Penelope Douglas - Until You 1.5

Penelope Douglas – Fall Away 1.5 – Until You

Tłumaczyła: Eiden // http://chomikuj.pl/Eiden

Prolog

Mam na imię Jared. Mam na imię Jared. Mam na imię Jared. Powtarzałem to w kółko, próbując zapanować nad szybkim biciem serca. Chciałem zejść na dół i przywitać naszych nowych sąsiadów, ale byłem zbyt zdenerwowany. Teraz w domu obok mieszkało dziecko - pewnie tak jak ja miało dziesięć lat - i uśmiechnąłem się, gdy zobaczyłem że miała założoną baseballówkę i tenisówki marki Chucks. Inne dziewczyny w mojej okolicy tak się nie ubierały, a ona też była ładna. Oparłem się o parapet, spoglądając na dom obok, który tętnił życiem od muzyki i światła. Nikt tam nie mieszkał przez długi czas, a gdy już tam ktoś zamieszkał, to tylko starsi ludzie. Między naszymi domami stało duże drzewo, ale wciąż mogłem wszystko widzieć przez zielone liście. - Hej, skarbie. Odwróciłem głowę, by zobaczyć jak moja mama opiera się o framugę moich drzwi. Uśmiechała się, ale jej oczy były szkliste, a ubrania pomarszczone. Znowu była chora. Zawsze była chora, gdy piła napoje z butelek. - Zauważyłam, że mamy nowych sąsiadów - kontynuowała.- Spotkałeś już ich? - Nie - potrząsnąłem głową, z powrotem spoglądając w okno, chcąc by już poszła.- Mają dziewczynkę. Żadnych chłopców. - Więc nie możesz zaprzyjaźnić się z dziewczyną?- jej głos załamał się i usłyszałem, jak przełknęła ślinę. Wiedziałem, co nadchodziło i mój żołądek napiął się.

- Nie, nie mogę. Nie lubiłem rozmawiać ze swoją mamą. Tak właściwie, to nie wiedziałem jak z nią rozmawiać. Często byłem sam i mnie wkurzała. - Jared... - zaczęła, ale nie kontynuowała. Po chwili usłyszałem jak wychodzi i trzaska drzwiami na tyłach korytarza. Pewnie poszła zwymiotować do łazienki. Moja mama często piła alkohol, zwłaszcza podczas weekendów i nagle nie miałem ochoty poznać blondwłosej dziewczynki z domu obok. No i co z tego, że wyglądała na fajną i lubiła jeździć na rowerze? Albo z tego, że słyszałem jak z jej pokoju dochodzi Alice in Chains? Przynajmniej tak sądziłem, że to był jej pokój. Zasłony były zasunięte. Ale wtedy zobaczyłem, jak odsuwa zasłony i znieruchomiałem. Była tam. To był jej pokój! I z jakiegoś powodu uśmiechnąłem się. Podobało mi się, że nasze pokoje były naprzeciwko siebie. Zmrużyłem oczy, by lepiej się jej przyjrzeć, gdy otworzyła podwójne,oszklone drzwi, ale otworzyłem je szeroko, gdy zdałem sobie sprawę co robiła. Co? Zwariowała? Otworzyłem moje okno i wysunąłem się na nocne powietrze. - Hej!- krzyknąłem do niej.- Co ty wyprawiasz? Szarpnęła głowę w górę i zaparło mi dech w piersiach, gdy zobaczyłem jak kołysze się na gałęzi, gdy spróbowała zachować równowagę. Jej ręce zamachnęły się z boku na bok i natychmiast wyszedłem przez swoje ono i wspiąłem się na drzewo, by jej pomóc. - Uważaj!-krzyknąłem, kiedy pochyliła się i obiema dłońmi chwyciła grubej gałęzi. Prześlizgnąłem się po drzewie, trzymając się gałęzi przy mojej głowie dla wsparcia. Głupia dziewczyna. Co ona wyprawia? Jej niebieskie oczy były wielkie, gdy stanęła na czworakach, trzymając się drzewa, gdy te zatrzęsło się pod nią. - Nie możesz sama wchodzić na drzewa - warknąłem.- Niemal spadłaś. Chodź tutaj - pochyliłem się, by chwycić ją za dłoń. Palce momentalnie mnie zamrowiły, jak wtedy, gdy drętwieją nam części ciała. Wstała na drżące nogi i chwyciła się gałęzi nad moją głową, gdy zaprowadziłem nas oboje w stronę pnia. - Dlaczego to zrobiłeś?- poskarżyła się za mną.- Wiem, jak wchodzić na drzewa. Wystraszyłeś mnie i niemal spadłam. Spojrzałem na nią i usiadłem na grubej, wewnętrznej części drzewa. - Pewnie - otrzepałem dłonie o moje długie bojówki khaki. Spojrzałem na naszą ulicę, Fall Away Lane, ale nie mogłem pozbyć się

tego uczucia jej dłoni w swojej. Mrowienie rozprzestrzeniło się w górę mojej ręki i po całym ciele. Było tak, jakby włosy stanęły mi dęba i chciałem się roześmiać, bo to łaskotało. A ona stała tam, pewnie wciąż obrażona, ale po kilku sekundach usiadła obok mnie. Nasze nogi zwisły razem z gałęzi. - Tak więc - odezwała się, wskazując na mój dom.- Mieszkasz tam? - Tak. Z mamą - powiedziałem i spojrzałem na nią w chwili, by zauważyć jak spogląda w dół i zaczęła bawić się swoimi palcami. Przez kilka chwil wyglądała na smutną, ale potem zmarszczyła razem brwi i wyglądała tak, jakby próbowała się nie rozpłakać. Co takiego powiedziałem? Wciąż była ubrana w te same rybaczki w których widziałem ją wcześniej, gdy rozpakowywała ciężarówkę wraz ze swoim tatą. Miała rozpuszczone włosy i pomimo brudu na spodniach, to wyglądała czysto. Siedzieliśmy tam przez chwilę, patrząc na ulicę, słuchając szumu wiatru i szeleszczących liści. Wydawała się naprawdę mała obok mnie, jakby w każdej chwili miała spaść z gałęzi, nie będąc w stanie się utrzymać. Kąciki jej ust były skierowane w dół i nie wiedziałem dlaczego była taka smutna. Wszystko co wiedziałem, to to, że nie chciałem nigdzie pójść, aż nie poczuje się lepiej. - Widziałem twojego tatę - zacząłem.- Gdzie jest twoja mama? Zadrżała jej dolna warga i spojrzała na mnie. - Moja mama umarła w czasie wiosny - jej oczy były zaszklone od łez, ale wzięła kilka długich oddechów, jakby próbowała być silna. Nigdy nie spotkałem dziecka, które miało martwą mamę albo tatę i poczułem się źle za to, że nie lubiłem swojej mamy. - Ja nie mam taty - powiedziałem jej, starając się, by poczuła się lepiej.Odszedł, gdy byłem dzieckiem a moja mama powiedziała, że nie był dobrym człowiekiem. Przynajmniej twoja mama nie chciała cię zostawić, prawda? Wiedziałem, że zabrzmiałem głupio. Nie chciałem by wyszło tak, jak miała lepiej ode mnie. Po prostu czułem się tak, jakbym powinien powiedzieć jej cokolwiek, by poprawił jej się nastrój. Nawet przytulić ją, co naprawdę chciałem zrobić w tej chwili. Ale nie zrobiłem. Za to zmieniłem temat. - Widziałem, że twój tata ma stary samochód. Nie spojrzała na mnie, ale przewróciła oczami. - To Chevy Nova. A nie tylko stary samochód. Wiedziałem, jaki był to model. Tylko chciałem sprawdzić, czy ona wiedziała. - Lubię samochody -skopałem swoje tenisówki DC, pozwalając im spaść na ziemię, a ona zrobiła to samo ze swoimi Chucksami. Nasze bose stopy zakołysały się tam i z powrotem w powietrzu.- Pewnego dnia będę się ścigać

na Pętli - powiedziałem jej. Uniosła oczy i odwróciła się do mnie. - Na Pętli? Co to? - To tor wyścigowy, gdzie chodzą duże dzieciaki. Będziemy mogli tam pójść, gdy będziemy w liceum, ale będziemy musieli mieć samochód. Mogłabyś przyjść i mnie dopingować. - Dlaczego nie mogłabym się ścigać?- wyglądała na złą. Mówi poważnie? - Nie sądzę, by pozwolili dziewczynom się ścigać - powiedziałem, próbując nie roześmiać się w jej twarz. Zmrużyła oczy i spojrzała z powrotem na ulicę. - W takim sprawisz, żeby mi pozwolili. Moje kąciki ust uniosły się, ale powstrzymałem śmiech. - Może. Całkowicie. Wyciągnęła w moją stronę dłoń. - Jestem Tatum, ale wszyscy nazywają mnie Tate. Nie podoba mi się Tatum. Rozumiesz? Skinąłem głowę, chwytając jej dłoń w swoją i uczucie ciepła znowu rozprzestrzeniło się w mojej ręce. - Jestem Jared.

Rozdział 1

6 lat później...

Krew wycieka z moich ust na podłogę niczym długi strumień czerwonej farby. Pozwalam się jej zebrać w moich ustach, aż sama skapuje, odkąd wszystko boli mnie tak cholernie mocno, że nie mogę jej wypluć. Pochodzi z moich dziąseł i języka, ale mam tylko nadzieję, że nie pochodzi też z mojego brzucha. - Tato, proszę - głos drży mi tak samo jak moje ciało ze strachu. Nie nazwałem go „tatą” od tygodni, ale jestem przerażony. Jeżeli zobaczy mnie jako swojego syna, to może już nas nie skrzywdzi. Może po prostu wróci na kanapę, napije się i zostawi nas w spokoju. Klękam na kuchennej podłodze, drżąc z dłońmi związanymi za moimi plecami. Szorstkie liny wgryzają się w moją skórę, ale nie boli to jak cała reszta. - Prosisz mnie, lamusie?- i pasek uderza mnie w plecy. Zaciskam oczy, krzywiąc się, gdy płomień rozprzestrzenia się na moich łopatkach. Zamykając usta, powstrzymuję się od wydania jakiegokolwiek dźwięku, gdy oddycham przez nos, aż pieczenie mija. Muszę tylko trzymać uniesioną głowę. Gdy ostatnim razem ją opuściłem w dół w bólu, to kopnął mnie w twarz. Skóra na moich ustach jest rozciągnięta i obrzęknięta a śliski, metaliczny smak krwi wypełnia moje usta. Tate. Jej twarz miga mi w głowie i wczołguję się z powrotem do myśli, które wypełnia. Gdzie jesteśmy razem. Jej słoneczne włosy rozwiewa wiatr, gdy wspinamy się na skały wokół stawu rybnego. Zawsze wchodzę za nią w przypadku gdyby się potknęła. Jej burzowo niebieskie oczy uśmiechają się do mnie.

Ale mój ojciec się przełamuje przez tą wizję. - Nie proś! Nie przepraszaj! Właśnie to dostałem za pozwolenie tej cipie, by wychowywała cię przez te wszystkie lata. Wyrosło z ciebie nic innego, jak tchórz. Moja głowa szarpnęła się do góry i zaczyna boleć mnie jej skalp, gdy pociągnął mnie za włosy, bym spojrzał mu w oczy. Żołądek podnosi mi się do gardła, gdy czuję zapach piwa i papierosów w jego oddechu. Chcę oddychać przez usta, bym nie czuł jego zapachu, ale zbyt boję się je otworzyć. Jakikolwiek dźwięk albo ruch i skrzywdzi nas bardziej. - Przynajmniej Jax się słucha - syczy i mój brzuch drży z mdłości.- Co nie, Jax?- krzyczy przez ramię. Mój ojciec puszcza mnie i podchodzi do głębokiej zamrażarki w rogu kuchni i stuka w nią dwa razy. - Żyjesz tam jeszcze? Każdy nerw na mojej twarzy zapala się z bólu, gdy próbuję powstrzymać łzy. Nie chcę płakać czy krzyczeć, ale Jax jest w zamrażarce niemal dziesięć minut. Całe dziesięć minut bez żadnego dźwięku! Dlaczego mój ojciec to robi? Dlaczego wyżywa się na Jaxie, gdy jest zły na mnie? Ale jestem cicho, bo właśnie takie lubi swoje dzieci. Jeśli dostanie to czego chce, to może wypuści mojego brata. Musi tam marznąć i nie wiem, czy jest tam wystarczająco dużo powietrza. Jak długo ktoś może przetrwać w zamrażarce? Może już jest martwy. Boże, jest tylko dzieckiem! Mrugam, by powstrzymać łzy. Proszę, proszę, proszę... - Tak więc... - mój ojciec podchodzi do swojej dziewczyny, Sherilynn, ćpunki i swojego przyjaciela, Gordona, obleśnego skończeńca, który patrzy na mnie dziwnie. Oboje siedzą przy kuchennym stole, rozkoszując się z jakiegokolwiek narkotyku, jaki dzisiaj trafił do menu, nie zwracając uwagi co się dzieje z dwoma bezbronnymi dzieciakami w pomieszczeniu. - Co o tym sądzicie?- kładzie po dłoni na ich ramionach.- Jak nauczymy mojego chłopca, by stał się mężczyzną? Obudziłem się z pulsem walącym w szyi i głowie. Powieki ciążyły mi jak cholera, gdy próbowałem zamrugać, by odzyskać ostrość widzenia, ale i tak usiadłem i szybko się rozejrzałem po pokoju. Poranne światło wpadało do pokoju niczym róg powietrzny, więc uniosłem dłonie, by osłonić oczy przez bolesnymi promieniami. Wiedziałem, że mojego ojca tu nie było. Wiedziałem, że Gordon i Sherilynn już dawno zniknęli, ale nie mogłem zignorować tego wspomnienia w mojej głowie, by zawsze być tego pewnym. Rozejrzałem się po pokoju. Rzeczy z mojej komody zostały zepchnięte na podłogę, ale nie było to niezwykłe, że robiłem bałagan, gdy byłem pijany. Oprócz tego zamętu, mój pokój był cichy i bezpieczny.

Nie było tak do chwili, gdy to moje oczy zatoczyły pełne koło i spoczęły wreszcie na wzniesieniu pod kołdrą obok mnie. Ignorując walenie serca w piersi po śnie, odsunąłem koc, by zobaczyć z kim byłem na tyle głupi - albo pijany - by spędzić całą noc w moim domu. Wspaniale. Kolejna pieprzona blondynka. Co ja do cholery sobie myślałem? Blondynki nie były w moim typie. Zawsze wyglądały jak dobre dziewczynki. Nie egzotycznie ani chwilowo interesujące. Zbyt czyste. Wyglądały jak typ dziewczyny z sąsiedztwa. A kto tak naprawdę tego chciał? Ale przez ostatnich kilka dni chciałem tylko blondynek. Było tak, jakby coś chorego przyciągało mnie do samo destrukcji z blondynką, którą uwielbiałem nienawidzić. Ale... musiałem przyznać, że ta dziewczyna była seksowna. Jej skóra wyglądała na gładką i miała ładne cycki. Chyba wcześniej powiedziała coś o tym, że przyjechała z Purdue do domu na wakacje. Nie sądzę, bym wspomniał jej coś o tym, że wciąż chodzę do liceum. Może powiem jej o tym, gdy się obudzi. Tak dla sportu. Oparłem głowę, ale znowu ją poderwałem, gdy do drzwi mojego pokoju rozległo się pukanie. - Jared?- zawołała moja matka i skuliłem się. W głowie waliło mi tak, jakby ktoś przez całą noc wbijał w nią widelec i nie chciałem teraz z nią rozmawiać. Ale i tak wyskoczyłem z łóżka i skierowałem się do drzwi, zanim dziewczyna obok mnie się poruszyła. Uchyliłem je nieco, patrząc na swoją matkę z taką cierpliwością, na jaką tylko było mnie stać. Miała na sobie różowe spodnie dresowe i bluzkę z długim rękawem tak właściwie, to strój ten pasował na niedzielę - ale od szyi w górę był tam bałagan jak zwykle. Włosy miała związane w kok, a makijaż z poprzedniego dnia był rozmazany pod jej oczami. Jej kac pewnie rywalizował z moim. Jedyny powód, przez który wstała i się poruszała, to ten, że jej ciało było do tego cholernie przyzwyczajone. - Czego chcesz?- zapytałem. Myślę, że czekała aż ją wpuszczę, ale nie było nawet takiej opcji. - Tate wyjeżdża. Serce znowu zaczęło walić mi w piersi. Kurwa, to już dzisiaj? - No i?- przybrałem obojętną postawę. Przewróciła oczami na mnie. - No i pomyślałam, że ruszysz swój tyłek i się pożegnasz. Wyjeżdża na cały rok, Jared. Kiedyś się przyjaźniliście. Potrząsnąłem głową, zanim zamknąłem drzwi przed jej twarzą. Taa, jakbym już zamierzał zbiec na dół i uścisnąć Tate na pożegnanie.

Nie obchodziło mnie to i cieszyłem się, że się jej wreszcie pozbędę. Ale w tym samym czasie ścisnęły mi się gardło. Oparłem się plecami o drzwi, czując jak ciężar tysiąca cegieł spada na moje ramiona. Zapomniałem, że dzisiaj wyjeżdża. Od imprezy u Beckmanów, która miała miejsce dwa dni temu, byłem prawie non stop pijany. Cholera. Powietrze w pokoju zgęstniało i zacisnęła mi się pierś. Słyszałem tylko, jak na zewnątrz zamykają się drzwi samochodu i nakazałem sobie zostać tam gdzie byłem, bo nie chciałem jej zobaczyć. - Jared!- spiąłem się, gdy moja mama zawołała z dołu.- Pies jest na dworze. Lepiej idź po niego. Świetnie. Zajebiście. Chcecie się założyć, że specjalnie wypuściła tego przeklętego psa? I to przez drzwi frontowe? Zmarszczyłem brwi tak mocno, że aż zabolało. Założyłem dżinsy z poprzedniej nocy i otworzyłem drzwi, nie przejmując się tym, czy dziewczyna z Purdue się obudzi, po czym zszedłem po schodach. Moja mama czekała przy otwartych drzwiach frontowych, wyciągając ku mnie smycz i uśmiechając się, jakby była sprytna. Wyrywając ją z jej ręki, wyszedłem na dwór i skierowałem się na podwórko Tate. Madman nie poszedłby nigdzie indziej. - Przyszedłeś się ze mną pożegnać?- Tate klęczała na trawniku przed domem, blisko Bronco swojego taty, uśmiechając się, jakby był to świąteczny poranek. Zacisnęła oczy, gdy Madman polizał ją w szyję i przełknąłem ślinę na dźwięk jej chichotu, uwielbiając go bardziej, niż chciałem się przyznać. On też był szczęśliwy, merdając ogonem z zawrotną przyjemnością i momentalnie poczułem się tak, jakbym był intruzem. - Och, ja ciebie też kocham!- brzmiała tak, jakby mówiła do dziecka, tak słodko i w ogóle, a Madman wciąż trącał i lizał jej twarz. Nie powinien jej kochać aż tak bardzo. Co dla niego zrobiła przez ostatnie dwa lata? - Madman, chodź - warknąłem tak naprawdę nie do psa. Oczy Tate przeniosły się na mnie. - Nie musisz być takim kretynem - wstała, krzywiąc się i wtedy zauważyłem w co była ubrana. Miała na sobie koszulkę Nine Inch Nails, którą dałem jej, gdy mieliśmy czternaście lat i pierś ścisnęła mi się z głupiego, nieznanego powodu. Zapomniałem, że ją miałam. No dobra... nie bardzo. Myślę, że nie zdawałem sobie sprawy, że wciąż ją miała. Pewnie nawet nie pamiętała, że ją jej dałem, ale nie miałem nic przeciwko, że ją na sobie miała. Teraz ją zdecydowanie wypełniała. Klękając, by przypiąć smycz do obroży Madmana, zmierzyłem ją z płaską, znudzoną miną. - Znowu się odzywasz.

Chociaż mój bezinteresowny ton był całkowitym kłamstwem. Prawda była taka, że żyłem po to, by z nią zadzierać. Nawet teraz, wiedząc, że wyjeżdżała na rok, miałem trudności z przekonaniem samego siebie, że nie miało to dla mnie żadnego znaczenia. Będę szczęśliwszy bez niej, tłumaczyłem sobie. Była niczym. A jednak usłyszałem cichy głosik w mojej głowie. Była wszystkim. Pokręciła głową, a ból był widoczny w jej oczach, gdy odwróciła się by odejść. Podejrzewałem, że nie zamierzała walczyć. Nie dzisiaj. Piątkowa impreza musiała być jednorazowym wyskokiem. - Właśnie to zamierzasz ubrać do samolotu?- spytałem szyderczo. Co do cholery, palancie? Powinienem odejść, ale cholera, nie mogłem przestać jej zaczepiać. Było to jak uzależnienie. Odwróciła się do mnie, zaciskając palce w pięści. - Dlaczego pytasz? - Tylko dlatego, że wyglądasz nieco niechlujnie - ale było to grube kłamstwo. Czarna koszulka była znoszona, ale otulała jej ciało, jakby była dla niej stworzona, a jej ciemne dżinsy uwidaczniały jej tyłeczek, podpowiadając mi jak dokładnie wyglądałaby nago. Wyglądała jak ogień i cukier i w tym samym czasie chciałem się tym rozkoszować i spłonąć. - Ale nie martw się - ciągnąłem.- Rozumiem. Zmrużyła oczy. - Co rozumiesz? Pochylając się do przodu, posłałem jej radosny uśmiech. - Zawsze lubiłaś nosić moje ubrania - niemal szepnąłem. Otworzyła szeroko oczy i było jasne, że była wkurzona, gdy zbladła. Było to widoczne na całej jej twarzy. I uśmiechnąłem się do siebie, bo uwielbiałem ten widok. Jednak nie uciekła. - Poczekaj chwilę - uniosła palec wskazujący i odwróciła się, by podejść do samochodu. Grzebiąc pod przednim siedzeniem, gdzie jej ojciec trzymał apteczkę, wyłowiła coś i trzasnęła drzwiami. Gdy do mnie wróciła, to zauważyłem, że trzymała zapalniczkę w dłoni. Zanim zdążyłem zarejestrować co się działo, to ściągnęła koszulkę, odkrywając swoje idealne piersi w seksownym sportowym staniku. Moje serce zaczęło mocniej walić w mojej klatce piersiowej. Jasna cholera. Patrzyłem, nie oddychając, jak uniosła koszulkę, zapaliła zapalniczkę i podpaliła brzeg płomieniem, spopielając kawałek. Suka! Co w nią tak nagle wstąpiło? Spojrzałem jej w oczy i czas zatrzymał się, gdy patrzyliśmy na siebie,

zapominając o płonącym materiale między nami. Jej włosy tańczyły wokół jej ciała, a jej burzowo niebieskie oczy przeszywały moją skórę, mój mózg i moją zdolność do mówienia i ruszania się. Zadrżały jej nieco ramiona, a jej oddech, choć stały, był głęboki i napędzany emocjami. Była zdenerwowana jak diabli. Dobra, więc złamanie Madocowi nosa tamtej nocy nie było fuksem. Walczyła. Może myślała, że skoro wyjeżdża z miasta, to mogła lekceważyć niebezpieczeństwo. Ale tak dokładnie, to tego nie robiła. Nie. Po prostu całkowicie mnie lekceważyła. I moje pięści zacisnęły się z nową energią. Mogła to być tylko chwila albo godzina, ale nagle sparaliżowała mnie myśl jak bardzo będę za nią tęsknić. Nie tęsknić za nienawidzeniem jej albo kontrolowaniem. Po prostu tęsknić za nią. I przy tym zrozumieniu zacisnąłem szczękę tak mocno, że aż mnie zabolała. Suka. Wciąż mnie posiadała. - Tatum Nicole! Jej tata krzyknął z ganku i obydwoje podskoczyliśmy, wracając do rzeczywistości. Podbiegł do nas i wyrwał koszulkę z jej ręki, depcząc ją na ziemi. Nie odwróciłem wzroku od jej oczu, ale trans został przerwany i wreszcie byłem w stanie odetchnąć. - Do zobaczenia za rok, Tatum - warknąłem, mając nadzieję, że zabrzmiało to jak groźba. Niczego nie powiedziała, tylko spojrzała na mnie ze złością, podczas gdy jej ojciec kazał wrócić jej do domu, by założyła nową koszulkę. Wróciłem do mojego domu z Madmanem u boku i otarłem chłodny pot z czoła. Cholera. Zassałem powietrze, jak wodę. Dlaczego nie mogłem wyrzucić tej dziewczyny spod swojej skory? Jej małe, gorące zapędy pirotechniczne nie pomogłyby mi jej wypłukać z siebie. Strach zakorzenił się w moim mózgu, gdy zrozumiałem, że naprawdę wyjeżdżała. Każdego dnia będzie żyć, nie myśląc o mnie. Będzie chodzić na randki z jakimkolwiek dupkiem, jaki okaże jej zainteresowanie. A najgorsze w tym było to, że nie będę mógł jej widzieć ani usłyszeć. Miała życie beze mnie w nim i byłem przerażony. Wszystko nagle wydawało się być obce i niekomfortowe. Mój dom, moja dzielnica, myśl, by za tydzień wrócić do szkoły. - Kurwa - warknąłem pod nosem. To gówno musiało wreszcie się skończyć.

Potrzebowałem rozproszenia. I to wiele. Gdy już znalazłem się w środku, to zauważyłem, że wszedłem z psem po schodach prowadzących do mojego pokoju, grzebiąc w kieszeni za telefonem. Gdyby zadzwonił ktoś inny, to Madoc nie odebrałby tak wcześnie. Ale dla swojego najlepszego kumpla odebrał po zaledwie dwóch sygnałach. - Wciąż. Śpię - mruknął. - Wciąż masz ochotę urządzić imprezę nad basenem zanim zacznie się szkoła?- zapytałem, wybierając Crazy Bitch Buckcherry na iPodzie na komodzie. - Teraz o tym gadamy? Szkoła zaczyna się dopiero za tydzień- brzmiał tak, jakby połowa jego twarzy była zagrzebana w poduszce, ale właśnie tak mówił przez ostatnich kilka dni. Miał problemy z oddychaniem przez noc po tym jak tamtej nocy Tate złamała mu nos. - Dzisiaj. Dziś po południu - powiedziałem, podchodząc do okna. - Stary - wymamrotał.- Wciąż jestem martwy po ostatniej nocy. Prawdę mówiąc, to ja też. W głowie wciąż szumiało mi od alkoholu, w którym wczorajszej nocy próbowałem utonąć, ale nie było mowy, bym mógł siedzieć przez cały dzień tylko z myślami, które miałyby mi dotrzymywać towarzystwa. Tate wyjeżdżała na rok do Francji. Stała na przednim podwórzu w swoim staniku, podpalając ogień. Potrząsnąłem głową, by pozbyć się tych obrazów z głowy. - W takim razie wskoczymy na siłownię i wypocimy kaca. Potrzebuję rozproszenia - nakazałem. Dlaczego właśnie to powiedziałem? Teraz będzie wiedzieć, że coś było nie tak, a ja nie lubiłem, gdy ludzie wiedzieli o moich problemach. - Tate już pojechała?- zapytał niemal nieśmiało. Napiąłem ramiona, ale zachowałem spokojny ton, gdy patrzyłem jak wyszła ze swojego domu w nowej koszulce. - Kto o niej mówi? Urządzasz imprezę czy nie? Milczał przez kilka sekund, zanim wymamrotał: - Uch huh - brzmiał tak, jakby miał coś więcej do powiedzenia, ale mądrze zdecydował się zamknąć swoje cholerne usta.- Dobra. Chociaż nie chcę widzieć tych samych ludzi co ostatniej nocy. Kogo zaprosimy? Patrząc, jak Bronco wyjeżdża z podjazdu i tą pieprzoną blondynkę, która nie odwróciła się by spojrzeć choć raz, zacisnąłem dłoń na telefonie. - Blondynki. Całe mnóstwo blondynek. Madoc zaśmiał się cicho. - Nienawidzisz blondynek. Nie wszystkie. Tylko jedną. Westchnąłem. - Teraz chcę się w nich utopić - nie obchodziło mnie, czy Madoc połączył

kropki czy nie. Nie będzie naciskać i właśnie dlatego był moim najlepszym przyjacielem.- Wyślij smsy i przygotuj napoje. Ja kupię jedzenie i przyjadę do ciebie za kilka godzin. Obróciłem się, gdy usłyszałem najczystszy, cichy jęk, jaki wydobył się z mojego łóżka. Dziewczyna z Purdue - zapomniałem jak miała na imię budziła się. - Może wpadniesz teraz? Moglibyśmy pójść na siłownię, a potem pojechać po resztę - zasugerował Madoc, ale moje oczy już wpatrywały się gorąco w nagie plecy dziewczyny w moim łóżku. Przez jej kręcenie się, koc zsunął się na górę jej tyłeczka, a jej twarz była odwrócona ode mnie. Wszystko co widziałem, to skóra i jej słoneczne blond włosy. I rozłączyłem się z Madociem, gdyż moje łóżko było jedynym miejscem, w którym w tej chwili chciałem się znaleźć.

Rozdział 2

Kilka następnych tygodni było jak nurkowanie jaskiniowe z idealnym spadochronem, którego nie chciałem użyć. Szkoła, moja matka, Jax, moi znajomi - oni wszyscy byli wokół mnie, bym mógł się ich chwycić, ale jedyną rzeczą jaka każdego dnia wyciągała mnie z domu to obietnica kłopotów. Zaciągnąłem swój rozdrażniony, wkurzony tyłek na angielski trzeciego stopnia, starając się zrozumieć po cholerę ciągle chodziłem do szkoły. Było to ostatnie cholerne miejsce, w którym chciałem być. Korytarze zawsze były zapchane ludźmi, ale mimo to i tak wydawały się być puste. Mój wygląd też był gówniany. Moje lewe oko było fioletowe i miałem rozcięcie w poprzek nosa po bójce, której nie pamiętałem. Dodatkowo tego ranka oddarłem rękawy ze swojej koszulki, bo nie mogłem oddychać. Tak naprawdę to nie wiedziałem, co sobie myślałem, ale w tamtym czasie wydawało się, że miało to sens. - Panie Trent, niech pan nie siada - nakazała pani Penley, gdy spóźniony wszedłem do klasy. Każdy już siedział, a ja zatrzymałem się patrząc na nią. Lubiłem Penley tak samo jak każdego, ale nie mogłem ukryć znudzenia, które z pewnością zagościło na mojej twarzy. - Słucham?- zapytałem, gdy nabazgroliła coś na różowej kartce. Westchnąłem, dokładnie wiedząc co oznaczał ten kolor. Podała mi kartkę. - Słyszałeś mnie. Idź do dyrektora - nakazała, gdy wsunęła długopis w swój wysoki kok. Poderwałem się, zauważając kąśliwą uwagę w jej słowach.

Bycie opieszałym i wagary stały się nawykiem, a Penley zawsze była wkurzona. I tak jej długo to zajęło. Większość nauczycieli odesłało mnie podczas pierwszego tygodnia. Uśmiechnąłem się, a euforia przepłynęła przez moje ciało w każdym możliwym chaosie. - Żadnego „proszę” na końcu?- drażniłem, wyrywając kartkę z jej dłoni. Stłumione śmiechy i parsknięcia rozniosły się po klasie i Penley zmrużyła swe ciemno brązowe oczy na mnie. Jednak nie okazała słabości. Chwaliło się jej to. Odwracając się, wrzuciłem różową kartkę do śmieci i otworzyłem drewniane drzwi, nie dbając o to,czy zamknęły się za mną gdy wyszedłem. Kilka westchnień i szeptów wypełniło powietrze, ale nie było to nic nowego. Podczas tych dni większość osób schodziło mi z drogi, ale mój opór stawał się już nudny. Przynajmniej dla mnie. Moje serce już nie pędziło, gdy zachowywałem się jak dupek. Byłem spragniony podniesienia stawki. - Panie Caruthers!- usłyszałem krzyk Penley i odwróciłem się, by zobaczyć jak Madoc też wychodzi z klasy. - To ten czas w miesiącu, pani Penley - brzmiał poważnie.- Zaraz wrócę. Tym razem śmiechy w klasie Penley stały się wyraźniejsze. Madoc nie był taki jak ja. Był społecznym stworzeniem. Mógł zaserwować ci kupę gówna, a ty poprosiłabyś o ketchup. - Wiesz co? - podbiegł do mnie i szarpnął kciukiem w przeciwną stronę.Do dyrektora w tamtą stronę. Uniosłem na niego brwi. - Dobrze, dobrze - potrząsnął głową, jakby nie chcąc myśleć o tym, na jak długo bym utknął w gabinecie dyrektora.- Więc gdzie idziemy? Wyciągnąłem kluczyki z kieszeni dżinsów i założyłem okulary. - Jakie to ma znaczenie?

***

- Więc co zamierzasz zrobić z pieniędzmi?- Madoc zapytał, gdy spojrzał na swój nowy tatuaż. Zwialiśmy ze szkoły i wyszukaliśmy salon tatuaży w którym nie proszono o dowód. Znaleźliśmy miejsce zwane The Black Debs – „debs” było skrótem od „debiutantów” - co tak naprawdę nie miało sensu dla mnie, aż rozejrzałem się i zauważyłem, że cały personel składał się z kobiet. Nie mieliśmy osiemnastu lat, więc prawnie było niedozwolone, byśmy

zrobili tatuaż bez zgody rodziców, ale zdawało się że tutaj nie miało to znaczenia. Jakaś laska o imieniu Mary właśnie skończyła tatuować „Fallen” w poprzek pleców Madoca, z wyjątkiem tego, że „e” było wytatuowane tak, by wyglądało jak w płomieniach. Dla mnie całkiem wyglądało jak „o”, ale o nic nie pytałem. On nie zadawał mi pytań o znaczenie moich tatuaży, więc nie zamierzałem otworzyć puszki robaków. - Tylko tyle, ile teraz mogę zrobić z pieniędzmi - odpowiedziałem, chrząkając, gdy igła przesunęła się po mojej skórze na żebrach.- Moja matka włożyła większość nich na fundusze na studia. Dostanę je, gdy skończę liceum. Ale teraz i tak nieco dostałem. Myślę o kupieniu nowego samochodu i o daniu GT Jaxowi. Zeszłego roku zmarł mój dziadek, zostawiając ziemię i chatkę blisko jeziora Geneva w Winsconsin. Chatka rozpadła się i nie miała żadnego sentymentalnego znaczenia dla mojej rodziny, więc moja matka zgodziła się, by sprzedać ją jakimś zainteresowanym deweloperom. Większość pieniędzy umieściła na koncie pod kluczykiem i kłódką. Tak właściwie, to byłem z niej dumny, że tak na to nalegała. Nie było normalne, że podejmowała takie odpowiedzialne, dojrzałe decyzje. Ale i tak nie byłem zainteresowany pójściem na studia. Nie chciałem myśleć o tym, jak rzeczy się zmienią, gdy skończę liceum. Zadzwonił mój telefon, więc wyciszyłem go. Zamknąłem oczy, podczas gdy Crossfade Cold zagrało w tle i rozkoszowałem się żądleniem igły, która rzeźbiła moje ciało. Ani razu się nie spiąłem i nie myślałem zbytnio, odkąd wszedłem do sklepu. Moje ręce i nogi były jakby nieważkie, a cała tona gówna zniknęła z moich ramion. Mógłbym się od tego uzależnić. Uśmiechnąłem się, wyobrażając sobie siebie za dziesięć lat od teraz całego w tatuażach, tylko dlatego, że lubiłem ból. - Chcesz spojrzeć?- zapytała Aura, moja tatuażystka cała w dredach, gdy skończyła. Wstałem i podszedłem do lustra na ścianie, przypatrując się słowom wytatuowanym na moim tułowiu. Wczoraj Trwa Wiecznie. Jutro Nigdy Nie Nadejdzie. Te słowa pojawiły się znikąd w mojej głowie, ale zdawały się być odpowiednie. Skrypt był na tyle nieczytelny, że nie można było go łatwo odczytać i właśnie tego chciałem. Tatuaż był dla mnie, a nie dla całej reszty. Zerknąłem na kropelki krwi, które spływały z końca „Nigdy.” - Nie prosiłem o to - wskazałem, krzywiąc się na Aurę w lustrze. Założyła okulary przeciwsłoneczne i wsadziła do ust niezapalonego papierosa. - Nie tłumaczę się ze swojej sztuki, dzieciaku - i skierowała się do

tylnych drzwi. Przypuszczałem, żeby zapalić fajkę. I zaśmiałem się pierwszy raz od tygodni. Pokochałbym kobietę, która potrafiła zadbać o swój własny tyłek. Zapłaciliśmy i pojechaliśmy po jedzenie, biorąc je do mojego domu. Moja matka napisała, że dzisiaj po pracy wyjdzie ze znajomymi, więc wiedziałem że przez jakiś czas miałem dom dla siebie. Kiedy piła, to nie wracała do domu dopóki nie była nieprzytomna. I wtedy - co jeszcze bardziej pogorszyło mój nastrój - znalazłem paczkę z Francji przed swoimi drzwiami. Była zaadresowana do taty Tate i musiała przypadkowo zostać tutaj przysłana. Moja mam nieświadomie ją otworzyła, myśląc, że była dla nas, kiedy zjawiła się w domu na lunch. Zostawiła mi ją z notatką, bym zaniósł ją drzwi obok, gdy wrócę do domu. Ale moja pieprzona ciekawość wzięła górę. Po tym jak Madoc poszedł do garażu, abyśmy mogli zjeść pracując, odchyliłem klapki kartonu i natychmiast znowu je zamknąłem. Tłusty, szalejący ogień spalił moją krew i byłem głodniejszy niż przez te tygodnie. Nie wiedziałem co było w kartonie, ale był tam zapach Tate i właśnie mnie otoczył. Moje krótkie uniesienie po tatuażu powoli wysączyło się i natychmiast zostało zastąpione sikami i octem. Wrzuciłem karton przed drzwi jej ojca, zanim wróciłem do garażu by utopić się w pracy nad samochodem. - Potrzymaj latarkę - powiedziałem Madocowi. Bardziej pochylił się pod maską, gdy ja próbowałem wykręcić świece zapłonowe ze swojego samochodu. - Przestań z tym walczyć - zaczął narzekać.- Jeżeli nie będziesz ostrożny, to łatwo pękną. Znieruchomiałem i zacisnąłem dłoń na kluczu francuskim, mrużąc na niego oczy. - Sądzisz, że o tym nie wiem? Odchrząknął i odwrócił wzrok i poczułem w nim całym osąd. Dlaczego na niego warczałem? Spoglądając w dół, pokręciłem głową i żyłem większej siły na wtyczce, Moja dłoń natychmiast ustąpiła, a moje ciało szarpnęło się do przodu, kiedy usłyszałem trzask. - Kurwa - warknąłem i wrzuciłem klucz pod maskę, gdzie zniknął gdzieś w bałaganie. Skurwysyn. Chwyciłem się krawędzi samochodu. - Podaj mi wyciąg. Madoc pochylił się do skrzynki z narzędziami, która stała za nim. - Żadnego „proszę”?- powtórzył moje własne słowa, gdy chwyciłem

załącznik, by móc podważyć świecę. Ciężko było mi sobie z tym poradzić i pewnie poklepał siebie po plecach, że o tym wspomniał. - Wiesz... - zaczął, wzdychając.- Trzymałem gębę na kłódkę, ale... - W takim razie zamknij ją. Madoc wyrwał latarkę spod maski i odwrócił się do tyłu, gdy rzucił nią przez pomieszczenie, gdzie rozbiła się na ścianie. Jezu Chryste! Jego zwykle spokojna postawa została zastąpiona wściekłością. Jego spojrzenie było ostre i oddychał szybko. Madoc był wściekły i wiedziałem, że posunąłem się za daleko. Zaciskając zęby, odchyliłem się do tyłu trzymając dłonie na samochodzie, przygotowując się na jego przełamanie. Pojawiały się rzadko, co dawało im większy impakt. - Ty toniesz, człowieku!- wrzasnął.- Nie chodzisz na lekcje, każdego wkurzasz, ciągle wdajemy się w bójki z jakimiś przypadkowymi pojebami i na sam dowód mam cięcia i siniaki. Co jest kurwa?- każde słowo zatłoczyło garaż. We wszystkim co powiedział była prawda i znaczenie, ale nie chciałem się z tym zmierzyć. Wszystko było nie tak. Byłem głodny, ale nie jedzenia. Chciałem się śmiać, ale nic nie było zabawne. Wszystkie moje regularne rozrywki nie przyspieszały już bicia serca. Nawet moja dzielnica, która zazwyczaj dawała mi pocieszenie swoją znajomością i przyciętymi trawnikami była jałowa i bez życia. Zostałem wepchnięty w pieprzny słoik, dusząc się wszystkim czego chciałem, ale nic nie dawało mi powietrza. - Ona wróci za osiem miesięcy - cichy głos Madoca wczołgał się do moich myśli i zamrugałem, dopiero po chwili zauważając, że mówił o Tate. Pokręciłem głową. Nie. Dlaczego to powiedział? Tu nie chodziło o nią. Nie. Potrzebowałem. Jej. Zacisnąłem dłoń wokół klucza i wyprostowałem się, chcąc wepchnąć jego własne słowa z powrotem do gardła. Spojrzał na moją prawą rękę w której trzymałem narzędzie, a potem na moją twarz. - Co?- rzucił wyzwanie.- Myślisz, że co zrobisz? Chciałem coś uderzyć. Cokolwiek. Nawet mojego najlepszego kumpla. Wibracje w mojej kieszeni przerwały naszą konfrontację. Wyciągnąłem telefon, cały czas patrząc na swojego przyjaciela. - Co?- warknąłem do telefonu. - Hej, stary, przez cały dzień próbowałem się do ciebie dodzwonić - Jax, mój brat, powiedział nieco przytłumionym głosem.

Mój oddech nie zwolnił, a mój brat nie potrzebował mnie takiego. - Nie mogę teraz rozmawiać. - Jasne - warknął.- W takim razie wal się - i się rozłączył. Cholerny sukinsyn. Ścisnąłem telefon, chcąc go zmiażdżyć. Spojrzałem na Madoca, który tylko pokręcił głową, rzucił szmatkę na ławkę i wyszedł z garażu. - Kurwa - syknąłem, wybierając numer Jaxa. Jeżeli musiałem się dla kogoś uspokoić, to z pewnością dla mojego brata. Potrzebował mnie. Po tym jak dwa lata temu uciekłem od mojego taty, to zgłosiłem znęcanie się. Nad moim bratem, nie nade mną. Zabrano go z domu i umieszczono w rodzinie zastępczej, odkąd nie można było odnaleźć jego matki. Byłem wszystkim, co miał. - Przepraszam - wymamrotałem, nawet nie czekając aż powie „halo”, gdy odebrał.- Jestem tutaj. Co się stało. - Odbierz mnie, dobra? Taa, chyba nie ze świecami wyrwanymi z mojego samochodu. Ale Madoc pewnie wciąż nie odjechał. - Gdzie jesteś?- zapytałem. – W szpitalu.

Rozdział 3

- Przepraszam, w czym mogę pomóc?- pielęgniarka zawołała za mną, gdy wtargnąłem przez podwójne, obrotowe drzwi. Byłem pewien, że powinienem się u niej zarejestrować, ale mogła sobie wepchnąć swoją podkładkę w dupę. Miałem spocone dłonie i nie miałem pojęcia co się stało. Rozłączył się po tym, jak powiedział mi gdzie go znaleźć. Już raz zostawiłem go samego - i zranionego. Nigdy więcej. - Zwolnij, człowieku - Madoc zawołał za mną.- Pójdzie o wiele szybciej, jeśli zapytamy kogoś, gdzie on jest - nawet nie zauważyłem, że za mną szedł. Moje buty zapiszczały na linoleum, gdy ruszyłem w dół korytarza, odkrywając zasłonę za zasłoną, aż wreszcie znalazłem swojego brata. Siedział na łóżku, a jego długie nogi zwisały z jednego boku, podczas gdy trzymał dłoń na czole. Chwyciłem za jego kucyk i odchyliłem jego głowę, by spojrzeć na twarz. - Au, cholera!- mruknął. Podejrzewam, że mogłem być delikatniejszy. Zerknął w górę ku fluorescencyjnym oświetleniem, gdy spojrzałem na szwy na jego brwi. - Panie Trent!- szczeknął za mną głos kobiety, ale nie byłem pewien czy zwróciła się do mnie czy do Jaxa, ponieważ oboje dzieliliśmy nazwisko ojca. - Co do cholery się z nim stało?- nie pytałem Jaxa. Inni byli winni. Mój brat był tylko dzieckiem i chociaż był młodszy ode mnie tylko o rok,

to i tak był młodszy. I miał gówniane życie. Jego matka była Indianką i była ledwie legalna, gdy zaszła z nim w ciążę. Podczas gdy odziedziczył po naszym ojcu jego lazurowe oczy, to z resztą wyglądu wdał się w nią. Jego włosy były pewnie czarne, ale wydawały się jaśniejsze o odcień i sięgały mu do połowy pleców. Niektóre pasemka były zaplecione, ale całość była ściągnięta w koński ogon pośrodku jego czaszki. Jego skóra była ciemniejsza o kilka odcieni od mojej i wszystko było przyćmione, przez jego jasny uśmiech. Kobieta za mną odchrząknęła. - Nie wiemy co mu się stało - warknęła.- Nie powiedział nam. Nie odwróciłem się od Jaxa do kobiety, z którą rozmawiałem. Była to pewnie lekarka albo jakaś pracownica socjalna. Albo policjantka. Nie miało to znaczenia. Wszyscy wyglądali tak samo. Jakby zasługiwali na lanie czy coś. - Od godzin próbowałem się do ciebie dodzwonić - szepnął Jax i zassałem oddech, gdy zauważyłem,że miał opuchnięte wargi. Jego spojrzenie było błagalne.- Myślałem, że zjawisz się tu przed tym, jak lekarze po nich zadzwonili. I wtedy wiedziałem, że była to pracownica socjalna i poczułem się jak chuj. Potrzebował mnie dzisiaj i znowu spieprzyłem. Stałem między nim a kobietą, a może po prostu krył się przed jej widokiem. Nie wiedziałem. Ale wiedziałem to, że Jax nie chciał z nią pójść. Zacisnęło mi się gardło i gula w środku spuchnęła tak cholernie bardzo, że chciałem komuś zrobić krzywdę. Tate. Zawsze była moją ofiarą z wyboru, ale była jedynym dobrym wspomnieniem jakie kiedykolwiek miałem. Mój mózg przemknął do jedynego miejsca, które było nietknięte przez nienawiść i rozpacz. Do naszego drzewa. Tate i mojego. Przez chwilę zastanawiałem się, czy Jax kiedykolwiek czuł się bezpiecznie, ciepło i niewinnie. Wątpiłem w to. Kiedykolwiek doświadczył takiego miejsca? Albo czy kiedykolwiek będzie mu to dane? Nie miałem cholernego pojęcia, jakie życie było dla mojego brata. Pewnie,że liznąłem go nieco podczas mojego lata z naszym ojcem, gdy miałem czternaście lat, ale Jax miał całe życie wypełnione gównem. Nie wspominając już o domach zastępczych na przestrzeni tych lat. Patrzył na mnie jakbym był pieprzonym światem, a ja nie znałem odpowiedzi. Nie miałem siły. Nie miałem jak go ochronić. - Czy pan Donovan zrobił ci to?- pracownica społeczna zapytała Jaxa o

jego przybranego ojca, Vince'a. Spojrzał na mnie, zanim odpowiedział, wiedząc, że będę wiedział, kiedy skłamie: - Nie - powiedział jej. I każdy mięsień w moich rękach i nogach stanął w ogniu. Kłamał. Jax nie kłamał, by ochronić Vince'a. Wiedział, że potrafiłem stwierdzić kiedy był szczery a kiedy nie. Tkwiło to w sposobie w jaki się wahał i spojrzał na mnie, zanim powiedział kłamstwo. Zawsze wiedziałem. Nie, nie chciał oszukać mnie. Oszukał ją. Jax i ja rozliczymy to na własny rachunek. - Dobrze - babka z podkładką - do której wreszcie się odwróciłem warknęła.- Ułatwmy ci to wszystko. Założymy, że ci to zrobił i przeniesiemy cię dzisiaj do domu dziecka, aż nie znajdziemy ci innego miejsca. Nie. Zamknąłem oczy. - Wy pieprzeni ludzie - wykrztusiłem, gdy mój żołądek ścisnął się, gdy próbowałem powstrzymać emocje dla Jaxa. Przez całe swoje życie mój brat sypiał w obcych łóżkach i mieszkał z ludźmi, którzy tak naprawdę go nie chcieli. Nasz ojciec wywoził go z dziury do dziury i przez cały czas zostawiał go w obskurnych miejscach, gdy dorastał. Dość tego. Jax i ja należeliśmy do siebie. Razem byliśmy silniejsi. Była to tylko kwestia czasu, kiedy ta resztka niewinności jaka została do zepsucia i jego serce stałoby się zbyt twarde, by wyrosło w nim coś dobrego. Stawał się tak jak ja i chciałem kurwa wykrzyczeć tym ludziom, że to ja mogłem go kochać bardziej niż ktokolwiek inny. Dzieciaki nie potrzebowały tylko jedzenia i miejsca do spania. Potrzebowały poczucia bezpieczeństwa i tego, że były chciałem. Musiały poczuć zaufanie. Vince dzisiaj tego nie odebrał mojemu bratu, bo Jax i tak nigdy na niego nie liczył. Ale Vince upewnił się, że Jax wróci do domu dziecka i znowu postawi mnie w takim miejscu, dając mi jasno do zrozumienia, że nie mogłem pomóc własnemu bratu. Nie mogłem go chronić. I kurwa, nienawidziłem tego uczucia. Wyciągając gotówkę z kieszeni, porwałem brata w uścisk i wcisnąłem pieniądze w jego rękę. Nawet na niego nie patrząc, odwróciłem się i wyszedłem z sali tak szybko jak tylko mogłem. Nie zasługiwałem na to, by spojrzeć mu w twarz. Ale wiedziałem jedno. Wiedziałem jak oddawać cios. - Jedziemy tam gdzie myślę, że jedziemy?- Madoc ruszył obok mnie i nie byłem zaskoczony, że wciąż tu był. Był dobrym przyjacielem, a ja nie traktowałem go tak, jak na to zasługiwał. - Nie musisz ze mną jechać - ostrzegłem. - Zrobiłbyś to dla mnie?- zapytał i spojrzałem na niego, jakby był głupi.-

Tak - skinął głową.- Też tak myślałem.

***

Pół godziny później Madoc zajechał pod dom Donovana i wyskoczyłem z samochodu, zanim nawet się zatrzymał. Było późno, dom był zaciemniony, a okolica wydawała się martwa, a głębokie dudnienie GTO było jedynym dźwiękiem. Odwróciłem się do niego i powiedziałem nad dachem. - Musisz iść. Zamrugał, pewnie nie będąc pewny, czy dobrze mnie usłyszał. W minionym miesiącu wrzuciłem go w większe piekło, niż powinienem. Pewnie, że walki były zabawne. Zatracanie się w dziewczynie po dziewczynie też było umiarkowanie zabawne, ale Madoc nie wskoczyłby w przepaść bez zaprowadzenia go tam. Chciałby podejść do krawędzi? Pewnie. Zerknąć w dół? Zdecydowanie. Ale nie zrobiłby kroku. To zawsze ja go popychałem, albo pozwalałem spaść. Jednak z tego by nie powstał i byłaby to tylko moja wina. - Nie - powiedział stanowczo.- Nigdzie nie pójdę. Uśmiechnąłem się do niego lekko, wiedziałem, że było to niemożliwe, by się go stąd pozbyć. - Jesteś dobrym kumplem, ale nie pociągnę cię ze sobą na dno. Wyciągnąłem komórkę z dżinsów i wybrałem 911. - Dzień dobry - spojrzałem na Madoca, gdy odezwałem się do policji.Znajduję się na 1248 Moonstone Lane w Weston. Ktoś włamał się do naszego domu i jest potrzeba policja. I pogotowie. I rozłączyłem się, spoglądając na zdziwioną minę na jego twarzy. - Będą tu za jakieś osiem minut - powiedziałem mu.- Pojedź obudzić moją mamę. Tyle możesz dla mnie zrobić. Ktoś, pewnie opiekun prawny, będzie musiał mnie wyciągnąć. Idąc ścieżką z czerwonej i opalonej cegły w stronę dwupoziomowego domu, usłyszałem ze środka włączoną telewizję. Zatrzymałem się przed schodami, czując się gorzej, że jeszcze nie usłyszałem jak Madoc odjeżdża,

ale byłem także zdziwiony tym, że moje serce wciąż biło tak wolno. Dlaczego nie byłem zdenerwowany? Albo podekscytowany? Równie dobrze mógłbym wejść do restauracji i zamówić koktajl. Z Tate doświadczyłem nieco więcej emocji oczekiwania. Wystarczyło, by zaspokoić mnie dzień po dniu. Nienawidziłem się do tego przyznać, ale zawsze była w mojej głowie. Żyłem dla tego, by na nią rano zerknąć i dla interakcji w ciągu dnia. Zerknąłem na ruchliwe światło telewizora, które dochodziło z wnętrza domu i wziąłem głęboki oddech. Sukinsyn jeszcze nie spał. To dobrze. W sporadycznych przypadkach spotykałem Vince'a Donovana i towarzyszyła temu wzajemna nietolerancja. Odzywał się do mnie jakbym był śmieciem i tak samo traktował mojego brata. Wszedłem na werandę i usłyszałem, jak za moimi plecami Madoc odjeżdża. Wszedłem przed drzwi frontowe i wkroczyłem do salonu, wypełniając drzwi. Vince nawet nie rzucił na mnie okiem, gdy warknął: - Co do cholery tutaj robisz? Chwytając długi, drewniany trzon lapmy, która stała obok mnie, wyrwałem kabel ze ściany. – Skrzywdziłeś mojego brata - powiedziałem spokojnie.- Pora wyrównać rachunki.

Rozdział 4

- Nie musiałeś mnie wyciągać - musnąłem językiem słodycz nacięcia w kąciku moich ust. - Nie wyciągnąłem - odpowiedział James, tata Tate.- Twoja matka to zrobiła. Skręcił samochodem w lekki zakręt i wjechał na naszą dzielnicę. Słońce wychylało się za drzew, sprawiając że czerwono-złote liście błyszczały jak ogień. Moja matka? Była tam? Madoc i James przyjechali w nocy na posterunek policji, czekając aż zostanę wypuszczony. Zostałem aresztowany, trafiłem za kratki i resztę nocy spędziłem śpiąc w celi. Słowa mądrości do tych, którzy czekali aż zostanę wypuszczony: Nic nie stało się aż do rana. Ale jeżeli pomogła mi moja matka, to gdzie była? - Jest w domu?- zapytałem. - Nie, nie jest - wziął zakręt, przerzucając bieg w Bronco.- Nie jest w stanie ci pomóc, Jared. Sądzę, że o tym wiesz. Twoja matka i ja porozmawialiśmy dzisiejszej nocy na posterunku i zdecydowała, że nadeszła pora by na jakiś czas pojechać do Centrum Haywood. Niebieskie oczy James'a skupiły się na szybie, a pod ich powierzchnią wrzały rzeczy, których nigdy by nie powiedział. Pod tym względem on i Tate byli tacy sami. Jeżeli James krzyczał, to

wiedziało się, że nadeszła pora by się zamknąć i zwrócić uwagę. Rzadko mówił coś, co nie było ważne i nie cierpiał niepotrzebnych paplanin. Zawsze było wiadomo, kiedy James i Tate sięgali końca. - Odwyk?- zapytałem go. - Najwyższy czas, nie sądzisz?- odpowiedział pytaniem. Oparłem głowę o zagłówek i wyjrzałem przez okno. Tak, myślę, że nadszedł czas. Ale lęk i tak wkradł mi się do głowy. Byłem przyzwyczajony do tego, jak żyła moja matka. Jak ja żyłem. James mógł nas osądzać. Inni mogli mi współczuć. Ale taka była nasza normalność. Ja nigdy zbytnio nie współczułem biednym dzieciakom albo ludziom w ciężkich sytuacjach. Jeżeli było to wszystko co wiedzieli, to nie cierpieli tak samo jak ktoś inny. Ale było to ich życie. Oczywiście było to dla nich piekło, ale było także znane. - Na jak długo?- wciąż byłem niepełnoletni. Nie byłem pewien jak to działało, gdy wyjechała. - Co najmniej miesiąc - wjechał samochodem na swój podjazd i poranne słońce sprawiło, że drzewo między oknem moim i Tate zabłyszczało jak słońce nad jeziorem. - Więc gdzie mnie to stawia?- zapytałem. - Jedna rzecz na raz - westchnął, gdy wysiedliśmy z samochodu.- Dzisiaj zostajesz ze mną. Weźmiesz prysznic, zjesz i prześpisz się kilka godzin. Obudzę cię na obiad i wtedy porozmawiamy. Podał mi torbę z tylnego siedzenia, zanim wszedł po frontowych schodach. - Twoja mama spakowała ci rzeczy na zmianę. Idź do pokoju Tate, weź prysznic, a ja zrobię ci coś do jedzenia. Zatrzymałem się. Do pokoju Tate? Zdecydowanie nie! - Nie będę spał w jej pokoju - skrzywiłem się, a moje serce zaczęło bić tak mocno i szybko, że nie mogłem złapać oddechu.- Prześpię się na kanapie czy coś. Zatrzymał się, zanim odkluczył drzwi i odwrócił głowę, by zmierzyć mnie ekstremalnie nie-pieprz-się-ze-mną miną. - Mamy trzy sypialnie, Jared. Moją, Tate a ostatnia jest przerobiona na gabinet. Jedyne wolne łóżko jest u Tate - obnażył zęby przy każdej sylabie, jakby mówił do dziecka.- Właśnie tam będziesz spał. To nie jest trudne. A teraz idź wziąć prysznic. Patrzyłem na niego przez kilka sekund z zaciśniętymi ustami i nie mrugając. Byłem zbyt pochłonięty, by pomyśleć o ripoście. Ale byłem w rozterce. Wreszcie westchnąłem z irytacją, bo tylko tyle mogłem zrobić. Całą noc spędził na posterunku i próbował pomóc mojej matce.

Od dwóch lat miałem wkroczyć do pokoju Tate. No i co z tego? Mogłem sobie z tym poradzić i stary, chyba nawet usłyszałbym ją wkurzoną i jęczącą z Francji, gdyby wiedziała, że tam byłem. Uśmiechnąłem się na tą myśl i moja krew rozgrzała się, jakbym właśnie zjadł dwa tuziny słodyczy. Zamknąłem oczy, rozkoszując się tym ciepłym uczuciem, za którym tak tęskniłem. Za jedyną rzeczą, która sprawiała, że moje serce biło i krzyczało: „Wciąż żyjesz, dupku!” James skręcił do kuchni, podczas gdy ja wszedłem po schodach do pokoju Tate, a nogi zadrżały mi, gdy zbliżałem się coraz bardziej. Drzwi były otwarte. Zawsze były otwarte. W przeciwieństwie do mnie, Tate nigdy nie miała niczego do ukrycia. Wchodząc do środka na miękkich nogach, jakbym był odkrywcą na nieznanym terenie, okrążyłem pokój i zrobiłem spis tego, co się zmieniło a co nie. Jedną rzecz, jaką zawsze doceniałem w tej dziewczynie, to jej wstręt do koloru różowego - no chyba, że był połączony z czarnym. Ściany były przepołowione - górna część była czarna i pokrywała tapetą w białe prążki., zaś dolna była pomalowana na czarowne, podczas gdy białe drewno oddzielało obie części. Jej pościel była w kolorze głębokiej szarości z czarnymi liśćmi, a ściany były sporadycznie ozdobione świecznikami, zdjęciami i plakatami. Bardzo czytelnie i bardzo w stylu Tate. Zauważyłem także, że nie było tam niczego ze mnie. Żadnych zdjęć lub pamiątek z czasów, gdy się przyjaźniliśmy. Wiedziałem dlaczego, ale nie wiedziałem dlaczego zabolało mnie to. Upuściłem torbę i podszedłem do odtwarzacza CD, którego miała od zawsze. Był tam też stojaczek na iPoda, ale go samego iPoda nie było. Pewnie pojechał z nią do Francji. Nieco pieprzonej ciekawości zaczęło mnie zżerać od środka, więc zacząłem wduszać guziki, by uruchomić odtwarzacz CD. Wiedziałem, że nie słuchała radia, ponieważ uważała, że większość muzyki która trafiała do radia to była do dupy. Wyskoczyło Dearest Helpless Silverchair i nie mogłem powstrzymać drżenia w mojej piersi, gdy starałem zapanować nad śmiechem. Cofając się do łóżka, położyłem się, pozwalając muzyce, by mnie ogarnęła.

- Nie rozumiem jak możesz słuchać tego alternatywnego gówna, Tate. Siedzę na łóżku krzywiąc się na nią, ale wciąż nie mogłem zapanować nad uśmiechem, który chciał się wydostać. Byłem dla niej ostry, ale nie lubiłem niczego bardziej od uszczęśliwiania jej. I jest teraz cholernie słodka.

- To nie gówno!- stwierdza, otwierając na mnie szeroko oczy.- To jedyny album, na którym mogę przesłuchać każda piosenkę z równą przyjemnością. Odchylam się na rękach i wzdycham. - Jest jak zawodzenie - podkreślam i wydyma wargi, podczas gdy gra na swojej niewidzialnej gitarze. Patrzenie na nią - coś, co mogłem robić każdej minuty w ciągu dnia -wiedziałem, że przesadzam. Poszedłbym dla niej na milion koncertów Silverchair. Rzeczy między nami zmieniają się. A może tylko dla mnie, nie wiem. Mam nadzieję, że dla niej też. Co kiedyś było przyjazne i łatwe, teraz było inne. Ostatnio gdy za każdym razem ją widziałem, to chciałem ją chwycić i pocałować. Czuję, że jest coś ze mną nie tak. Rozgrzewa mi się krew za każdym razem gdy zakłada krótkie, dżinsowe szorty, które teraz ma na sobie. Nawet luźna, czarna koszulka Nine Inch Nails mnie podnieca. Bo jest moja. Pewnego dnia pożyczyła ją i już nie oddała. A może to ja powiedziałem jej, że może ją zatrzymać. Gdy pewnej zauważyłem, że w niej spała, to już jej nie chciałem. Sama myśl, że moja koszulka była na jej ciele gdy spała, sprawiała, że czułem się tak, jakby Tate była moja. Jakbym był blisko niej, nawet gdyby mnie tam nie było. - Och, uwielbiam tę część!- piszczy, gdy zaczyna się refren i wymiata mocno na swoim niewidzialnym instrumencie. Nawet lekkie kołysanie jej bioder albo marszczenie nosa sprawia, że moje spodnie stają się coraz bardziej ciasne. Co do diabła? Mamy tylko czternaście lat. Nie powinienem był o tym myśleć, ale cholera, nie mogę się powstrzymać. Chodzi to, cholera, że wczoraj nie mogłem nawet patrzeć jak odrabia matmę, bo jej zamyślony wyraz twarzy był tak uroczy, że czułem silne pragnienie, by wciągnąć ją na swoje kolana. Nie dotykanie jej było wręcz do bani. - Dobra, już tego nie zniosę - mamroczę i wstaję z łóżka, aby wyłączyć muzykę. Potrzebowałem każdego roztargnienia, które zabiłoby twardziela rosnącego w moich spodniach. - Nie!- krzyczy, ale słyszę śmiech w jej głoście, gdy chwyta mnie za ramiona. Odwracam się i lekko szczypię jąd w rękę, ponieważ wiem jakie ma łaskotki. Kręci się, ale teraz przynajmniej jej dotknąłem i nie chcę przestawać. Kołyszemy się w przód i w tył, próbując wyrwać odtwarzacz CD. - W porządku, wyłączę już!- krzyczy i tłumi śmiech, gdy przesuwam palce na jej brzuch.- Przestań już!- chichocze, opadając na mnie i zamykam oczy, gdy moje dłonie chwytają za biodra, a mój nos ląduje w jej włosach. Przeraża mnie to, czego od niej chcę. I boję się, że ją to też przestraszy. I zdecydowanie przerazi jej ojca. Ale poczekam, bo nie ma innej opcji. Przez resztę swojego życia nie będę chciał nikogo innego. Nadszedł czas, aby zmężnieć i jej powiedzieć. - Chodźmy dziś wieczorem nad staw - mówię ciszej niż chcę. Mój głos załamuje się i nie jestem pewien, czy jestem zdenerwowany, czy przerażony. Pewnie jedno i drugie.

Nasz staw rybny jest miejscem, gdzie to musi się zdarzyć. Właśnie tam chcę jej powiedzieć, że ją kocham. Często tam chodzimy. Na pikniki albo tylko na spacery. Wymykanie się i jeżdżenie tam w nocy na rowerach nie jest niczym niezwykłym. Odchyla się i patrzy na mnie ze zwykłym uśmiechem. - Nie mogę. Nie dzisiaj. Opadają mi nieco ramiona, ale szybko wracam do siebie. - Dlaczego. Nie patrzy na mnie, ale odgarnia włosy za uszy i podchodzi do łóżka, by na nim usiąść. Strach wbiega mi do myśli jak wielki, tłusty nosorożec. Zaraz powie mi coś, co mi się nie spodoba. - Idę do kina - powiedziała z uśmiechem o zamkniętych ustach.- Z Willem Geary'm. Przełykam ślinę, czując jak walenie w mojej piersi niemal rozrywa mi żebra. Will Geary chodzi do naszej klasy i nienawidzę go. Od roku węszy wokół Tate. Jego ojciec i tata Tate grają razem w golfa i jest to jedna część jej życia, do której nie mam dostępu. Will Geary nie jest ode mnie lepszy. Jego rodzina nie ma więcej pieniędzy ani lepszego domu. Ale jego rodzina jest związana z Tate, a moi rodzice są... cóż, nie związani z niczym. Ojciec Tate zabrał mnie raz czy dwa na golfa, ale nie spodobało mi się. To nad naprawianiem samochodów nawiązaliśmy więź. Mrużę oczy, próbując powstrzymać złość. - Kiedy to się stało? Tylko przez chwilę patrzy mi w oczy. Widzę, że czuje się niezręcznie. - Zapytał mnie wczoraj, gdy nasi ojcowie razem grali w golfa. - Och - niemal szepczę, a w moją twarz uderzyło ciepło.- I zgodziłaś się? Wciąga usta między zęby i kiwa głową. Oczywiście, że się zgodziła. Podczas gdy ja się nie spieszyłem, to wkradł się inny chłopak. Podejrzewam, że odmówiłaby, jeśli chce być ze mną. Ale nie zrobiła tego. Kiwam głową. - To fajnie. Baw się dobrze - ton mojego głosu pewnie nie brzmiał tak, jakbym chciał sprawić wrażenie, że nie obchodzi mnie to. Zaczynam iść do drzwi jej pokoju. - Słuchaj, muszę iść. Zapomniałem, że muszę kupić Madmanowi jedzenie, więc pójdę do sklepu. Jest moja. Wiem, że mnie kocha. Więc dlaczego nie mogę się odwrócić i powiedzieć jej tego? Wszystko co muszę zrobić to powiedzieć „nie idź” i będę miał za sobą tą trudną cześć. - Jared?- woła i zatrzymuję się, a powietrze w pokoju jest niemal zbyt gęste, by nim oddychać.- Jesteś moim najlepszym przyjacielem - urywa, ale ciągnie dalej.- Ale może jest jakiś powód, dla którego nie chciałbyś, bym wyszła dzisiaj z Willem? Jej drżący głos jest niepewny, jakby bała się mówić i ta chwila wypełnia pokój niczym złamana obietnica. To chwila, kiedy wiesz, że możesz mieć to, czego chcesz, jeśli będziesz na tyle odważny by o to poprosić. To tylko ułamek sekundy, gdy

wszystko może się zmienić, ale jesteś tchórzem, ponieważ zbyt boisz się zaryzykować odrzucenia. - Oczywiście, że nie - odwracam się i uśmiecham do nie.- Idź. Baw się dobrze. Zobaczymy się jutro.

Tej nocy zobaczyłem, jak Will pocałował ją a następnego dnia zadzwonił mój tata, pytając czy go odwiedzę podczas lato. I powiedziałem „tak.”

Rozdział 5

- Jedz - James popchnął w moją stronę talerz z pieczenią i ziemniakami, gdy tylko usiadłem na stołku barowym. Zasnąłem na łóżku Tate, słuchając Silverchair i obudziłem się dopiero o drugiej po południu. Jej tata zastukał w drzwi, by mnie obudzić. Po tym jak wziąłem prysznic i przebrałem się w świeże ubrania, zszedłem na dół kierując się jeszcze lepszym zapachem, niż szampon Tate. Usiadłem pośrodku wyspy w kuchni i wepchnąłem jedzenie do ust, jakbym od lat nie jadł domowego posiłku. Cóż, bo pewnie nie jadłem. Przed latem z moim ojcem, moja matka alkoholiczka nie była zbyt opiekuńcza. A po wakacjach nie pozwoliłbym jej na to, nawet gdyby spróbowała. - Nie musisz iść do pracy?- zapytałem, zanim popiłem jedzenie. Był piątek i ja także nie poszedłem do szkoły. Wczoraj poszedłem na wagary, gdy poszliśmy z Madociem zrobić sobie tatuaże. Zdawało się, że było to dawno temu. - Wziąłem dzień wolny - powiedział, krzyżując ręce na torsie. By poradzić sobie ze mną. - Przykro mi - i naprawdę tak było. Pan Brandt był dobrym człowiekiem i nie zasługiwał na ten dramat. Opierając się o ladę na środku wyspy, James skrzyżował ręce na torsie i wiedziałem, że nadchodzi rozmowa. Spoglądając na talerz z jedzeniem, przygotowałem się, ponieważ przy panu Brandtcie najlepiej było po prostu się zamknąć i przyjąć to na klatę.

- Jared, twojej mamy nie będzie przynajmniej cztery tygodnie. Zostaniesz tutaj, podczas gdy jej nie będzie. - Dam sobie radę w swoim domu - warto było spróbować. - Masz szesnaście lat. To jest niezgodne z prawem. - Siedemnaście - poprawiłem. - Co? - Kończę dzisiaj siedemnaście lat - był drugi października. Nie zdawałem sobie z tego sprawy, dopóki gdy rano w celi nie uzupełnili mojej dokumentacji. Jednak ta informacja nie zatrzymała Jamesa. - Rozmawiałem z sędzią. Z takim, którego dobrze znam. Wywalczyłem poprawę w ramach naprawiania tego bałaganu z ostatniej nocy, aby nie zostało wpisane to w twoją kartotekę. Bałaganu z zeszłej nocy? Był to dziwny sposób na opisanie tego. - Niemal zatłukłem tego faceta na śmierć - warknąłem z sarkazmem. Jakim cudem mieliśmy wymazać to z mojego życiorysu? Jego ciemne blond brwi zmarszczyły się razem. - Jeśli to prawda, to dlaczego nie zapytałeś jak się ma? Prawie chciałem zatłuc tego faceta na śmierć. Taa, wciąż mnie to nie obchodziło, nawet wtedy gdy wypowiedziałem te słowa. Obchodziłoby mnie, jeśli byłby martwy? James kontynuował: - W przypadku, jeśli by cię to obchodziło, to ma się dobrze. Nie super, ale przeżyje. Kilka złamanych żeber, nieco krwawienia wewnętrznego, przez które wczorajszej nocy przeszedł operację, ale wyzdrowieje. Przez jakiś czas będzie w szpitalu, ale cieszyłem się, że nie skrzywdziłem go bardziej. Szczerze mówiąc, to większość zdarzeń z ostatniej nocy wirowało w mojej głowie jak woda w odpływie. Im bardziej się ruszyła, tym więcej traciłem. Ledwie co mogłem sobie przypomnieć atak. Pamiętam, jak biłem go lampą i kilka razy kopnąłem w brzuch. Rzucił we mnie jakimś gównem, ale koniec końców to on leżał na ziemi. Dopóki nie pokazał się ten policjant dupek, który wbił kolano w moje plecy, pociągnął za włosy i cholernie mnie zwyzywał, gdy mnie skuł. Dlaczego znowu zadzwoniłem po gliny? Wciąż nie byłem pewny. - Sędzia chciałby, aby skorzystał z pomocy terapeuty - nie uniosłem oczu, gdy James spojrzał na mnie ostrzegawczo.- W zamian ten najnowszy epizod zostanie usunięty z twojej kartoteki. - Zdecydowanie nie - potrząsnąłem głową i zaśmiałem się z jego żartu. Terapeuta? Wkurzało mnie większość ludzi. A już zdecydowanie ludzie, którzy wtrącali się w moje gówno. - Powiedziałem mu, że właśnie to powiesz - James schylił głowę i westchnął.- Jared, musisz zacząć brać za siebie odpowiedzialność. Zrobiłeś źle i świat nie jest ci niczego winien. Nie wytrę ci nosa tylko dlatego, że

pochodzisz z rozbitej rodziny i myślisz, że to daje ci prawo do złego zachowywania się. Nazywam to zasadą „Spieprz coś, przyznaj się i podnieść się.” Popełnij błąd, przyznaj się do niego i rusz dalej. Wszyscy popełniamy błędy, ale człowiek rozwiązuje swoje problemy. Nie pogarszać ich. Powinienem był tylko zjeść i trzymać język za zębami. - Ty coś spieprzyłeś?- zapytałem, wypowiadając powoli każdą sylabę w wyzwaniu. Skinął głową. Zrobiłbym to jeszcze raz? Tak. Ale nie zapytał mnie o to. - Dobra - uderzył dłonią o blat.- Teraz nadeszła pora, byś wstał. Twoje obecności w szkole i oceny nadają się do śmietnika. Nie masz żadnych realnych celów poza liceum - z tego co widzę - i nie potrafisz podejmować odpowiedzialnych decyzji. Jest naprawdę dobre miejsce dla ludzi, którzy łakną dyscypliny i nie potrzebują zbyt wiele wolności. - Więzienie?- wyrwało mi się sarkastycznie. I ku mojemu zaskoczeniu, uśmiechnął się jakbym właśnie zgadł. Cholera. - West Point1 - odpowiedział. Zmarszczyłem razem brwi. - Ta, jasne - potrząsnąłem głową.- Dzieciaki senatorów i scouci z Eagle? To nie dla mnie. Co on sobie myślał? West Point było wojskową uczelnią. Szli tam najlepsi z najlepszych, którzy przez lata starali się by się tam dostać. Nigdy bym się nie dostał do West Point, nawet jeśli byłbym zainteresowany. - To nie dla ciebie?- zapytał.- Doprawdy? Nie sądze, byś martwił się dopasowaniem. Cała reszta musi dopasować się do ciebie, racja? Sukinsy... zassałem oddech i odwróciłem wzrok. Ten facet wiedział, jak mnie uciszyć. - Potrzebujesz celu i planu, Jared - pochylił się nad wyspą, wracając w moją przestrzeń osobistą w taki sposób, że nie miałem innego wyboru, jak zwrócić na niego swoją uwagę.- Jeżeli nie masz żadnej nadziei na przyszłość ani pasji do tego, to nie mam czego w tobie zaczepić. Najlepszą rzecz jaką mogę zrobić, to popchnąć cię w jednym kierunku, byś był zajęty. Poprawisz swoje oceny, będziesz chodzić na każdą lekcję, znajdziesz pracę i... - zawała się.- ... raz na tydzień będziesz odwiedzać swojego ojca. - Co?- a to skąd do cholery się wzięło? - No cóż, powiedziałem sędziemu Keiser, że nie pójdziesz na terapię, więc to była jedyna możliwa opcja. Twoim obowiązkiem jest odwiedzać go raz na tydzień przez cały rok... 1 United States Military Academy at West Point, znana także jako West Point i skrótowiec USMA, pol. "Akademia Wojskowa Stanów Zjednoczonych w West Point" – amerykańska uczelnia wojskowa (wojska lądowe), sytuowana w byłym forcie US Army. Akademia jest położona w mieście West Point w stanie Nowy Jork, nad rzeką Hudson, około 80 km na północ od Nowego Jorku. Jej powierzchnia wynosi 65 km². Jest to najstarsza instalacja wojskowa w Stanach Zjednoczonych.

- Chyba sobie kpisz?- przerwałem mu, gdy moje mięśnie tak się napięły, że zacząłem się pocić. Nie było mowy, bym mógł to zrobić! Otworzyłem usta. - Absolutnie... - To część „podniesienia się”, Jared!- krzyknął, przerywając mi.- Jeżeli nie zgodzisz się na jedną z tych opcji, to trafisz do poprawczaka... albo do więzienia. To nie pierwszy raz, kiedy wpakowałeś się w kłopoty. Sędzia chce wywrzeć na tobie wrażenie. W każdą sobotę posiedzisz w więzieniu i zobaczysz - nie to co wpakowało tam twojego ojca - ale to, co bez wątpienia z nim zrobiło, skoro tam jest - pokręcił na mnie głową.- Więzienie robi dwie rzeczy, Jared. Osłabia cię albo cię zabija, a żadnego z tego nie jest dobre. Zapiekły mnie oczy. - Ale... - Nie zrobisz dla brata nic dobrego, jeśli zostaniesz odesłany - i wyszedł z kuchni do frontowych drzwi, jasno dając mi to do zrozumienia. Co do cholery właśnie się stało? Chwyciłem się krawędzi szarego, marmurowego blatu, chcąc go wyrwać i jednocześnie rozwalić cały świat. Kurwa. Walcząc oddech, moje żebra zabolały przy każdym rozciąganiu. Nie mogłem odwiedzać tego chuja co tydzień! Nie ma mowy! Może powinienem powiedzieć o wszystkim panu Brandtowi. O wszystkim. Musiało być inne rozwiązanie. Odsuwając się od blatu i schodząc z krzesła, pobiegłem do pokoju Tate, wyszedłem przez podwójne drzwi i po drzewie dotarłem do własnej sypialni. Pieprzyć go. Pieprzyć ich wszystkich. Włączyłam iPoda na I Don't Care Apocalyptici i rzuciłem się na własne łóżko, oddychając głęboko, aż dziura w moich wnętrznościach przestała palić. Boże, tęskniłem za nią. Rzeczywistość obrzydzała mnie, ale była to prawda. Podczas gdy nienawidziłem Tate, mój świat był mniejszy. Nie widziałem całego gówna w mojej mamie, moim tacie albo mojego brata w rodzinie zastępczej. Gdybym tylko znowu ją tu miał, to nie miałbym takich problemów z oddychaniem i ataków wybuchów. Wiem, byłem głupi jak debil. Jakby powinna tu być tylko dla mnie, bym mógł odpychać ją na jakikolwiek sposób bym chciał. Ale potrzebowałem jej. Musiałem ją zobaczyć. Sięgnąłem do rączki szuflady przy stoliku nocnej, gdzie trzymałem nasze zdjęcia gdy byliśmy dzieciakami, ale cofnąłem ja. Nie. Nie zamierzałem na nie spojrzeć. Było wystarczająco źle, że je trzymałem. Wyrzucenie ich albo zniszczenie było niemożliwe. Jej władza nade mną była absolutna. I kurwa skończyłem.

W porządku. Niech pomyślą, że zacząłem grać w ich grę. Mój brat był najważniejszy, a pan Brandt miał rację. Nie przydałbym mu się, gdybym trafił do więzienia. Ale kurwa nie zamierzałem spotkać się z pieprzonym terapeutą. Westchnąłem i usiadłem. W takim razie został ojciec szumowina. Założyłem jakieś ciemne dżinsy, biały T-shirt i nażelowałem włosy pewnie pierwszy raz w tygodniu. Schodząc po schodach do frontowych drzwi, znalazłem tatę Tate w jego garażu, gdy wyciągał rzeczy ze swojej starej Chevy Novy. Tate i ja lata temu pomagaliśmy mu w pracach nad samochodem, ale zawsze był niezdolny do jazdy. Patrzyłem, jak sprząta bagażnik z osobistych rzeczy. - Musze wymienić świece w swoim samochodzie - powiedziałem mu.- A potem pojadę do Warsztatu Fairfax zapytać o pracę. Międzyczasie wezmę nieco ubrać i wrócę na kolację. - O szóstej - określił, uśmiechając się do mnie lekko. Założyłem swoje okulary przeciwsłoneczne i odwróciłem się by wyjść, ale zatrzymałem się i odwróciłem. - Nie powiesz o tym Tate, prawda?- zapytałem dociekliwie.- O tym, że zostałem aresztowany, o mojej rodzinie, że tu zostałem? Spojrzał na mnie, jakbym właśnie powiedział mu, że brokuły były fioletowe. - Dlaczego miałbym to zrobić? Doskonale.

Rozdział 6

Nawet nie dwadzieścia cztery godziny później stałem przed kolejną gliną, który mnie przeszukiwał, tylko że tym razem nie wpakowałem się w kłopoty. Według przyjaciela pana Brandta, który był sędzią, przez kilka tygodni nie musiałem zaczynać wizyt. Najpierw chcieli, by wróciła moja matka, ale nie byłem zainteresowany czekaniem. Im wcześniej bym zaczął, tym wcześniej skończę. - Przejdziesz przez te drzwi, znajdziesz szafki, gdzie będziesz mógł zostawić kluczyki i telefon. Zostaw tam też łańcuch od portfela, dzieciaku. Spojrzałem na oficera, który wyglądał jak neo-nazista, jakby mógł wydawać polecenia, a potem wepchnąć je sobie w dupę. Był łysy, bladyjakby-nigdy-nie-widział-słońca i tłusty jakby zjadł codziennie zjadał pół tuzina kremowych ciasteczek. Chciałem mieć to w dupie, ponieważ spodziewałem się, że odwrócę się i wyjdę w chwili, w której zobaczę tego popierdolonego drania, jakim był mój ojciec. Mój ojciec. Żołądek mi się ścisnął na te słowa. - Jak to działa?- zapytałem niechętnie.- Będzie zamknięty w klatce i będziemy rozmawiać przez dziurki. czy użyjemy telefonów? Zadawanie pytań nie było w moim stylu. Albo sam orientowałem się w sprawie, albo milczałem i płynąłem z prądem. Ale sam pomysł zobaczenia tego pokręconego skurwiela sprawiała, że napięły mi się mięśnie. Dokładnie

chciałem wiedzieć, w co wchodziłem. Wyglądaj policjantowi na bezradne dziecko było niczym w porównaniu do wejścia jak mężczyzna, by stanąć przed moim ojcem. - Klatki i dziury w szybie?- dokuczał pseudo nazista.- Chyba ostatnio za dużo naoglądałeś się Prison Break, co nie? Skurwiel. Wyglądał tak, jakby próbował powstrzymać uśmiech, gdy zadzwonił do podwójnych drzwi. - Thomas Trent nie siedzi tutaj za morderstwo czy gwałt. Nie potrzeba żadnego dodatkowego zabezpieczenia, dzieciaku. Nie, oczywiście że nie. Przecież to nie tak, że jest niebezpieczny. W ogóle. Unosząc brodę, przeszedłem przez drzwi. - Nazywam się Jared - poprawiłem go pewnym głosem.- A nie „dzieciak.” Sala odwiedzin - jeżeli tak się ją w ogóle nazywano - wyglądała jak licealna sala. Ławki, stoliki i automaty z przekąskami wypełniały większość pomieszczenia, a okna wzdłuż południowej ściany dawały wystarczająco światła, ale nie za dużo. Była sobota i sala była wypełniona. Kobiety trzymały w ramionach dzieci, podczas gdy mężowie, chłopacy i cała reszta uśmiechała się i rozmawiała. Matki ściskały synów a dzieciaki unikały ojców, których nie znały. To wszystko było szczęśliwie straszne. Rozglądając się po pomieszczeniu, nie byłem pewny czy mój ojciec już tu był, czy powinienem usiąść i poczekać na jego przybycie. W jednej chwili chciałem wszystko ogarnąć wzrokiem. nie chciałem, by zorientował się w mojej pozycji, skoro nie znałem jego. Zaschło mi w ustach, a serce dudniło mi w uszach, ale zmusiłem się by zwolnić i zrobić to, co zawsze robiłem. Oceniłem sytuację i próbowałem pozostać spokojny i rozluźniony, jakby do mnie należało to miejsce. - Jared - usłyszałem jak zawołał jakiś głos i znieruchomiałem. Był to szorstki głos, którego nigdy nie zapomniałem w swych snach. Zawsze brzmiał tak samo. Cierpliwie. Jak wąż skradający się do swojej ofiary. Powoli podążyłem za dźwiękiem, aż moje oczy wylądowały na czterdziestoletnim mężczyźnie z blond włosami, które kręciły mu się przy uszach i z lazurowo niebieskimi oczami. Siedział tam, opierając przedramiona na stole i splótłszy palce, był ubrany w koszulkę khaki i białą koszulkę pod spodem. Pewnie miał dopasowane spodnie, ale nie spojrzałem by to sprawdzić. Nie mogłem oderwać oczu od jego twarzy. Nic się nie zmieniło. Oprócz tego, że teraz był świeżo ogolony a jego skóra wyglądała o ton zdrowiej -

podejrzewałem, że przez to, że już nie ćpał. Jego włosy wciąż były nieco siwe a jego rozbudowana postać była teraz lżejsza. Wątpiłem, by więźniowie mieli szansę utyć w więzieniu. Ale przez co spociły mi się dłonie, to sposób w jaki na mnie patrzył. Niestety to też się nie zmieniło. Jego oczy były zimne i odlegle, z nutą czegoś jeszcze. Może rozbawienia? Było tak, jakby o czymś wiedział, czego nie powinien. Wiedział wszystko, przypomniałem sobie. I nagle z powrotem znalazłem się w jego kuchni, z piekącymi nadgarstkami od sznurów i sparaliżowany rozpaczą. Sięgnąłem do kieszeni i wyciągnąłem jedyną rzecz, jaką wiedziałem, że będę potrzebował. Naszyjnik Tate. Zwinąłem go w pięść, już czując się nieco silniejszy. Technicznie rzecz biorąc, to należał do jej matki, ale zabrałem go, gdy pewnego dnia zostawiła go na jej grobie. Najpierw wmawiałem sobie, że dzięki mnie był bezpieczny. Upewniłem się, że przetrwał. A potem zamienił się w kolejny jej element, który do mnie należał. Teraz był jak talizman. I już nie dbałem o jego bezpieczeństwo, ale to on trzymał mnie z dala od krzywdy. Mrużąc oczy na dokładkę, podszedłem do niego, nie na tyle wolno by się bać, ani na tyle szybko, by być posłusznym. Podszedłem w swoim własnym tempie, bo już o tym nie decydował. - Więc co zrobiłeś?- zapytał nawet zanim usiadłem i zawahałem się na moment, zanim władowałem tyłek na siedzenie. O tak. Zamierzał ze mną pogadać. Zapomniałem o tej części. Jednak to nie znaczyło, że też musiałem się odzywać. Jeszcze nie zdecydowałem, jak zamierzałem pokierować tymi wizytami, ale mogł się pieprzyć. Jeszcze przez pięćdziesiąt dwa małe spotkania w roku mógłby zdecydować, czy będę z nim rozmawiać, czy nie, ale nie zamierzałem zacząć, jeśli nie byłem do cholery gotowy. - No dalej - podpuszczał mnie.- Równie dobrze możemy zabić czas. Mała część mnie pomyślała o tym, że bez dragów i alkoholów, mój ojciec będzie - och, sam nie wiem - zachowywać się jakby miał serce. Ale wciąż był dupkiem. - Ukradłeś coś?- zapytał, ale potem zaczął mówić jakby do samego siebie i stukać palcami o stalowy stół.- Nie, nie jesteś chciwy. Może to napaść?- pokręcił na mnie głową.- Ale nigdy nie lubiłeś zaczynać walk, w których mógłbyś przegrać. Być może z kimś słabszym. Zawsze byłeś przez to tchórzem. Zacisnąłem drugą dłoń w pięść i skoncentrowałem się na oddychaniu. Siedząc tam, gdy byłem zmuszony do wysłuchania jego wewnętrznego rozważania, które łaskawie pozwolił mi usłyszeć, rozmyślałem nad tym, czy pieprzył o tym od tak sobie, czy naprawdę był taki spostrzegawczy.

Czy byłem chciwy? Nie, nie sądzę. Czy rozpoczynałem walki ze słabszymi przeciwnikami? Pomyślenie nad tym zajęło mi chwilę, ale tak, robiłem to. Ale tylko dlatego, że wszyscy byli słabsi ode mnie. Wszyscy. - Więc to pewnie muszą być narkotyki - uderzył dłonią w stół, zaskakując mnie i spojrzałem w dół, refleksyjnie odwracając wzrok od jego oczu.- W to bym uwierzył. Z twoją matką i ze mną masz to we krwi. Wszyscy. Prz pomniałem sobie. - Nie znasz mnie - powiedziałem niskim i spokojnym głosem. - Taa, dalej to sobie powtarzaj. Nie. Zostawił mnie - i dzięki za to Bogu - gdy miałem dwa lata. Spędził ze mną kilka tygodni podczas lata. Nie znał mnie. Zaciskając dłoń na naszyjniku Tate, spojrzałem na niego twardo. Nadeszła pora, by to on się zamknął. - Jak długo będziesz tu siedzieć? jeszcze sześć lat?- zapytałem.- Jakie to uczucie, że będziesz miał siwe włosy zanim znowu kogoś bzykniesz? Albo będziesz prowadzić samochód? Albo będziesz jeszcze nie spać po jedenastej w nocy w ciągu tygodnia?- uniosłem brwi, mając nadzieję, że moje protekcjonalne pytania sprowadzą go na miejsce.- Nie znasz mnie i nigdy nie znałeś. Zamrugał a ja wytrzymałem jego spojrzenie, ośmielając by znowu się na mnie rzucił. Wyglądało tak, jakby przyglądał mi się i czułem się tak, jakby celował we mnie snajper, przybliżając obraz. - Co to jest?- wskazał na naszyjnik w mojej dłoni. Spojrzałem w dół, nie zauważając, że zacisnąłem dłoń na jasno zielonej wstążce. Wyraźnie było widać, że miałem coś w pięści, ale nagle moje serce zaczęło walić jak szalone. Chciałem wyjść. Myślenie o Tate i moim ojcu w tym samym czasie i fakt, że mój ojciec zobaczył coś, co należało do mnie, obrzydzało mnie. Widzieliście kwiaty, które magik wyciąga z ręki? W tej chwili chciałem być tymi kwiatami i się schować. Chciałem stopić się ze swoim krzesłem i uciec przed jego brudnymi oczami, biorąc naszyjnik ze sobą tam, gdzie byłby bezpieczny. - Jak ona ma na imię?- jego głos był spokojny, niemal szeptał i skuliłem się wbrew sobie. Znowu unosząc oczy, zobaczyłem jak się uśmiechał, jakby wiedział wszystko. Jakby znowu miał mnie na smyczy. - Sześć lat, co?- oblizał wargi.- Wtedy będzie miała jakieś dwadzieścia lat - skinął głową i zobaczyłem płomienie, nie przegapiając sensu jego słów.

Sukin. Syn. Uderzając dłonią w stół, usłyszałem westchnienia wokół nas, gdy odsunąłem krzesło i wstałem, by spojrzeć na niego ze wściekłością. Cokolwiek strzelało z moich oczu, to paliło jak diabli. Chciałem go zabić. I chciałem zrobić to w bolesny sposób. Gorące powietrze wyleciało mi przez nos, brzmiąc jak odległy wodospad. - Co się w tobie jest aż takiego złego?- warknąłem.- Jest to zepsute, martwe czy tylko zdrętwiałe? Mój ojciec spojrzał na mnie bez strachu - w ogóle nie byłem dla niego zagrożeniem - i odpowiedział z największą szczerością, jaką kiedykolwiek w nim zobaczyłem. - Nie wiesz, Jared?- zapytał.- Ty też to masz. I będą miały twoje bezużyteczne dzieciaki. Nikt nas nie chce. A ja wiem, że nie chciałem ciebie. Moja twarz nie rozluźniła się. Po prostu załamała się i nie wiedziałem dlaczego.

***

- Mam dla ciebie prezent urodzinowy - tata Tate pojawił się na moim podjeździe trzymając dłonie w kieszeniach, gdy wysiadłem z mojego samochodu. Pokręciłem głową, czując cholerny ciężar po wizycie u mojego ojca, który pełzał po całej mojej skórze. Pędziłem podczas całej drogi do domu z więzienia i potrzebowałem rozproszenia. - Nie teraz - warknąłem. - Owszem, teraz - odpalił, odwracając się by wrócić do swojego domu, zakładając że za nim pójdę. Co zrobiłem. Tylko po to, by przestał się mnie czepiać. Wchodząc za nim do jego garażu na dwa samochody, natychmiast się zatrzymałem na widok katastrofy przed sobą. - Co do cholery tu się stało?- wybuchnąłem zszokowany. Całkowicie odrestaurowana Chevy Nova, która stała w tym garażu tak długo, jak Tate i pan Brandt tutaj mieszkali, była całkowicie zniszczona. Cóż, nie całkowicie. Ale była pieprzonym wrakiem. Wyglądała tak, jakby została użyta w meczu baseballowym między King Kongiem a Godzillą. Okna były

rozbite, opony pocięte, a to był dopiero początek. Wgniecenia wielkości piłki koszykowej pokrywały panele drzwiowe i maskę, a skórzane fotele były pocięte. - Wszystkiego najlepszego. Szarpnąłem głowę w jego stronę i zmarszczyłem razem brwi w dezorientacji. - Wszystkiego najlepszego? Oszalałeś? Jeszcze wczoraj ten samochód był we świetnym stanie. Teraz zrobiłeś z niego kawałek gniotu i dajesz mi go? Nie chodziło o to, że potrzebowałem samochodu. Jax dostanie mój, gdy tylko skończy szesnaście lat i zrobi prawo jazdy, a jak kupiłbym sobie nowy za pieniądze ze sprzedania domu mojego dziadka. - Nie, nie daję ci go. Możesz go naprawić. Rany, dzięki. - Pomyślałem, że pewnie będziesz potrzebował dzisiaj nieco motoryzacyjnej terapii, więc, postanowiłem użyć swojego młota i nieco popracować nad twoim projektem. Czy każdy dorosły w moim życiu był na pieprzonym cracku? James podszedł do mnie, na przód samochodu. - To całe gówno, które czujesz, Jared... frustrację, złość, stratę, cokolwiek to jest... - urwał i potem kontynuował.-... to w końcu to wszystko znajdzie sposób na wyjście na zewnątrz i pewnego dnia będziesz musiał sobie z tym poradzić. Ale teraz po prostu znajdź sobie zajęcie. To nic nie wyleczy, ale pomoże zachować ci spokój. Powoli obchodząc samochód, przyglądając się zniszczeniu i już obmyślając w głowie materiały jakich będę potrzebować, to nabrało to sensu. Wciąż nie czułem się ani trochę lepiej niż miesiąc temu i nie miałem pojęcia co pomyśleć o tym, co dzisiaj powiedział mi mój ojciec. Jeśli już, to czułem się teraz gorzej, ale nie chciałem już o niczym myśleć. Ale Jax potrzebował mnie, a ja nie mogłem go zawieść. Tylko się czymś zająć. - Zajmie mi to miesiące - zerknąłem na niego, gdy pochyliłem się nad maską. Uśmiechnął się i odwrócił, by wrócić do domu. - Liczę na to.

***

Wiec zanurkowałem. Głęboko. Dzień po dniu. Miesiąc po miesiącu, żywiłem się swoją rutyną. Wrzucałem siebie w aktywności i hałas, aby nie mieć czasu na myślenie o czymkolwiek. Abym nie miał czasu na troszczenie się. Zostałem w pokoju Tate. Spałem na podłodze. Moja mama wytrzeźwiała. A potem znalazła sobie chłopaka. Zrobiłem kolejny tatuaż. Madoc zrobił sobie kolczyk... gdzieś. Chodziłem na lekcje, moje oceny się poprawiły. James i ja pojechaliśmy na wycieczkę do West Point. Nie był to mój pomysł. Mój ojciec wciąż bawił się z moim umysłem. Czasami wychodziłem. Czasami zostawałem. Czasami graliśmy w karty, żebym nie musiał wysłuchiwać gadki tego skurwysyna. Sny budziły mnie w nocy, ale pigułki pomagały. Kupiłem Bossa 302. Przynajmniej mnie czymś zajmował. Kręciłem z kilkoma dziewczynami. Żadnych blondynek. Madoc i ja zaczęliśmy ścigać się na Pętli. To też dawało mi zajęcie. Jax trafił do przyzwoitego domu. Widziałem go w każdą niedzielę. Urządzałem imprezy w moim domu. Więcej hałasu. Pan Brandt pojechał do Niemiec do pracy. Tate nie wracała do domu. Pozbyli się Jajecznicy z menu Denny'ego. W porządku. Kurwa. Gówno mnie to obchodziło. Wszystko wokół mnie toczyło się, gdyż nic nie miało znaczenia. Aż jedenaście miesięcy później w gorącą, sierpniową noc, gdy dziewczyna o burzowych oczach i słonecznych włosach znowu tchnęła we mnie powietrzem i ogniem.

Rozdział 7

- Piper, chodź!- krzyknąłem znad jeziora.- Burza się zbliża. Jedźmy już. - Nie idź - Madoc odezwał się za mną.- Chodź do mojego domu. Tam przeniesiemy imprezę - leżał na piknikowym kocu na skaliste plaży, tuląc się do jakiejś dziewczyny, której imienia pewnie nie pamiętał, podczas gdy LoveHateSex-Pain Godsmack grało w moim samochodzie w oddali. Tego popołudnia przyjechaliśmy nad jezioro Swansea w sześć osób by popływać i się zabawić, ale impreza rozrosła się do jakichś dwudziestu pięciu osób, zanim zapadł zmierzch. Rano musiałem pracować w warsztacie, więc użyłem tego jako wymówki. Prawdę mówiąc, to po prostu się nudziłem. Już nie piłem w miejscach publicznych. Nie chodziłem na imprezy. Nie mdlałem w obcych domach. Nic z tego już nie wydawało się na tyle kuszące, by się wykończyć i już nie myślałem o tym, co mnie kusiło. Myślałem tylko o upływającym czasie. - Och, kochanie - Madoc jęknął do dziewczyny obok niego.- Snickers nie jest jedynym królem o dużym rozmiarze. Uśmiechnąłem się do siebie, żałując, że nie żyłem w jego skórze. Każdego dnia były jego urodziny i był jak pięciolatek, który podskakiwał w basenie pełnym piłek u Chucka E. Cheese. Nie musiałem się obracać, by sprawdzić czy ten tekst zadziałał. Dziewczyna chichotała a ja byłem gotów do własnego działania. - Nie zabierzesz mnie od razu do domu, prawda?- moja obecna zabawka, Piper, wróciła znad jeziora, ociekając wodą, gdy po drodze

wykręciła ją ze swoich długich, ciemnych włosów. Taa, jestem dupkiem. Wiem, nie była zabawką. Żadna z nich nie była. Ale byłem bardziej związany ze swoim samochodem, niż z nimi, więc właśnie dlatego były mijającymi rozrywkami. Piper tak jak i my miała zacząć ostatnią klasę i przez lata widziałem ją w szkole, ale nigdy nie przykuła mojego zainteresowania. Była zbyt upierdliwa i zbyt oczywista. Zdawała sobie sprawę z tego, że była piękna i myślała, że miało to jakieś znaczenie. Owszem, miałem wobec niej zero tolerancji. Aż... czwartego lipca dowiedziałem się, że jej ojciec był tym dupkiem, który aresztował mnie w zeszłym roku. Ten idiota policjant wepchnął kolano w mój kręgosłup i wcisnął moją twarz w podłogę, gdy mnie skuł. Taa, wtedy stała się dla mnie zabawką. - A jak myślisz?- zapytałem, tak naprawdę nie pytając. Miała niesamowite ciało i podobało mi się, że była chętna do wszystkiego. Tak długo, jak zbytnio się nie odzywała, to się spotykaliśmy. - Hej, wiesz jaki dzisiaj jest dzień?- Madoc zaśmiał się, wyrywając mnie z myśli, gdy rozkoszował się swoimi słowami.- Od dzisiaj rok temu, ta dziewczyna Tate złamała mi nos na imprezie. Och, była wtedy też strasznie wkurzona. Napiąłem się, ale i tak założyłem koszulkę nie patrząc na nikogo. - Jared, nie powinna już wrócić do tej pory?- zapytał Madoc.- To znaczy, nie miała wyjechać tylko na rok?- zapytał, jakbym był głupi.- Minął już rok. - Zamknij się, palancie - przewracając oczami, sięgnąłem w dół by podnieść swoje mokre ubrania. Już poszedłem w pobliskie drzewa by się przebrać, zanim zawołałem Piper by wyszła z wody. - O czym on mówi?- Piper stała tam, ale nie zaszczyciłem jej spojrzeniem. - O Tate. Sąsiadce Jareda - podpowiedział Madoc.- Chodzi do naszej szkoły, ale wyjechała na trzeci rok - powiedział Madoc i zwrócił się do mnie.Tak więc gdzie się podziała? Tęsknie za tą dziewczyną. Usiadł i chociaż zająłem się swoim telefonem, to wiedziałem że na mnie patrzył. Idiota. Palant. Pieprzony dupek przyjaciel. Pokręciłem głową. - Jej tata pracuje w Niemczech, jasne? Podpisał kontrakt na siedem miesięcy i nie będzie go w domu aż do grudnia. Powiedział, że zacznie tam szkołę tego roku. Jasne, dupku-który-musi-wetknąć-nos-w-cudze-sprawy? Tej wiosny firma pana Brandta wysłała go do Niemiec, więc od maja sprawdzałem dom i odbierałem pocztę. Madoc spojrzał na mnie, jakbym właśnie powiedział mu, że nie dostanie loda na deser. - Jaki przypał, stary. Ale pewnie jest zadowolona - dodał.- Nienawidzi

nas. Ukłucie rozbawienia wkradło się do mojej klatki piersiowej. Taa, na pewno tak. Kiedy pan Brandt powiedział mi o swojej podróży, to tej nocy urządziłem w swoim domu kolejną imprezę. Zamiast upijać się gdziekolwiek indziej, to nie miałem problemu z wykończeniem się w swoim domu. I to pomagało. Spodziewałem się, że Tate wróci z Francji w czerwcu, kiedy kończył się rok szkolny, ale gdy teraz dowiedziałem się, że nie wróci aż do grudnia, to chciałem grzmotnąć kimś o ścianę. Kochałem ją nienawidzić i chciałem by kurwa wróciła do domu. Ale przełknąłem ból, jak to zrobiłem ostatniej jesieni. Przyzwyczaiłem się do ruszania dalej i udawania, że to gówno nie miało znaczenia. I znowu nadeszła pora, by głęboko zanurkować. - Chodźmy - chwyciłem Piper za dłoń i ruszyłem do swojego samochodu. - Ale wciąż jestem mokra. Muszę się przebrać - jęknęła. - Taa - powiedziałem, uśmiechając się.- W takim razie pomogę ci.

***

Droga była śliska jak cholera. Podczas lata zbytnio nie padała i cały nagromadzony olej na ulicy sprawiał, że ciągle wpadałem w poślizg. Ale nie było tak, że postanowiłem zwolnić. Przyspieszyłem, wjeżdżając na mój podjazd i do garażu, chociaż wiedziałem, że nie powinienem się spieszyć. Nic na mnie nie czekało oprócz ciszy w moim domu, a ja nie lubiłem ciszy. Zamykając garaż, przeszedłem przed drzwi do kuchni, ściągnąłem swoją czarną koszulkę i wrzuciłem ją do kosza do prania. Piper była cała na niej. - Hej, stary - przywitałem Madmana, gdy zbiegł do mnie ze schodów.Chodź. Otwierając tylne drzwi, aby mógł załatwić swoje sprawy, zostawiłem je otwarte i wbiegłem na górę by podłączyć mój rozładowany telefon. Gdy tylko go włączyłem, zauważyłem że mam wiadomość głosową od taty Tate. Dlaczego dzwonił? Kilka dni temu napisaliśmy do siebie smsy. Sprawdził mnie i swój dom.

Nie byłem pewien czego teraz chciał, ale i tak nie zamierzałem dzisiaj do niego zadzwonić. Poderwałem głowę, a drapanie w moje okno spowodowało, że podskoczyłem. - Cholerne drzewo - rzuciłem telefon na łóżko i podszedłem do niego, by podciągnąć rolety. Te drzewo między moim oknem i Tate było cholernie uciążliwe. Stale musieliśmy je przycinać, ponieważ groziło zrobieniem dziury w naszym domu. Tej wiosny powiedziałem mojej matce, że musimy je ściąć, ale technicznie rzecz biorąc było na terenie Brandtów i pewnie chcieli je zatrzymać. Pan Brandt przycinał je regularnie, ale nigdy nie za bardzo. Wciąż mogłem sięgnąć do gałęzi, nawet jeśli było przycięte. Otwierając okno i wychylając się, spojrzałem na gałęzie nad moją głową, które powodowały problem. Gdy wyjechał, to ja musiałbym się nimi jutro zająć. Deszcz wciąż lał jak z cebra i sprawił, że wszystko błyszczało w jasnym blasku lamp ulicznych. Pozwoliłem spojrzeniu powędrować przez labirynt gałęzi, przypominając które obdarły mi nogi, albo na których siedziałem z Tate. Kochałem to cholerne drzewo i chciałem je ściąć. I wtedy... już nie widziałem drzewa. Moje oczy dostrzegły słońce na ciemnym niebie i kurwa znieruchomiałem. Tate? - Co jest kurwa?- szepnąłem bez tchu, nawet nie mrugając. Stala w swoim pokoju, opierając się o framugę swoich oszklonych drzwi. I patrzyła na mnie. Co do cholery właśnie zobaczyłem? Powinna być w Niemczech ze swoim ojcem, przynajmniej do świąt. Każdy mięsień w moim ciele napiął się, gdy wsparłem się na parapecie, ale nie oderwałem od niej wzroku. Było tak, jakbym znalazł się w alternatywnym wszechświecie, głodując a ona była cholernym bufetem. Była w domu. Na chwilę zamknąłem oczy i przełknąłem swoje bijące serce, które pchało mi się do gardła. Byłem jednocześnie chory, podekscytowany i wdzięczny. Jezu, jest w domu. Miała na sobie krótkie spodenki od piżamy i biały podkoszulek. Jej strój nie różnił się zbytnio od tego, co w zeszłym roku zakładała do łóżka, ale z jakiegoś powodu jej widok był jak szalejący ogień w mojej piersi. Chciałem przedrzeć się przez te cholerne drzewo i ściągnąć z niej wszystkie ubrania i kochać ją tak, jakby trzy ostatnie lata nie miały miejsca. Jej włosy rozwiały się wokół niej i poczułem, jak patrzy mi w cieniu w

oczy. Zaschło mi w ustach i pęd oddechu i krwi w moim ciele był tak cholernie przyjemny. Aż cofnęła się i zamknęła drzwi. Nie. Przełknąłem ślinę, nie chcąc by odeszła. No idź. Idź wdać się w bójkę, powiedziałem sobie, ale pokręciłem głową. Nie. Zostaw ją w spokoju. Nie myślała o mnie i musiałem o niej zapomnieć. Czołgałem się po ścianach w mojej głowie, wiedząc że muszę dorosnąć i pozwolić jej być. Pozwolić jej chodzić do szkoły bez plotek i żartów, które by się nad nią unosiły. Pozwolić jej być szczęśliwą. Niemal byliśmy dorośli, a to gówno musiało się skończyć. Ale... Po prostu czułem się bardziej żywy przez ostatnie dziesięć sekund, niż w ciągu tego roku. Zobaczenie jej twarz, sama świadomość że obudzę się przy jej rozbrzmiewającej muzyce i zobaczę jak następnego ranka wyjdzie z domu by się przebiec... Mój telefon zabzyczał z nową wiadomością i podszedłem, by ją sprawdzić. Była od taty Tate.

Zmiana planów. Tate jest w domu. Będzie sama aż do świąt. Oddaj jej klucz do domu i bądź miły. Czy coś.

Zmrużyłem oczy, w kółko czytając wiadomość. Nie sądzę, bym nawet oddychał. Była sama? Do Bożego Narodzenia? Zamknąłem oczy i roześmiałem się. I nagle byłem cholernie zachwycony, że obudzę się jutrzejszego ranka.

Rozdział 8

- Powinnam się bać?- zapytała moja matka, gdy wyszedłem z garażu niosąc małą siekierkę. - Zawsze - wymamrotałem, mijając ją przy kuchennej wyspie i kierując się do schodów. Postanowiłem wziąć sprawy w swoje ręce i zamiast zatrudnić kogoś, zdecydowałem, że sam zetnę mniejsze gałęzie, które wbijały się w mój dom. Siekiera załatwiła by sprawę. - Tylko nie zrób sobie krzywdy!- krzyknęła za mną.- Ciężko było cię zrobić!- i przewróciłem oczami na nikogo, gdy zniknąłem na drabinie, która prowadziła na strych. Odkąd była trzeźwa, to stała się po części całkiem przyzwoita. Od czasu do czasu próbowała żartować. Czasami się śmiałem, ale nie przed nią. Między nami wciąż panował dyskomfort, pęknięcie, którego nie miałem ochoty załatać. Ale wpadliśmy w rutynę. Trzymała się na poziomie, a ja robiłem to samo. Czołgając się przez małe okienko na naszym ciemnym, trzecim piętrze, wszedłem na drzewo i przesunąłem się w stronę pnia, gdzie gałęzie były na tyle grube, aby wytrzymać mój ciężar. Postanowiłem usiąść od środka i zrąbać dodatkowe gałązki i zejść na dół, gdy tylko skończę. Musiałem zacząć od samego szczytu do dołu, aby wreszcie pozbyć się gałęzi przy moim oknie - co było głównym powodem, dlaczego w ogóle wziąłem się za tą robotę. Ale gdy uniosłem toporek, aby zacząć, to niemal go upuściłem. - Myślisz, że jego traktowanie mnie jest grą wstępną?- usłyszałem rozlegający się krzyk Tate i zatrzymałem się.

Co? Gra wstępna? - Tak - ciągnęła i zatrzymałem się, aby słuchać co się działo. Tak. Była to gra wstępna, gdy powiedział całej szkole, że miałam zespół jelita drażliwego i każdy wydawał pierdzące odgłosy, gdy przechodziłam korytarzem podczas pierwszego roku. Otworzyłem szeroko oczy i mój puls zaczął walić mi w szyi. Mówiła o mnie? - I owszem - mówiła dalej, mówiąc do kogoś, kogo nie dostrzegłem.- To było zdecydowanie erotyczne, gdy na drugim roku przez niego przypadkiem dostarczono mi na matematykę krem przeciwko grzybicy. Ale to co naprawdę mnie podnieciło i sprawiło, że jestem się gotowa przed nim wypiąć, to chwila, w której przykleił broszurki o leczeniu brodawek narządów płciowych na mojej szafce. To niezwykłe by mieć chorobę przenoszoną drogą płciową bez uprawiania seksu! O cholera. Na pewno mówiła o mnie. Chwytając się gałęzi powyżej, podciągnąłem się na nogi i przeszedłem na drugą stronę, uważając, aby pozostać poza zasięgiem otwartych drzwi Tate. Odezwała się inna dziewczyna, pewnie jej przyjaciółka, K.C. i usłyszałem coś, o walczeniu. Przesunąłem się na kolejną gałąź, zaczynając się czuć jak zboczeniec, który podsłuchiwał ich rozmowę. Ale hej, mówiły o mnie, i przez to to była też moja sprawa. - Mówiłam ci już sto razy, że byliśmy przyjaciółmi od lat - odezwała się Tate.- A potem wyjechał na kilka tygodni lata przed pierwszym rokiem, a gdy wrócił, to był inny. Nie chciał mieć ze mną niczego wspólnego. Zacisnąłem dłonie w pięści. K.C. nie musiała wiedzieć o tym całym moim gównie. Tate nie miała prawa, aby tak rozpowiadać o naszych sprawach. Znajomy posmak moczy i octu zapienił się w moich wnętrznościach i poczułem jak rozgrzewa mi ciało. - Mamy przed sobą wspaniały rok - głos Tate był teraz cichszy i silniejszy, niż wcześniej.- Mam nadzieję, że Jared o mnie zapomniał. Jeśli tak, to oboje możemy spokojnie ignorować siebie nawzajem, aż do końca roku. Jeżeli nie, to zrobię to, co najlepsze. I tak mam ważniejsze rzeczy na głowie. On i ten dupek Madoc mogą mi dokuczać ile chcą. Skończyłam z zwracaniem na to uwagi. Nie zabiorą mi mojego ostatniego roku. Mam nadzieję, że Jared o mnie zapomniał. A ja prawie odrzuciłem swoją przyszłość potrzebując jej? Skończyłem skupiać na nich uwagę. Nienawidziła mnie. I będzie nienawidzić mnie na wieki, a ja byłem durnym, pieprzonym kutasem, gdy chciałem jej wtedy, gdy miałem

czternaście lat. Nikt nas nie chce. Wiedziałem, że nie chcę ciebie. Głos mojego ojca wkradł mi się do głowy. Z powrotem przesunąłem się do mojego okna, wczołgałem się, nawet nie martwiąc się, czy mnie zobaczyły. Rzucając siekierę na podłodze, ruszyłem do szafki i włączyłem w moim iPodzie Punch's Coming Down Five Finger Death i chwyciłem za telefon, aby napisać do Madoca. Impreza dziś wieczorem? Mama wyjeżdża około 4. Moja matka wymykała się w każdy piątkowy wieczór do swojego chłopaka w Chicago. Wciąż nie poznałem kolesia, ale niemal zawsze zostawała u niego na cały weekend. Pewnie, że tak, odpisał nawet nie minutę później. Napoje? Zapytałem. Ojciec Madoca miał sklep monopolowy - czy coś w tym stylu - w piwnicy wraz z winiarnią. Ledwo co przebywał w domu, więc braliśmy co chcieliśmy, a ja dostarczałem jedzenie. Zrobi się. Zobaczymy się o 7. Rzuciłem telefon na łóżko, ale znowu zabrzęczał. Znowu go chwytając, otworzyłem wiadomość tekstową od Jaxa. Tata znowu zadzwonił. Sukinsyn. Mojemu ojcu jakoś udało się znaleźć numer telefonu do Jaxa, a wiedział, że nie powinien do niego dzwonić. Wszak to za znęcanie się nad nim mój ojciec trafił do więzienia. Zajmę się tym, odpisałem. Spojrzałem na zegarek i zdałem sobie sprawę, że była dopiero dziesiąta rano. Po prostu jedź dzisiaj, powiedziałem sobie. I skończy się na ten tydzień, przy okazji nie będziesz musiał go widzieć jutro. Te wyjazdy do mojego ojca pożerały mnie żywcem i bałem się ich. Nie byłem pewien co powie mi z tygodnia na tydzień. Ostatnim razem opowiedział mi ze szczegółami jak pewnego dnia zawiózł moją matkę przy klinice aborcyjnej, aby się mnie pozbyć. A potem jak ją zostawił, gdy tego nie zrobiła. Nie wiedziałem, czy ta historia była prawdziwa, ale próbowałem pozwolić, aby te opowiastki, obelgi i drwiny przeszły koło mnie. Większość przepływała obok. Zaś niektóre nie. Pieprzyć to. Zrzucając przepoconą, czarną koszulkę aby założyć czystą, czarną w serek, ściągnąłem klucze ze stolika nocnego i zbiegłem ze schodów. - Wychodzę na chwilę - powiedziałem, gdy minąłem matkę w kuchni.Do zobaczenia w poniedziałek.

***

Trzęsły mi się dłonie, chociaż przyjeżdżałem tutaj niemal od roku. Nienawidziłem patrzeć w twarz tego skurwiela, zwłaszcza gdy sprawiał, że te wizyty były cholernie okropne. Wiedziałem, że uzyskał specjalnie uprawnienia za współpracowanie i dobre zachowanie, ale nie miałem wątpliwości, że cieszył się każdym chorym słowem, jakie wyszło z jego ust. - Jest piątek. Powinienem się z tobą zobaczyć dopiero jutro - mruknął, siadając przy stole w sali odwiedzających. Zmusiłem się, aby spojrzeć mu w oczy i uspokoić ton. - Znowu dzwoniłeś do Jaxa. Ma to się teraz skończyć. Wyśmiał mnie. - Powiedziałeś tak ostatnim razem, ale nie masz nad tym kontroli, Jared. Owszem. Mam. - Nie wolno ci nawet telefonować - po tym jak ostatnim razem zgłosiłem to naczelnikowi, to stracił przywilej przechadzania się do telefonu bez nadzoru. Wzruszając ramionami i unosząc dłonie ku górze, odpowiedział: - A jednak znajduję sposób. Była to tylko chwila. Ale w momencie, w którym zapadła mi się pierś i przerwałem kontakt wzrokowy, to wiedział. Wiedział, że miał rację i byłem bezsilny. Może to strażnicy pozwalali mi telefonować za różne przysługi, a może pomagał mu kumpel więzień, ale oboje wiedzieliśmy, że nie było przeklętej rzeczy jaką mógłbym zrobić, aby go powstrzymać. - Zostaw go w spokoju - moje usta poruszyły się, ale mój głos był ledwo słyszalny. - Co dręczy cię bardziej?- pochylił się do przodu i zmrużył swoje niebieskie oczy.- Że dzwonię do niego, a nie do ciebie, czy to, że nie możesz mnie powstrzymać? Ciągle ci powtarzam, Jared, że nie masz żadnej mocy. Nie naprawdę. Może wydaje się, że to ty masz nad tym kontrolę, ponieważ jesteś tam, a ja tutaj, ale to ja cię prześladuję. Nie na odwrót. Wstałem i wsadziłem dłoń w kieszeń, ściskając naszyjnik tak mocno, że myślałem, iż go zmiażdżyłem. - Pierdol się - warknąłem i wyszedłem.

Rozdział 9

- Och, Jared - Piper wydyszała moje imię, gdy pożerałem jej szyję. Chwytając ją za włosy i odchylając do tyłu jej głowę, próbowałem się zatracić w jej perfumach i ciele. - Mówiłem ci, żebyś się nie odzywała - szepnąłem cicho przy jej skórze.Rób to, co ci każę. Na dole waliło Hats off to the Bull i słyszałem głosy dobiegające ze wszystkich stron, zarówno wewnątrz jak i na zewnątrz domu. Piper przyszła niezaproszona na imprezę i wziąłem to, co mi oferowała. Hałas, aktywność i roztargnienie. Rozproszenie od przyciągania do drzwi domu obok. Odwrócenie uwagi od mojego ojca. Ten sukinsyn jednak miał rację. Koszmar, który nie dawał mi zasnąć? Te, przez które musiałem topić się w tabletkach nasenny, aby przetrwać noc? Przez to wszystko byłem słaby. - Przepraszam - zachichotała.- To przez to, że jest tak dobrze. Jedną dłoń wplątałem w jej grube, ciemne włosy, druga zaś znalazła się w jej majtkach i wepchnąłem w nią palce, gdy kręciła się przy ścianie mojego pokoju. Zmagałem się z Piper, szukając magicznej części ciała, która by mnie wciągnęła. Zsunąłem górę jej sukienki, chwyciłem piersi, całowałem jej usta, ale nic z tego nie dało mi spokoju, jakiego chciałem. Mam nadzieję, że Jared o mnie zapomniał. Chwyciłem Piper i wciągnąłem ją w swoje ramiona, niosąc do łóżka. Pokój nastąpiłby dopiero wtedy, kiedy znalazłbym się w niej. Wtedy będę mógł się szczęśliwie zatracić.

- Jared!- poderwałem głowę w kierunku walenia do drzwi. - Spieprzaj!- krzyknąłem, gdy Piper odpięła mój pasek. - Ta dziewczyna? Tate?- zapytał mój kumpel, Sam.- Jest na dole, stary. Lepiej tam przyjdź. I zatrzymałem się w połowie tego co robiłem i uniosłem. - Co jest, kurwa?- wymamrotałem. Dlaczego była w moim domu? Spojrzałem na budzik, który wskazywał coś po północy. - Tate?- powiedziała Piper, wciąż leżąc na poduszkach.- Myślałam, że powiedziałeś, że wciąż jej nie będzie. Zszedłem z łóżka. - Ubieraj się, Piper - warknąłem. - Co?- krzyknęła i spojrzałem na nią. Zmarszczyła usta i nos, a jej pierś unosiła się i opadała, gdy ciężko oddychała. Piper się przywiązywała się i niczego nie komplikowała. Doceniałem to w niej. Ale była wkurzona, a ja niczego nie wyjaśniłem. Nigdy tego nie robiłem. Wiedziała o tym. Nigdy nie dałem jej do zrozumienia, że chciałem czegoś więcej, więc albo mogła się dostosować, albo odejść. Otwierając drzwi, spotkałem mojego przyjaciela Sama, który czekał na korytarzu z rękami w kieszeniach i wyglądającego niepewnie. - Sory, stary - uniósł ręce.- Madoc się do niej lepi. Pomyślałem, że powinienem po ciebie pójść. Pieprzony, mały gnojek. Minąłem Sama i ruszyłem korytarzem, gotów wetknąć głowę mojego najlepszego kumpla do kibla, aby go kurwa obudzić. Byłem całkiem pewien, że miał coś do Tate, ale lata temu powiedziałem mu, że była poza limitem. I co w ogóle do cholery tutaj robiła? Schodząc po schodach, minąłem róg i natychmiast się zatrzymałem, a mój brzuch zabolał z braku powietrza. Jezu Chryste. Była tak piękna, że aż to bolało. Jednak była zamyślona, bo inaczej też by mnie zobaczyła. Chwyciłem się rękoma ramy drzwi nad swoją głową. Dzięki temu wyglądałem na luzie, ale nie obchodziło mnie to. Ale szczerze mówiąc, to potrzebowałem wsparcia, aby nogi się pode mną nie zawaliły. Serce grzmiało mi w piersi i żałowałem jak diabli, że nie mogłem zatrzymać tego momentu, aby móc patrzeć na nią aż świat rozpadłby się na kawałki. Jej włosy były jaśniejsze, a skóra znacznie ciemniejsza, pewnie dlatego, że przez całe lato była na słońcu, zaś jej ciało było bardziej stonowane. Bardziej dojrzałe. Na widok kształtu tylnej części jej ud zaschło mi w ustach.

Wciąż miała mały nosek, skórę wciąż bez zarzutu, a jej pełne wargi sprawiały, że wyglądała jak idealna laleczka. A ja nigdy nie bawiłem się lalkami, ale z całą pewnością teraz chciałem zabawić się z tą konkretną. W tej chwili chciałem wszystkiego od Tate. Wszystkiego. Jej gniewu i pasji, jej nienawiści i pożądania, jej ciała i duszy. Chciałem nad tym wszystkim panować. To ja cię prześladuję. Nie odwrotnie. Mój ojciec znowu najechał moje myśli. On i Tate zawsze tam byli. Żadne z nich mnie nie chciało, ale oboje mnie posiadali. Ale jedno z nich mogłem kontrolować. - Co ona tu robi?- warknąłem, patrząc na Madoca, ale byłem całkowicie świadomy, że Tate zwróciła na mnie swoją uwagę. Madoc milczał, ale widziałem, że jego kąciki ust próbowały powstrzymać uśmiech. - Ona chciała zamienić z tobą słowo - głos Tate był spokojny i nieco oschły. Uśmiechnąłem się do siebie, czując jak dawno utracona adrenalina rozgrzewa moje wysuszone żyły. - Streszczaj się. Mam gości - opuszczając ręce, skrzyżowałem je na piersi i próbowałem wyglądać na znudzonego. Sam i Madoc wybyli z kuchni, a Tate stała tam z uniesioną brodą. Miała zaciśnięte usta, a w jej oczach zapłonął ogień. Nie miałem pojęcia co zrobił Madoc, że tak ją rozzłościł, a może to była zła na mnie, ale wreszcie poczułem się w swoim żywiole po roku chodzenia jak trup. - Mam. Gości - powtórzyłem, gdy nie odezwała się od razu. - Tak, widzę - spojrzała za mnie i momentalnie wiedziałem, że Piper wciąż tu była.- Za chwilę będziesz mógł wrócić do służenia im. Zmrużyłem oczy, patrząc w jej. Proszę, proszę, proszę... Tate miała o mnie niską opinię. Domyślcie się. Piper podeszła i pocałowała mnie w policzek. Na dowiedzenia? Aby przypomnieć, że wciąż tu była? Nie miałem pojęcia, ale zawsze robiła takie drobnostki w nieoczekiwanych chwilach i czułem się przez to nieswojo. Jakby chciała więcej, a ja byłem zobowiązany, aby jej to dać. Stałem tam, chcąc aby przestała czekać na coś i poszła do domu. I tak obecność Tate dawała mi więcej korzyści, niż jej. Po tym jak Piper zrozumiała aluzję i wyszła, to Tate wreszcie się odezwała. - Muszę wstać za jakieś pięć godzin na moje spotkanie w Weston. Proszę grzecznie, byś ściszył muzykę. Mówiła poważnie? - Nie. - Jared, przyszłam tutaj po sąsiedzku. Jest już po północy. Proszę ładnie - proszenie było urocze.

- Jest po północy w piątek wieczorem - wyjaśniłem, starając się brzmieć tak protekcjonalnie, jak to tylko było możliwe. - Jesteś nierozsądny. Mogłabym złożyć skargę na hałas, albo zadzwonić do twojej mamy. Przyszłam tutaj z szacunku - rozejrzała się po pomieszczeniu.- Tak w ogóle, to gdzie jest twoja mama? Nie widziałam jej odkąd wróciłam. Och, Tate. Nie idź tam. Nie zachowuj się tak, jakby znała mnie albo moją rodzinę. - Nie ma jej tu zbyt często - mój głos pozostał płaski i bez emocji.- I zapewne nie przyjedzie tutaj w środku nocy, by rozbić moją imprezę. Westchnęła, jakby wyglądała na wkurzoną. - Nie chcę jej „rozbić”. Proszę cię tylko, byś ściszył muzykę. - W weekendy śpij u K.C. - zasugerowałem, okrążając stół bilardowy w salonie. - Jest po północy!- wypaliła.- Nie będę jej przeszkadzać tak późno. - Ale mnie przeszkadzasz o tej porze. Kontrola wróciła, a moja szczęka aż zadrżała od uśmiechu. Czułem spokój. I byłem bardzo pewny tego, kim byłem. Przepływała przeze mnie siła, pewność siebie i zaufanie. - Jesteś takim dupkiem - wyszeptała. Zatrzymałem się i spojrzałem na nią z niezadowoleniem, udając złość. - Ostrożnie, Tatum. Nie było cię przez jakiś czas, więc dam ci chwilę i przypomnę ci, że moja dobra wola nie idzie z tobą w parze. - Och, proszę cię - prychnęła.- Nie zachowuj się tak, jakby tolerowanie mojej obecności było takim ciężarem. Przez lata wycierpiałam od ciebie znacznie więcej udręki, niż to. Co mógłbyś zrobić, czego jeszcze nie uczyniłeś? Byłem tak dumny z jej wyzwania, że niemal się roześmiałem. - Lubię swoje imprezy, Tatum. Lubię się bawić. Jeśli zabierzesz mi imprezę, to będziesz musiała mnie zabawić - byłem zaskoczony, jak bardzo mój głos był niski i jak wypełniało go bezbłędne pragnienie. Obrazy, jak mogłaby mnie zabawić, wypełniły w pośpiechu moją głowę. Ale Tate nigdy by tego nie zrobiła. Była dobrą dziewczynką. Wychuchaną i ułożona. Prasowała swoje ubrania. I nie robiła w łóżku niegrzecznych rzeczy ze złymi chłopcami. Odgarnęła swoje długie, falowane włosy za ucho i spojrzała na mnie z pogardą. - Mógłbyś zdradzić, jakie obrzydliwie zadanie dla mnie wymyśliłeś?machnęła dramatycznie ręką w powietrzu i moja krew zaczęła pędzić na fakt, jak wydawała się być inna. Mądrzyła się przede mną. I przed Francją podjęła pewne ryzyko. Ale za każdym razem zdawała się być zdenerwowana i na skraju łez.

Teraz wyglądała na całkowicie rozluźnioną, niemal tak, jakbym marnował jej czas. To dobrze. Wkroczenie w moją grę było zabawne. I przywitałem rozproszenie. Stając przed nią, poczułem ciepło i znajomy słodki ból w spodniach. Cholera. Pieprzony wzwód właśnie teraz? Mój kutas zapulsował mi w spodniach, ale próbowałem go zignorować. Taa, moje ciało czuło pociąg do jej. Leciałem na większość rzeczy, które nosiły spódniczki. Albo spodenki od piżamy i czarne bluzy z kapturem i tenisówki marki Chucks. Moje emocje zdziczały przy Tate, ale wiedziałem, że nie mogłem jej przelecieć. Będzie to najzimniejszy dzień w piekle, zanim dam jej takiego rodzaju władzę nade mną. Ale nie znaczyło to, że nie mogłem się cieszyć widokiem. - Zdejmij to - chwyciłem rąbek jej czarnej bluzy.- I zatańcz mi na kolanach. Otworzyła szeroko oczy. - Słucham? I zauważyłem, że zdenerwowanie i mniejsza pewność siebie wkradła się do jej głosu, co było jak muzyka dla moich uszu. Spojrzałem na nią pewnie, gdy rzuciłem jej wyzwanie. - Włączę Remedy. To wciąż twoja ulubiona piosenka? Szybko dla mnie zatańczysz, a impreza się skończy. Naprawdę przerwałbym imprezę? Nie. Prawdę mówiąc, to nie było sytuacji, w której dałbym jej to, czego chciała. I chętnie nauczyłbym ją tego faktu. Jednak naprawdę miałem nadzieję, że nie przyjmie mojej oferty. Nie zrozumcie mnie źle. Nie byłoby beznadziejnie, gdyby jej ciało ocierało się o moje, ale po prostu nie byłbym w stanie jej po prostu przelecieć i odejść. Chodziłem z Tate po cienkiej linie i wiedziałem, że będę chciał następnego razu. Patrzyła na mnie przez chwilę, kilka emocji wkradło się na okrutnie słodką twarzyczkę. Zamyślenie, jakby naprawdę brała to pod uwagę. A potem złość, gdy zauważyła, że skończyłoby się tylko na kolejnym upokorzeniu. Pokonanie, gdy zaakceptowała wreszcie fakt, że nie odniesie tutaj zwycięstwa. I strata, gdy smutek przeszedł przez jej szkliste oczy. Nie byłem pewien o co w tym chodziło. I nagle pojawiło się coś innego. Wygładziła czoło, pochyliła podbródek i spojrzała na mnie. Kurwa. Znałem tą minę. Przez cały czas sam taką miałem. Opór. Obróciła się, a jej włosy przeleciały przez jej ramię i zatrzymało mi się serce, gdy zaczęła krzyczeć w moim domu z całych sił. - Gliny!- krzyknęła w salonie.

- Gliny! Wszyscy wynoście się stąd! Policja jest przy tylnych drzwiach! Uciekajcie! Skurwysyn! Patrzyłem bezradnie, jak cała masa pijany i naćpanych idiotów ucieka z mojego domu. Co do cholery? Naprawdę jej uwierzyli! Ciepło rozgrzało moją szyję i skrzyżowałem ręce na torsie, aby powstrzymać swoje serce od wyskoczenia z mojego ciała. Ludzie rozproszyli się po domu, gnając przez kuchnię i salon, aby dostać się do drzwi frontowych, jakby się kurwa paliło. Większość z nich była nieletnia, więc mieli powód, aby wpaść w popłoch, no ale bez jaj? I pomyśleć, że te debile najpierw by się rozejrzeli. Ale nie, po prostu uciekli. I w jednej chwili, mój dom stał się prawie pusty. Z wyjątkiem tych, którzy już stracili przytomność, albo kryli się w sypialniach na piętrze. Krew pompowała mi w żyłach jak gorący cukier, ból był niemal nie do zniesienia, ale tak przepyszny, że pragnąłem więcej. Coś się w niej zmieniło i teraz rzucała mi wyzwanie. O tak. Zbliżając się do swojego celu, uśmiechnąłem się i westchnąłem protekcjonalnie. - Bez trudu doprowadzę cię do łez - obiecałem. Patrzyła na mnie niemal rozbawiona. - Płakałam przez ciebie już niezliczoną ilość razy - uniosła ku mnie środkowy palec.- Wiesz co to jest?- zapytała, gdy go zabrała i postukała kącik oka.- To ja, ocierająca ostatnią łzę, jaką dostaniesz. I odwróciła się, wychodząc. Nie mogłem zamknąć ust ani oderwać wzroku od pustych drzwi. Jasna cholera. Mrowienie zaczęło się w gardle i straciłem dech, gdy zacząłem się śmiać. Suka, ja też się uśmiechałem. Nie mogłem uwierzyć, że właśnie mi to powiedziała. Zdecydowanie było to wyzwanie. Och, kochanie. Zaczęło się. - Cóż, jest inna - Madoc stanął za mną i zamrugałem, przestając się uśmiechać. Odwróciłem się do niego. - Dotknąłeś ją?- mój głos był groźny. - Sory, stary - spojrzał na mnie tak, jakbym do tej pory nie powiedział mu z dziesięć razy, aby trzymał łapska od niej z dala.- Zapomniałem. To już się nie powtórzy - wzruszył ramionami i wrócił do kuchni. Taa, oby nie.

Nie wiedziałem, czy naprawdę podbijał do Tate. Sam powiedział, że ją dotykał, ale Madoc był dobrym kumplem, który znał granice. Nie byłem pewien o co mu chodziło. Jeszcze raz spojrzałem na drzwi frontowe, przypominając sobie jak Tate przez nie wyszła z uniesioną głową, spokojnym głosem i większą pewnością siebie niż kiedykolwiek u niej widziałem. Gra rozpoczęta. Rozluźniłem ramiona i wszedłem po schodach, by pójść do łóżka. Tym razem bez tabletki nasennej i bez myśli o moim ojcu.

Rozdział 10

- Ugh, chyba zepsuł mi się kutas - Madoc jęknął, gdy poprawił sobie krocze w samym środku szkolnego korytarza. Pokręciłem na niego głową, zanim skinąłem nią kilku znajomym, którzy nas minęli. - W takim razie trzymaj się lasek, dupku - zażartowałem.- Są pewnie miększe, niż facetów, których lubisz. Przechadzając się korytarzem pierwszego dnia ostatniego roku, poczułem jak owiewa mnie wiatr, którego nikt inny nie czuł. Madoc przechwalał się swoimi podbojami, ja dostałem zajęcia które chciałem i niemal skończyłem z wizytami w więzieniu. Odkąd Tate wróciła i tydzień po jej eskapadzie na mojej imprezie, spałem spokojnie. Byłem prawie szczęśliwy. - Tak więc - odezwał się Madoc.- Powstał już mały fanklub Tate. Podejrzewam, że słyszałeś jak gadali. Owszem. Chociaż nie spodobało mi się kilka rzeczy, jakie powiedziało kilku chłopaków, to nie były to aż tak straszne rzeczy. Nikt nie wspomniał o jej cyckach i tyłku, więc nie musiałem ich wdeptać w chodnik. Nie, rozmawiali tylko o tym jak pięknie wyglądała. Jak się teraz nosiła. Byłem pewien, że to przez pewność siebie, jaką zdobyła za granicą. I podobała mi się ta uwaga, jaką pozyskała. Wiecie, im wyżej się wzniesie, to tym boleśniej upadnie. - Tatum nawet nie jest w swoim fan klubie - wymamrotałem. Wzięliśmy nieco jedzenia i usiedliśmy przy naszym stałym stoliku w stołówce. Madoc jadł jak sportowiec z The Breakfast Club. Potrzebował niemal dwóch tac kanapek, pizzy, frytek, napojów Gatorades i ciasteczek, jakie kupił,

podczas gdy ja nie przepadałem za wielkimi posiłkami w ciągu dnia. Kanapka czy burrito i kilka napojów starczyło. Wynik: Madoc zasypiał podczas popołudniowych lekcji, podczas gdy przechodziłem przez nie z dodatkową energią. - Więc jak to zrobimy?- zwrócił swoje pytanie do mnie, gdy Sam i jego kumpel, Gunnar, usiedli przy stole i zaczęli grzebać w swoim jedzeniu. Zakręcając butelkę wody i ocierając usta wierzchem dłoni, zerknąłem na niego, nie wiedząc jaką zaczął rozmowę i co przegapiłem. - Co jak zrobimy? - Tate - powiedział, jakbym powinien wiedzieć.- W tym roku zostawimy ją czy nie w spokoju? Oparłem się na krześle. - Robię to, co chcę. Dam ci znać, jeśli będę potrzebował twojej pomocy. - Ciii - Madoc syknął.- Oto przyszła - szarpnął brodą w stronę drzwi i mój wzrok podążył za jego ruchem. Stanęła w kolejce i wzięła swoją tace, przy czym zauważyłem wszystko. Oczywiście dla mojego planu walki. Jej ciało poruszyło się powoli, niemal metodycznie. Było coś w tym, jak sztywno wyprostowała plecy. Nie była rozluźniona. Miałem nadzieję, że to przeze mnie. Miałem nadzieję, że czuła mnie tutaj, jak ją obserwuję. Lubiłem patrzeć jak się porusza, ale spiąłem się, gdy zdałem sobie sprawę, iż każdy facet pewnie doceniał ten sam widok. Był to dobry widok i nie mogłem nie patrzeć. Miała wyprostowane włosy, ale z tego co kilka razy zaobserwowałem w ciągu minionego tygodnia, to zdawało się, że przepadała za pofalowaną fryzurą. Światło powyżej sprawiło, że pasemka błyszczały na końcówkach. Jej długa, cienką koszulka zakrywała jej tyłeczek z jednej strony, ale z drugiej była wsunięta w dżinsy, odkrywając tył jej uda. - Cóż - Madoc pisnął.- Tym razem wymyśl coś lepszego. Ten sabotaż randek jest dziecinny. Co? I wtedy zdałem sobie sprawę, że kontynuował rozmowę, której nie przypomniałem sobie, abym zaczął. - Dołącz do niej do jakiegoś projektu, czy coś - kontynuował.- Abyś mógł coś zrobić w tym waszym wspólnym czasie. Wspólnym czasie? Och tak. Rozmawialiśmy o „Planie ataku na Tate.” - To nie jest gra wstępna, Madoc - naprostowałem Madoca, tak jak to zrobiła Tate z K.C.- Nie zamierzam się z nią bzyknąć. Obserwowałem, jak podchodzi do stolika i siada... plecami do mnie. Moje usta uniosły się.

Nie chciała zaryzykować ze mną kontaktu wzrokowego i było to małe zwycięstwo. Madoc zaczął się śmiać, niemal się dławiąc, gdy próbował przełknąć swoje jedzenie. - Masz rację - zakaszlał, a jego oczy zaszkliły się.- Każdy kto widzi jak na nią patrzysz, to wie, że nie chcesz jej bzyknąć - pokręcił głową.- Nie, teraz patrzysz na nią tak, jakbyś chciał ją związać i sprać jej ostro tyłeczek. Głupi osioł. Nie podobało mi się coś takiego, albo... nie sądziłem, by tak było. Myślę, że mógłbym spróbować. Przynajmniej raz powinno się wszystko spróbować. Z wyjątkiem amfetaminy. - Nie?- rzucił wyzwanie, spoglądając na mnie, gdy nie odpowiedziałem.Cóż, w takim razie podejrzewam, że nie będziesz o to zazdrosny. Odsunął swoje krzesło, skrobiąc nóżkami o podłogę, gdy okrążył stolik i ruszył na drugi koniec stołówki. Ku Tate. Sukinsyn. Zamierzałem odciąć jego zepsutego penisa i nakarmić nim Madmana. Mój krótki rękawek rozciągnął się na moim bicepsie i zauważyłem, że napiąłem niemal każdy mięsień w moim ciele. Patrzyłem dymiąc, jak Madoc podchodzi do Tate, pochyla się nad jej uchem i mówi. Oczywiście nie słyszałem co mówi, ale widziałem, jak Tate wyprostowała plecy i wiedziałem, że czuła się niekomfortowo. To dobrze. Ale nie czułem się dobrze. Zdawało się, że czułem się lepiej, gdy nadeptywałem jej na odcisk, ale nigdy nie lubiłem, gdy cała reszta mnie naśladowała. Kiedy w zeszłym roku Madoc skomentował jej piersi na imprezie - tuż przed tym jak złamała mu nos - to niemal odciąłem mu jaja. Pomaganie mi w wyśmiewaniu jej to było jedno, wygadywanie bzdur o jej ciele - i to publicznie - niezmiernie mnie wkurwiało. Nawet ja tego nie robiłem. Jeżeli by go nie uderzyła, to ja bym to zrobił. Jego dłoń przesunęła się w dół jej pleców i zacisnąłem dłoń w pięść. Niech to szlag! Czyżbyśmy dopiero co nie pogadali? Powietrze wlatywało i wylatywało przez mój nos, gdy patrzyłem nawet nie mrugając, jak jego dłoń przesuwa się intymnie po jej ciele i zatrzymuje się na jej tyłku. Zerwałem się z krzesła, ale natychmiast zatrzymałem, kiedy Tate poderwała się ze swojego, chwyciła Madoca za ramiona i wbiła kolano w jego jaja. Jasna cholera! Zassałem szybkie, płytkie oddechy, próbując się nie roześmiać, gdy ujrzałem swojego najlepszego kumpla na kolanach, jęczącego jak ranne

zwierze. Tate okrążyła go i usiadłem z powrotem, aby ją obserwować. - Nie dotykaj mnie i się do mnie nie odzywaj - zadrwiła.- Naprawdę myślałeś, że się z tobą umówię? Zaprosił ją na randkę? - Naprawdę myślałeś, że bym się z tobą umówiła?- kontynuowała.- I wbrew powszechnemu przekonaniu dobre rzeczy nie przychodzą w małych opakowaniach - jej głos był silny, jakby czuła się całkowicie komfortowo w swojej skórze. Wszyscy załapali żart, gdy zagięła swój mały palec w stronę rozbawionego tłumu, sugerując, że Madoc miał małego kutasa. - Dzięki za propozycję, Madoc - powiedziała śpiewnym, słodkim głosikiem. Podnosząc swoją tacę, przeszła przez tłum, wyrzuciła swój lunch i skierowała się do drzwi, gdy wszyscy za nią spojrzeli. Nawet ja. Znowu się odchyliłem, przypominając sobie jak to płakała, gdy Madoc albo ja coś zrobiliśmy. Teraz była to znowu Tate, która miała dziesięć lat i kiedy wstrząsnęła moim światem. Zatrzymała się przy podwójnych drzwiach, zmrużyła oczy i odwróciła się, patrząc prosto na mnie. Jej wzrok zabił dystans między nami, jakby przyciągnęła mnie martwego przed swoją twarz, abym mógł poczuć zapach jej skóry. Była wszystkim. Znała moją grę, dopasowała się do mnie i z chęcią bym ją pokonał. Wtedy, tylko wtedy, mógłbym udowodnić, że już nie potrzebowałem jej ani nikogo innego.

***

Pan Sweeney, jeden z naszych dziekanów, wszedł do stołówki, chcąc wiedzieć co się stało i wstałem, wyjaśniając, że Madoc spadł na krzesło. Wiem, było to głupie kłamstwo, ale nauczyciele nie mieli wiele władzy. Jeśli jakiś dzieciak coś stwierdzi i reszta go poprze, to musiała być to prawda. Nie chciałem, aby Tate wpakowała się w kłopoty. Nie przez kogoś innego oprócz mnie. Zanim zaczęły się pierwsze popołudniowe lekcje, to spotkałem Madoca przy jego szafce, chwyciłem go za ramię i zaciągnąłem za róg do pustej klasy. - Whoa!- zawył, pewnie zaskoczony moim nagłym pojawieniem się.Spokojnie!

Gdy tylko znaleźliśmy się poza zasięgiem wścibskich oczu, odwróciłem się dookoła i wbiłem pięść w jego brzuch. Skóra na moich kostkach rozciągnęła się, ale Madoc zmiarkował cios do walnięcia i wiedziałem, że jego ból byłby o wiele gorszy. Kaszląc i kuląc się, oparł się o ścianę, gdy się nad nim uniosłem. Najdziwniejsze było to, że nie byłem ani zdenerwowany, ani wściekły. Byłem nieco wkurzony, ale i tak całkowicie panowałem nad swoim działaniem i emocjami. Wiedział, za co oberwał i teraz zdawał sobie sprawę, że nie blefowałem o nie dotykaniu Tate. - Słyszałeś mnie tym razem, prawda?- zapytałem. Skinął głową, ściskając razem brwi i zdawało się, że dostał mdłość, gdy chwycił się za żołądek. Idąc do następnej klasy, wyciągnąłem telefon z kieszeni i napisałem do mojego szefa, że dzisiejszego popołudnia nie będę pracował. Był przyjacielem i w rzadkich okazjach pozwalał mi na niezapowiedziany wolny dzień. Praca była jak hałas i rozproszenie. Teraz miałem Tate i ostatnio bardzo zajmowała moje myśli. Reszta popołudnia minęła w euforycznym głodzie, gdy czekałem na to, co miało nadejść.

Rozdział 11

Ego Madoca zostało nieźle posiniaczone po dwukrotnym pobiciu w ciągu jednego dnia. Wyjechaliśmy po szkole, aby mógł wypielęgnować swoje rany późnym obiadem, albo wczesną kolacją, w Sonic. Osobiście uważam, że bardziej rozweseliły go laski na wrotkach, niż jedzenie. O jakiejś czwartej trzydzieści pojechał do domu, a ja wróciłem do szkoły. Tego popołudnia Tate miała trening biegów przełajowych. Wcześniej tego dnia sprawdziłem to z Jess Cullen, ich kapitanem i Tate powinna spróbować odzyskać swoje miejsce w drużynie biegaczy. Podchodząc do drzwi szatni dziewczyn, stanąłem na zewnątrz i czekałem. Wsuwając dłonie w kieszenie i opierając głowę o ścianę, cieszyłem się ciszą przed burzą. Boże, brakowało mi tego. Ledwo co myślałem o moim ojcu, ale teraz niemal wydawał się być nieistotny. Do cholery, dlaczego w ogóle poświęcałem mu tyle uwagi? Kiedy wyszła jakaś dziewczyna z mokrymi włosami i niosąca torbę gimnastyczną, to wiedziałem, że nadeszła pora. Dziewczyny pewnie wciąż się ubierały, ale przynajmniej powinny już wziąć prysznic. Nie żeby miały coś, czego wcześniej nie widziałem, zresztą niektóre z nich z bliska, ale między żartem a byciem aresztowanym była cienka linia. Wchodząc przez drzwi, skręciłem w lewo i wyszedłem za rogu. Było tam kilka rzędów, tak jak w męskiej szatni, więc ruszyłem w dół korytarza, zaglądając w każdą linię szafek, szukając słonecznej blondynki.

Słyszałem szum suszarek do włosów i rozmowy, które dochodziły z tyłu, więc nie zostało zbyt wiele dziewczyn, które musiały się ubrać. Ale z całą pewnością rozległo się kilka westchnień i szybkich ruchów, aby się zakryć. Jedna dziewczyna szarpnęła swoją koszulkę w górę, aby zakryć swój stanik, ale znowu ją opuściła, gdy zauważyła kim byłem. Jej usta uniosły się w uśmiechu i zmierzyła mnie wzrokiem. Znowu na nią spojrzałem, ale tym razem z niedowierzaniem, skoro wyglądała tak, jakby mnie znała. Jakby mnie znała znała, ale w tej chwili nie mogłem sobie tego przypomnieć. Ostatni rok był jedną wielką gmatwaniną i rzadko robiłem to z kimś dwa razy. Ale ją odznaczyłem. Była seksowna. Pewnie to z nią zrobiłem, ale nie mogłem stwierdzić, czy miało to miejsce miesiąc temu, czy rok. Idąc do kolejnego korytarza, zatrzymałem się, gdy ścisnął mi się żołądek. Tate stała przy swojej szafce, naga z wyjątkiem ręcznika. Przez chwilę myślałem, że nie mogłem lepiej trafić. I wtedy przypomniałem sobie, że nie mógł to być gorszy moment. Mój kutas był jak cholerny kompas, który wskazywał prosto na nią. Patrząc na nią twardo i mrużąc brwi, odezwałem się, gotów ustawić ją na miejscu. - Wypad. Tatum zostaje - powiedziałem w pomieszczeniu. Wszystkie pisnęły, albo zassały szybki oddech, a Tate poderwała głowę, otwierając szeroko oczy. Chwyciła się swojego ręcznika, jakbym posiadał zdolność do zerwania go siłą umysłu. Gdyby tylko... Wszystkie dziewczyny rozbiegły się i byłem wdzięczny, że zniknęły bez dramatu. Może wyszły na zewnątrz, albo o kilka rzędów dalej, aby dać nam nieco prywatności, ale wszystko co mnie obchodziło to to, że zniknęły i Tate nie miała żadnego koła ratunkowego. Była odizolowana. - Kpisz sobie ze mnie?- krzyknęła, a jej twarz wykrzywiła się w pięknym gniewie, gdy się do niej podszedłem. - Tatum?- moje ciało szalało od ciepła, które przesunęło się w dół moich rąk i nóg.- Wolałem się upewnić, że skupisz na mnie swoją uwagę. Mam ją? Oblizała wargi i zaczęła oddychać przez zęby. Nawet jej usta były napięte w frustracji, gdy wyglądała na taką pełną walki. - Mów co masz do powiedzenia. Jestem tu naga i zamierzam krzyczeć. Tym razem posunąłeś się za daleko, nawet jak na siebie! Nigdy za daleko. Nie było limitu jak wysoko mogłem się wznieść, gdy żywiłem się na niej. Przestała się cofać i przez chwilę zastanawiałem się dlaczego. Ale zamiast powstrzymać się, nie mogłem nic poradzić na to, że przysunąłem się

bliżej. Staliśmy tak przez chwilę, żadne z nas nie chciało się odsunąć i buchało z niej ciepło, za każdym razem gdy jej pierś unosiła się i opadła. I wtedy to dostrzegłem. Jej powieki zatrzepotały lekko, zaparło jej dech w piersiach i nie patrzyła na mnie. Nie ze strachu czy zażenowania. Była czymś zawstydzona. O Jezu. Przez jej twarz przeszedł błysk pożądania. To było to. I pieprzyć to, ja też chciałem tej chwili. Przesuwając oczyma po jej ciele, zatraciłem się w jej karmelowej, opalonej skórze i nie mogłem poradzić, tylko zastawiać się, jakby wyglądała pokryta potem. Krągłość jej szyi, gdzie spotykała się z ramieniem, kropelki krwi w zagłębieniu kości obojczyka, jej pełne piersi, które niemal wystawały spod ręcznika... wszystko sprawiało, że zrobiłem się twardy. Jaaasna chooolera. Weź się kurwa w garść. Przesunąłem oczy z powrotem do jej i zmusiłem się, aby widzieć ją jako wroga, którym była. Skończyłem zwracać na nie swoją uwagę. - Tydzień temu sabotowałaś moją imprezę - powiedziałem jej prosto w twarz, ale trzymała się swojego.- I zaatakowałaś mojego przyjaciela. Dwukrotnie. Próbujesz przejąć jakąś kontrolę w tej szkole, Tatum? W mojej głowie była „Tate.” Zawsze. Ale teraz nie mogłem jej tak nazywa. Był to pseudonim dla przyjaciół i rodziny, a my nie byliśmy ani jednym ani drugim. Zmrużyła na mnie oczy, w których tkwiło idealne połączenie ognia i lodu. - Myślę, że to najwyższy czas, nieprawdaż? - Wręcz przeciwnie - oparłem się ramieniem o szafkę z jej jednej strony.- Wierz mi lub nie, ale zająłem się bardziej interesującymi rozrywkami niż upokarzanie cię. To był bardzo spokojny rok bez oglądania twojej cholernej miny jestem-zbyt-dobra-dla-całej-reszty na korytarzach. I taka była prawda. Było spokojnie. Tak jakby śmiertelnie spokojnie. - Czy ty - wielki, zły Jared - czujesz się zagrożony? Co jest, kurwa? Teraz wkurzyło mnie to. Oderwałem się od szafki i uwięziłem ją między ramionami. - Nie dotykaj mnie - wypaliła i stłumiłem uśmiech. Znowu na mnie nie patrzyła. Poruszyłem głową niczym wąż, próbując pochwycić jej spojrzenie. Mokre kosmyki włosów przykleiły się jej do twarzy i zaciągnąłem się nią powoli, jakby była kawałkiem mięsa a ja bym głodował. - Jeżeli kiedykolwiek cię dotknę - powiedziałem groźnie.- To będziesz tego chciała.

Ten pieprzony zapach. Był jak mieszanka kwiatu i kiwi. - No i?- drażniłem.- To co, chcesz tego? Znieruchomiała, wyglądając na nieco zaskoczoną, zdezorientowaną i zdecydowanie wkurzoną. - Nudzę się - jej ton był niepewny, acz spojrzenie stanowcze.- Powiesz mi wreszcie czego chcesz? - Wiesz co? Co to za nowa postawa z jaką wróciłaś? Zaskoczyła mnie. Zwykle byłaś łatwym celem. Wszystko co robiłaś to ucieczka i płacz. Teraz masz w sobie nieco ducha walki. Byłem przygotowany, by tego roku zostawić cię w spokoju. Ale teraz... - urwałem. Uśmiechnęła się. - Co zrobisz? Podstawisz mi nogę w klasie? Wylejesz sok pomarańczowy na moją koszulkę? Zaczniesz o mnie plotkować, bym nie umawiała się na żadne randki? A może podniesiesz poprzeczkę i zaczniesz gnębić mnie w internecie? Naprawdę myślisz, że to wciąż mnie dotyka? Nie możesz mnie przestraszyć. Kochanie, już cię mam. Przynajmniej tak myślałem. Mówiła o całkiem poważnym gównie. Pewnie, że zaczęła walczyć o swoje przed wyjazdem do Francji, ale myślałem, że to wszystko było częścią wyjechania z kraju. Czuła się bezpiecznie. Cholera, sądzę, że faktycznie była bezpieczna. Nie mogłem zbyt wiele zrobić z tej pozycji na której się znajdowałem. Ale teraz wróciła. Oparłem dłoń nad jej głową na szafce i pochyliłem się. - Myślisz, że jesteś na tyle silna, aby mnie pokonać?- część mnie miała nadzieję, że przyjmie wyzwanie, a druga, że jednak nie. - Owszem - i ta obietnica wzniosła się w powietrze jak słowa „Wygrałeś loterię.” O tak. - Tatum Brandt! Oboje wyskoczyliśmy z naszego własnego małego świata i spojrzeliśmy na koniec korytarza, gdzie stała trenerka Syndowski i połowa drużyny biegów przełajowych, która się na nas gapiła. O cholera. Niemal się roześmiałem ze swojego szczęścia. Tate w swoim ręczniku. Ja pochylający się nad nią blisko. Nie mógłbym tego zaplanować lepiej i czułem lekki wstyd, że sam nie przewidziałem takiego obrotu sprawy. Nie będzie to wyglądało w jej tak zwanym planie gry „nie zabiorą mi mojego ostatniego roku.” - Trenerko!- Tate zadyszała, zmagając się z ręcznikiem i sprawiając, ze wyglądaliśmy jakbyśmy byli winni czegoś innego, niż tylko rozmowy. Gładko, Tate.

Ale moje rozbawienie było krótkotrwałe, gdy dostrzegłem, że dziewczyny robią zdjęcia swoimi komórkami. Mój żołądek natychmiast stał się pusty. Nie, nie, nie... cholera. Tate była moja i to ja mogłem zrobić, co chciałem. I nie chciałem, aby jej zdjęcia w samym ręczniki obiegły całą cholerą szkołę. - Są inne miejsca, abyście to robili - głos trenerki brzmiał tak, jakby wytknęła nas palcem i wysłała do łóżka bez kolacji.- Panie Trent?- skarciła mnie swoim spojrzeniem.- Wyjdź! I pochowałem mój gniew co do zdjęć i wyszedłem tak samo jak wszedłem. Jakby to pieprzone miejsce należało do mnie.

Rozdział 12

Przez kolejne dni przeżyłem więcej wzlotów i upadków niż cholerny rollercoaster. Tate była całkowicie świadoma mojej obecności i kuliła się za każdym razem, gdy mnie widziała - punkt w górę! Dupki próbowały stuknąć ze mną żółwika, za przelecenie jej jakby była jakąś tanią zdzirą, która dałaby każdemu - punkt w dół. Pierdolony telefon, internet, technologia i gówno! A co najgorsze, to faktycznie czułem się winny. Powinienem być zachwycony. Zwłaszcza wtedy, gdy wczoraj przeniosła się do jednej z moich klas i mógłby pieprzyć z nią w każdej chwili. Ale w tym roku sprawy miały się inaczej i to zdjęcie nie pomogło. Chłopaki jej chcieli. Tak bardzo, że nawet nie odstraszyłyby ich wymyślone przeze mnie plotki o jej jedzeniu baboli, mieniu wesz albo nawet o trzymaniu w domu ludzkich zwłok z prosektorium. Pieprzyć to. Nie było już zbyt wiele, co mógłbym przed nimi zrobić i niby dlaczego miałbym tego chcieć? Dlaczego obchodziło mnie, czy kogoś miała czy nie? Bo nie obchodziło. Po prostu wkurwiało mnie to, że jej niemal nagie zdjęcie pływało po cyberprzestrzeni. Tate pomyślałaby, że wymyśliłem ten cały plan i wiedziała, że cieszyłbym się z jej upokorzenia. W takim razie niech tak myśli. Działało to na moją korzyść. Ale nie znaczyło to, że cieszyłem się z tego powodu, czy nie miałem nic przeciwko. - Toni, kochanie. Chodź ze mną - chwyciłem za łokieć Toni Vincent,

kapitankę cheerleaderek i wyprowadziłem przez podwójne drzwi siłowni. - Och, patrzcie kto rozmawia ze mną po tygodniach i tygodniach - jej sarkastyczny ton był zabawny, ale zirytowany. W ostatnim roku przespałem się z nią kilka razy i podczas gdy była pewna siebie i zabawna, to ja nie chciałem związku. A próbowała wymusić to gówno. Jednak była zarozumiała i wiedziała jak przetrwać ciężką passę. Podziwiałem to w niej. - Jest między nami lepiej, gdy nie rozmawiamy - wymamrotałem, gdy przycisnąłem ją do ściany. Nie ustąpiła ani o krok, ale dostrzegłem jak uśmiecha się lekko, zanim spuściła swoje zielone oczy. Kiedy spojrzała na mnie z powrotem, to jej spojrzenie było stałe. - Więc czego chcesz? - Blog Cheerleaderek - stwierdziłem.- Widziałaś zdjęcie moje i Tatum? Usuń je. - Dlaczego miałabym to zrobić?- prychnęła.- Ma wiele wyświetleń. - Bo ci tak mówię - nakazałem, nie flirtując ani nie udając.- Dzisiaj. I zostawiłem ją tam, wiedząc, że to zrobi.

***

Później tego dnia ruszyłem na swoją ostatnią lekcję, Motywy w Filmie i Literaturze. W tym semestrze zapisałem się na wszystkie kursy, jakie mógłbym podjąć u Penley. Była słodka i czułem się źle za swoje zachowanie w stosunku do niej niż do jakiego innego nauczyciela. Była jedną z tych nauczycieli, którzy przeszli ze mną przed dodatkowe mile, aby uzyskać mój szacunek i po moim kretyńskim zachowaniu w zeszłym roku, zdecydowałem, że teraz była okazja, aby pokazać jej, że byłem dobrym uczniem. Albo przynajmniej miłym facetem. Jednak mimo jej prób, to najmniej lubiłem jej lekcje. Nienawidziłem literatury i pisania, a już zdecydowanie nie mogłem znieść publicznego wyrażania siebie, kiedy nie brało to pod uwagę szybkich samochodów. Ale teraz jeszcze bardziej wyczekiwałem tych zajęć. Tate siedziała dwa miejsca przede mną i przez całą lekcję mogłem wzrokiem wiercić dziurę w jej głowie. - Próbuję dostać się na Columbię na kurs medyczny. A ty?- Tate zapytała Bena Jamisona, który siedział obok niej i nie mogłem się

powstrzymać, jak podsłuchiwać ich rozmowę. - Składam papiery do kilku miejsc - odpowiedział Ben.- Nie mam głowy do nauk ścisłych. Dla mnie wpadnie biznes. A biznes niby czym jest? Literaturą grecką? - Cóż, jednak mam nadzieję, że lubisz matematykę. Biznes idzie z ekonomią, wiesz?- Tate powtórzyła moje myśli i zaśmiałem się, gdy Ben spojrzał na nią szeroko otwartymi oczami z wyraźnym zmieszaniem. Zacząłem żuć swój długopis, aby jeszcze bardziej nie roześmiać się z tego głupka. Tate napięła plecy i wiedziałem, że zdawała sobie sprawę z tego, że podsłuchiwałem. - Tak więc... - kontynuowała, ignorując mnie.- Jesteś w komitecie balu, tak? - Tak. Wybierasz się?- zapytał Ben i przestałem oddychać, gdy czekałem na jej odpowiedź. Ben mógłby spróbować ją zaprosić. Może oceniał, czy była kimś zainteresowana czy nie. Pamiętam, że był nią zainteresowany podczas pierwszego roku, ale łatwo było się go pozbyć. Gdy usłyszał o Stevie'em Stoddardzie, tym o którym opowiedziałem, że Tate straciła swoje dziewictwo z najbardziej ponurym dzieciakiem w szkole, to już o niej nie wspomniał. Był słaby, ale był naśladowcą. Ale... dziewczyny go uwielbiały. Dlaczego? Nie miałem pojęcia. Wydawał się być tak samo nudny kościelny film wieczorem. Jednak był miły. Był takim chłopakiem, jakiego przyprowadzało się do domu, by poznał twoją mamę. - Zobaczymy - odpowiedziała Tate.- Zarezerwowałeś zespół czy jakiegoś DJ'a? - Zespół byłby fajny, ale grają tylko jeden typ muzyki, więc trudno zadowolić wszystkich. Będziemy mieć dj'a. Myślę, że wszyscy tak zdecydowali. Utrzyma muzykę w dobrej tonacji: pop, country... Dobra, lekcja o Tate i muzyce. Jeżeli fani nie wyryją nazwy zespołu w swojej skórze, to nie warto tego zespołu słuchać. Wszelka muzyka, przy której skacze się dookoła i wali głową, jest dla niej tak samo ekscytująca jak Kenny G. Cóż, dla mnie też. Przynajmniej w tym się zgadzaliśmy. - Och... pop i country? Nie może się nie udać - próbowała brzmieć szczerze i pewnie zadziałało to na takiego tępaka jak Ben Jamison, ale wyczułem przykrywkę. Nie mogąc powstrzymać śmiechu, ukryłem twarz w telefonie, gdy odwróciła się, by spojrzeć na mnie ze złością. Ale gdy na nią nie spojrzałem, to odwróciła się z powrotem. - Więc lubisz pop i country?- znowu zwróciła się do Bena i spostrzegłem, że z irytacji zacząłem stukać długopisem.

Gdzie do cholery jest Penley? - Głównie country - usłyszałem odpowiedź Bena. Tylko skinęła głową na niego i zauważyłem z ulgą, że nie mieli niczego wspólnego. - Wiesz - kontynuowała.- słyszałam, że w tym semestrze obejrzymy Szósty Zmysł. Widziałeś go? - O tak. Chociaż dawno temu. Nie rozumiem go. Nie jestem zbyt wielkim fanem tych tajemniczych thrillerów. Lubię komedie. Może puści nam Borata. - Hej, Jamison?- wtrąciłem się, mając już dość przysłuchiwania się Tate, jak próbowała się dobrać do spodni tego kolesia.- Jeżeli lubisz Bruce'a Willisa, to Niezniszczalny jest fajny. Powinieneś dać mu szansę... wiesz, jeśli zamierzasz zmienić zdanie na temat thrillerów. Proszę. Teraz Tate mogła zająć się czymś lepszym. Przykładowo czymś takim, jak zamknięciem się. Tate uwielbiała Bruce'a Willisa. Lubiła filmy akcji i thrillery. I chciałem, aby pamiętała, że wiedziałem o niej to gówno. - W porządku, klaso - wreszcie pani Penley weszła do klasy.- Do kartek jakie wam dam, Trevor rozda wam szablony kompasów. Proszę, napiszcie swoje imiona na górze, ale zostawcie puste miejsca w okolicy północy, wschodu, południa i zachodu. Dźwięk przesuwany kartek wypełnił pomieszczenie, przez co wydawało się, iż edukacja ruszyła pełną parą. Papiery i pakiety przesunęły się wzdłuż rzędów i każdy uczeń wziął jeden arkusz jakby był biletem na Dodge wszyscy mieli gdzie pójść. - Dobrze - pani Penley klasnęła w dłonie.- Pakiety jakie wam dałam są listą filmów, w których wystąpiły ważne monologi. Skoro już zaczęliśmy rozmawiać o monologach i ich znaczeniu w Filmie i Literaturze... Zamgliło mi myśli i słyszałem głos pani Penley, ale nie jej słowa. Wlepiłem wzrok w plecy Tate i zanim się zorientowałem, to się zatraciłem. Zebrała wszystkie swoje włosy i ściągnęła je w koński ogon, a długie fale opadły jej na plecy niczym wodospad, albo... smycz. Zacisnąłem pięści. Jezu. Nie mogłem zobaczyć swojego penisa, ale mogłem przysiąc, że spuchł dwa razy bardziej niż wtedy, gdy zwykle byłem napalony. Jej wojskowa, zielona koszulka Five Finger Death Punch nie była zbyt obcisła, ale przylegała do jej smukłych pleców i podkreślała jej muśniętą słońcem skórę. Niemal krwawiłem, aby pocałować skrawek skóry jej ramienia, krzywiznę jej szyi, gdzie ocierał ją kołnierzyk. Byłoby to dobre miejsce na mały tatuaż, pomyślałem. Włosy i strój były idealnym połączeniem dobrej i złej dziewczynki, zbawienia i niebezpieczeństwa.

Nie było sensu, abym okłamywał samego siebie. Chociaż cholernie ją nienawidziłem, to równie bardzo chciałem jej posmakować. Z tego co słyszałem, to wściekły seks był całkiem dobry. - Start!- usłyszałem krzyk nauczycielki i poderwałem głowe, mrugając i pozbywając się fantazji w której się zatraciłem. O cholera. Wszyscy wstali ze swoich miejsc i zaczęli chodzić po klasie, niosąc ze sobą kartki i długopisy. Też miałem wstać? Strach chwycił mnie za serce, gdy spojrzałem na swoje dżinsy i zamknąłem oczy. Taa, nie ma mowy. I - kurwa! - nie mogłem powstrzymać tych cholernych obrazów o Tate w moim samochodzie, w schowku woźnego, w moim łóżku... Nie było mowy, abym mógł teraz wstać, więc wziąłem głęboki oddech i próbowałem pomyśleć o jakimś nudnym gównie, jak o brytyjskich epokach i diabelskim młynie. Na szczęście Ivy Donner podeszła do mnie i napisała swoje imię przy moim „wschodzie”, a potem moje na swojej kartce. To dobrze, bo nie miałem pojęcia co robiliśmy, a moja krew paliła jak lawa. Byłem wkurzony. Tate była dobrym rozproszeniem od mojego ojca, ale nie potrzebowałem, aby podniecała mnie tak mocno i szybko, że nawet nie mogłem wyjść z pomieszczenia, aby się nie upokorzyć. Koncentrując się na krzywieniu i oddychaniu, pozwoliłem dwóm innym dziewczynom wypełnić puste miejsca na mojej kartce, gdy próbowałem się uspokoić. Podejrzewałem, że powinniśmy znaleźć partnerów do kompasów i zamienić się imionami w kierunkach, czy coś. Jasne. - Pani Penley, brakuje mi północy. Mogę zrobić trójkąt z dwoma innymi osobami?- usłyszałem pytanie Tate z przodu klasy. Ludzie prychnęli, podczas gdy inni zaśmiali się. Nie zrobiłem ani jednego ani drugiego. Po prostu próbowałem nie wyobrażać sobie jej w trójkącie, aby mógł wreszcie pozbyć się tego wzwodu. - Hej, Tate - Nate Dietrich zawołał schrypniętym głosem.- Ja zrobię z tobą trójkąt. Mój kompas zawsze wskazuje na północ. - Dzięki, ale myślę, że twoja prawa ręka będzie zazdrosna - odpaliła i tym razem cala klasa nie roześmiała się z niej. - Czy ktoś jeszcze potrzebuje północy?- pani Penley zawołała, przerywając pogawędki. Spojrzałem na swoją kartkę i spostrzegłem, że też mam puste to miejsce. Ale się nie odezwałem. Ostatnie co chciałem zrobić, to pomóc jej. Ale wtedy zobaczyłem Bena, dwa miejsca przede mną i po mojej lewej, jak wymazywał swoją północ i pokręciłem głową, najwyraźniej zdeterminowany aby zostać idiotą. - Może być moją północą - powiedziałem tak spokojnie, jak to tylko było możliwe. Wszystko dzięki Benowi. Posunął się za daleko, ale chciał Tate i ruszył

za nią. Dlaczego po prostu nie mogłem odpuścić? - Cóż, Tate. Wpisz go więc - pani Penley uniosła dłoń, wskazując Tate aby usiadła. Nie spojrzała na mnie, tylko rzuciła się na swoje miejsce, uniosła nad kartką, wyraźnie kreśląc moją śmierć. Uśmiechnąłem się, pławiąc się w jej nienawiści i znowu czując, że mam kontrolę. A teraz... byłem gotowy na drugą rundę.

Rozdział 13

- Och, spójrzcie. To Pies... i Madman. Poderwałem głowę z trawy, spoglądając na K.C., która szła wzdłuż chodnika prowadzącego do domu Tate. Madman i ja właśnie co skończyliśmy spacer i padliśmy na trawnik przed domem po męskiej walce z udziałem jego zębów i mojej dłoni w rękawiczce. - Wiesz, nie mogę się zdecydować który z was ma lepsze maniery niosła plastikowe siatki z czymś, co wyglądało na jedzenie, ale zatrzymała się zanim dotarła do schodów domu Tate.- Przynajmniej on nie sra na ludzi szarpnęła brodą na Madmana. K.C. przypominała mi tą blondynkę z Pamiętników Wampirów, która biegała dookoła i zachowywała się tak, jakby każdy problem na świecie miał z nią coś wspólnego. Taa, nie oceniajcie mnie. Madoc lubił ten serial, nie ja. Chodziło o to, że niektórzy ludzie myśleli, że wiedli główną rolę, podczas gdy tak naprawdę znajdowali się we wspierającej obsadzie. - K.C.?- odchyliłem się na łokciach i posłałem jej leniwy i pewny siebie uśmiech.- Wiesz, co jest gorsze od zobaczenia jaki potrafię być wredny? Westchnęła i oparła dłoń na biodrze, jakbym marnował jej czas. - Co? - Przekonanie się jaki potrafię być miły - mój głos popłynął przez trawnik jak jedwab, prosto między jej nogi. Jej bezczelna mina spadła i wyglądała na nieco zdezorientowaną. Pewnie próbowała rozszyfrować, czy z nią flirtowałem, a może starała sobie przypomnieć swoje własne pieprzone imię. Zaśmiałem się do siebie.

Tak, to ją uciszyło. Nie miałem zbyt tolerancji dla... cóż, dla większości osób, ale szczególnie nienawidziłem złośliwości. Jeśli dziewczyna marszczyła nos i ściągała razem brwi w tym samym czasie, gdy rozmawiała, to była idealna do jednego rodzaju aktywności, jaki nie wliczał rozmawiania. K.C. wbiegła po schodach domu K.C. i zadzwoniła dzwonkiem, jakby gonił ją legion zombie. Pierś zadrżała mi od tych obrazów, gdy uderzyłem plecami o ziemię, zamykając oczy. Popołudniowe słońce zaczęło znikać i rozpoczęła się spokojna cisza, gdy pracownicy od dziewiątej do piątej wracali do domu na kolację. Uwielbiałem tą porę dnia. Światło na zachodzie stworzyło kalejdoskop pomarańczy i zieleni za moimi powiekami i wchłonąłem złudzenie tej okolicy, wokół której istniałem, ale nie w środku. Madman polizał moją dłoń i odwzajemniłem ten gest drapiąc go za uchem. Tate otworzyła drzwi frontowe i rozległy się stłumione głosy. W dole ulicy rozbrzmiała kosiarka. Obok przejeżdżały samochody. Wołano dzieciaki na kolację. I przez kilka chwil pozwoliłem sobie być tego częścią. Kochałem naszą ulicę i zawsze będę ją uwielbiać. Każdy mały domek miał swoją tajemnicą i właśnie dlatego było tak idealnie. Mogłem się śmiać z pana Vanderloo naprzeciwko, ponieważ każdej nocy zakradał się do swojego garażu i palił trawkę, po tym jak jego rodzina poszła spać. Pani Watson, trzy domy dalej, lubiła, gdy jej mąż przebierał się za dostawcę UPS i gdy dostarczał pewne rzeczy do jej domu. A później ją dostarczał do sypialni. Nawet tata Tate miał swój sekret. W czasie jaki razem spędziliśmy podczas gdy jej nie było, to odkryłem, że w każdy czwartkowy wieczór wciąż jada u Mario. Przypomniałem sobie jak Tate kiedyś powiedziała, że to właśnie w tej włoskiej restauracji jej rodzice poszli na pierwszą randkę. Nie wiedziałem, że zdawała sobie sprawę z tego, że wciąż to robił. Moja noga zawibrowała, przerywając moje rozmyślenia i sięgnąłem do kieszeni, aby wyciągnąć telefon. Mrużąc oczy z irytacji, dotknąłem ekranu i odebrałem. - Tak?- nie było potrzeby, by być uprzejmym. Widziałem, kto to był. - Witam. Mamy dla ciebie zamówioną rozmowę z wiezienia Stateville Prison. Czy chcesz ją zaakceptować? Nie. - Tak. Czekałem, aż operator przełączy się, czując się jakbym został wyciągnięty z Nibylandii i teraz byłbym otoczony przez kilkunastu żołnierzy, którzy trzymali mnie na muszce.

Wiedziałem dlaczego mój ojciec dzwonił. Wcześniej zadzwonił tylko raz i tym razem był to ten sam pieprzony powód. - Gdy jutro przyjedziesz... to przelej pieniądze na moje konto powiedział, nie zapytał. Wziąłem głęboki oddech. - Dlaczego miałbym to zrobić? - Wiesz dlaczego - warknął.- Nie zachowuj się, jakbyś miał wybór. Nie miałem pieniędzy, które mógłbym mu dać. Może i nie miałem wyboru, ale za to miałem problem. - Będę musiał je zarobić, a nie dam rady aż do jutrzejszego wieczoru dzisiaj było za późno, żeby wziąć udział w wyścigach.- Zamiast tego przyjadę w niedzielę. I rozłączył się. Zamknąłem oczy i ścisnąłem telefon, chcąc aby była to jego twarz, jego serce i jego moc. Pieniądze które mu dawałem - aby przestawał dzwonić do Jaxa - miały być jednorazową sprawą. Ale tak nie było. Dawał Jaxowi spokój, ale i tak zawsze dzwonił. A ja ciągle płaciłem tylko po to, by Jax mógł odsapnąć. Nie zachowuj się, jakbyś miał wybór. Jego słowa przebiły mi uszy, jakbym wciąż czuł ból tamtego dnia. Były to te same słowa, jakie wypowiedział, zanim zepchnął mnie ze schodów piwnicy. Tuż przed tym jak znalazłem z nimi Jaxa. Siadając, rozejrzałem się po ulicy. Cholera by go wzięła. Próbując się uspokoić, znowu skupiłem się na widoku okolicy. Kwadratowe, zielone trawniki były teraz postrzępione na brzegach, a ich zieleń była mniej żywa. Wszystkie domy zdawały się być martwe a mój oddech zaczął mnie przerażać. I wtedy spojrzałem w górę. Stopy Tate były oparte o barierkę za jej francuskimi drzwiami, były zgięte pod kątem i skupiłem się na niej. Reszta niej była niewidoczna, ale i tak się jej przyglądałem. Wiedziałem, że tam była. Czułem energię, która z niej wypływała. Nazwijcie to nienawiścią. Nazwijcie pożądaniem. Jednak nie była to miłość. Ale to wystarczyło, a ja tego potrzebowałem. Oddech, który opuścił me ciało stał się cichszy i spokojniejszy. Zacząłem pić powietrze jak wodę, a nie syrop i wreszcie wstałem, kierując się do swojego domu. Zadzwoniłem do Zacka Hagera, który organizował wyścigi na Pętli, zaciskając i rozluźniając pięść, próbując się pozbyć mrowienia. - Hej, mogę się jutro ścigać? - Cóż - urwał.- Już mam zaklepane trzy wyścigi. Ale Jones właśnie się

wycofał, więc Diaz potrzebuje przeciwnika. - W takim razie wpisz mnie na jego miejsce - potrzebowałem pieniędzy. Po tym jak kupiłem samochód za pieniądze z domu mojego dziadka, moja matka ziściła swoją obietnicę i przelała resztę na studenckie konto. Jedyne pieniądze jakie miałem, to te jakie zarabiałem w pracy, a to nie wystarczało, aby zapewnić Thomasowi Trentowi fajki i dodatkowe przekąski. Po tym jak się rozłączyłem z Zackiem, to napisałem do Madoca aby urządzić imprezę w moim domu tej nocy i wyjechałem z garażu, aby sprawdzić stan oleju. Ponieważ nie miałem niczego innego do roboty, aby się rozproszyć przed imprezą, to pojechałem do Weston po mojego brata. Jego nowi zastępczy rodzice byli całkiem fajni i pozwalali mu nocować w moim domu, więc czasami zabierałem go na imprezy i wyścigi. - Spójrzcie no na małego Jareda!- Madoc krzyknął, gdy wysiedliśmy z samochodu. Madoc już wcześniej przyjechał do mojego domu aby wszystko przygotować i wyglądało na to, że impreza już się zaczęła. Jax staranował ramieniem pierś Madoca i zaśmiał się. - Taa, słyszałem, że lubisz młodych chłopców. - Tylko wtedy, gdy są tak śliczni jak ty, księżniczko. I przewróciłem oczami, gdy Madoc objął ramionami mojego brata i zaczął od tyłu posuwać go na sucho. Nie miałem pojęcia dlaczego Madoc nazywał Jaxa „małym Jaredem”. W ogóle nie byliśmy do siebie podobni. Mieliśmy różny kolor oczu, inne fryzury i oboje mieliśmy różne osobowości. Jax był dziki, nigdy nie bał się uśmiechać i chwytać chwilę. Jednak byliśmy prawie tego samego wzrostu. Był nieco szczuplejszy, ale przecież wciąż miał tylko szesnaście lat. Lepiej powinienem zacząć cieszyć się kobiecym zainteresowaniem, bo za kilka lat, gdy będę stał obok niego, to kobiety nawet mnie nie zauważą. Nie żeby mi zależało. Chciałem, aby Jax miał wszystko, ponieważ na to zasługiwał. Rozejrzałem się po okolicy, gdy wszedłem na swój podjazd i wsiąknąłem w blask życia i hałas wokół mnie. Kiedy mój ojciec wcześniej zadzwonił, to puls ulicy zepsuł się przed moimi oczyma. Wszystko wyglądało na chore. Ale teraz, gdy spojrzałem w okno Tate, zobaczyłem, że miała zapalone światło, to uderzenia w mojej piersi wzniosło mnie wyżej. - Hej, myślisz że dzisiejszego wieczoru z czymś wyskoczy?- Madoc objął ramieniem moją szyję i szarpnął brodą w stronę domu Tate. Miał na myśli ostatni raz, kiedy rozbiła moją imprezę. Uśmiechnąłem się, patrząc w jej ono. - Myślę, że skończyły się jej sztuczki. I wkroczyliśmy w nieletni szał znany ogólnie jako mój dom.

***

- Och, człowieku, wiesz jak całować - jęknęła, gdy uwolniłem jej usta i rozsypałem pocałunki po jej szyi. Ta dziewczyna - powiedziała, że miała na imię Sarah - zdawała się być słodka, ale całkowicie zniszczalna. Na szczęście nikt nie zaprosił Piper, więc dzisiaj byłem sam, aby nacieszyć się tym, co impreza miała do zaoferowania. Przycisnąłem ją do tyłu łazienkowych drzwi i karmiłem się tak, jakbym nigdy nie miał być spełniony. Nie znałem jej. Przyszła jako koleżanka znajomej i chodziła do szkoły dwa miasta dalej. Miała miękkie włosy, jej wargi były jeszcze miększe i zachowywała się tak, jakby miała mózg. Spędziłem jakąś godzinę na upijaniu się i zerkaniu jak poruszała się przy muzyce w swojej seksownej, czarnej sukience bez ramiączek, kiedy wreszcie zdecydowałem się ruszyć. Zaciągnięcie jej tutaj nie zajęło mi wiele czasu i nie spieszyło mi się, aby stąd wyjść. Moje usta pieściły jej szyję, tak słodko pachnącą i gładką, gdy moje dłonie przesuwały się w dół jej szczupłego ciała. Jej sutek stwardniał, gdy musnąłem go delikatnie w mojej drodze do jej napiętego brzucha. Potarłem jej biodro i sięgnąłem za nią, aby wziąć w garść jej tyłek, pociągając ją w górę na spotkanie mojego fiuta, gdy pocałowałem ją powoli i głęboko. Smak był dobry. Nie była pijana i nie paliła. - Nie jestem zdzirą - powiedziała cicho i uniosłem głową, aby na nią spojrzeć. Taa, byłem przyzwyczajony do tej części. Dziewczyny zazwyczaj czuły wyrzuty sumienia za bycie „zbyt łatwymi”, jakby był jakiś pieprzony podwójny standard, gdzie facet cieszył się seksem, a nie dziewczynami. A co było gorsze? Dziewczyny, które utrwalały ten standard. Faceci nie używali słowa „zdzira”. Nie osądzaliśmy. Nie musiała mnie niczym zapewniać. Spojrzała na mnie z namysłem. - Ja tylko... na chwilę chcę się zatracić. I potem opuściła wzrok, jakby jakaś historia miała miejsce w jej oczach i nie chciała, abym ją zobaczył. Wiedziałem, jak się czuła. Też nie chciałem, by ktoś poznał moją. - Jestem dobry w zatracaniu - zaproponowałem.- Chodź tutaj. Nasze wargi znowu się ze sobą złączyły i moja dłoń zanurzyła się powoli między jej nogami i zatraciłem się w chwili, w której chciałem. I ukryłem za

oczami historię, której nie chciałem aby ktoś ją poznał.

- Jared? Słyszę jak szepcze mi do ucha i chcę wczołgać się w sam jej głos. Jej miłość. - Jared?- bierze mnie za rękę i naprowadza ją na ciepło swych ud.- Czujesz mnie? Boże, jej szept jest zdesperowany. Jest ochrypła i brakuje jej powietrza, gdy traci kontrolę i przepada na krawędź. Wstrzymuje łzy i pragnienie, ponieważ w każdej chwili rozpadnie się i zacznie błagać o to, czego chce. Ból jest torturą. Otwieram oczy i widzę niebieskie, które chciałem zobaczyć, które mnie pragnęły. Drżą jej wargi i błyszczący pot sprawia, że jej twarz świeci. Jest ogniem i potrzebą w najpiękniejszej dziewczynie, jaką kiedykolwiek widziałem. - Tate?- pęka mi głos, nie wierząc, że pozwala mi się tak dotykać. - Czujesz, jak bardzo cię pragnę? Ciebie. Zawsze ciebie, kochanie - prosi i opiera czoło o moją brodę i zamykam oczy, a gwałtowny w mojej potrzebie życia w tym momencie. Jej skóra jest wypełniona elektrycznością, gdy jej dłonie spoczywają na mych dżinsach, na mym penisie, który ciąż stoi przy niej na baczność. - Ty też mnie pragniesz - jęczy, koniuszek jej języka zostawia mokre, gorące ślady na mojej szczęce.- Czuję to. Nie odpycha mnie. Jesteś w mojej krwi, mojej skórze. Tak bardzo za tobą tęsknię. Kocham cię. Otwieram oczy i wsuwam palce w jej włosy i trzymam jej głowę przy swojej twarzy. - Kochasz mnie?- pytam dziko. Zaciskam pięści w jej włosach. Nie kocha mnie. Nie może. - Zawsze ciebie. Zawsze twoja. A teraz to weź - nakazuje. Już nie mogę znieść głodu i wykorzystuję to, co jest moje. Pożeram jej słodkie wargi i rozpływamy się w pocie i cieple i nie chcemy niczego innego z wyjątkiem zanurzenia się w niebezpiecznej potrzebie. Chcę tego wszystkiego. Ją całą. - Wszystko w porządku?- przebił się do mnie silny i czysty głos. - Co? Zamrugałem i zorientowałem się, że wciąż siedzę w łazience, opierając czoło na ramieniu innej dziewczyny. Nie widziałem niczego wyraźnie, a moje rzęsy były ociężałe. Co do cholery? Płakałem? Jezu Chryste. Matko... - Wszystko w porządku?- ktoś znowu zapytał. Stając prosto, spojrzałem na dziewczynę, z którą zamierzałem uprawiać seks. Patrzyły na mnie brązowe oczy.

Mdłości przewróciły się wściekle w moim żołądku, a lakohol przesunął się po moim ciele w mgle mojej agonii. - Nie, nie jest w porządku - odwróciłem się i chwyciłem zlewu.- Wynoś się. Niedobrze mi. - Chcesz, bym kogoś zawołała? - Po prostu idź!- krzyknąłem i szybko podniosła się z podłogi, podczas gdy ja zamknąłem oczy i napiąłem każdy mięsień w ciele, pragnąc by mdłości zniknęły. Ale po kilku chwilach miałem dość. Oto byłem tutaj, stojąc w łazience, praktycznie w pieprzonych łzach. I to dlaczego? Nie kontrolowałem się. Właśnie tym byłem. Poza kontrolą. Podnosząc swoją szczoteczkę do zębów z uchwytu, wsunąłem ją głęboko w gardło i opróżniłem żołądek do toalety z wszystkiego co dzisiaj zjadłem. Większość stanowiła alkohol, który piłem przez ostatnie cztery godziny i płonąłem niczym piekło, gdy oparłem dłonie o ścianę, schylając się i krzywiąc. - Jared, nic ci nie jest?- ktoś wpadł do środka. - Jasna cholera! Czy kurwa ludzie nie mogą mnie zostawić samego!wrzasnąłem i wyplułem resztę tego, co nadeszło z mojego żołądka, po czym spojrzałem na kogokolwiek, kto stał w drzwiach. Kurwa. - Jax - zacząłem, ale nie dokończyłem. Już się skulił. Nie odezwał się. Tylko odwrócił wzrok i wycofał z łazienki, zamykając drzwi. I w tym momencie nie byłem lepszy od naszego popieprzonego ojca. Znałem ten wyraz jego twarzy. Widziałem go już wcześniej. Cholera, nawet sam taki miałem. Byłem zbyt przerażony, aby spojrzeć sobie w oczy. Wyszedłem tak cicho, jak przyszedłem. Próbowałem pozostać poza radarem pijanego wariata. Przepłukałem usta odrobiną płynu do zębów, z szarpnąłem moją koszulkę i opadłem na ścianę łazienki, aby odpocząć. Musiałem się uspokoić, zanim poszedłbym go przeprosić. Nie mógł znowu zobaczyć mnie w takim stanie. Zostałem tam minutę czy dwie, próbując się naprostować i uspokoić żołądek. Ale gdy wstałem, aby wyjść z łazienki, to nagle zamilkł cały dom. Zgasło światło, ucichła muzyka i usłyszałem głośne szczekanie wkurzonych imprezowiczów. - Co do cholery?- po omacku wyszedłem z łazienki i wszedłem do swojego pokoju. Potykając się o coś na mojej podłodze, znalazłem latarkę na nocnym stoliku i zapaliłem ją.

Na dworze nie było burzy i zapłaciliśmy rachunki na czas. Dlaczego, do diabła, nie było prądu? Podchodząc do okna, zobaczyłem światło na ganku Brandtów, więc nie wiedziałem, że prąd był w sąsiedztwie. I wtedy zobaczyłem Tate. Nie. Wciągnąłem ją wzrokiem jak kule. Jej sylwetka kryła się za zasłoną i już wiedziałem. Kurwa, wiedziałem co zrobiła. Zbiegając po schodach i przepychając się przez pijanych dupków, którzy przewracali się i śmiali w moim domu i po podwórku, wystrzeliłem przez tylne drzwi i przeskoczyłem przez płot. Klucz jaki zostawił mi jej ojciec, abym pilnował ich domu, wciąż był na moim kółeczku od kluczy, więc wyciągnąłem je ze spodni i dopadłem do jej tylnych drzwi, nie dbając o to, czy ktoś mnie usłyszy. I tak czy siak się dowie, gdy znajdę się w jej domu. Boże! Nie mogłem uwierzyć, że odcięła pieprzony prąd w moim domu. Moja krew wirowała we mnie jak tornado, ale wierzcie mnie lub nie, i tak czułem się spokojny. Właśnie wtedy byłem silny. Powinienem tutaj być? Nie. Co bym jej zrobił albo powiedział, gdy już ją dostanę? Nie miałem pojęcia. Ale chciałem tej walki. Okrążając poręcz, ruszyłem po schodach i dostrzegłem jak Tate wpada do swojego pokoju. Czy mi zdaje, czy trzymała kij? Taa, i to niby miało pomóc. Nie była przy mnie bezpieczna i już o tym wiedziała. Otworzyłem jej drzwi w chwili, w której próbowała uciec przez drzwi od balkonu. - O nie, nawet się nie waż! Obracając się do mnie twarzą, próbowała podnieść kij, ale znalazłem się przed nią, zanim zdążyła się zamachnąć. Wyszarpnąłem go z jej rąk, pokonałem dystans miedzy nami i uniosłem się nad nią, ale jej nie dotknąłem. Fala za falą ciepła przepływała przeze mnie jak i powietrze między nami. Też była wkurzona, było to widać po jej oczach. Ale jej oddech nie był twardy i głęboki. Był szybki i płytki. Była przerażona. - Wynoś się! Zwariowałeś?- próbowała mnie minąć, aby wyjść spokoju, ale zagrodziłem jej drogę. - Odcięłaś prąd w moim domu - powiedziałem spokojnym i niskim głosem. Nie chciałem, aby się mnie bała. Nie chodziło to, że bym ją skrzywdził. Ale musiała wiedzieć, że na to zasłużyła. - Udowodnij - warknęła. Och, kochanie. Rozluźniła mi się twarz i zaaranżowałem bardzo sztuczny i straszny uśmiech. Nie chciała się tak ze mną bawić.

- Jak się tu dostałeś?- warknęła.- Zadzwonię na policję! - Mam klucz - odpowiedziałem, ciesząc się zdumieniem na jej twarzy. - Skąd masz klucz do mojego domu? - Ty i twój tata byliście w Europie przez lato - powiedziałem, mrużąc oczy.- Jak myślisz, kto odbierał pocztę? Byłem całkiem pewien, że James Brandt nie wiedział zbyt wiele o moich stosunkach z jego córką. Tate nie skarżyła się na stan spraw między nami, a gdyby to zrobiła, to byłem pewien, że brakowałoby mi kilku kończyn. - Wynoś się - rozkazała, a na jej twarzy wymalowane się obrzydzenie i gniew, a ja zacisnąłem pięści. Idąc na nią, dopóki nie oparła się plecami o oszklone drzwi, pochyliłem się na nią i dałem jej do zrozumienia, że to ja tutaj miałem kontrole. Lekcja numer jeden, Tate. Nie robię tego, co mi się każe. - Jesteś nieznośną suką, Tatum. Trzymaj swój pieprzony tyłek po swojej stronie płotu. Spojrzała mi w oczy, nawet nie mrugając. - Budzenie sąsiadów drażni ludzi. Niemal się roześmiałem z jej odwagi. Próbowała udowodnić jaka była waleczna i przycisnąłem dłonie po obu stronach jej głowy, dając jej do zrozumienia, że nie była nawet w moim przedziale wagowym. Nie miałem pojęcia, dlaczego nie uciekła mi pod ręką. Po części tego się po niej spodziewałem. Ale trzymała się swego i sądzę, że niestety było to trudne dla nas obu. Oko w oko, nos w nos, smakując jej oddech, pokój wypełnił się napięciem albo nienawiścią. Może jednym i drugim, a może czymś innym. Dzięki Bogu, że to ona pierwsza odwróciła wzrok. Spuściła oczy i przez chwilę myślałem, ze ją miałem. Dopóki... jej oczy zaczęły po mnie wędrować kurwa zesztywniałem. Wszędzie. Przyglądałem się, jak jej rozgrzane spojrzenie przesuwa się po mojej wytatuowanej latarni na moim ramieniu i po skrypcie na moim tułowiu, po moim nagim brzuchu i piersi. I cholera by to wzięła, jej spojrzenie było przyjemne. Co ty do cholery robisz, Tate? Zalały mnie obrazy z mojego snu na jawie w łazience i moje własne spojrzenie zaczęło niekontrolowanie się po niej przesuwać. Napawałem się wspaniałym widokiem czarnego podkoszulka na jej wspaniałych piersiach. Podobało mi się, że widziałem srebro jej brzucha, gdzie była podwinięta gumka jej małych bokserek. Bardzo podobało mi się myślenie jakby brzmiała, gdyby wyjęczała moje imię. Ale nienawidziłem tego, że patrzenie jej w oczy było najlepszym widokiem z tego wszystkiego. Widziała mnie, prawdziwego mnie i był to jedyny moment, kiedy

czułem, jakbym naprawdę istniał. Ale widziała również całą brzydotę i zmieszanie. Widziała wszystko, co sprawiało, że byłem przegrany. I wtedy wiedziałem, co robiła. Grała ze mną w grę. Patrzyła na mnie, chcąc abym przegrał. Wciągając głęboki oddech, odwróciłem się aby wyjść. - Nikt inny nie narzeka. Więc dlaczego się nie zamkniesz i dasz sobie spokoju? - Zostaw klucz - odpaliła i zatrzymałem się. Odetchnąłem z gorzkim śmiechem. - Wiesz co? Nie doceniłem cię. Nie płakałaś jeszcze, prawda? - Z powodu plotki z tego tygodnia? Nie ma szans. Taa, więc myślała, że te zdjęcia to był mój pomysł. - Proszę cię, jakbym miał uciekać się do rozsiewania plotek. Robią to twoje koleżanki z drużyny. To samo tyczy się zdjęć - dodał.- Każdy wyciągnął swoje własne wnioski - znowu do niej podszedłem.- Ale zdaje się, że cię nudzę. Podejrzewam, że będę musiał przyspieszyć swoją grę. Groźba zawisła między nami. Zacisnęła usta i jej usta musiały palić. Strzelały płomieniami. Była gotowa przepaść. Za 3-2-1... - Co ja takiego ci zrobiłam?- krzyknęła. Wzruszyłem ramionami, nie mając zamiaru powiedzieć jej prawdy. - Nie wiem, dlaczego myślisz, że cokolwiek zrobiłaś. Przylepiłaś się do mnie i rzygać mi się chciało na to wszystko. Nie była upierdliwa. Była nieuczciwa i niewiarygodna. - To nieprawda. Nie przyczepiłam się do ciebie - zakrztusiła sie powietrzem.- Byłeś w moim domu tak samo często jak ja w twoim. Byliśmy przyjaciółmi - spojrzała na mnie z takim smutkiem. Miała napiętą twarz, a jej oczy wypełniły się łzami. Wszystko to pieprzone kłamstwo. Uśmiechnąłem się, ale palił mnie ten uśmiech bardziej ze złości, niż rozbawienia. - Ta, śnij dalej. - Nienawidzę cię! No i proszę. - Świetnie!- wrzasnąłem, zbliżając się do niej, a moje serce zaczęło bić dziko.- Nareszcie. Ponieważ już od dawna nie mogę znieść twego widoku!- i uderzyłem dłonią o ścianę blisko jej głowy. Wzdrygnęła się i moje serce zaczęło pikować w stronę mojego brzucha. Kurwa. Przestraszyłem ja. Dlaczego do cholery to zrobiłem?

Cofnąłem się o cal. Chciałem coś uderzyć, ale nie ją. I nie chciałem aby myślała, że byłem tego blisko. Nigdy. Nigdy nie uderzyłem dziewczyny i nie zamierzałem tego zrobić w całym swoim życiu. Niech to szlag. Nawet na mnie teraz nie patrzyła. Sprawy między nami nigdy nie były aż tak złe. Zazwyczaj kuliła ogon i uciekła. Przed Francją. Albo przed tym, zanim wiedziała, że wyjedzie do Francji. I kiedy się wycofała, to ja uderzałem. Mogłem być usatysfakcjonowany. Ale teraz... teraz to nie ja byłem silniejszy. Szła ze mną łeb w łeb i podejmowała wyzwania. Oboje staliśmy tam i wreszcie spojrzała mi w oczy. Coś śmignęło w niebieskości jej oceanów. Rozpacz? Żal? I wreszcie zrozumienie. Wciąż patrzyłem jej w oczy, czekając aż coś powie, gdy odwróciła się by wyjrzeć przez okno. - Och, spójrz. To policja - powiedziała lekkim głosem.- Ciekawe dlaczego tutaj przyjechali. Spojrzałem przez jej ramię, aby zobaczyć dwa czarno białe radiowozy z migającymi światłami, które zaparkowały przed moim domem. Kilku funkcjonariuszy weszło na bałagan na moim podwórku, rozglądając się w chaosie. Suka. Nie było czasu, aby do nich zadzwonić, kiedy wszedłem do jej czasu. Musiała wcześniej złożyć skargę. Teraz patrzysz na nią jakbyś chciał ją związać i dać jej wielkie lanie. Głupia ocena Madoca była prawdziwa. Zdecydowanie zasłużyła sobie na wielkie lanie. - Obiecuję, że będziesz płakać w następnym tygodniu - zamierzałem zrobić to, co musiałem. Mój ton był spokojny, zdecydowany i ostateczny i wyszedłem z jej pokoju, już knując swój plan. - Zostaw klucz - krzyknęła za mną. Ale nigdy nie robiłem tego, co mi kazano.

Rozdział 14

Po tym jak wszystko wyjaśniłem w domu, to gliniarze wypisali mi ogromny mandat i zadzwonili do mojej matki. Ale to wszystko obchodziło mnie tak samo jak wojna na Bliskim Wschodzie. Kłopoty z glinami? Stare dzieje. Wymuszanie kasy, której nie miałem? Dziecinada. Jax i Madoc pomogli posprzątać mi dom, zanim wróciła moja mama, a potem wziąłem prysznic i poszedłem do łóżka, pozwalając Jaxowi przespać się w pokoju gościnnym. Teraz myślałem tylko o Tate. Zdawałem sobie sprawę, że to o czym myślałem mogło być jednym wielkim posunięciem za daleko. Naprawdę wrobiła mnie, aby mnie skrzywdzić? Nie. A czy ja chciałem ją wrobić, aby ją skrzywdzić? Zdecydowanie tak. Ale to wszystko było grą. Nie obchodziło jej to i wszystko co lata temu dzieliśmy między sobą, to było dla niej niczym. Za każdym razem gdy ją popychałem, to tak naprawdę nie chodziło o to, aby poczuła się źle. Robiłem to po to, aby sobie udowodnić, iż nie miała kontroli nad moją głową i sercem. A jeżeli mogłem wyrwać ją ze swojej głowy i serca, zabić wszystko co dobrego do niej czułem, to byłem silny. - Hej, K.C.?- podszedłem do kasy z biletami kinie Spotlight, gdzie pracowała najlepsza przyjaciółka Tate.- Jak leci? Spojrzała na mnie znad książki i zmrużyła oczy. - Nie odzywaj się do mnie, Bezmózgu.

- Ouch - uśmiechnąłem się i skinąłem jej protekcjonalnie.- Punkt dla ciebie. K.C. była najlepszą przyjaciółką Tate. W sumie to jej jedyną przyjaciółka. Zdobycie jej, być może uwiedzenie jej rozerwałoby Tate na kawałki i zignorowałem głos w mojej głowie, który krzyczał, abym to powstrzymał. Było to posunięcie za daleko. Zamierzałem użyć kogoś, aby skrzywdzić dziewczynę którą kiedyś kochałem? Niby od kogo miałem brać lekcje małostkowości? Powrót Tate do domu przyniósł ze sobą wzloty i upadki. Moje wzloty były lepsze niż czułem w zeszłym roku, ale upadki znowu zaciskały na mnie swoje pieprzone ściany. K.C. była przypadkową ofiara. Dam radę. - Dasz mi duży popcorn i colę, proszę? K.C. przewróciła oczami i poszła po jedzenie. Ruszyłem do pojemnika, gdzie nakładała popcorn do mojego kubełka. Zaczynamy. - Więc jedziesz dzisiaj z Liamem na Pętlę?- zapytałem ją o jej chłopaka. Nie odrywając oczu od swojego zadania, potrząsnęła głowa. - Jak często mnie tam widujesz, Jared?- spytała z irytacją.- Banda małych chłopców jęczy i jęczy na temat wielkości swoich kutasów - och, wybacz - miałam na myśli rozmiary ich silników i to ma niby być dla mnie zabawne? - Spokojnie - uniosłem ręce.- Po prostu myślałem, że skoro Liam się ściga, to będziesz tam aby go wesprzeć. Teraz uniosła wzrok. - Ściga się? - Taa - powiedziałem, starając się zachować nonszalancki ton.- Ściga się z Nate'em Dietrichem. Nie powiedział ci? Unosząc podbródek, nie wyglądała na zadowoloną i trzasnęła kubełkiem na popcorn o ladę i odwróciła się, aby nalać mi napój. Jej chłopak, który był całkiem fajnym chłopakiem, był również cholernie żałosny. Był typem faceta, który zdradziłby ściśle tajne informacje w pierwszy pięciu minutach tortur. Nie miałem do niego żadnego szacunku. I w tych wszystkich jego słabościach znalazłem jeszcze jedną. Kilka tygodni temu, pewnej nocy na Pętli, zobaczyłem, że miał dziewczynę na boku. I to był mój bilet do K.C. Przerwać jej związek, zagonić ją do swojego narożnika i wkurzyć Tate. - Przepraszam - powiedziałem.- Pewnie wie, że to nie twoje klimaty. Często jest tam dosyć szalenie. Niektóre dziewczyny to uwielbiają. Inne nienawidzą - wymamrotałem, starając się stworzyć wrażenie, że ta rozmowa mnie nudziła. Ale z drugiej strony, to się śmiałem. Nie mogłem lepiej

przewidzieć reakcji K.C. Podała mi jedzenie, nie odzywając się, a ja dałem jej dwudziestkę i odebrałem resztę. Biorąc swoje rzeczy, których nie zamierzałem zjeść i idąc w stronę sali kinowej, w której nie zamierzałem zostać, odwróciłem się i - miejmy nadzieję - uniosłem swoje niewinnie wyglądające brwi. - K.C.?- podniosła głowę, kiedy wypowiedziałem jej imię.- Mieszkasz na Evans, prawda? - Tak. - To po drodze. Chętnie cię podwiozę, abyś mogła zrobić mu dzisiaj niespodziankę. Pociły mi się ręce, a może to chłód z kubka na napój, ale faktycznie się denerwowałem. Jeżeli by odmówiła - albo zadzwoniła do Liama, aby potwierdzić wyścig - to wpakowałbym się w gówno. - Nie sądzę. Zapadł mi się żołądek, ale wzruszyłem ramionami i posłałem jej napięty uśmiech. - To tylko podwózka, K.C. Tate i ja mamy nietypowy związek. Nie jestem taki do wszystkich i dobrze o tym wiesz - spojrzałem jej w zielone oczy, widząc jak pracowały jej trybiki. Powinna, czy nie? Myślała o tym i był to dobry znak.- Ale dobra - ustąpiłem.- Do zobaczenia w szkole. Odchodząc, niemal usłyszałem jak K.C. się decyduje. - O której wyjeżdżasz?- zawołała za mną. Nagle się zatrzymałem, jakbym się nie spodziewał, że zmieni zdanie i odwróciłem się. - O siódmej trzydzieści. - W porządku - skinęła głową, a jej ton był nieco milszy.- Siódma trzydzieści. Na Evans 1128 - wyjaśniła. - Dziękuję byłoby miłe - dokuczałem. - Tak, byłoby - i wróciła do swoich obowiązków. Gdy tylko znalazłem się w sali, to podałem jedzenie jakimś dzieciakom i wyszedłem tylnym wyjściem.

***

- Co? Wrzask K.C. pewnie był podkręcony przez rosyjski sonar, a Madoc i ja po prostu staliśmy i oglądaliśmy przedstawienie.

- K.C.!- jej chłopak - a może teraz już były chłopak - wyrwał się z ramion rudej laski i rzucił się do swojej dziewczyny. Przyjechaliśmy na Pętlę w samą porę. Nawet kazałem Madocowi pojechać wcześniej i napisać, czy Liam dzisiaj był na wyścigach ze swoim pobocznym towarem. - Żartujesz sobie?- K.C. krzyknęła. - Proszę... - Liam zaczął, ale Madoc mu przerwał. - To nie jest tak, jak to wygląda?- dokończył za Liama, śmiejąc się. - Zamknij się, do cholery!- Liam szczeknął na Madoca, podczas gdy mój kumpel zaśmiał się jeszcze bardziej. Liam sięgnął do K.C., ale odsunęła się. - Nie dotykaj mnie. Ufałam ci! - Stary, zabieraj ręce - podszedłem do nich. Liam nie spojrzał na mnie, ale cofnął ręce. - Dlaczego tutaj jesteś?- wyjąkał do K.C. Ale K.C. zignorowała jego pytanie. - Kim ona jest?- spojrzała na rudą, która opierała się o Camaro Liama. - Proszę cię - rudowłosa dziewczyna, która zdawała się być tym w ogóle nie poruszona, powiedziała sarkastycznie.- Widujemy się od dwóch miesięcy. Nie jesteś zbyt bystra, prawda? K.C. była bliska załamania, więc chwyciłem ją delikatnie za zgięcie ramienia i cofnąłem, odciągając od tego bałaganu. - Zabierzesz mnie do domu, proszę?- jej oddech był nierówny i wyglądała na zawstydzoną i o złamanym sercu. Jestem chujem. - Tak - westchnąłem, nagle czując się jak gówno.- Najpierw mam wyścig, ale Madoc pozwoli posiedzieć ci w swoim samochodzie, gdy poczekasz, dobrze? Daj mi dziesięć minut. Skinąłem do Madoca, który przewrócił oczami, pewnie zastanawiając się o co mi do cholery chodziło. Po wyścigu zawiozłem K.C. do domu, nie czując się tak źle jak ona, ale na pewno nie czując się dobrze. Nic co robiłem nie było dobre, ale pieprzcie nnie, ale był to jedyny plan dzięki któremu mógłbym rozbić świat Tate. - K.C., naprawdę mi przykro. - Wiedziałeś o tym?- użyła swych palców, aby otrzeć łzy i smugi tuszu do rzęs. Niemal zwymiotowałem. - Zdecydowanie nie - skłamałem.- Gdybym wiedział, to bym ci nie powiedział. Przepraszam, to męski kod - i ta część była prawdziwa. No chyba że dziewczyna kumpla jest także twoją koleżanką, a inaczej się nie interweniowało. - Ugh - burknęła, teraz bardziej zła niż smutna.

- Hej, słuchaj. Wierz mi lub nie, ale naprawdę mi przykro, że cierpisz powiedziałem, zatrzymując się przed jej domem.- Zjedz czekoladę, albo zrób zakupy online. Cokolwiek, przez co dziewczyny czują się lepiej. I obiecuję, że w następny weekend skopię mu tyłek podczas wyścigu. Będziesz mogła nawet przyjechać, by popatrzeć, jeśli będziesz chciała. Ale mój żart nie rozjaśnił jej nastrój. - Myślisz, że jesteś o wiele lepszy od niego? I chociaż podkreśliła coś ważnego, to uważałem, że byłem lepszy od Liama. Nie wiedziałem dlaczego. Może dlatego, że widziałem Liama jakby bez kręgosłupa. Jeśli kłamałem, to z dobrego powodu. Nie dlatego, że byłem zbyt słaby, aby dać odejść czemuś, czego już nie chciałem. Ale byłem, prawda? Nie mogłem dać odejść Tate. - Tak - odpowiedziałem wreszcie.- Nie zdradzam swoich dziewczyn, ponieważ nie daję nikomu do zrozumienia, że chcę związku. Słuchaj zacząłem, odpinając swój pas.- Może zmieniam dziewczyny szybciej niż gumę do żucia, ale to nie dlatego, że uważam, iż są bezwartościowe albo do niczego, jasne? To przeze mnie. Wiem, że już nie jestem dobry do niczego, więc po co wpuszczać ludzi do środka. I po raz pierwszy nie oszukałem K.C. Powiedziałem jej prawdę. Nie próbowałem dostać się jej do majtek i nie obchodziło mnie co o mnie myślała. Po raz pierwszy od dłuższego czasu, wreszcie mogłem być z kimś szczery. Spojrzała na okno. - Myślę, że chyba nigdy się nie dowiemy - niemal szepnęła, jakby do siebie. Nie, ja wiem, pomyślałem do siebie. Dobrze wiedziałem co się działo, gdy wpuszczało się ludzi do środka. - Powinnaś spróbować dać sobie z tym spokój - zasugerowałem, odchrząkając.- Nie ma powodu, aby płakać za kimś, kto nie myślał o tobie, gdy był z kimś innym. Zasługujesz na kogoś lepszego. Siedziała tak przez chwilę i wreszcie posłała mi napięty uśmiech. - Wciąż jesteś dupkiem - przyznała, gdy wysiadła z mojego samochodu, ale dostrzegłem mały uśmiech na jej twarzy, który mówił mi, że żartowała.

***

Przez następne dwa dni powoli wkradłem się w życie K.C., wysyłając jej

smsy pełne troski i starając się wydawać, że się o nią martwiłem. Nie byłem pewien, czy przekazywała naszą komunikację Tate, ale to była tylko kwestia czasu, zanim Tate i tak by się dowiedziała.

Rozdział 15

- Dzięki za podwiezienie - K.C. odpięła kask i uśmiechnęła się do mnie. Był poniedziałkowy wieczór i właśnie odebrałem ją z pracy po tym jak napisała, prosząc o podwiezienie. Jednak gdy się tam zjawiłem, to zaczęła się zachowywać nienaturalnie czule. Przeczesywała palcami moje włosy, dotykała mojego ramienia. Była to znajomość, której jeszcze nie zdobyliśmy. Spojrzałem za nią zanim wsiadła na mój motocykl i dostrzegłem jej byłego ze swoimi kumplami w holu kina, który na nas patrzył. I wtedy zrozumiałem, co robiła. Uśmiechnąłem się, czując dumę z tego, że mnie użyła. I zainteresowanie. Tate przez cały dzień patrzyła na mnie krzywo i jeżeli pomoc K.C. w odegraniu się na jej chłopaku pomogłoby w zalezieniu jej za skórę - bez posunięcia się jeszcze dalej - to nie miałem nic przeciwko. Wyciągnąłem kask z jej rąk i pocałowałem ją szybko w policzek. - Do zobaczenia jutro. Westchnęła cicho z uśmiechem. K.C. była dobrą dziewczyną i węzły w moim żołądku wreszcie się uspokoiły. Uruchamiając silnik mojego motocykla, założyłem kask i odjechałem, nie wiedząc dokąd. Już nie chciałem być w domu. A może zawsze chciałem w nim być. Tate była sama w domu obok i nie mogłem poradzić nic na to, dokąd zmierzyły moje myśli. Poniekąd oboje byliśmy sami - jej tata był poza krajem, a moja mama przez większość czasu zostawiała mnie samego - i mój cholernie brudny umysł zawsze wymyślał pomysły gówna, jakiego nie

mogłem mieć z Tate. Każdej nocy zasypialiśmy oddaleni od siebie o jakieś pięćdziesiąt stóp i to gryzące uczucie w mojej głowie sprawiało, że chciałem krzyczeć. To wszystko marnowało czas. Po tym jak spędziłem kilka godzin w warsztacie w którym pracowałem, spotkałem się z Madociem i nieco popracowałem nad ulepszeniami do swojego motocykla, to byłem wreszcie usatysfakcjonowany tym, iż Tate pewnie zasnęła. Nie będę musiał patrzeć na nią w jej sypialni, ogrzanej przez jasne ciało i zastanawiać się co tam robiła. Albo co miała na sobie. Zatrzymując się na czerwonym świetle, zerknąłem w lusterko wsteczne. Czy to była... ? Honda S2K za mną. Biała Honda S2K z 2005 roku. Kurwa. Serce podskoczyło mi do gardła. Znałem tych ludzi i ścisnąłem kierownicę, próbując uspokoić nerwy. Ten samozwańczy Vin Diesel z Weston nie umiał przegrywać z wdziękiem. W zeszłym tygodniu ścigałem się z właścicielem tego samochodu na Pętli i pokonałem go. Zrobił wielką awanturę na to, że był to nieuczciwy wyścig i wyglądało na to, że jeszcze mu nie przeszło. Tylko ten samochód za mną stał, ale ominęli mnie szerokim łukiem. Pojawiło się zielone światło i gdy tylko wcisnąłem gaz, to Honda zrobiła to samo. Cholera. Potrząsnąłem głową, gdy moje obawy się potwierdziły. Nie dzisiaj. Wyciągając telefon z przedniej kieszeni mojej bluzy z kapturem, zadzwoniłem do Madoca. - Hej - powiedziałem, znowu zerkając w lusterko wsteczne.- Jesteś już w domu? - Nie. Zwalniając przy znaku stopu, powiedziałem szybko: - Zawróć i przyjedź do mojego domu. Mam ogon ze Szybkich i Wściekłych. Chyba będę potrzebował wsparcia. - Będę tam za pięć minut - i rozłączył się. Wepchnąłem telefon z powrotem do kieszeni. Gdy już zwolniłem sprzęgło i znowu wdusiłem gaz, to przyspieszyłem na rogu. Pęd zimnego wiatru uderzył mnie w twarz i chwyciłem się mocno kierownicy, aby przykleić ciało do motocykla. Cholera. Serce waliło mi cholernie blisko piersi i nie oderwałem wzroku od ulicy, aby się za siebie obejrzeć. Nie spieszyło mi się, aby dostać się tam bez wsparcia Madoca, ale nie

chciałem zaryzykować tego, że zaczęliby jakieś gówno podczas gdy ja wciąż bym jechał na motocyklu. Byli w samochodzie. To ja byłem bardziej podatny. Wjeżdżając na podjazd, obróciłem głowę w chwili w której Honda zatrzymała się z piskiem przy moim krawężniku. Od razu wysiadł Ryland Banks, niski i przysadzisty kierowca i właściciel samochodu. Tate. Spojrzałem na jej domu, a strach chwycił mnie za wnętrzności i zacisnąłem zęby, gdy chciałem walnąć samego siebie. Dlaczego ich tutaj sprowadziłem? Tate była sama, a teraz też znalazła się w niebezpieczeństwie. Kto wiedział jaką mieli ze sobą broń? Ściągając kask, ruszyłem przez trawnik, powstrzymując ich zanim się zbliżyli. Wszystko, co chciałem aby było bezpieczne, znajdowało się za mną i chciałem aby tam pozostało. Wkroczyłem w ich przestrzeń osobistą. - Nie jestem pewien czego szukacie, ale z pewnością tego tu nie znajdziecie - warknąłem, zbliżając się do jednego z nich. - Chcemy nasze pieniądze - zażądał Ryland, jakby miał ku temu podstawę. - Pogódź się z tym - uśmiechnąłem się szyderczo.- Wziąłeś udział w zakładzie i zapłaciłeś jak cała reszta - próbowali wepchnąć się w moją przestrzeń, ale nie ruszyłem się z miejsca. - To nie był sprawiedliwy wyścig!- krzyknął ten wyższy i ciemniejszy, który wytknął moją twarz palcem. Parsknąłem. Były dwa rodzaje głupoty. Byli głupi ludzie, którzy upijali się i posuwali drzew i głupi ludzie, którzy po prostu bzykali drzewa. Do tych pierwszy należał Madoc. Tej dwójce przypadło miejsce w drugiej pozycji. - Taa, masz rację - zaśmiałem się.- Twój samochód i tak nie miał szans. Następnym razem dobierz dobre opony. To nie jest wyścig uliczny. - Pierdol się!- warknął Ryland. Popchnął mnie w pierś i straciłem oddech, potykając się do tyłu. Spojrzałem na niego, ruszając w jego stronę. - Wynoś się z mojej posesji. I wtedy usłyszałem warkot GTO Madoca i natychmiast rozluźniłem ramiona, gdy go dostrzegłem, jak pędził w dole ulicy. Nawet nie sądzę, że zgasił silnik samochodu, gdy wyskoczył z niego i podbiegł. Dzięki Bogu. Nie bałem się tych facetów, ale nie byłem też głupi. Dwóch na jednego,

a moją jedyną bronią był kask, który trzymałem. Mocne uderzenie zwaliło mnie ze stóp i ból wstrząsnął moją głową. Kurwa. Trafili mnie. Nie. Prawdę mówiąc, to walnął mnie frajer. Tchórzliwe skurwysyny. Obydwoje rzucili się na mnie, rzucając w moją twarz pięści i w jednej cholernej chwili działo się milion rzeczy na raz. Leciały na mnie ręce... otaczają mnie... zaraz upadnę... Wciąż dzwoniło mi w głowie od uderzenia i wyprostowanie się zajęło mi zbyt wiele pieprzonego czasu. Rzuciłem się do przodu, wbijając ramię w brzuch jednego i przenosząc walkę na ziemię. Madoc musiał dorwać tego drugiego, ponieważ nikt inny nie rzucił się na mnie od tyłu. Zacisnąłem mocno szczękę i powietrze wystrzeliło mi z nosa, gdy chwyciłem kolesia - Rylanda - za szyję, i powaliłem go na plecy. Pomruki wypełniły powietrze, a moje kostki paliły od uderzeń. Uniósł ręce, zacisnął pięść na drugiej i wbił w mój brzuch. Straciłem dech i wykorzystał tą okazję, aby z kieszeni swoich dżinsów wyciągnąć nóż i drasnąć nim mój biceps. Niech to szlag! Szarpnąłem się do tyłu, odsuwając się. Gorące żądlenie cięcia szybko się rozprzestrzeniło i zmarzła mi cała ręka. Zdałem sobie sprawę, że nocne powietrze uderzyło w kew, chłodząc moją skórę. Ale cała reszta mnie była gorąca jak cholera, a krew mocno mi waliła. Podniosłem kask z ziemi i uderzyłem nim w jego głowę. Mocno. Wypuścił nóż na ziemię i chwyciłem jego zakrwawioną linię włosów drżącymi rękami. Cholerny tchórz. Lubiłem walczyć i lubiłem kłopoty, ale wyciągnięcie noża? Sprawiło to, że chciałem rozbić coś więcej niż tylko jego okno. Wstając i chwytając się za ramię, aby powstrzymać krwawienie, zaniosłem kask do jego gównianej Hondy i trzasnąłem nim w przednią szybę, aż została rozbita do tego stopnia, że wyglądała jakby pokryła ją skorupa zimowego mrozu. Wróciłem, smakując krew w ustach i pochylając się nad tym kawałkiem gówna na ziemi. - Już nie pokazuj się na Pętli - chciałem, aby mój głos był silny, ale wciąż miałem urywany oddech. I teraz ta przeklęta krew z nacięcia kapała mi z palców. Pewnie były potrzebne szwy.

Madoc już rzucił pierwszego faceta, zakrwawionego i nieprzytomnego, na samochód i ruszył, aby pozbyć się drugiego z mojego trawnika. - Jared - usłyszałem go, jak powiedział niemal szeptem. Spojrzałem na niego, ale zauważyłem, że skoncentrował się na czymś innym. Podążając za jego spojrzeniem do podwórka Brandtów, przestałem oddychać. Jasna. Cholera. Stała tam Tate, na ścieżce prowadzącej do jej werandy. Po prostu tam stała i patrzyła na nas. Była nieco przerażona, zdezorientowana i w swojej cholernej, pieprzonej bieliźnie! Co do cholery? Był tu Madoc. I tamta dwójka - chociaż nieprzytomna - to jednak była. Zagotowała się we mnie krew i natychmiast popłynęła do moich spodni. Zacisnąłem szczękę i zacząłem ciężej oddychać. Miała na sobie ciasną, czarną koszulkę i jakieś bawełniane, krótkie spodenki. Czerwone. Kurwa, czerwone. Była zakryta, ale ledwo. Jednak nie miało to znaczenia. Można było wszystko zrozumieć, a ona była doskonała. Serce waliło mi tak mocno i szybko na jej skąpy strój, że chciałem z niej wszystko ściągnąć i zatopić teraz i tutaj w niej ręce. Próbowała mnie zabić? Wracaj do pieprzonego domu, Tate! Jezus. A potem dostrzegłem pistolet w jej prawej dłoni. Pistolet? Nie. Zmrużyłem oczy, zapominając o jej pięknych nogach i włosach. Nie pomagała nam. Nie zrobiłaby tego. Czekała na gliny czy coś. Tate to nie obchodziło i po prostu wtykała nos, tak gdzie nie miała. Ale potem zamrugałem. Jeżeli zadzwoniłaby po policję, to bez wątpienia nie paradowałaby w swoich majtkach, mając przy sobie broń. Dlaczego do cholery miała by nam pomóc? Może nie wyszła tutaj w samej bieliźnie, aby mnie kusić. Może po prostu spieszyło się jej. Ale zanim zdążyłem pomyśleć, to uniosła z irytacją brew i wróciła na swoją werandę i zniknęła w domu, dając mi świetny widok na jej tyłeczek. Madoc roześmiał się i pchnąłem go w ramię, zanim ruszyłem do mojego domu. Miałem wzwód i krwawiło mi ramię i nie byłem pewien czego potrzebowałem najpierw: szwów czy zimnego prysznica.

***

Madoc groził, że zadzwoni po policję, więc Ryland i jego kumpel odjechali - z rozbitą szybą i w ogóle - podczas gdy ja obudziłem swoją matkę. Nie chciałem jej obudzić - nienawidziłem jej denerwować - ale technicznie rzecz biorąc wciąż byłem nieletni i pod jej ubezpieczeniem zdrowotnym, więc musiała pojechać ze mną do szpitala. Madoc pojechał do domu, aby wypielęgnować swój zakrwawiony nos, a mnie zostało dziesięć szwów i dwie godziny z narzekającą matką, zanim sam zdołałem wrócić do swojego łóżka. Po tym jak obudziłem się trzy godziny później, to czułem się bardziej skołowany niż przed zaśnięciem. Tate z pieprzonym pistoletem. W co do cholery ona grała? Odłączając telefon od ładowarki, odrzuciłem głos w mojej głowie, który mówił mi, żebym zwolnił. Potrzebujesz dzisiaj pomocy? napisałem do K.C. Odpisała po kilku sekundach. Pomocy? Liam, odpisałem. Sprawmy, aby był zazdrosny. Pochyliłem się, opierając łokcie na kolana, gdy czekałem na jej odpowiedź. Usłyszałem jak Bronco Tate uruchamia się dom obok i zerknąłem na zegar, aby zobaczyć, że wciąż było wcześnie. Laboratorium. Widziałem, jak w niektóre ranki i popołudnia Tate wychodzi z chemicznego laboratorium. Pewnie brała udział w Targach Nauki na wiosnę i musiała przeprowadzić badania. Dobrze by to wyglądało w jej aplikacji na uczelnię. Pewnie w następnym roku złoży papiery na Columbię. Zawsze chciała pojechać do Nowego Jorku. K.C. nie odpisała, więc upuściłem telefon na łóżko i poszedłem pod prysznic. Moje ramie było ciasno owinięte, ale i tak musiałem się umyć. Po prysznicu owinąłem ręcznik wokół bioder i zatrzymałem się na chwilę przed łazienkowym lustrem, zerkając na moje tatuaże. Nie mogłem powstrzymać uśmiechu, gdy przypomniałem sobie, jak moja matka nakrzyczała na mnie w nocy. Bójki! krzyknęła. Aresztowanie! I tatuaże bez mojej zgody! powiedziała, jakby to było najgorsze ze wszystkiego.

Wtedy tylko zaśmiałem się pod nosem i oparłem głowę o zagłówek samochodu, próbując spać, gdy zawiozła mnie ze szpitala do domu. Uwielbiałem tatuaże i zamierzałem zrobić więcej. Chciałem, aby blizny na moich plecach - te, które zrobił mi mój ojciec - były zakryte. Wchodząc z powrotem do pokoju, wysuszyłem włosy i zauważyłem, że mam kolejną wiadomość. O co ci chodzi? zapytała K.C. Cóż, nie mogłem powiedzieć jej prawy. O zabawę. No nie wiem, odpisała. Tate i tak jest już na mnie zła. Tate się nie dowie, skłamałem i rzuciłem telefon na łóżko, aby się ubrać.

Rozdział 16

- Chcesz przyjść do mnie dzisiaj wieczorem?- oparłem przedramię o ścianę nad głową K.C. i pochyliłem się ku niej, niemal ją dotykając. Wstrzymała oddech, gdy przesunąłem palcami po jej skórze wystającej między jej szortami a koszulką. - A co będziemy robić?- współgrała ze mną, wyglądając na absolutnie podnieconą i bezradną. Jej idiota były chłopak był w stołówce, a my znajdowaliśmy się obok podwójnych drzwi, przez co z pewnością mógł mnie zobaczyć. Szkoda tylko, że też Tate nie mogła tego zobaczyć. Moje usta znajdowały się od jej włosów o cale, gdy przesunąłem dłonią po jej plecach, aby dotrzeć do wyznaczonego punktu. - Możemy zagrać w Monopol - zasugerowałem, przyciskając swoje ciało do jej.- Albo w Wii. Otworzyła szeroko oczy i zacisnęła usta, próbując powstrzymać śmiech. Wyglądaliśmy jakbyśmy mieli wziąć się do rzeczy, ale nasza rozmowa za tym nie nadążyła. - No nie wiem - jęknęła.- Nie jestem zbyt dobra w Wii. - To nie jest takie trudne - mój szept owiał jej wargi.- Patrz. I przyciągnąłem ją do siebie, całując długo i powoli. Jej smukła postać przystosowała się do mnie i przechyliła głowę na bok, gdy pocałowałem ją w stronę ucha. Była łatwa w moich rękach. Mała, miękka, wyginała się gdy naciskałem... wiedziała co robić. K.C. z całą pewnością nie była niewinna. Mogłem to wyczuć. Ale była teraz łatwym celem i nie o to mi chodziło. I... i gdzieś pośrodku całowania się z nią poczułem, jak przestało bić mi serce.

Jezu. Moje dłonie i usta poruszały się automatycznie. Całuj, całuj, gryź, ściskaj... i nic kurwa się nie stało. Co do cholery? Wiedziałem, że nie byłem nią zainteresowany, ale cholera! Powinienem był poczuć jakiś wstrząs. Jakąś reakcję. Przecież miała cycki. Ale nie. Nic. Byłem martwy. Odrabiałem swoją pracę domową z literatury. Grałem w golfa. Nienawidzę golfa. I właśnie wtedy zmarszczyłem brwi, wciąż ją całując i dochodząc do wniosku, że od kilku tygodni nie miałem żadnej dziewczyny. Rozbrzmiał drugi dzwonek. K.C. podskoczyła i odchyliłem się do tyłu, wciąż wstrząśnięty faktem, że stawał mi tylko wtedy, gdy byłem blisko Tate. Chryste. Odsunąłem się od K.C. i skinąłem na nią brodą. - Napisz, jeśli później będziesz chciała przyjść. Liam o tym usłyszy - a Tate zobaczy, pomyślałem.- Chyba nie chcesz, aby pomyślał, że ciągle siedzisz sama w domu, prawda? Wiedziałem, że to by ją popchnęło. Ale zanim miała okazję odpowiedzieć, to klepnąłem ją w tyłek, wiedząc, że Liam to zobaczy. K.C. uśmiechnęła się, jej oczy były otwarte z szoku, zanim odwróciła się i pobiegła do klasy. Westchnąłem, patrząc jak znika na korytarzu. Nie szedłem na lekcje. Tego ranka miałem pieprzone spotkanie z doradcą. Rozmowa o studiach czy coś. Nie, tak było w ostatnim roku. Teraz, odkąd nie zrobiłem żadnych planów, to nadeszła pora na rozmowę podejmij-decyzję-albo-zaściel-łóżko-ipołóż-się-w-nim. - Hej, stary - Madoc wyszedł ze stołówki, zanim nawet się ruszyłem.Czy to właśnie K.C. uciekła? Jeszcze jej nie przeleciałeś? Odwróciłem się, wiedząc, że ze mną pójdzie. - Kto powiedział, że jeszcze tego nie zrobiłem? - Uch, ponieważ nigdy nie widziano cię z dziewczyną po tym, jak ją bzyknąłeś. Wątpię, byś pamiętał ich imiona, zanim ściągnąłbyś kondoma. Zatrzymałem się przed schodami, po których musiałem wejść. Mówił poważnie? I czy to słyszałem osądzający ton z jego strony? - A ty robisz inaczej?- zapytałem, wpychając dłonie do kieszeni moich dżinsów. Madoc pewnie zaliczył więcej lasek, niż ja. - Tak tak, wiem - wzruszył ramionami.- Tylko mówię, że ty nigdy nie pracowałeś tak ciężko, by zaciągnąć dziewczynę do łóżka.

Madoc spojrzał na mnie wyczekująco spod swoich posiniaczonych powiek. - Nie spieszy mi się. Może raz na jakiś czas chciałbym się z jakaś zabawić - nie mogłem powiedzieć Madocowi prawdy. Nigdy nikomu niczego nie mówiłem. - Tate będzie wkurzona - zauważył, jakbym o tym nie myślał. - Właśnie o to chodzi. Madoc skinął głową. - Och... więc taki jest plan. No cóż, a co do cholery myślał, że robię? Że naprawdę chodzę z K.C.? Wystarczy. - Jeszcze raz dzięki, że wsparłeś mnie tamtej nocy - zmieniłem temat i odwróciłem się, aby wejść po schodach. Ale Madoc znowu się odezwał. - Ta sprawa z Tate... - zaczął i zatrzymałem się.- Dlaczego to robimy? Wiem, że już wcześniej o to pytałem, ale niczego mi nie powiedziałeś. Po prostu tego nie rozumiem. Jezu Chryste. Odwróciłem się do niego twarzy, zamierzając skończyć o tym gadać. Wcześniej wiele razy o to pytał i za każdym razem wybierałem tą dziewczynę z innego powodu. Lubiłem toczyć gry. Chciałem kontroli. Chroniłem ją. Nigdy nie miałem odpowiedzi, jaka mnie satysfakcjonowała, którą warto by było powtórzyć. W mojej głowie zawsze zdawało się to być rozsądne, ale powiedzenie tego na głos brzmiało na szalone. Ale skoro Madoc był ciekaw, to także był w grze. Za każdym razem gdy chciałem rozprzestrzenić plotkę albo zadrzeć z Tate przez te lata, to zawsze wkraczał do akcji. Na moją prośbę lub z własnej woli. Na imprezie rok temu wrzucił jej kluczyki do basenu i złamała mu nos. Był to tylko jego pomysł. Moja pierwsza impreza w tym roku, gdy krzyknęła „Gliny?” Czy to ja kazałem mu ją dotykać? Zmrużyłem na niego oczy. - Myślę, że i tak przekroczyłeś granicę. Zadzierasz z nią bez mojego pozwolenia, więc dlaczego cię to obchodzi? Uśmiechnął się i zaśmiał nerwowo. - Tu nie chodzi o mnie. Nigdy nie chciałem sobie zrobić wroga w tej dziewczynie. Zeszłej nocy wyszła na dwór gotowa nas wesprzeć. Jest seksowna, wysportowana, twarda i radzi sobie z

pistoletem. Czego tu nie lubić? Każdy mięsień w moich rękach i ramionach napiął się. Nie podobało mi się, że Madoc zaczął postrzegać ją inaczej, niżbym chciał aby widzieli ją ludzie i cholernie mi się nie podobało, że się na nią ślinił. Zszedłem ze schodów, moje buty uderzały o płytki niemal tak samo mocno, jak krew w mych żyłach i wbiłem twarde spojrzenie w mojego kumpla. - Nie zbliżaj się do niej. Uniósł ręce i uśmiechnął się, jakby próbował mnie uspokoić. - Hej, stary, bez obaw. Złamała mi nos i kopnęła w jaja. Myślę, że ta łódka już odpłynęła - zmrużył oczy i spojrzał na mnie z dezorientacją.- Ale jeżeli jej nie chcesz, to dlaczego nikomu nie pozwalasz skorzystać z szansy? No właśnie? Te gówno jakie przez lata ciągnąłem z Tate można było nazwać nienawiścią, gniewem i potrzebą kontroli. Ale nie pozwalanie chłopakom zbliżania się do niej? To nie wchodziło w grę. Chodziło tu o mnie, że nie podobało mi się, iż ktokolwiek inny by ja pocałował lub dotykał. I musiałem odpuścić. - Już nie stoję na jej drodze - powiedziałem spokojnie.- Jeżeli chce się umawiać i pieprzyć z każdym kolesiem ze szkoły, to proszę bardzo. Skończyłem. - To dobrze - powiedział Madoc, rozciągając usta w szerokim, nieznośnym uśmiechu.- Ponieważ słyszałem, że wczorajszej nocy była na randce z Benem Jamisonem. Ściany zbliżyły się. Madoc stawał się coraz mniejszy i mniejszy. Ben i Tate? Nie, nie, nie... Moja czarna bluzka z długim rękawem dusiła mnie i po raz pierwszy od ostatniej niedzieli czułem cholerną potrzebę, aby zedrzeć te pieprzone rękawy, aby móc oddychać. - To dobrze - warknąłem, ledwie co otwierając szczękę by mówić.- Nie obchodzi mnie to. Mogą mieć ją wszyscy. Ale nie miałem na myśli ani jednego słowa.

***

Tate i K.C. znowu jadły razem lunch. Widziałem jak jedzą przy stole

piknikowym na zewnątrz, obie rozmawiały intensywnie, Tate spojrzała gdzieś w dal, kręcąc głową i K.C. spojrzała na nią przepraszająco. Chociaż tłumaczyłem sobie, że będzie warto, gdy to już się skończy, to wciąż czułem się jak gówno. K.C. nie powiedziała Tate o wykorzystywaniu mnie w odegraniu się na swoim chłopaku. Gdyby tak było, to pewnie by się nie kłóciły. Nie żeby Tate się co do tego zgadzała, ale pewnie nie powinna jeść swojego obiadu i krzywić się aż tak bardzo. Nie, Tate myślała, że K.C. i ja spotykaliśmy się ze sobą. Opowiedzenie szkole, że miała brodawki na narządach płciowych albo wszy było wredne, ale nadal śmieszne. Próba skradzenia jej najlepszej przyjaciółki było okrutne. Naprawdę by ją to skrzywdziło. Dokładnie to, czego chciałem, powiedziałem sobie. Ale dzień po dniu byłem coraz bardziej zahipnotyzowany tym, jak się poruszała. Jak metodycznie ostrzyła swoje cenne ołówki, sposób w jaki jej włosy opadały jej na ramiona, gdy pochylała się, aby wyciągnąć coś ze swojej torby, albo gdy patrzyłem jak jej ciało zgina się, gdy siadała, albo wstawała. Każdy kawałek skóry, każdy uśmiech i za każdym razem gdy oblizywała wargi, to pioruny strzelały przez mój brzuch do mojego kutasa i niemal żałowałem, że nie wróciła do Francji. Przynajmniej mógłbym ją nienawidzić, a nie chcieć jej pieprzyć w każdej chwili. Madoc nazywał to seksem-i-nienawiścią. Powiedział mi kiedyś, że nigdy nikogo nie kochał, ale pieprzył się z kimś kogo kiedyś naprawdę nienawidził i był to najlepszy raz jaki kiedykolwiek miał. Pasja, kara, złość - brzmiało to jak atrakcyjna lecz niebezpieczna mieszanka. Westchnąłem i wyprostowałem ramiona, gdy wszedłem na ostatnią lekcję tego dnia - tą, którą dzieliłem z Tate. - Odejdź. Usłyszałem głos Tate, gdy tylko przeszedłem przez drzwi i zwróciłem swoją uwagę na Nate'a Dietricha, który pochylał się nad jej ławką, tłocząc się w jej przestrzeni. - To twoje ostatnie ostrzeżenie - ciągnęła, wyglądając w tym samym czasie na zawstydzoną i zagniewaną. - Jared ma rację - Nate mruknął i wyprostował się.- Nie jesteś tego warta. I już deptałem mu po piętach. - Siadaj, Nate. Odwrócił się, unosząc brwi i wyglądając na zaskoczonego, gdy tak staliśmy między rzędami ławek, które szybko wypełniały się uczniami. - Hej, bez urazy, stary - uniósł ręce.- Jeśli jeszcze z nią nie skończyłeś... Napiąłem ręce z pragnienia wyciągnięcia stąd go za jaja. Jeśli z nią jeszcze nie skończyłem?

I właśnie wtedy poczułem się tak, jakbym czołgał się w sobie, aby się ukryć. Zacisnęło mi się gardło. Co do cholery? Chciałem ją skrzywdzić. Nie chciałem, aby stała się jej krzywda. Nienawidziłem jej. Kochałem ją. Chciałem wykorzystać jej ciało na sto różnych sposobów. I chciałem zapewnić jej bezpieczeństwo. Nie było ograniczeń, aby wyrazić jak teraz byłem cholernie zdezorientowany, ale jedno było pewne. Nie była śmieciem. Z biegiem lat przetrwała wiele gnębienia z mojego powodu. Ludźmi łatwo było manipulować. Chcieli być akceptowani, a plotka była jak Biblia. Powiesz ludziom, że ktoś miał kolczyk w cipce, albo że jedli psy i wystarczyło tylko usiąść i poczekać, aż szkołę zaleje fala rozmów. Jednak podczas pierwszego i drugiego roku moje dziecinne plotki były tak efektywne, jak pęknięta prezerwatywa. Chciałem utrzymać chłopaków z dala od Tate, ale to już nie działało. Widzieli, że była piękna, a teraz, po incydencie przy szafce w szatni, widzieli ją też jak dziwkę. I po raz pierwszy nie czułem żadnego spokoju za dręczenie tej dziewczyny. Po prostu chciałem wziąć ją w ramiona i zobaczyć jej uśmiech. Zmrużyłem oczy i zacząłem marzyć o idealnym świecie, gdzie mógłbym rzucić w chuja tego kolesia rzutki. - Nie odzywaj się już do niej - rozkazałem.- Idź - szarpnąłem brodą w stronę kąta, gdzie kurwa powinien się ukryć. Byłem lepszy od niego? Nie. Ale później się z tym uporam. Tate westchnęła głośno, gdy Nate odszedł i spojrzałem na nią, by dostrzec jak zaciska usta. Zobaczyłem grymas i wiedziałem, że był przeznaczony dla mnie, ale nie miałem nawet szansy się dowiedzieć dlaczego, gdy się odezwała. - Nie rób mi żadnych przysług - warknęłam.- Jesteś żałosnym kawałkiem gówna, Jared. Ale ja chyba też bym była nieszczęśliwa, gdyby moi rodzice mnie nienawidzili. Twój tata cię zostawił, a twoja mam cię unika. Ale kto by ich winił, co nie? Przestałem oddychać i klasa skurczyła się na mnie. Co ona kurwa właśnie powiedziała? Patrzyłem na nią, czując się rozdarty na kawałki i martwy, wiedząc że było to kompletnie nie w stylu Tate, aby powiedziała coś takiego, gdy wiedziała, że powiedziała prawdę. Nie zapomniałem jak oddychać. Po prostu już nie chciałem. Czułem się tak, jakby każdy w klasie na mnie patrzył i ludzie zaczęli szeptać za rękami, śmiać się ze mnie. Byłem odkryty i każdy wiedział o moim

syfie. Ale gdy się rozejrzałem, to zauważyłem, że nikt nie zwraca na nas uwagi. Spojrzałem na nią twardo i przypomniałem sobie dokładnie dlaczego jej nienawidziłem. Wyglądała jak grzeczna dziewczynka, która nie popełniała błędów - ale kryła się tam suka. - Dobrze, klaso - zawołała pani Penley, wchodząc przez drzwi. Nie odezwałem się i zająłem swoje miejsce. Proszę, wyciągnijcie swoje kompasy znajdźcie swój wschód. Gdy powiem „już”, to zbierzcie swoje materiały i usiądźcie przy osobie na dzisiejszą dyskusję. Przesuwajcie ławki, by móc znaleźć się twarzą w twarz. Już. Siedziałem tam i Ivy Donner znalazła się przede mną, zanim zdążyłem wyciągnąć swój kompas. Ale ledwie co słyszałem jej paplaninę. Tate była połączona z Benem Jamisonem i przesunęli swoje ławki, aby być twarzą w twarz. Najdziwniejsze było to, że niczego nie czułem, gdy na nią patrzyłem. Byłem jakby otępiały. Potrzeba, którą czułem dwie minuty aby wziąć ją w ramiona i powiedzieć jej jak było mi przykro, kompletnie zniknęła. I co więcej? Nie czułem nawet złości. Tate przepadła dla mnie. Nie obchodziło mnie to. Byłem gównem. To też mnie nie interesowało. Raz na jakiś czas spojrzała na mnie. Nie chciałem jej. Nie nienawidziłem jej. Po. Prostu. Mnie. To. Nie. Obchodziło.

Rozdział 17

- Stop!- K.C. zaśmiała się.- Oszukujesz! - Nie oszukuję - stałem tam, uśmiechając się i opierając na moim kiju bilardowym.- Trafiłem. I strzelam po raz kolejny. K.C. przenieśliśmy się do mojego stołu bilardowego w salonie, a przez jej frustracje chciałem się niemal roześmiać. K.C. Oszust Bilardowy. Kto by pomyślał? Po szkole i epizodzie z Tate, ochłonąłem w pracy i skierowałem się do domu. Gdy wjechałem na podjazd, to zauważyłem, że na podjeździe Brandtsów był zaparkowany czarny Lincoln i momentalnie jęknąłem. Babcia Tate. Normalnie byłbym wkurzony, że Tate miała u siebie jakiegoś dorosłego, który by tylko przeszkadzał. Ale nie tym razem. Jej babcia zawsze wtykała nos w nie swoje sprawy i próbowała ze mną porozmawiać, gdy wpadała w odwiedziny. Powinienem się był spodziewać, że przyjedzie do Tate, odkąd ta była sama. Miałem tylko nadzieję, że nie zostanie na długo. K.C. przyszła około ósmej i teraz rozgrywaliśmy piątą rundę bilarda. - Trafiłeś w szóstkę - argumentowała.- A nie w szóstkę i dziesiątkę! Nie możesz w tym samym czasie wbić dwóch bil do kieszeni. Musisz wykonać uderzenie, o którym wspomniałeś. - Tak nazywa się bycie niesamowitym - odpaliłem. Skrzywiła się na mnie i zacisnęła usta w frustracji.

Jej frustracja była całkiem słodka i była dzisiaj pięknym bałaganem. Jej długie, brązowe włosy były o odcień jaśniejsze od moich, były związane w koński ogon i nie miała makijażu. Jeżeli nie było wyraźniejszego znaku, że dziewczyna na ciebie nie leciała, to proszę bardzo, był ten. - Dobra - wzruszyłem ramionami i uniosłem dłonie w powietrze, udając irytację.- Strzelaj. Jej oczy rozjaśniały i uśmiechnęła się jasno, gdy pochyliła się nad stołem, aby wziąć swoją kolej. Mimo tego, że zbliżała się dziesiąta wieczorem, to nie spieszyło mi się, aby poszła. Wygrała cztery z naszych pięciu rund jakie zagraliśmy i myślałem, że będę musiał wpaść na ostry dyżur, aby znowu podłączyć sobie jaja. Chciałem się dowiedzieć jak spięta dziewczyna, która podczas pierwszego roku na biologii nie mogła dotknąć pojedynczej rzeczy bez powiedzenia „Ew”, nauczyła się świetnie grać w bilard. Przeszliśmy do salonu i objąłem ramieniem jej szyję, przyciągając ją do siebie. - Mogę cię o coś zapytać? Westchnęła długo i głośno. - Tak, ja też muszę. Spojrzałem na nią. - Ty pierwsza. Siadając na kapanie, spojrzała na swoje dłonie na kolanach. - Wiem, że używasz mnie, aby odegrać się na Tate, Jared. Aby ją zezłościć, albo... - i spojrzała na mnie.- ... aby była zazdrosna. Zesztywniały mi nogi i nie usiadłem. Krzyżując ręce, podszedłem do okna, za którym padał deszcz i z przyzwyczajenia spojrzałem na ciemne okna pokoju Tate. Nie. - Jared - kontynuowała.- Ja też ciebie używam. Nawet nie jestem pewna, czy chcę Liama z powrotem, ale chcę aby wiedział, że nie siedzę w domu i nie czekam na niego. Właśnie dlatego skorzystałam z twojego zaproszenia i dzisiaj tu przyjechałam. Tate powiedziała, że będzie zajęta, a ja nie chciałam zostać w domu. Odwróciłem się i przechyliłem głowę na bok, wpatrując się w nią. - Mogłaś wykorzystać każdego faceta, aby Liam był zazdrosny, K.C. Dlaczego ja? Wiedziałaś, że to zraniłoby Tate, jeśli pomyślała, że ze mną sypiasz. Niemal widziałem, jak rozpuszcza się na kanapie. Zrzedła jej mina i powoli podciągnęła kolana pod pierś, obejmując je. - Moja mama jest... - niemal szepnęła.- ... apodyktyczna - pokręciła głową, jakby słowo „apodyktyczny” było zbyt uproszczone.- Wybiera moje

ubrania, sprawdza mój telefon, moje zajęcia i nawet... - zaparło jej dech w piersiach i wybuchnęła suchym płaczem. Zaschło mi w ustach i znieruchomiałem. Jezu. Czego nie powiedziała? Używając kciuka, otarła łzy, które popłynęły. - W każdym razie, po Liamie mam dość bycia po prostu sobą. Dość bycia słabą i pomiataną. Pomyślałam, że Jared Trent zalazłbym Liamowi pod skórę jak nikt inny. Kąciki moich ust uniosły się lekko i zrozumiałem to co mówiła. Obydwoje chcieliśmy kontroli. - Ale wiedziałaś, że to skrzywdziłoby Tate - powtórzyłem, wciąż szukając powodu, dlaczego zraniłaby swoją tak zwaną najlepszą przyjaciółkę. - Tak - westchnęła.- Nie było to częścią planu, ale pomyślałam, że to odwróciłoby tą waszą gierkę. Aby coś ruszyć. Zmarszczyłem razem brwi. - Nawet ryzykując, ze stracisz swoją przyjaciółkę?- zapytałem. Ale zaskoczyła mnie, gdy się roześmiała. - Nie jesteś aż tak potężny, Jared - spojrzała w dół i ciągnęła cicho.Tate i ja sobie poradzimy. Jednak nie może się o tym dowiedzieć. Wie, kim jest. Nie jest głupia ani naiwna. Nie chcę, aby mnie osądzała za zagranie w tą grę z Liamem. Nie chcę, aby ktokolwiek się dowiedział. Położyła stopy z powrotem na dywanie i wyprostowała się, patrząc mi w oczy. - Jared, nie mam pojęcia jaki masz z nią problem, ale wiem, że nie jesteś złym chłopakiem. Myślałam, że kiedy ona wróci, to będzie inaczej. Że skończycie z tym bałaganem. - Skończyliśmy z tym - zapewniłem ją i usiadłem obok niej. K.C. zmrużyła oczy w szparki i uniosła brodę. - Kochasz ją - powiedziała, nie zapytała i się zaczerwieniłem. - Nie - powiedziałem stanowczo. - To dobrze - klepnęła dłońmi o swoje uda i jej ton nagle się rozjaśnił, zaskakując mnie.- Ben Jamison będzie na piątkowym wyścigu. Pewnie przyprowadzi ze sobą Tate. Schowasz swoje pazurki? Położyłem ręce na oparciu kanapy, inaczej zobaczyłaby, jak zaciskam je w pięści. Chociaż bardzo starałem się, aby mnie to nie obchodziło, to Madoc, K.C. i każdy inny ciągle przypominał mi jak Tate szła dalej w swoim własnym życiu. - Nie obchodzi mnie kto co robi, K.C - wyjaśniłem bez jakichkolwiek emocji. Patrzyła na mnie przez kilka sekund, podczas gdy ja gapiłem się przed siebie.

- Zrobisz mi przysługę?- zapytała, wygładzając dłońmi swoje wytarte dżinsy.- Będziesz ze mną współpracować podczas wyścigu? Liam będzie się ścigać z Madociem, a ja po prostu... - Ta - przerwałem jej, dokładnie wiedząc, czego potrzebowała.- Łapię. Jeżeli chciała sprawić, aby Liam był zazdrosny, to mogłem pomóc. Nie była to aż tak honorowa sprawa, ale było zabawnie. - Film?- zaproponowałem, starając się zmienić temat. - Pewnie. Lubisz filmy taneczne? I prawie w tej chwili wykopałem ją z mojego domu.

***

Deszcz lał na zewnątrz, a powietrze zdawało się być gęste od energii. Dałem K.C. swoją bluzę, aby zakryła głowe, kiedy wszyła koło północy i potem zamknąłem dom i pobiegłem na górę do swojego pokoju. Po raz pierwszy od lat chciałem tego drzewa. Tate i ja wchodziliśmy na nie i siedzieliśmy na nim podczas burz - albo w każdej innej chwili. Jednak od trzech lat nie widziałem jej na tym drzewie. Otwierając okno, wystawiłem głowę na wiatr i deszcz i natychmiast zamarłem. Cholera. Tate była na drzewie. Zacisnąłem palce na parapecie. Pierwszą rzeczą jaka przyszła mi do głowy, to anioł. Jej włosy były rozwiane i błyszczące. Jej nogi wisiały, długie i gładkie. Wyglądała idealnie tam gdzie była, jakby była namalowana. I wtedy przypomniałem sobie, że Szatan również był aniołem. Jesteś marnym kawałkiem gówna, Jared. Jej słowa z dzisiejszego dnia dotknęły mnie bardziej, niż chciałem przyznać. - Siedzisz na drzewie podczas burzy? Niezły z ciebie geniusz poderwała głową i odwróciła ją ku mnie. Wyraz jej oczu - jakbym w ogóle go mógł dostrzec - nie był zły, gdy zwykle na mnie patrzyła. Nie patrzyła na mnie całkowicie. Nie, jej oczy były strzeżone i nieco smutne. - Też tak lubię myśleć, więc tak - powiedziała, znowu się ode mnie odwracając. Jej postawa mnie dziwiła. Nie była nieśmiała, ale też nie była śmiała.

Czuła się źle z tym, co dzisiaj mi powiedziała? Cóż, nie potrzebowałem jej litości. Chciałem jej pieprzonego gniewu. Nie współczuj mi. Chciałem, aby siedziała tam sama z myślą co zrobiła. Nie przepraszaj i nie wstydź się. Wkurz się na mnie, Tate. - Drzewo? Błyskawica? Nic ci nie przychodzi do głowy?- kontynuowałem dręczenie jej. Wiedziałem, że istniało pewne niebezpieczeństwo przy siedzeniu na drzewie podczas burzy z piorunami, ale robiliśmy to setki razy, gdy byliśmy dziećmi. - To nigdy wcześniej cię nie obchodziło - odezwała się i emocje zniknęły z jej głosu, gdy spojrzała na lśniącą ulicę. - Co? Ty siedząca na drzewie podczas burzy? - Nie, to, że mogę cierpieć - odpaliła, uciszając mnie. Cholera by ją wzięła. Każdy pieprzony mięsień w moim ciele naprężył się i chciałem nią potrząsnąć i krzyknąć: „Tak, nie obchodzi mnie kurwa, czy coś złego ci się kiedykolwiek stanie!” Ale nie mogłem. Obchodziło mnie to - do cholery - i z tego powodu chciałem walnąć w ścianę. Dlaczego do diabła, obchodziło mnie cokolwiek robiła? Z kim się umawiała? Z kim się pieprzyła? Ale chyba też byłabym żałosna, gdyby moi rodzice mnie nienawidzili. Jej słowa rozprzestrzeniły się macki w moim mózgu, wysysając życie z wszystkiego dobrego, co o niej myślałem. Z każdego wspomnienia. Musiałem ją odciąć od swojego serca i głowy. - Tatum?- prawie się zawahałem, ale wymusiłem resztę.- Nie obchodziłoby mnie to, nawet gdybyś umarła. I odwróciłem się od niej i wreszcie odszedłem.

Rozdział 18

Następnego dnia na lunchu K.C. znowu usiadła przy moim stoliku. Nie chciała o tym rozmawiać, a ja nie pytałem, ale zakładałem, że chodziło albo o Tate albo o Liama. Liam, nie obchodził mnie ani trochę. Tate, starałem się, aby mnie nie obchodziła. - Właśnie dostałem wiadomość od Zacka - podszedł Madoc i odwrócił krzesło, aby usiąść na nim okrakiem.- Derek Roman będzie w mieście na weekend. Chce się z tobą ścigać w piątek. Jęknąłem w duchu, nie dlatego, że myślałem iż przegram, ale dlatego iż Roman był strasznym dupkiem. Owszem, to co zrobiłem Tate przez ostatnich kilka lat było niczym w porównaniu z tym, co wyczyniał Roman, gdy chodził do szkoły. Mogłem wygrać, albo mogłem przegrać, ale wyjechanie z tego samochodem bez zadrapania byłoby tylko cudem. Wzruszyłem ramionami. - Dobra. To będzie bliski wyścig, więc stawki też będą wysokie. I potrzebowałem tych pieniędzy. Mój ojciec każdego tygodnia wyłudzał ode mnie pieniądze i nie chodziło tu o drobne. Jednak był bystry. Chciał pieniędzy, ale nigdy nie był zbyt chciwy. Wystarczało tyle, aby mnie skrzywdzić, ale nie na tyle, abym nie był w stanie ich dostarczyć. - Ty ścigasz się z Liamem, prawda?- K.C. spytała Madoca. Spojrzał na nią nad stołem i uśmiechnął się. - Nie wiem, czy powinniśmy nazwać to ściąganiem się. To będzie bardziej jak kastracja. - Tylko uważaj, dobrze?- wyglądała na zaniepokojoną. Poważnie? Madoc pochylił pierś ku oparciu swego krzesła.

- K.C.?- jego głos był niski i schrypnięty.- Wyobrażam sobie ciebie teraz nagą. I nie mogłem na to nic poradzić. Parsknąłem, a moja pierś eksplodowała śmiechem, gdy ukryłem czoło w dłoni. - Ugh!- K.C. mruknęła z obrzydzeniem. Wstając, wyprostowała swoją prostą, dżinsową spódnicę i ruszyła do drzwi stołówki, ale Madoc i ja wciąż nie mogliśmy się powstrzymać. Boże, jest najlepszy. - K.C., czekaj!- krzyknąłem za nią, tak naprawdę nie próbując jej powstrzymać. Madoc wstał, wciąż się śmiejąc. - K.C., daj spokój. To był tylko żart. Ale nie odwróciła się. A my śmialiśmy się dalej.

***

W ciągu dnia Tate i ja kilka razy nawiązaliśmy kontakt wzrokowy. Burza w jej oczach przemieniła się w mżawkę, ale nie myślałem o tym zbytnio. Nie mogłem. To wszystko między nami skończyło się. Skończyło się już dawno temu, ale dla mnie musiało skończyć się szybko. Zajęcia Motywów minęły spokojnie, ale Penley kazała ustawić nam ławki w okręg, więc miałem doskonały widok na Tate, która siedziała naprzeciwko mnie. Raz na jakiś czas przyłapywałem ją na zerkaniu na mnie, a zamyślenie w jej oczach było niejasne. Właśnie co odstawiliśmy ławki na miejsca i pani Penley zaczęła mówić o naszych monologach, które mieliśmy przedstawić w ciągu następnych dwóch tygodni. Byłem gotowy wyjść i wziąć Madmana nad jezioro. Biedny psiak ostatnio był ignorowany przy mojej pracy, szkole i wyjazdach na weekend. Czasami brałem go ze sobą, kiedy spędzałem czas z Jaxem, ale byłem z nim głównie wtedy, kiedy spałem w swoim łóżku. Na chwilę przeszło mi przez myśli, by zobaczyć, czy Tate chciałaby go czasami wyprowadzić - aby dać kumplowi dodatkowe zainteresowanie - ale od razu odepchnąłem tą myśl. Nie byliśmy przyjaciółmi i nie zamierzałem jej o nic prosić. Jakby czytając mi w myślach, zauważyłem, jak przesuwa się na swoim siedzeniu i uniosłem wzrok, aby spostrzec, że na mnie patrzyła. Zamrugała, opuściła wzrok i znowu się odwróciła, jakby była smutna,

zagubiona, czy coś innego. Coś takiego jakby żałowała i czuła rozpacz. Dlaczego była smutna? Zmrużyłem oczy i próbowałem odwrócić wzrok. Nie musiałem wiedzieć co się z nią działo. - A teraz, klaso - odezwała się Penley, wciąż skupiając się na kartce, na której coś pisała.- Nie zapomnijcie o apelu na temat przeciwko gnębieniu i prześladowaniu, który ma miejsce dwudziestego dziewiątego. Zamiast pójść na pierwszą przerwę, to... Tate podniosła rękę. - Pani Penley - przerwała jej. Nauczycielka spojrzała na nią. - Tak, Tate? - Zostało nam jeszcze pięć minut lekcji - jej głos był uprzejmy.- Mogę teraz przedstawić swój monolog? Co, do cholery? Ten projekt był odroczony na jakiś czas i każdy wytrzeszczył oczy, nawet Penley. Co do cholery Tate robiła? - Um, cóż, nie spodziewałam się, że ktoś coś już przygotuje. Przygotowałaś już swój esej? - Nie, dostarczę go w terminie, ale naprawdę chciałabym teraz przedstawić monolog. Proszę. Zacisnąłem zęby. - Dobrze - Penley westchnęła niechętnie.- Jeśli jesteś pewna, że jesteś gotowa... Wspaniale. Ostatnią rzeczą jakiej teraz chciałem, to patrzeć na Tate, albo słyszeć jej głos. Głównie dlatego, że wiedziałem, iż będzie mi trudno na nią nie patrzeć. Hałas. Przestrzeń. Roztargnienie. Zapadając na swoim miejscu, wyciągnąłem przed siebie nogi i skrzyżowałem je w kostkach. Podniosłem długopis i przycisnąłem go do swojego notatnika i zacząłem rysować wymiarowe kostki. - Lubię burzę - usłyszałem jak zaczęła, ale patrzyłem przeszklonym wzrokiem na linie, które rysowałem.- Pioruny, ulewny deszcz, kałuże, mokre buty. Kiedy chmury się toczą, wypełnia mnie takie zawrotne oczekiwanie. Zmarszczyłem razem brwi. Tate kochała deszcz. - Podczas deszczu wszystko jest piękniejsze. Nie pytajcie mnie dlaczego - brzmiała lekko i naturalnie, jakby mówiła do przyjaciela.- Ale to zupełnie inna sfera możliwości. Czułam się jak superbohater, gdy jeździłam rowerem po niebezpiecznie śliskich ulicach, a może jak olimpijczyk, podczas ciężkiej próby, gdy próbowałam dotrzeć do mety. Urwała i uniosłem długopis, zauważając że w cały czas rysowałem to samo pudełko. - W słoneczne dni, jako dziewczyna, wciąż budziłam się zachwycona

tym uczuciem. Sprawiałeś, że szalałam z oczekiwania. Byłeś burzą w słońcu, piorunami na nudnym, bezchmurnym niebie. Zacząłem coś podejrzewać i mój oddech stał się płytki. To nie był monolog. Kontynuowała: - Pamiętam, że zjadałam śniadanie tak szybko jak mogłam, aby móc zapukać do twoich drzwi. Bawiliśmy się przez cały dzień, wracając do domu tylko na jedzenie i sen. Bawiliśmy się w chowanego, huśtałeś mnie na huśtawce, albo wchodziliśmy na drzewa. Nie mogłem na to nic poradzić. Poderwałem wzrok i spotkałem jej spojrzenie i moje pieprzone serce... było tak, jakby po nie sięgnęła i ścisnęła je w swojej dłoni. Tate. Mówiła do mnie? - Bycie twoją towarzyszką ponownie dało mi uczucie bycia w domu patrzyła mi w oczy.- Widzisz, kiedy miałam dziesięć lat, zmarła moja mama. Mój świat stał się niestabilny i byłam przerażona. To ty byłeś osobą, która wszystko poukładała na miejsce. Z tobą stałam się odważna i wolna. Było tak, jakby część mnie zmarła z moją mamą i wróciła, gdy cię poznałam. Już nie cierpiałam. Nic nie bolało, gdy wiedziałam, że mam ciebie. Nie mogłem złapać swojego pieprzonego oddechu. Dlaczego to robiła? Nic dla niej nie znaczyłem. - Aż pewnego dnia, całkowicie bez powodu straciłam i ciebie. Ból powrócił i było jeszcze gorzej, kiedy zdałam sobie sprawę, że mnie nienawidzisz. Moja burza zniknęła, a ty stałeś się okrutny. Nie było żadnego wyjaśnienia. Po prostu zniknąłeś. Rozdzierając mi serce. Tęskniłam za tobą. Tęskniłam jak za swoją mamą. Łza spłynęła po jej policzku i poczułem, jak zaciska mi się gardło. Patrzyła na mnie tak jak kiedyś, jakbym był wszystkim. Stosy i góry pieprzonego gówna wirowało mi w głowie, gdy ją obserwowałem. Ten cały syf jaki zrobiłem, aby udowodnić, że byłem silny. Aby udowodnić, że nie potrzebowałem kogoś, kto nie chciał mnie. Przełknąłem ślinę, próbując uspokoić walenie w mojej piersi. Kochała mnie? Nie. Kłamała. Musiała. - Gorsze tylko od utraty ciebie było to, kiedy zacząłeś mnie ranić. Twoje słowa i zachowanie sprawiały, że nienawidziłam chodzić do szkoły. Czułam się nieswojo nawet we własnym domu. Jej oczy wypełniły się łzami i chciałem coś rozwalić. Cierpiała. Byłem beznadziejny. I to po co?

- Wszystko wciąż boli, ale już wiem, że nie ma w tym mojej winy kontynuowała i zacisnęła usta w ciasną linię.- Jest wiele słów, jakimi mogłabym cię opisać, ale jedyne które zawierają smutek, złość, nieszczęście i żal to „tchórz.” Za rok już mnie tu nie będzie, a ty zostaniesz tylko rozmytym wspomnieniem o jakimś frajerze, który mógł liczyć na poważanie tylko w liceum - jej spojrzenie znowu mnie wciągnęło, a jej głos ponownie stał się silny.- Byłeś moją burzą, moją chmurą gradową, moim drzewem w ulewie. Kochałam te wszystkie rzeczy i kochałam ciebie. Ale teraz? Jesteś jak pieprzona susza. Myślałam, że palanci jeżdżą tylko niemieckimi samochodami, ale okazało się, że dupki w Mustangach też mogą zostawić blizny. Zacisnąłem dłonie w pięści, czując się, jakbym został wciśnięty w ciasną przestrzeń i szukał drogi ucieczki. Ledwie zauważyłem jak klasa zaczęła klaskać - nie - wiwatować dla niej. Każdy myślał, że jej „przedstawienie” było wspaniałe. A ja nie miałem pojęcia co do cholery miałem z tym zrobić. Zachowywała się tak, jakby jej na mnie zależało. Jej słowa dały mi do zrozumienia, że pamiętała wszystko, co było między nami dobre. Ale końcówka... była jak pożegnanie. Skłoniła się, a jej włosy spadły wraz z nią i uśmiechnęła się smutnym uśmiechem. Jakby czuła się dobrze, ale zaraz winna, że czuła się dobrze. W oddali zabrzmiał dźwięk dzwonka i wstałem ze swojego miejsca, przeszedłem obok jej ławki, gdzie usiadła i wyleciałem z klasy jakbym był w cholernym tunelu. Ludzie rozbiegli się wokół mnie, gratulując Tate za dobrze wykonaną robotę i wracając do swoich spraw, jakby mój świat właśnie się nie rozpadał. Wszystko wokół mnie było jak stłumiony szum. Jedyny dźwięk jaki wypełniał moje uszy, to bicie mojego własnego serca, gdy w oszołomieniu wyszedłem na korytarz. Przycisnąłem czoło do chłodnych kafelek ściany naprzeciwko klasy Penley i zamknąłem oczy. Co do cholery właśnie tam ze mną zrobiła? Ledwo mogłem oddychać. Z trudem wciągałem powietrze do płuc. Nie, nie... Pieprzyć to. Kłamała. To wszystko było tylko przedstawieniem. Gdy miałem czternaście lat, to wszystko czego chciałem, to ona. A ona nie myślała o mnie, gdy ja po nią krzyczałem. Nie tęskniła za mną, gdy spędziłem wakacje u mojego ojca. Nie chciała mnie wtedy i nie chciała mnie teraz. W dniu w którym wróciłem, to potrzebowałem jej tak cholernie bardzo, a ona nie poświęciła mi jednej pieprzonej myśli. Cholera, Tate. Nie rób tego. Nie pierdol się z moją głową. Jezu, już nie wiedziałem, co chciałem zrobić. Chciałem zostawić ją w

spokoju. Chciałem o niej zapomnieć. Ale jednak tego nie chciałem. Może po prostu chciałem ją tulić i oddychać nią, aż przypomniałbym sobie kim byłem. Ale nie mogłem. Potrzebowałem, aby Tate mnie nienawidziła. Potrzebowałem nienawidzić ją, ponieważ gdybym nie miał miejsca aby spożytkował swoją energię, to znowu bym zawrócił. Mój ojciec by mnie dorwał i nie miałbym jej. - Na razie, Jared. Obróciłem się i zamrugałem. Ben zawołał do mnie, a ona była z nim. Patrzyła na mnie, jakbym był niczym. Jakbym nie był celem w jej życiu, podczas gdy ona była centrum wszystkiego we mnie. Wsadziłem pięści do kieszeni swojej bluzy z kapturem, aby nie zobaczyli, że je zacisnąłem. Była to dla mnie całkiem naturalna rzecz, gdy byłem w miejscach publicznych. Aby zapanować nad swoim temperamentem i aby nikt nie zauważył, że wrzałem pod spodem. Zacisnąłem zęby. Nie mogła mnie zranić. Ale powietrze, które wylatywało z mojego nosa, było coraz bardziej gorące, gdy patrzyłem jak zniknęli w korytarzu. Odchodziła z nim. Dopiero co powaliła mnie w klasie. Przetrwała mnie. I mocniej zacisnąłem pięści, aż zabolały mnie kości w palcach. - Podwieziesz mnie? Odruchowo zacisnąłem szczękę, gdy frustracja groziła wybuchnięciem we wściekłość. Nawet nie musiałem się odwracać, aby wiedzieć, że była to Piper. W ciągu tych ostatnich dni w ogóle o niej nie myślałem i miałem nadzieję, że zrozumie tą aluzję i się wycofa. Ale wtedy przypomniałem sobie, że była dobra do jednego. - Nie odzywaj się - odwróciłem się i chwyciłem ją za rękę i nawet na nią nie patrząc, zaciągnąłem ją do najbliższej łazienki. Musiałem spalić frustrację i Piper znała wynik. Była jak woda. Przyjmowała kształt, niezależnie jaki pojemnik ją trzymał. Nie kwestionowała mnie, ani niczego nie żądała. Po prostu była tutaj, aby ją wziąć. Było po szkole. Miejsce było niemal puste, gdy wtargnąłem do kabiny, usiadłem i wciągnąłem ją na siebie. Zachichotała i szczerze mówiąc, to nie obchodziło mnie kim była, gdzie byłem, albo czy to, że każdy mógł wejść i nas nakryć. Musiałem zatopić się głęboko. Tak głęboko w tą jaskinię, żebym nawet nie mógł usłyszeć własnych myśli. Żebym nie mógł widzieć w mojej głowie jej blond włosów i niebieskich oczu. Tate. Zdarłem z Piper jej mały, różowy sweterek i zaatakowałem jej usta. Nie smakowały dobrze. Bo nie miały. Chodziło tutaj o ulżenie sobie. Nie chodziło

tu nawet o mnie. Chwyciłem ramiączka jej topu i pociągnąłem je w dół jej ramion, biorąc ze sobą jej stanik, aż wszystko wylądowało na jej talii. Miałem teraz dostęp do jej piersi i zanurkowałem, gdy jęknęła. Nic nie bolało, gdy wiedziałam, że mam ciebie. Próbowałem uciec od Tate, ale zawsze mnie doganiała. Przycisnąłem Piper mocniej do siebie i zaciągnąłem się zapachem jej skóry, chcąc, aby była kimś innym. Było mi niedobrze, kiedy zacząłeś mnie nienawidzić. Serce waliło mi tak, jakby już nie chciało mieszkać w moim ciele i nie mogłem go uspokoić. Co do cholery? Piper odchyliła się do tyłu i zaczęła się o mnie ocierać, a moje dłonie znalazły się wszędzie, próbując znaleźć ucieczkę. Próbując znaleźć kontrolę. Rozdzierając mi serce. Tęskniłam za tobą. Chwyciłem Piper za tyłek i zaatakowałem jej szyje. Znowu jęknęła i powiedziała jakąś bzdurę, ale nie słyszałem jej. Nie ważne w jakiej ilości Piper albo jakiejś innej dziewczyny zamierzałem utonąć, to w mojej głowie był tylko jeden głos. Kochałam te wszystkie rzeczy i kochałam ciebie. I zatrzymałem się. Uleciało ze mnie całe powietrze. Tate mnie kochała. Nie wiedziałem, czy właśnie to kryło się w jej oczach wypełnionych łzami, czy w tonie jej głosu, a może w fakcie, że znałem ją niemal tak dobrze, jak cała reszta. Ale wiedziałem, że powiedziała prawdę. Kochała mnie. - Co się stało, kochanie?- Piper objęła moją szyję ramionami, ale nie mogłem na nią spojrzeć. Po prostu tam siedziałem, kurwa oddychając w jej pierś i starając się łudzić jeszcze przez kilka sekund, że to Tate trzymałem. - Jared? Co z tobą? Od początku szkoły dziwnie się zachowujesz - jej jęczący, pierdolony głos. Dlaczego ludzie nigdy nie wiedzą, kiedy kurwa mają się zamknąć? Przetarłem twarz dłońmi. - Po prostu wstań. Zabiorę cię do domu - warknąłem. - Nie chcę wracać do domu. Ignorujesz mnie od miesiąca. Prawdę mówiąc, to od ponad miesiąca! Podciągnęła swoją bluzkę i sweter na miejsce, ale nie ruszyła się. Wziąłem głęboki oddech i próbowałem uspokoić nerwy, które eksplodowały mi w brzuchu. - Mam cię podwieźć, czy nie?- powiedziałem, patrząc na nią w stylu „bierz to, albo spieprzaj.” Piper wiedziała, że najlepiej nie zadawać pytań. Niczego nie powiedziałem Madocowi i nie zamierzałem zacząć tego z tą dziewczyną.

***

Do czasu gdy wróciłem do domu, to mój nastrój przeszedł z kiepskiego do gorszego. Po tym jak podwiozłem Piper, to po prostu jeździłem. Musiałem posłuchać nieco muzyki, poukładać sobie w głowie i spróbować pozbyć się tego bólu w mojej klatce piersiowej. Chciałem winić Tate. Przymknąć oko, jak wtedy, gdy ona cierpiała. Ale nie mogłem. Nie tym razem. Tym razem nie było żadnej ucieczki od prawdy. Żadnego topienia się w imprezach i dziewczynach, aby się rozproszyć. Prawda była taka... że chciałem wrócić do tego dnia w parku. Wrócić do stawu rybnego, gdy po raz pierwszy zdecydowałem, że musiała cierpieć. Zrobiłbym to inaczej. Zamiast ją odepchnąć, to ukryłbym twarz w jej włosach i pozwolił jej zabrać siebie skądkolwiek przybyłem. Nie musiałaby niczego mówić ani robić. Tylko wypełnić mój świat. Ale tamtego dnia mój gniew był silniejszy niż miłość do niej i teraz nie mogłem się zmierzyć z tym, co zrobiłem. Nie mogłem zmierzyć się z tym, że mnie nienawidziła, że moja matka ledwo chciała mieć ze mną do czynienia, a mój ojciec spędzał każdą sobotę na przypominaniu mi jakim byłem frajerem. Pieprzyć to. Pieprzyć ich wszystkich. Wszedłem do domu, trzasnąłem drzwiami i rzuciłem kluczami przez pokój. W domu było cicho jak w kościele, z wyjątkiem pazurków Madmana, które stukały o podłogę. Zaczął drapać moje dżinsy i piszczeć, aby zwrócić na siebie moją uwagę. - Nie teraz, kolego - warknąłem i poszedłem do kuchni. Madman nie mógł mnie uspokoić i chciałem coś uderzyć. Szarpnięciem otworzyłem lodówkę i zauważyłem, że moja matka zostawiła notatkę przyklejoną do ich drzwi. Wyszłam na noc. Zamów pizzę. Kocham cię! I znowu trzasnąłem drzwiami, aby je zamknąć. Zawsze kurwa jej nie ma. Chwyciłem lodówkę po obu stronach i przycisnąłem czoło do nierdzewnej stali. To nie ma znaczenia, powiedziałem sobie. Wszystko było w porządku. Miałem gównianych rodziców, ale kto nie miał? Odepchnąłem Tate, ale były tam inne dziewczyny. Nie miałem pojęcia, co kurwa miałem zrobić ze swoim życiem, ale miałem tylko osiemnaście lat - prawie osiemnaście.

Wszystko. Było. Dobrze. Chwyciłem boki mocniej, chcąc, abym sam uwierzył w to kłamstwo. I wtedy zobaczyłem siebie, samego w kuchni, trzymającego lodówkę. Wmawiającego sobie, że moje życie było dobre. Kurwa. Zacząłem walić w stalowe drzwi. Każdy mięsień w moim ciele krztusił się, gdy w kółko uderzałem dłonią w powierzchnię. Madman zaszczekał i uciekł. Wszystkie rzeczy, które moja mama położyła na górze, rozbiły się na ziemi i leciałem dalej. Używając obu dłoni, rozbijałem je o ścianę. Nic nie bolało, gdy wiedziałam, że mam ciebie. Pieprzyła się z moją głową. Dlaczego nie mogłem o niej zapomnieć? Zatrzymałem się, opadły mi ramiona i wciągnąłem z trudem powietrze do moich płuc, ale to nigdy nie wystarczało. Odwróciłem się i ruszyłem ku schodom. Mojej mamy nie było na noc, więc nie zabolałoby, gdybym wyciągnął Jacka. Odkąd była alkoholiczką, to chowałem to gówno. Ale teraz potrzebowałem ucieczki. Nie mogłem znieść bólu. Nie mogłem sobie z nim poradzić i chciałem czuć odrętwienie. W drodze na górę, zauważyłem, że drzwi frontowe były otwarte. Kurwa. Musiały się nie zablokować, gdy wcześniej nimi trzasnąłem. I bez wątpienia Madman uciekł. Kopnąłem drzwi, aby je zamknąć. Mocno. Kurwa, wspaniale. Nawet pies odszedł. Gdy już znalazłem się w pokoju, to ruszyłem do zapasu, który Madoc i ja podkradliśmy jego ojcu i wyciągnąłem butelkę. Ściągając bluzę i koszulkę, skopałem buty i odkręciłem butelkę, połykając masywne łyki, aby zagłuszyć głos w mojej głowie. Ale natychmiast znieruchomiałem, gdy podszedłem do mojego okna. Była tam. Tańczyła. Zamknęła oczy i podskakiwała dookoła. W mojej głowie pojawił się w jej obraz w fioletowej koszuli nocnej, ale nie mogłem go umiejscowić. Wyglądała śmiesznie i nie mogła tańczyć lepiej ode mnie. Niemal się roześmiałem, kiedy wyrzuciła diabelskie rogi w powietrze i krzyknęła do muzyki. Pierś napuchła mi od potrzeby trzymania jej. I właśnie tu i teraz chciałem ją mieć z powrotem. Ale co do cholery miałem jej powiedzieć? Nie mogłem jej wszystkiego wyjawić. Nie wszystkiego. Przysunąłem butelkę do ust, zamknąłem oczy i przełknąłem żółć w gardle. Nie było niczego do powiedzenia. Chłopak, jakiego znała jako

czternastolatka, dawno zniknął. Moi rodzice mnie zostawili. Ona mnie zostawiła. Byłem sam na własną rękę, jak powiedziała ta frajerka. Kujący promyk nienawiści i piekła przesunął się w górę mojej szyi i do mojej głowy, aż moje nerwy paliły tak mocno, że chciałem wyrwać je ze swojej skóry, aby po prostu oddychać. Rzuciłem butelkę przez pokój, gdzie uderzyła o ścianę, zanim jej zawartość wylała się na podłogę. Niech to szlag! Wychodząc z pokoju i zbiegając na dół, kompletnie oszalałem. Kopałem krzesła, rozbijałem zdjęcia i rozbiłem kijem porcelanę i kryształy. Rozbiłem wszystko, wbijałem pogrzebacz do ognia we wszystko. Każde zdjęcie, które moja matka zrobiła, jak się uśmiechałem i każda pierdolona figurka, jaka sprawiała wrażenie, że mieliśmy szczęśliwy dom, zostały zniszczone. W ciągu dwóch godzin dom został rozerwał od góry po dół, a ja zatraciłem się i byłem wyczerpany. Gdy wszystko zostało zrobione, gdy dom stał się katastrofą, to byłem pokryty potem. Ale byłem tak wysoko, jak pierdolony latawiec. Nikt nie mógł mnie zranić, jeśli to ja mogłem ich skrzywdzić. Błogo odrętwiały i spokojny, usiadłem na zewnątrz tylnej werandy z kolejną butelką Jacka z moich zapasów i pozwoliłem, aby deszcz mnie ostudził. Nie miałem pojęcia jak długo tam byłem, ale w końcu oddychałem i było to dobre uczucie. Można tu coś powiedzieć o zachowywaniu się jak pięciolatek i rozbijaniu wszystkiego. Znowu wypełniła mnie kontrola, więc siedziałem tam i piłem, napawając się ciszą w mojej głowie. - Jared? Obróciłem głowę i natychmiast przestałem oddychać. Tate? Aw, Jezu Chryste. Nie, nie, nie... Była tutaj? W pieprzonych szortach i topie? Odwróciłem się, mając nadzieję, że sobie pójdzie. Nie chciałem przy niej stracić nad sobą panowania. Albo zrobić czegoś głupiego. Wreszcie się uspokoiłem, ale wciąż nie naprostowałem się, aby teraz sobie z nią poradzić. - Jared, pies szczekał na zewnątrz. Dzwoniłam dzwonkiem. Nie słyszałeś? Cholera, była tak blisko. Czułem przyciąganie. Chciałem się zbliżyć. Zatonąć w jej ramionach, aż nie mógłbym sobie przypomnieć choćby jutra. Obeszła mnie i stanęła przede mną, w deszczu i zamrowiły mnie palce. Chciały jej. Spojrzałem w górę tylko na chwilę, nie będąc w stanie oprzeć się przyciąganiu. Jezu Pierdolony Chryste. Była przemoczona. I znowu spojrzałem w dół, wiedząc co bym zrobił, gdybym wciąż na nią patrzył. Jej mokra bluzeczka

przylegała do jej ciała, ale próbowała to ukryć, krzyżując ręce na piersiach. Jej nogi błyszczały od wody, która ściekała po nich w dół, a jej szorty przylegały do jej opalonych, mokrych ud. - Jared? Odpowiesz mi?- krzyknęła.- Dom jest zniszczony. Znowu spróbowałem na nią spojrzeć. Dlaczego? Kto to kurwa wiedział? Za każdym razem gdy ją widziałem, to chciałem pochować w niej swoje serce i ciało. - Pies uciekł - wykrztusiłem. Co do cholery? - Więc miałeś napad szału? Twoja mama wie co zrobiłeś z domem? I właśnie wtedy wzniosła się ściana. Moja matka. Tate patrzyła na mnie, jakbym nie mógł nad sobą panować. Jakbym był słaby. Nie chciałem już jej krzywdzić, ale też nie zamierzałem wpuścić jej do środka. - Co cię to obchodzi? Jestem niczym, prawda? Przegranym? Moi rodzice nienawidzą mnie. Czy to nie twoje słowa?- tak, tak jest łatwiej. Wystarczyło odepchnąć. Zamknęła oczy, wyglądając na zawstydzoną. - Jared, nigdy nie powinnam tego powiedzieć. Bez względu na to co... - Nie przepraszaj - wtrąciłem, chwiejąc się, gdy wstałem, aby nad nią górować.- Płaszczenie się sprawia, że wyglądasz żałośnie. Krzyknęła coś do mnie, ale miałem zbytnio kręciło mi się w głowie, abym zrozumiał co mówiła, gdy wszedłem do domu. Podążyła za mną i odwróciłem się od niej, gdy zacząłem wycierać psa. Ale wtedy znowu wyrwała kontrolę z moich rąk, gdy ruszyła do pustej butelki i zaczęła ją opróżniać. Co? - Suka!- podbiegłem do niej i próbowałem wyrwać Jacka z jej rąk.- To nie twoja sprawa. Wynoś się - nie chciałem, aby mnie takiego widziała. Nie powinno jej na mnie zależeć. Nie zrobiłem niczego, aby sobie na to zasłużyć. I nie potrzebowałem jej! Wyszarpnąłem butelkę i jej ciało zderzyło się z moim. Była najpiękniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek ujrzałem. A gdy była bardziej wściekła, tym była seksowniejsza. W jej oczach płonął ogień, a jej pełna, dolna warga błyszczała od deszczu. Za cholerę nie chciałem tego przerwać. Chciałem zatracić w niej całą swoją energię. Na więcej sposobów, niż tylko jeden. Dostrzegłem, jak uniosła dłoń i moją głową szarpnęło na bak, gdy jej dłoń mnie użądliła i stałem tam przez chwilę całkowicie oszołomiony. Uderzyła mnie! Upuściłem butelkę. I tak mnie ona nie obchodziła i posadziłem Tate na ladzie. Nie miałem pojęcia co robiłem, ale nie panowałem nad sobą. I po raz pierwszy nie miałem z tym problemu. Spojrzała mi w oczy, nie odwracając się od nich nawet na chwilę, gdy

jej ciało wiło się przy moim. Nie powinienem był jej tak trzymać. Nie powinienem przekraczać z nią tej granicy. Ale od trzech lat po raz pierwszy miałem Tate w swych ramionach i nie zamierzałem jej puścić. Im bardziej na nią patrzyłem, im bardziej pozwalała mi się dotykać, to tym bardziej byłem całkowicie jej. I w tym samym czasie nienawidziłem ją i kochałem. - Spieprzyłaś mnie dzisiaj. - To dobrze - rzuciła mi wyzwanie i chwyciłem ją mocniej. Szarpnąłem ją ku sobie. - Chciałaś mnie zranić? Spodobało ci się? Było ci dobrze, prawda? - Nie, nie było mi dobrze - odpowiedziała zbyt spokojnie.- Niczego nie czułam. Jesteś dla mnie niczym. Nie. - Nie mów tak - nie odepchnąłem jej całkowicie. Wciąż ją miałem, prawda? Czułem zapach jej słodkiego oddechu, gdy pochyliła się do przodu, a jej wargi były wilgotne od ciepła i seksu. - Niczym - powtórzyła, szydząc ze mnie i natychmiast zrobiłem się twardy jak pieprzony kamień.- A teraz pu... Pochwyciłem jej usta i zacząłem pożerać jej słodką paplaninę. Była kurwa moja i o to chodziło. Jej zapach, jej skóra, wszystko najechało na mój świat i nie mogłem wyraźnie widzieć. Zamgliło mnie, jakbym był pod wodą, nieważki i cichy. Boże, tak dobrze smakowała. Possałem jej dolną wargę, smakując to, do czego kurwa umierałem tyle lat. I chciałem posmakować ją wszędzie. Ruszyłem za szybko, ale nie mogłem się kontrolować. Było tak, jakbym musiał w tej chwili zmieścić cały stracony czas. Jej pierś przycisnęła się do mojej i znalazłem się między jej nogami. Próbowałem złapać oddech między pocałunkami. Właśnie tu chciałem być i dlaczego do cholery wcześniej tego nie dostrzegłem? Nie walczyła ze mną i uśmiechnąłem się, gdy wygięła dla mnie szyję, zapraszając mnie. Puściłem ją i zatopiłem dłonie w jej ciało, przyciągając jej biodra do moich, aby mogła poczuć, że jej chciałem. Objęła mnie nogami i przesunąłem dłońmi po jej udach, całkowicie świadom jej miękkiej, gorącej skóry. Nie zamierzaliśmy się ruszyć, dopóki moje dłonie albo usta nie znajdą się na jej każdym skrawku. Gdy pocałowałem ją w szyję, to przysunęła swoje wargi z powrotem do moich i rozkoszowałem się tym, jak odpowiedziała. Chciała tego tam samo jak ja. Cholera, tak. Wiedziałem, że na to nie zasługiwałem. Wiedziałem, że zasługiwała na więcej. Ale zamierzałem ukryć się w tej dziewczynie, albo spędzić życie na próbowaniu. Nie mogłem jej przycisnąć wystarczająco blisko, ani całować

wystarczająco szybko. Chciałem więcej. Zanurzyłem się, aby dotrzeć do tego maleńkiego miejsca pod uchem, zaciągając się jej zapachem i czując się obolały z potrzeby jej. Czułem się swobodny z jej ciałem, które było wokół mnie owinięte, jak nie czułem się od lat. - Jared, przestań - odsunęła ode mnie głowę, ale i tak ruszyłem dalej. Nie. Ty. Ja. I moje pieprzone łóżko. Teraz. Już miałem ją tam zanieść, kiedy krzyknęła: - Jared! Powiedziałam, byś przestał!- i odepchnęła mnie. Potknąłem się do tyłu, wyrwany ze swojego transu. Krew popłynęła do mojego kutasa niczym wodospad Niagara, a moje ciało krzyczało ku niej cholernie głośno. Stałem tam, starając się wymyślić co kurwa jej powiedzieć, aby do mnie wróciła, ale nie dała mi takiej szansy. Po prostu zeskoczyła z blatu i uciekła z mojego domu. Kurwa. Nie miałem pojęcia co teraz do cholery miałem zrobić, ale jedno było cholernie pewne. Jeszcze nie skończyliśmy.

Rozdział 19

- Poważnie?- pochyliłem się w oknie samochodu Madoca, gdzie siedział na miejscu kierowcy, słuchając Pink. - Moja muzyka to nie twoja sprawa - zakończył tym rozmowę i spojrzał na tor przed nami. Był piątkowy wieczór, dwa długie dni po moim pocałunku z Tate i byliśmy na Pętli, przygotowując Madoca do wyścigu z Liamem. Słuchał babskiej muzyki, a ja próbowałem się nie roześmiać. Nie żeby Pink nie była seksowna jak diabli, ale osobiście potrzebowałem czegoś głośniejszego, aby się wczuć. K.C dzisiaj ze mną przyjechała. Spojrzałem w bok, gdzie wiedziałem, że stała i spiąłem się, gdy zobaczyłem jak rozmawia z Tate. Moja pierś wypełniła się ciepłem. - Stary, dlaczego się uśmiechasz?- usłyszałem głos Madoca. Zamrugałem i spojrzałem na niego. Siedział tam, trzymając kierownicę i mrużąc na mnie oczy. - Uśmiechałem się?- od razu zrzedła mi mina. - Taa i to dziwne. Uśmiechasz się tylko wtedy, kiedy wyrywasz motylkom skrzydełka - wymamrotał, ale potem zmarszczył brwi i spojrzał przez ramię przez tylne okno. - Jest tutaj? - Kto? - Motylek, którego lubisz dręczyć - droczył się. - Odpieprz się - mruknąłem i wróciłem do swojego samochodu. Mój plan gry z Tate zmienił się i nie miałem pojęcia jak mam mu się z tego wytłumaczyć. Więc tego nie zrobiłem. Ale moje usta uniosły się na samą myśl, jak to zmieniła się moja idea dręczenia Tate. Boże, pragnąłem jej. To było to. Jasne i proste.

Ten pocałunek - nasz pierwszy - był pieprzoną torturą i chciałem więcej. Ukarała mnie tym pocałunkiem. Pokazała, co mogła ze mną zrobić. Co mogliśmy zrobić razem. A to był tylko przedsmak. K.C. zbliżyła się do mnie, gdy oparłem się o maskę swojego samochodu. - Cześć. Tate nadeszła z... pieprzonym Benem Jamisonem. Westchnąłem cicho i odwróciłem wzrok do K.C. - Cześć - objąłem ręką jej ramiona, ale nie miałem pojęcia dlaczego. K.C. i ja wciąż zachowywaliśmy pozory naszego związku, ale podczas gdy chciała wkurzyć Liama, to nie wiedziałem jakie miałem z tego korzyści. - Hej, stary - Ben skinął ku mnie. Chciałem mu wydłubać oczy. - Hej, jak leci?- zapytałem i spojrzałem z powrotem na tor, zanim zdążył odpowiedzieć. Gęsta cisza wypełniła powietrze i zamrowiła mnie szczeka, aby się uśmiechnąć. Można było wyczuć napięcie, które było gotowe wybuchnąć i cholernie mnie to cieszyło. Nie obchodziło mnie, czy K.C. czuła się komfortowo i nie chciałem aby czuli się tak Ben i Tate. Byłoby świetnie, gdyby nie istniał w jakimkolwiek wszechświecie. Albo pewnie kogokolwiek. Ale K.C. zdecydowała nacisnąć. - Jared, a to Tatum Brandt - przedstawiła nas sobie sarkastycznie.Przywitaj się. Taa, poznaliśmy się już. Objąłem K.C. w talii - ponieważ jestem dupkiem - i powoli przesunąłem wzrok ku Tate, jakby mnie to nie obchodziło. Powietrze, które wylatywało z mojego nosa, stało się gorętsze i nie mogłem zrobić niczego innego jak skinąć głową i odwrócić wzrok. Pewnie jej ulżyło, że potrafiłem się zachować, ale była to tylko gra. Moje wnętrzności gotowały się i jednocześnie chciałem coś pocałować i uderzyć. Wkurzał mnie fakt, że Ben rzeczywiście myślał, że miał u niej szansę. I jej strój też mnie wkurwiał. Miała na sobie krótką, czarną szkolną spódniczkę z cienkim, białym topem i szarą kurtkę. - I jesteśmy gotowi!- Zack zawołał z trasy i spojrzałem na niego, gdy wszyscy zaczęli schodzić z polnej drogi, gdzie mieli się ścigać Liam z Madociem. Tate podeszła o kilka kroków do toru i momentalnie ściągnąłem rękę z K.C. i sięgnąłem do kieszeni, gdzie trzymałem jej naszyjnik. Nie nosiłem go ze

sobą regularnie, tylko w niedziele i podczas wyścigów. - Gotowi?- jakaś dziewczyna krzyknęła z toru. Tłum zawiwatował dziko, gdy zaryczały silniki. Większość z nich pewnie nie wiedziała, że był to gówniany wyścig. GTO Madoca przeciwko Camaro Liama? Nawet nie blisko. Camaro odwalały dobrą robotę, ale Liam był nie miał pojęcia o modyfikacjach. A Madoc owszem. - Do startu?- krzyknęła dziewczyna, ale oczy miałem przylepione do Tate, która odwróciła się, aby patrzeć na linię startu. - Start! Wybuchły okrzyki i ciała wszystkich zablokowały mi widok na trasę, gdy zostałem przy swoim samochodzie. Nie miało to znaczenia. Wiedziałem, kto wygra i była tylko jedna osoba, na którą chciałem teraz patrzeć. Stanęła na palcach, starając się cokolwiek dojrzeć nad głowami widzów. Mięśnie w jej nogach napięły się i chciałem jej dotknąć. Gładkie kontury jej skóry i wspomnienie jak dwie noce temu, te nogi były wokół mnie owinięte, sprawiło, że chciałem ją umiejscowić w tej samej pozycji na masce mojego samochodu. Już dawno temu zauważyłem, że Tate nie miała już czternastu lat. To znaczy nawet w tamtym wieku była piękna, ale obydwoje byliśmy tylko dzieciakami. Te małe pragnienia i chęci, które wkradały mi się do głowy, przerodziły się w pełne fantazje. A teraz byliśmy na tyle dorośli, aby się nimi nacieszyć. - Cholera!- K.C. zaklęła kilka stóp przede mną.- Wylałam piwo. Tate odwróciła się, aby zobaczyć co się stało i cały świat się zatrzymał, gdy zamiast tego spojrzała mi w oczy. Właśnie dlatego różniła się od innych dziewczyn. Podobało mi się, gdy na mnie patrzyła. Zdjąwszy kurtkę, rzuciła ją K.C., na którą wciąż nie spojrzałem. Pewnie pobrudziła swoją bluzkę i potrzebowała czegoś, aby ją zakryć. I jasna cholera. Z trudem przełknąłem ślinę. Biały top Tate był cienki, obcisły i widziałem jak twardnieją jej sutki w nocnym powietrzu. Spojrzałem na Bena, który także wlepił w nią gały. Próbował na nią nie patrzeć, ale trudno było tego nie robić. Cholera. Zacisnąłem zęby. Pomysł, aby porwać ją stąd i zaciągnąć do domu była diabelnie kusząca. I jeżeli nadal będzie się tak na nią patrzeć, to zamierzałem mu

wyskrobać zęby łyżką. Obydwoje odwrócili się do wyścigu i K.C. założyła kurtkę Tate. Madoc i Liam wreszcie okrążyli czwarty zakręt, ale Madoc miał ogromną przewagę. Mijając linię mety, tłum zaczął klaskać i machać rekami, wyraźnie zadowoleni z zakładów i pokazu. Ben uśmiechnął się do Tate, która zaśmiała się z pędu powietrza spowodowanego przez samochody. Nienawidziła Madoca, więc podejrzewałem, że była po prostu zafascynowana sceną, a nie jego wygraną. Oboje się śmiali i rozmawiali, wyglądając jakby czuli się całkowicie komfortowo w swoim towarzystwie. Naprawdę? Tate nie chciała komfortu. Chciała, aby na nią naciskano. Chciała czuć na sobie czyjeś dłonie i usta, chciała być doprowadzana do szaleństwa. Chciała się kochać w deszczu. A teraz próbowała być kimś, kim nie była. Chwytając K.C. w talii, przyciągnąłem ją do siebie i spojrzała na mnie zaskoczona. - Dla Liama, pamiętasz?- szepnąłem, ani trochę nie robiąc tego dla niej. Próbowanie wywołania zazdrości u Tate było idiotyczne, ale chciałem zobaczyć, czy zareaguje. W ciągu ostatniego miesiąca z całą pewnością miała się dobrze. K.C. spojrzała nerwowo na Tate i bałem się, że zaczęła o tym za dużo myśleć. Granie przed Liamem było w porządku, ale pewnie miała ogromny problem robieniem czegoś takiego przed Tate. Jednak po kilku chwilach poddała się i objęła moją szyję rękami. Przyjąłem zaproszenie i pochyliłem się, aby pocałować ją pod szczęką. Ukryłem twarz w jej szyi, rozsypując miękkie, powolne pocałunki w stronę jej ucha, a mój mózg dyktował mojemu ciału co miało robić. Szczerze mówiąc, to wolałbym całować Madmana, ale czułem na sobie spojrzenie Tate. Przestań, powiedziałem sobie. Jeżeli Tate zobaczy, że obmacujesz jej przyjaciółkę, to nie pozwoli ci się dotknąć. - Wszyscy z drogi!- usłyszałem krzyk Zacka i zbyt gorliwie poderwałem głowę.- Trent i Roman, zbierajcie swoje dupkę na linię startu. Przetarłem twarz dłonią. Kurwa, wreszcie. Przespacerowałem się i wszedłem do samochodu, uruchomiłem silnik, czując grzmoty w swoim ciele. Żyłem dla dwóch rzeczy: dręczenia Tate i rozpieprzania toru. Mimo tego, że wszystko co zarobiłem na Pętli, to szło do mojego ojca, to i tak uwielbiałem wyścigi. Zadrżała mi stopa na pedale gazu, a moje dłonie doskonale opanowały manewry mojego samochodu. Potrafiłem perfekcyjnie obracać kierownicą i sterować maszyną, ślizgać się i skręcać dokładnie wtedy,

kiedy tego potrzebowałem. Były to dwie minuty raz w tygodniu, kiedy kochałem swoje życie. Still Swingin' Papa Roach waliło z moich głośników, gdy wjechałem moim Bossem 302 na tor. Mój czarny Mustang był odpicowany, szybki i całkowicie jak ja. Moja matka tylko jego pozwoliła mi kupić za pieniądze ze sprzedaży domu dziadka. Był opłacony i był moją jedyną drogą ucieczki, kiedy musiałem zwiać od ludzi i się zatracić. Derek Roman, student pierwszego roku i były kumpel z klasy, od czasu do czasu wracał do miasta. Stanął obok mnie swoim Trans Am'em 2002 i zacisnąłem palce na kierownicy. Był groźnym przeciwnikiem. Dzisiejszego wieczoru niektórzy obstawiali przeciwko mnie na jego korzyść. Było to nieco obraźliwe, ale wypełniało moje potrzeby. Im mniejsze zakłady, tym więcej kasy. – W porządku!- Zack zawołał głębokim i władczym głosem.- Zejdźcie z trasy na główne wydarzenie tego wieczoru.

Rozdział 20

Gdy dzieciaki wracały ze studiów do domu, to podczas lata działa się istna gorączka w wyścigach. Dzisiejszego wieczoru tylko ja i Madoc się ścigaliśmy. Sięgając do kieszeni dżinsów, wyciągnąłem naszyjnik i powiesiłem go na wstecznym lusterku. Dostrzegłem Tate, która przyglądała mi się w lusterku wstecznym i zacisnęło mi się gardło. Nie byłem pewien, czy widziała, ale z całą pewnością nie chciałem, aby wiedziała co to było. Trudno byłoby wyjaśnić co robił tutaj naszyjnik jej matki. Devon Peterson, jedna z seksownych dziewczyn, której nie dotknąłbym dziesięciometrowym kijem, podeszła do przodów naszych samochodów i swojej krótkiej, szkolnej spódniczce i bluzeczce na cienkich ramiączek. Była ode mnie młodsza o rok i było oczywiste, że była dostępna, gdybym był zainteresowany. Ale nie byłem. Prawdę mówiąc, to była normalna i miła, ale była miła dla każdego. Właśnie w tym tkwił problem. Czasami trzeba było wiedzieć, kiedy nie warto było zaryzykować dobrej zabawy. - Gotowi?- zawołała, spoglądając na mnie. No dalej. No dalej. Moje lewe kolano zaczęło drżeć, gdy trzymałem sprzęgło. Żadnych dziewczyn, żadnych rodziców... tylko ja, uciekający od nich wszystkich. - Do startu? Roman i ja ryknęliśmy silnikami.

- Start! Moje nogi szarpnęły do akcji, jedna zsunęła się ze sprzęgła, a druga z pełną siłą wcisnęła gaz. Opony zawirowały przez krótką chwilę, zanim Roman i ja wystartowaliśmy na tor. Ścisnął mi się żołądek i uśmiechnąłem się na to uczucie. Uwielbiałem to gówno. Ściskając kierownicę, znowu przerzuciłem sprzęgło, gdy wrzuciłem drugi, a następnie trzeci bieg. Często o tym zapominałem i próbowałem przeskoczyć biegi w taki sposób, gdy się nie ścigałem, ale nie mogłem tego zrobić na torze. Gdy moja matka w zeszłym roku kupiła nowy samochód - z ręczną skrzynią biegów - to musiałem ją nauczyć, jak nim jeździć. - Co masz na myśli, że nie mogę przeskakiwać biegów? Jared, nie unieśliby ich tutaj, jeśli nie miałoby się ich użyć. Pokręciłem na nią głową, rozumiejąc, że nie warto było tłumaczyć. Znowu szarpnęło Bossem, gdy wrzuciłem czwarty i pozwoliłem, aby muzyka w samochodzie rozerwała mnie na tysiąc kawałeczków i rozproszyła na wietrze. Nie mogłem myśleć ani martwić się o cokolwiek, nawet jeśli chciałem. Właśnie tutaj żyłem. Boss ze mną nie walczył. Posiadałem go, wewnątrz i na zewnątrz. Roman i ja jechaliśmy łeb w łeb, ale nadszedł pierwszy zakręt. Miałem lekką przewagę, ale nie zwalniał. Pieprzony kutas. Pewnego dnia skopię temu kretynowi dupsko tak, jak na to zasługiwał. Nie mogliśmy razem wykonać dobrego, cholernego skrętu i dobrze o tym wiedział. Jeden z nas musiał zwolnić i to nie zamierzał być on. I wiedział, że o tym wiedziałem. Ścisnąłem kierownicę i wcisnąłem hamulce, wjeżdżając za niego w wewnętrzny pas. Depcząc mu po piętach, oddychałem z trudem i pokręciłem głowa, próbując nie rozpieprzyć mu tyłu samochodu. Skręcając kierownicą w lewo, okrążyłem pierwszy zakręt, wznosząc za sobą chmurę kurzu i czując jak zakołysało tyłem samochodu, gdy serce podskoczyło mi do gardła. Ale samochód Romana wpadł w większy poślizg. Wrzucając dwójkę i wciskając gaz, włączyłem I Stand Alone Godsmack i kurwa wystartowałem. W każdej sekundzie moja krew coraz mocniej wibrowała mi w żyłach i nie obchodziło mnie, czy wygram czy przegram. Nic by mi tego nie zepsuło i nic nie mogło tego poprawić. Przy każdym zakręcie, Derek Roman spychał mnie za siebie, albo obracałem się bardziej, niż tego chciałem. Tak czy inaczej, nie prowadziłem, ponieważ ten dupek wolał bawić się w samochodziki niż się ścigać. Dupek. Oddychałem tysiącem oddechów na minutę, nie dlatego, że

byłem zdenerwowany, ale dlatego, że byłem cholernie wkurzony. Wolał rozbić nasze samochody, niż pozwolić mi wygrać. Wciskając gaz, chwyciłem za kierownicę, gdy Roman i ja ruszyliśmy do przodu. Tłum śmignął obok samochodu i ścisnął mi się żołądek, kiedy wreszcie przejechaliśmy linię mety. Odetchnąłem przez zaciśnięte zęby, zwalniając samochód. Nie byłem pewien, czy przegrałem, ale też nie byłem pewien, czy wygrałem. I w tym momencie , to tak naprawdę nie obchodziło mnie to. Chciałem w coś walnąć, a już w szczególności w Romana. Wychodząc z samochodu, moje ramiona były tak sztywne jak stalowe pręty, gdy okrążyłem samochód, aby spotkać się z nim w połowie drogi. - Jesteś dupkiem - syknąłem. Proszę. Zamachnij się. Byliśmy niemal nos w nos. Roman był prawie takiego samego wzrostu co ja, ale nie całkiem. - Wjechałeś na mój pas!- zadrwił.- A może po prostu nie wiesz, jak prowadzić swój samochód? Niemal się roześmiałem. - Na tym torze nie ma pasów - idiota.- I nie mówmy o tym, kto nie daje rady z radzeniem sobie ze swoimi mięśniami. Roman, którego tłuste, czarne włosy były zaczesane do tyłu, wytknął palec w moją twarz. - Powiem ci coś, Księżniczko. Wróć tutaj, gdy urosną ci jaja i nieco potrenujesz z kierownicą. Wtedy będziesz na mężczyzną na tyle, aby się ze mną ścigać. Jego głos brzmiał, jak trzaskające o siebie kubły na śmieci i musiał się zamknąć. - Nie jestem mężczyzną?- zapytałem, upewniając się, że mój grymas potwierdzał to, że właśnie usłyszałem najgłupszą rzecz na świecie. Odwróciłem się do zgromadzonego tłumu i uniosłem ręce.- Nie jestem mężczyzną? Wiedzieli lepiej, większość z nich chodziła ze mną do klasy. I jak na zawołanie, Piper wyłoniła się z tłumu i ruszyła prosto do mnie. Tłum nie próbował stłumić swojego podekscytowania, gdy przykleiła się do mojego ciała, kładąc dłoń na moim tyłku i całując mnie powoli i głęboko. Czułem się tak, jakby odciągała mnie para niewidocznych rąk, próbując wyrwać mnie z jej uścisku i musiałem sobie przypomnieć, aby zanurkować, a nie pływać. Chwyciłem ją i przesunąłem dłońmi w dół jej boków, czując jak jej ciepły język dotyka mojego. Właśnie tego potrzebowałem. Piper była łatwa. Ale tłum ryknął na nasz pokaz, a moje usta napięły się, pocałunek zaś

stał się szorstki. Smakowała jak popiół. Tate przemknęła mi przez myśli i tak samo wspomnienie jej ust. Tłum wiwatował bardziej, gdy rzuciłem się, aby sprowadzić Romana na jego miejsce, ale to wszystko było niewłaściwe. - Dobra!- Zack przepchnął się przez tłum.- Z drogi, z drogi. Piper uśmiechnęła się do mnie i cofnęła do tłumu, gdzie czekały na nią jej chichoczące koleżanki. - Słuchajcie. Mamy dobre i złe wieści - Zack rozejrzał się, mówiąc bardziej do zebranych niż do Romana i do mnie.- Złe to takie, że nie możemy stwierdzić wygranej. Wszyscy jęknęli jak pijacy. Jezu Chryste. Wstrzymałem oddech. - Ale są i dobre wieści - szybko dodał.- Mamy rozwiązanie dla tej sytuacji. I potem roześmiał się przerażająco, na co gula uniosła mi się w gardle. Zack potrafił być przebiegły. - Rewanż?- spytałem z nadzieją. - Tak jakby - jego uśmiech poszerzył się.- Jeżeli chcecie to rozstrzygnąć, to wasze samochody znowu pojadą, ale... nie wy będziecie kierowcami. Zapłonęły mi oczy. Nie mogłem mrugać. Co jest kurwa? - Słucham?- Roman wypalił, wchodząc w przestrzeń Zacka. - Wszyscy wiemy, że jesteście wyjątkowymi kierowcami - zapewnił nas Zack.- Sam wyścig to udowodnił. Zobaczmy kto ma lepszą maszynę. Już wystarczy. - Więc kto będzie prowadzić?- krzyknąłem. Usta Zacka uniosły się. - Wasze dziewczyny. CO? - O, tak!- jakiś idiota z tłumu zaśmiał się, jakby była to wspaniała rozrywka. Nikt, dosłownie nikt, nie pojedzie kurwa moim samochodem! Widzowie podeszli bliżej, aby usłyszeć ten upadek i owszem, miał takowy nastąpić. Roman i ja byliśmy zgodni co do tego, że ten pomysł był durny, podczas gdy większość tłumu chętnie by straciła pieniądze, aby zobaczyć jak ściga się para dziewczyn. - Stary! To się nie stanie!- Roman skrzywił się i spojrzał na swoją dziewczynę. Była słodka jak diabli, ale drobna brunetka wyglądała tak, jakby nie miała wystarczająco dużo mięśni, aby prowadzić motorowerem, nie wspominając już o samochodzie. Uśmiechnąłem się, myśląc o tym jak Tate wypadłaby przeciwko niej. Nie. Nie idź tam.

- Zack - westchnął.- Ja nie mam dziewczyny. Nigdy nie miałem. - A co z tą ślicznotką, która z tobą przyjechała? Odwróciłem głowę i spojrzałem na K.C. Zakładałem, że mówił o niej. Wybałuszyła oczy, gdy zorientowała się, że uwaga skupiła się na niej. - On jest tylko moją odskocznią - uniosła ręce i zażartowała. Tłum zakrył usta i roześmiał się, szydząc ze mnie, jakbym powinien cierpieć. K.C. uśmiechnęła się ze swojego sprytu i uniosłem brwi na Zacka, mając nadzieję, że zrozumiał. - Nikt nie będzie prowadzić mojego samochodu - stwierdziłem. - Zgadzam się tutaj z Księżniczką - pisnął Roman.- To głupie. - Ludzie już widzieli, jak się ścigacie. Chcą się bawić. Jeżeli chcecie rozstrzygnąć ten spór o wynik, by ludzie mogli wreszcie dostać swoją kasę, to rozegracie to po mojemu. Bądźcie na linii startu za pięć minut, albo wynoście się - odwrócił się, aby odejść, ale nagle się zatrzymał.- Och, możecie też jechać w samochodach, jeśli chcecie... wiecie, dla moralnego wsparcia - jego ostatnie słowa niemal wybuchły, gdy wyleciały z jego ust. Ten palant się z nas śmiał. - To jakaś bzdura - przeczesałem palcami włosy i wróciłem do Madoca i K.C., gdy Roman ruszył do swojego tłumu. W kółko zginałem i wyprostowywałem palce. Gdyby Zack nie był moim kumplem, to by oberwał. Nawet jeżeli nie chodziło o pieniądze, których potrzebowałem, to i tak nie mogłem się z tego wyplątać. Wyzwanie było wyzwaniem. Jeżeli Roman się nie ugnie, to ja też nie. - Hej, stary. Ja mogę dla ciebie pojechać - odezwał się Madoc.- Tylko musimy powiedzieć im o naszym tajemnym związku. Próbował mnie pocieszyć, ale byłby bardziej pomocny, gdyby wepchnął mi do ust swoją stopę. Znałem dziewczyny, które by pojechały. Spotkałem wiele dobrych ludzi w warsztacie w którym pracowałem, ale jedyne dziewczyny jakie tutaj były, to te z którymi spałem, albo z którymi miałem zajęcia. I żadnej nie ufałem. - Jared, nie mogę dla ciebie pojechać - K.C. podkreśliła, jakbym tego nie wiedział.- To musi być ktoś inny. I był. I sam pomysł, aby ją poprosić, sprawił, że chciałem zwymiotować. Nie tylko by odmówiła, ale pewnie naplułaby mi w twarz za samo pytanie. Nie zachowuj się, jakbyś miał wybór. Kurwa. Właśnie wtedy chciałem wskoczyć w samochód i odjechać. Podejmowanie trudnych decyzji i akceptowanie ich, gdy potrzeby innych wysuwały się przed moje bolało, ale... nie miałem wyboru. I wtedy usłyszałem kolejnego ojca - lepszego ojca - w swojej głowie.

Mężczyzna wie, co trzeba zrobić i po prostu to robi. Mój brat zasługiwał na kogoś, kto będzie nad nim czuwać i było w mojej mocy, aby polepszyć jego życie. Przechyliłem głowę do tyłu i westchnąłem. To będzie bolało. - Jest tylko jedna osoba, której ledwie ufam, by prowadziła mój samochód - odwróciłem się i spojrzałem Tate w oczy. Otworzyła je szeroko. - Ja?- zapytała zaskoczona. - Ona?- powtórzyli Madoc, K.C. i pieprzony Ben. Skrzyżowałem ręce na piersi i podszedłem do niej. - Tak, ty. - Ja?- zniżyła głos, brzmiąc jakby pytała o coś czysto głupiego. Już nie była zaskoczona. - Patrzę na ciebie, prawda?- warknąłem nieznacznie. Przybrała płaską minę i zmrużyła oczy w buncie, gdy spojrzała na swoją randkę, ignorując mnie. - Ben, możemy wcześniej pojechać na to ognisko? Nudzę się tu. Nie poczekała na odpowiedź, gdy się odwróciła i wyszła z tłumu. Nie było mowy, żebym wybrał kogoś innego i nie zamierzałem przegrać walkowerem z Derekiem Pieprzonym Romanem. - Możemy porozmawiać? Ledwie mogłem na nią patrzeć i przyciszyłem głos. Od trzech lat nie prosiłem nikogo aż tak bardzo. - Nie - warknęła. Złośliwa, mała... Wyprostowałem ramiona, wiedząc, że miała wszelkie prawo, aby mi nie pomóc, ale jej postawa i tak mnie wkurzała. - Wiesz, jakie to dla mnie trudne - wyszeptałem.- Potrzebuję cię. Zobaczyłem, jak zasysa mały oddech i na chwilę spojrzała w dół. Cóż, przynajmniej sprawiłem, że się zatrzymała. - A co będzie jutro, gdy już mnie nie będziesz potrzebować?zakwestionowała.- Znowu będę gównem pod twoim butem? Waliło mi serce i bolała mnie pierś. Nigdy nie byłaś gównem. - Zrobi to - K.C. odezwała się głośno za mną. - K.C.!- Tate obnażyła zęby.- Nie mów za mnie. I nie zrobię tego!krzyknęła bezpośrednio do mnie i ciepło pompowało we mnie na jej gniew. Przypomniał mi o kuchennym blacie i znowu chciałem ją uciszyć, tak jak to zrobiłem tamtej nocy. - Chcesz - K.C. powiedziała do Tate. - Być może - prychnęła.- Ale mam swoją dumę. A on nie dostanie ode mnie pieprzonej rzeczy.

Pierdolić to. - Dziękuje - warknąłem przez zęby. - Za co?- Tate odpaliła. Stanąłem przed nią i nie cofnęła się. - Za przypomnienie mi jaką jesteś rozczarowującą, samolubną suką. - Wystarczy. Przestańcie oboje - Madoc wtrącił się w naszą kłótnię. Stanął między nami, patrząc ze złością to na Tate to na mnie.- Nie obchodzi mnie teraz co kurwa między wami zaszło, ale trzeba kogoś załadować do tego samochodu. Ludzie stracą cholernie dużo pieniędzy. - Jared? - spojrzał na mnie i i kontynuował.- Stracisz mnóstwo pieniędzy. A ty, Tate?- spojrzał na nią, ale wciąż przeżuwała moje kawałki swoim grymasem.- Myślałaś, że wcześniej wszyscy traktowali cię źle? Dwie trzecie ludzi obstawiło dzisiaj na Jareda. Gdy usłyszą, że jego pierwszy wybór dał mu kosza, to reszta twojego szkolnego roku zamieni się w piekło bez udziału Jareda czy mojego. A teraz obydwoje wchodźcie do tego pieprzonego samochodu! Wbiłem oczy w ziemię, czując się nieco dziecinnie i zdecydowanie będąc oszołomiony. Madoc zazwyczaj nie wytykał takich znaczących punktów. Kilka razy widziałem, jak był wkurzony i rzadko używał swojego głosu nauczyciela. Zawsze miałem wrażenie, że coś ukrywał. Coś więcej. Każdy zamilkł. Nawet kilka przypadkowych osób, które załapały się na nasz wybuch. - Musi mnie ładnie poprosić - rozkazała Tate. - Co? Byłem miły. Po raz pierwszy. No dobra, może nie. - Musi powiedzieć „proszę” - powiedziała do całej reszty, tylko nie do mnie. Pokręciłem głową i zaśmiałem się do siebie. Boże, była cwana. - Tatum - spojrzałem na nią, jakby była moim kolejnym posiłkiem.Pojedziesz ze mną, proszę? Znowu zmrużyła oczy, ale tym razem pojawił się w nich błysk ekscytacji. Nie chciała zbyt szybko skorzystać z okazji, ale wiedziałem, że się na to pisała. - Kluczyki?- zapytała, wyciągając rękę. Upuszczając je na jej dłoń, poszedłem za nią na tor, gdy podbiegła do miejsca kierowcy w moim samochodzie. Roman już wycofał swój Trans Am'o na pozycję, gdy tłum zszedł z trasy. Rozległy się gwizdy wokół nas, gdy Tate usiadła za kierownicą. Oboje zatonęliśmy, a natężenie rozbiło mój spokój, przez co poczułem

się bezradny. Nigdy wcześniej nie siedziałem na miejscu pasażera. Nie potrafiłem patrzeć przed siebie, a moje oczy ciągle przesuwały się do Tate, która pocierała dłońmi kierownicę. Ten widok jej siedzącej na moim pieprzonym siedzeniu, z dłońmi na mojej pierdolonej kierownicy, był czymś zbyt wiele do zniesienia. Przesunąłem się, gdy mój kutas nie był w stanie nad sobą zapanować. Jak zwykle w jej pobliżu. Nie miałem pojęcia o co chodziło z nią w moim samochodzie. Może to przez to, że wiedziałem, iż będzie wyglądać cholernie seksownie, albo to przez myśl o dwóch rzeczach, które przyspieszały bicie mojego serca i sprawiły, że moje dżinsy stały się zbyt ciasne. Odetchnąłem głęboko, nagle chcąc, aby na mój pieprzony samochód spadł deszcz, a jej ciało błyszczało od potu, jakby siedziała na mnie okrakiem na moim siedzeniu. W każdym bądź razie jeszcze nie teraz. Przekręcając kluczyk, przesunęła się do tyłu i tylko mogłem patrzeć z podziwem, jak przekłada rękę przez moje siedzenie, aby wjechać na miejsce. Z łatwością panowała nad kierownicą i gładko manewrowała pedałami, zginając nogi za każdym razem, gdy hamowała. Było to jak oglądanie porno. Tate była spokojna i szczęśliwa, a uśmiech krążył po jej ustach. Uśmiechała się. W mojej obecności. Ponownie ciężar opadł na moje ramiona i czułem się źle z tym wszystkim, co jej zrobiłem. Jej i samemu sobie. - Uśmiechasz się - powiedziałem, zarówno mając nadzieję że przestanie, jak i na to, że dalej będzie się uśmiechała. Chciałem przyprawiać ją o uśmiech i nie podobało mi się to, że przypomniałem sobie, iż nigdy tego przy mnie nie robiła. - Proszę, nie zepsuj tego swoim gadaniem. Słusznie. Odchrząknąłem. - Tak więc, twój ojciec nauczył nas obsługiwać skrzynię biegów, a Bronco jest manualny, więc podejrzewam, że nie masz żadnych pytań w tej kwestii, prawda? - Żadnych - patrzyła przed siebie. Zdawało się, że słuchała mnie tylko po części, w drugiej zaś była oczarowana uczuciem samochodu. Postukała palcami i rozejrzała się dookoła. Dałem jej wskazówki co powinna robić, kiedy zwalniać i jak skręcać, ale tylko przytakiwała. Zack stanął przed naszymi samochodami, pewnie dlatego, że dziewczyny nie byłyby zainteresowane trzęsącym się tyłkiem Devon Peterson i właśnie zamarło mi serce. Kurwa!

Tate wyciągnęła rękę i dotknęła naszyjnika. Jej naszyjnika, który był przeznaczony dla jej matki, który ja ukradłem i trzymałem przez te wszystkie lata. Kurwa, kurwa, kurwa. Krew dudniła mi w uszach i postarałem się jak mogłem, aby zachować spokojny głos. Zapomniałem, że wciąż tu był. - Przynosi mi szczęście - wyjaśniłem, zapinając swój pas i unikając jej spojrzenia.- Zabrałem go kilka dni po tym jak go tam zostawiłaś. Pomyślałem, że zostałby skradziony albo zniszczony. Od tamtej pory mam go przy sobie. Ale gorsze od jej wiedzy, że miałem go przez te wszystkie lata, była świadomość, że pewnie będzie chciała go z powrotem. I tak nie miałem do niego żadnego prawda. Opuszczając rękę, dostrzegłem jak patrzy w ciszy przez okno kierowcy. O czym myślała? Chciałem wiedzieć, ale nie zapytałem. - Jesteśmy. Gotowi?- głos Zacka zaskoczył mnie i wróciłem do rzeczywistości, a Tate pochyliła głowę do przodu. Znalazłem Waking the Demon Bullet for My Valentine na moim iPodzie i pogłośniłem. Hałas, akcja, roztargnienie. Obydwoje w ciszy skoncentrowaliśmy się na przedniej szybie. - Gotowi?- Zack krzyknął i uśmiechnąłem się, gdy Tate ryknęła silnikiem. - Do startu?- znowu pogłośniłem muzykę i przygotowałem się. Miałem nadzieję na najlepsze,ale nie zdziwiłbym się, gdyby Tate postanowiła celowo rozpieprzyć moje maleństwo w zemście. - Start! Wcisnęła gaz i oddychając ciężko, uśmiechnęła się dziko z ekscytacji tą chwilą. Może to przez uczucie innego samochodu, a może dreszczyk konkurencji, ale wciągnęło ja. Patrzyła na drogę jak na zdobycz, a jej palce szybko pracowały. Patrzyłem jak jej mięśnie obchodziły się z moimi i pokręciłem głową. Porno. - Pierwszy zakręt przychodzi szybko - odezwałem się, zwracając uwagę na rozgrywkę. Tate nie odezwała się, ale wyglądała tak, jakby przestała oddychać, gdy uderzyła w hamulec i okrążyła pierwszy zakręt. Adrenalina zalała moją pierś i zacisnąłem zęby, gotów by na nią krzyknąć, aby bardziej zwolniła. Była z przodu - nie zaskoczyło mnie to - ale Trans Am z łatwością mógł ją dogonić, jeżeli by zboczyła. Spoglądając w lusterko wsteczne, dostrzegłem, że samochód Romana nabiera prędkości i mocniej chwyciłem się deski rozdzielczej. Jeżeli Tate na czas nie dotrze do zakrętu, to walną w nas. - Dodaj gazu!- krzyknąłem, gdy wyprostowała samochód.- I nie skręcaj

tak ostro. Tracisz czas na poprawianie się. - Kto jest na pierwszym miejscu?- odparła wyniośle. - Nie bądź zbyt pewna siebie. Ale nie słuchała mnie. Tylko pogłośniła muzykę i wrzuciła szósty bieg. Wystrzeliliśmy do przodu i spiąłem się, ale nie z nerwów. Teraz nie czułem się bezradny, co było dziwne. Normalnie chciałem mieć nad wszystkim kontrole, ale jechanie jako pasażer mnie wkurzało, ale teraz? Lubiłem na nią patrzeć. - Nadchodzi kolejny zakręt. Musisz zwolnić - nakazałem. Wciągnęła wargi między zęby, ale silnik samochodu nie zwalniał. Co do cholery wyprawiała? Zmarszczyłem brwi na nią, a mój głos stał się głębszy. - Tatum, musisz zwolnić. Taa, i to nie podziałało. Serce zabiło mi mocniej, gdy coraz bardziej zbliżaliśmy się do zakrętu i obiema rękami chwyciłem się bezradnie deski rozdzielczej, gdy Tate wpadła na zakręcie w poślizg i szarpnęła kierownicą w lewo, potem w prawo i znowu w lewo, aby wypośrodkować. Była szybka i jakby tworzyła z samochodem jedność. Nie było to gładkie i czyste. Było szybkie i niebezpieczne. - Nie rób tego więcej - chciałem, aby była bezpieczna. I tak by wygrała. Samochód Romana był za nami i skuliłem się na samą myśl, jak pewnie opieprzał swoją dziewczynę. Tate nie musiała być lekkomyślna. W każdym bądź razie nie w tym samochodzie. Podczas kolejnego okrążenia wygłosiłem jeszcze kilka uwag, które kurwa zignorowała i poradziłem jej jak powinna zyskać przewagę przy ostatnim okrążeniu. Zwalniając do około trzydziestu mil na godzinę, Tate spojrzała na mnie i uśmiechnęła się słodko. - Czy teraz było dobrze, Panno Daisy? Jej oczy zabłysnęły wzywaniem. Próbowała się nie roześmiać i nie mogłem oderwać oczu od jej pełnych, zaciśniętych ust. I wtedy już wiedziałem, że zamierzałem zetrzeć z jej twarz ten mały, gładki uśmieszek. Pragnąłem Tate - dyszącej i bezradnej - podczas gdy sam bym się w niej pogrążył. Bez żartów, sarkazmów i słów. Tylko ja i jej oczy. - Tatum?- odwzajemniłem jej wyzwanie.- Przestań bawić się ze swoim przeciwnikiem i wygraj w końcu ten cholerny wyścig. - Tak jest, Panno Daisy. Zacisnąłem pięści i zęby. Boże, już nie mogłem się doczekać tego, by znów móc ją dotknąć. Tate przepłynęła przez metę z komiczną powolnością, na co tłum ryknął głośniej niż na razem wzięte wyścigi moje i Madoca. Zatrzymała samochód,

gdy pojazd okrążył rój widzów. Zgasiła silnik Bossa, odchyliła się i rozluźniła w siedzeniu. - Dziękuję, Jared - jej głos był niemal jak szept, słodki i szczery.Dziękuję, że mnie o to poprosiłeś. Zacisnęło mi się gardło. Wyciągnęła rękę i zdjęła naszyjnik z mojego wstecznego lusterka i przewiesiła go sobie przez swoją smukłą szyję. Miała zamyśloną minę, ale czuła się komfortowo. Ciepło rozgrzało się i byliśmy tylko my. Tate i Jared. Przeczesałem dłonią włosy, drżąc na uczucie déjà vu i otworzyłem drzwi na wiwatujący tłum. Zatrzymałem się i spojrzałem na podłogę. - Przebudzenie demona... - mruknąłem. Nie miałem pojęcia dlaczego wybrałem właśnie tą piosenkę na wyścig, ale uderzyło mnie jak pasowała. - Dziękuję, Tate - szepnąłem, spoglądając na nią. „Tatum” nie pasowało. Tak naprawdę, to nigdy nie pasowało. Była Tate i zawsze nią będzie.

Rozdział 21

- Więc teraz jesteście przyjaciółmi?- bardzo pijany Madoc objął ramieniem moją szyję na ognisku po wyścigu. Wiedziałem o kim mówił. - Nie rozpędziłbym się tak daleko - wziąłem łyk swojego ciepłego piwa i patrzyłem przed siebie. Tate i ja wymieniliśmy uprzejmości, gdy przyjechałem, ale wiedziałem, że muszę z nią jeszcze porozmawiać tego wieczoru. Byłem zdeterminowany, aby odzyskać naszyjnik. Jutro musiałem zobaczyć się ze swoim ojcem. - Jestem pewien, że wam wyjdzie - westchnął nonszalancko.- Teraz odkąd ma chłopaka, to sądzę, że będziesz mógł przenieść się do ciekawszych rozrywek, niż nienawidzenie jej. Zgniotłem kubeczek w dłoni. - Ona nie ma chłopaka. - Będzie miała - odpalił i usłyszałem uśmiech w jego głosie.- Dzisiaj będzie próbował się do niej dobrać. Nie. Tate i Ben nie byli tutaj razem jako przyjaciele. Wiedziałem o tym. Ale gdy Madoc powiedział to na głoś, to ze złości zaczął palić mnie żołądek. - Widzisz tych wszystkich facetów?- skinął brodą i pomachał ręką do grupy, z która rozmawiała Tate i Ben.- Wszyscy chcą wpakować łapska pod jej spódniczkę. Wiesz o tym, prawda? Po prostu oddychaj. - Prędzej czy później - Madoc kontynuował.- Pozwoli jednemu z nich.

Dupek. Przełknąłem ślinę i rozluźniłem uścisk na czerwonym, plastikowym kubeczku. Madoc odszedł, pozostawiając po sobie zniszczenie jakie przyszedł zasiać. Wiedziałem, że po prostu próbował namieszać mi w głowie, ale miał rację, a mój wyścig wysuszył moją głowę do cna. Nigdy by mi nie wybaczyła. Miała przed sobą przyszłość, a moja własna była wątpliwa. Ale spojrzałem na Tate, która natychmiast zerknęła na mnie przez ogień i było to jak próba odejścia od wody, bez której wiedziałeś, że nie przeżyjesz. Nie było innego wyboru, jak ją wypić. Zanim zacząłem się zastanawiać nad tym, co do cholery miałem teraz zrobić, to poczułem jak czyjeś ręce obejmują moją szyje. - Boże, jak ja za tobą tęskniłam - słodko pachnące ciało przycisnęło się do mnie i miękkie, wilgotne wargi jęknęły przy moim gardle. Piper. Spokojnie odplątałem jej ręce. - Słyszałem, że ostatnio widujesz się z Nate'em Dietrichem - odparłem, ale nie obchodziło mnie to. Stanęła przede mną. - Umówiliśmy się kilka razy. Ale zależy mi tylko na tobie - powiedziała, pochylając się do przodu.- Nawet mam dla ciebie niespodziankę. - Niby jaką?- spojrzałem na nią rozbawiony. - Och, przepyszną - klasnęła w dłonie.- Będziesz zainteresowany. - Widzisz tamtą dziewczynę?- wskazała przez ognisko na rudowłosą dziewczynę w krótkich, czarnych szortach i dopasowanym topie. - Co z nią?- zapytałem, nie będąc pewny dokąd to zmierzało. - Co powiesz na ciebie, na mnie i na nią w twoim domu? Co? Zamrugałem, nie będąc pewien, czy dobrze usłyszałem. Czy ona właśnie zaproponowała... - Już z nią pogadałam. Wchodzi w to. Możemy wszyscy się zabawić, albo... - zniżyła głoś.- ... możesz patrzeć. Zamknąłem oczy i przetarłem twarz dłonią. Jezu Chryste. Pieprzony trójkąt. Mówiła poważnie. Podskoczyło mi serce i poczułem jak szczęka drży mi od nerwowego uśmiechu, którego nie wypuściłem. Trójkąt był czymś, czego jeszcze nie zrobiłem i jaki facet by tego nie chciał? W głowie pojawił mi się obraz samego siebie z dwiema dziewczynami i ścisnął mi się żołądek, odkąd obie wyglądały jak Tate. Spojrzałem na Piper i na dziewczynę naprzeciwko, która była seksowna jak cholera i patrzyła na mnie w stylu „pieprz mnie” i chciałem w coś walnąć.

Spojrzałem na ziemię, zamrugałem, uświadamiając sobie, że nie chciałem tego, co mi oferowały. Prawdę mówiąc, to czułem się jakbym brał kąpiel, gdy o tym myślałem. Chryste. Pewnego dnia znienawidzę za to siebie. Znowu odsunąłem ręce Piper. - Przestań - i cofnąłem się. - Co?- wyrzuciła z siebie; jej ton był zaskoczony, a spojrzenie wkurzone. Pokręciłem głowa. - Po prostu wróć bezpiecznie do domu, okay?- i odszedłem. - Kurwa, dosyć - wymamrotałem. I ruszyłem na poszukiwania Tate. Nie obchodziło mnie, czy była randką Bena. Wracała ze mną.

***

Przedzierałem się przez brud i mokre liście, nadstawiając uszu na każdy dźwięk. Po tym jak wpadłem na wstawionego Bena - który przyznał, że zgubił swoją randkę - rzuciłem się do lasu, w kierunku parkingu, szukając Tate. Nie było jej przy ognisku i przecież nie było tak, że miała tutaj wielu znajomych. Lub gdziekolwiek indziej, palancie. Głośny, gardłowy jęk odbił się w lesie echem i obróciłem głowę w kierunku zawodzenia? Co? Cholera. Zacząłem biec, przeskakując pnie, podczas gdy serce waliło mi tak mocno, że nawet oddychanie sprawiało ból. - Dlaczego chłopacy w naszej szkole są takimi dupkami?- usłyszałem warknięcie. Tate. Skręciłem w lewo i przedarłem się przez masę połamanych gałęzi i mokrych liści. - Kurwa!- usłyszałem męski jęk.- Ty pieprzona dziwko! Wyszedłem z między drzew i dotarłem na miejsce wolne od powalonych drzew i ściętych pni. Moja klatka piersiowa falowała przy każdym ciężkim oddechu, gdy wchłonąłem scenę przed sobą. Tate stała nad skuloną masą Nate'a Dietricha, który leżał w widocznym bólu na ziemie. Jedną ręką zakrywał oczy, a drugą trzymał się za krocze.

Skurwysyn. - Tatum!- warknąłem, czując bardziej żądlący strach, niż palący gniew. Jeśli go zaatakowała, to dlatego, że jej grożono. Jest martwy. Odwróciła się i z trudem nad sobą panowałem. Nate już był pokonany, ale dostrzegłem jej rozdartą bluzkę i napiął się mój każdy mięsień. - Zrobił ci krzywdę?- zapytałem przez prawie zaciśnięte zęby. Położyła dłoń na ramieniu na rozdartej bluzce. - Próbował. Poradziłam sobie - ledwie na mnie spojrzała. Ściągnąłem swoją koszulę i rzuciłem ją jej. - Załóż ją - kazałem.- Teraz. Nie od razu mnie posłuchała, nie żebym tego oczekiwał, ale byłem wkurwiony i Boże dopomóż jej, jeśli nie zrobiłaby tego, co jej kazałem. Sama w lesie. W ciemności. Chciałem ją udusić za bycie taką nieostrożną. Podszedłem do Nate'a, który wciąż leżał na ziemi. - Masz słabą, pieprzoną pamięć, Dietrich. Co ci powiedziałem?pochyliłem się nad jego twarzą. Najwidoczniej moje ostrzeżenie w klasie nie wsiąkło. Chwyciłem w garść jego koszulkę i podciągnąłem go, wbijając pięść w jego brzuch. Skulił się, jakby całe powietrze siłą wyleciało z jego ciała. I nie zatrzymałem się. Uderzałem i waliłem, aż wypatroszyłem Nate'a Dietricha, trafiając w jego ciało i twarz, aż był tak wykończony, że mógł tylko przyjmować moją przemoc. Ból w mojej ręce zawibrował przez moje kości i przesunął się w górę ramienia z pełną mocą, gdy się na nim wyżywałem. Pierdolony gnojek! Był jak złe wieści, ale nie ja, powtarzałem sobie. Między mną a Nate'em istniała różnica. Nate dotknął jej. Ja nigdy tego nie zrobiłem. Napastował ją seksualnie. Moja akcja z szatnią była jedynym przypadkiem. Powtarzała mu, aby przestał. Widziałem jak płakała, chcąc abym przestał. I im bardzie biłem Nate'a, to tym bardziej nie widziałem jego twarzy, tylko swoją własną. - Przestań - usłyszałem za sobą krzyk Tate.- Jared, przestań! Nie chciałem przestawać, dopóki nie przestałby oddychać, ale Tate musiała stąd zniknąć. Teraz. Szarpnąłem Nate'a za zgięcie w łokciu i rzuciłem go na ziemię. - To jeszcze nie koniec - obiecałem, nie czując się ani trochę winny za

jego zakrwawione oko, nos i usta. Krew wypełniała wnętrze jego ust i leżał zmięty na ziemi, dysząc i jęcząc. Spojrzałem na Tate, która była przerażona a jej pierś wznosiła się i opadła w strachu. Strachu, którego nie czuła, gdy ją tutaj znalazłem. - Zabieram cię do domu - nie była to otwarta dyskusja. - Nie, dzięki. Mam podwózkę - argumentowała, unosząc brodę. Miała podwózkę? W tej samej chwili chciałem się roześmiać i warknąć. Boże, uciszenie jej sprawi mi wiele radości. - Twoja podwózka... - odwróciłem się, aby na nią spojrzeć.- ... jest pijana. A teraz - no chyba, że chcesz obudzić swoją biedną babcię, by odebrała cię ze środka znikąd, po tym jak twoja randka się upiła i zostałaś niemal zgwałcona, tak nawiasem, to wątpię by twój ojciec po tym ufał ci na tyle, byś została sama – to pójdziesz ze mną do tego pieprzonego samochodu, Tate. Odwróciłem się, aby ruszyć do mojego samochodu, w pełni przygotowany na przerzucenie jej przez ramię, gdybym musiał.

Rozdział 22

- W czym masz problem?- wypaliła, gdy tylko ruszyliśmy w dół drogi, kierując się do miasta. - Ja mam problem?- byłem wkurzony, co zresztą było widać.Przychodzisz na ognisko z tym idiotą Benem Jamisonem, który nie jest na tyle trzeźwy, by cię odwieźć do domu, a później włóczysz się w ciemnościach po lesie i zostajesz złapana przez Dietricha. Może to ty masz jakiś problem. Nawijaj dalej, dupku. Kiedy myślałem o tym, co Nate mógł jej zrobić - co by jej zrobił chciałem zabić. Tate była zbyt uparta. Zbyt niezależna. Źle oceniała swoje własne możliwości i przez samą siebie znalazła się w niebezpieczeństwie. - Jeśli pamiętasz, to miałam sytuację pod kontrolą - prychnęła.- Jeżeli myślisz, że wyświadczyłeś mi przysługę, to powiem ci, że zaspokoiłeś tylko swój własny gniew. Nie mieszaj mnie w to. Zassałem policzek, oddychając gęstym powietrzem i skupiając się na drodze. Samochód ryczał pode mną, rozpędzając mnie coraz szybciej, gdy dusiłem kierownicę. - Zwolnij - nakazała, ale zignorowałem ją. - Będą sytuacje, w których sobie nie dasz rady, Tate - próbowałem przemówić jej do rozsądku, ale nawet ja nie wiedziałem dokąd z tym zmierzałem. Nie mogła do końca życia istnieć w tym zamkniętym pudełku, jakie jej stworzyłem i nie mogłem jej ochronić przed wszystkim. Prędzej czy później by odeszła. - Nate Dietrich nie przyjmie tego zbyt łaskawie, co mu dzisiaj zrobiłaś kontynuowałem.- Myślałaś, że na tym się skończy?

Znowu na ciebie naskoczy. Wiesz jak strasznie Madoc chciał coś zrobić po tym jak złamałaś mu nos? Nie chciał cię skrzywdzić, ale chciał się zemścić. Przeceniała siebie. Niektórzy faceci nie mieli nic przeciwko prześladowaniu kobiet. Oczywiście. - Musisz zwolnić. - Nie, nie sądzę, Tate - roześmiałem się.- Tate. Chciałaś wszystkiego doświadczyć w liceum, prawda? Chłopaka który gra w football, przypadkowy seks, lekkomyślne zachowanie? Więc wyłączyłem światła, zanim zdążyła odpowiedzieć. Drogę przed nami pochłonęły ciemności i Tate sapnęła cicho, gdy wcisnęła plecy w oparcie fotela. Adrenalina strachu i podniecenia strzeliła prosto w moje żyły. Właśnie z taki rodzajem uczucia żyłem podczas jej nieobecności. Która sprawiała, że żyłem. Mdłe, żałosne światło księżyca przelewało się przez drzewa, ale oświetlenie było słabe. - Jared, przestań. Włącz światła!- załamał się jej głos ze strachu. Nie patrzyłem na nią, ale i tak ją widziałem i miażdżyła moją deskę rozdzielczą, gdy się jej sztywno chwyciła. - Jared, natychmiast zatrzymaj samochód!- prosiła i znienawidziłem sam ten dźwięk.- Proszę! - Dlaczego? Nie jest zabawnie?- zapytałem, chociaż już znałem odpowiedź.- Wiesz ile piszczących dziewczyn siedziało na tym miejscu? Uwielbiały to. A ty jesteś inna. - Zatrzymaj. Samochód - krzyknęła. - Wiesz, dlaczego tego nie lubisz?- odwróciłem głowe, aby na nią zerknąć i szybko spojrzałem na drogę.- Ponieważ nie jesteś taka jak one, Tate. Nigdy nie byłaś. Jak sądzisz, dlaczego trzymałem wszystkich z dala od ciebie? Natychmiast zamknąłem gębę na kłódkę i jęknąłem. Dlaczego kurwa właśnie to powiedziałem? Jej oczy otworzyły się szeroko, a następnie zmrużyły jak kule. Zaczynamy. Za 3-2-1... - Zatrzymaj tej pieprzony samochód!- krzyknęła, gdy uderzyła pięściami o swoje uda i walnęła mnie w ramię. Wzdrygnąłem się i uderzyłem w hamulce, zaciskając zęby na oponach wartych setki dolarów, które właśnie przepadły na autostradzie. Boss przechylił się, kołysząc się lekko z boku na bok, podczas gdy ja próbowałem zapanować nad kierownicą, abyśmy nie wylądowali w krzakach. Jasna cholera. Wcisnąłem mocniej hamulec i zgasiłem silnik.

Tate otworzyła drzwi i zerwała się z siedzenia, zresztą tak samo jak ja, gotowy aby za nią ruszyć, gdyby zdecydowała, że pójście pieszo do domu było mądrym pomysłem. Ale nie uciekła. Wyglądała na gotową, aby mi przyłożyć. Czułem gorąc ognia piekielnego i nienawiści, która buchała z jej oczy. - Wracaj do samochodu - przerwałem jej, zanim zdążyła się odezwać. Obydwoje staliśmy na środku drogi, po dwóch różnych stronach samochodu. - Mogłeś nas zabić!- krzyknęła. Nigdy nie naraziłbym cię na niebezpieczeństwo. Moja koszula spadła z jej nagiego ramienia i zobaczyłem wystające, zerwane ramiączko jej bluzki. Trzasnąłem otwartą dłonią w dach samochodu, a wściekłość i miłość toczyły walkę w mojej głowie. - Wracaj do tego cholernego samochodu!- wrzasnąłem. - Dlaczego?- spytała niskim i łamiącym się głosem. Mówiła poważnie? - Bo musisz wrócić do domu - duh. - Nie - pokręciła głową, krztusząc się łzami, które łamały mi serce.Dlaczego trzymałeś wszystkich ode mnie z dala? - Bo nigdy nie pasowałaś do reszty nas. Wciąż nie pasujesz - odpaliłem. Była lepsza. Ale najwidoczniej nie spodobała jej się ta odpowiedź. Zanim zdążyłem ją powstrzymać, zanurkowała do środka mojego samochodu i wyrwała kluczyki ze stacyjki. Patrzyłem zdezorientowany jak okrążyła otwarty samochód i pobiegła na drogę w pobliże skalistego rowu z boku. Moje klucze. Co do cholery? Swędziały mnie palce aby ją pocałować, albo nią potrząsnąć. Podszedłem do niej powoli, częściowo zirytowany i po części gotowy aby z nią walczyć. Była piękna. Kosmyki włosów opadały jej na czoło i były rozwiane albo przez wiatr, albo przez jej ciężki oddech. Widząc na jej twarzy wściekła pasję napędziło mnie w ten samy sposób, co gnębienie jej. I gdy pomyślałem o tym jak łatwo mogłem być blisko niej, niż ją ranić, to wrosłem - nie, utknąłem - w ziemi przez ciężar zmarnowanego czasu. Osiadł on jak głaz w moim żołądku. - Co ty wyprawiasz?- próbowałem wyglądać na spokojnego. - Jeszcze jeden krok i stracisz jeden ze swych kluczy. Nie jestem pewna, czy to kluczyk od samochodu, ale w końcu i tak do niego dotrę - uniosła rękę nad głową i zatrzymała ją.

Kuuuuurwa. - Nie wsiądę do twojego samochodu - jej głos był spokojny i silny.- I nie pozwolę ci odejść. Nie ruszymy się stąd, dopóki nie powiesz mi prawdy. Powietrze wokół mnie stało się gęste i czułem się jakbym był w jaskini. Wszędzie były ściany. Nie mogłem jej powiedzieć wszystkiego. Mogłem przeprosić. Mogłem spróbować wyjaśnić. Ale nie mogłem powiedzieć... Cholera! Bardziej uniosła rękę, szykując się do wyrzucenia pierwszego klucza i uniosłem rękę, aby ją powstrzymać. Klucz zastępczy kosztowałby jakieś dwieście dolarów. Serce zaczęło mi bić szybciej, odbijając się echem w moich uszach. - Tate, nie rób tego. - To nie odpowiedź jaką chciałam usłyszeć - odpaliła i rzuciła kluczyk między drzewa z boku drogi. Patrzyłem, całkowicie bezradny, jak znika w gęstej ciemności. - Kurwa, Tate! Odpięła kolejny kluczyk z breloczka i uniosła go za plecy. - A teraz mów. Dlaczego mnie nienawidzisz? Jezu. Klucz przepadł. Być może ten od mojego samochodu. A może od domu. I pieprzcie mnie, jeśli był to ten do szkoły. Pokręciłem głowa i niemal się roześmiałem. - Nienawidzić ciebie? Nigdy cię nie nienawidziłem. Zmrużyła oczy w dezorientacji i jej ton opadł. - Więc dlaczego? Dlaczego zrobiłeś te wszystkie rzeczy? Dlaczego byłem taki podły? Dlaczego cię odizolowałem? Dlaczego zrujnowałem naszą przyjaźń? Chciała, żebym jaką cholernie okropną rzecz wyjaśnił najpierw? - W pierwszej klasie - wziąłem głęboki oddech i zacząłem.- Usłyszałem, jak Danny Stewart mówi, że zaprosi cię na Halloweenową imprezę. Upewniłem się, że nigdy tego nie zrobi, ponieważ powiedział też swoim kumplom, że nie może się doczekać, aż chwyci cię za cycki i sprawdzi, czy są większe, niż jego dłonie. I tamtego dnia również rozkwasiłem mu nos. Wciąż nie wie dlaczego. - Nawet nie pomyślałem dwa razy o swoich działaniach -kontynuowałem, podczas gdy ona milczała.- Rozpuściłem plotkę o Stevie'm Stoddardzie, bo nie pasowałaś do Danny'ego. Był dupkiem. Wszyscy byli. - Więc myślałeś, że mnie chronisz?- wymamrotała nieprzekonana.- Ale dlaczego to zrobiłeś? Już wtedy mnie nienawidziłeś. Właśnie taki wróciłeś po wakacjach swojego taty. - Nie chroniłem cię - wyjaśniłem, unosząc oczy ku jej.- Byłem zazdrosny. Gdybym ją chronił, to bym sam nie zranił jej tą plotką. Nie chodziło tu o

jej bezpieczeństwo. Chodziło tu o to, że nie chciałem aby ktokolwiek jej dotykał. Kontynuowałem: - Zaczęliśmy liceum i nagle wszyscy ci chłopacy cię lubili. Rozstrzygnąłem to w jedyny sposób jaki umiałem. - Przez znęcanie się nade mną?- zapytała z wyrzutem.- To nie ma sensu. Dlaczego ze mną nie porozmawiałeś? - Nie mogłem. Nie mogę - nie mogłem jej zaufać. - Jak do tej pory dobrze ci idzie - nacisnęła.- Chcę wiedzieć, dlaczego to w ogóle się zaczęło. Dlaczego chciałeś mnie zranić? Te żarty, wykluczanie z imprez? Nie chodzi o innych chłopaków. Jaki masz ze mną problem? Odetchnąłem głęboko, próbując kupić sobie nieco czasu. Nie mogłem tam ruszyć. Nie teraz. Nie z nią. Odetchnąłem i skłamałem. - Bo tam byłaś. Bo nie mogłem skrzywdzić tego, kogo chciałem, więc zraniłem ciebie. Proszę, uwierz w to. - Byłam twoją przyjaciółką - powiedziała powoli, sprawiając, że czułem jej obrzydzenie.- Przez te wszystkie lata... - jej oczy zabłysły niewylanymi łzami. - Tate, w tamtym roku miałem gówniane lato ze swoim ojcem przysunąłem się bliżej.- Kiedy wróciłem, to nie byłem tym samym dzieciakiem. Nawet nie w przybliżeniu. Chciałem wszystkich nienawidzić. Ale ciebie wciąż w jakiś sposób potrzebowałem. Potrzebowałem, byś o mnie nie zapomniała. Po części chodziło kontrolę, w drugiej o moją złość, ale w większości o to, że nie potrafiłem dać jej odejść. Musiałem być w jej życiu. Chciałem, aby mnie zobaczyła. - Jared, w kółko myślałam o tym, co mogłam ci zrobić, że tak się zachowywałeś. I teraz mówisz mi, że to wszystko było bez powodu? Wciąż się do niej zbliżałem. - Nigdy nie byłaś upierdliwa i nie byłaś ciężarem, Tate. W dniu, w którym wprowadziłaś się do domu obok, myślałem, że byłaś najpiękniejszą istotą jaką kiedykolwiek zobaczyłem - mój głos ścichł do niemal szeptu i wbiłem wzrok w ziemię.- Tak cholernie mocno cię kochałem. Twój tata rozpakowywał ciężarówkę i wyjrzałem przez okno salonu, by zobaczyć, co robi taki hałas. I byłaś tam ty, jadąc ulicą na rowerze. Miałaś na sobie ogrodniczki i czerwoną czapkę z daszkiem. Twoje włosy rozsypały ci się na plecach. Już wtedy wiedziałem, że Tate będzie dla mnie ważna. Krótko po tym jak się przeprowadziła, dowiedziałem się, że jej mama zmarła. W moim życiu nie było ojca, więc automatycznie się przywiązałem do Tate. Lubiliśmy tą samą muzykę i filmy. A cała reszta była poza naszą kontrolą. Znaleźliśmy siebie.

- Kiedy wyrecytowałaś swój monolog w tym tygodniu, to ja... urwałem, wzdychając.- Wiedziałem, że naprawdę się do ciebie przebiłem i zamiast poczuć jakąś satysfakcję, to byłem zły na samego siebie. Chciałem cię nienawidzić przez te wszystkie lata Chciałem nienawidzić kogokolwiek. Ale nie chciałem cię skrzywdzić i nie zauważyłem tego tak naprawdę, aż do twojego monologu. Stając przed nią, poczułem jak włoski na rękach stanęły mi dęba. Ciepło z jej ciała - które było tak blisko - emitowało ku mnie i starałem się jak mogłem, aby jej nie objąć w talii i wziąć w ramiona. Samo wspomnienie jakie to było uczucie kilka nocy temu sprawiło tylko, że chciałem tego jeszcze bardziej. - Nie mówisz mi wszystkiego - wyglądała tak, jakby kręciło się jej w głowie, jakby była półprzytomna. Wyciągnąłem rękę i dotknąłem dłonią jej policzka, ocierając pojedyncza ciepłą łzę. - Nie, nie mówię - mój głos był ledwie słyszalny. Miała przymknięte powieki, ale i tak próbowała nadążać. - Blizny na twoich plecach - zaczęła.- Powiedziałeś, że miałeś kiepskie lato i po tym jak wróciłeś, to chciałeś nienawidzić każdego, ale nie traktowałeś całej reszty tak źle jak... - Tate?- przerwałem jej i pokonałem ostatni cal dystansu między nami, a nasze oddech synchronizowały się, gdy staliśmy pierś w pierś. Wszystko co widziałem, to jej miękkie i pełne wargi.- Nie chcę już dzisiaj rozmawiać. Stała tam, przyglądając mi się z bliska i byliśmy o włos od rozpadnięcia się lub zbliżenia. Chciała czuć na sobie moje wargi, ale mogło jej się nie podobać, że tego chciała. Proszę, nie powstrzymuj mnie. Jej skóra w dotyku była jak chłodny jedwab, gładki jak masło i zacisnąłem dłoń w jej włosach. I wtedy drgnęła, jakby się budząc. - Nie chcesz już rozmawiać?- jej silny głos przerwał czar i napięły mi się nogi, czekając aż znowu uderzy.- Cóż, ja chcę - krzyknęła i ruszyłem do akcji, kiedy zobaczyłem, jak znowu bierze zamach, aby rzucić klucz w las. Cholera! Obejmując rękami jej ciało, przyciągnąłem ją do swojej piersi, gdy walczyła. Cholera! Wyjaśniłbym! Wiedziałem, że nie wybaczyłaby mi od razu, ale wciąż była tak wkurzona? Czego jeszcze chciała? Nie przepraszaj. Nie proś się! Mantra mojego ojca. Tamtego lata w kółko mi ją powtarzał. Nienawidziłem niemal wszystkiego, czego mnie nauczył, ale tą jedyną lekcję wprowadziłem w życie. Przepraszanie było oznaką słabości.

Ale chciałem odzyskać Tate. Moje serce biło tylko dla niej i wolałbym spędzić życie nienawidząc, kochając, pieprząc i oddychając nią, zamiast ją stracić. Musisz przeprosić, dupku. - Ciii, Tate - szepnąłem jej do ucha.- Nie skrzywdzę cię. Już nigdy cię nie zranię - przepraszam - powiedziałem zamykając oczy i przełykając gorzką pigułkę. Wierciła się z boku na bok. - Nie obchodzi mnie, że przepraszasz! Nienawidzę cię! Nie. Wciąż trzymając ją w ramionach, użyłem dłoni, aby wyciągnąć z jej palców swoje klucze. Puściłem ją i ruszyła do przodu i odwróciła się do mnie twarzą. - Nie możesz mnie nienawidzić - prowokowałem ją uśmiechem, zanim zdążyła się odezwać.- Gdyby tak było, to nie byłabyś taka wkurzona. - Pieprz się - splunęła i odwróciła się, odchodząc. Um, myśli, że dokąd idzie? Jeśli myślała, że pozwolę jej się wlec do domu w ciemności na opustoszałej drodze, to się cholernie myliła. Wbijając stopy w ziemię, pobiegłem za nią, odwróciłem ją i przerzuciłem przez ramię tak jak to chciałem zrobić wcześniej. Wylądowała twardo, jej brzuch wbił się w moje ramię i czułem ogromne pragnienie, aby zanieść ją tak do domu. Pieprzyć samochód. No, prawie. - Odstaw mnie!- kopała stopami i okładała mi plecy, na co ja wzmocniłem uścisk, chcąc, aby moje palce pozostały na miejscu. Jej tyłeczek był obok mojej głowy i cholera, chciałem skorzystać z jej pozycji w jej krótkiej spódniczce. Ale w jej obecnym nastroju pewnie odcięłaby mi kutasa. - Jared! Teraz!- rozkazała niskim i władczym tonem. Docierając do samochodu, odwróciłem ją do pozycji pionowej i posadziłem na tyłku na masce mojego samochodu. Natychmiast się pochyliłem, opierając dłonie po obu stronach jej ud. Bardzo powoli. Wiedziałem, że po prostu powinienem się wycofać. Dać jej czas. Znowu odzyskać jej zaufanie. Ale już ją spróbowałem i wolałbym raczej zrezygnować z oddychania. Wciąż tworzyłem zasady i nie zamierzaliśmy już marnować czasu. - Nie próbuj uciekać - ostrzegłem.- Jak pamiętasz, to mogę cię tu zatrzymać. Nie była to groźba. Chciałem tylko, aby pamiętała. Sposób, w jaki pożarła mnie na kuchennej ladzie, pragnęła mnie tak samo jak ja jej.

Pochyliła podbródek, wyglądając na niezdecydowaną. - A ja wiem jak używać gazu pieprzowego i umiem łamać nosy odparła i odchyliła się, zachowując nieufny dystans, jakby nie ufała samej sobie. Widziałem jak puls walił jej w szyi, ale nie próbowała uciec. Przyglądała się, jak na nią patrzyłem i ten moment zatrzymał się, gdy jej pierś zaczęła się unosić i opadać w płytkich oddechach. Pragnęła mnie tak ja chciałem jej, ale nie podobało jej się, że mnie pożądała. Była bałaganem i uwielbiałem to. Robię to tobie. Nie komuś innemu. - Nie jestem Nate'em ani Madociem... albo Benem. Nasze nosy niemal się stykały, gdy przyglądałem się jej twarzy. Strużka potu ściekła po moich plecach i zapulsował mi kutas, sprawiając, że czułem się jakbym płonął. - Nie - szepnęła, gdy pochyliłem nad nią wargi. Och, nie będę. Za to ty owszem. - Obiecuję. Chyba, że poprosisz - fakt, że następnego dnia czułaby się okropnie, że mi się oddała, był do dupy. Nie chciałem tej winy. Miała być tego częścią tak samo jak ja i chciałem jej szaleństwa i zdezorientowania wobec mnie. A potem chciałem jej uległości. Myślę, że właśnie tego chciałem od samego początku. Przesunąłem wargi wokół jej twarzy i szyi, wdychając jej zapach, ale nie całując jej. Jednak wciąż czułem jej smak. Moje usta musnęły jej miękki policzek i właśnie miałem dotknąć jej warg, kiedy cicho jęknęła. Kurwa. Za każdym razem, gdy moje usta przesunęły się po jej twarzy, jej szyi, szczęce, to musiałem się powstrzymać, aby nie zatopić w nie zębów. Taki byłem głodny. - Mogę cię teraz pocałować?- w połowie zapytałem, a po części poprosiłem. Nie powiedziała tak, ale też nie odmówiła. - Chcę cię dotknąć - szepnąłem przy jej ustach.- Chcę poczuć to, co jest moje. Co zawsze było moje. Proszę. Wstrzymała oddech i wiedziałem, że walczyła. Słabo, ale odepchnęła mnie i zeskoczyła z samochodu. - Nie zbliżaj się do mnie - powiedziała i skierowała się do miejsca pasażera. Taa, nie. Próbowałem powstrzymać śmiech.

- Ty pierwsza - droczyłem się.

Rozdział 23

- Daj mi dwie - mój ojciec położył dwie karty do wymiany i uniosłem lekko usta. Żadnego „Jak się masz?”, „Co u ciebie nowego”, czy „Wszystkie Kurwa Najlepszego, synu.” Nic. Kończyłem dzisiaj osiemnaście lat i mój ojciec wyraźnie nie pamiętał. Albo o to nie dbał. Przerzuciłem dwie karty ze szczytu kupi i rzuciłem mu je na stół. Do diabła z tym. Dziesięć minut minęło, pięćdziesiąt jeszcze zostało. Milczeliśmy odkąd przyjechałem. Jak zwykle odzywaliśmy się tylko wtedy, kiedy musieliśmy. I wciąż ściskał mi się żołądek. Po tym epizodzie z Tate z zeszłej nocy, czułem się wspaniale. Zrelaksowany, podekscytowany, spokojny. Ale każdego tygodnia czułem się znacznie gorzej, zanim przyjeżdżałem do więzienia i moje uniesienie z ostatniej nocy teraz zniknęło. Straszne oczekiwanie co kiepskiego powie mój gówniany ojciec, wypełniało mnie mdłościami. Rano nigdy nie mogłem niczego przełknąć. I przez większość czasu ręce trzęsły się tak bardzo, że prowadzenie samochodu było trudne. Właśnie dlatego postanowiłem pojeździć, gdy podrzuciłem Tate do domu. Nie było mowy, abym usnął chcąc jej, więc musiałem się stamtąd wynieść. Pojechałem do Crest Hill. Zatrzymałem się w motelu i przyszedłem tutaj, gdy tylko zaczęły się godziny odwiedzin. Zazwyczaj uspokajałem się po tym, jak wychodziłem. Im bliżej byłem domu, to tym bezpieczniej się czułem. Jedyną rzeczą, która każdego tygodnia powstrzymywała mnie od zwymiotowania, to naszyjnik. I nie odzyskałem go ostatniej nocy.

Jednak teraz moje wnętrzności były oblepione kwasem i paliły przez drogę do mojego gardła. Bolało i ciągle to przełykałem, mając nadzieję, że nie widział, iż o niej myślałem. Wiem, że brzmiało to dziwnie. Jak ktoś mógł zobaczyć o czym się myślało? Ale mój ojciec miał talent w rozszyfrowaniu mnie i był jedyną osobą, przez którą czułem się słaby. - Więc gdzie to jest? Zignorowałem jego pytanie. Kto wiedział o czym mówił, ale zawsze czułem się źle, gdy nakłaniał mnie do rozmowy. Po prostu się zamknąłem i oddychałem. - Przez większość pieprzonych wizyt praktycznie trzymałeś jedną rękę w kieszeni spodni, z wyjątkiem dzisiejszego dnia. Co tam trzymałeś jak cholerny koc obronny i dlaczego nagle tego nie masz? Przygryzłem wargę, postukałem stopą i próbowałem powtarzać w głowie swoje karty. 2-4-5-6-7. Pik, pik. pik, pik, kier.. Sala z tymi swoimi wysokimi sufitami i długimi korytarzami po bokach, odbiła echem naszą rozmowę, której nie mogłem ciągnąć i zgiełk odwiedzających wypełnił powietrze. Światło przelało się przez szyby, ale nie czułem się przez to szczęśliwszy. - Myślisz, że jestem dupkiem - mój ojciec położył kolejną kartę i powiedział ciszej.- Jestem dupkiem, Jared. Zrobiłem z ciebie twardziela, ale też sprawiłem, że jesteś silny. Już nikt cię nie zrani, bo jesteś nietykalny. Nawet ta dziewczyna, która jest poza twoim zasięgiem. Spojrzałem mu w oczy i zacisnąłem karty w pięści. Głębokie dudnienie jego chrapliwego śmiechu wyrwało Tate z mojej głowy. - Dostałeś swoje pieniądze - warknąłem przez zaciśnięte usta.- Zamknij się. Pokręcił tylko głową i dalej układał swoje karty. - Ona wie o tobie? O tym, jakim jesteś tchórzem? O tym jak porzuciłeś swojego brata? Jax. - Nie ma żadnej „niej” - wybełkotałem swoje kłamstwo. - Masz rację - odparł.- Zawsze będziesz sam, bo wiesz, że tak jest lepiej. A ona znajdzie kogoś, kto się z nią ożeni i wypełni ja dziećmi, które nie będą twoje. Zawalił mi się żołądek i już nie myślałem. Trzasnąłem kartami o stół i poderwałem się z krzesła, uderzając mojego ojca prosto w szczękę. Ból w mojej pięści rozprzestrzenił się w górę ramienia i przyglądałem się, jak spada na podłogę ze swojego krzesła, wciąż się śmiejąc. Falowała mi pierś, gdy oddychałem przez nos. - W następnym tygodniu jest moja ostatnia wizyta - powiedziałem mu.Nie będę za tobą tęsknił, ale wiem, że ty za mną owszem. - Dość tego - usłyszałem głos, zanim zostałem chwycony za ramię.

Spojrzałem w górę i zobaczyłem strażnika, który był ode mnie nieco wyższy i miał ciemne włosy, oraz jasne oczy i się krzywił. Wyszarpnąłem rękę z jego uścisku. - Bez obaw. Już spadam - i odwróciłem się, ze szczęką twardą jak cement, gdy wyszedłem. - Nie martw się, Jared - ojciec krzyknął za mną.- Nie oddalimy się od siebie zbytnio. Zawsze będę w twojej głowie.

***

Gdy tylko wróciłem z wizyty do domu, to znalazłem moją mamę w kuchni z tortem. - Nie ma mowy. Nie jestem w nastroju - mój ton był twardy i nie zamierzałem jej zranić, ale wycofałem się z kuchni i ruszyłem do schodów. - Jared, proszę - krzyknęła za mną. Zatrzymałem się, a każdy mięsień w mojej piersi rozciągnął się, jakbym był gotowy krzyknąć i obróciłem się, aby z powrotem wpaść do kuchni. Moja matka stała po drugiej stronie kuchennego stołu, jej brązowe włosy były ściągnięte w kok i trzymała ręce przy bokach. Była ładnie ubrana w dżinsy, szpilki i krótką marynarkę. Chwytając oparcie krzesła, aż drewno zaskrzypiało pod moimi palcami, spojrzałem na nią, próbując przełknąć walkę, jakiej chciałem. - Doceniam twój wysiłek - powiedziałem jej.- Naprawdę. Ale dogadywaliśmy się świetnie bez udawania, że faktycznie jesteśmy rodziną. Ty robisz swoje sprawy. Ja moje. Miałem ściśnięty żołądek i wyplułem słowa jak błoto. Opuściła oczy, ale zaraz spojrzała na mnie i uniosła brodę. - Chcę, aby Jax z nami zamieszkał - powiedziała rzeczowo i kompletnie znikąd. Przestałem oddychać i zmrużyłem oczy na nią, zbyt zszokowany aby nawet odpowiedzieć. Słucham? Jax miał zamieszkać z nami? Uśmiechnęła się lekko i okrążyła stół, podchodząc do mnie, zanim zdążyłem pomyśleć o tym, że żartowała. - Jared, już rozmawiałam z prawnikiem. Nic nie jest pewne, ale... urwała, patrząc na mnie uważnie.- ... ale może będzie w stanie pomóc. Chcesz, aby twój brat był z nami?

Chciałem, aby mój brat był bezpieczny. Jeszcze bardziej zacisnąłem dłoń na oparciu krzesła. - A ty chcesz, aby tu był?- zapytałem ją. Opuściła oczy i uśmiechnęła się z zamyśleniem. - Tak. Lubię Jaxona - i znowu na mnie spojrzała.- Wyciąga z ciebie to co najlepsze. Tak jak kiedyś Tate.

***

Nie mogłem zjeść tortu. Nie lubiłem ściągać na siebie uwagi i sam pomysł, że moja matka chciała, abym zdmuchnął świeczki, wywołał u mnie odruch wymiotny. Podszedłem do mojego pokoju i zamknąłem drzwi, ciesząc się mrokiem i ciszą tak długo, jak tylko mogłem. Jax z nami? pomyślałem, gdy leżałem na łóżku. Wciąż nie mogłem uwierzyć, że o tym pomyślała. Że chciała, aby był z nami. Było to drogie, ale zdawało się, że jej to nie obchodziło. Był to jedyny problem na który nie naciskałem, chociaż mnie dezorientował. Pracowała w firmie jako księgowa i zarabiała wystarczająco tyle, aby nas utrzymać, ale nie na tyle, abyśmy mieli co teraz. Nasz dom był opłacany, zawsze miałem najlepsze telefony a ona miała ładny samochód. Za który zapłacono. Szczerze mówiąc, to bałem się zapytać. Nie chciałem wiedzieć jakim cudem żyliśmy na takim poziomie. Dostałem wiadomość od K.C., która mówiła, że miała nadzieję, iż zostaniemy przyjaciółmi i podziękowała mi za pomoc z jej gównianym chłopakiem. Za miesiąc znowu ją zdradzi. Zawsze tak robili. Ale nie powiedziałem jej tego. Również dała mi do zrozumienia w swój niesubtelny sposób, że Tate była teraz sama. Jej babcia wyjechała z miasta. Uśmiechnąłem się i zamierzałem już się tam wkraść i wszcząć kolejną walkę z Tate, kiedy dostałem smsa. Wszystko dobrze? Tata Tate. Dobrze, odpisałem. Oddałeś Tate klucz, prawda? Tak, skłamałem. Jeszcze nie byłem gotowy, aby z tego zrezygnować.

Dzięki. Szczęśliwej 18. Prezent powinien niebawem dotrzeć. Dzięki, odpisałem, nie będąc dobry w byciu wylewnym. Urodziny Tate są w przyszłym tygodniu. Dowiedz się, co by chciała, nakazał. Westchnąłem. To może być trudne, odpisałem. Odpisał nawet nie pół minuty później. Mężczyzna... ? I uderzyłem pięścią w łóżko. ... bierze sprawy w swoje ręce. Dokończyłem niechętnie. Wierzę w ciebie i dziękuję, odpisał. Ściągnąłem koszulkę i wskoczyłem pod gorący prysznic, który ukołysał mnie w jakiś pieprzony spokój i ciszę po raz pierwszy od ostatnich dwudziestu czterech godzin. Wciąż nie mogłem uwierzyć, że uderzyłem swojego ojca. Nigdy wcześniej tego nie zrobiłem, nawet tamtego lata gdy się broniłem. Nie miałem pojęcia dlaczego jego komentarz o Tate, która miałaby mieć dzieci innego mężczyzny, tak mnie rozwścieczył. Mój ojciec uzyskał to, o co tak się starał i znowu wpadłem. Nie mogłem myśleć o sobie jak o ojcu, teraz ani w przyszłości. Ale jedno było pewne. Czy to było teraz, czy za dziesięć lat od teraz, to wiedziałem, że nie chciałem, aby Tate miała dzieci kogoś innego. Ale pewnego dnia będzie ich chciała. Większość ludzi tego chciało. I przełknąłem gulę, która mówiła mi o tym, że to nie będę ja w jej przyszłości.

Rozdział 24

Był poniedziałkowy ranek i właśnie zamierzałem się włamać po raz pierwszy w moim życiu. W każdym bądź razie z własnej woli. Nawet nie drżały mi dłonie, kiedy włożyłem klucz do zamka i wszedłem do pustego domu Brandtsów. Tate godzinę temu wyjechała do szkoły i było nieco bardziej prawdopodobne, że sam spóźnię się do szkoły. Miałem nadzieję, że wyjedzie wcześniej tego ranka, aby robiła to co miała do zrobienia w chemicznym laboratorium, ale nie dzisiaj. Wyjechała później i miałem tyły. Tata Tate chciał abym się dowiedział co chciała dostać na urodziny, jakbyśmy byli najlepszymi przyjaciółmi czy coś, ale wiedział lepiej. Jedynym sposób w jaki mógłbym się dowiedzieć, to zapytać ją, ale nasz związek nie stał na dobrych fundamentach. Więc... postanowiłem poszpiegować. Taa, tak myślałem, że był to dobry pomysł. Zamierzałem sprawdzić historię w jej laptopie, przejrzeć pieprzony pamiętnik i może poszperać w jej szufladach i natrafić na otwarte pudełko prezerwatyw... Zamrowiła mnie noga i wyciągnąłem swój wibrujący telefon. Gdzie jesteś? Madoc. Spóźnię się, odpisałem. Zamykając tylne drzwi i wsuwając klucze do kieszeni, przeszedłem przez kuchnie i ruszyłem do schodów. Była wszędzie. Zapach jej szamponu - jak ciepłe truskawki - sprawił, że ślina napłynęła mi do ust. Przez cały weekend nie widziałem ani nie słyszałem Tate. Samochód stał na podjeździe, ale zdawała się ukrywać od piątkowej nocy.

Zassałem długi oddech, zanim wszedłem do jej pokoju. Nie wiem dlaczego. Wiedziałem tylko to, że w tym samym czasie byłem podniecony i czułem się jak zboczenie. Nie byłem cieniasem. Miałem jaja, aby szperać w cudzych rzeczach. Ubrania były porozrzucane po jej całym schludnym pokoju i dodała na ścianach więcej zdjęć i plakatów, niż widziałem wcześniej. Rozejrzałem się po przestrzeni i powoli się przeszedłem i wtedy zobaczyłem jej laptopa, ale ominąłem go i zamiast tego usiadłem na jej łóżku. Zaschło mi w gardle. Kurwa. Musiałem wybrać sobie właśnie ten moment na kontemplacje swojego sumienia? Historia jej komputera mogłaby ujawnić to czego potrzebowałem, albo pokazałaby mi gówno, którego nie potrzebowałem. Mogła wygoogolować kremy do twarzy i markowe parasole. A może pisała z jakimś dupkiem, którego poznała we Francji, albo szukała uczelni daleko stąd. Zacząłem zacząć powoli i otworzyłem jej szufladę w stoli nocnym. Był tam jakiś balsam do rąk, mała miska pełna gumek, nieco cukierków i... książka. Zmarszczyłem brwi i podniosłem postrzępioną, wyblakłą książkę, której nie widziałem od lat, ale zdawało się, jakby było to dopiero wczoraj. Momentalnie zalały mnie wspomnienia. Tate wpychająca ją do plecaka pierwszego dnia gimnazjum. Tate próbująca przeczytać mi jakiś wiersz o Abrahamie Lincolnie po pływaniu w jeziorze. Tata Tate sklejający grzbiet, po tym jak Madman uciekł z książką. Książka - Źdźbła Trawy Walta Whitmana - była starsza. Miała z jakieś dwadzieścia lat. Należała do jej mamy i Tate zawsze miała ją przy sobie. Brała ją ze sobą za każdym razem, gdy wyjeżdżała z miasta w podróż. Przeglądając strony, szukałem wiersza - jedynego wiersza - jakiego lubiłem. Nie pamiętałem nazwy, ale pamiętam, że podkreśliła przejście. Ledwie zacząłem ją kartkować, a wysypały się jakieś zdjęcia. Zapomniałem o książce i podniosłem zdjęcia ze swoich kolan. Serce podskoczyło mi do gardła. Jezu. To byliśmy my. Na zdjęciach byłem ja i ona. Byliśmy tam oboje, gdy mieliśmy jakieś dwanaście albo trzynaście lat i spadło na mnie wtedy tony pieprzonych emocji. Tate trzymała moje zdjęcia? Były w książce jej matki, która była dla niej jak skarb.

I pewnie zabrała je ze sobą do Francji, trzymając je w książce. Pokręciłem głową i czułem się tak, jakby nogi utknęły mi w wiadrze cementu. Trzymała nasze zdjęcia tak samo jak ja i uśmiechnąłem się, bo czułem się tak, jakbym coś wygrał. A potem chodząc na palcach, napawałem się dosłownym zniszczeniem, kiedy dostrzegłem czarny koronkowy stanik leżący na jej komodzie. Mrowiące uczucie w moim sercu przesunęło się na południe i teraz chciałem się zatracić w poszukiwaniu jej. Poruszyłem szczęką i niemal ugryzłem się w język, aby utrzymać swojego fiuta w ryzach. Proszę, proszę, proszę... Tate nosi koronkową bieliznę. Jej smukłe ciało ubrane w czarną koronkę wypełniło mój umysł i zamrugałem. Chwila. Olśniła mnie realizacja. Tate nos koronkową bieliznę. Tate. Nosi. Pieprzoną. Koronkową. Bieliznę! Po cholerę? I dla kogo? Przeczesałem włosy dłonią i poczułem pot na swoim czole. Pieprzyć to. Niech jej tata da jej nieco pieniędzy. Właśnie tego każdy nastolatek chciał na urodziny, prawda? Wrzuciłem książkę z powrotem do szuflady, wyszedłem z pokoju i ruszyłem w dół po schodach, a następnie wprost do drzwi. Nawet nie pamiętam, jak dojechałem do szkoły. Na tą chwilę widziałem tylko Tate, która nosiła koronkową bieliznę dla jakiegoś dupka.

***

Moje poranne lekcje minęły jak we mgle. Albo siedziałem na nich ze skrzyżowanymi ramionami i oczami wbitymi w blat biurka, ignorując całą resztę wokół mnie. Na czwartej lekcji chwyciłem się mojej ławki, krzesła i czegokolwiek innego, aby powstrzymać się wbiegnięcia na jej francuski i wszczęcia kłótni. Nauczyciele mnie nie męczyli, więc nie zwracałem na nich uwagi. Trzymałem moje stopnie na poziomie i było mądrze z ich strony, kiedy nie

zadawali mi pytań, więc zaoszczędzili sobie zdawania trudu w zachęcaniu mnie. Ruszyłem na lunch. Powinna tam być i nie chciałem siedzieć i patrzeć jak oboje próbujemy siebie ignorować, podczas gdy chciałem aby była obok mnie. - Tatum Brandt! Co do... ? Zatrzymałem się w stołówce na dźwięk kogoś, kto wołał jej imię. Dostrzegłem Sama i jego kumpla, Gunnara, przy naszym zwykłym stoliku i właśnie skończyłem wybierać napój i kanapkę, kiedy usłyszałem jak krzyknął niski głos. Spojrzałem na Madoca, który był ode mnie odwrócony twarzą i kurwa klęczał pośrodku pomieszczenia. - Proszę, pójdziesz ze mną na bal?- krzyknął i spojrzałem tam gdzie on i zacisnąłem palce, niszcząc w ręku kanapkę. Kuuuurwa. Bardzo zaskoczona Tate odwróciła się, napięła ramiona i unikała spojrzeń każdego, jakby była bardziej wkurzona niż zakłopotana. Tate nie mogła znieść Madoca. Och, co do cholery teraz robił? Zapełniona stołówka zamilkła. Madoc na klęczkach podszedł do Tate i chwycił ją za dłoń. W pomieszczeniu rozległo się kilka chichotów i próbowałem powstrzymać walkę, jaka zaczęła się w moich kończynach. Rusz się! Uwodzi ją. Zawsze jej chciał. Nie, zostań na miejscu. Jest twoim przyjacielem. Nie zrobiłby tego. - Proszę, proszę! Tylko nie odmawiaj. Potrzebuję cię - kontynuował i widziałem jak Tate spogląda na niego szeroko otwartymi oczami i z rumieńcem, jakby miała się pochorować. Pochorować i wkurzyć. Wymamrotała coś do niego, czego nie usłyszałem, ale potem krzyknął: - Ale dziecko potrzebuje ojca! CO. JEST. KURWA? Ścisnął mi się żołądek i wszystko w pomieszczeniu zalała czerwień. Tate opadła szczęka a tłum ryknął zadowolony ze spektaklu Madoca. Poruszyła ustami, ale tylko ledwo. Co do cholery mu powiedziała? Wyglądał na cholernie zadowolonego, bo wstał i wziął ją w ramiona, obracając się dookoła ku uciesze publiczności. Każdy zagwizdał i bił brawa, a ja bez patrzenia wyrzuciłem swój lunch do kosza. Zgodziła się? Odwróciłem się i wyszedłem zanim zdążył ją odstawić.

Rozdział 25

- No jasna cholera!- Madoc zawył, gdy uniósł rękę do swojej twarzy i uderzył plecami o rząd szafek za nim. Mieliśmy razem wf i nie czekałem, aż nawiążemy kontakt wzrokowy, zanim podbiegłem do niego i walnąłem go prosto w oko. Ludzie w szatni zeszli z drogi i podszedłem do ławki, aby usiąść przed swoim najlepszym kumplem, który zsunął się na podłogę. Oparłem łokcie na kolanach i spojrzałem na niego. - Przepraszam2 - wydyszałem i taka była prawda.- Ale wiesz, że na mnie naciskasz, prawda? - Taa - skinął głową, mrużąc oczy zakrywając jedno dłonią. Zawsze na mnie naciskał i to mnie wkurzało, ale wiedziałem dlaczego to robił. Chciał, abym zareagował. Abym czołgał się Tate do stóp i sprawił, aby mnie chciała. Ale zgodził się. A to mnie też wkurzyło. To, że sam nie pomyślałem o tym, aby zaprosić ją na tańce, też mnie wkurzało. Nienawidziłem potańcówek. Nienawidziłem tańczenia. Ale dzięki mnie, Tate w przeszłości nie miała okazji na takie rzeczy, i pewnie chciała pójść. Usta wypełnił mi gorzki smak. Był to smak, który czuło się zaraz przed tym, jak przełknęło się swoją dumę.

2 Wyje XD! Sory stary, że ci przyjebałem ci w morde, ale wiedz, że i tak cię kocham :D No problem, dude ;) mnie też się zdarza omsknąć ręka.

***

- Hej, dr Porter - podbiegłem do mojego nauczyciela chemii z drugiego roku po szkole.- Tatum Brandt dzisiaj pracuje w laboratorium?- wskazałem na drzwi za nim. - Tak - wypalił, patrząc na mnie szeroko otwartymi oczami i z dziwną ulgą.- Pracuje. Ale właśnie przyszło mi do głowy, że jest sama. Jesteś wolny? Masz coś przeciwko temu, aby jej pomóc? Zazwyczaj ja tam jestem, ale mam spotkanie. - Sama?- moja szczęka drgnęła od niezaspokojonego uśmiechu.- Nie ma problemu. Poszedł dalej a ja otworzyłem drzwi pracowni chemicznej, podczas gdy moje serce szalało na obietnicę kłopotów, w jakich chciałem się utopić. Pracownia była pusta, ale usłyszałem szuranie i stukanie ze składziku, więc usiadłem na miejscu nauczyciela i wyciągnąłem nogi, czekając na nią. Laboratorium było jednym z większych pomieszczeń w szkole. Zawierało jakieś dwanaście stołów ze stanowiskami na trzy osoby. Blaty były pokryte zlewkami i kolbami, palnikami i zlewami. Lubiłem stoły. Były na idealnej wysokości. Prawie się roześmiałem i westchnąłem na obrazy, które napłynęły do mojej głowy. Jezu Chryste. Nigdy nie fantazjowałem o żadnej dziewczynie tak jak to było w przypadku Tate, ale sam posuwałem się coraz dalej. Może już nigdy nie pozwoli mi dotrzeć do drugiej bazy, nie wspominając o trzeciej. Przeczesując dłońmi włosy, zaczepiłem palce za głową i próbowałem pomyśleć o kanale filmowym Lifetime, aby utrzymać swojego penisa w ryzach. Drzwi składziku otworzyły się i Tate wyszła ze skrzynką zapasów w swoich ramionach. Dzisiejszego dnia miała przedziałek pośrodku i włosy opływały jej twarz i ciało, częściowo zasłaniając jej włosy. Ale zobaczyła mnie. Nawet przez te blond kosmyki dostrzegłem tą burzę. Jej nogi zatrzymały się i wyglądała na zaskoczoną, wytrąconą z równowagi i nieco wkurzoną. Mieliśmy na siebie ten sam efekt. - Nie teraz, Jared. Jestem zajęta - ostrzegła, gdy zaniosła swoją skrzynkę do stołu po mojej prawej. Jej ton był spokojny i lakoniczny.

Ustawiła mnie na swoje miejsce. - Wiem. Przyszedłem ci pomóc. Było to kłamstwo, ale pomyślałem, że mógłbym jej pomóc. Znałem się na chemii i matmie. To takie drażliwe tematy jak angielski i psychologia mnie wkurzały. - Pomóc mi?- jej oczy zabłysły, jakbym powiedział coś najśmieszniejszego na świecie.- Nie potrzebuję pomocy. - Nie pytałem, czy potrzebujesz - odpaliłem. - Nie, tylko zakładasz - odparła, nie patrząc mi w oczy, gdy rozładowała swoje materiały. - Wcale nie. Wiem na co cię stać - mój głos przełamało rozbawienie, ale chciałem, aby na mnie spojrzała.- Pomyślałem, że jeżeli zamierzamy zostać przyjaciółmi... - kontynuowałem.- ... to byłoby to dobre miejsce na początek. Schodząc z krzesła, podszedłem do niej, mając nadzieję, że domyśliłaby się, iż chciałem czegoś więcej niż przyjaźń. - To znaczy... - mówiłem dalej, gdy niczego nie powiedziała.- przecież nie będziemy w stanie wrócić do wchodzenia na drzewa i nocowania u siebie, prawda? Jej pierś wypełniła się spokojnym oddechem, gdy na ułamek sekundy przestała wypakowywać swoje rzeczy. Spojrzała mi w oczy i przez chwilę myślałem, że pozwoli mi się posadzić na stole i pokazać jej jak zadziałaby między spania u siebie nawzajem. Ale potem zmrużyła oczy i odezwała się bardziej przez zaciśnięte zęby, niż usta. - Tak jak powiedziałam, nie potrzebuję pomocy. - Tak jak powiedziałem, nie pytałem o to - powtórzyłem, nie zwalniając ani na chwilę.- Myślałaś, że Porter pozwoli ci samej przeprowadzać eksperymenty z ogniem?- nie miałem pojęcia czego dotyczył jej eksperyment, ale po rzuceniu okiem na niektóre z jej materiałów i obawie pana Portera, aby została sama, doszedłem do wniosku, że wliczony byłby ogień. - Skąd wiesz o moich eksperymentów? I kto powiedział, że będziemy przyjaciółmi?- prychnęła, zanim schyliła się w dół, aby wyciągnąć coś ze swojej torby.- Wiesz, może wyrządziłeś zbyt wiele szkód. Wiem, że przeprosiłeś, ale to nie jest dla mnie takie proste. Nie była to Tate jaką znałem. Tate była twarda. Nawet wtedy, kiedy przez lata płakała przez moje żarty, to nosiła wysoko głowę i szła dalej. Tate nie potrzebowała wielkich gestów. Prawda? - Chyba nie próbujesz na mnie tych babskich sztuczek, prawda?próbowałem użyć sarkazmu, ale chciałem pieprzonego cudu. Tak, Jared. Dziękuję za twoje przeprosiny i ci wybaczam. Zapomnijmy o tamtym. Tego naprawdę chciałem.

Ale ukryła twarz w swoim segregatorze i zignorowała mnie. Albo próbowała wyglądać, jakby mnie ignorowała. Moje palce wręcz nuciły i zacisnąłem je w pięści, aby spróbować usunąć ochotę dotknięcia jej. Patrzyła na swoje kartki, ale wiedziałem, że niczego nie czytała. Czuła mnie tak samo, jak ja czułem ją. Wreszcie westchnęła, rezygnując z tej farsy i spojrzała na mnie jak moja matka, gdy miała dosyć. - Jared, doceniam wysiłek jaki w to wkładasz, ale jest niepotrzebny. Przeciwnie do tego, co twierdzi twoje rozdmuchane ego, to świetnie dałam sobie radę bez ciebie przez te trzy lata. Pracuję lepiej w pojedynkę i nie będę wdzięczna za twoją pomoc ani dzisiaj ani innego dnia. Nie jesteśmy przyjaciółmi. Puls walił mi w szyi i przełknąłem ślinę. Miała się dobrze beze mnie? A ja nie oddychałem ani jednego dnia nie myśląc o niej. Spojrzała na mnie ze zrezygnowaną miną i płaskim wyrazem oczu. Zastanawiałem się, czy wierzyła w to, co powiedziała. Zastanawiałem się, czy była to prawda. Odwróciła się ode mnie do stołu roboczego, zajmując się sobą dopóki nie zepchnęła zlewki na podłogę i rozsypała się zawartość jej segregatora. Stanąłem za nią i obydwoje pochyliliśmy się, aby pozbierać kartki. Była zdenerwowana? Tate zazwyczaj nie była niezdarna. Zbierając papiery, zmarszczyłem razem brwi, gdy spojrzałem na internetowe wydruki samochodów na sprzedaż. - Szukasz samochodu?- zapytałem. Selekcja zawierała Mustanga, Chargera i 300M oraz G8. - Tak - warknęła.- Szukam sobie prezentu urodzinowego. Urodziny. Niemal powiedziałem to na głos. Myślę, że teraz już widziałem co powiedzieć jej ojcu. Z pewnością chciała samochód. Jej urodziny miały miejsce za niecały tydzień. Zastanawiałem się, czy ufał mi na tyle, abym zabrał ją na zakup, zamiast kazać jej czekać. A ona zaufałaby mi? - Jared?- wyciągnęła rękę po swoje kartki. Zamrugałem, wyrywając się z zamyślenia. - Zapomniałem, że zbliżają się twoje urodziny - skłamałem.- Twój tata wie, że szukać samochodu, który chciałabyś niebawem kupić?- zapytałem, gdy stanąłem obok niej przy stole. - Twoja mama wie, że dostarczasz alkohol nieletnim i nie sypiasz w weekendy w domu?- odparła, odbijając gówno prosto do mnie. - Lepszym pytaniem byłoby, czy to obchodzi moją mamę - nie mogłem

ukryć pogardy w swoim tonie, gdy zacząłem pomagać jej opróżniać koszyk. Jeszcze zanim poznałem Tate, to moja relacja z moją matką była zepsuta. Włóczyłem się pozostawiony samemu sobie, albo z moją matką, gdy jeden z jej dupków kumpli od picia okazał się zbyt szorstki. Nie żeby moje ataki były skuteczne w tamtym wieku, ale próbowałem. W swoim monologu, Tate przypomniała mi jak mnie uzdrowiła, kiedy myślała, że to ja ją wyleczyłem. Obydwoje walczyliśmy o szczęście. Walczyliśmy o to, aby być po prostu dzieciakami, kiedy się poznaliśmy. Te cztery lata, jakie razem spędziliśmy, były najlepszym okresem w moim życiu. Przechyliłem głowę na bok, gdy usłyszałem jak szkło rozbija się na podłodze. Co do... ? Tate obróciła się, pewnie próbując złapać zlewkę i pochyliła się nad stołem, patrząc w dół na swój bałagan. Co do cholery się z nią dzieje? Patrzyła na zniszczenie, niemal wyglądając jakby cierpiała, gdy jej pierś unosiła się i opadała w mocnych, głębokich oddechach. Tate nie była osobą, którą nazwałbym „opanowaną”, ale od swojego powrotu poradziła sobie z Madociem i ze mną. Aż do teraz. - Sprawiam, że się denerwujesz - powiedziałem z alem, patrząc na rozbite szkło na podłodze. - Po prostu idź - usłyszałem jej zasmucony szept i wzdrygnąłem się. Spoglądając na nią, zobaczyłem w jej oczach zawstydzenie i frustrację. Nie chciała mnie tutaj. Nie wiedziałem, czy to dlatego, że mnie nienawidziła i chciała abym poszedł, czy tylko dlatego, że nie była pewna czego chciała. Wreszcie dostrzegłem, jak przeze mnie była pokręcona. Bawiłem się z nią, nawet jeśli nie chciałem. Myślałem, że nienawidzę jej, więc ją odpychałem. Teraz chciałem jej, więc przyciągałem ją z powrotem. Raz po raz chodziło tu o mnie i nigdy o nią. - Spójrz na mnie - dotknąłem dłonią jej policzka i szokujące ciepło przesunęło się w górę mojej ręki.- Przepraszam. Nigdy nie powinienem był cię traktować w taki sposób. Spojrzała mi w oczy i miałem nadzieję, że mi uwierzyła. Jej oddech stał się płytki i zaczęła czegoś szukać w moich oczach. Albo czekała na coś. Położyłem drugą dłoń na jej policzku, nie odrywając wzroku od jej oczu. Niechętnie przyglądała się, jak się przysunąłem, ale też się nie opierała. Przysunąłem wargi bliżej, nie odwracając wzroku od jej i czekałem, aż mnie odepchnie. Gdy minęły sekundy, to wreszcie pochwyciłem w pocałunki jej usta, zanim miała czas na ponowne przemyślenie. O tak.

Trzymałem ją w swoich dłoniach, degustowałem się jej słodyczą, jej pełnymi wargami i nie mogłem się nacieszyć. Tate. Moja Tate. Moja najlepsza przyjaciółka i najgorszy wróg. Dziewczyna, która przewróciła mój świat do góry nogami przed swoje ogrodniczki i czerwoną czapkę z daszkiem. Była jedyną osobą, o której miałem dobre wspomnienia. Przez chwilę jej dłonie wahały się, ale potem objęły mnie za szyję i poczułem, jak do mnie przylega. Cholera, jej miękkie ciało otarło się o moje i najcichszych jęk wydobył się z jej ust, gdy mocniej zacisnąłem dłonie w jej włosach. Byłem bliski zatracenia się. Miała moc. Zawsze miała i zawsze będzie mieć. Poruszyła biodrami przy moich i przesunąłem dłonie w dół jej boków i wokół jej okrągłego, idealnego tyłeczka. Chwytając go w dłonie, przyciągnąłem ją do siebie. Moja. Pieprzona wilgoć, ciepło jej ust i krągłości jej piersi przy moim torsie, sprawiły, że mój kutas był obolały od rozkoszy. Chciałem zepchnąć te całe gówno na podłogę i wziąć ją na stole. Zastanawiałem się, czy wciąż była dziewicą i po mojej szyi zaczęły spływać strużki potu na samą myśl, że ktoś inny całował ją w ten sposób. - Pragnąłem cię od tak dawna - szepnąłem przy jej ustach.- Za każdym razem, gdy widziałem cię w domu obok... to doprowadzało mnie to do szaleństwa. Szerzej otworzyła oczy i zanurkowałem po więcej. Tak, nie zamierzaliśmy stąd wychodzić przez jakiś czas.

Rozdział 26

Nie zamierzałem się po raz pierwszy kochać z Tate na stole laboratoryjnym - nie żeby mi na to pozwoliła - ale również nie zamierzałem jej jeszcze puścić. Niestety, miała co do tego inny pomysł. - Nie... - oderwała ode mnie usta i się odsunęła. Co? Nie. Otworzyłem oczy, oddychając ciężko i poczułem się nagle bardzo pusto. Przyglądałem się każdemu skrawkowi jej twarzy, zastanawiając się dlaczego do cholery mnie powstrzymała. Jej wargi uformowały się pod moimi, zdecydowanie odwzajemniając pocałunki. Chciała tego. Ale nie teraz. Zmrużyła ze złością swoje niebieskie oczy i wyglądała tak, jakby miała na sobie niewidzialną zbroję. Jej ciało tego chciało, ale nie ona. Ona nie. Więc się cofnąłem. - Więc nie będę - odpowiedziałem chłodno. Spojrzała na mnie, jakby była oddalona ode mnie o miliony kilometrów. - Do czego zmierzasz? - Chcę, żebyśmy zostali przyjaciółmi - zaśmiałem się gorzko. - Dlaczego teraz? Jezu. - Dlaczego tak wiele pytań?- odparłem.

- Chyba nie sądziłeś, że będzie to takie proste, prawda? - Owszem - skłamałem.- Miałem nadzieję, że będziemy mogli ruszyć do przodu nie oglądając się za siebie - wiedziałem, że nie mogłem oczekiwać aż tak wiele, ale miałem nadzieję, że Tate zobaczy to w lepszym świetle. Że pomimo całej złości i spowodowanego zniszczenia, z całą tą odległością i niezrozumieniem, to wciąż do siebie pasowaliśmy. - Nie możemy - odpaliła.- Przechodzisz od zastraszania mnie jednego dnia, do całowania mnie drugiego. Ja nie przestawiam się tak szybko. Ja? - Całowania ciebie? Odwzajemniłaś pocałunek... oba razy - wytknąłem.A teraz idziesz na tańce z Madociem. To chyba ja nie nadążam. Zamrugała i zawahała się na moment. - Nie muszę się tobie tłumaczyć - odparła żałośnie. - Nie powinnaś iść. - Ale chcę. I mnie zaprosił - wróciła do swojego zajęcia, sygnalizując koniec dyskusji. Nie ma kurwa mowy. Paliły mnie ręce. Chciałem ją z powrotem w nie wciągnąć. Stając za nią, wciągnąłem jej zapach. Czubek jej głowy sięgał mi do brody, a jej cały tułów - włącznie z ramionami - pasował do szerokości mojej klatki piersiowej. Pasowała. - To o nim myślisz, Tate?- zaciągnąłem się zapachem jej włosów i oparłem dłonie na stole po obu jej stronach, blokując jej drogę ucieczki.Pragniesz jego? Czy to o mnie śnisz? Jej dłonie zwolniły czynności, jakie wykonywały i wziąłem to za dobry znak, więc kontynuowałem. - Powiedziałem, że gdy cię dotknę, to będziesz tego chciała. Pamiętasz?- zapytałem gładko, próbując dotknąć ją swoimi słowami. Urwała na moment i odwróciła się, aby na mnie spojrzeć. - Nie sądzę, by to była jakaś tajemnica, że lubię, gdy mnie dotykasz. Gdy będziesz gotowy powiedzieć mi to, co ukrywasz, to może znowu ci zaufam. Do tego czasu... - i znowu się odwróciła, przerywając więź. Wpatrzyłem się w jej plecy, próbując znaleźć inną drogę do środka. Chciała wiedzieć o tym gównie. Zrozumiałem. Ale to się nie wydarzy. Nie uzewnętrzniałem się ze swoimi problemami. I nie zamierzałem wprowadzić mojego ojca do naszego świata. Odsuwając się, poczułem jakbym połknął kamień. Tate nie zamierzała odpuścić. Nie było mowy, nie było jak. - Jared? Jesteś tutaj? Zamrugałem i odwróciłem wzrok do drzwi, gdzie stała Piper w swoim czarno pomarańczowym stroju cheerleaderki.

Cholera. - Czy czasami nie miałeś mnie dzisiaj podwieźć do domu?- odstawiała pokazówkę, poprawiając swoje długie, ciemne włosy i spódniczkę. Nie widziałem twarzy Tate, ale wiedziałem, że była zirytowana. Nieco zbyt mocno skupiała się na swoich materiałach i dokumentach, próbując wyglądać na zajętą. - Jestem dzisiaj motocyklem, Piper - co było prawdą. Piper nigdy nie prosiła o podwiezienie, nie żebym zamierzał ją podwieźć. - Dam sobie radę - odpaliła.- Chodźmy. I tak nie wydaje się, byś był zajęty. Tate nie patrzyła na mnie, czy na nas i poczułem taką pustkę w środku jak wtedy, gdy widziałem jak jakiś facet skrada jej pierwszy pocałunek. Ale wciąż nie chciałem wyjść. Bardziej wolałem aby Tate nakarmiła mnie swoimi kolcami, niż aby Piper napchała mnie swoją słodyczą. Ale Tate skończyła. Nie zamierzała wybawić mnie z opresji. Przynajmniej nie dzisiaj. W takim razie w porządku. Westchnąłem i wyprostowałem się. - Taa, nie jestem zajęty - podszedłem do drzwi, czując coraz większe zimno, gdy oddalałem się od Tate. - Tak więc, Terrance?- pisnęła Piper. O Jezu. Mówiła do Tate. - To chyba ty podbiłaś oko swojej randce na bal, prawda? Ledwo co widzi. Powinnaś przestać bić chłopców, bo inaczej ludzie zaczną myśleć, że jesteś lesbą. Pieprzone złośliwe dziewczyny. - To nie ona podbiła oko Madocowi - wtrąciłem się.- Ja to zrobiłem. Nie obchodziło mnie, czy Tate wiedziała, że byłem zazdrosny. Na pewno wiedziała, że teraz jej chciałem. - Dlaczego?- zapytała Piper. Zignorowałem jej pytanie i wyszedłem. Nigdy się nie tłumaczyłem.

Rozdział 27

Dzięki za prezent. Napisałem do taty Tate. Ogromny zestaw narzędzi jaki mi dał był używany, ale taki nowy z pewnością kosztowałby jakieś 15 tysięcy dolarów. Chociaż, że nie były w idealnym stanie, to i tak sporo kosztowały. Kiedy dzisiaj przyszły, to niemal kazałem kolesiowi wziąć je z powrotem. Ale pan Brandt mnie znał. Wiedział jak bardzo chciałem dostać profesjonalny zestaw jak ten, więc go przyjąłem. Po raz pierwszy od długiego czasu uśmiechnąłem się na widok prezentu. Proszę bardzo. Przykro mi, że dotarł tak późno. Masz coś o Tate? zapytał. Pierwsze o czym pomyślałem, to czarna, koronkowa bielizna jaką znalazłem w jej pokoju i mój kutas natychmiast podskoczył do akcji, kiedy wyobraziłem sobie jak w niej wyglądała, zakładając ją dla mnie. Pospiesznie odpisałem Samochód i rzuciłem telefon na ławkę w garażu, nie czekając na odpowiedź. Było mi nieco dziwnie pisać z ojcem dziewczyny, przez którą obecnie mi stanął. - Sam, pojedziesz zatankować samochód, podczas gdy ja wezmę prysznic, dobra?- zapytałem mojego kumpla, podczas gdy skończyłem dopieszczać Bossa. Była piątkowa noc i za godzinę miałem wyścig. Nie mogłem się doczekać, aby znaleźć się na torze. Aż podkręcało mi nerwy.

Nie uprawiałem seksu od ponad miesiąca i jedyna dziewczyna jakiej pragnąłem, nawet mi tego nie dała. A co najgorsze? Ostatnio miałem więcej pieprzonych wzwodów niż przez całe swoje życie. Rozpaczliwie musiałem nieco rozpracować tej energii i chociaż brzmiało to dziecinnie, to miałem nadzieję, że jakiś pieprzony dupek przyjebie mi dzisiaj w twarz. Chciałem być zakrwawiony i głuchy. - W porządku - Sam wziął kluczyki.- Wrócę za dwadzieścia minut. Wycofał samochód z garażu, podczas gdy ja poszedłem na górę, aby wziąć prysznic. Tate była w domu. Kilka godzin temu widziałem, jak przyjechała do domu i pomyślałem o tym, aby poprosić ją, aby pojechała ze mną, ale szybko odtrąciłem ten pomysł. Tylko naciskałaby ze swoimi pytaniami, na które nie chciałem odpowiadać, co mnie dręczyło. - Jezu Chryste - warknąłem, gdy zimna woda uderzyła w moje ciało niczym ogień. Włoski na moich rękach i nogach stanęły na końcach i dreszcze wybuchły wzdłuż mojej skóry. Tatum Pieprzona Brandt. Owijając czarny ręcznik wokół bioder, chwyciłem kolejny i poszedłem do mojego pokoju, susząc włosy. Zapaliłem lampkę i podszedłem do okna, spoglądając przez drzewo ku jej sypialni. Miała zapalone światło, ale nie było jej nigdzie w zasięgu wzroku. Rozejrzałem się po przednim i tylnym podwórku, aby upewnić się, że wszystko wyglądało bezpiecznie. Naprawdę nie mogłem znieść myśli, że była zupełnie sama. Podczas gdy korciło mnie, aby dzisiaj znaleźć się na Pętli, to chciałem mieć ją tam, gdzie mogłem ją zobaczyć. Powinienem ją zaprosić, by ze mną pojechała. Spodobałoby się jej. Chociaż Tate trzymała mnie na dystansie, to uwielbiała wyścigi. Wiedziałem o tym. Kiedy byliśmy dziećmi, to rozmawialiśmy o ściganiu się tam, gdy będziemy mieć swoje własne samochody. I gdybym spędził z nią czas - pokazał jej, że mogła mi zaufać - to może by odpuściła. Może by zapomniała o przeszłości. - Jared? Przeszył mnie cichy, niski głos i odwróciłem się z sercem walącym w piersi. Co do cholery? - Tate?- jej widok stojącej w zacienionym kącie mojego pokoju sprawił, że byłem zaskoczony, zdezorientowany i podekscytowany w tym samym czasie.

Była tu? W moim pokoju? Stała tam, ze spuszczoną brodą i oczami, które się po mnie przesuwały. Nie drgnęła, jakby czekała. Wyglądała tak, jakby była przyłapana na czymś, czego nie powinna była robić. - Co do cholery robisz w moim pokoju?- zapytałem spokojnie, bardziej zdezorientowany niż zły. Nasza ostatnia rozmowa pozostawiła mnie bez wątpliwości, że to nie ona będzie mnie uwodzić, więc o co do cholery jej chodziło? Cicho ruszyła do przodu, zbliżając się do mnie. - Cóż, przemyślałam to co powiedziałeś o próbie bycia przyjaciółmi i chciałam zacząć od życzenia ci wszystkiego najlepszego. Co? - Więc włamałaś się do mojego pokoju, by życzyć mi wszystkiego najlepszego tydzień po moich urodzinach?- uncja rozkoszy rozprzestrzeniła się w mojej piersi, że pamiętała, ale kłamała. Nie dlatego tutaj była. - Weszłam po drzewie, tak jak to kiedyś robiliśmy - podpowiedziała. - A twoje urodziny są jutro. Też mogę się wspiąć do twojego pokoju?spytałem sarkastycznie.- Co tak naprawdę tutaj robisz?- spojrzałem na nią twardo i podszedłem do niej tak blisko, że w moim brzuchu zapłonął żywy ogień. Cholera. Potrzebowałem kolejnego prysznica. Miałem taki sam efekt na jej ciało? - Ja... um... - wyjąkała i musiałem powstrzymać uśmiech. Chciała grać w gierki? Nawet nie miała pojęcia w co się pakowała. Z trudem spojrzała mi w oczy. Nie mogła długo patrzeć gdzie indziej, ale też nie mogła wytrzymać mojego spojrzenia. Wreszcie wciągnęła głęboki oddech i uśmiechnęła się nerwowo, odgarniając nieco włosów za ucho. - Tak właściwie, to mam coś dla ciebie - pochyliła się ku mojej twarzy.Rozważ to także jako twój prezent dla mnie - szepnęła. Co do... ? Jej usta rozpłynęły się przy moich niczym ciepły cukier. Jezu Chryste. Co ona wyprawiała? Jej ciasne ciałko przycisnęło się do mojego i zamknąłem drzwi, czując jak mrowienie rozprzestrzenia się po moich rękach. Chęć, aby zatopić palce w jej każdej krągłości jej skóry była niekontrolowana. Jej usta droczyły się ze mną i zachwycały mnie. Przysunęła do mnie biodra w powolnych, drobnych rurach i jej język musnął moją górna wargę, bawiąc się ze mną. Byłbym w niezłych tarapatach i cierpieniu, jeżeli by przestała. Objęła mnie za szyję i uniosłem brwi. Jasna cholera. Nie kończyła tego. Brnęła do przodu.

Dzięki Bogu. Owijając ramiona wokół jej pleców, przejąłem kontrolę i zatopiłem się w jej ustach, jakbym już nigdy nie miał dostać tej szansy. Zapomniałem o wszystkim. Dlaczego tutaj była. Dlaczego to właśnie ona zainicjowała to gówno. Co zamierzała zrobić, gdybyśmy dotarli do punktu, z którego nie było już odwrotu. Kogo kurwa to obchodziło? - Jezu, Tate - wydyszałem, czując zawroty głowy, kiedy pochyliła głowę ku mojej szyi. Rozkosz z jej ust, języka i zębów była jak spełnione marzenie. To była Tate, ale także to nie była ona. Była dzika, całowała i gryzła mnie jak podczas nocy na kuchennym blacie. Czułem sposób w jaki kręciła biodrami przy moich, przyciskając się do mnie. Była wszędzie i nie mogłem sobie nawet przypomnieć swojego własnego imienia. Napiąłem się na chwilę, kiedy jej palce musnęły blizny na moich plecach. Wiedziała, że tam były, ale miałem nadzieję, że ich nie zauważyła. Byłem gotów powalić samego diabła, jeśliby przestała i zaczęła zadawać więcej tych pieprzonych pytań. Jej wargi były gorące a słodycz jej oddechu oszałamiała mnie. Niemal warczałem za każdym razem, kiedy jej język wysuwał się aby posmakować moją skórę, gdy całowała moją szyję. Szepcząc mi do ucha, sprawiała, że moje ciało wrzeszczało: „Zabierz ją do łóżka!” - Nie przerywam - kusiła. O tak. Podnosząc ją, zaniosłem ją do łóżka, gdy owinęła wokół mnie nogi. Było to wspaniałe uczucie. Gdy Tate mnie tak trzymała. Pragnęła mnie. Nie wiedziałem, dlaczego tak naprawdę tu była i zastanawiałem się z tak nagłej przemiany jej uczuć, ale nie udawała tego. A ja nie zamierzałem tego spieprzyć. Położyłem ją i uniosłem się nad nią, napawając się widokiem Tate pod sobą. Powoli zsunąłem jej top ze stanika, ciesząc się uczuciem jej w moich dłoniach. Jej brzuch był gładki i napięty, krągłości po bokach wyglądały na miękkie, ale i mocne. Miałem nadzieję, że Tate jeszcze wiele razy pokaże mi to ciało. - Jesteś taka piękna - przez chwilę patrzyłem jej w oczy, zanim pochyliłem głowę do jej brzucha i posmakowałem jej gorącą skórę. Jej wargi zawsze smakowały słodko, jak owoc. Z drugiej strony jej ciało miało dziki i surowy smak i wyobraziłem sobie padający deszcz na jej nagich piersiach, podczas gdy kochałbym się z nią na masce swojego samochodu. - Jared - jęknęła, a jej ciało wygięło się ku moim ustom. Jeszcze nie.

Całowałem i lekko gryzłem jej skórę podczas swojej wędrówki do jej dżinsów. Mój mózg był przeciążony. Chciałem to przyspieszyć, ponieważ swędzenie w mojej głowie podpowiadało mi, że byliśmy na pożyczonym czasie. Logiczna Tate - normalna Tate - w każdej chwili mogłaby mnie zatrzymać. Ale mimo to niczego nie ponaglałem. Używając koniuszka swojego języka, pożerałem jej gorącą skórę, zanim brałem jej kawałki między zęby. Miała zamknięte oczy i wiła się na tyle, aby doprowadzić mnie do szaleństwa. Nie sądzę, aby zauważyła jak ściągnąłem jej dżinsy, albo majtki z jej nóg. Jezu. Serce waliło mi w gardle i ścisnął mi się żołądek, jakbym był na roller coasterze. Tate była piękna. Wszędzie. Z całym tym czasem, jaki spędziliśmy razem w naszej przeszłości - i przy fakcie, że jej okno było naprzeciwko mojego - już wcześniej widziałem ją skąpo ubraną, ale to było coś nowego. Nie czekałem. Zanurkowałem w dół jej ciała i rozsypałem pocałunki wzdłuż jej brzucha, po jej kościach biodrowych i udach. - Jared - poprosiła, gdy jej schrypnięty głos przełamał się przez westchnięcia. Spojrzałem na nią, gdy tak patrzyła na mój dół, gdzie mój kutas był gotowy do eksplozji. Zaraz to przerwie. Ale nie zrobiła tego. Zatrzymała się tylko na chwile, zanim ściągnęła przez głowę swoją bluzkę, kończąc robotę z rozbieraniem. Cholera. Z ulgą zamknąłem oczy. Nie czekając, zszarpnąłem ramiączka jej stanika z jej ramion i spojrzałem z podziwem na jej niesamowite ciało - ciało Tate - które leżało nagie i otwarte dla mnie. Nie mogłem uwierzyć w fakt, że tutaj była. Nago w moim łóżku. Już jako dziecko ją kochałem, ale cholera, nie byliśmy już dziećmi. Całując drogę w dół jej brzucha, jej biodra i jej uda, zanurkowałem tam, gdzie od tygodni chciałem poznać smak. Cholera, dłużej niż tygodnie. Koniuszkiem języka powoli polizałem słodką długość miękkiego, mokrego ciepła między jej udami. Jasna cholera. Westchnęła i lekko się szarpnęła. - Och! Spojrzałem w górę ze spokojem i rozbawieniem, aby zobaczyć jej zaskoczoną minę.

I już wiedziałem. Nikt wcześniej jej tak nie dotknął. - Co ty robisz?- zapytała ze zmieszaniem. Niemal się roześmiałem. Radość rozprzestrzeniła się w dreszczach po moich policzkach i z trudem zachowałem poważną minę. - Jesteś dziewicą - stwierdziłem, niemal do siebie. Niczego nie powiedziała, wyglądała tylko na nieco zdenerwowaną, ale i podekscytowaną, gdy znowu pochyliłem głowę i wróciłem do całowania jej wewnętrznego uda. - Nawet nie masz pojęcia jak mnie to cieszy - wymruczałem i przesunąłem wargi prosto na nią. Na dziki smak jej środka. Na słodki zapach jej ciepła. Na jej gładkość na moich wargach i języku. Wszystko to sprawiało, że byłem wygłodniały czegoś więcej. Każde kręcenie i każdy pisk jaki z siebie wypuściła, był spowodowany tym, co z nią robiłem. To właśnie przy mnie dochodziła. Possałem twarde zgrubienie jej łechtaczki, biorąc je delikatnie między zęby i wypuszczając je tylko po to, by pochwycić je i znowu mocno possać. Jedną ręką chwyciłem ją za biodra, a drugą uniosłem jej nogę. Ssałem długo i powoli, w kółko biorąc jej skórę, przeciągając to powoli, aż zadyszała w rozkoszy. Wróciłem na dół, smakując ją i mocno ssąc. Gdy wiedziałem, że była wystarczająco gorąca, że nie było mowy, aby kazała mi przestać, to ją polizałem. Gorąca i wilgotna. Nieco wsunąłem język do jej środka i musnąłem nim długość jej łechtaczki. W kółko. Do środka i w górę. Samym koniuszkiem języka. Do środka i w górę. Do środka i w górę. A potem zakręciłem językiem po jej wzgórku z wilgocią jej ciała i ciepłem swoich ust. Mój fiut był naładowany i cholernie twardy. Nie mogłem myśleć o niczym innym, jak o potrzebie wejścia w nią. Ale nie zrobiłem tego. Cieszyłem się tą chwilą bardziej, niż chciałem przyznać. Była w moich rękach, w moich ustach i chciałem aby wiedziała, że teraz nie myślałem o sobie. Chciałem, aby wiedziała, że miała mnie na moich pieprzonych kolanach. Spoglądając w górę, rozkoszowałem się widokiem jej dyszącej, ze zmarszczonymi brwiami. Miała wilgotne wargi i wyglądała tak, jakby cierpiała w najlepszym rodzaju bólu. Jej sutki były twarde i wyciągnąłem dłoń, aby ścisnąć jej pierś. Twardość uzupełniła miękkość jej skóry i była kolejna rzecz, jaką chciałem, aby znalazła się w moich ustach. - Jezu Chryste - szepnąłem przy jej płci.- Gdybyś mogła się tylko zobaczyć z mojego miejsca. Cholernie piękna.

Zacząłem ją pieścić mocniej, ssąc, liżąc i wsuwając w nią swój język. Podskoczyła na łóżku, prosząc o więcej i - kurwa - moje ciało było obolałe od braku orgazmu. Niemal doszedłem w tym momencie. Jej ciało poruszało się tak, jakbyśmy się pieprzyli, a jej biodra były jak małe fale oceanu przy moich ustach. Jej pierś nagle znieruchomiała, jakby nie wciągała powietrza. Przez kilka sekund była kompletnie cicho i wtedy wyjęczała moje imię, gdy jej piersi znowu zaczęły się unosić i opadać w ciężkich, płytkich oddechach. Dochodziła. Podniecenie rozeszło się po mnie jak wichura i naprawdę miałem nadzieję, że wiedziała, że jeszcze nie skończyliśmy. - Cholera, Tate - przesunąłem dłonią w górę i w dół jej ciała, od jej piersi do biodra. - Twoje piękno jest niczym w porównaniu do tego jak wyglądasz, gdy dochodzisz. - To było... - urwała, przez co miałem nadzieję, że czuła się tak uroczo zatracona jak ja. Przycisnąłem do niej moją dolną część ciała, patrząc jej w oczy. - Pragnę cię od tak dawna. Uniosła się nieco nad łóżkiem i zmiażdżyła moje wargi w pocałunku, obejmując mnie za szyję. Sięgając do szuflady stolika nocnego, aby wyciągnąć prezerwatywę, której kurwa nie chciałem z nią użyć, natychmiast się zatrzymałem i poczułem, jak błyskawica rozchodzi się między moimi nogami i wokół ud. Opuściłem rękę z powrotem na łóżko, ponieważ w szoku niemal na nią się zawaliłem. Jasna cholera! Tate chwyciła mnie i powoli poruszała dłonią w góre i w dół mojego fiuta. Jezu. Zacisnąłem oczy. Nie było dobrze. Tate zasługiwała na powolny akt. Zasługiwała na słodycz. Ale wiedziałem, że była na to taka sama szansa jak na to, abym poszedł do West Point tak jak chciał jej ojciec. Nie dostanie powolności i słodyczy. Zamierzałem ją zerżnąć jak szaleniec. Po tym jak całkowicie ściągnąłem jej stanik, popchnąłem ją na łóżko i zająłem się tymi pełnymi piersiami, biorąc jedną w usta i kołysząc biodrami przy niej, aż gdy oboje byliśmy aż za gotowi. - Jared, jesteś już gotowy? Co? Pukanie do drzwi i męski głos jaki usłyszałem, sprawił, że oboje spojrzeliśmy za mnie. Sam.

Pot sączył się mi z porów i ostry ból osiadł wewnątrz mojego penisa. Kurwa. Nie. To się nie działo. - Zabiję go - warknąłem i krzyknąłem do drzwi.- Idź na dół! - Już jesteśmy spóźnieni, stary - nacisnął.- Samochód jest zatankowany. Chodźmy! Jak do diabła zapomniałem, że miał wrócić? Powinienem zakluczyć frontowe drzwi. Kurwa! - Powiedziałem, żebyś poczekał na dole, Sam! - W porządku!- jego cień pod drzwiami zniknął. Jezu Chryste, moje serce waliło jak popierdolone i byłem cholernie wkurzony. Tate przycisnęła ręce do swoich piersi, a jej spojrzenie było zawstydzone i czujne. Zszedłem z łózka i uniosłem obie ręce, aby ją powstrzymać. - Nie, nie ubieraj się - nakazałem.- Pójdę się go pozbyć i to dokończymy. - Ścigasz się dzisiaj?- spytała cicho, siadając. Założyłem jakieś dżinsy. - Już nie. Pieprzyć wyścig. Nie miałem pieniędzy, aby jutro zapłacić mojemu ojcu, ale teraz czułem się tak, jakby nic nie mogło mnie rozpieprzyć ani powalić. Nic, oprócz jej zniknięcia. - Jared, idź. Nic nie szkodzi - szepnęła, zachowując się inaczej niż sprzed kilku chwil, gdy wstała i założyła swoje ubrania. Chciałem wiedzieć, co działo się w jej głowie, ale wyglądało na to, że znowu myślała. Jednak nie dałem jej szansy, aby to zrujnowała. Podnosząc ją, posadziłem ją na swojej komodzie, gdzie mogliśmy być oko w oko. - Wyścigi nie są ważne, Tate - warknąłem cicho, pochylając się do jej ust.- Wolę być dzisiaj z tobą, niż gdzieś indziej. Jej oczy, nieco szczęśliwie i trochę niezdecydowane, przesunęły się na bok, zanim spojrzały w moje. - W takim razie zabierz mnie ze sobą - zasugerowała z lekkim uśmiechem. - Mam cię zabrać ze sobą?- zacząłem o tym myśleć. Mógłbym zarobić pieniądze, których potrzebowałem i po tym wróciłaby ze mną do domu.- W porządku, skocz po coś cieplejszego i przyjdę po ciebie, gdy będziesz gotowa - poklepałem ją po udzie i ruszyłem do swoich drzwi.- A po wyścigu... odwróciłem się, aby na nią spojrzeć.- ... wrócimy tu i dokończymy to. Nie była to prośba. Jej oczy błyszczały i wypełniły się ciepłem, gdy próbowała ukryć uśmiech. Wysłałem przed nami Sama na tor i wskoczyłem pod kolejny prysznic, zanim poszedłem odebrać Tate. Pod kolejny zimny.

Rozdział 28

- Dobrze tu wyglądasz - mój głos uniósł się nad Heaven Nor Hell Volbeat, gdy spojrzałem na Tate, która siedziała w fotelu pasażera. Była przy mnie, w moim samochodzie. Czułem się dobrze. - Wyglądam lepiej w twoim fotelu - odparła i zalało mnie wspomnienie, jak ścigała się moim samochodem. Taa, nie mogłem się kłócić na ten temat. I również nie zapomniałem jak smakowała pół godziny temu. Nie mogłem się doczekać, aby wrócić do mojego domu, ale wtedy zobaczyłem wszystkie światła przed sobą, samochody i widzów i momentalnie chciałem zawrócić do domu. Była tam każda pieprzona osoba z miasta, aby popatrzeć. Przygryzłem wnętrze ust, martwiąc się o to na kogo wpadniemy i czego Tate będzie oczekiwać. Zawsze sam pokazywałem się na wyścigach. Zawsze będziesz sam, bo wiesz, że tak jest lepiej. Dziewczyny lubiły publiczne okazywanie czułości. Trzymanie się za ręce, przytulanie, a to wszystko było tandetnym gównem, jakiego nie robiłem i podczas gdy chętnie wszedłbym na prywatne terytorium, to nie lubiłem sprawiać wrażenia, że zależało mi na czymś takim przed ludźmi. Było pełno samochodów i wszystkie oczy były skierowane na nas, gdy wjechaliśmy na Pętle i wszyscy zdawali się rozstępować w samochodzie między mną i Tate. Piosenka Volbeat skończyła się i nadeszła kolejna, gdy mój Boss wtoczył się na tor i westchnąłem, gdy zdecydowałem zrobić to, co zawsze robiłem.

Czyli nic. Tate i ja wciąż staliśmy pod znakiem zapytania i miałem nadzieję, że później to wyjaśnimy, ale teraz... wszystko pozostawało proste. Po tym jak zatrzymałem samochód, Tate odpięła swój pas i sięgnęła do klamki. - Hej - chwyciłem ją za rękę i odwróciła się, aby na mnie spojrzeć.Lubię tutaj zachowywać spokój. Jeżeli nie będę zachowywać się zbyt przyjaźnie, to nie ma to nic wspólnego z tobą, jasne? Na ułamek sekundy opuściła wzrok i od razu chciałem cofnąć te słowa. Spojrzała na mnie i wzruszyła ramionami. - Nie musisz trzymać mnie za rękę. Znowu to zrobiłem. Odepchnąłem ją. Skrzywdziłem ją. I teraz powstała jej ściana, tak jak to było przez ostatnie trzy lata. Kurwa. Ze swym ojcem musiałem być ostrożny. Musiałem być samodzielny, silny. Było mi zbyt ciężko po tym okropnym lecie, abym zachowywał się tak z ludźmi, którym nie ufałem, a inaczej, z którymi byłem blisko, więc z zasady trzymałem wszystkich na dystans. A po jakimś czasie nie miałem cholernego pojęcia jak miałbym zachowywać się inaczej. Przyglądałem się jak wysiada z samochodu, odwraca się plecami i zachowuje w środku cokolwiek co chciała powiedzieć. Byliśmy bardziej podobni, niż myślała. Ściszając radio, wyskoczyłem z samochodu i ruszyłem na jego przód, aby porozmawiać z moim przeciwnikiem, Branem Davidsonem i Zackiem. Tate odeszła i rozejrzałem się po tłumie, aby zobaczyć, gdzie stała. Suka. Bez stał na uboczu i poszła prosto do niego. Coś gorzkiego zawirowało w moim brzuchu i nawet nie poczułem chłodu nocnego powietrza. Wkurwiony pokręciłem głową i odwróciłem się do dwóch mężczyzn, którzy do mnie mówili. - Szanse są po mojej stronie, stary - Bran dokuczał i walnął kostkami w moje ramię. Starałem się, aby mój nastrój nie przerzucił się na mój ton. Bran był dobrym facetem i byliśmy kumplami. - Taa, świetnie - mruknąłem.- To oznacza, że za moje zwycięstwo dużo mi zapłacą. - Mam Camaro - zaznaczył, jakbym był zbyt głupi, abym zauważył czym jeździł. – Prawie trzydziestoletnie Camaro - sprecyzowałem, zerkając na Tate i Bena. Nie zbliżyli się do siebie fizycznie. Nawet nie stali do siebie

twarzą w twarz. Ale uśmiechała się. Rozśmieszał ją i zmrużyłem oczy na niej, jakby potrzebowała wielkiego, grubego przypomnienia czyje usta były na niej mniej niż godzinę temu. Tate i ja mieliśmy na sobie czarne bluzy z kapturem, ale podczas gdy ona trzymała dłonie w przednich kieszeniach, aby zachować ciepło, to moje były spocone i gotowe kogoś rozwalić. Uspokój się. Może przesadzałem. Może po prostu rozmawiali, a może nie. Co mnie to kurwa obchodzi? Nie zamierzałem zadręczać się tym, co działo się lub nie w jej głowie. Do diabła z tym. - Zejdźcie z toru!- krzyknął Zack i skierowałem się do samochodu bez patrzenia na kogokolwiek. Włączając w iPodzie I Stand Alone Godsmack - poetycko, pomyślałem odpaliłem silnik i pozwoliłem, aby hałas każdego wokół mnie zatopił ból w mojej piersi. Odchylając głowę, zamknąłem oczy i pozwoliłem aby muzyka zapanowała nad moim umysłem. Słowa sprawiały, że znowu poczułem się silny. Rytm wymazał głos mojego ojca. Wszystko zniknęło. Aż otworzyłem oczy i natychmiast jęknąłem. Kurwa. Piper. Stanęła przed moim samochodem, obracając się lekko, pokazując mi swoje ciało w swojej krótkiej spódniczce i cienkim, ciemno niebieskim topie. Tłum zawiwatował i dotarło do mnie, że to ona miała nas wysłać do wyścigu. Piper nie była udręką dla oka i wiedziała o tym. Wiedziała także o tym, że między nami był koniec, ale to nie powstrzymywało jej od włażenia mi przed oczy, gdy tylko miała okazję. Uśmiechnęła się i skierowała się do boku mojego samochodu, podczas gdy ja próbowałem ukryć swoją wkurzoną minę. Opierając się o moje okno, tskneła, jakbym miał się czegoś nauczyć. - Kiedyś skończysz z tamtą blondyną, to wiesz gdzie mnie znaleźć. Z oszołomieniem patrzyłem przed siebie, nie na Piper. - Jakbym miał z nią skończyć. - Zrobisz to - jej głos był radosny i zarozumiały.- Po jakimś czasie dobre dziewczynki smakują jak gówno. Uśmiechnąłem się, faktycznie rozbawiony. Gdyby tylko wiedziała... Nie mogłem sobie wyobrazić, abym kiedykolwiek zmęczył się Tate. Spoglądając miękko w jej jasno brązowe oczy, postukałem palcem jej

brodę. - Nie czekaj, Piper - i opuściłem rękę, odwracając wzrok na tor przed nami.- A teraz spieprzaj od mojego samochodu i wyślij nas. - Ahhh!- krzyknęła, a jej jęk aż zaskrobał mnie w bębenki, gdy odwróciłem głowę w bok. Ciało Piper poleciało do tyłu i wtedy zauważyłem Tate, która odciągnęła Piper od mojego samochodu, ciągnąc ją za jej długie włosy. Co. Jest. Kurwa? - Tate - ostrzegłem, wychodząc z samochodu. Pchnęła Piper przed siebie i patrzyłem szeroko otwartymi oczami, jak Tate stała tam, patrząc morderczo na Piper i zaciskając pięści. Jej oddechy były długie i głębokie. Nie nerwowe. Tylko bardzo, bardzo wkurzone i uniosłem dłoń do ust, aby zakryć uśmiech. Nie powinienem był być z niej taki dumny, że wszczynała bójki. Ale była zazdrosna, a to mnie podniecało. Ona także reagowała. Wielka pora. I od razu spojrzałem na tłum, naiwnie myśląc, że nie obserwowali każdej chwili tego wydarzenia. Lubiłem dyskrecję, a Tate była głośna i wyraźna co do tego, że byłem jej. Że byłem jej. - Ty dziwko!- warknęła Piper.- W czym do cholery masz problem? Na chwilę zamarło mi serce, kiedy Piper ruszyła na Tate. Już miałem chwycić jedną, albo obie, kiedy się zatrzymałem. Tate wybiła spod Piper nogi i otworzyłem szeroko oczy, gdy Piper upadła płasko na tyłek na brudną drogę. Tak, Tate nie potrzebowała pomocy. Pokręciłem głowę w szoku. Tłum oszalał, wiwatując o walkę i świętując gwizdami i okrzykami. Nie sądziłem, aby wiedzieli z czego się cieszyli. Po prostu chcieli walki. Tate schyliła się, klaszcząc dwa razy przed zaskoczoną twarzą Piper i odezwała się głośno. - Teraz gdy mam twoją uwagę, to chcę abyś wiedziała jedno - on nie jest tobą zainteresowany. Wciągnąłem usta między zęby. Była taka zaradna. Odwracając się do mnie, wypuściła głęboki oddech i jej spojrzenie uspokoiło się. Podeszła i była jedyną osobą, jaką widziałem. Piper poszła w zapomnienie. - Nie jestem tapetą - powiedziała cicho i wiedziałem, że wcześniej w samochodzie faktycznie zraniłem jej uczucia. Tate nie była zwyczajna.

Jeżeli była w czymś, to była. Jeżeli była na zewnątrz, to była na zewnątrz. A ja musiałem dorosnąć. Wyciągnęła naszyjnik i wcisnęła mi go do dłoni. - Nie ukrywaj się przede mną i nie proś mnie o to - powiedziała tylko do mnie. Zacisnąłem dłoń wokół naszyjnika. Wchodziła w to. Unosząc jej podbródek, pocałowałem ją lekko i niemal zakrztusiłem się chęcią wzięcia jej w ramiona tu i teraz. - Powodzenia - szepnęła i jej ciepłe oczy spojrzały w moje, gdy ruszyła z powrotem w stronę tłumu. - Tate?- zawołałem za nią, zanim wsiadłem do samochodu. Odwróciła się, unosząc brwi, gdy wsunęła dłonie w kieszenie swojej bluzy. - Jesteś ze mną, kochanie - powiedziałem jej.- Wsiadaj. Nawet nie czekając na wyraz jej twarzy, wsunąłem się na swoje siedzenie i pochyliłem się, aby otworzyć drzwi po stronie pasażera.

***

Po mojej wygranie, zamierzałem pominąć tradycyjne ognisko i zabrać stąd Tate, nigdy tak bardzo nie chcąc wrócić do domu. Nie wiele osób nie będzie się domyślało co zamierzaliśmy zrobić. Natychmiast po przekroczeniu linii mety, zajęło mi cholerne dwie sekundy, aby odpiąć pas Tate i mój, aby wciągnąć ją na moje kolana i pocałować. Wyścig podniósł ciśnienie mojej krwi. Czując energię podniecenia, gdy siedziała obok mnie, sprawiło to, że przez moje mięśnie i nerwy pompowała adrenalina. Wyścigi zawsze były przyjemne, ale z moim ojcem, który wydzierał ze mnie każdego centa gotówki jaką miałem, dreszcz już dawno minął. Zwykle ścigałem się, aby zarobić pieniądze, a Tate zmieniła to dzisiejszej nocy. Podczas gdy ścigałem się, to z trudem utrzymałem wzrok na trasie. Jej słodkie westchnienia podczas zakrętów były uzależniające. Moja krew w końcu znowu się dla tego rozgrzała i już nigdy nie chciałem zjawić się na Pętli bez Tate. - Jared?- pisnęła z miejsca pasażera, kiedy wracaliśmy do mojego domu.- Gdzie jeździsz w weekendy?

Weekendy. Zmrużyłem oczy. Zbieranina myśli zawirowała mi w głowie, ale nie mogłem złapać ani jednej. W moim brzuchu znowu nastała pustka i przy każdym oddechu chciałem wyskoczyć z samochodu. Mój ojciec w więzieniu. Nie mogłem jej o tym powiedzieć. Jax w rodzinie zastępczej i jego matka ledwie legalna nastolatka, którą zapłodnił nasz ojciec. Zresztą moją też. Co by sobie pomyślała? Bicie. Piwnica. Moja zdrada, gdy zostawiłem Jaxa. Żółć wkradła mi się do gardła i ledwo mogłem ją przełknąć, a jeszcze mniej opowiedzieć jej całą, obrzydliwą historię. - Poza miasto - odpowiedziałem krótko i prosto. - Ale dokąd? - Jakie to ma znaczenie?- moje warknięcie nie było przykrywką. Musiała się zamknąć. Przeszłość była zawstydzająca i brudna i nikt oprócz Jaxa nie wiedział co wydarzyło się tamtego lata. Gdybym mógł usunąć to z jego pamięci, to był to zrobił. Szarpiąc kierownicą w prawo, wjechałem na podjazd. Tate chwyciła się uchwytu przy dachu, aby się ustabilizować, gdy wjechałem prędko na mój podjazd. - Dlaczego Piper może wiedzieć, a ja nie?- nacisnęła tonem bardziej pilnym i obronnym. Wiedziała o Piper? - Kurwa, Tate - zacisnąłem zęby i wyskoczyłem z samochodu, ledwie zauważając, że samochód mamy był w otwartym garażu.- Nie chce o tym rozmawiać - i taka była prawda. Nie dzisiaj, najlepiej w ogóle. Nie wiedziałem nawet od czego zacząć. Jeżeli naprawdę chciała ze mną ruszyć do przodu, to musiała odpuścić. - O niczym nie chcesz rozmawiać!- podążyła za mną i krzyknęła nad dachem.- Myślisz, że co się stanie? Stanie? Mogła zobaczyć jaki naprawdę byłem. Właśnie to mogło się stać. - To co robię w swoim wolnym czasie, to moja sprawa. Zaufaj mi lub nie. - Zaufać?- zmrużyła oczy i spojrzała na mnie z pogarda.- Straciłeś moje zaufanie już dawno temu. Ale jeśli ty spróbowałbyś zaufać mnie, to może znowu moglibyśmy być przyjaciółmi. Przyjaciółmi? Już nigdy nie będziemy tylko przyjaciółmi. Naciśnij na nią i ją odepchnij, powiedziałem sobie. - Myślę, że przenieśliśmy się poza granice przyjaźni, Tate - zadrwiłem z kwaśnym uśmiechem.- Ale jeśli chcesz ciągnąć tą gierkę, to świetnie. Możemy u siebie nocować, ale będzie w to wliczone pieprzenie. Wciągnęła ostry oddech i wyprostowała ramiona. Patrzyła na mnie z

bólem i szokiem i wiedziałem, że znowu to kurwa zrobiłem. Dlaczego ciągle robiłem to gówno? Mogłem po prostu potraktować ją łagodniej i odejść. Ale nie. W tej chwili włączyłem złość i walkę. Ale tak czy inaczej, to i tak widziałem smutek w jej oczach, które wypełniły się łzami i chciałem ją złapać i pocałować jej oczy, jej nos, jej usta, jakby to miało wymazać okropne rzeczy, jakie kiedykolwiek jej powiedziałem i zrobiłem. - Tate... - zacząłem okrążać samochód, ale podeszła do mnie i pchnęła coś w mój brzuch. Chwyciłem się tego i patrzyłem bezradnie, jak przebiega przez nasze podwórka do swojego domu. Nie. Patrząc za nią - teraz na ciemny ganek i zamknięte drzwi - minęła minuta lub dwie, zanim poczułem papier w dłoni. Gdy spojrzałem w dół, to zaschło mi w ustach i moje serce zaczęło bić boleśnie w moim torsie. Było to zdjęcie. Moje. Gdy miałem czternaście lat. Byłem posiniaczony i zakrwawiony po wizycie u mojego ojca, a Tate znalazła je na dnie pudełka pod moim łóżkiem. Dzisiejszego wieczoru nie przyszła mi życzyć „Wszystkiego Najlepszego.” Przyłapałem ją na szpiegowaniu. I właśnie ją odepchnąłem, nie mówiąc jej tego, co już wiedziała.

Rozdział 29

Wyjechałem z podjazdu i ruszyłem przed siebie. W dół ulicy i na obrzeża miasta, gdzie światła nie sięgały. Jeżdżenie pomogło oczyścić mój umysł i znowu był w niej bałagan zrobiony przez Tate. Nie uciekałem. Tylko to odwlekałem. Ona nie zrozumiałaby i z pewnością przez te gówno widziałaby mnie inaczej. Dlaczego nie rozumiała, że to nie było aż takie ważne? Mogłem co do tego być delikatniejszy, ale podejrzewałem, że wciąż by wtrącała się w to gówno, które nie było jej sprawą. Ścisnąłem mocno kierownicę, chcąc wciskać dalej gaz i nie zawracać. Nie mogłem wrócić. Chciała wiedzieć wszystko, a wstyd jaki czułem przez to co zrobiłem mojemu bratu, przeważał wstyd wobec tego, co zrobiłem jej. Nie rozumiała, że lepiej zostawić niektóre rzeczy głęboko zakopane. - Idź. Pomóż swojemu bratu - mój ojciec mówi mi zbyt łagodnie. Drżą mi ręce i spoglądam na niego. Co się dzieje? Pytam samego siebie. - Nie zachowuj się tak, jakbyś miał wybór - wskazuje na mnie butelką w swojej dłoni. Drewniane schody trzeszczą pod każdym moim krokiem, ale czuję jak powietrze staje się coraz chłodniejsze, gdy schodzę w dół. Gdzie jest Jax?

Spoglądam na swojego ojca, który stoi w kuchni u szczytu schodów i jeszcze bardziej czuję się, jakbym został wessany przez czarną dziurę. Już nigdy nikt mnie nie zobaczy. Ale wskazał ręką, abym szedł dalej. Nie chcę iść. Marzną mi moje gołe stopy, a odłamki drewna ze schodów kują mnie w nie. Ale potem zatrzymuje się i serce skacze mi do gardła. Widzę Jaxa. Widzę ich. A następnie widzę krew. Zaparkowałem samochód na parkingu blisko tylnego wejścia do parku. Eagle Point ma dwa wejścia. Podjazd przed frontowym wejście i jedno dla spacerowiczów i rowerzystów. Ale tylne wejście miało parking, na którym można było zostawić samochód i się przejść. Właśnie tą bramę wybrałem. Tą najbliżej stawu. Uciekło mi, jak tu przyjechałem, ale odpłynąłem podczas jazdy. Prędzej czy później zawsze kończyłem tam, gdzie chciałem być. Czasami trafiałem do Warsztatu Fairfax, aby popracować nad swoim samochodem. Innymi razy lądowałem na imprezach w domu Madoca. A kilka razy znalazłem się w domu jakiejś dziewczyny. Ale dzisiaj? Park? Staw rybny? Włoski na moich rękach stanęły dęba i poczułem jak kwas pali mnie w górę gardła. Chciałem tu być tak samo bardzo, jak chciałem jutro zobaczyć się ze swoim ojcem. Ale wszedłem. Przez bramę w środku nocy. I w stronę kamieni przy stawie, którego nie widziałem od lat. Staw był sztucznie zrobiony i był zaakcentowany piaskowcami, który składał się na fundamenty stawu, klify otaczające go i schody prowadzące do niego. Ścieżka wykonana z tego samego kamienia prowadziła z dala od stawu, między drzewa, gdzie można było się przejść, aby spojrzeć na rzekę. Było to prywatne miejsce, oryginalne i wyjątkowe dla mnie i Tate. Przychodziliśmy tutaj na pikniki, śluby sąsiadów i po prostu spędzaliśmy tutaj czas późno w nocy, kiedy wykradaliśmy się z naszych domów. Gdy byłem tu ostatni raz, to po raz ostatni płakałem. - Tate? Chodź tu, kochanie - pan Brandt woła ją, a serce wali mi w piersi jak młot pneumatyczny. Nie mogę się doczekać, aby ją zobaczyć. By ją przytulić. Aby powiedzieć jej to, co powinienem był powiedzieć już wcześniej. Że ją kocham. W moim brzuchu zaczyna burczeć z głodu i spoglądam na swoje dłonie, w których wgłębieniach jest brud. Żałuję, że nie umyłem się, zanim zacząłem ją szukać, ale Tate nie zwróciłaby na to uwagi. Przesuwając się w dół kamiennych schodów, widzę jak siada na kocu, odchyla

się do tyłu na dłoniach i krzyżuje kostki. Jest taka piękna. I uśmiechnięta. Jax pojawia się w mojej głowie i czuję, jak moje mięśnie napinają się z pilności. Muszę komuś się wygadać. Ale najpierw potrzebuję Tate. Zaczynam do niej iść, ale wtedy widzę moją matkę i chowam się za głazem. Chwyta mnie gniew i obrzydzenie. Dlaczego tutaj jest? Nie chcę jej widzieć. Dzwoniłem w ciągu lata. Próbowałem uzyskać jej pomoc, ale zostawiła mnie tam. Dlaczego moja matka jest tutaj z nimi? Próbuję zapanować nad oddechem, ale czuję jak zaciska mi się gardło, jakbym chciał płakać. Tate jest moją rodziną. Moją prawdziwą rodziną. Moja matka pijaczka nie ma żadnego prawa, aby dobrze się tu z nimi bawić. - Nie mogę się doczekać, aż Jared wróci - słyszę uśmiech w głosie Tate i zakrywam usta, aby zdławić płacz, który ciśnie mi się w piersi. Chcę do niej iść, ale nie mogę się ruszyć, gdy są tam wszyscy. Nie chcę widzieć swojej matki, ani nie chcę, aby pan Brandt widział mnie w takim stanie. Brudnego i posiniaczonego. Po prostu chcę chwycić Tate za dłoń i uciec. - Możesz mu pokazać te ruchu, jakich nauczyłaś się z Willem podczas karate tego lata - mówi pan Brandt i przestaję oddychać. Szloch, jaki zatrzymał się w moim gardle, zmienia się w ogień w moim brzuchu. Will? Geary? Przesuwam oczy to na lewo to na prawo, szukając jakiegoś wyjaśnienia, ale nie mogę znaleźć żadnego. Wciąż się z nim widuje? - Cóż, to miło, że znalazłaś kogoś z kim mogłaś spędzić czas, podczas gdy Jared wyjechał - moja matka powiedziała, popijając colę.- I uważam, że odległość to dobra rzecz. Wasza dwójka nieźle się do siebie zbliżyła. Moja mama uśmiecha się do Tate i szturcha ją w nogę. Tate odwraca wzrok, z zawstydzeniem w oczach. - Obrzydliwe. Jesteśmy tylko przyjaciółmi - drapie się po nosie, podczas gdy ja wstrzymuję oddech. Całkowicie chowam się za głazem, opieram o niego i spuszczam głowę. Nie teraz. Nie rób mi tego teraz! Kręcę głową z boku na bok, brud na moich dłoniach pokrywa się potem, gdy zaciskam pięści. - Jesteś dobrą dziewczyną, Tate - słyszę moją mamę.- Sądzę, że ja nie jestem dobra z chłopcami. - Dziewczyny też są twarde, Katherine - wtrąca się tata Tate i słyszę, jak rozpakowuje ich jedzenie na piknik.- Jared jest dobrym dzieciakiem. Obydwie to zrozumiecie. - Powinnam mieć dziewczynkę - odpowiada i przyciskam dłonie do uszu.

Zbyt wiele głosów. Czuję się tak, jakby zaciskały się na mojej głowie i nie mogę się wyrwać. Palą mnie oczy i chcę krzyczeć. Zamrugałem i rozejrzałem się po nieruchomej, lśniącej wodzie. Od ponad trzech lat nie wszedłem do tego parku. Kiedy miałem czternaście lat, to byłem pewny, że będzie to miejsce, gdzie po raz pierwszy pocałuję Tate. Ale potem było to tylko miejsce, które przypominało mi o tym co straciłem. Albo co myślałem, że straciłem. Gdy byłem tutaj po raz ostatni, to dotarłem do punku, gdzie już nic nie mogło mnie rozczarować. Nie mogłem już słuchać, że ktoś mnie nie chciał. Więc się zamknąłem w sobie. Całkowicie i natychmiast. Nadeszła pora na zmianę. Mogła być stopniowa. Powolna i niemal niezauważalna. Albo mogłaby być nagła, tak, że nawet nie mógłbyś wiedzieć, jak być w inny sposób. Bycie twardym w sercu nie było skrzyżowaniem w twoim mózgu, gdzie miałeś wybór aby skręcić w lewo albo w prawo. Nadchodzi ślepy zaułek i po prostu przesz do przodu, na klif, nie będąc w stanie zatrzymać nieuniknionego, bo prawda jest taka, że po prostu tego nie chcesz. W takim upadku kryje się wolność. - Jared - zabrzmiał za mną niepewny głos. Wyprostowałem ramiona i obróciłem się. Och, co do diabła? - Co ty tutaj robisz?- zapytałem moją matkę. I wtedy przypomniałem sobie, że jej samochód był w garażu, kiedy wróciłem do domu z wyścigu. Myślałem, że jak zwykle wyjechała na weekend. Obejmowała siebie, gdy owiał ją wieczorny chłód, była ubrana w swoje dżinsy i sweterek z długimi rękawami. Jej czekoladowo brązowe włosy - które były takiego samego odcienia jak moje - były rozpuszczone na jej ramionach i miała brązowe kozaki do kolan. Odkąd była trzeźwa, moja mama przez cały czas była piękna i chociaż bardzo mnie wkurzała, to cieszyłem się, że odziedziczyłem wygląd po mniej. Nie sądzę, abym mógł znieść każdego dnia patrzenia w oczy mojego ojca. Farciarz Jax. - Brama frontowa były otwarta - przysunęła się bliżej, spoglądając mi w oczy, aby znaleźć wejście do środka.- Słyszałam, co się stało z Tate. Nic się nie stało. - Skąd do cholery wiedziałaś, że tu będę. Jej drobny uśmiech zdezorientował mnie. - Mam swoje sposoby - wymamrotała. Zastanawiałem się też czy faktycznie tak było, bo moja matka nie była aż tak sprytna.

Usiadła obok mnie, nasze nogi zwisały z małego urwiska pięć stóp nad stawem. - Nie byleś tutaj od lat - zachowywała się tak, jakby mnie znała. - Skąd wiesz? - Wiem o wiele więcej, niż myślisz - powiedziała, patrząc na staw.- I wiem, że masz teraz kłopoty. - Och, daj spokój. Nie zaczynaj się teraz zachowywać jak matka. Odepchnąłem się od ziemi i wstałem. - Jared, nie - moja matka także wstała i odwróciła się do mnie twarzą.Nigdy cię o nic nie prosiłam, ale wysłuchaj mnie teraz. Proszę - jej ton wyprowadził mnie z równowagi. Był drżący i niezwyczajnie poważny. Zassałem policzki i wcisnąłem pięści do kieszeni swojej bluzy. - W zeszłym roku, po tym jak cię aresztowano... - zaczęła.- ... i po tym jak wróciłam z Hollywood Center, poprosiłam cię, abyś wybrał jedną rzecz jedną myśl - na której skupiłbyś się z dnia na dzień. Coś, co kochałeś, albo coś, co by zapewniło ci stabilność. Nigdy nie powiedziałeś mi co to było, ale potem wymknąłeś się i zrobiłeś kolejny tatuaż - skinęła na mnie brodą.Latarnię. Na twoim bicepsie. Dlaczego go zrobiłeś? - Nie wiem - skłamałem. - Owszem, wiesz. Dlaczego?- nacisnęła. - Podobało mi się, jak wyglądała - krzyknąłem zirytowany. - Daj spokój, co to oznacza? Jezu. Co do cholery? Tate. Latarnia. Powiązałem jedno z drugim, a gdy wyjechała, to jej potrzebowałem. Dlaczego latarnia? Nie miałem pojęcia. - Upiłam się na twoje jedenaste urodziny - powiedziała spokojnie i powoli.- Pamiętasz? Zapomniałam o kolacji, jaką mieliśmy zjeść u Brandtsów, bo wyszłam ze swoimi znajomymi. Nie miałem wielu urodzin, które byłby udane, więc nie, nie pamiętałem. - Zapomniałam, że tego dnia były twoje urodziny - kontynuowała, a łzy wypełniły jej oczy.- Nie miałam nawet dla ciebie tortu. Co za wielka kurwa niespodzianka. Nie odezwałem się. Tylko słuchałem, bardziej ciekaw dokąd zmierzała. – W każdym bądź razie, wróciłam do domu około dziesiątej, a ty czekałeś na mnie. Całą noc. Nie poszedłeś na kolację beze mnie. Ja. W ciemnościach. Sam. Zły. Głodny. - Mamo, przestań. Nie chcę... - Muszę - przerwała, płacząc.- Proszę. Pamiętam, że na początku byłeś smutny, ale potem twoje zachowanie się zmieniło. Powiedziałeś mi, że byłam zawstydzająca i że inne dzieci mają lepsze mamy i ojców. Nakrzyczałam na

ciebie i odesłałam do twojego pokoju. Madman piszczy przy moich drzwiach. Deszcz wali o moje okno. - Nie pamiętam. - Chciałabym, aby taka była prawda, Jared. Niestety, ten tatuaż udowadnia, że pamiętasz. Przestała płakać, ale na policzkach wciąż miała łzy. - Jakieś dziesięć minut później poszłam do twojego pokoju. Nie chciałam się z tobą zmierzyć, ale wiedziałam, że miałeś rację i musiałam przeprosić. Otworzyłam twoje drzwi, a ty wychylałeś się przez otwarte okno, śmiejąc się. Urwała, zamyślona, gdy patrzyła na nic. - Tate... - powiedziała wreszcie.- ... stała w otwartych drzwiach od balkonu. Jej pokój był ciemny, z wyjątkiem japońskiej lampy w kształcie latarni, którą ty i jej ojciec zrobiliście na jej wczesny prezent urodzinowy moja mama uśmiechnęła się lekko.- Puściła piosenkę Fight For Your Right Beastie Boys' i tańczyła jak szalona... szalona tylko dla ciebie. Błyszczała jak mała gwiazdka, podskakując w pokoju w swojej koszuli nocnej - mama podniosła oczy i spojrzała na mnie.- Próbowała cię rozweselić. Gdy tylko tamtej nocy zobaczyłem Tate w jej drzwiach, to już nie czułem się jak gówno. Mama poszła w niepamięć. Tak samo moje urodziny. Tate była dla mnie bardziej jak dom, niż moja własna krew. I nigdy nie chciałem być tam, gdzie jej nie było. - Jared, jestem złą matką - przełknęła z trudem ślinę, najwyraźniej próbując powstrzymać więcej łez. Spojrzałem w bok, nie będąc w stanie patrzeć jej w oczy. - Dałem radę, mamo. - Dałeś... jakoś. Jestem z ciebie dumna. Jesteś silny, nie jesteś naśladowcą. Wiem, że wyślę cię w świat jako osobę, która przezwycięży trudne momenty - jej lekki ton stał się pewny i poważny.- Nie chciałabym innego syna. Ale ty, Jared, ty nie jesteś szczęśliwy. Powietrze wokół mnie zgęstniało, naciskając na mnie ze wszystkich stron i nie wiedziałem gdzie się odwrócić, aby uciec. - A kto jest szczęśliwy? Ty?- warknąłem. - Jared, miałam siedemnaście lat, kiedy zaszłam w ciążę - skrzyżowała ręce i objęła się, bardziej się przed czymś ukrywając, niż próbując się rozgrzać.- Mam teraz tylko trzydzieści sześć lat. Ludzie, z którymi chodziłam do szkoły - niektórzy z nich - dopiero co zaczęli swoje rodziny. Byłam taka młoda. Nie miałam żadnego wsparcia. Nie dostałam szansy aby żyć, zanim mój świat obrócił się do góry nogami... - Taa, rozumiem, w porządku - przerwałem jej.- W czerwcu już się mnie pozbędziesz.

- Nie o to mi chodzi - przysunęła się bliżej, a jej głos stał się ochrypły i wyciągnęła rękę, jakby chciała zatrzymać moje myśli.- Byłeś darem, Jared. Światłem. Twój ojciec był jak piekło. Myślałam, że go kocham. Był silny, pewny siebie i zarozumiały. Idealizowałam go... - urwała i mogłem przysiąc, że usłyszałem pęknięcie jej serca, gdy spojrzała na ziemię. Nie chciałem słyszeć o tym dupku, ale wiedziałem, że musiała się wygadać. I z jakiegoś powodu chciałem jej na to pozwolić. - Idealizowałam go jakiś miesiąc - kontynuowała.- Tyle wystarczyło, aby zajść w ciążę i z nim utknąć - i potem znowu na mnie spojrzała.- Ale byłam młoda i niedojrzała. Myślałam, że wiedziałam wszystko. Picie było moją ucieczką i porzuciłam cię. Nigdy na to nie zasłużyłeś. Gdy zobaczyłam, jak tamtej nocy Tate próbuje cię rozweselić, to jej na to pozwoliłam. Następnego dnia nie byłeś w swoim pokoju. Kiedy spojrzałam przez twoje okno, to dostrzegłam jak obydwoje odpłynęliście w jej łóżku, po prostu śpiąc. Więc niech będzie. Od lat wiedziałam, że zakradałeś się tam, aby spać, więc pozwalałam na to, bo to ona cię uszczęśliwiała, gdy ja zawiodłam. Była najczystszą, najprawdziwszą i najbardziej doskonałą rzeczą w moim świecie, a ja przez lata zrzucałem na nią stos gówna za stosem. Pętla realizacji rozplątała się w mojej głowi i czułem się tak, jakbym walnął pięścią przez pieprzoną ścianę. - Jezu Chryste - wsunąłem dłonie we włosy, zamknąłem oczy i szepnąłem do siebie.- Byłem dla niej taki okropny. Moja matka, pewnie jak pan Brandt, pewnie niczego nie wiedziała co zrobiłem Tate, ale zdawała sobie sprawę, że już nie byliśmy przyjaciółmi. - Kochanie - odezwała.- Byłeś okropny dla każdego. Niektórzy z nas na to zasługiwali, ale niektórzy nie. Ale Tate cię kocha. Jest twoją najlepszą przyjaciółką. Wybaczy ci. Naprawdę? - Kocham ją - była to najbardziej szczera rzecz, z jaką od długiego czasu zwierzyłem się mojej matce. Mój ojciec mógł cmoknąć się w dupę, ale moja matka i ja przetrwamy, na lepsze lub gorsze. Ale Tate? Potrzebowałem jej. - Wiem, że ją kochasz. A ona kocha ciebie - powiedziała i wyciągnęła rękę, aby dotknąć mojego policzka.- Nie pozwolisz abyśmy z twoim coś jeszcze ci zabrali, rozumiesz? Łzy paliły mnie w oczy i nie mogłem ich powstrzymać. - Skąd mam wiedzieć, że nie będę taki jak on?- szepnąłem. Moja matka zamilkła i przyglądała mu się, a potem zmrużyła oczy. – Powiedz jej prawdę - poleciła.- Zaufaj jej wszystkim, zwłaszcza swoim sercem. Zrób to i wierz mi, że już nie jesteś taki jak twój ojciec.

Rozdział 30

Wczoraj miało trwać wiecznie. Jutro miało nigdy nie nadejść. Spojrzałem na pustą kartkę papieru do drukarki, a słowa z mojego tatuażu patrzyły prosto na mnie. Teraz wiedziałem co oznaczały. Byłem ogromnym, pieprzonym idiotą. To było pewne. Nie tylko pozwoliłem na to, abym splątały mnie bzdury jakie mówił mój ojciec, ale pozwoliłem też chętnie, aby kontrolowała mnie nienawiść, błędnie myśląc, że przez to stałem się silniejszy. Pochylając się i kładąc kartkę na swoim udzie, nabazgrałem kolejną linię. Dopóki nie zjawiłaś się ty. Czując, jak ciężar wyparowuje mi z ramion, przybiłem ją do drzewa między domem Tate a moim i podniosłem resztę rzeczy z ziemi. Wycofując się, spojrzałem na ogromny klon, który był nie tylko rozświetlony czerwonymi i złotymi liśćmi, które jeszcze nie spadły, ale setkami biały światełek i lampek jakie zawiesiłem. Dzisiaj były jej urodziny i mogłem myśleć tylko o tym, jak rozjaśniła mój dzień, gdy miałem jedenaście lat. Chciałem się zrewanżować i pokazać jej, że pamiętałem. Zakładając, że wyszła z K.C., poszedłem do jej sypialni, opierając się o poręcz za jej przeszklonymi drzwiami i patrząc na teczkę, którą położyłem na

jej łóżku. Teczka była wypełniona dowodami tego, co zrobił mi mój ojciec. Oczywiście już je widziała, kiedy szpiegowała w moim pokoju. Ale jeszcze musiała usłyszeć to ode mnie. Drzwi na dole zamknęły się i wyprostowałem plecy. Odetchnąłem - powoli i spokojnie - ale moje ciało było rozgrzane, a serce waliło. Jezu. Byłem cholernie zdenerwowany. To co powiem byłoby wystarczająco dobre? Zrozumiałaby? Tate weszła powoli do swojego pokoju i natychmiast chwyciłem się poręczy za sobą, aby powstrzymać się przed podbiegnięciem do niej. Miała lekko ściągnięte brwi i patrzyła na mnie z mieszaniną ciekawości i obawy. Miała rozpuszczone włosy i miała na sobie ciemne, wytarte dżinsy i czarną bluzę z krótkim rękawem. Zbyt wiele ubrań, ale lubiłem to w Tate. Nigdy nie odkrywała zbyt wiele i przypominała mi prezent, którego nie mogłem się doczekać, aby rozpakować. Wyglądała seksownie jak cholera i trudno było mi oderwać myśli od łóżka w pokoju. Wskazałem na teczkę na łóżku. - Właśnie tego wczorajszej nocy szukałaś w moim pokoju? Trzymała głowę na poziomie, ale opuściła wzrok i zaczerwieniły się jej policzki. No dalej, Tate. Nie bądź mięczakiem. Tak naprawdę, to jej szpiegowanie sprawiło mi przyjemność. Zależało jej. - Śmiało - skinąłem na teczkę.- Zerknij. Pewnie zeszłej nocy nie miała zbyt wiele czasu, aby się jej przyjrzeć. Na chwilę spojrzała mi w oczy i wyglądała tak, jakby rozważała, czy powinna się poddać swojej ciekawości. Ale skorzystała z propozycji. Powoli otworzyła teczkę i przejrzała zdjęcia. Drżały jej dłonie, gdy podniosła jedno i spojrzała na nie, prawie nie oddychając. - Jared - jęknęła, unosząc dłoń do ust.- Co to jest? Co ci się stało? Wbiłem spojrzenie w podłogę i przeczesałem dłonią włosy. Było to trudniejsze, niż sądziłem. Zaufaj jej wszystkim, a zwłaszcza swoim sercem. - Mój ojciec - westchnąłem długo i cicho.- Zrobił mi to. I mojemu bratu. Jej oczy rozszerzyły się w zaskoczeniu i otworzyła nieco usta. Tate nie wiedziała, że miałem brata. No chyba, że powiedział jej o tym jej ojciec, a on nigdy nie mówił czegoś, co było niepotrzebne. - Latem przed pierwszym rokiem liceum, bardzo się cieszyłem, że spędzę całe wakacje z tobą, ale jak pamiętasz, nagle zadzwonił mój tata i

chciał mnie zobaczyć. Więc pojechałem. Nie widziałem go od ponad dziesięciu lat i chciałem go poznać. Usiadła na łóżku, słuchając. - Kiedy do niego przyjechałem - kontynuowałem.- To okazało się, że mój ojciec ma jeszcze jednego syna. Dzieciaka z innego związku. Ma na imię Jaxon i jest ode mnie młodszy o rok. Pomyślałem o Jaxie, dwunastoletnim i wychudłym. Miał brud na twarz, a jego ciemne włosy były wtedy krótkie. - Śmiało - szepnęła i wypuściłem oddech który wstrzymywałem. I powiedziałem jej tą całą przeklętą historię. O tym jak mój ojciec wykorzystał nas, abyśmy zdobyli dla niego pieniądze - sprzedawali dragi, włamywali się do domów, dostarczali gówno. O tym jak skrzywdził Jaxa i zaczął ranić mnie, kiedy odmówiłem wykonywać jego brudną robotę. O tym jak staliśmy się ofiarami wyrzutków, jakie spędzały czas w jego domu i pokazałem jej blizny na swoich plecach, jakie mój ojciec zrobił mi je klamrą od paska. Powiedziałem jej również o tym jak mój ojciec nas nienawidził i jak porzuciła nas moja matka i o tym jak ja porzuciłem Jaxa i zostawiłem go z moim ojcem, kiedy odmówił ucieczki ze mną. Oczy Tate poczerwieniały i wypełniły się łzami, które próbowała powstrzymać. Uwolniłem całą chorobę z mojej głowy i brud, który sczerniał moje serce i chciałem otrzeć łzy, które dla mnie wypłakiwała. Zawsze jej zależało. Zawsze mnie kochała. A ja przez trzy lata traktowałem ją gorzej niż psa, a mimo to wciąż dla mnie płakała. Poczułem ból w gardle, gdy na nią patrzyłem, jak jej twarz wykrzywia smutek i wiedziałem, że miała wszelkie prawo, aby mi nie wybaczyć. Ale wiedziałem, że wybaczy. Może właśnie tą rzecz przegapiłem w miłości. Nie wstrzymujesz jej ani nie dzielisz, kiedy na nie zasługujesz. Nie możesz jej tak kontrolować. Po tym jak opowiedziałem jej tą brzydka historię, to usiadłem obok niej, czekając aż coś powie. Nie wiedziałem o czym myślała, ale pozwoliła mi mówić i słuchała. - Od tamtego czasu widziałeś się ze swoim tatą?- zapytała wreszcie. Swoim tatą. Te słowa były tak obce. Określałem go jako mojego ojca, aby zidentyfikować dwudziestu dwu letniego mężczyznę, który zapłodnił siedemnastoletnią dziewczynę, czego rezultatem byłem ja. - Wdziałem go dzisiaj - powiedziałem jej.- Widywałem go każdego weekendu. Co było prawdą. Chociaż technicznie ujmując nie pojechałem na

ostatnią wizytę. - Co?- jej niebieskie oczy rozszerzyły się.- Dlaczego? - Bo życie jest suką, dlatego - zaśmiałem się gorzko. Po tym uderzeniu w zeszłym tygodniu, sędzia zdecydował, że wypełniłem swoje zobowiązanie i odpuścił mi dzisiejszy dzień. Tego ranka widziałem mojego ojca z pewnej odległości, ale nie widziałem go po raz ostatni. Wiedziałem o tym. Tate spojrzała na mnie i pochłonęła wszystko, co powiedziałem. Opowiedziałem jej o kłopotach w jakie się wpakowałem po jej wyjeździe do Francji - jak za nią tęskniłem, jak Jax został pobity przez swojego przybranego ojca i jak sędzia ustanowił dla mnie zadanie. Wstałem i podszedłem do jej przeszklonych drzwi, pozostawiając ją na łóżku, aby zaabsorbowała wszystko. - Więc tam jeździłeś - powiedziała wreszcie.- Do więzienia stanowego w Crest Hill. Crest Hill? Pewnie zobaczyła rzeczy w moim pokoju, gdy grzebała w nim ostatniej nocy. Moja matka kazała mi zachować rachunki za motele i paliwo dla podatku. Były porozrzucane po całym moim pokoju. - Tak, co każdą sobotę - powiedziałem, kiwając głową.- Jednak dzisiaj była moja ostatnia wizyta. - Gdzie teraz jest twój brat? Jest bezpieczny. - Jest w Weston. Bezpieczny i wygląda na to, że jest w dobrej rodzinie. Widuję się z nim w niedziele. Ale moja mama i ja próbujemy przekonać opiekę, by pozwolili mu z nami zamieszkać. Od jakiegoś czasu jest trzeźwa. Ma niemal siedemnaście lat, więc nie do końca jest dzieckiem. Chciałem, aby go poznała, a jeżeli mojej matce uda się z prawnikiem, to prędzej czy później będzie mieszkał z nami. Wstała z łózka i podeszła do mnie, wychodząc przez drzwi od balkonu. - Dlaczego nie powiedziałeś mi o tym lata wcześniej?- zapytała.Mogłabym być tu dla ciebie. Szkoda, że ci nie pozwoliłem. Wciąż miałem z tym problemy. Tate trzymała mnie - albo próbowała sprawiając, że ten pokój był dziesięć razy mniejszy. Małymi kroczkami, kochanie. Wsunąłem dłoń we włosy i oparłem się o poręcz. - Kiedy tamtego lata, gdy wreszcie wróciłem do domu, to byłaś moją pierwszą myślą. Poza tą, jak mógłbym pomóc Jaxowi - dodałem.- Musiałem cię zobaczyć. Moja mama mogła pójść do diabła. Wszystko czego chciałem, to zobaczyć ciebie. Kochałem cię - wyszeptałem ostatnią część, a mój brzuch się zacisnął w pętlach żalu. Zacisnąłem pięści, myśląc o tym dni, kiedy zmieniłem wszystko.

- Poszedłem do twojego domu, ale twoja babcia powiedziała, że wyszłaś. Próbowała mnie przekonać, bym został. Ale i tak pobiegłem cię poszukać. Po jakimś czasie znalazłem cię przy stawie w parku - wreszcie na nią spojrzałem.- I byłaś tam... ze swoim tatą i moją mamą, bawiąc się w małą rodzinę. Rozumiałem zmieszanie w jej oczach. Nawet teraz wiedziałem, że była to smutna seria małych wydarzeń, które za bardzo wziąłem sobie do serca. Myliłem się. - Jared... - zaczęła, ale powstrzymałem ją. - Tate, nie zrobiłaś niczego złego. Teraz o tym wiem. Musisz tylko zrozumieć mój tok myślenia. Przeszedłem przez piekło. Byłem słaby i obolały od znęcania się nade mną. Byłem głodny. Zostałem zdradzony przez ludzi, na których ponoć mogłem liczyć: moją mamę, która nie pomogła mi, gdy tego potrzebowałem, mojego tatę, który krzywdził mnie i mojego bezradnego brata - wziąłem głęboki oddech.- I wtedy zobaczyłem ciebie z naszymi rodzicami - szczęśliwą, słodką rodzinę. Podczas gdy Jaxon i ja cierpieliśmy i próbowaliśmy przetrwać każdy dzień w jednym kawałku, to ty widywałaś moją matkę taką, jakiej ja nigdy nie miałem. Twój tata zabierał cię na pikniki i na lody, podczas gdy mój mnie bił. Czułem się tak, jakby nikt mnie nie chciał i że życie posunęło się do przodu beze mnie. Nikt się tym nie przejmował. Tego dnia i z poprzedzającymi tygodniami wydarzyło się zbyt wiele, zbyt szybko i nagle stałem się innym dzieckiem. - Stałaś się celem, Tate. Nienawidziłem swoich rodziców, martwiłem się o swojego brata i byłem cholernie pewny, że nie mogłem liczyć na nikogo innego, oprócz samego siebie. Kiedy cię znienawidziłem, to poczułem się lepiej. O wiele lepiej. Widziałem, jak zacisnęła szczękę i wiedziałem, że nie było jej łatwo tego zaakceptować. Ale ciągnąłem to dalej. - Nawet po tym, gdy zdałem sobie sprawę, że w niczym nie zawiniłaś, to nie mogłem przestać próbować cię nienawidzić. Czułem się dobrze, bo nie mogłem zranić tego, kogo chciałem zranić. Ciche łzy znowu spłynęły jej po twarzy i - cholera - nie chciałem, aby Tate ponownie płakała. Mieliśmy cholernie dobre wspólne dorastanie i chciałem tego z powrotem. - Przepraszam - szepnąłem, biorąc jej twarz w dłonie, mając straszną nadzieję, że mnie nie uderzy.- Wiem, że mogę to naprawić. Nie nienawidź mnie. Pokręciła głową. - Nie nienawidzę cię. To znaczy... - skrzywiła się nieco.- Jestem nieco wkurzona, ale głównie nienawidzę zmarnowanego czasu. Tak.

Chwyciłem ją, objąłem rękami jej talię i przyciągnąłem ją do siebie. Kurwa, była moja. W tym samym czasie chciałem krzyczeć i się uśmiechać. Oparłem czoło o jej, moje usta były wygłodniałe jej smaku, gdy zaciągnąłem się jej zapachem. - Powiedziałeś, że mnie kochałeś - wyszeptała.- Nienawidzę, że to też straciliśmy. Nic nie było stracone. Podniosłem ją, owinąłem jej nogi wokół siebie i zaprowadziłem nas do łóżka, czując jak jej ciepło skoncentrowało się na moim brzuchu. - Nigdy tego nie straciliśmy - dotknąłem dłonią jej policzka i zmusiłem ją, aby spojrzała mi w oczy.- Chociaż bardzo się starałem, to nigdy nie zdołałem wymazać cię ze swojego serca. Właśnie dlatego byłem takim dupkiem i trzymałem chłopaków z dala od ciebie. Zawsze byłaś moja. - A ty jesteś mój?- zapytała, ocierając łzy kciukiem. Jej drżący oddech owiał moją twarz i już nie mogłem się powstrzymać. Delikatnie całując kącik jej ust, szepnąłem przy jej wargach: - Zawsze byłem. Objęła mnie ramionami, a ja po prostu ją trzymałem, blisko i mocno. - Już lepiej?- zapytała. - A tobie?- odpowiedziałem, nie łudząc się ani na chwilę, że ostatnie trzy lata też były dla niej piekłem. - Będzie. Jeśli mieliśmy siebie nawzajem, to nic nam nie będzie. - Kocham cię, Tate. I opadłem plecami na łóżko, biorąc ją ze sobą, mając nadzieję, że na zawsze.

Rozdział 31

- Jared, szturchasz mnie - obudziło mnie senne mamrotanie Tate i zajęło mi kilka chwil, aby otworzyć oczy. Szturcham ją? Sprawdzam swoje ręce, które nawet jej nie dotykały i potem czuję ogień i ucisk w spodniach. Cholera. Przewracam się na plecy, tak że już do niej nie przylegam od tyłu i przecieram twarz dłońmi. Mój kutas znowu jest twardy i drżę z dyskomfortu i zażenowania. Ostatnio często to się dzieje. Patrzę na Tate, która wciąż jest odwrócona do mnie plecami, gdy śpi i zaczynam siadać. - Nie - jęczy i przewraca się.- Nie idź - i obejmuje mnie ręką w talii i sztywnieję w tym momencie, bojąc się ruszyć. Cholera, cholera, cholera! Zaraz eksploduję i muszę wyjść. Dzieje się to każdego ranka i jestem strasznie sfrustrowany. Nie dotykaj mnie, Tate. Proszę. Ale i tak jej pozwalam. Znowu mnie kładzie i wtula głowę w moją szyję, gdy znowu zasypia. Otworzyłem oczy i zamrugałem, gdy poczułem znajomy pęd krwi na południe, gdzie paliło mnie głęboko pod żołądkiem. Usiadłem i przetarłem zaspane oczy, otrząsając się ze snu.

Albo wspomnienia. Tate. Rozejrzałem się po ciemnym pokoju. Gdzie była? Byłem w jej łóżku. Zasnęliśmy po moim wyznaniu, a ten sen był o ostatnim razie, gdy z nią tutaj leżałem. Rano wyjechałem do mojego ojca na wakacje. Ale nie było jej tu teraz. A z jej łazienki nie dobiegało żadne światło. - Tate - zawołałem, ale nie było żadnej odpowiedzi. Jedynym dźwiękiem był deszcz, który rozpryskiwał się na dachu. Wstałem, rozciągnąłem ręce nad głową, wyszedłem z jej pokoju i zszedłem na dół po schodach. Było mało światła, ale nie miało to znaczenia. Potrafiłem poruszać się w ciemnościach po tym domu. Nawet jeżelibym nie spędził tutaj tyle czasu w przeszłości, to dom Brantów zawsze zdawał się być żywy. Tykający stary zegar w holu, skrzypiące schody, ciche, stłumione szumienie, które dochodziło z wentylacji - nadawały każdemu pomieszczeniu własną osobowość i sprawiały, że to miejsce było domem. Czułem się tu komfortowo. Salon i jadalnia były puste, gdy przez nie przeszedłem, więc skierowałem się do kuchni i natychmiast dostrzegłem otwarte tylne drzwi. Podchodząc, wyjrzałem do ogrodu i od razu się uśmiechnąłem na widok Tate, przemoczonej i stojącej w ulewie z głową uniesioną w stronę deszczu. Moje ramiona rozluźniły się i w tym samym czasie zamknąłem oczy. Powinienem był wiedzieć. Podszedłem cicho i oparłem się o tył domu, tuż pod markizą. Tate zawsze uwielbiała deszcz. Ożywała w nim i przez lata nie byłem w stanie nacieszyć jej widokiem w deszczu. Część mnie zawsze się zastanawiała jaką magię widziała w burzy, a częściowo nie musiałem wiedzieć. Samo patrzenie na nią było jak słuchanie muzyki w mojej głowie. Jej długie, blond włosy były mokre, a jej ubrania przylegały do jej ciała, tak jak tej nocy podczas naszego pierwszego pocałunku, kiedy doskonale czułem jej krągłości i wgłębienia. Stała tam, na lekko rozstawionych nogach i z rękoma przy bokach, gdy powoli kołysała się z boku na bok, niemal jakby tańcząc. Jej czarna bluza, błyszcząca od deszczy, przyklejała się do jej pleców niczym druga skóra i wiedziałem, że gdybym ją dotknął, to poczułbym jej każdy mięsień. W mojej piersi przetoczyło się ciepło i zamrowiły mnie ręce. - Jared!- krzyknęła i zamrugałem, orientując się, że mnie zauważyła. - Przestraszyłeś mnie - uśmiechnęła się.- Myślałam, że śpisz.

Przycisnęła dłoń do piersi i czekała, aż coś powiem, ale nie mogłem. Już nie chciałem rozmawiać. Chciałem jej. Odpychając się od ściany, podszedłem do niej ani na chwilę nie odrywając od niej oczu, gdy położyłem dłonie na jej biodrach. Przyciągając ją do siebie, zatopiłem w niej palce, patrzyłem w jej dziką i piękną twarz. Tate nigdy nie grała w żadne gierki. W jej oczach nigdy nie było zalotnych iskierek ani zadziorności w ustach, abym ją zauważył. Teraz patrzyła prosto na mnie, tak jak kiedyś Jakbym był świętami Bożego Narodzenia. Stanęła na palcach i zaparło mi dech w piersiach, gdy dotknęła ustami moich. Posmakowałem słodycz deszczu na jej wargach i mój puls walił w mym ciele, pragnąc więcej i więcej. Cholera. Tak dobrze. Obejmując ją w talii jedną ręka, uniosłem jej twarz drugą i naprowadziłem jej usta, gdy przejąłem kontrolę. Przysunąłem się do niej, smakując jej język i oddech, aż każde małe ściśnięte, kąśnięcie i liźnięcie przeszyło moje ciało niczym błyskawica. Wokół nas rozpętała się burza, ale ledwie ją zauważyłem. Mrowiły mi ręce i stawałem się coraz bardziej gorący, gdy tylko ją dotykałem. Zadrżała i przytrzymałem ją mocniej, nie wiedząc czy to przez deszcz, czy przez nas. Ale nie powstrzymało mnie to. Coraz szybciej pożerałem Tate, nurkując w jej ustach, aż oddychałem z takim trudem, że aż bolało mnie, aby dojść. Wciągnąłem jej dolną wargę między zęby i otarłem jej biodra o swoje i zatraciliśmy się. Może to przez jej ciche jęki, albo jej dłonie, które chwyciły moje biodra, ale wiedziałem, że nie zamierzała tego przerwać. I musiałem się w niej zaraz znaleźć. Właśnie teraz. - Zmarzłaś - powiedziałem, gdy całowała mnie raz za razem. Jej oddech był gorący, a jej niecierpliwe ręce pieściły mój tors i owinęły się wokół mojej szyi. - Więc mnie rozgrzej - poprosiła. Kuuuurwa. Sięgnąłem w dół i chwyciłem ją za tyłeczek, przyciągając ją do siebie. Teraz. Pragnąłem jej tu i teraz, ale zaczęła pieścić moją szyję ustami i językiem, przez co nie mogłem jasno myśleć. - Kocham cię, Jared - powiedziała bez tchu do mojego ucha i zamknąłem oczy. Moje serce tak bardzo nabrzmiało, że aż bolało. - Możemy poczekać - wykrztusiłem, za nic nie chcąc tego przerwać. Powoli pokręciła głową, a na jej usteczkach pojawił się drobny uśmiech.

Ściągając mi koszulkę przez głowę, przesunęła po mojej piersi koniuszkami palców, wokół moich bioder i na plecy. Zadrżałem, gdy jej palce musnęły blizny na moich plecach, mając nadzieję, że nie myślała o mojej historii. Nie chciałem, aby właśnie teraz o tym myślała. Ale patrzyła mi w oczy i odetchnąłem, rozluźniając się. Prędzej czy później jej ręce znajdą się na każdym skrawku mojego ciała. Równie dobrze mogłem się teraz do tego przyzwyczaić. Zacisnąłem zęby i przesunąłem dłonie za jej plecy, gdy ściągnęła swoją wilgną, czarną bluzę przez głowę i zdjęła swój biustonosz. Jezu, powiedziałem bezgłośnie pod nosem. Staliśmy tam, twarzą w twarz, nagą piersią w nagą pierś, mokrzy i gorący w chłodną październikową noc i nigdy nie chciałem kochać kogoś tak bardzo, że bałem się, iż nigdy nie mógłbym przestać. Wyciągnąłem powoli rękę i przesunąłem dłonią w dół jej lewej piersi. Jej sutek, już twardy od nocnego powietrza, był jedną jej częścią, inną niż jej usta, na których zaraz miały znaleźć się moje wargi. Odgarniając jej mokre włosy za ramiona, spojrzałem na nią, próbując zapamiętać jej każdy cal. Tate była wysportowana - opalona i nie za chuda. Jej ramiona i ręce miały nieco mięśni, ale były subtelne, podczas gdy jej skóra błyszczała gładko jak kawałek porcelany. Patrzyła, jak się nią upajam, pozwalając mi patrzeć. Odważna dziewczyna. Podobało się jej to i ani razu nie próbowała się zakryć, ani odwrócić wzroku. Znowu ją do siebie przyciągając, zatonąłem w jej ustach, ssąc i gryząc jej dolną wargę, zmuszając się do zwolnienia. Pchnąłem w jej ciało, w moim torsie palił się żywy ogień, gdy otarła się o mnie piersiami. Ledwie co zauważyłem, jak jej ręce opuszczają moje ciało, ale nie drgnąłem, dopóki nie oderwała też ode mnie ust. I wtedy zauważyłem, jak zaczęła ściągać swoje dżinsy. Jasna cholera. Część mnie chciała sama ją rozebrać, ale pieprzyć to. Nie chciałem niczego przegapić, więc trzymałem ręce przy sobie, dopóki nie stanęła przede mną niemal naga. Tate. Tylko w swoich majtkach. Przemoczona deszczem. Nic w całym moim życiu nie było bardziej seksowne. Chwytając ją za tyły ud i unosząc, objąłem ramieniem jej smukłe, gładkie plecy i zaniosłem do huśtawki na patio. Z tego co pamiętałem, to miała baldachim i nie było mowy, abyśmy mieli wrócić teraz do środka. W deszczu - w ukochanej burzy Tate - zamierzaliśmy uprawiać miłość po raz pierwszy. Kładąc ją, dostrzegłem że miała na sobie różowe, koronkowe majteczki.

Dzięki Bogu, że nie są czarne. Uśmiechnąłem się do siebie. Wolałem czarny, ale podobało mi się, że Tate mnie tak zaskoczyła. Moja grzeczna dziewczynka w różowym. Grzeczna dziewczynka, która była niegrzeczna tylko dla mnie. Pochylając się, chwyciłem jej pierś w usta i zadrżałem z przyjemności, gdy spróbowałem jej miękkiej, elastycznej skóry. Sięgnąłem w dół i użyłem dłoni, aby odkryć tak wiele, jak tylko mogłem sięgnąć. W górę jej gładkich ud i po biodrach, przez brzuch, coraz bardziej puchłem w spodniach, gdy ocierała się i wiła pode mną. - Jared... - błagała.- Jared, proszę. O Jezu. - Cierpliwości - warknąłem cicho, gdy zacząłem całować jej brzuch.Jeżeli będziesz mnie tak prosić, to zaraz przepadnę. Musiałem zapanować nad swoim ciałem. Wziąłem kilka głębokich oddechów, aby się uspokoić. Chciałem z tego wszystkiego. Bardziej niż potrzebowałem dojść, to musiałem poczuć drżenie jej ciała pod moim. Musiałem widzieć jak jej twarz zatraca się, kiedy dojdzie ze mną, gdy będę w niej. Ściągając z niej majtki i upuszczając je na ziemie, wstałem i zatonąłem w swojej dziewczynie, która patrzyła na mnie z ogniem w oczach. Wyławiając z portfela prezerwatywę, zszarpnąłem z siebie resztę ubrań, wzdrygając się, kiedy mój obolały wzwód wyskoczył na wolność i wsunąłem się powoli między jej nogi. Dreszcze przebiegły mi po skórze, gdy poczułem na kutasie jej ciepło. Objęła mnie za szyję i spojrzałem na nią, mając nadzieję, iż była gotowa. Mając nadzieję, że nie będzie tego żałowała. Wiedziałem, że nie chcę ciebie. Głos mojego ojca rozbrzmiał echem z dalekiej wyspy w mojej głowie i zawahałem się. Ale patrzyła na mnie Tate i przesunęła dłonią po mojej twarzy, sprawiając, że rozpłynąłem się pod jej dotykiem. Zamknąłem oczy. Szczęście, niebiosa, euforia - nie miałem pojęcia w jakim stanie byłem, ale było to coś nowego i taka była prawda. Pierdol się, tato. Wyciągając prezerwatywę z opakowania, nasunąłem ją i odepchnąłem mojego pieprzonego ojca miliony kilometrów ode mnie. - Kocham cię - szepnąłem i uniosłem jej kolano do góry, wsuwając się w nią. - Achhh... - jej ciało zadrżało i zadyszała szybko i mocno. Znieruchomiałem, czując jak przypływ ciała rozprzestrzenia się w moim ciele. Tate. Naprawdę była dziewicą. Zawirowało mi w głowie na samą myśl, że sprawiam jej ból, ale

pieprzcie mnie, jeżeli też mnie to nie podnieciło. Tera była moja. Nie pchnąłem ani trochę do przodu, ale wsparłem się na dłoniach, aby spojrzeć na nią. Jej dłonie były przyciśnięte do mojego torsu, a kropelki deszczu błyszczały na jej piersiach, gdy przyglądałem się, jak oddychała powoli. Zmrużyła lekko oczy, gdy przyjęła ból, ale nie rozpłakała się. Pulsowałem tak cholernie mocno. Musiałem znaleźć się w niej, ale troszczyłem się o Tate i nie zamierzałem tak po prostu jej wziąć. Chciałem, aby wróciła po drugi raz, trzeci i na wieki. - Wszystko dobrze?- zapytałem cicho, mając nadzieję, że nie myślała o tym, aby mnie odepchnąć. - Dobrze - szepnęła i skinęła głową.- Nie przerywać, ale zrób to powoli. Nie musiała mi tego mówić dwa razy. Powoli z rozpalonymi nerwami za każdym razem gdy wsuwałem się o cal, zatapiałem się w jej piękne ciało, aż zniknąłem cały. Pieprzone niebo. Jęknąłem, umierając i ożywając w jej ciasnym, mokrym cieple. Zadrżała i jej oddech stał się płytki na kilka sekund, ale wiedziałem, że ból zniknął. - Cholera - napiąłem mięśnie i zamknąłem mocno oczy, czując od środka jej miękkość i gorąco.- Jesteś taka przyjemna. Doskonała. Znieruchomiałem, unosząc się nad nią, wysuwając się i zatapiając raz za razem. Moje ciało wrzeszczało, bolało i jęczało o więcej. Po minucie czy dwóch, chwyciła mnie za biodra i zaczęła dostosowywać swoje ciało do mojego rytmu. Jej biodra zataczały kółka i nie mogłem oderwać od niej oczu. Tańczyła. Leżąc i poruszając się jak w słodkim śnie, jej ciało wyginało się i falowało przy moim. Wyciągnęła dłonie i chwyciła w nie moją twarz, przyciągając mnie do pocałunku. Jezu Chryste. Jej smak - jej pieprzony smak - był wszędzie. Deszcz i pot na jej ustach, jej ciepło na moim kutasie... wszędzie. Tate skubnęła zębami moje wargi, gdy otarła się o mnie, jakby nie mogła być wystarczająco blisko. Zamknąłem oczy i zaatakowałem jej usta, jakbym kurwa ucztował. O tak. Odsuwając się, wydyszała w moje usta. - Czuję cię wszędzie - zanuciła i jęknąłem. - Nie mów tak, kochanie. Skończę za szybko. Czoło przy czole, spojrzałem na jej mokre, gorące ciałko, które pieprzyło mnie tak samo jak ja pieprzyłem ją i nawet nie mogłem sobie przypomnieć dźwięku głosu mojego ojca. Chwyciłem w usta jej słodką pierś, ssąc mocno jej sutek i czując jak jej

ciało drży pod moim, gdy nasze biodra rozbijały się na sobie. Zatopiłem się w niej i jęknęła. Szybciej. Mocniej. Więcej. I jeszcze raz. Zassała oddech i jednocześnie znieruchomieliśmy. Spojrzałem w górę i dostrzegłem, że ściągnęła razem brwi, a jej usta nie wciągały powietrza. Jej burzowe oczy były wypełnione najsłodszą mieszanką przyjemności i bólu, jaką widziałem w najbardziej doskonałym surowym momencie w swoim życiu. Dochodziła. Po sekundzie czy dwóch, wypuściła z siebie długi, słodki jęk i całkowicie zamknęła oczy. Poczułem jak jej ciało zaciska się i rozluźnia, zostawiając mnie gotowego do dołączenia w jej orgazmie. Pocałowałem ją delikatnie, ale nie odwzajemniła go. Wciąż miała zamknięte oczy i zadrżała. Wciąż dochodziła. Po kilku pchnięciach wybuchnąłem w niej z dreszczem rozkoszy, który zakołysał się między moimi nogami i rozprzestrzenił przez uda i brzuch. Westchnąłem, zakręciło mi się w głowie, a w mojej piersi coraz bardziej grzało. Jezu Chryste. Zasysałem oddech za oddechem, wbijając się w nią jeszcze kilka razy. Więcej. Chciałem zszarpnąć gumkę, założyć nową i zrobić to jeszcze raz. Cholera. Nie mogłem powstrzymać uśmiechu, gdy ją pocałowałem i pomyślałem o ironii. Kiedyś nie spaliśmy do późna, oglądając straszne firmy i po tym całym czasie tak naprawdę niezbyt wiele się zmieniło. Jej tyłeczek wciąż nie odpocznie dzisiejszej nocy.

Rozdział 32

Zostawiłem nasze mokre ubrania w kuchni i wróciłem z dwoma szarymi ręcznikami z jej łazienki. Owinąłem jeden wokół swoich bioder i położyłem na niej drugi, kiedy położyłem się na huśtawce. - Nie wejdziemy do środka?- przycisnęła ręcznik do swojej piersi, upewniając się, że wszystkie ważne części były zakryte. - Zimno ci?- zapytałem złośliwie, gdy wtuliłem twarz w jej szyję i wsunąłem rękę między jej nogi.- To część mojego planu, aby znowu cię rozgrzać. Owijając jej palce wokół mojej dłoni, tak naprawdę nie próbowała mnie odepchnąć. - Przestań - poprosiła żałośnie. - Próbujesz powiedzieć mi nie?- droczyłem się i wsunąłem w nią palec. Jęknęła i jej ciało lekko podskoczyło. Zamiast próbować mnie odepchnąć to, jej dłonie natychmiast sięgnęły w dół, aby bardziej mnie do siebie przycisnąć. Musnęła ustami moją pierś. - Zawsze cię pragnęłam, Jared. Nawet gdy miałam dwanaście lat, to chciałam abyś mnie pocałował. W takim razie to powinienem ja dać jej pierwszy pocałunek. I jej jedyne pocałunki. - Dziękuję za to, co dzisiaj mi dałaś - jęknąłem na fakt jak mokra była i poczułem, jak zaczynam puchnąć i rosnąć. - Szkoda, że to także nie był twój pierwszy raz. Miałeś wiele dziewczyn, prawda?- jej głos był nieco smutny i odwróciła wzrok.

Taa, z całą pewnością nie chciałem o tym rozmawiać. - Więcej, niż powinienem - wybrałem łatwą odpowiedź. Ich imiona? Zniknęły. Ich twarze? Zostały zapomniane. Kochałem Tate i nic nie było lepsze od kochania się z kimś, kogo faktycznie się kochało. Pochyliłem głowę, aby ją pocałować, ale odsunęła się i spojrzała na mnie twardo. - Muszę wiedzieć, Jared - nacisnęła delikatnie. - Co musisz wiedzieć?- wzruszyłem ramionami, ale strach i tak wkradł się do mojej klatki piersiowej. Co ona wyprawiała? Siadając, mocniej obwiązała wokół siebie ręcznik. - Podejrzewam, że większość twoich byłych dziewczyn chodzi do naszej szkoły, prawda? Chcę wiedzieć, kim są - skinęła na mnie, jakbym miał się tego spodziewać, czy coś. - Tate - potarłem jej nogę.- One nie były moimi dziewczynami. Nie mam dziewczyn. Jej twarz wykrzywiła się w mieszaninie zaskoczenia, dezorientacji i całej masy cholernego wkurzenia i zacisnąłem zęby oraz zamknąłem oczy. Idiota. - Co?- krzyknęła i skuliłem się.- W takim razie kim ja jestem? Tak. Jestem cholernym idiotą. Ale zanim zdołałem zapanować nad zniszczeniem, to Tate zerwała się na nogi, przeszła przez patio i zniknęła w tylnych drzwiach, poprawiając ręcznik wokół siebie, gdy szła. - Tate!- cholera! Ruszyłem za nią i wpadłem przez otwarte drzwi. - Kochanie, nie to miałem na myśli - zawołałem szybko, kiedy zobaczyłem jak stała w kuchni z rękami skrzyżowanymi na piersi. - Nie nazywaj mnie kochaniem. Jeśli nie jestem twoją dziewczyną, to już na pewno nie jestem „kochaniem”. Przetarłem twarz dłonią. - Dziewczyna to niewystarczające określenie aby cię opisać, Tate. Ten termin jest jednorazowego użytku. Nie jesteś moją dziewczyną, ani moją kobietą. Jesteś. Po. Prostu. Moja - wysyczałem każdą sylabę, żeby kurwa zrozumiała.- A ja jestem twój - dodałem nieco spokojniej. Wzięła głęboki oddech, uspokajając się. - Jared, musisz mi powiedzieć które. Zaśmiałem się gorzko i urywanie. - Dlaczego? Abyś mogła się wkurzać za każdym razem, gdy je zobaczysz? - Jestem bardziej dojrzała, niż to - prychnęła.- Daj mi nieco zaufania. Tu nawet nie chodzi o nie. Tu chodzi o posiadanie ciebie.

Co jest kurwa? - Opowiedziałem ci o mojej całej pierdolonej przeszłości!- wyrzuciłem ręce w powietrze.- Czego jeszcze chcesz? - Chcę wiedzieć o wszystkim! Nie chce iść szkolnymi korytarzami i nieświadomie nawiązać kontakt wzrokowy z pięcioma różnymi dziewczynami, które bzyknąłeś!- krzyknęła, a jej spojrzenie było gorące i zacięte. - Nic z tego się nie liczy!- zacisnąłem mocniej ręcznik wokół pasa i spojrzałem na nią nad wyspą kuchenną, która znajdowała się między nami.Właśnie kochałem się z tobą. Z tobą. I już zawsze będziesz to tylko ty! To znaczy, co do diabła jeszcze chciała? Nie mogłem zawrócić i zmienić wszystkiego, co zrobiłem i nie miało sensu, aby znowu przeżywać to gówno. Była moją przyszłością i nie chciałem, aby wiedziała o całej mojej brzydocie. Miałbym obsesje na punkcie facetów, którzy jej dotykali? Tak, do cholery! Właśnie dlatego nie pytałem. - Nie lubię stać w cieniu, Jared - skrzyżowała ręce na piersi, wypychając je bardziej na brzeg ręcznika.- Prosisz mnie o wiele, zwłaszcza że wiem, iż chodzę do szkoły z tymi dziewczynami. Chcę wiedzieć z kim, gdzie i co robiłeś. Ty masz łatwiej. Wiesz, że dla mnie byłeś tylko ty. Nie muszą na mnie patrzeć ze zuchwałymi uśmiechami, wiedząc, że miały to co jest moje. I chcę też wiedzieć o K.C. - dodała. Więc o to chodziło. I cholera, nie mogłem powstrzymać uśmiechu. - Jesteś zazdrosna. Myślała, że widziałem K.C. w ten sposób? Albo że widziałem te inne dziewczyny tak jak ją? To zawsze była jej twarz. Odkąd miałem dziesięć lat, to widziałem tylko ją. Uniosła podbródek, wyglądając zdecydowanie, jakby zamierzała odesłać mnie do pokoju za złe zachowanie. - Wyjdź. I nie wracaj, dopóki nie dorośniesz - powiedziała spokojnie. I odwróciła się, a jej mokre włosy przylepiły się jej do pleców i ruszyła korytarzem w stronę schodów. Mam wyjść? Było co najmniej jeszcze dziesięć różnych rzeczy jakie chciałem z nią zrobić dzisiejszej nocy, a ona chciała żebym poszedł? Furią rozpaliła mu żołądek i zagotowała krew i byłem gotów wszcząć pieprzoną kłótnię. Już wyjawiłem jej prawdę o moim bracie, moim ojcu i o mojej całej, głupie i łzawej historii. Mówiłem o gównie, o którym nie chciałem mówić, ponieważ ją kochałem i chciałem aby wiedziała, że mogła mi zaufać. Ale zostałem odepchnięty po jednej nocy. Łapiąc ją za ramię, przyciągnąłem ją do mnie, podnosząc ją z ziemi i zanosząc z powrotem do kuchni. Próbowała mi się wyrwać. - Puszczaj mnie.

Stawiając ją przed sobą, wycofałem ją do stołu kuchennego i pochyliłem się nad nią. - Grałem z tobą w gierki od trzech lat, Tatum. Już mi nie uciekniesz. Zmrużyła oczy i zassała gniewny oddech. - Tatum?- zapytała, zbliżając się do mojej twarzy. Wiedziała, że nazywałem ją „Tatum”, kiedy starałem się być protekcjonalny. Tak jak wtedy, kiedy rodzice nazywali cię pełnym imieniem i nazwiskiem, kiedy byli źli. Ale ja nie byłem zły ani nie próbowałem być protekcjonalny. Tak właściwie, to podniecała mnie jej złość. I czy mi się to podobało czy nie, to mój kutas wciąż twardniał coraz bardziej, gdy się żarliśmy. Było tak, jakby przez moją pachwinę przepłynęła elektryczność, gdy widziałem Tate taką zaciętą. Cholera. Była piękna. Miała zmrużone oczy i oddychała twardo przez usta. Wyglądała na wściekłą i rozpaloną i nie miałem pojęcia, czy zamierzała mnie uderzyć czy pieprzyć. Wiedziałem tylko, że jedno i drugie będzie gwałtowne. Pochylając się do przodu, na tyle aby ją pocałować, uniosłem prawą dłonią i przesunąłem palcami po jej twarzy. Jej oddech zadrżał przy moich ustach, gdy szepnąłem: - Chcesz wiedzieć wszystko? W takim razie ci pokażę. Odwróć się i pochyl. Jej oczy zrobiły się wielkie jak dwie planety. - C-co?- wyjąkała bez tchu. Spotkałem jej spojrzenie, czując intensywność i potrzebę zrozumienia. - Chyba się nie boisz, prawda?- i kąciki moich ust uniosły się, gdy ona się skrzywiła.- No dalej, Tate. Zaufaj mi. Chcesz wiedzieć wszystko, prawda? Zacisnęła mocno twarz i spojrzała z boku na bok. Odwróciła się powoli i zalała mnie ulga. Stała do mnie tyłem i czekała tam na coś, co pewnie sądziła, że będzie jakaś pokręconą przemocą dla jej ciała. Ale wiedziałem, że mnie kochała. Już mnie nie znała. Nie naprawdę. Z tego co wiedziała, to mogłem gdzieś tam mieć dzieciaka, albo sprzedawać narkotyki w czasie weekendów, zamiast odwiedzać swojego ojca i brata. Jednak odważyła się mi zaufać, bo jej zależało. Obejmując ją od przodu, zsunąłem ręcznik - jej jedyne ubranie - z jej wspaniałego ciała i upuściłem go na podłogę. Odsunąłem się o krok, aby na nią spojrzeć. Nie było to częścią mojego planu, ale nie mogłem się powstrzymać. Odważna jak zwykle, Tate stała tam, nie próbując się zakryć i gotowa aby wziąć jakiekolwiek gówno, jakie pewnie kryłem w rękawie. Ale wciąż mogłem stwierdzić, że była zdenerwowana. Jeh oddechy były płytkie, a jej

ciało sztywne. Przysuwając się z powrotem do przodu, ocierając się torsem o jej plecy, objąłem palcami jej nadgarstki i skrzyżowałem jej ręce na piersiach. Moje obejmowały też obejmowały jej piersi i trzymałem jej kruchą, małą postać, uwielbiając jak pasowała. Zawsze pasowała. - Zaufasz mi?- znowu zapytałem. - Tak - odpowiedziała cicho. Już nie była pewna. Wciąż ją trzymając, odsunąłem ręce od jej ciała i szepnąłem jej do ucha. - W takim razie pochyl się nad stołem. Oddech uwiązł jej w gardle i niemal usłyszałem, jak się cicho zaśmiała. Może była wystraszona i zdenerwowana, ale również podobało się jej to. Jej brzuch podążył za jej piersiami, a potem dołączyła jej głowa, gdy położyła twarz na ciemnym, twardym drewnie kuchennego stołu, a ja położyłem jej ręce po jej bokach. Ciepło popłynęło do mojej pachwiny i zadrżałem, czując pełną potrzebę, aby znaleźć się wewnątrz niej. Teraz. I nie powoli. Miałem pieprzone problemy. Do cholery, zwolnij, stary. Tu chodziło o Tate. Pochyliłem się do przodu, przyciskając się do jej tyłeczka, gdy moje dłonie musnęły jej gładkie plecy i jej ramiona. Delikatnie pieściłem jej kark i ugniatałem boki jej ciała, aż poczułem dreszcz i zrelaksowanie pod dotykiem. Pochylając się do dołu, wziąłem w usta kawałek jej skóry na biodrach i rozsypałem pocałunki po jej żebrach. Wygięła plecy, jęcząc, gdy przesunąłem językiem wzdłuż jej kręgosłupa i delikatnie zatopiłem zęby w jej ramię. Jej ciało było niesamowite i podobał mi się fakt, że mogłem ją dotykać. Zrobiłbym to przez godziny, gdyby krew w moim kutasie nie przyprawiała tak wielkiego bólu. Głaszcząc jedną ręką jej plecy w górę i w dół, wsunąłem drugą między jej nogi ku jej ciepłu. Natychmiast podskoczyła z westchnieniem, a następnie jęknęła. Przesunąłem palcami po jej długości, obracając nimi i pieszcząc, ale jeszcze nie zamierzałem zakończyć tej zabawy. Jeszcze nie. Delikatnie pocierałem wewnętrzne fałdki jej łechtaczki, czując jak się napina, a następnie rozluźnia. Pączek był twardy i już była tak diabelnie mokra. Nie chciałem widzieć teraz wspomnień z Tate z naszego dzieciństwa, ale wciąż nie mogłem uwierzyć, że tu byliśmy. Była to dziewczyna, która w deszczu siedziała na kierownicy mojego roweru. Dziewczyna, która pozwalała

wyćwiczyć mi celność, kiedy wrzucałem popcorn do jej ust podczas nudnych, zimowych dni. Jedyna dziewczyna, jaką kiedykolwiek przytuliłem. A teraz zamierzałem zerżnąć ją na kuchennym stole, gdzie jedliśmy nasze torty, gdy mieliśmy trzynaście lat. I mój kutas stwardniał na samą myśl, że wreszcie miałem ją pod sobą, gdy mnie pragnęła i jęczała moje imię. Zaczęła się poruszać wraz ze mną i niemal podziękowałem Bogu, ponieważ byłem gotów spróbować. - Połóż kolano na stole, kochanie - i pomogłem jej podnieć nogę i położyć płasko jej wewnętrzne udo na kuchennym stole, podczas gdy jej druga noga została na podłodze. Ogień rozprzestrzenił się w moim brzuchu i błyskawica uderzyła mnie prosto między nogi. Boże, była dla mnie rozsunięta, jej otwarcie znajdowało się tuż na końcu tego pieprzonego stołu i konałem dla niej. Więc nie traciłem czasu, aby uklęknąć, ukrywając usta w jej gorącym środku. Moje usta odnalazły jej łechtaczkę i zaczęły ssać. - Jared - westchnęła i zaczęła się kręcić i odsunąłem się, aby polizać jej długość. - Smakujesz tak przepysznie - odetchnąłem przy niej i znowu wciągnąłem ją między swoje zęby. Jej oddechy stały się bardziej intensywne, a jej ciało poruszało się jakby tkwiło w najlepszym rodzaju bólu. Ssałem i lizałem, czując jej rosnącą potrzebę. Czułem, jak jej ciało rozpada się przy moich ustach. I wtedy wreszcie wsunąłem język do jej środka. - Jared, proszę - odrzuciła głowę do tyłu i krzyknęła. I kurwa, ja też byłem gotowy. Wstając, przycisnąłem mojego kutasa do niej i zacząłem ugniatać jej biodra. - Powiedz mi, czego chcesz, Tate. Proszę. Czego ode mnie chcesz? - Ja... Jared... - walczyła o słowa, jej oddech zniknął i liczyła się teraz tylko potrzeba. Tak jak moja. - Jezu, jesteś taka piękna - pochyliłem się i szepnąłem jej do ucha.Powiedz mi. Czego ode mnie chcesz? Pot perlił się u nasady jej kręgosłupa i czułem się, jakby kuchnia stała w ogniu. Nasza wilgotna skóra, jej smak na moich ustach i cała reszta tworzyła ten nowy świat, z którego nigdy nie chciałem odchodzić. Będzie miała szczęście, jeśli wypuściłbym ją z łóżka na tyle, aby mogła pójść do szkoły. - Czego ode mnie chcesz?- warknąłem, znowu przyciągając jej tyłeczek do swojego krocza.

- Ostro - zawołała.- Zrób to ostro. I serce podskoczyło mi do gardła. Ogarniając jej skórę, wsunąłem place do jej środka, aby upewnić się, że wciąż była mokra. Taka mokra. O tak. Wypuszczając chrapliwy oddech, zszarpnąłem swój ręcznik i wyłowiłem z moich mokrych dżinsów ostatnią gumkę, przy czym rozdarłem opakowanie zębami. Po tym jak ją nałożyłem, chwyciłem ją za biodra i wsunąłem się w nią. Ostro. - Jasna cholera - jęknąłem pod nosem. Taka ciasna. - Jared - wyszeptała.- Tak. Serce pędziło mi milę na minutę i zajęło mi kilka sekund, abym się uspokoił. Nigdy nie czułem się tak dobrze, gdy ją tak miałem. Zanurkowałem w jej mokrą, gorącą płeć, ale ciepło rozprzestrzeniło się po całym moim ciele. Pięta jej stopy zsunęła się ze stołu i owinęła wokół tyłu mojego uda, przyciskając mnie do niej i nie mogłem się doczekać na więcej. Chciała tego na ostro, ale był to dopiero jej drugi raz w życiu, kiedy uprawiała seks i nie chciałem zrobić jej krzywdy. - Mocniej?- chciałem się upewnić. Wyjęczała swoją prośbę. - Tak. Więc wbiłem się w nią, na początku powoli, a następnie szybciej. Po chwili chwyciłem ją za biodra, wciskając się w nią, aż nie mogłem wejść dalej. Ale nie była zadowolona z tego, że miała tam po prostu leżeć i brać. Nie Tate. Podniosła się na rękach i niemal doszedłem w tej pieprzonej chwili. Kurwa. Oparła dłonie płasko na stole, unosząc tułów do pozycji pionowej i wygięła plecy w łyk. Patrzyłem z podziwem na jej postawę przede mną, gdy przejęła nieco kontroli i cofnęła się do mnie, gdy się w nią wbiłem. Tate. Cholera, tak. Z każdą chwilą ciśnienie i tempo wzrastało i cholera, była taka mokra. Trzymałem ją za biodra, żałując, że nie mogłem sięgnąć wszędzie, ale musiałem się trzymać. Uderzała we mnie coraz mocniej. Jak zwykle, Tate znalazła sposób aby też mnie pieprzyć. Jaka zaradna. Pochyliłem się nad jej plecami, utrzymując stały rytm i chwyciłem w jedną dłoń jej piersi, chcąc mieć je w swoich ustach. Całując ją w szuję, przycisnąłem do niej język, smakując jej słoną skórę. Moja ręka przesunęła się po jej brzuchu, a następnie powędrowała

między jej nogi, gdzie moje palce znowu zaczęły pieścić jej łechtaczkę w okrężnych ruchach. Boże, teraz było takie twarde. Chciałem owinąć wokół niej ramiona i czuć każde jej drżenie i skurcz, gdy rozpadałaby się w moich ramionach. Chciałem być w jej głowie i ciele, chcąc wiedzieć jakie to było uczcie, gdy urwała kruszyła się przeze mnie. - Jared. Jest tak wspaniale - jęknęła niepewnie, gdy nasze ciała raz za razem trzaskały o siebie. - Tak, to prawda - wydyszałem jej do ucha.- Bo to twoje i moje i nikt nam tego nie odbierze. Nawet ja. Była moja i między nami było idealnie, więc nigdy nie zamierzałem tego zepsuć. - Jared!- odrzuciła głowę do tyłu i krzyknęła.- Och, Boże... - Kocham cię, Tate - uderzyłem w nią mocniej.- Dojdź dla mnie. I przestała oddychać i rozpadła się, dochodząc niczym burza nad domem, gdy krzyknęła, zaciskając się wokół mnie i wysyłając mnie nad tą pieprzoną krawędź. Jezu Chryste! Ogień i rozkosz zalały moje ciało i doszedłem zaraz po niej, opadając na jej plecy, gdy oboje upadliśmy na stół... i Ziemię. Leżeliśmy tam, dysząc, zbyt wyczerpani aby się ruszyć. Przynajmniej dla mnie tak było. - Naprawdę cię nienawidzę - jej głos był słaby, ale przeważał w tym, iż wiedziałem, że żartowała. - Dlaczego? - Masaż, oral, całowanie, mówienie... nie sądzę, abym musiała wiedzieć, że robiłeś to wszystko z innymi dziewczynami. - Bo nie robiłem - odpowiedziałem od razu. - Co? - Nigdy niczego takiego nie robiłem z żadną dziewczyną - uniosłem głowę, aby na nią spojrzeć. Też próbowała się podnieść, aby się kłócić. - Ale... ale mówiłam ci, żebyś powiedział mi... - Chciałaś wiedzieć, co dostały ode mnie inne dziewczyny. Cóż, właśnie tego nie dostały - mój głos był twardy, ale i miękki. Musiała mnie usłyszeć.Nigdy nie dotykałem ich ciał w taki sposób, ani ich nie przytulałem. Nigdy nie obchodziło mnie, czy było im przyjemnie. Nigdy nie dostały ode mnie czegoś wartościowego, Tate. Zwłaszcza K.C. Nigdy nie dotknąłem jej w taki sposób pogładziłem jej włosy.- To do ciebie należy moje ciało i moja dusza i każdy się o tym dowie. Czasami z tobą zwolnię, a czasami będę cię rżnąć. Ale zawsze będzie to miłość, Tate. I zawsze była. I zawsze będzie.

Rozdział 33

Nie wiedziałem, czy mi uwierzyła, więc czekałem, martwiąc się jak cholera, że nie poczuje jak cierpiałem, aby ją mieć. Unosząc się na swoich dłoniach, wygięła plecy ku mnie i podciągnęła nosem. Cholera. Z trudem przełknąłem ślinę. Płakała. - Kocham cię - szepnęła, odwracając się. Załamała się. Wstrzymywała więcej łez, niż ich wypuszczała. Chwytając jej twarz w dłonie, przyciągnąłem ją do siebie. - Nie zasługuję na to, ale niebawem zasłużę. Obiecuję. Jej mały, słodki uśmiech i przyćmione spojrzenie były tak wyczerpane, że bałem się ją puścić, gdy się z niej wysunąłem. - Au - szepnęła, zasysając oddech przez zęby. - Taa - położyłem dłonie na jej biodrach, wspierając ją.- Spokojnie. Będziesz obolała. - Już jestem. - Zostań tu - powiedziałem jej, podając jej ręcznik, a drugim obwiązując swoją talię.- Włączę prysznic i wrócę po ciebie. - Sama mogę wejść na górę - zaśmiała się. - Zostań - i odszedłem. Po tym jak odkręciłem wodę i sprawdziłem temperaturę, zbiegłem na dół i wziąłem Tate w ramiona. - Myślę więc, ze urodzinowe lanie odpada - zażartowałem, gdy zaniosłem ją na górę po schodach.

Przewróciła oczami. - Co jest z wami, facetami? Madoc już mi to wczoraj zaoferował w szkole. - Co zrobił?- zatrzymałem się na ostatnim schodku. Mocniej objęła moją szyję ramionami, biorąc między zęby płatek mojego ucha. Westchnąłem ciężko i zapomniałem o Madocu. - Woda powinna być odpowiednia - odsunąłem zasłonę i postawiłem ją w brodziku. - Włącz prysznic - powiedziała sennie, siadając na dnie i obejmując kolana.- Brzmi jak deszcz. Pociągnąłem pokrętło, patrząc jak woda rozpryskuje się na jej nogach, a następnie ściągnąłem ręcznik i wszedłem za nią. Siadając, objąłem ją ramionami i przyciągnąłem jej plecy do swojej piersi. - Wiesz - powiedziałem jej do ucha.- Gdy cię nie było, to mieszkałem w twoim pokoju przez jakiś miesiąc. - Co?- odwróciła ku mnie głowę i nagle chciałem, aby wiedziała o wszystkim. - Kiedy wpakowałem się w kłopoty i moja mama pojechała na terapię, to zajął się mną twój tata. Naprostował mnie. Cóż, nieco mnie niż byłem. Spałem na twojej podłodze. Próbowałem zachować pogodny ton, ale krztusiłem się słowami. - Nie mogłem tego znieść, że wyjechałaś, Tate. Biłem się z każdym. Chodziłem na wagary. Nawet miłość do mojego brata nie zdołała mnie wyciągnąć. Kiedy cię kontrolowałem, to tylko ta jedna pierdolona rzecz miała sens w moim życiu. Napędzała moją krew. Nie mogłem doczekać się jutro, kiedy byłabyś w pobliżu. Gdy byłem obok ciebie, to nie myślałem o całej reszcie, która bolała. Tate oparła głowę na moim ramieniu i spojrzała na mnie, teraz rozbudzona. - Dlaczego nie spałeś w moim łóżku?- zapytała cicho. Dotknąłem jej ust swoimi, miękko i ciepło. - Bo nie chciałabyś mnie tam. Byłem chorym człowiekiem. Mogłem ją poniżać, izolować i krzywdzić, ale spanie w jej łóżku wydawało mi się zbyt inwazyjne? Taa, tego też nie mogłem wyjaśnić. Pochyliła się do przodu, rozsypując pocałunki wzdłuż mojej szczęki. Dreszcze rozeszły mi się po rękach, kiedy szepnęła przy mojej szyi. - Zdecydowanie chcę ciebie w swoim łóżku. I cię kocham. Zamykając oczy, gruby, szeroki uśmiech rozrósł mi się na twarzy. Gdyby tylko Madoc mógł mnie teraz zobaczyć. Albo i nie...

- Powiedz to jeszcze raz. - Kocham cię - powiedziała głośniej i ze śmiechem w głosie. - Więcej - kusiłem. - Kocham cię - pocałowała mnie w policzek.- Kocham cię - kolejny pocałunek.- Kocham cię - i drażniła mnie miękkimi, mokrymi pocałunkami, aż pochwyciłem jej usta i pocałowałem ją mocno. Nigdy nie wyjdziemy spod tego prysznica. - Jak się czujesz?- spytałem, kiedy ją puściłem. - Dobrze - skinęła i poruszyła brwiami.- Może powinniśmy zobaczyć jak to jest w wodzie. Ciepło i cała resztka mojej energii strzeliła w dół, ale miażdżące rozczarowanie uderzyło we mnie niczym cegła. - Nie możemy - wymamrotałem.- Nie mam już gumek. Może Tate jakieś miała. Chwila... lepiej kurwa, żeby nie.

***

- Jared, chcę zrobić zdjęcie!- moja wrzaskliwa i niezwykle inwzayjna matka krzyknęła, gdy wbiegłem po schodach. Zdjęcie? Pokręciłem głową z irytacją i rozejrzałem się po komodzie za kluczykami od samochodu. Tate i ja wybieraliśmy się na bal. Poprawka - Tate, Madoc i ja wybieraliśmy się na bal. Obydwoje czekali na zewnątrz, podczas gdy ja chciałem walnąć go w brzuch, odesłać do domu i wyjechać na weekend z Tate za miasto. Ale... ten dupek zdolnie wywoływał u mnie zazdrość, zmuszał do akcji i był dobrym kumplem. A co najważniejsze, to Tate chciała iść. Byłem jej to dłużny. - Żadnych zdjęć. Jezu - zakląłem, kręcąc głową, chwyciłem kluczyki i zbiegłem na dół. Ale tam już czekała moja matka. - Och, nawet się nie waż uciekać - chwyciła mnie za ramię, aby mnie zatrzymać, gdy próbowałem ją minąć. Odwróciłem się, starając się wyglądać na zirytowanego, ale byłem nieco rozbawiony jak naturalnie przyjęła rolę matki. Od naszej rozmowy od serca nad stawem rybnym, znaleźliśmy jakąś wspólną płaszczyznę. Wciąż się nie przytulaliśmy, ani nie cmokaliśmy, ale

rozmawialiśmy ze sobą łagodniej i okazywaliśmy więcej cierpliwości. - Co?- nie mogłem ukryć uśmiechu, który wyskoczył na zewnątrz.- Nie znoszę zdjęć... mamo. Jej oczy rozszerzyły się z blaskiem i odchrząknęła, zanim wygładziła mój czarny krawat. - W porządku, ale muszę coś powiedzieć i nie spodoba ci się to przyglądała się swojemu zadaniu, gdy poprawiała mój krawat i jej głos stał się pewniejszy.- Kochanie, nie mogłabym być szczęśliwsza, że ty i Tate znowu do siebie wróciliście... Chryste. Zacząłem się odwracać. - Ale - powiedziała głośno, odwracając mnie z powrotem, abym stał do niej twarzą.- Mamusie dzieciaczki zwykle nie poślubiają dzieciaczków tatusiów. Każde słowo było wypowiedziane tak, jakbym był zbyt głupi, żeby ją zrozumieć. Przechyliłem głowę na bok i spojrzałem na nią, gdy chciała podkreślić punkt, który już zrozumiałem. Nie zapładniaj Tate. Taa, dzięki. Załapałem! Spojrzała mi groźnie w oczy. - Byłeś tam niemal każdej nocy - cóż, prawdę mówiąc, to każdej nocy więc jeżeli zrobisz ze mnie trzydziestu sześciu letnią babcię, to cię zabiję. Żartowała. Tak myślę. Tak czy inaczej, moja matka nie miała się o co martwić. Tate i ja byliśmy ostrożni i przez cały tydzień i tak trzymała mnie na dystans. Nie chciała się rozpraszać od nauki, a ja nie naciskałem. Ale dzisiejszego wieczoru? Owszem, też tego chciała. Wzdychając, cmoknąłem moją matkę szybko w policzek i przesunąłem się do drzwi frontowych. Tate stała na swojej werandzie, wyglądając wspaniale jak cholera i rozmawiając z Madociem, jakby byli przyjaciółmi. Pokręciłem głową, nie mogą uwierzyć w bieg tych wszystkich wydarzeń. Złamała mu nos, kopnęła go w sprzęt i nie raz się z nim użerała. Ale była taka, jak jej tata. Rozwiązywała problem i ruszała dalej. A Madoc był bardziej niż gotowy, aby ruszyć do przodu. Był podekscytowany tańczeniem i ubrany, aby wzbudzić zachwyt. Wyglądaliśmy niemal tak samo, ale podczas gdy ja byłem ubrany cały na czarno, to on zmienił krawat na fioletowy. Tate wciąż wyglądała tak samo - pięknie i świecąca - ale nieco bardziej niebezpiecznie. Po części oczekiwałem, że się dzisiaj z kimś pobije za flirtowanie z nią. Miała na sobie obcisłą, cielistą sukienkę bez ramiączek i do połowy uda. Widziałem tyle jej skóry, że było całkiem oczywiste, jak

wyglądała nago. Podchodząc do Tate, pocałowałem ją miękko pod uchem. - Przepraszam, że trwało to tak długo. Mama prawiła mi kazanie. - O czym?- zapytała, gdy podszedł Madoc i położył jej drugą rękę w zgięciu swojego łokcia. - O tym, abyśmy nie zaszli w ciążę - szepnąłem kącikiem ust, ale patrzyłem przed siebie. Chociaż na nią nie patrzyłem, to dostrzegłem jak zesztywniała i usłyszałem, jak odchrząknęła. I nie powinienem był jej o tym mówić. Naprawdę musiałem położyć kres napadowi mojej szczerości, ale wciąż było coś, co musiałem jej powiedzieć i w tym tygodniu byłem nieco za bardzo pobudzony, aby się tym zmierzyć. Później, powiedziałem sobie. - Jesteśmy gotowi?- Madoc zapytał po jej drugiej stronie. Jej uścisk na moim ramieniu zależał i poczułem, jak wzdycha. - Całkowicie - skinęła głową na Madoca.- To może być początek wspaniałej przyjaźni. - Równie dobrze może być to początek wspaniałego porno - odpalił Madoc i zacisnąłem pięści. – Sukinsyn!- krzyknąłem, w połowie wkurzony, a po części żartując.Oberwiesz dzisiaj - ostrzegłem, ale oboje po prostu się zaśmiali.

Rozdział 34

Tańce na balu były dokładnie takie, jak myślałem, że będą. Zdjęcia, poncz i kiepska muzyka. Sala gimnastyczna była udekorowana w stylu Nowego Jorku, co strasznie spodobało się Tate i cholernie się cieszyłem, że Madoc jednak do nas dołączył. Wypełniał te zadania, gdzie ja poległem. Tańczenie w miejscu publicznym? Zrobione. Słodziuśkie zdjęcia w uroczych pozach? Zrobione. Uprzejma, daremna, bezsensowna paplanina? Zrobione. Współpracowałem, ale sytuacje jak te były dla mnie jak zjedzenie cytryny. Przynajmniej Madoc bardziej zabawił Tate. A ona? Czytała ze mnie jak z otwartej księgi. Była swobodna w publicznym okazywaniu uczuć i twarda przy mierzeniu wzrokiem. Nie mogłem się doczekać, aby zabrać ją do domu. Ale najpierw musieliśmy znaleźć się w innym miejscu. - Jesteś pewna, że chcesz iść?- zapytałem ją, gdy szliśmy ręka w rękę po podjeździe Beckmanów. Tori i Bryan Beckamnowie, bliźnięta i nasi znajomi z klasy, urządzali imprezę i Madoc nalegał, że powinniśmy się tam zjawić i nieco poszaleć. - Nic mi nie jest - szepnęła.- W ogóle nie jestem zmęczona. Uniosłem brwi i pokręciłem głowa. Nie martwiłem się o to, czy była

zmęczona, ale nie chciałem także wspominać o incydencie z zeszłego roku. Tak naprawdę to o to właśnie się martwiłem. Rok temu, zanim Tate wyleciała do Francji, pozwoliłem Madocowi wrzucić jej klucze do samochodu do basenu i przyglądałem się, jak je wyłowiła. Była poniżona i podejrzewałem, że było to ostatnie miejsce w jakim chciała się znaleźć. Prawdę mówiąc, to sam nie wiedziałem, czy chciałem tu być. Nie tylko miałem zaplanowaną naszą własną imprezę, ale im dłużej czekałem z wyjaśnieniem reszty historii, to tym bardziej tylko o tym myślałem. Odkładałem to przez cały tydzień i nadszedł czas, aby wreszcie się do tego przyznać. Musiałem powiedzieć jej o Jaxie. Przechodząc przez hol o ceramicznych płytkach, podążyliśmy za Madociem po schodach wyłożonych dywanem i weszliśmy do ogromnego, oświetlonego salonu. Po wielkim pokoju już krzątało się z co najmniej sześćdziesiąt lub siedemdziesiąt znajomych z klasy, a muzyka waliła tak mocno, że czułem ją przez swoje buty. Moja ręka wyciągnęła się za mnie i spojrzałem do tyłu, aby zauważyć, że Tate całkowicie się zatrzymała. Westchnąłem. Cholera. Jej pierś unosiła się i opadała szybko i przełknęła ślinę, wyraźnie zdenerwowana. Jak łania w świetle reflektorów. Ścisnął mi się żołądek i po prostu chciałem ją stąd zabrać. To był zły pomysł. - Wszystko w porządku?- ściszyłem głos, ale bałem się, że zaraz pęknie i tym razem mnie złamie nos, zamiast Madocowi, jak to zrobiła rok temu. Zmrużyła oczy i rozejrzała się, a potem tylko pokręciła głową. - Tak, muszę się tylko napić. Nie uwierzyłem jej, ale kąciki moich ust i tak uniosły się do góry. Twarda dziewczyna. Przecisnęliśmy się przez tłum ludzi wychodzący z kuchni i w domu rozbrzmiało Adrenalize In This Moment. Madoc już robił drinki, a ja przyglądałem się jak Tate wzięła od niego jednego. Byłem dzisiaj kierowcą - cóż, prawie każdej nocy, odkąd ledwie co piłem u kogoś - i nie zamierzałem tutaj długo zostać. Po prostu tam stałem, próbując się nie roześmiać, gdy zakrztusiłam się ciemnym płynem. Madoc uśmiechnął się od ucha do ucha, gdy pochyliła brodę, przełknęła ostatni łyk i wrzuciła kubeczek do zlewu. Zakaszlała w dłoń i wszystko co mogłem zrobić, to przytrzymać ją za biodra, aby czuła się komfortowo. Powinna się zabawić. Nie chciałem, aby była zdenerwowana czy

przestraszona, że ktoś zrobi jej dowcip. I właśnie dlatego piła, więc na to pozwoliłem. - Aww, jest czerwona jak pomidor - zażartował Madoc. - Odwal się - Tate skrzywiła się na niego, ale puścił jej oczko. Podeszli K.C. i Liam, wyglądając jak yin i yang. Miała rozświetlone oczy i uśmiechała się, podczas gdy on przywdział znudzoną minę i zacisnął usta. - Hej wam - przywitała się, ciągnąc Liama za sobą. Odsunął włosy ze swoich oczu i skinął do Madoca i mnie, ale niczego nie powiedział. Wiedziałem, że czuł się przeze mnie niekomfortowo i z trudem zachowałem powagę. Pewnie wciąż myślał, że dobrałem się do majtek jego dziewczyny i nie mogłem nic na to poradzić, że byłem pod wrażeniem tego, iż K.C. wciąż nie powiedziała mu prawdy. Bez wątpienia bawiła się nim, kazała mu cierpieć. I dlaczego nie miała tego robić? Ona i Tate wciąż nie wróciły do wcześniejszych stosunków, ale zbliżały się do tego, a Liam mógł iść się pieprzyć. Madoc dokończył swojego drinka i natychmiast zaczął robić dwa nowe, aż potrząsnąłem na niego głową. Tate nie zauważyła tego, gdy rozmawiała z K.C., ale Madoc załapał moje ostrzeżenie. Przez jakiś czas potrzebowałem ją przytomną. Pochylając się do przodu, szepnąłem jej do ucha: - Chodź ze mną. Nie czekałem nawet na to, aż na mnie spojrzy, zanim chwyciłem ją za dłoń i wyprowadziłem z kuchni. Przecisnęliśmy się przez tłum imprezowiczów, którzy zbili się w małe gromadki i staraliśmy się, aby międzyczasie nie wylali na nas swoich drinków. Gdy dotarliśmy do schodów, to pospiesznie zaprowadziłem Tate na drugie piętro. Nie zamierzałem użyć z nią tutaj żadnego pokoju, ale ludzie widzieli jak wchodziliśmy na górę i sami wyciągnęliby własne wnioski, kiedy wrócilibyśmy na dół. Przez kilka minut potrzebowałem jej sam na sam. Aby wyprostować coś złego. Otwierając drzwi od pierwszego pokoju jaki znalazłem, zajrzałem do środka, aby sprawdzić, czy był pusty. Wciągając Tate do środka, ledwie co zamknąłem drzwi, zanim wycofałem ją do nich i pocałowałem. Potknęła się i chwyciła moich ramion, aby zachować równowagę. Zaskoczony, mały jęk wypełnił moje usta tak cholernie mocno, że byłem gotów rozpętać tą burze tutaj i teraz. Taa, nie to planowałem, ale dzisiaj będę dobry. Zasługiwałem na nagrodę. Smakowała jak brzoskwinie i przyciągnąłem do siebie jej ledwie ubrane

ciałko, zapominając dlaczego w ogóle tutaj przyszliśmy. - Boże, Tate - przechyliłem głowę, aby skubnąć płatek jej ucha.- Twoja sukienka powinna zostać spalona. - Dlaczego?- szepnęła, wyginając szyję po więcej. - Każdy pieprzony facet dzisiaj na ciebie patrzył. Chyba zostanę aresztowany. Mój ton był wypełniony żartem, ale słowa nie. Nie byłem niepewny Tate. Wiedziałem, że mnie kochała i że mogłem jej zaufać. Nie przeszkadzało mi także, że inni faceci na nią patrzyli, pragnąc jej. Prawdę mówiąc, to podniecało mnie to. Nie, moja zbrodnia polegała na tym, że za każdym razem gdy jakiś gnojek wskazywał na nią dzisiaj, albo gdy jakiś dupek zmierzył ją, gdy przechodziła obok, to chciałem dotykać jej wszędzie, aby pokazać, do kogo należała. Mogli patrzeć. Mogli chcieć. Ale to ze mną miała wrócić do domu i się tym napawałem. Jednak nie do końca mogłem to okazać wśród innych. Odsunęła się i chwyciła moją twarz w dłonie, patrząc mi w oczy. - Jestem twoja. To zawsze byłeś ty - zapewniła. Przytrzymałem jej spojrzenie, jej ogień napotkał mój lód i nie mogłem jej już odmówić ani jednej cholernej rzeczy, na jaką zasługiwała. - Chodź tutaj - poprowadziłem ją na środek pokoju i wyciągnąłem telefon. Przyglądała mi się, podczas gdy wybrałem Broken Seether i położyłem telefon na komodzie w pobliżu drzwi balkonu. Tate patrzyła na mnie w ciszy, trzymając ręce przy bokach z mieszaniną zaciekawienia i podniecenia w oczach. Biorąc jej dłoń w swoją, patrzyłem jej w oczy, gdy owinąłem jej ręce wokół swojej szyi i przyciągnąłem ją do swojego ciała. Gdy zaczęliśmy poruszać się do muzyki, to ledwie cokolwiek słyszałem. Żadnych głosów na dole. Ani rozmów na zewnątrz domu. Patrzyła mi w oczy, jakbym był wszystkim. I nagle znowu mieliśmy czternaście lat, byliśmy w jej pokoju i kłóciliśmy się o Silverchair. Byłem Jaredem. Ona była Tate. I byliśmy nierozłączni. - Przepraszam, że dzisiaj z tobą nie zatańczyłem - powiedziałem jej, żałując tego.- Nie lubię robić takich rzeczy wśród innych. Myślę, że to zbyt osobiste. Wzięła głęboki oddech i spojrzała na mnie twardo. - Nie chce, abyś zmieniał to, kim jesteś - powiedziała, kręcąc głowa.Ale czasami chciałabym z tobą potańczyć, albo potrzymać cię za rękę. Chwyciłem w dłonie jej biodra, przysuwają ją do siebie. - Spróbuję, Tate. Wczoraj minęło. Wiem o tym. Chcę tego komfortu, jaki

kiedyś mieliśmy. - Twój tatuaż?- spojrzała na mnie, jakby coś przyszło jej do głowy.Wczoraj trwa wiecznie, Jutro nigdy nie nadchodzi. Właśnie tak jest napisane. Co to znaczy? Delikatnie pogładziłem jej włosy. - Tylko to, ze żyłem przeszłością. To co stało się z moim ojcem, co stało się z tobą, nigdy nie mogłem pokonać gniewu. Wczoraj podążało za mną. I zdawało się, że jutro, nowy dzień, nigdy nie miał nadejść. - A latarnia na twoim ramieniu?- spytała i zaśmiałem się. - Och, zadajesz zbyt wiele pytań. Ale tylko na mnie patrzyła, mentalnie tupiąc stopą. Dobra, do cholery. - Latarnia to ty, Tate. Światło - przypomniałem sobie ją tańczącą w swojej fioletowej koszuli nocnej z białymi gwiazdkami na niej, gdy miała jedenaście lat.- Zrobiłem go po tym, jak w ostatnim roku wpakowałem się w kłopoty. Musiałem się wziąć w garść, a moja mama zdecydowała się zrobić to samo ze swoim piciem. Obydwoje pomyśleliśmy o tym samy, jak przetrwać dzień. Marzenie czy pożądanie... - nigdy nie zapytałem mojej mamy o jej marzenie lub pragnienie. - Ja?- zmarszczyła razem brwi, wyglądając na zaskoczoną. - To zawsze byłaś ty - powtórzyłem jej słowa.- Kocham cię, Tate. Uśmiechnęła się, przysuwając usta do moich. - Ja ciebie też kocham - szepnęła, a łaskotanie przy moich ustach było jak ogień w moim ciele. Jezu Chryste. Wbiłem w nią palce, ale to jej dłonie mnie posiadały. Przesunęła nimi w górę moich rąk, zanim wsunęła jedną w moje włosy. Odsunęła się i wróciła, aby znowu mnie drażnić: muskając językiem po mojej górnej wardze i chwytała dolną między zęby. Drobne ugryzienia posłały prądy do mojej pachwiny i w moim brzuchu niemal zaburczało z głodu. Cholera. Nie wiedziałem, czy chciałem ją pieprzyć czy zjeść. - Rozepnij mnie - powiedziała między pocałunkami, jakie rozsypała wzdłuż mojej szczęki. Nie rób tego teraz, poprosiłem cicho. - Chodźmy stąd - zaproponowałem.- Jestem w nastroju na coś więcej, niż tylko szybki numerek. - Cóż, ja nigdy nie miałam szybkiego numerka - kusiła.- Rozepnij mnie. Zassałem oddech, a pulsowanie w moich spodniach dało mi do zrozumienia, że byłem dla niej gotowy. Gdy tylko rozpiąłem jej sukienkę, która opadła w dół i zatrzymała się na jej biodrach, to oboje znaleźliśmy się w punkcie, w którym nie było odwrotu. - Gdzie podziała się moja grzeczna dziewczynka?- droczyłem się, ale

uwielbiałem to. Niegrzeczna tylko dla mnie. Była jak narkotyk, a ja wznosiłem się coraz wyżej. W jednej chwili moje dłonie znalazły się na jej gładkich, niebiańskich plecach, a moje usta ukryły się w cieple jej szyi. Jej niecierpliwe palce rozplątały mój krawat i rozpięły guziki koszuli, a ja chwyciłem jej piersi, pożerając każdy drobny jęk i westchnięcie, jakie wydobyły się z jej ust. Jej piersi były takie wrażliwe. Objąłem ją jednym ramieniem a drugą dłonią przesunąłem po jej piersi, czując jak jej sutek coraz bardziej twardnieje. - Jared - szepnęła, owijając ręję wokół mojej szyi i całując mnie.Naprawdę jestem dobrą dziewczyną, ale dzisiaj chcę być naprawdę, naprawdę niegrzeczna. O cholera. Zabijała mnie i mogłem przysiąc, że za każdym razem gdy nasze usta zbliżały się do siebie, to byłem bliski eksplozji. Nie mogłem się doczekać, aż wrócilibyśmy do domu. Pieprzyć to. Rozdarłem swoją koszulę i odleciało kilka guzików, podczas gdy patrzyłem zamroczony jak ściąga z siebie resztę ubrań, pozostawiając tylko cieliste szpilki. Wow. Serce zaczęło bić mi mocniej, zaschło mi w ustach i przestałem oddychać. Cała moja krew odpłynęła na południe i byłem twardszy niż pieprzna cegła. Zdecydowanie o wiele bardziej cierpiałem, niż wcześniej. Musiałem się w niej znaleźć. - Kurwa, Tate - pieściłem ją tak, jak tylko mogłem, gdy pocałowałem ją mocno. Napinając każdy mięsień w ciele, musiałem się powstrzymać, aby nie rzucić jej na to cholerne łóżko. Przepraszam. Chciałem to zrobić z tobą powoli. Po prostu to takie trudne. Myślisz, że za dziesięć lat będę wreszcie potrzebować gry wstępnej, by mi przy tobie stanął? Stała tam, odważna i śmiała, wiedząc, że miała mnie okręconego wokół małego palca. Wyciągnąłem z kieszeni prezerwatywę, położyłem ją na stoliku nocnym i ściągnąłem resztę swoich ubrań, wzdychając z ulgi, gdy mój kutas wyskoczył na wolność. Wyobrażanie sobie to co chciałem zrobić z Tate, nie było ani trochę tak bolesne, gdy widziałem jak na mnie patrzyła. Zmierzyła wzrokiem moje ciało, tak jakby niespiesznie chciała je zbadać czy coś. Gdy wyciągnęła rękę, niemal podskoczyłem, gdy zaczęła mnie pocierać. Zacząłem oddychać płytko i ciężko. Było to coś, czego jeszcze nie zrobiła. Nie odkryła w taki sposób mojego ciała. Jej oczy zdawały się być zdumione i zaciekawione, a ja nie chciałem

niczego przegapić. Patrzyła, jak jej odpowiem, jak rosłem i drżałem pod jej lekkim, ale silnym dotykiem i nie sądziłem, abym mógł jeszcze bardziej płonąć niż teraz. Kurwa, kochanie. Teraz, teraz, teraz... Nie mogłem tego znieść. Może to przez jej szpilki, jej ciało, a może przez sposób wstrząsnęła mnie byciem po prostu sobą, ale skończyłem. Chwytając za prezerwatywę, rozdarłem opakowanie i nałożyłem zabezpieczenie, nie odrywając od niej oczu. Przyciągając ją do siebie, przycisnąłem jej ciało do swojego, czując jej gorącą, nagą skórę, która rozpływała się mojej. Przerwała nasz kontakt i szepnęła mi do ucha. - Moja kolej. Co? Otworzyłem szeroko oczy, nie będąc pewny co miała na myśli, dopóki nie pchnęła mnie na łóżko i nie usiadła na mnie okrakiem. Mój kutas był przyciśnięty do jej ciepłego, mokrego otwarcia i ścisnąłem jej biodra, niemal warcząc. - Jesteś idealna. Idealna dla mnie - powiedziałem, czując miękką, seksowną skórę w swoim ciele. Cholera, potrzebowałem jej. Teraz. Jej blond włosy rozlały się wokół mnie i była niczym zwierze, patrząc na mnie, jakby dokładnie wiedziała jak mnie zabić. Podnosząc się, powoli opadła w dół, gdy wprowadziłem swojego penisa w jej środek. Była taka mała, że potrzebowaliśmy pomocy, z czym nie miałem problemu. Przyjemność ogarnęła mnie jak fala gorąca, gdy leżałem na plecach, a jej ciepło mnie otuliło. Położyłem dłoń na jej piersi, a drugą na jej biodrze, dotykając i prowadząc. - Powiedz mi, że ci się podoba, Tate - musiałem wiedzieć, że to uwielbiała. Że wróci po więcej. Że była moją dziewczyną. Nigdy nikomu nie chciałem dać tego tytułu, ponieważ myślałem, że nie będę w stanie stworzyć związku. Jednak nie chodziło o to. Już miałem dziewczynę. Przez cały czas, chociaż byliśmy wrogami, a mimo to nikt nie mógł zająć miejsca Tate. Powiedz mi, kochanie. Powiedz to. - Ja... - jęknęła i poruszyła biodrami w dzikim, lepiej-rób-to-przez-całącholerną-noc ruchu, przez który trudniej było mi oddychać. Podrzuciłem biodrami, wchodząc w nią głębiej. - Powiedz to. Ściągnęła razem brwi z dobrym bólu, gdy wymamrotała słowa. - Uwielbiam to - uśmiechnęła się.- Kocham to z tobą.

Poderwałem się i objąłem ją ramionami, ukrywając twarz w jej piersiach, biorąc jedną do ust. - Smakujesz jak cukiereczek - szepnąłem przy jej ciele i wciągnąłem sutek między zęby.- Dzisiaj do cholery nawet nie pośpisz, Tatum Brandt. Wiesz o tym, prawda? - Doprawdy?- odpaliła, biorąc moją twarz w dłonie. Jest taka zaradna.

***

- Nie powiedziałem ci czegoś w zeszłym tygodniu, kiedy... kiedy byliśmy w twoim pokoju. Leżeliśmy pod kołdrą, nadzy i szczęśliwie wyczerpaniu, wpatrując się w sufit. Pieściłem jej ramię, podczas gdy ona wsunęła głowę pod moją brodę. Nie chciałem zepsuć idealnego spokoju, ale nadeszła pora. Mówienie prawdy było jak kłamstwo. Gdy już raz to zrobisz, to stawało się to łatwiejsze. - Co takiego?- jej głos był schrypnięty i nie wiedziałem, czy to lew rozszarpywał mi brzuch, czy nosorożec deptał mi po piersi, ale denerwowałem się. - Zostawiłem mojego brata w domu ojca. Uciekłem bez niego wyznałem. Wygięła szyję, aby na mnie zerknąć. - Jared, wiem. Powiedziałeś mi o tym. Że próbowałeś namówić go do ucieczki, ale nie chciał. Skinąłem głową. - Nie powiedziałem ci wszystkiego. Tego dnia, kiedy uciekłem, mój ojciec zmusił mnie, abym wszedł do piwnicy, abym pomógł mojemu bratu. Nie wiedziałem z czym, ale kiedy tam zszedłem, to zobaczyłem... - żółć zaczęła pchać się w górę mojego gardła, więc skupiłem się na oddychaniu.- ... zobaczyłem dziewczynę mojego taty i jego przyjaciela martwych na podłodze piwnicy. Poderwała się i spojrzała na mnie ze ściągniętymi brwiami. - Martwych? - Wracaj tu - pociągnąłem ją w dół, ale zamiast tego wsparła ramię na łóżku i położyła głowę na zwiniętej pięści. Myślę, że chciała patrzeć mi w oczy. - Taa, to mogłem stwierdzić z tego pierdolonego dystansu, jaki

zachowałem. Jax siedział daleko pod ścianą, trzymając przy piersi kolana i patrząc na nic. Nie wyglądał na wystraszonego ani złego, tylko był nieco zdezorientowany czy coś - zmrużyłem oczy, próbując sobie wyobrazić, co wtedy mogło dziać się w jego głowie. - Skąd wiesz, że byli martwi?- zapytała cicho i przełknęła ślinę. - Była tam krew. Nie ruszali się -odepchnąłem obrazy z mojej głowy.- W każdym bądź razie, nie mogłem wybudzić Jaxa, aby coś powiedział. Po prostu siedział tam i mówił tylko, że nic mu nie jest i że musimy posprzątać bałagan. Było tak, jakby nawet nie wiedział, że to ja tam z nim byłem. Tate spojrzała na mnie z troską w oczach i miałem nadzieję, że zrozumiała. - Czujesz się winny - zrozumiała. - Tak - przyznałem.- Bycie w tamtym domu było nie do zniesienia. Bycie w piwnicy. Dlaczego nie poszedł ze mną?- zapytałem bardziej siebie, niż Tate. - Zapytałeś go o to? - Raz - pogładziłem ją po włosach.- Mówi, że nie pamięta. - Jak myślisz, co się tam stało?- zadała pytanie, które zadawałem sobie od lat. Mój ojciec nie został aresztowany za morderstwo. Nie byłem nawet pewien, czy policja znalazła ciała, kiedy dotarłem do domu i zgłosiłem znęcanie się nad moim bratem. Myślałem przez chwile, bojąc się przyznać do tego na głos, bo to co wiedziałem było śmieszne, aby podejrzewać. – Myślę, że te dwa śmiecie dostały dokładnie to, na co zasługiwali.

Rozdział 35

- Jesteś w ogóle obolała?- szepnąłem jej do ucha, gdy w poniedziałkowy ranek weszliśmy do szkoły. Oddech uwiązł jej w gardle i usłyszałem uśmiech w jej głosie. - Trochę. - To dobrze - wymamrotałem i objąłem ramieniem jej szyję, przyciągając ją do siebie. Po sobotniej nocy zabrałem ją z powrotem do domu po balu, gdzie ukarałem ją za trzymanie mnie na dystans przez cały cholerny tydzień, poprzez trzymanie jej na nogach przez całą cholerną noc. Po spędzeniu nocy ze swoim bratem i nie będąc w stanie rozmawiać z Tate - ponieważ głupio zostawiłem telefon na imprezie Beckmanów i ktoś go ukradł - ostatniej nocy wkradłem się do jej pokoju i zasnąłem w jej ramionach. Ale obudziłem ją wcześnie rano. Obydwoje byliśmy wciąż zaspani, ale i tak było seksownie. Przewróciła na mnie oczami. - Jesteś strasznym ego-maniakiem - narzekała. Spojrzałem na nią, uśmiechając się. - A ty do uwielbiasz. - Nieprawda - wydęła usta i musnęłam ustami jej czoło. Owszem, lubisz. Westchnąłem. - W takim razie się zmienię - obiecałem. - Oby.

Zatrzymała się przy swojej szafce, ale stanąłem za nią, trzymając ją za biodra. Byłem coraz bardziej zakręcony i nie mogłem jej nie dotykać, gdy była blisko. Podczas ostatniego tygodnia ludzie patrzyli na nas. Byli przyzwyczajeni do widzenia nas jako wrogów, a ja nigdy publicznie nie dotykałem dziewczyn, więc byli całkiem zdezorientowani. Ale zamiast się wstydzić i przywdziewać minę twardziela, pokazałem im wszystkim środkowy palec. Cóż, w przenośni. Spoglądając w dół korytarza, dostrzegłem Piper i Nate'a blisko siebie, ale nie chciałem, aby Tate zauważyła ich obecność. Miała być szczęśliwa... czy coś. Nate wyglądał na rozbawionego, nawet z resztkami śladów na podbitym oku, kiedy to walnąłem go tygodnie temu, podczas gdy Piper marszczyła usta, jakby było jej niedobrze. Jej oczy były wypełnione złością, a w tylnej części mojego mózgu osiadł niepokój. Świetnie. Byłem pewien, że przed końcem dnia dojdzie do konfrontacji. - W porządku - Tate odwróciła się i objęła swoje książki.- Idę. Idziesz ze mną? - Nie, prawdę mówiąc, to muszę ruszyć tyłek do gabinetu mojego opiekuna. Mówiąc słowo opiekun chciałem zwymiotować, ale było to konieczne dla każdego seniora. - Ach, rozmowa jakie-są-twoje-plany-na-przyszłość?- droczyła się, kiwając głową. Niemal się zaśmiałem na fakt, jak podskoczyło moje serce. - Jedyne plany na przyszłość jakie mam, to zabranie cię na koncert w święto Dziękczynienia - powiedziałem cicho i wyciągnąłem z kieszeni dwa bilety. - Och!- otworzyła szeroko oczy i wyrwała bilety z mojej ręki.Niemożliwe! Avenged Sevenfold! - Spóźniony prezent urodzinowy - wyjaśniłem.- Czekałem, aż będą w sprzedaży - uśmiech załaskotał mnie w szczękę, gdy próbowałem go powstrzymać.- Lubisz Avenged Sevenfold, prawda? Chociaż Tate i ja spędziliśmy mnóstwo czasu osobno, to wciąż musiałem sobie przypominać, że były rzeczy jakich mogłem o niej nie wiedzieć. Spojrzała na mnie, jakbym miał trzy głowy. - Czy lubię Avenged Sevenfold?- wyciągnęła ręce, abym zobaczył czarną koszulkę - koszulkę Avenged Sevenfold - jaką dzisiaj założyła pod mały, czarny sweterek.- M. Shadows jest dla mnie wszystkim - zażartowała. - Hej - skrzywiłem się częściowo i nieco uśmiechnąłem, przyciągając ją do siebie. Zaśmiała się ochryple.

- Dziękuję - szepnęła w moje usta, przytulając się do mnie. - Możesz podziękować mi później. Odsuwając się, żartobliwie pchnęła mnie w pierś. - Idź. Idź na swoje spotkanie i zrób plany na uniwersytety w Nowym Jorku. Ledwo co miałem czas, aby przewrócić oczami, zanim odwróciła się i ruszyła korytarzem.

***

- Tak więc, twoje stopnie wyglądają dobrze. Nie super, ale wystarczająco dobrze, aby dostać się do dobrej szkoły - pani Varner otworzyła teczkę - moją teczkę - i zaczęła jakąś rozmowę, którą pewnie przerabiała z pozostałymi trzystoma seniorami, z którymi rozmawiała w tym miesiącu. Siedziałem tam, opierając ręce na oparciach, trzymając kostkę na jednym z kolan. Powietrze w pokoju było gęste, ale zostałem, ponieważ dyrektor znęcałby się nad uczniami, którzy stwarzali by problemy na tych spotkania. Siedziałem, zostałem i chciałem się stamtąd wydostać tak szybko, jak to było możliwe. - Jakie uczelnie bierzesz pod uwagę?- zapytała, patrząc na mnie z niepokojem. - Nie zdecydowałem - ledwie co rozluźniłem zęby, dla moich zwykłych odpowiedzi w jednym słowie. Zmrużyła oczy i przyglądała mi się przez chwilę, zanim wyciągnęła paczkę z teczki. - Chcesz wiedzieć co powiedział o tobie test kariery?- zapytała, nawet na mnie nie patrząc. - Nie. - Mówi... - kontynuowała, jakbym niczego nie powiedział.-... że jesteś silny w dowodzeniu. Co do... ? - Jak trener?- wypaliłem. Ja i sporty? Ja pracujący w szkole przez resztę swojego życia zarabiający gówniane wynagrodzenie. Taa, to byłaby dopiero strata życia. Zakryła swój uśmiech dłonią. - Nie - w jej głosie było słychać uśmiech.- Miałam na myśli wojsko lub politykę.

Jak West Point, głos pana Brandta wrócił, aby mnie prześladować. Nie, może pewnego dnia będę miał swój własny sklep, albo będę prowadził wyścigi, ale nie będę jeździł czołgami ani latał odrzutowcami... Chwila... - Tak, w porządku - odrzuciłem obraz siebie w kokpicie.- Pomyślę o tym - wstałem, aby wyjść bez zamiaru myślenia o tym. - Jared - zawołała i zatrzymałem się.- Test mówi także, że jesteś obrońcą, opiekunem... - urwała, gdy otworzyłem szeroko oczy. Co jest kurwa? - Być może mógłbyś rozważyć pracę w opiece zdrowia lub poradni młodzieżowej - i spojrzała w dół, niemal zawstydzona. Poradnia młodzieżowa? Pewnie miałem taką minę, jakby ktoś właśnie mi powiedział, że urodziłem się wśród wilków. Kiedy na nią spojrzałem, to zobaczyłem szaloną babkę. - Sprawdź swój własny test - burknąłem i wyszedłem przez drzwi. Pieprzona opiekunka młodzieży? I zarabiała na tym? Moja głowa była teraz w każdym miejscu i straciłem spokój z tego ranka. Zazwyczaj moja głowa była jak magazyn. Weź jedno pudełko, otwórz je, poradź sobie z zawartością i odstaw je, aby wziąć się za kolejne. Teraz wszystkie pieprzone skrzynki były otwarte w tym samym czasie. Czy było źle, że pragnąłem, aby Tate siedziała przez wieczność za mną na moim motocyklu i niczego więcej? Przeszedłem przez frontowy gabinet i otworzyłem drzwi, które prowadziły na zewnątrz. - Jared!- usłyszałem jak ktoś krzyknął moje imię - nie, ryknął - po mojej lewej i obróciłem się, aby zobaczyć jak ku mnie pędzi Madoc. Natychmiast wyprostowałem ramiona. Wyglądał na wkurzonego. Jego włosy były zmierzwione tak, jakby przeczesywał je dłońmi i miał zaciśnięte usta. - Co jest kurwa z tobą?- oskarżył i przygotowałem się na cios, który z całą pewnością nadszedł z jakiegoś powodu. Co? - O czym ty mówisz?- jeżeli w biurze opiekunki było gorąco, to teraz smażyłem się jak na patelni. Odciągnąłem od swojej spoconej szyi kołnierz czarnej bluzy z kapturem. Trzymając swój telefon przy twarzy, wyrwałem go z jego rąk i spojrzałem z przerażeniem na nagranie moje i Tate jak uprawialiśmy seks w nocy po balu. Co? Serce waliło mi w piersi i nie mogłem złapać oddechu. Jezu.

Gorące powietrze wlatywało i wylatywało z mojego nosa. Byliśmy w sypialni Beckmanów i była na górze, kurwa kompletnie naga. Co do diabła? Madoc miał to nagranie. Widział ją tak. Zacisnąłem pięści, gotów powalić go na ziemie. Ale... dlaczego Madoc miał to nagranie? A potem przyszła mi kolejna myśl do głowy. - Kto jeszcze to widział?- warknąłem, gotów zarówno zwymiotować jak i rzucić się na kogoś. - Um, wszyscy - syknął sarkastycznie.- Więc nie wysłałeś tego? - Oczywiście, że tego nie wysłałem! Nie nagraliśmy naszego seksu! Jezu Chryste!- krzyknąłem i niejasno zauważyłem uczniów, którzy wyszli na korytarz, podczas gdy powinni być na lekcjach. Spojrzał w dół. - Cóż, nagranie zostało wysłane z twojego telefonu - powiedział ciszej. Zamknąłem oczy. Nie, nie, nie... - Może i Tate dostała to nagranie. Kurwa - ruszyłem ku schodom, wiedząc, że była na trzecim piętrze na francuskim, ale Madoc chwycił mnie za łokieć. - Stary, ona już uciekła - pokręcił głową, a mój żołądek podskoczył gwałtownie. Brakowało mojego telefonu i ktoś rozesłał nagranie ze mną i Tate po całej pieprzonej szkole z mojego numeru. - Jared! Odwróciłem się i zobaczyłem jak Sam biegnie korytarzem, wskazując kciukiem na podwójne drzwi, które prowadziły na zewnątrz. - Tate rozpieprza twój samochód, stary!- krzyknął bez tchu. Madoc i ja nie czekaliśmy. Rzuciliśmy się do podwójnych drzwi, aby zobaczyć jak tłum zbiera się wokół mojego Bossa. Tate. Nie widziałem zbyt wiele, ale dostrzegłem jak bierze zamach i poczułem ostre cięcie w mojej piersi za każdym razem, kiedy metalowa broń w jej rękach uderzała w mój samochód. Pękła. Ile razy mogła być poniżana, upokarzana zanim się rozpadła? Ile razy mogła być krzywdzona, zanim szkoda byłaby nieodwracalna. - Tate, przestań!- chwyciłem ją od tyłu, zanim znowu uderzyła łomem. Nie miałem pojęcia jakie wielkie były uszkodzenia, ale nie obchodziło mnie to. Wyrwała mi się i odwróciła do mnie twarzą. I wtedy to zobaczyłem. Koniec.

Śmierć w jej oczach. Brak emocji. Zrezygnowanie ze wszystkiego dobrego, co zbudowaliśmy między sobą w ostatnim tygodniu. Uwierzyła, że to ja wysłałem nagranie całej szkole. Wierzyła, że znowu chciałem ją skrzywdzić. - Tate... - próbowałem mówić, ale nie mogłem. Nie wyglądała na wściekłą czy smutną. Zrezygnowała ze mnie. I byłem tak sparaliżowany tą wiedzą, że ledwie co usłyszałem jej groźbę. - Nie zbliżaj się do mnie, albo następnym razem nie tylko twój samochód oberwie. Odeszła, a tłum wokół mnie ucichł, ale niczego nie powiedziałem. Kurwa, nie miałem pojęcia jak miałbym to naprawić. Doradca zawodowy dla młodzieży? Taa, jasne.

Rozdział 36

- Daj mi swój telefon - powiedziałem twardo do Madoca, gdy przepchnąłem się przez tłum szeptów i pieprzonych, natarczywych spojrzeń. - Stary, zostaw ją na razie w spokoju - jęknął. Ci wszyscy cholerni ludzi. Gapili się na mnie, a niektórzy nawet wisieli w oknach szkoły. Każdy to wdział i ktoś pewnie nagrał wideo jak Tate rozwala mój samochód. Mój samochód. Jęknąłem. Nawet nie mogłem na niego patrzeć. - Telefon. Teraz - wyciągnąłem rękę, gdy znaleźliśmy nieco miejsca. Rzucił mi go na dłoń. - Zacznę jej szukać - zacząłem dzwonić na numer Tate.- Zostań tutaj i porozmawiaj z dyrektorem. Upewnij się, że Tate nie wpadnie przez to w kłopoty. Dyrektor bał się ojca Madoca i dzięki Bogu za to, że pan Caruthers nie był tylko prawnikiem. Był facetem, którego przypadki badano w szkołach prawniczych. Jego status trzymał nas z dala od kłopotów, a teraz i Tate musiała mieć wyczyszczoną kartotekę. Wyciągnąłem z kieszeni kluczyki. - Dowiedzą się o nagraniu, Jared. Utrzyma ją zdała od kłopotów, ale zadzwoni do jej ojca. Cholera. - Kurwa!- warknąłem, uciszając każdego wokół siebie. Dziewczyny pisnęły, a inni się cofnęli. Właśnie wtedy zauważyłem, że wciąż miałem publiczność i po raz pierwszy od tygodni czułem się tak, jakbym

chciał coś rozpieprzyć. - Każdy z was... - ryknąłem, wskazując palcem kółko wokół mnie.- ... ma usunąć nagranie z waszych pierdolonych telefonów! Teraz! Jeżeli zobaczę je u kogoś, to jesteście martwi! Włącznie z sukami. - O Jezu - Madoc potarł twarz dłońmi.- Chcesz trafić do kicia? Pierdolić ich wszystkich. - Jeżeli z jakiegoś powodu się tu pokaże, to zadzwoń do mnie od kogoś - i odwróciłem się, aby wsiąść w mój prawie zniszczony samochód.

***

Jeździłem przez jakąś godzinę, zanim zdobyłem się na odwagę, aby zadzwonić do jej ojca. Mógł się o tym dowiedzieć od szkoły, ale najpierw musiał usłyszeć to ode mnie. Cały czas dzwoniłem i pisałem do Tate, ale nadeszła pora, abym zmierzył się z kimś gorszym. Tata Tate odebrał po pierwszym sygnale. - Halo?- zapytał, a zdziwienie wypełniało jego głos. Dzwoniłem od Madoca i nie znał jego numeru. - Panie Brandt? Tu Jared. - Jared?- wypalił.- Coś się stało? Niemal się roześmiałem. Pan Brandt i ja pisaliśmy do siebie. Jeżeli dzwoniłem, to wiedział, że musiało się coś stać. - Tate nic nie jest - od razu go zapewniłem, ale czułem się tak, jakbym kłamał. Było z nią wszystko w porządku pod względem fizycznym.- Ale coś się stało - urwałem i wreszcie to z siebie wyrzuciłem.- Chyba będzie lepiej, jak wrócić do domu tak szybko jak to możliwe. Smakowało to jak ocet, ale nie było sposobu, aby to ominąć. Tate teraz potrzebowała swojego taty. - Co do diabła się stało?- warknął, a ja odsunąłem telefon od ucha. Powoli i nieśmiało, używając najbardziej słodkiego i przymilnego tonu jak to możliwe, powiedziałem mu o tym że Tate i ja uprawialiśmy seks, zostaliśmy nagrani na imprezie po balu i to zdaje się, że wideo zostało rozesłane po całej szkole z mojego telefonu, który zgubiłem. Taa, równie dobrze sam mogłem się zastrzelić. Ciężka cisza po drugiej stronie sprawiła, że się wystraszyłem. Powtarzałem sobie, żeby się zamknąć, bo w każdej chwili mógłby wyciągnąć rękę, chwycić za szyję i dusić mnie, ażby mnie zabił. - Panie Brandt?- zacisnąłem oczy, zbierając się na odwagę, kiedy się nie

odezwał.- Ma pan pomysł dokąd mogłaby pojechać? Przez chwilę był cicho, a następnie odchrząknął. - Może na cmentarz. - Tak jest, proszę pana. Pojadę tam. - Jared - znowu się odezwał, tym razem spokojniej niż się spodziewałem.- Znajdź moje dziecko. Zabierz ją bezpiecznie do domu wysyczał każde wściekłe słowo.- I nie opuszczaj jej, dopóki nie wrócę do domu. Skinąłem głową, chociaż nie mógł tego zobaczyć. - A potem - dodał.- Być może już nigdy nie pozwolę ci się do niej zbliżyć. Żołądek spadł mi do stóp i się rozłączył.

***

Wjechanie na Cmentarz Concord Hill było jak wejście do wspomnień o niepewnym gruncie. Byłem tu wiele razy, ale rzadko bez Tate. Była tu pochowana jej matka i właśnie tutaj zrozumiałem, że była kimś więcej niż zwykłą przyjaciółka. Przyniosłem balon na grób jej mamy i ukradłem naszyjnik, jaki Tate zrobiła i zostawiła tutaj dla niej. Chociaż to miejsce było związane z czymś bolesnym dla Tate, to patrzyłem na nie z dobrymi wspomnieniami. Serce zaczęło mi walić w piersi jak piłka tenisowa, kiedy zobaczyłem Bronco jej taty zaparkowane wzdłuż trawnika w pobliżu grobu jej mamy. Była bezpieczna. Westchnąłem i zatrzymałem się za jej terenówką, gasząc silnik. Gdy wysiadłem z samochodu, to moje buty zaszurały na rozbitym szkle szyby pod moimi stopami, które rozwaliła Tate, ale ledwo to zauważyłem. Spojrzałem na nią, gdy leżała przy grobie swojej mamie, czołem skierowanym do ziemi. Próbowałem postawić się na jej miejscu. Obchodziło mnie to, że ludzie widzieli mnie, jak uprawiam z kimś seks? Tak. Obchodziło mnie to, że ludzie zobaczyli ciało mojej dziewczyny? Nie tylko jej nagie ciało, ale to co robiła z moim? Kurwa, tak. Sprawiło to, że to co robiliśmy było brudne. Bolało mnie w piersi i chciałem rozedrzeć miasto na kawałki, aby znaleźć tego, kto to zrobił.

- Tate - nie mogłem zdobyć się na coś więcej, jak wyszeptanie jej imienia, gdy się zbliżyłem. Zesztywniała, ale nie spojrzała na mnie. Cholera. Tate, wyjdziemy z tego popieprzonego bałaganu w taki czy inny sposób, bo nikt nas nie zniszczy. - Przecież wygrałeś, Jared. Dlaczego po prostu mnie nie zostawisz? - Tate, wiem, że to wszystko jest tak popieprzone. Ja... Urwała mi. - Nie! Już nie!- krzyknęła, odwracając się dookoła i patrząc na mnie z ogniem w oczach.- Słyszałeś mnie? Moje życie zostało zrujnowane. Nikt nie pozwoli mi o tym zapomnieć. Wygrałeś. Nie rozumiesz? Ty. Wygrałeś! A teraz zostaw mnie w spokoju! Zapomniałem o słowach. Przestałem oddychać. Uniosłem dłonie w powietrze i spróbowałem wymyślić jak uzyskać nad tym kontrole. - Przestań na chwilę, dobrze?- wyciągnąłem ręce i uspokoiłem głos. - Już wysłuchałam twoich historyjek. Twoich wymówek - wstała i zaczęła iść w stronę drogi. Do swojego samochodu. - Wiem - zacząłem mówić do jej pleców.- Moje słowa nie wystarczą. Nie mogę tego wyjaśnić. Nawet nie wiem skąd się wzięło to nagranie!krzyknąłem, kiedy się nie zatrzymała. - Z twojego telefonu, dupku!- odpaliła, odwracając się do mnie lekko.Nie, nieważne. Przestałam z tobą rozmawiać - i znowu ruszyła do przodu. Nie zamierzała zostać i o tym porozmawiać. Była tak cholernie wkurzona i wyraźnie chciała być jak najdalej ode mnie. - Zadzwoniłem do twojego taty! To zatrzymało ją w pół kroku. Wymamrotała coś pod nosem, ale nie usłyszałem tego. Pewnie nie chciałbym tego usłyszeć. Wciąż się nie ruszała. Wciąż milczała. No rusz się, skurwysynu! - Tate, nikomu nie wysłałem tego nagrania - usłysz mnie, kochanie.Nawet nas nie nagrałem. To twoje i moje i nikt nam tego nie zabierze. Słuchała, więc ciągnąłem tak długo, jak mi na to pozwoliła. - Nawet nie widziałem swojego telefonu od dwóch dni. Zostawiłem go na górze na imprezie Tori, gdy słuchaliśmy muzyki. Pamiętam, że potem po niego poszedłem, ale już go nie było. Pamiętasz? Chłód powietrza sprawił, że pot na moim czole był jak lód i przyglądałem się, jak wiatr rozwiewa długie włosy Tate wokół jej pleców. - Jesteś kłamcą - warknęła cicho. Cóż, nie był to dobry znak. Ryzykując, podszedłem do niej.

Jeszcze tego ranka śmiała się, kiedy łaskotałem palcami jej boki, a potem szeptała moje imię, gdy się z nią kochałem. Musiała mnie poczuć. Nawet jeżeli nie dotykałem jej, to musiała mnie poczuć. - Zadzwoniłem do twojego taty, bo i tak by się dowiedział. Te cholerne nagranie jest tam gdzieś i chciałem, by dowiedział się najpierw ode mnie. Wraca do domu. Napięcie w jej ramionach zelżało, ale opuściła głowę. Niemal tak, jakby się poddała. - Kocham cię bardziej, niż siebie - powiedziałem jej.- Bardziej niż swoją własną rodzinę, na miłość boską. Nie chcę zrobić kolejnego kroku w tym świecie bez ciebie przy mnie. I chociaż bardzo nie chciałem się do tego przyznać, to taka była prawda. Kochałem moją matkę i brata. Ale jeżeli kiedykolwiek miałbym wybierać między tą trójką, to zawsze wybrałbym Tate. Kiedy się do mnie nie odwróciła ani niczego nie powiedziała, to dotknąłem jej ramienia. - Tate. Ale obróciła się, zrzucając moją dłoń ze swego ciała. Patrzyła na mnie z ostrożnością. Wciąż byłem jej wrogiem. - Masz prawo mi nie ufać, Tate. Wiem o tym. Moje serce jest teraz cholernie rozdarte. Nie mogę znieść tego, jak na mnie patrzysz. Już nigdy nie mógłbym cię skrzywdzić. Proszę... spróbujmy to razem naprawić - załamał mi się głos, a gula w gardle stała się jeszcze większa. - Dobrze - sięgnęła do swojej kieszeni i wyciągnęła telefon.- Będę współpracować. Współpracować? - Co robisz?- zapytałem, mrużąc na nią swoje załzawione spojrzenie. - Dzwonię do twojej mamy - zaczęła wciskać przyciski na ekranie. - Po co? – Bo zainstalowała aplikację GPS w twoim Androidzie, kiedy go kupiła. Powiedziałeś, że zgubiłeś telefon? Znajdźmy go.

Rozdział 37

- Szkoła - Tate niemal szepnęła, kiedy wsunęła telefon z powrotem do swojej kieszeni.- Jest w szkole. - Skurwysyn - moja matka mnie śledziła? Podejrzewam, że wyjaśniało mnie to jak znalazła mnie w nocy nad stawem rybnym.- Jest mądrzejsza niż myślałem - powiedziałem do siebie. Więc mój telefon był w szkole. Zostawiłem go na imprezie, więc oznaczało to, że zabrał go ktoś z naszej szkoły i mieli go włączonego. Cóż, to było głupie. Jednak wciąż nie wyjaśniało to pytania, jak ktoś nas nagrał. Tamtej nocy z mojego telefonu płynęła muzyka, ale zdecydowanie nie nagrywałem siebie i Tate. Cholera. Zamrugałem długo i mocno. Balkon. Mógł ktoś tam być i nagrać nas? Teraz moje wnętrzności wypełniły się kwasem i zacząłem główkować. Był to pierwszy raz, kiedy Tate przejęła kontrole, starała się spróbować czegoś nowego i znalazła się na górze. Była odważna i piękna i byłem tym wstrząśnięty. I pomyśleć, że ktoś przez cały czas stał na kolanie i obserwował nas. Obserwował ją. Skupiając się, spojrzałem na Tate, która uniosła brwi. Była przestraszona. Ale już nie uciekała.

- Widzę ten wyraz w twoich oczach - przysunąłem się i powiedziałem cicho.- To spojrzenie, gdy chcesz wybuchnąć. Spojrzenie jakie ma się zaraz przed tym, gdy zdecydujesz się zostać i walczyć. - Za co walczę?- powiedziała łamiącym się głosem. Za nas, do cholery! - Nie zrobiliśmy niczego złego, Tate. Jej oczy były zaczerwienione od płaczu, ale wiedziałem, że nie zamierzała uciec. Oddychała ciężko i zacisnęła usta w cienką linię. - Chodźmy - odwróciła i podeszła do swojego samochodu, otwierając drzwi. Dzięki Bogu. Westchnąłem głośno. Może nie uda nam się znaleźć mojego telefonu. Może nie udowodnię jej swojej niewinności. Może zabranie jej z powrotem do szkoły z tymi wszystkimi spojrzeniami było ogromnym błędem. Ale walczyła o nas i to mnie tak uszczęśliwiało, że chciałem zatańczyć wśród innych za każdym razem, gdyby mnie zapytała. - Czy... um... twoim samochodem można bezpiecznie jechać?- wskazała na Bossa zaparkowanego za jej samochodem. Kochanie, nawet mnie to nie obchodzi. Pokręciłem głowa. - Nie przejmuj się. Przynajmniej daje mi to pretekst do kolejnych udoskonaleń. Jej oczy wypełniły się łzami, ale zamrugała szybko i wzięła głęboki oddech. - Zatrzymaj się w firmie twojej mamy i weź od niej telefon - nakazała, jakbyśmy potrzebowali telefon mojej mamy, żeby znaleźć mój.- Spotkamy się w szkole.

***

Gdy tylko odebrałem telefon mojej mamy i uciekłem od jej pytań, to pędem wróciłem do szkoły, aby znaleźć Tate czekającą na mnie na parkingu. - Wszystko w porządku?- zapytałem, biorąc ją za dłoń, ale natychmiast ją wyszarpnęła. Serce spadło mi do samych stóp. - Tate. Nie chciała na mnie spojrzeć. Odwróciła wzrok, aby spojrzeć na szkołę. - Nie pytaj, czy wszystko w porządku - jej głos był chrapliwy, jakby powstrzymywała łzy.- Nie mam pojęcia jak mam odpowiedzieć na to pytanie.

Przeczesała dłonią swoje długie, blond włosy i wzięła głęboki oddech, zanim ruszyła do szkoły. Boże, mam nadzieję, że to zadziała. Im mijało więcej czasu, im bardziej się ode mnie oddalała, czy byłem winny czy nie, to mogło to przelać czarę goryczy. Tate miała dość. Szła granicą między walczeniem za nas, a odrzuceniem. Idąc obok niej, trzymałem się blisko, ale nie dotknąłem jej. Wszyscy wciąż byli w klasach, ale nie na długo. Niebawem zadzwoni dzwonek i będziemy niczym zwierzęta w klatkach zoo. Oczy dookoła i nie będzie gdzie zawrócić. Szedłem za śledzikiem w telefonie mojej mamy, prawdę mówiąc pocieszając się, że ktoś się o mnie martwił. Światło migało, pokazując generalną lokalizację mojego telefonu, ale nic szczególnego. Musiał być szybszy sposób niż to. Drżały mi dłonie i chciałem stąd wypierdalać, zanim zadzwoniłby dzwonek. - Wciąż miga?- zapytała Tate, spoglądając na telefon w mojej dłoni. - Taa - rozejrzałem się, czekając, aż ktoś nas zobaczy.- Nie mogę uwierzyć, że po dwóch dniach mój telefon wciąż działa. GPS zużywa wiele baterii. - Cóż, nagranie zostało wysłane rano - zauważyła.- Jeżeli to co mówisz, to prawda, to ktokolwiek użył twojego telefonu, to pewnie go naładował po sobotniej nocy. Jak do tej pory. - Jeśli to co mówię, to prawda...- powtórzyłem jej słowa, nienawidząc tego, jak szybko wszystko się zmieniło. Tego ranka byłem z nią, a teraz było tak, jakby nie chciała mnie widzieć. - Słuchaj - odezwała się, przerywając ciszę między nami.- Śledzik jest tylko dokładny w odległości pięćdziesięciu metrów. Więc... - Więc zacznij wybierać mój numer - wtrąciłem się.- Może go usłyszymy. Pięćdziesiąt metrów zawierało mnóstwo miejsca. Telefon mógł być wcześniej, ale musieliśmy dowiedzieć się, gdzie dokładnie był. Wyciągnęła telefon z kieszeni i wybrała mój numer. Szliśmy kafelkową podłogą w ciszy, nasłuchując dzwonka lub wibracji z którejś z szafek. Chociaż trzymała telefon przy uchu, to słyszałem jak odbiera moja poczta głosowa. Za każdym razem, więc rozłączyła się i dalej wybierała mój numer, gdy tak szliśmy. - Rozdzielmy się - zasugerowała wreszcie przy piątym dzwonieniu.Wciąż będę dzwonić. Więc nasłuchuj dźwięku. Myślę, że jest w szafce. - Dlaczego?- zapytałem, zatrzymując się, aby na nią spojrzeć.- Równie dobrze ktoś może mieć go przy sobie.

- Gdy dzwonię co dziesięć sekund? Nie sądzę - potrząsnęła głową.- Nie, wtedy wyłączyliby telefon, na co od razu odpowiedziała by poczta. Jest włączony i jest w szafce. Rozdzielić się? Potarłem szczękę, ani trochę nie lubiąc tego pomysłu. Ale nie mieliśmy dużo czasu. - Dobra - warknąłem.- Ale jeśli go znajdziesz, to od razu zadzwoń na telefon mojej mamy. Nie chcę, byś sama była na korytarzach, nie dzisiaj. Stała tam, przyglądając mi się, jakby nie była pewna, czy to w ogóle było warte jej czasu. Pewnie myślała, że to ja ukryłem telefon i teraz się z nią tylko bawiłem. Odwracając się, ruszyła do schodów, aby wejść na kolejne piętro. Ja dalej przeszukiwałem pierwsze, zaciskając pięści i rozluźniając je w kieszeniach mojej bluzy i nasłuchując mojego telefonu. Nie miałem zegarka, zwykle używając telefonu dla sprawdzenia godziny, ale wiedziałem, że byliśmy blisko. Niebawem rozbrzmi dzwonek, więc musieliśmy to porzucić i wynosić się stąd. Tego ranka czułem jej pocałunki, jej dłonie i jej szczęście. Ale teraz czułem tylko jej wątpliwość. Siedziała między nami niczym dziesięciu tonowy słoń. Telefon w mojej dłoni zabzyczał i podniosłem go tak szybko, że niemal upuściłem. 2 piętro, obok klasy Kuhla!! Napisała Tate. Kurwa. Obróciłem się na pięcie ku najbliższym schodom do następnego piętra i niemal potknąłem się na nich, gdy rozbrzmiał ostatni dzwonek. Strach uderzył w mój żołądek, który grzmotnął do mych stóp i zawahałem się tylko na chwilę, zanim pokonałem schody na drugie piętro. Uczniowie zalali korytarz, próbując dostać się do swoich szafek, albo zejść na dół, aby wyjść. Niektórzy się za mną oglądali, ale tylko skręciłem w lewo i przepchnąłem się przez tłum tak szybko, jak tylko mogłem. Ludzie, którzy szli w moją stronę, tylko mnie zwalniali, podczas gdy inni zatrzymywali się, aby coś szepnąć do swoich znajomych. Nie było wątpliwości co kręciło się w ich głowach i zacisnąłem pięści ze złości. Nie tylko byłem wściekły przez to, co się stało, ale byłem strasznie wkurwiony przez to, że musiałem posprzątać bałagan, którego nawet nie zrobiłem. Wreszcie znalazłem Tate obok rzędu szafek na końcu korytarza, która z pewnością miała widzów. Jej ciało było napięte, ale stała prosto i nie ukrywała się przed ich spojrzeniami. Spojrzała na mnie i niemal się rozpłynąłem, gdy zauważyłem, że jej osłona w moją stronę znikła

- Wszystko w porządku?- zapytałem, biorąc jej twarz w dłonie. - Tak - jej ton mówił mi wszystko. Wierzyła we mnie.- Telefon jest tutaj, w 1622 - powiedziała cicho i napiąłem się.- Jednak nie wiem czyja to szafka. Ja wiem. Spojrzałem za nią, patrząc twardo w szafkę. Piper. Zacisnąłem mocno szczękę, a tlen wlewał się niczym paliwo. Nie biłem kobiet, ale do chętnie pozwoliłbym na to, żeby uderzyła ją Tate. - Tak szybko wróciłaś?- za moimi plecami syknął kobiecy głos.- Twoja kariera porno już się skończyła? Ciało Tate przesunęło się pod moimi dłońmi i pocałowałem ją lekko w czoło, zanim odwróciłem się w stronę tej suki. Próbowałem schować Tate za sobą, ale szarpnęła mnie do tyłu i szybko wyszła na przód. O Jezu. Przetarłem czoło i próbowałem się nie uśmiechnąć. Nic tu nie było zabawne, ale Tate wciąż mnie zaskakiwała. - Tak właściwie, to na ciebie czekaliśmy - powiedziała z udawaną radością.- Widziałaś to nagranie, które dzisiejszego ranka zostało rozesłane z telefonu Jareda? Te, które wszyscy już widzieli? Nie wysłał go. Jego telefon został skradziony w sobotnią noc. Wiesz może gdzie jest?- Tate zapytała, krzyżując ręce na swojej piersi. W korytarzu zapadła cisza i każdy zachowywał się tak, jakby stał poza ringiem, przypatrując się walczącym. - Niby skąd mam wiedzieć gdzie jest jego telefon?- zadrwiła Piper. Tate uniosła swoją komórkę. - Och, może dlatego... - wdusiła „połącz” i każdy usłyszał dzwonek dla Tate - Behind Blue Eyes Limp Bizkit - który dochodził z szafki Piper. Był to dzwonek jaki ustawiłem po tym, gdy wyjechała do Francji - jakby miała kiedykolwiek zadzwonić - i nigdy go nie zmieniłem. Tate pokazała wszystkim swój ekran, aby mogli zobaczyć moje imię na wyświetlaczu. - To twoja szafka, Piper - wskazałem, aby każdy wiedział. Tate została upokorzona. Szkoda już została wyrządzona. Ale nie był to wybór. Każdy musiał wiedzieć, że nie byłem odpowiedzialny za skrzywdzenie jej w taki sposób. Już nigdy więcej. - Wiesz, że uwielbiam tą piosenkę - Tate droczyła się.- Usłyszmy ją jeszcze raz - zadzwoniła ponownie i ludzie wokół czekali na bójkę, albo szeptali i przytakiwali. Podchodząc, pochyliłem się ku jej twarzy. - Otwórz szafkę i oddaj mi ten pieprzony telefon, albo pójdę do dyrektora, by to on otworzył twoją szafkę. Zacisnęła usta.

- To był pomysł Nate'a!- pękła i zaczęła się bronić. Widzowie zaczęli się śmiać. Niektórzy rodzą się jako idioci. Przechyliłem pięść do tyłu i walnąłem go prosto w nos, posyłając go na dół jak martwą sarnę. Upadł na podłogę, trzymając się za zakrwawiony nos i pochyliłem się nad nim, gotów aby znowu skopać mu dupsko. Madoc przepchnął się przez tłum, a oczy niemal wyskoczyły mu z głowy, gdy przyjrzał się Nate'owi na podłodze. - Wszystko w porządku?- zapytał, spoglądając na Tate. Nie słyszałem ani nie widziałem jej odpowiedzi, ale Madoc pokręcił głową i spojrzał na Nate'a. - Jak to zrobiłaś?- Tate zapytała Piper. Nie odpowiedziała. - Twój tata jest gliną, prawda?- zapytała Tate.- Jaki jest jego numer?uniosła telefon i zaczęła wybierać.- Och, racja, 911. - Ugh, w porządku!- Piper pisnęła.- Nate zabrał mnie na bal, a potem na imprezę do Tori. Kiedy zobaczyliśmy jak idziesz z Jaredem na górę, to Nate włączył aparat w telefonie i wszedł na balkon. Kiedy później pokazał mi to nagranie, to zobaczyłam, że Jared zostawił telefon na komodzie, więc wkradłam się do pokoju i go zabrałam. Sukinsyn. - Więc nagranie pochodzi z telefonu Nate'a - Tate potwierdziła, ale spojrzała na mnie.- Został wysłany na Jareda, zanim został rozesłany. Spojrzeliśmy sobie w oczy i góra ulgi zstąpiła mi z ramion. - Oddaj telefon Jareda, Piper. Teraz - Madoc nakazał i spojrzałem na Nate'a, który próbował wstać. Jednak gdy nasze spojrzenia się spotkały, to postanowił pozostać na podłodze. Wyciągnięcie telefonu zajęło Piper wyczerpującą minutę i rzuciła go Tate. - Skończyliśmy - powiedziała złośliwie i machnęła ręką, odsyłając Tate.Możesz iść. W mojej głowie kręciło się sto pieprzonych wyzwisk jakimi chciałem ją obrzucić, ale była to tylko strata czasu. Zamierzałem się tym zająć. Nie uszłoby to na sucho Piper i Nate'owi. Tylko wyprowadź stąd Tate. Ale oczywiście Tate miała inne plany. - Piper?- powiedziała spokojnie.- Zrób sobie przysługę i skorzystaj z czyjejś pomocy. Jared nie jest twój i nigdy nie będzie. W rzeczywistości to już nigdy na ciebie nie spojrzy i nie zobaczy niczego dobrego, jeśli w ogóle kiedykolwiek to widział. Tate odwróciła się do mnie, ale nagle Piper pociągnęła ją za jej włosy! I stałem tam jak cholerny kretyn, nie wiedząc którą chwycić, ponieważ

poruszały się zbyt szybko. Tate trzasnęła o szafki. Piper próbowała ją uderzyć. Tate schyliła się i uderzyła Piper w twarz. Dwa razy. Kurwa. Dostrzegłem, jak Madoc do mnie macha. - Porter!- krzyknął szeptem, a pośpiech był wyryty na jego twarz, gdy szybko złapałem moją dziewczynę i szepnąłem jej do ucha. - Ciii - próbowałem nad nią zapanować, ale walczyła. Dr Porter przepchał się przez tłum. - Co się tutaj dzieje?- warknął, gdy przebił się na przód. Tate natychmiast rozluźniła się przy moim ciele. Puściłem ją i stała tam cicho, patrząc w dół, podczas gdy Porter patrzył między jęczącą bryłę Piper na podłodze i krwawiącą stertę Nate'a obok niej. - Dr Porter - odezwał się Madoc.- Nate i Piper wpadli na siebie. Po moich plecach lał się pot i nie wiedziałem, czy chciałem przytulić Tate, trzepnąć Madoca czy... trzepnąć Madoca. - Panie Caruthers, nie jestem głupi - dr Porter rozejrzał się po tłumie.- A teraz powiedzcie, co tutaj się stało? Uniosłem stopę i nacisnąłem nią na ramię Nate'a, aby ostrzec go, by trzymał gębę na kłódkę. Walczył, ale nacisnąłem mocniej. I tak wątpiłem, aby coś powiedział. Nie chciał, abyśmy poszli z tym na gliny. Zrobiłbym to, gdyby Tate chciała, ale wolałem sam to załatwić. - Niczego nie widziałem, proszę pana - powiedział Gunnar, mój kumpel. - Ja też nie, dr Porter - kolejny uczeń poszedł za jego przykładem.- To pewnie tylko wypadek. Każdy w tłumie zorientował się w planie gry i też się go trzymali. Dr Porter niczego się nie dowiedział i nikt nie wpadł w kłopoty. Tate była bezpieczna i bez żadnych komplikacji mogłem zabrać ją do domu. Pocierając swoją brodę, dr Porter spojrzał na Nate'a i Piper. - Dobrze, wasza dwójka. Niech wstanie i pójdzie do pielęgniarki. A cała reszta niech idzie do domu! Nate i Piper ruszyli w dół korytarza za Porterem, przy czym Nate szedł nieco chwiejnie. Reszta uczniów rozeszła się powoli i w ciszy. Nikt nie śmiał się za naszymi plecami. Nikt dziwnie nie patrzył na Tate. Wiedzieli, że nagranie nie było moją robotą i jeżeli ja nie byłem na pokładzie, to oni też nie powinni mieć z tego ubawu. Strach ludzi wobec ciebie potrafił być użyteczny. Obejmując ramionami szyję Tate, przyciągnąłem ją do siebie, gdzie była bezpieczna. Nie żeby potrzebowała ratunku. - Przepraszam, że ci nie zaufałam - jej stłumiony głos zawibrował przy

mojej klatce piersiowej.- I za to, co zrobiłam z twoim samochodem. Ten pieprzony samochód nie mógł obchodzić mnie mniej. - Tate, jesteś moja, a ja jestem twój. Każdego dnia coraz bardziej będziesz zdawać sobie z tego sprawę. Kiedy uwierzysz w to bez wątpliwości, to dopiero wtedy zyskam twoje zaufanie. Wiedziałem, że jeszcze go nie miałem. Dzisiaj był wynik tego, jaką krzywdę jej zrobiłem. - Jestem twoja. Tylko nie byłam pewna, czy naprawdę byłeś mój powiedziała cicho. - Więc cię upewnię - pocałowałem ją w czubek głowy i pojawił mi się w głowie obraz, jak Piper szarpnęła ją za włosy. Próbowałem stłumić rozbawienie, jak Tate zrobiła unik i powaliła ją na ziemię. - Teraz się śmiejesz?- odsunęła się i spojrzała na mnie, po części zła i zdezorientowana. Taa, zdecydowanie nie powinienem był się teraz śmiać. - Cóż, martwiłem się nieco o swoje problemy ze złością, ale teraz zaczynam martwić się o twoje. Lubisz bić ludzi - nie mogłem powstrzymać ogromnego uśmiechu na twarzy. Przewróciła oczami. - Nie jestem zła. Dostała to, na co zasługiwała i to ona zaatakowała mnie pierwsza. Podniosłem Tate, owijając jej nogi wokół swoich bioder i ruszyłem w dół korytarza, nie będąc w stanie już jej nie dotykać. Bałem się, że już nigdy nie będę mógł. - To twoja wina, wiesz?- powiedziała przy moim uchu. - Co?- zapytałem. - Sprawiłeś, że jestem niegrzeczna. A teraz gnębię biedne, bezbronne dziewczyny... i chłopców - dodała i znowu chciałem się roześmiać, myśląc o szkodzie jaką wyrządziła Madocowi. - Jeżeli będziesz uderzać w metal wystarczająco długo, to zmieni się w stal. Pocałowała krzywiznę mojego ucha i dreszcz przeszył moje ciało. - Skoro to pomaga ci spać w nocy, ty wielki łobuzie - droczyła się. I chwyciłem ją mocniej, mając nadzieję, że pewnego dnia będę mógł naprawić wszystkie krzywdy.

Rozdział 38

Przez następny tydzień ciężko pracowaliśmy, aby usunąć nagranie z internetu albo zgłosić raport do serwisów. Tate radziła sobie z tym z kamienną twarzą, dopóki nie przeczytała komentarzy na stronach. Niektóre były okrutne. Niektóre pokręcone. Wszystkie były obrzydliwe. Była gotowa spalić cały internet, więc skończyło się na tym, że po prostu kazałem jej to zostawić i sam poradziłem sobie z resztą. Tak właściwie, to zostawiłem to zadanie Jaxowi. Znał się na tym gównie lepiej niż ja. I był o wiele szybszy. Rodzice Piper dowiedzieli się o nagraniu i jej udziale w tym wszystkim. Na resztę roku zabrali ją ze szkoły. Miała uczyć się w domu, do matury. Z Nate'em sprawy miały się zupełnie inaczej. Zaginął w akcji od konfrontacji na korytarzu w zeszłym tygodniu, więc na razie nie zawracałem sobie nim głowy. Ale w końcu pokazałby się i byłem na to przygotowany. Z drugiej strony, z tatą Tate było najtrudniej. Wspierał nasz nowy związek, ale musieliśmy „do cholery zwolnić.” Ostatniego tygodnia zabraliśmy razem Tate do Chicago, aby kupić jej R8, który wypatrzyła w internecie. Nie był zachwycony taką ilością wydanych pieniędzy na jej samochód, ale chciał widzieć ją uśmiechniętą. Aby czymś się zajęcia. Skupiła na innym projekcie. Niektórzy ludzie uważali, że jego terapeutyczna taktyka polegała na ukrywaniu, ale tak nie było. Projekt Nova, jaki wymyślił dla mnie w zeszłym

roku sprawił, że nie myślałem stale. Uzyskałem przestrzeń, dystans i perspektywę. To już działało na Tate. Nie mogłem uwierzyć jak szybko zapomniała o nagraniu. - Co to?- jej zaciekawione oczy uśmiechnęły się na pudełeczko, które jej dałem. Usiadłem na kolanach na jej łóżku i odchyliłem się do tyłu na stopach. - Otwórz. Tate była w łóżku, gdy wszedłem przez drzewo - i w deszczu - aby ją odwiedzić. Zaciągnąłem Jaxa do centrum handlowego, o którym powiedział mi Madoc. Zwykle nie chodziłem na zakupy, ale zapytałem o radę. Chciałem dać Tate coś wyjątkowego. Otworzyła pudełeczko i wyciągnęła bransoletkę, a jej oczy zabłysły zaskoczeniem i lekkim zmieszaniem. Przyglądałem się, jak patrzyła na cztery breloczki, które zwisały z bransoletki: klucz, moneta, komórka i serce. Zachowałem normalną minę, wciąż czując się niekomfortowo, że ktoś wiedział jaki byłem słaby. Jak moje nadzieje spoczywały w tej dziewczynie, która myślała, że byłem czegoś wart. Kilka chwil później otworzyła szeroko oczy, gdy zrozumiała. - Moje linie życia!- wypaliła, uśmiechając się i odetchnąłem z ulgą. Dopiero do niedawna wiedziałem o taktyce Tate przeżycia ze mną. Były rzeczy, które zawsze ze sobą nosiła, gdy wybierała się na imprezy lub inne spotkania towarzyskie w liceum. Awaryjne przedmioty, które wykorzystywała, jeżeli musiała przede mną uciec. Pieniądze, telefon i klucze do samochodu. - Taa - przeczesałem dłonią włosy, a kropelki spadły mi na twarz.- Gdy podczas jazdy do Chicago powiedziałaś mi o swoim planach ucieczki, kiedy radziłaś sobie ze mną w przeszłości, to nie chciałem, byś jeszcze kiedykolwiek zobaczyła mnie w ten sposób. - Nie sądzę... - pokręciła głową. - Wiem - przerwałem jej.- Ale chcę się upewnić, że już nigdy nie stracę twojego zaufania. Chcę być jedną z tych lin życiowych, Tate. Chcę, byś mnie potrzebowała. Więc... - wskazałem na bransoletkę.- To serce to ja. Jedno z twoich linii życia. Zabrałem dzisiaj ze sobą Jaxa, by pomógł mi ją wybrać. Po prostu powinienem wybrać bransoletkę z sercem. Właśnie tak. Pieprzonym sercem. Tylko tego potrzebowała. To ja zapewniałem jej bezpieczeństwo. To do mnie uciekała - jeżeli Tate w ogóle do kogokolwiek uciekała - po pomoc i pocieszenie. - Jak ma się twój brat?- wyrwała mnie z zamyślenia. - Daje sobie rade - odpowiedziałem.- Mama pracuje z prawnikiem, aby zdobyć nad nim opiekę. Chce cię poznać.

I taka była prawda. Słowa mojego brata: - Chcę poznać dziewczynę, przez którą zrobiłeś się taki nudny. Mały gówniarz. - Chciałabym - powiedziała cicho i urosło mi serce, gdy patrzyłem jak w placach obracała bransoletkę, przyglądając się jej z błyskiem w oczach. - Zapniesz mi ją?- zapytała i spróbowałem zignorować łzę, która spłynęła jej po policzku. Miałem nadzieję, że była to łza szczęścia, ale nagle nie mogłem się doczekać, aż jej ojciec rozluźni zasady ile mogliśmy spędzać ze sobą czasu. Cholernie potrzebowałem jej dotknąć. I to szybko. Mieliśmy osiemnaście lat, ale obydwoje szanowaliśmy jej tatę. Ale w jego głowie - i z pewnością w większości głów ojców - osiemnastolatkowie byli wciąż zbyt młodzi na rzeczy, jakie chciałem z nią zrobić. Rzeczy, które już z nią zrobiłem. Zapiąłem zapięcie na jej nadgarstku i wciągnąłem ją na swoje kolana, tak że siedziała na mnie okrakiem. Chryste. Objęła rękami moją szyję, ocierając się o mnie swoim środkiem i na chwilę zamknąłem oczy. Minęło już zbyt wiele czasu. Dobra, tydzień, ale i tak długo. Kiedy spróbowało się czegoś, co jako jedyne cię wypełniało, to było niemożliwe, aby nie chcieć więcej. Wiele więcej. Pochyliła się, roztapiając swoje miękkie, słodkie usteczka przy moich i zacisnąłem dłonie na jej biodrach. Wiedziałem, że nie mogłem zostać, ale też nie chciałem przestawać. - Jared - odezwał się groźny, głęboki, męski głos i obydwoje gwałtownie odwróciliśmy głowy w stronę drzwi. Cholera. Tata Tate. Westchnąłem, kręcąc głową. - Musisz już wrócić do domu - nakazał mi przez zamknięte drzwi.- Jutro wieczorem zobaczymy się na kolacji. Niesamowicie. Moje ciało krzyczało, ale co mogłem mu powiedzieć? Hej, potrzebuję twoją córkę na jakieś trzy godziny, albo do chwili aż padnie z wyczerpania? Albo, miałbyś coś przeciwko, żebym tutaj spał, bo nigdy nie spałem tak dobrze, jak wtedy, gdy usta Tate są wtulone w moją szyję? Taa, parsknąłem, to dopiero świetnie by wyszło. - Tak jest, proszę pana - odpowiedziałem i poczułem jak ciało Tate trzęsie się ze śmiechu. Spojrzałem na nią.

- Zdaje się, że muszę już iść. Przytrzymała mnie za koszulkę, dotykając nosem mojego. - Wiem - powiedziała niechętnie.- Dziękuję za bransoletkę. Wstałem z jej łóżka i pocałowałem ją namiętnie, zanim się pożegnaliśmy. Z całą pewnością tego nie ułatwiała, patrząc na mnie, jakby chciała mnie zjeść. Ale zrobiłem to co mi kazano - jak na teraz - i z powrotem wszedłem na drzewo. Teraz się cieszyłem, że pan Brandt nigdy go nie ściął. Chwila... jednak teraz może to zrobić. Zaśmiałem się do siebie, gdy wszedłem przed moje okno, pomachałem jej i zgasiłem światła. Wzwód w moich spodniach się nie zmniejszył i częściowo kusiło mnie, aby zwabić ją do mojego pokoju. Dzisiejszego wieczoru czeka na mnie kolejny zimny prysznic. Idąc do łazienki, poczułem jak telefon wibruje mi przy udzie i wyciągnąłem go z kieszeni. Spoglądając na ekran, miałem ochotę spłukać go w toalecie. K.C.

Rozdział 39

Jęknąłem. Było późno i nie byliśmy razem rozmowni. Czego teraz chciała? Przesuwając ekran, odebrałem. - Tak? - Mam coś dla ciebie - zaśpiewała, a jej głos był powolny i zmysłowy i zdecydowanie zbyt niepokojący. Prostując ramiona, zesztywniałem. - Jestem pewien, iż nie jestem zainteresowany - powiedziałem stanowczo, włączając prysznic. - Och, będziesz - usłyszałem śmiech w jej głosie.- Jestem w domu Madoca. Pospiesz się, albo zaczniemy bez cieeeeebie. Jezu. Nie lubiłem osądzać ludzi, ale K.C. czasami było nieco głupia. Jednak teraz zdawała się być pijana. - Daj go do telefonu - nakazałem, gdy zaczęła mi się kończyć cierpliwość. Usłyszałem jej chichot i szelest po drugiej stronie. - Stary, przyjedź tutaj - Madoc zaśmiał się, mówiąc cicho.- Z całą pewnością chcesz z tego kawałeczek. Co jest kurwa? - Kawałek K.C.? - Co?- Madoc uniósł głos.- K.C. jest niesamowita. Ma dla ciebie prezent. Czeka teraz w jacuzzi. Podpowiem ci. Ma na imię Nate. Puls zawalił mi w gardle i poczułem gorąco na twarzy. - Więc zabieraj tutaj swoje pieprzone dupsko!- krzyknął i się rozłączył.

Och, stary. Oddychając ciężko, chciałem się roześmiać i jednocześnie w coś kopnąć. Dobra, może jednak K.C. nie była głupia. Nie miałem pojęcia jak wpadła na Nate'a - i znalazła się z w domu Madoca - ale było idealnie. Skopałbym mu dupsko za siebie, ale zabiłbym go za Tate. Pomyślałem o tym jak płakała, gdy w zeszłym tygodniu zmierzyła się ze swoim ojcem. Albo o tym jak odprowadzałem ją na każdą lekcję, aby się upewnić, że nikt niczego jej nie powie. Każda łza na jej policzkach, każde drżenie jej piersi i jak za każdym razem zamykała oczy z zawstydzenia i bólu, który spowodowałem. Nate i Piper nie mieli z nią problemu. Zemścili się na mnie. Wszedłem do dodatkowej sypialni i obudziłem swojego brata. - Chcesz dołączyć do bójki? Po tym jak dzisiaj pojechaliśmy do Chicago po prezent dla Tate, to został w moim domu. Chociaż nie podobało mi się, że nie był z nami, to czułem ulgę, że jego przybrani rodzice byli wyrozumiali co do jego odwiedzin u mnie. W tym tygodniu spał u mnie co noc, każdego dnia jeżdżąc godzinę do szkoły. - Pewnie, że tak - wymamrotał oszołomiony i wstał z łóżka. Związał swoje włosy w długi koński ogon i oboje założyliśmy nasze rozpoznawcze czarne bluzy z kapturem Trentów, zanim ruszyliśmy do drzwi. Moja mama spała i przez chwilę pomyślałem o tym, aby wpaść po Tate, ale było lepiej, żeby została w domu. Nie było powodu, aby ryzykować wpakowaniem jej w kolejne kłopoty. Wsiedliśmy do mojego prawie naprawionego Bossa i wyjechaliśmy. Jax ziewnął u mego boku, gdy wjechaliśmy na śliskie, czarne ulice po drugiej stronie miasta. - Nie siedź ciągle do późna i wcześnie wstajesz. Potrzebujesz więcej snu - próbowałem zerknąć na niego kątem oka. Potrząsnął głową. - Dzięki tobie. Każdego ranka budzisz mnie pieprzonym prysznicem o drugiej nad ranem. Jutro powinieneś zabrać tą dziewczynę na miłą i długą przejażdżkę. Jestem pewien, że nie może się tego doczekać tak samo jak ty. Zmrużyłem oczy na oknie, ale nie mogłem powstrzymać śmiechu w swoim głosie. - Nie zrobi to żadnej różnicy. Wciąż będę potrzebował zimnego prysznica. Kiedy będziesz miał kogoś, kogo pokochasz, to zawsze będziesz chciał więcej. - O jezu - jęknął.- Tylko proszę, nie wytatuuj sobie jej imienia na ciele. Jedyne imię laski jakie powinien wytatuować sobie facet, to jego córki. Pokręciłem głową i nie mogłem powstrzymać wizji małej, brązowowłosej dziewczynki o burzowo niebieskich oczach, którą pewnego

dnia wezmę na barana. Jezu Chryste. Spojrzałem przez okno, próbując nie myśleć, jak moje wyobrażenie przyszłości się zmieniło. Jax i ja przejechaliśmy resztę drogi do domu Madoca w milczeniu, która była jakieś dziesięć razy bardziej stylowa niż sąsiedztwo w którym żyliśmy z Tate. Nie zrozumcie mnie źle. Mieszkaliśmy we wspaniałym miejscu. Było tam wiele dobrze utrzymanych domów, parków i odbywały się przytulne, sąsiedzkie przyjęcia. Ale Madoc? Mieszkał w miejscu zbyt bogatym dla miasteczkowych prawników i lekarzy. Nie było to miejsce przeznaczone dla pracowników. Była to dzielnica dla lekarzy ze specjalizacjami i prezesów, którzy trzymali rodziny ukryte, podczas gdy pracowali w Chicago. Podjeżdżając pod 12metrową, czarną i metalową bramę, wystukałem kod. W ciągu dnia obowiązkiem ochrony było sprawdzając odwiedzających, którzy przyjeżdżali i wyjeżdżali, ale w nocy personel był mniejszy i zazwyczaj spędzali czas, patrolując okolicę w swoich SUVach. Brama zaszumiała, gdy się otworzyła i powoli wjechałem na brukowaną ulicę, która prowadziła do Seven Hills Valley. Po kilku domach, wjechaliśmy na podjazd Madoca i okrążyliśmy pętle, aby zatrzymać się przed jego frontowymi drzwiami. Wyskakując, zamknąłem drzwi samochodu i zacisnąłem dłonie, starając się nie podekscytować. Wciąż nie wiedziałem jaki był tu plan, ale jak zwykle nurkowałem i zachowywałem się tak, jakbym wiedział, co robię. Gdy masz wątpliwości, to trzymaj się tego, co wiesz. Usłyszałem jak Jax idzie za mną i obydwoje weszliśmy do domu Madoca i ruszyliśmy holem na tył. Poważnie, była to rezydencja, ale wiele lat temu Madoc poprawił mnie co do tego terminu. Był to dom... czy coś. Nigdy nie chwalił się swoją pozycją w życiu ani swoimi pieniędzmi. Gdyby to zrobił, to nie bylibyśmy kumplami. - Hej, stary. W samą pieprzoną porę - podbiegł do nas na korytarzu. Miał na sobie śmiesznie kraciaste spodenki w kolorze czerni i szarości, a jego blond włosy, zaczesane do tyłu, wyglądały tak, jakby pływał. Ale cała jego reszta była sucha. Halloween było za dwa dni i było zimno, ale Jacuzzi Madoca sprawiało, że pogoda była znośna. Podszedłem do niego. - Więc naprawdę przyszedł do twojego domu?- zapytałem. Nate wiedział, że Madoc był moim najlepszym kumplem. Nie sądziłem, żeby po nagraniu Nate był na tyle głupi, aby zaufać i oddychać tym samym

powietrzem co Madoc. Uśmiechnął się. - To niesamowita część historii. Myśli, że to dom K.C. - jego oczy zabłyszczały, jakby był strasznie dumny, iż nabrał Nate'a.- K.C. była dzisiaj na mieście i na niego wpadła. Wpadła na pomysł i napisała do mnie. Powiedziałem jej, żeby go tu przywiozła. Nawet jeszcze mnie nie widział. Wzruszył ramionami i czekał na moją odpowiedź. Wstrzymałem się, nie będąc pewny jak daleko chciałem się posunąć. Miałem teraz wiele do stracenia i po raz pierwszy od długiego czasu, zależało mi na tym w jakim kierunku szło moje życie. Jax odchrząknął u mojego boku. - Obroża nieco za ciasna, Jared? Obroża? Mały, pieprzony gnojek. Przechyliłem głowę na bok i spojrzałem na niego, ale tylko się uśmiechnął i odwrócił wzrok. Jax wiedział o wszystkim, co spowodował Nate - jak nie patrzeć, to pomagał z usunięciem nagrania - i podczas gdy szydził z mojego przywiązania do Tate, to był po naszej stronie. Tak samo jak my chciał widzieć, jak ten dupek za to zapłaci. Idąc korytarzem i przez kuchnię, poczułem jak Madoc i Jax podążają za mną. Dostrzegłem K.C. i Nate'a przez szklane drzwi, gdy siedzieli w jacuzzi, zanim wyszedłem na zewnątrz i przerwałem jego zrelaksowany, mały światek. - K.C., wyjdź z jacuzzi - szarpnąłem głową na bok. - C... - Nate zaczął. - Nie odzywaj się - przerwałem mu. K.C., ubrana tylko w swój czarny stanik i majtki, rozlała wodę na z jacuzzi, gdy z niego wyszła. - Zabierzcie jego ubrania - nakazałem komukolwiek, nie odrywając oczu od Nate'a. W jednej chwili zjawił się Madoc i zebrał ubrania Nate'a z podłogi. Nie byłem pewien, czy Nate miał coś na sobie, ale znając go, to był goły. Nie odezwał się, ale strzelał swoimi niebieskimi oczami to na mnie, Madoca i Jaxa. Nie byłem pewien gdzie zniknęła K.C., ale nie usłyszałem jak drzwi się otwierają, więc podejrzewałem, że wciąż była na patio. - Jax, podaj mi swój nóż - wyciągnąłem dłoń w jego stronę, wciąż wpatrując się w zszokowaną minę Nate'a i chwilę później ostrze znalazło się w mojej dłoni. Przesuwając przełącznik, wysunąłem częściowo ząbkowane ostrze, które zawibrowało w mojej dłoni. Nate otworzył szeroko oczy i rozejrzał się dookoła, jakby szukał drogi ucieczki.

Taa, nawet nie próbuj. - Wiesz, dlaczego jestem wkurwiony - stałem po drugiej stronie jacuzzi, twarzą do niego.- I powinieneś wiedzieć, że nie zapomnę. - Jared... - zaczął. - Zamknij mordę - warknąłem. Jego krótkie, czarne włosy były spocone i przykleiły mu się do czoła, podczas gdy jego usta lekko drżały. - Mogliśmy pójść na policję - powiedziałem mu.- Ale sam rozwiązuje swoje sprawy - zakręciłem nadgarstkiem, podkreślając ostrze.- A to naprawdę zaboli. - Proszę - jego głos był schrypnięty i próbował się podnieć.- Mogę wyjaśnić. - Wyjaśnić?- warknąłem i z powrotem usiadł.- Którą część? Tą, kiedy próbowałeś zmusić moją dziewczynę w lesie, a może gdy nagrałeś nas nagich i pokazałeś to całemu światu? Okrążyłem jacuzzi, wkraczając w jego przestrzeń osobistą. - Widzisz, mogę zrozumieć, że jesteś zbyt głupi, aby pojąć prosty kierunek - zniżyłem głos i pozwoliłem, aby teraz nóż nieco pogadał.- Ale to zrozumiesz. Będziesz miał bardzo niewygodną noc. Przysunąłem się o cal, pochylając się. - Przepraszam - wysapał, a jego niebieskie oczy tańczyły między moją twarzą a błyszczącym, czarnym ostrzem w mojej prawej dłoni.- Nie powinienem był jej dotknąć. Już nawet nigdy na nią nie spojrzę. Proszę, nie. - Że co?- zatrzymałem się i zapytałem, unosząc brew. - Przepraszam - powiedział głośniej. - Za co przepraszasz? - Przepraszam, że zadarłem z twoją dziewczyną - powiedział pospiesznie. - Nie - pokręciłem głową, jakbym mówił do malucha.- Przepraszasz za to, że zadarłeś z Tate - poprawiłem go. Tak czy owak, była moją dziewczyną i już nigdy więcej nie będzie miał z nią do czynienia. Nigdy. - Tate - poprawił się, dysząc ciężko.- Przepraszam, że zadarłem z Tate. To już nigdy się nie powtórzy. Byłem głupi. Byłem pijany. Przeproszę ją. - Nie - mój głos z lekko rozbawionego, przeszedł do morderczego tonu.Jeżeli jeszcze kiedykolwiek się do niej odezwiesz, spojrzysz na nią, odezwiesz się do niej... jeśli nawet się do niej uśmiechniesz, to dodam twoją krew do kolekcji tego noża - bolała mnie szczęka od napięcia i wyczułem, jak Madoc i Jax przesuwają się na bok.- A teraz wracaj do domu - nakazałem Nate'owi. - Co?- usłyszałem ryk Madoca, ale wciąż patrzyłem na Nate'a, który wydrapał się z jacuzzi całkowicie kurwa goły. - On wychodzi - odwróciłem się, aby spojrzeć na mojego przyjaciela i brata, którzy oboje wyglądali tak, jakby mieli wyskoczyć z siebie.- Tym razem.

Wiedziałem, że chcieli zobaczyć, jak ten dupek dostaje wpierdol. Cholera, ja też tego chciałem. Ale coś się zmieniło. Nie chciałem zawsze się czuć, jakby Tate zasługiwała na kogoś lepszego ode mnie. Zrobienie to, co chciałem dzisiaj zrobić Nate'owi nie doprowadziłoby do tego końca. Był przegrany. Ja miałem swoją dziewczynę. Kochała mnie. Wygrałem. - Moje ubrania - Nate rozejrzał się, wiercąc się i drżąc.- Zostawiłem klucze w dżinsach. - Więc chyba masz problem - miałem nadzieję, że mój uśmiech wyglądał złowrogo.- Miłego spaceru. Wahał się przez chwilę, pewnie zastanawiając się, jak miał przejść dziesięć mil do domu bez ubrań w chłodzie października. Ale nie kłócił się. Każdy milczał, kiedy opuścił patio. Zauważyłem K.C., która zachowała od nas ogromny dystans, zakrywając się ręcznikiem. Przez telefon brzmiała na pijaną, ale teraz jej twarz była przygnębiona. - Upewnię się, że znajdzie wyjście - Madoc roześmiał się.- Wolałbym, aby nie próbował zabrać ubrań z mojego domu. Przesuwając przełącznik, aby schować czarne ostrze, rzuciłem nóż mojemu bratu i skierowałem się do domu. - Jared, co do cholery? Bez żadnego ciosu?- jego głos był cichy. Nie tak bardzo rozczarowany, ale bardziej zdezorientowany. - Są inne rzeczy, o które warto walczyć, Jax. Podchodząc do najlepszej przyjaciółki Tate, byłem zaskoczony, że tak naprawdę byłem zadowolony, iż K.C. była w pobliżu. Wątpiłem w to, że Madoc lub Jax zwabiliby dzisiaj tutaj Nate'a. Ona i ja zgłupieliśmy z własnych samolubnych powodów, ale wiedziałem, że dzisiejszego wieczoru wsparła Tate i miałem nadzieję, że K.C. niebawem wszystko naprostuje. Tate były potrzebne wyjaśnienia z jej strony. - Dzięki - skinąłem do K.C. - Pewnie. Szybko spojrzała na Jaxa, ściągając razem brwi. Spoglądając na niego, zauważyłem, że mierzy ją od stóp do głów, naruszając ją w każdy możliwy sposób, jak mężczyzna mógł zgwałcić 3 kobietę, bez dotykania jej. - Na co się gapisz?- prychnęła. Uniosły się kąciki jego ust. - Podwieźć cię do domu? 3oks, użyto tu słówka violate, które równie dobrze oznacza zwgałcić, naruszyć, sprofanowac, zbeszcześcić. Acz w kontekście zdania wynika z tego, że w główce malego Jareda obracały się sprośne myśli co mógłby zrobić z K.C., gwałt, bo bardziej dosadne słówko u-u

- Nie znam cię - jej szyderstwo było protekcjonalne. - Poznasz - odpalił rzeczowo.- Równie dobrze możemy się teraz zapoznać. Jezu. Zrzedła jej mina, ale zrewanżowała się i odpaliła tym samym tonem. - Tak w ogóle, to ile masz lat? - Wystarczająco dużo, aby cię poznać. Przetarłem dłonią twarz, gotów wrócić do domu. K.C. spojrzała między nami, a jej grymas wyraźnie się pogłębił. - Oboje jesteście tacy sami - pokręciła głową i odwróciła się, aby odejść.- Madoc, podwieziesz mnie do domu!- krzyknęła, gdy weszła do domu. Usłyszałem, jak Jax się śmieje i przewróciłem oczami. Obydwoje unikaliśmy zaangażowania, acz robiliśmy to z innych powodów. Nigdy nie dał się złapać w długą listę krótkich, rozłączonych związków, tak jak ja. Nie miał nic przeciwko wpuszczania ludzi do środka, gdyż wiedział, że nigdy nie trafią z nim do strefy końcowej. Ja bałem się, że będzie mi zależało aż za bardzo. Jax wiedział, że nie będzie go to obchodziło wystarczająco. - Kto to był?- zapytał, gdy przeszliśmy przez dom Madoca, by wrócić do mojego samochodu. - Najlepsza przyjaciółka Tate, K.C. Otworzyliśmy drzwi i wsiedliśmy do środka. - Na co K.C. by się zgodziła?- zaczesał kosmyki włosów, które wysunęły się z jego kucyka. - Nie mam pojęcia - westchnąłem.- Była K.C. odkąd ją znam spojrzałem na niego, zanim odpaliłem samochód.- I nawet nie próbuj nakazałem. - Czego nie mam próbować? - Próbuję znaleźć z Tate równowagę. Lepiej niech wszystko się uspokoi. Nie rób więcej dramatu. K.C. nie jest dziewczyną na jedną noc i jest zdecydowanie zbyt emocjonalna, by zostać koleżanką do łóżka. Po prostu zostaw ją w spokoju. - Za późno, bracie. Moi ludzie są myśliwymi. Jego ludzie. Zaśmiałem się do siebie, choć było to smutne. Wątpiłem, aby Jax chociaż pamiętał jak wyglądała jego matka, nie mówiąc już o nazwie jej plemienia. I był tylko w jednej czwartej amerykańskim Indianinem, ale dla niego był pełnej krwi. - Ona nie jest w twoim typie - zauważyłem.- Jest spięta i płaczliwa. Wyjeżdżając z podjazdu, wdusiłem gaz, przyspieszając w drodze do bramy. – To dokładnie mój typ - odezwał się nisko.- Nie można się w kimś takim zakochać.

Rozdział 40

- Skurwysyn - mruknąłem, siadając na łóżku. Zginając nogę, oparłem czoło na dłoni, a łokieć na kolanie. Jestem taki popieprzony. Mój kutas pulsował tak mocno, że aż bolało. Budziłem się z ciągłymi wzwodami i było niemal tak, jakbym znowu miał trzynaście lat. Praktycznie budziłem się z bólem z ciśnienia między nogami, a jedyne co chciałem, to było zamknięte pod kluczem dom obok. To miał być długi, pieprzony rok. To było pewne. Wciąż nie podjąłem planu co do uczelni, ale jedno było pewne. Gdziekolwiek się znajdę, to będę szukał sposobu, aby odwiedzić Tate i zerżnąć ją w prywatności, bez rodziców w pobliżu. Skrzypnięcie przerwało moje myśli i poderwałem głowę z dłoni, aby zobaczyć jak Tate wchodzi do mojego pokoju. Zamarłem i zamrugałem kilka razy, aby upewnić się, że nie śniłem. Zamknęła drzwi i oparła się o nie. - Proszę, powiedz, że myślisz o mnie - jej wargi były miękkie i zalotne, kiedy wymruczała te słowa. Pieprzyła się ze mną. Ze swoim wyglądem, ostrym i pilnym. Z jej ustami, wilgotnymi i rozchylonymi. Ze swoim głosem, gładkim i kuszącym i byłem gotów podziękować mojemu szczęściu za to, że tu była. - Żartujesz sobie?- uniosłem brwi i odrzuciłem koc, wskazując na bardzo twarde wybrzuszenie, które wystawało z dżinsów, w których zasnąłem.Spójrz na to gówno. Nie mogę jasno myśleć.

I zeskoczyłem z łóżka i ruszyłem do niej. Nasze usta spotkały się, a słodycz z jaką jej ciało przylgnęło do mojego, sprawiło, że pożałowałem tego, iż dotknąłem jakąkolwiek inną dziewczynę. Tate zawsze smakowała dobrze, jak gorące jabłka i wściekłe niebo, a jej język był niczym cukiereczek. Wiedziała, jak się ze mną poruszać. Kiedy się pochylałem do przodu, to ona wyginała się do tyłu. Kiedy odchylałem głowę, to czytała mi w myślach i odsłaniała dla mnie szyję. - Czekaj - jęknęła.- Twoje drzwi frontowe były otwarte. Nie widziałam twojej mamy, kiedy weszłam, ale pewnie już wstała. Pokręciłem głową, besztając ją. - Ty to zaczęłaś. I to nie twój dom. Tutaj nie ma żadnych zasad uśmiechnąłem się i pochyliłem do mojego iPoda, aby włączyć Raise the Dead Rachel Rabin, aby zagłuszyć nasze odgłosy. - Chodź tutaj - szepnąłem, przyciągając ją za biodra do swojego ciała. Ale odepchnęła mnie. Rozczarowanie - nie, ból i zmieszanie - przeszyły mnie. - C... - zacząłem, ale zassałem oddech, kiedy zaczęła ściągać swoje ubrania. Kuuuurwa. Jej mały, biały top? Zniknął. Jej krótkie spodenki od piżamy i majtki? Przepadły. W jednym prostym ruchu. A kiedy do mnie podeszła, to kręciło mi się w głowie i byłem cholernie twardy. Przesunąłem palcami po jej bokach, a następnie po jej pięknych piersiach. Jej skóra była jedwabista i jędrna, jak deszcz. Idealna. Nawet nie zdążyłem sięgnąć do szuflady stolika nocnego, kiedy pchnęła mnie na łóżko i usiadła na mnie okrakiem. - Tate, gumka - wydyszałem. Jasna cholera. Moje całe ciało zadrżało na ten kontakt, kiedy jej mokre gorąco otarło się o mnie i krew spłynęła do mojego fiuta. Spodnie - szepnęła i kiedy pochyliła się, aby wziąć prezerwatywę to wiedziałem o co jej chodziło. Po jakichś trzech sekundach gumka była na miejscu i wbijałem się w nią. Znieruchomieliśmy na chwilę, obydwoje drżąc i łapiąc oddechy, gdy zatopiliśmy się w odczuciach. Boże, Tate. Taka ciasna.

Zmiażdżyła mi usta w pocałunku i zatopiłem się w jej wargach, poruszając językiem przy jej, gdy westchnęliśmy i wróciliśmy po więcej. - Jared - szepnęła między pocałunkami.- Coś jest ze mną nie tak. Zawsze chcę od ciebie więcej. Jej biodra zaczęły kołysać się w tą i z powrotem, w górę i w dół mojego kutasa, stwarzając słodki, ciasny wyścig w dół moich rąk i nóg. Jej nieziemskie ciało było jak krem i chwyciłem jej tyłeczek w swoje dłonie, szarpiąc ją w dół, gdy pokój wypełnił się wilgocią gorących ciał i potem. Boże... kochała mnie. Wciąż nie mogłem w to uwierzyć, ale kochała. - Czego chcesz, Tate?- odetchnąłem przy jej ustach, zdesperowany i zagubiony w potrzebie jej ciała, jej zapachu, jej ognia... - Chcę ciebie - zamknęła oczy i odchyliła głowę do tyłu, gdy jej ciało zakołysało się na moim.- Każdego ranka i każdej nocy. Uniosła głowę i zacisnęła palce w moich włosach. - Chcę cię czuć przez cały dzień, Jared. Taa, to będzie cholernie długi rok. Obejmując ją ręką w talii, obróciłem nas, tak że teraz ona leżała na dole, a ja pieprzyłem miłość swojego życia na tyle mocno, że mogła mnie poczuć. Cały. Pieprzony. Dzień. - Achhhh - jęknęła, a rozpacz w jej oczach spotkała moją. - Kocham cię, Tatum Brandt - położyłem dłoń na jej ustach i mocniej się w nią wbiłem.- A teraz dojdź. Kurwa, nienawidziłem pospieszania. Ale wiedziałem, że moja mama już wstała, a nasza rozmowa i jęki zwróciłyby jej uwagę. Nawet przy muzyce. - Jezu Chryste, jest tak dobrze - przycisnąłem usta do jej piersi i wciągnąłem do ust jej sutek. Wiedziałem, że moje plecy już były przemoczone od potu i uśmiechnąłem się, kiedy posmakowałem jej słonej skóry. Czuła to tak samo mocno jak ja. Jej uda owinęły się wokół mnie, wbiła paznokcie w moje plecy i poczułem jak zaczęła pulsować od środka, gdy wstrzymała oddech. Dochodziła i podniosłem głowę, aby zobaczyć jak zamyka oczy. Po kilku chwila jęknęła cicho i westchnęła przy mojej dłoni. Zawsze wiedziałem, kiedy Tate dochodziła. Zawsze wstrzymywała oddech. Oparłem się na jednej ręce i chwyciłem jej udo w drugą, poruszając biodrami między jej nogami coraz szybciej. Więcej i więcej. Mocniej i mocniej. Zamknąłem oczy, gdy ciśnienie wewnątrz mnie dotarło do krytycznego punktu. Kurwa. Spojrzałem na jej błogą twarz i zatopiłem się w niej jeszcze kilka razy,

zanim odpuściłem. Chłodny ogień rozpalił moje żyły i całe powietrze uleciało z mojego ciała, gdy opadłem na nią, oddychając jak maratończyk. - Jared, potrzebuję czystej koszu... och. Poderwałem głowę, dostrzegłem Jaxa i Tate zapiszczała, ciągnąc moje ciało w dół, abym ją zakrył. - Co jest, kurwa?- byłem nagi jak diabli, a Jax stał tam z szeroko otwartymi oczami i ustami w literkę o.- Wynoś się stąd!- krzyknąłem. Po chwili uśmiechnął się i prychnął. - Hej, pewnie Tate to ty. Jestem Jaxon - i ten skurwiel wyciągnął do niej dłoń. Na szczęście Tate była osłonięta przeze mnie, ale ja nie byłem zakryty. Ten palant zostawił też otwarte drzwi. Tate wyjrzała i nieśmiało wyciągnęła rękę. - Um... cześć, Jaxon. Miło cię poznać. Potrząsnęli nimi i ten głupi kutas stał tam, uśmiechając się. - Wypierdalaj stąd - znowu warknąłem, a moje oczy zapłonęły chęcią mordu. - Jared, dlaczego krzyczysz?- moja matka zajrzała do środka i Tate zwinęła się pode mną w kłębek. Och, co do cholery? - Jared!- moja matka krzyknęła zaskoczona, kiedy dostrzegła dodatkową parę rąk i nóg, na co zacisnąłem zęby. Jax wybuchnął śmiechem i poczerwieniała mu twarz. - Wynoście się stąd!- krzyknąłem i Jax ucichł, wciąż się uśmiechając i oczywiście próbując powstrzymać kolejne parsknięcie. Moja matka, której twarz ściągnęła się w złości i wyraźnie wyglądała jakby chciała coś powiedzieć, chwyciła za klamkę drzwi i trzasnęła nimi. - O mój Boże!- Tate krzyknęła w moją pierś.- To się nie stało. - Taa, obawiam się, że stało. Ale kogo to obchodzi?- odtrąciłem to. Byłem wkurzony, ponieważ Tate była zawstydzona, ale moja mama i Jax nie byli zagrożeniem. Spojrzała na mnie, a jej seksowne włosy wpadły jej do oczu. - Twoja mama powie mojemu tacie. - Moja mama boi się twojego ojca. Wszyscy się go boimy. Niczego nie powie - pocałowałem ją w czoło. - Tak źle się zachowuję - usiadła, zakrywając się i wyglądając na chorą.Po prostu nie mogę na to nic poradzić. Albo... może nie chcę. Budzę się i tak bardzo cię pragnę. Nawet nie myślę. - Spójrz na mnie - wtrąciłem, chwytając jej twarz w dłonie.- Nie zachowujesz się źle. Jesteś grzeczną dziewczyna. Nikt nam tego nie zabierze, Tate - mój głos stwardniał wraz ze spojrzeniem. Uniosłem ją za brodę, aby spojrzała mi w oczy.- Mamy osiemnaście lat. Jesteśmy w moim domu. Jesteś

w bezpiecznym miejscu. Więc przestań się zachowywać, jakbyś powinna przepraszać, że jesteś zakochana. Rozumiem okazywanie szacunku twojemu ojcu pod jego dachem, ale co się stało to się stało. Nie będziemy się cofać objąłem ją ramionami i pocałowałem jej ciepły policzek. - Wiem - westchnęła, obejmując moją szyję i przytulając mocniej.Kocham cię i... ufam temu. Ale i tak poczułem w swoich wnętrznościach wątpliwości. Była pewna? Ostatnio wydarzyło się zbyt wiele dramatu albo zbyt wiele kłopotów i wciąż bała się, że zostanie zraniona. Odchrząknąłem i odsunąłem tą myśl, zmieniając temat. - Zbieraj się do szkoły - odsunąłem się i spojrzałem na nią.- Przyjdę za pół godziny, aby cię odebrać. I możesz wyjść przez drzwi frontowe. I tak już wiedzą, że tu jesteś - dodałem i wstałem. Kąciki jej ust uniosły się i roześmiała się, gdy rzuciłem jej w twarz moją czystą koszulkę. - Załóż to - była to kolejna koszulka Nine Inch Nails. Byli jednym z moich ulubionych zespołów, więc miałem kilka.- Aby zastąpić tą, którą spaliłaś w zeszłym roku - dodałem, kiedy ściągnęła brwi. - Super - uśmiechnęła się i sunęła majtki i koszulkę.- Zawsze lubiłam nosić twoje ubrania - szepnęła seksownie i odwróciła się raz dookoła, poprawiając strój. Iiiiii... kurwa znowu jestem twardy.

***

- Stary, cofam to wszystko - Jax powiedział szybko, gdy tylko wszedłem do kuchni.- Z całą pewnością powinieneś sobie wytatuować jej imię. Cholera, ja sobie wytatuuję jej imię - ten pieprzony dupek znowu zaczął się śmiać. - Jaxon, takie zachowanie nie jest tolerowane - weszła moja matka z teczką w ręce.- Nie myśl sobie, że to przejdzie, gdy tu zamieszkasz. - Tak, mamo - zaszydził, ale szczerze mówiąc, to miał lepsze relacje z moją matką niż ja. - Jared. Wróć do domu po szkole. Porozmawiamy - wskazała na mnie palcem. - Tak, mamo - wymamrotałem, powtarzając Jaxa. - Jax, kochanie - moja matka spojrzała na mojego brata.- Skończyłeś już z moim laptopem? - Tak, odłożyłem go już do futerału. Dzięki - i włożył do ust kolejną

łyżkę płatków, gdy oparł się o zlew. Moja matka podeszła do mnie, gdy przewiesiła torbę z laptopem przez ramię. Pozwoliłem jej, aby położyła dłoń na moim policzku, ale wciąż nie próbowałem nawiązać kontaktu wzrokowego. - Kocham cię - szepnęła łagodnie.- I wróć do domu od razu po szkole. Skinąłem głową i szyła, a dźwięk jej szpilek zniknął na korytarzu. Spoglądając na Jaxa, który wciąż tam stał, próbując powstrzymać uśmiech, poczułem się nagle zdezorientowany. - Masz telefon. Po co był ci laptop?- zapytałem, chwytając jabłko z blatu i biorąc kęs. Tylko wzruszył ramionami i włożył do ust więcej płatków Kapitana Cruncha.

***

- Na pewno ci wygodnie w tym stroju?- zapytałem, gdy weszliśmy do szkoły, ramię w ramię. Nie spojrzała na mnie, ale jej uśmiech był podszyty sarkazmem. - Martwisz się o moją wygodę, czy o swoją własną? Nie wyglądała tak jak zwykle. Wręcz przeciwnie, wyglądała jak z pieprzonej okładki magazynu. Ale ta cienka, czarna sukienka była zbyt krótka. Tate zazwyczaj ubierała się jak chłopczyca, ale było tak, jakby była na misji aby pieprzyć się z moim libido 24/7. Byłem podniecony. - Moje obawy nie mają ze mną nic wspólnego - przyciągnąłem ją do siebie i objąłem ręką jej szyję.- Myślę tylko o tobie. Przespacerowaliśmy się przez korytarze, wreszcie ledwie co zauważeniu, podczas gdy szkoła ruszyła do nowszego dramatu. Jax był geniuszem. Wczoraj gdy wróciłem do domu, to przeszukałem internet i nigdzie nie mogłem znaleźć nagrania. Każdy ruszył do przodu. - Przejedźmy się dzisiaj po szkole - zaproponowałem.- Wsiądziemy na motocykl i pojedziemy. Spoglądając na mnie, uniosła brwi i uśmiechnęła się, ale spojrzała na szafki po boku i natychmiast zrzedła jej mina. Podążając za jej spojrzeniem, zobaczyłem dwie dziewczyny, które mierzyły wzrokiem Tate i szeptały. Były bardzo oczywiste. Jednej z dziewczyn nie znałem. Z drugą zdecydowanie się zapoznałem.

Kurwa. - Tate, zignoruj je. - Łatwo ci mówić, Jared - jej głos był niski i spokojny, ale był też uszczypliwy.- Mógłbyś zostać sfilmowany z dziesięcioma gwiazdami porno i tak byłbyś facetem. To ja płacę za to nagranie. Nie ty. Miała rację. Chociaż kuliłem się za każdym razem, kiedy je widziałem, to nie byłem na jej miejscu. I mogłem zrobić tak mało, żeby ją ochronić. Chciałem ją stąd wyprowadzić. Od razu wsiąść na motocykl i uciec, ale nie posunęłaby się tak dlatego. Więc zamiast tego chwyciłem ją za dłoń. - Chodźmy do klasy. Zaczęliśmy iść przez tłum ludzi, ale zawahała się. Zerkając na nią, dostrzegłem, że wyciągnęła swój telefon, który bzyczał. Rozejrzałem się, kiedy usłyszałem jak kilka innych telefonów zaczęło dzwonić i wibrować. Strach z mocnym uderzeniem wydrążył pustkę déjà vu w moim brzuchu. Wszyscy dostali wiadomość w tym samym czasie, tak jak Tate mi powiedziała, gdy eksplodowało nagranie. Przy moim tyłku zawibrował mój własny telefon i skrzywiłem się, wyciągając go. Madoc. Rozglądając się, zauważyłem, że wszyscy wlepili oczy w wiadomość. Odblokowując ekran, otworzyłem wiadomość. Poważnie?! Wściekłość i furia rozpaliły mój żołądek, gdy oglądałem nagranie z Nate'em, który bełkotał ostatniej nocy w jacuzzi. Ja też byłem na tym nagraniu, ale byłem niewyraźni i nie słyszałem co mówiłem. Jedynie widoczny i wyraźnie słyszalny był Nate Dietrich, błagając o swoje bezpieczeństwo i przepraszając. Kurwa! Ciepło przesunęło się po moich plecach i chłodny pot zrocił moje czoło, gdy spojrzałem na Tate. Bez wątpienia też to zobaczyła. Inni zaczęli buczeć i śmiać się na korytarza, podczas gdy inni szeptali i pokazywali sobie wiadomość w telefonach. Nagranie nie było pochlebne. Wyraźnie mnie obroniło i rzuciło go rekinom na pożarcie za ten durny żart. Cóż, dobrze. Nie miałem nic przeciwko temu, ale Tate? Ściągnęła razem brwi, gdy patrzyła na swój telefon, a potem jej poważne i niezadowolone spojrzenie powędrowało na mnie. - Jared? To ty, prawda? To ty do niego mówisz. Jej oddech stał się szybszy i napięła twarz. Sukinsyn. Gdy już myślałem, że wszystko się uspokoiło. Pierdolony Madoc i pieprzony Jax. Oczywiście wysłali wiadomość całej szkole, ale to

pewnie Jax nagrał wideo, kiedy ostatniej nocy stałem tam do niego plecami. Byłem tego pewien. Madoc nie miał pojęcia jak edytować nagrania. To Jax był bystrzakiem. I właśnie dlatego rano pożyczył laptopa mojej mamy. - Tate, to... - Czy to było ostatniej nocy?- przerwała. - Był to czysty spontan - uniosłem ręce i pokręciłem głowa, przysuwając się do niej.- Nate był w domu Madoca i pojechałem z Jaxem, aby się z nim skonfrontować. - Groziłeś mu? Co ty sobie myślisz?- oskarżyła.- To znaczy, nie zrozum mnie źle - kontynuowała.- Doceniam ten gest, ale to nie jest tego warte. Teraz znowu wszyscy o nas gadają, Jared. Wszyscy wiedzą o co chodzi. Rozejrzałem się i - owszem - ludzie znowu się na nas gapili. Rozmawiali i śmiali się, nie wspomnę już o szeptaniu. Uśmieszki były obłudne i złośliwe, ale i tak gadali. I Tate miała tego dość. - Dlaczego nie zabrałeś mnie ze sobą?- zapytała. Uniosłem ramiona i zaśmiałem się gorzko. - Wydawało się, że wrzucenie cię z powrotem w ten bałagn było złym pomysłem. Przeszłaś przez zbyt wiele. Nie chciałem, aby odebrała to emocjonalnie... - Emocjonalnie?- jej głos wybuchł jak ryk trąbki i na korytarzu zapadła cisza. Rozglądając się, przysunąłem się bliżej, czując jak moje nerwy przechylają się ku oczywistej wściekłości. - Nie to miałem na myśli... - Dlaczego nie powiedziałeś mi o tym dzisiejszego ranka?- byłem przyciśnięty do muru i stałem tam w pieprzonym strachu, jak jeszcze chwilę temu byłem blisko niej.- Kolejne nagranie, Jared!- wybuchnęła.- Powinnam była o tym wiedzieć. - Nie wiedziałem, że zostało nagrane! Co do cholery? Dlaczego była zła? Jeżeli już, to powinna była się cieszyć, że obroniłem jej honor! Oczywiście Nate wyszedł z tego bez zadrapania, ale nagranie urwało się, gdy uniosłem nóż do jego twarzy. Ludzie będą podejrzewali najgorsze, dopóki Nate się nie pokaże i nie potwierdzi, że wszystko było w porządku. Tate przesadzała, bo nie wiedziała co się stało. - To ta sama wymówka, jakiejś użyłeś ostatnim razem!- odparła. - Wymówka?- naprawdę insynuowała, że wiedziałem o seks nagraniu?Wściekasz się o nic. Znowu! Tak jak to się stało w przypadku mojego pierdolonego samochodu! Przeczesałem dłonią włosy i wypuściłem powietrze. - Słuchaj - obnażyłem zęby i mówiłem nisko.- Zeszłej nocy K.C. zwabiła

Nate'a do domu Madoca... - K.C. też była w to zamieszana?- przerwała.- A nie ja? Dlaczego mi nie powiedziałeś? Och, na litość boską. - Nie miałem okazji - warknąłem, machnąwszy ręką.- Wkradłaś się do mojego pokoju i rano tak szybko wskoczyłaś na mojego fiuta, że... - Ugh!- warknęła i wbiła kolano prosto między moje nogi. Pochyliłem się do przodu i upadłem na jedno kolano. Kurwa, kurwa, kurwa... jęknąłem, gdy biały ból przeszył moją pachwinę. Jezu Chryste, Tate. Zacisnąłem oczy i zacząłem oddychać szybko, próbując powstrzymać nogi od zawalenia się pode mną. Mój pieprzony kutas płonął i mdłości falami przeszły przez mój żołądek. Matko święta... Zassałem oddech, starając się nie zwymiotować... albo rozpłakać. Tate zniknęła. Nie widziałem, jak odeszła, ale poczułem brak jej obecność. I oto byłem ja. Sam i głupi w korytarzu pełnym ludzi, których nie widziałem, ponieważ zamgliło mi spojrzenie i drżałem. Tatum Pieprzona Brandt. Zabije mnie kiedyś.

Rozdział 41

Coś zaczęło ciążyć mi na ramieniu i nieco bardziej opadłem do przodu. - Jest w tym dobra, co nie? Madoc. Pomógł mi w stać i oparłem się o szafki, próbując utrzymać się na nogach. Minął początkowy szok, ale wciąż byłem w złym stanie. Było do dupy i już nigdy nie chciałem tego poczuć. - Nagranie?- mruknąłem, chcąc brzmieć twardo, ale mój głos pękł, jakbym miał się rozpłakać. - Twój brat - skinął głową.- Widziałem, jak wczorajszej nocy nagrywał przedstawienie na telefon, kiedy ty nie zwróciłeś na niego uwagi, ale nie miałem pojęcia co zamierzał z tym zrobić - uniósł brwi.- Aż do dzisiejszego ranka, kiedy mi je przysłał. - Cholera by wzięła wszą dwójkę - przekląłem.- I pomyślałeś, że wysłanie tego wszystkim będzie dobrym pomysłem? - Taa - skinął zdecydowanie, a jego oczy zabłysły.- Pomyślałem, że to idealny pomysł, aby to wszystkim rozesłać. Aby zobaczyli, jak ten dupek płacze. Aby posmakował własnego lekarstwa. - Cóż, Tate teraz mnie wini. - No cóż... - zaczął się śmiać.- Nie wiedziałem, że tak zareaguje, ale chyba zdawałeś sobie sprawę, że to nadchodziło, prawda? Śmiał się? Taa, to dopiero było naprawdę kurwa śmieszne. - Przesadziła - wyprostowałem się, próbując w korytarzu pełnym ludzi nonszalancko pomasować swojego penisa, aby ten wrócił do życia.-

Wczorajszej nocy zrobiłem to, co uważałem za słuszne. Poza tym, po tym co zrobił ten palant myślała, że naprawdę niczego z tym nie zrobię? Dlaczego jej to tak bardzo przeszkadza? Pytania wciąż nadchodziły. Tate nie powinna być taka zła. Pot zrosił mój kark i plecy i poczułem się tak, jakbym ją gonił i przerzucił sobie przez ramię. - Dzięki nam Tate nosi na plecach spory bagaż. Ma problemy z zaufaniem - Madoc kontynuował i stanął przede mną.- Słuchaj - opuścił oczy i pokręcił głową.- Normalnie nie obchodziło mnie kogo pieprzysz, albo w jakie kłopoty się wpakujesz. Siedziałem spokojnie i pozwoliłem ci na samo destrukcję. Ale Tate? Jest naszym ziomkiem. A teraz idź napraw to gówno. Patrzyłem jak odchodzi, coraz bardziej poruszony, jak mój kumple ciągle mnie zaskakiwał. Czy miał rację? Jasne. Tate musiała mi zaufać. Wciąż nad tym pracowaliśmy i po ostatniej nocy mogłem wpakować się w kłopoty. Już się martwiła i była wkurzona, gdyby coś mi się stało, albo gdybym zrobił coś głupiego. Byłem pewien, że wciąż była niepewna co do tego co sobie wyobrażała co zaszło między mną i K.C. Wkurzyło ją to, że byłem bez niej w tym samym miejscu co jej przyjaciółka. Ruszyłem w dół korytarza, gotów wyrwać ją z Rachunków, kiedy zwolniłem i wpadłem w masę ludzi w szkole, która szła w tym samym kierunku. Tłum składał się z bałaganu idących, krzyczących i szepczących ludzi. Widziałem, jak niektórzy wciąż patrzą na swoje telefony - bez wątpienia na nagranie - a niektórzy wołali mnie, ale ich zignorowałem. Dokąd do cholery idziemy? I wtedy sobie przypomniałem. Audytorium. Dzisiejszego ranka mieliśmy spotkanie. Na temat gnębienia. Przeczesałem palcami włosy, mocno masując skalp i wypuściłem długi, zmęczony oddech. Świetnie. Chyba większą przyjemność sprawiłoby mi odcięcie reki i wtarcie w nią soli. Cholera. Przepchnąłem się najszybciej jak mogłem przez długą linię uczniów, którzy próbowali przejść przed podwójne drzwi do audytorium. - Jared - ktoś zawołał, ale machnąłem ręką bez patrzenia. Tate była tam gdzieś, więc rozejrzałem się po rzędach ławek, gdy wszedłem. Do naszej szkoły chodziło jakieś dwa tysiące uczniów, ale pierwszy rok był przydzielony do sali gimnastycznej, więc tłum nie był taki gęsty jak

zwykle. Znalezienie blond włosów było koszmarem. Aż do tej pory nie zdawałem sobie sprawy ile blondynek chodziło do naszej szkoły. Ale znałem Tate. I poznałem ją, gdy ją zobaczyłem, więc ruszyłem do niej szybko, zanim ktoś inny zajął miejsce obok niej. Idąc środkowym przejściem, czułem jak moje serce wali, gdy dostrzegłem jej fioletowe tenisówki oparte o środkową nawę. Miała skrzyżowane nogi, a jedna stopa wystawała z rzędu. Szybko ruszyłem fioletowym dywanem i położyłem ręce na jej ramieniu, pochylając się. - Musimy porozmawiać - powiedziałem nisko.- Teraz. Zmrużyła na mnie swoje niebieskie oczy i zaschło mi w ustach. Mój głos brzmiał jak ostrzeżenie i właśnie pogrążałem siebie coraz bardziej. Uspokój się, stary. Ścisnął mi się żołądek i nie byłem pewny, czy lubiłem dramat, czy po prostu byłem do niego przyzwyczajony. Ale dobrze mi to wychodziło, więc zachęciłem ją. Nie był to czas ani miejsce na to, ale pieprzyć to. - Więc teraz chcesz rozmawiać - zadrwiła i zauważyłem Jess Cullen, jej kapitana drużyny biegów przełajowych, która siedziała obok niej całkowicie nieruchomo, gdy na nas patrzyła. Tate spojrzała przed siebie, nie zamierzając na mnie patrzeć. - Ty reagujesz i zachowujesz się bez konsultacji z nikim, ale ja mam rzucić wszystko, kiedy chcesz mojej uwagi. Nie było to pytanie. Było to stwierdzenie. - Tatum... - A teraz jestem Tatum - uśmiechnęła się krzywo i spojrzała na Jess.Zabawne jak to działa, prawda?- zapytała. - O co jesteś zła? Ostatniej nocy nie zamierzałem cię zranić. Mocniej chwyciłem ją za ramię. Kochałem jej gniew. Zawsze. Nasz pierwszy pocałunek na zlewie, byłem wtedy jej. Ale teraz, gdy była zła tak bardzo, że była też zdystansowana. Przechyliła w dół podbródek, wciąż na mnie nie patrząc. To mi się nie spodobało. - Nie wliczasz w to mnie - powiedziała, ledwie poruszając zębami.Niczym się ze mną nie dzielisz, dopóki nie grozi ci ryzyko stracenia mnie. Wszystko jest na twoich warunkach... według twojego harmonogramu. Zawsze jestem na zewnątrz i muszę naciskać, aby wejść do środka. Jej mina była twarda jak kamień, gdy patrzyła przed siebie. - Porozmawiam z tobą, Jared. Tylko nie teraz. I nie przez jakiś czas. Potrzebuję nieco czasu, aby pomyśleć.

- Aby dojść do własnych wniosków - zarzuciłem jej. - Nie mam innego wyboru, skoro tylko ja jestem w tym związku. Na korytarzu mnie upokorzyłeś. Znowu! Wepchnąłeś mnie pod autobus dla własnej rozrywki. Kiedy poświęciłeś się dla mnie?- jej spokojny głos uderzył prosto we mnie. Powietrze wlatywało i wylatywało z moich płuc w gęstych i bolesnych oddechach. Niemal ją odzyskałem. Wątpiła we mnie. Wątpiła w moje zaangażowanie dla niej. I jak mogłem ją winić? Dlaczego miałaby mi zaufać? Powiedziałem, że ją kocham. Próbowałem jej pokazać. Ale nigdy nie pokazałem jej, że stawiałem ją na pierwszym miejscu. Widziała mnie z tonami dziewczyn, które nie były nią. Ciągle czuła ból, kiedy rzucałem ją na pożarcie wilkom i żartowałem z niej przed wszystkimi. Widziała, jak cieszyłem się z jej łez i izolacji. W tym momencie poczułem pełne konsekwencje mojego zachowania w moim własnym ciele, które było jak stera śmieci w której byłem pochowany. Sukinsyn. Jakim cudem w ogóle mi wybaczyła? - Niech każdy usiądzie - męski głos, pewnie dyrektora, krzyknął do mikrofonu i wreszcie zamrugałem. Zawsze jestem na zewnątrz i muszę naciskać, aby wejść do środka. Wciąż powtarzałem sobie, że była moja. I powiedziałem jej, że zawsze byłem jej. Ale nie czuła tego. Z walącym sercem w piersi i mgłą w głowie, które przekonywały mnie abym nie myślał o tym, co zamierzałem zrobić, ruszyłem w dół przejścia i wszedłem po schodach na scenę. Dyrektor Masters obrócił głowę w moją stronę, z dala od publiczności. Jego siwiejące, brązowe włosy były zaczesane do tyłu, a jego szarony garnitur już był pomarszczony. Ten koleś nie lubił mnie, ale w ciągu lat wiele mi odpuścił dzięki Madocowi i jego ojcu. - Chyba nie zamierzasz zepsuć mojego dnia, prawda, panie Trent?zapytał niemal płaczliwie, jakbym zrezygnował z tego co chciałem zrobić i wszcząć jakieś gówno. Wskazałem na mikrofon w jego dłoni. - Mogę zająć kilka minut? Przy mikrofonie?- moje gardło było niczym pustynia i byłem zdenerwowany jak cholera. Kurwa, panowałem w tej szkole, ale była tylko jedna osoba na której teraz mi zależało. Zostanie czy wyjdzie?

Masters spojrzał na mnie jakbym miał dwa latka i pokolorował wszystkie ściany. - Będę się zachowywać - zapewniłem go.- To ważne. Proszę? Myślę, że to właśnie to „proszę” do niego przemówiło, ponieważ uniósł brwi w zdziwieniu. - Obym tego nie żałował. Masz trzy minuty - i podał mi mikrofon. Po pomieszczeniu rozległy się okrzyki i gwizdy, zanim wszyscy ucichli. Nawet nie musiałem niczego mówić, aby zwrócić na siebie ich uwagę. I właśnie dlatego miało być tak cholernie trudno. Ilość krwi, jaką pompowało moje serce, sprawiło, że nieco zakręciło mi się w głowie, ale uniosłem brodę i zwolniłem oddech. Znalazłem Tate - jedyną osobę w pomieszczeniu - i wypuściłem ją do środka. - Zamordowałem misia, kiedy miałem osiem lat - powiedziałem rzeczowo. Chłopaki wrzasnęli w uznaniu, podczas gdy dziewczyny wybuchnęły w „aw”.- Wiem, wiem - powoli zacząłem przechadzać się po scenie.- Byłem dupkiem nawet wtedy, prawda? Ludzie zaśmiali się. - Pociąłem to biedactwo na kawałki i wyrzuciłem do śmieci. Kiedy moja matka dowiedziała się co zrobiłem, to była przerażona. Jakbym następnie miał się znęcać nad zwierzętami, czy coś. Gdyby tylko wiedziała... - Chodzi o to - mówiłem do Tate, ale przemawiałem do wszystkich.- Że miś był czymś, co kochałem. W tamtym czasie bardziej niż cokolwiek innego. Był ciemny z brązowymi uszami i łapkami. Miał na imię Henry. Spałem z nim, dopóki byłem za stary. Pokręciłem głową, czując zażenowanie, podczas gdy chłopaki prychali i śmiali się, a dziewczyny się rozmarzyły. - Pewnego dnia, dzieciaki z mojej ulicy przyłapali mnie z moim misiem i zaczęli się ze mnie nabijać. Nazywali mnie cieniasem, dzieciakiem, patrzyli na mnie jakbym był dziwakiem. Więc wyrzuciłem misia do śmieci. Ale następnej nocy poszedłem po niego i zabrałem do siebie. Następnego dnia próbowałem go pochować w pudełku na strychu. Znowu spojrzałem na Tate. Patrzyła na mnie i słuchała, więc ciągnąłem dalej. - Może gdybym wiedział, że był blisko, ale nie odszedł, to mógłbym bez niego żyć. Ale to też nie podziałało. Więc po kilku dniach, kiedy nie mogłem sam zasnąć, być na tyle silny, aby żyć bez głupiego zwierzaka, zdecydowałem się go zmasakrować. Jeżeli nie można byłoby go naprawić, to byłby dla mnie bezużyteczny. Musiałem dać radę. Nie było żadnego innego wyboru. Tate. - Więc chwyciłem za nożyce ogrodowe i pociąłem go na kawałki. Odciąłem mu nogi. Wspomnienia zniknęły. Odciąłem ręce. Przywiązanie zniknęło. Wyrzuciłem go do śmieci. Słabość... zniknęła.

Spojrzałem w dół i załamał mi się głos, gdy przypomniałem sobie, że czułem się wtedy, jakby ktoś umarł. - Płakałem przez całą pierwszą noc - dodałem, biorąc głęboki oddech i odchrząkając.- Dopiero dwa lata później znalazłem coś, co pokochałem bardziej niż Henry'ego. Spotkałem dziewczynę, która stała się moim najlepszym przyjacielem. Tak bardzo, że chciałem ją mieć przy sobie nawet podczas nocy. Wkradałem się do jej pokoju i zasypialiśmy razem. Nie potrzebowałem jej tak bardzo, gdy stała się częścią mnie. Byłem chciany, kochany i akceptowany. Patrzyłem teraz tylko na Tate. Kompletnie nieruchomo siedziała na swoim krześle. - Wystarczyło, że na mnie spojrzała i zatrzymywałem się, nigdy nie chcąc aby ten moment minął. Znacie to uczucie?- rozejrzałem się po publiczności.- Dzień po dniu, jesteś tak podekscytowany by żyć i doświadczać miliony chwil miłości i szczęścia, które ciągle ze sobą konkurują. Każdy dzień był lepszy od poprzedniego. Łzy zamgliły mi spojrzenie i zauważyłem, że zaczynam pękać, ale nie dbałem o to. - Ale tak jak z Henrym - mój głos znowu stał się silny.- Doszedłem do wniosku, że moje przywiązanie do niej sprawiało, że byłem słaby. Myślałem, że nie byłem wystarczająco silny, jeżeli potrzebowałem czegoś albo kogoś, więc pozwoliłem jej odejść - pokręciłem głowa.- Nie, prawdę mówiąc, to ją odepchnąłem. Od siebie. Na zewnątrz. Na krawędź. - Gnębiłem ją. Odcinałem jej kawałki, tak że naszej przyjaźni nie było można naprawić - tak jak z misiem.- Wyzywałem ją, rozpuszczałem plotki, aby ludzie ją znienawidzili, odepchnęli ją i odizolowali. Skrzywdziłem ją, nie dlatego, że jej nienawidziłem, ale dlatego, że nienawidziłem tego, iż nie byłem na tyle silny, aby jej nie kochać. W całym pomieszczeniu zapadła cisza jak na cmentarzu. Osoby które się śmiały, już się nie uśmiechały. Ci, którzy nie zwracali uwagi, to patrzyli teraz na mnie. - Teraz mógłbym opowiedzieć o tym, jak mamusia mnie nie kochała, a tatuś mnie bił, ale kto z nas nie ma jakiejś historii do opowiedzenia?zapytałem.- Są chwile, kiedy możemy innych winić za daną sytuację, ale to my reagujemy na nich. Przychodzą momenty, kiedy to by jesteśmy odpowiedzialni za nasze wybory i wymówki nie mają już znaczenia. Właśnie uzewnętrzniłem się całej szkole. Wiedzieli, że byłem gnębicielem. Dupkiem. Ale potrzebowałem tylko jej dobrej opinii. Schodząc po schodach z mikrofonem w dłoni, ruszyłem przejściem ku mojej dziewczynie. I mówiłem tylko do niej. - Nie mogę zmienić przeszłości, Tate. Chciałbym, bo chciałbym do niej wrócić i przeżyć każdy dzień w jakim istniałem bez ciebie i upewnić się, że

byś się uśmiechała - oczy paliły mnie z żalu i dostrzegłem łzy i w jej pięknych, niebieskich oczach.- Każda minuta mojej przyszłości należy do ciebie. Przykucnąłem obok jej krzesła, czując wdzięczność, że mogłem zobaczyć swój świat w jej oczach i uklęknąłem na jednym kolanie. - Zrobię wszystko, aby być dla ciebie dobry, Tate. Pochylając się ku mnie, ukryła twarz w mojej szyi, drżąc, gdy zaczęła płakać. Zaciągnąłem się jej zapachem i przytuliłem ją. To było to. Dom. - Wszystko, kochanie - obiecałem. Odchyliła się i otarła łzy kciukami, podciągając nosem i uśmiechając się w tym samym czasie. - Wszystko?- zaśmiała się, a jej oczy rozbłysły ze szczęścia i miłości. Skinąłem głową. Oparła czoło o moje, gdy chwyciła moją twarz w obie dłonie i zapytała: - Myślałeś kiedyś o kolczyku w sutku? Och, na litość boską. Zakrztusiłem się śmiechem i pocałowałem ją mocno, ku przyjemności ryczącego tłumu wokół nas. Taka zaradna.

Epilog Madoc

- Kurwa - westchnąłem.- Mogłaby jechać jeszcze wolniej?- zapytałem Jareda, podczas gdy siedziałem na tylnym siedzeniu R8 Tate, trzymając się uchwytu nad głową. Obróciła się na siedzeniu kierowcy, patrząc na mnie ostro, jakby chciała wbić nóż prosto w moją czaszkę. - Wzięłam ten ostry zakręty przy prawie pięćdziesięciu kilometrach na godzinę, na niestabilnej, polnej drodze!- wrzasnęła na mnie.- To nawet nie jest prawdziwy wyścig. Mówiłam. Ci. Już. O. Tym. Wcześniej!- każdy mięsień jej twarz był sztywny jak stal, gdy wypluła każde słowa. Odchyliłem głowę do tyłu i westchnąłem. Jared siedział przede mną z przodu z łokciem na drzwiach i głową opartą na dłoni. Było sobotnie popołudnie, dzień pierwszego wyścigu Tate i od trzech godzin byliśmy na Trasie Numer Pięć. Za każdym razem, gdy ten mały szczeniak zwalniał zbyt prędko, albo nie wciskał gazu wystarczająco mocno, to Jared milczał, ale nie ja. Odwrócił głowę, ale nie na tyle, aby spojrzeć mi w oczy. - Wysiadaj - nakazał. - Co?- wymamrotałem, otwierając szeroko oczy.- Ale... ale... wyjąkałem, dostrzegając triumfalny uśmiech Tate we wstecznym lusterku. - Ale nic - warknął Jared.- Wysiadaj z samochodu. Może się ścigać bez ciebie. Adrenalina rozgrzała mi ręce na perspektywę prawdziwych emocji. Tate

może i mogła ścigać się z laską, która nie miała o niczym pojęcia, ale wciąż musiała się wiele nauczyć, aby urosły jej jaja. Wprowadzić Madoca. Chciałem się uśmiechnąć, ale tego nie zrobiłem. Zamiast tego przewróciłem oczami. - Dobra, to i tak było nudne. - Och, jesteś taki zabawny - zakpiła, chwytając mocniej kierownicę.Byłbyś świetną dwunastolatką, kiedy tak marudzisz. Otworzyłem drzwi. - Skoro mowa o marudzeniu... chcesz się założyć, kto będzie płakać pod koniec dnia? - Ty - odpowiedziała. - Z pewnością nie. Chwyciła paczkę chusteczek i rzuciła ją we mnie. - Proszę. Na wszelki wypadek. - Och, widzę, że jesteś gotowa do akcji - uśmiechnąłem się.- Bo tak często płaczesz, prawda? Odwróciła się do tyłu. - Tais-toi! Je vous détes4... - Że co?- wtrąciłem się.- Co powiedziałaś? Że jestem seksowny i mnie kochasz? Jared, wiedziałeś, że ona coś do mnie czuje... - Przestańcie!- ryknął, uciszając nas oboje.- Cholera by was wzięła - i wyrzucił ręce w powietrze i spojrzał między nas. Tate i ja milczeliśmy przez moment, a potem parsknęła i ja też nie mogłem powstrzymać śmiechu. - Madoc?- Jared zacisnął razem zęby. Słyszałem.- Wypad. Podniosłem telefon z siedzenia i zrobiłem to, co mi kazano, bo wiedziałem, że mój kumpel miał już dość. Przez cały dzień próbowałem dokuczać Tate, żartować, aby rozproszyć Jareda. Dzisiaj ścigała się z nowym facetem na todze, Michael'em Woodburnem i niczego o nim nie wiedzieliśmy. Można by pomyśleć, że kolesie mieliby jakiś problem ze ściganiem się z dziewczyną, ale Zack powiedział, że koleś przyjął wyścig bez kłótni. Było to zbyt podejrzane i Jared był niespokojny. Nie znaliśmy Woodburna, jego samochodu ani umiejętności prowadzenia, ale Tate upierała się, że da sobie radę. A co chce Tate, to Tate to dostaje. Jared był gorzej ubity, niż śmietana. Wróciłem torem, który prowadził do podjazdu. Moje srebrne GTO stało z boku drogi i wyciągnąłem z kieszeni dżinsów kluczyki, podczas gdy tyłem drugiej dłoni potarłem czoło. Był początek czerwca i już wszystko było nie tak. Ciepło nie było takie złe, ale cholerna wilgoć tylko pogarszała sprawę. Moja mama chciała, abym tego lata odwiedził ją w Nowym Orleanie, na co odpowiedziałem jej wielkie 4 Zamknij się! Jesteś wstrętny...

„Za-cholerę-nie.” Taa, chętnie bym tam pojechał, podczas gdy jej nowy mąż próbowałby nauczyć mnie grać w golfa. Zdecydowanie nie. Kochałem moją mamę, ale pomysł, że przez całe lato miałbym dom tylko dla siebie, podczas gdy mój ojciec zostałby w swoim apartamencie w Chicago, bez wątpienia był lepszą perspektywą. Dłoń zamrowiła mnie od wibracji i spojrzałem na telefon. O wilku mowa. - Hej, co tam?- zapytałem mojego tatę, gdy stanąłem z boku swojego samochodu. - Madoc. Cieszę się, że odebrałeś. Jesteś w domu?- brzmiał na niezwykle zaniepokojonego. - Nie, ale zaraz miałem do niego wrócić. Dlaczego pytasz? Mój tata rzadko bywał w domu. Miał apartament w Chicago, odkąd przez wielkie sprawy pracował przez długie godziny. Lubiłem go. Jednak go nie kochałem. Mojej macochy nie było przez rok bez jego wiedzy. Podróżowała, odwiedzała znajomych. Nienawidziłem jej. Jedyną osobą jaką kochałem w domu, była Addie, nasza gosposia. Upewniała się, że jadłem warzywa i wypisywała mi usprawiedliwienia do szkoły. Była moją rodziną. - Addie zadzwoniła dzisiejszego ranka. Fallon dzisiaj przyjechała wyjaśnił i zaparło mi dech w piersi, gdy niemal upuściłem telefon. Co? Jest tutaj? Oparłem dłoń na masce mojego samochodu i próbowałem rozewrzeć zęby. - No i?- wreszcie warknąłem.- Co to ma wspólnego ze mną? - Addie spakowała ci torbę - wyjaśnił.- Rozmawiałem już z mamą Jareda i zgodziła się, abyś został u nich na kilka tygodni. - Co?- krzyknąłem do telefonu, oddychając ciężko.- Dlaczego nie mogę zostać w swoim własnym domu? Od kiedy ta suka przejęła panowanie? Była w domu. Wielka sprawa! W takim razie niech ją odeślą. Dlaczego to ja miałem się wynieść? - Wiesz dlaczego - mój ojciec odpowiedział groźnym, głębokim głosem.Nie wracaj do domu.