o niej? - w końcu spytał. - Jak to? - Może jesteś Aristą Essendon, a może imperialistką usiłującą wyciągnąć ode mnie tajemnice. - Skąd mam wiedzieć, że z tobą nie jest tak samo? - Podobno przyszłaś mnie uwolnić, a teraz wątpisz w to, kim jestem? - Przyszłam uwolnić Degana Gaunta, ale kim ty jesteś? - Nie powiem ci imienia mojej siostry. - W takim razie chyba pójdę spać. Blefowała, ale cisza się przedłużała i rzeczywiście zasnęła.

Rozdział 8. Sir Hadrian. Hadrian siedział na skraju łóżka i patrzył zakłopotany na płaszczyk ozdobiony z każdej strony czerwonym ukośnym paskiem. Zależnie od sposobu włożenia stroju pasek biegł albo od prawego, albo od lewego ramienia i Hadrian nie wiedział, który sposób jest właściwy. Gdy w końcu podjął decyzję i włożył płaszczyk przez głowę, rozległo się pukanie, po czym ktoś nieśmiało otworzył drzwi. Do środka zajrzał mężczyzna z haczykowatym nosem i fircykowatą, pudrowaną peruką na głowie. - Przepraszam, szukam sir Hadriana. - Gratuluję, właśnie go znalazłeś - odparł najemnik. Mężczyzna wszedł, a za nim chłopak, który pozostał przy drzwiach. Chudy i wątły gość nosił jaskrawe atłasowe pumpy i wytworną tunikę z kryzą. Ale nawet bez tego dziwacznego stroju wyglądałby komicznie. Jego stopy w butach ze sprzączkami wydawały się nieproporcjonalnie duże, a wszystkie kończyny były długie i smukłe. Nastoletni chłopak miał na sobie bardziej tradycyjny strój złożony z prostej brązowej tuniki i spodni. - Nazywam się Nimbus, pochodzę z Vernesu i jestem nauczycielem imperatorki. Regent Saldur pomyślał, że może będziesz potrzebował wskazówek dotyczących etykiety dworskiej i objaśnień w kwestii cnót rycerskich, więc zwrócił się do mnie, żebym ci pomógł. - Miło mi - powiedział Hadrian. Wstał i wyciągnął rękę na powitanie. Z początku Nimbus wydawał się speszony, ale po chwili uścisnął dłoń najemnikowi. Wskazał na płaszczyk, który Hadrian miał na sobie, i skinął głową. - Rozumiem, dlaczego mnie wezwano. Hadrian zerknął w dół i wzruszył ramionami. - Cóż, uznałem, że mam pięćdziesiąt procent szans. - Zdjął i odwrócił płaszczyk. - Tak będzie lepiej? Nimbus usiłował stłumić śmiech, przykładając koronkową chusteczkę do ust. Chłopak nie był taki powściągliwy i parsknął, a potem głośno zarechotał. To sprawiło, że Nimbus przestał panować nad sobą i w końcu Hadrian też zaczął się śmiać. - Przepraszam, zachowałem się niestosownie - przeprosił Nimbus, opanowując się. - Proszę o wybaczenie. - Nie ma sprawy. Po prostu powiedz mi, co robię źle.

- Przede wszystkim tego stroju używa się tylko podczas sparingu i żaden szanujący się rycerz nie nosiłby go na dworze. Hadrian wzruszył ramionami. - W porządku, dobrze wiedzieć. To była jedyna rzecz, jaką znalazłem. Jakieś pomysły? Nimbus podszedł do zasłony za łóżkiem i odsunął ją energicznie na bok, odsłaniając szafę pełną tunik, kurt, płaszczy, peleryn, koletów, przeszywanic, kamizelek, kaftanów, pasów zakładanych przez ramię, pasów rycerskich, pump, koszul, obcisłych spodni, kozaków i trzewików. Hadrian spojrzał na garderobę i zmarszczył brwi. - Skąd miałem wiedzieć, że to wszystko tam jest? - Zacznijmy od dobrania ci odpowiedniego stroju - zaproponował Nimbus i pokazał ręką, żeby Hadrian coś sobie wybrał. Najemnik wyciągnął dłoń w stronę wełnianych spodni, ale powstrzymał się, gdy Nimbus zakaszlał. - Nie? - spytał Hadrian. Nimbus pokręcił głową. - Dobrze, co według ciebie powinienem włożyć? Nimbus sprawdzał garderobę przez kilka minut. Wyciągał różne rzeczy, porównywał je, jedną odkładał i brał następną. W końcu wziął białą koszulę, złoty kaftan, fioletowe obcisłe spodnie i lśniące czarne trzewiki z mosiężnymi klamrami. Położył wszystko na łóżku. - Żartujesz - zwątpił Hadrian, gapiąc się na zestaw. - To twój najlepszy wybór? Nie jestem pewny, czy złoty i fioletowy do mnie pasują. Zresztą co jest złego w wełnianych spodniach? - Wkłada się je na polowanie i tak jak płaszczyk są nieodpowiednie do noszenia na dworze. Złoto i fiolet się uzupełniają. Ogłaszają, że jesteś człowiekiem, który nie zasłania się wymówkami. Hadrian podniósł rzeczy i się skrzywił. - Są krzykliwe. Niepokojąco krzykliwe. - Emanują z nich wytworność i gracja - sprostował Nimbus. - To przymioty, które - jeśli wolno mi powiedzieć - mogłyby przynieść ci korzyść. Wiem, że rycerze poza dworem ubierają się tak, aby zastraszyć podżegaczy i zbójców, i w takich okolicznościach dobrze jest dobierać stroje praktyczne. - Ocenił spojrzeniem strój Hadriana. - Ale teraz jesteś w pałacu i rywalizujesz z wyższą klasą... opryszków. Nie wystarczą silne ramię i donośny głos. Musisz się sprzedać rycerzom, których

chcesz onieśmielić, damom, z którymi pragniesz iść do łoża, lordom, na których chcesz zrobić wrażenie, i ludziom z gminu, którzy będą skandować twoje imię podczas rywalizacji. Ta ostatnia grupa jest szczególnie ważna, bo podniesie twoją pozycję u pozostałych. Rycerz wyszkolony w walce może umieć przetrwać, ale to rycerz biegły w perswazji żeni się z córką króla i osiada w majątku. Naprawdę skuteczni potrafią zdobyć wiele lenn i wkroczyć w późne lata życia niemal tak zamożni jak hrabiowie. - Zniżył głos. - Regent Saldur wspomniał, że może ci brakować ogłady. - Zrobił krótką pauzę. - Chyba obaj możemy się zgodzić, że nie zostałem wprowadzony w błąd. Poprawienie twoich manier może trochę potrwać. Tymczasem zamierzam nadrobić ten brak strojem. Oślepimy wszystkich blaskiem, aby nie zauważyli brudu na twojej twarzy. Hadrian dotknął ręką policzka. - Mówiłem w przenośni - wyjaśnił Nimbus. - Choć widzę, że kąpiel na pewno by ci się przydała. - Kąpiel? Na dworze panuje mróz. Masz mnie doszkolić, a nie zabić. - Może się zdziwisz, ale w cywilizowanym społeczeństwie kąpiemy się w domu w baliach z ciepłą wodą. To ci może nawet sprawić przyjemność. - Odwrócił się do chłopca i polecił mu: - Renwick, zbierz kilku chłopaków, przynieście balię i trochę wody. Będziemy też potrzebowali szczotki, mydła, olejków i... no, tak... nożyczek. Chłopak wybiegł i wrócił szybko z małą armią pomocników niosących drewnianą balię. Następnie w pokoju pojawiły się kubły z gorącą wodą. Po napełnieniu balii wszyscy chłopcy wyszli, tylko Renwick stanął posłusznie przy drzwiach, gotowy spełnić kolejne polecenia. Hadrian rozebrał się i sprawdził wodę, zanurzając niepewnie stopę. - Znasz podstawowe założenia kąpieli czy muszę cię poinstruować? - spytał Nimbus. Hadrian spojrzał na niego chmurnie. - Sądzę, że sobie poradzę - odparł, wchodząc do balii. Woda przelała się przez brzeg naczynia, tworząc mydlaną kałużę na podłodze. Najemnik się skrzywił. - Przepraszam. Nimbus nic nie powiedział i odwrócił się, żeby Hadrian miał choć odrobinę prywatności. Gorąca kąpiel była cudowna. Hadrianowi przydzielona wewnętrzną komnatę, którą wybrano niewątpliwie z powodu braku okien. Znajdowały się w niej proste łóżko, dwa drewniane stołki i skromny stolik, ale nie było kominka, przez co

panował w niej ziąb. I choć Hadrian mógł się ogrzać przy dużym kominku w wyłożonej dywanami wspólnej sali na końcu korytarza, w której stał też stolik z szachami, to wolał pozostać we własnym pokoju. Teraz więc, po kilku dniach przebywania w tym zimnym pomieszczeniu, z przyjemnością zanurzył się w ciepłej wodzie. - To twoje? - spytał Nimbus, zauważywszy miecze Hadriana w kącie pokoju. - Tak. I wiem, że są tak samo zużyte i brudne jak ja. Nimbus podniósł miecz dwuręczny schowany w skórzanej pochwie z pasem. Zrobił to z wyraźnym szacunkiem i obracając broń ostrożnie, przesunął koniuszkami palców po jej jelcu, trzonie rękojeści i głowicy. - To bardzo stary miecz - mruknął prawie do siebie. - Ale pochwa jest niewłaściwa. Położył broń w nogach łóżka. - Myślałem, że jesteś dworzaninem. Znasz się też na mieczach? - Przekonasz się, że na dworze używa się wielu rodzajów broni. Przetrwanie w tym świecie wymaga umiejętności oceny drugiej osoby na podstawie garstki szczegółów, które nam ujawnia. Hadrian wzruszył ramionami. - W walce jest tak samo. - Dwór to pole walki - orzekł Nimbus. - Tylko umiejętności i sceneria są nieco odmienne. - A więc jak mnie byś ocenił? - Regent Saldur powiedział mi, że informacje na twój temat są ściśle tajne i gdybym dowiedział się zbyt wiele, musiałbym zejść - i to nie całkiem bezboleśnie z tego świata. Zdradził mi jedynie, że niedawno pasowano cię na rycerza. Nie podał żadnych szczegółów o twojej pozycji społecznej ani pochodzeniu. Wspomniał tylko, że brakuje ci ogłady, i polecił mi dopilnować, żebyś bezproblemowo wpasował się w obchody zimonaliów. Hadrian nie spuszczał z niego wzroku. - Nie odpowiedziałeś na pytanie. Nimbus uśmiechnął się do niego. - Naprawdę chcesz wiedzieć? Nie bawisz się ze mną? Hadrian skinął głową. Nauczyciel odwrócił się do pazia. - Renwick? - Tak, sir?

- Przynieś sir Hadrianowi puchar wina z kuchni. - We wspólnej sali też jest wino, sir, i ona jest bliżej. Nimbus spojrzał na niego surowo. - Chcę zostać sam na sam z gościem, Renwick. - Aha, rozumiem. Oczywiście, sir. - No dobrze - odezwał się Nimbus po wyjściu chłopca, po czym zesznurował usta i postukał w nie kilkakrotnie palcem wskazującym. - Prawda jest taka, że nie jesteś rycerzem. Nie służyłeś nawet jako giermek, stajenny czy paź. Wątpię nawet, byś kiedykolwiek przebywał w normalnym zamku dłużej niż przez pięć minut. Ale, i to jest ważne, jesteś szlachetny. Hadrian przestał się szorować. - Dlaczego tak sądzisz? - Nie wiedziałeś, gdzie jest garderoba, nie kąpałeś się nigdy w zimie, uścisnąłeś mi dłoń na powitanie i przeprosiłeś za rozchlapanie wody. Z pewnością nie postąpiłby tak człowiek wychowany od maleńkości w poczuciu wyższości nad innymi. Hadrian powąchał perfumowane mydło i je wyrzucił. - Najwięcej jednak powiedział o tobie uścisk dłoni. To był prosty gest powitania, bez skrytych zamiarów, pochlebstwa, nieszczerości. Nie było w nim także niepewności ani poczucia, że z racji mojego stroju i manier jestem kimś lepszym od ciebie. Jakie to dziwne, zważywszy - o czym teraz już wiem - że nie zostałeś wychowany jak szlachcic. - Nimbus spojrzał na miecz. - To pamiątka, prawda? Hadrian wziął buteleczkę z olejkiem, odkorkował ją i uznał, że się nadaje. Wylał trochę płynu na włosie szczotki. - Dostałem go od ojca. Nauczyciel przesunął ręką po schowanej w pochwie klindze. - To niezwykła broń, miecz rycerza zmatowiały po wielu latach i podróżach. Nie używasz go tak często jak pozostałych. Miecze bastardowy i krótki traktujesz jako narzędzia, ale ten... ach, to coś innego. Przedmiot otaczany czcią. Tkwi ukryty w marnej pochwie i nie pasuje tutaj. Należy do innego czasu i miejsca. Jest częścią wielkiego i wspaniałego świata, w którym rycerze byli inni: dumniejsi, prawi. Spoczywa w tej fałszywej pochwie, bo właściwa została utracona lub może czeka na zakończenie poszukiwań. Ta broń z utęsknieniem wypatruje chwili, gdy będzie mogła zalśnić swoim pełnym blaskiem. Kiedy marzenie i przeznaczenie spotkają się na jasnym polu. Wtedy i tylko wtedy spełni swój cel. Kiedy stanie w obliczu sprawiedliwej sprawy - szlachetnego i desperackiego wyzwania, dla którego ją

wykuto i od którego tak wiele zależy - odnajdzie pokój w ciężkiej próbie. Na dobre czy na złe okaże się godna albo pęknie. A wtedy tułaczka, czekanie, pozostawanie w ukryciu wreszcie się skończą. Ten miecz czeka na dzień, w którym będzie mógł ocalić królestwo i zdobyć damę. Hadrian siedział i gapił się na Nimbusa, nieświadomy tego, że upuścił szczotkę. Wydawało się, że nauczyciel nie zauważył jego reakcji. Usiadł na łóżku z uśmiechem zadowolenia na twarzy. - Skoro obudziłem twoją uwagę, możemy przejść do zadania, które mi przydzielono? Hadrian przytaknął. - Żebym wiedział, od czego zacząć, powiedz mi, co już wiesz o rycerskości zaproponował Nimbus. - To kodeks postępowania rycerzy - rzekł Hadrian, szukając szczotki na dnie balii. - Tak, cóż, w gruncie rzeczy masz rację. A jakie znasz jego zasady? - Postępuj honorowo, bądź dzielny, tego typu rzeczy. - Tego typu rzeczy? Niestety będziemy musieli zacząć od podstaw. No dobrze, słuchaj uważnie i nie zapomnij wyszorować podeszew. Hadrian zmarszczył czoło, ale podniósł stopę. - Cnoty rycerskie mają źródło w etyce przekazywanej z pokolenia na pokolenie od czasów pierwotnego imperium. Istnieje ich osiem. Pierwsza to biegłość. Ją najłatwiej osiągnąć, bo oznacza jedynie sprawność w posługiwaniu się bronią i można ją zdobyć dzięki praktyce albo obserwacji. Sądząc po stopniu zużycia twoich mieczy, ufam, że dobrze rozumiesz, czym jest ta cnota. - Umiem się obronić. Nimbus skinął głową. - Wyśmienicie. Następnie mamy odwagę, która jest jedną z najważniejszych cnót. Odwagi jednak nie nabiera się tak prosto, jak, dajmy na to, szarżowaniem przeciw przeważającym siłom. Może ona przybrać różne formy. Jednym z przykładów jest wybranie życia zamiast śmierci, zwłaszcza jeśli oznacza to życie po poniesieniu straty. Albo wola zaryzykowania wszystkiego dla sprawy zbyt szlachetnej, by mogła swobodnie przepaść. Odwagi można się nawet dopatrzyć w kapitulacji, jeśli dzięki temu przetrwa coś zbyt cennego, by to stracić. Trzecią cnotą rycerza jest uczciwość. Żeby szczycić się honorem pośród innych, mężczyzna musi wpierw starać się być uczciwym wobec mężczyzn, kobiet, dzieci,

wielkich i małych, dobrych i nikczemnych, ale głównie wobec siebie. Rycerz nie zasłania się wymówkami. Hadrian skupił się na szorowaniu stóp. - Prawość to cnota obejmująca zarówno wierność, jak i honor. Oznacza postępowanie zgodne ze złożonym przyrzeczeniem lub wyznawaną zasadą. Wierność monarsze jest cechą dobrego rycerza. Prawość jednak może też oznaczać stawanie w obronie potrzebujących, którzy nie mogą sobie sami poradzić. Rycerz zawsze powinien - po trzecie - działać dla dobra króla, po drugie - w celu poprawienia sytuacji królestwa, ale na pierwszym miejscu musi stawiać to, co słuszne. - Skąd rycerz wie, co jest słuszne? - wtrącił Hadrian. Odłożył szczotkę i opuścił stopę na dno balii. - To znaczy... A co, jeśli jestem zmuszony wybrać między jednym a drugim złem? Ktoś może ucierpieć bez względu na to, co zrobię. Jak mam podjąć decyzję? - Prawdziwa szlachetność jest w sercu. Musisz zrobić to, co według ciebie bez wątpienia jest słuszne. - Skąd wiem, że nie zachowuję się samolubnie? - Tu dochodzimy do następnej cnoty: wiary. Nie oznacza ona po prostu wiary w doktrynę Kościoła, ale w samą cnotę. Rycerz nie krytykuje. Rycerz wierzy, że wszyscy ludzie są dobrzy i on sam też. Jest o tym przekonany. Rycerz ufa słowu innych, jest pewny wartości swojego pana, wartości własnych rozkazów i wartości samego siebie. Hadrian skinął głową, choć słowa Nimbusa nie uspokoiły jego sumienia. - Szóstą cnotą jest szczodrość. Rycerz powinien być hojny dla wszystkich, zarówno szlachetnie urodzonych, jak i prostych. Ale ważniejsza od szczodrości materialnej jest szczodrość duchowa. Rycerz wierzy w dobre intencje innych i zawsze wierzy ludziom na słowo. Rycerz nie oskarża, nie zakłada chęci czynienia zła. Mimo to nie traktuje siebie ulgowo i zawsze zadaje sobie pytanie o to, czy nie jest winny. Rycerz nie jest bezmyślny. Nie krzywdzi przez lekkomyślność. Stara się nie ranić nieprzemyślanymi słowami lub głupotą. Rycerz nie naśladuje złego zachowania innych, lecz na zasadzie kontrastu traktuje je jako okazję do wykazania się cnotą. - Nimbus przerwał. - Chyba o to też nie musisz się zbytnio martwić - powiedział z uśmiechem, po czym podjął: - Ostatnią cnotą jest szczerość, którą trudno zdefiniować. Szlacheckość z racji urodzenia jest jasna, ale tutaj chodzi o szlachetność serca i nie można jej ani siebie, ani nikogo innego nauczyć. Należy ją przyjąć i pielęgnować. O tej cnocie świadczy bezkompromisowa postawa, nie buta, pewność siebie, nie arogancja, życzliwość, nie litość, wiara, nie opiekuńczość, autentyczność, nie pretensjonalność. Oto

cnoty, które składają się na etos rycerski - zakończył Nimbus. - Ścieżka dobroci i prawdy, do których dążą ludzie honoru. Rzeczywistość jednak bywa często inna. Jak na zawołanie drzwi otworzyły się gwałtownie i do środka wpadło trzech mężczyzn. Byli duzi, krępi i w wytwornych kaftanach oblamowanych jedwabiem. Ich przywódca z kozią bródką stanął przy drzwiach i wskazał na Hadriana. - To ten! - ogłosił. - Na pewno nie ten mały drań - ryknął drugi, położył rękę na piersi Nimbusa i pchnął go mocno na łóżko. Ten drab był największy z całej trójki i nosił kilkudniowy zarost. Obelga, jak również wyraz przerażenia na twarzy dworzanina sprawiły, że intruzi wybuchli śmiechem. - Jak się nazywasz, cherlaku? - spytał mężczyzna z kozią bródką. - Jestem Nimbus z Vernesu - odpowiedział, próbując wstać i odzyskać choć trochę godności. - Jestem imperialnym nauczycielem... - Nauczycielem? On ma nauczyciela! Znów ryknęli śmiechem. - Powiedz, cherlaku, czego uczysz tego tu sir Kmiotka? Jak ma sobie podmywać tyłek? Taką masz pracę? Nauczyłeś go już, jak korzystać z nocnika? Nimbus nie odpowiedział. Zacisnął zęby i wlepił wzrok w zaniedbanego draba, który stał przed nim. - Chyba zalazłeś mu za skórę pod tym jego zmarszczonym kołnierzem zauważył ostatni z mężczyzn. Był gładko ogolony i popijał wino z kielicha. - Uważaj, Elgar, zacisnął dłonie w pięści. - Czyżby? Elgar spojrzał na ręce nauczyciela, które rzeczywiście były mocno zaciśnięte. - O rany! Czyżbym szarpał twój święty pedagogiczny honor? Chciałbyś mnie zdzielić, cherlaku? Przywołać mnie do porządku, że tak powiem? - Jeśli weźmie odpowiednio duży zamach, możliwe że coś poczujesz - zauważył ogolony. - Zadałem ci pytanie, cherlaku - naciskał Elgar. - Jeśli pozwolisz, wrócimy do sprawy innym razem - zwrócił się Nimbus do Hadriana. - Wygląda na to, że masz gości. Gdy nauczyciel chciał wyjść, Elgar zagrodził mu drogę i znów go popchnął. Nimbus zatoczył się do tyłu i upadł na łóżko. - Zostawcie go w spokoju - rozkazał Hadrian, wstając i biorąc ręcznik.

- A, sir Kmiotek w całej swojej królewskiej okazałości! - zadrwił drągal z kozią bródką, wskazując palcem. - Cóż, nie taki królewski i na pewno nie taki okazały! - Coście za jedni? - zapytał Hadrian, wychodząc z balii i owijając się ręcznikiem. - Jestem sir Murthas, a ten dżentelmen z przyjemną twarzą obok mnie to sir Gilbert. Tamten dziarski gość prowadzący miłą pogawędkę z cherlakiem to nikt inny jak sir Elgar. Jesteśmy trzema najwspanialszymi rycerzami w królestwie, o czym niebawem się przekonasz. Chcieliśmy powitać cię w pałacu, przekazać ci miłe wieści i życzyć powodzenia na polu, bo tylko na szczęście będziesz mógł liczyć. Nimbus się żachnął. - Słyszeli o zamówionej kąpieli i chcieli zobaczyć twoje blizny. Nie wiedzą nic o tobie, więc przyszli się przekonać, czy masz świeże siniaki albo rany, które mogliby wykorzystać podczas pojedynku. Próbują cię też zastraszyć, bo mężczyzna biorący kąpiel w balii znajduje się w niekorzystnym położeniu, a w ten sposób można często wygrać pojedynek jeszcze przed jego rozpoczęciem. Sir Elgar chwycił Nimbusa i pociągnął go za tunikę. - Gadatliwy mały drań z ciebie, co? Gdy uniósł pięść, przesiąknięty wodą ręcznik uderzył go w twarz. - Przepraszam. Elgar, tak? - spytał Hadrian. - Właśnie wytarłem sobie tyłek i dostrzegłem plamę na twojej facjacie. Elgar odrzucił ręcznik, wyciągnął miecz i dwoma krokami zbliżył się do Hadriana, który stał nago i się nie ruszył, nawet gdy ten przysunął czubek sztychu do jego gardła. - Odważny gnojek, muszę ci to oddać - powiedział Elgar. - Ale to tylko znaczy, że będziesz łatwiejszy do trafienia przy płocie. Lepiej zachowaj sobie tę wodę. Będzie ci potrzebna, jak cię zwalę w błoto. Schował miecz do pochwy i wyprowadził kompanów z pokoju, nieomal zderzając się z Renwickiem, który stał przed drzwiami z kielichem wina w ręku. - Nic ci nie jest? - spytał Hadrian, chwytając świeży ręcznik. - Oczywiście, że nie - odparł niepewnie Nimbus i wygładził tunikę. - Twoje wino, sir - powiedział Renwick do Hadriana. Nimbus z miejsca chwycił kielich i go osuszył. - Jak już mówiłem, rzeczywistość bywa całkiem inna.

Rozdział 9. Wichrowe Opactwo. Royce stał pod oknem sypialni. Patrzył na śpiącą Gwen i zastanawiał się nad ich przyszłością. Odsunął od siebie te myśli i powstrzymał się od uśmiechu. Już samo wyobrażanie sobie tego spowodowałoby katastrofę. Bogowie - jeżeli istnieli - nie cierpieli szczęścia. Odwrócił się i spojrzał na dziedziniec z krużgankami. Po śnieżycy z poprzedniej nocy wszystko pokrywała nowa warstwa nieskazitelnej bieli. Jedynym wyjątkiem był pojedynczy ciąg śladów stóp od dormitorium do kamiennej ławki, na której siedziała znajoma postać opatulona habitem. Był sam, ale poruszające się ręce i kiwanie głową świadczyły o tym, że prowadzi bardzo ożywioną rozmowę. Naprzeciw mnicha stało drzewko. Zasadzenie go było jedną z pierwszych rzeczy, jakie Myron zrobił, gdy wrócił do opactwa po pożarze. Teraz mierzyło dumne dwa i pół metra, ale było takie wysmukłe, że pochyliło się pod ciężarem śniegu. Royce wiedział, że drzewo przywykłe do uginania się na wietrze jest sprężyste, ale zastanawiał się, czy mimo to zdoła przetrwać zimę. W końcu wszystko w pewnym momencie pęka. Myron, jakby czytając w myślach Royce'a, wstał i lekko potrząsnął drzewkiem. Musiał przy tym stanąć blisko i spora część śniegu spadła mu na głowę. Drzewko odskoczyło do pionowej pozycji i bez śnieżnego balastu wyglądało jak dawniej. Myron wrócił na ławkę i podjął przerwaną rozmowę. Royce wiedział, że nie rozmawia z drzewkiem, lecz z przyjacielem z dzieciństwa, który był tam pochowany. - Wcześnie wstałeś - zauważyła Gwen. Ściskała ręką poduszkę, na której spoczywała jej głowa. Royce widział ładny zarys jej talii i krągłego biodra pod kołdrą. - Wydawało mi się, że po zeszłej nocy pośpisz sobie. - Poszliśmy wcześnie spać. - Ale nie spaliśmy - droczyła się z nim. - To było lepsze od snu. Zresztą tutaj obudzić się po brzasku, to jak zaspać. Myron już jest na dworze. - Lubi sobie porozmawiać na osobności. - Uśmiechnęła się i uniosła zachęcająco przykrycie. - Czy przy tym oknie nie jest za zimno? - Masz na mnie zły wpływ. - Położył się i objął ją. Nasunęła kołdrę na ich dwoje i położyła mu głowę na piersi. Zachwycał się delikatnością jej skóry. Ich komnata stanowiła jeden z większych pokojów gościnnych, trzykrotnie większy od celi mnichów. Gwen, która wyjechała z Medfordu tydzień przed

najazdem Brecktona, przywiozła tu z sobą wszystko, nawet łóżko z baldachimem, dywany i tkaniny dekoracyjne. Royce, rozglądając się po pokoju, mógł z łatwością wyobrazić sobie, że jest znowu na ulicy Przekornej. Czuł się tu jak u siebie, ale nie tylko z powodu wystroju. Przede wszystkim potrzebował do tego Gwen. - Psuję cię? - spytała żartobliwie. - Tak. Pogładził palcami jej nagie ramię i przesunął nimi po wytatuowanym zawijasie. - Podczas ostatniej wyprawy ja i Hadrian byliśmy w Calisie... w dżungli. Zatrzymaliśmy się w tenkińskiej wiosce, gdzie poznałem niezwykłą kobietę. - Tak? Była piękna? - Bardzo. - Tenkinki bywają wyjątkowo atrakcyjne. - To prawda. A ta miała tatuaż, który... - Czy Hadrian odnalazł spadkobiercę? - Nie... Cóż, tak, ale nie tak, jak się spodziewaliśmy. Dowiedzieliśmy się, że imperium przetrzymuje go w Aqueście. Zamierzają stracić go podczas zimonaliów. Ale ten tatuaż... - Stracić? - Gwen wsparła się na łokciu. Wyglądała na zbyt zaskoczoną, by można było posądzać ją o uchylanie się od odpowiedzi na pytanie. - Nie powinieneś więc pomagać Hadrianowi? - Tak zrobię, choć nie jestem pewny dlaczego. Podczas ostatniej podróży niewiele mu pomogłem i nie musiałem go ratować. Tak więc twoja przepowiednia okazała się błędna. Myślał, że wiadomość o chybionej wizji nieszczęścia uspokoi Gwen, ale ona go odepchnęła. Na jej twarz wrócił znajomy wyraz smutku. - Musisz mu pomóc - oświadczyła stanowczo. - Może mylę się w kwestii terminu, ale nie co do tego, że Hadrian zginie, jeśli go nie ocalisz. - Hadrianowi nic nie będzie, dopóki nie wrócę. Zawahała się, zaczerpnęła głęboko powietrza i położyła głowę na jego piersi. Milczała. - Co się stało? - spytał. - Ja naprawdę źle na ciebie wpływam. - Nie przejmuj się - odrzekł. - Zawsze podobała mi się demoralizacja. Nastąpiła długa przerwa i Royce obserwował, jak głowa Gwen unosi się na jego piersi. Przeczesując palcami jej włosy, zachwycał się nimi i nią. Znów dotknął jej

tatuażu. - Royce, możemy przez chwilę zwyczajnie poleżeć? - Uścisnęła go, ocierając się policzkiem o jego pierś. - Możemy się nie ruszać, posłuchać wiatru i udawać, że wieje obok nas? - A nie jest tak? - Nie - odparła. - Ale chciałabym poudawać. *** - Walka nie trwała długo - oznajmił Magnus. Royce zawsze uważał, że ktoś wielkości krasnoluda nie powinien mieć takiego donośnego i głębokiego głosu. Siedzieli przy długim stole w refektarzu. I teraz, gdy Royce już wiedział, że Gwen jest bezpieczna, wrócił mu apetyt. Mnisi przyrządzili wyśmienity posiłek, a tak dobrego wina, jakie podali, nie pił już dawno. - Alric zwyczajnie uciekł - oznajmił Magnus, zmiatając resztki jajka. Jak na taką niską osobę miał spory apetyt i nigdy nie przepuszczał okazji, żeby zjeść jeszcze więcej. - Armia Brecktona zajęła wszystko oprócz Pól Drondila, ale wkrótce ten zamek też zdobędą. - Kto spalił Medford? - spytał Royce. - Spalono Medford? - Widziałem zgliszcza, kiedy przejeżdżałem tamtędy przed kilkoma dniami. Krasnolud wzruszył ramionami. - Gdybym miał zgadywać, rzekłbym, że to sprawka napuszczonych przez Kościół fanatyków z Chadwick lub może Dunmore'u. Od chwili najazdu plądrują domy i polują na elfy. Magnus dokończył jedzenie i wyprostował się, opierając nogi na pustym stołku. Gwen usiadła przy Royce i ścisnęła go za ramię, jakby był jej własnością. Już sama myśl o należeniu do niej była tak dziwna, że się zdekoncentrował, ale ze zdziwieniem stwierdził, że to uczucie mu się podoba. - Na jak długo wróciłeś? - spytał krasnolud. - Masz czas, żeby pokazać mi Alver... - Wyjeżdżam, gdy tylko Myron skończy. - Dostrzegł spojrzenie Gwen. - Jestem pewny, że zabierze mu to nie więcej niż kilka dni. - Co robi?

- Sporządza mapę. Myron widział kiedyś plan pałacu i próbuje go odtworzyć. Powiedział, że ten rozkład jest naprawdę stary, sięga czasów Glenmorgana. - Gdy będziesz wjeżdżał - powiedziała Gwen - weź Myszkę, a konia Ryna daj Myronowi. - Po co Myronowi koń? - spytał. Gwen tylko się uśmiechnęła i Royce wiedział, że nie powinien w to wnikać. - W porządku, ale ostrzegam: rozpuści go jak dziadowski bicz. *** Myron siedział przy swoim biurku w skryptorium, prawdopodobnie jego najukochańszym miejscu na świecie. Biurko z daszkiem dwuspadowym i mały stołek zajmowały większą część ciasnej przestrzeni między kamiennymi kolumnami. Po jego lewej stronie znajdowało się okno w kształcie półksiężyca, przez które widać było dziedziniec. Świat na zewnątrz wydawał się przeraźliwie zimny. Wiatr wył za oknem, nawiewając śnieg do narożników jego ołowianych ramek. Zarośla na szczycie wzgórza trzęsły się, miotane przez wściekłą wichurę. Myron, zerknąwszy przez szybę, docenił przytulność swojego gabineciku. W tej niszy czuł się jak gryzoń w swojej norce. Czasami wręcz przychodziło mu do głowy, że mogłoby mu się podobać życie kreta albo ryjówki - nie zębiełka myszatego czy nawet karliczka, ale zwykłej, pospolitej ryjówki. Jak miło by było siedzieć w bezpiecznym i ciepłym schronieniu pod ziemią. Mógłby spoglądać ze swej norki na olbrzymi świat z nabożną czcią i rozkoszą, wiedząc, że nie ma powodu, by wychodził na zewnątrz. Dokończył rysunek dla Royce'a i wrócił do pracy nad ostatnimi stronami Elquina. Było to dzieło Orintine'a Fallona, poety z piątej dynastii. Ogromne tomisko zawierało osobiste refleksje autora na temat powiązań schematów natury z tymi występującymi w życiu. Była to dwudziesta księga, którą Myron spisywał z pamięci, dążąc do odtworzenia biblioteki Wichrowego Opactwa. Po jej ukończeniu pozostałyby jeszcze trzysta pięćdziesiąt dwa woluminy, nie licząc pięciuset dwudziestu czterech zwojów i tysiąc dwustu trzynastu pergaminów. Jak na ponad dwa lata pracy dotychczasowe osiągnięcie mnicha mogło nie robić wrażenia, ale Myron pisał na okrągło tylko w zimie, ponieważ ciepłe miesiące poświęcał na nadawanie klasztorowi ostatecznego szlifu. Nowe Wichrowe Opactwo było prawie ukończone. Większości mogło się wydawać dokładnie takie samo jak dawniej, ale Myron wiedział swoje. Okna, drzwi, biurka i łóżka były tego samego typu, ale nie te same. Dach wyglądał tak,

jak go Myron zapamiętał, lecz różnił się - tak samo jak ludzie. Brakowało mu braci Ginlina, Heslona i pozostałych. Nie znaczy to jednak, że czuł się nieszczęśliwy ze swoją nową rodziną. Lubił nowego opata Harkona. Brat Bendlton był świetnym kucharzem, a brat Zephyr wspaniale rysował i pomagał mu przy wielu iluminacjach. Wszyscy byli cudowni, ale tak jak okna, drzwi i łóżka - nie ci sami. - Nie, po raz ostatni mówię, że nie! - krzyknął Royce, wchodząc do małego skryptorium. Tuż za nim pojawił się Magnus. - Tylko na kilka dni - prosił krasnolud. - Przez tak krótki czas możesz się obejść bez niego. Chcę jedynie dobrze go obejrzeć. Nie uszkodzę go. - Zostaw mnie w spokoju. Obaj zmierzali w kierunku Myrona, klucząc między biurkami. W sali było ich ponad dwadzieścia, ale tylko Myron korzystał ze swojego w miarę regularnie. - O, Royce, właśnie skończyłem. Ale lepiej, żebyś poczekał, aż wyschnie atrament. Royce przysunął mapę do światła i przyglądał jej się badawczo przez kilka minut. - Coś nie tak? - zaniepokoił się Myron. - Nie mogę uwierzyć, jak zapamiętujesz takie rzeczy. To niewiarygodne. I mówisz, że to mapa pałacu? - Podpis brzmi „Zamek Warric" - zauważył Myron. - To żadna mapa - powiedział Magnus, ze zmarszczonymi brwiami spoglądając na pergamin, który Royce trzymał poza jego zasięgiem. - Skąd wiesz? - spytał Royce. - Bo to są plany budowy. Widać znaki budowniczego. Royce opuścił zwój i Magnus wskazał odpowiednie miejsca. - O, tutaj budowniczy zanotował ilość potrzebnego kamienia. Royce spojrzał na krasnoluda, a potem na Myrona. - To prawda? Mnich wzruszył ramionami. - Możliwe. Ja tylko wiem, co widziałem. Nie mam pojęcia, co to oznacza. Royce odwrócił się do Magnusa. - A więc rozumiesz te oznaczenia. - Pewnie, to podstawy inżynierii.

- Czy patrząc na ten rysunek, możesz mi powiedzieć, gdzie jest loch? Krasnolud wziął plany i rozłożył je na podłodze, ponieważ biurka były dla niego za wysokie. Pokazał na świecę i Royce ją przyniósł. Studiował mapę przez kilka minut. - Nie. Nie ma lochu - oświadczył. Royce zmarszczył czoło. - To nie ma sensu. Nigdy nie słyszałem o pałacu czy zamku, w którym nie ma jakiegoś lochu. - To nie jedyna dziwna rzecz - dodał Magnus. - Jak to? - Pod poziomem ziemi nie ma tam dosłownie niczego, nawet piwnicy. - Co z tego? - Nie można ustawić budowli z wielu ton kamienia na samej ziemi, bo się zapadnie. Ulegnie erozji wskutek deszczu. Mury przesuną się i runą. - Ale tak się nie stało - stwierdził Myron. - Odtworzone przeze mnie zapiski pochodzą sprzed setek lat. - Dlatego to nie ma sensu. Na tych planach nie widać konstrukcji nośnej. Nie ma pali wbitych aż do litej skały, nie ma słupów. Nic nie podtrzymuje murów. Przynajmniej niczego tu nie narysowano. - A więc co to znaczy? - Nie jestem pewien, ale gdybym miał zgadywać, zamek wzniesiono na czymś innym. Musieli wykorzystać istniejące fundamenty. - Wiedząc o tym i patrząc na ten rysunek, mógłbyś określić w przybliżeniu, gdzie jest loch, gdybyś tam był? - Pewnie. Muszę tylko zobaczyć, na czym ustawiono zamek, i wsłuchać się w ziemię wokół niego. W końcu odszukałem ci tamten tunel do Avemparthy. - W porządku, spakuj się. Jedziesz ze mną do Aquesty. - A co ze sztyletem? - Obiecuję, że dostaniesz go w spadku po mojej śmierci. - Nie mogę tak długo czekać. - Nie przejmuj się. Przy takim tempie to już niedługo nastąpi. - Royce odwrócił się do Myrona. - Dzięki za pomoc. - Royce? - Myron zatrzymał złodzieja, gdy zbierał się z krasnoludem do wyjścia. - Tak?

Mnich zaczekał, aż Magnus wyjdzie. - Mogę ci zadać pytanie związane z panną DeLancy? Royce uniósł brew. - Coś się stało? Opatowi przeszkadza obecność jej i dziewczyn? - O nie, nic podobnego. Są cudowne. Miło jest mieć siostry, nie tylko braci. A panna DeLancy ma bardzo ładny głos. - Ładny głos? - Opat trzyma nas z dala od kobiet, więc rzadko je widujemy. Jadają o innych porach i śpią w oddzielnych dormitoriach, ale opat zaprasza je na nieszpory. Kilka pań przychodzi, w tym panna DeLancy. Ma zawsze zakrytą głowę i twarz. Zachowuje się cicho, ale od czasu do czasu widzę, jak modli się szeptem. Każde nabożeństwo zaczyna się od hymnu i panna DeLancy przyłącza się do reszty. Śpiewa cicho, ale ja ją słyszę. Ma cudowny głos, przejmujący, piękny, ale też smutny jak trele słowika. - Ba. - Royce skinął głową. - Cóż, dobrze. Cieszę się, że nie ma problemu. - Nie nazwałbym tego problemem, ale... - Ale? - Często widuję ją rano, kiedy idę do Drzewa Wiewiórek, żeby porozmawiać z Renianem. Panna DeLancy czasem spaceruje koło kapitularza i wtedy zawsze zatrzymuje się, żeby złożyć nam uszanowanie. - Myron zrobił pauzę. - No i? - zachęcał go Royce. - Pewnego ranka chwyciła moją rękę i przez kilka minut wpatrywała się w nią. - Oho - wymamrotał Royce. - Tak - potwierdził Myron z szeroko otwartymi oczami. - Co powiedziała? - Udam się w dwie podróże. Obie będą nagłe. Powiedziała, że nie będę czuł się na siłach, ale nie powinienem się bać. - Czego? - Nie sprecyzowała. - To typowe dla niej. - A potem dodała coś jeszcze i posmutniała, tak jak przy śpiewaniu. - Co to było? - spytał Royce. - Powiedziała, że chce mi z góry podziękować i uspokoić mnie, że to nie moja wina.

- Tego też nie wyjaśniła, prawda? Myron pokręcił głową. - Ale sposób, w jaki to powiedziała, był bardzo niepokojący. Była bardzo poważna. Wiesz, co mam na myśli? - Aż za dobrze. Myron usiadł na stołku i zaczerpnął w płuca powietrza. - Znasz ją. Powinienem się martwić? - Ja zawsze się martwię. *** Royce, który miał zwyczaj rychłego wstawania, szedł przez dziedziniec w świetle wczesnego poranka. Nie chciał obudzić Gwen, wymknął się więc po cichu, żeby pochodzić po terenie opactwa. Gdzieniegdzie stały jeszcze rusztowania, ale klasztor w przeważającej mierze był ukończony. Alric sfinansował jego odbudowę w ramach zapłaty Riyrii za uratowanie Aristy, gdy wuj królewskiego rodzeństwa Braga - usiłował ją zabić. Magnus nadzorował prace budowlane i wydawał się autentycznie szczęśliwy, przywracając budynkom dawną świetność, mimo że współpraca z Myronem wywoływała u niego frustrację. Mnich dostarczał szczegółowe, choć nieszablonowe instrukcje, które określały wysokość maselnic, szerokość konkretnej księgi czy długość łyżki. Mimo to budynki rosły i Royce musiał przyznać, że mnich i krasnolud wykonali kawał świetnej roboty. Myron dokończył już sporządzanie mapy i Royce wiedział, że wkrótce będzie musiał ruszać w drogę, ale zwlekał. Przyjemność sprawiało mu pozostawanie godzinami z Gwen w łóżku i spacerowanie z nią po dziedzińcu. Teraz zauważył słońce wstające nad zabudowaniami, wrócił więc do środka. Gwen na pewno już wstała, a wspólne śniadanie było zawsze najlepszą częścią dnia. Ale gdy dotarł do ich pokoju, okazało się, że Gwen wciąż leży w łóżku, odwrócona plecami do drzwi. - Gwen? Dobrze się czujesz? Popatrzyła na niego i zobaczył w jej oczach łzy. Podszedł do niej szybko. - O co chodzi? Co się stało? Wyciągnęła ręce i go objęła. - Royce, przepraszam. Żałuję, że nie ma więcej czasu. Chciałabym... - Gwen? Co takiego...

Ktoś zapukał do drzwi tak mocno, że same się otworzyły. W wejściu stał zakłopotany tęgi opat z jakimś nieznajomym. - O co chodzi? - warknął Royce, przyglądając się obcemu. Przybysz był młody, a jego ubranie brudne. Skórę na twarzy miał zaczerwienioną od wiatru, a czubek jego nosa wyglądał na zmarznięty. - Proszę o wybaczenie, panie Melborn - powiedział opat - ale ten człowiek przyjechał w wielkim pośpiechu z Aquesty, żeby przekazać panu wiadomość. Royce zerknął na Gwen i wstał, mimo że zacisnęła palce na jego dłoni, próbując go powstrzymać. - Co to za wiadomość? - Albert Winslow powiedział, że zapłacisz mi dodatkowo złotego tenenta, jeśli się pośpieszę. Jechałem, co koń wyskoczy. - Co to za wiadomość? - powtórzył Royce ostrym tonem. - Hadrian Blackwater został pojmany i uwięziony w pałacu imperialnym. Najemnik przeczesał ręką włosy, ledwie słysząc, jak Gwen dziękuje posłańcowi i wręcza mu zapłatę. *** Gdy Royce wszedł do stajni, było już zupełnie jasno. Deski, z których zbudowano boksy, były wciąż bladożółte - nie zdążyły jeszcze poszarzeć ze starości, a zapach trocin mieszał się tu przyjemnie z wonią nawozu, słomy i siana. - Powinienem był się domyślić, że tu będziesz - powiedział Royce, zaskakując Myrona, który stał między dwoma końmi w boksie. - Dzień dobry. Chciałem pobłogosławić twojego wierzchowca. A ponieważ nie wiedziałem, którego weźmiesz, pobłogosławiłem oba. Zresztą ktoś musi je dopieścić. Brat James sprząta w boksach bardzo starannie, ale nigdy nie drapie ich po karkach ani nie pociera po nosach. W Pieśni Beringera sir Adwhite napisał: „Wszyscy zasługują na odrobinę szczęścia". To prawda, nie sądzisz? - Myron pogłaskał nos ciemnego konia. - Znam Myszkę, ale kim jest ten? - Nazywa się Hivenlyn. Myron przechylił głowę i zastanowił się nad czymś, poruszając ustami. - I był? - spytał. - Czym? - Niespodziewanym podarunkiem.

Royce się uśmiechnął. - Tak, był. A teraz należy do ciebie. - Do mnie? - Tak, z wyrazami uznania od Gwen. Royce osiodłał Myszkę i przytroczył torby z jedzeniem, które opat mu przygotował, gdy żegnał się z Gwen. W ostatnich latach często się rozstawali i za każdym razem było coraz ciężej. - Jedziesz pomóc Hadrianowi? - A po powrocie zabieram Gwen i wyjeżdżamy. Uciekamy od wszystkich i wszystkiego. Jak powiedziałeś: „Każdy zasługuje na odrobinę szczęścia", zgadza się? Myron się uśmiechnął. - Oczywiście. Tylko... - Tylko co? Mnich zrobił pauzę, zanim znów się odezwał, po raz ostatni głaszcząc Myszkę po karku. - Źródłem szczęścia jest zmierzanie dokądś. Gdy uciekasz, często zabierasz z sobą swoją zgryzotę. - Kogo teraz cytujesz? - Nikogo - odparł Myron. - To wiem z własnego doświadczenia.

Rozdział 10. Biesiada szlachciców. Czternastodniowy festyn zimonaliowy oficjalnie rozpoczynał się od biesiady szlachciców w wielkiej sali pałacu. Z sufitu zwieszało się dwadzieścia siedem kolorowych sztandarów, każdy z herbem jakiegoś avryńskiego rodu. Brak pięciu był wyraźnie widoczny: niebieskiej wieży na białym polu rodu Lanaklinów z Glouston, czerwonego rombu na czarnym polu Hestle'ów z Bernumu, białej lilii na zielonym polu Exeterów z Hanlinu, złotego miecza na zielonym polu Pickeringów z Galilinu i sokoła ze złotą koroną na czerwonym polu Essendonów z Melengaru. W czasach pokoju w tej sali gościły i wspólnie świętowały wszystkie trzydzieści dwa rody. Puste miejsca w rzędzie sztandarów przypominały o kosztach wojny. W całym pałacu mieniły się świąteczne ozdoby. Ściany przystrojono wieńcami i girlandami, a okna obramowano festonami. Na posadzki z polerowanego marmuru padało światło z misternych żyrandoli owiniętych czerwono-złotymi serpentynami. Cztery duże kamienne kominki wypełniały wielką salę ciepłym pomarańczowym blaskiem, a przez rzędy okien udekorowanych firankami z wyhaftowanymi płatkami śniegu wpadały ostatnie promienie zachodzącego słońca. Na podwyższeniu na drugim końcu sali, równolegle do ściany ustawiono główny stół. Odchodziły od niego niczym promienie słońca trzy dłuższe, przybrane wymyślnymi stroikami wykonanymi z upstrzonych sosnowymi szyszkami gałęzi ostrokrzewu. Miejsca przy nich zajęła już część spośród pięćdziesięciorga przybyłych gości. Pozostali zgromadzili się jeszcze w grupach i głośno rozmawiali albo szeptali w zacienionych narożnikach. Wszyscy jednak byli ubrani w najwytworniejsze stroje. - Ładnie wyglądają, prawda? - szepnął Nimbus do Hadriana. - Zupełnie jak węże w odpowiednim świetle. Traktuj ich podobnie. Trzymaj się na dystans, obserwuj ich oczy i wycofuj się, jeśli ich rozdrażnisz. W ten sposób może uda ci się przetrwać. Zlustrował Hadriana po raz ostatni od stóp do głów i starł coś z jego ramienia. Najemnik miał na sobie złoto-fioletowy strój i czuł się idiotycznie. - Żałuję, że nie mam przy sobie mieczy. Nie tylko wyglądam głupio, ale też czuję się nagi. - Masz swój ładny sztylet wysadzany klejnotami - odrzekł Nimbus z uśmiechem. - Jesteś na przyjęciu, a nie w gospodzie. Rycerz nie nosi broni w obecności swojego seniora. To nie tylko jest uważane za grubiaństwo, lecz również sugeruje zdradę. A tego chyba nie chcemy, prawda? Po prostu nie trać opanowania i staraj

się niewiele mówić. Im więcej rozmawiasz, tym więcej dajesz rozmówcy amunicji. I nie zapomnij, co ci powiedziałem o manierach. - Ty nie idziesz? - spytał Hadrian. - Będę siedział z lady Amilią przy głównym stole. Jak wpadniesz w tarapaty, poszukaj mnie. W miarę możliwości ci pomogę. Pamiętaj, masz miejsce przy trzecim stole po lewej stronie, na czwartym krześle od końca. Powodzenia. Nimbus oddalił się, a Hadrian wszedł do sali i od razu tego pożałował. Uświadomił sobie, że nie jest pewny, która strona jest lewa, który stół jest trzeci i od którego końca stołu powinien liczyć miejsca. Ludzie odwrócili głowy w jego kierunku, a na widok ich min przypomniał sobie sytuację po bitwie o RaMar. Gdy szedł wtedy przez pole, ptaki padlinożerne ucztowały na ciałach poległych żołnierzy. W nadziei, że odpędzi sępy, zastrzelił jednego strzałą z łuku. Ku jego odrazie pozostałe ptaki rzuciły się na świeższe resztki swojego zabitego kamrata, przechyliły łebki i spojrzały na Hadriana, jakby chciały powiedzieć, że nie ma tam czego szukać. Teraz poczuł dokładnie to samo. - Kim jesteś, zacny panie? - spytała dama po jego prawej stronie. Zaabsorbowany szukaniem swojego miejsca i zatopiony w gwarze rozmów nie zwrócił uwagi na pytanie. - To niegrzeczne lekceważyć damę, kiedy do ciebie mówi - odezwał się jakiś mężczyzna tonem, którego nie sposób było zignorować. Hadrian odwrócił się. Kobieta i mężczyzna gapili się na niego. Oboje byli młodzi i wyglądali na bliźniaki, oboje mieli też jasne włosy i błękitne oczy. - W dodatku to niebezpieczne - ciągnął młodzieniec - gdy okazuje się, że jest to księżniczka szacownego królestwa Alburnu. - E... aa... proszę wybaczyć... - zaczął Hadrian. - No tak. Przyczyną zniewagi jest to, że rycerz nie ma języka! Jesteś rycerzem, prawda? Potwierdź, proszę. Powiedz, że byłeś wiejskim gospodarzem, którego pijany lord dla żartu pasował na rycerza po tym, jak wygoniłeś wiewiórkę z jego dworu. Nie zniósłbym, gdybyś był kolejnym nieślubnym synem hrabiego lub diuka, który wypełzł z piwiarni, roszcząc sobie prawo do prawdziwego szlachectwa przerwał mu mężczyzna. - Niech sam spróbuje coś powiedzieć - zaproponowała dama. - Pewnie cierpi na jakąś chorobę utrudniającą mówienie. Nie wolno czegoś takiego lekceważyć, drogi bracie. To prawdziwy problem zdrowotny. Może pozostał mu po ciężkich przeżyciach na polu bitwy? Słyszałam, że często pomaga włożenie kamyków do buzi. Chciałbyś kilka, zacny panie? - Nie potrzebuję kamyków, dziękuję - odparł Hadrian oziębłym tonem.

- Cóż, na pewno czegoś potrzebujesz. Coś ci dolega, prawda? Bo czemuż byś mnie całkowicie ignorował? A może sprawia ci rozkosz obrażanie damy, której jedyną winą jest zapytanie cię o nazwisko? - Nie byłem... to znaczy, nie miałem... - O rety, znów zaczyna - jęknęła, patrząc na niego z politowaniem. - Proszę, wyślijcie natychmiast służącego po kamyki. - Przypuszczam - zaczął jej brat - że nie mamy na to czasu. Może po prostu possie sobie kilka tych szyszek. Nie sądzisz, że to by pomogło? - On nie ma problemów z mówieniem - oznajmił sir Murthas, zbliżając się z kciukami zatkniętymi za pas i szerokim uśmiechem na twarzy. - Czyżby? - spytali jednocześnie książę i księżniczka. - Naprawdę. Jest po prostu ciemny. Wiecie, ma osobistego nauczyciela. Gdy poznałem sir Hadriana - à propos, tak się ten cham nazywa - brał właśnie lekcję z kąpieli. Imaginujecie sobie? Biedny ciołek nie umie się nawet umyć. - To dopiero ambaras. - Księżniczka zaczęła się chłodzić składanym wachlarzem. - W rzeczy samej. Taki był zdezorientowany skomplikowanym procesem brania kąpieli, że rzucił ręcznikiem w sir Elgara! - A więc z natury jest taki grubiański? - spytała. - Słuchajcie, ja... - zaczął Hadrian, ale znów mu przerwano: - Uważaj, Beatrice - ostrzegł Murthas księżniczkę - wyprowadzasz go z równowagi. Może splunąć na ciebie albo cię oślinić. Jeśli jest aż tak nieokrzesany, kto wie, do jakich bezeceństw może się posunąć? Założę się o pieniądze, że potem się zmoczy. Hadrian już chciał ruszyć w kierunku Murthasa, gdy zobaczył nadbiegającego Nimbusa. - Księżniczko Beatrice, księciu Rudolfie i sir Murthasie, życzę wam cudownych zimonaliów! Odwrócili się i zobaczyli nauczyciela z szeroko rozpostartymi ramionami i radosnym uśmiechem na twarzy. - Widzę, że poznaliście naszego dystyngowanego gościa, sir Hadriana. Na pewno przez skromność nie opowiedział wam o swojej niedawnej potyczce na polu walki. Szkoda, bo to wspaniała i emocjonująca historia. Księciu Rudolfie, wiem, że z przyjemnością byś o tym posłuchał, a w zamian możesz nam opowiedzieć o własnych bohaterskich bitwach. O, przepraszam, zapomniałem... Nigdy nie brałeś udziału w prawdziwej bitwie, prawda?

Książę zesztywniał. - A jeśli chodzi o ciebie, sir Murthasie, nie mogę sobie przypomnieć, gdzie ty byłeś, gdy żołnierze imperatorki walczyli o życie. Zapewne możesz przedstawić nam swoje dokonania z zeszłego roku i opowiedzieć o tym, co porabiałeś, gdy inni zacni rycerze umierali za honor Jej Imperialnej Mości? Murthas otworzył usta, ale Nimbus był szybszy. Odwrócił się do księżniczki i ciągnął: - Pani, chcę cię zapewnić, że nie musisz obrażać się z powodu zniewagi sir Hadriana. Nic dziwnego, że cię zignorował, gdyż wie, jak my wszyscy, że żadna szacowna dama nigdy by się nie ośmieliła odezwać pierwsza do nieznajomego w taki sam sposób, jak ladacznica sprzedająca swoje usługi na ulicy. Cała trójka spojrzała oniemiała na nauczyciela. - Jeśli wciąż szukasz swojego miejsca, sir Hadrianie, to proszę za mną powiedział Nimbus, odciągając najemnika. - Jeszcze raz życzę wszystkim wspaniałych zimonaliów! Nimbus zaprowadził Hadriana do pustego krzesła na końcu stołu. - Wow - powiedział Hadrian z podziwem. - Przed chwilą nazwałeś tych mężczyzn tchórzami, a księżniczkę ladacznicą. - Owszem - potwierdził nauczyciel - ale zrobiłem to bardzo grzecznie. - Mrugnął. - A teraz, proszę, nie pakuj się w tarapaty. Siedź tu i się uśmiechaj. Muszę już iść. Wtopił się w tłum i kiwał do ludzi ręką, wracając do głównego stołu. Hadrian znów poczuł się niepewnie. Zerknął przez ramię i zobaczył, że księżniczka i Murthas pokazują palcem w jego kierunku. Niedaleko nich dwóch mężczyzn ze skrzyżowanymi rękami opierało się o filar opleciony czerwonymi wstążkami i obserwowało go. Wyróżniali się tym, że jako jedyni nosili miecze. Hadrian rozpoznał ich, gdyż często ich widywał. Zawsze stali w ciemnym miejscu, po drugiej stronie pokoju lub po prostu za drzwiami - to były jego osobiste cienie. Odwrócił się i ostrożnie usiadł. Skubiąc nerwowo rękaw, usiłował przypomnieć sobie wszystko, czego Nimbus go nauczył: „Siedź prosto, nie wierć się, zawsze się uśmiechaj, nigdy nie zaczynaj rozmowy, nie próbuj niczego, czego nie znasz, i unikaj kontaktu wzrokowego, chyba że ktoś cię wciągnie w rozmowę". Gdyby musiał się przedstawić, miał się ukłonić, a nie wymieniać uścisku dłoni z mężczyznami. Jeśli dama wyciągnie rękę, powinien ją ująć i delikatnie pocałować jej grzbiet. Nimbus poradził mu, żeby przygotował sobie kilka wymówek w celu wykręcenia się od rozmów i unikał grup liczących co najmniej trzy osoby. Najważniejsze jednak było sprawianie wrażenia rozluźnionego i niezwracanie na siebie uwagi.

Gdzieś na przodzie sali minstrele grali na lutniach, ale nie widział ich, gdyż zasłaniał ich tłum przemieszczających się ludzi. Od czasu do czasu słyszał też wybuch nieszczerego śmiechu. Z różnych stron docierały do niego rozmowy pełne złośliwych uwag. Przy czym damy były w tym znacznie bieglejsze od mężczyzn. - Och, moja droga, ogromnie podoba mi się twoja suknia - dobiegł go wysoki, melodyjny głos. - Wyobrażam sobie, że musi być szalenie wygodna, skoro jest taka prosta. Z kolei w mojej z tymi wszystkimi misternymi haftami prawie nie sposób usiąść. - Na pewno masz rację - odparła druga dama. - Ale niewygoda to taka niewielka cena za suknię, która dzięki skomplikowanemu krojowi tak mistrzowsko maskuje fizyczne wady i niedoskonałości ciała. Od słuchania słownych fint i parad Hadriana rozbolała głowa. Gdyby przymknął oczy, mógłby prawie usłyszeć szczęk stali. Ucieszył się, że księżniczka Beatrice, książę Rudolf i sir Murthas zajęli miejsca przy innym stole. Naprzeciw niego usiadł mężczyzna w prostym habicie, który nie pasował do tego miejsca jeszcze bardziej niż najemnik. W milczeniu skinęli do siebie głowami. Krzesła po bokach Hadriana pozostawały puste. Przy głównym stole Ethelred siedział obok ogromnego pustego tronu. Pozostałe miejsca zajmowali królowie i ich królowe, a na jednym końcu Nimbus usadowił się obok lady Amilii. Asystentka imperatorki siedziała cichutko w olśniewającej niebieskiej sukni i lekko pochylała głowę. Muzyka ucichła. - Proszę o uwagę! - krzyknął tłusty mężczyzna w jaskrawożółtej szacie. Trzymał w ręce laskę z mosiężnym czubkiem, którą uderzył o kamienną posadzkę. Dźwięk przeniknął tłum jak grzmot i szum rozmów ucichł. - Proszę o zajęcie miejsc. Za chwilę rozpocznie się uczta. Rozległy się odgłosy przesuwania krzeseł, gdy arystokraci Avrynu sadowili się przy stołach. Po lewej stronie mnicha siedział duży mężczyzna z siwą brodą, a po prawej - sir Breckton we własnej osobie, ubrany w bladobłękitny kaftan. Podobieństwo do Wesleya nie pozostawiało żadnych wątpliwości. Gdy po lewej stronie Hadriana usiadła duża dama z bardzo szerokim uśmiechem na ustach, Belstrad wstał i się ukłonił. Najemnik ucieszył się na widok Genevieve Hargrave z Rochelle. - Wybacz mi, zacny panie - powiedziała, rozsiadając się z pewnym trudem na krześle. - Wyraźnie spodziewali się, że usiądzie tu filigranowa księżniczka, a nie dorosła księżna! Bez wątpienia ty miałeś taką samą nadzieję. - Mrugnęła do najemnika.

Hadrian wiedział, że oczekiwano od niego odpowiedzi, i postanowił zachować ostrożność. - Miałem nadzieję, że niczego na siebie nie wyleję. O niczym więcej nie myślałem. - O jejku, to dopiero odpowiedź. - Spojrzała na rycerza po drugiej stronie stołu. - Przypuszczam, sir Brecktonie, że dziś możesz mieć konkurenta. - Jak to, pani? - spytał. - Wedle wszelkich oznak ten jegomość obok mnie dorównuje ci cnotą skromności. - Zatem jestem zaszczycony, że siedzę przy tym samym stole co on, a jeszcze bardziej cieszy mnie, że naprzeciwko widzę ciebie, pani. - Dziś wieczorem żal mi wszystkich księżniczek, bo z pewnością to ja mam największe szczęście, że jestem w waszym towarzystwie. Jak się nazywasz, zacny panie? - spytała Hadriana. Blackwater uświadomił sobie swój błąd. Tak jak Breckton powinien wstać, gdy Genny podeszła do stołu. Podniósł się więc niezdarnie i złożył nieporadny ukłon. - Jestem... sir Hadrian - odparł, a gdy księżna uniosła rękę, poczuł się głupio, ale pocałował ją lekko, a następnie usiadł. Spodziewał się, że pozostali wybuchną śmiechem, ale wszyscy wydawali się zajęci sobą. - Jestem Genevieve, księżna Rochelle. - Miło mi - odparł Hadrian. - Zapewne znasz sir Brecktona? - spytała. - Nie osobiście. - Jest generałem północnej armii imperialnej i faworyzowanym mistrzem turnieju tego tygodnia. - Faworyzowanym przez kogo, pani? - spytał sir Elgar, odsuwając od stołu krzesło i siadając obok Brecktona z gracją słonia. - Przypuszczam, że w tegorocznej rywalizacji Maribor faworyzuje moje talenty. - Możesz tak myśleć, sir Elgarze, ale podejrzewam, że po tylu latach nieustannej praktyki twoje zdolności w przechwalaniu się przewyższają już twoje umiejętności jeździeckie - odpaliła księżna, a mnich zachichotał. - Z całym szacunkiem, jaśnie pani - rzekł Breckton z powagą - ale sir Elgar ma rację, że tylko Maribor może ocenić, kto wygra ten turniej, a nikt nie wie, kto jest jego faworytem.

- Nie mów za mnie - warknął Elgar. - Nie potrzebuję twojego miłosierdzia ani nie będę fundamentem twojej wieży cnót. Oszczędź nam gadki mnicha. - Nie bądź taki pochopny w gardzeniu miłosierdziem i uciszaniu mnicha odezwał się cicho człowiek w habicie siedzący naprzeciw Hadriana. - Bo jak inaczej poznasz wolę Boga? - Wybacz, zacny mnichu. Nie występowałem przeciw tobie, lecz raczej ganiłem tego świeckiego za kaznodziejski ton. - Tam, gdzie wypowiada się słowo Maribora, proszę o słuchanie. Na krześle obok księżnej usiadł przysadzisty mężczyzna o sylwetce gruszki. Pocałował damę w policzek i nazwał ją swoją najdroższą. Hadrian nigdy nie spotkał Leopolda, ale rozpoznał go z opisów Alberta. Krzesło obok Elgara zajął sir Gilbert. Nikt nie siedział po prawej stronie Hadriana i najemnik miał nadzieję, że tak zostanie. Z księżną ochraniającą jedną flankę i pustym miejscem na drugiej musiał się martwić jedynie o frontalny atak. Gdy nad tym rozmyślał, pojawiła się inna znajoma twarz. - Dobrych zimonaliów wszystkim! - powitał siedzących przy stole Albert Winslow i złożył elegancki ukłon, który wzbudził zazdrość Hadriana. Najemnik był pewny, że Albert go zobaczył, ale wicehrabia nie okazał w żaden sposób, że zna Blackwatera. - Albert! - Księżna uśmiechnęła się promiennie. - To cudownie, że masz miejsce przy naszym stole. - Ach, lady Genevieve i książę Leopold. Nie wiedziałem, że zajmuję na liście Jej Imperialnej Mości taką wysoką pozycję, iż zasługuję na zaszczyt ucztowania w towarzystwie wielkich osobistości. Albert od razu podszedł do Genny, ukłonił się i z naturalnym wdziękiem i klasą pocałował ją w rękę. - Pozwól, że ci przedstawię sir Hadriana - powiedziała dama. - Wydaje się wspaniałym człowiekiem. - Doprawdy? - upewniał się Albert. - I mówisz, że jest rycerzem? - To jeszcze należałoby potwierdzić - wtrącił się sir Elgar. - Rości sobie prawo do noszenia tytułu „sir" przed nazwiskiem, ale nigdy nie słyszałem o tym człowieku. Ktoś go zna? - Szczodrość ducha zabrania oceniać człowieka negatywnie, nim zaistnieje ku temu przyczyna - rzekł sir Breckton. - Jestem pewny, że jako prawy rycerz to wiesz, sir Elgarze.

- Powtarzam, nie potrzebuję od ciebie pouczeń. Ja w każdym razie chciałbym się dowiedzieć, skąd pochodzi sir Hadrian i jak zdobył ostrogi. Wszyscy spojrzeli na Hadriana. Najemnik usiłował przypomnieć sobie szczegóły swojego nowego życiorysu i nie sprawiać przy tym wrażenia, że przychodzi mu to z trudem. - Pochodzę z... Barmore. Pasował mnie na rycerza lord Dermont w uznaniu za mój udział w bitwie o Ratibor. - Doprawdy? - spytał sir Gilbert drwiącym tonem. - Nic nie wiedziałem o tamtym zwycięstwie. Miałem wrażenie, że bitwa zakończyła się klęską, a lord Dermont został zabity. Za co pasowano cię na rycerza i, proszę, powiedz, czy to jego lordowska mość to uczynił? Jego duch przyfrunął i dotknął twojego ramienia eterycznym mieczem, mówiąc: „Wstań, zacny rycerzu. Idź i przegraj kolejne bitwy w imię imperium, imperatorki i dobrego boga Maribora?". Hadrian poczuł, jak żołądek podchodzi mu do gardła. Albert spojrzał na niego z napięciem w oczach - nie mógł mu pomóc. Nawet księżna milczała. - Dobry wieczór, panowie i panie. Głos Saldura rozładował atmosferę, a Hadrian poczuł na ramieniu rękę regenta. Staremu człowiekowi towarzyszył Archibald Ballentyne, hrabia Chadwick, który zajął miejsce po prawej stronie Hadriana. Wszyscy przy stole skinęli z uszanowaniem regentowi. - Odprowadzając hrabiego, niechcący usłyszałem waszą rozmowę na temat sir Hadriana z Barmore. Widzicie, to sama imperatorka nalegała, aby wziął udział w tej biesiadzie. Zwracam się do niego, aby nie odmawiał mi grzesznej przyjemności udzielenia odpowiedzi na przezacne pytanie sir Gilberta. Co ty na to, sir Hadrianie? - Proszę bardzo - odparł najemnik sztywno. - Dziękuję - odrzekł Saldur, po czym odchrząknął i ciągnął: - Sir Gilbert ma rację, że tego dnia lord Dermont zginął, ale poznaliśmy przebieg zdarzeń z relacji jego najbliższych towarzyszy. Trzydniowe opady deszczu uniemożliwiły przeprowadzenie ataku konnicą, a chmara niepowstrzymanych nacjonalistów przekonała lorda Dermonta o bezcelowości ruszania do bitwy. Przygnębiony i zrezygnowany wrócił do swojego namiotu. Bez lorda Dermonta, który poprowadziłby żołnierzy, imperialne wojsko poszło w rozsypkę, gdy nastąpił atak. To sir Hadrian, wtedy kapitan Hadrian z Piątego Imperialnego Konnego Oddziału Straży, zmobilizował ludzi i ustawił ich w szeregach. Podniósł sztandar i poprowadził ich naprzód. Z początku poszła za nim ledwie garstka żołnierzy. Właściwie na wezwanie odpowiedzieli jedynie ci, którzy z nim służyli, bo tylko oni

znali z własnego doświadczenia siłę jego charakteru. Lecz kapitan Hadrian, nie zważając na mizerną liczbę ochotników, zaufał Mariborowi i dal rozkaz do ataku. Hadrian spuścił wzrok i bawił się zapięciem na swojej tunice, podczas gdy pozostali siedzieli jak urzeczeni. - Choć był to samobójczy krok, kapitan wjechał na czele oddziału na mokradła. Podczas galopowania spod kopyt jego konia wylatywało błoto i pryskały krople wody, w których widoczna była wspaniała tęcza. I tak wparował w gąszcz wrogów, nie myśląc o własnym bezpieczeństwie. Saldur mówił coraz głośniej i z coraz większym podekscytowaniem. Przybrał nawet melodramatyczny ton, jakby wygłaszał kazanie. Kilkoro szlachciców przy pozostałych stołach odwróciło się, żeby posłuchać słów regenta, gdy ciągnął: - Jego odważna szarża odebrała ducha piechurom nacjonalistów, którzy cofnęli się przestraszeni, ale on parł dalej, rozrywając ich szeregi, aż w końcu jego wierzchowiec ugrzązł w rozmiękczonej ziemi i się przewrócił. Dzierżąc miecz i tarczę, kapitan wstał i ruszył dalej. Gdy starł się z wrogiem i rozległ się szczęk stali, wykrzyknął imię imperatorki: „Za Modinę! Modinę Novrońską! ". Saldur zrobił pauzę. Hadrian podniósł głowę i zobaczył, że wszyscy przy stole spoglądają to na regenta, to na niego. - W końcu - mówił Saldur dalej - pozostali żołnierze się zmobilizowali zawstydzeni męstwem tego jedynego kapitana. Poprosili głośno Maribora o wybaczenie, dobyli mieczy i włóczni i ruszyli za śmiałkiem. Zanim jednak zdążyły nadejść posiłki, Hadrian otrzymał ranę i upadł w błoto. Kilku żołnierzy przeniosło go z pola do namiotu lorda Dermonta. Tam opowiedzieli o jego dzielności i lord Dermont przysiągł na Maribora, że uhonoruje jego poświęcenie. Ogłosił zamiar pasowania walecznego kapitana na rycerza. „Nie, panie!" - wykrzyknął wtedy kapitan Hadrian, który leżał ranny i krwawił. „Nie rób tego, bo nie jestem godzien. Zawiodłem". Ale lord Dermont chwycił swój miecz i powiedział: „Jesteś bardziej godzien szlachetnego tytułu rycerza niż ja tytułu mężczyzny!". I po tych słowach nadał mu tytuł sir. - O jejku! - westchnęła głośno księżna. - Lord Dermont kazał, by przyprowadzono mu konia, i podziękował sir Hadrianowi za szansę odzyskania honoru przed Mariborem. Poprowadził swój osobisty orszak do walki, w której on i prawie wszyscy jego ludzie zginęli na pikach nacjonalistów. Sir Hadrian zaś pomimo odniesionych ran próbował wrócić na pole bitwy, ale upadł nieprzytomny, zanim tam dotarł. Po zwycięstwie nacjonaliści pozostawili go na śmierć i przeżył tylko dzięki opatrzności. Ocknął się w błocie. Potwornie wygłodniały i spragniony doczołgał się do lasu, gdzie natrafił na małą ruderę. Tam zaopiekował się nim tajemniczy człowiek. Sir Hadrian

odpoczywał przez sześć dni, a w siódmym opiekun przyprowadził konia i kazał sir Hadrianowi go wziąć, pojechać do Aquesty i stawić się na dworze. Gdy przekazał mu wodze, rozległ się grzmot i z przejrzystego błękitnego nieba sfrunęło jedno białe pióro. Mężczyzna złapał je, zanim spadło na ziemię, i uśmiechnął się szeroko, po czym zniknął. Tak, panowie i panie - Saldur zrobił pauzę i spojrzał na siedzących przy pozostałych stołach gości, których uwagę przykuł. - Mówię zgodnie z prawdą, że dwa dni przed przybyciem sir Hadriana przyszła do mnie imperatorka i powiedziała: „Do pałacu przybędzie rycerz na białym koniu. Przyjmij go i okaż mu szacunek, gdyż będzie największym rycerzem nowego imperium". Od tamtej pory sir Hadrian przebywa tutaj. Wrócił do zdrowia i dziś siedzi przed wami w pełni sił. A teraz proszę mi wybaczyć, ale muszę zająć miejsce, ponieważ za chwilę rozpocznie się biesiadowanie. - Ukłonił się i odszedł. Przez pewien czas nikt się nie odzywał. Wszyscy gapili się z zachwytem na Hadriana, nie wykluczając Alberta, któremu opadła szczęka. - Cóż, jesteś zdumiewającym człowiekiem pełnym niespodzianek! - księżna podsumowała to, o czym wszyscy myśleli. Hadrian jeszcze nigdy nie widział tak serwowanej kolacji. Pięćdziesięciu idealnie zgranych służących przynosiło parujące talerze z egzotycznymi potrawami podanymi w niebanalny sposób. Na dużych półmiskach ustawiono w odpowiednich pozach dwa pawie. Jeden spoglądał do góry jakby ze zdziwieniem, drugi natomiast miał główkę odwróconą do tyłu, jakby spał. Każdego otaczały kawałki rozmaitych soczystych mięsiw. W podobny sposób podano kaczki, gęsi, przepiórki, turkawki i kuropatwy, a jeden nieskazitelnie biały łabędź trąbiący stał z rozłożonymi skrzydłami, jakby za chwilę miał odlecieć. Polane sosem plastry chudej sarniny, ciemnego mięsa dzika i lekko poprzerastanej tłuszczem wołowiny były otoczone kręgami orzechów, jagód i ziół. Piętrzyły się stosy pieczywa o różnych odcieniach, od śnieżnobiałego do niemal czarnego. Każdy centymetr wolnego miejsca na stołach zajmowały ogromne kawałki serów w kształcie klinów, maślane placuszki, siedem gatunków ryb, ostrygi gotowane w migdałowym mleku, pierogi z mięsem, tarty z kremem z mleka i jajek oraz skropione miodem ciastka. Podczaszowie i ich liczni pomocnicy donosili nieustannie wino, piwo, porter i miód. Hadrian zaniepokoił się, próbując przypomnieć sobie liczne instrukcje Nimbusa dotyczące manier przy stole. Lista była sążnista, ale w tym momencie pamiętał tylko o dwóch rzeczach: nie używać obrusa do wycierania sobie nosa i nie robić z widelca wykałaczki. Lecz po odmówionej przez Saldura modlitwie do Maribora jego obawy pierzchły, gdy wszyscy goście rzucili się bez opamiętania do jedzenia. Odrywali nogi prosiakom i głowy ptakom, na stół spadały kawałki mięsa i krople tłuszczu, gdy szlachcice wyciągali ręce po wszystkie potrawy, żeby nie pominąć czegoś, co mogłoby stać się najpopularniejszym kulinarnym tematem rozmów.

W skład dotychczasowego jadłospisu Hadriana wchodziły czarny chleb, ciemne piwo, żółty ser, solona ryba i gulasz z warzywami. Tego, co miał przed sobą, jeszcze nigdy nie jadł. Skosztował pawia, który pomimo swojego uroku okazał się suchy i daleki od oczekiwań. Sarnina miała cudowny wędzony smak, ale zdecydowanie najlepiej smakowały jabłka pieczone z cynamonem. Wszystkie rozmowy ucichły, gdy goście zaczęli jeść. Słychać było jedynie dźwięki lutni, słowa pieśni i odgłosy przeżuwania.

Długi jest w lecie dzień, długa jest moja pieśń, wspomnienie twe w sercu zachowam, aż przyjdziesz i dłoń mi swą podasz...

Muzyka była piękna i dziwnie przejmująca. Nastrojowa melodia dobrze pasowała do blasku ognia w kominku i płomieni świec. Po zachodzie słońca okna przeobraziły się w czarne lustra i nastrój zrobił się bardziej kameralny. Hadrian, ukontentowany jedzeniem, napojami i muzyką, zapomniał o sytuacji, w której się znalazł, i dobrze się bawił dopóty, dopóki hrabia Chadwick szturchnięciem nie przywrócił go do rzeczywistości. - Zgłosiłeś się do udziału w walce konnej na kopie? - spytał. Po jego tonie i szklistych oczach Hadrian zorientował się, że Archibald Ballentyne zaczął pić długo przed biesiadą. - A, tak, zgłosiłem się, sir. To znaczy, wasza lordowska mość. - Może się zatem zdarzyć, że trafisz na mojego mistrza, sir Brecktona, który tam siedzi. - Machnął zwiotczałą ręką nad stołem. - On też będzie uczestniczył w turnieju. - W takim razie kiepskie moje szanse. - To prawda - przyznał hrabia. - Ale musisz się postarać. Trzeba zadowolić tłum. - Pochylił się konfidencjonalnie. - Powiedz, Saldur mówił prawdę? - Nie kwestionowałbym nigdy słów regenta - odparł Hadrian. Archibald zarechotał. - Chyba chciałeś powiedzieć: „Nie wierzyłbym w ani jedno jego słowo". Wiedziałeś, że obiecali mi Melengar, a potem ot, tak... - spróbował pstryknąć palcami - ot, tak... - znów spróbował. - Ot... - po raz trzeci mu się nie udało. - No,

wiesz, o co mi chodzi. Zabrali to, co mi obiecali. A więc rozumiesz, czemu jestem sceptycznie nastawiony. Naprawdę imperatorka cię oczekiwała? - Nie mam pojęcia, panie. Skąd miałbym wiedzieć? - A więc nie poznałeś jej osobiście? To znaczy imperatorki? Hadrian zamilkł na chwilę, przypominając sobie młodą dziewczynę o imieniu Thrace. - Imperatorki nie poznałem osobiście. Nie powinna tam siedzieć? Hrabia spochmurniał. - Zostawiają pusty tron na jej cześć. Nigdy nie jada publicznie. Szczerze mówiąc, mieszkam w tym pałacu od dwóch i pół roku, a widziałem ją tylko trzykrotnie: raz w sali tronowej, raz, gdy przemawiała do ludzi, i raz, gdy ja... Cóż, ona nigdy nie opuszcza swojego pokoju. Często zastanawiam się, czy regenci jej tam nie więżą. Powinienem kazać ją uprowadzić, uwolnić biedną dziewczynę. Archibald wyprostował się na krześle i powiedział bardziej do siebie niż Hadriana. Tak powinienem zrobić, a tam siedzi człowiek, z którym muszę porozmawiać. Oderwał orzech ze stroika i rzucił nim w Alberta. - Wicehrabio Winslow! - zawołał głośniej, niż to było konieczne. - Dość dawno cię nie widziałem. - Istotnie, wasza lordowska mość. Zbyt dawno. - Masz wciąż kontakt z tymi dwoma... nocnymi duchami? No, wiesz, tymi magikami, którzy umieją sprawiać, by listy zniknęły, i z równą łatwością ratują księżniczki z więzień? - Przykro mi, wasza lordowska mość, ale po tym, co ci zrobili, zakończyłem znajomość z nimi. - Tak, po tym, co mi zrobili - wymamrotał hrabia, zaglądając do swojego kielicha. - Położyli mi głowę Bragi na kolanach! I to kiedy spałem! Wiedziałeś o tym? Mówię ci, przebudzenie było bardzo przykre... - przerwał, mamrocząc do siebie. Hadrian przygryzł wargę. - Nie miałem pojęcia. Masz moje szczere przeprosiny - powiedział Albert z niekłamanym zdziwieniem, co uszło uwagi Ballentyne'a, który odchylił głowę do tyłu, żeby wziąć kolejny łyk wina. Do sali weszli nowi muzycy i zaczęli grać utwór do tańca. Panowie, w tym Gilbert i Elgar, poprowadzili panie na parkiet, ale Hadrian nie umiał tańczyć. Nimbus nawet nie próbował go nauczyć. Książę i księżna Rochelle także postanowili popląsać i tym samym między Hadrianem a Albertem zrobiło się pusto.

- Sir Hadrian, tak? - spytał wicehrabia, przechodząc na miejsce zwolnione przez lady Genevieve. - Po raz pierwszy w sali bankietowej? - Tak. - To duży pałac o imponującej historii. Na pewno podczas rekonwalescencji nie miałeś okazji go zwiedzić. Jeśli nie zamierzasz tańczyć, chętnie cię oprowadzę. Na drugim piętrze jest kilka wspaniałych obrazów i fresków. Hadrian zerknął na ludzi, którzy go wciąż obserwowali. - Nie wątpię, wicehrabio, ale niegrzecznie by było opuszczać ucztę tak szybko. Nasi gospodarze mogliby mieć mi to za złe. - Wskazał na główny stół, przy którym siedzieli Saldur i Ethelred. - Nie chciałbym popaść u nich w niełaskę na tak wczesnym etapie uroczystości. - W pełni to rozumiem. Czy odpowiada ci kwatera w pałacu? - Owszem. Mam własny pokój w skrzydle dla rycerzy. Regent Saldur jest nad wyraz szczodry i w kwestii zakwaterowania nie mam na co się uskarżać. - A więc masz jakiś inny powód do narzekań? - spytał Albert. - Właściwie nie chodzi o narzekanie. Po prostu martwię się o to, jak sobie poradzę w turnieju. Będę rywalizował z wieloma znanymi rycerzami, takimi jak sir Breckton. Udany występ ma dla mnie ogromne znaczenie. Kilku wysoko dystyngowanych ludzi będzie bacznie obserwowało przebieg walk - odparł Hadrian, starannie dobierając słowa. - Nie powinieneś się tak bardzo przejmować - włączył się do rozmowy Breckton. - Jeśli jesteś wierny etosowi rycerskiemu, Maribor cię poprowadzi. Na polu nie liczy się to, co myślą inni. Prawda jest zawsze prawdą i wiesz, czy żyjesz w zgodzie z nią, czy nie. Stąd będziesz czerpał siłę lub słabość. - Dziękuję za życzliwe słowa, ale nie będę rywalizował tylko dla siebie. Zwycięstwo w turnieju zmieni także los tych, na których mi zależy. Ludzi z mojej, aa... świty. Albert skinął głową, sir Breckton zaś pochylił się do przodu. - Troszczysz się o reputację swoich giermków i stajennych? - Są mi bliscy jak rodzina - oznajmił Hadrian. - To godne podziwu. Nie spotkałem jeszcze rycerza, który tak by się przejmował dobrem tych, którzy mu służą. - Szczerze mówiąc, panie, biorę udział w turnieju głównie z tego powodu. Żywię tylko nadzieję, że niczym mnie nie zhańbią, bo niektórzy z nich mają skłonność do nierzetelnych ocen, do pochopnych i ryzykownych działań, zwykle oczywiście w

moim imieniu. W tym jednak przypadku wolałbym, żeby zwyczajnie cieszyli się świętem. Albert jeszcze raz skinął głową i dopił wino. Ballentyne też wziął kolejny łyk. Przełknął i głośno beknął, po czym położył łokieć na stole i podparł dłonią policzek. Hadrian przypuszczał, że hrabia niedługo straci świadomość. Mnich i mężczyzna z siwą brodą życzyli pozostałym dobrej nocy. Oddalili się, dyskutując o legendzie o Kile'u, znaczeniu opowieści Saldura i prawdziwej tożsamości człowieka, którego Hadrian rzekomo spotkał w lesie. - Kolacja w waszym towarzystwie była prawdziwą przyjemnością - oznajmił Albert, wstając. - Nie przywykłem do takiego wystawnego życia i wino poszło mi do głowy. Obawiam się, że jeśli tu zostanę, zrobię z siebie głupca. Udam się zatem na spoczynek. Dwaj rycerze pożegnali się z nim i Blackwater obserwował, jak Winslow wychodzi z sali, nie oglądając się za siebie. Nie mając nikogo innego do rozmowy, zwrócił się więc do Brecktona: - Twój ojciec nie przyszedł czy siedzi przy innym stole? Breckton, który skupił uwagę na przedniej części sali, odpowiedział dopiero po chwili: - Ojciec postanowił nie przychodzić. Gdyby nie życzenie mojego pana - wskazał na hrabiego - mnie też by tu nie było. Żaden z nas nie jest w nastroju do świętowania. Całkiem niedawno dotarła do nas wiadomość, że mój młodszy brat Wesley zginął w służbie imperatorki. - Przykro mi z powodu twojej straty - odrzekł Hadrian posępnie. - Jestem pewien, że odszedł z honorem. - Dziękuję, ale śmierci w służbie nie można uważać za niespodziewaną. Znajomość okoliczności pocieszyłaby mnie w smutku. Zginął daleko od domu, pełniąc służbę na pokładzie „Szmaragdowego Sztormu", który zaginął na morzu. Rycerz wstał. - Wybacz, ale też się pożegnam. - Naturalnie, dobrej nocy. Hadrian obserwował oddalającego się Brecktona. Rycerz chodził w podobny sposób jak jego brat i najemnik musiał sobie przypomnieć, że dwa wyjścia, które miał do wyboru, były równie nieprzyjemne. Nawet gdyby nie czuł się emocjonalnie związany, życie dwojga osób stanowiło większą wartość od życia jednej. Hadrian nie miał wyboru, ale to wcale nie uspokajało jego sumienia. Podobnie jak to, że Breckton był żołnierzem i zgodnie z jego słowami śmierci w służbie nie można było uważać za niespodziewaną.

Głowa Ballentyne'a zsunęła mu się z ręki i spadła z głuchym odgłosem na stół. Hadrian westchnął. Podobnie jak przynależność do stanu rycerskiego szlacheckie uczty nie były takie wspaniałe, jak się spodziewał.

Rozdział 11. Cnota rycerska. Albert Winslow przemierzał szybko ulice Aquesty, szczelnie owinięty ciężkim płaszczem i z kapturem na głowie. Żałował, że nie włożył na drogę wysokich butów, ponieważ w trzewikach z klamrami niewiele brakowało, by się poślizgnął na oblodzonym bruku. Mógł wziąć powóz, gdyż w pałacu było kilka do wynajęcia, ale pieszo łatwiej mu było się zorientować, czy ktoś go nie śledzi. Gdy się obejrzał, zobaczył, że na ulicy jest pusto. Kiedy wszedł do karczmy Baileya, ogień we wspólnej sali ledwie się tlił. Jakiś starszy mężczyzna spał przy kominku, omal nie rozlewając brandy z czarki, którą trzymał na kolanach. Albert wspiął się szybko po schodach, zmierzając do swojego pokoju. Pomyślał, że napisze list, zostawi go na stole i wróci do pałacu. Układając w głowie słowa, wyjął klucz i otworzył drzwi. W pokoju nie było zimno i ciemno, jak się spodziewał. Paliły się w nim ogień i świeczki na stole. Na łóżku leżał - w butach - krasnolud. - Magnus? Drzwi szybko się zamknęły i gdy Albert obrócił się na pięcie, zobaczył Royce'a. - Powinieneś pamiętać o zamykaniu ich na klucz - odezwał się złodziej. Albert uśmiechnął się z wyższością. - Nawet tego nie skomentuję. Kiedy przyjechaliście? - Całkiem niedawno. Nie zdążyłem jeszcze ani chwili odpocząć - zrzędził Magnus. - Gnał na złamanie karku. - Hej, zabieraj nogi z łóżka - powiedział Albert, uderzając grzbietem dłoni w buty krasnala. - Co się stało z Hadrianem? - spytał Royce ostrym tonem, nie zdejmując kaptura. Zanim Albert poznał Royce'a i Hadriana, był pijakiem mieszkającym w stodole poza Colnorą. Sprzedawszy po kolei ubrania, żeby mieć pieniądze na rum, został z koszulą nocną i starymi łachmanami. Uskarżając się na pechowy los szlacheckiego syna utracjusza, zaoferował tę koszulę Royce'owi za pięć miedzianych tenentów. Ale ten złożył mu lepszą propozycję. Riyria potrzebowała szlachcica jako łącznika z zamożnymi i uprzywilejowanymi - szanowaną osobę do sprzedawania niecnych usług. Doprowadzili go do porządku, zapłacili za nowe ubrania i zapewnili całą otoczkę sukcesu, jakiej wymagał wicehrabia. Przywrócili mu godność i Albert znów stał się szlachcicem. Od tamtej pory uważał Royce'a za przyjaciela, ale nawet on się go bal, gdy najemnik przemawiał tak ostrym tonem.

- No więc? - naciskał Royce, podchodząc do Alberta tak blisko, że wicehrabia się cofnął. - Jest w więzieniu? - Co takiego? Ależ skąd! - Albert pokręcił głową. - Właściwie to nie uwierzysz. Właśnie wróciłem z biesiady szlachciców, wielkiej fety rozpoczynającej obchody zimonaliów. Byli tam dosłownie wszyscy: królowie, biskupi, rycerze... - Do rzeczy Albercie. - Hadrian też tam był. Royce zacisnął dłonie w pięści. - Co mu zrobili? - Ależ nic. Dali mu jedzenie. On był... Pasowali go na rycerza, Royce, rycerza imperium. Szkoda, że nie widziałeś, co miał na sobie. Na te słowa nawet krasnolud usiadł na łóżku. - Co takiego? Nie zmyślaj, ty zwariowany... - Przysięgam. To prawda! Regent Saldur podszedł i opowiedział wszystkim przy stole szaloną historię o tym, jak Hadrian walczył dla imperialistów w bitwie o Ratibor i został za to pasowany na rycerza. Dasz wiarę? - Nie. Znów piłeś? - Tylko odrobinę wina. Jestem trzeźwy, przysięgam - zaklinał się Albert. - Ale czemu mieliby to robić? Udało ci się z nim porozmawiać? Co powiedział? - Nie mógł swobodnie mówić i tylko napomknął, że jest obserwowany, ale myślę, że weźmie udział w turnieju. Odniosłem wrażenie, że regenci złożyli mu jakąś propozycję - Chodzi o turniej na Highcourt? - Tak. Dał mi wyraźnie do zrozumienia, że nie powinniśmy się mieszać ani próbować mu pomóc. - Nie rozumiem. - To jest nas dwóch. *** - Czuję się idiotycznie - szepnęła Amilia do Nimbusa, odsuwając talerz od siebie. Gapiły się na nią sto dwadzieścia trzy pary oczu. Znała dokładną ich liczbę. Wiedziała, którzy władcy przyjechali z żonami, a którzy z kurtyzanami. Wiedziała, kto jest wrażliwy na przeciągi, a kto czuje się niedobrze przy gorącym kominku.

Wiedziała, która księżniczka nie chciała siedzieć obok hrabiny, i kto ma władzę, a kto jest zwykłą marionetką. Znała wszystkie dziwactwa i słabostki obecnych, wszystkie ich uprzedzenia i fobie, wszystkie nazwiska i tytuły, ale nie znała żadnej z tych twarzy. Każdy z osobna był miękki jak kawałek pergaminu, ale teraz byli tu wszyscy razem i się gapili. Nie, nie gapili. Na ich twarzach malował się wyraz zbyt dużej złośliwości i wzgardy, by określać ich spojrzenie tak łagodnie. Widziała w ich oczach złość i wiedziała, co myślą: „Jakim cudem ta uboga córka wytwórcy powozów siedzi przy stole imperatorki?". Miała wrażenie, jakby sto dwadzieścia trzy wilki warczały na nią z obnażonymi klami. - Pięknie wyglądasz - powiedział Nimbus, stukając palcami w rytm pawany. Nauczyciel najwyraźniej nie zważał na fale nienawiści, które się o nich oboje rozbijały. Amilia westchnęła. Nie pozostawało jej nic innego, jak tylko jak najlepiej przetrwać wieczór. Wyprostowała się więc: na krześle, usiłując swobodnie oddychać, co nie było łatwe w obcisłej górze. Amilia miała na sobie suknię, którą tego ranka sprezentowała jej księżna. Nie był to bynajmniej zwykły strój, lecz dzieło sztuki z błękitnego jedwabiu. Przód ozdabiały podobne do łabędzi wstążki wplecione w misterne wzory. U dołu obcisłego stanika spłaszczającego jej brzuch brała początek wydymająca się spódnica, która przy każdym ruchu dziewczyny mieniła się niczym pomarszczona woda w świetle. Głęboki dekolt odsłaniał górną część jej piersi. Ku konsternacji lady Genevieve Amilia owinęła się szalem, który zakrywał zarówno tę część ciała dziewczyny, jak i przepiękny naszyjnik wysadzany klejnotami, który księżna jej pożyczyła. Być może w celu zapobieżenia podobnemu zakryciu diamentowych kolczyków księżna przysłała do Amilii trzech fryzjerów, żeby upięli jej włosy do góry. Spędzili prawie dwie godziny na układaniu fryzury. Po nich przyszły dwie specjalistki od makijażu, które pomalowały jej usta, powieki i policzki, a nawet paznokcie. Amilia nigdy się nie malowała, nigdy się tak nie czesała, a już przenigdy nie odsłaniała piersi. Z szacunku dla księżnej zgodziła się na to wszystko, ale czuła się jak klaun - błazeńska rozrywka dla tych stu dwudziestu trzech par oczu. Stu dwudziestu czterech, poprawiła się w myślach. W ostatniej chwili do listy gości doszła jeszcze jedna osoba. - Który to? - spytała Nimbusa. - Kto? Sir Hadrian? Tam go wcisnąłem. To ten w fioletowo-złotym stroju. Saldur przedstawia go jako rycerza, ale nigdy nie spotkałem nikogo bardziej niegodnego tego tytułu.

- Jest okrutny? - Bynajmniej. Jest taktowny i okazuje wszystkim szacunek, nawet służącym. Uskarża się mniej niż zakonnik, i choć jestem pewien, że umie używać miecza, wydaje się nie bardziej agresywny od myszy. Nie nadużywa alkoholu, uważa półmisek płatków owsianych za ucztę i wstaje o świcie. Nie jest rycerzem, ale raczej kimś, kim rycerz powinien być. - Wygląda mi znajomo - powiedziała Amilia, ale nie potrafiła sobie przypomnieć, skąd go zna. - Jak mu idzie? - Opornie - odparł Nimbus. - Mam tylko nadzieję, że nie spróbuje zatańczyć. Nie zdążyłem go nauczyć, a jestem pewien, że nie ma do tego drygu. - A ty umiesz tańczyć? - zdziwiła się Amilia. - Jestem niezwykle utalentowany, milady. Czy chciałabyś, żebym i ciebie nauczył? Asystentka imperatorki przewróciła oczami. - Wątpię, żebym to też musiała umieć. - Na pewno? Czy Sir Breckton nie starał się o twoją wstążkę? - Z litości. - Litości? Jesteś pewna? Być może ty... O rety, a cóż to ma być? - Nimbus przestał mówić, gdy zobaczył, że sir Murthas kluczy między stołami, zmierzając wprost do nich. W prążkowanym bordowym kaftanie, opinającym go ciasno w talii i z szerokimi wywatowanymi ramionami rycerz wyglądał całkiem imponująco. Na szyi miał elegancki złoty łańcuch z rubinem. Jego ciemne oczy pasowały do czarnych jak węgiel włosów, a kozia bródka była świeżo przystrzyżona. - Lady Amilio, jestem sir Murthas z Alburnu. - Wyciągnął do niej dłoń ozdobioną masywnymi pierścieniami. Zmieszana Amilia gapiła się na nią, aż rycerz niezdarnie ją opuścił, a Nimbus skulił się skonfundowany obok niej. Najwyraźniej zrobiła coś niestosownego, ale nie wiedziała co. - Miałem nadzieję, pani - kontynuował sir Murthas - że zaszczycisz mnie tańcem. Amilia była przerażona. Siedziała sztywno i gapiła się na niego bez słowa. Nimbus ponownie przyszedł jej z pomocą. - Przypuszczam, że w tej chwili jaśnie pani nie interesuje taniec, sir Murthasie. Może innym razem?

Murthas spojrzał na nauczyciela z odrazą, po czym wyraz jego twarzy złagodniał, gdy skierował uwagę ponownie na Amilię. - Czy wolno mi zapytać, dlaczego? Jeśli nie czujesz się dobrze, to może mógłbym zaprowadzić cię na balkon, żebyś zaczerpnęła świeżego powietrza? Jeżeli zaś razi cię muzyka, każę zagrać inną melodię. A gdyby ci nie odpowiadał kolor mojego kaftana, z chęcią się przebiorę. Amilia dalej nie potrafiła się odezwać, więc Murthas zerknął na Nimbusa. - Czy to on źle o mnie mówił? - W ogóle o tobie nie wspominałem, panie - odparł nauczyciel, ale jego słowa nie zrobiły na rycerzu żadnego wrażenia. - Może odstręczają ją te mysie włoski na twoim podbródku, Murthasie - ryknął sir Elgar, podchodząc do stołu. - A może czeka, aż zaprosi ją do tańca prawdziwy mężczyzna. Co na to powiesz, pani? Uczynisz mi ten zaszczyt? Elgar stanął przy Murthasie, górując nad rywalem, i odepchnął niższego rycerza na bok, wyciągając rękę. - Ja... przepraszam - odzyskała mowę Amilia - ale nie mam ochoty tańczyć. Elgar nasrożył się, ale nic nie powiedział. - Szanowni panowie, to na mnie czeka ta dama - odezwał się sir Gilbert, występując do przodu. - Wybacz, pani, że tak długo mnie nie było i musiałaś znosić to towarzystwo. Amilia pokręciła głową, wstała od stołu i zaczęła się szybko oddalać. Ani nie wiedziała, dokąd zmierza, ani nie dbała o to. Przestraszona i zażenowana myślała jedynie, żeby się stamtąd wydostać. W obawie przed napotkaniem wzroku innego rycerza wpatrywała się w podłogę. Tak natknęła się po raz kolejny na sir Brecktona. - O jejku - wydyszała i podniosła głowę. - Ja... ja... - To chyba już weszło nam w nałóg - powiedział Breckton z uśmiechem. Amilia była tak zażenowana, że do oczu napłynęły jej łzy i ściekły po policzkach. Gdy Breckton to zobaczył, przestał się uśmiechać. Przyklęknął na jedno kolano i skłonił głowę. - Wybacz mi, pani. Jestem głupcem. Mówiłem bezmyślnie. - Ależ skąd, nic się nie stało - zaprzeczyła. Jeszcze nigdy nie czuła się tak źle. Proszę, ja tylko próbuję wrócić do swojej komnaty. Ja... Ja mam już dość ucztowania. - Jak sobie życzysz. Proszę, chwyć mnie za ramię, a ja odprowadzę cię tam bezpiecznie.

Amilia nie była w stanie się sprzeciwić, wzięła rycerza pod ramię, po czym poszli korytarzem. Z dala od hałasu i tłumu poczuła się bardziej sobą. Otarła policzki i puściła rękę rycerza. - Dziękuję, sir Brecktonie, ale nie musisz mnie odprowadzać do drzwi komnaty. Od dawna mieszkam w tym pałacu i dobrze znam drogę. Zapewniam cię, że nie napotkam smoków ani potworów. - Oczywiście. Wybacz mi znów czelność. Ja tylko myślałem, że... Amilia skinęła głową. - Wiem. Byłam tym wszystkim trochę przytłoczona. Nie przywykłam do tego, żeby poświęcano mi tyle uwagi. Pomimo tytułu nadal jestem prostą dziewczyną, a rycerze wciąż mnie przerażają. Breckton wyglądał na urażonego i zrobił krok do tyłu. - Nigdy bym cię nie skrzywdził, pani! - Znów robię to samo. Czuję się bardzo głupio. - Wyrzuciła ręce do góry. - Ja... ja nie wiem, jak zachowuje się szlachcianka. Wszystko, co mówię, jest niewłaściwe. Wszystko, co robię lub czego nie robię, to pomyłka. - Jestem pewien, że to nie twoja, tylko moja wina - zapewniał ją Breckton. - Nie przywykłem do dworów. Jestem żołnierzem, prostym i szczerym. Jeszcze raz poproszę cię o wybaczenie i zostawię w spokoju, bo widzę wyraźnie, że cię przerażam. - Bynajmniej. Jesteś nadzwyczaj uprzejmy. To inni mnie... Jesteś jedynym... westchnęła. - Proszę, byłabym zaszczycona, gdybyś mnie odprowadził. Breckton stanął energicznie na baczność, ukłonił się i jeszcze raz podał Amilii ramię. W milczeniu weszli po schodach na piąte piętro, minęli strażników i dotarli do drzwi komnaty. Breckton skinął głową i uśmiechnął się do Geralda, który w odpowiedzi mu zasalutował. Amilia jeszcze nigdy nie widziała, żeby przed kimkolwiek to robił. - Masz dobrą ochronę - zauważył Breckton. - Nie ja, to komnaty imperatorki. Zawsze do niej zaglądam przed udaniem się na spoczynek. Szczerze mówiąc, nawet nie powinno cię być na tym piętrze. - Zatem się oddalę. Zaczął się odwracać. - Poczekaj - powiedziała i jeszcze raz dotknęła jego ramienia. - Proszę. - Zdjęła i podała mu szal. Breckton uśmiechnął się szeroko. - Będę nosił go dumnie podczas turnieju i godnie cię reprezentował.

Chwycił jej rękę i delikatnie ją pocałował, po czym ukłonił się i odszedł. Amilia podążała za nim wzrokiem, aż dotarł do schodów i zniknął z widoku. Gdy się odwróciła, zobaczyła, że Gerald się uśmiecha. Uniosła brew i strażnik spoważniał. Weszła do komnaty sypialnej imperatorki. Modina jak zawsze była przy oknie. Leżała w cienkiej białej koszuli nocnej na kamiennej podłodze i wyglądała, jakby nie żyła. Właśnie w takiej pozycji Amilia przeważnie zastawała ją wieczorem. Lustro było nietknięte i Modina zwyczajnie spała. Mimo to Amilia nie potrafiła przestać myśleć, że pewnego dnia... - Modina? - odezwała się cicho, potrząsając lekko ramię imperatorki. - Chodź, jest za zimno, żeby tu leżeć. Dziewczyna spojrzała na nią smutno, po czym skinęła głową. Amilia położyła ją do łóżka, przykryła kocem i pocałowała w czoło, a następnie wyszła. *** Hadrian ściskał w palcach stopiony wosk ze świeczek i słuchał rytmicznego chrapania hrabiego. Nawet jego „cienie" wyglądały na zmęczone, choć nastąpiła już zmiana ich warty. Zastanawiał się, jak długo ma pozostać w sali. Zobaczył, jak sir Breckton wraca na ucztę, ale nie idzie na swoje miejsce, lecz wdaje się w rozmowę z Nimbusem. Blackwater obserwował ich przez chwilę, a potem dostrzegł ruch przy głównym stole. Ku jego przerażeniu Saldur wziął kielich wina i podszedł bezpośrednio do niego. - Dobrze się spisałeś - zagaił, siadając naprzeciwko Hadriana. - A przynajmniej tak to wyglądało z tamtego miejsca. Wartownik Guy i lord Marius wyrażają się o tobie w superlatywach. - Lord Marius? Chyba nie Merrick Marius? - Owszem, pamiętasz go, prawda? Był obecny na naszym spotkaniu. Och, co za głupota. Może zapomnieliśmy go przedstawić. Marius powiedział, że niedawno ty i twój wspólnik ogromnie mu zaimponowaliście wykonaniem zadania w jego imieniu. Z tego, co słyszałem, było dość trudne. Powiedział mi nawet, że według niego tylko wy byliście w stanie dokonać takiego wyczynu. Hadrian zacisnął zęby. - Tak się zastanawiam... Może po zakończeniu tej sprawy z Brecktonem będziesz wolał pracę dla imperium od wygnania z Gauntem. Jestem pragmatykiem, Hadrianie, i potrafię dostrzec korzyść ze współpracy z kimś takim jak ty. Na pewno słyszałeś sporo okropnych rzeczy o mnie lub moich uczynkach.

Musisz jednak sobie uświadomić, że usiłuję uwolnić świat od problemów, które nękają nas wszystkich, zarówno ludzi prostych, jak i szlachciców. Drogi są w opłakanym stanie. Z powodu zabłocenia trudno podróżować nimi wiosną. Szerzy się bandytyzm, który utrudnia handel i tłamsi rozwój. Każde miasto to kloaka i w niewielu jest świeża woda. Na północy brakuje miejsc pracy, na południu - rąk do niej, a wszędzie jest za mało jedzenia. Hadrian spojrzał na drugą stronę sali i zobaczył, że Breckton i Nimbus razem wychodzą. Po niedługim czasie Murthas, Elgar i Gilbert wypili jednym haustem wino i ruszyli w tym samym kierunku. - Świat ludzi ma wielu wrogów - ciągnął Saldur. - Gdy małostkowi królowie toczą z sobą wojny, osłabiają swoimi dziecinnymi waśniami narody. Od dawna żywię przekonanie, że te spory otwierają drzwi najeźdźcom i sprzyjają destrukcji. Może nie wiesz, ale od południa najeżdżają na nas Ghazelowie i Dakkowie. Nie rozgłaszamy tego, oczywiście, więc niewielu wie o powadze sytuacji, ale nawet dokonali najazdu na Tur Del Fur. Hadrian rzucił mu gniewne spojrzenie. - Jeśli nie chcieliście mieć Ghazelów za sąsiadów, to nie trzeba było ich zapraszać. Saldur przyglądał mu się przez chwilę z zaciekawieniem. - Zrobiłem to, co było konieczne. O czym to mówiłem? Ach, tak. Nie każdy może utrzymać swój stan posiadania, jeśli sytuacja się zmieni. Nie da się uniknąć ofiar. Usiłowałem być rozsądny, ale jeśli zostaje zakażona noga i nie można jej uratować, to trzeba ją amputować dla dobra organizmu. Mam nadzieję, że potrafisz zrozumieć te drobne koszty i spojrzeć na wszystko z szerszej perspektywy. Nie jestem złym człowiekiem, Hadrianie. To świat zmusza mnie do okrucieństwa. Ale nie bardziej niż ojciec zmuszający dziecko do połknięcia nieprzyjemnego lekarstwa. Rozumiesz to, prawda? - Saldur spojrzał na niego wyczekująco. - Mogę odejść? - spytał Hadrian. Saldur westchnął i odchylił się na krześle. - Tak, możesz. Potrzebujesz dużo snu. Turniej zaczyna się za dwa dni. *** Korytarze, którymi Hadrian szedł do skrzydła rycerzy, zaśmiecały szyszki sosnowe i girlandy z ostrokrzewu - pozostałości po niesfornych hulakach.

Skręciwszy za róg, zobaczył Nimbusa pod ścianą. Dworzanin miał podartą tunikę i krwawił z nosa. Stał nad nim sir Gilbert, szczerząc zęby w uśmiechu. Przez wejście do wspólnej sali Hadrian dostrzegł sir Brecktona. Rycerz, uzbrojony jedynie w puginał, bronił się przed Murthasem i Elgarem, którzy oprócz sztyletów mieli też miecze. - Patrzcie, kto się przyłączył do zabawy - powiedział Gilbert, gdy Hadrian się zbliżył. - Zważywszy na okoliczności - zwrócił się Hadrian do Nimbusa, nie spuszczając wzroku z Gilberta - ile szczodrości powinienem okazać tym kolegom rycerzom? We wspólnej sali Murthas zamierzył się na Brecktona, który zatrzymał miecz swoim krótkim ostrzem i odepchnął broń napastnika na bok. - Zważywszy na okoliczności - odparł szybko Nimbus - uważam, że cnota szczodrości nie ma tu zastosowania. - Zaiste! - krzyknął Breckton. - Utracili prawo do traktowania ich z honorem. Hadrian się uśmiechnął. - To znacznie ułatwia sprawę. Wyjął własny sztylet i rzucił nim w udo Gilberta. Rycerz wrzasnął i upadł na kolana, spoglądając na Blackwatera ze zdziwieniem. Hadrian grzmotnął go pięścią w twarz i przeciwnik runął na podłogę. Najemnik wziął oba noże Gilberta i ruszył do przodu. Elgar uśmiechnął się szyderczo, odwracając się do Hadriana i pozostawiając Brecktona Murthasowi. - Mam nadzieję, że kopią władasz lepiej niż mieczem. - rzekł Hadrian, zbliżając się do rycerza. - Jeszcze się nie starliśmy, ty głupcze! - ryknął Elgar. - Nie ma takiej potrzeby. Trzymasz miecz jak baba. Nie, to nieprawda. Znam kobiety, które nieźle walczą mieczem. Prawda jest taka, że ty to robisz fatalnie. - Braki w stylu nadrabiam siłą. Elgar ruszył na Hadriana, unosząc miecz nad głową i odkrywając całą klatkę piersiową. Zgodnie ze swoim wyszkoleniem najemnik instynktownie chciał zadać jedno pchnięcie w serce przeciwnika, którym zabiłby Elgara na miejscu, ale powstrzymał się i opuścił broń. Saldur i Ethelred nie byliby zadowoleni. Zresztą Elgar był pijany. Zamiast tego więc Hadrian uskoczył na bok, ale pozostawił lewą stopę na miejscu, podkładając nogę rycerzowi. Elgar upadł, uderzając głową o kamienną podłogę. - Nie żyje? - spytał Nimbus, patrząc, jak Hadrian odwraca draba na plecy.

- Nie, ale sądzę, że mógł wyszczerbić posadzkę. To się nazywa twarda głowa. Hadrian usiadł obok Nimbusa i obejrzał rany nauczyciela. - Nie powinieneś pomóc sir Brecktonowi? Hadrian spojrzał na walczących w chwili, gdy Murthas robił kolejny wypad. - Nie sądzę, żeby to było konieczne, co więcej, ingerowanie w walkę innego mężczyzny byłoby nawet niewłaściwe. Ale... - Podniósł miecz Elgara i krzyknął: „Breckton!", a następnie rzucił broń w stronę rycerza. Gdy Breckton ją złapał, Murthas cofnął się, tracąc rezon. - Niech cię diabli wezmą! - wrzasnął i zamachnął się po raz ostatni, po czym uciekł. Hadrian nie mógł powstrzymać się od ponownego wysunięcia stopy i podłożenia nogi. Murthas upadł, wstał i oddalił się biegiem. - Dziękuję - powiedział Breckton i kiwnął lekko głową do Hadriana. - To Murthas powinien mi podziękować - odrzekł Hadrian. Breekton się uśmiechnął. - Istotnie. - Nie rozumiem - powiedział Nimbus. - Murthas przegrał. Czemu miałby ci dziękować? - Pozostał przy życiu - wyjaśnił Hadrian. - Aha - odrzekł lakonicznie Nimbus. *** Nos nauczyciela nie wydawał się złamany, mimo to żaden z nich nie miał ochoty wracać do sali bankietowej. Hadrian i Breckton odprowadzili Nimbusa do jego pokoju, gdzie szczupły mężczyzna podziękował obu rycerzom za pomoc. - Dobrze walczysz - stwierdził Breckton, gdy przemierzał z Hadrianem pałacowe korytarze w drodze do skrzydła rycerzy. - Dlaczego na ciebie napadli? - Byli pijani. - Tam, skąd pochodzę, pijacy kiepsko śpiewają i sypiają z brzydkimi kobietami. Nie napadają na konkurentów i uprzejmych dżentelmenów. - Skąd pochodzisz, sir Hadrianie? - zapytał Breckton po chwili milczenia. - Saldur wyjaśnił...

- Niektórzy z tych, co walczyli u boku z lorda Dermonta i przeżyli bitwę o Ratibor, przyłączyli się do mojej armii na północy. Należał do nich kapitan Lowell. Jego relacja dotycząca tamtego dnia w żaden sposób nie przypomina opowieści regenta Saldura. Nie śmiałbym wprawić regenta lub ciebie w zakłopotanie, nadmieniając o tym publicznie, ale teraz, gdy jesteśmy sami... Hadrian milczał. - Według Lowella w tamten deszczowy poranek cała imperialna armia została zaskoczona we śnie. Większości żołnierzy nie udało się nawet przypiąć miecza, a jeszcze mniej zdołało wsiąść na konia. - Panował wtedy straszny rozgardiasz - odpowiedział Hadrian oględnie. - Tak twierdzisz, ale może wcale cię tam nie było. Rycerz przypisujący sobie dzielność innego jest bardzo niegodziwy. - Zapewniam cię, że tam byłem - odrzekł Hadrian szczerze - i jechałem tego ranka przez błotniste pole, prowadząc ludzi do walki. Breckton przystanął przy wejściu do swojego pokoju i przyglądał się twarzy Hadriana. - Musisz mi wybaczyć niegrzeczność. Pomogłeś mi dziś wieczorem, a ja ci odpłaciłem oskarżeniami. Nie przystoi, aby rycerz oskarżał innego, nie mając rzetelnych dowodów. Więcej do tego nie dopuszczę. Dobranoc. Skinął Hadrianowi lekko głową i zostawił go samego na korytarzu.

Rozdział 12. Kwestia sukcesji. Słońce stało w zenicie, a Arcadius Vintarus Latimer, magister wiedzy na uniwersytecie w Sheridanie, wciąż czekał w wielkim holu pałacu imperialnego. Już kiedyś odwiedził to miejsce, ale wtedy nazywano je zamkiem Warrick i rezydował w nim najpotężniejszy król w Avrynie. Teraz była to siedziba nowego imperium. Stale przypominała o tym imperialna pieczęć wyryta w posadzce z białego marmuru. Arcadius przeczytał napis okalający symbol, kręcąc z niesmakiem głową. - Źle napisali „honor" - powiedział głośno, choć czekał w holu sam. W końcu przyszedł zarządca i skinął na magistra. - Teraz regent Saldur cię przyjmie, sir. Krok bliżej, pomyślał Arcadius, zmierzając w kierunku schodów. Zarządca był prawie na czwartym piętrze, gdy zorientował się, że Arcadius dotarł zaledwie do drugiego podestu. - Przepraszam! - zawołał do niego magister wiedzy, opierając się o poręcz i zdejmując okulary, żeby otrzeć czoło. - Na pewno spotkanie ma się odbyć tak wysoko? - Regent prosił, żebyś przyszedł do jego biura. - No dobrze, zaraz tam wejdę. - Stary profesor skinął głową. Kolejna dobra wiadomość. Choć było mało prawdopodobne, aby Saldur zgodził się na jego propozycję, Arcadius szacował, że jego szanse na sukces potrajają się z każdym biegiem schodów. Gdyby spotkanie zakończyło się pomyślnie, uwolniłby się od poczucia winy i brzemienia odpowiedzialności. Saldur był intelektualistą i.Arcadius mógłby się odwołać do jego szacunku dla wykształcenia. Po dotarciu do biura zobaczył jednak, że Saldur nie jest sarn. - Cóż, oczywiście potrzebujemy obrony na południu - mówił Ethelred, gdy zarządca otworzył drzwi. - Mamy tam teraz na karku nację goblinów. Nie widziałeś ich, Sauly. Nie wiesz... ee... Tak? O co chodzi? - Niech wolno mi będzie przedstawić profesora Arcadiusa Latimera, magistra wiedzy na uniwersytecie w Sheridanie - odrzekł zarządca. - Ach tak, nauczyciel - powiedział Ethelred. - Jest kimś więcej, Lanisie - sprostował Saldur. - Wcale nie, bynajmniej - zaprzeczył Arcadius z wesołym uśmiechem. Kształcenie młodych umysłów to najszlachetniejsza praca, jaką wykonuję. Jestem

zaszczycony. - Ukłonił się czterem osobom w komnacie. Oprócz regentów byli w niej obecni dwaj mężczyźni, których nie rozpoznał. Jeden jednak miał na sobie szaty wartownika Kościoła. - Jesteś daleko od Sheridanu, profesorze - odezwał się Saldur zza dużego biurka. - Przybyłeś z okazji świąt? - Nie, Wasza Ekscelencjo. W moim wieku brzęk dzwoneczków i łakocie nie wystarczają, by skusić kogoś takiego jak ja do opuszczenia ciepłego kąta i wystawienia się na mróz. Nie wiem, czy zauważyłeś, ale na dworze leży sporo śniegu. Arcadius przez chwilę rozglądał się po pokoju. Na półkach stały setki książek, zamknięte na klucz w przeszklonych biblioteczkach. Na ładnym, choć nieco pstrokatym dywanie, częściowo zasłoniętym przez biurko regenta, widoczna była scena z Novronem podbijającym świat, podczas gdy Maribor kierował jego ręką z mieczem. - Twoje biuro jest takie... czyste - zauważył profesor. Saldur uniósł brew, a potem zachichotał. - O tak, przypominam sobie twoje. Nie mogę uwierzyć, że udało mi się przejść przez drzwi. - Mój system segregowania zbiorów jest jedyny w swoim rodzaju. - Magistrze wiedzy, nie chcę być niegrzeczny, ale jesteśmy zajęci - wtrącił się Ethelred. - Co sprawiło, że wybrałeś się w taką daleką podróż na mrozie? - Cóż - zaczął Arcadius, uśmiechając się do Saldura. - Wasza Ekscelencjo, liczyłem, że porozmawiam z tobą... na osobności. - Spojrzał znacząco na dwóch nieznanych mu mężczyzn. - Chciałem omówić delikatną sprawę dotyczącą przyszłości imperium. - To wartownik Luis Guy, a tam siedzi lord Merrick Marius. Zakładam, że już znasz naszego przyszłego imperatora Ethelreda. Jeśli sprawa dotyczy przyszłości imperium, nie ma bardziej odpowiednich do omówienia jej ludzi. Arcadius zrobił celowo pauzę, zdjął okulary i wyczyścił je powoli rękawem. - A zatem dobrze. Włożył okulary i podszedł do jednego z wyściełanych krzeseł po drugiej stronie pokoju. - Mogę? Gdy stoję zbyt długo, bolą mnie stopy. - Naturalnie - odrzekł Ethelred sarkastycznym tonem. - Czuj się jak u siebie. Arcadius usiadł z westchnieniem, zaczerpnął głęboko powietrza i zaczął mówić.

- Zastanawiałem się nad tworzonym przez was nowym imperium i muszę przyznać, że popieram tę ideę. - No, Sauly, skoro mamy poparcie uczonych, to możemy spać spokojniej Ethelred prychnął. - Pomysł wprowadzenia centralnej władzy jest dobry. Skończą się waśnie monarchiczne i zapanuje zgoda. - Arcadius spiorunował go wzrokiem, spoglądając ponad okularami. - Ale? - chciał wiedzieć Saldur. - Ale co? - Miałem wrażenie, że chcesz się do czegoś doczepić - wyjaśnił dawny biskup Melengaru. - To prawda, ale proszę, spróbuj nie wychodzić przed orkiestrę, to psuje dramaturgię. Przez kilka dni podskakiwałem na zmarzniętej drodze, przygotowując się na to spotkanie, i zasługujesz na poznanie szczegółów z należytą oprawą. Arcadius poprawił rękawy i odczekał stosownie długo, by w pełni przykuć ich uwagę. - Ciekaw jestem, czy zastanawialiście się nad sukcesją. - Sukcesją? - powtórzył Ethelred, który siedział na krawędzi biurka Saldura. - Tak, no wiecie, chodzi o spadkobiercę, który przejmie obowiązki przywódcy. Większość tronów przepada z powodu kiepskiego planowania w tej kwestii. - Nie mam korony, a ty biadolisz, że nie spłodziłem jeszcze potomka? - Nie o twojego potomka się martwię. To imperium zasadza się na fundamencie wiary - wiary w to, że na tron wrócił ród Novrona. Jeśli ciągłość rodu nie zostanie utrzymana, spoiwo utrzymujące imperium w jedności może się rozpłynąć Arcadius westchnął. - Co chcesz przez to powiedzieć? - spytał Ethelred. - Tylko to, że gdyby Modinie przytrafiło się jakieś nieszczęście, a nie pozostawiłaby po sobie dziecka, stracilibyście swój największy atut. Ród Novrona przestałby istnieć, a bez tej cienkiej nitki prawowitości imperium mogłoby stanąć w obliczu rozpadu. Imperium Glenmorgana trwało tylko przez trzy pokolenia. Jak długo przetrwa wasze, gdy kierować nim będzie zwykła śmiertelniczka? - Czemu sądzisz, że coś się przytrafi imperatorce? Arcadius się uśmiechnął. - Powiedzmy, że znam zasady rządzące tym światem i wiem, że wprowadzenie zmiany często wymaga ofiar. Przyszedłem tu, bo obawiam się, że możecie mylnie sądzić, iż Modina stanie się zbyteczna po koronacji Ethelreda. Chcę was uchronić przed popełnieniem strasznego, być może fatalnego w skutkach błędu.

Saldur wymienił spojrzenie z Ethelredem, potwierdzając trafność domysłów magistra wiedzy. - Ale nie ma powodów do obaw, panowie, bo przyszedłem z rozwiązaniem. Arcadius obdarzył ich swoim najbardziej rozbrajającym uśmiechem, przy którym uwydatniły się zmarszczki wokół jego oczu i krągłość policzków, wciąż zaczerwienionych wskutek podróży na mrozie. - Proponuję uznać, że Modina już urodziła dziecko. - Co takiego? - zdumiał się Ethelred. Wstał, a na jego twarzy odmalowały się mieszane uczucia. - Oskarżasz moją narzeczoną... imperatorkę... o nieprzyzwoitość? - Mówię, że gdyby miała dziecko - urodzone przed kilkoma laty i już niezależne od matki - wasze życie stałoby się znacznie łatwiejsze. Zapewniłoby to dalsze jednoczenie imperium pod egidą linii Novrona. - Mów bez ogródek, człowieku! - wybuchnął Ethelred. - Sugerujesz, że takie dziecko istnieje? - Mówię, że mogłoby istnieć. - Spojrzał po kolei na ich twarze, po czym skupił wzrok na Saldurze. - Modina jest spadkobierczynią Novrona nie bardziej ode mnie, ale to nieistotne. Liczy się tylko to, w co wierzą jej poddani. Jeśli zaakceptują, że ma dziecko, wtedy będzie można dalej stwarzać pozory, że jest prawowitą władczynią, i masy będą zadowolone. Po zapewnieniu ciągłości sukcesji nieszczęśliwy wypadek imperatorki nie byłby taką tragedią. Jej lud na pewno by ją opłakiwał, ale pozostałaby nadzieja - nadzieja w dziecku, które pewnego dnia przejęłoby tron. - Poruszyłeś ciekawą kwestię, profesorze - stwierdził Ethelred. - Modina jest ostatnio... chora, ale jestem pewny, że mogłaby wytrzymać jeszcze wystarczająco długo, by urodzić dziecko, prawda, Sauly? - Dlaczego nie? Moglibyśmy to załatwić. Magister wiedzy pokręcił głową, jakby słyszał od studenta niewłaściwą odpowiedź. - A co, gdyby umarła w połogu? To się zdarza aż nader często, a w tak ważnej sprawie stanowi zbyt duże ryzyko. Naprawdę chcecie położyć na szali wszystko, co usiłujecie osiągnąć? Dziecko, poczęte zanim imperatorka poznała Ethelreda, nie świadczyłoby źle o jej przyszłym mężu. Można by je przedstawić tak, aby wzmacniało pozycję nowego władcy. Mógłby utrzymywać, że jego miłość do Modiny jest bezgraniczna i zgadza się wychować dziecko jak własne. Takie podejście zjednałoby mu ludzi. - Arcadius odczekał minutę, po czym ciągnął: Weźcie zdrowe dziecko i wykształćcie je w dziedzinie filozofii, teologii, poezji,

historii i matematyki. Przekażcie mu wiedzę o społeczeństwie, ekonomii i kulturze. Uczyńcie z niego najbardziej światłego przywódcę, jakiego widział świat. Wyobraźcie sobie możliwości, potencjał imperium rządzonego przez intelektualnego giganta, a nie opryszka z największym kijem. Jeśli zależy wam na lepszym imperium, musicie stworzyć lepszego władcę. Ja mogę to załatwić. Mogę przyprowadzić dziecko, które już zacząłem edukować i będę dalej przygotowywał. Mogę wychowywać je w Sheridanie, z dala od dworskiego życia. Nie chcemy zepsutego brzdąca, rozpieszczonego od maleńkości, siedzącego na tronie i machającego nóżkami. Potrzebujemy silnego, miłosiernego przywódcy bez powiązań z arystokracją. - Którego ty będziesz kontrolował - dodał Luis Guy oskarżającym tonem. Arcadius zachichotał. - To prawda, że takie dziecko mogłoby mnie polubić, ale choć wiem, że wyglądam na dziarskiego, jestem jednak bardzo stary. Niedługo umrę. Najprawdopodobniej zejdę z tego świata na długo przed tym, zanim dziecko osiągnie wiek koronacji, więc nie będziecie musieli się martwić o mnie. Powinienem tu zaznaczyć, że nie zamierzam być jedynym jego nauczycielem. I nie może tak być, jeśli sprawa ma się zakończyć sukcesem. Takie karkołomne zadanie wymagałoby zaangażowania historyków, doktorów, inżynierów, a nawet handlowców. Możecie wysłać tylu własnych nauczycieli, ilu chcecie. Liczę, że ty, regencie Saldurze, byłbyś wśród nich. Podejrzewam, że wizja nowego imperium to w dużej części twoje dzieło. Po ślubie, gdy wszystko będzie przebiegało gładko, mógłbyś do nas dołączyć w Sheridanie. Będzie wymagała szkolenia, jakie tylko ty potrafisz zapewnić. - Ona? - zdziwił się Ethelred. - Słucham? - spytał Arcadius, znów spoglądając znad okularów. - Powiedziałeś „wymagała". Mówisz o dziewczynce? - Cóż, tak. Proponuję młodą sierotę, którą opiekuję się od pewnego czasu. Jest niezwykle bystra i w wieku pięciu lat już opanowała litery. To rozkoszna, bardzo obiecująca dziewczynka. - Ale... dziewczynka? - spytał Ethelred drwiąco. - Jaki pożytek z dziewczynki? - Niestety, mój kolega regent ma rację - oznajmił Saldur. - Po zamążpójściu rządziłby jej małżonek i cala twoja edukacja poszłaby na marne. Gdyby to był chłopiec... - Nie brakuje chłopców wśród sierot - stwierdził Ethelred. - Znajdź przystojnego i będziemy mogli tak samo go przygotować. - Moja oferta dotyczy tylko tej dziewczynki.

- Dlaczego? - spytał Guy. Arcadiusowi nie spodobał się jego ton. - Bo wyczuwam w niej zadatki na wspaniałą władczynię, która mogłaby... - Ale to dziewczynka - powtórzył Ethelred. - Imperatorka Modina też jest dziewczyną. - Chcesz powiedzieć, że odmówiłbyś nauczania innego dziecka? Wybranego przez nas? - spytał Saldur. - Tak - odparł Arcadius stanowczo. Miał nadzieję, że do przekonania ich wystarczy wartość wiedzy, jaką tylko on mógł przekazać dziecku, ale dostrzegł odpowiedź wypisaną na ich twarzach, zanim jeszcze ją mu zdradzili. Saldur przynajmniej odnosił się do niego z szacunkiem i podziękował za zwrócenie im uwagi na tę kwestię. Nie zaprosili go do uczestnictwa w zimonaliach i Arcadius poczuł się nieswojo, widząc, w jaki sposób żegna go wzrokiem Luis Guy. Poniósł fiasko. *** Royce czekał niecierpliwie. Tego ranka był na placu Imperialnym i rozmawiał ze sprzedawcami, którzy regularnie dostarczali żywność do pałacu, gdy minął go stary, wysłużony kocz. Royce od razu go rozpoznał i zastanawiał się nad powodem jego przyjazdu. Podczas zimonaliów na pałacowym dziedzińcu nie wystarczało miejsca na powozy wszystkich gości i niebawem kocz wrócił i stanął przy zewnętrznym murze, gdzie nie prezentował się za dobrze w rzędzie szlacheckich wehikułów. Royce'owi wydawało się, że czekał kilka godzin, zanim dostrzegł starego człowieka wychodzącego z pałacu i podchodzącego do powozu. - A co to... - zaczął Arcadius, zaskoczony widokiem siedzącego w środku Royce'a. Złodziej przyłożył palec do ust. - Co tu robisz? - szepnął magister wiedzy, wsiadając i zamykając za sobą drzwi. - Czekam, żeby zapytać cię o to samo - odparł Royce cicho. - Dokąd, profesorze?! - zawołał woźnica, wskakując na kozioł. Powóz zakołysał się pod jego ciężarem. - A... po prostu okrąż miasto, Justin.

- Miasto, sir? - Tak. Chciałbym obejrzeć je przed wyjazdem. - Naturalnie, sir. - A więc? - naciskał Royce, gdy kocz ostro ruszył. - Kanclerz Lambert zachorował i nie mógł przyjechać na tutejsze obchody. Pomyślał więc, że jego nieobecność wymaga złożenia osobiście przeprosin, i zwrócił się do mnie, żebym to zrobił w jego imieniu. A dlaczego ty tu jesteś? - Odnaleźliśmy spadkobiercę. - Czyżby? - Tak, a mówiłeś, że to będzie trudne. - Royce zdjął kaptur i zsunął rękawiczki po kolei z każdego palca. - Gdy Hadrian odkrył, że jest jego opiekunem, wiedział dokładnie, co chce na zimonaliowy prezent: własnego spadkobiercę Novrona. - I gdzie jest ta mityczna chimera? - Okazuje się, że pod ziemią. Wciąż próbujemy ustalić dokładne miejsce, ale najprawdopodobniej Gaunt jest przetrzymywany w pałacowych lochach. Ma zostać stracony podczas święta. Zamierzaliśmy go wcześniej uwolnić. - Spadkobiercą jest Degan Gaunt? - Co za ironia, prawda? Przywódca nacjonalistów usiłujący obalić imperium jest tym, który powinien nim rządzić. - Użyłeś czasu przeszłego... A więc z waszych planów nici? - Nie. Hadrian zawarł z regentami jakiś układ. Wyobraź sobie, że zrobili z niego rycerza. Jeśli wygra turniej, chyba obiecali, że uwolnią Gaunta. Nie jestem jednak pewien, czy im ufam. Powóz toczył się ulicami, a gdy zaczął wjeżdżać pod górkę, koń zwolnił tempo. Jeden z otwartych tobołków podróżnych Arcadiusa spadł na podłogę, dołączając do reszty ubrań magistra, sterty książek, trzewików i stosu koców. - Czy ty kiedykolwiek w życiu odłożyłeś coś na swoje miejsce? - spytał Royce. - Nie widziałem w tym sensu. Musiałbym znów wyjmować. A więc Hadrian mieszka w pałacu. Ale co ty tu robisz? Słyszałem, że spalono Medford. Nie powinieneś sprawdzić, czy wszystko dobrze u Gwen? - Już to zrobiłem. Nic jej nie jest i przebywa w Wichrowym Opactwie. À propos, może lepiej jeszcze nie wyjeżdżaj? Jeśli wszystko pójdzie dobrze, możesz pojechać z nami na ślub. - Czyj? - Mój. W końcu poprosiłem Gwen o rękę i się zgodziła.

- Zgodziła się? - zdziwił się Arcadius i sięgnął ręką po koc, żeby przykryć sobie nogi. - Tak, a obaj myśleliśmy, że ma więcej oleju w głowie. Wyobrażasz sobie mnie w roli męża i ojca? - Ojca? Rozmawialiście o dzieciach? - Gwen chce je mieć i nawet już wybrała imiona. - Czyżby? A jak ty się na to zapatrujesz? Kwilące dzieci i stabilizacja mogą być dla ciebie najtrudniejszym wyzwaniem z dotychczasowych. A od tych obowiązków nie będziesz mógł uciec, jeśli stwierdzisz, że takie życie ci nie odpowiada. - Stary człowiek pochylił głowę, żeby spojrzeć na Royee'a znad okularów. - Na pewno tego chcesz? - Od lat nakłaniałeś mnie, żebym znalazł sobie porządną kobietę, a teraz krytykujesz Gwen? Ja wiem, że lepszej nie znajdę. - Ach nie, nie o to chodzi. Po prostu cię znam. Nie jestem pewny, czy będziesz zadowolony z roli domatora. - Próbujesz mnie zniechęcić? Myślałem, że chcesz, żebym się ustatkował. Zresztą gdy mnie znalazłeś, byłem kimś zupełnie innym. - Pamiętam - powiedział czarnoksiężnik w zamyśleniu. - Zachowywałeś się jak wściekły pies, warczałeś na wszystko i wszystkich. Ale mój genialny pomysł poznania cię z Hadrianem zdziałał cuda. Wiedziałem, że jego szlachetne serce w końcu zmiękczy twoje. - Tak, no cóż, jak jeździsz z kimś odpowiednio długo, to zaczynasz nabierać jego złych nawyków. Nie masz pojęcia, ile razy omal go nie zabiłem na początku naszej wspólnej działalności. Powstrzymywałem się, bo liczyłem, że przy którymś zleceniu i tak zginie, ale jakoś udało mu się przetrwać. - Cieszę się, że między wami wszystko dobrze się ułożyło. Gwen to wspaniała kobieta. I masz rację: nie mogłeś trafić lepiej. - A więc poczekasz? - Niestety nie. Mam polecenie niezwłocznie wracać. - Ale potem przyjedziesz do Wichrowego Opactwa? Gdyby cię tam nie było, czułbym się, jakby brakowało mojego oj... cóż, przynajmniej wujka. Arcadius uśmiechnął się, ale na jego twarzy widać było napięcie. - Co się stało? - spytał Royce. - Hm... Nic takiego. - Nie kłam, już nieraz widziałem to spojrzenie. O co chodzi, ty stary dziwaku?

- To prawdopodobnie nic nie znaczy - odparł Arcadius. - Mów. - Właśnie wracam od regentów. Byli z nimi wartownik Luis Guy i jeszcze jeden człowiek, który się nie odzywał. Nigdy go nie widziałem, ale nazwisko brzmiało znajomo. Często o nim wspominałeś. - Kto to taki? - Przedstawili go jako lorda Merricka Mariusa.

Rozdział 13. Dom przy ulicy Wrzosowiskowej. Mince marzł. Wiatr o świcie przedzierał się przez zgrzebny worek owinięty wokół jego ramion jak przez sieć rybacką. Z nosa mu ciekło. Uszy miał lodowate. W niegdyś zdrętwiałych palcach - teraz wsuniętych pod pachy - czuł pieczenie. Stał we wnęce wejściowej sklepu z kapeluszami, udało mu się więc uniknąć silnych porywów wiatru, ale jego stopy - owinięte jedynie paskami materiału, pomiędzy które wepchnął słomę - tkwiły głęboko w zaspie. Sprawa byłaby warta świeczki, gdyby dowiedział się, kto mieszka w domu po drugiej stronie ulicy, i gdyby to nazwisko zgadzało się z podanym przez zakapturzonego nieznajomego. Pan Grim - a może pan Baldwin'? - obiecał pięć srebrnych chłopcu, który odnajdzie poszukiwanego człowieka. Zważywszy na napływ sporej liczby nieznajomych do Aquesty, znalezienie konkretnej osoby było trudnym zadaniem, ale Mince dobrze znał miasto. Pan Grim - to musiał być pan Grim - wyjaśnił, że chodzi mu o eleganckiego mężczyznę, który często bywa w pałacu. Mince od razu skierował się do Dzielnicy Wzgórz, Elbright sprawdzał karczmy, a Brand obserwował pałacową bramę, lecz Mince był pewien, że ktoś z koneksjami w pałacu wybrałby na swoje lokum ulicę Wrzosowiskową. Chłopak spojrzał na dom naprzeciwko, który był zaledwie jednopiętrowy i dość wąski, wciśnięty między dwa inne. Nie wyglądał tak fantazyjnie jak wielkie rezydencje, mimo to prezentował się okazale. Zbudowany w całości z kamienia miał kilka szklanych okien, przez które wszystko było widać. Większość domów przy ulicy Wrzosowiskowej była w podobnym stylu. Ten jednak wyróżniał się płaskorzeźbą sztyletu i liścia dębu nad drzwiami oraz zauważalnym brakiem zimonaliowych ozdób. Podczas gdy pozostałe budynki przystrojono serpentynami i girlandami, ściany tego były gołe. Dawniej dom należał do lorda Dermonta, który poprzedniego lata zginął w bitwie o Ratibor. Mince zapytał żebrzących na ulicy wyrostków, czy wiedzą, kto jest jego obecnym właścicielem. Umieli mu jedynie powiedzieć, że pan domu jeździ wspaniałym powozem z woźnicą w mundurze imperialnym i ma trzech służących. Zarówno pan, jak i służący trzymali się z dala od innych i byli nowi w Aqueście. - To musi być ten budynek - wymamrotał Mince, a z jego ust wydobył się biały obłoczek pary. Tego ranka wiele od niego zależało. To on musiał wygrać pieniądze - ze względu na Kine'a. Mince musiał radzić sobie sam od szóstego roku życia. W takim wieku nie miał problemów z pozyskiwaniem datków, ale z każdym rokiem było coraz trudniej. W

mieście nie brakowało konkurencji, zwłaszcza teraz, gdy zjawiło się tylu uchodźców. To Elbright, Brand i Kine utrzymywali go przy życiu. Elbright miał nóż, a Brand zabił innego wyrostka w bójce o tunikę - dzięki temu inni dobrze się zastanawiali przed zadzieraniem z nimi - ale to Kine, ich najzdolniejszy złodziej kieszonkowy, był jego najlepszym przyjacielem. A teraz zachorował. Zaczął wymiotować i pocić się, jakby to było lato. Wszyscy dzielili się z nim jedzeniem, ale stan jego zdrowia się nie poprawiał. Przez ostatnie trzy dni nie mógł już nawet wyjść z Gniazda. Za każdym razem, gdy Mince go widział, Kine wyglądał coraz gorzej: był bledszy, chudszy, miał więcej plam i dreszcze - przez cały czas dreszcze. Elbright już widział u kogoś tę chorobę i powiedział, żeby nie marnować na Kine'a więcej jedzenia, bo on niedługo umrze. Mince jednak wciąż dawał mu kawałek własnego chleba, choć przyjaciel rzadko go jadł. Już prawie w ogóle nie jadł. Mince przeszedł przez ulicę i zbliżył się do domu. Aby schronić się przed przenikliwym wiatrem, skierował się na prawą stronę ganku. Jego stopa zagłębiła się w śniegu bardziej, niż się spodziewał, i zamachał rękami jak wiatrak, po czym zsunął się po krótkich schodkach prowadzących do piwnicy i wylądował na plecach, wzbijając w górę tuman śniegu, który go oślepił. Pomacał wokół zmarzniętymi rękami i natrafił na zawias. Po dalszych poszukiwaniach znalazł duży zamek, który przytrzymywał drzwi dobrze zamknięte. Wstał i otrzepał się, dostrzegając lukę pod schodami - jakiś odpływ, który odsłonił się przy jego upadku. Gdy usłyszał nadjeżdżający wóz rzeźnika, szybko wślizgnął się w niego. - Co dzisiaj pan weźmie? - Gęś. - Żadnej wołowiny? Żadnej wieprzowiny? - Jutro zaczyna się Krwawy Tydzień, więc zaczekam. - Mam kilka smakowitych gołębi i parę przepiórek. - Wezmę przepiórki. Gołębie możesz zatrzymać. Mince nie miał nic w ustach od poprzedniego poranka i rozmowa o jedzeniu przypomniała mu o żołądku. - Bardzo dobrze, panie Jenkins. Na pewno nie potrzebuje pan nic innego? - To na pewno wszystko. Jenkins, pomyślał Mince. Tak się prawdopodobnie nazywa służący, nie pan domu. Usłyszał kroki na schodkach i wstrzymał oddech, gdy służący odgarnął miotłą śnieg sprzed drzwi do piwnicy i je otworzył, żeby rzeźnik mógł wejść do komórki.

- Straszny ziąb na dworze - wymamrotał Jenkins i ruszył truchtem, znikając z widoku. - Rzeczywiście, sir, rzeczywiście. Pomocnik rzeźnika zaniósł do piwnicy już oskubaną gęś bez głowy, a następnie wrócił do wozu po przepiórki. Drzwi były otwarte. Zimno, głód lub myśl o pięciu srebrnych, a najprawdopodobniej wszystko razem sprawiło, że Mince wskoczył do środka szybko jak wiewiórka, nie zastanawiając się nad swoją decyzją. Wszedł za stertę worków, które pachniały ziemniakami, i przykucnął, usiłując uspokoić oddech. Pomocnik rzeźnika wrócił z ptakami, powiesił je za nogi i znów wyszedł, zatrzaskując drzwi. Mince usłyszał, jak chłopak przekręca klucz w zamku. Kontrast między jaskrawym światłem słońca i bielą śniegu na zewnątrz a ciemnościami panującymi w piwniczce sprawił, że Mince teraz nic nie widział. Nie ruszał się więc i nasłuchiwał. Dobiegły go znad głowy kroki przechodzącego służącego, ale niebawem i one ucichły i nastała cisza. Chłopiec wiedział, że nie ma stąd dyskretnej drogi ucieczki, lecz postanowił się tym nie martwić. Przy następnej dostawie po prostu spróbuje wybiec. Mógłby z zaskoczenia wyskoczyć przez drzwi, a na zewnątrz nikt nie zdołałby go złapać. Gdy rozejrzał się ponownie, stwierdził, że jego oczy już przystosowały się do panującego tu mroku, rozjaśnianego przez światło przesączające się przez szczeliny w deskach. W piwnicy było chłodno, choć w porównaniu z ulicą ciepło. Zobaczył skrzynie, worki i dzbany. Z sufitu zwisały plastry boczku. W małym pudełku wyłożonym słomą dostrzegł więcej jajek, niż potrafił policzyć. Rozbił jedno nad ustami i połknął białko z żółtkiem. Znalazłszy kankę z mlekiem, wziął dwa duże łyki i poczuł głównie smak śmietanki - gęstej i słodkiej. Uśmiechnął się z rozkoszą. Popatrzył na wszystkie pojemniki i poczuł się, jakby znalazł się w skarbcu. Mógłby tu żyć, ukrywając się między stosami skrzyń, śpiąc na workach i jedząc do woli. Poszperał na półkach w poszukiwaniu kolejnych smakołyków i znalazł słoik melasy. Gdy próbował unieść wieko, usłyszał kroki nad głową. Przytłumione głosy się przybliżały. - Przez resztę dnia będę w pałacu. - Każę natychmiast przyprowadzić powóz, panie. - Chcę, żebyś z Poem zaniósł ten medalion do pracowni złotniczej. Niech zaczną robić kopię. Nie zostawiaj go i nie spuszczaj z oczu. Bądź przy złotniku i pilnuj naszyjnika. Jest niezwykle cenny. - Tak, panie. - I przynieś go z powrotem pod koniec dnia. Przypuszczam, że będziesz musiał tam pójść kilka razy.

- Ale twój obiad, panie. Na pewno pan Poe może... - Będę jadał w pałacu. Nie ufam w tej sprawie Poemu. Jego zadaniem jest tylko zapewnienie ochrony. - Ale, panie, to jeszcze młokos... - Nieważne, po prostu zrób, co mówię. Gdzie Dobbs? - Przypuszczam, że sprząta sypialnie. - Jego też weź z sobą. Nie będzie cię przez cały dzień, a nie chcę, żeby był tu sam. - Tak, panie. Panie i panie! - już chciał krzyknąć sfrustrowany Mince. Czemu po prostu nie użyje nazwiska faceta? *** Mince nasłuchiwał przez długi czas, zanim uznał, że w domu nikogo nie ma. Przeszedł na drugą stronę piwnicy, wspiął się po schodach i sprawdził drzwi. Były otwarte. Wyśliznął się ostrożnie i cicho jak myszka. Gdy postawił nogę na desce podłogi, rozległo się skrzypnięcie. Zamarł przerażony, ale nic się nie wydarzyło. Znajdował się sam w kuchni. Wszędzie było jedzenie: chleb, pikle, jajka, ser, wędzone mięso i miód. Skosztował wszystkiego. Już jadł chleb, ale ten był miękki i puszysty w porównaniu z trzydniowymi sucharami, do których przywykł. Pikle miały pikantny smak, ser dawał rozkosz podniebieniu, a mięso, mimo że twarde po suszeniu, stanowiło przysmak, jaki rzadko mu się trafiał. Znalazł też baryłkę piwa takiego dobrego jeszcze nie pił. Lekko podchmielony i porządnie najedzony opuścił kuchnię z pasztecikiem w jednej ręce, trójkątnym kawałkiem sera w drugiej i długim paskiem mięsa w kieszeni. W środku dom robił jeszcze większe wrażenie niż z zewnątrz. Ściany pokryte były tynkiem ozdobnym, rzeźbionym drewnem i misternie tkanymi gobelinami, a na oknach wisiały jedwabne zasłonki. W głównym pokoju palił się ogień. Polana trzaskały cicho, a bijące od nich ciepło docierało na niższe piętro. W szafkach z wiśniowego drewna znajdowały się kryształowe kieliszki, na stolikach stały grube świece i posążki, a półki były zapełnione książkami. Mince nigdy nie miał książki w ręku. Dokończył pasztecik, włożył ser do drugiej kieszeni i zdjął wolumin z regału. Księga była grubsza i cięższa, niż się spodziewał. Próbował ją otworzyć, ale wyśliznęła mu się z otłuszczonych palców i z głuchym hukiem uderzyła o podłogę,

który to dźwięk odbił się echem w całym domu. Mince zamarł, wstrzymał oddech i czekał na kroki lub krzyk. Ale wszędzie panowała cisza. Podniósł książkę. Dotknął wypukłego skórzanego grzbietu i zachwycił się złotymi literami na okładce. Wyobrażał sobie, że słowa ukazują jakąś potężną magię sekret, dzięki któremu człowiek może stać się bogaty i nieśmiertelny. Z odrobiną smutku odłożył wolumin na półkę i ruszył w kierunku schodów. Wszedł na pierwsze piętro, na którym było kilka sypialni. Z największą sąsiadował gabinet z biurkiem i kolejnymi książkami. Na biurku leżały pergaminy: następne słowa, następne sekrety. Podniósł jedną z kartek, obrócił ją bokiem, a potem do góry nogami, jakby inne ustawienie mogło zmusić litery do ujawnienia swoich tajemnic. Poczuł się sfrustrowany. Upuścił stronę na biurko i ruszył do wyjścia, gdy jego uwagę przykuło światło. Z garderoby dochodził dziwny blask. Mince wpatrywał się weń przez długi czas, zanim odważył się otworzyć drzwi. Szafę wypełniały kamizelki, tuniki i płaszcze. Z tyłu wepchnięto jakąś szatę, która iskrzyła własnym światłem. Zafascynowany Mince niepewnie jej dotknął. Jeszcze nigdy nie spotkał się z takim materiałem gładszym od polerowanego kamienia i miększym od puchowego pióra. Szata momentalnie zmieniła kolor z ciemnosrebrnej na urzekający fiolet i zajarzyła się najsilniej w miejscu, w którym chłopiec gładził ją palcami. Mince rozejrzał się nerwowo po pokoju. Wciąż był sam. Pod wpływem impulsu wyjął szatę z szafy. Gdy jej rąbek otarł się o podłogę, natychmiast uniósł ją i położył sobie na ramieniu. Wydawało mu się, że nie powinna stykać się z ziemią. Zaczął ją wkładać i już miał jedną rękę w rękawie, gdy naraz się zatrzymał. Szata zrobiła się zimna i przybrała ciemnoniebieski, prawie czarny kolor. Gdy wyjął rękę z rękawa, powrócił jej piękny fioletowy blask. Mince przypomniał sobie, że nie przyszedł tu kraść. W zasadzie nie miał nic przeciwko złodziejstwu. Kradł przecież przez cały czas - przetrząsał ludziom kieszenie, porywał rzeczy ze straganów i uciekał, a nawet ograbiał pijaków. Ale nigdy nie obrabował domu - na pewno nie przy ulicy Wrzosowiskowej. Okradanie szlachciców było niebezpieczne, a władze mógł uznać za swoje najmniejsze zmartwienie. Gdyby dowiedzieli się o tym członkowie gildii złodziei, ich kara byłaby gorsza od wszelkich wyroków sądowych. Nikt nie robiłby afery z powodu głodnego chłopca kradnącego jedzenie, ale szata to była zupełnie inna sprawa. Książki i pergaminy wskazywały jednoznacznie na to, że właściciel domu był czarnoksiężnikiem. Kradzież stanowiła więc zbyt duże ryzyko. Poza tym, co bym z nią zrobił?

Choć przy tej szacie tunika Branda Śmiałego wyglądałaby jak łachman, Mince i tak nie mógłby jej nigdy włożyć. Była dla niego za duża, a nie ośmieliłby się jej przyciąć. Nawet gdyby mu się to udało, przyciągałaby spojrzenia wszystkich w mieście. Postanowił, że nie będzie ryzykował i jej nie weźmie. Gdy chwycił ją, żeby odłożyć do garderoby, szata znów pociemniała. Wyciągnął rękę przed siebie rozjarzyła się. Zaintrygowany, ale wciąż zdecydowany, odwiesił ją w szafie. Kiedy ją puścił, spadła na podłogę. Ponownie spróbował i znów spadła. - No dobra, jak chcesz, to tam zostań - powiedział i zaczął się odwracać. Materiał od razu rozbłysł oślepiającą bielą. Zniknęły wszystkie cienie w pokoju, a Mince cofnął się chwiejnie, mrużąc oczy. - W porządku, przestań, przestań! - krzyknął i strój znów pociemniał, przybierając niebieską barwę. Mince stał bez ruchu i gapił się na leżącą na podłodze materię, która pulsowała światłem prawie tak, jakby materiał oddychał. Patrzył na nią przez kilka minut, próbując zrozumieć, o co chodzi. W końcu powoli podszedł i podniósł szatę. - Chcesz, żebym cię zabrał? Szata rozjarzyła się ładnym fioletowym kolorem. - Mogę cię włożyć? Ciemnoniebieski. - A więc... chcesz tylko, żebym cię ukradł? Fioletowy. - Ale twoje miejsce jest chyba tutaj? Niebieski. - Jesteś przetrzymywana wbrew własnej woli? Szata błysnęła takim jaskrawym fioletem, aż Mince zamrugał. - Nie jesteś... no wiesz... przeklęta? Nie skrzywdzisz mnie'? Niebieski. - Mogę cię złożyć i wsunąć za tunikę? Fioletowy. Choć szata była obszerna, łatwo dała się zwinąć. Mince schował ją pod górną część koszuli, przez co wyglądał jak dziewczyna z pokaźnym biustem. A skoro już kradł szatę, to wziął także garść pergaminów i też schował je pod ubraniem. Nie mógł odkryć tożsamości właściciela domu, gdy nie było tutaj nikogo, a nie chciał czekać, aż przyjdą i zorientują się, że szata zginęła. Pan Grim wyglądał na takiego, który umie czytać lub zna kogoś, kto jest w tym biegły. Może dowie się z pergaminów tyle, że Mince wygra srebrne. ***

Royce siedział na trybunie na placu Imperialnym i obserwował otoczenie. Do zimonaliów pozostały jeszcze prawie dwa tygodnie, a w mieście już roiło się od pielgrzymów. Nagabywani przez ulicznych sprzedawców i kuszeni przez otwarte sklepy wykrzykiwali tyleż samo świątecznych pozdrowień, ile sprośnych uwag. Zamożni kupcy, opatuleni pledami pokazywali palcami z powozów różne ciekawe widoki, a rzemieślnicy nieśli oparte na ramionach narzędzia, licząc na znalezienie pracy, podczas gdy miejscowi patrzyli na nich gniewnie. Prości gospodarze i wieśniacy, którzy przybyli do Aquesty, żeby zobaczyć świętą imperatorkę, zbijali się w grupki, rozglądając się z podziwem. Zdrada w Medfordzie - przeczytał Royce na tablicy ustawionej przed niewielkim teatrem, informującej o wieczornych spektaklach w tygodniu poprzedzającym zimonalia. Ze słów naganiaczy wywnioskował, że sztuka jest imperialną odmianą popularnego przedstawienia Spisek przeciw Koronie, które w imperium zakazano wystawiać. W tej wersji knujący intrygi książę i jego siostra wiedźma postanawiają zabić swojego ojca i tylko dobry arcyksiążę przeciwstawia się ich złym planom. Po ulicach krążyły cztery ośmioosobowe patrole. Co najmniej jedna grupa pojawiała się na każdym placu co godzinę. Żołnierze nie patyczkowali się, żeby utrzymać porządek. Ubrani w kolczugi i ciężko uzbrojeni brutalnie bili i odprowadzali każdego, kto sprawiał kłopoty lub był oskarżany o przestępstwo. Nie zawracali sobie głowy, żeby wysłuchać wersji podejrzanego. Nie obchodziło ich, kto zawinił ani czy zarzuty były prawdziwe. Im chodziło o ład, a nie o sprawiedliwość. Ciekawym skutkiem ubocznym tych działań, który byłby komiczny, gdyby nie prowadził do takich przykrych konsekwencji, było to, że uliczni sprzedawcy rzucali fałszywe oskarżenia o obrazę na swoich konkurentów spoza miasta. Skrzyknęli się i zawiązali sojusz, żeby denuncjować parweniuszy. Dość szybko więc ludzie nauczyli się gromadzić na placach tuż przed spodziewanym przybyciem imperialnego patrolu lub kroczyć tuż za robiącymi obchód żołnierzami, by nie stracić szansy na widowisko. Spektakl przemocy stał się jeszcze jedną świąteczną atrakcją. Dwa sporej wielkości prosiaki, usiłujące umknąć losowi, który czekał je podczas Krwawego Tygodnia, biegły przez plac ścigane przez gromadkę dzieci i dwa kundle. Rzeźnik w poplamionym krwią fartuchu i wycieńczony pogonią za nimi zatrzymał się, żeby otrzeć czoło. W tym momencie Royce dostrzegł sprawnie kluczącego między ludźmi Mince'a, który przystanął na chwilę, żeby uniknąć zderzenia z grupą ścigającą świnię, a gdy napotkał wzrok Royce'a, podszedł

swobodnie do trybuny. Royce był zadowolony, że nikt nie zwraca na niego zbyt dużej uwagi. - Szukasz mnie? - spytał. - Tak, panie - odparł Mince. - Znalazłeś go? - Nie wiem... być może... Nie słyszałem jego nazwiska ani go nie widziałem, ale mam za to te kartki. - Wyjął kilka pergaminów spod koszuli. - Zwędziłem je z domu na ulicy Wrzosowiskowej. Ma nowego właściciela. Umiesz czytać? Royce zignorował pytanie i zaczął przeglądać pergaminy. Charakter pisma nie pozostawiał żadnych wątpliwości. Schował kartki pod płaszczem. - Gdzie dokładnie jest ten dom? Mince się uśmiechnął. - Mam rację, prawda? Dostanę pieniądze? - Gdzie ten dom? - Na południe od górnego końca Wrzosowiskowej, po stronie portu, naprzeciwko sklepu z kapeluszami Buchana. Nie sposób nie trafić. Nad drzwiami jest herb w kształcie liścia dębu i sztyletu. A co z zapłatą? Royce nie odpowiedział, lecz popatrzył na wybrzuszoną tunikę chłopca, która jarzyła się, jakby uwięziono pod nią gwiazdę. Mince dostrzegł jego spojrzenie i szybko skrzyżował ramiona. Pochylił głowę i szepnął: - Przestań! - Zabrałeś z domu coś jeszcze? Mince pokręcił głową. - To nie twoja sprawa. - Jeśli pochodzi z tego samego domu, lepiej mi to oddaj. Mince wydął buntowniczo wargę. - To nic takiego i należy do mnie. Jestem złodziejem. Wziąłem to dla siebie na wypadek, gdyby się okazało, że trafiłem w niewłaściwe miejsce. Nie chciałem za darmo ryzykować życia. To moja premia. Tak robią zawodowi złodzieje, kapujesz? Może ci się to nie podobać, ale tak właśnie postępujemy. Ty i ja zawarliśmy umowę i ja się z niej wywiązałem. Nie napuszaj się i nie praw mi morałów, bo dość tego wysłuchuję od mnichów. Światło zrobiło się jaśniejsze i zaczęło migotać. Royce się zaniepokoił. - Co to jest?

- Już mówiłem, nie twoja sprawa - warknął Mince i się odsunął, po czym ponownie spojrzał w dół i szepnął: - Przestańże! Ludzie widzą. Narobisz mi kłopotów. - Słuchaj, nie mam nic przeciwko drobnej kradzieży - wyjaśnił Royce - możesz mi wierzyć. Ale jeśli wziąłeś coś wartościowego z tamtego domu, postąpisz mądrze, oddając mi to. Może wydawać ci się, że to podstęp, lecz ja tylko próbuję pomóc. Nie rozumiesz, z kim masz do czynienia. Właściciel cię odszuka. Jest bardzo skrupulatny. - Co znaczy... „skrupulatny"? - Powiedzmy, że ten człowiek nie wybacza. Zabije ciebie, Elbrighta i Branda. Nie mówiąc już o wszystkich innych osobach, z którymi regularnie się spotykasz. - Nie oddam! - warknął Mince. Royce przewrócił oczami i westchnął. Chlopiec usiłował się zasłonić. Pochylił się do przodu i skrzyżował ramiona na piersi, ale światło zaczęło szybciej mrugać i zmieniać kolory. - Na Mara! Po prostu daj mi pieniądze, dobrze? Zanim zauważy nas któryś ze strażników. Royce wręczył mu pięć srebrnych monet i patrzył, jak chłopiec biegnie zgięty wpół, połyskując. *** Mince wspiął się na dach magazynu, odsunął luźną deskę przy okapie i wśliznął się przez otwór na poddasze. Gniazdo, jak nazywali swój dom, powstało w wyniku ciesielskiego błędu, jaki popełniono, gdy Wschodnia Spółka Rozmaitości dobudowała swój magazyn do ściany kuźni i powozowni Binghama. Wskutek błędnego pomiaru powstała luka, którą zabito deskami. Z biegiem lat jednak drewno się wypaczyło. Podczas próby włamania do magazynu Elbright zauważył szparę między deskami, przez którą widać było ukrytą przestrzeń. Nie udało mu się wtedy znaleźć wejścia do składu, ale wynalazł doskonałą kryjówkę. Stryszek miał niecały metr wysokości i półtora szerokości i biegł wzdłuż całej wspólnej ściany. Dzięki temu, że kowale pracowali przez wiele godzin, zwykle podtrzymując ogień, poddasze było też w niewielkim stopniu ogrzewane. Po całym Gnieździe walały się najróżniejsze skarby wyłuskane z miejskiego śmietnika, w tym pożarte przez mole części garderoby, przypalone kawałki

drewna, skrawki wyrzuconych przez garbarza skór, popękane garnki i wyszczerbione kubki. Kine leżał skulony przy kominie. Mince przygotował mu wcześniej posłanie ze słomy i otulił go ich najlepszym kocem, ale przyjaciel wciąż dygotał. Niezasłonięta kocem część jego twarzy była blada, a sine usta żałośnie mu drżały. - Jak się czujesz? - spytał Mince. - Zimno mi - odparł Kine słabym głosem. Mince położył dłoń na kominie z cegieł. - Dranie znów próbują zaoszczędzić na węglu. - Jest coś do jedzenia? - zainteresował się Kine. Mince wyjął trójkątny kawałek sera z kieszeni. Przyjaciel ugryzł kęs i zaczął wymiotować. Nie miał czym, ale torsje i tak nie ustępowały. Trwało to przez kilka minut, po czym chłopak opadł na posłanie wycieńczony. - Jestem jak Tibith, prawda? - zdołał powiedzieć Kine. - Nie - skłamał Mince, siadając obok przyjaciela. Miał nadzieję, że ogrzeje Kine'a własnym ciałem. - Poczujesz się lepiej, gdy tylko rozpalą ogień. Zobaczysz. Mince wyjął z drugiej kieszeni pieniądze, żeby pokazać przyjacielowi. - Patrz, mam pięć srebrnych! Mógłbym ci kupić gorący posiłek, co ty na to? - Nie rób tego - odrzekł Kine. - Nie marnuj ich. - Jak to? Od kiedy gorąca zupa to marnotrawstwo? - Jestem jak Tibith. Zupa mi nie pomoże. - Już ci mówiłem, wcale taki nie jesteś - upierał się Mince, wrzucając srebrne monety do kubka, który postanowił wykorzystać jako skarbonkę. - Już nie mam czucia w stopach, Mince, a ręce mnie mrowią. Wszystko mnie boli, głowa mi pęka i... i... dziś się zmoczyłem. Słyszałeś? Zsikałem się! Jestem jak Tibith. Jest ze mną tak samo, jak było z nim, i tak samo umrę. - Powiedziałem, że tak nie jest. Przestań już! - Mam sine usta, prawda? - Ucisz się, Kine, po prostu... - Na Mara, Mince, nie chcę umierać! - Gdy zaczął płakać, trząsł się jeszcze bardziej. Po policzkach Mince'a też spłynęły łzy i chłopiec poczuł, jak żołądek podchodzi mu do gardła. Chorzy z sinymi ustami nigdy nie wracali do zdrowia.

Rozejrzał się za czymś, czym mógłby dodatkowo przykryć przyjaciela, i wtedy przypomniał sobie o szacie. - No - wymamrotał, opatulając Kine'a - po kłopotach, których mi przysporzyłaś, spróbuj się na coś przydać. Ogrzej go albo wrzucę cię do ogniska kowala. - Co... co mówisz? - jęknął Kine. - Nic, śpij. *** Royce usłyszał zgrzyt klucza w zamku. Rygiel się przesunął i drzwi otworzyły się bezszelestnie na dobrze naoliwionych zawiasach. Na posadzce w przedpokoju zaszurały cztery pary stóp. Następnie rozległ się odgłos zamykania drzwi, szelest tkaniny i dźwięk odpinanej klamry płaszcza. Szuranie jednej pary stóp gwałtownie ustało, jakby ich właściciel znalazł się niespodziewanie na skraju przepaści. - Jenkins - rozległ się głos Merricka. - Przez resztę wieczoru ty i Dobbs jesteście wolni. - Ale, sir, ja... - Nie czas na spory. Proszę, Jenkins, po prostu wyjdźcie. Mam nadzieję, że zobaczymy się rano. - Nadzieję? Ten głos brzmiał znajomo. Royce rozpoznał Poego, pomocnika kucharza na „Szmaragdowym Sztormie" - i po chwili wszystko zrozumiał. - Jak to „zobaczymy"... Chwileczkę. Czy on tu jest? Skąd wiesz? - Ty też wyjdź, Poe. - Nie wyjdę, jeśli on tu jest. Będziesz potrzebował ochrony. - Gdyby chciał mnie zabić, już bym leżał w kałuży krwi. Dlatego chyba można śmiało przyjąć, że nic mi nie grozi. Z tobą jednak sprawa wygląda całkiem inaczej. Wątpię, czy wiedział, że tu będziesz. A skoro już wie o twoim powiązaniu ze mną, żyjesz tylko dlatego, że bardziej od poderżnięcia ci gardła interesuje go rozmowa ze mną, przynajmniej na razie. - Niech tylko spróbuje. Sądzę... - Poe, myślenie pozostaw mnie. I nigdy go tak nie prowokuj. Nie wolno z nim igrać. Wierz mi, bez trudu by cię zabił. Ja to wiem. Pracowałem z nim. Specjalizowaliśmy się w zabójstwach i on jest w tym lepszy ode mnie - zwłaszcza w zabójstwach pod wpływem impulsu - a w tej chwili czuje ogromną pokusę, żeby

bez namysłu cię zabić. Wyjedź, póki jeszcze możesz. Zniknij na jakiś czas dla własnego bezpieczeństwa. - Czemu sądzisz, że wie o mojej obecności? - spytał Poe. - Jest teraz w salonie i nas słucha. Siedzi na niebieskim krześle, zwrócony plecami do ściany, i czeka, aż tam przyjdę. Jestem pewien, że poczęstował się winem Montemorcey, które kupiłem i zostawiłem dla niego w spiżarni. Trzyma do połowy napełniony kryształowy kieliszek w lewej ręce, żeby w razie konieczności dobycia sztyletu nie musiał go najpierw odstawiać. Nie lubi marnować montemorceya. Kręci kieliszkiem, pozwalając winu pooddychać, i choć jest tu już od pewnego czasu, jeszcze go nie spróbował. Nie zacznie pić dopóty, dopóki nie usiądę naprzeciwko niego, też z kieliszkiem w ręce. - Podejrzewa, że zatrułeś wino? - Nie, nie posmakował go jeszcze, ponieważ... Cóż, to by było po prostu niegrzeczne. Przygotował dla mnie kieliszek cydru, bo wie, że już nie piję mocniejszych alkoholi. - A skąd ty to wszystko wiesz? - Bo znam go tak jak ciebie. W tej chwili powstrzymujesz się przed wejściem do salonu, żeby sprawdzić, czy mam rację. Nie rób tego. Nie wyjdziesz już stamtąd, a ja nie chcę, żebyś poplamił mój nowy dywan. A teraz idź. Skontaktuję się z tobą w razie potrzeby. - Jesteś pewny? No tak, w porządku, to głupie pytanie. Royce usłyszał odgłos otwierania i zamykania drzwi, a następnie kroki na ganku. Po chwili w drzwiach pojawiło się światło i do ciemnego pokoju wszedł Merrick Marius ze świeczką w ręce. - Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu. Wolę też cię widzieć. Merrick zapalił cztery kinkiety, dołożył do kominka drewna i przegarnął pogrzebaczem węgle. Przez długi czas wpatrywał się w ogień, po czym zawiesił pręt na haczyku i usiadł naprzeciwko Royce'a. Obok niego stał kieliszek jabłecznika. - Za dawną przyjaźń? - spytał Merrick, unosząc kieliszek. - Za dawną przyjaźń - zgodził się Royce i wypili po łyku. Marius miał na sobie surdut do kolan z bordowego aksamitu, finezyjnie haftowaną kamizelkę i zaskakująco białą koszulę z żabotem. - Nieźle ci się powodzi - zauważył Royce. - Nie narzekam. Jestem burmistrzem Colnory. Słyszałeś o tym? - Nie. Ojciec byłby z ciebie dumny.

- Mówił, że to mi się nie uda. Przypominasz sobie? Twierdził, że mam o sobie wygórowane mniemanie. - Wziął kolejny łyk. - Przypuszczam, że jesteś wściekły z powodu Tur Del Furu. - Przesadziłeś. - Wiem. Przykro mi. Ale tylko ty mogłeś tego dokonać. Gdybym mógł znaleźć kogoś innego... - Założył nogę na nogę i spojrzał ponad kieliszkiem na Royce'a. Nie przyszedłeś mnie zabić, więc zakładam, że chodzi o Hadriana. - To twoja sprawka? Ta umowa? Merrick pokręcił głową. - To Guy wpadł na ten pomysł. Próbowali namówić Hadriana, żeby zabił Brecktona w zamian za pieniądze i tytuł. Ja tylko zadbałem o odpowiednią motywację. - Przetrzymują Gaunta? - spytał Royce. Merrick skinął głową. - I wiedźmę z Melengaru. - Aristę? Kiedy ją złapali? - Kilka miesięcy temu. Razem ze swoim strażnikiem przybocznym próbowała uwolnić Gaunta. Strażnik zginął, a ją pojmali. - Zamierzają zabić Hadriana, prawda? - Royce wypił kolejny łyk i odstawił kieliszek. - Tak. Regenci wiedzą, że nie mogą go tak zwyczajnie wypuścić. Po tym, jak zabije Brecktona, aresztują go za morderstwo, wtrącą do więzienia i stracą wraz z Gauntem i Aristą podczas zimonaliów. - Czemu chcą śmierci Brecktona? - Zaoferowali mu Melengar, żeby oddzielić go od Ballentyne'a, ale odmówił i teraz obawiają się, że hrabia Chadwick spróbuje wykorzystać go do obalenia imperium. Wystraszyli się i uważają, że ich jedyną szansą na wyeliminowanie rycerza jest wykorzystanie wojownika wyszkolonego w sztuce walki Teshlorów. Nawiasem mówiąc, miło mieć wspólnika z takimi umiejętnościami. Trafny wybór. Royce wypił łyk wina i przez chwilę się zastanawiał. - Możesz go uratować? - Hadriana? - Merrick zrobił pauzę, po czym odparł: - Tak. Jego odpowiedź zawisła w powietrzu. - Czego chcesz w zamian? - spytał Royce.

-To ciekawe, że pytasz. Okazało się, że mam jeszcze jedno zlecenie, do którego idealnie byś się nadawał. - O co chodzi? - O odszukanie i odzyskanie pewnego przedmiotu. Nie mogę ci jeszcze podać szczegółów, ale zadanie jest niebezpieczne. Dwie inne grupy poniosły już fiasko. Oczywiście ja nie brałem udziału w tych próbach, a ty nie kierowałeś misją. Przyjmij to zlecenie a ja dopilnuję, żeby Hadrianowi nic się nie stało. - Wycofałem się. - Słyszałem takie pogłoski. Royce dopił wino i wstał. - Zastanowię się. - Byle nie za długo, Royce. Jeśli chcesz, żebym tego dopilnował, będę potrzebował kilku dni na przygotowania. Wierz mi, przyda ci się moja pomoc. Włamanie do lochu się nie uda. To krasnoludy zbudowały więzienie.

Rozdział 14. Dzień turnieju. Poranek przywitały jęki i krzyki skazanych. Śnieg zabarwił się na czerwono, gdy zabijano pałką i siekierą zwierzęta gospodarskie, których karma już się skończyła. Krwawy Tydzień urządzano każdej zimy, ale to, w którym dokładnie dniu się zaczynał, zależało od obfitości jesiennych żniw. Dla sierot w Aqueście był to najlepszy moment tej pory roku. Nic się nie marnowało - sprzedawano nogi, głowy, a nawet kości - ale przy takiej ilości towaru do podzielenia rzeźnicy nie mogli śledzić każdego kawałka. Miejscy biedacy krążyli wokół sklepów jak ludzkie sępy, licząc na nieuwagę krojących mięso. Rzeźnicy w większości wynajmowali pomocników, ale zawsze niewłaściwie oceniali niebezpieczeństwo. Nigdy nie wystarczało rąk do przeniesienia mięsa w bezpieczne miejsce ani oczu do jego upilnowania. Kilku zuchwałym złodziejom udało się nawet ukraść całe nogi wołowe. Gdy dzień mijał i pracownicy padali z nóg, zdesperowani rzeźnicy zaczynali wynajmować tych samych złodziei, przed którymi się wcześniej bronili. Mince opuścił Gniazdo wcześnie, poszukując czegokolwiek na śniadanie. Słońce ledwie pojawiło się nad murem miasta, gdy udało mu się zwędzić spory kawałek wołowiny z rzeźni Gilima. Po wyjątkowo silnym uderzeniu tasaka fragment pręgi tylnej przesunął się po śliskim stole, spadł w śnieg i zjechał po zboczu. Tak się złożyło, że Mince znalazł się w odpowiednim miejscu w odpowiednim czasie. Porwał od razu zakrwawiony kawałek wielkości pięści i pobiegł z powrotem, chowając go pod tuniką. Każdy, kto by go dostrzegł, mógłby dojść do wniosku, że chłopak jest śmiertelnie ranny. Nie mógł się doczekać, żeby pożreć zdobycz, ale gdyby ją wyjął, ryzykował, że zabierze mu ją większy dzieciak. Co gorsza, mógłby go zauważyć rzeźnik lub strażnik. Żałował, że nie ma przy nim Branda i Elbrighta, którzy poszli do rzeźni na Coswall, gdzie miał być największy ubój. Wiedział, że walki o mięso będą tam zacięte. Dorośli będą bić się o ochłapy ramię w ramię z sierotami. Mince był za mały na rywalizację. Nawet gdyby zdołał chwycić kawałek mięsa, ktoś prawdopodobnie by mu go zabrał i zbił go do nieprzytomności. Ale jego starsi przyjaciele umieli się postawić. Elbright był już wzrostu dorosłego mężczyzny, a Brand jeszcze większy. Mince musiał zadowolić się mniejszymi sklepami. Gdy dotarł do powozowni Binghama, przystanął. Musiał wejść do Gniazda, ale przerażała go myśl o tym, co może tam zastać. Śpiesząc się rano, zapomniał o Kinie - w ostatnich kilku dniach jego głośny chrapliwy oddech często budził Mince'a, ale nie przypominał sobie, by tego ranka cokolwiek słyszał.

Mince już wiele razy widział śmierć. Jego ośmiu przyjaciół umarło z powodu zimna, choroby lub głodu. I zawsze odchodzili w zimie, a ich ciała szybko stawały się sztywne i zmarznięte. Roześmiani, weseli, biegający i płaczący, po śmierci zmieniali się w zwykłą rzecz, jak podarty koc lub pęknięta latarnia. Po znalezieniu ich zwłok zaciągał je na stos - bo w zimie zawsze gdzieś taki stał. I bez względu na to, jak daleko musiał transportować zwłoki, droga ta wydawała mu się długa. Przypominał sobie dobre czasy i razem spędzone chwile, a potem spoglądał na sztywną, bladą rzecz. Czy ja kiedyś też będę taką rzeczą? Ktoś mnie zawlecze na stos? Zazgrzytał zębami, wszedł w zaułek, wspiął się na dach i zdjął deskę. Zostawił za sobą jaskrawe światło słońca i wpełzł na oślep przez otwór. W Gnieździe było ciemno i cicho. Nie słyszał odgłosu oddychania - ani chrapliwego, ani w ogóle żadnego. Wyciągnął rękę, wyobrażając sobie zimne, sztywne ciało Kine'a - i na tę myśl dłoń zaczęła mu drżeć, kiedy chciał rozsunąć palce, żeby poszukać przyjaciela. Gdy dotknął jedwabistego materiału i szata się rozjarzyła, wzdrygnął się. Kine'a nie było. Szata leżała na podłodze, jakby chłopak rozpłynął się w nocy. Mince przyciągnął materiał do siebie i ten rozjarzył się tak intensywnie, że jego blask dotarł do wszystkich zakamarków pomieszczenia. Mince był sam. Kine zniknął. Nie pozostało nawet ciało. Mince siedział przez chwilę, a potem przyszła mu do głowy pewna myśl. Upuścił ze zgrozą szatę i odkopnął ją na bok. Emitowane przez nią światło zaczęło migotać i zbladło. - Pożarłaś go! - krzyknął Mince. - Okłamałaś mnie. Jesteś przeklęta! Światło zgasło i Mince cofnął się od materii jak najdalej się dało. Wtem przed otworem wejściowym przesunęła się czyjaś sylwetka, zasłaniając na chwilę dziurę. - Mince? - odezwał się Kine. - Patrz, zdobyłem jagnięce kotlety! Kine wszedł do Gniazda i wstawił deskę na miejsce. Po chwili wzrok Mince'a przywykł do półcienia i chłopak zobaczył przyjaciela trzymającego parę zakrwawionych kości. Podbródek miał poplamiony na czerwono. - Zostawiłbym jeden dla ciebie, ale nie mogłem cię znaleźć. Na Mara, umierałem z głodu! - Dobrze się czujesz, Kine? - Świetnie. Wciąż jestem trochę głodny, ale poza tym czuję się fantastycznie.

- Ale zeszłej nocy... - zaczął Mince. - Zeszłej nocy ty... ty... nie wyglądałeś tak dobrze. Kine skinął głową. - Miałem dziwaczne sny, nie przeczę. - Jakie? - Hm? Nieszczególne. Tonąłem w ciemnym jeziorze. Nie mogłem oddychać, bo za każdym razem, gdy otwierałem usta, woda zalewała mi gardło. Próbowałem płynąć, ale ledwie mogłem ruszać rękami i nogami. To był straszny koszmar. Dostrzegł pręgę w ręku Mince'a. - Hej! Też masz mięso. Chcesz je ugotować? Wciąż czuję głód. - Hę? Pewnie - odparł Mince i spojrzał na szatę, podając Kine'owi kawał wołowiny. - Uwielbiam Krwawy Tydzień, a ty? *** Przedpołudniowy wiatr załopotał proporcami dwudziestu siedmiu szlacheckich rodów, rozległ się dźwięk trąbek i werbli. Wielki Avryński Turniej Zimonaliowy uznano za otwarty. Ludzie weszli na trybuny na Polach Highcourt i mieli tu bywać przez dziesięć dni. Całą imprezę wieńczyła Świąteczna Uczta. W mieście pozamykano sklepy i przerwano wszelkie prace. Kontynuowano tylko wędzenie i solenie mięsa, ponieważ Krwawy Tydzień wypadł w tym samym czasie co turniej i nie można było przerwać uboju nawet z powodu takiego doniosłego wydarzenia. Wielu uznało, że to zwiastuje większą liczbę wypadków, co tylko wzmagało podniecenie ludzi. Co roku tłum rozkoszował się widokiem krwi. Dwa lata wcześniej zginął baron Linder z Maranonu, gdy drzazga z kopii sir Gilberta przebiła mu przyłbicę, a później sir Dulnar z Rhenyddu stracił prawą rękę w finałowym pojedynku na miecze. Nic jednak nie mogło się równać z ostateczną rozgrywką sprzed pięciu lat między sir Jervisem a Francisem Stanleyem, hrabią Harbornu. W ostatniej potyczce Jervis, który już wcześniej chował do hrabiego urazę, zrezygnował z tradycyjnej kopii turniejowej i wybrał jej wersję bojową. Wbrew radom hrabia zgodził się na śmiertelny pojedynek. Kopia Jervisa przebiła pancerz Stanleya jak pergamin i przeszła na wylot przez jego pierś. Ale Jervis nie wyszedł ze starcia bez szwanku. Kopia Stanleya przebiła mu hełm i trafiła go w oko. Obaj padli martwi. Za zwycięzcę uznano oficjalnie hrabiego z powodu dodatkowego punktu za cios w głowę.

Przed wiekami Pola Highcourt służyły za miejsce posiedzenia najwyższego sądu szlacheckiego w Avrynie. Nieuchronnie dochodziło więc tu do eskalacji sporów cywilnych i przeciwnicy wybierali walkę na metodę ustalenia, kto ma rację. Wkrótce jedynym przedmiotem dyskusji było to, kto jest najlepszym wojownikiem. Ale w miarę rozrastania się królestw Avrynu podróże do Highcourt stawały się coraz bardziej uciążliwe. Comiesięczne posiedzenia w końcu ograniczono do spotkań co pół roku, na których załatwiano wszystkie skargi podczas dwutygodniowej sesji. Obrady te odbywały się w święte dni latonaliów i zimonaliów, ponieważ wierzono, że w tym okresie Maribor zwraca większą uwagę na ludzi. Z biegiem lat jednak zmieniła się formuła tych zjazdów. Uczestnicy już nie tylko walczyli o honor, ale także o chwałę i złoto. Ze wszystkich stron zjeżdżali się rycerze, żeby stanąć naprzeciw siebie i rywalizować o największy zaszczyt w Avrynie: tytuł mistrza turnieju na Highcourt. Na obrzeżach pola stały namioty szlachetnie urodzonych, ozdobione barwami właścicieli i bogato przystrojone. Słudzy polerowali zbroje, a stajenni szczotkowali konie swoich panów. Rycerze odbywali walki sparingowe ze swoimi giermkami, przygotowując się do pojedynków na miecze. Urzędnicy chodzili wzdłuż rzędu słupów, z których zwisały stalowe pierścienie nie większe od męskiej pięści, i mierzyli wysokość każdego pala oraz kąt ustawienia wszystkich pierścieni, które rycerze na galopujących koniach będą usiłowali zebrać kopią. Łucznicy ćwiczyli strzelanie. Włócznicy rozpędzali się i gwałtownie zatrzymywali, sprawdzając poślizg na piasku. Na wielkim polu przeznaczonym do walk na kopie wierzchowce parskały i sapały, gdy uczestnicy turnieju ćwiczyli przejazd wzdłuż płotka oddzielającego przeciwników na torze. W trakcie całej tej krzątaniny Hadrian opierał się mocno o słup, gdy Wilbur uderzał go w pierś młotem. Nimbus załatwił, żeby kowal lekko przefasonował Hadrianowi pożyczoną zbroję. Zdobycie jej nie nastręczało trudności, ale odpowiednie dopasowanie to była inna para kaloszy. - Proszę, panie - powiedział Renwick, podając Hadrianowi stosik tkanin. - A to po co? - spytał Blackwater. Renwick spojrzał na niego z zaciekawieniem. - Do twojej ochrony, panie. - Nie podawaj mu, chłopcze, tylko wepchnij pod zbroję! Na twarzy chłopaka pojawił się wyraz zakłopotania, gdy zaczął ugniatać gałgany i wciskać je w szeroką szczelinę między stalowym pancerzem a tuniką Hadriana. - Wypełnij szparę szczelnie! - warknął Wilbur. Wziął garść materiałów i przyłożył je z boku na wysokości piersi Hadriana, a następnie wbił pięścią w szczelinę.

- Trochę za ciasno - skarżył się Hadrian. Wilbur spojrzał na niego z ukosa. - Jak sir Murthas trafi cię kopią, to pewnie zmienisz zdanie. Nie chcę, żeby zarzucano mi złe przygotowanie, bo ten chłopak nie zabezpieczył cię odpowiednio. - Sir Hadrianie - zaczął Renwick - zastanawiałem się... ciekaw jestem... czy mógłbym wziąć udział w pojedynkach giermków? - Czemu nie. Masz jakieś doświadczenie? - Nie, ale i tak chciałbym spróbować. Sir Malness nigdy mi na to nie pozwolił. Nie chciał, żebym przyniósł mu wstyd. - Naprawdę jesteś aż tak kiepski? - Nigdy nie wolno mi było trenować. Sir Malness zakazał mi korzystania ze swojego konia. Często powtarzał: „Mężczyzna na koniu spogląda na świat w szczególny sposób i taki młokos jak ty nie powinien się do tego przyzwyczajać, bo to ci nic nie da". - Wygląda na to, że sir Malness to był naprawdę równy gość - zadrwił Hadrian. Renwick uśmiechnął się z zakłopotaniem i odwrócił. - Wiele razy obserwowałem pojedynki... a raczej je analizowałem... i jeździłem konno, ale nigdy nie używałem kopii. - Przyprowadź mojego wierzchowca i zobaczymy, co potrafisz. Renwick skinął głową i pobiegł po konia. Ethelred dał Hadrianowi kasztanowatego rumaka o imieniu Złośnik, którego wyhodowano z myślą o dużej wytrzymałości i zwinności. Koniowi włożono naczółek ochraniający łeb przed ciosami kiepsko wymierzonych kopii. Pomimo imienia zwierzę było wspaniałe silne i agresywne, ale nie złośliwe. Wierzchowiec nie gryzł i nie kopał, a na powitanie otarł czule łeb o pierś Hadriana z dołu do góry i z powrotem. - Wskakuj - powiedział Hadrian do chłopaka, który wyszczerzył zęby w uśmiechu i wdrapał się na siodło z wysokim łękiem tylnym. Hadrian podał mu kopię treningową i dostarczoną przez regentów tarczę z namalowanymi zielonymi i białymi ćwiartkami. - Pochyl się i przystaw kopię do boku. Przyciśnij ją łokciem, żeby się nie kiwała. A teraz jedź po kole, żebym mógł ci się przyjrzeć. Pomimo początkowego entuzjazmu chłopak nie wyglądał już na takiego pewnego siebie, gdy z trudem usiłował utrzymać lancę i jednocześnie kierować koniem.

- Strzemiona muszą być bardziej podciągnięte - poradził sir Breckton, podjeżdżając do Hadriana. Belstrad siedział na silnym białym rumaku, przystrojonym eleganckim czaprakiem w złote i niebieskie pasy. Na czubku kopii umieszczonej w strzemieniu powiewał proporczyk w tych samych barwach. Rycerz nosił jasno wypolerowaną zbroję. Pod jedną pachą trzymał hełm, a wokół drugiego ramienia miał zawiązany cienki błękitny szal. - Chciałem ci życzyć dziś powodzenia - zwrócił się do Hadriana. - Dzięki. - Potykasz się z Murthasem, prawda? Dobrze włada kopią. Nie lekceważ go. Zlustrował Hadriana krytycznym okiem. - Masz lekki pancerz. Jesteś bardzo dzielny. Hadrian spojrzał na siebie zmieszany. Nigdy nie nosił takiej ciężkiej zbroi. Jego doświadczenie z kopią ograniczało się do walk, w których rzadko miał rycerzy za przeciwników. Breckton wskazał na metalową płytę swojej zbroi. - Grawerowanie tworzy dodatkową warstwę ochronną w strefie najbardziej prawdopodobnego trafienia. A gdzie twój nałokietnik? Hadrian był przez chwilę zdezorientowany. - Pytasz o tę płytę? Kazałem kowalowi ją usunąć. Nie mogłem przez nią unieruchomić kopii. - Masz świadomość, że ta płyta służy do podpierania grubszego końca kopii? Breckton zachichotał. - Nie brałem nigdy udziału w turnieju rycerskim. - Hadrian wzruszył ramionami. - Rozumiem. - Sir Breckton skinął głową. - Czy nie wziąłbyś mi tego za złe, gdybym ci coś doradził? - Mów śmiało. - Nie opuszczaj głowy. Pochyl się. Wykorzystaj nacisk na strzemiona do zwiększenia siły swoich ciosów. Amortyzuj otrzymane uderzenia, a o tylny łęk, żeby nie spaść z konia. - Jeszcze raz dziękuję. - Nie ma za co. Cieszę się, że mogłem pomóc. Jeśli będziesz miał jakieś pytania, z radością na nie odpowiem. - Naprawdę? - spytał Hadrian psotnie. - W takim razie powiedz, czy to coś na twoim ramieniu to wstążka? Breckton zerknął w dół na kawałek tkaniny.

- To szal lady Amilii z doliny Tarin. Dziś będę potykał się dla niej: za nią i za jej honor. - Spojrzał na pole. - Niedługo rozpocznie się turniej. Widzę, że Murthas zajmuje pozycję na torze, a ty będziesz pierwszym przeciwnikiem. Oby Maribor pokierował ręką godnych rycerzy. Breckton skinął z szacunkiem głową i odjechał. Renwick wrócił i zsiadł z konia. - Dobrze się spisałeś - pochwalił go Hadrian, zajmując miejsce giermka na rumaku. - Musisz tylko jeszcze trochę poćwiczyć. Jeśli przeżyję ten turniej, razem nad tym popracujemy. Chłopiec trzymał w jednej ręce hełm Hadriana, drugą chwycił konia za uzdę i zaprowadził rycerza na pole. Weszli przez bramę, okrążyli tor turniejowy i zatrzymali się obok małego drewnianego podium. Hadrian miał przed sobą główną arenę, którą armia robotników przygotowywała przez kilka tygodni, usuwając śnieg i nasypując piasek. Pole otaczało mrowie widzów podzielonych na grupy w sektorach o różnych kolorach. Fioletowy zajmował władca z najbliższą rodziną, niebieski przeznaczony był dla szlachty wyższej, czerwony - dla dostojników kościelnych, żółty - dla magnaterii, zielony - dla rzemieślników, a biały - dla chłopstwa. I ten ostatni sektor był największy i jedyny niezadaszony. Ojciec Hadriana przyprowadzał go na turniej, ale nie dla rozrywki. Obserwowanie walk wchodziło w zakres nauki młodego Blackwatera. Mimo to Hadrian oglądał potyczki z podnieceniem i wraz z resztą widzów wznosił okrzyki na cześć triumfatorów. Jego ojca nie interesowali zwycięzcy i rozmawiał tylko o przegrywających. Po każdej walce Danbury pytał syna, jaki błąd popełnił pokonany rycerz i w jaki sposób mógłby zwyciężyć. Hadrian prawie nie słuchał ojca. Jego uwagę odwracało widowisko - rycerze w lśniących zbrojach, kobiety w kolorowych sukniach, niezwykłe konie. Wiedział, że siodło jednego rycerza było więcej warte od ich domu i kuźni razem wziętych. Wszyscy wydawali się wspaniali w porównaniu z jego prostym ojcem. Nie przyszło mu nigdy do głowy, że Danbury Blaekwater mógłby pokonać każdego rycerza w każdej walce. W młodości Hadrian marzył milion razy o wystąpieniu w turnieju na Polach Highcourt. W odróżnieniu od Pałacu Czterech Wiatrów ta arena była dla niego świątynią. Walczono tu o honor - nie na śmierć i życie. Miecze były stępione, łucznicy strzelali do tarcz, a w pojedynkach konnych używano kopii turniejowych. Zawodnik tracił nawet punkt, jeśli zabił rywala, i mógł zostać usunięty z turnieju choćby za zranienie konia konkurenta. Hadrianowi wydawało się to dziwne, chociaż ojciec wyjaśnił mu, że koń jest niewinny. Ale wtedy nie rozumiał takiego podejścia. Teraz to się zmieniło. - ...to najważniejszy rycerz Alburnu i syn hrabiego Fentina, słynie ze zręczności w pojedynkach i wytworności na dworze. Przedstawiam... sir Murthasa! - potężny

mężczyzna o tubalnym głosie stanął na podwyższeniu przed fioletowym sektorem i mówił głośno do zgromadzonych tam osób. Zerwała się burza oklasków i ludzie zaczęli tupać w podłogę z desek. Ethelred i Saldur siedzieli po obu stronach tronu, który pozostawał tak samo pusty jak ten w sali bankietowej. Na początku dnia ogłoszono, że tego ranka imperatorka nie może przyjść, ponieważ zbyt źle się czuje. - Pochodzi z Rhenyddu! - krzyczał mężczyzna na podeście, wskazując na Hadriana. - Niedawno pasowany na rycerza podczas krwawej bitwy o Ratibor. Wędrował przez las i pole, żeby dotrzeć tu na zawody. To jego pierwszy turniej w życiu. Przedstawiam... sir Hadriana! Rozległy się oklaski na trybunach, ale jedynie z grzeczności. W przekonaniu tłumu walka była już rozstrzygnięta. Hadrian nie trzymał nigdy w ręku kopii turniejowej. Była cała z drewna i lżejsza od bojowej, która miała metalowy grot. Tępy szeroki koniec kiwał się niezdarnie, ale wciąż był to lity dąb i nie należało go lekceważyć. Hadrian sprawdził, czy dobrze włożył stopy w strzemiona, i przycisnął nogi do boków konia. Po drugiej stronie toru sir Murthas siedział na siwym rumaku - silnym i groźnie wyglądającym ogierze okrytym adamaszkowym czaprakiem w czarno-białą szachownicę, który ozdabiały frędzle pod kolor. Rycerz trzymał tarczę pokrytą wzorem rombowym i miał na sobie dobrze dobrany kasak oraz pelerynę z czarnymi i białymi rombami. Gdy trębacze zagrali fanfarę i sygnalista uniósł chorągiewkę, Murthas zatrzasnął przyłbicę. Zahipnotyzowany widowiskiem Hadrian przeniósł spojrzenie z trybun na łopoczące proporce, a potem na perkusistów bijących w wielkie bębny. Odgłos uderzeń przypominał grzmoty i Hadrian aż poczuł drgania w klatce piersiowej, ale ten dźwięk zaraz utonął w ryku tłumu. Wielu zerwało się na nogi. Setki czekały niecierpliwie, wpatrując się w jeźdźców. Gdy Hadrian w dzieciństwie stał w białym sektorze i ściskał dłoń ojca, słyszał taki sam hałas bębnów i czuł takie same drgania. Pragnął być jednym z tamtych rycerzy czekających na swoich miejscach czekających na chwałę. Ale to pragnienie było fantazją, która mogła przyjść do głowy tylko chłopcu niewiele wiedzącemu o szerokim świecie, niemożliwym do spełnienia marzeniem, o którym nie pamiętał aż do tej chwili. Bębny umilkły. Chorągiewka opadła. Murthas spiął konia ostrogami i zaczął szarżować. Zaskoczony Hadrian stracił kilka sekund. Spiął Złośnika i ostro ruszył. Publiczność skoczyła na równe nogi, głośno wzdychając w zdumieniu. Niektórzy nawet krzyknęli ze strachu. Hadrian nie zwracał na nich uwagi, skupiony na swoim zadaniu.

Poczuł rytm kroków konia i dostosował się do niego. Naparl kłębami paluchów na strzemiona i przycisnął krzyż do tylnego łęku. Powoli, ostrożnie zaczął opuszczać kopię, przysuwając ją do boku i pilnując, by jej ruch był zsynchronizowany z galopującym zwierzęciem i prędkością zbliżania się do celu. Gdy rumak się rozpędził, waląc kopytami w miękkie podłoże i wzbijając tumany piasku, Hadrian słyszał wycie wiatru i czuł szczypanie w oczach. Murthas gnał w jego kierunku, a czarno-biała peleryna powiewała za jego plecami. Konie cwałowały z maksymalną prędkością, ich chrapy były rozdęte, mięśnie się prężyły, uprzęże pobrzękiwały. Trzask! Hadrian poczuł, jak jego kopia podskakuje, a potem pęka. Wyjechawszy z toru, wyrzucił złamaną broń i ściągnął wodze. Wstydził się swojego spóźnionego startu i nie chciał, żeby Murthas znów uzyskał nad nim przewagę. Zdecydowany wziąć nową kopię przed rywalem obrócił swojego wierzchowca i zobaczył dwóch giermków i stajennego, którzy łapią konia Murthasa kłusującego bez jeźdźca. Murthas leżał na plecach na torze. Ludzie podbiegli do rycerza, żeby mu pomóc, gdy usiłował usiąść. Hadrian rozejrzał się za Renwickiem i wtedy zwrócił uwagę na tłum. Widzowie byli podekscytowani. Wszyscy stali, klaszcząc i gwiżdżąc. Kilku nawet wykrzykiwało jego imię, jakby się nie spodziewali, iż przetrwa pierwszą rundę. Pozwolił sobie na uśmiech i tłum zaczął wiwatować jeszcze głośniej. - Panie! - zawołał Renwick, przekrzykując wrzawę i podbiegając do Hadriana. Nie włożyłeś hełmu! - Giermek wyciągnął rękę, w której trzymał hełm z piórem. - Przepraszam - powiedział Hadrian skruszony. - Zapomniałem. Nie spodziewałem się, że tak szybko dadzą znak do startu. - Przepraszasz? Ale... Ale nikt nie walczy bez hełmu - oznajmił Renwick z wyrazem zdziwienia na twarzy. - Mógł cię zabić! Hadrian spojrzał przez ramię na Murthasa, który utykając, schodził z pola, w czym pomagało mu dwóch mężczyzn. Wzruszył ramionami i powiedział: - Ale przetrwałem. - Przetrwałeś? Murthas nawet cię nie drasnął, a ty go rozwaliłeś. To coś więcej od zwykłego przetrwania. Na dodatek zrobiłeś to bez hełmu! Jeszcze nigdy nie widziałem czegoś takiego. I ten twój cios! Zrzuciłeś go z konia, jakby grzmotnął w ścianę! Jesteś niesamowity! - To chyba szczęście nowicjusza. Tu już skończyłem, prawda? Renwick skinął głową i przełknął kilkakrotnie ślinę.

- Pojutrze wystąpisz w drugiej rundzie. - Świetnie. Zobaczmy, jak poradzisz sobie z celowaniem kopią do obrotowej tarczy. Musisz uważać, bo jak źle trafisz, to worek z piaskiem umieszczony na poprzeczce po przeciwnej stronie tarczy zatoczy koło i cię uderzy, a ty spadniesz z konia. - Wiem - odparł Renwick, ale widać było po wyrazie jego twarzy, że nadal jest w szoku. *** Amilia nigdy wcześniej nie była na turnieju i nie widziała walki na kopie. Uświadomiła sobie, że już od ponad roku nie wychodziła z pałacu. Pomimo chłodu dobrze się bawiła. Siedziała na grubej aksamitnej poduszce z nogami przykrytymi pledem i trzymała w dłoniach kubek ciepłego jabłecznika. Wszystko wyglądało interesująco. Tak wiele kolorów rozjaśniało zwykle posępny zimowy świat. Wokół niej ludzie z warstwy uprzywilejowanych siedzieli pogrupowani zgodnie ze swoim statusem. Po drugiej stronie pola tłoczyli się ubodzy, odgrodzeni szrankami. Tworzyli szarą masę, która prawie stapiała się z przybrudzonym śniegiem w tle. Stali w chlapie, szurając nogami i chowając ręce w rękawach. Mimo to wydawali się szczęśliwi, że mogą oglądać widowisko. - Trzy kopie księcia Rudolfa złamane! - pisnęła księżna, klaszcząc z entuzjazmem. - Doskonały przykład wspaniałej imperialnej rozrywki. Nie znaczy to, że jego występ mógłby się równać z potyczką sir Hadriana. Wszyscy myśleli, że biedak jest skazany na porażkę. Wciąż nie mogę uwierzyć, że nie włożył hełmu! A to, co zrobił sir Murthasowi... Cóż, tegoroczny turniej zapowiada się na ekscytujący, Amilio. Zaiste, bardzo ekscytujący. - Lady Genevieve pociągnęła Amilię za rękaw i wskazała jej coś palcem. - Spójrz tam. Wynoszą niebiesko-złotą flagę. To kolory sir Brecktona. Teraz jest jego kolej. Tak, tak, już idzie, i patrz... Spójrz na jego ramię. Nosi twoją wstążkę. Jakie to podniecające! Pozostałe damy... pękają z zazdrości. Nie patrz, moja droga, wszystkie się gapią na ciebie. Gdyby oczy były sztyletami, a spojrzenia mogły zabijać... - urwała, jakby Amilia miała znać powiedzenie do końca. Wszystkie widzą, czyje podbiłaś serce, kochanie, i cię nienawidzą. Cudownie. - Czyżby? - spytała Amilia, dostrzegając, jak wiele dam się na nią gapi. Pochyliła głowę i spojrzała na swoje kolana. - Nie chcę, żeby mnie nienawidziły. - Bzdura. Nie tylko rycerze walczą na tych turniejach. Każdy przychodzi na to pole rywalizować, a zwycięzca może być tylko jeden. Jedyna różnica polega na

tym, że rycerze potykają się za dnia, a damy konkurują z sobą przy świetle świec. Widać, że wygrałaś pierwszą rundę, ale teraz musimy zobaczyć, czy twój podbój był mądry, bo twoje zwycięstwo zależy od męstwa sir Brecktona. Potyka się z Gilbertem. To będzie zacięty pojedynek. Gilbert zabił kogoś w szrankach kilka lat temu. To był wypadek, oczywiście, ale i tak ma dzięki temu przewagę nad przeciwnikami. Choć krążą plotki, że przed dwoma dniami zranił się w nogę. Zaraz się przekonamy. - Zabił? - Amilia poczuła ucisk w żołądku, gdy zagrała trąbka i załopotała flaga. Ziemia zatrzęsła się od uderzeń kopyt, a serce przejętej panicznym strachem Amilii zaczęło opętańczo bić. Przymknęła oczy, zanim rycerze się starli. Trzask! Tłum ryknął. Amilia otworzyła oczy i zobaczyła, że Gilbert wciąż siedzi w siodle, ale się chwieje. Niedraśnięty sir Breckton zaś wraca kłusem na swoje miejsce startu. - Jedna kopia dla Brecktona - powiedział Leo sobie a muzom. Diuk siedział po drugiej stronie Genevieve i Amilia jeszcze nigdy nie widziała, żeby był taki ożywiony. Księżna trajkotała bez końca o wszystkim i niczym, a Leopold prawie nigdy się nie odzywał. Gdy zaś już to robił, mówił bardzo cicho i Amilia myślała, że kierował słowa tylko do Maribora. Nimbus, który siedział po prawej stronie Amilii i często na nią zerkał, wyglądał na spiętego i uwielbiała go za to. - Ten Gilbert. Spójrzcie, jak go podtrzymują - paplała dale j księżna. - Naprawdę nie powinien już walczyć. O, bierze kopię... Ależ jest odważny. - Musi jeszcze ją unieść - zauważył Leopold. - Tak, Leo. Jak zawsze masz rację. Nie ma dość siły. A spójrzcie na cierpliwie czekającego Brecktona. Widzicie, jak słońce odbija się od jego zbroi? Zwykle jej nie czyści. Jest wojownikiem, a nie turniejowym rycerzem, ale poszedł do kowala i kazał mu ją tak wypolerować, żeby sam wiatr mógł się przejrzeć w błyszczącej metalowej powierzchni. A jak sądzicie, dlaczego robi coś takiego mężczyzna, który nie czesał się od miesięcy? Amilia była przerażona, zakłopotana i szczęśliwa bardziej, niż wcześniej wydawało jej się to możliwe. Ponownie zagrała trąbka i konie znów ruszyły do przodu. Kopia pękła, Gilbert spadł i Breckton jeszcze raz wyszedł z potyczki bez szwanku. Tłum wiwatował i Amilia ku swojemu zaskoczeniu stwierdziła, że stoi wraz z pozostałymi widzami. Nie potrafiła powstrzymać się od uśmiechu.

Breckton upewnił się, czy Gilbertowi nic się nie stało, po czym podjechał kłusem do trybun i zatrzymał się przed miejscem Amilii w sektorze szlachetnie urodzonych. Odrzucił na bok pękniętą kopię, zdjął hełm, stanął w strzemionach i ukłonił się przed asystentką imperatorki. Amilia bez namysłu zeszła po schodach do barierki. Gdy wyłoniła się spod zadaszenia i stanęła w słońcu, rozległy się jeszcze głośniejsze wiwaty, zwłaszcza na trybunie prostych ludzi. - Dla ciebie, pani - odezwał się sir Breckton, a potem powiedział coś do konia, który też skłonił głowę, i tłum jeszcze raz ryknął. Amilia czuła się beztrosko i zapomniała o całym swoim dotychczasowym życiu. Liczyła się dla niej tylko ta jedna chwila w słońcu. Gdy poczuła rękę Nimbusa na ramieniu, odwróciła się i zobaczyła gniewne spojrzenie Saldura. - Nierozsądnie jest zbyt długo pozostawać na słońcu, milady - przestrzegł ją Nimbus. - Można dostać oparzeń. Wyraz twarzy Saldura był dla niej jak kubeł zimnej wody. Wróciła na swoje miejsce, dostrzegając jadowite spojrzenia siedzących w pobliżu szlachcianek. - Moja droga - powiedziała księżna nietypowym dla niej szeptem - jak na amatorkę to jesteś nie mniej niesamowita od sir Hadriana. Amilia siedziała cicho w trakcie kilku pozostałych pojedynków, których prawie nie widziała. Po zakończeniu przewidzianych na ten dzień konkurencji opuścili trybuny. Nimbus prowadził, a księżna szła obok Amilii, trzymając ją pod ramię. - Pojedziesz z nami na polowanie w przeddzień święta, prawda, Amilio, kochanie? - spytała, gdy wędrowały przez pole do czekających na nie powozów. Nie masz wyboru. Każę Lois uszyć ci w tygodniu olśniewającą białą suknię i odpowiednią do niej zimową pelerynę, żebyś miała coś nowego. Gdzie można znaleźć śnieżnobiałe futro na kaptur? - Zrobiła pauzę, po czym machnęła ręką. Niech sama je znajdzie. Do zobaczenia. Pa, pa! - Karoca ruszyła, a księżna posłała Amilii całusa. Wtedy asystentka imperatorki zobaczyła chłopca stojącego po drugiej stronie ulicy, który się na nią gapił. Brudny wyrostek wyglądał zarówno na przerażonego, jak i zdecydowanego. W rękach trzymał utytłany worek. Uchwycił spojrzenie Amilii i z determinacją prześlizgnął się przez ogrodzenie. - Miilady Ami... - tylko tyle zdążył wybąkać, gdy żołnierz chwycił go brutalnie i przewrócił. - Pani, proszę, ja... - Chłopak skulił się na śniegu, ale wyglądał na zdesperowanego. Strażnik kopnął go mocno w brzuch i chłopak zwinął się wokół jego nogi. Gdy drugi żołnierz wymierzył mu kopniaka w plecy, zacisnął powieki z bólu.

- Przestańcie! - krzyknęła Amilia. - Zostawcie go w spokoju! Strażnicy wstrzymali się skonfundowani. Leżący na ziemi chłopiec usiłował złapać oddech. - Pomóżcie mu wstać! Zrobiła krok w jego stronę, ale Nimbus chwycił ją za ramię. - Może nie tutaj, milady. Wskazał oczami na tłum wokół rzędu powozów. Wielu usiłowało zobaczyć, co to za zamieszanie. - Już raz rozdrażniłaś regenta Saldura. Zatrzymała się, a następnie spojrzała na chłopca. - Wsadźcie go do mojego powozu - poleciła strażnikom. Podnieśli chłopaka i popchnęli go do przodu. Upuścił tobołek, ale zdołał się wyswobodzić, żeby go podnieść, a następnie szybko wskoczył do pojazdu. Amilia spojrzała na Nimbusa, który wzruszył ramionami. Oboje weszli za młodzieńcem do powozu. Z wyrazem przerażenia na twarzy chłopiec skulił się na siedzeniu naprzeciwko Amilii i Nimbusa. Dworzanin przyjrzał się mu krytycznie. - Powiedziałbym, że ma dziesięć lat, nie więcej niż dwanaście. Na pewno sierota i - sądząc po wyglądzie - dzikus. Jak sądzisz, co ma w worku? Zdechłego szczura? - Och, przestań, Nimbusie - zganiła go Amilia. - Naturalnie, że nie. To prawdopodobnie tylko jego posiłek. - No właśnie - zgodził się nauczyciel. Amilia spiorunowała go wzrokiem. - Sza, przerażasz go. - Ja? To on przyszedł do nas z zatęchłym workiem tajemnic. - Nic ci nie jest? - spytała Amilia łagodnie. Chłopak zdołał skinąć głową, ale tylko nieznacznie. Biegał oczami po całym wnętrzu powozu, lecz jego spojrzenie zawsze wracało do Amilii, jakby go zahipnotyzowała. - Przykro mi z powodu strażników. To było straszne, w jaki sposób cię potraktowali. Nimbusie, masz przy sobie jakieś miedziaki? Coś, co moglibyśmy mu dać? Dworzanin spojrzał bezradnie.

- Przykro mi, pani, ale nie mam w zwyczaju nosić z sobą pieniędzy. Rozczarowana Amilia westchnęła, a potem próbowała przybrać radosny wyraz twarzy. - Co chciałeś mi powiedzieć? - spytała. Chłopiec zwilżył usta. - Ja... Ja mam coś dla imperatorki - odparł i spojrzał na worek. - Co to jest? - Amilia usiłowała nie wzdragać się na myśl o możliwych odpowiedziach. - Usłyszałem... no... powiedzieli, że nie mogła dziś przyjść na turniej, bo jest chora i tak dalej. Wtedy wiedziałem, że muszę jej to dać. - Poklepał worek. - Co dać? Co tam masz? - Coś, co może ją uzdrowić. - Ojej, to jest zdechły szczur, prawda? - Nimbus wzdrygnął się ze wstrętem. Chłopiec otworzył worek i wyjął zwiniętą, mieniącą się szatę, jakiej Amilia w życiu nie widziała. - Uratowała życie mojemu najlepszemu przyjacielowi... Uzdrowiła go przez noc. Jest... magiczna, poważnie! - Religijna relikwia? - podsunął Nimbus. Amilia uśmiechnęła się do chłopca. - Jak masz na imię? - Nazywają mnie Mince, milady. Nie znam swojego prawdziwego imienia, ale Mince mi odpowiada, poważnie. - Cóż, Mince, to szczodry podarunek. I wygląda na bardzo kosztowny. Nie sądzisz, że powinieneś tę szatę zatrzymać? Z pewnością jest lepsza od tego, co masz na sobie. Mince pokręcił głową. - Myślę, że ona chce, abym ją dał imperatorce, żeby jej pomóc. - Ona chce? - spytała. - Trudno to wyjaśnić. - Zwykle tak jest z takimi rzeczami - zauważył dworzanin. - Możecie jej to dać? - Może to on powinien jej to dać - podsunął Amilii Nimbus. - Mówisz poważnie? - odparła.

- Chciałaś odpokutować za zły uczynek strażników, prawda? Takim jak on spotkanie z imperatorką aż nadto wynagrodzi kilka siniaków. Zresztą to jeszcze dzieciak. Nikomu nie będzie to przeszkadzało. Amilia zastanawiała się przez chwilę, patrząc na wybałuszającego oczy Mince'a. - Co ty na to, Mince? Chciałbyś sam dać to imperatorce? Chłopak wyglądał, jakby zaraz miał zemdleć. *** Modina znalazła mysz w swojej komnacie trzy miesiące wcześniej. Gdy zapaliła lampę, mysz znieruchomiała, spanikowana, na środku pokoju. Imperatorka, podnosząc gryzonia, poczuła, jak jego pierś się unosi, gdy usiłował złapać oddech. Wyraźnie przerażony, patrzył na nią ciemnymi oczkami. Pomyślała, że zwierzątko może umrzeć ze strachu, ale nawet po tym, jak położyła je na podłodze, wciąż się nie ruszało. Dopiero po kilku minutach po zgaszeniu światła Modina usłyszała, jak stworzonko ucieka. Mysz już więcej nie wróciła - aż do tej chwili. Chłopiec nie był myszą, ale wyglądał podobnie. Brakowało mu futerka, ogona i wąsów, lecz oczy miał takie same. Stał skamieniały ze strachu, a poruszała się jedynie jego pierś, gdy oddychał. Cały drżał. - Powiedziałeś, że ma na imię Mysz? - Chyba przedstawił się jako Mince - sprostowała Amilia. - Jesteś Mince, prawda? Chłopak nie odpowiedział, przyciskając worek do piersi. - Spotkałam go na turnieju. Chce ci dać prezent. Śmiało, Mince. Chłopak nie odezwał się, lecz szybko wyciągnął przed siebie worek, który trzymał w obu rękach. - Chciał ci to dać, bo Saldur ogłosił, że z powodu choroby nie możesz przyjść na turniej. Twierdzi, że ta rzecz ma moc uzdrawiającą. Modina wzięła tobołek, otworzyła go i wyjęła szatę, która, mimo że była upchnięta w starym, brudnym worku, skrzyła się i nie miała ani jednej zmarszczki ani plamy. - Jest piękna - zachwyciła się szczerze, podnosząc ją i obserwując, jak mieni się w świetle. - Przypomina mi kogoś z przeszłości. Będę o nią dbać. Gdy chłopiec usłyszał jej słowa, w oczach wezbrały mu łzy, które spłynęły po jego umorusanych policzkach. Padł na kolana i przyłożył czoło do podłogi przed

imperatorką. Zdziwiona Modina spojrzała na Amilię, ale asystentka tylko wzruszyła ramionami. lmperatorka patrzyła przez chwilę na chłopca. - Wygląda na bardzo głodnego - powiedziała do Amilii. - Mam go zabrać do kuchni? - Nie, niech tu zostanie. Każ przynieść jedzenie. Po wyjściu Amilii Modina położyła szatę na krześle, a następnie usiadła na krawędzi łóżka, obserwując chłopca. Mince nie ruszał się. Wciąż klęczał, dotykając głową podłogi. Po kilku minutach w końcu podniósł głowę, ale się nie odezwał. - Ja też jestem świetna w odgrywaniu milczka - powiedziała Modina łagodnie. Możemy siedzieć tu całymi dniami i nic nie mówić, jeśli chcesz. Wargi chłopca drżały. Otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, ale się powstrzymał. - Śmiało. Gdy zaczął mówić, wylał się z niego potok słów, jakby czuł potrzebę powiedzenia wszystkiego na jednym oddechu. - Ja tylko chcę, żebyś wyzdrowiała, nic więcej. Naprawdę. Przyniosłem ci szatę, bo uratowała Kine'a. Wyzdrowiał z dnia na dzień. Umierał i dziś rano już by nie żył, na pewno, ale dzięki tej szacie poczuł się lepiej. A gdy dzisiaj powiedzieli, że jesteś zbyt chora, żeby obejrzeć turniej, wiedziałem, że muszę ją przynieść, żebyś wyzdrowiała. Rozumiesz? - Przykro mi, Mince, ale obawiam się, że szata nie zdoła mnie wyleczyć. Chłopiec zmarszczył czoło. - Ale... wyleczyła Kine'a, a miał sine usta. Modina podeszła do Mince'a i usiadła przed nim. - Wiem, że chcesz dobrze, i dałeś mi cudowny prezent, ale są rzeczy, których nie można nigdy naprawić. - Ale... - Żadnych ale. Musisz przestać się o mnie martwić. Rozumiesz? - Czemu? - Bo tak. Zrobisz to dla mnie? Chłopiec podniósł głowę i spojrzał jej w oczy. - Zrobiłbym dla ciebie wszystko. Szczerość i pewność w jego głosie wprawiły ją w osłupienie. - Kocham cię - dodał.

Te dwa słowa wstrząsnęły nią i choć siedziała, położyła rękę na podłodze, żeby nie stracić równowagi. - Nie - zaprzeczyła. - Nie możesz. Po prostu spotkałeś... - Tak, to prawda. Modina pokręciła głową. - Nie, to nieprawda! - warknęła. - Nikt mnie nie kocha! Chłopiec wzdrygnął się, jakby został uderzony. Spuścił wzrok na podłogę, lecz i tak dodał szeptem: - Ale ja tak. Wszyscy cię kochają. Imperatorka wpatrzyła się w niego. - Jak to „wszyscy"? - Wszyscy - odparł zdziwiony chłopiec i wskazał w stronę okna. - Masz na myśli mieszkańców miasta? - Cóż, oni też, ale nie tylko tutaj. Wszędzie. Wszyscy cię kochają - powtórzył Mince. - Zjeżdżają się ludzie ze wszystkich stron. Słyszę, co mówią. Wszyscy chcą cię zobaczyć. Wszyscy mówią, że świat będzie lepszy, bo ty tu jesteś. Że oddaliby za ciebie życie. Osłupiała Modina powoli wstała. Odwróciła się i podeszła do okna, przez które spojrzała w dal, ponad dachami, na wzgórza i pokryte śniegiem góry za nimi. - Powiedziałem coś nie tak? - spytał Mince. Modina się odwróciła. - Nie. Wcale nie. Po prostu... - urwała. Podeszła do lustra i przesunęła palcami wzdłuż obramowania. - Zostało jeszcze dziesięć dni do zimonaliów, prawda? - Tak. - Dałeś mi prezent, więc chciałabym ci się odwdzięczyć. I wygląda na to, że mam jeszcze czas. Podeszła do drzwi i je otworzyła. Na zewnątrz jak zawsze stał Gerald. - Geraldzie - powiedziała. - Mógłbyś coś dla mnie zrobić?

Rozdział 15. Polowanie. - Wesołego dnia w przeddzień święta, sir Hadrianie - powiedziała radośnie dziewczyna, gdy wyjrzał z pokoju. Była to jedna z chichoczących pokojówek, które od dnia pierwszego pojedynku obdarzały go uśmiechami i dygały przed nim. Po drugiej potyczce paziowie zaczęli mu się kłaniać, a strażnicy kiwali głowami w jego kierunku. Trzecie zwycięstwo, choć równie gładkie jak pozostałe, było najgorsze, ponieważ przyciągnęło uwagę wszystkich rycerzy i szlachciców w pałacu. Po każdym pojedynku mógł wybrać, czy chce siedzieć w swojej sypialni, czy iść do wielkiej sali. Wolał być sam, więc zwykle wybierał swój pokój. Tego ranka jednak jak większość innych Hadrian spacerował pałacowymi korytarzami. Przy kilku wcześniejszych okazjach widział z daleka Alberta, ale nie próbowali nawiązać rozmowy. Nie było też nigdzie śladu Royce'a. Przeszedł przez wielki hol i przystanął. Spiralne schody przystrojono fantazyjnymi świeczkami i malowanymi drewnianymi ozdobami. Gdzieś cztery kondygnacje wyżej dziewczyna, którą znał jako Thrace, prawdopodobnie jeszcze spała. Postawił nogę na pierwszym stopniu. - Sir Hadrianie? - zagadnął go jakiś nieznajomy. - Wczorajsza walka była wspaniała. Zadałeś Loudenowi cios, o którym nieprędko zapomni. Trzask kopii słychać było nawet w górnym rzędzie. Mówi się, że Louden będzie potrzebował nowego napierśnika, a na dodatek złamałeś mu dwa żebra! Co za pchnięcie, co za pchnięcie! Wiesz, straciłem masę pieniędzy, obstawiając zakłady przeciwko tobie w pierwszych trzech walkach, ale potem się odegrałem. W finale stawiam na ciebie. Dzięki tobie stałem się wierzącym człowiekiem. Dokąd idziesz? Hadrian szybko cofnął stopę. - Donikąd. Wyszedłem rozprostować trochę nogi. - Cóż, chciałem ci tylko powiedzieć, żebyś dalej się tak spisywał i że będę cię dopingował. Mężczyzna wyszedł z pałacu przez główne wejście, pozostawiając Hadriana samego u podnóża schodów. Co mam zrobić? Wejść do jej komnat bez zapowiedzi? Minął ponad rok, od kiedy ostatni raz z nią rozmawiałem. Będzie mnie nienawidzić za to, że nie próbowałem spotkać się z nią wcześniej. A może w ogóle nie będzie mnie pamiętać. Jeszcze raz spojrzał w górę na schody. To możliwe że wszystko u niej w porządku. To, że nikt jej nie widuje, niekoniecznie musi znaczyć coś złego. Modina była imperatorką. Nie mogli jej zbyt ostro traktować. Gdy żyła w Dahlgrenie, była

szczęśliwa, a przecież w tej nędznej wiosce gigantyczny potwór co noc mordował ludzi. Czy życie w pałacu może być gorsze? Rozejrzał się po raz ostatni i dostrzegł dwa cienie opierające się swobodnie o ścianę przy sklepionym wejściu do sali tronowej. Hadrian westchnął i odwrócił się w stronę skrzydła dla służby, pozostawiając schody za plecami. Słońce jeszcze nie w pełni wzeszło, ale kuchnia już tętniła życiem. Z olbrzymich garnków unosiły się gęste kłęby pary, która skraplała się na ścianach. Rzeźnicy rąbali mięso na blokach, wykrzykując polecenia. Chłopcy biegali z kubłami i odkrzykiwali mężczyznom. Dziewczyny szorowały sztućce, rondle i miski. W powietrzu krążyły silne i zróżnicowane zapachy. Niektóre, na przykład pieczonego chleba, były cudowne, inne piekielne i obrzydliwe. W przeciwieństwie do reszty pałacu ścian i stołów w kuchni nie przystrojono świątecznymi dekoracjami. Tutaj, na zapleczu, oznaki nadciągających zimonaliów ograniczały się do kratek, na których stygły kandyzowane jabłka i ciasteczka w kształcie płatków śniegu. Gdy Hadrian wszedł do kuchni, zafascynowany krzątaniną, ludzie natychmiast zaczęli odwracać głowy i przerywali pracę. W końcu zrobiło się tak cicho, że słychać było jedynie odgłosy wrzących potraw, trzask ognia i kapanie wody z mokrej chochli. Wszyscy gapili się na Blackwatera, jakby miał dwie głowy albo trzy ramiona. Hadrian usiadł na jednym z taboretów stojących wokół stołu. Ta skromna przestrzeń wydawała się miejscem, w którym tutejszy personel jadał posiłki. Usiłował sprawiać wrażenie nieskrępowanego i odprężonego, ale uniemożliwiały mu to obce spojrzenia. - Co tym razem? - zagrzmiał głos należący do dużego, krzepkiego kucharza z gęstą brodą i okolonymi zmarszczkami wesołymi oczami, które na widok Hadriana od razu zmrużył. Pokazał, choć tylko przez chwilę, że potrafi też być surowy, tak samo jak figlarny pies może nagle warknąć na intruza. - Mogę w czymś pomóc, panie? - spytał, podchodząc do Hadriana z tasakiem w ręku. - Nie mam złych zamiarów. Miałem tylko nadzieję, że dostanę coś do jedzenia. Kucharz przyjrzał mu się bacznie. - Jesteś rycerzem, panie? Hadrian skinął głową. - Wcześnie wstałeś. Każę zanieść do wielkiej sali, co sobie wybierzesz. - Szczerze mówiąc, wolałbym zjeść tutaj. Można? - Słucham? - odparł kucharz zdezorientowany. - Jeśli wolno spytać, to dlaczego taki wytworny szlachcic jak ty chciałby jeść w gorącej, brudnej kuchni przy akompaniamencie brzęku garów i trajkotania służących?

- Po prostu tutaj czuję się lepiej - odparł Hadrian. - Uważam, że podczas jedzenia człowiek powinien czuć się swobodnie. Ale oczywiście jeśli to problem... Wstał. - Jesteś sir Hadrian, prawda? Nie miałem czasu popatrzeć na walki, ale jak widzisz, większość moich pracowników je obejrzała. Jesteś znaną osobistością. Słyszałem najróżniejsze historie o tobie i twojej niedawnej odmianie losu. Czy któreś z nich są prawdziwe? - Nie mogę nic powiedzieć o historiach, ale mam na imię Hadrian. - Miło cię poznać. Nazywam się Ibis Thinly. Usiądź, panie. Zaraz ci coś podam. Odszedł szybko, napominając swoich podwładnych, żeby wrócili do pracy, ale wielu dalej zerkało na Hadriana, gdy wydawało im się, że główny kucharz tego nie widzi. Po niedługim czasie Ibis wrócił z talerzem, na którym były kurczak, smażone jajka i sucharki. Przyniósł też kufel ciemnego piwa. Kurczak był taki gorący, że Hadrian oparzył sobie palce, a z sucharków unosiła się para, gdy je przełamywał. - Dziękuję - zwrócił się do Ibisa, gryząc sucharek. Ibis spojrzał na niego ze zdziwieniem, po czym zachichotał. - Na Mara! Dziękować kucharzowi za jedzenie! Te historie są prawdziwe, tak? Hadrian wzruszył ramionami. - Chyba trudno mi zapamiętać, że jestem szlachcicem. Gdy byłem człowiekiem z ludu, zawsze wiedziałem, co oznacza szlachetność, ale teraz już nie jestem taki pewien. Kucharz się uśmiechnął. - Lady Amilia ma ten sam problem. Muszę przyznać, że miło widzieć, jak przyzwoici ludzie wybijają się w tym świecie. Wieść jest taka, że jesteś panem Pól Highcourt. Pokonałeś każdego rycerza, z którym się pojedynkowałeś. Słyszałem nawet, że na początku turnieju potykałeś się z sir Murthasem bez hełmu! Hadrian skinął głową, mając w ustach kawałek kurczaka, który przesuwał z jednej strony na drugą, żeby nie poparzyć sobie języka. - Gdy coś takiego robi człowiek - ciągnął Ibis - który pochodzi z ludu tak jak reszta z nas, zyskuje uznanie u ludzi z niższych klas. Tak, w rzeczy samej. Ci z nas, którzy mają brudne twarze i spocone grzbiety, emocjonują się wyczynami kogoś takiego, jak ty, panie. Hadrian nie wiedział, co na to odpowiedzieć, i ograniczył się do połykania mięsa. Przy każdej potyczce towarzyszył mu ryk tłumu, ale nie robił tego dla poklasku. Jego zadanie było mroczne, sekretne i niegodne pochwały. Wysadził z siodła pięciu rycerzy i zgodnie z zasadami turnieju stał się właścicielem ich

wierzchowców. Lecz nie skorzystał z tego przywileju. Nic potrzebował ich. Ale nie tylko o to chodziło. Nie zasługiwał na nie. Pragnął jedynie uratować Aristę i Gaunta. W jego przekonaniu cała sprawa była nieczysta. Zabieranie czegokolwiek innego po zwycięstwach - nawet czerpanie przyjemności z wygranej - byłoby niewłaściwe. Mimo to tłumy wznosiły okrzyki za każdym razem, gdy odmawiał przyjęcia wierzchowca, uważając go za skromnego i rycerskiego człowieka, a nie tego, kim był - przyczajonego mordercę. - Pozostaliście tylko wy dwaj, ty i Breckton, prawda? - spytał Ibis. Hadrian skinął ponuro głową. - Będziemy walczyć jutro. Dziś jest jakieś polowanie. - A tak, polowanie z sokołami. Będę piekł sporo ptaków łownych na wieczorną ucztę. Ty nie jedziesz? - Biorę udział tylko w turnieju - zdołał powiedzieć Hadrian, mimo że znów miał pełne usta. Ibis pochylił głowę, żeby lepiej widzieć. - Jak na nowo pasowanego rycerza, który jest o krok od wygrania turnieju zimonaliowego na Highcourt, nie wydajesz się zbyt szczęśliwy. Mam nadzieję, że nie chodzi o jedzenie. Hadrian pokręcił głową. - Jedzenie jest wspaniałe. Liczę, że w południe też pozwolisz mi tu zjeść. - Jesteś zawsze mile widziany. Ha! Mówię, jakbym był karczmarzem albo właścicielem zamku, a jestem zwykłym kucharzem. - Wskazał kciukiem przez ramię. - Ci mieszańcy drżą na dźwięk mojego głosu, ale ty jesteś rycerzem. Możesz chodzić, gdzie tylko chcesz. Mimo to... jeśli moje jedzenie wprawiło cię w dobry nastrój, to miałbym jedną prośbę. - O co chodzi? - Lady Amilia zajmuje w moim sercu szczególne miejsce. Jest dla mnie jak córka. To przemiła dziewczyna i wydaje się, że ostatnio zapalała sympatią do sir Brecktona. To świetny lansjer, ale z tego, co słyszałem, prawdopodobnie go pokonasz. Niczego ci nie zarzucam... Ktoś o mojej pozycji społecznej byłby głupcem, gdyby choć insynuował coś takiego, ale... - Ale? - Niektórzy rycerze próbują jak najbardziej zranić przeciwnika, celując w przyłbicę i tak dalej. Gdyby coś miało się stać Brecktonowi... Cóż, po prostu nie chcę krzywdy Amilii. Widzisz, nigdy nie miała zbyt dużo. Pochodzi z ubogiej rodziny i zawsze ciężko pracowała. Nawet teraz, ten dra... to znaczy regent Saldur... każe

jej bez przerwy harować. Mimo to jest ostatnio szczęśliwa i chciałbym, żeby dalej tak było. Hadrian patrzył na talerz, skupiając się na zebraniu żółtka skórką od chleba. - Tak więc jeśli to w ogóle możliwe, byłoby naprawdę miło, gdybyś nie potraktował Brecktona zbyt brutalnie. To znaczy, żeby nie został ranny. Wiem oczywiście, że nie zawsze można to zagwarantować. Dobry Mariborze, ja o tym wiem. Ale po rozmowie z tobą widzę, że jesteś przyzwoitym człowiekiem. Ha! Nawet nie wiem, czemu. poruszyłem ten temat. Wiem jednak, że postąpisz właściwie. Przyniosę ci jeszcze piwa. Ibis Thinly oddalił się, zabierając z sobą kufel i apetyt Hadriana. *** Pod wieloma względami Amilia czuła się jak dziecko, które Saldur wprowadził w świat dorosłych tego dnia w kuchni, gdy podniósł jej status do rangi lady. Wciąż próbowała opanować proste czynności i często popełniała błędy. Ale choć nikt nic nie mówił, nie pokazywał jej palcem ani się nie śmiał, widziała porozumiewawcze spojrzenia i częściowo skrywane uśmieszki. Nie była sobą, próbując omijać liczne pułapki i niebezpieczeństwa dworskiego życia. Gdy wytwornie ubrany szlachcic zwracał się do niej per „pani", Amilia czuła się niezręcznie. Strażnik, który stawał na baczność, kiedy przechodziła, robił na niej dziwne wrażenie. Zwłaszcza że ci sami żołnierze niewiele ponad rok wcześniej szczerzyli się do niej lubieżnie. Była pewna, że nadal patrzyli na nią pożądliwie, a szlachcice się śmiali, ale teraz maskowali to uprzejmymi spojrzeniami. Przypuszczała, że jedynym sposobem położenia kresu tym niemym chichotom było dostosowanie się do arystokratycznych zwyczajów. Gdyby nie potykała się na prostej drodze, nie rozlewała wina z kieliszka, nie mówiła zbyt głośno, nie nosiła rzeczy w niewłaściwym kolorze, nie śmiała się, gdy powinna zachować milczenie, lub nie milczała, gdy powinna się śmiać, wówczas może by zapomnieli, że kiedyś szorowała naczynia. Każde obcowanie z arystokracją była dla niej ciężką próbą, ale gdy dochodziło do tego w nieznanym jej otoczeniu, popadała w chorobę. Z tego powodu rano w dniu polowania nic nie zjadła. Na całodzienną imprezę wybrali się wszyscy członkowie dworu. Rycerze, szlachcice, damy i służący pojechali razem do lasu i na pole, żeby wziąć udział w wielkim polowaniu. Za nimi biegły psy. Amilia nigdy wcześniej nie siedziała na koniu. Nigdy nie jechała nawet na kucyku, mule czy choćby wole, ale tamtego dnia musiała utrzymać równowagę na

grzbiecie ogromnego białego rumaka. Miała na sobie piękną białą suknię i dobraną do niej pelerynę. Strój ten, dostarczony przez lady Genevieve, nie przypadkiem idealnie pasował do okrycia konia. Prawą nogę trzymała między dwiema kulami siodła, a lewą stopę opierała na deseczce. Taki sposób siedzenia dodatkowo wszystko utrudniał. Przy każdym szarpnięciu i skręcie serce Amilii waliło jak młotem i dziewczyna chwytała się grzywy rumaka splecionej w warkocze. Przy kilku okazjach niemal przewróciła się do tyłu. Wyobrażała sobie, że gdyby się ześlizgnęła, wisiałaby z nogą uwięzioną między kulami a suknią opadającą jej poniżej głowy, podczas gdy koń paradowałby dumnie na oczach pozostałych jeźdźców. Ta myśl tak ją przeraziła, że ledwie śmiała oddychać i siedziała sztywno, wpatrując się w ziemię. Przez dwie godziny jazdy do puszczy nie wypowiedziała ani jednego słowa. Ośmieliła się podnieść głowę dopiero wtedy, gdy myśliwy poprosił wszystkich o uwagę. Wyjechali z cienia lasu na pole skąpane w świetle. Spod śnieżnej pokrywy wystawało wysokie brązowe sitowie. Migotliwe poranne promienie słońca odbijały się w wodzie rzeki, która przecinała krajobraz. Przy braku wiatru świat wydawał się osobliwie cichy. Myśliwy polecił uczestnikom ustawić się w linii wzdłuż krawędzi lasu, przodem do moczarów. Amilia ucieszyła się z tego, że bez szwanku dojechała na miejsce, i poczuła dumę, iż udało jej się pokierować koniem tak, by nie została w tyle. Ale gdy w końcu pozwoliła sobie na oddech ulgi, zobaczyła zbliżającego się do niej sokolnika. - Z jakiego ptaka dziś skorzystasz, pani? - spytał, spoglądając na nią spod czerwonego nakrycia głowy. Ręce miał schowane w grubych rękawicach. Amilia przełknęła ślinę. - A jakiego byś proponował? Sokolnik wydawał się zaskoczony i Amilia znowu poczuła, że coś źle zrobiła. - Cóż, pani, ptaków jest wiele, ale nie ma ustalonych reguł. Zgodnie z tradycją zwykle dla króla zarezerwowany jest białozór, dla księcia lub diuka sokół, dla hrabiego sokół wędrowny, dla barona drop, dla rycerza raróg, dla szlachcica gołębiarz, dla biedaka tiercelet, dla kapłana krogulec, dla służącego pustułka, a dla damy drzemlik, ale w praktyce to bardziej kwestia... - Skorzysta z Morderczyni - oznajmiła księżna Rochelle, podjeżdżając do nich kłusem. - Naturalnie, jaśnie pani. Sokolnik skłonił głowę i wykonał szybki ruch ręką. Natychmiast podbiegł służący z olbrzymim ptakiem, którego trzymał na zaciśniętej pięści. - Twoja rękawica, pani. - Wyciągnął szorstką rękawicę ze skóry łosia.

- Włóż ją na lewą dłoń, kochanie - poleciła księżna z dodającym otuchy uśmiechem i psotnym błyskiem w oczach. Gdy Amilia tak zrobiła, poczuła, jak serce jej zatrzepotało. - Trzymaj rękę wysoko, moja droga. Z dala od twarzy - poinstruowała ją lady Genevieve. Sokolnik wziął drapieżnego ptaka od służącego i przyniósł go Amilii. Jastrząb był wspaniały i miał oczy zasłonięte skórzanym kapturkiem z krótkim ozdobnym piórem. Podczas przechodzenia na rękę Amilii Morderczyni rozłożyła ogromne skrzydła i dwa razy nimi zatrzepotała, zaciskając potężne szpony na rękawicy. Jastrząb był lżejszy, niż Amilia się spodziewała, i dziewczyna nie miała problemu z utrzymaniem go w powietrzu. Mimo to,jej wcześniejszą obawę przed upadkiem zastąpił teraz strach przed ptakiem. Patrzyła z przerażeniem, jak sokolnik owija pęta wokół jej nadgarstka, przywiązując ją do Morderczyni. - Piękny ptak - usłyszała czyjś głos. - To prawda - odparła. Gdy zobaczyła, że sir Breckton zajmuje miejsce po jej lewej stronie, myślała, że zemdleje. - Należy do księżnej Rochelle. Ona... - Amilia się odwróciła, ale księżna odjechała już, pozostawiając ją samą. Paniczny strach sprawił, że ścisnęło ją w żołądku. Pomimo przyjaznego nastawienia lady Genevieve Amilia zaczynała podejrzewać, że kobieta czerpie przyjemność z zadawania jej tortur. Ale siedząc tak obok jedynego mężczyzny na całym świecie, na którym chciała zrobić wrażenie, próbowała się uspokoić. Trzymając na jednej ręce ptaka, drugą zaś ściskając wodze, uświadomiła sobie, że wskutek zimna cieknie jej z nosa. Nie potrafiła sobie wyobrazić, aby tego dnia mogło być jeszcze gorzej. I wtedy bogowie, jakby usłyszeli jej myśli, odpowiedzieli za pośrednictwem głosu myśliwego: - Wszyscy jadą naprzód! Dobry Mariborze! Koń potknął się na zmarzniętej, pofalowanej ziemi i Amilia się zachwiała. Nagły wstrząs przestraszył także Morderczynię, która rozpostarła wielkie skrzydła, żeby ratować się wzlotem w powietrze, i szarpnęła Amilię za ramię. Dziewczyna mogłaby się utrzymać w siodle, gdyby nie upór ptaka, żeby pociągnąć ją do tyłu. Krzyknęła, kładąc się plecami na zad konia. Jej koszmar się urzeczywistnił. Nie zsunęła się jednak z siodła. Sir Breckton chwycił ją wokół talii. Choć nie miał na sobie zbroi, jego ramię przypominało stalową opaskę - było mocne i niewzruszone.

Delikatnie pomógł Amilii się wyprostować. Ptak załopotał jeszcze dwukrotnie skrzydłami, po czym sfrunął z powrotem na rękawicę Amilii. Breckton nie powiedział słowa. Podtrzymywał Amilię, aż usiadła wygodnie na siodle i postawiła stopę na deseczce. Przerażona i zaczerwieniona z powodu upokorzenia nie chciała na niego spojrzeć. Czemu musiało się to zdarzyć na jego oczach! Nie chciała zobaczyć na jego twarzy jego protekcjonalnego uśmieszku, jaki wcześniej widziała u wielu innych ludzi. Była na skraju płaczu i pragnęła rozpaczliwie wrócić do pałacu, do kuchni, do zmywania naczyń. W tym momencie wolałaby nawet stanąć oko w oko z Edith Mon - lub jej mściwym duchem - niż znosić upokorzenie, jakim było dla niej spoglądanie sir Brecktonowi w twarz. Czując, że do oczu napływają jej łzy, zacisnęła zęby i zaczerpnęła głęboko powietrza, usiłując je powstrzymać. - Ma imię? Słowa sir Brecktona były tak niespodziewane, że powtórzyła je sobie dwa razy w myśli, zanim zrozumiała pytanie. - Morderczyni - odparła, dziękując Mariborowi za to, że głos jej się nie załamał. - Wydaje się odpowiednie. - Zrobił pauzę, po czym podjął: - Piękny dzień, prawda? - Tak. - Wytężała mózg, żeby coś dodać, ale nie przychodziło jej nic do głowy. Dlaczego tak mówi? Dlaczego pyta o pogodę? Rycerz westchnął ciężko. Spojrzała na niego i zobaczyła, że nie uśmiecha się pogardliwie, lecz ma zbolały wyraz twarzy. Przypadkowo zauważył jej spojrzenie, gdy studiowała jego twarz, i od razu odwrócił wzrok. Wybijał palcami rytm marsza na kuli siodła. - Jest jednak zimno - powiedział i szybko dodał: - Mogłoby być cieplej, nie uważasz, pani? - Tak - odparła ponownie, uświadamiając sobie, że jednowyrazowymi odpowiedziami zapracowuje sobie na opinię idiotki. Chciała dodać coś więcej. Chciała błysnąć dowcipem i inteligencją, ale jej mózg był zmarznięty niczym ta ziemia. Znów zauważyła, że rycerz na nią zerka. Tym razem pokręcił głową i jeszcze raz westchnął. - O co chodzi? - spytała przestraszona. - Nie wiem, jak to robisz - odparł. Niekłamany podziw w jego oczach tylko zbił ją z tropu jeszcze bardziej.

- Jedziesz po damsku na rumaku bojowym, pokonując nierówny teren z olbrzymim jastrzębiem usadowionym na twojej ręce, i wciąż udaje ci się sprawić, że czuję się jak giermek podczas pojedynku szermierczego. Pani, jesteś bezgranicznie cudowna. Jestem pełen podziwu dla ciebie. Amilia patrzyła na niego, dopóki nie uprzytomniła sobie, że za długo się nań gapi. W myśli rozkazała sobie odwrócić wzrok, ale oczy odmówiły wykonania polecenia. Nie wiedziała, co odpowiedzieć, ale nie miało to większego znaczenia, ponieważ brakowało jej tchu, by w ogóle coś wydukać. Zmusiwszy się do wzięcia oddechu, odkryła, że się uśmiecha. Po chwili zorientowała się, że sir Breckton też to zauważył, gdyż nagle przestał bębnić palcami i się wyprostował. - Milady - odezwał się służący sokolnika - już czas wypuścić ptaka. Amilia spojrzała na jastrzębia, zastanawiając się, jak ma to zrobić. - Czy mogę pomóc? - spytał sir Breckton. Zdjął kapturek Morderczyni i odwiązał jej pęta. Służący pokazał gestem, że powinna wyrzucić rękę w górę, i Amilia tak zrobiła. Morderczyni rozłożyła skrzydła, odepchnęła się i wzleciała ku niebu, coraz wyżej i wyżej, ale stale krążyła nad głową Amilii. Gdy dziewczyna obserwowała jastrzębia gołębiarza, zauważyła, że Breckton na nią patrzy. - Nie masz ptaka? - spytała. - Nie. Nie spodziewałem się, że będę brał udział w polowaniu z sokołami. Prawdę mówiąc, od lat tego nie robiłem. Zapomniałem, jaka to przyjemność. Aż do tej chwili. - A więc umiesz polować? - O tak. Naturalnie. Za młodu polowałem na polach Chadwick. Mój ojciec, brat Wesley i ja tygodniami wypłaszaliśmy ptactwo z gniazd i gryzonie z norek. - Czy miałbyś o mnie złe zdanie, gdybym ci powiedziała, że to mój pierwszy raz? Breckton przybrał poważny wyraz twarzy, co ją przeraziło, dopóki nie odpowiedział: - Pani, bądź pewna, że gdybym dożył dnia, w którym słońce by nie wzeszło, rzeki przestałyby płynąć, a wiatry ustały, nigdy bym nie miał o tobie złego zdania. Usiłowała ukryć kolejny uśmiech, ale znów to się jej nie udało i znów sir Breckton to zauważył. - Może mi pomożesz, bo to wszystko mnie oszałamia - oznajmiła, wskazując na otoczenie.

- Prosta sprawa. Ptaki się czają, to znaczy wiszą w powietrzu i czekają, by zaatakować. Podobnie jak żołnierze, którzy stoją w szeregu i przygotowują się do walki. Wrogowie są przebiegli. Ukrywają się na polu między rzeką a nami. Myśliwy, ustawiwszy konie w rozwiniętym szyku, zapewnił, że ofiara nie skieruje się w tę stronę, co oczywiście próbowałaby zrobić - to znaczy dotrzeć do bezpiecznego miejsca między drzewami - gdyby nas tu nie było. - Ale jak znajdziemy tych ukrytych wrogów? - Trzeba ich wywabić, czyli w tym przypadku wypłoszyć. Widzisz? Myśliwy zebrał psy. Amilia spojrzała przed siebie, gdy sfora psów ruszyła naprzód, prowadzona przez kilkunastu chłopców z pałacu. Po spuszczeniu ze smyczy ogary zniknęły w zaroślach. Tylko gdzieniegdzie widać było nad przygiętym sitowiem ich postawione ogony, gdy bez jednego szczeknięcia czy skowytu zapuszczały się na zaśnieżone pole. Myśliwy dał znak niebieską flagą sokolnikowi, który z kolei pomachał do jeźdźców. Pokazał im, żeby ruszyli powoli w stronę rzeki. Bez ptaka na ręku Amilii łatwiej było panować nad koniem i postępowała naprzód ze wszystkimi. W czasie drogi nikt się nie odzywał. Amilia czuła podekscytowanie, choć nie miała pojęcia, co się wydarzy. Sokolnik uniósł rękę i jeźdźcy zatrzymali konie. Amilia podniosła głowę i zobaczyła, że ptaki przemieszczały się wraz z ludźmi. Sokolnik pomachał czerwoną flagą, a myśliwy dmuchnął w gwizdek. Psy ruszyły pędem naprzód i wtem pole eksplodowało ptakami. Rozległ się łomot, gdy przepiórki wyskoczyły z ukrycia i odbiły się od ziemi. Starając się umknąć monstrualnym psom, nie dostrzegły śmiertelnego zagrożenia czyhającego na nie na niebie. Jastrzębie zanurkowały, spadając na obrane cele i sprowadzając ofiary na ziemię. Jeden pofrunął ze zdobyczą nad rzekę, gdzie razem z przepiórką wpadł do wody. - To była Morderczyni! - krzyknęła Amilia przerażona. Uprzytomniła sobie, że zabiła ulubionego ptaka lady Genevieve. Bez namysłu kopnęła piętami konia, który pogalopował przez pole. Gdy dojechała do brzegu, dostrzegła psa wskakującego do lodowatej wody i wypływającego na środek rzeki. W ślad za nim poszedł szybko drugi. Oba ptaki trzepotały rozpaczliwie skrzydłami na powierzchni, wzbijając fontannę białej wody. Zanim Amilia również wjechała na oślep do rzeki, Breckton chwycił jej konia za wędzidło i go zatrzymał. - Zaczekaj! - Ale ptak! - zdołała jedynie powiedzieć Amilia. Wpatrywała się w rozpryskiwaną wodę.

- Wszystko w porządku - uspokoił ją. - Patrz. Pierwszy pies dopłynął do Morderczyni i bez wahania chwycił jastrzębia zębami. Uniósł ptaka, zatoczył koło i wrócił na brzeg. Jednocześnie drugi ogar podpłynął szybko do strąconej zdobyczy. Przepiórka szamotała się, ale ku zdumieniu Amilii jastrząb nie walczył, gdy pies trzymał go w szczękach. - Widzisz - wyjaśnił Breckton - psy i ptaki są tak wyszkolone, żeby nawzajem ufać sobie i się ochraniać. Tak jak żołnierze. Ogar wyszedł z wody wciąż z jastrzębiem w zębach. Amilia i Breckton zsiedli z koni, gdy pies im go przyniósł. Czworonóg delikatnie rozwarł szczęki i Morderczyni wskoczyła na pięść Amilii, rozłożyła skrzydła i zatrzepotała nimi, rozpryskując krople wody. - Nic jej nie jest! - zdumiała się dziewczyna. Podbiegł do niej chłopak z martwą przepiórką, którą trzymał na sznurku obwiązanym wokół nóżki ptaka. - Twoja zdobycz, milady. *** Gdy Hadrian wrócił później tego samego dnia, Ibis Thinly czekał na niego nie tylko z jednym talerzem. Cały stół był zastawiony różnymi mięsiwami, serami i rodzajami pieczywa. Kuchnię wysprzątano, usuwając zbędne worki, odkurzając półki i zmywając podłogę. Na stole stały nowe świeczki, a taboret zastąpiło większe wyściełane krzesło. Hadrian domyślał się, że nie wszystko było osobistym dziełem Ibisa. Najwidoczniej rozeszła się wieść o jego wizycie tutaj, gdyż w kuchni przebywało teraz dwa razy więcej służących niż rano - większość stała bezczynnie. Tym razem Ibis nie rozmawiał z nim. Był bardzo zajęty mnóstwem zwierzyny przyniesionej przez szlachciców wracających z polowania. Służące już oskubywały przepiórki, bażanty i kaczki z długiego szeregu pozbawionych głów ptaków, które rozwieszono wokół pomieszczenia jak girlandę. Przy takim nawale pracy nawet Ibis zabrał się do oprawiania królików i wiewiórek. Pomimo oczywistego pośpiechu jednak natychmiast przerwał pracę, gdy przyszła Amilia. - Ibis! Spójrz! Mam dwa! - zawołała, unosząc ptaki nad głową. Weszła do kuchni ubrana w śliczną białą suknię i dobraną do niej futrzaną pelerynę. - Przynieś je tutaj, dziewczyno. Pokaż mi te skarby.

Hadrian widział Amilię z daleka na każdej z uczt, ale teraz zobaczył ją z bliska po raz pierwszy, odkąd zaczął udawać dworzanina. Była ładniejsza, niż ją zapamiętał. No i na pewno miała na sobie lepsze rzeczy. Czy to z powodu sprężystego kroku, czy powstałego od chłodu rumieńca wydawała się pełniejsza życia. - Widać, że te są najlepsze ze wszystkich - ocenił Ibis, obejrzawszy jej trofea. - Wątłe i małe, ale moje! - oświadczyła, po czym zaśmiała się beztrosko. - Czy z twojego nastroju mogę wnioskować, że nie polowałaś sama? Amilia nie odpowiedziała i tylko się uśmiechnęła. Splotła dłonie za plecami i zaczęła przechadzać się po kuchni, kołysząc suknią. - No dalej, dziewczyno. Nie baw się ze mną. Znów wybuchnęła śmiechem i obróciła się na pięcie. - Był przy mnie prawie przez cały dzień. Mogę dodać, że jest idealnym dżentelmenem, i sądzę... - zawahała się. - Co sądzisz? Mów śmiało, dziewczyno. - Sądzę, że mogę mu się podobać. - Ba! Oczywiście, że mu się podobasz. Ale co mówił? Rozmawiał z tobą otwarcie? Recytował wiersze? Pocałował cię bez ceregieli na tym polu? - Pocałował? Jest zbyt porządny, by zachowywać się tak wulgarnie, ale był bardzo podenerwowany, a nawet nierozsądny. I nie mógł przestać na mnie patrzeć! - Nierozsądny? Sir Breckton? Ach, dziewczyno, usidliłaś go. Naprawdę. Muszę przyznać, że to wspaniała zdobycz, bez dwóch zdań. Amilia nie mogła się opanować i znów parsknęła śmiechem, tym razem odrzucając głowę do tyłu w radosnym uniesieniu i obracając się w miejscu. W tym momencie dostrzegła Hadriana i się zatrzymała. - Przepraszam, jem spóźniony obiad - wyjaśnił. - Zaraz sobie pójdę. - Ależ nie. Nie musisz wychodzić, panie. Po prostu cię nie zauważyłam. Poza pracownikami kuchni jestem jedyną osobą, która tutaj przychodzi. Tak przynajmniej myślałam. - Tutaj czuję się swobodniej niż w sali - powiedział Hadrian. - Całymi dniami potykam się z rycerzami. Nie mam ochoty rywalizować z nimi też przy stole. Podeszła do niego. Wyglądała na zaintrygowaną. - Nie mówisz jak rycerz. - To sir Hadrian - poinformował Arnilię Ibis.

- Och! - wykrzyknęła. - Pomogłeś sir Brecktonowi i mojemu biednemu Nimbusowi, gdy na nich napadnięto. To było bardzo miłe. I to ty potykałeś się bez hełmu. Ty zrzuciłeś z konia wszystkich przeciwników przy pierwszym przejeździe i na twojej tarczy nie złamała się ani jedna kopia. Jesteś bardzo dobry, prawda? - I jutro będzie pojedynkował się z sir Brecktonem o mistrzostwo - przypomniał jej Ibis. - Właśnie! - Westchnęła głośno, przykładając od razu rękę do ust. - Czy kiedykolwiek ktoś cię zrzucił z siodła? Hadrian wzruszył z zakłopotaniem ramionami. - Od kiedy jestem rycerzem, to nie. - Och, nie byłam... Nie chciałam... Po prostu zastanawiałam się, czy to bardzo boli. Domyślam się, że nie jest miłe. Pomimo zbroi i zabezpieczeń upadek z galopującego konia po uderzeniu kopią musi być nieprzyjemny. - W jej oczach pojawił się wyraz niepokoju. - Ale tym drugim rycerzom nic się nie stało, prawda? Widziałam dziś na polowaniu sir Murthasa i sir Elgara. Kłusowali i się śmiali, więc na pewno wszystko będzie w porządku, obojętne, kto zwycięży. Wiem, że jutro jest ostatnia walka na kopie, a wygranie turnieju to wielki zaszczyt. Doskonale rozumiem chęć sprawdzenia się przed tymi, którzy patrzą na ciebie z góry. Ale proszę cię, żebyś zważył, że sir Breckton to zacny człowiek, bardzo zacny. Nigdy by cię nie skrzywdził, gdyby to od niego zależało. Mam nadzieję, że czujesz podobnie. - Usiłowała uśmiechnąć się do niego. Hadrian odłożył chleb, który jadł, ponieważ poczuł, jak żołądek podchodzi mu do gardła. Pomyślał, że musi przestać jadać w kuchni. *** Akrobaci w mig utworzyli piramidę z ludzi. Po kolei każdy wyskakiwał do góry, robił przewrót w powietrzu i lądował stopami na barkach poprzednika. W ten sposób budowla rosła, aż ostatni akrobata sięgnął sklepienia wielkiej sali. Pomimo dreszczyku emocji, który wywoływały niebezpieczne ewolucje, Amilia nie oglądała występu artystów. Już wcześniej widziała ten numer na przesłuchaniu i próbach. Obserwowała widzów. W miarę zbliżania się zimonaliów rozrywka na każdej fecie była coraz wspanialsza i bardziej ekstrawagancka. Wstrzymała oddech, aż w sali zerwała się burza oklasków. Spodobało im się! Rozejrzała się za Winslowem i dostrzegła, jak wicehrabia klaszcze, trzymając ręce nad głową. Wymienili spojrzenia, uśmiechając się szeroko.

- Myślałem, że pod koniec umrę ze zdenerwowania - szepnął siedzący obok Amilii Nimbus. Sińce prawie już zniknęły z jego twarzy i gdy oddychał przez nos, nie było już słychać irytującego świstu. - Tak, to było rzeczywiście znakomite - odezwał się król Roswort z Dunmore'u. Na każdej uczcie Nimbus zawsze siadał po lewej stronie Amilii, a królowa i król po prawej. Król Roswort był olbrzymi. Książę i księżna Rochelle wyglądali przy nim jak kruszynki. Tęga budowa ciała króla szła w parze z jego obwisłą twarzą. Amilia wyobrażała sobie, że nawet gdyby Roswort był szczupły, skóra i tak wisiałaby na nim jak na starej szkapie. Jego żona Freda, choć nie zaliczała się do filigranowych kobiet, w porównaniu z nim wyglądała jak chudzina. Sprawiała wrażenie zasuszonej i oschłej. Na szczęście oboje przeważnie milczeli, przynajmniej do trzeciego kieliszka wina. Amilia straciła rachubę tego wieczoru, ale pomyślała, że mogą już być po trzecim. - Czy akrobaci to twoi przyjaciele? - spytał król, pochylając się w stronę Amilii. - Moi? Nie, ja ich tylko wynajęłam - odparła. - A więc to przyjaciele przyjaciół? Pokręciła głową. - Ale ich znasz? - naciskał król. - Poznałam ich dopiero przy przesłuchaniu. - Rossie - odezwała się Freda. - Teraz, otworzyły się przed nią arystokratyczne podwoje, wyraźnie próbuje dystansować się wobec biedaków. Nie możesz jej za to winić. Każdy by się od nich odsunął. Niech zostaną na ulicy. Tam jest ich miejsce. - Ale ja... - zaczęła Amilia, lecz król jej przerwał: - Ależ, królowo, wielu awansuje w hierarchii społecznej. Niektórzy uliczni handlarze są teraz równie zamożni jak szlachcice. - To straszne - warknęła Freda, wydymając cienkie, umalowane na czerwono usta. - Teraz tytuł to nie to samo co dawniej. - Zgadzam się, królowo. Ba, nawet niektórzy rycerze nie mogą się pochwalić żadnym rodowodem. Są nie lepsi od wieśniaków z mieczami. Ostatnio wystarczy mieć pieniądze na zakup zbroi i konia i już, hokus-pokus, zostaje się szlachcicem. Prości ludzie uczą się nawet czytać. Umiesz czytać, lady Amilio: - Szczerze mówiąc, tak. - No właśnie! - Król wyrzucił ręce do góry. - Oczywiście należysz teraz do stanu szlacheckiego, ale zakładam, że już wcześniej poznałaś litery. To parodia. Nie

wiem, dokąd ten świat zmierza. - Przynajmniej poprawiła się sytuacja z elfami - wtrąciła jego żona. - Trzeba oddać Ethelredowi, że: ich przetrzebił. Nasze starania, żeby uporać się z nimi, niewiele dawały. - Uporać się? - spytała Amilia, ale monarchowie kontynuowali swój wywód. - Gdyby mieli choć odrobinę inteligencji, sami by odeszli. Czy można jeszcze dobitniej dać im do zrozumienia, że nie są mile widziani? - powiedział król. - Żadne gildie ich nie przyjmują, nie mogą dostać obywatelstwa w żadnym mieście, a Kościół już wieki temu ogłosił, że są nieczystymi wrogami Novrona. Ale nie rozumieją aluzji. Rozmnażają się i powiększają obszary slumsów. Setki umierają co roku podczas usankcjonowanych przez Kościół Dni Oczyszczenia, ale się nie poddają. Czemu nie chcą odejść? Czemu nie chcą się przenieść? - Są jak szczury, które gnieżdżą się we wszystkich szparach. Życie wśród nich to przekleństwo. To przez elfy upadło pierwsze imperium. Nawet zrobienie z nich niewolników było błędem. Wspomnicie moje słowa: jeśli się ich nie pozbędziemy, wszystkich co do jednego, aby żaden elf nie chodził po ulicach miast i wiejskich drogach, to imperium też runie - królowa podjęła wątek, gdy jej mężowi zabrakło tchu. - Święta prawda, dawni imperatorzy byli zbyt słabi. Myśleli, że mogą ich naprawić... - Naprawić! - wybuchła Freda. - Co za niedorzeczny pomysł. Nie można naprawić zarazy. Można albo od niej uciec, albo ją zdusić. - Wiem, kochanie, w pełni się z tobą zgadzam. Ale mamy teraz drugą szansę, a Ethelred dobrze zaczął. Gdy Amilia zorientowała się, że król i królowa nie po raz pierwszy prowadzą taką rozmowę i czują się w niej jak ryba w wodzie, zaczęła potakiwać uprzejmie, ale w rzeczywistości wcale ich nie słuchała. Widziała elfy tylko raz w życiu. Gdy jeszcze mieszkała w dolinie Tarin, troje przyszło do wioski - rodzina, jeśli używali takiego pojęcia pokrewieństwa. Na pozór wyglądali na zadowolonych ze szmat, które nosili, byli brudni i mieli z sobą równie brudne tobołki, mieszczące zapewne cały ich dobytek. Byli tacy chudzi, jakby chorzy, chodzili z pochylonymi głowami i przygarbionymi plecami. Dzieci obrzucały ich wyzwiskami, a mieszkańcy wioski rzucali w nich kamieniami i krzyczeli, żeby sobie poszli. Jeden kamień trafił kobietę w głowę i krzyknęła. Amilia nie brała w tym udziału, lecz obserwowała, jak posiniaczona i zakrwawiona rodzina ucieka z miasta. Wtedy nie rozumiała, w jaki sposób te elfy mogły stanowić zagrożenie. Mnich, który uczył ją liter, wyjaśnił jej, że elfy odpowiadają za upadek imperium. Amilii jednak wydawały się bezbronne i nie mogła się powstrzymać, by im nie współczuć.

Roswort zakończył tyradę oskarżeniem elfów o odpowiedzialność za suszę sprzed dwóch lat i Amilia dostrzegła, że Nimbus przewraca oczami. - Nie podzielasz ich opinii? - spytała szeptem. - Nie wypada mi kwestionować słów króla, milady - odparł grzecznie dworzanin. - To prawda, ale czasami zastanawiam się, co tam sobie myślisz pod tą swoją peruką. Coś mi mówi, że odsuwasz dworską etykietę na bok. Po prawej stronie Amilii Roswort i Freda kontynuowali wywód. - Krasnoludy są niewiele lepsze, ale przynajmniej mają pewne umiejętności zauważył król. - Muszę im oddać, że to świetni kamieniarze i jubilerzy, ale wszyscy co do jednego są skąpi jak wiewiórka jesienią, gdy spadnie przedwczesny śnieg. Nie można im ufać. Każdy poderżnąłby ci gardło dla dwóch miedzianych tenentów. Trzymają się razem i szepczą w tym swoim zakazanym języku. Życie z krasnoludami to jak próba udomowienia dzikiego zwierzęcia, po prostu nie da się tego zrobić. Zakończyli rozmowę, gdy rozpoczął się następny występ. Tym razem para magików wyjmowała jabłka i różne drobiazgi z rękawów, a potem nimi żonglowała. Po zakończeniu numeru i bezpiecznym wyłapaniu wszystkich noży i pucharków Nimbus zapytał: - Czy imperatorka nie pochodzi z twojego królestwa, Wasza Królewska Mość? - Tak. - Roswort ożywił się i omal nie rozlał wina. - Mieszkała w Dahlgrenie. Co tam się porobiło! Potem diakon biegał wkoło i opowiadał niestworzone historie, w które nikt nie uwierzył. Ja na pewno nie. Kto by pomyślał, że spadkobierca Novrona pochodzi z tej mieściny? - Dlaczego nie możemy jej nigdy zobaczyć? - spytała królowa Amilię. - Będzie na własnym ślubie, prawda? - Oczywiście, Wasza Królewska Mość. Właśnie na tę uroczystość imperatorka oszczędza siły. Jest wciąż osłabiona. - Rozumiem - odparła królowa chłodno. - Ale na pewno już wydobrzała na tyle, by przyjmować gości. Kilka dam uważa, że ignorowanie nas w ten sposób jest niestosowne. Bardzo bym chciała uzyskać audiencję u niej przed ceremonią. - Niestety to nie ode mnie zależy. Ja tylko spełniam jej polecenia. - Jak możesz spełniać jej polecenia w sprawie, którą dopiero co poruszyłam? Umiesz czytać w myślach? - Kto by się spodziewał, że sir Hadrian dotrze do finału turnieju? - zauważył Nimbus. - Nie sądziłem, że nowicjusz stanie jutro do walki o tytuł. I to przeciw sir

Brecktonowi! Trzeba przyznać, że lady Amilia wybrała właściwego rycerza. Kto jest twoim faworytem, Wasza Królewska Mość? Roswort zacisnął wargi. - Nie podoba mi się ani jeden, ani drugi. Jak na mój gust ten cały turniej jest zbyt nudny. Wolę widowiskowość Elgara i Gilberta. Oni umieją grać pod publiczkę. Tegoroczni finaliści są poważni jak mnisi i żaden nie dokonał niczego większego od wysadzenia przeciwników z siodła. Moim zdaniem to kiepski wynik. Rycerzy szkoli się na wojnę. Powinni instynktownie próbować zabić przeciwnika, a nie tylko uderzać drzewcem we wzmocnioną blachę. Powinni do tego używać grotów bojowych. Wtedy byłoby na co popatrzeć! Po zakończeniu ostatniego występu lord szambelan uderzył laską z mosiężnym czubkiem o posadzkę i wstał Ethelred. Rozmowy umilkły i w sali bankietowej zapadła cisza. - Przyjaciele - zaczął Lanis Ethelred tubalnym głosem - chcę was zapewnić, że choć niedługo będziecie moimi wiernymi poddanymi, zawsze będę o was myślał przede wszystkim jako o swoich przyjaciołach. Przetrwaliśmy razem długą, ciężką walkę. Przez stulecia nękały nas ciemność, trudy, barbarzyństwo i groźby nacjonalistów. Ale już za dwa dni słońce wzejdzie w nowej epoce. W te zimonalia świętujemy odrodzenie się cywilizacji: początek nowej ery. Jako że nasz pan Maribor uznał za stosowne obdarowanie mnie koroną najwyższej władzy, przyrzeknę spełnić jego zamysł i poprowadzę ludzkość, kierując się niezachwianie prawością. Przywrócę tradycyjne wartości, aby nowe imperium stało się promieniem, który oświetli świat i oślepi naszych wrogów. W sali wybuchły oklaski. - Mam nadzieję, że wszystkim smakowały ptaki, które znalazły się na tych stołach dzięki uprzejmości uczestników polowania. Jutro finaliści turnieju stoczą pojedynek o tytuł najlepszego rycerza. Liczę, że wszyscy obejrzycie z przyjemnością walkę takich dwóch utalentowanych ludzi. Sir Brecktonie, sir Hadrianie? Gdzie jesteście? Proszę was o powstanie. Obaj rycerze z wahaniem wstali i zostali nagrodzeni oklaskami. - Wznoszę toast za elitę nowego imperium! Ethelred wraz z pozostałymi gośćmi w sali wypili na ich cześć. Regent usiadł i Amilia dała znak muzykom, by zajęli miejsca. Podobnie jak w poprzednie wieczory pary udały się na parkiet do tańca. Amilia zobaczyła, że odziany w srebrną tunikę sir Breckton zmierza w jej kierunku. Dotarłszy do głównego stołu, ukłonił się przed nią. - Wybacz, pani. Czy sprawisz mi tę przyjemność i potowarzyszysz mi w tańcu?

Amilii serce zabiło szybciej i nie potrafiła jasno myśleć. Zanim przypomniała sobie, że nie umie tańczyć, wstała, obeszła stół i podała rękę rycerzowi. Sir Breckton poprowadził ją dostojnym krokiem do miejsca, w którym pary tancerzy ustawiły się w rzędach. Przebywanie z nim w takiej bliskości wydawało jej się snem. Ale gdy rozległy się pierwsze dźwięki muzyki, sen przemienił się w koszmar. Amilia nie miała pojęcia, co robić. W ostatnich kilku dniach oglądała tańce, lecz nie po to, żeby nauczyć się kroków. Przypomniała sobie jedynie to, że układ zaczynał się i kończył w rzędach, a między tymi dwoma punktami w czasie tancerze dotykali się rękami i kilkakrotnie szybko zamieniali miejscami. Wszystkie pozostałe szczegóły stanowiły dla niej tajemnicę. Przez chwilę rozważała, czy nie wrócić do bezpiecznej przystani, jaką było jej krzesło, ale wtedy spłonęłaby chyba z zażenowania, a przy okazji upokorzyłaby sir Brecktona. Była bliska omdlenia ze strachu, ale udało jej się dygnąć w odpowiedzi na ukłon rycerza. Nic nie mogło uchronić jej przed katastrofą. W myślach ukazała jej się scena, w której zatacza się, potyka i upada, a arystokraci śmieją się i szydzą, podczas gdy po jej policzkach spływają łzy. Wyobraziła sobie, jak mówią: „Co cię opętało, żeby myśleć, iż możesz być jedną z nas?". I nawet spokojne spojrzenie Brecktona nie może jej uspokoić. Przeniosła ciężar ciała z lewej nogi na prawą. Wiedziała, że w połowie taktu będzie musiała wykonać jakiś manewr. Gdyby tylko wiedziała, której użyć stopy, może udałoby jej się zrobić pierwszy krok. Wtem muzyka ucichła i całe towarzystwo stanęło w miejscu. Zapanowało milczenie, a po chwili tu i ówdzie rozległy się głośne westchnięcia. Wszyscy wstali i patrzyli nieruchomym wzrokiem, gdy do wielkiej sali wkroczyła Jej Najjaśniejsza Imperialna Wysokość imperatorka Modina Novrońska. Kiedy przemierzała salę, po bokach towarzyszyli jej dwaj strażnicy z piątego piętra. Była odziana w odświętną suknię, którą nosiła podczas przemowy na balkonie, i ciągnęła za sobą zbytkowny płaszcz. Włosy miała schowane pod czepcem siatkowym, na którym spoczywała imperialna korona. Kroczyła z niezwykłym wdziękiem i godnością - z podniesionym czołem, ściągniętymi ramionami i wyprostowanymi plecami - i wydawała się nieziemska, jak mityczne stworzenie przemykające między drzewami w lesie. Amilia zamrugała kilka razy, nie mając całkowitej pewności, czy dobrze widzi, i tak jak inni stała bez ruchu. Pojawienie się Modiny wywarło zdumiewające wrażenie i widać to było na wszystkich twarzach w sali. Nikt się nie ruszał i wydawało się, że oddycha ledwie garstka. Dotarłszy na przód sali, Modina przeszła wzdłuż głównego stołu do imperialnego tronu, który we wszystkie poprzednie wieczory pozostawał pusty. Przystanęła na

chwilę, uniosła rękę i powiedziała jedynie: - Kontynuujcie. Nastąpiła długa przerwa, po której muzycy zaczęli grać. Saldur i Ethelred spojrzeli piorunującym wzrokiem na Amilię, która szybko przeprosiła sir Brecktona i się oddaliła. W tej sytuacji opuszczenie przez nią parkietu wydawało się całkiem zrozumiałe, choć była pewna, że i tak nie miało znaczenia. Wątpiła, czy ktokolwiek poza, być może, sir Brecktonem to zauważył lub o to dbał. Wróciła do głównego stołu i stanęła za Modiną. - Wasza Imperialna Mość, jesteś pewna, że masz dość sił? Nie chciałabyś, żebym odprowadziła cię do twojej komnaty? - spytała cicho. Modina nie spojrzała na nią. Lustrowała salę wzrokiem, przyglądają się hucznej zabawie. - Dziękuję ci, moja droga. To bardzo miło, że pytasz, ale czuję się dobrze. Amilia wymieniła spojrzenia z Ethelredem i Saldurem. Obaj wyglądali na spiętych i bezradnych. - Uważam, że nie powinnaś się tak narażać - powiedział do Modiny Saldur. Musisz oszczędzać siły na ślub. - Na pewno masz rację, Wasza Ekscelenejo, jak zawsze, i nie zabawię tu długo. Ale moi poddani zasługują na to, żeby zobaczyć swoją imperatorkę. Mariborze broń, żeby zaczęli podejrzewać, że w ogóle nie istnieję. Jestem pewna, że teraz wielu nie potrafiłoby odróżnić mnie od dojarki. To byłoby naprawdę smutne, gdybym przyszła na własny ślub i nikt nie umiałby wskazać panny młodej wśród druhen. Wyraz konsternacji na twarzy Saldura zastąpiło gniewne spojrzenie. Amilia nie ruszała się zza tronu, nie wiedząc, co robić. Modina stukała palcami po poręczy i kiwała głową do rytmu muzyki, obserwując tańczących. W przeciwieństwie do nięj Saldur i Ethelred siedzieli sztywno jak posągi. Gdy utwór dobiegł końca, Modina zaczęła klaskać i wstała. W tej samej chwili wszyscy goście znów znieruchomieli i wpatrzyli się w nią. - Sir Brecktonie i sir Hadrianie, podejdźcie, proszę - poleciła imperatorka. Saldur rzucił kolejne niespokojne spojrzenie Amilii, która nie mogła nic zrobić poza ściskaniem oparcia krzesła Modiny. Obaj rycerze wystąpili i stanęli obok siebie przed imperatorką. Hadrian, idąc w ślady Brecktona, przyklęknął na jedno kolano i skłonił głowę. - Jutro będziecie rywalizować o chwałę imperium i Maribor rozstrzygnie o waszym losie. Najwyraźniej obaj cieszycie się wielką sympatią na tym dworze, ale

widzę, że sir Breckton ma szal mojej asystentki, lady Amilii. To mu daje nieuczciwą przewagę, ale nie poproszę go, żeby odmówił takiego podarunku. Ani nie poprosiłabym lady Amilii, aby sama chciała go mu odebrać, gdyż darowany symboliczny przedmiot jest świętym znakiem wiary. Zamiast tego ja postąpię podobnie, dając sir Hadrianowi przedmiot od siebie. Ogłaszam, że wierzę w jego umiejętności, charakter i święty honor. Wiem, że jego serce jest prawe, a zamiary szlachetne. Wyjęła śnieżnobiały pasek materiału, który Amiia rozpoznała jako kawałek koszuli nocnej Modiny, wyciągnęła rękę. Hadrian wziął wstążkę, a Modina mówiła dalej: - Obyście obaj znaleźli honor w oczach Maribora i rywalizowali jak prawdziwi i bohaterscy rycerze. Imperatorka klasnęła w dłonie i reszta gości w sali poszła w jej ślady, dokładając do oklasków krzyki i wiwaty. W tumulcie Modina odwróciła się do Am" i powiedziała: - Teraz możesz mnie odprowadzić do komnaty. Poszły razem wzdłuż stołu. Gdy mijały królową Dunmore'u, Freda wyglądała jak rażona piorunem. - Lady Amilio, to, co wcześniej mówiłam... Nie miałam nic na myśli, ja tylko... - Jestem pewna, że nie chciałaś okazywać braku szacunku. Usiądź, proszę, Wasza Królewska Mość. Jesteś blada - powiedziała Amilia do królowej i wyprowadziła Modinę z sali. Saldur obserwował ich wyjście i Amilia była wdzięczna, że nie poszedł za nimi. Wiedziała, że będzie ją przesłuchiwał, ale nie miała pojęcia, jak wyjaśnić zachowanie Modiny. Jeszcze nigdy imperatorka nie postąpiła w podobny sposób. Kiedy szły obok siebie na piąte piętro, żadna się nie odzywała. Przed drzwiami do komnaty sypialnej Modiny nie było strażnika. - Gdzie jest Gerald? - spytała Amilia. - Kto? - odparła imperatorka z głupią miną. Amilia zmarszczyła brwi. - Doskonale wiesz, o kim mówię. Gerald. Dlaczego nie pilnuje twoich drzwi? Wysłałaś go po coś, żeby ci nie zawadzał? - Tak, to prawda - odpowiedziała imperatorka swobodnie. Amilia zmarszczyła czoło, a gdy weszły do sypialni, zamknęła za nimi drzwi. - Modino, co zamierzałaś? Czemu to zrobiłaś? - Czy to ważne? - odparła imperatorka, siadając na łóżku.

- Dla regentów tak. - Za dwa dni Ethelred przyjdzie do mojej sypialni i zabierze mnie do katedry. Nie zrobiłam nikomu krzywdy. Przeciwnie, uspokoiłam arystokratów, że istnieję, a nie jestem tylko stworzonym przez regentów mitem. Powinni mi podziękować. - To jeszcze nie wyjaśnia powodu. - Zostało mi tylko kilka godzin i miałam ochotę wyjść. Chcesz mi tego żałować? - Nie. - Złość Amilii zniknęła i dziewczyna pokręciła głową. Odkąd w komnacie władczyni pojawiło się lustro, unikały rozmów o planach imperatorki na zimonalia. Amilia rozważała, czy nie kazać usunąć zwierciadła, ale wiedziała, że to i tak nie ma znaczenia. Modina znalazłaby inny sposób. Amilia mogłaby jedynie powiedzieć Saldurowi, ale regent kazałby uwięzić imperatorkę. Już raz Modina omal nie umarła w celi i Amilia nie mogła brać odpowiedzialności za ponowne wyrządzenie jej takiej krzywdy - nawet w celu uratowania jej życia. Wydawało się, że dobre rozwiązanie nie istnieje. Zwłaszcza że gdyby znalazły się w odwrotnej sytuacji, Amilia prawdopodobnie postąpiłaby tak samo. Próbowała oszukiwać samą siebie, że władczyni zmieni zdanie, ale jej słowa i przypomnienie o nadchodzących zimonaliach przywróciły asystentkę do rzeczywistości. Amilia pomogła Modinie zdjąć suknię i otuliła imperatorkę w wielkim łożu, próbując ukryć łzy. Władczyni poklepała Amilię po głowie. - Będzie dobrze. Jestem już gotowa. *** Hadrian szedł ciężkim krokiem do skrzydła rycerzy, niosąc białą wstążkę, jakby ważyła pięćdziesiąt kilogramów. Gdy zobaczył Thrace, jeden kamień spadł mu z serca, ale jej słowa zastąpiły go jeszcze cięższym. Minął wspólną salę, w której jeszcze siedziało kilku rycerzy. Podawali sobie butelkę z rąk do rąk i pociągali z niej łyk. - Hadrian! - krzyknąl Elgar. Wyszedł na korytarz i zagrodził Blackwaterowi drogę. Twarz miał zaróżowioną, a nos czerwony, ale wzrok jasny i skupiony. Brakowało nam ciebie na dzisiejszym polowaniu. Przyłącz się do nas. - Zostaw mnie w spokoju, Elgar. Nie jestem teraz w nastroju. - Tym bardziej chodź i napij się z nami. Wielki żołnierz uśmiechnął się wesoło, klepiąc Hadriana po plecach. - Idę spać - oświadczył najemnik i się odwrócił.

Elgar chwycił go za ramię. - Słuchaj, wciąż boli mnie tors, odkąd zrzuciłeś mnie z siodła. - Przykro mi z tego powodu, ale... - Przykro? - Elgar spojrzał na niego wyraźnie skonfundowany. - Już dawno nie dostałem takiego lania. Stąd wiem, że możesz pokonać Brecktona. Postawiłem na to pieniądze. Jak się zjawiłeś, myślałem, że to jakiś żart, ale po tamtej lekcji latania... Cóż, jeśli to żart, nie jest zbyt zabawny. - To przeprosiny? Elgar wybuchnął śmiechem. - Przenigdy! Latonalia są już za pół roku i wtedy będę miał okazję się odegrać. Ale tak między nami, nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć, jak sir Błyszczący posmakuje trochę ziemi. Na pewno się nie napijesz? Na dobry sen? Hadrian pokręcił głową. - Jak chcesz. Wyśpij się porządnie, żebyś ładnie wyglądał. Przypilnuję chłopaków, żeby nie hałasowali, nawet jeśli będę musiał roztrzaskać kilka czerepów. Powodzenia jutro. Elgar wrócił do wspólnej sali, gdzie co najmniej dwóch rycerzy usiłowało zaśpiewać Córkę starego księcia, ale kiepsko im to szło. Hadrian poszedł do siebie, otworzył drzwi i zamarł. - Dobry wieczór, Hadrianie - przywitał go Merrick Marius. Miał na sobie kosztowną pelerynę ze szkarłatnego jedwabiu, a na szyi złoty urzędowy łańcuch. Siedział niedbale przy stoliku, na którym stała szachownica ze wspólnej sali. Wszystkie bierki zajmowały pozycje wyjściowe, z wyjątkiem jednego białego piona, który był wysunięty do przodu o dwa pola. - Pozwoliłem sobie wykonać pierwszy ruch. W takim małym pokoju nie mógł się nikt ukryć, byli sami. - Czego chcesz? - spytał Hadrian. - Myślałem, że to oczywiste. Chcę, żebyś się do mnie przyłączył. Twój ruch. - Nie interesują mnie gry. - Uważam, że to arogancja traktować szachy jako zwykłą grę. - Paradoksalnie głos Merricka brzmiał ozięble, ale zarazem przyjaźnie. Hadrian już wielokrotnie spotkał się z taką manierą u Royce'a. Zachowanie się Merricka martwiło Hadriana. Najemnik umiał rozszyfrowywać człowieka po tonie głosu, języku ciała i spojrzeniu, ale Merricka nie potrafił rozgryźć. Marius wydawał się całkowicie odprężony, a przecież nie powinien. Choć

był większy i cięższy od Royce'a, nie zaliczał się do dużych. Nie wyglądał na żołnierza ani nie nosił broni. Jeśli był choć w połowie tak inteligentny, jak sugerował Royce, wiedział, że Hadrian może go zabić. Zwłaszcza gdyby przypomniał sobie sposób, w jaki zmanipulował ich na „Szmaragdowym Sztormie", doprowadzając do śmierci Wesleya Belstrada i zniszczenia Tur Del Furu. Ale nie okazywał śladu niepokoju. Hadrian zaczął się zastanawiać, czy o czymś nie wie. Usiadł jednak naprzeciwko Merricka i zerknąwszy przelotnie na szachownicę, przesunął piona do przodu. Merrick uśmiechnął się z zapałem kilkuletniego chłopca rozpoczynającego ulubioną zabawę. Przesunął kolejnego piona, narażając go na niebezpieczeństwo, i Hadrian zbił bierkę. - Ach, więc przyjmujesz gambit hetmański - powiedział Merrick. - Hę? - Chodzi o moje otwierające ruchy. Nazywa się je gambitem hetmańskim. Twoja odpowiedź wskazuje, czy go przyjmujesz, czy nie. Swoim ruchem zasygnalizowałeś tę pierwszą możliwość. - Po prostu zbiłem pionka - powiedział Hadrian. - Zrobiłeś i jedno, i drugie. Wiesz, że szachy nazywa się królewską grą, bo dzięki nim można nauczać strategii wojennej? Prawie bez namysłu Merrick przesunął kolejnego piona do przodu. Hadrian nie odpowiedział i spojrzał na szachownicę. Ojciec nauczył go grać w dzieciństwie, żeby łatwiej rozumiał taktykę i planowanie. Danbury Blackwater zrobił szachownicę i komplet bierek z metalowych odpadków. Był najlepszym graczem w wiosce. Hadrian zdołał go zamatować dopiero po wielu latach. - Oczywiście gra ma szersze implikacje - ciągnął Merrick. - Słyszałem, że biskupi opierają na niej kazania. Przeprowadzają paralele, wskazując, jak bierki symbolizują hierarchię klas, a zasady ich ruchów opisują obowiązki przydzielone jednostce przez Boga. Trzeci pion Merricka znalazł się w niebezpieczeństwie i Hadrian też go zbił. Merrick przesunął gońca, znów bez chwili zwłoki. Jego styl gry zaniepokoił Hadriana, ponieważ najemnik spodziewał się po nim większego namysłu po stracie dwóch pionów. - Tak więc widzisz, to, co uważasz za prostą, frywolną grę, odzwierciedla otaczający nas świat i sposób, w jaki w nim funkcjonujemy. Wiedziałeś na przykład, że pionom nie zawsze wolno było przesuwać się o dwa pola na początku partii? Ta zmiana wyniknęła z postępu i utraty znaczenia władzy monarchicznej. Ponadto dawniej piony po dotarciu na drugą stronę szachownicy były promowane tylko na doradcę, który był drugą najsłabszą bierką.

- À propos pionków... Nie podobało nam się, że wykorzystałeś nas w Tur Del Furze - powiedział Hadrian. Merrick uniósł rękę. - Royce już mnie za to zganił. - Royce rozmawiał z tobą? Merrick zachichotał. - Dziwisz się, że jeszcze żyję? Royce i ja mamy pewien układ. Dla niego jestem jak ten goniec na szachownicy. Jestem na miejscu, stanowię łatwy cel, ale cena jest zbyt wysoka. - Nie rozumiem. - Nie zrozumiałbyś. - Podstępem nakłoniłeś nas, żebyśmy pomogli w rzezi setek niewinnych ludzi. Royce już zabijał za znacznie mniejsze przewinienia. Merrick wyglądał na rozbawionego. - To prawda, Royce zwykle musi mieć powód, żeby nie zabić. Ale się nie łudź. Nie jest taki jak ty. Śmierć niewinnych ludzi, obojętne ilu, nic dla niego nie znaczy. Po prostu nie lubi być wykorzystywany. Tak, zaryzykowałbym twierdzenie, że tylko z powodu jednego morderstwa ma wyrzuty sumienia i dlatego jeszcze żyję. Royce uważa, że rachunki między nami nie są wyrównane. Uważa, że jest mi coś jeszcze winny. - Merrick wskazał na siebie. - Czekasz na mnie? Myślę, że kolej na twój ruch. Hadrian postanowił zagrać odważniej i przesunął królową, żeby zagrozić królowi Merricka. Marius od razu przesunął swojego króla w bezpieczne miejsce, niemal zanim Hadrian zdążył cofnąć rękę. - Na czym to skończyłem? - ciągnął Merrick. - Ach tak, na ewolucji szachów, które zmieniają się podobnie jak świat. Przed wiekami nie było roszad, a pat uważano za zwycięstwo gracza, który do niego doprowadził. Ale najbardziej wymowna, jak sądzę, jest zmiana roli królowej. Hadrian wysunął piona, żeby zagrozić gońcowi, i Merrick szybko go zbił. Wykonał więc ruch skoczkiem i Merrick zrobił to samo. - Na początku nie było w ogóle królowej, bo wszystkie bierki były rodzaju męskiego. Zamiast tego jej pozycję zajmowała bierka zwana głównym ministrem króla. Dopiero znacznie później pojawiła się królowa. W tamtych czasach jej ruch ograniczał się do przesuwania o jedno pole po skosie, co czyniło z niej dość słabą figurę. Dopiero później uzyskała możliwość przemieszczania się przez całą długość

szachownicy we wszystkich kierunkach, dzięki czemu stała się najsilniejszą bierką w grze i najbardziej pożądanym celem do schwytania w pułapkę lub zabicia. Hadrian zaczął przesuwać gońca, ale wstrzymał ruch, gdy zorientował się, że skoczek Merricka zagraża jego królowej. - Na uczcie imperatorka wygłosiła ciekawą przemowę, nie uważasz? - spytał Merrick. - Jak sądzisz, czemu to zrobiła? - Nie mam pojęcia - odparł Hadrian, studiując szachownicę. Merrick uśmiechnął się do niego. - Rozumiem, dlaczego Royce cię lubi. Nie jesteś gadułą. Razem stanowicie dość dziwną parę. Royce i ja jesteśmy bardziej podobni do siebie. Obaj patrzymy pragmatycznie na świat i jego mieszkańców, ty za to jesteś idealistą i marzycielem. Wyglądasz mi na piwosza, a Royce woli montemorcey. Po kolejnej szybkiej wymianie ruchów Hadrian zwolnił tempo i przyjrzał się bacznie szachownicy. - Wiedziałeś, że poznał to wino dzięki mnie? Wiele lat temu przyniosłem mu skrzynkę na urodziny. Chociaż to nie do końca prawda. Royce nie zna dokładnej daty swoich narodzin. Ale to mogło być w tamtym dniu, więc świętowaliśmy. Zabrałem wino vandońskiej karawanie przewożącej mnóstwo towarów i przez całe trzy dni piliśmy i oddawaliśmy się rozpuście w maleńkiej rolniczej wiosce. Było w niej zadziwiająco dużo atrakcyjnych panien. Nigdy wcześniej nie widziałem Royce'a pijanego. Zwykle jest bardzo poważny, groźny i ponury... lub przynajmniej tak wtedy było. Przez te trzy dni zachowywał się na luzie i prawdopodobnie bawiliśmy się najlepiej w życiu. Hadrian skupił się na szachownicy. - Tworzyliśmy świetny zespół. Ja planowałem zadania, a on je wykonywał. Rywalizowaliśmy. Ja próbowałem wymyślić wyzwanie zbyt trudne dla niego, ale on mnie zawsze zadziwiał. Jego umiejętności stały się legendarne. Oczywiście wtedy nie krępowały go okowy moralności. Przypuszczam, że to twoja sprawka. Oswoiłeś demona, a przynajmniej tak ci się wydaje. Hadriana drażnił monolog Merricka i uświadomił sobie, że właśnie o to chodziło. Przeniósł królową w bezpieczne miejsce. Merrick niewinnie, prawie z roztargnieniem przesunął piona do przodu. - Ale on tam jest - demon w środku - i się ukrywa. Nie można zmienić natury kogoś takiego jak Royce. W Calisie próbują oswajać lwy, wiedziałeś o tym? Biorą małe i wychowują je w pałacach dla książąt. Myślą, że nie są groźne, aż pewnego dnia znikają psy. „Może psy sobie zasłużyły", mówi zaślepiony miłością książę. „Może napadły na kota albo go zdenerwowały", dodaje, głaszcząc swoje wierne

zwierzę. Nazajutrz znajdują zwłoki księcia na drzewie. Nie, przyjacielu, nie można oswoić dzikiego zwierzęcia, bo w końcu w nim i tak odezwie się jego prawdziwa natura. Hadrian wykonał szereg ruchów, po których udało mu się zbić gońca. Nie potrafił ocenić, czy Merrick się z nim bawi, czy nie jest aż takim dobrym graczem, jak sądził Blackwater. - Czy czasem o mnie wspomina? - spytał Marius. - Mówisz jak porzucona kochanka. Merrick wyprostował się i poprawił tunikę. - Miałeś okazję zobaczyć, jak walczy Breckton. Masz jakieś wątpliwości co do tego, czy zdołasz go pokonać? - Nie. - To dobrze. Ale istotne pytanie brzmi: czy to zrobisz? - Zawarłem umowę, prawda? Byłeś przy tym. Merrick pochylił się do przodu. - Znam cię, a przynajmniej takich jak ty. Nękają cię wątpliwości. Uważasz, że zabicie niewinnego człowieka nie jest słuszne. Poznałeś Brecktona. Robi wrażenie. Sam chciałbyś taki być. W tej chwili nienawidzisz samego siebie, a także mnie, bo sądzisz, że pomogłem w zaaranżowaniu tego. Tyle że nie pomogłem. Nie brałem w tym udziału. Poza tym, że zaproponowałem, aby zaoferowali ci księżniczkę. Niezależnie od tego, czy chcesz mi za to podziękować, czy mnie zabić, chciałbym podkreślić, że wtedy groziłeś, że zabijesz wszystkich obecnych w komnacie. - Jeśli to nie twoja sprawa, to po co tu przyszedłeś? - Royce musi dla mnie zrobić coś innego, coś ważnego, a będzie znacznie mniej do tego skory, jeśli zginiesz, co nastąpi, jeżeli nie zabijesz Brecktona. Ale gdy dotrzymasz słowa, wszystko powinno się świetnie ułożyć. Przyszedłem zatem potwierdzić to, co już wiesz, i co Royce by ci powiedział, gdyby tu był. Musisz zabić Brecktona. Miej na uwadze, że będziesz wymieniał życie najzdolniejszego wroga Melengaru za życie księżniczki tego królestwa i życie przywódcy nacjonalistów. Razem mogliby na nowo wzniecić ruch oporu. I nie zapominajmy o twoim dziedzictwie. Masz okazję zmazać grzech swojego ojca i zapewnić pokój jego duchowi. Nie sądzisz, że choć tyle jesteś winien Danbury'emu? - Skąd o tym wiesz? Merrick tylko się uśmiechnął. - Jesteś zadowolonym z siebie draniem, co? - Hadrian spiorunował go wzrokiem. - Ale nie wiesz wszystkiego.

Zamierzał wykonać ruch, ale Merrick uniósł rękę i go powstrzymał. - Chcesz zbić gońcem moją wieżę. Potem zbijesz drugą swoją królową. Jakżeby inaczej? Nic nie broni biednej wieży. W tym momencie będziesz bardzo zadowolony z siebie. Będziesz myślał, że nie umiem grać tak dobrze, jak się po mnie spodziewałeś. Nie będziesz jednak wiedział, że choć zyskałeś przewagę materialną, systematycznie oddawałeś mi kontrolę nad szachownicą. Będziesz miał więcej wojska, ale zbyt późno odkryjesz, że nie możesz przeprowadzić skutecznego ataku. Ja poświęcę moją królową. Nie będziesz miał wyboru, jak tylko ją zbić. Wtedy będę w idealnej sytuacji, żeby dosięgnąć twojego króla. W końcu będziesz miał mojego gońca, dwie wieże i królową, ale to będzie nieważne. Zamatuję cię w dwudziestym drugim ruchu, stawiając mojego drugiego gońca na siódmej linii przy królu. - Merrick wstał i ruszył w stronę drzwi. - Już przegrałeś, ale brak ci zdolności przewidywania, by to zobaczyć. To twój problem. Ja zaś nie cierpię na tę szczególną chorobę. Mówię ci dla twojego dobra, a także dla dobra Royce'a, Aristy, Gaunta, a nawet twojego ojca, musisz zabić sir Brecktona. Dobranoc, Hadrianie.

Rozdział 16. Pojedynek rycerzy. Niebo było zachmurzone, dzień szary, a na trybunach hulał zimny wiatr. Ale tłum na Highcourt był większy i hałaśliwszy niż kiedykolwiek. Zjawił się cały imperialny dwór i większość mieszkańców miasta, żeby obejrzeć widowisko. Na ławkach nie było skrawka wolnego miejsca, a przy ogrodzeniu tłoczyło się mrowie ludzi. Na polu pozostały jedynie niebiesko-złoty namiot sir Brecktona i zielono-biały namiot sir Hadriana. Hadrian przybył wcześnie tego ranka wraz z Renwickiem, który od razu zabrał się do pracy, karmiąc i szczotkując Złośnika. Hadrian nie chciał przebywać w pałacu i ryzykować spotkanie z Brecktonem, Amilią lub Merrickiem. Pragnął, żeby ten dzień już się skończył. - Hadrian! - usłyszał znajomy głos. Przy płocie dostrzegł w tłumie mężczyznę, który machał do niego ręką, podczas gdy uzbrojony w pikę strażnik nie pozwalał mu się zbliżyć. - To ja, Russell Bothwick z Dahigrenu! Hadrian podszedł do płotu, żeby lepiej go widzieć. W tej samej chwili poruszyły się też jego cienie z pałacu. Najemnik uścisnął dłoń Russellowi. Obok jego dawnego gospodarza stali jego żona Lena i syn Tad. Za nimi Hadrian dostrzegł Dillona McDerna, kowala, który kiedyś pomógł mu zbudować ogniska, żeby odstraszyć potwora. - Przepuść ich - polecił strażnikowi. - Tylko spójrz na siebie! - wykrzyknął Bothwick, kiedy przechodzili pod poręczą, żeby dołączyć do Hadriana przy jego namiocie. - Szkoda, że Theron tego nie widzi. Chwaliłby się, że brał lekcje fechtunku od następnego mistrza zimonaliów. - Nie jestem jeszcze mistrzem - odrzekł Hadrian poważnym tonem. - Nie to Russell ma na myśli. - Dillon poklepał przyjaciela po plecach. - Już się sporo przechwalał we wszystkich gospodach w mieście, jak to następny mistrz spędził tydzień w jego domu. - Czterech ludzi postawiło mi za to piwo - powiedział Russell ze śmiechem. - Bardzo miło znów cię widzieć - odezwała się Lena, chwytając delikatnie rękę Hadriana i poklepując ją. - Wszyscy zastanawialiśmy się, co się stało z tobą i twoim przyjacielem. - U mnie wszystko dobrze i u Royce'a też, ale co słychać u was?

- Vince zaprowadził nas do Alburnu - wyjaśnił Dillon. - Udaje nam się jakoś wyżyć z tego, co nam daje skalista ziemia. Ale to już nie to, co było w Dahlgrenie. Moich synów wcielono do imperialnej armii i musimy oddawać większość naszych zbiorów. Pewnie jednak mogłoby być gorzej. - Zaoszczędziliśmy wszystkie miedziaki, żeby przyjechać tu na obchody święta wtrącił Russell. -Ale nie mieliśmy pojęcia, że ty będziesz brał udział w turnieju. To dopiero coś! Podobno pasowano cię na rycerza na polu bitwy. To bardzo imponujące. - Nie aż tak, jak ci się może wydawać - odparł Hadrian. - Co u Thrace? - spytała Lena, wciąż trzymając jego rękę. Zawahał się niepewny, co powiedzieć. - Nie wiem. Rzadko ją widuję. Ale wczoraj wieczorem przyszła na bankiet i wyglądała dość dobrze. - Omal nie padliśmy trupem, gdy słyszeliśmy, że diakon Tomas nawołuje, aby koronowano ją na imperatorkę. - Myślałem, że oszalał - wtrącił Dillon. - Ale potem tak zrobili! Wyobrażasz to sobie? Nasza mała Thrace... to znaczy Modina... imperatorką! Nie mieliśmy pojęcia, że ona i Theron to potomkowie Novrona. To pewnie dlatego stary był taki uparty, a ona jest taka odważna. - Ciekawa jestem, czy kocha regenta Ethelreda - zastanawiała się Verna, córka Dillona. - Założę się, że jest przystojny. Na pewno to cudowne być imperatorką i mieszkać w pałacu ze służącymi i rycerzami, którzy całują cię w rękę. - Pomyślałby kto, że będzie pamiętać część z nas, prostych ludzi, którzy troszczyli się o nią jak o córkę - rzucił Russell z goryczą. - Rus! - zganiła go Lena. Jej wzrok powędrował na wysokie pałacowe mury widoczne nad namiotami na Highcourt. - Biedna dziewczyna tyle przeszła. Tylko tam spójrz. Sądzisz, że jest szczęśliwa z tymi wszystkimi problemami, z którymi musi się borykać? Z wojnami i tak dalej? Myślisz, że ma czas myśleć o starych sąsiadach, nie mówiąc już o szukaniu nas? Oczywiście, że nie, kochane biedactwo! - Przepraszam, sir Hadrianie, ale już czas - oznajmił Renwick, prowadząc Złośnika. Hadrian, korzystając ze stołka, wsiadł na konia, który był odświętnie udekorowany. - To moi przyjaciele - powiedział Hadrian do giermka. - Zaopiekuj się nimi. - Tak, panie.

- Tak, panie! Słyszeliście? - Dillon klepnął się w udo. - Wow, nie dość, że pasowany na rycerza, to jeszcze bierze udział w ostatnim pojedynku zimonaliowego turnieju. W tej chwili musisz być najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Hadrian spojrzał na ich twarze i spróbował się uśmiechnąć, zanim odjechał kłusem w stronę bramki. Gdy obaj rycerze wjechali na pole, wybuchły oklaski. Chmury zrobiły się jeszcze cięższe i wydawało się, że wyssały kolory z chorągwi i flag. Hadrian, ustawiając się przy bramce, poczuł chłód zarówno w sobie, jak i w powietrzu. Naprzeciw niego Breckton czekał w podobnej pozycji. Przenikliwy wiatr szarpał czaprakiem jego konia. Giermkowie podeszli i zajęli miejsca na podwyższeniu obok kopii. Herold, poważnie wyglądający mężczyzna w ciężkiej tunice, wszedł na podium. Gdy trębacze zagrali fanfarę oznaczającą początek procesji, tłum umilkł. Na czele pochodu jechali Ethelred i Saldur, a za nimi król Armand i królowa Adeline z Alburnu, król Roswort i królowa Freda z Dunmore'u, król Fredrick i królowa Josephine z Galeannonu, król Rupert z Rhenyddu - niedawno koronowany i jeszcze stanu wolnego - oraz król Vincent i królowa Regina z Maranonu. Za monarchami szli książęta i księżniczki, lord kanclerz i lord szambelan, lady Amilia i Nimbus oraz arcybiskupi wszystkich królestw. Na koniec zjawili się rycerze, którzy zajęli odpowiednie miejsca. Trębacze zagrali jeszcze raz i herold przemówił do tłumu donośnym, podniosłym głosem: - Na tej poświęconej ziemi, na tym turniejowym polu, gdzie rozstrzygają się spory, a także ujawniają się dzielność i cnota, i objawia się prawda, zebraliśmy się, by być świadkami rywalizacji umiejętności i męstwa. Dziś Maribor zadecyduje, który z tych dwóch mężów zdobędzie tytuł mistrza zimonaliów! Rozległy się wiwaty i herold zrobił pauzę, czekając aż ludzie się uciszą. - Po mojej lewej stronie jest dowódca zwycięskiej północnej armii imperialnej, bohater bitwy o Van Banks, syn lorda Belstrada z Chadwick i faworyt naszej lady Amilii z doliny Tarin, sir Breckton z Chadwick! Tłum znów wzniósł okrzyki na wiwat. Hadrian dostrzegł na trybunach Amilię, która opętańczo klaskała z pozostałymi widzami. - Po mojej prawej stronie jest najnowszy członek w szeregach zakonu rycerskiego, bohater bitwy o Ratibor i faworyt Jej Najjaśniejszej Imperialnej Wysokości imperatorki Modiny Novrońskiej, sir Hadrian! Tłum ryknął tak głośno, że Hadrian aż poczuł w napierśniku drgania od jego krzyków. Gdy spojrzał na tabuny prostych ludzi, prawie mógł sobie wyobrazić

małego chłopca stojącego obok ojca i z podekscytowaniem czekającego na rozwój wypadków. - O tytuł mistrza, o honor imperium i o chwałę Maribora ci dwaj mężowie będą walczyć. Oby Maribor dał zwycięstwo lepszemu! Herold zszedł z podium przy dźwiękach trąbek, które były ledwo słyszalne w powstałym harmidrze. - Powodzenia, panie. Przy stanowisku Hadriana stał ubrany na szaro mężczyzna, który podawał mu hełm. Hadrian rozejrzał się, ale nie dostrzegł nigdzie Renwicka. Wziął więc hełm i go włożył. - Kopia, panie - powiedział mężczyzna. Gdy Hadrian ją podniósł, wyczuł różnicę. Broń wyglądała tak samo, ale grot był ciężki. Hadrian czuł ją lepiej w ręce, bo była mu bardziej znajoma. Bez wątpienia mógł nią zabić Brecktona. Jego przeciwnik zaliczał się do dobrych lansjerów, ale Hadrian był lepszy. Zerknął jeszcze raz na trybuny. Amilia stała z rękami przyciśniętymi do twarzy. Próbował myśleć o Ariście i Gauncie, gdy jego oczy natrafiły na puste miejsce między Ethelredem a Saldurem - tron imperatorki, puste krzesło Modiny. „Ogłaszam, że wierzę w jego umiejętności, charakter i święty honor. Wiem, że jego serce jest prawe, a zamiary szlachetne. Obyście obaj znaleźli honor w oczach Maribora i rywalizowali jak prawdziwi i bohaterscy rycerze". Podniesiono flagi i Hadrian zaczerpnął głęboko powietrza, opuszczając przyłbicę. Rozbrzmiały trąbki, flagi opadły i Hadrian spiął konia. Breckton zareagował w tej samej chwili i obaj ruszyli naprzeciw siebie. Hadrian przejechał zaledwie jedną czwartą część pola, nim ściągnął wodze. Złośnik się zatrzymał. Kopia pozostała podparta w strzemieniu, skierowana grotem w niebo. Kopyta konia Brecktona dudniły na zmarzniętej ziemi, gdy rycerz pędził w stronę przeciwnika niczym złoto-niebieska strzała. Wyśmienita postawa - przyszło Hadrianowi do głowy, jakby był widzem, bezpiecznie usadowionym na trybunie jak ten chłopiec, który tak dawno temu trzymał ojca za rękę przy białej barierce i czuł drgania ziemi wywołane przez uderzenia końskich kopyt. Przymknął oczy i przygotował się na cios. - Przykro mi, tato. Przykro mi, Aristo - wymamrotał pod przyłbicą. Jeśli będzie miał szczęście, cios Brecktona zabije go na miejscu. Uderzenia kopyt były coraz bliżej. Nic się nie stało. Hadrian poczuł tylko wywołany przez przejeżdżające zwierzę powiew powietrza. Chybił? Czy to

możliwe? Hadrian otworzył oczy i się odwrócił. Zobaczył Brecktona jadącego dalej torem. Tlum ucichł. Ludzie zaczęli się wiercić, a w powietrzu poniósł się niski pomruk. Hadrian zdjął hełm w chwili, gdy Breckton zatrzymał konia. On też zdjął hełm i podjechał kłusem do Hadriana przy odgradzającej ich barierce. - Dlaczego nie zaatakowałeś? - spytał. - Jesteś zacnym człowiekiem. Nie zasługujesz na zdradziecką śmierć. Hadrian opuścił końcówkę kopii na ziemię. Przy uderzeniu szeroka ceramiczna głowica rozleciała się na kawałki, ukazując bojowy grot. - Ty też nie - powiedział Breckton i rozbił czubek własnej kopii, odsłaniając metalowe ostrze. - Gdy szarżowałem, czułem większy ciężar na przednim końcu kopii. Wygląda na to, że obaj padliśmy ofiarą oszustwa. Sierżant straży wprowadził na pole oddział dwudziestu żołnierzy i powiedział: - Rozkazuję wam zsiąść z koni! Z upoważnienia regentów aresztuję was. - Co takiego? - zdumiał się Breckton. - Pod jakim zarzutem'? - Zdrady. - Zdrady? - Na twarzy Brecktona odmalowało się niedowierzanie. - Panie, zsiądź z konia albo użyjemy siły. Jeśli spróbujesz uciekać, zostaniesz zrzucony. Po drugiej stronie pola pojawił się oddział seretów w szyku, a wyjścia zagrodzili konni żołnierze. - Uciekać? Czemu miałbym uciekać? - Breckton wyglądał na skonsternowanego. - Żądam przedstawienia szczegółów tego zarzutu przeciwko mnie. Nie doczekał się odpowiedzi. Wobec przeważającej liczby lepiej uzbrojonych żołnierzy Breckton i Hadrian zsiedli z koni. Sereci otoczyli ich i popędzili w stronę wyjścia. Hadrian dostrzegł na trybunie Luisa Guya obok Ethelreda i Saldura. Tłum zaczął buczeć i pokrzykiwać. Ludzie potrząsali pięściami, a na Pola Highcourt poleciały najróżniejsze przedmioty. Hadrian kilkakrotnie usłyszał pytanie: „Co się dzieje?". Sereci popychali ich w wąskim szpalerze uformowanym przez żołnierzy, aż wyprowadzili z areny poza pole widzenia publiczności i wsadzili do krytego wozu, którym ich wywieźli. - Nie rozumiem - odezwał się Breckton siedzący w otoczeniu pięciu seretów. Ktoś spiskuje, żeby nas zabić, i to nas oskarża się o zdradę? To nie ma sensu. Hadrian spojrzał na surowe twarze seretów, a następnie na podłogę wozu.

- Regenci chcieli cię zabić... I ja miałem to zrobić. Miałeś rację. Nie jestem rycerzem. Lord Dermont nigdy mnie nie pasował. Nawet nie byłem żołnierzem w imperialnej armii. Poprowadziłem nacjonalistów przeciw Dermontowi. - Nacjonalistów? Ale regent Saldur ręczył za ciebie. Potwierdzili twoją historię. Oni... - Jak powiedziałem, chcieli, żebyś zginął, i wynajęli mnie, żebym cię zabił. - Ale dlaczego? - Odrzuciłeś ich propozycję służenia Ethelredowi. Jako dowódca północnej armii imperialnej stałeś się potencjalnym zagrożeniem. Dlatego zaproponowali mi układ. - Jaki? - spytał Breckton oziębłym tonem. - Miałem cię zabić w zamian za życie księżniczki Aristy i Degana Gaunta. - Księżniczki Melengaru i przywódcy nacjonalistów? - Breckton znów się zamyślił. - Jesteś w jej służbie? Albo jego? - Ani jedno, ani drugie. Nigdy nie poznałem Gaunta, ale księżniczkę uważam za przyjaciółkę. - Zrobił pauzę. - Zgodziłem się, żeby ich ocalić. Bo jeśli cię nie zabiję, jutro zginą. Przez pewien czas jechali w milczeniu, kołysząc się do przodu i do tyłu, gdy drewniane koła wozu toczyły się po zaśnieżonym bruku. Breckton w końcu odwrócił się do Hadriana i spytał: - Czemu tego nie zrobiłeś? Czemu nie zaatakowałeś? Hadrian pokręcił głową i westchnął. - To nie było godne. *** - Na samym tylko placu Imperialnym jest ponad stu demonstrantów zakomunikował Nimbus. - I stale dochodzą następni. Ethelred ściągnął strażników z powrotem i kazał zamknąć pałacowe bramy. - Słyszałam, że niektórych strażników zabito. To prawda? - spytała Amilia zza biurka. - Chyba tylko jednego. Ale kilku mocno poturbowano. Demonstranci wzywają imperatorkę. - Słyszałam ich. Od godziny skandują jej imię. - Po ostatnim pojedynku nie ufają Ethelredowi i Saldurowi. Ludzie domagają się wyjaśnienia i przyjmą je tylko od imperatorki.

- Saldur tu przyjdzie, prawda? Będzie chciał, żebym kazała Modinie coś powiedzieć. Rozkaże mi, żebym zmusiła imperatorkę do wygłoszenia oświadczenia, że Breckton i Hadrian spiskowali w celu zagarnięcia tronu. Nimbus westchnął i skinął głową. - Tak przypuszczam. - Nie zrobię tego - oświadczyła Amilia buntowniczo. Wstała i uderzyła dłonią w biurko. - Sir Breckton nie jest zdrajcą i sir Hadrian też nie. Nie przyłożę ręki do ich egzekucji! - W takim razie prawdopodobnie podzielisz ich los - ostrzegł ją Nimbus. Pojutrze Ethelred zostanie imperatorem. Będzie oficjalnie rządził i nie będą potrzebowali niani Modiny. - Kocham go, Nimbusie. - Po raz pierwszy wypowiedziała te słowa, po raz pierwszy to przyznała, nawet przed sobą. - Nie mogę im pomóc w jego zabójstwie. Nie obchodzi mnie, co ze mną zrobią. Nimbus uśmiechnął się do niej smutno i usiadł na krześle przy biurku. Amilia nie przypominała sobie, by kiedykolwiek wcześniej siadał w jej obecności bez uprzedniego pytania o pozwolenie. - Przypuszczam, że jeszcze mniej będzie im potrzebny nauczyciel. Hadrian widocznie zrobił coś źle i wina za to prawdopodobnie spadnie na mnie. Ktoś przeszedł korytarzem i oboje rzucili niespokojne spojrzenia na zamknięte drzwi biura. - Czuję się, jakby świat się kończył. - Po policzkach Amilii spłynęły łzy. - Dziś rano byłam taka szczęśliwa. Obudziłam się szczęśliwsza niż kiedykolwiek. Gdy usłyszeli kroki kolejnych ludzi biegających za drzwiami, umilkli pełni obaw. - Sądzisz, że powinnam zajrzeć do Modiny? - spytała Amilia. - Mądry pomysł. - Nimbus skinął głową. - Imperatorka zawsze siedzi przy oknie. Na pewno usłyszała protesty i zastanawia się, o co chodzi. - Powinnam z nią porozmawiać. Sądząc po jej zachowaniu na uczcie, kto wie, co sobie myśli? - powiedziała Amilia i wstała. Gdy oboje ruszyli do wyjścia, drzwi otworzyły się gwałtownie i do środka wpadł Saldur. Był czerwony na twarzy i miał zaciśnięte szczęki. - Proszę! - Podsunął Amilii pod nos pergamin z kilkoma nagryzmolonymi linijkami tekstu. - Każ Modinie się tego nauczyć i skłoń ją, żeby wyrecytowała to za godzinę na balkonie. Dokładnie tak, jak jest napisane! Obrócił się na pięcie i otworzył drzwi.

- Nie - odrzekła Amilia cicho. Saldur zamarł. Powoli zamknął drzwi, odwrócił się i spiorunował ją wzrokiem. - Co powiedziałaś? - Nie poproszę Modiny, żeby kłamała o sir Brecktonie. O to przecież chodzi, prawda? - Spojrzała na pergamin i przeczytała głośno: -,,Moi wierni poddani..." Pominęła fragment. - „...znaleziono dowody... sir Breckton i sir Hadrian... winni zdrady imperium... popełnili najnikczemniejszą zbrodnię zarówno wobec: człowieka, jak i boga, i muszą ponieść karę za zło". - Amilia podniosła głowę. - Nie poproszę ją o przeczytanie tego. - Jak śmiesz?! - Saldur wyprostował się jak struna i spojrzał na nią gniewnie z góry. - Jak ty śmiesz? - odparowała buntowniczo. - Sir Breckton to wspaniały człowiek. Lojalny, taktowny, uprzejmy, uczci... Saldur uderzył Amilię w twarz tak mocno, że upadła na podłogę. Nimbus ruszył do niej, ale nagle przystanął. Saldur nie zwrócił na niego uwagi. - Byłaś pomywaczką! A może już zapomniałaś? Ja cię stworzyłem! Przyjemnie ci udawać damę? Lubiłaś wkładać ładne suknie, podobał ci się wyjazd na polowanie, gdzie rycerze ci nadskakiwali? Jestem pewny, że tak, ale nie daj się zaślepić uczuciom do Brecktona. To nie gra i powinnaś o tym wiedzieć. Rozumiem, że jesteś zmartwiona. Rozumiem, że lubisz tego człowieka. Ale to wszystko się nie liczy. Ja tu buduję imperium! W naszych rękach spoczywa los przyszłych pokoleń. Nie możesz tego ignorować, bo zakochałaś się w kimś, kto według ciebie świetnie wygląda w zbroi. Chcesz rycerza? Załatwię ci każdego z królestwa. Obiecuję. Mogę nawet załatwić ślub z następcą tronu, jeśli tego pragniesz. Co ty na to? Czy to będzie dla ciebie wystarczająco nobilitujące, Amilio? Chciałabyś zostać królową? Załatwione. W tej chwili liczy się tylko niedopuszczenie do upadku imperium. Dałem ci władzę, bo podziwiam twoją pomysłowość. Ale to nie podlega negocjacjom. Nie tym razem. Może tam jest teraz ledwie kilkuset demonstrantów ciągnął, wskazując na okno - ale wieść się rozejdzie i za kilka dni możemy stanąć w obliczu wojny domowej! Tego chcesz? Chcesz mnie zmusić, żebym wysłał wojsko w celu wyrżnięcia setek obywateli? Chcesz zobaczyć miasto w płomieniach? Nie dopuszczę do tego. Słyszysz? W trakcie przemowy Saldur coraz bardziej się ożywiał i wpadał w coraz większy gniew. - Lubię cię, Amilio. Do tej pory dobrze mi służyłaś. Jesteś bystrzejsza od dziesięciu szlachciców razem wziętych i naprawdę sowicie cię wynagrodzę za twoją służbę. Mówię poważnie o tym, żebyś została królową. Będę potrzebował

lojalnych, inteligentnych monarchów do rządzenia imperialnymi prowincjami. Udowodniłaś, że mogę na ciebie liczyć i że potrafisz samodzielnie myśleć. Cenię to sobie. Podziwiam twojego ducha. Ale tym razem będziesz mi posłuszna, Amilio, albo, na Maribora, każę cię stracić z tamtymi! Amilia się trzęsła. Mimo że zacisnęła szczęki, drżała jej dolna warga. Wciąż trzymając kartkę w rękach, oddychała głęboko, żeby się opanować. - To lepiej każ ustawić jeszcze jeden stos - powiedziała, rozdzierając pergamin na pół. Przez długą chwilę patrzył na nią groźnie, po czym gwałtownie otworzył drzwi i weszło dwóch seretów. - Zabierzcie ją!

Rozdział 17. W najgłębszej ciemności. Jasper wrócił. Arista leżała na boku, opierając się policzkiem o kamień. Usłyszała chrobotanie szczura gdzieś w ciemności i poczuła dreszcze. Wszystko ją bolało od leżenia na podłodze. Co gorsza, prawie przez cały czas ręce i stopy miała zdrętwiałe. Czasami budziła się, czując, że jej noga drży - tylko po tym mogła się zorientować, że Jasper podgryza jej stopę. Przerażona usiłowała go kopnąć, ale zdołała jedynie wykonać nieznaczny ruch. Była zbyt osłabiona. Od bardzo dawna nie przynoszono strawy i Arista zastanawiała się, od ilu dni już nic nie jadła. Była taka słaba, że nawet oddychanie wymagało wysiłku. Cieszyła się, że niebawem zginie w płomieniach. Doszła do wniosku, że taki los będzie lepszy od tej powolnej śmierci, od bycia zjedzoną żywcem przez szczura. Jej wycieńczony, bezbronny umysł nękały straszne myśli: Ile czasu będzie potrzebował jeden szczur, żeby mnie zjeść? Jak długo będę przytomna? Czy zadowoli się obgryzieniem stopy, czy gdy już się zorientuje, że nie jestem w stanie stawiać oporu, dobierze się do miększych części ciała? Czy będę jeszcze żyła, kiedy będzie pożerał moje oczy? Zdumiona myślą, że są gorsze rzeczy od spłonięcia żywcem, miała nadzieję, że Saldur o niej nie zapomniał. Przyłapała się na tym, że nasłuchuje odgłosów strażników i modli się do Maribora, żeby szybko przyszli. Gdyby miała dość sił, chętnie sama podpaliłaby stos. W końcu usłyszała tupot pazurków po podłodze. Serce jej zatrzepotało. Jasper zmierzał do jej głowy. Czekała. Tup, tup, tup - szczur się zbliżał. Usiłowała podnieść rękę, ale ta była bezwładna. Próbowała unieść głowę, ale ta była za ciężka. Tup, tup, tup - gryzoń był już tuż-tuż. Arista słyszała, jak Jasper wącha. Jeszcze nigdy nie podszedł tak blisko do jej twarzy. Czekała bezradna. Przez kilka minut nic się nie działo. Zaczęła zasypiać, ale powstrzymała się przed zapadnięciem w sen. Nie chciała tracić przytomności, gdy gryzoń był tak blisko. Nie mogła wprawdzie w żaden sposób powstrzymać szczura od ucztowania na jej ciele, ale zachowanie świadomości w tej sytuacji wydawało jej się lepsze od pozostawania w niewiedzy. Po minucie ciszy Arista pomyślała, że gryzoń sobie poszedł. Wtem stukot ostrych ząbków uświadomił jej, że znajduje się tuż przy jej uchu. Znów węszył i poczuła, jak dotyka jej włosów. Gdy za nie pociągnął, Arista zaszlochała, ale z jej oczu nie popłynęły łzy.

Rozległ się łoskot. Arista już od dłuższego czasu nie słyszała tego dźwięku. Po zgrzytaniu kamienia o kamień zorientowała się, że otwierają się drzwi do więzienia, a potem rozległy się szorstkie głosy i kroki kilku osób. Stuk, stuk! Strażnicy, ale nie tylko. Byli z nimi ludzie, którzy nosili buty o miększych podeszwach. Może trzewiki. Jeden szedł równym krokiem, drugi się zawahał. - Wsadźcie ich do czwórki i piątki - rozkazał wartownik. Kolejne kroki. Otwarto jedną z cel. Rozległ się odgłos szurania nogami, po czym zamknięto ją. Arista usłyszała następne kroki i odgłosy wleczenia ciężaru po kamiennej podłodze. Zatrzymali się niedaleko jej drzwi. Otwarto kolejną celę. Ciężar spadł na podłogę - usłyszała jęknięcie z bólu. Stuk, stuk. Strażnicy wyszli i zamknęli cele na klucz. Tych więźniów pozostawiono na śmierć. Nie będzie dla nich jedzenia, wody, pomocy, a nawet wybawienia w postaci egzekucji. Arista dalej leżała w tym samym miejscu. Hałas nie odstraszył też Jaspera. Słyszała, jak oddycha przy jej głowie. Za chwilę zapewne wróci do posiłku. Znów zaczęła szlochać. - Arista? Usłyszała jego głos, ale szybko doszła do wniosku, że to było złudzenie. - Aristo, to ja, Hadrian. Jesteś tam? Zamrugała i obróciła głowę na kamiennej podłodze. Co to? Sztuczka? Demon z mojej wyobraźni? Czy mój umysł w końcu pożarł sam siebie? - Aristo, słyszysz mnie? Głos brzmiał bardzo realnie. - Ha... Hadrian? - szepnęła głosem tak słabym, że obawiała się, iż jej nie usłyszy. - Tak! - Co tu robisz? - Przyszedłem cię uratować. Tyle że kiepsko mi idzie. Rozległ się odgłos rozdzierania płótna. To nie miało sensu. Jak wszystkie sny i ten był zarówno głupi, jak i cudowny. - Nie podołałem. Stchórzyłem. Przepraszam. - Niepotrzebnie... - powiedziała załamującym się głosem. - To wiele znaczy... że ty... że ktoś próbował. - Nie płacz - poprosił. - Ile zostało do... mojej egzekucji?

Nastąpiła długa przerwa. - Proszę... - błagała. - Chyba już dłużej nie wytrzymam. Chcę umrzeć. - Nie mów tak! - Jego głos zadudnił w całym lochu i ten nagły wybuch przestraszył Jaspera, który uciekł w popłochu. Nastąpiła kolejna długa pauza. W więzieniu znów zapadła cisza, ale szczur już nie wrócił.

Wieża się chwiała. Zerknęła pod łóżko, ale wciąż nie mogła znaleźć szczotki. Zastanawiała się, jak to możliwe. Wszystkie tam były z wyjątkiem pierwszej, najważniejszej. Musiała ją mieć. Gdy wstawała, przypadkowo dostrzegła swoje odbicie w lustrze okolonym rzeźbami łabędzi. Była chuda, bardzo chuda. Jej zapadnięte oczy przypominały szklane kulki zatopione w cieście. Policzki miała zapadłe, a usta tak mocno naciągnięte, że widać było jej zepsute zęby. Kruche włosy wypadały jej z głowy, pozostawiając duże obszary łysiny na bladej czaszce. Za nią stała matka, maila smutną twarz i kręciła głową. - Mamo, nie mogę znaleźć tej szczotki! wykrzyknęła. - To niedługo będzie bez znaczenia - odparła matka łagodnie. - To już prawie koniec. - Ale wieża się zapada, wszystko pęka i muszę ją odnaleźć. Przecież tu była. Wiem, że tak. Esrahaddon powiedział mi, że muszę ją wziąć. Powiedział, że jest pod łóżkiem, ale jej tu nie ma. Wszędzie patrzyłam i nie ma już czasu. Och, mamo, nie zdążę jej znaleźć, prawda? Jest za późno, Za późno!

Arista się obudziła. Otworzyła oczy, ale nie było tam światła, które wskazywałoby upływ czasu. Wciąż leżała na kamiennej podłodze. Nie było wieży ani szczotek, a jej matka od dawna nie żyła. To był tylko sen.

- Hadrianie... Tak się boję - powiedziała w ciemności. Nie usłyszała odpowiedzi. On najwidoczniej też należał do świata snu. W ciszy popadła w przygnębienie. - Aristo, wszystko będzie dobrze - usłyszała znów jego głos. - Jesteś snem. - Nie. Jestem tu, W jego tonie słychać było napięcie. - Co się stało: - Nic. - Coś jest nie - Jestem tylko zmęczony. Byłem długo na nogach i... - Jęknął z bólu. - Obwiąż mocno rany - odezwał się inny mężczyzna. Arista nie rozpoznała jego głosu. Był silny, głęboki i władczy. - Zaprzyj się nogą. - Rany? - spytała. - Nic takiego. Strażnicy się trochę rozochocili - wyjaśnił Hadrian. - Mocno krwawisz? - zapytał drugi głos. - Panuję nad sytuacją... Chyba... Trudno powiedzieć w ciemności. Czuję się... trochę oszołomiony. Na korytarzu znów rozległy się kroki: - Wsadźcie ją do ósemki - powiedział strażnik. Otworzyły się drzwi do celi Aristy i księżniczkę oślepiło światło pochodni strażnika, ale zdołała rozpoznać twarz lady Amilii. - Ósemka jest zajęta! - krzyknął wartownik. - Ach tak, ósemka zwolni się jutro. Bez obaw, przez jedną noc mogą być razem. Strażnik wepchnął asystentkę do środka i zatrzasnął drzwi. Cela pogrążyła się w ciemności. - Dobry Novronie! - wykrzyknęła Amilia. Arista poczuła, jak dziewczyna uklękła obok niej głaszcze ją po włosach. - Dobry Mariborze, Ella! Co oni ci zrobili? - Amilia? - odezwał się głęboki głos. - Sir Breckton! Tak, to ja! - Ale... dlaczego? - spytał rycerz.

- Chcieli, żebym nakłoniła Modinę do oskarżenia ciebie. Odmówiłam. - A więc imperatorka nic o tym nie wiedziała? To nie jej wola? - Oczywiście, że nie. Modina nigdy by się na coś takiego nie zgodziła. To sprawka Saldura i Ethelreda. Och, biedna Ello, jesteś taka wychudzona i pokaleczona. Tak mi przykro. Arista poczuła, jak palce dziewczyny gładzą ją delikatnie po policzku, i uświadomiła sobie, że od dawna nie słyszała głosu Hadriana. - Hadrianie? Czekała. Nie usłyszała odpowiedzi. - Hadrianie?! - zawołała ponownie, tym razem z niepokojem. - Ello... ee.. . Aristo, uspokój się - powiedziała Amilia. Arista poczuła ucisk w dołku, gdy uświadomiła sobie, jakie to było dla niej ważne, żeby mieć pewność, że Hadrian wciąż żyje. Przeraziła się, że najemnik już nigdy się nie odezwie. - Had... - Jestem... Tutaj - odpowiedział z trudem. - Dobrze się czujesz? - spytała. - Ogólnie tak, ale chwilami przysypiam. - Krwawienie ustało? - spytał Breckton. - Chyba... tak. *** Noc mijała, a Modina wciąż ich słyszała - ludzi krzyczących z wściekłości. Musiały już ich tam być setki, a może nawet tysiące. Kupcy, gospodarze, marynarze, rzeźnicy i robotnicy zatrudnieni przy naprawach dróg krzyczeli jednym głosem. Walili pięściami w bramę. Słyszała te uderzenia. Wcześniej zobaczyła dym unoszący się tuż za murami. W ciemności widziała migoczące pochodnie i ogniska. Co się pali? Kukły regentów? Brama? A może to tylko kucharze gotują na ogniu posiłki dla obozujących? Modina siedziała przy oknie i słuchała zawodzeń, które przynosił jej zimny wiatr. Wtem otworzyły się gwałtownie drzwi do jej sypialni. Wiedziała, kto to jest, jeszcze zanim się odwróciła. - Wstawaj, idiotko! Wygłosisz mowę, żeby uspokoić ludzi.

Regent Saldur przeszedł przez pogrążoną w mroku komnatę, ciągnąc za sobą Nimbusa. Machnął pergaminem w stronę nauczyciela. - Bierz to i każ jej przeczytać. Nimbus powoli podszedł do regenta i skłonił głowę. - Wasza Ekscelencjo, ja... - Nie mamy czasu na głupoty! - wybuchnął Saldur. - Po prostu każ jej to przeczytać. Regent chodził nerwowo tam i z powrotem, a Nimbus w pośpiechu zapalał świeczkę. - Dlaczego przy drzwiach nie ma strażnika? - spytał Saldur. - Masz pojęcie, co mogłoby się stać, gdyby ktoś inny tu wszedł? Jak tylko wyjdziemy, przyślij żołnierzy albo znajdę kogoś innego na miejsce Amilii. - Tak, Wasza Ekscelencjo. - Nimbus przyniósł świeczkę. - Jego Ekscelencja z szacunkiem prosi, abyś... - Niech cię diabli. Saldur wziął pergamin z rąk Nimbusa i przysunął kartkę tak blisko do twarzy Modiny, że nie mogłaby jej przeczytać, nawet gdyby umiała. - Czytaj! Modina nie zareagowała. - Dobrze się wyrażałaś o Amilii. Zawsze się za nią wstawiasz. Nawet otworzyłaś usta, kiedy zagroziłem jej za to, że pozwoliła ci bawić się z tym przeklętym psem. A więc jak będzie tym razem, moja mała imperatorko? Wyjdziesz i to przeczytasz - wyraźnie i dokładnie - albo każę stracić jutro twoją kochaną Amilię razem z tamtymi. Nie myśl, że tego nie zrobię. Już ją posłałem do lochu. Modina stała nieruchomo jak posąg. Saldur ją spoliczkował. Zakołysała się do tyłu, ale z jej ust nie wydobył się żaden dźwięk. Nie uniosła też ręki w swojej obronie. Nie wzdrygnęła się ani nie mrugnęła. Z wargi pociekła jej kropla krwi. - Ty obłąkana mała suko! Znów ją uderzył i jeszcze raz to zignorowała. Nie okazała strachu ani bólu. - Nie jestem pewny, czy w ogóle cię słyszy Wasza Ekscelencjo - zasugerował Nimbus. -Jej Imperialna Mość, gdy jest przytłoczona, wpada w trans. Saldur przyjrzał się dziewczynie i westchnął. - Zatem dobrze. Jeśli tłum nie rozejdzie się do rana, wyślemy wojsko, żeby siłą zapewniło nam dojście do katedry. Ale ślub odbędzie się zgodnie z planem, a

potem będziemy mogli się jej pozbyć. Saldur odwrócił się i wyszedł. Nimbus odstawił świeczkę na stolik Modiny. - Bardzo mi przykro - szepnął, zanim zamknął za sobą drzwi. Lekki powiew chłodnego powietrza na jej twarzy złagodził piekący ból po uderzeniu Saldura. - Możesz już wyjść - odezwała się Modina. Mince wyczołgał się spod łóżka. W świetle płomienia świeczki wyglądał blado. - Przykro mi, że musiałeś się ukryć, ale nie chciałam, żebyś miał kłopoty. Wiedziałam, że on przyjdzie. - Nic nie szkodzi. Zimno ci? Chcesz szatę? - spytał. - Tak, chętnie. Mince wpełzł z powrotem pod łóżko i wyjął skrzące się odzienie. Potrząsnął nim kilkakrotnie, a potem okrył delikatnie ramiona imperatorki. - Czemu siedzisz przy tym oknie? Tam jest strasznie zimno, a kamienna podłoga jest twarda. - Możesz usiąść na łóżku, jeśli chcesz - odparła. - Wiem, ale czemu ty tam siedzisz? - Po prostu tak robię. Już od bardzo dawna. Nastąpiła przerwa. - Uderzył cię - powiedział Mince. - Tak. - Czemu mu pozwoliłaś? - To nieważne. Już nic się nie liczy. Wkrótce wszystko się skończy. Jutro są zimonalia. Przez kilka minut siedzieli w milczeniu. Modina patrzyła na miasto widoczne w świetle migoczących ognisk. Za jej plecami Mince czasami się przesuwał i wiercił, ale nic nie mówił. - Chcę, żebyś coś dla mnie zrobił - powiedziała Modina. - Wiesz, że zrobię. - Wróć do miasta. Ale tym razem masz tam zostać. Musisz być ostrożny i znaleźć sobie bezpieczne miejsce, dopóki nie skończą się zamieszki. I nie chcę, żebyś tu wracał. Rozumiesz? Obiecasz mi to? - Tak, jeśli tego chcesz - odparł Mince.

- Nie chcę, żebyś widział, co muszę zrobić. Albo został potem skrzywdzony z tego powodu. Zapamiętaj mnie taką, jaką byłam przez tych kilka ostatnich dni z tobą. Wstała, podeszła do chłopca i pocałowała go w czoło. - Zapamiętaj, co powiedziałam, i dotrzymaj obietnicy. Mince skinął głową. Modina zaczekała, aż wyjdzie z pokoju i jego kroki ucichną na korytarzu. Zdmuchnęła świeczkę, wzięła dzban z komody i roztrzaskała lustro. *** Royce wyjrzał spod plandeki zarzuconej na wóz z ziemniakami i zlustrował dziedziniec. Ze szczególną uwagą przyjrzał się ciemnym narożnikom i szczelinie za stosem drewna opałowego. Za frontową bramą widać było żółty blask, jakby miasto płonęło. Z naprzeciwka wciąż dobiegały krzyki ludzi, którzy coraz głośniej domagali się uwolnienia Hadriana i Brecktona. Niewidoczny motłoch żądał, żeby wyszła imperatorka. Zamieszanie świetnie odwracało uwagę ludzi, ale również sprawiało, że wszyscy strażnicy w pałacu byli w pogotowiu. - Wchodzimy czy nie? - mruknął Magnus do połowy zagrzebany w bulwach. Royce, zamiast odpowiedzieć, wyślizgnął się spod przykrycia. Krasnolud ruszył w ślad za nim i gdy zmierzali do studni, elf podziwiał go za to, że porusza się bezszelestnie. Royce stale spoglądał na strażników zwróconych twarzą do bramy. Nikt nie patrzył na dziedziniec. - Chcesz mnie opuścić czy iść pierwszy? - szepnął Magnus. - Za nic w świecie nie pozwolę, żebyś ty mnie opuszczał. Magnus wymamrotał coś o braku zaufania i usiadł na kuble, ściskając linę między nogami. Royce zaczekał, aż krasnolud się przygotuje, po czym opuścił go, aż Magnus dał mu znak, żeby przestał. Gdy Royce poczuł, że wiadro jest już lżejsze, unieruchomił kołowrót i zszedł po linie. Albert załatwił krasnoludowi wejście na podwórze jako członkowi ekipy odpowiedzialnej za scenerię ślubu. Ustalenie położenia lochu zabrało Magnusowi zaledwie pięć minut. Tupnąwszy kilka razy, zorientował się, gdzie są puste przestrzenie pod ziemią. Nocna wizyta w studni ujawniła pozostałe szczegóły. Magnus wydedukował, że szyb podziurawiony kanalikami powietrznymi biegnie wzdłuż zewnętrznej ściany więzienia, dając dostęp do czołowej powierzchni pradawnego kamienia. Przez jedenaście nocy Magnus wycinał wejście. Merrick

miał rację - więzienie zostało zbudowane przez krasnoludy - ale nie spodziewał się, że Royce przyprowadzi własnego, a zwłaszcza takiego, który ma doświadczenie w przebijaniu się przez kamień. Na dnie studni Royce dostrzegł słaby blask dochodzący z otworu w bocznej powierzchni szybu, chociaż dziura ta ze względu na sporą grubość prastarego kamienia przypominała raczej tunel. Zdjął z pleców tobołek, w którym miał miecz i latarnię, i podał go przez otwór krasnoludowi. Kamień musiał być trudny do skruszenia, ponieważ Magnus mimo sporych umiejętności wykuł jedynie wąskie przejście. Krasnolud przeszedł przez nie bez trudu, ale Royce musiał się przeciskać i miał nadzieję, że Hadrian się zmieści. Po wyjściu z tunelu najemnik znalazł się w niewielkiej celi. Na podłodze leżał martwy, zwinięty w kłębek mężczyzna w habicie. Od trupa bił okropny odór. Magnus stał w niewygodnej pozycji przy ścianie i trzymał w ręce kryształ, który jarzył się słabym zielonym blaskiem. - Skąd masz ten kamień? - Royce wskazał na mur ze skały. - Lepszy od krzemienia i stali, co? - Magnus wyszczerzył zęby w uśmiechu i mrugnął. - Wykopałem go. Jestem krasnoludem, pamiętasz? - Staram się zapomnieć - odrzekł Royce. Podszedł do drzwi, otworzył zamek i wyjrzał na korytarz. Ściany były pokryte podobnymi znakami, jakie widział w więzieniu Gutaria - wzorki z zawijasami. Zbadał spojenie muru z podłogą. - Na co czekasz? Chodźmy dalej - ponaglił go Magnus. - Śpieszysz się? - szepnął Royce. - Zimno tu. Poza tym znam wiele lepszych miejsc od tego. Do diaska, już choćby z powodu tego smrodu chciałbym to już mieć za sobą. - Idę dalej. Ty tu zaczekaj i patrz, czy ktoś za nami nie przyjdzie. No i bądź ostrożny. - Royce? - spytał Magnus. - Dobrze sobie poradziłem, prawda? To znaczy z kamieniarką. - Pewnie. Świetnie się spisałeś. - Jak już będzie po wszystkim... myślisz, że mógłbyś mi pozwolić przyjrzeć się Alverstone'owi? No wiesz, w ramach nagrody, żeby okazać wdzięczność i tak dalej. - Dostaniesz zapłatę w zlocie tak jak Albert. Musisz zapomnieć o tej swojej obsesji.

Royce wyszedł z celi. Ciemność była niemal całkowita, a jedyne światło pochodziło od zielonego kamienia Magnusa. Royce szybko zlustrował korytarze - nigdzie nie napotkał strażników. Większość cel była pusta, ale za czworgiem drzwi usłyszał ciche odgłosy ruchu i oddychania. Poza tym słychać było jedynie kapanie w studni, którego dźwięk odbijał się echem od kamiennych ścian. Upewniwszy się, że jest bezpiecznie, Royce zapalił latarnię, ale ustawił mały płomyk. Otworzył zamek jednej z cel i zobaczył w środku mężczyznę leżącego bez ruchu. Jego jasne włosy były trochę dłuższe, niż Royce pamiętał, ale złodziej nie miał wątpliwości, że to człowiek, którego widział w Avemparcie - Degan Gaunt. Był skrajnie wychudzony, ale oddychał. Royce potrząsnął nim, ale mężczyzna się nie obudził. Royce zostawił drzwi otwarte i ruszył dalej. Gdy otworzył następną celę, mężczyzna siedzący na podłodze podniósł głowę. Podobieństwo było uderzające. Royce od razu go rozpoznał. - Kto tam? - spytał Breckton Belstrad, osłaniając ręką oczy przed światłem latarni. - Nie ma czasu na pogawędki. Zaczekaj tu minutę. Wkrótce stąd wychodzimy. Royce poszedł do następnej celi. W środku spały dwie kobiety. Jednej nie znał, drugiej omal nie rozpoznał. Księżniczka Arista była przeraźliwie chuda, ubrana w jakiś łach i pokryta śladami ugryzień. Zostawił je i skierował się do ostatniej celi. - Do czterech razy sztuka - szepnął pod nosem, otwierając drzwi. Hadrian siedział oparty o ścianę. Był do połowy nagi. Podartą na paski tuniką obwiązał sobie nogę, ramię i środkową część tułowia, a koszulę zmiął na kształt kuli, którą przycisnął sobie do boku. Wszystkie kawałki materiału były przesiąknięte krwią, ale wspólnik Royce'a oddychał. - Pobudka, stary - szepnął Royce, trącając przyjaciela. Hadrian był mokry od potu. - Najwyższy czas. Już myślałem, że uciekłeś i mnie zostawiłeś. - Zastanawiałem się nad tym, ale sprawę przesądziła myśl o Magnusie jako moim drużbie. À propos, ładna fryzura. Do twarzy ci w niej. Wyglądasz jak rasowy rycerz. Śmiech Hadriana po chwili przemienił się w stęknięcia z bólu. - Nieźle cię pożgali, co? - spytał Royce, poprawiając opatrunki. Zacisnął mocniej opaskę na torsie, a Hadrian się skrzywił. - Nie spodobałem się strażnikom więziennym. Stracili pieniądze, stawiając na moją przegraną pięć razy z rzędu.

- Cóż, to zrozumiałe. Ja też bym ci przyłożył. - Odnalazłeś Aristę, tak? I Gaunta? Czy on żyje? - Księżniczka śpi w celi obok. Gaunt jest w kiepskim stanie. Będę musiał go dźwigać. Możesz chodzić? - Nie wiem. Royce chwycił Hadriana w pasie i pomógł mu. powoli wstać. Razem poszli do ostatniej celi z wykutym przejściem do studni. Royce pchnął drzwi, ale nawet nie drgnęły. Naparł na nie mocniej, ale bezskutecznie. - Magnus, otwórz drzwi - szepnął złodziej. Nie było odpowiedzi. - Dalej, Magnus. Hadrian jest ranny i będę potrzebował twojej pomocy. Otwórz. Nic nie przerwało ciszy.

Rozdział 18. Zimonalia. W ciemności Amilia leżała wtulona w ramiona Brecktona i zastanawiała się nad czymś dla niej niepojętym: jak to możliwe, że jednocześnie czuje błogość i strach. - Posłuchaj - szepnął sir Breckton. Amilia uniosła głowę i zobaczyła słabe światło przesączające się przez szpary wokół drzwi ostatniej celi. W bladej poświacie ludzie wydawali się upiornie niewyraźni, pozbawieni wszelkiego koloru. Księżniczka Arista, sir Hadrian i Degan Gaunt leżeli na korytarzu, na wspólnym posłaniu skleconym ze słomy zebranej ze wszystkich cel. Wyglądali jak nieboszczycy przed złożeniem w grobie. Sir Hadrian miał tors owinięty prowizorycznymi poplamionymi bandażami. Wychudzona księżniczka była już niepodobna do siebie. Najgorzej jednak sprawa przedstawiała się z Deganem Gauntem, który wyglądał jak skóra naciągnięta na kości. Gdyby nie jego płytki oddech, można by go uznać za kilkudniowego trupa. W nocy jakiś człowiek włamał się do więzienia, próbując ich uwolnić. Otworzył drzwi do cel, ale plan ucieczki spalił na panewce. Teraz ten człowiek kręcił się po całym więzieniu. - Już ranek - powiedział sir Breckton. - Zimonalia. Gdy Amilia uświadomiła sobie, że światło jest oznaką nowego dnia, zaczęła płakać. Breckton nie zapytał dlaczego, tylko ją przytulił. Od czasu do czasu rycerz poklepywał ją po ramieniu i głaskał po włosach. A ona zaledwie dzień wcześniej uważałaby coś takiego za niemożliwe. - Nic ci nie będzie - uspokajał ją z zaskakującym przekonaniem. - Gdy tylko imperatorka odkryje zdradę regentów, na pewno nic jej nie powstrzyma przed uratowaniem ciebie. Amilia zacisnęła drżące usta. Chwyciła ramię rycerza. - Modina też jest więźniem - oznajmiła Arista. Amilia myślała, że księżniczka śpi, ale zobaczyła, że Arista ma otwarte oczy i głowę przechyloną tylko na tyle, żeby ich widzieć. - Zrobili z niej marionetkę. O wszystkim decydują Saldur i Ethelred. - A więc jej historia jest w całości zmyślona? To wszystko było zwykłą sztuczką? Nawet opowieść o tym, że zabiła Zgubę Rufusa? - zapytał ją Breckton. - To akurat jest prawdą - odparła Arista. - Byłam tam. - Byłaś tam? - zdziwiła się Amilia.

Arista zaczęła odpowiadać, ale chwycił ją kaszel. Przez chwilę milczała, po czym wzięła niepewnie oddech. - Tak. Ona była wtedy inna: silna, nieugięta. Choć jeszcze młoda, była zdeterminowana, żeby uratować swojego ojca, i na nic nie baczyła. Patrzyłam, jak bierze kawałek rozbitego szkła, żeby go użyć jako broni przeciw niezwyciężonemu potworowi wielkości domu. - Pani - powiedział Breckton - jeśli imperatorka jest zdolna do takich rzeczy, to na pewno... - Nie może nas uratować! - Amilia zaszlochała. - Ona nie żyje! Breckton spojrzał na nią osłupiały. Wskazała na światło wpadające przez szczelinę pod drzwiami. - Są zimonalia. Modina zabiła się o wschodzie słońca. Wytarła twarz. - Imperatorka zginęła w swojej komnacie przed oknem, obserwując wschód słońca. - Ale... dlaczego? - spytał. - Nie chciała poślubić Ethelreda. Nie widziała powodu, by dalej żyć. Ona... ona... Zbyt wzburzona, by kontynuować, wstała i oddaliła się korytarzem. Breckton poszedł za nią. *** Hadriana obudził kaszel Aristy. Usiłował usiąść i zdziwił się, że jest taki słaby. Krzywiąc się z bólu, powoli przysunął się do księżniczki na tyle blisko, by unieść jej głowę i położyć ją sobie na udzie. - Jak się masz? - spytał. - Boję się. A ty? - Czuję się wspaniale. Zatańczysz? - Może później - odparła Arista. Jej ciało było posiniaczone i pokryte brzydkimi czerwonymi śladami. - To zabrzmi strasznie, ale cieszę się, że tu jesteś. - To zabrzmi głupio - odrzekł - ale ja też się z tego cieszę. - To rzeczywiście głupie. - Tak, no cóż, ostatnio narobiłem sporo głupich rzeczy. - My wszyscy chyba też. Hadrian pokręcił głową.

- Nie takich jak ja. Zaufałem Saldurowi. Zawarłem z nim umowę, a na dodatek z Luisem Guyem. Ty i Royce nie popełnilibyście tego błędu. Royce wykorzystałby przerwy między pojedynkami na uwolnienie cię z więzienia. A ty... Ty prawdopodobnie wymyśliłabyś jakiś sposób, żeby przejąć całe imperium. Tak, jesteście mądrzejsi ode mnie. - Myślisz, że jestem mądra? - spytała cicho. -'Ty? Oczywiście. Ile kobiet bez wyszkolenia wojskowego zdołałoby zdobyć miasto? Albo uratować brata i królestwo przed spiskiem mającym na celu obalenie monarchii? I ile próbowałoby w pojedynkę włamać się do imperialnego pałacu? - O tym ostatnim mogłeś już nie wspominać. Może nie zauważyłeś, ale to było kolosalne fiasko. - Cóż, nawet dwie z trzech rzeczy to nie tak źle - podsumował z szerokim uśmiechem. - Ciekawa jestem, co się dzieje tam na górze - powiedziała Arista po chwili. Prawdopodobnie jest południe. Powinni już przyjść i zabrać nas stąd. - Może Ethelredowi się odmieniło - zasugerował Hadrian. - Albo postanowili nas tu zostawić, żebyśmy pomarli z głodu. Hadrian nie odpowiedział i Arista wpatrywała się w niego przez długi czas. - O co chodzi? - spytał. - Chcę cię o coś prosić. - Mianowicie? - To niełatwa przysługa - odparła. Zmrużył oczy. - Powiedz. Wciąż się wahała, a potem zaczerpnęła głębiej powietrza i odwróciła głowę. - Zabijesz mnie? Hadrianowi zrobiło się słabo. - Co takiego? Spojrzała na niego, nic nie mówiąc. - Nie mów tak. - Mógłbyś mnie udusić. - Chwyciła jego rękę i położyła ją sobie na szyi. - Po prostu ją zaciśnij. Jestem pewna, że to nie potrwa długo. Nie sądzę też, żeby bardzo bolało. Proszę, jestem już taka słaba, a Royce nie przyniósł jedzenia ani

wody. Ja... ja chcę, żeby już było po wszystkim. Chcę, żeby ten koszmar już się skończył - wyjaśniła i rozpłakała się. Hadrian patrzył na nią, czując w ręce ciepło jej ciała. Usta mu drżały. - Jest tu ten szczur i on zamierza... - zawahała się. - Proszę, Hadrianie. Proszę. Proszę? - Nikt nie zostanie tu zjedzony żywcem. - Hadrian znów spojrzał na ślady na jej skórze. - Royce próbuje znaleźć wyjście. Tym się zajmuje, przypominasz sobie? Właśnie to zawsze robimy. Jesteśmy cudotwórcami, tak? Nie tak nas zawsze nazywa Alric? Musisz tylko wytrzymać. Zdjął rękę z jej szyi i zdrowym ramieniem przysunął ją do siebie. Czuł się w środku martwy i tylko rany przypominały mu, że jest inaczej. Kiedy jej ciałem wstrząsnął szloch, pogłaskał ją po włosach. Powoli uspokoiła się i odpłynęła w sen. Hadrian też chwilami przysypiał. - Śpisz? - spytał Royce, siadając obok przyjaciela. - Już nie. O co chodzi? - Jak się czujesz? - Bywało lepiej. Co wykombinowałeś? I oby to był dobry pomysł, bo już powiedziałem Ariście, jaki jesteś genialny. - A jak ona się czuje? - spytał Royce. Hadrian spojrzał na księżniczkę, która nadal spała, opierając o niego głowę. - Poprosiła mnie, żebym ją zabił. - Uznam to za „kiepsko". - No i? Czego się dowiedziałeś? - spytał Hadrian. - Nie jest dobrze. Trzy razy obszedłem dokładnie cały loch. Ściany są grube i lite. Nie ma pęknięć ani przetarć. Nawet Magnus przebijał się ponad tydzień, a dysponował swoimi specjalnymi dłutami. Nie wiadomo, ile potrwałoby wyrąbanie tunelu. Znalazłem za to schody, które prowadzą chyba do wejścia, ale nie ma tam zamka. Psiakość, nie ma nawet drzwi. Schody po prostu kończą się przy kamiennym suficie. Wciąż nie wiem, co o tym myśleć. - To klejnotozamek. Jak w Gutarii. Seret w północnej wieży ma miecz ze szmaragdem w rękojeści. - To by wyjaśniało sprawę. Drzwi, przez które wszedłem, nie chcą drgnąć. Nie są zamknięte na klucz, więc muszą być jakoś zablokowane. To prawdopodobnie nasza ostatnia szansa, żeby się stąd wydostać. Są z drewna, więc moglibyśmy spróbować je spalić. Ale są dość grube i nie mam pewności, czy uda mi się to

zrobić za pomocą słomy i nafty z latarni. A dym - jeśli nas wcześniej nie zabije może zdradzić naszą ucieczkę i na górze będą czekać strażnicy. - Arista i Gaunt nie zdołają wyjść przez studnię - zauważył Hadrian. - Tak, ale to tylko jeden z problemów. Jestem przekonany, że liny już tam nie ma. Nie jestem pewny, czy złapali Magnusa, czy to jego sprawka. Tak czy owak ten, kto zablokował drzwi, zabrał też linę. - A więc na czym stoimy? Royce wzruszył ramionami. - Proponuję, żeby zaczekać do zmroku i spróbować spalić drzwi. Może nikt nie zauważy dymu. I może się nie udusimy przed ich wyłamaniem. Może wymknę się niepostrzeżenie i zdołam zabić strażników. Może przyczepię linę, żeby wyciągnąć cię ze studni. - Sporo tych „może". - Nie mów. Sam się prosiłeś - westchnął Royce. - Masz jakiś pomysł? - A Arista? - Hadrian znów spojrzał na jej śpiącą twarz. - Jest osłabiona, ale może... Royce pokręcił głową. - Całe ściany są pokryte runami takimi jak w więzieniu, w którym przebywał Esrahaddon. Gdyby mogła coś zrobić, jestem pewien, że już by zrobiła. - A Albert? - Jeśli ma choć odrobinę oleju w głowie, to się przyczai. W tej chwili tylko ściągnąłby na siebie uwagę. - A co z układem, który zaproponował ci Merrick? - Skąd o tym wiesz? - spytał Royce ze zdziwieniem. - Sam mi powiedział. - Rozmawialiście? - Graliśmy w szachy. Royce wzruszył ramionami. - Nie ma żadnego układu. Już mi powiedział to, co chciałem wiedzieć. Przez chwilę siedzieli w milczeniu obok siebie. - Wątpię, żeby to cię pocieszyło, ale doceniam, że przyszedłeś. Wiem, że gdyby nie ja, to wcale by cię tu nie było - w końcu odezwał się Hadrian. - Czy tobie nigdy się nie nudzi powtarzanie tego?

- Tak, ale jestem przekonany, że to będzie ostatni raz. Przynajmniej w końcu dotarłem do Gaunta. Okazałem się niezłym. opiekunem. On jest na skraju śmierci. Royce spojrzał na Degana. - A więc to jest spadkobierca Novrona? Spodziewałem się czegoś więcej. Może blizn, przepaski na oku... Czegoś interesującego, charakterystycznego. - Tak, na przykład drewnianej nogi. - Właśnie. Siedzieli w przyćmionym świetle, bo Royce oszczędzał naftę. W końcu wrócili Breckton i Amilia i usiedli przy Ariście. Amilia miała zaczerwienione i podpuchnięte oczy. Położyła głowę na ramieniu Brecktona, który skinieniem głowy powitał Hadriana i Royce'a. - Royce, to sir Breckton - powiedział Hadrian, przedstawiając ich sobie. - Tak, rozpoznałem go po otwarciu drzwi. Przez chwilę myślałem, że patrzy na mnie Wesley. - Wesley? Poznałeś mojego brata? - Obaj poznaliśmy - odrzekł Hadrian. - Przykro mi, że nie mogłem nic powiedzieć na uczcie. Royce i ja służyliśmy z twoim bratem na „Szmaragdowym Sztormie". Po śmierci kapitana przejął dowodzenie. Słuchałem rozkazów wielu oficerów, ale mogę zgodnie powiedzieć, że nigdy nie podlegałem szlachetniejszemu i uczciwszemu człowiekowi. Gdyby nie męstwo Wesleya w bitwie, Royce i ja zginęlibyśmy w Calisie. Zaatakował, poświęcając swoje życie, aby uratować innych. Royce skinął głową na znak potwierdzenia. - Nie przestajesz mnie zadziwiać, sir Hadrianie. Jeśli to rzeczywiście prawda, dziękuję ci. Mówiąc między nami, Wesley był zawsze lepszym człowiekiem ode mnie. Mam tylko nadzieję, że odejdę z tego świata choćby w połowie tak godnie jak on. *** Saldur pienił się, gdy zaczął wchodzie po stopniach na piąte piętro. Minęło południe i już kilka godzin temu powinni wyruszyć do katedry. Sam patriarcha czekał, aby dopełnić ceremonii. Jeśli pamięć nie myliła Saldura - a potrafił sięgnąć nią daleko wstecz patriarcha nigdy nie opuszczał swoich komnat w Ervanonie. Ci, którzy pragnęli się z nim zobaczyć, poprosić go o radę lub błogosławieństwo, musieli sami przyjechać

do Wieży Koronnej. Nawet wtedy jednak zgadzał się na audiencje tylko przy rzadkich okazjach. Patriarcha był znany z tego, że odprawiał z kwitkiem wielkich szlachciców czy choćby królów. Nie widywali go nigdy nawet najwyżsi w hierarchii członkowie Kościoła. Saldur piastował urząd biskupa Medfordu prawie przez dziesięć lat i w tym czasie ani razu go nie zobaczył. Zdaje się, że nawet Galien, dawny arcybiskup Ghentu, który mieszkał z patriarchą w Wieży Koronnej, nie spotkał się z nim nigdy twarzą w twarz. O częstych wizytach wartowników w wieży wszyscy dobrze wiedzieli, ale Saldur powątpiewał, czy któryś z nich stanął przed obliczem patriarchy. To, że patriarcha opuścił Wieżę Koronną w związku z tą pomyślną okazją, Saldur odbierał jako osobisty triumf. Nie mógł się doczekać rozmowy z wielkim przywódcą Kościoła Nyphrona, swoim duchowym ojcem. Ślub miał być cudownym i wzruszającym wydarzeniem, imponującą imprezą z pełną orkiestrą i atrakcją w postaci wypuszczenia setek białych gołębi. Stanowił punkt kulminacyjny lat starannego planowania, którego początek sięgał brzemiennej w skutki nocy w Dahlgrenie, gdy plan wyniesienia lorda Rufusa do godności imperatora wziął w łeb. Diakon Tomas bredził wtedy jak szalony. Twierdził, że był świadkiem cudu polegającego na tym, że młoda dziewczyna o imieniu Thrace zabiła gilarabrywna. Zważywszy na oświadczenie Saldura, że bestię może pokonać tylko prawdziwy spadkobierca Novrona, zapewnienia diakona odbierano jako problem. Wartownik Luis Guy chciał wymazać z pamięci ludzi to wydarzenie, zabijając zarówno diakona, jak i dziewczynę, ale Saldur dostrzegł inne możliwości. Patriarcha zamierzał mianować Saldura następnym arcybiskupem Ghentu zamiast Galiena, który zginął podczas ataku gilarabrywna. Było to najwyższe stanowisko w hierarchii Kościoła tuż po godności samego patriarchy. Oferta była więc kusząca. Ale Saldur wiedział, że nadszedł dla niego czas, aby przejął ster nad kształtowaniem nowego imperium. Zrzucił święte szaty i zajął się polityką. Czegoś takiego nie zrobił żaden urzędnik Kościoła od czasów patriarchy Venlina. Saldur przetrwał potępienie królów i biskupów. Wywierał naciski, przypochlebiał się i mordował, aby osiągnąć cel w postaci zniszczenia ciemnoty i tradycji oraz stworzenia silnego, zjednoczonego imperium, które mogłoby zmienić świat na lepsze. Pod jego przewodnictwem powróci chwała starego imperium. Dla słabego umysłu Ethelreda i jemu podobnych oznaczało to jednego człowieka na jednym tronie, dla Saldura zaś - cywilizację. Powrót wszystkiego, co już kiedyś było. Zimonalia stanowiły ukoronowanie jego wysiłków. Ale to ostatnie zadanie było bardzo trudne. Saldur spodziewał się, że wieśniacy zmęczą się przez noc, lecz teraz wydawało się, że wściekłość w nich narasta. Irytowało go, że miasto, które przez lata było

wzorem porządku i spokoju, wybrało sobie ten moment na bunt. W przeszłości ludzie płacili horrendalne daniny i głodowali, żeby królowie mogli ucztować, mimo to nigdy się nie burzyli. Ich obecna rewolta była dziwna, a na dodatek żenująca. Nawet Merricka zdziwiła akcja odwetowa, której źródło wydawało się nie do końca wiadome. Saldur spodziewał się pewnego rozczarowania wynikiem turnieju i przewidywał, że pojawi się kilku wichrzycieli. Nie wziął jednak pod uwagę możliwości, że przeżyją obaj konkurenci. Skoro nie popełnili przestępstwa, ich aresztowanie wydawało się niczym nieuzasadnione. Ale wziąwszy nawet to pod uwagę, reakcja ludzi była gwałtowna. Z początku myślał, że łatwo sobie poradzi z tą sytuacją, i rozkazał, żeby kilkunastu ciężkozbrojonych żołnierzy uciszyło agitatorów. Lecz oddział wrócił przerzedzony, a ocalali ludzie byli zakrwawieni. Nie napotkali garstki niezadowolonych, lecz stanęli w obliczu powstania obejmującego zasięgiem całe miasto. Sprawa była denerwująca, ale nie budziła niepokoju. Regent posłał po południową armię, żeby przywróciła porządek. Wojsko miało przybyć za dzień lub dwa. Tymczasem Saldur zajął się dalszymi przygotowaniami do ślubu. Ceremonię opóźniono o kilka godzin, ponieważ Saldur potrzebował całego poranka, by załatwić zbrojną eskortę karocy na przejazd do katedry. Udało mu się i teraz musiał tylko przewieźć parę młodą. Nie mógł się doczekać, aż orszak ślubny ruszy, ale Ethelred nie wrócił z Modiną. Gdyby Saldur nie był lepiej zorientowany, mógłby pomyśleć, że Lanis trochę przedwcześnie egzekwuje swoje mężowskie prawa. Lecz bez względu na powód opóźnienia Saldur miał już dość czekania. Dotarł do sypialni imperatorki, gdzie przed drzwiami zastał dwóch strażników. Przynajmniej Nimbus wypełniał rozkazy. Bez słowa otworzył gwałtownie drzwi, wszedł do środka i zatrzymał się tuż za progiem. Stał wstrząśnięty, ogarniając spojrzeniem makabryczną scenę. Najpierw zobaczył krew - dużą kałużę na posadzce z białego marmuru - a następnie rozbite lustro. Kawałki szkła leżały rozrzucone jak jaskrawe wysepki na czerwonym morzu. - Coś ty zrobiła! - wykrzyknął impulsywnie. Modina odwróciła się powoli od okna. Jej biała koszula nocna była nasiąknięta do kolan krwią. Spojrzała na regenta bez skrupułów i niepokoju. - Ośmielił się tknąć osobę imperatorki - oświadczyła zwyczajnie. - Nie można na to pozwalać. Ciało Ethelreda leżało jak skręcona lalka, a z szyi wciąż wystawał mu dwudziestocentymetrowy odłamek szkła.

- Ale... Modina przechyliła lekko głowę jak ptak i spojrzała z zaciekawieniem na Saldura. Trzymała w ręku długi, ostry kawałek lustra. Mimo że owinęła go materiałem, ściskała go tak mocno, że po nadgarstku ściekała jej krew. - Ciekawa jestem, jak taki słaby człowiek jak ty poradziłby sobie ze zdrową, młodą wieśniaczką uzbrojoną w odłamek szkła. - Straże! - krzyknął. Dwaj żołnierze weszli do komnaty, ale nie okazali większych emocji na widok tego, co w niej zastali. - Skrępujcie ją - rozkazał Saldur. Żaden nie ruszył w kierunku imperatorki. Stali obojętnie tuż za progiem. - Powiedziałem, żebyście ją skrępowali! - Nie ma potrzeby krzyczeć - powiedziała Modina cichym, spokojnym głosem i ruszyła w stronę Saldura, krocząc przez kałużę. Jej stopy zostawiały makabryczne ślady we krwi. Saldur wpadł w panikę. Spojrzał na strażników, a potem znów na imperatorkę, która zbliżała się z podobnym do noża kawałkiem szkła w ręku. - Co robicie? - zapytał żołnierzy. - Nie widzicie, że ona oszalała? Zabiła regenta Ethelreda! - Wybacz, Wasza Ekscelencjo - powiedział jeden ze strażników - ale ona jest imperatorką. Potomkinią Novrona. Dzieckiem boga. - Jest obłąkana! - Nie - zaprzeczyła Modina opanowana i pewna siebie. - Nie jestem. Do strachu Saldura dołączył wściekły gniew. - Może ci strażnicy dali się oszukać, ale nic więcej nie osiągniesz. Wierni mi ludzie, cała południowa imperialna armia, już tu zmierzają. - Wiem - odparła niepokojąco beznamiętnym głosem. - Wiem o wszystkim. Skinęła głową w stronę strażnika i dodała: - Bo córka Novrona powinna wiedzieć. Wiem na przykład, że zabiłeś Edith Mon za to, że pomogła Ariście. Nawiasem mówiąc, to nie była ona, lecz ja. Księżniczka mieszkała przez wiele tygodni w tym pokoju. Wiem, że zaaranżowałeś schwytanie i uwięzienie Gaunta. Wiem, że wynająłeś Merricka Mariusa do zamordowania Esrahaddona. Wiem, że zawarłeś z nim układ, przez który miasto portowe Tur Del Fur przejęli Ba Ran Ghazelowie. Wiem, jak targowałeś się z krasnoludem o imieniu Magnus, żeby zdradził Royce'a Melborna w zamian za sztylet. Wiem, że przekonałeś Hadriana, żeby zabił sir Brecktona podczas turnieju. Wiem, że kazałeś podłożyć Brecktonowi grot bojowy.

Tyle że żaden z rycerzy nie zabił drugiego. Cieszę się, że miałam w tym swój udział. Myślałeś, że przewidziałeś wszystko, ale nie uwzględniłeś buntu. Nie wiedziałeś o krążących w mieście plotkach, że pojedynek wykaże twoją zdradę. Wczoraj ludzie nie szukali rozrywki, lecz potwierdzenia tych wieści. Wiem też, że planowałeś mnie zabić. - Spojrzała na ciało Ethelreda. - Prawdę mówiąc, to był jego pomysł. On nie dbał o kobiety. Ty zaś chciałeś tylko zamknąć mnie znowu w tej norze, w której omal nie postradałam zmysłów. - Skąd to wszystko wiesz? - Saldur poczuł prawdziwy strach. Ta dziewczyna, to dziecko, ta córka gospodarza naprawdę zabiła gilarabrywna, zamordowała Ethelreda, a teraz wiedziała... wiedziała wszystko. Jakby... jakby naprawdę była... Modina się uśmiechnęła. - Usłyszałam głosy. Wszystko mi powiedziały. - Zrobiła pauzę, widząc zdumienie na jego twarzy. - Nie, to nie były słowa Novrona. Prawda jest gorsza. Twój błąd polegał na wybraniu Amilii, która mnie pokochała i się o mnie zatroszczyła. Uwolniła mnie z celi i przyprowadziła do tego pokoju. Po tylu miesiącach przebywania w ciemności i chłodzie tęskniłam za światłem słonecznym. Godzinami siedziałam przy tym oknie. - Odwróciła się i spojrzała na otwór w ścianie za jej plecami. - Nie miałam po co żyć i postanowiłam się zabić. Otwór był za mały, ale kiedy próbowałam się przez niego przecisnąć, usłyszałam głosy. Okno twojego biura jest dokładnie pod moim. Łatwiej się słyszy latem, ale nawet przy zamkniętym potrafię rozróżnić słowa. Na początku, kiedy tu przyjechałam, byłam głupią wiejską dziewczyną i nie obchodziły mnie te dyskusje. Po śmierci rodziny nie zależało mi na niczym. Ale z biegiem czasu zaczęłam słuchać i się uczyć. Mimo to nie miałam o co się troszczyć, nie miałam dla kogo żyć. I wtedy, któregoś dnia, myszka szepnęła mi do ucha tajemnicę, która wszystko zmieniła. Dowiedziałam się, że mam nową rodzinę, która mnie kocha, i żaden potwór już nigdy więcej mi jej nie zabierze. - Nie ujdzie ci to na sucho! Jesteś tylko... tylko... - Słowo, którego szukasz, to „imperatorka". *** Tego ranka Archibald obudził się w okropnym nastroju, który w miarę upływu czasu tylko się pogarszał. Nie miał ochoty iść do katedry. Nie zniósłby widoku Ethelreda trzymającego jej rękę. Zamiast tego wędrował po pałacu, słuchając krzyków wieśniaków na dworze.

Z miasta dobiegł głośny dźwięk trąbki wojskowej. Musiała przybyć południowa armia. Szkoda, pomyślał. Mimo że motłoch kiepsko by się z nim obszedł, gdyby buntownicy sforsowali bramę lub mury, rozkoszował się myślą, że regenci ucierpieliby bardziej od niego. Wszedł do wielkiej sali, którą przygotowywano do uczty weselnej. Służący uwijali się jak mrówki. Pospiesznie roznosili talerze, wycierali krzesła i ustawiali świece. Kilkoro z nich jednak skłoniło głowę, wypowiadając obowiązkowe „panie", gdy przechodził. Wyszedł na korytarz i skierował się do głównych schodów. Znajdował się w połowie pierwszej kondygnacji, gdy uświadomił sobie, dokąd idzie. Wiedział, że imperatorki nie będzie w komnacie, ale i tak jakaś siła go tam ciągnęła. Modina już zapewne stała przed ołtarzem, a jej pokój był pusty - i taki pozostanie na zawsze, skoro teraz miała zostać... Nie chciał o tym myśleć. Kątem oka dostrzegł ruch. Odwrócił się i zobaczył Merricka Mariusa, który stał na końcu korytarza i rozmawiał z kimś, kogo Archibald nie rozpoznał - starym człowiekiem opatulonym płaszczem. Gdy zauważyli Ballentyne'a, szybko zniknęli za rogiem. Archibald zastanawiał się, kim jest gość Merricka, ponieważ ten zawsze coś knuł. Wtem poruszenie na górze przerwało mu rozmyślania. Krzyk mężczyzny sprawił, że wbiegł szybko po schodach. Po dotarciu na czwarte piętro zobaczył martwego strażnika leżącego na podłodze. Krew ściekała cienkimi strużkami po marmurowych stopniach. Archibald dobył miecza i poszedł dalej. Na piątym piętrze znalazł kolejnych dwóch zabitych wartowników. Po drugiej stronie korytarza Luis Guy walczył z jeszcze jednym. Archibald prawie do nich doszedł, gdy Guy wykonał szybkie pchnięcie i strażnik padł martwy. - Mariborowi dzięki, że przyszedłeś! - dobiegł go głos Saldura z komnaty Modiny, gdy Guy wszedł do środka. Regent mówił roztrzęsionym głosem. Musimy ją zabić. Przez cały czas udawała i nas podsłuchiwała. Wszystko wie! - Ale co ze ślubem? - zaprotestował Guy. - Zapomnij o ślubie! Ethelred nie żyje. Zabij ją i powiemy wszystkim, że wciąż jest chora. Ja będę rządził, dopóki nie znajdziemy kogoś na miejsce Ethelreda. Ogłosimy, że nowy imperator poślubił ją podczas prywatnej ceremonii. - Nikt w to nie uwierzy. - Nie mamy wyboru! Zabij ją! Archibald zajrzał do komnaty. Guy stał z mieczem w ręku obok Saldura. Za nimi, przy oknie zobaczył Modinę w poplamionej na czerwono koszuli nocnej. Przypuszczalnie krew należała do Ethelreda, który leżał martwy na podłodze.

Światło słoneczne odbijało się od kawałka szkła, który imperatorka ściskała mocno w rękach. - Skąd mam wiedzieć, że nie obarczysz mnie winą za oba morderstwa? - Widzisz jakieś inne wyjście? Jeśli pozostawimy ją przy życiu, przepadniemy. Rozejrzyj się. Spójrz na strażników, których zabiłeś. Wszyscy wierzą, że ona naprawdę jest imperatorką. Musisz ją zabić! Guy skinął głową i ruszył w stronę Modiny, która zrobiła krok do tyłu, wciąż trzymając przed sobą odłamek szkła. - Dzień dobry, panowie - powiedział hrabia Chadwick, wchodząc do komnaty. Mam nadzieję, że to nie jest prywatne przyjęcie. Widzicie, już mi się znudziło czekanie na ten ślub. - Wyjdź stąd, Archie - warknął Saldur. - Nie mamy dla ciebie czasu. Wynoś się! -Tak, widzę, że jesteście bardzo zajęci. Musicie szybko zabić imperatorkę, ale zanim to zrobicie... może na coś się przydam. Chciałbym zaproponować inne rozwiązanie. - Mianowicie? - spytał Saldur. - Od pewnego czasu pragnąłem poślubić Modinę, i wciąż tego chcę. A skoro stary gnojek nie żyje. - spojrzał na ciało Ethelreda i uśmiechnął się drwiąc - ...to czemu nie wybrać mnie? Poślubię ją i wszystko odbędzie się zgodnie z planem, tylko że na tron zamiast niego zasiądę ja. Nie trzeba niczego zmieniać. Moglibyście powiedzieć, że pojedynkowałem się z nim o prawo do jej ręki. Wygrałem i ona się we mnie zadurzyła. - Nie możemy wypuścić jej z pokoju. Zacznie mówić - orzekł Saldur. Archibald zastanawiał się nad tym, okrążając Saldura. Przyglądał się imperatorce, która stała w buntowniczej pozie, mimo że Guy trzymał miecz nie dalej niż dwa metry od niej. - Rozważcie następującą rzecz: podczas ceremonii będę trzymał przy jej żebrach ukryty pod płaszczem sztylet. Albo zrobi to, co chcemy, albo zginie przy ołtarzu. Jeśli zabiję ją na oczach wszystkich koronowanych głów, na żadnego z was nie spadnie odpowiedzialność. Będziecie mogli twierdzić, że nie macie z całą sprawą nic wspólnego. Winę za jej śmierć poniosę ja, ten obłąkany szaleniec Archie Ballentyne. Saldur zastanawiał się przez chwilę, po czym pokręcił głową. - Nie, nie możemy ryzykować, wypuszczając ją z tego pokoju. Jeśli dotrze do ludzi, będzie mogła przejąć kontrolę. Ma zbyt wielu zwolenników. To musi się skończyć w tym miejscu. Posprzątamy później. Zabij ją, Guy.

- Czekaj! - powstrzymał Archibald. - Jeśli ma zginąć, pozwólcie mi to zrobić. Wiem, że zabrzmi to dziwnie, ale jeśli nie mogę jej mieć, będę miał choć trochę satysfakcji z tego, że przeze mnie nie dostanie jej nikt inny. - Ale z ciebie pokręcony dupek, Ballentyne - powiedział Guy z wyrazem odrazy na twarzy. Archibald ruszył w stronę Modiny. Gdy on robił jeden krok do przodu, ona wykonywała jeden do tyłu, aż nie mogła się już dalej cofnąć. Archibald podniósł miecz i nie spuszczając wzroku z Modiny, wykonał pchnięcie w kierunku Luisa Guya. Wartownik nie spodziewał się ataku, ale skutkiem takiego manewru Archibalda był brak precyzji. Cios chybił celu i ostrze, zamiast przebić serce Guya, ześlizgnęło się po żebrze i tylko przecięło bok wartownika. Archibald momentalnie wycofał klingę i spróbował zaatakować ponownie, ale Guy był szybszy. Hrabia poczuł, jak ostrze Guya zagłębia się w jego klatce piersiowej. Ostatnią rzeczą, którą Archibald Ballentyne zobaczył przed śmiercią, było to, jak Modina Novrońska przebiega obok Saldura, rozcinając mu ramię, gdy bez powodzenia próbował ją zatrzymać. *** Royce odwrócił raptownie głowę. - Co... - zaczął Hadrian, ale przerwał, gdy jego wspólnik podniósł rękę. Royce jednym płynnym ruchem wstał i przystanął w pół kroku na jednej nodze, nasłuchując. Czekał przez chwilę, po czym przybliżył się do drzwi celi, które dopuszczały trochę światła. Położył się i przysunął ucho do szczeliny przy ziemi. - O co chodzi? - spytał Hadrian. - Walczą - odparł w końcu. - Walczą? Kto? - zapytał Hadrian. - Nie słyszę koloru ich mundurów. - Royce uśmiechnął się złośliwie. - Ale to żołnierze. Słyszę brzęk mieczy uderzających o zbroje. Wszyscy spojrzeli na drzwi. Niebawem Hadrian też to usłyszał. Najpierw bardzo słabo, jak szelest liści jesienią, ale potem wyłowił uchem zgrzyt stali i wyraźne krzyki cierpiących ludzi. W więzieniu rozległy się nowe odgłosy - otworzyło się główne wejście, powietrze rozdarły krzyki i na korytarzu odbiły się echem kroki. Royce podniósł swój miecz i wyciągnął go w stronę Hadriana. Wspólnik pokręcił głową. - Daj go Brecktonowi. Wątpię, czy w ogóle zdołałbym go utrzymać.

Royce skinął głową, podał broń rycerzowi i pobiegł korytarzem, trzymając w ręku Alverstone'a. Breckton zostawił Amilię i stanął na przodzie. Hadrian wiedział, że każdy, kto zechce minąć rycerza, będzie musiał go zabić. Od kamiennych murów odbił się echem stukot twardych obcasów i podeszew uderzających o podłogę. Ktoś krzyknął przerażony. - Na Mara! - usłyszał Hadrian głos Royce'a. - A co ty tu robisz? - Gdzie ona jest'? - odpowiedział jakiś młody mężczyzna. Hadrian rozpoznał ten głos, ale nie potrafił zrozumieć, jakim cudem ten człowiek się tu znalazł. Na korytarzu pojawiło się światło pochodni, które robiło się coraz jaśniejsze, gdy kroki się przybliżały. Najpierw zobaczyli ciemne sylwetki. Skrzywili się oślepieni blaskiem. Hadrian osłonił ręką oczy. - Alric? Mauvin? - spytał osłupiały, po czym szybko dodał: - Brecktonie, nie rób tego! Opuść miecz! Król Melengaru i jego najlepszy przyjaciel wprowadzili do lochu grupę ludzi. Na kamiennym korytarzu tłoczyli się Renwick, Ibis Thinly i kilku innych, których Hadrian nie znał. Gdy Alric Essendon zobaczył więźniów, zawahał się, a przez twarz przemknął mu wyraz obrzydzenia. - Wy dwaj, wracajcie i przynieście nosze - rozkazał szczekliwym głosem, po czym podbiegł do siostry. - Arista! Dobry Mariborze, co oni ci zrobili? - przeraził się i zaraz krzyknął przez ramię: - Przynieście wodę, bandaże i dajcie więcej światła! - Nietęgo wyglądasz, mój przyjacielu - zauważył Mauvin Pickering, klękając przy Hadrianie. Miał na sobie połyskującą kolczugę, a na jego poplamionym krwią krótkim płaszczu widniał sokół rodu Essendonów. - Naprawdę kiepsko cię potraktowali, panie - przyznał Renwick z wyrazem zatroskania na twarzy. On też nosił kolczugę, która była zakrwawiona, a twarz i włosy miał mokre od potu. - Nie rozumiem - powiedział Royce. - Według ostatnich wiadomości Pola Drondila były oblężone i na skraju kapitulacji. - Były - odparł Mauvin. - Ale potem wydarzyło się coś niebywale dziwnego. W awangardzie północnej armii imperialnej wywieszono flagę na znak rozejmu i przyjechał stamtąd jeździec z prośbą o pozwolenie na rozmowę przy bramie. Wyjaśnił, że przyszły nowe rozkazy wraz z osobistą wiadomością dla króla Alrica. Jakby tego było mało, przywiózł je strażnik przyboczny imperatorki Modiny. Skinął głową w stronę strażnika pałacowego, który podawał wodę Amilii. - Nazywa się Gerald. W każdym razie dowiedzieliśmy się, że regenci Ethelred i Saldur to zdrajcy i że więżą imperatorkę w pałacu, a także o tym, że wojna z Melengarem

jest wyrazem ich osobistego dążenia do władzy, a ich dowódca, sir Breckton, albo został zdradziecko zabity, albo uwięziony pod fałszywym zarzutem i czeka na egzekucję. Hadrian chciał się odezwać, ale Mauvin go powstrzymał. - Czekaj... Zaraz będzie jeszcze lepiej. Rozkazy brzmiały: pełniący obowiązki dowódcy północnej armii ma zaprzestać wszelkich działań zaczepnych przeciw Melengarowi, przekazać najszczersze przeprosiny królowi Alricowi i jak najszybciej wrócić 'do Aquesty. Następnie posłaniec wyjaśnił, że Arista ma być stracona podczas zimonaliów i imperatorka Modina prosi Alrica o przysłanie każdej możliwej pomocy. - Co na to Alric? - spytał Hadrian Mauvina, ponieważ król był zajęty pomaganiem siostrze. - Żartujesz sobie? Doszedł do wniosku, że to podstęp, by wywabić nas z zamku. Wszyscy tak myśleliśmy. I wtedy krzyknął raczej dla żartu: „Aby udowodnić, że mówisz prawdę, odłóż broń!". Wszyscy śmialiśmy się do rozpuku, aż dowódca, sir Tibin, całkiem przyzwoity człowiek, jak się go już pozna, tak właśnie zrobił. Staliśmy wszyscy na parapecie i patrzyliśmy z niedowierzaniem, jak imperialiści układają olbrzymi stos z włóczni, mieczy i tarcz. To przekonało Alrica. Powiedział im, że nie tylko wyśle pomoc, lecz również osobiście poprowadzi oddział. Jechaliśmy dzień i noc i spodziewaliśmy się kłopotów z forsowaniem murów miasta, ale po przyjeździe zastaliśmy bramy otwarte. Ludzie burzyli się w imię imperatorki i domagali się głów Ethelreda i Saldura. Natarliśmy na pałac, napotykając jedynie symboliczny opór: kilku piechurów i seretów. - Na twoim mieczu jest krew - zauważył Hadrian, wskazując na klingę Mauvina. - Tak, zabawna sprawa. Postanowiłem nigdy więcej go nie dobywać, ale gdy rozpoczęła się walka, wysunął się z pochwy jakoś tak sam z siebie. - A co z Modiną? - spytała Amilia. - Czy ona... Czy ona... Gerald miał poważny wyraz twarzy. - O co chodzi? - błagała o wyjaśnienie dziewczyna. - Dziś rano w jej sypialni zdarzył się nieszczęśliwy wypadek - odparł strażnik. Do oczu Amilii napłynęły łzy: - Czy ona... - Zabiła regenta Ethelreda. - Co takiego? - Przebiła go kawałkiem szkła ze zbitego lustra, uszła przed zamachem na swoje życie i wybiegła na dziedziniec. Zebrała wiernych jej żołnierzy. Gdy

przyjechaliśmy, rozkazywała im jak wytrawny generał. Jej wojsku udało się otworzyć dla nas bramy pałacu. Wraz z Melengarczykami i północną armią pokonaliśmy pozostałych seretów i strażników wiernych regentom. - Gdzie ona jest teraz? - spytała Amilia. - Na tronie, odbiera przysięgi na posłuszeństwo od monarchów, szlachciców i rycerzy, wszystkich, którzy przybyli na ślub. Na korytarzu pojawili się ludzie z noszami. - Miałeś rację. Ona naprawdę nas uratowała. - Amilia ze łzami w oczach zaśmiała się zakłopotana i odwróciła się do sir Brecktona.

Rozdział 19. Nowe początki. Modina stała sama na niewielkim wzgórzu tuż za miastem. Po raz pierwszy od ponad roku wyszła poza pałacowe bramy. Czterech ludzi z kilofami pracowało przez większą część trzech ostatnich dni, przebijając się przez zmarzniętą ziemię, aby wykopać wystarczająco głęboki grób. Zapełnienie go zabrało im zaledwie kilka minut, a potem pozostał tylko ciemny kopczyk na polu bieli. Jej powrót do świata miał słodko-gorzki smak, ponieważ zaczynała od pochowania przyjaciela. Grabarze próbowali jej wyjaśnić, że zwyczajowo czekało się do wiosny, ale Modina nalegała. Musiała dopilnować, aby spoczął w spokoju. U podnóża czekało siedemnastu żołnierzy. Kilku objeżdżało konno wzniesienie, gdy pozostali obserwowali bacznie imperatorkę i otoczenie. Stała w milczeniu w tym posępnym miejscu, a jej szata skrzyła się i łopotała na wietrze jak cieniutka gaza. - Ty mi to zrobiłeś - zwróciła się w stronę kopczyka. Modina nie widziała go od czasów Dahlgrenu. Wiedziała o nim tyle, ile o wszystkim innym. Saldur lubił dźwięk własnego głosu, dzięki czemu był doskonałym nauczycielem. Nawet rozmawiał sam z sobą, gdy w pobliżu nie było nikogo. Kiedy czegoś nie wiedział, zawsze wzywał specjalistów do zacisza swojego biura, jedynego miejsca, w którym czuł się bezpieczny przed wścibskimi uszami. Z początku większość nazwisk i miejsc nic jej nie mówiła, ale po wielu powtórzeniach wszystko stało się jasne. Modina dowiedziała się o Androusie Billecie z Rhenyddu, który zamordował króla Uritha, królową Amiter i ich dzieci. Androus odniósł sukces w analogicznej sytuacji, w jakiej Percy Braga poniósł klęskę, próbując przejąć kontrolę nad Melengarem. Dowiedziała się, jak monsinior Merton, choć lojalny wobec Kościoła, stawał się kłopotem, ponieważ był prawdziwym wyznawcą wiary. Usłyszała, że regenci nie mogą się zdecydować, czy największą zaletą króla Rosworta z Dunmore'u było jego tchórzostwo czy chciwość. Poznała nazwiska Corneliusa i Cosmosa DeLurów, których regenci uważali za autentyczne zagrożenie, gdyby nie dało się nimi odpowiednio sterować. Ich wpływ na handel miał kluczowe znaczenie dla utrzymania stabilności imperium. Na początku Modina słuchała, ale słowa wpadały jej jednym uchem, a wypadały drugim. Z czasem jednak ich stała obecność sprawiła, że zaczęły przenikać przez mgłę i osadzały się w jej umyśle niczym muł. W dniu, w którym wypłynęło jego imię, po raz pierwszy zwróciła uwagę na to, jakie padają słowa.

Regenci wznosili toasty na jego cześć z powodu swoich sukcesów. Z początku Modina myślała, że jest w gabinecie Saldura i pije z nimi, ale w końcu dotarło do niej, że z niego kpili. Jego wysiłki walnie przyczyniły się do ich powodzenia, ale nie przewidzieli dla niego udziału w nagrodach. Nazywali go szaleńcem, który spełnił swoje zadanie. Zamiast wysłania go na stracenie zamknęli go w sekretnym więzieniu - tym lochu na odpadki, o których chcieli zapomnieć. Zmarł sam w ciemności. Lekarze powiedzieli, że z głodu, ale Modina wiedziała swoje. Dobrze znała demony, które nawiedzały więźniów w tych mrokach: żal, beznadzieję, a przede wszystkim strach. Wiedziała, jak działają te złe duchy wchodzą w ciszy, wypełniają przestrzeń i tak się rozrastają, że wypychają duszę, po której nic nie pozostaje. Tak jak w przypadku starego drzewa, które mogłoby stać dalej po zgniciu rdzenia, ale po całkowitym osłabnięciu pierwszy lepszy wietrzyk je złamie. Uklękła i wzięła grudkę zimnej żwirowatej ziemi. Jej ojciec uwielbiał glebę. Rozkruszyłby ją olbrzymimi chropawymi palcami i powąchał. Nawet by ją posmakował. Pole i gospodarstwo były jego całym światem, ale w jej przypadku tak nie będzie. - Wiem, że chciałeś dobrze - powiedziała. - Wiem, że wierzyłeś. Myślałeś, że stajesz w mojej obronie, ochraniasz mnie, ratujesz. Pod pewnymi względami odniosłeś sukces. Może ocaliłeś moje życie, ale nie ocaliłeś mnie. Jaki mógłby być nasz los, gdybyś nie walczył o moją sprawę? Gdybyś nie został męczennikiem? Gdybyśmy zostali w Dahlgrenie, mógłbyś nam znaleźć nowy dom. Bothwickowie wychowaliby mnie jak własną córkę. Nosiłabym rany; ale może znów bym poznała, co to szczęście. W końcu. Mogłabym zostać żoną gospodarza. Przędłabym wełnę, wyrywała chwasty, gotowała rzepy, wychowywała dzieci. Dbałabym o moją rodzinę. Walczyłabym z wilkami i złodziejami. Sąsiedzi mówiliby: „Czerpie siłę z trudów, które spotkały ją w młodości". Mogłabym wieść spokojne życie. Ale ty to wszystko zmieniłeś. Już nie jestem niewinnym dziewczęciem. Zahartowałeś mnie i przekułeś w zupełnie nową osobę. Wiem zbyt dużo. Zbyt wiele widziałam. A teraz dokonałam morderstwa. Modina zrobiła pauzę i spojrzała na niebo. Na przejrzystej błękitnej połaci, jaką można zobaczyć jedynie w rześki zimowy dzień, było ledwie kilka chmur. - Być może obie te ścieżki nie są w rzeczywistości takie różne. Ethelred był tylko wilkiem w ludzkiej skórze, a teraz imperium jest moją rodziną. - Położywszy dłoń na grobie, dodała cicho: - Wybaczam ci. Następnie wstała i odeszła, pozostawiając za sobą kopczyk ze słupkiem, na którym widniał napis „Diakon Tomas".

*** Świeczki już się prawie wypaliły, a oni nie przejrzeli jeszcze listy do końca. Powieki Amilii opadały i dziewczyna walczyła z pragnieniem położenia głowy na biurku. Siedziała opatulona kocem, którego część była uformowana w kaptur. - Nie powinniśmy skończyć i wrócić do tego jutro? - zapytała z nadzieją w głosie. Imperatorka pokręciła głową. Miała na sobie otrzymaną od Mince'a szatę. Odkąd Modina przejęła kontrolę nad imperium, Amilia nie widziała jej w innym ubraniu. Nie nosiła też korony ani płaszcza urzędowego. - Chcę dziś dokończyć ten ostatni komplet. Nie mogę sobie pozwolić, żeby te stanowiska pozostały nieobsadzone. Nie mam racji, Nimbusie? - Najlepiej byłoby wyznaczyć przynajmniej pozostałych prefektów. Jeśli wolno mi mówić otwarcie, Wasza Imperialna Mość, zwolniłaś ponad jedną trzecią osób piastujących urzędy. Jeśli wkrótce nie zostaną mianowani następni, powstała pustka może dać dygnitarzom wojskowym okazję do przejęcia władzy i rozbicia imperium. - Ile nam jeszcze zostało do końca? - spytała Modina. Nimbus przewertował pergaminy. - Jeszcze czterdzieści dwa wakaty. - Za wiele. Musimy to dokończyć. - Gdybyś tylko nie usunęła tylu... - powiedziała zmęczonym głosem Amilia. Po przejęciu władzy Modina pracowała niestrudzenie i wymagała tego samego od swoich doradców. Zmiana, która w niej zaszła, była zdumiewająca. Niegdyś cicha, nieśmiała sierota, która codziennie siadywała przy oknie, przeobraziła się w zdecydowaną i silną władczynię. Organizowała spotkania w sprawach wagi państwowej, sądziła oskarżonych, mianowała nowych urzędników, a nawet kazała, żeby Nimbus uczył ją czytania i historii. Amilia podziwiała ją, ale żałowała, że Modina tak bardzo się poświęca. Przy takim nawale obowiązków dziewczyna nie mogła spędzać z sir Brecktonem za wiele czasu. Dziwnie więc tęskniła do godzin, które spędzili razem w więzieniu. Każdego dnia imperatorka, Nimbus i Amilia spotykali się w dawnym biurze Saldura. Modina nalegała, żeby właśnie tam pracować, ponieważ mieli do dyspozycji wiele kart, map i zwojów. Te drobiazgowo uporządkowane materiały dostarczały szczegółów na temat wszystkich aspektów działania królestwa. Modina nie umiała czytać, musiała więc zdać się na Nimbusa i Amilię w kwestii

przejrzenia dokumentów i znalezienia odpowiedzi na swoje pytania. Nimbus okazał się bardziej pomocny od Amilii, mimo to Modina upierała się przy obecności swojej asystentki. - Żałuję, że nie mogę pozbyć się także niektórych szlachciców - oznajmiła Modina. - Kilku królów i książąt jest równie złych jak Saldur. Regent załatwił tron królowi Armandowi z Alburnu drogą zabójstwa króla Reinholda i nie podoba mi się, że Armand za taką zdradę został nagrodzony. Na pewno nie mogę go usunąć? Nimbus się skulił. - Formalnie rzecz biorąc, możesz. Jako imperatorka i potomkini Novrona jesteś półboginią i twoja władza jest absolutna wobec wszystkich tych, którzy uznają Maribora za boga. Takie pojęcia jednak są świetne w teorii, a twoje działania muszą mieć potwierdzenie w faktach. Władza imperatorki ma źródło we wsparciu i wierności jej szlachciców. Jeśli urazisz zbyt wielu, nie tylko nie będą ci posłuszni, lecz prawie na pewno wyślą przeciwko tobie wojsko. Jeżeli więc nie jesteś przygotowana, by rządzić tylko dzięki sile woli Maribora, proponuję zadbać o to, żeby rządzący szlachcice byli, jeśli nie szczęśliwi, to przynajmniej zadowoleni. Nimbus przesunął się na krześle. - Wielu zwolenników Ethelreda i Saldura prawdopodobnie przygotowuje zamach stanu. Zważywszy jednak na obecną sytuację, jestem pewny, że nie wiedzą, co dalej robić. Od ponad roku regenci aktywnie promowali cię jako imperatorkę i boginię, najwyższą i nieomylną. I teraz, gdy rzeczywiście posiadasz władzę, przekonanie innych do wystąpienia przeciw tobie będzie wymagało trochę twórczej manipulacji. Znalezienie sojuszników nie będzie dla nich łatwe, ale pewne rzeczy działają na twoją niekorzyść. Brakuje ci między innymi doświadczenia i spodziewają się, że będziesz popełniać błędy, które przyniosą im zyski. Kluczem do sukcesu jest unikanie pomyłek. - A więc chociaż jestem wszechwładna, muszę słuchać szlachciców? - zapytała Modina po chwili zastanowienia. - Nie, musisz tylko postępować tak, żeby nie chcieli się ciebie pozbyć. Możesz to robić w dwojaki sposób. Zadowalać ich poprzez dawanie tego, czego chcą, na przykład majątku, władzy i prestiżu. Albo sprawienie, że pomysł wystąpienia przeciw tobie wyda im się wstrętniejszy od chylenia przed tobą głowy. Osobiście proponuję stosować obie metody. Łechtaj ich ego i powiększaj ich bogactwo, ale buduj swoje zaplecze dzięki wiernym przywódcom. Na początek dobrzy by byli tacy, jak Alric z Melengaru. Okazał się godny zaufania i już zyskałaś sobie jego wdzięczność, ratując jego królestwo. Podbuduj jego pozycję, zapewniając mu dochody poprzez preferencyjne umowy handlowe. Przemień to ziarno odosobnionej monarchii w gospodarczego, politycznego i wojskowego sojusznika.

Bo gdy będziesz miała potężnych stronników, szlachcice nie będą tacy skorzy, żeby cię atakować. - Ale Melengar nie należy nawet do imperium. - Tym lepiej. Członkowie imperium będą rywalizować o władzę. Każdy na drabinie chce zająć wyższy szczebel. A ponieważ Alrica na niej nie ma, nikt nie poczuje się urażony, gdy zyska status uprzywilejowanego. Gdybyś postąpiła podobnie ze szlachcicem podlegającym imperium, takie faworyzowanie wzbudziłoby u innych niechęć. Możesz przedstawić pomoc dla Melengaru jako „roztropną decyzję w sprawach zagranicznych". Poprzez popieranie Alrica zyskasz stronnika, którego nie będzie łatwo zaatakować. I który okaże większą wdzięczność od tych, co uważają, że to im się należy. - Ale czy to nie będzie kosztowne? Skąd wezmę fundusze? Lud już cierpi z powodu wysokich podatków - zauważyła imperatorka. - Proponowałbym spotkanie z DeLurami. Oni na ogół działają poza oficjalnymi kanałami, ale zaoferowanie im legalności może przynieść korzyść obu stronom. W świetle ostatnich wydarzeń z Ba Ran Ghazelami w Delgosie zwłaszcza Cornelius DeLur powinien być bardzo skory do przyjęcia propozycji imperialnej ochrony. - Ostatnio sporo rozmyślałam o nim. Uważasz, że powinnam mianować go sekretarzem handlu? Nimbus uśmiechnął się. Już chciał coś powiedzieć, ale zrobił pauzę, po czym w końcu odrzekł: - Sądzę, że to by przypominało oddanie pieczy nad gospodą pijakowi, ale twoje myśli idą w dobrym kierunku. Może lepiej byłoby mianować go prefektem Colnory. Do niedawna Colnora była zarządzana przez kupców, więc oficjalne uznanie tego faktu znacznie by poprawiło kontakty z kupcami w ogóle, a w szczególności z DeLurami. A najlepsze jest to, że nic to nie będzie cię kosztowało. - Podoba mi się pomysł z Corneliusem jako prefektem - powiedziała Modina i odwróciła się do Amilii. - Wezwij go, proszę, na audiencję. Możemy przedstawić mu ten pomysł i zobaczymy, co powie. - Skierowała uwagę z powrotem na Nimbusa. - Czy jest jeszcze coś, co powinnam rozpatrzyć w tej chwili? - Proponuję stworzyć grupę usankcjonowanych przedstawicieli imperialnych, wyszkolonych tutaj, w Aqueśeie, którzy będą jeździć i przekazywać informacje. Mogą być twoimi oczami i uszami, dzięki którym będziesz sprawdzać lokalnych zarządców. Możesz rozważyć, czy nie poszukać tych przedstawicieli w klasztorach. Mnisi są zwykle wykształceni i przyzwyczajeni do życia w ubóstwie, i będą ci szczególnie oddani z powodu twojego novrońskiego rodowodu. Żarliwość religijna bywa potężniejszą siłą od majątku, a twoi agenci będą odporni na

przekupstwo. Aha, jeszcze jedno, unikaj mianowania mieszkańca danej prowincji i często przenoś zarządców z miejsca na miejsce. Dzięki temu nie będą nawiązywać zbyt zażyłych relacji z tymi, którymi zarządzają. - Jakbym nie miała dość do roboty - westchnęła Modina. - Najlepsze podejście to dzielić i podbijać. Masz ostateczną listę kandydatów na pozostałych prefektów, Nimbusie? - Tak. - Wyjął ze stosu plik pergaminów. -- Wybrałem tych, których uważam za najlepszych. Omówimy ich? - Nie, ufam twojemu osądowi. Nimbus wyglądał na rozczarowanego. - Żeby oszczędzić czas, wezwij tych, których umieściłeś na pierwszych miejscach, i sam z nimi porozmawiaj. Jeśli będziesz zadowolony, nadaj im nominacje. Następna sprawa? - Co z Saldurem? - spytał Nimbus. Modina jeszcze raz westchnęła i przygarbiła się na krześle. - Wielu innych można sądzić za zdradę, ale z nim jest inaczej - wyjaśnił Nimbus. - Był nie tylko regentem, lecz również bardzo wpływowym urzędnikiem w Kościele Nyphrona. Egzekucja byłaby... cóż... niezręcznym rozwiązaniem. Saldur jest zbyt niebezpieczny, żeby go wypuścić, i zbyt niebezpieczny, żeby go stracić. Przypuszczam, że moglibyśmy trzymać go w więzieniu w nieskończoność. - Nie! - sprzeciwiła się nagle Modina. - Nie mogę tego zrobić. Masz rację, że jego sytuacja jest wyjątkowa, ale musimy jakoś załatwić tę sprawę. Mimo że siedzi w wieży, a nie w lochu, nie pozwolę, żeby ktokolwiek pozostawał na zawsze w zamknięciu. Nawet gdy się ma odpowiednie jedzenie, wodę i światło, świadomość tego, że już nigdy nie odzyska się wolności, niszczy człowieka od środka. Nie zrobię tego nikomu, nawet jemu. - Cóż, patriarcha jeszcze nie wyjechał do Ervanonu. Rezyduje w katedrze. Gdybyśmy zdołali go przekonać do potępienia Saldura, moglibyśmy stracić byłego regenta bez obawy o odwet. Czy mam umówić spotkanie? Modina skinęła głową. - To wszystko? - spytała Amilia. - Możemy iść spać? - Tak, myślę, że to na razie wystarczy - stwierdziła Modina. - Dziękuję wam za pomoc. Bez was nie poradziłabym sobie z tym wszystkim. - Nie ma o czym mówić, Wasza Imperialna Mość - odrzekł Nimbus. - Wiesz, Nimbusie, nie musisz zachowywać się tak oficjalnie. Przecież jesteśmy sami. Możesz do mnie mówić Modina.

- Nie kłopocz się - powiedziała Amilia. - Nie nakłonisz go. Wierz mi. Próbowałam. Od ponad roku zanudzam go prośbami, ale on i tak wciąż do mnie mówi „milady". - Mój szacunek dla was nie pozwala mi czynić inaczej. - Doprawdy, Nimbusie - stwierdziła Modina. - Powinieneś być dożywotnio kanclerzem. Już działasz zakulisowo. Nie wiem, czemu nie chcesz oficjalnie przyjąć tego stanowiska. - Jestem szczęśliwy, że służę ci teraz, gdy jesteś w potrzebie, ale kto wie, co może przynieść przyszłość? Modina zmarszczyła brwi. - Aha, jeszcze jedno - dodał nauczyciel. - Z północy docierają dziwne pogłoski. Informacje są niepełne, ale wydaje się, że są tam jakieś problemy. - Jakiego rodzaju? - Nie wiem dokładnie. Słyszałem tylko, że drogi z Dunmore'u są pełne uchodźców uciekających na południe. - Wyślij kogoś, żeby się dowiedział, o co chodzi - poleciła Modina. - Już to zrobiłem. Poprosiłem naczelnego generała Brecktona o zbadanie sprawy i wysłał trzy oddzielne patrole. I to już jakiś czas temu. - No i? - dopytywała się imperatorka. - Żaden nie wrócił - odparł Nimbus. - Co o tym sądzisz? Dworzanin wzruszył ramionami. - Może zatrzymała ich zła pogoda albo powódź. Chociaż, szczerze mówiąc, najbardziej prawdopodobną przyczyną wydaje się zaraza. Jeśli patrole trafiły do dotkniętego plagą miasta, to raczej tam zostały, a nie ryzykowały przywiezienia jej z sobą. Mimo to choroba potrafi się rozprzestrzeniać. Może najlepiej będzie przygotować się na epidemię. - Czy to się nigdy nie skończy? - Modina westchnęła. - Chciałabyś wrócić do swojego okna, prawda? - spytała Amilia. *** Hadrian leżał w izbie chorych wraz z Aristą Essendon i Deganem Gauntem. Przez pierwsze trzy dni przeważnie spał i nie zdawał sobie sprawy, że jego rany są pozszywane i opatrzone. Gdy się budził, widział Royce'a przy łóżku. Złodziej

siedział opatulony płaszczem, z twarzą ukrytą pod kapturem i nogami opartymi na krześle. Wydawało się, że śpi, ale najemnik zbyt dobrze znał przyjaciela. Gdy odzyskał dość sił, by móc przytomnie słuchać, Royce relacjonował mu bieżące wydarzenia. Dobra wiadomość była taka, że Modina panowała nad sprawami dotyczącymi imperium, a zła - Merrickowi Mariusowi i Luisowi Guyowi udało się uciec i po zimonaliach już nikt ich nie widział. Po tygodniu Hadrian czuł się dość silny, by spróbować chodzić, i został przeniesiony z izby chorych do sypialni na trzecim piętrze. Codziennie spacerował po korytarzu, wspierając się na przyjacielu, Albercie lub Renwicku. Giermek i wicehrabia często go odwiedzali, ale Hadrian nie miał okazji podziękować za pomoc księciu i księżnej Rochelle przed ich powrotem do domu. Podobnie jak pozostali arystokraci, którzy przybyli na ślub, przed wyjazdem złożyli Modinie przysięgę na wierność. Albert dalej mieszkał w apartamencie Genny i Lea, ponieważ nie spieszyło mu się zamieniać luksusowej pałacowej komnaty na surową celę w klasztorze. Od czasu do czasu wpadali do Hadriana Mauvin i Alric, zwykle po drodze, gdy szli do Aristy. Nawet Nimbus zajrzał do niego kilka razy, ale Royce i Renwick, którzy na zmianę pilnowali Hadriana, doglądali go w dzień i w nocy. Księżniczka wracała do zdrowia dwa pokoje dalej. Choć wciąż była wychudzona i osłabiona, odzyskiwała siły szybciej, sądząc po szybkości jej kroków; kiedy mijała jego drzwi. Z początku towarzyszył jej Alric lub Mauvin, ale w ostatnim czasie zaczęła chodzić bez niczyjej pomocy. Hadrian czuł się zawiedziony, że nigdy do niego nie wstąpiła, i sam też jej nie odwiedził. Degan Gaunt był na skraju śmierci, gdy wyniesiono go z lochu, i niewielu się spodziewało, że przeżyje. Wskutek nalegań Hadriana Royce odwiedzał go i informował na bieżąco przyjaciela o stanie jego zdrowia. Którejś nocy nawet medycy wezwali kapłana Nyphrona, ale Gaunt jakimś cudem ją przetrwał. Z ostatnich informacji wynikało, że je już konkretne posiłki i odzyskuje wagę. - Gotowy na kolejny spacer? - spytał Royce, podając Hadrianowi płaszcz. Niedawno obudzony najemnik przecierał jeszcze oczy. - Co za pośpiech. Mogę się najpierw załatwić czy ktoś nie może się doczekać, żeby wrócić do Gwen? - Tak, a ty absorbujesz całą moją uwagę. Wstawajże. Royce pomógł wspólnikowi się podnieść. Gdy Hadrian poczuł, jak naprężają się jego szwy, skrzywił się. - Jak dziś głowa? - spytał Royce. - O wiele lepiej. Nie mam już zawrotów. Chyba dam radę iść sam.

- Być może, ale i tak oprzyj się na mnie. Nie chcę, żebyś spadł ze schodów i otworzył sobie ranę na boku, bo przez następny tydzień będę musiał bawić się w niańkę. - Twoje współczucie jest porażające - zadrwił Hadrian, krzywiąc się przy wkładaniu tuniki przez głowę. - Zacznijmy od sprowadzenia cię na dziedziniec. Jeśli nadal będziesz czuł się dobrze, to spróbujesz iść bez pomocy. - Pozwalasz? - kpił Hadrian, ale wsparł się na ramieniu Royce'a i wyszedł, utykając, na korytarz. Przyjaciel sprowadził go na półpiętro. Spodziewał się bólu, ale poczuł tylko umiarkowane kłucie. - Wiesz, w lochu mówiłem poważnie. Doceniam, że przyszedłeś po mnie powiedział. Royce wybuchnął śmiechem. - Chyba masz świadomość, że nic nie zrobiłem? Wszystko odbyłoby się dokładnie tak samo, gdybym pozostał z Gwen w Wichrowym Opactwie. Ona ciągle się upiera, że jestem ci potrzebny, ale ostatnio wydajesz się samowystarczalny. No, nie w tej chwili, ale wiesz, o czym mówię. Dotarli do wyjścia na dziedziniec i Royce pomógł Hadrianowi zejść po schodach. Napłynęło cieplejsze powietrze i pogoda była przyjemna. Śnieg topniał i Hadrian słyszał dochodzące zewsząd kapanie wody. - Przedwczesna wiosna? - spytał Blackwater. - Na pewno to chwilowe - odparł Royce. - Nic tak miłego nie trwa długo. W porządku, teraz, gdy jesteś na płaskim terenie, spróbuj dojść do bramy. Ja tu zaczekam. Nawet po dwóch tygodniach jeszcze było widać ślady walki. Ciemne plamy i czarne smugi na murach, połamany wóz, brakujące drzwi i kilka zbitych okien wszystko to świadczyło o wydarzeniach, które rozegrały się na dziedzińcu, gdy on siedział w więzieniu. Hadrian dostrzegł inną pacjentkę, która też wyszła na codzienne ćwiczenia. Arista miała na sobie prostą niebieską suknię i przybrała na wadze tyle, że zaczynała wyglądać jak dawniej. Wykonała kilka wymachów rąk i wdychała głęboko świeże powietrze, okrążając podwórze. Jej rozpuszczone włosy powiewały na lekkim wietrze. - Hadrian! - wykrzyknęła, gdy go dostrzegła. Usiłował stanąć prosto i skrzywił się z bólu. - Pomogę ci - zaproponowała i ruszyła szybko w jego kierunku.

- Ależ nie, dziś próbuję chodzić solo. Royce postanowił zachowywać się trochę mniej despotycznie. - Wskazał kciukiem na przyjaciela, który czekał przy drzwiach pałacu. - Dziwię się, że Alric pozwala ci chodzić samej. Roześmiała się i wskazała na dwóch dobrze uzbrojonych strażników, którzy stali niedaleko i nic spuszczali z niej oczu. - Zachowuje się jak kwoka. To trochę krępujące, ale nie zamierzam narzekać. Wiedziałeś, że płakał tej nocy, kiedy wyniesiono nas z lochu? Alric miał zawsze silniejszy instynkt macierzyński ode mnie. Jak mogę wściekać się na kogoś za to, że się o mnie troszczy? Podeszli razem do ławki. Nie leżał na niej śnieg, promienie słońca ją wysuszyły. Usiedli i Hadrian był wdzięczny za odpoczynek. - Alric dobrze się spisał - orzekł. - Na pewno trudno mu było opuścić Medford i pojechać do Pól Drondila. Royce mi powiedział, że zabrał z sobą całkiem sporo obywateli. Skinęła głową. - Tak. Dlatego podczas oblężenia było trudno. Na korytarzach, w salach i na dziedzińcu tłoczyły się setki ludzi. Już po miesiącu zaczęło brakować żywności, bo trzeba było tylu nakarmić. Doradcy powiedzieli Alricowi, że musi odmówić jedzenia chorym, żeby uratować pozostałych, ale nie chciał słuchać. Niektórzy jednak i tak pomarli. Hrabia Pickering powiedział, że Alric musi się poddać, żeby uratować kogo tylko się jeszcze da. Słyszałam od Mauvina, że Alric chciał tak zrobić. Czekał, aż zakończą się zimonalia. Jestem dumna z brata. Wiedział, że go zabiją, ale chciał się poświęcić dla swoich ludzi. - Jak teraz wygląda sytuacja w Polach Drondila? - Świetnie. Znów docierają tam zapasy i hrabia Pickering zarządza stamtąd królestwem. Nie jestem pewna, czy wiesz, ale zniszczono Medford. Pola Drondila będą musiały pełnić funkcję stolicy dopóty, dopóki Alric nie zdoła odbudować miasta. Zabawna sprawa, bo na początku właśnie taka była rola tego zamku. Hadrian skinął głową i siedzieli dalej w milczeniu, rozglądając się po dziedzińcu. Arista niespodziewanie chwyciła i uścisnęła jego rękę. Zobaczył, że księżniczka spogląda na niego z ciepłym uśmiechem. - Chcę ci podziękować, że próbowałeś mnie uratować - powiedziała. - Nie masz pojęcia, ile to dla mnie znaczyło. Gdy byłam w... - przerwała i odwróciła głowę, wpatrując się w odległy niewidoczny punkt. Przez jej twarz przebiegł cień przestrachu i zadrżała jej dolna warga. Gdy odezwała się ponownie, mówiła ciszej i z mniejszą pewnością siebie. - Czułam się bardzo osamotniona. Nie wyobrażałam sobie, że człowiek może to aż tak dotkliwie przeżywać. - Zachichotała cicho. -

Byłam bardzo naiwna. Gdy mnie pojmano, sądziłam, że potrafię odważnie stawić czoło śmierci, tak jak zamierzał to zrobić Alric. - Znów zamilkła na chwilę, przyglądając się zaniedbanemu ogrodowi i zwilżając sobie usta językiem. - Ze wstydem przyznaję, że na końcu było mi już wszystko jedno. Nie zależało mi na niczym. Chciałam tylko przestać się bać. Byłam tak przerażona, że... I wtedy... wtedy usłyszałam twój głos. - Uśmiechnęła się smutno. - Na początku nie wierzyłam własnym uszom. Twój głos brzmiał jak ptasi śpiew w środku zimy... Był taki ciepły, taki przyjazny, taki nie na miejscu. Spadałam w przepaść, a ty w ostatniej chwili wyciągnąłeś rękę i mnie złapałeś. Wystarczył do tego twój głos. Twoje słowa. Chyba nigdy nie zdołam wyrazić, ile dla mnie znaczyły. Skinął głową i odwzajemnił jej uścisk. - Cieszę się, że okazałem się pomocny, pani - powiedział i z uszanowaniem skłonił lekko głowę. Znów siedzieli przez pewien czas w milczeniu. Gdy cisza stała się prawie niezręczna, Hadrian spytał: - Co teraz zrobisz? Wrócisz z Alricem do Pól Drondila? - Szczerze mówiąc, muszę o tym z tobą porozmawiać, ale nie dzisiaj. Powinniśmy najpierw wyzdrowieć. To może zaczekać, aż nabierzemy więcej sił. Wiedziałeś, że Esrahaddon nie żyje? - Tak, dotarła do nas ta wiadomość. - Przyszedł do mnie tego wieczoru, kiedy został zabity, i coś mi powiedział. Coś, co miało związek z Deganem Gauntem... - Zawiesiła głos, spojrzawszy w stronę głównej bramy. Po jej twarzy przebiegł wyraz zaciekawienia. - Kto to jest? Wskazała palcem. Hadrian podążył za jej spojrzeniem i zobaczył mężczyznę wjeżdżającego na koniu. Chudy i mały jeździec w habicie garbił się nad karkiem wierzchowca, a po minięciu pałacowej bramy spadł twarzą w chlapę. Royce znajdował się najdalej, mimo to zdołał pierwszy dotrzeć do przybysza. Tuż za nim przybiegło kilku służących. Gdy podeszli Hadrian i Arista, Royce już zdążył odwrócić mężczyznę na plecy i zdjąć mu kaptur. - Myron? - zapytał Hadrian z niedowierzaniem. Patrzył na znajomą twarz przyjaciela z Wichrowego Opactwa. Mnich był nieprzytomny, ale nie miał widocznych ran. - Myron? - spytała zdziwiona Arista. - Myron Lanaklin z Windermere? Myślałam, że nigdy nie opuszcza opactwa. Hadrian przytaknął.

- Nie opuszcza. *** Mały mnich leżał na składanym łóżku w izbie chorych. Zajmowały się nim dwie pokojówki i pałacowy medyk. Przyniesiono wodę i obmyto mu twarz, ramiona i nogi w poszukiwaniu ran. Myron obudził się z wyrazem zaskoczenia na twarzy, rozejrzał się spanikowany i znów opadł na posłanie. - Royce? - jęknął nieszczęśnie. - Co mu jest? - spytał Hadrian. - Jeśli się nie mylę, jest po prostu wycieńczony - odparł lekarz. - Potrzebuje jedzenia i picia. W tym momencie weszła służąca z parującym półmiskiem. - Tak mi przykro - odezwał się Myron, otwierając oczy i spoglądając na Royce'a. - To na pewno była moja wina. Powinienem coś zrobić... Nie wiem, co powiedzieć. - Powoli - warknął Royce. - Zacznij od początku i powiedz mi wszystko. - Wszystko? - spytał Hadrian. - Nie zapominaj, z kim rozmawiasz. - Cztery dni temu ja i panna DeLancy poszliśmy porozmawiać z Renianem. Opowiadałem mu o książce, którą właśnie skończyłem. Było wcześnie i oprócz nas nie było nikogo w ogrodzie. Panował spokój. Nic nie słyszałem. Może gdybym usłyszał... - Do rzeczy, Myronie. - Royce był coraz bardziej rozdrażniony. - Pojawił się znikąd. Rozmawiałem z Renianem, gdy usłyszałem jej głośne westchnięcie. Kiedy się odwróciłem, stał za nią i trzymał nóż przy jej gardle. Byłem przerażony. Nie chciałem robić nic, co mogłoby narazić pannę DeLancy na krzywdę. - Jak wyglądał? Kto jej przyłożył nóż do gardła? - spytał Royce zaniepokojony. - Nie wiem. Nie powiedział, jak się nazywa. Był trochę podobny do ciebie, ale większy. Miał bladą cerę, podobną do nowego welinu, i ciemne oczy, bardzo ciemne. Powiedział do mnie: „Słuchaj uważnie. Słyszałem, że pamiętasz dokładnie to, co usłyszysz lub przeczytasz. Przez wzgląd na nią mam nadzieję, że to prawda. Pojedziesz do pałacu w Aqueście, odszukasz Royce'a Melborna i przekażesz mu wiadomość. Zwłoka lub błąd mogą kosztować ją życie, więc zapamiętaj dokładnie, co powiem".

- Jak brzmi wiadomość? - spytał Royce. - To było bardzo dziwne, ale powiedział tak: „Czarna królowa bierze króla. Białe wieże się wycofują. Czarna królowa bierze gońca. Biała wieża na czwarte pole trzeciej linii z groźbą. Szach. Pion białych bierze królową i gońca. Grobowiec Nefryt, cała tarcza". Royce wyglądał na zdruzgotanego. Zatoczył się do tyłu. Oddychając głęboko, usiadł na wolnym łóżku. - O co chodzi? - spytał z niepokojem Hadrian. - Royce? Przyjaciel nie odpowiedział. Nie spojrzał na nikogo, tylko patrzył przed siebie. Hadrian znał to spojrzenie. Royce kalkulował, a sądząc po skupionym wyrazie jego twarzy, Hadrian doszedł do wniosku, że sprawa jest śmiertelnie poważna. - Royce, odpowiedz. Co to znaczy? Wiem, że chodzi o zakodowaną wiadomość, ale czego ona dotyczy? Royce wstał. - Gwen jest w niebezpieczeństwie. Muszę jechać. - Wezmę miecze. - Nie - odrzekł obcesowo. - Nie mieszaj się. - Do czego mam się nie mieszać? Royce, odkąd to... Royce przybrał maskę spokoju. - Spójrz na siebie. Kuśtykasz. Dam sobie radę. Wypocznij. Nie jest tak źle. - Nie rób tego. Nie próbuj mną dyrygować. Dzieje się coś strasznego. Chodzi o Merricka, prawda? On lubi szachy. Co oznacza ta wiadomość? To ja cię namówiłem, żebyś pomógł mi odnaleźć Gaunta, więc jeśli trzeba zapłacić za to cenę, chcę pomóc. Co knuje Merrick? Wyraz twarzy Royee'a się zmienił. Pozorny spokój zastąpiło doznanie, którego Hadrian nigdy wcześniej nie widział na obliczu wspólnika - przerażenie. - Muszę jechać, a tobie nie wolno się w to mieszać - odezwał się Royce drżącym głosem. Hadrian dostrzegł, że przyjacielowi trzęsą się ręce. Gdy Royce też to zauważył, schował je pod płaszczem. - Nie jedź za mną. Wyzdrowiej i idź własną drogą. Już się nie zobaczymy. Żegnaj. Royce wyszedł pospiesznie z pokoju. - Czekaj! - zawołał Hadrian.

Usiłował wstać i pójść za przyjacielem, ale na nic się to nie zdało. Royce zniknął.

Rozdział 20. Gambit hetmański przyjęty. Było już późno, gdy Arista chodziła po balkonie swojej komnaty. Po zawiei z poprzedniego dnia pozostały kopczyki śniegu na poręczach i sople zwisające z okapu. W świetle księżyca będącego prawie w pełni krajobraz przypominał bajkę. Arista była szczelnie owinięta płaszczem. Włożony kaptur sprawiał, że spoglądała jakby z wnętrza tunelu okolonego futrem, mimo to doskwierał jej ziąb. Zastanawiała się, czy nie wrócić do komnaty, ale musiała być na dworze. Musiała widzieć niebo. Nie mogła spać. Była zbyt niespokojna. Mimo wycieńczenia normalny sen wydawał się prawie nierealny. Zważywszy na jej ostatnie przejścia nie dziwiły jej powracające koszmary. Często budziła się w ciemności, zlana potem, pewna, że jest wciąż w lochu, a odgłosy nawiewanego na okno śniegu to drapanie szczura o imieniu Jasper. Później, gdy leżała i nie mogła ponownie zasnąć, zaczynała myśleć o Hadrianie. Godziny uwięzienia w ciemnej celi obnażyły jej prawdziwe uczucia i zmusiły ją do stawienia im czoła. W najczarniejszych chwilach Arista kierowała myśli w jego stronę. Już sam dźwięk jego głosu ją uratował, a obawy o własną śmierć pierzchły, gdy zaniepokoiła się tym, że jest ranny. Była zakochana w Hadrianie. A odkrycie to napawało ją goryczą, ponieważ było jasne, że on nie odwzajemniał tego uczucia. W tamtych ostatnich godzinach Hadrian jedynie ją pocieszał, zachęcał do wytrwania, tak jak zrobiłby to każdy inny człowiek. Może troszczył się o nią, ale jej nie kochał. W pewnym sensie uważała to za błogosławieństwo, ponieważ wszyscy mężczyźni, którzy ją kiedyś kochali, zginęli. A ona nie potrafiłaby znieść jego śmierci. Doszła do wniosku, że pozostaną przyjaciółmi. Miała nadzieję, że bliskimi, ale nie narazi tej przyjaźni na niebezpieczeństwo, roszcząc sobie prawo do czegoś więcej. Zastanawiała się, czy Hilfred jej skądś nie obserwuje i nie śmieje się, dostrzegając w tym ironię, lub płacze, współczując jej. To jednak nie z powodu myśli o Jasperze lub Hadrianie Arista chodziła tej nocy po balkonie. Inny duch nawiedzał jej skołatane myśli, podszeptując wspomnienia. Coś się działo. Odkąd wyniesiono ją z lochu, czuła to coraz wyraźniej. Z początku zakładała, że to trwały skutek wygłodzenia, pewnego rodzaju zamroczenie wpływające na jej zmysły. Ale teraz wiedziała, że chodzi o coś więcej. „...podczas zimonaliów kończy się Uli Vermar. Przyjdą... Bez rogu wszyscy zginą. Tylko ty teraz wiesz... Tylko ty możesz uratować..." - w jej głowie rozbrzmiały słowa Esrahaddona, ale nie potrafiła pojąć ich znaczenia. Co to jest Uli Vermar? I kto przyjdzie?

Najwyraźniej coś się stało. Podczas zimonaliów świat się zmienił. Czuła to. Czuła smak tego czegoś. W powietrzu jakby skwierczało to wrażenie. Choć wiedziała, jak czerpać naturalną moc ze świata, zszokowało ją odkrycie, że potrafi on udzielać jej odpowiedzi w języku, którego nie w pełni rozumiała. Odbierała to w formie subtelnych impresji, niejasnych doznań, które wcześniej mogła ignorować jako wytwory wyobraźni. Wszystkie sygnały wskazywały na wielką zmianę. Arista jak wszystkie żywe istoty będące w harmonii z naturalnym światem była świadoma tej zmiany, jakby chodziło o nadchodzący świt. Te zimonalia w pewien sposób różniły się od wcześniejszych. Wyłoniło się coś rzadkiego, coś starego, coś wielkiego. Spojrzała na północny wschód. To coś gnało do nich właśnie stamtąd. Przychodzą. - Anna powiedziała, że tu cię znajdę. - Wzdrygnęła się na dźwięk głosu. Odwróciła się i ujrzała Modinę. Imperatorka miała na sobie prostą suknię. Skrzyżowała ramiona na piersiach, żeby ochronić się przed zimnem. Wyglądała bardziej na dziewczynę, którą Arista poznała w Dahlgrenie, niż na monarchinię. - Przepraszam, nie chciałam cię przestraszyć - dodała. - Nic nie szkodzi, Wasza Imperialna Mość. - Arista opanowała się i dygnęła. - Proszę, nie rób tego. Mam dość ludzi całujących przede mną podłogę. Nie zgadzam się, żebyś ty też to robiła. I przepraszam, że tak długo cię nie odwiedzałam - Modina westchnęła. - Jesteś imperatorką, prawdziwą imperatorką. Jestem pewna, że masz niewiele wolnego czasu. A ponieważ ja jestem wciąż ambasadorką Melengaru, naprawdę powinnam pozdrawiać cię i zwracać się do ciebie stosownie. - Być może, ale czy prywatnie nie możemy zachowywać się mniej formalnie? Modina zmarszczyła brwi. - Jeśli tego sobie życzysz... - Chciałam ci powiedzieć, że teraz jesteśmy oficjalnie sojusznikami. Dziś rano podpisałam z Alricem preferencyjną umowę handlową i pakt o obronie. - To cudownie. - Arista się uśmiechnęła. - Choć załatwiając to poza moimi plecami, pozbawiasz mnie pracy. - Możemy wejść do komnaty? Strasznie tu zimno. Modina pierwsza wróciła do środka. W przyćmionym świetle Arista dostrzegła na łóżku starannie złożony materiał. - Tak się o ciebie martwiłam - szepnęła Modina i niespodziewanie objęła mocno księżniczkę. - I wiedz, że przychodziłam do ciebie prawie co wieczór. Po prostu

spałaś. - Uratowałaś mi życie, ocaliłaś mojego brata i moje królestwo - odparła Arista, odwzajemniając uścisk. - Naprawdę sądzisz, że mogłabym czuć się urażona? Modina puściła Aristę. - Przepraszam, że tak długo to trwało. Przepraszam, że musiałaś przebywać w tym... w tym... miejscu. Nie uratowałam diakona Tomasa i nie ocaliłam Hilfreda. Być może gdybym zaczęła działać wcześniej... - Nie mów tak - poprosiła Arista, widząc napływające jej do oczu łzy. - Nie masz za co przepraszać. - Chciałam ci coś dać... Coś szczególnego. - Modina wytarła oczy i skinęła głową. Podeszła do łóżka i podniosła szatę, która spłynęła mieniącą się kaskadą. - Poznajesz? Arista skinęła głową. - Nie wyobrażam sobie, żeby istniały na świecie dwie takie same. Sądzę, że on by chciał, aby wróciła do ciebie, i ja też tego chcę. *** Gdy Modina wyszła z komnaty Aristy i przechodziła obok uchylonych drzwi Degana, usłyszała jego wołanie: - Chwileczkę! Stanęła w wejściu, spoglądając na Gaunta. Wysoki i wciąż bardzo wychudzony siedział w łóżku, opierając się na kilku poduszkach. - Trzeba opróżnić mój nocnik, a w pokoju zaczyna cuchnąć. Możesz się tym zająć? - Nie jestem pokojówką - odparła Modina. - A kim? Niańką? Bo wciąż nie czuję się zbyt dobrze. Przydałoby mi się trochę jedzenia. Wołowina byłaby mile widziana. Może stek? - Nie jestem ani niańką, ani pomocą kuchenną. Degan wyglądał na poirytowanego. - A więc jaki z ciebie pożytek? Słuchaj, dopiero co wydostałem się z lochu, a tam dosłownie głodzili mnie na śmierć. Zasługuję na odrobinę współczucia. Potrzeba mi więcej jedzenia.

- Jak chcesz, to zaprowadzę cię do kuchni i tam coś znajdziemy. - Żartujesz, co? Nie słyszałaś, co powiedziałem? Jestem chory i osłabiony. Nie będę węszył za jedzeniem jak szczur. - Nie odzyskasz sił, siedząc w łóżku. - Chyba powiedziałaś, że nie jesteś niańką. Słuchaj, jeśli nie chcesz przynieść mi jedzenia, znajdź kogoś, kto to zrobi. Nie wiesz, kim jestem? - Nazywasz się Degan Gaunt. - Tak, ale czy wiesz, kim jestem? Spojrzała na niego zdziwiona. - Przykro mi... nie wi... - Umiesz dochować tajemnicy? - spytał konspiracyjnym tonem, pochylając się do przodu. Modina skinęła głową. - Okazało się, że jestem spadkobiercą Novrona. Modina udała zdziwienie, a Gaunt w odpowiedzi wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Wiem, też byłem w szoku. Dopiero niedawno się dowiedziałem. - Myślałam, że spadkobierczynią jest imperatorka Modina. - To starzy regenci chcieli, żeby wszyscy w to uwierzyli. - Planujesz obalić imperatorkę? - Nie muszę - powiedział i mrugnął. - Słyszałem, że jest młoda i piękna, więc po prostu ją poślubię. Podobno jest też popularna, więc będę mógł skorzystać z reputacji, jaką już się cieszy. Widzisz, jaki jestem sprytny? - A jeśli nie zechce za ciebie wyjść? - Ha! Czemu miałaby nie chcieć? Jestem spadkobiercą Novrona. Lepszej partii się nie znajdzie. Modina zauważyła, że Gaunt baczniej lustruje ją wzrokiem. Oblizał górną wargę. - Słuchaj, ładna jesteś, wiesz? - Zerknął obok niej na korytarz. - Może zamkniesz drzwi i przysiądziesz koło mnie? - Poklepał pościel. - Myślałam, że jesteś słaby i chory. - Powiedziałem, że jestem osłabiony, a nie słaby, ale nie jestem aż tak osłabiony. Jeśli nie chcesz przynieść mi czegoś do jedzenia, możesz przynajmniej pomóc mi ogrzać lóżko. - Nie sądzę, żebym mogła przynajmniej to zrobić. Na pewno mogę zrobić coś innego.

Spojrzał na nią, marszcząc czoło. - Wiesz, jak tylko wydobrzeję, zostanę imperatorem. Lepiej bądź dla mnie milsza. Będziemy mogli się dalej spotykać, nawet po moim ślubie. Spodziewam się, że będę miał kilka dam dworu, jeśli -rozumiesz, co chcę przez to powiedzieć. Nimi też będę się dobrze opiekował. Masz teraz okazję zostać pierwszą na liście. - A właściwie co to dokładnie znaczy? - No wiesz. Zatroszczę się o ciebie. Dam ci komnatę w pałacu, dopilnuję, żebyś dostała kilka ładnych sukien. Tego typu rzeczy. - Już mam to wszystko. - Pewnie, ale możesz stracić, jak dojdę do władzy. A w ten sposób zabezpieczysz sobie przyszłość. A więc co ty na to? - To zdumiewające, ale chyba sobie podaruję. - Jak chcesz. - Machnął ręką, żeby sobie poszła. - Ale jeśli zobaczysz pokojówkę, to powiedz jej, żeby przywlokła tu swój tyłek i zabrała ten nocnik, dobrze? Gdy Modina dotarła do schodów, napotkała wchodzącego strażnika bramy. - Wasza Imperialna Mość. - Podszedł do niej, ukłonił się i czekał. - Tak? - spytała. - Jakiś człowiek przy pałacowej bramie prosi o audiencję. - Co takiego? Teraz? - Tak, Wasza Imperialna Mość. Powiedziałem mu, że to niemożliwe. - Jest już dość późno. Poproś go, żeby rano zaszedł do pałacowego kancelisty. - Już to zrobiłem, ale mówi, że on i jego rodzina muszą wyjechać o brzasku. Przyjechali na zimonalia i chciał po raz ostatni przed wyjazdem spróbować się z tobą zobaczyć. .Powiedział, że go znasz. - Podał swoje nazwisko? - Tak, Russell Bothwick z Dahlgrenu. Twarz Modiny się rozpromieniła. - Gdzie on teraz jest? - Kazałem mu zaczekać przy bramie. Gdy mieszkała w Dahlgrenie, Bothwickowie byli jej bliscy jak rodzina. Po śmierci jej matki przyjęli ją do siebie. Radość ze spotkania ze starymi przyjaciółmi wzięła górę nad zmęczeniem. Zbiegła po schodach do głównego wejścia i strażnicy popędzili do olbrzymich podwójnych drzwi, żeby je dla niej otworzyć. Modina

wyszła na zaśnieżony dziedziniec i od razu pożałowała, że nie pomyślała o włożeniu płaszcza. Noc była ciemna i gdy brnęła przez podwórze w stronę frontowej bramy, przyszło jej do głowy, że przydałaby jej się także latarnia. Spotkanie z Russellem i Leną wydawało się zbyt piękne, by było prawdziwe. Da im najwspanialszą komnatę w pałacu i przesiedzi z nimi całą noc, wspominając stare... lepsze czasy. Gdy mijała stajnię, usłyszała głos w pobliżu. - Thrace? Obrócila się na pięcie i zdziwiła się na widok Royce'a. - Co ty tu robisz? Chodź ze mną do bramy. Są tu Bothwickowie. - Chcę, żebyś wiedziała, że jest mi bardzo przykro - oznajmił Royce. - Z jakiego powodu? Jego oczy miały smutny wyraz, gdy jedną ręką zakrył jej usta. Przez chwilę się szamotała, ale bardzo szybko było już po wszystkim. Ostatnią usłyszaną przez nią rzeczą było „przepraszam", które szepnął jej do ucha. *** Przed świtem rozległ się dźwięk pałacowego dzwonu. Hadrian i pozostali lokatorzy trzeciego piętra wyszli na korytarz. Arista miała na sobie pobłyskującą szatę Esrahaddona, a Degan ziewał, opatulając się zarzuconym na ramiona kocem. Amilia i Breckton wprowadzili oddział strażników na korytarz. - Czy ktoś widział imperatorkę? - Po raz ostatni zeszłej nocy - odparła Arista. - Co się dzieje? - mruknął z rozdrażnieniem Gaunt. To był pierwszy raz, kiedy Hadrian zobaczył go poza lochem. - Imperatorka zniknęła - wyjaśnił Breckton i dał znak żołnierzom, którzy pootwierali drzwi i weszli do pokojów. - Po co to całe zamieszanie? Sprawdźcie w kwaterze najprzystojniejszego służącego - powiedział Gaunt. - Prawdopodobnie później zasnęła. - Brakuje też biskupa Saldura - dodał Breckton. - A strażnik przy wieży i dwaj wartownicy przy bramie nie żyją. Żołnierze skończyli przeszukiwanie pokojów i wrócili na korytarz.

- Jakim cudem Saldur zdołał się wydostać? - spytała Arista. - I czemu miałby porywać Modinę? Hadrian spojrzał na nią, a potem na podłogę. - To nie Saldur. - Ale kto mógłby... - zaczęła Arista. - To Royce ją zabrał - przerwał jej Hadrian. - Zabrał ich oboje. „Pion białych bierze królową i gońca". To gambit hetmański i Royce go przyjął.

Rozdział 21. Most Langdon. W świetle księżyca w pełni, które padało pionowo z góry przez lukę między chmurami, rzeka Bernum połyskiwała niczym ciemny, oleisty wąż wijący się przez centrum Colnory. Liczne magazyny, które przycupnęły na wysokich brzegach, wywoływały skojarzenia z potworami śpiącymi w zimową noc. W tym rejonie handlowym, położonym z dala od dzielnic mieszkaniowych, o tej porze panowały pustki. Oszronione latarnie w kształcie łabędzi, ustawione na całej długości mostu Langdon, wydobywały z mroku sople zwisające ze wszystkich gzymsów i ornamentów. Znów zaczął padać śnieg i puszyste płatki, widoczne na tle światła latarni, wirowały i dryfowały, niesione prądami powietrza unoszącymi się nad powierzchnią wody. Huk Bernumu sprawiał, że rzeka wydawała się monstrualną, nienasyconą bestią. Royce stal w cieniu na północnym końcu mostu. Pomimo zimna był zlany potem. Za nim w milczeniu stali Saldur i Modina z rękami związanymi na plecach. Royce nie użył knebli, nie były potrzebne. Dał swoim więźniom kilka powodów, żeby zachowywali się cicho. Wydostanie Saldura z więziennej wieży było dość łatwym zadaniem. Były regent nie stawiał oporu i wykonywał wszystkie wydawane szeptem rozkazy szybko i bezszelestnie. Royce czuł się zawiedziony, ponieważ tylko czekał na jakiś pretekst, by przywołać go do porządku. Z Modiną sprawa wyglądała inaczej. Szczerze żałował, że ją uprowadził, ale nie miał wyboru. Ścisnął jej kark z najmniejszą konieczną siłą i przez najkrótszy czas niezbędny do bezbolesnego pozbawienia jej przytomności. Był pewny, że obudziła się ze strasznym bólem głowy, ale poza tym nie doznała żadnej krzywdy. Przyglądał się teraz magazynom po drugiej stronie mostu. Na bocznej ścianie jednego z nich widniała namalowana czterolistna koniczyna. To właśnie tam przez pomyłkę zabił ukochaną Merricka. Stało się to w okresie, kiedy we troje byli zabójcami w gildii złodziei o nazwie Czarny Diament. Grobowiec Nefryt. Martwiła go wiadomość, jaką Merrick przekazywał poprzez wybrane przez siebie miejsce. Spojrzał do góry i sprawdził położenie księżyca, po czym zapalił latarnię i wyszedł na ulicę. Po dwóch szarpiących nerwy sekundach rozbłysło światło na drugim końcu mostu. Zobaczył Merricka, a wraz z nim Gwen. Żyje! Serce zabiło Royce'owi mocniej. Poczuł ulgę połączoną z obawą. Gwen była tak blisko, ale jeszcze daleko. Poza tym nie widział nikogo - członkowie Czarnego Diamentu byli nieobecni. Spodziewał się, że złodzieje z gildii pojawią się, gdy tylko wejdzie do miasta. Albo więc Merrick załatwił im bezpieczne przejście, albo zdecydowali, że do tej transakcji nie chcą się mieszać. - Pokaż ich! - głos Merricka niósł się w chłodnym, rześkim powietrzu.

Royce dał znak ręką i z cienia obok niego wyszli Modina i Saldur. - Podwoję za to twoją nagrodę, Marius! - zawołał Saldur. - Zostaniesz markizem Melengaru. Ja... - krzyknął z bólu, gdy Royce przeciągnął ostrzem Alverstone'a wzdłuż jego łopatki. Lśniący nóż rozciął szaty regenta i jego skórę. - Zapomnieliśmy o naszej umowie? - warknął Royce. Spojrzał na Modinę, która stała cicho i spokojnie. Imperatorka nie okazywała strachu, gniewu czy urazy. Nie szamotała się, tylko czekała. - Wyślij ich do mnie - rozkazał Merrick. - Nie biegnij, Saldur - powiedział Royce. - Musisz dostosować krok do tempa Gwen. Dobrze rzucam nożem, a dopóki nie dotrzesz do połowy mostu, będziesz pozostawał w moim zasięgu. Jeśli przekroczysz środek, zanim ona to zrobi, to będzie ostatni krok w twoim życiu. Pojmani ruszyli w tej samej chwili co Gwen. Miała na sobie ciężki wełniany płaszcz i cudze buty. Po policzkach spływały jej łzy. Mając ręce związane na plecach, nie mogła odgarnąć włosów z twarzy ani wyjąć knebla z ust. Zbliżali się do siebie w boleśnie wolnym tempie. Dla Royce'a nic na świecie nie poruszało się z wyjątkiem tych trojga zakładników. Więźniowie minęli się na środku mostu, wymieniając jedynie krótkie spojrzenia. Wiatr zawiał mocniej, odgarniając śnieg na ziemi i włosy Gwen na bok. Serce załomotało Royce'owi w piersi, gdy dziewczyna zaczęła biec. Już mu nie zależało na innych. Jeśli tylko mógł mieć Gwen, Saldur mógł sobie rządzić całym Elanem. Pojadą do Avemparthy jeszcze tej samej nocy. Wóz z zapasami już czekał zaprzężony w silne woły. Royce weźmie ją z dala od wszystkich ludzi. W końcu będzie miał miejsce, które nazwie domem, i życie warte przeżycia. Co noc będzie zasypiał, trzymając Gwen w ramionach, wiedząc, że już nigdy więcej nie będzie musiał zostawiać jej samej. Będą razem chodzić po otwartych polach, a Royce nie będzie musiał spoglądać do tyłu przez ramię. Będą mieli dzieci, a on będzie szczęśliwy, obserwując, jak dorastają. Zestarzeje się z Gwen przy boku... Biegł do niej bardzo szybko. Nie przypominał sobie, żeby kazał nogom się ruszać, ale same pędziły w jej kierunku. Gdy dzieliła ich już niewielka odległość, Royce wyrzucił ramiona na bok, żeby ją objąć. Nagle otworzyła szeroko oczy pod wpływem szoku, a potem zamknęła je mocno z bólu. Zesztywniała i wygięła plecy w łuk, gdy bełt wyszedł z przodu jej ciała. Royce poczuł na twarzy kropelki jej krwi. Upadla. - Gwen! - wrzasnął. Osunął się na kolana i odwrócił ją, żeby się widzieli. Wokół niej poszerzała się kałuża ciemnej krwi, która zabarwiała śnieg. Wziął Gwen w ramiona, przytulił ją i

odgarnął włosy z jej twarzy. Ręce mu się trzęsły, gdy rozcinał krępujące ją więzy. Wyjął z ust knebel, który był przesiąknięty krwią. Zakaszlała. - Roy... Royce - powiedziała z trudem. - Royce... Mój ukochany... - Ciii! - przerwał jej. - Wszystko będzie dobrze. Znajdę lekarza. Zaopiekuję się tobą. Natychmiast się pobierzemy. Koniec z czekaniem. Przysięgam! - Nie. - Pokręciła glową w jego dłoniach. - Ja nie... potrzebuję lekarza. Starł krew z jej ust i podtrzymał jej głowę, kiedy usiłowała skupić na nim wzrok. Dłoń jej drżała, gdy próbowała ją podnieść do jego twarzy. - Nie płacz - powiedziała. Royce o tym nie wiedział, ale łzy spływały mu po policzkach i kapały na jej twarz, mieszając się z cienką strużką krwi ściekającej jej z kącika ust. To nie może dziać się naprawdę! - krzyczał głos w jego umyśle. Razem wyjeżdżamy! Wóz czeka gotowy! Trząsł się i drżał, jakby za chwilę miał rozpaść się na dwie części. - Nie zostawiaj mnie, Gwen. Kocham cię. Proszę, nie zostawiaj mnie. - Jest dobrze, Royce... Nie widzisz? - Nie, nie jest dobrze! Jest... - głos mu się załamał. Przełknął ślinę. - Jak może być dobrze? Jak może być dobre to, że mnie zostawiasz? Jej ciałem wstrząsnął dreszcz. Przymknęła oczy i jeszcze raz zakaszlała. Znów rozwarła powieki, a jej pierś uniosła się gwałtownie, gdy usiłowała złapać oddech. Z jej gardła wydobył się stłumiony odgłos bulgotania. - To jest rozwidlenie na twojej linii życia - zdołała powiedzieć tym razem ochrypłym szeptem. - Dotarłeś do niego... Śmierć najbardziej ukochanej osoby. Tyle że się pomyliłam... Byłam w błędzie. Nie chodziło o Hadriana... Chodziło o mnie... Przez cały czas o mnie. - Tak - powiedział przez łzy, całując ją w czoło. - A co ci o tym powiedziałam? Co powiedziałam? Pamiętasz? - Powiedziałaś... Powiedziałaś, że w takim wypadku umarłabyś jako szczęśliwa kobieta. Spojrzała na niego czule, ale jej wzrok stracił ostrość i spojrzenie zrobiło się mętne. - Nie widzę cię, Royce. Jest ciemno. Nie widzę w ciemności tak dobrze jak ty. Boję się. Uścisnął jej rękę. - Jestem tu, Gwen. Jestem przy tobie.

- Royce, posłuchaj mnie. Musisz wytrzymać - wykrztusiła, a jej ton stał się naglący. - Nie poddawaj się. Nie waż się poddawać. Słyszysz mnie? Słuchasz mnie, Royce Melborn? Musisz wytrzymać, Royce. Proszę... Podaj mi rękę. Daj mi rękę! Wcisnął jej rękę mocniej. - Jestem tu, Gwen. Trzymam cię. Nie zamierzam puścić. Nigdy nie puszczę. - Obiecaj mi. Musisz obiecać. Proszę, Royce. - Obiecuję - powiedział. - Kocham cię, Royce. Nie zapomnij... Nie poddawaj się... - Kocham cię. - Nie... poddawaj... Jej ciałem wstrząsnął jeszcze jeden dreszcz. Usiłowała zaczerpnąć powietrza, a potem zesztywniała w jego ramionach i powoli, stopniowo zrobiła się wiotka. Głowa opadła jej do tyłu. Przycisnął ją do swojej piersi i pocałował jej twarz. Gwen odeszła i Royce został sam. *** Amilia, Breckton, Hadrian i Arista dojechali na czele trzydziestu jeźdźców do bram Colnory. Oddział kawalerii był wyselekcjonowany z północnej armii imperialnej i składał się z najlepszych żołnierzy Brecktona. Większość z nich uczestniczyła w oblężeniu Pól Drondila zaledwie kilka tygodni wcześniej. To nie byli synowie hrabiów i diuków. Nie nosili misternie ozdobionych zbroi pełnopłytowych. To byli srodzy, zaprawieni w boju mężczyźni, którzy szlifowali swoje umiejętności na krwawych polach bitew. Po uprowadzeniu Modiny Amilia znalazła się w nierealnej dla niej sytuacji osoby pełniącej funkcję imperialnej namiestniczki. Dawna pomywaczka rządziła teraz imperium. Próbowała o tym nie myśleć. W przeciwieństwie do Modiny nie pochodziła od Novrona i nie szczyciła się drzewem genealogicznym, które chroniłoby jej pozycję. I nie miała pojęcia, za jaki czas jej władza, pozycja społeczna, a być może nawet życie przejdą do historii. Nie wiedziała, co robić, ale ku jej ogromnej uldze sir Breckton zmobilizował swoich ludzi i uroczyście przyrzekł, że odnajdzie imperatorkę. Gdy sir Hadrian i Arista przyłączyli się do niego, Amilia postanowiła, że też z nimi pojedzie. Nie mogłaby siedzieć w pałacu. Nie umiała nim zarządzać, więc przekazała te

obowiązki Nimbusowi do czasu swojego powrotu. Gdyby nie zdołała odnaleźć Modiny, to może nie miałoby sensu w ogóle tam wracać. Musieli ją odnaleźć. - Otworzyć bramę! - krzyknął sir Breckton w stronę wieży strażniczej na szczycie muru otaczającego Colnorę. - Bramę miasta otwiera się o świcie - odparł ktoś z góry. - Jestem sir Breckton, dowódca imperialnej armii, i wykonuję zadanie wielkiej wagi dla Jej Imperialnej Mości. Żądam natychmiastowego otwarcia bramy! - A ja jestem stróżem i mam ścisłe rozkazy, żeby nie otwierać tej bramy między zmierzchem a świtem. Wróćcie o brzasku. - Co zrobimy? - spytała Amilia, niemal panicznie przestraszona. Absurdalność sytuacji ją przytłaczała. Chodziło o życie imperatorki, a oni byli zdani na łaskę głupca pilnującego drewnianej bramy. Breckton zsiadł z konia. - Możemy zrobić drabiny z powiązanych gałęzi i przejść przez mury. Albo możemy zbudować taran... - Nie mamy na to czasu - przerwał mu Hadrian. - Księżyc w pełni stoi wysoko. Royce dokonuje wymiany na moście Langdon. Musimy dotrzeć do tego mostu natychmiast! - To wszystko twoja wina! - wybuchnęła Amilia, trzęsąc się z wściekłości. Twoja i twojego przyjaciela. Najpierw ty próbowałeś zabić sir Brecktona, a teraz on uprowadził Modinę. Breckton chwycił jej rękę. - Choć sir Hadrian mógł mnie zabić, nie zrobił tego. Nie odpowiada za czyny swojego wspólnika. Stara się pomóc. Amilia wytarła z oczu łzy i skinęła głową. Nie wiedziała, co robić. Nie była generałem, lecz tylko głupią wiejską dziewczyną, którą niebawem arystokraci każą stracić. Wszystko było takie beznadziejne. Jedynie Arista nie wydawała się zdenerwowana. Księżniczka stała z przymkniętymi oczami i wyciągniętymi rękami i coś pomrukiwała. Poruszała delikatnie palcami w powietrzu, a z jej gardła wydobywał się niski dźwięk. Nie była to żadna melodia ani pieśń. Gdy jej głos przybrał na sile, powietrze jakby zgęstniało i stało się cięższe. Wtem od bramy dobiegł kolejny pomruk. Drewniane belki poruszały się jak człowiek drżący na zimnie. Zaczęły pękać i się wyginać. Zagrzechotały wielkie zawiasy i w miejscach ich połączeń z murami poodpadały kawałki kamienia. Arista przestała pomrukiwać i drgania ustały. A potem księżniczka wypowiedziała jednym tchem jakieś niezrozumiale

słowo i brama rozleciała się w drzazgi, które pofrunęły na wszystkie strony wraz z grudkami śniegu. *** Modina poruszyła rękami, sprawdzając więzy na nadgarstkach, ale sznur tylko wbił jej się mocniej w skórę. Merrick Marius i dwaj nieznani jej ludzie zwlekli ją z mostu i zaprowadzili do pobliskiego magazynu. Saldurowi pozwolono iść swobodnie. Budynek był ogromny i opuszczony i wymagał remontu. Przez wybite okna wpadał śnieg, który zalegał na gołych deskach. Po podłodze walały się podarte worki i potłuczone szkło. - Wyśmienicie, mój chłopcze, wyśmienicie - pochwalił Merricka Saldur, gdy jeden z pozostałych mężczyzn uwalniał mu ręce. - Dotrzymam obietnicy i zostaniesz sowicie wynagrodzony. Będziesz... - Zamknij się! - rozkazał ostrym tonem Marius. - Zaprowadźcie ich oboje na górę. Jeden z mężczyzn zarzucił sobie Modinę na ramię jak worek mąki i wszedł z nią po schodach. - Nie rozumiem - powiedział Saldur, gdy drugi nieznajomy poprowadził go w tym samym kierunku. - To jeszcze nie koniec - odparł Merrick. - DeLancy nie żyje. Nie masz pojęcia, co to oznacza. Rachunki są wyrównane. Demon jest na wolności. Dodał coś jeszcze, ale jego słowa zagłuszył hałas na górze. Mężczyzna niosący Modinę wszedł na drugie piętro i zrzucił dziewczynę na podłogę w pustym pokoju. Wyjął z kieszeni szpulkę szpagatu i mocno związał imperatorce nogi w kostkach, a potem podszedł do okna z wybitą szybą i wyjrzał na zewnątrz. Na jego twarz padlo światło księżyca. Był niskim, krępym brutalem z szorstką brodą i płaskim nosem. Nosił ciemny wełniany płaszcz z szerokimi rękawami i kapturem, ale wzrok Modiny przyciągnął skórzany pas, z którego zwisały dwa długie sztylety. Przyklęknął na jedno kolano i spojrzał na ulicę. - Ani piśnij, panienko - wymamrotał - bo będę musiał poderżnąć ci gardło. *** Drżącymi rękoma Royce ułożył ciało Gwen z boku mostu. Zamknął jej oczy i po raz ostatni pocałował ją w usta. Złożył delikatnie jej ręce na piersi i starannie ją

przykrył szorstkim, zbyt dużym płaszczem, jakby układał ją do snu. Nie potrafił zakryć jej twarzy i patrzył na nią przez długi czas. Gwen uśmiechała się nawet po śmierci. Odwrócił się, wstał i bez świadomego zamiaru ruszył przez most. - Zatrzymaj się w tym miejscu, Royce! - krzyknął Merrick, gdy Royce znalazł się po drugiej stronie. Na podstawie kierunku, z którego dobiegł głos, Royce wywnioskował, że Merrick jest na pierwszym piętrze magazynu. - Wszystkie drzwi i okna na parterze są zamknięte. Mój człowiek trzyma nóż przy gardle imperatorki. Royce zignorował Mariusa. Zręcznie wspiął się na najbliższy słup, stłukł latarnię i zdmuchnął płomień. Powtórzył to jeszcze dwa razy i cała okolica pogrążyła się w ciemności. - Mówię poważnie, Royce! - krzyknął Merrick ponownie. Nuta paniki w jego głosie świadczyła o tym, że już nie widzi Royce'a. - Nie popełniaj błędu, doprowadzając dziś do śmierci jeszcze jednej niewinnej kobiety. Royce oderwał pas materiału u dołu swojego płaszcza i zanurzył go w zbiorniku z naftą, a następnie podszedł do magazynu. - Jeśli zbliżysz się do mnie, ona zginie! - krzyknął jeszcze raz Merrick. - Cofnij się, żebym cię widział. Royce zaczął smarować naftą dół budynku. - Do diabła, Royce. Ja tego nie zrobiłem. Nie zabiłem jej. To nie ja. Royce podpalił nasączony naftą materiał i wepchnął go pod drzwi. Drewno było stare i suche i ogień zaczął je łapczywie trawić. Reszty dokonał dość silny zimowy wiatr, przenosząc płomienie na oszalowane ściany boczne. - Co ty robisz? - spytał przerażony Saldur. - Marius, rusz się. Powiedz, że poderżniesz Modinie gardło, jeśli on nie... - Już to zrobiłem, idioto! Jemu nie zależy na imperatorce. Zamierza nas wszystkich zabić! - wrzasnął Marius. Płomienie rozprzestrzeniały się szybko. Royce wrócił po więcej nafty, żeby skierować ogień w poprzek belek. Zewnętrzna strona składu gorzała i ściany płomieni gwałtownie wznosiły się ku niebu. Royce cofnął się i obserwował, jak budynek płonie, oświetlając ulicę. Czuł żar na twarzy. Ze środka dobiegły wrzaski ludzi, którzy starali się przekrzyczeć trzaski ognia. Royce czekał i patrzył, jak płomienie pożerają znak w kształcie liścia koniczyny.

Wkrótce pierwszy człowiek wyskoczył z okna na piętrze. Udało mu się dobrze wylądować, ale Royce od razu do niego doskoczył. W świetle ognia błysnął Alverstone. Mężczyzna wrzasnął, lecz najemnik się nie spieszył. Przeciął ścięgna jego nóg, uniemożliwiając mu ucieczkę, a potem usiadł na jego klatce piersiowej i odciął mu palce. Royce już dawno nie używał Alverstone'a do ćwiartowania człowieka. Zdumiewało go, jak łatwo biały sztylet przecinał najtwardsze chrząstki, a nawet kości. Pozostawił pierwszego mężczyznę, żeby się wykrwawił, gdy dostrzegł drugiego. Ten wyskoczył z okna na drugim piętrze. Źle wylądował i Royce usłyszał trzask pękającej kości. - Nie! - krzyknął mężczyzna i usiłował się odczołgać, gdy zobaczył czarną postać, która biegła do niego. Rozpaczliwie drapał śnieg. Royce, znowu działał powoli i metodycznie. Przy każdym cięciu mężczyzna wył. Gdy przestał się ruszać, Royce wyjął mu serce. Wstał, skąpany we krwi, z prawą ręką unurzaną w czerwieni po sam łokieć, i wrzucił serce przez okno, z którego mężczyzna wyskoczył. - Jesteś następny w kolejce, Saldur - szydził. - Nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć, czy je masz, czy nie. Nie było odpowiedzi. Kątem oka Royce dostrzegł ciemną postać wychodzącą z tyłu budynku. Merrick był ledwie widoczny, gdy przemykał między tańczącymi cieniami. Royce domyślił się, że zamierza ukryć się na półce pod mostem Langdon, którą Czarny Diament wykorzystywał do zastawiania pułapki na ofiarę. Pozostawił więc Saldura, żeby spłonął w magazynie. Ogień ogarnął już całe pierwsze piętro. To była tylko kwestia czasu. Jedynym wyjściem dla regenta był skok z okna, a człowiek w jego wieku kiepsko by zniósł upadek z drugiego piętra na zmarzniętą ziemię. Royce pobiegł za Merrickiem, który przestał się maskować i rzucił się otwarcie do ucieczki. Złodziej szybko go dogonił i Merrick zatrzymał się na środku mostu. Odwrócił się ze sztyletem w ręku, z twarzą zlaną potem i usmarowaną sadzą. - Nie zabiłem jej! - krzyknął. Royce nie odpowiedział. Szybko pokonał dzielącą ich odległość i zaatakował. Biały sztylet śmignął w powietrzu niczym wąż. Merrick uskoczył. Uniknął pierwszego ciosu, ale Royce dosięgnął go przy powrotnym cięciu, przejeżdżając ostrzem w poprzek jego piersi. - Posłuchaj mnie - powiedział Merrick, wciąż próbując się cofnąć. - Czemu miałbym ją zabijać? Przecież mnie znasz! Nie sądzisz, że wiedziałem, że jest moim zabezpieczeniem? Czy kiedykolwiek widziałeś, bym zrobił coś tak głupiego? Zastanów się, po co miałbym to robić? Co bym zyskał? Pomyśl, Royce, pomyśl. Z jakiego powodu miałbym ją zabijać? - Z tego samego, z którego ja zabiję ciebie. Z zemsty.

Royce zrobił wypad. Merrick próbował uskoczyć, ale nie zdążył. Zginąłby na miejscu, gdyby Royce celował w serce lub gardło, ale Alverstone trafił go w prawe ramię. Ostrze weszło głęboko i Merrick upuścił broń. - To nie ma sensu! - wrzasnął Marius. - To nie ma nic wspólnego z Nefryt. Gdybym pragnął zemsty, mógłbym cię zabić wiele lat temu. Chodziło mi tylko o Saldura i imperatorkę. Nie zamierzałem jej krzywdzić. Zawarliśmy pokój, Royce. Mówiłem poważnie o propozycji naszej ponownej współpracy. Nie jesteśmy wrogami. Nie popełniaj tego samego błędu co ja. Zostałeś wrobiony, gdy zginęła Nefryt, ale ja nie potrafiłem tego dostrzec. Nie chciałem. Teraz ktoś robi to samo mnie. Zostałem wrobiony, nie widzisz? Tak jak ty wtedy. Użyj szarych komórek! Gdybym miał kuszę, pozwoliłbym ci spalić magazyn? To nie byłem ja. To był ktoś inny! Royce ostentacyjnie się rozejrzał. - Dziwne, ale nie widzę tu nikogo innego. Zaatakował ponownie. Merrick cofnął się i trafił obcasem w wąski krawężnik na moście. - Nie masz już miejsca. - Do diabła, Royce, musisz mi uwierzyć. Nigdy bym nie zabił Gwen. Przysięgam. Nie zrobiłem tego. - Wierzę ci - powiedział Royce. - Po prostu jest mi wszystko jedno. Wykonał ostatnie pchnięcie, wbijając Alverstone'a w pierś Merricka. Marius przewrócił się do tyłu. W ostatniej chwili sięgnął ręką do jedynej rzeczy, którą mógł złapać, i obaj spadli z krawędzi mostu. *** Gdy brama się rozleciała, Hadrian nie czekał na pozostałych. Spiął konia i pognał w stronę rzeki. Złośnik poślizgnął się na śniegu i prawie upadł, skręcając za róg i stając na wprost mostu Langdon. Po tej jego stronie łabędzie z żelaza rzucały drgające cienie - cienkie, ciemne, tańczące włócznie, które przeskakiwały na boki i wykonywały ruchy podobne do dźgnięć. Po jego drugiej stronie magazyn płonął jak gigantyczny stos, a latarnie uliczne były ciemne. Hadrian zobaczył ją leżącą z boku. - Drogi Mariborze, nie! Podbiegł do Gwen. Płatki śniegu zebrały się na jej zamkniętych oczach i przykleiły do ciemnych rzęs. Przyłożył głowę do jej piersi. Serce nie biło. Nie żyła.

- To nie ma sensu! - usłyszał czyjś krzyk. Omiótł wzrokiem most i zobaczył ich przy szczycie przęsła. Royce i Merrick stali na krawędzi. Marius był ranny i nieuzbrojony. Krzyczał. Hadrian zerwał się i popędził naprzód, ślizgając się na śniegu. Z odległości zaledwie kilku kroków zobaczył, jak Royce przebija Merricka sztyletem, a potem obaj spadają do wody. Zatrzymał się nad półką i spojrzał w dół. Serce waliło mu w piersi jak młotem. Z takiego wysoka wzburzona rzeka Bernum wyglądała jak ciemna wstęga z jasnymi punktami spienionej wody rozbijającej się o skały. Zobaczył, jak coś ciemnego jeszcze spada, a po chwili uderza o powierzchnię, powodując krótki rozbłysk. *** Arista zgięła i rozprostowała palce, po czym wspięła się z powrotem na konia. Breckton też dosiadł wierzchowca i pojechał naprzód, żeby porozmawiać z krzyczącymi strażnikami bramy. Hadrian już zniknął na jednej z krętych ulic. Nikt nie zająknął się na temat eksplodującej bramy. Jako że nie mieli już przewodnika w osobie Hadriana, sir Breckton podjął się poprowadzenia oddziału przez Colnorę. Gdy przekraczali Bernum mostem Warpole, w połowie drogi zobaczyli płonący magazyn przy moście znajdującym się kawałek dalej w dół rzeki i już wiedzieli, dokąd muszą się kierować. Breckton nie zawrócił, lecz pojechał przez Warpole i dotarł do mostu Langdon od strony magazynu, przez co musieli przejechać obok monstrualnego ognia. Szalejący pożar trawił budynek. Płonący kolos hipnotyzował Aristę. Olbrzymie spirale płomieni pięły się ku niebu. Paliły się wszystkie cztery kondygnacje. Północna ściana pokryła się pęcherzami i trzeszczała. Wschodnia ściana zwinęła się i częściowo zapadła, rzucając w powietrze snopy iskier i deszcz płonących odłamków, które zasyczały po zetknięciu ze śniegiem. Z rozbitych okien wydobywały się kłęby białego dymu. Pobliski dąb stał w płomieniach, a jego nagie konary przeobraziły się w gigantyczną pochodnię. Arista usłyszała kobiecy krzyk. - To Modina! - wrzasnęła Amilia, ściągając wodze swojego konia tak mocno, że zwierzę potrząsnęło łbem i zrobiło krok do tyłu. - Ona jest w środku! Sir Breckton i kilku jego ludzi zsiedli z koni i podbiegli do wejścia. Wyłamali zaryglowane drzwi, ale musieli się cofnąć przed falą żaru. Breckton zarzucił sobie płaszcz na głowę i zaczął wchodzić. - Stój! - krzyknęła Arista, zsuwając się z siodła.

Rycerz się zawahał. - Zginiesz, zanim do niej dotrzesz. Ja pójdę. - Ale... - zaczął Breckton, lecz przerwał. Pocierając się po szczęce, spojrzał na ogień, a następnie na Aristę. - Możesz ją uratować? - Nie wiem. Nigdy tego nie robiłam, ale mam większe szanse od ciebie. Ty tylko pilnuj, żeby nikt się nie zbliżał - przekonywała Arista. Ręce schowała w rękawach, a głowę i twarz skryła pod kapturem szaty Esrahaddona. Podeszła do walącego się magazynu. Gdy uświadomiła sobie, że wyczuwa ruchy ognia, ogarnęła ją radość. Płomień zachowywał się jak żywa istota. Słabł, kłapał i karmił się starym drewnem jak żarłoczna bestia. Był wygłodniały, nienasycony i bezgranicznie łakomy. Gdy Arista zbliżyła się do niego, wyczuła, że ją zauważył i zaczął jej pożądać. Nie, powiedziała do ognia. Jedz drewno. Nie zwracaj na mnie uwagi. Ogień zasyczał. Zostaw mnie w spokoju, bo cię zgaszę. Arista wiedziała, że zdołałaby wywołać ulewę lub nawet trąbę powietrzną, ale deszcz nie odniósłby zamierzonego skutku po zbyt długim czasie, a wiatr przewróciłby kruchy budynek. Być może istniał inny sposób na całkowite wyeliminowanie ognia, lecz nie znała go, a Modina nie mogła czekać, aż Arista znajdzie rozwiązanie. Ogień kłapnął. Księżniczka poczuła, jak żywioł odwraca swój wzrok, i weszła przez poczerniały otwór drzwiowy. Znalazła się w płonącym piekle pełnym dymu. Wszystko wokół niej się paliło. W całym budynku grasowały gorące prądy powietrza. Arista kroczyła przez szalejącą rzekę czarnego powietrza, które rozstępowało się wokół niej. Znalazłszy przypalone drewniane schody, zaczęła po nich ostrożnie wchodzić. Deski pod jej stopami rozszczepiały się i pękały z trzaskiem. Dzięki ochronie, którą zapewniała jej szata, Arista czuła ciepło, ale nic poza tym. Powietrze wdychane przez materiał było świeże i chłodne. - Dzięki, Esra - wymamrotała, zagłębiając się w gęstym, falującym dymie. Usłyszała przytłumiony krzyk nad głową i poszła na górę. Na drugim piętrze znalazła Modinę na środku małego pokoju. Imperatorka miała związane ręce i nogi. Ogień delektował się starszym, suchszym drewnem głównego zastrzału po drugiej stronie pomieszczenia i ignorował świeższe deski podłogowe, na których leżała. - Zostało niewiele czasu - oceniła księżniczka, spoglądając do góry. - Możesz chodzić?

- Tak - odparła Modina. Arista, mozoląc się przy rozwiązywaniu rąk imperatorki, łajała się za to, że nie ma przy sobie sztyletu. Razem zdjęły więzy z nóg Modiny. Imperatorka się krztusiła. Arista zdjęła szatę i momentalnie poczuła uderzenie intensywnego ciepła. Okryła nią ramiona swoje i Modiny jak kocem i przyłożyła jeden rękaw do ust. - Oddychaj przez materiał - poinstruowała władczynię, przekrzykując ryk ognia. Obie kobiety zeszły razem po schodach. Arista skupiała uwagę na zamiarach ognia i odstraszała go, gdy za bardzo się przybliżał. Jedna belka nad nimi pękła i zwaliła się z grzmotem. Uderzenie wstrząsnęło budynkiem. Pod Aristą zapadł się stopień i Modina w porę pociągnęła ją do przodu, ratując przed upadkiem z drugiego piętra. - Możemy podziękować lochom za to, że ważysz jak piórko - stwierdziła Modina przez rękaw. Zeszły na parter i razem wybiegły z magazynu. Gdy tylko Modina pojawiła się na dworze, Amilia zarzuciła jej ręce na szyję. - Tam jest jeszcze ktoś - oznajmił sir Breckton. - W górnym oknie na skraju. - Pomocy! - krzyknął Saldur. -- Niech ktoś mi pomoże! Kilka osób spojrzało na Aristę, ale księżniczka nie ruszyła z powrotem do budynku. - Pomóżcie mi! - wrzasnął. Arista cofnęła się, żeby lepiej widzieć. Starzec płakał. Jego twarz wykrzywiał wyraz grozy. - Aristo! - błagał, gdy ją dostrzegł. - W imię Novrona... Pomóż mi, dziecko. - Szkoda - odpowiedziała, przekrzykując huczący ogień - że nie ma tu Hilfreda, żeby cię uratował. Rozległ się kolejny głośny trzask i w oczach Saldura pojawił się wyraz paniki. Stary człowiek chwycił się kurczowo parapetu, gdy podłoga się pod nim zapadła. Krzyknął po raz ostatni. Jego palce się ześlizgnęły i Maurice Saldur, dawny biskup Kościoła Nyphrona, wspólregent i architekt nowego imperium, zniknął w płomieniach. *** Hadrian pochylał się nad krawędzią mostu i spoglądał na rzekę. Wpatrywał się w miejsce daleko w dole, gdzie ciało uderzyło o wodę. Pod wpływem powiewu wiatru spod mostu podfrunął do góry znajomy płaszcz. Serce zabiło Hadrianowi mocniej, gdy zobaczył cztery palce na ukrytej półce biegnącej pod przęsłem. W pośpiechu objął nogami słup latarni i opuścił się niżej.

Zobaczył Royce'a, który był poza jego zasięgiem. Przyjaciel trzymał się lewą ręką mostu, a jego nogi zwisały swobodnie. - Royce! - zawołał Hadrian. Wspólnik nie podniósł głowy. - Royce, do diabła, spójrz na mnie! Royce wciąż patrzył na spienione wody, podczas gdy wiatr targał jego czarną peleryną jak połamanymi skrzydłami ptaka. - Royce, nie mogę cię dosięgnąć! - krzyknął Hadrian, wyciągając rękę do przyjaciela. - Musisz mi pomóc. Podaj mi drugą rękę, żebym mógł cię wciągnąć. Nastąpiła pauza. - Merrick nie żyje - rzekł Royce cicho. - Wiem. - Gwen nie żyje. Hadrian po chwili wahania odpowiedział: - Tak. - Ja... spaliłem Modinę żywcem. - Royce, niech to szlag! To nieważne. Proszę, spójrz na mnie. Royce powoli podniósł głowę i kaptur zsunął mu się na plecy. Hadrian zobaczył, że po policzkach jego przyjaciela spływają łzy. Nie chciał spojrzeć Hadrianowi w oczy. - Nie rób tego! - ryknął Hadrian. - Ja... Już mi nic nie zostało - wymamrotał Royce, a jego słowa prawie zagłuszył wiatr. - Ja nie... - Royce, posłuchaj mnie. Musisz wytrzymać. Nie poddawaj się. Nie waż się poddawać. Słyszysz mnie? Słuchasz mnie, Royce Melborn? Musisz wytrzymać, Royce. Proszę... Podaj mi rękę. Daj mi rękę! Royce gwałtownie odchylił głowę jeszcze bardziej do tyłu, wlepił wzrok w Hadriana, a w jego oczach pojawił się wyraz zaciekawienia. - Co... Co powiedziałeś? - Powiedziałem, że nie mogę cię dosięgnąć. Musisz mi pomóc. Hadrian opuścił rękę jeszcze niżej. Royce schował Ałverstone'a i rozkołysał się, wyrzucając prawą rękę do góry. Hadrian chwycił jego dłoń i podciągnął przyjaciela.